ლემა: [იგი] - [სახელი]

ლემა: იგი

	წიგნი	ფრაზა
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ, რომელი-იგი მიმთუალველი არს მისი, სძულს მას მწიკულევანებაჲ და აღიხილოს შრომაჲ იგი თქუენი კრძალულად და თუ იპოვოს მას შინა ამპარტავანებაჲ, გინა ცუდად მზუაობრობაჲ, გინა ძჳრისმეტყუელებაჲ, არა მიითუალოთ იგი თქუენგან.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	დიდსა ნიჭსა მადლისასა მისცემდა და არა თუ მოიღებდა, რაჟამს სთხოვდა უფალი იგი ცხორებისაჲ სუმად დედაკაცისა მისგან სამარიტელისა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ნუუკუე მეყს მოვიდეს მამასახლისი იგი, რაჲთა რაჟამს მოვიდეს, მპოვნეს ჩუენ მღჳძარენი.
მის	შტ.თქ.იპოლ	ვეკრძალნეთ ჩუენ ჟამსა ამას ძილისასა რაჲთა მის თანა შევიდეთ საქორწინესა მას;
მის	შტ.თქ.იპოლ	მოვიმზადოთ საგზალი სადგურთა ჩუენთა [იწროჲსა] მის და წულილისა გზისათჳს;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	მარადის ვიყვნეთ ლოცვასა შინა, რაჲთა განვლოთ ადგილი იგი, სასარჩლოჲ და საშინელი;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	საშინელ არს დღჱ იგი, რომელსა მოვიდეს და ვინ-მე არს, რომელმან დაუთმოს მას? საშინელ და ძლიერ არს რისხვაჲ იგი მისი და მოსრნეს ყოველნი უშჯულონი.
მის	შტ.თქ.იპოლ	და თუ არაჲ გუაქუნდეს რეცა, ყოველივე გუაქუს, და რეცა არავინ გჳცნის, და მეცნიერნი ჩუენნი მრავალ არიან; ვიხარებდეთ სასოჲსა მის ჩუენისა მიმართ მარადის,
მასცა	შტ.თქ.იპოლ	ვზრუნვიდეთ ზესკნელსა მას და მასცა ვზრახვიდეთ, ადგილსა მას, რომელსა ქრისტე აღმაღლდა:
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა უყუარს აგარაკები და სავაჭროჲ, ჴუებულ იპოვოს იგი ქალაქსა მას წმიდათასა.
იგი	შტ.ქქ	მადლი პოვა ღმრთისა მიერ, ხოლო არა თუ თჳთ თავადი იგი მადლი იყო;
მის	შტ.ქქ	სამსა რასმე განყოფასა განუჩინებს, რამეთუ სამნი ესე წიგნნი ნებითა სულისა წმიდისაჲთა და ნეტარისა მის პირისა სულისა წმიდისაგან გამოითქუნეს.
მის	შტ.ქქ	და შესაკრებელი წიგნთაგან, რომელ დაბნელებულნი სიტყუათა მის მიერ მეცნიერებისაჲთა გჳჩუენნა, რამეთუ ძჱ იყო.
მას	შტ.ქქ	მესამედ ერთობით სულისა წმიდისასა რასმე განაგებს, რომლისა შესხმასა მას სული წმიდაჲ ასწავებდა მრავალთა.
მის	შტ.ქქ	არა თუ თჳთ თავადი ესე იყო, არამედ იყო მსმენელ და სწავლულ მის მიერ ესე ყოველი მის თანა, რამეთუ სიტყუაჲ იგი მის მიერ ღაღადებდა,
მის	შტ.ქქ	რამეთუ თჳთ სიბრძნე იყო და აჩუენებდა ჩუენდა მომართ ამას, რომელი უნდა მამასა მინიჭებად წინაჲსწარმეტყუელთა სიტყჳსა მის მიერ მყოფელთა;
იგი	შტ.ქქ	აწ შობილ სიბრძნჱ იგი მამისა მიერ წინაჲსწარ ყოველთა მთათა, რომლისა სიბრძნისა მიერ განგებულ შუენიერებაჲ იგი ამის სოფლისაჲ.
მით	შტ.ქქ	რამეთუ ესრჱთ სიბრძნე პირად-პირადითა მით მადლითა მამისაჲთა გჳჩუენებდა შემკობილებასა ბრძანებითა მამისაჲთა.
მის	შტ.ქქ	ამასვე სოფელსა სიბრძნისა მის თანადამკჳდრებითა სოლომონის მიმართ იტყჳს: „მე სიბრძნე დავემკჳდრე შენ თანა, ზრახვაჲ და მეცნიერებაჲ“.
იგი	შტ.ქქ	რომელ მერმე ყოფად იყო თქუმად, რომელთა სიტყუათა წინაჲსწარ დასწერს მწერალი იგი გამოთქუმითა სახიობათა და შესხმათა.
მისთჳს	შტ.ქქ	რამეთუ ითქუმის მისთჳს, ვითარმედ წართქუმულ მის მიერ სამ ათასთა იგავთა და ხუთ ათასთა შესხმათა
იგი	შტ.ქქ	ანუ ვინმე არს, რომელმანმცა გამოთქუა ესე? სადა არიან წიგნნი იგი? რამეთუ არიან იგავნი ესე ხოლო მცირედ ოდენ, რომელ ითქუნეს სიბრძნით;
იგი	შტ.ქქ	აწ რეცა თუ ყოველნივე იგი წიგნნი წარწყმედულ.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო თუ ვისმე ტყუვილ უჩნდეს წერილი იგი, ნუ იყოფინ! არამედ მრავალი დაკლებულ იყო წერილთაჲ ამათ,
იგი	შტ.ქქ	რომლისათჳს მკუეთრი იგი მონიჭებად მადლი ყოფად რომელთათჳსმე სახეთა.
მის	შტ.ქქ	ვითარმედ შესხმაჲ შესხმათაჲ მოგუასწავებს, რამეთუ აქუნდა მის თანა შეკრებულად ხუთ ათასნი, ერთსა მას შინა მკუეთრ გამოაჩინნა.
მისგან	შტ.ქქ	აწ მკუეთრ გამოჩინებასა მას შეუდგს ძალიცა და რომელთაჲ იყო ძუელისა მისგან, ყოვლისა მიმართ საჴმრისა სულისა მიერ გამოირჩია.
მათგან	შტ.ქქ	ყოვლითა შეძლებითა და ცოცხლად გამოთქუმულ იხილეთ წერილთა მათგან, და რომელნი არა მოჴსენებულ იგავთა მათ შინა.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ იტყჳს ესრე შორის წიგნთა წერილი იგი: „ესე იგავნი სოლომონისნი გამოუცდელნი, რომელ-იგი გამოირჩიეს საყუარელთა მათ ეზეკია მეფისათა“.
იგი	შტ.ქქ	და გამორჩევაჲ იგი ესე არს შემდგომად აღსრულებისა მის სოლომონისა.
მათგან	შტ.ქქ	ესე არს რომელ მათგან უწყებულ არს თხრობათა მათგან საყუარელთა მათ ეზეკიაჲსთა,
მათ	შტ.ქქ	რომელნი-იგი ბრძენ იყვნეს გამო-რაჲმე-იძიეს მერმე და შესძინეს ძუელთა მათ გამორჩეულთა აღსაშენებელად ეკლესიაჲსა.
მათ	შტ.ქქ	აწ მათ ყოფილთათჳს დაცემული ძეს საშუვალ ერთღა, ხოლო სხუა რაჲმე ძუელი თხრობაჲ სულიერადი,
მათ	შტ.ქქ	რამეთუ დაძუელებულთა მათ თხრობაჲ თანააც მათ, რომელნი სარწმუნოვებით თხრობად შემძლებელ არიან.
იგი	შტ.ქქ	აწ შეასხამს სული იგი, რომელ ეკლესიათა შინა განწესებულ არს, რამეთუ პირად-პირადად გჳჩუენებს სახეთა განყოფასა,
მათ	შტ.ქქ	რომელთაჲ თანა-გუაც მითხრობად მათ, რომელნი სარწმუნოვებით შემძლებელ არიან სმენად.
მისთჳს	შტ.თქ.იპოლ	[რომელსა ეშინოდის სილტოლა ზამთრის, ზაფხულის განჰმზადენ შესავედრებელი თჳსი, რომელსა უნდეს შესლვად განსუენებასა, განჰმზადენ შაბათისა მისთჳს საგზალი,
მანცა	შტ.თქ.იპოლ	რომელი ითხოვდეს უფლისაგან თანანადებთა თჳსთა მიუტევენ მანცა თანამდებსა მას თჳსსა, რომელსა უყუარდეს სიმდაბლჱ, მკჳდრ იყოს იგი ქუეყანასა მას ცხოველთასა“.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან შეიწყნაროს სული იგი ქრისტჱსი, წმიდად იპყარნ თავი თჳსი და დაიცევინ შინაგანი იგი თჳსი კაცი,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან მიიღოს ჴორცი იგი ქრისტჱსი, წმიდად იპყრენინ ჴორცნი თჳსნი ყოვლისაგან წიდოვნებისა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან განიძარცოს ძუელი იგი კაცი, ნუღარა მიიქცევინ მათვე საქმეთა პირველთა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელი მოელის ჴმასა მას სიძისასა, თანა მიიღენ ზეთი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და რომელი-იგი მეკარე არს, ეკრძალენ უფალსა მას თჳსსა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა უყუარს ქალწულებაჲ, ემსგავსენ იგი ელიას.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან აღიღოს უღელი აღთქუმისაჲ, აღასრულენ აღთქუმაჲ იგი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	მზაკუვარ არს, ძმანო, და მრავალ-მანქანა მჴდომი იგი ჩუენი, და პირსა მჴნეთასა განემზადების დაჴსნად მათა,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და შვილთა კეთილისათა არა ეშინის ბოროტისაგან, რამეთუ დასათრგუნველად მიეცა იგი ფერჴთა მათთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს ჭეშმარიტი ძჱ ღმრთისაჲ, რომელმან მოიძია თჳსი იგი შექმნული.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	იქმოდეს მსგავსად ამის სახისა მოწაფენი იგი და მონანი მისნი: განუყოფდეს ნიჭთა მათ და არავისგან რას მიიღებდეს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ითხოვდა ქურივისა მისგან, რამეთუ უნდა კურთხევითა თჳსითა აღვსებად დედაკაცისა მის ქურივისა და გამოზრდად.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	მოვიდა იოსებისა ჴელითა დედუფლისა თჳსისაჲთა და იოსებ გულისჴმა-ყო ზაკულებაჲ იგი მისი, და არა ისმინა სიტყუაჲ იგი დედუფლისა თჳსისაჲ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჴელითა დედაკაცისაჲთა სძლო სამსონს, ვიდრემდის წარწყმიდა მისგან აღთქუმაჲ იგი მის ზედა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	თჳსისაჲთა დაეცა ნიში მის ზედა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	მღდელთმოძღუარი იყო აჰრონ სახლსა მას ისრაჱლისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი-იგი შემკულ იყო თუალებითა შემდგომითი შემდგომად, იყო მკერდსა მას მღდელთმოძღურისა მის აჰრონისსა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	მიავლინა მოსე გამოყვანებად ერისა მის ქუეყანისა მისგან მეგჳპტელთაჲსა და თანა წარიყვანა მზრახვალი იგი ბოროტთაჲ.
მის	შტ.თქ.იპოლ	მჴნე და ძლიერ იყო დავით ყოველსა ღუაწლსა შინა და ჴელითა ასულისა ევაჲსითა იპოვა მის თანა ბრალი.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	აღმაღლდა და განდიდნა სოლომონი უფროჲს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისა[თა] და დღეთა მათ განდიდებისა მისისათა დედათა განდრიკეს გული მისი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ეტყჳს პირითა მისითა კაცსა მას მართალსა იობსა და ჰრქუა: „თქუ ნუ რაჲ სიტყუაჲ ღმრთისა მიმართ“.
მან	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო მან შეურაცხ-ყო სწავლაჲ მისი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო ასა გულისხმა-ყო ზაკულებაჲ იგი მისი, დაამცირა დედაჲ თჳსი დიდებისაგან თჳსისა და დაამჴუნა და დამუსრნა კერპნი იგი, რომელთა ჰმსახურებდა დედაჲ მისი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა სხუათა მრავალთა მართალთა და წინაჲსწარმეტყუელთა, რომელთა მათ შენცა შვილ და მოწაფჱ ხარ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	დიდ იყო იოვანე წინაჲსწარმეტყუელთა შორის ყოველთა და მოკლა იგი ჰეროდე როკვასა მას შინა ასულისა ჰეროდიაჲსსა.
მისა	შტ.თქ.იპოლ	არამედ უმჯობეს არს მისა, თუ ცხადად ცოლი ესუას.
მის	შტ.ქქ	რაჲ-მე არს ნებაჲ სულისაჲ, რომლისა მიმართ არს ძალი ესე, ანუ რაჲ-მე სასწაულ ზრახვისაჲ მის იყოს?
მათა	შტ.ქქ	თანა-გუაც მიუწყებად მათა, რომელნი-იგი ისმენდენ, რამეთუ სახჱ ესე ერისაჲ მის არს, რომელი-ესე ევედრების ზეცისასა მას სიტყუასა,
მას	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ ესრე წერილ არს მოსესთჳს, საყუარელნო: ჟამსა მას, ვითარცა გამოეცხადა წმიდაჲ იგი, მანცა შეიყუარა სიწმიდჱ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ჟამსა მას, ვითარცა განწმიდნა, ცოლი იგი მისი წინადაცუეთითა ძისა თჳსისაჲთა მას არა ჰმსახურებდა,
მას	შტ.თქ.იპოლ	და მერმე ისოჲსთჳს ესრჱ წერილ არს: „კარავსა მას არა განეშორებოდა“.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და კარავი იგი მის ჟამისაჲ ჴელითა დედაკაცისაჲთა არა იმსახურებოდა,
მის	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ არა უბრძანებს შჯული დედათა შესლვად კარავსა მის ჟამისასა, არამედ, რაჟამს მოვიდიან თაყუანის-ცემად დედანი, კართა გარე თაყუანის-სციან და წარვიდიან.
იგი	შტ.ქქ	საჭმელსა სამარადისოსა მოიპოვებენ, რამეთუ ძუძუ ქრისტესა არა თუ სხუაჲ რაჲ არს, არამედ ორნი იგი შჯულნი,
იგი	შტ.ქქ	და სძჱ ესე არა თუ სხუაჲ რაჲ არს, არამედ მცნებანი იგი შჯულისანი.
მათგან	შტ.ქქ	აწ მოწუელჱ ძუძუთა მათგან სძჱ, რაჲთა აღშენებულ და სრულ მოწამჱ იყო, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „საწადელ არიან ძუძუნი შენნი უფროჲს ღჳნისა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო მღდელთა მათ ესრე ამცნო და ჰრქუა: „რაჟამს იყოს მსახურებაჲ კარვისაჲ მის ჟამისაჲ, ცოლთაგან წმიდად იპყრენით თავნი თჳსნი“.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ელიაჲსთჳს ესრე წერილ არს: იყო ჟამი, მთასა კარმელსა იყოფვოდა, და არნ ჟამი ნაღუარევსა მას ქორათისასა და მოწფისა მისგან თჳსისა იმსახურებოდა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ქორსა მას სომანიტელისასა დედაკაცისასა იყოფვოდა და მოწფისა თჳსისაგან იმსახურებოდა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჲ-მე არს სამსახურებელი იგი განსასუენებელი ქორსა მას ელისესსა? ცხედარი, ტაბლაჲ და სასანთლე.
მან	შტ.თქ.იპოლ	და იოვანესთჳს რაჲ-ღა-მე ვთქუა, რამეთუ კაცთა შორისცა არა ინება ყოფაჲ, და ეკრძალებოდა სიქალწულესა თჳსსა აღთქუმით, და მოიღო მან სული იგი ელიაჲსი?
იგი	შტ.თქ.იპოლ	საქორწინე განღებულ არს, ჴარი იგი უსხი დაკლულ არს, სასუმელი ცხორებისაჲ განზავებულ არს,
მათ	შტ.თქ.იპოლ	რომელნი ბნელსა შინა სხენან, სულთ-ითქუმენ, რომელნი ნათელსა შინა არიან, მათ უხარის.
მას	შტ.თქ.იპოლ	მადლი გამოჩნდა, ჭეშმარიტებაჲ სუფევს; სინანული არა არს მას სოფელსა.
მით	შტ.სიტ.იპ	გურწამს ვითარცა ნათელ-ვიღეთ, და ვადიდებთ ვითარცა განვნათლდით ნათლისღებითა მით ემბაზისაჲთა.
მათ	შტ.სიტ.იპ	გურწამს სახელი მამისაჲ და ძისაჲ და წმიდისა სულისაჲ, ვითარცა ჰრქუა მჴსნელმან სახარებასა შინა მოწაფეთა მათ,
მათ	შტ.სიტ.იპ	ვითარმედ: „წარვედით ამიერითგან და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუათა თქჳან: იპოვების იგი ქუეყანასა მას ჰინდოეთისასა და მიერ მოაქუს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	გარნა ესთენ ხოლო გურწამს და უწყით, რამეთუ იგი არს ღმერთი ჭეშმარიტი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არს რომელიმე ეთიოპიას იპოვების და არს რომელიმე ქუეყანასა მას ჰინდოეთისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არს მთაჲ იგი სოფელსა მას მახლობელად ზღუასა მეწამულსა, რაჟამს ჰნებავნ ვისმე ნავითა მისლვაჲ ქუეყანასა მას ჰინდოეთისასა.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და ჟამად-ჟამად ეტყოდა წმიდათა მათ მამათა ჩუენთა ჩუენებათა შინა გამოუთქუმელთა, მიუგულებელთა ცვალებათა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და გამობრწყინებითა მით იხილიან თუალი იგი შორით.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო აწ საცხებელი იგი სულნელი ქრისტესი რაჲმე რაჲ არს, [არა თუ სიტყუაჲ,] რამეთუ სიტყუაჲ იგი უმეტჱს საკუმეველთასა მართლად შერაცხილ?
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ ვითარცა სახედ შეზავებულნი იგი საკუმეველთანი გამოსცემენ სულნელებასა, ესრჱსახედცა სიტყუაჲ ამოსრულ მამისაგან განამხიარულებს მსმენელთა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	სახელი ერთისაჲ მის – ფისონ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	მუნ არს ოქროჲ, და ოქროჲ ქუეყანისაჲ მის კეთილ არს.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო რაჟამს აღჰჴსნის, გამოსცის სულნელებაჲ თჳსი და აღავსნის მახლობელნი თჳსნი და შორიელნი, ესრჱ სახედცა სიტყუაჲ იგი გულსა მამისასა იყო.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო რაჟამს გამოუტევა მამამან სული იგი სულნელებისაჲ, მიჰფინა სიტყუამან მან განმხიარულებაჲ ყოველთა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომელ არა თუ ღმრთეებაჲ იგი ეგრე იყოს, არამედ ჩუენისა ამის ოდენ უძლურებისაებრ გუეჩუენის; და თჳთ თჳსსა მას ღმრთეებასა ჰგიეს და არს საუკუნე,
მისა	შტ.სიტ.იპ	მახლობელ ყოველთა და სახელი მისი არავინ იცნა, და არავინ არს მისა უწინარჱს სხუაჲ,
მას	შტ.სიტ.იპ	რომელმან მიერითგან მოაქამდე მას სახელ-სდვას, რამეთუ ყოველივე მას მიერ არს, ხოლო იგი თჳთ თავადი არსებით არს.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ განეღო ჭურსა მას სიხარულისასა, რომელ არს პირი იგი მამული; წარმოღებითა პატიოსანი იგი სიტყუაჲ მისგან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	წერილ არს შჯულსა მოსჱსსა, რაჟამს იხილა მთასა მას, რამეთუ „დგა ფერჴთა ქუეშჱ ცის სხეული თუალთა მათგან საფირონისათა“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების ესე საზღვართა ქართლისათა და გორგანეთს, და ქუეყანასა მას კასპთასა, სადა არიან ნათესავნი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ნაწევარნი არიედ შიდა თუალსა მას.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ლჳგჳრიონი ვითარ პოვნილ არს, ვერსადა გამოვიძიეთ: არცა მათ თანა რომელთა ბუნებისაჲ ამის გამოთქუმად იწყეს
მის	შტ.ქქ	„სულ სულნელების განფენილ სახელი შენი“, იხილეთ სულნელებაჲ საცხებლისაჲ მის განფენილ ...
მით	შტ.ქქ	მოიღე ჭურჭერი, ჵ კაცო, და მოვედ, შემოეახლჱ, რაჲთა შემძლებელ იყო საცხებელითა მით აღვსებად.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარ მე ვჰგონებ – ლჳგჳრიონი იგი, ვითარცა წიგნთა საღმრთოთა შინა ვპოვეთ სახელები იგი ცვალებულ რამეთუ ზმური იგი თუალი მწუანის ფერ თქჳან
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუა სახელებსა სხუა სახელ-სდვეს, და ლჳგჳრიონსა მას ლაგჳრიონ უწოდეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს ჭეშმარიტად ვინმე გამოეძიებდეს სახელსა მას, ლჳგჳროს სახელი არს საცხოვრისაჲ, რომელსა ლჳგჳრონ ჰრქჳან,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არს ფერი ველურისა მის ზროხისაჲ, მსგავს წითლისა დეაკეულისა.
მით	შტ.ქქ	ესე შეყუარებულ ნოვესა, განმართლდა და კიდობნითა მით განერა.
იგი	შტ.ქქ	ამის მიერ განმხიარულებულ ნეტარი იგი ებერ არა შეუდგა მათ თანა, რომელთა-იგი გოდლისა საქმჱ ზრახეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	იაკინთესა მას ვიტყჳ და ზმურსა, ამეთჳსტონსა და აკატსა და ბივრილსა და კარქედონსა.
იგი	შტ.ქქ	ამისა წადიერ-ყოფილ ნეტარი იგი აბრაჰამ იწრაფა ქუეყანისა მისგან ქალდეველთაჲსა მოსლვად სამკჳდრებელსა მას.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარ ვჰგონებ, რომელსა ესე ლჳგჳრონ ჰრქჳან, საღმრთოთა წიგნთა მას იაკინთჱ ჰრქჳან.
იგი	შტ.ქქ	ამისა წადიერ-ყოფილ ნეტარი იგი ისაკი, შეწირვაჲ თავისა თჳსისაჲ უნდა სოფლისათჳს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ „სამკაულისა მის იაკინთისაჲ და ძოწეულისაგან უქმნეს“.
[მ]ისგან	შტ.ქქ	ესე შეურაცხ-ყოფილ ესავ [მ]ისგან პირმშოებასა მას განეშორა, რამეთუ განიფრდო იგი ჭამადისა მისთჳს.
მას	შტ.ქქ	ესე შეიყუარა ნეტარმან იოსებ, მოთმინე იქმნა მისყიდასა მას ეგჳპტედ.
მის	შტ.ქქ	ამის გამო არა უნდა მიხუეჭად და არა თავს-იდვა დედოფლისაჲ მის, რაჲთამცა განრყუნილ იქმნა განრყუნით.
იგი	შტ.ქქ	ამისა წადიერ-ყოფილ ნეტარი იგი აჰრონ მღდელად ეცხო.
იგი	შტ.ქქ	ამას შურსა ეძიებდა ნეტარი იგი ფინეეზ და ლახურითა როსპიკსა მას და ზამბრის დაჰგუმერდა.
იგი	შტ.ქქ	ამისთჳს მოშურნე იქმნა ნეტარი იგი მოსჰ, თჳთ შურისმეძიებელ და ჴელმწიფე იქმნა ისრაჱლსა ზედა.
იგი	შტ.ქქ	ამისა წადიერ-ყოფილ მოლოდებითა ნეტარი იგი ისუ, ძჱ ნავესი, მსახურად მოსესა დადგა.
იგი	შტ.ქქ	აწ იხილეთ, ჵ კაცნო, შესხმაჲ იგი ყოველთა მართალთაჲ, ვითარ წადიერ იყვნეს ამისა, ამას საცხებელსა სულნელებისასა;
მის	შტ.ქქ	ჵ ნეტარისა მის ისუ ნავესი, რომელი-იგი ახალსა მას ქვისაგან აჩუენებდა, ვითარმცა საცხებელი იგი გამოაჩინა.
მისსა	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ დიდად სიღრმითა მით ბნელი დახუეულ არს იატაკსა მისსა და არიან დიდნი საშინელებანი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სიღრმესა მას უფსკრულსა ბნელსა შინა თქჳან, ვითარმედ არს თუალი იგი იაკინთჱ.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ: „ვითარცა სახედ სიტყუაჲ იგი გულისა ჩემისაგან გამოჴდა, ესრე სახედ დავითისგანცამცა გამოვალს კაცი იგიო“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და კაცნი იგი, რომელ მისრულ არიედ პოვნად იაკინთისა მის თუალისა, ჴუმილვედ და ხედვედ ადგილსა მას და სხენედ თავთა ზედა მათ მთათასა,
მან	შტ.ქქ	რამეთუ იტყჳს: „ვპოვე დავით, კაცი გულითადი ჩემი, ჩემმან მან გულმან სიტყუაჲ შვა და დავითისგან კაცი“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ამით სახითა პოვიან იაკინთჱ იგი, რომელ არს თჳთ მრავალფერ და პატიოსან.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო მჩუარი იგი, რომელსა თუალი იგი წარგრაგნილ არნ და ზედა ნაკუერცხალთა დადებულ,
იგი	შტ.ქქ	ამისა წადიერ ნეტარი იგი სოლომონ, სიბრძნჱ საუკუნოჲ დაიმკჳდრა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არცა კნინ მჩუარსა მას ცეცხლისა მისგან ევნის, დაღათუ ძლიერად ნაკუერცხალი იგი აღბურქუებულ არნ.
მათ	შტ.ქქ	იხილეთ, ჵ კაცნო, მართალთა მათ შესხმანი, რომელთა ცვალებითი ცვალებად მიიღეს სული წმიდაჲ, ვითარცა საცხებელი.
იგი	შტ.ქქ	ნეტარი იგი დანიელ ამის საცხებლისა წადიერ-ყოფილ და მღჳმესა მას შინა ლომთასა განერა.
მას	შტ.ქქ	ამის გამო ოთხად გამოჩნდეს საჴუმილსა მას შინა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ძალი შეძლებისაჲ, რომელ არს მის თანა, აკატისაჲ მის თუალისაჲ, ესე სახჱ არს ფერისა მისისაჲ: სახითა მსგავს არს ლომისა.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ საცხებელი იგი იყო, რომელი ვითარცა ცუარი ქუეყანასა ზედა დამოდიოდა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და კაცთა ხატად და ანგელოზთა მსგავსად ეჩუენის, რაჲთა გონებათა თუალითა შემძლებელ იქმნნენ წმიდანი იგი ხილვად მისა.
იგი	შტ.ქქ	ამის საცხებლისა წადიერ ნეტარი იგი იოსებ თანამზრახვალ ღმრთისა იქმნებოდა.
იგი	შტ.ქქ	ამის საცხებლისათჳს წადიერ-ყოფილ ნეტარი იგი ქალწული მარიამ მუცლად სიტყუასა მას მიიღებდა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების ჯურღუმულსა მას, რომელ არს კლდესა მას თანა ეზრამენიდოსს ბაბილოვნისასა.
იგი	შტ.ქქ	აწ ვინ-მე იყო საცხებელი იგი, არამედ თავადი ქრისტე?
მათ	შტ.ქქ	არა თუ წინაჲსწარ ვნებათა მათ სასყიდელი იგი დრაჰკანთა მათ მიერ ვნებათა მათ მოგუასწავებს? ვნებათა მათ ოცდაათ დრაჰკნის განსყიდული იპოვა.
მის	შტ.ქქ	რამეთუ ღირდავე ეგრე ჭეშმარიტებისა მის, რაჲთა ადვილის სასყიდლის განიყიდოს და რაჲთა გლახაკთაცა ადვილად მოპოვნებად შეუძლონ.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო ამისგან დიდი იგი ზრახვაჲ გამოგუეცხადების.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არიან ათორმეტნი იგი თუალნი, რომელნი დაწერილ არიან საშჯელისა მის ფიცარსა, რომელ ბრძანებულ იყო მკერდსა ზედა მღდელისა მის დადებად.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ანუ რომლისა სახესა ნათესავისა მის და ტომისა გჳჩუენებს, ანუ რაჲ გონება და განმარტება არს მათ შინა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	თუალი სარდიონი – პირველი ოთხ-კედელსა და სიტყჳერსა და საშჯელისასა მას ფიცარსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მას ზედა დაიწერა სახელი რუბენისი, პირმშოჲსა მის ძისა იაკობისი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ესე არს გონებაჲ და განმარტებაჲ თუალისა მის, რამეთუ თუალი სარდიონი იპოვების ბაბილოვნს და ბაბილოვნი გამოითარგმანების განყოფა და განბნევა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე მართლად და ჭეშმარიტად დაიწერა სახელი და რუბენისი ზედა თუალსა მას სარდიონსა, რომელი იპოვების ბაბილოვნს,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ვითარცა ბაბილოვნს გოდლის საქმესა მას შეემთხჳა ნათესავსა მას პირველსა განბნევაჲ და განყოფაჲ, ეგრე-ცა რუბენს შეცოდებათა მისთათჳს შეემთხჳა განბნევაჲ
მით	შტ.ქქ	შეუდეგ ქრისტესა, ისმინე მცნებათაჲ მათ, იქცეოდე განწესებულითა მით, მობმა უყავ მწუერვალთა მათ, რაჲთა დაეყენოს შენი ეგე გულისთქუმაჲ!
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მოწევნულ მოსჱ კურთხევათა მათ შინა ძეთა ისრაჱლისათა ეტყოდა ესრჱთ: „ცხოვნდინ რუბენ და ნუ მოკუდებინ“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო მოსე კურთხევათა მათ შინა რუბენის ზედა თქუა, ვითარ ღმრთისაგან მოეღო ჴელმწიფებაჲ იგი, ვითარცა მღდელთმოძღუარმან და წინაჲსწარმეტყუელმან
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სულითა უწყებულმან იგი, რომელ ქმნა იოსებისთჳს ქველის-საქმჱ იგი, ეუწყა შეცოდებაჲ იგი-ცა რუბენისი და შემდგომად შეცოდებისა მის, – სამართალიცა იგი მისი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მიუტევა შეცოდებაჲ იგი რუბენისი, ვითარცა მღდელთმოძღუარმან აკურთხევდა და თქუა: „ცხოვნდინ რუბენ და ნუ მოკუდებინ“.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არიან სახენი და განმარტებანი გონებისანი თუალისაჲ მის სარდიონისაჲ და დაწერისათჳს მას ზედა სახელი რუბენისი.
იგი	შტ.ქქ	და ვინ-მე არს მეუფჱ იგი, არამედ თავადი ქრისტე? ანუ რაჲ-მე არიან საუნჯენი იგი, არამედ სამეუფონი იგი?
იგი	შტ.ქქ	ამას ერი იგი იტყოდა: „ვიხარებდეთ და ვიშუებდეთ შენდამი“, რამეთუ ყოველთა ესე მიუწესს.
მათ	შტ.ქქ	პირველ გჳთხრობს ყოფილთა მათ, მერმე ყოფადთა მათთჳს ჟამსა სინანულისასა გამოაცხადებს: „ვიხარებდეთ და ვიშუებდეთ შენდა მიმართ“.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ სასძეურნი იგი ქრისტეს მიერ ორნი იგი მცნებანი იყვნეს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ქალაქი იგი ჰინდოეთს.
იგი	შტ.ქქ	განამხიარულნის, არა თუ ვითარმცა შე-ხოლო-სულბნის – ამისთჳსცა მოციქული იგი იტყჳს: „ღჳნოსა გარდარეულად ნუ სუამთ მთრვალობით“.
იგი	შტ.ქქ	არაჲ თუ რომელი-იგი შეიზავების ქრისტეს მიერ, არამედ იგი, რომლითა წინაჲსწარ მთრვალობითა დასულბა ნოვე და აცთუნა ლოთი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	მიიღეს თებაის ქალაქად და უმეტჱსი სასყიდელი მიიღეს უფროჲს თჳსისა მის, რომელ მისცეს.
მის	შტ.ქქ	ხოლო ურწმუნოთა მოგიძულეს შენ და თანა-მდებ არიან მსაჯულისა მის მიმგებელ[ი]სა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	თებაელთა მათ მიიღეს თუალი იგი ტბაზიონი და მიუპყრეს მეფესა მას, რომელ მათ ჟამთა იყო თებაის ქალაქსა.
მან	შტ.ეპ.კვიპ	და მეფემან მან მიიღო თუალი იგი ტბაზიონი და განადგა გჳრგჳნსა მას თჳსსა საშუვალ შუბლსა ოდენ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს განმარტებაჲ თუალისაჲ მის ესრჱ, რამეთუ იუდა ისკარიოტელმან, რომელი-იგი ექმნა მიმცემელ, ესვიდა თუალსა მას პატიოსანსა
მით	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ უკეთურებითა მით და ანგაჰრებითა უგუნურ და გამოუცდელ იქმნა, ვითარცა ქვისმთლელნი იგი.
მათ	შტ.ქქ	იხილე სიტყუაჲ შეკრებულთაჲ მათ, რომელთა აღიარეს წარსრული იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არა გულისხმა-ყო ცნობაჲ თუალისა მის პატიოსნისაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, არამედ მიჰყიდა უფალი მწიგნობართა მათ
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ფარისეველთა, რომელ იყვნეს ნათესავისა მისგან სჳმეონისა და რომლისაჲ-იგი ვერ შესაძლებელ იყო სასყიდელი ძისა მის ღმრთისაჲ განსყიდად.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მიაწია მიმცემელმან იუდა მღდელთმოძღუართა მათ და მოიღებდა მცირედსა რასმე სასყიდელსა, რომელ არს ესევითარი იგი, მისცა ოცდაათ ვეცხლად.
იგი	შტ.ქქ	და რამეთუ ამას ჭეშმარიტად მზისთუალსა იტყჳს, რამეთუ იტყჳს ესრე: „და თქუენ მოშიშთა სახელისა ჩემისათა გამოგიჩნდეს მზჱ იგი სიმართლისაჲ“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და უფალი ყოველთა დაბადებულთაჲ მისცეს ჴელთა ერისკაცთასა, ჴელთა პონტიელისა პილატესთა, ვითარცა-იგი თებაელთა მათ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მათ ჯუარს-აცუეს უფალი იგი ცხორებისაჲ.
მას	შტ.ქქ	უგულებელს-ყო ამისთჳს, რამეთუ ჰრწმენა მისი, რაჲთა დაეგოს მას სინანულითა, რამეთუ: „შვილნი დედისა ჩემისანი მჴდომ მექმნეს მე,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს, რომელი ძღუნად შეწირჱს ეკლესიასა და თებაელთა მათ შარავანდედსა მას.
მან	შტ.ეპ.კვიპ	და მიიღო მეფემან მან თუალი იგი ტბაზიონი და განადგა გჳრგჳნსა მას საშუვალ ოდენ შუბლსა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და სავსე არიან ცანი და ქუეყანაჲ დიდებითა მისითა, ვითარცა იტყჳს მეფჱ სოლომონ, ძჱ იგი წინაჲსწარმეტყუელისაჲ, სულითა წმიდითა ლოცვასა შინა თჳსსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ეკლესიამან, ცოლმან დიდისა მის მეუფისა ძისა ღმრთისამან მიიღო იგი, რომელ შეურაცხ-იქმნა მაშენებელთაგან,
მათ	შტ.სიტ.იპ	რომელნი ძრწიან სიტყუათა მისთაგან და რომელთა ეშინის სახელისა მისისა, მათ თანა განაჩინებს საყოფელსა თჳსსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა თუალი იგი ტბაზიონი მიიღო და განადგა გჳრგჳნსა მას საშუვალ შუბლსა ოდენ შარავანდედმან.
იგი	შტ.ქქ	და რამეთუ ერი იგი [ჩემი ვერ დავიცევ, რამეთუ ერი იგი] ისრაჱლისაჲ ვენაჴად თქუმულ არს.
მის	შტ.სიტ.იპ	და სული წმიდაჲ – არცა მშობელ, არცა შობილ, არამედ გამომავალ და მიმომფენელ, მსგავსად სიტყჳსა მის, რომელ თქუა:
იგი	შტ.სიტ.იპ	„სული იგი ჭეშმარიტი, რომელი მამისაგან გამოვალს“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ მამისაგან გამოვალს, ვითარცა ევა და აბელ არა ძმა ითქუმიან ურთიერთას, დაღათუ ორნივე ადამისგან არიან: ერთი იგი შესაქმით და ერთი იგი შობით.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და არა თუ ადამი ევაჲსა მამა ითქუმის, დაღათუ მისგან გამოიღო გუერდი იგი.
მასვე	შტ.ეპ.კვიპ	მასვე სახესა ვხედავთ აწცა სისხლთა მათგან ქრისტჱსთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იქმნების კურნება სულთა და ჴორცთა ყოველთა, რომელთა მიიღიან იგი, რამეთუ რომელი ჴორცთა მათგან ქრისტესთა სისხლი არს,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ყოველნივე, რომელთა გურწამს იგი, მოვიღებთ ნიშთა დიდ-დიდთა მისგან და მას არაჲ დააკლდების,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა იტყჳს საღმრთოჲ იგი სიტყუაჲ პირითა იოვანე მახარებელისაჲთა, ვითარმედ: „ჩუენ ყოველთა სავსებისაგან მისისა მოვიღეთ“.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და თავადი არარაჲთ დაკლებულ ნათლითა მით მბრწყინვალებისა თჳსისაჲთა, არამედ დგას და ჰგიეს არსებასა მას თჳსსა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ქრისტემან თჳსისა მის სავსებისაგან განანათლნა,
მის	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ ცხადად არიან განწესებანი ურთიერთას სავსებისაჲ მის ერთისაგან არსებისა მამისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	საკჳრველი ესე ნათესავი დაწერილ იყო ზმურსა მას თუალსა, რამეთუ არს ზმური თუალი მწუანჱ, მბრწყინვალჱ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მრავალთა ნათესავისა მისგანთა აქუნდა მღდელობაჲ იგი, დიდითა შრომითა და სიმჴნითა უძლურ და უსუსურ, განთეთრებულ, მწუანის-ფერ განწონილ,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რომელთა შრომის-მოყუარებითა მით განათლებულ ბრწყინვიდა სული მადლთა მათ ღმრთეებისათაჲ.
მის	შტ.სიტ.იპ	განუწვალებელ, თჳნიერ შუვამდგომელებისა, უწინარეს ყოველთა ჟამთა და მის მიერ სამარადისოჲსა მამისაგან შობილ,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იოვანეცა იყო ნათესავისა მისგან ლევისი, მოთმინჱ შრომითა მსგავსად ნათესავისა მის სიმჴნისა
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და წმიდითა მით ქალწულებითა თჳსითა თჳსთა მათ გულის-თქუმათა განიშორებდა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და წესიერებითა აქუნდა სიტყუაჲ მოძღურებისაჲ სწავლითა ერისა მის მიმართ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუაჲ იგი შემდგომითი შემდგომად არა სხჳთ რაჲ ვინ შემძლებელ არს და არცა თჳსითა ძალითა უწყებად ესევითარისა მოძღურებისა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არა თუ ვისმე ენებოს თუალი იგი პატიოსანი, რომელ არს ესე თავადი უფალი ცხორებისაჲ და მბრწყინვალებითა, ვითარცა სარკისა ნათლითა, განათლებულ პირი თჳსი,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს ნანდჳლვე თუალი პატიოსანი, რომელ არს შარავანდ და გჳრგჳნ საუფლო სძლისა მის თჳსისა ეკლესიისა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე თუალი არს ზმური, რომელი ზედა ბეჭთა მათ მღდელთმოძღურისათა განდგმულ იყო.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ზედა ზმურსა მას თუალსა დაიწერნეს თუალნი იგი ათორმეტთა მათ ნათესავთა იჱლისათაჲ .
იგი	შტ.სიტ.იპ	უკუე ჩას, რამეთუ ღმრთისაგანი იგი შობილი მისისა არსებისაგანვე არს და მსგავს მისა არს და მისებრ არს, და თჳთ ღმერთ არს.
იგინი	შტ.თქ.იპოლ	ყოველნი, რომელნი ერწმუნნეს ქრისტესა, შორს არიან იგინი წყევისა მისგან შჯულისაჲსა, და გარეშჱ არიან იგინი პატიჟისა მისგან ასულთა მათ ევაჲსთა;
მის	შტ.თქ.იპოლ	და გლოვისა მის წილ ასულთა ევაჲსთა უგ˜ლბდო ღმერთსა ფსალმუნითა და ქებითა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	შენ ესრე მიუგე მას: „კაცსა მეუფესა მითხოვილ ვარ მე, მას ვჰმსახურებ მე და მასცა ვეკრძალები:
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და ვიდრე შენ ჩემგან განსუენებასა ეძიებდე და მე – შენგან, ნუ უკუე ბრალეულ ვიპოვნეთ და წარვწყმიდოთ აღნათქუემი იგი ჩუენი სიქალწულე.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ყოვლითა მეცნიერებითა განდგმით განაგებს ოთხ-კედელსა მას და სიტყჳერსა ფიცარსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოლესვით განადგა იგი შემდგომად განწესებისა მის, რამეთუ მთავარ იყო იუდა ერსა მას ზედა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რაჟამს ოთხად ნაწილად ერსა მას განჰყოფდეს, იყო იუდა ერისთავ და დაბანაკებულ იყო მზის აღმოსავალით კერძო,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ფერი თუალისაჲ მის ბრწყინავნ, ვითარცა ნაკუერცხალი, რამეთუ ნათესავისა მისგან გამობრწყინდა იგი, რომელსა ესაია სულითა წმიდითა გჳჩუენებს და იტყჳს ესრჱთ:
მით	შტ.ეპ.კვიპ	სისხლის ფერ ამით, რამეთუ სისხლითა მით მხოლოდშობილისა ძისა ღმრთისაჲთა იჴსნნეს ყოველნი ნათესავნი, და ცეცხლის და ნაკუერცხლის ფერ ამით,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან განსაჯნეს ცხოველნი და მკუდარნი დიდებულებით მოსლვასა მას თჳსსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არს მერმეცა დიდისა და საშინელისა ზრახვისა სახელი, რომელ არს ცეცხლის და ნაკუერცხლის ფერ, რომელი სერაბინსა მას მოეღო საშინელისა მისგან საკურთხეველისა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	სადა-იგი უფალი იყო და სერაბინნი ექუს-ექუს-ფრთენი დიდითა და საშინელითა მით კრძალულებითა და მსახურებითა დგეს წინაშე:
მას	შტ.ეპ.კვიპ	„აქუნდა სერაბინსა მას მარწუხითა ნაკუერცხალი“, რომელ არს ზრახვაჲ იგი საშინელისა მისგან საკურთხეველისაჲ და შეახო პირსა მას წინაჲსწარმეტყუელისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს სიწმიდჱ ბაგეთა წინაჲსწარმეტყუელისათა[ჲ], რამეთუ ზრახვაჲ იგი დიდი და საშინელი ესე თავადი არს ჴორცი და სისხლი საუფლოჲ;
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რისხვად და საშჯელად მიიღებენ ზრახვასა მას სამეუფოსა თავთა თჳსთა, რამეთუ წარმდებ იქმნნეს და უღირსებით მიიღეს ჴორცი და სისხლი საუფლოჲ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ამას ყოველსა მოგუასწავებს თუალი იგი იაკინთჱ: ჴსნასა და რისხვასა, ჴსნასა და სიწმიდესა, ღირსთა რისხვასა და ტანჯვასა უღირსთა და შეურაცხის-მყოფელთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და დაისხნეს საფუძველნი სიონისანი, დასაბამ და საძირკუელ და „თავ კიდეთა – ლოდი იგი, რომელ შეურაცხ-ყვეს მაშენებელთა“,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არიან მღდელთმოძღუარნი იგი, რომელნი შჯულსა მას შინა წურთილ და სწავლულ იყვნეს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ორთავე მათ აქუს დამტკიცებაჲ, რომელ არს ესე ძუელთაჲ მათ და ახალთაჲ, ვითარცა იტყჳს გამოცხადებასა მას თჳსსა იოვანჱ,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ნანდჳლვე დასაბამ და დამტკიცება, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს აღშენებად და დაჴსნად თჳნიერ მის საძირკუველისა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესე იპოვა მდინარესა მას ფისონს, რამეთუ ფისონ ითარგმანების „პირ ცეცხლის“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ ნანდჳლვე უმეტჱს მბრწყინვალებისა განათლებული ჩნდა პირი იგი სტეფანჱსი
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ანგელოზისა მსგავს განათლებულ ხილვითა მით უმეტჱს ჩნდა დადგრომილ მის ზედა სული მადლისაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ქვითა განტჳნვაჲ ეგულებოდა მისი უღმრთოთა მათ მღდელთმოძღუართა ჰურიათა, არა შეშინდა, არამედ აღვსებულ სულითა მით მადლისაჲთა
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და განძლიერებულ წინაშე ყოველთასა იტყოდა ცათა განხუმასა და ძისა მის ღმრთისა მარჯულ ღმრთისა ჯდომასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ადგილთა მათ ეთიოპიაჲსათა, რომელი მივალს სამხრად მიმართ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე ეთიოპელნი არიან დაშავებულნი, რომელნი მიეწიფნეს მადლთა მათ სულისა წმიდისათა და დიდითა გულისხმითა ზეცისაჲსა მის ზრახვისა იქმნნეს მიახლებულ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გონებაჲ იგი განწმიდა და განაბრწყინა და ყო თჳსა მეგობარ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოუცხადა ყოველთა ზრახვაჲ იგი ღმრთეებისა თჳსისაჲ მოსლვასა მას თჳსსა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და კაცთმოყუარებითა მით თჳსითა განაქარვა ნისლი იგი ზრახვისა მის მტერისაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ნუ გიკჳრნ იგი, რამეთუ ღამესა პოვნილ არს თუალი იგი იაკინთჱ, რამეთუ იტყჳს წიგნთა შინა ესრჱთ, ვითარმედ: „ბნელსა შინა ნათელი გამობრწყინდა“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	გამოუბრწყინდა ნანდჳლვე გულთა ჩუენთა დაბნელებულთა ნათელი იგი ღმრთისმსახურებისაჲ
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ბნელი დაშავებულთა მათ საქმეთა უკეთურთაჲ ჩუენგან განაქარვა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ პირველ რომელ იყვნეს შჯულსა მას და წინაჲსწარმეტყუელთა ვიდრე არღა განცხადებულ
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მიმოფენილ იყვნეს მადლნი იგი სახარებისანი, მრავალნი მართალთაგანნი ეძიებდეს ქრისტესა მაცხოვარსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოეცხადებოდა მათ დაფარულითა ზრახვითა და თჳთ თავადთა მათ ცნობითა სხუათაცა მიმართ წინაჲსწარმეტყუელებდეს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იქმნებოდეს განცხადებულნი წინაჲსწარმეტყუელებანი ლოდისა მის და თუალისა პატიოსნისა ქრისტჱსთჳს, ვითარცა იტყჳს დავით,
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და იგინი წამებდეს და ქადაგებდეს დამტკიცებასა მას საფუძველისასა, რომელი მეუფემან ზეცისამან მოვიდა, დაამტკიცა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მოეღო პატივი იგი სამეუფოჲ დადგმითა ერსა მას თჳსსა და ღირს-ჰყოფდა მრავალთა დიდსა მას პატივსა მღდელობისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და დაადგა გჳრგჳნი ეკლესიასა თჳსსა და ყო დედოფალ და დასუა იგი მარჯუენით თჳსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოსახა საშუ[ვა]ლ შუბლსა ჩუენსა ნიში იგი პატიოსანი და შეამკო.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნანდჳლვე ნიშითა მით, ჯუარითა ქრისტჱსითა და სიკუდილითა მისითა მოგუმადლა ცხორებაჲ
მან	შტ.სიტ.იპ	რომელ თქუა, ვითარმედ: „ღმერთი ვერვინ სადა იხილა, გარნა მხოლოდშობილმან ღმერთმან, რომელ არს წიაღთაგან მამისათა, მან გჳთხრა“?
მისვე	შტ.სიტ.იპ	სული აზნაურებისაჲ, სული სიბრძნისაჲ და ცნობისაჲ, სული ზრახვისა ძალისაჲ, სული ჭეშმარიტებისაჲ, რომელ მამისაგან გამოვალს, მისვე არსებისაჲ მამისაჲ და ძისაჲ არს.
მასვე	შტ.სიტ.იპ	მასვე საქმესა მამისა და ძისასა თჳსთ ნებითა თჳსითა ჴელმწიფედ იქმს, რამეთუ განმათავისუფლებელ არს და მაცხოვარ.
იგი	შტ.სიტ.იპ	მისცემს შჯულსა, განუყოფს ნიჭსა, ვითარცა ჰნებავს, აღავსნის ყოველნი; რამეთუ ზესკნელნი იგი ძალნიცა ღაღადებენ და იტყჳან: „წმიდაჲ წმიდაჲ, წმიდაჲ“!
იგინი	შტ.სიტ.იპ	და რომელნი ამას ჭეშმარიტსა სარწმუნოვებასა მიაქციეს, მისდრკეს იგინი ცთომილებად,
იგი	შტ.სიტ.იპ	სხუაჲ მოვიდეს სახელითა თჳსითა და იგი შეიწყნაროთ“.
მისთჳს	შტ.სიტ.იპ	ამასვე წამებს პავლჱ და იტყჳს: „მისთჳს, რამეთუ სიყუარული ჭეშმარიტებისაჲ არა შეიწყნარეს, რაჲთა განერნენ, მოუვლინოს მათ ზედა ცთომაჲ ცთომილებისაჲ,
მათ	შტ.სიტ.იპ	რაჲთა ჰრწმენეს მათ მაცთურისაჲ მის და დაისაჯნენ ყოველნი, რომელთა არა ჰრწმენა ჭეშმარიტებაჲ“.
მას	შტ.თქ.იპოლ	პირველი ესე, მტკიცედ პყრობად უღელი სარწმუნოვებისაჲ, რომელი მივწერე შენდა პირველსა მას წიგნსა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა ეშინოდის ღმრთისა, მას განუცხადე ზრახვაჲ შენი და ბოროტისაგან დაიცევ თავი თჳსი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ესე ყოველი შეჰგავს მარტოდმყოფთა და ქალწულთა, რომელთა აღიღეს უღელი იგი ზეცისაჲ აღთქუმით და ექმნეს მოწაფჱ ქრისტესა.
მათა	შტ.თქ.იპოლ	ესრე შეჰგავს მათა, რაჲთა მოძღუარსა მას თჳსსა ქრისტესა ემსგავსნენ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ ჰმსახურებენ მას მღჳძარენი ცათა შინა, საყდართა ზედა მამისათა მჯდომარემან თჳთ ჰმსახურა კაცთა ჴელითა თჳსითა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ კეთილსა მიჰფენდა პირითა თჳსითა ყოველთა მიმართ, აჭამეს მას ნავღელი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ არავის რაჲ ავნო, გუემეს იგი და აყუედრებდეს მას.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ განმაცხოველებელ იყო იგი ყოველთა მკუდართაჲ, მისცა თავი თჳსი სიკუდილსა ჯუარითა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	უფალი ჩუენი რაჟამს მოვიდა თჳსსა მას ბუნებასა გარეშჱ და ჩუენითა ამით ბუნებითა შემოსილ იქცეოდა ჩუენ თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	იგი, რომელ არაჲთ ნაკლულევან იყო, ჩუენისა სავსებისათჳს ესე ყო.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჩუენი ესე იყოვე მისი, ხოლო მისი იგი ვინაჲ ჩუენდა? სარწმუნო არს სიტყუაჲ ესე, რომელ აღმითქუა ჩუენ: „სადა მე ვიყო, მუნცა თქუენ ჩემ თანა“.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	იგი, რომელ ჩუენგან მიიღო, დიდებითა და პატივითა არს მის თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და მისი იგი, რომელ არს მის თანა, უფროჲს გჳღირს დიდებითა და პატივითა პყრობად.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჩუენი იგი პატიოსნად არს მის თანა, მისებრ მისი იგიცა პატიოსნად ვიპყრათ ჩუენ თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუ შეურაცხ-ვყოთ მისი იგი, მიიღოს ჩუენგან თჳსი იგი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ვეკრძალნეთ ძესა მას მეუფისასა, რომელ ჩუენ თანა არს, რამეთუ ჩუენიცა წინდი მის თანა არს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჩუენი იგი პატიოსნად ზის მის თანა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	შარავა[ნ]დი დაადგა მას და დასუა მარჯულ მისა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ჩუენ, რამეთუ გლახაკ და მიწა ვართ, რაჲ მივაგოთ ძესა მას მეუფისასა?
მას	შტ.თქ.იპოლ	არარაჲ უჴმს მას ჩუენგან, გარნა ესე, რაჲთა წმიდად ვიპყრათ ტაძარი ესე, რაჲთა რაჟამს აღესრულნენ ჟამნი და მიგჳყვანნეს მამისა,
მისა	შტ.თქ.იპოლ	პირმხიარულნი მადლითა სავსენი დავდგეთ წინაშე მისა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	რაჟამს მოვიდა, ჩუენი არარაჲ იყო მის თანა, გარნა ჩუენი ესე შეიმოსა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ჟამსა მას, რაჟამს ახარა გაბრიელ ნეტარსა მარიამს, რომლისაგან იშვა უფალი, სიტყუაჲ მაღლით მოიღო და მოვიდა, და სიტყუაჲ იგი ჴორციელ იქმნა და დაემკჳდრა ჩუენ შორის.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს აღმაღლდა მომავლინებელისა თჳსისა, აღიხუნა ჴორცნი იგი, რომელ მიერ არარაჲ მოაქუნდეს,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ერთ არს და მრავალთა მორწმუნეთა შორის იპოვების სავსებით; და არა დააკლდა, ვითარცა წერილ არს: „განუყო იგი შორის მრავალთა“.
მის	შტ.თქ.იპოლ	[დაღათუ შორის მრავალთა] განყოფილ არს, მითცა მარჯულ მამისა ზის და რამეთუ მარჯულ მამისა ზის, ჩუენ მის თანა ვართ და იგი ჩუენ თანა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო ჩუენ მტკიცედ ვიპყრათ ჭეშმარიტი იგი და კეთილი აღსარებაჲ,
იგინი	შტ.სიტ.იპ	და მერმე იტყჳს: „მივსცნე შჯულნი ჩემნი გონებათა მათთა და გულთა მათთა გამოვწერნე იგინი.
იგინი	შტ.სიტ.იპ	და იყვნენ იგინი ჩემდა ერად და მე ვიყო მათა ღმერთ“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და იგი, თავადი იგი, საუკუნოჲ იგი, შობილი დაუსაბამოჲ იგი მამისაგან, და ძლიერებაჲ იგი, და ღმრთეებაჲ,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და სიტყუაჲ იგი, ღმერთი შობილი მამისაგან, უწინარესი იგი ყოველთა საუკუნეთაჲ, იგივე ნაშობ ღმრთის, იგივე ღმრთეება, შობილი იგი მამისაგან.
იგი	შტ.სიტ.იპ	უწინარესი იგი ყოველთა საუკუნეთაჲ, იგივე ძჱ ღმრთისაჲ ჩუენისა ჴსნისათჳს მოვიდა და შეიმოსა კაცი ესე და იშვა წმიდისა მისგან ქალწულისა ჴორცითა დასასრულსა ჟამთასა,
მის	შტ.სიტ.იპ	ხოლო არა თუ აღრევით ანუ აღფშოთვით; მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ ღუწოლილისა მის ჟამსა ქალწულისა მის წმიდისა ჴორცთა შინა მოვიგონებდეთ გულისხმის-ყოფად,
მისთჳს	შტ.სიტ.იპ	არამედ განუშორებელობისა და განუყოფელობისათჳს არსებისაჲსა, ერთობისა მისთჳს ნებისა და ერთობისა – ჰე,
მას	შტ.სიტ.იპ	და გამომავალებასა მას სულისა წმიდისასა მის მიერ აღვიარებთ, ეგრეცა მოვლინებასა მას ძისასა მამისა მიერ მხოლოჲსა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და მეორედ შობაჲ იგი ქალწულისა მისგან ძისა ღმრთისაჲ თჳსად და მხოლოდ, განწმედაჲ იგი საშოჲსა მის ქალწულისაჲ და განწმედაჲ ტაძრად წმიდისა სულისა მხოლოდ:
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ არა თუ ერთ სახელ არს წმიდაჲ იგი სამებაჲ, არამედ სამი თავადი სრული სახელი ჭეშმარიტად.
იგი	შტ.სიტ.იპ	აწ რომელსა ცანი და ქუეყანაჲ ვერ შემძლებელ არიან დატევნად, ვითარ-მე დაიტიოს იგი გულმან კაცისამან?
მის	შტ.სიტ.იპ	თჳთ ძჱ მოვიდა და იშვა ქალწულისაგან თჳთ, თავით თჳსით ჴელმწიფედ, ვითარცა უნდა, მსგავსად სიტყჳსა მის, ვითარმედ: „ფლობა მაქუს მე დადებად თავისა ჩემისა და ფლობა მაქუს მერმე აღებად მისა“.
მის	შტ.სიტ.იპ	მოვიდა და აღასრულა ნებაჲ მომავლინებელისა თჳსისაჲ მსგავსად სიტყჳსა მის, რომელ თქუა, ვითარმედ: „მოვედ აღსრულებად ნებასა მამისა ჩემისასა“,
მას	შტ.თქ.იპოლ	ეგრევე სახედ [ცეცხლისაგან სანთელი აღანთო და] ცეცხლსა მას არაჲვე მოაკლდის.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რაჲთა გჳჩუენოს ერთობაჲ იგი სამებისაჲ, განუშორებელ და განუყოფელ თჳთ, ერთობითა მით არსებითა, ნებითა მამისაჲთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და თუ საგზებელად იღო მისგანი, იგი ეგრევე ჰგიეს.
იგი	შტ.ქქ	მუნქუესვე მიიწია ჴმაჲ იგი თხოვისაჲ და გამოცხადებულ მიერითგან ქრისტე.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ეგრე სახედცა ღმერთი და ძჱ მისი მხოლოდშობილი და სული მისი წმიდაჲ მრავალთა მორწმუნეთა კაცთა თანა არს და იგი ღმრთეებასავე თჳსსა ჰგიეს.
იგი	შტ.ქქ	ჴმაჲ იგი, რომელი უწესს ერსა მას.
მით	შტ.თქ.იპოლ	ჟამსა, რომელსა დამძიმდა მოსჱ სიბერითა მით და ვერ უძღოდა ერსა მას, ჰრქუა მას უფალმან:
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და იტყჳს ნეტარი იგი მოციქული: „განუყო ღმერთმან სულისა მისგან ქრისტესისა და მიჰფინა წინაჲსწარმეტყუელთა ზედა“
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და ნეტარი იგი მოციქული იტყჳს თავისა თჳსისათჳს და ბარნაბაჲსთჳს: „ნუუკუე არა ჴელ-გუეწიფებისა ჭამად და სუმად ანუ დედათა თანა-ყვანებად? არამედ არა ჯერ-არს“.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და ქრისტე იგივე ჰგიეს, რამეთუ არა ზომით მისცა მამამან სული იგი თჳსი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და ქრისტემან არა თუ ზომით მოიღო სული იგი, არამედ მამამან შეიყუარა იგი და ყოველივე მისცა ჴელთა მისთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	[რამეთუ იტყჳს იოვანე: „არა თუ ზომით მისცა მამამან სული ძესა თჳსსა, არამედ შეიყუარა იგი და მისცა ყოველივე“];
მას	შტ.თქ.იპოლ	და მოციქული იტყჳს: „ყოველივე დაემორჩილოს ქრისტესა, გარნა მამაჲ, რომელმან დაამორჩილა მას ყოველი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო ზომითვე მიიღო სული იგი, მითვე სულითა მიიღო ელია სული იგი, ეგრეცა იოვანეს იგივე სული აქუნდა.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო რამეთუ შემძლებელ არს ღმერთი ქვათაგანცა აღდგინებად შვილად აბრაჰამისა, ნუ შეგიტყუვებნ შენ აღთქუმული იგი წინანდელთა მამათაჲ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელიას მიმოდაიტაცებდა სული იგი სადამე მთათა, სადამე უდაბნოთა, სადამე ქუაბთა.
მისა	შტ.ქქ	ხოლო შენ ვერაჲ გარგოს, რამეთუ ნათესაობაჲ მისა შესაწევნელ არნ, რომლისა თანა სარწმუნოვებაჲ იპოვის.
მათ	შტ.ქქ	ხოლო მქონანმცა საქმენი კეთილნი, რაჲთა მართალთა მათ ნათესავთა გამორჩევა იყოს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელიას სული იგი მრჩობლად დაადგრა თავსა ზედა ელისესსა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და იოვანეს ჴელი იგი, რაჟამს მიიწია თავსა მას ზედა მჴსნელისა ჩუენისასა, მისი იგივე სული მას ზედა განუზომელად მიიწია.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო ჩემდა მარჯუენით ცხოვარნი იგი შემირაცხიან.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელისე მოიღო ხალენი იგი ელიაჲსი და უფალმან ჩუენმან თავს-იდვა ჴელი იგი მღდელთმოძღურისაჲ მის.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელისჱ დაატკბო წყალი იგი მწარე, ხოლო უფალმან ჩუენმან გარდააქცია წყალი იგი ღჳნოდ.
იგი	შტ.ქქ	არღარა ამიერითგან შენდა ისრაჱლი სამწყსოდ შეთუალულ, რამეთუ იაკობისა თეთრნი იგი და ფერად-ფერადი იგი, და მღიერთა მათ განაშორებდა.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ იაკობს თჳსსა მას სამწყსოსა განუჩინებს და ლაბანისა მრავალფერნი იგი.
იგი	შტ.ქქ	ამისთჳს თეთრი იგი ხოლო თუ ფერი იაკობისა და მრავალფერი იგი ლაბანისა, რამეთუ ერთვე, რომელ-იგი აღბეჭდულ არნ, იგი შესწავებულ არს.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო რომელ-იგი აღბეჭდულ არს, იგი დამწყსე უჴამურმან.
მას	შტ.ქქ	მეფეთასა მას მწყემსად იტყჳს, რომელთა მიმართ მივიდა, ყოველსა სოფელსა მიეფინა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო უფალმან ჩუენმან – ათნი იგი კაცნი].
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელისჱ დაწყევა ყრმები იგი და შეჭამეს დათუთა, ხოლო უფალმან ჩუენმან აკურთხა ყრმები იგი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ელისჱს აყუედრებდეს ყრმები იგი, ხოლო უფალსა ჩუენსა აქებდეს და აკურთხევდეს.
მას	შტ.ქქ	„საჴედარსა მას ჩემსა ეტლთა მათ შინა ფარაოჲსთა გამსგავსე შენ, მახლობელი ეგე“.
მის	შტ.ქქ	ვითარცა საჴედრისა მის ჩემისაჲ, რომელ შებმულ ეტლთა მათ ფარაოჲსთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	დანერგულმცა ვართ, ვითარცა ვენაჴნი საყურძენსა ქრისტესსა, რამეთუ იგი თავადი არს ვენაჴი ჭეშმარიტი;
მას	შტ.თქ.იპოლ	ელისჱ დავარდა ყრმასა მას ზედა მკუდარსა და აღადგინა, ხოლო უფალი ჩუენი შთაჴდა სამარესა და მრავალნი აცხოვნნა და აღადგინნა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ამისთჳს, ძმანო ჩემნო, ჩუენცა, რომელთა მოვიღეთ სული იგი ქრისტესი და ქრისტემან დაიმკჳდრა ჩუენ თანა, ვითარცა წერილ არს,
მათ	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან თქუა სულმან წმიდამან პირითა წინაჲსწარმეტყუელთაჲთა: „დავემკჳდრო მე მათ თანა და ვიყო მე მათ შორის“.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ამიერითგან განუმზადოთ ტაძარი ესე სულსა მას ქრისტესსა და ნუმცა შევაჭუვნებთ მას, რაჲთა არა წარვიდეს ჩუენგან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ამას ზედა დაიწერა სახელი დანისი, რომელი იყო შემდგომად შობითა გამოწერილ სიტყჳერსა მას ფიცარსა მახლობელად იუდაჲსა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნათესავისა მის დანისი მრავალნი იქმნებოდეს მსაჯულნი ისრაჱლისანი და შემდგომ იქმნებოდეს ძოწეულით მოსილთა მათ შარავანდედთა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ამის ნათესავისაგან იყო ელიაბი, რამეთუ განაგებდა კარავსა მას წამებისასა,
იგი	შტ.ქქ	ადრჱ-ადრჱ შეწირულ იქმნეს საცხებელი იგი შენი განფენილ, შრომათა მიმართ გამოჩინებულ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იქმოდა ძოწეულსა მას და განაგებდა ყოველსა მას სამსახურებელსა კარვისა მის საწამებელისისა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	წყალნი იგი იორდანისანი მეუფემან მან ზეცისამან განწმიდნა და ქმნა სამკაული და შესამოსელი ეკლესიისაჲ და შეღებულ სისხლითა მით თჳსითა
მას	შტ.თქ.იპოლ	მოვიჴსენოთ, ვითარ-იგი გუამცნებს ჩუენ მოციქული და იტყჳს: „ნუ შეაწუხებთ სულსა წმიდასა ღმრთისასა, რომლითა ნათელ-იღეთ დღესა მას გამოჴსნისა თქუენისასა“.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ ნათლისღებითა ამით მოვიღებთ სულსა მას ქრისტესსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და აღიარეს მეცნიერებითა სარწმუნოვებაჲ იგი ჭეშმარიტებისაჲ.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და სახელებითა მით ნათესავთაჲთა ზრახვით გჳჩუენებს ჴელმწიფებასა მას თჳსსა და სამსახურებელსა სამეუფოსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი კარვისა მის საწამებელი[სა] სამსახურებელსა განჰმზადებდა და განაგებდა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნათესავისა ამისგან აღდგებოდეს მსაჯულნი, რომელთა საქმენი და აღრაცხანი მეფეთანი აქუნდეს ერსა მას ზედა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ რაჟამს მოჰხადიან მღდელთა სულსა მას წმიდასა, რაჟამს დგანედ ემბაზსა მას თანა, განახუნის ცანი და გარდამოჴდის და დაადგრის წყალსა მას ზედა ემბაზისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იქმნნეს ქ˜ა შთაცუმულ ერნი ყოველნი წმიდასა მას კათოლიკჱ ეკლესიასა და იქმნნეს შარავანდ გარდატევებულ საღმრთოჲთა მით პატივითა
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ მოძღურებითა მადლისაჲთა მოპოვნილ სიტყუაჲ იგი და სიბრძნისა მის თანა დამკჳდრებითა არა უნაწილო ღმრთისაგან იქმნებოდა.
იგი	შტ.ქქ	აწ სამნი ესე ერთობის წიგნ იქმნნეს, ხოლო მესამჱ იგი იყო აღბეჭდვითა სულისა წმიდისაჲთა, რამეთუ პირველ მამაჲ დასაკჳრვებელ
მის	შტ.ქქ	აწ მის მადლისა ღირს-ყოფილ ჴელითა სულისა წმიდისაჲთა იტყჳს: „ესე არს, რომელმან დაჰბადა ესე ყოველი“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰხუედა წილი მკჳდრობისაჲ ნათესავსა მას დანისსა გამოსადინელთა მათ იორდანისათა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და გარდალესულსა მას თუალისა მის საფირონისასა იქცევის ფერი სხუად ფერად.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იტყჳან, ვითარმედ რომელმან ესრჱ თქუა, წინაჲსწარმეტყუელი იყო და ხილულ-საშინელი იგი სახჱ იგავად თქუა და იტყჳს ესრე:
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ჴსნასა უფლისასა სახელისა მას მოგუასწავებს: უკუეთუმცა არა ღმერთი შეეწია ჟამსა მას, არამცა ვინ განერა ჴელთა მისთაგან.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ მოსჱ იტყჳს მისთჳს კურთხევათა შინა თჳსთა: „ვლდომით იწყოს, ვითარცა ლომმან, ბასაანით“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ გულისხმის-საყოფელ არს ყოველთა, ვითარმედ ვითარცა-იგი იოვანჱ აღრაცხასა მას თჳსსა ათასეულთა მათ ათორმეტთა ნათესავთა ისრაჱლისათა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	წმიდათა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა, რომელ დგეს მახლობელად სძლისა მის სასუფეველსა ცათასა, ნათესავისა მისგან დანისი არა აღრაცხა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არა თუ იყვნეს ქალწულნი გინა თუ წმიდანი ნათესავსა მას ზჱ? იყვნეს მრავალნი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო მე ესრჱ მგონიეს, ვითარმედ მოგუასწავებს ზრახვით სახესა ამას, რამეთუ ნათესავისა მისგან გამოჩინებად არს მჴდომი იგი.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	განჴადა ნაწილისა მისგან დანი და ნაცვალად მისა მანასჱ შეადგინა რიცხუსა.
მათვე	შტ.ეპ.კვიპ	და ნუმცა რაჲ დაკჳრვებულ არს პატიოსნებაჲ ეგე შენი მათვე იგავთა წიგნთაჲსა თქუმად კეთილისა გინა ბოროტთა მიმართ,
მათვე	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მათვე იგავთა და სახეთა ვხედავთ წიგნთა შინა მრავლად სახედ წარმოღებად.
მათ	შტ.ქქ	და იტყჳს: „ამბოვრს-მიყავ მე ამბორებითა პირისა თჳსისაჲთა“, რომელ არს ესე თავადი: მცნებათა მათ მიერ, რომელთა ამცნებს შემოყოფილ ჩემდა ესე,
მის	შტ.ქქ	რამეთუ სიძლიერჱ ნელსაცხებლისაჲ მის დასამძიმებელ არნ, და რომელნიმე განამხიარულნის, რამეთუ დაამორჩილნის მორწმუნენი ღმრთისანი და შეატყუნის ურჩნი.
მით	შტ.ქქ	პირად-პირადად მრავალთა ზედა მიფენითა მით, რამეთუ დათხეულ შეურაცხ არს, ხოლო მიფენილი არა მოაკლდის ჭურჭერსაცა მას და აღავსებნ მახლობელთა მათ.
იგი	შტ.ქქ	ამისთჳს განკრძალულ ნეტარი იგი იაკობ ბრჭალსა შებმა-ეყო ესავისსა.
იგი	შტ.ქქ	ამის წადიერ ნეტარი იგი ისუ ნავესი, მეორედ ქვითა წინადასცუეთდა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მას	შტ.ქქ	ესე იხილა და დაუკჳრდა ყრმისა ამქუმელსა მას, რამეთუ ყრმასა მას ზედა მეწამულისფერი ნიში ედვა და „ვითარ-მე ღონე-ეცა შენდა ზღუდესა მას?“
მისსა	შტ.ქქ	რამეთუ შთაცუმითა ქრისტესითა წესიყო მწრაფლ შედგომად კუალსა მისსა.
იგი	შტ.ქქ	წინაჲსწარმეტყუელნი იგი უწყინოდ მაწუევდეს მე, ვითარმედ „მოიქეც შჯულსა მოსესსაო“.
მას	შტ.სიტ.იპ	და შევიდა მუცელსა მას ქალწულისასა და არა დაიძაგა, რამეთუ თჳთ თავადი იყო განმწმედელ ყოვლისა და თჳთ ნებითა თჳსითა შეიხჳა სახუეველითა;
მან	შტ.ქქ	ვდეგ და ველოდე, რაჲთა-მცა გამოიღო ყურძენი და მან გამოიღო ეკალი“ ამისთჳს იტყჳს, ვითარმედ „ვენაჴი ჩემი ვერ დავიცევო“.
მის	შტ.სიტ.იპ	სრულად გამოჩნდა ჭეშმარიტად ჴორციელად მსგავსად სიტყჳსა მის, რომელ თქუა მოციქულმან, ვითარმედ: „არა ზომით მისცა მას სული იგი“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	დაღათუ შეიმოსნა ჴორცნი იგი და იშვა ჩუენდა მსგავსად, ხოლო ღმრთეებაჲ იგი არა იცვალა, არამედ დგას დიდებასა მას მამულსა, ბჳნებასა მას ღმრთეებისა თჳსისისასა,
მას	შტ.სიტ.იპ	მამისა თჳსისა თანა არს მაღალთა შინა თჳსსა მას ბუნებასა, ვითარცა თჳთ უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „მე თჳთ იგივე ვარ და არა ვიცვალე“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო გარდამოსლვაჲ იგი და მოსლვაჲ იგი და მომავალებაჲ იგი, ღმრთეებრი გამოჩინებაჲ იგი მისი არს გულისხმის-საყოფელ;
იგი	შტ.სიტ.იპ	დაღათუ გამოჩნდა შეურაცხად, ხოლო შეზავნა და შეაერთნა ჴორცნი იგი ღმრთეებასა მას თჳსსა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ წმიდითა სულითა განწმიდნა საშოჲ იგი ქალწულისაჲ მის და შეიმოსნა ძემან ღმრთისამან ჴორცნი წმიდისა მისგან ქალწულისა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომლისათჳსცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „განაცხადა უფალმან მარჯუენე თჳსი და მკლავი თჳსი ყოველთა მიმართ წარმართთა.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ საჴედარი იგი იყო ერისა მისგანი, ვითარცა ნეტარნი იგი მოციქულნი წარტევებულ სრბად, ვითარცა საჴედარნი სოფელსა შინა.
იგი	შტ.ქქ	და ეტლ შესაკრებელი წარმართთაჲ და შებმულ მოციქულნი იგი ეკლესიასა შინა ზიდვედ მართლად განგებითა და აღსავალთა ზეცისათა.
მისავე	შტ.სიტ.იპ	მარჯუენე მამისა თჳთ არს, მკლავ მისავე ქრისტე და მის მიერ განათლდეს შექმნულნი მისნი, და წარწყმიდა უკეთური იგი ჴორცითა თჳსითა.
მით	შტ.სიტ.იპ	და დასაჯა ცოდვაჲ ჴორცითა მით, რომელ შეიმოსა ღმრთეებამან.
მას	შტ.სიტ.იპ	და სიმაღლესა მას და სიმდაბლესა ძისასა აქებდეს და იტყოდეს: „დიდებაჲ მაღალთა შინა ღმერთსა, ქუეყანასა ზედა მშჳდობაჲ“,
მას	შტ.სიტ.იპ	რაჲთა არა ბაგასა მას და სახუეველთა მათგან მწყემსთა მათ შეურაცხ ეგონოს, რამეთუ წამებს საფსალმუნჱ იგი შესხმასა მას თჳსსა,
მისა	შტ.სიტ.იპ	ვითარმედ: „წინავე მთიებისა იყო სახელი მისი და მისა მიმართ იკურთხნენ ყოველნი ნათესავნი ქუეყანისანი“.
მას	შტ.სიტ.იპ	ამით სიტყჳთა ჴორციელად შობასა მას გჳთხრობს და ერთითა მით ღმრთეებასა მას გჳჩუენებს, რომელ თქუა: „საშოჲთ წინავე მთიებისა გშევ შენ“.
მან	შტ.სიტ.იპ	უშობელმან მან, რომელმან იგი შვა, მან მხოლომან უწყის.
მით	შტ.სიტ.იპ	და ქუეყანაჲ თჳსითა მით კურთხევითა, მოსლვითა, განაახლოს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ არარაჲ არს ყოველთა შინა მადლთა ღმრთისათა უფროჲს ამისა: სიტყუაჲ იგი ღმერთი განკაცებულ ჴსნისათჳს სოფლისაჲსა წმიდისა მის ქალწულისაგან იშვა.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და წყევათა მათ წილ და შეჩუენებათა საშოსა ყოველთა დედათასა კურთხევაჲ თჳსთაჲ მათ მადლთაჲ მისთესოს,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და მიუდგა სულისა წმიდისაგან მადლისმპყრობელი იგი ქალწული, თჳნიერ მამაკაცისა, განურყუნელად საშოსა მას წმიდასა, ძჱ იგი ღმრთისაჲ მიუწდომელითა მით წესითა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და წესითა მშობელთაჲთა შვა პირმშოჲ იგი ქალაქსა მას დავითისსა ბეთლემს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	მუნ აღესრულებიან ამიერითგან სულიერადნი იგი მთხრობელნი, მატიანნი იგი წინაჲსწარმეტყუელთანი, ყრმისა შობილისაჲ, ძისა მოცემულისაჲ ჩუენდა,
მას	შტ.სიტ.იპ	რომელსა ფლობაჲ აქუს მჴართა ზედა თჳსთა, და სახელი ეწოდა მას დიდისა ზრახვისა ანგელოზი, საკჳრველი თანამზრახვალი, ღმერთი ძლიერი და ჴელმწიფჱ,
მის	შტ.სიტ.იპ	მთავარი მშჳდობისაჲ და მამაჲ განმზადებულისა მის სოფლისაჲ.
იგი	შტ.ქქ	აწ საჴედარნი იგი ათორმეტნი უმწყნი მართალნი დაუღლვილ წარმართებულ იპოვნეს.
მათ	შტ.ქქ	ოთხითა რეცა ურმის თუალითა ზრახვასა მიმოდებისასა ოთხთა მათ მახარებელთასა უთხრობდეს;
მას	შტ.ქქ	კეთილსა, ეტლისა წარმამართებელსა, სიტყუასა მას მიმოდაჰფენდეს და სრბასა სიმართლისათჳს აღმასრულებელ,
მათ	შტ.ქქ	ჵ სანატრელებაჲ ნეტართაჲ მათ საჴედართაჲ, რამეთუ იყვნეს ამათნი იგი ურმის თუალნი,
იგი	შტ.ქქ	ხოლო აწ დიდად შუენიერ ეტლნიცა იგი არიან, რამეთუ მრავალ სახედ გამოხატულ იქმნეს.
მათ	შტ.ქქ	რამეთუ იყო მათ თანა ლომი და ვაზი ვენაჴი და კაცი და ორბი იგი.
იგი	შტ.ქქ	ჵ ახლისაჲ პირად-პირადი სახჱ სახარებისაჲ მის, მართალთა თანა ეტლთა დაუღლვილ! რამეთუ იყო ლომი იგი ამისა, ვითარცა მეუფჱ მათჱ მახარებელისაგან ქადაგებულ.
იგი	შტ.ქქ	და იყო ვაზი იგი ვითარცა ვენაჴი მღდელთმოძღურისა ლუკაჲსგან ქადაგებულ.
იგი	შტ.ქქ	და იყო მისა კაცი იგი, ვითარცა ვნებული, მარკოზის მიერ გამოთქუმულ და იყო მისა ორბიცა იგი, ვითარცა სიტყუაჲ ნეტარისა იოვანეს მიერ ცად აღფრინებულ.
მის	შტ.ქქ	ამის ზრახვისა მიერ მიმოქადაგებისა მის ზრახვაჲ უწყებულ იქმნა.
მათ	შტ.ქქ	ამას ეტლსა შემოდგომილ ურმის თუალნი, რომელთა არა უკუნ-აქციეს კუალსა, რამეთუ იყო ეტლთა მათ შინა სული სასწაულისაჲ.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ ეზეკიელის მიერ მოგუეთხრა, რამეთუ იყო სახარებასა მას შინა სული იგიცა მრავალ თუალითა სავსჱ, პირად-პირადთა ნათესავთა მოწოდებითა მცნებათა მიერ.
მათ	შტ.ქქ	აწ ესე არს საჴედართა მათ შორის მართალ და ამისთჳსცა ღაღადებს და იტყჳს: „საჴედარი ეგე ჩემი ეტლთა შინა ფარაოჲსთა გამსგავსე შენ, მახლობელი ეგე ჩემი“.
მათ	შტ.ქქ	ჵ ახალთაჲ მათ ზრახვათაჲ! რამეთუ მიაგებს მისაგებელსა მართალსა, ვითარმედ: „საჴედარსა მას ჩემსა გამსგავსე შენ, ეტლთა მათ ფარაოჲსთა, მოახლებულო ჩემდა“
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ კადნიერებაჲ იგი აზნაურებისაჲ გაქუს.
მის	შტ.სიტ.იპ	ჰხედავა, რამეთუ ძჱ და მთავარ და ანგელოზ და თანამზრახვალ და ღმერთ ძლიერ და მამა განმზადებულისასაჲ მის სოფლისა?
იგი	შტ.სიტ.იპ	მეორჱ ესე კაცი, მოსრული ზეცით – შობილ ქალწულისაგან, რაჲთა განაახლოს პირველი იგი კაცი,
მას	შტ.სიტ.იპ	და მფლობელ ამით, რამეთუ კუერთხს აღმოცენებულს ძირთაგან იესესთა იტყჳს ესაია, და ყუავილს მორჩისა მისგან შობასა მას ასულისა მის დავითისსა იტყჳს.
იგი	შტ.ქქ	„ვიდრე მეუფჱ იგი საინაჴესა თჳსსა არს“.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ ქრისტე მოსრულ და მოწევნულ მეუფებითა; „ნარდიონ განფენილ სული მისი; ჭურჭერ დაკრძალულ ჩემდა დისწულაკი იგი ჩემი.
იგი	შტ.ქქ	ჵ შუენიერებაჲ იგი კიპროსისი ჴელითა, რომლისა მიერ შემკობილ ცხებულებაჲ, რაჲთა ვენაჴოვანი იგი ენდადისაჲ მართლად შერაცხილ იყოს.
მათგან	შტ.ქქ	ესე მოპოვნილ გამოსახვითა ხეთა მათგან გამოსცემს ნელსაცხებელსა მას.
იგი	შტ.ქქ	აწ იტყოდის: „დისწულაკი იგი ვენაჴოვანსა მას ენდადისასა“.
მას	შტ.ქქ	მოგუასწავებს ამას: ძლიერ იყო ძელსა მას ზედა ვნებითა, და გუმერითა გუერდსა ძელსა მას ზედა გამოუტევებს სულნელებასა, ვითარცა აპრსამისასა.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო, საყუარელნო, ვიდრემდის დგენ ნაყოფნი იგი ძელსა მას ზედა ვენაჴსა შინა, ვიდრე არა დაჭყლემულ, არა გამოსცის სულნელებაჲ თჳსი.
მათ	შტ.ქქ	ჴორცთა მათ შემოსითა საბლითა სიყუარულისაჲთა განმტკიცებულ, რაჲთა ამის გამო, ვითარცა ტევანი დაჭყლემულ.
მას	შტ.ქქ	ხოლო რაჟამს ჴელოვნისაგან მახჳლითა დაისხლის, მუნქუესვე ადრჱ-ადრჱ ცრემლი გამოსცის რამეთუ ქრისტეცა მაშინ ერსა მას ზედა ცრემლოოდა,
მათ	შტ.ქქ	რამეთუ შემძლებელ იყო მათ ზედა მიფენად სულნელებისა, შეწევნისა ყოფითა განცხადებულად,
მას	შტ.ქქ	რამეთუ ძელსა მას ზედა დაიწყლა ვენაჴოვანსა მას, რაჲთა კეთილი სულნელებაჲ ნელსაცხებელისაჲ გჳჩუენოს და რამეთუ სიტყუაჲ იგი, საყუარელნო.
მათ	შტ.ქქ	მერმეცა ჴორცთა მათ შინა დაემკჳდრა და რამეთუ დიდი იგი რეცათუ დამცირებული გამოჩნდა, რაჲთა გამოჩინებულ იყოს; და ახალსა მადლსა განყოფისასა უჩუენებდა.
იგი	შტ.ქქ	მდიდარი იგი დაგლახაკნა ჩუენთჳს, რაჲთა ჩუენ სიმდიდრითა მისითა განვმდიდრეთ.
მან	შტ.ქქ	რამეთუ დაიმდაბლა თავი და წარმომართებულ წარმოიმღერნა სიტყუამან მან და მას ჟამსა აღავსნა.
მის	შტ.ქქ	გამოფენილ სულნელებაჲ იგი, რაჲთა მერმეცა მოწყალებაჲ განყოფისაჲ გამოჩნდეს მის საცხებელისა სულნელებისა მიფენითა განსამხიარულებელ,
იგი	შტ.ქქ	რომელ არს ესე: სიტყუაჲ იგი გარდამოსრულ, რაჲთა კაცნი ცად აღსლვად შემძლებელ იყვნენ.
მათ	შტ.ქქ	ესე სახეთა მათ მსგავსებაჲ გამოჩინებულ სიტყჳთა მით, ვითარმედ: „დისწულაკი ჩემი ვენაჴოვანსა მას ენდადისასაო“.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ მას ჟამსა, რომელთაცა არა იცოდეს, მიუწყებულ იქმნნეს ქრისტეს მიერ.
მას	შტ.ქქ	„აჰა მე შუენიერ, დისწულაკო ჩემო, და განკეთებულცა, ცხედარსა მას ჩემსა მაგრილობელ“.
მისთჳს	შტ.ქქ	რაჲ-მე ეგულების თქუმად სამკჳდრებელისა მისთჳს? რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ „ცხედარსა მას ზედა კეთილად მაგრილობელო“.
მას	შტ.ქქ	მოგუასწავებს გულისასა მას მადლსა, რომელ მაგრილობელ არს ყოველთა, რომელთა ხორშაკი შეემთხჳოს,
მას	შტ.ქქ	რამეთუ ვითარცა სახედ, რომელნი ხორშაკისაგან საგრილთა ადგილთა მიივლტიედ განსუენებისათჳს მას ქუეშჱ, ესრე სახედცა ყოველნი,
მას	შტ.ქქ	რომელნი ცოდვითა შეპყრობილ არიედ, წადიერებით მიისწრაფედ საგრილსა მას ქრისტესსა, რაჲთა საგრილსა მას სულისა წმიდისასა მიიწიოს.
მას	შტ.ქქ	„ცხედარსა მას ჩუენსა ზედა კეთილად მაგრილობელ“.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ სათხეველსა ყოველი იგი მოქმნილებაჲ უტჳრთავს.
იგი	შტ.ქქ	ჵ საყუარელნო, საროჲსა ყუავილი არასადა მოაკლდების, არამედ აქუნ მსგავსებაჲ იგი თჳსი სამარადისოდ და ეგრევე ჰგიენ ზაფხულსა და ზამთარსა.
მას	შტ.ქქ	ხოლო აქუს ძალი სულისა წმიდისა შეძლებითა და რომელ-იგი მას ზედა არნ, შემძლებელ არნ პყრობად.
მის	შტ.ქქ	ჵ მართლისა მის პირისანი განცხადებულნი ზრახვანი, რომელ იგავთა ამათ შინა გამოჩნდეს!
მას	შტ.ქქ	სულნელებასა მას შროშნისასა სახედ გჳჩუენებს წმიდათა, რამეთუ ვითარცა სახედ არს შროშანი მბრწყინვალჱ შუენიერებისა გამომცემელ,
მას	შტ.ქქ	თავსა თჳსსა გამოაჩინებს, რამეთუ არს მას შინა ოქროჲს ფერცა, რამეთუ დაფლვითა ჴელთა მიერ განშუენებითა გამოღებულ და შეპყრობილ,
იგი	შტ.ქქ	ვითარცა ჴორცნი იგი ქრისტესნი სულისა მიერ დაცვულ, გინა თუ რ˜ლთაჲმე ჴელნი ურწმუნოვებითა შებღალულ,
მას	შტ.ქქ	რამეთუ თეთრსა მას განრეულ არს ოქროჲს ფერიცა.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ სულსა მას შინა გჳჩუენებს ჴორცთა მათ ვნებასა, რაჲთა ზრახვაჲ იგი მიმოფენისაჲ გამოჩნდეს ყოველთა მართალთა აღსარებითა და ბრწყინვალებასა სულისასა მოგებითა.
მას	შტ.ქქ	ეგრეცა ქრისტე შორის ყოველთა წინაჲსწარმეტყუელთა ზედა ძელსა მას მოკიდებულ სულნელებასა, ვითარცა ვაშლისასა, გამოსცემდა.
მას	შტ.ქქ	აწ ჭეშმარიტად ამას ტრედსა იტყჳს დასახლეულებით, რამეთუ მოუწესს მას წადიერებით და იტყჳს: „მოვედით ჩემდა ყოველნი ეგე მაშურალნი და ტჳრთმძიმენი“.
იგი	შტ.ქქ	აწ ვინ-მე არს ტჳრთმძიმჱ იგი, არათუ შესაკრებელთა მათ, რომელთა მიმართ იტყოდა? მახლობელად დამყნასა მას უწესს ამას.
იგი	შტ.ქქ	და აწ დამყნაჲ იგი რაჲ-მე არს, საყუარელნო, არამედ, ვითარცა მარჯულ ზღუდესა თანა? რამეთუ შესავედრებელ წინაშე ზღუდე იგი არს.
მით	შტ.ქქ	მოვედ, შემომეახლე სახარებასა, რაჲთა თანასწორ მართალთა იპოვო მახლობელად დამყნითა მით.
მის	შტ.ქქ	რომელსა კადნიერებაჲ აქუნ მის მიერ.
იგი	შტ.ქქ	რაჲთა წმიდად ნამწუარევი იგი გამოჩნდეს, უკუეთუ გინდეს გულისხმის-ყოფად, ჵ კაცო, რამეთუ მელ მწვალებელთასა იტყჳს.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ ცრუ წინაჲსწარმეტყუელნი იგი არა თუ სხუა რაჲმე იყვნეს, არამედ მწვალებელ.
იგინი	შტ.ქქ	რამეთუ რომელნი-იგი ნაცილსა ასწავებენ და ცილსა ქადაგებენ, იგინი მწვალებელ არიან, რამეთუ იერემია ღაღადებს და იტყჳს:
იგი	შტ.ქქ	„აჰა, ცრუ წინაჲსწარმეტყუელნი იგი შენნი, იერუსალჱმ, ვითარცა მელნი ჴურელსა შეყენებულ არიან“.
მას	შტ.ქქ	და მერმე მიუგებს თჳთ ქრისტე ჰეროდეს და ეტყჳს: „არქუთ მელსა მას: აჰა, ესერა დღეს და ხვალე ძალსა აღვასრულებ და მესამესა დღესა ვიდიდო“.
მის	შტ.ქქ	და ყოვლისა მის კუდებსა გამოაბმიდა მუგუზებსა და ყოველსა მას ყანობირსა და ვენაჴოვანსა დასწუვიდა.
მათაცა	შტ.ქქ	მიუგო მერმეცა და თქუა: „აჰა მე კეთილ, დის-წულაკო ჩემო, და შუენიერ“, რამეთუ ყოველთა მე საყუარელ და მათაცა, რომელთა არა გიციან შენ.
მათ	შტ.ქქ	ამას გჳჩუენებს, ვითარმედ მწვალებელ იყვნესო, რამეთუ ვნებათა მათ ქრისტესთა ვითარცა სამასნი აღიარებდეს.
მათა	შტ.ქქ	ხოლო ძლიერებაჲ არაჲ მოგებულ იყო მათა.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო კუდი კუდსა რომელსა-იგი შეჰკრვიდა, რაჲთა შეუმსგავსებელი და ჴდომისაჲ იგი გამოაჩინოს, რამეთუ იგინიცა ურთიერთას ჴდომილ სიტყუა არიან.
იგი	შტ.ქქ	აწ ამისთჳს იტყჳს სული იგი: „გჳპყრენით მელნი მცირენიო, განმრყუნელნი ვენაჴთანი“.
იგი	შტ.ქქ	რომელნი – მე ვენაჴნი, არამედ იგი ვენაჴი, რომელი ახალნერგ იყო და ყუავილსავე შინა ნაყოფის გამოცემის უნდა, განრყუნის და განხრწნის, დაჴსნის,
იგი	შტ.ქქ	არა უფლობს, რაჲთა ქრისტეს მიერ ტევანი იგი და მწიფჱ მოისთულოს? „აწ ვენაჴი ჩუენნი ყუავიან“, მიუგებს და ეტყჳს: „აჰა, დისწულაკი ვლდომით მოიწია და მოვიდა“.
მის	შტ.ქქ	ჵ სანატრელი ჴმაჲ: რამეთუ რაჟამს მერმე შურისგებაჲ იყოს ვენაჴისაჲ მის, რაჲთა შეიწუნენ მელნი იგი,
მისსა	შტ.ქქ	მსგავს არს დისწულაკი ჩემი ქურციკსა და ნუკრსა მისსა ზედა ღელეთა მათთა საწოლსა ჩემსა“.
მათ	შტ.ქქ	ჵ ახლისა მადლისა განყოფაჲ! ჵ დიდ-დიდთა მათ ზრახვათაჲ! „აჰა დის-წულაკი ჩემი ვლდომით მოიწია და მოვიდაო“ რაჲ-მე არს ვლდომისა მის სიტყუაჲ?
მისგან	შტ.ქქ	გარდამოვლდა ზეცით საშოსა მას ქალწულისასა, აღვლდა მუცლისაგან წმიდისა ზედა ძელსა მას, ვლდა ძელიისა მისგან ჯოჯოხეთა,
იგინი	შტ.ქქ	რამეთუ იგინი, რომელნი მაღლად ზრახვენ, არა დადგას ფერჴი მათ ზედა, არამედ ვლდომით თანა-წარჰვალს, არა დადგრომილ მათ თანა.
მისსა	შტ.ქქ	„მსგავს არს დისწულაკი ჩემი ქურციკსა და ნუკრსა მისსა“, რამეთუ სიმაღლჱ სიტყჳსაჲ მის განახლებული და ადვილი ვის ერთისა ზედა იქადაგა.
იგი	შტ.ქქ	იხილე, ჵ კაცო, ვითარ ადვილ იყო სრბაჲ იგი; აღმოსავალით დასავალთა გამოჩნდა და დასავალით სამხრად მიწევნულ იპოვა;
მას	შტ.ქქ	სამხრით ეტლსა მას ქალწულსა შინა სარწმუნოდ გამოჩინებულ.
მის	შტ.ქქ	ჵ სიმჴნჱ და დიდად სიმაღლისა მის სრბაჲ! სიყრმითვე ყოველთა წართქრომილ,
მათ	შტ.ქქ	და ამას შჯული წმიდაჲ გამოცხადებულად გჳჩუენებს, რამეთუ სიწმიდჱ გამოცხადებულ იყო; ქრისტე ორთა მათ შჯულთათასა სარწმუნოვებასა გამოაცხადებს,
მის	შტ.ქქ	შჯულისა და სახარებისა სიმტკიცესა მარადის აქებს, გამოცხადებულთა და წრფელთა სიტყჳსა მის აღთქუმითა ესე მოეფინა რომელ ზედა, რომლისათჳს ესრე იტყჳს:
მისსა	შტ.ქქ	„აჰა დისწულაკი ჩემი ემსგავსა ქურციკსა და ნუკრსა მისსა“.
იგი	შტ.ქქ	ჵ ახლისა მიმოქადაგებისაჲ მის! და მერმე განცხადებულად სიწრფოებით ღაღადებს სული იგი: „დისწულაკი ჩემი ჰხედავს გარდამართ სარკუმლით“.
მათ	შტ.ქქ	ხოლო აწ სარკუმელთა მათ ვიეთსა-მე იტყჳს? მოვედ, წარმოდეგ, წინაჲსწარმეტყუელო, წამჱ და თქუ: „სარკუმელნი განეხუნეს ცათა შინაო“.
მას	შტ.ქქ	ამისთჳსცა მერმე ღაღადებს და იტყჳს: „ღამე ვეძიებდი, რომელი შეიყუარა სულმან ჩემმან; ვეძიებდ მას და ვერ ვპოვე.
მის	შტ.ქქ	ჵ სანატრელისა მის ჴმისაჲ! ჵ სანატრელთა დედათაჲ წინანდელთაჲ მათ, წინაჲსწარ სახედ გამოჩინებულთაჲ!
მათ	შტ.ქქ	მათ თანა შესაკრებელი გულს-მოდგინებით ეძიებდეს ქრისტესა მკუდარსა, რომელსა-იგი ცხოველად არა ჰგონებდეს,
იგი	შტ.ქქ	იტყჳან წერილნი იგი სახარებისანი: „მოვიდეს დედანი იგი ღამჱ ძიებად საფლავსა მას“.
მას	შტ.ქქ	„ვეძიებდ მას და არა ვპოვეო“.
იგი	შტ.ქქ	„რაჲსა მებრ-ვე ეძიებთ ცხოველსა მას მკუდართა თანა“ და არავინ იპოვა თჳსი მუნ, რამეთუ არა იყო მისა შირიმი იგი სამკჳდრებელ, არამედ – ცანი.
მას	შტ.ქქ	რაჲსა ეძიებთ დიდებულთა უდიდებულესსა მას შეურაცხსა სამარესა შინა?
მას	შტ.ქქ	რაჲსა ეძიებთ აღსრულებულსა მას შირიმსა შინა? აჰა ლოდისა მის წარმოგორვებულისა;
მას	შტ.ქქ	რაჲსა ეძიებთ სამარესა მას, რომელი აჰა ცათა შინა მადლითა აღვსებულ?
მას	შტ.ქქ	რაჲსა ეძიებთ განჴსნილსა მას, ვითარცა შეკრულსა და მანდა ვითარცა შეყენებულსა საპყრობილესა შინა?
მას	შტ.ქქ	იხილეთ ახალი ზრახვაჲ აღსრულებულ მუნ; რამეთუ ესრე ოხრის და იტყჳს: „ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგიო.
მათ	შტ.ქქ	ვინ იყვნეს, რომელთა-იგი პოვეს, არამედ ანგელოზთა მათ, რომელნი-იგი სხდეს მუნ?
მათ	შტ.ქქ	და რომელსა-მე ქალაქსა, არამედ ახალსა იერუსალჱმსა ჴორცთა მათ ქრისტესთა? „მპოვეს მე მცველთა მათ, რომელნი სცვიდეს ქალაქსა“.
მათ	შტ.ქქ	ჰკითხვენ დედანი ესე: „ნუთუ რომელი-ესე შეიყუარა სულმან, იხილე[თ]? რამეთუ მათ ჰრქუეს: „ვის ეძიებთ? იესუს ნაზარეველსა? აჰა აღდგომილ არს“.
მას	შტ.ქქ	და ვითარ უკუნიქცეს და წარვიდეს, შეემთხჳა მას მჴსნელი; მაშინ აღესრულებოდა თქუმული იგი:
მათ	შტ.ქქ	ხოლო მჴსნელმან მიუგო და ჰრქუა: „მართა! მარიამ!“ და მათ ჰრქუეს: „რაბუნი“, რომელი გამოითარგმანების „უფალი ჩემი“.
იგი	შტ.ქქ	„ვპოვე იგი, შევიყუარე და არა განუტევო იგი“.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ მას ჟამსა ფერჴთმოხუევით შეიმტკიცებს.
იგი	შტ.ქქ	და იგი ღაღადებით ეტყჳს: „ნუ შემომეხები მე, რამეთუ არღა აღსრულ ვარ მამისა ჩემისაო“.
მას	შტ.ქქ	და მას შებმა-ეყო და იტყოდა: „არა დაგიტევო, ვიდრემდის შეგიყვანო და შეგავლინო გულსა“.
იგი	შტ.ქქ	მუცელსა დაკრებულ სიყუარული იგი ქრისტესი, არა უნდა განყენების; ამის სახისათჳს ზახებით იტყჳს: „ვპოვე იგი და არა განუტეო“.
მის	შტ.ქქ	ჵ ნეტარისა მის დედაკაცისა, რომელსა შებმა-ეყო ფერჴთა მისთა, რაჲთა ჰაერთა შემძლებელ იყოს აღფრენად! ამას ეტყოდეს მართაჲ და მარიამ.
მას	შტ.ქქ	მართაჲსსა მას ზრახვასა წინაჲსწარ აჩუენებდა სოლომონის მიერ: არა გიფლობთ შენ აღფრინებადო.
მას	შტ.ქქ	შეწირე ევაჲ და არღარა შეცთომილ, არამედ ხესა მას ცხორებისასა ჴელთმობმით წადიერებით.
მის	შტ.ქქ	ნუ დამაგდებ მე ქუეყანასა ზედა, რაჲთა არა შევსცთე, აღმიტაცე მე ზეცად, ჵ ნეტარისა მის დედაკაცისაჲ, რომელსა-იგი ქრისტესგან განყენებაჲ არა უნდა!
მათცა	შტ.ქქ	მოიღე, გულო ჩემო, შეეზავე სულსა, დაამტკიცე, აღასრულე, რაჲთა ჴორცთა მათცა ზეცისათა შეყოფად შეუძლოს.
მას	შტ.ქქ	შეზავენ ზეცისასა მას ჩემნი ესე ჴორცნი.
მისა	შტ.ქქ	არღარა განშიშულებულად ევა, არღარა ფურცელი ლეღჳსაჲ მისა სამოსელ.
იგი	შტ.ქქ	ქრისტე არა თუ განშიშულებულსა აქუნდა; დაღათუ მჩუარნი იგი სამარესა მას ისხნეს, და შიშუელ არა იყო.
მათ	შტ.ქქ	რომელთა მათ პირველ ანგელოზნი იგი ეტყოდეს: „მივედით და უთხართ მოწაფეთა მათ; წინა გიძღჳს გალილეად, მუნ იხილოთ იგი“.
მათ	შტ.ქქ	ხოლო რაჲთა არა ანგელოზთა მათ გამო მოციქულნი შეორგულდენ, შეემთხჳა თჳთ ქრისტე მოციქულთა მათ,
იგი	შტ.ქქ	რაჲთა დედანი იგი ქრისტეს მოციქულ იყვნენ და დაკლებული იგი ძუელისა მის ევაჲსი მორჩილებითა აღავსოს.
მის	შტ.ქქ	აჰა, ამიერითგან გუელისა მის ძმაცვულებაჲ გულისხმა-ყოფილ და არღარა შესცთების,
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ რომელსა-იგი დახედა, ამიერითგან მოიძულა და მტერად შეჰრაცხა, რომელმან გულისთქუმითა იგი აცთუნა.
მან	შტ.ქქ	არღარა ამიერითგან აცთუნოს ესე ხემან მან შეცთომილებისამან.
მით	შტ.ქქ	აჰა ცხორებითა მით ამიერითგან განმხიარულებულ ხითა აღსარებითა.
მის	შტ.ქქ	ხისა მის გამო გემოჲ იხილა ქრისტესგან, ღირს იქმნა კეთილსა და გულმან უთქუა ჭამადისა.
მის	შტ.ქქ	ჵ კეთილსა მის შემწისაჲ, სახარებითა ქმრისა მის მიმართ შეწირვითა! რომლისათჳსცა დედათა მათ მიახარეს მოწაფეთა მათ.
იგინი	შტ.ქქ	და ამისთჳს შეჰრაცხნეს იგინი, ვითარცა ცთომილნი, რომლისათჳს ურგულებდეს.
მას	შტ.ქქ	მას ჟამსა ქრისტე გამოცხადებულ მათა.
მას	შტ.ქქ	აწ ყოფილთა ამათთჳს, რამეთუ, საყუარელნო, ამიერითგან აწ აჰა დაამშჳდებს შესაკრებელსა მას და ეკლესიაჲ იდიდების.
მათ	შტ.ქქ	ჵ ახლისაჲ მის ჴმისაჲ! ჵ საკჳრველთა მათ ზრახვათაჲ! ჵ ეკლესიაჲ, რომელი უდაბნოჲთ გამოვალს, ამისთჳს, რაჲთა მოქალაქე ქრისტესა იყოს,
მათ	შტ.ქქ	ჵ კეთილთაჲ მათ საკუმეველთაჲ, სულნელთაჲ საკუმეველთა შეზავებულთაჲ! რამეთუ რომელსა-იგი იტყჳს: „ვითარცა კუამლი სულნელი საკუმეველთაჲ აღტევებულო“,
მას	შტ.ქქ	რამეთუ კუამლი ცეცხლისაგან გამოსრულ და ჰაერთა აღიწიის და ალსა მას, ვითარცა ეტლთა წარმმართებელსა, გჳჩუენებს და გამოჩნდების;
მას	შტ.ქქ	არა ხოლო თუ მას ქუე კუამნ, არამედ ზეცადცა აღწევნულ, ვითარცა ალი ცეცხლისა აღკუმეულისაჲ.
მას	შტ.ქქ	ჵ მერმე დიდ-დიდთა ზრახვათაჲ! ჵ მართლისა ქადაგებისაჲ! რამეთუ მურსა მას ვნებათა მათ ქრისტესთა მოსათხრობელ დაფლვისა მის იქმნების.
მათ	შტ.ქქ	არამედ ყოვლითურთ შეზავებულ შემზავებელთა მათ მენელსაცხებელთაჲთა.
იგი	შტ.ქქ	ხოლო ყოველი ერთად შეკრებულ სულნელება ქრისტესა, იგი რომელ მცნებათა და სახარებისაგან ქადაგებულ.
მათ	შტ.ქქ	ამისთჳს ღაღადებით იტყჳს: „მური და გუნდრუკი ყოველთა მიერ შემზავებელთა მათ მენელსაცხებელთაჲთა“.
მათგან	შტ.ქქ	„აჰა ესერა ცხედარი იგი სოლომონისი და სამეოცნი ძალნი გარემოხუეულ მისა ძლიერთა მათგან ისრაჱლისათა, თითოვეულად მახჳლი ბარკალსა მათსა, სწავლულნი ღუაწლსა“.
მის	შტ.ქქ	ჵ სანატრელისა მის პირისაჲ! ჰოჲ ცხედრისაჲ მის განსასუენებელისა! რამეთუ ცხედარსა სოლომონისსა არა თუ სხუასა მას გამოაცხადებს, არამედ თავადსა ქრისტესა.
მასმცა	შტ.ქქ	ეგრეცა ჩუენ, მოქცეულ ამის სოფლისა ამაოვებისაგან, ტჳრთსა მასმცა განვიშორებთ, რომელ ზედა მჴართა გუედვა სიმძიმე ცოდვათაჲ,
მის	შტ.ქქ	ესრევე სახედ ყოველნი ნათესავნი მამათანი სრულისა მის განსუენებისა დამკჳდრებად შემძლებელ, არათუ სხჳთ რაჲთ განსუენებულ იქმნებოდეს, არამედ ქრისტეს მიერ.
იგი	შტ.ქქ	ჵ კეთილთა განსასუენებელთაჲ, სახითა ზრახვისაჲთა ყოვლისავე შეკრებად შემძლებელ! ამას ცხედარსა სომანიტელი იგი განუმზადებდა ნეტარსა მას ელისეს.
იგი	შტ.ქქ	ამას ცხედარსა ზედა შესუენებელნი იგი მკუდარნი აღდგებოდეს.
იგი	შტ.ქქ	ძჱ იგი ქურივისაჲ მის მომადლებულ და ყრმაჲ იგი სომანიტელისაჲ მის აღდგომილ.
მას	შტ.ქქ	ესე ცხედარი განღებული მიაქუნდა და ვიდრე არღა განსრულ იყო ბჭესა მას, შებმაყოფილ ქრისტე გამოჩნდა და თჳთ თავისა თჳსისა აღდგომისა მის მჩუენებელ
მას	შტ.ქქ	მუნქუესვე, ვითარცა დაიდგნეს ცხედარნი, ჴელი უპყრა ყრმასა მას და მისცემდა ქურივსა მას.
მის	შტ.ქქ	ზედა ამასვე ცხედარსა დავრდომილი იდვა ასული მთავრისაჲ მის, რომელი იყო ათორმეტის წლის.
მას	შტ.ქქ	მას ჟამსა შევიდა სახლსა მას წინაშე მოწამებისა მის და აღადგინა ქალი იგი.
იგი	შტ.ქქ	ამის ცხედრისა მიისწრაფდა დედაკაცი იგი, რომელი დედათა შჯულსა ზედა მრავლით ჟამითგან ვერ განკურნებულ, ფესუსა მას ჴელსა შეახებდა.
მისა	შტ.ქქ	რამეთუ იტყჳს წერილი: „სამეოცნი ძალნი გარემოჲს მისა ერისა მისგან ისრაჱლისა, რამეთუ ყოვლისა მისგან ერისა ისრაჱლისა
მას	შტ.სიტ.იპ	უკუეთუ ესრე არს, საყდარსა მას დავითისსაცა დაჯდეს და მეუფებაჲ მისი განემარჯოს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	იგი მოვიდა და იქმნა კაც, რაჲთა კაცებამან მან ხილვად შეუძლოს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო პირველი იგი შობაჲ ღმრთეებისაჲ მის მამისაგან, თჳთ მამამან უწყის; რამეთუ მეორჱ ესეცა შობაჲ ძისაჲ ჴორცითა ვერვინ შეუძლოს გამოძიებად,
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „თესლ-ტომი მისი ვინ შეუძლოს თხრობად?“
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო ძჱ იგი შობილ ჴორცითა იქმნა კაც სრულ, და სრულითა მით ღმრთეებითა ღმრთეებისა მის ძალი გამოგჳცხადა.
მათ	შტ.სიტ.იპ	რომელსა იოვანეცა იტყჳს დაწერილთა მათ შინა თჳსთა, ვითარმედ: „რომელ-იგი იყო დასაბამითგან, რომელი გუესმა და ვიხილეთ თუალითა,
მას	შტ.სიტ.იპ	რომელსა-იგი მივხედეთ და ჴელნი ჩუენნი ჰმსახურებდეს სიტყუასა მას ცხორებისასა;
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ცხოვრებაჲ იგი გამოჩნდა და ვიხილეთ და ვწამებთ, რამეთუ იგი არს ჭეშმარიტი და ცხორებაჲ საუკუნოჲ“.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და ყოველსავე, რასაცა უყოფდეს ჴორცთა მათ, თავს-იდებდა თჳსით ნებსით.
მით	შტ.სიტ.იპ	გამოუჩინებელ დაიფარა და დათმო სიმდაბლითა მით, მონა და თანა-მოყუას ექმნა ჴორცითა მით კაცებასა მას.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და განათავისუფლნა ჴორცნი ესე კაცთანი ცოდვათაგან, რომელ-იგი შთაჴდა ჯოჯოხეთა, აღმოიყვანნა მიერ შეყენებულნი იგი ჯოჯოხეთისანი.
მას	შტ.სიტ.იპ	[ჴ]ორცითა იდევნა და განდევნა ეშმაკი, შეკრა ცოდვაჲ და დამშჭუალა ჯუარსა მას ძელისასა, რამეთუ რომელსა ჰრწმენა ჴორცი იგი მისი, აცნობა მათ ღმრთეებაჲ იგი თჳსი.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ შეიერთა ჴორცი იგი ბუნებით და შეაერთა ჴორცი იგი ღმრთეებასა თჳსსა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომელთა ჰრწმენა იგი, იშუებდეს იგინი კეთილთა მათ შინა გამოუთქუმელთა, და რომელნი ამას სარწმუნოვებასა შესცთეს,
იგი	შტ.ქქ	და რაჲ-მე არს მახჳლი იგი ბარკალ-სხჳლსა, არამედ სიტყუაჲ იგი.
მათ	შტ.ქქ	რომელმან განვლო შორის მამათა მათ, წყვილთაგან გამოსრულ, რაჲთა მისა, რომელ-იგი წყვილთაგან გამოშობად შემძლებელ-ყოს?
იგი	შტ.ქქ	ესე არიან სამოცეულნი იგი ათასეულნი და არა თუ ტყუვილ არს.
მას	შტ.ქქ	რამეთუ ადამითგან ვიდრე ქრისტესამდე აღესრულებიან სამეოცჯერ ათასეულნი იგი ცხედარსა მას ზედა განსუენებულნი,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და გესლ-განწონილსა თესლსა სასმენელსა მსმენელთასა, ეგევითარნი იგი შეჩუენებულ არიან, დაღათუ ანგელოზი ზეცით იყოს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და იყავნ წყეულ, ვითარცა გუელი იგი მიწის-მჭამელი, რომელმან ცრუჲთა და შეტყუვილისა სიტყჳთა მცნებაჲ შემოქმედისაჲ გარდაქცევად ინება.
იგი	შტ.ქქ	რომელთა მიერ სიტყუაჲ იგი მიფენილ; წყვილთა მათგან გამოსულასა მოგუასწავებს.
მას	შტ.სიტ.იპ	და რომელნი მას ეზიარნეს და იტყჳან, ვითარმედ: „ოდესმე არა იყო ძჱ, და ვიდრე შობადმდე იყოვე არა,
მათ	შტ.ქქ	ამისთჳს აბრაჰამ ჴელთა ეზოჲსმოძღურისათა მათ წყვილთა თჳსთა დადებად სცემდა, რამეთუ სიტყუაჲ იგი წყვილთა მათგან გამოსულად იყო.
მათგან	შტ.ქქ	ჵ სანატრელთა მათ წყვილთაჲ, სანატრელსა მის სიტყჳსა შემძლებელ გამოშობად, რომელსა-იგი მამაჲ გულით გამოშობს! ამას წყვილთა მათგან გამოსრულსა ვხედავთ.
იგი	შტ.ქქ	სამართლად ამის გამოცხადებულისა ზრახვისა მომთხრობელ სიტყუაჲ იგი იქმნების,
იგი	შტ.ქქ	და რამეთუ სამეოცნი მამანი არიან ესე ადამითგან ვიდრე ქრისტესამდე აღსრულებულ და ზრახვაჲ იგი ჭეშმარიტებისაჲ განცხადებულად მიმოდებულ.
მას	შტ.სიტ.იპ	ჭამა და სუა, ვითარცა ჩუენ, და ჭეშმარიტად იტანჯა და იგუემა და ჯუარს-ეცუა პონტიელისა პილატეს ზჱ, ჯუარსა მას დაემშჭუალა, მოკუდა, დაეფლა, განცხოველდა.
იგი	შტ.ქქ	და ცხედარნი იგი სოლომონისნი გამოჩნდებიან, რამეთუ არა თუ სოლომონ იყო ცხედარ, არამედ სოლომონისგან ცხედარნი გამოჩინებულ,
მის	შტ.სიტ.იპ	აღდგა მესამესა დღესა, ზეცად აღმა[ღ]ლდა, აჴდა, დაჯდა მარჯულ მშობელისა მის თჳსისა ღმრთისა, აჴდა, და მერმე მოსლვად არს განშჯად ცხოველთა და მკუდართა.
მისსა	შტ.სიტ.იპ	ისმინე, რასა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი, ვითარმედ: „უშჯულოვებაჲ არარაჲ ქმნა და არცა იპოვა ზაკუვაჲ პირსა მისსა“,
[იგი]	შტ.სიტ.იპ	რომელსა ნეტარი [იგი] [მო]ციქული ეწამების, ვითარმედ: „აღსასრული შჯულისაჲ ქრისტე არს“.
მათ	შტ.ქქ	იხილე ნათესავი მამათაჲ მათ დასაბამითგან სოფლისაჲთ მიმოდებულ, ნათესავნი მართალნი გამოჩინებულ, და დაუნჯებული მამათაჲ მათ გამოცხადებულ,
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო ესე ცან, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „თჳთ დავდვა თავი ჩემი და არავინ მიმიღოს იგი ჩემგან“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	იტყჳს: „თჳთ დავდვა თავი ჩემი და მერმე აღვიღო იგი“.
მანვე	შტ.სიტ.იპ	მანვე თქუა: „მე ვარ მწყემსი ქველი, რომელმან დავდევ სული ჩემი ცხოვართა ჩემთა ზედა“.
მათ	შტ.სიტ.იპ	რომელთა-მე საცხოვართა ზედა? ფრთხოლვილთა მათ ზედა, ვლტოლვილთა მათ, მჴეცთაგან ხეთქილთა მათ ზედა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომელთათჳს წინაჲსწარ წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყოდა, ვითარმედ:
იგი	შტ.სიტ.იპ	„ყოველნი, ვითარცა ცხოვარნი, შეცთომილ ვიყვენით და უფალმან მისცა იგი ცოდვათა ჩუენთათჳს,
იგი	შტ.სიტ.იპ	უკუეთუ ესრეთ არს, ქრისტესა შეასხმიდა შემასხმელი იგი მეფსალმუნე და თქუა: „ვიქმენ მე ვითარცა კაცი შეუწევნელი და მკუდართა შორის აზნაურ“.
მას	შტ.სიტ.იპ	და დააცხრო ყოველი ცრემლი ყოველთა თუალთაგან, რაჲთა განაცხოველოს უკუდავსა მას სასუფეველსა შინა მოკუდავებაჲ კაცთაჲ.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და მერმე ვითარცა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „აჴდა მაღალსა და წარმოტყუენა ტყუე იგი, მოიღო ნატყუენავი, განუყო ნიჭად და მოსცა ძეთა კაცთასა.
მით	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ რომლითა შეიტყუვნეს კაცნი უნდოჲთა მით კერპთმსახურებითა, მითვე ჩუეულებისა ძელითა მოაქცინა კაცნი ღმრთისმსახურებად
იგი	შტ.სიტ.იპ	და დაგჳტევა ჩუენ ნიში – ჯუარი იგი ვნებათა მათ თჳსთაჲ, რაჲთა ძელი იგი ჯუარისაჲ მის გამოქანდაკებულთა მათ წილ ძელთა იყოს ჩუენდა,
მათ	შტ.სიტ.იპ	და სისხლი იგი უფლისა ჩუენისაჲ ძღუენთა მათ წილ და სიხარულთა ბილწებისათა და ზორვათა, რომელნი მივლენედ უმშუმინვიერთა მათ წინაშე და იხარებედ.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და თჳთ ქრისტე – უჴმობელად ჯუარსა მას ზედა კაცისხატთა მათ წილ კერპთა მათ შებილწებულთა, რომელნი უშუმინვიერთა მათ მიმართ შეცთომილ იყვნეს,
იგი	შტ.სიტ.იპ	სარწმუნოდ გჳჩინნა მამამან, უსხი იგი დაიკლა ძჱ ღმრთისაჲ და უწოდა ეკლესიასა წანულეთსა მას ქორწილისასა და მუნ აღესრულებოდა თქუმული იგი,
იგი	შტ.სიტ.იპ	ვითარმედ „ვისი არს სძალი, იგი არს სიძჱ“, რომელ არს ქრისტე სიძჱ, ხოლო ეკლესიაჲ სძალ.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ვინ არიან მეგობარნი იგი სიძისანი მის? იგინი არიან, რომელთა ჭამეს ჴორცი იგი სიძისაჲ მის და მიივიწყეს ზორვაჲ იგი უწესოჲ შეკრებასა მას ეშმაკთა მათ წინაშე
იგი	შტ.სიტ.იპ	და სახლი იგი უშჯულოვებისაჲ, კაცის-პირთაჲ მ[ათ] კერპთა სადგომელი და თ[აყუანი]ს-სცეს ძელსა მას ჯუარისასა ჭეშმარიტსა ჭე[შმა]რიტებით და გა[ნუზა]ვებელსა მას ჴორცსა,
მას	შტ.სიტ.იპ	რომელმან ც[ოდ]ვანი კაცთანი აჴოცნა და მას თანა სატანჯველი იგი და პატიჟიცა.
მათ	შტ.სიტ.იპ	უკუეთუ ეგრე არს, რომელნი-იგი გამოიჴსნნა პატიჟისა მისგან და განამართლნა, დიდი ნიჭი მიჰმადლა მათ.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და აღგჳთქუა მოცემად ჩუენდა სამარადისოჲ იგი და უსაზღვროჲ ნიჭი, დაუსრულებელი იგი და გამოუთქუმელი იგი და უსაბამოჲ იგი სასუფეველი თჳსი,
მით	შტ.სიტ.იპ	და ვითარცა ხენი აღმოცენებითა მით და მულკუვითა და ყუავილითა და თესლითა
მით	შტ.სიტ.იპ	და საცნაურ-იქმნის სულითა მით და გემოჲს-ხილვითა, და ვითარცა-იგი წინა არნ, ეგრე სახედ გამოჩნდის და სხუად სახედ არა იცვალის.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ეგრეცა კაცი ჴორცითა, ძარღუთა, ძ[უ]ალითა, ნაწევრითა, შეძერწვითა, ტყავითა, თმითა შეიმოსის და შეიმკვის და მაშინღა სული იგი მისი მისავე მიიქცის.
იგი	შტ.ქქ	და ცხედარი იგი განსასუენებელი მიმოდებულ და ვინ-მე არიან ესენი მამათა მათგანნი?
იგი	შტ.ქქ	რ˜ლსა გარემოდგომილ მახჳლოსანნი სამეოცნი იგი განდევნითა მაცთურისა მის, რაჲთა ზედა-მიხებად ვერ ჴელ-იწიფოს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ყოველთა ნაშობთა კაცთაგან შორს არს სული წმიდაჲ, გარნა რაჟამს შთაჴდის კაცი იგი ემბაზსა მას ნათლისღებისასა,
მას	შტ.თქ.იპოლ	მას ჟამსა შევიდის სული იგი წმიდაჲ კაცსა მას და არნ მის თანა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	შობასა მას პირველსა შუმინვითა ცხოველითა შეიქმნის კაცი იგი მუცელსა მას შინა დედისა თჳსისასა და შემდგომად მოკუდავ არს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	[ხოლო მეორჱ იგი შობაჲ ემბაზითა მით, ნათლისღებითა უკუდავ არნ.] რამეთუ სული ღმრთისაჲ მიიღის კაცმან მან ემბაზსა მას შინა, რომელ არს უკუდავ.
მისა	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ გული მისი ცათა შინა იყო, მფრინველთა ცისათა მოაქუნდა მისა საზრდელი, რამეთუ თავს-იდვა მან მსგავსებაჲ მღჳძარეთა ზეცისათაჲ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ამას ორსა ნეტარი იგი მოციქული გჳჩუენებს და იტყჳს: „დაეფლვის ჴორცი მშუმინვიერი და აღდგების ჴორცი სულიერი“; და სული იგი მიიქცის მუნვე ქრისტესა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	უფლისა ჩუენისა მივიდეს სული იგი“ და სული იგი მშუმინვიერი ქუეყანასა ზედა დაშთის, და გულისხმის-ყოფაჲ მიეღის მისგან.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო რომელმან დაიმარხოს სული იგი ქრისტესი სიწმიდით, ვითარცა შევიდის წინაშე ქრისტესა, ესრე თქჳს:
მას	შტ.თქ.იპოლ	„ჴორცსა მას, რომელსა მე შევედ, შემემოსა წყლისა მისგან ემბაზისა, წმიდად დამმარხა მე“.
მან	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო კაცმან მან, რომელმან მი[ი]ღოს სული იგი წმიდაჲ წყლისა მისგან ემბაზისაჲსა და შეაწუხოს იგი, განვიდის და წარვიდის მისგან, ვიდრე არღა მომკუდარ არნ კაცი იგი,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს იყოს აღსასრული ჟამთაჲ და მოიწიოს ჟამი აღდგომისაჲ, მოვიდეს სული იგი ძალითა ძლიერითა
მას	შტ.თქ.იპოლ	და დადგეს სამარესა მას ზედა, რომელსა დამარხულ არნ კაცი იგი [მართალი, რომელსა დაუმარხავნ სული იგი] წმიდაჲ სიწმიდით, ეკრძალებინ ჴმასა მას ზეგარდამოსა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ადრჱ-ადრჱ მივიდის და აღაღის სამარესა მას და აღადგინნის ჴორცნი იგი თჳსნი დაფარულნი,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და შთაეცჳს დიდებაჲ იგი მას, რომელ გამოსრულ არნ მისგან და შინაგან იქმნის სული იგი ჴორცთა მათ, რომელ აღადგინნა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და დიდებაჲ იგი სამკაულ-ექმნის გარეშჱ და მხიარულად დიდებითა წარდგ[ის] იგი წინაშე ქრისტესა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და იქმნის კაცი იგი ყოვლად სულ და წარწყმიდის სიკუდილი იგი ცხოველებისა მისგან სულისაჲსა.
მით	შტ.თქ.იპოლ	და აღფრინდის სულითა მით მიგებებად მეუფისა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და შეიწყნაროს იგი მეუფემან მან სიხარულით.
მის	შტ.თქ.იპოლ	და მე მოგაჴსენო შენ, საყუარელო, წიგნთაგან, რამეთუ სული არა თუ კაცის მის თანა არნ, რომლისაჲ არნ ესრეთ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	წერილ არს საულისთჳს: „აღმაღლდა მისგან სული იგი წმიდაჲ“, რომელ მოვიდა მისა ჟამსა მას ცხებისასა, რამეთუ შეაწუხა იგი საულ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და მიუვლინა მას ღმერთმან მის წილ სული უკეთური.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ვითარცა აურვებნ მას სული იგი უკეთური, მოიღის დავით ქნარი იგი მის წინაშე და გალობნ,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და მეყს მოიწიის სული იგი წმიდაჲ, რომელ მოიღო დავით ჟამსა მას ცხებისასა, და ივლტინ სული იგი უკეთური პირისაგან მისისა, რომელი აურვებნ საულს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და არნ ჟამი, დავითისგანცა წარვიდის სული იგი წმიდაჲ და დავით მოიღის ქნარი იგი და იწყის გალობად, და მოვიდის და დაადგრის მის ზედა სული იგი წმიდაჲ.
მის	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუმცა იყოფვოდა მარადის მის თანა სული იგი წმიდაჲ, არამცა ცთომილ იყო იგი ურიაჲს ცოლისა თანა.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	წმიდისა იპოლიტეს თქუმული კურთხევათა მათთჳს იაკობისთა, ვითარ-იგი ათორმეტნი ნახპეტნი აკურთხნა
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	განჰყიდი, ჵ იუდა, იოსებსა გულის-თქუმითა ამის სოფლისაჲთა ძლეულ და ისმაიტელთა მათ უცხოთესლთა მიიყიდეს,
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	კურთხევათა მათთჳს იაკობისთა გამოთქუმად სიტყუანი.
მისა	შტ.თქ.იპოლ	და ელისჱსთჳს ესრეთ წერილ არს: ვიდრე არა მოვიდა მისა ქნარითა მით მგალობელი იგი და არარაჲ აუწყა მას სულმან წმიდამან; ვითარცა გალობდა ქნარითა მით,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	მე უფლისა მიერ კურთხევათა მათ ვეძიებ, რამეთუ ვინ-მე არს კაცთაგანი შემძლებელ გამოთქუმად სულიერთა წიგნთაგან,
მისა	შტ.თქ.იპოლ	მაშინ-ღა მოვიდა მისა სული იგი წმიდაჲ, იწყო წინაჲსწარმეტყუელებად
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	არა თუ მისა ზესკნელი იგი სიბრძნე თანა-შემწჱ საქმეთა იყოს?
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და მერმე დედაკაცი იგი სომანიტელი რაჟამს მოვიდა ელისჱსა, ძისა მისთჳს თჳსისა მომკუდრისა, ელისჱ ესრე თქუა: „და უფალმან დაფარა ჩემგან და არა გამომიცხადა“.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და მერმე, რაჟამს მიავლინა მეფემან ისრაჱლისამან რაჲთამცა მოკლა იგი, უთხრა მას სულმან წმიდამან, ვიდრე არღა მოსრულ იყო მოციქული იგი მისა.
მან	შტ.თქ.იპოლ	და თქუა ელისე: „აჰა ესერა მოავლინა ძემან მან უშჯულომან აღებად თავისა ჩემისა“.
მისთჳს	შტ.თქ.იპოლ	და მერმე აუწყა სავსებისა მისთჳს, რომელ ყოფად იყო სამარია ქალაქსა შემდგომად დღისა მის.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ანუ ვინ შემძლებელ არს გამოთქუმად დაწერილნი იგი ნეტართ წინაჲსწარმეტყუელთანი იგავით გამოუჩინებელნი სიტყუანი?
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ამისთჳს, საყუარელნო, რაჟამს იცვალის სული იგი წმიდაჲ კაცისა მისგან, რომლისა თანა მყოფ არნ, ვიდრე მოსლვადმდე მის კაცისა,
მისვე	შტ.თქ.იპოლ	იხილე, საყუარელო, რამეთუ უფალი ჩუენი, რომელი მისვე სულისაგან შობილ არს, არა გამოიცადა ეშმაკისაგან.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	არა თუ თჳთ სიტყუამან მან გამოთქუას, ვითარ წინანდელთა მათ ჟამთა ისრაჱლსა შორის, ვითარცა სანთელი შჯულსა შინა ჴჳმირსა ქუეშჱ დამალულ იყო,
მის	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო რაჟამს გარდამოჴდა სული წმიდაჲ მის ზედა ნათლისღებასა მას ზედა ემბაზსა წმიდასა იორდანესა,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	შემდგომად აღიყვანა იგი სულმან მან უკეთურმან მთასა მას და გამოსცდიდა იგი მას.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	გულისხმა-ყავ, რამეთუ სული იგი ღმრთისაჲ განშოვრებულ არს შენგან.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა შორიელთაცა ნათესავთა ცხორებად თჳსსა მას სანთელსა მოუწოდის...
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იგინი სახედ ხოლო.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ მპარავმან კედელი ვერ დათხარის, ვიდრე მამასახლისი იგი შინა არნ და მღჳძარე არნ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ეგრე სახედცა ეშმაკი ვერ ეუფლის ტაძარსა მას ქრისტესსა ჴორცთა ამათ ჩუენთა, არა თუ სული იგი ქრისტესი იცვალის ჩუენგან.
მის	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუ ესმინ ჴმაჲ მამასახლისისაჲ მის, ვითარ-იგი ამცნებნ სახლეულთა თჳსთა, ვითარმედ: „მე შორად გზად წარვალ“,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს წარვიდის, მპარავი იგი მივიდის და კედელი დათხარის და ფასი განიპარის.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ეგრეთვე ეშმაკსა: არა თუ წინაჲსწარ რაჲ ცნობაჲ აქუს, რაჲთამცა უწყოდა, რაჟამს სული იგი მცველი წარვიდის კაცისა მისგან,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და არცაღა თუ ესე ესრჱ ყოფილ არს, რამეთუ რაქელ მრავლით ჟამითგან გზასა მას დამარხული დგას.
მას	შტ.თქ.იპოლ	არამედ ჟამსა ელინ და უმზირინ კაცსა მას, რომლისა თანა ქრისტე დამკჳდრებულ არნ.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო იოსებ, ვითარ შეემთხჳა მამასა, პირველად მას თაყუანის-სცა, რაჲთა სახჱ იგი ეგოს და წიგნნი განმართლებულ იპოვნენ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ სადაღა აღესრულების თქუმულ[ი] იგი: „აწ უკუე მო-სამე-ვიდეთ მე და დედაჲ შენი და ძმანი შენნი, და თაყუანის-გცემდეთ შენ?“
მისა	შტ.თქ.იპოლ	და უფალმან ჩუენმან თქუა: „რომელი ვიდოდის მცნებათა ჩემთა და დაიმარხოს სიყუარული ჩემი, მისა მივიდეთ მე და მამაჲ ჩემი, და ვანი მის თანა დავიდვათ“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ რაჟამს ათორმეტნი იგი ნეტარნი მოციქულნი იოსებითურთ და მარიამითურთ აღვიდეს მთასა მას ზეთისხილთასა და თაყუანის-სცეს ქრისტესა,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იუდა არა მათ თანა იყო, არცა იოსები თავადი ქრისტე იყო, რაჲთა ეგჳპტეს შინა ესე ყოფილად შერაცხილ იყოს.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ მსგავს იყო ყოფადთა მათთჳს სახეთა, რომელ წინაჲსწარ გამოეცხადა იოსებისგან.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	წარმოდეგინ აწ საშუვალ ჭეშმარიტი იგი და ზეცისაჲ განმმარტებელი, რამეთუ რომელ-იგი მის მიერ იქადაგა ნეტართა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა მიმართ,
მის	შტ.თქ.იპოლ	იხილოს, რამეთუ ქრისტე მის თანა არნ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ განყოფილ არს იგი მრავალთა შორის და მისა არაჲ დაკლებულ არს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ტაძართა, რომელთა სარკუმლით მცირჱ მზჱ შედგის, ყოველი ტაძარი განათლდის; და კაცსა, რომელსა მცირედ შევიდის ეშმაკისაგან, თავადი იგი დაბნელდის.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იგი იყო გამომთხრობელ მამისათჳს დაფარულთა მათ ზრახვათა.
მისთჳს	შტ.თქ.იპოლ	და გჳთხრობენ წიგნნი, ვითარმედ ერმრავალ არს და მსახურნიცა არიან მისნი და იობი იტყჳს მისთჳს: „შექმნა იგი ღმერთმან მჴდომად“.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და წიგნნი იტყჳან, ვითარმედ, მათ არა უწყოდეს, ვითარმცა ესმა მათი იოსებს, რამეთუ განმმარტებელად შორის მათსა დგა.
იგინი	შტ.თქ.იპოლ	და რომელ არიან მსახურნი მისნი, განუტევნა და რბიან ყოველსა სოფელსა შინა და ჰბრძვანან კაცთა, რაჲთამცა აცთუნნეს იგინი.
მის	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო გამოცხადებულად ვერ ჰბრძვანან, რამეთუ მოცემულ არს ჩუენდა [ჴელმწიფებაჲ] მის ზედა ძლევად მისა ჯუარითა ქრისტესითა
მისთჳს	შტ.თქ.იპოლ	მერჩდით მე სიტყჳსა მისთჳს, საყუარელნო, რომელ (თ)ქუა მოციქულმან და სცთებიან მას შინა მწვალებელნი.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲ სარგებელ იყო მაშინ ძმათა მათ თიკნისა მის დაკლვაჲ, რაჲთა მამაჲ იგიმცა თჳსი შეიტყუვეს? აჰა აწ იოსებ ეგჳპტეს ცხოველ არს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲსა შეჰბღალეთ სისხლითა სამოსელი იგი ყვავილოვანი ტყუვილით, რომელ-იგი თქუენ ჰქმენით, რომელ-იგი იაკობ მამამან იცნა სამოსელი იგი და ყოფილად შეგირაცხა?
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და სცთებიან და იტყჳან, ვითარმედ ორი ადამი არსო, და თქუა: „ვითარცა შთავიცუთ ჩუენ ხატი იგი ადამის მიწისაგანისაჲ, ეგრევე სახედ შთავიცუთ ჩუენ ხატი იგი ადამის ზეცისაჲ“.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა ეგჳპტედ შთავიდეს და მუნ საპყრობილედ მიეცეს და სიზმარნი მის მიერ განცხადნენ, რაჲთა ფარაოჲს მიერ მოიძიებს და მეფედ მეგჳპტელთა გამოჩნდეს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და შემდგომ მოსაყდრჱ სარწმუნო გამოჩნდეს და იფქლი მის მიერ დიდ ძალად შეკრბეს და საუნჯეთა დაიმარხოს, და შჳდნი იგი წელნი აღესრულნენ
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ადამი მიწისაგანი იგი არს, რომელმან ცოდა, ადამი ზეცით მაცხოვარი – უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	[რომელმან შეიყუაროს სული იგი ქრისტჱსი, იქმნეს იგი მსგავს ადამისა მის ზეცისაჲ,
მან	შტ.თქ.იპოლ	რომელ არს მაცხოვარი ჩუენი იესუ ქრისტჱ,] რომელ შეიმოსა მშუმინვიერი ესე სულიერმან მან, ვითარცა ზეშთა მივწერე შენდა.
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ერი სიყმილისა მისგან გამოიზარდოს და ძმათაგან თაყუანის-ცემაჲ მიიღოს და უფალ მათ მიერ იწოდოს.
მან	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ გინებულად იპყრა მან სული იგი ქრისტესი, იპოვოს იგი დღესა მას შემთხუევისასა [შიშველ და სავსე სირცხჳლითა განქიქებული.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო რომელმან პატიოსნად იპყრას სული იგი და დაიმარხოს სიწმიდით, დღესა მას შემთხუევისასა,] დაიცვეს იგი სულმან მან წმიდამან.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ ვითარ არა ვადიდებდე ზეცათასა მას მეუფესა, რომელმან თჳსნი იგი ზრახვანი წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ, ვითარცა სარკითა ხილულნი, გჳჩუენნა?
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და იყოს იგი ყოვლითავე სრულ და არა იყოს იგი შიშუელ, ვითარცა მოციქული იტყჳს: „გარნა ესე, რაჟამს მოსილ ვიყვნეთ, ნუმცა შიშულად ვიპოვებით“.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ ჯერ-არს მოკუდავსა მას შთაცუმად უკუდავებაჲ და განრყუნილებასა მას შთაცუმად ურყუნელებაჲ.
მან	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო რაჟამს შთაიცუას მოკუდავმან მან უკუდავებაჲ და რყუნილებამან ამან ურყუნელებაჲ, მაშინ აღესრულოს სიტყუაჲ იგი,
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ რამეთუ ჟამი ესე მოიძიებს კურთხევათა მათთჳს განმარტებასა, გულსმოდგინებითა გონებისაჲთა ზედამცა მიწევნულ ვართ,
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და ესე რომელნი განახლდენ, მათ შთაიცუან ხატი ადამის სულიერისაჲ და იქმნნენ სულიერ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა თქუმულნი იგი იაკობისნი კურთხევანი, ვითარცა კურთხევანი, აღესრულნენ ზედა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მან	შტ.თქ.იპოლ	რომელნი ერწმუნნეს აღთქუმასა, მიიტაცნეს ცად მიმართ და აღაფრინვნეს სულმან მან წმიდამან,
მათ	შტ.თქ.იპოლ	რომელ შთაეცუა მათ, და დაიმკჳდრონ სასუფეველი, რომელ განმზადებულ იყო მათთჳს საუკუნითგან.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	კურთხევანი იგი ყოფილ მათა მიმართვე შესატყუებელ და წინაჲსწარმეტყუელებაჲ დიდი მათ მიერ გამოჩინებულ,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და თუ ეგე ეგრეთ არს, უკუე ნეტარი იგი იაკობ შვილთა მათ მიმართ მსგავსად მათ ჟამთაჲსა ეტყოდა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო თქუმულნი იგი შემდგომად მრავალთა ჟამთა განცხადნეს და კურთხევათა მათ ჰყოფდა და მისცემდა, რომლისათჳს ამას წინაჲსწარმეტყუელებდა.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ძეთა მათ ისრაჱლისათა ურთიერთას შეტყუებით შეცოდებათა მათთათჳს უთქუმიდა და თავსა თჳსსა ესევითართა საქმეთა მათთაგან განაშორებდა.
მასვე	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვჰპოვებთ მასვე სახესა ნეტარისა მის ისაკის თანა, რომელმან იაკობი, ძჱ თჳსი მრწემი, აკურთხა და ყოველივე მას მიჰმადლა,
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ განმზადებულ იყო ჴორცითა შობად მისგან ქრისტე.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ აღესრულების მათ ზედა სიტყუაჲ იგი, რომელ წერილ არს სახარებასა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ესავისი წინაჲსწარ უწყოდა, ვითარმედ სახჱ ერისაჲ მის აქუნდეს.
მათგან	შტ.თქ.იპოლ	ვითარ უნდა უფალსა ჩუენსა აჴოცად ანგაჰრებისა მის ფარისეველთა მათგან: „რამეთუ იყვნეს ვეცხლის-მოყუარე და განბასრეს იგი“.
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელი-იგი უბრძანა წინაჲსწარმეტყუელმან ესავს და ითხოვდა მისგან ჭამადსა, მოასწავებს სიტყჳთ ჩინებასა პირველისა მის ერისასა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელი ეძიებდა ნაყოფსა სიმართლისასა მის მიერ, რომელი იყო, ვითარცა სულიერი ჭამადი, შერაცხილ.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „განვედ ველად და მინადირჱ“, სახესა სლვისა ამის სოფლისასა მსგავსად ერისა მის მოგუასწავებს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი თქუა: „აღიღე მშჳლდ-კაბარჭი შენი“, გჳჩუენებს რამეთუ განმზადებულ იყო ერი იგი თჳსისა დიდებისა შეყუარებად და არა სარწმუნოვებითა განმართლებად,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ ღუაწლისა და მახჳლისა თჳსისა მოსავ და განდგომილისა მეფისა გამორჩევაჲ, ვითარცა-იგი მოსემან ჰრქუა მათ: „მახჳლ შენდა სიქადული შენი“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რებეკა ჰრქუა თჳსსა მას ძესა მრწემსა: „აჰა მესმოდა მამისა შენისაჲ, რამეთუ ეტყოდა ესავს, ძმასა შენსა:
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	რებეკა სახჱდ ეკლესიისა ითქუმის, რომელი წინაჲსწარ გამოაჩინებდა ყოფადთა მათთჳს უმრწემესითა მით ძითა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰრქუა მას: „მივედ სამწყსოდ და მომართუენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და შუენიერნი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ესავს ველად წარავლინებს, რეცათუ სუფევასა შინა მწირობასა გამოაცხადებს, ხოლო იაკობი – სამწყსოდ, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი უფლისა მიერ,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარმედ: „არა ვიდრე მოვლინებულ ვარ, გარნა ცხოვართა მათ წარწყმედულთა სახლისა ისრაჱლისათა“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი ჰრქუა მას, ვითარმედ: „მომგუარენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და შუენიერნი“, გჳჩუენებს ორსა მას წოდებასა სახარებისასა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და გამოზრდითა სულიერისა მის სიტყჳსა მიმართ განვმტკიცნებით, რომელ-იგი სახარებასა შინა მსგავსსა მას აღასრულებდა მოწაფეთა მიმართ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ეტყოდა, ვითარმედ „მე ჭამადი იგი მაქუს, რომელ თქუენ არა უწყით“.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვიპოვო მის წინაშე ვითარცა შეურაცხის-მყოფელი და მოვიკრიბო თავისა ჩემისა წყევაჲ და არა კურთხევაჲ“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰხედავა, რამეთუ განცხადებულად თჳსი იგი მოშიშებაჲ იაკობ გამოაჩინა, მეცნიერ-ყოფილ საქმეთა მათ ქამისთა,
იგიცა	შტ.კრ. თქ.იპ.	იყო მისმიერი იგიცა თქუმული მართლ, ვითარმედ: „არს ესავი, ძმაჲ ჩემი, მატყიერ, რომელი ითქუმის ცოდვილ,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მე კაცი წყრტჳ, რომელი გამოაჩინებს შეუგინებელს და უბიწოს ჴორცთა მათ ქრისტესთა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ ვერაჲთ ეგებოდა სხჳთ რაჲთმე აღსრულებად ზრახვისა მის.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	აწ დავიდგათ ჩაფხუტი იგი სასოვებისაჲ, რაჲთა არა დავიწყლნეთ და მოვწყდეთ ღუაწლსა მას შინა;
მას	შტ.თქ.იპოლ	განვმზადოთ ზე[თი] სანთელთა ჩუენთა, რაჲთა მივეგებვოდით მას სიხარულით;
მას	შტ.თქ.იპოლ	დავსძინოთ ვეცხლსა მას, რომელი მოვიღეთ, რაჲთა ვიწოდნეთ მონა ქველ და სარწმუნო;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	განვიწმიდეთ გულნი ჩუენნი უძლურებისაგან, რაჲთა ვიხილოთ მაღალი იგი დიდებითა თჳსითა; ვიქმნეთ მოწყალჱ, ვითარცა წერილ არს,
მას	შტ.თქ.იპოლ	ვიქმნეთ მართლ ჭეშმარიტების, რაჲთა არა მივეცნეთ საჭმლად გუელსა მას; განვწმიდოთ სათესავი ჩუენი ეკალთაგან, რაჲთა მივსცეთ ნაყოფი ერთისა წილ ასი;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	განვყიდოთ მონაგები ჩუენი და მოვიყიდოთ მარგალიტი იგი ქრისტე, რაჲთა განვმდიდრდეთ;
მისა	შტ.თქ.იპოლ	რაჲთა გჳწოდის ჩუენ, და დავდგეთ მარჯუენით მისა; მოვიძულნეთ თავნი ჩუენნი და შევიყუაროთ ქრისტე,
მან	შტ.თქ.იპოლ	ვითარცა მან შემიყუარნა ჩუენ და მიეცა ჩუენთჳს; პატიოსნად ვიპყრათ სული იგი ქრისტესი, რაჲთა მადლი ვპოვოთ მისგან;
მას	შტ.თქ.იპოლ	ვეკრძალნეთ ჩუენ მსახურებასა მისსა, რაჲთა გუმსახუროს ჩუენ კარავსა მას სიწმიდისასა;
მისა	შტ.თქ.იპოლ	ვილოცვიდეთ მისა მიმართ სიწმიდით, რაჲთა შევიდეთ წინაშე სიმდიდრესა ღმრთეებისა მისისასა; ვეზიარნეთ ვნებასა მისსა, რაჲთა აღდგომასა მის თანა ვცხოვნდეთ;
მას	შტ.თქ.იპოლ	მოვიმტკიცნეთ წელნი ჩუენნი ჭეშმარიტებითა და სიმართლითა, რაჲთა არა დაჴსნილ ვიპოვნეთ ღუაწლსა მას ბრძოლისასა;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რაჲთა ჩუენ ზედა იხარებდეს სასოჲ იგი ჩუენი და მჴსნელი [ჩუენი]; დავიტანჯნეთ თავნი ჩუენნი ამას სოფელსა და თანამდებ ვიქმნეთ ვნებათა მათ უფლისათა,
მისსა	შტ.თქ.იპოლ	რაჲთა არა თავ-დაკიდებულ ვიქმნნეთ შემთხუევასა მისსა დალიჭსა მას საშჯელისასა;
მას	შტ.თქ.იპოლ	დავჰრეკოთ კარსა მას ზეცისასა, რაჲთა განგჳღოს წინაშე ჩუენსა და შევიდეთ მას; უწყინოდ ვითხოვდეთ წყალობასა მისსა, რაჲთა მოვიღოთ, რავდენცა გჳნდეს;
მას	შტ.თქ.იპოლ	დაუტევოთ სოფელ[ი] ესე, რამეთუ არსვე არა ჩუენი; და მივიწინეთ სოფელსა მას, რომელსაცა ჩინებულ ვართ;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან შთაიცუას კაცი იგი ახალი, დაიცევინ თავი თჳსი ყოვლისაგან ბილწებისა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან აღიღოს ფარი წინაშე მჴდომისა მის, დაიცევინ თავი თჳსი ისართაგან მომავალთა მის ზედა.
მის	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა სწადის ხილვაჲ ზეცისა მის სიძისაჲ, უბიწოდ იპყარნ თავი თჳსი ყოველსა ჟამსა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა სწადის ზეცისა იგი სასუმელი, მთრვალობასა განეშორენ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელი თჳთ იჩინა პურსა მას ზეცისასა ნუ იუნჯებნ ვაჭრობად ამას სოფელსა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	შაბათი იგი განსუენებისაჲ მოიწია, ნათელი სუფევს, საწერტელი სიკუდილისაჲ ივლტის.
მათგან	შტ.თქ.იპოლ	აღფრინდიან მათგან და ვერ ეწიის ისარი იგი მისი, რაჟამს ესრინ მათ.
მათგან	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ რაჟამს მსგავსად ბნელის სახედ ეოცის მათ, იგინი ნათელ იქმნიან, და რაჟამს დაშრიალდის მათ ზედა, ვითარცა გუელი იგი, მარილ იქმნიან და ვერ ჭამის მათგან,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	სამკაული ევაჲს ასულთაჲ მატყლისაჲ და მჩურისაჲ, რომელი განკფდის და წარჴდის, ხოლო მათი იგი სამოსელი არა განკფდეს უკუნისამდე.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰრქუა: „ჩემ ზედა იყავნ წყევაჲ იგი, შვილო, გარნა ისმინე ჩემი და მივედ და მომართუენ“.
მის	შტ.თქ.იპოლ	მის გამო შევიდა სიკუდილი – სალმობით შობს შვილთა და მიეცემიან სიკუდილსა; მის გამო დაიწყევა ქუეყანაჲ, რაჲთა აღმოსცენდეს ეკალი და კუროჲსთავი.
მან	შტ.თქ.იპოლ	რომელი ესავს კაცსა მოკუდავსა, მიიღოს მან წყევაჲ იგი, რომელ თქუა იერემია.
მას	შტ.თქ.იპოლ	მივეგებვოდით მას სიხარულით და მივართუათ მას შესაწევნელი აღთქუმაჲ, სიმართლჱ და ვერწმუნნეთ აღთქუმასა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და გულისჴმის-საყოფელ თქუმული იგი რებეკაჲს მიერ, წინაჲსწარ აწ ეკლესიათა მიერ აღესრულების და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ჩემ ზედა იყავნ წყევაჲ იგი, შვილო“,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	წყევაჲ და შეურაცხის-ყოფაჲ ჩუენდამო ესე არს, რამეთუ ვნებანი იგი უფლისანი ურწმუნოთათჳს წყევა არს, ხოლო მორწმუნეთათჳს – ცხორება და მშჳდობა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელი მცონარი არს, იგი არა სათნო არს წინაშე უფლისა თჳსისა.
მისა	შტ.თქ.იპოლ	[რამეთუ] რომელმან იწყოს შენებად, ჯერ-არს მისა აღსრულებადცა, რაჲთა არა საკიცხელ იქმნეს თანაწარმავალთაგან.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და განვერნეთ ცეცხლსა მას უშრეტსა.
იგიცა	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ მოციქული იგიცა იტყჳს: „ქრისტემან გამოგჳჴსნნა ჩუენ წყევისაგან შჯულისაჲსა, თავს-იდვა ჩუენთჳს წყევაჲ იგი“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა აღასრულა აწ ქრისტემან, ჴორცითა თჳსითა კაცთათჳს სიკუდილი ჯუარსა მას ზედა თავს-იდვა,
მით	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა თჳსითა მით დამდაბლებითა განჴსნნეს წყევანი იგი შჯულისანი, რომელ ადამის ზედა იყვნეს, რამეთუ ჰრქუა: „მიწაჲ იყავ და მიწადცა მიხჳდე“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მოიღო რებეკა სამოსელი იგი პატიოსანი ძისა მისისა პირმშოჲსაჲ შუენიერი, შთააცუა იაკობს, ძესა თჳსსა, და ტყავნი იგი თიკნისანი გარდააცუა მკლავთა მისთა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	შთაცუმასა მას სამოსლისასა მოგუასწავებს სიტყუასა მას, რომელი-იგი განმზადებულ იყო შთაცუმად ჴორცთა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო შთაცუმაჲ იგი თიკნიერთაჲ მათ მკლავთა მისთა მოგუასწავებს ჩუენ ყოველთა ცოდვათა მოტევებასა ზედა ჯუარსა მას ჴელთა განპყრობითა,
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა იტყჳს ესაია: „მან ცოდვანი ჩუენნი თავს-ისხნა და ურჩულოვებანი ჩუენნი იტჳრთნა“.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი ჰრქუა იაკობ მამასა თჳსსა: „ვქმენ, ვითარცა მიბრძანე მე“, მოგუასწავებს მარადის სიტყჳსა მის დამორჩილებასა მამისა თჳსისა მიმართ,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ჰრქუა მას ისაკ: „ვინ ხარ შენ?“ და მან ჰრქუა მას: „მე ვარ ძჱ იგი შენი პირმშოჲ“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	არა თუ უმეცრებით რას ჰკითხვიდა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იაკობს, არამედ რამეთუ ჰხედვიდა სულიერთა მათ ყოფადთა.
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	არცა ისუ ნავესმან, რომელი გაბაონელთა ჰკითხვიდა, უწყოდა მათი, რომელ მათგან მანქანებით სიბოროტენი ყოფად იყვნეს,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ მეცნიერებითა მიუშუებდა, რაჲთა ნათესავსა მას ისუ ნავესსა ჰრწმენეს და ცხოვნდეს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამას მოგუასწავებს, რამეთუ სიტყუაჲ იგი იაკობის მიმართ გამოაცხადებს ზრახვასა მას, რომელ-იგი წინაჲსწარმეტყუელთა მიმართ
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იგი მათ მიერ წინაჲსწარ გამოაცხადებდა ყოფადთა მათთჳს.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ჴელნი მისნი იქმნნეს მსგავს ჴელთა ესავისთა, რამეთუ ერისა მის შეცოდებათათჳს სიკუდილდ მიეცა, და ჰრქუა მას: „მომეახლე და ამბორსმიყავ, შვილო“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარცა მიეახლა, ამბორს-უყო მას.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იყნოსა სული სამოსლისა მისისაჲ და აკურთხა იგი და ჰრქუა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	[...] ამისთჳს წინაჲსწარ განცხადებულად იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, ვითარმედ, არავინ კაცთაგანმან ამბორს-უყოს მამასა, გარნა მხოლოდშობილმან მან,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ ქალწულისაგან იშვა ძჱ, რამეთუ იტყჳს: „მე ვარ ძჱ იგი შენი პირმშოჲ“.
მისთჳის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მუნთქუესვე იწყო წინასწარმეტყუელმან ერთობით კურთხევისა მისთჳის და თქუა: „ეჰა ესერა სულნელებაჲ სამოსლისა ძისა ჩემისაჲ,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ჰრქუა მას: „მოგეცინ შენ ღმერთმან ცუარისაგან ცისაჲსა და სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა, სიმრავლჱ იფქლისა და ღჳნისაჲ, და გმონებდენ შენ ნათესავნი,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ ვის ზედა აღესრულების თქუმული იგი, ვითარმედ: „აჰა ესერა სულნელებაჲ ძისა ჩემისაჲ, ვითარცა სული აგარაკისა სავსისაჲ, რომელი აკურთხა უფალმან“?
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	არა მის ზედა, არამედ ქრისტეს ზედა, ძისა მის ღმრთისა; აგარაკ არს სოფელი ესე.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	სულნელებასა მას მოსლვისა მისისასა არიან ყოველთა, რომელთა ჰრწამს იგი, ვითარცა მოციქული იგი იტყჳს, ვითარმედ:
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	განცხადებულად თქუმულითა მით ვითარცა ცუარსა მოგუასწავებს სიტყუასა მას, რომელ გარდამოჴდა ზეცით.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რამეთუ თქუა, ვითარმედ „სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა“, ჴორცთა მათ უფლისათა იტყჳს, რომელ-იგი ქალწულისაგან შთაიცუნა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა ესაიაჲს მიერ სიტყუაჲ იგი ღაღადებს: „რომელნი მმონებდენ მე, იწოდოს მათ ზედა სახელი ახალი, რომელნი მადიდებდენ მე ქუეყანასა ზედა,
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე იტყჳს: „აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იშუებდენ, ხოლო თქუენ გშიოდის; აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იხარებდენ, და თქუენ გწყუროდის.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იხარებდენ, ხოლო თქუენ გრცხუენოდის.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო აწ თქუმული იგი აღესრულების მჴსნელსა ზედა, რამეთუ რომელ-იგი ჰგონებდა ძმა-ყოფად მისა, ჴორციელად უფლად მის ზედა გამოჩნდებოდა,
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთამცა მათგან, ვითარცა მეუფემან, თაყუანის-ცემაჲ მიიღო.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვიხილოთ, რასა იტყჳს შემდგომად, რამეთუ იტყჳს: „და იყო შემდგომად კურთხევათა მათთჳს ისაკისთა იაკობის ზედა, და იყო, ვითარცა გამოვიდოდა იაკობ ისაკისგან,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ესავის ჭამადსა მას ამსგავსებს ერსა მას, რომელთა იგი შჯულისა მიმართ მსახურებაჲ აქუნდა,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელნი იგი სიქადულით ჰგონებდეს წინადაცუეთილებითა განმართლებასა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	შეადგინებს ნათესავთა, ვითარცა ჭამადსა მას, რომელი ჭეშმარიტებისა სახედ გარჱ-წარჰჴდის და ზეცისასა მას პურსა მიახლებად ვერ იკადრებდეს,
მათ	შტ.თქ.იპოლ	ნუმცა ვართ მწყევარ, რაჲთა განვერნეთ ჩუენ წყევისა მისგან რჩულისაჲსა; ვიქმნეთ მუშაკ მალე-მოქმედ, რაჲთა მოვიღოთ სასყიდელი პირველთა მათ თანა;
იგი	შტ.თქ.იპოლ	აღვიმაღლოთ ფრთითა ჩუენითა, ვითარცა ორბთა, რაჲთა ვიხილოთ, ჴორცი იგი ვის თანა [არს];
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და თუ გამოეცხადის მათ და ბრძოლა უყვის, იგინი შეიჭურნიან სარწმუნოებითა და დასციან იგი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან მოიღოს ვეცხლი უფლისა თჳსისაგან, მიაქციენ იგი მომცემელისავე თჳსისა აღნადგინებითურთ, [რომელსა უნდეს ვაჭარ-ყოფაჲ, იყიდენ აგარაკი საფასითურთ]
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელი რბიოდის ასპარეზსა მას, ზაკულებასა მბრძოლისა თჳსისასა ეკრძალებოდენ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელი აშენებდეს სახლსა, განზრახვით დადევინ საფუძველი მისი კლდესა ზედა, რაჲთა არა შეიძრას იგი ქართაგან.
მის	შტ.თქ.იპოლ	[რომელსა უნდეს სილტოლაჲ ბნელისაგან], ვიდოდენ ნათელსა, ვიდრე ნათელი მის თანა არს ...
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და თუ ძალითა მიიწიის მათ ზედა, განიღჳძიან მათ და განიფრთხვიან თაყუანის-ცემად და ადიდებედ ღმერთსა, და თუ მონაგებითა აზრზენნ ამათ, მათი იგი გლახაკთა განუყვიან.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ნეტარი იგი იაკობ მოშიშებით და სიმდაბლით წარდგა და ჰრქუა მამასა თჳსსა, ვითარმედ: „ვყავ, რაჲცა მიბრძანე მე“.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მან თქუა: „ვინ ხარ შენ?“ ხოლო მან ჰრქუა: „მე ვარ ესავ, ძჱ შენი პირმშოჲ“.
მათდა	შტ.თქ.იპოლ	და თუ შევიდის მათდა მშიერებითა ჭამადთაჲთა, სძლიან მას მარხვითა მათითა, მსგავსად მჴსნელისა ჩუენისა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან შთაიცუას ჯაჭჳ წყლისა მისგან ემბაზისა, ნუ განიძარცუავნ მას, რაჲთა არა დაისაჯოს.
იგინი	შტ.თქ.იპოლ	და გულის-თქუმითა ევაჲსითა თუ აღძრნის იგინი, მარტოდ განეშორნიან და შეეყენნიან, და არა ასულთა თანა ევაჲსთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ქმნულკეთილ იყო ამნონი და შუენიერ ხილვითა და შეკრა იგი გულის-თქუმამან დისა მისისამან და მოკლა იგი აბესალომის მიერ, რამეთუ აგინა დაჲ თჳსი თამარი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	დასულბა ისაკი დაკჳრვებითა დიდითა და ჰრქუა: „და ვინ იყო იგი, რომელი შენდა მოსლვადმდე მოვიდა და მომართუა მე და ვჭამე ყოვლისაგანი
ამათვე	შტ.თქ.იპოლ	ამათვე მღჳძარეთა მოაქუნდა მისა პური და წყალი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვაკურთხე იგი და იყავნ კურთხეულ?“ ჰხედავა, ვითარ განიღჳძა აქა სულმან მან წინაჲსწარმეტყუელისამან?
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ კურთხევათა მათ შინა იაკობის მიმართ თქუა ესრეთ: „რომელმან გაკურთხოს შენ, კურთხეულ იყავნ, და რომელმან გწყეოს, წყეულ“.
მით	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამისთჳს განაკრძალა და მეორითა მით დაამტკიცა წინაჲსწარი იგი კურთხევაჲ და ჰრქუა: „ვაკურთხჱ იგი და იყავნ კურთხეულ“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იყო ყოფილი იგი იაკობისგანი ზრახვაჲ აღსრულებულ ქრისტესა ზედა წინაჲსწარ გამოცხადებულ:
მას	შტ.ნეტ.იპ	წარმოგიდგინო შენ რომელცა-ეგე გწადის, და ნუ სმენითა ხოლო სასმენელთაჲთა მხიარულ იქმნები ამას ზედა, არამედ ძალითურთ გულისხმა-ყავ და საქმესა მას ხედევდ,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ რამეთუ იტყჳს წერილი იგი, ვითარმედ: „დაუკჳრდა ისაკს დაკჳრვებითა დიდითა“, ესე არს, ვითარმედ დაუკჳრდა ზედა ყოფადთა მათ წინაჲსწარ ეცნობა,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარმედ ნათესავნი ყრმითა ამით, ძისა ამის ღმრთისაჲთა, იკურთხნენ და აღთქუმასა მას მამათა თანა შესლვად, რამეთუ ამისთჳსცა იაკობ შობასა მას თჳსსა,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ განმზადებულ იყო მეორჱ იგი ნათესავი შემდგომად კუალსა წინაჲსწარმეტყუელთასა
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მოღებად პირმშოებისა მის და ახალსა მას შჯულსა მთავრად გამოჩინებად.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იყო ვითარცა ესმა ესავს სიტყუაჲ იგი [ი]საკისი, მამისა თჳსისაჲ, ჴმა-ყო ჴმითა მაღლითა განმწარებულად და თქუა: „მაკურთხე მე-ცა, მამაო“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ჰრქუა მას ისაკ: „მოვიდა ზაკუვით ძმაჲ შენი და მიიღო კურთხევაჲ იგი შენი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი თქუა, „ზაკუვით“, გამოაჩინებს ზრახვითსა, რამეთუ განმზადებულ იყო სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ განჴორციელებად და ხატი მონისაჲ შთაცუმად.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა მის მიერ გამოუჩინებელ შობითა მოიღოს კურთხევაჲ მამისაგან და მოგუეცეს ჩუენცა, რომელთა გურწამს იგი.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა განცხადებულად აქა წინაჲსწარ თქუეს წიგნთა ესავის მიერ ყოფადთა მათთჳს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ სიტყუაჲ იგი მამად ერისა გამოჩნდებოდა, რომელ-იგი შემდგომად ჴორცითა ვნებასა მას მიეახლა].
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ არა ცუდად რაჲ ნეტარი იგი მოციქული ასწავებს მიწერითა მით ტიმოთეს:
მათ	შტ.ნეტ.იპ	„ჵ ტიმოთე, სარწმუნოვებაჲ ეგე კრძალულად იპყარ და ჰრიდებდ ურწმუნოვებისათა მათ ახალ ჴმათა და მჴდომთა მათგან სახეთა, რომელნი აღსარებასა მას სარწმუნოვებისასა შესცთეს“;
მას	შტ.ნეტ.იპ	და მერმე: „ხოლო შენ, შვილო ჩემო, განძლიერდი მადლსა მას შინა იესუ ქრისტესსა,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰრქუა მოსეცა ყუედრებით ერსა მას: „მაგას უფალსა ეგრე მოაგებთ, არამე ესე თავადი არსა მამაჲ შენი?“ გამოუჩინა წერილმან მან, რაჲთა გულისხმა-ვყვნეთ თქუმულნი იგი.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და რომელიგი გესმა ჩემგან ჴელითა მრავალთა მოწამეთაჲთა, ამას დაუმტკიცებდ მორწმუნეთა მათ კაცთა, რომელნი შემძლებელ იყვნენ სხუათაცა სწავლად“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ უკუე ნეტარი იგი მოციქული შიშით ჴელსა შეჰყოფდა ამას რომელ-იგი არა ყოველთა წინაჲსწარ უწყებულ და განცხადებულ იყო, წინაჲსწარ ჰხედვიდა სულითა, რამეთუ არა ყოველთა თანა არს სარწმუნოვებაჲ;
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რავდენ არა უფროჲს, უკუეთუ ჩუენ უდებთა მიმართ ღმრთისათა მათ სიტყუათა მივცემდეთ განრყუნილთა და უღირ[ს]თა კაცთა?
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ მახლობელ იყო სიტყუაჲ იგი მამათა მიმართ სახარებისაჲ სასუფეველისათჳს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ნეტარნი იგი წინაჲსწარმეტყუელნი თუალ ჩუენ გუექმნნეს, წინაჲსწარხილვითა მით ჴელითა სარწმუნოვებისაჲთა სიტყჳსა მის ზრახვაჲ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „მოვკლა იაკობ, ძმაჲ ჩემი“, – რაჲთა გამოჩნდეს კაცი იგი,
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ მსგავსად ჴორცითა იაკობისგან შობილ და მათგან ძელსა ზედა დამოკიდებულ.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	არამედ მათ ჟამთათჳსცა და ყოფადთა მათთჳსცა მოგჳთხრეს, რაჲთა არა ერთისა ჟამისათჳს ერქუას წინაჲსწარმეტყუელ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არამედ ყოფადთათჳსცა წინაჲსწარ ჩუენდა მოთხრობითა განმზადებულთა მათთჳს, რაჲთა წინაჲსწარმეტყუელი იგი ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი ითქუას.
მით	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ესე ყოველნი წინაჲსწარმეტყუელებისაჲთა მით სულითა განძლიერებულ და თავადისა მის სიტყჳსა მიერ ღირსად პატიოსან,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ არა თჳსითა ძალითა რასმე წინაჲსწარმეტყუელნი იგი წინაჲსწარმეტყუელებდეს – ნუ სცთები – და არცა რომელ იგი მათ უნდა მას ქადაგებდეს;
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მან ჰრქუა მას: „უკუეთუ უფლად დავადგინე იგი შენ ზედა და ყოველნი ძმანი მისნი დავამონენ მას,
მით	შტ.ნეტ.იპ	არამედ პირველ სიტყჳთა მით გულისხმა-ჰყოფდეს სამართლად, და მერმე ჩუენებითა ეუწყებოდა გამოკეთებად, ესრეთ მოვლინებულნი კეთილად იტყოდეს ამას
მათა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მათა ხოლო იყო ღმრთისა მიერ გამოცხადებაჲ იგი;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და თუმცა არა, რომლისა სიტყჳსა მსგავსად წინაჲსწარმეტყუელნი იგი ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელნი წინაჲსწარმეტყუელებდეს?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო რასა იგი სულითა წინაჲსწარ ჰხედვიდეს განმზადებულთა მათთჳს და გჳთხრობდეს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	იფქლითა და ღჳნითა განვამტკიცე იგი, და აწ შენ რაჲ გიყო, შვილო?“ „და შეეწყალა ისაკს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და არა თუ წარსრულთათჳს რასმე იტყოდეს წინაჲსწარმეტყუელნი იგი რომელ იგიმცა ყოველთა ეხილვა,
მით	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „შეეწყალა ისაკს“, შეწყალებასა სიტყჳთა მით ერისა მის შეცოდებათათჳს მოასწავებს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ მჴსნელი იგი ვედრებით მამასა ეტყოდა: „მიუტევე ამათ, რამეთუ არა იციან, რასა იქმან“.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ წინაჲსწარმეტყუელნი იგი ვითარცა ღრუბლისაგან ცუარსა გარდმოუტევებდეს მათ ზედა სიტყუასა მას ღმრთისასა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მაღლად ჴმასა მას და ტირილსა ესავისსა შენანებასა საქმეთა მათთჳს, რომელ ქმნნეს, გჳჩუენებს, ვითარცა საქმესა მას მოციქულთასა წერილ არს:
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	„ვითარცა ესმა ესე, დაწუხნეს და ჰრქუეს პეტრეს და მოციქულთა მათ: „რაჲ-მე ვყოთ, ძმანო? და მათ ჰრქუეს: „შეინანეთ, გრწმენინ სახელი იესუ ქრისტესი,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	არამედ ყოფადთა მათ მოგჳთხრეს ჭეშმარიტად, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელნი შერაცხილ არიან.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ ესე არს კურთხევაჲ იგი, რომელსა ეძიებდა ესავ წინანდელსა ჟამსა, არამედ რამეთუ არღა იყო ჟამი.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო წინაჲსწარმეტყუელებით ისაკ ყოფადთა მათთჳს იტყოდა: „აჰა, აწ სიპოხისაგან ქუეყანისა იყო მკჳდრობაჲ შენი და ზესკნელს ცუარისაგან ცისაჲსა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ სიტყუასა მას ნეტარისა ისაკისსა კურთხევისა ხოლო-მე ძალი აქუნ ანუ წინაჲსწარმეტყუელებისაჲცა?
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ თანა-გუაც გულისხმის-ყოფად ყოფადთა მათთჳს, რამეთუ თქუა: „აჰა ესერა სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა იყოს მკჳდრობაჲ შენი, და ცუარისაგან ცისაჲსა ზეგარდამო“.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იყო დამკჳდრებაჲ ერისაჲ მის ქუეყანასა მას ქამისსა, რომელ-იგი განუნაწილა მათ ისუ, ძემან ნავესმან, და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ცუარისგან ზეცისაჲსა“,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „მახჳლითა შენითა სცხოვნდებოდიო“, რამეთუ მარადის ერი იგი არა დასცხრებოდა წყობად და ბრძოლად გარემოჲს ნათესავთა მათ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ მსგავსად ჴორცთა, რომლისათჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი ასწავებს დამორჩილებად და მონებად.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ რომელი უღელი, არამედ შჯულისაჲ მის ედვა მას ზედა, რაჲთა ვითარცა მონანი უღელსა ქუეშჱ შჯულითა მით ცხოვნდებიან,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ ვითარცა განთავისუფლებულნი სახარებისა მის სარწმუნოვებითა ცხოვნდებიან.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა ნეტართა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა ნათესავითი ნათესავად ქრისტეს ზრახვასა მას წინაჲსწარ ქადაგებდეს. და სამართალი ჩუენდა მომართ განცხადებულად გჳჩუენა.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	უკუეთუ წარსრულთა მათთჳს და მომავალთა ჩუენგან ეძიებენ, რავდენ არა უფროჲს ყოფადთა მათთჳს წინაჲსწარ ჰრწმენეს?
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ გულისხმა-ყოფილ თქუმულნი იგი ისაკისნი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იტყჳს წერილი ესრე, ვითარმედ: „იხილნა იაკობმან ძენი იგი იოსებისნი და ჰრქუა: ვინ არიან ესენი? და მან ჰრქუა: ძენი ჩემნი არიან, რომელნი მომცნა მე უფალმან აქა.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ჰრქუა: მომაახლენით ჩემდა, რაჲთა ვაკურთხე იგინი“.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და თუალნი იაკობისნი დამძიმებულ იყვნეს სიბერითა და ვერ ჰხედვიდა, და მიაახლნა იგინი წინაშე მისსა, და ჴელნი მოასხნა და ამბორს-უყო მათ და ჰრქუა ისრაჱლმან იოსებს:
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და აღჰმართნა იგინი იოსებმან უბეთა მისთაგან და თაყუანის-სცეს პირსა ზედა თჳსსა ქუეყანასა ზედა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და წარმოადგინნა იოსებ ორნი იგი ძენი თჳსნი: ეფრემ მარჯუენით მისა, მარცხლ ისრაჱლისა, და მანასე – მარცხენით მისა, მარჯულ ისრაჱლისა.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მიაახლნა იგინი მას.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აკურთხნა იგინი და თქუა: „ღმერთო, რომლისა წინაშე სათნო-გიჩნდეს მამანი ჩემნი აბრაჰამ და ისაკ, ღმერთო, რომელმან გამომზარდე მე სიყრმით ჩემითგან აქამომდე,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ეწოდენ ამათ ზედა სახელი ჩემი და სახელი მამათა მათ ჩემთაჲ – აბრაჰამისი და ისაკისი და განმრავლდენ განმრავლებითა დიდითა ქუეყანასა ზედა“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ რაჟამს აღვიდოდა იგი მთასა მას ზეთის-ხილთასა, ღრუბელთა შინა ჰაერთა ზედა გზაჲ განქმნა, მამისა ზეცად აღვიდოდა, აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი,
მათ	შტ.სიტ.იპ	ამის ყოვლისათჳს ღმერთი ჭეშმარიტი ახარეს სოფელსა და, ვითარცა ასწავეს მოწაფეთა მათ მისთა სოფელსა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	ხოლო რაჟამს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, მოგაჴსენოს თქუენ და გიძღოდის თქუენ ყოველთა ჭეშმარიტებით“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და მერმე, ვითარმედ: „მივიდე და მეოხი იგი მოგივლინო თქუენ“.
მის	შტ.სიტ.იპ	აჴდა და დაჯდა მარჯუენით ღმრთისა მამისა; და შემდგომად დღისა მის ვნებისაჲსა, რომელ არს აღვსებაჲ, და აღსრულებასა მას დღეთა მათ ერგასისთასა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	ვითარცა სული იგი მისცემდა მათ სიტყუად ენათა უცხოთა,
მათ	შტ.სიტ.იპ	რომლისათჳსცა პეტრე აღივსო სულითა წმიდითა და მრავლითა იგავითა უჩუენებდა მათ მოსლვასა მას სულისა წმიდისასა და მადლთა მათ ქრისტესთა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ვითარცა მოიღეს სული იგი წმიდაჲ, მოიჴსენეს სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელ თქუა,
იგი	შტ.სიტ.იპ	და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „ჩუენ არა მოვიღეთ სული ამის სოფლისაჲ, არამედ სული იგი, რომელ ღმრთისა მიერ არს“.
მას	შტ.სიტ.იპ	გჳჩუენებს ერთობითსა მას სამებისა არსებასა სიტყჳთა ამით: „რამეთუ არა თავით თჳსით რას იტყოდის,
მას	შტ.სიტ.იპ	არამედ რაჲ-იგი ესმეს მას, იტყოდის და მომავალსა მას ყოფადსა გითხრობდეს თქუენ.
მან	შტ.სიტ.იპ	მან მე მადიდოს, რამეთუ ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ, რამეთუ ყოველი, რაჲ არს მამისა ჩემისაჲ, ჩემი არს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „არა თავით თჳსით რას იტყჳს სული იგი წმიდაჲ, არამედ ჩემგან მოიღოს და გითხრას თქუენ, რამეთუ რაჲ აქუს მამასა ჩემსა, ჩემი არს“.
მის	შტ.სიტ.იპ	და ძისასა მახარებელი იტყჳს: „ყოველივე მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისა არარაჲ იქმნა“.
მის	შტ.სიტ.იპ	მოგუასწავა განუყოფელისა მის ბუნებისათჳსცა ღმრთეებისა მის, ძალისა განუწვალებელისა, რომლისათჳსცა თქუა, ვითარმედ: „გამოვედ მამისაგან და მოვედ სოფლად“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ეგრევე სულისა წმიდისასაცა იტყჳს, ვითარმედ: „სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისა ჩემისაგან გამოვალს“.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ესე თქუა წინაჲსწარმეტყუელმან მან, დიდი ზრახვაჲ გჳჩუენა ჩუენ ჴელთა მათ ერთი ერთსა ზედა გარდასხმითა და უმრწემესსა მას ძესა იოსებისსა,
მას	შტ.სიტ.იპ	და ამითცა გჳჩუენებს ერთობასა მას განუწვალებელსა სამებისასა, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „სულ არს ღმერთი“
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	გჳჩუენებს მათ გამო ორსა წოდებასა და ორსა ერსა ყოფადსა და მრწემი იგი სარწმუნოვებითა მარჯულ ქრისტესა პოვნილ,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰგონებდა, ვითარმედ დაავიწყდა მამასა მას, რომლისათჳს უპყრა ჴელი მისი და ჰრქუა: „არა ეგრე, მამაო, არამედ ესე არს პირმშოჲ.
მის	შტ.სიტ.იპ	და გჳჩუენებს თავისა თჳსისათჳსცა და ჭეშმარიტისა მის სულისათჳსცა, ვითარ განუშორებელ არს მამისაგან.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო პირველი იგი ერი, რომელნი შჯულითა იქადოდეს, მარცხენით დადგინებულ, რომლისათჳს ვერ გულისხმა-ეყო იოსებსა და ყოფადი იგი წინაჲსწარმეტყუელისა მისგან,
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მან ჰრქუა: „უწყი, შვილო, უწყი, ესეცა დიდ იყოს და აღმაღლდეს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	თუ ეგრეთვე განუწვალებელმან სამებამან ერთობით საქმჱ იგი აღასრულა, რომლისათჳსცა იოვანე ნათლისმცემელი წამებს,
მან	შტ.სიტ.იპ	ვითარმედ: „ღმერთი ვერვინ სადა იხილა, გარნა მხოლოდშობილმან ძემან, რომელი არს წიაღთაგან მამისათა, მან გჳთხრა“.
მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ძმაჲ მისი უმრწემესი უმაღლეს მისა იყოს“.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ თანაყოფილად რაჲ იგი იხილეს, მას საქმესაცა მოქმედ იყვნეს ძჱ და სული წმიდაჲ.
მათ	შტ.სიტ.იპ	ჵ საკჳრველი ნიჭი ღმრთის ცნობისაჲ, წილით ხუედრებული მოციქულთა მათ!
მის	შტ.სიტ.იპ	ვითარ ესევითარსა შუენიერსა და სულნელსა ცნობასა მეყს წარეწინეს, ამის სახედ-ვე ჭეშმარიტისა მის სულისა წმიდისათჳს
იგი	შტ.სიტ.იპ	წეს არს გულისხმისყოფად, რომელ თქუა, ვითარმედ: „სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი გამოვალს მამისაგან“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ჰრქუა მას: „ორნი ეგე შვილნი, რომელ გამოჴდეს ეგჳპტეს შენგან, ვიდრე შთასლვადმდე ჩემდა ეგჳპტედ,
მას	შტ.სიტ.იპ	და ერთბამად ჭეშმარიტად ერთობასა მას და ერთსწორებასა იტყჳს: „მე მამისა თანა და მამაჲ ჩემ თანა“.
იგინი	შტ.სიტ.იპ	და იგინი აღსავსე სულითა წმიდითა დიდთა მათ მადლთა მოძღურებისათა ძისა მის ღმრთისათა უქადაგებდეს ყოველთა და ასწავეს მრავალთა სარწმუნოვებაჲ ჭეშმარიტი.
იგი	შტ.სიტ.იპ	აწ ამიერითგან ძჱ ღმრთისაჲ მიუწდომელთა კეთილთა შუვადმდგომელ არს და თანამდებ, რომელთა უყუარს იგი.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და რაჲ-მე ნანდჳლ მიუწდომელ და განუზომელ ამისა უფროჲს იყოს, რაჟამს აღსრული იგი მამისა ზეცად ზეცითვე დიდებითა მამისაჲთა მოვიდეს
იგი	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ მოუკლებელი იგი და ძლიერი ღმერთი ადგილსა მას სამკჳდრებელსა მიგრძობილსა მას საზღვარსა დაუსრულებელსა მას სასუფეველსა განუმზადებს
მას	შტ.სიტ.იპ	საყოფელსა, რომელ ერთსა მას ხოლო საშუებელსა წესიერნი იგი და ღირსნი.სიტყჳერთა მათ და სულიერთა და ჴორციელთა თავისა თჳსისა თანა განუმზადოს საყოფელი,
იგი	შტ.იაკ	და აღმოუცენა წყალი უდაბნოსა ურწყულსა კლდისაგან ჴმელისა და განაძღო ბევრეული იგი ერი, და აღვიდა მთასა სინასა გარდამორთუმად მათა წიგნი შჯულისაჲ.
მისა	შტ.იაკ	და ვიდრე გარდამოსლვადმდჱ მისა უღმრთო იქმნა ერი იგი.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ამას ზედა მოსაჴსენებელ არს სიტყუაჲ იგი:
იგი	შტ.სიტ.იპ	ვითარცა იტყჳს ნეტარი იგი პავლჱ, ვითარმედ: „მადლი ქრისტესა გამოუთქუმელთა მათ ზედა ნიჭთა მისთა.
მის	შტ.იაკ	რომელი-იგი მის ზედა გარდამოჴდა, მის მიერ შემძლებელ იყო ამას ყოველსა საქმედ.
იგი	შტ.სიტ.იპ	შეიწყნარებს მამაჲ ძისაჲ მონასა მაგას, რაჲთა გექმნეს მამა უფალი იგი.
მას)	შტ.იაკ	და მე ვითარ შემძლებ[ელ] ვიქმნე აღებად პირისა ჩე[მისა] და აღძრვად ენისა ჩემისა სიტყუად, არამედ მინდობითა ძალსა (წმიდასა მას) და შეწევნითა მისითა აღვძრა ენაჲ ჩემი
იგი	შტ.სიტ.იპ	და რამეთუ ვითარცა თავადი თჳნიერ სისხლისა და თჳნიერ ნებისა ჴორცთაჲსა იშვა მეორე იგი შობაჲ,
მით	შტ.სიტ.იპ	ეგრჱთვე ჩუენ თჳნიერ სისხლისა და თჳნიერ ჴორცისა წმიდისა სულისაგან ვიშვნეთ ზესკნელითა მით შობითა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ვითარცა გამოგჳჩნდა ჩუენ მეუფჱ იგი და ღმრთეებისა ბუნებაჲ იგი ხატად კაცისა,
მისსა	შტ.სიტ.იპ	დიდებაჲ ღმრთეებასა მისსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მათთჳს	შტ.იაკ	მოთმინებასა იობისსა მოწევნულთა მათთჳს მის ზედა, მადლობასა მისსა და სიყუარულსა მას მისსა უცხოთა მიმართ და გლახაკთა განურისხველობასა.
მას	შტ.იაკ	და მნებავს, რაჲთა იყოს ცხორებაჲ ესე ღირსსა და არზანიგსა ადგილსა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იკითხვიდენ მას, მოწრაფჱ იყვნენ მიმსგავსებად საქმეთა ამ[ის] წმიდისათა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამას მოგუასწავებს, რამეთუ ათორმეტ იყვნეს ძენი იგი იაკობისნი, რომელთაგან ათორმეტნი ნათესავნი იყვნეს
მისსა	შტ.იაკ	და აწ ლოცვითა მისითა ვითხოვ ღმრთისაგან წყალობასა და ვიწყებ მე თხრობად ცხორებასა მისსა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ორნი იგი ძენი იოსებისნი ორად ნათესავად განყვნა და იქმნეს ათსამეტ ნათესავ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ნათესავი იგი იოსებისი ორთა მათ ძეთა განუყო და ესე არა თუ ცუდად რაჲმე,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ პავლჱ მოციქული მეათცამეტედ მოციქულთა მათ [შემდგომად] იწოდა, რიცხუსა ნათესავთასა შეერთო და მოციქულ ნათესავთა იჩინა.
მისა	შტ.იაკ	და პირველ მისა ხარკსა წარიღებდეს მეფენი ბერძენთანი, რამეთუ მათსა ჴელმწიფებასა ქუეშჱ იყო.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვიხილოთ შემდგომად ამისა რასა-ძი იტყჳს, რამეთუ იტყჳს: „მოუწოდა იაკობ ძეთა მათ თჳსთა და ჰრქუა: „შემომიკერბით და გითხრა.
იგი	შტ.იაკ	და სიყრმითგან მისით აღეღო უღელი იგი მონაზონებისაჲ ქედსა ზედა მისსა.
იგი	შტ.იაკ	და იყოფვოდა იგი განშოვრებულთა უდაბნოთა და თავსა ზედა მთათასა დაყუდებულ იყო.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲ-იგი ყოფად არს თქუენდა შემდგომთა მათ ჟამთა, მოკერბით და ისმინეთ ძეთა მაგათ იაკობისთა, ისმინეთ ისრაჱლისი, მამისა თქუენი[საჲ] და რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ:
იგი	შტ.იაკ	არა შევიდოდა იგი სართულსა ქუეშე საგრილად მზისათჳს, ხოლო ზამთრისა დღეთა იყოფვინ იგი ქუაბსა შინა ერთსა ფრიად იწროსა, რომელსა ვერ განემართებოდა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	კურთხევაჲ, რაჟამს ვინმე იკურთხის, მის ზედა ითქჳს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამას ეტყოდა მამაჲ იგი თჳსი და აკურთხნა იგინი თითოვეულად მსგავსად კურთხევისა მათისა“.
მისა	შტ.იაკ	და სამოსლად მისა იყო თმისაგან თხათაჲსა ქსოვილი და საბლარდნელად მისა იყო ფლასი ერთი მცირჱ.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარ-მე ერთობა აქუნდეს ყოფადთა მათ, ოდეს-მე წინაჲსწარმეტყუელებაჲ განცხადნეს, ანუ ოდეს-მე კურთხევაჲ იგი ითქუას?
მათვე	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამით თანა-გუაც გულისხმის-ყოფაჲ, ვითარმედ მათვე სიტყუათა შინა კურთხევანი-ცა არიან, წინაჲსწარმეტყუელებანიცა, რაჲთა კურთხევანიცა იგი დაადგრენ მის ზედა,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო წინაჲსწარმეტყუელებანი იგი მათ ზედა, რომელნი-იგი მჴდომად აღდგეს და ძჱ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყვეს.
იგი	შტ.იაკ	და ფრიად შეაიწრებდა თავსა თჳსსა, დასცემდა და და[ა]მორჩილებდა გონებასა, რამეთუ ცხოვნდებოდა იგი ანგელოზებრ ქუეყანასა ზედა.
იგი	შტ.იაკ	და იყო იგი მხიარულ და სიტყუად მისა იყო დიდებაჲ ღმრთისაჲ.
მას	შტ.იაკ	რომელსა ითხოვდა ღმრთისაგან, მუნქუესვე მიეცემოდა მას დაუბრკოლებელად ყოველსა ჟამსა.
მას	შტ.იაკ	ევედრებოდა ლმობიერად ღმერთსა და ითხოვდა მას, რომელი ჯერ-არს ღმრთისაგან თხოვად, რომელ არს შენდობაჲ და მოტევებაჲ ცოდვათაჲ,
მის	შტ.იაკ	წყალობაჲ და მადლობაჲ ღმრთისაჲ გარდამოსრულ იყო მის ზედა.
მას	შტ.იაკ	და ასწავებდა გზასა მას ჭეშმარიტებისასა და იგინი არა ერჩდეს სწავლასა მისსა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვინ უწყის, თქუას ვინმე, ვითარმედ ამისთჳს თქუაო, რამეთუ რუბენ დაწვა ბალაჲს თანა, ხარჭისა მის მამისა თჳსსა, რამეთუ შეაგინა სარეცელი მამისა თჳსისაჲ.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	უკუე იპოვების მსგავსად სიტყჳსა მის მისისა წინაჲსწარმეტყუელისა მის მიერ სხუაჲ სხუად თქუმულ.
მისთჳს	შტ.იაკ	მაშინ ჰბასრობედ მათ და ეკიცხევედ საქმისა მისთჳს, რომლითა ეშმაკსა განელიგვნეს გონებანი მათნი, დაუტევეს დამბადებელი და ჰმონებდეს დაბადებულთა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და სიტყუასა მას მისსა, ვითარმედ: „შეკერბით ძენი ეგე იაკობისნი და გითხრა, რაჲ-იგი ყოფად არს თქუენდა შემდგომთა მათ ჟამთა“,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამას ყოფადთა საქმეთათჳს რასა-მე იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი? აწ ვითარ-მე შევჰრაცხოთ იგი ყოფილთა საქმეთათჳს?
იგი	შტ.იაკ	გარდამოჴდა იგი მიერ მთით, სადა-იგი დამკჳდრებულ იყო, და წარემართა იგი სპარსეთა, რაჲთამცა მოიხილა ნერგი იგი ქ˜ჱანობისაჲ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ჩუენ თუალითა ვიხილნეთ ყოფილნი იგი.
იგი]	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ გამოვაჩინოთ წინაჲსწარმეტყუელი იგი], ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი, რამეთუ იტყჳს: „რუბენ, პირმშოჲ ჩემი, შენ ძლიერებაჲ ჩემი, დასაბამი შვილთა ჩემთაჲ“.
მათ	შტ.იაკ	რაჲთა ულოცოს მათ და ასწავოს და განამტკიცნეს იგინი სარწმუნოვებასა ზედა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა
მით	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ამას რომელნიმე მაცხოვრისა ზედა წარმოიღებენ, ვითარმედ მამაჲ ზეგარდამო სიტყჳთა მით ძესა თჳსსა ეტყჳსო.
იგი	შტ.იაკ	და ვითარცა მიიწია იგი კარად ქალაქისა ერთისა, რომელსა ეწოდა ბეჲდა, რომელი იყო საზღვართა შინა სპარსეთისათა,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და თუ ჰგონებდეს ვინმე მას ქრისტესა თქუმულად, რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „ფიცხლად აჰღორძნდიო და ფიცხლად ამპარტავან“,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და სხუასა მას განწესებულად ავნებდეს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ არა ეგრე, რომელ ჰგონებენ, ვითარმედ პირმშოჲ ძჱ იყო იაკობისი და ერი იგი პირმშო შჯულითა მით წოდებულ მკჳდრად ერად.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და საქმენი იგი რუბენისნი, პირმშოჲსა მის, ამსგავსნა ყოფადთა მათ საქმეთათჳს პირველისა მის ერისაგან.
მათა	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ მოსე-ცა მათა მიმართ მსგავსად მისა ეტყოდა: „თქუენ ერი ქედფიცხელი ხართ.
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რომელი თქუა იაკობ, ვითარმედ: „მაგინე, ვითარცა წყალი ნუმცა აღსდუღნებიო“, შეამოკლა მათგან ჴორციელობაჲ, რამეთუ შეაგინეს მათ შჯული და შეურაცხ-ყვეს,
მათა	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ-იგი მათა მიმართ მის მიერ იქადაგა და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა, მაშინ შეაგინე ცხედარსა, რომელსა აჰჴედო“.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	სარეცელს და ცხედარს იტყჳს წმიდათა მათ ჴორცთა, რომლისა მიერ წმიდანი ვითარცა ცხედარსა განსუენებულ არიან,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელი-იგი წინანდელთა ჟამთა უკეთურთა შეურაცხ-ყვეს ძმრისა მის მიპყრობითა და ლერწმითა თავსა მას ცემითა,
მის	შტ.იაკ	და იყო კარსა ზედა ამის ქალაქისასა წყაროჲ ერთი აღმომდინარჱ, რომლისაგან იყო ცხორებაჲ ქალაქისაჲ მის.
მის	შტ.იაკ	და მონაზონი ერთი თანა-წარჰვიდოდა კარსა მის ქალაქისასა.
მას	შტ.იაკ	და იხილა, ქალები მრავალი წყაროსა მას ზედა რცხიდეს სამოსელსა მათსა და ტკეპნიდეს იგინი ფერჴითა მათითა, აღმოხუეწიინი ურცხჳნოდ სამოსლითა მათითა.
იგი	შტ.იაკ	და ვითარცა იხილეს მათ მონაზონი იგი, არა თუ თავნი და წჳვნი მათნი მოიბურნეს სამოსლითა ქალთა მათ,
მას	შტ.იაკ	არამედ იწყეს ჴმითა მაღლითა სიცილად და ჰბასრობდეს და ეკიცხევდეს მას.
იგინი	შტ.იაკ	და რაჲთა არა შეიცვალნენ ჭეშმარიტებისაგან სიცრუვედ და წარწყმდენ იგინი საუკუნოდ.
მის	შტ.იაკ	არამედ თუალითა ურცხჳნოჲთა ჰხედვიდეს და ჴმობდეს მის ზედა სიტყჳთა უშუერითა და საქიქელითა, ბილწად და უგუნურად ეცინოდეს მას.
იგინი	შტ.იაკ	მაშინ, ვითარცა იხილნა იგინი წმიდამან ბერმან ესევითარსა ურცხჳნოვებასა და სილირბესა შინა და ესმა მას, რომელსა იგინი ჴმობდეს მისა მიმართ, შეწუხნა იგი ფრიად მათთჳს.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელსა ჴელითა ყურიმალსა სცემდეს და სამშჭუალითა ჴელთა მათ დამშჭუალვიდეს.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ესე ყოველი უყვეს მას ურჩთა მათ და ურწმუნომან მან ერმან და მღდელთა მათ და მწიგნობართა და ყოველმან ერმან ჴელმწიფებითურთ მათით.
მათ	შტ.იაკ	და ენება, რაჲთა ძალითა ღმრთისაჲთა აჩუენოს მათ ზედა სასწაული, რაჲთა მოაქცინეს იგინი ამის ესევითარისაგან სიწბოჲსა და ურცხჳნოვებისა.
იგი	შტ.იაკ	და დაწყევა წყაროჲ იგი და მუნქუესვე განჴმა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამისთჳსცა საქმეთა მათთა არა გარჱ-წარჰჴდა ნეტარი იგი წინაჲსწარმეტყუელი და არცა ეზიარა უკეთურთა ზრახვათა მათთა,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ განაშორა თავი თჳსი ეგევითართა მათ მანქანითთა საქმეთა მათთა.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	განვყვნე იგინი შორის იაკობსა და განვაბნინე შორის ისრაჱლსა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვინ უწყის ესე, ეგონოს ვისმე, ვითარმედ სიკიმელთათჳს თქუა ნეტარმან იაკობო გინებასა მას ორთა მათ ძეთა, სჳმეონ და ლევი,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ზაკუვით დაიმორჩილნეს სიკიმელნი იგი წინადაცუეთად დინაჲსთჳს, დისა თჳსისა, რომელი შეაგინა ემორ, ძემან სჳქემისმან.
მისთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო არა ესრე იყო, არამედ იგინივე წინაჲსწარ იტყოდეს მამისა მისთჳს მიზეზსა, ვითარმედ: სამართალი ქმნესო.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ჰრქუა მამამან მათმან, ვითარმედ: „საძულველ მქმენით მე და მტერ ყოვლისა, რომელნი დამკჳდრებულ არიან ქუეყანასა მას ქანანელთასა და ფერეზელთასა და მე მცირედ ვარ რიცხჳთა.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მათ მიუგეს და ჰრქუეს: და რაჲსა როსპიკებრ ითრიეს დაჲ იგი ჩუენი?“ უკუეთუ ესე ესრეთ არს, საქებელ არიან სიტყუასა მას და არა საგმობელ,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელთა ესევითარი სახჱ სიყრმისაჲ აქუნდა და აღიშურვეს დისა მის მათისათჳს, შეგინებისა ძისა მისთჳს სჳქემისა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და თჳთ თავადმან იაკობ შემდგომად ამისა მინიჭებითა ქალაქისა მის ნეტარსა მას იოსებს ჰრქუა:
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	უკუეთუ ეგრეთ არს, თჳთ იაკობ განამართლებს სიკიმელთა მათ მოსრვისათჳს, აწ სადა აღესრულების წინაჲსწარმეტყუელებაჲ იგი,
მას	შტ.იაკ	და კუალად დასწერა ჯუარი ქალებსა მას და მუნქუესვე დაშავნა სისპეტაკჱ პირთა მათთაჲ და იქმნა, ვითარცა ყორნისა ნაკრტენი.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ზრახვასა მათსა ნუ შევალნ სული ჩემი და კრებასა მათ ნუ ეზიარებინ თავი ჩემი“?
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	იკითხე სახარებისაგან და ჰპოვნე წერილნი იგი, რამეთუ ნათესავისაგან სჳმეონისა იყვნეს მწიგნობარნი იგი და ლევის ნათესავისაგან – მღდელთ-მოძღუარნი იგი.
მან	შტ.იაკ	მაშინ, ვითარცა იხილა ქალებმან მან პირები და თმაჲ ერთმან ერთისაჲ, ვითარ-იგი მყისა შინა საქიქელ იქმნნეს და რამეთუ განჴმა წყაროჲ იგი,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რამეთუ მათითა ზრახვითა და ნებითა მიეცა ქრისტე და მათ მიერ მოიკლა, წინაჲსწარ უწყოდა წინაჲსწარმეტყუელმან მან და იტყოდა ზრახვასა მათსა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელსამე იტყჳს, მას ზრახვასა იტყჳს, რომელსა ზრახვიდეს ქრისტეს ზედა, რომლითა ზაკუვით მოაკუდინეს იგი, ვითარცა ესაია იტყჳს:
იგინი	შტ.იაკ	ხოლო იგინი შეკრბეს მყისა შინა და გამოვიდეს ძიებად მონოზნისა მის და სდევდეს მას მოწრაფებით.
მათა	შტ.კრ. თქ.იპ.	„ვაჲ მათა, რამეთუ ზრახეს ზრახვაჲ უკეთური თავთა თჳსთათჳს, რამეთუ თქუეს: შევკრათ მართალი იგი, რამეთუ განმაძნე[ლე]ბელ მექმნა ჩუენ“.
მას	შტ.იაკ	და ეწინეს მას, რამეთუ თანა-წარსრულ იყვნეს იგინი ქალაქსა მას.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	„და კრებასა მათსა ნუ ეზიარებინ სული ჩემი“, რამეთუ მას ჟამსა შეკრბეს მის ზედა მღდელთმოძღუარნი იგი და წინამძღუარნი ერისანი,
მის	შტ.სიტ.იპ	და დგას თჳთ და ჰხუევიეს ყოველსა – ქუესკნელ ყოველსა და ზემო ყოვლისა, გარეშე ყოვლისა; და ყოველი მის თანა არს და ყოველი მისა, და ყოველი დიდება მისა.
მას	შტ.იაკ	და ვითარცა ეწინეს მას, დაცჳვეს ყოველნი წინაშე საკჳრველისა ბერისა, თავყუანის-სცემდეს და ამბოვრს-უყოფდეს ფერჴთა მისთა,
მის	შტ.სიტ.იპ	ყოველთა შეუძლებელთა მიმართ შეძლება იპოვის მის თანა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	შეკრბეს სახლსა მას მღდელთმოძღურისა მის კაიაფაჲსა სიკუდილისა ძიებად მის ზედა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	ყოვლითა პოვნიერმან, ყოვლად მკურნალმან, ყოვლად სიბრძნემან გამოჩინებასა თჳსსა მართალთა მომართ საშინელებაჲ იგი თჳსი თჳთ დაიფარის,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	„რამეთუ რისხვითა თჳსითა მოწყჳდნეს კაცნი“: რომელნი კაცნი, არა თუ ნეტარნი იგი წინაჲსწარმეტყუელნი, რომელნი მოვლინებულ მათა იყვნეს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	გულისთქუმაჲ მათი თქუა სოფლისაჲ ამის, რომელთა გულისთქუმითა ამის სოფლისაჲთა წარწყმიდეს ზეცისაჲ იგი წინამძღუარი ცხორებისაჲ, ვითარცა ზუარაკი დასცეს.
მისა	შტ.იაკ	ხოლო ბერმან ვითარცა იხილნა იგინი, შეეწყალნეს იგინი, რამეთუ ეგევითარითა ცრემლითა ტიროდეს წინაშე მისა და იტყოდეს: ჵ წმიდაო მამაო,
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	„განვყვნე იგინი იაკობსა შორის და განვაბნინე იგინი ისრაჱლსა შორის“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვინ იყო იაკობ, ანუ ვინ არს ისრაჱლ? არამედ წმიდაჲ იგი პირმშოჲ ძჱ ღმრთისაჲ, რომელსა არა დაემორჩილნეს და განიბნინეს ცის კიდეთა, წარტყუენულ მტერთაგან იქმნეს.
იგი	შტ.იაკ	მაშინ მოიქცა წმიდაჲ იგი მუნვე წყაროჲსა თავად და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად, ილოცვიდა ღმრთისა მიმართ და იტყოდა: უფალო, ნუ შეურაცხებ უგუნურებასა ამათსა,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რამეთუ წინაჲწარ ვთქუთ, ვითარმედ თქუმულთა მათ შინა არიან კურთხევანი იგი, უმჯობეს არს დამორჩილებად სწავლისმოყუარეთა არა თუ სიტყჳთ ხოლო გამოჩინებით,
მათ	შტ.იაკ	არამედ შეუნდვე მათ და კუალად უბრძანე წყაროსა ამას, რაჲთა მდიდრად აღმოეცემოდის, ვითარცა პირველ და უფროჲს მისსა,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ ძალითურთ თქუმულთა მათ განცხადებულად რაჲ-იგი წინა-გჳც; რამეთუ ეტყჳს კურთხევით იუდას ესრე: „იუდა, შენ გაქებენ ძმანი შენნი.
მათ	შტ.იაკ	რაჲთა ჰრწმენეს მათ სახელი შენი წმიდაჲ და აღგიარონ შენ მხოლოჲ სახიერი ღმერთი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ლეკუ ლომის, იუდა, აღმოცენებისაგან, შვილო ჩემო, გამოჰჴედ, აჰჴედ, ინაჴ-იდგ ვითარცა ლომმან და ლეკუმან ლომისამან, ვინ აღადგინოს იგი?
იგი	შტ.იაკ	და მუნქუესვე კუალად აღმოეცა წყაროჲ იგი პირველისა ფრიად უფროჲს, ვითარცა ღრმისაგან დიდისა.
მას	შტ.იაკ	და ვითარცა იხილეს მოქალაქეთა ესე სასწაული, ამბოვრს-უყოფდეს ტირილით ფერჴთა მისთა და ევედრებოდეს მას, რაჲთა ქალებსაცა მას ულოცოს და კუალად ეგნენ.
[მათ]	შტ.იაკ	და უბრძანა [მათ] ბერმან, რაჲთა დაუტევონ (შჯული) წარმართობისაჲ
მისთჳს	შტ.სიტ.იპ	წმიდითა სულითა საუკუნოჲთა მისთჳს სასუფეველისა ღმრთისაჲსა, რ˜ი გამოეცხადა ზრახვით მართალთა მათ მამათა ჩუენთა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარ-მე ეგების სიტყუაჲ ესე მსგავსად ზეშთა-თქუმულისა მის, რომელ-იგი რუბენისთჳს ითქუა, რამეთუ მუნ ეტყჳს: „სიფიცხლით ჰხჳდოდე და სიფიცხლით წარმდებ-იქმენ,
მათთჳს	შტ.იაკ	მაშინ სურვიელად შეიწყნარეს სწავლაჲ ბერისაჲ სასწაულთა მათთჳს, რომელნი იხილნეს მისგან, და ყოველნი იგი ვიდოდეს მის თანა და ეძიებდეს ადგილსა საეკლესიოდ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელი თქუა, ვითარმედ: „წყეულ იყავნ გულისწყრომაჲ მათი, რამეთუ ამპარტავანებით იყო, და რისხვაჲ იგი, რომელი სიფიცხლით იყო“,
მან	შტ.სიტ.იპ	სიმაღლემან მან, რომელმან შეიმოსა სიმდაბლჱ, გამოუჩინებელმან მან შეურაცხად
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	წინაჲსწარმეტყუელებით მათ ზედა განცხადნა და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „იუდა, შენ გაქებენ ძმანი შენნი,
მით	შტ.სიტ.იპ	ხილვითა მით, რომლისაჲ მუნქუესვე ღმრთისა მიმართ დიდებასა შესხმაჲ ღაღადებით აღეღო ზეცისათა მათ ერთა, და მწყემსთა მათ ასწავებდეს
მათ	შტ.იაკ	გამოურჩინა და დაუდგინნა მათ ხუცესნი და დიაკონნი.
მას	შტ.სიტ.იპ	ხოლო თითოვეულისათჳს – არა. რამეთუ ვითარცა შობასა მას მამისაგან გულისხმა-ვჰყოფთ და შობილსა მას ძესა ვსცნობთ
იგინი	შტ.იაკ	კუალად ევედრნეს იგინი ქალებისა მისთჳს განკურნებად და უბრძანა მათ, რაჲთა მოიყვანნენ მისა და შჯული დაუდვას მათ არღარა კადრებად ეგევითარსა ურცხჳნოვებასა,
მის	შტ.სიტ.იპ	და ფურცლითა და ნაყოფითა და სულითა და გემოჲს-ხილვითა თითოვეულად თჳსისა მის ბუნებისა შიშულობასა შეიმოსს
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვინ უწყის, [ს]თქუა, რომლითა სიტყჳთა ღირს-იქმნა წინაჲსწარმეტყუელი იგი კურთხევისა მის მიფენითა იუდაჲს ზედა, ხოლო წინანდელთა მათ ზედა არა ესრე.
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომელმან შეიმოსნა ჴორცნი იგი ღმერთმან სიტყუამან, შეუპყრობელმან და ურეველმან, რომელსა-იგი ჰრევდეს და შეიპყრობდეს ჴორცითა მით.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	წინაჲსწარ უწყოდა სულითა განმზადებულთა მათთჳს.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და რომელნი-იგი ჴორცთა მათ მისთა შეპრკოლდეს, უვარ-ყვეს ბუნებაჲცა ღმრთეებისა მისისაჲ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აკურთხა, რომელი-იგი იუდაჲსგან დავითი იყო და მისგან – რომელი-იგი ჴორცითა შობად იყო ქრისტე, რაჲთა არა სულიერად იგი ხოლო კურთხევაჲ ღმრთისაგან მოიღოს,
მას	შტ.სიტ.იპ	ეგევითართა მათ შეჩუენებულს-ჰყოფს ეკლესიაჲ კათოლიკე და წვალებასა მას საბელისსა, რომელ-იგი იტყჳს: „იგივე ერთ არს“.
იგინი	შტ.იაკ	ხოლო იგინი არა მოვიდეს მისა სირცხჳლითა და დაუტევნა იგინი, ვითარცა იყვნეს, უმჯობესისათჳს სულთა მათთაჲსა და სიწმიდით ...
მითვე	შტ.სიტ.იპ	და რომლითა საქმითა დაეფლნიან სამარებსა, მითვე საქმითა ტჳრთოსანნი მოვიდენ.
მას	შტ.იაკ	ეგრეთვე წმიდასა ამას, ყოველი, რომელი უნდა ღმრთისაგან, მოსცემდა მას ღმერთი დაუპრკოლებელად.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ვპოვე[თ] ლევის ნათესავისაგან ქრისტე მღდელად მამისა გამოჩინებულ, შერთვისათჳს ნათესავისა მის ლევისა გუნდსა მას იუდაჲსსა.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა მათ ორთაგან მეუფედ და მღდელად და ძედ ღმრთისა გამოჩნდეს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ვითარცა იტყჳს სულითა წმიდითა პავლე მოციქული: „ნანდჳლვე დიდ არს ზრახვაჲ იგი ღმრთის-მსახურებისაჲ მის,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იაკობ დახედა საქმესა მას მღდელთ-მოძღუართასა ანაჲსსა და კაიაფაჲსსა, რომელთა იკადრეს შეხებად ძისა მის ღმრთისა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	აწ იხილე ერთობაჲ იგი, ერთნებაჲ იგი, ერთსწორებაჲ იგი ჭეშმარიტისა მის სამებისაჲ.
იგი	შტ.იაკ	ამისა შემდგომად განვიდოდა იგი კართა თანა ქალაქისა რომლისათამე და იხილნა კრებულად გლახაკნი მთხოველნი.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რამეთუ იყვნეს იგინი ნათესავისაგან ლევისნი, არა აკურთხა ლევი, არამედ უფროჲს, რამეთუ შეატყუბნა იგინი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რაჟამს მოვიდა ნეტარი იგი მოსჱ, რომელი-იგი აჰრონისგან და ლევისგან იშვა ქრისტე,
იგინი	შტ.იაკ	და ვითარცა იხილეს იგი შორით მომავალად, აღდგეს იგინი მყისა შინა და განსხირპეს ერთი მოყუასთა მათთაგანი ქუეყანასა ზედა
იგი	შტ.იაკ	და დაბურეს იგი ზეწრითა მსგავსად მკუდრისა.
მის	შტ.იაკ	და ვითარცა მოიწია მათა, ევედრებოდეს მას, რაჲთა ლოცვაჲ მკუდრისაჲ აღასრულოს მის ზედა ბერმან და დაჰმარხონ იგი.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და აწ მაგისთჳს მისსა მას განწესებულსა კურთხევასა ვთქუათ სიტყუაჲ.
იგი	შტ.იაკ	ხოლო წმიდამან შეიწყნარა ვედრებაჲ იგი მათი და დადგა აღმოსავალით და ევედრებოდა ღმერთსა,
მას	შტ.იაკ	რაჲთა შეუნდვნეს მას შეცოდებანი მისნი და შეჰრაცხოს იგი რიცხუსა წმიდათასა სასუფეველსა ცათასა.
მისთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო აწ რაჲ-იგი წინა-გჳც, მისთჳს ვთქუათ, რამეთუ იტყჳს: „იუდა, შენ გაკურთხევდეს ძმანი შენნი,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელთა ძმათა აქებს და თაყუანის-სცეს მას, არა თუ მოციქულთა მათ, რომელთა მიმართ იტყოდა უფალი: „ძმანო ჩემნო და თანამკჳდრნო?“
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო, რომელი-იგი თქუა, ვითარმედ: „ჴელნი შენნი ზედა ბეჭთა მტერთა შენთასა“, რამეთუ განპყრობითა მკლავთა მისთაჲსა „განძლიერდა ზედა მტერთა მათ,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	არცხჳნა ჴელმწიფებათა მათ“, გინა თუ ჴორციელად ყოფადთა საქმეთათჳს იქმნა უფალ და მსაჯულ ყოველთა ზედა მამისა მიერ გამოჩინებულ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო“, რაჲთა განჴორციელებითა შობაჲ იგი ქრისტესი გჳჩუენოს,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ-იგი მუცელსა მას ქალწულისა სულისა წმიდისა მიერ განჴორციელებითა აღმოსცენდა მისგან
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარცა ყუავილი და სულნელებაჲ სოფლად მოვიდა და გამოგუეცხადა და რამეთუ ლეკუ ლომის მის ზედა ითქუა, ვითარცა სულისა წმიდისაგან მამისა მიერ შობილი, და მეუფჱ მეუფისა მიერ მივლინებული.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ ძირი იგი იესესი იყო მამათაჲ მათ ნათესავი, ვითარცა ძირი იყო ქუეყანასა ზედა დანერგულ
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და კუერთხ მათგან გამოჩინებულ მარიამისთჳს, რამეთუ იყო იგი სახლისაგან და ნათესავისა დავითისა.
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ყუავილი იგი, რომელ გარდაეფინა მისგან, ქრისტე არს, რომელ-იგი წინაჲსწარმეტყუელებით თქუა იაკობ: „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო“.
იგი	შტ.იაკ	შეიწირა ქრისტემან ლოცვაჲ იგი ბერისაჲ და სული იგი გამოიყვანა ჴორცთაგან და წარიყვანა იგი სასუფეველად, რომლისათჳს-ცა წმიდაჲ იგი ევედრებოდა;
იგი	შტ.იაკ	აღუსრულა თხოვაჲ მისი და არა უგულებელს-ყო იგი, დაღაცათუ არა გამოსრულ იყო სული იგი ჴორცთაგან, ლოცვითა ბერისაჲთა გამოიყვანა იგი და ზეცად წარიყვანა.
მათ	შტ.იაკ	ხოლო ვითარცა აღასრულა ბერმან ლოცვაჲ თჳსი მის ზედა, უბრძანა მათ დამარხვაჲ და თჳთ წარემართა გზასა თჳსსა.
მათგან	შტ.იაკ	და ვითარცა განეშოვრა მათგან, იწყეს მოყუასთა მის მკუდრისათა სიცილით და ბასრობით ჴმობად მისა, რაჲთა აღდგეს და წარვიდენ ერთობით გზასა თჳსსა.
მისსა	შტ.იაკ	და მივიდა ერთი მათგანი განღჳძებად მისა და ვითარცა აღჰჴადა ზეწარი პირსა მისსა, იხილა ფერი მიწისაჲ პირსა ზედა მისსა.
იგი	შტ.იაკ	მყის დასდვა ჴელი საყნოსელთა მისთა და პოვა იგი, რამეთუ განცივებულ იყო და საშუმინველი დამცხრალ იყო ცხჳრთაგან მისთა.
მათ	შტ.იაკ	და ვითარცა ესმა ესე სხუათა მათ ყოველთა, მყის დევნა-უყვეს წმიდათა მათ, ეწინეს და დაცჳვეს წინაშე მისსა და ამბოვრს-უყოფდეს ჴელთა და ფერჴთა მისთა
მას	შტ.იაკ	და ტირილით ლმობიერად ევედრებოდეს მას, რაჲთა შეუნდოს მათ უგუნურებაჲ მათი, რომელი ყვეს მისა მიმართ სიცოფითა სიგლახაკისაჲთა.
მას	შტ.იაკ	და აუწყეს მას მოყუსისა მის მათისათჳს, ვითარ იგი ცოცხალი განესხირპა და აწ მკუდარი პოვეს და რაჲთა კუალად აგოს სული მისი მისავე.
მათგან	შტ.იაკ	ხოლო ბერსა, ვითარ ესმნეს სიტყუანი ესე მათგან და რამეთუ ტიროდეს წინაშე მისსა,
მას	შტ.იაკ	შეეწყალნეს იგინი და კუალად იქცა მათ თანავე და მივიდოდა და დადგა მკუდარსა მას ზედა და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და ევედრა ღმერთსა,
მის	შტ.იაკ	რაჲთა კუალად აგოს სული კაცისაჲ მის ჴორცთავე მისთა.
იგი	შტ.იაკ	და სული იგი, რომელ ლოცვითა ბერისაჲთა განსრულ იყო კაცისა მისგან, ლოცვითავე მისითა კუალად ეგო გუამსავე მისსა.
იგი	შტ.იაკ	და აღდგა მკუდარი იგი და იწყო გალობად მოყუასთა მისთა მრავლითა ტკივილითა და ეტყოდა: იხილენ უფალმან და საჯენ ჩემ შორის და თქუენ შორის,
იგი	შტ.იაკ	და კუალად მაქციეთ მე ქუეყანასავე ამას, სავსესა სიცრუვითა და ზაკუვითა, და დამაკლენით მე კეთილნი იგი საუკუნენი,
მან	შტ.იაკ	ესე სასწაული აღასრულა წმიდამან მან, ვითარცა ყო პეტრჱ მოციქულმან, რაჟამს-იგი უტყუვეს ანანია და საფირა, ცოლმან მისმან, და მყის მოაკუდინნა იგინი.
იგი	შტ.იაკ	ეგრეთვე წმიდასა ამას, ვითარცა უტყუვეს უგუნურთა მათ, ღმერთმან ჭეშმარიტ-ყო ტყუვილი იგი მათი.
იგინი	შტ.იაკ	ხოლო პეტრეს სულმან წმიდამან აუწყა ტყუვილი იგი მათი და მეცნიერებით მოაკუდინნა იგინი, არამედ ბერმან ამან წმიდამან უმეცრებით ულოცა კაცსა მას, ვითარცა მკუდარსა,
იგი	შტ.იაკ	რამეთუ მკუდარი ეგონა ჭეშმარიტად, ხოლო ქრისტემან არა უგულებელს-ყო ლოცვაჲ იგი მისი და მკუდარ ჭეშმარიტ ყო იგი.
მას	შტ.იაკ	და იქმნეს თავისა მათისა კერპი და თაყუანის-სცეს მას.
მისსა	შტ.იაკ	და მრავალნი იზიარნა მისსა მას წარწყმედასა, ვიდრემდის განისმნეს გმობანი მისნი ყოველსა ქუეყანასა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	აღვდგეთ და განვაღჳძოთ ქრისტე, რაჲთა დააცხრვოს ღელვაჲ ესე; აღვიღოთ ფარი პირს-პირ ბოროტსა მას, განმზადებულებაჲ სახარებისაჲ, მჴსნელისა ჩუენისაჲ;
იგი	შტ.იაკ	ესე იყო დღეთა კოსტანტინე მეფისა მორწმუნისათა, რომელი-იგი იყო გჳრგჳნოსანი გჳრგჳნითა სარწმუნოვებისაჲთა, რომელმან მოაქცია ტყუე იგი ერისაჲ მის ისრაჱლისაჲ,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	დავჰმზადოთ ძღუენი იგი მეუფისა მის, ნაყოფი საწადელი, მარხვაჲ და ლოცვაჲ, რომელ არს წინდი მისი, რაჲთა სარწმუნო-გუყვნეს ყოველსა ზედა საფასესა მისსა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელსა ჰნებავს სლვაჲ რჩულსა უფლისასა, ჰგავს იგი ხესა, რომელი დანერგულ არნ თანა-წარსავალსა წყალთასა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან აღანთოს სანთელი თჳსი, ნუ დაშრეტნ მას.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ასა მეფემან სძლო დაწყეულსა მას ცხორებასა, ჟამსა მას, რომელსა უნდა ჴელითა დედისა მისისაჲთა შეტყუვილი მისი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ჟამსა მას, რომელსა გამოცადა იობი ნაშობითა და მონაგებითა და ვერ ეუფლა მას, მივიდა და შევიდა მისა ასული იგი ევაჲსი და მოუჴდა მას, რომელმან-იგი დაამჴუა ადამი,
იგი	შტ.იაკ	არიოს – თავი იგი განწვალებისაჲ და მამაჲ ტყუვილისაჲ და დამბადებელი გმობისაჲ,
მან	შტ.თქ.იპოლ	მან მიაქცია ცოლი მისი მუნვე ქუეყანად მადიამელთად.
იგიცა	შტ.იაკ	და ვითარცა ეუწყა ესე წმიდასა იაკობს მონაზონსა, განემზადა იგიცა აღსლვად ნიკეად ებისკოპოსთა თანა,
მათ	შტ.იაკ	და ვითარცა შეკრბა წმიდაჲ ესე კრებული ნიკეას, და წმიდაჲ იაკობ მონაზონიცა იყო მათ თანა, და მრავალი უკუე სიტყჳს-გებაჲ იყო შორის მათსა.
მისსა	შტ.იაკ	რომელნი სიტყჳთა ტყუვილისაჲთა შეუდგეს მას და ყოვლად ბოროტის ნებასა მას მისსა მიდრკეს მტერნი იგი ჭეშმარიტებისანი.
მათ	შტ.სიტ.იპ	ამის ყოვლისათჳს ღმრთეებრ იტყჳს, ჰმოძღურის და ასწავებს ქრისტეს მოწაფეთა მათ.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და თუ თუალთა განცხრომითა ჰბრძავნ მათ, მით აღიხილნიან თუალნი მათნი სიმაღლესა ცისასა.
მას	შტ.ფსალ	განიშორებს ამას შემდგომად ტაძარსა მას ჰურიათასა და ეკლესიასა შუვა წარმოიღებს და მას შინა ბრძანებს კურთხევასა ყოველთა ღმრთისასა და უფალსა წყაროთაგან ისრაჱლისათა.
იგინი	შტ.იაკ	ხოლო იგინი უკუე ვერ გამოაცხადებდეს ამას წინაშე კაცთა, გარნა მათ ხოლო, რომელნი მათა ზიარ-იყვნეს სიცბილსა მას.
მით	შტ.იაკ	და იყვნეს იგინი სავსე ყოვლითა ზაკუვითა და საცთურითა მით ეშმაკისაჲთა და ფარულად, ვითარცა გუელნი, კბენდეს ბრჭალსა კაცთასა;
მას	შტ.იაკ	რომელნი ჰმონებენ მას ჭეშმარიტებით, არა უგულებელს-ყვნა შვილნი წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისანი.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და თუ ჰნებავნ, ვითარმცა შეიტყუვნა იგინი სიტყჳთა, მათ გარე-წარიცოდიან სიტყუაჲ მისი სასმენელთაგან მათთა.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და თუ ეჩუენის მათ მსგავსად ასპიტისა და იქედნისა, იგინი იქმნიან მსგავსად ნინეველთა ყრმათა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და [ვითარცა] განახუნიან მღჳძარეთა ბჭენი ზეცისანი წინაშე მეუფისა მის, მაშინღა ნესტჳ იგი ოხრინ და ქნარი იგი ჴმობნ და ესმის სულსა მას ჴმაჲ იგი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	სულიერნი ხედვენ მას, რაჟამს-იგი ჰბრძავნ და არა იუფლიან იგი ჴორცთა თჳსთა ზედა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	საჭურველი არს იგი ეშმაკისაჲ და ჴელითა მისითა ჰბრძავს იგი რჩეულთა ღმრთისათა: და იგი ექმნა პირ და ებან დღით პირველით; მის გამო დაიდვა წყევაჲ იგი შჯულისაჲ;
იგი	შტ.სიტ.იპ	რომლისათჳსცა ყოვლად-ვე მჴსნელი იგი ახარებდა მოწაფეთა მათ და აღუთქუმიდა,
მის	შტ.სიტ.იპ	იშვა ჴორციელად წმიდისა მის ქალწულისაგან, რაჲთა შენ იშვე წმიდისა მის მიერ სულისა.] იშვა დედაკაცისაგან, რაჲთა შენ იშვე ემბაზისაგან, რომელ-ეგე იქმენ ძე ღმრთის.
მას	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ დედაკაცისაგან შობაჲ ჩუენ ზედა-გუედების და ამისა შემდგომად არა ჴორცისაგან, არცა სისხლისაგან, არამედ სულისა წმიდისაგან ვიშვებით წმიდასა მას ემბაზსა შინა.
იგი	შტ.სიტ.იპ	აწ ამიერითგან მტკიცედმცა გიპყრიეს კეთილი იგი აღსარებაჲ, რომელ აღვიარეთ.
მის	შტ.სიტ.იპ	...[გამოსახ]ულთა და შექმნულთა ვითარ შეუძლოთ გამოძიებად ანუ ცნობად მაღლისაჲ მის და დასაბამითნი ესე დაბადებულნი დაუსაბამოჲსა მის?
იგი	შტ.სიტ.იპ	მიუწდომელი იგი ვითარ შეუძლოთ გამოძიებად? რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ეგრეცა იაკობ იტყჳს, ვითარმედ: „ვინ აღადგინოს იგი? „და არა ესრე თქუა, ვითარმედ: „არავინ აღადგინოს იგი“, არამედ თქუა „ვინო“,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ გულისხმის-საყოფელ არს „მამისა, რომელმან აღადგინა ძჱ იგი თჳსი მკუდრეთით“.
მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	და პეტრჱ იტყჳს: „რომელი ღმერთმან აღადგინა, განჰჴსნნა საკრველნი ჯოჯოხეთისანი, რამეთუ ვერ ეგებოდა მისა, ვითარმცა დაეყენა მის მიერ“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე ჭეშმარიტად გჳჩუენებს მსგავსად ჴორცთა შობასა მას მისსა, რამეთუ იტყჳს: „არა მოაკლდეს მთავარი იუდაჲსგან და არცა წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვიდრემდის მოვიდეს, რომლისა-იგი განმზადებულ არს და იგი იყოს სასოვება ნათესავთა“.
მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარცა მოვიდა მჴსნელი იგი, იქმნა სასოვება ნათესავთა, რომელნი მოდღენდელად დღესმდე მისა მიმართ რწმუნებულ არიან და ესე განცხადებულ არს,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ვის მოველით ზეცით ჩუენისა ჴსნისათჳს? არამედ მას, რომლისა განმზადებულ არს შჯული და წინაჲსწარმეტყუელებანი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე იტყჳს: „გამოაბას ვენაჴსა კარაული თჳსი და მასკნესა ვენაჴისასა – კიცჳ იგი ვირისაჲ“, მოგუასწავებს ორსავე მას წოდებასა მისსა მიმართ, ვითარცა ვაზსა გამობმულ
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარ აქა ზრახვითა ნათლის-ღებასა მას მოგუასწავებს, რაჟამს აღმოვიდოდა იორდანით, განწმიდნა წყალნი იგი და მიჰფინნა მადლნი სულისა წმიდისანი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	სამკაულ თქუნა ჴორცნი და ღჳნო – მამული იგი სული, რომელ გარდამოჴდა მის ზედა იორდანესა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	სამოსელს სიტყჳთა მით მოგუასწავებს ნათესავსა მას, რომელნი ვითარცა სამოსელნი შერაცხილ არიან მისა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რამეთუ ყურძენ და ტევან იგი იყო, რომელ-იგი ძელსა მას ზედა დამოეკიდა,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	მათ ზედა წინაჲსწარმეტყუელმან თქუა: „განრცხეს ღჳნითა სამკაული თჳსი და სისხლითა ყურძნისაჲთა სამოსელი თჳსი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	თუალ ქრისტესა იყვნეს წინაჲსწარმეტყუელნი იგი, განმხიარულებულ სულისა ძალითა, რომელნი წინაჲსწარ ქადაგებდეს მისთა მათ ვნებათათჳს,
[მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელნი შემდგომთა ნათესავთა მიმართ მიუთხრნეს, რაჲთა [მისა მი]მართ რწმუნებულ კაცნი ცხოვნდენ.
მითვე	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რომელ-იგი თქუა: „სპეტაკ კბილნი მისნი, ვითარცა სძჱ“, მოციქულთათჳს იტყჳს, რომელნი მითვე სიტყჳთა განწმედილ ვითარცა სძჱ გამოჩნდეს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელთა ჩუენ ზედაცა მოჰფინეს სულიერი იგი მადლი და ზეცისა საზრდელი.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე მონებასა მას უფლისასა იტყჳს, რომელნი გამოსრულ წმიდისა მის პირისაგან სძჱ ჩუენ გუექმნნეს,
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა მათგან აღზრდილნი ზეცისასა მასცა პურსა ღირს ვიქმნნეთ ზიარებად.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე იტყჳს: „ზაბილონ ზღჳს კიდეს დაემკჳდრენ და თავადი იგი იყოს ნავთ-სადგურ მენავეთა და მისწუდეს ვიდრე სიდონდმდე“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და შესავედრებელ მორწმუნეთა მისა მიმართ, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი, იტყჳს: „ქუეყანაჲ ზაბილოვნისი და ქუეყანაჲ ნეფთალემისი, გზაჲ ზღუასა ზედა, წიაღ იორდანესა!
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	ერი, რომელი სხდა ბნელსა, იხილეს ნათელი დიდი და რომელნი სხდეს აჩრდილთა სიკუდილისათა, ნათელი გამობრწყინდა მათ ზედა“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	სარწმუნოვებასა მას ერისასა იტყჳს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელი-იგი მჴნჱ იპოვა აღთქუმასა, იგი იხარებს, იშუებს და აქებს.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ნახპეტ იყო ზამბრი გუნდსა მას ზედა ამონისსა და დაამჴუა იგი ქუე ასულმან მან მეფისა მის მადიამელთაჲსამან.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან შეაჭმუნვოს სული იგი ქრისტჱსი, მწუხარებასა შინა იყოს ყოველსა ჟამსა.
მისსა	შტ.თქ.იპოლ	აწ ესრე შეჰგავს სიწმიდესა მისსა, უქმნეთ ამას საყოფლად ქორი ერთი და სამსახურებელი განსასუენებელი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჩინებულნო, მზად იპყრენით თავნი თჳსნი, სიძე იგი ინაჴ-იდგამს! ნათელი გამობრწყინდა კეთილი და სამკაული შუენიერი, წარუვალი განუმზადებიეს,
მის	შტ.თქ.იპოლ	ანუ თუ ჰბრძავნ ვის, ანუ გულის სიტყუასა ცუდსა შევრდომილ არნ, მაშინღა ცნის ეშმაკმან მან, თუ ქრისტე არა მის თანა არნ, მოვიდის და აღასრულის ნებაჲ მის თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს აღდგეს, დაშთეს იგი ბუნსავე თჳსსა, ქუეყანასა ზედა, განძარცული სულისა მისგან წმიდისა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ქადაგი მოახლებულ არს და ღაღადებს, სამარენი აღეღებიან, დაფარულნი გამოჩნდებიან, მკუდარნი აღდგებიან, ნესტჳ იგი ჴმობს, ქნარისა მის ჴმაჲ ისმის,
მას	შტ.თქ.იპოლ	აწ ვეკრძალნეთ ჴმასა მას სიძისასა.
იგინი	შტ.იაკ	და კუალად: „ლბილ იყვნეს სიტყუანი მათნი უფროჲს ზეთისა, და იგინი იყვნეს, ვითარცა ისრის პირნი“.
იგი	შტ.იაკ	ესრევე იყვნეს მზაკუვარნი იგი და უკეთურნი, რომელნი ლმობიერად ევედრებოდეს წმიდასა ალექსანდ[რ]ეს პატრეაქსა ალექსანდრიაჲსასა,
მათგან	შტ.იაკ	ხოლო წმიდასა ალექსანდრეს ეშინოდა უკეთურთა მათგან და უნდა განმარჯუებად საქმე მათი.
მათა	შტ.იაკ	და რამეთუ სხუანიცა მრავალნი მოსრულ იყვნეს სიწრფოვებით შეწევნად მათა უმჯობესისა გონებისათჳს, და ჰრქუეს მათცა წმიდასა ალექსანდროსს:
მას	შტ.იაკ	ღმერთი ჩუენი წყალობის-მოყუარე არს და უხარის მას წყალობაჲ ცოდვილისაჲ.
მათ	შტ.იაკ	მიუგო მათ წმიდამან ალექსანდრე: ჭეშმარიტსა გეტყჳ, შვილნო ჩემნო, ვითარმედ ფრიად გარდარეული ცოდვაჲ არს წყეულისა შეწყალებაჲ, არიოს მცბიერისაჲ.
მათ	შტ.იაკ	და მჴურვალედ ევედრნეს ღმერთსა ნებისა მისისაებრ განგებად სამწყსოჲ თჳსი და უკუეთუ ღირს არს არიოზ შენდობისა მისმიერისა, გამოუცხადოს მათ.
მათა	შტ.იაკ	და მოიწია მეშჳდჱ დღჱ კჳრიაკჱ, რომელსა შინა მოელოდეს სასწაულსა გამოცხადებად მათა არიოსის შენდობისათჳს და განჴსნისა.
მას	შტ.იაკ	მას ჟამსა აჩუენა ღმერთმან სასწაული ძალითა ღმრთეებისა თჳსისაჲთა არიოზს უშჯულოსა ზედა,
მას	შტ.იაკ	რამეთუ მოუწოდეს მას წმიდამან კრებულმან, რაჲთა უკუეთუ ღირს იყოს იგი, თანა-დაიხუედრონ ჟამის წირვასა.
მას	შტ.იაკ	და ვითარცა აღდგა იგი საჯდომისაგან თჳსისა და შევიდა იგი გარე-განსავალად განსლვად ბუნებითსა მას თანანადებსა,
მას	შტ.იაკ	მას ოდენ ჟამსა ძალმან ღმრთისამან აჩუენა სასწაული ესევითარი მის ზედა ყოველი,
მისსა	შტ.იაკ	რაჲცა-რჱ იყო მუცელსა მისსა – ნაწლევნი და გულ-ღჳძლი ფირტჳთურთ – განკრბა განსავალსა მისსა
მას	შტ.იაკ	და დაეცა იგი ადგილსა მას მყრალსა, ვითარცა ღირს იყო,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	უცხო ვიქმნნეთ ამის სოფლისაგან, ვითარცა ქრისტემან უცხოდ იპყრა თავი თჳსი ამის სოფლისაგან; ვიქმნეთ მდაბალ და მშჳდ, რაჲთა დავიმკჳდროთ ქუეყანაჲ იგი კურთხევისაჲ;
იგი	შტ.იაკ	რომელიცა შურითა საღმრთოჲთა აღიძრა მის ზედა, ვითარცა ფინეეზ მღდელი, რომელმან მოკლნა ორნი იგი, რომელნი ცოდვიდეს და მათ ძლით მოისრვოდა ერი იგი ღმრთისაჲ,
იგინი	შტ.იაკ	„დადგა ფინეეზ, იჴსნნა იგინი, დაეყენა სიკუდილი, შეერაცხა სიმართლედ თესლითი თესლამდჱ და მიუკუნისამდჱ“.
იგი	შტ.იაკ	ესრეთვე ამან წმიდამან მოკლა უშჯულოჲ იგი და მცბიერი არიოზ წყეული საჭურველითა ღმრთისამიერითა,
მას	შტ.თქ.იპოლ	და ყოველთა ქალწულთა წმიდათა, რომელთა დაუწინდნეს თავნი მათნი ქრისტესა, მუნ აღინთნენ სანთელნი თჳსნი და შევიდენ საქორწინესა მას სიძისა მის წინაშე.
მისსა	შტ.იაკ	რამეთუ ლოცვასა მისსა ღმრთისა მიმართ იქმნა ენაჲ მისი უმკუეთელეს უფროჲს ყოვლისა მახჳლისა ორპირისა.
მით	შტ.იაკ	და მით მოკლა ბილწი იგი და მცბიერი არიოს წყეული და იჴსნა სამწყსოჲ ქრისტესი წამლისა მისგან მისისა მაკუდინებელისა და წარმწყმედელისა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო ქამ მამისა მის შეცოდებათათჳს წყ[ე]ვასა მას ქუეშჱ იყო, რომლისაჲ მის ნათესავისაჲ ჰრწმენა და აწ ქრისტეს მიერ იკურთხევიან.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	განსუენებულ შორის ნაწილთა და იხილა განსუენებაჲ იგი, რამეთუ კეთილ არს და ქუეყანაჲ იგი, რამეთუ პოხილ მისცნა ბეჭნი შრომასა და იქმნა კაც ქუეყანის-მოქმედ“.
მას	შტ.იაკ	და ყოველთა კაცთა, რაჟამს ესმოდა სახელი მისი, გზასა ზედა მოეგებვოდეს მას ქალაქებისაგან და ყოვლისა ქუეყანისა, რაჲთა იკურთხნენ მისგან.
მისა	შტ.იაკ	და დაიმკჳდრეს მეფობაჲ მისი ძეთა მისთა შემდგომად მისა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა ესაია იტყჳს: „ვიდრე არღა ეცნას ყრმასა მას ხადილი, სახელი მამისაჲ გინათუ დედისაჲ, არა დაემორჩილოს ბოროტსა, არამედ გამოირჩიოს კეთილი“.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	განსუენებულ შორის წინაჲსწარმეტყუელთა მათ ნაწილსა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი მათგან.
მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ მთასა მას გამოეცხადნეს მოსჱ და ელია მდგომარენი მარჯულ და მარცხლ სიტყჳთა მისა მიმართ, მჴსნელი იგი ვითარცა განსუენებული გამოჩნდეს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ იხილა განსუენებაჲ იგი წმიდათაჲ, რამეთუ კეთილ არს და ქუეყანაჲ მათი, რამეთუ პოხილ, „მისცნა ბეჭნი თჳსნი შრომასა და იქმნა კაც ქუეყანის-მოქმედ“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	მისცნა მჴარნი თჳსნი შრომასა სადა უკუე, არამედ ჯუარსა მას, რომელი აღეკიდა და მიაქუნდა?
იგი	შტ.იაკ	და მოადგენ იგი ქალაქსა ნასიბინს ერითა ურიცხჳთა, რამეთუ იყო იგი საზღვარი საბრძანებელისა მათისაჲ, და ვითარცა იხილა შეზღუდვილად ზღუდითა მტკიცითა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ესე შრომაჲ, რომელ არს ყუედრებაჲ იგი და გინებაჲ, რომელ მის ზედა იყო.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	იქმნა კაც ეკლეს[ი]ისა კეთილისა ნაყოფისა მას შინა დაკრებითა.
მისსა	შტ.იაკ	უბრძანა ერსა თჳსსა, რაჲთა მოადგან გარემოჲს მისსა სხუაჲ ზღუდჱ უმაღლესი და აგოს მას ზედა ფილაკავანთა სიმრავლჱ სასროლად ქალაქისა.
მით	შტ.იაკ	და კუალად ქმნა ურმები მანქანებითა, რაჲთა ზღუდესა მიადგენ და მით გამოუღონ საფუძველი მისი.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	შჯიდა ერსა მას თჳსსა ოც წელ ოდენ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ რომელსა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი ცემად ტერფთა ჰუნეთასა მისწუდებოდეს მათ ზედა-ო, რომელნი მართალსა და ცხორებისა გზასა გუასწავებდენ.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა-იგი მოციქულნი განცადნა და იუდა შეიტყუვა და ვითარცა ცხენი დასცა და მას ზედა მჯდომარე იგი სიკუდილდ მისცა.
იგი	შტ.იაკ	მაშინ უბრძანა გუნდსა თჳსსა, რაჲთა დაყონ მდინარჱ იგი, რომელი შესდიოდა ქალაქსა და დააგუბონ იგი და მოუთხარონ გარემოჲს ზღუდეთა ქალაქისათა
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	„გად განცდით განცადოს იგი და მანცა განცადნეს იგინი“.
იგი	შტ.იაკ	და ოდეს აღმაღლდეს წყალი იგი, განუტევონ იგი მძაფრიად და მოადგეს ზღუდეთა მათთა და დაირღუენ,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ადვილად-რე განცდასა იტყჳს უკეთურსა მას შესაკრებელსა მღდელთმოძღუართა და მწიგნობართასა, რომელნი განსცდიდეს მჴსნელსა მას პირად-პირადითა განცდითა,
მან	შტ.იაკ	რამეთუ უწყოდა უშჯულომან მან, ვითარმედ ზღუდენი მისნი ალიზისანი იყვნეს და თიჴაჲ ვერ დამდგრომელ არს წინაშე წყლისა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	უნდა, რაჲთა-მცა მიზეზ რაჲმე პოვეს მის ზედა, რაჲთამცა ზაკუვით შეიპყრეს და მოაკუდინეს იგი.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო მან უწყოდა ზრახვანი იგი მათნი და მუნვე გამოცადნა იგინი მისითა მით სამართლითა და მათითა ცოდვითა სიკუდიდ მისცეს.
იგი	შტ.იაკ	და ყვეს ეგრე, ვითარცა უბრძანა მათ მეფემან საბურ: და დაგუბეს წყალი იგი და მერმჱ განუტევეს ერთბამად და მოადგა წყალი იგი ზღუდეთა მათ ქალაქისათა და მოიცვა იგი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა-იგი სახარებასა წერილ არს, მას ჟამსა წარდგეს წინაშე მისა ფარისეველნი იგი და ჰრქუეს: „მოძღუარ, მარქუ ჩუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას იქმ,
მის	შტ.იაკ	და ვერ შეუძლო თიჴამან წინა-აღდგომად წყლისა მის და დაალბო საძირკუელი ზღუდისაჲ მის და დაეცნეს ზღუდენი ქალაქისანი და დაირღუეს ყოვლით კერძოვე.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	ანუ ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე?“ და მან ჰრქუა მათ: „გკითხო თქუენ მეცა სიტყუაჲ ერთი და მითხართ მე და მეცა გითხრა, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ:
მათ	შტ.იაკ	ვითარცა იხილეს ესე მკჳდრთა ქალაქისათა, რამეთუ დაეცნეს ზღუდენი მათნი, დაეცა მათ ზედა ზარი და შეიპყრნა იგინი შიშმან მიუთხრობელმან
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო იგინი ზრახვიდეს გულსა მათსა და იტყოდეს: „უკუეთუ ვრჰქუათ „ზეცით იყო“, მრქუას ჩუენ: „და რად არა გრწმენა მისი?“
მისა	შტ.იაკ	და წარიწირეს სასოვებაჲ ცხორებისა მათისაჲ და ენება თავთა მათთაჲ მიცემად მეფისა სპარსთაჲსა მონებად მისა.
იგი	შტ.იაკ	ხოლო წმიდაჲ იაკობ, მწყემსი იგი მათი ჭეშმარიტი, მინდობილ იყო ძალსა და სახიერებასა ღმრთისასა უფროჲს სიმტკიცესა ზღუდეთასა,
მათ	შტ.იაკ	ნუგეშინის-სცემდა მათ და ეტყოდა: ნუ გეშინინ, შვილნო ჩემნო,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ კეთილად წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „გად განცადოს იგი, მანცა განცადნეს იგინი“.
მისა	შტ.კრ. თქ.იპ.	„ასერ, სიპოხჱ მისა პური და იგი ზრდიდეს ჴელმწიფეთა“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აქა მოციქულთათჳს მოგუასწავებს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, რომელნი-იგი განეკრძალნეს და მისცეს ნათესავსა კაცთასა პური იგი ცხორებისაჲ, ამას ქრისტესთჳს გჳჩუენებს.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	პური იგი, რომელი ზეცით გარდამოჴდა, პურ საზრდელ და სასუმელ წმიდათა იქმნა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ თავადი უფალი თავისა თჳსისათჳს წამებს და იტყჳს: „მე ვარ პური იგი გარდამოსრული ზეცით.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	მამათა მათ მანანაჲ იგი ჭამეს უდაბნოსა მას და მოწყდეს, ხოლო რომელმან ჭამოს პური ჩემი, არა იხილოს მან სიკუდილი უკუნისამდე“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მისითა მით სიყუარულითა ურთიერთას შეყოფილ კარაული და კიცჳ ერთად სიტყჳთა აჴსნილ, რომელსა ზედა დაჯდა მჴსნელი იგი და შევიდა იერუსალჱმს.
მათგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ვითარცა მჴედარი უკუნ-ვარდა, რომელ არს ესე უკუანაჲსკნელთა მათგან ვიდრე წინანდელთამდე, მოლოდებისა ჴსნასა უფლისასა აღადგინა და აჰმართა ადამის ხატი იგი.
მათ	შტ.ქქ	აწ ვინაჲ არიან იგავნი ესე სოლომონისნი გამოუძიებელ, რომელი გამოიძიეს საყუარელთა მათ ეზეკია მეფისათა?
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	უკუეთუ ეგე ეგრე არს, არა თუ ამათ ჟამთასა ამას სიკუდილსა იტყჳს უფალი, არამედ განმზადებულთა მათთჳს.
მის	შტ.თქ.იპოლ	მამაჲ არა ვისუათ ქუეყანასა ზედა, რაჲთა ვიქმნეთ შვილ მამისა მის ზეცათაჲსა
მათა	შტ.ნეტ.იპ	შუვა წარმოვიღებთ და განვანათლებთ მათა მიმართ რომელნი მართლ რწმუნებად შემძლებელ იყვნენ,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რაჲთა იყოს ორკერძოჲთვე ზოგადი სარგებელი: რომელნიიგი გულსმოდგინე იყვნენ სამართლად გამოუცხადებთ ყოფადთა მათ
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელნი იგი ისმენდენ გამოუცხადოთ ძალი თქუმულთაჲ მათ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რამეთუ აწ შრომაჲ იგი და ღუაწლი ორკერძოვე წინა-გჳც, უურველად შე[უ]ორგულებელად გამოვთქუათ,
მით	შტ.ნეტ.იპ	და რომელნი-იგი ისმენდეს მორწმუნედ სმენითა მით შევაწყნარნეთ თქუმულნი იგი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვითარცა-იგი რომელ წინავე ნეტართა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა გამოეცხადა ღმრთისა იგი სიტყუაჲ, რომელი-იგი დასაბამითგან სიტყუაჲ იყო,
მის	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო აწ ჩუენთჳს კაცადცა ქუეყანასა ზედა გამოჩნდა, გამოგიცხადებს შენ ამას რომლისა მის მიერ ლოცვისყოფითა წარწევნად წადიერ ვართ გამოძიებად.
მით	შტ.ნეტ.იპ	არამედ რამეთუ თჳსითა მით მოწყალებითა დაურიდებელად მიაუწყებს ყოველთა წმიდათა სიტყუაჲ იგი მართლ თავისა თჳსისა ჴელითა ყოველთა წმიდათაჲთა, ვითარცა მეცნიერ.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ არა შეურაცხ-ვინ ყვნის თჳსთა მსახურთაგანნი და არცა მოიძაგის, ვითარმცა არა ვინ ღირს იყო საღმრთოჲსათა მათ ზრახვათა;
მის	შტ.ნეტ.იპ	და არცა საჭურისსა ვითარცა კერძო-კაცსა განაგდებს, და არცა დედაკაცსა დედლობისა და დასაბამისა მის შეცოდებისათჳს განაგდებს,
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და არცა მამაკაცთა მცნებისა გარდასლვისა მისთჳს აგინებს,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ყოველთავე ძედ ღმრთისად სრულყოფად სწადის და ყოველთა მათ წმიდათა ერთად კაცად აღსრულებულად უწესს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ერთ არს ძე იგი ღმრთისაჲ, რომლისა მიერ ჩუენცა, მიწევნულ სულითა წმიდითა ზესკნელსა მას შობასა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	ერთად აღსრულებულ და ზეცისასა მას კაცსა ყოველთავე მოსლვად და მოწევნად გუწადის.
მან	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ სიტყუამან მან ღმრთისამან უთესლოდ მოიღო წმიდაჲ ჴორცი წმიდისა ქალწულისაგან, რომლისაჲ-იგი ვითარცა სიძე სამკაული, და აქუსა იგი ზედა ჯუარსა მას,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და შეჰრია მოკუდავი ესე ჴორცი თჳსსა მას ძლიერებასა და განსარყუნელი ესე – განურყუნელსა მას
მას	შტ.ნეტ.იპ	და უძლური ესე-ძლიერსა მას, რაჲთა აცხოვნნეს წარწყმედულნი ესე კაცნი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ფხინ – სიტყუაჲ იგი, და მოქმედ – მამანი იგი და წინაჲსწარმეტყუელნი არიან რომელნი კოჭადმდე სრულსა მას სამკაულსა უქსოვენ ქრისტესსა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა ჴელითა სიტყუაჲ იგი გჳჩუჱნნა მსგავსად ფხინისა და ქუსავს მათ გამო, რაჲცა-იგი ჰნებავნ მამასა.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო აწ ჟამი ესე გუასწრაფებს გამოძიებად ყოფადთა მათთჳს კმა ყოფად წინაჲსწარ სიტყუათა ამათ მადლთა მიერ ღმრთისათა თქუმულთათჳს;
მის	შტ.ნეტ.იპ	ჯერ-არს აწ წარმოღებად საღმრთოთა წიგნთაგან და გამოთქუმად ვითარ ანუ რაბამ რაჲ იყოს მჴდომისაჲ მის მოსლვაჲ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა დღეთა ანუ რომელსა ჟამსა ბნელისაჲ იგი გამოჩნდეს, ვინაჲთმე ანუ რომლისა ნათესავისაგან, და რაჲმე არს სახელი მისი,
მით	შტ.ნეტ.იპ	რომელ თითთა რიცხუთა ასოჲთა მით გამოითქუმის, და ვითარ ცთომაჲ ერისაჲ მის იყოს და ვითარ შეკრიბნეს კიდით ქუეყანისაჲთ და იწრობაჲ
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ვითარ-რაჲ იყოს მისი აღსასრული იგი, და ვითარ სახედ მოსლვაჲ იგი უფლისაჲ გამოჩნდეს ზეცით, და ვითარ იყოს სოფლისა ამის ცეცხლითა განკითხვაჲ,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ვითარ იყოს წმიდათა დიდებაჲ და ზეცისაჲ სასუფეველი, რომელნი-იგი სუფევდენ ქრისტეს თანა, და ვითარ იყოს უკეთურთაჲ მათ საუკუნოჲ იგი ცეცხლითა ტანჯვაჲ.
მის	შტ.ნეტ.იპ	აწ უფლისა მის და მჴსნელისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთჳს, ძისა მის უფლისაჲსა, მეუფისა მის და დიდებულისა,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	ვითარცა ლომისა წინაჲსწარ-ქადაგებულისა, მსგავსად მისა ანტიქრისტესთჳსცა, ვითარ წინაჲსწარ თქუეს წიგნთა სიფიცხლისა მისისათჳს და მძლავრებისა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ყოვლითავე ემსგავსოს მაცთური იგი ძესა მას ღმრთისასა.
იგიცა	შტ.ნეტ.იპ	აწ ლომ ქრისტე ითქუმის და ითქუმის ლომ ანტიქრისტეცა; გამოჩნდა კრავად ქრისტე, და იგიცა ეგრევე სახედ გამოჩნდეს ვითარცა კრავი და შინაგან იყოს მგელ დადარანებულ;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	მჴსნელი იგი მოვიდა სოფლად, და იგი ეგრე სახედვე მოვიდეს; წარავლინნა უფალმან მოციქულნი იგი ყოველთა მიმართ წარმართთა,
მან	შტ.ნეტ.იპ	ეგრეცა მან წარავლინნეს ცრუმოციქულნი;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	შეკრიბნა განბნეულნი იგი ცხოვარნი ქრისტემან, და ეგრეცა მან შეკრიბოს განბნეული იგი ერი; ნათელ-სცა ქრისტემან რომელთა ჰრწმენა იგი.
იგიცა	შტ.ნეტ.იპ	და იგიცა ნათელ-სცემდეს; ხატად კაცთა გამოჩნდა უფალი, და იგიცა კაცთა ხატად მოვიდეს;
მან	შტ.ნეტ.იპ	აღადგინნა მჴსნელმან მან თჳსნი იგი ჴორცნი და გჳჩუჱნნა ვითარცა ტაძარი, და მან აღაშენოს იერუსალჱმისა იგი ტაძარი დაჴსნილი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ესე არიან მისნი იგი მაცთურებისა მანქანებანი, რომელნი ამისა შემდგომადცა გითხრნე; აწ მოვედით და ვიწყოთ დასაბა]მითგანსა მას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იტყჳს ნეტარი იგი იაკობი კურთხევათა მათ, წინაჲსწარ ქადაგებს უფლისა და მჴსნელისა ჩუენისათჳს ესრე:
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ლეკუ ლომის იუდა, აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო ჩემო; მიწოლით დაიძინოს ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, და ვინ-მე აღადგინოს იგი?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ნუ მოაკლდებინ მფლობელი იუდაჲსგან ნუცა ჴელმწიფჱ წყვილთა მისთაგან, ვიდრემდე მოვიდეს რომლისაჲ-იგი დგას და ემარხვის; და იგი ხოლო იყოს სასოვება წარმართთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	გამოაბას ვენაჴსა კარაული თჳსი და რქასა ვენაჴისასა კიცჳ იგი ვირისაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არავე დავდუმნეთ, რამეთუ არიან ნანდჳლვე საღმრთონი იგი სიტყუანი განმადიდებელ და შემძლებელ სარგებლის,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ „ლეკუს ლომის“ იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი იუდაჲსთჳს და დავით ჴორციელად გამოჩინებითა მით ძედ ღმრთისად იტყჳს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო რომელ-იგი თქუა ვითარმედ „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ შვილო“ გჳჩუენა აღმოცენებული იგი ნაყოფი წმიდისაგან ქალწულისა,
მათგან	შტ.ნეტ.იპ	ესაია იტყჳს: „აღმოჴდეს ყუავილი ძირთა მათგან იესესთა და ყუავილი მისგან გარდაეფინოს“;
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ ესაია „ყუავილ“ იტყჳს, ხოლო იაკობ – „მცენარჱ“, რამეთუ პირველად აღმოსცენდა მუცელსა მას წმიდასა სიტყუაჲ იგი და მერმე ყუავილ გარდაფენილ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	წუთ ერთსა მას მიძინებასა ქრისტესსა იტყჳს, ვითარცა ესაია იტყჳს:
იგი	შტ.ნეტ.იპ	„ვითარ მეძავ იქმნა ქალაქი იგი სარწმუნოჲ სიონი, რომელსა შინა სიმართლემან დაიძინა, ხოლო აწ აღივსო მკლველებითა“.
მით	შტ.ნეტ.იპ	და გჳჩუენებს წერილითა მით დაძინებასა მას და აღდგომასა რომელ იყო.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო იაკობ იტყჳს: „ვინ აღადგინოს იგი?“ არამედ თჳთ მამამან, რომლისა მსგავსად პავლჱცა იტყჳს: „და ღმრთისა მამისაჲ რომელმან აღადგინა იგი მკუდრეთით“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ იგი თქუა: „ნუ მოაკლდებინ მფლობელი იუდაჲსგან ნუცა ჴელმწიფჱ წყვილთაგან მისთა, ვიდრემდე მოვიდეს რომლისაჲ-იგი დგას და ელის.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და იგი იყოს სასოვება წარმართთა“, ნათესავისა მისგან იუდაჲსისა იტყჳს ამას ქრისტეს ზედა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იგი არს ჩუენ წარმართთა სასოვებაჲ, რამეთუ მოველით მას მოსლვად ზეცით გარდამო, რომელსა-იგი აჰა ძალითა სარწმუნოვებისაჲთა ვხედავთ-ცა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „გამოაბას ვენაჴსა კარაული თჳსი“, ესე არს, რამეთუ წინა-დაცუეთილებისაგან მიუწესს ერსა მას თჳსსა მას ჩინებასა, რამეთუ იგი თავადი არს ვენაჴი იგი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რომელ იგი თქუა: „რქასა ვენაჴისასა კიცჳ იგი“, ესე არს რამეთუ წარმართთა ერსა მას ვითარცა ჩჩჳლსა მუტრუკსა დედისა მიმართ ერთად შეჰყოფს,
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ ითქუმის ლომ ქრისტე მეუფებისა მისთჳს და სიხარულისა ყოველთა მიმართ განყოფითა და მრავალთა თჳსსა მას საგრილსა ქუეშჱ შეკრებითა.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	აღმოცენებულ მწუერვალ, რომელნი განთავისუფლებულ სარწმუნოვებითა ერნი იწოდნეს, მოგუასწავებს მათთჳს, რომლითა ყოველნი შემძლებელ ვიქმნებით.
მათ	შტ.იაკ	და ვითარცა აზმნეს მჴედართა შესლვად ქალაქად, ვერ შეუძლეს მათ თიჴისაგან და უყისა, რომელი აღდგომილ იყო წყლისა მისგან,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	იტყჳს წიგნსა შინა, ვითარმედ: „საცხოვარნი ჯოჯოხეთს მიეცნენ და სიკუდილი მწყსიდეს მათ“.
მას	შტ.იაკ	რამეთუ დაეფლვოდეს საჴედარნი მათნი და ერიცა ქუეთმავალი და მკჳრცხლი დაჰვიდოდა უყსა მას შინა.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რტო და მწუერვალ არიან წმიდანი, რომელთა ჰრწამს იგი, და ტევან – მოწამენი, და ძელ დასუმულ ვაზსა თანა მოგუასწავებს ვნებათა მათ.
მასვე	შტ.ეპ.კვიპ	და ესრჱთ ყოველთა მიმართ ვჰპოვებთ მასვე იგავსა სადამე ბოროტთა და სადამე კეთილთა წარმოღებულ; ვისამე ბუნებაჲ მიმსგავსებულ და ვისამჱ – სახჱ იგი.
მას	შტ.იაკ	და ვითარცა ვერ შემძლებელ იქმნნეს შესლვად მას დღესა შინა, უბრძანა, რაჲთა განეშორნენ მცირედ, ვიდრემდის განჴმეს საფლავი იგი უყისაჲ მის, და ესრეთ დაიპყრან ქალაქი იგი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესრჱთ დანის თანაცა ვხედავთ თუალსა მას საფირონსა, სადა კეთილი მიუწყებულ ნათესავსა მას და სადამე ბოროტი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ოქროჲცა, რომლისათჳს საკჳრველ არს ყოველთა მიმართ, რომელი ქუეყანისაგან გამოვალს მთასა მას, გამომცდელმან მან უჩუენა საფასჱ ყოველი გამოცდად.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შეტყუვებად ეგულებოდა უფლისა მის ყოვლისა დაბადებულისა და იტყჳს: „ყოველივე სუფევაჲ და დიდებაჲ ქუეყანისაჲ ჩემდა მოცემულ არს
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მე შენ მიგცე“ და სხუაჲ იგი შემდგომითი შემდგომად.
იგინი	შტ.იაკ	და ილოცვიდეს ღმრთისა მიმართ ლმობიერითა გულითა მწყემსისა მათისა თანა წმიდისა იაკობისა, რაჲთა იჴსნნეს იგინი ჭირისა მისგან.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და იჴსნეს ისრაჱლი ვითარცა ნალესავი თუალისაჲ მის შერთულ არს სძესა, განკურნ[ნ]ის მსივანებანი და სიმღიერენი.
მას	შტ.იაკ	და გამოვიდეს ყოველნი ერთბამად – მამანი და დედანი და ყრმანი – და იწყეს შჱნებად ზღუდისა შინაგან ნარღუევსა მას
მით	შტ.კრ. თქ.იპ.	„აღორძნდენ ძირდაბმით განშუენებულნი“, რამეთუ ზეგარდამო შობითა მით წყლითა მოიპოვებენ შუენიერებასა სიტყჳსასა, რომელ არს „უშუენიერეს უფროჲ[ს] ყოველთა ძეთა კაცთასა“.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო რომელნი საუკუნისა მისთჳს წინაჲსწარმეტყუელთაგან გამოარჩევენ სწავლასა და მეცნიერებასა და შეჰრევენ, ვითარცა სძესა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მადლთა მათ პავლჱს ქადაგებისათა და სახარებისა მის სასწაულებისა საქმეთა, და წმიდა და განკურნებულ გონებანი და სანატრელ-ყოფილ.
მისსა	შტ.იაკ	და მოადგეს თავსა მისსა საბრძოლი კაცისთავოვანი და განმტკიცნეს გონებითა და ნუგეშინის-ცემულ იქმნნეს და ევედრნეს წმიდასა იაკობს, მწყემსსა მას მათსა სულიერსა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ისრაიტელნი მთასა მას ჰხედვიდეს ღმერთსა და ქუეშჱ ფერჴთა მისთა – საფირონსა.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და შეიმუსრნეს ძალითურთ მშჳლდნი მათნი და დაჴსნდეს ძარღუნი მკლავთა მათთანი ჴელითა ძლიერისა მის იაკობისითა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამით განძლიერდა ისრაჱლი ღმრთისა მიერ მამისა შენისაჲსა და შეგეწია შენ ღმერთი იგი ჩემი და გაკურთხა შენ კურთხევითა ზეცისაჲთა და კურთხევითა ქუეყანასა ზედა,
მას	შტ.იაკ	რაჲთა აღჴდეს ზღუდესა მას და წყევოს გუნდი იგი სპარსთაჲ.
იგი	შტ.იაკ	და ვითარცა აღვიდა იგი სიმაღლესა მას ზღუდისასა, რაჲთამცა დაწყევნა იგინი, და მიხედა სიმრავლესა მას ურიცხჳსა ერისასა, რომელსა შეეცვა ქალაქი იგი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ აქაცა ერთი ერთისა შემდგომ არიან იაკინთჱ და საფირონი, რამეთუ იუდა მეუფებისასა მას მოგუასწავებს, და დან – მსაჯულებისასა.
იგინი	შტ.იაკ	შეეწყალნეს იგინი და მოეჴსენა სიტყუაჲ იგი მოციქულისაჲ, ვითარმედ: „აკურთხევდით მწყევართა თქუენთა და ნუ სწყევთ“, და დაეყენა წყევისაგან ერისა მის.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მრავალ სახჱ არს თუალისაჲ მის და არა თუ ერთსა ადგილსა იპოვების, არამედ მრავალთა ადგილთა, ვითარცა ზეშთა გიჩუენეთ, ვითარ ვთქუთ თუალთა მათთჳს.
მათ	შტ.იაკ	არამედ ესე ხოლო ილოცა, რაჲთა მოუვლინოს მათ ღმერთმან ზილი და ბზიკი ფესანგი,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იოსებ უფროჲს ძმათა აკურთხა, რამეთუ მის მიერ გამოხატულ და ხილულ, რომელ ქრისტეს მიმართ ზრახვანი აღსრულებულ იყვნეს.
იგინი	შტ.იაკ	რაჲთა ამით განიბნინენ იგინი მიერ ადგილით, რაჲთა წარვიდენ მიერ და არავინ მათგანი მოისრას.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომლისათჳსცა წინაჲსწარმეტყუელი კურთხევითა არა იოსების ზედა, არამედ რომლისა-იგი სახესა აჩუენებდა, რამეთუ ჰრქუა მან: „შვილ აღორძინებულ ჩემდა იოსებ“.
მათ	შტ.იაკ	და ისმინა ღმერთმან ლოცვისა მისისაჲ, ვითარცა მოსე წინაჲსწარმეტყუელისაჲ, და მყისა შინა მოუჴდა მათ გუემაჲ ესე ღმრთისამიერი ლოცვითა წმიდისა იაკობისითა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ქუეყანასა ზედა განმრავლდეს მადლნი იგი ქრისტესნი.
მათ	შტ.იაკ	და გამოჴდა ქუეყანით მათ ზედა ზილი კაცთა ზედა და ბზიკი საჴედართა ზედა მათთა და მწრაფლ განაბნინა იგინი,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	„შვილი ჩემი კურთხეული და საშურველი“, რამეთუ კურთხეულ იყო ღმრთის მიერ, მოვიდა თჳსთა ამათ და მათ არა იცნეს იგი, არამედ აღიშურეს და მოიძულეს,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იტყჳს წერილი იგი, ვითარმედ: „იხილეს იგი ძმათა თჳსთა საყუარელად მამისა თჳსისა, შეშურდა მისი და მოიძულეს“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „უყუარდა იგი იაკობს, რამეთუ შვილი მოხუცებულებასა ესუა იგი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ დაბერებულსა ამას სოფელსა და ყოვლად წყმედულსა გამოუჩნდა ძჱ იგი ღმრთისაჲ და ქალწულისაგან იშვა.
მათ	შტ.იაკ	რამეთუ იყო მათ თანა პილოვებიცა მრავალი საბრძოლელად და მათ ზედაცა იყო ბზიკი იგი, ვიდრემდის ვერ დამდგომ იქმნნეს იგინი წინაშე ბზიკისა და ზილისა.
იგი	შტ.იაკ	და ვითარცა განიბნია ლაშქარი იგი პირსა ზედა თჳსსა, იხილა საბორ მეფემან სპარსთამან, რამეთუ ზღუდენი ქალაქისანი აღშენებულ იყვნეს უმაღლეს და უმტკიცეს პირველისა
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ადგილსა ამას ორთავე ნათესავთასა აკურთხა უფალმან პური და ხუთითა მით ჴუეზითა ხუთ ათასი განზარდა
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამისთჳს ეტყჳს: „ჩემდა მოიქეც, შვილოო“, ვითარცა ქუეყანით ზეცად წოდებით შვილისა მის თჳსისა, „რომლისათჳს ზრახვა-ყვეს და ეშურებოდეს კაცნი მშჳლდოსანნი“,
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვინ იყვნეს, რომელნი-იგი ზრახვასა უკეთურებისასა ზრახვიდეს და აყუედრებდეს მას?
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ნეშტითა მით ნამუსრევითა აღავსეს ათორმეტი გოდორი და მერმე შჳდითა მით ჴუეზითა ოთხათასი განაძღო და ნეშტითა მით აღავსეს შჳდი სფჳრიდი.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	„კაცნი მშჳლდოსანნი“, რამეთუ ადვილ უჩნდა ბოროტის-ყოფად და მოკუდინებად ყოველთა მათ მართალთა მიმართ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე შორის ნათესავთა ამათ ზაბილოვნისთა და ნეფთალემისთა იტყოდა უფალი ნეტარებათა მათ.
მას	შტ.იაკ	და ემოსა მას ძაძისა იგი სამოსელი და კუნკული ედგა თავსა მისსა.
მისთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	და შეიმუსრნეს ძლიერებითა მშჳლდნი მათნი, რამეთუ რავდენვე ძჳრსა იტყოდეს მისთჳს, ვითარცა მშჳლდისა მის ზედა აღებითა შემდგომად მათვე ჰრცხუენა, რაჟამს აგრძნეს მისი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და დაჯდომილ მთასა მას განაგრძო მოძღურებაჲ იგი კურთხევითა და ზედა წყალთა ზღჳსათა ვიდოდა და კაფარნაომდ შესრულ სიდედრი იგი პეტრესი განკურნა
იგი	შტ.იაკ	რამეთუ ღმრთისა განგებითა გამოუჩნდა თუალთა მისთა ძაძისა იგი სამოსელი პურფირად მეფისა და წმიდაჲ იგი კუნკული – გჳრგჳნად.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იაკობ იტყჳს: „დაჴსნდეს ძარღუნი მკლავთა მათთანი ჴელითა ძლიერისა მის იაკობისითა“.
მისდა	შტ.იაკ	და ჰრქუა განმზრახთა და საკუთართა თჳსთა, რომელთა ეზრახა მისდა მოსლვაჲ და ბრძოლაჲ ქალაქსა ნასიბინს, ვითარმედ ბერძენთა მეფჱ მომკუდარ არს:
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იქმნნეს ვითარცა არა-ყოფილნი სიტყჳთა მით მის მიერითა დათრგუნვილ და ნათესავთა შორის განბნეულ მის მიერ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	„რომელი-იგი განძლიერდა ისრაჱლი ღმრთისა მიერ მამისა შენისა და შეგეწია შენ ღმერთი იგი ჩემი“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვინ არს, რომელმან-იგი განაძლიერა ისრაჱლი და შეეწია ყრმასა მას თჳსსა, არაჲ თუ მხოლოჲ ღმერთი არს,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მსგავს არს სიმწუანითა პილენძისა გესლსა, რამეთუ მახლობელად ზღუასა მას ტიბერიაჲსასა ჰხუედა სამკჳდრებელი ნეფთალემს.
მისსა	შტ.იაკ	არა აჰა ესერა მე ვხედავა თუალითა ჩემითა მეფესა ბერძენთასა ზღუდეთა ზედა მავალსა და გჳრგჳნი თავსა ზედა მისსა?
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა პირითა ესაიაჲსითა იტყჳს: „იაკობ, მონაო ჩემო, შეგეწიო შენ, და ისრაჱლ რჩეული ჩემი შეიწყნარა იგი სულმან ჩემმან“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვებიან რომელნიმე წყალტფილსა მას მახლობელად, და რომელნიმე იპოვებიან ამასჳას.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა სასწაულნი ღმრთისანი, რამეთუ მოციქულნი იგი მრავალითა ადგილთაგან გამოერჩინეს: რომელნიმე ადგილთა მათგან ნეფთალემისთა,
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამისთჳს გინებისა და ყუედრებისა, რომელ მის ზედა ითქუა, მიჰფინა კურთხევაჲ იგი და თქუა:
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ზეცით გარდამოჲ იგი ვითარცა კურთხევაჲ იგი ზეცისაჲ, და ქუეყანისაჲ იგი – ვითარცა კურთხევაჲ ქუეყანისაჲ, რაჲთა ანგელოზთა და კაცთა ზედა უფლად გამოჩნდეს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ნიკოლაოზ ერთი მათ შჳდთაგანი დიაკონთაჲ, რომელი-იგი სტეფანჱს თანა იყო, იქმნა მწვალებელ უკეთურების და შეაცთუნნა მრავალნი.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა წინაჲსწარ ვთქუთ თუალისა მისთჳს, რეცა თუ გამოცხადება რაჲმე, ვითარცა სიზმართ ხილვისა, იქმნებინ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების ესე ადგილთა მათ ფრჳგიაჲსათა, რეცა თუ ბუდესა რასმე კეცის მსგავსსა და არს მსგავსებაჲ და განმარტებაჲ სახისაჲ მის,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ განგრძობასა მოძღურებისასა რომელთამე აღიარიან სამეუფოჲთ კერძოჲ იგი მოძღურებაჲ უფლისაჲ და შევარდიან სხუას და სხუას მოძღურებასა სიცრუვისასა,
იგი	შტ.იაკ	ხოლო იგი მუნქუესვე აღიყარა მრავლითა შიშითა და მიიქცა ქუეყანად თჳსა და ზოგი აბჯრისა მათისაჲ და ჭურჭრისაჲ და კარვები დაუტევეს შიშისაგან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა თუალსა მას არს ხილვაჲ სისხლის ფერ შერეულ, ვითარცა სძესა, ეგრეცა ბოროტნი წარმარ[თ]ნი მხიარულ ქველის-საქმესა ღმრთისასა
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო წმიდანი ქადაგნი, ჭეშმარიტნი მოციქულნი, რომელნი ღირს-იქმნნეს მოღებად ძლიერებათა მათ ქრისტჱსთა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა სძითა, ზრდიან სამოციქულოჲთა მით საღმრთოჲთა ყოველსა სოფელსა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	სისხლითა ქრისტჱსითა აჴოცნეს ცოდვანი მორწმუნეთანი და სახარებითა მით, სიტყჳთა უფლისაჲთა განდევნნეს მჴეცობისა სახენი მრავალთაგან ზრახვათა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ესე მოციქულნი იყვნეს გამორჩეულნი ნათესავისა მისგან ნეფთალემისა და ზაბილოვნისა, რომელ აღივსნეს სულითა მით ძლიერებისაჲთა.
მას	შტ.იაკ	და არა უმცირეს არს ესე ეზეკიაჲსსა მას, არამედ უფროჲს და უმეტეს, რამეთუ განწირულ იქმნნეს მოქალაქენი იგი, რაჟამს ზღუდენი მათნი დაეცნეს,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელი-იგი მათ მიერ შეურაცხ-იქმნა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მეშჳდჱ თუალი ლჳგჳრიონი – განწესებულ და განდგმულ სიტყჳერსა მას ფიცარსა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	კურთხევასა მას ძუძუთასა იტყჳს გინათუ ორთა მათ შჯულთაგან, რომელთა მიერ იქადაგა სიტყუაჲ იგი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ესე პირველი მესამჱსა მას განწესებულსა, განწესებულ და განდგმულ შემდგომითი შემდგომად შობისა თჳსისა და არს ზედა დაწერილ თუალსა მას სახელი გაადისი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰხუედა წილი გაადს მკჳდრობისაჲ მახლობელად რუბენისა, წიაღ იორდანესა მდინარესა და შორის გაადისა და რუბენისა, კერძოსა ნათესავსა მას მანასჱსსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მიიწევის ნაწილი იგი გაადისი ჩრდილოჲთ კერძო და მივალს და მიიწევის ვიდრე საზღვრადმდჱ დანისა და რუბენისა სამკჳდრებელისაჲ მის,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	რაჲთა სოფელსა გამოუჩნდეს, რომელთა მათ მიერ ჩუენცა ვითარცა სძითა გჳფუფუნებს და გუზრდის და წარგუადგინებს, ვითარცა შვილთა ღმრთისათა.
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	და გინათუ წმიდისა მარიამის ძუძუთა მათ მოგუასწავებს, რომელთაგან განიზარდა, რომელნი იყვნეს კურთხეულ, რომლისა მიმართ იგი ღაღადებით დედაკაცი იტყოდა:
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ზრახვასა სულ[ი]ერებრსა წინაჲსწარ უჩუენებს წინაჲსწარმეტყუელი იგი,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ შემძლებელ იყო თქუმად „და საშო კურთხეულ დედისა შენისაჲ“, რაჲთა მოჴსენებითა გამოაჩინოს მარიამი, რომლისა მუცელსა შინა იზარდა სიტყუაჲ იგი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ იყო იგი სიტყუა მამისა და მუცლისა წმიდისაგან, ვითარცა საშოჲსაგან მამისა შობილ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „აღმოთქუნ გულმან ჩემმან სიტყუაჲ კეთილი“, არს მსგავს ჴორცთაცა ქალწულისაგან შობილ,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ სულიერადცა იყო შობილ სიტყუაჲ იგი და ჴორცითაცა ღმრთად გამოჩნდა და კაცად ნანდჳლვე მართლად წინაჲსწარმეტყუელმან მან საშო დედისა და მამისა თქუა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	უკუეთუ ესრე არა ვინ გულისხმა-ყოს, საცინელ რომელთამე უჩნდეს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, რამეთუ საშოჲ დედაკაცისაჲ ხოლო შეჰგავს თქუმად.
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო აქა იტყჳს, ვითარმედ: „საშო კურთხეულ დედისა და მამისა შენისაჲ“, რაჲთა გულისხმა-ჰყო სიტყჳსა მის ორკერძოვე შობილ ღმრთისაგან და ქალწულისაგან,
მათ	შტ.კრ. თქ.იპ.	უფროჲს მამათა მათ მთავართაჲსა და უფროჲს მოციქულთა და წინაჲსწარმეტყუელთასა განძლიერდა ამაღლებული ღმრთისა მიერ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ყოველნი იგი კურთხევანი თავსა ზედა დაიკრიბნა, რამეთუ „თავ ყოველთა წმიდათა ქრისტე არს“.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ-იგი „ძმათა მისთაჲ“ თქუა, არა მათთჳს თქუა, რომელნი-იგი ჴორციელად ძმანი იყვნეს, არამედ იგინი უვარ-ყვნა,
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ მათთჳს თქუა, რომელნი-იგი სულიერად შერაცხილ იყვნეს ძმანი, რომელთათჳს თქუა უფალმან: ძმანი ჩემნი და თანა-მკჳდრნი.
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ესევითართა მათთჳს თქუა იაკობ კურთხევითა მით მათ ზედა მიფენითა, რომელნი თჳთ ქრისტემან ძმად თჳსა შეჰრაცხნეს.
მათ	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ ღმერთი არსებითა თჳსითა ვერვინ სადა იხილა, და არცაღათუ ზეცისათა მათ ძალთა.
იგი	შტ.იაკ	არამედ ლოცვითა წმიდისა იაკობისითა იოტნეს მტერნი იგი.
მის	შტ.იაკ	ხოლო მე ფრიად დამიკჳრდების სიმშვიდე კაცისაჲ მის ღმრთისაჲ, ვითარ-იგი არა სწყევა მტერთა მათ,
მათთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	წინაჲსწარმეტყუელებით თქუა ყოფადთა მათთჳს, რამეთუ პავლჱ, ნათესავისაგან ბენიამენისა შობილ, აურვებდეს და აჭირვებდეს, ვითარცა თჳსსა დედასა,
მათ	შტ.სიტ.იპ	უწოდა მათ მოძღურად სულისა მიერ წმიდისა, რომელთა ეტყოდაცა: „სხუაცა მრავალ სიტყუა მაქუს თქუენდა, ხოლო აწვე ვერ შეუძლოთ დატევნად.
იგინი	შტ.იაკ	რაჲთამცა გარდამოჴდა ცეცხლი და დაწუნა იგინი, ვითარცა-იგი უყო ელია წინაჲსწარმეტყუელმან სამთა მათ ერგასისთა,
იგინი	შტ.იაკ	ვითარ დაწუნა იგინი ცეცხლითა ზეგარდამო და რამეთუ არცა უბრძანა ქუეყანასა, რაჲთა განაღოს პირი თჳსი და დანთქნეს იგინი,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და ზეცისა იგი საზრდელი პირველ ნათესავთა მიმართ ქრისტე მიმოდადვა, რომლისა მიმართ სარწმუნოვებით ჩუენცა მადლსა მივსცემდეთ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ვიდრე საზღვრადმდჱ მთისა მის ნაბავისა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და საშუვალ ამათსა არს და შორის მათსა არს კერძოჲსა მის ნათესავისა მანასჱსი.
მან	შტ.იაკ	არამედ მოიჴსენა მან სიტყუაჲ იგი მჴსნელისა ჩუენისაჲ, რომელი ჰრქუა მოწაფეთა – იაკობს და იოვანეს, ძეთა ზებედესთა, რაჟამს-იგი განჴადნეს სამარიტელთა მათ:
იგინი	შტ.იაკ	„უფალო, ვთქუათ, რაჲთა ცეცხლი გარდამოჴდეს და აჴოცნეს იგინი, ვითარცა ელია ყო“:
მათ	შტ.იაკ	არამედ ისმინეთ, ვითარ-იგი ჰრქუა მათ უფალმან, ვითარმედ: „არა უწყით, თუ რომლისა სულისანი ხართ“.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ხილვაჲ ლჳგჳრიონისაჲ მის თაფლის ფერ და ძოწეულის ფერ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	სახელი ერთ არს თუალისაჲ მის, ხოლო ფერი მრავალ, ვითარცა იაკინთისაჲ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და დაიწერა მას ზედა სახელი საკჳრველი გაადისი, რომელ არს მახლობელად კერძოსა მას ნათესავსა მანასჱსსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მე ესრჱ მგონიეს, ვითარმედ ბუნებით თესბაელი იგი არს გულისხმის-ყოფა, რომელ არს გალაადს, რომელ შორის კერძოსა მას ნათესავსა მანასჱსსა და გადისსა არს სამკჳდრებელი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ნათესავი იგი სჳმეონისი წიგნთაგან სწავლულებითა და სიბრძნითა მეცნიერ-ყოფისა და ყოველთა მიმართ სწავლისა და სხუათა მათ ნათესავთა თანა დაემკჳდრნეს.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მღდელობისა მისთჳს და ლევიტელ-ყოფისა ყოველთა მათ ადგილთა მიმოდაემკჳდრნეს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და სამკჳდრებელთა ამათ მღდელობისათჳს ნათესავისა მის, რომელ ყოველთა მათ ნათესავთა ისრაჱლისათა იყვნეს განბნეულ,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	აწ შენ ნურაჲ გიკჳრნ, რამეთუ მოვიჴსენეთ გადის თანა ელია წინაჲსწარმეტყუელი და მის ზედა სახჱ თუალისაჲ მის წარმოვიღეთ,
იგინი	შტ.იაკ	და წმიდამანცა ამან არარაჲ ითხოვა ღმრთისაგან, რომლითამცა სიკუდილსა და წარწყმედასა შესთხინა იგინი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იყო ბუნებით თესლებ გალაადისაჲთ, მახლობელად ნათესავსა იოსეფისსა და კერძოსა მას ნათესა[ვსა] მანასჱსსა.
იგი	შტ.იაკ	არამედ – მწერი ესე და მცენარჱ უძლური, რომლისა მიერ განიოტნა მტერნი იგი მშჳდობით ქუეყანით მისით და არავინ მათგანი მოწყდა.
მას	შტ.იაკ	ესევითარი კადნიერებაჲ მოეპოვა ნეტარსა მას იაკობს ღმრთისა თანა ფრიადითა მით მოღუაწებითა მისითა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვჰპოვებთ მღდელთმოძღუარსა აბიათარს ქალაქსა მას ნომბასა, რომელი იყო ქალაქი განკუთნებულ მღდელთა მათ სამკჳდრებელით ნათესავისა მის იუდაჲსი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სამოელ დამკჳდრებულ იყო ნათესავსა მას ეფრემისსა, რომელი იყო ეფრათელ.
მან	შტ.იაკ	და ამისსა შემდგომად დაუტევა მან საწუთროჲ ესე სოფელი და მივიდა იგი წინაშე ღმრთისა საუკუნეთა მათ განსასუენებელთა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ესრჱთ მითესულ და განბნეულ ყოველსა მას ნათესავსა დაემკჳდრნეს ნათესავნი იგი მღდელთანი.
მათ	შტ.იაკ	ხოლო ამისა შემდგომად კუალად უკუე განძლიერდეს სპარსნი ბერძენთა ზედა და წარიღეს მათ ქალაქი ნასიბინი.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა ელია ეტლითა მით ცეცხლისაჲთა აღმაღლდა და არაჲ ევნო.
მათ	შტ.იაკ	ხოლო მკჳდრნი ქალაქისანი განისხნეს მიერ ადგილით და თანა-წარიღეს მათ გუამი წმიდისა იაკობისი ებისკოპოსისაჲ
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და უწოდდა ცეცხლსა ზეგარდამო და მოვიდოდა ზედა ერგასეულთა მათ და ერგასისთავთა
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმე შესაწირავთა მათ მიერ ჴდომითა ქურუმთა მათ მიმართ ბაალისთა.
იგი	შტ.იაკ	და იტყოდა მორწმუნე იგი ერი: „არა ვიყვნეთ ჩუენ ჴელმწიფებასა ქუეშე წარმართთასა“ და მიიწინეს ბერძენთა მეფისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და თჳთ თავადსა მას ძლიერსა ცეცხლსა შინა არაჲ ევნო, არამედ განურყუნელად ეგო.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მე ესრე მგონიეს, რამეთუ ამის სოფლისაგანნი იყვნეს სამნი იგი ყრმანი, რომელ იყვნეს ბაბილოვნს და არაჲ ევნო ცეცხლისა მისგან.
მათ	შტ.იაკ	და მისცა მათ მეფემან ქალაქი სამკჳდრებელად.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე საკჳრველ არს ძალი თუალისაჲ მის, რამეთუ ყოველნი წმიდანი გამოიწერნეს მის ზედა.
მას	შტ.იაკ	და აღაშენეს ეკლესიაჲ ფრიად შუენიერი და მბრწყინვალჱ და დადვეს მას შინა გუამი წმიდისა იაკობ ებისკოპოსისაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სამნი იგი ყრმანი ცეცხლსა შეთხეულ და არარაჲ ევნო.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ მეუფესა მას არწმუნეს და ყოველნი ურწმუნონი მეცნიერებად ღმრთისა წარადგინეს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და შეურაცხ-იქმნნეს მათ მიერ კერპთმსახურებანი და დამუსრჱს კერპები იგი, რომელი-იგიმცა აცთუნებდა მათ, ვითარცა სხუათა ადგილთა ჰყოფდეს ნათესავითი ნათესავად.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	გარნა ჴორცითა კრავისაჲთა და მოშრიალებითა მით ორბისაჲთა, ესრჱთ არს წმიდაჲცა კადნიერებაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ელიაჲ[ს]თჳს ვიტყჳ და სამთა მათ ყრმათათჳს, რომელ იყვნეს ბაბილოვნს და სანატრელისა მის თეკლაჲსთჳს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი-იგი მჴნჱ-იქმნა ჟამთა მათ განცდისა თჳსისათა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არა თუ მათი იგი ძალი, რაჲ ექმნა მათ ჴსნა?
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ მოსლვაჲ კრავისაჲ მის, რომელმან აჴოცნა ცოდვანი სოფლისანი, და მსგავსად ორბისა ძლიერებითა მით ღმრთეებისაჲთა ზესკნელ ცათა აღმაღლებითა და აღსლვითა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ამას გჳჩუენებს ზრახვაჲ თუალისაჲ მის პატიოსნი[საჲ].
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა იტყჳს პავლჱ მოციქული, რამეთუ: „რაოდენ ჟამ აღმოიკითხვების მოსჱ, იგივე საბურველი განებმის ძუელსა მას შჯულსა“.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს მადლი ახლისა მის შჯულისაჲ – ქ˜ჱ მოიწია, განშოვრებულ საბურველი იგი, განცხადნა მიერითგან უკუდავებაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	უკუეთუ შჯული იგი მაკუდინებელი იყო დიდებით, რაოდენ არა უფროჲს შჯული ესე ცხორებისაჲ იყოს დიდებით?
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ესე ყოველი ვთქუთ, ვითარმედ ვიდრე მოსლვადმდე ქრისტჱსა ითქუმის ჴელმწიფებაჲ იგი სიკუდილისაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ შჯული იგი იყო, რომელი დაშჯიდა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ნუ იყოფინ! და არცა მომკლველ იყო წერილი იგი, არამედ მოსაკუდინებელ იყო მათა, რომელნი გარდასლვასა და ცოდვასა იქმოდეს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არა თუ დასაშჯელად იყო შჯული იგი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ნუ იყოფინ! არამედ რომელნი არა იმარხვიდეს სიმართლესა და სიწრფოვებასა, მიიღებდეს თავთა თჳსთა საშჯელსა სიკუდილისასა უდებებითა ბოროტთა მათ საქმეთაჲთა.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და არა დიდება იყო შჯულისა მისთჳს, რამეთუ ღმრთისა მიერ დაიდვა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ რამეთუ იდიდა პირი დიდებულისა მის მოსესი და მისთაჲ მათ დიდებულთა ჴორცთაჲ იყო სიკუდილისა შეყენება, დაფლვაჲ და გარყუნაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს დიდებათა მათ დაჴსნაჲ, სთქუა შენ, ვითარმედ ჴორცნი მჴსნელისა მის ჩუენისანი დაეფლნეს, არამედ ჴორცთა მისთა არა იხილეს განსახრწნელი
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა მოწაფენი იგი ახალსა ამას იტყოდეს: „განიღჳძე, უფალო, რამეთუ წარვწყმდებით აღრღუევასა ამას ზღჳსასა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ძილსა ვიტყჳ ჴორცთა მათ მისთასა და შერისხვასა დიდებითა თჳსითა ზღუასა მას და აღრღუევათა მისთა შიშითა და სიტყჳთა მით საუფლოჲთა.
მათთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და დადუმებულ და დაყუდნა ზღუაჲ იგი და წინაჲსწარმეტყუელნი წინაჲსწარ-იტყოდეს ვნებათა მათთჳს და მკუდრეთით აღდგომისა.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე მან ძმასა თჳსსა ესავს თაყუანის-სცა და ძღუნითა პირსა მისსა ევედრა, და ამისა შემდგომად ეგჳპტედ შთავიდა, რაჲთა არა ნაშობითურთ სიყმილითა მოწყდენ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	წინადაცუეთილებასა მას და წინადაუცუეთილებასა, ერთად სარწმუნოვებად წოდებითა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და რომელიგი თქუა: „განრცხეს ღჳნითა სამკაული თვისი“, სულისა მის წმიდისა გარდამოსლვასა იტყჳს იორდანესა ზედა მამულისა მის მადლისასა.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	„და სისხლითა ყურძნისაჲთა სამოსელი თჳსი“ აწ სისხლსა ყურძნისას, რომელსა, არამედ ჴორცთა მათ წმიდათა თჳსთასა ვითარცა ტევნისაჲ ჯუარსა მას ზედა დაჭყლემულისაჲ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	თუალ უფლის ვინ არიან, არამედ ნეტარნი იგი წინაჲსწარმეტყუელნი, წინაჲსწარმხილველნი იგი სულითა და წინაჲსწარ-მქადაგებელნი,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ამით სახითა განსრულებულნი და განძლიერებულნი უხაროდა რამეთუ ჰხედვიდეს მას სულიერითა მით თუალითა მუნვე,
მის	შტ.ნეტ.იპ	თავადისა მის სიტყჳსაგან და მისთავე მადლთაგან აღსრულებულნი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „სპეტაკს არიან კბილნი მისნი ვითარცა სძჱ“, რომელ იგი წმიდისა მისგან პირისა ქრისტესისა გამოეცნეს მცნებანი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ნათესავი იგი დანისი გამოაცხადა, რომელ ესე წინაგჳც, რომლისაგან განმზადებულ არს მჴდომი იგი შობად;
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და განღჳძებასა მას იტყჳს ესრჱთ: და მე განჳღჳძო განთიად და განვიღჳძო დიდებითურთ ჩემით
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და განღჳძებაჲ იგი არს ჴორცთა მათ ბუნებისაჲ და რომელსა იტყჳს „დიდებითურთ ჩემით“, რომელ არს ბუნებაჲ ღმრთეებისაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ვითარცა სახჱდ იუდაჲს ნათესავისაგან მჴსნელი იგი ჩუენი იშვა, ეგრეცა დანის ნათესავისაგან მჴდომი იგი იშვეს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	აწ ჩუენ სიმძიმისათჳს ამის სიტყჳსა განვაგრძვეთ სიტყუაჲ ესე და წარმოვიღეთ იგი, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ ვიდრე მოსჱსამდჱ არა ეგრჱ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ ვიდრე მოსლვადმდჱ ქრისტჱსა იტყჳან წიგნნი ჴელმწიფებასა მას სიკუდილისასა.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ წერილ არს შჯულსა უფლისასა, ვითარმედ მოხუცებულთა მათგან გამოჴდეს უკეთურებანი ბაბილოვნს, რომელნი შჯიდეს ერსა მას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ გუელ ვინჲ არს, არამედ რომელი იგი დასაბამითგან მაცთური არს, რომლისათჳს იგი შობათასა იტყჳს, რომელმან-იგი აცთუნა ევა და დათრგუნა ადამი?
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და აწ, რამეთუ თანა-გუაც მრავლითა მოწამებითა გამოთქუმად წერილთაჲ მათ, არა დავსცხრეთ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და წარკითხულ ხუთნი იგი თავნი დაბადებისანი და ისუ ნავესი და მსაჯულთაჲ და რუთისი და წიგნნი იგი მეფეთანი და ნეშტთაჲ
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მსაჯულ უკეთურ, შვილ მაცთურის, ესრე იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „დან შჯიდეს თჳსსა მას ერსა ერთსა მას ტომსა ისრაჱლისასა“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	უკუეთუ თქუას ვინმე, ვითარმედ სამსონის ზედა თქუმულ არს ესე, რომელ-იგი დანის ნათესავისაგან იშვა, შჯიდა ერსა მას ოც წელ ოდენ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოძიებულ წიგნთა იერემიაჲსთა, რომელსა შინა იტყჳს ესრჱთ, ვითარმედ: სამეოც და ათ წელ მიუგო ერსა მას ყოფაჲ ტყუევობასა მას შინა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და აწ სამსონის ზედა განნაწინებული იგი ჩანს, ხოლო სრულიად აღესრულების ესე ანტექრისტეს ზედა,;
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰრქუა ძეთა მათ ისრაჱლისათა: „ქუეყანასა მას ბაბილოვნელთასა მიიყვანნეთ თქუენ ცოლნი და გესხნენ შვილ, და დაასხთ ვენაჴი და ჭამეთ ნაყოფისაგან მისისა“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და შემდგომად ამისა იტყჳს: აღიღონ იგავი ესე ქუეყანასა მას ბაბილოვნელთასა და თქუან ესე: რაჲ-მე გიყავნ შენ უფალმან?
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა უწოდის და რომელთა არა უწოდის, შეკრბებოდიან მისა; განასპეტაკოს ზღუაჲ აფრაებითა ნავთა მისთაჲთა და მოაშავოს ქუეყანაჲ ფარებითა და ჯაჭუ-ჭურითა მისითა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და ყოველი შეემთხუეოდის მას ბრძოლად, მახჳლითა ჴრმლისაჲთა დაეცეს“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და აწ ესე არა სხჳსა ვის ზედა უთქუამს, არამედ ზედა მჴდომსა მას განლაღებულსა ღმრთის მბრძოლსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელნი ისიძვიდეს დედათა მათ თანა მოქალაქეთა თჳსთასა და სიტყუასა სიცრუვისასა იტყოდეს სახელითა ჩემითა, რომელი მე არა მებრძანა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე ამას წინამძღუართა მიმართ იტყჳს, რამეთუ იყო ერთი წინამძღუართაგანი სედეკია და ერთი იგი – აქია.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	მოავლინოს გონებათა მათ ზედა დიდთა და ზედა მთავართა მათ ასურასტანისათა და სილაღესა მას დიდებულებასა თუალთა მისთასა მისთჳს,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სახელთა მათ არა იტყჳს დანიელ, არამედ გჳჩუენებს სხუათა წიგნთა შინა, რომელთა შინა არიან განცხადებანი დანიელისნი,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მუნ დაწერილად იტყჳს სახელთა მათ: ერთისაჲ მის – აბა, და ერთისაჲ – ადა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო იერემია ტანჯვასა უწესოთა მათ მსაჯულთა და მოხუცებულთასა სხუად-სახჱდ იტყჳს, ვითარმედ ნაბუქონდონოსორ მეფემან ბაბილოვნელთამან ტაბაკითა შეწუნა იგინი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო დანიელ იტყჳს ესრჱ, ვითარმედ: „აღდგა ყოველი იგი ერი სუსანაჲს ზედა ქვითა განტჳნვად მისა“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ვჰპოვებთ მერმე სხუასაცა განცხადებასა დანიელისსა, ვითარმედ კუერთხი ცეცხლისაჲ გარდამოვარდა ზეცით შორის ორთა მათ მოხუცებულთა
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არა თუ მეყსეულად შეწუნა, არამედ მრავალ-ჟამ ტანჯვითა მიაგებდა მათ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და აწ რლ˜თაჲ მიიწინეს ტანჯვანი უკეთურთა მათ მსაჯულთა მოხუცებულთა ზედა, გიჩუენო,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ არა არიან მჴდომ ურთიერთას იერემიაჲსი და დანიელისი იგი თქუმული.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ნათელი იგი ისრაჱლისაჲ იყოს შენდა ცეცხლ და მოგ[ს]პოს შენ ალითა მით ცეცხლისაჲთა და შეჭამოს ვითარცა თივაჲ ძალი შენი“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და სხუასა ადგილსა იტყჳს: „ვითარ დადუმებულ არს ძლიერი იგი და ვითარ დაცხრომილ არს მავნებელი იგი?
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე ყოველი მივიდა და მიიწია ტანჯვაჲ ზედა უღმრთოთა მათ და შჯულის გარდამავალთა მოხუცებულთა, რამეთუ შჯული ბრძანებდა არა მოღებად ქრთამისა
იგი	შტ.ნეტ.იპ	შემუსრა ღმერთმან უღელი იგი მთავართაჲ მათ; დასცა ნათესავი იგი განუკურნებელითა ტანჯვითა და გუემა იგი რისხვითა გულისწყრომისაჲთა,
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო იგინი სამართალსა მას განჰყიდდეს ქრთამად.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და არა შეიწყალა; განისუენა სასოვებით ყოველმან სოფელმან, და იხარებდენ სიხარულით; და ძელი იგი ლიბანისაჲ მხიარულ იყოს შენდა მიმართ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და უწყებასა მას წესიერებისათჳს დაბუდებულ ზრახვათა მათთა შობდა უკეთურსა მას გულის-თქუმასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და წარმდებ იქმნებოდეს ზედა წმიდასა მას სუსანას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ნაძჳ იგი ლიბანისაჲ; ვინაჲთგან შენ დაიძინე, არავინ აღმოვიდა მომკუეთელი ჩუენდა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ღმრთისა მიერ შურის-გებამან გამოუცხადა ყრმასა მას დანიელს და სამართლისა საშჯელითა უწესოთა მათ მსაჯულთაჲ წინაშე ყოველთა განჰგლიდა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და საშჯელითა მით დანიელ მსგავსად შჯულისა ქვითა განტჳნვად უბრძანებდა უწესოთა მათ მსაჯულთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოვიდა ერთი იგი დაქოლვად უწესოთა მათ მოხუცებულთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ღმრთისა მიერ ყოველთა გამოცხადებულ სამართალი იგი საშჯელი დანიელისგან.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვითარ გარდამოვარდა ზეცით მთიები იგი, რომელ განთიად აღმობრწყინდის, და დაიმუსრა ქუეყანასა ზედა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	თჳსსა მისცა საშჯელსა ზეცით გარდამოავლინებდა წამებით ჭეშმარიტისა მის საშჯელისა, რაჲთა ყოველნი შეძწუნებულ:
მას	შტ.ნეტ.იპ	დავჯდე მთასა მაღალსა და ზედა თავთა მთათა მაღალთასა, რომელ-იგი ჩრდილოჲთ არიან, აღვჴდე ზედა ღრუბელთა, ვემსგავსო მაღალსა მას“.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და იყო შიშ დიდ საშჯელისა მისთჳს ესრჱ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რაჟამს იწყო ერმან ქვითა განტჳნვად უკეთურთა მათ მოხუცებულთა, არღა აღმოსრულ იყვნეს სულნი უკეთურთა ჴორცთა მათთაგან, საშინელებისა ხილვითა:
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	„ცეცხლისა კუერთხი გარდამოვარდა მათ შორის და შესწუვიდა უკეთურთა მათ მოხუცებულთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა გიხილონ შენ დაუკჳრდეს შენ ზედა და თქუან: ესე იგი კაცი არს, რომელი აზრზენდა და აღსძრვიდა ყოველსა ქუეყანასა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვიდრე არღა აღმოსრულ იყვნეს სულნი იგი განმწარებულნი უჯეროთა მათ მოხუცებულთანი,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და მიესმა საშინელებაჲ საშჯელისაჲ მის ნაბუქონდონოსორს მეფესა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ესრეთ შეიტყუოდეს დედათა მათ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მისცემდეს დედანი და იგი თავთა თჳსთა ბილწებასა მას სიძვისასა მოხუცებულთა მათ მიმართ.
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და იგინი ძწოლით და შიშით მიგცემდეს თავთა თჳსთა სიბილწედ.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და ეზეკიელ წინაჲსწარმეტყუელი იტყჳს მისთჳს ესრეთ: „ამას იტყჳს უფალი ღმერთი: ამისთჳს რამეთუ აღიმაღლე გულითა შენითა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	წამებს ამისთჳს წინაჲსწარმეტყუელებაჲცა იგი იერემიაჲსი და იტყჳს: „იქმნნეს გუემანი ზედა წინამძღუართა მათ უშჯულოვებისა მათისათჳს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ისიძვიდეს დედათა მათ თანა, მოქალაქეთა თჳსთა.
მათა	შტ.ეპ.კვიპ	და სიტყუასა სიცრუვისასა წინაჲსწარმეტყუელებდეს მათა მიმართ სახელითა უფლისაჲთა და მე უფალსა არა მებრძანა მათა მიმართ“.
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და იგინი მოწამედ თჳსა სიტყუათა ჩემთა წამებდეს, რამეთუ ესე არს თხრობაჲ მათთჳს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	სახელითა უფლისაჲთა აცთუნებდეს დედათა მათ და ეტყოდეს: ნათესავისა თქუენისაგან გამოსლვად არს ქ˜ჱ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ეტყოდეს მას სიტყჳთა უფლისაჲთა და უფალსა არა ეთქუა მათა მიმართ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ამისთჳს მოავლინა უფალმან ზედა მოხუცებულთა მათ უშჯულოვებისათა გუემაჲ ცეცხლისაჲ მის კუერთხითა
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და შეწუვაჲ ტაბაკითა მით განრისხებითა მით ნაბუქონდონოსორისითა და შეტყუებითა მით წინაჲსწარმეტყუელისა მის დანიელისითა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ჩემდა იქმნა ამის ყოვლისა თხრობაჲ შეტყუებისათჳს თუალისა მის პატიოსნისა და სიტყჳსა მისთჳს მოციქულისა, რომელსა იტყჳს,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ: „სუფევდა სიკუდილი ადამისითგან ვიდრე მოსჱსადმდჱ და მათ ზედაცა, რომელთა არა ეცოდა“.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	სთქუა შენ ვითარმედ: ღმერთ ვარ მე წინაშე მკლველთა მათ შენთა; და შენ ნაცარ ხარ და არა ღმერთ,
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	ამისთჳს იტყჳს დანიელ, ვითარცა წერილ არს შჯულსა უფლისა[სა], ვითარმედ: „მოხუცებულთა მათგან გამოჴდეს უშჯულოვებანი“.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	აწ ამათ თქუმულთა შემდგომად ვიხილოთ გამოწულილვით, რასა იტყჳს დანიელი ჩუენებათა მათ.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	განაჩინებს მათთჳს რომელ-იგი ამათსა შემდგომად აღდგომად იყვნეს მეუფენი, გჳჩუენა აღსასრულსა ჟამთაჲსა მჴდომისა მისცა მოსლვაჲ და ყოვლისა ამის სოფლისა აღსასრული.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ გამოიტყჳს ჩუენებასა მას ნაბუქოდონოსორისსა: „შენ, მეფჱ, იხილევდ, და აჰა კერპი ერთი დგა წინაშე შენსა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხედავა, რამეთუ ქრისტჱსამდე იყო ჴელმწიფებაჲ იგი სიკუდილისაჲ? და ყოველნი სულნი წმიდათანი და რომელთა-იგი არა შეეცოდა, მონებასა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ჴელმწიფებასა ქუეშჱ სიკუდილისასა შეყენებულნი დგეს, ვიდრემდე დაიკლა კრავი იგი ღმრთისაჲ, რომელმან აჴოცნა ცოდვანი სოფლისანი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	სულითურთ შთავიდა ჯოჯოხეთა ღმრთისაჲ იგი სიტყუაჲ, ვიდრე ჴორცნი იგი საუფლონი ძელსა ზედა, ვითარცა კრავისანი, იწუებოდეს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და აღძრულთა მათ ნაღუარევთა შთააგდეს იგი და დადვეს იგი კლდესა მას შინა გამოკუეთილსა სამარესა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ სული და ჴორცნი ურთიერთას განეშოვრნეს, ხოლო სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ სულსა მას და ჴორცთა მათ თჳსთა არა განეშორა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და კეცისათა და დააწულილა სრულიად; მას ჟამსა შეიმუსრა კეცი იგი და რკინაჲ იგი და პილენძი იგი და ვეცხლი იგი და ოქროჲ იგი,
იგიცა	შტ.ნეტ.იპ	და ადგილი იგიცა არა იპოვა; და ლოდი იგი რომელმან დამუსრა კერპი იგი იქმნა მთა დიდ და განავსნა ცისკიდენი“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ შევატყუათ ამას დანიელისი იგივე ჩუენებაჲ და ორთაჲვე იგი ერთი ძალი გამოვაცხადოთ, რაჲთა იყვნენ ურთიერთას ერთობით მსგავს და ჭეშმარიტ,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იტყჳს დანიელ ესრჱ: „ვხედევდ, და აჰა ოთხნი ქარნი ცით გარდამოეტევნეს ზღუასა მას ზედა დიდსა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ოთხნი მჴეცნი დიდნი გამოვიდეს ზღჳსა მისგან ფერად-ფერადნი: პირველი იგი ძუვი ლომი, და ფრთენი მისნი ვითარცა ორბისანი;
მას	შტ.ნეტ.იპ	ვხედევდ ვიდრემდის დასცჳვეს ფრთენი მისნი, და აღემართა ქუეყანისაგან, და ვითარცა ფერჴთა ზედა კაცისათა ვიდოდა, და გული კაცისაჲ მოეცა მას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და აჰა მჴეცი იგი მეორე მსგავსი დათჳსაჲ.
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	და განდგა ერთკერძო, და სამნი ფერცხალნი პირსა მისსა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	ვხედევდ და აჰა ესერა სხუაჲ მჴეცი ვითარცა ვეფხი, და ოთხნი ფრთენი ბეჭთა მისთა ვითარცა მფრინვლისანი და ოთხი თავი მჴეცისაჲ მის.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამისა შემდგომად ვხედევდ და აჰა მჴეცი იგი მეოთხჱ საშინელი და ძლიერი უმეტჱს; კბილნი მისნი რკინისანი და ფრცხილნი მისნი სპილენძისანი;
მას	შტ.ნეტ.იპ	შეშჭამდა და დააწულილებდა და ნეშტსა მას ფერჴითა დასთრგუნვიდა; და თავადი იგი იქცევის და საშინელ იყო უფროჲს სხუათა მჴეცთასა,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რომელ უწინარჱს იყვნეს მისა; და ათნი რქანი მას ზედა; და ვხედევდ რქათა მათ მისთა, და აჰა რქაჲ ერთი სხუაჲ მცირჱ აღმოვიდოდა მათ შორის,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და სამნი რქანი მათგან განიფხურნეს წინაშე მისა; და თუალნი იყვნეს ვითარცა კაცისანი რქასა მას, და პირი იყო და იტყოდა დიდ-დიდსა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	„ვხედევდ, ვიდრემდე საყდარნი დაიდგნეს და ძუელი იგი დღეთაჲ დაჯდა; სამოსელი მისი სპეტაკ ვითარცა თოვლი, და თმაჲ თავისა მისისაჲ ვითარცა მატყლი წმიდაჲ;
მისა	შტ.ნეტ.იპ	საყდარი მისი ვითარცა ალი ცეცხლისაჲ და ურმისთუალნი ეტლთა მისთანი ცეცხლ მგზნებარჱ; მდინარჱ ცეცხლისაჲ დიოდა წინაშე მისა;
მისა	შტ.ნეტ.იპ	ათასნი ათასთანი ჰმსახურებდეს მას და ბევრნი ბევრთანი დგეს გარემოჲს მისა; დივანი დაეგო და მატიანები განეღო.
მას	შტ.ნეტ.იპ	დაუტევებდ მას ჟამსა ჴმისა მისგან სიტყუათა მათ დიდ-დიდთა რომელთა რქაჲ იგი იტყოდა, ვიდრემდე დაეცა მჴეცი იგი და მოისპო
მათცა	შტ.ნეტ.იპ	და სხუათა მათცა მჴეცთა მთავრობაჲ იცვალა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	„ვხედევდ ჩუენებასა ღამისასა, და აჰა ღრუბელთა თანა ცისათა ძჱ კაცისაჲ მომავალი, და მოიწია დაძუელებულისა მის დღეთაჲსა, და მას მიეცა ფლობაჲ და პატივი და მეუფებაჲ;
მას	შტ.ნეტ.იპ	ყოველნი ერნი, ტომნი, ენად-ენადნი მსახურებდეს მას; უფლებაჲ მისი უფლება უკუნისამდე.
მათა	შტ.ნეტ.იპ	აწ რამეთუ ძნელ რაჲმე უჩნ რომელთამე გულისხმის-ყოფად ზრახვისაჲ ამის ძალი, არაჲ დაუმალო ამათგანი უწყებად მათა რომელნი იგი გონებაცოცხალ იყვნენ.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „ძუვი ლომი გამოვიდოდა ზღჳსა მისგან“, ბაბილოვნელთა მეფისა მისთჳს თქუა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და ესე არს კერპისა მის ოქროჲსა თავი; და რომელ-იგი თქუა: „ფრთენი მისნი ვითარცა ორბისანი“, რამეთუ აღდგა მეფედ ნაბუქოდონოსორ და ღმრთისა მიმართ განლაღნა;
მას	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „გული კაცისაჲ მოეცა მას“, ესე არს რამეთუ გულისხმა-ყო და შეინანა თავისა თჳსისაჲ, ვითარმედ კაცი არს, მისცა დიდებაჲ ღმერთსა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და შემდგომად ამისა რომელ-იგი თქუა: „ვხედევდ მეორესა მას მჴეცსა მსგავსად დათჳსა“, რომელ არიან სპარსნი;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „სამნი ფერცხალნი პირსა მისნი“, სამნი იგი ნათესავნი გჳჩუენნა: სპარსთაჲ და მართაჲ და ბაბილოვნელთაჲ ...
მათგან	შტ.ნეტ.იპ	...არიან ყოფად? და რქაჲ იგი რომელ სხუაჲ აღმოჴდეს მათგან, არს ანტიქრისტე: ლოდი იგი რომელ ეკუეთა კერასა მას
მით	შტ.ნეტ.იპ	და დააწულილა და რომელმან აღავსო ქუეყანაჲ, ქრისტე არს ზეცით გამოჩინებითა მით და მოწევნად სოფელსა ზედა საშჯელად.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	საყუარელო, ამას შენ შიშით გაუწყებ განუზომელთა მათთჳს სიყუარულთა ქრისტესთა; და რომელნი-იგი უწინარეს ჩუენსა იყვნეს ნეტარნი წინაჲსწარმეტყუელნი,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	არამედ ზრახვით გუაუწყეს იგავით განრჩუნვით, მოგჳთხრეს რლ˜თაჲ მათ გონებათაჲ უწყოდეს მეცნიერად;
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ იხილეთ რაჲ-იგი აღსასრულსა მას შემთხუევად არს უკეთურთა ურწმუნოთა და შეგინებულთა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ვითარ სახედ რისხვაჲ იგი ღმრთისაჲ მოიწიოს მათ ზედა წინაჲსწარ განკითხვისა, განმზადებულსა იგი სატანჯველი.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	განიღჳძე, აღდეგ, წარმოდეგ, ნეტარო ესაია, მითხარ განცხადებულად, რასა სწინაჲსწარმეტყუელებდ ქალაქისა მისთჳს დიდისა ბაბილოვნისა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა მუნ ჴორცი იგი კრავისაჲ შეყოფილ პატიოსანსა მას თუალსა შთაშრიალებასა მას ორბთა მათ აღმოაქუნდა, ეგრეცა დაკლვასა მას და ვნებასა ქრისტჱსსა იქმნებოდა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	შთასლვასა მას ჴორცთა მათ საუფლოთა სამარესა მას და სულთა მათ შთასლვასა ჯოჯოხეთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ არა აჰა ესერა ყოფილ არს ესე ყოველი? რამეთუ აღსრულებულ არიან შენ მიერნი იგი თქუმულნი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	თუალნი იგი პატიოსანნი, მართალნი, დათქუმულ კრავსა მას, რომელი-იგი შთავიდა მათა, „აღმაღლდეს და აღმოვიდეს მიერ“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არა-მე მოუჴრებულ არსა ჰურიასტანისა იგი სოფელი?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არა მე ცეცხლით მომწუარ არსა განსაწმედელი იგი?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არა-მე დამჴობილ არიანა ზღუდენი იგი? არა-მე დავაკნეს ქალაქნი იგი?
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ აღმოიყვანნა უფალმან ჯოჯოხეთით სულნი მართალნი შთასლვითა მით ჯოჯოხეთა, დამუსრნა ბჭენი სიკუდილისანი და გამოუხუნა ყოველნივე შუვათაგან მისთა;
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳს მოგიძულეს შენ უშჯულოთა მათ, და აღოჴრდეს, რამეთუ ქრისტე ჯუარსაცუეს; მოჰკუედ ქრისტეს თანა, არამედ ცხოველ ხარ მის თანა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არამედ იოვანეცა არავე ტყუვის, და უფროჲს-ღა იგი რომელ თქუენდა მიმართ ითქუა სიტყუაჲ იგი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	გესმოდენ და გიხაროდენ: აჰა თქუენგან თხრობილნი იგი ჟამთა მათ ყოფილნი აღესრულნეს:
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იხილენით პირველად ესენი და მერმე შემდგომად ესრეთვე მოახარეთ ყოველთა ნათესავთა ღმრთისა იგი სიტყუანი და მაუწყეთ ყოველთა ნათესავთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რაჲთა ესრეთ ნანდჳლვე წინაჲსწარმეტყუელი იგი ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი შეირაცხოს,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რაჟამს განმზადებულთა მათ ყოფადთათჳს წინაჲსწარ ქადაგებდეს და წარსრულთასაცა გჳჩუენებს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳს ვითარცა თქუენ ცხოველთა და ღირსთა გეტყჳ, რამეთუ აჰა გაქუსცა ცხორებისაჲ იგი და განურყუნელებისაჲ იგი, რომელ დგას და გემარხვის, ზეცისაჲ იგი გჳრგჳნი.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	მარქუ მე, ჵ ნეტარო დანიელ, დააწყნარე გონებაჲ ჩემი, გლოცავ წინაჲსწარმეტყუელებად ძოვ ლომისა მისთჳს, რამეთუ ტყუე იყავ:
მის	შტ.ნეტ.იპ	და მერმე შემდგომად მითხრობდ მე ვეფხისა მისთჳს, და ვინაჲმე არნ ესე შენდა ცნობაჲ ყოფადისაჲ მის: რამეთუ აჰა დაძინებულ იყავ მას ჟამსა.
მან	შტ.ნეტ.იპ	ვინ გასწავა შენ ესე, არამედ მან, რომელმან დაგბადა შენ მუცელსა დედისა შენისასა სიტყუამან?
მის	შტ.ნეტ.იპ	და გიჩუენო შენ სატანჯველი მეძვისა მის დიდისაჲ რომელი-იგი მისრულ არს და ზის ზედა წყალთა მრავალთა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და დედაკაცსა მას შეემოსა ძოწეულ და მეწამული და ოქროლესულად ქვითა პატიოსნითა და მარგალიტითა, და აქუნდა ჴელსა მისსა სასუმელი სავსე საძაგელებითა
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	და სიბილწითა კერპთმსახურებითა ქუეყანისაჲთა; და შუბლსა მისსა დაწერილ იყო ზრახვაჲ, ბაბილოვნ დიდი იგი, დედაჲ მეძავთაჲ და საძაგელთა ქუეყანისათაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	„და ვიხილე დედაკაცი იგი დამთრვალი წმიდათაჲთა და სისხლითა იესუჲსითა; და ვითარცა ვიხილე იგი, დამიკჳრდა და დავსულბი;
მან	შტ.ნეტ.იპ	და მრქუა მე ანგელოზმან მან: რაჲსა დაგიკჳრდა? მე გითხრა შენ ზრახვაჲ დედაკაცისაჲ მის და მჴეცისა მისთჳს, რომელსა აქუს იგი, რომლისაჲ-იგი არს შჳდი თავი და ათნი რქანი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მჴეცი იგი, რომელ იხილე, იყო და არა არს, რომელ განმზადებულ არს გამოსლვად უფსკრულთაგან და მისლვად წარსაწყმედელად;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მჴეცი იგი, რომელ იხილე, რომელ იყო და არა არს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	შჳდნი იგი თავნი შჳდნი მთანი არიან, რომელთა ზედა დედაკაცი იგი ზის,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მეფენი შჳდნი არიან; ხუთნი იგი წარჴდეს, ერთი იგი არს, ერთი იგი არღა მოსრულ არს, და ოდეს მოვიდეს, მცირედ ჟამ ოდენ დგეს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მჴეცი იგი რომელ იყო და არა არს, და იგი თავადი მეოთხჱ და შჳდთა მათგან არს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და წარსაწყმედელად მივიდეს და ათნი იგი რქანი რომელ იხილენ, ათნი მეფენი არიან, რომელთა არღა დაუპყრიეს უფლებაჲ,
მის	შტ.ნეტ.იპ	არამედ ჴელმწიფებაჲ მიეცეს ვითარცა მეუფეთა ერთსა ჟამსა მჴეცისა მის თანა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ესენი ერთნება იყვნენ და ერთი ძალი აქუნდეს და ჴელმწიფებასა მას მჴეცსა მას უჩემებდენ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ამათ კრავსა მას ბრძოლა უყონ, და კრავმან მან სძლოს, რამეთუ უფალი უფლებათაჲ და მეუფე მეუფეთაჲ არს იგი, და რომელნი მისა წოდებულ არიან, რჩეულნი და მორწმუნენი.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	„და მრქუა მე: წყალთა მათ, რომელთა ჰხედევდ, სადა-იგი როსპიკი ზის, არიან ერნი მრავალნი და ტომნი და ნათესავნი,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ათთა მათ რქათა რომელთა ჰხედევდ და მჴეცსა მას, ამათ მოიძულონ როსპიკი იგი და უდაბნოდ და ოჴრად დადვან იგი განშიშულებული,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ჴორცნი მისნი შეჭამნენ, და იგი დაწუან ცეცხლითა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და მისცენ ჴელმწიფებაჲ თჳსი მჴეცსა მას, ვიდრემდე აღესრულნენ სიტყუანი იგი ღმრთისანი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და დედაკაცი იგი, რომელ იხილე არს ქალაქი იგი დიდი ბაბილოვნი, რომელსა აქუს ჴელმწიფებაჲ მეუფეთა ზედა ქუეყანისათა.
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ გულისწყრომითა მთრვალობისა მისისაჲთა დაეცნეს ყოველნი წარმართნი და მეუფენი ქუეყანისანი მისა მიმართ შეიგინნეს,
მითვე	შტ.ნეტ.იპ	ასუთ მაგას სასუმლითა მითვე რომლითა გასუა თქუენ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რავდენცა განიდიდა თავი თჳსი და განლაღნა, ეგოდენცა შეამთხჳეთ მას ტანჯვაჲ და გლოვაჲ,
მის	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳს ერთსა დღესა შინა მოიწიოს მის ზედა სიკუდილი და გლოვაჲ, და ცეცხლითა შეიწუეს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ძლიერ არს უფალი, რომელმან დასაჯოს იგი.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და იხილონ და ტიროდიან მის ზედა მეუფენი ქუეყანისანი, რომელნი შეიბილწნეს მის თანა და უკეთურებით შეასხმიდეს,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რაჟამს იხილონ კუალი აღმავალი შემწუველი მას ზედა, განშორებულად დგენ შიშისა მისთჳს ტანჯვათა მისთაჲთა
მას	შტ.ნეტ.იპ	და ვაჭარნი ქუეყანისანი ტიროდიან და იგლოვდენ მას ზედა, რამეთუ საფარდული მათი არა ვინ მიიფარდოს,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არა ხოლო თუ ჯუარსა მას ზედა აღესრულა ესე, არამედ წმიდასა მას აღდგომასაცა, რომელ იყო მესამესა დღესა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	წამებენ ამისთჳს სხუანიცა დაწერილნი, რამეთუ არა დაეტევა სული მისი ჯოჯოხეთს ესე თავადი სული იგი ღმრთეებითურთ შთასრულ ჯოჯოხეთა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	შემუსრნა მოქლონნი და განჭრნა საკრველნი ჯოჯოხეთისანი და განარინნა ყოველნი წმიდანი მისნი ჴელმწიფებითა მით თჳსითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს აღდგა მკუდრეთით მწყემსი იგი მჴნე, „მიჰბერა მოწაფეთა მათ მიმართ თჳსთა და ჰრქუა: „მიიღეთ სული წმიდაჲ“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ აღმაღლებულ ზეცად უფალი იგი ყოველთაჲ ჴორცითურთ სავსებით, ვითარცა იგი განკაცნა ჴორცითა და სულითა, და აღასრულა ყოველი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	აღდგა ჭეშმარიტად და ყვნა ჴორცნი იგი განურყუნელ და უკუდავ და სული – შეყოფილ ჴორცითურთ ერთობასა მას ღმრთეებისა ბუნებასა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და აღმაღლდა ზესკნელს ცათა ჴორცითა მით მხოლოდშობილითა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	საკჳრველ არს ნანდჳლვე იგავი და განმარტებაჲ თუალისაჲ მის პატიოსნისაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ლჳგჳრიონ არს იაკინთჱ იგი თუალი, ესე ყოველი გჳჩუენა ჩუენ ძალი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ხილი იგი გულისსათქუმელი წარვიდა შენგან, და არღარა ჰპოვო იგი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვაჭარნი იგი ამისნი, განდიდებულნი ამისგან, განშორებულად დგენ შიშისათჳს ტანჯვათა მისთაჲსა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ერქუმის საცხოვარსა მას სახელი ლჳგჳრიონ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ტირილით და გლოვით იტყოდიან: ვაჲ, ქალაქი იგი დიდი, რომელსა შეემოსა ზეეზი და ძოწეული და მეწამული,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ არიან ქუეყანასა მას მეგჳპტელთასა ველურნი ზროხანი, რომელთა ჰრქჳან ბაბალონ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ერთსა ჟამსა აღიოჴრა ეგოდენი იგი სიმდიდრჱ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და წუერსა კუდისა მის ბაბალონისასა მბრწყინვალებაჲ გამოეცემინ მწუანის ფერად, მსგავსად თუალისა მის.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და ღაღადებდენ და ჰხედვიდენ კუამლსა მას აღმავალსა შემწუველსა მის ზედა და თქუან: ვინ-მე არს მსგავს დიდისა მის ქალაქისა ბაბილოვნისა?
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და ფერისა მისთჳს მსგავსებისა დასდვეს თუალსა მას სახელი ესე.
მას	შტ.ნეტ.იპ	„გიხაროდენ ცათა მას ზედა, და წმიდათა წინაჲსწარმეტყუელთა და მოციქულთა, რამეთუ საჯა ღმერთმან საშჯელი თქუენი მას ზედა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ ვინმე უსუმიდეს თუალსა მას და გამონადინები იგი თუ ვინმე ასუას დედათა, იქმნის მიდგომაჲ და ადვილად შობაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	კეთილად დაიწერა ამას ზედა სახელი გადისი, რამეთუ ნაცვალად თჳსა ლია მისცა ზელფა და გამოსრულთა მათ მისგან იაკობის მიერ ზრდიდა თჳსა შვილად ლია.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და თქუა: ესრეთ შთავრდომილი დაინთქას ბაბილოვნი დიდი იგი ქალაქი, და არღარა იპოოს, და ჴმაჲ ქნარისაჲ და შემასხმელთაჲ და სტჳრთაჲ არღარა ისმეს შენგან,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა თუალისა მის ლჳგჳრიონისაჲ ასჳან ადვილად შობისათჳს, ეგრეცა წინაჲსწარმეტყუელნი და მოციქულნი და მართალნი ყოველნი იქმნნეს სისხლ პატიოსან.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და წყალნი იგი იერიქოჲსანი, რომელ იყვნეს უშვილო, ლოცვითა მით ელისჱსითა იქმნნეს კურთხეულ და შვილიერ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა წმიდანი იგი დასნი მოციქულთანი, ეკლესიანი და ერნი წარმართთანი, რომელნი იყვნეს ძნიად მშობელ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მოიღეს ქრისტესგან ძლიერებაჲ მოწაფეთა მათ, განვიდეს და ქადაგებდეს სახარებასა მას ყოველთა ადგილთა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და მიმადლებულ ქადაგებითა მით სახარებისაჲთა მოიქცეს შობად სარწმუნოვებითა და ნათესავობად ღმრთისაგან შობილისა მის
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ქადაგებითა მით სახარებასა მას ყოველთა ეტყოდეს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მრავალ არიან ნაშობნი უდაბნოდ შექმნულისაჲ მაგის, ვიდრე შვილიერისაჲ მის.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	აწ ტანჯვათა მათთჳს და რაჲ-იგი მოწევნად არს მის ზედა აღსასრულისა ჟამთა მათგან, რომელნი აღდგომად არიან მათ ჟამთა მძლავრნი,
მას	შტ.ნეტ.იპ	განნაწილებულსა მას საშჯელსა განცხადებულად სიტყუაჲ ესე გამოაჩინებს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ქმნნეს მოციქულთა მათ მრავალნი სასწაულნი ყოველთა მიმართ წარმართთა და განაქარვნეს იგინი, რომელნი თუალთა წინაშე შეტყუვილსა მას ჰყოფდეს,
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	ეშმაკნი განდევნნეს მათგან და სოფლებისაგან მათისა, და ყოველნი კერპნი დამუსრნეს და განაბნინეს და აჴოცეს მათგან კერპთმსახურებაჲ.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ რკინისათა მათ წჳვთა, რომელთა აწცა უპყრიეს და ფერჴთა მათ კოჭთა და თითთა მიწევნულსა, მსგავსად კერპისა მის გამოჩინებისა და მჴეცისა მის საშინელად ხილვისა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	შეიწყნარენით თქუმულნი ესე კაცთმოყუარებით და სარგებელი, რომელ მოვიღოთ ძალისაგან თუალისა მის ლჳგჳრიონისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ნუვინ იტყჳნ, ვითარმედ შენ იტყოდე: არასადა ვჰპოვებთ თუალსა მას ლჳგჳრიონსა და არცა ვინაჲ გამოვალს და არცა პოვნად ვინაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მრავალსახჱ თუალთაჲ მათ არს გამოთქუმულ და თუალნი იგი არავინ იცნის.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო თხრობისაგან ძუელთა წიგნთაჲსა გულისხმის-ყოფით საცნაურ არს ფერი მათი და გულისხმის-საყოფელ არს სარგებელი მათგან.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვითარ სახედ წინაჲსწარ მოგუეუწყა, რომელსა ჟამსა რკინაჲ იგი და კეცი ერთად შეიზავოს?
მათგანვე	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აწ თუალსა ლჳგჳრიონსა ძუელთა მათგანვე აქუნდა სახელი თჳსი და შემდგომად სხუა სახელ-ედვა, რომლისასა ვჰგონებ, ვითარმედ წიგნთა შინა იაკინთჱ ამას ერქუმის.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და გჳჩუენებს დანიელი რაჲ იგი წინა-გჳც; რამეთუ თქუა: „დადვას აღთქუმაჲ მრავალთა თანა შჳდეულ ერთ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და იყოს კერძოსა მას შჳდეულისასა, აღჴოცნენ აღნათქუემნი და მსხუერპლნი“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მერვე თუალი – აკატი, რომელ არს მეორესა მას რიცხუსა თჳსსა, მესამესა მას განწესებულსა ფიცრისასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ესე შემდგომ შობითა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ ერთსა მას კერძოსა შჳდეულისასა, აღსასრულსა ყოვლისა სოფლისასა, რომელ ყოფად არს, გამოაცხადა, რომლისა შჳდეულისაჲ კერძოჲ იგი მიიღონ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ორნი იგი წინაჲსწარმეტყუელნი ენუქ და ელია, რამეთუ იგინი ქადაგებდენ „ათას ორას სამეოც დღჱ, შემოსილნი ძალითა“,
მას	შტ.ნეტ.იპ	სინანულსა ერსა მას და ყოველთა წარმართთა მისცემდენ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და კურთხევათა მათ შვილთა თჳსთასა განწესებულად იტყჳს: ასჱრ, შენ იყო სავსებასა შინა და სიპოხესა იფქლისასა და შენგან იზარდენ ყოველნი ჴელმწიფებანი ისრაჱლისანი.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და უთხრობდენ ორსა მას მოსლვასა უფლისა ჩუენისა და მჴსნელისა იესუ ქრისტესსა, ვითარცა-იგი წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ გუეუწყა:
იგი	შტ.ნეტ.იპ	პირველი იგი, მსგავსად ჴორცთა მათ, შეურაცხად: „და არა იყო ხილვაჲ მისი არცა შუენიერებაჲ, არამედ ხილვაჲ იგი მისი შეურაცხ და უპატიო უფროჲს ყოველთა კაცთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იქმოდა თჳსსა მას სავსებასა და მისცემდა არჱსა ნაყოფიერებისა სიმრავლისასა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შემძლებელ იყო მეუფეთა და ჴელმწიფეთა მის სოფლისათა გამოზრდად.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა წინაჲსწარ ვთქუთ თითოვეულად მათისა მის სახისა ათორმეტთა მათ ნათესავთა ძეთა ისრაჱლისათა,
მან	შტ.ნეტ.იპ	კაცი გუემასა შინა იყო და იცის მან დათმენაჲ სალმობათაჲ, იგინა და არა შეირაცხა“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ნათესავი იგი ასერისი იყო მეცნიერ საქმისა და ქუეყანისა შრომისა და განაძღებდეს საჴმარსა ყოველთასა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ფერი თუალისაჲ მის ესე თავადი, რომელ არს აკატი, ლომის ფერ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არა მეწამულ არს თუალი იგი, არცა მწუანის ფერ, არამედ მიწის ფერ მომწითურჱ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე კეთილად გამოქანდაკებულ გარემოწერილი თუალისაჲ მის, რომელსა აღეღო და აქუნდა სახელი ასჱრისი,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არს ლომის ფერ ხილვაჲ თუალისა მის ფერისაჲ, რამეთუ საუფლო ითქუმის.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სცნა, სადამე ამსგავსებს მას გუელსა დადარანებულსა და სადამე იტყჳს, ვითარმედ ვლდომად იწყოს, ვითარცა ლომმან.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ესრჱთ იტყჳს მოსჱ მისთჳს, ვითარმედ: დან ვლდომად იწყოს, ვითარცა ლომმან ბასაანით.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე დასაკჳრვებელ ფერი თუალისაჲ მის მსგავსებულ არს ფერსა ლომისასა, რამეთუ შემსგავსებულად ძალისა თჳსისა ერქუმის ლომ
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ყოველი ძალი სიმდიდრისაჲ მის ასჱრისი, რომლისა გამო იყვნეს საზრდელნი და საჭმელნი, სიმდიდრენი და ძლიერებანი მეუფეთანი
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ყოველთა პეტთა მღდელთმოძღუართაჲ და მღდელთაჲ და საზრდელ და სიმდიდრე ტაძრისა მის უფლისაჲსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ფერი თუალისაჲ მის მსგავს არს ფერსა ლომისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მოასწავებდა ცვალებასა მას შჯულისასა, რომელ გამოჩნდა ქადაგებასა მას სახარებისასა მომადლებითა ჴელითა მოციქულთაჲთა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომლისათჳს საფსალმუნეთა შინა დავითი მოციქულთა მათ შვილ ღმრთისა იტყჳს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ იტყჳს: „ცხოვნდეს და მოეცეს მას ოქროჲსა მისგან არაბიაჲსა“, რომელ გამოჩნდა აღდგომასა მას უფლისასა, რაჟამს თავს-იდვა ვნებაჲ იგი და აღდგა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მოეცა მას ოქროჲ იგი გამოცდილი, რომელნი განცადნა და განწმიდნა და ყვნა სამკაულ თჳსისა მეუფებისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელსა-იგი იტყჳს „მეუფეთა არაბიაჲსათა ძღუენი მოართუან მას“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	იყო რომელიმე აღესრულა მოგუთა მათ მიერ, რომელნი-იგი მოვიდეს და მოართუეს ძღუენი, თავყუანის-სცეს უფალსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელიმე აღესრულა ჴელითა საჭურისისა მის კანდაკჱს დედოფლისაჲთა, და მერმჱ უმეტჱს ჴელითა პავლჱს მოციქულისაჲთა „რომელი-იგი წარვიდა დამასკედ
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და მივიდა პირველ არაბიაჲთ კერძო“ და ქადაგებდა მუნ სამ წელ ოდენ და განანათლნა სიტყჳთა მით სახარებისაჲთა.
მან	შტ.ეპ.კვიპ	შემდგომად სამისა წლისა აღვიდა იერუსალჱმდ, რაჲთა სიძესა თანა მავალმან მან მოციქულმან სარწმუნოვებაჲ არაბიაჲსათაჲ და საბაჲსათაჲ მიართუან ძღუნად,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მსგავსად შჯულისა მის ითქუმოდა სიძედ, რომლისა სახელი დაწერილ იყო თუალსა მას ზედა, რომელ იყო სამკაულ მღდელისა მის, რამეთუ ესე არს ასჱრ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	სიმდიდრჱ მეუფისა მის ხილვაჲ შუენიერი, რომელ არს თუალი აკატი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	გამოვთქუათ ამისთჳს ახლისა შჯულისაგანცა, რამეთუ წერილ არს მუნვე ქებათა მათ შინა ასჱრისთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ვინაჲთგან მოიქცეს, დაემორჩილნეს ბრძანებასა მას ღმრთისასა და შევიდეს სახლსა უფლისასა, რომელ არს ესე განდგომილებისა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და მადლითა ზეცისა მის მეუფისაჲთა და ბუნებითა ქალწულისა მის ღირსებისაჲთა, რამეთუ ძალითა სულისა წმიდისაჲთა დიდებულად განძლიერდა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელსა ზედა დასაბამ დაწერილ იქმნა სახელები ნათესავთაჲ მათ და სრულ და სავსჱ იქმნა იგავად სულიერთა?
მას	შტ.ეპ.კვიპ	იტყჳს მერმე საკურნებელად თუალისასა მას, ვითარმედ ნათესავმან მისმან განკურნის გესლი ასპიტთაჲ და იქედნეთაჲ და ღრიაკალთაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ღმერთმან მოხედის მსხუერპლთა და ლოცვასა და ვედრებასა წინანდელთა მათ მართალთა წინამძღუართა და მეუფეთასა.
მათა	შტ.ეპ.კვიპ	და მიმადლებულ მათა თჳსისა მისგან ძლიერებისა დაჰლეწვიდეს და დასთრგუნვიდეს ყოველთა ერთა წარმართთა და მჴდომთა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	წარმოვიღოთ მერმეცა ახალთა შჯულთაგან, რაჟამს მოციქულთა მათ განაწესნეს მსახურნი, რომელნი ზრდიდეს გლახაკთა და ქურივთა
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და დიდითა გულსმოდგინებითა მიეცა მათ ძალი კურნებათაჲ მადლთა მიერ ღმრთისათა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და დათრგუნვად ძალისა მის მტერისაჲსა და თქუენდა ვერაჲ შემძლებელ იყოს ვნებად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე დიდი ძლიერებაჲ აქუს თუალსა მას აკატსა, რომელსა ზედა დაიწერა სახელი ასჱრისი, რომლისაგან გამოისახა თხრობაჲ ძუელთა შჯულთაჲ
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და სულიერითა მით სახითა განსავსჱ და განსრულებულ იქმნა ეკლესიაჲ ღმრთისაჲ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მესამესა მას განწესებულსა დაიწერა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	უკუეთუ ეგრე არს, გამოჩნდა იზაქარისგან ქუეყანის-მშრომელობაჲ, ვითარცა თუალისაჲ მის ამეთჳსტონისაჲ ფერი თჳსი, რაჟამს ჰხედავნ ვინ იქცევისსა ფერსა მისსა:
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო რომელი-იგი იპოვების ადგილთა მათ სათოვლეთა, მომრუმჱ არნ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ნანდჳლვე არა გამოვიდეს ურაკპარაკად განცხრომათა უნდოთა მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა, რომელნი ყრიედ თავსა თჳსთა და იტყჳედ:
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ნაწილი მკჳდრობისა იზაქარისი: ჰხუედა ნაწილი გალილეაჲთ კერძო მახლობელად მთასა მას თაბორსა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რომელსა აჴდა უფალი, სადა-იგი იყვნეს მის თანა მოსჱ და ელია და სხუათა მოციქულთაგანნი.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ოდენ ითქუა თუალისა მისთჳს ამეთჳსტონისა, რომელსა ზედა დაიწერა სახელი იზაქარისი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მიეცა მას კურთხევით ნაწილი მკჳდრობისაჲ, შრომისა თჳსისაჲ, ქუეყანის-მოქმედებისაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მოვედით, ვიხილოთ აწ სულიერი მადლი ქრისტჱსი კურთხევათა მათ შინა, ვითარ აკურთხნა მოციქულნი იგი და წარავლინნა მოქმედებად ყოველთა ადგილთა
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	და მიეცა სული წმიდაჲ მადლთა მათგან ღმრთისა[თა], რამეთუ იტყჳს პავლჱ მოციქული ესრჱთ: „ღმრთისა აღშენებულნი ვართ, ღმრთისა თანა მშრომელნი ვართ“
მის	შტ.ეპ.კვიპ	თავ არს ესე მეოთხისა მის განწესებითა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და დაიწერა ამას ზედა სახელი ზაბილოვნისი, რომელ არს შემდგომ წესსა მას ძეთა იაკობისთა[სა] და ვითარ-სახედ მას ნაწილი მკჳდრობისაჲ ჰხუედა.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	და მახლობელად ზღუასა საყოფელი მისი და მოვიდოდეს მისა ყოვლით კერძო სიმდიდრენი ზღჳსანი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იყო ჴელმწიფჱ ყოველთა ზედა მენავეთა, რომლისათჳსცა იტყჳს იაკობ კურთხევათა მათ შინა:
მან	შტ.ეპ.კვიპ	„ზაბილონ დაიმკჳდროს კიდესა ზღჳსასა და მან განაგოს მენავებაჲ თჳსი მახლობელად სიდონსა“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე კეთილად განწესებულად დაიწერა თუალი ძოწეული, რამეთუ ყოველი სიმდიდრჱ და ძ(ღ)უენნი მიერ შეიწირვოდეს ტაძარსა მას ღმრთისასა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იტყჳს ამას იაკობი კურთხევათა მათ შინა: „იზაქარ კეთილსა გულმან გჳთქუა; განისუენო შენ შორის ნაწილთა შენთა და ჰპოვებმცა განსუენებასა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ მათ ყოველთა იყო მონაწილჱ და თანაშემწჱ ზაბილონ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მოეცა ოქროჲ იგი ზესკნელი ქალწულისა მისგან წმიდისა ნაზარეთს, სადაცა-იგი მიდგომაჲ იქმნა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ნაზარეთს მიეცა მიდგომაჲ იგი, და ბეთლემს შობაჲ, ვინაჲ-იგი იქმნა დასაბამ აღშენებათა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	სადა იქმნა შობაჲ უფლისაჲ და სიონს დადვა საფუძველი თჳსი, რამეთუ ჯუარი იგი ითქუმის საფუძველად ეკლესიათა.
იგიცა	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელი იგიცა ჯუარს-ეცუა, იქმნა მჴსნელ, დასაბამ ყოველთა მორწმუნეთა და დადვა პირველ-საფუძველი სიმაღლესა მას ზედა ჯუარისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ლოდი იგი პატიოსანი დამარხულ სამარესა მას ადგილთა სიონისათა და იქმნა შენება ჴსნისა და აღდგომილ მკუდრეთით აღესრულა აღსაშენებელი იგი სულიერი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ გამოეცა ჯუარსა მას ზედა წყალი და სისხლი თავისაგან მის საფუძველისა, რომელ არს დასამტკიცებელად ორკერძოთაჲ მათ წყალი იგი ამისთჳს,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იქმნა უფალი ჩუენი იესუ ქ˜ჱ საკიდურ კიდეთა და მტკიცე აღშენებულნი მას ზედა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ერთობით სულიერად აღუშენებდით ყოველნი სახარებითა მით ჭეშმარიტებისაჲთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს თუალი იგი ძოწეული, რომელ არს ნათლის მსგავს ხილვითა და შუენიერ ოქროჲს ფერ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების ესე ჯურღუმულსა მას, რომელსა ჰრქჳან კლდის პირ ბაბილოვნს აქემენიდოს.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ვხედავთ წიგნთა შინა მრავალჯერ თქუმულსა ამას, და სახელის-დებაჲ ერთითა მით სახითა მოსწავებად, რამეთუ იტყჳს ესრჱთ:
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არავინ თქჳს და არცა გამოეძიებნ მას, რომელი არა შეჰგავს ერთსა მას სახესა,
მისსა	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰრქჳან ისაკ და არა უჴმს სხუა სახელ სახელსა მისსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ერთსახელობაჲ იგი თავსა თჳსსა ხოლო გამოაჩინებნ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	აწ მეორისა მის სახელისა ზედა-დებითა გუასწავებს, თუ რომელი ბაბილოვნი არს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და დასდვა მას სახელი მსგავსად სახელისა მამისა თჳსისა – ბაბილოვნ აქემენიდოსი, რომელსა იპოვების თუალი იგი ძოწეული.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	წეს არს თქუმად ყოველთა ადგილთა სახელები, რაჲთა უწყითმცა, ვინაჲ გამოვალს თუალი იგი ძოწეული ანუ რაჲ სახჱ არს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	აწ ვიხილოთ ზაბილონი, რომელ დაიწერა ზედა თუალსა მას ძოწეულსა, ნაწილი მკჳდრობისაჲ იყო ზაბილოვნისა ნაზარეთი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	სადა-იგი მიემადლა ქალწულსა მას მიდგომაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთჳს, რომლისა მსგავს – თუალი იგი ძოწეული, რომელსა დაიწერა სახელი ზაბილონისი,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	მიხუედა განწესებითა მით საკჳრველად: დაიწერა მის ზედა სახელი იოსეფისი, რამეთუ ესე იყო მეათერთმეტჱ შემდგომად ძმათა თჳსთა,
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი-იგი უსაკჳრველესად იდიდა შორის ძმათა თჳსთა მისა მიმართვე ღუწოლითა მით ღმრთისაჲთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გარდააქცინა წყევანი იგი რუბენისნი კურთხევად და წყმედაჲ მისი გარდააქცია ცხოველებად, რამეთუ წარწყმიდა რუბენ ყოველივე პატივი პირმშოვებისა თჳსისაჲ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ წეს იყო რუბენისა პირმშოებაჲ იგი და მღდელობაჲ და მეუფებაჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და შჯიდა უშჯულოვებათა მათ რუბენისთა და აღიღო მისგან მღდელობაჲ და მეფობაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	აქუნდა პირმშოებაჲ იგი განწესებული შობითა, გარნა მღდელობაჲ იგი და მეფობაჲ აღიღო მისგან.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და შეწირვით წარადგინებდა ლევის მთავრად, ნათესავთა მათ ზედა მღდელობად.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მოიძია მიერითგან და გამოირჩია ნათესავი იგი კეთილი მეუფედ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იწყო იაკობ კურთხევათა მათ შინა იუდაჲს ზედა და თქუა: „იუდა, შენ გაქებდენ ძმანი შენნი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ჰხედავა, რამეთუ ყოველივე სამეუფოჲ და ჴელმწიფებისა პატივი მისცა მას, და მტერნი მისნი დასცნა ქუეშჱ ფერჴთა მისთა?
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ლევის აქუნდა მღდელობაჲ ნათესავსა მას ზედა, რამეთუ აჩუენა შური თჳსი მძლავრობისაჲ ნათესავთა მათგან ცოლისათა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე გამობრწყინებულ ნათელი იგი ქრისტჱსი მარიამისგან.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	განაცხოველნა ყოველნი მორწმუნენი მისა მიმართ, რამეთუ მრავალთა დედათაგან სირცხჳლი, გინებაჲ და ცოდვაჲ დაიმკჳდრჱს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	იოსებ დათრგუნა განბორგებული იგი გულის-თქუმაჲ დედოფლისა მის თჳსისაჲ, მჴნდა და დაიპყრა მეუფებაჲ ქუეყანისა მის ეგჳპტისაჲ.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ლევი მერმჱ შური აღიღო გინებისა მისთჳს დისა თჳსისა და სირცხჳლისაჲ იძია შური უშჯულოთა მათ სიკიმელთაგან.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ჟამ ერთ შედგა წარმდებებასა თამარის მიმართ, ძის ცოლისა თჳსისა, ხოლო იგიცა ზრახვისა მისთჳს კეთილისა მომასწავებელ იყო,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რომელმან ნათესავად მართლად შეჰრთო თამარ, რომელსა რიცხუსა შეჰრთავს სახარებასა მას თჳსსა მათჱ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ვითარ მიიწია ზედა საქმესა მას, თქუა: „განმართლებულ არს თამარი ჩემსა უფროჲს“.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და მიერითგან არღარა შეეხო იუდა დედაკაცსა, რამეთუ არასადა ვჰპოვებთ, ვითარმცა შემდგომად საქმისა მის თამარის მიმართ სხუაჲ ცოლიმცა ესუა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და თამარიცა არავის შეეხო შემდგომად შობისა მის მართლისა ნათესავისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ესრეთ იუდა აღჳრ-ასხნა გულის-თქუმასა მას მღჳძარებითა და სიმჴნითა და ღირს-იქმნა წევნად მეუფებისა და საკჳრველად შობისა მის ქრისტჱსისა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა-იგი შეერთო რიცხუსა მას და ნათესავთა განწესებისა მათჱ მახარებელმან, დასწერს: „აბრაჰამითგან ვიდრე დავითისამდჱ ნათესავი ათოთხმეტ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არასადა მოიჴსენებს მჴნეთა დედათა, რომელნი იყვნეს ბუნებისა მისგან ნათესავისა ნათესავთა რიცხუსა მას:
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჰაბივს იგი არს რაჰაბ მეძავი, და ნუვინ ჰგონებნ სახელისა ამის განმრავლებისათჳს, ვითარმცა სხუაჲ ვინმე ეგონა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ერქუა მას სახელი [ქ]ებრონცა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	დედაკაცი ესე არარაჲთ მახლობელ იყო ნათესავსა მას ისრაჱლისასა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ამის სახისათჳს და დაწერითა მით რიცხუსა შერთავს წმიდაჲ მათჱ მახარებელი და იტყჳს: „ბოოზ შვა იობედი რუთისგან.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ყოვლადვე განცხადებულ იქმნნეს საქმენი იგი ბერსაბჱსნი, ვითარ იყვნეს ანუ ვითარ იყო ცოლ ურიაჲსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო სახელი რუთისი ვერვინაჲ არს გამოსათარგმანებელ, თჳნიერ სახელისა მის თქუმისა, ანუ თუ ქმრისაგან, გინა თუ წინანდელთა მათგანმცა თქუმულ იყო.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა – რაჰაბისი, მის სახისაებრ – თამარიცა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო არა თუ უმჴნესთა მათ წინანდელთა დედათაგანნი ვინმე მოიჴსენნა, რომელ სახელოვან იყვნეს შორის ისრაჱლსა და წესითა ქორწინებულ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ მოიჴსენნა ოცხოთესლთაგანნი იგი დედანი, რომელნი არა წესიერებით იქორწინნეს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო მეორედ მოსლვაჲ იგი მისი ქადაგებულ არს დიდებით, ვითარ მოვიდეს ზეცით ძალითურთ და ანგელოზებით და მამულითა მით დიდებულებითა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვითარცა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „მეუფჱ დიდებით იხილოთ“ ვითარცა-იგი თქუა: „ვხედევდ ღრუბელთა ზედა ვითარცა ძჱ კაცისაჲ მომავალი.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და ვიდრე დაძუელებულისა მის დღეთაჲსა მოიწია და მას მიეცა პატივი და დიდებაჲ და ყოველთა ზედა მეუფებაჲ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ყოველნი ტომნი ენად-ენადნი ჰმონებდენ მას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳსცა ორნი წინა-მორბედნი ქადაგნი, პირველი იგი ქადაგი, იოვანე, ძჱ ზაქარიაჲსი, ყოვლითავე წინა-მორბედ და ქადაგ მჴსნელისა მის იქმნა
მათცა	შტ.ნეტ.იპ	წინაჲსწარ იშვა ელისაბედისგან, რაჲთა მათცა, რომელნი მუცელსა დედისასა იყვნენ ჩჩჳლნი, უჩუენოს ყოფადისა მისთჳს სულითა წმიდითა ქალწულითა ახალი იგი შობადი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამას ესმა მოკითხვაჲ იგი მარიამისი, რამეთუ აღიმღერნა მუცელსა დედისასა სიხარულით, რამეთუ ჰხედვიდა მიდგომილ ღმრთისა სიტყუასა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და მაშინღა ქადაგებით უდაბნოდ განვიდოდა; ნათლისცემასა მას სინანულისასა ერსა მას მიუთხრობდა, წინაჲსწარ აუწყებდა ჴსნასა მას,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამისა შემდგომად, იორდანესა ზედა უჩუენა პირის-პირ მჴსნელი იგი და თქუა: „აჰა, კრავი ღმრთისაჲ.
მათა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ესე პირველად მიიწია მათა, რომელნი ჯოჯოხეთს იყვნეს, ქადაგებად მათა, მოკლული ჰეროდესგან, ქადაგყოფილ.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და მუნ მიაუწყა განმზადებულისა მის უფლისა შთასლვაჲ გამოჴსნადთა მათთჳს გამოჴსნითა წმიდათა მათ სულთასა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო რამეთუ დასაბამი აღდგომისაჲ მჴსნელი იგი იყო [და რამეთუ უფლისა ხოლო წეს იყო] აღდგომაჲ მკუდრეთით, რომლითა საშჯელი ყოველსა ზედა სოფელსა მოწევნად არს.
მისგანცა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ რომელნი-იგი ღირსად შურეს, ღირსად მისგანცა იდიდნენ, კეთილისა მისგან თანა-მოღუაწისა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	პირველად ასპარეზთაჲ მათ [...] აღსრულებულისაჲ მის ზეცად და მარჯულ ღმრთისა და მამისა დაჯდომისა და მერმე აღსასრულსა სოფლისასა მსაჯულად გამოჩინებისა.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	თანა-აც ქადაგთა მათ მისთა წინაჲსწარმოსლვად რამეთუ კეთილად ჴელითა მალაქია წინაჲსწარმეტყუელისაჲთა იტყჳს:
მის	შტ.ნეტ.იპ	„მივავლინო თქუენდა ელია თეზბელი წინაჲსწარ მოსლვადმდე დღისა მის უფლისა დიდისა და განჩინებულისა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	აწ ესენი მოვიდენ და ქადაგებდენ განმზადებულთა მათ ყოფადთათჳს, ზეცით გარდამო ქრისტეს გამოჩინებისა მისთჳს, რომელნი ჰყოფდენცა სასწაულებსა და ნიშებსა;
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალიცა გამოაჩინებს მათ, რომელნი ცთომასა და ნებასა ეშმაკისასა შედგომილ არიან, გამოაჩინებს მათ რამეთუ მსგავს კაენისა არიან უკეთურებითა.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იტყჳს იოვანეცა: „მივსცნე ორთა მათ მოწამეთა ჩემთა რომელნი წინაჲსწარმეტყუელებდენ, დღენი ათას ორას და სამეოც, შემოსილნი ძალითა“.
მის	შტ.ნეტ.იპ	ესე არს კერძოჲ შჳდეულისაჲ მის, რომელ თქუა დანიელ: „ესე არიან ორნი იგი ზეთისხილნი და ორნი იგი სასანთლენი, რომელნი დგანან წინაშე უფლისა ქუეყანისა.
მათა	შტ.ნეტ.იპ	და თუ ვისმე უნდეს მათა ვნებად, ცეცხლი გამოჴდეს პირისაგან მათისა და შეჭამნეს მტერნი მათნი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რაჟამს აღასრულონ სრბაჲ მათი და წამებაჲ მათი, – რასა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი? –
იგი	შტ.ნეტ.იპ	„მჴეცი იგი, რომელ გამოვიდოდა ზღჳსა მისგან, ბრძოლა-სცეს მათ და ერეოდის მათ და მოწყჳდნეს იგინი“, მისთჳს, რამეთუ არა ინებონ დიდებისა მიცემად მჴდომსა მას,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ესე არს რომელ-იგი აღმოჴდა მცირჱ იგი რქაჲ, რომელმან აღიმაღლოს გული თჳსი, აღმაღლდეს და განიდიდებდეს თავსა თჳსსა ვითარცა ღმერთი;
მას	შტ.ნეტ.იპ	სდევნიდეს წმიდათა და ჰგმობდეს ქრისტესა, ვითარცა იტყჳს დანიელ: „ვხედევდ რქასა მას, და აჰა, თუალნი ვითარცა კაცისანი, და პირი იყო და იტყოდა დიდ-დიდსა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რქაჲ იგი ჰყოფდა ბრძოლასა წმიდათა მიმართ და განძლიერდებოდა მათ ზედა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვიდრემდე მოისპო მჴეცი იგი და წარწყმდა და ჴორცნი მისნი მიეცნეს დასაწუველად ცეცხლსა“.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	არამედ რამეთუ თანა-გუაც სრულიად გამოძიებად მისთჳს და თხრობად,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ვითარცა სული იგი წმიდაჲ რიცხჳთ რაჲთმე სახელსა მასცა გამოაცხადებს, განცხადებულად მისთჳს გითხრათ.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და ჴელმწიფებასა პირველისა მის მჴეცისასა ჰყოფდა წინაშე მისა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და დადვას ქუეყანაჲ და მკჳდრნი მისნი, რაჲთა თაყუანის-სცენ მჴეცსა მას პირველსა, რომლისაჲ განიკურნა წყლულებაჲ თჳსი.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ცეცხლიცა აწჳმოს რეცათუ ზეცით ქუეყანად თუალთა წინაშე კაცთა და შეიცთუნნეს მკჳდრნი ქუეყანისანი სასწაულთა მათთჳს,
მის	შტ.ნეტ.იპ	რომელ მიეცნენ მას ყოფად წინაშე მჴეცისა მის, რამეთუ ჰრქუას მკჳდრთა ქუეყანისათა გამოსაქმედ ხატი მჴეცისაჲ მის, რომელსა აქუნდეს წყლულებაჲ მახჳლითა და დადგა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და მიეცა სული ხატსა მას მჴეცსა და იყოს, რომელთა არა თაყუანის-სცენ ხატსა მას მჴეცსა მოწყდენ, და ყვნეს თჳსა მცირენი და დიდ-დიდნი,
მის	შტ.ნეტ.იპ	რაჲთა არავის ეუფლოს არცა მოსყიდად, არცა მისყიდად, რომელსა არა აქუნდეს სასწაულად სახელი მჴეცისაჲ მის და გინა თუ რიცხჳ [სახელ]ისა მისისაჲ.
მის	შტ.ნეტ.იპ	ესე არს გულისხმისყოფაჲ; რომელსა აქუნდეს გონებაჲ, ცანნ რიცხჳთ სახელი მჴეცისაჲ მის, რამეთუ რიცხჳ კაცისაჲ არს და რიცხჳ მისი არს ქართველთა ენად ექუსას სამეოც და ერთი“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ მჴეცი იგი, რომელ გამოვიდოდა ქუეყანით, ჴელმწიფებასა მას მჴდომისასა იტყჳს,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რომელ აღდგომად არს და ორთა მათ რქათა მან და რომელ-იგი მის თანა ცრუ წინაჲსწარმეტყუელ არს.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	მსგავსად ჴორციელად შობითა მით აჴოცნეს ცოდვანი მრავალთანი და შეერთნეს სიმართლესა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „რქანი იგი იყვნეს ვითარცა კრავისანი“, რამეთუ მსგავსებად ეგულების ძესა ღმრთისასა თავით თავისა განდიდებითა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	„და ჴელმწიფებას პირველისა მის მჴეცისასა ყოველსავე ჰყოფდეს.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და დადვას ქუეყანაჲ და მკჳდრნი მისნი, რაჲთა თაყუანის-სცემდენ მჴეცსა მას პირველსა, რომლისაჲ განიკურნა წყლულებაჲ სიკუდილისა მისისაჲ“:
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ განშოვრებულ ცოდვათაგან და მიახლებულ საქმეთა სიმართლისათა შეერთნიან ტომსა და გუნდსა მართალთასა, მოსავ-ყოფილ კეთილსა მას სასოვებასა ქრისტჱსსა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და შეკრიბნა განბნეულნი შობითა მით ქალწულისა მისგან მხოლოჲსა, რომელი-იგი იყო ორთა მათ ნათესავთაგან: წინადაცუეთილებისაგან და წინადაუცუეთილებისაგან.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ერთიცა, რამეთუ ზღუდჱ იგი თჳსად დაამტკიცა და შეზავნა ორნივე ურთიერთას თავისა თჳსისა და შეჰრთო სიმართლესა,
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲთა არავინ იქადოს წინადაცუეთილთაგანმან, ვითარმედ მათგან გამოჴდა ნაყოფი სიმართლისაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ესე არს მჴეცი იგი მეოთხჱ, რომლისაჲ შეიმუსრა თავი მისი და მერმე განიკურნა დაჴსნისა მისისათჳს და შეურაცხებისა და ათად ნაწილად განყოფისა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ უწყოდეთ ისრაიტელთა, რომელთა ქრისტჱს მიმართ ჰრწმენა, ვითარმედ ჭეშმარიტი იგი კლდჱ, რომელ შეურაცხ-იქმნა მაშენებელთაგან,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ჩუენ ყოველთათჳს არს თუალ პატიოსან, რომელ მოვიდა უფალი ჩუენი იესუ ქ˜ჱ და შეეყო ორკერძოჲთვე იგი თავისა თჳსისა: რაჰაბი – უცხოთესლთაგან.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ესე თქუმული წინაჲსწარმეტყუელისა მისგან ჩას რამეთუ „მისცეს საშუმინველი კერპსა მას და იტყოდის ხატი იგი მჴეცისაჲ მის“ – ამისთჳს,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მუნვე შეერაცხა სახლსა მას იაკობისსა, ვითარმედ შვილი იგი მისი მომკუდარ არს.
იგიცა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იგიცა ეგრე სახედვე აჭირებდეს წმიდათა მათ, რამეთუ იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი და მოციქული ესრეთ: „რომელსა აქუნდეს გულისხმისყოფაჲ,
მის	შტ.ნეტ.იპ	აღრაცხენ რიცხჳთ სახელი მჴეცისაჲ მის, რამეთუ რიცხჳ კაცისაჲ არს და რიცხჳ მისი არს ექუსას სამეოც და ერთ“.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ვერ გულისხმა-ვყავთ, და გუეუწყა მისთჳს ნეტარისა მის იოვანესგან.
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	და ვითარ ვჰგონებთ, რამეთუ გამოჩინებასა მას მისსა აჩუენოს ჟამმან გამოძიებული ესე, რამეთუ რავდენ გულისხმა-ვჰყოფთ, პრკოლვილად ვთქუათ.
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	აწ მრავალსა სახელსა ვჰპოვებთ მისსა, რომელნი რიცხუსა მას ქუეშჱ არიან, და ვითარ არს, მოვედით და ვთქუათ,
მის	შტ.ნეტ.იპ	არამედ ვითარცა წინაჲსწარ ვთქუთ, ვითარმედ განიკურნა წყლულებაჲ მჴეცისაჲ მის პირველისაჲ
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და იტყოდის განძლიერებული, განცხადებულ არს, რამეთუ რომელთა იგი აქუს აქა ჟამამდე, რომელ არიან ლატინელნი.
მისა	შტ.ნეტ.იპ	აწ ერთისა კაცისა სახელი მიიცვალოს მისა ლატინოს აწ კრძალვით სათქუმელ არს ესე წინაჲწარ, რამეთუ ადვილ არს ესე და არცა უმეცარ ყოფად,
მის	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ვერ ეგების სხუად რაჲმე თქუმად, არამედ დადებად ზრახვისა მის ღმრთისაჲსა გულსა შინა შიშით დამარხულად პატივით,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ნეტართაჲ მათ წინაჲსწარმეტყუელთაჲ თქუმული ესე ყოფილთაჲ მათ და ყოფადთაჲ მათ წინაჲსწარ-უწყებითა, ნუმცა ვსცთებით.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მოწევნულ ჟამი იგი, და იგი თავადი, რომლისათჳს თქუმულ არს ესრე, გამოჩნდეს და სახელი ესე მრჩობლად ყოველთა მიეუწყოს.
იგინი	შტ.ნეტ.იპ	და რაჲთა არა ამით სიტყჳთა ხოლო დავიმორჩილნეთ იგინი, რომელნი ღმრთისათა მათ ბრძანებათა იკითხვიდენ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვაჩუენოთ სხუათაგანცა თქუმულთა, რამეთუ იტყჳს დანიელ: „და ესე არიან რომელნი განერნენ ჴელთაგან მისთა: ედომ და მოაბ, და ძენი იგი ამონისნი“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ესე არიან, რომელნი შემწე ეყვნენ მას ნათესაობისა მისთჳს და მეუფედ მათ ზედა გამოჩინებითა.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რომელნი-იგი ორთა მათ ასულთა ლოთისთაგან იყვნეს შვილნი, რომელთაჲ-იგი ნათესავი მოაქაჟამამდე დგას და ელის.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იტყჳს ესაია: „და ფრინვიდენ ნავებითა უცხოთესლთაჲთა ზღუასა შინა და რომელნი იგი მზის-აღმოსავალით არიან,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მოაბ პირველ ჴელცემულ იყოს მისა, და ორნი იგი ძენი ამონისნი დაემორჩილნენ მას“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ ესე მას ჟამსა მათ გამო განჩინებულ და მძლე ბრძოლისა ღუაწლსა შინა იყოს სამთა მათ რქათა ათთა მათგან განფხურილთა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და სხუათა მათ შჳდთა რქათა დაშთომილთა ზედა იწყოს აღმაღლებად გულითა და განლაღებად ღმრთისა მიმართ რეცა ყოველსა სოფელსა ზედა ფლობითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სისხლითა შებღალულ არა თუ იოსები იყო, არამედ სამოსელი იგი მისი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ისრაჱლმან მიყვნეს ჴელნი მათნი მჴსნელისა მის მიმართ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო მიმართებაჲ მისი პირველ ზედა ტჳროსსა და ბორიტონსა და გარემო სოფლებსა მას, რამეთუ პირველ მათისა მის დაცემისათჳს სხუათა ზარი და შიში მიემთხჳოს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ღმრთეებისა ჴელთ-დებად ვერ ეგებოდა, რამეთუ უვნებელ არს ღმრთეებისა ბუნებაჲ, ხოლო გამოსცემს სისხლსა ჴორცი იგი საუფლოჲ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ივნეს ჴორცთა მათ საუფლოთა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არა თუ განშოვრებულ იყო ღმრთეებისა მის ბუნებისაგან, არამედ განუყენებელ იყო ღმრთეებისა მის ბუნებისაგან, რომელ ჴორცთა მათ შეერთებულ იყო.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ღმრთეებისა ბუნებამან არა ივნო, არამედ თავ ნებით იყო კაცებასა მას თანა, რამეთუ თითოვეულთაჲ მათ განუყენებელი ბუნებაჲ იყო ქრისტჱს ვნებაჲ იგი ჩუენთჳს ჴორცითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ არა თუ ვნებაჲ იგი განეშოვრა და არცა კაცებაჲ იგი განეყენა, რამეთუ განუშოვრებელ და განუყენებელ იყო ერთობაჲ ძისა მის ღმრთისაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	„უკუეთუმცა ეცნობა უფალი იგი დიდებისაჲ, არამცა ჯუარს-აცუეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	უფალ დიდების ითქუმის და კაცებაჲ ესე ერთობით ღმრთეებასა მას.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	აწ ყოფადთა მათთჳს, საყუარელნო, და სამთა მათ რქათა შემდგომად მათსა გამართ განფხურილთა იწყოს მათ ზედა და ღმრთად თავსა თჳსსა გამოაჩინებდეს,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	გარნა სამოსლისა მის ხოლო ქრისტჱსისა, სისხლითა მით სამოსლისაჲთა ითქუმის სიკუდილი მისა, რომელ ჰმოსიედ სამოსელი იგი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ იოსები არა მომკუდარ იყო, ითქუმოდა ჴორცთა მათ ზედა, რომელთა ემოსა სამოსელი იგი,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ეზეკიელ იტყჳს: „ჰრქუა შენ მკლველთა მათ შენთა, ვითარმედ: ღმერთ ვარ მე, და შენ კაც ხარ და არა ღმერთ“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ჴორცთაჲ მათ დაღებვაჲ იგი სისხლითა მისწუდებოდა, არამედ სამოსელი იგი იყო დაღებულ სისხლითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არა ჰგონიენ დაღებვაჲ იგი სისხლითა სამოსელსა, არამედ მისა, რომელსა შეუმოსიეს იგი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა ვნებანი იგი ვერ შესაძლებელ არიან ღმრთეებასა მას, არამედ შეერთებულ არს ღმრთეებასა მას, რაჲთა ღმრთისა მიერ იყოს ჩუენდა ჴსნაჲ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ: „წყეულ იყავნ, რომელმან დადვას სასოვებაჲ კაცისა მიმართ“, რაჲთა ნუმცა ვინ იტყჳს, ვითარმედ ღმრთეებასა მას ევნო.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მოუწოდის ყოველსა მას ერსა და შეკრიბნეს ყოველთაგან სოფელთა განბნეულნი თჳსად შვილად გამოჩემებითა მუნვე,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	შეიმოსნა ვნებისანი და რომელ-იგი უვნებელ იყო ვნებისაგან, რეცა თუ უვნებელისა მის შერაცხილ არიან ვნებანი იგი,
მის	შტ.ნეტ.იპ	და შენებად სოფლისა მის და აღმართებად მათა ტაძრისა მის, რამეთუ მათგან ვითარცა თაყუანისცემასა მიიღებდეს,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲთა ვნებისაჲთა მით ჩუენი განაქარვოს ვნებაჲ და სიკუდილი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვითარცა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „შეკრიბოს ყოველივე ძალი თჳსი აღმოსავალითგან ვიდრე დასავალადმდე.
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა უწოდის და რომელთა არა უწოდის, მივიდენ მისა“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესრეთცა სახლსა მას ისრაჱლისასა ვიდრე დღენდელად დღედმდჱ ითქუმის სახელი ქრისტჱსი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა აქუნდა სამოსელი იგი იოსებისი ძეთა მათ იაკობისთა და მიუთხრობდეს მამასა თჳსსა სიკუდილსა მას იოსებისსა და იოსები მეფობდა მეგჳპტელთა ზედა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ზოგებასა ოდენ დღეთა მისთასა დაუტევონ იგი და იყოს აღსასრულსა თჳსსა უგუნურ“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესრჱ-სახედ აქუნდეს ჰურიათა მათ, მსგავსად სამოსლისა მის იოსებისა, ჴორცნი იგი ჯუარ-ცუმულისანი
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	აწ არაჲ ავნოს წინადადებულისა მისთჳს, რამეთუ სახესა მას ცხოველისასა გჳთხრობს,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და კრძალვით დადვეს იგი სამარესა მას და დაჰბეჭდეს განკრძალვით საფლავი იგი.
მის	შტ.ნეტ.იპ	რომლისათჳს არათუ ცუდად რაჲ წინაჲსწარმეტყუელმან გამოაცხადა სახჱ ცხოველისაჲ მის იგავად წარმოღებითა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ევედრებოდეს პილატეს, რაჲთა უბრძანოს ერის კაცთა მათ დაცვად საფლავისა მის კრძალვით.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა სახლსა მას იაკობისსა აქუნდა სამოსელი იგი იოსეფისი და იოსები მეუფებდა ეგჳპტეს, ესრჱთცა ქრისტე მეუფჱ ყოველთაჲ – შთასრულ ჯოჯოხეთა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და განჴსნნა კრულებანი ადამისნი, რომელ შეკრულ იყვნეს ბოროტისა მის მძლავრისაგან.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო კაკბისა მისთჳს, რამეთუ ცუდად მოქადულ არს, რაჟამს იხილნის სხჳსა კაკბისა მართუენი მარტოდ განფრინებულნი საძოვრად,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	დიდმან მეუფემან ქრისტემან და მძლავრ შეკრა და მოკლა მძლავრებაჲ იგი ეშმაკისაჲ, რომელ არს სიკუდილი, და იავარ-ყო სახლი მისი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არიან უფსკრულნი ჯოჯოხეთისანი, და წარმოტყუენა წარტყუენულნი იგი სიკუდილითა და სულნი ყოველთანი განარინნა ძლიერებისაგან უცებებისაჲთა
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ამსგავსის უცხოჲსასა მას მამისა ჴმასა, უჴმობნ სხჳსათა მათ მართუეთა, ხოლო მათ ჰგონიენ თჳსი იგი მამაჲ და მირბიედ მისა,
იგი[ნი]	შტ.ეპ.კვიპ	და ამას ნუვინ ჰგონებნ, ვითარმცა ესე ხოლო იყო, ვითარმედ რომელნი ცოდვასა ქუეშჱ იყვნეს, იგი[ნი] ხოლო იჴსნნა.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო იგი უკრკჳნავნ და გარემო უვალნ უცხოჲსათა მათ მართუეთა ვითარცა თჳსთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო რაჟამს მიიწიის ჭეშმარიტი იგი მამაჲ და ჴმა-ყვის თჳსითა მით ჴმითა, ცნიან მართუეთა მათ, დაუტევიან ახალი იგი და მივიდიან ჭეშმარიტისა მის მამისა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	მსგავსად ამისა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს ანტჱქრისტესთჳს,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მიუწოდის კაცებასა მას, უცხოთა მათ თჳსად ყოფად უნდეს, ჴსნასა ყოველთა ცუდად აღუთქუმიდეს და თავისა თჳსისა განრინებად ვერ შემძლებელ იყოს.
მან	შტ.ნეტ.იპ	აწ მან შეკრიბნეს რომელ-იგი ყოველსა ჟამსა დაუმორჩილებელ არიან ღმრთისა ერნი,
მათგან	შტ.ნეტ.იპ	იწყოს მათგან თაყუანისცემულმან მან დევნად წმიდათა მათ, რომელნი-იგი მტერ და მჴდომ არიან მისა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო არა თუ რომელნი-იგი ცოდვენ და არა შეინანონ შეცოდებაჲ იგი, არა არს, ვითარმცა არა დაისაჯნეს.
მითურთით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იტყჳს ესრჱ, რომელმან გამოიყვანნა კრულნი სიმჴნითა თჳსითა მითურთით, რომელთა განამწარეს და რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს სამარებსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ აღდგომასა მას ქრისტჱსსა მრავალნი მკუდარნი აღდგეს, რომელნი დამარხულ იყვნეს სამარებსა, რამეთუ იტყჳს:
მის	შტ.ეპ.კვიპ	„მრავალნი წმიდათაგანნი აღდგეს და შევიდეს მის თანა წმიდასა მას ქალაქსა იერუსალჱმსა“.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და იყო აღდგომაჲ მათი საკჳრველ დიდ, რომელსა წამებულ იყო აღდგომისა მის უფლისა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰკითხვიდეს მათ, რომელნი-იგი აღდგომილ იყვნეს, თითოვეულად ნათესავთა და მეცნიერთა, ვითარმედ: შენ ესე სახელი იგი ხარ? და მათ მიუგიან, ვითარმედ: ეგე სახელი ჩემი არს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰკითხვედ, ვითარმედ: ვინაჲ მოხუალთ? მათ მიუგიან: აღვდეგით და მოვედით.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მიუგეს და ჰრქუეს აღდგომილთა მათ: წინა სამისა დღისა რაჲ საქმჱ იქმნა თქუენ შორის? და იყო ნათესავი იგი ისრაჱლისაჲ დაჴსნილ და მოვიწყე.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მიუგეს აღდგომილთა მათ: არა უწყით, რამეთუ ქუეყანაჲ შეიძრა და უფსკრულნი აღიძრნეს და ქუესკნელნი ჯოჯოხეთისანი დაემჴუნეს?
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და თქუენ მას დღესა რასა იქმოდეთ ანუ რაჲ იყო საქმჱ იგი? ხოლო მათ მოიჴსენეს და თქუეს: ერთი ვინმე მაცთური, რომელსა ერქუა იესუ, შევიპყართ და ჯუარს-ვაცჳთ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აღდგომილთა მათ აღიმაღლეს ჴმაჲ და იტყოდეს: ვაჲ თქუენდა!
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	იგი იყო, რომელი მოვიდა ჩუენდა და ზღუდენი ჯოჯოხეთისანი დაამჴუნა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და აღესრულა თქუმული იგი, რომელსა იტყჳს: „აღდგენ მკუდარნი და აღემართნენ ყოველნი, რომელნი დამკჳდრებულ არიან სამარებსა“.
მათა	შტ.ეპ.კვიპ	ამისთჳს მრავალნი ჴორცნი წმიდათანი აღადგინნა მიცემითა მათა სულნი იგი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	კეთილად განწესებულ არს თუალი ბჳვრილი, რომელ არს მომრუმჱ, სისხლის ფერ და მობერმჱ, რომელი მსგავს არს სისხლითა დაღებულსა მას სამოსელსა იოსებისსა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი შეალტვეს სისხლითა ძმათა მათ და მიუძღუანეს მამასა თჳსსა იაკობს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	კეთილად მერმეცა დაიწერნეს ფერნი თუალისა მის ბჳვრილისანი, მოასწავებენ ყუდროვებასა და სიმშჳდესა და სიწმიდესა იოსებისსა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი სიბრძნითა მიიწია ფლობილებასა და ჴელმწიფებასა და საყუარელ-ყოფასა ფარაოჲსსა და მეგჳპტელთა მათ და ყოველსა სოფელსა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და ქურივი ერთი იყო მასვე ქალაქსა, ევედრებინ მას და ეტყჳნ: მისაჯე მე მოვალისა მისგან ჩემისა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო მას არა ჰნებავნ სმენად ვიდრე ჟამ რავდენმე.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და შემდგომად მოვიდა გონებასა თჳსსა და თქუა: ღმრთისაგან თუ არა მეშინის და არცა კაცთაგან მრცხუენის, რამეთუ მარადის მაწყინებს მე ქურივი ესე, ამის გამო თუ უსაჯო მას“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აწ მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ, რომელსა არა ღმრთისაგან ეშინოდა და არცა კაცთაგან ჰრცხუენოდა, ჭეშმარიტად ანტჱქრისტესთჳს იტყჳს,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რამეთუ შვილ არს იგი ეშმაკისა, იწყოს ჴელმწიფებად
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესე ყოველი გონება სახილველ არს თუალსა მას ბჳვრილსა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ვიწყო აწ გამოთქუმად მეათორმეტისა მის თუალისა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ არს შეკრებაჲ და აღსრულებაჲ თუალთა მათ ყოველთაჲ, რომელნი განდგმულ არიან ზედა სიტყჳერსა და საშჯელისა მას ფიცარსა.
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ქურივისა მისთჳს რომელსა იტყჳს, ვითარმედ იყო ქალაქსა მას შინა, თავადსა იჱ˜ლსა იტყჳს, რომელი აქამომდე არს ქურივ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ვერ გულისხმაყოფილ თქუმული იგი იერემია წინაჲსწარმეტყუელისაჲ:
მას	შტ.ნეტ.იპ	„ამისთჳს, რამეთუ არა დაემორჩილნეს ჭეშმარიტებასა მას, მაშინ ეტყოდის ერსა მას და იერუსალჱმსა მაცთურებაჲ“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და ესაია – ეგრევე: „ამისთჳს, რამეთუ არა ენება ერსა მას სუმად წყალი იგი სილოვამისაჲ რომელი ვალს მდუმრიად,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	არამედ გამოირჩიეს მეუფედ მათ ზედა რაასინ მეფე ასურასტანელთაჲ“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არს მას შინა მრავალი ფერი განფენილ მსგავსად მეწამულისა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	„და იყოს, რომელ-ესე ჩემგან არს მშჳდობა, რაჟამს ასურასტანელი იგი მოვიდეს ქუეყანასა თქუენსა და მოიწიოს საზღვარსა თქუენსა“,
მის	შტ.ნეტ.იპ	ვითარმედ განმზადებულ არს არა დამორჩილებად, არამედ განშორებად და განგდებად ჭეშმარიტისა მის სოფლისა მჴსნელისა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ადგილსა მას არასადა ვჰპოვებთ, რომლისაგან გამოვალს.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და დამორჩილებად მაცთურსა მას ქუეყანისა მეუფესა, და ზეცისაჲსა მის შეურაცხის-ყოფად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო გუასმიეს ესრე, ვითარმედ ქუეყანასა მას ჰინდოეთისასა იპოვების, ეთიოპიას და თებაიდით კერძო და სხუათაცა ადგილთა მრავალთა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	იტყჳს ესრე: „არა აჰა ესერა ესე ყოველი დამიკრებიეს, ბეჭდული მარხულ არს საუნჯესა ჩემსა? დღესა მას შურისგებისასა მივაგო მათ ჟამსა მას, რომელსა შეუცთენ ფერჴნი მათნი“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ შესცთეს ყოვლითავე და არცა ერთითა რაჲთ ერთობითა ჭეშმარიტებასა მას შინა პოვნილ, არცა შჯულითა მით, რამეთუ გარდამავალ შჯულის იქმნნეს
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და არცაღა წინაჲსწარმეტყუელთა მათ, რამეთუ მოწყჳდნეს იგინი,
მას	შტ.ნეტ.იპ	და არცა სახარებისასა მას ჟამსა, რამეთუ თავადი იგი მჴსნელი ჯუარს-აცუეს
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ესე არს უმრწემეს ძეთა მათ იაკობისთა, ეგრეცა თუალი ესე არს შემდგომ და დასასრულ სიტყჳერსა მას ფიცარსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	უმრწემეს იყო ბენიამენი და ყოვლისა წინა მეფობდა იგი ისრაჱლსა ზედა, რამეთუ საულ, ძჱ კისისი, ბენიამენის ნათესავისაგან იყო,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და არცა მოციქულთა მათ დაემორჩილნეს, რამეთუ იგი თავადი სიკუდილდ მისცეს, ყოველსა ჟამსა განმაოტებელ და მაგინებელ ჭეშმარიტებისა ყოფილ, ღმრთის მოძულებისა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი პირველ მეფობდა ძეთა მათ ზედა ისრაჱლისათა და მსაჯულნი დადგებოდეს ამის ნათესავისაგან, რომელნი შჯიდეს ისრაჱლსა, ვითარცა მეფენი.
მას	შტ.იაკ	მას ჟამსა აღეგზნა გულსა ამის წმიდისასა შური საღმრთოჲ, ვითარცა ელია წინაჲსწარმეტყუელისასა,
იგინიცა	შტ.ნეტ.იპ	რომლისა გამო იგინიცა განითხინენ; რამეთუ იკადრეს ესრეთ დიდ-დიდთა ყოფად, აღდგომილ ზედა მონათა მათ ღმრთისათა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა გამო განსავსჱ გულისწყრომითა იწყოს ჰროარტაკებისა მიწერად წმიდათა მათ ყოველთა და მერმე მოსრვად,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა არა ინებონ მსახურებად მისა და თაყუანისცემად ვითარცა ღმერთსა
მას	შტ.ნეტ.იპ	და „ვაჲ ქუეყანასა მას ნავთასა ფრთენი [...], რომელი წარავლინებს ზღუასა ზედა მოციქულთა და წიგნებსა ქარტითა ნათესავთა მიმართ დრკუთა
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ერისა მიმართ უჴმარისა-; ვისა მოსავ ერი იგი, რომელ წიაღ დამკჳდრებულ არს და ქუეყანასა ზედა დატკებნულ?“
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შემდგომად ტყუენვისა მის ბაბილოვნელთაჲსა მრავალნი აღდგეს ნათესავისა მისგანნი, რომელთა იჴსნეს ისრაჱლი.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ჩუენ რომელნი-ეგე ვესავთ ძესა მას ღმრთისასა, ვიდევნებით და ვიჭირვით ურწმუნოთაგან,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შემდგომად წარტყუენვისა მის ბაბილოვნისა ბენიამენის ნათესავისაგან იყო ესთერ, რომლისა გამო იჴსნნეს წარტყუენულნი იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე საკჳრველ არს ხილვაჲ თუალისა მის ფრცხილისაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და აღუღებიეს და აქუს მძლჱ იგი სიკუდილისაჲ, რომელ არს ჯუარი იგი ქრისტესი,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ არს თავი იგი მისი აღმოსავალ და შემდგომი მისი დასავალ და საშუვალი იგი მისი დღჱ შუვა.
იგი	შტ.იაკ	და განსპეტაკნა სიშავჱ თმათა მათთაჲ და იქმნა იგი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არს მერმე სხუაჲცა ფრცხილი, რაჟამს სულნელთა ნელსაცხებელთა ვინმე შესზავებნ (!) და შეზავებულსა მას განჰმზადებნ ნიჟარსა თუალისა ფრცხილისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და შთასხმულ მას შეიზავნიან საცხებელნი იგი სულნელნი.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და აწ რაჲთა არა განვაგრძვოთ თქუმად ყოველი ბუნებაჲ დაყოვნებითა მრავალ ჟამთაჲ თქუმად ფრცხილისა მისთჳს და საკუმეველთა და ნელსაცხებ(ელთა) მათთჳს,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	აწ დუმილით თანა-წარვჰჴდე ამას ადგილსა და ვიწყო სხუათა მათ გამოთქუმად შემდგომითი შემდგომად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	კეთილად დაიწერა სახელი ბენიამენისი ზედა თუალსა მას ფრცხილსა, რამეთუ არს ფრცხილი საყუარელ შარავანდედთა;
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	და სძალთა დიდად საყუარელ იყო ნანდჳლვე ყუდროვებისა და სიმშჳდისა მისისათჳს, რამეთუ იყო ზურგ და მცველ მისა და ძმისა თჳსისა იოსებისა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	საყუარელ იყო ბენიამენი მამისა თჳსისა და ძმათა თჳსთა, რამეთუ იყო იგი თავადი და ნათესავი მისი მოისარ და მბრძოლ და მრავალთა ადგილთა განარინებდეს ისრაჱლსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მიუტევებდა ჴელმწიფებასა მას იუდას.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შემდგომად ტყუენვისა მის მჴსნელნი გამოჩინებად იყვნეს ნათესავისაგან ლევისი ნათესავსა მას ზედა ისრაჱლისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე მოციქულად გამოჩინებულ ღმრთისა მიერ პავლე წმიდისა სძლისა ქრისტჱსა, რომელ არს ეკლესიაჲ, მიუპყრობს სასუმელსა მას სულიერსა, რომელი მოემადლა მას ღმრთისა მიერ.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო წიგნი პავლჱსი ყოველთა დღეთა და ჟამთა სულიერითა მით სასუმლითა მოჰრწყვენ და განაძღებენ ეკლესიასა ღმრთისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე იგი არს ნაწილი ბენიამენისი უმეტჱს ხუთ წილ ძმათა თჳსთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმჱ ბარძიმი იგი იოსებისი იპოვა ძაძასა შინა ბენიამენისსა, რომელი შთა-ვისმე-ედვა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲ-მე რაჲ არიან კეთილნი იგი ისრაჱლისანი? ესე არიან წმიდანი ზრახვანი, რომელ გამოჩნდეს პავლჱს მოციქულისა მიერ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	შეიწირვოდეს ნანდჳლცა საულის მეფისა მის ისრაჱლისა ძღუენნი და საფასენი და ყოველნივე კეთილნი სახლისა ისრაჱლისა[ნი].
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუაჲცა იგი, რომელსა იტყჳს შემდგომითი შემდგომად და ამისთჳს დაწერილ არს მისთჳს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	იტყჳს წიგნთა მათ შინავე თჳსთა პავლე მოციქული: „და ჩუენცა გურწმენა, რომლისათჳს-ესე ვიტყჳთ“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რაჟამს მივიდოდა დამასკედ და უფალი გამოეცხადა მას ზეცით და ჰრქუა: საულ, საულ, რაჲსა შედგომილ ხარ დევნად ჩემდა?
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ამას იტყჳს შემდგომად საფსალმუნჱ იგი: „და მე დავმდაბლდი ფრიად“, რამეთუ პირველ იტყჳს: აღსრულ ეტლთა და დიდითა განლაღებითა თავის-მოთნებით წარმოვემართე.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და უფალსა მას კაცად იტყოდეს, და მომაქცეველსა მას შეცთომილთასა მაცთურით ჰხადოდეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე დაცემასა მას ჩემსა და დაბრმობასა [ვთქუ]: ც[რ]უ არიან ყოველნივე კაცნი, რამეთუ რომელი-იგი მოკუდა და დაეფლა და მიიპარა მოწაფეთა მათ მიერ,
მათთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და შემდგომად ამის ყოვლისა მოიღო უფლისაგან ნაცვალად უკეთურებათა მათთჳს, განშიშულებულ კეთილთა შინა სამართალთა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მგმობარ ვიყავ – ღირს-მყო მე საღმრთოთა მათ სახილავთა ზეცისათა, უმეცრებით შეცთომილებასა შინა ვიქცევოდე – გამომიცხადნა მე ზრახვანი დიდნი და საშინელნი.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲ-მე შეჰგავს მისაგებელი სიკუდილისა მისთჳს ძისა ღმრთისა, გარნა სასუმელი იგი ხოლო, რომელ შესუა უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან?
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	აწ იგი, სასუმელი ცხორებისაჲ მოვიღო და სახელსა უფლისასა ვხადო“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს, რომელსა-ესე იტყჳს: სიკუდილი იგი ქრისტჱსი თავსა ჩემსა შევიმთხჳო, რომლისათჳსცა ეტყოდა უფალი თჳსთა მათ მოწაფეთა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ: „სასუმელი იგი, რომელ ჩემდა შესუმად არს, შეუძლოთ სამე სუმად?“.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ურვანი მოიწინენ სახელისათჳს უფლისა, მე არა უვარ-ვყო, არცა ფართოვებასა და არცა იწროვებასა, არცა დაუტევო და არცა განვეშორო სახელსა მას მაღლისასა“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რამეთუ ესე ესრჱთ არს, გამოაცხადებს შემდგომი იგი სიტყუაჲ, ვითარმედ: „პატიოსან არს წინაშე უფლისა სიკუდილი წმიდათა მისთაჲ“
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუაჲ იგი, რომელსა იტყჳს შემდგომითი შემდგომად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე კეთილ და შუენიერ არს ფრთხილთა თუალთაგან სასუმელი, რომელ მიეპყრა სძალსა მას, რომელ არს ეკლესიაჲ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჲთა არა თავსა თჳსსა ქებაჲ მისცეს, იტყჳს: „არა თუ მე, არამედ მადლი იგი, რომელ მომეცა“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რაჟამს მიიწია სისრულესა, მოიღო საჭმელი იგი სულიერი და მიჰფინა ყოველთა საღმრთოჲთ კერძოჲ იგი მოძღურებაჲ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ ნათესავისა მის ბენიამენისა – პავლე ჴდომით განჭაპუკნებოდა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არა თუ მუნვე იერუსალჱმს გამოეცხადა ამას საღმრთოჲთ კერძოჲ იგი სასწაული, არამედ მისლვასა მას მისსა დამასკედ,
იგი	შტ.იაკ	და ვითარცა ევედრა ქრისტესა სულისა მისისათჳს, რომელი მკუდრად შეერაცხა და იყო იგი ცოცხალ,
იგი	შტ.ქქ	და რასამე სა[მ]ფსონ ახალსა ზრახვასა მელთა მიმართ აღასრულებდა, რამეთუ რაჟამს მისგან მიეღო ცოლი იგი, შეიპყრნა სამასნი მელნი და შეკიცუნა ურთიერთას
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არს მადლთა მათგან სულისა საღმრთოჲსათა, ვითარცა-იგი იტყჳს ქებასა ქებათასა, რომელ არს ესე კურთხევასა კურთხევათასა:
მას	შტ.ქქ	და ესე იყო სასწაულ, რამეთუ რიცხუსა მას იტყჳს, ვითარმედ: სამასნი მელნი შეკიცუნა ურთიერთასო, რომელთა უკუანაჲსკნელ ცეცხლი აღგზებული დასწუვიდესო.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	„ვითარცა თხზულ ბაგენი შენნი, მწუერვალნი თითთა შენთანი, ვითარცა მწუერვალნი ხეთა მათ ლიბანისათანი, რომელი ჰხედავს პირისპირ ადგილთა დამასკისათა“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	საყნოსელ ესე არს, რომელ მიიღეს სული სულნელებისაჲ წმიდათა მათ მოციქულთა და მიმოსდვეს ყოველსა სოფელსა და იტყოდეს,
იგიცა	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუაჲ იგიცა, რომელსა იტყჳს შემდგომითი შემდგომად: „მწუერვალნი თითთა შენთანი, ვითარცა მწუერვალნი ლიბანისანი“.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ითქუმის ესე ეკლესიასა ზედა და მოციქულთა მიმართ, რამეთუ მიიღო პავლჱ წიგნები მღდელთმოძღუართა მათგან
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იყო დასასრულ და შემკრებელ ოთხგან განდგმულთა თუალთა, რომელი გამოქმნულ და შთალესულ და განდგმულ ზედა ფიცარსა მას საშჯელისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ დაშთომილ და დაკლებულ რაჲმე იყოს, აღივსენ იგი ყოვლად მოყუარისა და უხუად სიბრძნისა მაგის შენისა, რამეთუ სიყუარულმან ყოველივე დაითმინის.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ვიყვენით უმეცარ ბრძანებათა მაგათ შენთა ათორმეტთა მათ თუალთათჳს, ნათელი მეცნიერებისაჲ მოეფინა ჩუენ ზედა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მეათერთმეტჱ განწესებაჲ რიცხჳსაჲ და განყოფაჲ ძეთა მათ ისრაჱლისათაჲ, ვითარცა უბრძანა მოსჱ ათორმეტთა მათ ნათესავთა დგომად:
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ექუსისა მის ნათესავისა მთასა მას ზედა გარიზინსა, და ექუსთაჲ მათ – მთასა მას გებალსა, ვითარცა წერილ არს მეორესა მას შჯულსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არს განყოფაჲ ნათესავთაჲ მათ ესრჱ, რამეთუ იტყჳს ესრე; განადგინენ ექუსნი მთასა მას გარიზინსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომელნი არიან ესე, რომელნი იტყჳან კურთხევათა მათ, და იტყოდეს: სჳმეონ, ლევი, იუდა, იზაქარ, იოსებ, ბენიამენ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მთასა მას გებალსა, რომელნი იტყოდეს წყევასა მას: რუბენ, გად, ასერ, ზაბილონ, დან, ნეფთალემ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	არა განწესებულად ითქუა ესე დაწერად განწესებულთა მათ თუალთასა, რომელი იყო ზედა სიტყჳერსა მას ფიცარსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ მოვიჴსენეთ გონებასა მეათერთმეტჱ იგი განწესებული რიცხუთა მათ, რომელ განიწილა ორგან: ექუსნი ერთსა მას მთასა და ექუსნი ერთსა მას.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესე ვპოვეთ, რომელ იყვნეს განდგმულ ორთა მათ თუალთა ზმურთა მათ ზედა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მჴართა ამათ ზედა დაწერილ სახელები ძეთა მათ ისრაჱლისათაჲ, რამეთუ ათორმეტი იგი სახელები ვერმცა დაიწერა ერთი ერთსა თუალსა ზმურსა მას,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ განყოფილ: ექუსი იგი ნათესავი ერთსა და ექუსი ერთსა დაწერილ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ექუსი იგი კურთხევად გარიზინსა ზედა თუალსა მას, რომელი იყო ზედა მარჯუენესა მჴარსა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ექუსი იგი ნათესავი წყევად გებალსა ზედა დაწერილ, თუალსა, რომელი იყო ზედა, მარცხენასა მჴარსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იყვნეს მთასა მას გარიზინსა, რომელნი იტყოდეს კურთხევათა მათ: სჳმეონ, ლევი, იუდა და სხუანი იგი სამნი მათ თანა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ჴმაჲ ოხრისაჲ სასმენელ იქმნებოდა ველთა მათ, სადა დგა ერი იგი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მერმე რუბენ, გად, ასერ და ზაბილონ, დან და ნეფთალემ მთასა მას გებალსა და იტყოდეს ესრჱთ:
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	წყეულ იყავნ ყოველი, რომელმან არა ყოს დაწერილი წიგნთაჲ ამათ შჯულისათაჲ! და იტყჳნ ყოველი იგი ერი: იყავნ! იყავნ! და გამოითარგმანების ამენ: იყავნ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ჴმაჲ ორთა მათ მთათაგან და ოხრაჲ ორთა მათ დასთაჲ სასმენელ იქმნებოდა ერისაჲ მის, რომელნი დგეს ველსა მას შორის ორთა მათ მთათა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და გამოთარგმანებით ითქუმის მთაჲ იგი გარიზინი – მთაჲ ჴსნისაჲ, და მთაჲ გებალი – შეგინებულ და შებილწებულ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მთაჲ იგი გარიზინი სხუად სახედ თქჳს: მთაჲ იგი მაღალი, რომელსა ზედა აქუს სიკიმასა, რომელ არს სჳქემი, რომელ არს პირსპირ სჳქემსა ქალაქი სამარიტელთაჲ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელსა შევიდა უფალი, რომლისაგან გამოვიდა დედაკაცი იგი სამარიტელი და იხილა უფალი, რამეთუ ჯდა ზედა ჯურღუმულსა მას.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და აწ ერქუმის სჳქემსა ნეაპოლის, ქალაქი პოხილი და სავსჱ, რომელ არს ქუეყანასა მას პალესტინელთასა, რომელსა დამკჳდრებულ იყვნეს მას ჟამსა სამარიტელნი და ჰურიანი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და სამარიტელ ითქუმის, რამეთუ მთაჲ იგი, რომელ მახლობელად ქალაქსა მას არს, მთაჲ სომერაჲს ერქუმოდა, და ესუა მას ძჱ და უწოდა სახელი მას სომერონ.
მასცა	შტ.ეპ.კვიპ	ეწოდა სახელი მთასა მასცა სომერ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ამის გამო სახელ-ედვა ნათესავსა მას სამარიტელთასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იყო ნათესავი იგი სამარიტელთაჲ ქუეყანისა მისგან ბაბილოვნელთაჲსა და ასურასტანელთაჲსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ნაბუქოდონოსორს მოეყვანნეს და დაეშენნეს ქუეყანასა მას გალილეველთასა და პალესტინელთასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იყვნეს კაცნი იგი, რომელ შევიდეს წინაშე ნაბუქოდონოსორ მეფისა ეზრა და სხუანი მღდელთა მათგანნი და მოხუცებულნი ძეთა მათ ისრაჱლისათანი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ევედრნეს ნაბუქოდონოსორს, რაჲთამცა მიავლინნა კაცნი მცველად ქუეყანისა მის მათისა, რაჲთა არა ქუეყანაჲ იგი მაღნარად, გარდაიქცეს და განირყუნეს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ისმინა ნაბუქოდონოსორ ვედრებაჲ იგი მათი და გამოარჩინა ოთხთა მათ ნათესავთაგან მონანი თჳსნი, წარავლინნა მცველად ქუეყანისა მის მათისა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იყო სახელები ნათესავთაჲ მათ ესე: კუდიელნი და კჳთელნი და სეფუელნი და ანაგონელნი, რომელნი მივიდეს დაშენებად ქუეყანასა მას ისრაჱლისასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და თითოვეულად ნათესავთა მათ ჰქონდეს კერპნი მათნი, რომელთა თავყუანის-სცემდეს და ღმრთით ჰხადოდეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მოვიდეს და დაეშენენნეს მახლობელად მთასა მას სომერასა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და სახელად მთისა მის და თჳსთა მათ საქმეთაგან სამარიტელ იწოდნეს, რამეთუ მცველობასა სომერი მტერ ერქუმის,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ესენი იყვნეს მცველ ქუეყანისა მის და მათ ჟამთა მცველთა მათ ზედა სამარიაჲსათა ლომნი და ვეფხნი და დათუნი განმრავლებულ იყვნეს მათ ზედა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მოსრვიდეს და ეგოდენ განმრავლებულ იყვნეს მჴეცნი იგი, დღითი-დღჱდ მოასრულებდეს ნათესავთა მათ სამარიაჲსათა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მათ წარავლინეს ღაღადის-გდებად ნაბუქოდონოსორ მეფისა, რაჲთა განეშოროს იგი ქუეყანისა მისგან გალილეველთაჲსა
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და მიიქცენ იგინი მუნვე ქუეყანად თჳსა, რაჲთა არა ყოველივე აღიჴოცოს ნათესავი იგი სიმრავლისა მისგან მჴეცთაჲსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და დაკჳრვებულ იყო ნაბუქოდონოსორ და ეტყოდა: ვითარ-მე დამკჳდრებელ იყვნეს ნათესავნი იგი ისრაჱლისანი? მოუწოდა მოხუცებულთა ძეთა მათ იჱლისათაჲ
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰკითხვიდა: ვითარ შემძლებელ იყვენით დამკჳდრებად ქუეყანასა მას?
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მათ მიუგეს ჭეშმარიტი და მართალი მისაგებელი, ჰრქუეს ნაბუქოდონოსორს: ვერვინ შემძლებელ არს ნათესავთაგანი დამკჳდრებად მუნ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მოითხოვა ნაბუქოდონოსორ შჯული იგი მოხუცებულთა მათგან და მათ აღწერეს მსგავსად შჯულისა მის თჳსისა და მისცეს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ნაბუქოდონოსორ უბრძანა მიძღუანებაჲ შჯულისაჲ მის სამარიტელთა მათ ჴელითა ეზრა მღდელისაჲთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არა იგი ეზრა არს ესე, რომელი-იგი სალათიელისი ძისა ზორობაბელისი, არამედ სხუაჲ ეზრა არს, სახელით-მოდგამ მისა არს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ესე ეზრა მღდელ-ყოფილ ქუეყანასა მას ისრაჱლისასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	მისცა სამარიტელთა მათ ხუთი იგი ხოლო თავი დაბადებისაჲ, დაწერილ წერილითა მით პირველი[თა] მსგავსად სახისა მის, რომელ მოსცა უფალმან მთასა მას სინასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სახესა წერილისასა მას ძენი ებრაელთანი სახელ-სდებენ დიესინონ, რომელ გამოითარგმანების „განდგმულ ფიცართა მათ“.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აწ რომელ აქუს ებრაელთა მათ სახჱ წერილისაჲ, არა მსგავს არს წინანდელისა მის დაწერილისა, რომელ ფიცართა მათ წერილ იყო.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სამარიტელთა დესინონ ჰრქჳან, რომელ მათ ჟამთა გამოთლილთა მათ ფიცართა შინა წერილ იყო.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	უნდა ნათესავი იგი ისრაიტელთაჲ სამარიტელთა მათგან განშოვრებად, რაჲთა ნუუკუე სამარიტელნი იგი აღერინენ ნათესავსა მას აბრაჰამისსა, რამეთუ ეპყრა შჯული იგი მოსჱსი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	არა ცვალა წინაჲსწარმეტყუელთაჲ მათ წიგნთაჲ აღწერილი დესინონ, გარნა მარტოდ დაბადებისაჲ ხოლო იგი, რომელ მოეღო სამარიტელთა მათ ბუნებითი იგი შჯული,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲთა ამით განაშოვროს ურთიერთას ნათესავი იგი აბრაჰამისი და ნათესავი იგი სამარიტელთაჲ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ანუ რომელთა ნათესავთაგან და ვითარ სახელი დაედვა სახელად მთისა მის და ძისა სომერაჲსა, რომელ იყო ნათესავისა მისგან ქანანელთაჲსა და ფერეზელთაჲსა,
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	ანუ ვითარ-მე სახელი სამარიტელთაჲ გამოითარგმანების მცველ, რამეთუ იყვნეს იგინი მცველ ქუეყანისა მის.
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	ვიწყო თქუმად მერმჱ სხუად სახედ და გამოცხადებულად გამოვაჩინნე იგინი, ვითარმედ ვითარ იყვნეს მცველ შჯულისა მის და ჰმსახურებდეს კერპთა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ წერილ არს ესრჱ სამარიტელთათჳს, ვითარმედ იწუართებოდეს და ისწავლებოდეს და აქუნდა მათ შჯული უფლისა ღმრთისაჲ და თავყუანის-სცემდეს კერპთა თჳსთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ იქმოდეს ზაკულებით ოთხნი იგი ბილწნი ნათესავნი სამარიტელთანი, რაჟამს ესმა, ვითარმედ მოვალს ეზრა განრყუნად და დამუსრვად კერპთა მათ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესე ვითარ ესმა ნათესავსა მას სამარიტელთასა, იწრაფეს და აღიხუნეს კერპნი იგი სიმაღლისაგან ბაგინთა მათ ტაძრისათა
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და წარიხუნეს და დამალნეს მთასა მას გარიზინსა კერპნი თჳსნი, ვითარცა წერილ არს შემდგომითი შემდგომად თხრობათა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და კაცთა ემათელთა კერპნი იგი ასიმა, და ეველთა – კერპნი იგი: ნებას, თართაქ და კერპნი იგი სეფარუიმ.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და შეცთომილებითა მით იქცენეს გულნი სამარიტელთა მათ თაყუანისცემად გარიზინ მთასა, სადა დაეფარნეს და დაემალნეს კერპნი იგი და ყოვლით კერძო,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	სადაცა არიედ, თაყუანის-სციან მთასა მას, ჩრდილოჲთ და სამხრით, ყოვლით კერძო, სადაჲთცა არიედ კერპნი იგი, თაყუანის-სცემედ,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იყვნეს გარიზინსა ზედა, რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ დაწერილისაჲ მის, რომელსა იტყჳს,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ დგეს და მოელოდეს სამარიტელნი იგი შჯულსა მას უფლისასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო თავყუანის-სცემედ კერპთა მათ თჳსთა, რამეთუ რომელ აწ სამარიტელნი არიან, უმეცარ არიან, სადა დაფარულ არიან კერპნი იგი
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ესე ყოველი იყო, რაჲთა არა ნაცილ იყოს სიტყუაჲ წერილისაჲ მის უფროჲ[ს]ღა.
მათთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	და ესე ყოველი თხრობაჲ იქმნა ათორმეტთა მათთჳს ნათესავთა, რომელნი განიწილნეს მთასა მას გარიზინს და გებალს.
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და იგინი შეტყუვილითა შესცთეს, რამეთუ არა მეცნიერ არიან ყოველთა საღმრთოთა წიგნთა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ჰგონებენ, ვითარმედ იგი მთაჲ, რომელი მახლობელ არს ნიაპოლისსა, რამეთუ მთაჲ იგი გარიზინი დიდ და მაღალ არს.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	და ერთი იგი მთაჲ, რომელ პირისპირ მისა არს, რომლისათჳს შეცთომილებით იტყჳან, ვითარმედ ესე არს გებალი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სჳქემი და ადგილი იგი, რომელსა დადებულ არს იოსები შორის ორთა მათ მთათა, საშუვალ ღელესა მას და იმიერ და ამიერ მთანი იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ერთ კერძო მთისა მის გარიზინს დაკიბულად ქმნულ არს ვიდრე თავადმდჱ მთისა მის სამარიტელთაჲსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რომელნი-იგი დამკჳდრებულ იყვნეს ქალაქსა მას ნეაპოლისს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ზედა თავსა მას მთისასა, უქმნეს შჱნებაჲ და თავყუანის-სცემენ მთასა მას გარიზინსა, ვითარცა წინაჲსწარ ვთქუთ შეცთომილებისა მათისათჳს და არა სიბრძნისა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ წერილნი შეატყუებენ და თხრობანი ყოველნი, რომელნი ჭეშმარიტ არიან, რამეთუ მაღალ არს თავი მთისაჲ მის.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ ვინმე ღაღად-ყოს თავსა ზედა მთისა მის, არა არს ვითარმცა ზეშთამო სასმენელ იქმნა ველთა მათ ჴმაჲ იგი
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს ექუსნი იგი ნახპეტნი ღაღადებდეს და ეტყოდეს კურთხევათა მათ ერსა მას, რომელსა არა ესმინ ჴმაჲ იგი სიმაღლითა მით მთისაჲთა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარ იტყჳან, ათას ხუთას და უმეტეს არს დაკიბული იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ეგოდენისა სიმაღლისაგან ვითარ-მე-მცა ისმა ჴმაჲ მათა, რომელნიმცა დგეს ძირსა მის მთისასა, ანუ ზეშთა მათ – ჴმაჲ ქუემოთაჲ მათ მდგომარეთაჲ?
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ამით ყოვლითა შეტყუებულ არს შეცთომილებაჲ სამარიტელთაჲ მათ, რამეთუ არა ესე მთანი არიან, რომელთა იტყოდეს ძენი ისრაჱლისანი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	კურთხევათა და წყევათა აწ გჳჩუენებენ ჩუენ წიგნნი იგი ისუ ნავესნი, რომელნი-იგი დაწერილ არიან შემდგომად დაბადებისა წიგნთაჲსა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარმედ აღმოსავალით კერძო პირსპირ იერიქოსა დგანან ორნი იგი მთანი: გებალი და გარიზინი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მახლობელად ადგილსა მას, რომელსა ჰრქჳან გალგალა, სადა-იგი დასხნეს ათორმეტნი იგი ქვანი, სადაცა-იგი ყო ზატიკი ისუ ძემან ნავჱსმან და ჭამეს პური ქუეყანისაჲ მის,
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	სადა-იგი მოაკლდა მანანაჲ მათგან, ამას ადგილსა წინა-დაიცჳთეს ძეთა ისრაჱლისათა ცისნატეხისა ქვისა მახჳლითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ესე იგი ადგილი არს „გალგალი, რომელი დგას აღმოსავალით კერძო იერიქოსა“.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ამისა მახლობელად დგანან მთანი იგი, რომელ არიან მცირენი ბორცუნი – გარიზინი და გებალი, რომელთა ზედა იტყოდეს წყევათა და კურთხევათა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო მთაჲ იგი დიდი გარიზინი, რომელ არს სიკიმაჲ, სამხრით კერძო დგანან, იერიქოსა მახლობელად,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ესე მთანი არიან გებალი და გარიზინი მახლობელად იერიქოსა ვითარ ორით მილიონით აღმოსავალით მიახლებულად სამხრით კერძოსა მას.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	თუალთაჲ: ეპიფანე კჳპრელისაჲ თქუმული ეპიფანე ეპისკოპოსი კოსტანტია ქალაქისაჲ, რომელ არს დედაჲ კჳპროს ჭალაკისაჲ, რომელ თქუა ათორმეტთა მათ თუალთათჳს
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ იგი თჳთ თავადი იყო წყაროჲ ცხორებისაჲ და მისრულ და დაჯდომილ იყო ჯურღუმულსა მას თანა დამაშურალი გზისაგან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ღირს-ჰყოფდა მიგებად სიტყჳსა, მოიყვანებდა გზასა მას ჭეშმარიტებისასა, რომლისათჳსცა იქმნა მოსლვაჲ იგი მისი ჴორციელად
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და თითოვეულადთა მათ ერთობითა და ნიჭსა მას უხუებით განუყოფდა, რომელ მისგან შექმნულ იყო კაცობრივი ესე ბუნებაჲ.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	აწ ერთობით ჴორცთ-შესხმითა მით ერთითა სიტყჳთა, ერთითა ნებითა აღიარებს ყოველივე უკუნისამდე და საუკუნოდ:
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	უფროჲს მიღებისა მიმსგავსებულ ხარ შენცა საქმის თანაზიართა მათ შენთა, განამრავლებ ლოცვის-ყოფითა ღმრთისა მიმართ შესაძლებელთა მათ ჩემთა, საჴმართა მათ შენთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	უკუეთუ არა მოკლებასა მას ზეთისასა რქისა მისგან, ვინაჲ-მე ვინმცა მოსცა, და მოკლებასა მას ფქვილისასა ლაგჳნისა მისგან სიგლახაკისა ვინმემცა შეუძლო უხუებად?
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ მიითხოვა პატიოსნებამან მაგან შენმან, ვითარცა წერილ არს წიგნსა ამას სიტყჳერისა მის ფიცრისა სარჩელისაჲსა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	აწ ინებჱ, რაჲთა-მცა უწყოდა სიმჴნემან მაგან შენმან, ვითარმედ რაჲ სახელ-აც თუალთა მათ ათორმეტთა ანუ თუ რომელთა ადგილთა იპოვებიან, ანუ რაჲ ძალ არს მათ შინა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ანუ ვითარ თითოვეულად ათორმეტთა მათ ნათესავთაჲ სახელები მათ ზედა წერილ არს, ანუ ვითარ გამოჩნდებოდა შემსგავსებულად ღმრთის-მსახურებისა ზრახვაჲ,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სახელებითა მით თუალთაჲთა საჴმარსა მას ერისასა გარდაიჴდიდა მღდელთ-მოძღუარი იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა დედაკაცისა მის ქურივისაჲ სიგლახაკისა მისთჳს უპოვრებისა მისისა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ ვითარცა ქურივისაჲ მის კურთხევათა მათ მიერ ელიაჲსთა აღორძინებაჲ და განმრავლებაჲ იქმნა და გარდაემატა უფროჲსღა
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სამარიტელისა მისგან დედაკაცისა გამოჩინებულსა მას წყალსა ითხოვდა უფალი, ზრახვასა დიდთა მათ ნიჭთა განცხადებულად მიჰმადლებდა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა ყოვლითა განმდიდრებულმან ვაჭარმან და ვითარცა ელია შორის განჴმელსა მას გუალვითა გარდამოსაქანელნი წყლისანი ლოცვის-ყოფითა გარდამოუტევნა
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	მოგიღებიეს მათგან გარდარეულებაჲ სიმდიდრისაჲ, ვითარცა მოგმადლა შენ უფალმან.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	აწ ვიწყო მეცა ბრძანებულთა მათ შენთაჲ გამოთქუმად, ხოლო ვევედრები პატიოსნებასა მაგას შენსა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არს პირველსა მას ოთხსა განწესებულ, რამეთუ ოთხგანსა მას განდგმულ იყვნეს თუალნი იგი, რომელ დადებულ იყო ზედა სიტყჳერსა სარჩელისასა მას ფიცარსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და თავადი ფიცარი იგი სარჩელისაჲ იყო ოთხ-კედელ, მტკაველ სიგრძოჲ და მტკაველ სივრცოჲ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და პირველსა მას იყო პირველი იგი თუალი სარდიონი და შემდგომად მისა ტბაზიონი და მერმჱ ზმური.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მეორესა მას – კარქედონი და საფირონი და იასპინი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მესამე მას ლუგჳრიონი, აკატჱ, ამეთჳსტონი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მეოთხესა მას, რომელ არს შემდგომად ყოვლისა, – იაკინთჱ, და ბჳვრილი და ფრცხილი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესე თუალნი არიან ათორმეტნი სიტყჳერსა მას და სარჩელისა ფიცარსა თითოვეულად განწესებულნი ადგილისაგან, განწესებულ და გამოქმნულ და განდგმულ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რაჟამს განაჴმიან თევზი იგი, იქმნის ფერი მისი, ვითარცა სისხლი.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ხილვითა მით მიმსგავსებითა დაედვა სახელი თევზსა მას სარდიონ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არს თავადი იგი თუალი მბრწყინვალების გამომცემელ და ძალი კურნებისაჲ აქუს,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი მკურნალთა მიიღიან და დასდვიან საკურნებელად და განაცოცხლიან მით მსივანებანი და გამოსხმული.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ცხებითა მით წყლულებანი განიკურნნიან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელთამე ჰრქვან მას მოლოქას ფერისა მისთჳს და ძალისა, რომელ აქუს მსგავსება ჭაკუნტლისა.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და თჳთ ფერი მისი არს ვითარცა მწუანვილისაჲ მის.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არს სხუაცა თუალ მსგავსი ამათსა, რომელსა ჰრქჳან სარდაკად, რომელსა ყოვლადვე აქუს სისპეტაკისა ფერი რაჲმე, ვითარცა თუალსა მას აკადსა, და იქცევის.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რაჲმე არს თავადი, ვითარ თქჳან, ბოროტ, და ერქუა მას დამამშჳდებელ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და მსგავს არს თუალი იგი, რომელ ჰრქჳან კარქიდონ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვა თუალი იგი ტბაზიონი ქალაქსა, რომელსა ჰრქჳან ტობაზჱ, ქუეყანასა მას ჰინდოეთისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა იხილეს ფერი იგი თუალისაჲ მის შუენიერი და ხილვაჲ საკჳრველი, აღიღეს და მიჰყიდეს იგი ვაჭართა ვიეთმე ალაბასტრელთა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ მახლობელ არს სოფელი იგი ალაბასტრელთაჲ ჰინდოეთსა და მიიღეს ალაბასტრელთა მათგან მცირედი რაჲმე სასყიდელი და მისცეს თუალი იგი ტბაზიონი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ალაბასტრელნი იგი მიიწინეს თებაის ქალაქად, რომელ არს ეგჳპტისაჲ, მიჰყიდეს უფროჲსის სასყიდლის უმეტჱს მისა, რომელ მიეცა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	თებაელთა მათ მიართუეს ძღუნად მეფესა, რომელ მას ჟამსა იყო ქალაქსა მას, და მან მიიღო თუალი იგი ტბაზიონი და განადგა გჳრგჳნსა თჳსსა საშუვალ შუბლსა ოდენ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და აქუს თუალსა ამას ძალი გამოცდით ესრჱთ: გლესის ზედა საგლესელსა მკურნალისასა, არა თუ მეწამულად გამოსცის წყალი ლესვასა მას მსგავსად ფერის ამის თჳსისა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და აღავსი[ს] მრავალი ჭურჭერი, რაოდენცა ჰნებავნ მკურნალსა მას, რომელი უსუამნ თუალსა მას,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს შეკრიბის ნალესავი იგი, აღწონის თუალი იგი და არა თუ დამცირდის, არამედ იგივე სწორებაჲ აქუნ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ხატი გარემო, რაოდენცა იგი არნ, იგივე აქუნ და არა დამცირდის და სარგებელ-ექმნის თუალთა სალმობიერთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ ვინმე სუას იგი, სარგებელ-ექმნის ბრუ-ქცეულთა და მწყუდნართა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	არამედ არს ფერსა მათსა განყოფანი რჩეულებისანი: რამეთუ ზმური იგი მბრწყინვალების გამომცემელ არს, ხოლო აკატჱ იგი მწუანჱ ხოლო არს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ნერონიანოსსა მას ძლიერად აქუს სიმწუანჱ თჳსი და შუენიერ არს ხილვაჲ მისი.
მან	შტ.ეპ.კვიპ	და სხუათა თქუეს: მოიღო მან ზეთი დუმენტიანონი და შთაასხა იგი ჭურჭერთა პილენძისათა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარ მიიწიის ზეთი იგი, ფრიად უმეტჱს განმწუანდის და განბრწყინდის.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რაჟამს მრავალ ჟამ დგან ზეთი იგი ჭურჭერთა მათ პილენძისათა წიდითა მით სპილენძისაჲთა, ზეთი იგი განმწუანდის და მორწყიან მით მთაჲ იგი,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო დუმენტიანონ ამისთჳს ერქუმის, რამეთუ დუმენტიანოზ იყო მეფჱ მათ ჟამთა, ძჱ ვესპასიანოსისი.
მათთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	თავისმოთნენი, მომკაულნი, მზუავნი იყვნეს მეფენი ესე ნერონ და დუმენტიანოზ, დღეთა მათთა ესრჱ შურებოდეს პოვნად თუალთა მათთჳს პატიოსანთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და იტყჳს, ვითარმედ: „ფისონ მდინარჱ მოეხუევის ქუეყანასა მას ევილათსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო წინანდელთა მათ მთხრობელთა ფრომინთა განგე მდინარჱ თქუეს, რომელი მოეხუევის ქუეყანასა მას ევილათსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ არს მახლობელად მზის დასავალსა, რამეთუ ესე არს დიდი იგი ეთიოპიაჲ და თანა-წარჰვალს ეთიოპესა და შეერთვის უკიანოსსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ თუალიცა ძოწეულის ფერი იპოვების მას შინა, რაჟამს აღძრვანი სლვათა თჳსთანი იქმნიან ადგილთა ღჳრღუაროვანთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აკჳლა თარგმანმან თუალი იგი მწუანჱ, რომელსა-იგი „შობათასა“ აკატ ერქუმის, არცა აკატ ჰრქუა მას, არცა მწუანჱ, არცა ზმურ,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო რამეთუ მეცნიერ იყო მრავალსა მას ენასა ებრაელთასა და განმარტებასა მათსა, პოვა ადგილსა ერთსა, რომელსა წერილ იყო სახელი თუალისაჲ მის ბდელიონ,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომლისათჳს სამეოც და ათთა მათ თარგმანთა თქუეს: „მიერ გამოვალს თუალი აკატი“, რომელ არს მწუანის ფერი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და აკჳლა იტყჳს: მუნ არს თუალი იგი ბდელიონი და გამოითარგმანების ბდელიონი – „საკუმეველ სულნელების“, რომელი მოაქუს მდინარესა მას ქუეყანისაგან ჰინდოეთისა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ სხუა და სხუა სოფლებ არს ჰინდოეთისაჲ და მრავალსა მას სოფლებსა ცხრანი მეფენი არიან და ესე სახელები არს სოფლებისაჲ მის და ნათესავსაჲ მათ:
მათთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აწ სხუაჲცა სახელები იცვალა მწირად მოსრულთა მათთჳს მრავალთა ადგილთაგან.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	პირველსა მას – ჰინდობენონ, ესენი თევზის მჭამელთა მათგან სოფლისა მივიდეს, სირინდიბენელნი – ესენი ქუეყანისა მისგან ევილათით მოვიდეს.
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო აწ ვთქუათ მთისა მისთჳს, სადა-იგი ზმური თუალი იპოვების: არს საბრძანებელად ჰრომელთა მეფისა მის.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ზმურიან ერქუმის სახელი მთასა მას და არს ვითარცა ჭალაკი თჳსაგან და არს პირისპირ ბერონიკესა, წარსავალსა მას ჰინდოეთისასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არს თანაშჱ ბერონიკესა, მახლობელად პილოჲს ძუალედთა მათ სახელ-დებულთა მათ ადგილთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და უპყრიეს იგი ნათესავსა მას ბლჱნიელთასა, რომელთა სხუაცა ადგილნი მრავალნი უპყრიან.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და აწ უცხო ნათესავნი წარმართთანი გამოჰკუეთენ თუალსა მას ზმურსა და მიიღიან სავაჭროდ.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	იპოვების ადგილთა მათ კარქედონელთასა, რომელ არიან ლიბიელნი, რომელსა ერქუმის აფრიკჱ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა საჴუმილი აღგზებული და მუნქუესვე დაცემული ალისა მის ზედა დებითა და ვითარცა ნაკუერცხალი თეთრ-განრეულად ჩანნ.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ხილვითა მით ესრჱ-ფერად ცნიან თუალი იგი და მივიდიან, მბრწყინვალების გამოცემითა მით პოვიან იგი.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	გარეშჱ მიაქუნ და არა სამოსელსა შიგან, ნათლისა მის მბრწყინვალებითა განშოვრებულთა ადგილთა მიიწიის მბრწყინვალებაჲ თჳსი,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო ძალი მისი არს ესე: თუალსა მას იაკინთესა რაჟამს უსუამნ თუ ვინმე საგლესელსა და თუ ვინმე სჳს ნალესავი იგი, განაღჳძის სული სამართალთა სიტყუათა მიმართ;
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ ვინმე იპყრის პირსა შინა წრფელი და სამართალი საშჯელი აღწონის, მსგავს არს ესე მცირჱდ ოდენ ნაკუარცხალსა მას, ცეცხლის-სახედ გარდამოვარდის.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ესე მსგავს ფერითა თუალთა მათ, რამეთუ მათვე ადგილთა იპოვებიან.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ შეერთვის ფისონ მდინარჱ ზღუად ადგილთა მათ ბღუარიათ კერძო, მზის დასავალით შეერთვის უკიანოზსა, რამეთუ გარემო-აც უკიანოსი ყოველთა ცის კიდეთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მზის-დასავალით კერძო შეერთვის ფისონ მდინარჱ უკიანოზსა, მახლობელად სოფელსა მას ლჳბიელთასა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ესე არს, რომელი მოეხუევის ყოველსა მას ქუეყანასა ევილათსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა ძოწეული, ბნობის ფერ შავად ჰხილავნ თუალი იგი საფირონი.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და დგანან მწყობრ საკერპოსა მას დჳონჱსესა, დაღათუ არა სარწმუნო არს, რომელსა-იგი იტყჳან, ვითარმედ სამას სამეოც და ხუთ ბათმონ არს.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ძალი თუალისაჲ მის: რაჟამს ნალესავი მისი აღ-ვინ-ადგინის და შეჰრიის სძესა, ფაქლი და მხივანებაჲ და გამოსხმული და მსივანებაჲ განკურნის.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და განშუენდიან მით, რომელთა ჰნებავნ შემკობაჲ თავთა თჳსთაჲ, ვითარცა ზღაპართა მათ შინა ითქუმის.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	არს სხუაცა თუალ უწითლეს წყალთა მათ ზღჳსათა, მომრუმჱ უფროჲს ყუავილთა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	არს სხუაცა თუალ, რომელ იპოვების ქუაბთა შინა მთათა მათ სიდესიაჲსათა, რომელ არს ფრჳგიას.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არცა სხუათა მათ თანა წინანდელთა, რომელთა-იგი მისთჳს გულს-იდგინეს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	დაღათუ ადგილნი იგი, და სადა იპოვნეს, ჩუენგან და ფარულ არიან, გულსა მოვიჴადეთ, ვითარმედ იპოვების იგი თებაისს,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რომლისათჳს თქუეს, ვითარმედ კლდენი არიან მუნ და მათ კლდეთა შინა გამოიკუეთების თუალი.და ჰრქჳან თუალსა მას ასკლეპიონ მეფისა მეგჳპტელთაჲსა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არს თუალსა მას შინა, ვითარცა ძარღუები გამოხატული, მსგავს თუალისა მის, რომელსა ჰრქჳან კერინონ და არიან ძარღუნი იგი მწუანის ფერ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ჩუენდა გულისხმის-საყოფელ, ვითარმედ ძარღუნი იგი კლდესა შინა არიან, ვინაჲ თუალი იგი გამოიკუეთების.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა გამოიკუეთის თუალი იგი კლდისა მისგან, უმეტჱს შუენიერად, ძარღუ-განრეულად ჩანნ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და წუერსა სამწერებელისა თჳსისასა ახს თმაჲ იგი დაკონვილად
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და კუართსა მას მღდელისასა და ვითარცა იპოვნეს თუალნი ესე პატიოსანნი და მბრწყინვალედ განდგმიდეს იასპინსა ამას განსაშუენებელად,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა სახელსა მას თუალთასა თუალი იგი იაკინთჱ ვერვინაჲ მოიჴსენა, რამეთუ არს იგი უსაკჳრველჱს და პატიოსან,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვჰპოვებთ ფერსა მას იაგუნდსა თუალსა შინა სიმეწამულესა და თაფლის ფერსა და მჴიის ფერსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვებიან თუალნი ესე შინაგან ადგილთა მათ წარმართთასა, რომელ არიან სკჳთელნი.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარ თქუეს წინანდელთა მათ, ვითარმედ არს სკჳთიაჲ ადგილთა მათ ჩრდილოჲთ კერძო,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	უკუეთუმცა ვის უნდა მიდგომად და შთახედვად, ვერ შესაძლებელ არს ხილვად იაკინთისა მის,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და კაცნი, რომელ მივიდიან ბრძანებითა შარავანდედთაჲთა პოვნად და მორთუმად თუალი იგი იაკინთჱ და რამეთუ ვერ შთაჴდიან სიღრმითა მით ჴევსა მას
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და შიშისათჳს ბრძანებისა მის მეფეთაჲსა დაშურებიედ პოვნად თუალისა მის,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარ თქჳან, ორბნი რომელ კლდესა მას შინა დაბუდებულ არიან, მართუეთათჳს სიმშილისათჳს ურვითა, სული ეცის მძორისაჲ მის.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	შთაჴდიან უფსკრულთა მათ, უჩინოსა მას ბნელსა და აღიხუნიან მძორნი კრავთანი მათ თავთა მათ მთათასა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა შეჭამიან ორბთა მათ მძორი იგი კრავთაჲ მათ, თუალი იგი იაკინთჱ დაშთის მუნვე ადგილუბანს მთათა მათ ზედა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ხედვედ ადგილსა მას, რომელსა შეჭამიან მძორი იგი ორბთა მათ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა აღფრინდიან და განეშოვრნიან, მაშინ მივიდიან, აღკრიბიან თუალი იგი და განწმიდიან მძორისა მისგან, რომელ აღმოიღიან ორბთა მათ,
იგინი	შტ.ეპ.კვიპ	და წარმოიღიან და მიუპყრიან შარავანდედთა, რომელთა მიუვლინებიედ იგინი.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ძალი არს მის თანა ესე: რაჟამს აღ-ვინმე-იღის თუალი იგი და დასდვის ზედა ნაკუერცხალსა, ნაკუერცხალი იგი დაშრტის და თჳთ მას არაჲ ევნის, არცაღათუ განტფის.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და არა ხოლო თუ ესე, არამედ წარ-თუ-ვინმე-ჰგრაგნოს ოლარსა, გინა რასა, და სდვას ზედა ნაკუერცხალსა, მას თავადსა ცეცხლისა მისგან აღგზებულისა არაჲ ევნის.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ფერიცა მის თანა ღჳნისაჲ და საშუვალ თუალსა მას უმეტჱს მბრწყინვალებასა გამოსცემნ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების იგი საზღვართა ლჳბიაჲსათა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ადგილთა მათ იოსიტჱსთა, რომელ არს ლჳბიაჲ, რომლისაჲ არიან ადგილნი მისნი ზღუადმდჱ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და სახელი დაედვა მას შემსგავსებულად ძალისა და შეძლებისა მისისა, რამეთუ მთრვალ-იქმნ[ნ]იან, რომელნი ჰხედვენ მას.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ძოწეული თუალი, რომლისათჳს რომელთამე თქჳან ძოწეული, იგი ბჳრჳლად ითქუმის, რამეთუ ოქროჲს ფერად მოაც გარჱმო, ვითარცა სარტყელი ძარღუად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ერქუმის ბაბილონსა და ჯურღუმულსა მას კლდისასა აქემენიდა, რამეთუ თქჳან: მამასა კჳროზ მეფისასა აქემენიოს ერქუა, ვითარცა რომელნიმე დაწერილთაგან გჳთხრობენ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ბჳვრილი თუალი არს თჳთ სპეტაკ, ვითარცა ღრუბელი, ვითარცა წყალი წმიდაჲ იქცევისად ჩანნ მას შინა და მომრუმჱ არს უფროჲს ამეთჳსტონისა თუალისა და უწმიდჱს იაკინთისა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და განმხიარულებულნი განშუენდიან მით სძალნი შარავანდედთანი და ჴელმწიფეთა და მდიდართა იქმნიან სასუმელი თუალისა მისგან ფრცხილისა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ფრცხილ ქვასა სახელ-ედვა, ვითარ იტყჳან გამომეტყუელნი, ვითარმედ ფრცხილი კაცისაჲ მსგავს არს მარმარინოჲსა და სისხლითა მით გამოუტევებნ ფერსა მწითურად.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელთამე პოვეს ქვაჲ მარმარინოჲ წმიდათა ადგილთა, ნაცილად ფრცხილ-თუალ სახელ-სდვეს მას სიწმიდისა და მგლინვარებისა მისთჳს მარმარინოჲსა.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	მე ჩემითა ამით უძლურებითა, რომელი ვპოვჱ ბუნებითისათა მათგან გამოთქუმული, გამორჩევანი და ძალნი, რომელ მათ შინა არიან და ადგილნიცა,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ვიწყო აწ გამოთქუმად, შემსგავსებულად ძალისა ჩემისა, თითოვეულად ძალი და სახჱ თუალთაჲ მათ, ვითარმედ რომელსა თუალსა რომლისა ნათესავისა სახელი დაიწერა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და განყოფაჲ გოდებათა მისთაჲ შეცთომითა მით გულის-თქუმისაჲთა და დაიწყევა იაკობისგან მამისა თჳსისა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	არს მერმჱ განმართლებაცა დიდ თუალსა მას შინა სარდიონსა, რამეთუ ნალესავითა მისითა კურნება იქმნის წყლულებათა,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა რუბენ წყლულებასა მას შეცოდებათა თჳსთასა განაცოცხლებდა, რამეთუ იოსების მიმართ, ძმისა თჳსისა, კეთილ იქმნა და განარინა იგი ძმათა მათგან მოკლვისა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არს თუალი იგი ტბაზიაონი შუენიერ და საკჳრველ ხილვითა და გარდამოატყდების მისგან მბრწყინვალებაჲ ნაკუერცხლის სახედ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და არს მოწითანჱ თუალი იგი, რომელ პოვეს ქვისმთლელთა და მიჰყიდეს ალაბასტრელთა ვაჭართა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ხოლო მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა და მღდელთმოძღუართა მათ დიდად მოშურნებითა მით და ამპარტავანებითა და შესულებითა თუალი იგი პატიოსანი
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა მეუფჱ დაიდგამს თავსა თჳსსა გჳრგჳნსა და შარავანდთა და სიქადულით აღიბეჭდვის ნიშითა მით ცხორებისაჲთა საცოდ შორის შუბლსა თჳსსა.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ქ˜ჱ არს თავ, და ეკლესიაჲ – ასო მისა და სძალ სიძისა მის დიდისაჲ, რომელი იქადაგის ყოველსა ჟამსა ნიშითა მით ჯუარისაჲთა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარ-იგი ვთქუთ, ვითარმედ რაჟამს აღიღის მკურნალმან და წყლითა უსუამნ თუალსა მას საქმარსა თჳსსა ზედა
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არა მსგავსად სიმეწამულისა მის თჳსისა გამოსცის ფერი ნალესავისა მის თჳსისა, რომლითა განაცოცხლნიან სნეულებანი, არამედ არნ სპეტაკ, ვითარცა სძჱ,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ვითარცა თუალი ტბაზიონი, რომელი გამოსცემნ გამოდინებასა თჳსსა და იგი ჰგიენ თჳსსავე მას ბუნებასა,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრეცა უფალმან ჩუენმან არა თუ ჴორციელად გამოჩინებითა მით დამცირდა რაჲმე და არცა და-რაჲ-აკლდა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და ნათლისა მიფენითა მათ ზედა და ყოველთა განათლებითა თჳთ თჳსისა მის სინათლისაგან არა დამცირდების, არცა და-რაჲ-აკლდების,
მას	შტ.ეპ.კვიპ	რომლითა სავსებაჲ იგი არავისგან დამცირდების და არცა და-რაჲ-აკლდების, არამედ ჰგიეს თჳსსავე მას სავსებასა და სხუათა აღავსებს და განანათლებს.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რომელ-იგი მზის აღმოსავალით კერძო იპოვებიან, დიდ მრუმჱ არს სიმწუანჱ იგი მათი, და რომელ-იგი დასავალით იპოვებიან მისსა, უფროჲსღა მომრუმჱ.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელი-იგი ფისონ მდინარისაგან გამოვალს, იგი ნათლითა მით აღრეულად უჩუენებნ სიმწუანესა თჳსსა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ვითარცა ჭეშმარიტი ზმური, ეგრეცა მღდელთმოძღურებაჲ იგი თითოვეულად მიხედვითა მით პირსა მათსა უჩუენებდეს საქმეთა და შრომათა სიმჴნითა მათისათა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და თუ დაშავებულ ფერითა მით ჩანედ, მოასწავებედ ფერსა ცოდვათა თჳსთასა და უკეთურებითა მოძღურებისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნანდჳლვე მღდელთმოძღუართა მიერ საცნაურ არს თუალი იგი პატიოსანი ქ˜ჱ და მღდელთა აღუღებიეს
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და აქუს იგი და მიმოდადებითა ყოველთა მიერ ღმრთეებისა მეცნიერებასა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და ამას თუალსა პატიოსანსა ყოველნი ნათესავნი დაიწერებიან და განმართლდებიან წმიდითა მით განათლებითა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ამას ყოველსა დასწერს მღდელობაჲ იგი ზედა წმიდასა მას თუალსა პატიოსანსა, რომელ არს განახლებაჲ ზეგარდამო შობითა მით ბანისაჲთა
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და წმიდითა მით განათლებითა წარადგინებს სასოვებასა კეთილსა ზიარებითა დიდსა მას ზრახვასა ღმრთისასა და ჴორცითა და სისხლითა მით ქრისტჱსითა თანა-მყოფ
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და შვილ ღმრთის და თანა-მკჳდრ ქრისტჱსა, რომელსა მას იყავნ მიწევნაჲ და მხიარულ-ყოფაჲ სასუფეველსა მას ძისა ღმრთისასა.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე განწესებასა სახისასა მას განცხადებულად გჳჩუენებს მეოთხებასა და მთავრობასა.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რომელი უფალმან ჴორცი[ე]ლად გამოჩინებითა მით გჳჩუენა ორთა თუალთაჲ ფერისა მიმსგავსებითა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	უფალი იგი შჯულისაჲ შეურაცხ-ყვეს და განიშორჱს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან მიჰბერა სული მოწაფეთა მათ თჳსთა მიმართ და ჰრქუა: „მიიღეთ სული წმიდაჲ.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ხილვაჲ თუალისაჲ მის საკჳრველისაჲ და პატიოსნისაჲ და ნათლისა გამომცემელი და ნაკუერცხალ მბრწყინვალჱ სისხლის ფერ და მბრწყინვალებათა გამოუტევებნ,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და, ვითარცა მზისთუალისაგან, გამოჰკრთებიედ მისგან მბრწყინვალებანი, რომელსა დიდებითა მით განათლებისაჲთა ვერვინ მიხედის პირსა მას მოსჱსსა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ესრევე მერმეცა წმიდაჲ იგი სული ელიაჲსი დაადგრა ელისჱს ზედა „და იხილეს იგი ძეთა მათ წწყ˜ლთასა“ დაღათუ არავის აუწყებდა,
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	განცხადებულად გამობრწყინდებოდა მათგან ნათელი მადლთა მათ სულისა წმიდისათაჲ და ჩნდეს დიდებულნი წინაშე ღმრთისა და კაცთა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და იპოვების თუალი იგი იაკინთჱ ადგილთა მათ, რომელთა ერქუმის სევერტიდა, რომელ არს მახლობელად ლჳბიელთა და მავროსიას, ბიზაკნიას და ნუმიდიას, აფრიდიაჲთ კერძო.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ღირდავე ამისა დიდსაგულისხმიერისა, რომელსა ემსგავსა ქვაჲ იგი იაკინთჱ, პოვნად ადგილთა მათ ლჳბიელთასა მახლობელად მზის აღმოსავალსა,
მის	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნათელი ძლიერებისა მის ქრისტჱსი გამოუბრწყინდა მათ და ნისლი ძალისა მის ბნელისაჲ განაოტა
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და დაბნელებულნი იგი კაცობრივითა მით საქმითა უკეთურებისაჲთა განანათლ[ნ]ა ...ბნელისა მის ზრახვისაჲ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და მოტევებაჲ ცოდვათაჲ და ღირს-გუყვნა ჩუენ დიდებასა მას და სამკჳდრებელსა სასუფეველისასა.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ითქუმის მერმჱ ქრისტე ლეკუ ლომისა, რამეთუ რაჟამს შვის ლომმან ლეკჳ იგი, სამ დღჱ მკუდრად ძენ და მესამესა დღესა აღდგის,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და ზღუასა ზედა გენესარეთს ქმნნა საღმრთოჲთ კერძონი სასწაულნი და მათ ადგილთაგან და დაბნებთა გამოაჩინნა ნათელნი იგი სოფლისანი,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ორნი იგი მჴარნი მისნი – ორნი იგი მცნებანი, და ზომნი მიმოგანბმულ – სიყუარული ქრისტესი, რომელი-იგი დაამტკიცებს ეკლესიასა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და მოტჳრთჱ, რამეთუ აქუს ვითარცა ავაზანი ზესკნელისაჲ მის შობისაჲ განახლებითა, რომელთა ჰრწამს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და აფრა მბრწყინვალჱ ამისი – სული იგი წმიდაჲ ზეცით გარდამო, რომლითა აღიბეჭდვიან,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რომელთა ჰრწამს ღმერთი; შემდგომად მას და ხარისხ რკინის – მცნებანი იგი ქრისტესნი წმიდანი, ვითარცა რკინაჲ მტკიცჱ არიან.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ჰქონან მენავენი მარჯულ და მარცხლ – წმიდანი იგი ანგელოზნი მსახურად, რომელნი-იგი მ˜ს ღუწიან და დაცვული დგას ეკლესიაჲ;
მას	შტ.ნეტ.იპ	და კიბენი მას შინა რომელი სიმაღლესა მას სრულსა მიჰყავს და მიაწევს ვითარცა სახედ სლვათა მათ ქრისტესთა, მიზიდვად მორწმუნეთა აღსავალთა მათ ზეცისათა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო აფრის განმმარტებელნი ზედა სუეტსა მას მაღალსა ქებულნი არიან დასნი იგი წინაჲსწარმეტყუელთანი
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	აწ დევნათა მათთჳს და ჭირისა მისთჳს, რომელ ყოფად არს ზედა ეკლესიათა, რამეთუ იოვანეცა იტყჳს ესრჱ
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	: „და ვიხილჱ სასწაული დიდი და საკჳრველი: დედაკაცსა ერთსა შეემოსა მზჱ და მთოვარჱ ქუეშჱ ფერჴთა მისთა და ზედა თავსა მისსა გჳრგჳნად ათორმეტნი ვარსკულავნი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ვეშაპი იგი დგა წინაშე დედაკაცისა მის, რომელი-იგი განმზადებულ არს შობად, რაჲთა რაჟამს შვეს ძჱ, შთანთქას.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მიიტაცა ძჱ იგი მისი ღმრთისა და საყდარსა მისსა.
მის	შტ.ნეტ.იპ	და სივლტოლაჲ დედაკაცისაჲ მის იყო უდაბნოდ, სადა-იგი განმზადებულ არს მისა ადგილ ღმრთისა მიერ, რაჲთა იზარდოს მუნ ათას ორას და სამეოც დღჱ“.
მან	შტ.ნეტ.იპ	„და ვითარცა იხილა ვეშაპმან მან, დევნა უყო დედაკაცსა მას, რომელმან-იგი შვა წული.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და მიეცნეს დედაკაცსა მას ორნი ფრთენი, ვითარცა ორბისა დიდისანი,
მის	შტ.ნეტ.იპ	რაჲთა განფრინდეს უდაბნოდ და რაჲთა იზარდოს მუნ ჟამ ერთ და ორ ჟამ და კერძოსა ჟამისასა პირისაგან მის გუელისა.
მან	შტ.ნეტ.იპ	და წარმოსთხია გუელმან მან პირისაგან თჳსისა წამალი ძლიერი, რაჲთამცა წარღუნა იგი.
მას	შტ.ნეტ.იპ	და შემწე-ექმნა ქუეყანაჲ დედაკაცსა მას და აღაღო პირი თჳსი და შთანთქა წყალი იგი, რომელ დასთხია ვეშაპმან მან პირისაგან თჳსისა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და განრისხნა ვეშაპი იგი დედაკაცისა მისთჳს.
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	და მივიდა და ბრძოლა უყო სხუასა ნათესავსა მისსა, რომელნი ჰყოფენ მცნებასა ღმრთისასა, და იმარხვენ წამებათა იესუჲსთა“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ დედაკაცსა მას, რომელსა შეემოსა მზჱ, განცხადებულად ეკლესიასა იტყჳს, რომელსა შეუმოსიეს სიტყუაჲ იგი მამული, რომელი მზისა უბრწყინვალეს არს.
მით	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „მთოვარჱ ქუეშჱ ფერჴთა მისთა“ – რამეთუ ზეცისაჲთა მით დიდებითა შემკულ არს.
მისსა	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „ზედა თავსა მისსა ათორმეტნი ვარსკულავნი გჳრგჳნად მოდგმულ“ – ათორმეტთა მათ მოციქულთა იტყჳს, რომელთა მიერ დამტკიცებულ არს ეკლესიაჲ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მარადის არა დასცხრების გამოშობად გულისაგან სიტყუასა მას, დაღაცათუ სოფელსა შინა ურწმუნოთაგან იდევნების.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „შვა ძჱ – იგი არს, რომელი განმზადებულ არს დამწყსად ყოველთა ნათესავთა ყრმაჲ იგი
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და სრული ქრისტე, ძჱ იგი ღმრთისაჲ, ღმერთი, რომელი კაცადცა გუეჩუენა, რომელსა ვითარცა შობითა ეკლესიაჲ ასწავებს ყოველთა ნათესავთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „მიიტაცა ძჱ იგი, მისი ღმრთისა და საყდარსა მისსა“ – რამეთუ ზეცისა მეუფე არს და არა ქუეყანისაგან ძჱ იგი მის მიერ მარადის იშუებს,
მან	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „იხილა ვეშაპმან მან და დევნა უყო დედაკაცსა მას, რომელმან შვა წული იგი, და მიეცნეს დედაკაცსა მას ორნი ფრთენი ვითარცა ორბისა დიდისანი
მის	შტ.ნეტ.იპ	და რაჲთა განფრინდეს უდაბნოდ და იზარდებოდის მუნ ჟამ ერთ და ჟამ ორ და კერძოსა ჟამისასა პირისაგან მის გუელისა“ –
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ესე არიან ათას ორას და სამეოცნი დღენი, კერძოჲ იგი შჳდეულისაჲ, რომელსა უფლებდეს მჴდომი იგი, და რომელთა დღეთა სდევნიდეს ეკლესიათა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და რომელ-იგი თქუა: „ორნი ფრთენი, ვითარცა ორბისა დიდისანი“ – ესე თავადი არს იესუ ქრისტე: ჴელთაჲ მათ, რომელ განიპყრნა ჯუარსა ზედა,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	აღიპყრ[ნ]ა ორნი იგი ფრთენი მარჯულ და მარცხლ, წოდებითა მისა ყოველთა, რომელთა ჰრწამს იგი და დაფარვითა, ვითარცა მფრინველი მართუეთა თჳსთა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ჴელითა მალაქიაჲსითა იტყჳს: „და თქუენ მოშიშთა სახელისა მისისათა გამოგიბრწყინდეს მზჱ იგი სიმართლისაჲ და კურნებაჲ ქუეშჱ ფრთეთა მისთა“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	იტყჳს თავადი უფალიცა: „რაჟამს იხილოთ ბილწი იგი უდაბნოჲსაჲ, რამეთუ ჯდეს იგი წმიდასა ადგილსა – რომელი-იგი აღმოიკითხვიდეს, გულისხმა-ყავნ მას ჟამსა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და რომელი ველსა იყოს, ნუ უკუნ-იქცევინ აღებად სამოსლისა თჳსისა; ხოლო ვაჲ მიდგომილთა და რომელნი აწოვებდენ ყრმებსა მათ დღეთა შინა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იყოს მას ჟამსა ჭირი დიდი, რომელი არა ყოფილ-არს დასაბამითგან სოფლისაჲთ, არცა ყოფად არს; და თუმცა არა შემოკლდეს დღენი იგი, არამცა განერა ყოველი კაცი.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო დანიელ იტყჳს: „და მიეცეს სასწაული საძაგელსა მას უდაბნოჲსასა ათას ორას და სამეოც დღჱ.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ნეტარ არს, რომელმან დაუთმოს და მიიწიოს დღეთა მათ ათას სამას ოც და ათხუთმეტთა“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ნეტარი იგი პავლჱ მისწერს თესალონიკელთა მიმართ: „გაუწყებ თქუენ, ძმანო, მოსლვისა მისთჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა და ჩუენსა მას მისა ერთად შეკრებასა:
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ნუვინ თქუეს შეგიტყუვებნ ნურარაჲთ, უკუეთუ არა მოვიდეს პირველ მაცთური იგი და გამოჩნდეს კაცი იგი უშჯულოვებისაჲ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	შვილი იგი წარწყმედისაჲ, მჴდომი იგი განლაღებული ყოველთა ზედა სახელდებულთა ღმრთად, გინა თუ სამსახურებელ რაჲმე,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	ვიდრე შესლვადმდე მისა და დაჯდომად ტაძარსა მას ღმრთისასა და ჩუენებად თავისა თჳსისა, ვითარცა ღმერთი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ზრახვაჲ იგი უშჯულოვებისაჲ აწვე განძლიერებულ არს, და რომელ დგას აწ, ვიდრე აღიღოს შორის.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მაშინ გამოჩნდეს უშჯულოჲ იგი, რომელი უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან განლიოს და წარწყმიდოს გამოჩინებითა მოსლვისა მისისაჲთა,
მისთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და ყოვლითა შეტყუვილითა წარწყმედისაჲთა მისთჳს, რამეთუ ჭეშმარიტებაჲ ღმრთისაჲ არა შეიწყნარჱს.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳს მოუვლინოს ღმერთმან მათ ზედა სული იგი მაცთურებისაჲ, რაჲთა ჰრწმენეს ტყუვილი იგი ცრუჲსაჲ მის,
მან	შტ.ნეტ.იპ	და ესაია იტყჳს: „მოისპენ უღმრთოჲ, რაჲთა არა იხილოს მან დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ“.
მის	შტ.ნეტ.იპ	აწ ამათთჳს, საყუარელნო, და ერთისა მის შჳდეულისაჲ ორგან განყოფისა, და ბილწისა მის უდაბნოჲსაჲ მას ჟამსა გამოჩინებულისაჲ,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ორთა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა და ქადაგთა უფლისათა თჳსთა მათ სრბათა აღსრულებისა,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და ერთბამად ყოვლისა სოფლისა აღსრულებისა მიერითგან ყოფილთაჲ მათ, რაჲ მე დაშთომილ იყოს, საყუარელნო,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	არამედ მოსლვაჲ იგი უფლისაჲ და მჴსნელისა ჩუენისა ქრისტესი, ძისა მის ღმრთისაჲ, ზეცით, რომელსა-იგი მოველით?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რომლისა წინაშე აღატყდებოდის ცეცხლი შემწუველი და საშჯელი იგი სიმართლისაჲ ყოველთა ზედა რომელთა არა ჰრწმენა მისი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ეგრჱთ იყოს მოსლვაჲ ძისა კაცისაჲ; რამეთუ სადაცა ვრდომილ იყოს მძური იგი მუნცა შეკრბეს ორბები“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო ვრდომაჲ იგი იყოს სამოთხესა მას, რომლისაგან ადამი შეიტყუვა და გამოვარდა.
მათგან	შტ.ნეტ.იპ	და მერმე იტყჳს: „წარავლინნეს ძემან კაცისამან ანგელოზნი თჳსნი და შეკრიბნეს რჩეულნი თჳსნი ოთხთა მათგან ქართა ცისათა“.
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	და დავით წინაჲსწარ გჳჩუენებს განკითხვათა მათთჳს და გამოჩინებისა მისთჳს უფლისა და იტყჳს:
მისა	შტ.ნეტ.იპ	„ცის კიდითგან არს გამოსავალი მისი და განსასუენებელი მისი ვიდრე კიდედმდე მისა; და არა არს ვინ დაეფაროს სიცხესა მისსა“ ხოლო სიცხეს აღტყინებასა მას ცეცხლისასა იტყჳს.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ესაია იტყჳს ესრე: „წარვედ, ერო ჩემო, შევედ საუნჯესა შენსა, დაემალე წუთ ერთ, ვიდრემდე წარჴდეს რისხვაჲ იგი უფლისაჲ“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და უშჯულოვებასა კაცთასა, რომელთა ჭეშმარიტებაჲ იგი უფლისაჲ სიცრუვით აქუს“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და ესაია იტყჳს: „აღდგენ მკუდარნი, აღემართნენ, რომელნი არიან სამარებსა, რამეთუ ცუარი იგი, რომელ შენგან არს, საკურნებელ არს მათა“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო უფალი იტყჳს: „მრავალთა მას დღესა ესმოდის ჴმაჲ ძისა მის ღმრთისაჲ, და რომელთა-იგი ესმოდის, ცხოვნდენ“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო იოვანე იტყჳს: „ნეტარ იყოს და წმიდა, რომელსა აქუნდეს ნაწილი აღდგომასა მას პირველსა: ესევითართა ზედა მეორჱ იგი სიკუდილი არა უფლებდეს,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ მეორჱ იგი სიკუდილი არს ალი იგი ცეცხლისაჲ“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ უფალიცა იტყჳს: „მას ჟამსა მართალნი გამობრწყინდენ, ვითარცა მზჱ სასუფეველსა ცათასა“;
მათ	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ გამოჩნდენ დიდებითა თჳსითა და წმიდათა მათ ჰრქუას: „მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და უკეთურთა მათ ჰრქუას: „წარვედით, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განმზადებულ არს მამისა ჩემისა მიერ ეშმაკისათჳს და ანგელოზთა მისთა“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და უყუარს სიცრუვჱ, რამეთუ ნაწილი მათი არს გეჰენიაჲ იგი ცეცხლისაჲ“.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ეგრეცა ესაია იტყჳს: „განვიდენ და იხილნენ ძუალნი კაცთა მათ შეცოდებულთანი რამეთუ მატლი მათი არა დასცხრეს და ცეცხლი მათი არა დაშრტეს
მას	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო პავლჱ აღდგომასა მას მართალთათჳს თესალონიკელთა მიმართ მისწერს:
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	„არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს ვითარცა სხუანი იგი, რომელთა არა აქუს სასოვებაჲ.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	უკუეთუ გრწამს ვითარმედ იესუ მოკუდა და აღდგა, ეგრეცა ღმერთმან შესუენებულნი იგი ჴელითა იესუჲსითა მოიყვანნეს მის თანა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ამას გეტყჳ თქუენ სიტყჳთა უფლისაჲთა, რამეთუ თქუენ ცხოველნი ეგე, რომელნი დაშთომილ იყვნეთ მოსლვასა მას უფლისასა, ვერ მისწუთეთ შესუენებულთა მათ,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ თავადმან უფალმან ბრძანებითა და ჴმითა ანგელოზისაჲთა და ნესტჳთა ღმრთისაჲთა გარდამოჴდეს ზეცით, და მკუდარნი იგი ქრისტეს-მიერნი აღდგენ პირველ,
მათ	შტ.ნეტ.იპ	და მერმე ჩუენ ცხოველნი ესე, რომელ დაშთომილ ვიყვნეთ ერთბამად მათ თანა, აღვიტაცნეთ ღრუბლითა შემთხუევად უფლისა ჰაერთა ზედა,
მას	შტ.ნეტ.იპ	ესე შენდა მცირედ ოდენ წარმოღებულ წმიდათაგან წიგნთა, ვითარცა სულნელთაგან ყუავილთა შექმნულსა გჳრგჳნსა ზეცისასა, მიგიპყრობ საყუარელსა მას ძმასა თეოფილეს,
მათთჳს	შტ.ნეტ.იპ	რაჲთა დაიმარხნე სარწმუნოვებით დაწერილნი ესე წინაჲსწარ უწყებითა განმზადებულთა მათთჳს დაუპრკოლებელად შენდა და ღმერთსა
მას	შტ.ნეტ.იპ	და კაცთა დაუმარხნე, მოლოდებითა სანატრელსა მას სასოვებასა და გამოჩინებასა მჴსნელისა ჩუენისა ღმრთისასა, რომელსა აღადგინნეს წმიდანი;
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ერთბამად მათ თანა იხარებდით, დიდებისა მიცემითა უფალსა იესუ ქრისტესა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	შტ.იაკ	რაჲთა მწრაფლ შეკრბენ ყოველნი მღდელთმოძღუარნი, განმგებელნი ეკლესიათანი, ქალაქსა შინა ნიკეაჲსასა, რაჲთა განაგონ შფოთი იგი და წვალებაჲ.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ იხილა შიშულობაჲ იგი ნოვესი, მამისა თჳსისაჲ და განიცინნა, რომლისათჳსცა დაიკრიბა თავსა თჳსსა ზედა წყევაჲ იგი?
მისსა	შტ.იაკ	და იყვნეს არიოსს მცბიერსა თანა შჳდნი წინამძღუარნი ბერნი ბოროტნი, რომელნი ტყუვილსა მისსა ტყუოდეს და ნებასა მისსა ეზიარნეს.
იგი	შტ.იაკ	რაჲთა შეიწყალოს არიოს და განჰჴსნეს იგი კრულებისაგან მისისა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა, მაშინ შეაგინე ცხედარი იგი, რომელსა ზედა აჰჴედო“ – უფროჲს,
მას	შტ.იაკ	ხოლო მოკლვამან მათმან დააცხრვო რისხვაჲ ღმრთისაჲ და დაეყენა სიკუდილი, ვითარცა წერილ არს წიგნსა მას ფსალმუნთასა:
მის	შტ.კრ. თქ.იპ.	წინაჲსწარმეტყუელებაჲ მის ზედა არნ, რომელი ყოფადთა საქმეთათჳს წინაჲსწარმეტყუელებნ და არა ყოფილთათჳს.
მან	შტ.იაკ	ვითარცა წერილ არს: „მოისპენ უღმრთოჲ, რაჲთა არა იხილოს მან დიდებაჲ ღმრთისაჲ“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	სამისა დღისა ძილსა მას იტყჳს, რომელ დაადგრა გულსა ქუეყანისასა, რომელი-იგი თჳთ უფალმან წამა და თქუა: ვითარცა იყო იონა მუცელსა ვეშაპისასა სამ დღჱ და სამ ღამჱ,
მას	შტ.იაკ	და გუნდი მისი მოუძლურებულ არს ბრძოლად და განბნეულ და ყოველი სიმარჯუე მათი ამაო-ქმნულ არს, ზარი განჰჴდა მას და შეეშინა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ რომელ იგი მათსაცა შემდგომად იყვნეს მოგჳთხრეს ნათესავთა, არა თუ წარსრულთა მათთჳს ხოლო მოგჳთხრეს,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	მსგავსად ქნარისა ვიეთმე აღრთულ, რომელთა აქუს უღელი იგი ვითარცა საფანდურებელი.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამისთჳსცა დასაბამითგან წინაჲსწარმეტყუელნი იგი წინაჲსწარ-მხილველ ითქუმიან, რომელთა მათ კეთილად მეტყუელთა მიერ ჩუენცა სწავლულნი გამოვიტყჳთ;
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და აწ ითქუმიან ქსელ უფლისა ვნებანი იგი რომელ ჯუარსა მას ზედა, და საგუსალ მას შინა-სულისა წმიდისა ძალი, და სავაღალწმიდაჲ იგი ჴორცი დაქუსულ სულსა მას,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	შთაჴედ ჯოჯოხეთა დიდებაჲ შენი და მხიარულებაჲ შენი; ქუეშე შენსა დალპოლვაჲ დაგირეცონ, და ნეშტი იგი შენი მატლ.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ სთქუ და არა სტყუვე, რამეთუ აღდგა ვეფხი იგი, მოვიდა ვაცი იგი თხათაჲ, სცა ვერძსა მას და შემუსრნა რქანი მისნი და დატკებნა ...
მითვე	შტ.ნეტ.იპ	რომელ-იგი ყოვლითავე არს დაძუელებულ დასაბამითი სახელი მისი, რამეთუ სახელი ესე მითვე რიცხჳთა დაჴსულ არს და სხუაჲცა მრავალი სახელი შეგუვებულად მისა იპოვების.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	წყევაჲ იგი დაემშჭუალა ძელსა მას ჯუარისასა, სამოთხჱ იგი ხარებულ არს ნეტართა წმიდათა, ხჱ იგი ცხორებისაჲ მოეცა საჭმლად მორწმუნეთა და ნებისმყოფელთა,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	საყუარელო, ნუ შთაიგდებ ცეცხლსა წიაღთა შენთა, რაჲთა არა შეიწუას სამოსელი იგი საქორწინე, არამედ შენ მარტოდ იყავ და ეკრძალე აღნათქუემსა მას შენსა წინდსა
მან	შტ.თქ.იპოლ	და თუ კეთილისა საქმისათჳს ვისმე შურდეს, მან უფროჲს და უმეტჱს დასძინენ კეთილი.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და რომელთა ცოლ ისუეს], ანუ თუ დედაკაცი ქმრის ვიდეს და ერწმუნნეს აღთქუმასა ურთიერთას, ზეცისასა მას გჳრგჳნსა ღირს-იქმნნენ;
მან	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ ესრე თქუა დედაკაცმან მან სომანიტელმან: „წინაჲსწარმეტყუელი ესე წმიდაჲ ღმრთისაჲ არს, და მარადის აქა მიმავალ-მომავალ არს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ამიერითგან მოსლვასა მას ნეტარისა მარიამისსა ეკალი იგი განიფხურა, ოფლი იგი განიჴოცა, ლეღჳ იგი დაიწყევა, მიწაჲ იგი მარილ იქმნა,
მით	შტ.თქ.იპოლ	სალმობასა შობისასა შორს არიან, და ამის სოფლისა შვილებაჲ არად მიუთუალავს და არცა ზრუნვენ საცხორებელსა მათსა, არამედ ქრისტესა ერწმუნნიან აღთქუმითა მით.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ამისთჳს, ძმანო, ვიხილეთ და გულისხმა-ვყავთ, რამეთუ დასაბამითგან ჴელითა დედაკაცისაჲთა შევიდა მტერი იგი კაცსა და მიაღსასრულადმდე იგივე გუბრძავს.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუ დაუტევო იგი და მსახურებაჲ მისი, განრისხნეს ჩემ ზედა და დაწეროს წიგნი განსატევებელი და განმჴადოს სახლით ჩემით.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ჰბრძავნ მას სული იგი უკეთური ეშმაკი, რაჲთამცა აცთუნა იგი, და რაჟამს პოვის კაცი იგი უდებად.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს იხილის კაცი იგი განკრძალულად და გულისმოდგინე არნ თაყუანის-ცემასა და ლოცვასა, გარჱ-შეიქცის მისგან, და ვერ ჰკადრის [მიახლებად] მას.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და რამეთუ არა ვიდიან ქმრის, ეხარის მათ სახელი უმეტჱს ძეთა და ასულთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რაჟამს მოკუდის კაცი, დაეფლის ქუეყანასა ბუნსა თჳსსა და ცნობაჲ მიეღის მისგან და სული იგი წმიდაჲ, რომელ არნ მის თანა, ავიდის ქრისტესა.
მისგან	შტ.თქ.იპოლ	და მოიღო სულისა მისგან მოსესისა და აღავსნა მისგან სამეუც და ათნი კაცნი და მოსეს არაჲ დააკლდა, და არცა სული იგი წმიდაჲ, რომელ მის თანა იყო, და-რაჲ-მცირდა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	რამეთუ ვიდრე არნღა სული იგი წმიდაჲ კაცისა მის თანა, ეშინინ სულსა მას უკეთურსა მიახლებად მისა.
მას	შტ.სიტ.იპ	თითოვეულად საქმჱ თანა-აქუს, ვერ შემძლებელ არს მოყუსისა მას საქმესა:
მას	შტ.სიტ.იპ	თითოვეულად თჳსსა მას ბუნებასა გამობმით არს და დგას.
მისსა	შტ.სიტ.იპ	და სიტყუასა მისსა ზე-უტჳრთავს და უპყრიეს ყოველი და ძალსა ბრძანებისა მისისასა დამოჰკიდავს.
იგი	შტ.სიტ.იპ	და ძუელი იგი ღმრთეებაჲ ჩუენთჳს ყრმა-იქმნა.
მის	შტ.სიტ.იპ	და მამა განუმზადებელისა მის სოფლისა, რამეთუ დაძუელებული ესე და მოკუდავი სოფელი – მსგავსად პირველისა მის მიწისაგანისა კაცისა.
მას	შტ.სიტ.იპ	რაჲსა-მე ჰნებავს თავისა თჳსისა დადებად უბრალოსა მას, რომელი-იგი არა თანამდებ არს სიკუდილისა?
იგი	შტ.სიტ.იპ	და უშჯულოვებათათჳს ერისათა სიკუდილი აღმაღლდა“; რომლითაცა იჴსნნა წარტყუენულნი იგი ტყუეობისაგან.
იგი	შტ.სიტ.იპ	აკურთხნა მოწაფენი იგი და წარავლინნა, რაჲთა მოიმოწაფნენ და ასწავებდენ ყოველთა წარმართთა.
მით	შტ.სიტ.იპ	და საქმითა მით სიმჴნისაჲთა მრავალთა განმათავისუფლებელსა მას უღელსა დაამორჩილებდეს,
მის	შტ.სიტ.იპ	რამეთუ მცირისა მის მიზეზისათჳს ამიერ ზეცად შეწირეს სარწმუნოვებაჲ თჳსი წმიდით საქმითურთ.
მათ	შტ.სიტ.იპ	და წინაშე ყოველთა მათ (და)სთა ანგელოზთასა და ერთა მათ ძლიერთა ჴელი უპყრას თჳსთა მათ საყუარელთა და თჳსა მიიზიდნეს და თჳსსავე მას ღმრთეებისა საყოფელსა ახაროს?
[მას	შტ.სიტ.იპ	ეგრეცა კაცნი თჳსსა [მას ღმრთეებასა, მეუფებასა გჳრგჳნოსან-გუყვნეს და სასუფეველსა მას შინა თჳსსა გუახაროს წარუ]ვალსა მას ზეცისა სიხარულსა მისსა.
მას	შტ.ფსალ	მრავლით ჟამითგან გულს-მოდგინედ ვეძიებდ თარგმანებასა ფსალმუნთასა, წიგნსა მას, რომელი დაწერა წმიდამან მამამან (ჩუენმან) ეპიფანე კჳპრელ ებისკოპოსმან,
მითვე	შტ.ფსალ	მერმე ვპოვე სომხურითა ენითა წერ[ილი] სრულიად მითვე ბერძულითა განგებითა და მითვე რიცხჳთა.
იგი	შტ.ფსალ	მეორედ თარგმანებული წინააღმდგომად გამოჩნდების, ვითარცა აკჳლაჲსი იგი და სჳმაქოსისი, და ამით არა ჯერ-არს.
მათგან	შტ.ფსალ	ხოლო მე ასერგასისთა მათგან საკითხავთა შორის შჳდნი ხოლო გამომიხუმან, რომელ არს აღმოთქუნი ოდენ სრულიად
იგი	შტ.ფსალ	რომელნი დაწერნა კალამმან ღმრთისამან დავით, სულისა მიერ წმიდისა შეთხზნა ბრაბიონი ქებისაჲ და დადვა იგი თხემსა ზედა ეკლესიისასა საძლეველად მტერისა
იგი	შტ.ფსალ	ამის წმიდისა მამისა ჩუენისა ეპიფანეს თარგმანებული ყოველსავე კეთილად და განგებულად გჳჩუენებს, თუ ვითარ არიან ზედა-დაწერილნი იგი,
მას	შტ.ფსალ	ანუ ვითარ აჴსენებს ასაფის და ძეთა კორესთასა და ედითომის და სხუათა შემასხმელთა (ანუ ოდეს და) რაჲსათჳს თქუმულ არიან ანუ რაჲ ძალი აქუს „საწნეხელთასა“ მას
მის	შტ.ფსალ	ვითარცა-იგი მოციქულთა წმიდათა უფლისა თანა ისადილეს კიდესა ტბისა მის ტიბერიისასა ასერგასის და სამითა თევზითა,
მათ	შტ.ფსალ	ესრჱვე-სახჱდ წმიდაჲ მამამთავარი ეპიფანე შესზავებს თევზთა მათ და [ა]სადილებს ყოველთა მორწმუნეთა.
იგი	შტ.ფსალ	რომელ არიან წიგნნი იგი ფსალმუნთანი პურ და მადლ საღმრთო წმიდასა შინა ეკლესიასა.
მათგან	შტ.ფსალ	ხოლო მე მსგავსად ძალისა ჩემისა მცირედნი ესე ასერგასისთა მათგან შენ მოგიძღუანენ.
მისებრ	შტ.ფსალ	თუ რაჲმე არა ჯერ-იყოს ზემომოჴსენებულისა მისებრ, დაწჳთ და მე შენდობაჲ მომმადლეთ, და ჴსენებულმცა ვარ ლოცვათა შინა შენთა, ღირსო მამაო! ამენ.
იგი	შტ.ფსალ	და დავით ნეტარებს და განსწმედს განახლებასა სულისასა, ესე იგი არს ზრახვით: „ნეტარ არს კაცი, რომელი არა მივიდა ზრახვასა უღმრთოთასა“.
მან	შტ.მოქც	და მან აუწყა პატრეაქსა.
იგი	შტ.ფსალ	დაწერეს იგი ოდენ ხოლო შიშითა შეპყრობილთა სულითა,
მის	შტ.ფსალ	ხოლო მე ესრჱთ გამორჩევით ვიცი, თუ უფროჲსად წესისათჳს შჯულისა ვჰპოვებ ძალსა ფსალმუნისასა და მის თანა ერთ საქმედ,
მის	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელ თქუა წესისათჳს შჯულისა და მერმე მის თანა ცოდვილთასა საშჯელსა და წარსაწყმედელსა.
მათ	შტ.ფსალ	ჰნატრის მათ ხოლო, რომელნი არა ეზიარნეს უშჯულოთა და უწესოთა და უღმრთოთა ზრახვასა წარმართთასა, და არცა საქმესა და გზასა ცოდვილთასა
მათ	შტ.ფსალ	მივიდეს და არაოდეს დადგეს მათ თანა ყოფად და სმენად სიტყუათა მათთა, რამეთუ არა დგან და ელინ გზასა ზედა მათ თანა ზიარებად ესე.
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს ესრჱთ: „სარწმუნო არს ღმერთი, რომლითა ვიწოდენით ჩუენ ზიარებასა მას ძისა მისისასა.
მის	შტ.ფსალ	ნეტარსა მოსეს ღმერთი ეტყჳს: „სარწმუნო ჩემდა არს და არა არს ზაკუვა მის თანა“.
მის	შტ.ფსალ	ესრეთ-ვე იტყჳს „ნეტარ არს კაციო“, მის თანა ერთად ნეტარ-ყო სიწმიდეცა დედათაჲ.
მათ	შტ.ფსალ	და ნუცა დაჯდომად მათ თანა საჯდომელსა, რომელ არიან ესევითარნი საჯდომელნი, თავნი ბოროტთანი და წარწყმედისანი, წარმართთანი და უშჯულოთანი.
მათ	შტ.ფსალ	და რომელნი ზრახვის-მოდგამ და მსახურების-მოდგამ იყვნენ მათ თანა, ესენი არიან სრულიად უშჯულონი და წარმართნი.
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო ცოდვილად მათ უწესს, რომელნი მოსისხლეთა თანა შჯულიერად იმრუშებენ
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს არა შეერთებად საქმეთა მათთა თანა, არამედ ივლტოდე უშჯულოჲსა საქმისა მათისაგან
მას	შტ.ფსალ	არამედ სიხარულითა საღმრთოჲსა შჯულისაჲთა ღამჱ და დღჱ მ˜ს მის თანა შეყოფილ და მას მეტყუელ და ნებაჲ მისი მის თანა არს,
მისა	შტ.ფსალ	და იტყჳს ესრეთ: „იყვნენ სიტყუანი შჯულისა ამისანი ყოველსა ჟამსა პირსა შენსა ზრახვად მისა, და აღდგომასა შენსა და სლვასა შენსა გზასა ზედა,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ გალობს ესრეთ მეფსალმუნე და იტყჳს: „იყოს იგი ვითარცა ხჱ დანერგული თანა-წარსადინელსა წყალთასა, რომელმან გამოსცეს ხილი მის ჟამსა თჳსსა.
მას	შტ.ფსალ	ყოველივე რაჲცა ყოს, და წარემართენ მას“, რამეთუ მსგავსად წყლისა მოჰრწყავს საღმრთოჲ სული,
მას	შტ.ფსალ	„რომელთა გწყურისო, მოვედინ ჩემდა და სუთ“ „და ექმნას წყალი, რომელი მე მივსცე მას, წყარო წყლისა ცხოველისა და უძღოდის მას ცხორებად საუკუნოდ“.
მას	შტ.ფსალ	ხოლო რომელმან სუას წყლისა მისგან, რომელი მე მივსცე მას, არღარა სწყუროდის უკუნისამდე“.
მათ	შტ.ფსალ	რომელთა ფურცელი კეთილთა მათ თჳსთაჲ სასოვებითა მათითა მარადის მწუანვილ და ფესუეან არს.
იგი	შტ.მოქც	არაჲ თუ ამის მზისა ნათლისაგან დაკლებულ იყო, ანუ აწ არს დაკლებულ მისგან, ყოველი ცასა ქუეშჱ მყოფი იხილავს და ყოველსა ჰხედავს იგი,
მისა	შტ.მოქც	დედოფალი ჩუენი, ვითარცა ბნელსა შინა მთიები რაჲ აღმოჰჴდის და ცისკარი აღიღის, და მისა შემდგომად აღმოვალნ დიდი იგი მფლობელი დღისაჲ.
მას	შტ.მოქც	და გარიზინსა, და მას ზედა არა იყო არცა ღმერთი, არცა მოსჱ, არცა ნიში მათი, არამედ კერპნი ქვისანი უსულონი.
მათ	შტ.მოქც	ხოლო ამას ქუეყანასა ქართლისასა იყვნეს ორნი მთანი და მათ ზედა ორნი კერპნი: არმაზ და ზადენ, რომელნი იყნოსდეს სულმყრალობით ათასსა სულსა ყრმისა პირმშოჲსასა.
მათა	შტ.მოქც	და შეიწირვოდა მათა ერთი სეფჱწული ცეცხლითა დაწუვად და მტუერი გარდაბნევად თავსა კერპისასა.
მათა	შტ.მოქც	და ყოველნი შეიძრნეს სივლტოლით შეწევნად მათა ხოლო შემდგომად მცირედ-რჱ მოიწია სხუაჲ ღაღადისი ნუგეშინის-ცემისაჲ ი˜ჱმით ყოველსა ქუეყანასა,
იგი	შტ.მოქც	ვითარმედ: „სპარსნი იგი არა დაპყრობად ქუეყანისა მოვიდეს, არამედ აბჯრისა და საჭურველისა წილ და საგზლისა
მის	შტ.მოქც	ესენი მის ყრმისა მოვიდეს და თავყუანის-სცეს, და ესე ყოველი ძღუენი მისა შეწირეს.
იგი	შტ.მოქც	აწ ნუ გეშინინ, ჰურიანო, მე, ჰეროდე, ვეძიებდ და არა ვპოვე ყრმაჲ იგი და არცა დედაჲ მისი, არამედ აწ წარვჰმართო მახჳლი ყოველსა წულსა ზედა ორით წლითგან და უდარესსა,
მათ	შტ.მოქც	და მოწყდეს იგიცა მათ თანა აწ გულ-დებულ იყვენით, რამეთუ უცნებით იყო ესე ყოველი“.
იგი	შტ.მოქც	ვითარმედ: „იგივე ყრმაჲ, რომლისა სპარსთა მეფენი მოსრულ იყვნეს ძღუნითა, იგი ყრმაჲ გან-სამჱ-ზრდილ არს, საზომსა ჰასაკისასა მოწევნულ არს.
მას	შტ.მოქც	წყალსა მას იორდანისასა ზაქარიაჲს ძისა განვიდოდეს ყოველნი ნათესავნი ისრაჱლისანი, და შენი მამის დედის ძმაჲ ელიოს თანავე იყო.
იგი	შტ.მოქც	აწ ესერა აღდგა კაცი ერთი, და სახელი მისი იესუ, თავით თჳსით ჰხადის ღმერთსა მამად და რეცა თუ არს იგი თჳთ ვითარცა ღმერთი,
მისსა	შტ.მოქც	მოვედით ყოველნი სიკუდილსა მისსა და აღვასრულოთ მცნებაჲ ღმრთისაჲ და მოსჱსი“.
მას	შტ.მოქც	და ესუა მას დედაჲ ტომისაგან ელი მღდელისა, და ესუა ერთი ხოლო დაჲ ელიოზს.
იგინი	შტ.მოქც	ხოლო რომელსა იგინი განიზრახვენ, ნუ შეერთვინ ცნობაჲ შენი მას ყოვლადვე, ნუ, შვილო ჩემო, რამეთუ სიტყუაჲ არს წინაჲსწარმეტყუელთაჲ და იგავი ბრძენთაჲ,
იგი	შტ.მოქც	ხოლო სამოსელი იგი ჰხუდა ამას ქუეყანასა წილით და წარმოიღო ელიოზ.
მისსა	შტ.მოქც	ხოლო დედასა მისსა, ვითარცა ესმა ჴმაჲ, ოდეს პასანიკმან ჯუარსა ზედა სამშჭუალსა დასცა კუერი მჭედლისაჲ ი˜ჱმს,
მისავე	შტ.ფსალ	ესეცა ფსალმუნი მისავე მსგავსად მიუთხრობს, დიდ არს ღმერთი და ძლიერ და მძლჱ ბრძოლათაჲ:
მისსა	შტ.ფსალ	„დიდ არს უფალი, ქებულ ფრიად ქალაქსა ღმრთისასა და მთასა წმიდასა მისსა“.
მან	შტ.მოქც	და ამას სიტყუასა ზედა შეისუენა დედაკაცმან მან, დედამან ელიოსისმან.
მას	შტ.ფსალ	აწ ესერა თქუა ჟამსა მას დიდებით უფლისაჲ და რამეთუ მისგან და მის მიერ მაღალ და მტკიცე აღეშენა ქალაქი,
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს ღმრთის მეცნიერებაჲ სარწმუნოვებით უფროჲს ყოველთა მთათა მაღალ და მთა იქმნა და დაეშენნეს ყოველნი მართალნი მას ზედა,
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ამან ელიოზ მოიღო კუართი იგი მაცხოვრისა იესუ ქრისტჱსი მცხეთად, სახლად ჩუენდა, და იხილა, რამეთუ მომკუდარ იყო დედაჲ მისი ამას სიტყუასა ზედა.
იგი	შტ.მოქც	და მოეხჳა ყელსა ძმისა თჳსისასა და მოუღო სამოსელი იგი იესუჲსი და შეიტკბო მკერდსა თჳსსა ზედა.
მის	შტ.მოქც	და მწრაფლ სულნი წარჰჴდეს სამითა ამით სიმწარითა: სიკუდილითა დედისაჲთა, და უმეტჱს ტკივილითა სიკუდილსა ზედა ქრისტჱსსა და სურვილითა მის სამოსლისაჲთა.
იგი	შტ.მოქც	და იხილა მეფემან ამაზაერ სამოსელი იგი იესუჲსი და უნდა წარღებაჲ მისი, ხოლო ზარსა მას ზედა დედაკაცისა მკუდრისა ჴელთ-გდებასა, შეშინდა და ვერ იკადრა.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ელიოზ დაჰმარხა დაჲ იგი თჳსი, და ჴელთა მისთა აქუნდა სამოსელი იგი.
იგი	შტ.მოქც	და არს ადგილი იგი, რომელი ღმერთმან იცის, და იცის დედამან ჩემმან ნინო და არა იტყჳს, რამეთუ არა ჯერ-არს სიტყუად აწ.
იგი	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელსა იტყჳს ძირმტკიცედ, ესე იგი არს შეუძრველად და უძლეველად უკუნისამდე.
იგი	შტ.მოქც	არამედ ესე ხოლო კმა-იყავნ ნინოჲს მოწაფეთათჳს და ქრისტჱს მორწმუნეთა, რამეთუ მახლობელ არს ადგილი იგი ნაძუსა მის ლიბანით მოსრულსა და მცხეთას დანერგულსა.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს განსაცდელისაგან დაიცვა იგი, რამეთუ იყოს უვნებელ ყოვლისაგან უღმრთოვებისა პირ[ი]საგან ჩრდილოჲსა.
იგიცა	შტ.მოქც	თჳნიერ ესე მესმა მამისა ჩემისაგან: „არს სხუაჲცა ძალითა შემოსილი, მრჩობლი იგიცა, ხალენი ელიაჲსი ამას ქალაქსა შინა ჴელთა ჩუენთა,
მისა	შტ.მოქც	საკურთხეველისა სიმტკიცესა ქუეშე, ქვათა შინა ულპოლველად ვიდრე ჟამადმდე მისა“,
მის	შტ.ფსალ	და წმიდათა და მართალთა ერთობით მის თანა დაცვითა ზეგარდამო სასძლოჲსაჲთა,
იგინი	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს ესრეთ: „ბანაკი ანგელოზთა უფლისათაჲ გარე-მოადგს მოშიშთა მისთა და დაიცვნეს იგინი“,
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ მრავალგზის მაბირა მე დედამან ჩემმან ნინო მამისა ჩემისა მიმართ, რაჲთა გამოვსწულილო ადგილი იგი სამოსლისაჲ მის გულითად.
მათ	შტ.ფსალ	რამეთუ რომელნი ჟამნი ნებსით შჳდთა მათ დღეთა შაბათისათა შინა იქცევინ.
მას	შტ.ფსალ	„ღმერთი ტაძარსა წმიდასა მისსა განცხადნეს ჟამსა მას, რომელსაცა შემწე-ეყოს მათ“.
მას	შტ.მოქც	მას ზედა არს ადგილი იგი, ვითარცა ადგილი იაკობისი, კიბედ ხილული და ზეცად აღწევნული ამიერითგან და უკუნისამდე, დიდება და ქება მოუკლებელ“.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან ესთენ დადვა ნაწილი ჩემ თანა და მრქუა: „აქა არსო ადგილი სამარხვოჲ მისიო, რომელსა ენანი კაცთანი არა დადუმნენ გალობად ღმრთისა მიმართ,
მას	შტ.ფსალ	ვითარცა ქალაქსა შინა ერთსა მრავალნი საყოფელნი და სახლნი აღშენებულ არიან, და მას ყოველსა ერთ ქალაქ სახელ-ედების,
მას	შტ.მოქც	ოდეს ვიხილჱ ასულმან აბიათარისმან სიდონია წმიდაჲ ნინოჲ თავსა ციხისასა პირველ მცხეთისასა, კოშკსა მას მაღალსა ბრინჯთა მათ ქუეშჱ,
იგი	შტ.მოქც	ბრატმან მეფისა საგრილთა და სასუენებელთა ჯდა, ოდეს-იგი შემუსრნა უფალმან არმაზ და სხუანი იგი კერპნი საზარელითა რისხვითა პირისა მისისაჲთა,
მას	შტ.მოქც	რომელი-იგი წინა წერილ არს ანდერძსა მას მისსა შინა, ხოლო ვიდრე რწმუნებადმდჱ დედოფლისა ნანაჲსა ქ˜ჱ ღმერთი ძედ ღმრთისა.
მისსა	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელსა იტყჳს: „ღმერთი ტაძარსა წმიდასა მისსა განცხადებულ არს ჟამსა მას, რომელსა შეეწიოს მათ“.
მისსა	შტ.მოქც	სანატრელმან წმიდამან ნინო დაყო ექუსი წელი, ვითარ-იგი თჳთ იტყჳს ყოფასა შინა მისსა, და ოდესმე შჳდნი დედანი დაგჳმოწაფნა შჯულსა მისსა,
მას	შტ.მოქც	დედოფლისა ნანაჲს ზედა აჩუენა ღმერთმან პირველად ძალი მისი მიერ მაყულოვანსა მას შინა,
იგი	შტ.ფსალ	და ესე არს უფროჲს შჳდთა მ[ათ] დღეთასა გარეგან ჟამთა მათ, ესე იგი არს უაღრეს ყოვლისა სფ˜ლისა.
იგი	შტ.მოქც	და იყო მთავარი იგი დედის ძმაჲ ნანაჲსი, დედოფლისაჲ.
მას	შტ.მოქც	მაშინ ევედრნეს დედასა ჩემსა ნინოს ნანა დედოფალი; და მეფეცა იხილვიდა მცირე-მცირედ საქმესა მას
მას	შტ.მოქც	ანუ ხარ შენ ასული არმაზისი, ანუ შვილი ზადენისი, უცხოვებით მოხუედ და შეუ[ვ]რდი, ხოლო მას ზედა-აც მოწყალებაჲ, და მიგანიჭეს ძალი კურნებისაჲ,
მით	შტ.მოქც	რაჲთა მით სცხოვნდებოდი უცხოსა ამას ქუეყანასა.
მათ	შტ.მოქც	არამედ უცხოსა მას სიტყუასა ნუ იტყჳ, ჰრომთა მათ შეცთომილთა შჯულსა, და ნუ გნებავნ ყოვლადვე აქა თქუმად,
იგი	შტ.მოქც	და ძუელნი ღმერთნი მამათა ჩუენთანი – გაცი და გა, და თავი შენი იგი იყავნ დასარწმუნოვებად კაცთა მიმართ.
მათთჳს	შტ.ფსალ	სიტყუასა ამას ეწამების, რომელი უთქუამს ქალწულთა მათთჳს იგავი, რამეთუ მათგან გუემხილა ჩუენ,
მან	შტ.მოქც	ამან მის ზედა ზღუაჲ მოადგინის და მან ამის ზედა ერთი ნუ რაჲმე მოაწიის, ვითარცა აქუს ჩუეულებაჲ სოფლის მპყრობელთა, და კმა-გეყავნ ჩემგან ბრძანებად ესე“.
იგი	შტ.ფსალ	რომელნი იყვნეს ცოფნი ქალწულნი და დაევსებოდეს სანთელნი იგი მათნი და დაშთეს კართა გარეგან ქორწილისა,
მის	შტ.მოქც	და ვედრებითა წმიდისა დედისა მისისაჲთა და მის თანა ყოველთა წმიდათაჲთა.
მისსა	შტ.მოქც	და იძრვინ ქუეყანაჲ სიმძაფრითა მისითა და რბიოდიან მეხის-ტეხანი, კუალსა მისსა ეგზებინ ცეცხლი გულისწყრომითა მისითა,
იგი	შტ.მოქც	ანუ ოდეს შეიძრის ვეშაპი იგი დიდი, რომელ არს ზღუასა შინა, და შეძრის ყოველი ქუეყანაჲ, ვიდრემდის დაირღჳან მთანი მყარნი და კლდენი;
მისა	შტ.მოქც	რამეთუ ღმერთი არს ცათა შინა და უხილავ არს თავადი იგი ყოვლისაგან დაბადებულისა, თჳნიერ მისა, რომელი-იგი მისგან გამოვიდა.
მათვე	შტ.მოქც	ესე მოივლინა ქუეყანასა ზედა ვითარცა კაცი, რომელმან ყოველივე აღასრულა, რომლისათჳსცა მოსრულ იყო, და აღჴდა მათვე სიმაღლეთა მამისა თანა.
მან	შტ.მოქც	მან მხოლომან იხილა დაუსაბამოჲ იგი, და იგი მხოლოჲ მის თანა არს, რომელი-იგი მდაბალთა ჰხედავს და მაღალნი იგი შორით იცნის.
მის	შტ.მოქც	მე ვხედავ, რამეთუ არს ამას ქალაქსა სასწაული ერთი, სამოსელი ძისა ღმრთისაჲ, და ხალენისა მის ელიაჲსისა ყოფაჲ ვიეთმე აქა თქუეს,
იგი	შტ.მოქც	და რაჲ-იგი ვაუწყე მას, ჰყოფს მას იგი, რაჲთა სულიცა თჳსი განაბრწყინვოს და ერიცა თჳსი მიაახლოს ღმერთსა“.
იგი	შტ.მოქც	მაშინ მოჰგუარეს მთავარი იგი, და წარიყვანა წმიდამან ნინო და მე და ნანა დედოფალი სამოთხესა მას შინა,
იგი	შტ.მოქც	„სადა უკუე არს დედაკაცი იგი უცხოჲ, რომელ არს დედაჲ ჩემი, და ღმერთი იგი მისი მჴსნელი ჩემი?“.
იგი	შტ.მოქც	ნაძუთა მათ ქუეშჱ, დაადგინა იგი და აღმოსავალით აღპყრობად-სცნა ჴელნი მისნი.
მათ	შტ.ფსალ	მათ იხილეს ესე და დაუკჳრდა“.
იგინი	შტ.ფსალ	„და ძრწოლამან შეიპყრნა იგინი; მუნ – სალმობაჲ, ვითარცა შობადისაჲ.
მას	შტ.მოქც	და ტიროდა სულ-თქუმითა სულისა თჳსისაჲთა წმიდაჲ ნინო და ითხოვდა ღმრთისაგან შეწევნასა კაცსა მას ზედა, და ჩუენ მის თანა, ერთ დღჱ.
იგი	შტ.მოქც	და მწრაფლ განვიდა სული იგი ბოროტი.
იგი	შტ.მოქც	და დაემოწაფა წმიდასა ნინოს იგი და ყოველი სახლი მისი, და ადიდებდა ღმერთსა, მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ა˜ნ.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს დასი წმიდათა მორწმუნეთა ღმრთისათაჲ.
იგი	შტ.მოქც	იგი ქალაქი განვიდოდეს მიგებებად მეფისა, რამეთუ პირველ ესმინა წარწყმედაჲ და მერმე მოქცევაჲ მშჳდობით.
იგინი	შტ.ფსალ	„ღმერთმან დააფუძნნა იგინი უკუნისამდე“, თავადსა უფალსა ჴმითა იტყჳს ზედა კლდესა ამას აღშენებად ეკლესიისა და „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერეოდიან“.
მას	შტ.მოქც	ხოლო ნეტარი ნინო დადგრომილ იყო ლოცვასა მწუხრისასა ჩუეულებისაებრ მაყლოვანსა მას შინა, და ჩუენ მის თანა ორმეოც და ათი სული.
იგი	შტ.მოქც	და იყო, ვითარცა შემოვიდა მეფჱ, იძრვოდა ყოველი იგი ქალაქი, და ჴმითა მაღლითა ღაღადებდა მეფჱ და იტყოდა:
იგი	შტ.მოქც	და ვითარცა ესმა, ვითარმედ აქა მაყლოვანსა შინა არს და ილოცავს, მოდრკა მეფჱ და ყოველი იგი ლაშქარი,
იგი	შტ.მოქც	ხოლო წმიდაჲ იგი ასწავებდა და აწუევდა მწრაფლ თავყუანის-ცემასა აღმოსავალით ქრისტჱსა, ძესა ღმრთისა[ჲ]სა.
მათ	შტ.ფსალ	რომელნი ტყუვილისა ღმერთთა ჰმსახურებენ ცუდად და რომელნი კერპნი, შექმნულნი მათნი, მოისრნეს და აღიჴოცნეს და წარწყმდეს მათ შორის,
იგი	შტ.ფსალ	„მოადეგით სიონსა და მოიცევით იგი და მიუთხრობდით გოდლებსა მისსა.
მისსა	შტ.ფსალ	დასხენით გულნი თქუენნი ძალსა შინა მისსა და განიყავთ გოდლები მისი!“ სიონად კუალად ღმრთის-მსახურებისა სახიერებასა უწოდს.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, ღმრთისა შეწევნითა განმტკიცნა და ანგელოზებრივი მოწესეობაჲ უჩუენა ქუეყანასა და გოდოლი სამართლისა თჳსისაჲ მცველად გარე-მოადგა თავით თჳსით,
მის	შტ.ფსალ	და ესვიდა ყოვლად წმიდითა სულითა უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტეს განცხადებასა და რომელნი მის მიერ სარგებელნი და შეძინებანი ყოფად იყვნეს სოფელსა
იგი	შტ.მოქც	მაშინ იგი გრგჳნვაჲ და ტირილი ყოვლისა მის ერისაჲ,
იგინი	შტ.ფსალ	ესე იგინი არიან, რომელნი ეკლესიათა ზედა წინამძღუარნი და მოძღუარნი, და კაცად-კაცადმან ჟამსა თჳსსა წილით იხუედრა და მიიწია.
მას	შტ.მოქც	ხოლო ნეტარი ნინო ასწავებდა დღჱ და ღამჱ ყოველსა კაცსა ჭეშმარიტსა მას გზასა სარწმუნოვებისასა.
მით	შტ.ფსალ	მთავრითა მით გონებისა ჩუენისაჲთა სულნი ჩუენნი ძლეულ იქმნიან.
იგი	შტ.ფსალ	და ვითარცა გუაქუნდა ავანდი იგი პირველი, ეგრეთვე სარწმუნოვებასა ნათესავსა ნათესავნი მიუთხრობენ, და ჴსნილნი – ქადაგებასა ყოვლისა კაცისასა.
მათ	შტ.მოქც	ხოლო მეფჱ ეტყოდა ნინოს აღშენებისათჳს ეკლესიისა, ოდეს-იგი წარემართა მეფჱ და ყოველი ერი მოწრაფებით ქ˜ანობასა, ვიდრე მღდელთა მათ მოსლვადმდჱ საბერძნეთით.
მან	შტ.მოქც	ჰრქუა მეფემან მორწმუნემან წმიდასა ნინოს: „სადა უშენო სახლი ღმერთსა?“ ხოლო ნეტარმან მან ჰრქუა: „სადაცა მეფეთა გონებაჲ მტკიცე არს“.
მას	შტ.მოქც	არამედ არა ესრჱთ, არამედ არა ვჰრიდო სამოთხესა მას სამეუფოსა და ნაძუთა სიმაღლესა და ბაბილოთა მათ ნაყოფიერებასა და ყუავილთა მათ სულნელებასა,
მას	შტ.მოქც	არამედ მას შინა აღვაშენო ტაძარი სალოცველად ჩემდა, რომელი ეგოს უკუნისამდე“.
იგი	შტ.მოქც	და მოჰკუეთეს ნაძჳ იგი და შემზადეს სუეტად და ძირთა მისთა ზედა დადვეს საფუძველი ეკლესიისაჲ.
მის	შტ.მოქც	და იყო სუეტისა მის საშინელ ხილვაჲ და საძირკუელი, რომელი ზემო წერილ არს.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ოდეს მოიწია ჟამი აღმართებად სუეტი იგი პირველ მოჴსენებული, იწყეს ხუროთა მათ აღმართებად და ვერ უძლეს.
მათ	შტ.მოქც	მაშინ შეკრბა სიმრავლჱ ურიცხჳ და მეფჱ მათ თანა.
მის	შტ.მოქც	და, რაჲთ სუეტისა მის აღმართებითა საკჳრველად ღმერთი იდიდოს და კაცნი უმეტესად დაემტკიცნენ სარწმუნოვებასა.
იგი	შტ.მოქც	და ვითარ ვერ შეუძლეს აღმართებად და უმარჯუ იქმნა საქმჱ იგი, წარვიდა მეფჱ და ყოველი ერი გულ-[გ]დებული ურვისაგან და მწუხარჱ იყვნეს ამას ზედა.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო სანატრელი იგი გოდებდა და დაადენთა ცრემლთა სუეტსა მას ზედა.
იგი	შტ.მოქც	პირველ, ოდეს ალექსანდრე მეფემან ნათესავნი იგი ლოთის შვილთანი წარიქცინა და შეჴადნა იგინი კედარსა მას ქუეყანასა,
იგი	შტ.მოქც	და შეშინდეს დედანი იგი და ივლტოდეს, და მეცა მათ თანავე,
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ნეტარი წმიდაჲ ნინო ღაღადებდა: „ნუ გეშინინ, დანო ჩემნო, მთანი იგი მუნვე ჰგიან და წყალნი იგი მუნ-ვე დიან და ერსა ყოველსა სძინავს.
იგი	შტ.მოქც	და წყალნი რომელ დაეყენნეს, დაეყენა სისხლი იგი ყრმათაჲ ეშმაკთა შეწირვისაჲ.
მას	შტ.ფსალ	და მას შინა მოიქცეს საქმედ სახიერებისა და ყოველი დიდებაჲ სოფლისაჲ შეურაცხ-ყვეს და ამაოდ შეჰრაცხეს
იგინი	შტ.მოქც	რამეთუ არიან იგინი მეოტ ამით ადგილით ძალითა მაღლისაჲთა და ჯუარითა ქრისტჱსითა.
იგი	შტ.მოქც	მოიქეცით და ილოცევდით ღმრთისა მიმართ, შვილნო!“ და მეყსეულად დასცხრეს ჴმანი იგი, და იყო არარაჲ.
იგი	შტ.ფსალ	და სიცოფე შეურაცხ-ყვეს, რამეთუ სიბრძნე იგი მათი სიცოფე არს და უმცირე.
იგი	შტ.ფსალ	და ამისთჳსცა ზედა-წერილი ამისი აღსასრულად იტყჳს, ესე იგი არს საქმეთაებრ თჳსთა აღსასრულსა მისაგებელი მათი, ესე არს პირი და ძალი ფსალმუნისაჲ.
იგი	შტ.მოქც	და ეპყრ˜თ იგი, რომელ ხარკითა აქუნდა, ჰრქჳან მას ხერკი.
მათ	შტ.ფსალ	არღარა ჰურათა ნათესავობდენ, მათ ეტყჳს ღმრთისა წინაჲსწარმეტყუელი.
მას	შტ.ფსალ	ყოველმან თესლებმან“ უწყი, რამეთუ მადლითა და სულითა მხოლოდ-შობილმან ძემან ღმრთისამან მოგუცა ჴმაჲ ძლიერად ჟამსა მას
მათგან	შტ.ფსალ	რომელთამე თარგმანთა თქუეს, ნაშობნი ქუეყანისანი ადამ და ევა იყვნესო, რამეთუ მიწისაგან შეიქმნნესო ძენი კაცთანი, რომელნი მათგან იყვნესო.
მათ	შტ.ფსალ	ამისა შემდგომად არღარა იპოვის მათ შორის უკეთური და მრუდად მავალი.
იგი	შტ.მოქც	ვითარცა ესე მესმა, მოვეგე გონებასა, შეორგულდი მე და ათნი იგი ჩემ თანა.
მან	შტ.მოქც	და გარე-მოიხილა მჴნედ მოღუაწემან მან და თქუა: „კუალად ყვესა? ვიცი, რამეთუ დიდად შჭირს“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს ზოგნი ესე ბუნებანი კაცთანი, რომელნი ჟამსა ამას ცხოველ იყვნეს.
იგი	შტ.ფსალ	და მის მიერ ზრახავს და იტყჳს: აღებულ არს იგი, ვითარცა სხუაჲ სხჳსათჳს.
მისსა	შტ.ფსალ	აღუღებიეს წინაჲსწარმეტყუელსა შემთხუევაჲ ბუნებისა ჩუენისაჲ, ვითარცა კითხვით სნეულსა ყოველსავე ნებასა მისსა და მისაგებელსა შორს მოიღებს
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო რომელნი ესვენ ძალსა თჳსსა და სიმდიდრესა თჳსსა, მათ არცა ერთი ძალი აქუს, არცა ერთი წარიტანონ დღესა საშჯელისასა.
მას	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „ძმამან ვერ იჴსნას და ვერ იჴსნას კაცმან და არა მისცეს მას ღ˜ნ საჴსარი თჳ[თ] თავისა თჳსისაჲ, არცა სასყიდელი საჴსრად სულისა თჳსისა“.
იგი	შტ.ფსალ	„შურებოდის იგი უკუნისამდე და ცხოვნდეს სრულიად და არა იხილოს მან განსახრწნელი, რაჟამს იხილოს რიცხუმან ბრძენთამან სიკუდილი“,
იგი	შტ.ფსალ	რომელსა ჟამსა ესევითარნი ვნებანი და სიკუდილნი, თუ ვითარცა იტყჳს მართალი, ძნიად განერეს, უღმრთოჲ იგი და უშჯულოჲ სადაღამე იპოვოს.
მისთჳს	შტ.ფსალ	უფალო, გევედრები შენ, მისთჳს მოიღებს ამას და იტყჳს „მრავლისათჳს წყალობისა შენისა“,
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს თუ მართალთათჳს ჭირი, გინა სიკუდილი, უღმრთონი სრულიად წარწყმედულ იპოვნენ.
მათა	შტ.ფსალ	და „უცხოთა დაუტევონ სიმდიდრე თჳსი და სამარები მათი სახლებ მათა იყოს უკუნისამდე, საყოფელი მათი თესლითი თესლადმდე“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, მომხედენ მე და მიწყალე მე და ნუ გარე მიიქცევ პირსა შენსა ჩემგან.
მათა	შტ.ფსალ	უცხოთა წარიხუნეს სიმდიდრენი მათნი, რომელსა იტყჳს საყოფლად მათა თესლითი თესლადმდჱ.
მათ	შტ.ფსალ	„კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისხმა-ყო, ჰბაძვიდა პირუტყუთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ“.
მას	შტ.ფსალ	ესე ექმნა მიზეზად უგუნურებასა, რამეთუ არა უნდა გულისხმის-ყოფად და განგონებად თჳსი პატივი და რომელი მიჰმადლა მას ღმერთმან სამთავროჲ.
მათა	შტ.ფსალ	„ესე გზისა ცხორებისა მათისაჲ მათა მიმართ“, რამეთუ გზად საქმეთა უწოდის და იქმოდის ბოროტსა და უგუნურებასა და მცნებათა გარდასლვასა.
მათ	შტ.ფსალ	რომელთა არაჲთ სარგებელ ექმნა მათ სიმდიდრე ამის სოფლისაჲ და „ვითარცა საცხოვარნი ჯოჯოხეთს მიეცნეს და სიკუდილი ჰმწყსიდა მათ“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რომელსა იტყჳს, თუ თავით თჳსით სულსა თჳსსა სატანჯველნი განუმზადნეს და ცხორებისაგან სიკუდილად მიიცვალნეს.
მათ	შტ.ფსალ	„ეუფლნენ მათ წრფელნი განთიად, შეწევნაჲ მათი განკფდეს ჯოჯოხეთს და დიდებისა მათისაგან დაეცნეს“,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ შთაუსუეს იგი წიაღთა აბრაჰამისთა და სასუფეველსა უფლებდა და მეუფებდა, ხოლო მბრძანებელი იგი მდიდარი მწარესა სატანჯველსა დაწუვად მიეცა.
მის	შტ.ფსალ	კაცად-კაცადი თჳს-თჳსად მერმე, ამისა შემდგომად ყვეს, ვედრებასა ღმრთისა შესწირვენ, რამეთუ მის მხოლოჲსაჲ არს მთავრობაჲ
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რომელსა იტყჳს გარნა ხოლო „ღმრთისაო“, რამეთუ „მან იჴსნა სული ჩემი ჴელთაგან ჯოჯოხეთისათა, რაჟამს შემიწყნარებდეს მე“.
მათა	შტ.ფსალ	ჭირისათჳს გლახაკთაჲსა იტყჳს და ჴელთაგან მძლავრთაჲსა, რომელი აღსასრულსა მათსა შემწედ მიეწიფა გლახაკთა და ლხინებად და ვრცელ-ყოფად მათა:
მისსა	შტ.ფსალ	„ნუ გეშინინ, რაჟამს განმდიდრდეს კაცი და განმრავ[ლ]დეს პატივი სახლისა მისისაჲ, რამეთუ არა სიკუდილსა მისსა წარიღოს მის თანა ყოველი,
მის	შტ.ფსალ	არცა შთაჰყვეს დიდებაჲ სახლისა მისისაჲ მის თანა“.
იგი	შტ.ფსალ	ვიდრემდე ცოცხალ-ღა იყოს მდიდარი იგი, რომელნიმე უგუნურთაგანნი ჰნატრიდიან და ჰსურინ მისთჳს,
მას	შტ.ფსალ	ხოლო რაჟამს მოკუდის, საწყალობელად ჰხადოდიან მას და გლახაკად სახელ-სდვიან მას.
მას	შტ.ფსალ	„აღგიაროს შენ, რაჟამს კეთილი უყო მას“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე სჳმაქოს შუენიერად-რე თქუა: „რაჟამს კაცისა მიერ სული კეთილი იყოს მართლ და ჭეშმარიტ, იგი არს საქებელ;
იგი	შტ.ფსალ	ხოლო რომელი ამას ხოლო ცხორებასა იშუებდეს, „შევიდეს იგი ნათესავსა მამათა მათთასა და ნათელი უკუნისამდე მან არა იხილოს“.
მისა	შტ.ფსალ	ხოლო ნათესავად იტყჳს, მიწისა ნაწილად, ხუედრად მისა იყოს, დაეყენოს ბნელი საუკუნოჲ, ნათელი მან არა იხილოს.
მათ	შტ.ფსალ	„კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისხმა-ყო, ჰბაძვიდა პირუტყუთა და მიემსგავსა მათ“.
მათ	შტ.ფსალ	ესე მიზეზი არს ბოროტის-მყოფელთა მათ, რომელთა უფროჲს ბრძანებისა ღმრთისა ჰნებვიდა თჳსი პატივი და სამთავროჲ.
მათ	შტ.ფსალ	ვითარცა დაუწერია ზედა-წერილსა, თუ „ფსალმუნი ასაფისიო“, გჳჩუენებს ამას ყოველსა წიგნსა ფსალმუნთასა, ვითარ ასაფ არს დასის თავი შემასხმელთა ერთაჲ მათ.
იგი	შტ.ფსალ	აწ ევედრების, რაჲთა აღდგეს, ესე იგი არს.
მისა	შტ.ფსალ	„ღმერთი ღმერთთაჲ უფალი იტყოდა და უწოდა ქუეყანასა მზისა აღმოსავალითგან და ვიდრე მისა დასავალადმდე“
მის	შტ.ფსალ	და რამეთუ პირველ ფსალმუნისა ყოველსა კაცსა განსწავლად მოუწოდს, მსგავსად ერთისა მის სახისა ყოველთა კიდით კიდედმდჱ ქუეყანისა მოუწოდა,
მათ	შტ.ფსალ	რამეთუ ღმრთად უწოდა მათ, რომელნი მსგავსად თჳსა მთავრად და წინამძღურად დაადგინნა.
იგი	შტ.ფსალ	იგი არს, რომელმან სიონით შუენიერებაჲ და ჰაეროვნებაჲ თჳსი გჳჩუენა
იგი	შტ.ფსალ	და რამეთუ სხუაჲ სოლომონ იტყჳს: „შუენიერ არს იგი ხილვად უფროჲს ძეთა კაცთაჲსა“, თუ „ღმერთი ჩუენი ცხადად მოვიდეს და ღმერთი ჩუენი არა დადუმნედ“.
მის	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელსა იტყჳს: „ღმერთი ჩუენი არა დადუმნეს, ცეცხლი მის წინაშე აღატყდეს და გარემოჲს მისსა ნიავ-ქარნი ფრიად“.
მისსა	შტ.ფსალ	იტყჳს დინებად წინაშე მისსა და საყდარი მისი – ვითარცა ალი ცეცხლისაჲ და ეტლისთუალნი მისნი, ვითარცა ელვანი ცეცხლისანი.
მის	შტ.ფსალ	და შჯულის-მდებელმან ნეტარმან მოსე ესრეთ ქმნა და შეკრიბნა მის თანა ჰურიანი,
მისსა	შტ.ფსალ	ესრეთვე ესაია დასაბამად წინაჲსწარმეტყუელებისა მისსა თქუა: „ისმინე, ცაო, და ყურად-იღე, ქუეყანაო, რამეთუ უფალი იტყოდა“.
მის	შტ.ფსალ	„შეკრებად მის თანა წმიდათა მისთა და რომელთა შეწირიან მსხუერპლი აღთქუმისაჲ საკურთხეველსა ზედა, უთხრეს ცათა სიმართლჱ მისი, რამეთუ ღმერთი მსაჯულ არს“.
მას	შტ.ფსალ	ვითარცა ვთქუთ პირველად, ზარსა საშჯელსა მას გჳჩუენებს და კუალად თუ აღსრულებაჲ შჯულისაჲ და საკუერთხნი საჴმარად ღმრთისა არარაჲ იყვნესო.
მათა	შტ.ფსალ	წმიდად უწოდს მოსეს და აჰრონს და ელიაზარს და ფინეეზს, რომელნი შემდგომად მათსა სიწმიდით მღდელობდეს, შეკრებად ბრძანებს მათა
იგი	შტ.ფსალ	შენ ნუ სხუად შემრაცხებ მე? აწ ჟამსა ამას იგი ვარ, რომელი ჟამსა მას ვიყავ.
მის	შტ.ფსალ	და არცა ძალი მისი წინა-დადგომად განცხადებასა სიტყჳსა ღმრთისასა, არამედ მხოლოჲსა მის განცხადებასა იგინი სივლტოლად მიიქცევიან,
იგი	შტ.ფსალ	ვითარმედ: „აწ ესერა აღვალთ იერუსალჱმდ და ძე კაცისაჲ მიეცეს ჴელთა ურჩულოთასა და ჯუარს-აცუან იგი და მოკლან და მესამესა დღესა აღდგეს“.
მათგან	შტ.ფსალ	მოიღებს ესრეთ მახარებელი და იტყჳს: „და იყო დაფარულ მათგან და არა იცოდეს, რასა ეტყოდა“,
იგი	შტ.ფსალ	და ზრახვასა დაფარულსა რომელი არავინ მთავართაგანმან ამის სოფლისათამან იცნა იგი და უკუეთუმცა ეცნა იგი, არამცა უფალი იგი დიდებისაჲ ჯუარს-ეცუა“.
იგინი	შტ.ფსალ	და რომელთა არა ჰრწამს ღმერთი, იგინი მართლითა საშჯელითა სატანჯველად განემზადებიან და მართალნი იხარებენ.
მას	შტ.ფსალ	„ხოლო ცოდვილსა მას ჰრქუა ღმერთმან: „აწ ვითარღა იტყჳ სიმართლესა ჩემთა, აღიღებ აღნათქუემთა ჩემთა პირითა შენითა,
მას	შტ.ფსალ	აწ აღრაცხენ გარდასლვანიცა შენნი: „იხილი თუ მპარავი, თანა-ურბიოდი მას და მეძავთა თანა დასდვი ნაწილი შენი;
მისებრ	შტ.ფსალ	ჯეკმა ფრიად სასტიკნი არიან – წარმდებებანი შენნი შენ თანა მიმსგავსებულად სიტყჳსა მისებრ მოციქულისა:
მისა	შტ.ფსალ	„მართალნი იხარებ[დ]ენ და მხიარულ იყვნენ წინაშე მისა, განსცხრებოდიან სიხარულით“,
მათა	შტ.ფსალ	მსგავსად ესრეთ აქადებს და კუალად კაცთ-მოყუარებითა თჳსითა გჳჩუენებს და ვითარცა ქადებით, ხადილით მოხადის მოძღურებად მათა.
მათ	შტ.ფსალ	და მუნ არს გზაჲ, სადა უჩუენო მათ მაცხოვარებაჲ ჩემი“.
მათ	შტ.ფსალ	რომელნი სიწრფოვებით ვლენან, უჩუენა მათ მაცხოვარებაჲ ღმრთისაჲ.
მას	შტ.მოქც	და დასხნა კაცნი მერუვენი დასტაგითა რუჲსაჲთა; და ჰრქჳან ადგილსა მას ნასტაგისი.
მისსა	შტ.ფსალ	არამედ მიუთხრობს ყოველსა საკჳრველებასა მისსა და განგჳსწორებს ჩუენ ამას ყოველსავე, რომელ მესმა არა თუ დიდებითა და ძალითა და სიმრთელითა ჴორცთაჲთა,
მის	შტ.ფსალ	აღსასრულისა, ფსალმუნი დავითისი, მო-რაჲ-ვიდა ნათან მის თანა, რაჟამს შევიდა დავით ბერსაბესა
მას	შტ.ფსალ	შუენიერად და სიბრძნით გჳჩუენებს ჩუენ ზედა-წერილი ფსალმუნისაჲ და სიტყუაჲცა ფსალმუნისაჲ ეწამების მას,
მისსა	შტ.ფსალ	ამისთჳს მოიღებს ეგრეთვე და იტყჳს: „აკურთხევდით ღმერთსა და უგალობდით სახელსა მისსა; და გზა-ეცით მას,
მის	შტ.ფსალ	რომელი ზის დასავალით და უფალ არს სახელი მისი და იხარებდენ მის წინაშე“.
მის	შტ.ფსალ	აწ იტყჳს გულის-თქუმათა თჳსთა და იგავობს ბაბილოვნის ტყუევობისათჳს და ერისა მის მაგიერ ცოდვათა თჳსთა აღიარებს და იგინი თჳთ თავისა თჳსისა თანა აღუხუმან
მათ	შტ.ფსალ	და მებრ დიდ-დიდთა მათ ცოდვათა და უნასთა და ძლიერთა წყლულებათა დიდსა მას წამალსა დასდებს ზედა წყლულებასა.
იგი	შტ.ფსალ	აწ დიდითა წყალობითა შენითა დასდევ ნაბრძჳლსა მას ზედა მოწყალებაჲ შენი და მყრალობაჲცა იგი ბაყლისაგან ცოდვათაჲსა განაქარვე და განსწმიდე ჩემგან
მათ	შტ.ფსალ	„წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
მით	შტ.ფსალ	და სწავლითა მით ნათლის-ღებისაჲთა და ზეგარდამო შობისაჲთა იქმნა გზაჲ მართალი და წრფელი
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რომელსა იტყჳს, რამეთუ: „ვიხილენ მტერნი ჩემნი და მაჭირ[ე]ბელნი, წარწყმედილნი, შორის განვლტოლვილნი და ყოველნი გუემანი მოწევნულნი მათ ზედა“.
მათ	შტ.ფსალ	და ვანსა და ტაძარსა სულისა წმიდისასა დაიმკჳდრეს ყოველთა მორწმუნეთა მისთა და უფალი ყოველთა თანა-მოგზაურად მათ თანა არს.
მისთჳს	შტ.ფსალ	და ყოვლისა მისთჳს წარმდებებისა მისისათჳს და ცოდვისათჳს, რომელი ვქმენ შენ თანა და გარდავჰჴედ და წინაშე შენსა ვქმენ, რომელი შემოქმედი იყავ მათი.
მას	შტ.ფსალ	ამისთჳს წინაჲსწარმეტყუელი ხილვით იტყჳს: „გზა-ეცით მას, რომელი ზის დასავალით; უფალ არს სახელი მისი“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რამეთუ ამხილა მას ნათან.
მისსა	შტ.ფსალ	აწ ესერა გამოჩნდა მზე სიმართლისაჲ და ბნელი წყუდიადისაჲ განაქარვა და ადგილსა მისსა ტაძარი თჳსი და სამკჳდრებელი განჰმზადა,
მათგან	შტ.ფსალ	განეკრძალენით მწვალებელთა მათგან, რომელნი მკჳდრად იტყჳან ბუნებასა ცოდვისასა,
მას	შტ.ფსალ	მას ჟამსა იტყჳს: „შეჰრისხენ შენ წარმართთა და წარწყმდა უღმრთოჲ.
მას	შტ.ფსალ	ესრეთვე განხრწნადნი და მახლობელნი მწუხარებისა და ტკივილისანი კაცი მას ჰბრძოდა ზრახვასა შინა ყოველსა ჟამსა უშჯულოვებისა თანა და ცოდვისა თანა.
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ კაცად-კაცადსა საქმეთაებრ თჳსთა ჭეშმარიტად მიაგებ და მოხედავ უძლურსა მას გონებასა და რომელთა შეინანონ, მიტევებასა მიჰმადლებ.
იგინი	შტ.ფსალ	და რომელნი იყვნეს სხუათაგან დაფარულ, მე იგინი განცხადებულად მიჩუენენ, რომელნი ყოფად იყვნეს მომავალთა და მერმეთა ჟამთა.
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო მათ შეჰრისხნეს უღმრთოვებასა მათსა და ეტყოდეს: „რასა იქმთ? რამეთუ ჩუენ თქუენებრნივე კაცნი ვართ;
მათა	შტ.ფსალ	თანამდებ არა იყო მათა სასოვების სისხლისა სასხურებელითა ზოპავითა, არამედ პატიჟი სიკუდილისაჲ.
იგი	შტ.ფსალ	არამედ იხილე მხოლოვებაჲ ჩემიო და განაქარვე ჩემგან იჭჳ იგი ცოდვისაჲ მის და განიშორენ პირისაგან შენისა ყოველნი ცოდვანი ჩემნიო.
იგი	შტ.ფსალ	ამას ჴელითა ეზეკიელისითა იტყოდა, იყო რა იგი ტყუეთა მათ თანა ბაბილოვნისათა: „მივსცე მათ გული ახალი და სული ახალი“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რომლითა შეძრწუნდეს და შეშფოთნეს ყოველნი მსახურებანი დევთანი.
მათა	შტ.ფსალ	ვიქმენ მეო წინამძღურად და მოძღურად მათა, რომელნი არიან შეცოდებულნიო და ჰნებვიდეს მოქცევად და სინანულად.
მათა	შტ.ფსალ	ვიქმენ მე მათა მქადაგებელ და წყალობაჲ და დიდი კაცთ-მოყუარებაჲ მიუთხრა მათ და მოვაქცინე შენდა მრავალნი უღმრთონი.
იგი	შტ.ფსალ	შეერთო ფსალმუნსა ამას ფსალმუნი იგი, რომელი უწინარეს ამისა იყო, რამეთუ მუნ იტყჳს: „არა შევიწირავ მე სახლისა შენისაგან ზუარაკთა, არცა არვისა შენისაგან ვაცთა“.
მისსა	შტ.ფსალ	ესე იქმნა მამა ობოლთა და იჴსნნა ტყუენი და სალმობიერი მძლავრობისაგან ეშმაკისა „ღმერთი ადგილსა წმიდასა მისსა“.
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ თქუა, თუ „აღდეგინ ღმერთიო“ და კუალად: „გზა ეცით მას, რომელი ზის დასავალითო“.
მის	შტ.ფსალ	ეგრე შეწირულ იყავნ მსხუერპლი ესე ჩუენი დღეს შენ წინაშე, რამეთუ არს პირი ფსალმუნისაჲ ამის მსგავს ლოცვისა მის და თხოვისა, რომელნი ბაბილოვნს ტყუე იყვნეს;
მისა	შტ.ფსალ	მისა მსგავსად იტყჳს და მიუთხრობს, რამეთუ ნეტართა სამთა ყრმათა მებრ ბუნებითა ამით თავნი თჳსნი და ლოცვანი მათნი ღმრთისა მსხუერპლად და საკუერთხად შეწირნეს.
მას	შტ.ფსალ	ჟამსა მას სთნდეს მსხუერპლი სიმართლისაჲ,
მისა	შტ.ფსალ	არა თუ პირუტყუთა შესწირვენ მისა შესაწირავად, არამედ სიმართლით პირმეტყუელნი და ცხოველნი შეწირულ იყვნენ ზედა საკურთხეველსა ღმრთისასა.
მას	შტ.ფსალ	უწყოდა საღმრთომან დავით, რამეთუ გამოცხადებელნი და დაფარულნი გამოეცხადნეს მას სიბრძნისა ღმრთისანი,
მათ	შტ.მოქც	[უბრძანებ] ქართა და ნიავთა: წარვედით ბნელთა ჩრდილოჲსათა მთათა მათ კედარისათა.
იგი	შტ.მოქც	აქა მოვიდა იგი, რომელსა თქუენ ევლტოდეთ“.
იგი	შტ.მოქც	და მეყსეულად უჩინო იქმნა ყოველი იგი სიმრავლჱ ერისაჲ, და იქმნა დაყუდება დიდ.
მათ	შტ.მოქც	და ვითარცა ცისკარი აღეღებოდა მცირედ, მიერულა დათა მათ ჩემთა, ხოლო მე მღჳძარჱ ვიყავ.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო იგი დაეცა პირსა ზედა თჳსსა.
მან	შტ.მოქც	ხოლო ჭაბუკმან მან მიყო ჴელი სუეტსა მას და უპყრა თავი და აღამაღლა და წარიღო სიმაღლესა ცათასა.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან მომიდრიკა თავი ჩემი ქუეყანად.
მას	შტ.მოქც	და მე ტირილდ ვიწყე ზარსა მას ზედა.
იგი	შტ.მოქც	და მცირედისა ჟამისა შემდგომად აღდგა ნეტარი იგი და მეცა აღმადგინა და განვეშორენით მას, ადგილსა მას.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო დედანი იგი იყვნესვე კიდე.
იგი	შტ.მოქც	და აჰა ვიხილე სუეტი იგი ცეცხლის-სახედ ჩამოვიდოდა და მოეახლა ხარისხსა მას თჳსსა.
მას	შტ.მოქც	და ვითარ დაემართა, და დადგა ზედა ხარისხსა მას ქუეყანით აღშორებულად ვითარ ათორმეტ წყრთა და ნელიად ჩამოიცვალებდა თჳსსავე მას ზედა ნაკუეთსა,
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ ხარისხად იყო ძირი იგი მისი, რომლისაგან მოკუეთილ იყო სუეტი იგი ცხოველი.
მას	შტ.მოქც	და მიხედა სამოთხესა მას, დაწყებულსა მას მისსა ეკლესიასა, რამეთუ მუნ მტკიცე იყო გონებაჲ მისი.
მას	შტ.მოქც	და იხილა მუნ ნათელი, ვითარცა ელვაჲ ზეცადმდჱ აღწევნული სამოთხესა მას შინა.
მის	შტ.მოქც	იწყო სრბად, მკჳრცხლ მოსლვად, და ყოვლისა ერისა სიმრავლჱ მის თანა.
იგი	შტ.მოქც	და ვითარცა მოვიდეს და იხილეს საკჳრველი იგი, ნათლითა მბრწყინვალჱ სუეტი იგი ჩამოვიდოდა ადგილად თჳსა, რეცა თუ დადგა ხარისხსა თჳსსა ზედა
მას	შტ.მოქც	ნეტარ მას ჟამსა, რაჲ იგი იქმნებოდა!
მას	შტ.მოქც	და იქმნებოდეს მას დღესა შინა სასწაულნი მრავალნი.
მას	შტ.მოქც	მო-ვინმე-ვიდა ჰურიაჲ, ბრმაჲ შობითგანი და მიეახლა სუეტსა მას ცხოველსა, და მუნქუესვე იქმნა იგი მხედველ და ადიდებდა ღმერთსა.
იგი	შტ.მოქც	[ბ.] ყრმაჲ ვინმე სეფჰწული იდვა რვა წლისა სნეული, წარმართი, მოიღო იგი დედამან მისმან სარწმუნოვებით,
იგი	შტ.მოქც	დადვა იგი ცხედარსა ზედა წინაშე სუეტისა მის ნათლისაჲსა და ნანდჳლვე ნათლით შემოსილისა.
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ ვიცი, ვითარმედ იგი არს ღმერთი ღმერთთაჲ, რომელსა შენ ჰმსახურებ და ჩუენ გჳქადაგებ“.
მას	შტ.მოქც	მაშინ შეახო ნეტარმან ნინო ჴელი თჳსი სუეტსა მას ცხოველსა და დასდვა ყრმასა მას ზედა და ჰრქუა: „გრწამსა იესუ ქ˜ჱ, ძე ღმრთისა ცხოველისაჲ,
მან	შტ.მოქც	და ჰრქუა ყრმამან მან: „ჰჱ, დედოფალო, მრწამს იესუ ქრისტე, მჴსნელი დაბადებულთაჲ“.
მას	შტ.მოქც	მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან ნინო: „განიკურნე ამიერითგან და ადიდებდი მას, ვისმან ძალმან განგკურნა“.
იგი	შტ.მოქც	და მწრაფლ აღდგა ყრმაჲ იგი ვითარცა უტკივნელი.
მას	შტ.მოქც	და თითოსახენი სნეულნი მოვიდოდეს და განიკურნებოდეს, ვიდრემდის მეფემან შექმნა საბურველი ძელისაჲ გარემოჲს სუეტსა მას და დაფარა ხედვისაგან
მას	შტ.მოქც	და ეგრეთ შეეხებოდეს ერნი სართულსა მას და განიკურნებოდეს მწრაფლ და ადიდებდეს ღმერთსა საკჳრველთ-მოქმედსა.
მას	შტ.მოქც	და იწყო მეფემან აღშენებად სამოთხესა მას შინა ეკლესიასა გულსმოდგინებითა და სიხარულითა დიდითა.
მის	შტ.მოქც	მე, აბიათარ, მღდელი ვიყავ წილით ხუედრებული სამღდელოსა ზედა მის წელიწდისასა, ოდეს ესე ნეტარი დედაკაცი ნინო მოვიდა მცხეთად.
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა ჩემ თანა წიგნები მოსრულ იყო ჰრომით და ეგჳპტით და ბაბილოვნით ჰურიათაჲ, მღდელთაჲ და მწიგნობართაჲ, რომელსა წერილ იყო ესრეთ,
მის	შტ.მოქც	ანუ უკუე შე-ვიდრემე-ვსცეთით ნაზარეველისა მის იესუჲს სიკუდილსა,
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ ჰხედავ პირველ, ოდეს მამათა ჩუენთა შესცოდიან ღმერთსა და ყოვლადვე დაივიწყიან იგი, მისცნის ჴელმწიფესა ძლიერსა და ტყუეობასა.
იგინი	შტ.მოქც	ხოლო ოდეს მოიქციან და ღაღად-ყვიან, მწრაფლ განარინნის იგინი ჭირისაგან.
მას	შტ.მოქც	ხოლო ვინაჲთგან ჴელნი შეასხნეს ძესა მას დედაკაცისა მწირისასა და მოკლეს, აღიღო ღმერთმან ჴელი მისი ჩუენ ზედა,
იგი	შტ.მოქც	საგონებელ მიჩს, ვითარმედ ზეცით იყო კაცი იგი“.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო მე, ვითარცა მესმა ესე, ვიწყე კითხვად დედაკაცისა მის ნინოჲსა ქრისტესთჳს, თუ ვინაჲ იყო იგი, ანუ რომლისა მიზეზისათჳს იქმნა ღმერთი კაც.
მან	შტ.მოქც	მაშინ ნეტარმან მან აღაღო პირი თჳსი, ვითარცა ჯურღუმულმან აღმომდინარემან და ვითარცა წყარომან დაუწყუედელმან.
იგი	შტ.მოქც	და მეორედ მოსლვაჲ მისი საშინელებით, და ჭეშმარიტად იგი არს მოლოდებაჲ წარმართთაჲ.
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა მე [და] ასული ჩემი ღირს ვიქმნენით საპკურებელსა და განსაწმედელსა ცოდვათასა,
მას	შტ.მოქც	ემბაზსა, წყალსა მას წმიდასა, რომელსაცა ინატრიდა დავით წინაჲსწარმეტყუელი და ვერ ეწიფა.
მის	შტ.მოქც	და ღირს ვიქმენ ზიარებად ჭეშმარიტსა ჴორცსა და სისხლსა კრავისა მის ღმრთისასა სოფლისა ცოდვათათჳს შეწირულისა, რომლისა ტკბილ არს მისი გემოჲს-ხილვაჲ
მას	შტ.მოქც	და ერქუა ადგილსა მას მთავართა სანათლოჲ.
იგი	შტ.მოქც	და ფრიად დიდებულ იყო ადგილი იგი დღეთა ჩუენთა, რამეთუ დგა იგი ველსა თჳნიერ ნაშენებსა.
მათ	შტ.მოქც	და მათ დღეთა შემეშურვნეს ფრიად ჰურიანი მცხეთელნი ჩემ ზედა და დასცეს ხჱ იგი კილამოჲ, რომელი დგა კარსა ზედა ბაგინისასა,
მას	შტ.მოქც	რომელი განაშუენებდა ადგილსა მას, რამეთუ გარდაერთხნეს რტონი მისნი ყოველსა მას სტოვასა ბაგინისასა და იწყეს სადაჲთვე წარსლვად თჳნიერ ხოლო ბარაბეანთასა,
მისსა	შტ.ფსალ	„უკუეთუ თანა-ვეზიარნეთ სიკუდილსა მისსა, ესრეთ ვიყვნეთ აღდგომასაცა მას, და კუალად თუ მოვსწყდეთ მის თანა, მის თანაცა ვცხოვნდეთ“.
მათ	შტ.მოქც	და მათ დღეთა შინა მოიწია წიგნები ჰრომით წმიდისა პატრეაქისაჲ ნეტარისა ნინოჲსა და მირეან მეფისა და ყოვლისა ერისა ქართველისა.
იგინი	შტ.მოქც	და ჰქონდა წიგნი ბრაჯთა მეფისაჲ ნეტარისა ნინოჲსა, რამეთუ მოენათლნეს იგინი მამასა მისსა ზაბილოვნს.
მას	შტ.მოქც	და ესე ყოველი მისმენილ იყო მათა იჱ˜მით, ჰრომით, კოსტანტინეპოვლით, ვითარმედ ქუეყანასა მას ჩრდილოჲსასა მიფენილ არს მზჱ იგი სიმართლისაჲ,
მას	შტ.ფსალ	არამედ მომავალსაცა მას მერმესა სოფელსა საშინელი ყოველთა საშჯელი აჩუენა კაცთა და კაცად-კაცადმან საქმეთაებრ თჳსთა სასყიდელი მოიღოს.
იგი	შტ.მოქც	რაჲთამცა ეუწყნეს საქმენი იგი და სასწაულნი და სუეტისაჲ მის და მაყულოვანისაჲ მის საკჳრველებანი
იგი	შტ.მოქც	და ძალი იგი კურნებათაჲ, რომელი იხილა მთავარდიაკონმან და განკჳრვებით ადიდებდა ღმერთსა.
იგი	შტ.მოქც	და იყო რაჟამს მოეკუეთა ხჱ იგი პატიოსნისა და ძლევის-მყოფელისა პატიოსნისა ჯუარისაჲ,
იგი	შტ.მოქც	და მოაქუნდა იგი ათსა ათეულსა კაცსა ზჱ-ზჱ რტოჲთურთ, და ფურცლით შემოაქუნდა ქალაქად.
მას	შტ.მოქც	და მისტყდებოდა ერი იგი მწუანისფერობასა მას და ფურცლიანობასა დღეთა ზაფხულის პირისათა,
იგი	შტ.მოქც	ოდეს სხუაჲ ყოველი ხჱ ჴმელ იყო, ხოლო იგი ყოვლადვე ფურცელ-დაუცჳვნებელ და სულჰამო და ხედვად შუენიერ იყო.
მისთჳს	შტ.მოქც	და იყო ხილვაჲ მისი შუენიერ და სულჰამო, ვითარცა სმენით ვიცით ხისა მისთჳს ალვისა.
იგი	შტ.მოქც	და დაადგრა დღჱ იგი ოც და ათჩჳდმეტ დღჱდმდჱ, და არა შეიცვალა ფურცელი მისი, ვითარცა ძირსა ზედა მდგომარისაჲ თავსა წყაროჲსასა,
მის	შტ.მოქც	მაშინ თთუესა მაისსა ერთსა შეიქმნნეს ჯუარნი ესე და შჳდსა მის თჳსასა აღემართნეს ჴელის დადებითა მეფისაჲთა,
იგი	შტ.მოქც	სიხარულითა და დიდითა წადიერებითა ყოვლისა ქალაქისაჲთა, იყვნეს რაჲ ყოველნი იგი ეკლესიასა შინა.
მათ	შტ.მოქც	და იხილეს სიმრავლემან ქალაქისამან ბნელთა მათ ღამეთა,
იგი	შტ.მოქც	და განთიად, რიჟურაჟუს ოდენ, გამოვიდის მისგან ორი ვარსკულავი: ერთი იგი წარვიდის აღმოსავალით, და ერთი დასავალით,
იგი	შტ.მოქც	და იგი თავადი ეგრევე დგან მბრწყინვალედ, და ნელიად-ნელიად განდგის მიერ კერძო არაგუსა
მას	შტ.მოქც	და დადგის ბორცუსა ზედა კლდისასა, ზემო კერძო, ახლოს წყაროსა მას, რომელი-იგი აღმოადინეს ცრემლთა წმიდისა ნინოჲსთა, და მუნით აღმაღლდის ზეცად.
მან	შტ.მოქც	ხოლო წმიდამან მან ჰრქუა მეფესა და ყოველსა ერსა:
იგი	შტ.მოქც	და ოდეს მთიებნი იგი გამობრწყინდენ, იხილონ, თუ სადა დადგენ და მუნცა აღჰმართენით ორნი ესე ჯუარნი საცოდ ყოველთა ქ˜ესიანეთა და დასამჴობელად მტერისა“.
იგი	შტ.მოქც	ხვალის დღჱ მოვიდეს დასავალითნი იგი, რომელნი-იგი დგეს მთათა ზედა, რომელ არს მთაჲ ქუაბთა-თავისაჲ,
იგი	შტ.მოქც	და უთხრეს მეფესა, ვითარმედ დაადგრა ვარსკულავი იგი მთათა თხოთისათა და შთავიდა ერგჳს[!] კასპისასა და დაადგრა ადგილსა ერთსა და ნელად უჩინო იქმნა.
იგი	შტ.მოქც	ეგრევე მოვიდეს აღმოსავალით და თქუეს: „ვიხილეთ ვარსკულავი იგი აქაჲთ მომავალი და დაადგრა დაბასა ბოდს კახეთისა ქუეყანასა“.
მისსა	შტ.ფსალ	ბარუქ იტყჳს: „ღმერთი – ადგილსა წმიდასა მისსა“, რაჲთა არავინ ჰგონებდეს ბუნებასა ღმრთეებისასა ადგილითი ადგილად შეცვალებისა შემწყნარებელად;
მისსა	შტ.ფსალ	არამედ ესე ყოველი სიტყუაჲ მოღუაწედ გამოჩინებასა მისსა განცხადებულად გჳჩუენებს,
იგი	შტ.მოქც	„და ერთი იგი მიეც სალომეს უჟარმელსა, ჭეშმარიტსა მჴევალსა ქრისტესსა, და აღჰმართოს იგი უჟარმას ქალაქსა.
იგი	შტ.მოქც	დაბაჲ კულა ბოდისი თჳთ ვიხილოთ სათნოჲ იგი ადგილი ღმრთისაჲ“.
მას	შტ.მოქც	და მივედით ბორცუსა მას ქუეშე, წყაროსა მას ზედა და ვათიეთ ღამჱ და ვილოცევდით ღმრთისა მიმართ.
მას	შტ.მოქც	ხოლო ნეტარი წმიდაჲ ნინო ცრემლითა განჰზავებდა წყაროსა მას და იქმნებოდეს კურნებანი და სასწაულნი დიდ-დიდნი.
მას	შტ.მოქც	და ხვალის დღჱ აღვედით კლდესა მას ზედა.
მათ	შტ.მოქც	და მივიდა ნეტარი ნინო და დავარდა ქვათა მათ ზედა ბორცჳსათა,
იგი	შტ.მოქც	და ტიროდა იგი და მეფჱ და ყოველნი მთავარნი და ყოველი იგი სიმრავლჱ ერისაჲ, მამათაჲ და დედათაჲ,
იგი	შტ.მოქც	და მუნ აღჰმართეს ჯუარი იგი დიდებული მეფეთა.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო დედანი იგი მთავარნი არასადა განეშორებოდეს წმიდასა ეკლესიასა და სუეტსა ნათლისასა და ჯუარსა ცხოველსა,
მათ	შტ.მოქც	რამეთუ ჰხედვიდეს სასწაულთა მათ უზომოთა და კურნებათა მიუთხრობელთა.
მათ	შტ.მოქც	მაშინ დაუტევა წმიდამან ნინო მცხეთაჲ ქალაქი და წარვიდა მთეულთა ხარებად პირუტყუთ-სახეთა მათ კაცთა და შემუსრვად კერპთა მა[თ].
იგი	შტ.მოქც	ხოლო აქა შინა დაუტევა აბიათარ, ჰურია-ყოფილი იგი მღდელი, რომელი იყო მეორჱ პავლჰ,
მისსა	შტ.მოქც	რომელი არა დასცხრებოდა ღამჱ და დღჰ ქადაგებასა ქრისტესსა, დიდებასა მისსა, ვიდრემდის სივლტოლად იწყეს ჰურიათა.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ბაგინისათჳს [ა]იძულებდა მეფესა, რაჲთა არა შეძრან ნაშენები იგი მისი, არამედ რაჲთა შესძინოს აღშენებაჲ.
მის	შტ.მოქც	რამეთუ ვიდრე არღა გამოჩინებულ იყო ახალი მადლი ქუეყანასა ამას, მუნ შინა იყო დიდებული სახელი საუკუნოჲსაჲ მის ღმრთისაჲ.
მისა	შტ.მოქც	ბ~. და შემდგომად მისა დადგა ფარნავაზ.
მისა	შტ.მოქც	გ~. და შემდგომად მისა დადგა მეფედ საურმაგ.
იგი	შტ.ფსალ	„და რომელთა უყუარს [ღმერთი, – იტყჳს] საღმრთოჲ იგი პავლე მოციქული – ყოველივე კეთილად წარემართების მათ“.
მისა	შტ.მოქც	დ~. და მისა შემდგომად მეფობდა მირვან.
მას	შტ.ფსალ	ამისთჳს იტყჳს ნეტარი დავით: „ყოველივე, რაჲცა ყოს, და წარემართენ მას“, რამეთუ უფალი არს წარმართება სლვათა და გზათა მათთა და იგინი ჰნებვენ ფრიად.
იგიღა	შტ.ფსალ	არამედ ვიდრე იგიღა უღმრთოვებითა და ურჩულოვებითა დაფლულნი, ვითარცა სამარესა შინა, ისხნეს, ესევითარნი იგი იჴსნნა და განათავისუფლნა.
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს ესრეთ: „ყოველივე, რაჲცა ყოს, და წარემართენ მას“, რამეთუ უწყით, ვითარმედ არარაჲ არს წინააღმდგომ საღმრთოსა შჯულსა.
მათთჳს	შტ.ფსალ	აწ ვთქუათ შემთხუევაჲ მათთჳს, რომელნი ყოვლად უღმრთო არიან და არა არიან მსგავს მათა.
მათთჳს	შტ.ფსალ	– მრჩობლ იტყჳს სიტყუასა და უაღრესსა სატანჯველსა ბოროტსა მათთჳს – „არამედ ვითარცა მტუერი, რომელ აგავის ქარმან პირისაგან ქუეყანისა“.
მას	შტ.ფსალ	და ღმრთისმოყუარებასა და ოქროჲსმოყუარებასა თანად და ქრისტესმოყუარებასა ამის სოფლისასა და მერმისასა მას.
მათგან	შტ.მოქც	და რაჲ-იგი უნდა ქრისტესა მათგან, მათ აღასრულეს: ჯუარს აცუეს და სამოსელსა მისსა ზედა წილ-ითხინეს.
იგი	შტ.მოქც	და წილით ჰხუდა ჩრდილოთა, მცხეთელთა, კუართი იგი უფლისა იესუჲსი, და დაჰფლეს მათ დამბადებელი თჳსი და დაჰკრძალეს საფლავი.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო იგი აღდგა, ვითარცა თქუა პირველ, და ტილონი იგი, ოდეს განთენა, ისხნეს საფლავსა შინა.
მას	შტ.ფსალ	ესე სჳმაქოს შუენიერადრე თქუა: „ღმერთო, გამოსლვასა შენსა წინაშე ერისა შენისასა და დამკჳდრებასა შენსა უდაბნოს ქუეყანაჲ შეიძრა და სასტიკებითა შენითა მას ჟამსა ცანი წთოდეს“.
მათთჳს	შტ.ფსალ	რამეთუ არა თუ მხილებაჲ რაჲმე საჴმარ არს მათთჳს და საშჯელი მიწევნად მათ ზედა,
იგი	შტ.მოქც	და ესე ყოველი წარმოიცადა პილატჱ და მოვიდა საფლავად იგი და ცოლი მისი და ტილონი იგი პოვნეს, და მოიხუნა იგინი ცოლმან პილატესმან.
იგინი	შტ.მოქც	ხოლო შემდგომად ჟამთა მრავალთა მოვიდეს იგინი ჴელთა ლუკა მახარებელისათა და დასხნა იგინი მან, სადაცა თჳთ იცის.
მათ	შტ.ფსალ	არამედ პატიჟი და სატანჯველი განმზადებული ელის მათ, ვითარცა სამარის მძარცუველთა და კაცის-მკლველთა;
მათ	შტ.ფსალ	არა თუ მოიყვანებენ მათ ადგილსა საშჯელისასა მხილებად მათდა და დასაშჯელად,
მას	შტ.მოქც	მაშინ მივეც კურთხევაჲ უფალსა ღმერთსა და მადლი დედოფალსა მას ჩემსა ამას ყოველსა ზედა თხ[რ]ობასა.
იგი	შტ.მოქც	და კუალად ვჰკითხე, ვითარმედ: „სადა არს ჩრდილოჲსა იგი ქუეყანაჲ, ანუ სადაჲ არს სამოსელი იგი უფლისა ჩუენისაჲ?“
მათ	შტ.ფსალ	არავინ ჰმარხავს მათ საშჯელისათჳს, არამედ ადრე-ადრე პატიჟსა მიიღებენ, და ბოროტნი გონებითა და მწვალებელნი უწესოდ მეტყუელნი – საიდუმლოსა.
იგინი	შტ.ფსალ	ესრეთვე განეშორნენ იგინი და [ა]რა შეერთნენ კრებულსა თანა და ზრახვისა მართალთაჲსა,
მათ	შტ.მოქც	მათ დღეთა შინა მო-ვინმე-ვიდა დედაკაცი ეფესელი თავყუანის-ცემად წმიდასა ადგომასა და ჰკითხვიდა მიაფორი დედაკაცსა მას, თუ:
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან ჰრქუა: „მე ვარ მჴევალი მათი და მახლობელი განზრახვასა მათსა ყოველსა, და დიდი წადიერებაჲ აქუს ჰრომთა ქრისტჱს მიმართ შჯულისათჳს და ნათლის-ღებისა“.
მის	შტ.მოქც	ხოლო მე ვარქუ მიაფორსა: „წარმავლინე და წარვიდე წინაშე ჰელენე დედოფლისა, ნუუკუე მიმიახლოს სიტყჳს-გებად მის წინაშე ქრისტჱსთჳს“.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან მიწოდა, წმიდამან მამამან ჩემმან პატრეაქმან, ძმამან დედისა ჩემისამან, და დამადგინა აღსავალსა საკურთხეველისასა და დამასხნა ჴელნი მისნი მჴართა ჩემთა.
მის	შტ.ფსალ	მის თანავე შეაერთა სიტყუაჲ სჳმაქოს.
მათ	შტ.მოქც	სადაცა შენ სათნო-იყო სრბაჲ მისი ექმენ ქ˜ჱ ამას გზა, მოგზაურ, ნავთ-სადგურ, მოძღუარ, ენა მეცნიერების, ვითარცა-იგი წინათა მათ მოშიშთა სახელისა შენისათა“.
მასვე	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „პირისაგან ღმრთისა სინაჲსა, წინაშე პირსა ღმრთისა ისრაჱლისასა“, რამეთუ რომელი იყო სინას, მასვე იტყჳს ღმერთი მამათაჲ პირველთა მათ ჟამთა,
იგი	შტ.ფსალ	და სიხარულით ნებსით ჩუენით მიმიყვანებს შჯულსა უფლისასა სიტყუად ესრეთ: „არამედ შჯულსა უფლისასა არს ნებაჲ მისი, შჯულსა მისსა ზრახავნ იგი დღჱ და ღამჱ“.
მის	შტ.მოქც	და წარვემართე დედაკაცისა მის თანა.
მისგან	შტ.ფსალ	უწყისო ყოველთა მეცნიერმან ყოველივე, რამეთუ არა დაეფარვის მისგან, და უწინარეს მოსლვისა მისისა საშჯელა იცის მართალი საშჯელი.
მისა	შტ.მოქც	და ოდეს მივედით სახიდ მისა, მუნ ვპოვეთ დედუფალი ვინმე მეფეთა [ე]ვადაგი, სახელით რიფსიმე, რომელი ელოდა იჱ˜მით ნათლის-ღებასა და ქრისტეს აღსაარებისათჳს სუროდა.
მან	შტ.მოქც	მაშინ მიმცა მე ჴელთა მისთა დედაკაცმან მან, და მივეც მას ნათელი ჴელსა ქუეშე ჩემსა, მას და ორმეოცსა სულსა მის თანა სახლისა მისისათა.
მისა	შტ.მოქც	და წარვედით სახიდ მისა და ვიყვენით მუნ ორ წელ.
მან	შტ.მოქც	მაშინ მოხედა უფალმან საბერძნეთსა და ჰრწმენა მეათესა კოსტანტინეს, და ქრისტე აღიარა მან და დედამან მისმან და ყოველმან პალატმან მათმან
მისა	შტ.ფსალ	და არა თუ მოწამებაჲ და არცა მხილებაჲ რაჲ საჴმარ არს მისა, არამედ კაცად-კაცადსა საქმეთაებრ თჳსთა ღირსად მიეგების: მჴნეთა და წმიდათა თჳსთა გჳრგჳნოსან-ჰყოფს,
მას	შტ.ფსალ	მას ჟამსა წარწყმდეს გზაჲ უღმრთოთაჲ მსგავსად საქმეთა მათთაებრ სლვათა მათთაჲსა,
მას	შტ.მოქც	და გამოვედით არეთა სომხითისათა, სამოთხესა მას თრდატ მეფისასა.
იგინი	შტ.მოქც	იგინი მოიკლნეს მუნ თთუესა პირველსა, ოცდაათსა, დღესა პარასკევსა.
იგი	შტ.ფსალ	და რომელნიმე აღდგომასა საშჯელისასა სატანჯველად, ესე იგი არს, უკუდავად ცხოვნდენ, არამედ ესრეთ ცხოვნდენ, ვითარცა ცეცხლისაგან“,
მას	შტ.მოქც	ხოლო მე დავშთი ეკალთა შინა ვარდისათა, რამეთუ ვარდი და ნუში ყუავოდა მას ჟამსა.
მათ	შტ.მოქც	და ოდეს-იგი აღმოჰვიდოდეს სულნი წმიდათა მათ, ვიხილე ზეცით სამოსლის მსგავსად ჩამომავალი დიაკონი ოლარითა ნათლისაჲთა.
მის	შტ.მოქც	და მის თანა სიმრავლჱ ერთა ცისათაჲ.
იგი	შტ.მოქც	და შეიერთნეს წმიდანი იგი სულნი ერთა მათ ზეცისათა და დიდებით აღმაღლდეს ცად.
მისა	შტ.ფსალ	და წარმართთა მისა მიმართ სარწმუნოვებისათჳს წინაჲსწარმეტყუელებს
მით	შტ.მოქც	და იყო, დღესა ერთსა აღიძრნეს ერნი ძლიერნი და ურიცხუნი სიმრავლითა მით ქალაქით წარმავალნი დიდად ქალაქად მცხეთად,
იგინი	შტ.ფსალ	ირწყვიან იგინი სულისაგან წყლისა მხოლოდშობილისა მიერ ძისა ღმრთისა,
მისა	შტ.ფსალ	რამეთუ სიტყუა მისა არს, თუ „რად აღიძრნეს წარმართნი“,
მათ	შტ.მოქც	ხოლო მე წარვჰყევ მათ თანა და მივიწიენით ქალაქად მცხეთად, წიაღით მოგუთას, ჴიდსა ზედა დავდეგით მუნ და ვხედევდით ცეცხლის მსახურსა მას ერსა.
მათ	შტ.ფსალ	ვითარცა თქუა ესაია: „იხარებდინ უდაბნოჲსა ხენი და დიდებაჲ ლიბანისაჲ მოეცეს მათ და ყუავოდიან, ვითარცა შროშანნი“,
მას	შტ.ფსალ	რომელი ზედა-წერილმან საყუარელად თქუა, აქა მას მეუფედ სახელ-სდებს.
მათ	შტ.ფსალ	საქმენი ჩემნიო – წინაჲსწარმეტყუელებრთა მათ მსახურებათა თჳსთა სახელ-სდვა, რამეთუ მადლითა სულისაჲთა განათლდა დავით.
მას	შტ.ფსალ	ქებაჲ აღუღებიეს და გალობით სიტყუასა მამისასა გამოუცხადებს ყოველთა და მეუფესა მას საყუარელად ძედ ღმრთისად სახელ-სდებს.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არიან მორწმუნენი მისნი.
იგი	შტ.ფსალ	„მო-ღა-თუ-უძლურდეს, შენ და-ვე-ამტკიცო იგი“, რამეთუ მოუძლურდეს, დასნეულდეს და აღდგეს.
მან	შტ.მოქც	და ვჰკითხე ჰურიასა დედაკაცისა, თუ: „რაჲ არს ესე?“ და მან მრქუა: „ღმერთი ღმერთთა მათთაჲ უწესს მას, არმაზ, რომელ არაჲ არს სხუაჲ გარეშჱ კერპი“.
იგი	შტ.მოქც	და აღივსნეს მთანი იგი დროშაჲთა და ერითა, ვითარცა ყუავილითა.
მას	შტ.ფსალ	ვითარცა კალამი, ენაჲ ჩემი; სულისა მიერ წმიდისა შეპყრობილ და დაწებულ, ღმრთივ-შეზავებულსა მას მცნებასა შინა დგას
მის	შტ.მოქც	ხოლო მე შეუსწრვე ციხედ არმაზდ და დავდეგ ახლოს კერპისა მის, ნაპრალსა ზღუდისასა
მათ	შტ.მოქც	და ვხედევდი საკჳრველებათა და საშინელსა, რომელი თქუმად ენითა ვერ ეგების, ვითარ-იგი იყო ზარის აღსაჴდელი შიშით და ძრწოლით მეფეთაჲ მათ და ყოვლისა ერისაჲ.
მისსა	შტ.მოქც	და საზარო დგომაჲ ვიხილე: და აჰა, დგა კაცი ერთი სპილენძისაჲ და ტანსა მისსა ეცუა ჯაჭჳ ოქროჲსაჲ, და ჩაფხუტი ოქროჲსაჲ,
მისსა	შტ.მოქც	და სამჴარნი ესხნეს ფრცხილი და ბივრიტი, და ჴელსა მისსა აქუნდა ჴრმალი ლესული, რომელი ბრწყინვიდა და იქცევოდა ჴელსა შინა,
მას	შტ.ფსალ	საწერელად ენასა თჳსსა სახელ-სდვა, უაღრეს ყოველთა მწიგნობართაჲსა სულისა წმიდისა მადლითა თჳთ აქუს მას და რაჲ-იგი ჰნებავს, წერს მითა.
იგი	შტ.ფსალ	აწ ვიწყო დიდ-დიდთა და უაღრესთა წინაჲსწარმეტყუელებათა, თუ: „შუენიერ არს იგი ხილვად უფროჲს ყოველთა ძეთა კაცთაჲსა,
იგი	შტ.მოქც	და რომელნიმე იტყჳან უცებნი დიდსა ვისმე ღმერთსა ცათასა, და ნუუკუე პოვოს რაჲმე ჩემ თანა ბიწი, და მცეს მახჳლი იგი მისი, რომლისაგან ეშინის ყოველსა ქუეყანასა“.
მისა	შტ.მოქც	და მარჯულ მისა დგა კერპი ოქროჲსაჲ და სახელი მისი გაცი.
მისა	შტ.მოქც	და მარცხლ მისა – კერპი ვეცხლისაჲ და სახელი მისი გა, რომელნი-იგი ღმრთად ჰქონდეს მამათა თქუენთა არიან-ქართლით.
მათთჳს	შტ.მოქც	მაშინ ვტიროდე და სულთ-ვითქუემდ ღმრთისა მიმართ ცთომათა მათთჳს ქუეყანისა ჩრდილოჲსათა, დაფარვასა ნათლისასა და დაპყრობასა ბნელისასა.
მის	შტ.ფსალ	რამეთუ მის მიერ იჴსნნა და აკურთხნა ყოველნი ნათესავნი კაცთანი.
მათ	შტ.მოქც	ვხედევდი მეფეთა მათ ძალ-დიდთა და ყოველთა მთავართა, რამეთუ ცოცხლივ შთაენთქნეს ეშმაკსა, ვითარცა მკუდარნი ჯოჯოხეთსა.
იგინი	შტ.ფსალ	დაღაცათუ იქმნნიან განსაცდელნი ჟამად-ჟამად და ჭირნი წმიდათა ზედა, მცირედღა განამტკიცნის იგინი და განმჴნდიან და ძლევაჲ მიანიჭის.
მათ	შტ.ფსალ	და მათ მიერ ყოველი სამკჳდრებელი თჳსი სწავლისა მადლითა განაძღო, რამეთუ სხუასა ადგილსა დავით წინაჲსწარმეტყუელებს და იტყჳს:
იგი	შტ.მოქც	მაშინ მოვიჴსენე სიტყუაჲ იგი, რომელი მამცნო იობენალი პატრეაქმან, წმიდამან მამამან ჩემმან, ვითარმედ: „ვითარცა მამაკაცსა სრულსა წარგავლინებ
მას	შტ.ფსალ	„ნადირნიცა შენნი მკჳდრ არიან მას შინა“.
მათ	შტ.ფსალ	ნადირად ღმრთისა უწოდა აქა მოციქულთა, რომელნი კაცად-კაცადნი გარდაიქცეს ველურად და მათ მიერ კაცნი ღმრთის-მეცნიერებად მოიყვანნეს.
მათ	შტ.მოქც	რომელსა შუენის მადლობით დიდებისა შეწირვაჲ აწ და მარადის და მერმეთა მათ საუკუნეთა, ამენ“.
იგი	შტ.ფსალ	ესრეთ მჴეცის სახედ ველურ იყო პავლჱ, ტაცებით მსგავსად მგლისა მოიყვანა და განჰმზადა იგი ჭურად რჩეულად,
მათ	შტ.მოქც	და ეცა მათ დროჲ, რაჲთა შეიჭრნენ კაცნი საყოფლად.
იგი	შტ.მოქც	და მეყს მოიწია რისხვისა იგი ღრუბელი და მოიღო სეტყუაჲ ლიტრისა სწორი მას ადგილსა ოდენ და დალეწნა კერპნი იგი, და დაფქვნა და დააწულილნა.
იგი	შტ.მოქც	და დაარღჳნა ზღუდენი იგი ქარმან სასტიკმან და შთაყარ[ნ]ა იგი[ნი] კლდესა, რომელსა-იგი თქუენცა ჰხედევდით ანუ არა...
იგი	შტ.მოქც	და ვითარცა დასცხრა რისხვაჲ იგი, გამოვედ კლდისა მისგან ნაპრალისა და ვპოვე თუალი იგი ბივრიტი,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს ესრეთ: „ჭურ რჩეულ არს იგი ჩემდა, რაჲთა მაღლად ზე აქუნდეს სახელი ჩემი წინაშე ყოველთა წარმართთა და მეფეთა და ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა“.
მის	შტ.მოქც	აღვიღე და წარმოვედ წინა კერძო დასასრულსა მის კლდისასა, სადა ძუელ ქალაქი ყოფილ იყო, და მას ადგილსა ყოფილ არს ციხჱ.
მას	შტ.მოქც	მოვედ ქუეშჱ ხესა მას და გამოვინიშჱ ნიში იგი ქრისტეს ჯუარისაჲ.
მათ	შტ.მოქც	ოდეს-იგი გამოხუედით სიმრავლჱ ერისაჲ და ეძიებდით ღმერთთა მათ, რომელთა ვნებაჲ დაჰბადეს, და არა ჰპოვეთ, მაშინ მე მუნ ვიყავ, რამეთუ დღჱ იყო მეექუსჱ თთჳსაჲ მის,
მათ	შტ.მოქც	ოდეს-იგი ევმანუველ თაბორს მამისა ხატი აჩუენა თავთა მათ ცხოველთა და თავთა მათ მიცვალებულთა.
მათ	შტ.ფსალ	რამეთუ განვიდეს მახჳლნი ზედა ყოველსა ქუეყანასა და იყვნეს ჰუნენი სულისა წმიდისანი და მიარბიეს ზედა მრავალ-ღმერთთა მათ
მათ	შტ.ფსალ	„უფალმან მოსცეს სიტყუაჲ მათ, რომელნი ახარებენ ძალითა მრავლითა“ ზემორე მჴეცად სახელ-სდვა, ხოლო აქა მახარებელად უწოდა მოციქულთა,
მან	შტ.მოქც	და მან აღაშენა მცხეთაჲ ქალაქი.
იგი	შტ.მოქც	იყო ვინმე კაცი ეფესელი და წარმოთქუა წინაშე მეფისა, ვითარმედ: „ქრისტეანენი იგი ჰრომნი და ყოველნი ჰინდონი და ვისცა ვის აქუს შჯული იგი ახალი ქრისტეს წმიდისაჲ,
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა აღიძრა მეფჱ გუნდებითა, და წარავლინა მოყვანებად ებისკოპოსთა იერუსალჱმით, ანტიოქიაჲთ, ჰრომით და ალექსანდრიაჲთ
მან	შტ.მოქც	და ნათელ-იღო მან თავადმან და დედამან მისმან ბანაკითურთ.
მით	შტ.მოქც	მით ჟამითგან მეათესა წელსა წარვიდა ჰელენე იერუსალჱმდ ძიებად პატიოსნისა ჯუარისა.
მის	შტ.მოქც	და იყო მის თანა ტყუე ერთი დედაკაცი შუენიერი, სახელით ნინო, რომლისა საქმჱ მისი გამოიძია ჰელენე დედოფალმან.
იგი	შტ.მოქც	და იყო იგი ჰრომი მთავარი, და თჳთ მოევლო გზაჲ თჳსი და ექმნნეს კურნებანი.
მას	შტ.მოქც	და მოწევნულ იყო საბერძნეთა და ჰმოძღურიდა მთავარსა მას რიფსიმეს.
მათ	შტ.ფსალ	აწ მიჩუენე, თუ ვინაჲ იყო ესევითარი ძალი მათ თანა.
მათ	შტ.ფსალ	იტყჳს, თუ უფალმან მოსცეს მათ ძალი, რომელნი ახარებენ ძალითა მრავლითა.
მისა	შტ.ფსალ	მეუფედ ძალთად იტყჳს, რამეთუ მეუფჱ არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, და ძალ მისა და საყუარელ-მოციქულნი, რამეთუ ესრეთ უწოდა მათ უფალმან ჩუენმან სახარებასა შინა:
მას	შტ.ფსალ	ესრეთვე იტყჳს პავლე: „ვინ განგუაშორნეს ჩუენ სიყუარულსა მას ღმრთისასა: დევნულებამან ანუ ჴუედნილებამან?“
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, თუ რაოდენი განსაცდელი მოიწიოს ჩუენ ზედა, ვერ შემძლებელ არს ეშმაკი წარტაცებად ჩუენდა.
მისა	შტ.ფსალ	მაშინ განვიდეს მღდელთმოძღუარნი და ზრახვა-ყვეს, თუ ვითარ შეუძლონ წარწყმედად მისა.
მას	შტ.ფსალ	მას ჟამსა თქუა კაიაფა: „უმჯობეს არს ჩუენდა, თუ კაცი ერთი მოკუდეს და არა ყოველი ნათესავი წარწყმდეს“.
მას	შტ.ფსალ	რეცა ვითარმცა მეუფებაჲ ჰნებვიდა და ვითარცა მძლავრობითა წინააღმდგომსა ბოროტისასა ბერძენთა თანა შეასმენდეს მას,
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ მოჰკლვიდეს და დას[დ]ვეს მას ზედა ბრალი სიკუდილისაჲ.
იგი	შტ.ფსალ	და განიყვანეს იგი გარე, ადგილსა თხემისასა წარწყმედად მისა.
მას	შტ.ფსალ	და ვითარცა ნეტარი ლუკა იტყჳს, შეასმენდეს მას
იგინი	შტ.ფსალ	იგი, რომელი დამკჳდრებულ არს ცათა შინა, ეცინოდინ მას და უფალმან შეურაცხ-ყვნეს იგინი“, რამეთუ რომელთამე მათგანთა დამშჭუალეს და ჯუარითა სიკუდილსა მისცეს.
იგი	შტ.ფსალ	ხოლო იგი თავადი ყოველთა ადგილთა სავსებით იყო და არს და ზეცისა მსახურთაგან დიდებასა მიიღებს.
მათ	შტ.ფსალ	აწ ესერა მიხედა ამაოჲსა მოქმედთა მათ და რომელი დამკჳდრებულა ცათა შინა,
მათ	შტ.ფსალ	ეცინის მათ და შეურაცხ-ჰყოფს და ძლეულთა მათ ღაღადებით ეტყჳს: „მე დავდეგ მეუფედ მის მიერ“.
მათ	შტ.ფსალ	და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
იგი	შტ.ფსალ	მას ჟამსა ეტყჳს „მე დავდეგ მეუფედ მის ძე“, რამეთუ ვითარცა კაცი იტყჳს, თუ „მე დავდეგ მეუფედ“, არამედ იგი თავადი ვითარცა ღმერთ არს, აქუს მკჳდრობაჲ და მეუფებაჲ.
მას	შტ.ფსალ	ჟამსა მას ვერვინ შემძლებელ არს გულისხმის-ყოფად, გარნა სულისა წმიდისა მოძღურებითა ღმრთეებისათჳს ძედ იტყჳს, თუ: „ძჱ ჩემი ხარ შენ“.
მისა	შტ.ფსალ	რამეთუ ჴორცითა თჳსითა ისმინა ყოველი ესე და მისა მიმართ რწმუნებულა ყოველი სოფელი და დიდებად ღმრთისა მოგჳყვანებს.
მის	შტ.ფსალ	რამეთუ ღირს ჭეშმარიტი შემოქმედი ყოველთაჲ, რამეთუ ყოველივე მის მიერ იქმნა და თჳნიერ მისა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
მან	შტ.ფსალ	და მან დაჰბადნა ყოველნი საჩინონი და უჩინონი და შემოქმედი არს ყოველთაჲ და დამბადებელი.
მათ	შტ.ფსალ	რამეთუ არცა ერთი რაჲ უმჯობესი პოვა მათ თანა, რამეთუ ღმრთისმბრძოლ იქმნნეს, სამართლად მიცვალა სამკჳდრებელი თჳსი წარმართთა თანა.
მათ	შტ.ფსალ	და ესე უწინარესვე გულისხმა-ეყო და ამცნებს მათ და ქადაგებს სიხარულსა წარმართთასა
მისსა	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „იხარებდით წარმართნი ერისა მისსა თანა!“
მათ	შტ.ფსალ	ვჰპოვებთ ამას ქადაგებად წარმართთათჳს, რომლისათჳს იქმნეს ჰურიანი წინამძღუარ და მოუწოდეს წარმართთა სამკჳდრებელად და იხარებენ მათ თანა ღმრთისა ნიჭთაგან.
იგინიცა	შტ.ფსალ	იგინიცა ღირს არიან შემოკრებად და მოყვანებად ჩემდა, და ჴმისა ჩემისაჲ ისმინონ და იქმნენ ერთ სამწყსო და ერთ მწყემს“.
იგი	შტ.ფსალ	არა თუ იგი მხოლოჲ, რომელი აღმოსცენდა ძირისაგან დავითისა ჴორციელად, რომელ არს თავადი უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე?
იგი	შტ.ფსალ	მართლ დააბრმნა იგი ყოველნი სიტყუამან წინაჲსწარმეტყუელისამან, რომელი პირველვე თქუა მათთჳს:
მან	შტ.ფსალ	ამას ჰქად[აგ]ებს წინაჲსწარმეტყუელი და იტყჳს: „მწყსნეს იგინი მან“, რომელი მათგან ჯუარს-ეცუა, „კუერთხითა რკინისაჲთა“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს ჰრომაელთა მეფობაჲ, რამეთუ იგი არს მეფობაჲ ჰრომაელთაჲ, რომელსა რკინად იტყჳს, რამეთუ ძლიერ არს.
იგინიო	შტ.ფსალ	და „ვითარცა ჭურნი მეკეცეთანი შევმუსრნე იგინიო“.
იგინი	შტ.ფსალ	მისცნა იგინი ჴელთა კეისრისათა, რომელსაცა ეძიებდეს, რომელმან ძლიერებითა თჳსითა უსამართლოვებაჲ მათი დამწყსო კუერთხითა რკინისაჲთა.
მათ	შტ.ფსალ	უკუეთუ არა სიტყუასა ამას ზედა თქუან ესე, ვის ზედა აღესრულოს თქუმული ესე, გარნა ხოლო მათ ზედა, რომელთაგან აღიღო და აღაოჴრა ქალაქი?
იგინი	შტ.ფსალ	მიხედეთ ჰურიათა, რომელნი ვითარცა კუერთხითა რკინისაჲთა სწავლნა იგინი, ისწავეთ მათგან თქუენ და ივლტოდეთ ცრუთა მათგან ჰურიათა,
მას	შტ.ფსალ	„მიიღეთ სწავლაჲ, ნუუკუე განრისხნეს უფალი“, რამეთუ მეუფჱ ჩუენი არს, და ჰმონეთ უფალსა შიშით და უგალობდით მას ძწოლით“.
მისა	შტ.ფსალ	აწ ჯერ-არს ყოველთაგანვე მონებად უფლისა, გალობად მისა ძწოლით ზარისაგან სატანჯველთა მისთაჲსა
მას	შტ.ფსალ	სიხარულსა თანა ჯერ-არს შიში და ძწოლაჲ, რამეთუ იტყჳს ესრეთ: „რომელ მოგცეს ნებამან ანუ ბუნებამან, ეკრძალჱ მას, და ნუუკუე დაგცეს“.
მას	შტ.ფსალ	მერმე ამისა შემდგომად აღვსებული მიიწიოს სრულებად ჟამსა მას თჳსსა, „რაჟამს აღატყდეს მყის გულისწყრომაჲ მისი“
იგი	შტ.ფსალ	და წარმდებნი იგი სატანჯველნი ოთხკერძოვე გარე-მოადგენ და ვითარცა შეშანი შეიწუებოდიან, ცეცხლითა ეგზებოდიან.
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი ესრეთ: „რაჟამს აღატყდეს რისხვაჲ მისი, ნეტარ არიან ყოველნი, რომელნი ესვენ მას“.
იგინი	შტ.ფსალ	რაჲ არს ესე, რომელსა იტყჳს? რომელნი საქმითა ბოროტითა ცხოვნდებოდიან, იგინი ცეცხლითა სატანჯველად განმზადებულ არიან,
იგინი	შტ.ფსალ	ხოლო რომელნი სიმართლისა საქმითა ცხოვნდებოდიან, იგინი სანატრელ-ყვნეს ღმერთმან და გჳრგჳნოსან.
მის	შტ.ფსალ	რამეთუ არა თუ მახლობელნი წარმართნი ოდენ შეიძრნეს მის ზედა ბრძოლად, არამედ სხუანი ბოროტნი და უშჯულოვებანი სახლსა შინა თჳსსა რისხვანი მოივლინნეს.
მას	შტ.ფსალ	ხოლო ჴმობად იტყჳს უსიტყუელსა მას, რომელი გულითა და გონებითა არნ ლოცვაჲ.
მათ	შტ.მოქც	და იყო რაჟამს მოიქცა ყოველი ქართლი, ზრახვა-ყვეს მღდელთა მათ, რომელნი მოსრულ იყვნეს საბერძნეთით, აღმართებად ნიში ჯუარისაჲ.
მათ	შტ.მოქც	ჰრქუეს მღდელთა მათ მირეან მეფესა: „ჯერ და წეს არს აღმართებად საუფლოჲ ნიში ჯუარისაჲ“.
იგი	შტ.მოქც	და სიხარულით შეიწყნარეს სიტყუაჲ იგი მღდელთაჲ მათ და სწავლაჲ.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო მღდელნი იგი ასწავებდეს სახესა მას ჯუარისასა,
იგი	შტ.მოქც	და რაჟამს შექმნეს ჯუარი იგი, მოვიდეს და უთხრეს მირეან მეფესა ხუროთა მათ, ვითარმედ: „შევქმენით ჩუენ ჯუარი იგი, ვითარცა მღდელთა მათ გუასწავეს“.
იგი	შტ.მოქც	და მეყს აღდგა მეფჱ იგი სიხარულით და ყოველმან ერმან იხილეს სახჱ იგი ჯუარისაჲ მის.
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა გულისხმა-ყო და მოეჴსენა მეფესა,
მათ	შტ.მოქც	მაშინ უთხრობდა მღდელთა მათ და ყოველსა ერსა ხილვასა მას და ვითარ განუნათლა ბნელი იგი ნიშმან ჯუარისამან წინაშე თუალთა მისთა.
მას	შტ.მოქც	მაშინ, ვითარცა ესმა ერსა მას სიტყუაჲ იგი მეფისაჲ, უმეტესადღა და უფროჲს ჰრწმენა იესუ ქრისტე და ნიში იგი ჯუარისა მისისაჲ,
მას	შტ.მოქც	და ყოველთა ერთობით სიხარულით თაყუანის-სცეს მას და ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	შტ.მოქც	მაშინ განაზრახვიდა მეფჱ ყოველსა მას ერსა, ვითარმედ რომელსამე ადგილსა აღჰმართონ სახჱ იგი ჯუარისაჲ.
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა მირეან მეფჱ ილოცვიდა და იტყოდა: „უფალო იესუ ქრისტე, რომელი გურწამ ტყჳსა ამის მიერ და გუასწავეს მღდელთა ამათ შენთა,
მას	შტ.მოქც	და ვითარცა შემწუხრდა, მას ღამესა ჩუენებით დაადგრა ანგელოზი უფლისაჲ მირეან მეფესა და უჩუენა მას ბორცჳ ერთი არაგუსა წიაღ კერძო, მახლობელად მცხეთასა
მას	შტ.მოქც	და ჰრქუა მას: „ესე ადგილი გამოურჩევიეს ღმერთსა.
მათ	შტ.მოქც	და ვითარცა განთენა, უთხრა მირეან მეფემან მღდელთა მათ ჩუენებაჲ იგი ანგელოზისაჲ და სიტყუაჲცა იგი, რომელ ჰრქუა, და ბორცჳცა იგი, რომელი უჩუენა.
იგი	შტ.მოქც	ვითარცა ესმა ჩუენებაჲ იგი და ადგილიცა იგი იხილეს, სათნო უჩნდა ყოველსა ერსა ბორცჳ იგი, და სიხარულითა და გალობითა დიდითა ყოველთა ერთბამად აღიღეს ჯუარი იგი
მას	შტ.მოქც	და აღჰმართეს ბორცუსა მას ზედა მძლჱ ნიში ჯუარისაჲ მცხეთასა მახლობელად, მართლ წინაშე აღმოსავალით, დღესა კჳრიაკესა, აღვსებისა ზატიკის ზატიკსა.
მას	შტ.მოქც	და ვითარცა აღემართა ნიში ჯუარისაჲ ქუეყანასა მას ქართლისასა, მეყსეულად მას ჟამსა დაეცნეს ყოველნი კერპნი, რომელნი იყვნეს საზღვართა ქართლისათა,
მან	შტ.მოქც	წარიღე და დაჰმარხჱ და ნუღარა აწყინებ!“ ხოლო მან არა წარიკუეთა სასოვებაჲ, არამედ უფროჲსადღა საწყალობელად ცრემლოოდა და ითხოვდა შეწევნასა.
მან	შტ.მოქც	ვითარცა იხილეს ესე საკჳრველი საქმჱ და სასწაული, რომელი ქმნა ძლევის-მყოფელმან მან ნიშმან ჯუარისამან კერპთა ზედა,
მას	შტ.მოქც	და ყო მირეან მეფემან და ყოველმან ერმან მცხეთისამან შესაწირავი დიდი მას დღესა შინა პატიოსნისა ჯუარისა.
მას	შტ.მოქც	აჰა ესერა სუეტი ნათლისაჲ სახედ ჯუარისა დგა ზედა ჯუარსა მას და ათორმეტნი ანგელოზნი დაგჳრგჳნებულ იყვნეს გარემოჲს მისა,
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ ერთ-სახედ კუმოდა სულნელად.
მას	შტ.მოქც	და ვითარ ჰხედვიდეს სასწაულსა მას, მრავალნი უღმრთოთაგანნი მოიქცევოდეს და ნათელს-იღებდეს და აღაშენებდეს ეკლესიათა.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ იხარებდა ძლიერად და ყოველი ქუეყანაჲ იძრვოდა, და მთათა და ბორცუთა და ღელეთა არმური სულნელებისაჲ აღვიდოდა ცამდჱ,
იგი	შტ.მოქც	და ჴმანი დიდნი ისმოდეს და ყოველი იგი ერი ჰხედვიდა მას და ესმოდა ოხრაჲ იგი გალობისაჲ;
მას	შტ.მოქც	მას ჟამსა იყო ვინმე კაცი ერთი მოშიში ღმრთისაჲ, რომელსა ერქუა რევ, ძჱ მეფისაჲ.
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ იგი ხოლო მარტოჲ ესუა, მოიღო იგი და დააგდო წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა და ცრემლით ითხოვდა მისგან:
იგი	შტ.მოქც	და ვითარცა იგი მწარედ და უწყინოდ ტიროდა წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა, მუნქუესვე განიკურნა ყრმაჲ იგი,
იგი	შტ.მოქც	და წლითი-წლად მოვიდის და აღასრულის მსახურებაჲ იგი პატიოსნისა ჯუარისაჲ.
იგი	შტ.მოქც	მოვიდა და შეუვრდა პატიოსანსა ჯუარსა და ევედრებოდა იგი გულს-მოდგინედ.
იგი	შტ.მოქც	და იყო მეათოთხმეტისა დღისა შემდგომად განიკურნა დედაკაცი იგი და წარვიდა იგი ფერჴითა თჳსითა სიხარულით, ადიდებდა ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
მას	შტ.მოქც	კუალად იყო ვინმე დედაკაცი სხუაჲ, და ესუა მას ძჱ და მეყსეულად დასწყჳდნა ყრმასა მას; და აღიქუა იგი დედამან მისმან, მოიღო იგი და დააგდო წინაშე პატიოსანსა ჯუარსა,
იგი	შტ.მოქც	და იდვა ყრმაჲ იგი მწყდარი წინაშე წმიდასა ჯუარსა დილეულითგან ვიდრე მწუხრადმდჱ, ხოლო დედაჲ ყრმისაჲ მის ტირილით ილოცვიდა წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა.
მან	შტ.მოქც	და მწუხრისა ოდენ ჟამსა სულნი უკუნ-იხუნა ყრმამან მან და თუალნი აღიხილნა და შემდგომად სამისა დღისა განკურნებული წარიყვანა იგი დედამან თჳსმან
მათ	შტ.მოქც	არა ხოლო თუ რომელნი მუნ მივლენედ და მათ ოდენ მიჰმადლებნ სათხოველსა, არამედ მათცა, რომელნი შორს არიედ, გინათუ ბრძოლასა,
იგი	შტ.ფსალ	თუ „შუენიერ არს იგი ხილვად უფროჲს ძეთა კაცთაჲსაო; და გაკურთხოს შენ ღმერთმან უკუნისამდე და განეფინა მადლი ბაგეთაგან შენთა“.
მისა	შტ.ფსალ	აწ ესერა გჳჩუენებს მართლმსაჯულებასა მისა: „კუერთხი განგებისაჲ და კუერთხი სუფევისა შენისაჲ.
მას	შტ.მოქც	და იყო ჟამსა მას, რომელსა მოიჴსენა უფალმან ქუეყანაჲ ესე ჩრდილოჲსაჲ, დაბნელებული ცოდვითა და სავსე ცთომითა ეშმაკისაჲთა, ვიყვენით ჩუენ ვითარცა ცხოვარნი კლვადნი,
მის	შტ.მოქც	და უბრალოჲ იგი ერი ქუეყანისაჲ მის, და რომელნი შვილთა მათთა, ვითარცა თივასა, თიბდეს მამანი ჩუენნი, რაჲთა სათნო-ეყვნენ კერპთა,
მათ	შტ.მოქც	და უფროჲს ხოლო ორთა მათ მთათა, არმაზისა და ზადენისა, რომელთა ქვანიცა მათნი დაულთვან სისხლითა ჩჩჳლთაჲთა.
იგი	შტ.მოქც	და ღირსცა არიან მთანი იგი ასპოლვად ცეცხლითა, რისხვითა ღმრთისამიერითა.
იგი	შტ.მოქც	წმიდაჲ ნინო, პირველ ვითარცა ტყუე, ვითარცა უცხოჲ და ვითარცა მწირი, ვითარცა შეუწევნელი, ვითარცა უსმი და უტყჳ, რომელიცა აწ მექმნა ჩუენ ტყუე იგი დედოფალ,
იგი	შტ.მოქც	უცხოჲ იგი – დედა, შეუწევნელი – შესავედრებელ ყოველთა, და უტყჳ იგი – ქადაგ ძლიერ და მეცნიერ დაფარულთა ჩემთა გულისსიტყუათა,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ ჩუენ მადლით ვართ შვილნი ღმრთისანი, ხოლო იგი ბუნებით არს ძჱ ღმრთისაჲ.
მას	შტ.მოქც	მე ვიქმენ მორჩილ ბრძანებათა მისთა, რომელიცა მასწავა და აღვაშენე ეკლესიაჲ სალოცველად სამოთხესა მას მამათა ჩემთასა,
მას	შტ.მოქც	და მას შინა სუეტი ესე ნათლისაჲ, რომელიცა მე ყოვლად ვერ შეუძლჱ ყოვლითა ძალითა და ცნობითა კაცობრივითა,
მისსა	შტ.მოქც	და თჳთ თუალნი თქუენნი ხედვენ საშინელებასა და საკჳრველებასა მისსა და მერმჱ კურნებათა მათ მისთა.
მის	შტ.მოქც	და ვითარ ჰპოვეს ხჱ ერთი მარტოჲ, მდგომარჱ კლდესა ზედა, რომლისადა არა მიხებულ იყო ჴელი კაცისაჲ, არამედ მონადირეთაგან სმენით გუესმინა სასწაული ხისაჲ მის,
მას	შტ.მოქც	რამეთუ ოდეს ირემსაღა ეცის ისარი, მიივლტინ ბორცუსა მას ქუეშჱ, რომელსა ზედა დგა ხჱ იგი,
მას	შტ.მოქც	და სწრაფით ჭამნ თესლსა მას მის ხისასა ჩამოცჳვნებულსა და სიკუდილისაგან განერის.
იგი	შტ.მოქც	მოვჰკუეთე მე ხჱ იგი და შევქმნენ მისგან სამნი ჯუარნი: ერთი ესე, რომელ ზეცით იყო სასწაული მისი,
მას	შტ.მოქც	და ერთი აღვჰმართე ადგილსა მას, სადა-იგი მხილებაჲ უფლისამიერი ვიხილე, მთა მთასა ზედა თხოთისასა, ხოლო ერთი იგი ქალაქსა უჟარმას, რომელი წარიღო სალომე.
მას	შტ.მოქც	და აღვაშენე ეკლესიაჲ მაყულოვანსა მას შინა ნინოჲსსა, და ვქმენ მას შინა საქმჱ, ქმნული უჩინოჲ და ცხადი,
მათ	შტ.მოქც	დიდებაჲ მაყულოვანთა მათ, რამეთუ არა გამოვაჴუ ფურცელი ერთიცა მათგან,
მას	შტ.მოქც	და ყოვლადვე ვერ ვიკადრებდი კართა მისთა განხუმად თჳნიერ ხოლო დღესა კჳრიაკესა, არცა შესლვად ვინ იკადრებდა თჳნიერ მღდელთასა, რომელნი გალობედ მას შინა,
მას	შტ.მოქც	და ჰხედვიდა ყოველი კაცი სუეტსა მას ვითარცა ძალსა ღმრთისასა.
მისსა	შტ.მოქც	და მიხედვადცა ვერ ეძლო კაცთა სართულსა მისსა, რომელსა თჳთ ვხედავთ.
მის	შტ.მოქც	და ვერ ვიკადრჱ წინაშე მისსა აღმოკუეთად მიწაჲ სამარედ ჩემდა, რაჲთამცა დავსხენ ჴორცნი ჩემნი მის წინაშე, რამეთუ მეშინოდა მისგან ცოდვისა ოდენ მოქმედსა.
მისსა	შტ.მოქც	და შევიმზადე ზემო საფლავი ჩემი, რაჲთა თუალსა მისსა მივჰრიდო და წყალობასა მისსა მივემთხჳო აღდგომასა.
მან	შტ.მოქც	ხოლო წმიდამან მან შეჰვედრა სული თჳსი უბიწოჲ ჴელთა დამბადებელისა თჳსისათა, რამეთუ აღასრულა ყოველივე მცნებაჲ ღმრთისაჲ
მის	შტ.მოქც	და სწავლაჲ წმიდისა მის დედის ძმისა მისისა, მამისა ჩუენისა პატრიაქისაჲ და დაგუაობლნა ჩუენ ახლადშობილნი ჩჩჳლნი უმეცარნი.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო წმიდაჲ იგი ყოვლადვე ნათელსა შინა არს და ყოველთა განგუანათლებს.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო მე განვიზრახე წმიდაჲ იგი გუამი მისი რაჲთამცა წარმოვიდე გულს-მოდგინებითა დიდითა აქა, წინაშე სუეტსა ნათლით შემოსილსა და არა ვპოვე ღონე ყოვლადვე,
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ ვერ განძრეს ორასთა კაცთა მცირე იგი ცხედარი, რომელსა ზედა შეისუენა წმიდამან და სანატრელმან ნინო.
იგი	შტ.მოქც	მაშინ დავჰმარხეთ წმიდაჲ იგი გუამი მისი ყოვლადვე დიდებულისაჲ ბოდს, დაბასა კახეთისასა.
მას	შტ.მოქც	და აღვაშენე მას ზედა ეკლესიაჲ და განვადიდე ფრიად, და მისითა მეოხებითა მაქუს სასოვებაჲ ძისა ღმრთისაგან და სარწმუნოვებასა ზედა
მისა	შტ.ფსალ	რომელ მო-რაჲ-ვიდეს მოგუნი და შეწირეს მისა, რომელ სიკუდილითა თჳსითა ბევრნი მხიარულებანი მოჰმადლნა ყოველსა სოფელსა.
იგი	შტ.მოქც	რაჲთა არა შეირყიოს უკუნისამდე ადგილი იგი, რამეთუ არა მეფეთა საჯდომი არს, მწირ არს ადგილი იგი.
მის	შტ.მოქც	ეგრევე ვჰვედრებ მთავარებისკოპოსსა, რაჲთა დადვას დიდებაჲ მის ადგილისაჲ, რამეთუ ღირს არს პატივის-ცემისა.
იგი	შტ.მოქც	აწ სადაცა ჰპოვნე ქუეყანასა შინა შენსა ვნება(ნი) იგი ქართლისანი, მაცთურნი კერპნი, ცეცხლითა დაწუენ და ნაცარი მათი შეასუ მათ, ვინ მათ ეგლოვდეს!
იგი	შტ.მოქც	და ესე ამცენ შვილთა შენთა, რამეთუ მე ვიცი იგი, მწრაფლ კავკასიათა შინა ვერ დაილევიან.
იგი]	შტ.ფსალ	მადლითა სულისა წმიდისაჲთა იჴსნა ეკლესიაჲ თჳსი, [და ქმნა იგი] დედოფლად და სძლად თჳსა მხოლოდ-შობილმან ძემან ღმრთისამან და თჳთ იქმნა სიძედ,
მას	შტ.მოქც	ხოლო შენ ესრე ჰყოფდ: თავი შენი შეჰვედრე სუეტსა მას ზეგარდამო-დიდებულსა და პატიოსანსა ჯუარსა ცათა შინა ჩინებულსა
იგი	შტ.ფსალ	და აღიღო და დასუა იგი მარჯუენით მამისა თჳსსა, ესე იგი არს, რომელსა იტყჳს: „დაადგინე დედუფალი მარჯუენით შენსა“.
იგი	შტ.მოქც	ოდეს ცნა ყოველი საქმჱ ჩემი, მაიძულა წარყვანებაჲ ჩემი სეფედ, ხოლო მე არა ვინებე, და იგი წარვიდა.
მათ	შტ.მოქც	და ვითარცა წარმოივლტოდა რი[ფ]სიმე ზღუად, გაჲ[ა]ნე და ნინო და სხუანი ვინმე მათ თანა გამოვიდეს არეთა სომხით[ი]სათა, საყოფელსა თრდატ მეფისასა.
მას	შტ.მოქც	და მესამესა დღესა ჩამოვედ ქალაქად მცხეთად და მივიმართჱ სამოთხესა მას მეფისასა.
იგინი	შტ.მოქც	და იგინი იმარტჳლნეს მუნ.
იგი	შტ.ფსალ	რომელ აღუღებიეს ეკლესიასა, ესე იგი არს, რომელ არს ბუნებაჲ კაცობრივი,
მის	შტ.მოქც	და დავყავ მის თანა ცხრა თთუჱ.
იგი	შტ.მოქც	და ადგილი იგი იყო ზღუდესა გარჱგან.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან მაყუალთა ადგილი არს ზემოჲსა ეკლესიისა საკურთხევლისა ადგილი.
მას	შტ.მოქც	და მათვე დღეთა შინა ორგზის და სამგზის ვიხილჱ ჩუენებასა შინა მცირედსა მას მირულებასა ჩემსა მუჴლთა ზედა:
მას	შტ.მოქც	მოვიდიან მფრინველნი ცისანი, შთავიდიან მდინარესა, დაიბანნიან და მოვიდიან სამოთხესა მას, და ბაბილოსა მას მოისთულებდიან და ყუავილსა მას ძოვდიან,
იგი	შტ.მოქც	და მოწლედ ჩემდამო ღაღადებედ, რეცა ჩემი არს სამოთხჱ იგი, გარჱ მომადგიან ჟღავილით და ჴმობედ ჩემდა მომართ; მრავალფერად და შუენიერად იყო ხილვაჲ იგი მათი.
მისსა	შტ.მოქც	და მეექუსესა წელსა არწმუნა [ცოლსა] მეფისასა ნანას სენსა შინა მისსა და მეშჳდესა წელსა მეფესა არწმუნა სა[ს]წაულითა ქრისტესმიერითა.
იგი	შტ.მოქც	და სუეტი იგი იყო ძელისაჲ, რომელი თჳთ აღემართა.
მან	შტ.მოქც	მომიგო და მრქუა მე მან: „უცხოვო და აქა შობილო, ტყუეო და ტყუეთა მჴსნელო, უწყი, რამეთუ შენ ზჱ მოიწია ახალი იგი ჟამი
იგინი	შტ.მოქც	ხოლო იგინი მწრაფლ მიიწინეს.
იგი	შტ.მოქც	და შენ მიერ ისმეს ჰამბავი იგი ძუელი, მამათა ჩუენთა ნაქმარი, ზეცისა მის კაცისაჲ უბრალოჲსა სისხლისაჲ უსამართლოდ დათხევისაჲ,
მის	შტ.მოქც	რომლითაცა ქმნა ღმერთმან ჰურიათა სირცხჳლი, ცის კიდეთა განბნევაჲ, მეფობისა დაცემაჲ და ტაძრისაჲ მის წმიდისა მოღებაჲ,
მის	შტ.მოქც	ერისა მის უცხოჲსა მოგებაჲ და თჳსად წოდებაჲ, და დიდებაჲ მათა მიცემად“.
მათ	შტ.მოქც	ოდეს-იგი სამოსელი შენი ებრაელთა მათ წარმოეც წმიდით ქალაქით იერუსალჱმით უცხოთა ამათ ნათესავთა ქალაქად,
მათ	შტ.მოქც	იყო მათ ჟამთა ოდენ გ˜ი კაბადუკიელი იწამა ქრისტჱსთჳს,
მათ	შტ.მოქც	მათ დღეთა კაბადუკიაჲთ ქალაქით კაცი ვინმე მთავართა შესაბამი, მონაჲ ღმრთისაჲ, წარვიდა ჰრომედ მეფეთა წინაშე მსახურებად და ნიჭისა მოღებად.
მათვე	შტ.მოქც	და მათვე დღეთა კაცი ვინმე იყო კოლასტას შინა და ესხნეს ორ შვილ: ძჱ და ასული.
იგი	შტ.მოქც	და ვითარ აღესრულნეს მშობელნი იგი, დაშთეს შვილნი მათნი ობლად.
მან	შტ.მოქც	მაშინ ნეტარმან მან დედაკაცმან ნინო თქუა: „კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი,
მას	შტ.მოქც	რომელი სათნო-ეყო მას და ამით მიზეზითა ცხორებაჲ ჩუენი შექმნა და ყოველი ცასა ქუეშჱ მყოფი განანათლა და უმეტეს მისა მიმართ მორწმუნენი აცხოვნნა,
იგი	შტ.მოქც	აღდგეს და წარვიდეს წმიდად ქალაქად იჱ˜მდ, იმედ-ყვეს სასოვებაჲ იგი ყოველთა ქ˜ჱანეთაჲ – წმიდაჲ ადგომაჲ და მიევედრნეს მუნ.
მათვე	შტ.მოქც	აჴდა მათვე სიმაღლეთა მამისა თანა და მომავალ არს დიდებითა, რომელსა შუენის გალობაჲ ამენითა“.
მას	შტ.ფსალ	და რაჟამს განსწმდე ზეგარდამოჲთა შობითა, ასულად თჳსა იქმნე, მას ჟამსა „სთნდეს მეუფესა სიკეთჱ შენი“,
მას	შტ.მოქც	და მოსცა ღმერთმან ჭაბუკსა მას კაბადუკიელსა ძალი უძლეველი და ქმნა წინა-აღდგომაჲ მტერთაჲ ძლიერად, ვიდრემდის წარიქცინა სივლტოლად.
მის	შტ.მოქც	და შეიპყრა მეფჱ ბრანჯთაჲ და მის თანა მთავარნი მრავალნი.
მათ	შტ.მოქც	მაშინ იწყეს ტირილად ბრანჯთა მათ და ევედრებოდეს ზაბილოვნს: „მოგუეც პირველად შჯული შენი და შეგჳყვანენ ჩუენ ტაძარსა მას ღმრთისა თქუენისასა,
მას	შტ.ფსალ	და შენ თაყუანის-სცე მას და ასულმანცა ტჳროსისმან თავყუანის-სცეს მას“.
მათ	შტ.მოქც	და მოსცეს მათ ნათელი ჴელსა ქუეშე ზაბილოვნისსა და შეიყვანნეს ტაძარსა ღმრთისასა, წმიდასა ეკლესიასა, და აზიარნეს საიდუმლოთა ქრისტესთა.
მათ	შტ.მოქც	და უჩუენნეს მათ დიდებანი იგი წმიდათა მოციქულთანი.
იგი	შტ.მოქც	და დილაჲთ ადრჱ აღდგეს ბრანჯნი იგი და სამოსელი სამკუდროჲ შეიმოსეს და განვიდეს ადგილსა მას კაცთა საკლავსა,
მას	შტ.მოქც	ილოცვიდეს და ჰმადლობდეს ღმერთსა ნათლის-ღებასა მას ზედა და ზიარებასა და იტყოდეს:
მათ	შტ.მოქც	ხოლო მათ განუყარეს თავი და ერისთავმან მცირედ წარჰმართა მახჳლი და შიშით მოსცნეს კერპნი მათნი დალეწად.
მას	შტ.მოქც	„ჩუენ სიკუდილსა შინა უკუდავ ვართ, რამეთუ ღირს-მყვნა ჩუენ ღმერთმან ესევითარსა დიდებასა ხილვად და საგზალსა მას დაულევნელსა,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ თჳთ იგი თავადი არს უფალი ჩუენი და ჩუენ თავყუანის-ვსცეთ მას.
მისა	შტ.ფსალ	აწ ამისა შემდგომად, რამეთუ იქმნა თჳთ თავად ჩუენ ყოველთა და ჩუენ ასოდ მისა მადლითა სულისაჲთა,
მისთჳს	შტ.ფსალ	და ჭირისა მისთჳს ილოცავს და ითხოვს მაცხოვარებისა ყოფად
მის	შტ.მოქც	ჴორცსა და სისხლსა ქრისტჱს, ძისა ღმრთისა უკუდავისა მის მეუფისასა, რომელი არს უფროჲს უმაღლეს ყოველთა მაღალთა და უქუესკნელეს ყოველთა ქუესკნელთა,
იგინი	შტ.ფსალ	იგინი შეშინებულ და ზარ-ცემულ, ხოლო მე უშიშად განვერი მრავალთაგან აღდგომილთა ჩემ ზედა.
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ იგი არს კურთხეულ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
იგინი	შტ.მოქც	და ჴმობდეს იგინი: „მოვედინ მეჴრმლჱ ეგე და აღიხუენით თავნი ჩუენნი ჩუენგან.
იგინი	შტ.მოქც	ხოლო იგინი ევედრებოდეს ზაბილოვნს, რაჲთა წარჰყვეს ქუეყანად მათა და მისცეს შჯული ქრისტესი და ნათლის-ღებაჲ წყლითა ყოველსა ერსა მათსა.
მის	შტ.მოქც	და ვითარცა მიეახლნეს ვითარ ერთ დღისა სავალსა, მიჴდა ჰამბავი, ვითარმედ მეფჱ მოვალს ცოცხალი და ყოველნი მთავარნი მის თანა.
იგი	შტ.მოქც	მაშინ შეიძრნეს ათნი იგი საერისთვონი: ხოლამაჲ და ხოზაბაჲ, ხლაჭაჲ, ხენეშაგი, ტიმგარაგი, ზაქაჲ, გზაჲ, ზარგაჲ, ზარდაჲ, ზარმაჲ და თმონიგონი სამეუფოჲ
იგი	შტ.მოქც	და განყო მეფემან ერი იგი და დაადგინა წყალსა მას იმიერ და ამიერ.
იგი	შტ.მოქც	და აკურთხეს მღდელთა მდინარჱ იგი და შთაჴდა ყოველი ერი მდინარესა მას და განიბანებოდეს, და აღმოვიდოდეს გამოსავალსა ერთსა.
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ თჳთ მხოლოდ-შობილი ძე ღმრთისაჲ ჴორცითა თჳსითა ესე თჳთ იგი არს,
იგი	შტ.მოქც	და მისცა გლახაკთა ყოველი იგი მონაგები.
იგი	შტ.მოქც	და დევტალარი იგი პატრეაქ-ქმნულ იყო.
მისგანვე	შტ.ფსალ	სულისაგან ზოგთა რომელთამე მიცემულ არს სიტყუაჲ სიბრძნისაჲ, და სხუათა – მეცნიერებაჲ მისგანვე სულისა,
მისა	შტ.მოქც	და სთნდა წმიდასა პატრეაქსა სიტყუაჲ მისი და მისცეს სუსანა ცოლად მისა.
მათგან	შტ.მოქც	და მე ოდენ ვიშევ მათგან.
მისგანვე	შტ.ფსალ	და რომელთამე – სარწმუნოვებაჲ მისგანვე სულისა, და სხუათა – მადლი კურნებათაჲ, და რომელთამე – წინაჲსწარმეტყუელებაჲ,
იგი[ნი]	შტ.მოქც	და იგი[ნი] არიან მშობელნი ჩემნი.
მას	შტ.ფსალ	შემთხუევით იტყჳს: „და ყოველი დიდებაჲ ასულისა მეუფისაჲ“ და „ფესუედითა შემკულ ოქრო-ქსოვილითა“ მას სახელ-ედვა.
მისსა	შტ.მოქც	და შემიტყბო მე მკერდსა მისსა და დამაღუარნა, ვითარცა ღუარნი, ცრემ[ლ]ნი თჳსნი თუალთა და პირსა ჩემსა.
იგი	შტ.ფსალ	ესე თჳთ იგი არს კაცად-კაცადისაჲ მადლითა სულისაჲთა განყოფაჲ,
იგი	შტ.მოქც	რამეთუ იგი არს მამაჲ ობოლთაჲ და მსაჯული ქურივთაჲ.
მათ	შტ.მოქც	ნუ გეშინინ, შვილო ჩემო! ხოლო შენ მაგდანელისა მარიამის შური აღიღე სიყუარულისათჳს ქრისტესისა და დათა მათ ლაზარესთაჲ.
მას	შტ.მოქც	და თუ შენ ესრჱთ გეშინოდის მისა, ვითარცა მათ, მან ეგრჱთ მოგცეს ყოველი, რაჲცა სთხოვო მას, ოდეს რაჲ გინდეს მისგან.“
მათ	შტ.მოქც	და მომცა ამბორებაჲ საუკუნოჲ და წარვიდა წიაღ იორდანესა კაცთა მათ თანა ველურთა, რომელ-რაჲ ყოფაჲ მისი იცის მისმან უფალმან იესუ.
მათთჳს	შტ.მოქც	და ვჰკითხევდი ვნებათა მათთჳს ქრისტესთა, ჯუარ-ცუმისა, დაფლვისა და აღდგომისათჳს მისისა,
მას	შტ.ფსალ	„მიართუენ მეუფესა ქალწულნი და შემდგომად მოყუასნი მისნი და მიართუენ მას სიხარულითა და გალობითა და შეიყვანენ იგინი ტაძართა მეუფისათა“.
მათგან	შტ.ფსალ	რომელნი მათგან შეერთნეს ერთსიტყუად ეკლესიასა, რომელ მოიღებს და კეთილად განჰმარტებს.
იგინი	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „მამათა წილ იყვნენ შვილნი შენნი; დაადგინენ იგინი მთავრად ყოველსა ქუეყანასა ზედა“.
მის	შტ.მოქც	და განიხილის, განიცადის საჭმელი მისი, ცეცხლებრ დაინახის, მოუტევნის ფრთენი შრიალებად და მიიმართის მის ზედა.
იგინი	შტ.ფსალ	და წარწყმიდნეს იგინი და ყოველნი დაემორჩილნეს მეუფესა და უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა.
მისთჳს	შტ.ფსალ	ფრთენი ვეცხლით მოსილ ჟამისა მისთჳს ღაღადებისაჲსა ყოველთა მაცხოვრისა ღმრთისა; რამეთუ იტყჳს: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო-ვიყავ, მაგისი ისმინეთ“.
მისსა	შტ.ფსალ	შენ მიამთხჳე აღჳრითა ღაწუსა მისსა და მიჴსენ მე შუათაგან მისთა.
მათ	შტ.ფსალ	არა ხოლო თუ ჰურიასტანსა ოდენ ზედა, არამედ ყოველსა შინა ქუეყანასა მთავრად ხადიან მათ, ამისთჳს,
იგინი	შტ.ფსალ	რაჟამს იხილიან ჴსნაჲ ჩუენი, იგინი მოქცევით მოვიდენ მონებად და ვიყო მეფჱდ მათ ზედა და მშჳდობაჲ იყავნ ყოველთა ზედა!
მის	შტ.ფსალ	რამეთუ სული წმიდაჲ (იყო), რომელი მის მიერ იტყოდა, რომლითა ენება ყოვლისა კაცისა ცხორებაჲ და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა (მოყვანებაჲ).
მას	შტ.ფსალ	და(სასრუ)ლსა ფსალმუნისასა მოგუასწავებს და იტყჳს: „მშჳდობით მას ზედა დავწევ, დავიძინე, რამეთუ შენ უფალმან მხოლომან სასოვებით დამამკჳდრე მე“.
მის	შტ.ფსალ	და არარაჲ არს შეუძლებელ მის თანა, რამეთუ ძალი მისი უძლურებასა შინა სრულ-იქმნების.
მისა	შტ.ფსალ	და ღმერთმან ძლიერებით განცხადებულად ღაღადებისა ჩემისაჲ მწრაფლ შეისმინა, რამეთუ მე მისა მივავლინენ ლოცვანი ჩემნი და მან ისმინა თხოვისა ჩემისაჲ.
იგინი	შტ.ფსალ	რამეთუ ვიდრე-იგი იყვნიანღა განსაცდელთა შინა, განაძლიერნის სულნი მათნი და ყვნის იგინი მძლჱ ზედა მტერთა მათთა.
იგი	შტ.ფსალ	გამოიღებს ნაყოფსა თჳს[სა] მსხუერპლად, ესე იგი არს საქმენი სიმართლისანი,
მათ	შტ.ფსალ	და უსრულთა მათ და უმეცართა სძესა აჭამებენ ჴელითა წმიდათა მოციქულთაჲთა,
იგი	შტ.ფსალ	არამედ იგი მას მოუწყინებელად ღმრთისა მიმართ ღაღადებს და გალობით ამხილებს გულფიცხელთა
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო სრულთა და რომელნი შემძლებელ იყვნეს მიწდომად სიღრმესა, მისცემდა მათ მტკიცესა საჭმელსა.
მას	შტ.ფსალ	და რომელთა ჰხადონ მას გულითა და გონებითა, მსწრაფლ შეისმინოს მათი;
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, ბეჭსაშუვალი ფერითა ოქროჲსაჲთა.
მას	შტ.ფსალ	მაღლად შეზავებული სიმდაბლესა საღმრთოსა მას გამოაცხადებს, რომელსა პავლჱ იტყჳს: „სიბრძნით ვეტყჳთ სრულთა მათ თანა“.
მათ	შტ.ფსალ	და მარადის დაწყნარებულ მათ უწოდა, „უკუეთუ გეძინოს შენო“, რამეთუ შეუძრავ და შეურყეველ არიან მადლნი სულისა წმიდისანი შორის ნაწილებსაო.
მას	შტ.ფსალ	ნაწილად უწოდს თჳსსა მას ძუელსა და ახალსა აღთქუმასა.
მათ	შტ.ფსალ	უკუეთუ გასმიეს, ორივე აღთქუმაჲ მოგუმადლა ჩუენ ღმერთმან, მათ მიერ – დიდი ნათელი მეცნიერებისაჲ.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან არა ინება, არამედ დაჰვედრა იაკობ მღდელი: „რაჲთა შემდგომად შენსა მან დაიპყრას საყდარი“.
იგი	შტ.მოქც	და მის წინაშე მისცა წიგნი იგი ჰელენჱ დედოფლისა მოწერილი,
იგინი	შტ.ფსალ	„რაჟამს განაჩინებდა ცათა მყოფი იგი მეუფებსა მას ზედა, განსთოვდეს იგინი სელმონს“.
მათ	შტ.ფსალ	წმიდად აქა იტყჳს კუალად ერთგულთა და უცოდველთა, ვითარმედ არა ბრალი ექმნა მათ, რომელთა სდევნიდეს.
იგინი	შტ.ფსალ	და იგინი ურცხჳნოდ ზედა-მოუვიდოდეს მართალთა დამძიმებულნი გულითა,
მას	შტ.მოქც	და მას სუეტსა შინა არს ნაწილი სუეტისაჲ მის ცხოველისაჲ.
მათ	შტ.ფსალ	მეუფედ აქა მოციქულთა თჳსთა სახელ-სდვა, რამეთუ ორმეოცდამეოთხესა ფსალმუნსა მთავრად უწოდს მათ, და დაადგინნა იგინი მთავრად ყოველსა ქუეყანასა ზედაო.
მასვე	შტ.მოქც	და მეორესა წელსა მოკუდა ცოლი მისი ნანა და დაეფლა დასავალით კერძო მასვე სუეტსა, სადა მირეან მეფჱ დამარხულ იყო.
მას	შტ.ფსალ	წინაჲსწარმეტყუელებს უწინარეს მოსლვასა სულისა წმიდისასა, რომელი იქმნა დღესასწაულსა მას პენტეკოსისასა, რომელ არს მარტჳლიაჲ,
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო შჯულისმდებელი ასწავებს მათ და ეტყჳს: „შეწირეთ უფლისა მსხუერპლი სიმართლისაჲ და ესევდით უფალსა“.
მას	შტ.ფსალ	ვითარ იყო კრებულსა მას ზედა წმიდათა მოციქულთასა და დაადგრა მადლი თითოვეულსა მათ ზედა და დაჰნერგა მათ შორის მეცნიერებაჲ.
მას	შტ.ფსალ	მას ჟამსა ყოველთა კიდეთა განყოფაჲ მოსცა მათ და მეუფებაჲ.
მათ	შტ.ფსალ	და მათ ყვეს განბანაჲ ბაყლთა მათთაჲ და ვითარცა თოვლნი განასპეტაკნეს.
მისთჳს	შტ.ფსალ	უწინარეს წინაჲსწარმეტყუელეს ადგილისა მისთჳს სელმონად და გჳჩუენებს სელმონი იერუსალჱმსა ქალაქსა და გამოაჩინებს,
მას	შტ.ფსალ	და კუალად ესაია ღაღადებს და იტყჳს: „დღესა მას უკუანაჲსკნელსა გამოცხადებულ მთაჲ უფლისაჲ მთად პოხილად და შეყოფილად“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, რომელსა გარე-მოდგომილ არიან ანგელოზნი და ეკლესიასა განწყობილნი,
მათ	შტ.ფსალ	ურთიერთას შეყოფილნი სცვენ და მათ თანა-აქუს სულიერი საზრდელი წმიდაჲ მადლისაჲ პოხიერებითა ღმრთისაჲთა.
იგი	შტ.ფსალ	ყოველმან რტომან, რომელი ჩემ თანა დანერგულ არს და არა გამოიღოს ნაყოფი, გარჱ განაგდოს იგი მამამან ჩემმან“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, ვითარმედ რომელი არა ჩემითა ბრძანებითა, ვითარცა-იგი მე სარწმუნოვებაჲ და შჯული მივეც;
მათ	შტ.ფსალ	ამას მათ ზედა იტყჳს, რომელთა ზედა ოდესმე მიიწიის მწუხარებაჲ და ჭირი და უსასო-იქმნნიან თავით თჳსით
მათგან	შტ.ფსალ	და მოწყინებულნი სულმოკლებით იტყოდიან: „ვინ გჳჩუენოს ჩუენ კეთილი უფლისაჲ?“ აწ ესერა კეთილი ღმრთისაჲ ურთიერთას განგუარჩევს მათგან, რომელნი წარმდებ იქმნნეს.
იგინი	შტ.ფსალ	მოეც სიხარული გულთა ჩუენთა“: რამეთუ იგინი მოწყინებით ზრახვიდეს და იტყოდეს მსგავსად კაცობრივისა ურწმუნოვებისათჳს თჳსისა.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს სარწმუნოვებაჲ ქრისტეს მეცნიერებისათჳს და თანა-წარმჴდეს, რომელნი აღდგომილ იყვნეს ჩუენ ზედა
მათ	შტ.ფსალ	და კუალად აშურებს უმადლოთა მათ და ეტყჳს: მათ თანა არს კეთილის-ყოფაჲ ღმრთისაჲ, „ნაყოფისაგან [იფქ]ლისა და ღჳნისა და ზეთისა მათისაჲთა აღავსნა იგინიო“.
მათვე	შტ.ფსალ	და კუალად ამ[ხი]ლებს მათვე, რომელნი იტყჳან, თუ „ვინ გჳჩუენოს ჩუენ კეთილი უფლისაჲ?“
მათ	შტ.ფსალ	ამხილებს მათ, რომელთა კეთილი ქუეყანისაჲ შეიწყნარეს და არა იციან მადლობაჲ ღმრთისაჲ.
მით	შტ.ფსალ	ხოლო მე ვიტყჳ: შეიწყნარე კეთილი უფლისა ჩუენისაჲ და ღმრთისმეცნიერებისა სასოვებაჲ, მრწამს და მშჳდობითა მით ამით სასოვებითა „დავწევ, დავიძინე.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს უწინარეს თქუმაჲ, რომელი იქმნა აღსასრულსა ჟამთასა,
მათთჳს	შტ.ფსალ	და მათთჳს, რომელნი ჰბრძოდეს ეკლესიასა, თავადმან განმარტებულ ქმნნა ჴორცნი თჳსნი და დამორჩილებით მშჳდობა-ყო, მას ჟამსა მტერთა ეკლესიისათა ეკლესიად მოუწოდა.
იგი	შტ.მოქც	და მოკუდა იოვანე ებისკოპოსი და დაჯდა იაკობ, მღდელი იგი მუნითვე მოსრული, მთავარეპისკოპოსად.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს, თუ დაფარული ზრახვაჲო ეკლესიისაჲ განცხადებულად გჳჩუენებს ყოველთა.
მისა	შტ.მოქც	და შემდგომად მისა, მეათესა წელსა, ამან ბაკურ დაიწყო წილკნისა ეკლესიასა და განიშორა ოცდამეათხუთმეტესა წელსა.
იგი	შტ.ფსალ	ღმრთისმეტყუელებს ფსალმუნი ესრეთვე, ვითარ იგი, რომელი იყო უწინარეს ამისა, იტყჳს განკაცებისათჳს მხოლოდშობილისა ძისა ღმრთისა
მის	შტ.მოქც	და მის ზევე ნეკრესს კახეთისასა ეკლესიაჲ აღიშენა განსრულებით.
მისა	შტ.მოქც	და შემდგომად მისა დადგა ვარაზ-ბაკურ მეფედ.
მის	შტ.ფსალ	მსგავსად სიტყჳსა მის სახარებისა, თუ რაოდენნი გასაცდელნი დიდ-დიდნი მოიწინეს ზედა ეკლესიასა,
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზევე სპარსთა მეფისა მარზაპარნი შემოვიდეს სივნიეთა და იგი ჴიდარდ უკუჯდა.
მას	შტ.მოქც	და მისა ზჱ აღაშენეს აზნაურთა წმიდაჲ იგი ეკლესიაჲ მცხეთას და დაამოთაულეს დიდსა მას ეკლესიასა სოფლებითა და ქარდაგებითა ქართლს შინა.
იგი	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „ყოველნი ჴევნი აღმოივსნეს და მთანი და ბორცუნი დამდაბლდეს, იყოს ძნელოვანი იგი ველად და ღირღუაროვანი იგი გზად წრფელად“.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა ბაკურ, ძჱ თრდატისი.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა ფარსმან, დისწული თრდატისი.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა მირდატ.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა არჩილ, და მთავარებისკოპოსი იყო იონა.
იგი	შტ.მოქც	და იონა მოიცვალა გარეუბნისა ეკლესიასა და სუეტი იგი ცხოველი თანა-წარმოიღო.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს – ეშმაკისა ძალნი განაშორნა კაცთაგან, პირუტყუთა ბუნებაჲ დაანთქა უფსკრულსა ზღუათასა.
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზჱ აზნაურთა სტეფანე-წმიდაჲ აღაშენეს არაგუსა ზედა.
მათ	შტ.ფსალ	თუ ჯერ არს, პირველთა მათ ამაღლებულთა დამნთქმელთა იტყჳს დევთა და მსახურებასა მათსა.
იგი	შტ.ფსალ	გამოვიდა მშჳლდი შენი, ესე იგი არს ქადაგებაჲ და სახარებაჲ მოციქულთაჲ და მსახურებაჲ,
მათა	შტ.ფსალ	და მე ვიყო ღმრთად მათა, იგინი იყვნენ ერად ჩემდა.
მას	შტ.ფსალ	და დაიმკჳდრა მას შინა და განწმიდა ესე და მორწყო ესე სულიერითა მოძღურებითა და ნაყოფის მომღებელ ქმნა ესე სიმართლისა მოქმედებითა.
მისსა	შტ.ფსალ	და არს ღმერთი ყოველსა ჟამსა შორის მისსა, რომლისათჳსცა დიდსა მეფესა და წინაჲსწარმეტყუელსა დავითს ფსალმუნი აღუღებიეს და გალობს
მათ	შტ.ფსალ	და ფსალმუნებს და იტყჳს: „ღმერთი მათ შორის და იგი[ნი] არა შეიძრნენ“.
მას	შტ.ფსალ	შეეწიოს მას ღმერთი დილითგან დილადმდე“ ადრე-ადრე იტყჳს.
მათ	შტ.ფსალ	და პირად-პირადად შუენიერად და წყალობაჲ და შეწევნაჲ მისი მისწიფა მათ ღმერთმან დილითგან დილადმდჱ.
იგი	შტ.ფსალ	და თქუა: „არა მოაკლდეს მთავარი იუდაჲსგან, არცა წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა, ვიდრემდის მოვიდეს, რომელ არს მოლოდებაჲ, და იგი არს სასოვებაჲ წარმართთაჲ“.
მას	შტ.ფსალ	ყოველთა, რომელთა ზედა-დაწერილი განჰმარტეს და თარგმანეს, განაცხადეს მას შინა,
იგი	შტ.ფსალ	[......] რად [....] სიტყუასა ღმრთისასა, ესე იგი არს მხოლოდშობილი ძჱ მისი, შეაერ[თა] მის თანა ეკლესიაჲ მისა და უწოდა მკჳდრად,
მისა	შტ.ფსალ	რამეთუ თავ მისა არს ქრისტე და ასონი [მი]სნი – (ესე) თჳსთჳსად თითოვეული თჳსი,
მას	შტ.ფსალ	ხოლო აკჳლას ესრე თქვა: რად წინააღმდგომ-ექმნენით თქუენ, მთანო აღშფოთებულნო, მთასა მას, „რომლისაჲ სთნდა ღმერთსა დამკჳდრებაჲ მას ზედა“ ჰურიათა მათ თანა?
მათ	შტ.ფსალ	წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ მოავლინნა სიტყუანი თჳსნი და მწვალებელთა მათ თანა და ურჩულოთა მოცთომილთა,
მას	შტ.ფსალ	რომელ სახლსავე თჳსსავე მას სახლსა ტაძრად თჳსა და ეკლესიად.
იგი	შტ.ფსალ	ხოლო აქა ამას ესრეთ ეტყჳს, რამეთუ „უფალმანცა დაიმკჳდროს იგი სრულიად და უკუნისამდე ჟამთა“.
მათ	შტ.ფსალ	არა თუ ესრე ეტყჳს, ვითარცა ჰურიათა მათ ტაძარსა ჟამ ერთ უწოდა ტაძრად და მიერითგან არღარა სახელ-სდვა მას თჳსად.
მას	შტ.ფსალ	„ეტლნი ღმრთისანი ბევრწილ არიან და ათასეულნი წარუმართებიან მას“.
მათ	შტ.ფსალ	არა ხოლო თუ ერთსა ეკლესიასა, არამედ ყოველთა სულთა, რომელნი სიწმიდით სახელ-დებულ არიან, მოივლინნეს მათ ზედა ჭირნი და შეძრწუნებანი,
მას	შტ.ფსალ	არა თუ იტყჳს ჰურიაებრსა მას სიწმიდესა, ვითარ-იგი ჰგონებდეს განსუენებად ღმრთისა,
მას	შტ.ფსალ	დაღაცათუ შეიძრნეს განსაცდელნი დაცემად ლოდსა ზედა, ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერევიან.
მას	შტ.ფსალ	„უფალი მას შინა სინასა წმიდასა“.
მას	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელი ჟამსა მას მამათა თქუენთა სინას ეჩუენა.
მას	შტ.ფსალ	ესე იგივე არს, რომელ ავლინებს ეტლთა ჟამსა მას ეკლესიასა შინა თჳსსა;
მათებრ	შტ.ფსალ	აწ რაოდენი რაჲ თქუან ჴორციელებრი რაჲმე ურვაჲ, მსგავსად ასოთა მათებრ იქმნების, ვითარცა ელია[ს] მრავლითა კადნიერებითა ღმრთისათჳს შური აქუნდა,
მათა	შტ.ფსალ	არამედ დაღაცათუ მრავალნი ჭირნი მიაწინეს ზედა წმიდათა, ვერ შეუძლეს ძლევად მათა,
იგი	შტ.ფსალ	და არა თუ იგი სხუაჲ ვინ იყო და ესე სხუაჲ იგივე თჳთ თავადი უფალი არს, რომელი ყოველთა სავსებით წინა-უძღჳს.
იგინივე	შტ.ფსალ	არამედ იგინივე თავით თჳსით უფროჲსღა შორის წარწყმდეს,
მას	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს: „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერეოდიან“.
იგი	შტ.ფსალ	ყოვლად-ვე ესრეთ გჳჩუენებს წინაჲსწარმეტყუელი, ვითარმედ გარდამოჴდა, დაჴსნა მძლავრობაჲ ბრძოლათაჲ და პირველ ტყუე-ქმნულნი იგი იჴსნნა
მათ	შტ.ფსალ	და მოჰმადლა მათ განთავისუფლებაჲ, „აღჴდა მაღალსა და ტყუე წარმოტყუენა“: აღსლვასა მას გჳჩუენებს, რამეთუ გარდამოჴდა და მოწამე არს პავლჱ მოციქული.
იგი	შტ.ფსალ	რაჲმე არს აღსლვაჲ იგი, არა თუ რომელი შთაჴდა ქუესკნელთა თანა ქუეყანისათა?
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს „ბჭეთაგან ჯოჯოხეთისათა“ და რამეთუ ყოველსა ჟამსა შევსწირავთ თავყუანის-ცემასა ტაძარსა შინა დიდებისა შენისასა,
იგინი	შტ.ფსალ	რომელნი ტყუე იყვნეს ეშმაკისაგან, ცხორებად მოიტაცნა იგინი და მძლავრებისაგან და მონებისაგან ეშმაკისა მიჰმადლა მათ აზნაურებაჲ და აჴოცაჲ ცოდვათაჲ.
იგი	შტ.ფსალ	„ტყუე მოიღო და განუყო იგი ნიჭად ძეთა კაცთასა“.
მათთჳს	შტ.ფსალ	თითოვეულისა მათგანისაგან ვიხილავ ამას, რამეთუ გზად წრფელთა იტყჳს და კუალად მათთჳს უფროჲსღა დაცვად ღმრთისაგან.
იგინი	შტ.ფსალ	აღიღეს ნატყუენავი, პოვეს სარწმუნოვებაჲ კაცთა და განმდიდრებულნი იქმნნეს იგინი ძე ღმრთის
იგი	შტ.ფსალ	და მოენიჭა სასუფეველი კეთილთაჲ, „რაჲთა ურწმუნოთა-ცა სამკჳდრებელად იყოს იგი“.
იგი	შტ.ფსალ	ამასვე წამებს ესაია და იტყჳს, ვითარმედ: „იყოს ძნელოვანი იგი ველად და ღირღუაროვანი – გზად წრფელად“.
მას	შტ.ფსალ	არა მიხედაო პირველსა მას წარმართებრსა ურჩულოვებასა საეშმაკოსა, რომელსა შინა მყოფ იყვნეს, არამედ პოვეს მათ სარწმუნოვებაჲ.
მათ	შტ.ფსალ	და იტყჳს: „დღეს თუ ჴმისა ჩემისაჲ ისმინონ, მიენიჭოს მათ ყოველი კეთილი“, „უფალი ღმერთი კურთხეულ, კურთხეულ არს ღმერთი დღითი დღე“.
იგი	შტ.ფსალ	ხოლო ზე-აღებულნი სამარეთა მრავალგზის ზე-აღმოუტევიან სიმყრალისა იგი სული მათი.
იგინი	შტ.ფსალ	ესრჱთვე იგინი მეძვობითა, ყოვლითა შებილწებითა და სიმყრალითა, პირითა მათითა სიტყუათა გმობისათა იტყჳან და ზრახვენ,
მას	შტ.ფსალ	რომელსა იტყოდა იაკობ ჟამსა მას და წინაჲსწარმეტყუელებდა, ესე არს ღმერთი იაკობისი.
მას	შტ.ფსალ	იტყოდეს ვიეთნიმე ჟამსა მას გოგისთჳს და მაგოგესთჳს, გინა აქაზისთჳს ანუ თუ ეზეკიაჲსთჳს და სენაქერიმისთჳს.
იგინი	შტ.ფსალ	„საჯნეს იგინი ღმერთმან, დაეცნენ იგინი ზრახვათა მათთაგან, დიდძალისა უღმრთოვებისა მათისაჲთა განიშორნეს იგინი“
იგინი	შტ.ფსალ	და მოიყვანნეს იგინი საშჯელად და იყვნენ იგინი დაშჯილ, აღდგენ განსაცდელად საქმეთა თჳსთაგან, რომელნი ქუსვიდეს ვითარცა ქსელსა დედაზარდლისასა,
იგინი	შტ.ფსალ	დაეცნენ იგინი ამაოვებითა ზრახვათა მათთაჲთა და აღდგომასა გუემად ღირს არიან წარმდებებითა თჳსითა.
მას	შტ.ფსალ	რომელნი დაეცნეს ლოდსა მას ზედა, დაიფუშნეს
მათ	შტ.ფსალ	რამეთუ იტყჳს ესერა ფსალმუნი ესე ესრეთ: „იხარებდენ შენდამი ყოველნი, რომელნი გესვენ შენ უკუნისამდე, იშუებდენ და შენ დაიმკჳდრო მათ შორის“,
იგინი	შტ.ფსალ	იგინი, რომელნი შენ გესვიდეს მორწმუნენი, სიხარულითა აღივსნეს და მიიღეს შუებაჲ საუკუნოჲ.
იგი	შტ.ფსალ	და რომელსა ზედა დაეცეს, შემუსროს იგი, რამეთუ მშჳდობითა და ღმრთისმსახურებითა ელავს, დაუპყრიან ყოველნი კიდენი.
იგინი	შტ.ფსალ	წარვიდეს იგინი და დაემკჳდრნეს ესენი.
მის	შტ.ფსალ	შენდა მიმართ იქადის და იტყჳს მსგავსად სიტყჳსა მის პავლესისა: „რომელი იქადოდის, უფლისა მიერ იქადოდენ“.
იგი	შტ.ფსალ	იგი არს, რომელმან მასუა ჩუენ ცხორებაჲ.
მან	შტ.ფსალ	რამეთუ მან განმიღო კარი ჯოჯოხეთისაჲ, დაჴშული ჩუენ ზედა და ბჭენი მისნი რვალისანი და მოქლონნი რკინისანი შემუსრნა.
იგი	შტ.ფსალ	დამადგ თავთა ჩუენთა გჳრგჳნი სიხარულისაჲ, ესე იგი არს რომელსა იტყჳს „ვითარცა ჭურითა სათნოვებისა შენისაჲთა გჳრგჳნოსან-მყვენ ჩუენ“.
იგინი	შტ.ფსალ	ხოლო ძენი კორესნი, რამეთუ იყვნეს იგინი და ასაფ და ედითომ და სხუანი-ცა ჴმა-შუენიერნი და დასის-თავნი შემასხმელნი,
მისსა	შტ.ფსალ	რომელთა აღიღიან ჴმაჲ დავითის თანა და შეჴმობით ჴმასა მისსა განჰკაზმვიდეს და ასწავებდეს დასსა, რამეთუ იყვნეს სულშეზავებულნი მადლითა მისითა
მათ	შტ.ფსალ	და არცა ერთი რაჲ ვიდრე თმადმდეღა ერთად არა დაუტევა მათ შორის თჳნიერად გამოწულილვისა, არამედ გამოძიებაჲ მიაწია ვიდრეცა საფუძველადმდე მისა.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს თმაჲ ტყავითურთ და არა უტევა, ვიდრემდის სამართლისა საშჯელითა თჳსითა ყოველივე აღწონილად მიაგო.
მათ	შტ.ფსალ	რომელი-იგი ზედა საუფლოთა მათ ჴორცთა იკადრა მოვლინებად წმიდაჲ იგი უბიწოჲ და უბრალოჲ ჴორცი ბუნებითა ჩუენითა რომელ აქუნდა.
მის	შტ.ფსალ	ესრე სახედ ფსალმუნი ესე იხილა, ძლევაჲ, რომელი მის მიერ იქმნა, და უბრძანებს ყოველთა მორწმუნეთა დასსა, კრებულსა აღტყუელვად ჴელთა,
მას	შტ.ფსალ	ესე იხილვა ჟამსა მას, რომელი თუალითა წინაჲსწარმეტყუელმან უწინარეს თქუა სიტყჳთა.
მათ	შტ.ფსალ	და მცირედღა დაემორჩილნეს კრებულნი და მეფენი და ნათესავნი და ასწავეს მათ ფსალმუნი
იგი	შტ.ფსალ	ამას იტყჳს მჴსნელი სახარებასა შინა, თუ: „მოვალს მთავარი იგი ამის სოფლისაჲ და ჩემ თანა არარაჲ პოვოს“,
მათგან	შტ.ფსალ	რომელ აღუთქუა შვილთა მართალთაჲსა კურთხევად მათგან წარმართნი, მხოლოდშობილისაგან ძისა ღმრთისა იქმნა და აღესრულა,
მათთჳს	შტ.ფსალ	რამეთუ რომელსა ჟამსა დაამორჩილა თავი თჳსი მათთჳს, წარმართნი და უღმრთონი სასოვებად მშჳდობისა მოიყვანნა და სარწმუნოვებად და დიდების-მეტყუელებად.
იგი	შტ.ფსალ	რომელი ამას ყოველსა იტყჳს, ძლევასა წარჰმართებს და დაწყნარებასა, იგი არს ჭეშმარიტი მხოლოდშობილი ძჱ ღმრთისაჲ,
მათ	შტ.ფსალ	და კუალად ერთგზის დიდებით მოსლვისა მისისათჳს ახარა მათ და ჰრქუა ესე იესუ, რომელი წინაშე თქუენსა აღმაღლდა ზეცად.
იგი	შტ.ფსალ	ეგრეთვე კუალად ერთგზის დიდებითა მამისაჲთა მოვიდეს, ვითარცა იხილეთ, იგი, აღმაღლებული ზეცად.
მას	შტ.ფსალ	ვითარ აღმაღლდა უფალი ზეცად, წინა-მიეგებვოდეს მას ანგელოზთმთავარნი და ძალნი და მთავრობანი, უფლებანი და ჴელმწიფებანი და ბევრნი ბევრთანი.
მის	შტ.ფსალ	ერთსიტყუა იქმნა ძალი ფსალმუნისაჲ ამის მის თანა, რომელ-იგი პირველ ფსალმუნისა მის ვთქუთ,
მას	შტ.ფსალ	გონებაჲ კაცობრივი გამოიყვანა და განარინა სიკუდილისაგან და მიჰმადლა მას მინიჭებად აზნაურებაჲ და მაცხოვარებაჲ.
მას	შტ.ფსალ	უგალობდეთ, რამეთუ მეუფე დიდ არს ყოველსა ქუეყანასა ზედა ღმერთი, უგალობდით მას მეცნიერებით.
იგინი	შტ.ფსალ	თქუა უფალმან: „ღრმათაგან და უფსკრულთა მოვაქცინე და მოქლონთაგან მოუქცეველთა და ბჭეთაგან წარსაწყმედელთა მოვიყვანნე იგინი“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს: ცოდვისაგან და ურჩულოვებისა და შუვათაგან სიკუდილისათა წარწყმედული ბუნებაჲ ჩუენი იჴსნა,
იგი	შტ.ფსალ	და განქარდა მთავრობაჲ მისი, ესე იგი არს სიკუდილი,
მათ	შტ.ფსალ	და რომელ ძაღლად უწესს წარმართთა რომელთა, რამეთუ მისცა მათ სიკუდილი ფერჴითა დასათრგუნველად და თავი ვეშაპისაჲ მისცა მათ საჭმლად.
იგი	შტ.ფსალ	ამასვე განგჳმარტებს ესაია და იტყჳს: „საწნეხელი ერთი აღვავსე და დავწნიხე იგი ძლიერებითა ჩემითა და შევმუსრე იგი რისხვითა ჩემითა და დასწუთა სამოსელსა ჩემსა“.
იგინი	შტ.ფსალ	რამეთუ ყოველსა კაცსა ჭეშმარიტმან ღმერთმან მოსცა დიდებულებაჲ და ძედ ღმრთისა ყოფად მიჰმადლა მორწმუნეთა თჳსთა და ადიდნა იგინი,
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ ყოველთა წარმართთა გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ იგი არს ღმერთი ჭეშმარიტი, ღმერთი და მეუფჱ დიდი ზედა ყოველსა ქუეყანასა
მას	შტ.ფსალ	ესე არს, რომელსა იტყჳს, თუ „ღმერთი დაჯდა საყდართა ზედა სიწმიდისა მისისათა“, რამეთუ მისნი იყვნეს და არა თუ ჟამსა მას დაიპყრნა.
მას	შტ.ფსალ	ამისა მსგავსად ჴმობს პავლე და იტყჳს: „დაჯდა მარჯუენით დიდებისა მაღალთა შინა“, რომელსა იტყჳს, თუ: „უგალობდით მას სიბრძნითა.
მისსა	შტ.ფსალ	არამედ გულისხმის-ყოფით და სიბრძნით და გამოკითხვით და განგონებით და მადლობით უფლებასა მისსა.
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო მონ კუალად საქმედ იწყებს მსგავსად დასაბამისა და აღიღებს კუალად პირველით დღით შჳდთა მათ სლვათა.
მას	შტ.ფსალ	რაჲთა უვარ-ვყოთ უღმრთოვებაჲ და გულის-თქუმაჲ სოფლისაჲ მღჳძარებით და სიმართლით და ღმრთისმსახურებით ვცხოვნდებოდით საუკუნესა მას“.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს უვარ-ყოფაჲ ყოვლისა უღმრთოვებისაჲ და ემბაზისაგან ვიქმნნეთ თანა-ჯუარ-ცუმულ ქრისტესა, ვითარცა ღმრთის-შემწყნარებელი პავლე იტყჳს:
მისა	შტ.მოქც	მართალთა ცხოვრება[ჲ] და ცოდვილთა შურისგებაჲ, რამეთუ მისა არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე და მერმეცა, ამენ.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	უძლურნი იგი არიანვე მისნი და არა ჰბრძავნ წარტყუენულთა მათ მის მიერ, ხოლო რომელთა ჰქონდენ ფრთენი სიმართლისანი,
მით	შტ.მოქც	ვითარ მოიწია ქუეყანასა კხოეთისასა(!), დაბასა ბუდს, დასნეულდა სნეულებითა მით, რომლითაცა მო-ცა-კუდა.
მას	შტ.მოქც	დასცუეთდეს მცირესა მას და ძუელსა სამოსელსა მისსა მთხუევითა სარწმუნოვებით და იძულებით.
იგი	შტ.მოქც	ევედრებოდეს ყოველნი იგი დედოფალნი გარემო მსხდომარენი,
მათ	შტ.მოქც	ეტყოდეს დედოფალი სალომე უჟარმელი და პეროჟავრი სივნიელი და მათ თანა ყოველნი მთავარნი ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს:
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და რომელმან არა გამოიღოს ნაყოფი შორის ვენაჴსა, განფხურენ და განაგდონ იგი სატანჯველად.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო იგი, რომელსა არა ჰმოსიეს სამოსელი საქორწინე, განჴადონ იგი ბნელსა მას გარესკნელსა და [არა] აუფლონ მას ჭამად პურისა მისგან საქორწინისაჲსა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	და რომელი-იგი არა ერწმუნოს აღთქუმასა თჳსსა, რაჲცა აღუთქუა, არა უფლონ მას შესლვად სახლსა მას საფასისასა.
მათ	შტ.მოქც	დედოფალნო ჩემნო, გხედავ თქუენ, ვითარცა პირველთა მათ წმიდათა დედათა ყოველსა მას სარწმუნოვებასა და სიყუარულსა ღმრთისასა.
მით	შტ.მოქც	ესერა მოსრულა სული ჩემი ჴორჴად ჩემდა, დამეძინებიან ძილითა მით დედისა ჩემისაჲთა საუკუნოდ.
მათ	შტ.მოქც	რაჲთა უწყოდიან შვილთაცა თქუენთა სარწმუნოვებაჲ თქუენი და შეწყნარებაჲ ჩემი, და სასწაულნი ღმრთისანი, რომელნი გიხილვან მცირედნი მთათა მათ ზედა,
მას	შტ.მოქც	მაყულოვანსა მას შინა, სუეტისა აღმართებასა, და მიერ წყაროსა მას ზედა, და ვიდრე აქა მოსლვადმდჱ ჩემდა.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს ისრაჱლეანნი წინაჲსწარმეტყუელნი,
იგინი	შტ.მოქც	და იწყო სიტყუად წმიდამან ნინო და იგინი წერდეს.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რაჲთა შევიდეთ საქორწინესა მას ბრძენთა მათ თანა ქალწულთა, და არა დავეყენნეთ გარეშჱ სულელთა მათ თანა“.
მისა	შტ.მოქც	და შემდგომად მისა მოგჳ მთავარი სპარსი ხუარა სნეულ იყო, სულითა უკეთურითა ფიცხლად იგუემებოდა, სიკუდიდ მიწევნულ იყო.
მისვე	შტ.მოქც	და მისვე არჩილის ზე ოთხნი მთავარებისკოპოსნი გარდაიცვალნეს.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ვდგეთ და ველოდით ბუნებასა მას მისსა ბუნებითა ამით ჩუენითა, რაჲთა დღესა მას განკითხვისასა ზიარ-მყვნეს ჩუენ ბუნებასა მას მისსა.
მით	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუ დიდებულ ვყოთ მისი იგი ჩუენ თანა, მოგუეგებვოდის ჩუენითა მით და მიგჳზიდნეს თავისა თჳსისა თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	და თუ უდებ-ვყოთ წინდი იგი მისი, რომელ აღგჳთქუა, მასცა განგუაშორნეს ჩუენ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	რომელმან თავ-უყოს ძესა მას მეუფისასა, მეუფისა მისგან პოვოს პატივი.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ვითარცა მოციქული იგი იტყჳს: „ვითარცა მივიდა მამისა თჳსისა, აღგუამაღლნა და დამსხნა ჩუენ ცათა შინა
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ იყო ნეტარი პავლჱ ნათესავისაგან ბენიამენისა, სიყრმით მისითგან იქმნა იგი ზედა-მდგომელთა მასწავლელ, განმაკჳრვებელ.
იგი	შტ.ფსალ	ესე მოიყვანა და იყო იგი ჭურად რჩეულად.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა დიდი ვახტანგ გოლგასარი, და მთავარებისკოპოსი იყო იოველ.
მან	შტ.მოქც	და მან მიამთხვა ფერჴი პირსა მეფისასა ვახტანგს.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	მერმე მოგაჴსენო შენ, საყუარელო, წერილთაჲ მათ.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან მოსცა პეტრჱ კათალიკოზი.
მას	შტ.მოქც	და თანა ჰყვანდა მას სამოველ მონაზონი, წმიდაჲ და ღირსი.
მისა	შტ.მოქც	და ამისა შემდგომად მეფობდა დაჩი უჟარმელი, და კათალიკოზი იყო სამოველ და მისა ზე ტფილისს კაცნი დასხდებოდეს, და (მარიამ)-წმიდაჲ ეკლესიაჲ აღაშენეს.
იგი	შტ.ფსალ	და ვითარცა ურთას სწავლით აღიზარდა იგი, „მთავარნი იუდაჲსნი – წინამძღუარნი მისნი, მთავარნი ზაბილოვნისნი და მთავარნი ნეფთალემისნი“.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა ფარსმან, და კათალიკოზი იყო თავფაჩაგ.
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზევე ჩიმაგა ვ~.
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზევე სპარსთა მეფობაჲ მცხეთად მოვიდა და შეაშფოთა ქართლი და ქალაქნი და წარვიდა.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა ფარსმან სხუაჲ, და კათალიკოზი იყო დასაბია, მკჳდრი მცხეთელი.
მისვე	შტ.მოქც	და მისვე მეფისა ზჱ კათალიკოზი იყო ევლალჱ.
მან	შტ.თქ.იპოლ	მაშინ აწჳის სულმან მან წმიდამან ქრისტესა, რაჲთა აღდგომასა მას ჴორცთა მისთასა უფროჲსი ძალი და დიდებაჲ მიიღოს ჴორცითა თჳსითა.
იგი	შტ.მოქც	მაშინ მოვიდა ნეტარი იოვანე ზედაზადენელი შუვამდინარით ასურეთისაჲთ იგი და ათორმეტნი მოწაფენი მის თანა მოვიდეს.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად მეფობდა ბაკურ, და კათალიკოზი იყო მაკარი.
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზევე ვარსქენ პიტიახში იყო.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად კათალიკოზი იყო სამოველ, და მერმე – სიმონ-პეტრჱ.
მის	შტ.მოქც	და მის ბაკურის ზევე დაესრულა მეფობაჲ ქართლისაჲ.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად ერისთვობდა სტეფანოზ, ძჱ მისი, ძმაჲ დემეტრესი, და იქმოდა ეკლესიასა ჯუარისასა.
მისთჳს	შტ.თქ.იპოლ	და მივიდის ბუნად თჳსა ქრისტესა, და იდრტჳნის წინაშე ქრისტესა კაცისა მისთჳს, რომელმან შეაწუხა იგი.
მან	შტ.მოქც	ხოლო მან ფერჴი დააპყრა და დანიელი მოიღო და მოიძია (სიტყუაჲ) ესე: „მოვიდეს ვაცი იგი მზის დასავალისაჲ და შემუსრნეს რქანი ვერძისა მის მზის აღმოსავალისანი“.
იგი	შტ.მოქც	ხოლო ამან ჯიბღო მცირეთა დღეთა შემდგომად კალაჲ გამოიღო და ციხისთავი იგი შეიპყრა და პირი დრაჰკნითა აღუვსო.
მათ	შტ.თქ.იპოლ	და მადლიერ არნ ქრისტე ჴორცთა მათ სიწმიდის-მმარხველთა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო რომელმან შეაგინის ტაძარი იგი, რომელსა შინა დამკჳდრებულ არნ, იდრტჳნის წინაშე ღმრთისა.
მას	შტ.თქ.იპოლ	ესრეცა აუწყა მას სულმან წმიდამან გ[ე]ეზისთჳს, ვითარმედ მიიპარა ვეცხლი იგი და დამალა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო შენ, საყუარელო, რაჟამს აგრძნე ბრძოლაჲ იგი მისი და სულითა არა აღსდუღნე და გონებაჲ შენი ზრუნვასა ამის სოფლისასა მოჰხჳო,
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ხოლო შენ აღდეგ და თაყუანის-სცემდ და ილოცევდ, და მოვიდეს შენდავე სული იგი წმიდაჲ მცველი შენი და არა გერეოდის შენ მჴდომი იგი შენი,
მან	შტ.თქ.იპოლ	უწყებით უწყინ მპარავმან მან მამასახლისისაჲ მის, შინა არნ ანუ არა, არამედ წინავე იმსტურონ და ისმენნ.
მას	შტ.თქ.იპოლ	უკუეთუ მღჳძარე არნ და სახლეულნი განაკრძალნის, ეშინინ მპარავსა მას და ივლტინ.
მან	შტ.თქ.იპოლ	კაცმან მან, რომელმან შეაწუხოს სული იგი ქრისტესი, აღდგომასა მშუმინვიერად იპოვოს, რამეთუ სული ზეცისაჲ არა იყოს მის თანა.
იგი	შტ.თქ.იპოლ	ესრე წერილ არს, ვითარმედ შეიქმნა პირველი იგი კაცი ადამი – შუმინვაჲ ცხოველი, ხოლო მეორჱ იგი ადამი – სული ცხოველი“.
მისა	შტ.მოქც	და ვიდრე მოსლვადმდჱ მისა ტფილისს სიონი განეშორა მკჳდრთა, ხოლო ჯუარისა ეკლესიასა აკლდაღა.
მათ	შტ.მოქც	ხოლო მათ ნათლის-ღებაჲ არა ინებეს, ზაკუვით თანა-აღერინეს ქრისტეანეთა, ვიდრემდის ყოველთა ზედა წარჰმართა მახჳლი და ეკლესიათა შინა მდინარენი სისხლისანი დიოდეს.
მას	შტ.ფსალ	რომელი აღმაღლდა ზეცად და მოიღო თაყუანის-ცემაჲ ყოველთაგან მადიდებელთა შენთა არა ხოლო თუ ჟამსა ამას ოდენ, არამედ მერმესაცა მას.
მისებრ	შტ.ფსალ	სიტყჳსა მისებრ პავლესისა კრებულსა პირმშოთასა ზეცას იჱ˜მად სახელ-სდვა.
მათ	შტ.ფსალ	ხოლო რამეთუ რაჟამს კაცთმოყუარებამან ღმრთისამან მაცხოვნნა ჩუენ, შეჰრისხნა მჴეცთა მათ და ჩუენგან განდევნნა იგინი.
იგი	შტ.ფსალ	რამეთუ სხუამანცა წინაჲსწარმეტყუელმან მრავალგზის უწოდის გავლა იგი დეკეულთა.
მანვე	შტ.კრ. თქ.იპ.	მანვე მეორედ გამოაცხადენ! არამედ არავე გარე-წარჰჴდეს წიგნნი იოსებისგან, ვითარ-მცა არა განმმარტებელ ითქუა,
მისა	შტ.მოქც	და შემდგომად ერისთვობდა ადრნესე, და მისა ზჱ სამნი კათალიკოზნი იცვალნეს: იოვანე, ბაბილა, თაბორ.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად ერისთვობდა სტეფანოზ, ძჱ მისი და ამან განიშორა ჯუარისა ეკლესიაჲ და დადვა კრებაჲ ჯუარს ჯუარობასა ერთ თთუე.
მისა	შტ.მოქც	და მისა ზჱვე – ევნონ.
მისა	შტ.მოქც	და მისა შემდგომად ერისთვობდა გუარამ კურაპალატი ვ~, და გუარამ ყრმაჲ ზ~, და მერმე არშუშა კურაპალატი ჱ~,
იგი	შტ.ფსალ	აღესრულა საქმჱ ბოროტი, რომელი შემდგომად მცირედისა ჟამისა მიქცეულნი დაეცნეს მიმცემელნი იგი საქმეთაგან თჳსთა.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	და იაკობსა არავინ თაყუანის-სცა და არცა იქმნა უფალ ძმისა თჳსისა ესავისა, და რამეთუ მჴდომ-ექმნა ესავს, ძმასა თჳსსა, შეეშინა და ივლტოდა და პირველ შჳდგზის მას თაყუანის-სცა.
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ აქა ჟამამდეცა, რომელ წინადაცუეთილებასა შინა არიან, ეგრე იქადიან და ჰგონებენ, ვითარმედ იგინი ხოლო განმართლებულ არიან.
მათთჳს	შტ.ფსალ	ხოლო მე შემსგავსებულად მიმცემელთა მათთჳს შემირაცხიეს და რომელნი კეთილად სიყუარულით ისწავებენ,
მათთჳს	შტ.ფსალ	რამეთუ ურთიერთას მუჴლნი ესე მტერთა მათთჳს თქუმულ არიან.
მის	შტ.ფსალ	მეწამების ამას საქმჱ მოციქულთაჲ, რომელი-იგი ქმნა ფილიპე საჭურისისა მის თანა ჰინდოჲსა, რომელი იყო კანდაკე დედოფლისაჲ.
მისა	შტ.ფსალ	ვითარმედ ყოველთა კიდეთა უვალთა და უგზოთა აღიღეთ ნათელი ღმრთისმსახურებისაჲ კეთილის-მოქმედისა ღმრთისაჲ და შეწირეთ მისა დიდებაჲ და კურთხევაჲ,
მას	შტ.ფსალ	გზა ეცთ მას, „რომელი დაჯდა ცასა ცათასა აღმოსავალით“.
მისთჳს	შტ.კრ.უთ.	ამას შენდა, პატიოსანო, ჩუენ შევსწირავთ, რომლისა მადლისათჳს ჰკითხჱ, მოჴსენებაჲ მისთჳს იყავნ
მათ	შტ.კრ.უთ.	არიან მრჩობლ წერილთა მათ წარმოღება პირველად დაბადებულთა მათ ღმრთისა მიერ ექუსთა მათ დღეთა ქმნული.
მას	შტ.კრ.უთ.	ესე შჳდნი ძლიერნი საქმენი ქმნნა ღმერთმან დღესა მას პირველსა.
მას	შტ.კრ.უთ.	ამას დღესა განიყვნეს წყალნი: ზოგი მისი აღჴდა ზედა სამყაროსა და ზოგი მისი დაადგრა ქუეშე სამყაროსა მას, შორის ყოველსა ზედაპირსა ქუეყანისასა.
მას	შტ.კრ.უთ.	ესენი ქმნნა ღმერთმან დღესა მას ე~-სა.
მას	შტ.კრ.უთ.	და აღასრულა ყოველივე საქმჱ თჳსი დღესა მას მეექუსესა, რაოდენნ[ი] არიან ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა, ზღუათა შინა და უფსკრულთა, ნათელსა და ბნელსა და ყოველსა შინა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	და აკურთხა და განწმიდა იგი.
იგი()	შტ.კრ.უთ.	და აუწყა იგი(!) ანგელოზისა მიერ მოსჱს, რამეთუ კ~ბ მამათმთავარნი ადამითგან ვიდრე ისრაჱლისამდჱ.
მათ	შტ.კრ.უთ.	ესე მუჴლნი ებრაელთა შორის კ~ზ რაჲმე არიან, ხოლო კ~ბ აღირაცხებიან, რამეთუ ხუთნი იგი ასონი მათ შორის ორკეც არიან: ქაფ მრჩობლ არს, მემ და ნონ და ფჱ და წადჱ.
მისებრ	შკ.თგნე.	რაჟამსმცა შევატყუთ სათნოვებათა შენთა თქუმულისა მისებრ სოლომონ ბრძნისა, რამეთუ უზეშთაეს პატივისა მის საფასეთაჲსა არს მადლი იგი ღირსი, შენდა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო არავე შორს არს თანამდებებისაგან სამართლისა წმიდაჲ ბასილი – მამაჲ და მოძღუარი ყოველთაჲ – იგი ხოლო მარტოჲ გამოიკულევს დაბადებულთა შინა ღმრთისათა
იგინი	შკ.თგნე.	გამოაცხადა მცნებაჲ დაბადებულთა ღმრთისათაჲ დაფარულთაჲ და ყვნა იგინი გამოჩინებულ და გულისხმის-საყოფელ მათთჳს, რომელნი ეძიებდენ მას.
მისა	შკ.თგნე.	ხოლო ჩუენ დავაკლებთ საკჳრველებათა მისა მიმართ, რომელი ზედა გუედების დიდებულებათაგან და საშინელებათა მისთა.
იგი	შკ.თგნე.	და ჯერ-გჳჩნდა თანა-მდებისაგან სამართლისა, რაჲთა განვასრულოთ ნეშტი იგი პირველისა მის გამოცხადებულისაჲ მოძღურისა მის ბრძნისაჲ შესაქმისათჳს კაცისა.
მისსა	შკ.თგნე.	არა თუ დაკლებულად ვხედავთ თქუმულსა ამას მისსა, რომლითა-ესე მონაწილე ვექმნენით თქუმულითა ამით ჩუენითა.
მისთჳს	შკ.თგნე.	ნუ იყოფვინ ესე დიდებულისა მისთჳს პირისა, ვითარმცა შეურაცხ-იქმნა გინა ნაკლულევან თქუმულითა ამით ჩუენითა.
მათ	შკ.თგნე.	რომელი-იგი თქუა შესაქმისათჳს ექუსთა მათ დღეთაჲსა
მის	შკ.თგნე.	და არავინმცა მოწაფეთა მისთაგანმან იღუაწა განსრულებაჲ ნეშტისაჲ მის, დაშთა გამოუჩინებელად მის მიერ,
მის	შკ.თგნე.	და ამისთჳს თავს-ვიდვათ კადნიერად, რაჲთა განვასრულოთ დაშთომილი პირველისაჲ მის.
მისა	შტ.ფსალ	ამისთჳსცა ყოველთა საკჳრველთ-მოქმედებით აგიარონ შენ, თუ ვითარ ეკლესიაჲ იჴსენ და ჰყავ ჴორც შენდა და სძალ და აზნაურ და დეუფალ, და შენ იქმენ მისა სიძჱ და თავ.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ იპოვოს რაჲმე თქუმულსა ამას ჩუენსა შინა, რომელი ღირდეს თქუმად, ვითარმედ ესე სწავლისაგან მისისა არს, უკუე არს იგი მტკიცჱ მისა.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ არს თქუმული ესე ჩუენი განზრახვათა მისთა წულილადთა, უკუე არს იგი უბრალო, რაჟამს არა იპოვა მოწაფეთა მისთა შორის ძალი მიწდომად.
მათ	შტ.ფსალ	ამისთჳსცა ფსალმუნი ესე ქებით გალობს და იტყჳს, ბრძანებს დავიწყებად ტყუვილისა ღმერთთა მამულთა მათ და ცნობად ჭეშმარიტისა ღმრთისა
იგი	შტ.ფსალ	და ჯდა იგი მარჯუენით დიდებასა მაღალთა შინა და ნათელი მბრწყინვალე ღმრთისმეცნიერებისაჲ მოჰმადლა ყოველთა და რომელ იყო უფალ მზის დასავალით,
იგი	შკ.თგნე.	და (ჩუენ) ვიყვნეთ ბრალეულ და აღუვაროთ ნაკლულევანებაჲ ჩუენი მაბრალებელთა ჩუენთა, რაჟამს არა დაიტია გულმან ჩუენმან სიბრძნჱ იგი მოძღურისაჲ.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს ბუნებაჲ კაცისაჲ, რომელნი სხდეს ბნელსა დასავალისასა, აღდგომილთა იხილეს ნათელი დიდი და იცნეს მაცხოვარი უფალი თჳსი.
მათ	შკ.თგნე.	და ჯერ-მიჩნდა, რომელი-ესე ვაზმენით თქუმულისა ამის ჩუენისაჲ არა თუ უნაკლულეს საკჳრველებათა მათ, რომელ არიან დაბადებულთა შორის,
მათ	შკ.თგნე.	არამედ უზეშთაეს და უაღრეს ყოველთა მათ გულისხმის-საყოფელთა, რამეთუ არარაჲ არს არსთა შორის მსგავს ღმრთისა, ვითარ შესაქმჱ კაცისაჲ,
მის	შკ.თგნე.	და უკუეთუ იპოვოს თქუმული ჩუენი დაკლებულ უფროჲს ჯერისა მის, რომელი თანა-გუაც, რამეთუ ჯერ-არს გამოძიებაჲ პირველისაჲ მის გარდასრულისაჲ
მას	შკ.თგნე.	არამედ რომელი საგონებელ არს, ვითარმედ გარეშჱ არს თქუმულსა ამას წიგნთასა, რომელსა-იგი ზედა დაებადა კაცი დასებასა, რომელ-ესე არა ჩანს მას შინა აწ.
მათგან	შკ.თგნე.	და ჯერ-მიჩნდა, რაჲთა დავდვა თქუმულთა ამათ ჩუენთა განყოფაჲ სახეთაჲ, რაჲთა იცნობოს მათგან ძალი ყოველთა მათ დაწესებულთაჲ თითოვეულად მწრაფლ.
მას	შკ.თგნე.	ვ: თავი ვ: გამოძიებისათჳს, რომელნი შეარწყუმენ გონებასა ბუნებასა თანა და მას შინა არს და[ჴსნაჲ] თქუმათაჲ მწვალებელთაჲ.
იგინი	შტ.ფსალ	„ესერა მოსცა ჴმაჲ თჳსი, ჴმაჲ ძლიერებისაჲ შემდგომად აღმაღლებისა უფლისა, რომელი მოჰმადლა სული და მოციქულ-ყვნა იგინი.
იგ	შკ.თგნე.	იგ: თავი იგ: ძილისათჳს და ფქნარებისა და სიზმართათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	იე: თავი იე: სულისათჳს ჭეშმარიტად სახელ-ედების სული მეტყუელი მართლად, ხოლო სხუანი იგი სახელ-დებულ არიან სულად ზიარებითა
მას	შკ.თგნე.	და მას შინა არს ძიებაჲ იგი მსგავსებისათჳს გინა ვითარ ჰგავს ვნებადი იგი, რომელსა არა თანა-აც ვნებაჲ, და მოკუდავი უკუდავსა მას,
მათა	შკ.თგნე.	იჱ: თავი იჱ: რამეთუ აღძრვაჲ პირუტყუებრი დამტკეცილი ჩუენ შორის არს მიზეზითა მახლობელობისა ჩუენისაჲთა მათა მიმართ.
მათთჳს	შკ.თგნე.	ით: თავი ით: მათთჳს, რომელნი-იგი იტყჳან, ვითარმედ საშუებელნი იგი კეთილნი მერმისანი საჭმელთაგან და სასუმელთა ყოფად არიან,
იგი	შკ.თგნე.	კ: თავი კ: რაჲ არს ცხორებაჲ იგი, რომელ არს სამოთხესა შინა.
იგი	შკ.თგნე.	და რაჲ არს ხჱ იგი, რომლისაგან დაეყენნეს.
იგი	შტ.ფსალ	მაღლით ჴმასა ძლიერებისასა ლუკა მოგუასწავებს და იტყჳს: „და იყო ჴმაჲ ზეცითო“, ვითარცა ჴმაჲ ქართა მრავალთაჲო და აღივსო სახლი იგი, რომელსა შინა იყვნეს მოციქულნი.
მის	შკ.თგნე.	კა: თავი კა: რამეთუ დაჯერებაჲ აღდგომისაჲ მოსალოდებელ არს განმრავლებითა სახეთაჲთა შემდგომითი შემდგომად უფროჲს თქუმულისა მის წიგნთაჲსა.
მათთჳს	შკ.თგნე.	კბ: თავი კბ: მათთჳს, რომელნი იკითხვიდენ: უკუეთუ აღდგომაჲ კეთილ არს და ტკბილ,
მათთჳს	შკ.თგნე.	კგ: თავი კგ: მათთჳს, რომელნი აღიარებენ დაწყებასა სოფლისასა უნებლიაჲთცა, თანა-აც აღსაარებად აღსასრულიცა მისი.
მათა	შკ.თგნე.	კდ: თავი კდ: სიტყჳს-გებაჲ მათა მიმართ, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: ნივთი დაუსაბამოჲ არს ღმრთისა თანა.
მათგან	შკ.თგნე.	კზ: თავი კზ: რამეთუ ეგების, რაჲთა კუალად ეგნენ გუამნი კაცთანი ოთხთა მათგან ნივთთა ქუეყანისათა
მათთჳს	შკ.თგნე.	კჱ: თავი კჱ: მათთჳს, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ სულნი დაებადნეს უწინარჱს ჴორცთა, გინა თუ ჴორცნი უწინარჱს სულთა.
მისა	შტ.ფსალ	ღირს არს და მართალ ესოდენთა ზედა კეთილის-ყოფათა ღმრთისათა შემოქმედისა ჩუენისათა, დიდებისა მიცემად მისა.
იგი	შკ.თგნე.	ლ: თავი ლ: სიტყუაჲ მკურნალთაგან, რომელი მოასწავებს ასოთა გუამთა კაცთასა დაბადებასა შინა მათსა და არს იგი სიტყუაჲ მწრაფლი.
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ ცხორებაჲ გზათა მათ ნივთიერთაჲ მოდინარეთაჲ მიმსგავსებულ არს წყალსა მდინარესა, რომელსა მარადის მოერთვინ დინებაჲ წყაროჲთ თჳსით.
მან	შტ.ფსალ	„ღმერთი ისრაჱლისაჲ, მან მოსცეს ძალი და სიმტკიცე ერსა თჳსსა“.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ არნ წარსადინელი მისი ღელესა გინა უბეანსა, აღმოავსის ადგილი იგი.
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ ნივთნი ესე წინააღმდგომნი მარადის იძრვიან და იქცევიან, ხოლო რაჟამს დასცხრის ძრვაჲ მათი, დასცხრის ცხორებაჲცა იგი.
იგი	შკ.თგნე.	და კუალად უძლურებამან განაგის ვნებაჲ იგი ძილისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	იქმნის იგი ძალ მისა დაშთომად შეცვალებისა წინააღმდგომთა მიმართ, ვითარ-იგი ვთქუთ.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს დაშურის გუამი უძლურებისაგან და მერმე მიეცის მას განსუენებაჲ ძილისაგან,
იგი	შკ.თგნე.	და განიყო და მერმჱ შეიცვა ყოველივე გუამმან ცისამან და იქმნნეს გუამნი იგი მყჳრტენი და ზრქელნი,
იგი	შკ.თგნე.	ემსგავსის იგი ცხენთა მათ დამაშურალთა სრბისაგან, რომელთა შემდგომად მისა ეპოვის განსუენებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	ესე იგი არს ქუეყანაჲ და წყალი საშოვალსა მას სამყაროსა შემტკიცებულ ურთიერთას.
იგი	შკ.თგნე.	რომელი არა შეიძრვის, არამედ არს იგი ურმის თუალი, ესე იგი არს ძრვაჲ ცისაჲ მალიადი და მავლინებელი მრგულად და დამმარხველი ურთიერთას,
იგი	შკ.თგნე.	შემაგრებული ძალითა სიმტკიცისაჲთა, რომელსა ზედა იქცევის ძრვითა მალიადითა და არს იგი ქუეყანაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და ძრვაჲ დაცემისაჲ ზედა-აც და ზარი იგი საქმისა მათისაჲ, რომელნი-ესე საჩინონი არიან, სწორად არს.
იგი	შკ.თგნე.	და ძრვაჲ იგი, რომელი არაჲ-დადგების, ხოლო ქუეყანაჲ არა შეიძრვის სიმტკიცისაგან თჳსისა და ცაჲ არა დაეწყნარების ძრვისაგან თჳსისა.
იგი	შკ.თგნე.	მრავალ იყვნეს დაბადებულნი იგი შორის მათსა შეერთებულ და შეძერწულ და შემაგრებულ ურთიერთას და მით შეიერთნეს კიდენი იგი საჩინოთანი,
იგი	შკ.თგნე.	ესე იგი არს ცაჲ და ქუეყანაჲ.
მის	შკ.თგნე.	და რამეთუ ჰაერი ჰგავს სინაზუქესა ცეცხლისასა, მარადის მოძრავსა, რამეთუ ბუნებაჲ ჰაერისაჲ ნაზოქ არს, მსგავს არს ძრვისა მის ცეცხლისა და არა ჩას ზრქელად,
მათ	შკ.თგნე.	არამედ ვითარცა განმასაზღვრებელი და განმყოფელი ჰგიეს შორის საჩინოთა მათ.
იგი	შკ.თგნე.	და ესრევე სახედ იქმნა ბუნებაჲ იგი ნოტიაჲ, ესე იგი არს წყალი შეერთებულ ორითა მით ბუნებითა წინააღმდგომელითა.
იგი	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ჰპოვნე ორნი იგი ბუნებანი განშოვრებულნი შეძერწულ საშუვალსა მას მათსა.
მან	შტ.იაკ	მაშინ, ვითარცა იხილა საბურ მეფემან სპარსთამან, რამეთუ დაეცნეს ზღუდენი ქალაქისანი, განიხარა მან სიხარულითა დიდითა
მათ	შკ.თგნე.	შეცვალა სიბრძნემან ღმრთისამან თითოვეულებაჲ ორთაჲ მათ, და იქმნა მოძრავი არა გარდამაქცეველ და უძრავი-შემცვალებელ.
მისთჳს	შკ.თგნე.	და მისთჳს განიგო ესე, რაჲთა არა იყოს თითოვეულებაჲ ღმრთეებისაჲ, რომელი შოვრ არს შეცვალებისაგან და გარდაქცევისა დაბადებულთაგანსა რასმე შინა,
მათ	შკ.თგნე.	და ამის ჯერისათჳს შეცვალა ძლიერებამან ღმრთეებისამან თითოვეულებაჲ ორთაჲ მათ: უძრავი შემცვალებელად და მოძრავი უმცვალებელად,
მათგან	შკ.თგნე.	რაჲთა შეაერთნეს ურთიერთას და განაშოვროს მათგან საგონებელობაჲ ღმრთეებისაჲ, რამეთუ ღმერთი გარეშჱ არს ორთა ამათგან საქმეთა – შეცვალებისაგან და უძრაობისა.
მას	შკ.თგნე.	და მას ჟამსა იქმნა ყოველივე სრულებასა და საზომსა თჳსსა, ვითარ-იგი თქუა წიგნმან, რამეთუ იტყჳს: „აღესრულნეს ცაჲ და ქუეყანაჲ“.
მათგან	შკ.თგნე.	და შეიმკვნეს ყოველნივე შუენიერებითა მისითა: ცაჲ – მბრწყინვალებითა მნათობთაჲთა, ხოლო ზღუაჲ და ჰაერი – ცხოველთა მათგან, რომელნი იქცევიან მას შინა,
მათგან	შკ.თგნე.	და ქუეყანაჲ – მცენარეთაგან და ფერად-ფერადთაგან ნერ[გ]თა და ყოველთა მათგან, რომელნი იშვებიან ქუეყანისაგან და მყის განძლიერდის ნებითა ღმრთისაჲთა.
მათგან	შკ.თგნე.	და მოზღუდვილ მქჳშათა მათგან ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და კუალად ძრვაჲ იგი ნაღელავთაჲ მათ მარილოვანთაჲ ყუდროდ, რომელი მსგავს არნ შუენიერებასა ყოველთასა,
იგი	შკ.თგნე.	და არს იგი სიტყუაჲ გამოკრებული
მით	შკ.თგნე.	რომელნი ირყევიედ ნიავითა მით ჰამოჲთა და არა მავნებელითა და დაიკეცებინ იგი ზურგსა ზედა წყლისასა ყუდროდ,
მით	შკ.თგნე.	რომელი მოესწავების ბუნებისაგან თჳსისა, გამოცნობითა მით და ცხორებითა, გრძნობითა მით.
მისავე	შკ.თგნე.	და რამეთუ ბუნებაჲ ყოვლისა კაცისაჲ არს მოძღუარი მისავე,
იგი	შკ.თგნე.	და ყოველნი სიმდიდრენი დაბადებულთანი იქმნნეს განმზადებულ ჴმელთა ზედა და ზღუათა და არა იყო ჯერერთ მფლობელი იგი ამათი გამოჩინებულ.
მათ	შკ.თგნე.	რომელი-იგი კუალ-ყვეს ბრძენთა მათ მეცნიერებისა მისისათჳს წიგნთა შინა ზედა-მიწევნით,
მათ	შკ.თგნე.	და ვითარ განმზადა დამბადებელმან ყოველთამან საუნჯჱ სამეუფოჲ და არს ესე ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ხერთვისნი და ესე ცაჲ, რომელი არს მაგრილობელ მათ ზედა.
მას	შკ.თგნე.	რომელნი არიან ჩუენ შორის, რაჟამს-იგი გამოიძიეს მას შინა გამოცხადებითა ჴორცთაჲთა და განპებითა წყლულთაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	დაიუნჯა საუნჯესა ამას ყოველი სიმდიდრჱ, ესე იგი არს სიმდიდრჱ ყოველთა დაბადებულთაჲ, მცენარეთაჲ და ნერგთაჲ და ცხოველთაჲ და ყოველნი ესე სულ და საშუმინველ.
მათგან	შკ.თგნე.	და უკუეთუ გინდეს აღრაცხად სიმდიდრჱ ბუნებათაჲ და რომელი მათგან განშუენდების წინაშე თუალთა კაცთასა.
იგი	შკ.თგნე.	და იყო იგი მოღუაწეთათჳს მაუწყებელ განმარტებითა,
მათ	შკ.თგნე.	და ამისა შემდგომად გამოაჩინა სოფელსა შინა, რაჲთა იყოს მხედველ საკჳრველებათა მათ, რომელნი არიან მათ შინა, და იყოს კეთილთა მათ ზედა უფალ,
იგი	შკ.თგნე.	რაჲთა გულისხმა-ყოს მოცემული იგი მისი, რომლითა იშუებდეს და ცნას ძალი შემოქმედისა თჳსისაჲ,
მათგან	შკ.თგნე.	რომელი მიუთხრობელ არს ხილულთა მათგან და შუენიერებათა დაბადებულთა და დიდებულთა.
მას	შკ.თგნე.	ვითარცა-იგი ვის ჰნებავნ სერისა ყოფაჲ, თანა-აც მას, რაჲთა განჰმზადოს პირველად, რაჲ-იგი უჴმს საჭმლად და მაშინღა მიუწოდოს ჩინებულთა მათ.
მათგან	შკ.თგნე.	რაჲთა არა უჴმდეს გარეშჱთა მათგან რაჲმე,
მან	შკ.თგნე.	და ამით ესევითარითა სახითა ყო მზრდელმან მან ბუნებისა ჩუენისამან მდიდარმან და მეუფემან,
მას	შკ.თგნე.	მაშინღა შემოიყვანა კაცი და მისცა მას საქმედ მონაგები რჩეული, პოვნილი და მომზადებული.
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ ესრჱთ ჯეროვნებით თანა-აც სამწყსოთა მათ სულიერთა სიტყჳსაებრ მაცხოვრისა,
მას	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ყო მას შინა მიზეზი ცხორებისაჲ მრჩობლად და შეჰრია საღმრთოჲ იგი ქუეყანისასა მას, რაჲთა იწოდოს და სახელ-ედვას ორთავე მათ:
იგი	შკ.თგნე.	ერთი იგი ღმრთისა ბუნებითა გონებისაჲთა, ხოლო მეორჱ იგი კეთილთა ქუეყანისათა განშურებად საგრძნობელითა ჴორციელითა.
მისა	შკ.თგნე.	უსწრო სახემან ამას ყოველსა შინა, ვიდრემდის მთავრობაჲ მისი იქმნა უწინარეს დაბადებისა მისისა და ვიდრე ყოფადმდჱ მისა მოიგო მთავრობაჲ,
მას	შკ.თგნე.	ხოლო შესაქმჱ კაცისაჲ მარტოდ ოდენ დამტკიცებით შექმნა დამბადებელმან ყოველთამან, ვიდრემდის განუმზადა მას ნივთი დასამტკიცებელად მისა.
მას	შტ.ფსალ	და განმავლენ მე გრეხნი იგი ძნიად-ძნიად სავალნი და მიმიძეღუ მე თემსოფორიონსა მას სამეუფოსა და გამომითხოვე მსაჯულისაგან პიტაკი განთავისუფლებისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	და მიამსგავსა იგი ძირსა მას შუენიერსა და უსწრო შემოკლებითა, რომელი მისა შეიქმნა, რაჲთა დაჰბადოს ბუნებაჲ, მიმსგავსებული საქმესა თჳსსა, რომლისათჳს დაებადა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო სული მოასწავებს სახელითა თჳსითა სიმაღლესა თჳსსა, რაჟამს არს იგი განშოვრებულ მორჩილებისაგან და მარტო-ქმნულ განზრახვითა თჳსითა და არა იძულებასა ქუეშჱ,
იგი	შკ.თგნე.	და ამას თანა მსგავს არს იგი ბუნებასა მძლესა ყოვლისასა.
მას	შკ.თგნე.	და უწოდით ხატსა მას მეფჱ, ესრჱთვე – ბუნებაჲ კაცისაჲ, რამეთუ შექმნა იგი მთავრად სხუათა მათ ცხოველთა ზედა მსგავსად მეუფისა ყოველთაჲსა.
მას	შკ.თგნე.	ეწოდა მას სახელი მეფჱ არა თუ ამისთჳს, რამეთუ ჰმოსიეს მას შემკულებაჲ მეფეთაჲ, გჳრგჳნი გინა სხუაჲ რაჲმე ესევითარი და მითმცა მოესწავა მეფობაჲ მისი,
მას	შკ.თგნე.	არამედ რამეთუ ჰმოსიეს მას სათნოვებაჲ, რომელი მოასწავებს მეფობასა მას ჭეშმარიტსა უფროჲს ყოველთა სამოსელთა,
მას	შკ.თგნე.	შემკული გჳრგჳნითა სიმართლისაჲთა, რომელი უფროჲსღა ჯერ-არს, რაჲთა მიეთხრას შუენიე[რე]ბასა შინა ძირსა მას, რომელსა-იგი მიემსგავსა.
მათგან	შტ.ფსალ	რაჲთა განვერე მე ვეჰთა მათგან საშინელთა.
მის	შკ.თგნე.	ვითარმედ: „არა ისმინონ ჴმაჲ უცხოჲსაჲ მის“.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო აწ მივჰმართოთ სიტყუასა მას და ვთქუათ მსგავსად ძალისა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეთვე ძილმან შეკრძალვით აიძულის გუამსა, რაჲთა განიყონ საზრდელი იგი ყოველთა შინა განსავალთა გუამისათა დაუყენებელად,
იგი	შკ.თგნე.	და მერმჱ აღვიდის ორთქლი იგი წულილი და მიიწიის თავად მსგავსად კუამლისა, რომელი ეცის კედელსა.
იგი	შკ.თგნე.	და მაშინ ორთქლი იგი განიყვის განსავალთა შინა საგრძნობელთასა და უქმ-იქმნის საქმისაგან თჳსისა.
იგი	შკ.თგნე.	და გამოჰკრთის ორთქლი იგი მუნით.
მის	შკ.თგნე.	ხოლო დაწუხვაჲ თუალთაჲ არნ დამძიმებისაგან წამწამთაჲსა მის ზედა მსგავსად ტყჳვისა.
მით	შკ.თგნე.	და ეგრეთვე ყურნი აღივსნიან ორთქლითა მით მსგავსად კარდაჴშულისა სახლისა და ესეცა დასცხრის ბუნებითისაგან საქმისა თჳსისა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ადგილი იგი ჴორცთაჲ შეძერწულ არს სიმრავლითა ლართაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	და ოდეს გამოვიდის მისგან ორთქლი იგი, შეჰყშირდის, რამეთუ ვერ განვიდის ორთქლი იგი ადგილთაგან შეძერწულთა ერთბამად.
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარ-იგი მხატვართა ღონის-ძიებაჲ ყვიან ფერითა მრავლითა წამალთაგან თითოსახეთა და შეზავიან ყოველივე იგი მსგავსად ჯერისა მის,
მას	შკ.თგნე.	რაჲთამცა მიამსგავსეს შუენიერებასა მას ძირისასა ზედა-მიწევნით,
მას	შკ.თგნე.	რომლითა იცნობების ცხორებაჲ იგი ჭეშმარიტი, არა წითლითა მბრწყინვალთა გინა სხჳთა წამლითა, რომელი თანა-შეზავიან მას შუენიერებისათჳს ხატისა და არცა შავითა,
მათ	შკ.თგნე.	რომლითა გამოსახნიან წარბნი და თუალნი სხუათა მათ ფერთა თანა საშუე[ნე]ლებელად ხატისა, ვითარ-იგი ღონის-ძიებით ყვიან მხატვართა,
იგი	შკ.თგნე.	და ესევითარითა სახითა, რომლითა ემსგავსების კაცი დამბადებელსა თჳსსა, და ამით ფერითა შეამკო დამბადებელმან ხატი თჳსი, ესე იგი არს ბუნებაჲ ჩუენი.
მათ	შკ.თგნე.	და უკუეთუ შენ მოაწიო გონებაჲ მიხედვად სხუათა მათ არსთათჳს, რომელ იცნობების მით შუენიერებაჲ ღმრთისაჲ, უკუე ჰპოვო მსგავსებაჲ ბუნებასა ჩუენსა შინა.
მათ	შკ.თგნე.	და რომელნი-იგი არიან რიცხუსა პავლჱს მოციქულისასა, „აქუს მათ გონებაჲ ქრისტჱსი“, რომელი-იგი ზრახავს მათ შორის.
მის	შკ.თგნე.	და კაცი არა შორს არს ამათგან რამეთუ იხილვების შენ თანა სიტყუაჲ და სიბრძნჱ, მსგავსად სიტყჳსა მის ჭეშმარიტისა და გონებაჲ.
მას	შკ.თგნე.	თავი ვ და თქუა მეექუსისა თავისათჳს, გამოძიებისათჳს, რომელნი შეარწყუმენ გონებასა ბუნებასა თანა და მას შინა არს თქუმულთა მწვალებელთა[ჲსა] დჴ˜სნ
მით	შკ.თგნე.	და მერმე დაშთომილი მისგან განვიდის მით არით და ამას ეწოდების ფქნარება,
იგი	შკ.თგნე.	აწ უკუე ვითარ ვინ უგულისხმო-იქმნების და იტყჳს, ვითარმედ ღმერთი მრავალთა საქმეთა მისთათჳს განიყოფვის, ძალად მრავლად არს იგი დამბადებელ თუალთა,
მისთჳს	შკ.თგნე.	და ითქუა ესე ჩუეულებისა მისთჳს ბუნებათა კაცთაჲსა ძალისა მისგან მცნობელისა და თქუა: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა“.
იგი	შკ.თგნე.	და ვიტყჳთ, ვითარმედ: სადა არიან მწვალებელნი იგი, რომელნი უვარ-ჰყოფენ მსგავსებასა?
იგი	შკ.თგნე.	რაჲთა განიყვანოს მუნით ნეშტი იგი ორთქლისაჲ მის მიმსგავსებული სიყშოსა კუამლისასა და არნ ესე უფროჲს ხოლო შემდგომად ძილისა,
მის	შკ.თგნე.	რაჟამს დაშთომილ არნ ნეშტი რაჲმე ორთქლისაჲ მის.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ ბუნებანი იგი განწვალებულნი არიან და ხატნიცა უკუე განწვალებულნი არიან, და დაჰბადოს ყოვლისა ბუნებისათჳს ხატი მსგავსი თითოვეულისა მათისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ოდეს ხატი ერთ არს და ძირი არა ერთ და რომელი არს სულელი და განშოვრებული გონებისაგან თჳსისა, უგუნურ იქმნის, ვითარ-მცა მიემსგავსა იგი ერთსა,
იგი[ნი]	შკ.თგნე.	რამეთუ იგი[ნი] მსგავს არიან ურთიერთას? და ნუუკუე განქარვებისათჳს ამის ბოროტისა კაცთა ცხორებისათჳს ითქუა სიტყუაჲ ესე, ვითარმედ: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა“?
იგი	შკ.თგნე.	არნ იგი მოძრავ და წარმართებულ საქმჱ მისი ხოლო რაჟამს მიდრკის ბუნებაჲ ძილად, და დაშთეს გონებაჲ უქმად და უძრავად.
იგი	შკ.თგნე.	გარნა უკუეთუ ვინმე ჰგონებდეს, ვითარმედ უცნებათაჲ იგი სიზმართა ძრვაჲ არს და საქმჱ გონებისაჲ ძილსა შინა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ჩუენ ესრჱთ ვიტყჳთ, ვითარმედ, საქმჱ ჭეშმარიტი მისი იგი არს, რომელი არნ სიბრძნით და გულისხმის-ყოფით
იგი	შკ.თგნე.	და ჭეშმარიტად ჩას იგი საწყალობელად უფროჲსღა და არა თუ საქებელ,
მისგან	შკ.თგნე.	ესე მსგავსებაჲ მრავალსახელთაჲ რაჲმე საქმისა მისგან გონებისა მღჳძარისა შელულვილ საშუმინველისა მისგან პირუტყუებრისა, ვითარცა გამოისახის.
მისსა	შკ.თგნე.	და არა აქუს ბუნებასა მისსა შინა ყოლადვე არარაჲ, რომლითამცა იყენა მით მავნებელი მისი, ვითარ-იგი მრავალთა ცხოველთა აქუს შემთხუევასა მავნებელისა მათისასა.
იგი	შკ.თგნე.	და არცა დაბურვილ არს გუამი მისი სამოსლითა თმისაჲთა, რამეთუ ჯერ-იყო, რაჲთა იყოს მთავარი იგი მოზღუდვილ და აღჭურვილ ბუნებასა შინა თჳსსა,
მით	შკ.თგნე.	და აწ ესერა ვხედავთ ლომსა და ეშუსა, ავაზსა და ვეფხსა და სხუათაცა ცხოველთა, რამეთუ აქუს ბუნებასა შინა თჳსსა საჴმარი განრინებისათჳს თჳსისა ძალითა მით,
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს დაეყენნიან საგრძნობელნი, გონებაჲცა დაეყენის მათ თანავე საქმისაგან თჳსისა.
მათ	შკ.თგნე.	რომელ არს მათ შინა; ვითარცა კუროსა რქანი და ყურგდელსა სიმალჱ და ქურციკსა ხლდომაჲ და ბრწყინვალებაჲ თუალთაჲ
იგი	შკ.თგნე.	აწ უკუე რომლითა სახითა ეგების, რაჲთა იყოს იგი მეუფე ყოველთა ზედა ცხოველთა?
მათთჳს	შკ.თგნე.	არამედ არა იწრო არს ჩუენ ზედა გამოცხადებად, რაჲ-იგი საგონებელ არს მათთჳს,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ საჴმარ არს ბუნებისა მისისა, იგი არს მიზეზ მთავრობისა მისისა.
მას	შკ.თგნე.	არამცა შეეხო მას, რაჟამს-იგი გონებაჲ გუამსა განაგებნ გულისხმის-ყოფით; არამედ ვჰგონებ, ვითარმედ ძალი კაცისაჲ უაღრესი,
იგი	შკ.თგნე.	რაჟამს დაყუდნის ძრვისაგან საგრძნობელთაჲსა, ხოლო ნაწილი იგი მზრდელ[ი] იქმნ ძილსა შინა უცნებანი;
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა-იგი იგონებნ მღჳძარებასა შინა, იწურთინ და გამოისახვინ იგი მერმეცა.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუმცა იყო ბუნებასა შინა კაცისასა, რაჲთა იყოს იგი უმალეს ცხენსა და მერმე ფერჴნიმცა მისნი არა მოჰკფდებოდეს სიმაგრისაგან,
მისსა	შკ.თგნე.	და საწერტელი მსგავსად ფუტკრისა, იყომცა ესე ნამდჳლვე მჴეცი სახილველად, ოდესმცა ესე ყოველნი აქუნდეს გუამსა შინა მისსა.
მათგან	შკ.თგნე.	და კუალად იყო-მცა უგლომელ მთავრობისათჳს, რომელთა-იგი ზედა მთავრობს, ოდესმცა არა უჴმდა მათგან.
მისა	შკ.თგნე.	ამისთჳს განიყვნეს საჴმარნი მისნი ყოველთა მიმართ, რომელნი დამორჩილებულ არიან მისა, რაჲთა იყოს მთავრობაჲ მისი მათ ზედა უნებლიაჲთ,
მისა	შკ.თგნე.	არამედ სხუათაცა ასოთათჳს, რომელნი შეძერწულ არიედ მისა, რამეთუ ვნებითა მისითა ევნებინ მათცა.
მათგან	შკ.თგნე.	ვითარცა ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი საჴმარსა მათსა მიიღებენ მათგან, რომელთა ზედა მთავრობენ.
მას	შკ.თგნე.	ესრჱთვე კუალად სულსაცა შინა იქმნის, რამეთუ ოდეს-იგი არნ ერთი რაჲმე დაყენებულ და მეორჱ იძრვინ, გუამიცა ყოველი იძრვინ ნაწილსა მას თანა.
მით	შკ.თგნე.	რამეთუ ვერ ეგების განთჳსებაჲ შეყოფილისაჲ ბუნებით, რომელნი-იგი შეყოფილ არიან ძალითა მით ბუნებისაჲთა გონებისაგან.
მისა	შკ.თგნე.	არამედ ოდეს-იგი მღჳძარჱ ვიყვნით, გონებაჲ უფლებნ და საგრძნობელნი არიან მისა მსახურ და გუამი არავე კიდე არნ განგებისაგან მათისა
მათ	შკ.თგნე.	რომელნი გუაიძულებენ მოგებასა ცხოველთა მათ მტჳრთველთასა, და რამეთუ ვერ ვძოვთ პირუტყუთაებრ, ამისთჳს მოვიგნით ჴარნი დამორჩილებად ჩუენდა,
მის	შტ.ფსალ	და ჩუენ გუაუწყეთ წესი აწინდელისა ქცევისაჲ ღმრთისმსახურებით და მოსაგებელი ნეტარისა მის საუკუნოჲსა სასოვებით ცხორებისაჲ,
მისა	შკ.თგნე.	და რამეთუ გონებაჲ მავნებელ არს საზრდელისა და საგრძნობელნი შემწყნარებელ მისა.
მან	შკ.თგნე.	და ამის ყოვლისა წინააღმდგომსა ვხედავთ, რომელსა შინა ოდესმე ძილმან მან მზრდელმან სხუანი იგი დააყენნის, დაღაცათუ სხუაგან წარვიდიან ცხადად.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ოდეს არნ ძალი იგი მზრდელი განმყვანებელ და მაქმნეველ ყოველსა ბუნებასა,
მით	შკ.თგნე.	და მერმეცა გჳჴმდეს შუანიცა საკბენლად, რაჲთა მით გარე-წარვაქცინეთ, რომელნი გუეწყვებოდიან] ...მრავალთა ცხოველთა.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ აღებად იგი ჟამსა შინა თჳსსა, და შემწჱ-გუეყოს ჩუენ ჟამსა საჴმარებისასა და მერმე დადებად ადგილსავე თჳსსა.
მათთჳს	შკ.თგნე.	და კუალად ქცევათა მათთჳს ხჳთქთაჲსა ეგების, რაჲთა ვიფარვიდეთ ტყავითავე მისითა და უკუეთუ ვერ იპოვოს იგი ჟამსა ჴმევისასა მოგებად მსგავსი მისი რკინისაგან,
მის	შკ.თგნე.	შეიძრის მის თანა გონებაჲ და ოდეს დასცხრის, დასცხრის მის თანა გონებაჲცა სახედ ცეცხლისა.
იგი	შკ.თგნე.	და ცეცხლი რაჟამს ედებინ ბდჳნვარედ და არა აღატყინის იგი ქარმან, არა დაშრტის და არცა შეუდვის გარემოჲს,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს დაჰბერის ქარმან, გარდაიქცის კუამლი იგი მისი ალად.
იგი	შტ.ფსალ	მაშინ გამობრწყინდენ გულისხმის-მყოფელნი იგი, ვითარცა მბრწყინვალებაჲ სამყაროჲსაჲ
მათ	შკ.თგნე.	ვერცა უძლავნ აღგზებად მათ გამო და ვერცა დაშრტის სრულიად,
მათა	შტ.ფსალ	და ქველის-საქმისა მათისა ახოვანებაჲ, ვითარცა ნესტჳ, ოხრის წინაშე ღმრთისა და კაცთა ყოველთა აიძულებს მიბაძვებად მათა, დაღაცათუ გლახაკ ვინმე იყოს,
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარცა მძნობარი მცემელი ებნისაჲ, რაჟამს არიედ ძალნი იგი ებნისანი ნოტია და მოფოლხუებულ, ვერ გამოსცის ჴმაჲ იგი მათგან შეზავებულად,
იგი	შკ.თგნე.	დაღაცათუ ჴელი იგი მცემელისაჲ მის ჴელოვნებით იქმნ, არამედ არა ჴმა-სცემედ ძალნი იგი, ვითარ-იგი მას ჰნებავნ.
იგი	შკ.თგნე.	დაღაცათუ აღმოსციან ჴმაჲ, არამედ არა არნ იგი შეზავებულ და შუენიერ, არამედ უშუერ.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრჱთვე არნ ქნარი იგი საგრძნობელთაჲ რაჟამს მოჰფოლხუდის ძილსა შინა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ მძრველი იგი მათი დაცხრომილ არნ სავსებისაგან გუამისა, გინა თუ მოძრავ არნ უსუსურითა ძრვითა
იგი	შკ.თგნე.	ოდეს ჭურჭერნი იგი მისნი ვერ შემძლებელ არიედ შეწყნარებად საქმესა განმგებელისა მათისასა.
მით	შკ.თგნე.	ამისთჳს არნ ჩუენებაჲ იგი შეშფოთებულ და წინაჲსწარ-ცნობაჲ იგი მღჳძარებისაჲ შესულებულ ჩუენებითა მით მაეჭუებელითა.
იგი	შკ.თგნე.	ოდესმე აუწყებს სიზმარი ყოფადსა რასმე, რამეთუ უფროჲს არს ფრიად სიწულილადჱ იგი გონებისაჲ სიყშოსა გუამისასა.
მან	შკ.თგნე.	და ესევითარითა უცნებითა იხილა ღჳნის-მნემან მან ფარავოჲსმან, ვითარმედ წურვიდა იგი ყურძენსა სასუმელსა შინა ფარავოჲსსა.
მის	შტ.ფსალ	და ცხორებაჲ ნეტარისა მის და დიდებულისა მღდელთმოძღურისაჲ იაკობ ნასიბინელისაჲ და თარგმანებაჲ ზოგთარე ფსალმუნთა დავითისთაჲ მოღუაწებითა
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა იქმედ მღჳძარებით, რამეთუ წინაჲთ ცნობაჲ იგი ჩუენებისაჲ საქმისა მათისაჲ იყო, ეუცა სულსა, რაჲ-იგი იხილეს მოწევნადი საქმისაჲ.
მით	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ დანიელ და იობ და მსგავსნი მათნი ძალითა მით საღმრთოჲთა სცნობდეს მოწევნასა მას საქმეთასა,
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ წინა-კერძონი მათ ყოველთანი ფერჴ არიან და არა ჴელ.
მათ	შკ.თგნე.	და ამისთჳს დაღონებულთა მათ უჴმს მისაყრდნობელი.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო კაცისანი წინა-კერძონი მისნი ჴელ არიან და რამეთუ ჰასაკი მისი აღმართებულ არს და ამისთჳს არა უჴმან მას მისაყრდნობელნი,
იგი	შკ.თგნე.	და არცა არს იგი ძალისაგან სიზმართაჲსა და არცაღა ჯერ-არს ჩუენდა თქუმად, ვითარმედ ყოველი, რომელი იხილეს წმიდათა მათ მღჳძარებასა შინა,
მის	შკ.თგნე.	და ვიდრე გამოძიებადმდჱ სიტყჳსა მის ხარკებით მივიმართოთ სიტყუასა მას, რაჲთა არა თანა-წარგუჴდეს, რომელი-იგი გჳჴმს თქუმად ამის ჯერისათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეცა ყოველნი კაცნი ბუნებით სიზმართა იხილვენ ძილსა შინა და რჩეულნი იგი, რომელნი ღირს არიედ, იხილიან ჩუენებაჲ ჭეშმარიტი ძილსა შინა.
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა-იგი ჰგონებდეს გარეშჱნი იგი ფილოსოფოსნი და არა განიცადეს მას შინა განცხადებულებაჲ ჭეშმარიტი.
მას	შკ.თგნე.	და მას შინა იპოვების ძალი ცხოველებისაჲ თჳნიერ გრძნობისა.
იგი	შკ.თგნე.	და პოვნილ არს იგი პირუტყუთა შორის, რამეთუ არა იზარდების ხოლო და აღორძნდების, არამედ მოქმედებაჲ მისი არს გრძნობათაგან.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ცხოველებაჲ სრული პოვნილ არს ბუნებასა შინა კაცისასა, ესე იგი არს მეტყუელებაჲ, რომელი იზარდების და იგრძნობს და განიზრახავს.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო გონებიერი იგი გამოუძიებელ არს აწ და გუამიერი იგი რომელიმე არს თჳნიერ ცხოველებისა ყოვლით კერძო და რომელსამე მათგანსა აქუს ცხოველებაჲ.
მათ	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა მცენარენი იყვნეს უწინარეს სხუათა მათ არსთა, შემდგომად ნივთთა მათ უსულოთა, ესე იგი არს ქუეყანაჲ და წყალი, ჰაერი და ცეცხლი.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ მეფჱ იგი მეგჳპტელთაჲ ფარაო და თავჴედი ბაბილოვნელი ნაბუქონდონოსორ მიიწინეს ღმრთისა მიერ ცნობასა მოწევნადთასა,
იგი	შკ.თგნე.	ჯერ-ვიდრემე-იყო, რაჲთა გამოცხადნეს სიბრძნჱ იგი დაფარული წმიდათაჲ მათ,
მათ	შკ.თგნე.	რაჲთა არა უმეცარ იყვნენ კაცნი დიდთა მათ სარგებელთა მათთა.
მათგან	შკ.თგნე.	რამეთუ კაცი შეზავებულ არს ყოველთა მათგან სულთა თითოსახეთა.
მას	შკ.თგნე.	და ესე იზარდების ძალითა სულისა მცენარებისაჲთა, რომელ არს მას შინა.
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარ-მე-მცა მიწევნულ იყო დანიელ საზომსა თჳსსა, უკუეთუმცა არა ქურუმნი იგი და გრძნეულნი უმეცარ-ქმნულ იყვნეს ჩუენებასა მას ნაბუქონდონოსორისსა?
მის	შკ.თგნე.	და მიიღო ამას თანა სული მგრძნობელი, რომელ არს შორის გრძნობისა და მცენარეთა, უზრქელესი სულისა მეტყუელისა და უწულილესი სულისა მის მცენარისაჲსა.
მით	შკ.თგნე.	მაშინ იქმნა შეზავებაჲ ბუნებისა წულილადისაჲ, რომელი ჰნათობს შანთითა მით გონიერითა.
მათგან	შკ.თგნე.	ამის გამო იქმნა სამთა მათგან დგომაჲ კაცისაჲ, ვითარ-იგი ვისწავეთ მოციქულისა პავლესგან, რომელსა მიუწერს ეფესელთა და ევედრების მათთჳს ღმერთსა,
იგი	შკ.თგნე.	რაჲთა მიანიჭოს მადლი იგი სრული გუამსა საშუმინველსა და სულსა აღდგომასა მას ქრისტჱსსა.
იგი	შკ.თგნე.	ინება ჴსენებითა მით გუამისაჲთა უწყებად ბუნებაჲ იგი მცენარჱ, დიდად ჴსენებითა მით საშუმინველისაჲთა,
იგი	შკ.თგნე.	უწყებად ბუნებაჲ იგი გრძნობადი და ჴსენებითა მით სულისაჲთა, უწყებად ბუნებაჲ იგი გონიერი.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა იხილავნ წყურიელი, ვითარღა-მცა იქცევოდა იგი მდინარეთა ზედა.
მის	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ითქუა შჯულის მეცნიერისა მის მიმართ სახარებასა შინა, რაჲთა შეიყუაროს ღმერთი ყოვლითა გულითა და ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა გულისხმითა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეცა მშიერი იგი ჰხედავნ ვითარცა მიღებასა ჭამადთასა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეცა ჭაპუკი იგი, განჴურვებული ტრფიალი, ჰხედავნ მსგავსსა აღძრვისა თჳსისასა და ოდესმე საქმითცა აღასრულის უცნებაჲ იგი ძილსა შინა.
მით	შკ.თგნე.	ენება უწყებად ჩუენდა გუამი და ჴსენებითა მით ძალისაჲთა უწყებად ჩუენდა საშუმინველი და ჴსენებითა მით გულისხმისაჲთა უწყებად ჩუენდა გონებაჲ.
მას	შკ.თგნე.	და კუალად აუწყებს მოციქული ზრახვასა მას განყოფილად სამად პირად: ერთი იგი მათგანი ჴორციელ, უცალო საქმისა მისთჳს შთამავალისა მუცლად და საშუებელთა მისთა;
იგი	შკ.თგნე.	და მეორჱ იგი მშუმინვიერ, რომელი იქცევის შორის კეთილისა და ბოროტისა, და ესე უზეშთაეს არს პირველისა მის, არამედ არა არს მიწევნულ საზომსა სიწმიდისასა;
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო მესამჱ იგი სულიერი და მით არს სისრულჱ უაღრესობისა მისისაჲ.
მათ	შკ.თგნე.	ამისთჳს აბრალებს კორინთელთა მათ დაკლებასა მათსა და იტყჳს: „თქუენ ჴორციელადვეღა ხართ“ და არა მიიღებთ სწავლასა და მერმე იტყჳს:
იგი	შკ.თგნე.	და დამძიმებულ იყო იგი ჭამადისა რაჲსამე მიღებითა და იწყო ღაღადებად და ჴმობად და იტყოდა,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	მსგავს არს თქუმულთა მათ იაკობისთა, რომელმან იუდაჲს ზედა: „ინაჴ-იდგ და დაიძინე, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან“,
მას	შკ.თგნე.	რაჟამს განიკითხავს საშუვალსა მას და სრულსა: „ხოლო მშუმინვიერმან მან კაცმან არა შეიწყნარის სულისა მისგან, რამეთუ სიცოფჱ უჩნ.
მან	შკ.თგნე.	ხოლო სულიერმან მან განიკითხის ყოველი და იგი არავისგან განიკითხვის“.
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი აღმატებულ არს მშუმინვიერი იგი ჴორციელსა, ეგრეთვე აღმატებულ არს სულიერი იგი მშუმინვიერსა მას.
იგი	შკ.თგნე.	მოასწავა, ვითარმედ სული იგი მეტყუელი არს შორის საშუმინველთა სხუათა და პოვნილ არიან ორნი იგი მას შინა.
იგი	შკ.თგნე.	ესე არს მშუმინვიერი იგი და მცენარედი.
მის	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი ვხედავთ მძნობართა და მამხეობელთა, და შემზადის თითოვეულმან მათმან ჭურჭერი მსგავსად ძნობისა მის თჳსისა,
მას	შკ.თგნე.	ვითარმედ აღივსო მუცელი მისი და ნაწლევნი მისნი სიყშოჲსაგან მძიმისა და მას ჟამსა მოახლებულ იყო მისა ლხინებაჲ ოფლითა.
იგი	შკ.თგნე.	და ვერ ჴელ-ეწიფების სტჳნვაჲ ებნითა და ვერცა ებნაჲ იგი სტჳრითა, განწვალებისათჳს ჭურჭერთა მათთაჲსა.
მათ	შკ.თგნე.	ეგრეთვე ჯერ-იყო ჭურჭერთა მათ კაცობრივთა, რაჲთა იყვნენ შემსგავსებულ მეტყუელებისა და საზრახავისა
მისა	შტ.კრ.იპგ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „შემუსრნეს მკლავნი ჴელმწიფეთანი“, მათსა იტყჳს, რომელნი-იგი ღაღადებდეს მისა მიმართ ჴელმწიფენი
მით	შკ.თგნე.	და რაჲთა გამოჩნდეს სიტყუაობაჲ ჭურჭრითა მით ჴმისაჲთა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და მას, რომელმან განსუენებითა სიკუდილისაჲთა შემუსრნა მკლავნი ეშმაკისანი, მთავრობანი და ჴელმწიფებანი მისნი დატკებნილ.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო დაღაცათუ აურაცხელ არიან საქმენი ჴელთანი ყოფასა მას მათსა შინა, ვითარ-იგი აღიღებს და დასდებს მსგავსად საქმისა მის მათისა ყოველსა შინა ხუროვებასა სიმარჯჳთ
მათ	შკ.თგნე.	არამედ უწინარჱს მათ ყოველთა დაებადნეს ბუნებასა შინა კაცისასა ჴელნი იგი საზრახავისათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუმცა დაკლებულ იყო ჴელთაგან, იყომცა იგი ჴმევასა მას საზრდელისასა მსგავს პირუტყუთა მათ ოთხფერჴთა თითო-სახეობასა შინა მათსა
მას	შტ.კრ.იპგ.	დასაბამსა მას მისსა იტყჳს წმიდათასა, რომელნი ქუეყანით მიწისაგანნი მკუდრეთით აღდგომილ არიან, რამეთუ პირმშო მკუდართა და დასაბამ ყოვლისა იქმნა იესუ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ დამბადებელმან ჩუენმან მოგუანიჭა ჩუენ ბუნებასა შინა ჩუენსა მადლი იგი საღმრთოჲ, რაჟამს ყო მსგავსსა შინა მისსა საკუთრებაჲ კეთილთაჲ მათ,
მის	შკ.თგნე.	რამეთუ გონებაჲ გულისხმის-საყოფელ არს და ჴორციელ და ვერ შესაძლებელ იყო გამოჩინებაჲ ძრვისა მის მადლისა თჳსისაჲ, გარნა ღონით.
იგი	შკ.თგნე.	ესრჱ-სახედ იყო იგი, ვიდრემდის მოიქცა საქმჱ მისი ცხადად და ვითარ გამოეცა ოფლი ფრიად და განიჴსნა მუცელი მისი.
მისთჳს	შკ.თგნე.	და მისთჳს დაებადა გუამი მისი ამას სახესა ზედა, რაჲთა იყოს იგი ჴმეან და შემზადებაჲ დაბადებულისა მისისაჲ მოასწავებს სახესა ძრვისა მისისასა.
მან	შკ.თგნე.	რომელი-იგი ვერ შეუძლო სნეულმან მან მითხრობად ჩუენდა გამოცხადებით ვნებისაგან ბუნებისა და სიფიცხლისაგან სენისა,
მას	შკ.თგნე.	და ვითარ-იგი მძნობარმან ჴელოვანმან ძნობასა მას შინა თჳსსა ინების, რაჲთა გამოაცხადოს ჴელოვნებაჲ თჳსი, აჩუენოს იგი ჴმასა მას შინა თჳსსა.
იგი	შკ.თგნე.	და რაჟამს ვერ შეუძლის იგი მედგრობითა ჴმისა თჳსისაჲთა, მაშინ აჩუენის ჴელოვნებაჲ თჳსი სხუათა მიერ ჴმათა ჭურჭერთა მათგან,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „მუნ განიწილა ქუეყანაჲ ჴელმწიფეთა მათ შეკრებულთაჲ ნათესავებით და მთავრებითურთ ერთა მათ“,
მათგან	შკ.თგნე.	რომელნი იჴმინის ჟამსა ძნობისასა და უსულოთა მათგან გამოსცის ჴმაჲ შეზავებული სტჳრისაგან გინა თუ ებნისა და მსგავსთა მათთა.
მით	შკ.თგნე.	და ამისთჳს დაეპატიჟა, რაჲთა იყოს ჭურჭერი ესე ჴმეან და მით აჩუენოს მოგონებაჲ დაფარული და გამოაცხადნეს საქმენი შინაგანნი.
მით	შკ.თგნე.	მაშინ აგრგჳნდის ძრვითა მით შინაგანითა ნესტჳთა მით, რომელ არს ჴორჴი მიმსგავსებული ნასხივთა მათ სტჳრისათა.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	ყოველთავე მისა მიმართ ოთხთაგან კიდეთა შეკრებულთასა მოგუასწავებს,
მას	შკ.თგნე.	და მოიზიდის, რომელი-იგი გამოვალნ ყიისაგან, ჴორჴმან სტჳრსა მას შინა ორთა მათგან ნესტუთა,
მით	შკ.თგნე.	რომელნი არიან საყნოსელსა შინა ღრტილისასა და მით განუზოგის ჴმაჲ და იქმნის ჴმა სასმენელ.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ღაწუნი და ენაჲ და ქმნულებაჲ იგი, რომლითა იძრვის ნიყბერი მოფოლხუებითა და მოჭირებითა,
მას	შკ.თგნე.	განმარტებითა და შემოკრებითა, ესე ყოველი მსგავს არს ძრვასა მას ძალთა ებნისათა ჴმასა შინა და ჟამსა, რომელსა ენების შეზავებად მწრაფლ ჴმასა მას შინა.
მათ	შკ.თგნე.	ეგრე-ვე-სახედ, რომელთა თანა არნ სავსებაჲ სტომაქისაჲ, სხუაჲ არნ სიზმარი მათი და სხუაჲ არნ კაეშნეანთაჲ მათ და მუცელ-ჴსნილთაჲ ამისთჳს,
მას	შკ.თგნე.	ხოლო ახუმაჲ ბაგეთაჲ და დაწებვაჲ მსგავს არს ძრვასა მას თითთასა ჴურელთა ზედა სტჳრთასა გამოყვანებასა ჴმისასა.
მით	შკ.თგნე.	ეგრჱ-სახედ გონებამან ჭურჭრითა მით გამოსცა სიტყუაჲ ჩუენ შორის და ვიპოვენით მეტყუელ და ვერ შესაძლებელ იყო ჩუენ შორის მადლი იგი მეტყუელებისაჲ პოვნად,
მით	შკ.თგნე.	უკუეთუმცა იყო ჭამაჲ ჩუენი შრომითა ბაგეთაჲთა მსგავსად პირუტყუთა, რომელნი მით დადრკებიან ჭამად.
იგი	შკ.თგნე.	ერთი იგი ყოფისათჳს ჴმისა და მეორჱ იგი – შეწყნარებისათჳს გაგონებისა მომავალისა გარეშჱთ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ძალსა მზრდელსა აქუს ნაწილი ძალისაგან გონიერისა შეზავებით, ხოლო რომელსა ეუფლის სენი, არნ სიზმარიცა იგი შემსგავსებულ მისა.
მის	შკ.თგნე.	რომელ არს ყური, ვითარცა თქუა სოლომონ ბრძენმან და საკჳრველ არს ესე ფრიად: რაჲ-მე სივრცჱ არს ადგილისაჲ მის, რომელსა შინა შთადის ყოველი ესე ყურთაგან?
იგი	შკ.თგნე.	ანუ ვინ-მე არიან მწიგნობარნი იგი, რომელნი აღსწერენ, რაჲ-იგი მიიწევიან ზრახვანი მრავალნი?
მისა	შკ.თგნე.	და ამითვე გონებითა მიიწევის, რომელი-იგი არს გარეშჱ გუამსა, და მოიზიდნის მისა საქმენი ხილულნი და გამოიწერნის მას შინა სახენი უხილავნი,
მას	შკ.თგნე.	და მე ამას სახესა ზედა ვხედავ ქალაქსა მას გონებისასა, რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს ჩუენ შორის, რომლისანი შესავალნი მრავალ არიან ფრიად საგრძნობელთაგან.
მით	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი ვხედავთ მსგავსად სახითა მით, რომელი მოვაჴსენეთ ქალაქისა კაცთა,
მას	შკ.თგნე.	რომელთა ესხნიან ნათესავნი და მეგობარნი და შევიდიან ქალაქსა მას არა ერთისა კარისაგან ხოლო,
მას	შკ.თგნე.	არამედ არა განეშოვრნიან ნათესავთა თჳსთა შესავალსა მას მათსა.
მის	შკ.თგნე.	არამედ ყოველთა ასოთა მისწუდების სწორებით და ძრვაჲ მისი ყოველთა შინა ასოთა არს სწორად გონებისა მის, რომელ არს მას შინა.
იგი	შკ.თგნე.	ამას სახესა ზედა იხილე სივრცჱ იგი გონებისაჲ, რამეთუ ოდესმე შეკრბის ჩუენ თანა მეცნიერებაჲ ერთისაჲ ხოლო საგრძნობელთაგან მრავალთა.
მათ	შკ.თგნე.	და ოდესმე შეუდგის გონებაჲ ძრვათა ბუნებისათა და ექმნის მათ მსახურ.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ვამსგავსოთ იგი სახესა რასმე, რაჲთა გამოცხადნეს სიტყუაჲ იგი, რომელი გუნებავს თქუმად.
მათა	შკ.თგნე.	და არნ მიზეზ მათა გულისთქუმაჲ ჭამადისაჲ გინა თუ სიტყჳსა რაჲსამე, რომელი შეაშუნ საგრძნობელთა.
იგი	შკ.თგნე.	იცნას ერთი იგი მრავალთა მიერ საგრძნობელთა.
მას	შკ.თგნე.	არამედ გონებაჲ არნ მათ შორის წინამძღუარ საქმით და არა თუ მიდევნებულ ნებასა მას და გამომრჩეველ არნ იგი მათთჳს სიკეთესა საზომით.
მის	შტ.კრ.იპგ.	რომელნი ყოველთაგან ნათესავთა და ერთაჲ მის მიერ შეკრებულნი განიყოფენ ქუეყანასა მას წმიდისა ქრისტეს თანა სუფევითა.
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ ვჰპოვებთ ძალსა შინა ცხორებისასა სამსა განყოფასა: ერთი იგი არს მზრდელი თჳნიერ გრძნობისა და მეორჱ იგი არს მზრდელ გრძნობითა
იგი	შკ.თგნე.	და მესამჱ იგი არს სრულ მეტყუელებითა, რომელი-იგი არს აღმკულ სხუათა მათგან.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ სული იგი სრული ერთი არს, გონიერი იგი უსხეულოჲ, შეზავებული ბუნებითა მით სხეულეანითა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ბუნებაჲ იგი ნივთიერი ყოვლითურთ შეცვალებასა და ხრწნილებასა ქუეშჱ არს.
მას	შკ.თგნე.	და უკუეთუ იყოს მას შინა ძალი მზრდელი, უკუე ძრვაჲ მისი არს აღორძინებით და აღმატებით.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „სამართალი უფლისაჲ ქმნა და საშჯელი თჳსი შორის ისრაჱლსა“, რამეთუ იგი ხოლო ყოველთა კაცთა უმეტეს მართალ იპოვა
მის	შკ.თგნე.	და არა არს ძალი ბრძნობისაჲ თჳნიერ შანთისა მის ნივთიერისა და არცა ძალი გონიერი თჳნიერ გრძნობისა.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და ნებაჲ მამისა თჳსისაჲ აღასრულა სამართალისა ერისა მის მიმართ მითხრობითა.
მათ	შკ.თგნე.	და განყოფილ საქმითა თჳსითა და არა შერეულ სხუათა მათ.
იგი	შკ.თგნე.	უკუე გონებაჲ ვიდრემე სხუაჲ რაჲმე არს და არა საგრძნობელი, რაჟამს არს იგი განმარტებულ და არა აგებულ.
მათ	შკ.თგნე.	აწ უკუე გუაუწყედ მრავლის-მეტყუელთა მათ, რომელნი მეცნიერებენ ბუნებასა მას ღმრთეებისასა და ჰგონებედ,
მათ	შკ.თგნე.	და უკუეთუ გონებაჲ განაწილებული და აგებულ[ი] არს, ვითარ-მე უკუე ეგების ყოფად გონებიერი აგებულსა შინა ანუ ვითარ-მე არს საქმჱ შერევასა შინა ნათესავთა მათ,
იგი	შკ.თგნე.	რაჟამს მესმა თქუმული იგი ღმრთისაჲ, რაჟამს იტყჳს: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა“
მას	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ იპოვოს ნაკლულ რაჲთმე ძირისა მისგან, უკუე ამის გამო არღარა აქუს მას ხატებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და აწ ვინაჲთგან გონებაჲ ღმრთისაჲ მიუთხრობელ არს და ვერ გულისხმის-საყოფელ, ჯერ არს, რაჲთა იყოს იგი პოვნილ ხატსაცა შინა მისსა.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ ძირი იგი ვერ მისაწდომელ არს ცნობითა და ხატი იგი მისი მისაწდომელ არს ცნობითა და საცნაურ,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	მსგავსთა მათ ანტექრისტესთჳსცა იტყჳს მოსე,
მას	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ მსგავსებად ეგულების მაცთურსა მას ყოვლითვე ძესა მას ღმრთისასა და ერი იგი უგუნური ჰგონებდეს, ვითარმედ ქრისტე არს.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო წმიდათა წინაჲსწარუწყებულთა წიგნთაგან მისი იგი სიბოროტე ცნობილ, ვითარმედ ანტექრისტე არს.
მის	შკ.თგნე.	არს განმრავლებითა სახეთაჲთა შემდგომითი შემდგომად უფროჲს თქუმულისა მის წიგნთაჲსა
მის	შკ.თგნე.	არამედ შევიკრძალოთ იგივე სიტყუაჲ, რომელსა შინა ვიყვენით; ნუუკუე სურვილითა ვინმე სიტკბოვებისა მის,
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა მოველით, დაკლება და ჴუება უჩნდეს დაყოვნებაჲ იგი კეთილთაჲ მათ მომავალთაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელნი-იგი არიან უფროჲს ბუნებათა ცნობისა და ზეშთა სიტყჳსა განგრძობაჲ იგი ჟამთა მოწევნისა მისისათაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	აწ ნუ სულმოკლჱ იქმნების იგი მსგავსად ყრმათა მათ, რომელთა ვერ მიიღიან მალიად სათხოველი მათი.
იგი	შკ.თგნე.	და ნუუკუე იკითხავ, თუ რაჲ არს განგებაჲ იგი, რომლითა ვერ მივიწევით მყის საწადელსა მას და მი-მცა-ვიცვალენით ცხორებისა ამისგან საჭირველისა?
მას	შკ.თგნე.	და მიიწიოს კუალად ცხორებასა მას მოცალებულსა და განსასუენებელსა მშჳდობისა და სიხარულისასა.
მასვე	შკ.თგნე.	და აწ კუალად მივიდეთ მასვე სიტყუასა პირველსა: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა.
იგი	შკ.თგნე.	და შექმნა ღმერთმან კაცი იგი, ხატად ღმრთეებისა შექმნა იგი“.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ხატებაჲ იგი ღმრთისაჲ, ხილული ყოველსა შინა ბუნებასა კაცობრივსა, განსრულებულ არს, არამედ ადამი ჯერეთ არღა არს,
მათგან	შკ.თგნე.	რამეთუ ადამ გამოითარგმანების ქუეყანიერი, ვითარ-იგი გუესმა ფარისეველთა მათგან ჰურიათა.
მას	შკ.თგნე.	და მოციქული, რამეთუ წურთილ იყო მოძღურებასა მას ჰურიაებრსა და მიწევნულ სიტყუასა მათსა ფრიად, ამისთჳს სახელ-სდვა კაცსა მას და თქუა:
იგი	შკ.თგნე.	პირველი იგი კაცი ქუეყანისაგან მიწაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და შექმნა ღმერთმან კაცი იგი ხატად ღმრთეებისა, ბუნებაჲ სრული შექმნა იგი სიბრძნითა მით,
მისსა	შკ.თგნე.	წამსა შინა იხილა მან „რომლისა ჴელსა შინა მისსა არიან ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი“, ვითარცა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი.
მან	შკ.თგნე.	იხილა მან, რომელმან იცის ყოველივე ვიდრე ყოფადმდჱ მისა.
იგი	შკ.თგნე.	იხილნა უდარჱსნი იგი ორნი ნაწილნი მისნი, რომელნი მიდრკებიან ბოროტით კერძო და ორნი, რომელნი მოზარჱ ანგელოზით იხილვებიან ნებითა თჳსითა.
იგი	შკ.თგნე.	და იქმნეს იგი შეურაცხ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ დიდებაჲ იგი დაბადებულებისა ჩუენისაჲ უზეშთაეს იყო, რამეთუ ოდეს-იგი შექმნა, არა მაშინ თქუა: აღორძნდით და განმრავლდითო,
მით	შკ.თგნე.	და ესე არა საკუთრებითა მით ბუნებისა ღმრთეებისაჲთა, არამედ პირუტყუებრისა მისთჳს, ვითარ-იგი წიგნმან თქუა, ვითარმედ ითქუა ესე ღმრთისაგან:
მას	შკ.თგნე.	არამედ იხილა ესე წინაჲსწარითა ცნობითა, ვიტყჳ განსრულებასა მას კაცთასა, რომელთა განვლად ედვა ცხორებაჲ ესე.
იგი	შკ.თგნე.	იძულებით მოიღო ჟამი, რაჲთა იყოს რიცხჳ იგი სულთაჲ მათ, რომელი მიიღო, რაჲთა შემოვიდენ სოფლად, რამეთუ ჰხედავს შორიელსა მას,
მას	შკ.თგნე.	ვინაჲთგან დაუდგრომელ იყო კაცებაჲ მას შინა.
მის	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს აღესრულოს შობაჲ ესე კაცთაჲ და დასრულდეს, დასრულდენ მის თანა ჟამნიცა.
იგი	შკ.თგნე.	მაშინ იყოს განახლებაჲ ყოველთაჲ და ქცეულებაჲ ყოველთაჲ და შეიცვალოს კაცებაჲ იგი ქუეყანით განხრწნილი დაუსაბამოსა მას უხრწნელებასა.
მას	შკ.თგნე.	და ვჰგონებ, ვითარმედ სიტყუასა მას მიჰმართა მოციქულმან, სიტყუათა მათ, რომელთა მიუწერს კორინთელთა მათ:
მით	შკ.თგნე.	„აჰა ესერა საიდუმლოსა გითხრობ თქუენ: ყოველთავე შევისუენოთ, არამედ არა ყოველნი განვახლდეთ მეყსა შინა წამსა თუალისასა უკუანაჲსკნელითა მით საყჳრითა.
მისებრ	შკ.თგნე.	და მე ვჰგონებ, ვითარმედ, რაჟამს განსრულდეს და საზომისა მისებრ განსაზღვრებულისა სრულ-იქმნეს
მას	შკ.თგნე.	და არაჲ დააკლდეს რიცხუსა მას სულთასა, მაშინ წამსა შინა იყოს შეცვალებაჲ ყოველთაჲ.
მას	შკ.თგნე.	და უწოდა ჟამსა მას მყისი და წამი თუალისაჲ.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს ჴმა-ყოს საყჳრმან აღდგომისათჳს გამაღჳძებელმან მძინარეთამან, მაშინ დაშთომილნი ესე ცხორებასა ამას მსგავს იყვნენ განახლებულთა მათ აღდგომასა
მით	შკ.თგნე.	არამედ შემძლებელ იქმნეს სიწულილადითა მით აჱრთა შინა სლვად,
მას	შკ.თგნე.	რაჲთა მიხედონ კეთილთა მათ და ყოლადვე ეძიებდენ სადგურსა მას ზეცისასა, ვითარ-იგი იტყჳს მოციქული.
მას	შკ.თგნე.	არამედ ჯერ-ერთ მეძიებელ-ღა არიან მადლსა მას, რამეთუ ღმერთმან იხილა წინაჲსწარითა ცნობითა და „უმჯობესი განიგულა
იგინი	შკ.თგნე.	უკუეთუ იგინი მიიწევიან დაყოვნებასა შორსა მოსაგებელისასა, რომელთა-იგი იხილნეს კეთილნი იგი არა სასოვებით,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ვითარცა თქუა მოციქულმან, და შეიკრძალეს საშუებელი იგი მოსალოდებელი მინდობითა აღმთქუმელისაჲთა.
მათთჳს	შკ.თგნე.	და რაჲღა-მე ვყოთ მრავალთა მათთჳს, რომელთა-იგი აქუს სასოვებაჲ რაჲმე კეთილთა მიმართ წარსრულთა ცხორებასა შინა სულისასა, რომელი-იგი წარსრულ არს?
მას	შკ.თგნე.	და აღიარებს მიზეზსა მას სურვილისასა ფსალმუნსა შინა, რაჟამს-იგი თქუა:
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ თქუა სხუაჲ იგი, რომელ არს მათ შორის, რომელთა ირჩიეს დადგრომაჲ საყოფელსა ცოდვილთასა, ვიდრე ცხორებისა მის.
მას	შკ.თგნე.	არამედ ამას ყოველსა ზედა მიწევნად იყვნეს და დაყოვნებასა და შევედრებად მას საყოფელსა.
მის	შკ.თგნე.	და რამეთუ მცირედი საშუებელისაჲ მის უმჯობეს არს ათასისა წლისა ცხორებასა, „რამეთუ შჯობს დღჱ ერთი ეზოთა შინა შენთა, ვიდრე ათასთაჲ მათ“
იგი	შკ.თგნე.	და არა იყო გამოცხადებად განგებაჲ იგი, რომელი განიგულა და თქუა, ვითარმედ:
იგი	შკ.თგნე.	და რომელი ჰგონებდეს სიტყუასა ამას სისრულედ, არს იგი უგუნურ და ცოფ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ჟამსა ენებოს იგი, გინა თუ არა ენებოს, მოწევნად არს ჟამსა თჳსსა;
მან	შკ.თგნე.	და რაჲთა ზოგად იხილოს მან, რომელი-იგი განმზადებულ არს აღორძინებად ნაყოფთა მათ და რომელი-იგი დაშთომილ არს უქმად მას ჟამსა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრე-ცა მე ვჰგონებ, ოდესღა ცხად არს საქმჱ იგი აღდგომისაჲ, რაჟამს-იგი უფალი იტყჳს,
მას	შკ.თგნე.	და ნუ ჰგონებენ გონებანი უძლურნი მსგავსად უძლურებისა თჳსისა სასოვებასა მას აღდგომისასა,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ იყავნ იგი გულს-მოდგინე სასოვებითა კეთილითა საქმეთაჲთა მომპოვნებელ მომავალთა მათ საშუებელთა.
მათთჳს	შკ.თგნე.	და თქუა ოცდამეორისა თავისათჳს, მათთჳს, რომელნი იკითხვენ: უკუეთუ აღდგომაჲ კეთილ არს და ტკბილ,
იგი	შკ.თგნე.	ამით-მე სარწმუნოვებითა შევიწყნაროთა სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ, რომელსა იტყჳს,
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ ადვილ იყო გამოძიებაჲ მრავალთა მათ მიზეზთაჲ და განმარტებად მათა მათთჳს, რომელნი აღიარებენ ამას.
იგი	შკ.თგნე.	და წინააღმდგომნი იგი შემძლებელ არიან დაჴსნად შრომით სარწმუნოვებისა, ვიდრემდის არღარა საგონებელ იყოს სიტყუაჲ იგი სოფლისა ამისთჳს ზრქელისა.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ რომელნი-იგი წინა-აღოდგებიან სიტყუასა მას, ესრჱთ იტყჳან,
იგი	შკ.თგნე.	აწ ვითარ-მე ეგების უპოვნელთაგან ნივთნი იგი შეუცველთაგან და იქმნის იგი ბუნებად შეცვულად?
მათგან	შკ.თგნე.	და უკუეთუ გულისხმა-ჰყოთ, ვითარმედ ესე მათგან არს, მოგესწავოს, ვითარმედ ესე მათ შინა პოვნილ არს სიტყჳთა მით გამოუთქუმელითა.
მათგან	შკ.თგნე.	და უკუეთუ ნივთი მათგან არს, ვითარ-მე არს იგი უნივთო და არს მას შინა ნივთიერებაჲცა?
იგი	შკ.თგნე.	და ეგრეთვე ყოველნი არსნი, რომელთა მიერ გუეუწყების ბუნებაჲ იგი ნივთიერი.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ არს ღმრთეებასა შინა ნივთიერებაჲ, ვითარ-მე არს იგი აუგებელ და მარტივ და განუწილებელ?
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ გარეშჱ არს ღმრთისა, უკუე არს იგი სხუაჲ რაჲმე თჳნიერ ღმრთისა საზომისა მისებრ თხრობისა საკუთართაჲსა.
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ დამბადებელსა ყოველთასა დაუსაბამოსა თანა იყო ნივთი იგი დაუსაბამოჲ,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი იტყოდა ბოროტი იგი მანინ, და მოიღებდა შანთსა მას ნივთისასა და ჰყოფდა წინააღმდგომად ღმრთისა.
მისა	შკ.თგნე.	და რაოდენ არა უფროჲს ღმრთისათჳს და არღარა გამოძიებად მისა, რამეთუ უზეშთაეს არს სიტყუათა ჩუენთა.
მას	შკ.თგნე.	და სარწმუნოვებაჲ ჩუენი არა არს შორს მას შინა ჭეშმარიტებისაგან.
მათა	შკ.თგნე.	და თქუა კ˜დ [თავსა] სიტყჳს-გებაჲ მათა მიმართ, რომელნი იტყჳან: „ნივთი დაუსაბამოჲ არს ღმრთისა თანა“
მათგან	შკ.თგნე.	მათგან, ვერღარა იცნობის მითხრობითა.
მათ	შკ.თგნე.	რომელთაჲ-იგი დგომაჲ არს ნივთითა, რამეთუ ფრიად იხილო მათ შორის განყოფაჲ საზღვარსა შინა.
მას	შკ.თგნე.	და თითოვეული მათი იცნობების, ვითარ არა შერეულ არს სხუასა მას,
მათ	შკ.თგნე.	და ვითარებაჲ და ნეშტი ყ~ლთა მათ თითოვეულთაჲ, რომელსაცა ჟამსა გამოეჴუას ერთი მათგანი ყოვლითა საზღვრითა,
იგი	შკ.თგნე.	გუამი იგი მიერითგან დაიჴსნების.
მას	შკ.თგნე.	და ვითარ-იგი ვერ დგას გუამი, რაჟამს განეშოვროს მას ფერი და სიმყარჱ და სიკურივჱ და ყნოსაჲ და სხეულებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და ნეშტი იგი თითოვეულთაჲ მათ და თითოვეული მათი არა არს გუამ, ოდეს იპოვოს იგი მარტოდ.
იგი	შკ.თგნე.	და არს გონიერი იგი გარეშჱ გონებათა მათ გულისხმის-საყოფელთა, დადგრომაჲ მისი შექმნა, რაჲთა იყოს შეერთებითა ერთი ერთისაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	და მერმე შეცვალოს იგი და მიაწიოს საზომსავე თჳსსა გარეშე ამისსა,
მას	შკ.თგნე.	რომელი აქუნდა მას საკუთრად თითოვეული იგი ადგილსა თჳსსა, ვითარ-იგი იყვნეს პირველად.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ჩუენ მცირედითა სიტყჳთა დავჰჴსნეთ ცუდი იგი მრავლისმეტყუელებაჲ მათი,
იგი	შკ.თგნე.	დაღათუ მჴეცთაგან შეჭმულ იქმნა, გინა თუ თევზთა, და შეერია ჴორცი იგი კაცისაჲ ჴორცთა მათთა
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო საღმრთოჲ იგი წიგნი იტყჳს,
მათგან	შკ.თგნე.	და თქუა ოცდამეშჳდესა თავსა, რამეთუ ეგების, რაჲთა კუალად ეგნენ გუამნი კაცთანი ოთხთა მათგან ნივთთა
მის	შკ.თგნე.	ვითარმედ იწრო რაჲმე არს კუალად მოქცევაჲ აერისაჲ მის,
იგი	შკ.თგნე.	თითოვეული მოყუსისა თჳსისა, ვიდრემდის მოიქცენ ადგილადვე თჳსა საკუთარი იგი სათანადოჲსაგან.
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ ესე არს ზეშთა-ექმნების განსაზღვრებულთა მათ ძლიერთა ღმრთისაგან.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს ჴამნ განრჩევაჲ თითოვეულისა სამწყსოჲსაჲ თესლად-თესლადთაჲ მათ პირუტყუთაჲ,
მათ	შკ.თგნე.	მაშინ ადვილად განარჩიიან ჩუეულებისაებრ თჳსისა და ნიშანთა მათ დაბეჭდვითა.
მათ	შკ.თგნე.	რომელნი არიან მათ თანა, დაადგრის თითოვეულსა მათგანსა საკუთრებაჲ თჳსი.
იგი	შკ.თგნე.	და შეყოფაჲ იგი წულილადი ბუნებით იყო მეფობისა მისთჳს
მათ	შკ.თგნე.	და მკჳდრობისა მისისა მათ შინა და ნიშანთა მათგან ბუნებითთა,
მას	შკ.თგნე.	...მას დამბადებელისასა.
იგი	შკ.თგნე.	და ამისა მოწამე არს ხილვაჲ იგი ეზეკიელ წინაჲსწარმეტყუელისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	და შეიცვალებინ იგი ჟამსა აღორძინებისასა,
მისსა	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი აღემატებინ ქუეყანით დგომასა შინა მისსა მყარად
იგი	შკ.თგნე.	და რომელიმე ღრუდ, და არნ საზრდელი იგი აღმოცენებული მრავალფერი აღმოცენებულ სიჴმელისაგან ქუეყანისა და სინოტიისაგან წყლისა.
მათ	შკ.თგნე.	აწ უკუეთუ თითოვეული მცენარეთაჲ მათ იზარდების ნოტიისაგან და ქუეყანისა
მათა	შკ.თგნე.	და თითოვეული მათგანი შემძლებელ არს მოზიდვად და მოყვანებად მათა ბუნებად თჳსისა სიორძილისათჳს
მისა	შკ.თგნე.	ვინაჲთგან სახედ მისა არს სახჱ თესლთაჲ მათ მცენარეთაჲ,
მას	შკ.თგნე.	არამედ ესე მისცემს მას მოსწავებასა ჭეშმარიტსა თქუმულისა
მისთჳს	შკ.თგნე.	მისთჳს დასაჯერებელად სიტყუასა მთხრობელისასა.
იგინი	შკ.თგნე.	რომელნი თქუნა და საქმით აღასრულნა იგინი, ვითარ-იგი მან თქუა.
იგი	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ვცნით სიტყუაჲ იგი, ჭეშმარიტ-ძი არს ანუ ცრუ.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეთვე აღდგომისათჳს ვიხილოთ, უკუეთუ თქუმულნი იგი სხუანი ცრუ იყვნენ
იგი	შკ.თგნე.	სხუაჲცა იგი ვიდრემე სარწმუნო-საყოფელ არს მითხრობისათჳს აღდგომისა.
იგი	შკ.თგნე.	და გულისხმა-ვყოთ, ვითარმედ სიტყუაჲ იგი ჭეშმარიტ არს აღდგომისათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	და ადგებოდეს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა, და ვითარ-იგი იყვნეს მეფენი მათნი იერუსალჱმს და მტკიცჱ – ზღუდენი იგი მის ქალაქისანი?
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარ-სახედ იყვნეს გოდლები იგი და სიდიდჱ იგი შენებულებისაჲ მის ტაძრისაჲ,
მას	შკ.თგნე.	რაჲთა მიხედოს მას განკჳრვებით, ვითარ-იგი წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო უფალმან აუწყა მათ, რაჲ-იგი ყოფად იყო შუენიერისა მისთჳს შენებულისა: ოჴრებაჲ და რაჲთურთით განქარვებაჲ.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო მათ უკჳრდა იგი.
მას	შკ.თგნე.	და ჟამსა მას ვნებისასა შეუდგეს დედანი იგი, რომელნი ეგლოვდეს უმშჯავროსა საშჯელსა,
მის	შკ.თგნე.	რომელი საჯეს ჰურიათა მის ზედა, რამეთუ არა იცოდეს მათ,
მას	შკ.თგნე.	რომელი განგებულებაჲ ყოფად იყო მას შინა.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო უფალმან უბრძანა მათ, რომელი განგებულებაჲ ყოფად იყო მას შინა.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო უფალმან უბრძანა მათ, რაჲთა არა ტიროდიან მისთჳს,
მისთჳს	შკ.თგნე.	რამეთუ არა ჯერ-იყო მისთჳს ტირილი, არამედ რაჲთა დააცადონ გლოვაჲ იგი და ტირილი ვიდრე ჟამადმდჱ.
იგი	შკ.თგნე.	და რაჟამს შევარდეს ქალაქი იგი ჴელთა მტერთასა, რომელნი-იგი გარჱ-მოადგეს
იგი	შკ.თგნე.	და აჴსენა დედაკაციცა იგი, რომელმან შეჭამა შჳლი თჳსი და ვითარ-იგი თქუა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ: „მუცელი იგი, რომელსა არა უშობიეს, ნეტარ არს“.
იგი	შკ.თგნე.	და აწ სადა არს მეფობაჲ იგი, გინა ტაძარი, გინა ზღუდენი და კოშკები იგი მაღლები?
იგი	შკ.თგნე.	ანუ სადა არს ძლიერებაჲ იგი ისრაჱლთაჲ?
იგინი	შკ.თგნე.	რაჲ-მე-მცა სარგებელი აქუნდა ამისგან მსმენელთა, რამეთუ უნებლიაჲ[თ]ცა ყოფად იყვნეს იგინი?
იგი	შკ.თგნე.	არამედ უსწრეს გამოცდილებითა, დაღაცათუ არა მეცნიერებით ყვეს იგი, არამედ რაჲთა ჰრწმენეს, რომელი-იგი უფროჲს არს მისა.
მის	შკ.თგნე.	რამეთუ წამებაჲ ამისი საქმით მოასწავებს სხჳსა მის სიმართლესა,
მან	შკ.თგნე.	რომელმან არა იცინ ძალი ყანისაჲ, ხოლო მან არა შეიწყნარის იგი თხრობითა მისითა.
მის	შკ.თგნე.	მაშინ კმა არნ ქუეყანის-მოქმედისა მის,
მას	შკ.თგნე.	უკუეთუ უჩუენოს მას ერთითა მარცულითა საწყაულისა ერთისა მოდისაგან სიმრავლჱ სიტყუათა მისთაჲ,
მის	შკ.თგნე.	რაჲთა ოდეს ცნას ძალი ერთისა მის მარცულისაჲ, ცნას ძალი ყოვლისა მის თესლისაჲ, რომელ არნ მოდსა მას შინა.
იგი	შკ.თგნე.	და ცნას, რამეთუ შემდგომად ურნატსა შთავრდომისა იქმნეს იგი თავ.
იგი	შკ.თგნე.	და ესრეთვე ყოველი იგი არნ.
მას	შკ.თგნე.	ამისთჳს იწყო მას (!) უფალმან საკჳრველებათაგან მცირეთა,
მას	შკ.თგნე.	სძესა აწოვებნ მას, და რაჟამს კბილთა აღმოსლვად იწყიან, მოართჳს მას პური ტფილი და არა მაგარი,
მისსა	შკ.თგნე.	რაჲთა არა ავნოს სასასა მისსა სიმქისემან მისმან უჩუეველობისა მისისაგან,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ დაუცოხნის იგი პირითა თჳსითა, ვიდრემდის განმარჯუდის იგი საჭმლად მსგავსად ძალისა მის მჭამელისა.
იგი	შკ.თგნე.	და შეზღუდა იგი განზრდითა, ვითარცა ყრმაჲ მცირჱ და უსრული.
იგი	შკ.თგნე.	და პირველად სნეულისა მიერ წარწირულისა იწყო მოსწავებაჲ აღდგომისაჲ და დიდ იყო საკჳრველებაჲ იგი,
მისთჳს	შკ.თგნე.	არამედ არავე ჩნდა საკჳრველად მისთჳს, ვითარცა-იგი ფრიადი მჴურვალებაჲ, რომელი იყო სიდედრსა თანა პეტრჱსსა.
იგი	შკ.თგნე.	და მყის უჩინო-იქმნა იგი მისგან შემდგომად წარსლვისა და სიკუდილდ მიახლებისა,
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდის აღდგა იგი და ჰმსახურა ყოველთა, რომელნი იყვნეს მუნ.
მისა	შკ.თგნე.	და მცირჱდ შემდგომადრჱ მისა შესძინა ძალსა ძისა მისთჳს მდიდრისა,
იგი	შკ.თგნე.	რაჟამს განწირულ იყო იგი სენისა მისგან წინაშე თუალთა ერისა მისისათა და მიახლებულ სიკუდილად.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო მამაჲ მისი ღაღადებდა, ჴმობდა და ევედრებოდა, რაჲთა იწრაფოს გარდამოსლვად, ვიდრე არღა მომკუდარ იყო ყრმაჲ იგი.
იგი	შკ.თგნე.	და მან აღადგინა ყრმაჲ იგი, რომელი მიახლებულ იყო სიკუდიდ.
მისა	შკ.თგნე.	და მიერ მიავლინა მისა სიცოცხლჱ სიმდიდრითა ჴელმწიფებისა მისისაჲთა.
მას	შკ.თგნე.	და კუალად შეუდგს მას უმაღლესი საკჳრველებაჲ,
მის	შკ.თგნე.	რომელი-იგი აჩუენა მისლვაჲ ასულისა მის მთავრისა
მისა	შკ.თგნე.	და დაეყენა მისა მისლვად ნებსით თჳსით, რაჲთა გამოცხადნეს განკურნებაჲ იგი,
მის	შკ.თგნე.	რომელი უჩინო იყო, სისხლისა მის მცენარისაჲ და რაჲთა სნეულისა მისცა სიკუდილი განსრულდეს.
მას	შკ.თგნე.	უბრძანა ქალსა მას და ცოცხალ-იქმნა ბრძანებითა მისითა, ვითარცა ვინ აღდგის ძილისაგან.
მისა	შკ.თგნე.	და შემდგომად მისა აღმაღლდა საკჳრველებითა და უფროჲსითა საქმითა,
იგი	შკ.თგნე.	და ყრმაჲ იგი იყო განსრულებულ ჰასაკსა მამაკაცობისასა, რამეთუ წიგნი ჭაბუკად იტყჳს მას.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ იყო დედაჲ იგი მკუდრისაჲ მის ქურივ.
იგი	შკ.თგნე.	და აწ არა ჰხედავა, ვითარ დიდი იგი შეხუდომაჲ შემოკლებულად მოასწავა წიგნმან
მას	შკ.თგნე.	და რაჲ არს ძალი მისი? რამეთუ არღარა აქუნდა დედაკაცსა მას სასოვებაჲ სხჳსა ძისა შობისაჲ
იგი	შკ.თგნე.	და ნუგეშინის-მცა-იცა მწუხარებისა მისგან, რამეთუ დედაკაცი იგი ქურივ იყო და სხუასა არავის ჰხედვიდა და იყო იგი მხოლოდშობილი მისი.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა შეხუდომაჲ იგი მისი იყო დიდ და საჩინო ყოველთათჳს, რომელნი არა უცხო არიან ბუნებისასა
მას	შკ.თგნე.	და არცაღა სადა სხუაჲ ეშვა დედაკაცსა მას გარეშჱ მის ყრმისა და მისდა ოდენ ეწოვნა სძჱ.
იგი	შკ.თგნე.	და იგი იყო სანთელი ტაბლისა მისისაჲ და განმცხრომელი.
იგი	შკ.თგნე.	და იგი იყო შემამკობელი ფოლოცთაჲ ყოვლითავე, ხილვითა მარილოვან იყო იგი, რამეთუ მარტოჲ ესუა იგი დედასა მისსა.
მის	შკ.თგნე.	და ამისთჳს აყენებდეს უფალსა განსლვად გალილეად, რამეთუ ჰურიასტანელთა ეპყრა ჴელმწიფებაჲ მის ჟამისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და მიიწინეს ჴორცნი იგი განრყუნად და დაჴსნად.
იგი	შკ.თგნე.	და იყო საქმჱ იგი დიდი ჟამსა ბუნებისა დაჴსნისასა მძლავრობით.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ არღარა ფიცხლისა სალმობისაგან აღადგინა იგი,
იგი	შკ.თგნე.	გინა თუ რომელი-იგი სიკუდიდ მიცემულ იყო, აღადგინა იგი,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი საფლავად მიაქუნდა და განთავისუფლებული აღდგა იგი,
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდე თჳსნიცა იგი მისნი არა ადგილ-სცემდეს უფალსა,
მისთჳს	შკ.თგნე.	რაჲთამცა მიეახლა საფლავსა მყრალობისა მისთჳს, რომელი იყო საფლავსა შინა.
მას	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი ყოველთასა მას ზედა აღდგომასა სიტყჳსაებრ მოციქულისა ყოფად არს:
მის	შკ.თგნე.	რომელი დაცემულ იყო მის ზედა სიკუდილისაგან.
იგი	შკ.თგნე.	და ვერ დააყენეს იგი გამოსლვად კრულებამან ჴელთა და ფერჴთა მისთამან.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ მგონიეს, ვითარმედ არა ცუდად ითქუა კაფარნაომს სიტყუაჲ იგი პირისაგან უფლისა კაცთა მიმართ,
იგი	შკ.თგნე.	უკუე არს იგი შორს შერევისაგან ჴორცთაჲსა.
იგი	შკ.თგნე.	რაჟამს ესმა სიტყუაჲ იგი წინაჲსწარმეტყუელისაჲ მოსჱსი დაბადებისათჳს კაცისა, თქუეს,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ დასაბამად მოიღო ღმერთმან მიწაჲ ქუეყანით და შექმნა იგი კაცად
მათთჳს	შკ.თგნე.	რამეთუ ესენი მათთჳს დაებადნეს, რამეთუ ყოფამან ამათმან ყვნა იგინი.
მათ	შკ.თგნე.	და გამოცხადებისა შორის ორთა მათ ცილობათა წულილად გამოკულევითა
მისთჳს	შკ.თგნე.	ხოლო ჩუენ შემოკლებით, მსგავსად ძალისა ჩუენისა, გამოვაცხადოთ მისთჳს
მისთჳს	შკ.თგნე.	და მერმჱ ვიწყოთ ხილულისა მისთჳს ჩუენ მიერ, რომელ არს მას შინა ჭეშმარიტებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო მეტყუელნი იგი პირველისა მის სიტყჳსანი, რომელსა დაამტკიცებენ,
იგინი	შკ.თგნე.	არა განშოვრებულ არიან იგინი სიტყჳთა ჟამთა შინა მეტყუელთა მათგან,
მათ	შკ.თგნე.	და უკუეთუ სადამე ვინმე გამოეძიებდეს გამოწულილვით სიტყჳთა შორის ორთა მათ ცილობათა,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ კაცმან ვინმე შეიმოსა გუამი დედაკაცისაჲ და აღფრინდა იგი მფრინველთა თანა
მას	შკ.თგნე.	ვითარმედ ჯეროვნად მოგჳთხრა სიტყუასა მას შინა თჳსსა შესატყუებელი უგუნურებისა თჳსისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ სული იგი, რომელი სულიერ არს მიდრეკითა მისითა სიზრქესა ბოროტისასა, იქმნა იგი გუამსა შინა ჴორცთასა.
იგი	შკ.თგნე.	და გუამი იგი ჴორციელი უმოწრაფჱს არს ვნებათა მიმართ უფროჲს ბუნებისა მის სულიერისა უჴორცოჲსა,
მას	შკ.თგნე.	რაჲთა იყოს უეჭუელად მახლობელ ბუნებასა პირუტყუთასა და მიცვალებასა მას პირუტყუებისაგან პირუტყუად.
იგი	შკ.თგნე.	ესრეთვე ძალი იგი მათი, რომელთა არა აქუს გრძნობაჲ, არიან იგინი უმრწემჱს მგრძნობელთა,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რომელი ისწავებდეს სიტყუათა მათთა და თარგმანებდეს, მიიცვალებდეს იგი ზრქელითი ზრქელად.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ სული, რომელი განვიდის წესისაგან თჳსისა და იქმნის იგი შესატყუებელ ბოროტისა,
იგი	შკ.თგნე.	არა დასცხრის იგი, არამედ იცვალებინ იგი ადგილითი ადგილად.
იგინი	შკ.თგნე.	და ვითარ იგინი ბრძნობდენ მუნ, ავნებდენ სულსა,
მათ	შკ.თგნე.	და დაეახლოს უგრძნობელთა მათ მცენარეთა უსულოთა და მერმე არღარა იპოვოს მათ შორის არსებაჲცა.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ არა ღონჱ აქუს მას კუალად ქცევად პატივსავე თჳსისა კეთილისასა.
მას	შკ.თგნე.	და გამოაცხადა სიტყუამან მათმან, ვითარმედ სული სრბასა მას შინა თჳსსა დაემჴუას დაღონებით ქუჱ,
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდის მიიწიოს იგი განქარვებად.
იგი	შკ.თგნე.	ანუ თუ კუალად აქციონ იგი ცხორებასა კაცობრივსა ცხორებისაგან მცენარეთაჲსა,
მას	შკ.თგნე.	ანუ განაცხადონ, ვითარმედ ცხორებაჲ მცენარებრი უმჯობჱს არს ცხორებასა მას სულიერსა,
იგი	შკ.თგნე.	ვინაჲცა იგი გარდამოვარდა.
მას	შკ.თგნე.	და კუალად მივიდეს მუნით უმჯობჱსსა მას.
მათ	შკ.თგნე.	სიტყუაჲ უკუე ჩუენი დამჴსნელ არს სიტყჳს-გებათა მათთა პირველთა მათ სიტყჳს-გებათა ჩუენთა მიერ.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ჭეშმარიტი იგი სიტყუაჲ და სარწმუნოჲ,
მათ	შკ.თგნე.	რომელი შორის ორთა მათ სიტყუათა მდგომარჱ არს და წინა-აღმდგომ,
იგი	შკ.თგნე.	ესე იგი არს, რომელსა ვიტყჳთ,
მისთჳს	შკ.თგნე.	ვითარმედ კაცი პირველ დაებადა სახჱდ კერპისა და მისთჳს შეუდგინა დაბადებაჲ სულისაჲ.
მას	შკ.თგნე.	და უკუეთუმცა ესე ესრჱთ იყო, ბუნებაჲმცა თიჴისაჲ ვიდრემე უზეშთაეს იყო ბუნებასა მას გონიერსა?
მათ	შკ.თგნე.	და რაჟამს დაჰბადა, ნაწილეულთა მათ არა უწინა-ყო ერთი ერთისაგან,
მით	შკ.თგნე.	უკუეთუ არა იყომცა კაცი წინააღმდგომ სულისა თჳსისა, გინა თჳსებითა მით და განყოფითა ჟამთაჲთა.
მას	შკ.თგნე.	უკუეთუ ერთი ერთსა უწინარჱს არს, უკუე ვიდრემე ძალი დამბადებელისაჲ არა სრულ იყო მას შინა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ დაშთა იგი თჳნიერ სრულებისა და განიყო შრომაჲ მათი განზოგებითა საქმისაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ გამოჩნდის წესითა თჳსითა და გამოჩინებაჲ იგი მისი არნ გზასა ზედა ბუნებისა თჳსისასა, ეგრეთვჱ ვიტყჳთ განთესულობისათჳს კაცთაჲსა,
მისა	შკ.თგნე.	არა თუ იჴმია რაჲმე გარეშჱ ბუნებისა თჳსისა სისრულჱდ მისა,
მას	შკ.თგნე.	თუმცა იყო ერთი ერთისა რაჲმე უწინარჱს, გინა უკუანაჲსკნელ თესვასა მას შინა ჴორციელებრსა.
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ დაღაცათუ უჩინო არს იგი საქმითა თჳსითა დასაბამსა ძრვისასა,
მას	შკ.თგნე.	არამედ უეჭუელად ჰგიეს გუამსა მას შინა თჳსსა.
მისთჳს	შკ.თგნე.	ეგრჱთვე ვიტყჳთ ჩჩჳლისა მისთჳს გამომავალისა საშოჲთ,
მას	შკ.თგნე.	ვითარმედ არს მას შინა ძალით, დაღათუ არა არს სრულებით,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ უჩინო არს იგი, ვიდრემდე განსრულდეს საქმითა სისრულესა თანა ბუნებისასა.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ძალი იგი განთესლებისაჲ მას შინა არა არს ჴორცთაგან მოკუდავთა უპოვართა სულისაგან განმავალისა,
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳს თანა-გუაც, ვითარ ვჰგონებ, რაჲთა ვთქუათ, ვითარმედ ჴორცნი იგი არა მოკუდავ არიან თჳნიერ სულისა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ რომელი იყოს გუამსა შინა უსულოსა, იგი მოკუდავ არს უეჭუელად.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ უსულოჲ იგი, რომელი-იგი სიკუდილი არს სულისაჲ,უპირადჱსი არს სულისაჲ, ჩას,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ ვისმე ენებოს ცნობად მოსწავებისათჳს, ვითარმედ ნაწილი იგი ცხოველ არს,
მათ	შკ.თგნე.	რაჟამს მივხედით ჴორცთა მათ განშიშულებულთა თმისაგან და ძუალთაგან და ნაწევართა,
მას	შკ.თგნე.	არამედ საქმენი ესე არიან მას შინა ძალით, დაღაცათუ უხილავ და გამოუჩინებელ არიან მას შინა.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ დაღაცათუ არღა არს მეტყუელებაჲ ჯერერთ მას შინა და არცაღა გულის-თქუმაჲ და დიდებაჲ,
მას	შკ.თგნე.	არამედ უწყითვე, რამეთუ ჰგიეს ბუნებით მას შინა.
მას	შკ.თგნე.	რომლითა დაებეჭდის შეზელილსა მას.
მას	შკ.თგნე.	და ვითარცა ჴორცნი უნდოჲსა მისგან და შეურაცხისა მიწისანი არიან დიდსა მას დიდებასა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ დაბმაჲ იგი მსგავს არს ძირსა,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს აღმოსცენდის მცენარჱ იგი ძირისაჲ მის
მის	შკ.თგნე.	მაშინ გამობრწყინდის მის ზედა მადლი იგი გრძნობისაჲ და განაშუენის.
მას	შკ.თგნე.	და ჰნათობნ მას შინა მსგავსი იგი ძალისა მის მეტყუელებისაჲ.
მის	შკ.თგნე.	არამედ სისრულისაებრ და სივრცისა ჭურჭრისა მოსწრაფებასა თანა ნაყოფიერ იქმნის მსგავსად ძალისა მის პოვნილისა.
მას	შკ.თგნე.	ვითარ-ღა-მცა აღმოიკითხევდი მას წიგნისაგან,
მით	შკ.თგნე.	რაჲთა მით გულისხმა-ჰყო უფროჲს ყოვლისა სიტყჳსა მეტყუელისა მრავალთაგან საქმეთა მისთა გუამსა შინა
მას	შკ.თგნე.	და რამეთუ არა აქუს ქუეყანასა მას, რომელი მიითუალავს თესლსა,
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუმცა ესე ესრჱთ იყო, იპოვნესმცა განჴმელნი იგი ხენი შემწყნარებელ ქუეყანით ესევითარისა ძალისა,
მას	შკ.თგნე.	არამედ არს მას შინა ცხოველებაჲ დაფარული ძალსა შინა საკუთრებისასა,
მით	შკ.თგნე.	რომლითა მოიზიდავს მიწაჲ ქუეყანისაჲ და აწოვებს და მით აღმოაცენნის ძირნი და ქერქნი და რტონი,
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდის განსრულდის ნერგი იგი ძალითა ბუნებისაჲთა,
მას	შკ.თგნე.	რომელ არნ მას შინა, და არნ მისგან საზრდელი სათანადოჲ ხეთაგან,
იგი	შკ.თგნე.	და რომელნი-იგი ჰგონებენ, ვითარმედ ტჳნსა შინა დადგრომილ არს გონებაჲ, ამსგავსეს იგი გოდოლსა ქალაქისასა,
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა შინა დამკჳდრებულ არნ მეუფებაჲ და მაღლით გარდამო მთავრობნ ერსა ზედა თჳსსა და შეცვულ არნ იგი სიმრავლითა მსახურთაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეთვე გონებისათჳს თქუეს, ვითარმედ დამკჳდრებულ არს იგი უმაღლესსა გუამისასა,
იგი	შკ.თგნე.	რომელ არს ტჳნი, და შეცვულ არს იგი საგრძნობელთაგან, ვითარცა მსახურთაგან.
მას	შკ.თგნე.	და იწამებენ ამისთჳს ვნებასა მას, რომელი შეემთხჳის გონებასა, რაჟამს ეცის რაჲმე ტჳნსა ვნებაჲ ღჳნისაგან გინა სხჳსა რაჲსაგანმე.
მით	შკ.თგნე.	და რომელთამე თქუეს, ვითარმედ გული ნათესავ-ეყვის გონებასა ძრვითა მით მატფობელითა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ მოძრავ არს იგი მარადის ცეცხლის მსგავსად.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ გულისაგან აღმოჰკრთების სიმჴურვალჱ და ამისთჳს შეეზავა მას ძრვაჲ გონებისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და ოდესმე დაამტკიციან გონებისათჳს გონიერისა, ვითარმედ არა არს იგი სხუასა ადგილსა,
მას	შკ.თგნე.	გარნა მუნ, სადა-იგი შედგმულ არს ყური და მას შინა ოხრიან ჴმანი შემავალნი.
იგი	შკ.თგნე.	და გუგაჲ იგი, რომელი დანერგულ არს თუალსა შინა, მოიყვანებს მრავალსახეთა ფერთა და მიაწევს გონებაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	და ყნოსაჲ იგი მრავალსახეთაჲ მათ განიზოგების და განიყოფვის.
მითვე	შკ.თგნე.	და კუალად გემოჲს-ხილვაჲცა მითვე განიზოგების მახლობელად,
მათგან	შკ.თგნე.	რამეთუ აპკისაგან გამოვალს ლარისა მისგან მგრძნობელისა გოჯთა მათგან სადინელად განმყვანებელისა და ლარისა მისგან,
მათგან	შკ.თგნე.	რამეთუ ოდესმე ბუნებაჲ შეიცვალის ვნებათა მათგან მიწევნულთა ტჳნად,
მისა	შკ.თგნე.	რომელნი აუწყებენ, ვითარმედ შეუცავს ტჳნი და მიიწევის მისა ორთქლი.
მათგან	შკ.თგნე.	ესე მესმა მთხრობელთა მათგან და არა უვარ-ვჰყოფ, არამედ არავე დავამტკიცებ ამას მოსწავებასა, ვითარმცა ბუნებაჲ გონებისაჲ შეყენებულ იყო ერთსა ადგილსა.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ შეცვალებაჲ გონებისაჲ არა ხოლო ვნებისაგან თავისა იქმნეს [...] რომელი შეემთხჳის ნაწევართაგან წელთაჲსა ფერად-ფერადთაგან, რაჟამს ელმინ მას,
მას	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი თქჳან მკურნალთა მათ ჴელოვანთა და სახელ-სდვიან სენსა მას გუარსამ, რამეთუ დაბმულ არს იგი ლარითა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რომელი-იგი იქმნის მწუხარებისაგან, არა არნ იგი გულისაგან, ვითარ-იგი საგონებელ არს, არამედ ვნებაჲ რაჲმე არნ პირსა სტომაქისასა.
მათ	შკ.თგნე.	და ესრჱთვე თქჳან მკურნალთა მათ ჴელოვანთა, რომელნი წულილად გამოეძიებენ მიზეზსა სენთასა,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ ნესტუნი იგი განსავალნი განემარტნიან და შეკრბიან მოწევნასა მწუხარებისა და სიხარულისასა
მით	შკ.თგნე.	და მით განვიდის სიღრმესა გუამისასა დაყენებული იგი სულისაგან.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს შეიწრდის ჭურჭერი იგი და განსავალი,
იგი	შკ.თგნე.	და შეჭყლემაჲ იგი გულისაჲ, რომელი საგონებელ არს მისთჳს, არა გულისაჲ არს, არამედ ვნებაჲ არს პირსა სტომაქისასა,
იგი	შკ.თგნე.	ოდეს გარდაეხჳის ნავღელი განმამწარებელი სტომაქისაჲ და ფრიად შეჭყლიმის იგი.
მისსა	შკ.თგნე.	და სიტყუამან ჩუენმან გამოაცხადა: რომელი-იგი არს წინააღდგომსა მისსა შინა, ვიტყჳ საქმესა მას, რომლისაგან არნ მხიარულებაჲ და სიცილი.
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი განსავალნი წულილნი შეიწრდიან და შეიოჭნიან ასონი, ვიდრემდის ნოტიაობაჲ იგი აღისწრაფინ თავად და აპკად,
მას	შკ.თგნე.	რომელი არს მას შინა და ფრიად იწროვებისა მისგან, რაჟამს განმრავლდის სიღრმესა შინა ტჳნისასა,
იგი	შკ.თგნე.	განსცის იგი განსავალთაგან თუალად შეშჭუმითა და მოზიდვითა წარბთაჲთა, შთამოვიდის ნოტიებაჲ იგი და დასწუთის და იქმნის ცრემლ.
იგი	შკ.თგნე.	ესრჱთვე სხუაჲ იგი გულისხმა-ყავ, რაჟამს-იგი განვრცნიან განსავალნი უფროჲს ჩუეულებისა მათისა და შეიწყნარის ქარი სივრცესა მას შინა
მისთჳს	შკ.თგნე.	შეიძრნიან მისთჳს ყოველნი ასონი და უფროჲს ხოლო ღჳძლი გამოსავალსა ამის ქარისასა და განუმარჯუდის გამოსლვაჲ და ახუმითა ღაწუთაჲთა.
მის	შკ.თგნე.	ვითარმედ გონებაჲ დადგრომილ არს ღჳძლსა შინა და არცაღა აღტყინებისათჳს სიმჴურვალისა მის სისხლისაჲსა გულსა შინა ჟამსა გულის-წყრომისას[ა].
მას	შკ.თგნე.	დაღაცათუ რომელნიმე იწამებენ სიტყუასა მას წერილთასა, ვითარმედ გონებაჲ გულსა შინა არს, ხოლო მე შევიწყნარო სიტყუაჲ მათი გამოუწულილველად,
მათ	შკ.თგნე.	და აწ თანა-აც თქუმად, ვითარმედ გონებაჲ ორთავე მათ შინა დადგრომილ არს ანუ ერთსა მათგანსა შინა.
იგი	შკ.თგნე.	ესე უკუე ცხადი მოსწავებაჲ არს გონებისათჳს, ვითარმედ დამკჳდრებულ არს იგი რომელსამე ასოსა შინა და არცა ვნებაჲ იგი,
მას	შკ.თგნე.	აწ უკუე ესე თხრობაჲ არს ჴორციელებრი, რაჲთა ოდეს დაადგრა და ჭურჭერსა შინა რაჲმე, ვერღარამცა ეგებოდა სხჳსა რაჲსამე დადგრომაჲ მას შინა.
მის	შკ.თგნე.	არამედ გუამი დაებადა მსგავსად ქნარისა მის მძნობართაჲსა.
იგი	შკ.თგნე.	უჴმარებისათჳს ძალთა მისთაჲსა და იქმნის იგი უჴმო და უქმ, დაღაცათუ ჴელოვან არნ მძნობარი იგი.
მას	შკ.თგნე.	ეგრე-ცა გონებასა შეუცავს ყოველი გუამი და იქმს თითოვეულითა ასოჲთა საზომისაებრ თჳსისა, ვითარცა უჴმნ მას.
მას	შკ.თგნე.	და ოდეს მრთელ არნ გუამი ბუნებით, გამოაცხადის მას შინა ძალი თჳსი.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო რომელი უძლურ არნ შეწყნარებად საქმესა მას სიბრძნისა მისისასა, უჩინო იქმნის კუალი მისი მას შინა,
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ გონებაჲ შეეყოფვის მას, რომელი მტკიცედ დგას ბუნებასა ზედა თჳსსა და ევლტის მას, რომელი შეიცვალის.
მას	შკ.თგნე.	და მე ვჰგონებ მას შინა ზრახვასა ბუნებითსა, რომლისაგან მოესწავების ზრახვაჲ იგი სიტყუაჲ წულილადი.
მათთჳს	შტ.კრ.იპგ.	იპოლიტეს განმარტებაჲ კურთხევათა მათთჳს მოსესთა ათორმეტთა მიმართ ნათესავთა
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ სისრულჱ კეთილთა მათ ზეშთაჲ ღმერთი არს, რომლისა მიმართ იწრაფის ყოველი მოსურნჱ კეთილისაჲ.
მას	შკ.თგნე.	ამისთჳს ვიტყჳთ, ვითარმედ გონებაჲ ხატი არს კეთილისაჲ, ვიდრემდის ეგოს შუენიერებასა მას ზედა ძირისასა მსგავსად ძალისა თჳსისა,
მის	შტ.კრ.იპგ.	ნეტარისა მის ისაკისი ყოფილთა მათთჳს კურთხევათა ძეთა მიმართ თჳსთა პირველთა მათ წიგნთა შინა გამოთქუმულ და ძალი საქმეთა მათ ყოფილთათჳს არა დადუმებულ.
იგიცა	შტ.კრ.იპგ.	და იაკობისი, იგიცა, რომელ ათორმეტთა ძეთა მიმართ მოჴსენებულ და მითვე სახითა გამოცხადებულ,
იგი	შკ.თგნე.	და არს იგი კეთილსა შინა; ხოლო ოდეს განვარდეს მისგან, განშიშულდეს შუენიერებისაგან, რომელი იყო მის თანა, მომედგრდეს და უშუერ იქმნეს.
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარცა ვთქუთ, ვითარმედ შემკულ არს იგი შუენიერებითა ძირისაჲთა,
მას	შკ.თგნე.	რომელ არს ბუნებაჲ ღმრთეებისაჲ და ვითარცა სარკემან რაჲ აჩუენის მხილველსა მას მსგავსებაჲ ხატისა მისისაჲ,
მით	შკ.თგნე.	ესრევე-სახედ იქმნის ბუნებაჲ, რაჟამს განგებითა მით გონებისაჲთა შეიმკვის.
მას	შკ.თგნე.	და უკუეთუ გუამი ესე სიყშოსა შეპყრობილ იქმნეს ამისგან და დაემორჩილოს მას უკუე შუენიერებაჲ მისი ყოვლითა სრულებითა,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს იქმნის შეერთებაჲ იგი განთჳსებულ და დაემორჩილის უმთავრესი იგი უმრწემესსა და დაშთის მძიმჱ იგი მარტოდ,
იგი	შკ.თგნე.	გამოჩნდის უშუერებაჲ იგი მისი, რამეთუ გუამი მარტოდ მედგარ და უშუერ არს.
მას	შკ.თგნე.	და ამის უშუერებისაგან განიხრწნის შუენიერებაჲ ბუნებისაჲ და არღარა ჩანნ მას შინა ხატებაჲ იგი ღმრთისაჲ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ თჳსსა მას ჟამსა მეყსეულად მჴეცობისა და ურწმუნოვებისა ნათესავთაგან გამოჩნდეს.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ რაჟამს განეშოვროს ბუნებასა შუენიერებაჲ იგი თჳსი, იქმნეს იგი ვითარცა ზურგი სარკისაჲ და მაშინ გამოჩნდის უშუერებაჲ იგი გუამისაჲ მის ზრქელისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და ესრჱთ იქმნის გამოშობაჲ იგი ბოროტისაჲ წარდევნითა კეთილისაჲთა და კეთილი იგი არს, რომელი ახს კეთილსა მას პირველსა, რომელ არს ძირი ღმრთეებისაჲ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარმედ რაჲმე არიან კურთხევანი იგი ყოფილნი და ვის ზ~ა აღესრულნეს და რაჲმე არიან წწყ~ლბნი იგი და ვის ზ~ა აღესრულნეს.
მას	შკ.თგნე.	ხოლო რომელი არა ემსგავსოს მას, უკუე უეჭუელად შორს არს მისგან.
იგი	შკ.თგნე.	ოდეს მისგან შეკრძალულ იყოს, იქმნეს იგი ხატ მსგავსისა მის.
იგი	შკ.თგნე.	და ამის გამო უწყით, რამეთუ გუამი ესე ჩუენი ნივთიერი დამტკიცნის, ვიდრემდის განეგებინ იგი გონებისაგან,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ვიწყო აწ გამოთქუმად ო~ისა მიერ მადლითა და მოსესთა მათ კურთხევათა, ვითარ ათორმეტნი იგი ნათესავნი აკურთხნა და არარაჲ და[ვ]აკლო,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ ყოვლადვე სრულ, განმტკიცებულ კაცი იგი სრულად გამოჩინებულ ზედა საძირკუელსა მას ჴსნისასა,
იგი	შკ.თგნე.	იქმნეს გუამი იგი ნივთიერი მიწევნულ უშუერებასა მიდევნებითა მით ნებისა თჳსისაჲთა, რომელი-იგი მიდრეკილ არს კეთილთაგან.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	სარწმუნოვებით გულისხმი-ყოფილ თქუმულნი იგი წინაჲსწარმეტყუელთა მათ მიერნი და აწ ქრისტეს მიერ აღსრულებულ და განუწვალებელ მისისა სიმართლისა ყოფილ.
იგი	შკ.თგნე.	რომელსა-იგი პირველ ვეძიებდით, ვითარმედ: ბუნებაჲ იგი გონებისაჲ ერთსა სამჱ შინა ნაწილსა გუამისასა დადგრომილ არს
იგი	შკ.თგნე.	ანუ-მე მიიწევის ყოველთა მიმართ ასოთა სწორებით? და აწ ესერა გამოგჳცხადებიეს, ვითარმედ ნაცილ არს თქუმული იგი მეტყუელთაჲ მათ,
იგი	შკ.თგნე.	იქმნნეს [ვ]ნებისა მისგან ყოველი, რომელი შე[ე]მთხჳის ტჳნსა, რომელი-იგი არს საყოფელი გონებისაჲ არამედ ჩუენი იგი დამტკიცნა, რომელსა ვიტყოდეთ,
მით	შკ.თგნე.	ვითარმედ: ყოველთა ასოთა შინა დადგრომილ არს გონებაჲ მსგავსად საზომისაებრ თჳსისა და იქმს საქმესა თჳსსა სრულითა მით განგებითა, ძალითა მით გონებისაჲთა.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო უმჯობეს არს ჩუენდა თხრობად სიტყუათა მათ სარწმუნოჲსა მოსჱსთა, მოჴსენებად გამო შობისა მისისა და საქმეთა მისთა მკუეთრ გამოთქუმად და არარაჲ დაშთომილ.
მას	შკ.თგნე.	გარნა თუ ევნოს რაჲმე ასოსა და ვერღარა ძრვიდეს მას გონებაჲ განგებით შემთხუევითა მით ვნებისაჲთა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	მას ჟამსა მთანი განრისხნენ განრისხებასა მისსა“.
მისსა	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ვაჴსენეთ ესე, ვითარმედ გონებაჲ განეგების ღმრთისაგან და გუამი ესე ნივთიერი-გონებისაგან, ვიდრემდის ვეგნეთ ბუნებასა ზედა მისსა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ყოფილი იგი ას და ოც წლის შეკრიბა ერი იგი წიაღ იორდანესა და ათორმეტნი იგი ნათესავნი აკურთხნა, ვითარცა-იგი იაკობ ზრახვით უთხრობდა,
მას	შკ.თგნე.	და უკუეთუ შეიცვალოს მისგან, განეშოვროს მას მოქმედებაჲ იგი გონებისაჲ.
მასვე	შკ.თგნე.	და მივაქციოთ კუალად მასვე სიტყუასა და ვთქუათ, ვითარმედ ოდეს გუამი ჰგიეს ბუნებასა ზედა თჳსსა და არა შეიცვალის მისგან, არნ უკუე გონებაჲ განმგებელ მისა.
მათ	შტ.კრ.უთ.	ხუთეულად დააწესებენ მოსეს წიგნთა, რამეთუ შემდგომთაცა მათ ესრჱთვე დააწესეს, რომელ არიან წიგნნი ესე: შობათაჲ, გამოსლვათაჲ, ლევიტელთაჲ, რიცხუთაჲ,
მან	შკ.თგნე.	გარნა უკუეთუ ვნებულ არნ ასოჲ, მიერითგან არღარა იქმნ საქმესა თჳსსა გონებაჲ, რამეთუ ვერ დაიტიის ასომან მან ვნებულმან.
იგიცა	შტ.კრ.უთ.	ხოლო სიბრძნჱ სოლომონისი და ზირაქი იგიცა სტიქერონვე არიან და სარგებელნი;
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარმედ იგი ვინ-მე არს მუნვე ნათესავთა შორის დაფარულ მამისა მიერ შობილი ძჱ კურთხეულ არღა ჴორცითა სოფელსა შინა გამოცხადებულ.
მისსა	შტ.კრ.უთ.	დანიელი, რომელმან იწყო წინაჲსწარმეტყუელებად უწინარჱს ეზეკიელისა, ხოლო ცხოვნდა ცხორებასა მისსა მრავალ ჟამ
მათ	შტ.კრ.უთ.	ხოლო ჟამთა მათ წინაჲსწარმეტყუელებდა მალაქიაცა.
მასვე	შტ.კრ.უთ.	ესე წიგნნი არიან: ისუ ნავესი – პირველი წიგნი, მსაჯულთაჲცა მასვე შეერთვის და რუთისი,
იგი	შტ.კრ.უთ.	ამისთჳს [რ~] ერთი იგი ასოჲ ორკეც არს, რომელ არს ქაფ; ნეშტთაჲ ა~ და მე-ბ~ ამისთჳს, რამეთუ ორკეც არს მემ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	ესე მოსე იშვა ქუეყანასა მას მეგჳპტელთასა, ვიდრე-იგი მწირობდეს მუნ ძენი ისრაჱლისანი, ნათესავისაგან ლევისი, მამისაგან ამრამისი, დედისა იოქაბეტისგან.
მას	შტ.კრ.იპგ.	ესე, განგდებულ სამ თჳსაჲ მდინარის კიდესა მას, შთაგდებულ კიდობანსა და გამოღებულ ასულისა მიერ ფარაოჲსისა, იზარდებოდა სახლსა შინა სამეუფოსა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	ესე არიან ოთხნი იგი ხუთეულნი, რომელნი-იგი აღირაცხებიან კ~ წიგნად, არიან კ~დ თავ რიცხჳთ, ამისთჳს რამეთუ ორკეც არიან დ~-ნი იგი ასონი.ხოლო შემდგომად დ~-თა
მას	შტ.კრ.იპგ.	ძეთა ისრაჱლისათა, რომელმან იხილა ებრაელი ძლეული, შეეწია მას და დაამჴუა მეგჳპტელი იგი.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამისთჳს იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი: „უფალი ბასაანით მოიქცეს სიღრმეთა ზღჳსათა, რაჲთა შეისოლვოს ფერჴი მისი სისხლითა“.
მისთჳს	შტ.კრ.უთ.	მისთჳს, რამეთუ წადეცა ორკეცადვე შეირაცხების, რომელ არს კ~ვ თავი წულილ-წულილად თქუმული.
მით	შტ.კრ.იპგ.	და მოსლვითა მით საცთურითა ჴელმწიფისა მის გამოჩნდეს უფალი ცით გამო შემუსრვად და დაყდუნებად ყოველთა მათ ძალთა მჴდომისათა მის.
მათთჳს	შტ.კრ.უთ.	კ~ბ-თა მათ საქმეთათჳს, რომელ ქმნნა ღმერთმან ვ~-თა მათ დღეთა სოფლის შესაქმისათა: კ~ბ-თა მათთჳს ნათესავთა ადამითგან ისრაჱლისამდჱ,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო იგი მეოტ-ქმნული მწირობდა ქუეყანასა მას მადიამელთასა.
მათთჳს	შტ.კრ.უთ.	და კ~ბ-თა მათთჳს წიგნთა შობათაჲთგან ვიდრე ესთერისა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და იგი მწყსიდა ცხოვართა იოთორისთა, სიმამრისა თჳსისათა.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	და გამოიყვანა ერი იგი ქუეყანისა მისგან მეგჳპტელთაჲსა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	ესე მიწევნულ უდაბნოსა მას.
იგი	შტ.კრ.უთ.	უკუეთუ არა აღივსის მოდი, იგი არა აღიარის, ვითარმედ სავსჱ არს.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და აღჴდა მთასა მას სინასა, გარდამოიხუნა ბრძანებანი ღმრთისაგან ცხოველისა, რომელნი სცვიდეს თჳსსა მას ერსა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	არამედ რამეთუ ექუსას ათას იყვნეს გამოსრულნი იგი ეგჳპტით.
მათ	შტ.კრ.უთ.	რიცხჳ იგი საქმეთა მათ ღმრთისათაჲ დასაბამითგან კ~ბ-თა მათ ასოთა სიტყჳს შემოღებაჲ, რომლისათჳს შჯული ჩუენდა მოიწია
იგინი	შტ.კრ.იპგ.	და იგინი არა დამორჩილებულ ღმრთისა და დაირეცნეს უდაბნოსა მას ყოველნი.
მას	შტ.კრ.უთ.	და ღმრთისა მოძღურებითა ყოველივე ჩუენ სახელ გუექმნა, რომლისაგან შჯული და საიდუმლონი მას შინა ქრისტჱ იესუ მოსლვასა მას მისსა გჳწამა და გამოგჳცხადნა.
მათა	შტ.კრ.იპგ.	და ნაცვალად მათა აღადგინნა ღმერთმან ძენი მათნი.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომელნი-იგი აღრაცხნა მოსჱ და განაწესნა თითოვეულნი მათგანნი ნათესავთაგანნი თითოვეულად მამათა მათთაჲსა, რაჲთა აღავსნეს მათგანნი იგი ექუსას ათასეულნი.
მის	შტ.კრ.იპგ.	მიზეზ იყო ესე მოსესა მსგავსად ბრძანებისა მის ღმრთისაჲსა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	რომელი მოვიდა და სახარებითა მით აღგჳვსო ჩუენ საზომი იგი ცხორებისაჲ მოდისა მისგან, ესე იგი არს აღსარებისაჲ.
მის	შტ.კრ.იპგ.	გამოირჩინა ათორმეტნი კაცნი ჴელმწიფენი ნათესავთა მათთა, წარავლინნა მოხილვად ქუეყანისა მის და ათნი მათგანნი უკუნ-იქცეს
მისა	შტ.კრ.უთ.	ყოველმან, რომელმან აღიაროს მისა მიმართ, ცხორებაჲ მისგან შეიმოსოს საწყაულითა მით სიწმიდისაჲთა, რამეთუ ებრაელთა თქჳან,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და აღძრეს ერი იგი და შეიშინეს ზარ-განჴდილთა და თქუეს, ვითარმედ ქუეყანაჲ იგი ბოროტ არს და კაცნი მხე(რხ)ველ, კაცის მჭამელ.
მისებრვე	შტ.კრ.უთ.	რომელ არს კ~ბ ქსესტი პირველმოჴსენებისა მისებრვე აღრაცხილისა, რომელნი მრავალსახედ თქუმულ არიან, რამეთუ მრავალთა სხუათა ნათესავთა გინათუ შეჰმატეს,
მათ	შტ.კრ.უთ.	რამეთუ ებრაელნი ჰყოფენ დასასრულსა თითოვეულისა წიგნისასა ე~-თა მათ წიგნთა საფსალმუნეთა და[სა]სრულსა მას ფსალმუნისასა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	ესე არს სადა დაესრულების თითოვეული ე~-ვე იგი წიგნი, რომელიცა-იგი წერილ არს დასასრულსა მე-მ~ ფსალმუნსა და ო~ა-სა და პ~ჱ და რ~ე-სა.
მის	შტ.კრ.უთ.	ხოლო რ~ და მეერგასისა მის – „კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ისრაჱლისაჲ, იყავნ, იყავნ.
მან	შკ.თგნე.	და რამეთუ ვერ დააყენის მდინარჱ იგი ადგილმან მან ერთმან, არამედ რომელიმე მიდინ და რომელიმე მოდინ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და კაცნი, რომელნი მას შინა დამკჳდრებულ არიან, კაცნი ჰასაკითა დიდნი და მწჳსნი.
იგინი	შტ.კრ.იპგ.	და იგინი გამოაჩინნეს მათ წინაშე, ვითარცა მკალნი, რომელთაჲ ვითარცა ესმა ერსა მას, ზარ-განჴდილ იქმნ[ნ]ეს გულითა და შეშინდეს ფრიად.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	მათგანთა ორთა მოიხილეს ქუეყანაჲ იგი, რომელნიიგი იპოვნეს სარწმუნო, და წინა დაუდგეს მათ
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო სხუანი იგი სახელ-დებულ არიან სულად ზიარებითა ხოლო სახელისაჲთა
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და აყენებდეს და იტყოდეს: „ქუეყანაჲ იგი, რომელ მოვლეთ ჩუენ, იგი დიდად შუენიერ არს, ქუეყანაჲ, რომელი გამოადინებს თაფლსა და სძესა.
იგი	შკ.თგნე.	ოდეს არნ სრულ, რომლისა მიმართ იჩემის, არნ სიხარული იგი, რომელი იწოდის ჭეშმარიტებით.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს არა ყოვლით სახით არნ ჩემებაჲ იგი მისა მიმართ, ნაცილ იქმნის ჩემებაჲ იგი,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარცა-სახედ, რაჟამს იხილო ჴუეზაჲ იგი ჭეშმარიტი, სთქუა, ვითარმედ ჴუეზაჲ არს ესე პურისაჲ,
მას	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს იხილო ჴუეზაჲ გამოთლილი ქვათაგან და აქუნდეს მას სახჱ და ფერი და ყოველი საკუთრებაჲ მსგავსი ჭეშმარიტისა მის ჴუეზისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	გარნა ოდეს არა არნ იგი საზრდელ, არა ეწოდების მას ჴუეზა ჭეშმარიტ, არამედ – ჴუეზა მიმსგავსებით, ოდესღა ქვისაჲ არნ.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და მათ არა ჰრწმენა, ზრახვიდეს ქვითა დაქოლვად მათა.
მათ	შკ.თგნე.	გულისხმა-ყონ ჴორცთ-მოყუარეთა მათ და არა შეიკრას გონებაჲ მათი ფრიად ხილულთა მათგან პირუტყუებრთა,
მის	შკ.თგნე.	და რამეთუ სული ჭეშმარიტ არს, მის გამო გულისხმა-ვჰყოფთ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელთა იხილეს ნიშები და სასწაულები ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, ვერ იხილონ ქუეყანაჲ იგი კეთილი, რომელი აღუთქუ მამათა მათთა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო ყრმანი ესე, რომელთათჳს იტყოდეს იგინი, ვითარმედ ტყუემცა არიან მტერთაგან, ამათ მივსცე ქუეყანაჲ იგი და ისუ ძჱ ნავესი, და მონაჲ ჩემი ქალებ, ძჱ იეფონესი,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ იყო მის ზედა სული, შევიყვანნე მუნ და მივსცე ქუეყანაჲ იგი, რომელი მოიხილეს ფერჴითა მათითა“,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი-იგი წინაჲსწარ გჳღირდა თქუმად, საქმჱ იგი გონებისაჲ კაცისა თანა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომლისათჳს დაყოვნებულ ერი იგი უდაბნოსა მას ორმეოც წელ, ყოველნივე მოისრნეს მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	გარნა ორნი იგი კაცნი, რომელთათჳს წინაჲსწარ თქუა და ძენი მათნი აღორძინებულ შეერთნეს რიცხუსა მას მამათა წილ მათთა, რომელთა მოუწოდა.
იგი	შკ.თგნე.	ჩუენ ვიტყჳთ, ვითარმედ განზოგებით არს ყოველთა ასოთა შინა, რამეთუ არა შეცვულ არს იგი შინაგან გუამსა, არამედ შეუცავს მას გუამი გარეშჱთ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ნეტარი იგი მოსე წიაღ იორდანესა ასწავებდა მეორესა შჯულსა ზეგარდამო შობილ სრულ მამათა მიმართ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	შჯული იგი არა თუ სხუა შჯულ მიცემულ მათა უმეტეს წინანდელისა მის, რომელ მისცა მამათა მათთა, არამედ იგივე დაწერა,
მათთჳს	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა გულისხმა-ყონ წარსრულთა მათთჳს მამათა მათთა ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, რაჲთა უდაბნოსა მას ყოვლითა გულითა მოშიშ იყვნენ უფლისა მიმართ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	მას ჟამსა მოსჱ სულისა მიერ განაწესნა ათორმეტნი იგი ნათესავნი ორად ნაწილად.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	მისცნა კურთხევანი იგი მთასა მას გარიზნსა პირითა ექუსთა მათ ნათესავთაჲთა და წყევანი იგი მთასა მას გებალსა პირითა სხუათა მათ ექუსთაჲთა.
მისგან	შკ.თგნე.	და იგი ჩას მას შინა და მისგან დაუყენებელად და დაუდგრომელად საქმი(თა) მით,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და ამას არა თუ უდებად რას წინაჲსწარ გჳჩუენებს, რამეთუ განყვნა ნათესავნი იგი ორად ნაწილად,
მით	შტ.კრ.იპგ.	გამოაჩინნა რომელნიმე მათგანნი ქრისტეს მიერ კურთხევითა მით მკჳდრ-ყოფად მამათა მათ თჳსთასა ახალსა მას შჯულსა მარჯუენით პოვნილ
მას	შკ.თგნე.	ხოლო უკუეთუ შე[ე]მთხჳის მას ვნებაჲ რაჲმე, მაშინ გონებაჲ იქმნის დაღონებულ და მკელობელ.
მით	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნიმე – ძუელითა მით ცთომითა შეპყრობილ თჳსისა მისთჳს ურწმუნოვებისა წყევასა ქუეშე მარცხენით ჴელთ-დებულ.
მასვე	შკ.თგნე.	არამედ მოვიდეთ მასვე სიტყუასა საღმრთოსა, რომელი თქუა, ვითარმედ: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა მსგავსთა მათ თჳსთა ეტყჳს მჴსნელი: „მას ჟამსა ვჰრქუა, რომელნი-იგი მარჯუენით ჩემსა იყვნენ: მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო,
იგი	შკ.თგნე.	და მას შინა არს ძიებაჲ მსგავსებისათჳს, გინა ვითარ ჰგავს ვნებადი იგი, რომელსა არა თანა-აც ვნებაჲ და მოკუდავი უკუდავსა მას,
მას	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნი მარცხენით: წარვედით ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განჰმზადა მამამან ჩემმან ეშმაკისათჳს და მსახურთა მისთა“.
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ აგონეს გარეშჱეთა მათ ბრძენთა, რაჟამს მიხადეს დიდებულებასა კაცისა გონებაჲ, უნდოჲ და უსუსური,
მის	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა ახლისა შჯულისა ნაშობ იყვნენ წმიდისა მის ქუეყანისა.
მით	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ მოსეცა წინაჲსწარ თქუა, სწავლითა მით სახესა მას გჳჩუენებს: „და ესენიცა დადგენ კურთხევათა მათ: სჳმეონ, ლევი, იუდა, ზაბილონ, იოსებ, ბენიამენ“,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ სტჳქისნი იგი ყოვლითურთ პოვნილ არიან მას შინა.
მათ	შკ.თგნე.	და აწ რომელნი-იგი ესოდენითა დიდებითა ადიდებენ კაცსა, სახელისა ამის ძლით დაავიწყდა მათ, ვითარმედ მას ადიდებენ,
იგი	შკ.თგნე.	რომლისა საკუთრებანი იგი მუმლთა და თაგუთაცა შინა იპოვებიან,
ამათვე	შკ.თგნე.	რამეთუ აგებულებაჲ მათი ამათვე ოთხთა ნივთთაგან შეზავებულ არს და რამეთუ ბუნებაჲ ყოვლისა მწუანვილისაჲ,
მას	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა მეუფჱ და მღდელი ჴორციელად იშვა, სჳმეონის მიერ ტაძარსა მას შინა ცნობილ, რამეთუ თქუა:
მის	შტ.კრ.იპგ.	და არავინ არს ღმერთ, ვითარცა საყუარელისაჲ მის, რომელი აღვალს ზეცად შემწედ შენდა, და დიდსა მას თავყოფილსა დამტკიცებაჲ მისი, და დაფარულსა მას ღმრთისა ჴელმწიფებასა…
მათ	შტ.კრ.იპგ.	მკლავთა მათ სამარადისოთა განაოტნეს პირისა შენისაგან მტერნი“.
მათვე-ა	შკ.თგნე.	თქუედ უკუე, რასა ამსგავსებენ კაცსა ანუ რაჲთა მიზეზითა ცასა-მე-ა შეცვალებადსა ანუ ქუეყანასა განხრწნადსა ანუ მათვე-ა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	და ჰრქუას, ვითარმედ: „წარწყმდით და დაიმკჳდროს ისრაჱლმან სასოვებით ქუეყანასა მას იაკობისსა შორის იფქლსა და ღჳნოსა, და ცანი მისა ცუარგანრეულ ღრუბლითა“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ერი, რომელ სხდა ბნელსა, იხილეს ნათელი დიდი, და რომელნი სხდეს აჩრდილთა სიკუდილისათა, გამოუბრწყინდა მათ ნათელი დიდი“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და ძეთა ასერისთასა იტყჳს სიწმიდესა, რომელნი სახელისათჳს ქრისტესა ნაშობ ღმრთის იწოდნეს, ვითარცა მახარებელი იგი იტყჳს,
მათცა	შტ.კრ.იპგ.	და კჳრვება არს წინაჲსწართა მათცა მიერ, რომელ წინაჲსწარ შჯულისა მის სახითა აღასრულებდა.
იგი	შკ.თგნე.	აწ სთქუა სამჱ, რაჲ-მე არს სიტყუაჲ ესე ხატებისათჳს თქუმული, ანუ ვითარ მიემსგავსოს ჴორციელი იგი უჴორცოსა, გინა თუ საუკუნესა მას წარმავალი იგი,
მას	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო აწ სულითა ქრისტეს მიერ აღსრულებულ და კურთხევანი მიეცნეს ზედა მთასა მას გარიზნსა, ვითარცა ახლითა შჯულითა გამორჩეულ,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა ესაია იტყჳს: „უკუანაჲსკნელთა ჟამთა გამოცხადებულ მთაჲ იგი უფლისაჲ“.
მას	შკ.თგნე.	ანუ ვითარ ემსგავსოს განხრწნადი უხრწნელსა მას და შეცვალებადი შეუცვალებელსა, ანუ ვითარ – განფრდილი ბოროტსა შინა ყოვლად სახიერსა მას?
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ: „რომელთა შეიწყნარეს ჴელმწიფებაჲ იგი, მისცა მათ ჴელმწიფებაჲ ნაშობ ღმრთის ყოფად, რომელთა ჰრწამს სახელი მისი“.
მას	შკ.თგნე.	განშოვრებულად ვხედავთ ხატებასა მას ხატისაგან ჭეშმარიტისა, რამეთუ ხატებაჲ იგი,
მის	შკ.თგნე.	ოდეს არნ მსგავსი ძირისაჲ მის, რომელსა ზედა გამოხატულ არნ ჭეშმარიტად,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და წყევანი მთასა მას ზედა გებალსა, რომელთა მათ ჰრქუაცა, რომელნი-იგი შჯულსა ქუეშჱ იყვნეს:
მისა	შტ.კრ.იპგ.	„წყეულ იყავნ ყოველი, რომელი არა დაადგრეს ყოველთა წერილთა წიგნისა შჯულისთა ყოფად მისა“.
მის	შკ.თგნე.	აწ ვითარ კაცი ესე ცხოველი და მოკუდავი განხრწნადი ხატი არს ბუნებისა მის წმიდისა დაუსაბამოჲსაჲ და უხრწნელისა და უკუდავისაჲ?
იგი	შკ.თგნე.	არამედ სიტყუაჲ იგი საღმრთოჲ არა ტყუვის, რამეთუ იტყჳს,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ პირველი იგი კაცი დაებადა ხატად ღმრთისა და რამეთუ უძლური ბუნებაჲ კაცობრივი არა ჰგავს დიდებასა ღმრთისასა.
მის	შტ.კრ.იპგ.	ამას მოგუასწავე[ბ]ს წინაჲსწარმეტყუელი მოსე სულითა განმზადებულისა მის ყოფადისა შობად ძისა სოფელსა შინა ღმრთისა მიერ, რამეთუ თქუა: „კურთხეულ ძმათა შორის ასერ“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ყოვლისა შეძლებით გამოთქმულთაჲ მათ ვიხილოთ რასა-ძი იტყჳს კურთხევათა მათ შინა მოსე.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ ეტყჳს წერილი იგი ესრევე: ესე კურთხევანი არიან, რომლითა აკურთხნა მოსჱ, კაცმან ღმრთისამან ძენი ისრაჱლისანი
მის	შტ.კრ.იპგ.	მარჯუენით მის თანა ანგელოზნი მისნი.
იგი	შკ.თგნე.	რომლითა გულისხმა-ვყოთ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ, რომელსა იტყჳს: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა.
მით	შტ.კრ.იპგ.	და მოიღო პირისა მისისაგან შჯული, რომელ გუამცნო ჩუენ მოსჱ საყოფელი შორის იაკობისა და იყოს საყუარელითა მით ჴელმწიფჱ შეკრებისა მას ერისასა ნათესავებითურთ ისრაჱლისაჲთ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამას იტყოდა წინაჲსწარმეტყუელი იგი: გჳჩუენებს ყოფილსა მას შეწევნასა ერისასა, ნათესავებითურთ ისრაჱლისაჲთ, ღმრთისა მიერ ღუაწლსა უცხოთესლთა მიმართ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამათა იქმნებოდა შეწყნარებულ სიტყუაჲ იგი, ვითარცა კაცი ჴორცითა ქუეყანასა ზედა გამოჩინებულ, არამედ ღმრთადცა მათ მიერ...
მათა	შტ.კრ.იპგ.	სეონ მეფისაგან ესებონელთაჲსა და ოგ მეფისაგან ბასაანელთაჲსა, რომელთა შორის გამოუჩნდა ანგელოზებითურთ ჴსნად მათა მტერთა მათთაგან წყალობის-ყოფითა ერისა მიმართ.
მისთჳს	შტ.კრ.იპგ.	წეს არს ესე გულისხმის-ყოფად მოსლვისა მისთჳს უფლისა, რამეთუ რომელ-იგი მთასა მას სინასა მოსჱს გამოუცხადა, იგი ანგელოზებითურთ მოვიდეს
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ესე ჴორციელად ძმათა მათ მიერვე ცნობილ შეურაცხ-ყვეს და ვითარცა კაცი გლახაკი და შეურაცხ-ყოფილი აგინეს.
იგინი	შკ.თგნე.	„და შექმნა კაცი ღმერთმან, ხატად ღმრთეებისა შექმნნა იგინი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი“.
მისა	შკ.თგნე.	რომელი-იგი ითქუა მსგავს მისა.
მასვე	შკ.თგნე.	არამედ სიტყუაჲ ამისთჳს და-ღა-ვაცადოთ და მოვიქცეთ მასვე სიტყუასა,
მისა	შკ.თგნე.	რომელსა ვეძიებდით, ვითარ კაცი ესე უძლური, ჭირსა შინა განფრდილი, და ღმერთი დიდებული და ამას ეწოდების მსგავს მისა.
მას	შკ.თგნე.	აწ უკუე გამოვიძიოთ სიტყუაჲ ზედა-მიწევნით, რამეთუ ვჰპოვებთ კაცსა მას მსგავსსა ღმრთისასა,
იგი	შკ.თგნე.	„შექმნა კაცი ღმერთმან, ხატად ღმრთისა შექმნა იგი“.
მის	შკ.თგნე.	აწ უკუე განსრულდა დაბადებაჲ შექმნულისაჲ მის და კუალად შეუდგინა ამას და თქუა,
იგინი	შკ.თგნე.	ვითარმედ: „მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი“.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ თქუმული ესრჱთ იტყჳს შეერთებასა მას თქუმულისასა:
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ პირველად თქუა: „ღმერთმან შექმნა კაცი, ღმერთმან ხატად ღმრთისა შექმნა იგი“ და შემდგომად ამისა თქუა:
იგინი	შკ.თგნე.	„მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი“ და ესე შორს არს მოგონებად ღმრთეებასა შინა.
მათ	შკ.თგნე.	და ესე ორ სახედ არს განშოვრებულ ფრიად ურთიერთას და კაცი მათ შორის.
მას	შკ.თგნე.	ვიტყჳ ბუნებასა მას საღმრთოსა, უჴორცოსა და ცხოველსა მას პირუტყუებრსა, არამეტყუელსა.
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ პოვნილ არს ბუნებასა შინა კაცისასა საკუთრებაჲ ორთავე მათ ბუნებისაგან ღმრთეებისა: მეტყუელებაჲ და გულისჴმის-ყოფაჲ.
მას	შკ.თგნე.	და არა არს მას შინა მამაკაცებაჲ და დედაკაცებაჲ.
მას	შკ.თგნე.	და ესენი პოვნილ არიან ცხორებასა მას შინა კაცობრივსა.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ გუესწავა წიგნისაგან, ვითარმედ გონებიერი იგი მის გამო არს.
მისა	შკ.თგნე.	და შემდგომად მისა ეწია კაცსა მსგავსებაჲ პირუტყუებრი.
მას	შკ.თგნე.	და რაჟამს დაებადა, არა დაჰბადა იგი ნაკლულევანად და შექმნა მას შინა კეთილი რაჲმე,
მას	შკ.თგნე.	რომელი არს მას შინა, და კეთილი იგი არა თუ გუამი არს, არამედ სრულებაჲ კეთილთაჲ,
მას	შკ.თგნე.	რომელი დაჰბადა მას შინა, რაჟამს დაჰბადა კაცი არა-არსებისაგან არსად, და არაყოფილი იგი – ყოფად.
იგი	შკ.თგნე.	და შექმნა იგი დაუკლებელ კეთილთაგან, რამეთუ კეთილნი იგი ფრიად არიან და აურაცხელ.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳს შეიკრიბა ყოველი იგი სიტყუამან, რაჟამს-იგი თქუა, ვითარმედ „ხატად ღმრთისა შექმნა იგი“.
მის	შკ.თგნე.	და ესე სიტყუაჲ მსგავსად სიტყჳსა მის, ვითარმცა თქუა, ვინ შექმნა იგი სავსჱ ყოვლითა კეთილითა.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ ღმერთი სრულებაჲ არს კეთილთაჲ და ესე ხატი არს მისი უკუე კეთილთა შინა, ვიდრე-მე მსგავს არს იგი ძირსა მას?
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ ყოველი, რომელი დაპატიჟებასა და იძულებასა ქუეშჱ არს, არა არს მას შინა აზნაურებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ შუენიერებასა მას ხატებისასა უკუეთუ აკლდეს რაჲმე, არა არს იგი ხატ.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ იგი დამბადებელი არს და ესე დაბადებული.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ვწამებთ, ვითარმედ დაუბადებელი იგი ბუნებაჲ შეუცვალებელ არს თჳსისაგან წესისა უკუნისამდე.
მის	შკ.თგნე.	ხოლო დაბადებული არა არს გარნა შეცვალებითა მის გამო,
იგი	შკ.თგნე.	რაჟამს იგი არაარსისაგან შეცვალა არსად მადლითა თჳსითა დამბადებელმან.
მისთჳს	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი სახარებაჲ იტყჳს ხატისა მისთჳს კეისრისა, რომელი იყო ოქროსა ზედა, რომელი-იგი ხატი იყო მსგავსი მეფისაჲ სახითა და განთჳსებული მისგან.
მის	შკ.თგნე.	ნივთითა, ეგრევე ამას შინა ნაცვალად ხატისა მის გულისხმა-ვჰყოფ,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო შექმნული იგი შეცვალებისაგან დაწყებულ არს, რამეთუ არა იყო და იქმნა.
მისთჳს	შკ.თგნე.	მაშინ გამოსახა ხატისა მისთჳს თჳსისა მამაკაცებაჲ და დედაკაცებაჲ, რომელნი-იგი არა არიან ძირსა მას შინა,
მათ	შკ.თგნე.	და მიზეზი ამათისა დაბადებისაჲ არავინ უწყის, გარნა მათ და მადლმან მათმან,
მის	შკ.თგნე.	რომელნი თუალით-მხილველ იყვნეს სიტყჳსა მის ხოლო ჩუენ მსგავსად ძალისა ჩუენისა მიმსგავსებით და მიგუვებით ვთქუათ,
მას	შკ.თგნე.	რომელი მიეახლოს ჭეშმარიტსა მას სიტყუასა.
მათა	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი მოეცა ენასა ჩუენსა გამოცხადებითა გონებისაჲთა მათა მიმართ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელთა შეიწყნარონ იგი კეთილითა გონებითა.
მის	შკ.თგნე.	რამეთუ რაჟამს ითქუა, ვითარმედ „ღმერთმან დაჰბადა კაცი“, მოასწავა კაცებაჲ განტევებულად ხოლო და არა იყო მის თანა დაბადებულებაჲ იგი,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ პირველი იგი განმარტებაჲ სიტყუაჲ იყო ბუნებითისათჳს სათანადოჲსა და რამეთუ არა გჳღირს თქუმად,
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარცა ოდეს სთქუა იგი ვინმე, დაღაცათუ არა გამოაცხადე სახელი,
მით	შკ.თგნე.	ეგრეცა ვჰგონებ, ვითარმედ შემზადებაჲ ერთისა კაცისაჲ ყოვლით კერძო სისრულჱ არს კაცებისაჲ ძალითა მით საქმისა მისისაჲთა.
მათ	შკ.თგნე.	და რომელი-იგი აღდგეს უკუანაჲსკნელ აღსასრულსა სოფლისასა, ყოველთა მათ შორის იყოს ხატი იგი პირველი.
მისსა	შკ.თგნე.	არამედ ყოველივე ჰგიეს წინაშე მისსა.
მათ	შტ.კრ.უთ.	არამედ რაჲთა უწყოდიან რაჲცა იპოვოს მათ შორის შემზადებული, გინათუ შჯულისაგან ჭეშმარიტად, წმიდათაგან წიგნთა ძუელისაგან შჯულისა და ახლისაგან,
მათ	შტ.კრ.უთ.	რომელი-იგი მათ შორის იპოვოს, მიზეზი აქუნდეს პირველად წარმართთა შორის ასოჲსა შემოღებაჲ ალეფისაგან,
მას	შტ.კრ.უთ.	რომელი ითარგმანების სწავლისა მცნებაჲ მოყვანებულსა მას ყრმასა.და იტყჳს: „ისწავე ალეფისაგან“.
მათა	შტ.კრ.უთ.	და მათა მისგავსებულად ალფა სახელი დასდვეს და შეეტყუა გამოთქუმაჲ იგი გამოთარგმანებულისაჲ ბერძენთა ენასა, რაჲთა ჰრქუას ყრმასა: „ისწავე ძიებად ალფინ“,
იგი	შტ.კრ.უთ.	რამეთუ ალფინსა ძიება ჰრქჳან ბერძენთა ენასა, არამედ რამეთუ თავცა არს ასოჲ იგი ალფაჲ და ღმრთისა მიერ მოცემულ არს ნათესავსა კაცთასა აღებად პირისა და გულისხმის-ყოფად,
იგი	შტ.კრ.უთ.	რომელ-იგი წიგნსა ისწავებდედ, დიდითა აღებითა პირისაჲთა ითქუმის, ხოლო სხუაჲ იგი ასოჲ მცირედითა აღებითა პირისაჲთა მიეთხრობვის და ითქუმის.
მას	შტ.კრ.უთ.	არამედ არცაღა ასოჲ აქუნდა ბერძენთა, არამედ ფჳნიკისაგან ასოჲთა წერდეს მათსა მას ბერძულსა ასოსა,
მათგანვე	შტ.კრ.უთ.	რამეთუ ეგრეთვე ჴმითა და სახელის-დებითა, ვითარცა ებრაელთაჲ, მიმსგავსებულად ჰებრაელთაებრვე პინიკთა მათგანვე იპოვა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	პალამიდის ვინმე უკუანაჲსკნელ მოვიდა და იწყო ალფა-ბეტა; ი~ვ ხოლო ასოჲ ბერძენთა უპოვა მარტოდ, ესე იგი არს: ალფა – Α, ბეტა – Β, გამა – Γ, დეტა – Δ, იოტა – [Ι, ეტა] Ε,
მას	შტ.კრ.უთ.	ამისთჳსცა მიამსგავსა ომეროს რიცხჳ იგი კ~ბ-თაჲ მათ წიგნთაჲ ებრაელთაჲ კ~დ-სა მას ასოსა გამოსახულსა და აღრაცხილსა.
მით	შტ.კრ.უთ.	და მანცა თჳსი იგი ჴელოვნებაჲ „ჱლიადოჲსი“ კ~დ-ნი დაჩხიბულნი კ~დ-ითა მით ასოჲთა მიამსგავსა, ეგრეთვე კუალად „დჳსევს“, ესევე სიტყჳს-შემოღებაჲ ჩუენისა მის აღთქუმისაჲ,
მათ	შტ.კრ.უთ.	რომლისათჳს-იგი აღვთქუთ ჩუენებად რიცხჳ იგი კ~ბ-თა მათ საქმეთაჲ ღმრთისა მიერ, რომელი ვ~-თა მათ დღეთა სოფლის შესაქმისათა იქმნა.
მათ	შტ.კრ.უთ.	მოსე ძეთა თანა ისრაჱლისათა დაყო უდაბნოს, ცხოვნდა-ღა მ~ წელ სხუა და მოსცა მათ შჯული.
იგი	შტ.კრ.უთ.	ისუ ძემან ნავჱსმან დაუმკჳდრა მათ ქუეყანაჲ იგი აღთქუმისაჲ და ცხოვნდა მათ თანა კ~ე წელ.
მის	შტ.კრ.უთ.	ყოვლად წელნი გამოსლვითგან ძეთა ისრაჱლისათა ეგჳპტით, ვიდრე წილით განყოფადმდჱ ქუეყანისა მის აღთქუმისა
მისსა	შტ.კრ.უთ.	მ~ წელ ყოვლად მეფობდა საულ, არამედ თ~ წელ მისსა მეფობასა სამოველვე შჯიდაღა; დავით – ლ~ე წელ და ვ~ თუჱ;
მას	შტ.კრ.უთ.	და ტყუენვასა მას წარტყუენა ტობი, კაცი მართალი; და მე-ი~დ-სა წელსა მეფობისა მისისასა დასნეულდა ეზეკია მეფჱ.
მას	შტ.კრ.უთ.	სასწაული მისცა მას ესაიაჲს მიერ წინაჲსწარმეტყუელისა – ეპანოდონ – აჩრდილი მზისაჲ კუალად იქცა ათთა მენაკთა.
მისთჳს	შტ.კრ.უთ.	იოვაკიმ წარავლინა მისთჳს და მოკლა იგი.
მას	შტ.კრ.უთ.	ტყუენვასა მას წარტყუენა დანიელ, ანანია, აზარია, მისაელ ჭურჭერსა თანა ტაძრისასა და ქალაქისასა და საფასჱ იგი შეიღო ბაბილოვნდ;
მისა	შტ.კრ.იპგ.	რომელმან განყვნა მჴარნი და განწმიდნა ყოველნი, რომელნი მისა მიივლტიან, ვითარცა მფრინველმან, რომელმან შეკრიბნის მართუენი თჳსნი.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ეზრა წინაჲსწარ იტყოდა მსგავსთა მათ: კურთხეულ არს უფალი, რომელმან განყვნა ჴელნი თჳსნი და აცხოვნა ი˜ლჱი.
მის	შტ.კრ.უთ.	რიცხუნი წელთანი, რაოდენნი დაყვნეს ძეთა ისრაჱლისათა ბაბილოვნს ტყუევობასა, მსგავსად სიტყჳსა მის იერემია წინაჲსწარმეტყუელისა:
იგი	შტ.კრ.უთ.	მეორესა წელსა სედეკიაჲსსა ჩუენებაჲ იხილა ნაბუქონდონოსორ და ზრახვაჲ იგი ჰკითხა ქალდეველთა და ბაბილოვნისა ბრძენთა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	ღმერთმან გამოუცხადა დანიელს ჩუენებაჲ იგი და აუწყა მეფესა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	და გამოიღო ჭურჭერი იგი, რომელი მოიღო ნაბუქოდონოსორ იერუსალჱმით სახლისაგან ღმრთისაჲსა და სუმიდა ღჳნოსა მით.
მას	შტ.კრ.უთ.	მას ჟამსა გამოუჩნდა ჴელი კაცისაჲ თითითურთ და წერდა კედელსა, რომელი განუმარტა დანიელ.
მისსა	შტ.კრ.უთ.	ა~-სა წელსა მისსა მეფობასა დანიელ შთააგდეს ჯურღმულსა მას ლომთასა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	მეფესა არა უნდა, არამედ იიძულეს იგი მისთჳს დაწესებულისა მისთჳს.
მის	შტ.კრ.უთ.	ა~ წელსა კჳროსისსა აღივსნეს ტყუევობისა ო~-ნი წელნი მსგავსად სიტყჳსა მის იერემია წინაჲსწარმეტყუელისა.
იგი	შტ.კრ.უთ.	კჳროს მეფემან სპარსთამან მოსცა ჭურჭერი იგი ტაძრისა ღმრთისაჲ იერუსალჱმდ ოქროჲსაჲ და ვეცხლისაჲ.
მისსა	შტ.კრ.უთ.	მე-დ~-სა წელსა მეფობასა მისსა ჰურიანი განდგეს. წარავლინა ჰოლონფერნჱ ერისთავი დიდძალითა ერითა ჰურიათათჳს გარე-მოცვად,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ესაჲაჲს მიერ აყუედრებს ურჩთა მათ, და ეტყჳს: „მივყვენ ჴელნი ჩემნი ყოველსა დღესა ერისა მიმართ ურჩისა“.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და „შეიწყნარნა სიტყჳთა თჳსითა შჯულნი, რომელნი გუამცნო მოსჱ სამკჳდრებელისა მის შესაკრებელისა იაკობისი“.
მათგან	შტ.კრ.იპგ.	აწ ვინ ვისგან-მე შეიწყნარნა სიტყუათა მათგან შჯულნი, არამედ ძემან მამისაგან?
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელ-იგი მთასა მას სინასა ღრუბლით გამოჩინებულ მოსცნა მოსჱს, რომელ-იგი მამისაგან მოიღო შჯული,
მას	შტ.კრ.უთ.	იყო ვინმე დედაკაცი ქურივი, რომლისა სახელი იუდით, მას ქალაქსა შინა.
მისა	შტ.კრ.უთ.	იგი გარდამოვიდა ჰოლონფერნესა კარვად მისა და დაყო დღჱ გ~, დ~-სა დღჱსა ეძინა მას თჳსსა ზედა სასუენებელსა,
იგი	შტ.კრ.უთ.	ღამჱ ილოცვიდა და ზღუდჱ-ყო ღმრთისა შეწევნაჲ და თავი მოჰკუეთა მას და ესრჱთ სპარსთა იგი ძლიერებაჲ განიბნია. მოგუთა – ზ~ თთუჱ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ გარდამოსრულ წამებასა დასდებს ერსა მას შორის სამკჳდრებელსა ამას ძეთა იაკობისთა ძჱ შუვამდგომელ მამისა მცნებათა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	შჯული იგი მოსეს მიერ, და მოსე შუვამდგომელ ძისა და ერისა მის მიცემითა სამართლისა მის შჯულისაჲთა.
მისსა	შტ.კრ.უთ.	დარიოს, ვახშტასპეანი – ლ~ვ წელ, და ვ~-სა წელსა მეფობასა მისსა იერუსალჱმს ტაძარი იგი აღესრულა.
მისსა	შტ.კრ.უთ.	ქსერქსეს დიდი – ი~თ წელ და ვ~ თუჱ, მე-დ~-სა წელსა მეფობასა მისსა ეგჳპტესა ჴელ-ყო, და მისა შემდგომად ათენელნი განხერხნა.
მას	შტ.კრ.უთ.	სივრცჱ მას შინა განმზადნა მსგავსად ხილვისა დანიელ წინაჲსწარმეტყუელისა; და ეზრაჲსგან ისწავა შჯული; და ესთერის და მარდუქჱს მიერ ჰამანი მოკლეს სპარსეთს.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და მამისა მიერ პოვნილ ყოველივე სიბრძნე და სწავლაჲ მისცა [ძესა], რომელსა იაკობს ისრაჱლად უწესს წინაჲსწარმეტყუელი იგი,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ მოსეცა წინაჲსწარ მისცა მამათა მათთა შჯული იგი, რომელ მოეღო ძისაგან.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და ამისა შემდგომად ასწავებდა ძეთა მათთა შჯული იგი, რომელ მოეღო ძისაგან.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და ამისა შემდგომად ასწავებდა ძეთა მათთა მეორესა შჯულსა, რაჲთა გამოაჩინნეს ორნი იგი შჯულნი: ძუელი იგი წინა-დაცუეთით მამათა მათთა განუჩინა და ახალი იგი ახალთა დაუმარხა.
იგივე	შტ.კრ.იპგ.	აწ რომელმან მოსეს მიერ განაწესა ძუელი, იგივე გჳჩუენებს ახალსა მას, რამეთუ იგი მხოლოჲ მხოლო ღმერთ.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	რომელ მათ მიერ იქადაგა, გამოუჩინებელ რწმუნებულ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და იგი მხოლოჲ ძჱ ღმრთისაჲ, რომელი სოფელსა გამოუჩნდა, რაჲთა ჰრწმენეს, ვითარცა იერემიაჲს მიერ იტყჳს:
მათ	შტ.კრ.იპგ.	„და იყოს მათ დღეთა შინა – იტყჳს უფალი – დავდვა სახლსა მას ზედა დავითისსა და სახლსა იუდაჲსსა აღთქუმაჲ ახალი,
მათ	შტ.კრ.უთ.	ამან პტოლემეოს განაწესნა და გამოათარგმანნა ო~-თა მათ შჯულისა მოწაფეთა სიბრძნენი ჰურიათანი შჯული და ყოველნი ებრაელთა წიგნნი ბერძენთა ენასა;
მას	შტ.კრ.იპგ.	არა ეგრე, ვითარ-იგი აღუთქუ მამათა მათთა მთასა მას ქორებს“. აწ ძისა ღმრთისაჲ, რომელი ყოვლისა შუვამდგომელ ყოფილ ღმრთისა და კაცთა,
მისსა	შტ.კრ.უთ.	კ~ა წელსა მეფობასა მისსა ჰრომეს ვეცხლისა დიდებაჲ წარჰკუეთა.
მათ	შტ.კრ.უთ.	მ~ბ-სა წელსა აგჳსტეს კეისრისასა განკაცნა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე.ა~ ინდიკტიონსა შაბუ და შეტერუა მათ ჳპატიონთა მაცხოვარი და უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე
მათ	შკ.თგნე.	რაჲ მიუგოთ მაცილობელთა მათ, რომელნი მეტყჳან ჩუენ, ვითარმედ: რაჲსა იქმნა შობაჲ შემდგომად ცთომისა,
იგი	შკ.თგნე.	ანუ ვინაჲ ყოფად იყვნეს ნათესავნი, უკუეთუმცა პირველნი იგი კაცნი დადგრომილ იყვნეს უცთომელად?
მის	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს გამოისხნეს სამოთხით შემდგომად ცთომისა და შემდგომად პატიჟისა და შურის-გებისა დედაკაცისა მის,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომლისათჳს წინაჲსწარვე ღაღადებით წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „შვილ ვისხენ და აღვიმაღლენ და მათ მე შეურაცხ-მყვეს.
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუმცა არა მადლი იგი ცხორებისაჲ მიწევნულ იყო სიკუდილად და იქმნა ქორწინებაჲ გზა დადგრომითა ბუნებისაჲთა,
მათ	შკ.თგნე.	რომლითა იქმნა შესლვაჲ მრავალთაჲ ორთა მათ წილ გამოსრულთა, ვიდრემდის ცოდვაჲ იგი იქმნა სარგებელ ნათესავისათჳს კაცთაჲსა,
იგიმცა	შკ.თგნე.	უკუეთუ არა ორნი, იგიმცა ხოლო პირველნი დაშთომილ იყვნეს, თუმცა არა ბუნებაჲ ძლევად სიკუდილისა შეძრულ იყო ყოფად ნათესავთა.
მის	შკ.თგნე.	არამედ განცხადებულებაჲ სიტყჳსაჲ მის მათ უწყიან,
მას	შკ.თგნე.	რომელნი შერაცხილ არიან პავლჱ მოციქულისა თანა, რომელნი მისწუდეს საიდუმლოსა მას სამოთხისასა.
მათ	შკ.თგნე.	ხოლო სიტყუაჲ ჩუენი ამისთჳს ესე არს: და რაჟამს უვარ-ყვეს სადუკეველთა მათ უვარის-მყოფელთა ადგომისათა
იგი	შკ.თგნე.	და წინა-უყვეს სიტყჳს-გებაჲ და აჴსენეს აღდგომაჲ და სახედ მოიღეს დედაკაცი იგი,
მის	შკ.თგნე.	არამედ ყოველთა წინააღმდგომთა უხრწნელისა მის ცხორებისათა.
მას	შკ.თგნე.	აღდგომასა მას ჰრქუა:
მას	შკ.თგნე.	„რამეთუ აღდგომასა მას არცა იქორწინებოდიან, არცა განჰქორწინებდენ“,
მის	შტ.კრ.იპგ.	რომლისათჳს ძალისა მის თქუმულთაჲსა, ვითარმედ: „შეისოლვოს ზეთითა ფერჴი თჳსი“
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ არღარა ჯერ-არს მათ ზედა უფლებად სიკუდილი, რამეთუ იყვნენ ვითარცა ანგელოზნი და ძენი ღმრთისანი,
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ მადლი იგი აღდგომისაჲ არარას სხუასა გჳქადაგებს,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	არა სხუას რას იტყჳს, ვითარმედ მისთჳს, რომელ-იგი ვნებათაჲ მათ იყო, რამეთუ სისხლი, რომელ გუერდთა მათგან გამოეცა, წყალობაჲ ჩუენ მოგუეთხრა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	შეისოლვა უფლისა ფერჴი, რაჲთა მეწამულის ფერი ნიში მის ზედა მას ჟამსა აღსრულებულ გამოჩნდეს და ცხორებისა იგი კარი მოგუესწაოს.
მის	შკ.თგნე.	რამეთუ გზაჲ ცხორებისაჲ მის პირველისაჲ ესე მადლი არს:
იგი	შკ.თგნე.	კუალად მკჳდრ-ყოფაჲ იგი სამოთხისაჲ, ვინაჲთცა გამოვედით.
იგი	შკ.თგნე.	მაშინ ცხოველნი იგი იყვნენ ვითარცა ანგელოზნი.
მის	შკ.თგნე.	ხოლო მოსწავებაჲ ცხორებისა მის პირველისაჲ, ვითარმედ მსგავს იყო იგი ანგელოზთა ცხორებასა,
მით	შკ.თგნე.	მით გუეუწყა, რამეთუ მიქცევასა მას ჩუენსა მიემსგავსოს ცხორებაჲ ჩუენი ანგელოზთა ცხორებასა.
იგინი	შკ.თგნე.	და აწ ანგელოზთა შორის არა არს მეუღლებაჲ და არიან იგინი ფრიად და მრავალ გუნდ,
მისსა	შკ.თგნე.	ვითარ-იგი გჳთხრობს დანიელ ჩუენებასა მას შინა მისსა და უკუეთუმცა არა გარდასრულ ვიყვენით წესისა მისგან ანგელოზთაჲსა,
მისგან	შკ.თგნე.	რომელსა ზედა ვიყვენით პირველ, და არამცა შეცვალებულ ვიყვენით მსგავსებისა მისგან ანგელოზთაჲსა, უკუე არა გჳჴმდა,
იგი	შკ.თგნე.	და არს იგი მოუგონებელ და ვერ გულისხმის-საყოფელ.
მათ	შკ.თგნე.	ეგრეთვე ყოფად იყო მათ შორისცა, რომელნი-იგი მცირედ რაჲმე დაკლებულ არიან ანგელოზთა განგებითა დამბადებელისაჲთა.
იგინი	შკ.თგნე.	ესე არს მიგებაჲ ჩუენი ამისთჳს: და ვითარცა იგინი მრავალ არიან თჳნიერ მეუღლებისა
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ მიქცევაჲ იგი კაცთაჲ წესსა ზედა ანგელოზთასა აღდგომასა მას მოასწავებს,
მას	შკ.თგნე.	და აწ მივიდეთ პირველსავე მას სიტყუასა:
მით	შკ.თგნე.	არამედ მწრაფლ იხილვა წინაჲსწარითა მით თხრობითა, რაჲ-იგი ყოფად იყო ბუნებაჲ კაცთაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და ადიდა იგი დიდებითა მით ანგელოზთაჲთა დიდებულითა, რამეთუ იხილა წინაჲსწარითა ცნობითა,
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ გარდამოვრდომად იყო იგი დიდებისაგან ანგელოზთაჲსა მცირედ დაკლებულ სიმრავლჱ სულთა მათ კაცთაჲ,
მისგან	შკ.თგნე.	რაჟამს გარდამოვარდა წესისა მისგან ანგელოზთაჲსა.
მის	შკ.თგნე.	და დაენერგა მათ შორის დიდებისა მის წილ ანგელოზთაჲსა აღორძინებაჲ ესე პირუტყუებრი.
იგი	შკ.თგნე.	და ვჰგონებ, ვითარმედ ამის გამო დავით წინაჲსწარმეტყუელმან უბადრუკებაჲ იგი კაცთა ბუნებისაჲ მოაჴსენა და თქუა:
მას	შკ.თგნე.	სახელ-სდვა პატივსა მას ანგელოზთა მსგავსებასა და ამისთჳს თქუა უდარჱს პირუტყუთასა ყოფაჲ მისი, რომელთა-იგი არა აქუს გონებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	მიემსგავსა ჭეშმარიტად, რამეთუ პირუტყუებრი არს იგი, რომელმან შეცვალა ცხორებაჲ იგი მიდრეკითა მისისა ნივთიერად.
იგი	შკ.თგნე.	და ამით ვჰგონებ, ვითარმედ ვნებანი იგი მრავალნი მით გამოდიან კაცთა ცხორებისაგან, რამეთუ არავე განშოვრებულ ვართ მათგან.
იგი	შკ.თგნე.	და მოწამჱ არს ესე, რამეთუ სენი იგი, რომელ არს პირუტყუთა შორის, არს იგი ჩუენ შორისცა.
იგი	შკ.თგნე.	და არა ჯერ-არს თქუმად, ვითარმედ სენი ესე, რომელ არს ჩუენ შორის, იქმნა იგი მიმსგავსებითა ჩუენითა ღმრთეებასა.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ცხორებაჲ იგი პირუტყუებრი წინაჲსწარ ქმნულ იყო დაბადებასა შინა, რომელი-იგი ვთქუთ პირველად, სახჱ იგი მიზეზთა მისთაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ კაცმან მოიგო შობიერებაჲ მსგავსი პირუტყუთაჲ და ამის გამო სხუაჲცა იგი, რომელ არს ბუნებასა შინა მათსა, შეეყო იგი მას.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ვერ ეგების მსგავსებად გულის-წყრომაჲ იგი, რომელ არს კაცთა შორის, ხატსა ღმრთეებისასა,
მას	შკ.თგნე.	და არცა ჯერ-არს ჩემებად ბუნებასა მას დიდებულსა გემოჲს-მოყუარებაჲ რაჲმე და არცა სიჩუკნჱ შიშისაგან რაჲსმე,
მისგან	შკ.თგნე.	არამედ ესე ყოველი მოიზიდა კაცმან ნაწილისა მისგან პირუტყუებრისა,
მის	შტ.კრ.იპგ.	და კრავისაჲ მის სისხლი, რომელთა ჰრწმენეს, ორთა მათ წირთხლთა ეცხოს და მომსრველი იგი მის გამო მეოტ იქმნეს.
მას	შკ.თგნე.	მიიცვალა კაცისა თანა და დაადგრა მას შინა ესრჱთ, რამეთუ ცხოველნი იგი ჴორცის-მჭამელნი საკრძალავ არიან გულმწყრალობისა მათისათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	და მრავლის-მშობელნი იგი გულისთქუმის-მოყუარჱ არიან და სიჩუკნემან და მოშიშებამან განარინნის ჩუკენნი იგი.
იგი	შკ.თგნე.	და მოშიშებამან განარინნის ძლიერთაგან და ნაყროვანნი იგი მჭამელნი ჟამსა მოკლებისასა მწუხარჱ არიედ.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	„განრცხეს ღჳნითა სამკაული თჳსი და სისხლითა ყურძნისაჲთა – სამოსელი თჳსი“, რაჲთა აჩუენოს ჴორცთაჲ მათ შემოსილ სისხლთაჲ მათ.
მის	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა სამკაული სიტყვისაჲ მის, რომელ-იგიცა ვნებათა მათ მოვიდა, რომელ-იგი უვნებელ და უგუემელ სიტყუაჲ იგი იყო.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეთვე მგონიეს კაცისათჳს, ვითარმედ მსგავსებაჲ იგი მრჩობლი არს მის თანა.
იგი	შკ.თგნე.	სიწულილადჱ იგი გონებისაჲ საღმრთოჲ არს, რამეთუ მიმსგავსებულ არს შუენიერებასა ღმრთეებისასა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	ღრუბლით გამო პირველ, ვითარცა სარკითა, მთასა მას მოსეს ეჩუენა, შჯული იგი მამისა მიერ ამცნო, ვითარცა იტყჳს წერილი იგი:
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ სახჱ, რომელსა შინა სენი იგი დადგრომილ არს, მიმსგავსებულ არს პირუტყუთა.
მით	შკ.თგნე.	რამეთუ ოდესმე შეუდგნ უტყუებაჲ მიდრეკითა მით ზიარებითა პირუტყუთა მიმართ,
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდის დაფარის კეთილი იგი ბოროტმან მან.
მის	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა პილენძი ქრისტეს სახარებისა მის მიმოდადებითა, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იტყჳს:
მათ	შკ.თგნე.	რამეთუ უკუეთუ ვინმე მიაქციოს საქმჱ გონებითი ეგევითართა მათ საქმეთა და აიძულოს თავსა თჳსსა დამონებად ეგევითართა ვნებათა,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ფერჴ ქრისტესა იქმნნეს მოციქულნი იგი და ჴამლ მათა სახარებაჲ იგი.
მის	შტ.კრ.იპგ.	არავინ არს ღმერთ სხუა უფროჲს შეყუარებულისა მის.
მის	შტ.კრ.იპგ.	ამისსა მსგავსსა იტყოდა მოსჱცა: „არა არს ღმერთ, მსგავს შეყუარებულისა მის, რომელი-იგი ზის ზეცათა, შემწე შენდა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ მჯდომარჱ იგი ცათა შინა შემწე მისა იქმნა და ჩუენდაცა, მისა მოსავთა, დიდ-დიდად დამტკიცებითა, რამეთუ ძჱ, აღმაღლებული ზეცად, აღმაღლებულ და დიდებულ იქმნა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იტყჳს: „დაფარნა ცანი სიმჴნემან მისმან“ და დავით იტყჳს: „დიდებაჲ და სიმდიდრჱ და ძლიერებაჲ შთააცუ მას“.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და მოსე იტყჳს: „და დაფარული ღმრთეებისაჲ მის ჴელმწიფებისაჲ და ძლიერთაგან მკლავთა საუკუნოჲსათა“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	დაფარულ ღმრთეების თქუა ჴორცთაჲ მათ, რომელსა შინა სიტყუაჲ იგი დაეფარა, ჴელმწიფებასა ღმრთისასა სიტყუაჲ იგი მოგუასწავებს.
მისსა	შტ.კრ.იპგ.	„და ჰრქუა უფალმან მოსეს: „გარდავედ, ამცენ ერსა მას: უკუეთუ დამარხვით დაიმარხნეთ მცნებანი უფლისა ღმრთისა თქუენისანი და სათნოებასა წინაშე მისსა იქმოდით,
მას	შტ.კრ.იპგ.	ყოველივე იგი გუემაჲ, რომელი მივაწიე ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, არა მოვავლინო თქუენ ზედა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ ვინ-მე არს უფალი იგი, რომელი ეტყოდა მოსეს, არამედ ძჱ, ანუ ვისსა შჯულსა ამცნებდა, არამედ მამისასა,
მით	შტ.კრ.იპგ.	რომელმან დასაჯნა მეგჳპტელნი ზღჳთა მით მეწამულითა სამართლად დანთქმულ?
მის	შტ.კრ.იპგ.	კეთილად მეორესა შჯულსა იტყჳს, ვითარმედ: „მოიხუნა პირისა მისისაგან შჯულნი, რომელ გუამცნო ჩუენ მოსე სამკჳდრებელი ერისა მის იაკობისი“
მით	შტ.კრ.იპგ.	და იყოს საყუარელითა მით უფლისაჲთა ჴელმწიფჱ, რაჲთა მას ჟამსა მოსესა ჴელმწიფედ სარწმუნოდ გამოჩნდეს.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რაჟამს საყუარელი იგი ძჱ ღმრთისაჲ ზეცით დიდებით მოსეთურთ გამოჩნდეს და რომელი-იგი მის მიერ იქადაგა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	ყოველთა განცხადებულად ეჩუენოს, რომელ-იგი მაშინ მოსეს მთასა მას შინა ეტყოდა და არა ვის ჰრწმენა.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და აწ სოფელსა, ვითარცა კაცი გამოჩინებულ მათ შორის და არა ცნობილ, ვითარცა თჳთ მოსე იტყჳს შეკრებასა ჴელმწიფეთასა ნათესავებითურთ ისრაჱლისაჲთ,
მისთჳს	შტ.კრ.იპგ.	მისთჳს მოციქულნი იგიცა მსგავსსა ამისსა იტყოდეს: „უფალო, შენ ხარ, რომელმან ქმენ ცაჲ და ქუეყანაჲ და ზღუაჲ
მათა	შტ.კრ.იპგ.	და იწყო მოსჱ კურთხევად მათა და თქუა: „ცხონდინ რუბენ და ნუ მოკუდებინ და იყავნ რიცხჳთ მრავალ“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	აწ თუ რუბენის ზედა ვინმე ჰგონებდეს ამას თქუმულსა, შეცთომილ არს, რამეთუ მრავლით ჟამით წინა მომკუდარ რუბენ და ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა დამარხულ.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	არამედ რამეთუ დავითცა წინაჲსწარ იტყჳს ქრისტესთჳს მსგავსთა მათ თქუმად: „არაჲ მოვკუდე, არამედ ვცხოვნდე“.
მის	შტ.კრ.იპგ.	რომელ იქმნების აწ ეკლესიათა მიერ ნათესავთა მიმართ და უმრავლეს არიან ნაშობნი ბერწისანი მის, უფროჲს ქმრიელისა მის“,
მის	შტ.კრ.იპგ.	აწ ჴორცნი იგი დამფარველ სიტყჳსა მის იყვნეს, რომელ-იგი „იყო დასაბამითგან ღმრთისა თანა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ძემან ღმრთისამან და სიტყუამან მამისამან წმიდაჲ იგი ჴორცი შეიყუარა და მამაჲ ძესა მკლავთა შინა თჳსთა მფარველ-ყოფილთა სცავს,
მის	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა საუკუნოდ მეუფედ გამოაჩინოს და მტერნი და მზაკუვარნი მის ქუეშჱ დაამორჩილნეს.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელი-იგი მოკუდა და საფლავი მისი ჰგიეს დღენდელად დღედმდე, არამედ იგიცა წინაჲსწარ ჰხედვიდა აღდგომასა მას უფლისასა, ვითარმედ სიკუდილი მას ვერ ეუფლოს.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელ არს ესე აღდგომისა სასწაულ, წინაჲსწარ ჰხედვიდა მოსე აღდგომასა მას უფლისასა, ვითარმედ სიკუდილი მას ვერ ეუფლოს, თქუა: „ცხონდინ და ნუ მოკუდებინ“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	უკუანაჲსკნელი იგი მტერი განქარდეს – სიკუდილი“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და დაიმკჳდროს ისრაჱლმან სასოვებით ქუეყანასა მას იაკობისსა, შორის იფქლსა და ღჳნოსა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	არამედ რომელ-იგიცა წინაჲსწარ ჰხედვიდა აღდგომასა მას უფლისასა, და მორწმუნეთა მიმართ წინაჲსწარმეტყუელებს და მოციქული იტყჳს:
მისა	შტ.კრ.იპგ.	ჩუენ ყოველთათჳს სიკუდილდ მიეცა, რაჲთა რომელნი-იგი ცოცხალ იყვნენ, არა თავით თჳსით ცხოველ იყვნენ, არამედ მისა, რომელ-იგი მათთჳს მოკუდა და აღდგა“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	წარწყმედით და განქარვებითურთ უშჯულოვებათაჲ მათ ქუეყანით „დაიმკჳდროს ისრაჱლმან თავს-თავ სასოვებით ქუეყანასა მას იაკობისსა“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	მას ჟამსა ყოველნივე წმიდანი სუფევდენ ქრისტეს თანა.
მით	შკ.თგნე.	და მომგებელი ამისი გონებაჲ არს დამონებითა მით და აჩუენის კნინი იგი დიდად,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ გონებაჲ ოდეს შემწჱ-ეყვის ვნებასა საქმითა თჳსითა, განძჳნდის შობიერებაჲ იგი ბოროტთაჲ მათ ფრიად.
მისგან	შკ.თგნე.	ეგრევე სიყუარულმან გემოთამან ყო, ხოლო დასაბამი იგი ამისი იქმნა სავსებისა მისგან პირუტყუებრისა,
მისგან	შკ.თგნე.	არამედ ცოდვასა მას შინა კაცისასა აღორძნდა, ვიდრემდის იშვა მისგან მრავალი მიზეზი გულის-თქუმისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი პირუტყუთა შორისცა ვერ ეგების ყოფად ეგევითარი იგი.
იგი	შკ.თგნე.	და კუალად ეგრეთვჱ სიმძაფრჱ იგი გულისწყრომისაჲ მახლობელ არს იგი ყოველთა პირუტყუთა,
მას	შკ.თგნე.	და დაჴსნაჲ მისი მსგავს არს თუალსა მას შებერულსა, რომელი ჟამსა წჳმისასა იხილვის წყალთა ზედა მყის და მუნქუესვე დაშრტის,
მას	შკ.თგნე.	ვითარცა არაყოფილი და ოდეს არა შემწე-ეყოს მას გონებაჲ ესრჱ-სახედ და ამისავე მსგავსად, იქმნის სიხარბჱ საქმეთაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და სიხარბჱ იგი ღორთაჲ და ზუაობაჲ იგი ცხენთაჲ იქმნა დაწყებაჲ სილაღისაჲ კაცთა შორის
იგი	შკ.თგნე.	და სხუანიცა იგი მიზეზნი დაწყებისანი ბუნებისაგან პირუტყუებრისა.
მას	შკ.თგნე.	და რაჟამს-იგი შემწე-ექმნა მას გონებაჲ, იქმნა იგი ბოროტ.
მას	შკ.თგნე.	და ესრჱთვე სიტყუაჲ იგი, რაჟამს შეცვალის გონებამან მას შინა ძრვაჲ ესევითარი, იქმნის თითოვეული ამათგანი სათნოვება.
იგი	შკ.თგნე.	და შეიცვალის გულის-წყრომაჲ იგი სიმჴნედ და შურად საღმრთოდ, და სიჩუკნჱ იგი იქმნის კრძალვა,
იგი	შკ.თგნე.	და მოშიშებაჲ იგი იქმნის მორჩილება, და სიძულილი იგი იქმნის განყენება ბოროტთაგან.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ძალი იგი სიყუარულისა გულის-თქუმისაჲ შეცვალის სიკეთედ ჭეშმარიტად და თავმოთნებამან აღამაღლის უშუერთაგან,
იგი	შკ.თგნე.	და დიდებული იგი მოციქული აქებს ესევითარსა თავმოთნეობასა, რაჟამს-იგი იტყჳს, რომელ არა ვხედვიდეთ, გარნა მაღლად მიმართ.
მას	შკ.თგნე.	და ესრჱთვე ვჰპოვებთ, ვითარმედ ყოველი ძრვაჲ გონიერი ამით დიდებითა მიემსგავსების შუენიერებასა მას ღმრთეებისასა,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ მიდრეკაჲ იგი ცოდვისაჲ მძიმჱ არს და შთამჴდელ ქუესკნელად.
იგი	შკ.თგნე.	და ოდესმე არნ ერთი იგი უმრავლჱს, რამეთუ გონებამან სულისამან მალიად ყვის შთამოზიდვაჲ ქუჱ უადრჱს,
მისგან	შკ.თგნე.	ვიდრე აღყვანებაჲ ქუეყანით აერისა მისგან სიმძიმისა.
იგი	შკ.თგნე.	რომელნი არიან ჩუენ შორის, რაჟამს იქმნეს შუენიერებაჲ იგი ვნებასა მას ზედა მიმსგავსებულსა ხატსა ღმრთეებისასა,
მის	შკ.თგნე.	ვითარცა-სახედ პირი უშუერი შემოსილი უშუერებითა ვნებისა მის გუამისაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	არამედ იხილო ესე სათნოვებისა მომგებელთა შორის, იხილო ხატებაჲ იგი ღმრთისაჲ და მსგავსებაჲ მისი,
მით	შკ.თგნე.	რამეთუ კაცი ჴორცითა უჯერო არს, თუმცა შემკობილ იყო შუენიერებითა მით საღმრთოჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	ეგრეცა კუალად დიდებული იგი სათნოვებითა, უბიწოჲ ვნებათაგან დაგიმტკიცებს შენ გონებაჲ შენი ღმრთეებისათჳს.
იგინი	შკ.თგნე.	და რომელთა შორის განურყუნელად დაშთა შუენიერებაჲ, არიან იგინი მოწამე სიტყჳსა ჩუენისა, ვითარმედ კაცი შეიქმნა ხატად ღმრთისა.
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ კაცი შეიქმნა ხატად ღმრთისა, არამედ მოელოდენ იგი განქარვებასა ამისსა ყოვლითურთ და მოელოდენ ცხორებასა მას,
იგი	შკ.თგნე.	და აღდგომაჲცა გუაუწყებს, ვითარმედ ცხორებაჲ იგი მომავალი ანგელოზებრი ყოფად არს.
მისგან	შკ.თგნე.	ვითარმედ რამეთუ კაცი განთავისუფლდეს მსახურებისა მისგან, რაჟამს მიიწიოს იგი საზომსა ანგელოზთასა.
იგი	შკ.თგნე.	და თქუა მეათცხრამეტისა თავისათჳს მათთჳს, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ საშუებელნი იგი კეთილთანი მერმესა მას საჭმელთაგან
მასვე	შკ.თგნე.	უკუეთუ ვინმე თქუას, ვითარმედ: რაჲსა არა მიიქცევის კაცი კუალად მასვე ხჱსა ცხორებისასა,
მის	შტ.კრ.იპგ.	და „თუ მოვწყდებით ქრისტეს თანა, ნათლისღებითა, მრწამს მკუდრეთით აღდგომილიცა არღარა მოკუდეს და სიკუდილი მის ზედა არა უფლებდეს“.
მისსა	შტ.კრ.იპგ.	და იუდაჲსიცა: „ისმინე, უფალო, ჴმაჲ იუდაჲსი და შესაკრებელსა მისსა შემოკრბედ! და ჴელნი მისნი შჯიდენ და შემწე მტერთაგან იქმნენ“.
მასვე	შკ.თგნე.	ოდეს პირველ საჭმლითა ვცხოვნდებოდეთ და რაჲსა-მე არა ყოფად არს კუალად მასვე შინა?
მისგან	შკ.თგნე.	არამედ მე, ოდეს მესმის წიგნისა მისგან წინაჲსწარმეტყუელისა,
მას	შკ.თგნე.	გულისხმა-ვჰყოფ საჭმელსა მას არა ჴორციელადსა ხოლო და არცა შუებასა მას კაცობრივსა,
მას	შკ.თგნე.	და კუალად იტყჳს ესაია დიდებული, რომელნი შემძლებელ არიან სმენად შუენიერსა მას თქუმულსა მისსა, „სუემდით სიხარულსა“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა დაამორჩილნეს მსმენელნი რწმუნებად თქუმულთა მათ, რომლითა ცხორებად შეუძლონ და ვითარ-იგი იტყჳს „უფალო, ჴმაჲ იუდაჲსი“ ...
მათ	შკ.თგნე.	და უკუეთუ კუალად ღირსთა მათ შურის-გებისათა პატიჟად შიმშილსა აღუთქუამს,
იგი	შკ.თგნე.	უკუე შიმშილი იგი არა მოკლებისათჳს პურისა თქუა და არცა წყურილისათჳს წყლისა, არამედ სმენისათჳს სიტყუათა ღმრთისათა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	გჳჩუჱნებს, რომელ იგი იუდაჲსგან ჴორცითა გამოშობად იყო ქრისტე, რომელი ევედრებინ ყოველსა ჟამსა ლოცვის-ყოფითა მამისა მიმართ წყალობით წმიდათათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	ვინ მოსცეს მშიერსა ჭეშმარიტად ხჱ იგი მოცვული ყოვლითა კეთილითა, რომელ არს სამოთხესა შინა,
მათთჳსცა	შტ.კრ.იპგ.	და არა ხოლო ამათთჳს, არამედ განმზადებულთა მათთჳსცა რწმუნებად სახელი შენი ჩემ გამო“.
მისსა	შტ.კრ.იპგ.	ვინ-მე მოვიდენ შესაკრებელსა მისსა, არამედ კურთხევანი იგი და ლოცვანი, რომელთა ილოცვიდა ძე მამისა მიმართ წმიდათათჳს?
მით	შკ.თგნე.	რამეთუ სიტყჳთა მით ნათესავობისაჲთა შემკრებელითა ყოველსავე სახესა კეთილისასა და ეწოდა ყოველივე,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და რომელ იგი თქუა: „ჴელნი მისი შჯიდენ“ – იგი ჴელნი, რომელ დაემსჭუალნეს ძელსა მას.
მან	შტ.კრ.იპგ.	მან განსაჯნეს დაბადებულნი გამოჩინებითა მას ჟამსა ყოველთა მიმართ ნიში იგი სამშჭუალთაჲ ჴელთა მისთა,
მის	შკ.თგნე.	რომელი იზარდებოდის გემოჲთა ხისაჲ მის მრჩობლად აღგებულისაჲთა და არა ვჰგონებ, ვითარმცა უმეცარ-იქმნნეს სწავლის-მოყუარენი იგი,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა იოვანე იტყჳს: „იხილონ იგი თუალთა, რომელთა უგუმირეს მას“.
იგი	შკ.თგნე.	თუ რაჲ არს ყოველი იგი, რომლისა ნაყოფი არს ცხორებაჲ და კუალად მრჩობლად შეზავებული ესე, რომლისა საზომი არს სიკუდილი.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და მერმე იტყჳს: „შემწე მტერთა მისთა ექმნე“, რამეთუ შეეწია მას მამაჲ, და განარინა იგი მტერთაგან და მზაკუვართა,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ რომელმან მოჰმადლა კაცსა ფუფუნებაჲ იგი კეთილთა მათ ყოველთაჲ, თჳნიერ ჴორცთა განგებით
მის	შკ.თგნე.	და მე ვჰგონებ, ვითარმედ დავით და სოლომონ მოძღუარნი თარგმანებისა მის მეცნიერებისანი ორნივე აღირაცხებიან ერთად სიკეთედ.
იგი	შკ.თგნე.	და არს იგი დაწყებაჲ ფუფუნებისაჲ, რომელ არს კეთილი ჭეშმარიტებისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და კეთილი იგი არს ყოველი.
მისსა	შტ.კრ.იპგ.	და შესაკრებელსა მისსა მოვიდენ. და ჴელნი მისნი შჯიდენ.
მის	შკ.თგნე.	აწ უკუე ერთი არს ძალი სიტყჳსაჲ მის, უკუეთუ სთქუა „ხჱ ცხორებისაჲ“ გინა თუ ხჱ იგი, რომელსა ეწოდების ყოველივე,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და სამართალი მისი კაცსა წმიდასა, რომელ-იგი განცადეს გამოცდითა და აყუედრებდეს წყალთა მათ ცილობისათა.
მას	შკ.თგნე.	და ხჱსა მას წინა-აღუდგების სხუაჲ ხჱ, რომლისაჲ გემოჲ მისი არს ცნობაჲ კეთილისაჲ და ბოროტისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ნაყოფიერ არს იგი წინა-აღმდგომთაგან ერთი ერთსა შინა თითოვეულად,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ ნაყოფი იგი შეზავებულ არს შეკრებითა მით აღყუავილებული,
მას	შკ.თგნე.	და დაარწმუნა დედაკაცსა მას ზრახებაჲ იგი თჳსი,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	დატკებნულ არს მაცთური, აჴოცილ არს მძლავრი იგი, მოკლულ არს მზაკუვარი იგი გუელი,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ შეუმკო ნაყოფი იგი მრავალფერთაგან გემოთა, რომელი იყო შუენიერ ხილვითა, რაჲთა გემოჲს-ხილვითა მით დაეჩჳოს ჭამასა მისსა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელ მას შინა ქებასა შესწირვენ ღმრთისა მიმართ, სულისა წმიდისა მიერ განცხოველებულ.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და მის მიერ კურთხევითა ნაყოფიერ, რომლისაგან გემოჲ ხილულ წმიდათა განურყუნელი იგი პური ცხორებისაჲ.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და სუმენ განურყუნელსა სასუმელსა სიტყჳსა მის მიერ.
იგი	შკ.თგნე.	და თქუა მეოცისა თავისათჳს: რაჲ არს ცხორებაჲ იგი, რომელ არს სამოთხესა შინა და რაჲ არს ხჱ იგი, რომლისაგან დაეყენნეს
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ცნობაჲ არაოდეს მოასწავებს, ვითარმცა იყო იგი მეცნიერება და ჴელოვნება, არამედ საქმენი იგი, რომლისა კერძო ჯერ-არს მიდრეკაჲ, ვითარცა თქუმულ არს:
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ცნობაჲ იგი, რომლითა იცნობების ხჱ იგი შეზავებული, ესე არს,
მათდა	შკ.თგნე.	რომლისათჳს დაეყენნეს მათდა ნაყოფი ხისაჲ მის, შეზავებულ არს წინააღმდგომთაგან, რომლისა შემწჱ კეთილი არს.
იგი	შკ.თგნე.	და ნუუკუე ბოროტი იგი არა განშიშულებულად ჩას, ვითარ-იგი არს ბუნებასა შინა თჳსსა.
იგი	შკ.თგნე.	ჰგონებე[ნ] ვეცხლის-მოყუარენი იგი, ვითარმედ კეთილ არს ვეცხლი და შუენიერ ფერითა.
მას	შკ.თგნე.	და რომელი შევარდეს მწჳრესა მას მყრალსა მეძვობისასა, ჰგონებნ, ვითარმედ კეთილ არს გემოჲ იგი და საწადელ,
მას	შკ.თგნე.	ეგრეთ-ვე რომელსა ცოდვასა შინა წარსაწყმედელი დამალულ არს, რამეთუ უმრავლესნი მას შეჰრაცხვენ კეთილად, რომელი-იგი შეაშუნ საგრძნობელთა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო კეთილი იგი რომელიმე ჭეშმარიტად კეთილ არს და რომელიმე საგონებელ არს, ვითარმედ კეთილ არს.
მას	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა გულის-თქუმაჲ ესე, რომელი კეთილად საგონებელ არს, უწოდა მას ღმერთმან ცნობაჲ კეთილისაჲ და ბოროტისაჲ,
მით	შკ.თგნე.	მოასწავებს ცნობითა მით ორთა მათ შეზავებასა და შეერთებასა.
მას	შკ.თგნე.	[ა]წ უკუე ბოროტი არა ხოლო ურწყოდ ბოროტ არს, არამედ დაფარულ არს კეთილსა მას შინა.
მას	შკ.თგნე.	და არცა კეთილი განტევებულად კეთილ არს, რამეთუ ბოროტი იგი მას შინა დამალულ არს, არამედ ხილი არს შეზავებული,
მას	შკ.თგნე.	რომლისა გემოჲს-ხილვაჲ მიიყვანებს სიკუდილდ, რომელი მიეახლოს მას.
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ წიგნი ღაღადებს და იტყჳს, ვითარმედ კეთილი იგი ჭეშმარიტი განმარტებული არს და არა აგებული ბუნებით,
იგი	შკ.თგნე.	და ცნობაჲ იგი არს რეცა გამოცდაჲ მისი, დაწყებაჲ არს რეცა სიკუდილისაჲ და ხრწნილებისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳს უჩუენა გუელმან ნაყოფი იგი ცოდვისაჲ ბოროტი არა ვითარცა ბოროტი იგი ბუნებითი.
იგი	შკ.თგნე.	უკუეთუ არა, ვერმცა შეიცთუნა კაცი იგი ბოროტითა მით გამოჩინებულითა;
იგი	შკ.თგნე.	არამედ შეამკო იგი შუენიერებითა სახილავად და ყო საგრძნობელთა შინა მცირედი რაჲმე გემოჲ.
მით	შკ.თგნე.	და შეაცთუნა მით დედაკაცი იგი, რაჟამს იხილა მან გემოჲ, ვითარცა იტყჳს წიგნი:
იგი	შკ.თგნე.	იხილა დედაკაცმან მან, რამეთუ ხჱ იგი კეთილ არს საჭმლად და შუენიერ არს ხილვაჲ იგი და მოიღო ნაყოფისა მისგანი, ჭამა“.
იგი	შკ.თგნე.	და ჭამაჲ იგი მშობელ იყო სიკუდილისაჲ კაცთათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	და ესე არს ნაყოფი იგი შეზავებული, ვითარ-იგი გამოაჩინა სიტყუამან გონებასა შინა
მას	შკ.თგნე.	და რომლისათჳს სახელ-სდვა ხჱსა მას ცნობად კეთილისა და ბოროტისა,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ არს იგი მსგავს წამალთა მათ მაკუდინებელთა, რომელნი შეიზავნიან თაფლითა და არიან იგინი სახილავად კეთილ.
იგი	შკ.თგნე.	და ტკბილ არნ გემოჲს-ხილვითა და საგონებელ არნ იგი, ვითარმედ კეთილ არს.
იგი	შკ.თგნე.	და არნ იგი წარსაწყმედელ მათა, რომელნი მიეახლნიან მას.
იგი	შკ.თგნე.	და არს იგი უბოროტეს ყოვლისა, რამეთუ გესლოვანმან ამან აჩინა კუალი თჳსი.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა კაცი იგი მაღალი საქმითა და დიდებული სახელითა მსგავსი იგი ბუნებისა ღმრთეებისაჲ ამავოებასა მიემსგავსა,
იგი	შკ.თგნე.	აწ უკუე მსგავსებასა მას ენათესვების კეთილი იგი, რომელ არს ჩუენ შორის.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ბოროტი იგი ვერ შემძლებელ არს ძალითა თჳსითა ძლიერებასა ღმრთისასა
იგი	შკ.თგნე.	ვითარ ეგების, ვითარმცა იყო განხრწნადი იგი, რომელ არს შეცვალებასა ქუეშჱ, უძლიერჱს სამარადისოჲსა მის?
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ მოძრავი იგი მარადის უკუეთუ იქცევოდის კეთილსა შინა, მყოფ არს იგი საქმესა შინა დაუსრულებელსა,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს მიიწიოს იგი დასასრულსა, დაეყენოს იგი ძრვისაგან.
მან	შკ.თგნე.	მაშინ ძრვამან მან დაუცხრომელმან, ოდეს არა პოვის ეზოჲ ვრცელი ბოროტისა მიმართ, მოიქცის კეთილად.
მისა	შკ.თგნე.	რამეთუ ბოროტი ვიდრე მისლვადმდჱ მისა დასასრულადმდჱ დასცხრის.
მით	შკ.თგნე.	ჴსენებითა მით ბოროტისაჲთა, რომელი შე[ე]მთხჳა, განეკრძალის, რაჲთა არა კუალად მიიქცეს ეგევითარსა მას,
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ ყოფად არს მოქცევაჲ ჩუენი კეთილისა მიმართ, რაჟამს ბუნებაჲ იგი ბოროტისაჲ დასცხრეს დასასრულადმდჱ იძულებისა.
მათ	შკ.თგნე.	და ვითარცა-იგი თქუან ჴელოვანთა მათ ვარსკულავთმრაცხველთა, ვითარმედ ქუეყანაჲ ესე აღვსებულ არს ნათლითა,
მის	შკ.თგნე.	ხოლო ბნელი საბურველი არს გუამისა მის ქუეყანისაჲ დაჩრდილებული.
იგი	შკ.თგნე.	და ესე ამის გამო იქმნების, რამეთუ არს იგი მსგავსი ბურთუსა, ზედა-კერძო კუერსა მას მზისასა ინაჴით, მსგავსად სანობარისა.
იგი	შკ.თგნე.	და აწ სახჱსა ვიტყჳ: უკუეთუმცა შეუძლჱ მიწევნად დასასრულსა ნათლისასა, მაშინმცა იხილჱ იგი განუკუეთელად ბნელისაგან.
მისგან	შკ.თგნე.	ესრჱთვე ჯერ-არს ჩუენს შორისცა გულისხმის-ყოფად, რამეთუ ოდეს-იგი გამოვიდეთ საზღვრისა მისგან ბოროტისა და მივიწინეთ დასასრულსა მას სიბნელესა ცოდვისასა,
მისა	შკ.თგნე.	უკუე შემდგომად მისა ცხოველ ვიყვნეთ ნათელსა შინა უბრწყინვალჱს მზისთუალისა აურაცხელითა ნაწილითა და კუალად ეგოს სამოთხჱ,
იგი	შკ.თგნე.	იყოს ხჱ იგი, რომელსა ეწოდების ყოველივე, და იგი არს ხჱ ცხორებისაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	და კუალად მადლი იგი ხატებისაჲ და დიდებაჲ მთავრობისაჲ არღარა ესრჱთ იყოს,
მას	შტ.კრ.იპგ.	აკუმევდეს საკუმეველსა ჟამსა განრისხებისასა მას ზედა და შესაწირავთა შენთა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და რომელთა სძულს იგი, არა აღემართნენ“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომელმან შეიმოსა შემდგომად განცხადებაჲ და სამართალი; ორნი იგი შჯულნი ორკერძო ბეჭთა ვიდრე კოჭამდე აღპყრობით:
მას	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა დავითის წინაჲსწარმეტყუელისა მიერ იტყჳს: „შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა“.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	ქრისტე, ნათესავისაგან ლევისი, სამღდელოჲსა მისგან განწესებულისა, ნათესავისაგან აჰრონისა, მსგავსად ჴორცითა შობილ, მღდელ საუკუნო მამისა მიერ ყოფილ.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	ხედავ აწ, ვითარ კაცი იგი მისა სახელად გამოაცხადა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და კაცად მას გჳჩუჱნებს, რომელ-იგი შემდგომად გამოჩინებად იყო.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა პეტრე მთავართა მათ მიმართ განცხადებულად ღაღადებით იტყოდა]: „იესუ ნაზარეველი, კაცი ღმრთისაჲ, გამოცხადებულ თქუენ შორის ნიშებითა და სასწაულებითა,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	მიეცით იგი ჴელთა უშჯულოჲსათა და დამშჭუალვით მოჰკალთ, რომელ-იგი ღმერთმან აღადგინა, განჴსნნა საკრველნი ჯოჯოხეთისანი“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და რაჲთა არავინ ჰგონებდეს შიშულად კაცად ქრისტესა, განკრძალულად იტყოდა მოსე: „რომელ-იგი განცადეს გამოცდასა, აყუედრებდეს მას წყალთა მათ ცილობისათა“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	აწ სადა-მე განცადეს და აყუედრებდეს მას, არამედ უდაბნოსა მას დრტჳნვიდა ერი იგი მოსესთჳს და აჰრონისთჳს და იტყოდეს: „გჳჩუენე ჩუენ წყალი, რაჲთა ვსუათ.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	რაჲსა გამოგჳყვანენ ჩუენ ქუეყანისა მისგან ქალდეველთაჲსა მოსრვად ჩუენდა და შვილთა ჩუენთა წყურილითა?“
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ჰრქუა მათ მოსჱ: „რაჲსა გუაყუედრებთ ჩუენ და გამოსცდით უფალსა?“ „არა ჩუენთჳს არს დრტჳნვაჲ ეგე თქუენი, არამედ ღმრთისათჳს“.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ჰრქუა უფალმან მოსეს: „მესმა დრტჳნვაჲ ძეთა მათ ისრაჱლისათაჲ“, რომელსა დრტჳნვენ იგინი თქუენთჳს.
მას	შტ.კრ.იპგ.	„და აწ წარიყვანენ შენ თანა მოხუცებულთა მათგანნი განთიად და მე დავდგე ლოდსა მას ზედა ქორებს, ვიდრე შენდა მოსლვადმდე და დასცე კუერთხითა კლდესა მას,
მან	შტ.კრ.იპგ.	რომლითა დაეც ზღუასა მას და გამოეცნედ წყალნი კლდისა მისგან და სუას ერმან მან და ეწოდა სახელი ადგილსა მას განცდა და ყუედრება,
მას	შტ.კრ.იპგ.	აწ ვინ-მე არს, რომელმან-იგი ჰრქუა მოსეს, ვითარმედ: „მე დავდგე კლდესა მას ზედა ქორებს, ვიდრე შენდა მოსლვადმდე“.
მისთჳს	შტ.კრ.იპგ.	არამედ მისთჳს, რომლისათჳს მოსე იტყოდა: მიეცით ლევის განცხადებულებაჲ მისი – კაცსა წმიდასა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	რომელ-იგი განცადეს გამოცდასა, აყუედრებდეს მას წყალთა მათ ზედა ცილობისათა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	უკუეთუ წინაჲსწარ იყო ესე, ვიდრე არღა შთაეცუნეს მას ჴორცნი, არა კაცი ხოლო იყო, და თუ მოსჱს უდაბნოსა მას სიტყჳთ გამოუცხადა, არა თუ კაცი ხოლო იყო.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ესე მოვლინებულ და განცხადებულად ღმრთად გჳჩუენა, ვითარმედ: „სუმიდენ სულიერისა მისგან კლდისა, რომელ შეუდგა მათ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო კლდე იგი იყო ქრისტე“.
მათთჳს	შტ.კრ.იპგ.	ამას წულილად უთხრობს უკეთურად მცნობელთა მათთჳს და რომელნი საღმრთოჲთ კერძო ქრისტესა დაამცირებენ
მის	შტ.კრ.იპგ.	რომელნი-მე წარდგომილ მის წინაშე ეტყოდეს: „აჰა, ესერა მამაჲ და დედაჲ და ძმანი შენნი დგანან გარეშჱ და ჰნებავს ხილვაჲ შენი.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ჰრქუა მათ: ვინ არს დედაჲ ჩემი, ანუ ვინ არიან ძმანი ჩემნი? არამედ რომელი ჰყოფს ნებასა მამისა ჩემისასა, რომელ არს ცათა შინა, იგი არს დედა და ძმა ჩემდა“.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	ძმათასა იტყჳს, რომელნი მსგავსად ჴორციელებით ძმად მისა ჰგონებდეს, ესენი არა იცნნა მჴსნელმან, რამეთუ ნანდვილვე ...
იგი	შტ.კრ.იპგ.	არა ძმა, რომელნი-იგი იყვნეს იოსებისგან თესლით შობილ, ხოლო იგი ქალწულისაგან და სულისა წმიდისა მიერ და იგინი ჰგონებდეს მათსა მისა ძმად.
მან	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო მან არა იცნნა იგინი, რამეთუ იტყჳს: „და შჳლნი თჳსნი არა იცნნა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომელნი-მე შვილნი, არამედ ნათესავი იგი ძეთა მათ ისრაჱლისათაჲ, რომელთა თანა-მკჳდრად შჯულისა მიერ უწოდა?
მისა	შტ.კრ.იპგ.	არამედ არა-გამუჩინებითა მისა მიმართ არა იცნნა იგინი, ვითარცა-იგი ესაჲაჲს მიერ იტყჳს: „შვილ ვისხენ, აღვიმაღლენ და მათ მე შეურაცხ-[მ]ყვეს“.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	აწ მსგავსად ჴორცთა რომელთასა ძმად მისა ჰგონებდეს და მისგან ცნობილ იქმნნეს და რომელნი-იგი მკჳდრობად წოდებულ იყვნეს,
იგინი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ იქმ[ნ]ეს იგინი ნაშობ უშჯულოვების და თესლ უკეთურ, სამართლად განითხინეს მისგან.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	არამედ ძემან მხოლომან მამისაჲ, რომელი მოვიდა მამისა შჯულისა აღსრულებად და ახალი იგი შჯული თავით თჳსით აღსრულებად ინება.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „თავით ჩემით არას ვიქმ, არამედ რომელსა ვხედავ, რასა იქმს მამაჲ ჩემი, მას ვიქმ“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ რაჟამს იოსები მიივლინა მათა სამწყსოდ, მან აზრახა ძმათა თჳსთა და ჰრქუა: „მო და მოვკლათ ეგე და ვიხილოთ, რაჲძი იყვნენ სიზმარნი იგი მისნი“.
მისსა	შტ.კრ.იპგ.	უკუე და-ვიდრემე-იმარხნა მცნებანი მისნი და აღთქუმასა მისსა არა გარდაჰჴდა.
იგინი	შტ.კრ.იპგ.	იგინი განცხადებულად სახარებასა ყოველთა მიმართ ქადაგებდეს.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო აკუმევდეს საკუმეველსა სამარადისოთა ზედა საკურთხეველსა შენსა, რაჲ-მე არს საკურთხეველი იგი, არამედ ზეცისაჲ იგი მხოლოჲ,
მას	შტ.კრ.იპგ.	მართლუკუნ იქცენ და ჰრცხუენოდენ ყოველნი, რომელნი მჴდომად აღუდგეს მას“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	„შეიმუსრნენ ძლიერებანი მტერთა მისთანი, და რომელთა სძულდეს იგი, ნუმცა აღდგებიან“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ ნეტარი იგი მოსე ლევის აკურთხევს და სჳმეონს გარჱ-წარჰვალს ჩუენდა ჯერ-არს მიზეზისა მის ჩუენებად,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომლითა ათერთმეტნი იგი ნათესავნი მოიჴსენნა და ნათესავისა მის სჳმეონისი არა წარმოიღო.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ძეთა მათ ისრაჱლისათა უდაბნოსა მას ჴბოჲსა ხატი გამოქმნეს და თაყუანის-სცეს მას, ვითარცა ღმერთსა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნი მამასა მას ყოველთასა ვნებასა შეადგინებენ, ვერ დამხედველ წიგნთა წრფელითა გონებითა, რომელნი შიშდვილსა თავთა თჳსთა შეიმთხუევენ.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	და მოსე, ვითარცა მთისა მისგან გარდამოსრულ და იხილნა უკეთურნი იგი საქმენი მათნი,
მას	შტ.კრ.იპგ.	დადგა და ღაღად-ყო აღზახებით ღუაწლსა მას შინა და თქუა, „თუ არს ვინ უფლისაჲ, მოვედინ ჩემდა.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	მაშინ მიიწინეს მისა ყოველნი იგი ნათესავნი ლევისნი.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ყვეს მათ ლევისთა, ვითარცა უბრძანა მათ მოსე.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და დაეცნეს მას დღესა შინა ვითარ სამ ათას ოდენ კაც.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ჰრქუა მათ მოსე: „აწ აღიხუენით ჴელნი თქუენნი უფლისა მიმართ მიპყრობად კურთხევისა“, და ძეთა მათ ლევისთა ესე სამართალი ქმნეს,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა იგი დინაჲსთჳს, დისა თჳსისა, აღიშურვეს, რომელ-იგი უწესოდ იგინა ემორისგან, ძისა სჳქემისა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	საცნაურს არს, რამეთუ ფინეზცა, ძემან ელიაზარისმან, ძისა აჰრონისმან მღდელისამან (!), შევიდა საცხობელსა მას და როსპიკი იგი და ზამბრი დაგუმირნა,
იგინი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ იხილნა იგინი ურთიერთას მოხუეულნი, მახჳლითა დაგუმირნა და განაქარვნა ჴელითა თჳსითა ურჩულოვებანი იგი ერისანი მის გამოჩინებითა მით.
მით	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ ჴელმწიფენიცა ამის სოფლისანი ცოდვილთა მარადის მოსწყუდიან შჯულითა თჳსითა განკითხვითა და მკლველობითა მით საშჯელსა არარას განსცემენ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	უკუეთუ უწესოვებით ვინმე მოკლას, იგი მკლველ არს და ვითარცა მკლველი, დაისაჯოს მსგავსთაჲ მათ.
მისთჳს	შტ.კრ.იპგ.	და სჳმეონისთჳს მიზეზისა მის თქუმულთათჳს დაშთომილ თანა-გუაც მისთჳს მეორედცა გამოთქუმად, რამეთუ ვჰპოვებთ ნეტარსა მასცა იოსებს,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ სჳმეონი შეკრა წინაშე ძმათა თჳსთა და შესუა იგი საპყრობილესა სამ დღე,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომლისათჳსცა თქუა: „არა გამოხჳდე მაგიერ, ვიდრემდე არა მოვიდეს ძმაჲ იგი თქუენი მრწემი“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ რაჲ-მე მიზეზ არს სჳმეონისი იგი შეკრძალვაჲ და არა სხუათა მათგანი?
მისა	შტ.კრ.იპგ.	იუდა ბრძანებს მისა განსყიდად, ხოლო სჳმეონ მოკლვად, რაჲთა სახჱ იგი დაიმარხოს და სიმართლჱ ქრისტესთჳს გამოცხადნეს:
მის	შტ.კრ.იპგ.	რომელნი-იგი მწიგნობარნი იყვნეს, რომელნი-იგი ნაცილსა ძჳრის-წამებასა მის ზედა იტყოდეს:
მათგან	შკ.თგნე.	ვერ ეგების მათგან ცხორებაჲ კაცისაჲ,
მათ	შკ.თგნე.	არამედ სამთა მათ შინა ვხედავთ: თავსა, გულსა და ღჳძლსა.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო მესამჱ იგი ესე არს, რომლისაგან იქმნების დადგრომაჲ შვილიერებისაჲ
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ ფირტჳ არს, რომელი აგრძნობს ცეცხლსა მას გულისასა,
მათ	შკ.თგნე.	და მუცელი მიიღებს ჭამადთა ჭურჭერთა მათ თჳსთა შინა.
იგი	შკ.თგნე.	ჩას, რამეთუ ძალი იგი ცხოველი არა ხოლო ერთსა პირსა ზედა არს ჩუენ შორის,
იგი	შკ.თგნე.	არამედ განუყვნა მიზეზნი იგი ბუნებამან თითოვეულთა ასოთა და თითოვეული მათგანი იძულებულ არს შეწევნასა ურთიერთას.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ნივთი იგი გუამისაჲ ყოვლითურთ სამარადისო არს ყოველთა ასოთა.
მისთჳს	შკ.თგნე.	და აწ თანა-წარვჰჴდეთ სიტყჳსა მისთჳს,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	უსრულესად გჳჩუენებენ ჩუენ წიგნნი, რომელ-იგი თქუა იოსებ, ვითარმედ: „არა გამოვიდეს ეგე ამიერ, ვიდრემდე არა მოვიდეს ძმაჲ იგი მრწემი თქუენი აქა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	მაშინ სჳმეონ პყრობილებისაგან განეტევა და ძმანი მისნი იოსებისგან იკურთხნეს, რაჟამს მრწემი იგი ძმაჲ მათი ეგჳპტედ შთავიდა, რომელ იყო ქრისტე.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	რომელთა მიტევებაჲ ცოდვათაჲ ჰრწამს, მათ მიეტევის,
იგი	შკ.თგნე.	ერთი მათგანი განატფობს გუამსა სიცხითა თჳსითა და მეორჱ იგი ძალი ნოტია-ჰყოფს სიმჴურვალესა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ სჳმეონის მიერ ტაძარსა მას შინა ცნობილ ქრისტე წინაჲსწარმეტყუელებით იტყოდა: „აწ განუტევე, უფალო, მონაჲ შენი მშჳდობით“.
მით	შკ.თგნე.	და კუალად რაჲთა არა დაშრტეს სიმჴურვალჱ გარდარეულებითა მით ნოტიობისაჲთა.
მათ	შკ.თგნე.	და ძალი იგი მესამჱ შემკრებელ არს განბნეულთა მათ შეერთებითა იოგთაჲთა,
მით	შკ.თგნე.	რომელნი შენაწევრებულ არიან ყოველთა ასოთა ძალითა მით მოძრავითა თავით თჳსით,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს ძალი მოაკლდის, იქმნის ასოჲ იგი მკუდარ და დაკლებულ სულისა მისგან მოძრავისა თავი[თ] თჳსით.
მის	შკ.თგნე.	და ჯერ არს პირველად ამისა, რაჲთა განვიცადოთ სიმტკიცით დაბადებაჲ ბუნებისა მის ჩუენისა ჴორციელისაჲ.
მის	შკ.თგნე.	აწ რაჲსათჳს არს ასოჲ ესე მაგარი და კურივი არა შემწ[ყ]ნარებელი ბუნებისა მის მგრძნობელისაჲ,
მას	შკ.თგნე.	ამისთჳს ჯერ-არს, რაჲთა იყოს მას შინა ძალი სიჩჩოჲსაჲ, შემწყნარებელი კუალისაჲ,
მის	შკ.თგნე.	რამეთუ დიდად ნოტიებამან არა შეიწყნარის ტჳფარი ბეჭდისაჲ მის და არცაღა კუალად სიკურივემან შეიწყნარის მსგავსად მისა.
იგი	შკ.თგნე.	და ესე ამისთჳს იყო, რაჲთა აკლდეს ცხოველთა უპატიოსნესი იგი საგრძნობელი, ვიტყჳთ – შეხებასა.
იგი	შკ.თგნე.	და რამეთუ გუამნი იგი ჩჩჳლნი ნაკლულნი სიჴმელისაგან არიან განუმარტველ და უძრავ,
იგი	შკ.თგნე.	და იქმნნეს ძუალნი იგი ჴმელნი და მაგარნი მტჳრთველ ჴორცთა მათ მძიმეთა ნოტიისაგან.
მას	შკ.თგნე.	და მას შინა არა არიან ძუალნი განშოვრებულ და განყოფვილ ჴორცთაგან.
მას	შტ.კრ.უთ.	და განისუენა ღმერთმან ყოველთაგან საქმეთა მისთა დღესა მას მე-ზ~-სა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარმედ: „არა განხჳდე ამიერ, ვიდრემდე არა ძმაჲ იგი შენი უმრწემესი მოვიდეს“?
მათ	შტ.კრ.იპგ.	უკუეთუ ეგე ეგრეთ არს, არა ხოლო თუ ათორმეტთა მათ ნათესავთათჳს მჴსნელად და მაცხოვრად მოივლინა მამისა მიერ,
მათთჳს	შტ.კრ.უთ.	კ~ბ-თა მათთჳს ასოთა ალფითგან ვიდრე თავ-ადმდე.
მათ	შტ.კრ.უთ.	ხოლო არს ფსალმუნთა მათ ალელუაჲ.
მათ	შტ.კრ.უთ.	რამეთუ პირველთა მათ არა აქუნდა ლიტონი პალიდა, სახელ-სდვეს სიმიაჲსაგან და პისა და ალფასა წერდეს და სხუასა მრავალსა სიტყუასა სხუად-სახედ სახელ-სდებდეს და წერდეს.
იგი	შტ.კრ.უთ.	ეპიქარმოს სირაკელმან სამი სხუაჲ: ზეტა – Ζ, ქსი – Ξ, ფსი – Ψ, და ესრჱთ აღესრულა კ~დ იგი ასოჲ.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და ჰრქუა მათ: ესრჱ იტყჳს უფალი: აღმოიჴადენ კაცად-კაცადმან მახჳლი თჳსი და განვლენ კარითი კარად და მოსართ თითოვეულადმან ძმაჲ თჳსი, და თითოვეულადმან მოყუასი თჳსი“.
იგი	შკ.თგნე.	და იხილავნ მძინარჱ იგი ძილსა შინა საქმეთა, რომელ არა არიან ჭეშმარიტ და არცა ცხად, არამედ შეცთომით და უგულისხმოდ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი მისთჳს იტყჳს: „მას ჟამსა თქუან, რომელნი საპყრობილეს იყვნენ, ვითარმედ: გამოვედით,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	აჰა ესერა რომელნი-იგი წინანდელთა მათ ჟამთა საპყრობილესა შეყენებულ ცოდვითა ვიყვენით კაცნი, აწ ქრისტეს მიერ საკრველთაგან განვთავისუფლდით,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნი წინანდელთა მათ ჟამთა დაბნელებულნი სოფელსა შინა ვიქცეოდეთ, აწ განათლებულნი თუალითა სიტყუასა მას ღმრთისასა მიუთხრობთ,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა მოუგონებელი იგი კაცთა შორის ღმრთისა მიერ შესაძლებელ იყოს.
მის	შტ.კრ.იპგ.	ვერ შესაძლებელ იყო კაცთა მკუდრეთით აღდგომად, და აჰა ქრისტე მკუდრეთით აღდგომილ არს, რაჲთა მის მიერ ჩუენი აღდგომაჲ საცნაურ-იყოს;
მის	შტ.კრ.იპგ.	ვერ შესაძლებელ იყო კაცთა ზეცად აღსლვაჲ, და აჰა ქრისტე, ზეცას მეუფჱ, რაჲთა მის მიერ ჩუენი მოქალაქობაჲ ცათა შინა გამოჩნდეს;
მათთჳს	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა გურწმენეს ყოფადთა მათთჳს ჴორცთა წმიდათაჲსა განურყუნელად და საუკუნოდ ცხორებითა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ იქმნა ვერ შესაძლებელი იგი კაცთაჲ შესაძლებელ ღმრთისა მიერ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	არამედ მკუეთრ სიტყუაჲ იგი სჳმეონისთჳს თქუა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვიხილოთ ამისა შემდგომად, რასა-მე იტყჳს მოსჱ, რამეთუ იტყჳს წერილი იგი: „და ბენიამენს ჰრქუა:
მას	შტ.კრ.იპგ.	„შეყუარებული უფლისა მიერ დაიმკჳდრეთ სასოვებით და ღმერთი მფარველ-ეყოს მას ყოველთა დღეთა და საშუვალ ბეჭთა მისთა განისუენა“.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	აწ ვინ იყო შეყუარებული იგი უფლისაჲ, არამედ პავლე მოციქული, რომელი ნათესავისაგან ბენიამენისა იშვა და ჭურ რჩეულ უფლისა მიერ გამოირჩია
იგი	შტ.კრ.იპგ.	დაუტევა შესაკრებელი იგი, ვითარცა თჳთ მოციქული იგი ი[ტყჳს], რამეთუ „რაჲ-იგი სარგებელ მიჩნდა სჯულისაგან, იგი შემირაცხიეს ქრისტესთჳს ცოდვად.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	და შემირაცხიეს ყოველივე უნასად, რაჲთა ქრისტე შევიძინო და ვიპოვო მისა,
მას	შტ.კრ.იპგ.	კეთილად ვიდრემე თქუა მოსე, ვითარმედ: „დაიმკჳდრონ სასოვებით და ღმერთი მფარველ-ეყავნ მას ყოველთა დღეთა“,
მას	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ ვითარ-იგი მიემართა და მივიდოდა დამასკედ, გამოჩნდა და მფარველ-ექმნა მას უფალი და ძალითა თჳსითა სასწაულსა ჰყოფდა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	საშუვალ ბეჭთა მისთა განისუენა, რამეთუ ჰრწმენა პავლეს ჯუარი იგი უფლისაჲ, რომელსა ზედა მჴარნი განჰმარტნა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამას ზედა იგი განსუენებულ განმართლდა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ესე თავადი, რამეთუ ჯუარი იგი მჴრითა თჳსითა მიაქუნდა და ჯუარ-ცუმასა მას ორნივე მჴარნი განირთხნა, რაჲთა იყოს სამართალ თქუმული იგი,
მას	შტ.კრ.იპგ.	და შეწყნარებაჲ გამოჩინებისაჲ ამის მაყულოვანსა მას ზედა გამოჩნდენ თავსა ზედა იოსებისსა და თხემსა ზედა დიდებულისა მის შორის ძმათა თჳსთა.
მითვე	შტ.კრ.იპგ.	და მითვე ნათესავნი დასცნეს კიდით-კიდედმდე.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა წინაჲსწარ სიტყუათა მათ იტყჳს შემდგომითი-შემდგომად მისთჳს მოსე კურთხევათა მათ განყოფად მისა ნათესავად.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ეგების ანუ მარიამის ზედა თქუმად, რომელი იქმნა ქუეყანა კურთხეულ და მოვიდა სიტყუაჲ იგი, ვითარცა ცუარი.
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ ქალწულისა მისგან სულისა წმიდისა მიერ შობილ; ყოველნი კურთხევანი უფლისანი დაიმკჳდრნა ქუეყანაჲ წმიდაჲ შემდგომთა ჟამთა გამოჩინებულ,
მათ	შტ.კრ.იპგ.	რომელთა მოგუასწავებს ყოფადთა მათ მამათაჲ ქუეყანასა აღთქუმისასა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ნუვინ ჰგონებნ სხუა რაჲმე ყოფად ესე, რამეთუ ჰრქუა მათ ღმერთმან: „მიგცე ქუეყანაჲ იგი, რომელსა გამოსდის სძჱ და თაფლი, რომელ აღუთქუ მიცემად მამათა თქუენთა“,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომელი მოგუასწავებს წიაღთაგან მამისათა გამოსლვასა სიტყჳსასა, რომელთა შემდგომად მჴსნელი იგი, შობილ ქუეყანასა,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	სათნო, მამისაგან გამოჩინებულ, რამეთუ აქუნდა თანა სძჱ ძუელი იგი შჯული.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და ახლისა დადებითა თაფლს იტყჳს სიტყჳსა მის სიტკბოვებასა, რომლითა სიმწარენი სულთა ჩუენთანი დატკბოლვილ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამისთჳს ფსალმუნთა წინაჲსწარმეტყუელი იგი ღრუბლით გამო იტყჳს, ვითარმედ: „კურთხევითა უფლისაჲთა ქუეყანაჲ მისი ჟამთაგან ცისათა,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ იგი მზისთუალ ქუეყანით აღმობრწყინებულ და დღე საუკუნო გამოჩინებულ.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ათორმეტნი იგი მოციქულნი, ჟამნი ათორმეტნი გჳჩუენნა, რაჲთა მათ მიერ დღე გამოჩნდეს,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ შეკრებასა თთუეთასა შეკრებულ ათორმეტნი იგი მოციქულნი,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა ათორმეტნი იგი თთუენი, სრული იგი წელიწადი ქრისტე მიმოდადვეს.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	მთათა თხემს მამათმთავართა მათ იტყჳს, რამეთუ იგინი არიან წინაჲსწარ ბორცუს სამარადისო წინაჲსწარმეტყუელთა მათ სახელ-სდებს,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რამეთუ სიტყუაჲ იგი დასაბამითგან მამათმთავართაგან გამოიხატა და წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ მიმოედვა და ჟამსა მას აღსრულებისასა,
მის	შტ.კრ.იპგ.	ვითარცა აღმასრულებელი შჯულისაჲ მის და წინაჲსწარმეტყუელთა იგი არს, რომელი წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ იტყჳს, რომელი-იგი იტყოდა:
იგი	შტ.კრ.იპგ.	„მახლობელ ვარ, ვითარცა ჟამნი ზედა მთათა და სათნოებანი იგი გამოჩინებულისაჲ მის, რომელ-იგი მაყულოვანსა მას შინა დაადგრა ზედა თხემსა იოსებისსა“.
მას	შტ.კრ.იპგ.	აწ ვინ არს, რომელი-იგი ეჩუენა მოსეს მაყულოვანსა მას? არამედ იგი, რომელ-იგი აწ სოფლად მოსრულ.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და ეკლესიასა შინა, ვითარცა მაყოლოვანსა მას შინა, წმიდათა ეტყჳს რომელმან იჴსნა ერი თჳსი ქუეყანისა მისგან მეგჳპტელთაჲსა,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რომელი ფარაოს განურისხნა და მეგჳპტელთა არცხუენდა და წმიდანი იგი მათისა მონებისაგან განარინნა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რ˜ა ვითარცა ჴბოჲ წმიდაჲ, შესაწირავ ღმრთისა შეწირულ, ორთაჲ მათ შჯულთაჲ შიშულობაჲ იგი შემოსილ, განჰზრახვიდა მას ძლიერებასა სულისასა.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	მარტორქა არს ძელი იგი, რომელ ქუეყანასა აღჰმართეს, რომელი ურწმუნოთა მათ ნათესავთა შეტყუებით დაჰგლის,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	და ათასეულნი იყვნეს ერისა მისგანნი აღბეჭდულ, ხოლო ბევრეულნი იგი ნათესავთაგან წოდებულ.
მათთჳს	შტ.კრ.იპგ.	იოსებს ესხნეს ორ ძჱ, ვითარცა სხუასა ადგილსა გამოჭეშმარიტებით მათთჳს განვაჩინ[ნ]ეთ სიტყუანი.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და გამოსლვათა მათ იტყჳს არა გამოსლვასა მას ეგჳპტით.
იგი	შტ.კრ.იპგ.	ამას წინაჲსწარ ღაღადებს ქადაგებით წინაჲსწარმეტყუელი იგი ყოველთა მიმართ, რომელნი ქრისტეს მოსავ არიან.
მის	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნი უბეთა მამისათა განსუენებულ არიედ, განურყუნელისა მის საუკუნოჲსა დამკჳდრებად სამოთხესა მას ფუფუნებისასა შესლვად.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	ზაბილონი და იზაქარის განაკრძალნა, რაჲთა აჩუენოს ორთაჲ მათ შჯულთაჲ განმართებით აღსლვაჲ ქრისტესა.
მას	შტ.კრ.იპგ.	და რომელნი კეთილად საყურძენსა მას იქმოდეს და ნაყოფი მისი სათნო იყოს და ცხორებაჲ მოიღონ, ვითარცა მოქმედთა მათ საყურძნისათა.
მათგან	შტ.კრ.იპგ.	ხოლო ჰრქუა, ვითარმედ: „მიეცით მაგათ ნაშრომი და იწყეთ უკუანაჲსკნელთა მათგან ვიდრე პირველთამდე“.
მისა	შტ.კრ.იპგ.	და ვის-მე ვხადოდით ჩუენ, არამედ უფალსა მას ზეცისასა, და რასა-მე შესაწირავსა შევსწირვიდეთ მისა, არამედ ლოცვასა პირისაგან აღვავლინებდეთ?
მას	შტ.კრ.იპგ.	სიმდიდრესა ზღჳსასა გულისხმისყოფით ნათესავთასა იტყჳს, რომელნი სარწმუნოებით გამოსწოვენ ზეცისასა მას სულსა, ვითარცა სძესა.
მათ	შტ.კრ.იპგ.	და რამეთუ დღე, და მზისთუალ და წელიწად ქრისტე არს, წეს არს თთუედ და ჟამად მოციქულთა მათ წოდებად.
მისა	შტ.კრ.უთ.	აბრაჰამ ცხოვნდა ო~ე წელ და იყო აღთქუმაჲ ღმრთისაჲ მისა მიმართ.
მის	შტ.კრ.უთ.	და გამოავლინნა კჳროს მეფემან ძენი ისრაჱლისანი ბაბილოვნით იერუსალჱმდ იესუჲს თანა იოსჱდეკისა, მღდელისა მის დიდისა,
იგი	შტ.კრ.უთ.	ამას ყოვლითა გულითა მისითა ჰრწმენა ქრისტჱ; დეკიოზ – თ~ წელ, და დაიკლა იგი ვიეთგანმე ძითურთ.
მას	შკ.თგნე.	„არა არს მას შინა მამაკაცებაჲ და დედაკაცებაჲ“, და რაჲ-მე გულისხმის-ყოფაჲ არს ესე?
მას	შკ.თგნე.	არამედ, ვითარ-იგი ვთქუთ, მახლობელ არს ბუნებასა მას პირუტყუებრსა.
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ ყოველი, რომელი მოიგო ცხორებამან პირუტყუებრმან დადგრომისათჳს ნათესავობისა და რაჲ-იგი მას შეაშუს ყოვლითურთ,
მათ	შკ.თგნე.	და ოდესმე სიგლახაკჱ ჩუენი ოდესმე უგულისხმო-იქმნის კეთილთა მათ საღმრთოთა,
მათ	შკ.თგნე.	და იტყჳს, რომელმან იცის ყოველივე, ბოროტთა მათ ეტყჳს:
მის	შკ.თგნე.	და მის გამო იქმნა ძრვაჲ ჴელისაჲ და მიმოდრეკაჲ თავისაჲ და საქმჱ ღაწუთაჲ
მას	შკ.თგნე.	და ძალსა მას მავალსა აქუს მოძრავობაჲ სრბისაგან სულისა ნებსით განგებითა ყოველთა ასოთაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	რომელ არს იგი მსგავს საძირკუელისა, რომელსა ზედა აღშენებულ არნ გოდოლი.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ რომელსა-იგი მოაკლდეს, იგი მკუდარ იქმნეს,
მათ	შკ.თგნე.	და განეზავების სული ცხოველი მათ მიერ ყოველსა გზასა სიმჴურვალითა ცეცხლებრითა.
მისსა	შკ.თგნე.	გარნა შემოსლვითა შორის მისსა, რომლითა იზარდებოდის, ამისთჳს ნაკადულნი სისხლისანი გამოვლენ ღჳძლისაგან,
იგი	შკ.თგნე.	რაჲთა არა განიყვნენ ორნი იგი და წარწყმდეს ცხორებაჲ.
იგი	შკ.თგნე.	ამისთჳსცა სამნი იგი ძალნი, რომელნი მოვაჴსენენით, ვითარმედ მათ გამო დგას გუამი,
მათ	შკ.თგნე.	უჴმს უკუე მათ ნივთი მისაღებელი დგომისაჲ და სიმტკიცისა მათისათჳს.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო წყაროჲ იგი სისხლისაჲ, რომელ არს ღჳძლი, ნივთი არს მზრდელი საჭმელთა და სასუმელთა მიერ,
იგი	შკ.თგნე.	და სიღრმისაგან მისისა შეიწურის და შეიწრდის ნოტიებაჲ იგი,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო სული იგი, მყოფი გულსა შინა, მიიღებს საზრდელსა თჳსსა ასოჲსა მის მიერ მოძმისა თჳსისა,
მის	შკ.თგნე.	რომელ არს ფირტჳ, რომელ-იგი არს ჭური აერისა მომყვანებელი ნესტჳსა მის მიერ,
მით	შკ.თგნე.	რომელი შეადგს პირისაგან და მით მოიზიდავს საშუმინველსა აერისაგან გარეშჱთ.
მისა	შკ.თგნე.	და შორის მისა მყოფ არს გული სახჱდ ყოფისა ცეცხლისა მის მოძრავისა მარადის.
მას	შკ.თგნე.	აღავსის ჭური თჳსი და აგრილობნ სიმჴურვალესა მას ცეცხლის-სახესა.
მისგან	შკ.თგნე.	ხოლო მე ვჰგონებ, რამეთუ ყოველთა უწყიან, ვითარმედ დედაკაცი და მამაკაცი გარეშჱ არიან ძირისა მისგან,
მათა	შკ.თგნე.	და თქუა მეათრვამეტისა თავისათჳს, რამეთუ აღძრვაჲ პირუტყუებრი დამტკეცილი ჩუენ შორის არს მიზეზითა მახლობელობისა ჩუენისაჲთა მათა მიმართ
მისგან	შტ.კრ.იპგ.	და არცაღა ცეცხლისა მისგან საუკუნოჲსა შეძრწუნებულ, არცა ამის სოფლისა გულის-თქუმითა შეკრულ, და არცა ჭამადითა განსარყუნელითა განმხიარულებულ,
იგი	შტ.კრ.იპგ.	რაჲთა რაჟამს მოიწიოს სიმართლჱ, ესე ყოველი საცნაურ იყოს და მისგანი იგი დაკლებული სახარებისა მიერ აღავსოს.
იგი	შკ.თგნე.	და მე ვჰგონებ გულისათჳს, რაჟამს იყოს იგი შეცვულ ფირტჳსაგან უკუანაჲთ კერძო,
იგი	შკ.თგნე.	და რაჟამს მოკრბის და შემოიოჭის, შეიწრდის, სული იგი მას შინა გამოჰკრთის პირისაგან,
მით	შკ.თგნე.	და ესე არს მიზეზი, რომლითა სულს-იღებს კაცი მრჩობლითა მით ცეცხლებრითა მარადის მდგომარჱ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი არნ მოღებითა ფირტჳსაჲთა აერი იგი მდგომარჱ მის თანა მარადის.
იგი	შკ.თგნე.	და ამისთჳს ოდეს აღემატის მჴურვალებაჲ იგი უფროჲს ზომისა,
იგი	შკ.თგნე.	არნ სულის-ღებაჲ იგი მწრაფლ ზედაჲსზედა მაღლად კუეთით ჟამსა ჴურვებისასა
იგი	შკ.თგნე.	ვიდრემდის ბუნებაჲ იგი აზმნობნ დაშრეტასა ალსა მას მჴურვალებისასა მოღებითა მით ჰაერისაჲთა ახლად ზედაჲსზედა.
მას	შკ.თგნე.	და რამეთუ ბუნებაჲ ჩუენი გლახაკ არს და უჴმან მას მიზეზნი მრავალნი დგომისა მისისათჳს,
მით	შკ.თგნე.	არა ხოლო ჰაერითა მით მაგრილობელითა სიმჴურვალესა გარეშჱთ მსგავსად ცხოველთა დგომისა,
მას	შკ.თგნე.	არამედ უჴმს მას საზრდელი მპყრობელი და მომგებელი.
იგი	შკ.თგნე.	და ამისთჳს საჭმლითა და სასუმლითა გაუსრულდების ნაკლულევანებაჲ იგი,
მით	შკ.თგნე.	და არს შეწევნაჲ ამის მჴურვალებისაჲ, რომელ არს გუამსა შინა საქმითა მით ბუნებისაჲთა.
იგი	შკ.თგნე.	რამეთუ უზეშთაესი იგი ასოთაჲ და უმთავრესი გული არს, ვითარ-იგი ვთქუთ,
მის	შკ.თგნე.	მიმწევნელი მჴურვალებისაჲ მის სულიერისაჲ და ცხოველებისაჲ ყოველთა შინა ასოთა,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი დაებადა დამბადებელმან, რაჲთა იყოს იგი მპყრობელ ძალითა თჳსთა ყოვლისა გუამისა.
მისა	შკ.თგნე.	და დადგრომითა ძრვისა მისისაჲთა მოიღის ფირტუმან მისა და განავრცის შეწყნარებისათჳს ჰაერისა
მათ	შკ.თგნე.	და შეაჭირის განსავალთა მათ ნესტუთა საშუმინველსა შინა განსაღებელად ნეშტისა მის დაშთომილისა მისგან.
მას	შკ.თგნე.	რაჲთა განატფობდეს მას, რაჲთა იყოს წარმართებულ საქმეთა შინა თჳსთა და მითუალვასა ჭამადთასა,
მათ	შკ.თგნე.	და შთასლვაჲ იგი პირველად ორთაჲვე მათ ერთისაგან გზისა არს.
მის	შკ.თგნე.	ხოლო რაჟამს მიიწიოს შინაგან სიღრმესა ნოტიებისა მის მიმართ,
მას	შკ.თგნე.	რომელ არს ღჳძლსა შინა, დაუტევის ნოტიებასა მას საკუთრებაჲ იგი მჴურვალებისაჲ მის ცეცხლებრისაჲ,
მათ	შკ.თგნე.	და არნ ესე შეერთებითა ორთა მათ ძალთაჲთა,
მას	შკ.თგნე.	რომელი მიაწევს ნოტიასა განგებასა მას ძალისა ცხორებისასა,
მათ	შკ.თგნე.	და მით იზარდებინ და ორძინ შეერთებითა ორთა მათ ძალთა წულილადთაჲთა, რომელ არს ტჳს.
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	აწ ისმინე, შვილო, სიტყუათა ჩემთაჲ და მივედ სამწყსოდ და მომგუარენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და უქმნე ჭამადები მისგან,
მათ	შკ.თგნე.	შემცველ მრავალთა მათ, რომელ არიან გოჯნი ზურგისანი.
იგი	შკ.თგნე.	და ზრდაჲ იგი კუალად აწოვებს ტჳნთაცა მათ,
იგი	შკ.თგნე.	და ვითარ შთავიდის იგი სტომაქად, არა დასცხრის, ვიდრემდის დაადნვის იგი მჴურვალებითა თჳსითა,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარცა ბრძმედმან და მიავლინის იგი მისადინელთა მათ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელ შეუდგან და განიყვის ყშირი წულილისაგან და წულილი იგი მიიწიის სადინელთაგან თჳსთა ღჳძლად,
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ყშირი იგი განვიდის ადგილთა მათ ვრცელთა ნაწლევად.
იგი	შკ.თგნე.	და დაადგრის ჭამადი იგი ჟამ რაოდენმე ადგილსა თჳსსა,
იგი	შკ.თგნე.	რაჲთა შეცვალნეს ნოტიანი იგი მიმავალნი და შექმნ[ნ]ეს სისხლად.
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ადგილი ღჳძლისაჲ შორავს გულსა, რამეთუ ვერ ეგებოდა, ვითარმცა იყო ასოჲ იგი მთავარი,
მის	შკ.თგნე.	რომელ არს ძირი ძალისა მის ცხორებისაჲ,
იგი	შკ.თგნე.	რომელი მიაწევს სულსა მას ცეცხლებრსა და იგი არს განმგებელი ყოველთა ძრვათაჲ და სლვათაჲ.
მათ	შკ.თგნე.	ამისთჳს ღირდა, რაჲთა აქუნდეს მათ საფარველად კემხაჲ,
მას	შკ.თგნე.	და მას შინა არს დამტკეცით და დაცვულ, ვითარცა მეუფჱ შინაგან კრეტსაბმელსა მას დამკჳდრებულ არს.
მით	შკ.თგნე.	ვითარცა სახლსა შინა, დამყარებულსა მოცვითა მით ფერცხალთაჲთა გარემოჲს მისა
მისა	შკ.თგნე.	წინაჲთ კერძო გარდართხმულ არს მკერდი და უღელნი საფარველად მისა ვნებათაგან.
იგი	შკ.თგნე.	და ძალი იგი ნოტია-მყოფელი ყოველთაჲ მათ ერთი არს ბუნებით
მათ	შკ.თგნე.	და საკუთრებაჲ მიმღებელთა მათ ზრდისათაჲ განიყოფვის მრავალფერად ვითარებითა თითოპირითა.
მას	შკ.თგნე.	და იქმნის იგი სიმწარჱ ხესა მას შინა პაგურეცისასა და მაკუდინებელ ხჱსა მას შინა მათუნსა,
მას	შკ.თგნე.	და ამას სახესა ვხედავთ მტილსა მას შინა ჩუენსა სულიერსა ბუნებისაგან,
მას	შკ.თგნე.	რამეთუ რომელი მიიწიის თუალად, შეეზავის ასოსა მას მხედველსა და აპკათა მათ განრჩუნვილთა გუგათასა.
მას	შკ.თგნე.	და რომელი მიიწიის სასმენელად, შეეზავის ბუნებასა მას შინა სმენისასა,
მით	შკ.თგნე.	და დაჩჩჳს აღმოცენებისათჳს თმათა ორთქლითა მით განმწვალებელითა
იგი	შკ.თგნე.	და უკუეთუ განვიდის იგი სადინელთაგან მრგუალთა, გროზ-იქმნის თმაჲ იგ[ი]...
იგი	შკ.თგნე.	მისგან კაცობრივისა და შექმნა იგი კერპად,
მან	შკ.თგნე.	ვითარცა-იგი მთლელმან მან ჟამად-ჟამად განასრულის სახჱ იგი ნივთსა მას შინა პირველითგან დასასრულადმდჱ.
მის	შკ.თგნე.	[ე]გრეცა გამოთლაჲ ბუნებისა მის ჩუენისაჲ სულისაჲ არს პირველად დაწყებაჲ უსრულად, განსრულებასა – სრულ.
მას	შკ.თგნე.	და იყოცა ოდესმე სრულ, უკუეთუმცა არა შემთხუევასა მას ბოროტისასა დაეპრკოლა მადლისა მისგან სრულისა.
მის	შკ.თგნე.	და დაკლებულ-იქმნა დაბადებულობაჲ იგი, რაჲთამცა მბრწყინვიდა მის შორის ხატებაჲ იგი ღმრთისაჲ.
მასვე	შკ.თგნე.	და იქმნა შრომით და მოგზ[ა]ურებით მიმავალ სული კაცისაჲ მასვე სისრულესა.
მათ	შკ.თგნე.	ამას მიუწერს დიდებული მოციქული პავლჱ კორინთელთა მათ და იტყჳს:
იგი	შკ.თგნე.	ხოლო ოდეს ვიქმენ მამაკაც, დაუტევე სიყრმისაჲ იგი“.
მას	შკ.თგნე.	არა ერქუმის მას უსულო და არცა უსრულ, ოდეს აქუს ცხოველებაჲ.
მისა	შკ.თგნე.	ხოლო რომელი გარეშჱ არს მისა, სახელის-დებით ხოლო იწოდების სულ და არა ჭეშმარიტ, ვინაჲთგან უსრულ არს იგი.
მას	შკ.თგნე.	არამედ არს მას შინა ნაწილი მოქმედი, მშუმინვიერი, ვითარ-იგი გუესმა მოსჱსგან დაბადებისათჳს კაცისა,
იგი	შკ.თგნე.	ვითარმედ არს იგი კაცსა შინა მიდრეკითა მით მისითა ბოროტად,
იგი	შკ.თგნე.	„განიძარცუეთ კაცი იგი ძუელი და შეიმოსეთ კაცი იგი ახალი, განახლებული მსგავსებითა დამბადებელისა თჳსისაჲთა“.
მას	შკ.თგნე.	არამედ იყოს ჩუენდა, რაჲთა კუალად ვეგნეთ მადლსა მას მსგავსებისა ღმრთისასა,
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და უშურველად გამოვთქუათ, რომლითა სიტყჳთა საკუთარ-იყვნა ორნი იგი ძენი იოსებისნი,
მისგან	შტ.კრ. თქ.იპ.	რამეთუ ესაჲაცა იტყჳს: „გამოჴდეს კუერთხი ძირისაგან იერესისა და ყუავილი მისგან გარდაეფინოს“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	წინაჲსწარმეტყუელისა მიერ იტყჳს: „ცხოველ ვარ მე – იტყჳს უფალი – არა თუ ყოველნივე იგი ვითარცა სამოსელნი შეიმოსნეს“.
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	რომელსა მას, ვითარცა უგუმირეს გუერდსა, გარდამოეცა სისხლი და წყალი, რომელთათჳსმე ნათლის-ღებად და რომელთათჳსმე მე გამოსაჴსრად,
მათა	შტ.კრ. თქ.იპ.	მჴდომად, „ვითარცა გუელი [და]დარანებული გზასა ზედა“ ჭეშმარიტებისა მიმართ სიტყჳსა კბენად იწყოს მათა მიმართ, რომელნი მართლ ვიდოდიან.
მან	შტ.კრ. თქ.იპ.	არამედ ერმან მან უშჯულომან და ურჩმან, რომელნი-იგი დიდად და ჯერკულად აყუედრებდეს მას.
მათ	შტ.ფსალ	ანუ თუ ცუდად დავშურები და ბრალობაჲ შემემთხუევის, რამეთუ დიდი წიგნი არს თარგმანი ასერგასისთა მათ ფსალმუნთაჲ,
მათ	შტ.ფსალ	მერმე, ამისა შემდგომად, საყოფელთა მათთა თანა შევერთნეთ და მტკიცედ და თავ-დგმით აღვასრულოთ დასხდომად მათ თანა ერთბამად.
მისსა	შტ.ფსალ	და რომელთა აღიხუნენ სიტყუანი და შჯული ღმრთისაჲ, ნებსით თჳსით ინებონ, რამეთუ იტყჳს, თუ „შჯულსა უფლისასა არს ნებაჲ მისი, შჯულსა მისსა“.
მათ	შტ.ფსალ	ეძიებდენ კედელსა, ვითარცა ბრმანი და მწუხარენი, რომელთა არა აქუნ წინამძღუარი, შეცთომილნი შთავარდენ სიღრმეთა მათ პატიჟისა თჳსისათა.
მისგან	შტ.ფსალ	„მიიღეთ სწავლაჲ, ნუუკუე განრისხნეს უფალი და წარსწყმდებოდით თქუენ გზისა მისგან მართლისა“,
მათგან	შტ.ფსალ	კაცისმკლველთა მათგან უფლისაგან არს ჴსნაჲ, რამეთუ არა თუ მე კაცსა, ვ˜ად შენ, მაცხოვარსა ჩემსა და შენსა მაცხოვარებასა, უფალო, ველი,
მისგან	შტ.ფსალ	არა თუ მე მარტოჲ, არამედ კრებულიცა ესე, რომელი ჩემ(და) შეერთებულად დევნულ ვართ კრებულისა მისგან, რომელნი მბრძოდეს მე.
იგი	შტ.ფსალ	ესე იგი არს უწესონი ზრახვანი მათნი და მგმობარი ენაჲ მათი, რომელნი ღმრთისა თანა და წმიდათა მისთა თანა ყოველსა ჟამსა წარმდებებით მიავლინებენ ენასა თჳსსა.
მისგან	შტ.მოქც	აწ ვიწყო და გითხრა ყოველი, ოდეს-იგი იხილეს ღმერთი უკუდავი კაცთა მოკუდავთა ქუეყანასა ზედა, რომელი მოსრულ იყო მისგან, ისრაჱლი უკუნ-დგა.
იგი	შტ.ქქ	და რაჲ-მე არს სახჱ იგი ღმრთისა მიერ ნეტარისა ამის დავითისთჳს, ვითარმედ „ვპოვე კაცი დავითი ძეთა შორის იესესთა, ნებად გულისა ჩემისა?“
მას	შტ.ქქ	აღსაგებელითა სიყუარულისაჲთა ვითარცა ღუედითა განმტკიცებულ და უღელსა მას სარწმუნოვებისასა დამორჩილებულ.
მათ	შტ.ქქ	ათორმეტთა მათ მიერ აღსაშენებელად სოფლისა, ყოველთა ნათესავთა თჳსა მიიჩინებდეს, ვითარცა წყალთა აღძრულთა.
მას	შტ.ქქ	ვითარცა შორის ურმის თუალთა, რამეთუ იყო ახალი ესე სახარებაჲ ძუელსა მას შჯულსა შებმულ.
მათ	შტ.ქქ	რაჲთა მართალ ქრისტეს მიერ გამოშჩნდე, ანუ ვითარცა სანატრელი მოწაფეთა მათგანი, რაჲთა საჴედართა მათ თანა გამოუთქუმელთა აღბეჭდო.
იგი	შტ.ქქ	აწ უკუე რაჲ-მე არს იგი, რომელსა-იგი ქრისტე იტყჳს, ვითარმედ „შუენიერო ეგე-ო“, არამედ მისთჳს თუ „მჴნდე, ასულო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი?“.
იგი	შტ.ქქ	აწ ვინ არიან ესე, არამედ მამანი? რამეთუ ვითარცა სახედ ნაძჳ არა დალპის, ესრე სახედ დიდებაჲ იგი მამათაჲ არა დაფარულ.
იგი	შტ.ქქ	ეგრეცა სახედ დამცირებულთა მიმართ მადლნი იგი აღორძნდებიან და ვითარცა შორის ეკალთა ქუეყანასა საქმეთა არა დაიშდვნიან.
იგი	შტ.ქქ	რამეთუ სახედ ვითარცა დამაშურალი ვინ მრავლითა დაშრომითა აღჴდეს განსუენებად ცხედარსა ზედა, რაჲთა მაშურალობაჲ იგი განიშოროს განსუენებითა მით,
მათგან	შტ.ქქ	„და ვითარცა წუთ ერთ გან-რე-ვე-შორე მათგან“.
მას	შტ.მოქც	და თანა-ჰყვანდა ალექსანდრეს მეფესა აზოჲ, ძჱ არიან-ქართლისა მეფისაჲ, და მას მიუბოძა მცხეთაჲ საჯდომად და საზღვარი დაუდვა მას ჰერეთი,
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ ისმენთ ზრახვასა მტერთა თქუენთასა, რამეთუ გეტყოდიან იგინი ზაკუვით, ვითარმედ: არარაჲ გაბრალოს ღმერთმან მცირისა ამისთჳს და შეურაცხისა საქმისა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე განიფრთხვეთ და ნუ ხედავთ მათ, რომელნი ჭამასა შინა მრავალსა არიან და რომლისადა არა შეასმენს მათ გონებაჲ მათი და ვთქუათ, „რამეთუ ვითარცა სამე მშრომელნი არიან, ეგრეცა – არამშრომელნი“.
იგინი	შტ.ქქ	რაჲ-მე არს ესე ახალი თხრობაჲ, ჵ დედანო, აღდგომისაჲ და მისთჳს შეჰრაცხნეს იგინი ვითარცა ცთომილნი,
იგი	შტ.ქქ	და ვიეთსა-მე იტყჳს სარკუმელს, არამედ წინაჲსწარმეტყუელთასა, რომელთა მიერ გამოდუღებულ სიტყუაჲ იგი მიმოდადებულ ამიერ?
მას	შტ.კრ. თქ.იპ.	ამას მოგუასწავებს: ვითარცა აწ რომელნიმე აყუედრებენ და შეურაცხ-ჰყოფენ ეკლესიათა და იტყჳან, ვითარმედ: ჯუარ-ცუმულსა მას ვჰმსახურებთ,
მისთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	და რომელ-იგი თქუა ესავ, ვითარმედ: „ოდესმე მოახნდენ დღენი სიკუდილისა მამისა ჩემისანი“ – დღისა მისთჳს აღვსებისაჲსა,
მისთჳს	შტ.კრ. თქ.იპ.	ორთავე ერთად შეყოფილთა ვითარცა ერთი გამოაჩინა, რაჲთა გულისხმა-ყონ მისთჳს სულიერადცა და ჴორციელად-ცა,
იგინი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მერმე იტყჳს: „ნუ გეშინინ, განძლიერდი და ნუმცა გრცხუენის, რამეთუ იგინი“.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	და მსთულებელთა ანგელოზთასა იტყჳს, და გოდორ, რომელსა შთასთულებენ ნაყოფსა ვენაჴისასა, მოციქულნი არიან, საწნეხელ – ეკლესიაჲ, და ღჳნო – სულისა წმიდისა იგი ძალი.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ნუ-მცა აღსდუღნები! რამეთუ აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა; მაშინ შეაგინე ცხედარი იგი, რომელსა აჰჴედ“.
მათა	შტ.კრ. თქ.იპ.	ხოლო რომელ-იგი თქუა, „მისწუდეს ვიდრე სიდონდმდეო“, გამოაჩინებს სულგრძელებასა ღმრთისასა, რომელმან აჩუენა სულგრძელებაჲ ვიდრე უკუანა-სკნელადმდე მათა.
იგი	შტ.კრ. თქ.იპ.	ნუ მოაკლდებინ მთავარი იუდაჲსგან და არცა ჴელმწიფჱ წყვილთა მისთაგან ვიდრემდის მოვიდეს, რომელსა-იგი ემარხვის და იგი იყოს სასო ნათესავთა.
მის	შტ.კრ.უთ.	ხოლო შემდგომად ჟამთა წინაჲსწარმეტყუელთა ამათ წინაჲსწარმეტყუელებდა ანგეოზ დასაბამსა მეორედ შჱნებასა მის ტაძრისასა იერუსალჱმს.
მის	შტ.კრ.უთ.	წინაჲსწარმეტყუელებდა ზაქარიაცა შემდგომად მ~ვ დღისა ანგეაჲსა დასასრულსა შჱნებისათჳს მის ტაძრისა.
იგიცა	შტ.კრ.უთ.	ვიდრე დასასრულადმდე ვიდრე მეერგასესა ფსალმუნსა, რომლისა თავი არს: „ალელუელ ბაკადისო“, რომელი გამოითარგმანების: „აქებდით ღმერთსა სიწმიდეთა შინა მისთა“. არს იგიცა ალელუა.
მათთჳს	შკ.თგნე.	და თქუა კ˜ჱ თავსა მათთჳს, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ სულნი დაებადნეს უწინარჱს ჴორცთა, გინა თუ ჴორცნი უწინარჱს სულთა,
მით	შკ.თგნე.	რამეთუ ვერ დაიტიის მცირედ შემწყნარებლობითა მით მისითა უფროჲსი მისსა.
იგი	შკ.თგნე.	და არა სიკურივე იგი, რომელ არს მას შინა, მიმღებელი არს გრძნობისაჲ?
მის	შკ.თგნე.	რაჲთა არა მწრაფლ განვიდეს და დაუცადებელად უჴმდეს კაცსა ჭამაჲ და უცალო-იქმნეს მის გამო მსგავსად პირუტყუთა.
მან	შკ.თგნე.	შეჭყლემულ სხჳსაგან და გან-მცა-რყუნა გონებაჲ მჴურვალებისაჲ შთასადინელმან მან ლარეანმან, რომელსა ჰრქჳან ჴორჴი.
იგი	შკ.თგნე.	და ეგრჱთვე-სახედ ვხედავთ გულსა, რამეთუ შეცვულ არს იგი,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	შეიკრძალენით მარხვაჲ, რამეთუ კეთილ არს, და ლოცვაჲ, უკუეთუ დავიმარხოთ იგი და, თუ დავყვნეთ ყოველნი ჟამნი ჩ~ნი მარხვასა შინა, არცა შჭამდე, არცა სუმიდე მრავალ დღე და იპოვოს შური შენ თანა ძმისა მიმართ შენისა, გინა შეელალო და არა დაუმდაბლო მას თავი შენი,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე გიცნობიეს ძალი მისი, შეიკრძალეთ იგი და ნუ გაუტევებთ მას, რამეთუ ესე შეიმოსა ქრისტემან, ვიდრემდის დაჴსნა ყოველივე ძალი მტერისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მივიღოთ უკუე ჩუენცა სიმდაბლისაგან მისისა, რაჲთა მოგუცეს ჩუენცა მადლისაგან თჳსისა, რაჲთა შევმუსროთ გულისსიტყუაჲ იგი ამპარტავანებისაჲ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ გინდეს სიმდაბლით მისლვის, რაჲთა შეურდე ძმასა შენსა, ნურარას ამხილებ მას რომელსავე ზედა ბრალსა, არამედ გაქუნდინ სიმდაბლჱ იგი გულსა შინა შენსა და აბრალებდ თავსა თჳსსა და ესრჱთ სირცხჳლეულ იქმნეს მტერი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ისწრაფდით კაცად-კაცადი თქუენი, მო-რაჲ-ვიდოდის წმიდასა შესაწირავსა, რაჲთა ცოცხალ იყოს ყოვლისაგან სალმობისა გულისა მოყუსისა მიმართ, რაჲთა უხაროდის ანგელოზსა მას, რომელი მოგცემდეს ჴორცსა და სისხლსა ქრისტჱსა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	და კუალად უყუარნ უფალსა წრფელნი გულითა და სათნო მისა არიან ყოველნი უბიწონი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და მერმე თჳთ უფალი იტყჳს: „ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	გეჴსენენ ფარისეველისაჲ მის და მეზუერისაჲ და არა აღგიმაღლდეს გული თქუენი მოყუსისა მიმართ, ვითარცა თქუა უფალმან, ვითარმედ: „რომელმან აიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ უფროჲსად გიხაროდენ სრულ-ყოფაჲ იგი ძმისა თქუენისაჲ და მადლი იგი, რომელი მოეღოს და სულნი თქუენნი მისცენით მათთჳს და სწყალობდით ურთიერთარს სიყუარულითა სრულითა, რაჲთა ესრჱთ აღმოფხურათ ყოველი ძირი მტერისაჲ.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	და უფალსა იესუს უხაროდის და დაემკჳდროს თქუენ შორის და იხარებდეს თქუენდა მიმართ და მან გასწაოს, რაჲ-იგი ღირდეს ყოველსა შინა საქმესა და გიჩუენებდეს თქუენ ნებასა თჳსსა ყოველსა შინა.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა ცუდად არიან სიტყუანი ჩემნი თქუენდა მომართ და არად შეჰრაცხნეთ იგინი და ნუმცა ნამეტნავი სიტყუათა ჩემთაჲ სიმაძღრე გექმნების თქუენ.
მათთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მიაქციოთ ამათ მცნებათაგან, მე უბრალო ვიყო და თავისუფალ, ხოლო თქუენ სიტყუაჲ მისცეთ მათთჳს.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, გაქუნდინ შიში ღმრთისაჲ მოუკლებელად თქუენ შორის და მოელოდეთ დღესა მას მოხედვისა თქუენისასა, რამეთუ მტერი თქუენი უკეთურ არს, მიმოვალს ვითარცა ლომი და ეძიებს შთანთქმად სულთა თქუენთა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო ჩუენ, რამეთუ გჳცნობიეს ესე, გჳღირს, რაჲთა ვეკრძალნეთ თავთა თჳსთა და ნუმცა დაჴსნილ ვართ ჴელითა ჩუენითა, რამეთუ იგი გჳმზირის კართა სულისა ჩუენისათა და ვითარცა ძაღლი ისწრაფის,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ თქუენ უდებ იყვნეთ, მიიწიოს ისარი მისი გულთა თქუენთა და წყლას იგი, არამედ ისწრაფეთ და აღიღეთ მახჳლი იგი სულისაჲ და მოიკუეთეთ ნაცემი მისი და ადგილი ისრისაჲ მის, ვიდრე არღა განფენილ იყოს გესლი ყოველსა გუამსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ თავს-იდებთ მჴეცთასა მას, რაჲთა არა განგხეთქნენ თქუენ უკეთურებითა მათითა, ნუუკუე მოგიჴდენ თქუენ, ვითარცა მოყუარენი და მეგობარნი და ზაკუვით მოგწყჳდნენ თქუენ მტერობითა მით მათითა,
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ დადეგით მათა მიმართ მჴნედ, ვითარცა იგი მოღუაწენი რაჲ განეწყვნიან ზედამომავალთა მათ მტერთა და ესრიედ მათ ურიდად, ვიდრემდის სძლონ და განასხნენ იგინი საზღვრით მათით.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და თქუენცა ტანჯეთ მძლავრი იგი და ბილწი, რომელი გამოგცდის თქუენ მარადის, ვითარცა-იგი გამოიცადის ოქროჲ ბრძმედსა შინა.
მათა	ფს.მაკ.C.ეპ	და თუ წინააღუდგებით გულისსიტყუათა მისთა არა სმენად მათა, დაიმარხენით თავნი თქ~ნი შიშსა შინა ღმრთისასა და შეწევნაჲ მისი გარემოგადგეს თქუენ და გიჴსნეს თქუენ საფრჴეთაგან მტერისათა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	დაუთმეთ, ჵ, შვილნო ჩემნო, შრომათა შინა მტერისათა, რამეთუ უთქუამს უფალსა, ვითარმედ: „მოთმინებითა თქუენითა მოიპოვნეთ სულნი თქუენნი“ და მერმე იტყჳს: „რომელმან დაითმინოს, იგი სრულიად ცხოვნდეს“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ნუ ჰყოფთ უკუე ნებით ნებასა ზედა მრავლსა, არამედ ნებაჲ გულისა თქუენისაჲ ყავთ, ვითარცა ყო მოძღუარმან თქუენმან, რამეთუ არა შებრკოლდა იგი ყუედრებასა მას შინა პილატჱსა, არამედ სრულ-ყო ჯუარი თჳსი, ვიდრემდის დაჯდა მარჯუენით მამისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აჰა ესერა, მაცხოვარმან ჩუენმან გჳჩუენა ჩუენ საქმჱ, ვითარ ვსძლოთ მას.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ არა შეუდგეთ საქმეთა მისთა, ვერ ძალგჳც ძლევად მისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვიღუაწოთ ჩუენცა ღუაწლსა მას ჩუენსა, ვიდრემდის მომცეს ჩუენ ძლევაჲ და გჳრგჳნი შრომათა ჩუენთათჳს.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	თავს-იდებდით განსაცდელთა მათ მტერისათა და ჰმადლობდით უფალსა ყოველთა შინა შრომათა თქუენთა სასოებისა მისთჳს, რომელი განმზადებულ არს ცათა შინა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ შეუჴდის ეშმაკი ვიეთმე და შთაუგდის მათ შეურაცხებაჲ მონათა ღმრთისათაჲ და სიძულილი მათი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და ესე ყვის, რაჲთა მოეწყინოს და დაბრკოლდენ ღუაწლსა მას შინა.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	და ვერ ცნის უკეთურმან მან, რამეთუ ამით სახითა სძლონ მას, რომელი ასწავა მოძღუარმან მან მათმან ძლევად მისა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო უკუეთუ და ვითარ თმინონ გინებაჲ იგი და სირცხჳლი და სიძულილი სიხარულით და არა სულმოკლე იქმნენ, მოიხუნენ ორნი გჳრგჳნი ერთსა მას შინა ღუაწლსა და უნდა, რაჲთამცა დააკლო ერთი გჳრგჳნი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	მომატყუებელ იქმნის ორთა გჳრგჳნთა განსაცდელთა მათ მიერ, რომელ მოაწინის მათ ზედა, რამეთუ მცირედ ღათუ დაშურიან, არამედ მოიხუნიან დიდნი და მოუკლებელნი ნიჭნი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მარილი იგი განქარდეს, რაჲთა-მე დაიმარილოს?“
მათთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	და კუალად წერილ არს მათთჳს, რომელნი დადგრომილ არიან ძჳრისჴსენებასა ზედა, „რამეთუ არავის ეგევითარსა ჴელეწიფების ხილვად ღმრთისა“.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	მოსწრაფე ვიყვნეთ მიტევებად მოყუსისა, რაჲთა ჩუენცა მოგჳტევნეს, რამეთუ მსაჯულმან მან წინაჲსწარვე თქუა: „უკუეთუ არა მიუტევნეთ, არცა მოგეტევნენ თქუენ“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მრავალ არიან, ხოლო რომელთა-იგი ჩუენ მიუტევებთ, მცირედ არიან ფრიად და მის ფრიად მცირისათჳს, რომელ შეუნდობთ მოყუასთა, მოგუეტევებიან ჩუენ ყოველნი თანანადებნი ჩ~ნი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	მცირესა მას ბრალსა ვიჴსენებდით მოყუსისასა და ჩუენ ვითხოვდით მოტევებასა ყოველთა თანანადებთა ჩუენთასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა გჳპყრიეს ჩუენ სიბოროტჱ იგი დამალული გულთა შინა ჩუენთა და პირითა ვიტყჳთ: „მოგიტევეთ“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო რომელმან-იგი იცის დაფარული გულისაჲ, მის წინაშე იგი არს, რაჲთა ყოვლითა გულითა თქუენითა მიუტეოთ, რაჲთა მანცა მიგიტევნეს თქუენ ყოველნი შეცოდებანი თქუენნი.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	მოვიჴსენოთ წერილისაჲ მის, რომელსა იტყჳს: „ეკრძალე თავსა შენსა, ნუუკუე შენცა განიცადო“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა ვართ მაბრალობელ ურთიერთარს, რაჲთა არა იგი მაბრალობდეს ჩუენ, რამეთუ პირველვე თქუა: „რომლითაცა საწყაულითა მიუწყოთ, მოგეწყოს თქუენ.“
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უმრწემესი დაემორჩილენით უხუცესთა თქუენთა თჳნიერად დრტჳნვისა და სულმოკლებისა, იქცეოდეთ მორჩილებით და სიმდაბლით და ერჩდით მათ შიშითა ღმრთისაჲთა.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა თუალთა წინაშე ხოლო ჰმონებთ ვითარცა კაცთმოთნენი, არამედ ვითარცა მონანი ღმრთისანი, რაჲთა მის გამო მოიღოთ ყოველსა შინა საქმესა შრომათა თქუენთასა სრული სასყიდელი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	თავს-იდებდით მათ სიყუარულით, ვითარცა უფალი ჩუენი თავს-იდებდა ჩუენსა სიყუარულითა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უძღოდეთ მათ ყოველსა შინა კეთილსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ესე უწყოდეთ, რამეთუ მაცხოვარმან ჩუენმან არა სძლო მჴდომსა მას სიმაღლითა ღმრთეებისა თჳსისაჲთა, არამედ დაიმდაბლა თავი თჳსი და დაიმცირა ვიდრემდის სძლო მძლავრსა მას და ამპარტავანსა, რაჲთა ჩუენ გუასწაოს, რამეთუ ესე არს სახჱ ძლევისაჲ, რომლითა ვსძლოთ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	შეუდეგით უკუე სიმდაბლესა მას მოძღურისა თქუენისასა, რაჲთა მანცა მასწაოს ჩუენ ძლევაჲ და მის მიერ ვსძლოთ წინამბრძოლსა მას ჩუენსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	თავს-იდებდით შრომასა მას ურთიერთარს, რაჲთა ესრჱთ სრულ იქმნეთ სიყუარულსა მას ზედა ქ~ჱსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვისმე აქუნდეს ბრალი, ნუ ვის თანა იტყჳნ მას.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მოიჴსენე, რამეთუ შენცა გაქუს ბრალი და ნუმცა გაჴსოვს იგი გულსა შენსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ჩუენ არა გჳნებნ, თუმცა რაჲ ვინ თქუა ჩუენთჳს, არცა ჩუენ გჳღირს მოყუსისათჳს მოყუსისა თანა სიტყუად, არამედ ეძიებდით უფროჲსღა სიმდაბლესა ურთიერთარს და ზრახევდით მას შინა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ყოველი სიტყუაჲ ბოროტი, რომელი გესმეს თქუენ ადგილსა, ნუ უთხრობთ მას მოყუასსა, რაჲთა არა დაამჴობდეთ თავთა თჳსთა, ურთიერთარს რაჲ იტყოდით, რამეთუ დამჴობა არს მეტყუელისაცა და მსმენელისაცა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ოდეს გინდეს ვიდრემე მისლვის, მივიდოდე შიშითა ღმრთისაჲთა და გაქუნდინ იგი თავადი დაუბრკოლებელად ყოველსა ადგილსა, ვიდრეცა ხჳდოდით.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	შეამკვენით თავნი თჳსნი ყოვლითა სწავლულებითა ღმრთისმეცნიერებისაჲთა და იქცეოდეთ ყოვლითა აღშჱნებითა, ვითარცა-იგი შეჰგავს მონაზონთა, უკჳრდინ თქუენი ჟამსა მას სიყმილისასა და ადიდებდინ მამასა თქუენსა ზეცათასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, ყვენით ჴორცნი იგი თქუენნი უცხო ამის სოფლისაგან, რაჲთა შჭამდეთ საუკუნეთა მათ კეთილთა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	საყუარელნო, პირველ იგი გარდასლვაჲ, რომელი იქმნა სამოთხესა შინა, საჭმლისაგან იქმნა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვერჩდეთ უკუე წინაჲთსა მას, რაჲთა მიგუაწინეს ჩუენ სრულსაცა მას მისსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ვიწუართებოდით ჩუენ ღუაწლსა მას, რომელი გჳჩუენა, ესე იგი არს, მარხვასა და ლოცვასა, ვითარცა უთქუამს ეშმაკთათჳს, ვითარმედ: „არა რაჲთ განვლენან, გარნა მარხვითა და ლოცვითა, რამეთუ ფარულად გუბრძვანან და დასთქმენ სულთა ჩუენთა“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე შევიდეთ ღუაწლსა მას მარხვისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	შრომაჲ იგი მისი ტკბილმცა გუეყოფის.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ვიცი, საყუარელნო, რამეთუ იცით ღუაწლი იგი მარხვისაჲ, არამედ გამცნებ თქუენ, რაჲთა უმრავლჱსი ჰყოთ და უმრავლჱსიცა სასყიდელი მოიღოთ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვშურეთ მის თანა, მის თანაცა ვიდიდნეთ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ, შვილნო ჩემნო, შევიკრძალოთ ღუაწლი იგი მარადის და ნუ ჰგონებთ, ვითარმედ მარხვამან ამან ორმეოცთა დღეთამან შეგიყვანნეს თქუენ სასუფეველსა ღმრთისასა, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „რომელმან დაითმინოს, იგი სრულიად ცხოვნდეს“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა ხართ, ვითარცა-იგი ვინმე ერისაგანნი, რომელთა მოუღებიეს პატივი მჴედრობისა მათისაჲ, და არა სცვედ ადგილსა მას საბრძოლისასა, სადა-იგი დადგინებულ იყვნეს ცვად.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მოვიდეს მეუფჱ იგი და პოვნეს იგინი, რამეთუ არა სცვედ, არა ერიდოს, არამედ წარწყმიდნეს იგინი.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	და, ვინ უწყის, აცნ მცირჱ ჴურელი და მან არა უწყინ და შემდგომად რავდენისამე ჟამისა მოვიდის უბადრუკი იგი ხილვად მისა და პოვის, რამეთუ განჴდა თაფლი იგი და მან ვერ ცნა.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვისმე შეუძლონ, არა ერიდნენ ყოვლადვე, რამეთუ განრისხებულ არიან ჩუენ ზედა, მარადის ეძიებენ მიზეზსა ჩუენთჳს და ოდეს ჩუენ უდებ ვიქმნით, მაშინ იგინი სწრაფით და სრბით მოისწრაფიედ ჩუენ ზედა და დამთრგუნვედ ჩუენ.
იგინიცა	ფს.მაკ.C.ეპ	ოდეს გჳხილნიან ჩუენ, რამეთუ ვიტყოდით რისხვით მოყუსისა მიმართ, ისწრაფიედ იგინიცა, რაჲთამცა გუეუფლნეს ჩუენ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, შეიკრძალეთ სინანული სრულიად და ნუ განაგდებთ მას საყოფელთაგან თქუენთა და ნუცა შეუდგთ უდებებასა თქუენსა და დაივიწყებთ სიტკბოებასა მას სინანულისასა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუცა დაუტევებთ მას გარეშე კართა თქუენთა, რომელი დგას და ჰრეკს, ვითარმცა არა განუღეთ მას, რამეთუ მან შთაგისხნა წიაღთა თჳსთა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუუკუე წარხჳდეთ და ჰპოვოთ ჭამაჲ და სუმაჲ და დავიწყოთ იგი?
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და თუ გამოხჳდეთ შრომათა მათგან სინანულისათა და ვერ გეძლოს მარხვად მარტჳლიაჲსა დღეთა, განადიდე მღჳძარებაჲ, წიგნსა იკითხევდით გულსმოდგინეთ, კანონსა მას თქუენსა ტკბილად აღასრულებდით და ჟამისწირვასა ჰგებდით კეთილად შიშით და ძწოლით.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ უდებ იქმნებით მისწრობად ეკლესიად, რაჲთა გაკურთხნეს ანგელოზმან მან შესაწირავისამან.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	გეშინოდენ ანგელოზთა მათგან, რომელნი თქუენსა წინა მისწრობილ იყვნენ ეკლესიად, რაჲთა არა უდებ იქმნეთ, გეშინოდენ მიქაელისგან, რომელი დგას და ხედავს, ვინ არს, რომელი პირველად შემოვალს, ანუ ვინა, რომელსა უდებ-უყოფია.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	მიუსწრვეთ უკუე ეკლესიად, რაჲთა განწმიდნენ გულნი თქუენნი ლოცვითა მით და გალობითა და საკითხავითა კანონისა მისებრ მოციქულთაჲსა პირველ მოღებადმდე თქუენდა ცხორებისა მის, რამეთუ იგი არს, რომელი განასხამს ყოველთა მათ ძალთა ბნელისათა სულისაგან.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა რაჲ გაქუს ბიწი გულთა შინა თქუენთა, რამეთუ იგი არს, რომელი განასხამს ძალთა მათ უკეთურთა და დამიცავს ჩუენ მტერისაგან, ვითარცა წერილ არს,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარმედ: „უკუეთუ სისხლი იგი ზუარაკთაჲ და ვაცთაჲ და ნაცარი იგი დიაკეულთაჲ, შეგინებულთა მათ განსწმედს მსგავსად ჴორცთა მათ განწმედისათა, რავდენ უფროს ჴორცი ქრისტესი, რომელმან სულითა წმიდითა თავი თჳსი შეწირა უბიწოდ,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და უფალმან ჩუენმან თქუა: „რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა, იგი ჩემ თანა ჰგიეს და მე მის თანა“.
იგიცა	ფს.მაკ.C.ეპ	და მერმე იტყჳს: „მე ცხოველ ვარ მამისა მიერ და, რომელი მჭამდეს მე, იგიცა ცხოველ იყოს ჩემ მიერ“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუეთუ ვინმე უდებ იქმნეს და დაადგრეს გარეშე ამისა, უკეთურებაჲ განმრავლდეს მის შორის და ძალნი იგი ბნელისანი ეუფლნენ მას.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	და რომელი უცხო არს მათგან, არა აქუს ცხორებაჲ, არამედ ყოველნი შრომანი მისნი ცალიერ არიან.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ განჴადა იგი თავისა თჳსისაგან და უცხო იქმნა საუკუნოჲსა მისგან ცხორებისა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო ჩუენ, შვილნო საყუარელნო, მივივლტოდით მისა სარწმუნოებით.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ეკრძალებოდეთ თავთა თქუენთა და ნუ მიერჩით გულისსიტყუათა მისთა და ნუცა წარიწყმედთ სულთა თქუენთა მტერისა მის თქუენისაგან.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა მიიხუნეთ მცნებანი ესე ჩემნი და გულისჴმა-ყოთ სავსებაჲ იგი სულთა თქუენთაჲ და ნაკლულევანებაჲ, რომელი დასაბრკოლებელ არიან თქუენდა ნაყოფთა მიმართ სულისათა,
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	რომელნი აღიღებენ სიწრფოებასა თქუენსა და დაჰნერგვენ სიბოროტესა ადგილსა მისსა, რომელნი წარსდევნიან სიმდაბლესა და დაჰნერგვენ ამპარტავანებასა ადგილსა მისსა, რომელნი წარიოტებენ ნაყოფთა მათ სიწმიდისათა და დაჰნერგვენ გულთა შინა თქუენთა ნაყოფთა მათ შემაგინებელთა,
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	რომელნი წარსდევნიან სიყუარულსა და შემოგითესვენ შურსა და სიძულილსა, რომელნი წარსდევნიან სარწმუნოებასა სულთაგან თქუენთა და დაჰნერგვენ ურწმუნოებასა ადგილსა მისა.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	და მე მზა ვარ მსახურებად თქუენდა, საიდუმლოთა მათგან, რომელნი მაუწყნა მე სულმან წმიდამან, რაჲთა მეცა გაუწყო თქუენ, და რაჲთა გიჩუენო თქუენ ყოველივე იგი სრულებაჲ სულთა თქუენთაჲ,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რომელი აღავსებს მას მხიარულებითა და წარსდევნის ყოველთა ძალთა მათ მტერისათა მისგან და განაახლებს მას სულითა და დაჰნერგავს სარწმუნოებასა ადგილსა მისსა და განსწმედს ყოველსავე მას გულისსიტყუასა შემაგინებელსა
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და განჰჴდის ურწმუნოებასა და დაჰნერგს ნაყოფთა მათ სიწმიდისათა ადგილსა მისსა და აღიღებს შურსა და სიძულილსა და დაჰნერგავს სიყუარულსა ადგილსა მისსა, რომელი წარიოტებს სიმყრალესა მას ძჳრისმეტყუელებისასა და დაჰნერგავს მშჳდობასა,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარცა სულსა სულნელებისასა სულთა შინა თქუენთა, რომელი აღიღებს არმურსა მას ამპარტავანებისასა და განათლებს ბრწყინვალებითა მით სიმდაბლისაჲთა გულთა თქუენთა, რომელი აღსძუარცუავს ნისლსა მას გულისწყრომისასა
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	გაქუსმცა ხატი იგი ძისა ღმრთისაჲ გულთა თქუენთა გამოსახული ჴორცთა შინა თქუენთა, რაჲთა იყვნეთ სამკჳდრებელ ათორმეტთა მათ ქალწულთა, რომელნი უგალობენ მეუფესა მას საყუარელსა სულთა შორის თქუენთა.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	თითოეული მათი შესწირავს გალობასა თჳსა სიძისა მის, რაჲთა იყოს საყოფელი თქუენი ადგილ მგალობელთა ქალწულთა და ადგილ კურთხევისა ანგელოზთა მათგან, რომელნი მოელიან თაყუანისცემად უფლისა თქუენისა,
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარცა თავადმან თქუა: „უკუეთუ ვინმე დაიმარხნეს მცნებანი ჩემნი, მე და მამამან ჩემმან სადგური მის თანა ვყოთ“, რამეთუ ათორმეტნი ესე სათნოებანი მას შინა დამკჳდრებულ არიან.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ესე შეიკრძალეთ სიტკბოებაჲ იგი სულისაჲ და ნუ განუტევებთ მას.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ შვილნო ჩემნო, გსუროდენ მარადის სიყუარულისათჳს, რაჲთა თანა შეერაცხნეთ რიცხუსა მას მოწაფეთა მაცხოვრისათა, რამეთუ სასწაული იგი სიყუარულისაჲ წინა გიძღოდის თქუენ, გამო-რაჲ-ხჳდოდით თქუენ ჴორცთაგან თქუენთა,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ოდეს-იგი მოიწიოს თქუენ ზედა ჭირი განსლვასა მას სულთა თქუენთასა, რაჲთა ბეჭედმან მან განგანათლნეს თქუენ და სიყუარული იგი გიძღოდის თქუენ ყოველსა მას გზასა, ვიდრემდის მიემთხჳვნეთ უშიშად და შეუძრწუნებლად თჳნიერ ბოროტის-ყოფისა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ რაჟამს გამოვიდოდიან ძალნი იგი ბნელისანი შემთხუევად თქუენდა და იხილონ სასწაული იგი ბეჭდისაჲ მოწაფეთა იესუსთაჲ თქუენ ზედა, ივლტოდიან თქუენგან.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ კუალად ამპარტავანებაჲ მოვიდეს და გაშინებდეს თქუენ, სიყუარულმან დაწუას იგი და ჰრქუას მას: „წარვედ ადგილით შენით, რამეთუ სიმდაბლემან გისწრო და შევიდა ჩემთა ამათ“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ რისხვაჲ მოვიდეს შემთხუევად თქუენდა და უნდეს შეძრწუნებაჲ, სიყუარულმან წარიოტოს იგი და ჰრქუას მას: „განეშორე ჩემგან, რამეთუ სიმდაბლემან გისწრო და მიიზიდნა იგინი განსასუენებელსა თჳსსა.“
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ გამოვიდეს ძჳრისმეტყუელებაჲ და უნდეს დათესვად სიმყრალჱ თჳსი თქუენ შორის, სიყუარულმან შეწუას იგი და ჰრქუას მას: „განეყენე შვილთა ჩემთა, რამეთუ მშჳდობამან გჳრგჳნოსან-ყვნა იგინი და წარიყვანნა ქალაქსა მას განსასუენებელსა თჳსსა ძეთა თანა ღმრთისათა“.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ იხილონ ყოველთა მათ ძალთა ბნელისათა უმთავრესნი იგი მათნი, ვითარმედ შეძწუნდეს სასწაულისაგან ბეჭდისა სიყუარულისა მოწაფეთა ქრისტჱსთაჲსა, ვერ იკადრონ შეახლებად თქუენდა, არამედ შეიწუებოდიან ნათლითა მით ცეცხლისა ალისა მისისაჲთა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და წინა გიძღოდიან თქუენ კადნიერებითა დიდებისა მათისაჲთა კეთილსა მას მის ქალაქისა და წინაჲთვე განგეხუნენ თქუენ ბჭენი და გიძღოდიან თქუენ სიხარულით და ჰჭამდეთ და სუმიდეთ ტაბლასა ზედა უფლისასა სასუფეველსა მისსა, და განისუენებდეთ კეთილად შრომათა თქუენთათჳს.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	არა ვითარ-ესე აწ უკუეთუ განისუენით მცირედ შრომათა მათგან მარხვისა თქუენისათა და კუალად მიიქცით შრომასავე მას მარხვისასა და ეგრევემცა მუნ იყო,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ უკუეთუ მიიწინნეთ დღესა მას, მიერითგან განსუენებაჲ საუკუნოჲ არს და არღარა აქუს შრომაჲ მოსალოდებელი მისა შემდგომად, რამეთუ არღარა არს მიერითგან სალმობაჲ, არცა ჭირი, არამედ სიხარული და მხიარულებაჲ განუქარვებელი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე, შვილნო ჩემნო, მიიღეთ თავისა თქუენისა ბეჭედი იგი სიყუარულისაჲ, რომლისაგან მოიპოვენით თქუენ დიდ-დიდნი ესე ნიჭნი, რამეთუ ვერ ჴელეწიფების შესლვად სასუფეველსა თჳნიერად მისა,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მრავალნი არიან მძლავრნი გზასა ზედა და ვერ შესაძლებელ არს წარსლვაჲ გზასა მას ქალაქისასა, არა თუ თანაგივიდოდის თქუენ სიყუარული, რაჲთა არა შეიპყრნეთ გზასა ზედა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ არა თანაგივიდოდის თქუენ სიყუარული ვიდრე ბჭედმდე, მცველთა მათ დაჰჴშან წინაშე პირსა თქუენსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	გკითხვიდენ თქუენ და გრქუან: „სადა არს დაფარული იგი სასწაული ქრისტჱსი?
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მომცა ჩუენ სასწაული თჳსისა მის ბეჭდისაჲ და მამცნო ჩუენ: რომელსა ზედა არა იხილოთ ესე სასწაული, ნუ შეუტევებთ მას შემოსლვად“.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა განგეხუნენ კარნი წინაშე თქუენსა მსწრაფლ, წინაშემდგომელთა მათ უკუე, რაჲთა არა იყვნეთ თქუენ მოქენე კართა ზედა, და-რაჲ-ჰჴშნენ წინაშე პირსა შენსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ყოველნი იგი ძალნი ბნელისანი გარე-მოგადგენ თქუენ და იპოვნეთ თქუენ უბადრუკებასა შინა შორის მათსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ჰე, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, ნათელ-ყავთ ბეჭედი იგი თქუენი, რაჲთა თქუენცა განგანათლნეს, გამო-რაჲ-ხჳდოდით ჴორცთაგან.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ ყოვლად საძიებელ არს, რაჲთა სრულ-ვინმე-ყვნეს საქმენი მისნი და გამოეძიებდით ძირსა მას ურთიერთას, რაჲთა აღასრულებდეთ მას თჳნიერად ორგულებისა, გარნა ჰგიეს ხოლომცა სასწაული ბეჭდისაჲ მის დაბეჭდულისაჲ გულთა შინა თქუენთა.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	იყვენით უკუე ყოვლისა მეძიებელ და სახლეულ ქრისტჱსა სიყუარულითა, რაჲთა ყოველთა გიცნოდიან სასწაულითა მით სიყუარულისაჲთა, რომელი გაქუნდეს ურთიერთარს გულითა განმარტებულითა,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ არა არს ორგულებაჲ სიყუარულსა შინა, არცა გულარძნილებაჲ, და შორს არს იგი ყოვლისაგან გულარძნილებისა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ, აჰა ესერა, წინაჲსწარვე თქუა სიძემან მისმან დასასრული მისი, ვითარმედ: რომელსა აქუნდეს იგი და დადვას თავი თჳსი მოყუსისა თჳსისათჳს და მოკუდეს ძმისა თჳსისათჳს, რომელსა მოეპოვოს იგი,
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	პატივ-სცემნ მოყუასსა თჳსსა უფროჲს თავისა თჳსისა და თავი თჳსი შეურაცხ-უყოფიედ და არარად შერაცხის ბოროტი მოყუსისა და არცა განრისხნის მისა მიმართ, არცა ძჳრსა იჴსენებნ გინებასა ზედა მოყუსისასა,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ვერ შეამკო იგი სამკაულითა ტყუვილისაჲთა, არამედ თჳსი იგი სამკაული შეიწყნარის, იკადრო თუ იგი შემოსად სამოსლითა ტყუვილისაჲთა, არა შეიწყნაროს იგი,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ განაგდოს იგი, ვიდრემდის გამოცხადნეს სიხენეშჱ შინაჲ და ორგულებაჲ შენი და საკჳრველ იქმნის სიყუარული დიდებითა თჳსითა და საქმენი მისნი ჭეშმარიტნი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ეძიებდით უკუე დასასრულსა მას მისსა, რაჲთა აღიღოს თქუენგან ყოველი ცოდვაჲ, რამეთუ ყოველი მცნებანი მისნი კურთხეულ არიან, არამედ უსაშინელჱს არს ესე ყოველთასა უფროჲს, რამეთუ მამცნო ჩუენ იგი, მი-რაჲ-ვიდოდა იგი ჯუარად.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მომცა ჩუენ იგი აღთქუმისა წილ და დაამტკიცა იგი სიკუდილითა მით თჳსითა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	არა ხოლო სიტყჳთ მომცა ჩუენ იგი, არამედ მას თანა საქმითცა აჩუენა, რამეთუ მოკუდა ჩუენ ყოველთათჳს.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვყოთ ჩუენცა მსგავსად ძალისა ჩუენისა, ჰე, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, შეუდგეთ მოძღუარსა მას ჩუენსა და ვისწავნეთ საქმენი მისნი, რამეთუ თქუა, ვითარმედ: განმტკიცებული იგი იყავნ, ვითარცა მოძღუარი თჳსი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მოძღურით ხადით მას, შეუდეგით საქმეთა მისთა და ვერჩდეთ მცნებათა მისთა, რომელი მოგუცა ჩუენ, შიშით და ძწოლით.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და უკუეთუ უფლით ჰხადით მას, ვიქმნეთ მორჩილ საქმეთა შინა მონებისა მისისათა და ვერჩდეთ ბრძანებათა უფლისა ჩუენისათა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და უკუეთუ ჰხადით მას მამით, აღუსრულებდით მას მორჩილებასა შვილებისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	სიყუარული არა დრტჳნავნ მოყუსისათჳს, არცა შეურაცხ-ყვის იგი, არცა მოიჴსენებნ ბრალთა მისთა, რამეთუ რომელსა შეუქმნია სიყუარული, უწყის, რამეთუ ყოველთა გუაქუს ბრალი.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ვინ-მე იქადოს წმიდა-ყოფაჲ ცოდვისაგან, ვითარმედ არა არს მის თანა ბრალი?
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲსა დასჯი სხჳსა მონასა? გეჴსენედ, რამეთუ შენცა მისთანაჲ მონაჲ ხარ და თუ ინებოს უფალმან სიტყჳს-ყოფაჲ შენ თანა ცოდვათათჳს, ვერ უძლო წინა დადგომად მისა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, დიდ არს დიდებაჲ იგი წმიდათაჲ და ჩუენცა გუშურდინ იგი და მათ თანა მათ საქმეთა გამოვეძიებდეთ და შრომათა მათთა გამოვიკულევდეთ,
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	ამათ მოიღეს ესე დიდებაჲ, ვითარცა უთქუამს ნეტარსა პავლეს: „ჩინებითა მით, რომლითა ვიჩინენით ჩუენ (ვითარმედ არა მრავალნი აზნაურ არიანა ჴორციელად?), არამედ გლახაკნი იგი რაჲმე ამის სოფლისანი და შეურაცხნი გამოირჩინა ღმერთმან“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ვითარ მე ვხედავ, არა რაჲ არს სხუაჲ, გარნა, რამეთუ გულისმოდგინებაჲ იგი მათი წინა-უყვეს ღმერთსა, ამისთჳსცა დაიდგეს სუფევისა გჳრგჳნი, რაჲ-მე აქუნდა მათ, რომელი ჩუენ არა გუაქუს?
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ გამოვეძიებდეთ მათსა მას ძალსა, რომელი ზეგარდამოჲსა მისგან მადლისა აქუნდა შემწედ, ვპოვნეთ გულსმოდგინებაჲ იგი მათი, რომელი აჩუენეს ღმრთისა მიმართ, რამეთუ დაუტევეს ყოველი ნებაჲ თჳსი უფლისათჳს და აღიღეს ჯუარი თჳსი უფლისათჳს და შეუდგეს მას.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უფროჲსღა, რამეთუ გუესმის უფლისა იგი თქუმული, ვითარმედ: „რომელი მოვიდოდის ჩემდა და არა მოიძულოს მამაჲ თჳსი და დედაჲ თჳსი, არა არს იგი ჩემდა ღირს“ და „რომელმან არა უვარ-ყოს ყოველი დიდებაჲ სოფლისაჲ, ვერ ძალ-უც ჩემდა მოწაფე ყოფად“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე, რაჟამს შე-რასმე-ზედა-ვწუხნეთ, მოვიჴსენოთ მის მდიდრისაჲ, რომელსა-იგი ჰრქუა უფალმან, რაჲთა დაუტეოს მან ყოველი და შეუდგეს მას.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მას მივემსგავსნეთ, ვჩათ, რამეთუ სიყუარული ღმრთისაჲ არა აღსრულებულ არს ჩუენ შორის, ვითარცა-იგი მათ წმიდათა შორის იყო.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მათ შეიყუარეს ღმერთი უფროჲს ყოველთა მონაგებთა მათთა, ვითარცა-იგი აბრაჰამ შეიყუარა ღმერთი უფროჲს მხოლოდშობილისა მის ძისა მისისა, და სხუათა მათ წმიდათა კაცად-კაცადმან – ღუაწლსა ზედა თჳსსა, ხოლო წმიდათა მოწამეთა შეიყუარეს ღმერთი უფროჲს სულისაცა თჳსისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ცხად არიან ესე ყოველნი, რამეთუ რამანვე ვერ განაშორნა იგინი სიყუარულსა მას ღმრთისასა, ვითარცა ნეტარი პავლე იტყჳს, ვითარმედ: „ვინ განმაშორნეს ჩუენ სიყუარულსა მას ღმრთისასა?
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარმედ ვერცა ერთმან ამათგანმან შემიძლოს ჩუენ განყენებად სიყუარულსა მას ქრისტჱსსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და კუალად სიტყუაჲ იგი უფლისა ჩუენისაჲ მოვიჴსენოთ, ვითარმედ: „რომელი მცირესა ზედა სარწმუნო იპოვა, იგი მრავალსაცა ზედა სარწმუნოჲ იყოს“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ გული, რომელი იჴსენებნ ძჳრსა და გულისსიტყუათა ბოროტთა ძმისა თჳსისათჳს, ვერსადა იქმნის იგი ღმრთისა სამკჳდრებელ.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ შეიმოსეთ სიყუარული, რაჲთა იყვნეთ მისა სამკჳდრებელ, რამეთუ შემძლებელ არს წინააღდგომად და დაყენებად ბრძოლათა ეშმაკისათა სიყუარული და ეშინის ეშმაკსა მიახლებად, რამეთუ უვნებელ არს სიყუარული.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, ეკრძალენით ძმათა თქუენთა და ყოვლადვე ნუ შეაწუხებთ მათ და ნუ ასმენთ ძჳრისსიტყუასა, რამეთუ ვითარცა ისარი წამლეანი განეწონის გულსა მისსა და სული იგი ნათელი დაუბნელდის, რამეთუ წერილ არს: „უკუეთუ ვიყუარობდეთ ურთიერთარს, ღმერთი ჩუენ შორის ჰგიეს“.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	შეიკრძალეთ უკუე სიყუარული ურთიერთას და ეტყოდეთ თავთა თქუენთა სიტკბოებითა მით სიყუარულისაჲთა, რაჲთა მოიგოთ თავისა თქუენისა ყოველივე იგი წესი მონაზონებით ცხორებისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აღიძარცეთ საბურველი იგი ბნელისაჲ პირისაგან თქუენისა, რაჲთა ოდეს მოგიჴდეს თქუენ სალმობაჲ გულისაჲ, გულისჴმა-ჰყოთ სიმწარჱ იგი მტერისაჲ, რომელი არმურისსახედ დადგრომილ არს პირთა ზედა თქუენთა და არა გიტევებს თქუენ ხილვად სიტკბოებასა ძმისა თქუენისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ ცანთ პატივი იგი მისი, რამეთუ ხატი ღმრთისაჲ არს კაცი და ტაძარი არს ღმრთისაჲ, ვითარცა-იგი, პავლე იტყჳს, ვითარმედ: „ტაძარნი ვართ ღმრთისა ცხოველისანი“, – ვითარცა თქუა ღმერთმან – „დავემკჳდრო მე მათ შორის“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე იყავნ ესე დამკჳდრებულ გულთა შინა თქუენთა, რაჲთა გეშინოდის და არა სთქუათ ბოროტი მოყუსისათჳს და არცა ავნოთ ძმასა თჳსა რომლითავე საქმითა, რაჲთა არა განარისხო ღმერთი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ხატი ღმრთისაჲ არს კაცი, გეშინოდენ მისა ამის გამო, რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს მას შინა.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	ამისთჳს დამძიმებულ ხართ, რამეთუ არა ხართ თქუენ სიყუარულსა ზედა, რამეთუ სიყუარულსა არა შურნ მოყუსისაჲ, არამედ უხარინ კეთილსა ზედა მისსა და დიდებულებასა.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ვხედავ სულსა კაცისასა, რამეთუ ვიდრემდის არღა მოწევნულ არნ მის ზედა გულისსიტყუაჲ ბოროტი, წმიდა არნ იგი, ვითარცა მზჱ,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და მიერითგან დაითქმინ უბადრუკი იგი სული ვითარცა ღელვათაგან,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	საშინელი იგი დღჱ, რომელი სავსე არს შიშითა, ყოვლით კერძო მოწევნად არს ჩუენ ზედა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო ოდეს ესმის სიტყუაჲ ბოროტი, ძმისაგან, გინა ძჳრისსიტყუაჲ, გინა ზრახვაჲ სიბილწისაჲ, დაბნელდის სული იგი და მიეღის მისგან მადლი იგი სიწმიდისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ გამოვრდომილ არნ იგი სიწმიდეს გულისსიტყუათაგან და მერმე აღუდგინის მას უწყალოჲ ბრძოლაჲ და განმწარებულნი, ვიდრემდის მოაკუდინიან იგი, ჵ, ბოროტისა მისგან სიტყჳსა, რომელი შეაცთუნებს მრავალთა, ვიდრემდის მოაკუდინის იგი.
მასვე	ფს.მაკ.C.ეპ	ვინ არს ბრძენი, რომელიმცა შთარდომილ იყო მღჳმესა ერთგზის და მეორედ მასვე მიაქციის?
მასვე	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ვითარცა-იგი ექმნა გელი ჭურჭელ მტერსა, ვიდრემდის მოკლა ადამი, მასვე სახესა ზედა არიან დღესცა ეგევითარნი ჭურჭელნი მტერისანი, რომელნი განჰხრწნიან გონებასა მათსა,
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	რომელთა-იგი მოუცალებია ეგევითარისა მის ბოროტისა სიტყჳსა და ძჳრისმეტყუელებისა, ვიდრემდის მოსრნიან სულნი, რომელნი ისმენედ მათსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და ვსტიროდემცა თავსა ჩემსა, ვიდრე დღედმდე მოხედვისა, რაჲთა გან-მცა-ვერენით დღესა მას საშინელსა და შესაძრწუნებელსა, ოდეს-იგი დგენ წინაშე მისა ყოველნი ანგელოზნი და შეკრებულ იყვნენ ყოველნი წმიდანი შიშით და სულდაღებულად.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ქერობინნი და სერაბინნი ძწოლით თაყვანის-სცემდენ მოხუცებულსა მას.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვეკრძალნეთ თავთა ჩუენთა ფრიად, რაჲთა არა ვიქმნეთ ჭურჭელ მტერისა და კუალად ვეკრძალნეთ თავთა ჩუენთა, რაჲთა არა ვიქმნეთ მორჩილ მათ, რომელნი-იგი აწვე, ესერა, ქმნულ არიან მისა ჭურჭლად.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	წინაშე დგენ მიქაელ და ყოველნი ანგელოზნი და ევედრებოდიან წინაშე საყდარსა მას და ყოველნი ძრწოდიან, ვიდრემდის გამოჴდეს განჩინებაჲ მამისაგან.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ იძლინეთ მათგან და ერჩდეთ მათ, მათგანვე დაეცნეთ და ვერ სცნათ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	იღუაწეთ, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, მის დღისათჳს.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ ეკრძალენით თავთა თჳსთა და ნუ ისმენთ ძჳრის-მეტყუელებასა, რაჲთა არა დაეცნეთ მათგან უმეცრებით.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	იყვენით სახიერ მოყუსისათჳს, რაჲთა გექმნეს ღმერთი სახიერ მას დღესა შინა.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	იყვენით მსმენელ უკუე ამათ თქუმულთა, შვილნო ჩემნო, და მყოფელ და ნუ იქმნებით მსმენელ ხოლო, ვითარცა სიტყუათა შემზადებულთა და უზრუნველ იქმნენით მათგან.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ყოველი სიტკბოებაჲ ამათი მაშინ სცნათ, ოდეს ჰყოფდეთ, რაჲთა–იგი მათ გრქუან თქუენ.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ სმენით ხოლო უსმენდეთ მათ, რამეთუ ყოველი სარგებელი მაშინ გეყოს, უკუეთუ იმარხვიდეთ მათ.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	მრავალნი არიან ამათ ჟამთა მგელნი და ჰნებავს ცხოვართაჲ მათ განხეთქაჲ, უსუსურთაჲ გონებითა, ვითარცა სულმან წმიდამან წინაჲსწარ თქუა, ვითარმედ: „გარდაიქცეს ცხოვარნი მგელად“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე იყუარობდით ურთიერთას, რაჲთა შეგიყუარნეს თქუენ მას დღესა შინა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ იოვანე გუასწავებს დასასრულსა მას სიყუარულისასა და იტყჳს, ვითარმედ: „ღმერთი არავინ სადა იხილა“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვსცეთ მას ადგილი, რაჲთა დაიმკჳდროს ჩუენ შორის და შემეწეოდის ჩუენ ყოველთა მიმართ მტერთა, ნუუკუე ჩუენცა გურქუას: „მელთა ჴურელი უჩნს და მფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადამცა მიიდრიკა თავი“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვიღუაწოთ და ვიყუარობდეთ ურთიერთარს, რაჲთა არა ვიყვნეთ დაბნელებულ გულისსიტყუათაგან ჩუენთა და უცხო ცხორებისაგან ღმრთისა ჩუენისა, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „რომელსა არა უყუარდეს ძმაჲ თჳსი, იგი სიკუდილსა შინა დადგრომილ არს“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ვიყუარობდეთ ურთიერთარს, რაჲთა ვიყვნეთ ნათელსა შინა, რამეთუ წერილ არს: „რომელსა უყუარდეს ძმაჲ თჳსნი, იგი ნათელსა შინა დამკჳდრებულ არს და მის თანა საცთური არა არს“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	განვიფრთხოთ უკუე, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, უდებებისა მაგისგან, რომელი ამძიმებს გულთა თქუენთა, რამეთუ დამძიმებულ არიან გულნი თქუენნი სიცილითა და ამაოჲსა სიტყჳთა, რომელნი უჩინო იქმან ქუეყანასა მას თქუენსა ნაყოფიერსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ძალი იგი ძჳრისმეტყუელისაჲ, ვითარცა ცეცხლი არს ლერწამსა შინა და დასწუავს ყოველთა, ვიდრეცა მისწუდებინ და დააშავნის სულნი ალითა და დააჭნვის მყრალობითა მისითა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	იხილეთ, ვითარ-იგი დასთესიან თესლითა, მიუტევიან იგი, ვიდრემდის განედლდის და აღმოსცენდის, გინა თუ კეთილი არნ, გინა თუ ბოროტი, რამეთუ ქუეყანამან შეიწყნარის ყოველი თესლი და აღმოსცენდის მისგან კეთილიცა და ბოროტიცა.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვინმე იყოს კაცი ძჳრისმეტყუელი და უყუარდენ გულსა მისსა ვნებანი ენოვნებისანი და გორვიდეს მწჳრესა მსგავსად ღორთა,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და თუ მოიწიოს შენდა, ჵ, კაცო ღმრთისმოყუარეო, დაიჴშენ ყურნი შენნი და ევლტოდე მისგან, რაჲთა არა დასთესოს ყურთა შინა შენთა თესლი იგი ძჳრისმეტყუელებისაჲ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	და თუ ვითარ დასთესოს და წარვიდეს მიერითგან, არღარა დაცხრეს, არამედ თხრიდეს გულსა შინა შენსა და ყოს შორის შენსა ნაყოფი მრავალი უკეთურებისაჲ უმეტეს თესლისა მის, რამეთუ თესლი მცირედ არნ დათესული ქუეყანასა, ხოლო ოდეს აღმოსცჱნდის, აღავსის კალოჲ ნაყოფითა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲმე სარგებელ გეყოს, კაცო, რომელი-ეგე განხრწნი გულთა და განჰრყუნი ნაყოფთა მათ ჩემთა?
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	გაქუს თუ ბოროტი, გაქუნდინ იგი თავისა შენისათჳს.
მათთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ამაღლებულ იყოს გული ღმრთისა მიმართ და მოიჴსენებდეს მცნებათა მისთა, ვითარცა წერილ არს: „გულმან მრქუა მე მცნებათა შენთა“, მაშინ დასტკბნის ყურთაცა სმენად სიტყუათა კეთილთა და ძალთა მათთჳს წმიდათაჲსთა და კეთილთა მათთჳს მის ქუეყანისათა.
მათა	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე შეეყავ, რომელთა ესე ჰქონან, რაჲთა დაისხნენ ქუეყანასა შენსა და გბრძოდიან მრავალნი ნაყოფნი ცხორებისანი და გიძღოდიან შენ მათა მიმართ, ვიდრემდის დაიმკჳდრნე იგინი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲსათჳს გნებავს ყოფაჲ სიტყუათა მათ თანა ამაოთა ძჳრისმეტყუელთაჲსა, რომელთა თანა არასადა იპოვების მშჳდობაჲ ადგილსა მათსა, რამეთუ მან შეჴადის განყენებაჲ ძმათა შორის,
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ უფროჲსღა ასწავე ყურთა შენთა სმენად ყოვლისა სიტყჳსა კეთილისაჲ და დაჰჴშენ იგინი არა სმენად განმხრწნელთა მათ გულისათა,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ განმხრწნელი იგი გულისაჲ მსგავს არს კაცისა მოწამლისა, რომელსა ოდეს უნებნ მოკლვაჲ კაცისაჲ, შეზავის წამალსა მისა თაფლი, რაჲთა ტბილითა მით შეასუას მწარჱ იგი და მოაკუდინოს იგი მით.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ეგრჱთ არს განმრყუნელიცა იგი გულთაჲ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ, უბადრუკო, ნეტარ იყო, უკუეთუ დაიჴშნე მას ჟამსა ყურნი შენნი და არა ისმინო სიტყუაჲ იგი ძჳრისმეტყუელისაჲ ყოვლადვე.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ უკუე ძჳრისმეტყუელთა მათგან ვნებისმოყუარეთა, რომელთა სწადის სიტყუათა ბოროტთა და გორვენ მწჳრესა შინა მარადის, ვითარცა ღორნი.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ მათგან, ნუუკუე განიყარონ მწჳრჱ იგი თქუენ ზედა და შეაგინონ სამოსელი თქუენი წმიდაჲ, რამეთუ მაცხოვარი ჩუენი გუასწავებს ჩუენ
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აჰა ესერა, მაცხოვარმან ჩუენმან მასწავა ჩუენ სახჱ იგი თითოეულისაჲ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ცან უკუე შენცა ნაყოფი მეტყუელისაჲცა მის შენდა მომართ პირისა მისისაგან: უკუეთუ გეტყოდის შენ სულისა შენისა ცხორებასა, კაცი არს მოყუარჱ სურნელებისაჲ, უკუეთუ გეტყოდის ძჳრისმეტყუელებით, იგი მოყუარჱ მყრალობისაჲ არს, ვითარცა ღორი.
იგინივე	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუეთუ ჰყოფდე ნებათა მათთა, იგინივე შეგასმენდენ.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ უკუე მათგან, ვიდრე ესე ხართღა სოფელსა შინა და ფრიად მოიძულეთ საქმჱ მისი.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ, რომელი ესრინ ხატსა მეფისასა ქვითა და რომელი დგან მის თანა, ერთითა სიკუდილითა მოწყდიან ორნივე, რავდენ უფროჲს, რომელნი გმობასა იტყჳან სულისა მიმართ წმიდისა, რომელი დამკჳდრებულ არს კაცისა თანა ღმრთისა, უდიდესი მიიღოს ტანჯვაჲ?
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	დასდვეს ოდესმე დიდი შეურაცხებაჲ იოსებსა ზედა და ჰგონებდეს, ვითარმედ არავინ შეეწიოს მას კაცი, და ღმერთი შეეწია მას და გამოაცხადა სიწმიდჱ იგი სათნოვებათა მისთაჲ და განითქუა სიღირსჱ მისი ყოველსა სოფელსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და დაიწერა მოსაჴსენებლად სიწმიდჱ იგი მისი ყოველთა შორის ნათესავთა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და მადლმან მისმან დაფარა იგი, რამეთუ რომელსა-ესე მოღუაწებანი ღმრთისანი არა უცნობიან, რომელმან მიუტევნის წმიდანი მისნი განსაცდელსა, ვიდრემდის გამოცდილებაჲ მათი გამოცხადნეს და ეშმაკსა რცხუენეს და რჩეულნი იგი ღმრთისანი იდიდნენ შორის ანგელოზთა.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	ჰე, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, ევლტოდეთ ჭურთა მათგან ეშმაკისათა, რომელნი განჰხრწნიან გულსა კაცისასა, რომელნი გამოსცემენ ძჳრისმეტყუელებასა მონათა მიმართ ღმრთისათა
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და უნებნ, სარწმუნოებისაგან რაჲთამცა არა შევიდეს ცხორებასა მას და განცხოველდენ, რამეთუ არიან ჭურნი რისხვისანი, განმზადებულნი წარსაწყმედელად.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	ამისთჳს გამოირჩინეს იგინი ჭურჭლად, რამეთუ უკეთურ არიან და ბოროტსა გამოსცემენ და გამოიტყჳან ზაკვასა გულისა მათისასა ბაგითა მათითა მგმობარითა.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ღათუ ესმეს სიტყუაჲ ბოროტი მოყუსისათჳს, გარდააქციენ იგი კეთილისა სიტყუად და ეტყოდენ სიტყუასა მშჳდობისასა მოყუასსა, ვიდრემდის დამშჳდნენ იგინი ურთიერთარს, რომელსა-იგი იტყჳს: „ნეტარ იყვნენ მშჳდობის-მყოფელნი, რამეთუ იგინი ძედ ღმრთისა იწოდნენ“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და აწცა, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, შე-რაჲ-ჰკრებთ ურთიერთას, ეტყოდეთ თავთა თჳსთა სიტკბოებასა მას ღმრთისასა და სიმჴნესა მას წმიდათასა და ნუ იტყჳთ სიტყუასა მას ბოროტსა,
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მისგან იშვებიან ყოველნი თესლნი უკეთურებისანი, რამეთუ შემდგომად სიტყჳსა მის ბოროტისა აღორძნდის თესლი იგი უკეთურებისაჲ, ვიდრემდის მოგსრნეს თქუენ, არამედ იტყოდეთ ურთიერთარს სიწრფოებით და გამოეძიებდით მას, დადგერით მას ზედა.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ესენი არიან მუშაკნი უკეთურებისანი, რომელნი შეუთესვენ შებილწებასა გულთა კაცთასა, რომელნი ეშმაკმან დაუტევნის მის წილ გარეშექცევად ყოვლისა სულისა, მათ მიერ რაჲთა განეშორნენ ღმერთსა.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ყოველივე სწრაფაჲ მისი ესე არს დასაბამითგან, რაჲთა სდევნიდეს მონათა ღმრთისათა და საძულელ ქმნნეს იგინი და სდევნიდეს და ძჳრსა იტყოდიან მათთჳს და მოსწყჳდნენ იგინი.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ეშმაკმან, რომელი მტერი არს მშჳდობისაჲ, გან-ვინმე-არისხოს ძმისა მიმართ თჳსისა, ისწრაფენ და მირბიოდენ მისა სიტკბოებითა მით სიყუარულისაჲთა და ნუ სდროებნ ნუცაღა ჟამ ერთ, ვითარმცა ვის აქუნდა ვისთჳსმე ბრალი,
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	განეწესის ყოვლითა უკეთურებითა მისითა მის ზედა და ბრძოლა-უყვის მას.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვერ შეუძლის, მაშინ შეუგდის კაცთა მათ მისთა და შეურაცხ-ყოფად სცის იგი მათ და ძჳრსა იტყჳედ მისთჳს და მოიძულიან იგი.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ წერილ არს: „ნუ დაგასწრობნ მზჱ განრისხებასა თქუენსა“, არამედ მირბიოდეთ მისა და მოიკითხენით იგინი სიტკბოებითა მით სიყუარულისაჲთა, რაჲთა რცხუენოდის მტერსა და უხაროდის ღმერთსა ზედა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ იცის, უკუეთუ წინააღუდგეს წმიდათა, ვერ შეუძლის მათ, რამეთუ წარიოტნენ იგინი, ვითარცა მტუერნი ჴელმწიფებითა მით, რომელ მოუღებიეს მოძღუარისაგან მათისა,
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	და რომელნი ღმრთისმოყუარე ხართ, ისწავეთ, რაჲთა თავივე არა ისმინოთ ძჳრისსიტყჳსაჲ და ზრახვისა ბოროტისაჲ, რამეთუ მან გამოჴადა ადამ სამოთხით.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარცა რქუა მათ: „აჰა ესერა, მიგცემ თქუენ ჴელმწიფებასა გუელთა ზედა და ღრიაკალთა და ყოველსა ზედა ძალსა მტერისასა და არარაჲ არს, რომელმან გავნოს“.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ სთქუა: „ო, ღმრთისმოყუარეო, ვითარმედ: რაჲ მიც მის თანა, რომელი-იგი ძჳრსა იტყოდის ჩემდა მომართ?
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ამისთჳს გამოირჩინის ეშმაკმან თავისა თჳსისად კაცნი, რაჲთა ექმნენ მათ ჭურჭლად წარსაწყმედელად სულთა და სთესვიდეს პირითა მათითა შებილწებასა, რომლითა-იგი ეუფლის შურითა მით, რომელი აქუნ მონათა მიმართ ღმრთისათა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	გამოაცხადის თავი თჳსი თჳსთა მათ მსახურთა პირითა შეურაცხებასა მას ზედა და ძჳრისსიტყუასა მას და შეგინებასა, რომელსა ჰყოფნ წმიდათა მიმართ, და ეტყჳნ თჳსთა მათ სიტყუათა თჳსთა ჭურჭელთა პირითა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ამისთაცა უფროჲს შეუძლის, რამეთუ თჳსთა მათ კაცთაჲთა იქმნ თჳსა მას უკეთურებასა.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუმცა თჳსით თავით ჰყოფდა ამას, თჳსითა საქმითა და ძალითა მით მისითა ბნელითა, არამცა ვინ დაირწმუნა მისი;
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ, უბადრუკო, ნუ იტყჳ მაგას, რაჲთა არა შთაიჭრე მთხრებლსა მას ძჳრისმეტყუელებისასა უმეცრებით, რამეთუ არა ხარ სარწმუნო უფროჲს ადამისა, რომელი სამოთხესა შინა იყო.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	არცა უსარწმუნოეს ხარ მისა, რომელი-იგი ჴელითა ღმრთისაჲთა შექმნულ იყო და ანგელოზნი თანამზრახვალად ჰქონდეს.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მუნამდე გემოჲცა არა იცოდა ადამ მის საქმისაჲ.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ თჳსითა ჴელითა შექმნულსა მისა არა ჰრიდა ღმერთმან, რამეთუ ისმინა სიტყუაჲ იგი ბოროტი, არცა ჩუენ გუერიდოს.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ არიან ჭურჭელნი ეშმაკისანი დღესცა, ვითარცა-იგი მაშინ გუელი იყო, და იტყჳს სიტყუასა თჳსთა მათ მიერ, რაჲთა მოსრვიდეს მსმენელთა მათ, ესე იგი არს, სიტყუათა მათ მიერ უკეთურებისათა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	დაღაცათუ ევნის ვის ვისგანმე და საძულელცა იქმნის იგი, კეთილსავე წამოიღებნ კეთილისაგან საუნჯისა თჳსისა, შეურაცხ-ყავნ თავი თჳსი წინაშე ძმისა თჳსისა და თქუნ, ვითარმედ: მე ვარ უკეთური, არამედ ლოცვა–ყავ ჩემთჳს, ძმაო, რაჲთა მეცა კეთილ–ვიქმნე“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მაშინ–ღა პატიოსან-ჰყო ძმაჲ იგი წინაშე მისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	დაუცადებელად აქუს მას შური, უფროჲს ხოლო ღმრთისმსახურთათჳს შეურაცხყოფად სცნის იგინი და შფოთებნ მათა მიმართ,
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	ესევითარი ცხად არს, ვითარმედ თჳსითა მით სახიერებითა წარმოიღებნ კეთილსა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	და ყოველთა, რომელნი მივლენედ მისა, სარგებელ ეყვის, რამეთუ იტყჳნ მისა მიმართ სიტკბოებითა სიყუარულისაჲთა შიშისათჳს ღმრთისა, რომელი შეშჭამნ შინაგანსა მათსა, „ესე ისრაიტელი არს მართალი, რომლისა თანა ზაკუვაჲ არა არს გულსა მისსა“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მოიგონოს ბრძენმან ჴელოვნებაჲ იგი მტერისაჲ მის და ცნას, ვითარმედ იგი არს, რომელი მოვლენს მისა გულსა მისსა ბოროტსა ძმისა მიმართ, ევლტოდის საფრჴეთა მისთა
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ჰყოფედ ყოვლით კერძო ნაყოფთა ნათლისათა და მრავალსახეთა სათნოებათა და შრომათა მრავალთა, რომელთაჲ სმენაცა არავე სარწმუნო არს, ამისთჳს რამეთუ გარდარეულად დიდ არიან და ძმა-ცვენ, ვითარმცა დაფარნა იგინი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და ცხოვნდეს თუ, კუალად მოიჴსენოს შიში ღმრთისაჲ და ეძიებდეს სიმდაბლესა, ისწრაფოს და მივიდეს ძმისა თჳსისა, შეიტკბოს იგი და რქ~ს მას: „ჵ, ძმაო ჩემო და უფალო ჩემო, შემინდვე“.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	წინა დაუპყრის მათ შეურაცხებაჲ თჳსთა მათ მიერ, რომელთა უყუარს მყრალობაჲ სმენად უფროს სულნელებისა და რწამს სმენილი უფროჲს ხილულისა: რომელი თუალითა იხილის, მას უვარ-ჰყოფედ და რომელი ყურთა ესმის, დაიჯერებედ და გულს-ეტყჳედ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და დაიმდაბლოს თავი თჳსი და შეუვრდეს მას სინანულით.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და მაშინ მტერი იგი სირცხჳლეულ იქმნეს.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	მას შინა შეუკრებიედ, ვითარცა საფასჱ ოქროჲსაჲ და სულნელებასა მას სათნოებათასა განიშორებედ და სძულნ სიტყუად მათ შინა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო მავნებელთა მათ სულთა მყრალობისათა შეიწყნარებედ, ვითარცა ღორნი, რომელნი ჰყუარობედ მწჳრესა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მოიჴსენეთ უკუანაჲსკნელი იგი თქუენი, რაჲთა მშჳდობით იყვნეთ და რაჲთა მოყუასი იტჳრთოთ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო თქუენ, რომელნი-ეგე მოშიშნი ღმრთისანი ხართ, ევლტოდეთ ყოველსა ეგევითარსა სახესა და ნუ დაადგრებით მას ზედა, რაჲთა არა უცხო-გქმნეს თქუენ ღმრთისაგან.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, მოიპოვეთ თავისა თქუენისა სათნოებანი, რაჲთა მათ გამო იქმნეთ სამკჳდრებელ ღმრთისა, რამეთუ გულფიცხელი იგი სიმშჳდემან და ყუდროებამან მოამდოვრის, ამპარტავანი იგი სიმდაბლემან მოდრკის, ძჳრისმეტყუელსა მას მშჳდობამან გულსა მოუვლინის,
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	გუეშინოდენ უკუე მის დღისათჳს, რაჲთა მოვიძულოთ სმენაჲ ყოვლისა სიტყჳსა ბოროტისაჲ და გჳყუარდეს უფროჲსღა სიტყუაჲ ყოველსა შინა საქმესა კეთილსა, რომელი სარგებელ არს სულისა ჩუენისა და გძულდინ სიტყუად ყოველი სიტყუაჲ ბოროტი,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ წერილ არს: „ყოველი სიტყუაჲ უშუერი ნუ გამოვალნ პირისაგან თქუენისა“, არამედ რომელი-იგი კეთილ იყოს აღსაშჱნებელად კეთილისა, რაჲთა მოსცეს მადლი მსმენელთა მათ.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ თქუენ თანაზიარ იქმნებით მათ, რომელნი დაჰჴორდნიან ხატსა მას მეფისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვერ გიცნობიეს გზაჲ იგი სინანულისაჲ ლოდისა მაგისგან, რომელი ძეს გულსა შენსა, წარუმართე გულსა შენსა მარხვითა და იგი მიგიძღუეს შენ სინანულად.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა იქმნეს მას შინა მყოფ და აჴოცოს ყოველი მყრალობაჲ წყლულებათა შენთაჲ, და მყრალობისა მის წილ ცოდვათა შენთაჲსა მიგცეს შენ სული სულნელებისაჲ, რამეთუ ძჳრისმეტყუელებამან აღადგინის მყრალობაჲ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ღორნი აღმოჩხრკნიედ მწჳრესა და უფროჲსად აღადგინიან მყრალობაჲ იგი, რამეთუ ჩხრკნიედ მას და ეძიებედ საზრდელსა მათსა, რამეთუ არა ცნიან,
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ყოველი კაცი ძჳრისმეტყუელი მსგავს არს ღორთა, რომელნი არა დასცხრებიან აღმოჩრკნად მყრალობასა ძჳრისმეტყუელებითა მით თჳსითა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარმედ თავთა თჳსთა ზედა უფროჲსად აღადგინიან მყრალობაჲ, რამეთუ არა რაჲ ევნების მათ სიხენეშისა მისგან მყრალობისა, რამეთუ ბუნებაჲცა მათი ეგევითარი არს პირველითგან.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო კაცსა არა თუ ბუნებაჲ ეგევითარი აქუს დასაბამითგან, არამედ მან თჳსითა ნებითა გარდაცვალა ბუნებაჲ თჳსი.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ყოველი კაცი ვნებათა მოყუარჱ არასადა დასცხრების სიტყუად მყრალობითა მით ძჳრისსიტყუათაჲთა, ვითარცა ღორი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო ბრძენი და ღათუ შევარდეს ერთგზის, აბრალებნ თავსა თჳსსა და მოიძულის იგი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ამხილო მას, მითუალოს იგი მხილებაჲ და კუალად ოდეს ამხილო, გარდამოსდიოდიან მას ცრემლნი სიკეთითა თჳსითა და მხიარულ არნ მხილებასა ზედა, რაჲთა შევიდეს სინანულსა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჟამს უგუნურმან იხილის მკურნალი მიმავალი მისა და რკინაჲ ჴელთა შინა მისთა, ევლტინ მისგან, რაჲთა არა იხილოს,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მკურნალმან განაპის წყლული და აღმოაგდის ბუდჱ იგი ყოველთა არაწმიდებათა მისთაჲ, და ღათუ შჭირნ კაცსა მას, არამედ იკურნებინ, ვიდრემდის განცოცხლდის.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ნუმცა გძულან მამხილებელნი თქუენნი, და ღათუ არა გამხილებდენ უდბებითა მით მათითა, არამედ ტიროდეთ ერთგულად და ინანდით პირველ მოტევებადმდე თქუენ ზედა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვინმე იწყლას თქუენგანი, მივიდენ და აღმოიკითხენ ამათ ებისტოლეთა შინა და ჰპოოთ მათ შინა მათ ყოველი წამალი, შემძლებელი განკურნებად თქუენდა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვინ შემძლებელ არს მიახლებად საჴუმილსა მგზებარესა, ანუ არა მიჰრიდისა კაცმან და განერის მას, ანუ ვინ იკადროს ქუაბსა თანა ვეშაპისასა მიახლებად, და იცოდის, რამეთუ უკბინოს მას, უკუეთუ ზედამიუჴდეს მას, გესლმან მან მოაკუდინის იგი და ვერ ცნის.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ეჰა, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, იღუაწეთ აწ, რაჲთა მოიპოვოთ თავისა თქუენისა მშჳდობაჲ, რამეთუ იგი არს, რომელი შეამკობს საყოფელთა თქუენთა.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	შეუდეგით მშჳდობასა, რომელი-იგი მოსცა მაცხოვარმან ჩუენმან მოწაფეთა თჳსთა, რომლისათჳს წერილი იტყჳს: „არა არს საზღვარ მშჳდობისა მისისა და არა არს საზომი სიმაღლისა მისისაჲ, რამეთუ რაჲცა ჰყო, ვერ მისწუდე საზომსა მისსა“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მოიგეთ უკუე ჭეშმარიტებით, რაჲთა იხილოთ დაჲცა იგი მისი, რომელ არს სიყუარული სრულყოფილი თქუენ შორის.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და მოვიდეს თქუენ შორის და იქმნეს იგი მცველ თქუენდა.
იგინი	ფს.მაკ.C.ეპ	განიფრთხვეთ უდბებისა თქუენისაგან, აღანთენით სანთელნი თქუენნი, წარმოჰმართეთ სახლი თქუენი, ეძიებდით სათნოებათა შეცთომილთა თქუენთა, განაძლიერებდით ყუდროებით, რომელნი ჰპოვნეთ იგინი,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ სარწმუნოებაჲ შეცთომილ იყოს თქუენგან, ეძიებდით მას ყუდროებით და, თუ ჰპოვოთ იგი, მან აღავსნეს გულნი თქუენი სათნოებითა მით, რომელ არიან მის თანა.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	მან დააჯეროს და მოვიდეს თქუენდა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ამპარტავნებაჲ წარდევნეთ თქუენგან, რაჲთა არა შთაგქმნეს თქუენ და მიგცნეს ჴელთა მომსრველისა თქუენისათა და მიგიყვანნენ თქუენ ოჴერსა მას ქუეყანასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და განიდევნოს შური, რაჲთა არა აცთუნეს გულნი თქუენნი და დასდვას საბურველი ბნელისაჲ თუალთა თქუენთა, რაჲთამცა არა იხილეთ სიტკბოებაჲ იგი ძმისა თქუენისაჲ და პატივი მისი და ძჳრისმეტყუელებაჲ დაწუთ,
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა არა თხზვანი მისნი აღმოსცენდენ არა გულთა შინა თქუენთა, რამეთუ ზღვევა ყოველთა შრომათა თქუენთა არს ძჳრისმეტყუელებაჲ და ბოროტნი სიტყუანი, რომელნი განხრწნიან გულსა და მიუღებენ ნაყოფსა კაცისასა და დაუტევებენ მას ცალიერსა.
მასცა	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ ერთმანერთსა, რამეთუ რომელმან შეურაცხ-ყოს, მასცა აქუნდეს ნაკლულევანებაჲ, რამეთუ ყოველნი ვცოდავთ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ესე ჰნებავს ღმერთსა, რაჲთა ჩუენ ვიყუარობდეთ ურთიერთარს და უკუეთუ იმარხვიდე ექუს-ექუს დღჱ და ძჳრსა ზრახვიდე მოყუსისა შენისათჳს, ცუდად არს მარხვაჲ იგი შენი, რამეთუ ენასა შენსა არა იმარხავ და იდუმალ ძჳრსა იტყჳ.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	და ნუმცა ჰხედავს თითოეული თქუენი ნაკლულევანებასა მოყუსისა თჳსისასა და შეურაცხებასა მისსა და უდებ იქმნების თჳსთა მათგან.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მიერჩდეს კაცი ამას გულის-სიტყუასა, დააბნელოს იგი და ვერ ცნას ბრალი თჳსი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ უკუე მისგან, უკუეთუმცა ვხედევდით თჳსსა ბრალსა, არამცა ვიხილეთ მოყუსისაჲ და, თუმცა კუალად ვცნით თჳსი იგი განკითხვაჲ, არამცა განვიკითხევდით მოყუასსა.
მასცა	ფს.მაკ.C.ეპ	ნეტარ არს, რომელმან მიუტეოს მოყუასსა, რაჲთა მასცა მიეტეოს.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ იგი თავადი არს მსაჯული.
მისთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	არა იცვალა, არცა სიტყუაჲ მისი იქცა, რამეთუ თქუა: „რომელმან შეიკდიმოს სიტყუათა ჩემთათჳს, მეცა შევიკდიმო მისთჳს წინაშე მამისა ჩემისა“.
მანცა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ჩუენ მიუტევოთ ჭეშმარიტებით ყოვლითა გულითა ჩუენითა და არა რაჲ აქუნდეს გულარძნილებაჲ გულსა ჩუენსა, არცა ქცეულ იყოს სიყუარული ჩუენი მოყუსისა ჩუენისა მიმართ, მანცა მოგჳტევნეს ჩუენ შეცოდებანი ჩ~ნი წრფელითა გულითა და განხეთქოს ჴელითწერილი იგი ჩუენი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო თქუენსა გონებასა არა გულპყრობილ ვარ, რამეთუ არა მიუტევით ჭეშმარიტად ყოვლითა გულითა თქუენითა და შეიწყნარით იგი ტკბილად და მოყუარედ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ არა რაჲმცა აქუნდა ბიწი გულთა თქუენთა, რომელი-რაჲმემცა სთქუთ მოყუსისათჳს, რამეთუ პირითა მიუტევით და მერმე სხუასა რასმე ზრახვიდით მის ზედა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	დაიმდაბლენით თავნი თქუენნი მოყუსისა მიმართ და ნუცა ერთსა რას ზედა სიტყუა-უგებთ მათ და ნუცა ჰრისხავთ რას,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა აქებდეს მოყუასსა თჳსსა, სულმოკლჱ იგი მოთმინებამან ცოცხლად დაჰმარხის, უდები იგი სულითა მღჳძარებამან განაფრთხვის სიცონილისაგან, გულითა მძიმჱ იგი ლოცვამან მღჳძარე და ფართო ქმნის.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მიხჳდე შეგინებულთა თანა გონებითა, რომელთა უყუარდენ ვნებანი და შეურაცხის-მყოფელ იყვნენ ყოვლისა, არა რაჲ წმიდაჲ ჰპოვო მათ თანა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა ვცნათ, რომლითა სახითა მიემთხჳვნეს სასუფეველსა ქრისტჱსსა, გინა რომელთა ნაყოფთა საფასითა მოიპოვეს იგი,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ილოცევდით მარადის სულითა, ვითარცა უფალმან ჩუენმან სახარებასა შინა თქუა, ვითარმედ: „ჭეშმარიტნი იგი თაყუანის-მცემელნი თაყუანის-სცემდენ მამასა სულითა და ჭეშმარიტებითა“,
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ მამაჲცა ეგევითართა ეძიებს თაყუანის-მცემელთა მისთა, რამეთუ იტყჳს: „სულ არს ღმერთი და თაყუანის-მცემელთა მისთა სულითა და ჭეშმარიტებითა ჯერ-არს თაყუანის-ცემად მისა“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	გეჴსნენ დღჱ იგი, რომელსა იმსახურებოდით თქუენცა საუკუნეთა მათ კეთილთა და სერი იგი ქრისტჱსი ქალაქსა წმიდასა მისსა, რამეთუ ვითარცა მისცეს თჳთოეულმან გული თჳსი, ეგრეცა იმსახურებოდის, ვითარცა თჳთ ქმნა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და ღათუ დავყვნეთ ყოველნი ჟამნი ჩუენნი წმიდათა მსახურებასა შინა და აღვასრულებდე ყოველთა ნებათა გულისა მათისათა, ესე ყოველნი ვერ ღირს არიან ერთისაცა სიტყჳსა მათისა, რომელი თქუან ჩუენთჳს ჟამსა მას ჭირისასა,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ოდეს-იგი ევედრებოდიან ჩუენთჳს მათ კეთილთა, რომელ მოღებად არიან მაცხოვრისა ჩუენისაგან მსახურებისა მისთჳს, რომელ ვჰყოფდით მონათა მისთა, რამეთუ იგი თავადი იტყჳს: „რავდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა, იგი მე მიყავთ“.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე მსახურებდით მათ სარწმუნოებით და სიყუარულით, ნუ გულისსიტყჳთ, ნუცა ორგულებითა, არამედ სარწმუნოებაჲ მტკიცჱ აქუნდინ გულთა თქუენთა, რაჲთა იცოდით სასყიდელი ყოვლისა მის შრომისა თქუენისაჲ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ განიმტკიცენით თავნი თჳსნი სარწმუნოებითა შრომათა შინა თქუენთა, რამეთუ ვიდრე მცირედ ოდენცა სათნოებად, რომელ-რაჲ ყოს კაცმან, გინა თუ შეაიწროს თავი თჳსი საჭმელსა ზედა, ყოველი საქმჱ და შრომაჲ, რომელი-რაჲ ვყოთ, წარმოგჳდგეს ჩუენ მერმესა მას საუკუნესა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე შეეყვენით შრომასა და გიყუარდინ იგი, და-მცა-გტკბების თქუენ შორის.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ყოველი პატივი, რომლითა პატივ-სცეს კაცმან მოყუასსა თჳსა, ღმრთისა მიიწევის და ყოველი კეთილი, რომელი უყოს კაცმან მოყუასსა, ღმერთსა უყოფს, რამეთუ თავადი არს, რომელი იტყჳს: „რავდენი უყოთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა, იგი მე მიყავთ“.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ ერჩით უძლურებასა ჴორცთა თქუენთასა და უცხო იქმნებით კეთილთა მათგან და ინანდეთ დღესა მას აღდგომისასა,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ოდეს-იგი დამაშრუალთა მათ მიაქუნდეს სამოსელი და გჳრგჳნები და თქუენ ჰხედვიდეთ სამოსელი სამეფოჲ და თქუენ იპოვნეთ შიშუელნი წინაშე საყდართა ქრისტჱსთა, რაჲთა ყოველთა მოსცეს სასყიდელი შრომათაჲ დღესა მას აღდგომისასა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲ სარგებელ გუეყოს ჴორცთა ამათ ჩუენთა, უკუეთუ ვჭამდეთ და ვსუმიდეთ და გუეძინოს და მაშინ დავაკლდეთ დაუსრულებელთა მათ კეთილთა?
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ანუ ვინ გჳრგჳნოსან იქმნეს სახილველსა შინა, უკუეთუ არა ცემითა მოაკუდინის ზედამომავალი იგი, ანუ ვინ ისწავის ხურვნოებაჲ, არა თუ დასაბამსა დაშურეს?
იგიცა	ფს.მაკ.C.ეპ	ანუ ვინ სადა მცონარმან შეიკრიბის საფასჱ, არამედ უფროჲსღა, რომელი-იგი მამა-დედათა მოგებული აქუნ, იგიცა წარიწყმიდის ბოროტად.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე იღუწიდეთ, ჵ, შვილნო ჩემნო, და ნუ უტევებთ კეთილთა მათ თანაწარსლვად თქუენგან.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	სასუფეველსა მას და სიტკბოებასა, რომელ არს მარადღე პირთა შინა თქუენთა, ნუმცა მიგიღებს თქუენ, ჵ, შვილნო ჩემნო საყუარელნო,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რომელი უძლურ იყოს და ვერ ეძლოს შრომად, აქებდინ შრომათა მათ ძმისა თჳსისათა და ადიდებდინ მათ და ჰრწმენინ, რამეთუ მის თანა იხარებდეს კეთილთა შინა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	და მერმე წერილ არს: „უფროჲსად შეგერაცხენ მოყუასისაჲ, უფროჲსად თავისა თჳსისა მოიჴსენეთ“, რამეთუ წინაჲთვე თქუა უფალმან, ვითარმედ: „რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს“.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ ვინმე შეურაცხ-ჰყოფდეს ძმასა თჳსა წინაშე თქუენსა, ნუ თავს-იდებთ მისსა, ნუცა რაჲ სიტყუაჲ თქუენდა მიმართ ითქუმის შეურაცხისსაყოფლად ძმისა თქუენისა, არამედ ყოველი შეურაცხებაჲ მტერსა აჩემეთ, რამეთუ არსვე მისა.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	და ღათუ იძლიოს ვინმე ერთგზის ძჳრისსიტყუად ძმისა მიმართ თჳსისა, სხუაჲ ნუღარა ვინ აღაზრზენს, რაჲთა არა დართოს შეშაჲ ალსა ზედა მისსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო ქებაჲ იგი ძმათა თქუენთაჲ ცხად იყავნ თქუენ მიერ ყოველთა წინაშე და მასვე ზრახევდით და იყოს თქუენდა სარგებელად.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ ყოველსა ზრახვასა ბოროტსა, რამეთუ მან უცხო ქმნა ადამი დიდებისა მისგან, რომელ აქუნდა დასაბამსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუმცა არა ესმინა მას ევაჲსი იგი ზრახვაჲ სიტყჳთა მით გუელისაჲთა, არასადამცა შეიწყნარა თესლი იგი ცოდვისაჲ გულსა მისსა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ, შვილნო ჩემნო, გჳცნობიეს პირველისა მისგან მამისა ჩუენისა, რამეთუ არა ექმნა მას სარგებელად უკეთურებისა იგი ზრახვაჲ.
მათა	ფს.მაკ.C.ეპ	და ოდეს დაჰბანდეთ ფერჴთა ძმისა თქუენისათა, იტყოდეთ მათა მიმართ სიტყუასა წმიდათასა და შიშსა ღმრთისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო თქუენ, შვილნო ჩემნო, მოსწრაფე იყვენით პატივის-ცემად მოყუასისა და გაქუნდინ სიტკბოებაჲ იგი მოყუარულისაჲ გულთა შინა თქუენთა და მიუთხრობდით საქმეთა კეთილთა ქებით,
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთა დაადგრეს სიყუარული მოუკლებელად გულთა შინა თქუენთა, რაჲთა იყვნეთ მოწაფე უფლისა იესუსა, რამეთუ მან თქუა: „ამით ცნან ყოველთა, რამეთუ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ იყუარობდით ურთიერთარს“.
მით	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე იღუწიდით მარადის, რაჲთა იყვნეთ სიყუარულსა შინა მოყუასისასა და თჳთოეული ჰმსახურებდით მადლითა მით მოყუასსა უშურველად.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მოიგონე მონაჲ იგი, რომელსა მიუძღუანა უფალმან მან მისმან საჭმელი იგი სერისა თჳსისაგან და მან დაიყენა თავისა თჳსისა, რავდენ კმა-ეყოფოდა, და სხუაჲ იგი განუყო მისთანათა მათ მონათა და ამის გამო იქმნა მკჳდრ ძესა თანა უფლისა თჳსისასა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	მოიჴსენებდით მადლთა მათ, რომელ ყვნა ჩუენ თანა ღმერთმან, რამეთუ მოავლინა მხოლოდშობილი ძჱ თჳსი სოფლად ჩუენთჳს და ჴორციელ იქმნა საშოსა შინა ქალწულისასა და აღიზარდა, ვითარცა ყრმაჲ და ნათელ-იღო იოვანესგან, ვითარცა ყოველთა, ვითარცა მოციქულმან თქუა:
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	„რავდენთა ქრისტჱს მიერ ნათელ-ვიღეთ, ქრისტე შევიმოსეთ“ და თქუენ ნათელღებულთა, რომელთა მოგიღებიეს ბეჭედი იგი ნათლისღებისაჲ, დაჰმარხენით თავნი თჳსნი დაცვად ბეჭდისა მის, რომლითა აღიბეჭდენით, რაჲთა ჰძწოდით საიდუმლოჲსა მისთჳს, რომელი მოცემულ არს თქუენდა.
მითვე	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა შევიკრავთ თავთა თჳსთა კუალად მითვე მონებითა შეურაცხითა, რამეთუ სირცხჳლ არს ჩუენდა შეურაცხისა მონებაჲ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, მიიხუენით სიტყუანი ჩემნი გულთა თქუენთა და შეიხუენით საუნჯეთა სულისა თქუენისათა, რამეთუ მომავალ არს დღჱ იგი, ოდეს გკითხვიდენ ნაყოფთა მათთჳს და სიტყუაჲ მისცე ყოველთათჳს, რომელნი გესმეს შენ ჩემგან, ნუმცა სარჩელ გექმნებიან თქუენ სიტყუანი ჩემნი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ ვერ ჴელეწიფების, ვითარმცა გულარძნილებაჲ რაჲმე გაქუნდა გულთა შინა თქუენთა საყდართა მათ წინაშე ჟამსა მას სარჩელისასა, რამეთუ ყოველი პირი დაიყოს და წარმოუდგენ კაცად-კაცადსა საქმენი თჳსნი მითვე სახითა, რომლითაცა მიუტევებდა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა რას უტევებთ გულარძნილებასა გულთა შინა ჩუენთა, ნუმცა იტყჳთ ესე გინა იგი, რაჲთა არა მრქუას ჩუენ უფალმან,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	სახიერ ვიქმნეთ უფროჲსად, ხოლო რაჲთა რცხუენოდის მათ, რომელნი-იგი გუაბრკოლებენ მიტევებათა, რამეთუ ამის სახისათჳსცა გჳჩუენებდეს ჩუენ მიზეზსა და გუეტყჳედ: „დაჰშუერ მიტევებითა“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და დაგჳჴშა ჩუენ კარი, რაჲთა არა გუაქუნდეს მიზეზი დღესა მას სარჩელისასა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ამისთჳს მეცა არა უდებ ვიქმენ მითხრობად თქუენდა ყოველივე იგი სრულებაჲ სულთა თქუენთაჲ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	დაიცვენით თავნი თჳსნი შურისაგან ბოროტისა, რამეთუ არს იგი საშინელ უფროჲს ყოველთა მათ ძალთა ბნელისათა, რამეთუ დააბრმის კაცი და არა უტევის ცნობად, თუ ვიდრე ვალს.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ საბურველ ბნელის იქმნის გულსა მისსა, რაჲთა არა მოეგონოს საქმჱ ღმრთისაჲ და მოაქციოს სინანულად.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	დაუყვნის მას თუალნი, რაჲთა არა აიხილნეს და იხილოს მან სიტკბოებაჲ იგი ძმისა თჳსისაჲ, არამედ რაჲთა დგეს და იგუემებოდის გონებითა თჳსითა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ვერ განკურნის იგი ნუგეშინის-ცემამან და ვედრებამან, არარაჲ მეოხ არს მისთჳს, გარნა ღმერთი მხოლოჲ არს შემწე მისა, რომელსა ძალ-უც განკურნებაჲ მისი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ ამპარტავანებასა, რამეთუ ველურ არს და აცთუნებს სულთა, რამეთუ იგი არს წინამძღუარი გულფიცხლობისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	მოჰგუარის იგი სულსა კაცისასა, ვიდრემდის ოჴერ-ქმნის იგი და შეაძრწუნის იგი, ნუუკუე ეჩუენოს კაცსა ღმრთისასა, რაჲთა წარიდევნოს იგი და განჴადოს იგი თჳსთა მათგან.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	და ოდეს აღორძნდეს გულფიცხლობაჲ, მერმე მოიპოის რისხვაჲ, რამეთუ მან დააშავის სული და ბნელ-ქმნის იგინი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ევლტოდეთ ურწმუნოებასა, რამეთუ იგი არს, რომელი არა უტევებს სმენად მცნებათა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲთამცა დაიცვენით თავნი თჳსნი ამის ყოვლისაგან და არცა გიტევებს მისლვად წმიდათა მათ კაცთა თანა, რაჲთამცა განიფრთხვეთ ყოველთა ამათგან საფრჴეთა, და ღათუ გეუფლნენ იგინი.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ძალ-უც წმიდათა ლოცვა-ყოფად მათთჳს, რაჲთა განცხოველდენ, და კუალად ვედრებად, რაჲთა მოვიდეს მადლი იგი თქუენ ზედა და ყოველნი იგი ძალნი ბნელისანი ივლტოდიან თქუენგან, რამეთუ ურწმუნოჲსა წყლულებაჲ უკურნებელ არს.
მისთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	ვინ ულოცოს, რომელსა არა რწმენეს, რამეთუ ძალ-უც კაცსა წმიდასა ლოცვისა ყოფაჲ სხჳსა კაცისათჳს, გინა თუ შემძლებელ არიან მისთჳს წმიდანი იგი, რომელნი არიან მათ ადგილთა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ისმინე წერილისაჲ, რომელი მასწავებს ჩუენ ძალსა მას სარწმუნოებისასა მრავალგან, რამეთუ მოეტევებიან კაცსა ცოდვანი ქუეყანასა ზედა ლოცვითა წმიდათაჲთა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ისმინე სულისა წმიდისაჲცა, რომელი მასწავებს ჩუენ ძალსა მას სარწმუნოებისასა, რამეთუ წმიდანი მეოხ არიან, ვისთჳსცა უნდეს.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აჰა ესერა, გამცნებ თქუენ, ივლტოდეთ ყოვლისაგან ამპარტავანებისა და გულფიცხლობისა, რამეთუ იგი არს, რომელი არა უტევებს კაცსა შენანებად.
მისთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	და ესევითარისათჳს არცა ანგელოზნი სწყალობედ, არცა წმიდანი ევედრებიედ მისთჳს.
მისთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ და-სადა-ჰმდაბლდე ცოდვითა, მერმე გელმოდენ გულითა შენითა და უდებებისა მისთჳს შენისა ტიროდე ბრალსა მას ზედა, რომელსა შეჰვარდი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	რამეთუ უხარინ მონანულსა ზედა და სწყალობედ გულითა ლმობიერსა, რომელნი ტირნ ცოდვათათჳს რამეთუ რქუა ანგელოზსა მას უფალმან: „შევედ ქალაქად და დასდევ სასწაული შუბლსა ზედა“.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუ მოიძულებ მასწავლელსა შენსა ჟამსა ცთომისასა, ნუცა გულფიცხელ იქმნები მისა მიმართ, რომელმან გამხილოს ბრალი შენი, ნუ ივლტი მისგან, რომელი მოგაქცევდეს გზასა და რომელსა უნდეს გარემოქცევაჲ შენი საცთურისაგან.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	შეუდეგ მას, ვიდრემდის მოგაქციოს სამწყსოსავე შენსა, ნუუკუე სცთე და დაგესხნენ მტერნი და განგბზარონ ურიდად.
მან	ფს.მაკ.C.ეპ	მიეც ფლობაჲ ნავისმართებელსა, რაჲთა მან მიჰმართოს სავანესა მას და დაადგინოს ნავთსადგურსა მას ცხორებისასა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	გაჴსონანმცა გულსა შენსა მარადის მცნებანი უფლისანი და იწურთიდი მათ და ჰყოფდით სათნოებათა მისთა, რაჲთა გაქუნდეს მათგან სიხარული,
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ვითარცა ღმრთისა ნებისა აღმასრულებელსა და ღირს იქმნეთ დაუსრულებელთა მათ კეთილთა ქრისტჱს იესუს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა შუენის დიდებაჲ და პატივი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	იგი უზრუნოთ თავთა ჩუენთა პირველ განკითხვამდე ჩუენდა, დავსხნეთ გულნი ჩუენნი ჴელთა ჩუენთა და მოვიქცეთ ღმრთისა ჩუენისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	გეწყალოდენ შრომანი თქუენი, რაჲთა არა, ოდესღა მოგეპოვნენ, ერთბამად მაშინ მიგეხუნენ თქუენგან უთმინოებითა, რომელ ჩუეულად იქმნებიან თქუენ შორის, რომელნიცა მიგიღებენ ნაყოფსა მას შრომათა თქუენთასა.
მათგან	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე გჳცნობიეს ესე, ვივლტოდით მათგან.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვინმე იყოს ბრძენი, რომელიმცა ერთგზის შთავრდომილ იყო მთხრებლსა მას და კუალად მუნვე მიაქცია?
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	არამედ სხუათამცა განაკრძალებნ არა მისლვად მას ადგილსა და, თუ ეკრძალნენ, რომელთა-იგი ესმეს, ცხოვნდენ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ივლტოდეთ მისგან და გულსმოდგინებით შეიკრძალეთ სიყუარულით სიტკბოებაჲ იგი სინანულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ დაადგრეს თქუენ თანა სინანული, ყოველნი სათნოებანი მოისწრაფდენ თქუენდა მომართ, რამეთუ დიდ არს დიდებაჲ სინანულისაჲ, მხიარულება არს ცრემლი იგი თუალთა მისთაჲ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	სიხარულ საუკუნე ექმნის, რომელთა ელმოდის მას შინა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და მერმე გრცხუენოდის პირსა წინაშე სინანულისასა, რომელსა შეგვედრენ თქუენ ცრემლით, ვიდრე-ესე ხართღა ჴორცთა ამათ შინა, შეიკრძალეთ სინანული და ნუსადა დაუტევებთ მას.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ტიროდეთ წინაშე მაცხოვრისა, ვიდრემდის ღირს იქმნეთ სმენად ჴმისა მის მისისა, რომელი იტყჳს: „მიგეტევნენ თქუენ ცოდვანი თქუენნი, რამეთუ სახიერ არს მაცხოვარი ჩუენი და კაცთმოყუარე და უხარის სინანულსა ზედა და იგი თავადი მეოხ არს ჩუენთჳს“.
მისსა	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე ნუმცა შეურაცხ-ვჰყოფთ, შვილნო საყუარელნო, სახიერებასა მისსა, რაჲთა არა ვედრებაჲ იგი მისი, რომელ ჩუენთჳს შეიწირვის, უქმ იპოვოს მიქცევითა მით ჩუენითა კუალად ცოდვათავე ჩუენთა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და მაშინ საქმეთა მათ ჩუენთა ბოროტთა უდებ-ყოფად სცენ სახიერებასა მას მისსა, რაჲთა არა ევედრებოდის მამასა ჩუენთჳს.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე, შვილნო ჩემნო, რბიოდეთ ღუაწლსა მას შინა და გიყუარდინ სიტკბოებაჲ შრომათაჲ მათ, რამეთუ შრომაჲ იგი მიგიძღჳს თქუენ განსასუენებელად და განჰკურნებდეს სნეულებათა მათ გულისათა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	შრომაჲ არს, რომელი განგიმზადებს შენ ზეცისათა მათ კეთილთა და შრომაჲ გყოფს შენ ზიარ სულისა წმიდისა.
მათა	ფს.მაკ.C.ეპ	უკუეთუ მოვიდენ გამყვანებელნი ჩუენნი, ვერ ჴელ-ვიწიფოთ თქუმად მათა: „შემინდვეთ ჩუენ მცირედ დღეს, რაჲთა შევინანო“, რამეთუ არა თავს-იდვან ჩუენი მოწევნულსა მას დროსა და მერმე ვერღარა შესაძლებელ არს შენანებად მას ადგილსა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	„და ღათუ ყოველნი გჳრგჳნოსან ვერ ვიქმნეთ, არამედ ახლოს ოდენმცა ვიპოვებით გჳრგჳნოსანთა მათ“, საყუარელნო, ღუაწლსა მასმცა შინა ვიპოვებით და ზიარ მოღუაწეთა ქრისტჱსთა, და ვიღუწითმცა ჩუენცა მსგავსად ძალისა ჩუენისა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუმცა ვიქმნებით, ვითარცა მონაჲ იგი, რომელმან დამალა ვეცხლი იგი უფლისა თჳსისაჲ და რაჲთურთით არარაჲ ქმნა: არცა დიდი რაჲ ქმნა, რაჲმცა მოიღო დიდი იგი, არცა მცირჱ, რაჲთამცა მოიღო მცირჱ.
მის	ფს.მაკ.C.ეპ	ვისწრაფოთ უკუე ყოფად ძალისა ჩუენისაებრ, რამეთუ სახიერ არს უფალი ჩუენი და, ქმნის კაცმან კნინი რაჲმე, მოაგის დიდი მის კნინისა წილ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ნუუკუე ოდეს მივიწივნეთ მას ადგილსა, ვინანდეთ, ვიხილნეთ რაჲ ძმანი ჩუენნი სიმაღლესა შინა სიმართლისა მისთჳს ნაყოფთა მათთაჲსა და მაშინ ვთქუათ: „ჵ, ვითარ არა ჩუენცა მივსცნეთ თავნი თჳსნი ვიდრე სიკუდილადმდე, და და-მცა-გუემკჳდრა ესევითარი ესე დიდებაჲ“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, ნეტარ არიან, რომელნი შურებიან ყოვლითა ძალითა მათითა, რამეთუ ერთმან ჟამმან განსუენებისამან დაავიწყოს შრომაჲ იგი მათი.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და მაშინ იტყოდიან გულთა შინა მათთა სინანულითა, რომელნი-იგი არა დამაშურალ იყვნენ: „რაჲსათჳს-მე ვერიდებოდეთ ჴორცთა ჩუენთა და განუსუენებდით მათ ოდესვე?
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და აჰა ესერა, აწ უცხოქმნულ ვართ საუკუნეთა მათ კეთილთა“.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲ გნებავს, საუკუნენი იგი დაუსრულებელნი კეთილნი, ანუ საწუთროჲ ესე განსუენებით და უცხო-ყოფაჲ საუკუნოთა მათგან კეთილთა?
მათთჳს	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, იღუწიდით მერმეთა მათთჳს კეთილთა და ნუმცა ვერჩით ზრახვასა ჴორცთასა და უცხო ვიქმნებით საუკუნეთა მათგან კეთილთა, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ სიკუდილ არს, ხოლო ზრახვაჲ იგი სულისაჲ ცხორება არს და მშჳდობა“.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ვიქმოდით უკუე ზრახვასა მას სულისასა, რაჲთა ვცხოვნდეთ საუკუნოდ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	მადლი უფლისაჲ არს, რომელი ძალსა მოგცემს თქუენ, რაჲთა დაუთმოთ შრომასა მას.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და კუალად გულსმოდგინებისაჲ არს განმზადებაჲ გულისაჲ შრომათა მიმართ მსგავსად ძალისა ჩუენისა, რამეთუ საშინელ არს შევრდომაჲ ადგილსა მას სატანჯველისასა და ჭირისასა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ჵ, რაბამმან უკეთურებამან შეიპყრნეს მას შინა, რომელთა უტჳრთავს სახელი ღმრთისაჲ და შეურაცხ-ჰყოფენ მცნებათა მისთა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	ო, შვილნო ჩემნო საყუარელნო, არა მნებავს თქუენი სირცხჳლეულ-ყოფაჲ, არამედ მინებს, რაჲთა მიიღოთ დიდებაჲ იგი წმიდათაჲ, რამეთუ იგი დიდებაჲ საუკუნე არს.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	ილოცევდით, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მისა.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო არა დავსცხრები ლოცვასა უფლისა მიმართ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ დიდსა მას სიხარულსა მოსლვასა მისსა.
მისა	ფს.მაკ.C.ეპ	და თქუენცა ილოცევდით ჩემთჳს, რაჲთა უფალი იყოს ჩემ თანა, ვიდრემდის მივიწიო მისა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	შვილნო ჩემნო, დიდ არს სარგებელი იგი თქუენი.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	ჰბაძევდით კრძალვასა მას წმიდათასა, ვითარცა ჰბაძევდით წესიერად ცხორებასა მათსა.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	რაჲ სარგებელ გეყოს, უკუეთუ მივსცნეთ თავნი ჩ~ნი შუებასა ჴორცთასა, რამეთუ თჳთ იგი საშუებელი ჭირვე იქმნეს მისითა მით გულისთქუმითა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	ხოლო აწ, შვილნო ჩემნო, განვიშოროთ ჩუენგან ყოველივე გულისთქუმაჲ ჴორციელი და რაჲსათჳსცა გული უთქმიდეს ჴორცთა, არა ნება ვსცეთ მათ, არამედ დავჴსნიდეთ ნებასა მათსა.
მათ	ფს.მაკ.C.ეპ	და ღათუ იხილონ საჭმელი კეთილი და გულმან უთქუას, ნუ სცემ მათ.
მას	ფს.მაკ.C.ეპ	და ვითარცა ჰბაძევდით სიმჴნესა მას წმიდათასა, ჰბაძევდით სიყუარულსაცა მათსა, რომელი აქუნდა ურთიერთარს, რამეთუ, ისწრაფდეს პატივისცემად მოყუსისა უფროჲს თავისა თჳსისა და ეგრევე უნებნ, რაჲთამცა უმეტჱსი ჭამადი ძმასა თჳსსა სცეს და უდარჱსი თჳთ ჭამეს.
იგი	ფს.მაკ.C.ეპ	აწ უკუე, შვილნო, ჩემნო, იხილეთ, რამეთუ დიდსა ღუაწლსა მიგიცემიან თავნი თჳსნი, რამეთუ ბოროტ არს მბრძოლი იგი ჩუენი და, თუ ვითარ შეუძლოს, არა გუერიდო, რამეთუ გუეშურობს ჩუენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ყოველთა მეუფე კაცთმოყუარე ღმერთი ჩუენი მარადის ისწრაფის ცხორებისათჳს კაცთაჲსა და მიზეზსა სცემს ყოველთავე გულისჴმისსაყოფად საუკუნეთა მათ კეთილთათჳს
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკეთურებისა იგი მარცხენაჲ კერძი თითო-ფერითა სიმანქნითა უწრფელესთარე და გამოუცდელთა სულთა უცნებითა სიბოროტისაჲთა ისწრაფის,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა წარვემართნეთ ნათლითა ჭეშმარიტისა გულისჴმის-ყოფისაჲთა და ესრეთ შემძლებელ ვიქმნნეთ განდევნად მისა, რაჟამს-იგი გულისჴმა-ვყოთ ჭეშმარიტითა მის ცხორებისა მიზეზი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ თუ რაჲ არს სახჱ იგი სრულისა სათნოებათა გზისაჲ, ანუ თუ რაჲ არს ნებაჲ ღმრთისაჲ კეთილი და სათნოჲ და სრული, ანუ თუ რაჲ არს გზაჲ იგი სისრულედ მიმყვანებელი, რომელნი-იგი ისწრაფიან, რაჲთამცა მისწუთეს საზომსა მას სულიერისა ჰასაკისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა დაგიწერე თქუენ ზედაჲსზედა მოსაჴსენებელად და სულთა სარგებელისა წურთითა, რომელნი-ეგე გულსავსე ხართ წმიდასა მას და მართალსა სარწმუნოებასა ზედა და უწყით,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ერთსა თაყუანისცემასა შევსწირავთ ვითარცა წმიდასა მას საიდუმლოსა შინა ნათლის-ღებისასა წინაშე მრავალთა მოწამეთა აღგიარებია.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა წარმოუდგინეს წმიდად სიტყჳერი იგი მსახურებაჲ მათი და, ამას სახესა კრძალულებისასა ვიტყჳთ, რაჲთა ჰრწმენეს აღთქუმანი იგი წმიდისა სახარებისა და წმიდათა წერილთანი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვნებანი ესე ცოდვათანი უკუანაჲსკნელ მოვიდეს სულსა ზედა და პირველქმნული იგი კაცი გარდაჰჴდა მცნებასა ღმრთისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „დაცვულმცა არს სული ჩუენი წმიდად და გონებაჲ და ჴორცნი დღესა მას ღმრთისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა“,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომლისა წინდი იგი ქველისმოქმედებისა მისისაჲ მორწმუნეთა სამგზის სანატრელითა მით ნათლისღებისა სახელისდებითა შეგჳწყნარებია აღორძინებად და წარმატებად სრულისა მკჳდრობისა და განმრავლებად ტალანტისა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	დიდი ესე და უხრწნელი საიდუმლოჲ რწმუნებულ არს ჩუენდა, რაჲთა მის მიერ ასი წილი მოვიგოთ, რამეთუ წმიდაჲ იგი და ნუგეშინისმცემელი სული,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი მოციქულთა მიეცა და მათ მიერ მხოლოსა და ჭეშმარიტსა ეკლესიასა ღმრთისასა მიეცა, ჟამითგან ნათლისღებისაჲთ საზომისაებრ სარწმუნოებისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იგი სული თითოფერად და მრავალსახედ მივალს თითოეულისა თანა, სარწმუნოებითა მჴურვალითა მოუჴდეს ნათლისღებასა, რაჲთა მრავალწილად და კეთილად მიიღოს თითოეულმან აღორძინებაჲ ტალანტისაჲ, ვითარცა სახარებაჲ იტყჳს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და აღორძინდეს და მიიწიოს სისრულესა სულიერისა მის ჰასაკისასა, ვითარცა მოციქული იტყჳს: „ვიდრემდე მივსწუთეთ ყოველნი ერთობასა სარწმუნოებისასა და გულისჴმის-ყოფასა ძისა ღმრთისასა კაცად სრულად საზომად ჰასაკისა სავსებისა ქრისტესისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არღარა ვიყვნეთ ჩჩჳლ და ვიღელვებოდეთ და მიმოვიტაცებოდით ყოვლისა მიერ ქარისა სწავლისა სიმრავლითა ღონეთა მიმართ ცთომისათა, არამედ წარვემართნეთ სიყუარულითა და აღვაორძინოთ მის მიერ ყოველივე, რაჲ–იგი არს ქრისტჱ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სრულსა მას ნებასა ღმრთისასა მიწთომასა მათთჳს იტყოდა, რომელნი საზომსა ჰასაკისა და სიტყჳერისა სავსებისა სულისა წმიდისასა მიწთომილ არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გარნა ჴორციელსა ამას შობასა თჳნიერ ყოვლისა იჭჳსა შჯული არს ბუნებითი, რაჲთა მცირჱ იგი ყრმაჲ მისწუთეს სრულისა კაცისა ჰასაკსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ნებასა ზედა არს კაცისასა, არამედ დამბადებელსა ესრეთ განუგიეს, რაჲთა გინა თუ უნდეს, გინა თუ არა, აღესრულოს ჴორციელი იგი ჰასაკი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ზეცისა სულიერსა მას შობასა ზედა არა ესრეთ განუგია, არამედ ტკივილი და მწუხარებაჲ მოთმინებით უბრძანებია თჳთმფლობელსა მას ზედა ნებასა კაცისასა, ვითარცა თჳთ უფალი იტყჳს: „იღუაწეთ შესლვად იწროსა მას ბჭესა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და „რომელმან მოითმინოს, იგი სრულიად ცხოვნდეს“ და „მოთმინებითა თქუენითა მოიპოვნეთ სულნი თქუენნი“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მოციქული იტყჳს: „მოთმინებით რბიოდეთ წინამდებარესა მას მოღუაწებასა ღმრთისა მონანი მოთმინებითა მრავლითა...“ და შემდგომი ამისი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	მადლითა და ნიჭითა ღმრთისაჲთა მოეცემის ცხორებაჲ, ხოლო წარმართებაჲ და აღორძინებაჲ მომეცემის სარწმუნოებათა სიყუარულითა და მოღუაწებითა თჳთუფლისა მის ნებისა მისისაჲთა სრულსა მას ზედა ჰასაკსა სულიერისა მის საზომისასა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ვითარცა მადლითა, ეგრეთვე სიმართლითა იქმნას მკჳდრ საუკუნოჲსა მის ცხორებისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვერცავინ კუალად თჳნიერ ღმრთისა შეწევნისა თჳსითა მოსწრაფებითა ძალითა ოდენ შემძლებელ არს მიწთომად სრულსა ნებასა ღმრთისასა და საზომსა მას თავისუფლებისა და სიწმიდისასა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს, რამეთუ არა მახჳლითა მათითა დაიმკჳდრეს ქვეყანაჲ, არცა მკლავმან მათმან იჴსნნა იგინი, არამედ იგინიცა იბრძოდეს მახჳლითა და მკლავითა და მარჯუენეამან შენმან და მკლავმან შენმან და ნათელმან პირისა შენისამან იჴსნნა იგინი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჲ არს ნებაჲ ღმრთისაჲ, რომლისა მიმართ მოციქული გუასწავებს გუევედრების, რაჲთა მას მივსწუთეთ, გინა თუ რლ~თა თჳთ უფალი იტყჳს: „ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ამათ სიტყუათა მიერ სრულსა მას ცოდვათა განწმედასა აღუთქუამს, რომელი-იგი არს სრულიად განყენებაჲ ვნებათაგან უპატიოებისათა, და სრულსა მას სათნოებათა მიმართ აღმაღლებასა,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არს განწმედაჲ გულისაჲ მიღებითა მით სრულისა მის და საღმრთოჲსა სულისაჲთა, რომელი-იგი იქმნების გულსავსებითა სულისაჲთა, რამეთუ სარწმუნოებით და სიყუარულით მისცეს ყოვლით კერძოვე თავი თჳსი ღმერთსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა დავითის მიერ გამოაჩინა სულმან წმიდამან სრული იგი ჭეშმარიტებისა სახჱ და გუასწავებს ღმრთისაგან თხოვაჲ მისი, რაჲთა სარწმუნოებით ძედ ნათლისა და მკჳდრ ცხორებისა.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და უპატიოებისა შემოსაჲ მათთჳს თქუა, რომელთა არა მოუგია გული უბიწოჲ ყოვლისაგანვე შეგინებისა და ბაყლისა რამეთუ კუალად იტყჳს: „მაშინ არა მრცხუენოდის მე, რაჟამს ვეკრძალო ყოველთა სამართალთა პირისა შენისათა“.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კუალად კითხვით იტყჳს: „ვინ აღვიდეს მთასა ღმრთისასა, ანუ ვინ დადგეს ადგილსა წმიდასა მისსა?“
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და სიტყჳთა მით გუასწავა სულმან წმიდამან ყოვლისავე ცოდვისა გარდაკუეთაჲ, რომელი იქმნების საქმით ანუ სიტყჳთ გონებით.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა მოსწრაფე იყვნენ, რომელნი-იგი ილოცვენ და სარწმუნოებით ესვენ მიწვენად დღითი დღე საღმრთოსა მას სიმდიდრესა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ იტყჳს, ვითარმედ – „ქალწული იგი ზრუნავნ უფლისასა, რაჲთა წმიდა იყოს არა ჴორცითა ოდენ, არამედ სულითაცა, საქმითა და გონებითა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა ცხადთაცა და ფარულთა ცოდვათაგან კიდე იყოს, ვითარცა სძალი ქრისტესი და მოსურნე ზეცისა მეუფისაჲ, წმიდაჲ და შეუგინებელი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სულსა, რომელსა სუროდის ქრისტეს თანა ყოფად და რაჲთა იქმნას ერთ სულ, თანა-აც, რაჲთა მიემსგავსოს უბიწოსა მას და უხრწნელსა შეუნიერებასა მისსა, ვითარცა ნეტარი იოვანე იტყჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „ყოველსა, რომელსა ჰქონდის სასოებაჲ სე, განიწმიდენ თავი თჳსი, ვითარცა იგი წმიდა არს“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა უარ-ეყოს ზიარებაჲ ჴორციელი და განშორებულ იყოს ამის სოფლისაგან და იღუწიდეს ქალწულებასა და მიეცეს თავი თჳსი შეყოფასა და ზიარებასა უხრწნელისა მის სიძისასა, არამედ უფროჲსღა თანა-აც,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ძნიადთა მათ ვნებათა სულისათა ფარულთა ცოდვათაგან დაიცვას თავი თჳსი:
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ურწმუნოებისა და შურისა და სიმაღლისა და ჴდომისა და თავმოთნებისა და ჴორცთმოყუარებისა და ამპარტავანებისა და მსგავსთა ამათთა უხილავთა მათ ვნებათაგან უპატიოებისათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წერილ არს უჩინოთა ცოდვათა სულისათა სწორადვე გარეგანთა მათ ცოდვათასა იტყჳს, უკუეთუ ვითარ გურწმანან სიტყუანი სულისა წმიდისანი, რამეთუ წერილ არს: უფალმან განაბნინის ძუალნი კაცთა მოთნეთანი“ და „კაცი მოსისხლჱ სძაგს უფალსა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „რომელნი იტყოდიან მშჳდობასა მოყუსისა თჳსისა ხოლო უკეთურებაჲ არს გულსა მათსა, მიაგე მათ, უფალო, საქმეთა მათთაებრ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი ისმენდენ სიტყუათა ღმრთისათა და იქმოდინ ნაყოფსა კეთილსა, სასწაულნი მათ თანა ესე არიან: სულთქუმაჲ, ტირილი, კრძალვაჲ, დუმილი, მჭმუნვარებაჲ, მოთმინებაჲ, გლოვაჲ, სალმობით დაყუდებაჲ, თავის წონაჲ და ტკივილი გულისაჲ შიშისათჳს ღმრთისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა არა ვეძიებდეთ კაცთაგან პატივსა და დიდებასა კეთილთა საქმეთათჳს, არამედ მხოლოჲსა ღმრთისაგან, რომლისა დიდებაჲ არს ჭეშმარიტი და საუკუნე არს და ტანჯვაჲ მისი ტანჯვაჲ საუკუნოჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ – ვაჲ თქუენდა რამეთუ, რაჟამს გინდის თქუენ კაცთაგან კეთილისა სმენაჲ და გიხაროდის, რაჟამს გაქებდიან და გადიდებდიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მიგებაჲ: სული არს სიტყჳერი სოფელსა შინა მზრახვალი ბოროტისაჲ, ხოლო თჳსისა უკეთურებისა და ბნელისა გონებისა მისისაგან ბნელ იქმნა იგი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელნი ეძიებდენ კაცთაგან დიდებასა და ქებასა, ურწმუნოთა თანა განაჩინნა იგინი უფალმან და თქუა: „ვითარ შემძლებელ ხართ თქუენ მორწმუნე ყოფად, რომელნი დიდებასა ერთმანერთისაგან ეძიებთ და მხოლოჲსა ღმრთისაგან არა ითხოვთ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ჯერ-არს, რაჲთა უღრმესადრე გულისჴმა-ვყვნეთ წმიდანი წერილნი, რამეთუ უწინარეს ადამისა გარდაჰჴდა იგი და იქმნა ეშმაკ, რამეთუ ნებაჲ ღმრთისაჲ არა ყო, ვითარცა წერილ არს: „ვითარმედ გარდამოვარდა ზეცით მთიები იგი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იოვანე სიძულილსა კაცისკლვასა თანა შეჰრაცხავს და იტყჳს: „რომელსა სძულდეს ძმაჲ თჳსი, იგი კაცისმკლველი არს“ და უწყით, ვითარმედ ყოველსა კაცისმკლველსა არა აქუს ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეთღა, ვითარ სიძულილსა მას ფარულსა ძმისასა კაცისკლვასა თანა შეჰრაცხავს მოციქული.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად მოციქული პავლე იტყჳს მათთჳს, რომელნი მიეცნეს ვნებათა უპატიოებისათა და აღჰრაცხავს ბოროტთა უგულისჴმოებისთა და ურწმუნოებისა მათისათა და ცხადთა დაფარულთა ცოდვათა ერთად შეჰრაცხავს და იტყჳს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ცოდვად უწოდს წინამძღუარსა მას და მომპოვნებელსა ცოდვისასა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად დაცემისათჳს კაცისა იტყჳს, ვითარმედ: „ცოდვამან მიზეზი პოვა მცნებისა მისგან, რომელი ადამისდა მიცემულ იყო და მაცთუნა მე და მის მიერ მომკლა მე.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამიერითგან შჯული წმიდა არს და მცნებაჲ იგი წმიდა და მართალ და კეთილი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ცოდვაჲ იგი; რაჲთა ჩნდეს ცოდვაჲ კეთილთა მათ, რომელი იქმნა ჩემდა სიკუდილ, რაჲთა იყოს გარდარეულად ცოდვილ ცოდვაჲ იგი მცნებისა მისგან“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა არა გამოცადეს ღმერთი, რაჲთამცა ჰქონდა მეცნიერებით, მისცნა იგინი ღმერთმან გამოუცდელსა მას გონებასა საქმედ უჯეროჲსა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად მტერობითა მით, რომელი აქუნდა კაცისა მიმართ, იქმნა გარდამეტებულად ცოდვილ მზაკუვარებისა და შურისა მისსა, რამეთუ იყო უწინარეს ამისა დიდ ფრიად და დიდებულ და პატივცემულ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იყო იგი დიდებითა ანგელოზთა მთავრობისაჲთა და ინება მან, რაჲთამცა ღმერთ იქმნა და შევიდა იგი წინააღდგომასა ღმრთეებისასა, რაჲთამცა პატივი იგი მოიტაცა, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „უსამართლოსა მას მთავარსა ღმერთ-ყოფაჲ ენება“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხედავა, ვითარ არა ცხადნი ოდენ ცოდვანი აღრაცხნა, რომელნი კაცთა საძაგელ არიან, არამედ ცხადთა მათ თანა ფარულნი ვნებანი სულისანი აღრაცხნა: მზაკუვარებაჲ და ამპარტავანებაჲ და სიძულილი და უგულისჴმოებაჲ და სხუანიცა ესევითარნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უფალი იტყჳს: „მაღალი იგი წინაშე კაცთა საძაგელ არს წინაშე ღმრთისა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს გარდამოვარდა იგი ქუეყანად განმზრახთა და მორჩილთა მისთა თანა ეშმაკთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგი, გარდამოვარდა რაჲ ზეცით, არცაღა სინანულსა შევიდა, რაჲთამცა ევედრა მეუფესა და აღვიდამცა პირველსა მას პატივსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ესეცა შესძინა თჳსსა უკეთურებასა შვა შური კაცსა ზედა და შეშურდა მას, რამეთუ ხედვიდა მიწისაგანსა მას ხატად ღმრთისა შექმნულსა, რომელი მეუფებდა ყოველთა ზედა ხილულთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა მოუჴდა მას ზაკუვით და აღუთქუა ღმრთეებაჲ, უკუეთუ ჭამოს ხისა მისგანი, რომლისაგან ღმერთმან დააყენა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ესევითარითა მით აღთქუმითა გარდამოაგდო კაცი პირველისა მის პატივისაგან და მიიღო იგი ჴელმწიფებასა ქუეშე მისსა ყო იგი ცოდვილ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო თჳთ გარდარეულად ცოდვილ იქმნა და გამოუჩნდა გონებაჲ იგი მისი ბოროტი და ამპარტავანებაჲ სიმაღლისა მისისაჲ, რამეთუ სიმანქნით ენება მოტაცებაჲ პატივისა მის სამეუფოჲსა, რომელი მოცემულ იყო კაცისადა სოფელსა შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გარდამოვარდა იგი ზეცით, ვითარცა პირველ ვთქუ, და კუალად კაციცა აცთუნა, რამეთუ იყო იგი დაბადებული მეუფისაჲ, და აწ დატევებულ იქმნა იგი სხჳსა განგებისათჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა რკინაჲ ფიცხელი და უჴმარი არა იქმნებიან ჭურჭლად, შექმნიან იგი გურდემლად, რაჲთა მიერ სხუანი ჭურჭელნი შეიქმნენ, ეგრეთვე უკეთური იგი არა მეყსეულად დაისაჯა გეჰენიასა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ აცთუნა რაჲ კაცი იგი დაუტევა იგი ღმერთმან ჟამთა რაოდენთამე, რაჲთა გამოიცადოს მის მიერ ნათესავი კაცთაჲ, ვითარცა იობსა შინა წერილ არს მისთჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „დგას იგი, ვითარცა გურდემლი უქმი“, რაჲთა მის მიერ გამოიცადნენ კაცნი და გამოჩნდენ, რომელთა-იგი შეიყუარეს ღმერთი და არა მიიღეს მის თანა ზიარებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს, და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ყოველივე განსაცდელი მის მიერ მოწევნული მოითმინეს და ღმერთსა სათნო-ეყვნეს, ვითარცა გამოჩნდეს ყოველნივე წმიდანი, რომელნი სათნო-ეყვნეს უფალსა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას ესევითარსა უკუეთუ გამოვეძიებდეთ წერილთაგან, მრავალი ვპოოთ ფარულთა მათ ვნებათათჳს სულისათა თქუმული;
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სულმან წმიდამან უწყის, რომელ ფარულნი იგი ვნებანი სულისანი ძნელოვან არიან და მაიძულებელ სულისა და განყენებაჲ მათგან გუასწავა ჩუენ დავითის მიერ და იტყჳს:
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა გარეგანთა გუამთა ჩუენთა ცხადთა ცოდვათაგან ვიმარხავთ, რამეთუ ტაძარნი ღმრთისანი არიან გუამნი ჩუენნი, ვითარცა მოციქული იტყჳს: „რომელმან ტაძარი ჴორცთაჲ განხრწნას, განხრწნას იგი ღმერთმან“,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ჯერ-არს, რაჲთა შინაგანიცა იგი კაცი, რომელ არს სული, ვისწრაფოთ და ვიღუაწოთ, რაჲთა წმიდა იყოს იგი ყოვლისაგანვე შეგინებისა გულისსიტყუათა ბოროტთაჲსა, ვითარცა სძალი ქრისტესი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წინააღმდგომი გუებრძვის, რაჲთამცა დაგუაყენნა კეთილისა ამისთჳს გჳჴმს ბრძოლაჲ მისა ჭირითა და ღუაწლითა ფრიადითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე იგი არს, რაჲთა კალოსა შინა გულისა ჩუენისასა არა იყვნენ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რაჲთა შევეყვნეთ ჩუენ სულსა ხოლო ღმრთისასა და მას შევემშჭუალნეთ და ესრეთ გამოვიხუნეთ წმიდანი იგი ნაყოფნი სათნოებათანი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა დღესა შჭამო ხოლო მისგანი, სიკუდილითა მოჰკუდე“, რამეთუ იყო რაჲმე მას შინა, რომლისაგან არა ჯერ-იყო ჭამაჲ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა თესლმან მან სულისა წმიდისამან ჩუენ შორის ნაყოფი გამოიღოს და რაჲთა არა ორთა პირთა – კეთილისა და ბოროტისათა თანა ვჰყოფდეთ ვაჭრობასა ჩუენსა, არამედ რაჲთა კეთილი ოდენ ვიჴუმიოთ და ბოროტისაგან უცხო ვიქმნნეთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო შჯული შენი შევიყუარე, რაჲთა ესრეთ იხილოს უფალმან ღუაწლი იგი სულისა და თჳსითა კაცთმოყუარებითა დიდი იგი ლხინებაჲ ფარულთა ვნებათაჲ ყოს ჩუენ თანა ძალითა სულისა წმიდისაჲთა და გჳსაჯოს ჩუენ სულისა ჩუენისა მტერთაგან,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო დაფარულადრე ესრეთ გულისჴმა-იყოფების სიტყუაჲ ესე წერილისაჲ მის, ვითარმედ ხეთა გულის-ჴმისსაყოფელთა იტყჳს სამოთხისა სულიერისათა ძალით თჳსით,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა თჳთ უფალი ქურივისა მისთჳს იტყოდა, რომელი-იგი წინააღმდგომისაგან იტანჯებოდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მივიდა იგი მსაჯულისა თანა და ითხოვდა მისგან, რაჲთამცა უსაჯა მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მოციქულსა პავლეს ენება, რაჲთამცა გამოაჩინა და გჳჩუენამცა, თუ ვითარსა ღუაწლსა მოითმენდა იგი მოწაფეთა თჳს და თუ ვითარ ისწრაფდა,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა ვიდოდეს იგინი საზომსა სულიერსა და ილოცვიდა მათთჳს ყოვლითა გულითა და სრულსა ქრისტეანობისა სახესა უჩუენებდა ყოველთა, რომელთა ჰნებავს ქრისტესმოყუარებისა გზასა მას საღმრთოსა და ესრეთ იტყჳს,
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად, რომელთა-იგი მიეღო ბეჭედი სულისა წმიდისაჲ ნათლისღებისა მიერ, ილოცვის მათთჳს აღორძინებად მადლისა მათ შორის
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და თჳთ ეშმაკსა იტყჳს – ხედ საცნაურად ბოროტისა და კეთილისა, და მისგან დააყენა ღმერთმან, რაჲთა არა ეზიარებოდის საქმეთა მისთა, ხოლო სხუათა მათ რაჲთა იყოს მოყუარე და თანა-ზიარ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	თუ რაჲ არს სასოებაჲ იგი წოდებისა თქუენისაჲ და თუ რაჲ არს სიმდიდრე დიდებისა მისისაჲ წმიდათა შორის და თუ რაჲ არს გარდამეტებული იგი სიდიდე ძლიერებისა მისისაჲ ჩუენ ზედა მორწმუნეთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სახჱ იგი არსებისა მისისაჲ და მიღებითა სულისა წმიდისაჲთა გამოწულილვით გჳჩუენა ჩუენ, რომელი-იგი იქმნების გულსავსებით,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ თქუა საქმისაებრ ძალისა მისისა, რომელ იქმნა ქრისტეს თანა, რაჟამს აღადგინა იგი მკუდრეთით, ესე იგი არს, რაჲთა მის საქმისაებრ სულისა წმიდისა თქუენცა შეიწყნაროთ გულსმოდგინებაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: მაშა, ვითარ შენ იტყჳ, ხჱ იგი გულისჴმის-ყოფისაჲ ეშმაკი იყო?
მასვე	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად მასვე ებისტოლესა შინა მცირედ უკუანაჲს გამოაჩინებს სურვილსა მისსა, რომელი აქუნდა უფროჲსისა წარმართებისა მისისათჳს და მოსლვისა უფროჲსად სისრულესა სულიერსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ხჱ იგი ხჱ იყო ხილული, ვითარცა სხუანი ხენი და სამოთხე იგი სამოთხე იყო ხილული.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ხილულნი სახე არიან უხილავთა, რამეთუ ვითარცა ხილულსა ჩუენგანსა თანა ორნი კაცნი არიან – ერთი ჴორცთაჲ და მეორე იგი სულისაჲ, ეგრეთვე ხილული იგი კაცი ხილულსა სამოთხესა კაცი გულისაჲ უხილავსა მას საცნაურსა წმიდათა ანგელოზთა სამოთხესა შინა იშუებდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ხჱ იგი ხილული იყო, რომლისაჲ უბრძანა უფალმან არა ჭამაჲ მისგანი, რამეთუ ყოვლისავე ხილულისა მეუფედ დაადგინა იგი ღმერთმან და მის ერთისა ხისაჲ ოდენ არა მისცა ჴელმწიფებაჲ განგებულებით,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა შემძლებელ იქმნეთ მიწთომად, თუ რაჲ არს სივრცე და თუ სიგრძჱ, და თუ სიღრმჱ, და თუ სიმაღლჱ და გულისჴმისყოფად გარდამეტებული იგი გულისჴმის-ყოფისა და სიყუარულისა ქრისტესისა, რაჲთა სავსე იყვნეთ ყოველსავე შინა აღვსებასა ღმრთისასა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კუალად სხუასა ებისტოლესა შინა იტყჳს ამისთჳს ასწავებდა გარდამატებულებასა სულიერისა სიმდიდრისასა უჩუენებდა მათ და აწუევდა, რაჲთამცა ისწრაფდეს სულიერსა საზომსა სისრულისასა მიწდომად
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა აქუნდეს იგი მოსაჴსენებელად სამეუფოჲსა მის პატივისა და უწყოდის, ვითარმედ არს უზეშთაეს მისსა დამბადებელი მისი და რაჲთა არა მოვიდეს სიმაღლედ თჳთუფლებისა მისისათჳს და ეგონოს ვითარმედ ღმერთი არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იტყოდა: „გშურდინ მადლი იგი უფროჲსი და მერმე უმეტესი გზაჲ გიჩუენო თქუენ: ენასა ღათუ კაცთასა და ანგელოზთასა ვიტყოდი და სიყუარული არა მაქუნდეს, ვიქმენ მე, ვითარცა რვალი, რომელი ოხრინ, ანუ წინწილაჲ რაჲ ჴმობნ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მიეცა მას მცნებაჲ იგი ცხორებისათჳს მისისა, ვითარცა წერილ არს, და სიტყუაჲ იგი, რომელმან წარწყმიდა და შეაგდო ურჩებასა ღმრთისასა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო დაუტევა რაჲ მან სიტყუაჲ ღმრთისაჲ და ისმინნა სიტყუანი იგი მტერისანი და ჭამა ხისა მისგანი და ეუფლა ნაყოფისა მის მიერ, რომელმან აცთუნა გუელისა მიერ შევიდა მის თანა სიკუდილი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არს გონებაჲ ჴორციელი, ვითარცა წერილ არს, და ესრეთ ღუარძლი იგი ვნებათაჲ დაითესა მტერისა მიერ სულსა შორის და ჴორცთა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს ნაყოფთაცა სიყუარულისათა, თუ ვითარნი არიან და თუ ვითარ, რომელთა მოეგოს სიყუარული, განერებიან იგინი ვნებათაგან ეშმაკისათა და ღაღადებს ესრეთ: „სიყუარული სულგრძელ არს და ტკბილ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ მომატყუებელი იგი ცხორებისა ჩუენისაჲ ჴორცი ქრისტესი, პური იგი მადლობისაჲ სიტყჳთა განწმინდების და რომელნი სარწმუნოებით და სიწმიდით მიიღებდენ, ცხოვრება და ჴორც ქრისტესა ექმნების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ განწმდების სული იგი და ჴორცნი და მიეახლების და დაეგების ღმერთსა კაცი იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ ოდეს ვიყვენით პირველთქუმულთა მათ მადლთა შინა სულიერთა და ჯერეთ ვერ განთავისუფლებულ ვიყვენით სიყუარულისა მიერ ჭეშმარიტისა ვნებათაგან სრულიად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ჯერეთ ღელვათა შინა და შიშსა და ღუაწლსა გჳნებს ყოფაჲ, ვიდრემდე მოვიგოთ სრული იგი საზომი სიყუარულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გუენებოს, გჳჩუენა ჩუენ მოციქულმან საზომი იგი სულიერი, თუ ვითარი არს, რომელ-იგი არღარა ჰმორჩილობს ვნებათა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მაშინ სიტყჳთა მტერისაჲთა კაცი მოკუდა, ეგრეთვე აწ სიტყჳთა ღმრთისაჲთა კულად განახლების და განცხოვლდების გონების, რამეთუ მაშინ უკეთური იგი გუელისა მიერ ეზრახა დედაკაცსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მე ვითარცა ვჰგონებ, რამეთუ ვერ იკადრებდა მიახლებად ადამისა, არამედ დაარწმუნა უუძლურესსა მას გონებასა დედაკაცისასა და ამის მიერ აცთუნა ადამ და ესრეთ მოვიდა მათ ზედა სიკუდილი ბრძანებისაებრ მეუფისა.
იგიმცა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუმცა არა ესმინა მტერისაჲ, იგიმცა, რომელმან იკადრა ესევითარი საქმეჱ, დაშჯილ იყომცა, ხოლო იგინიმცა შესრულ იყვნეს უმეტესსა დიდებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იყო, ვითარცა პირველ ვთქუ, ცოდვაჲ იგი, რომელ არს ეშმაკი, სოფელსა შინა უწინარეს ადამის გარდასლვისა მცნებისაგან, ვითარცა წერილნი იტყჳან: „და სიფიცხლისათჳს მისისა და შეუნანელისა გულისა“ მისისა მიერითგანვე დაისაჯა, „რაჲთა შევიდეს გეჰენიასა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვინაჲთგან აცთუნა კაცი და განაგდო იგი სამოთხით და ენება ღმერთსა, რაჲთა განაახლოს კუალად დაბადებული თჳსი და მოიყვანოს პირველსავე მას დიდებასა, ამისთჳს დაუტევა იგი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ყოველივე მის თანა, ვითარცა არარაჲ აჩუენა, რომელი-იგი არს უზეშთაესად სათნოებათაჲ და საზომი სისრულისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაღაცათუ ყოველნი სათნოებანი სულისა წმიდისა მიერ არიან, არამედ რაჲთა არა მაღლოვოდის, რომელი-იგი მათ მადლთა ღირსქმნულ იყოს და რაჲთა არა ჰგონებდეს, ვითარმედ სრულსა საზომსა მიწევნულ არს და არღარაჲ უჴმს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მის მიერ გამოიცადებოდის და არს იგი, ვითარცა შოლტი, გინა თუ კუერთხი სასწავლელად ჩუენდა, რაჲთა, დაღაცათუ მას არა ჰნებავს, არამედ თჳნიერ ნებისა მისისა იქმნას განგებულებაჲ დიდი მის მიერ და გონებაჲ იგი ბოროტი იქმნას შემწჱ კეთილისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი უკეთურისა მის გონებისა მისისაგან ისწრაფის, რაჲთამცა ყოველნი კაცნი წარწყმიდნა და მძლეთა მისთა მიერ იქმნების იგი უმეტესად ცოდვილ და დასასჯელ, ხოლო მართალნი მისისა ბრძოლისა მიერ უმეტესსა პატივსა და დიდებასა მოატყუებენ თავთა თჳსთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამისთჳს დაუტევა იგი ღმერთმან გამოსაცდელად და საწურთელად კაცთა შემდგომად ადამის ცთომისა, რამეთუ ვინაჲთგან აცთუნა იგი და მიიღო მისგან ჴელმწიფებაჲ მისი და ესრეთ ეუფლა იგი და მაშინ იქმნა მთავარ ამის სოფლისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მთავარი ამის სოფლისაჲ და მეუფჱ ყოველთა ხილულთაჲ კაცი იყო, რომელი დაედგინა ღმერთსა პირველადვე და ვერცა ცეცხლი რას ავნებდა, ვერცა წყალი მოაშთობდა, არცა მჴეცნი შეეხებოდეს, ვერცა წამლვანნი იგი ქუჱწარმავალნი რაჲ მოაკუდინებდეს, რამეთუ უკუდავ იყო იგი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს აცთუნნა იგინი მტერმან, მისცა მაცთუნებელსა მას მისსა მთავრობაჲ და ჴელმწიფებაჲ მისი შენდობითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად სიტყუაჲცა იგი წერილისაჲ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „ბნელი იყო წყალთა ზედა“, რომელსა-მე ბნელსა იტყჳს?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს გჳჩუენა ჩუენ მოციქულმან გზაჲ იგი სისრულისაჲ, რაჲთა ყოველნივე ხედვიდენ სისრულესა ამის სათნოებისასა და უწყოდის თითოეულმან ამისი სიმდიდრჱ საზომისაჲ და ჰქონდის თავი თჳსი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა გლახაკი და ესრეთ დაუცხრომელად კეთილსა მას ღუაწლსა იღუწიდეს და სულიერსა სარბიელსა რბიოდის, ვიდრემდის მიიწიოს, ვითარცა წერილ არს: „ესრეთ რბიოდეთ, რაჲთა მიიწინეთ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აჰა ესერა, იხილეთ ვითარ სისრულისა იგი სახჱ, წესი და კანონი მრავლით კერძო გამოუცხადა ყოველთავე მოწაფეთა თჳსთა და ილოცავს მათთჳს, რაჲთამცა მოსწუდეს იგინი მას საზომსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგივე კუალად სხუასა ადგილსა გამოაჩინებს ქრისტესმიერსა მას სიახლესა და ცვალებასა და მორწმუნეთა და მოყუარეთა მისთასა იტყჳს ესრეთ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „ვერცა რას წინადაცუეთილებაჲ შემძლებელ არს, ვერცა წინადაუცუეთილებაჲ, არამედ ახალი დაბადებული და რომელთაცა კანონი ესე დაიმჭირონ, მშჳდობაჲ მათ ზედა და წყალობაჲ ისრაჱლსა ზედა ღმრთისასა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „მიერი არს ახალი ქრისტეს მიერ დაბადებული“, რამეთუ პირველი იგი გარდაჰჴდა და აჰა ესერა, გამოაჩინა ერთითა სიტყჳთა სამოციქულოჲ იგი კანონი, რამეთუ თქუა, ვითარმედ: „ახალი დაბადებული“.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ახალი დაბადებული სხუაჲ არა რაჲ არს, არამედ ესე ოდენ, ვითარცა-იგი თჳთ სხუასა ადგილსა იტყჳს, რაჲთა წარუდგინოს მან თჳთ თავსა თჳსსა ეკლესიაჲ დიდებულად, რაჲთა არა ჰქონდის ბიწი ანუ ნაოჭი რაჲმე, ანუ სხუაჲ ესევითარი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რაჲთა იყოს წმიდა და უბიწო და განწმედილ ყოვლისაგანვე შეგინებულებისა, რომელ-იგი არს სრულიადი იგი ვნებათაგან განყენებაჲ და სასოჲ სულისა წმიდისა ძალითა გამოუთქუმელი იგი და საიდუმლოჲ სიწმიდით ზიარებაჲ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი იქმნების გულთა შინა წმიდათასა, რომელნი-იგი ღირს-ქმნულ არიან უზეშთაეს ბუნებისა, სრულთა მათ სათნოებათა.
იგიცა	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას იტყჳს მოციქული ქრისტეს მიერ ახლად დაბადებულად და კუალად იგიცა სიტყუაჲ მოციქულისაჲ ამასვე სიტყუასა მოასწავებს, რამეთუ იტყჳს: „განწმიდეთ ძუელი ცომი, რაჲთა იყვნეთ ახალ თბე, ვითარცა ხართ უცომო.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და ამიერითგან ვზატიკობდეთ ნუ ცომითა მით ძუელითა, ნუცა ცომითა სიბოროტისაჲთა და უკეთურებისაჲთა, არამედ ცომითა მით სიმართლისა და ჭეშმარიტებისაჲთა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად გუასწავებს ჩუენ, თუ ვითარ თანა-გუაც ჩუენ ბრძოლაჲ მტერისაჲ, მთავრობათა მათ მიმართ და ჴელმწიფებათა და სულთა მათ მიმართ უკეთურთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და გუასწავებს ჩუენ, აღვიღოთ საჭურველი იგი ღმრთისაჲ და შევიმოსოთ ჯაჭჳ იგი სიმართლისაჲ და რაჲთა შევიჭურვნეთ ფერჴნი ჩუენნი განმზადებულებითა სახარებისა მით მშჳდობისაჲთა და რაჲთა მოვირტყნეთ წელნი ჩუენნი ჭეშმარიტებითა ამას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მას ყოველსა ზედა, რაჲთა აღვიღოთ ფარი იგი სარწმუნოებისაჲ, რომელთა მიერ შემძლებელ ვიქმნნეთ ყოველთა ისართა უკეთურებისათა განჴურვებულთა დავსებად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არიან საქმენი ბოროტთა ვნებათანი და რაჲთა ჩაფხუტი იგი ცხორებისაჲ შევიწყნაროთ და მახჳლი იგი წმიდაჲ სულიერი, რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და იტყჳს ყოვლითავე ლოცვითა და ვედრებითა, მოთმინებითა რაჲთა ილოცვიდეთ ყოველსა ჟამსა სულითა და მას ზედა იღჳძებდით ყოვლითა მოთმინებითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აჰა ესერა, ყოვლითავე სახით გამოაცხადა გზაჲ იგი უფლისა მიერ მოცემული, წრფელი სიმართლისაჲ და სისრულე იგი ქრისტეანობისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესევითარნი იგი შემძლებელ არიან მიწდომად ორთა მათ დიდთა მცნებათა, რომელთა ჰკიდვან შჯული და ყოველნი წინაწარმეტყუელნი,
მათდა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ არს სიყუარული ღმრთისაჲ ყოვლითა გულითა და ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა სულითა, და მოყუასი – ვითარცა თავისა თჳსი, რაჲთა ყოვლისა უკეთურებისაგან განეშორნენ და ესრეთ შემძლებელ იქმნნენ მოგებად მათდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ყოვლითავე სახითა ვცნათ და უეჭუელად და შეუორგულებელად გულსავსჱ ვიქმნნეთ, და თუ რაჲ არს სასოებაჲ იგი წოდებისა ჩუენისაჲ და თუ რაჲ არს საქმჱ ესე და გზაჲ წინამდებარე ჩუენი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ არა მაღლოოდინ, არამედ დასცხრენ ამპარტავნებისაგან და ვითარცა არარაჲ უჩნდენ სათნოებანი თჳსნი სიდიდისათჳს საზომისა მის სისრულისა და გამოუკულეველისა მის სიმდიდრისაგან სიყუარულისა ქრისტესისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მათ სახითა მისცემდენ თავთა მათთა ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა მოსწრაფებითა საქმეთა კეთილთა, გულსმოდგინებით და სიტყჳსაებრ უფლისა, ყოვლისავე სოფლისა თანა სულითაცა უვარ-ჰყოფდენ და ყოველთავე დღეთა აღიღებდენ ჯუარსა
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და შეუდგებოდიან მას სიხარულით და მხიარულებით და თჳსი უფალი აქუნდინ სახედ და წინამძღუარად, ვითარცა მოციქული იტყჳს: „მემსგავსენით მე, ვითარცა მე ქრისტესა“ და კუალად იტყჳს:
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და შეიყუარა მან ბნელი და დაუტევა ნათელი და განეყენა ცხორებასა და შეიყუარა სიკუდილი, დაუტევა წყაროჲ იგი ცხორებისაჲ და შეიყუარა წყაროჲ იგი სიბნელისა და სიკუდილი და განიძარცა მან სარწმუნოებაჲ და სიყუარული და სიწმიდე, შიმშუდე და მოთმინებაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„მოთმინებით ვრბიოდით წინამდებარესა მას ღუაწლსა ჩუენსა და ვხედვიდეთ სარწმუნოებისა წინამძღუარსა და სრულმყოფელსა იესუს, რომელმან წინამდებარისა მის დიდებისა მისისათჳს დაითმინა ჯუარცუმაჲ სირცხჳლისაჲ შეურაცხებით და დაჯდა მარჯუენით ღმრთისა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა დაადგრა იგი სიტყუასა შინა ღმრთისასა და შეიმოსა მან ურწმუნოებაჲ და რისხვაჲ და გულისწყრომაჲ და უკეთურებაჲ და შური და სილაღე, ვითარცა სამოსელი ნეფსით თჳსით.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვითარცა ქრისტესმოყუარეთა, ვიდრე აღსასრულადმდე ტკივილი ჭირი და ღუაწლი აღვაორძინოთ დღითი დღედ და ყოვლისავე წინამდებარისათჳს გუსუროდის, გარდასრულსა მას დავივიწყებდეთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ურჩ ექმნა იგი პირველსა მას ჴმასა მტკიცესა და ისმინა მეორე იგი ჴმაჲ ბნელი და არამტკიცე და ესრეთ ნეფსით თჳსით დაუტევა დიდებული იგი და დაუსრულებელი საუკუნე და შეიყუარა სოფელი და განაბნია თავი თჳსი სულმან ყოველსა ამას ქუეყანასა ზედა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	გუშიოდენ და გუწყუროდენ მარადის სიმართლისათჳს ბრძანებისაებრ უფლისა და გულნიმცა ჩუენნი შემუსრვილ არიან და რაჲთა გუაქუნდენ თავნი ჩუენნი, ვითარმედ ვერ მიწევნულ ვართ წოდებასა მას, რომლისა მიმართ ვიწოდენით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო პირველითგანვე წინაწარმეტყუელნი და მართალნი ისწრაფოდეს, რაჲთამცა შეკრიბეს სული იგი განბნეული და სრულმცა-ყვნეს იგინი და ვერ შეუძლეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არცა გჳცნობია სრული იგი საზომი ქრისტეანობისაჲ, არცა მიწევნულ ვართ სრულსა სიყუარულსა ქრისტესსა, რამეთუ რომელთა გული უთქუმიდეს მიწევნად პირველთქუმულსა მას წინამდებარესა საზომსა, იგინი მარადის განგურემულ არიან სურვილითა გამოუთქუმელისა მის სისრულისა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ სახიერმან და კაცთმოყუარემან მეუფემან, რომელსა ყოველივე უპყრია განზრახვითა თჳსითა, სიტყუაჲ იგი, ცხორებისაჲ ღმერთი ჭეშმარიტი უწინარეს საუკუნეთა, „ესე სიტყუაჲ ჭეშმარიტად კაც იქმნა და დაემკჳდრა ჩუენ შორის“,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა მონადირე, რომელი ნადირსა ინადირობნ, და მან სული იგი განბნეული სოფლისა ამისგან შეკრიბა და ყო იგი სრულ და შეუგინებელ და უბიწო.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მცირედთა მათ სათნოებათა ზედა არაოდეს გულსავსე იქმნებიან – მარხვასა მცირეთა მათ სათნოებათა, გინა თუ მღჳძარებასა, გინა თუ მოღუაწებასა, გინა სხუასა რასმე მადლსა სულიერსა ვიდრე უკუანაჲსკნელად სულთქუმადმდე,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ყოველსავე სათნოებასა და ყოვლისა კეთილისა საქმესა მისცემენ თავთა მათთა და მარადის გლახაკ არიან სათნოებისათჳს და ესრეთ აქუს, ვითარმედ არა აღუსრულებია შჯული იგი სიბრძნისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ვითარცა შეიყუარნეს ნიჭნი იგი გამოუთქუმელთა მათ აღთქუმათანი, ეგრეთცა ეგევითარნი იგი სულნი შემძლებელ არიან სათნოებათა აღსრულებად და ღმრთისა სათნო-ყოფად და სასუფევლისა დამკჳდრებად,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი არიან გლახაკნი სულითა და შემუსრვლინი გულითა და ჰშიან და სწყურიან მარადის სიმართლისათჳს და სურიან სრულისა მის პატივისათჳს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამისათჳსცა მოსაგებელად სიყუარულისა მათისა, რომელი აქუს ღმრთისა მიმართ, მოეცნენ მათ ნიჭნი იგი დიდნი და მრავალნი.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და აწ სასოებისა მისთჳს მერმისა და თუ ვითარი ცხორებაჲ უჴმს და რომელთა ხატი ესე მონაზონებისაჲ შეუმოსია და ქალწულებაჲ გამოურჩევია ესევითარნი, გჳთქუმან ჯერისაებრ და ძალისა ჩუენისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ ისწაონ მოსწრაფეთა და მჴნეთა გზაჲ ზეცათა ქალაქსა მიმყვანებელი, რაჲთა მას ზედა რბიოდიან, ვიდრემდე მისწუდენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა, შეყენებული რომელი არნ სახლსა შინა ბნელსა და ვერ ხედავნ თავსა თჳსა, ეგრეთვე სული ურჩებისათჳს მისისა შეყენებულ იქმნა ცოდვისა მიერ სოფელსა ამას შინა და ვერ იცნობს იგი შუენიერებასა თჳსსა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და ოდესმე განიმზადის გულმან მან თავი თჳსი, რაჲთა კადნიერებით თქუას: „განმზადებულ არს გული ჩემი შენდამი, ღმერთო.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მაშინ მოვიდეს სიტყუაჲ იგი ცხოველი და გამოუცხადოს თჳსი იგი დიდებაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვინაჲთგან განსცა სულმან თავი თჳსი ნეფსით სულთა უკეთურთა, ეუფლებიან მას იგინი და აღიძრვიან მის შორის ვნებანი ბოროტნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი რბიოდის მოქალაქობასა მას შინა კეთილსა და ჰსუროდის, რაჲთამცა იწოდა კუალსა უფლისასა და განშორებულ იყოს სოფლისაგან და გემოთაგან ჴორციელთა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და პირველად სული იგი ნაყროვნებისაჲ მოაგონებს მრავალთა საჭამადთა და სასუმელთა და ფუფუნებასა მრავალნი და მოაჴსენებს წელთა მრავალთა, რაჲთამცა შეიკრიბნა საჴმარნი ფრიადნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამას ყოველსა ამისთჳს იქმს ეშმაკი, რაჲთა ამით ესევითარითა მიზეზითა ამის საწუთროსა შთააგდოს იგი ზრუნვათა და საუკუნეთა მათ კეთილთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე უწყოდა სიტყუამან ჭეშმარიტებისამან, უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან, რომელმან გჳჩუენა ჩუენ გზაჲ კეთილი სახარებისა მიერ და თქუა: „ნუ ჰზრუნავთ ხვალისათჳს“, და სიტყჳთა ამით განსდევნის იგი სულთა მათ უკეთურთა ანგაჰრებისათა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არა გულისთქუმითა მივხედვიდეთ საჭამადსა, და არა ვზრუნვიდეთ ჟამთა მრავალთათჳს, არამედ ვიქმოდით სიტყუასა მას უფლისასა, რომელსა იტყჳს სახარებასა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა მფრინველი, რომელი ფრინავნ ქუეყანასა ვაკესა და იდევნებინ იგი სხუათა მფრინველთაგან ველურთა, ხოლო უკუეთუ მიხედნეს მფრინველმან მან და იხილოს ხჱ დიდი და შევიდეს რტოთა მისთა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უვარის-ყოფაჲ სულისა თჳსისაჲ ესე არს, რაჲთა მისცეს თავი თჳსი მორჩილებასა და ნებანი თჳსნი სრულიად მოიკუეთნეს და სიტყუასა ღმრთისასა ეკიდოს და მის მიერ მარადის მცნებათა მისთა გულისჴმის-ყოფითა შეიმკობდეს სულსა თჳსსა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა არარაჲ ჰქონდის თჳსსა ჴელმწიფებასა ქუეშე თჳნიერ სამოსლისა მის, რომელი ემოსოს, რაჲთა ყოვლით კერძო იყოს უზრუნველ, და რომელსა უბრძანებდენ, სიხარულით აღასრულებდეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	განერების იგი მდევართა მათ მისთაგან, ეგრეთვე სული განბნეულ არს საწუთროსა ამას შინა და ფრინავს იგი აღმოსავალითგან დასავალამდე და ჩრდილოჲთგან სამხრადმდე.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იდევნების იგი ბოროტთა სულთაგან საქმეთა შინა ამის სოფლისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა-იგი თჳთ იტყჳს, ვითარმედ: „რომელსა ენების თქუენ შორის დიდ-ყოფაჲ, იყავნ იგი ყოველთა მონა და ყოველთა მსახურ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს იხილოს სულმან ხჱ იგი ჭეშმარიტებისაჲ და მიივლტოდის მისა და შევი~დს რტოთა მისთა, განერების იგი სულთაგან უკეთურთა და ვერღარა მიეახლებიან მას, არამედ გარეგნით უმზირიან მას, თუ ოდეს-ძი გამოვიდეს ხისა მისგან და შეიპყრან იგი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს მოვიდეს სული რტოთა მათ სიტყჳსათა, ჯერ-არს მოთმინებაჲ, ვიდრემდის განეხუნენ თუალნი გულისანი და გულისჴმა-ყოს ნაყოფი იგი და ჭამოს მისგან, რაჲთა არღარა ვიდოდის გარეგან სიტყჳსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა სასუფეველისა ტრფიალსა, რომელსა-ეგე მოგიდრეკია ქედი შენი სიხარულით უღელსა ტკბილსა ქრისტესა, დიდისა კეთილისა წინამძღუარ ექმნები თავსა, უკუეთუ გულსმოდგინებით დაადგრე კეთილსა მას და სულისა სარგებელსა მსახურებასა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გზაჲ სიტყჳსაჲ ესრეთ გულისჴმა-ვყოთ, რაჲთა ვიყვნეთ ჩუენ, ვითარცა კაცი, რომელი ვალნ გზასა სამეუფოსა და ჰნებავნ მისლვაჲ ქალაქად, რომელსა შინა იყოფებინ მეფე და ხედავნ იგი სასწაულთა მის გზისათა და არა მიდრკებინ მარჯუენით, გინა მარცხენით,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ უფროჲსღა ისწრაფინ და გულისჴმა-ყოფნ, თუ რაჲზომ შორავნ იგი ქალაქსა მას, რამეთუ ნიშნებითა მის გზისაჲთა გულისჴმა-ჰყოფნ სიშორესა მის ქალაქისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ჩუენცა გულისჴმა-ვყოთ გზაჲ იგი სულისაჲ, ვითარცა მაცხოვარმან მიჩუენა ჩუენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელი იქცეოდის საქმეთა შინა საწუთროჲსათა, შეცთომილ არს იგი და ვალს მაღნართა შინა და ეკალთა და კუროჲსთავსა ზედა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს მოვიდეს გზასა მას სიტყჳსასა, იხილავს ნიშანსა და იცნობს ადგილსა მას, რომელსა მიწევნულ არს გზასა მას ჭეშმარიტებისასა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ყოველნივე გიჩნდენ, ვითარცა უფალნი და ქრისტეს მონანი და სასუფეველისა მკჳდრნი, რაჲთა ყოველთავე ჰმორჩილობდე და უფროჲსად წინამძღუართა მათ მოღუაწეთა სულიერთა, რომელთა ეტჳრთოს სიმძიმჱ იგი მონასტრისაჲ და ვიდრემდე შეგერაცხოს თავი თჳსი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მდიდარნი არიან იგი სიტყჳთა მით ჭეშმარიტებისაჲთა და უძღებ არიან იგი, ვიდრემდე მისწუთენ იგი სრულსა მას სიმდიდრესა სულისასა და თანა-აც სულსა, რაჲთა ხედვიდეს, უკუეთუ მიწევნულ არს იგი ამას ნიშანსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ წარემართების სული და მიიწევის მეორესა მას ნიშანსა, რომელსა იტყჳს: „ნეტარ იყვნენ მგლოვარენი გულითა, რამეთუ იგინი ნუგეშინისცემულ იყვნენ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არა მათ ჰნატრის, რომელმან გულისჴმაყოს, თუ ვინაჲ არს ანუ სადაჲთ, რამეთუ ცხორებასა შინა იყო და ეზიარა იგი სიკუდილსა და შევიდა კუალად გზასა მას ჭეშმარიტებისასა და აქუს ბრძოლაჲ სულთა მიმართ უკეთურებისათა და რაჲთა იგლოვდეს იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ნუუკუჱ დაეცეს კუალად და მოკუდეს, და იყოს იგი გლოვასა შინა და არა მიიღებდეს დიდებასა, გინა სიხარულსა ამის საწუთროჲსასა, არამედ რაჲთა ხედვიდეს დიდებასა მას პირველისა კაცისასა, რომელი აქუნდა უწინარეს ურჩებისა მისისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	„ნეტარ იყვნენ მშჳდნი, რამეთუ მათ დაიმკჳდრონ ქუეყანაჲ“, რამეთუ ვინაჲთგან თჳსითა ნებითა სულმან მისცა ქუეყანაჲ თჳსი წინააღმდგომსა და სახითა მით ფუფუნებისაჲთა ჰმსახურებს სული ცოდვასა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა ესრეთ იგლოვდეს მის დიდებისათჳს და ესრეთ ეგოს, ვიდრემდის მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი და ნუგეშინის-სცეს მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არა აქუს ჴელმწიფებაჲ სიმდიდრესა თჳსსა და ვერ შემძლებელ არს იგი თჳსითა ძალითა განდევნად მტერისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ მივიდეს იგი იესუს მიმართ, რჩულისმდებელისა მის სულიერისა, ჰპოებს იგი შეწევნასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს სტანჯვიდეს სულსა მას წინააღმდგომი, ხოლო იგი არა ერჩდეს მას და მიხედავს იგი რჩულისმდებელსა მას.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მრავალთა მათ ჭირთა შინა სულგრძელ არს და მოითმენს და ევედრების ღამე და დღე და მოელის, თუ ოდეს დაწეროს შჯულისმდებელმან ქრისტჱ შჯული იგი სულისაჲ გულსა მას შინა მშჳდსა და მყუდროსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ განიდევნების წინააღმდგომი იგი მიიღებს სული თჳსსავე ქუეყანასა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითართა მშჳდთა ჰნატრის უფალი და იგინი დაიმკჳდრებენ ქუეყანასა მას გულისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი გული ქებით ადიდებს უფალსა, რომელმან იჴსნა გლახაკი ჴელთაგან მაჭირვებელთა მისთაჲსა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	„ნეტარ იყვნენ, რომელთა ჰშიოდის და სწყუროდის სიმართლისათჳს, რამეთუ იგინი განძღენ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა ჰშიოდის და სწყუროდის სიმართლისათჳს, იგი არა მოწყინე არს, არცა განმცხრომელ, არცა განიბნევის გონებაჲ მისი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ეკრძალების იგი და მტკიცე არს სიტყუასა ჭეშმარიტებისასა და დაფუძნებულ არს იგი და დამყარებულ სარწმუნოებითა და მოელის იგი სიტყუასა, რომელ არს პური ცხორებისაჲ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	„ნეტარ იყვნენ მოწყალენი, რამეთუ იგინი შეიწყალნენ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ იღუაწეთ სიმდაბლით ბოროტთა მათ მიმართ ღონეთა ეშმაკისათა, რაჲთა არა იძლინეთ ვნებისაგან ამპარტავანებისა და ვითარცა ჴელმწიფებით უბრძანებდეთ დამორჩილებულთა თქუენდა ძმათა და მოატყუათ სულთა თქუენთა დიდისა სარგებელისა წილ დიდი სიმძიმჱ და დაჭირვებაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა თავი თჳსი არა ეწყალოდის, იგი ვერ შემძლებელ არს სხჳსა შეწყალებად.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მამანი შვილისმოყუარენიმცა ხართ და ესრეთმცა შეგირაცხიან თავნი თქუენნი, მონებად ძმათა და არა უფლად მარადის მათთჳს ზრუნევდით, სულისა და ჴორცთა მათთათჳს და ისწრაფდით,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი განეყენოს გემოთაგან ამის სოფლისათა, ვალს იგი გზასა მას, მიმყვანებელსა სავანედ წმიდათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა თითოეულისა სულსა არგოთ და იღუწიდით მათ ვითარცა შვილთა ღმრთისათა, რაჲთა ესრეთ წმიდასა მას შესაკრებელსა ძმათასა მარადის სულიერითა სარგებელითა ჰრწყვიდეთ და მოიღოთ მადლი ქრისტესაგან და ცხადად გაქუნდი სახჱ და წესი წინამძღუართაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი სული მოწყალე არს და დიდებულითა მით მოქალაქობითა თჳსითა ეწყალის მოყუასიცა თჳსი და სახე კეთილის ექმნების მას.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	„ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი გული იხილავს თავსა თჳსსა შორის ორთავე – პირველსაცა სიტყუასა და მეორესა, და იტანჯვინ რაჲ მეორისა მის სიტყჳსაგან, არა ჰმორჩილობნ მას და, აჭირვებნ რაჲ პირველი იგი სიტყუაჲ და მეორესა მას დაუტეობს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ იხილის რაჲ სიტყუამან ღუაწლი იგი სულისაჲ, აღმოუბრწყინვის მის შორის ნათელი იგი სახარებისაჲ და განსდევნის მისგან ყოველსა უცნებასა ბოროტსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ ღირს იქმნების სული იგი მიღებად ნაყოფისაგან ხისა მის, რომელი-იგი არს სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მასწავლელნი შვილთა თჳსთა უფალთასა სწავლისათჳს ანუ წესიერებისათჳს მრავალგზის არა ჰრიდებენ მათ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი გული თჳთ საუნჯის მის მცველსა მას ქრისტესა მოელის და შეიმოსს იგი სამოსელსა დიდებისასა უხრწნელისა და უხრწნელთა მათ სერაბინთა ინაჴით-იდგამს სრულთა მათ თანა
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ჰგუემენ და ესრეთ გამოაჩინებენ ერთგულებასა და მოსწრაფებასა მათსა, რაჲთა ამით სასოებითა იქმან, რაჲთამცა იქმნნეს იგინი ბრძენ ანუ დიდებულ სოფელსა ამას შინა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა შეიყვანნეს იგინი სასუფეველსა ცათასა, ესევითარითა სახითა ასწავლიდით სიჩჩოსა ძმათასა და თითოეულისა სარგებელისათჳს იქმოდეთ გინა ნუგეშინისცემასა, გინა მხილებასა შურითა საღმრთოჲთა და სიყუარულითა ქრისტესითა ასწავებდით მათ თქუენ, მორწმუნენო სულიერნო.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ჰმსახურებს იგი ეკლესიასა მას შინა პირმშოთასა და თაყვანის-სცემს იგი სულითა მამასა და ჭეშმარიტებითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ, ძმანო, ვიხილოთ თითოეულმან გული თჳსი, რაჲზომი-ძი გზაჲ წარუვლია, ანუ თუ რაჲ ზომითა შორავს ქალაქსა მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი თჳთ იტყჳს: „რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს თანა-აც სულსა, რომელი ხედვიდეს შინაგანითა თუალითა, რაჲთა არა შთავარდეს მახეთა მათ წინააღმდგომისათა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „მახჱ განუმზადეს ფერჴთა ჩემთა, დაამდაბლეს სული ჩემი“, რამეთუ პირველად ეშმაკნი ერთსა რასმე ასოსა შეიპყრობენ და ესრეთ მის მიერ ყოველსავე სულსა ჴელად იგდებენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მოიჴსენე სიტყუაჲ იგი წერილისაჲ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „ჴორცთა და სისხლთა სასუფეველი ცათაჲ ვერ დაიმკჳდრონ“, რამეთუ, რომელსა ენებოს „შესლვაჲ სახლსა ძლიერისასა და ჭურჭელთა მისთა წარტაცებაჲ“, მას არა უყუარს სიმძიმჱ ჴორცთაჲ, არამედ განძლიერდების სულითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სიყუარულითა და სიწრფოებითა და უშურველობითა და სიმდაბლითა საკლველი იგი ერთობისაჲ ერთითა ჴორცითა და სულითა ქრისტესითა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოვიდა სიტყუაჲ მამისაჲ და გზა-გუექმნა ჩუენ და გჳჩუენა გზაჲ ზეცათაჲსა მის ქალაქისაჲ და გუასწავა ჩუენ, რაჲთა მდაბლითა გულითა ცოფ ვიქმნეთ სოფელსა ამას შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და დაითრგუნვოდის იგი ყოველთა მიერ და „არა აქუნდეს, სადამცა მიიდრიკა თავი თჳსი“ და განისუენა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა იბრძოდის იგი ფარულად და ცხადად, ხილულად და უხილავად, და მრავლითა ჭირითა და ღუაწლითა მოითმენდეს შრომასა მას და გონებასა თჳსსა წინააღუდგებოდის და წარემართებოდის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ ესე ყოველი მოიგოს, მაშინ იქმნას იგი ძე მაღლისა და ქუეყანასა ზედა ვიდოდის, „და მოქალაქობაჲ მისი აქუნდეს ცათა შინა“ და აიძულებდეს იგი თავსა თჳსსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა იქმნას იგი ბრძენ ქალაქისა მის ზეცათაჲსა და ესრეთ იხილოს უფალმან ღუაწლი და შრომაჲ და ბრძოლაჲ სულისაჲ მის, რამეთუ შეაიწრა თავი თჳსი საწუთროსა ამას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ ძჱ იგი ჭეშმარიტებისაჲ გამოუჩნდების გულსა შინა მისსა, რომელმან თქუა, ვითარმედ: „დავიმკჳდრო თქუენ თანა და ვიდოდი თქუენ შორის“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ განძლიერდების სული, მაშინ შეიკრვის ძლიერი იგი მის მიერ და წარიტაცებს იგი ჭურჭელსა მისსა და ნატყუენავსა მას ძლიერისასა მოიტაცებს, რომელნი-იგი არიან, ვითარცა თევზნი ბადესა შინა შეპყრობილნი, სულნი ცოდვისა მიერ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი სული ვალს გუელთა ზედა და ღრიაკალთა და დასთრგუნავს ლომსა და ვეშაპსა და ასპიტსა, და იქედნესა ზედა იქცევის და შევალს იგი ბუდესა მას ვეშაპისასა და წარსტყუენავს შვილთა მისთა ძალითა ფრიადითა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და გემღერიან გუელნი და შეიჭმები მათ მიერ ვითარცა თევზი, გულისჴმა-ყავ თავი შენი, თუ სადა შეპყრობილ ხარ, იცან თავი შენი, თუ სადაჲთ მოხუედ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა სახლისა უფალი მოუწოდს კაცსა მუშაკსა თჳსსა მას ვენაჴსა, რაჲთა ქმნნეს მცნებანი და იცნას თავი თჳსი, მაშინ უკუეთუ მიიხუნეს სულმან მცნებანი ქუეყანასა მას გულისა თჳსისასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დაასხამს კეთილსა მას ნერგსა და გამოიღის ვენაჴმან ფრიადი ნაყოფი და განეფინის იგი მცნებათა ქუეშე ღმრთისათა და იფარვინ მიერ, არა განჴმის იგი სიცხისაგან, რომელ-იგი არს ძალი წინააღმდგომისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ სული იგი შევალს დიდსა სიხარულსა და მოელის თჳსსა მას უფალსა, თუ ოდეს მოვიდეს და იხილოს ნერგი იგი კეთილი და შუებული ქუეყანასა მას შინა გულისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ სახლისა უფალი იგი იხარებნ მუშაკსა მას ზედა და სული იგი განისუენებნ სიტყუასა მას ზედა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ აღმოჰფხუარ, ძმაო, ფარული იგი კლდჱ ქუეყანისაგან გულისა შენისა და ყოველივე იგი წულილი ქვაჲ, გარე განაგდე „ეკალი და კუროჲსთავი“ და ნუ მოიწყინებ არამედ, რამეთუ არა მარტოჲ ხარ, არამედ ძალი იგი საღმრთოჲ შეგეწევის შენ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვაჲ არს სულისა მისთჳს, რომელმან არა იზრუნოს ქუეყანაჲ იგი გულისა თჳსისაჲ და არა ევედროს მეუფესა, რაჲთამცა მოსცა მას კუერი და მოქლონი რკინისაჲ და გამოაგდომცა ფარული იგი და უნაყოფოჲ კლდჱ
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და არცა იზრუნა მან ეკალთა და კუროჲსთავთაჲ, არამედ არს ქუეყანაჲ იგი ესრეთ კორდ და უნაყოფჲ და იგი დღითი დღე ადროებს და გარეგანი ოდენ სახჱ დაუმარხავს, ხოლო შინაგანსა არა მიუხედვან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ეგევითარი იგი სული აქავე მიიღებს მადლსა თჳსსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲ ყოს, ოდეს იგი განვიდეს ჴორცთაგან?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს გამობრწყინდეს მადლი და ნიჭი ქრისტესი ჩუენ შორის, ვითარცა სიბრძნესა შინა სოლომონისსა წერილ არს, ვითარმედ: „უკუეთუ ეძიებდე მას, ვითარცა ვეცხლსა და ვითარცა საუნჯესა, გამოიძიო იგი, მაშინ გულისჴმა-ჰყო შიში ღმრთისაჲ და გულისჴმის-ყოფაჲ ღმრთისაჲ ჰპოო შენ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ პირველი აღვასრულოთ, მეორესა პირველსა მას შეუდგენს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ვინმე უდებ-ყოს დიდი იგი და პირველი მცნებაჲ, რომელ არს სიყუარული ქრისტესი რომელი-იგი იშვების სულისაგან მჴურვალისა და გონებისაგან კეთილისა და გულისსიტყუათაგან საღმრთოთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ვინმე იგი დაუტეოს და მეორესა მას ებრძოდის გარეგანითა სახითა, შეუძლებელ არს, თუმცა აღასრულა იგი ნებისაებრ ღმრთისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ დაუმძიმის მას და ძნელად აღუჩინის ყოველივე მცნებაჲ ღმრთისაჲ და აღავსის სული იგი დრტჳნვითა მწუხარებითა და ბრალობითა ძმათაჲთა მსახურებისა მისისათჳს, ანუ ამპარტავანებითა სძლის და აღამაღლის იგი და უჩნ მას თავი თჳსი ვითარცა დიდი და აღმასრულებელი მცნებათაჲ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს კაცისა გონებაჲ ამაღლდეს და თქუას, ვითარმედ: წარმიმართებიან მე მცნებანი, მაშინ უწყოდენ, რამეთუ ცოდა და განსაჯა მან თავი თჳსი რამეთუ არა მოელოდა ჭეშმარიტსა მას მსაჯულსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ოდეს სული იგი განეყენოს სიყუარულისაგან ღმრთისა და შიშისა და შეეყოს იგი ცთომილებასა ამის სოფლისასა, მაშინ გამოვალს იგი ჭეშმარიტისაგან კეთილისა და შევარდების იგი ბოროტსა მას ტყუვილისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ყოველივე საქმჱ, რომელიცა ქმნას კაცმან, ისწრაფის მტერი, რაჲთამცა შეაგინა იგი და დასთესამცა თესლი ცუდად მზუაობრობისაჲ, გინა თუ ამპარტავანებისაჲ, ანუ თუ დრტჳნვისაჲ, ანუ თუ სხუაჲ ესევითარი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და არამცა შეუძლო ქველისსაქმჱსა მათ თანა, რაჲთამცა საქმჱ იგი არა იყო ღმთისათჳს და რაჲთამცა კეთილი იგი არა იყო კეთილი სრულიად, არამედ ბოროტითა აღრეულ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„მოხედნა ღმერთმან შესაწირავსა ზედა აბელისსა, ხოლო ძღუენსა მას ზედა კაენისსა არა მოხედნა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს საცნაურ არს, ვითარმედ მრავალგზის არნ საქმჱ რაჲმე კეთილი და ქმნის იგი კაცმან უდბებით, ანუ უგულებელს-ყოფითა, ანუ სხჳსა რაჲსამე მიზეზისათჳს და არა ღმრთისათჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს არა სათნო-ეყვის საქმე იგი ღმერთსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და სხუამან ქმნის საქმე იგი მოსწრაფებით და სიფრთხილით და ნებისაებრ ღმრთისა და სხჳსა არა რაჲსათჳს, და სათნო-ეყვის იგი ღმერთსა, რამეთუ მამათმთავარმანცა(!) აბრაჰამ ნატყუენავისა მის თავთაგან მისცა მღდელსა უფლისასა მელქიზედეკს და ესრეთ მოიღო მისგან კურთხევაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამის სახისა მიერ მოგუესწავების სული წმიდაჲ, თავთა და სიპოხეთა მათ ბუნებისა ჩუენისათა შევსწირვიდეთ ღმრთისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა თჳთ შინაგანი გონებაჲ ჩუენი და გული ჩუენი და მართალი იგი გულისსიტყუაჲ ჩუენი და ძალი იგი სულისა ჩუენისაჲ შევწიროთ ღმრთისა უწინარეს ყოვლისა საქმისა შესაწირავად წმიდად, თავნი იგი გულისა ჩუენისანი და პირმშონი მართალთა გულისსიტყუათა ჩუენთანი,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ მარადის სული ჩუენი ჴსენებასა ოდენ მისსა შექცეულ იყოს და ამით ესევითარითა სახით შემძლებელ ვიქმნეთ დღითი დღე აღორძინებად ტრფიალებასა შინა და სიყუარულსა საღმრთოსა შეწევნითა და ძალითა ქრისტესითა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ტჳრთი იგი სიმართლისაჲ ადვილ და სუბუქ აღგჳჩნდეს ჩუენ და წმიდად და უბიწოებით ვიტჳრთოთ იგი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ იხილოს უფალმან ჩუენი მისა მიმართ მჴურვალჱ სარწმუნოებაჲ და სიყუარული და გულსმოდგინებაჲ კეთილისა მიმართ, იგი თჳთ მოგუცემს ძალსა აღსრულებად მცნებათა მისთა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მათ მიერ იშვებიან სხუანიცა სათნოებანი და ყოველივე საქმჱ კეთილისა თხოვითა ღმრთისაჲთა მოგუეცემის ლოცვისა მიერ სიწმიდით ღმრთისა თანა გამოუთქუმელი იგი ზიარებაჲ და გონებისა ჩუენისა ღმრთისა თანა შეყოფაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი მჴურვალედ ილოცვიდეს, და სიხარული იგი საღმრთოჲ მოეფინების მას, ვითარცა წერილ არს: „მოეც სიხარული გულსა ჩემსა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სიტყუაჲ ესე მოასწავებს სიხარულსა მას ზეცისასა სილიერსა, რომელი მიეფინების სულთა ზედა ღირსთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მერმისა მის სიხარულსა და მხიარულებისა, რომელი –იგი ეგულების წმიდათა ქონებად სასუფეველსა შინა ცათასა, მის სიხარულსა და მხიარულებისა წინდსა და დაწყებასა აქაჲთვე მიიღებენ სულნი ღირსნი და წმიდანი ზიარებისა მიერ სულისა წმიდისა, ვითარცა წერილ არს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „რომელი-იგი ნუგეშინის-გუცემს ჩუენ ჭირსა შინა ჩუენსა, რაჲთა ჩუენცა ნუგეშინის–ვსცემდეთ, რომელნი იგი ჭირსა შინა არიან, ნუგეშინისცემითა მით, რომლითა ჩუენცა ნუგეშინისცემულ ვიქმნენით ღმრთისა მიერ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და სხუათა მათ სულთა ხედვიდეს, ვითარმედ შურეს ქუეყანაჲ მათი და იყვნენ იგინი ფრიადითა დიდებითა, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „განბრწყინდენ პირნი მათნი, ვითარცა მზჱ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუანი იგი სათნოებანი, ვითარცა არიან ესრეთ ერთმანერთსა შემშჭუალულ და თანა-გუაც მათი ძალისა ჩუენისაებრ აღსრულებაჲ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ გულისჴმა-ყოს სულმან მან, ვითარმედ აცთუნის იგი ამპარტავანებამან და ცუდად მზუაობრობამან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ პირი იგი და სახჱ კეთილისა ცხორებისაჲ წინაშე გჳც ჩუენ, რაჲთა-იგი პირველვე ვთქუათ წამებითა წმიდათა წერილთაჲთა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სარწმუნოებითა და მოსწრაფებითა ჩუენითა ღირს ვიქმნეთ მოღებად სულისა წმიდისა და სიხარულისა ზეცათაჲსა და ესრეთ განვთავისუფლდეთ ყოველთა ვნებათაგან და ვიპოოთ სიწმიდე გულისაჲ განწმედილისა მის და წმიდამყოფელისა სულისა მიერ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ იხილოს და გულისჴმა-ყოს სულმან, ვიდრე ჴორცთა შინა იყოსღა, ვითარმედ ემღერიან მას სულნი იგი უკეთურნი, ჴმა-ყავნ ღმრთისა მიმართ ყოვლითა გულითა და თქუნ: „სული ჩემი, ვითარცა ქუეყანაჲ წყურიელი არს შენდამი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მარადის ვილოცვიდეთ, და ვითარცა უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „რაჲზომ უფროჲს ყოს მამამან ზეცათამან განშჯაჲ მათი, რომელნი ღაღადებენ დღე და ღამე მისა მიმართ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მსთუად შეგესემინ, უფალო, რამეთუ მოაკლდა სულსა ჩემსა...“ და ეგევითარი იგი, რომელი დაამდაბლებდეს თავსა თჳსსა, ფრიადსა ძალსა შინა არს, ვითარცა იტყჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ რომელსა ჰნებავს, რაჲთა მიეცეს ზეცისა იგი საჭურველი, შეუდეგინ იგი სიტყუასა პავლესსა, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „ლოცვითა და ვედრებითა იყოფებოდეთ მარადის სულითა და მათ ზედა იღჳძებდით მარადის მოთმინებით და სიმჴნითა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „გული შემუსრვილი და სული მდაბალი არა შეურაცხ-ყოს“ და „მსხუერპლ ღმრთისაჲ არს სული მდაბალი, და გული და სული შემუსრვილი და მდაბალი შემძლებელ არს წინააღდგომად სულთა მათ უკეთურთა“ და გამოძიებად არსებისა თჳსისა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ნეტარ არიან, რომელნი მოსწრაფებით რბიან მცნებათა შინა, რამეთუ იგინი მიიწინენ სისრულესა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს მოვიდა უფალი ქუეყანად, რაჲთა ჩუენ ვირწმუნოთ ჭეშმარიტებაჲ და გარდამოჴდა და აღჴდა, რაჲთა ჩუენ შეუდგეთ მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იქმნა იგი, ვითარცა ჩუენ ვართ, რაჲთამცა ჩუენ ვიქმნეთ, ვითარცა იგი არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მჴედარი იგი დიდებული, რომელი იქმნ ერთგულებით ნებასა მეუფისასა და უჩუენებნ მას, რაჲთა შევიდეს მწყობრსა შინა უცხოთესლთასა წინააღმდგომად და ბრძოლად და აღჴოცად მტერთა მათ,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მიიღოს მან თჳსი იგი ქუეყანაჲ და იხილოს დიდებაჲ თჳსი, რომელი აღუთქუა მას მეუფემან, „რომელი თუალმან არაჲ იხილა და ყურსა არა ესმა და გულსა კაცისასა არა მოუჴდა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარმან შეიმოსოს საჭურველი სიტყჳსაებრ მოციქულისა, რომელსა იტყჳს ვითარმედ: „შეიმოსეთ ჯაჭჳ იგი სიმართლისაჲ“ და შემდგომი ამისი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ჟამსა მას ბრძოლისასა აღჳრ-ასხამს ცხენსა თჳსსა, რაჲთა კუალსა ზედა გონებისასა ვიდოდის ცხენი იგი,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ მიუშუას ჴელითა მით გონებისაჲთა, მაშინ პოვის ჟამი ცხენმან და უგუნურებისაებრ თჳსისა წარიტაცის ზედამჯდომარჱ იგი თჳსი და დასცის შორის მწყობრსა უცხოთესლთასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ იცინოდიან მას უცხოთესლნი იგი, რამეთუ დიდებული იგი მჴედარი შეპყრობილ იქმნა მათ მიერ, მიერითგან იჴმარიან იგი რჩულისაებრ მათისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მჴედრად ვიტყჳ სულსა, რამეთუ იგი არს უფალი ჴორცთაჲ და ჰყვანან მას იგინი, ვითარცა ცხენნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს თანა-აც სულსა, რაჲთა იპყრას კეთილად ლაგამი იგი ჴორცთაჲ და უძღოდის მას სულისა მიმართ წმიდისა, უკუეთუ კულა დამორჩილდეს სული ნებასა ჴორცთასა და ვიდოდის იგი გულისსიტყჳსაებრ თჳსისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული, რომელი ნებასა ჴორცთა თჳსთასა შეუდგეს, იგი არს, ვითარცა ცხენი და ჯორი, და არა არს მის თანა გულისჴმის-ყოფაჲ სიყუარულისაჲ, რამეთუ სადა არს რისხვაჲ და შური და ჴდომაჲ და ამპარტავნებაჲ, მუნ არა არს გულისჴმის-ყოფაჲ სიყუარულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს, ვითარცა პირველად ვთქუ, სული, რომელი აღასრულებდეს ნებასა და გემოსა ჴორცთასა, იგი წარიტაცების მათ მიერ და შეურაცხ იქმნების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	„მაშინ დაილიოს ყოველივე სალმობაჲ და მწუხარებაჲ და სულთქუმაჲ“, რამეთუ აღმოეცენა წყალი „ქუეყანასა წყურიელსა“ და იქმნა უდაბნოჲ იგი განმამრავლებელ წყალთა, რამეთუ, აჰა ესერა, აღუთქუა უფალმან, რაჲთა გუალული იგი უდაბნოჲ და წყურიელი აღივსოს წყლითა ცხოველითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მოვიდა რაჲ უფალი და „ხატად და მსგავს ჩუენდა იქმნა“, რაჲთა გუასუას წყალი იგი ცხოველი და წყურილი იგი სულთაჲ დააცხრვოს, რომლითა შეპყრობილ იყო და ესრეთ იტყჳს უფალი:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„რომელმან სუას წყლისა ამისგან, რომელი მე მივსცე, მას არა მოეწყუროს უკუნისამდე“, რამეთუ იყოს იგი მის შორის წყარო წყლისა მდინარისა ცხორებად საუკუნოდ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ჯერ-არს, ძმანო, რაჲთა სიტყუაჲცა იგი მოციქულისაჲ გამოვიძიოთ და გულისჴმა-ვყოთ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან ტაძარი ღმრთისაჲ განხრწნას, განხრწნას იგი ღმრთმან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ფრიად გულისჴმა-ვყოთ სიტყუაჲ იგი, რამეთუ თჳთვე კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „განიწმიდენით გონებანი თქუენნი და ყოველივე მაღალი, რომელი ამაღლდების გულისჴმის-ყოფასა ზედა ღმრთისასა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მეფე, რომელმან აღაშენა ქალაქი და ტაძარი მას შინა და დასხნა მუნ საუნჯენი დაფარულნი და მისცა იგი მნესა თჳსსა და ჰრქუა მას: „ამას ყოველსა მოგცემ შენ ჴელმწიფებით, დაჰმარხე ქალაქი ესე და ყოველი რაჲ არს მას შინა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ნუ ისმენ მძლავრისა მის სიტყუასა, რაჲთა არა წარიტყუენო და იყო მონაჲ მისი და იქმოდი საქმეთა მისითა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე ამცნო მას და წარვიდა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ მოუჴდა მას უცხოჲ ვინმე მძლავრი და ჰრქუა მას: „რად არა ხარ შენ ჴელმწიფე ყოველსა ზედა, რომელ არს ქალაქსა მაგას შინა?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მნესა ესმა რაჲ ესე, მეყსეულად დაავიწყდა მას მეფე იგი თჳსი და მცნებაჲ იგი და ნებითა თჳსითა განუღო კარი ქალაქისაჲ და შეიწყნარა მძლავრი იგი და მჴედრები მისი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ აღეძარცუა მნესა მას სამოსელი იგი, რომელი ემოსა და იპოვა იგი მეყსა შინა შიშუელი, რამეთუ აჭირვებდეს და აშრომებდეს მას მჴედარნი იგი მძლავრისაჲ მისნი, რაჲთამცა იქმოდა ბრძანებასა მათსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მეფესა მას აქუნდა ჴელმწიფებაჲ ყოფად, რაჲცა ენებოს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ უშიშად მოიძია მნე იგი თჳსი და იხილა იგი ესევითარსა უპატიოებასა შინა და ჰრქუა მას: „მიგანდვე შენ ქალაქი ჩემი, რად განმეშორე? რაჲსათჳს შეურაცხ-მყავ მე?
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და აწ გხედავ შენ, ვითარმედ ხარ შენ მონებასა მისსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ გნებავს კუალად პირველსავე მას დიდებასა მოსლვაჲ, ვითარცა-იგი დაუტევენ მცნებანი და ისმინე მძლავრისაჲ მის, ეგრეთვე კუალად დაუტევე სიტყუაჲ მისი და მოიქეც ჩემდავე და ისმინე ჩემი და იქმოდე ნებასა ჩემსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ, ძმანო, გულისჴმა-ვყოთ თითოეულმან, თუ რაჲ წარგჳწყმედია და მოვიგოთ ჩუენ გლოვაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, რამეთუ „სამკჳდრებელი ჩუენი მიეცა უცხოთა“ ურჩებისათჳს ჩუენისა და აღსრულებისათჳს ნებათა ჩუენთაჲსა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და რამეთუ გუეჰამებიან ჩუენ შეგინებულნი და სოფლისა გულისსიტყუანი, რაჟამს გონებაჲ ღმრთისაგან განეშოროს და მოიცალოს მან მცნებათაგან ღმრთისათა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ შეექცევის იგი გულისსიტყუათა მათ ბოროტთა, რომელთა მიერცა შეპყრობილ არიან, ამისთჳს, ვითარმედ ფრიად განეშორა სული ღმრთისაგან და ვიქმნენით ჩუენ, ვითარმცა არა გუესუა მამაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ კაცი ესრეთ იღუწიდეს, რაჲთამცა ტაძარი იგი ღმრთისაჲ შეუგინებელად დაჰმარხა, მაშინ მოვალს მისა, რომელმან-იგი თქუა: „დავიმკჳდრო და ვიდოდი თქუენ შორის“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ მიიღებს სული იგი თჳსსა მას სამკჳდრებელსა და იქმნების ტაძარ ღმრთისა და განაძებს იგი უკეთურსა მას მჴედრობითურთ თჳსით და მიერითგან სუფევს სული იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეთ, ვითარ შეიყუარა ღმერთმან და პატივ-სცა მას ხატითა და მსგავსებითა თჳსითა და ადიდა იგი.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მან უგულებელს-ყო და განარისხა იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, ვითარცა დაენერგვის ნერგი მცირე და არს იგი ხატი და მსგავსებაჲ სრულისა ხისაჲ, ეგრეთვე სული ვითარცა ნერგი დაენერგა სამოთხესა შინა, რაჲთა აღორძნდეს და ნაყოფი გამოიღოს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ურჩებითა გარდაჰჴდა იგი მცნებასა და ბოროტითა მით გონებითა გამოიღო ნაყოფი იგი ცოდვისაჲ და ვითარცა თჳსითა ნებითა აღორძნდა სიბოროტესა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე თანა-აც, და თჳსითავე ჴელმწიფებითა აღმოჰფხურას ნერგი იგი სიბოროტისაჲ, დამყნას თჳსსავე ზეთისხილსა ზედა, სიტყჳსა მისებრ მოციქულისა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჲთა სცნა, ვითარმედ ღმერთი სულსა ნერგსა მიამსგავსებს, ისმინე, რასა იტყჳს ღმერთი წინაწარმეტყუელისა მიერ, რაჟამს-იგი ნეტარებითა მით გარე-მიაქცევდა სულსა განზრახვისა მისგან უკეთურებისა და აყენებდა დადგრომად გზასა ცოდვილთასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა წარემართოს სული იგი და დღე და ღამჱ შჯულსა მისსა იმარხვიდეს, იწურთიდეს და ესრეთ იტყოდის: „იყოს იგი, ვითარცა ხჱ, დანერგული თანაწარსადინელსა წყალთასა, რომელმან გამოსცეს ნაყოფი თჳსი ჟამსა თჳსსა“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სული, რომელი გზასა ურჩულოებისასა ვიდოდის და განზრახვათა შინა ბოროტთა, ეგევითარისა მის სულისათჳს იტყჳს: „არა ესრე უღმრთონი, არა ეგრე, არამედ ვითარცა მტუერი, რომელ აგავის ქარმან პირისაგან ქუეყანისა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	გულისჴმა-ყავ აწ განყოფანი ორთა მათ სულთანი: რამეთუ რომელი შრომით და მოწყალებით შეყოფილ იყოს მცნებათა ღმრთისათა, მის ზედა მოვალს სიმდიდრჱ სულისა წმიდისაჲ და ესრეთ განძლიერდების სული იგი და მოვალს „საზომსა“, რომელი გჳჩუენა ჩუენ უფალმან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სული, რომელი ცოდვასა შინა იყოს და განზრახვასა შინა ბოროტსა და გული უთქმიდეს დადგომად გზასა ცოდვისასა, იგი სუბუქ არს და ვიდრეცა ენებოს მტერსა, წარიტაცებს და ემღერის მას ვითარცა ჰაერთა შინა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წინაშე ღმრთისა ყოველი ცხად არს და მან უწყნის განზრახვანი გულთა ჩუენთანი და გზანი სულთა ჩუენთანი უწყნის.
მას	შტ.ნეტ.იპ	აწ შენ მისთესე სივრცესა გულისა შენისასა, ვითარცა პოხილსა და წმიდასა ქუეყანასა, რაჲთა დაუყუდნე და განაკრძალნე ამით რომელნი-იგი ჴდომად აღუდგენ სიტყუასა მას ჴსნისასა.
მას	შტ.ნეტ.იპ	არცა მდიდარი უშერაცხილეს და უპატიოსნეს შეურაცხიეს გლახაკისა, და არცა გლახაკსა უპოვარებისათჳს შეურაცხ-ჰყოფს, და არცა დუჟსა მას ვითარცა უგულისჴმოსა აყუედრებს.
მას	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ იტყჳს ესაიაცა: „და იყოს, რაჟამს აღასრულოს უფალმან ყოველი-ვე ესე ყოფად ზედა მას სიონსა და იერუსალჱმსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა, რომელსა ენებოს ძმათაგანსა, რაჲთამცა შევიდა ღუაწლსა მას ლოცვისასა და სუროდის კეთილთა მათთჳს ზეცისათა, შესაწყნარებელ არს იგი და საქებელ წინაშე ღმრთისა და კაცთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ჯერ-არს, რაჲთა სათნო-იყონ სხუათაცა ძმათა და უხაროდის ძმისა მის წარმატებასა ზედა, ვითარცა თჳსისა ასოჲსასა, რაჲთა მათცა აქუნდეს მადლი სიყუარულისაჲ ღმრთისაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელსა ენებოს თავისა თჳსისა შემშჭუალვაჲ ლოცვასა, არსმცა იგი ფრთხილ მანქანებათა ზედა ეშმაკისათა და აქუსმცა მარადის საურავი და ზრუნვაჲ და მას გამოეძიებსმცა გონებასა თჳსსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მარადის წინააღუდგებოდენ ნივთსა მას უკეთურებისასა და მრავალთა მათ ბრძოლათა მტერისათა და მარადისმცა გონებაჲ მისი ღმრთისა თანა არს სურვილით და მოელოდენ მის მიერ მადლსა მას ზეცისასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ ნაყოფნი იგი ლოცვისა და მოთმინებისანი გამოიხუნეს და დღითი დღედ აღორძნდებოდინ და ცხად იყვნენ წინაშე ღმრთისა და კაცთა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა მოიგო მანცა ეგევითარი საზომი და მიეცეს თავი თჳსი ღმრთისადა და ეძიებდეს ჭეშმარიტსა ლოცვასა, თანა-აც სხუათა მათ ძმათა, რაჲთა სიხარულით მიუშუან მას და ვითარცა შემწენი მისნი უფროჲსად უხაროდის და აწუევდენ მას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ ვინმე თქუას, ვითარმედ ჩრდილი ცისაჲ უწინარეს მზისა დაბადებისა იქმოდა ბნელსა მას, არამედ, ვითარცა პირველვე ვთქუ, ყოველნივე ხილულნი და სახენი და მსგავსებანი არიან უხილავთა მათ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვიცი მე ბნელი ფარული სიტყჳერი სოფლისა უშინაგანესი ცხადისა მის და ხილულისა ბნელისა და აჩრდილისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი არს ნათელი, „რომელი ბნელსა შინა ჩანს და ბნელი მას ვერ ეწია“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ ვერცა იხილო, ვერცა იცნა იგი გამოუთქუმელისა მისგან და უხილავისა ნათლისა ღმრთეებისა, რამეთუ წმიდათა, რომელთა ენებოს, მათ ოდენ გამოეცხადების გონებასა შინა, ვითარცა დაიტევდენ ძალისაებრ მათისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო, ვითარცა ვთქუ, იყო მაშინ უკეთური იგი დაცემული, რამეთუ იგიცა ყოვლითა დამბადებელისა ღმრთისა სიტყჳსა დაბადებული არს და აქუნდა მას თჳთუფალი ნებაჲ
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ამაღლდა სამეუფოსა მას ზედა პატიოსნებასა და აღივსო შურითა კაცისაჲთა და აცთუნა იგი და უმეტესი დაცემაჲ ქმნა და მაშინვე განეგო დაშჯაჲ მისი გეჰენიასა შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ, ვითარცა პირველ ვთქუ, მიუტევა იგი ღმერთმან განგებულებით, რაჲთა თჳნიერ ნებისა მისისა დიდებაჲ დიდი მოატყუას წმიდათა და უდიდებულეს იქმნენ იგინი ფრიადისა მის მოთმინებისა მათისათჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგი უცოდვილეს და გარდამეტებულად დასაშჯელ – ბოროტთა მათ ღონისძიებათა მისთათჳს და ესრეთ უმეტესსა თანამდებ იყოს
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	„და იქმნა გარდარეულად ცოდვილ ცოდვაჲ იგი მცნებისა მიერ“ და განქიქებულ უკეთურებაჲ მისი და შეჩუენებულ იქმნას ყოველთაგანვე ძალთა საცნაურთა წმიდათა ანგელოზთასა უკეთურებისა მისისათჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი აჩუენა პირველად ევაჲს ზედა და შეაგდო იგი ურჩებასა მცნებისა ღმრთისასა და მის მიერ აცთუნა ადამ მსგავსითა მით ჭურჭლითა, რამეთუ ვერ შემძლებელ იყო, თუმცა შიშუელი მოუჴდა მას დიდებისა მისისათჳს, რომელი აქუნდა ადამს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს დედაკაცისა მიერ აცთუნა იგი და ესრეთ გამოაგდო დიდებისა მისგან.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ იპოვა ადამ შიშუელი და იხილა სირცხჳლი თჳსი, რომელსა-იგი პირველად არა ხედვიდა, რამეთუ გონებაჲ მისი შუენიერებათა მათ შინა ზეცისათა იშუებდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო შემდგომად ცთომისა გულისსიტყუანი მისნი ქუეყანად გარდამოჴდეს და მარტივი იგი და კეთილი გონებაჲ მისი შეეთხზნა გონებასა ჴორციელსა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა თჳსად სარგებელად შეერაცხოს ძმისა მის მათისა კეთილისა მიმართ წარმართებაჲ და რაჲთა არას იქმოდინ შურით ანუ ჴდომით და რაჲთა არა დაუხრწიონ კეთილი იგი გულისსიტყუაჲ მისი და კეთილისა საქმისა დაწყებაჲ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ იხილოს უფალმან ერთმანერთისა მიმართ სიყუარული მათი და მისცეს თითოეულსა თხოვაჲ მათი და გულსავსე-ყოს თითოეული წრფელისა მის და კეთილისა გონებისა მათისათჳს, რომელი აქუს ერთმანერთისა მიმართ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამის საქმისა აღსრულებაჲ თანა-აც უფროჲსად წინამძღუარსა ძმათასა, რაჲთა თავნიცა მათნი რომელნი-იგი მათ თანა არიან, დაამტკიცნენ ესევითარსა განგებასა ზედა, რაჲთა რომელსა ენებოს მოღუაწებაჲ, არა დაიხრწეოდის კეთილისა მის საქმისაგან, რომელცა ჴელ-ყო.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე თანა-აც, რაჲთა დიდი და უმეტესი მოღუაწებაჲ მოიღუაწოს და შრომაჲ ფრიადი და სწრაფაჲ დაუცადებელი, რამეთუ ლოცვასა შინა მრავალნი არიან ღონენი მტერისანი დასახრწეველად მისა:
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ძილი, მოწყინებაჲ,და სიმძიმე გუამისაჲ, განბნევაჲ გულისსიტყუათაჲ, დაუწყნარებლობაჲ გონებისაჲ, სულმოკლებაჲ, უთმინოებაჲ, დაჴსნილობაჲ და სხუანი იგი საქმენი და ბრძოლანი უკეთურისანი და მერმე ჭირნი და ზედააღდგომანი სულთა მათ ბოროტთანი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი გუებრძვიან და წინააღგჳდგებიან, ვიდრე სიკუდილადმდე დააყენებენ სულსა მას, რომელი მიახლებად ღმრთისა ისწრაფდეს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს უჴმს, რომელსა ჰნებავს ლოცვაჲ სიწმიდით, რაჲთა განმჴნდეს ყოვლითა მოღუაწებითა და მოსწრაფებითა და შრომითა ჴორციელითა და სულიერითა და რაჲთა ეგრეთ შეერაცხოს თავი თჳსი, ვითარმედ მარადის ჯუარი ჰკიდავს მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა იყოს იგი მარადის ჭირსა და ღუაწლსა შინა და ტკივილსა ფრიადსა და გლოვასა და გულისკლებასა დაუცადებელსა სასუფეველისათჳს ცათაჲსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ გონებაჲ კაცისაჲ არა ფრთხილ იყოს და კრძალულ მას და არა გამოეძიებდეს მარადის გონებასა თჳსსა, დაღაცათუ სურვილი ღმრთისაჲ აქუნდეს მას,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მრავალღონებისა მიერ მტერისა წარიტყუენვის, ანუ აღზუავნების მათ ზედა, რომელნი ვერ მიწთომილ იყვნენ წუთ ესევითარსა ლოცვასა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ მრავლითა მით ღონისძიებითა მტერისაჲთა წარსწყმედს კეთილისა საქმესა თჳსსა და მისცემს მას ბოროტისა ეშმაკისა ჴელთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს თანა-აც, რაჲთა დიდი საქმე აღუღებია, ეგრეთვე დიდი ტკივილი და ზრუნვაჲ თავს-იდვას, ნუუკუე კეთილი იგი საქმე მისი მოიპაროს უკეთურმან მტერმან.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელთა ჰნებავს დიდისა შრომისა მოთმინებაჲ და დიდისა ქველისსაქმისა ქმნაჲ, მათ უფროჲსსა და უდიდესსა შრომასა მოუვლენს ეშმაკი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და დაიჴშა კარი სამოთხისაჲ და დაიდგინა მუნ მახჳლი იგი ცეცხლისაჲ იქცევისი და ქერობინი მოტყინარჱ სცავს მუნ, რაჲთა არა შევიდეს ადამ და ჭამოს ხისა მისგან და ცხონდეს უკუნისამდე.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი გონებით წუთ ჩჩჳლ არიან, იგინი მოვიყვანნეთ შურად საღმრთოდ, რაჲთა მათცა მისცნენ თავნი მათნი მოღუაწებასა მოსწრაფებით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ სიმდაბლემან, და სიყუარულმან, და სიწრფოებამან, და სახიერებამან არა შეამკოს ლოცვაჲ ჩუენი, ესევითარი იგი ლოცვაჲ და არა ლოცვაჲ, არამედ სახჱ იგი ლოცვისაჲ, არარას გუერგების ჩუენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამას საქმესა ცხადად არა ვირწმუნებთ, თუ ესრეთ ყოფილ არს, ხოლო ფარულად თითოეულისა სულსა შინა იპოების საქმჱ ესე, რამეთუ შემოგარე გულსა ძეს საბურველი იგი ბნელისაჲ და ცეცხლი იგი სულისა ამის სოფლისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და თუ ამათ სათნოებათა ვერ ვჰპოებდეთ ჩუენ თანა, მაშა ცუდად ამაო არს შრომაჲ იგი ჩუენი, რამეთუ ყოველივე საქმჱ და ყოველივე შრომაჲ ჩუენი ამათ ნაყოფთათჳს არს ძმანო,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს ნაყოფნი იგი სიყუარულისა და მშჳდობისანი არა იპოებოდინ ჩუენ თანა არამედ, ცუდად ამაო არს შრომაჲ ჩუენი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ესე ნაყოფნი არა ჰქონდიან, იგინი ემსგავსებიან ცოფთა მათ ქალწულთა დღესა მას სასჯელისასა, რომელთა-იგი არა აქუნდა ჭურჭელთა შინა გულისათა აქაჲთვე სულიერი იგი ზეთი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არს პირველთქუმულთა მათ სათნოებათაჲ სულიერი სიპოხჱ, და ამისთჳს ცოფ ეწოდა მათ და სულიერისა მისგან სასძლოჲსა გარე დარჩეს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე გამოცდილებით უწყიან მათ, რომელთა მიუცემიან თავნი მათნი სრულიად ღმრთისადა, რომელნი მარადის ლოცვასა შინა მდგომარე არიან და აღუღებია სრულიადი ბრძოლაჲ წინააღმდგომისა მიმართ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ვინაჲთგან დამჴობილ იყვნეს სათნოებათაგან და სული წმიდაჲ მათ თანა არა დამკჳდრებულ იყო, ამისთჳს შრომაჲ იგი და ღუაწლი ქალწულებისაჲ არად შერაცხილ იქმნა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვენაჴისა ყოველი შრომაჲ და ზრუნვაჲ ნაყოფისათჳს იქმნების, ხოლო უკუეთუ ვენაჴმან ნაყოფი არა გამოიღოს, ამაოდ წარჴდა ყოველივე იგი შრომაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვჰგონებ მე, ვითარმედ პირველი იგი დიდებაჲ ადამისი იხილა მტერმან პირსა ზედა მოსესსა და მოიწყლა გული მისი და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ ეგულების დაცემაჲ მეუფებისაგან თჳსისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და შესაძლებელ არს აქაცა სიტყუაჲ იგი მოციქულისაჲ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: „მეუფებდა სიკუდილი ადამისითგან ვიდრე მოსესამდე უცოდველთაცა ზედა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უკუეთუ სულსა შინა არა აღმოეცენნენ ნაყოფნი იგი სიყუარულისნი, და მშჳდობისა, და სიხარულისა, და სიმდაბლისა, და სულგრძელებისა, და სარწმუნოებისანი და სხუათა მათ სათნოებათანი, რომელნი მოციქულმან აჩუენა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჟამს იხილა დიდებაჲ იგი მოსესი, მოიწყლა იგი და იჭჳთ და სასოებით დაეცა მეუფებისაგან თჳსისა სიკუდილი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშა ამაო არს შრომაჲ იგი ქალწულებისა, და ლოცვისჲ, და ღაღადებისა, და მარხვისა, და მღჳძარებისაჲ, რამეთუ თანა-გუაც, რაჲთა ამათ სულიერთა და ჴორციელთა ტკივილთა და შრომათა სასოებისათჳს სულიერთა ნაყოფთაჲსა აღვასრულებდეთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სათნოებათა იგი ნაყოფიერებაჲ განსუენებაჲ არს სულიერი და სიტკბოებაჲ უხრწნელი, რომელი მოვალს სულთა ზედა სარწმუნოთა და მდაბალთა სულისა მიერ წმიდისა.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს მოვიდა უფალი ჭეშმარიტებითა, და მისთჳს (გაცხოველებულია), რამეთუ განათავისუფლა მან კაცი სიკუდილისაგან და აღდგა მკუდრეთით და აღვიდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით დიდებულებასა სავსჱ დიდებითა არა პირითა ოდენ, ვითარცა მოსე,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ განკითხვით და გულიჴმის-ყოფით შრომანი იგი და ჭირნი შრომად ბუნებისადმცა შერაცხილ არიან და ნაყოფნიმცა იგი შერაცხილ არიან ნაყოფად, რომელნი აღმოეცენებიან სულისა მიერ წმიდისა სულთა ღირსთა სარწმუნოებისა მიერ და სასოებისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ვინმე იყოს უგულისჴმო და ნაყოფნი იგი სულისანი შეჰრაცხნეს თჳსად შრომად და თჳსად საქმედ, ეგევითარსა მას ფრიადი სიმაღლე აქუს ამპარტავანებისაჲ და დაეცემის იგი დიდთა მათ ნაყოფიერებათაგან სულიერთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეგევითარი იგი არა ესავს ძალსა სულისა წმიდისასა და არცა იტყჳს, თუ: მის მიერ წარვემართები სათნოებათა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, რომელმან მისცეს სრულიად თავი თჳსი ღმერთსა და შურებოდის ყოვლითავე ძალითა თჳსითა და მოელოდის ღმრთისაგან ჴსნასა სავნებელთაგან და არა ესვიდეს საქმესა თჳსსა, ესევითარი იგი მიიწევის სისრულესა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ყოვლითავე გუამითა და ყოვლითავე თჳთებითა და თჳსითა და დაეცა ჭეშმარიტებით სიკუდილი რამეთუ ვითარცა ვჰგონებ, დიდებაჲ იგი, რომელი აქუნდა მოსეს, სახე იყო პირველისა მის ადამისი, რომელი დაიბადა ჴელითა ღმრთისაჲთა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სრული ქრისტიანე, რაჟამს დაუტკბენ მას სათნოებანი, მიერითგან სიტკბოებით აღასრულებს მათ, ვითარცა ბუნებითთა მშჳდობასა, და სულგრძელებასა, სარწმუნოებასა, და სიმდაბლესა და სხუათა მათ სათნოებათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მიერითგან უშრომელად აღასრულებნ მათ და არღარა ებრძოდინ მას ვნებანი უპატიოებისანი, რამეთუ მოიღებს იგი გამოჴსნასა უფლისაგან სრულიად და აღასრულებს იგი სათნოებათა შინა და მოიყვანის გულსა მისსა მშჳდობაჲ იგი ქრისტესი წმიდისა მიერ და თაყუანისსაცემელისა სულისა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი იხილა სიკუდილმან და ვერ ეძლო თუალთა შედგმად მისა და მოიწყლა, რამეთუ ესვიდა დაჴსნასა მეუფებისა თჳსისასა და ეგრეცა იქმნა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ იგი დიდებაჲ შინაგანსა კაცსა თანა მოუგია ჭეშმარიტთა ქრისტეანეთა და შინაგან მათსა დაეცემის და განქარდების სიკუდილი და ვნებანი იგი უპატიოებისანი მოუძლურდებიან და უჩინო იქმნებიან სრულთა ქრისტიანეთაგან,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დიდებაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ ბრწყინავს გულსა შინა მათსა და ესრეთ აღდგომასა მას მეორესა განქარდეს სრულიად სიკუდილი გუამთაგან, რომელნი დიდებულ არიან ნათელსა შინა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს დაიტევა და დაიდვა ეშმაკი, ვითარცა პირველად ვთქუ, გამოსაცდელად კაცთა ბნელი იგი სიტყჳერი და სულიერი, რომლისაცა სახჱ არს ბნელი ესე.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ბნელსა მას შინა მრავალნი ძალნი უკეთურებისანი და მთავრობანი და ჴელმწიფებანი ვლენან და არს მთავარი იგი მათი მბრძოლ ჩუენდა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა რომელთა-იგი ღმერთი შეიყუარეს, მოღუაწებითა მათითა სძლონ მანქანებათა მისთა და ყოველივე მის მიერ მოწევნული განსაცდელი მოითმინონ და ესრეთ სრულ იქმნენ და ბრძოლამან მათმან უმეტესი დიდებაჲ მოატყუას თჳნიერ ნებისა მისისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მიერითგან შეემშჭუალის იგი უფალსა და იქმნის იგი თანა ერთ სულ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ შევეყვნეთ მცნებათა უფლისათა, რაჲთა სიმდიდრე იგი სულიერი მოვიგოთ და ვისწრაფოთ აღორძინებად მსგავსად ნერგისა, რომელი პირველ ვთქუთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ჩჳლი, რომელი იშვის, არნ იგი ხატ სრულისა კაცისა, ეგრეთვე სულიცა ხატ არს დამბადებელისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ხედავს მოღუაწეთა და მძლეთა და რაჟამს ვინმე ჩუენგანმან სძლოს, სიხარული დიდი იქმნების ცათა შინა და ქებანი და გჳრგჳნნი და დიდნი ნიჭნი სულიერნი და პატივნი ზეცისანი მიეცემიან მათ, რომელნი განერნენ სარწმუნოებით და სიმჴნითა მათითა მახეთაგან ეშმაკისათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ამათი ძლევაჲ მათ სირცხჳლსა მოატყუებს, რამეთუ არა კეთილ იყო, რაჲთამცა სიტყჳერნი კაცნი იყვნესმცა უქმად, ვითარცა შეშანი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ასპარეზსა შინა, გინა თუ საბრძოლელსა რაჟამს ზინ მეფჱ მაღალსა ადგილსა და ხედავნ, თუ ვინ-ძი სძლოს და თითოეულსა ეტლსა ჰქონან ღონენი და მანქანებანი, რაჲთამცა დასცა მეორე და სძლო მას,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უკეთური იგი მარადის განიმზადებს თავსა თჳსსა დაცემად კაცისა და ყოვლითავე სიჴელოვნითა და სიმანქნითა თჳსითა ისწრაფის,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა სძლო მას და შეიპყრამცა მრავალფერითა მით და თითოსახითა მახითა თჳსითა – გინა თუ სიმდიდრითა, გინა თუ სიბრძნითა ამის სოფლისაჲთა, გინა თუ დიდებითა კაცთაჲთა, ანუ გემოჲთა ჴორცთაჲთა, ანუ მთავრობისმოყუარებითა, ანუ ქებითა კაცთაჲთა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ დაჭირვებითა ჴორციელთა საქმეთაჲთა, ანუ ვნებითა ჴორცთაჲთა, ანუ გულისსიტყჳთა ბოროტითა, ანუ შიშითა ანუ სიყუარულითა დედათა მიმართ და გულისკლებითა, რომელი მათ მიერ აღიძრვის სულსა შინა, რაჲთა რომლითაცა სახითა დასცენ სული იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა საქმესა შინა თქუენსა არა იპოოს ბიწი და შეგინებულებაჲ, არამედ რაჲთა კრძალულებითა შიშითა და სიყურულითა ღმრთისაჲთა რაჲთა კეთილი იგი საქმჱ თქუენი სრულ იყოს და შესაწყნარებელ ღმრთისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალი ესეზომითა კაცთმოყუარებითა და მიუთხრობელითა სახიერებითა გარდამოჴდა ზეცით ქუეყანად ნათესავისათჳს კაცთაჲსა და მარადის ეწყალის მას ნათესავი ჩუენი და მრავლითა მით სიბრძნითა თჳსითა არავინ დაუტევა უქმად სათნოებათაგან,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ჩჳლი, რომელი აღიზარდებოდის, უფროჲს და უფროჲსად მიიღებს სიყუარულსა მამისა თვისისა, ხოლო ოდეს მოვიდეს სრულსა ჰასაკსა, მაშინ იცნობს სრულიად ძჱ მამასა და მამაჲ ძესა და გამოეცხადებიან მას საუნჯენი მამისა თჳსისანი ხოლო,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ურჩებისაგან სიჩჩოჲსაცა იგი სიყუარული დაფარულ იქმნა და მცირედ რაჲმე დაშთომილ არს მისგან და შევიდა იგი სიღრმესა უგულისჴმოებისასა და უფსკრულსა დავიწყებისასა და მღჳმესა ცთომისასა შთავიდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ეგრეთვე თანა-აც კაცსა, რაჲთა სული თჳსი დაიცვას (გაცხოველებულია) რომელსა-იგი აქუს ეგევითარი იგი ძალი ღმრთისაჲ,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და დაიმკჳდრა ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა და განეშორა სული ფრიად მცნებისაგან უფლისა და ვერღარა შემძლებელ იყო პოვნად მისა ანუ თუ შემეცნიერებად მისა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ თჳთ უფალი იტყჳს: „რომელმან ასუას სასუმელი გრილისა წყლისაჲ სახელისა ჩემისათჳს, ამენ გეტყჳ თქუენ, არა წარიწყმიდოს მან მადლი თჳსი ისმინეთ ძმანო“.
მას	შტ.ნეტ.იპ	ფერჴნი მისნი რკინისა და კეცისანი, ვხედევდ რამეთუ გამოსთქდა ლოდი ერთი ჴელშეუხებელად და დაეცა კერპსა მას ზემდგომარესა ფერჴთა მათ რკინისათა
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და იქმნა ვითარცა მტუერი კალოჲსაჲ დღეთა არისათა, და აღიღო იგი ძლიერებამან ქართამან,
მისა	შტ.ნეტ.იპ	არა გაჴსოვს, ვიდრე-იგი ვიყავ თქუენ თანა, ამასვე გეტყოდე თქუენ? ხოლო აწ რომელი-იგი დგას საშუვალ, ვიტყჳთ და გამოჩინებად მისა თჳსსა მას ჟამსა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ნუ აღიძრვით გონებითა თქუენითა ნუცა აღირღუევით ნუცა სულითა ნუცა სიტყჳთა და ნუცა წიგნითა, ვითარცა ჩუენ მიერ, ვითარმედ აჰა მოწევნულ არს დღჱ იგი უფლისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ ღმრთისათჳსმცა არს საქმჱ იგი და ნუმცა არს დიდებისათჳს კაცთაჲსა, არამედ შიშისათჳს და სიყუარულისა ღმრთისა ვიქმოდით კეთილსა საქმესა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამას გევედრები თქუენ, ძმანო, გარე-მიაქციენით კაცთა ქებანი და პატივნი და ყოვლადვე ნუ შეიწყნარებთ მათ, არამედ ღმრთისაგან მხოლოჲსა ეძიებდით ჭეშმარიტსა მას პატივსა და დიდებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ თჳთ გამოცხადნეს ქველისსაქმჱ იგი, ესე არა ჩუენი საქმე არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ დიდნი იგი საქმენი ამცნეს, რაჲთა განეყენნენ სიძვისაგან და კერპთა ნაზორევისა მშთვარისა და სისხლისაგან.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე ქმნეს კაცმოთმოყუარებისათჳს ღმრთისა, რაჲთამცა აღუსუბუქნეს მათ მცნებანი, რამეთუ ხედვიდეს სიჩჩოსა გონებისა მათისასა და ისწრაფდეს, რაჲთა ოდენ კერპთმსახურებისაგან იჴსნენ, რაჲთმცა ესრეთ მცირედ მცირედ ღირს– იქმნეს მიწთომად უზეშთაესთა სათნოებათა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რასაცა უბრძანებდენ, ესევითარსა მას მოციქული უქმად სახელ-სდებს და განაჩინებს, ვითარმედ არცა პურისა ღირს არს ჭამად, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „უქმი იგი ნუცა ჭამნ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „უქმნი იგი და მოცალენი ღმერთსაცა სძულან“ და სიბრძნესა შინა სოლომონისსა წერილ არს, ვითარმედ: „მრავალნი ბოროტნი ქმნნა უქმობამან“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა იღუაწონ ძალისაებრ თჳსისა და აქუსმცა სასოებაჲ ღმრთისა მიმართ, რაჲთა შემძლებელ იქმნას მიწევნად საზომსა მას სრულისა ქრისტეანობისასა ყოვლითავე კეთილითა მოსწრაფებითა და აღსრულებითა სათნოებათაჲთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ღმერთი პირველად წინაწარმეტყუელთა მიერ ასწავებდა მას, რაჲთამცა მოიქცა, ხოლო უკანაჲსკნელთა მათ ჟამთა მიუწთომელმან და მოუგონებელმან, რომელსა არცა დასაბამი აქუს, არცა დასასრული, ნეტარმან სამებამან, განუყოფელმან განზრახვითა მიუწთომელი იგი არსებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უკეთური იგი მოეკუეთა ზეცისა კრებულისაგან ცხოველთაჲსა და მისცა თავი თჳსი გონებასა ჴორციელსა ყოველით კერძოვე და იქცევის ქუეყანასა ზედა,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ საწურთელად ჩუენდა და გამოსაცდელად და ჭირითა სრულ იქმნნეს ყოველნი წმიდანი და დიდსა დიდებასა და უმეტესსა პატივსა მოიგებენ იგინი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მას მიეცემის უმეტესი ტანჯვაჲ გეჰენიასა ბოროტისა მის გონებისა მისისათჳს, რამეთუ ვითარცა კუერთხი ცხოველისა ხისაგან მოეკუეთების და შოლტი ცხოველისა პირუტყჳსაგან გამოვალს საწურთელად ჩჩჳლთა,
იგიცა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგიცა დაბადებული არს და მის მიერ დიდი განგებულებაჲ აღესრულების, ვითარცა წერილ არს: „რაჲთა შეეწიოს ბოროტი იგი კეთილსა მას გონებითა არაკეთილითა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი იტანჯებოდიან, მაშინ უფროჲსად გულითა მჴურვალითა მიივლტიან ღმრთისა და ითხოვენ მისმიერსა შეწევნასა და იგი ებრძვის, ხოლო სძლევს ვერკეთილისა მის და მართლისა გონებისა მათისათჳს.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲზომცა მტერი სტანჯვიდეს, ესოდენცა უმაღლესად მიეახლებიან იგინი ღმერთსა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და რომელი-იგი მარადის ილოცვიდეს, ნუმცა აღზუავნების მათ ზედა, რომელნი ვერ შემძლებელ იყვნენ მარადის ლოცვად, რაჲთა ესრეთ საქმჱ მისი წარემართოს წინაშე ღმრთისა და კაცთა.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ყოველთავე სულთა, რომელთა აქუს ჭეშმარიტი სიყუარული ღმრთისაჲ, დაღაცათუ გულის საკლებელი რაჲმე მოიწიოს, მათთჳს კეთილად გარდაიქცევის, ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „მოყუარეთა ღმრთისათა ყოველივე კეთილად განემარჯოს“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად, რომელი-იგი მსახურებასა შინა იყოს, ნუმცა დრტჳნავს, ნუცა განიკითხავს მათ, რომელნი დაყუდებასა და ლოცვასა შინ არიან, რაჲთა ესრეთ წინაშე ღმრთისა მადლი პოოს და საქმჱ მისი შეწირულ იყოს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სიმდიდრეცა და სიგლახაკჱ, დიდებაჲ და უპატიოებაჲ და ჭირი და განსუჱნებაჲ მართლისა მის გულისა მათისათჳს, და რამეთუ უყუარს ღმერთი ჭეშმარიტებით, ამისთჳს ყოველივე კეთილად მოიწევის მათ ზედა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითართა მათ, რაჟამს მიიღონ მცირედ რაჲმე ბრძოლაჲ ანუ განსაცდელი, მეყსეულად უკუღმართ იქცევიან და არა ებრძვიან ვნებათა ახოვნად,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ შეშინდებიან განსაცდელთაგან და ბრძოლათა ეშმაკისათა და კუალად მიიქცევიან გემოსა ჴორცთასა და ცთომასა ამის სოფლისასა, რამეთუ არა უყუარს მათ ღმერთი ყოვლითა გულითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მო-რაჲ-ვიდა ძჱ მამისა მიერ, რომელმან განაქარვა ცთომაჲ და ბჭენი იგი ჯოჯოხეთისანი განუღებელნი განახუნა და სულისა მიმართ ცთომილისა,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჲთა გამოუჩნდენ იგინი, რომელთა ჰნებავს პოვნად ცხორებისაჲ და მოითმინონ ყოველივე განსაცდელი და ჭირი და ესრეთ მიემთხჳნენ გულისსათქუმელსა მას მათსა და კუალად, რაჲთა გამოჩნდენ იგინი, რომელთა არა ჰნებავს ყოვლითა გულითა ცხორებაჲ მათი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ასონი გუამისანი ერთსა სულსა ქუეშე არიან და ერთმანერთსა შესწევენ „და ვერ შემძლებელ არს თუალი თქუმად ჴელისა, თუ: არა მიჴმ შენ, და ვერცა თავი რქუმად ფერჴთა, თუ: არა მეჴმარებით თქუენ, არამედ რომელნი არიან უდარესნი ასონი, მათ უმეტეს პატივსცემთ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა თჳთ სულმან სახჱ იპოვოს და შეუდგეს მას, ვიდრე პირველად ხატადმდე და მაშინ შეეყოს მცნებასა მას და შეერთოს მას, რაჲთა ურჩებისა მისგან მოვიდეს სიყურულსა მას პირველსა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო პირველისა მის სიყუარულისაგან მცნებისა მიერ პოვოს განსუენებაჲ, რომელ არს სრული იგი სიყუარული.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ კუალად იქცევიან უკუღმართ, ამისთჳს მოგუჱცა ეშმაკი, რაჲთა გამოიჴურვნეს ვითარცა ცეცხლითა და მჴნენი იგი გამოცხადნენ მის მიერ, ვითარცა ჭურჭელნი გამოჴურვებულნი და იქმნენ იგინი მაგარ და შეუმუსრველ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აჰა, სიყუარული იგი და მოწყალებაჲ გამოუთქუმელი მეუფისაჲ!
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გამოუცდელნი გამოჩნდენ უჴმარნი იგი, რომელნი ვერ იტჳრთვენ მჴურვალებასა ცეცხლისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	თავსა თჳსსა მფრინველსა მიამსგავსებს, რაჲთა შეცთომილი იგი სული მიივლტოდის ფრთეთა ქუეშე მისთა და ესრეთ იტყჳს ცხოველსმყოფელი „რაოდენგზის ვინებე შეკრებაჲ თქუენი, ვითარცა მფრინველმან რაჲ შეიკრიბნის მართუენი თჳსნი ქუეშე ფრთეთა თჳსთა და არა ინებეთ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო დასამტკიცებელად სიტყუათა ამათ მცირედი რაჲმე წმიდათა წერილთაჲ ვაჴსენოთ: უკუეთუმცა არა მიუშუნეს ღმერთსა გამოსაცდელად სამთა მათ ყრმათა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იტყჳს: „რომელსა უყუარდე მე, შეყუარებულ იყოს მამისა მიერ ჩემისა და მეცა შევიყუარო იგი და გამოეცხადოს მას თავი ჩემი“.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმცა ყოფილ იყო ესევითარი სიხარული მათთჳს ცათა შინა და ვითარმცა ქადაგებულ იყო მაშინ ღმერთი ქუეყანასა ზედა წინაშე ყოველთასა, ვითარმედ იგი მხოლოჲ არს ღმერთი ცათა შინა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მიშუებითა ღმრთისაჲთა აღჰმართა მეუფემან ხატი იგი ოქროჲსაჲ და ყოველნივე ნათესავნი ბრძანებითა მისითა მოვიდოდეს თაყუანის-ცემად ღმრთისა მის.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ მოეჴადების მას საბურველი იგი და იშვების სულითა, რაჟამს-იგი გამოცხადნის ქრისტე შორის მისსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკეთური უფლებულ-იყო მაშინ ნაბუქოდონოსორისდა და იგი აგონებდა მათ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე შეეყოფვის გარეშეუწერელსა მას წყაროსა, დაუსაბამოსა მას გონებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო განძლიერდეს რაჲ სამნი იგი ყრმანი სარწმუნეობითა და სასოებითა ღმრთისაჲთა მისცნეს მისთჳს თავნი მათნი ცეცხლად, და საკჳრველთმოქმედებითა ღმრთისაჲთა ხატისა მის წილ ღმერთი თაყუანის-იცემებოდა და ეშმაკსა უფროჲსად ჰრცხუენოდა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აწ გულისჴმა-ყავ, სულო, უკუეთუ ხარ ფრთეთა ქუეშე დედისა შენისათა და ნუ გამოხუალ მიერ, რაჲთა არა წარსწყმდე გუელთა მიერ, რამეთუ მოვიდა მაცხოვარი, რაჲთა გაცხოვნოს და განაახლოს სული და წარწყმიდოს უცხოჲ იგი, რომელ არს ბრმაჲ და ღამისა თესლი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ყოველნივე მანქანებანი მისნი დაიჴსნნეს და რომლითა ისწრაფდა, რაჲთამცა წარსაწყმედელად კაცთაჲსა ყო, იგი ექმნას მას დასაცემელ, რამეთუ მაშინ ყოველთავე ცნეს, ვითარმედ ერთ არს ღმერთი ცათა შინა, სიმჴნითა სამთა მათ ყრმათაჲთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა გამოაჩინოს უფალმან თჳსი სიყუარული მის ზედა, რაჲთა განვლნეს სულმან მან „მთავრობანი და ჴელმწიფებანი“ და შეეყოს ნაყოფიერი ნათელი ნათელსა ნეტარსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეჰა, ფრთენი იგი განმარტებულნი, ეჰა, მოწყალებაჲ იგი დიდი დედისაჲ. ამენ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და ღუაწლნიცა მოყუარეთა ღმრთისათანი თითოსახე არიან, რამეთუ რომელნიმე ესვენ ძალსა ღმრთისასა და სასოებისა მისთჳს არა ეშინის კაცთაგან ძალისათჳს სულისა წმიდისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ეტყჳნ წინააღმდგომსა მართალი იგი: „ვერ ძალ-გიც ყოფად ჩემდა, რამეთუ შემწედ მყავს მე ღმერთი ჩემი.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ჩუენ ერთმანერთს ასოებ ვართ, რომელთა გუმწყსის ერთი იგი სული და ვიზარდებით ერთისა მისგან სიტყჳსა ჭეშმარიტებისა და მისთჳს თანა-გუაც, რაჲთა სიყუარულითა და სიწრფოებითა და სახიერებითა და სიხარულითა შეერთებულ ვიყვნეთ ერთმანერთას თანა,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად მიიყვანიან სხუაჲ მართალი წინაშე მსაჯულისა, რომელი აიძულებნ გარდასლვასა შჯულისასა, და მისცის მან თავი თჳსი სიკუდილად ღმრთისათჳს, და უკუეთუ ჴელნი დაჰკუეთნიან, არა გულსა აკლნ, და უკუეთუ თუალნი აღმოუჴუნიან, არა ეშინინ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამისთჳს დაბადებულნი ვართ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „მისნი შქმნულნი ვართ დაბადებულ საქმეთა ზედა კეთილთა, რაჲთა მათ შინა ვიდოდით“.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ უხარის ღმერთსა, რაჟამს გუხედვიდეს ჩუენ, ვითარმედ ყოველსა საქმესა ჩუენსა მისთჳს ვიქმოდით, და რაჟამს ესევითარი სიყუარული გუაქუნდეს ჩუენ ერთმანერთისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე ნამეტნავი იგი დაყუდებულთაჲ შეემატების ნაკლულევანებასა ზედა მორჩილთასა, რაჲთა იქმნას სიწრფოებაჲ ყოველსავე ზედა, ვითარცა წერილ არს: „ვითარმედ ფრიადსა მას არა გარდაემატა და მცირესა მას არა დააკლდა“.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეთ, თუ ვითარი სიხარული იქმნების მისთჳს ცათა შინა, ვითარცა იტყჳს მოციქული წმიდათა მათთჳს, რომელთა მოითმინნეს თითოსახენი ღუაწლნი:
მათთჳსცა	ფს.მაკ.D.სწა	და ეტყოდეს მათთჳსცა, რომელთა თითოსახედ იღუაწეს, ვითარმედ: „სხუანი ძჳრ-ძჳრად ტანჯვითა აღესრულნეს და არღარა მოიღეს მათ გამოჴსნაჲ, რაჲთა უმჯობესსა აღდგომასა ღირს იქმნნენ და სხუანი ტანჯვითა და გუჱმითა განიცადნეს
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ თითოეული ძალისაებრ თჳსისა რბიოდენ კეთილსა მას გზასა სათნოებათასა სიხარულითა და იღუწოდით კეთილსა მას ღუაწლსა, რამეთუ შრომისაებრ მისისა და სიყუარულისა და სარწმუნოებისა პოოს დღითი დღედ წარმართებაჲ და ესრეთ ღირს იქმნას სასუფეველსა ცათასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე არს სიტყუაჲ იგი, რომელი წერილ არს: „იყავნ ნებაჲ შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა“.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეთ, ვითარ მოყუარეთა ღმრთისათა ჭირი და მოღუაწებაჲ თითოსახედ იქმნების ერთითა მით სარწმუნოებითა, რაჲთა მათ მიერ იდიდოს ღმერთი
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა სიტყჳერნი იგი და თჳთუფალნი კაცნი გამოცდით გამოიცადნენ და გამოჩნდენ პატიოსანნი იგი და უპატიონი ჭურჭელნი, რამეთუ მიუშუჱბია ღმერთსა ეშმაკისადა გამოცდად ჩუენდა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ესევითარითა მით სახითა შემძლებელ ვიქმნეთ ჭეშმარიტად დათრგუნვად გუელთა და ღრიაკალთა და ყოველსა ძალსა მტერისასა და სიყუარულითა ერთმანერთისაჲთა მადლითა ქრისტესითა შევმუსრნეთ თავნი ვეშაპთანი და ასპიტსა და იქედნესა ზედა ვიდოდით და დავთრგუნოთ ლომი და ვეშაპი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს სიყუარულით და ერთობით ვიყოფოდით, მაშინ დიდსა საზომსა მიწთომილნი ურთიერთას უფროჲსად წარემართებიან შეწევნითა ძმათაჲთა და უმცირესი იგი უდიდესთა სიყუარულითა განკეთნების დღითი დღე და განძლიერდების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვერცა დაყუდებულნი იგი, რომელთა ეგონნენ თავნი მათნი, ვითარმედ ლოცვასა შინა არიან, ვერცა იგინი წარემართებიან, რამეთუ სხუანი იგი არა შესწევენ მათ, არამედ უყუარულ არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვერცა მსახურნი იგი, რომელნი ჴორციელად შურებიან, მოიგებენ მადლსა მსახურებისა სიძულილისა მათისაგან და დრტჳნვისა მათისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგი მონაჲ არს უჴმარი დაბადებული მეუფისაჲ და ვერვის გამოსცდის, რაჲზომცა თჳთ ენებოს, არამედ რაოდენსაცა განგებამან ღმრთისამან შეუნდოს გამოცდად სულისა ამის, რამეთუ უფალმან უწყის ძალი თითოეულისა სულისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ არა იქმნების ერთობაჲ ჩუენ შორის და ვერცა წარვემართებით ჩუენ სულიერად და ნებაჲ ღმრთისაჲ ჩუენ შორის არღარა აღესრულების არცა დაიმკჳდრებენ ჩუენ შორის მრავალნი იგი მადლნი, რომელთა იტყჳს ნეტარი მოციქული პავლჱ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ რომელი-იგი ნუგეშინის-სცემდეს ნუგეშინის-ცემასა შინა მიმცემელი უხუებით, ზედამდგომელი იგი მოსწრაფებით, რომელი სწყალობდეს მხიარულებით სიყუარულითა შეუორგულებელითა“ და შემდგომი ამისი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და კულად უთმინოთა განსაცდელნი, რომელნი ვერ მოითმინნენ, არამედ უკუღმართ იქცევიან, მათ ექმნების სირცხჳლად და საყუდრელ საუკუნოდ და უკეთურსა მას თანა გეჰჱნიასა შინა დაისჯებიან,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მართალნი იგი, რომელთა ვნებანი უკეთურისანი დაიმორჩილნეს, იგინი უფროჲსად იდიდენ, რომელთა ახოვნად მოითმინენს მათ ზედა მოწევნული,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად სიმართლეცა ღმრთისაჲ გამოჩნდეს, რომელი „მიაგებს თითოეულთა საქმეთა მათთაებრ“, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ აღეშენა სუფევაჲ მართალთაჲ სრულითა მით მოღუაწებითა მათითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა სხუათა თითოეული მეორესა შესწევდეთ და მისცემდეთ მადლისა თჳსისაგან და რაჲთა ესრეთ იყვნეთ ერთობით, სიყუარულით,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ რომელი ითხოვდეს და ეძიებდეს და ირეკდეს ვიდრე აღსასრულადმდე, არა ჰპოებსა სათხოელსა მას თჳსსა?
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ ჯერ-არს ყოფაჲ მონასტერსა შინა, რაჲთა ძლიერნი გუამითა გინა გონებითა ვიტჳრთვიდეთ უძლურთა სიმძიმესა ნეტარისა მისთჳს სასოებისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არა შეყოფილ იყოს ჴორციელთა საქმეთა და არცა ერეოდის ვნებათა უკეთურებისათა და შეუძლებელ არს, თუმცა არა მიემთხჳა იგი ცხორებასა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მართალ არს და ჭეშმარიტ უფალი ჩუენი, რომელმან უტყუველითა მით პირითა თჳსითა თქუა, ვითარმედ: „ყოველნი, რომელიცა სარწმუნოებით ლოცვასა შინა ითხოოთ, მოგეცეს თქუენ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იტყჳან ვინმე: „რომელმან აღასრულნეს ყოველნივე მცნებანი, უკუეთუ აქავე, ამას საწუთროსა არა მოიღოს მადლი, ვერარაჲ ურგია მას“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იტყჳან იგინი უგუნურებით და გარეგან წამებისა წერილთაჲსა, რამეთუ უკუეთუ სასუმელიცა წყლისა გრილისაჲ არა ცუდად წარჴდების, მაშა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი ღმრთისათჳს განშორებულ არიან სოფლისაგან და განუწმედიან თავნი თჳსნი და ევედრებიან მას დღე და ღამე და სურიან მისა მიმართ და ეძიებენ სურვილითა, ვითარმცა არა მისცნა კეთილნი იგი, რომელნი აღუთქუმან მართლადა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა უსამართლო არს იგი, თუმცა ჩუენ მისთთჳს ვქმენით მოღუაწებაჲ ძალისაებრ კაცობრივისა და მანმცა უდებ-გუყუნა ჩუენ და არამცა მომცა ჩუენ სიწმიდე იგი სულისაჲ უზეშთაეს ბუნებისაჲ?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამისთჳს კადნიერებაჲ გუაქუს ჩუენ ოდენ, რაჟამს ვიწყოთ კეთილისა ყოფად, ვიდრე აღსასრულადმდე დავადგრეთ მას შინა და ნუმცა ვიქცევით უკუმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესევითარი იგი ზიარ ღმრთისა გამოჩნდების სარწმუნეობითა და გულსმოდგინებითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არს იგი მუშაკი უფლისაჲ, რამეთუ ვითარცა უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან მოხედნეს დედაკაცსა გულისთქუმით, მან იმრუშა მის თანა გულსა შინა თჳსსა“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ ჴორცთა არა მივიდეს და, არა შეიგინოს მის თანა, არამედ გულისთქუმისათჳს ოდენ შეირაცხვის, ვითარცა მეზუერე.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი განეშოროს ყოვლისაგან ბოროტისა და შეუდგეს უფალსა და ეძიებდეს მას სურვილით და იყოფებოდის დაწყნარებითა სათნოებისაჲთა, ზიარ ღმრთისა იქმნების იგი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სადა იყოს სიბნელე ვნებათაჲ და სიკუდილი გონებისაჲ მის ჴორციელისაჲ, შეუძლებელ არს, თუმცა არა გამოიღეს ვნებათა თჳსი ნაყოფი, გინა თუ ფარულად, გინა თუ ცხადად.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ უდებ-ყოს, მცირედისა მის წყლულისაგან მოჰლპების ყოველი იგი ასოჲ და იქმნას დაჭირვებაჲ დიდი, ეგრეთვე ვნებანი სულისანი არიან, რაჟამს ენებოს ვიეთმე კურნებაჲ, ვიდრე კუალი მისი იპოებოდის, შჭამს შინაგანსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ ქუეყანისა მკურნალი ჰკურნებს უძლურებასა ჴორცთასა, ვითარ უფროჲსღა არა განკურნოს ზეცისა მკურნალმან ქრისტემან ძნიად საკურნებელნი იგი ვნებანი?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არს ფარული რაჲმჱ ბიწი და სიბნელე გარეგანი ბუნებისაჲ კაცსა თანა, რომელ-იგი მოვიდა ბუნებასა ზედა კაცთასა გარდასლვითა ადამისითა მცნებისაგან, და იგი არს, რომელი აღამრღუევს და შეაგინებს სულთა და ჴორცთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვითარცა რკინაჲ რაჟამს განაჴურვიან და სციან მას უროჲთა და კუჱრითა, მაშინ იქმნის იგი ჭურჭელ პატიოსან უფლისა თჳსისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცაღა ზღუასა ზედა, რაჟამს-იგი ქრინ ქარი სასტიკი და აღძრულ იყვნეს ღელვანი და ნავი იგი დაინთქმოდა, შეჰრისხნა უფალი ქარსა მას და დასცხრა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ფარულსა მას ზღუასა გულისასა რაჟამს სული ღელვიდეს ბოროტთა გულის-სიტყუათაგან და ვნებათაგან უკეთურებისათა, მაშინ აღდგების უფალი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი ესმეს ვედრებაჲ და შეჰრისხავს სულთა მათ უკეთურთა და ღელვასა მწარისა მის ზღჳსა ცოდვისა და მოვალს მყუდროებაჲ მადლისაჲ სულსა ზედა და გონებასა და ესრეთ შეემშჭუალვის სული იგი დაუყენებელად სიყუარულსა უფლისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და სხუათაცა სათნოებათა ძალისაებრ ჩუენისა აღვასრულებდეთ და ესრეთ ვპოვოთ ცხორებაჲ, რამეთუ „სარწმუნო არს აღმთქუმელი“ იგი ჭეშმარიტთა მეძიებელთა მისთაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: რაჲ არს სიტყუაჲ იგი მოციქულისაჲ, ვითარმედ: „ვითარცა ვარსკულავი ვარსკულავსა შორავს დიდებითა, ეგრეთვე აღდგომაჲ მკუდართაჲ?“
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე მადლნი იგი საღმრთონი, აღორძინებულნი სათნოებათა მიერ, განყოფილად აქუს მათ ბრწყინვალებაჲ სულისა წმიდისაჲ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ქალაქსა შინა მრავალნი არიან მკჳდრნი და ერთითა პურითა და ერთითა წყლითა იზარდებიან იგინი და რომელნიმე მათგანნი იყვნიან ჭაბუკ და რომელნიმე ბერ და რომელნიმე ჩჩჳლ და განყოფილებაჲ ფრიადი არს მათ შორის,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მას შინა ზიარ-ვყოთ ძმაჲ ჩუენი სარგებელად თავისა ჩუენისა და ძმათა ჩუენთა და ყოველთავე კაცთა, რაჲთა ესრეთ აღვასრულოთ შჯული ქრისტესი და ღირს ვიქმნნეთ სასუფეველსა ცათასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა იფქლი დათესული ქუეყანასა ზედა თითოსახედ გამოიღებენ ნაყოფსა, რამეთუ რომელიმე მარცუალი ნაყოფსა უფრო გამოიღებს და რომელიმე – უმცრო, ხოლო ყოველივე იგი ერთსა კალოსა მივალს და ერთსა საუნჯესა შთაისხმის,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე იყოს აღდგომასა მკუდართასა: თითოსახედ დიდებაჲ მიეცემის აღდგომილთა მათ ღირსებისაებრ სათნოებათაჲსა და მადლისაებრ სულისა წმიდისა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი აქაჲთვე დამკჳდრებულ არნ მათ შორის და ყოველივე იგი ნათელი ერთ არს, ვითარცა-იგი ვარსკულავთაჲ და ერთ არს მადლი იგი ღმრთისაჲ, რომელი ბრწყინავს აღდგომილთა ზედა ღირსებისაებრ ცხორებისა.
მითვე	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაღაცათუ უმცირეს არიან ზოგნი ვარსკულავნი, არამედ მითვე ნათლითა ბრწყინვენ, რომლითაცა დიდნი იგი, ოდენ, რაჲთა იშვას კაცი სულისა მიერ წმიდისა და განწმდეს მის თანა დამკჳდრებულისა ცოდვისაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ერთითაცა ნაწილითა თჳთ შობასაცა სისრულისა ხატი აქუს ფერითა ოდენ და ასოჲთა და არა ძალითა, არცა გონებითა და, არცა სიმჴნითა, რამეთუ ყოველივე, რომელი მისწუდეს ჰასაკსა სრულსა, დაუტეობს იგი ჰასაკსა სიჩჩოჲსასა და ყოველთავე საქმითა მისითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ სხუებრ უბნობს და სხუასა საზრდელსა იჴმარებს, ეგრეთვე რომელი აღორძინდებოდის მცნებათა შინა ღმრთისათა, სიჩჩოსა თჳსსა სისრულედ შესცვალებს, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „ოდეს ვიქმენ ჭაბუკ, დაუტევენ სიჩჩოებისა იგი საქმენი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კუალად, რაჟამს-იგი აღესრულებოდა საჲდუმლოჲ იგი ჯუარისაჲ, დაბადებულნი შეშფოთნეს, მზე დაბნელდა, კრეტსაბმელი იგი ტაძრისაჲ მის განიპო, საფლავნი აღეხუნეს და მრავალნი გუამნი შესუენებულთა წმიდათანი აღდგეს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: მაშა ვითარ იტყჳ, შობილსა მას არა აქუს ცოდვაჲ, არცა სიბნელჱ ვნებათაჲ?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სხუაჲ არს ესე სიტყუაჲ მონასაცა თჳსსა უფალი თჳსი, რაჟამს ჩჩჳლ იყოს, სცემნ მას უმჯობესისათჳს მისისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ უწყოდე, უკუეთუ უყუარდეს სულსა სული ჭეშმარიტებითა, ყოვლითავე, რომელი ჩანს ვითარცა გულისსაკლებელი და ბრძოლანი იგი ვნებათანი, უმჯობესისათჳს მისისა არიან, რამეთუ მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „მოყუარეთა ღმრთისათა ყოველივე კეთილად განემარჯუების“.
მათცა	შტ.ნეტ.იპ	მითხარ განმზადებულთა მათცა, დათჳსა მისთჳს, რომელ სოფელსა შინა იყავ და იხილე ესე ყოფილი;
მას	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: და არა აქუსა ბრძოლაჲ შობილსა მას?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	დიდ არს შობილი იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: მაშა, ვითარ შენ იტყჳ, თავისუფალ არს იგი?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	თანა იყოს გუაც ჟამისა მისცა ჭეშმარიტად გამოჩინებად, რომელსა ჟამსა იყოს ესე და ვითარ რქაჲ იგი მცირჱ მათ შორის აღმოჴდეს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არა მისცემს უფალი სულსა და მადლსა დასაცემელად, არამედ ჩუენ თჳთ ვექმნებით მიზეზ დაცემისა თავთა ჩუენთა, რამეთუ არა ვიმარხავთ მადლსა მას მოცემულსა ჩუენდა და ამისთჳს დავეცემით,
იგი	შტ.ნეტ.იპ	და მიმოდებითა მით ყოველთა მიმართ ჴსნისაჲ იგი ნათელი სოფელსა შინა გამოჩინებულ; რამეთუ წინაჲსწარ სრბად იწყო მუცელსა დედისა თჳსისასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ისმინე, რასა იტჳს პავლჱ, თავისუფალი იგი ვნებათაგან, ვითარმედ: „მომეცა მე საქენჯნელი ჴორცთაჲ ანგელოზი სატანა, რაჲთა მქენჯნიდეს მე, რაჲთა არა ვმაღლოოდი“.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეა რომელნი იყვნეს ეგევითარითა მით მადლითა, უჴმდა განკრძალვაჲ?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ არა მისცეს კაცმან ეშმაკსა მიზეზი და შეწევნაჲ, ვერ მიიღებს მას ვერცა ეშმაკი, არცა ღმერთი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ უკუეთუ სათნო-იყოს ღმერთსა და მისცეს შეწევნაჲ მადლსა მას, სრულ იქმნების იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ არა მისცეს შეწევნაჲ მადლსა მას, დაღაცათუ შობილ იყოს, რომელ არს ზიარ-ყოფაჲ სულისა წმიდისაჲ, არამედ თჳთ ექმნების მიზეზ დაცემისა თჳსისა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა სხუაჲ არს იფქლი და სხუაჲ არს ცხრილი და სხუაჲ არს მწმდელი მისი, რომელი წმედნ ცხრილითა მით იფქლსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე საქმეთა მიერ ქუეყანისთა ყოველნი შეუკრვან უკეთურსა მას და აღსძრავს მათ და აბრკოლებს გულისსიტყუათა მიერ ამაოთა და ბილწთა და გულისთქუმათა მიერ და საკრველთა ამის სოფლისათა და ესრეთ აცთუნებს და მიმოუტაცია ყოველი ცოდვილი ნათესავი ადამისი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მიგებაჲ: ამისთჳს უჴმს კაცსა ფრიადი განკითხვაჲ, რაჲთა განჰყოფდეს ბოროტსა კეთილისაგან და მრავალფერთა მათ სიჴელოვნეთა ეშმაკისათა იცნობდეს, რომელნი-იგი უცნებითა მათითა მრავალთა აცთუნებდენ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა, რომელსა ჰნებავნ გამოცდაჲ სიწმიდისა მეუღლისა თჳსისაჲ და მივიდის მისა ღამით, ვითარცა უცხოჲ ქმნად ცოდვისა, ხოლო იგი ჴმობნ და იტყებნ თავსა თჳსსა, მაშინ უხარინ მას, რაჟამს იხილის სიწმიდე იგი მისი, ეგრეთვე შენცა შეიწყნარებდე ზეცისათა მათ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა უფალი მოციქულთა ეტყოდა ბრძოლისა მისთჳს ეშმაკისა, რომელი მათ ზედა მომავალ იყო და თქუა,: „რაოდენგზის გამოგითხოვნა თქუენ ეშმაკმან, რაჲთამცა აგცრნა, ვითარმცა იფქლი და მე ვევედრე მამასა ჩემსა, რაჲთა არა მოგაკლდეს სარწმუნოებაჲ თქუენი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე უწყოდეთ, ვითარმედ საქმჱ ლოცვისა და სწავლისაჲ, უკუეთუ ვინმე იქმოდის, ვითარცა ჯერ-არს, უზეშთაეს არს ყოვლისავე სათნოებისა და ამას უფალი თჳთ წამებს, რამეთუ რაჟამს მოვიდა იგი სახლსა მართაჲსსა და მარიამისსა და მართა უცალო იყო მსახურებისაგან ფრიადისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ბრძანებაჲ იგი დამბადებელისაჲ, მიეცა კაენს ცხადად, ვითარმედ – „იწროებით და ძრწოლით იყო ქუეყანასა ზედა“, იგი სიტყუაჲ დაფარულად სახე არს ცოდვილთაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მარიამ ჯდა ფერჴთა თანა იესუჲსთა და სიტყუათაგან განათლდებოდა სული მისი, ხოლო მართა აბრალებდა მას და ეტყოდა უფალსა: „უფალო, არქუ დასა ჩემსა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ არა შეიწყნარებ, მათ უხარიან და უფროჲსღა მიგცემენ შენ მადლსა ღმრთისასა და განსუენებასა მას სულიერსა, რაჟამს იხილონ უფლისა მიმართ სიყუარული შენი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ნუ ხარ სუბუქ და ადრე განმცემელ თავისა შენისა, არამედ იყავ შენ მძიმე და გამოცდილებითა ფრიადითა კეთილსა მას შეიწყნარებდი და ბოროტსა განეშორებოდე და განაგდე შენგან იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვინაჲთგან გარდაჰჴდა მცნებასა ნათესავი ადამისი და იქმნა იგი ცოდვილ, მისი სახე არს ფარულად და ირყევის იგი თითოსახეთა გულისსიტყუათაგან ძრწოლით და შიშით და ყოვლითავე აღძრვისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ჴელი აღმიპყრას მე“, მაშინ უფალმან პირველიმეორისა მის უზეშთაეს-ყო და ჰრქუა ესრეთ: „მართა, მართა, იურვი და შფოთებ ხარ მრავალსა შინა, ხოლო ერთი არს საჴმარი, რამეთუ მარიამ კეთილი ნაწილი გამოირჩია“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკეთური იგი მძლავრი ამის სოფლისაჲ გულისთქუმითა ბოროტითა და ყოვლითავე ღონითა აჭირვებს ყოველსავე სულსა, რომელი არა შობილ არს ღმრითსაგან, გემოჲთა ჴორცთაჲთა ძრწოლითა და შიშითა აცთუნებს მათ.
მათ	შტ.ნეტ.იპ	ვინ უწყის გან-ხოლო-თუ-აკრძალნენ და მოაქცინენ კაცნი სინანულად გარდარეულებათა მათ უკეთურებათა და უშჯულოვებათა მათთათჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არა თუ მსახურებისა იგი საქმჱ არად შეჰრაცხა, რამეთუ უკუეთუმცა არარაჲ იყო იგიმცა, რად მიიღებდა მსახურებისაგან მართაჲსა?
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ამას მოგუასწავებს მსგავსად აგჳსტეს შჯულისა მის, რომლისაგან მეუფებაჲ იგი ჰრომელთაჲ დაემტკიცა, ეგრეცა ამას სძლოს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამხილებდა მათ და ეტყოდა ვითარმედ: „თქუენ ნებასა მამისა თქუენისასა ჰყოფთ კაცისმკლველისასა, რამეთუ იგი კაცისმკლველი არს დასსაბამითგან და ჭეშმარიტებასა შინა არა დაადგრა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ არს საქმჱ ესე, ვითარმცა გესუა ვინმე მოყუარჱ, ხოლო იყოს მოყუარისა მტერი და მოვიდა იგი შენდა, და უკუეთუ შეიწყნარო მტერი იგი, ვითარცა მოყუარჱ, აგინებ მოყუარესა მას შენსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა ყოველი ცოდვილი ნათესავი პირველისა ადამისი შიშით და ძრწოლით ეშმაკისა მიერ იქცევინ და საშჯელი იგი კაენისი ფარულად მოუგია.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ერთისა მის ადამისგან ყოველი ნათესავი კაცთაჲ განეფინა ქუეყანასა ზედა, ეგრეთვე ერთი იგი უკეთურებაჲ ყოველსავე ცოდვილსა ზედა ნათესავსა კაცთასა მიეფინა და
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა თანა-გაც, რაჲთა გულის ჴმა-ჰყოფდე და განიკითხვიდე და ესრეთ ირწმუნებდე, რამეთუ საღმრთოჲსა მადლისა საქმენი ცხად არიან და მათ საქმეთა ეშმაკი ვერ იქმს, დაღაცათუ შეიმოსის ხატი იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ერთი იგი მთავარი სიბოროტისაჲ აჭირვებს და სოფლისა გულისსიტყუათა შინა აქცევს, ამაოებათა და შფოთთა შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ერთი ქარი კმა-ეყოფვის შერყევად ყოველთავე ხეთა და ნერგთა და მცენარეთა ქუეყანისათა, ანუ ვითარცა ერთი იგი ბნელი ღამისაჲ ყოველსა ქუეყანასა ზედა განეფინების,
იგინი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო რაჟამს ესმეს ეგჳპტესა, სალმობამან შეიპყრნეს იგინი ტჳრესათჳს“.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	დაუტევებიეს ზესკნელი იგი სიძჱ მისი, შურსა ეძიებს კაცითა ერთითა მოკუდავითა რეცა ცხორებად ქრისტესგან, ვითარცა მო[სა]ჯულსა და არა მჴსნელსა.
მათგან	შტ.ნეტ.იპ	რამეთუ ნავთა ფრთე არიან ეკლესიანი და ზღუა – სოფელი ესე, რომელსა ეკლესიაჲ, ვითარცა ნავი ზღუასა შინა, რორინებნ ზამთრისათა მათგან ღელვათა.
იგი	შტ.ნეტ.იპ	ხოლო არა წარწყმდების, რამეთუ თანა-არს მეცნიერი იგი მენავეთმოძღუარი ქრისტე.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ დაღაცათუ ხილვით შეიცვალების და აუცნებს სულსა, გარნა მადლსა საღმრთოსა ვერვის მისცემს და ამისთჳს საცნაურ არს იგი, რამეთუ ვერცა ვის მადლსა, ვერცა სიყუარულსა ღმრთისასა მისცემს, ვერცა ძმათასა, არამედ ზუაობასა და ამპარტავანებასა;
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს გეჩუენოს რაჲმე საქმეთა მისთაგან და ნათლისა, რომელი გამობრწყინდეს მისგან გულისჴმა–ყავ იგი, თუ ღმრთისაჲ არს ანუ ეშმაკისაჲ.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად უკუეთუ სულსა აქუნდეს განკითხვაჲ, მეყსეულად საცნაურითა მით გულისჴმის-ყოფითა გაიგონებს მას, ვითარცა ხავარტი და ველისყრდელი მსგავს არიან ერთმანერთისა, და ძმარი და ღჳნოჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ნუმცა გულსავსე-ვჰყოფთ კაცთა გარეგნითა სახითა შინაგანსა კაცისათჳს, რამეთუ სიყუარული ღმრთისაჲ შინაგანისა კაცისასა ეძიებს და ნუმცა წარვსწყმედთ მადლსა მას ღმრთისასა მაჩუენებლობითა კაცთაჲთა უგულისჴმოებისაგან ჩუენისა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ფერითა ოდენ და გემოჲთა სცნობს სასაჲ თითოეულისა განყოფასა, ეგრეთვე სული შინაგანითა მით გემოჲთა გულისჴმა-ჰყოფს მადლსა საღმრთოსა და უცნებათაცა ეშმაკისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: რაჲ არს სიტყუაჲ იგი მოციქულისაჲ, ვითარმედ: „ყოველივე ცოდვაჲ გარეგან ჴორცთა არს, ხოლო რომელი ისიძვიდეს, თჳსთა ჴორცთა თანა ცოდავს?“.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ გუაქუსმცა სიყუარული ღმრთისაჲ გულითა წმიდითა და მჴურვალითა გონებითა მარტივითა, რომელი არს წმიდათა მცნებათაჲ და ესრეთ ვისწრაფოთ, რაჲთა დაიმკჳდროს მან ჩუენ თანა და გუსუროდენ მარადის სულისათჳს წმიდისა, რაჲთა საყდარ მისა ვიყვნეთ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ გნებავს, რაჲთა ვიყვნეთ ძე ღმრთისა და ღირს ვიყვნეთ შვილ მისა ყოფად და მკჳდრ ღმრთისა, და თანამკჳდრ ქრისტესა, და სიძჱ ზეცისა მის სასძლოჲსა,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და ძმა ქრისტესა დიდითა მით მადლითა მისითა და აღთქუმითა მით მისითა გამოუთქუმელითა, თჳნიერ საქმეთა ამათ, რომელნი პირველვე ვთქუენით, შეუძლებელ არს.
მისდა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ჴორციელად ევა ადამისგან იშვა და უკუეთუმცა არა შეყოფილ იყო მისდა, არა გამოვიდოდა მათგან ნაყოფი შვილებისაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „იყვნენ ორნივე ერთ ჴორც“, ხოლო მოციქული წერილსა მას სულიერსა კერძოსა ზედა იტყჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა-იგი ვთქუთ ჩუენ და წამებანი წმიდათა წერილთანი მოვიხუნეთ, რაჲთა გულისჴმა-ჰყოთ სრული იგი სახჱ ღმრთისმსახურებისაჲ და ვისწრაფდეთ ყოველსავე სათნოებასა შინა სიყუარულითა და სასოებითა უტყუვარისა და ჭეშმარიტისა ღმრთისაჲთა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ღირს ვიქმნეთ კეთილთა მათ აღთქუმულთა ჩუენდა, რომელნი-იგი უზეშთაეს ძალსა და ბუნებასა ჩუენსა არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მოვიღოთ ჩუენ სრულიად სული იგი შვილებისაჲ და აღორძინდეთ ღმრთისა მიერ დღითიდღედ და წარმართებაჲ იგი ჩუენი ცხად იყოს წინაშე ყოველთა კაცთა და ესრეთ განვთავისუფლდეთ სრულიად ვნებათაგან უპატიოებისათა და ცოდვათაგან ცხადთა დაფარულთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კითხვაჲ: რაჲსათჳს რამეთუ გუელი იგი, რომელი ჯუარს-აცუა მოსე უდაბნოსა ზედა, ხატად და სახედ უფლისა არს?
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და სხუაჲ-მე ვერაჲ შემძლებელ იყოა სახედ უფლისა ყოფად გუელისაგან კიდე გესლიანისა მის ქუეწარმავალისა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მიგებაჲ: საიდუმლოჲ დიდი არს გუელი იგი, რომელნი ოდენ შესაძლებელ იყვნენ საიდუმლოთა ღმრთისათა გულისჴმის-ყოფად, ძალისაებრ ჩუენისა, ვითარცა განვიგონოთ, თქუმად არა უდებ ვიქმნეთ.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და მით ესევითარითა სახითა ვიქმნეთ ჩუენ ძჱ ღმრთისა და ძმა ქრისტესა და შვილ სასუფეველისა შეყოფისა მიერ სულისა წმიდისა და ესრეთ მის თანა საუკუნეთა და უკუნისამდე განვისუენებდეთ და ვსუფევდეთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე მთავარი იგი უკეთურებისაჲ არნ ბნელი რაჲმე სიტყჳერი სიბოროტისაჲ და სიკუდილისა მომატყუებელი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და აქუს კუალად წამალი ცხორებისაჲ, რომლისაგან, უკუეთუ მიიღონ ცემულთა გუელისაგან, განიკურნებიან, რამეთუ განქარდების ამათ შორის სიკუდილისა იგი გესლი წამლითა მით ცხორებისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იტყჳან გამოცდილნი, ვითარმედ ესრეთ გამოიცადებიან ორნივე იგი წამალნი, რაჟამს წამალი იგი ცხოველსმყოფელი მიეახლოს სასიკუდინესა მას წამალსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მეყსეულად განიბნევის სასიკუდინჱ იგი გესლი და წარწყმდების თავით თჳსით ღჳნისა მისგან შერეულისა და სრულიად უჩინო იქმნების, ვითარმცა იგუემებოდა და ივლტოდა წამლისა მისგან ცხოველმყოფელისა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კაცი შევარდა რაჲ სიკუდილისა ქუეშე პირველისა მის გარდასლვისათჳს მცნებისაგან და იქმნა სიკუდილი მის შორის მწარჱ, რამეთუ ურჩებისათჳს ერთისა მის მოკუდა მის თანა ყოველივე ნათესავი კაცთაჲ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იტყჳს პავლჱ ვითარმედ: „ვითარცა ერთისა მის მიერ შემოვიდა ცოდვაჲ სოფლად და ცოდვისა მის მიერ სიკუდილი და ესრეთ ყოველთამდე მოიწია სიკუდილი, რომელსა ზედა ყოველთავე ცოდეს“,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დამწარდა გონებაჲ კაცთაჲ და ემსგავსა ცოდვათა და ვნებათა მიერ გესლსა მას ბოროტსა გუელისასა, რომელ არს ეშმაკი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იქმნა კაცი ვითარცა მჴეცი და ვიდოდა იგი გულისსიტყუათა შინა ქუეყანისთა და ვნებათა შინა ცოდვისათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა გულისჴმა-ჰყო, ვითარმედ უკეთურებითა კაცი გუელსა მიემსგავსა, ისმინე, რასა ეტყჳს იოვანე ნათლისმცემელი მათ, რომელნი მოვიდოდეს ნათლისღებად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს მოკუდა კაცი და მიემსგავსა სიკუდილსა, იპოვა მისგან წამალი ცხორებისაჲ – უფალი, რომლისა მიერ მოკუდა სიკუდილი და განქარდა გესლი იგი სასიკუდინჱ ვნებათაჲ, და განცხოველდეს კაცნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ იყო გუელი იგი სახედ გუამისა უფლისა და სამხილებელად ჰურიათა მათ, რომელთა არა ინებეს რწმუნებაჲ ჯუარცუმულისაჲ მის, რამეთუ ენება ნეტარსა მოსეს, რაჲთა მდაბალი იგი გონებაჲ ერისაჲ სიმაღლედ აღამაღლა და ასწავამცა მარადის ზჱ ხედვაჲ,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ არიან ვიეთნიმე, რომელნი უგულისჴმოებით ჰგონებენ, ფრიად ამაო არიან სიტყუანი ესე ჩუენნი და ვითარმედ შეუძლებელთა საქმეთა ვესავთ და ვიტყჳთ, რომელი-ესე ვთქუთ წამებითა წმიდათა წერილთაჲთა სიწმიდისა მისთჳს, რომელი მოვალს ჭეშმარიტთა მორწმუნეთა ზედა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და იტყჳან იგინი, ვითარმედ: შეუძლებელ არს, თუმცა მისწუთა კაცი საზომსა, რომელსა წერილნი იტყჳან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს ბრძანებითა ღმრთისაჲთა სპილენძისა იგი გუელი ზე აღამაღლა ძელსა ზედა და გუელისა მიერ ცემულნი იგი მიხედვიდიან სპილენძისა გუელსა მას და ირწმუნებდიან და ცხოვნდიან იგინი ბრძანებისაებრ მეუფისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	„უკუეთუ არა გარდაემატოს სიმართლჱ თქუენი უფროჲს მწიგნობართა და ფარისეველთაჲსა, ვერ შეხჳდეთ სასუფეველსა ცათასა“, და სხუანი იგი ესევითარნი სიტყუანი შესაშინებელად კაცთა აღთქუმულ არიან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წუთ ღმრთისა მიმართ რწმუნებად ვერ შემძლებელ იყვნეს, არამედ გუელსა მას ზჱ დამოკიდებულსა ხედვიდეს და ესრეთ ძალითა ღმრთისაჲთა განიკურნებოდეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ სახჱ იყო იგი უფლისაჲ, რამეთუ ვითარცა მაშინ ცემულნი იგი გუელისაგან, რომელთა ირწმუნიან მკუდრისაჲ მის გუელისაჲ, ცხონდებოდეს, რამეთუ განქარდებოდა მათ შორის გესლი იგი გუელისაჲ ძალითა ღმრთისაჲთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არს იგი, ვითარცა ქარი რაჲმე ბოროტი, ფარული და მწარჱ, რომელი აღელვებს ნათესავსა კაცთასა და აქცევს დაუდგრომელთა გულისსიტყუათა შინა და გულისთქუმათა ამის სოფლისაჲთა აცთუნებს გულთა მათთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი დამკჳდრებულ იყო გუელსა მას შორის სპილენძისასა, ეგრეთვე ცემულნი იგი სულიერთა მათ გუელთა მიერ უკეთურებისათა და შეპყრობილნი მომაკუდინებელითა მით გესლითა ვნებათაჲთა,
მისა	შტ.ფსალ	აწ ზრახვაჲ ამავოვებაჲ განაგდეთ თქუენგან და „გულისხმა-ყავთ, რამეთუ საკჳრველ-ყო უფალმან წმიდაჲ თჳსი; უფალმან შეისმინა ჩემი, ღაღადებისა ჩემისაჲ მისა მიმართ“.
მისა	შტ.ფსალ	რომელმან თქუა ესრეთ: „ცხოველ არს უფალი, რომლისა ვდგა მე წინაშე მისა დ˜ეეს“.
მისთჳს	შტ.ფსალ	არამედ სიფიცხლითა მაგით შენითა და შეუნანებელითა გულითა შენითა იუნჯებ თავისა შენისა რისხვასა დ˜ღსა მისთჳს,
მის	შტ.ფსალ	„უკუეთუ გეძინოს შ~ს ნაწილებსა“ ყოვლად უბიწოჲსა, სულისა წმიდისა მადლსა არა ცუდად რაჲ მიეახლების, არამედ რომელნი ყოველსა ჟამსა მის თანა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ მნებავს ესევითარისა სახისათჳს მცირედ რაჲმე თქუმად და გამოჩინებად, თუ ვითარსა ვნებასა შევარდებიან, რომელთა არა ჰრწმენეს წმიდათა წერილთანი, არამედ ირწმუნებენ ამაოთა მათ ზღაპართა თჳსისა გონებისათა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და აქუნდეს მას სასოებაჲ განსუენებასა მიწთომისაჲ და სარწმუნოებითა და მადლითა ქრისტესითა ისწრაფდენ მიწდომად სწავლასა უფლისასა და მოციქულთასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარნი იგი საქმითა მოიგებენ სარგებელსა სულისასა: პირველად, რამეთუ წმიდანი წერილნი და სიტყუანი უფლისანი შეურაცხიან, ვითარცა მონათა ერთგულთა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	მეორედ, რამეთუ ჰხედვენ იგინი სრულსა მას სახესა ქრისტეანობისასა და ესრეთ დღითი დღე მჴნე მტკიცე იქმნებიან და დაუცხრომელად იღუწიან და იჭირვიან,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა პოეს მათ ნეტარი იგი სასოებაჲ სისრულისაჲ და არაოდეს განუსუენებენ თავთა თჳსთა სიდიდისა მისთჳს სასოებისა მათისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მესამედ, რამეთუ თუალთა წინაშე უც მათ სახჱ იგი სისრულისაჲ და ჰრწმანან მათ სიტყუანი უფლისანი და იციან, ვითარმედ ჯერ-არს მიწდომაჲ საზომსა უვნებელობისასა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალი ყოვლათვე, რომელნიცა შეუდგეს მას, მუნ მიუწოდს მათ და ეტყჳს: „იქმნენით თქუენ სრულ, ვითარცა მამაჲ თქუენი ზეცათაჲ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მოციქული იტყჳს ვითარმედ: „რაჲთა წარუდგინოთ ყოველივე კაცი სრული უფლისა მიერ“ და „ვიდრემდე მივსწუდეთ ყოველნივე კაცსა სრულსა საზომსა ჰასაკისა აღსავსებისა ქრისტესა და ერთობასა მას სარწმუნოებისასა და გულისჴმისყოფასა ძისა ღმრთისასა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესრეთ იღუწიან მარადის და არად შეურაცხიან თავნი მათნი, რამეთუ ხედვენ სიმაღლესა მას საზომისასა და მდაბალ და გლახაკ უჩან თავნი მათნი და ვითარცა გამოუცდელნი და უბადრუკნი შეურაცხიან და ესრეთ იგონებენ,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ ყოვლად ვერარას საზომსა ვერ მიწდომილ არიან და იყვნიან იგინი წმიდა და გამოცდილ და მოღუაწჱ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და სიმდაბლითა მათითა განერნიან იგინი ამპარტავანებისაგან და დაჴსნილობისა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲზომცა დიდსა საზომსა მისწუთენ, ეგოდენცა უფროჲსთა გულისჴმა-ჰყოფენ და არად შეურაცხიან თავნი თჳსნი და ესრეთ სამითა მით სახითა ირგებენ და შეიძენენ სულთა თჳსთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელნი ჰგონებენ საზომსა ქრისტეანობისასა, ვითარმედ მცირე არს და არა გამოეძიებენ სისრულისა საზომსა და თუ რაჲ არს ნებაჲ ღმრთისაჲ კეთილი იგი და სათნოჲ, სრულიად შეურაცხიან მათ სიტყუანი იგი უფლისანი,
იგინიცა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ესე გულისსიტყუანი ამაოებისანი ჰქონან, იგინიცა სამითა სახითა ავნებენ თავთა თჳსთა და წარსწყმედენ სულთა თჳსთა: პირველად, რამეთუ წმიდანი წერილნი არა ჰრწმანან და შეურაცხია ღმერთი, ვითარცა მტყუარად და არაჭეშმარიტად.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მეორედ, რამეთუ არა აქუს მათ გულისსიტყუაჲ იგი სისრულისაჲ და იგონებენ, ვითარმედ შეუძლებელ არს მას საზომსა მიწდომაჲ და ამისთჳს ვერ შემძლებელ არიან ჭირისა მცირისა მოთმენად, ვერცა შიმშილისა და წყურილისა მოთმინებად,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მესამედ, რამეთუ ჰგონებენ, თუ კეთილად დგანან მცირედთა რათმე სათნოებათათჳს და არა ხედვენ სრულსა მას საზომსა ქრისტეანობისასა, რომლისაგან წარუკუეთა სასოებაჲ და ესრეთ აქუს, ვითარმედ არაოდეს მისწუდებიან მას საზომსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს, რამეთუ გარეგანთა სახეთა ზედა გულსავსე იქმნებიან, ანუ მცირედთა რათმე სათნოებათა ზედა და ამით ესევითარითა სახითა ვერ მისწუთებიან სასოებასა მას ნეტარსა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ გარეგან ქრისტეს სასძლოჲსა დარჩებიან და ვერცა ჰპოებენ განთავისუფლებასა ვნებათაგან და ჰგონებენ, ვითარმედ ჰქონან სათნოებანი რაჲმე და ამისთჳს ვერ ოდეს ჰპოებენ წარმართებასა, რამეთუ არა აქუს მათ გულისკლებაჲ, არცა ჭირი, არცა შემუსრვილობაჲ გულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელსა ღუაწლი და ჭირი და გულისკლებაჲ სასუფეველისათჳს ცათაჲსა არა მოეგოს, შეუძლებელ არს, თუმცა ეგევითარმან პოვა სისრულჱ, ანუ თუმცა ყოვლად მოვიდა იგი წარმართებასა სულისასა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და მეორემან მან შეჰრაცხის საქმჱ იგი შეუძლებელ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ერთმან მან დაღაცათუ ყოველივე ბრძანებული მისდა ვერ აღასრულის, გარნა კულა უეჭუელად მისსა უფროჲსი ქმნის, რომელი-იგი ყოვლადვე არა ისწრაფინ, არცა იურვინ მოსწრაფებისა მისისათჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე პირველთქუმულნი იგი, რომელნი ხედვიდენ სახესა მას წოდებისა მათისასა და ჰრწამდენ სიტყუანი წმიდათა წერილთანი და მარადის იღუწიდენ და ისწრაფდენ მიწდომად საზომსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეგევითარნი იგი არა იღუწიან მიწთომად სიწმიდესა, არამედ თჳსთა გულისსიტყუათა ირწმუნებენ და წარმართებაჲ მათი არს ამპარტავანებასა შინა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ხედვენ იგინი სისრულესა მას შინა სახარებისასა, ვერცა გულისჴმა-ჰყოფენ ძალსა მისსა და არა აქუს მათ შემუსრვილებაჲ გულისაჲ და, არცა მოუგია შიმშილი და წყურილი სიმართლისათჳს და ამისთჳს ვერ შემძლებელ არიან მოღუაწებად და სწრაფად,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ჰრწმანან მათ სიტყუანი საქმენი და სწავლანი წმიდისა სახარებისანი და ამით ესევითარითა სახითა ვერ ჰპოებენ წარმართებასა, ვერცა შევლენან იგინი სასუფეველსა ცათასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად წერილ არს, ვითარმედ: „სიტყუაჲ უფლისაჲ ჰგიეს უკუნისამდე“, რამეთუ ძალისაგან კაცობრივისა შეუძლებელ არს, თუმცა მოღუაწებითა და სიფიცხლითა მოიკუეთნა ვნებანი იგი ბოროტნი, რომელნი არიან სულსა და ჴორცთა თანა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ძალითა ღმრთისაჲთა შესაძლებელ არს მოკუეთაჲ მათი სრულიად და აღმოფხურაჲ ბოროტთა მათ ღუარძლთაჲ, რომელნი დაუთესვან მტერსა, ვითარცა წერილ არს,: „აჰა, კრავი ღმრთისაჲ, რომელმან აიხუნეს ცოდვანი სოფლისანი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელნი იტყოდინ, თუ: შეუძლებელ არს მოგებაჲ წმიდისა გულისაჲ მადლითა წმიდისა სულისაჲთა, იგი მსგავს არს მათ, რომელნი ურწმუნოებისა მათისათჳს ვერ ღირს იქმნეს შესლვად ქუეყანასა მას აღთქუმისასა, ვითარცა პავლჱ ღაღადებს:
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	„რამეთუ მაშინ დასცნა უფალმან შჳდნი წარმართნი და მისცემდა მათ ქუეყანასა აღთქუმისასა“,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე არს ჭეშმარიტად ქუეყანაჲ იგი აღთქუმისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას მოასწავებდა მოსე, რამეთუ დაღაცათუ უდებებისა ჩუენისაგან სრულა მას საზომსა ქრისტეანობისასა ვერ მივსწუდებით, არამედ თანა-გუაც, რაჲთა აღვიარებდეთ და ვქადაგებდეთ მიუწთომელსა სახიერებასა ღმრთისასა, ვითარცა მონანი ერთგულნი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა აღნათქუემნი იგი სარწმუნო და მართალ გჳჩნდენ, რაჲთა არა სრულიად უნაყოფო ვიქმნნეთ, არამედ წყალობაჲ რაჲმე ვპოოთ მართლისა გულისჴმის-ყოფისა ჩუენისათჳს და ნუმცა წინა-აღუდგებით სიტყუათა სულისა წმიდისათა, რაჲთა არა ურწმუნოთა თანა დავისაჯნეთ.
მათა	ფს.მაკ.D.სწა	არა მათა, რომელნი ეგჳპტით განვიდეს მოსეს მიერ?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ ვიეთ გამოცადეს იგი ორმეოც წელ?
მათა	ფს.მაკ.D.სწა	არა მათა, რომელთა ნაწევარნი მათნი უდაბნოსა ზედა დაცვივეს?
მის	ფს.მაკ.D.სწა	„იხილეთ, ნუუკუჱ აგონებდეს ვინმე თქუენგანი, ვითარმედ დამჴობილ ვართ ჩუენ მის აღთქუმისაგან, ხოლო ჩუენცა ხარებულნი ვართ, ვითარცა იგინი, არამედ არაჲ არგო მათ სმენამან ურწმუნოებისა მათისათჳს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მორწმუნენი შევალთ განსასუენებელსა მას“, ხოლო ქრისტეანეთა განსასუენებელი არს ჴსნაჲ ვნებათაგან და სრულიად სულისა წმიდისა მოგებაჲ გულითა წმიდითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„ამისთჳსცა ვისწრაფოთ, რაჲთა შევიდეთ მას განსასუენებელსა მოღუაწებითა და მოღებითა სულისა წმიდისაჲთა, რაჲთა არა დავეხრწინეთ ჩუენცა“, რამეთუ კუალად მოციქული განგუაძლიერებს და იტყჳს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „მოუჴდებით გულითა ჭეშმარიტითა საყდარსა მას მადლისასა, რაჲთა ვპოოთ წყალობაჲ და მადლი გუაქუნდეს შეწევნად ჩუენდა ჟამსა მარჯუესა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ყოვლითა გულითა ვიღუწიდეთ და დღითი დღე განვახლდებოდით გონებითა და წარვემართებოდით სულიერად, რაჲთა ესრეთ მივსწუდეთ სრულისა სიწმიდისა განსუენებასა და სრულსა მას სიყუარულსა შვილებისასა თაყუანისსაცემელისა მის სულისა,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რომლისა მიერ მოვიგოთ სრული განთავისუფლებაჲ ვნებათაჲ, და ესრეთ აქაჲთვე ყოვლითკერძო სულისა წმიდისა მიერ გავიწმიდეთ და უბიწო და შეუგინებელ ვიქმნეთ და საუნჯჱ იგი სრულისა მადლისაჲ კეცის ჭურებითა მით ჴორცთა ჩუენთაჲთა მოვიგოთ სამკჳდრებელი ღმრთისაჲ წმიდა ვიქმნეთ
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ მერმესა მას აღდგომასა ქრისტეს თანა ვიდიდნეთ და თანამსგავს დიდებისა მისისა ვიქმნეთ და მის თანა გამოუთქუმელსა მას დიდებასა განვისუენოთ დაუსრულებელთა მათ საუკუნეთა უკუნისამდე, ამენ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვიეთ ეფუცა არა შეყვანებად ქუეყანასა მას აღთქუმისასა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	..............მიითრევნ იგი სამოსელსა თჳსსა და არა მოიზიდავნ, არამედ მიუტევის იგი ცეცხლსა მას შინა დაწუვად და ეკალთა მიერ დახევად და ესრეთ ადრე წარწყმიდის და განხრწნის იგი სამოსელი და კეთილი იგი წმიდაჲ მისი თჳსითა დაჴსნილობითა და უკრძალველობითა. ხოლო უკუეთუ არა ეკრძალებინ, თჳთცა შებრკოლდინ ანუ ცეცხლსა შთავარდის, ანუ წყალსა და ესრეთ წარწყმდის.
მისდა	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სულსა ჰმოსიან ჴორცნი, ვითარცა სამოსელი, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ და განკითხვაჲ მიცემულ არიან მისდა, ვითარცა თუალნი, რომელნი უძღჳან სულსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მცირედნი ვინმე არიან ფრიად, რომელთა მოიგეს კეთილსა დაწყებასა ზედა დასასრულიცა კეთილი და განვლეს, ვიდრე აღსასრულადმდე დაუცემელად და ერთი იგი სიყუარული დაიმარხეს ღმრთისა მიმართ და მისთჳს ყოვლისაგან ქუეყანისა მოსწყჳდნენ თავნი მათნი.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ღუაწლთა მათთჳს და ტკივილთა და განსაცდელთა, რომელთაჲ თანა-აც თავს-დებაჲ უკეთურისა მიერ, ვერ მოითმინიან, არამედ მიდრკიან თითოსახეთა გულისთქუმათა, რამეთუ თითოეულსა მათსა თჳსი ნებაჲ აქუს,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელთა ენებოს, რაჲთა ვიდრე აღსასრულამდე კეთილსა მოქალაქობასა შინა იყვნენ, მათ თანა-აც, რაჲთა სიყუარულსა მას თანა ღმთისასა სხუაჲ სიყუარული არა შეჰრიონ ნეფსით მათით, არცა შეიწყნარონ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არა დაეხრწიოს მათ გზაჲ მათი და შეიქცენ უკუღმართ და წარწყმდენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა დიდ და მიუთხრობელ არიან და გამოუთქუმელ კეთილნი იგი ღმრთისა მიერ აღთქუმულნი, ეგრეთვე დიდი სარწმუნოებაჲ და სასოებაჲ და შრომანი და მოღუაწებანი და განსაცდელნი უჴმან, რომელსა ენებოს მათი მოგებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არა გესმისა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელსა იტყჳს ვითარმედ: „რომელსა ჰნებავს შემდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე?“
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მიხედვიდენ და ირწმუნებდენ მომკუდარსა მას გუამსა ჯუარცუმულსა და ცხოვნდებოდიან, რომელ-იგი „ჰურიათა სამე საცთურ და წარმართა სისულელჱ“, ხოლო მორწმუნეთა მათ ჯუარცუმულისა გუამისათა – ქრისტე ღმრთისა ძალი და ღმრთისა სიბრძნჱ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მრავალთა კაცთა სურის სასუფეველისათჳს და დამკჳდრებაჲ საუკუნოჲსა მის ცხორებისაჲ ჰნებავს და ნებათა მათთა მოკუდინებაჲ არა ჰნებავს,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ არს ეშმაკი და რომელთა-იგი გესლი უკეთურებისაჲ აქუს მათ შორის, რაჲთა ირწმუნებდენ გუამსა მას მომკუდარსა განღმრთობილსა და ესრეთ ცხოვნდებოდინ, და განქარდეს მათგან გესლი იგი მომაკუდინებელი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე შეუძლებელ არს, რამეთუ სიტყუაჲ უფლისაჲ ჭეშმარიტ არს, ვითარმედ: იგინი დარჩებიან დაუცემელად, რომელთა მცნებისაებრ ღმრთისა უვარ-ყვნეს თავნი მათნი ყოვლითურთ და განაგდეს მათგან ყოველივე ამის სოფლისა საკრველი და გულისთქუმაჲ და განცხრომანი და უცალოებანი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი ოდენ არს მარადის წინაშე თუალთა მათთა და მცნებათა მათთა დაცვისათჳს სურიან.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად ჰურიათაცა ამხილებს სიტყუაჲ ესე: რამეთუ უკუეთუ იგინი მკუდარსა გუელსა ირწმუნებდეს და ცხოვნდებოდეს, რაჲთა ირწმუნებდენ ესენი გუამსა ჯუარცუმულსა, მომკუდარსა და აღდგომილსა და ზეცად აღსრულსა, რაჲთა ცხონდენ?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳსცა, ვითარცა ვთქუთ, სახჱ იყო გუელი იგი, რომელი ჯუარს აცუა მოსე, ცხორებისა და სიკუდილისაჲ, ესე იგი არს, ვითარმედ – ცოდვისა და უფლისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აქუს სხუაჲცა საიდუმლოსა მას გუელისასა, რამეთუ ვითარცა დასაბამითგან ეშმაკმან შურითა და უკეთურებითა თჳსითა ხისა და გუელისა მიერ აცთუნა ევა და ადამ და გამოიყვანნა იგინი სამოთხით და პირველისა მის სიწმიდისა და დიდებისაგან
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და მოიყვანნა იგინი ვნებასა მწარესა და სიკუდილსა და მიერითგან ყოველივე ბუნებაჲ კაცობრივი დაიმორჩილა და შთააგდო იგი ცოდვასა და ვნებასა შინა ბოროტსა, და ვითარცა ცოდვაჲ სოფლად მოვიდა და, რომლისა მიერ ყოველნი შეიგინნეს კერპთმსახურებითა ბოროტითა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ღმერთმან კუალად გამოუთქუმელითა სიბრძნითა თჳსითა, რაჟამს-იგი მონაჲ თჳსი მოსე ჴსნად ერისა მიავლინა, ძელისა მიერ, ესე იგი არს კუერთხისა მის მიერ მოსესისა, რომელი-იგი გუელად გარდაიქცეოდა და შთანსთქმიდა კუერთხთა მათ გრძნეულთასა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი გუელად გარდაიქცეოდეს, და მის კუერთხისა მიერ იჴსნა უფალმან ერი თჳსი და მის მიერ ქმნნა სასწაულნი დიდნი ეგჳპტეს შინა და მის მიერ განაპო ზღუაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად უდაბნოსა ზედა ძელისა მიერ და გუელისა მის სპილენძისა მოსცა ჴსნაჲ ერსა თჳსსა, რომელთა მიერ პირველად ეშმაკმან სიკუდილი და წარმოტყუენვაჲ მოაწია, მათ მიერვე ქმნა უფალმან ჴსნაჲ და ცხორებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მოსეს მიერ ნახევარი იგი ღმრთისმსახურებისაჲ წარემართაჲ და ნახევარი იგი ვნებისაჲ განკურნა ძელისა მიერ და გუელისა, ვითარცა პირველად ვთქუ, არამედ შჯული იგი პირველად ვერ განჰკურნებდა ვნებასა მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელმან უშვა სოფელსა ცხორებაჲ, მეორჱ იგი ადამ, რომელმანცა ჩუენთჳს თავი თჳსი სიკუდილად მისცა, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „მიეცა იგი ცოდვათა ჩუენთათჳს და კუალად იტყჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი ადამისითგან მოიწია ჩუენ ზედა და გურემულნი იგი სულიერთა გუელთაგან უკეთურებისათა მიხედვიდენ მას სარწმუნოებით და ცხონდენ ცხორებად საუკუნოდ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელნი-იგი იქმნებოდეს პირველად შესაწირავ ეშმაკთა ტაძარსა მას შინა კერპთასა, ხოლო ვიტყჳ ქვათა და შეშათა და ნაყოფთა ქუეყანისათა, რომელნი-იგი მსხუერპლად კერპთა შეიწირვოდეს,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ სახელითა უფლისაჲთა იქმნებიან ეკლესიად და საკურთხეველად და შესაწირავად უფლისა, და რომელთა მიერ პირველად ეშმაკმან შეაგინა სოფელი და სიკუდილი შემოიღო, მათ მიერვე მოსცა უფალმან სოფელსა სიწმიდე და ცხორებაჲ და დაარღჳნა ღონენი მისნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არიან ქვანიცა პატიოსანნი საჲდუმლოდ დადებულნი, ვითარცა ქვაჲ იგი, რომელსა ჰრქჳან ანდამატი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ესე აჩრდილითა თჳსითა რკინასა სხუასა მოიტაცებს და კუალად მის მიერ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა საცნაურ არს, ვითარმედ თჳთეული თჳსითა ნებითა განმოვარდების სასუფევლისაგან, რამეთუ არა უარ-ყვის თავი თჳსი და არცა ინების ყოვლითა გულითა შრომაჲ, არამედ სიყუარულსა მას თანა ღმრთისასა სხუაჲცა რაჲმე სიყუარული შეჰრთის.
მისსა	შტ.მოქც	და ქართლი მისსა ხარკსა შედგა, და სომხითი და სივნიეთი და გუასპურაგანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არს იგი სახჱ წმიდათა მათ და პატიოსანთა ქუათაჲ, რომელთა გუეგულების გორვაჲ ქუეყანასა ზედა და, ხოლო იტყჳს გინა თუ უპირმშოეს მისა და ლოდისა საკიდურისა პატიოსნისა, რომელ არს უფალი, გინა მოციქულთათჳს, რამეთუ აჩრდილმანცა პეტრესმან მკუდარი აღადგინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არა არნ სიყუარული იგი მართლიად უფლისა მიმართ, არამედ აღრეულ არნ იგი გემოთა და გულისთქუმათა საწუთროჲსათა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და აწცა ფარულად თითოეულსა სულსა ზედა რაჟამს მოვიდეს ძალი გუამისაჲ მის, აღადგინებს მას სიკუდილისგან ვნებათაჲსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და პირველად გულსა შინა კაცისასა იქმნების ბრძოლაჲ და დაიდგმის საზომი იგი და უღელი სიყუარული ღმრთისაჲ და სიყუარული ამის სოფლისაჲ და მერმე გამოვალს გარეშე და გინა თუ შფოთსა დახუდის კაცი, მაშინ განიკითხავნ თავსა თჳსსა და იტყჳნ: „ვთქუა, ანუ არა ვთქუა?“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად აღდგომასა მკუდართასა, რაჟამს მოვიდეს იგი დიდებული ძალითა მისითა, ყოველნივე გუამნი კაცთანი აღდგეს, „რაჲთა მიიღოს თითოეულმან საქმეთა მათთაებრ, რომელნი ექმნნენ გუამითა მით გინა თუ კეთილნი, გინა ბოროტნი“.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და იგონებნ ღმერთსა და შიშსა მისსა და კუალად ჰნებავნ თავისა თჳსისაცა დიდებისა მოტყუებაჲ და არა უვარ-ყვის თავი თჳსი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი წარჰვლიდეს ეკალთა მათ და კაპანთა და მწჳრესა მას და ცეცხლსა, რომელ არიან გულისთქუმანი და განსაცდელნი ამის სოფლისანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კლდჱ იგი იყო ქრისტჱ“ და კლდჱ იგი შეუდგა მათ, რომლისაგან წყალიცა აღმოეცენა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ დამძიმდეს სიყუარული სოფლისაჲ უღელსა მას შინა გულისასა, მაშინ მოვალს სიტყუაჲ იგი ბოროტი ბაგეთამდე.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე, ვითარცა მშჳლდსა, მოიზიდავნ გონებაჲ ენასა და მის მიერ, ვითარცა ისართა, განუტეობნ სიტყუათა უჯეროთა მოყუსისა მიმართ, რომელნი-იგი იყვნიან გარეშე მცნებისაგან ღმრთისა, რამეთუ დამძიმდის იგი სიყუარულითა ამის სოფლისაჲთა ნეფსით თჳსით და ეძიებნ დიდებასა თჳსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არა მიემთხჳოს იგი ეკალთა და კუროჲსთავთა ამის სოფლისათა, რომელ არიან ზრუნვანი და უცალოებანი საქმეთა შინა ამაოთა და ესრეთ ცეცხლითა მით გულისთქუმათაჲთა დაიწუას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ თავსა თჳსსა ყოვლითა ძალითა თჳსითა გარე-მიაქცევდეს გულისთქუმათაგან, მერმე მოეცემის მას უფლისა მიერ შეწევნაჲ, რაჲთა ჭეშმარიტად განერეს საფრჴეთაგან ამის სოფლისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ მოუვლენს მას უფალი თჳსისა მადლისა შეწევნასა და დაჰფარავს, რაჲთა მშჳდობით და უცთომელად განვლოს ბოროტი ესე საწუთროჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ჰპოვებს სული იგი სიხარულსა ზეცისასა, რამეთუ განუხრწნელად დაიცვა სამოსელი ჴორცთა თჳსთაჲ და თავიცა თჳსი, რაჲზომცა შეეძლოს, განარინოს ყოვლისაგანვე გემოჲსა ამის სოფლისა და შეწევნითა მისითა კეთილად განვლოს საბრძანებელი იგი ამის სოფლისაჲ.
იგივე	ფს.მაკ.D.სწა	ამან კლდემან განაპო ზღუაჲ, იგივე ექმნა მათ სუეტ ღრუბლისაჲ დღისი და სუეტი ცეცხლისაჲ ღამჱ,ამან მოსცა მათ ზეცით მანანაჲ, იგი უძღოდა მათ და ყოველი ქველის-მოქმედებაჲ მოსცა მათ. ხოლო კლდჱ იყო ქრისტჱ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამით სახითა კლდჱ იგი ქველისმოქმედებასა უყოფდა მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხჳთა სახითა, ვითარცა პირველად ვთქუთ, კლდჱ იგი ძალისა ღმრთისაჲ, რომელი დამკჳდრებულ იყო კუერთხსაცა შინა და კლდესაცა, რაჟამს ეჩუენა მოსეს უდაბნოსა ზედა ჰრქუა მას:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„წარვედ ფარაოჲსა და არქუ მას, ვითარმედ გამოავლინე ერი ეგე, რაჲთა მსახურონ მე“, ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: „უფალო, ჴმაწულილ ვარ მე და ენადრკუ და ვერ მივალ მისა, რამეთუ არავინ ისმენს ჩემსა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ჰრქუა მას უფალმან: „წარვედ და მე განგიმზადო წინაშე შენსა, რაჲთა ისმინოს შენი“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად უნდა ღმერთსა, რაჲთამცა გულსმოდგინე-ყო იგი და ჰრქუა მას: „რაჲ გიჭირავს ჴელთა შენთა?“ მიუგო და ჰრქუა: „კუერთხი“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ჰრქუა მას ღმერთმან: „დააგდე“ ქუჱ და ვითარ მიაგდო იგი იქმნა იგი ვეშაპ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ჰრქუა მას ღმერმთან: „ნუ გეშინინ მოსე, არამედ შეუპყარ კუდსა მისსა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი განიგუმირის ეკალთაგან ამის სოფლისათა და ცეცხლითა გულისთქუმათაჲთა ამას დაიწუვის სამოსელი გუამისა მისისაჲ და შეიგინის მწჳრითა გემოთმოყუარებისაჲთა და ესრეთ არა აქუნ კადნიერებაჲ დღესა მას საშჯელისასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და შეუპყრა რაჲ, იქმნა იგი კუალად კუერთხ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იხილეთ სასწაული: კუერთხი იგი გუელად გარდაიქცა და გუელი კუერთხად შეიცვალა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა დაიცვა სამოსელი თჳსი შეუგინებელად, არამედ განხრწნა იგი გულისთქუმათა მიერ და მერმე განვარდის სული იგი სასუფეველისაგან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჲ უყოს უფალმან სულსა მას, რომელი ნეფსით თჳსით გულისთქუმათა და გემოთა სოფლისათა მისცემდეს თავსა თჳსსა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელმან ესე სასწაულნი ქმნნა, ამანმცა ვერ მოაქცია სული მორწმუნჱ პირველთა მათ ბოროტთა ვნებათაგან და მოიყვანამცა სხუასა ცხორებასა და ბუნებასა კეთილსა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე, ვითარცა ვთქუთ, კუერთხი იგი მოსცემდა ისრაიტელთა ყოველსა კეთილსა: სცა წყალთა კუერთხითა მით და გარდაიქცეს სისხლად, აღიპყრა ზეცად და მოიყვანა მუმლი და ძაღლისმწერი, „აღიღო ნაცარი და განაბნია იგი ჰაერთა და იქმნა ბუზჳ და“;
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ კუერთხი გარდააქცევს წყალსა ბუნებისა თჳსისაგან მაშა უფალმან არა გარდააქციოსა სული, მოსავი მორწმუნჱ მისი ბუნებად კეთილად პირველისა მის ბუნებისაგან ბოროტისა ვნებათაჲსა?
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მაშა კუერთხი მოსესი იხილა ეგჳპტისა ქუეყანამან და შეძრწუნდა, უკუეთუ რაჟამს სული ღმრთისაჲ მიეფინოს სულსა ზედა მორწმუნესა, ვითარ არა შეძრწუნდეს ქუეყანაჲ სულიერისა მის ეგჳპტისაჲ, რომელი სავსე არს ვნებითა და ცოდვითა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ კუერთხი იგი და კლდე დიდსა სიხარულსა მოსცემდეს ისრაიტელთა და ვითარცა სასძლოსა შინა ეგრე ჰფარვიდა მათ და სუეტი ცეცხლისაჲ წინა უძღოდა მათ და განანათლებდა მანანაჲ უწჳმა მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და აწცა რომელმან სარწმუნოებით მოიგოს სულიერი იგი კლდჱ და კუერთხი ძლიერებისა მისისაჲ სულსა შინა თჳსსა, ყოველივე განსუენებით გამოუთქუმელი გულსავსებით პოვოს თავისა თჳსისა შორის.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ამისათჳს გევედრები, ძმანო, ვისწრაფოთ და მივსცნეთ ყოველთა ყოვლითურთ თავნი ჩუენნი უფალსა და ავმაღლდეთ ყოვლისაგან გულისთქუმისა და განვაჩინნეთ თავნი ჩუენნი სულით და ჴორცით მსახურებასა და სათნო-ყოფასა მისსა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ნიჭი სულისა წმიდისაჲ აქაჲთვე მოვიღოთ და მის მიერ ყოვლისაგანვე ბოროტისა განვერნეთ და ვიქმნეთ სრულიად წმიდა და უბიწო მადლითა მისითა და ცხორებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდროთ ქრისტე იესუს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომელსა შუენის დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
იგინი	შტ.მოქც	მაშინ მოვიდეს ნათესავნი მბრძოლნი, ქალდეველთაგან გამოსხმულნი, ჰონნი, და ითხოვეს ბუნ-თურქთა უფლისაგან ქუეყანაჲ ხარკითა და დასხდეს იგინი ზანავს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალი მას შეეწევის, რომელი ევლტოდის გემოთა ამის სოფლისათა და აიძულებდეს გონებასა თჳსსა, რაჲთამცა მარადის უფალსა იგონებდა და უვარ-ყოს თავი თჳსი და მას ეძიებდეს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარსა მას დაიცავს უფალი რომელი იმარხვიდეს თავსა თჳსსა საბრჴეთაგან სოფლისათა, შიშით და ძრწოლით თჳსსა ცხორებასა ეძიებდეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არა იყოფებოდის იგი გულისსიტყუათა შინა ბოროტთა, არამედ მარადის თავსა თჳსსა იმარხვიდეს და წყალობასა მისსა ეძიებდეს და ესრეთ მადლითა ცხონდებოდის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, აჰა ეგერა, ხუთნი იგი ქალწულნი ბრძენნი, რომელთა განიფრთხვეს და უვარ-ყვეს უცხოჲ იგი ბუნებაჲ და აღიღეს ზეთი ჭურჭელთა შინა გულისათა, რომელ-იგი არს მადლი სულისა წმიდისაჲ, იგინი შევიდეს სიძისა თანა სასძლოსა მას ზეცისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუანი იგი ცოფნი, რომელნი დაშთეს თჳსსავე ბუნებასა, არა ისწრაფეს, რაჲთამცა მიიღეს ზეთი იგი სიხარულისაჲ ჭურჭელთა შინა გულისა მათისათა, ვიდრეღა იყვნეს ჴორცთა შინა, არამედ მიეძინა უდბებისა და დაჴსნილობისაგან ზუაობითა სიმართლისაჲთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა კარი სასძლოჲსაჲ მის დაეჴშა მათ ზედა, რამეთუ ზეცისა სიძესა მას არა სათნო-ეყვნეს, არამედ შეიკრნეს იგინი სიყუარულითა სოფლისაჲთა და სიყუარული და ტრფიალებაჲ მათი არა იყოს ზეცისა სიძისა მიმართ.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სულნი, რომელნი უზეშთაეს ამის ბუნებისა მათისა სიწმიდესა წმიდისა სულისასა ეძიებდენ, ყოველი სიყუარული მათი უფლისა მიმართ არს და მისსა სიყურულსა შინა ვლენან, მას ითხოვენ, მას იგონებენ, მას იწურთიან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ღირს იქმნნიან მიღებად ზეთსა მას მადლისასა და განეშორნიან დაუცემელად და სათნო-ეყვნიან სიძესა მას ზეცისასა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ იგინი აგონებენ, ვითარმედ სიძისანი არიან და დაღაცათუ ჰგონებენ, ვითარმედ შემკულ არიან ჴორციელითა სიმართლითა, არამედ არა ზეცით შობილ არიან იგინი მამისა მისგან ზეცათაჲსა და ამისთჳს არა აქუს მათ ზეთი იგი სიხარულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ხუთთა მათ საცნობელთა სულისათა, რომელ არიან: მეცნიერებაჲ, განკითხვაჲ, გულისჴმის-ყოფაჲ, მოთმინებაჲ და წყალობაჲ, უკუეთუ ამათ მიიღონ ზეცისა იგი მადლი და სიწმიდჱ სულისაჲ, ჭეშმარიტად იყვნენ იგინი ქალწულ ბრძენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა თჳსსა ბუნებასა შინა დარჩენ, იპოვნენ ცოფ და შვილ სოფლისა, რამეთუ არა აღიძარცუეს მათ სული იგი სოფლისაჲ, დაღაცათუ აგონებენ, ვითარმედ სიძისა მიერ სძალ არიან.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა სულნი, რომელნი უფლისა შემშჭუალულ იყვნენ მარადის, მის თანა არიან გონებანი მათნი, ეგრეთვე კუალად სულნი, რომელნი შემშჭუალულ იყვნენ სიყუარულსა ამის სოფლისასა, მარადის გონებაჲ მათი მუნ არს და სიღრმესა მას დანთქმულ არიან.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა არა მიიცვალებიან იგინი კეთილისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა შევზავოთ გონებასა ჩუენსა თანა უცხოჲ იგი ბუნებაჲ ზეცისაჲ, რაჲთა შეუძლოთ შესლვად სასძლოსა მას ზეცისასა ქრისტეს თანა და პოვნად საუკუნოსა მას ცხორებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მოვიგოთ უცხოჲ იგი ჩუენგან მადლი წმიდისა სულისაჲ და ამის მიერ უკეთურებაჲ იგი განვდევნოთ და პირველსავე მას სიწმიდესა მივსწუდეთ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ არა მოვიგოთ ზეცისა იგი წმიდისა სულისა სიყუარული აწვე მრავალითა თხოვითა და ვედრებითა და სარწმუნოებითა და სივლტოლითა სოფლისაჲთა
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ არა განწმინდეს უკეთურებითა შეგინებული ესე ბუნებაჲ ჩუენი სიყუარულითა უფლისაჲთა და აღსასრულადმდე მცნებათა შინა მისთა ვიყოფვოდი, სასუფეველსა მისსა ვერ ვჰპოებთ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მნებავს წულილისა რაჲსამე და ღრმისა სიტყჳსა თქუმად: ძალისაებრ განაჴორციელა თავი თჳსი მიუწთომელმან მან და უხილავმან და თუალთშეუდგამმან ღმერთმან მიუწთომელისა მის და მოუგონელისა სახიერებისა მისისათჳს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა ესეცა ვქუათ, დაიმცირა თავი თჳსი, რაჲთა შეჰზაოს უხილავთა მათ და საცნაურთა დაბადებულთა თჳსთა, ხოლო ვიტყჳ სულთა წმიდათა და ანგელოზთასა, რაჲთა ესრეთ მიიღონ მათცა ცხორებაჲ უკუდავებისაჲ.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ წულილ არიან ჴორცნი მათნი, არამედ არსებითა მით და ხატითა წულილითა მის ბუნებისაჲთა ჴორციელ არიან.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სხუად მიუწდომელ და მიუთხრობელ და მოუგონებელ სახიერებაჲ ღმრთისაჲ დაამცირებს თავსა თჳსსა მიუწთომელისა მის დიდებისა მიერ კაცთმოყუარებითა თჳსითა
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და განჴორციელდების და შეეზავების სარწმუნოთა და ღირსთა მისთა სულთა და შეიტკბობს მათ და იქმნების მათ თანა ერთ სულ, სიტყჳსაებრ პავლესსა, სული სულსა შინა და არსებაჲ არსებასა შინა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა შემძლებელ იქმნენ ღმრთეებასა შინა ცხორებად და იხილონ გემოჲ უკუდავისა მის ცხორებისაჲ და უხრწნელისა სიტკბოებისა მისისაჲ და თანამდებ იქმნენ დიდებასა მას გამოუთქუმელსა.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად დაჰბადნა ბუნებანი რომელ არიან წყალნი, და მათგან განაგო გამოსლვაჲ მფრინველთაჲ.
იგინიცა	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად დაჰბადნა უწულილესნი ბუნებანი, რომელ არიან ჰაერნი და ქარნი, რომელ-იგი დაღაცათუ უხილავ არიან, არამედ ჴორციელ არიან იგინიცა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე ყოველი ქმნა მან და ოდეს ინებოს სახიერებით, რომელი-იგი თჳთ არს დაუსაბამოჲ, ვერმცა იცვალაა, ვითარცა ენებოს?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაამტკიცებს თავსა თჳსსა და ჴორციელ იქმნების და შეეზავების წმიდათა და ღირსთა სულითა, რაჲთა იხილვოს უხილავი იგი და შეიხოს შეუხებელი იგი ბუნებისაებრ სიწლოჲსა მის სულისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ოდეს ენებოს, ცეცხლ ექმნების იგი და დასწუავს ყოველთა ვნებათა სულისათა, რამეთუ წინაწარმეტყუელი იტყჳს, ვითარმედ: „ღმერთი ჩუენი ცეცხლ შემწუველ არს“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად, ოდეს ენებოს, იქმნების იგი სიხარულ და მშჳდობა და ჰფარავნ სულსა მას.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ყოველივე წინაშე მისსა ადვილ არს.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ თანა-აც სულსა ღუწოლაჲ, რაჲთა იქმნას საყუარელ და სათნო მისა და თჳთ რაჟამს მისწუდეს საზომსა მას საქმით, იხილნეს გამოუთქუმელნი კეთილნი ღმრთისანი და შუებაჲ გამოუთარგმანებელი და სიმდიდრე ღმრთეებისაჲ მიუწდომელი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და „რომელი სუმიდეს წყლისა მისგან, რომელი მე მივსცე მას, ექმნას მას წყარო წყლისა მდინარისა ცხორებად საუკუნოდ“.
მითვე	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად წერილ არს, ვითარმედ: „ყოველნივე მითვე სულითა განვნათლდით“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს შეეზაოს ასოთა მიერ სიყუარული იგი სულისა წმიდისაჲ პოოს ცეცხლი იგი ზეცისაჲ უკუდავისა მის ცხორებისაჲ, მიერითგან განიჴსნების ჭეშმარიტებით ყოვლისაგანვე სოფლისა ამის და განთავისუფლდების ყოვლისაგანვე საკრველისა უკეთურისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვიდრე ცეცხლსა შინა იყოს, ლბილ არნ იგი და უცხო ბუნებისაგან თჳსისა ძალისა მისგან ცეცხლისა, ეგრეთვე სული, რომელმან უვარ-ყოს სოფელი და უფალი ოდენ შეიყუაროს და მას ეძიებდეს ფრიადითა მოსწრაფებითა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და შეიწყნაროს ზეცისა იგი ღმრთეებისა სიყუარულისა მის წმიდისა სულისა, მაშინ ჭეშმარიტებით განიჴსნების ყოვლისაგან სიყუარულისა ამის სოფლისა და ყოვლისაგან უკეთურებისა ვნებათაჲსა განთავისუფლდების და ბუნებითისა მისგან სიფიცხლისა ცოდვისა შეიცვალების.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ოდენ განისუენებნ სიძესა მას ზეცისასა თანა, რომლისა შეწყნარებად ღირს იქმნა და იხარებნ სული იგი მჴურვალედ სიყუარულითა მისითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გეტყჳ შენ, ვითარმედ საყუარელნიცა და სასურველნი იგი ძმანი, უკუეთუ დაახრწევდენ მას მისისა სიყუარულისაგან, მათცა განიშორებს, რამეთუ იგი არს ცხორებაჲ მისი და ჭეშმარიტი განსუენებაჲ სულიერი, გამოუთქუმელი იგი ზიარებაჲ სიძისა მის ზეცათაჲსაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ ჴორციელისა ქორწინებისა სიყუარული განაშორებს კაცსა მამისაგან და დედისა და ძმათა და ყოველივე გარეწრადვე უჩნს, მას დაღაცათუ ვინმე უყუარდეს, გარეწარად ხედავნ მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი ოდენ ჴორციელი ზიარებაჲ ყოველსავე სიყუარულსა დაჰჴსნის, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „ამისთჳს დაუტეოს კაცმან მამაჲ თჳსი და დედაჲ თჳსი და შეეყოს ცოლსა თჳსსა და იყვნენ ორნივე ერთ ჴორც“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ჴორციელი სიყუარული ესრეთ მოსწყუედს კაცსა ყოვლისაგან სიყუარულისა, მაშა რომელნი ღირს იქმნენ სურვილსა მას ზეცისასა და სიყუარულსა მას წმიდისა სულისასა ზიარებად,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმცა არა უფროჲსად მოსწყუედდა ყოვლისაგან სიყუარულისა ამის სოფლისა და ყოველივე გარეწარად უჩნ მათ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იიძულებიან იგინი და განიგურიმებიან საღმრთოჲთა მით ტრფიალებითა და მას ოდენ იგონებდიან და მას შინა ვიდოდიან და მუნ არნ გონებაჲ მათი, მარადის ძლეული საღმრთოჲთა მით სიყუარულითა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და დაუტეოთ ყოველივე სიყუარული სოფლისაჲ და მისა მიმართ ოდენ დავდვათ ყოველი სურვილი ჩუენი, რაჲთა ვპოოთ სიყუარული სულისაჲ გამოუთქუმელი, რომილსათჳს ფრიად გუასწავლის ჩუენ ნეტარი პავლჱ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მას მივსდევდეთ და ესრეთ შემძლებელ ვიქმნნეთ სიფიცხლისა მის ჩუენისაგან შეცვალებად შეცვალებითა მით მარჯუენისა მაღლისაჲთა და სილბილედ სულიერად მოსლვაჲ დაგურემულნი ტრფიალებითა საღმრთოჲთა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, აჰა ესერა, უფალი სულგრძელ გუექმნების ჩუენ და მოელის მოქცევასა ჩუენსა მისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ იგი კაცთმოყუარჱ სულგრძელ არს ჩუენ ზედა და მოელის თუ ოდეს მოუჴდეთ მას, და ჭეშმარიტებით განახლდეს შინაგანი კაცი და არა ჰრცხუენეს პირთა ჩუენთა დღესა მას სასჯელისასა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ ძნელ-გჳჩნდეს ჩუენ მისლვაჲ მისსა სიფიცხილსათჳს სათნოებათაჲსა უფროჲსად განზრახვისაგან წინააღმდგომისა, რომელი ისწრაფის დახრწევასა ჩუენსა კეთილისაგან, ხოლო უფალი მარადის მოელის სინანულსა ჩუენსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და დაღაცათუ დავეცნეთ ცოდვითა, არა სირცხჳლ-უჩნს მას კუალად შეწყნარებაჲ ჩუენი, ვითარცა წინაწარმეტყუელისა მიერ იტყჳს: „ნუუკუე რომელი-იგი დაეცის, არა აღდგისა, ანუ რომელი მიიქცის, არღა მოიქცისა?“
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ ჩუენ მცირედ განვიფრთხოთ და გულისსიტყუაჲ კეთილი მოვიგოთ და მოვიქცეთ მისა მიმართ და იგი მზა არს ცხორებად ჩუენდა, ოდენ ჩუენ წარვემართნეთ მისა მიმართ ნეფსით ჩუენით სარწმუნოებით და სიყუარულით და გულსმოდგინებით, ხოლო ძალსა თჳთ იგი მოგუცემს ჩუენ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ვისწრაფოთ ჩუენ, ჵ შვილნო საყუარელნო, და აღვიძარცოთ ყოველი ჩუეულებაჲ ბოროტი და უდებებაჲ და დაჴსნილობაჲ ახოვნად მზა ვიყვნეთ შედგომად მისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დიდ და გამოუთქუმელ არიან აღთქუმანი იგი ქრისტეანეთანი და ერთისა სულისა მორწმუნისა დიდებასა ვერ შეესწორების ყოველივე შუენიერებაჲ და სამკაული სიმდიდრისაჲ და საშუებელისა ხილულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგი სულგრძელებითა უხილავად გუფარავს ჩუენ და არა ცოდვათაებრ მოგუაგებს, რაჲთამცა მიგუცნა სრულიად ცოდვასა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვეკრძალნეთ და ნუმცა უგულებელს-ვჰყოფთ სახიერებასა მისსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	თუ არა, მეშინიან, ნუუკუე ესრეთ უდებებითა ვიქცეოდით და დაემტკიცოს ჩუენ ზედა სიტყუაჲ იგი მოციქულისაჲ, რომელსა იტყჳს: „ანუ სიმდიდრესა სახიერებისა მისისასა უგულებელს-ჰყოფ და არ უწყი, ვითარმედ მაცხოვარებაჲ უფლისა სინანულად მიგიზიდავს ჩუენ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ იგი სულგრძელ გუექმნებოდის და ჩუენ უფროჲსად ვცოდვიდეთ და შევსძინოთ ძჳრი ძჳრსა ზედა, მაშინ უდებებითა ჩუენითა აღვაორძინებთ საშჯელსა ჩუენსა და მოვალს ჩუენ ზედა შემდგომი იგი სიტყუაჲ მოციქულისაჲ:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	„ხოლო სიფიცხლითა მაგით შენითა და შეუნანებელითა გულითა იუნჯებ თავისა შენისა რისხვასა დღესა მას რისხვისასა და გამოჩინებასა სიმართლისა საშჯელისა ღმრთისასა“,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ ჩუენ განვიფრთხოთ და მისა მოვიქცეთ, რაჲთა ვპოოთ ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ კაცი ხედვიდეს სახიერებასა და სულგრძელებასა ღმრთისასა, რამეთუ არა მიაგებს მას საქმეთაებრ მისთა, არამედ მოელის სინანულსა მისსა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და უფროჲსად შეურაცხ-ჰყოფდეს მცნებათა მისთა შესძინოს ცოდვაჲ ცოდვასა ზედა და დაცემაჲ დაცემასა ზედა, მერმე აღასრულებს საზღვართა ცოდვისათა და გარდაჰვლის მათ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ეგევითარსა ცთომასა მოვალს, რაჲთა ვერღარა შემძლებელ იყოს მისგან აღდგომად, არამედ შეიმუსრის და მიეცის სრულიად უკეთურსა მას და წარწყმიდის.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ წარეკიდა სოდომელთა მათ, რამეთუ ცოდეს და არა მოიქცეს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	უკუანაჲსკნელ ეგევითარსა მიემთხჳნეს და არღარა აქუნდა მათ სინანული, რამეთუ გარდაჰჴდეს საზღვარსა ცოდვისასა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე, საყუარელნო, მრავალთაგან მცირედი გამოვიღეთ წმიდათა წერილთაჲ, რაჲთა ჩუენცა ვისწრაფოთ და მოვიქცეთ მისსა მიმართ და დაუტეოთ ყოველივე ჩუეულებაჲ ცოდვისაჲ, რამეთუ ელის იგი სინანულსა ჩუენსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ვისწრაფოთ და მოუჴდეთ მას ყოვლითა გულითა.
მანვე	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელმან ჴორცნი დაჰბადნა, მანვე დაჰბადა სულიცა და მო-რაჲ-ვიდა ქუეყანად, ყოველთავე სენთა განჰკურნებდა და, რაჲცა ვინ ითხოვის, მისცის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ განხრწნადთა და მოკუდავთა გუამთა ზედა ეგოდენსა წყალობასა აჩუენებდა და ესრეთ ჰკურნებდა, მაშა, სული უკუდავი იგი უხრწნელი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არნ სენსა შინა უგულისჴმოებისასა და ურწმუნოებისა და უშიშოებისასა და იყოფებინ ბნელსა შინა ვნებათასა და ეძიებნ იგი შეწევნასა მისსა და ესავნ წყალობასა მისსა და ითხოვნ მისგან მადლსა მას სულისასა საჴმრად ცხორებად მისისასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამცა მალე მოუვლინა სულსა მას შეწევნაჲ თჳსი, რომელმან-იგი თქუა ვითარმედ: „არა უფროჲს ყოს მამამან თქუენმან ზეცათამან ვითარ სასჯელი, რომელნი ღაღადებენ მისა მიმართ ღამჱ და დღჱ?
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ჰჱ, გეტყჳ, ყოს სასჯელი მისა ადრჱ“.................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი ცოდვილთათჳს მოვიდა, რაჲთამცა მოაქცინა იგინი სინანულად და განკურნნა მორწმუნენი თჳსნი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და ჩუენ ოდენ თანა-გუაც, რაჲთა თავნი ჩუენნი ბოროტთა გულის-სიტყუათაგან მოვსწყჳდნეთ ძალისაებრ ჩუენისა და მოვიძულნეთ საქმენი ბოროტნი და ნივთნი ამის სოფლისანი და გარე-მივაქცინეთ მოგუნებანი საეშმაკონი და მარადის მისა მივილტოდით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი მზა არს შეწყნარებად ჩუენდა, რამეთუ არს იგი მოწყალე და მაცხოვარ და მკურნალ ძნელოვანთა ვნებათაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი არს მჴსნელი მონანულთაჲ მათ, რამეთუ სული, რომელმან განაშოროს თავი თჳსი ყოვლისაგანვე სიყუარულისა ამის სოფლისა და გონებაჲ მისი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲზომცა ძალ-ედვას, მოსწყჳდოს ქუეყანისაგან და უფლისა წყალობათა ოდენ ეკიდოს, უეჭუელად ჰპოებს იგი შეწევნასა მისსა, რომელი ეძიებდეს მას ყოვლითა გულითა თჳსითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და არარასა ზედა განისუენებდეს ამის სოფლისა საქმეთაგანსა, არამედ მას ოდენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარითა მათ სარწმუნოებითა პოვის ნიჭი იგი ზეცისაჲ და სურვილი იგი მისი აღესრულის მადლითა უფლისაჲთა და
მას	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად ჰმონის სულსა წმიდასა და დღითი დღედ წარმემართებინ კეთილსა შინა და ვალნ გზასა მას სიმართლისასა, ვიდრე აღსასრულადმდე არარასა ზედა უკეთურისასა, არცა შეაწუხის მადლი იგი სულისა წმიდისაჲ.
მათდა	ფს.მაკ.D.სწა	და ამით სახითა ღირს იქმნის ცხორებასა საუკუნესა ყოველთა წმიდათა თანა, ვითარცა თანამოზიარე შრომათა მათთა და მსგავსად მათდა ყოფილი სოფელსა შინა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ნეტარმან წინაწარმეტყუელმან ეზეკიელ იხილა ჩუენებაჲ და ხილვაჲ საღმრთოჲ დიდებული და დაწერა ხილვაჲ სავსჱ საიდუმლოჲთა, რამეთუ იხილა მან ვაკესა მას შინა, მდინარესა ზედა ქობრსა ეტლი ქერობინთაჲ, რომელსა აქუნდეს ოთხნი ცხოველნი სულიერნი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ფრთენი ყოველსავე პირსა თანა, რომელ არა იყო უკუანაჲ კერძი მათ თანა, არცა ზურგით კერძი, რამეთუ ზურგნი მათნი თუალითა სავსე იყვნეს და მუცელნი ეგრეთვე სავსჱ თუალებითა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და არა იყო მათ თანა ადგილი, რომელსა არა იყო თუალები.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ურმისთუალი ურმისთუალსა თანა და ურმისთუალთა მათ შინა იყო სული და ხილვაჲ ურმისთუალსა იყო ვითარცა ხილვაჲ თარშისაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და იხილა, ვითარცა მსგავსებაჲ საყდრისაჲ და მის ზედა მჯდომარჱ მსგავსებაჲ კაცისაჲ და ფერჴთა მისთა ქუეშე იყო საქმე საფირონისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ეტჳრთა ეტლთა მათ ქერაბინთა და ცხოველთა მათ ზედა მჯდომარე იგი მეუფჱ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სადაჲთცა ენების სლვაჲ, ყოვლით კერძოვე ერთი პირი წინაჲთ არნ და ერთსა მას პირთაგანსა შეუდგიან სხუანიცა იგი პირნი და ურმისთუალნიცა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და იხილა ქერაბინთა მათ ქუეშე, ვითარცა ჴელი კაცისაჲ, რომელსა ეტჳრთა და მოჰქონდეს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული, რომელი ღირს იქმნას ზიარებად სულსა ნათლისა მისისასა და განბრწყინდეს შუენიერებითა გამოუთქუმელისა მის დიდებისა მისისაჲთა და განმზადოს თავი თჳსი საყდრად და საყოფლად მისა, და ყოვლით კერძოვე პირ და ყოვლადვე თუალ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	არარაჲ იპოვებინ მის შორის, რომელი არა სავსე არნ თუალითა სულიერითა ნათლისაჲთა. არარაჲ არნ მის შორის დაბნელებულ, არამედ ყოველი ყოვლით კერძოვე ნათელ და თუალ არნ და სულ და ყოველივე პირ არნ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	არარაჲ არნ მის შორის ზურგით კერძოჲ ადგილი, არამედ ყოველივე პირ არნ, რამეთუ ზის მის ზედა გამოუთქუმელი იგი შუენიერებაჲ ნათლისა ქრისტესისაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და არა არს მის თანა ადგილი ნაკლულევანი, ანუ უმეტესი, არცა უკუანაჲ ანუ წინაჲ, არამედ ყოვლითურთ დიდებულ არს ნათლითა. და ყოველივე ნათელ არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ ვითარცა ნათელი იგი ცეცხლისაჲ ყოვლითურთ თჳსი მსგავსი არს და არა არს მის შორის წინაჲ ანუ უკანაჲ, უფროჲსი ანუ უმცროჲსი, ეგრეთვე სული წმიდაჲ.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი განბრწყინდეს ნათლითა მით გამოუთქუმელითა პირისა ქრისტესისაჲთა და ეზიაროს ზიარებითა მით სულისა წმიდისაჲთა და ღირს იქმნას საყდარ და სამკჳდრელ ქრისტესა ყოფად ყოველი თუალ და პირ და ნათელ და დიდებაჲ და, ყოვლითურთ სულ იქმნების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელი-იგი უტჳრთავს და ჰმოსია, იგი შეამკობს მას ესრეთ, ხოლო უფროჲსად ესრეთ ვთქუათ, ვითარმედ: რომელსა-იგი უტჳრთავს და ზე აქუს, იგი შეამკობს მას შუენიერებითა სულისაჲთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იტყჳს, „ვითარმედ ჴელი კაცისაჲ იყო ქერაბინთა ქუეშე“, რამეთუ იგი არს მას ზედა მჯდომარჱ და წარმმართებელი მათი და იგივე არს, რომელსა ქუეშე უტჳრთვან და აღუსუბუქებს მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოთხნი იგი ცხოველნი, რომელთა ეტჳრთა ეტლები იგი, სახე არიან ოთხთა მათ მთავართა გულისსიტყუათა სულისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე მეუფენი იგი გულისსიტყუათა სულისათანი, რომელ არიან ნებაჲ და სჳნდისი გონებაჲ და შემყუარებელი იგი ძალი სულისაჲ, რომლისაგან იქმნების სიყუარული.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მათ მიერ ვალს სული და ამათ ზედა განისუენებს ღმერთი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუად სახედცა გულისჴმა-იყოფების ეტლი იგი ქერაბინთაჲ, რამეთუ სახე არს იგი შესაკრებელისა მის წმიდათაჲსა, რომელნი არიან ცათა შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი არს ზედამჯდომელი იგი, და იგი არს კუალად საყდარი სულიერი საჯდომელი და განმსუენებელი თჳსი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მუნ იტყჳს, ვითარმედ ცხოველნი იგი იყვნეს მაღალნი და სავსენი თუალითა და ვერვინ შემძლებელ იყო რიცხჳსა ანუ სიმაღლისა ცნობაჲ,
მათდა	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კრებულსა მას ზეცისა წმიდათასა შესლვაჲ მიცემულ არს მათდა, რომელთა ჰნებავს ღწოლაჲ, ხოლო ცნობაჲ რიცხჳსა თავისად თჳსისა თავისადა ოდენ განუჩენია.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იტჳრთვის ზედამჯდომარე იგი ეტლისა მის მიერ და საყდრისა მის თუალთა მათ ცხოველთა, ესე იგი არს, გინა თუ თითოეულისა სულისა მიერ, რომელი იქმნა საყდარ მისა და არნ იგი ყოველი თუალ და ნათელ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	გინა თუ ყოვლისაგანვე გუამისა შესაკრებელისა წმიდათაჲსა, რომელი-იგი არს ნათელ და თუალ, რამეთუ ზის მათ ზედა უფალი და ჰმართებს მათ ძალითა სულისა თჳსისაჲთა და, მან უწყის, უძღჳს მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ცხოველნი იგი სულიერნი არა ვიდოდეს, ვითარცა ჰნებავნ მათ, არამედ ვიდრეცა ენების ზედამჯდომელსა მას, ეგრეთვე ესენი, ვიდრეცა ენების მას და ჰმართებდეს სულითა თჳსითა, მუნ ვლენ, და კრებულნი იგი წმიდათანი არა ვლენ, ვიდრეცა ენებოს.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად ჴორცნი აქა იყვნიან, ხოლო სულისა გონებითა მით ზეცისაჲთა ზეცას უძღჳს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ეჰა, საკჳრველი კეთილისაჲ მის და მხოლოჲსა უფლისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ეგრეთვე არს იქმნენ გუამნიცა მათნი აღდგომასა მას, რაჲთა სული ესრეთ პირველთაგანვე იდიდოს და შეეზაოს სულსა წმიდასა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „თქუენ ხართ ნათელნი სოფლისანი“, რამეთუ მან ყვნა იგინი ნათელ და მათ მიერ ბრძანა განათლებაჲ სოფლისაჲ და კუალად იტყჳს: „არა აღანთიან სანთელი და დადგიან იგი ჴჳმირსა ქუეშე, არამედ სასანთლესა ზედა და ჰნათობნ ყოველსავე კაცსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ: ნუ დაჰფარავთ, რომელი-ესე მიგიღებიან ჩემგან, არამედ მიეცით ყოველთავე, რომელთა ენებოს და ჰსუროდის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „ნათელი გუამისაჲ თუალი არს და, უკუეთუ თუალი შენი ნათელ იყოს, ყოველი გუამი შენი ნათელ არს, უკუეთუ ნათელი იგი შენ შორის ბნელ იყოს, ბნელი იგი რაჲზომის“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა თუალნი არიან მნათობ გუამისა და უკუეთუ იგინი მრთელ იყვნენ, ყოველივე გუამი ნათელ იყოს, კულა იგინი დაბნელდენ, ყოველი გუამი ბნელ არს, ეგრეთვე მოციქულნი არიან თუალ და მნათობ ყოვლისავე სოფლისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს ასწავებდა მათ მაცხოვარი, ვითარმედ: „უკუეთუ თქუენ ნათელ იყვნეთ, ყოველივე სოფელი განათლებად არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ეგე თქუენ, რომელი ნათელ ხართ, დაჰბნელდეთ, მაშა ბნელი იგი რაჲღა იქმნას, რომელ არს სოფელი“.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა ნათელ იყვნეს მოციქულნი და განანათლნეს ნათლითა მით სულიერითა ზეცისაჲთა გულნი მორწმუნეთანი, ვითარცა თჳთ იყვნეს.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და მარილ იყვნეს და დაამარილნეს გულნი მორწმუნეთანი მარილითა მით წმიდისა სულისაჲთა, ვითარცა უფალი ეტყოდა, ვითარმედ: „თქუენ ხართ მარილნი სოფლისანი“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა შეზავნეს მათ სულნი კაცთანი მარილითა მით სულისაჲთა და მოაქცინეს ფრიადისა მის სიმყრალისაგან და ყვნეს იგინი ულპოლველ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ჴორცი უმარილოჲ მალე დალპის და იქმნის სავსე სიმყრალითა და ყოველნივე ივლტოდიან სიმყრალისა მისგან და მატლთა საჭმელ იქმნის იგი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს მოვიდის მარილი, მეყსეულად ივლტოდიან მატლნი და განქარდის სიმყრალე იგი რამეთუ ბუნებაჲ მარილისაჲ აღმჴოცელ არს მატლთაჲ და უჩინომყოფელი სიმყრალისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული, რომელი შეეზაოს სულსა წმიდასა და არა აქუნდეს მარილი იგი სულიერი, რომელ არს ძალი ღმრთისაჲ, დალპების იგი და აღივსების სიმყრალითა ბოროტითა გულისიტყუათაჲთა ხოლო ბოროტთა მათ მატლთა დაიბუდიან მას შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ არიან სულნი იგი უკეთურნი და მუნ იშვებიან ძალნი იგი ბნელისანი, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „შეყროდეს და დალპეს წყლულებანი ჩემნი“, რამეთუ იგინი შეშჭამენ და განჰხრწნიან სულთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ მოიქცეს სული იგი ღმრთისა და სთხოვდეს სურვილით და სარწმუნოებით მარილსა მას ცხორებისასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	კაცთმოყუარესა მას სულსა მაშინ მოვიდეს მარილი იგი ზეცისაჲ წარმწყმედელი და უჩინომყოფელი ბოროტთა მათ მატლთაჲ და სიმყრალისა მათისაჲ და განწმიდის იგი ძალითა თჳსითა და წარწყმიდნის ყოველნივე ბოროტნი და გულისსიტყუანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ იქმნის სული იგი საჴმარ ჭურჭელ მეუფისა მის ზეცისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა შჯულსა შინა სახედ და მომასწავებელად ამცნო ღმერთმან, რაჲთა მსხუერპლსა მას მარილითა დაჰმარილებენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო პირველად ცხოვარი იგი დაიკლის მღდელისა მიერ, მერმე დაიჭრის და დაიმარილის და ესრეთ დადვიან იგი ცეცხლსა ზედა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ პირველად არა დაიკლის ცხოვარი იგი, არცა დაიმარილის, არცა შეიწირის ღმრთისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ჯერ-არს, რაჲთა ოდეს მოუჴდეს სული ჩუენი მღდელსა მას ზეცისასა, პირველად დაიკლას მის მიერ და მკუდარ იქმნას ცოდვისა მიმართ და განვიდეს მისგან უკეთურებაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ვინაჲთგან დაიკლას და მოაკუდინოს სული ჩუენი ჭეშმარიტმან მღდელთმოძღუარმან ქრისტე ძალითა მადლისა თჳსისაჲთა, მიერითგან მოკუდების იგი ცხორებისა მისგან ბოროტისა და არღარა ესმინ, ვერცა ზრახავს, არცაღა ვალს სიბნელესა შინა ცოდვათასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული, რომელი იყოფებოდის სოფელსა შინა და სიბნელესა ცოდვისასა და არა მომკუდარ იყოს მისგან, არამედ წუთ უკეთურებაჲ იგი მის თანა იყოს და ჰმორჩილობდეს მას, იგი არა არს ნათლისაჲ, არამედ არს იგი გუამი ბნელისაჲ და ნათელი ბნელისაჲ არს მის თანა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სულთა, თანა რომელთა იყოს სული იგი მადლისაჲ, რომელ არს ძალი წმიდისა სულისაჲ, მათ თანა არს ნაწილი იგი ნათლისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ისმინეთ ამისთჳს კეთილად: ვითარცა სამოსელი, რომელი გმოსიეს სხუასა შეუქმნია და შენ გმოსია და კუალად, ვითარცა სხუამან აღაშენის სახლი და შენ დაიმკჳდრი მას შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ვინაჲთგან გარდაჰჴდა ადამ მცნებისაგან ღმრთისა და დაემორჩილა ეშმაკსა, მიერითგან მიჰყიდა თავი თჳსი ეშმაკსა და შეიმოსა ეშმაკმან სული, ვითარცა სამოსელი, კეთილი იგი და რჩეული ჭურჭელი, დაბადებული იგი ხატად ღმრთისა, ვითარცა მოციქული იტყჳს,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „განძარცუნა ყოველნი მთავრობანი და ჴელმწიფებანი ჯუარსა ზედა და განაქიქნა იგინი“, რამეთუ ამისთჳს განკაცნა უფალი, რაჲთა განაშიშულოს იგი და მოუღოს მას თჳსი ტაძარი, რომელ არს კაცი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ეწოდების სულსა გუამ ბნელისა, ვიდრემდის იყოს მის თანა ბნელი იგი ცოდვისაჲ, რამეთუ მუნ არს სიბოროტჱ იგი სიბნელისაჲ, ვითარცა მოციქული უწოდს გუამსა ამას ჩუენსა ჴორცად ცოდვისა და ჴორცად სიკუდილისა,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ შეპყრობილ არს ნათლითა მით ღმრთეებისაჲთა, რამეთუ სული კაცისაჲ არა ღმრთეებისა ბუნებისაგანი არს, არცა ბნელისა მის უკეთურებისაჲ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ თჳთ დაბადებული არს საცნაურ და შუენიერ და დიდი და საკჳრველ და მსაგავსება ღმრთისა და ურჩებითა შევიდა მის თანა სიბნელჱ ვნებათაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ სული თჳსსა ნებასა ზედა არს: უკუეთუ მიიღოს ნათელი ღმრთისაჲ, მას შინა ცხონდების ყოვლითავე სათნოებითა და არს იგი განსუენებასა შინა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად უკუეთუ ბნელსა მას შინა ვნებათასა იყოფოდის, მას შინა ცხოველ არს ცოდვითა და სიბნელითა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სულსა, რომელსა ენებოს, რაჲთა ცხოვნდეს ნათლითა მით და განსუენებითა საღმრთოჲთა, თანა-აც,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მოუჴდეს იგი ჭეშმარიტსა მას მღდელთმოძღუარსა ქრისტესა და დაიკლას მის მიერ და მოკუდეს სოფლისაგან და პირველისა მის ცხორებისაგან ბოროტისა და მიიცვალოს ცხორებად საღმრთოდ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მკუდარსა არა ესმინ არცა ჴმაჲ, არცა ზრახვაჲ კაცობრივი, არამედ მიიცვალების იგი სხუასა ადგილსა, სადა არა არიან ჴორცნი, არცა ზრახვანი კაცთანი, ეგრეთვე სული, რომელი მოკუდეს ქალაქსა მას შინა ცოდვისასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არღარა ესმის მას ჴმაჲ ბოროტთა გულისსიტყუათაჲ და არღარა იპოების მის შორის ამაოჲ წურთაჲ უკეთურებისაჲ, არცა აღძრვაჲ სულთა ბოროტთაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მიიცვალების იგი ქალაქსა მას მშჳდობისასა და სავსესა ნათლითა მით ღმრთეებისაჲთა და მუნ იყოფებინ და ესმინ ჴმაჲ, ჴმაჲ იგი საწადელი და მუნ არნ გონებაჲ მისი და მუნ იქმან საქმეთა სათნოებისათა, ღირსთა ღმრთისათა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	აწ, ძმანო, ვიღუწოთ რაჲთა დავიკლნეთ ჩუენცა, მის მიერ და მოვკუდეთ სოფლისა ამისგან ვნებათაჲსა რაჲთა მოკლას ჩუენ შორის სული იგი ცოდვისაჲ და გამოვიღოთ ჩუენ სული იგი ზეცისაჲ და მივიცვალნეთ სიბნელისაგან უკეთურებისა ნათლად ქრისტესა და ესრეთ განვისუენოთ უკუე.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა სარბიელსა შინა ეტლთასა ცხენნი რბიან და წინაჲ იგი აყენებნ უკუანასა მას, რაჲთამცა არა წარჰჴდა მას, ეგრეთვე რბიან კაცთა შორის გულისსიტყუანი სულისანი და ცოდვისანიცა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკეუთუ წინამოექცეს ცოდვაჲ, მიერითგან აყენებს სულსა, რაჲთა არღარა მიეახლოს ღმერთსა, რაჲთამცა ვერ მოიღო ძლევაჲ მის ზედა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სულსა, რომელსა ზედა ჯდეს უფალი და ეპყრნენ მას აღჳრნი მისნი, იგი სძლევს მას, რამეთუ უძღჳს იგი ეტლსა მას სულისასა კეთილად სიბრძნითა ზეცისაჲთა, რამეთუ არცა ებრძვის იგი ეშმაკსა, არამედ არს იგი მთავარ და ჴელმწიფე და მარადის ძლევაჲ მისი არს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვითარცა ქერაბინნი ვლენან, არა სადა თჳთ ენებოს, არამედ სადაცა ენებოს ზედამჯდომელსა მას, რომელი-იგი ზის მათ ზედა და კუალად უტჳრთვან იგინი, რამეთუ წერილ არს,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და ვიდრეცა ენებოს, მუნ ჰმსახურებენ, რამეთუ ვითარცა მფრინველისა ფერჴნი ფრთენი არიან, ეგრეთვე სულმან მან ზეცათამან ნათლისამან შეისხნის ფრთენი გულისსიტყუათანი და ღირსთა მათ სულთა, უძღჳს, ვითარცა თჳთ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა კრული და წყლული ღაღადებდ უფლისა მიმართ და ითხოვდი სარწმუნოებით, რაჲთა ღირს იქმნე ჭეშმარიტსა მას ცხორებასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა რაჟამს დაჰბადა გუამი ესე ჴორცთა ჩუენთაჲ, არა მისცა მას, რაჲთამცა თჳსისა ბუნებისაგან, ანუ თჳსთა ჴორცთაგან აქუნდა ცხორებაჲ, საჭამადი, გინა სასუამადი, გინა სამოსელი, არამედ ყოველი განგებულებაჲ და ცხორებისა მისისა განგებაჲ გარეშეთ მოსცა მას.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ თჳსსა ოდენ ბუნებასა ზედა ეგოს და გარეშე თჳსისა მის ბუნებისა არა იჴმაროს, განიხრწნების და წარწყმდების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული დაიბადა ღმრთისა მიერ ხატად თჳსად და ესრეთ განაგო, რაჲთა არა თჳსისა ბუნებისაგან აქუნდეს სულსა საუკუნოჲ იგი ცხორებაჲ, არამედ მისისა ღმრთეებისაგან და მისისა სულისაგან და მისისა ნათლისაგან აქუნდეს საზრდელი იგი ზეცისაჲ და სამოსელი სულიერი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ჴორცთა ცხორებაჲ ქუეყანისაგან არს და თჳნიერ მისსა ვერ ცხონდებიან, ეგრეთვე სული, უკუეთუ წინაჲთგანვე ქუეყანასა მას შინა ცხოველთასა არა იყოს და მუნ აღიზარდოს სულიერად და აღორძნდეს სულისა მიერ წარმართებითა სათნოებათაჲთა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და შეიმოსოს ღმრთისაგან სამოსელი გამოუთქუმელისა და ზეცისა შუენიერებისაჲ და არა იყოს მის ბუნებისაგან თჳნიერ მის საზრდელისა განსუენებით ცხორებად ვერ შემძლებელ არს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ბუნებასა მას საღმრთოსა აქუს პური ცხორებისაჲ, რომელმან-იგი თქუა: „მე ვარ პური ცხორებისაჲ“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ვაჲ არს სულისა მის, რომელი თჳსსა ოდენ ბუნებასა ზედა დგეს და საქმეთა თჳსთა ესვიდეს და არა აქუნდეს სულისა წმიდისა ზიარებაჲ, რამეთუ ეგევითარი მოკუდების და არა ღირს იქმნების ცხორებასა მას ღმრთეებისასა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა უძლური, რაჟამს მისწყდის სრულიად საჭამადსა და სასუამადსა, განსაწირავ არნ იგი რამეთუ ტიროდიან მის ზედა ყოველნივე მოყუარენი და თჳსნი მისნი,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სახედ არნ ღმერთი და ყოველნი ანგელოზნი მრავალნი სულსა ზედა, რომელი არა ეზიარებოდის საზრდელითა მით წმიდისა სულისაჲთა და იყოს უხრწნელებით.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე ყოველი არა სიტყუანი ოდენ არიან, არამედ საქმე სულიერი, საქმე ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი აღესრულების სულსა შინა მისსა ღირსსა და სარწმუნოსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ უკუეთუ ქმნილ ხარ შენ საყდარ ღმრთისა და უკუეთუ ზის შენ ზედა ზეცათა იგი მეუფჱ და უკუეთუ იქმნა სული შენი ყოვლითურთ თუალ და ნათელ და უკუეთუ სუამ წყლისა მისგან საღმრთოჲსა და სულიერისა მისგან ღჳნისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი ახარებს გულსა კაცისასა და უკუეთუ ჰმოსია სულსა შენსა სამოსელი გამოუთქუმელისა მის ნათლისაჲ, უკუეთუ ესე ყოველი შინაგანსა კაცსა მოუგია გულსავსებით, გიხაროდენ, რამეთუ გაქუს შენ ცხორებაჲ საუკუნოჲ და მიერითგან განისუენებს სული შენი უფლისა თანა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ადრე ჰპოებს იგი გამოჴსნასა და სიმდიდრესა ზეცისასა, ვითარცა იტყჳს უფალი უსამართლოჲსა მის მსაჯულისათჳს სიცრუვისა და ქურივისა მისთჳს და თქუა: „რაჲზომ უფროჲს ყოს ღმერთმან საშჯელი მათი, რომელნი ღაღადებენ მისა მიმართ დღე და ღამჱ, მისთჳს ადრე“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	სრულნი ქრისტეანენი, რომელნი მიწევნულ არიან საზომსა სისრულისასა და მიახლებულ არიან მეუფისადა, იგინი მარადის ჯუარსა თანა იესუსსა არიან, და ვითარცა წინაწარმეტყუელთა ზე საცხებელი იყო ყოველთა უპატიოსნეს
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მის მიერ იცხებოდეს მღდელნი, წინაწარმეტყუელნი და მეფენი, ეგრეთვე აწ სულიერნი იგი ცხებითა მით იქმნებიან ცხებულნი მადლისანი, რაჲთა იყვნენ იგინი მღდელ და წინაწარმეტყუელ საიდუმლოთა მათ ზეცისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არიან მრავალნი, რომელთა თანა არს მადლი იგი ღმრთისაჲ და განუსუენებს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და არს უკეთურებაჲცა მათ შორის და ორნივე იგი სულნი ერთსა გულსა შინა არიან – ნათლისაჲ და ბნელისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მეცა მოგიგება შენ ვითარმედ, რაჲ ზიარებაჲ არს ბნელისაჲ ნათლისა თანა, ანუ წმიდაჲ იგი ნათელი ოდეს დაბნელდების, ანუ უბიწოჲ იგი ოდეს შეიცვალების იქმნების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წერილ არს : „ნათელი იგი ბნელსა შინა ჩას და ბნელი იგი მას ვერ ეწია“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არა ჯერ-არს, რაჲთა ერთსახედ გულისჴმა-ვყოფდეთ საქმეთა, რამეთუ ვიეთნიმე ესრეთ განისუენებენ მადლითა ქრისტესითა, რომელ უძლიერეს იქმნებიან მათ თანა მყოფისა მის ცოდვისა
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და აქუნდის ლოცვაჲ და განსუენებაჲ ფრიადი ღმრთისა მიმართ, სხჳსა ჟამისაებრ ებრძვიან გულისსიტყუანი შეგინებულნი და მოიპარავს მათ ცოდვაჲ არამედ იყვნიან იგინი მადლსა შინა ღმრთისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გამოუცდელნი იგი, რაჟამს მცირედცა მოვიდის მათ თანა მადლი, ჰგონებდიან, ვითარმედ არღარა არს რომელსა ცოდვაჲ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რომელთა აქუს მეცნიერებაჲ, იგინი ვერ იკადრებენ თქუმად, თუ – „არა არს ჩუენ თანა ბრძოლაჲ ბოროტთა გულისსიტყუათაჲ“, დაღაცათუ მადლი იგი მათ თანა იყოს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და შემდგომად ამისა, რაჟამს ჰგონებდეს, ვითარმედ სრულიად თავისუფალ არიან, მაშინ დამალულნი იგი ბოროტნი ზედა აღუდგეს, და ვიეთმე მათგანთა უცხო-უჩნდა და იტყოდეს, ვითარმედ: „ეგოდენთა ჟამთა შემდგომად აღსდექით ჩემ ზედა, ჵ ბოროტნო?!“
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვერვინ მეცნიერთაგანი იკადრებს თქუმად, თუ ვინაჲთგან მადლი ჩემ თანა არს, განთავისუფლებულ ვარ მე ცოდვისაგან, რამეთუ ორნივე იგი ერთსა გონებასა შინა არიან: მადლი ღმრთისაჲ და ცოდვაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მე ვიტყჳ ვითარმედ: ესრეთ არიან საქმენი ესე, ვითარცა ოდეს იყოფვის ცათა შინა მზჱ წმიდაჲ და არა არნ მის ზედა ღრუბელი, და ჰაერი ბნელი და დააბნელის ბრწყინვალებაჲ იგი მისი,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე არიან, რომელნი არა სრულიად განწმედილ იყვნენ და იყვნენ მადლსა შინა ღმრთისასა და იყვნენ იგინი ბნელსა შინა ცოდვისასა და არა კეთილსა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ გულისსიტყუანი და აღძრვანი მათნი ღმრთისა მიმართვე იყვნიან, ვითარცა მზე ღრუბელთა შინა: დაღაცათუ ვერ ბრწყინავს, არამედ იგი მზე არს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კუალად, რომელნი იყვნენ სიღრმესა მას კეთილისასა, იგინიცა მონა და მორჩილ არიან ბოროტთა მათ გულისსიტყუათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ გეტყჳ შენ, ვითარმედ მოციქულნიცა, რომელთა თანა იყო სრულიად ნუგეშინისმცემელი იგი, არა იყვნეს უზრუნველ, არამედ სიხარულსა მას თანა იყო შიშიცა მადლისა მიერ და არა კერძისა მიერ უკეთურებისა, რამეთუ მადლი იგი ჰფარვიდა მათ, რაჲთა სადაჲთ მიდრკენ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა რაჲ ყრმამან მცირემან, მიამთხჳის რაჲმე ქვითა მცირითა ზღუდესა დიდსა და, ვერარაჲ ავნის მას, ანუ ვითარცა ისარი უძლურისაჲ, ვერარას ავნებს ჯაჭუსა მტკიცესა, არამედ სიფიცხლითა მისითა უკუღმართვე შეიქცის,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უკეთურისა იგი კერძი ვერას ავნებდა მათ, რამეთუ ემოსა ძალი იგი ქრისტესი სრულიად იყვნეს იგინი სრულ და აქუნდა თავისუფლებისა იგი ჴელმწიფებაჲ, რაჲთა იქმოდინ სიმართლესა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ღმერთი სრულთაგანცა ეძიებს ნებასა სულისასა მსახურებად სულისა, რომელნი შეერთნენ და პატივ-სცენ მას.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მათ შორის ვიეთმე არა უნდა დამძიმებაჲ, არამედ თავთა თჳსთა კმა-ეყოფოდეს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე მის საზომისა უზეშთაეს არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რომელთამე აქუს მადლი იგი და თჳსთა თავთა ზრუნვენ, თუ ვითარ სათნო ეყვნენ ღმერთსა.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუანი ისწრაფიან, რაჲთა სხუათაცა სულთა არგონ და ფრიადსა ჭირსა თავს-იდებენ მათთჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვითარცა გლახაკმან ვინმე იხილის ძილსა შინა თავი თჳსი მდიდრად, ვითარმცა ემოსა სამოსელი ბრწყინვალჱ და აღეძარცუა უნდოჲ იგი სამოსელი თჳსი რაჲ სიხარულისაგან აღდგის და იხილის თავი თჳსი სიგლახაკესავე მას შინა,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე რომელნი სიტყუათა სულიერთა იტყოდინ, დაღაცათუ ეგონოს, ვითარმედ ჭეშმარიტსა იტყჳან და არა აქუნდეს საქმჱ სიტყუათა მათთა გულსავსებით და ძალითა გონებათა შინა, იგინი საუცარსა შინა არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა დედაკაცი, რომელსა ემოსის სამოსელი ბრწყინვალჱ და დგის იგი სამეძვოსა შინა და არაწმიდებასა, ეგრეთვე ესენი არიან,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არიან გულნი მათნი სულთა არაწმიდათა სამეძვო და მათ ჰნებავს სიმართლისათჳს ზრახვაჲ და ჭეშმარიტებასა მას საქმეთასა ყოვლადვე არა მიწდომილ არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე, უკუეთუ არა იყოს კაცისა თანა იესუ და ძალი იგი საღმრთოჲ, შეუძლებელ არს ცნობაჲ საიდუმლოჲ სიბრძნისა ღმრთისაჲ, ანუ განმდიდრებაჲ სულთა, ანუ ქრისტეანე-ყოფაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ იგი არიან მჴედარნი იგი მჴნენი და მოყუარენი ღმრთისანი შინაგანი იგი კაცი წარემართების მადლითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ბრძენნი იგი წარმართნი სიტყჳთა ისწავლიან და სიტყჳს-გებასა მოიგებენ, ხოლო მონანი ღმრთისანი უსწავლელ არიან სიტყჳთა და იხარებენ მადლსა ზედა ღმრთისასა და მოიგებენ იგინი ღმრთისმოშიშებასა და სიმართლესა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო თჳთოსახედ აღსრულებაჲ მისი არა ადვილ არს და იგი არს ჭეშმარიტი და საქმჱ გამოცდილთაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უბნობაჲ უვნებელობისა და სიმართლისა და სისრულისათჳს ადვილ არს, ხოლო გამოცდილებით მიწევნაჲ საქმესა მას სისრულისასა მცირედთაჲ არს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და სახარებაჲ განცხადებულად გუასწავებს, თუ ვითარ ვინ იქმნას მოყუარე მეუფისა, რამეთუ თქუა, ვითარმედ: „ნუ განრისხნები, უკუეთუ ვინმე გცეს მარჯუენესა ყურიმალს შენსა და, მიუპყარ მას მეორეცა“ და შემდგომი ამისი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნიცა სიტყუათა სულიერთა იტყოდინ და არა იქმოდიან, მსგავს არიან იგინი კაცსა, რომელი ვალნ სიცხესა დიდსა ვაკესა შინა უდაბნოსა
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად მსგავს არიან კაცსა, რომელსა არაოდეს ეხილვოს გემოჲ თაფლისაჲ და მოუთხრობნ სხუათა სიტკბოებასა მისსა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე არიან, რომელნი იტყოდიან სისრულისათჳს და უვნებელობისა და მათ არაჲ ექმნას მისგანი, რამეთუ არა ესრეთ არს ჭეშმარიტებაჲ, ვითარ– იგი იტყჳან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ მოსცეს მას ღმერთმან გულისჴმის-ყოფაჲ მცირედი, მაშინ ცნას, რამეთუ არა ჭეშმარიტსა იტყოდა, არამედ სხუებრ იტყოდა იგი და სხუებრ განაგო სულმან წმიდამან.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ჭეშმარიტი ქრისტეანობაჲ საზრდელი არს სულისაჲ და სანოვაგე ჰამოჲ და რაჲზომცა ვინ მიიღებდეს მისგან, უფროჲსად მოესურვების მისთჳს და იქმნების გონებაჲ იგი უძღებ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა უკუეთუ ვინმე მისცეს კაცსა წყურიელსა სასუმელი გულისსათქუმული და ჰამოჲ, ხოლო მან მიიღოს იგი არა ოდენ წყურილისათჳს, არამედ სიტკბოებისათჳსცა მისისა და სურვილისა სუამნ მას, ეგრეთვე განუძღებელ არს სიტკბოებაჲ სულისა წმიდისაჲ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არიან ვიეთნიმე, რომელნი განშორებულ არიან სიძვისა და პარვისაგან და სხუათა ესევითართა საქმეთაგან და ჰგონებენ, ვითარმედ წმიდა არიან იგინი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ არა თუ ვითარცა მათ ჰგონია, ესრეთ იყომცა ჭეშმარიტებაჲ, რამეთუ უკეთურებაჲ და ცოდვაჲ ჯერეთ გარეგანსა შინა მათსა არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო წმიდაჲ იგი არს, რომელსა წმიდა ჰყოფდა შინაგანი კაცი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ვინაჲთგან კრეტსაბმელი ტაძრისაჲ მის განიპო და განეშორა სული წმიდაჲ საკურთხეველისა მისგან შჯულისა და მივიდა წარმართთა ეკლესიად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ერთი ძმაჲ წარიტყუენა ოდესმე, ვითარცა შეპყრობილი ვიეთგანმე, ძალისა მისგან საღმრთოჲსა და მიიტაცა და იხილა ზეცისა ქალაქი იერუსალჱმი და მუნნი იგი ხატნი ნათლისანი და ნათელი უზომოჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესმა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა: „ესე არს ადგილი იგი განსასუენებელი მართალთაჲ“.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას ზედა აღზუავნა მცირედ და ეგონა, ვითარმედ მისთჳს ითქუა სიტყუაჲ იგი და მიერითგან იპოვა იგი უფსკრულთა შინა და სიღრმესაცა ცოდვისასა და ბევრეულთა ბოროტთა შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ შინაგანი იგი დაეცა, ვითარ შემძლებელ არს გარეგანი იგი თქუმად,: „მარხვითა და უცხოებითა და მოწყალებითა წმიდა ვარ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა საჩინოთა მათ ბოროტთაგან განყენებაჲ არს სისრულე, არამედ შინაგანისა მის გონებისა სისრულე განწმენდაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	შევედ შენ, ჵ კაცო, გულისჴმის-ყოფითა გულისსიტყუათა შენთაჲთა გონებასა შინა შენსა, ტყუესა მას და მონასა ცოდვისასა და იხილე უღრმესი იგი გონებისაჲ და უშინაგანესი ადგილი, რომელ არიან საუნჯენი სულისანი, და მუნ ჰპოო გუელი იგი დამკჳდრებული და დაბუდებული,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ გუელი იგი მოგიკლავს და უკუეთუ უშჯულოებაჲ და ყოველივე არაწმიდაჲ წარგიდევნია შენგან, მაშა, იქადოდე უფლისა მიერ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ყოველსა კაცსა გინა თუ ჰურიასა, გინა თუ წარმართსა უყუარს სიწმიდჱ, დაღაცათუ ვერ მოიგებენ მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო თანა-გაც, რაჲთა გამოიძიო, თუ ვითარ ანუ რომლითა სახითა მოვალს სიწმიდე გულისაჲ და ჰპოო, რამეთუ სხჳთა არარაჲთა იქმნების, არამედ ძალითა ოდენ იესუსითა, რომელი-იგი ჩუენთჳს ჯუარს ეცუა, რამეთუ იგი არს გზაჲ და ჭეშმარიტებაჲ.................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა კაცი სიმდიდრისმოყუარე არა განძღების ყოვლადვე შეკრებითა საჴმართაჲთა, არამედ რაჲზომცა შეჰკრებნ, უფროჲსად განდიდნებინ სიყუარული იგი მისი საჴმართა მიმართ, და ვითარცა კაცი წყურიელი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რაჲზომცა მდიდარ იყოს, უფროჲსღა გლახაკად შეურაცხია თავი თჳსი და რაჲზომცა მიიღებდეს სიტკბოებასა მას, უფროჲსად მოემშევის და მოეწყურების მას მისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარნი იგი ქრისტეანენი არა პატივსცემენ სულთა თჳსსა, არამედ ვითარცა შეურაცხნი არიან წინაშე ღმრთისა და ვითარცა მონანი ყოველთა კაცთანი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ფრიად განისუენებს ღმერთი ეგევითარსა მას გულსა ზედა სიმდაბლისათჳს მისისა, რამეთუ „უფალი ამპარტავანთა წინააღუდგების, ხოლო მდაბალთა მოსცემს მადლსა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და იხილე, რამეთუ სიმაღლემან გამოიყვანა ადამ სამოთხით რამეთუ, ესმა ვითარმედ: „იყვნეთ თქუენ, ვითარცა ღმერთნი“, და აღზუავნა სასოებასა მას ზედა ამოსა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა კაცი მდიდარი სოფელსა შინა, რომელსა აქუნ სიმდიდრე და საუნჯენი დაფარულნი და სიმდიდრითა მით თჳსითა ყოველივე, რაჲცა ენების სოფლისა საქმჱ, ადვილად მოიგის,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე, რომელნი ითხოვდენ ღმრთისაგან და პოონ ზეცისა იგი სულისა წმიდისა საუნჯე და მოიგონ თჳთ უფალი გულთა შინა მათთა, რომელი განანათლებდეს მით ყოვლითავე სიმართლითა სათნოებათაჲთა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	მიერითგან ყოველსავე მონაგებსა კეთილსა მცნებათა ღმრთისათა ადრე ჰპოებენ საუნჯისა მის მიერ მათ თანა დამკჳდრებულისა, რომელ არს ქრისტჱ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მის მიერ უმეტესსა დიდებასა მოიგებენ და ყოველსავე სიმართლესა სათნოებათასა აღასრულებენ სასოებითა მით სულისა მის საუნჯისაჲთა, რომელ არს მათ შორის, ვითარცა მოციქული იტყჳს,: „გუაქუს ჩუენ საუნჯე ესე კეცის ჭურებითა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა, ვიდრეღა ჴორცთა შინა ვართ, მოვიგოთ განმწმედელი იგი ძალი სულისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელმან პოოს საუნჯე იგი ზეცისაჲ და მოიგოს გულსა შინა თჳსსა, ყოველსავე სახესა სათნოებათასა უბიწოდ და კეთილად მოიგებს და აღასრულებს მას უმანკოდ და ადვილად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ვევედრნეთ ჩუენცა უფალსა და ვითხოოთ მისგან, რაჲთა მოგუმადლოს ჩუენ სულიერი იგი საუნჯჱ და ესრეთ ვიქცეოდით მცნებათა შინა მისთა უბიწოდ და წმიდად.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და აღვასრულოთ სრულიად ყოველივე სიმართლჱ სულისაჲ საუნჯისა მის მიერ ზეცათაჲსა, რომელ არს ქრისტჱ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მდიდარი, ვითარცა პირველ ვთქუ, რაჲცა ენებოს, ადვილად მოიგებს, ეგრეთვე სული, ვიდრემდის იყოს შიშუელ და ოჴერ ზიარებისა მისგან წმიდისა სულისა და სიგლახაკესა მას მწარისა ცოდვისასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ ენებოს, ვერვე აღასრულებს ნაყოფსა მას სიმართლისასა სულიერსა, უკუეთუ არა მოიღოს პირველად ზიარებაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ჯერ-არს, რაჲთა აიძულებდეს კაცი თავსა თჳსსა ვედრებასა შინა ღმრთისასა, რაჲთა ღირს იქმნას საუნჯესა მას სულისასა და მიერითგან აღასრულებდეს ყოველსა ადვილად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა-იგი პირველად ჭირითა და შრომითაცა ვერ აღასრულებდა, რამეთუ შიშუელ იყო და იგი ზიარებისაგან წმიდისა სულისა, და ვითარმცა მოიგო მან ნაყოფი სულიერი თჳნიერ საუნჯისა სულიერისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	სულმან, რომელმან პოვის უფალი სარწმუნოებით ძიებითა და მოღუაწებითა მრავლითა, იგი ყოველსავე ნაყოფსა სულიერსა ადრე მოიგებს და ყოველთა მცნებათა სულისა წმიდისათა ადვილად აღასრულებს წმიდად და უბიწოდ მის თანა და მის მიერ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად სხუაჲ სახჱ ვიჴმაროთ: ვითარცა კაცი მდიდარი, რომელმან ყვის სერი და მოუწოდის მოყუარეთა თჳსთა და წარმოუდგის მათ ტაბლაჲ სავსე სანოვაგითა მრავალფერითა და წარაგის საუნჯისაგან თჳსისა ფრიად და არა ეშინინ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	თუ ნუუკუჱ დაელიოს საუნჯე იგი მისი, რამეთუ აქუს მას სიმდიდრჱ დიდი და ესრეთ მრავალასახითა სათნოებითა განახარის მეპურისტენი იგი.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელი იყოს გლახაკ და ნაკლულევან, მან, უკუეთუ ინებოს ვიეთიმე მოწოდებაჲ ყოველნივე ჭურჭელნი იგი ტაბლისა მისისანი სხუათაგან მოითხოვნის, და ვითარცა აღდგიან წოდებულნი იგი ტაბლისა მისისაგან ნაკლულევანისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მეყსეულად წარიღის თითოეულმან ჭურჭელი თჳსი და იგი დარჩის სიგლახაკესავე შინა თჳსსა, რამეთუ არა აქუნ თჳსი სიმდიდრჱ, რაჲთამცა მით იხარებდა, ეგრეთვე, რომელნი იყვნენ მდიდარ სულითა წმიდითა და აქუნდეს საუნჯჱ იგი ზეცისაჲ მათ შორის და ზიარებაჲ სულისაჲ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ იტყოდიან ვიეთნიმე სიტყუასა სარგებელისასა, რაჲთამცა განარინეს სულნი მათნი, თჳსისა მის სიმდიდრისა და თჳსისა საუნჯისაგან ეტყჳნ და ახარეენ სულთა მათთა, რომელთა ესმინ სიტყუაჲ იგი სულიერი და არა ეშინის თუ ნუუკუჱ დააკლდების მათ რაჲ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ აქუს მათ სულიერი იგი და ზეცისა საუნჯე მათ შორის, რომლისაგან ახარებენ სულიერთა მათ მეინაჴეთა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელი–იგი იყოს გლახაკ და არა მოეგოს სიმდიდრე იგი ქრისტესი და არცა აქუნდეს წყაროჲ იგი სულიერი სულსა შინა მისსა, რომლისაგან გამოვიდეს ყოველივე კეთილი სიტყუაჲ და საქმჱ და მოგონებაჲ საღმრთოჲ და საიდუმლონი გამოუთქუმელნი, და ენებოს,
მანცა	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა მანცა თქუა სიტყუაჲ სარგებელისაჲ, ვითარცა ჯერ-არს, და განანათლნამცა მსმენელნი იგი და არა მოეგოს მას საქმით და ჭეშმარიტებით სიტყუაჲ ღმრთისაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ოდენ იჴმარებნ სიტყუათა თითოეულისა წიგნისაგან, ანუ ასმიედ მამათაგან სულიერთა და მას მოუთხრობნ და ახარის მათ და მიიხუნიან სიტყუანი იგი მისნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ჯერ-არს, რაჲთა პირველად ვითხოოთ ღმრთისაგან სარწმუნოებით და ტკივილითა გულისაჲთა და მჴურვალითა ცრემლითა, რაჲთა მოგუცეს თჳსი იგი ჭეშმარიტი სიმდიდრჱ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	საუნჯე იგი ქრისტესი, ძალითა სულისა წმიდისაჲთა, რაჲთა ესრეთ ჩუენცა ვპოოთ პირველად თავთა ჩუენთა შორის სარგებელი და ცხორებაჲ საუკუნოჲ, რომელ არს უფალი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ ჯერ-იჩინა სახიერებამან მაცხოვარისამან, რაჲთა დაემკჳდროს ყოველსავე მორწმუნესა თანა და რომელსა უყუარდეს იგი და ეძიებდის მას,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ თჳთ იტყჳს: „რომელსა მე უყუარდე, შეყუარებულ იქმნას იგი მამისა მიერ ჩემისა და შევიყუარო იგი და გამოუცხადო მას თავი ჩემი“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „მოვიდეთ მე და მამაჲ ჩემი და მის თანა სავანე-ვყოთ“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ყოველნივე საქმენი მადლისანი დიდთა საზომთანი არიან, რომელნი-იგი ახლოს იყვნეს სისრულესა, რამეთუ პირველთქუმუნლნი ესე მადლნი მრავალჟამ აღესრულებიან მათ შორის და დაუცხრომელადცა მათ თანა იყვნიან და მადლითი მადლად იცვალებინ სული იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი მშჳნვიერი იქმნის სულიერ, მიერითგან იქმნების იგი ყოვლითურთ ნათლად და ყოვლითურთ სულ და სიხარულ და განსუენება და სიყუარული და იქმნის სული იგი სათნოებათა შინა ძალითა სულისა წმიდისაჲთა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ მიემსაგავსებიან ქრისტესა და ნაყოფთა მათთა ყოველნივე ხედვენ, რამეთუ იგინი შინაგან წმიდა და უბიწო არიან, გარეგანმცა ვითარ არაწმიდად აქუნდეს?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მარადის წინაშე ყოველთასა ნაყოფნი იგი წმიდისა სულისანი ბრწყინვენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ, ძმანო, ჩუენცა ვევედრნეთ უფალსა და მოვიგოთ სარწმუნოებაჲ და სიყუარული და სასოებაჲ დიდი, რომელმან მოგუცეს მადლი იგი ზეცისაჲ და ნიჭი ს წმიდისა სულისაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა იგი სული წარმიძღუეს ჩუენ ყოველსავე ნებასა ღმრთისასა და განგჳსუენოს ჩუენ განსუენებითა მისითა, რაჲთა ეგევითარითა მით მადლითა მივსწუთეთ სისრულესა მას სავსებისა ქრისტესასა, ვითარცა მოციქული იტყჳს: „რაჲთა აღვივსნეთ ყოვლითავე სავსებითა ქრისტესითა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალმან აღუთქუა ყოველთავე მორწმუნეთა თჳსთა, რომელნი ჭეშმარიტებით ევედრებიან მას, რაჲთა მისცეს მათ გამოუთქუმელი იგი სულისა წმიდისა ზიარებაჲ.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა ჯერ-არს, რაჲთა სულითა და ჴორცითა შეუვრდეთ უფალსა და მისა განვაწესნეთ თავნი ჩუენნი და შეუდგეთ ქრისტესა და წმიდა ჯუარსა მისსა, რაჲთა ესრეთ ღირს ვიქმნეთ პოვნად კეთილთა მათ საუკუნეთა და ვიქმნნეთ ღირს უფლისა ჩუენისა,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი ჩუენთჳს ჯუარს-ეცუა და მოკუდა, რაჲთა ჩუენ განგუათავისუფლნეს მონებისაგან ცოდვისა და მკჳდრ-მყვნეს სასუფეველსა მისსა საუკუნესა ყოველთა წმიდათა მისთა თანა,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	მსგავსად სიტყჳსა მისა ესაია წინაწარმეტყუელისა, რომელსა იტყჳს: „ვითარმედ იხარებნ სიძე სძალსა თანა, ესრეთ იხარებდეს უფალი შენ თანა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მრავალგზის უცალო არს იგი ყოველსავე დღესა შინა და ერთსა ჟამსა მისცემს თავსა თჳსსა ლოცვად და ლოცვასა მას შინა აღიტაცების შინაგანი კაცი და შევალს სიღრმესა მიუწთომელსა მის საუკუნოჲსასა სიჰამოვნითა მრავლითა, ვიდრემდის უცხოდ უჩნ გონებასა საქმე იგი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არს ყოვლით კერძოვე განტეხილ და აღტაცებულ და მას ჟამსა დაჰვიწყდების ყოველივე საქმჱ ქუეყანისაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვიდრეღა ილოცავნ ჟამსა მას და იტყჳნ: „ნეტარ თუმცა წარვიდა სული ჩემი ლოცვასა ამას თანა?“
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მიგებაჲ: მადლი იგი მოუკლებელ არს და შეუძრველ და განფუვნებულ არს სიჩჩოჲთგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არს იგი, ვითარცა ბუნებითი რაჲმე და აღორძინებულ არს და არა ერთ არს მადლი იგი, არამედ მრავალ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	გარნა რომელი-იგი შევიდა ჟამსა ოდესმე საზომსა სისრულისასა და იხილა გემოჲ და აქუს გამოცდილებაჲ მის საუკუნოჲსაჲ, მან იცის ყოველივე.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	გარნა წუთ ვერვინ ვპოე სრული ქრისტეანჱ ანუ თავისუფალი, არამედ მრავალგზის განისუენებს ვინმე მადლსა მას ზედა და შევალს საიდუმლოთა შინა და ჩუენებათა და სიჰამოვნესა ფრიადსა მადლისასა და ცოდვაჲ წუთის შინაგან არს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესენი გარდამატებულისა მის მადლისაგან და ნათლისა მის, რომელ არს მათ შორის, აგონებენ, ვითარმედ თავისუფალ და სრულ არიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და სცთებიან იგი გამოუცდელობისაგან, რამეთუ აქუს მათ შეწევნაჲ იგი მადლისაჲ, ხოლო ჯერეთ ვერ ვპოვე აზნაურებასა შინა, რამეთუ მე მცირედთა ჟამთა რომელთამე შევედ მას საზომსა და ვიცი შეტყუებაჲ, თუ ვითარ იქმნების კაცი სრული.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მიგებაჲ: შემდგომად სასწაულისა ჯუარისასა აწ მადლი ესრეთ იქმნების: მშჳდობასა ჰყოფს წმიდათა შორის ასოთა გულისათა, ვიდრემდის სული იგი ფრიადისა სიხარულისაგან ჩანს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა ყრმაჲ უმანკოჲ და წრფელი და არღარა განიკითხავს კაცი იგი არავის, არცა ჰურიასა, არცა წარმართსა, არცა ცოდვილსა, არცა ერისკაცსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ შინაგანი იგი კაცი წმიდითა თუალითა ხედავნ ყოველსავე და უხარინ კაცსა მას ყოველსავე სოფელსა ზედა და უნებნ ყოველთა თაყუანის-ცემაჲ და უყუარან ყოველნივე გინა თუ ჰურიანი, გინა თუ წარმართნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სხუასა ჟამსა, ვითარცა ძჱ მეფისაჲ, ეგრეთ მიენდვების ძესა ღმრთისასა, ვითარცა მამასა და განეხუმიან მას კარნი და შევალს შინაგან მრავალთა სავანეთა და რაჲზომცა შევალს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა სიტყუად ვთქუათ, ასთა სავანეთაგან შევალს კუალად ასოთა სხუათა და განმდიდრდების იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲზომცა განმდიდრდებოდის იგი, სხუანი უაღრესნი და უსაკჳრველესნი საქმენი ეჩუენებიან მას და ერწმუნებიან მას, ვითარცა ძესა და მკჳდრსა, საქმენი, რომელნი ვერ შესაძლებელ არიან თქუმად ბუნებისაგან კაცობრივისა, არცა სათარგმანებელ არიან ენითა და პირითა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	სხუასა ჟამსა ვითარცა მოხუცებული ღმრთისაჲ ფრიადისა სიყუარულისა მისისაგან, რომელი აქუს მისა მიმართ, იწყებს ვედრებად ღმრთისა სოფლისათჳს, რაჲთა ცხოვნდეს ყოველივე ადამიანი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲზომცა შესაძლებელ იყოს სმენად საიდუმლოთა მათ საღმრთოთა ზეცისათა დაუსრულებელისა მის საუკუნოჲსა, გამოუთქუმელისა მის და მიუწდომელისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	სხუასა ჟამსა აღიჭურვის ყოვლითკერძოვე კაცი იგი და მიიღებს მჴედრობათა ზეცისასა სულითა წმიდითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და იწყებს ჴოცად განწყობილებსა მას მტერთასა და დასცემს მუნ მძორებსა მრავალთა მოკლულთასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სხუასა ჟამსა შეეწევის სულსა მას და იხარებენ ურთიერთას უფალი და სული იგი, და კაცი იგი არს დიდსა სიხარულსა და ნათელსა უფლისა მიმართ და ძმათა მიმართ და ლამპარი იგი ნათლისაჲ მარადის იწუების დღე და ღამე.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ განგებულებით ყოვლითურთ კაცი იგი ვერ განთავისუფლებულ არს, კაცი იგი ყოვლითურთ არს წმიდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად ვთქუა, ვითარმედ არა არს იგი, ვითარცა ჯერ-არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გარნა კულა შუა კედელი იგი განკუეთილ არს და ძლეულ არს სიკუდილი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდესმე ლამპარი იგი უფროჲ განბრწყინდების და იწუების, ვიდრეღა ვერ შემძლებელ არნ კაცი იგი ტჳრთვად ბრწყინვალებასა მას და შუენიერებასა, არამედ არნ იგი, ვითარცა დაჴსნილი და კუალად ნათელი იგი ენთებიან,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ მჭუნვარე იქმნის და ზედა ჰბურავნ საბურველი რაჲმე წინააღმდგომისა მის ძალისაჲ, ვითარცა ჰაერი რაჲმე თოვლიანი და ნისლიანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა იტყჳს ეგევითარი იგი კაცი, ვითარმედ არა ვარ ყოვლითურთ თავისუფალ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	სიტყუაჲ იგი სასუფეველისაჲ, რომელი იქადაგების შვილთა მიმართ იქადაგების, და ითქუმის იგი, ვითარცა უფალი იტყჳს: „თქუენდა მოცემულ არს ცნობად საიდუმლოთა სასუფეველისათაჲ, ხოლო სხუათა მათ იგავითა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ რაჟამს გუესმოდის სიტყუაჲ სასუფეველისაჲ და ვცრემლოოდით და ვტიროდით, ვისწრაფოთ, რაჲთა არა დავრჩეთ ცრემლთა და ტირილთა შინა ჩუენსა, არამედ სასმენელითა ჩუენითა, ვითარცა ჯერ-არს ვისმინოთ ჭეშმარიტებაჲ და ვწუხდეთ და ვტიროდით მას და ვიხილოთ ნებაჲ ღმრთისაჲ!
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ვქმნეთ იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე არს საღმრთოჲ იგი და ზეცისაჲ სული, რომელი ისმენს და ტირს და ილოცავს და უწყის და იქმს ნებასა ღმრთისასა ჭეშმარიტებით.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოციქულთა უფალი რაჟამს აღუთქუმიდა დიდთა მათ ნიჭთა, ესრეთ ეტყოდა: „მე წავალ და მოგივლინო თქუენ ნუგეშინისმცემელი იგი“, „რომელ არს სული ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისაგან გამოვალს“, რაჲთა თქუენ თანა იყოს უკუნისამდე.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	მან გასწაოს თქუენ ყოველივე..............
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული იგი უძღოდა მათ ყოველსავე ჭეშმარიტებასა და იგი მთავრობდა და მეუფებდა სულთა ზედა მათთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ეგრეთვე ჩუენცა, რაჟამს გუესმოდის სიტყუაჲ ღმრთისაჲ და ვტიროდით, მაშინ ვევედრნეთ ღმერთსა და მოველოდით შეუორგულებელითა გულითა სულსა მას ჭეშმარიტებისასა, რომელი ისმენს და ილოცავს ნებისაებრ ღმრთისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ თჳსნი იგი სულისა თჳსსა შუენიერებანი და ნაყოფნი კეთილნი – ლოცვაჲ, გინა თუ ტირილი, ანუ სიყუარული, ანუ მორჩილებაჲ, ანუ სარწმუნოებაჲ, ანუ სხუაჲ რაჲმე სახჱ სათნოებისაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს შეერთოს და ეზიაროს ზიარებასა მას თანა სულისა წმიდისასა, მაშინ ვითარცა საკუმეველი რაჟამს ცეცხლსა შთავარდეს, ეგრეთვე გამოაცხადებს სურნელებასა თჳსსა, მაშინ არნ ჭეშმარიტად სლვაჲ ჩუენი ნებისაებრ უფლისა ღმრთისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა დედაკაცი უქორწინებელი, რომელი არნ თჳსაგან, თავისუფალი არნ იგი და ნებისაებრ თჳსისა იქმნ, რომელიცა-რაჲ სთნავნ, ხოლო რაჟამს იქორწინის და შეეყვის ქმარსა,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	მიერითგან ნებასა ქუეშე და მეუფებასა მამაკაცისასა არნ და არღარა აქუნ ნებაჲ მისი, არამედ ჰმორჩილობნ ნებასა მისსა, ეგრეთვე სულსა აქუს თჳსი ნებაჲ და თჳსნი შჯულნი და თჳსნი საქმენი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს ღირს იქმნას ზიარებად ზეცისა სიძესა ქრისტესა, მიერითგან მას ჰმორჩილობს და არა იქმნ ნებასა თჳსსა, არამედ ნებასა თჳსისა სიძისა ქრისტესა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა იყოს იგი ურჩ და სიტყუას-უგებდეს და არა იქმოდის ნებასა მისსა და არცა შეუდგეს შჯულსა მისსა, ვერ ზიარ იქმნების იგი მადლსა მას სიძისა თჳსისასა, რამეთუ ვითარცა შჯულისმდებელი მოსე იტყჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „უკუეთუ იყოს იგი ურჩ და სიტყუას-უგებდეს ქმარსა თჳსსა, რაჲთა დაისხნეს ორნივე ჴელნი თჳსნი პირსა ზედა მისსა და ესრეთ განაძოს იგი სახლისა თჳსისაგან“, ეგრეთვე სული იგი ურჩი განიძების სახლისაგან მამისა ზეცათაჲსა, ვითარცა უჴმარი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე რაჟამს ღირს იქმნას სული შეყოფად ზეცისა მეუფესა ქრისტესა, სიხარული არნ ცათა შინა და ყოველნივე სულიერნი და ზეცისა კეთილნი სახლსა მას შინა გუამისასა დაიუნჯებიან.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სახლი ზეცისა მის სიძისა და სძლისა სულისაჲ გუამი არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	სადა-იგი შევალს დაფარული იგი და გამოუთქუმელი წმიდისა სულისა ზიარებაჲ, მუნ აღესრულებიან დღესასწაულნი და კრებანი ზეცისა ძალთანი მუნ დაიმარხვიან საუნჯენი იგი ზეცისა სიბრძნისანი დაფარულნი.....................
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო შენ, რაჟამს გესმოდის საიდუმლოთათჳს სულიერთა, კრძალულებით და გულისჴმის–ყოფით ისმენდი და სარწმუნოებით შეიწყნარებდი, ვიდრემდე შენცა ღირს იქმნა მიწევნად ეგევითართა მათ საქმეთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მას აღდგომასა ჴორცნიცა ღირს იქმნებიან ხილვად და ჴელითა შეპყრობად, რაჟამს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ იგავთაგან საჩინოდ და სახეთაგან ხილულთა ვიტყჳთ სულიერთა მათ საიდუმლოთა, რაჲთამცა გულსმოდგინე-ვყვენით სულნი იგი, რომელნი სარწმუნოებით ისმენდენ სიტყუასა ღმრთისასა, ესმოდის მათ კეთილთა აღთქუმანი,
მათცა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ღირს იქმნებიან აქაჲთვე სულნი ღირსთანი, მათცა ისწრაფონ და ჰრწმენეს ესევითართა მათ საიდუმლოთა ზიარ-ებად.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და იღუაწონ, რაჲთა პოვნენ იგინი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალი, რაჟამს ასწავებდა მოწაფეთა თჳსთა, ესრეთ ეტყოდა მათ: „ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, ხოლო მათი არს სასუფეველი ცათაჲ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მისაგებელად სიგლახაკისა თქუა სასუფეველი ცათაჲ, რამეთუ სული, რომელი იყოს გლახაკ, იგი ღირს იქმნების ქრისტეს სძალ-ყოფად და იგი დაიმკჳდრებს სასუფეველსა და იგი არს თჳთ უფალი და იგი არს კეთილ და შუენიერ და სათნო სიძესა მისისა ქრისტესა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სული, რომელი არა იყოს გლახაკ, არა სთნავს მას, რამეთუ არა არს იგი შუენიერ, არცა კეთილ, არამედ უშუერ და არა მსგავს არს მისა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვერ შემძლებელ არს მეძავი წმიდისა თანა ყოფად, რამეთუ არა მსგავს არს მისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სული გლახაკი იგი არს, რომელმან უწყოდის წყლულებაჲ თჳსი და იცოდის ბნელი იგი ვნებათაჲ, რომელი მოხუეულ არს მისდა და იცნობდეს მონებასა მას მისსა და საკრველთა მათ, რომლითა შეკრულ არს და ითხოვდეს უფლისაგან გამოჴსნასა და, რაჲთა ეკიდნენ ტკივილნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მარადის ევედრებოდის ღმერთსა, რაჲთამცა ულხინა მას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რაჲთა კეთილსა მას ოდენ მკურნალსა ეძიებდეს და მის მიერ მოელოდის ლხინებასა და კურნებასა და ესვიდეს განსუენებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვითარ კეთილ არს და შუენიერ და საჴმარ და სძალ ქრისტესა ყოფად სული იგი, რომელსა ჰქუნდინ წყლულებანი და ტკივილნი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაღაცათუ ცოდვისაგან არს იგი წყლულ და გუემისაგან ვნებათაჲსა არს იგი უშუერ, არამედ პირველისა მისისა სახისაგან, რომელსა ზედა დაიბადა, არს შუენიერ და კეთილ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მართლისა მის გულისჴმის-ყოფისა მისისაგან, რომელმან უწყის სიგლახაკე თჳსი და იცნობს წყლულებათა თჳსთა, თუ ვითარ მოიწყლა იგი ვნებათა მიერ, და ტკივილით ეძიებდეს მკურნალსა მას, რომელი შემძლებელ არს განკურნებად მისა და ამისთჳს არს იგი კეთილ და შუენიერ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვნებათა იგი წყლულებანი, რომელნი უნებლიეთ ჰქონან და მას არა ჰნებავს და არცა შეეწევის მით, მას უფალი არა შეურაცხს უშჯულოებად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი, რაჟამს მოვიდეს, განჰკურნებს მას და პირველსა მას შუენიერებასა მოიყვანებს, ოდენმცა იგი ნეფსით თჳსით ნუ ეზიარების ვნებათა, ნუცამცა იწურთის,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი ჰბრძვიან მას, არამედ ღაღადებდინ უფლისა მიმართ ყოვლითა გულითა, რაჲთა სულისა მიერ მისისა ღირს იქმნას განრომად ვნებათაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ნეტარ არს სული იგი, რომელსა ეკიდნენ ტკივილნი და არა რასა ზედა განისუენებდეს, არამედ მარადის კეთილსა მას ოდენ მკურნალსა ქრისტესა ეძიებდეს, რაჲთა მოხედნეს უფალმან ტკივილსა ზედა ძიებისა მისისასა და ადრე ყოს ძიებაჲ მისი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვაჲ არს სულისა მის, რომელმან არა უწყნის წყლულებანი იგი თჳსნი, რომლითა მოწყლეს იგი ვნებათა, არამედ ეგონოს თავი თჳსი, ვითარმედ მთელ არს და არაჲ ბოროტი აქუს მას.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ არს მდიდარ გულისჴმის-ყოფითა, გინა სიტყჳთა და არა უწყის მან სიგლახაკჱ თჳსი და სიბრმე და წყლულებაჲ, რამეთუ მკურნალი იგი არა მოვალს, რაჲთამცა განკურნა იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მას გონიეს, ვითარმედ სიმრთელესა შინა არს და არა რაჲ ბოროტი შჭირს მას.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა მკურნალნი ამის სოფლისანი მარადის სნეულთა ჰკურნებენ და მრთელთა თანაწარჰჴდებიან, რამეთუ მათგან არარაჲ სარგებელი აქუს,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად, რომელთა ჰქონან ტკივილნი და წყლულებანი, იგინი ეძიებენ ტკივილით მკურნალსა, ეგრეთვე ქრისტჱ მოვიდა მათ ზედა, რომელნი სნეულებასა და უძლურებასა შინა არიან და იცნიან წყლულებანი მათნი, რომელნი ჰქონან ვნებათაგან.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგინი ეძიებენ მკურნალსა ყოვლითა გულითა მათითა .................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მხოლოჲ იგი სახიერი მკურნალი სულთა ჩუენთა ცხორებასა მოანიჭებს, არა თუ სასყიდელსა ოდენ არა ითხოვს, არამედ გან-რაჲ-კურნის სული, მეყსეულად საზრდელითა სულიერითა გამოზრდის მას და განანათლებს ნათლითა
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და შეამკობს მას ნათლითა სულისა წმიდისაჲთა და სამოსლითა ბრწყინვალითა ზეცისაჲთა და შეეყოფვის მას და შეიწყნარებს, ვითარცა სძალსა შუენიერსა და კეთილსა ზიარებითა სულისა წმიდისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ მოვიდოდენ სძალნი იგი, რომელ არს სული, თჳსისა სიძისა მომართ უფლისა, საკუმეველითა კეთილითა საქმეთაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე უკუე კეთილნი იგი საქმენი სულისანი – ლოცვაჲ და ტირილი და მარხვაჲ ანუ მღჳძარებაჲ და სხუანი იგი საქმენი სათნოებათანი უკუეთუ არა შეეზავნენ ცეცხლსა მას სულისა ზეცათაჲსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არა გამოჩნდების ძალი იგი სურნელებისა სათნოებათა მისთაჲსა და არა სრულ იქმნებიან იგინი,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იკუმევის საკუმეველითა სული კეთილთა საქმეთა მიერ, რაჟამს-იგი აღენთის ცეცხლითა მით ზეცისაჲთა და იქმნენ სულად სულნელად.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ვითხოვდეთ ჩუენცა ცეცხლსა მას ზეცისასა,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი მოვალს, დასწუავს და აჴურვებს დაუცადებელად სულთა სურვილითა მით ზეცისაჲთა და სიყუარულითა მით დაუცხრომელითა და შეუცვალებელითა ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისაჲთა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ......................
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	კაცობრივი ბუნებაჲ ვინაჲთგან შევარდა ბრძანებასა ქუეშჱ რისხვისა ღმრთისაას ურჩებისათჳს პირველქმნულისა ადამისა და პირველისავე მისგან წმიდისა და უვნებელისა ცხორებისა დაეცა და უკეთურებასა ვნებათასა შეეყო და მათ მიერ უფლებულ იქმნა და ცთომითა ეშმაკისაჲთა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მიერითგან ვერღარა შემძლებელ იქმნა განთავისუფლებად პირველისა მისგან სიბნელისა ვნებათაჲსა, ამისთჳს საჴმარ არს ძალისა მის საღმრთოჲსა მისსა შეყოფად, რაჲთა მის მიერ პოვოს ჴსნაჲ ვნებათაგან და შეწევნაჲ სათნოებათა ზედა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ შემძლებელ იქმნეს მიწევნად პირველსა მას სიწმიდესა და მისცნეს უფალსა სიმართლისა იგი ნაყოფნი სრულად.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა იქმნა მოსლვაჲ უფლისაჲ, რომელმან პირველადვე განაგო მამათა მიერ და წინაწარმეტყუელთა, რაჲთა შეეწიოს უძლურებასა კაცთასა და სულითა თჳსითა ქმნნეს გულნი მორწმუნეთანი, რაჲთა შემძლებელ იქმნნენ ნაყოფთა მათ ზეცისათა მოგებად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ვითარცა ხილულსა ამას ზედა თჳთოეულსა უკუეთუ უცხოჲ რაჲმე ბუნებაჲ არა შეეზაოს, ერთ სახედ თჳსაგან ვერარას შუენიერებასა აღასრულებს, არამედ არს იგი ყოვლადვე უშუერ და უჴმარ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი თჳსაგან ვერ შემძლებელ არს გამოჩინებად და აღსრულებად თჳსისა მის შუენიერებისა სათნოებათაჲსა თჳნიერ ძალისა მის საღმრთოჲსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აწ იგავით გამოვაცხადოთ სიტყუაჲ ესე ჩუენი: ქუეყანაჲ, უკუეთუ თჳთ ოდენ იყოს, შუენიერ არს იგი, უკუეთუ არა მიიღოს მუშაკთა მიერ ზრუნვაჲ და არა აღმოჰფხურნენ ყოველნივე ეკალნი და კუროჲსთავნი
მასცა	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ ვითარცა სახლი, რომელსა აქუნ ყოველივე ნივთა მისი და შუენიერებაჲ ქუეყანისაგან და უჴმან მასცა ნათელი იგი მზისაჲ, და ვითარცა არა არს ბუნებისა მისისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა შუენიერებაჲ და ყოველი სახეობაჲ ნათლისაჲ მისგან ოდენ აქუნდა, არამედ უჴმს სხუაჲცა ნივთი განშუენებად სახლისა მის, ეგრეთვე კაცობრივი ბუნებაჲ, ვინაჲთგან დაეცა ცოდვასა შინა ვნებათასა და მოუძლურდა სათნოებათაგან,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს სათნო იყო სახიერმან და კაცთმოყუარემან ღმერთმან ფრიადითა სახიერებითა თჳსითა ჩუენთა ტკივილი იგი სულთა ჩუენთაჲ სულიერი, ესე იგი არს, სული ქრისტესი, რამეთუ ჩუენ დაბადებულნი ვართ, ხოლო იგი – დაუბადებელი,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მან თჳსითა ჴელოვნებითა განწმიდნეს გულნი მორწმუნეთანი, რომელთა მისცნენ ყოვლითა ნებითა მათითა თავნი მათნი ზეცისა მუშაკსა მას, რაჲთა შეიწყნარონ ზეცისა იგი ცუარი და ესრეთ შემძლებელ იქმნნენ მიღებად ნაყოფთა მათ სულისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ნაშობნი იგი სიმართლისანი მისცნენ მეუფესა მას ზეცათასა და მაშინ დაიმკჳდრონ ზეცისა იგი კურთხევაჲ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მან სათნო-იყო სიმართლისა მის მზისა გამობრწყინვებაჲ, რომელი-იგი არა ჩუენისა ბუნებისაგანი არს დაბნელებულსა მას ვნებათა მიერ სულისა ჩუენისა სახლსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ ბოროტი იგი სულისა ჩუენისა სიბნელჱ განვარდეს არსებისაგან კაცობრივისა და შუენიერებაჲ იგი სულისაჲ გამოუბრწყინდეს გამოჩინებითა სულიერისა მის და ზეცისა ნათლისაჲთა და ესრეთ შემძლებელ ვიქმნეთს ქონებად სამკაულისა მის და შუენიერებისა წმიდისა სულისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი სიმართლისა მზჱ გამობრწყინდეს ჩუენ შორის, რომელი არა ჩუენისა ბუნებისაგანი არს, ვითარცა წერილ არს: „რაჲთა იქმნას თანაზიარ საღმრთოჲსა მის ბუნებისა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული, ვინაჲთგან ცოდვასა შევარდა სულთა მათ მიერ უკეთურთა განფიცხნა და მწარე იქმნა და პირველისა მის ნეტარისა ცხორებისაგან უცხო იქმნა და, ვნებანი უკეთურებისანი კეთილისა მის ბუნებისა მისისა წილ მიიხუნა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა-იგი ვერვინ შემძლებელ არს მისგან მიღებად და პირველსავე ცხორებასა მოყვანებად, თჳნიერ უცხოჲ იგი ბუნებისა ჩუენისა ძალი წმიდისა სულისაჲ რაჟამს მოვიდეს სულსა ზედა მორწმუნესა
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და მან განაქარვოს ყოველივჱ სიფიცხლჱ და ზედამოსრული იგი ვნებაჲ და პირველსავე მას პატიოსნებასა სათნოებათასა მოიყვანოს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ჟამსა ზამთრისასა სიმწარჱ იგი ფიცხელთა ქართაჲ ნეფხვანი იგი დიდნი ქუეყანისა ლბილსა ბუნებასა გარდააქცევს ყინულად და ეგრეთვე წყლისა ბუნებასა ამას ლბილსა ყინულთა ქვისა ბუნებად გარდააქცევს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იხილეღა, ჟამსა მას ზამთრისასა მდინარენი ჩრდილოჲსა კერძისანი ვითარ ფიცხელისა ამის სიცივისაგან ქვისა ბუნებად გარდაიქცევიან, ვიდრემდის ვიდოდიან მას ზედა, ვითარცა ქუეყანასა ზედა ჴმელსა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მას ჟამსა ვერცაღა თჳთ შემძლებელ არიან თჳსსავე ბუნებასა მოსლვად, ვერცა თუ შეკრბენ ყოველნი კაცნი ერთად, მოიყვანებენ რაჲთ ძალითა თჳსითა ბუნებასავე თჳსსა წყალთა მათ, რამეთუ შეცვალებულ იყვნიან იგინი ქვისა ბუნებად მეტისა მისგან ნეფხვისაგან.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და ვინმცა შემძლებელ იქმნა მოყვანებად მისა თჳსსა ბუნებასა თჳნიერ უცხოჲსა მის ძალისა, რომელ არს მზჱ, რომელი-იგი მოვალსა და ძალითა თჳსითა და დაადნობს ყოველსავე ყინელსა და მოიყვანებს თჳსსავე ბუნებასა სილბოსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კაცი, შთავარდა ცოდვასა პირველისა მცნებისა გარდასლვითა, შთავარდა იგი ბოროტსა ზამთარსა ბოროტთა მათ სულთასა და ყოველნი წინააღმდგომნი ქარნი უკეთურებისანი ქრიან სულსა შინა და ძალისა მის ბნელისა სიცივჱ შევიდა მას შინა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და გარდააქცია წმიდაჲ იგი და უბიწოჲ ლბილისა მისგან გულისა წესი სიფიცხლედ და ურჩებად მცნებათა ღმრთისათა და ყოვლისავე სათნოებისა შუენიერი იგი ბუნებაჲ გარდააქცია,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მწარედ და შეკრულად წესად და მარტივი იგი უმანკოჲ და გულისსათქუმელი წესი სულისაჲ გარდააქცია ბოროტად და სახედ წესად.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვის ძალ-უც მოყვანებაჲ თჳსსავე ბუნებასა წმიდასა მას და ლბილსა, რაჲთამცა ჭეშმარიტებით დაემორჩილა შჯულსა უფლისასა თჳნიერ უცხოჲსა მის ბუნებისა ჩუენისაგან, რომელი არს მზჱ იგი სიმართლისაჲ ქრისტე უფალი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და გამობრწყინდეს იგი ჩუენ შორის და ნათლისა მისისა წმიდითა მით ბრწყინვალებითა და მან თჳსისა მის ცეცხლისა მჴურვალებითა დაადნოს სიფიცხლე იგი უკეთურებისაჲ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მოიყვანოს პირველსავე მას კეთილსა ბუნებასა სული იგი მორწმუნე, რომელსა მიეცეს თავი თჳსი სრულიად უფლისადა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ კაცმან არა მისცეს სრულიად ნებაჲ თჳსი უფალსა და შეჰვედროს მას ყოვლითავე გულითა თავი თჳსი, ვერ ჰპოებს იგი გამოჴსნასა მას ესევითარსა..........................
მით	ფს.მაკ.D.სწა	უხილავთა მიმართ მტერთა და ძალთა მიმართ ბნელისათა, რომელთა მიმართ თანა-აც ბრძოლაჲ საჭურველითა მით საღმრთოჲთა, რაჲთა სძლოს მწარესა და ძნელსა ბრძოლასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს შესძინა ამას ყოველსა ზედა მოციქულმან და თქუა: „დადეგით უკუე მორტყმულ ჭეშმარიტებითა და შეიმოსეთ ჯაჭჳ იგი სიმართლისაჲ და შეისხენით ფერჴთა თქუენთა განმზადებულებაჲ იგი სახარებისა მის მშჳდობისაჲ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას ყოველსა ზედა აღიღეთ ფარი იგი სარწმუნოებისაჲ“ დაიდგთ მახჳლი იგი სულისაჲ, რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ და, მერმე გუასწავებს, თუ ვითარ ვინ მოიგოს ესევითარი საჭურველი
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და იტყჳს: „ყოვლითა ლოცვითა და ვედრებითა ილოცევდით ყოველსა ჟამსა სულითა და მისა მიმართ იღჳძებდით ყოვლითა კრძალულებითა და ვედრებითა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აჰა ესერა, გუასწავა ჩუენ, თუ ვითარითა სახითა ვჰპოოთ საჭურველი იგი სულიერი, რომლითა შემძლებელ ვიქმნნეთ ძლევად ბრძოლასა უხილავთა მტერთასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უფალიცა ორსა ამას ბრძოლასა – ხილულსა და უხილავსა მოასწავებდა და იტყოდა: „ვინ არს იგი მეუფჱ, რომელი მივალნ ბრძოლად სხჳსა მეფისა და არა დაჯდის პირველად და აღრაცხის და იხილის, უკუეთუ შემძლებელ არს ათითა ათასითა ძლევად ოცი ათასისა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ ვერ შემძლებელ არნ, ვიდრე შორსღა იყვის, მიავლინის მისა და ითხოვნ მშჳდობასა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოსეცა აჩრდილსა მას ჭეშმარიტებისასა მოასწავებდა და ამისთჳს ბრძანა ქადაგისა განვლინებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ჴმობდეს ერსა შორის, გან-რაჲ-ვალნ იგი ბრძოლად, ვითარმედ – რომელიცა არს მოშიშ, ნუ გამოვალს ბრძოლად, ნუუკუჱ შეშინდეს და მოიყუვანნეს სხუანიცა გულნი შიშად და შეაქცინეს უკუღმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად რომელსა ახლად უქორწინებიეს, ნუცა იგი გამოვალსა ბრძოლად, ნუუკუჱ შე-რაჲ-ვიდეს ბრძოლად, მოეჴსენოს ცოლი თჳსი და იქცეს უკუღმართვე და სხუანიცა თჳსისა თავისა თანა მიიზიდნეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამას იტყჳს, რამეთუ ეძიებს იგი სულთა გულსმოდგინეთა და, რაჲთა მისცნენ მას სრულიად თავნი მათნი და დაუტეონ ყოველი ნებაჲ მათი და მას ოდენ შეუდგენ.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს ამათ ხილულთა საქმეთა ზედა იღუაწოს და სძლოს, მერმე უჴმს, რაჲთა მოითმინოს ვედრებასა შინა უფლისასა მჴურვალებითა და ტკივილითა, რაჲთა მოიღოს ზეცით „მახჳლი სულისაჲ“ და საჭურველითა მით გამოიცადოს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ პირველად უძღჳს მათ მადლი იგი ღმრთისაჲ და ასწავლის, თუ ვითარ ჯერ-არს ბრძოლად უხილავთა მათ მტერთაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ შევლენ ბრძოლასა მას „უკეთურთა სულთასა“ და ძრწიან და უცხო-უჩნს მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არიან სხუანი, რომელთა უჩნს ბრძოლაჲ იგი, ვითარცა მღერაჲ, რამეთუ მრავალგზის შევიდეს და გამოერნეს და მიერითგან სასოებითა სულისა წმიდისაჲთა და ძალითა უფლისაჲთა
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და საჭურველითა მით სულიერითა სძლევენ მტერთა და არიან იგინი ესრეთ ახოვან და ბრძენ და დიდსა წარმართებასა სულიერსა დღითი დღე მოვლენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ესე საზომნი სხუანი არიან და იგი სხუანი, რომელნი პირველად შევიდოდინ ბრძოლასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ არა აქუნდეს სულსა საჭურველი იგი სულისაჲ, ვერ ებრძვის იგი მტერთა, ვერცა მოიღოს ძლევასა სულთა ზედა უკეთურთა, რამეთუ წარწყმდების იგი მათ მიერ, ვითარცა-იგი თჳნიერ მახჳლისა ზედა ვერვინ შევალს ბრძოლად, თუ არა, მოიკლვის იგი მტერთა მიერ უკეთურთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა მოგუცეს ჩუენ უფალმან საჭურველი იგი სულიერი ზეცისაჲ და მათ მიერ შემძლებელ ვიქმნეთ ძლევად ყოველთავე წინააღმდგომთა ჩუენთა სულთა მათ უკეთურთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ვიღუაწოთ ნებისაებრ ღმრთისა და მივსცეთ მას თავი ჩუენი და ყოველივე ნებაჲ ჩუენი და საჭურველითა მით ვიღუაწოთ და მტერთა ზედა ძლევა მოვიგოთ,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ მოგუანიჭოს ჩუენ ქრისტემან გჳრგჳნი სიმართლისაჲ და ღირს-მყვნეს მის თანა დაუსრულებელთა საუკუნეთა სუფევად.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ სახიერებასა მისსა უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აჩრდილი აქუნდა პირველსა შჯულსა მერმეთა კეთილთაჲ და არა თჳთ იგი ხატი საქმეთაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ იგი მოსესი, რომელი აქუნდა პირსა ზედა თჳსსა, სახჱ იყო ჭეშმარიტისა მის დიდებისაჲ, რამეთუ ვითარცა მუნ „ვერ შემძლებელ იყვნეს მიხედვად პირსა მოსესსა“,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მას დიდებასა ნათლისასა ეგრეთცავე სულთა მათთა შინა შეიწყნარებენ ქრისტეანენი და ბნელი იგი ვერ იტჳრთავნ ბრწყინვალებასა ნათლისასა და ივლტინ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იგი წინადაცუეთითა ჩნდეს ვითარმედ ერი არს ღმრთისაჲ, ხოლო აქა ერი იგი ჭეშმარიტი ქრისტესი სასწაულსა მას წინადაცუეთისასა შინაგან გულთა მათთა შეიწყნარებენ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მახჳლი ზეცისაჲ მოჰკუეთს ნამეტნავსა მას გონებისასა, ესე იგი არს არაწმიდებაჲ იგი წინადაუცუეთილებაჲ ცოდვისაჲ, მათ თანა იყო განბანაჲ განსაწმედელად ჴორცთა, ხოლო ჩუენთჳს არს განბანაჲ იგი ნათლისღებისაჲ სულითა წმიდითა და ცეცხლითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და პირველსა მას კარავსა მარადის შევიდოდეს მღდელნი აღსრულებად მსახურებასა მას, ხოლო მეორესა მას – ერთგზის წელიწადსა შინა თჳთ მღდელთმოძღუარი ოდენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამას მოასწავებდა სული წმიდაჲ, ვითარმედ არღარა სადა გამოცხადებულ იყო გზაჲ იგი წმიდათაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აქა ღირსნი იგი ღირს იქმნებიან შესლვად კარავსა მას ჴელითუქმნელსა, „სადა-იგი წინამორბედად ჩუენდა შევიდა“ ქრისტჱ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წერილ არს შჯულსა შინა, ვითარმედ: „აღიხუნეს მღდელმან ორნი ტრედნი და დაკლას ერთი იგი და სისხლი მისგან ასხუროს მეორესა მას და უტეოს იგი თავისუფლად ფრინვად“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო საქმჱ იგი სახჱ იყო ჭეშმარიტებისაჲ და აჩრდილი, რამეთუ ქრისტეცა დაიკლა და სისხლი მისი გუესხურა ჩუენ და მოგუცნა ჩუენ ფრთენი წმიდისა სულისანი, რაჲთა ვფრინვიდეთ დაუყენებელად ჰაერთა მათ შინა ღმრთეებისათა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მათ შჯული მოეცა „ფიცართა ზედა ქვისათა“ დაწერილი, ხოლო ჩუენდა მოცემულ არს შჯული სულიერი „ფიცართა ზედა გულისათა“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „მივსცნე შჯულნი ჩემნი გულთა მათთა და გონებათა მათთა ზედა დავწერნე იგინი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი ყოველი განქარვებადი იყო, ხოლო აწ ჭეშმარიტ არს და წარუვალ, რომელი აღესრულების შინაგანსა კაცსა ზედა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და აღთქუმაჲ კეთილისა მის ქუეყანისაჲ და ყოველივე, რომელი მაშინ სახედ იქმნა, აწ ჭეშმარიტებით აღესრულების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო „დაიწერნეს სწავლად ჩუენდა, რომელთა ზედა მოიწინეს აღსასრულნი ჟამთანი“, რამეთუ აბრაჰამს აღუთქუა ღმერთმან და პირველვე უთხრა მომავალი იგი ორითა პირითა – სახედცა და ჰრქუა მას,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „მწირ იყოს ნათესავი შენი ქუეყანასა შინა არა თჳსსა და ტანჯნენ იგინი და დაიმონნენ იგინი ოთხას წელ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ნათესავი იგი, რომელსა ჰმონონ, მე ვსაჯო“ და ამით აღასრულებდა აჩრდილისა ამის ხატისასა, რამეთუ მწირ იქმნა ერი იგი და დამონებულ მეგჳპტელთა მიერ და იტანჯებოდა იგი თიჴითა და ალიზითა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაადგინნა მათ ზედა ფარაო ზედამდგომელნი და მაწუეველნი საქმისნი, რაჲთა იქმოდიან საქმეთა მისთა ჭირითა.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	და „ვითარცა სულთ-ითქუნეს საქმეთა მათგან ისრაიტელთა ღმრთისა მიმართ, მაშინ მოიხილა მათ ზედა მოსეს მიერ და მრავლითა წყლულებითა ტანჯნა მეგჳპტელნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე თუესა მას ყუავილთასა, რაჟამს-იგი გამოჩნდების ზაფხული იგი ჰამოჲ და წარვალს მჭუნვარებაჲ იგი ზამთრისაჲ, მაშინ გამოიყვანნა იგინი ეგჳპტით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ჰრქუა ღმერთმან მოსეს, რაჲთა აღიღოს კრავი უბიწოჲ და დაკლას და სისხლი მისი სცხოს კართა ზედა და წყირლთა, „რაჲთა მომსრველი იგი პირმშოთა მეგჳპტელთაჲსაჲ, არა შეეხოს მათ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იხილვიდა მივლინებული იგი ანგელოზი სასწაულსა მას კართა ზედა სისხლისასათა და გარე-წარჰჴდებოდა მათ, ხოლო სახლთა ,ზედა რომელთა არა იხილის სასწაული იგი სისხლისაჲ, მივიდის და მოსრნის პირმშონი მათნი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად ბრძანა ყოვლისა გან-ვე-ფუვნებულისა ყოვლისაგან სახლისა უჩინო-ყოფაჲ და დაკლულისა მის კრავისაჲ უფუარითა და ველისყრდელითა ამცნო ჭამაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად უბრძანა, რაჲთა რაჟამს ჭამდენ, იყვნენ მორტყმულ წელნი მათნი და კუერთხები ჴელთა მათთა და რაჲთა ესრეთ ყოვლითავე მოსწრაფებითა ჭამონ მიმწუხრი პასქაჲ იგი უფლისაჲ და არცა ძუალი შემუსრონ კრავისაჲ მისგანი.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და გამოიყვანნა იგინი ოქროჲთა და ვეცხლითა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	და უბრძანა, რაჲთა თითოეულმან მათმან მიიღოს მეზობლისა თჳსისა მეგჳპტელისა ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ და გამოვიდოდეს იგინი ეგჳპტით.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მეგჳპტელთა ზედა იყო მწუხარებაჲ წარწყმედისა მისთჳს შვილთა მათთაჲსა.
იგი”	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა მოსე იტყოდა ერსა მას: „ესე არს ღამჱ იგი” რომელი აღუთქუა ღმერთმან აბრაჰამს, აღუსრულა იგი შვილთა მისთა, რომელნი-ესე ვართ ჩუენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კაცი განთავისუფლდა მონებისა მისგან მწარისა და ულხინა მათ მეგჳპტელთაგან, რომელ არიან ეშმაკნი.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვინაჲთგან პირველითა მით ურჩებითა მოკუდა პირველი იგი კაცი სიკუდილითა მით ძნელოანითა სულისაჲთა სიტყჳსაებრ და შერისხვისა უფლისა რამეთუ ჰრქუა მას ღმერთმან, ვითარმედ: „რომელსაცა დღესა შჭამო ხისა მისგანი, სიკუდილითა მოჰკუდე“... და იქმნა ესრეთ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და „არა შესძინოს მოცემად შენდა ნაყოფისა მისისაჲ“, რამეთუ აღმოეცენნეს ქუეყანასა მას შინა გულისა მისისასა ეკალნი და კუროჲსთავნი და აღიღეს მტერთა დიდებაჲ მისი ცთომითა და შეჰმოსეს მას სირცხჳლი, აღჰსძარცუეს მას ნათელი მისი და შეჰმოსეს მას ბნელი;
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და დაადგინნა მის ზედა საქმისა მის ზედამდგომელად სულნი იგი უკეთურნი, რომელნი-იგი აიძულებდეს მას გინა თუ ნეფსით, გინა თუ უნებლიაჲთ ქმნად ბოროტთა მათ საქმეთა მისთა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ზედამდგომელთა მათ ეშმაკთა საქმე ესე მიეცა, რაჲთა აღასრულონ საქმე იგი თიჴისა და ალიზისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ განაშორეს იგი გონებისა მისგან ზეცათაჲსა და დაამდაბლეს ნივთიერთა ამათ საქმეთა გონებაჲ მისი და ზრუნვათა შინა ქუეყანისათა და სიტყუათა და მოგონებათა ბოროტთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, და-რაჲ-ეცა სული თჳსისა მის სიმაღლისაგან, პოვა მეფე კაცთა მოძულე და მთავარნი მწარენი, რომელნი-იგი იიძულებენ ქმნად ბოროტთა მათ საქმეთა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ სულთ-ითქუნეს სულმან მან ღმრთისა მიმართ და ღაღად-ყოს, მოავლენს მისა შემწედ სულიერსა ამას მოსეს, რომელმან იჴსნას იგი მონებისა მისგან მეგჳპტელთაჲსა.
იგიცა	ფს.მაკ.D.სწა	და იგიცა „ახალსა მას თანა“ განერების ჟამსა მას ზაფხულისასა, რაჟამს-იგი შემძლებელ იყოს ქუეყანაჲ გულისაჲ აღმოცენებად და გამოღებად კეთილთა მათ ყუავილოვანთა რტოთა სიმართლისათა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	წარ-რაჲ-ჰჴდენ მწარენი ზამთარნი უგულისჴმოებისანი და ბოროტნი იგი სიბრმე ბილწთა საქმეთაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ ბრძანის უჩინო-ყოფაჲ სახლისა მისგან ყოვლისავე ცთომაჲ ძუელისაჲ, რომელ არიან საქმენი და გულისსიტყუანი ძუელისა მის კაცისა განხრწნადისანი, და განგდებაჲ ყოვლისავე საქმისა და მოგონებისა ბოროტისა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და დაკლვაჲ კრავისაჲ მის და სისხლისა მისისა ცხებაჲ კართა ზედა, რამეთუ ქრისტჱ, კრავი, დაიკლა და სისხლი მისი სცხო კართა და წყირთლთა გულისათა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ქმნას სისხლი იგი ჯუარსა ზედა დათხეული სულისა ცხორება და საჴსარ, ხოლო მეგჳპტელთა მათ გლოვა და სიკუდილი, რამეთუ ჭეშმარიტად გლოვა მათა და არს სისხლი იგი უბიწოჲსა მის კრავისაჲ, ხოლო სულისა სიხარულ და მხიარულება.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე, შემდგომად ცხებისა ბრძანებს მიმწუხრ დაკლვად კრავისა მის და უფუვარი ველისყრდელი იგი თანა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა პირველად არა მზა იყოს სული საქმეთა მიერ ჭეშმარიტთა და კეთილთა, რომელი იყოს ძალისაებრ მისისა, არა მიეცემის მას ჭამად კრავისა მისგან, რამეთუ კრავი იგი ჰამო არს და უფუვარი იგი – კეთილ ფრიად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ველისყრდელი იგი მწარჱ და ფიცხელ, რამეთუ ფრიადითა ჭირითა ჭამს სული კრავისა მისგან და კეთილისა უფოვარისაგან, შეაიწრებს მას ცოდვაჲ იგი, რომელი არს მის თანა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მიმწუხრისა იგი ჟამი შუვა ნათლისა და ბნელისა არს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული ჟამსა მას გამოჴსნისასა შუვა ნათლისა და ბნელისა იქმნების, რამეთუ დგას ძალი ღმრთისაჲ და არა უტევებს ბნელსა ამას, რაჲთამცა ზედამოუჴდა და შთანთქა სული იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მოსე თქუა, ვითარმედ: „ესე არს ღამჱ იგი აღთქუმისა ღმრთისაჲ, რომელსა შინა გჳჴსნნა ჩუენ“, ეგრეთვე აქა თქუა ქრისტემან,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს იგი მიეცა წიგნი ტაძარსა შინა, ვითარმედ: „წოდებად წელიწადი უფლისაჲ შეწყნარებულ მუნ იყო ღამჱ მისაგებელისაჲ, ხოლო აქა დღჱ მისაგებელისაჲ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მართლად იქმნა ესე, რამეთუ იგი სახე იყო და აჩრდილი ჭეშმარიტებისაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და შთაგდებულ არნ ფარულად „მღჳმესა შინა ქუესკნელსა“ და შეყენებულ ბჭეთა შინა რვალისათა და მოქლონთა რკინისათა, რომელი-იგი ვერღარა შემძლებელ არს თჳნიერ ქრისტესმიერისა მის გამოჴსნისა განრომად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო გამოიყვანებს იგი სულსა ეგჳპტით დამონებისა მისგან მწარისა, რაჟამს-იგი პირმშონი მოსწყჳდენ ეგჳპტეს შინა გამოსლვასა მას
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ მცირე რაჲმე ძალი იგი ჭეშმარიტისა მის ფარაოჲსი, რომელ არს ეშმაკი, იგლოჳედ მეგჳპტელნი და ცხორებისათჳს ტყჳსა მის მათისა მწუხარე არიედ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ბრძანებს ღმერთი მოღებად მეზობელთაგან „ჭურჭელსა ოქროჲსა და ვეცხლისა“ და ესრეთ გამოსლვად, რამეთუ მიიღებს სული იგი, რაჟამს გამოვიდოდის ბნელისა მისგან, ჭურჭელსა მას ოქროჲსა და ვეცხლისასა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ არიან თჳსნი იგი კეთილნი გულის-სიტყუანი გამოჴურვებულნი, შჳდწილ, რომელთა მიერ იმსახურების ღმერთი, და განისუენებს იგი სულსა ამას ზედა სულთა მათგან ბოროტთა, რომელნი იქმნნეს მეზობელ მისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ განაბნინეს და განაქარვნეს გაულისსიტყუანი იგი მისნი და ესრეთ შეიპყრეს სული იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ნეტარ არს სული იგი, რომელი განერეს ბნელისა მისგან და ვაჲ არს სულისა მის, რომელი არა ღაღადებდეს და სულთ-ითქუმიდეს მჴსნელისა მის თჳსისა მიმართ, რომელი შემძლებელ არს ჴსნად მისა ბოროტთა მათ და მწარეთა ზედამდგომელთაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	წარვიდეს ისრაჱლნი გამოჴსნილნი და ქმნეს პასექი იგი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე წარემართების სული, რაჟამს მიიღოს ცხორებაჲ სულისა წმიდისაჲ და იხილოს გემოჲ კრავისაჲ მის და იცხოს სისხლი მისი და ჭამოს ჭეშმარიტი პური, რომელი-იგი არს სიტყუაჲ ცხოველი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ისრაჱლთა წინა-უძღოდა სუეტი ცეცხლისაჲ და სუეტი ღრუბლისაჲ ჰფარვიდა მათ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამათ სული წმიდაჲ ჰფარავს და უძღჳს მათ გულისჴმის-ყოფითა სულისა მათისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ცნა ფარაო და მეგჳპტელთა სივლტოლაჲ იგი ერისაჲ მის და რამეთუ დაემჴუნეს მონებისა მისგან მათისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და შემდგომად მოსრვისა პირმშოთა მათთაჲსა კუალად იკადრეს დევნაჲცა მათი, რამეთუ სწრაფით განმზადნა ეტლნი და განვიდა ყოვლითურთ ერით მისით მოკლვად მათ და.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა იგი მიეახლებოდა მათ, მეყსეულად ღრუბელი იგი შორის შევიდა მათსა, და ფარაოს დააბნელებდა და აყენებდა, ხოლო ისრაჱლთა განანათლებდა და უძღოდა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ერმან მან, იხილა რაჲ ძალი იგი ფარაოჲსი უკუანა მათსა, ხოლო ზღუაჲ წინაშე მათსა, აყენებდა სლვად და ღრუბელი იგი და სუეტი შორის მათსა.
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უფალი განაგებდა მათთჳს და უბრძანებდა მოსეს კუერთხითა განპებასა ზღჳსასა, რაჲთა განიპოს ზღუაჲ და განვლოს ერმან, და იქმნა ზღუდედ მარჯუენით და მარცხენით, ვიდრემდე განვლო ერმან მან, ვითარცა ჴმელი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	შევიდეს მეგჳპტელნიცა, რამეთუ სავალ და წრფელ ეგონა გზაჲ იგი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	სწორ იყო მათ ორთავე შესლვაჲ, ხოლო არა სწორ იყო განსლვაჲ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ დანთქა ფარაო და ყოველი ძალი მისი მეწამულმან მან ზღუამან და იხილა ერმან მან დიდი იგი მაცხოვარებაჲ, რამეთუ მტერნი მათნი წარწყმდეს ზღუასა მას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ განიხარეს დიდად განრომასა მას მათსა ზედა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მოიღე აქა იგავი, რამეთუ ოდეს პირველად სული ევლტოდა მეგჳპტელთა მათ, მაშინ შეეწია ძალი ღმრთისაჲ და უძღოდა ჭეშმარიტებისა მისა მიმართ.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ცნა სულიერმან მან ფარაო, მეფემან და მამამან ბნელისა და ცოდვისამან, ვითარმედ ივლტის იგი სრულიად მეუფებისა მისისაგან, რომელ არიან გულისსიტყუანი, რომელნი მის მიერ შეპყრობილ იყვნეს და სულიცა თჳთ მათ თანა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ჰგონებდა ბოროტი იგი ფარაო, ვითარმედ კუალად მოქცევად არს სული იგი მისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვითარცა ცნა, ვითარმედ ევლტის მეუფებისა მისისაგან სული და დაცემულ არს ძალი მისი მცირედ სივლტოლითა პირმშოთაჲთა, მაშინ ურცხჳნელად-რაჲ მოუჴდა, რამეთუ ეშინოდა თუ, ნუუკუჱ სრულიად განერეს სული იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ენება აღსრულებაჲ ნებისა თჳსისაჲ, დევნა იგი ჭირითა და განსაცდელითა და ბრძოლითა უხილავითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ გამოუჩნდების სიყუარული იგი სულისაჲ, რომელი აქუნ მისა მიმართ, რომელმან გამოიყვანა იგი ეგჳპტით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მიეცემის იგი გამოცდად და ჭირად თითოსახედ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხედავნ იგი ძალსა მას უკეთურისასა, რომელსა ენების ზედამოსლვაჲ და მოკლვაჲ მისი და ვერ შემძლებელ არნ, რამეთუ შორის მეგჳპტელთა და ისრაიტელთა დგა უფალი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ხედავნ წინაშე მისა ზღუასა სიმწარისა და ძალსა ბოროტისასა და ვერცა უკუმართ შემძლებელ არნ წარსლვად,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ხედავნ მტერთა მისთა მზათა, ვერცა წაღმართ ძალ-უცნ სლვად, რამეთუ ძალნი ბოროტნი და ჭირნი ძნელოვანნი და თითოსახენი გარემოდგომილ არიედ და სიკუდილისასა მოიყვანებედ მის ზედა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ წარიკუეთის სასოებაჲ, რამეთუ „სასჯელსა მას სიკუდილისასა“ თავსა შორის თჳსსა ხედავნ ამბოხებისა მისგან, რომელი გარემოდგომილ არნ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს იხილის ღმერთმან, რამეთუ შთავრდომილ არნ სული იგი შიშსა შინა სიკუდილისასა და მტერი მისი მზა არნ შთანთქმად, მაშინ მისცის მას მცირედი შეწევნაჲ,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ სულგრძელ ექმნების ღმერთი სულსა მას და გამოსცდის, უკუეთუ დგას-ძია სარწმუნოებასა ზედა და უკუეთუ უმჭირავს სიყუარული მისი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეგევითარი დადვა ღმერთმან გზაჲ იგი ცხორებად მიმყვანებელი, რაჲთა საჭირო იყოს და გამოსაცდელ, რაჲთა ესრეთ მივიდეს სული ქუეყანასა მას ჭეშმარიტსა დიდებისა შვილთა ღმრთისათაჲსა.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს წარიკუეთოს სასოებაჲ ცხორებისაჲ, მერმე განაპებს ზღუასა „მკლავითა მაღლითა“ სულსა წმიდისა მიერ და განჰვლის სული განრომილი ადგილთა მათგან ბოროტთა და წიაღჴდების ზღუასა მას ბნელისასა და ცეცხლისა შემწუელისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე საიდუმლონი არიან სულისანი, რომელნი ისწრაფდეს მიწევნად ცხორებასა მას ჭეშმარიტსა და განერებოდეს მეუფებისაგან ბნელისა და სიკუდილისა და მიიღებდეს სულსა წმიდასა ღმრთისა მიერ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე განერეს რაჲ სული იგი მტერთა მისთაგან და განვლოს ზღუაჲ იგი ვნებათაჲ და იხილნის წარწყმედულად წინაშე თუალთა მისთა მბრძოლნი მისნი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა პირველ ჰმსახურებდა, მაშინ იხარებდენ იგი სიხარულითა გამოუთქუმელითა და დიდებითა, ნუგეშინის-იცემებინ ღმრთისა მიერ და განისუენებნ უფლისა მიერ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ სული იგი, მიიღონ ახლითა გალობითა ემბნითა მით, რომელ არიან ჴორცნი, და ათძლითა სულისაჲთა შესწირავნ ქებასა ცხოველსმყოფელისა ღმრთისა. ძალნი იგი ათძალისანი არიან წულილადნი იგი გულისსიტყუანი სულისანი და მცველი ათძალისაჲ არს საღმრთოჲ მადლი.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ მისა, რომელმან იჴსნა სული მონებისაგან ფარაოჲსა და ყო იგი საყდრად თჳსა და ტაძრად და სძლად წმიდად და შეიყვანა იგი სასუფეველსა ცხორებისა საუკუნოჲსასა აქაჲთვე, ვიდრეღა არნ იგი სოფელსა შინა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რჩულსა შინა პირუტყუთა შესწირვიდეს შესაწირავად და უკუეთუმცა არა დაიკლნიან, არა შეწირულ იყვნიან იგინი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	მოვიდა ერი იგი მერანს, სადა იყო წყაროჲ წყლისა მის მწარისაჲ სასუმელად უჴმარი და ბრძანა ღმერთმან აღებად შეშისაჲ, რომელი მისცა და შთაგდებაჲ მისი წყალსა და ესრეთ დატკბის წყალი იგი ერსისათჳს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული დამწარდა, რაჟამს სუა გესლი იგი გუელისაჲ მის და მიემსგავსა სიმწარესა მისსა ბუნებით და იქმნა იგი ცოდვილ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს შთაჰყოფს ღმერთი „ძელსა მას ცხორებისასა“ მწარესა მას შინა წყაროსა გულისასა და დატკბების იგი და შეიცვალების იგი სიმწარისა მისგან თჳსისა და შეეზავების წმიდისა მას სულსა ქრისტესსა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ კეთილად და საჴმრად იქმნების სამსახურებელად მეუფისა, რამეთუ იქმნების იგი სულ ჴორცითა შემოსილ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ მისა, რომელსა შეცვალა სიმწარჱ ჩუენი სიტკბოებად და სახიერებად სულისა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვაჲ არს მისა, რომლისა გულსა არა შთავარდეს „ძელი იგი ცხორებისაჲ, რამეთუ ეგევითარი იგი ვიდრე აღსასრულადმდე სიმწარესა შინა დაადგრების, რამეთუ უკუეთუ „ძელი იგი ცხორებისაჲ“ არა მოიღოს, ვერ შეიცვალების იგი კეთილისა მიმართ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კუერთხი იგი მოსესი ორსახჱ იყო: მტერთა ეჩუენებოდა, ვითარცა გუელი მცემარი, ხოლო ისრაიტელთა, ვითარცა კუერთხი დამამტკიცებელი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ პირველნი იგი აჩრდილნი და სახენი იყვნეს ჭეშმარიტთა ამათ საქმეთანი, რამეთუ ძუელი იგი მსახურებაჲ აჩრდილი იყო ახლისა ამის მსახურებისაჲ და წინადაცუეთაჲ და კარავი იგი კიდობანი და ტაკუკი იგი და მანანაჲ და მღდელობაჲ და საკუმეველი და ნათლისღებაჲ და ყოველივე,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რომელიცა იქმნა ისრაჱლთა თანა შჯულსა შინა მოსესსა და წინაწარმეტყუელთასა, ყოველივე სულისა მისთჳს იქმნა, რომელი-ესე დაიბადა ხატად ღმთისა და მერმე შთავარდა უღელსა მას ქუეშე ცოდვის მწარისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამისთჳს ინება ღმერთმან ზიარებად სძლად სამეუფოდ და განსწმედს მას ბიწისაგან და განჰბანს და განაბრწყინვებს მას სიშავისა მისისაგან და ცხოველს-ჰყოფს სიკუდილისაგან და ულხენს შემმუსრველისაგან და მშჳდობა-ჰყოფს მტერობასა მას მისსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დაბადებული იყო და მიეთხოვა იგი სძლად ძესა მას მეუფისასა და თჳსითა ძალითა ღმერთი შეიწყნარებს მას.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	პირველად შეიცვალების იგი მის თანა, ვიდრემდის აღაორძინოს იგი თჳსითა აღორძინებითა, რამეთუ განაგრძოს მას დაუსრულებელითა აღორძინებითა, ვიდრერემდე იქმნას ღირსი და უბიწოჲ სძალი მისი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ პირველად შობს მას და მერმე აღაორძინებს თავისა თჳსისათჳს, ვიდრემდე მიიღოს სრული საზომი სიყუარულისა მისისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი არს სრული სიძჱ და მიიღებს მას სძლად – წმიდასა მას და უხრწნელსა ზიარებასა ქორწინებისასა – და მერმე სუფევნ მის თანა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	უკუე ესე ნიჭნი და ესე მადლნი მოჰმადლნა უფალმან სულსა კაცისასა და ესრეთ მცირე იქმნების მის თანა და განადიდებს მას და მაშინ ყოვლად ეუფლებინ, რაჟამს მიიღოს ზეცისა იგი სიძჱ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა რჩულსა მოსესსა აღიღის აჰრონ სამოსელი იგი წმიდაჲ და ზეწარი, რომელსა იყვნეს ათორმეტნი ეჟუანნი და სახელები ათორმეტთა ძეთა ისრაჱლისათაჲ ათორმეტთა თუალთა ზედა წერილ არნ და სხუანი ათორმეტნი თუალნი მჴართა ზედა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ შევალნ წმიდასა წმიდათასა და აღასრულებნ ყოველსავე შჯულისა მღდელობასა და საქმესა და მის მიერ მოასწავებდა ჭეშმარიტსა ქრისტეს მღდელობასა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ქრისტემან აღიხუნა შვილნი თჳსნი მოციქულნი და ეტჳრთა სახელები მათი და ესრეთ შევიდა ზეცისა საკურთხეველსა წმიდასა წმიდათასა, „უშინაგანესსა მას კრეტსაბმელსა“, „წინამორბედ ჩუენდა იქმნა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ზეწარი იგი თითოფერი, რომელსა შინა მრავალნი ეჟუანნი იყვნეს, ესე არს სული იგი ნუგეშინისმცემელი, რომელმან შემოსნა სულნი მოციქულთანი, რომელთა ქადაგეს ყოველსა სოფელსა სახარებაჲ სასუფეველისა ქრისტესისაჲ, რომელსა შუენის დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	კაცი ჭეშმარიტებისმოყუარე და ღმრთისმოყუარე, რომელსა ენებოს მისლვაჲ ცხორებასა საუკუნესა და სარწმუნოებითა თჳსითა ეხილვოს გემოჲ ჭეშმარიტებით სიტკბოებისა მის ზეცისაჲ სულისა ამის ცხოველისაჲ
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და უხრწნელებისა მის სიტკბოებისა თანამდებ იქმნას და სულიერისა მის საზრდელისა გამოცდილებაჲ და გულისჴმის-ყოფაჲ მიეღოს და მადლი იგი დანერგულ და შეზავებულ იყოს სულსა შინა მისსა და სრულიად მიეცეს თავი თჳსი ნებასა მას მადლისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარსა ყოველივე იგი ამის საწუთროჲსაჲ შეურაცხ-უყოფია და არარად უჩნს მას, რამეთუ უზეშთაეს არს იგი ყოვლისავე სოფლისა და ყოველნივე ხილულნი საქმენი, დიდებულნი კაცთანი – ოქროჲ, გინა ვეცხლი, გინა ქვანი პატიოსანნი, ანუ დიდებანი და მთავრობანი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ შეურაცხიან ჭეშმარიტისა მის და გამოუთქუმელისა შუენიერებისათჳს სულიერისა მის ნათლისა და დიდებისა მის და სიმდიდრისა კეთილთა მათ ზეცისათა, რომელსა-იგი გემოჲს-ხილვად ღირს იქმნა შინაგანი იგი კაცი სულისა მორწმუნისაჲ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესევითარსა ამას, რაჲცრა შეემთხჳოს დიდებაჲ ამის სოფლისაჲ – სიმდიდრე, ანუ პატივი, ანუ მთავრობაჲ, ანუ თაყუანისცემაჲ, ანუ ქებაჲ, ანუ ნეტარებაჲ კაცთაჲ – ვერარაჲ ამათგანი შემძლებელ არს დამჭირვად და დამდაბლებად მისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს რამეთუ სხჳსა სიმდიდრისა ჭეშმარიტისა გამოცდილებაჲ მოუღებდა და სხჳსა დიდებისა და პატივისა ზეცათაჲსა გემოჲ უხილავს და სული მისი იშუებს საშუებელითა და სიტკბოებითა უხრწნელითა და ყოვლითა გულისჴმის-ყოფითა და გულსავსებითა ზიარებისა მის სულისა წმიდისაჲთა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა სიტყჳერი იგი მწყემსი უზეშთაეს არს სიტყჳერთა მათ საცხოვართა ყოვლითურთ: სიბრძნითა და გულისჴმის-ყოფითა და განკითხვითა, .... ვითარცა მოციქულმან წამა და თქუა, ვითარმედ: „ვინ განგუაშორნეს სიყუარულსა ქრისტესსა“, და შემდგომი ამისი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სიყუარულსა მას სულისა წმიდისასა ვერვინ ჰპოებს, ვერცა მოიგებს სულსა შორის თჳსსა, უკუეთუ არა უცხო-ყოს თავი თჳსი ყოვლისაგანვე სოფლისა და მისცეს ყოვლითურთ ქრისტეს ძიებასა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მოიცალოს გონებამან მისმან ყოვლისაგანვე საქმისა ნივთიერისა და ზრუნვისა ამის საწუთროჲსასა, რაჲთა ყოველივე ზრუნვაჲ მისი იყოს ერთსა საქმესა ზედა და ყოველთა მცნებათა მიერ იგი ოდენ საქმე წარჰმართოს,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ყოველივე ზრუნვაჲ და საურავი გონებისაჲ იყოს ძიებისათჳს და მოგებისა სიმდიდრისა მის სულიერისა, ანუ თუ ვითარ შეამკოს იგი სათნოებითა და სულიერითა მით სამკაულითა და სიწმიდითა მით ქრისტესითა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ერთი ოდენ ზრუნვაჲ აქუნდეს გონებასა მისსა, რაჲთამცა მოიგო სიმდიდრჱ იგი სულიერი და მარადის მოელოდის მოსლვასა წმიდისა სულისასა, ვითარცა უფალი იტყჳს,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს ესრეთ იღუწიდეს ლოცვითა და ღაღადებითა და მორჩილებითა და სხჳთა სათნოებითა საღმრთოჲთა არა განაშოროს გონებაჲ მისი ძიებისაგან ღმრთისა, ნეტარ თუ მაშინ ამით ყოვლითა განერეს და განვლოს უკეთურთა მათ ძალთა სიბნელჱ და მოიგოს სული თჳსი წარწყმედისა ამისგან,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა შინა იყოფოდა და შემძლებელ იქმნას გონებითა თჳსითა მარადის იძულებით და გულსმოდგინებით წარტყუენვად ღმრთისა მიმართ, რაჲთა მისა ოდენ შემშჭუალულ იყოს, ვითარცა წერილ არს,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესევითარითა მით ღუაწლითა და ძიებითა გონებისაჲთა ღირს იქმნას ერთსულ ყოფად მადლსა მას ნიჭსა ქრისტესსა, რაჟამს-იგი განისუენის სულმან წმიდამან ჭურჭელსა მას შინა, რომელსაცა შევიდა პირველ განმზადებულისა მის სული,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა შეამკოს იგი ყოვლითა საქმით კეთილითა და, რომელი იგი არა აგინებს სულსა ქრისტესსა ნებათა შინა თჳსთა და საწუთროჲსა ამის ზრუნვითა
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მას შინა განბნევითა გონებისაჲთა, დიდებითა, ანუ მთავრობითა, გინა თუ ნებისა თჳსისა შედგომითა, ანუ გემოჲთა ჴორციელითა და ზიარებითა და თანაშეყოფითა სულთა მათ უკეთურთაჲთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ყოვლითურთ ქრისტესა შეუდგეს და თავი თჳსი მას შეჰვედროს და მცნებათა შინა მისთა იქცეოდის და მის ზედა მოსრულსა მას ქრისტეს სულსა ღირსებით პატივ-სცეს და ამისთჳსცა ღირს იქმნების შეზავებად მისა და მის თანა ერთსულ-ყოფად,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „რომელი უფალსა შეეყოს, იყოს მის თანა ერთსულ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი სული ვერ შემძლებელ არს განრომად ბნელისაგან სულთა მათ უკეთურთაჲსა, რამეთუ უყუარდა მას ნებაჲ იგი ბნელისაჲ და სრულიად არა მოიძულნეს საქმენი იგი უკეთურნი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა მარადის გუაჴსოვდენ მცნებანი მათნი და ვიქმოდით მათ და განვაშორნეთ ყოვლითურთ თავნი ჩუენნი სიყუარულისაგან სოფლისა და გულისთქუმათაგან ბოროტთა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ ჴორცითა ვიყოფოდით უცალოებასა შინა უფლისათჳს, არამედ გონებაჲ ნუმცა განეშორების ძიებისაგან ღმრთისა და სიყუარულისა მისისა, რაჲთა ესევითარითა მოღუაწებითა და გონებითა ვიდოდით გზასა მას სიმართლისასა და მარადის თავთა თჳსთა ვეკრძალებოდით
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ „მივემთხჳნეთ აღთქუმასა მას სულისა მისისასა“ და მადლითა მისითა განვერნეთ სიბნელისაგან ვნებათაჲსა, რომელთა მიერ სული იგი იჭირვოდის, რაჲთა საუკუნოჲსა სასუფეველისა ღირსად გამოვჩნდეთ და ქრისტეს თანა ვიშუებდეთ უკუნითი უკუნისადმე, ამენ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	...................რამეთუ სულსა ჭეშმარიტად ქრისტესმოყუარესა, დაღაცათუ ყოველნი სიმართლენი აღასრულნეს, ვითარცა არარაჲ შეურაცხია თავი თჳსი უზომოჲსა მისთჳს ქრისტეს მიმართ სიყუარულისა მისისათჳს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმცა არარაჲ მოეგო უზომოჲსა მის სიყუარულისა მისისათჳს, რომელი აქუს უფლისა მიმართ, არამედ მრავალდღე მშიერ და წყურიელ არს სარწმუნოებითა და სიყუარულითა და ლოცვითა საიდუმლოთა მათთჳს მადლისათა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და სურვილი მჴურვალჱ მარადის აქუს თავსა თჳსსა შორის სიძისა მის მიმართ ზეცათაჲსა, რაჲთამცა ღირს იქმნა სრულსა მას მის თანა სიწმიდესა და ზიარებასა განცხადებულითა სულითა პირისპირ ნათლითა მით სულიერითა გამოუთქუმელითა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს იგი შეეზავის მას ყოვლითავე გულსავსებითა და თანახატ ექმნის სიკუდილსა მას მისსა, სურვილითა დიდითა ქრისტეს სიკუდილსა მოელინ მარადის, რაჲთა წმიდა იქმნას მადლითა ღმრთისაჲთა სულითა და ჴორცითა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ იქმნას ჭურ რჩეულ შთასასხმელ ნელსაცხებლისა მის ზეცათაჲსა და სავანე ქრისტესა იქმნას დასამკჳდრებელ სულისა წმიდისა და მაშინ პოოს სასუფეველი ცათაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვიდრემდე მისწუთეს საზომსა მას სრულსა უვნებელობისასა, რაჲთა ყოველსავე შინა განსაცდელსა მტერისასა გამოცდით იპოოს და ესრეთ ღირს იქმნას პატივთა და ნიჭთა მრავალთა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ყოველივე ხილული ეკლესიისაგან ღმრთისა განგებულებაჲ იქმნა საცნაურისა მის და ცხოველისა არსებისა, სულისა მის სიტყჳერისა, ხატად მღრთისა დაბადებულისა, რომელი-იგი არს ცხოველი და ჭეშმარიტი ღმრთისა ეკლესიაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს მსგავსითა სახითა პატივცემულ იქმნეს უსიტყუელნი იგი და უსულონი და ჴორციელნი სიტყჳერთა მათ თანა და ცხოველთა ზეცისათა, რაჲთა აჩრდილთა შინა ვიდოდის სული იგი ჩჩჳლი და მიიწიოს ჭეშმარიტსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეკლესიაჲ ქრისტჱსი და ტაძარი ღმრთისაჲ და საკურთხეველი იგი ჭეშმარიტი და მსხუერპლი ცხოველი კაცი საღმრთოჲ არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ჴორციელნი იგი, რომელნი განწმდებიან, სახელები ზეცათაჲ ეწოდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა იგი შჯულისა მსახურებაჲ აჩრდილი იყო აწინდელისა ამის ქრისტეს ეკლესიისაჲ, ეგრეთვე აწინდელი ესე ეკლესიაჲ სახჱ არს შინაგანისა მის სიტყჳერისა და ჭეშმარიტისაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, აჰა ესერა, ყოველი განგებულებაჲ და მსახურებაჲ საიდუმლოთა ეკლესიისათა იგი შინაგანი კაცი, რომელსა შინა ჯერ-არს, რაჲთა აღესრულოს ყოველივე მსახურებაჲ საიდუმლოთა ზეცისათაჲ ეკლესიასა ღმრთისასა ძალითა სულისა წმიდისაჲთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ჭეშმარიტად ტაძარ ღმრთისა და ეკლესია ქრისტესა იქმნას შეწევნითა სულისა წმიდისაჲთა და დაიმკჳდროს ცხორებაჲ იგი საუკუნოჲ....................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ნათლისღებისა მიერ და საკურთხეველისა და მსახურებათა მიერ სარწმუნონი იგი სულნი აღივსნენ სულითა წმიდითა და ნაყოფიერ იქმნენ სათნოებითა და ესრეთ განახლდენ ძალითა მადლისაჲთა
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და გამუჩნდენ მოქალაქე მოქალაქობითა მით ჭეშმარიტითა და განაგდონ ნივთიერი იგი ქუეყანისა გონებაჲ ძალითა სულისაჲთა და შეიმოსონ გონებაჲ იგი ზეცისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ხილული ესე ფარულთა მათ სახე არს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ტაძარი ამის და მღდელი – სახჱ არს ჭეშმარიტისა მის მღდელისა – ქრისტესი, რაჲთა ცხადითა მით ეკლესიისა მსახურებითა სახჱ მივიღოთ შემწედ სულთა ჩუენთა მადლითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მღდელისა შესაწირავსა ჴორცისა და სისხლისა ქრისტესისასა არა აღასრულებდეს და საიდუმლოჲსა იგი ზიარებაჲ მორწმუნეთაჲ არა იქმნების.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და არცა შესაწირავი თჳნიერ სხჳსა მის კანონისა სრულ იქმნების, არცა გალობაჲ იგი თჳნიერ შესაწირავისა, არამედ ერთი მეორისა მოყუასობითა სრულ იქმნების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ქრისტეანესა, თუ აქუნდეს მარხვაჲ, ლოცვაჲ და მღჳძარებაჲ და სხუანი სათნოებანი, ხოლო ძალი იგი სულისა წმიდისაჲ დაფარულსა მას საკურთხეველს გულისასა ზედა არა აღესრულებოდის, ნაკლულევან არს მოღუაწებაჲ მისი, რამეთუ არა აქუს თავი იგი, რომელ არს სული წმიდაჲ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲზომცა პოვოს სულმან წმიდამან კაცი მოღუაწებასა შინა კეთილსა და სიმდაბლესა სხუათა სათნოებათა, ეგზომცა განისუენებს მის ზედა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად სულსა, რომელსა მოღუაწებაჲ და შეწევნაჲ სულისა წმიდისაჲ აქუნდეს არა, იგი ნაკლულევან არს კეთილისაგან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს უკუჱ ტიროდენ და იგლოვდინ უფლისა მიმართ, რაჲთა მოეცეს მას სიწმიდე სულისა წმიდისაჲ სამკაულად სათნოჲსა მის მოქალაქობისა თჳსისა და ძალი იგი მადლისაჲ გონებასა შინა თჳსსა იხილოს გამოუთქუმელად,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სრულ იყოს ქრისტეანობაჲ მისი, ვითარცა ვთქუ, სახჱ იგი ეკლესიისაჲ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს უკუეთუ კაცმან ქმნეს ბოროტი ეშმაკისა წუევნითა, არა ეშმაკი დაისჯების მისთჳს, არამედ კაცი თჳთ, რამეთუ ნებსით დაჰმორჩილდა მას.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად უკუეთუ კეთილი ქმნეს, ღმერთი კეთილისა მისთჳს ადიდებს მას და მიაგებს, რამეთუ თჳთ კაცი მიზეზ კეთილისა ექმნა თავსა თჳსსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ძალი იგი ღმრთისაჲ აიძულებს კაცსა კეთილისა მიმართ, დაღაცათუ თჳთ მარადის მის თანა არს და მიუტევებს მას ნებასა თჳსსა, რაჲთა იხილოს გონებაჲ მისი, უკუეთუ პატივსცემს-ძია მადლსა მას, ანუ თუ არა და თუ ისმენს-ძი მისსა, ანუ არა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მრავალთა პატივსცეს მას და არა ისმენს მისი.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ თავისუფლითა მით გონებითა შემძლებელ არს მიდრეკად ბოროტისა და კეთილისა მიმართ, ვითარცა უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „ცეცხლისა მიფენად მოვედ ქუეყანასა ზედა და მნებავს ხილვაჲ, უკუეთუ აღგზებულ არსა?“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ისრაჱლი ოქროჲსა და ვეცხლისა იგი ჭურჭელი შთაასხეს ცეცხლსა და იქმნა იგი კერპად, ეგრეთვე სულმან გულისსიტყუანი იგი კეთილნი მისცნა უკეთურებასა და დაინთქნეს იგინი მწჳრესა შინა ცოდვისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა საკერპოსა შინა არს სული სიბნელესა მას ცოდვისასა და ვითარმე ვინ განყვნეს იგინი და განასხნეს თჳსისა სახლისაგან?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ეგების, უკუეთუ არა მოვიდეს წმიდაჲ იგი სული, რომელი შეამკობს დაბნელებულსა სახლსა და გჳჴმს მზჱ იგი სიმართლისაჲ, რომელი აღმობრწყინდების გულთა შინა და განანათლებს მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გჳჴმს ჩუენ საჭურველი იგი, რომელი სძლევს ბრძოლასა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ დედაკაცმან მან, რომელმან წარწყმიდა დრაქმაჲ, პირველად აღანთო სანთელი და, მერმე შეამკო სახლი და ესრეთ პოვა დრაქმაჲ იგი არაწმიდებასა შინა და მწჳრესა დაფლული.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და აწცა სულსა თავით თჳსით ვერ ძალ-უც პოვნაჲ გულისსიტყუათა თჳსთაჲ, არამედ ოდეს აღენთოს სანთელი იგი საღმრთოჲ დაბნელებულსა მას სახლსა სულისასა, მაშინ ჰპოებს გულისსიტყუათა თჳსთა და იხილავს მათ, ვითარ-იგი არიან არაწმიდებასა შინა დაფლულ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა მეფჱ, რომელსა ესხნიან მსახურნი და მონანი მრავალნი, ხოლო მოჰჴდის ჟამი და შეიპყრიან იგი მტერთა და ტყუჱ-ყვიან, მაშინ უეჭუელად მონანიცა მის თანავე წარვლენ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ადამ დაჰბადა ღმერთმან წმიდად, რაჲთა, ჰმსახურებდეს მას და ყოველნივე დაბადებულნი მისცნა მონებად მისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალ და მეუფჱ ყოველთავე ზედა დაადგინა იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვინაჲთგან სიტყუაჲ იგი ბოროტი მოვიდა და ეუბნა მას, ხოლო მან შეიწყნარა და შევიდა გულად მისა და შეიპყრა ყოველივე ძალი მისი, და ესრეთ ვითარცა-იგი შეპყრობილ იქმნა, მის თანა ტყუე იქმნეს დაბადებულნი მონებად მისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი აღესრულებოდეს გულისსიტყუათა შინა და განაახლებს ხატსა ზეცისაჲსა და ჰყოფს სულსა მას განახლებულად, რაჲთა იქმნას კუალად ადამ მეუფჱ დაბადებულთა და უფალ სიკუდილისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა აჩრდილსა მას შინა შჯულისასა მოსეს ეწოდებოდა მაცხოვრად ისრაჱლისა და განიყვანნა იგინი ეგჳპტით, ეგრეთვე აწ ჭეშმარიტი იგი მჴსნელი ქრისტჱ შევალს დაფარულთა შინა სულისათა და გამოიყვანებს მას ეგჳპტით და მათისა მის მონებისაგან და გუასწავებს ჩუენ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ დღჱ და ღამჱ ვდგეთ კართა ზედა და მოველოდით, თუ ოდეს მოვიდეს უფალი და განახუნეს დაჴშულნი იგი კარნი გულისანი და მოჰფინოს ჩუენ ზედა ნიჭი სულისა წმიდისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და გჳბრძანა ჩუენ დატევებაჲ ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ და თჳსთაჲ და განსყიდაჲ ყოვლისავე მონაგებისაჲ და მიცემად გლახაკთა, რაჲთა გუაქუნდეს საუნჯჱ ცათა შინა და მას ვეძიებდეთ, რამეთუ იტყჳს უფალი ვითარმედ: „სადაცა იყვნენ საუნჯენი თქუენნი, მუნცა იყვნენ გულნი თქუენნი“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	უწყოდა ღმერთმან, რამეთუ მათ სძლევს ეშმაკი გონებასა, რაჲთა შთაიყვანებდეს მათ ზრუნვათა შინა ამის სოფლისათა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს იგი იხილოს, რამეთუ არა რაჲ აქუს, მერმე უნდეს, თუ არა, მიიქცევის ზეცადვე, „სადა-იგი საუნჯჱ მისი არს“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რჩულსაცა შინა უბრძანა ღმერთმან მოსეს, რაჲთა შექმნას გუელი სპილენძისაჲ და შემშჭუალოს იგი თავსა ძელისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაოდენნი იწყლნიან გუელთაგან, მიხედვიდიან გუელსა მას და განიკურნებოდიან.
მისგანვე	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად მისგანვე იხილონ უმაღლჱსი იგი და ესრეთ მცირე-მცირედ ისწრაფონ გულისჴმის-ყოფად უზეშთაესისა მის და უმაღლჱსისაჲ და ცნიან, ვითარმედ არს ღმერთი დამბადებელი ყოველთაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჲ არს, რამეთუ „გუელი მკუდარი განჰკურნებდა წყლულთა მათ“ და უსულოჲ ცოცხალთა მათ გუელთა სძლევდა?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	სახე იყო იგი ჴორცთა უფლისათა, რამეთუ ჴორცნი, რომელნი შეიმოსნა უფალმან ღმრთისმშობელისა მარიამისაგან, შეიმშჭუალნა იგი და დამოეკიდა ძელსა ზედა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და გუელი იგი, რომელი ცოცხალ იყო და ვიდოდა გულთა ჩუენთა, გუამმან მან მომკუდარმან სძლო და მოაკუდინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ვითარცა დასაბამითგან არავის უქმნია გუელი სპილენძისაჲ, ვიდრე მოსესამდე და მოსჱ ქმნა საქმე იგი ახალი, ეგრეთვე უფალმან ახალნი ჴორცნი შეიმოსნა ქალწულისა მარიამისგან, არამედ არა ზეცით მოიხუნა ჴორცნი იგი.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მკუდარმან მან გუელმან სძლო გუელსა მას ბოროტსა.
მასცა	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე საკჳრველი საქმჱ ექმნა „ჰურიათა საცთურ და წარმართთა სისულელე“, ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „ჩუენ ვქადაგებთ ქრისტესა და მასცა ჯუარცუმულსა, ხოლო.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ მოუჴდა უფალი სიკუდილსა ჰზრახვიდა მას და უბრძანა აღმოყვანებაჲ სულთაჲ ჯოჯოხეთით და სიკუდილით და განტევებაჲ..........................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ შეძრწუნდეს ძალნი იგი ბოროტნი და განუტევეს შეწყდომილი იგი ადამ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ რაჟამს გესმას, ვითარცა მას ჟამსა შინა იჴსნნა სულნი ჯოჯოხეთისაგან და ბნელისა და ვითარმედ შთაჴდა იგი ჯოჯოხეთად
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ქმნა საქმე დიდებული, ნუ აგონებ, თუ შორს არიან საქმენი იგი სულისა შენისაგან, რამეთუ ჯოჯოხეთი არს კაცი დამტევნელი და შემწყნარებელი უკეთურებათაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ შეპყრობილ არიან უკეთურებისა მიერ ჯოჯოხეთისა სულნი იგი ადამისი და ბნელსა შინა შეწყდომილ არიან გულისსიტყუანი იგი სულისანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს მთავარი იგი უკეთურებისაჲ და ანგელოზნი მისნი მუნ იბუდებდენ და რაჟამს-იგი გზანი და კუალნი, სადა-იგი ძალნი ეშმაკისანი ვლენან, ბუდესა შინა შენსა იყვნენ და გულისსიტყუათა შინა შენთა ვიდოდიან, არა სამარჱ ხარა და საფლავ და მკუდარ წინაშე ღმრთისა?
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მოვალს უფალი სულთა მათ ზედა, რომელნი მას ეძიებდენ სიღრმესა შინა მას ჯოჯოხეთისასა, რომელ არს გული და მუნ უბრძანებს სიკუდილსა და ეტყჳს: „გამოუტევენ სულნი ეგე შეყენებულნი მეძიებელნი ჩემნი, რომელნი შეყენებით გიჭირვან“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ განჰხეთქს მძიმეთა მათ ლოდთა მდებარეთა სულსა ზედა და აღაღებს სამარეთა და აღადგინებს ჭეშმარიტსა მას მკუდარსა და ბნელისა მის საპყრობილისაგან გამოიყვანებს შეყენებულსა მას სულსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარ ვინმემცა ავშეკრული კაცი განჰჴსნა ჯაჭჳთა ჴელითა და ფერჴითა და განუტევის იგი თავისუფლებით სლვად,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე განჰჴსნის უფალი შეკრულსა მას სულსა ჯაჭჳთა სიკუდილისაჲთა და განუტევებს მას და განათავისუფლებს გონებასა მისსა, რაჲთა, ვითარცა ენებოს, ესრეთცა ვიდოდის ჰაერსა შინა საღმრთოსა.
იგიცა	ფს.მაკ.D.სწა	და ინების გამოყვანებაჲ მისი ცურვითა, იგიცა წარწყმდების მის თანავე, არამედ ჯერ-არს ჴელოვანი მცურვალი და ძლიერი, რაჲთა შევიდეს და გამოიყვანოს მომრჩვალი იგი შორის მჴეცთა მათ ბოროტთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და თჳთ წყალმანცა, ოდეს იხილის მცურვალი ჴელოვანი იგი, შეეწევის მას და ამოაგდებს ზე.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული უფსკრულსა მას შინა სიკუდილისასა და მკუდარ არს იგი ღმრთისაგან შორის მჴეცთა მათ მძლავრთა და ვინმცა შემძლებელ იყო საუნჯეთა მათ და სიღრმეთა მათ ჯოჯოხეთისათა შთასლვად?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ იგი ოდენ ჴელოვანი, რომელმან დაჰბადნა ჴორცნი და სული იგი მოვალს სიღრმესა მას ჯოჯოხეთისასა და ღმათა მათ წიაღთა შინა გულისათა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სადა-იგი სული არს შეპყრობილ სიკუდილისა მიერ გულისსიტყჳთურთ თჳსით და აღმოიყვანებს უფსკრულისა მისგან ბნელისა მომკუდარსა მას ადამს და თჳთ სიკუდილი გამოცდილებითა მით შემწჱ ექმნების კაცთა, ვითარცა-იგი წყალი – მცურვალსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და წჳმაჲ იგი მომავალი ზეცით „შთავალს სიღრმეთა ქუეყანისათა“ და განჴმელთა მათ ძირთა აღმოაცენებს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სხუაჲ არს, რომელსა-იგი აქუს ღუაწლი და ბრძოლაჲ ეშმაკისა მიმართ და ეგევითარისაჲ მის ესრეთ შემუსრვილ არს სული, რამეთუ ზრუნვასა და გლოვასა და ცრემლთა შინა არს იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ორთა პირთა ზედა დგას ეგევითარი იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ ესე-ვითართა საქმეთა შინა დგას იგი ბრძოლად, მის თანა არს უფალი და ჰფარავს მას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ ოდენ იგი ეძიებდეს მას და ჰრეკდეს კარსა, არამცა განეღო, კუალად უკუეთუ იხილოს ძმაჲ ვინმე ტკბილი, მშჳდი, ძმათა მოყუარჱ, სახიერი, ეგევითარი იგი მადლისა მიერ განმტკიცებულ არს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარისა მის სული ჯერეთ წარწყმედასა შინა არს, რამეთუ არღა შესრულ არს იგი ღუაწლსა მას შინა.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	სხუაჲ არს, რომელი-იგი წყალსა შინა იყოს და სხუაჲ არს, რომელმან არა უწყოდის ბრძოლაჲ, რამეთუ თესლი, რაჟამს დაეთესის, ჭირსა შინა არნ ზამთრისაგან და ყინულისა და სიცივისა ჰაერთაჲსა და ჟამსა მარჯუესა გამოიღის მან ნაყოფი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ შენ მიუგე და არქუ მას, ვითარმედ: „მქუნან მე აღთქუმანი უფლისანი, რომელსა იტყჳს ვითარმედ: „არა მნებავს მე სიკუდილი ცოდვილისაჲ, არამედ მოქცევაჲ და სინანული მისი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამისთჳს მოვიდა იგი, რაჲთა ცოდვილნი აცხოვნნეს და მკუდარნი აღადგინნეს, რამეთუ ჭეშმარიტებით შვილებად ღმრთისა გჳწოდნა ჩუენ და ქალაქად წმიდად და მშჳდობისა და ცხორებად უკუდავად და დიდებად უხრწნელად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ ახლოს არს უფალი მოსლვად და განხუმად დაჴშულთა კართა გულისათა, რაჲთა მოგუეცეს ჩუენ ზეცისა იგი სიმდიდრჱ, რამეთუ სახიერ არს და კაცთმოყუარე და უტყუველ არიან აღთქუმანი მისნი, უკუეთუ ოდენ აღსასრულადმდე. ვეძიებდეთ მათ.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ სახიერებასა მისსა და აუარაცხელსა მოწყალებასა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲმე ვჰრქუათ საყუარელთა მათ ძმათა ჩუენთა, ანუ რაჲმე მოგაჴსენო თქუენ, რომელთა-ეგე განგიმზადებიან თავნი თჳსნი ქრისტესა შედგომად?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ გრქუა თქუენ, ვითარმედ ჯერ-არს სწავლაჲ საღმრთოთა წერილთაჲ, რაჲთა უწყოდით მცნებანი უფლისანი და არა დაივიწყნეთ სიტყუანი მისნი, აჰა ესერა, მადლითა ღმრთისაჲთა და მარადის მას იწურთით.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ, ჵ, შვილნო ჩემნო წმიდად მოსრულ ხართ მსახურებად უფლისა და სათნო-ყოფად მეუფისა ქრისტესა, ეგევითარი დაწყებაჲ კეთილ არს და სათნო წინაშე ქრისტესა რამეთუ რომელნი წმიდად და მჴურვალედ შეეწყნარნენ უფალსა, მათ დაჰმარხავს ცხორებად საუკუნოდ,
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ეძიებს მათგან, რომელნი-იგი შეეწყნარნენ მას, რაჲთა სრულიად წმიდა-ყვნენ თავნი თჳსნი და უცხო-ყვნენ ჴორცნი მათნი ხრწნილებისაგან, სიძვისა, პარვისა, ტყუვილისა და სიყუარულისაგან ცუდთა და ამაოთა, ნაყროვნებისაგან და ყოვლისავე ანგაჰრებისა
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სხუათა მათგან ცოდვათა, რომელნი ჴორცითა აღესრულებიან და რაჲთა დაიცვან სული გულისსიტყუათაგან ბოროტთა და შეგინებულთა, რაჲთა არა იწურთიდენ ბოროტსა საქმესა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული განიხრწნების და შეიგინების, რაჟამს იწურთიდეს ბოროტსა და წურთითა მით მისითა ეზიარებოდის ძალთა მათ ბოროტთა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი ებრძოდიან მას, ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან განხრწნას ტაძარი ღმრთისაჲ, რომელ არს გუამი, განხრწნას იგი ღმერთმან“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე რომელმან განხრწნას სული და ბუნებაჲ შეაერთოს სიბოროტესა მას ვნებათასა და უხილავთა მათ ცოდვათა ეზიაროს, რომელ არიან გულისსიტყუანი ბოროტნი, ეგევითარი იგი თანამდებ არს სატანჯველისა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ჯერ-არს, რაჲთა დავიცვნეთ ჴორცნი ჩუენნი წმიდად ცხადთა მათ ვნებათაგან ხილულთა ყოველთა, რამეთუ ტაძარი არს იგი ღმრთისაჲ და ჯერ-არს დაცვაჲ სულისაჲ ბოროტთა მათ და შეგინებულთა გულისსიტყუათაგან,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად წერილ არს, ვითარმედ: „გულარძნილნი გულისსიტყუანი განაშორებენ სულსა უფლისაგან“, რამეთუ სძალი არს იგი დიდისა მის მეუფისა ქრისტესი, ვითარცა იტყჳს პავლჱ, ვითარმედ: „მიგათხოენ თქუენ ერთსა ქალწულად წმიდად წარდგინებად ქრისტესა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ესრეთ სათნო იყო ღმერთმან და ესრეთ ბრძანა, რაჲთა მეძიებელთა შორის მისთა დაიმკჳდროს და მათ შორის ვიდოდის და ესრეთ ჯერ-არს დაცვაჲ სულისაჲ წმიდად გულისსიტყუათაგან
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ღმერთსა არა სათნო-უჩნს დამკჳდრებაჲ მეძავთა შორის და უჴმართა და შეგინებულთა და არა სათნო-უჩნს დამკჳდრებაჲ სულთა მათ შორის, რომელთა გულისსიტყუანი განხრწნილ არიან უხილავთა მათგან ვნებათა და სიბოროტისაგან ძუელისა მის კაცისა, რომელი-იგი მათ თანა მყოფ არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამიერითგან თითოეული განსჯის და განიკითხავს სულსა თჳსსა და გამოიწულილევდინ გულისსიტყუათა თჳსთა წმიდათა წერილთაგან და გამოიცადებოდენ, თუ რომელთა საქმეთა შინა შეპყრობილ არს იგი ნეფსით და ხედევდინ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	თუ შეეზავების-ძი გული და გულისსიტყუანი მისნი შჯულსა ღმრთისასა, თუ არა, ისწრაფდინ და იღუწიდინ თითოეული ყოვლითა ძალითა თჳსითა, რამეთუ ვითარცა-იგი ჴორცი იმარხავს გარეგან ბოროტთა საქმეთაგან რაჲთა არა შეიგინოს, რამეთუ სძალი არს იგი ღმრთისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული შეიგინების ზიარებითა ძალთა მათ ბოროტთაჲთა განიხრწნების გულისსიტყუათაგან ბილწთა და ისიძავს უხილავითა მით ცოდვითა, ურწმუნოებითა, მზაკუვარებითა, ცუდად მზუაობრებითა, რისხვითა, შურითა, ჴდომითა.
მასცა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული, რომელსაცა ეზიარებოდის, მასცა ჰმსახურებს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „კაცნი იგი განხრწნილნი გონებითა“ და გრძნობაჲ და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „შეიგინა გული მათი და გონებაჲ“ და კუალად იტყჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რჩულსა შინა საიდუმლოდ მოასწავებდა სული წმიდაჲ სულთა ჩუენთათჳს და წმიდანი იგი ოთხფერჴნი და მფრინველნი არაწმიდათაგან განიყვანა, ხოლო წმიდანი – წმიდათაცა ნაყოფთა გამოიღებენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე თანა-აც სულსა, რაჲთა გულისჴმის-ყოფითა სიტყჳსაჲთა ყოვლითა მოსწრაფებითა განყვნეს წმიდანი იგი ბუნებისა თჳსისა გულისსიტყუანი არაწმიდათა მათგან გულისსიტყუათა ცოდვისათა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სულმან თჳსისა მის ბუნებისა წმიდანი გულისსიტყუანი შვნეს გულისჴმის-ყოფითა სიტყჳსაჲთა და რაჲთა არა ეზიაროს და შეერთოს უკეთურებასა მას და უგულისჴმოებით არაწმიდანი იგი გულისსიტყუანი, ვითარცა ბუნებითნი, ესრეთ შვნეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეტყჳს, ვითარმედ – „ჭლიკოსანნი და აღმოიცოხნიდენ იგი წმიდა არიან“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ ჯერ-არს, რაჲთა მარადის ორითა პირითა ხედვიდეს კაცი თავსა თჳსსა, რაჲთა წინააღუდგებოდის და არა შეერთებოდის ბოროტსა მას წესსა ვნებათასა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ჯერ-არს, რაჲთა პირველად სულმან განყოს გულის-სიტყჳთურთ თჳსით სიტყჳსა მიერ ზიარებისაგან ცოდვისა და მერმე ჭეშმარიტებით განყოს თავით თჳსით ძალითა სულისა წმიდისაჲთა უკეთურებისაგან სულთა მათ ბოროტთა, რომელ არიან ძირნი გულისსიტყუათანი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა ენებოს სათნო-ყოფაჲ უფლისა და მიღებად თესლსა მას მადლისასა, რაჲთა პირველად განწმიდოს და განაახლოს და განჰმზადოს ყოვლითავე ძალითა თჳსითა ქუეყანაჲ გულისა თჳსისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა რაჟამს დავარდეს თესლი სულისაჲ კეთილისა მას ქუეყანასა გულისასა, ასი წილი გამოიღოს მან სრული ნაყოფი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ ვითარცა ჴელოვანი, რომელი კეთილად მოიქმოდის ტყავსა, უკუეთუ არა პირველად აჴოცოს მისგან თმაჲ და სიზრქე იგი ჴორცისაჲ და სიშავჱ სისხლისაჲ და სხუაჲ იგი არაწმიდებაჲ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ კეთილად მოქმნას და განწმიდოს და განასპეტაკოს ტყავი იგი, არა დაიწერებინ მას ზედა შჯულნი ღმრთისანი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს ჴელოვნებით და სიბრძნით კეთილად მოქმნას და განწმიდოს და განასპეტაკოს, მერმე დაწერაჲ მათ ზედა შჯულთა საღმრთოთა და ეწოდების მიერითგან წერილ საღმრთო.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე, რომელთა ენებოს გულთა შინა მათთა, სულთა და გონებათა მათ, რაჲთა ყოვლითავე მოსწრაფებითა და სიჴელოვნითა მოქმნან
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამის ყოვლისაგან განაშორონ და განწმიდონ იგი, რაჲთა ესრეთ პირველვე განწმიდონ და განჰმზადონ გონებაჲ მათი და გული მათი, რაჲთა ესრეთ დაწერნეს ღმერთმან შჯულნი იგი სულისა თჳსისანი გულთა შინა მათთა აღთქუმისა მისებრ თჳსისა, რომელსა იტყჳს,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „მივსცნე შჯულნი ჩემნი გულთა მათთა და გონებათა მათთა დავწერნე იგინი და ვიყო მათა ღმერთ და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ესრეთ შემძლებელ ვიქმნნეთ ჭეშმარიტებით ცნობად ღმრთისა და შესლვად ცხორებისა მას საუკუნესა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ არა დაეწეროს რჩული ღმრთისაჲ გულსა შინა, ეგევითარი იგი გული ჯერეთ ჴორც და სისხლ არს და არა მოქმნილ არს, ვითარცა ღმერთსა ჰნებავს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგავი იგი მუშაკისა და ჴელოვნისაჲ მის სხჳთა სახითა გულისჴმა-იყოფების: ვითარცა-იგი ქუეყანაჲ მორჩილ არს მუშაკისა და ვერ.........................
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ესე ოდენ არს პატიოსან და დიდ წინაშე ღმრთისა, ვითარცა თჳთ იტყჳს, ვითარმედ: „იქმოდეთ ნუ ჭამადსა წარსაწყმედელსა, რომელ-იგი არიან საქმენი ბოროტნი, არამედ ჭამადსა მას, რომელი ჰგიეს ცხორებად საუკუნოდ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად წერილ არს, ვითარმედ: „აღსაარებაჲ და დიდად შუენიერებაჲ არიან საქმენი მისნი“ რამეთუ რაჟამს კაცმან ესრეთ განწმიდოს გული მისა, მერმე მოეცემის სულსა მას ზეცით საქმე ზეცისაჲ, საქმე ცხორებისა საუკუნოჲსაჲ ღმრთეებისა მისგან სულისა წმიდისა კეთილად.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	უკუჱ, ჵ შვილნო, დაუტევეთ ყოველივე წარმავალი და მოუჴედით თქუენ ღმერთსა და მამისა წილ თქუენისა ეძიებდით მამასა მას ზეცისასა, ხოლო დედისა წილ განხრწნადისა დედად გივის სული იგი ღმრთისაჲ სახიერი და იერუსალჱმი იგი ზეცისაჲ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ძმათა მათ წილ გივის ძმად თჳთ უფალი, რომელმან-იგი ჯერ-იჩინა ძმად წოდებად მორწმუნეთა თჳსთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ნათესავთა წილ და მეცნიერთა, რომელნი დაუტევენით, მყვანან წმიდანი ანგელოზნი და კრებულნი იგი წმიდათანი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ქუეყანისა მის წილ წარმავალისა, რომელი დაუტევეთ, დაიმკჳდროთ ქუეყანაჲ იგი ცხორებისაჲ – ზეცისა სასუფეველი, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „სათნო-ვეყო მე ღმერთსა ქუეყანასა მას ცხოველთასა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „ნეტარ იყვნენ მშჳდნი, რამეთუ მათ დაიმკჳდრონ ქუეყანაჲ“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ზიარებისა მის წილ განხრწნადისა, რომელი მოიძულეთ, გაქუს ზიარებაჲ სულისა წმიდისაჲ და ყოველთა მათ წილ ქუეყანისა მოსაგებელი, რომელ დაგიტევებიან, მიიღოთ საუკუნოჲსა მის და გამოუთქუმელისა ცხორებისა მონაგები, რომელი-იგი უკუნისამდე ჰგიეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მონაგებნი ესე და კეთილნი ქუეყანისნი გარეგან კაცისა არიან, ხოლო საუკუნენი იგი მონაგებნი და კეთილნი ზეცისანი, რომელნი ამიერითგანვე იეცემიან მორწმუნეთა, შინაგან სულსა და გულსა მოცემულ არიან ღმრთისაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე არს საუკუნე იგი სულისა წმიდისა ნუგეშინისცემაჲ უხრწნელებითა მით ზიარებითა მადლისაჲთა, რამეთუ საუნჯენი იგი ბნელისა და სიკუდილისანი განისხმიან სულისაგან და საუნჯენი ნათლისა და ცხორებისანი მოეცემიან ღირსთა მათ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	კეთილად უკუჱ და ჯეროვნად ჰქმენით, რამეთუ დაუტევენით საქმენი ესე ქუეყანისანი, რომელნი კეთილსაგონებელ იყვნეს და შეეწყნარენით ღმერთსა, რაჲთა მოიგნეთ საუკუნენი იგი წარუვალნი კეთილნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სული ღმრთისმოყუარჱ, რომელი მართლითა გულისჴმის-ყოფითა და ჭეშმარიტითა სიბრძნითა სარწმუნოებისა და სიყუარულისაჲთა მოსრულ იყოს ქრისტესა და უწყოდის ჭეშმარიტებაჲ, მას ყოვლად არა შეურაცხიეს თავი თჳსი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მის მიერ არიან ყოველნივე ქველისმოქმედებანი და არა მაღლოის საქმესა ზედა თჳსსა, ვითარცა-იგი აბრაჰამ რაჟამს იხილა ღმერთი, მიწა და ნაცარ უწოდა თავსა თჳსსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ღმრთისმოყუარჱ სული ყოველსავე ღმერთსა მისცემს, რამეთუ იგი წარჰმართებს და იგი შეეწევის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე ღმერთმან რაჟამს იხილოს სიმტკიცე იგი გულისჴმის-ყოფაჲ სულისაჲ და მართლმეცნიერებაჲ იგი მისი, ჭეშმარიტებით ყოველივე მისცის მას და მიანიჭებს მადლსა, ვითარმცა მას ოდენ ეშრომა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ ქუეყანაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, ვინ შექმნა?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	აწ იხილე, თუ რაჲ არს საქმე კაცისაჲ, რაჲთამცა მას ზედა მაღლოოდა და შეერაცხამცა თავი თჳსი დიდად, რამეთუ, აჰა ესერა,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ყოველივე ჴელმწიფებასა შინა მისსა ქუეშე არს და მიუღებია და აქუს კაცსა და ყოველივე მადლითა მოუგია და თჳთ არსებაჲ და ყოფაჲ მისი ქუეყანასა ზედა მადლით აქუს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲცა იღუაწოს ღმრთისათჳს, ყოველივე, უწყოდის, ვითარმედ ღმრთისა ძალითა უღუწიეს და ყოველსავე მას მიუტეობს და ყოვლადვე არად შეჰრაცხოს, ვითარმედ უქმნიეს კეთილი რაჲმე, არამედ თავი თჳსი და ყოველივე საქმე თჳსი მისა მიაგდოს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს იხილოს ღმერთმან სული ესრეთ გულისჴმის-ყოფითა სავსჱ, რომელ ყოველსავე ზედა მას ესვიდეს და უწყოდის, ვითარმედ ყოველივე მადლითა მოუგია, მაშინ მიანიჭებს მას ყოველსავე, სრული დასაბამსავე მოანიჭა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და არა ოდენ, არამედ თავსაცა თჳსსა და ყოველსავე თჳსსა მას მიანიჭებს და ეტყჳს მას, ვითარმედ: „აჰა ესერა, ქუეყანაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, შენი არს და ოქროჲ და ვეცხლი შენი არს და, გუამი ჩემი შენი არს, სული და მეცნიერებაჲ ჩემი შენი არს.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა რაჟამს შეირთოს კაცმან მდიდარმან დედაკაცი ვინმე შუენიერი ცოლად ზიარებად მისა, მაშინ დედაკაცმან მან ყოველივე სიმდიდრჱ მისი მისა მიიღის და ეგრეთვჱ მან ყოველივე მას მისცის და იქმნის ორთაჲვე მათ ერთი სახლი და ერთი სიმდიდრჱ.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და არა თუ სიმდიდრესა ოდენ მისსა ეუფლის, არამედ გუამიცა მისი მეუღლებად, რამეთუ გუამი მისი მისი არს, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „მამაკაცი ჴორცთა თჳსთა ზედა არა უფალ არს, არამედ დედაკაცი“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ არს ღმრთისა მიერ ჭეშმარიტი და გამოუთქუმელი ზიარებაჲ სულისაჲ უფლისა მიმართ, რაჲთა ეზიაროს ქრისტესა და იქმნას მის თანა ერთსულ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მიერითგან უეჭუელად გამოუთქუმელთა მათ მისთა საუნჯეთა დედუფალ იქმნების სული იგი, რამეთუ სძალი არს დიდისა მის მეუფისა ქრისტესი, ვითარცა წერილ არს: „რამეთუ სათნო-იყო ღმერთმან, რაჲთა მორწმუნენი მისნი იქმნენ ზიარ წმიდისა მის ბუნებისა მისისა“.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ აჩუენოს მან ყოველი ერთგულებით სახლსა შინა ქმრისა თჳსისასა და ისწრაფოს, რაჲთამცა სათნო-ეყო მას ყოველი მსახურებაჲ მისი და სიყუარული მისი ჯეროვნად დაიჭიროს,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, ვითარცა წერილ არს, „რაჲთა იქმნეთ თქუენ მის დიდებაჲ დიდებულებასა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა თანა-აც, აჰა ესერა, გლახაკი იგი იქმნა დედუფალ ყოველსა ზედა სიმდიდრესა ქმრისა თჳსისასა, რამეთუ კმა-ეყოფვის მას სიწმიდე მისი და კეთილად მსახურებაჲ ქმრისა თჳსისაჲ და ჯეროვნად სიყუარული მისი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა იქმოდის რასმე გარეგან წესისა თჳსსა და უჯეროსა იქცეოდის სახლსა შინა ქმრისა თჳსისასა და თანამდები იგი ერთგულებით სიყუარული არა აქუნდეს,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და მერმე მოიგის მან გლოვაჲ და სალმობაჲ დიდი და თუ ვითარისა დიდებისაგან დაეცა და სულისა სიმდიდრისაგან განვარდა უგუნურებისა თჳსისაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული, რაჟამს შეიწყნაროს იგი ქრისტემან სძლად საღმრთოსა მას და საიდუმლოჲსა მისისა ზიარებასა, რაჲთამცა ყო იგი თანაზიარ სულისა თჳსისა და გულისჴმა-ყვის მან ყოველივე იგი სიმდიდრე სულიერი და განვიდეს იგი სიგლახაკისა მისგან პირველისა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მიერითგან თანა-აც რაჲთა ყოვლითავე სიბრძნითა მეცნიერებისაჲთა ისწრაფდეს სათნო-ყოფად სიძესა თჳსისა ქრისტესა რაჲთა მსახურებასა მას შინა სულისასა, რომელი მისდა რწმუნებულ არს და სათნო-ეყოს მას შინა ღმერთსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სული წმიდაჲ არარას ზედა შეაწუხოს და არარას ზედა უგულებელს-ყოს იგი და კეთილი იგი სიწმიდე და სიყუარული მისი ჯეროვნად დაიმჭიროს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სახლსა მას შინა დიდსა და სამეუფოსა ზეცათასა წმიდად იქცეოდის ყოვლითავე ერთგულებითა მადლისაჲთა, და რაჲთა ყოვლადვე არა დაემჴუას იგი მადლისა მისგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესერა, ესევითარი იგი სული დედუფალ კეთილთა მათ ღმრთისათა და საუნჯეთა მათ გამოუთქუმელთა და თჳთ დიდებული იგი გუამი ღმრთეებისა მისისაჲ მისი არს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა უჯეროდ რასმე და სცთებოდის სულიერსა მას მსახურებასა შინა ღმრთისასა და სათნოებათა მისსა არა იქმოდის
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ნებასა მისთა არა შეუდგეს და არა თანაშემწჱ ექმნას მადლსა მას სულისასა, რომელი მას თანა დამკჳდრებულ არს, მაშინ გინებითა და უპატიოებითა განეყენების სავანისა მისგან, უგუნურად და უჴმრად გამოჩნდა და უღირსად ზიარებასა ზედა ზეცისა მეუფისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მიერითგან სულსა მას ზედა მოეწევის მწუხარებაჲ და სალმობაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დიდი ტირილი არნ ყოველთა ზედა წმიდათა და საცნაურთა სულთაჲ და ანგელოზნი და მთავარანგელოზნი, ძალნი მოციქულნი და წინაწარმეტყუელნი ტირიედ მწარედ სულსა მას ზედა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა მო-რაჲ-კუდის სოფელსა შინა კაცი მდიდარი, გლოვაჲ არნ ძმათა თჳსთა და მეგობართა მისთაჲ მის ზედა, ეგრეთვე სულსა მას ზედა გოდებით ყოველნი წმიდანი იგლოვენ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ისრაჱლი, რაჟამს-იგი ჰმადლობდა და სათნო-ეყოფოდა ღმერთსა და მეუფესა, დაღაცათუ ვითარცა ჯერ-არს, ვერ სათნო-ეყო ღმერთსა, არამედ ოდეს-იგი ჰქონდა მისა მიმართ სრული სარწმუნოებაჲ,
მათთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ მოვიდა მათ ზედა სუეტი ღრუბლისაჲ და უჩრდილობდა მათ და სუეტი ნათლისაჲ განანათლებდა მათ, განიპებოდა წინაშე მათსა წყალი კლდით გამოეცენა მათთჳს და წყობისაგან მტერთაჲსა ჰფარვიდა მათ ღმერთი და სხუანი ბევრეულნი კეთილნი მოჰმადლნა მათ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს განდრკის გონებაჲ მათი ერთგულებისაგან ღმრთისა, მაშინ, ვითარცა წერილ არს, მიეცნიან ჴელთა მტერთა მათთასა და ტყუედ წარიყვანნიან იგინი მონებასა მას შინა მწარესა, ვითარცა ეზეკიელ იტყჳს,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეგევითარისა მისთჳს სულისა მოასწავებდა სული წმიდაჲ და იტყოდა, რეცა იერუსალჱმისათჳს და თქუა, ვითარმედ: „გპოე შენ უდაბნოსა ზედა შიშუელი და განგბანე სისხლთაგან არაწმიდებისა შენისათა და შეგმოსე შენ სამოსელი ჩემი
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუანაჲსკნელ დაივიწყე ქველის-მოქმედებაჲ ჩემი და შეუდეგ შენ ტრფიალთა მათ შენთა და ისიძვე შენ ძალითა შენითა“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამას ყოველსა სულისათჳს მოასწავებს სული წმიდაჲ, რომელი-იგი მადლითა განწმიდის პირველად და ყოველთა მათ მრავალთაგან შეამკვის სამკაულითა მით წმიდისა სულისაჲთა და სამოსელნი ზეცისა ძალისანი შეიმოსნის და მიიღის საზრდელი იგი წმიდაჲ და ზეცისაჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და არავე ბრძენ იქმნის იგი მეცნიერებითა მით საღმრთოჲთა გულისჴმის-ყოფისაჲთა და არცა დაადგრის იგი ჯეროვნად მსახურებასა მას ზედა ღმრთისასა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და არცა დაიმარხის კეთილად სიყუარული და ერთგულებაჲ ზეცისა მის სიძისა ქრისტესი და ესრეთ უკუანაჲსკნელ განვარდის იგი ცხორებისა მისგან კეთილისა, რომლისა მიერ ზიარ იქმნა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ეშმაკიცა მათ ზედა ძლიერ იქმნების, რომელნი-იგი მიწთომილ იყვნენ ესევითარსა საზომსა, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „გულისსიტყუანი განვიწმიდნეთ და ყოველივე სიმაღლე აღმაღლებული გულისჴმის-ყოფასა ზედა ღმრთისასა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უფროჲსად რომელნი-ეგე სულისა ქრისტესისა თანაზიარქმნულ ხართ, ნუცა დიდსა, და კუალად სხჳთა სახითა ვთქუათ ესევე პირი: ვითარცა მონაჲ რაჲ შევიდის მსახურებად პალატსა მეფისასა, ხოლო ჭურჭელი იგი სამსახურებელი ყოველი მეფისაჲ არნ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი შიშუელი შევალს მსახურებად მეფისა, უჴმს უკუჱ ფრიადი გულისჴმის-ყოფაჲ და მეცნიერებაჲ და სიბრძნე, რაჲთა არა ჰმსახურებდეს უწესოდ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და სიკუდილისა იქმნების და უპატიოდ-შეურაცხებით და გინებით განიძებვის პატივისა მისგან სამეუფოჲსა ვითარცა იტყჳს დიდი იგი მოციქული პავლჱ ვითარმედ: „ნუუკუჱ სხუათა უქადაგო და თჳთ გამოუცდელ ვიპოო“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხედავა, შიშსა მას და ზრუნვასა, რომელი აქუნდა კაცსა მას ღმრთისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული მადლითა სულისა წმიდისაჲთა ჰმსახურებს ღმერთსა და ამისთჳს უჴმს ფრიადი გულისჴმის-ყოფაჲ, რაჲთა, ჰმსახურებდეს რაჲ ღმერთსა მისითავე ჭურჭელითა, რომელ არს სული მისი, შესცთეს მსახურებასა მას შინა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს-იგი გონებაჲ მისი არა შეერთებოდის მადლსა მას. რომელ არს რაჲმე საიდუმლოჲ სულისა წმიდისა მსახურებაჲ, რომელი-იგი ფარულად შინაგანისა კაცისა მიერ შეიწირვის ღმრთისა თჳსითა ჭურჭლითა, ესე იგი არს ვითარმედ, სულითა თჳსითა იმსახურების ღმერთი კაცისა მიერ.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო შეუძლებელ არს, თუმცა ვინ ჰმსახურა ღმერთსა თჳნიერ ჭურჭლისა მისისა, რომელ არს სულისა წმიდისა მადლი, და აღასრულამცა ვინმე თჳნიერ მისა ნებაჲ ღმრთისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რაჟამს ღირს იქმნას მადლსა მას სულისასა, მერმე უმეტესი მეცნიერებაჲ და განკითხვა უჴმს, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲცა და მეცნიერებაჲ ღმრთისა მიერ მიეცემის,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს ითხოვდეს კაცი ღმრთისაგან, რაჲთა ესრეთ ჰმსახუროს ღმერთსა სათნოდ სულითა მით, რომელისაცა ღირს იქმნა მოღებად მისგან რაჲთა არარასა ზედა მოიპაროს გონებაჲ მისი უკეთურებამან და უგულისჴმოებამან
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და განდრკეს იგი უშიშოებითა და უდებებითა და გარეგან ნებისა ღმრთისა იყოფოდის.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვევედრნეთ უკუჱ, ძმანო, ღმერთსა ყოვლითავე სარწმუნოებითა, რაჲთა მსახურებასა მას ღმრთისასა ყოვლითავე ძალითა ნებისაებრ მისისა აღვასრულებდეთ, უმეტეს ხოლო, რომელნი-ეგე ღირს-ქმნულ ხართ მათსა სულისასა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მის თანა დავიმკჳდროთ უკუე ცხორებაჲ იგი საუკუნოჲ ქრისტეჱ იესუს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომელსა შუენის დიდებაჲ და სიმტკიცჱ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	..........................რამეთუ უფალი რაჟამს-იგი იტყოდა დაცემასა მას სულისასა, მოიღო იგავი იგი უმრწემესისა მის ძისაჲ, რომელმან-იგი აღიღო ნაწილი თჳსი და წარვიდა ქუეყანასა მას უცხოსა
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ბოროტთა მათ და უკეთურთა მეუფეთა მიმართ და განაბნია ყოველივე მეძავთა თანა ყოფითა და ღორთა ძოვნითა, რომლისამე არაწმიდებისათჳს ეტყჳს სულსა, ვითარმედ: „მეძავთა თანა ცხონდებოდა არაწმიდებით“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო არაწმიდებასა არა თუ პურისა და ღჳნისასა და იტყჳს, რამეთუ პურად თავსა თჳსსა უწოდა და რომელნი ჭამდენ ჴორცისა მისისაგან და სუმიდენ სისხლისა მისისაგან, მათ აღუთქუა ცხორებაჲ საუკუნოჲ
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და თქუა ვითარმედ: „რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა სუმიდეს სისხლსა ჩემსა ღირსებით, ჰგიეს იგი ჩემ თანა და მე მის თანა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „რომელი ჭამდეს პურსა ჩემსა, ცხოვნდეს იგი უკუნისამდე“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „რომელი მჭამდეს მე, ცხონდეს იგი ჩემ მიერ“.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამას სულისა მისთჳს ღმრთეებისა იტყჳს, რამეთუ სული ღმრთეებისაჲ მოსცემს საზრდელსა და ცხორებასა ღირსთა მისთა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მადლობითა პურისა მის სულისა წმიდისაჲთა, რომელნი-იგი ჭეშმარიტებით მიიღებენ მას, ღირს იქმნებიან თანაზიარ მის თანა ყოფად მისა და ესრეთ შეუძლებენ უკუნისამდე ღირსნი იგი სულნი ცხორებად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა რომელმან სუას ღჳნოჲ, ყოველთავე ასოთა მისთა განიბნევის ღჳნოჲ იგი და იქმნების იგი ღჳნისა მის შორის და ღჳნოჲ მის შორის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე, რომელმან სუას სისხლი ქრისტესი, სუამს იგი სულსა მის ღმრთეებისასა და შეეზავების მას სული იგი და იგი სულსა მას და ესრეთ წმიდა იქმნების და გამოჩნდების ღირსად უფლისა, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „ყოველთავე იგი სული ჰსუათ“.
იგიცა	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე იგიცა ცხონდებოდა არაწმიდებით და სულთა მათ შინა სიძვისათა იყოფვოდა და მათგან ჭამდა და სუმიდა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და გემონი ჴორცთანი შეზავებულ იყვნეს სულსა მისსა და სული იგი შეზავებულ იყო მათ შინა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ძალი იგი ვნებათაჲ და სული იგი საცთურისაჲ ბნელისა მის ცოდვისაჲ დამკჳდრებულ არნ კაცსა თანა, რომელი სავსე არს ჴორციელითა ცნობითა, რომლისაგან ჭამს სული და რომელსა შინა ცხოველ არს და საქმე იგი ძალი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული იგი ნათლისა ღმრთეებისაჲ დაიმკჳდრებს კაცსა თანა, რომელი ღირს იქმნას წმიდა-ყოფად, რომლისაგან ჭამს და რომელსა შინა ცხოველ არს, ვითარცა იტყჳს მეტყუელი იგი, ვითარმედ: „უკუე გამოცდილებასა ეძიებდეთ ქრისტესსა, რომელი-იგი ჩემ შორის მკჳდრ არს“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „შეიმოსეთ უფალი იესუ ქრისტე“, და უფალი იტყჳს: „მე და მამაჲ მოვიდეთ და სავანე მის თანა ვყოთ“...........................................
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა ჰნებავს სათნო-ყოფად ღმრთისა და ჰრწმენეს თანამკჳდრ ყოფაჲ ქრისტესა და ისწრაფდეს, რაჲთამცა მსგავს უფლისა იქმნა, თანა-აც მას, რაჲთა უწინარეს ყოვლისა სულგრძელებაჲ და მოთმინებაჲ მოიგოს,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი მოიწევიან სულთა ზედა სულთა მათ მიერ ბოროტთა მიერ, რაჲთამცა დააყენეს იგი სასუფეველსა შესლვისაგან და მოიყვანეს იგინი დაჴსნილობად და სულმოკლებად და უთმინოებად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უფალი განგებულებით მიუშუებს თითოეულსა სულსა გამოცდად თითოსახეთა ჭირთა შინა, რაჲთა გამოჩნდენ სულნი იგი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ყოვლითა გულითა უყუარს ღმერთი და მოითმინნენ ყოველნი იგი ზედამოსრულნი განსაცდელნი მტერისანი ახოვნად და მარადის გამოჴსნასა მას მადლისასა მოელოდიან სასოებით და მოთმინებით.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესევითარნი იგი შემძლებელ არიან განსლვად განსაცდელთა მათგან და ესრეთ პოონ აღთქუმაჲ სულისაჲ და შევიდენ სასუფეველსა მისსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო თანა-აც სულსა, რომელი სიტყუასა უფლისასა შეუდგებოდის, რაჲთა ჯუარი იგი უფლისაჲ სიხარულით აღიღოს, ვითარცა წერილ არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რაჲთა მარადის მზა იყოს მოთმინებად ღმრთისათჳს ყოვლისავე განსაცდელისა მომავალისა გინა თუ ფარულისა, გინა თუ ცხადისა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა ღმერთსა ეკიდოს სასოებითა თჳსითა მარადის, ჴელმწიფებასა მისსა შინა არს ყოველივე, გინა თუ შეუნდოს სულსა, რაჲთამცა ეჭირვოდა, ანუ კუალად, უკუეთუ ენებოს, იგი ყოველისაგან გულისკლებისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ არა განმჴნდეს და ახოვნად მოითმენდეს ყოველსავე ჭირსა, არამედ მწუხარე იყოს და მოწყინე, სულმოკლე და უმძიმეს ღუაწლსა მას შინა და სასოებასა წარჰკუეთეს, ვითარმცა ვეროდეს გამოვიდა განსაცდელისა მისგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესევითარი იგი სული შვილ ცხორებისა არაოდეს იქმნების, რამეთუ არა შეუდგა ყოველთავე წმიდათა და არცა ვლო მან კუალსა ზედა უფლისასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გულისჴმა-ყავღა და იხილე, თუ ვითარ დასაბამითგანვე ყოველნივე წმიდანი მამათმთავარნი, წინაწარმეტყუელნი, მოციქულნი და მოწამენი ვითარ იწროჲ იგი და საჭიროჲ გზაჲ ვლეს განსაცდელითა და ესრეთ შეუძლეს სათნო-ყოფად ღმრთისა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოითმინეს ყოველივე განსაცდელი და ჭირი ახოვნად და განსაცდელთა მათ შორის ბოროტთაღა იყვნეს სასოებისა მისთჳს კეთილთაჲსა, რომელსა მოელოდეს, ვითარცა წერილი იტყჳს:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წინააღუდგებიან სულსა მას, რომელი ღმერთსა ეძიებნ, რაჲთამცა დააყენეს იგი სასუფეველსა შესლვისაგან და რაჲთა გამოიცადოს და გამოჩნდეს, უკუეთუ ჭეშმარიტებით უყუარს ღმერთი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სულნი იგი ღირსნი ყოველსავე შინა გამოჩნდენ გამოცდილ და ღირს და სარწმუნო, რომელთა-იგი უკუე დაითმინონ და სარწმუნოებაჲ იგი დაიმჭირონ და ესრეთ პოონ წყალობაჲ გამოჴსნაჲ მადლისა მიერ და ღირს იქმნენ იგინი დამკჳდრებად სასუფეველსა ცათასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სულსა, რომელი მას ესვიდეს და მას დაუთმობდეს, არა შეუნდობს გამოცდად ესრეთ, რაჲთამცა ვერღარა შემძლებელ იყო ტჳრთად ჭირთა და განსაცდელთა მათ, ვითარცა მოციქული იტყჳს:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ჴელ-ეწიფების უკეთურსა მას ეშმაკსა გამოცდად სულისა, რაჲზომცა ენებოს, არამედ რაჲზომცა ღმერთმან მიუშუას.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ სულსა ესე უჴმს, რაჲთა ახოვნად დაიმჭიროს სასოებაჲ და სარწმუნოებით მოელოდის შეწევნასა და ჴელის-აპყრობასა მისსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და შეუძლებელ არს, თუმცა დაუტევა იგი ღმერთმან, არამედ რაჲზომცა ისწრაფდეს და სარწმუნოებით და სასოებით მიივლტოდის ღმრთისა და მისმიერსა შეწევნასა უეჭუელად მოელოდის, ეგოდენცა ადრე გამოიჴსნის მას უფალი ზედა-მომავალისა მის ჭირისაგან.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მან უწყის, რაჲზომ უჴმს სულსა გამოცდაჲ და განსაცდელთა შინა ყოფაჲ და ესეზომცა მიუშუებს, ოდენ იგიმცა დაიმჭირავს მოთმინებასა და სასოებასა, ვიდრე აღსასრულამდე
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და არა ჰრცხუენეს მას, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „ჭირი შობს მოთმინებასა, ხოლო მოთმინებაჲ გამოცდილებასა, ხოლო გამოცდილებაჲ სასოებასა, ხოლო სასოებამან არა არცხჳნის“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უფალი იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხონდეს“, და „მოთმინებითა თქუენითა მოიპოვნეთ სულნი...“
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და სხუასა ადგილსა წერილ არს: „ვინ მიენდო ღმერთსა და ჰრცხუენამას, ანუ ვინ დაადგრა შიშსა შინა მისსა და დატევებულ იქმნა, ანუ ვინ ხადოდა მას და უგულებელს-ყო იგი?“
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ მეკეცჱ ჭურჭელსა მას კეცისასა შეჰყრის საჴუმილსა შინა, რაჲთა გამოიჴურდენ და იქმნნენ საჴმარ კაცთა და უწყის, თუ რაჲზომ უჴმს მათ გამოწუვაჲ,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და არცა კუალად უფროჲს ზომისა უტეობს დაწუვად, რაჲთა არა განტყდენ და განიხრწნეს და არცა უწინარეს ჟამისა გამოიხუამს მათ ცეცხლისაგან, რაჲთა უჴმარ იპოვნენ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უკუეთუ საჩინოთა მათ საქმეთა შინა კაცთა ესეზომი გულისჴმის-ყოფაჲ აქუს მაშა, ვითარმცა არა უფროჲსად უწყოდა ღმერთმან,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარ-იგი არს მიუწთომელ და გამოუთქუმელ, გულისჴმის-ყოფაჲ და მეცნიერებაჲ და ყოვლითურთ სიბრძნჱ, თუ რაჲზომი გამოცდაჲ და ჭირი განსაცდელთაჲ უჴმს სულთა მათ, რომელნი მას ეძიებენ და უნდეს სათნო-ყოფაჲ მისი და სუროდის დამკჳდრებად სასუფეველსა ცათასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჟამს ესრეთ მოითმინონ ვიდრე აღსასრულადმდე ახოვნად ყოველივე ჭირი და განსაცდელი და გამოჩნდენ ცხორებასა მას საუკუნესა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა ბუნებაჲ კანაფისაჲ, უკუეთუ არა დაინაყოს ფრიად, შეუძლებელ არს მისგან საბლისა წულილისა შეგრეხაჲ და რაჲზომცა იგუემოს იგი ნაყითა, ეგოდენცა უკეთეს და იქმნების უწმიდე,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სული ღმრთისმოყუარჱ, რომელი მრავალთა განსაცდელთა და ჭირთა შევიდეს და მოითმინოს ახოვნად, უწმიდე და უშუენიერე იქმნების საქმესა მას შინა წურილადსა სულისასა და უკუანაჲსკნელ ღირს იქმნების დამკჳდრებად საშუებელსა მას სასუფეველისასა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვერცა ქალაქთა შემძლებელ არს აღშენებად, ვერცა თესვად ყანათა, ვერცა დასხმად ვენაჴსა და, ვერცა სხჳსა რასმე საქმესა ქმნად სიჩჩოჲსა მისგან მისისა, ეგრეთვე სულნი, დაღაცათუ ზიარ მადლისა იქმნენ და განსუენებულ იყვნენ სიტკბოებითა მით სულისაჲთა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და უფალი სიჩჩოებისა მათისათჳს სახიერ ექმნების, უკუეთუ არა გამოიცადნენ თითოსახითა ჭირითა უკეთურთა მათ სულთა მიერ, ჯერეთ ჩჩჳლ არიან რაჲთა, ესრეთ ვთქუათღა, საჴმარ არიან სასუფეველისათჳს ცათაჲსა გამოუცდელობისა მათისათჳს,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ ოდენ ახოვნად მოითმინოს და გულსმოდგინედ სასოებითა უფლისაჲთა რამეთუ მოელოდის სარწმუნოებითა შეუორგულებელითა გამოჴსნასა უფლისა მიერ და წყალობასა მისსა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ვითარცა წმიდათა მოწამეთა მრავალნი ღუაწლნი მოითმინნეს და ვიდრე სიკუდილადმდე სასოებითა უფლისაჲთა დაადგრეს კეთილსა მას აღსაარებასა შინა და ესრეთ გამოცდილ იპოვნეს და ღირს იქმნნეს ძიებად გჳრგჳნსა მას დიდებისასა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელნიცა შეშინდეს ჭირთაგან სატანჯველთაჲსა და არა დაადგრეს კეთილსა მას წამებასა ზედა, ეგევითარნი იგი სრულიად სირცხჳლეულ და კდემულ არიან აქაცა და მუნცა საუკუნესა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე სულნი, რომელნი მიეცნენ ჭირთა მრავალთა გამოსაცდელად სულთა მათ უკეთურთაგან უხილავად იგუმებოდინ, გინა თუ შინაგან ჭირითა გულისსიტყუათა ბოროტთაჲთა, ანუ ცხადთა ჴორციელთა ვნებათა მიერ,
მასვე	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითართავე გჳრგჳნთა სიმართლისათა ღირს იქმნებიან მიღებად, რაჟამს აქაჲთვე გამოჴსნასა მოელოდინ და მასვე კადნიერებასა ჰპოებენ მოწამეთასა................
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ, ძმანო, ვინაჲთგან ესევითარი სასოებაჲ წინა-გჳც და ეგევითარნი აღთქუმანი აღთქუმულ არიან უტყუველისა მის ღმრთისა მიერ, ყოველივე ზედააღდგომაჲ და ჭირი უკეთურისაჲ ახოვნად მოვითმინოთ სასოებისა მისთჳს ცათა შინა მდებარისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჲზომნი ჭირნი და განსაცდელნი მოვითმინნეთ, რაჲთამცა ვიქმენით ღირსი ნაცვალი, ანუ თუ საუკუნოჲსა მის აღთქუმულისა ცხორებისა ანუ ნუგეშისცემისა მისთჳს, რომელი აქავე მოეცემის სულისა წმიდისა მიერ სულთა მათ მოთმინეთა,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ გამოჴსნისა მისთჳს ვნებათაჲსა და ბნელისა მის ბოროტისა, ანუ თანანადებთა მათ სიმრავლისა ცოდვათა ჩუენთაჲსა, წერილ არს: „გან-თუ-ვიკითხვით, ღმრთისაგან განვისწავლებით, რაჲთა არა სოფლისა თანა დავისაჯნეთ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „არა ღირს არიან ვნებანი ამის სოფლისანი მერმესა მას დიდებისა გამოჩინებად არს ჩუენ ზედა“.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მან მოგუცეს ჩუენ ძალი სათნო-ყოფად მისა, რაჲთა ვიპოვნეთ გამოცდილ და ღირს მისა და ესრეთ ცხორებასა საუკუნესა მივემთხჳნეთ ქრისტჱს იესუს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომელსა შუენის დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელსა ენებოს მოსლვად უფლისა და ცხორებისა საუკუნოჲსა პოვნად და სამკჳდრებელ ქრისტესა ყოფაჲ და სულითა წმიდითა აღვსებაჲ, რაჲთა ნაყოფნი იგი სულისნი მცნებათაებრ უფლისათა შეუძლოთ აღსრულებაჲ წმიდად და უბიწოდ, ესრეთ თანა-აც დაწყებად პირველად,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	და ლოცვასა შინა თანა-აც ყოფაჲ სარწმუნოჲთა მოლოდებითა უფლისაჲთა, და რაჲთა მოხედვასა და შეწევნასა მისსა ხედვიდეს და ძალი გონებისა მისისაჲ მარადის მის თანა იყოს.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე კუალად თანა-აც, რაჲთა აიძულებდეს თავსა თჳსსა ყოვლისა კეთილისა მიმართ და ყოველთა შინა მცნებათა უფლისათა დაღაცათუ გულსა მისსა არა უნდეს მის თანა დამკჳდრებულისა ცოდვისათჳს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ სამკჳდრებელი და განსასუენებელი სულისა წმიდისაჲ სიყუარული არს და სიმდაბლე და სიმშჳდე და სხუანი იგი მცნებანი უფლისანი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო თანა-აც ყოველთა, რომელთა ჰნებავს სათნო-ყოფაჲ ღმრთისაჲ და მოღებაჲ მის მიერ ზეცისა იგი მადლი სულისა წმიდისაჲ აღორძინებად წმიდისა სულისა მიერ ყოველთა შინა მცნებათა უფლისათა,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ რაჟამს მცნებანი ქრისტესნი აღვასრულნეთ სულისა მიერ მისისა, რომელ მან მხოლომან უწყის ნებაჲ მისი და სრულმყვნეს ჩუენ სრულიად და იგი სრულ იქმნეს ჩუენ შორის და განგუწმიდნეს ჩუენ ყოვლისაგან ცოდვისა,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა სულნი ჩუენნი, ვითარცა სძალნი კეთილნი და უბიწონი წარუდგინნეს ქრისტესა და განვისუენებთ ჩუენ მის მიერ სასუფეველსა შინა მისსა ქრისტე ჩუენ შორის რომელსა შუენის დიდებაჲ და დაუსრულებელთა მათ კეთილთა საუკუნეთა.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	დიდებაჲ სახიერებასა მისსა და წყალობასა და სიყუარულსა მისსა, რამეთუ ესევითარსა პატივსა და დიდებასა ღირს-ყო ნათესავი კაცთაჲ, ღირს-მყვნა ჩუენ ძედ მამისა ზეცათაჲსა წოდებად და ძმად თჳსად გჳწოდა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ჭეშმარიტნი იგი მოყუარენი ღმრთისანი, რომელთა უყუარს იგი, ვითარცა ჯერ-არს, იგინი არა ჰმსახურებენ მას სასუფეველისათჳს, რაჲთამცა სასყიდელი მიიღეს, არცა კუალად შიშისათჳს ჯოჯოხეთისა, არამედ თჳთ მისისა სიყუარულისათჳს დამბადებელისა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უცნობია მათ ჭეშმარიტი მეუფებაჲ მისი და ჰმსახურებენ, ვითარცა მონანი, რომელნი ისწრაფდიან სათნო-ყოფად თჳსისა უფლისა და ბრძოლითა მათ სულთასა ახოვნად მოითმენენ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი ისწრაფიან, რაჲთამცა განაშორნეს იგინი ღმრთისა, ვითარცა დავით იტყჳს, ვითარმედ: „მრავალ არიან მდევარნი ჩემნი და მაჭირვებელნი ჩემნი და წამებათა შენთაგან მე არა გარდავაქციე“.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჲზომცა იდევნებოდიან და იჭირვოდიან სულთა მათ მიერ უკეთურთა, რომელნი განაბნევენ გულისსიტყუათა სულისათა და ისწრაფიან, რაჲთამცა სხუანიცამცა ჭირნი აღადგინნეს მათ ზედა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო იგინი უფროჲსად შეეყოფვიან უფალსა და თავთა თჳსთა აჲძულებენ ძიებად მისსა და ყოველსავე ჭირსა მოითმენენ და არა განეშორებიან უფლისაგან, არამედ სიყუარულითა მისითა იწუებიან,
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კუალად უხილავნი ბრძოლანი და ჭირნი ახრწევენ სულსა მიახლებად ღმრთისა და ისწრაფიან დაჴსნილობად მოყვანებასა მისა, ვითარცა წერილი იტყჳს, ვითარმედ: „ჭირთა და ღუაწლთა მპოვეს მე და მცნებანი შენნი წურთა არიან ჩემდა“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე კუალად ესეცა გულისჴმის-ყოფით ისმინეთ, ვითარმედ განსუენებაჲცა იგი და რომელი მადლისა მიერ მოიწევის სულსა ზედა და ნუგეშინის-ცემაჲ უკუე სულმან არა მეცნიერებით შეიწყნაროს
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და დამდაბლდეს და ესრეთ დაიმჭიროს მადლი იგი, იგიცა ვითარცა დამახრწეველი მისი ექმნების გამოცდილ,და რაჲთა არა მარადის იყოს მჴურვალებასა ზედა და ტკივილსა მას მიახლებად ღმრთისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა განსუენებით პოოს მადლისა მის მიერ, რომელი მის თანა მოვიდა, რამეთუ უკეთური იგი მადლისა მიზეზითა დაემორჩილების და აცთუნებს მას დაჴსნილობისა მიმართ და სიმაღლისა მცირედისა მის განსუენებისაჲთა ამპარტავანებად და უვარობად მოიყვანებს.
მასცა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მასცა მადლსა საღმრთოსა უჴმს, რაჲთა სულმან გულისჴმა-ყოს და იქმოდის ნაყოფსა ღირსსა მისსა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ განსაცდელნიცა ეშმაკისანი გამოსაცდელ არიან სულისა და მადლი იგი წმიდისა სულისაჲ ეგრეთვე სულისა მის ჩჩჳლისაჲ და უგუნურისა გამოსაცდელ არს, ხოლო სარწმუნოჲსა მის და ბრძნისა – ცხორებაჲ საუკუნო.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ორთავე საქმეთა ღმრთისათა გამოსცდის, რაჲთა გამოჩნდეს, ვითარმედ არა შესაძინელისათჳს უყუარს იგი, არამედ თჳთ მისისა მეუფებისათჳს, რომელი ფრიადისა პატივისა და სიყუარულისა ღირს არს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგევითარი იგი ვითარცა მოყუარჱ ჭეშმარიტი ღმრთისაჲ მკჳდრ სასუფეველისა გამოჩნდების და ღირს იქმნების შვილ ღმრთისა ყოფად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არცა ბრძოლათა მიერ დაჴსნილ იქმნა და ვერცა ნუგეშინის-ცემამან სულისამან დააცხრვო იგი რაჲთ მოღუაწებისაგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესევითარი იგი ძჱ ღმრთისაჲ არს.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ, ვითარცა ვთქუ, ყოველივე საქმე ამის ქუაყანისაჲ მცირედმორწმუნისა მისთჳს დასახრწეველ არნ, გინა თუ ჭირი ვნებათაჲ, გინა თუ სენნი, გინა თუ შეურაცხებაჲ, გინა თუ ფარული ბრძოლაჲ მტერისაჲ, გინა თუ პატივი და დიდებაჲ გინა თუ სიმდიდრჱ და ქებაჲ.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ესე ყოველნი დამახრწეველ ცხორებისა საუკ[უნოჲსა არიან კაცისა მისთჳს, რომლისა გონებაჲ ჩჩჳლ არს.
მანვე	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კუალად კაცისათჳს მორწმუნისა და მოსწრაფისა ესენი წინამღუარ სასუფეველისა არიან, რამეთუ-იგი ჭეშმარიტებით ღმერთი უყუარს, რამეთუ ყოველივე მანვე განხეთქა და სძლია.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და მხოლოჲ ღმერთი შეიყუარა და მას შეეყო, ვითარცა დავით იტყჳს: „ბადის პირნი ცოდვისანი მომეხჳნეს მე და მცნებანი შენნი მე არა დავივიწყენ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს უკუჱ ჩუენცა მივსცნეთ თავნი ჩუენნი ძმანო მეუფესა ჩუენსა სარწმუნოჲთა გონებითა და შეუდგეთ მას, ვითარცა დამბადებელსა ჩუენსა და სიყუარულისა აღსრულებითა მცნებათაჲთა გამოვაჩინოთ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ნეტარი მოციქული პავლე, ხუროჲთმოძღუარი იგი ეკლესიისაჲ, მარადის ზრუნვიდა ჭეშმარიტებისათჳს და არა ენება, რაჲთამცა უგულისჴმოებით მორჩილნი იგი სიტყჳსანი სცთებოდეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამისთჳს უფრო გამოწულილვით და ცხადად გჳჩუენა ჩუენ ჭეშმარიტებისა იგი გზაჲ და საიდუმლოჲ, რაჲთა იცნას ყოველმან სულმან, ვითარმედ არს ნათლისა მის ზეცითაჲსა წმიდათა შორის სულთა სულისა წმიდისა მიერ ბრწყინვალებაჲ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა არავინ ჰგონებდეს, თუ გულისჴმის-ყოფისაჲ ოდენ გონებაჲ არს ნათელი სულისაჲ და სრული იგი საიდუმლოჲ უგულოსჴმოებისაგან ვერ ცნას.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ფრიად უმტკიცეს გამოცხადებითა საცნაურითა გონებასა შინა ნათელი ზეცისაჲ სულთა ღირსთა განმანათლებელი გამოაჩინა და ამისთჳს სახჱ იგი მოსჱსი თქუა და იგავად მოიღო პირსა მისსა ზედა მდებარჱ იგი ნათელი,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი მტკიცედ გულისჴმა-ყონ მეცნიერთა მათ, რომელნი სიყუარულითა ჭეშმარიტებისაჲთა გამოიწულილვიდენ, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „უკუეთუ მსახურებაჲ იგი სიკუდილისაჲ წიგნითა გამოსახული ფიცართა ზედა იქმნა დიდებულ,
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ ვერ შემძლებელ იყვნეს თუალთა შედგმად ძენი ისრაჱლისანი პირსა მოსესსა დიდებისა მის, რომელი იყო პირსა ზედა მისსა, რომელი-იგი განქარვებადი იყო, რავდენ უფროჲს მსახურებაჲ იგი სულისაჲ იყოს დიდებულ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ მსახურებაჲ იგი დასჯისაჲ დიდება არს რაოდენ უფროჲს მსახურებაჲ იგი სულისაჲ დიდებით, რამეთუ არღა დიდებულ არს დაბადებადი ესე ამით ჯერითა გარდარეულისა ამისთჳს დიდებისა და უკუეთუ განქარვებადი იგი იყო დიდებით, რავდენ უფროჲს, რომელი-იგი ჰგიეს დიდებულ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო „განქარვებადი“ იგი თქუა, რამეთუ ჴორცთა ზედა მოსესთა იყო ნათელი იგი და შემდგომად ამისა იტყჳს, ვითარმედ: „მაქუს ჩუენ ესევითარი სასოებაჲ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მრავალი განცხადებულობაჲ ვიჴუმიოთ და შემდგომად მცირედისა გამოაჩინა უკუდავი იგი დიდებაჲ, რომელი შინაგანსა მას პირსა უკუდავად და მიუწთომელად განანათლებს.
მასვე	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „ჩუენ ყოველნი, რომელნი-ესე სრულითა სარწმუნოებითა სულისაგან ვიშვენით, „განცხადებულითა პირითა დიდებასა უფლისასა განვიცდით, მასვე ხატსა მივიცვალებით დიდებითი დიდებად, ვითარცა უფლისაგან სულად“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო „გამოცხადებულსა პირსა“ იტყჳს სულისასა და „რაჟამს მოიქცეს უფლისა, მოეძარცუვის საბურველი იგი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამათ სიტყუათა მიერ ცხადად გამოაჩინა საბურველი იგი ბნელისაჲ, რომელი გარდასვლითაგან ადამისით მოვიდა სულსა ზედა.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ ნათლითა მით ზეცისაჲთა აღეძარცუების ყოველთავე სულთა მორწმუნეთა და ღირსთა, რამეთუ ამისთჳს მოვიდა უფალი, რაჲთა ჭეშმარიტნი მორწმუნენი მისნი ესევითართა საზომთა მოიყვანნეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არა თუ გულისჴმის-ყოფისა ოდენ სიტყჳსა გამოცხადებაჲ, არამედ მტკიცე იგი სულიერისა მის ნათლისა ბრწყინვალებაჲ სულთა შინა გამოუთქუმელად გამოუჩნდების,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ ნუუკუე, რაჟამს სული ჩემი ჴორცთაგან განვიდოდის, დაიფაროს იგი საბურველითა მით ბოროტითა სიკუდილისაჲთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე ამას ყოველსა გამოუჩნდა ნათელი, რომლისა მიერ მესამედ ცად ამაღლდა და საჲდუმლოთა გამოუთქუმელთა ხილვად ღირს იქმნა, იგი ნათელი არა გულისჴმის-ყოფისა გონებისაჲ იყო, არამედ ბრწყინვალებაჲ იყო სულისა წმიდისაჲ, რომელი სულსა ზედა მოვალს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და საჲდუმლოთა მათ ზეცისათა ცხადად გამოჩინებაჲ, რომლისა გარდამეტებული იგი ბრწყინვალებაჲ ჴორციელთა თუალთა ვერ იტჳრთეს და ამისთჳსცა დაბნელდეს, რამეთუ მის ნათლისა მიერ ყოველივე გულისჴმის-ყოფაჲ სულსა გამოეცხადების და ღმერთსა ჭეშმარიტებით გულისჴმა-ჰყოფს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად სიტყუაჲცა, რომელსა იტყჳს, „ვითარმედ მიწისაგანი, ეგევითარნი მიწისაგანისანი და ვითარცა ზეცისაგანი იგი, ეგრეთვე ზეცისაგანისანი“,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, ვითარმედ რომელნი სულისა წმიდისაგან იშვნენ ზეცით და ღირს იქმნენ იგინიცა სრულ-ყოფად, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „შობილი იგი ჴორცთაგან ჴორც არს და შობილი იგი სულისაგან სულ არს“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ზეცისა იგი ხატი მამისაჲ ღირსსა მას და სარწმუნოსა სულსა შეეყოფვის და ჰყოფს მას მადლითა სიწმიდისა თჳსისაჲთა, „რამეთუ შევიმოსეთ ხატი იგი მიწისაგანისაჲ, შევიმოსოთ ხატი ზეცისაგანისაჲ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ხატი იგი ზეცისაჲ ქრისტჱ, რომელი-იგი სულთა მათ შინა წმიდათა შეიმოსების, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „შეიმოსეთ უფალი იესუ ქრისტჱ და ჴორცთა ნებასა ნუ ჰყოფთ გულის-თქუმად“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ყოველი სული, რომელი ღირს იქმნას შემოსად უფლისა აღსრულებითა მცნებათაჲთა, ძალითა და გულსმოდგინებითა და ხატსა მას უხრწნელსა ზეცისასა შეეყოს იგი მარადის, საჲდუმლოთა ზეცისათა ცნობად ღირს იქმნების
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და აღდგომასა მას მერმესა მითვე ზეცისა დიდებისა ხატითა ჴორცნი სულსა თანა იდიდებიან და აღიტაცებიან ცად სულისა მიერ წმიდისა, ვითარცა წერილ არს, „შემთხუევად უფლისა ჰაერთა შინა“ და „თანახატ-ყოფად ჴორცთა დიდებისა მისსა თანა“ ღირს იქმნებიან
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჲზომიცა მადლი მიიღოს კაცმან, აქავე სულისა მიერ წმიდისა თჳსითა სარწმუნოებითა და მოღუაწებითა შეამკოს სული თჳსი, ეგოდენცა დიდებაჲ მიიღონ მას დღესა ჴორცთა მისთა, რამეთუ რაჲცა ვინ აქა შინაგან დაისაჯოს, იგივე მუნ გარეგნით გამოჩნდების.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარცა ნაყოფი იგი, რომელი ზამთრის ხეთა შინაგან აქუნ, მასვე ზაფხულის გარეგან გამოიღებენ, ეგრეთვე სულთა, რომელნიცა ნაყოფნი აწ შინაგან მოეგნენ, იგინივე მას დღესა ჴორცთა ზედა მათთა გამოჩნდებიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ წმიდათა შორის ხატი იგი წმიდისა სულისაჲ აწვე გამოხატულ არს შინაგან, ხოლო მაშინ მადლი იგი სულთა მათ ღმრთივ-შუენიერ და ნათლით შემოსილ ჰყოფს,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ცოდვილთა და უღირსთა, რომელთა სულნი აქავე საბურველითა მით ცოდვისაჲთა დაბურვილ არიან და საქმით აღსრულებითა ვნებათაჲთა დაუბნელებია იგი, მას დღესა ბნელ და უშუერ და სავსჱ სირცხჳლითა გამოჩნდენ გარეგან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელი-იგი პირველად სულსა ზედა მოიწია, რამეთუ საცნობელნი იგი მისნი წმიდანი და ზეცისანი დაბნელდეს და მკუდარ იქმნეს.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე აწ კუალად, რაჟამს დაეგო ქრისტე კაცებასა და განჴორციელდა და ჯუარცუმაჲ და სიკუდილი ჩუენთჳს თავს-იდვა, აწ ჭეშმარიტად სარწმუნოსა მას სულსა ვიდრეღა ჴორცთა მათ შინა იყოს,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მოიყვანებს განსუენებასა მას საღმრთოსა და გულისჴმის-ყოფასა საიდუმლოთასა და განათავისუფლებს საბურველისა მისგან ვნებათაჲსა ზიარებითა სულისაჲთა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და საცნაურთა მათ საცნობელთა მისთა კუალად მასვე მისცემს და საღმრთოჲთა მით ნათლითა განანათლებს მას და შემდგომად ამისა მერმესა აღდგომასა მიიყვანებს ჴორცთა მათ წმიდასა მას და უხრწნელსა დიდებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ბრწყინვალებაჲ იგი საღმრთოჲ შეიმოსს და სულსა თანა სუფევდეს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს გჳჴმს, რაჲთა მცირესა ამას ჟამსა კეთილად ვიღუაწოთ სარწმუნოებითა წმიდითა და აღსრულებითა მცნებათაჲთა, რაჲთა აქავე მოვიგოთ საუნჯე სულისაჲ, რაჲთა მის მიერ, წარმართებაჲ ადვილად მოვიგოთ და აღძარცუვაჲ ბნელისა მის საბურველისა სულისაჲ მოვიღოთ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რომელნი-იგი განშორებულ არიან სოფლისაგან და ისმენენ კეთილად სიტყუასა ღმრთისასა და სათნოდ მოქალაქობდენ, ხოლო ჯერეთ არიან საბურველსა მას ქუეშე ვნებათასა, რომელი ურჩებითა ადამისითა ყოველთავე მოვიგეთ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს ჴორციელი იგი ბოროტთა გულისსიტყუათა გონებაჲ, რომელსა მოციქული სიკუდილად უწესს და იტყჳს, ვითარმედ: „ცნობაჲ იგი ჴორცთაჲ სიკუდილი არს“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესევითარნი იგი მსგავს არიან კაცთა, რომლნი ღამით ვიდოდიან და ვარსკულავთა მიერ ნათელსა მიიღებდიან, რომელ-იგი არიან წმიდათა წერილთა სიტყუანი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ჯერეთ ბნელსავე შინა არიან, რომელ არს უხილავი იგი ძალი ვნებათაჲ, და მას შინა შებრკოლდებიან და ვერ შემძლებელ არიან ყოვლისავე წმიდად ხედვად სიბნელისა მისგან ვნებათაჲსა.
მათდა	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა ჯერ-არს მათდა, რაჲთა ტკივილითა და სარწმუნოებითა დიდითა ევედრებოდიან მეუფესა მას ცათასა, რაჲთა გამოუბრწყინდეს დღე იგი მზისა მის სიმართლისაჲ გულთა შინა მათთა და ესრეთ შემძლებელ იქმნენ ხილვად ყოველსავე კეთილად.............................
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელნი სოფელსა ამას შინა აღრეულ არიან, მსგავს არიან იგინი კაცთა, რომელნი ვიდოდიან ღამესა უკუნსა და სავსესა ღრუბლითა, რომელსა შინა არა ჩანნ ყოვლადვე სინათლჱ ვარსკულავისაჲ, რომელ არს სიტყუაჲ საღმრთოჲ,
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ იყვნიან იგინი ვითარცა ბრმანი აღრეულ ნივთთა სოფლისათა და შიშისა ღმრთისასა, არცა მცნებათა მისთა ეკრძალნიან ყოვლადვე, არამედ ცთომილ არიან იგინი საქმეთა შინა ამაოებისათა ბოროტთა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელნი მცნებათა მიერ ღმრთისათა, ვითარცა ვარსკულავთა მიერ, ესრეთ განათლდებიან, იგინი არა არიან სრულიად სიბნელესა შინა.
მისებრ	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „გუქონან მადლნი თითოსახენი მადლისა მისებრ მოცემულისა ჩუენდა“და თითოსახეთა მოღუაწებათა და სათნოებათაგან შეკრბების სიმდიდრჱ იგი და ოქროჲ ზეცისაჲ.
მისებრ	ფს.მაკ.D.სწა	ოდენ რაჲთა ყოველსავე ღმრთისათჳს ვიქმოდეთ სარწმუნოებისა მისებრ და ღონისძიებისა კეთილისა, ამისთჳს არა ჯერ-არს, რაჲთა კაცი განიკითხვიდეს, ანუ შეურაცხ-ჰყოფდეს მოყუასსა თჳსსა, არამედ თითოეული რბიოდენ ღმრთისათჳს მოღუაწებითა და სარწმუნოებითა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ ჩანან თუ, რომელნი ოქროსა თხრიან და თუალთა მათ ოქროჲსათა გამოიძიებენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ესე იგი არს, რომელნი ისწრაფიან გონებითა მაღლითა სისრულედ მიწთომად.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მიზდურნი და უდებნი, რომელნი არა სულგრძელ იყვნიან, იგინი მარადის მშიერ და შიშუელ იყვნიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე რომელნი საქმეთა სათნოებისათა სარწმუნოებით და სულგრძელებით და სასოებაჲ იგი ზეცისაჲ წინაშე თუალთა აქუნდეს ჭეშმარიტებით, იგინი მოიგებენ სიმდიდრესა მას სულიერსა, მოთმინებითა და სულგრძელებითა მათითა და ვედრებითა ღმრთისა მიმართ.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო უთმინონი იგი, რომელნი მოღებად ზედა მადლისასა მზა იყვნიან, ხოლო ჭირსა და მოღუაწებასა შინა სულმოკლე და უთმინო, იგინი შიშუელ იქმნებიან მადლისა მისგან, რომლისა მიღებად ღირს იქმნეს,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უძლური იგი და უდები გონებაჲ რომელი არა შეეზავებინ მადლსა მას, არამედ შიშუელ არნ ყოვლისა საქმისა კეთილისაგან, ეგევითარი იგი გამოუცდელ და უჴმარ იპოვის წინაშე ღმრთისა დღესა მას.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელსა ჰნებავს ჭეშმარიტებით უფლისა სათნო-ყოფაჲ და უკეთურისა მის წინააღდგომად, მზა იყოს გონებასა მისსა, ორსა ღუაწლსა შინა აქუს ბრძოლაჲ:
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ერთად – ცხადთა მათ მიმართ საქმეთა სოფლისა, ზრუნვათა და სიყუარულთა ჴორციელთა, ხოლო მეორედ – ფარულთა მათ სულთა უკეთურთა მიმართ, რომელთათჳს პავლჱ იტყოდა,
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა განიჴსნას მათგან ნეფსით, რამეთუ ყოველსავე შინა ნეფსით შეკრულ არს თითოეული კაცი, რაჲთა ამის ყოვლისაგან განიჴსნას და განათავისუფლოს თავი თჳსი და ესრეთ შეუძლოს სრულიად და მარტივად მცნებათა.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ფარულად შეზღუდვილ არს და შეღობვილ და შეყენებულ ბნელსა სული სულთა მათგან უკეთურთა და შეკრულ არს ჯაჭჳთა ბნელისაჲთა და ვერ შემძლებელ არს სიყუარულად უფლისა, ვითარცა ჰნებავს.
მით	ფს.მაკ.D.სწა	არცა სარწმუნოებად გინა თუ ლოცვად, ვითარცა ჰნებავს, რამეთუ ყოვლისავე საქმისა წინააღდგომაჲ ჩუენ შორის იქმნა გარდასლვითა მით პირველისა კაცისაჲთა მცნება.
მისსა	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე შემძლებელ არს, რაჟამს მოელოდის შეწევნასა მისსა, პოვნად და შინაგანისა მისგან იჴსნის საკრველთაგან და ზღუდეთა და შუვა კედელთა განრომად, რომელი-იგი არიან ძალნი ვნებათანი.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ესე ბრძოლაჲ მადლითა და ძალითა უფლისაჲთა შემძლებელ არს დაჴსნად, რამეთუ კაცსა თავით თჳსით მათგან განრინებად ვერ ძალ-უც, არამედ ესე ოდენ ძალ-უც, რაჲთა წინააღუდგებოდის და არა შეეყოფვოდის, არამედ სიტყუა-უგებდეს.
მან	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ კულა კაცი აღრეულ იყოს საქმეთა შინა სოფლისათა და შებღალულ ვნებათა მიერ, მან არცა უწყის, თუ არს სხუაჲ ბრძოლაჲ და სხუანი ბრძოლანი შინაგან და ნეტარ, თუ მაშინ შეუძლოს გულისჴმის-ყოფად ბრძოლისა მის,
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს განჴსნას თავი თჳსი საკრველთა მათგან სოფლისათა და განთავისუფლდეს ვნებათაგან.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუ ვითარცა პირველად ვთქუ, არა უვარ-ყოს კაცმან სოფელი და განჴსნას თავი თჳსი სოფლისა ამის გულისთქუმათაგან და ყოვლითავე გულითა ღმერთსა შეევედროს, ვერ გულისჴმა-ჰყოფს ფარულსა მას ბრძოლასა ვნებათასა სულთა მათ უკეთურთასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რომელმან ჭეშმარიტად სოფელი უყუარდა და იღუაწოს და განაგდონ ტჳრთი იგი სოფლისაჲ და უცხო-ყონ თავი თჳსი ზრუნვათა და გულისთქუმათაგან ქუეყანისათა და დიდებისა და პატივისაგან და მერმე ღუაწლსა მათ შინა უფალი შეეწევის მას საზომისაებრ სოფლისა უვარის-ყოფისა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ რაჲ ევედრის უფალსა სარწმუნოებით და მიიღის ზეცით საჭურველი იგი სულისაჲ,
მით	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთათჳს ნეტარი პავლჱ იტყჳს: „ჯაჭჳ სიმართლისაჲ“ და „ჩაფხუტი ცხორებისაჲ“ და „ფარი სარწმუნოებისაჲ“ და „მახჳლი სულისაჲ“, და მით შეიჭურის და „ესრეთ შეუძლის წინააღმდგომად ღონეთა ეშმაკისათა“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რაჟამს შეიმოსოს საჭურველი ესე ლოცვითა და მოთმინებითა და ვედრებითა და, უფროჲს ყოვლისა, სარწმუნოებითა და სძლის რაჲ ბრძოლასა მას წინააღმდგომთასა ძალითა სულისა წმიდისაჲთა და თჳსითა ყოველთავე სათნობათა შინა მოსწრაფებითა,
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ენებოს თავისა თჳსისა მიცემაჲ ჭეშმარიტებით უფლისა და საუკუნოჲსა მისთჳს აღთქუმისა ბრძოლად უკეთურისა მის, რომელი-იგი ყოველსა სულსა ებრძვის, მათ თანა-აც,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა უწინარეს ყოვლისა მოიგონ სარწმუნოებაჲ მტკიცე და სასოებაჲ შეურყეველი, რაჲთა მის მიერ შეუძლონ განჴურვებულთა ამათ უკეთურისა ისართა დავსებად.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო დიდნი დიდებანი და სუფევანი სოფლისანი უკუეთუ მართლ ვსაჯოთ, არა ღირს არიან ცხორებასა თანა საუკუნესა, მაშა ვითარ მრავალნი არარათა და უნდოთა საქმეთათჳს მივყიდით მას, ვითარ გულისთქუმისა დიდებისა რაჲსათჳსმე ამაოჲსა, ანუ შესაძინელისა ბოროტისა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო დაღაცათუ წინააღმდგომი იგი ბევრეულითა ღონითა წინააღუდგებოდის, რაჲთამცა დაჰჴსნნა იგინი სასოებისა და სიყუარულისა მისგან ღმრთისა, გინა თუ შინაგანითა ბრძოლითა სულთა მიერ უკეთურთა,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ანუ გულისსიტყუათა მათ ბოროტთა და შეგინებულთა, რამეთუ პირველად ცოდვათა მოაჴსენებნ და დაშჯინ სულსა, რაჲთამცა დაჴსნილობად მოიყვანა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ შვის უკეთურებაჲ იგი ვნებათაჲ სულსა შინა, რაჲთა სულმან ვერ იცნას, თუ უცხო რაჲმე სული არს, რომელი ამაოდ აგონებს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ არა ჰნებავს ეშმაკსა, რაჲთამცა იცნა იგი, ვითარმედ არს გულსა შინა სული უცხოჲ ღმრთისაჲ, რაჲთა ესრეთ მოიყვანოს იგი უსასოებად და მერმე უძლურებანი ჴორცთანი მოაწინეს, ანუ თუ ყუედრებანი კაცთა მიერ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ ამით ყოვლითა უკეთური იგი ებრძოდის სულსა, ხოლო კაცი იგი სასოებისაგან ღმრთისა არა განეყენოს, არამედ უფროჲსად მას შეეჭრებოდის, ვითარცა მხოლოსა მკურნალსა ვნებათა სულიერთასა და ............
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ ვინმე კუალად მოითმინნეს, იგინი უფროჲსად დასამტკიცებელ არიან მისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მითხარღა, უკუეთუმცა მეფედ ყოვლისა სოფლისა დაგადგინებდეს და შენმცა მხოლოჲ იყავ მეფე სოფლისაჲ, ვინაჲთგან ნათესავი კაცთაჲ დაიბადა, ვიდრე აღსასრულამდე ჟამთა, მიჰყიდემცა ეგევითარსა მას მეუფებაჲ ცათაჲ?
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	უკუეთუ მართლიად შჯიდე სთქუა ვითარმედ ნუ იყოფინ, ვითარმცა მივჰყიდე „საუკუნოჲ იგი და უხრწნელი ცხორებაჲ ხრწნილისა ამის და წარმავალისათჳს!“
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არა თუ ცათა იგი სუფევაჲ უპატიოსნეს არს, ამისთჳს რამეთუ არღარას შინა დაბადებულთა თჳსთაგანისა ინება ღმერთმან შეერთებაჲ თჳსისა მის შუენიერებისა სულისაჲ და ზიარებაჲ არცა ცასა, არცა მზესა, არცა ვარსკულავთა, არცა ზღუასა, არცა ქუეყანასა, არცა სხუასა რას,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	არამედ კაცსა ოდენ, რომელსა უყუარდეს იგი უფროჲს ყოველთაჲსა.
მასცა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელნიცა ამის სოფლისა ნივთნი ვის უყუარდენ და რომელსა შემშჭუალულ იყოს, მასცა მიჰყიდის საუკუნესა მას ცხორებასა.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელიცა ვის უყუარდეს, იგიცა ღმერთ მისა არს, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „რომლითაცა ძლეულ არნ, მისიცა მონაჲ არნ“.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და განხეთქნეს ყოველნივე საკრველნი სოფლისანი დიდებაჲ ოდენ შეიყუაროს და არღარაჲ შეჰრთოს სიყუარულსა მას თანა ამის სოფლისაჲ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელსა სიყუარული საღმრთოჲ აქუნდეს, იგი ვითარცა მახჳლი ორპირი ყოველსავე სიყუარულსა სოფლისასა განჰკუეთს და ვერარაჲ ხილულთაგანი დააყენებს სულსა მას: არცა დიდებაჲ, არცა სიმდიდრე, არცა სხუაჲ რაჲმე საკრველი ქუეყანისაჲ................
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა პოა თჳთეულმან გულისსათქუმელი დიდებაჲ რაჲმე, ანუ პატივი წარმავალი, მაშა, ვითარ არა უფროჲსად ჯერ-არს, რაჲთა უხრწნელისა მის და წარუვალისა დიდებისა და სუფევისათჳს ვიღუაწიდეთ ტკივილითა, რაჲთა დავიმკჳდროთ იგი.
მისთჳს	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სუფევისა მისთჳს საუკუნოჲსა ღმრთისა თანა წარუვალისა არცა ერთი რაჲ ჭირი ანუ შრომაჲ თავს-იდვა ამას სოფელსა, რაჲთა მცირედისა ჟამისა წილ უკუე ღმრთისა თანა ჰსუფევდე?
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჟამს კაცი კეთილთა შინა საქმეთა იყოფოდის და სიტყუასა წერილთასა აღასრულებდეს, ყოველნივე მას აქებდენ: წერილნიცა და გარეგანნიცა იგი ბრძენნი და ყოველნი კაცნი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იგი არს წინაშე ღმრთისა ჭეშმარიტი ბრძენი, რომელი ბოროტთა გულისთქუმათა თჳსთა წინააღუდგებოდის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო რომელი სიტყუათა ზედა სიბრძნისათა იქადოდეს და ვნებანი ვერ დაემორჩილნეს, იგი ცოფ და უგუნურ არს, რამეთუ მონაჲ ვნებათაჲ არს იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვისწრაფოთ უკუე, ძმანო, აღსრულებად მცნებათა უფლისათა, რომელნი-იგი ესევითართა კეთილთა მომატყუებელ არიან და სულსა მას მოველოდით რაჲთა სულითა და ჴორცითა აქაჲთვე განვიწმიდნეთ აღსრულებითა მცნებათაჲთა და სულისა წმიდისა მიერ და ღირს ქრისტესა ვიქმნეთ.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ესრეთ ვიქმნეთ ძჱ მამისა მის ზეცათაჲსა ზიარებითა სულისა მისისაჲთა და „ვიქმნეთ მკჳდრ ღმრთისა თანა და თანამკჳდრ ქრისტესა“ – სიტყჳსაებრ მოციქულისა და ესრეთ ქრისტეს საუკუნენი კეთილნი დავიმკჳდრნეთ დაუსრულებელთა მათ საუკუნეთა უკუნითი. ამენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲმე არს განგებულებაჲ იგი ქრისტეს მოსლვისაჲ, პირველი იგი და დიდი წმიდისა მის ბუნებისა უკმოქცევაჲ ჩუენდავე მონიჭებაჲ, რამეთუ მოსცა ბუნებაჲ იგი პირველქმნულისა ადამისი კაცთა და მოანიჭა მას ზედა სამკჳდრებელი სულისა წმიდისაჲ?..............
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოწევნულ არს ჩუენდა ჟამი იგავით გამოსახვად დიდსა მას განგებულებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აღვიღო იგავი იგი, რაჲთა ესრეთ თქუმული ესე გამოგიცხადო.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გულისჴმა-ყავთ ქალაქი რაჲმე დიდი და სამეუფოჲ, რომელსა ზედა მოვიდეს უცხოთესლნი და მძლავრი მეფჱ ვინმე უსამართლოჲ და აჲძულა ქალაქი იგი და სამეუფოჲ, რომელი არა მისი იყო შევიდა იძულებით და დაიმონნა ყოველნივე იგი მუნ მყოფნი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და აღჰმართნა მას შინა გოდოლნი მაღალნი და ზღუდენი ძნიად საბრძოლელნი, რაჲთა წინააღუდგეს ჭეშმარიტსა მას მეფესა მის ქალაქისასა და აღაშენნა ტაძარნი და აღჰმართნა მუნ თჳსნი ხატნი და დასხნა თჳსნი წესნი, წინააღმდგომნი პირველისა მის მეფისანი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და დასცა მას შინა თჳსისა ხატისა დრაჰკანი და დრამაჲ და შეიყვანნა აღჭურვილნი განწყობილნი ქალაქსა მას, რაჲთა დაიპყრას და დაიმორჩილნეს მუნ მყოფნი იგი, ნუუკუე ივლტოდინ და წარვიდენ იგი, არამედ იძულებით დაიმორჩილნეს და აქმნევდეს საქმეთა თჳსთა.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ჟამნი მრავალნი გარდაჴდეს და იყვნეს იგინი ესევითარსა სიმაგრესა ზედა და სცვიდეს ქალაქსა მას და მუნ მყოფნი იგი დაიმონნეს და მოვიდა მეუფჱ იგი ქალაქისაჲ მის და წარტყუენულთაჲ მათ და პირველ მიავლინნა და აუწყა მათ გამოჴსნაჲ მათი,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთამცა ცნა, თუ მიელიან-ძი მისმიერსა მას გამოჴსნასა, და ვითარცა ცნა განზრახვაჲ მათი, მოვიდა უშჯულოსა მას მთავარსა ზედა და დაარღჳნნა მაღალნი იგი ზღუდენი და სიმტკიცენი მისნი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელთა ესვიდა და ხატნი მისნი უჩინო-ყვნა და შჯულნი მის მიერ განაქარვნა და შეცვალნა ყოველნივე წესნი მისნი დასხმულნი ქალაქსა მას შინა და იგი შეკრა და მისცა ხრწნილებასა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და აღაშენა ქალაქი იგი მეორედ ახლად და შექმნნა მას შინა სიმაღლენი და ზღუდენი სწორნი სიმაღლესა ცისასა, რაჲთა ვერღარა შეუძლოს მტერმან შესლვაჲ და უფლებაჲ მისი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და შჯულნი მშჳდობისანი დასხნა მას შინა და ხატნი სამეუფონი აღჰმართნა მას შინა და ვეცხლი გამოცდილი დასცა მას შინა და ყოველნი ბრძანებანი მშჳდობისანი და განსუენებისანი ბრძანნა
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და თითოსახედ შეამკო ქალაქი იგი და ესრეთ დაემკჳდრა მას შინა და სათნო-უჩნდა მას იგი და აცხადებდა მოყუარეთა მისთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე პირველად წარეკიდა კაცსა, რამეთუ დაჰბადა იგი ღმერთმან ჴელითა თჳსითა ცხოველი, დიდებული, სიტყჳერი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	მერმე ზაკუევით გუელი ბოროტი და მტერი ჭეშმარიტისა მეუფისაჲ მოვიდა ქალაქსა მას ზედა ღმრთისასა და წარტყუენა იგი ურჩებითა თჳსითა და ტყუჱ-ყო სული მისი და მოქალაქობაჲ იგი გულისსიტყუათა მისთაჲ დაიმორჩილა
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და დასთესნა მის შორის გულისსიტყუანი შეგინებულნი და ქალაქები უკეთურებისაჲ აღაშენა მის შორის, რომლისათჳსცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „ვინ მიჴსნას მე ჴორცთა ამათგან სიკუდილისათა?“
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ესევითარნი სახლნი აღაგნეს უცხოთესლთა სულსა შინა, ვითარცა ფსალმუნი იტყჳს: „აღივსო შესულებითა ქუეყანისაჲთა სახლები უშჯულოთაჲ“ და დადვა წესი მეუფისა მის წინააღმდგომი, შჯული იგი ცოდვისაჲ და ხატნი ნისლისფეროანნი აღჰმართნა მას შინა სავსენი სალმობითა თითოფერითა
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და ვეცხლი გამოუცდელი და შეურაცხი დაჰბეჭდა და დასცა მას შინა და წესნი უკეთურებისანი ასწავნა მას და შეიყვანნა მას შინა მწყობრნი და დასნი სულთა უკეთურთანი, რაჲთა ეუფლოს მას და ყოველთა გულისსიტყუათა მისთა და შეკრას იგი საკრველითა განუჴსნელითა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და დაჰმარხოს იგი მოქლონთა შინა რკინისათა და ბჭეთა რვალისათა და აჭირვებდეს მას ქმნად საქმეთა მისთა განზრახვისა მისისაებრ ბოროტისა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო განხრწნა იგი და ისიძვა მის თანა სიძვითა ბოროტითა და დადვა საბურველი თუალთა ზედა მისთა, რაჲთა ვერ ხედვიდეს მეუფესა თჳსსა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და იძულა იგი ფქვად წისქჳლთა ბნელთა და აღმოუცენა წყაროჲ მწჳრისაჲ და ერი მისი განაბნიეს.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და მრავალთა მათ ჟამთა დაჰვიწყდა მეუფე იგი თჳსი და ჰგონებდა, ვითარმედ ესევითარი დაბადებული არს პირველითგან და არღარა აჴსოვდა აზნაურებაჲ იგი თჳსი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ზეცისა მეუფემან ქრისტემან მოავლინნა პირველად წინაწარმეტყუელნი, რაჲთა მიუთხრონ კაცთა პირველი იგი პატივი მათი და ასწავა მათ, თუ ვითარსა სიბნელესა შინა არიან,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ მოსლვად არს იგი და გამოჴსნად მათდა და დარღუევად და უჩინო-ყოფად ყოველთავე გოდოლთა და ქალაქთა ბოროტთა გულისსიტყუათაჲსა, რომელნი აღშენებულ იყვნეს გულისჴმის-ყოფასა ზედა ღმრთისასა, და შეცვალებად წესთა მათ ბოროტთა და მტერთა მეუფისათა................
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ფარულად გულისჴმა-იყოფების „ჴმაჲ ჰრამაჲთ“, რომელი არს ბორცჳ, ესე იგი არს, ვითარმედ ჴმაჲ ზეცას ისმა: გოდებაჲ და ტირილი და გლოვაჲ ფრიადი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაქელ ჭეშმარიტი იგი დედაჲ, მადლი ზეცისაჲ, სული წმიდაჲ სტიროდა ტყუეობასა კაცთასა, რომელნი-იგი მთავარსა მას ქუეშე ბნელისასა იყვნეს.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ოდეს სათნო-იყო ღმერთმან და მოჰფინა სული თჳსი მორწმუნეთა თჳსთა ზედა შვნა იგინი სულისა წმიდისა მიერ, მაშინ სიხარული იყოს ცათა შინა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა, ვითარცა წერილ არს,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ზეცისა დედამან იერუსალჱმმან, რომელი-იგი პირველ ბერწ იყო, შვა მან ნათესავი კაცთაჲ, რომელნი-იგი იყვნეს არა პირველ მის თანა, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „ზეცისა იერუსალჱმი აზნაურ არს, ჩუენ ყოველთა დედაჲ“.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და აწ რომელიცა არა შობილ არს დედისა მისგან ზეცათაჲსა, არამედ ჯერეთ ხატი ძუელისა მის კაცისაჲ ჰმოსია და საბურველსა ამას ქუეშე ბნელისასა იყოფების და მონებასა მას შინა მწარესა და საკრველთა მათ შინა ცოდვისათა არნ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	გლოვასა მწარესა აღუდგენს რაქელს დედასა და ზეცისა ქალაქსა წმიდათასა, რამეთუ მწუხარე არს იგი, რაჟამს ხედვიდეს კაცთა საუკუნესა მას შინა სიკუდილსა მდებარეთა და შეკრულთა საკრველითა განუჴსნელითა და უფროჲსად ჟამსა ამას გამოჴსნისასა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამან სახიერმან დედამან ყოველთა კაცთა მოუწოდა და ინება, რაჲთამცა იშვნეს ყოველნივე მის მიერ და იქმნეს ზეცისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს ქადაგნი განავლინნა ყოველთა მოწოდებად შობად მისგან, და რაოდენთაცა ირწმუნეს და ესვიდეს მას და შეიყუარეს ნათელი, ვიდრეღა ბნელი, მათ პოვეს აღთქუმაჲ მეორედ შობისაჲ, დიდებაჲ სახიერსა მას დედასა და ზეცისა ქალაქსა წმიდათასა, ამენ.
მასვე	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ უკუეთუმცა იყავ შენ ბრძენ, რომელი-ეგე უფალსა მოუცემია, მაგისთჳსცამცა იტყოდე, ვითარმედ: „უფალმან მომცა ესე და არა არს ესე ჩემი, არამედ უცხო არს ბუნებისაგან ჩემისა და მასვე ოდეს ენებოს, აღიღებს მას ჩემგან“.
მან	შტ.მოქც	აქა ესმა ჴმაჲ და იკრჩხიალნა მწარედ დედაკაცმან მან
იგი	შტ.მოქც	და ვითარცა შუვაღამჱ ოდენ იყო, წარმოიქცეოდეს ორნი ესე მთანი – არმაზ და ზადენ, რეცა თუ ესრჱთ ჩამოირღუევოდეს, და დააყენნეს ორთავე წყალნი იგი.
მას	შტ.მოქც	და მოექცა ერსა მას მომავალსა ჩუენ ზედა და ჰრქუა: „სადა არიან მეფენი სპარსთანი ხუარა და ხუან ხუარა? საბასტანით გუშინ წარმოხუედითა? მალჱ მოხუედით.
იგი	შტ.მოქც	და იყო რაოდენისამე ჟამისა შემდგომად, ვითარცა სასწაულნი და ხილვანი დასცხრებოდეს, ეგრევე ძრვანი იგი დიდ-დიდნი და საშინელნი და-ვე-სცხრეს.
მას	შტ.მოქც	და ეტყოდეს მას მუნ მდგომარენი: „მომკუდარ არს ეგე.
მას	შტ.მოქც	არამედ ხარისხითა გარჱ-შევიცვენ, რამეთუ მეხილვნეს მრავალნი სასწაულნი მას შინა და კურნებანი დიდნი.
მისა	შტ.ეპ.კვიპ	ნანდჳლვე ემსგავსა უფალსა თჳსსა ელია წინაჲსწარმეტყუელი: ითხოვდა მისგან, რომელსა არა აქუნდა არცა საზომ ერთ საჴნავი, რჱცა თუ მისა რაჲ საჴმარ იყო,
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და არს ძალი ფერისა მისისაჲ: ვითარცა სარკემან უჩუენის შინაგამო და წინაჲსწარ ცნობაჲ გამოჩინებითა მით ქმნის.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და მთანი გარე-მოცვულ არიან, რომლისაჲ არიან თავნი მათნი კლდჱ მყარ, და იმიერ მოჴსულ ქუჱთგან ვიდრე ზე თავადმდე მთათა მათ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მაშინ-ღა მიიქუნიან კრავნი და დაწყჳდნიან და განჰჴადიან თავი და შთააგდიან სიღრმესა მას, და ექჳს თუალი ჴორცსა მას.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	და ესეცა თქჳან, ვითარმედ დედანი რაჟამს შობდიან, და მიაახლიან თუალი ესე, თმენა-სციან და ადვილ-შობაჲ იგი; და შესულებანი ჩუეულებათანი განაქარვნის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო კუალად გულისჴმა-ყავ, ვითარ ღმერთმან და მეუფემან და ძემან ღმრთისამან „დაიმდაბლა თავი თჳსი და ხატი მონებისაჲ შეიმოსა“, ვითარ დაგლახაკნა მდიდარი იგი და თავს-იდვა გინებაჲ, ნერწყუვაჲ და ყურიმლის-ცემაჲ, ჯუარცუმაჲ და სიკუდილი.
მით	შტ.ეპ.კვიპ	და მრავალჟამ უფლისა თჳსისა თანა იყო ცხორებისა ზიარ და უკეთურად, გულის-თქუმითა მით ვეცხლის-მოყუარებისაჲთა და ანგაჰრებითა ვერ აგო გამოძიებად.
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ნათესავსა ლევისსა აქუნდა მღდელობაჲ იგი, რლ˜ცა-იგი ლევიტელ ერქუმოდა, რომელნი-იგი იყვნეს მერარჱსგან და კაათჱსგან და გეთსონჱსგან.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	სიმჭლითა მწუანისფერ-ყო ფერი მისი მრავლითა სიმჴნითა შრომისა მისისაჲთა, რამეთუ სხუა და სხუა ფერ იყო თუალთა მათ ზმურთაჲ:
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და სიმდაბლითა თჳსითა განცხადებულად მიფენილ არს სახჱ ანგელოზთ-ხატად სლვისაჲ და ზრახვათა თჳსთაჲ, ვითარცა აეროვან იქმნა პირი მშჳდისა მის მოსჱსი
მით	შტ.ეპ.კვიპ	რამეთუ ქრისტჱ ითქუმის ლომ, არამედ არა თუ ხატებისათჳს, რომელ არს გონებასა ლომისასა და სისხლისა ჭამითა და პირუტყუ-მჴეცობისაჲთა მით,
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	და რომელნი სხდეს ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, ნათელი გამოუბრწყინდა მათ ზედა და რომელსა იტყჳს შემდგომად.
მის	შტ.ეპ.კვიპ	და მისწუდების ვიდრე ბეთრონდმდე, ვიდრე იორდანედმდჱ და მიაც ვიდრე თავად მთისა მის ვიდრე ბასაანდ.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	შეძრწუნებულნი ყოველნივე და მიმო და ბაბილოვნს ამბავსა მას მიჰფენდეს.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	მიჰმადლეს კაცთა ყოველივე კეთილი, ვითარცა ელია მისცა ქურივსა მას აღდგინებული იგი მკუდრეთით და ელისჱ ლოცვის-ყოფითა მიჰმადლებდა შობასა სომანიტელსა მას.
მას	შტ.ეპ.კვიპ	და აღშენებულ ზედა საძირკუელსა მას საკიდურსა აღგუაწინა ჩუენ სიმაღლესა ცისასა,
მისთჳს	შტ.ეპ.კვიპ	ისუ ნავესი და იისუ იოსედეკისმან და ისუ ზირაქისმან და იესუ უფალი ჩუენი: სახელის-მოდგამებისა მისთჳს გამორჩევა იქმნა ერთისა მის სახითა,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	ეგრჱცა იაკობ თავით თავისა თჳსისასა გამოაჩინებს, ხოლო რომელთა ზედა სახელი ორი აც, თანა-აც, რაჲთა ერთი იგი ბუნებითისა გამოაჩინოს,
იგი	სინ.მრვლთ	ამან მადლისაჲ იგი გამოაჩინა საუნჯჱ და რომელი-იგი არა იცოდა ცათა შინა სიმრავლემან ანგელოზთამან;
მას	სინ.მრვლთ	ამათ გამოვე სამნი იგი ყრმანი ბაბილოვნს საჴუმილსა მას ცეცხლისასა შევიდოდეს და მყოვარ ჟამ ცეცხლსა მას შინა იტყოდეს და უმბრწყინვალჱს და უნათლჱს ჴორცნი მათნი საჴუმილისაგან გამოვიდეს.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	ადიდოს და განცხადებულ-იყოს ყოველთა, ვითარმედ შერთო სახელი მისი ნათესავთა მათ, რიცხუთა მათ იუდაჲსთა.
მათ	შტ.ეპ.კვიპ	საკჳრველ არს თუალი ესე, რომელსა ზედა გამოიქანდაკა და გამოიხატა და დაიწერა სახელი ბენიამენისი შემდგომითი შემდგომად ძეთა მათ იჱლი˜სათჲ.
მათგან	შტ.ეპ.კვიპ	წარმოვიღე წიგნები მათგან, რაჲთამცა შე-რაჲმე-ვეწიე მღდელთმოძღუართა მათ, რამეთუ ტყუვიედ სამჱ და იტყჳედ, ვითარმედ წარიპარეს მოწაფეთა მათ აღდგომილი იგი,
იგი	შტ.ეპ.კვიპ	მოვედით და იხილეთ პირად-პირადი ესე საკჳრველებაჲ, ვითარ შუენიერად სახილველ არს ხოირად მოქმნული იგი სასძლოჲ – ეკლესიაჲ,
მან	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ ჰგურემნ მოყუასსა თჳსსა სიტყჳთა უჯეროჲთა, ვიდრემდე განეფინის ცოდვაჲ იგი ასოთამდე და ვიდრე ჴელისა მიყოფამდე, ანუ წყლულებამდეცა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ერთმანერთისა იგი ასოები ურთიერთას იბრძვინ, ნუუკუე სიკუდილამდეცა მივიდის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	აწ იხილეთ ძმანო, თუ სადაჲთ დაიწყო და სადა მოჰჴდა აღსასრული მისი, რამეთუ დამძიმდა იგი სიყუარულითა დიდებისა სოფლისაჲთა ნეფსით თჳსით.
მისა	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ეგრეთვე მსგავსად გულისჴმა-ყავ ყოველსავე ცოდვასა ზედა, რაჟამს-იგი უკეთურებაჲ გონებასა მისსა მიიზიდავნ მისა მიმართ გულისთქუმითა და სიყუარულითა და გემოვნებითა ამის სოფლისაჲთა და ესრეთ აღესრულების ყოველივე საქმჱ ბოროტი:
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ერთი რაჲმე სიყუარული, რომელი აქუნ კაცსა შეკრულ არნ ნეფსით თჳსით და იგი ექმნის მას ჯაჭუ და საკრველ და ტჳრთ მძიმე და დამანთქმელ ზღუასა მას შინა ამის სოფლისასა და არა უტევებნ მას ღმრთისა მისლვად, რამეთუ რომელიცა შეიყუარა, მას მიერცა მიიზიდვის.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ამას ჰკიდავს უღელი იგი გულისაჲ დ გამოიცადების ყოველივე ნათესავი კაცთა ქრისტეანეთაჲ, რომელნი ქალაქთა შინა არიან, გინა თუ მთათა, ანუ თუ მონასტერთა, ანუ უდაბნოთა ადგილთა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	სხუამან შეიყუარა მთავრობაჲ, სხუამან – დიდებაჲ და პატივი კაცთაჲ, სხუამან – რისხვაჲ და ძჳრისჴსენებაჲ, რამეთუ მისცის თავი თჳსი ადრე ვნებასა მას და ამისთჳს უყუარს იგი.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	არა უტევებს მას იგი ზჱ აღმართებად, რამეთუ რომელსაცა ვნებასა კაცი ახოვნად არა ებრძოდის, იგიცა უყუარს და მის მიერცა შეკრულ არს და იგი ექმნების მას დამახრწეველ და ჯაჭუ შემკრველ,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ვერ მივიდეს იგი ღმრთისა და რაჲთა ვერ ჰმსახუროს მას ჯერისაებრ და პოვოს ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სული, რომელსა უფლისა ჰსუროდის, ყოველივე სიყუარული მისი მისა მიმართ ოდენ არნ და მისა შეკრულ არნ გონებაჲ მისა, რაჲზომცა ძალ-უც და მის მიერ მოიგებს შეწევნასა მადლისასა და უვარ-ჰყოფს იგი თავსა თჳსსა და ნებასა გონებისა თჳსისასა არა შეუდგების,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ იგი ზაკუვით ვალს ჩუენ თანა და სიბოროტისა მისთჳს მაცთუნებელისა ჩუენისა, რომელი-იგი მარადის გუებრძვის ჩუენ, არამედ ყოვლითურთ მისცემს თავსა თჳსსა სიტყუასა და განჰჴსნის თავსა თჳსსა ყოვლისაგანვე ცხადისა და დაფარულისა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რომელიცა ვის უყუარდეს, მის მიერცა მიიღებს შეწევნასა და მის მიერ დამძიმდების, გინა თუ სოფლისაჲ რაჲმე უყუარდეს, რომელი მას არა უჩნდეს, იგი ექმნების მას საკრველ და არა უტევებს ზე აღმართებად ღმრთისა მიმართ.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	გინა თუ კუალად, უყუარდეს უფალი და მცნებანი მისნი, იგი შეეწევის მას და ადვილ-უჩან ყოველი მცნებანი უფლისანი, რაჲთა სიყუარული მისი მისა მიმართ იყოს და კეთილისა მიმართ მიივლტინ და სუბუქ-უჩნ მას ყოველივე ჭირი და ტკივილი
მით	ფს.მაკ.D.სწა	და ძალითა მით საღმრთოჲთა განაპებს სოფელსა და ძალთა მათ უკეთურთა და საბრჴეთა მათთა, რომელთა მოინადირებენ სულთა უფსკრულსა შინა ამის სოფლისასა.
მათგან	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ განერის მათგან თჳსითა სარწმუნოებითა და მოსწრაფებითა და უფლისა შეწევნითა, რომელიცა შეიყუარა და მიემთხჳა ცხორებასა საუკუნესა, რომლისათჳსცა ჰსუროდა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუასა ვისმე უნდა, რაჲთამცა აღიღო რაჲმე სახლისაგან: თჳსი სამოსელი, ანუ ჭურჭელი რაჲმე, და შევიდა აღებად და ვიდრეღა გამოვიდოდა, ეუფლა ცეცხლი სახლსა მას და დაიპყრა იგი შინაგან და ესრეთ დაიწუა და წარწყმდა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	კუალად ეგრეთვე მსგავსად: ვალნ ნავი ზღუასა შინა და მოიწიის ჭირი მის ზედა და დაიქცის ნავი იგი და, რომელიცა განიძარცჳს და ესრეთ შევიდა წყალსა შინა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რათამცა განარინა თავი თჳსი და იცემებინ იგი ღელვათაგან და ცურავნ მათ ზედა, რამეთუ არნ იგი სუბუქ და ესრეთ განვლის მწარე იგი ზღუაჲ და განარინის სული თჳსი.
მითურთ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო სხუამან ვინმე ინების აღებაჲ სამოსელთაცა თჳსთაჲ და ჰგონებნ მითურთ განრომასა და მათ დაამძიმეს იგი და დაინთქა უფსკრულთაცა ზღჳსათა და მცირედისა ამის შესაძინელისათჳს წარწყმიდა თავიცა თჳსი.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მაშინ დაესხნიან მას უცხოთესლნი იგი და წარიყვანიან ტყუედ ქუეყანასა მათსა და ჰმონებნ მათ იძულებით მწარედ.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	მოვიდეს ცეცხლი იგი საუკუნოჲ და პოვნეს იგინი სიყუარულსა სოფლისასა და ესრეთ დაწუნეს და წარწყმიდნეს იგინი, და დაინთქნენ მწარისა მისგან ბოროტისა ზღჳსა მიერ და წარიტყუენვიან უცხოთესლთა მიერ, რომელ არიან სულნი უკეთურნი, და წარწყმდებიან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და ესრეთ განაშიშულა თავი თჳსა და სამოსელიცა, რომელი ემოსა, დაუტევა და მიუგდო იგი ეშმაკსა და არარაჲ სიტყუაჲ გმობისა თქუა წინაშე უფლისა, არცა პირითა, არცა გულითა, არამედ უფროჲსად აკურთხევდა უფალსა და თქუა: „უფალმანვე მომცა და უფალმანცა მიმიღო.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	იხილე მკჳრცხლი იგი უფლისა სიყუარული, რამეთუ არარაჲ უმეტეს მისსა შეიყუარა, დაღაცათუ იყო მდიდარ ფრიად.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მცირედნი ვინმე იპოებიან, რომელთა ეგევითარი სიყუარული მოიგონ და ყოველნივე გემონი და გულისთქუმანი სოფლისანი გარემიაქცინეს და სულგრძელებით ზედამოსლვანი განსაცდელთანი მითმინნეს, რამეთუ მრავალნი რაჲ განჰვლიდიან მდინარეთა, წარიტაცნის იგინი წყალმან.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ამისთჳსცა არავინ იპოვა, რომელმანცა ახოვნად განვლო წყალი იგი?
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო მდინარედ ეწოდების მრღჳეთა მათ გულისთქუმათა და განსაცდელთა ამის სოფლისა წყალთა სულთა მათ უკეთურთასა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	გინა თუ მკად, გინა თუ სხუად რადმე საქმედ და იყვნიან მათგანნი ვიეთნიმე ფიცხელ და დაჴსნილ და ჯეროვნად შურიან და ენების მათ, რაჲთამცა სწორი სასყიდელი მიიღეს მათ, რომელთა-იგი დღე ყოველ ქმნეს ყოვლითა გულსმოდგინებითა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარ აბრაჰამ მოყუარე ღმრთისაჲ იყო და პირისპირ ეუბნებოდა მას.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და თუ რავდენნი ჭირნი მოითმინნეს ღმრთისათჳს და ვჰნატრით მათ და გუნებავს სწორთავე მოღუაწებათა მოთმენაჲ და გსურიან მადლთა მათთჳს და ნიჭთა საღმრთოთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო შრომათა მათთა თანა-წარვჴდებით და პატივნი იგი მათნი, რომელნი ღმრთისაგან მოუგიან, გჳყუარან და გუნებავს, თუმცა გუაქუნდა ჩუენცა, ხოლო ჭირთა და ტკივილთა და მოღუაწებათა მათთა არა ვიტჳრთავთ.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მეძავთა და მემრუშეთა და უსამართლოთა კაცთა ჰნებავს, რაჲთა თჳნიერ შრომისა და მოღუაწებისა პოეს სასუფეველი ცათაჲ, არამედ ამისთჳს არიან მათ შორის ჭირნი და განსაცდელნი მრავალნი,
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა გამოჩნდენ, თუ რომელთა ჰნებავს ჭეშმარიტად ცხორებაჲ და თუ ვიეთ ჭეშმარიტებით და ყოვლითა გულითა უყუარს უფალი ვიდრე სიკუდილამდე და არარაჲ იყო წინაშე მათსა უფროჲს მის სასურველისა.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳსცა სამართლად ჰპოებენ სასუფეველსა ცათასა, რამეთუ უარსყვნეს თავნი მათნი სიტყჳსაებრ უფლისა და უფროჲს სულისა მათისა შეიყუარეს ამისთჳს სრულისა მის სიყუარულისა მათისა მოსაგებელად სრულნი ნიჭნი ზეცისანი მიეცნეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ აღთქუმანი იგი ღმრთისანი და ჭირთა შინა და იწროებასა და მოთმინებათა და სარწმუნოებასა დაფარულ არიან და ვითარცა იფქლი, რომელი დაითესის ქუეყანასა ზედა,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და უკუეთუ პირველ არა მიიღონ უპატიოებაჲ, ვერ მიიღებენ შუენიერებასა მას საუკუნესა, ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ – „მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესლვად სასუფეველსა ცათასა“,
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა შეუძლოთ განრომად გულსითქუმათა და ვნებათაგან და საბრჴეთაგან სოფლისათა და ნიავ-ქართა ბოროტისათა და უკეთურთა მათ სულთა ზედა აღდგომასა მოთმინებითა და სიფიცხლითა და უფროჲსად სიყუარულითა და სრწმუნოებითა უფალთაჲთა,
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა ამათ სათნოებათა მიერ მოვიგოთ ზეცისა იგი საუნჯე, რომელ არს სულისა წმიდისა ძალი, აქავე სულთა შინა ჩუენთა.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ამისთჳს თანა-აც, რაჲთა იღუაწოს თითოეულმან და ისწრაფოს მოგებითა სათნოებათაჲთა, რაჲთა გულსავსე იყოს აქაჲთვე, ვითარმედ მოუგია სახლი იგი. რაჲთა რაჟამს დაირღუეს სახლი ესე გუამისა ჩუენისაჲ, ვპოოთ სხუაჲ სახლი ზეცათაჲ, რომელსა შინა დაადგრეს სული ჩუენი.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ამისთჳს, რომელნი-იგი ჭეშმარიტებითა და ძალითა ქრისტეანე არიან, მინდობილ არიან და უხარის, რაჟამს ჴორცთაგან განვიდოდინ, რამეთუ იციან მათ, ვითარმედ აქუს მათ სახლი იგი ჴელით უქმნელი, რომელ-იგი არს ძალი სულისა წმიდისაჲ, რომელი დამკჳდრებულ არს მათ შორის.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	დაღაცათუ უკუე დაირღუეს სახლი იგი ჴელით ქმნული ჴორცთაჲ, არა ეშინის მათ, რამეთუ აქუს მათ ზეცისა იგი სულიერი სახლი, დიდებაჲ იგი ზეცისაჲ უხრწნელი და მან დიდებამან დღესა მას აღდგომისასა აღაშენოს და ადიდოს სახლი იგი ჴორცთაჲ, ვითარცა მოციქული იტყჳს,
მანვე	ფს.მაკ.D.სწა	ვითარმედ: „რომელმან აღადგინა ქრისტე მკუდრეთით, მანვე განაცხოველნეს მოკუდავნიცა ეგე ჴორცნი თქუენნი სულისა მისისა მიერ, რომელი დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და კუალად იტყჳს: „რაჲთა ცხორებაჲცა იგი იესუსი გამოცხადნეს მოკუდავთა ამათ ჴორცთა ჩუენთა შინა“, და კუალად იტყჳს: „რაჲთა დაინთქას მოკუდავი იგი ცხორებისა მიერ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო აწ, ძმანო, ვიღუაწოთ სარწმუნოებითა და სათნოებით მოქალაქობითა, რაჲთა აქავე მოვიგოთ სამოსელი იგი, რომელი არა ვიპოვნეთ შიშუელ, რაჟამს-იგი ჴორცნი განვიძარცუნეთ და არავინ იყოს, რომელმანცა ადიდა გუამი ჩუენი მას დღესა შინა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ თითოეული რაჲზომცა მადლსა ღირს იქმნას სულისა წმიდისა სარწმუნოებითა აქავე და მოსწრაფებითა, ეგოდენცა მას დღესა იდიდოს გუამი მისი და რომელ ვინ აწ დაიუნჯოს სულსა შინა თჳსსა, მაშინ გამოცხადნების და გამოჩნდების გარეგან ჴორცთა მისთა ზედა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	და ვითარცა ხეთა რაჲ წარმოვლიან ზამთარი და მოვიდის მათ ზედა ძალი უხილავი გინა თუ მზისაჲ, გინა თუ ქარისაჲ, მაშინ გამოიღიან გარეშე, ვითარცა სამოსელი, ფურცელი და ყუავილი და ნაყოფი,
მას	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე მსგავსად ყუავილნი თივისანი მას ჟამსა წიაღთაგან ქუეყანისათა აღმოეცენებიან და დაიფარვის ქუეყანაჲ შროშნებითა მით, რომელთათჳს თქუა უფალმან, ვითარმედ: „არცა თუ სულომონ შეიმოსა ყოველსავე დიდებასა თჳსსა ვითარცა ერთი მათგანი“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ეგრეთვე ყოველთა ღმრთისმოყუარეთა სულთა და ჭეშმარიტთა ქრისტეანეთაჲ არს პირველი იგი თუჱ გაზაფხულისაჲ, რომელ არს აპრილი.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რომელ-იგი არს დღე აღდგომისა ღმრთისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი და ძალითა მზისა მის სიმართლისაჲთა შინაგანით გამოვალს დიდებაჲ იგი წმიდისა სულისაჲ, რომელი ჰფარავს გუამთა წმიდათასა დიდებითა ამით, რომელი აქუნდა აქაჲთვე შინაგან დაფარულად.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ რაჲცა ვის აქაჲთ აქუნდეს შინაგან, იგი გამოეცხადების მას მას დღესა შინა გარეგან რამეთუ ყოველივე.............
მის	ფს.მაკ.D.სწა	რამეთუ ყოველივე სიკეთე შუენიერებისაჲ და ბრწყინვალებისა მის მზისაჲ მაშინ აღესრულების მათ შორის, სული იგი ღმრთეებისაჲ, რომლისა შეწყნარებად აქავე ღირს იქმნნეს.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	ხოლო ვითარ ვინ იღუაწოს და ვითარ ირწმუნოს და ისწრაფოს ყოვლითა სათნოჲთა მოქალაქობითა და მოელოდის სასოებითა და მოთმინებითა, რაჲთა ღირს იქმნას და მოღებად ძალი იგი ზეცისაჲ და დიდებაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ,
მან	ფს.მაკ.D.სწა	რაჲთა, მაშინ რაჟამს ყოველივე დაბადებული იცვალებოდის, პოოს მან სამოსელი, რომლისა მიერ ცხოვნდეს, ვითარცა მოციქული იტყჳს:.............
მასვე	ფს.მაკ.D.სწა	მასვე ხატსა მივიცვალებით დიდებითი დიდებად“.
იგინი	ფს.მაკ.D.სწა	აღიტაცნეს იგინი და მიერითგან სულით და ჴორცით უკუნისამდე უფლისა თანა სუფევდეს.
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და რაჲთა ითხოვდეს უფლისაგან, რომელ აქაჲთვე იქმნას თანამდებ დიდებისა მის შინაგანი იგი კაცი და მიიღოს სულმან ზიარებაჲ მის სიწმიდისაჲ, რაჲთა ესრეთ განვწმიდეთ ყოვლისაგან შეგინებისა.
მას	ფს.მაკ.D.სწა	და აღდგომასა მას, რაჟამს იყვნენ შიშუელ გუამნი ჩუენნი, ვპოოთ სამოსელი, რომელმან დაფაროს სირცხჳლი ჩუენი და გუაცხოვნნეს და განგჳსოენოს უკუნისამდე სასუფეველსა ცათასა.
მათ	ფს.მაკ.D.სწა	მათ მოუწოდოს ვითარცა თჳსთა და მარჯუენით კერძოსა დაადგინნეს, ვითარცა თჳთ იტყჳს, ვითარმედ: „ცხოვართა ჩემთა ჴმისა ჩემისაჲ ისმენონ“ და „ვიცნობ ჩემთა მათ და მეცნიერ ვარ ჩემთა მიერ“.
იგი	ფს.მაკ.D.სწა	და მაშინ შეიმოსონ დიდებაჲ ღმრთისაჲ გუამთა მათთა კეთილთა საქმეთა მიერ და პოონ დიდებაჲ იგი სულისაჲ, რომელი აქაჲთვე მათ შორის აქუნდა და ესრეთ განბრწყინდენ საღმრთოჲთა მადლითა და ზეცად აღიტაცნენ შემთხუევად უფლისა ჰაერთა შინა წერილისაებრ
მის	ფს.მაკ.D.სწა	და მარადის უფლისა თანა იყვნენ და მის თანა სუფევდენ დაუსრულებელთა კეთილთა საუკუნეთა და უკუნისამდე, ამენ.
მათ	სინ.მრვლთ	გამოჩინებულ და შუენიერ არს დღესასწაული ესე და უზეშთაეს და უმაღლჱს არს ჩუეულთა მათ დღესასწაულთა კრებაჲ ესე.
მას	სინ.მრვლთ	და თუ ეშმაკეულ ვინმე იყოს, უჩუენე მას სახჱ მარხვისაჲ.
მით	სინ.მრვლთ	იპოოს ვითარცა ლოდი შეუძრავი და შეურვებულ შიშითა მით და დანაბულ და ვითარცა საკრველითა რკინისაჲთა შეკრულ და უფროჲს, რაჟამს იხილოს თანა-მოღუაწჱ იგი მარხვისაჲ – ლოცვაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ვინაჲთგან მტერისა ამისთჳს ჴსნისა ჩუენისა და მჴდომის ცხოვრებისა ჩუენისა ესრჱთ საშინელ არს მარხვაჲ, უკუე წეს-არს შეყუარებად იგი და მიახლებად მისა და არა მორიდებად მისგან.
იგ	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგ არს, რომელმან შეგუკრნა ჩუენ საკრველითა ნაყროვანებისაჲთა და მიგუცნა ჩუენ ჴელთა ბუნებასა სალმობიერსა, გუეუფლა და დაგჳმორჩილნა ჩუენ ვითარცა ტყუენი დამონებულნი.
მასვე	სინ.მრვლთ	ხოლო მარხვამან და ლოცვამან განგუათავისუფლნა ჩუენ მონებისაგან და განგჳტევნა ჩუენ კრულებათაგან და გამოგჳყვანნა ჩუენ მძლავრებისაგან და მასვე პირველსა აზნაურებასა დაგუადგინნეს ჩუენ.
მის	სინ.მრვლთ	აწ ვინაჲთგან მტერსა ამას ჩუენსა წინა-აღუდგეს და მონებისაგან გამოგჳყვანნეს და აზნაურებად მოგჳზიდნეს, რაჲღა უფროჲს გჳჴმს გამოცდილებაჲ სიყუარულისა მის მათისაჲ, რომელ არს ჩუენდა მომართ?
იგინი	სინ.მრვლთ	აწ გნებავს გულისხმის-ყოფად და ცნობად, ხოლო ამითვე გულისხმა-ყავთ მოვანეთაგან დაწესებულთა წესი, თუ ვითარ იგინი განყენებულ და განშორებულ არიან ყოველთაგან აღძრვათა და განცხრომათა ამის სოფლისათა:
იგინივე	სინ.მრვლთ	და იგინივე მათგან გამოაჩინნა ანგელოზად კაცთა შორის და არა თუ იგი ხოლო, არამედ რომელნი ქალაქთაცა შინა მყოფ არიან, რომელნი-იგი მახლობელ არიან ლოცვასა და მარხვასა, მასვე სიმაღლესა დიდებისასა ახილვასა გჳრგჳნოსან იქმნენ,
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი მოსე და ელია, თავნი იგი და მოწაფენი ძუელისა მის შჯულისაგანნი, რომელნი რომლითა სახითა იქმნეს წარმოჩინებულ და ძლიერ, რომელთა აქუნდა კადნიერებაჲ სიყუარულისა მის მიმართ ღმრთისა,
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ, რაჟამს უნებნ მიახლებად მისა და სიტყუად მისა, ვითარცა კაცმან მიიახლნის და შეივედრნის იგინი.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა ღმერთმან რაჟამს შექმნა დასაბამსა კაცი, ადრე-ადრე მუნთქუესვე მარხვისა მცნებაჲ უბრძანა მას და ვითარცა მოწლესა დედასა და შჯულიერსა მოძღუარსა მითვე იგი შეჰვედრა მას,
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ, რაჟამს ეტყჳს, ვითარმედ: ყოვლისა მის ხისა სამოთხისა ნაყოფი შჭამოთ, ხოლო ხისა მისგან ცნობისა კეთილისა და ბოროტისა არა შჭამოთ, არცა მიეხნეთ.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ სამოთხესა შინა პატიოსან და შერაცხილ იყო მარხვაჲ, რავდენ არა უფროჲს გარეშე სამოთხესა მას!
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ გუემამდე შერაცხილ იყვნეს წამალნი იგი, რავდენ არა უფროჲს შემდგომად გუემათა მათ!
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ვიდრე არღა ზრზენადი იგი გულის თქუმათაჲ მათ ბრძოლილ იყო, მარჯუე და წეს-იყო საჭურველი იგი, რავდენ არა უფროჲს შემდგომად გულის თქუმათა მათ წეს-არს მოპოვნებად, რამეთუ პირის საცემელად ეშმაკთა დიდი საჭურველი და შეწევნაჲ არს მარხვაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ამის ჴმისამცა მორჩილ იყო ადამი, არღარამცა ესმა ჴმაჲ იგი მეორედ, რომელი ისმა მისა მიმართ, ვითარმედ: მიწაჲ იყავ და მიწადვე მიიქცე,
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო, ვინაჲთგან-იგი არა ისმინა, ამისთჳს შრომაჲ, ჭირი, მწუხარებაჲ, სიკუდილი და ცხოვრებაჲ უმძიმჱს სიკუდილისა განეწესა მის ზედა, ამისთჳსცა ეკალი და კუროჲსთავი;
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ, რაჟამს შეურაცხ-იქმნა მარხვაჲ, პატიჟად სიკუდილი განაჩინა შეურაცხის მყოფელსა მას ზედა მარხვისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ესრე სახედცა, რაჟამს პატიოსან ყო მარხვაჲ, დაიყენა სიკუდილი იგი.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ ჰნებავს, რაჲთამცა აჩუენა ძალი საქმეთაჲ მათ, რომელ მისცა მას ჴელმწიფებაჲ შემდგომად ბრძანებისა მის და შემდგომად ჭირთა მათ, რომელნი შეყენებულ იყვნეს სიკუდილსა, ჴელთ დებულნი მისგან მოუხუნა და მუნვე მასვე ცხოვრებასა დაამტკიცა და განაწესა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესე არა თუ ორითა და სამითა, გინა ოცითა კაცითა, არამედ დიდი იგი სიმრავლჱ აღმურვილი დიდისა მის და საკჳრველისა ქალაქისა ნინეველთაჲსა,
მას	სინ.მრვლთ	რომელნი მუჴლ-დადგმით დავრდომილ იყვნეს და თავ-მოდრეკილ რეცა მღჳმესა შთავრდომილნი ისხნეს და მოელოდეს ზეგარდამო გუემასა მას რისხვისასა,
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ ადრე-ადრე შეუდგა მწრაფლ და მიიწია ფრთე-მალედ ძალი იგი და მუნვე კუალდ ბრძანებასა მას რისხვისასა მიაქცევდა, გამოზიდვიდა და გამოიყვანებდა, ჴელთაგან მძლავრ ბრძანებისა მისგან განარინებდა და მასვე ცხოვრებასა ზედა ნუგეშინისცემდა.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ანგელოზთა განწყობილებითა გალობანი ბრწყინვალე იქმნებიან და ნათელი იგი ქრისტჱს მოსულისაჲ მორწმუნეთა გამოუბრწყინდების.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს მხიარული იგი არჱ ჩუენი ქრისტჱ, სიმართლისა იგი მზჱ, ბრწყინვალითა ნათლითა გამოგჳბრწყინდა ჩუენ და მორწმუნეთა გონებანი განანათლნა.
მათ	სინ.მრვლთ	დღეს ღმრთეებისა მადლი, უხილავთა სასოჲ, განანათლებს გონებითა უფროჲსღა მათ დიდებათა, რამეთუ საუკუნითგან დაფარული იგი საიდუმლოჲ განცხადებულად გუაუწყა ჩუენ.
მათ	სინ.მრვლთ	ჰნებავს ღმერთსა გჳრგჳნოსან ყოფაჲ ტრფიალთაჲ მათ უქცეველისა სარწმუნოებისათაჲ, ვითარცა ჩინებულთა და მკჳდრთა მოუწოდა, და ზეცათა სასუფეველი მწრაფლ მოუწესს ზეცისა მობაძავთა შეერთებად ღმრთის მსახურებ(ისა) ანგელოზთა კრებულსა.
(იგი)	სინ.მრვლთ	დღეს ღმრთისა მიერი (იგი) აღესრულების თ(ქუმულ)ი, რომელსა იტყჳს: იხარებდით ცანი და იშუებდინ ქუეყანაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო უფალმან ჩუენმან იესუ სიახარული იგი გამოუთქუმელი ყოველთა მისა მიმართ მორწმუნეთა აღუთქუა, რამეთუ ჰრქუა: გიხილნე თქუენ და გიხაროდის და სიხარული თქუენი არავინ მიგიღოს თქუენგან.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ყოველთა სასმე(ნე)ლი იგი და გამოუთქუმელი საიდუმლოჲ, რომელთა სასოებაჲ ქრისტჱს მიმართ გუაქუს ღირსად აღბეჭდულთა ქრისტიანეთა, განცხადებულად მოგუეთხრობის ჩუენ.
მას	სინ.მრვლთ	დღეს გაბრიელ, ღმრთისა წინაშე მდგომელი, ქალწულისა წმიდისა მოვიდა და ესრჱთ ახარა მას: გიხაროდენ, მიმადლებულო!
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი განიზრახვიდა: ვითარ-მე იყოს მოკითხვაჲ ესე?
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ანგელოზმან მან მეყსეულად მიაგება და ჰრქუა: უფალი შენ თანა!
მას	სინ.მრვლთ	ესე იყოს დიდ და ძე მაღლის ეწოდოს, და მოსცეს მას უფალმან საყდარი დავითის, მამისა თჳსისაჲ, და მეუფებდეს სახლსა ზედა ისრაელისასა უკუნისამდე და სუფევისა მისისაჲ არა იყოს დასასრულ.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მარიამ ანგელოზსა მას: ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მე მამაკაცი არაჲ ვიცი?
იგი	სინ.მრვლთ	და-ღა-მე-ვადგრეა მერმე ქალწულად, ანუ მიმეღოს ქალწულებისა იგი პატივი?
მან	სინ.მრვლთ	ამას რაჲ განიზრახვიდა წმიდაჲ ქალწული, მეყსეულად მთავარანგელმან მან შეწირა მისა სიტყჳსა მის კუალად-გებაჲ და ჰრქუა: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა შობილსა მას წმიდასა სახელი ეწოდოს ძე ღმრთის.
მან	სინ.მრვლთ	შემსგავსებულად წმიდაჲ მარიამ ყოველთაგან ნათესავთა მხოლოჲ მადლმან მან გამოირჩია, რამეთუ ჭეშმარიტად ყოვლითავე ბძენი იყო.
მისა	სინ.მრვლთ	არავინ მსგავს მისა ყოველთაგან ნათესავთა სადამე იპოვა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ პირველი იგი ქალწული ევა მარტოჲ სამოთხესა შინა იქცეოდა, უსუსური გონებითა, და განუზრახველად ბოროტთ მთავრისაჲ მის გულის-სიტყუაჲ იგი შეიწყნარა
მის	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ გულისა მისისა ზრხვაჲ განჴრწნა და მის მიერ მზაკუვარმან მან გესლი იგი თჳსი დასთხია და სიკუდილი განზავა და ყოველსა სოფელსა მოაწია, ამისთჳსცა ყოველი შრომაჲ წმიდათა შეამთხჳა, –
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ მხოლოჲსაგან წმიდისა ქალწულისა მისი იგი შეცოდებაჲ განიკურნების და არა პირველად წმიდამან მან ნიჭი იგი დაითმინა შეწყნარებად, ვიდრემდე ისწავა მოძღუნებული და რჴაჲ არს ნიჭი იგი, და ვინ არს მომღებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას თავით თჳსით განიზრახვიდა წმიდაჲ იგი ქალწული და რეცა თუ ანგელოზსა მას ეტყოდა: ვინაჲ ესრე სახედ კურთხევაჲ ესე მოგუართ ჩუენ?
იგი	სინ.მრვლთ	ამას თავით თჳსით განიზრახვიდა წმიდაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ესევითარითა სიტყჳთა მთავარანგელოზმან ორგულებაჲ იგი დაჰჴსნა და ჰრქუა: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ არა საშინელებით მოვედ შეძრწუნებად შენდა, არამედ რაჲთა განსდევნო შიშისა იგი მიზეზი.
მას	სინ.მრვლთ	მადლსა მას ნუ განიკითხავ ბუნებით, რამეთუ შჯულითა ბუნებისათა დამორჩილებად მადლმან არა თავს-იდვას.
იგი	სინ.მრვლთ	გესმა ესევითარი, რომელსა ვერსადა კრებული იგი ღმრთის შემოსილთაჲ ღირს იქმნა.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა შობილსა მას წმიდა ეწოდოს, ძე ღმრთისა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ძე ღმრთის, ღმერთცა თანა-მსგავს ხატად მამისა და თანა-მფლობელ საუკუნეთა, რომელსა შინა აქუს მამასა ყოველივე გამოცხადებაჲ, ხატი პირსა შინა და ბრწყინვალებისაგან დიდებაჲ იგი განათლდების.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა დაუწყუედელისაგან წყაროჲსა მდინარენი გამოვლენედ, ეგრეცა ამის დაუწყუედელისა და მარადის ცხოველისა წყაროჲსაგან გამოვიდა ნათელი იგი გამოუთქუმელი.
მას	სინ.მრვლთ	და იყო სიტყუაჲ უფლისაჲ იონაჲსა მიმართ და ჰრქუა: აღდეგ და მივედ დიდსა მას ქალაქსა ნინევედ, რომლითაცა ჰნებავნ დიდითა მით ქალაქითა განსწავლაჲ მისი, რომლისაჲ იგი მეოტებაჲ წინაჲსწარ უწყოდა.
მის	სინ.მრვლთ	აწ პირველად ვისმინოთ ქადაგებისაჲ მის, რომელსა იტყჳს: შემდგომად სამისა დღისა ნინევჱ დაემჴუას.
მით	სინ.მრვლთ	– წინაჲსწარ უთხრობს, რაჲთა არა ჴელს-ჴელ გუემნეს ამისთჳს გეჰენიაჲთა მით;
მას	სინ.მრვლთ	უთქუმიდა, რაჲთა არა გეჰენიასა მას დაითქნენ;
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ რაჲსა ჟამი იგი ბრძანებისაჲ მის იწროდ და მოკლედ განაჩინა?
მათ	სინ.მრვლთ	– რაჲთა უსმთაჲ მათ ნათესავთაჲ ისწაოს საქმჱ, რომელთა-იგი ორსა მას დღესა შეუძლეს ეგოდენთაჲ მათ შეცოდებათა აჴოცაჲ და წარწყმედაჲ და ღმრთისა დამშჳდებაჲ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	აწ ღმრთისა კაცთ-მოყუარებისა მისთჳს დაგიკჳრდინ, ვითარ მესამესა დღესა შემძლებელ იქმნეს მოუგონებელთა მათ ქველის საქმეთა მოღებად, და შენ ნუ დაჰბრკოლდები და იჯმნი, და თუ ბევრ წილ შეცოდებულ იყო,
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ, რომელ-იგი უსუსურ და დაჴსნილ არნ გონებითა და ღათუ მრავალი ჟამი დაყვის სინანულსა შინა, არა პოვის სარგებელი თავისა თჳსისაჲ და ვერცა დაიგის ღმერთი განბნეულითა მით გონებითა თჳსითა.
მასვე	სინ.მრვლთ	– არასადა, არამედ მუნთქუესვე და მასვე ღამესა დაეცა და აღემართა, იწყლა და დასნეულდა და მერმე განიკურნა და განცოცხლდა.
მათ	სინ.მრვლთ	და რავდენ მე რაჲ იყო ცრემლთაჲ მათ ძალი, სიტყჳთ ხოლო ვერ მიგაწიო და გაცნობო, ხოლო ძალი და ახილვაჲ საქმისაჲ მის გამოაჩინებს: რამეთუ შემდგომად გარდარეულად შეცოდებისა მის უვარებისა, – რამეთუ ვერ ესწორების ამას შეცოდებასა სხუაჲ ბრალი და შეცოდებაჲ, –
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო შემდგომად ესოდენისა მის ძჳრისა, მერმე მასვე დიდებასა და პატივსა განაწესა და დაადგინა ჴელმწიფედ ეკლესიათა ზედა და ყოველთა ცისკიდეთა ზედა დაადგინა, თავად ყოველთა ზედა გჳჩუენა ჩუენ იგი, უმეტჱს ყოველთა მოციქულთასა ყო იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიყუარული იგი მისი ახილვა იქმნების მისა უფლისა მიერ მისისა, ვითარცა იტყჳს: პეტრე, გიყუარ- მეა შენ უფროჲს ამათსა ანუ მსგავს ამათსა?
მათ	სინ.მრვლთ	ნუ იტყჳ, ვითარმედ ნინეველთა მათ კაცთა მართლად ულხინა ღმერთმან, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: მონამან რომელმან არა უწყინ ნებაჲ უფლისა თჳსისაჲ და არა ყოს ბრანებაჲ მისი, მიიღენ ცემაჲ და მცირედ,
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრე სახედცა შენ, რაჟამს სცოდო, ნუ განვრდომილ სცთები ყოვლითურთ, რ̃ შეუძლებელ და მიუტევებელ ცოდვაჲ იგი არს, რომელსა დგანან და ყოვნიან მასვე შინა.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	არა მათთჳს, რომელთა ცოდეს ხოლო, არამედ მათთჳსცა, რომელთა-იგი არა შეინანეს გულის-თქუმათა და სიბილწეთა, რომელ ქმნეს.
მათვე	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ მივიქცეთ მათვე საკითხავთა და სათხრობელთა.
მას	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ესმა წინაწარმეტყუელსა მას მოციქულებაჲ იგი, შთავიდა იოპედ, რაჲთა მიივლტოდის თარშით პირისაგან უფლისა.
მის	სინ.მრვლთ	ვიდრე ივლტი, ჵ, კაცო? არა გასმიეს წინაწარმეტყუელისაჲ მის, რომელსა იტყჳს: ვიდრე ვიდე სულისაგან შენისა, ანუ პირისა შენისაგან ვიდრე-მე ვივლტოდი? – ქუეყანას ზედა?
მით	სინ.მრვლთ	ვითარცა მთრვალობამან და ბრუ-ქცეულებამან ვინმე შეიპყრის, ცუდად მიმოდავალნ და ეფუეშუებინ და, თუ მოემთხჳის მთხრები ანუ კლდჱ, გარდავარდის ანუ რომლითავე სახითა უნასეულ იქმნის ურიდად და უშიშად სლვითა მით დაცემულ.
მან	სინ.მრვლთ	რომლისათჳსცა ანგელოზმან მან პირველად ღაღატ-ყო მისა მიმართ და ჰრქუა: „გიხაროდენ, მიმადლებულო!
იგი	სინ.მრვლთ	და არა ქუეყანისა სიძჱ, არამედ იგი თავადი სიწმიდისა უფალი შენ თანა, სიწმიდისა იგი მამაჲ და უჴრწნელებისა შემოქმედი და უკუდავებისა მომცემელი, აზნაურებისა იგი მოღუაწჱ ჭეშმარიტი, მშჳდობისა საუნჯისა მომცემელი,
იგი	სინ.მრვლთ	რომელმან ქალწულისაგან ქუეყანისა დაჰბადა კაცი იგი და გუერდისაგან მისისა ევაჲ გამოიყვანა.
იგი	სინ.მრვლთ	იგი თავადი უფალი შენ თანა და მერმე კუალად შენგან.
იგი	სინ.მრვლთ	მოვედით უკუე აწ, საყუარელნო, ანგელოზებრსა ქებასა თანა-შევერთნეთ და მსგავსად ძალისა თანა-ნადები იგი გონიერად შევწიროთ და ვიტყოდით: გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა!
მისა	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო, წყაროო ნათლისაო, რომელი განანათლებ ყოველთა მისა მიმართ მორწმუნეთა.
მის	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, საცნაურისა მის მზისა აღმოსავალო და ცხორებისა შეუგინებელო ყუავილო.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო უფროჲს ბუნებად ზეცით მოსრულისა მისთჳს, რომელმან მუცელსა შენსა ადამი განაახლა და რამეთუ მიდგომილებისა თესლი წმიდასა ქალწულსა სულმან წმიდამან მისცა, რამეთუ ჭეშმარიტებაჲ გუემისაჲ გამოჴდა გუამისაგან.
მას	სინ.მრვლთ	მარტოჲსა ხოლო წმიდისა მარიამისა გაბრიელ მთავარანგელოზი ბრწყინვალედ მოვიდა და ახარა მას: „გიხაროდენ, მიმადლებულო“!
იგი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ სიტყუაჲ იგი შეიწყნარა და ჟამსა მას ჴორციელებრ აღვსებისა მისისასა მრავალ-სასყიდლისა იგი მარგალიტი გამოიღო.
მას	სინ.მრვლთ	მოვედით უკუე აწ, საყუარელნო, და დავითის მიერსა მას ღმრთის სულსა საგალობელსა, რომელი ჩუენ ვისწავეთ, უგალობდეთ და ვიტყოდით: აღდეგ, უფალო, განსასუენებლად შენდა, შენ და კიდობანი სიწმიდისა შენისაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	გულმან უთქუა მეუფესა სიკეთჱ შენი, რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ღმერთი შენი და შენ თაყუანისცე მას.
მას	სინ.მრვლთ	მოვედით უკუე აწ, საყუარელნო, და ჩუენცა წარსწრობილთასა მას მოსაჴსენებელსა მოვისწრაფოთ და რომელი-იგი იჱსჱს ძირისაგან კუერთხი ესრჱთ დიდებულად აღმოსცჱნდა, ვადიდებდეთ, უგალობდეთ და ვჰნატრიდეთ და ვაქებდეთ.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა იოსებს, არამედ ღმრთის-მშობელსაცა ეწამების ლუკა სახარებასა შინა და მოასწავებს მისა მიმართ დავითისსა მას ნათესაობასა და იტყჳს,
მისა	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: აღმოვიდა იოსებ გალილეაჲთ ქალაქად ჰურიასტანისა, რომელსა ჰრქჳან ბეთლემ, აღწერად მარიამის თანა, რომელი-იგი თხოვილ იყო მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყო იგი მიდგომილ, რამეთუ იყვნეს იგი(ნი) სახლისაგან და ტომისა დავითისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღივსნეს დღენი იგი შობისა მისისანი და შვა ძჱ იგი მისი პირმშოჲ უპირადჱსი ყოველთა დაბადებულთაჲ, და შეხჳა იგი სახუეველითა და მიაწვინა ბაგასა;
იგი	სინ.მრვლთ	შეხჳა იგი, რომელმან ყოველი დაბადებული შექმნა;
იგი	სინ.მრვლთ	პირუტყთა ბაგასა სიტყუამან ღმრთისამან განისუენა, რაჲთა ნანდჳლვე რომელნი ნებით თჳსით პირუტყუ ჭმნულ იყვნეს კაცნი, პირმეტყუელთაჲ იგი მისცეს მეცნიერებაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	ტაბლასა პირუტყუათასა დაეგო ზეცისა იგი პური, რაჲთა პირუტყთ-სახეთა კაცთა საიდუმლოჲსა მის საზრდელისაჲ მისცეს მისაღებელი.
მათა	სინ.მრვლთ	და არცაღა ადგილ იყო მათა სავანესა მას.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ მისა შუენის ყოველი დიდებაჲ მამისა თანა და სულისა წმიდისა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო უპირადჱს ხარებაჲ ესე წმიდისა ღმრთის-მშობელისაჲ, რომელ-იგი მთავარანგელოზისა მისგან მისა მიმართ ითქუა: გიხაროდენ, მიმადლებულო!
მისთჳს	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო! წმიდისა მისთჳს მიდგომილებისა და წმიდისა შობისათჳს გახარებ თქუენ სიხარულსა დიდსა, რომელი იყოს ყოვლისა ერისა.
მას	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად მაცხოვარებისასა მას რაჲ ვნებასა მოვიდოდა უფალი ჩუენი, იტყოდა, ვითარმედ: გიხილნე თქუენ და გიხაროდის და სიხარული თქუენი არავინ მიგიღოს თქუენგან.
მათ	სინ.მრვლთ	და მერმე კუალად შემდგომად აღდგომისა წმიდათა მათ დედათა მიერ ესრე გუახარა ჩუენ, ვითარმედ: გიხაროდენ!
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედავთა აწ, საყუარელნო, ვითარ გარდარეული იგი და გამოუთქუმელი მადლი განუყოფელად ყოველთა ადგილთა მოგუანიჭა ჩუენ უფალმან!
მისვე	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა ღმრთისა მამისა სიტყუამან ჴორცნი შემოსად და სრული კაცებაჲ ჯერ-იჩინა მისგან, რაჲთა რომლისა ჴორცისაგან ცოდვაჲ სოფლად შემოვიდა და ცოდვისაგან – სიკუდილი, მისვე ჴორცისაგან დაისაჯოს ცოდვაჲ იგი ჴორცითა
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲთა იძლიოს ცოდვისა იგი განსაცდელი დაფლვითა მით წმიდისა გუამისაჲთა, და დასაბამი აღდგომისაჲ გამოჩნდეს, და ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ სოფელსა შინა იქადაგოს, და ღმრთისაჲ კაცთა მომართ იქმნეს ზიარებაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ-მე ვთქუა, ანუ რაჲ-მე დავაკლო, ანუ ვითარ-მე გამოვთქუა საიდუმლოჲ იგი მიუწდომელი?
მასვე	სინ.მრვლთ	– არამედ აწ რომელსა-ესე ზედა ვდგათ, მასვე ზედა კუალად მოვიდეთ.
მისა	სინ.მრვლთ	და მო-რაჲ-ვიდა მისა ანგელოზი იგი, პირველად ესრჱთ ახარა მას და ჰრქუა: გიხაროდენ, მიმადლებულო!
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო, რამეთუ შენ ნანდჳლვე სიხარულისა საქმეთა ღირსად იქმ, რამეთუ შენ შეუგინებელი იგი სამოსელი გმოსიეს და ცხ˜რბჲ სიწმიდისაჲ გარე-შეგირტყამს.
მის	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო, რომელი ზეცისა მის სიხარულისა დამტევნელი ხარ;
მას	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო, რამეთუ შენ მიერ სიხარული ყოველთა დაბადებულთა განეყოფის და ნათესავი კაცთაჲ კუალად მიიღებს დასაბამითგანსა მას პატივსა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი სიტყუასა მას ზედა შეძრწუნდა, რამეთუ უჩუეველ იყო მამათა მიმართ ზრახვასა, და დუმილსა ვითარცა დედასა გონიერებისასა და სიწმიდისასა მარადის მოიკითხვიდა, წმიდა იყო და უბიწო და შეუგინებელ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ქალწულებაჲ ჭეშმარიტი ანგელოზთა ნათესაობა არს და რამეთუ მოწლედ წმიდაჲ ესე სანთელსა მას ქალწულებისასა იმარხვიდა და მრავალი მოღუაწებაჲ აქუნდა, რაჲთა დაუშრეტელად და შეუგინებელად დაიცვეს.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ვის სამოსელი რაჲ ბრწყინვალჱ ჰმოსიენ და ეკრძალებინ, რაჲთა ნუუკუე შეგინებაჲ რაჲმე, გინა მწინკულევანებაჲ ვინაჲვე შეეხოს მას, ესრეცა წმიდაჲ ესე ქალწული თავით თჳსით განიზრახვიდა და იტყოდა: ნუუკუე ზაკუვულებაჲ რაჲმე აქუნდეს მსახურებასა მას?
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე ნეტარებაჲ იგი ორგულებით იქმნეს ჩემდა მომართ?
მას	სინ.მრვლთ	ნუუკუე გესლი რაჲმე თაფლსა მას შინა დამალულ არს?
მან	სინ.მრვლთ	მაშინ ანგელოზმან მან ღაღატ-ყო მისა მიმართ განუყოფელი იგი სიხარული ყოველთა მორწმუნეთაჲ და ჰრქუა მას: ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოვე მადლი წინაშე ღმრთისა,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ჩემ მიერ ზეცისანი იგი ძალნი შენ წმიდასა ქალწულსა მოგიკითხვენ, და უფროჲსღა თავადმან, რომელი-იგი უფლებს ყოველთა ზედა ძალთა ცისათა, შენ წმიდაჲ ქალწული ყოვლისაგან დაბადებულისა გამოგირჩია,
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ ყოვლისა ოქროჲსა გამოცდილისა უწმიდე იყო ჴორცითა მუცელი ესევითარი, რომელცა ეზეკიელ იხილა და მოგუასწავა მსგავსებაჲ მჴეცთაჲ და თავსა აღმატებულად, ვითარცა ხილვაჲ მყინვრისაჲ საშინელისაჲ და მსგავსებაჲ საყდრისაჲ მის ზედა;
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა ხილვაჲ საფირონისაჲ, და ზედა-კერძო საყდარსა მას, ვითარცა ხილვაჲ კაცისაჲ;
მას	სინ.მრვლთ	და ხილვაჲ ილიკტრიონისაჲ და მას შინაგან ვითარცა ხილვაჲ ცეცხლისაჲ.
მისგანვე	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ შენ ამიერითგან მერჩდი და ისმინე წუთ ერთ და საქმისა მისგანვე სცნა ძალი იგი.
მის	სინ.მრვლთ	ჭეშმარიტად წინაწარმეტყუელმან წმიდისაგან ქალწულისა შობისათჳს ყოველივე ესრე სახედ იხილა, რომელ შენ, წმიდაო ქალწულო, ტჳრთვად ვერ ძალ-გედვა, უკუემცა არა ყოვლითა დიდებითა და სათნოებითა მსგავსად საყდრისა მის ელვარე იპოვე.
იგი	სინ.მრვლთ	რომლითა-მე უკუე შესხმისა სიტყჳთა შევამკოთ ქალწულებისა იგი პატიოსნებაჲ?
მას	სინ.მრვლთ	რომელთა ქებათა ღაღადებითა უჴრწნელსა მას უგალობდეთ ხატსა?
მას	სინ.მრვლთ	ანუ რომლითა-მე სულიერთა გალობათა სიტყჳთა ვადიდებდეთ უფროჲს დიდებულსა მას ანგელოზთასა?
იგი	სინ.მრვლთ	ესე – მარადის შუებული უჴრწნელებისა სამოთხჱ, რომელსა შინა ცხოველს-მყოფელი იგი ხჱ დაენერგა და ყოველთავე მოგუანიჭებს უკუდავებისა ნაყოფსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე – წყაროჲ დაუწყუედელი, რომელსა შინა ცხოველი იგი წყალი აღმოეცა, უფლისა იგი ჴორცითა მოსლვაჲ; ესე – სიმართლისა ზღუდე.
მის	სინ.მრვლთ	და რავდენნი ამისსა იქმნეს ტრფიალ და ჭეშმარიტებისა მის ქალწულებისა გული უთქუამს, ანგელოზთასა მას შებმა-უყვეს მადლსა;
იგი	სინ.მრვლთ	რავდენთა სანთელი იგი ქალწულებისაჲ დაუშრეტელად დაიმარხეს, დაუჭნობელი იგი უჴრწნელებისა გჳრგჳნი დაიდგან;
იგი	სინ.მრვლთ	რავდენთა სიწმიდისა იგი შეუგინებელი მოიგეს სამოსელი, უჴრწნელსა მას სიმართლისა სასძლოსა მიიყვანნენ;
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ჴელთაგან ზღჳსათა მონა-მოყუსისაგან ვერ ივლტოდა, ვერცა განერა და, ვიდრე არღა მიახლებულ იყო ნავსა მას, მუნთქუესვე ზღუაჲ იგი ღელვათა აღამაღლებდა და განძჳნებულ და განძლიერდებოდა.
მას	სინ.მრვლთ	რავდენნი ანგელოზთასა მას წესსა უმახლობელე იქმნენ, უმჯობჱს უფლისა მიერ თქმულისა მის ნეტარებისა იშუებდენ;
იგი	სინ.მრვლთ	რავდენთა ბრწყინვალჱ იგი ზეთი გონებისაჲ და იჭჳსა განწმედილი საკუმეველი მოიპოვონ, სულნელებისა იგი სულიერისა შვილებისაჲ დაიმკჳდრონ აღთქუმაჲ;
მის	სინ.მრვლთ	რავდენნი ხარებასა წმიდისა ღმრთის-მშობელისასა დღესასწაულობდენ უსაკუთრჱს ხარებისა მის, რომელი-იგი თქუა: „გიხაროდენ, მიმადლებულო“, მიიღონ სასყიდლისა კუალად-გებაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მონამან უფლის მოყუარემან და სარწმუნომან მოყუასი იგი თჳსი პოვა, ვითარცა განდგომილი და მეოტი, ვითარცა მპარავი და ავაზაკი საუფლოჲსა ფასისაჲ, და არა განეშორების და არცა განეყენების მათ,
მას	სინ.მრვლთ	რომელნი-იგი მასპინძელ ექმნნეს მას, მრავლითა მიზეზითა და ყუედრებითა არცხუენდა მას, ვიდრემდის მო-ცა-უღო მას მოცემული უფლისა მიერი.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგი არს, რომელმან-იგი შემკრიბნა მამულსა ამას სახლსა და რომელნი-ეგე პირველ უდებ იყვენით და მოზარე და მორიდე და განბნეულ, ამან ვითარცა დედამან შემოგკრიბნა და შეგიწყნარა თქუენ.
მან	სინ.მრვლთ	ესე უყო ზღუამან მან: ვითარცა პოვა მოყუასი იგი თჳსი და იცნა იგი, ათასითა ფერითა დააშრო იგი ამბოხი და ღაღადებაჲ, და რისხვაჲ აღადგინა მის ზედა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ჩუენნი მწუხარებანი უფალმან ჩუენმან ნაყოფთაგან სინანულისათა სიხარულად გარდააქცინნა, რამეთუ აქუნდა პირველსა მას შჯულსა სამართალი მსახურებათაჲ, ვითარცა-იგი მამად-მთავრისა ჩუენისა აბრაჰამისი.
მათ	სინ.მრვლთ	არამედ სალმობითა ჴორციელებრითა და ტკივილითა წინა-დაცუეთისაჲთაƒ ვიდრე ჟამთა აღსრულებადმდე, რამეთუ მათ შჯული მოსჱს მიერ მოეცა.
იგი	სინ.მრვლთ	ყოველთა კეთილთა დასაბამ ჩუენდა მომართ ხარებაჲ იქმნა წმიდისა ქალწულისა და მიმადლებულისა, მრავალ-საგალობელი ესე მაცხოვრისა ჩუენისა მოღუაწებაჲ, საღმრთოჲ იგი მისი და უფროჲ დიდებული მოღუაწებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	არა საშჯელად მიიზიდა და მიიყვანა, არამედ თჳთ თავადი უთქუმიდა და სასტოოდა, რაჲთამცა დაათქა იგი, და არა თუ მოყუასსა მას თჳსა განმართ გაუტევებდა, ვითარცა ესე ყოველი იქმნებოდა.
მათ	სინ.მრვლთ	მერმე რაჲ ყვეს მენავეთა მათ?
იგი	სინ.მრვლთ	– იტყჳს: გარდააბნიეს ჭურჭელი იგი ნავისა მისგან, და მითცა ნავი იგი არა აღმცირდებოდა, რამეთუ, რომლისათჳს-იგი განრისხებულ იყო ზღუაჲ იგი, ნავსა მას შინაღა იყო – თჳთ ჴორცნი იგი წინაწარმეტყუელისანი მის.
მათ	სინ.მრვლთ	არაჲ თუ სიმრავლჱ ჴორცთაჲ მათ რაჲმე მძიმე იყო, არამედ ცოდვაჲ შეცოდებათაჲ მათ ვითარცა ტჳრთი მძიმე იყო, რამეთუ არა არს უმძიმე და უძნელე ტჳრთ, ვითარცა ცოდვაჲ და განდგომილებაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ამიერ აღმოგჳბრწყიდებიან ჩუენ საცნაურისა მის ნათლისა მზის-თუალნი;
იგი	სინ.მრვლთ	მიერ აღმოგჳცჱნდების ჩუენ წყაროჲ იგი სიბრძნისაჲ, ბრკინვალედ და წმიდად გამოადინებს ღმრთის მსახურებისათა მათ ნაკადულთა;
იგი	სინ.მრვლთ	ამიერ აღმოგჳბრწყინდებიან ჩუენ საფასენი იგი ღმრთის მეცნიერებისანი, რამეთუ ცხორებაჲ საუკუნჱ ესე არს, რაჲთა უწყოდით ჭეშმარიტი ღმერთი და რომელი მოავლინა – იესუ ქრისტჱ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ქრისტჱ ეტყჳს მათ, რომელნი მრავალსა ცოდვასა წარგრაგნილ ცხონდებიან, ღაღადებს და ეტყჳს მათ: მოვედით ჩემდა ყოველნი დამაშურალნი ეგე და ტჳრთ-მძიმენი და მე განგისუენო თქუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იგი არს, რომელმან იგი მაშინ ნავი დაამძიმა და უნდა შთანთქმაჲ მისი და იონას ეძინა და ხურინვიდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჴშირ იყო ძილი იგი, ხოლო არა იყო ტკბილ ძილი იგი, არამედ მწუხარებისაჲ იყო;
მათ	სინ.მრვლთ	და მერმე იტყჳს, რამეთუ: გამოიძიეთ წიგნთაგან, ვითარმედ მათ შინა ელით ცხორებასა საუკუნესა.
მათ	სინ.მრვლთ	ამისთჳს რომელნი გამოეძიებენ საღმრთოთა სიტყუათა, გამოეცხადების მათ საუნჯჱ იგი ღმრთის მსახურებისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	საფასჱ დაგჳფინა ჩუენ ღმრთის სულთაჲ მათ წიგნთაჲ ნუგეშინის-მცემელმან.
მან	სინ.მრვლთ	არა იყო უზრუნველებისაჲ, არამედ შენანებისაჲ, რომელმან მონამან ადრე ცნის შეცოდებაჲ ცოდვისა თუისისაჲ, ვითარცა-იგი მან ცნა, რამეთუ შემდგომად საქმისა მის ცოდვისა გულისხმა ყო და მოეგონა ძალი შეცოდებისაჲ მის.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ სიტყუათაჲ იგი უჴმს, არამედ მორჩილებასა მას ზედა იხარებს;
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ ნაყოფ რაჲმე აქუს კაცთაგან, არამედ გონიერსა მას ზედა სულსა მართალსა განისუენებს;
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იყოცა ეგრე შეცოდებაჲ იგი;
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ რომლითა-იგი ჩუენ უგალობთ, ქრისტჱ იდიდების, არამედ რომლითა-იგი ჩუენ კეთილი გუეყოფის, ქველის-მოქმედებასა მას მისსა მორჩილებით ვქადაგებთ;
იგი	სინ.მრვლთ	და შემდგომად, ვითარცა იშვა ცოდვაჲ იგი, მაშინღა აღადგინებს და განარისხებს სალმობასა სულთასა.
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ რაჲთა პატიოსნებასა მას მისსა მივიწინეთ, არამედ რაჲთა მსგავსად ძალისა თანა-ნადები იგი გარდავიჴადოთ.
იგი	სინ.მრვლთ	ცოდვაჲ იგი შობილი მჴდომ არს შჯულისა მის ჩუენისა შობისა, რამეთუ, ჩუენ რაჟამს ვიშვენით, სალმობაჲ იგი შობისაჲ მის დასცხრის და მშობელი იგი დაყუდნის.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს აღმოიკითხვებოდის სახარებაჲ, გინა თუ სამოციქულოჲ, ნუ წიგნსა მას ხედავ, ნუცა მკითხველსა მას, არამედ ზეცით გამო მეტყუელსა მას, რამეთუ წიგნი არს, რომელსა-იგი ხედავ, ხოლო ქრისტჱ არს, რომელი ღმრთის-მეტყუელებით იქადაგების.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ცოდვაჲ რაჟამს იშვის, განბძარის და განხეთქის, ცოდავნ მშობელი, იგი არს ესე: შობილი იგი – ცოდვაჲ პირად-პირადი და ზრახვაჲ ბოროტი.
მას	სინ.მრვლთ	გუახარებს ჩუენ მრავალ-საგალობელსა მას მაცხოვრისა მოღუაწებასა, რამეთუ ღმერთი იყო და კაცთ-მოყუარებისათჳს კაც იქმნა;
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ პირველ საუკუნითგანი იგი პატივი განიშორა, არამედ მაცხოვარებისა იგი მოღუაწებაჲ შეიმოსა.
მას	სინ.მრვლთ	გუახარებს ჩუენ მრავალ-საგალობელსა მას მაცხოვრისა ჩუენისა განგებულებასა, რამეთუ უძლურთა მკურნალი მოვიდა;
იგი	სინ.მრვლთ	გუახარებს ჩუენ მრავალ-საგალობელსა მაცხოვრისა მოღუაწებასა, რამეთუ შეცთომილთა გზაჲ გამოუჩნდა, განწირულთა – მაცხოვარებისა იგი მადლი, რომელი მრავალ-ფერად ყოველთავე შეეწევის:
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე რაჲ მენავეთ-მოძღუარი იგი აღდგომილი ეტყჳს მას: აღდეგ და ხადოდე უფალსა ღმერთსა შენსა, რამეთუ მიერითგანცა გულისხმა-ყო ზედამიწევნით, ვითარმედ არა არს აღძრვაჲ ესე ზღჳსაჲ ამის ჩუეულებათაებრ და აღძრვათა პირველთა,
მას	სინ.მრვლთ	არამედ ესე სხუასა ვისმე ევედრების შემწედ და განრინებად მოიხადის მას, რომელმან ყოველი სოფელი შექმნა, განჰმზადა და დაამყარა თჳსითა სიბრძნითა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო შურითა რაჲ ეშმაკისაჲთა სცთა და ღმრთისა მცნებასა გარდამავალ იქმნა, საშჯელსა შევარდა სიკუდილისასა, რომლისათჳსცა შემდგომითი შემდგომად მისნი შობილნი მამულსა მას თანა-ნადებსა ქუეშე დაკირთებულ იყვნეს და სასჯელისა ზღვევაჲ იგი ძიებით მიეჴადებოდა.
მათ	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა დაუტევნეს მენავეთა მათ საქმარნი იგი და აფრაჲ იგი უბოვანი, სუეტი იგი შუენიერი და მაღალი და საბელნი იგი განზიდულნი და ყოველი საქმარი მსგავსად აღსაგებელისა მის და ზომისა,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ სუფევდა სიკუდილი ვიდრე მოსჱსამდე, ხოლო კაცთ-მოყუარემან ღმერთმან იხილა რაჲ თჳსი იგი შექმნული სიკუდილისაგან ძლეული, არა სრულიად გარე-მიიქცა მისგან, რომელმან-იგი (რ˜ნ იგი) ხატად თჳსა შექნა, არამედ ნათესავითი ნათესავად მოხედვაჲ არა დააკლო,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირველად მამათა ეჩუენებოდა და შჯულსა შინა იქადაგებოდა და წინაწარმეტყუელთა მიერ მსგავსებით მაცხოვარებისა მოღუაწებასა მას წინავე გუაუწყებდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს მოიწია აღსავსებაჲ იგი ჟამთაჲ დიდებულისა მის მოსლვისა მისისაჲ, მთავარანგელოზი მახარებელად წმიდისა ქალწულისა წინაჲსწარ მოივლინა,
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი გამოუთქუმელთა მათგან რაჲ ზეცისა ძალთა მოვიდა წმიდისა მის, პირველად „გიხაროდენ, მიმადლებულო“ მისსა მიმართ ღაღატ-ყო.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მას ვითარცა ესმა, ვითარმედ: „გიხაროდენ, მიმადლებულო“, მეყსეულად სასმენელით შევიდა სული წმიდაჲ შეუგინებელსა მას ტაძარსა ქალწულისასა და განწმიდა ბუნებაჲ მისი ასოთა თანა და დადგა ბუნებაჲ წინაშე მისა;
მას	სინ.მრვლთ	განკრთომით ხედვიდა უფალსა მას ბუნებათასა უფროჲს ბუნებისა საკჳრველთ-მოქმედებასა გუამსა შინა.
მითვე	სინ.მრვლთ	და რომლითა საჭურველითა ეშმაკი იღუწიდა ჩუენდა მომართ, მითვე საჭურველითა ქრისტემან ჩუენ გჳჴსნნა: შეიმოსნა მსგავსად ჴორცნი, რაჲთა ნაკლულსა მას უმეტჱსი მოანიჭოს მადლი.
იგი	სინ.მრვლთ	შემსგავსებულად მადლი იგი წმიდისა ქალწულისა მოივლინა, რამეთუ ესრე აქუს ხარებისა მას სიტყუასა მოსწავებაჲ, ვითარმედ: თუესა მეექუსესა მოივლინა გაბრიელ ანგელოზი ქალწულისა, თხოვილისა ქმრისა, რომლისაჲ სახელი იოსებ, სახლისაგან და ტომისა დავითისი;
მის	სინ.მრვლთ	და სახლი ქლ˜საჲ მის მარიამ.
მის	სინ.მრვლთ	ესე პირველი თუჱ წმიდისა მის მიმართ, ვითარცა იტყჳს წერილი შჯულსა შინა, ვითარმედ: ესე თუჱ – თავი თუეთაჲ, ვნებაჲ წმიდაჲ, დღესასწაულობდით უფლისა ნათესავთა შორის თქუენთა.
მას	სინ.მრვლთ	ამიერითგან მიეცემის წილსა მას თანა-მდები იგი ჴელთა პატიჟისათა, ხოლო მათ მითცა არავე შთააგდეს ზღუასა მას, ხოლო ეგდენსა მას შინა ჭირსა და აღძრვასა ზღჳსასა,
იგი	სინ.მრვლთ	სიძჱ იგი და უჴრწნელებისა საუკუნოჲსა თანა-მყოფ.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდასა მას ქალწულსა ფრიად შემსგავსებული სახელი, რამეთუ მარიამ ეწოდა, რომელი ითარგმანების „განმანათლებელ“.
მის	სინ.მრვლთ	ეგრეცა წმიდაჲ ესე ჴორცთა რაჲ შინა იყო, უჴრწნელი ცხორებაჲ მოიპოვა და მთავარანგელოზისა მის მიერ თქუმულთა სარწმუნოებით შეიწყნარებდა.
მის	სინ.მრვლთ	მაშინ მსწრაფლ ელისაბედისა, ნათესავისა მისისა, მთად კერძო წარვიდა და შევიდა სახიდ და მოიკითხა ელისაბედ მიმსგავსებულად ანგელოზისა მის.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ესმა მოკითხვაჲ იგი მარიმისი ელისაბეთს, ჰკრთებოდა ყრმაჲ იგი მუცელსა შინა მისსა. და აღივსო სულითა წმიდითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა დაუსრულებელისაგან წყაროჲსა მდინარჱ მადლთაჲ, ეგრევე ენისაგან წინაწარმეტყუელებაჲ იგი თჳსსა მას ნათესავსა გამოუცჱნა და ფერჴთა ყრმისათა, დაბმულთა მუცელსა შინა, ვლდომაჲ და სიმღერაჲ მიჰმადლა,
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი ნანდჳლვე სიხარულისა და საკჳრველებისა ღირდა, რამეთუ სადაცა მივიდოდა მიმადლებული იგი, სიხარულითა აღივსებოდა.
მათ	სინ.მრვლთ	კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის, რამეთუ შენ ექმენ მათ დასაბამ განახლებისა.
იგი	სინ.მრვლთ	შენ კადნიერებაჲ სამოთხედ შესლვისაჲ მოგუმადლე ჩუენ და პირველი იგი სალმობაჲ განსდევნე, რამეთუ შენსა შემდგომად ნათესავი დედათაჲ არღარა იყუედრებოდის, არღარა ეშინოდის მკჳდრთა ევაჲსთა პირველისა მისთჳს წყევისა, არცაღა შობადისა მის სალმობისა,
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ ქრისტჱ ნათესავისა ჩუენისა მჴსნელი და მაცხოვარი ყოვლისა ბუნებისაჲ, სულიერი ადამ, რომელმან მიწისაგანისაჲ მის წყლულებაჲ განკურნა, წმიდისაგან მუცლისა შენისა გამოვალს.
მათ	სინ.მრვლთ	კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის და მამათა შორის, რამეთუ ყოველთა კეთილთა დამნერგველი შენდა ნაყოფად გამოჩნდა, რამეთუ ბრწყინვალედ ვხედავთ ბერწისათა მათ სიტყუათა.
მათ	სინ.მრვლთ	დასაბამითგანთა მათ თანა ახალთა მიუთხრობდა, საუკუნითგანთა მათ თანა აღსასრულსა ამათ ჟამთასა ქადაგებდა, მცირითა ამით სიტყჳთა ყოველნივე საიდუმლონი ქრისტჱსნი გამოთქუნა.
მისსა	სინ.მრვლთ	შეეწია ისრაელსა, მონასა თჳსსა მოჴსენებად წყალობისა თჳსისა – აღთქუმაჲ, რომელ აღუთქუა აბრაჰამსა და ნათესავსა მისსა ვიდრე მიუკუნისამდე.
იგი	სინ.მრვლთ	რომლისაგან მო-რაჲ-ვიდა, დაამტკიცა აბრაჰამისა მიმართი იგი აღთქუმაჲ, საცნაურად მიიღო სასწაული იგი წინა-დაცუეთისაჲ და აღმასრულებელ შჯულისა და წინაწარმეტყუელთა.
იგი	სინ.მრვლთ	თჳთ იგი ეშმაკი განაბნია და ერი მისი მის თანა, რამეთუ ჭეშმარიტად იგი იყო გულითა ამპარტავან, რამეთუ იკადრა და თქუა, ვითარმედ: ღრუბელთა ზედა ცისათა დავიდგნე საყდარნი ჩემნი და ვიყო მიმსგავსებულ მაღლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარ უკუე აწ განხეთქა იგი, შემდგომითა სიტყჳთა წინაწარმეტყუელმან გუაუწყა: ხოლო აწ ვიდრე ჯოჯოხეთამდე შთაჰჴდე და ყოველნი მძლავრნი და მსახურნი შენნი.
მით	სინ.მრვლთ	აწ უკუე ჰურიათა განვრდომაჲ და წარმართთა შემოყვანებაჲ ადვილად გუაუწყა, რამეთუ ჰურიათა მოხუცებულნი და მწიგნობარნი შჯულითა და სხჳთა მით ნეშტითა პატივითა განმდიდრებულ იყვნეს, რომლისაგან ბოროტად სიმდიდრესა მას მძლავრობასა უშჯულოდ იჴმევდეს.
მათ	სინ.მრვლთ	ამათ ყოველთაგან ცუდნი და დევნებულნი და შიშუველნი ტყუედ განივლი(ნ)ნეს, ხოლო მათ წილ გლახაკნი წარმართთაგანნი სიმართლითა მშიერნი ამაღლდეს,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ მათსა მას სიგლახაკესა და რომლითა-იგი შეპყრობილ იყვნეს ღმრთის მეცნიერებისა სიყუარულითა საღმრთოჲსა სიტყჳთა მსგავსად ბჭისა, ვითარცა ქანანელი იგი ითხოვდა, და ამისთჳსცა ღმრთისა საიდუმლოთაგან სიმდიდრითა აღივსნეს.
მას	სინ.მრვლთ	„შეეწია ისრაელსა, მონასა თჳსსა“, – და არა რომელსავე ისრაელსა, არამედ მონასა თჳსსა, რომელი საქმით აღასრულებდა ისრაელისასა მას აზნაურებასა.
მას	სინ.მრვლთ	და ამისთჳსცა მონად და მკჳდრად წმიდამან ღმრთის-მშობელმან უწოდა, რამეთუ ჭირვეულად რაჲ პოვა წერილსა მას ზედა შჯულითა მშრომელად, მას მადლითა ნუგეშინისცა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ უკუე ესევითარსა მას ისრაელსა მოუწოდა და შეეწია მოჴსენებად წყალობისა, ვითარცა ეტყოდა მამათა ჩუენთა აბრაჰამსა და ნათესავსა მისსა ვიდრე მიუკუნისამდე.
მას	სინ.მრვლთ	ამით მცირითა სიტყჳთა ყოველსა მას განგებულებასა საიდუმლოსა გამოაჩინებს, რამეთუ გამოჴსნად რაჲ ნათესავისა კაცთაჲსა ინება და მამათა მიმართი იგი აღთქუმაჲ რაჲ აღსრულებად სათნო-იყო, ცანი მოდრიკნა და გარდამოჴდა.
მისა	სინ.მრვლთ	არამედ რომელ-იგი ჩუენ შემძლებელ ვიყვენით დატევნად, ეგრჱთ გამოგუეცხადა, რაჲთა ნახვად მისა და განხილვად და სმენად ზრახვათა მისთა შეუძლოთ.
იგი	სინ.მრვლთ	და იშვა, ვითარცა კაცი, რაჲთა გარდაიჴადოს ჩუენი იგი თანა-ნადები და აღასრულოს ვიდრე თავისა თჳსისამდე აბრაჰამის მიმართი იგი აღთქუმაჲ წინა-დაცუეთისაჲ იგი და შემდგომითი შემდგომად შჯულისა მცნებანი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი იყო ვითარცა სამეუფოჲსაგან ტომისა, სამეუფოსავე მამულსა იოსების თანა, ქმრისა თჳსისა, მოვიდოდა, და ყოვლისა საკჳრველებისა უზეშთაეჱსი შეუდგა საიდუმლოჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და არცაღა ადგილ იყო სავანესა მას.
მათ	სინ.მრვლთ	ვარსკულავი წინა უ(ნა)თებდა და აუწყებდა შორიელთა მათ ჭეშმარიტისა მის აღმოსავალით მომავალთა.
მას	სინ.მრვლთ	და მოვიდეს და ძღუენი მოართუეს მას, რომელი-იგი ჩუენთჳს დაგლახაკნა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდასა მას ქალწულსა დაემარხნეს სიტყუანი ესე და დაედვა გულსა თჳსსა, ვითარცა ყოველთა საიდუმლოთა დამტევნელ(სა).
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ შენი არს, ჵ, ქალწულო წ(მიდაო), უზეშთაჱსი ყოვლისა ქებისა შესხმაჲ მისთჳს, რომელმან-იგი შენგან ჴორცნი შეისხნა ღმერთმან და იშვა ვითარცა კაცი.
მათ	სინ.მრვლთ	შენ პატიოსანთა მათ და საცნაურთა სამეუფოთა ნათლად ელვის სახედ გამოუბრწყიდები, სადა იდიდების მამაჲ მაღალი, რომლისა-იგი ძალი გაქუნდა საფარველად.
იგი	სინ.მრვლთ	დიდებულ არს სული წმიდაჲ, რომელმან მუცელსა შენსა შობაჲ იგი მეუფისა დიდისაჲ მოღუაწებით განაგო.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა შორის მრავალსა მშჳდობასა, გულ-განურინებელად ნუგეშინის-ცემულ იქმნებოდა და საშჯელსა და განკითხვასა იქმოდეს ნავსა მას შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს მოვიჴსენი ევაჲსი იგი ურჩებაჲ, ვცრემლოოდი;
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ვიხილი ნაყოფი იგი მარიამისი, კუალად განვახლდი, უკუდაო ნათესავით, უხილაო სიკეთითა, პირველ საუკუნეთა ნათელი ნათლისაგან, ღმრთისაგან მამისა იშევ ძჱ ღმრთისაჲ
იგი	სინ.მრვლთ	წმიდაო, უკუდაო, საუკუნეო, მიუწდომელო, უცვალებელო, რომელი ჭეშმარიტი ძჱ ღმრთისაჲ პირველ საუკუნეთაჲ ხარ, სათნო-იყავ შესლვად საშოსა წმიდისა ქალწულისასა, რაჲთა პირველ დაბადებული იგი კაცი ჴელთაგან შენთა წმიდათა და ცოდვითა მომკუდარი კუალად განაახლო.
მას	სინ.მრვლთ	ღმრთის მეცნიერებისაჲ რაჲ გემოჲ ვიხილეთ, ჴმაჲ ტკბილი აღმოუტეოთ და ტკბილსა მას ღმრთისა სიტყჳსა ძალსა ვადიდებდეთ, ჴმა-ტკბილისა მის მოძღურისა საღმრთოჲსა მადლისაჲსა ღირსნი ქებანი შევწირნეთ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ ქუეყანაჲ და ზღუაჲ და ყოველივე დაბადებული, ხილული და უხილავი ღმრთისა კაცთ-მოყუარებასა უგალობს და ადიდებს მისისა მისთჳს სახიერებისა, რამეთუ ყო ჩუენდა მომართ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ღმერთი იყო და ჴორცითა გამოჩნდა, სიმდაბლჱ გამოუთქუმელი ინება, დედაკაცისაგან წმიდისა იშვა, რაჲთა ურჩებ(ითა) მომკუდარი იგი კუალად განაახლოს.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი დიდებაჲ და პატივი ღმრთისაჲ უპირადჱს ყოველთა საუკუნეთაჲ არს, მსგავსად ვნებისა და სიგლახაკისა ჩუენისა იქმნა დიდად შუენიერი იგი ჴელმწიფებაჲ;
მან	სინ.მრვლთ	რომელი მან შეიმოსა ნათელი ვითარცა სამოსელი, იქცეოდა კაცთა შორის ვითარცა შეურაცხი;
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი პირველითვე არს და აცხოვნებს ყოველსა სოფელსა, წმიდისაგან ქალწულისა იშვა, რაჲთა პირველ შექმნული იგი კუალად განაახლოს.
მას	სინ.მრვლთ	ხატი მონებისაჲ შეიმოსა წმიდისაგან ქალწულისა, რაჲთა კუალად-გუაგნეს ჩუენ დიდებულსა მას ხატსა უფლისა ჩუენისასა;
მის	სინ.მრვლთ	შეიმოსა მიწისაგანისაჲ მის ხატი, რაჲთა ზიარ მყვნეს ჩუენ ხატისა მის ზეცისაჲსა;
მითვე	სინ.მრვლთ	შეურაცხი გუამი თავს-იდვა შემოსად და მითვე საფლავსა დაიდვა, რაჲთა მკჳდრად გამოგჳრჩინნეს ჩუენ საუკუნისა ცხოვრებისა;
იგი	სინ.მრვლთ	საშოსა წმიდისა ქალწულისასა დაადგრა მიუწდომელი იგი, რაჲთა ცოდვითა განჴრწნილი ადამ კუალად განაახლოს.
მას	სინ.მრვლთ	საიდუმლოჲ ესე ცხორებასა დაუსრულებელსა მდიდრად მოანიჭებს, რომელნი ესვენ მას და სულითა მით მადლისაჲთა თუალთა გულისათა განანათლებს.
იგი	სინ.მრვლთ	ერთისაგან დაუსრულებელისა წყაროჲსა გამოუთქუმელისა ღმრთეებისაჲსა აღმოეცემის მადლი იგი და ნიჭი სულისა წმიდისაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	ერთისაგან წმიდისა ქალწულისა მრავალ-სასყიდლისა იგი მარგალიტი გამოვიდა, რაჲთა ცოდვითა მომკუდარი იგი პირველ შექნული იგი კაცი კუალად განაცხოველოს.
მას	სინ.მრვლთ	შესხრტულსა მას გ(უა)მსა კაცებისასა ელვარჱ იგი ბრწყინვალებაჲ ღმრთეებისაჲ დაეფარა და სულითა ღმრთეებისაჲთა მოგუეახლა ჩუენ;
მისსა	სინ.მრვლთ	ანგელოზთა გალობასა ღირს მყვნა ჩუენ გალობად მისსა;
იგი	სინ.მრვლთ	დაუბერებელთაგან სამოთხეთა ნაყოფ-შუენიერნი იგი ყუავილნი მოუჴდეთ და ჴელითა მოვისთულნეთ, რამეთუ ღირს არს ღმრთისა სათნოჲ იგი ტაძარი წმიდისა ქალწულისაჲ ესევითარითა გჳრგჳნითა შემკობად.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს მისგან განმანათლებელი იგი მარგალიტი გამოვიდა, რაჲთა ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა შთავრდომილი იგი კუალად ნათელსა მას უკუდავებისასა აღმოიყვანოს.
მისა	სინ.მრვლთ	საღმრთოთაგან სიტყუათა ქრისტჱ მადლითა რაჲ ვიშუებთ, ღირსნი გალობანი მისა შევწირნეთ საღმრთოთაგან საიდუმლოთა;
იგი	სინ.მრვლთ	საღმრთოჲსა მადლისათა ვიშუებდეთ და მყრალობაჲ განბანად ვისწრაფოთ, ხოლო სულნელებაჲ იგი სათნოებათაჲ შევიმოსოთ;
იგი	სინ.მრვლთ	ჯაჭჳ იგი სარწმუნოებისაჲ შთავიცუათ და სათნოჲ იგი ცხორებაჲ მოვიბლარდნოთ, წმიდაჲ იგი და შეუგინებელი სამოსელი სიწმიდისაჲ დავიმარხოთ, რამეთუ ესე სათნოებაჲ არს მშჳდობისა თანამყოფი და სიყუარულისა თანა-მეუღლჱ, ყუავილი, რომლისაგან სასოებისა სულნელებათა გამოვალს.
მას	სინ.მრვლთ	და რომელნი ამას ზედა კრავნი ძოვენ სარწმუნოებით, ნათლის-სახენი თესლნი სამებასა უგალობენ და ჩუენცა, საყუარელნო, მარანსა მას მაცხოვრისასა მივისწრაფოთ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მისგან გამოვიდა ნათელი იგი მიუწდომელი და განგუანათლა ჩუენ გამოუთქუ(მე)ლითა მით მისითა სახიე(რე)ბი(თა).
იგი	სინ.მრვლთ	კარავი განწმედილი (და) ტაძარი ღმრთისაჲ პატიოსანი ჭეშმარიტად წმიდაჲ ქ(ალ)წული იყო ოქროჲსა იგი ყოვლად დასაწუველთაჲ მათ საკურთხე(ვე)ლი გარდამეტებულ(ისა) მისთჳს მისისა სიწმიდი(სა);
იგი	სინ.მრვლთ	საღმრთოჲ იგი შეზავე(ბ)ული საკუმეველი და წმიდაჲ იგი საცხებელი ზეთ(ისა) მრავალ-სასყიდლისა(ჲ) იგი სარწმუნოჲსა ნარდისა ალაბასტრი(საჲ);
(მ)ის	სინ.მრვლთ	სამღდელოჲ იგი გჳრგ(ჳნი) გამოუთქუმელისა (მ)ის ზრახვისა მაუწყებელი, რომელი მხოლოჲ (ჴო)რცითა და სულითა (წმ)იდა იყო;
იგი	სინ.მრვლთ	ბჭჱ იგი, რომელი აღმოსავალად ხედვიდა და უფლისა შესლვითა და გამოსლვითა ყოველი სოფელი განანათლა;
იგი	სინ.მრვლთ	მსხმოჲ იგი ზეთისხილი, რომლისაგან ჴორციელი იგი უფალი მოიღო სულმან წმიდამან და მრავალ-გუემული ნათესავი კაცთაჲ აღჰმართა.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად: შენგან, რაჲთა ცოდვითა მომკუდარი იგი ადამ განაახლოს.
იგი	სინ.მრვლთ	მუცელსა ქალწულისასა რაჲ დატევნად ჯერ-იჩინა უფალმან, მთავარანგელოზი წინაჲსწარ მახარებელად მოავლინა, ხოლო იგი გამოუთქუმელთაგან რაჲ ზეცისა ძალთა მარიამისა მოვიდა და პირველად „გიხაროდენ, მიმადლებულო“ უქადაგა მას და კუალად მეყსეულად მიაგება,
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: უფალი შენ თანა, კურთხეულ ხარ შენ დედათა შოვრის და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისაჲ, ხოლო იგი შეძრწუნდა და განზრახვიდა: ვითარ-მე იყოს მოკითხვაჲ ყ˜ლითავე?
იგი	სინ.მრვლთ	შემსგავსებულად სამე წმიდასა მარიამს ქალწულად მადლი იგი გამოირჩევს, რამეთუ ბრძენი იყო ყოვლითავე წმიდაჲ ესე, ყოველთა ნათესავთა დედათა შორის არასადა იპოვა მსგავს მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ პირველი იგი ქალწული ევა სამოთხესა შინა იპოვა მარტოჲ უსუსური გონებითა და გუელისაგან სიტყუაჲ იგი შეიწყნარა და ესრჱთ განიჴრწნა თჳსისაგან გულის ზრახვისა და მის გამო ყოველივე შრომაჲ წმიდათაჲ იქმნა,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ მხოლოჲსაგან წმიდისა ქალწულისა მისი იგი შეცოდებაჲ განქარდების.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ-იგი რებეკა სამკაული იგი ნებით თჳსით მეყსეულად შეიწყნარა და გულს-მოდგინედ აქლემთა მათ ქმრისა თჳსისათა ასუმიდა წყალსა;
იგი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ ყოველმან დედაკაცმან მხიარულებაჲ იგი მოკითხვისაჲ განუკითხველად შეიწყნარა, არამედ განცხოველებულითა გონებითა და განათლებულითა გულის სიტყჳთა თავით თჳსით განიზრახვიდა და იტყოდა: ვითარ-მე იყოს მოკითხვაჲ ესე?
იგი	სინ.მრვლთ	რ˜(ლთ) საფასეთაგან მარგალიტი ესე სიტყუა(ჲ) მოივლინა ჩუენდა? მ(ნე)ბავს, რაჲთა უწყოდი: რაჲ არს ნიჭი იგი და ვინ არს მომღებელი, ანუ ვინაჲ არს მომძღუნებელი იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ამას თავ(ით) თჳსით წმიდაჲ იგი განიზრახვიდა და იტყოდა.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ანგელოზმან მან ესევითარითა სიტყჳთა მარიამისგან კითხვაჲ იგი დაუჴსნა და ჰრქუა:
მას	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად მიუგო მარიამ ანგელოზსა მას და ჰრქუა: ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მამაკაცი ქუეყანისაჲ ცნობად არა მნებავს?
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ზეცისასა მას სიძესა თავი თჳსი განუკუთნე;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ანგელოზი იგი ესევითარითა სიტყჳთა წმიდასა მას განამტკიცებდა: ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოვე მადლი წინაშე ღმრთისა.
მას	სინ.მრვლთ	მადლსა მას ნუ განიკითხავ, რამეთუ შჯულთა ბუნებისათა მადლმან დამონებად არა თავს-იდვას.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა შობილი იგი ძჱ ღმრთისაჲ თანა-ხატი და თანა-არსი და თანა-მსგავსი მამისაჲ, რომელსა შინა ყოველივე აქუს მამასა: ღმრთეებისა გამოცხადებაჲ, ხატი პირსა შინა და ბრწყინვალებისაგან დიდებაჲ იგი განახლდების.
იგიცა	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა ზღუაჲ იგიცა საშჯელად აღუდგა, ღაღადებდა და შეეტყუებოდა წილი იგი და შესწამებდა.
მანვე	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელმან ქალწულისგან ქუეყანისა შექმნა კაცი, აწცა მანვე ყოს, ვითარცა უნდეს, რაჲთა აცხოვნოს თჳსი იგი შექმნული.
იგი	სინ.მრვლთ	და არა ხოლო თუ შუენიერებაჲ იგი ღმრთის-მშობელისაჲ, დასაკჳრვებელ არს სულისა მისისაჲცა იგი სათნოებაჲ;
მის	სინ.მრვლთ	მითცა არცა ზღჳსა მის ღაღადებასა და არცა წილისა მის შეწამებასა არღა მიაწევდეს პატიჟსა, არამედ, ვითარცა საშჯელსა შინა, შ˜ს მსაჯულთა არა პირველად განაჩინიან და არცა თავ-ადგიან შეცოდებულთა მათ ზედა,
მან	სინ.მრვლთ	რომლისათჳსცა ანგელოზმან მან უღაღადა მას, ვითარმედ: „გიხაროდენ, მიმადლებულო!
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე კუალად: „შენგან“, რაჲთა ხატად თჳსა შექმნული იგი აცხოვნოს.
იგი	სინ.მრვლთ	მოვედით უკუე აწ, საყუარელნო, და ჩუენცა მსგავსად ძალისა ჩუენისა თანა-ნადებნი იგი გარდავიჴადოთ;
მას	სინ.მრვლთ	ჴმასა მას ანგელოზისასა ჩუენცა შეუდგინოთ და ვღაღატ-ყოთ: „გიხაროდენ, მიმადლებულო!
იგი	სინ.მრვლთ	და არა ქუეყანისაგანი სიძჱ, თჳთ იგი თავადი უფალი და სიწმიდისა მამაჲ, ქალწულებისა მცველი და სიწმიდისა უფალი, უჴრწნელებისა იგი შემოქმედი და აზნაურებისა მომცემელი და ცხოვრებისა იგი მოღუაწჱ და ჭეშმარიტებისა და მშჳდობისა მეუნჯჱ და მომცემელი, –
იგი	სინ.მრვლთ	იგი თავადი უფალი შენ თანა, რამეთუ შენ შორის ღმრთეებისა მადლმან განისუენა, რაჲთა აცხოვნოს ნათესავი კაცთაჲ, ვითარცა მოწყალემან უფალმან, და არღარა ეშინის ადამს გუელისა მისთჳს მზაკუვარისა,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ მო-რაჲ-ვიდა უფალი ჩუენი, ყოველი ძალი მტერისაჲ განაბნია და არღარა ეშინის ნათესავსა კაცთასა ზაკუვისა მისთჳს გუელისა და საცთურისა, რამეთუ უფალმან ჩუენმან შემუსრა თავები ვეშაპისაჲ წყლითა მით ნათლის-ღებისაჲთა.
მით	სინ.მრვლთ	არღარა მეშინის მე სმენად, ვითარმედ: მიწაჲ ხარ და მიწადვე წარხჳდე, რამეთუ უფალმან წმიდითა მით ნათლის-ცემითა მწინკული იგი ცოდვისაჲ განმბანა მე;
იგი	სინ.მრვლთ	არღარა ვტირ, არღარა ვიგლოვ, არღარა ვიტყჳ მე, ვითარმედ: მივიქცე მე გლახაკებად, რამეთუ განმესხა მე ეკალი, რამეთუ უფალმან ეკალთა ჩუენთაჲ იგი ცოდვაჲ აღმოჰფხურა და თავსა ზედა თჳსსა გჳრგჳნად დაიდგა.
იგი	სინ.მრვლთ	დაჴსნილ არს ცოდვაჲ იგი ჩუენი;
იგი	სინ.მრვლთ	დაჴსნილ არს პირველი იგი ჩუენი წყევაჲ, რომელი იტყჳს: ეკალთა და კუროჲსთავთა აღმოგიცჱნებდეს შენ ქუეყანაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	აღმოიფხურა ეკალი იგი, აღმოჴუარდა კუროჲსთავი იგი, აღყუავდა წმიდისაგან ქალწულისა ხჱ იგი ცხორებისაჲ და მადლისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	არღარა ეშინის ევას ყუედრებისაგნ, არცაღა შობადისა მის(თჳს) სალმობისა, რამეთუ წმიდისაგან ქალწულისა მისი იგი შეცოდებაჲ განქარ(და) მის გამო, რომელი-იგი მის(გან) იშვა, რაჲთა აცხოვნოს, რომელი-იგი ხატად თჳსა შექ(მნა).
მის	სინ.მრვლთ	წყარო ცხორების მე(ყავ)ნ ჩუენ წმიდაჲ ქალწული, წყარ(ო) ნათლის ქრისტჱს მიმართ არს და აღმოსავალ საცნაურისა მის ნათლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა, მჴევლისა თანა მეუფჱ, შეუგინებელისა თანა განმწმედელი ყოველთაჲ, შუენიერისა თანა შუენიერი იგი სიკეთითა უფროჲს ძეთა კაცთასა, რაჲთა აცხოვნოს რომელი-იგი ხატად თჳსა შექმნა.
იგი	სინ.მრვლთ	სიტყჳთა საღმრთოჲთა მადლისაჲთა და სარწმუნოებისაჲთა ვიხარებდეთ, რამეთუ ვარდითა და შროშნითა და სულნელებისა ნელსაცხებლითა უჴრწნელი იგი არჱ ჩუენი – ქრისტჱ ჩუენდა მოვიდა.
იგი	სინ.მრვლთ	წმიდითა გულითა მოუჴდეთ და ვპოოთ ოქრო-ბრკინვალჱ იგი სარწმუნოებაჲ ელვარჱ და ნაყოფნი უკუდავებისანი მას შინა სულნელებითა სავსენი,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ უჴრწნელებისაგან მარიამისა ნაყოფ-შუენიერი იგი ხჱ აღმოსცჱნდა, რაჲთა ვითარცა წმიდამან და მოწყალემან აცხოვნოს თჳსი იგი შექმნული.
იგი	სინ.მრვლთ	ბრძენი იყო ყოვლითავე წმიდაჲ იგი, ყოველთა შორის ნათესავთა არავინ დედა შორის მსგავს მისა იპოვა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ პირველი იგი ქალწული ევა მარტოჲ სამოთხესა შინა უსუსური გონებითა შეიტყუვა გუელისაგან და ესრჱთ სიტყუაჲ იგი შეიწყნარა და სიკუდილი სოფლად შემოიღო და ამისთჳსცა ყოველი შრომაჲ წმიდათა შეამთხჳა,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ მხოლოჲსაგან წმიდისა მარიამისა ნერგი იგი ცხორებისაჲ აღმოგჳცჱნა ჩუენ.
მას	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ესე მარტოჲ სულითა და ჴორცითა იპოვა წმიდა და გულ-დებულითა გონებითა ანგელოზსა მას ეტყოდა: ვინაჲ არს მოკითხვაჲ ესე და ვითარ იყოს ესე ჩემდა?
იგი	სინ.მრვლთ	მინებს სწავლის, ვითარ დიდად შუენიერი იგი ჴელმწიფებაჲ მოგუემსგავსების ჩუენსა ამას სიგლახაკესა?
იგი	სინ.მრვლთ	და გამოჴ(და) ჭეშმარიტებაჲ იგი (გუ)ამისაჲ გუამისა(გან), და რომელიგი თქჳს, ვითარმედ: სიბრძნემან იშჱნა თავისა თჳსისა სახ(ლი), სიტყუაჲ იგი ჴორციელ იქმნა და დაემკ(ჳდ)რა ჩუენ შორის,
მასვე	სინ.მრვლთ	ესე იგი არს, მასვე გუამსა შინა, რომელ შეემოსა კაცისაგან და სულითა საშუმინველისაჲთა (ცხო)ველყო და უცვალებელმან ღმერთმან ხატი მონებისაჲ შეიმოსა,
იგი	სინ.მრვლთ	აწ მოვედით, საყუარელნო ჩემნო, და ისმინეთ ჩემი და გითხრა თქუენ სასუმური იგი და გამზადებაჲ, რომელი ყო ეროდე მეფემან, ვითარცა წერილ არს წმიდასა სახარებასა შინა,
მას	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: პური ყო ჰეროდე მეფემან შობისა სიხარულსა მას ჰეროდჱსსა, წყეულისა მის მელისასა, კაცის-მკლველისა მის მჴეცისა მზაკუვარისა.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳს არა დასდვა მას ლომ, რამეთუ ესერე საგონებელ იყო იგი.
მათ	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა ჰრქუა მათ: მივედით და არქუთ მელსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა ურწმუნოთა საგონებელ იყოს ვითარცა კაცი, ხოლო მორწმუნეთა გამოეცხადოს ვითარცა ღმერთი, რაჲთა პირველ შექმნული იგი კუალად განაახლოს.
იგი	სინ.მრვლთ	ძე ღმრთის და ღმერთ უპირადჱს საუკუნეთა რაჲ იყო, ძედ დედეკაცისა წმიდისა ჯერ-იჩინა ყოფად და უხილავი იგი იხილეს, და მდიდარი იგი ჩუენთჳს დაგლახაკნა და უვნებელმან მან და უკუდავმან ივნო ვითარცა კაცმან:
იგი	სინ.მრვლთ	შეიერთა ჴორცითა და არა იცვალა სულითა, მოკუდავსა გუამსა დაიტია დაუტევნელი იგი, რაჲთა იგიცა უკუდავ ყოს, და თანა-უკუდავ ყო ღმრთეებისა, რაჲთა ჴელთაგან მისთა წმიდათა შექმნული იგი კუალად განაახლოს.
იგი	სინ.მრვლთ	– და ღაცათუ ჴელმწიფებაჲ იგი ლომისაჲ აქუნდა, არამედ სახჱ იგი მელისაჲ იყო.
მით	სინ.მრვლთ	ნათელი მოვიდა სოფლად – ქრისტე ღმერთი ჩუენი, და განანათლებს ყოველთავე ნათლითა მით გამოუთქუმელითა;
მით	სინ.მრვლთ	ხოლო მარიამ სიტყჳთა მით ანგელოზისაჲთა მოიზღუდვოდა;
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო შობასა მას უფლისასა განიზრახვიდა, და უსწორებელსა გულის-სიტყუას კაცობრივსა განიზრახვიდა: ოდესმე სიმაღლესა ღმრთეებისასა აღიწეოდა და ოდესმე სიმდაბლესა კაცობრივსა გულს-ეტყოდა და ესრჱთ საცნაურისა მის სასწორისა ორკერძოვე გამოიკულევდა.
მის	სინ.მრვლთ	მაშინღა ჭეშმარიტისა მის ღმრთისა მიერ შეწევნასა ღირს იქმნა, რამეთუ რომელმან წმიდაჲ იგი ქალწულებისა ქმარი უვნებელად დაიცვა და გულისაჲცა განსაკითხავი უქცეველ ყო.
იგი	სინ.მრვლთ	– ხოლო რაჟამს შეკრბა მოსუმური იგი შესაძრწუნებელი მორწმუნეთაჲ და განსაცხრომელი ურწმუნოთაჲ, დასხდეს სუმად, და წარმჴდეს მროკვალნი როკვად და მახიობელნი იგი სუმასა ზედა საქიქელსა ჰხილვად;
იგი	სინ.მრვლთ	და საძაგელსა უსაწყალობელჱს თრიატონისა შეიქმნა სახლი იგი სამეუფოჲ და სასუმურიცა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ქრისტჱ სოფელსა შინა იშვა – უგამოცდილებისა დრაჰკანი, რაჲთა მოიგოს სასუფეველისა იგი საყოფელი;
იგი	სინ.მრვლთ	სიხარულითა შინაგან წმიდაჲ იგი ქალწული აღივსებოდა მის მიერ, რომელმან-იგი მისგან ჴორცნი შეისხნა, რაჲთა დაცემული იგი ცოდვასა ქუეშე კუალად განაახლოს.
მათ	სინ.მრვლთ	ვიდრე არა აღიარარის შეცოდებაჲ თჳსი, რომელ ქმნა, ესრე სახედცა მენავეთა მათ: იყვნეს უცებ და უმეცარ სასჯელსა და ბჭობასა შჯულისასა.
მის	სინ.მრვლთ	გნებავს გულისხმის-ყოფად სახილველისა მის უშუერისა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ჩუენცა, ვიდრე ჴორცთ(ა) შინა ვართ, ღმრთეება(სა) ანგელოზებრითა გალ(ობ)ითა სათნო-ყოფად ვისწრაფოთ გამო(ჩინ)ებულითა სახითა (და ს)აღმრთოთა მათ მ(ეც)ნიერებათა ჭეშმა(რიტ)ებითა მორწმუნ(ესა) გონებასა ჩუენსა და(ვს)თესოთ,
იგი	სინ.მრვლთ	მეფეთაგანი იყო, რომელი იგი როკვიდა, ასული ეროდიაჲსი, მეფეთა შვილი იყო ესე.
მათ	სინ.მრვლთ	და რავდენი შიში და ზარი ღელვათაჲ მათ აღმაღლებულთაჲ, და ეგდენსა რისხვასა შეცულ და შეყენებულ იყვნეს და ზღუაჲ იგი საშინელად აღძრულ იყო!
მისა	სინ.მრვლთ	და მისა ვინაჲ-მე იქმნებოდა ეგოდენი მხილებაჲ და ღუწოლაჲ, არა თუ ღმრთისა მოღუაწებათაგან?
იგი	სინ.მრვლთ	და ესეცა წმიდაჲ ქალწული დაჰკჳრდა და, ვითარ ნათლისა იგი ბრწყინვალებაჲ დედაკაცისა ნაშობ იქმნა, საფასესა მას ცხორებისასა შეიტყბობდა და მოკითხვასა მთავარანგელოზისასა განიზრახვიდა, ვიდრემდე სრულიად გამოიღო ნაყოფი იგი მაცხოვარებისაჲ, რაჲთა აცხოვნოს კაცი.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ღმერთი არს, რომელი განჰმზადებდა და შეტყუებით ამხილებდა ამით სახითა და საქმითა განსწავლიდა წინაწარმეტყუელსა მას, რაჲთა ისწაოს კაცთ-მოყუარებაჲ და მორჩილებაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	აქა უკუე ამიერითგან ხატ-შუენიერნი იგი ყუავილნი ქრისტჱს მოძღურებისანი ნაყოფთა კურთხევისათა გამოგჳცჱნებენ ჩუენ;
იგი	სინ.მრვლთ	აქა ყოველივე სიწმიდჱ და სულნელებაჲ და ლოცვისა იგი საკუმეველი წმიდითა გონებითა ღმრთისა შევწიროთ;
იგი	სინ.მრვლთ	აქა ქალწულებამან და სიწმიდემან მოხარულად ცხოვრებითა შემოსილი იგი ტევანი გამოიღო;
იგი	სინ.მრვლთ	აქა მოღუაწებანი იგი ძლევითა შემოსილისა ძლიერებისანი ნაყოფთა სიხარულისათა;
იგი	სინ.მრვლთ	აქა სამებისა წმიდისა იგი საიდუმლოჲ მთავარანგელოზისა მიერ წმიდასა ქალწულსა გამოეცხადა მსგავსად სახარებისა, ვითარმედ: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ და შობილი იგი წმიდაჲ ძჱ ღმრთისაჲ.
მისა	სინ.მრვლთ	მისა დიდებაჲ და პატივი და სიმტკიცჱ და თაყუანის-ცემაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მის	სინ.მრვლთ	ესე იგავად თქუმულ არს და იგავისა მის გამოძიებაჲ დასაშჯელ არს აღსასრულსა, რომელ ჰეროდე აღუდგინა საჴსენებელი ძმასა თჳსსა და მიორითგან უწესოებაჲცა იგი და-ხოლო-იჯერა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იყო იგი მეფჱ ჰურიათაჲ და ჰმონა გულის-თქუმათა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ეგენი ეგერა ჰპოვენ მიზეზსა ჭირთა მათ თჳსთა შინა, რომელ შენ გამო არიან, და მითცა ეიძულების წარწყმედაჲ შენი და არა ჰნებავს.
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ ვითარ ვაქებდე, რომელმან შობადმდევე იცოდა დაფარული იგი საიდუმლოჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ ვითარ შობადმდე ქრისტჱსა მადლისა იგი ნიჭი გამოცხადებად იწყო?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იოვანე, დიდი იგი და უმეტჱსი წინაწარმეტყუელთაჲ, ცხადად უწესოებასა მას მათსა ამხილებდა, ნანდჳლვე უმჯობჱსი იგი წინაწარმეტყუელთაჲ:
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ყოველივე წინაწარმეტყუელი რაჟამს ჰასაკსა თჳსსა მოიწიის, მაშინღა მადლსა მას წინაწარმეტყუელობნ, და რომელსამე უკუანაჲსკნელ ჟამთა მოეცის,
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ არავისგან ესმა და არცა ამცნო ვინ.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ესე იოვანე ექუსისა თჳსა რაჟამს იდვაღა მუცელსა შინა, წესსა მას შჯულისასა იზარდებოდა იგი, მოკითხვასა მას უფლისასა სარწმუნოებით ჰკრთოდა ყრმაჲ იგი, ჰკრთოდა უსრული ასოჲთა, ხოლო სრული სიხარულითა.
მ(ას)	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მოვიდა მთავარანგელოზი და მ(ას) უნდა სახარებაჲ (ში)ნაგან აღმოცჱნებულისა, ხოლო იოვანე ხლდომით გუახარებდა, რამეთუ მოვიდა, ვითარცა აწ გე(სმა), ყოვლისა სოფლისა მჴს(ნელი) თჳსისა მეგობრისა (და) აუწყებდა მუცე(ლს)ა შინა მიდგომილსა.
მის	სინ.მრვლთ	შემდგომად ზღჳსა მის დაშჯისა და წილისა მის შეწამებისა თჳთ თავსა თჳსა დაშჯიდა და სივლტოლასა მას აღიარებს.
იგი	სინ.მრვლთ	ჴელ-თუმცა-ეწიფებოდა, გამო-მცა-უსწრო დღედ დროდმდე წესისა თჳსისა და იხილამცა დედაჲ უფლისა თჳსისაჲ მოსრული, არამედ იურვოდა იგი საპყრობილესა მას შინა მუცელსა და სიხარულით ჰკრთებოდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჩემი მუცელსა შინა არა თავს-იდვა, რამეთუ საუკუნოჲ იგი ჩემ წინაშე არს.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ მითცა არა ჴელი შეყვეს წინაწარმეტყუელსა მას, არამედ დგეს და ხედვიდეს მას და თავთა თჳსთა დაშჯიდეს და ბრალეულად ეპყრა და შემდგომად ესოდენისა შეცოდებისა უნდა მათ განრინებაჲ მისი ზღჳსა მისგან ღელვათაჲსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვინ გუეოხდა ჩუენ და წიაღთაგან მამისათა აღგჳდგინა უდედოჲ იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ზღუაჲ იგი მითცა არა მიუტევებდა მას, არცა შეუნდობდა.
იგი	სინ.მრვლთ	და არცა თუ ზღუაჲ იგი თჳთ მას იქმოდა, არამედ ღმერთი.
იგი	სინ.მრვლთ	წინაწარმეტყუელნი წინაჲსწარ იტყოდეს და ჰსწადოდაცა ხილვად, რომელსა იგი ხედვიდეს სულითა.
მით	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ზღჳთა მით განსწავლიდა მას, ეგრეცა თევზითა მით აცნობებდა მას, რამეთუ, რაჟამს ესმა მისგან,
მას	სინ.მრვლთ	ვინ აუწყოს პირველსა მას ადამს დედაკაცისაგან აღმოცჱნებული საიდუმლოჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: აღმიღეთ და შთამაგდეთ ზღუასა მაგას, და მენავენი იგი ფრიად ჰბრძოდეს, რაჲთამცა ჴმელად ვითარ-რაჲ გამოადგინეს ნავი იგი, ხოლო ღელვანი იგი ზღჳსანი არა ერჩდეს.
მასვე	სინ.მრვლთ	და რომელსა-იგი წუხილით შობაჲ ესმა შვილთა თჳსთაჲ, მასვე მოაქუს სიხარული, და გუექმნა მწუხარებისა მისთჳს სიხარული?
იგი	სინ.მრვლთ	სამოთხით გამოჴადა ღმერთმან პირველი იგი ქმნული და მასვე საშოსა ნაშობისა მისისასა დაემკჳდრა!
ვისგან-იგი	სინ.მრვლთ	და ვისგან-იგი პირველსა მას მამასა შეჰრისხნა და გამოჴადა, ამისთჳსვე მოწყალე ექმნა და მოვიდა!
მას	სინ.მრვლთ	ამისგანადცა თავი(სა) თჳსისათჳს თქუა უფალმან, ვითარმედ: მრავალთა წინაწარმეტყუელთა და მართალთა ჰსწადოდა ხილვად და ვერ იხილეს, და სმენად და ვერ ესმა, არცა იხილეს, არცა ვ~ა წინაწარმეტყელნი ყოფადსა მას იტყოდიან.
მის	სინ.მრვლთ	და ვისგან ქუეყანაჲ იწყევა, ამისგანვე გამოჩნდეს ღმრთისა გზანი პირველისა მის რისხვისა განმაქარვებელად, უჴრწნელითა კუალითა შემუსრნა ცოდვისა ეკალნი!
მის	სინ.მრვლთ	ესე იოვანჱს ხლდომანი უფროჲსღა სიტყუანი, რამეთუ სიტყუანი იყვ(ნეს) არღა შობილისა მის (ჟა)მისა და ხლდომან(ი).
მას	სინ.მრვლთ	აწ შენ ჰხედავ წინაწარმეტყუელსა მას მეოტსა მისგანვე.
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინე აღსაარებაჲცა იგი შიგან მუცლით მჴეც-თევზისა მისგან, რამეთუ სივლტოლაჲ მისი ვითარცა კაცისაჲ ხოლო იქმნებოდა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აღსარებაჲ მისი – ვითარცა წინაწარმეტყუელისაჲ, რამეთუ ამიერითგან მიიღო და დაათქა იგი ზღუამან და, ვითარცა საპყრობილესა შინა,
მას	სინ.მრვლთ	რეცა თუ საკრველითა რკინისაჲთა შეჰკრვიდა და დასდებდა მას მუცელსა შინა თევზისასა და დაუმარხვიდა მას უფალსა მას თჳსა, ვითარცა მეოტსა მონასა.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო მათ დღეთა ჰეროდე მეფისათა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე ვინმე ერთობითა ამათ სახელთაჲთა სახარებისაგან შესცთეს უწყებასა, რამეთუ სხუაჲ იყო ჰეროდე, რომელმან წინამორბედი მოკლა, და სხუაჲ არს ჰეროდე, რომელმან ყრმანი მოთიბნა – ჯეჯლნი იგი ღმრთის მსახურებისანი ძიებასა მას იფქლისა თავწარსხმულისასა.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ ღელვათა მათ ურჩთა არა მოაშთვეს იგი და არცა მჴეცისა სახემან მან თევზმან, რომელმან შთანთქა იგი, არა განრყუნა, არცა წარწყმიდა, არამედ დაჰმარხა და მოიყვანა და ქალაქად მიავლინა.
მათ	სინ.მრვლთ	ესევითართა მათ დღეთა იყო ვინმე მღდელი, რომელსა სახელი ერქუა ზაქარია, და ცოლი მისი – ელისაბედ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ზღუაჲ იგი და თევზი სადა იყვნეს, უცნობელი ბუნებაჲ იყო და ესმოდა და ერჩდეს საღმრთოსა მას ბრძანებასა, რომლითაცა წინაწარმეტყუელი იგი განისწავლა.
მას	სინ.მრვლთ	და იყო მღდელობასა მას ზაქარიაჲსსა ბრწყინვალჱ კრებაჲ ვნებისაჲ და შეიმოსა სამოსელი და დაიდგა გჳრგჳნი სამღდელოჲ და მოიღო სასაკუმევლჱ და წმიდასა მას შეისწრაფდა დაუბრკოლებელად.
იგი	სინ.მრვლთ	წინაჲსწარ უსწრობდა ჟერაჲ იგი ეჟუანთაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინღა ამისა შემდგომად შევიდოდა ქალაქსა მას შუენიერსა და დიდსა და უქადაგებდა ბრძანებასა მას პატიჟისასა, ვითარცა მუჰრაკითა სამეუფოჲთა მოსასრველსა მას ბრძანებასა, ღაღადებდა და იტყოდა, ვითარმედ: შემდგომად სამისა დღისა ნინევჱ დაქცევად არს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო სიმრავლჱ იგი ერისაჲ აქებდა მღდელსა მას, რამეთუ ვითარცა ანგელოზი მოხუცებული წა(რგ)ზავნეს ღმრთისა.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ ვითარცა ესმა ბრძანებაჲ იგი, არას ორგულებდეს დ არცა უდებ-იქმნნეს, არამედ ყოველნი ადრე-ადრე მირბიოდეს, თაყუანის-ცემასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მიიწია იგი შინაგან კრეთსაბმელსა მას, ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისაჲ მარ(ჯ)უენით მდგომარჱ (სა)კურთხეველისა მის (სა)კუმეველთაჲსა.
მის	სინ.მრვლთ	შეძრწუნდა ზაქარია და წარსლვად ვერ (შე)უძლო ანგელოზისა მის ხილვითა და უკმოვიდოდა.
მას	სინ.მრვლთ	ესე წინაწარმეტყუელი, უფროჲსი წინაწარმეტყუელთაჲ, არა თავს-იდებდა უწესოებასა მას – სახლეულებასა, არამედ გონიერებითა განცხადნების, კეთილითა მით სიტყჳთა კაცად-კაცადსა ასწავლებს, რამეთუ არა კეთილა დევნაჲ იგი უჟამოდ მოწმისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და თჳთ მეფჱ იგი მათი, რომელსა შარავანდნი თავსა ედგნეს, გარდამოსრულ საყდრით სამეუფოჲთ, ძაძასა შთაიცუმიდა და ნაცარსა თავსა გარდაისხმიდა და ესრჱთ შეუძლებდა განრინებად შეურვებულსა მას ქალაქსა მრავლისა მისგან ურვისა და ბრძანებისა მისგან საღმრთოჲსა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ჰხედავა, ვითარ არა უდებად ვთქუთ პირველსა მას თქუმულსა, ვითარმედ არა ჯერ-არს შეშინებაჲ და მორიდებაჲ მარხვისაჲ და თაყუანისცემისაგან, არამედ ნაყროვანებისაგან და მთრვალობისაგან ჯერ არს შიში და მორიდებაჲ:
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მთრვალობამან და ნაყროვანებამან ქალაქი იგი აღმართებული და მტკიცჱ შეძრა და შეარყია და უნდა დამჴობაჲ მისი, ხოლო მარხვამან და თაყუანის-ცემამან დაამტკიცეს და აღჰმართეს.
მას	სინ.მრვლთ	ამათ გამოვე შთაჴდა დანიელ მღჳმესა მას ლომთასა და ვითარცა ცხოვართა შორის მშჳდთა და ყუდროთა მათებრ ვითარცა მათგანი დგა.
მას	სინ.მრვლთ	– არამედ გონიერებისა მის აზნაურებასა, ასწავებდ პირითა და მოწამე გონიერების იპოვების, რაჲთა გულისხმა-ჰყო, რავდენ შემძლებლლ არს კადნიერებასა მას წინაწარმეტყუელებისასა, რომელმან იგი ჰრქუა მეფესა მას: არა ჯერ-არს შენდა, ვითარმცა ძმის ცოლი შენი ცოლად გესუა.
მისა	სინ.მრვლთ	და ღათუ განძჳვნებულ იყვნეს კლვად მისა მეშალილებისა მისგან ბუნებისა დამზადებულსა მას ზედა ჴორცსა, და, ღათუ ბუნებაჲ იგი მჴეცთაჲ აწუევდა, შეიშინეს და ვერ იკადრეს შეხებად ჴორცთა.
მას	სინ.მრვლთ	ჰხედავა, ვითარ-იგი წესსა მას ზედა სძლევს ღირსებით უკეთურებასა მას ეროდე მეფისასა!
მით	სინ.მრვლთ	სპასიანნი ესხნეს, სიმდიდრითა შემკულ იყო და ძლიერ იყო სამეუფოჲთა მით ძალითა;
მისა	სინ.მრვლთ	ესე უწყი, რამეთუ მძჳნვარ და ძლიერ არს ლომი, განმტეხელ და წარმწყმედელ – უფროჲსღა, რომელნი-იგი შჳდ დღე შეყენებულ და უზმებულ იყვნეს ჩუეულისა მისგან საზრდელისა და ვითარცა მრისხანეთა მკლველთა შეიხილნეს ურთიერთას, მოასხნეს მისა გარემო მკლავნი მათნი,
მის	სინ.მრვლთ	რაჲთამცა ჭამეს და განძღეს ჴორცითა და სისხლითა მისითა, და მეყს შეშინდეს და დაჰჴსნდეს და რეცა შეირცხჳნეს მიახლებად ჴორცთა მის წინაწარმეტყუელისათა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ, უკუეთუ ცეცხლ იყო ცეცხლი იგი, რად არა იქმოდა საქმესა ცეცხლისასა?
იგი	სინ.მრვლთ	და თუ ჴორცნი იყვნეს ჴორცნი იგი მათნი, რად არა იგუემნეს ვითარცა ჴორცნი?
იგი	სინ.მრვლთ	და ძოწეულითა შემოსილსა შჯულსა დაუდებს უდაბნოჲსა მავალი იგი და მძლავრთა მათ და კაცთა და ქალაქის უფალსა მას მკალის მჭამელი იგი და თაფლისა ველურისაჲ;
მათ	სინ.მრვლთ	და ტაბასტაკ-დაგებულთა მათ და სამეუფოჲსა ტაბლისა ზედა მსხდომარეთა დაადგრა ზე და მბრძანებლლსა ეგრე ეტყჳს: „არა ჯერ-არს“, და აწუევს მეფესა მას, რაჲთამცა განუტევა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს ჯერ-იყო, რაჲთამცა მადლი მისცა, ჯერ-იყო, რაჲთამცა შეჰრაცხა იგი გონებითა მოძღურად.
იგი	სინ.მრვლთ	განრისხნა ეროდე და უმეტჱსადღა ჰეროდიადა, – სეხნა იყვნეს სახელითა და სახითაცა, უმეტჱს ხოლო მეუღლე, და იყვნეს ორნივე იგი არა თუ ერთ-ჴორც,
მას	სინ.მრვლთ	არამედ სწორ საძაგელებითა, – და ამისგანადცა შეაგდებენ წინაწარმეტყუელსა მას საპყრობილედ, რაჲთამცა განიცადეს ქორწინებაჲ იგი უგუნურებისა მათისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა შეაგდეს იოვანე საპყრობილესა, ხოლო იგი არავე დააცადებდა კადნიერებასა, არამედ ეტყოდა: განიშორე მეუღლჱ ეგე შენი უკეთურებისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ უმტკიცე იქმნებოდა იგი საპყრობილეს მას შინა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო მწარისა მისთჳს სასუმურისა მძლავრისა მის და ფიცხლისა, რომელსა-იგი საშუებელი სიმწარისაჲ არს და ოხჭანი მისი არს მკლველი წინაწარმეტყუელისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა შევიდა ეროდია, ეროდიადაჲსი ასული, წარმწყმედელი ჴორცაჲ და სულისაჲ, შევიდა იგი შეღჳნებულთა მათ თანა მოსუმურთა, როკვადა მახიობრებლ სეფე-ქალი იგი, რომელი-იგი ჭჳრობადცა არა ჯერ-იყო დედათაჲ, რომლისაჲ-იგი არა ჯერ-იყო ჰხილვად პირი მამათაჲ.
მან	სინ.მრვლთ	არამედ ესრე ვჰგონებ: ვითარ-იგი იოვანე წინამძღურად პირი დედისაჲ იჴმია, ეგრეცა ქალმან მან პირი დედისა მის ურცხჳნოჲსაჲ წინამძღუარ ყო და მაშინღა იკადრა მოსუმურთა მათ შესლვად.
მას	სინ.მრვლთ	ანუ-მე არა სეფე-ქალი იყოა, რომელსა საჭურისნი და შიმონვარნი ესხნეს, გინა თუ სხუაჲ შუენიერებაჲ სამკაული, რომელი ედვა მას?
იგი	სინ.მრვლთ	ბოროტ იყო შესლვაჲ იგი მისი და უძჳრჱს იყო აღთქუმაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და როკვიდა იგი შორის მეინაჴეთა მათ, განლიგებული თუალითა სიმთრვალითა მით ღჳნისაჲთა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი უფროჲს აღსცხარდებოდეს და გულს-ედვა ზრახვაჲ იგი ძჳრისაჲ და იტყოდეს: არა თუ როკავს, არამედ უმტჱს როკავს!
იგინი	სინ.მრვლთ	და არა ჰრიდებდეს იგინი სირცხჳლსა ხოლო ქებაჲ იგი იქმოდა ძჳრსა: არა უჯეროჲ საქმედ ეგონა სირცხჳლისაჲ მის განშორებაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	სთნდა ჰეროდეს და მეინაჴეთაცა. და მელი იგი არღარა იფარვიდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედვიდა იგი ასულსა მას ძმისა თჳსისასა და უკეთურსა მას სახლეულსა წინაშე მათსა მროკვალსა და არა ჰრცხუენოდა და სათნო-უჩნდა მას და მისთანათცა მათ, ვითარცა იტყჳს: წმიდისა თანა წმიდა ვიყო, ხოლო დრკუნი იგი შე დაამჴენ!
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მინდა მისთჳს მცირედ პავლჱსგანცა სწავლაჲ: ყოვლადვე რაჲსათჳს ისმის თქუენ შორის სიძვაჲ და ესევითარი სიძვაჲ, რომელი წარმართთაცა შორის არა არს, ვითარმცა ვისმე ძმის ცოლი თჳსი ცოლად ესუა?
მას	სინ.მრვლთ	ჰხედავთა გულის-თქუმისა მოყუარესა მას?
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედავა, ვითარ მეფეთა იგი პატივი გულის-თქუმისა სიყუარულსა მიჰყავს სირცხჳლად?
იგი	სინ.მრვლთ	ესოდენ შეგირაცხიესა სამეუფოჲ იგი პატივი?
მის	სინ.მრვლთ	პირველისა მის ქალისა როკვითა განიძარცუე ზოგი;
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ სადა არიან უტანჯველნი სიმდიდრენი, რამეთუ ზოგი იგი სამეუფოჲსაჲ დასდევ ფერჴთა მროკვალისათა?
მის	სინ.მრვლთ	არამედ ესე – სასყიდელისა მის უჯეროჲსაჲ აღთქუმაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ანუ რაჲ არს მროკვალისაჲ მის სათხოველი?
მის	სინ.მრვლთ	არა ისწრაფა ნიჭისაჲ მის, არცაღა მსწრაფლ სთხოვდა, არამედ მი-ღა-ვიდა იგი დედისა განზრახვად, რაჲმცა სთხოვა მას ნიჭი.
მის	სინ.მრვლთ	ეჰა ბოროტისა მის მოძღურისა! მომეც აქა აწვე თავი იოვანე ნათლისმცემელისაჲ, და არა სტირ სირცხჳლისა მის გარდარეულებასა, საქმესა მას ჯერკუალსა და სასყიდელისა მას აღთქუმასა და მიჴდასა.
მის	სინ.მრვლთ	და არა ძწის მროკვალისა მის გონებაჲ, და არა სძაგებს ტყუვილსა ქებაჲ, და არა სანერწყუველ იქმნების საზოგადისა მის ცოლისა ზრახვაჲ, იკადრებს მროკვალისა მისთჳს სიყუარულსა.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ მიუშუა წმიდასა მას, წმიდაჲ მოვიკითხო, მივეახლო და სასაკუმევლჱ მივსცე: მი-მე-მიყვანოსა ზიარად, ანუ და-მე-მსაჯოსა კადნიერად?
იგი	სინ.მრვლთ	და არა უგულებელს-ყო მთავარანგელოზმან გაბრიელ მღდელისა იგი შიში.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა მყის მას ჟამსა ჴმაუყო მას, ვითარცა მარჯუენჱ ჴელი მიუპყრა განსამტკიცებელად, ღაღატ-ყო: ზაქარია, ნუ გეშინინ!
იგი	სინ.მრვლთ	პირველად მისი იგი შიში დააცხრვო და მაშინღა სახარებაჲ იგი აუწყა, რაჲთა შეუძრწუნებელად სულითა დაწყნარებაჲ იგი შეიწყნაროს.
მისსა	სინ.მრვლთ	მესმა და მოვ(ედ), რამეთუ ქალაქსა ღმრთისასა აღწერილ არს, რომელი მუცელმან არა აღმოაცჱნა, რამეთუ მრავალთა შობასა მისსა უხაროდის.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თავს-იდვა გაბრიელ ზაქარიაჲსი იგი ორგულებაჲ, არამედ შეურცხ-ყო მღდელი იგი საკუმევლისა შემწირველი და სარწმუნოებისა არა შემწყნარებელი და პირსა მისსა აუწყებდა განურისხველებასა და ჰრქუა: ესრე გამომკითხავა, ზაქარია?
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელი გითხარ, მას ითხოვ.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარ ისწავე აბრაჰამისაგან: არაა, ვითარ-იგი ჰრწმენა მას და ჟამნიცა შეურაცხ-ყვნა, და ვითარ-იგი ჰრწმენა მას და სიბერჱცა ერჩდა?
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ბერწი იგი შეუძლებელ გიჩს შენ, ვითარ ქალწულისა საიდუმლოჲ გაუწყო შენ?
მას	სინ.მრვლთ	მას ჰრწმენა და უფროჲსღა ქადაგა, ხოლო შენ უმცირჱსსა ურწმუნო იქმენ და სიტყუასა გამომკითხავ მე, რომელმან ზეცით მომავლინა მე შენდა, რამეთუ შენ გული-გითქუამს სასწაულისა მიღებად.
მას	სინ.მრვლთ	აწ შობისა წილ სამარედ მწრაფლ ჴმითურთ მივედ უშვილოებითურთ, შეკრვით განისწავლე ჴმითა და მიუდეგ ჴმითა, რამეთუ აწ მას ხოლო მიუტევე მე შეცოდებანი მამისანი, (რამეთუ) უფლისა საყუარელი არს (და) ვითარცა უნდეს მეგობარსა, ეგრეცა სთხოვოს უფალსა.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე სიტყუაჲ ვიდრე ში(ნა) აღესრულებოდა, ჟა(მ)ი გარდავიდოდა და სიმრავლესა მას ერისასა უკჳრდა გარეშე და გონებაჲ მათი მრავლად განიზრახვიდა, (თი)თოეული სხუად ჰგონებდეს, ვიდრემდე ზაქარია გამოჩნდა და მოასწავებდა დუმილით, რაჲ-იგი ევნო სიტყუასა.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო მსახურებაჲ მის დღისაჲ აღასრულა და წარვიდა სახიდ თჳსა.
იგი	სინ.მრვლთ	სიხარული იგი აქუნდა გულსა თჳსსა, ხოლო პირსა მისა ესხნეს აღჳრნი.
მას	სინ.მრვლთ	პირველად საუფლოდ კაცსა მას განიზრახვიდა და ჰრქუა: გიხაროდენ, სახარულევანო, უფალი შენ თანა!
მას	სინ.მრვლთ	ეტრფიალე მროკვალსა მას და არა გძაგს ეგემლევანი საქმჱ, რომელი-იგი შეურაცხ არნ და საკიცხელ და მხედველთა მათგან თანა-მდებ და აღსარულსა მას წინაწარმეტყუელთასა მოჰკლავს.
მის	სინ.მრვლთ	მოიძულოთ მოკლვაჲ, რამეთუ შემთხუევაჲ არს ეშმაკისაჲ და პოვნება არს ეშმაკისა მის უკეთურისა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მას ვითარცა ესმა სიხარული, არა განემარტა სმენად, არამედ დაჰკჳრდა ჴმასა მას და თქუა: ვინაჲ-მე არს ესე მოკითხვაჲ?
მას	სინ.მრვლთ	ამას ზედა შეწუხნა ეროდე ფრიად, ვითარმცა ვინ თქუა: ჰბაძავს პილატეს, უფროჲს ხოლო სახესა პილატჱსსა, წინანდელ ყოფილისა მოთხრობა(სა) დაიბანს ჴელთა და წესსა მას ზედა საშჯელისასა მისცემს: ეგრეცა ესე შეჭუვნა, ხოლო ფიცისა მისთჳს და მეინაჴეთა მათთჳს აიძულა.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა თქჳან, პირველსა მას შექმნულსა ზრახვიდა პირველი იგი ბოროტი.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ჰრქუა: მარიამ, ნუ გეშინინ, რამეთუ მადლი ჰპოვე, რომელი-იგი წარწყმიდა პირველ შექმნულმან;
მან	სინ.მრვლთ	მან მარტომან ცთომაჲ შეიწყნარა, ხოლო შენ მარტოსა ცთომისა დაჴსნაჲ მოგიღებიეს, რამეთუ შვე ძჱ და ამას ეწოდოს იესუ.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მას ვითარცა შობაჲ ესმა და ძჱ, (თქუა): ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მამაკაცი მე არა ვი(ცი)?
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რაჲსა ჰფუცავ? რაჲთა არა ფიცსა ზედა შეჰპალავანდო თავი თჳსი და ფიცისა მისთჳს რწმუნებისა წინაწარმეტყუელი მოჰკლა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მაშინღა ფიცისა მისთჳს და მეინაჴეთა მისთათჳს არა შეიშინა მსაჯულისათჳს.
მის	სინ.მრვლთ	მეყსა შინა უბრძანა შემოღებაჲ თავისა მის ნათლის-მცემელისაჲ ლანკლითა და მიცემად მის ქალისა.
მან	სინ.მრვლთ	ვითარცა იცის მან თავადმან, რომელიცა მოვალს, რამეთუ მოსრულ არს, ვიცი, წინაჲსწარ აუწყებ შენ თანა დადგრომასა შინაგანი იგი დამტკეცილი, ხოლო სახისა სიტყუად ვერ შემძლებელ ვარ, ქალწულო.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ყრმაჲ იგი შინაგან მიუგებდა და საშოჲთ გამო დედისა პირითა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	შენ კურთხეულ, რომელი მიდგომილ ხარ მისთჳს, რომელი სამოთხესა იქცეოდა!
მის	სინ.მრვლთ	აჰა მწარისა მის საინაჴისა უმწარჱს ოხჭნისა: მოეკუთების თავი წინაწარმეტყუელსა მას და მიეცემის ქალსა, და ქალი მიიღებს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ზაქარია სახლსა შინა, ვითარცა პირველად ვთქუ, დადგრომილ იყო მდუმრიად და ურწმუნოებისათჳს აღჳრნი ესხნეს, რამეთუ სწორად მიდგომისა უტყუ იყო იგი, საზღვრად დაშჯისა ყრმისა შობისათჳს მიეღო.
მის	სინ.მრვლთ	არა ზარი აჰვალს სახილველად, არა შეძრწუნდების თავით, არცაღა გარე-მიიქცევის სისხლისა მის დაბღალვითა!
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ გამოვიდოდა უდაბნოჲსაგან საშოჲსა უდაბნოსა იგი მყოფი, მაშინ ფიცარი მოითხოვა მამამან მისმან და მეცნიერად დაწერა, რომელი-იგი ესმა ურწმუნოდ, და ყრმასა სახელი მისცა და მან ჴმაჲ მისგან მოიღო.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ტაძარსა მას შინა, ვითარცა საქორწინესა, ახარა ნიჭი დიდი, ერისა კრებასა ღმრთის-მოყუარეთასა შობაჲ შენი აუწყა მთავარანგელოზმან, სულითა წმიდითა შემოსილ იქმნა.
მის	სინ.მრვლთ	ლანკლასა ზედა დაიდების თავი წინაწარმეტყუელისაჲ მის, რომელსა ზედაცა საჭმელი დაეგების!
მასვე	სინ.მრვლთ	მასვე ჟამსა დასწუთებოდა თავისა მისგან სისხლი, და მეინაჴეთა თანა შეიღეს წინაშე თავი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ენაჲ იგი იტყოდაღა და ღაღადებდა, ვითარმედ: „არა-ჯერ არს შენდა ცოლებად“.
მან	სინ.მრვლთ	და მან მიიღო და მიართუა დედასა თჳსსა.
მის	სინ.მრვლთ	მიიღო მროკვალისამან მოძღუარმან უკეთურებისა მის მოძღურებისათჳს სამოძღურებელად!
იგი	სინ.მრვლთ	ესე კეთილად გამოვიკულიეთ თხრობად, რაჲთა თუალნი იგი ხილვის მოყუარენი ხოლო განვწმიდნე და გარწმუნო თქუენ გარე-მიქცევად ეგრემლევანისა მის სახილველისა, არა დავჰჴსნათ სიტყუაჲ მწუხარითა მით თხრობითა, ნუცაღა სიტყუაჲ იგი ეკლესიათაჲ დაეყენებინ მროკვალთაგან.
მის	სინ.მრვლთ	აწ გარდავცვალოთ უწესოჲსა მის საინაჴისაჲ მძლავრისაჲ მის და მწარისა მის სასუმურისაჲ და კუალად მოვიჴსენოთ უფლისა იგი კაცთ-მოყუარებაჲ, რაჲთა სცნათ, რავდენ დიდ არს სინანულისა იგი ნაყოფი.
მისსა	სინ.მრვლთ	ევედრებოდა ვინმე ფარისეველი უფალსა, რაჲთამცა შევიდა სახლსა მისსა და ჭამა პური.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ბეთლემი ზეცისა მობაძავ იქმნა: ვარსკულავთა წილ ანგელოზნი მაქებელად ჰქონან, მზისა წილ მზჱ იგი სიმართლისაჲ მიუწდომელად დაიტია.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ძლიერი იგი არსი იშვების და დამბადებელი დაებადების, რამეთუ რომელი-იგი არს იყო, იქმნა კაც;
იგი	სინ.მრვლთ	არაჲ თუ წარმჩინებით კაცობისაგან იქმნა იგი ღმერთ, არამედ სიტყუაჲ ღმრთისაჲ უვნებელად იქმნა ჴორციელ და უცვალებელად ჰგიეს ბუნებასავე ზედა ღმრთეებისასა.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ ოდეს იშვა, ჰურიანი უვარ-ჰყოფდეს უცხოსა მას შობასა, ფარისეველნი სხუად თარგმანებდეს საღმრთოთა წიგნთა, მწიგნობარნი წინააღმდგომ შჯულისა იტყოდეს, ჰეროდე შობილსა მას ეძიებდა, არა რაჲთამცა თაყუანისცა, არამედ რაჲთამცა მოკლა.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ყოველი წინა-აღმდგომი ვიხილეთ, რამეთუ მეფენი ქუეყანისანი მოვიდეს და ზეცისა იგი მეუფჱ უკჳრს: ვითარ უკუე მოვიდა ქუეყანად?
მის	სინ.მრვლთ	არა ანგელოზნი მის თანა, არაცა მთავარანგელოზნი, არცა საყდარნი, არცა უფლებანი, არცა ძალნი, არამედ უცხოსა და უკულეველსა გზასა მოვიდა და უქმნელისაგან ყანისა და უთესველისა გამოჩნდა – საშოჲსაგან ქალწულისა!
იგი	სინ.მრვლთ	ანგელოზნი მისნი თჳსაგან დაუტევნა, არცა ჩუენთჳს განკაცებითა თჳსი იგი ღმრთეებაჲ განიშოვრა.
მის	სინ.მრვლთ	არამედ მეფენი ქუეყანისანი მოვიდეს თაყუანისცემად ზეცისა მის მეუფისა;
მას	სინ.მრვლთ	ერისაგანნი ერისთავსა მას ძლიერებისასა ჰმსახურებენ;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ჩჩჳლნი ყრმანი – მისთჳს, რამეთუ ჩჩჳლ იქმნა, რაჲთა პირთაგან ჩჩჳლთაჲსა დაემტკიცოს ქებაჲ ყრმათათჳს მოწამეთა, რომელნი ეროდეს სიცბილითა მოწყდეს;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მამანი – მისთჳს, რომელი-იგი განკაცნა ადამის მსგავსად და განკურნა ვნებაჲ;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მწყემსნი – მწყემსისა მისთჳს კეთილისა, რომელმან თავი თჳსი დადვა ცხოვართა თჳსთაჳს;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მღდელნი – მისთჳს, რომელი-იგი წესსა მას ზედა მელქიზედეკისსა მღდელთ-მოძღუარ იქმნა;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მონანი – მისთჳს, რომელმან ხატი მონისაჲ შეიმოსა, რაჲთა მონებასა ჩუენსა აზნაურებითა პატივ-სცეს;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მესათხევლენი – მისთჳს, რომელმან მესათხევლენი თევზთანი მონადირე კაცთა ყვნა;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მეზუერენი – მისთჳს, რომელმან მეზუერენი მახარებელად გამოაჩინნა;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მეძავნი – მისთჳს, რომელმან მეძავისა ცრემლითა ფერჴნი დაიბანნა;
მის	სინ.მრვლთ	და რაჲთა მოკლედ ვთქუა, ყოველნი ცოდვილნი მოვიდეს ხილვად კრავისა მის ღმრთისა, რომელმან აჴოცნეს ცოდვანი სოფლისანი.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ხეთა რტოჲ მიპყრიეს, არცა ქნარი მაქუს, არცა ლამპარნი მიპყრიან აღნთებულნი, არამედ სახიობისა წილ და ქნარისა ქრისტჱს სახუეველნი მქონან და იგი არს ჩემდა ქნარ და იგი არს ჩემდა ლამპარ.
იგი	სინ.მრვლთ	და რასა ვიტყჳ ლამპარსა? იგი არს ჩემდა მჴსნელ და იგი არს ჩემდა ცხოვრება.
მის	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა ესე მაქუს, რაჲთა მათითა შეწევნითა მოვიღო ძალი სიტყჳსაჲ მის და ვიტყოდი ანგელოზთა თანა: დიდებაჲ მაღალთა შინა ღმერთსა!
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო სახესა მას შობისასა პატივის-ცემაჲ მისწავიეს დუმილით დარა სიტყჳთ გამოძიებაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო ღმრთისა თანა არა ჯერ-არს ბუნებისა საქმჱ ხედვად, არამედ ძალისა მის მოქმედისა სარწმუნოებაჲ, რამეთუ ბუნებისაჲ არს სრბაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ბუნებისასა მას ვეძიებ, ხოლო უფროჲს ბუნებისასა ვდუმი, არა ვითარმცა ვივლტოდე, არამედ ვითარცა გამოუთქუმელსა და ვერ შესაძლებელსა დუმილით პატივის-ცემაჲ ღირს.
მას	სინ.მრვლთ	მიეახლე მარხვასა და ჰკითხე მას და მან მოგიგოს და განგიმარტოს ძალი მარხვისაჲ, რამეთუ ნანდჳლ არსვე სახე: ბუნებაჲ ჴორცთაჲ მათ უთმინო და მეოტ ბუნებასა ცეცხლისასა და აქა ძლეულ იპოვების ბუნებაჲ ცეცხლისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მშობელსა ვხედავ და შობილსა განვიცდი თუალითა, ხოლო სახესა მას შობისასა ვერ ძალ-მიც მიწდოლვად.
იგი	სინ.მრვლთ	იძლევის ბუნებაჲ, იძლევიან წესნი სრბისანი, ოდეს-იგი ღმერთსა ჰნებავნ, რამეთუ არა ბუნებით იყო საქმჱ იგი, არამედ უფროჲს ბუნებისა საკჳრველებაჲ იგი: უქმ იქმნა ბუნებაჲ, არამედ იქმნა უფლისა იგი ნებაჲ.
იგიცა	სინ.მრვლთ	რამეთუ კაცთა ხილული სმენილსა უფროჲს სარწმუნოდ შეჰრაცხიან, და რასაცა ხედვედ, იგიცა ჰრწამნ;
მათ	სინ.მრვლთ	ამისთჳს თავს-იდვა თავისა თჳსისაჲ ხილულად და ჴორციელად მოსულაჲ, რაჲთა დაჰჴსნეს ურწმუნოთაჲ მათ ორგულებაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იშვა ქალწულისაგან ჭეშმარიტად, რომელმან არა იცოდა საქმჱ იგი, არცა თანა-ექმოდა ვინ, არცა თანა-შეერთო შობასა მას, იყო ლიტონი გუამი გამოუთქუმელისა ძალისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	იხილე ღუაწლი იგი საკჳრველი, იხილე საკჳრველად ძლევაჲ და დაგიკჳრდინ და აქე მარხვაჲ და შეიწყნარე იგი შენდად სიხარულით,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვინაჲთგან საჴუმილსა შინა შემძლებელ არს განრინებად და მღჳმესა მას ლომთასა შემძლებელ არს დაცვად და ეშმაკთა შემძლებელ არს განდევნად
იგი	სინ.მრვლთ	და რისხვით იგი ბრძანებაჲ ღმრთისაჲ წყალობად გარდააქციის და აღბორგებული იგი გულის-თქუმაჲ დაშრიტის და აზნაურებად მოგჳზიდნის, მრავლისა მშჳდობისა მიზეზი გონებასა ჩუენსა განაწესის,
მათგან	სინ.მრვლთ	და თუ ჩემნი ესე სიტყუანი არა გრწმანან, მკურნალთაგან მეცნიერ იქმენ და ისწავე მათგან და მათ გამო დაემორჩილე და გულისხმა-ყავ, რამეთუ მათ დედა სიმართლისა თქჳან მარხვაჲ,
მასვე	სინ.მრვლთ	და ვითარცა სახედ სტომაქ-სალმობიერთა კაცთა რაჟამს ჰნებავნ შესუმად წამლისა და მაძღარ და სავსე არიედ ჭამადითა და მასვე ჟამსა შესჳან წამალი იგი საკურნებელი, გემოჲ იგი სიმწარისაჲ დაუშთის,
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო სარგებელისაგნ შორს იპოვნიან: ძნელად შეჴდიან ურთიერთას წამალი იგი და ჭამადი, და მათსა მას ბრძოლასა ევნის სალმობიერსა მას.
მან	სინ.მრვლთ	მაშინღა შეუძლის წამალმან მან განკურნებად და განრინებად სნეულისა მის.
იგი	სინ.მრვლთ	ესრე სახედცა, რაჟამს მიეახლებოდი მარხვასა და დიდითა მთრვალობითა და გარდარეულად ჭამადითა დასტენო და აღმოივსო მუცელი შენი დღეს, და ხვალე და შემდგომად შესუა წამალი იგი, უდებ და ურგებ არს იგი შენდა, გარნა სალმობათა მათ ხოლო ზიარ ხარ.
მათგან	სინ.მრვლთ	ხოლო სარგებელთა მათგან შესცეთ, რომელ მთრვალობათაგან იქმნა შენდა უწესოებაჲ, რომელმან განლიის და წარწყმდის სიმრთელჱ და ძალი სულთა და ჴორცთაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ამიერითგან ფრთხილად და მღჳძარედ ჴამს თავთა ჩუენთა პყრობაჲ და მშჳდად და მდაბლად გონებაჲ ჩუენი, და მაშინღა წამლისა მის საკურნებელისა გემოჲს-ხილვად, და მრავალ-წლისა შეცოდებაჲ და ბრალი შეუძლო განწმედად.
მას	სინ.მრვლთ	და ნუ ამიერითგან შესულებულნი და მიმოხილვით და რორინებით ეფუეშუებოდით ჟამსა მას მარხვისასა და ნუუკუე მეოტ-ქმნულ მარხვისაგან დავითქნეთ მთრვალობითა.
მას	სინ.მრვლთ	და ნუმცა ვემსგავსებით მას, ვითარცა სახედ ვინ დასნეულდის და მოუძლურდის ჴორცთა ზედა და მერმე, კნინ უკეთე-ქმნულ და აღდგომილ, ეცის ნუ რაჲ უსუსურსა მას, მივარდის და იწყლის.
მის	სინ.მრვლთ	ვითარცა გჳცნობიეს კაცად-კაცადსა თავთა ჩუენთაჲ, ორკერძოჲთვე უძნელე არს პირველისა მის შემდგომი იგი, გინა თუ სულიერად, გინა თუ ჴორციელად, რომლისა მარხვითა შემძლებელ ვართ განკრძალვად და განრინებად.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მას გაბრიელ: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო ვითარ იყო მის თანა და მცირედრე შემდგომად მისგან?
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იგი ხურომან პოვის ნივთი, უსაჴმარჱსად და უმჯობჱსად ჭურჭლად შექმნის იგი, ეგრეცა ქრისტემან პოვა ქალწულისაჲ მის სული და გუამი წმიდაჲ და სულიერი, თავისა შექმნა მისგან ტაძარი,
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა უნდა მას, დაჰბადა კაცი ქალწულსა მას შინა, შეიმოსა იგი და დღეს გამოვიდა.
მისა	სინ.მრვლთ	არა სირცხჳლ უჩნდა შეურაცხისა ესე ბუნებაჲ, რამეთუ არცაღა გინება იყო მისა თჳსი იგი ქმნული შემოსად.
მან	სინ.მრვლთ	და დაბადებულმან მან დიდი ნაყოფი მოიღო დიდებისაჲ, რამეთუ სამოსელ ხუროთ-მოძღურისა იქმნა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი პირველ შეუძლებელ იყო შესაქმედ კაცი, ვიდრე თიჴისა ამის ჴელთა მისთა მოსულადმდე, ეგრეცა განრყუნილი იგი ჭურჭელი და შეურაცხი შეუძლებელ იყო მეორედ შესაქმედ, უკუეთუმცა არა იქმნა სამოსელი შემოქმედისა თჳსისა.
იგი	სინ.მრვლთ	განმაკრთობს მე საკჳრველებაჲ ესე: ძუელი იგი დღეთაჲ, დაუსაბამოჲ დღეს იშვების ყრმად;
იგი	სინ.მრვლთ	ჴელ-შეუხებელი იგი და წრფელი და უსხეულოჲ კაცობრივითა ჴელითა წარიგრაგნა;
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ჰნებავს ესრჱთ უპატიოჲ იგი პატიოსან ყოფად და დიდებულსა მას შემოსად არა დიდებაჲ და გინებისა იგი სიტყუაჲ გჳრგჳნოსან ყოფად.
მისა	სინ.მრვლთ	მიიღებს ჴორცთა ჩემთა და მომცემს სულსა წმიდასა მისა, რაჲთა მომცეს და მიიღოს და საუნჯჱ ცხოვრებისაჲ მომადლოს მე;
იგინი	სინ.მრვლთ	მიჰქონან ჴორცნი ჩემნი, რაჲთა წმიდა ყვნეს იგინი, და მომცემს სულსა თჳსსა, რაჲთა მიჴსნეს მე.
მან	სინ.მრვლთ	მან მატყლი ოდენ შეღება, ხოლო ეკლესიამან ძოწეული შეიმოსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჰურიასტანს იშვა იგი და ყოველმან სოფელმან შეიწყნარა იგი;
იგი	სინ.მრვლთ	ეკლესიამან შეიწყნარა იგი და ნაყოფი გამოიღო;
იგი	სინ.მრვლთ	შესაკრებელს მათსა – რტოჲ ხოლო ვენაჴისაჲ, ხოლო ეკლესიასა შინა – ტევანი იგი ჭეშმარიტებისაჲ;
მან	სინ.მრვლთ	მან მარცუალი იფქლისაჲ დასთესა შესაკრებელსა მათსა და წარმართნი მანგლითა სარწმუნოებისაჲთა იფქლსა მოიმკიან;
იგი	სინ.მრვლთ	მართუენი იგი გამოფრინდეს და უგუნურნი იგი ბუდეთაღა ზედა სხენან;
მას	სინ.მრვლთ	ფურცელსა მას წერილისასა ჰურიანი თარგმანებენ, და ნაყოფსა მას სულისასა წარმართნი მოიმკიან.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ ვერ მკადრო, რამეთუ ჰეროდეს უთხარ, რაჲთა მოკლას იგი, ხოლო მე არა მითხრობ, რაჲთამცა თაყუანის-ვეც მას.
იგი	სინ.მრვლთ	შობაჲ იგი არა თუ ბუნებისაგან იბრძანებოდა, არამედ ვითარცა-იგი უფალსა ბუნებათასა ჰნებავს: უცხოჲ შემოჰყავს ბუნებისა სახჱ, რაჲთა აჩუენოს, ვითარმედ კაც ღათუ იქმნა, არა თუ ვითარცა კაცი იშვა, არამედ ღმერთი კაც იქმნა ქალწულისაგან.
მან	სინ.მრვლთ	დღეს იშვა სძლო ბუნებასა, რამეთუ შე-ვე-მისა-ჰგვანდა, რამეთუ მან თავადმან პირველ ქალწულისაგან ქუეყანისა ადამი დაჰბადა, და ადამ თჳნიერ დედაკაცისა დედაკაცი მოიყვანა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იტყჳს წიგნი, ვითარმედ: კაცი არს და ვინ-მე იცნას იგი?
მით	სინ.მრვლთ	რაჲთა არა დიდად თავი სთნდეს ადამს, რამეთუ თჳნიერ დედაკაცისა დედაკაცი აღმოაცჱნა, ამისთჳს ქალწულმან თჳნიერ მამაკაცისა მამაკაცი შვა, რაჲთა ახლითა მით საკჳრველებითა ზოგადი პატივი აჩუენოს ბუნებისაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ცოცხალი და გებული დაადგრა ადამ შემდგომად გამოღებისა მის გუერდისა, და უბიწოჲ დაადგრა ქალწულიცა შემდგომად გამოსლვისა მის ყრმისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა არა სხჳთ თავისა თჳსისა შეჰმზადა ტაძარი, არცა სხუაჲ გუამი დაჰბადა და შეიმოსა, რაჲთა არა საგონებელ იყოს ადამისი იგი ბუნებაჲ გინებულ, რამეთუ სცთა ადამი და ჭურჭელ ეშმაკისა იქმნა.
მის	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა რომელ საგონებელ იყო ჭურჭლად ეშმაკისა, სულიერი შეიმოსა უფალმან კაცი, რაჲთა მოქმედისა მის შეერთებითა ეშმაკისაგან ჩუეულებისა განაშოვროს იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იშვა რაჲ, საშოჲ იგი გებულად დაიმარხა და ქალწულეებაჲ განუჴრწნელად დაიცვა, რაჲთა უცხოჲ იგი მიდგომილებისა შობაჲ სარწმუნოებისა დიდისა მექმნეს მომატყუებელ.
იგი	სინ.მრვლთ	რომლისაგან გინა თუ ჰურიაჲ, გინა თუ წარმართი მეტყოდის მე: რომელი იგი ბუნებით ღმერთ იყო და კაც იქმნა თჳნიერ ბუნებისა?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მე ვჰრქუა მათ: ჰე, მოწამედ სიტყჳსა ამის შეუგინებელებასა მას ქალწულისასა ბეჭდად ვხადი, რამეთუ ესე ღმერთი არს და წესსა მას ბუნებისასა სძლევს.
მის	სინ.მრვლთ	ესე არს საშოჲსა მის შემოქმედი და ქლ˜ებისა მომპოვნებელი, რამეთუ შეუგინებელად აქუნდა საშოჲთ გამოჲ იგი შობაჲ და თავისა თჳსისა გამოუთქუმელად აღაშჱნა ტაძარი, ვითარცა სახედ უნდა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ შვა, აღიარე აწ ახალი იგი შობაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ შენ გკითხვიდა იგი და გრქუა: სადა შობად არს ქრისტჱ?
მას	სინ.მრვლთ	და შენ უთხარ მას: ბეთლემს ჰურიასტანისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე ადგილი იგი, ანუ დაბაჲ მე ვიცოდეა?
მის	სინ.მრვლთ	ანუ შობილისაჲ მის პატივი მე ვიცოდე?
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ არა თქუენ სიტყუაჲ იგი გამოგჳთარგმანეთ? და რაჲღა-მე ვთქუა?
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა არა გეგონოს, ვითარმედ რეცა ღმერთსა მიჰმადლებთ თარგმანებასა ამის სიტყჳსასა, ანუ არა თქუენ ეროდჱს წინაშე მოწამედ მიქეა წინაწარმეტყუელი მოიყვანეთ, რაჲთა თქუენი იგი სიტყუაჲ სარწმუნო ჰქმნეთ?
იგი	სინ.მრვლთ	რომელ-იგი პირველად არნ, იგი მოვიდის;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელ იგი არა არნ, ანუ დაებადის ანუ იქმნის.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ იგი თავადი იყო და უწინარჱს საუკუნეთა იყო და მარადის არს და იყო დაუსაბამოდ და მარადის ღმერთ და განაგებდა სოფელსა, ხოლო დღეს მოვიდა ვითარცა კაცი, და ვითარცა კაცი მწყსის სამწყოსოსა თჳსსა და რამეთუ ღმერთ არს და აცხოვნებს სოფელსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ჵ ბრძენთაჲ მათ ტკბილთაჲ! ჵ შემასმენელთა კაცთ-მოყუარეთაჲ, რომელთა ბეთლემს დაფარული იგი ღმრთად გამოაჩინეს, რომელთა ბაგასა შინა დამალული იგი ღმრთად აუწყეს, არა ნეფსით კეთილი ქმნეს, არამედ უნებლიაჲთ გამოაცხადეს, რომლისაჲ დაფარვაჲ უნდა.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ იხილენით უსწავლელნი ესე მოძღუარნი, რომელნი სხუათა ასწავებენ და მათ არა იციან;
მათ	სინ.მრვლთ	მათ შის და სხუათა ზრდიან; მათ სწყურის და სხუათა ასუმენ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ დღეს მრავალ-ჟამისა იგი საკრველნი განჰჴსნდეს, შემასმენელსა მას ჰრცხუენა, ეშმაკნი ივლტიან, სიკუდილი დაირღუა, სამოთხჱ განეღო, წყევაჲ განქარდა, ცოდვაჲ შორის განვიდა,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ შოვრით მოგუნი მოუჴდეს მას, დღეს დასაბამი მოიღეს უვარის-ყოფად მძლავრისა მის, რამეთუ ვარსკულავი იგი უფალსა მათსა აუწყებდა.
მათ	სინ.მრვლთ	და უფალი ღრუბელთა ჴორცთა მათ ზედა მჯდომარჱ მათ შევალს ეგჳპტედ, საგონებელად, რეცა ივლტის ჰეროდჱს ძჳრის ზრახვისაგან, ხოლო ჭეშმარიტად აღესრულა თქუმული იგი ესაია წინაწარმეტყუელისაჲ: მას დღესა შინა იყოს ისრაელისაჲ მესამჱ ნაწილი ასურეთს შინა და ეგჳპტეს.
მათ	სინ.მრვლთ	ჰე, ჭეშმარიტად ასურნი უწინარჱს დაეწესებიან, რამეთუ მათ პირველად მოგუთა მათ მიერ თაყუანისცეს მას, და ეგჳპტელნი – შემდგომად ასურთა,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მათ იგი თავადი შეიწყნარეს, ივლტოდა რაჲ ძჳრის ზრახვისაგან ჰეროდჱსა, ხოლო უკუანაჲსკნელ ისრაელი თანა-შეერაცხების, რამეთუ შემდგომად აღმოსლვისა იორდანით, მაშინ მოციქულთა მიერ ისრაელმან იცნა.
მათ	სინ.მრვლთ	შევიდა ეგჳპტედ და შეარყინა ჴელით ქმნულნი ეგჳპტისანი, არა თუ ცალიერად, არამედ რაჲთა დაჰჴსნეს შესავალნი ეგჳპტისანი პირმშოთა მათ წარწყმედისაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ამისთჳს დღეს შევიდა მუნ ვითარცა პირმშოჲ, რაჲთა პირველისა მის მწუხარებისაჲ დაჰჴსნეს გლოვაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირმშოდ წოდებულ არს ქრისტჱ, მოწამედ წარმოდეგინ დღეს ლუკა მახარებელი, რამეთუ იტყჳს: და შვა ძჱ მისი პირმშოჲ და შეხჳა მას სახუეველი და მიაწვინა იგი ბაგასა, რამეთუ არა იყო ადგილი სავანესა მას.
მის	სინ.მრვლთ	შევიდა ეგჳპტედ, რაჲთა ძუელისა მის მწუხარებისაჲ დაჰჴსნეს გლოვაჲ და ტანჯვისა მისთჳს მოსცეს მადლი და ღამისა მის წილ და ბნელისა ცხორებისაჲ იგი მოჰმადლოს ნათელი.
იგი	სინ.მრვლთ	შეგინებულ იყო ნილოსისა იგი წყალი ყრმათა მათ უჟამოდ მოწყუედჳსათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	შე-რაჲ-ვიდა ეგჳპტედ, რომელმან მაშინ წყალი იგი სისხლად გარდააქცია, ყვნა ნილოსისა იგი წყალნი ცხოვრებისა მშობელ, არაწმიდებაჲ იგი მათი და შეგინებაჲ განწმიდა ძალითა სულისა წმიდისაჲთა.
მით	სინ.მრვლთ	და დაბნელებულ და შესულებულ თავნი მათნი არიედ მრავლითა მით უგუნურებითა და მჴდომ ეპოვნიან მშჳდსა მას და მყუდროსა და შუენიერსა მარხვასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აქა დავაცადო და სიტყუაჲ იგი დავასრულო, რამეთუ ვითარ-იგი იყო ღმრთისა სიტყუაჲ უვნებელი და ჴორციელ იქმნა და უცვალებელად ჰგიეს ბუნებასა მას თჳსსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამან სიმტკიცისა სიტყუაჲ აღმოთქუა და მოგუნი იგი აღადგინნა ღმრთისა მოქცევად.
მისა	სინ.მრვლთ	აჰა ესერა ყრმაჲ სახუევლითა შეხუეულ არს და ბაგასა შიდა წევს და მარიამ, დედაჲ, და იოსებცა თანა არს, რომელსა სახელ-ედვა მამად მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე მამაკაცად ითქუმის და იგი – დედაკაცად, მოიკითხვების სახელი მეუღლისაჲ სიტყჳთ და არა საქმით.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას ეთხოვა იგი და სული წმიდაჲ ჰფარვიდა მას.
მას	სინ.მრვლთ	რომლისაგან ვერას ჰპოებს იოსებ და არა იცოდა, რაჲმცა უწოდა ქალწულსა მას: მრუშებითმცა თქუა იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	– ვერ იკადრებდა, რამეთუ მართალი იყო კაცი იგი და ვერ იკადრა სიტყუაჲ გმობისაჲ დადებად წმიდასა მას ქალწულსა; შვილადმცა თჳსა თქუა იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	– ვერ იკადრებდა, რამეთუ იცოდა კეთილად, ვითარ, ანუ ვინაჲ იშვა ყრმაჲ იგი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რომლისაგან ვერას ჰპოვებდა საქმისა მისთჳს, გამოცხადებაჲ ზეცით ანგელოზისა პირითა მოიწია და ჰრქუა მას: ნუ გეშინინ, იოსებ, რამეთუ რომელ-იგი შობად არს მაგისგან, წმიდა ეწოდოს მას, ძე მაღლის, ესე იგი არს, ვითარმედ: სული წმიდაჲ ჰფარვიდეს ქალწულსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	– რამეთუ ძუელი იგი ქალწული ევა აცთუნა ეშმაკმან, ამისთჳს რამეთუ ქალწული იყო მარიამ და გაბრიელ ახარებს.
მის	სინ.მრვლთ	ვითარცა საგრილსა ქუეშე მუხასა, გინა თუ ძეწნასა, ესრჱთ დავსხედით მთავართა შორის მღდელთა და გასმინეთ თქუენ ჴმაჲ ებნისაჲ მის ჩუენისაჲ, რავდენ ძალ-გუედვა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო სიტყუამან წმიდისა ქალწულისამან ჯუარი გამოაჩინა, რომლითა ადამის წილ ავაზაკი შეიყვანა, რამეთუ არა ჰრწმენა არცა ჰურიათა, არცა წარმართთა, არცა მწვალებელთა ნათესავსა, ვითარმედ ღმერთმან გამუჴუებელად და უვნებელად შვა იგი.
მით	სინ.მრვლთ	ამისთჳს დღეს ვნებულისაგან ჴორცისა მოვიდა და უვნებელითა მით ვნებული ჴორცი დაიცვა, რაჲთა აჩუენოს:
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი ქალწულისაგან იშვა და ქალწულებაჲ არა დაჰჴსნა, ეგრეცა ღმერთი გამოუჴუებულად და უცვალებელად ეგო, წმიდაჲ იგი არსებაჲ, რამეთუ ღმერთმან ღმერთი ღმრთის-შუენიერად შვა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ამან, რომელ-ესე მამაჲ ჩუენი არს, ვითარცა ჴელოვანთ მოძღუარმან და ბრძენმან, უფროჲს სახესა მას ოქროჲსა ნესტჳსა და ერთად ჴმად და ერთად სახედ დაჰბეროს და განგებულად გასმინოს და ტკბიადითა მით ჴმითა და სასმენელითა მით სიტყჳთა ყოველნი შემოგუკრიბნეს,
იგი	სინ.მრვლთ	და დაუტევეს იგი კაცთა და კაცისა ხატი გამოთალეს – კერპი, რომელსა ჰმსახურებდეს საგინებელად დამბადებელისა მათისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ კაცისა ხატად გამოჩნდა, რაჲთა საცთური იგი დაჰჴსნდეს და დაფარულად თავისა თჳსისა მსახურებაჲ იგი მოაქციოს.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა ჰრწმენა იგი წარმართთა, არცა ჰურიათა, არცა ნაშობსა მწვალებელთასა, ვითარმედ ღმერთმან იგი გამოუჴუებელად და უვნებელად შვეს.
მით	სინ.მრვლთ	ამისთჳს ვნებულისაგან ჴორცისა მოვიდა და უვნებელითა მით ვნებული ჴორცი დაიმარხა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამან უმეტჱს გესლოვან ქმნის გონებაჲ, რაჲთა არა განწმიდნეს, და შეაშთვის სული იგი შიმშილითა გულის თქუმისაჲთა.
მათა	სინ.მრვლთ	და ყოვლისათჳს, რომელი მსგავს არს მათა, ესრე თქუა პავლე მოციქულმან, ვითარმედ: რომელთაჲ ღმერთ მუცელი მათი არს და დიდებად – სირცხჳლი მათი.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო ჩუენ არა ესრჱთ ვისწავეთ ქრისტჱსგან, არამედ ესრჱთ გურქუა ჩუენ, ვითარმედ: ნეტარ იყვნენ, რომელთა შიოდის და სწყუროდის სიმართლისათჳს, რამეთუ იგინი განძღნენ.
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა არა გუაუწყა ჩუენ საუკუნისა ცეცხლისათჳს, ვინ უწყის, ვჰგონებდითმცა, ვითარმედ ყვიან მათ, რომელთა არა დაიდვიან უღელი მარხვისაჲ სიტყჳსა მისებრ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: ვსუათ და ვჭამოთ, რამეთუ ხვალე სიკუდილდ ვართ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარმედ არცა ამას სოფელსა სარგებელ არს ნაყროვანებაჲ და სიმთრვალჱ, რომელთა მოიპოვიან იგი, რამეთუ ნაყროვანებამან შეამძიმნის ჴორცნი და აურვებნ ასოთა, აჭირებნ სტომაქსა და აღაგზნის აღძრვანი გონებათანი.
იგი	სინ.მრვლთ	და წარმოუდგინნის სიზმრად ღამე საყუარელნი თჳსნი, და დაჰჴსნის გონებანი სიმტკიცისაგან, მოუღის სირცხჳლი მორცხჳნეთაგან, და განეფინის სულთა ზედა ვითარცა ნისლი საცთურებაჲ, და ჰგავნ იგი განმრყუნელსა მას დევსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და იქმან მთრვალნი, რომელი მათ არა უნებნ.
მათა	სინ.მრვლთ	ხოლო სიმტკიცჱ მარხვათაჲ განმტკიცებულ არს მათა მიმართ, რომელთა მოიგნეს იგი, რამეთუ წარჰმართის სტუანვაჲ სახიერთა თუალთაჲ, და აღჳრ-ასხნის წამ-წამ სიდაშნისათჳს, და აღუხუნის ყურნი მოძღურებასა ქრისტჱსსა, და განწმიდის ენაჲცა სალხინებელი ცოდვათაჲ,
მას	სინ.მრვლთ	და რამეთუ დაღათუ კაცი არნ, ხოლო შრომითა მით ანგელოზ იქმნის, რამეთუ ჴორცნი ასხენედ ძესა მას ადამისსა, ხოლო ხატი სულიერთაჲ შთაუცუამს მათ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესე ყოველი შესძინიან მარხვათა, რომელთა მოიპოვიან იგი, და ესემლევანითა კეთილითა ნაყოფითა აღივსნიან საუნჯენი სულთა მათანი.
მის	სინ.მრვლთ	იწყო დასაბამი განკაცებისაჲ ქრისტემან ღმერთმან ჩუენმან, რომელ თანა-დაუსაბამო იყო ღმრთისა და მამისაჲ, რაჲთა აღიყვანოს დაუსაბამოჲსა მის მთავრობისა ღმრთეებისაჲსა დაცემული იგი კაცი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რომელსა-ესე დღეს აღვასრულებთ დღესასწაულსა, დიდებაჲ დედათაჲ არს მისთჳს, რომელ-იგი ჟამ ერთ დედა იყო და ქალწულ, მიუწდომელი კრებაჲ დღესასწაულებისაჲ;
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ მომიწოდა ჩუენ წმიდამან მარიამ, შეუგინებელმან ქალწულმან, ჭურჭელმან სიწმიდისამან, მეტყუელისა მის მეორისა ადამისა სამოთხემან, საქმარმან ერთობისა ორთა ბუნებამან, კრებამან მაცხოვრისამან, მოცვალებამან სასძლოჲსამან,
მან	სინ.მრვლთ	რომელსა შინა სიტყუამან სიძე ქმნა ჴორცნი, სულიერმან მან ბუნებისა ჩუენისა მაყუალმან, რომელ-იგი საღმრთომან მიდგომილებისა ცეცხლმან არა დაწუა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნანდჳლვე სულმცირემან ღრუბელმან ქერობინთა ზედა მჯდომარჱ იგი ჴორცითა იტჳრთა, რომელ-იგი ზეცისა წჳმისა წმიდაჲ საწმის იყო, რომელ-იგი მწყემსმან პირმეტყუელთა ცხოვართამან შეიმოსა.
იგი	სინ.მრვლთ	მარიამ მჴევალი და დედაჲ და ქალწული და ცაჲ, მხოლოჲ ჴიდი ღმრთისაჲ კაცთა მომართ მოსულისაჲ, საშინელი მოღუაწებისა ჩუენისა ქსელი, რომელსა შინა გამოუთქუმელად ჴორციელებისაჲ იგი საუფლოჲ იქსოვა სამოსელი,
მას	სინ.მრვლთ	რომელსა მექსლე იყო სული წმიდაჲ, ხოლო მქსოველ – რომელ მაღლით ჰფარვიდა მას ძალი, და მატყლ – დასაბამისა იგი ადამის ტყავი, და საგუსალ – ქალწულისანი იგი ჴორცნი, და ცხემლ – განუზომელი იგი შემოსილისა მადლი, და ხურო – რომლითა-იგი მორჩილებითა შევიდა მისსა სიტყუაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ბჭჱ იყო ცხოვრებისაჲ, რომელი იშვა, და პირველი იგი აჩუენა კარი.
იგი	სინ.მრვლთ	სადა-იგი გუელმან ურჩებითა დასთხია გესლი, მიერვე სიტყუაჲ იგი მორჩილებითა შევიდა მისა და ტაძარი იგი ცხოველი დაჰბადა მას შინა;
იგი	სინ.მრვლთ	არა შეაგინა, იყო რაჲ იგი ასოთა შინა ქალწულისათა, რომელი-იგი მანვე შეუგინებელად დაჰბადა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა არა ქალწულივე ეგო დედაჲ იგი, ლიტონიმცა იყო, რომელი-იგი იშვა, და არამცა დიდებულ იყო შობაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ შემდგომად შობისა ქალწულივე ეგო იგი, გამოუთქუმელად იშვა, რომელცა-იგი კართა ჴშულთა შევიდა დაუბრკოლებელად, რომლისა შეუღლვილებაჲ ბუნებათაჲ თომა ღაღატ-ყო და თქუა: უფალი ჩემი და ღმერთი ჩემი!
იგი	სინ.მრვლთ	ნუ სირცხჳლ-გიჩნ შობაჲ იგი მისი, კაცო, რამეთუ იგი გუექმნა ჩუენ მიზეზ ცხოვრების.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა დედაკაცისაგან არა იშვა, არცამცა მოკუდა, არცამცა სიკუდილითა მისითა განქარდა, რომელსა აქუნდა ჴელმწიფებაჲ სიკუდილისაჲ, ესე იგი არს ეშმაკი.
მას	სინ.მრვლთ	არა გინება არს ხუროთ-მოძღურისა ყოფაჲ მას შინა, რომელი იგი მან აღაშჱნა.
მას	სინ.მრვლთ	არა შეაგინის მეკეცჱ თიჴამან, რაჟამს განაახლებნ თჳსსა მას შექმნულსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრევე უჴრწნელი იგი საშოჲსაგან ქალწულისაჲსა მოსლვაჲ, რომელ-იგი შესაქმესა არა შეაგინა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჵ მუცელსა მას, რომელსა შინა სიკუდილისა იგი მძლჱ გამოიჭედა საჭურველი!
მას	სინ.მრვლთ	ჵ ყანასა მას, რომელსა შინა ბუნებისა იგი ჩუენისა შემოქმედი ქრისტჱ უთესლოდ აღმოსცჱნდა!
მისებრ	სინ.მრვლთ	არა ბუნებაჲ ცვალა, არამედ წესისა მისებრ მელქიზედეკისა წყალობისათჳს ჴორცნი შეისხნა, სიტყუაჲ იგი ჴორციელ იქმნა და დაემკჳდრა კაცთა შორის.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა სიტყუაჲ იგი არა დაემკჳდრა მუცელსა, არცამცა დაჯდა ჴორცითა საყდართა.
მის	სინ.მრვლთ	და თჳსი მჴევალი იჩემა დედად, რომელი იყო არსებით უდედო და მოღუაწებით – უმამო, უკუეთუ არა მსგავსად მოციქულისა მის სიტყჳსა უმამო და იგივე უდედო.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	შეიკდიმე აწ, მწვალებელო, მოკითხვისა მისთჳს ანგელოზ მთავრისა გაბრიელისა, რომელმან-იგი მარიამს ახარა, რამეთუ გაბრიელ ერქუა.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელი-იგი მის მიერ ეხარა, ღმერთი იყო და კაცი.
მან	სინ.მრვლთ	უსწრო მოკითხვამან მან, რაჲთა სარწმუნო იყოს საქმჱ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ისწავეთ მიზეზი იგი მოსლვისაჲ და ადიდებდით ძალსა მას ჴორცთ შესხმისასა.
მას	სინ.მრვლთ	ფრიად თანა-ედვა კაცთა ბუნებასა, და თანა-ნადებსა მას მიცემად ვერ ჰპოვებდა.
მას	სინ.მრვლთ	ადამის მიერ ცოდვასა მას ყოველთა ჴელითა ჴელი დაგუეწერა და მონა ვეპყრენით ჩუენ ეშმაკსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჴელით-წერილი იგი წინა-დაგჳპყრის ჩუენ, რამეთუ ქარტისა წილ იმსახურებდა მრავალ-ვნებულთა ამათ ჴორცთაგან.
იგი	სინ.მრვლთ	დადგა ბოროტი იგი ვნებათაჲ მათ ცილის მწერალი და აღმიდგინებდა ჩუენ აღნადგინებისა მის ვახშსა და მიმჴდიდა ჩუენ სარჩელსა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ უკუე კაცი ვერ შემძლებელ იყო ჴსნად, რამეთუ თანა-ნადებსა მას ქუეშე იყო ნაჴუთევად.
მას	სინ.მრვლთ	აწ უკუე უცოდველსა მას თანა-ედვა ცოდვილთათჳს სიკუდილი.
მის	სინ.მრვლთ	ესე ხოლო აკლდა, გარნა ბოროტისაჲ მის დაჴსნაჲ.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	მანვე, რომელმან-იგი ყოველი ბუნებაჲ მოიყვანა ყოფად, – რამეთუ ღმერთ არს, – და არაჲ უნაკლულოდ მიცემად გამოიძია და შვილთა მათთჳს ცხორებაჲ შუენიერი და სიკუდილისა დაჴსნაჲ მტკიცჱ და იქმნა კაც, – ვითარცა მან თავადმან იცის,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიტყუასა მას საქმეთაჲ მათ თარგმანებად ვერ ძალ-უც, – და მოკუდა, რომელ-იგი ყო, და იჴსნა, რომელი-იგი დაიპყრა, მსგავსად სიტყჳსა მის პავლჱსისა: რომლისა მიერ გუაქუს ჩუენ გამოჴსნაჲ სისხლითა მისითა და მოტევებაჲ ცოდვათაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ჵ საკჳრველებათაჲ ამათ! რამეთუ სხუათა განუმზადა უკუდავებაჲ, ხოლო იგი იყოვე უკუდავ.
მას	სინ.მრვლთ	არა თანა-შეასწორებს, რამეთუ აკლს პატივი სიმართლესა მას დარჩილთასა, არამედ ყოველსავე რიცხუსა ჰმატს შვილად ყოფითა, უცვალებელად აჩუენებს თავსა თჳსსა მამისა მიმართ,
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო შემოქმედებითა ძლიერებაჲ იგი უნაკლულოდ აქუს და მოწყალების მოყუარებაჲ წყალობისათჳს გარდაუქცეველად მრავალთათჳს განაგო.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილეთ მისი იგი კაცთ-მოყუარებაჲ, რამეთუ ნეფსით დაისაჯა და ჯუარის-მცუმელთაჲ მათ განაქარვა სიკუდილი, მოაქცია მომკლველთაჲ მათ უშჯულოებაჲ, უშჯულოებისა მოქმედთაჲ მათ მათთავე საცხორებელად!
მის	სინ.მრვლთ	კაცისა ლიტონისა ვერ შესაძლებელ იყო ჴსნაჲ, გარნა მისი ხოლო ჯერ-იყო, მაცხოვრისაჲ, მსგავსად სიტყჳსა მის პავლჱსისა, ვითარმედ: ყოველთა შესცოდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ცოდვაჲ იგი ეშმაკისა მიჰგურიდა და ეშმაკი სიკუდილსა მისცემდა და დიდსა ჭირსა ჩუენ ზედა მოაწევდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილეს წინაწარმეტუელთა უფროჲს ჴელოვნებისა კაცთაჲსა წყლულებაჲ იგი ზეცით მოსულად, მკურნალსა მას ევედრებოდეს.
მათ	სინ.მრვლთ	და რომელნი ესემლევან არიედ, ისმინედ მათ, რამეთუ არა სასყიდელი ხოლო მარხვისაჲ არა მიიღონ მათ, არამედ თანა-მდებცა არიან იგინი დასასრულსა ჯოჯოხეთისასა, რამეთუ მარხვანი რომელ არიან შესაძინელნი კეთილთანი, მის გამო აღიკიდიან ტჳრთი ბოროტი.
მისა	სინ.მრვლთ	ვიმარხვიდეთ ფარულად და ცხადად მისა, რომელი-იგი ხედავს გარეშესა ხატსა ჩუენსა და უწყის შინაგანი ზრახვაჲ ჩუენი, და ყავნ ქველის მოქმედმან უფალმან წყალობითა თჳსითა,
იგი	სინ.მრვლთ	არა ნუ უწყოდაა გონებაჲ იგი მხდალისაჲ მის?
იგი	სინ.მრვლთ	და სხუაჲ იტყჳს: მომავალი იგი მოვიდეს და არა ყოვნოს, და კუალად სხუაჲ იტყჳს: ვიქმენ მე, ვითარცა ცხოვარი წყმედული; მომიძიე მონაჲ შენი, უფალო.
იგი	სინ.მრვლთ	და მოგუცნა საჴსრად თჳსნი სისხლნი, და მისცა ნათესავისა ჩუენისათჳს ჴელით-წერილი იგი სიკუდილისაჲ, რომელ-იგი ქალწულისაგან შეისხნა ჴორცნი, და მოიყიდა სოფელი წყევისა მისგან შჯულისა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა არა შემემოსა მე, არცამცა მიჴსნა მე, არამედ მუცელსა ქალწულისასა განაჩინა და დაშჯილი იგი შეიმოსა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე საშინელი იგი და შესაძრწუნებელი ცვალებაჲ: არა თუ სხუამან ჴორცნი შეისხნა თავადისა ქალწულისაგან და სხუაჲ ჰფარვიდა მას, ხოლო იგი ჴორციელ იქმნა მისგან.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ესმა იესუჲსი მუნ ინაჴით-ჯდომაჲ, მოვიდა იგი სახლსა მას და აქუნდა მანითა ნელსაცხებელი და დაასხა ფერჴთა უფლისათა და წარჰჴოცდა თმითა თჳსითა, რაჲთამცა გულისხმა-ყო ორგულმან მან, რომელმან მოხადა მას.
მას	სინ.მრვლთ	ნუ განხეთქ მოღუაწებისასა მას მოსლვასა ზეგარდამო ქსოვილსა;
იგი	სინ.მრვლთ	ნუ დაემოწაფები არიოსს უღმრთოსა, რამეთუ იგი თავადი უშჯულოებით არსებასა მას განჰყოფს, ხოლო შენ ერთობასა მას ნუ განჰყოფ.
იგი	სინ.მრვლთ	ელია შემდგომად მარხვისა თჳსისა იხილა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და აცხოვნა მკუდარი იგი და აღიტაცა ეტლითა ცეცხლისაჲთა მაღლად;
მათ	სინ.მრვლთ	ვინ არს, რომელი-იგი გამოუჩნდა მსხდომარეთა მათ ქუეშე აჩრდილთა სიკუდილისათა? კაცნი სამე იყვნეს.
მისებრ	სინ.მრვლთ	და ვითარ-მე, რომელნი-იგი ბნელსა შინა იქცეოდეს სიტყჳსა მისებრ პავლჱსისა, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: ოდესმე იყვენით ბნელ, ხოლო აწ ნათელ ხართ უფლისა მიერ?
მათ	სინ.მრვლთ	და დანიელცა და რომელთა იმარხეს, განერნეს ცეცხლისგან დაწუვისა და ლომთაგან და ღირს იქმნნეს, რამეთუ გამოეცხა[და] მათ ღმერთი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვინ არს მომავალი იგი? თქუ განცხადებულად, ჵ დავით!
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი იტყჳს: ღმერთი უფალი, და გამოგჳჩნდა ჩუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	შეერთო ბუნებაჲ იგი და შეურწყუმელად ჰგიეს ერთობაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	მოვიდა ცხორებაჲ იგი, არამედ თანა-ედვა სიკუდილიცა.
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთა გულისჰხმა-ჰყო, არა ხოლო თუ წინაწარმეტყუელსა, არამედ წინაწარმეტყუელთა ზედა აქუს მას წესთა განგებაჲ.
მან	სინ.მრვლთ	რომელი-იგი არსი იყო, მან აცხოვნა, და მერმე რომელი-იგი კაც იქმნა, მან ივნო.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲმცა დიდ იყო, თუმცა ცნა, ვითარმედ ცოდვილი არს ესე დედაკაცი, და მეყსეულადმცა ჴმითა იცნა იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს ვითარცა იხილა იგი ეკლესიამან გჳრგჳნოსანი ეკლითა, შესაკრებელისა მის მათისა კადნიერებასა ჰგოდებს და იტყჳს: ასულნო იჱ˜ლმისანო, გამოვედით და იხილეთ გჳრგჳნი, რომლითა გჳრგჳნოსან ყო დედამან მისმან.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ეკლისა გჳრგჳნი დაიდგა და ეკალთაჲ იგი დაჰჴსნა პატიჟი.
მის	სინ.მრვლთ	და შენ ფარისეველი იყავ და არა წინაწარმეტყუელი და გულისხმა-ჰყავ უფროჲსისა მის ცნობაჲ.
მით	სინ.მრვლთ	ხოლო მისი იგი ცხორებაჲ და ჰამბავი იგი რომელი იყო, მიუთხრობდა უმეტჱსად ხოლო მით, რამეთუ უდიდჱსად ხოლო ცოდვილი იყო.
მისებრ	სინ.მრვლთ	უვნებელად შევიდა და უჴრწნელად გამოვიდა სიტყჳსა მისებრ ეზეკიელ წინაწარმეტყუელისა, ვითარცა იტყჳს: და მომაქცია მე უფალმან გზასა მას ბჭისა მის წმიდათაჲსა აღმოსავალად. და იყო იგი დაჴშულ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მრქუა მე უფალმან: ძეო კაცისაო, ბჭჱ ესე იყოს დაჴშულ და არა განეღოს ესე, არცა გან-ვინ-ვიდეს მიერ, რამეთუ ღმერთი მხოლოჲ შევიდეს და იგი თავადი გამოვიდეს. და იყო ბჭჱ იგი დაჴშულ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო უფალმან რაჲთამცა გამოაჩინა საღმრთოჲ იგი ძალი, ზრახვაჲ იგი გულისხმა-ჰყო, ფარისევლისაჲ მის.
იგი	სინ.მრვლთ	არცაღათუ მივის-ეყო ფარისეველი იგი და უთხრა მეინაჴეთაგანსა, არამედ გულსა შიდა თჳსსა იტყოდა, რაჲთა გულისჰხმა-ჰყო, არა თუ წინაწარმეტყუელ, არამედ წინაწარმეტყუელ და ღმერთ!
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ სახიერთა მათ მიმართ მონათა პატივის-ცემასა მოყუასთაგან გამოჩინებაჲ აქუს და თჳსისა მის უფლისა ერთგულებაჲ ჩას;
მას	სინ.მრვლთ	შენ შე-ოდენ-სძრავ ზრახვასა მას გულსა შიდა, და უფალი აღმოიკითხავს: შენ აქცევ გონებასა, და უფალი ჰპოვებს და განჰკურნებს.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელმან მჴნენი კაცნი შეიწყნარნეს, მსგავსად ჟამისა მის მათისა არა დააკლდეს მობაძაობისაგნ მათისა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ ორთაჲ მათ მოსესხეთაჲ სიტყუაჲ წარმოიღო.
მას	სინ.მრვლთ	ერთსა მას მიუტევა ერგასისი და ერთსა ხუთასი.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ჰნატრიდ შენ გულითად მოწამესა მას, რაჲთა იყო შენ მოწამე გონებითა შენითა და განვლოთ თჳნიერ დევნათა და თჳნიერ ტანჯვათა და ღირს ვიქმნნეთ მათსა მას ქებულებასა.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინღა დედაკაცსა მას, რომელსა ექმნა დიდძალი ცოდვაჲ, მიუტევა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ჩუენდა არა ერთისა მიმართთ ღირს დაკჳრვებაჲ, არცა ორისა ხოლო, არცაღა ვიდრე ათადმდე არს რიცხჳ იგი მოწამეთაჲ მათ, არამედ ორმეოცნი კაცნი არიან,
მის	სინ.მრვლთ	რომელთა ვითარცა ერთი სული განუყოფელად თითოეულად გუამთა მათთა აქუნდა ერთისა სულისა აღმოტევებითა, და ერთითა სარწმუნოებითა ერთიცა მოთმინებაჲ ღუაწლისაჲ მის მიმართ და ჭეშმარიტებისა ზედა მისლვაჲ აჩუენეს.
მასცა	სინ.მრვლთ	ყოველივე ურთიერთას მახლობელ მოყუსობითა და სწორ გონებითა და სწორ სიმჴნითა და სწორად პატიოსანსა მასცა გჳრგჳნსა დიდებისასა ღირს იქმნნეს.
მას	სინ.მრვლთ	ვინ-მე უკუე მისწუდეს სიტყჳთა მათსა მას ღირსებასა?
მათ	სინ.მრვლთ	არცაღა თუ ორმეოცნი ენანი კმა არიან ეგოდენსა მას მათ კაცთა სათნოებასა მითხრობად.
მან	სინ.მრვლთ	ღმერთი არასადა ვის უხილავს, არამედ რომელი-იგი არს წიაღთა მამისათა, მან იცის იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღაცათუმცა ერთი ხოლო იყო განსაკჳრვებელი იგი, სიტყუათა მათ ჩუენთა ძალი ვერვემცა კმა-ეყო გამოთქუმად, აცადე აწ ესოდენსა სიმრავლესა, გუნდსა მას ერისა კაცთასა, კრებულსა მას უძლეველსა, ეგრევე ბრძოლასა შინა უძლეველსა და ქებითა მიუწდომელსა!
მათ	სინ.მრვლთ	და სული წმიდაჲ მათ თანა შეყოფილ არს.
იგინი	სინ.მრვლთ	აწ მოვედით და შორის წარმოვიხუნეთ იგინი და მოჴსენებითა მით ზოგადი სარგებელი მათ მიერ მოსრულსა ამას ერსა განუყოთ.
მისსა	სინ.მრვლთ	და ესე მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ წმიდათა მისთა ჩუენებით გამოეცხადებოდა, ვითარცა ძალ-ედვა თითოეულსა დატევნად ძლიერებითა ღმრთეებისა თჳსისაჲთა, ვითარცა ვინ ღირს იქმნა თითოეული მადლსა მისსა.
მათ	სინ.მრვლთ	წინაჲსწარ უჩუენებდეთ მათ, ვითარცა წიგნითა, სიმჴნესა მას მათსა;
იგი	სინ.მრვლთ	დანიელ იხილა ძუელი იგი დღეთაჲ. ესე – ჩუენებაჲ მამისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ბრძოლისა სიმჴნესა მას სიტყჳსა მწერალნი და კედელსა მხატვარნიცა აუწყებენ, რომელნიმე სიტყჳთა შეამკობენ და რომელნიმე ფიცართა გამოჰხატვენ.
მათ	სინ.მრვლთ	და მრავალთა აღაბაძვეს სიმჴნედ ორკერძოთავე მათ სახეთა;
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ უფალმან შექმნნა ჴორცნი ადამისნი და შთაბერა მას სული ცხოველი და მან მოსცა შჯული მოსეს, ღმერთმან – მამამან და ძემან და სულმან წმიდამან – ერთი ღმრთეებაჲ, და ამის ღმრთეებისაგან მოივლინნეს და რამეთუ ესე არს ღმერთი ჩუენი.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრეცა ჩუენ მოვაჴსენოთ შემოკრებულსა ამას სათნოებაჲ იგი კაცთაჲ მათ და წინაშე მათსა წარმოვიხუნეთ საქმენი მათნი და აღვძრნეთ მიბაძვებად, რაჲთა მჴნედ და უმჯობჱსად გამოჩნდენ გონებითა.
მით	სინ.მრვლთ	რომელ არს წყაროჲ ცხოვრებისაჲ და მშჳდობისა ჩუენისა სიხარული, ახლისა ვენაჴისა კჳრტი, რომელმან ტევანი გამოიღო კურთხევისაჲ და დაჰჴსნნა სალმობანი ჩუენნი დღითი-დღედნი სუმითა მით ამით სისხლითა ქრისტჱსითა, რომელმან მოგუანიჭა ჩუენ ჭეშმარიტი.
მით	სინ.მრვლთ	ჴორცნი ჭეშმარიტად და ტყავი ძუალითურთ და ძარღჳთ და ყოვლით კერძოვე მსგავსი ჩუენი, არარაჲთ ჩუენგან განშორებული, არამედ მით ხოლო სიწმიდისა მისისა დიდებითა, და ჭურჭელი სიწმიდისაჲ შეუცოდებელი, ყოვლითავე სრული აქუნდა,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესე არს მარტჳრთა ქებაჲ სათნოებისა მიმართ, ნუგეშინის-ცემაჲ იგი შემოკრებულთაჲ ამათ.
მას	სინ.მრვლთ	არცაღა თავს-იდებს შჯულსა მას ქებისასა მონებად წმიდათა მათთჳს სიტყუაჲ იგი, რამეთუ რ~ლნი-იგი აქებედ, ამის სოფლისა მიზეზთაგან დასაბამი იგი იწყიან, ხოლო რომელთათჳს სოფელი ესე ჯუარს-ცუმულ არს, ვერ ჴელ-ეწიფების მიზეზის ცემად წარჩინებულისა მის.
მათ	სინ.მრვლთ	არა ერთი სოფელი იყო წმიდათაჲ მათ, არამედ სხუაჲ სხჳთ მოსლულ იყო.
იგინი	სინ.მრვლთ	აწ რაჲ? უქალაქო ვთქუნეთ იგინი, ანუ ყოვლისა სოფლისა მოქალაქე?
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი მორეწეთაჲ მათ თითოეულისა მოღებული შოვა რაჲ წარმოიღიან ზოვგად სარგებელად შემოკრებულთა მათ, იპოვის ეგრეცა ნეტართაჲ ამათ: თითოეულისა მათისაჲ სოფელი ზოვგად არს და ყოველნი არიან ყოველსა ადგილსა და ურთიერთას მისცემენ პატივსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ ჴამს ქუემდებარისა ამის სოფლისა ძიებაჲ და არა აწინდელი იგი, რომელ ქალაქი ღმრთისაჲ არს, რომლისაჲ ხუროთ მოძღუარ და შემოქმედ ღმერთი არს?
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ ვაქებ პირველსა მას ცხორებასა, არამედ ვჰნატრი მეორედსა მას აღსასრულსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ქალაქი იგი ჭეშმარიტი – ქალაქი ზეცისა იერუსალემი, აზნაური იგი – დედაჲ პავლჱსი და მსგავსთა მისთაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	დედაკაცი ვინმე იყო ცოდვილი ქალაქსა მას შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნათესავი იგი კაცობრივი – სხუაჲ და სხუაჲ, ხოლო სულიერთაჲ ყოველთაჲ ერთი არს და ზოვგადი, მამაჲ მათი ღმერთი არს, – და ყოველნი ძმანი არიან.
მას	სინ.მრვლთ	ნუვინ აყუედრებ მას ფარისეველისა თანა, ნუცა ვინ ეტყჳნ მეძავით და შეუხებელით.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ მე იყო სახჱ იგი შეკრებისაჲ მის?
მას	სინ.მრვლთ	და პავლე თარგმანენ და პავლე ნუგეშინის-ეცინ დედაკაცსა მას, რამეთუ ღმერთმან განამართლოს, ვინ არს განმაცროვებელ.
იგი	სინ.მრვლთ	მოიღეთ სიტყუაჲ იგი და წულილად გამოვიკულიოთ, რაჲთა არა ხოლო თუ მას ვჰნატრიდეთ, არამედ ვჰბაძვიდეთცა.
მით	სინ.მრვლთ	მოვიდა იესუჲსა აღჭურვილად, მიაქუნდა ნელსაცხებელი მანითა და ცრემლი თუალითა, უსულოჲთა მით ჭურჭლითა ნელსაცხებელი სუნნელითა მით წყაროჲთა სინანულისა ა(სო?)თაგან ჴორცთა თჳსთა.
მას	სინ.მრვლთ	ესენი სიმწჳსითა ჴორცთაჲთა და შუენიერებითა ჰასაკთაჲთა და ძალითა უფროს სახელოვნად იქცევოდეს და სასაგროსა მას დაწესებულ იყვნეს შჯულსა
იგი	სინ.მრვლთ	მოიღო ნელსაცხებელი იგი, რაჲთამცა დაშრიტა სულ-მყრალობაჲ იგი ბილწებისაჲ.
მით	სინ.მრვლთ	და გამოცდილებითა მით ბრძოლასა შინა და სიმჴნითა გულისაჲთა პირველითგანვე აქუნდა მეფეთაგან მთავრობაჲ და სახელოვან იყვნეს უმეტჱს ყოველთა სათნოებითა მით.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს მიმოდაედვა უშჯულოჲ იგი და უღმრთოჲ ბრძანებაჲ, რაჲთა არავინ აღიაროს ქრისტჱ და, უკუეთუ ვინმე აღიაროს, პატიჟსა შევარდეს, და უთქუმიდეს ყოველსავე მას თითოფერსა სატანჯველსა, და დიდ იყო გულის წყრომაჲ მძლავრებისაჲ მსაჯულთაჲ მათ სიცრუვისათაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ნელსაცხებელსა მრავალნი წამალნი შეეზავებიან, ეგრეცა სინანულსა – მრავალ იგი გონებაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ჯერ-არს მრავლისა საქმისაჲ და მრავლისა მის ნაყოფისა შეკრებაჲ, რაჲთა შეეზაოს სინანულისა იგი ნელსაცხებელი.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და ღმრთის მსახურთათჳს აღძრულ იყვნეს ძჳრის ზრახვანი, და ზაკუვანი მათთჳს იზრახებოდეს, და ფერად-ფერადი ხილვად სატანჯველი მათთჳს განემზადებოდა,
მის	სინ.მრვლთ	და გნებავს თუ გულისხმის-ყოფად დედაკაცისა მის სიმდაბლჱ?
იგი	სინ.მრვლთ	და მტანჯველნი იგი თუალ-უხუავ იყვნეს, ცეცხლი განმზადებულ იყო, მახჳლი აღლესულ იყო, ძელი აღმართებულ იყო, მღჳმჱ და ურმის თუალი და სატანჯველი ყოველი,
მან	სინ.მრვლთ	ოდეს-იგი მოიღო დედაკაცმან მან ნელსაცხებელი იგი ქრისტჱსთჳს, და-მცა-ასხა თავსა, თუმცა კადნიერებაჲ აქუნდა საქმეთაგან.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან იჭჳსათჳს ვერ იკადრა თავსა დასხმად, არამედ ფერჴისა წუერთა შეეხო.
იგი	სინ.მრვლთ	და არა მცირედ სარგებელ არიან ფერჴნი იგი.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ვითარცა მიიღო დედაკაცმან მან ჴელთა თჳსთა ზედა თავი იგი წმიდისა წინამორბედისაჲ და ნათლის-მცემელისაჲ, განიხარა სიხარულითა დიდითა ფრიად.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო არავე დასცხრა იგი სიბოროტისაგან თჳსისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ესევითარი განზრახვაჲ განიზრახა და თქუა: უკუეთუ თავი და ტანი მისი ერთსა ადგილსა დაეფლნენ, მკუდრეთითცა აღდგომაჲ მისი ადვილ იყოს, რამეთუ წინაწარმეტყუელი არს და კუალად მოვიდეს იგი მამხილებელად უწესოებისა ჩემისა.
მას	სინ.მრვლთ	შეიურვეს და სხუანი ღუაწლსა მას შე-ოდენ-ჴდეს და სრულიად ვერ დაითმინეს და შოვა ოდენ ღუაწლსა მას შევიდეს და მერმე განეშოვრნეს, ვითარცა უფსკრულსა შინა დაზამთრებულნი, და რომელთა აქუნდა ტჳრთი იგი მოთმინებისაჲ, ნავი დაექცა და წარწყმდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მოწაფენი იგი იოვანჱსნი მოვიდეს და წარიღეს გუამი მისი და დაჰფლეს, და მოვიდეს და უთხრეს იესუს, ვითარ-იგი აღასრულა იოვანე სრბაჲ თჳსი.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა მჴნენი ესე და უძლეველნი მსახურნი ქრისტჱსნი მოვიდეს და შორის წარმოდგეს, ხოლო მთავარი იგი უჩუენებდა ბრძანებულსა მას მეფისასა და მორჩილებად ყოველთავე მოხდიდა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და მაშინ აზნაურითა ჴმითა კადნიერად და მჴნედ არა შეძრწუნდეს ყოვლისა მისთჳს ხილვულისა და არცა შეეშინა თქუმისა მისთჳს, წარმოდგეს შორის მათსა და ქრისტიანედ თავნი თჳსნი ქადაგნეს.
მათ	სინ.მრვლთ	ჵ სანატრელთა მათ ენათა, რომელთა წმიდაჲ იგი აღუტევეს ჴმაჲ, რომელ-იგი აერმან შეიწყნარა და განწმ[ი]დნა!
იგინი	სინ.მრვლთ	ანგელოზთა ესმა და განიხარეს და ეშმაკი მსახურთა თანა იწყლა, ხოლო უფალმან ზეცას აღწერნა იგინი.
მის	სინ.მრვლთ	არა თუ ჩემდა მარტოჲსა საძიებელ არს სიტუაჲ ესე, არამედ ყოველთა, რომელთა ესმა ჴმაჲ სახარებისაჲ მის, დაკჳრვება ჩემ თანა: იოვანჱსი განცხადებაჲ და ჰეროდჱსი დამცირებაჲ და უღმრთოთა დედათა მჴეცებრ სიბორგილი.
მათ	სინ.მრვლთ	და კაცად-კაცადი მათი მათ თანა წარმოდგებოდა და იტყოდა, ვითარმედ: ქრისტიანე ვარ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელ-იგი მესმა, ვითარმედ ჰეროდე შეიპყრა იოვანე და შესუა იგი საპყრობილესა ჰეროდიადაჲსთჳს, ძმის ცოლისა, რომელი-იგი შეირთო ცოლი ფილიპჱსი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ერთი ესე საკჳრველ არს: სიმცირჱ იგი ჰეროდჱსი.
მათ	სინ.მრვლთ	უსახურთაჲ მათ დედათაჲ მჴეცებრ ბორგნეულთაჲ ვითარ ვინ თქუა(ს), ანუ ვითარ ვინ თარგმანოს დედათაჲ მათ სიბოროტჱ?
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ასპარეზსა შინა მოღუაწენი იგი შორის წარმოდგიან და ყოველთა ერთბამად თქჳან სახელი თჳსი და ადგილსა მას ღუაწლისასა მიდგიან, ეგრეთცა ესენი.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო მე აწ ბოროტთა მათთჳს ვიტყჳ და არა კეთილთათჳს და სახიერთა, რამეთუ (ვი)ცნი მრავალნი კეთილნი და შუენიერნი, რომელთაჲ ჯერ-არს ჩემდა მოჴსენებად ცხორებაჲ მათი საშჱნებელად შუენიერად საქმეთა კეთილთათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ დაუტევნეს წოდებულნი იგი სახელნი მათნი შობითგანნი და ზოგადისა უფლისა სახელი კაცად-კაცადმან სახელ-იდვა და ესრეთ კაცად-კაცადი უწინარჱსსა მას შეხუდგინებდა სიტყუად და იყო სახელი მათი ყოველთაჲ ერთი;
მას	სინ.მრვლთ	ვეშაპნი და ასპიტნი და ღრიაკალნი უდაბნოსა ზედა იოვანჱსთჳს ძწოდეს, ხოლო ეროდიადა ურიდად პურსა ზედა თავი მოჰკუეთა მას.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ უკუე იხილე მთავარი იგი, რომელი იპყრობდა მაშინ, რამეთუ ბოროტ იყო მრავალ სახედ: ოდესმე მოქენებით მოვიდოდა მათა, ოდესმე თქუმითა შეიქცევდა მათ, ხოლო პირველად ჰმოგუნიდა მათ კეთილის ყოფითა, რაჲთამცა დაჰჴსნა ძალი ღმრთის მსახურებისა მათისაჲ;
მას	სინ.მრვლთ	ყორანთა მთათა შინა ელია გამოზარდეს, ხოლო იეზაბელ მონიჭების წჳმისა უკუანა კლვად სდევნიდა მას და რასა ეტყოდა, ვითარმედ: შენ თუ ელია ხარ და მე იეზაბელ, ძჳრი შემამთხჳედ მე და ღმერთთა და უძჳრჱსი შემძინედ;
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ არა, მე ხვალე დავსთხინნე ჴორცნი შენნი, ვითარცა ერთი მათ მძორთაგანი.
მას	სინ.მრვლთ	რომელმან ლოცვითა მკუდარნი აღადგინნა, – მას შეეშინა დედაკაცისაგან!
მის	სინ.მრვლთ	ეწამების სიტყუასა ამას ჩემსა სიბრძნჱ და იტყჳს: არა არს სხუა თავ უფროჲს თავისა მის გუელისაჲსა, და არა არს სხუა სიბოროტე უფროჲს სიბოროტისა მის დედაკაცისაჲსა.
იგი	სინ.მრვლთ	დედაკაცისა გამო ბრძენი იგი სოლომონ შესცთა და დაეცა;
მას	სინ.მრვლთ	დედაკაცმან მჴნესა მას სამსონს თავი დაჰყჳნა და დააბრმო;
იგი	სინ.მრვლთ	დედაკაცისა გამო მჴნჱ იგი იოსებ საპყრობილედ შეაგდეს და დაჰკრძალეს;
იგი	სინ.მრვლთ	დედაკაცისა გამო ყოვლისა სოფლისა იგი ნათელი იოვანე მოაკუდინეს.
იგი	სინ.მრვლთ	გინა თუ ოჴერთაგან იყოს, გინა თჳთ იგი ოჴერ იყოს;
მისსა	სინ.მრვლთ	უკუეთუ სიმდიდრჱ აქუნდეს, უკეთურებასა მისსა შემწჱ არს, მრჩობლი სიბოროტჱ არს მის თანა, აღუღებელი მჴეცი არს.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ უპოვარ იყოს ქმარი იგი, გულის-წყრომითა და ლალვითა განკაფოს იგი;
იგი	სინ.მრვლთ	გინა თუ ქურივი ვინმე იყოს, იგი თჳთ თავით თჳსით აგინებნ და ჰკდემნ,
მის	სინ.მრვლთ	აწ უკუე გულისხმა-ყავთ მართლისა მის იობისი, ვითარ-იგი თჳსი ცოლი სიკუდიდ მისცემდა მას, რამეთუ ესრე ეტყოდა: თქუ ნურაჲ გმობაჲ ღმრთისა მიმართ და მოჰკუდე.
მათ	სინ.მრვლთ	აღდუღებულთა მათ ბრძუნთთა მისთა, ვითარცა დამწუარი ნაკუერცხლითა, და ყოველთა ჴორცთა მისთა, იგი ვითარცა მატლი არა შედრკა შეწყალებად მისა!
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედვიდა იგი ყოველთა ყოვლითურთ დაცემულსა, მა(შ)ურალსა, ჭირვეულსა და დადუმებულად მგალობელსა, აღმტკმობილითა პირითა გამოიღებდა სიტყუათა და იგი არა შელბა შეწყალებად!
მის	სინ.მრვლთ	უწყოდა, რამეთუ მაშინ სუფევდა ძოწეულითა შარავანდებისაჲთა და აწ ხედვიდა სკორეთა ზედა დაცემულსა და შიშუველსა გუამითა, არა მოიჴსენა, ვითარ-იგი მის თანა პატივსა ზედა ყუაოდა, არამედ აწუევდა, ვითარმედ: „თქუ ნურაჲ სიტყუაჲ გმობისაჲ და მოჰკუდე“.
მას	სინ.მრვლთ	ვერ-მემცა კმა-ეყოა მას წუთადი ესე სწავლაჲ აქაჲ და შენ საუკუნესა მას სატანჯველსა მოატყუებდი გმობითა?
მათ	სინ.მრვლთ	ესევითართა მათ ნუცა მოიკითხავთ, ნუცა მათ თანა შჭამთ, ნუცა მათ თანა სუამთ, ნუცა გემოსა იხილავთ, ნუცა სიტყუასა ჰყოფთ მათ თანა, ნუცა ყოველივე, რაჲცა არს დიდითგან მცირედმდე,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიტყუა-ტკბილობითა მათითა და ქენებითა გარდააქცინიან გულნი და გონებანი უმანკოთანი, რაჲთამცა მათსა მას წარწყმედასა თანა წარწყმიდნეს ძენი ნათლისანი.
მას	სინ.მრვლთ	არაჲ თუ საბანელი რაჲ უჴმდა მას, არამედ რაჲთა აჩუენოს სახჱ შჯულისაჲ, ვითარმედ კაც იქმნა, რომელმან არა შეძრა სიმართლჱ, რაჲთა აღესრულოს ყოველივე წერილი, ვითარცა თქუა მან, რაჲთა აჩუენოს მან, რამეთუ ჭეშმარიტად ჴორცნი შეიმოსნა და ჭეშმარიტი განკაცებაჲ შთაიცუა.
მას	სინ.მრვლთ	უფროჲსღა მიანიჭა და არაჲ უჴმდა მას მოღებაჲ, არამედ განანათლნა და განაძლიერნა იგინი.
მათ	სინ.მრვლთ	ესე – სახჱ მერმეთაჲ მათ განსრულებაჲ, რაჲთა რომელთა ჰრწმენეს მისი ჭეშმარიტად, აქუნდეს სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი, ისწაონ, რამეთუ ჭეშმარიტად ნათელ-იღო.
იგიცაღა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესრჱთ თავს-იდვა თჳსითა კაცთმოყუარებითა და სიმდაბლითა და იგიცაღა, რომელნი მოვიდოდიან და აქუნდეს მისისა მის სიმდაბლისა ძალი, განათლდენ ჭეშმარიტითა მით მისითა ნათლითა,
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ დაგებითა მით ძლიერებისა მისისაჲთა, რაჲთა მოგუცეს ცხოვრებად პური იჱ˜ლმთ და სიმტკიცჱ წყლისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და არა რაჲთა წყალმან ხოლო განწმიდნეს, არამედ სიმტკიცჱ იგი წყლისაჲ იყოს ჩუენდა სარწმუნოება და სასოება და სიყუარულ და საიდუმლო მშჳდობის, ერთობა სიწმიდის იყავნ ჩუენდა, სრულება და ცხოვრება,
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთა მას მხოლოსა ვადიდებდეთ ჭეშმარიტითა გონებითა და უქცეველითა სარწმუნოებითა და მისა ხოლო გუეშინოდის. ამენ.
მის	სინ.მრვლთ	და აღმო-რაჲ-ჴდა იორდანით, მოიწია ჴმაჲ ზეცით მამისაგან და ესმა მოწაფეთა, რომელნი მის თანა იყვნეს, რაჲთა უჩუენოს, ვინ არს, რომელ წამებს მისთჳს და სული წმიდაჲ მის ზედა გარდამომავალი.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳს მრავალ გზის წინა-აღუდეგით მწვალებელთა, რომელნი სხუად სახედ რასმე მოძღურიან მამისა მათისა ეშმაკისაჲთა, ხოლო ჩუენ არა შევარწყუათ სამებაჲ და ვაგონოთ მიზეზ სულსა, არამედ თჳსითა ჴელმწიფებითა მჯდომარჱ სულით წმიდითურთ და გარდამომავალი მას ზედა,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ ჭეშმარიტად ჩას, რომელი წამებს მისთჳს, რაჲთა ჴორცი განწმიდოს ამბორის-ყოფითა წმიდისა მამისაჲთა და წმიდისა სულისაჲთა, და წამონ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მამამან სათნო-იყო ქადაგებაჲ ძისა თჳსისაჲ ჴორცითა მოსრული, რამეთუ ძჱ ჭეშმარიტად გამოჩნდა და აღასრულა თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო შთავიდა მის თანა ქუესკნელთა გარდასკნელისათა და აღმოჴდა მიერ და წარმოტყუენა და გამოიყვანნა სულნი, შემუსრნა ბჭენი სიკუდილისანი, განხეთქნა მოქლონნი და კლიტენი ადამანტიაჲსანი და დაჴსნა სალმობანი ჯოჯოხეთისანი,
იგი	სინ.მრვლთ	არღარა მიიქცეს სული მისი ჯოჯოხეთს, არცა იხილონ ჴორცთა მისთა განსაჴრწნელი, აღ-რაჲ-დგა იგი მკუდრეთით,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ აღადგინა იგი ღმერთმან უფალი და სიტყუაჲ და ძჱ მხოლოდ-შობილი სულითურთ და ჴორცით და ყოვლით კერძოვე ჭურჭერი შეერთებული სულითა და ჴორცითა, რამეთუ სულიერად ჰგიეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესევითართაგან ივნო წმიდაჲ იგი ჴორცი მისი, რამეთუ აღდგა მკუდრეთით და შეერთნეს ერთ სულ, ერთ ღმრთეება, ერთ დიდება, რამეთუ განცხადდა ჭეშმარიტად შემდგომად აღდგომისა და ჴელითა განიხილა თომაჲსგან და მოციქულთა თანა ჭამდა და იქცეოდა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ შევიდა ბჭეთა ჴშულთა და შემდგომად შესლვისა უჩუენნა ძუალნი და ძარღუნი და სახჱ სამსჭუალთაჲ და ადგილი ლახურისაჲ, რამეთუ იგი იყო ჭეშმარიტი ჴორცი.
მის	სინ.მრვლთ	და ოდეს-იგი იქმნა ერთ ღმრთეება და ერთ არსება, არღარა მოელის ვნებასა, არღარა იხილოს სიკუდილი, ვითარცა იტყჳს წმიდაჲ პავლე: რამეთუ აღდგა ქრისტჱ, არღარა მოკუდეს და სიკუდილი მის ზედა არღარა უფლებდეს.
მათ	სინ.მრვლთ	ჴორცი და სული ყოველივე მისი კაცებისაჲ ღმრთეებრ იყო, რამეთუ აღჴდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა დიდებითა, არა თჳნიერ წმიდათა მათ ჴორცთასა, არამედ შთაეცვალა სულიერად,
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ჩუენი ესე ესრჱთ, რავდენ უფროჲს მისნი იგი წმიდანი და გამოუთქუმელნი და განუკითხველნი და გამოუხატველნი ღმრთისა თანა-შეყოფილნი და შეერთებულნი და ერთ ხილვა!
მით	სინ.მრვლთ	არღარა არიან ჴორციელად, არამედ სულიერად, ვითარცა იტყჳს სულისაგან წმიდისა აღდგომითა მით მკუდრეთით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ესე ერთად აქუს ღმერთეებასა ვნებაჲ და არა-ვნებაჲ, რომელი დაეფლა და აღდგა და აღმაღლდა და დიდებითა მომავალ არს განრჩად ცხოველთა და მკუდართა, ვითარცა იტყჳს ჭეშმარიტად წერილი მისთჳს, რომლისა სუფევისა მისისაჲ არა არს დასასრულ,
მისსა	სინ.მრვლთ	პირი დაეყავნ ოროგინეს და მოწაფეთა მისთა, რომელნი მისსა მას მრუდებისა მოძღურებასა ერჩიან, რამეთუ მისგან და მის მიერ წვალებანი მრავალნი შემოვიდეს შორის ეკლესიასა და ეკალნი დასთესნეს შორის ვარდსა.
მით	სინ.მრვლთ	პირი დაეყავნ ნისტორს და ევტჳქის, რომელთა მრავალნი შეაცთუნნეს მათითა მით გულარძნილად მოძღურებითა და გმობითა მათითა;
იგინივე	სინ.მრვლთ	რომელთა თავით თჳსით მთხებლი აღმოთხარეს და იგინივე შთაითხინეს მას.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო შენ მიერ მიწაჲ იგი საყდართა დიდებისათა ცათა შინა მარჯუენით ღმრთისა დაისუა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჵ საკჳრველი ხილვაჲ! რომელმან მოხედოს ქუეყანასა და შეიმუსრვინ იგი, შეჰრისხნის ზღუასა და განაჴმის იგი, ესე მუცელმან დაიტია, საშომან წმიდისა ქალწულისამან იტჳრთა!
იგინი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ ქალწულო, ღმრთის-მშობელო, რამეთუ უფალი და ღმერთი იესუ ქრისტჱ შევ, რომელმან აჴოცნა ცოდვანი კაცთანი და აღიხუნა იგინი ჩუენგან და შემშჭუალნა იგინი ჯუარსა;
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ურწმუნოთა ძენი მედგრად სცნობენ და სხუად და სხუად სახედ შემოაქუს მათი იგი მოძღურებაჲ, სასმენელნი ჩუენნი გარე-წარვაქცინეთ მათისა მისგან მოძღურებისა, ვითარცა ვთქუთ ზემო-კერძო.
მათ	სინ.მრვლთ	ანუ თუ ჭამასა, ანუ სუმასა, ანუ თუ ზრახვასა, ანუ ყოველსა რასაცა იქმოდი, თუალთა წინაშემცა გაქუს წმიდაჲ მისი ჯუარი, რაჲთა მტერთა მათ ჩუენთა იხილონ ესე სასწაული და დიდითა შიშითა და ძწოლითა ივლტოდიან ჩუენგან,
იგინი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ამისითა ძლიერებითა უფალმან და ღმერთმან ჩუენმან განაქიქნა იგინი და სასწაულად დაგჳტევა იგი ქუეყანასა ზედა.
მას	სინ.მრვლთ	რომლითა მომიწოდნა ჩუენ საბანელსა მას მეორედ შობისასა, რომლითა განმწმიდნა ჩუენ არაწმიდებათა ჩუენთაგან ძალითა და შეწევნითა სულისა წმიდისაჲთა,
მას	სინ.მრვლთ	და იყო რაჟამს ნებითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა სცვალებდა ტაძარსა მას, რომელი იყო ი˜ჱლისჲ კათოლიკედ ეკლესიად, იაკობ, რომელსა წოდებულ იყო ძმად უფლისა.
მისსა	სინ.მრვლთ	და საშოჲთგან დედისა თჳსისაჲთ წმიდაჲ იყო, ღჳნოჲ და თაფლუჭი არა ესუა და მშუმინვიერისაგანი არა ეჭამა და მახჳლი არა აღსრულ იყო თავსა მისსა და ზეთი არა ეცხო და აბანოდ არა მივიდის.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე მარტოჲ შევიდოდა ტაძრად სიწმიდესა მას, და არა შეიმოსის მან მატყლისა სამოსელი, არამედ ჰმოსიედ მას სელისა სამოსელი და ესრჱთ შევიდის ტაძრად.
მის	სინ.მრვლთ	და რომელნიმე შჳდისა მის წვალებისაგანნი ჰკითხვიდეს და ეტყოდეს, ვითარმედ: რომელი არს კარი ღმრთისაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი მოასწავებდა მათ მაცხოვრისასა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო პირველთა მათ განდგომილთა მწვალებელთა არა ჰრწმენა აღდგომაჲ და არცაღა მოსლვისა მისისაჲ და მიგებად კაცად-კაცადსა საქმეთა მათთაებრ.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო შფოთი დიდი მწიგნობართა მათ ჰურიათასა და ფარისეველთა და იტყოდეს: განგუადგების ჩუენგან ყოველი ერი მოლოდებითა იესუ ქრისტჱსითა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ესრეთ გამოსცდიდა მათ და ეტყოდა: ნუ შინა-განმცემელ ექმნებით სიჭაბუკესა მაგას თქუენსა;
მის	სინ.მრვლთ	ნუცა სიკუდილსა უჟამოსა ცხოვრებისა მის წილ ტკბილისა შეიმთხუევთ, რამეთუ უჯერო არს, რომელნი-ეგე ბრძოლასა მჴნედ გამოშჩნდით, ვითარმცა ძჳრის მოქმედებრ მოჰსწყედით.
მათ	სინ.მრვლთ	და დაადგინეს წმიდაჲ იაკობ ფარისეველთა მათ და მწიგნობართა ზედა გოდოლსა მას და ჴმა-ყვეს მისა მიმართ და თქუეს ერთბამად:
მან	სინ.მრვლთ	და მან აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი და ეტყოდა მათ: რაჲსა მკითხავთ მე იესუჲსთჳს, ძისა კაცისაჲსა?
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგი თავადი არს იესუ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ, და იგი ზის მარჯუენით ღმრთისა და განმზადებულ არს მოსლვად ღრუბლითა და მიგებად თითოეულსა საქმეთა მათთაებრ.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა თქუეს ურთიერთას: ბოროტად ვყავთ საქმჱ ესე, რომელ ვქმენით, რამეთუ ამან წამა იესუჲსთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ მოვედით და აღვჴდეთ და გარდამოვაგდოთ იგი, რაჲთა შეშინდეს ერი ესე და არა ჰრწმენეს მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღესრულა წერილი იგი ესაია წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელ თქუა: მოვედით და მოვკლათ მართალი იგი, რამეთუ განმაძნებელ ჩუენდა არს.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ აღჴდეს და გარდამოაგდეს მართალი იგი გოდლისა მისგან და იტყოდეს ურთიერთას: ქვაჲ დაჰკრიბეთ ყოველთა იაკობს მართალსა! და ქვასა დაჰკრებდეს მას.
მათ	სინ.მრვლთ	და ამას თანა კუალად საფასესაცა აღუთქუმიდა და რომელსამე მისცემდა, და პატივსა მეფისაგან და აზნაურებისა მოცემასა და ბევრითა განზრახვითა ეწყვებოდა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი გარდავარდა სიმაღლისა მისგან და არა მოკუდა, არამედ დაიდგნა მუჴლნი, ღაღადებდა და იტყოდა: გევედრები, შენ, უფალო ყოვლისა მპყრობელო, მიუტევე ამათ, რამეთუ არა უწყიან, რასა იქმან.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი არა დაემორჩილებოდეს ზმნასა მას, სხუად სახედ მანქანებად იქცა: ტანჯვასა და გუემასა და სიკუდილსა უთქუმიდა მთავარი იგი და ესევითარითა სიტყჳთა ეტყოდა,
მას	სინ.მრვლთ	და ვიდრე-იგი ქვასა დაჰკრებდეს მას, ერთი ვინმე მღდელთაგანი რომელი იყო ძეთაგანი რექაბისთა, ძისა რექაბინისი, რომელი მოიჴსენა იერემია წინაწარმეტყუელმან, ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: დასცხერით! რასა-ეგე იქმთ?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მოწამენი იგი ამას ეტყოდეს მას: რაჲსა მაიძულებ ჩუენ, ღმრთის მოლალეო, განდგომად ღმრთისაგან ცხოველისა და მონებად ეშმაკთა არაწმიდათა და წინა-გჳყოფ ჩუენ შენთა მათ კეთილთა?
მის	სინ.მრვლთ	და აღდგა ერთი მათგანი, რომელი იყო სამოსლისა მრცხელი, აღიღო ძელი, რომლითა გარდაართხიან სამოსელი, და უხეთქნა თავსა მის მართლისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და დაჰფლეს იგი ადგილსა მას მახლობელად ტაძრისა მის.
მან	სინ.მრვლთ	და მან წამა ჭეშმარიტად ჰურიათა მიმართ და წარმართთა ჲესუსთჳს, რომელ არს ქრისტჱ.
მათვე	სინ.მრვლთ	და მახლობელად მათვე დღეთა შინა სპასიონი ვინმე, განსაკჳრვებელი კაცი, მოვიდა და მოიცვნა ჰურიანი.
მათა	სინ.მრვლთ	და ჰურიათაგანნიცა ბრძენნი ადიდებდეს მას და იტყოდეს, ვითარმედ: ამისთჳს მწრაფლ მოიცვა იჱ˜მი ვესპასიონისა მიერ, და არა თუ სხჳთ რაჲმე იყო მათა შემთხუევაჲ ესე, არამედ ამისთჳს რამეთუ მიყვნეს ჴელნი მათნი მართლისა მის ზედა წარმდებებით.
იგი	სინ.მრვლთ	რომლისა იოსებცა წადიერ იქმნა დაწერად: ესევითარიმცა შემთხუევაჲ შეემთხუევის ჰურიათა შურის საძიებელად იაკობის მართლისა, რომელი იყო ძმაჲ ჲესუსი, რომელ არს ქრისტე, რამეთუ მართალი იგი და მართლ-მადიდებელი მოკლეს ჰურიათა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ესევითარი ესე შემთხუევაჲ ნეტარისა მისთჳს და მართლისა იაკობისთჳს შეემთხჳა ჰურიათა, რომელიცა უწინარჱს კათოლიკეთა ებისტოლეთა დაიწერა.
მათ	სინ.მრვლთ	დღეთა მათ პილატჱსთა, მეოთხისა მის ჴელმწიფებისათა, ანაჲსა და კაიაფაჲსა მღდელთ-მოძღუართაჲსა, წელსა მეათრუამეტესა მასვე ჟამსა, განკაცებასა უფლისა ჩუენისა ჲესუ ქრისტჱსსა, მწრაფლ გამოძიებაჲ იყო ფარისეველთაჲ და სადუკეველთაჲ, რომელნი არიან ცასა ქუეშე.
იგი	სინ.მრვლთ	ზრახვა-ყვეს და თქუეს, ვითარმედ: აღდგა დაფლული იგი და გუეჩუენნეს ჩუენ მკუდრნი, რომელი ჩუენცა უწყოდეთ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელნიმე იტყოდეს, ვითარმედ: ღმერთი არს, და რომელნიმე იტყოდეს: მწვალებელი არს, და რომელთამე თქუეს: გამოჩნდა მშია, რომელსა ჰრქჳან ქრისტე, მათ ჟამთა, ვითარცა გამოთარგმანებდეს წიგნნი აღუთქუმისანი და წინაწარმეტყუელთანი და შემდგომნი წიგნნი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო ვერვინ თქუა მისთჳს, ვითარმედ დედაკაცისაგან იშვა იგი.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა აღ-ვინმე-დგა შორის ზრახვასა მა შჯულის მასწავლელი, რომელსა სახელი ერქუა სტეფანე, მოუწოდა ერსა მას და ჰრქუა: წინაწარმეტყუელთა იკითხავთ და არა გულისხმა-ჰყოფთ.
მისსა	სინ.მრვლთ	პირველად ესაია ღაღად-ყო და თქუა რომელმან აღვლნა შჳდნი ცანი, ვითარ-იგი უთხობდა მისსა მას განკაცებასა საყუარელისა მისთჳს, იგი წინაწარმეტყელებდა და თქუა: აჰა ესერა ქალწული მიუდგეს და შვეს ძჱ და უწუდიან სახელი მისი ენმანუელ, რომელი ითარგმანების ძედ ღმრთისა.
მას	სინ.მრვლთ	მერმე ნათან წინაწარმეტყუელმან თქუა, ვითარმედ: ქალწულისაგან შობილისა განიხაროს ყოველმან ჴორციელმან და სიტყუაჲ უფლისაჲ მას შინა დამტკიცნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე ჲ˜ჳ ძჱ ნევეჲსი იტყჳს: ვიხილე დასაბამი იგი – ყრმაჲ წიაღთა ქალწულისათა და შჯული, რომელ თქუენ გაქუს, მისთჳს იტყჳს ნაყოფი იგი, რომელი იშვა ქალწულისა მისგან: განმეშოროს ისრაელი შჯულისაგან მისისა და ნათესავნი რომელ დაშთენ, დაემტკიცნენ იგინი.
მის	სინ.მრვლთ	აწ გულისხმა-ყავთ, მოხუცებულნო ერისანო, რამეთუ მე თქუენსა მაგას შჯულსა ამიერითგან არღარა ვიდოდი, ხოლო მადლსა დაფლულისა მის და აღდგომილისა ჲესუ ქრისტჱსსა თაყუანის-ვსცე და უგალობდე სახელსა მისსა.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა აღდგა კაიაფა მღდელთ-მოძღუარი და უკმოიქცა სტეფანე მუნვე კრებულად.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მერმე სირცხჳლეულნი ვერღარა იტყოდეს განკაცებისა მისთჳს ქრისტჱსისა, არამედ ესრე თქუეს, ვითარმედ: მარიამს ღმრთის-მშობელად შენ იტყჳ.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილა პილატე ბჭემან, ჰრქუა მათ: რაჲ უქმნიეს კაცსა ამას, მღდელსა შუენიერსა, რამეთუ წარმოადგინეთ ჩემ წინაშე ვითარცა ძჳრის-მოქმედი?
მათ	სინ.მრვლთ	რაჲსა მცირისა ჰმეტყუელობ და მცირედსა წინა-გჳყოფ ჩუენ ამის სოფლისა ხილულსა, და ღმრთისა მიერთაჲ მათ კეთილთაჲ გნებავს დაკლებაჲ?
მას	სინ.მრვლთ	ჰხედავ სამე ამას, ვითარ შუენიერ არს ხილვად და დიდ ქუეყანაჲ ესე და რაჲ არიან მას ზედა საკჳრველებანი!
მას	სინ.მრვლთ	არამედ არარაჲ ამათგანი ესწორების ნეტარებასა მას მართალთასა, რამეთუ ესენი წარჴდენ, ხოლო ჩუენი იგი ჰგიეს უკუნისამდე.
მის	სინ.მრვლთ	ერთისა მის გული მითქუამს ნიჭისა გჳრგჳნისა მის სიმართლისა;
მის	სინ.მრვლთ	ერთისა მის დიდებისათჳს დამაშურალ ვართ, რომელ არს სასუფეველსა შინა ცათასა;
მის	სინ.მრვლთ	პატივის მოყუარე ვართ ზესკნელისა მის პატივისა;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	მეშინის ტანჯვისა მისთჳს გეჰენიასა შინა ცეცხლისა მის საშინელისა, ხოლო თქუენი ესე ცეცხლი ჩუენ თანა-მონა არს;
მას	სინ.მრვლთ	და ვინ-მე იყოს მსგავს შენდა საუკუნესა მას და მერმესა ცხორებასა და განსუენებასა?
მათ	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა პილატე მღდელთა მათ და ყოველსა კრებულსა: შემძლებელ ვარ და ჴელ-მეწიფების განტევებად სტეფანჱსა სატანჯეელთაგან, ხოლო არა დავაბრკოლო ეგე გზისა მისგან სიმართლისა, არამედ წარიყვანეთ ეგე ჩემგან, ვ˜ა გნებავს.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ წარიყვანეს ნეტარი სტეფანე მღდელთ-მოძღუართა მათ და მწიგნობართა და წარადგინეს იგი წინაშე ათასისთავისა მის კლავდიოსისა.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი მიუგებდა სტეფანე და ეტყოდა, მას ჟამსა მოვიდა სავლე ფარისეველი კილიკიაჲსაჲთ, რომელსა აქუნდა ჴელმწიფებაჲ შეკრვად და შესხმად საპყრობილესა ყოველთათჳს,
მის	სინ.მრვლთ	რომელნი სახელ-სდებენ ქრისტესა, და დაჯდა ათასისთავისა მის თანა და ჰკითხვიდა ნათესავსა სტეფანჱსსა და სამკჳდრებელსა.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა გულისხმა-ყო, ვითარმედ ქრისტესა სახელ-სდებს, და ვითარცა ესმა ესე, მწრფლ უბრძანა გუემაჲ მისი და შეკრვაჲ და ჰრქუა მას: თქუ, სტეფანე, ვითარ ჯუარ-ცმულსა აღიარებ ღმრთად, რომელ ჩუენ არა დავიჯერეთ, უფროჲსღა ესე, რამეთუ მარიამს ღმრთის-მშობელად ხადით?
იგი	სინ.მრვლთ	მიუგო წმიდამან სტეფანე და ჰრქუა: ჵ, ვითარ ორთა ძაღლთა სისხლის მჭამელთა ვჰბრძოდი, რომელთა პური იგი მიიღეს და ჴელნი მისნი შეუკრნეს და დამშჭუალეს ძელსა!
მას	სინ.მრვლთ	და მიუგო სტეფანე და ჰრქუა ათასისთავსა მას: მკჳდრო ჯოჯოხეთისაო და თანა-ზიარო ეშმაკისაო, რაჲ გნებავს, თქუ შენცა, ათასისთაო, დაბრმობილო თუალითა და დარღუეულო ჴორცითა და სულითა და გულითა გარდაგულარძნილო!
იგი	სინ.მრვლთ	ჵ უგუნურნო! ანუ ვითარ იტყჳთ, ვითარმედ: ვითარ დედაკაცისაგან იშვა იგი?
მის	სინ.მრვლთ	– რ˜ა ცთომაჲ იგი, რომელ იყო სამოთხესა მას დედაკაცისა მის განჴრწნილებისაგან, განწმიდა.
იგი	სინ.მრვლთ	– რაჲთა ჩჩჳლნი იგი დაიცვნეს;
მისა	სინ.მრვლთ	სამარიტად იწოდა, რაჲთა ყოველნი ნათესავი მისა მოაქცინეს;
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ განრისხნა სავლე და აღაზრზინა ათასისთავი იგი, რაჲთა თავი მოჰკუეთონ ღირსსა მას ღმრთისასა.
მას	სინ.მრვლთ	და სცეს მას მახჳლითა, და არა იპოვა ყოვლადვე წყლულებაჲ ქედსა მისსა.
მას	სინ.მრვლთ	მერმე მოიქცა სავლე და უბრძანა ქვისა დაკრებაჲ ახოვანსა მას ღმრთისასა.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ქვასა დაჰკრებდეს წმიდასა სტეფანეს, და ქვისა მისგანი ეცემოდა ათასისთავსა მას და რომელიმე ეცემოდა ერისაგანთა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან სტეფანე ვითარცა იხილა გუემულებაჲ იგი ერისაჲ მის, შეეწყალა ერი იგი და დაიდგნა მუჴლნი ქუეყანასა ზედა და აღიხილნა თუალნი ზეცად და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზე, ილოცვიდა და თქუა: გმადლობ შენ, ჲესუ ქრისტე, რამეთუ ყოველსა ჟამსა ისმინი ჩემი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა იხილა წმიდამან სტეფანე დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ, მაშინ ჴმაჲ იყო ზეცით გარდამო და თქუა: მჴნე იყავ, სტეფანე, რჩეულო ჩემო, და ნუ გეშინინ, მწყემსო კეთილო, რამეთუ მრავალნი აცხოვნენ შენითა სარწმუნოებითა და მოთმინებითა.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ მიხედა სტეფანე ერსა მას და იხილნა გუემულნი იგი ქვისა მისგან, ჯუარი დასწერა ერსა მას და ჰრქუა: მიგეტევენ თქუენ უგუნურებაჲ თქუენი, და სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და წმიდისა სულისაჲთა განიკურნენით.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ზაქეოს, მამაჲ იგი სტეფანჱსი, თანა-დგა და არა შეურგულდა და არცაღა დააბრკოლა წმიდაჲ სტეფანე ლოცვასა მას ერისასა, არამედ მანცა აღიპყრნა ჴელნი და თქუა: უფალო, შეივედრე სული მონისა შენისაჲ, რომელი ღირს ჰყავ მადლისა მოღებად და იჩინე სასუფეველსა შენსა.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ დაიძინა სტეფანე ძილითა სულნელითა, ხოლო ერი იგი განიკურნა გუემისა მისგან და ცოცხალ იქმნეს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ უბრძანა ათასისთავმან კლაჳდიოს და სავლე და მღდელთა მათ და განაგდეს წმიდაჲ სტეფანე ქალაქით გზასა მას კედარით კერძო და შჯული დადვეს, რაჲთა, და-თუ-ვინმე-ჰმარხოს იგი, სიკუდილით მოკუედინ და ნაყოფი მისი იავარ იქმენინ,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ რაჲთა შეჭამონ იგი მფრინველთა ცისათა და მჴეცთა ქუეყანისათა, რაჲთა სხუანი ხედვიდენ და არა იკადრონ სახელითა მით ჲესუსითა სწავლად ერსა მას.
მას	სინ.მრვლთ	და დაყო დღჱ და ღამჱ, და ანგელოზნი სცვიდეს მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და მო-ვინმე-ვიდა კაცი მორწმუნჱ ქრისტჱსი, რომელსა სახელი ერქუა გამალიელ, მრავლითა მოყუსებითა და ღამე წარიღო იგი და დაჰმარხა დიდითა პატივითა და მრავლითა სულნელებითა.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ წარიყვანა პილატე ბჭემან ცოლი თჳსი პროკლა, და მივიდეს ადგილსა მას, სადა-იგი ისხნეს ჴორცნი წმიდისა სტეფანჱსნი, რაჲთამცა დამარხეს იგი, და არა პოვეს.
მასვე	სინ.მრვლთ	და მასვე ღამესა გამოეცხადა წმიდაჲ სტეფანე და ჰრქუა პილატეს: ნუ მწუხარე ხართ ჩემთჳს, რამეთუ იყოს რომელთამე ჟამთა გამოცხადებაჲ ესე ჩემი, ვიდრემდე არა გამოჩნდენ ჩემ თანანი მოწამენი;
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ წარიყვანა პილატე ცოლი თჳსი და მივიდა მოციქულისა პეტრჱსა და ნათელი მოიღო პილატე და ცოლმან მისმან და სიმრავლემან ერისამან მას დღესა, ხუთასმან კაცმან, რომელთა ჰრწმენა ქრისტე.
მისსა	სინ.მრვლთ	და თავსა მისსა ზედა იყო ჯუარი და ფრიად ბრწყინვალებითა მისითა ვერ განვიცდიდ ხატსა მას მისსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ამის ყოვლისა შემდგომად ვიხილენ ეტლნი ცეცხლისანი და ვიხილე მათ ზედა მჯდომარჱ წმიდაჲ სტეფანე, და ესრჱთ აღიყვანეს იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მის	სინ.მრვლთ	პოვნაჲ წმიდისა სტეფანჱსი, რჩეულისა მის მსახურისაჲ და პირველ-მოწამისაჲ
მის	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად სულთაცა ზედა მთავრობად ჰჴდებითვე და ვითარმცა ღმრთისა ჩუენისა უფროს პატივ-ცემულ იყვენით და მერმე გინებისა მის ჩუენისათჳს განჰრისხნებით და საშინელთა მათ სატანჯველთა გჳთქუამთ და ბრალად ღმრთის მსახურებასა დაგჳდებთ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ესმა ესე მძლავრსა მას და უცხო თესლსა, ვერღარა დაითმინა კაცთაჲ მათ კადნიერებაჲ, აღდუღნა გულის წყრომითა და განიზრახვიდა, რომლისათჳსცა მანქანებაჲ ესევითარი მოიპოვა, რაჲთა განგრძობილი და მწარჱ განუმზადოს მათ სიკუდილი.
იგი	სინ.მრვლთ	და პოვა უკუე მანქანებაჲ და განიზრახა ბოროტი, რამეთუ იხილა ბუნებაჲ იგი ჟამისაჲ მის და ადგილისაჲ, რამეთუ სანეფხავ არს და ზამთარი იგი მის წლისაჲ – ბოროტ;
მათ	სინ.მრვლთ	რომელ არს ქადაგებაჲ სახარებისაჲ, ინება ჩემ გლახაკისა ჴელითა უკუანათა მათ დღეთა გამოცხადებაჲ წმიდათა მონათა თჳსთაჲ სამ გზის სანატრელისა მის და დიდებულისა სტეფანჱსი, არქედიაკონისაჲ მის და პირველ-მოწამისაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	და ღამჱ ეგევითარი გამოირჩია, რომელსა ნეფხვაჲ იგი ბოროტი ყოფად იყო და ქარი იგი ჩრდილოჲთ ანქრევდა.
მისა	სინ.მრვლთ	რომელ-ესე, ვითარცა გესმეს, შემწე ჩემდა იყვენით ლოცვითა წმიდითა დიდებად მისა, რომელმან ესევითარისა გამოცხადებისა მადლი მოსცის ცოდვილთა კაცთა, რომელთა პირველი მე ვარ.
მის	სინ.მრვლთ	და იყო სახჱ გამოცხადებისაჲ მის ესრჱთ: მეძინა, ვითარცა წინაჲთ ჩუეულებასა ჩემსა, განშორებულსა მას სახლსა სანათლოჲსასა, სადა-იგი დგა კიდობანი, რომელსა-იგი შთადვიან სამსახურებელი ეკლესიისაჲ,
მას	სინ.მრვლთ	დღჱ რომელი განთენებოდა პარასკევად, აპნისა თთუესა სამსა, ჟამსა მას მეათხუთმეტესა ინდიკტიონისასა, მეათესა მას უპატიონსა და მეექუსესა მას წელსა თევდოსისსა, უფალთა მათ ჩუენთა თჳთმპყრობელთასა შარავანდედთასა.
მის	სინ.მრვლთ	მესამესა ჟამსა მის ღამისასა, ვიდრე მღჳძარეღა ვიყავ და რეცა და-რამე-მკჳრდებოდა და შევსულბი.
მის	სინ.მრვლთ	და იყვნეს ოთხთავე ყურთა მის საბლარდნელისათა სადგმელნი ოქრო-ქსოვილნი და ქუეაღ სადგმელთა მათ – სახჱ ჯუარისა მის საუფლოჲსაჲ ოქრო-ფერად;
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ ბრძანა მათ ყოველთაჲ შიშუელთაჲ აერსა ქუეშე შორის ქალაქსა ნეფხვითა მოსიკუდილი.
მისსა	სინ.მრვლთ	და ესხნეს სანდალნი ოქრო-ღუედნი და კუერთხი ოქროჲსაჲ აქუნდა მარჯუენესა ჴელსა მისსა.
მით	სინ.მრვლთ	და მოვიდა, დადგა მახლობელად წინაშე ჩემსა და შემიგუმირა მე კუერთხითა მით სამ გზის და მიწოდა მე სახელით სამ ჯერ.
მას	სინ.მრვლთ	და მრქუა მე: აღვედ იერუსალემდ და არქუ წმიდასა მას ეპისკოპოსსა: ვიდრემდე ესრჱთ დაფარულ ვიყვნეთ და არა აღგუაღებ ჩუენ და არა მიმოდასდებ ჩუენსა ამას სიმჴნესა?
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ არსვე წეს ჟამსა მას მღდელთ-მოძღურებისა შენისასა გამოცხადებაჲ ჩუენი.
მათ	სინ.მრვლთ	იცით სამე ყოველთავე, რომელთა ზამთარი გამოგიცდიეს, ვითარ-იგი დაუთმენელ არს ტანჯვაჲ მისი, რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების ცნობად, გარნა მათ, რომელთა გამოუცდიეს იგი.
მას	სინ.მრვლთ	აწ აღგუაღე ჩუენ ადრე, რაჲთა ჩუენ გამო კარი კაცთ-მოყუარებისაჲ განეღოს სოფელსა, რამეთუ ურვასა შინა დგას და მიახს წარსაწყმედელად მრავალთათჳს უშჯულოებათა, რომელ იქმნებიან მას შინა მარადღე.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და არა ესოდენი ესე ურვაჲ ჩემთჳს ხოლო, არამედ უფრ˜სღა მათთჳს, რომელნი-იგი არიან ჩემ თანა, რომელნი არიან ღირს მრავლისა დიდებისა და პატივისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ადგილი იგი ჩუენი უღუაწ არს და ძუალნი ჩუენნი სადამე ჟამ წჳმითა დაილტვნიან, და არნ ჟამი სადამე, მზითა განჴმიან და გამოეჴუების ძუალთა ჩუენთა სლვითა უღირსთაჲთა ჩუენ ზედა დღითი-დღედ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მე, გლახაკმან ლუკიანე, მიუგე და ვარქუ: და შენ ვინ ხარ, უფალო, და ვინ არიან იგი , რომელ შენ თანა არიან, ანუ რომელსა ადგილსა გპოვნეთ?
მით	სინ.მრვლთ	რომლისა სახისათჳს-ესე ვიტყჳ, რამეთუ ჴორცნი, რომელნი მყინვარსა შეცჳვიან, პირველად ლებ იქმნნიან შეყინებითა მით სისხლისაჲთა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელი-იგი ჩემ თანა არიან დამარხულ, იგი თავადი არს უფალი ჩემი სტეფანე, რომელი ქვითა განიტჳნა ურწმუნოთაგან ჰურიათა იერუსალემს, და განაგდეს იგი გარეშე ბჭეთა ქალაქისათა გზასა მას კედარით კერძოსა;
მათ	სინ.მრვლთ	და დაყო დღჱ და ღამჱ, რამეთუ შჯული დაედვა უშჯულოთა მათ მღდელთ-მოძღუართა, რაჲთა არავინ დაჰფლას, არამედ რაჲთამცა იყო იგი შესაჭმელად მჴეცთა და განსაჭრელად მფრინველთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და მე, გამალიელ, უწყოდე სიმჴნჱ იგი მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	მერმე განტყდებიედ ძუალნი და მიერ აღმოდუღნ სიტფოჲ იგი;
მათ	სინ.მრვლთ	და გულისხმა-უყავ და ვანებე და ვასწავე მათ მისლვად და წარმოღებად ჩემითა თავს-დებებითა და მიღებად ჩემსა მას აგარაკსა, რომელსა ჰრქჳან ჩემდა სახელად კაპარ გამალ, რომელი შორავს ქალაქსა ვითარ ოც მილიონით ოდენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მუნ წესი ორმეოცთა დღეთაჲ აღასრულეს მსგავსად შჯულისა ბრძანებისა და საჴმარი იგი მეტყებელთაჲ მათ უბრძანე მიცემად ჩემისა სფ˜ლისაგ˜ნ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ დაჰმარხეს იგი ჩემსა მას ახალსა სამარხოსა, რომელსა მებრვე არავინ დიდებულ იყო.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო მის თანა რომელ-იგი დამარხულ არს, იგი თავადი არს ნიკოდემოს, მამის-ძმაჲ ჩემი, რომელ-იგი მივიდა ღამე მაცხოვრისა ჩუენისა იესუსა და ისწავა მისგან და ჰრწმენა, ვითარმედ ჯერ-არს წყლისა და სულისა წმიდისაგან მეორედ ზეგარდამო შობაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა აგრძნეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და სხუათა ფარისეველთა, განრისხნეს მის ზედა და იზრახეს მოკლვაჲ მისი, ვითარცა წმიდისა სტეფანჱსი, ხოლო პატიოსნებისა ჩემისათჳს ვერ იკადრეს მოკლვაჲ მისი, – უწყოდეს, რამეთუ ნათესავი ჩემი იყო, –
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ შეჩუენებულ ყვეს იგი და მიუღეს პატივი მთავრობისა მისისაჲ და ყოველი ნაყოფი მისი იავარ-ყვეს და გუემეს იგი დიდითა გუემითა და წყლულებაჲ დასდვეს მის ზედა და განაძეს იგი ქალაქით.
იგიცა	სინ.მრვლთ	ხოლო მე, გამალიელ, წარმოვიყვანე იგიცა ფარულად დაბასა მას ჩემსა, რომელსა შენ, ლუკიანე, სდგა მღდელად, და განუწესე როჭიკი ჩემთაგან საფასეთა.
მანცა	სინ.მრვლთ	და შემდგომად მცირეთა ჟამთა მანცა შეისუენა ვითარცა აღმსაარებელმან ქრისტჱსმან, და უბრძანე დამარხვაჲ მისი მახლობელად ფერჴთა თანა წმიდისა სტეფანჱსთა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მესამჱ იგი, რომელ ჩემ თანა დამარხულ არს, იგი არს აბიბა, საყუარელი შვილი ჩემი მწემი, რომელმან (რ~ნ) მე და მან ნათელი მოვიღეთ ჴელითა მათვე მოწაფეთაჲთა,
მას	სინ.მრვლთ	ჭირი მტკივანი და სალმობაჲ გამოუთქუმელი, რამეთუ თჳთ მას ტჳნსა შეიწევინ და დაუთმენელად შეეგონებინ შენეფხულთა ვნებაჲ იგი;
მისსა	სინ.მრვლთ	მაშინღა მე, გამალიელ, შემდგომად მისსა აღვესრულე და დავემარხე შვილისა ჩემისა თანა ზეჟთა სამარხვოსა მას სტეფანჱსსა.
მას	სინ.მრვლთ	განგუყენნეს, განგუეშორნეს, წარვიდეს და მივიდეს დაბასა მას დედულსა ჩუენსა, რომელსა ჰრქჳან კაპარ სელემია, და მუნ მოწყდეს და არა ღირს იქმნეს დამარხვად ჩუენ თანა ჩუენსა ამას სამარხვოსა.
მას	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ მე, ლუკიანე, აღვდეგ და ვჰმადლობდ უფალსა და ვევედრე ღმერთსა მას ღამესა და ვარქუ: უფალო, უფალო საუკუნეო, უკუეთუ კაცთმოყუარებისა შენისაგან მოივლინა ჩემდა ხილვაჲ ესე, ჯერ-გიჩნდინ და ბრძანე, რაჲთა მეორედ და მესამედ გამომეცხადოს.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვიწყე მიერითგან მარხვად და ვედრებად, მსგავსად წმიდათა მათ ორმეოცთა დღეთა.
მისვე	სინ.მრვლთ	და მერმესა პარასკევსა, ჟამსა მისვე ღამისასა, მოვიდა, დადგა ჩემ წინაშე იგივე გამალიელ მითვე ხატითა და მრქუა მე: რად უდებ-ჰყავ და არა ახუედ და უთხარ იოვანე ეპისკოპოსსა, რასა-იგი მე გეტყოდე შენ?
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო მე მიუგე და ვარქუ: შემინდვე, უფალო, რამეთუ ერთითა ჩუენებითა ვერ ვიკადრე ეგევითარისა მის მღდელთ-მოძღურისა ღმრთისაჲსა აღძრვად და ეგემლევანისა მის ერისა, უფროჲსღა, რამეთუ მასმიეს წიგნთაგან საღმრთოთა,
მან	სინ.მრვლთ	და მან აღიმაღლა ჴმაჲ, ჴელი განყარა და თქუა სამ-ჯერ: შენდობილ იყავნ შენდა!
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ივლტინ სიტფოჲ იგი ყოველთაგან კიდეთა გუამისათა და შეივტინ სიღრმესა მას, რომლისაგან სიტყუაჲ იგი განეშოვრის და მკუდარი დაუტევის;
მათ	სინ.მრვლთ	და ვარქუ: რაჲ არს, უფალო? და თქუა: უწყი, რამეთუ შეორგულდი და სთქუ გონებასა შენსა: უკეთუ იყოს და ვპოვნე ოთხნივე ერთსა სამარხოსა შინა, ვითარ-მე ვაგო ცნობაჲ ძუალთა მათ წმიდისა სტეფანჱსთაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელსა ადგილსა შეკრბებინ იგი, სალმობასა მოუგონებელსა უჩუენებნ, რამეთუ მცირე-მცირედ შეყინებითა მით სიკუდილი შეუვალნ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ოქროჲსანი იგი კიშტენი სავსე იყვნეს: ორნი იგი ვარდითა სპეტაკითა და ერთი იგი ვარდითა მეწამულითა, ფერად სისხლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვეცხლისაჲ იგი სავსე იყო სულნელითა შროშნითა.
მას	სინ.მრვლთ	და შეკიცულ იყო ვეცხლისაჲ იგი ოქროჲსაგანსა მას ერთსა, და უმაღლჱს ჩნდეს სხუათა მათ.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა შინა ღამე ყოველ აერსა ქუეშე დაშჯაჲ მათი ბრძანა, რამეთუ ტბაჲ იყო, სადა-იგი ქალაქი დაშჱნებულ იყო, რომელსა შინა მჴნდებოდეს წმიდანი იგი,
იგი	სინ.მრვლთ	დადგა კიშტჱ იგი, რომელ-იგი სავსე იყო ვარდითა მეწამულითა, მარჯუენით ჩემსა მზის აღმოსავალით კერძო, და კიშტჱ იგი სავსჱ ვარდითა სპეტაკითა და ერთი ერთიგი კიშტჱ სავსჱ შროშნითა დადგა მარცხენით ჩემსა ჩრდილოჲთ კერძო.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ორნი იგი დამოეკიდნეს აღყენებულად ქუეყანისაგან ვითარ სამით წყრთით ოდენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელ-იგი ვარდითა მეწამულითა სავსე არს, იგი არს უფალი სტეფანე, რამეთუ იგი ხოლო გურთავს ჩუენ შორის მოწამედ.
მით	სინ.მრვლთ	მყინვარითა მით შეიყინნეს და დინებისაგან დადგეს დ სიჩჩჳლჱ იგი ყოვლისა მის ბუნებისაჲ სახედ ლოდისა გარდაიქცა და ჩდილოჲსა იგი ქარნი ძლიერად აქრევდეს, ყინელნი ფრიად სიკუდილსა უჩუენებდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მე და ძჱ იგი ჩემი ვართ, რომელთა-ეგე აღყენებულად დამოკიდებულთა ჰხედავ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მე ვიკადრე და ვჰკითხე: რაჲსა-მე, უფალო, ერთი იგი კიშტჱ ოქროჲსაჲ [არს] და ერთი იგი ვეცხლისაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ რაჲსა ერთი იგი სავსე არს ვარდითა მეწამულითა და ერთი იგი სავსე არს შროშნითა?
იგი	სინ.მრვლთ	და მრქუა მე: ვეცხლისა იგი კიშტჱ სამარხოჲ ძისა ჩემისაჲ არს, რამეთუ წმიდა იყო ჴორცითა და მბრწყინვალე სულითა ვითარცა ვეცხლი;
მას	სინ.მრვლთ	ბაგინსა მას ღმრთისასა განზრდილ იყო, დედაკაცი მებრვე არა ეხილვა, გარნა დედაჲ თჳსი ხოლო ამისთჳს სავსე არს შროშნითა.
მას	სინ.მრვლთ	ამისსა შემდგომად ვჰმადლობდ მადლსა მას ღმრთისასა და დავადგერ მასვე მარხვასა და მოველოდე მესამედ მოსლვასა მისსა.
მას	სინ.მრვლთ	და მესამესა პარასკევსა, ჟამსა მას წინანდელსავე, მოვიდა, დადგა წინაშე ჩემსა იგივე უფალი საკჳრველი გამალიელ, თქუმით შემრისხნა და მრქუა: რაჲ განიზრახე და უდებ-ჰყავ და არა ახუედ და უთხარ ეპისკოპოსსა მას?
მასვე	სინ.მრვლთ	და ვიდრე-იგი დგა და მითქუმიდა მე ჩუენებასა მასვე შინა, მივიტაცე ქალაქად და უთხარ ყოველი იგი ჩუენებაჲ ეპისკოპოსსა იოვანეს.
მასვე	სინ.მრვლთ	და მასვე ჩუენებასა შინა მრქუა მე ეპისკოპოსმან: უკუეთუ იხილე, საყუარელო, თუ ნანდჳლ ეგე ეგრე გამოგეცხადა ჟამთა ამათ ჩუენთა,
იგი	სინ.მრვლთ	უკუე ჩემდაცა წეს-არს გამოპყრობად ჴარი იგი მთავარი, უკუანა საბამი, მშრომელი და ურნატ-სავსედ განმმართებელი იგი და ურმად მჴნჱ იგი, და შენდად მიგეტეო აგარაკი იგი ნაყოფითჳრთ, რომელ მას შინა იყოს.
მასვე	სინ.მრვლთ	და მე მიუგე მასვე ჩუენებასა შინა და ვთქუ: უფალო, რაჲთა-მე იყოს ჩემდა აგარაკი, უკუეთუ არა მედგას ჴარი მშრომელი?
მან	სინ.მრვლთ	და მან მრქუა მე: ეგრე წეს-არს, რამეთუ ქალაქი ესე ურემ-დიდ და ტჳრთ-მძიმის მოხარკე არს და ჴამს დიდისა მის ურმისა ჴარი მჴნჱ და ითქუმოდის მოგებულ შენ მიერ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ სამართალ არს მოცემად ქალაქსა ამას ეგევითარი და შენდა კმა-არიან ორნი იგი ჴარნი სამწყულითჳრთ შემწეობითა ჴარისა მის დიდისაჲთა საჴმარად საქმისა აგარაკისა მის შენისათჳს.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე ვითარცა მრქუა ეპისკოპოსმან, ჩუენებასა მას ვიხილე უფალი გამალიელ, რამეთუ მოვიდა და მიპყრა ჴელი ჩემი და მიმიყვანა მე მასვე აგარაკსა და მრქუა:
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ გნებავს პოვნაჲ ჩუენი, მოგჳძიენ აგარაკსა მას, რომელსა ჰრქჳან ასურებრ ელაგაბარია, რომელ არს გამოთარგმანებით: „ღმრთისა კაცთაჲ“.
მის	სინ.მრვლთ	და ვითარცა განვიღჳძე შემდგომად მესამედ ჩუენებისა მის, განვიზრახევდ, ვითარმედ: რომელი-მე არს აგარაკი იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	და არავის უთხარ ჩუენებაჲ იგი, არამედ მივედ და ვიხილე ყანობირი იგი საზღვრით დიდ-ვაკე, შუენიერ, განსათქუმელ.
მას	სინ.მრვლთ	და შორის მას ველსა ბორცჳ ერთი ერთი მქჳშოვანი, რომელსა ვჰგონებდ პოვნასა მათსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ მრქუეს მე: ჰხედავა, ვითარ-ესე ზედაჲს-ზედა ძრვანი იყოფიან ყოველსა ჟამსა და ესევითარი ესე გუალვაჲ და დაყენებაჲ წჳმისაჲ, და გნებავს დაფარვად გამოცხადებული ესე ჩუენებაჲ, რომელ კაცთ-მოყუარებისათჳს სოფელსა გამოცხადნა ღმრთისა მიერ? აწ ნუ დასდუმნები.
იგინი	სინ.მრვლთ	და პირველ იგინი შევიდეს და უთხრეს ჩემთჳს ეპისკოპოსსა იოვანეს.
მან	სინ.მრვლთ	და მან შემიწოდა მე და მკითხვიოდა, ვითარმედ: ნანდჳლ ეგრე არსა?
იგი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ დავდეგ და მიუთხარ ჩუენებაჲ იგი – ხილვაჲ იგი პირველი და მეორჱ, და კერძოჲ მესამისა მის ჩუენებისაჲ დავიპყარ და არა უთხარ ხილვაჲ იგი, რომელ ჴარისა მისთჳს უკუანა საბამისა იოვანე მომიგო, და ველოდე სმენად მისგან.
მან	სინ.მრვლთ	და მან ადრე-ადრე აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი და თქუა: კურთხეულ არს უფალი!
მის	სინ.მრვლთ	რაჲთა მოვიხუნე ძუალნი იგი წმიდისა სტეფანჱსნი, პირველ-მოწამისაჲ, მის და არქედიაკონისაჲ, მჴნისაჲ მის და კეთილად მსახურისაჲ, რომელმან-იგი თუალითა თჳსითა იხილა სასუფეველი ცათაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ამისა შემდგომად მიუთხარ ნეშტი იგი მესამისა მის ჩუენებისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და მრქუა მე, ვითარმედ: ნანდჳლვე ჭეშმარიტად უნებს გამოცხადებად წმიდათა მათ, ვითარცა-ეგე შენ გეჩუენა.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ ვითარცა ესმა ბრძანებაჲ იგი ნეტართა მათ – იხილე აქა უძლეველობაჲ იგი კაცთაჲ მათ!
მას	სინ.მრვლთ	და აღივსო სიხარულითა სახარებისა ამისთჳს და მიბრძანა, მე, ვითარმედ: შთავედ და თხარე და იძიენ ბორცუსა მას ოდენ;
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ჰპოვნე, დაიცევ ადგილი იგი შენ თჳთ და მაუწყე წიგნითა.
იგი	სინ.მრვლთ	– სიხარულით დასთხია კაცად-კაცადმან აღსასრულისაჲ იგი სამოსელი და მყინვარსა მას სიკუდილად შევიდოდეს და იტყოდეს: არაჲ თუ სამოსელსა განვიძარცუავთ, არამედ ძუელსა მას კაცსა განვიშოვრებთ, განჴრწნადსა მას, მსგავსად გულის-თქუმისა მის მაცთურებისა.
მის	სინ.მრვლთ	მადლიერ ვართ, უფალო, სამოსლისა მის, რამეთუ მას თანა ცოდვასა განვიძარცუავთ;
მას	სინ.მრვლთ	და მე ვითარცა ესევითარი ბრძანებაჲ მოვიღე მისგან, შთამოვედ დაბასა მას ჩემსა და უთხარ ყოველთა მწუხრისა ჟამსა და ვამცენ, რაჲთა ყოველნივე ერთბამად ხვალისაგან მსთუად მივკრბეთ თხრად ბორცუსა მას ოდენ.
მასვე	სინ.მრვლთ	და მასვე ღამესა მეჩუენა იგივე უფალი გამალიელ და თქუა: ხუცეს, ნუ დაშურები თხრად ბორცუსა მას ოდენ, რამეთუ არა მუნ ვართ, არამედ ბორცჳ იგი საწამებელად ხოლო არს,
მის	სინ.მრვლთ	რომელსა ზედა აღასრულეს შჯული იგი ტყებისაჲ ჩუენთჳს, არამედ ბღუარით კერძო ყანობირსა მას გჳძიენ ჩუენ და მიზომე ბორცჳსა მის გზითგან ყანობირად წყრთითა ოთხას სამეოც და ათხუთმეტ.
მასვე	სინ.მრვლთ	ეგრე სახედ სხუასაცა ვისმე მონაზონსა წრფელსა და უბიწოსა, რომელსა სახელი ერქუა მეგეთეს, ეჩუენა მასვე ღამესა იგივე უფალი გამალიელ და ჰრქუა: მივედ და არქუ ლუკიანე ხუცესსა,
მას	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: ნუ ცუდად დაშურები ძიებად ჩუენდა ბურცუსა მას, რამეთუ არა მუნ ვართ, არამედ ბღუარით კერძო ყანობირსა მას შინა.
მას	სინ.მრვლთ	უჩუენა მას ადგილი იგი, რომელცა-იგი მე გლახაკსა ამას მეჩუენა.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ სტრატიოტთაჲ არს ეგევითარი კადნიერებაჲ: მათ განძარცუეს და განიყვნეს სამოსელი მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	აღწერილი იგი ბრალისა ჩუენისაჲ თავით აღვჴოცოთ.
იგი	სინ.მრვლთ	წუთ ერთ დავითმინოთ და წიაღი იგი მამათ მთავრისაჲ გუეფუფუნებოდის ჩუენ;
იგი	სინ.მრვლთ	ერთითა ამით ყოველნი იგი საუკუნენი მოვიცვალნეთ;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რაოდენნი ჩუენ თანა ერისაგანნი ბრძოლასა შინა დაეცნეს, რომელნი მეფესა განჴრწნადსა ერწმუნნეს, ხოლო ჩუენ ჭეშმარიტისა მისთჳს მეუფისა ცხოვრებაჲ ესე აღვირჩიოთ;
იგინი	სინ.მრვლთ	რაოდენნი ძჳრის მოქმედნი სიკუდილსა მიეცნეს, არამედ იგინი სიცრუვისათჳს, და აწ ჩუენ სიმართლისათჳს სიკუდილი ვერ-მე დავითმინოთა?
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა პირველსა საჴუმილავსა ბრძოლისასა, გარდაჰჴდიდეს ღამესა მას და დაითმენდეს მჴნედ მოწევნულსა მას მათ ზედა ტანჯვასა დ უხაროდა სასოებისა მისთჳს და ეკიცხევდეს ეშმაკსა, ხოლო ლოცვაჲ მათი ერთიერთისათჳს იყო.
მათ	სინ.მრვლთ	უფალო, ნუმცა დავაკლდებით რიცხუსა ამას ნუცა ერთი, რამეთუ რიცხჳ ესე პატიოსან არს, რომელთა შენ პატივ-ეც წმიდათა მათ შენთა მარხვითა ორმეოც დღე, რომლითა შჯულის დებაჲ სოფლად შემოჴდა მოსჱს მიერ;
მას	სინ.მრვლთ	ორმეოც დღე მარხვითა ელია გამოირჩია ღმერთი და დიდსა მას ხილვასა შეემთხჳნნეს იგინი.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას ესრჱთ ილოცვიდეს წმიდანი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყვნეს ორნი იგი უმდაბლჱს და ერთი იგი უმაღლჱს.
მას	სინ.მრვლთ	და ერთსა მას ცხედარსა ზედა ისხნეს ორ კაც: ერთი იგი მჴრცოვან და ერთი იგი ჭაბუკ.
იგი	სინ.მრვლთ	და შემკულ იყვნეს ცხედარნი იგი ესრე სახედ: ერთი იგი უმაღლჱსი და ერთი იგი უმდაბლჱსი გარდაგებულ იყვნეს შუენიერად, და რომელი-იგი მათ ზედა ისხნეს, შემკულ იყვნეს ვითარცა ახალ ნათელ-ღებულნი, და მესამჱ იგი ოქრო-ქსოვილად სამკაულითა სამეუფოთაჲ შემკულ იყო.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა აღვდეგით რიჟურაჟუს ოდენ, მივიმართეთ მისლვად პირველად ბორცუსა მას, ხოლო მონაზონი იგი გუაყენებდა ჩუენ და მრქუა მე: ესე და ესე ვიხილე თხრობად შენდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მე ვითარცა მესმა, ვცან, ვითარმედ ჭეშმარიტ იყო ხილვაჲ იგი მისი.
მასვე	სინ.მრვლთ	ხოლო პირველად ბორცუსა მასვე მივიმართეთ და ვთხარეთ ვითარ სამ ჟამ ოდენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მუნქუესვე მოვიყვანეთ მწიგნობარი, რომელმან იცოდა ჰებრაელებრ, რომელი მოვიდა და აღმოიკითხა წერილი იგი და მრქუა მე: ესე წერილი ესრე არს: ესე ადგილი ტყებისაჲ კაცთა მართალთაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინღა დაუტევეთ ადგილი იგი და მივედით ადგილსა მას, რომელი გუეჩუენა ჩუენ მას ღამესა, და ვთხარეთ ყოვლად განცხადებულად და ვპოვეთ მსგავსად სახისა მის, ვითარცა-იგი გუეჩუენა ჩუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ზედაწერილი იგი მათი აღმოვიკითხეთ;
მათ	სინ.მრვლთ	და მუნქუეს ოდენ მეყსეულად იყო ძრვა დიდ და აღიმღერნეს ძუალთა მათ წმიდისა სტეფანჱსთა და განმხიარულდეს, და სული სულნელებისაჲ დიდძალი გამოჴდა მისისა მის ლუსკუმისაგან, და ჩუენ ყოველთა ვითარცა მთრვალთა მიგუერულებოდა.
მას	სინ.მრვლთ	და განეფინა და მიიწია სულნელებაჲ იგი ვითარ ათ მილიონ ოდენ გარემოთა მათ ადგილთა, და მოვიდეს სულნელებასა მას გარემო ოთხ კერძოვე და მითხრეს ჩუენ, ვიდრემდე მიიწია სულნელებაჲ იგი.
მას	სინ.მრვლთ	და განიკურნნეს მრავალნი უძლურებათა და სნეულებათაგან მას შინა, რომელნი-იგი მუნ მოემთხჳნეს.
მას	სინ.მრვლთ	და ამისსა შემდგომად ვაუწყე წმიდასა მას ეპისკოპოსსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და შთამოვიდა იგი და ორნი ეპისკოპოსნი სხუანი მის თანა.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო მათ დღეთა შინა აღძრვაჲ მწვალებელთაჲ მართლ-მორწმუნეთა ზედა, რამეთუ იტყოდეს მეფისათჳსცა, ვითარმედ: არიანოს არს.
მას	სინ.მრვლთ	და მოვიდეს არიანოსნი სარჩელად წმიდისა ბასილი ეპისკოპოსისა და ეტყოდეს მას კათოლიკე ეკლესიისათჳს კესარია კაბადუკიისა, ვითარმედ: ჩუენი არსო და შენ რაჲსთჳს გიპყრია?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი მიუგებდა სიტყუათა მათთაებრ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვერ უძლეს მათ წინა-დადგომად სიტყუათა მისთა სიბრძნისა მისგან და სულისა წმიდისა, რომლითა იტყოდა.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ ვითარცა იხილნეს თავნი თჳსნი უძლურად წინაშე მისსა, განიზრახვიდეს, ვითარმედ: მივაწიოთ სასჯელი ჩუენი წინაშე მეფისა.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მას, ვითარმედ: მივაწიოთ სასჯელი ჩუენი წინაშე მეფისა.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰრქუეს მას, ვითარმედ: ეკლესიაჲ ჩუენი უპყრიეს თჳნიერ სამართლისა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მეფემან ჰკითხა მას: უკუეთუ ესრჱთ არს?
მანცა	სინ.მრვლთ	და იყოს, რომელსაცა განეღოს ღმრთისა მიერ, მანცა დაიმკჳდროს ეკლესიაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ჰრქუა წმიდამან ეპისკოპოსმან არიანოსთა მათ: უკუ ჯერ-გიჩს თქუენ, დავადგრეთ სამ დღე ლოცვასა და შემდგომად სამისა დღისა მოვიდეთ ეკლესიად. და ყვეს ეგრჱთ.
მათ	სინ.მრვლთ	ჰრქუა წმიდამან ეპისკოპოსმან არიანოზთა მათ: მივედით თქუენ პირველად კარად ეკლესიისა და ილოცეთ, რაჲთა განგეხუნენ, რამეთუ უმრავლე ხართ თქუენ.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი მივიდეს განთიადითგან და ილოცვიდეს შოვა-სამხრამდე და კართა მათ ეკლესიისათა, და არაჲ იყო ჴმაჲ, არცა სმენაჲ, ვითარცა წერილ არს ქურუმათა მათთჳს ბაალისთა.
მათ	სინ.მრვლთ	ჰბასრობდა მათ წმიდაჲ ეპისკოპოსი, ვითარცა ელია ქურუმთა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ვერ მიიღეს თხოვაჲ იგი, ჰრქუა მათ: განდეგით აწ თქუენ თჳსგან.
იგინი	სინ.მრვლთ	და უკუნდგეს იგინი სირცხჳლეულნი ერთ კერძო და ჰხედვიდეს მას, ვითარმედ რაჲ-ძი ყოს მანცა.
მათ	სინ.მრვლთ	და შეწირა ლოცვაჲ და უბრძა ფსალმუნისა თქუმაჲ რიზ: განმეხუენით მე, ბჭენო სიმართლისანო, შევიდე მათ და აუვარო უფალსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო შემდგომად ალ˜ჲსა მისცა მათ სახარებაჲ მათჱს თავისაჲ საკითხავად: და მო-რაჲ-ვიდა იესუ საზღვართა კესარია ფილიპჱსათა, რომელ არს აღთქუმაჲ ეკლესიისათჳს უფლისა მიერ, ვითარმედ: ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და მეყსეულად დაირღუეს კლიტენი იგი, და ბეჭედნი იგი დასცჳვეს კართა მათგან, და განეხუნეს კარნი.
მის	სინ.მრვლთ	და შევიდა წმიდაჲ ეპისკოპოსი და ყოველნი მოწესენი მის თანა და აღასრულა საღმრთოჲ საიდუმლოჲ.
მის	სინ.მრვლთ	მაშინ სირცხჳლეულ იქმნა არიოს და ყოველნი მოწაფენი მისნი, და ვერღავინ იკადრა სიტყჳს-გებად წმიდისა ბასილისა მაცილობელთაგანმან, რამეთუ სული წმიდაჲ დამკჳდრებულ იყო მის თანა მარადის.
მის	სინ.მრვლთ	ესე მრავალ გზის მოვიდის წმიდისა ბასილი ეპისკოპოსისა და გამოეძიებნ მის თანა სიტყუასა შჯულისა და წინაწარმეტყუელთასა არა თუ სარწმუნოებისათჳს, არამედ ჴდომისათჳს;
მას	სინ.მრვლთ	და სიტყჳთა ლალვისაჲთა ეშჯინ მას და აცილობნ ქრისტჱსთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი სულითა წმიდითა გამოუთარგმანებნ ყოველთა წიგნთა სიტყუასა უფლისა განკაცებისათჳს, ვნებისა და ადგომისათჳს და სასუფეველისათჳს ცათაჲსა და წარმართთა ცხორებისათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი თჳსსავე მას ურწმუნოებასა დადგრომილ იყო.
მის	სინ.მრვლთ	მერმე მოვიდა ოდესმე ჩუეულებისაებრ და იტყოდა ცილობით მის თანა, ვითარცა-იგი მარადის.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან ეპისკოპოსმან ჰრქუა მას: რ˜ ურწმუნოებად განიკითხვის თქუენ შორის: უკუეთუ სიტყუანი ხოლო წერილთანი ჰქონდენ და სარწმუნოებისაგან და საქმეთაგან ცალიერ იყოს, ანუ რომელსა სიტყუანი სარწმუნოებითჳრთ აქუნდენ და საქმითა ნაყოფიერ იყოს?
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ სიტყჳთა იყოს ეგრე, მრწმენეს მეცა ქრისტჱსთჳს, ვითარმედ ღმერთი არს და ძჱ ღმრთისაჲ, და თაყუანის-ვსცე მას.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდაჲ იგი, სავსჱ მადლითა და სულითა წმიდითა, შეორგულებულ იყო და უფროჲს განძლიერდებოდა საღმრთოჲთა შეწევნითა და აღუთქუმიდა ყოფად ამას და ჰრქუა მას: შემომიდეგ და გიჩუენო შენ ძალი ქრისტჱსი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ჰურიაჲ იგი შეუდგა მას სიცილით და ბასრობით, რამეთუ ჰგონებდა მსგავსად ურწმუნოებისა თჳსისა შეუძლებელ ყოფად.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა გამოვიდეს ქალაქით და მოვიდეს ბორცუსა მას თანა, და სხუაჲცა სიმრავლჱ ქრისტიანეთაჲ და ჰურიათჲ და წარმართთაჲ, მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან ეპისკოპოსმან:
მან	სინ.მრვლთ	მიუგო ჰურიამან მან და თქუა: მე არასადა აღგითქუ შენ ყოფად ესე, არამედ შენ. აწ ყავ, ვითარცა აღმითქუ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ესე თქუა, დასწერა ჯუარი ბორცუსა მას და ჰრქუა: სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა აღიფხუერ და იცვალე ამიერ იქი!
მას	სინ.მრვლთ	და მეყსეულად სიტყუასა მას აღიფხურა ბორცჳ იგი და იცვალა იმიერ იქი, ვინაჲცა-იგი ჰრქუა მას.
მან	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილა ჰურიამან მან საკჳრველი იგი, შეძრწუნდა ფრიად და შეუვარდა ფერჴთა ეპისკოპოსისათა და ჰრქუა: გევედრები შენ, უფალო, შემინდვე, რაჲთა ვიტყოდიღა ერთ გზის, – რაჲთა კუალად მოეგოს ბორცჳ ესე ადგილსავე თჳსსა, ვითარცა იყო პირველ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან ეპისკოპოსმან ილოცა მერმეცა და კუალად მოიყვანა ბორცჳ იგი ადგილსავე თკსსა;
მას	სინ.მრვლთ	და არა უბრძანა დადგომად ქუეყანასა, არამედ აღშორებულად ქუეყანისაგან, ვითარცა ღრუბელი ჰაერთა დამოკიდებულ იყო ზედა ადგილსა მას თჳსსა, და დგა შეუძრველად მყოვარ ჟამ.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ ჰრქუა წმიდამან ეპისკოპოსმან ჰურიასა მას: ირწმუნეთ აწ, ჰურიანო, და ნუღარა აცილობთ ამიერითგან საღმრთოსა ძლიერებასა.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა ესე თქუა, უბრძანა ბორცუსა მას, და კუალად მოეგო ადგილსავე თჳსა.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ ყოველთა მათ ჰურიათა ჰრწმენა და სიმრავლესა წარმართთასა და ნათელ-იღეს სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა და ადიდებდეს ღმერთსა.
მის	სინ.მრვლთ	დასაბამი სახარებისაჲ სასუფეველისათჳს ცათაჲსა არს დღენდელი ესე წმიდაჲ დღესასწაული და აღთქუმაჲ გუაქუს ცხოვრებისა საუკუნოჲსაჲ მის მიერ, რომელმანცა-იგი გამოგჳჩინა კეთილი სარწმუნოებაჲ და გამოგჳბრწყინა უკუდავებაჲ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	დღეს მამათდმთავარნი და წინაწარმეტყუელნი წმიდისა მისთჳს დღეს˜სწოლისა იხარებენ.
მის	სინ.მრვლთ	დღეს გჳრგჳნოსან იქმნების წმიდაჲ და დიდებული ღმრთის-მშობელი მარიამ, და ყოველნი წინაწარმეტყუელნი მის თანა იხარებენ;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რომელნი-იგი წინაჲთ მისთჳს ქადაგებდეს ღმერთსა უხილავსა, აწ თუალითა ხედვენ ჴორციელად.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ ფსალმუნისაჲ იგი სხჳსათჳს დავჰმარხოთ და რომელ-ესე წინა-გჳც, მას მოვისწრაფდეთ დღესა ამას შუენიერსა გამოჩინებასა მას ღმრთეებისასა, რავდენ-ესე ჩუენ ცნობაჲ მოგუცა.
იგი	სინ.მრვლთ	აჰა დღეს განშუენდების ქ˜ჱ შემოსილი იგი კრებული, რამეთუ ამან დღეს ჩუენთჳს ნაყოფი გამოიღო კეთილი სარწმუნოებისაჲ, და ღმრთის გამოჩინებისა იგი თესლი გუაუწყა და ღმერთი ჴორცილად გჳჩუენა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამან დღეს წერილნი იგი წმიდანი გულისხმა-გჳყვნა და სასუფეველი მოგუატყუა.
მას	სინ.მრვლთ	იხარებს დღეს ყოველი დაბადებული მას ზედა, ოხრის ზღუაჲ, რამეთუ უხარის, და მას შინა მყოფნი ყოველნი მას ადიდებენ, რამეთუ იორდანჱ მიიწია და ახარა.
იგი	სინ.მრვლთ	იოვანე განშუენდების, ღმრთეებაჲ გამოჩნდების, უფლებაჲ გამოცხადნების და ჰურიაებრი იგი საბურველი გულსა მორწმუნეთასა მოეძარცუვის, წინადაცუეთაჲ იგი პირველი დაჰჴსნდების თჳნიერ ჴელთა და წინადაცუეთისა წილ არს სარწმუნოებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე მერმე მდინარესა ზედა ჴელმწიფებით შთასლვასა მას და განკჳრვებასა წყალთასა იდიდა, განხუმასა ცათასა და გარდამოსლვასა სულისა წმიდისასა სახედ ტრედის მის ზედა და ჴმასა მამისა მიერ ზეგარდამო მეტყუელსა წამებით,
მას	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო-ვიყავ, და ჰხედვიდა იოვანჱს დგომასა მას და ანგელოზთა კრებულსა, ჰურიათა განლიგებულთა და ეშმაკისა მწუხარებით სივლტოლასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას ყოველსაღა ხედვიდა ქალწული იგი, კადნიერებით ჰურიათა მათ ეტყოდა: ჵ ჰურიანო და შჯულისა გარდამავალნო, სიმართლისა მბრძოლნო და ჭეშმარიტებისა მტერნო, მშჳდობისა შემასმენელნო,
მას	სინ.მრვლთ	აწ თავისუფალ მყო მე თქუენსა მას დრკუობასა და თქუენსა მას განსაკითხავსა წყლისა მისგან მხილებითა, აწ გიჩუენო თქუენ იოსებისი სიმართლჱ და სიწმიდით ღმრთის მსახურებაჲ და ჩემი უბიწოებაჲ და სიწმიდჱ და მუცლისა ნაყოფი.
იგი	სინ.მრვლთ	გარნა აწ საქმენი იგი ახლად ეჩუენებიან შობილისა მისგან და შჯულის მდებელისა, რამეთუ შჯულისაჲ და წინაწარმეტყუელთაჲ მოგუეცა დამასრულებელი, და რომელი-იგი პირველ სიტყუანი ითქუნეს, აწ გამოჩნდეს.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ამას ეკლესიაჲცა გამოჩინებულსა მას ქრისტჱს კაცთ-მოყუარებასა იტყჳს ესაიაჲს მიერ: ნათელ-იღე, ნათელ-იღე, იჱ˜ლემ,
მათ	სინ.მრვლთ	ამიერითგან ჩუენცა მათ ქერობინთა თანა ვიხარებდეთ დღენდელსა ამას დღესა და ვიტყოდით წინაწარმეტყუელისა მის თანა და ვთქუათ, ვითარმედ: ესე არს დღჱ, რომელ ქმნა უფალმან.
მას	სინ.მრვლთ	უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან ოდეს-იგი იხილა დედაკაცი სამარიტელი ჯურღმულსა მას ზედა, არა თუ მარტოდ ყოფაჲ იგი დედაკაცისაჲ მის შე-რად-ჰრაცხა,
მას	სინ.მრვლთ	არამედ სწავლადცა მოუწოდა და დიდებულსა მას მის მიერ სარწმუნოებასა აუწყებდა და გარდამატებულსა მას ბუნებისასა სიბრძნით უთხრობდა.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო დედაკაცმან მან ჰრქუა მას: უფალო, მამანი ჩუენნი მთასა ამას თაყუანისცემდეს.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას იესუ: სულ არს ღმერთი და თაყუანის მცემელთა მისთა ეძიებს სულითა ჭეშმარიტებისაჲთა.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ქრისტემან მას დედაკაცსა მარტოსა მერწყულსა მაღალი იგი სარწმუნოებაჲ წინა-დაუდვა კიბედ და ასწავებდა და მერმე სხუათა მათ სამარიტელთა ქუე მყოფთა მაღალსა სწავლასა ეკლესიისასა წინა-უძღოდა.
იგიცა	სინ.მრვლთ	და ღათუ რაჲმე მცირედ არიან, არამედ მათისა მოსწრაფებისათჳს გჳღირსვე სწავლად, რამეთუ იგიცა წყლადვე მოსრულ არიან ვითარცა-იგი დედაკაცი სამარიტელი.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ ჴორცთა ნებისა წყურილი აქუს, რაჲთამცა ჴორცნი იგი განიძღნეს, არამედ რაჲთამცა სული იგი შემწიკულული განბანეს და განწმიდნეს;
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ ჴორცთაჲ იგი მწინკული რაჲ ენება განბანად, არამედ რაჲთამცა ურვილი იგი სული განასპეტაკეს, რამეთუ წერილსა მას გულს-ეტყოდეს აღსრულებად, ვითარმედ: განმბანო მე და უფროჲს თოვლისა განვსპეტაკნე.
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ იოვანეს და მისთანათა მათ ღაღადებაჲ იგი ესმა, ვითარმედ ჴმაჲ უფლისაჲ წყალთა ზედა, და მირბიოდეს იგინი იორდანედ;
მათ	სინ.მრვლთ	და ესმა მათ, ვითარმედ წყალთა ზედა შესულად არს ქრისტჱ, არა ხოლო თუ ხილვად მოვიდეს, არამედ რაჲთამცა შთაჴდეს მის თანა.
მით	სინ.მრვლთ	და ცნეს, რამეთუ ნათლის-ღებითა მით უფლისაჲთა წყალნი განწმიდნებოდეს;
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ წყალთაგან-რაჲ იგი განწმიდნა, არამედ წყალნი მისგან განწმიდნებოდეს;
მის	სინ.მრვლთ	ცოდვაჲ მის თანა არა იყო, არამედ წყალნი მისგან განწმედილ იქმნნეს.
მას	სინ.მრვლთ	მჴურვალედ ჰხედვიდეს სანათლოსა მას და შთაცჳოდეს ნიჭსა მას მადლისასა და ხედვიდეს იგინი სახესა ტრედისა მის მფრინვალისასა და თავთა თჳსთა ზიარ-ჰყოფდეს ძეობასა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე, ვითარ უკუდავ არიან ჴმანი იგი მართალნი!
მას	სინ.მრვლთ	რავდენი ჟამი არს იოვანჱს ქადაგებითგან და აქამომდე ყოველნივე მირბიოდეს ნათლისღებად დღესა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	იოვანე ბუნებისა იგი შჯული შეუნდო, ხოლო გონიერთათჳს ჴმაჲ იგი იოვანჱსი ყურთა განუხუამს და მორბიან, არა თუ რაჲთამცა ცოდვანი იგი ხოლო მოეტევნეს, არამედ იოვანე ამას ქადაგებდა, რაჲთამცა სიწმიდჱცა იგი მოიღეს, რამეთუ ესრჱთ ღირს, რომელნი ქრისტჱს თანა ნათელ-იღებენ.
მას	სინ.მრვლთ	იოვანჱსსა მას ნათლის-ცემასა შთავიდოდა წყალსა კაცი ტჳრთოსანი ცოდვითა და აღმოვიდოდა სულმცირჱ, ხოლო ქრისტჱს სახელითა რომელნი ნათელ-იღებენ, შთავლენან ტჳრთოსანნი ცოდვათაგან, გარნა აღმოსლვასა არა ხოლო თუ ცოდვაჲ იგი განეყენის, არამედ სულიცა სიწმიდისაჲ შეემოსის;
მას	სინ.მრვლთ	იოვანჱსსა მას ნათლის-ცემასა სინანუულისასა სალმობანი განიკურნებოდეს, ხოლო ქრისტჱს მიერ ნათლის-ცემითა უშუერი იგი სული შუენიერ იქმნებოდა და გჳრგჳნოსან: შთაჴდის მეზუერჱ და აღმოჴდის მახარებელად;
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ესოდენსა ამას საიდუმლოსა ნიჭსა განვიმზადნეთ თავნი თჳსნი, საყუარელნო, და ნელსაცხებლისა იგი ჭურჭელი განვიმზადოთ, რამეთუ სიძესა მას ნათლისასა მიგებებად ვართ,
მით	სინ.მრვლთ	და განვშუენდეთ და ვიცხებოდით ნელსაცხებელითა მით სარწმუნოებისაჲთა და სულით და ჴორცითურთ დავივიწყნეთ პირველნი იგი საქმენი ცოდვისანი და ამით ესევითარითა ჩუენ ქუეყანისათა მოვიპოვოთ უფალი.
იგი	სინ.მრვლთ	და აწ ჩუენ ნათლის-ღებადმდე სიბოროტჱ იგი პირრველი განვიშოროთ და გესლი იქედნისაჲ წარმოვსთხიოთ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ხედვიდა იგი სიმწარესა მას – დამკჳდრებულსა გესლსა ჰურიათასა, რომელნი-იგი არა ღირსად მოვიდოდეს მისა, და უწოდა მათ ნაშობად იქედნისა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ეტყოდა მათ: „ვინ გიჩუენა თქუენ სივლტოლაჲ რისხვისაგანა“?
მათ	სინ.მრვლთ	და რომელ-იგი იოვანე იქედნედ უწოდდა, მათ ქრისტჱ ძაღლად და ღორად ხადოდა და იტყოდა: ნუ მისცემთ სიწმიდესა ჩემსა ძაღლთა და ნუცა დაუსხამთ მარგალიტსა წინაშე ღორთა, ნუუკუე დათრგუნონ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ანგაჰრებასა და უძღებებასა მას მათსა ძაღლად ეტყოდა, ხოლო არაწმიდებასა მას ჴორცთასა და შებღალულებასა ღორად ამსგავსებდა.
მას	სინ.მრვლთ	ღირსმცა ვართ დამკჳდრებად ცხორებასა მას საუკუნესა ქრისტჱს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა დიდებაჲ სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	სინ.მრვლთ	აწ იყავნ განმზადებააჲ ჩუენი მოღებად გჳრგჳნსა მას სარწმუნოებისასა და უხილავსა მას სარწმუნოებასა თუალითა ხედვად.
მით	სინ.მრვლთ	მუნ გურიტნი უდაბნოსა შინა მყოფნი, მღუმინველნი და ზაფხულისა მომატყუებელნი, ხოლო აქა მწუანვილსა მდელოთასა და თაფლსა ველურსა მჭამელი წინამორბედი სულიერითა მით ქადაგებითა აღსძრავს ეკლესიათა ღმრთისათა და ზეცისა იგი ზაფხული გუაუწყა – ქრისტჱ,
მათ	სინ.მრვლთ	რომელი გამოჩნდა მაცხოვრად სოფლისა, რამეთუ იტყჳს: მათ დღეთა შინა მოვიდა იოვანე ნათლის-მცემელი, ქადაგებდა უდაბნოსა და იტყოდა: შეინანეთ, რამეთუ მოახლებულ არს სასუფეველი ღმრთისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	დღეთა მათ, რომელთა გამოჩნდა ძჱ ღმრთისაჲ და ზეცისა მეუფჱ, მისთჳს ესრე თქუა მახარებელმან, ვითარმედ: „მათ დღეთა შინა მოვიდა მოვიდა იოვანე ნათლისმცემელი, ქადაგებდა და იტყოდა: შეინანეთ, რამეთუ მოახლებულ არს სასუფეველი ღმრთისაჲ“.
იგი	სინ.მრვლთ	ეჰა, სინანული და ცრემლი მწთოლვარჱ, რომელმან-იგი სალმობანი ცოდვათანი განკურნნის და საუკუნოჲ იგი გეჰენიაჲ ცეცხლისაჲ დაშრიტის!
მას	სინ.მრვლთ	და სიმრავლესა მას ერისასა თავადიცა იესუ შეერთო მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იოვანე ვერ იცნა იგი, ვითარცა თჳთ იგივე იტყჳს, ვითარმედ: მე არა ვიცოდე იგი, არამედ, რომელმან მომავლინა მე წყლითა ნათლის-ცემად, მან მრქუა მე, და ჭეშმარიტად მადლმან სულისა წმიდისამან გულისხმა-უყო მას მაცხოვრისაჲცა მათ შორის ყოფაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მოვიდა იესუ იოვანჱსა, რაჲთამცა ნათელ-იღო მისგან, მიხედა იოვანე და წინამძღურებითა სულისა წმიდისაჲთა იცნა იგი.
მან	სინ.მრვლთ	დაუტევა მან ნათლის-ცემაჲ და შეერთო იგი ნათლის-მღებელთა.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო სიტყუაჲ მათ შორის განგრძობილი.
მას	სინ.მრვლთ	იოვანე ჴელსა მას იფარვიდა, ხოლო იესუ ასწრაფებდა მას ნათლის-ცემასა, ხოლო იგი ძრწოდა და ვერ იკადრებდა შეახლებად მისა;
იგი	სინ.მრვლთ	და სიმრავლჱ იგი ერისაჲ დაყოვნდებოდა: უნდა მათ, რაჲთამცა გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ: რაჲ-მე არს დაცადებაჲ ესე?
იგინიცა	სინ.მრვლთ	და რომელნი-იგი მუნ დგეს და იგინიცა, რომელნი შორით მორბიოდეს ხილვად იოვანჱსა, დაცადებასა მას ნათლის-ცემისასა ჰხედვიდეს და ესმოდა იოვანჱსი, ვითარ-იგი სიმდაბლით ესევითარსა ევედრებოდა იესუს და ეტყოდა.
მისა	სინ.მრვლთ	ეგრჱთ ვის-მე განკჳრვებით ხედავს, ვითარღამცა უფროჲს მისა იყო და ყოველსა შჯულსა უფროჲს ყოველთა კაცთასა იგი აღმასრულებელ იყო?
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი ერთმანერთისაგან ეძიებდეს მისთჳს და იკითხვიდეს, გულისხმა-ყვეს იოვანჱსგან, ვინ იყო იგი, რამეთუ სიმდაბლით იგი გამოჩნდა და არა ამპარტავნებით და ყოველსავე შჯულსა სიმდაბლით აღასრულებდა:
იგი	სინ.მრვლთ	წინადაცუეთისაჲცა იგი შჯული აღასრულა, და შესაწირავიცა იგი და ძღუენი შეწირა, და ტაძრისაჲცა იგი შესლვაჲ არა შეურაცხ-ყო, და მოსჱს მიერ წიგნთაცა მოსწრაფე იყო, და იოვანჱსგანცა ნათლის-ღებასა ყოველთა ეზიარა.
იგი	სინ.მრვლთ	არაჲ თუ წყალმან რაჲ განწმიდა იგი, – რამეთუ იგი იყო განმწმედელი წყალთაჲ, – ამას ყოველსა ჩუენისა ცხოვრებისათჳს აღასრულებდა და ესრჱთ ასწავებდა ნათლის-მცემელსა მას უფალი და ეტყოდა:
მის	სინ.მრვლთ	აცადე აწ, რამეთუ ესრე წეს-არს აღსრულებად ყოველი სიმართლჱ, რამეთუ საწუთროსა მომცემ მე დიდებასა და არღა არს ჟამი გამოჩინებად დიდებისა მის ჩემისაჲ;
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ერთი ვინმე რიცხუთა მათგანი აღბეჭდულთაჲ უძლურ იქმნა ტანჯვისა დათმენად და სულ-მოკლე იქმნა და ივტოდა, გლოვაჲ უზომოჲ დაუტევა წმიდათა მათ, არამედ არავე დაუტევა ღმერთმან ლოცვაჲ მათი უსრულად,
იგი	სინ.მრვლთ	და ნუ გამოუჩინებ საიდუმლოსა ღმრთეებისა ჩემისასა ეშმაკსა, რომელი არღა მნებავს: ნუუკუე მიცნას მე ეშმაკმან და ვერღარა მკადროს მე განცდად ვითარცა ადამსა, ამისთჳს რამეთუ დაეცეს იგი ღმრთეებისა ჩემისაგან და სიბრძნისა, და აწ ნუ აოტებ ნადირსა მას.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ, რომელსა-იგი ცვაჲ მოწამეთაჲ მათ შევედრებულ იყო, მახლობელ იყო და, ვითარცა წურთისაგან რომლისამე, იფუფუნებოდა და ჰხედვიდა, ვ̃დ მისსა შემდგომად რაჲძიმცა იყო, და განმზადებული დგა, რაჲთა შეიწყნაროს, რომელი მოივტოდის მისა წმიდათა მათგანი.
იგი	სინ.მრვლთ	გარნა აწ ესრე შუენის აღსრულებად ყოველი სიმართლჱ, რამეთუ მსხოვრად ნათესავისათჳს კაცთაჲსა მოსრულ ვარ, რაჲთა თანა-ნადები იგი მათი მე გარდავიჴადო;
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ აბანოჲ იყო მახლობელად ტბასა მას, რაჲთა შესაწევნელ იპოვოს, უკუეთუ ვინმე გარდაიქცეს მათგანი, რომელ-იგი მტერთა მათ ზაკუვით განეზრახა და ეგევითარისა საღუაწოჲსა მის ადგილი ესევითარი განემზადა ნუგეშინის-საცემელი ნეფხვისა მის საჴსენებელად მოღუაწეთა მათთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი უმბრწყინვალჱს გამოაჩინებდა მოთმინებასა მას მარტჳრთასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ერი იგი განკჳრვებით დგა და იტყოდეს: რაჲმე არს საკჳრველებაჲ ესე, ანუ ვინმე არს ესე, რომლისათჳს ესოდენი საკკრველებაჲ იქმნების?
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა რომელ-იგი შორს არს საჴმართა მათ, იგი მოთმინედ გამოჩდების, არამედ რომელი უხუად საშუებელსა შინა იყოს და ითმენდეს ბოროტსა მას.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იგინი ამას განკჳრვებასა და ზრახვასა შინა იყვნეს, მუნთქუსვე ზეცით ჴმაჲ ესმა მამისაგან, ვითარმედ: ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი ღუაწლსა შინა, მჴნედ დგეს მარტჳრნი, ხოლო მცველნი იგი ჰხედვიდეს აღსასრულსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ, საყუარელნო, ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვცნათ და გულისხმა-ვყოთ სახიერებაჲ იგი კაცთმოყუარისა ღმრთისაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესრჱთ შეიყუარა ღმერთმან სოფელი ესე, ვიდრემდე ძჱცა თჳსი მხოლოდ-შობილი მოსცა მონათათჳს უკეთურთა, მოძულებულთათჳს საყუარელი იგი, ცოდვილთათჳს უცოდველი იგი.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა ოდენ იხილა ხილვაჲ უცხოჲ: ძალნი რომელნი ზეცით გარდამოვიდეს და ვითარცა მეუფისა ვისგანმე ნიჭთა განუყოფდეს მოღუაწეთა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჴორცთა იგი სიმდაბლჱ ჩუენთჳს და არა ღმრთეებისა ბუნებისათჳს, რამეთუ ღმრთეებაჲ არასადა დამცირდების და ჴორცნი იგი, რომელ განუშორებელად არიან ღმრთეებისა მას თანა, ჴორცთა მათ მისთა გარდამატებული დიდებაჲ აქუს.
მას	სინ.მრვლთ	იოვანჱსსა მას ნათლის-ცემასა ყოველთა მათ ეზიარებოდა, არამედ მისგან და ყოველთა მიერ თაყუანის-იცემებოდა;
იგი	სინ.მრვლთ	და ღათუ სხუათა განუყვეს ნიჭი იგი, ხოლო ერთი იგი დაშთა, დიდებისა მის ვერ ღირს იქმნა ზეცისასა მას პატივსა, – რომელ-იგი სალმობათა მათგან მყის მოუძლურდა და მტერთა მიმართ მიივლტოდა.
მას	სინ.მრვლთ	და მერმე იყიდებოდა იუდაჲსგან იეზრაელისა, და განმსყიდელსა მას განსყიდაჲ იგი შიშთვილ ექმნა;
მას	სინ.მრვლთ	გჳრგჳნი დაედგმოდა მას ეკლისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ მას ყოვლისა მეუფებისა გჳრგჳნი მიეცემოდა;
მან	სინ.მრვლთ	ჯუარს ეცუმოდა, არამედ მან ჯუარ-ცუმულმან მზჱ ბნელად გარდააქცია;
მის	სინ.მრვლთ	ავაზაკნი დამოკიდებულ იყვნეს მის თანა, არამედ მუნთქუესვე ავაზაკი სამოთხედ შეიყვანა;
მან	სინ.მრვლთ	საფლავსა დაიდებოდა, არამედ მან მკუდარნი საფლავისაგან აღადგინნა;
იგი	სინ.მრვლთ	და ღათუ იცვებოდა ვითარცა მკუდარი, არამედ მცველნი იგი შეაძრწუნნა;
მათ	სინ.მრვლთ	საწყალობელ იყო ხილვად წმიდათა მათ, რამეთუ მოღუაწჱ იგი ივლტოდა, ახოვანი იგი წარიტყუენა, ცხოვარი იგი ქრისტჱსი ნამგლევ იქმნა და უფროჲს ამისსა საწყალ იქმნა,
მას	სინ.მრვლთ	სამსა მას დღესა ჯოჯოხეთისაგან ღათუ იპყრობებოდა, არამედ მან სამითა მით დღითა ჯოჯოხეთი წარმოტყუენა და უკუნისამდე იძლია.
მან	სინ.მრვლთ	და თუ ვისმე ეგონოს, ვითარმედ არა ჩუენთჳს მან ესეოდენი ესე თავს-იდვა?
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგი თჳთ დიდებულ არს და დიდებულ არს და დიდებისა მისისაჲ ვინ შეუძლოს გამოთქუმად!
მისა	სინ.მრვლთ	აწ მოვედით, საყუარელნო, და ჩუენცა ყოველთა დიდებაჲ მისა შევწიროთ, ვითარცა პავლე მოციქულმან გუასწავა, და ვთქუათ: მადლი ღმერთსა, გამოუთქუმელთა მათ ნიჭთა მისთა!
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ ზეცისა ცხორებასა შესცთა, და ამას ცხორებასა იხილა რაჲ სიმძაფრითა მით სიცხისაჲთა, მეყს ჴორცნი მისნი დაირღუეს და ცხორების მოყუარჱ იგი დაეცა და უშჩულო იქმნა ცუდად.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მცველმან მან ვითარცა იხილა იგი, რამეთუ ივლტოდა და აბანოდ მირბიოდა, თავი თჳსი შერთო კრებულსა მას განწყობილისასა, სამოსელი დასთხია და შიშუელი შეერთო მათ, ღაღადებდა ჴმასა მას წმიდათასა, ვითარმედ: ქრისტიანე ვარ.
მათ	სინ.მრვლთ	და მეყსეულად გარდაცვალებითა მით დააკჳრვა მის თანათა მათ და რიცხჳი იგი აღავსო.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	იხარებდინ ცანი და გალობდინ ქუეყანაჲ მათთჳს, რომელნი-იგი სხურებითა მით ბანად არიან და განმწმედად არიან საპკურებელითა მით ცნობისაჲთა და ძალითა მით ვნებისა მისებრ, რომელსა-იგი უსუპითა და ლერწმითა ასუეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და მწუხარებაჲ იგი მათი შეძინებითა მით მისითა ნუგეშინის-ცემულ იქმნა.
მას	სინ.მრვლთ	და ძალნი ცათანი იხარებდეს და რომელნი-იგი სულნი მოსლვად არიან, ზეცისასა მას სიძესა შეერთებოდეთ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ამის სოფლისანი იგი ქორწილნი არა ეგრჱთ არიედ განკითხვით, არამედ, სადაცა სიმდიდრჱ გინა თუ სიკეთჱ, მუნ უადრე მიხედის სიძემან.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აქა არა თუ სად-იგი ჴორცთა სიკეთჱ არს, არამედ სადა სულისაჲ იგი შეუგინებელი გონებაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	აქა არა თუ მამონაჲსი იგი შეკდემული, არამედ სულისაჲ იგი ღმრთის მოშიშებით სიმდიდრჱ.
მისსა	სინ.მრვლთ	და მსგავსად ყო, ვითარცა-იგი წყობასა შინა: უკუეთუ ვინმე წინაჲსაჲ განწყობილისაჲ დაეცის, მეყსეულად ადგილსა მისსა სხუაჲ დადგის, რაჲთა არა შეწევნაჲ იგი დაჰბრკოლდეს დაკლებითა მით.
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთა წრფელსა მას ხჳდოდით ცხორებად საუკუნოდ, განჰმზადოთ სულისაჲ ჭურჭელი წმიდაჲ შეორგულებითა მით სარწმუნოებისაჲთა შეწყნარებითა სულისა წმიდისაჲთა.
მან	სინ.მრვლთ	ეგრეცა მან ყო: იხილა ზეცისა საკჳრველებაჲ იგი და გულისხმა-ყო ჭეშმარიტებაჲ, შეჰვედრა თავი თჳსი უფალსა და თანა-შეერაცხა მარტჳლთა;
მას	სინ.მრვლთ	იწყეთ განრცხად სამოსელთა თქუენთა სინანულითა, რაჲთა სასძლოსა მას, რომელსა ჩინებულ ხართ, წმიდად იპოვნეთ.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიძჱ იგი უწესს ყოველთა ერთად უხუებით, რამეთუ ნიჭით არს მადლი და ჴმაჲ მაღალთაგან ქადაგთა ჴმითა შეჰკრებს ყოველთა, ხოლო შინაგან შესრულთა მათ განიკითხავს და აღიხილავს იგი თჳთ თავადი.
მის	სინ.მრვლთ	მოწაფეთაჲ იგი განაახლა: ვითარცა განვარდა იუდა, და მის წილ შეერ~ცხა მატათია;
მის	სინ.მრვლთ	არა ვიტყჳ, პირველ მოღებადმდე მადლისა რაჲსა-მემცა უკუე იჩინენით მოტევებასა ცოდვათასა, არამედ შემდგომად მოღებისა მის მადლისა, რაჲთა უბრალო იპოვოს გონებაჲ შენი და თანა-მორბედ ექმნეს მადლსა მას.
მას	სინ.მრვლთ	აწ კრძალვით მოუჴდეთ მას, რამეთუ კაცად-კაცადი თქუენი წარდგომად არს წინაშე ღმრთისა და წინაშე ბევრთა მათ ანგელოზთა, და სულმან წმიდამან აღგბეჭდნეს თქუენ და სული თქუენი, და აღწერად ხართ თქუენ ერისა კაცად დიდისა მეუფისა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ სამოსელი ბრწყინვალჱ ჴამს აქა მოსად, არამედ სულისაჲ იგი გონიერებით ღმრთის მოშიშებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	ნუ ვითარცა წყალსა ლიტონსა ხედავ შენ ბანასა მას, არამედ წყალსა თანა მოცემულსა მადლსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ბომონთა მათ ზედა კერძოთასა, შეწირული იგი დაღათუ ბუნებით არნ ლიტონ, ხოლო შე-ვე-გინებულ იქმნის სახელ-დებითა კერპთაჲთა, ეგრე ცვალებულად ჩ˜ნცა ლიტონმან მან წყალმან სახელ-დებითა მით მამისა, ქრისტჱსითა და წმიდისა სულისაჲთა ძალი სიწმიდისაჲ მოიღო.
მით	სინ.მრვლთ	ეგრეცა მრჩობლ არს განსაწმედელი იგი: უსხეულოჲ იგი უსხეულოსა, ჴორცი იგი ჴორციელსა, წყალი იგი განსწმედს ჴორცთა და სული წმიდაჲ აღჰბეჭდავს სულთა, რაჲთა სხურებოლნი გულითა, განბანილნი ჴორცითა წყლითა მით წმიდითა მოუჴდეთ ღმერთსა.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ, რაჟამს წყალსა ამას შეხჳდოდი, ნუ წყალსა ამას ლიტონსა ხედავ, არამედ შეწევნასა სულისა წმიდისასა და ცხოვრებასა ელოდე, რამეთუ თჳნიერ მათ ორთასა ვერ ეგების სრულ-ყოფაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	არცაღა რომელი წყლითა ხოლო ბანილ არს და ვერ ღირს-ქმნულ არს იგი სულისა, ვერ ჴელ-ეწიფების მას, ვითარმცა სრული აქუნდა მადლი;
იგი	სინ.მრვლთ	და არცაღა თუ ვინმე იყოს საქმითა და არა მოეღოს ბეჭედი იგი სულისაჲ, ვერ შევიდეს სასუფეველსა ცათასა.
მას	სინ.მრვლთ	ლოცვანი მისნი და საქმენი კეთილნი ცათა შინა წინაშე ღმრთისა აღემართნეს, ხოლო რაჟამს პეტრე მოვიდა, მას ჟამსა შინა მეყსეულად სული წმიდაჲ მოხეფინა მორწმუნეთა მათ.
მათ	სინ.მრვლთ	შემდგომად მოცემისა მადლისა სულისა წმიდისა, – იტყჳს წიგნი, – უბრძანა მათ პეტრე სახელითა უფლისა იესუ ქრისტჱსითა ნათლის-ღებაჲ, რაჲთა პირველად სარწმუნოებითა მით სული იგი იშვეს და მერმეღა მიიღონ ჴორცთა ჴრწნილი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და უკუეთუ ვისმე სწადის კითხვად, ვითარმედ რაჲსა წყლისაგან და არა სხჳსაგან წესისა მოეცემის მადლი იგი, საღმრთონი წიგნნი აიხუენ და ჰპოო, ვითარმედ დიდ და მთავარ არს წყალი და ოთხთა საჩინოთა მათ წესთა უმჯობჱს.
მათ	სინ.მრვლთ	და უწინარჱს ყოველთა მათ შობათა შესაქმესა ექუსა დღეთასა სული ღმრთისაჲ იქცეოდა ზედა წყალთა.
მით	სინ.მრვლთ	განთავისუფლებაჲ ისრაელისაჲ ფარაოჲსგან ზღჳთა მით და განთავისოფლებაჲ ცოდვათაგან განბანითა მით წყლისაგან სიტყჳთა.
მის	სინ.მრვლთ	და იჱ˜ლსა მიმართ მოეცა შჯული მთასა სინასა, არამედ შემდგომად სხურებისა მის წყლისა მატყლითა მეწამულითა და უსუპითა ელია ამაღლდა, არამედ არა თჳნიერ წყლისა – პირველად წიაღჴდა იორდანესა და მაშინღა მჴედრ აღვიდა ზეცად.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრევე პირველად მღდელთმოძღუარი იგი იბანის და მაშინღა კუმევად წარდგის.
იგი	სინ.მრვლთ	და მუნ სახჱ ნათლის-ცემისაჲ – ემბაზი იგი საბანელ იყო კრავსა მას შინა წამებისასა.
მის	სინ.მრვლთ	ძუელისა შჯულისა დასასრული და ახლისა შჯულისა არს ნათლის-ღებაჲ, რამეთუ იოვანე იყო წინამძღუარ საქმისა მის, რომლისა იგი უფროჲს არავინ იყო შობილი დედათაგანი და დასასრული წინაწარმეტყულთაჲ,
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ წინაწარმეტყუელნი ყოველნი და შჯული ვიდრე იოვანჱსამდე, ხოლო სახარებისა მის საქმეთა დასაბამ.
მისა	სინ.მრვლთ	და მისა შემდგომად იტყჳს: იყო იოვანე უდაბნოსა და ნათელ-სცემდა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ მე ვიკადრებ წინაწარმეტყუელთა შეტყუებად, არამედ უფალი იგი მათი და ჩუენი იესუ ქრისტჱ იტყჳს: უფროჲსი დედათა ნაშობი იოვანჱსა არავინ აღდგომილ არს.
მის	სინ.მრვლთ	არა თქუა შობილი ქალწულისაგან, არამედ დედათაგან, რამეთუ მონისაჲ მის მონათა მიერ არს შეტყუებაჲ, ხოლო ძისა მადლი მონათა მიერ შეუტყუებელ არს.
მის	სინ.მრვლთ	აწ იხილე, რომელი კაცი წინამძღურად მადლისა მის გამოირჩია ღმერთმან, უპოვარი და უდაბნოჲს მოყუარჱ, ხოლო არაჲ თუ კაცის მოძულჱ;
იგი	სინ.მრვლთ	განწმიდნა იერემიაცა, არამედ არა წინაწარმეტყუელებდა საშოსა შინა, ხოლო იოვანე ხლდებოდა წინავე საშოსა შინა სიხარულით, და ღათუ ჴორციელითა თუალითა არა ხედვიდა უფალსა, არამედ სულითა იცნა იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ დიდ არს ნათლის-ღებისა მადლი, ჯერ-იყო დიდიცა იგი წინამძღუარი აღდგინებად.
მას	სინ.მრვლთ	ესე ნათელ-სცემდა იორდანესა ზედა მდინარესა და განვიდოდეს მისა ყოველი იჱ˜მი და პირველსა მას ნაყოფსა ნათლის-ცემისასა მოიღებდა: უფროჲს ყოველთა მათ კეთილთა პატივი იჱ˜ლმს შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ გულისხმა-ყავთ და ცანთ, იჱ˜ლმელნო, რავდენნი იგი განვიდოდეს და ნათელს-იღებდეს მისგან და აუვარებდეს ცოდვათა მათთა, პირველად უჩუენებდეს მას წყლულებათა მაათთა.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინღა დასდებდა წამალსა მას მორწმუნეთა მათ, მოსცემდა გამოჴსნასა ცეცხლისა მისგან საუკუნოჲსა.
მით	სინ.მრვლთ	გუელი ჴურელსა იწროსა შევალს და განიძარცუავს სიბერესა და სიძუელჱ შეჭირებითა მით იწროებისაჲთა განიყარის და მიერითგან ახალ არნ იგი ჴორცითა.
მის	სინ.მრვლთ	ესრჱთ შევედ შენცა იწროჲსა მის მიერ და შესაჭირვებელისა კარისა, შეიიწრე თავი შენი მარხვითა.
იგი	სინ.მრვლთ	იიძულე, განიშორე შენგან წარსაწყმედელი იგი, განიძარცუე ძუელი იგი კაცი საქმითურთ მისით და თქუ, რომელი-იგი ქებათასა წერილ არს: განვიძარცუე სამოსელი ჩემი, ვიდრემდე შევიმოსო იგი.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ვინმე იყოს თქუენ შორის ორგული კაცთ მოთნჱ და ღმრთის მოშიშად საგონებელ იყოს და გულითა არ ჰრწმენეს, ეგევითარსა მას სჳმონ მოგჳსაჲ აქუს ორგულებაჲ;
მან	სინ.მრვლთ	ისმინენ ეგევითარმან მან იოვანჱსგანვე, ვითარმედ: აწვე ეგერა ცული ძირთა ხეთასა ძეს.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ თუალ-უხუავ არს მსაჯული იგი, ამისთჳს განიშორე შენგან ორგულებაჲ და რომელნი-იგი არიან ნაყოფნი სინანულისანი.
იგი	სინ.მრვლთ	სარწმუნო იყო მოძღუარი იგი, რამეთუ პირველ ჰყოფდა, რომელსა-იგი ასწავებდა;
იგი	სინ.მრვლთ	დიდსა ეძიებ და მცირჱ იგი გეწყალის;
მას	სინ.მრვლთ	არა თქუა: „ვიეთნი ხართ“, არამედ: „ვიეთნი-ეგე იყვენით“ უმეცრებასა შინა, ცოდვაჲ მიეტევების, ხოლო რომელი დაადგრეს ბოროტსა მას ზედა, დაისაჯოს.
მის	სინ.მრვლთ	ჴმოვან იყო ჴმითა, არამედ რაჲ სწორება იყო სიტყჳსა მის?
იგი	სინ.მრვლთ	კეთილ იყო ქადაგი იგი, არამედ რაჲ ესწორების მეუფესა?
მის	სინ.მრვლთ	უმჯობჱს იყო იგი, რომელი-იგი ნათელ-სცემდა წყლითა, არამედ რაჲ სწორება-უც მის თანა, რომელ-იგი ნათელ-სცემდა სულითა და ცეცხლითა?
იგი	სინ.მრვლთ	ნათელ-სცა მოციქულთა მაცხოვარმან, რაჟამს-იგი იყო მეყსეულად ზეცით ოხრაჲ ვითარცა ქარისა სასტიკისაჲ, და აღივსო ყოვლად სახლი იგი, სადაცა-იგი სხდეს,
მათ	სინ.მრვლთ	და ეჩუენნეს მათ განყოფანი ენათანი ვითარცა ცეცხლისანი და დაადგრა თითოეულსა კაცად-კაცადსა მათსა და აღივსნეს ყოველნი სულით წმიდითა.
მას	სინ.მრვლთ	რომელმან არა ნათელ-იღოს, მას ცხორებაჲ არა აქუს, გარნა მარტჳლთა ხოლო, რომელთა თჳნიერ წყლისა ნათლის-ღებისა დაიპყრან სასუფეველი,
მის	სინ.მრვლთ	და წამებს ამას, იცის ნათლის-ღებად სახელი წოდებად იესუ და იტყჳს: შემძლებელ ხართა სასუმელისა მის შესუმად, რომელ-იგი მე შევსუა, და ნათლის-ღებაჲ იგი, რომელი მე ნათელ-ვიღო, ნათელ-იღოთ?
მან	სინ.მრვლთ	ამისთჳს განწმიდა ნათლის-ღებაჲ უფალმან იესუ, რამეთუ მან თავადმან პირველად ნათელ-იღო.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ძემან ღმრთისამან ნათელ-იღო, ვინმე უკუე შეურაცხ-ყოს ნათლის-ღებაჲ და ეგევითარი იგი ღმრთის მსახურ იყოს?
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ნათელ-იღო ამისთჳს: არა თუ მან მოტევებაჲ ცოდვათაჲ მოიღო, – რამეთუ იგი უცოდველ არს, – არამედ, დაღათუ უცოდველ არს, ნათელ-ვე-იღო, რაჲთა მადლი თჳსი და პატივი მოსცეს ნათლის-მღებელთა.
მანცა	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი ყრმანიცა იზიარნა ჴორცთა და სისხლთა და მანცა იგივე ვნებაჲ მოიღო, რაჲთა, ვითარცე-იგი ჴორციელად მოსლვასა მისსა ზიარ ვიქმნენით, ეგრეცა ღმრთეებისასა მის მადლსა ვეზიარნეთ.
იგი	სინ.მრვლთ	თავადმან ნათელ-იღო იესუ, რაჲთა ამისთჳსცა ჩუენ ზიარებაჲ იგი მოვიღოთ და ცხორებასა თანა პატივი.
მისა	სინ.მრვლთ	ვეშაპი იყო წყალთა შინა, ვითარცა იტყჳს იობი, რომელმან შთაიწრიდის იორდანჱ თუალსა მისა და, რამეთუ ჯერ-იყო შემუსრვად თავები ვეშაპისაჲ მის, შევიდა თავადი წყალთა მათ შინა და შეკრა ძლიერი იგი,
მისა	სინ.მრვლთ	წინაშე მისა რბის წარსაწყმედელი და მოსრვიდა, რომელი შეემთხუეოდა მას.
მათ	სინ.მრვლთ	წარმოუძღუა ცხოვრებაჲ, რაჲთა დაიკრას პირი სიკუდილმან, რაჲთა ყოველთა მათ ცხოვრებულთა თქუან: სადა იყო ძლევაჲ შენი, სიკუდილო?
მის	სინ.მრვლთ	რ̃ შეხუალ შენ წყალსა მას და შე-ღა-გმოსიეს ცოდვაჲ იგი, არამედ მადლსა მის მოსლვამან აღბეჭდოს სული შენი და მიერითგან არღარა უტეოს შთანთქმად საშინელისა მისგან ვეშპისა.
მას	სინ.მრვლთ	მომკუდარი ცოდვითა შეხუალ მას და ამოხჳდე მიერ განმართლებული სიმართლითა.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ თანა ნერგ ექმნე შენ მსგავსებასა მას სიკუდილისა მისისასა, ეგრეცა აღდგომასა ღირს იქმნე, ვითარცა-იგი იესუ ცოდვანი სოფლისანი თავს-ისხნა და მოკუდა, რაჲთა მოაკუდინოს ცოდვაჲ და სიმართლით აღდგეს,
მას	სინ.მრვლთ	ეგრეცა შენ შთახჳდე წყალსა მას და ვითარცა სახედ რაჲმე დაეფლვი წყალთა მათ შინა, ვითარცა-იგი იესუ კლდესა მას შინა, მერმე კუალად აღსდგე და განახლებული ცხოვრებითა ხჳდოდი.
მას	სინ.მრვლთ	და ოდეს-იგი ნიჭსა მას ღირს იქმნე მოღებად, მაშინცა მჴდომისა მის ბრძოლად მოგეცეს შენ ჴელმწიფებაჲ.
მისა	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი ნათლის-ღებისა შემდგომად უფალი გამოიცადებოდა ორმეოც დღე, არა თუ უწინარჱსცა მისა ძლევად ვერ ეძლო, არამედ ყოველივე წესით და შემდგომითი-შემდგომად ეგულებოდა ყოფად;
მას	სინ.მრვლთ	ეგრეცა შენ პირველ ნათლის-ღებისა მჴდომთა მათ ნუ იკადრებ ბრძოლად, ხოლო, რაჟამს მიიღო მადლი იგი, მიერითგან გულ-პყრობილ იყავ სიმართლისა მის საჭურველითა, მჴნდებოდე მას შინა და, გინდეს თუ, ახარებდეცა.
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ თჳთ უფალი მოვიდა ჟამითი-ჟამად წესიერად ჟამთა მათ ჩუენ მონათა, ვჰრიდოთ-მეა უწესოდ ჟამთა მათ გარდასვლად?
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ გარდამოჴდა სული წმიდაჲ, ჴორციელად ხილული ვითარცა ტრედი, არა თუ რაჲთა იესუ იხილოს იგი პირველად, – რამეთუ იცოდა იგი მისა წინაცა, – ჴორციელად მოვიდა, რაჲთა იხილოს იოვანე ნათლის-მცემელმან.
იგი	სინ.მრვლთ	და იტყჳს: მე არა ვიცოდე იგი, არამედ, რომელმან მომავლინა მე ნათლის ცემად, მან მრქუა მე: რომელსა ზედა იხილო სული წმიდაჲ, გარდამომავალი მის ზედა, იგი არს თავადი.
იგი	სინ.მრვლთ	ი˜ჳს ზედა არსებაჲ იგი ითქუა, რამეთუ დასაბამსა იყო სიტყუაჲ და სიტყუაჲ იგი იყო ღმრთისა თანა და ღმერთი იყო სიტყუაჲ იგი.
მის	სინ.მრვლთ	მის ზედა არსებაჲ იგი, რამეთუ მარადის და ოდესვე არს ძჱ ღმრთისაჲ;
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო შენ ზედავე „აწყა იქმნა ძე“, რამეთუ არა ბუნებით ხარ ძჱ, არამედ მადლით შვილებასა მას მიიღებ.
იგი	სინ.მრვლთ	იგი სამარადისო არს, ხოლო შენ წარმოჩინებით მიიღებ მადლსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	განოშოვრე ძუელი იგი კაცი ნეფსით თჳსით.
მათ	სინ.მრვლთ	რომელნი-იგი მოუჴდეს პეტრეს სამ ათასნი და ეტყოდა მათ, რომელთა-იგი ჯუარს-ეცუა ქრისტჱ, ჰკითხვიდეს მას და ეტ[ყოდეს]........................................................................................
მის	სინ.მრვლთ	თქუმული ევსუქი ხუცისაჲ იერუსალემელისაჲ. მეორმეოცისა მის დღისა შობითგან ქალწულისა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა ოდეს მიიყვანეს ტაძრად, ვითარ აკურთხევდა წ̃ა სჳმეონ]
მანცა	სინ.მრვლთ	.................................................(სილო)ამდ მის პირველისაებრ სარწმუნოებით და მანცა იგივე ხედვაჲ მოიპოვენ.
იგიცა	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ვინმე დაჴსნილი იყოს, შევედინ იგიცა პირველსავე მას საბანელსა პროდიაკისასა და ეყოს მას, რაჲცა ენებოს, გარნა ჰრწმენინ ხოლო და ესევდინ მას, რომელმან-იგი ათვრამეტისა წლისა დაჴსნილი აღადგინა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ვინმე ქურივი იყოს, ჰბაძევდინ იგი წმიდასა ანნას წინაწარმეტყუელსა მარხვითა, მღჳძარებითა და ლოცვითა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ამის ცხოვრებისა განმაძღარი იყოს, ესმსგავსენ იგი წმიდასა სჳმეონს და ჰბაძევდინ იგი მისა მას ღირსებით ცხოვრებასა და იგიცა იქმენინ ტაძარ და სადგურ სულისა წმიდისა;
მან	სინ.მრვლთ	და შენცა მიისწრაფე, ვითარცა მან ტაძარსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მუნ ორნი გურიტნი ანუ ორნი მართუენი ტრედისანი შეიწირვოდეს, ხოლო აქა გურიტისა წილ წმიდაჲ იგი წმიდათაჲ შეიწირვის, რამეთუ სულისაჲ იყო შესაწირავი და ჴორცთაჲ მუნ მხოლოდ-შობილი ყრმად ჩჩჳლად აჩუენებდა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო იორდანეს ჰხედევდ მას განშიშუვლებულად და დაგიკჳრდებოდა გარდამოსლვაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ სახედ ტრედისა მას ზედა და გესმოდა ზეცით გარდამოჲ იგი წამებაჲ მამისაჲ და აღიაარებდ მას ღმრთად;
მას	სინ.მრვლთ	ჰხედევდ მას ჯუარსა ზედა დამოკიდებულსა და მიეგებვოდე კურთხევად მკუდრეთით აღდგომილსა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა ხოლო თუ მე, არამედ პირველ ჩემსა ადამი პყრობილებისაგან განეტევების და მისი იგი საცთური დაჴსნდების.
იგი	სინ.მრვლთ	ამიერითგან არღარავინ აყუედროს გარდასლვაჲ იგი მცნებათაჲ და აღმოცჱნებაჲ იგი ეკალთაჲ, რამეთუ მდიდარი იგი მისთჳს დაგლახაკნა და ეკლისაჲ იგი გჳრგჳნი მის წილ მან დაიდგა და ჯუარსა ზედა განიპყრნა ჴელნი, რაჲთა თანა-ნადები იგი მისი მან გარდაიჴადოს.
მან	სინ.მრვლთ	სიტყჳთა ჰყოფს ესე, რომელ-იგი თქუა ესაია, ვითარმედ: არა თუ მოციქულმან, არცა ანგელოზმან, არცა მამშჳდებელმან, არამედ მან თავადმან აცხოვნნა იგინი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ არა თუ ძალნი ცათანი რაჲ საშინელებით მოავლინნა, არცა ანგელოზნი იგი ცეცხლებრ მოტყინარენი განსადევნელად მისთჳს, რომელმან-იგი თქუა, ვითარმედ: აღვიდე სიმაღლესა ცისასა და მუნ დავიდგნე საყდარნი ჩემნი,
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას: ნუ ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
მით	სინ.მრვლთ	არამედ თჳთ თავადმან ქუაბითა მით და ბაგასა შინა შეხუეულმან სახუეველითა მოუღო სამოსელი იგი დიდებისაჲ, რომელ-იგი ზაკუვით მიეპარა ადამისგან.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი იტყჳს: რომელი-იგი პირველ ევაჲსგან წყევაჲ იქმნა, აწ ესერა ასულსა მისსა წყაროჲ იგი ცხორებისაჲ მოაქუს და ჭეშმარიტად, რამეთუ იხილეს თუალთა ჩემთა მაცხოვარებაჲ შენი, რომელ განუმზადე წინაშე პირსა ყოვლისა ერისასა.
მისსა	სინ.მრვლთ	არამედ ჭეშმარიტსა ღმერთსა უხილავსა და ძესა მისსა მხოლოდ-შობილსა, რომელმან-იგი ჩუენთჳს ჴორცნი შეისხნა და ვიხილეთ ჩუენ, და სულსა წმიდასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და უკუეთუმცა ბუნებისა იგი შემოქმედი და მუშაკი სარწმუნოებისაჲ არა მოსრულ იყო ზეცით, წინადაცუეთილებისა იგი ზღუდჱ არამცა დაცემულ იყო;
იგი	სინ.მრვლთ	და უკუეთუმცა ქვაჲ იგი საკიდური ჩუენ არა ხურო გუექმნა, დაჴსნილი იგი სახლი ვერ შესაძლებელ იყო აღშჱნებად.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყვნეს მამაჲ მისი და დედაჲ მისი დაკჳრვებულ სიტყუათა მათ ზედა სჳმეონისათა, რომელთა-იგი იტყოდა წინაწარმეტყუელებით იესუჲს ზედა, რამეთუ ლიტონ იყო მიხედვაჲ მისი და ღმრთეებრ ადიდებდა ყრმად მიქუმული და ღმრთად საგონებელი.
იგინი	სინ.მრვლთ	და აკურთხნა იგინი სჳმეონ და თქუა: აჰა ესერა ესე დგას დაცემად მრავალთა და აღდგინებად ისრაელსა შორის.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲ არს დაცემაჲ იგი და აღდგინებაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	ჰურიათაჲ იგი კრებული განისხმის და მეძავი იჩინების;
იგი	სინ.მრვლთ	ოდეს იხილო იგი ჯუარსა ზედა განკუართული, რომელსა-იგი ჰმოსიეს დიდებაჲ მამისაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	ოდეს-იგი იხილო, იგი შენ ჰშევ, რაჟამს აგინებდენ მას, ჰურიანი და ყოველნი დაბადებულნი მათსა მას კადრებასა მის ზედა განკრთენ და შეიშალნენ;
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ რაჲთა მოვიდეს და მიიღოს მადლისა მისგან, არამედ რაჲთა ვაჭრობდეს მიცემულსა მას.
იმისი	რაბლე2	ქვემორე მოვიხსენიებ პანტაგრუელისა საზარო მექმეობასა და საგმირო ღვაწლსა, რამეთუ იმისი თანამყოფელი ჟამნაახლი ვარ,
იმასა	რაბლე2	სიყრმითა დღესაქამომდე სულ იმასა ვმსახურებდი და ეხლაღა გამიშვა, წა, გვალე, გვალეო, მოიხილე დედულ-მამული შენი, სად ძუძუ გიწოვიაო, და შეიტყვე, თვისტომთაგან ვინმე შემოგრჩა თუ არაო.
იმასა	რაბლე2	რაიცა ვიხილეთ, იმასა ვმოწმობთო (ლათ.).
მათ	სინ.მრვლთ	ოდეს იძრვოდის ქუეყანაჲ და კლდენი განსთქდენ და ქვანი აღცჳვოდიან, და ენებოს, რაჲთამცა დაჰკრბეს ღმრთის მბრძოლთა მათ;
მას	სინ.მრვლთ	ოდეს იხილო ტაძარსა მას შინა თჳნიერ ჴელისა განპებაჲ იგი კრეთსაბმელისაჲ მის, და მაშინ გამოჩნდენ მრავალთაგან გულთა ზრახვანი.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარ, ჵ, წინაწარმეტყუელო? გულთა ზრახვანიცა იგი გუაუწყენ ჩუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელთა მრავალთანი? – ცან, რამეთუ პილატჱსი იგი დაბანაჲ ჴელთაჲ, განზრახვაჲ და ცნობაჲ გულისაჲ ძისა ღმრთისაჲ იყო და გამოჩინებით თქუა: უბრალო ვარ მე სისხლისაგან ამის მართლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲთა კაიფაჲსი იგი სიბოროტჱ და ანნაჲს კადნიერებაჲ გამოჩნდეს და მღდელთა ცილობაჲ გამოცხადნეს და ასისთავისა იგი წამებაჲ გჳრგჳნოსან იქმნეს
მის	სინ.მრვლთ	და ავაზაკისაჲ მის აღსაარებაჲ ყოველსა ქუეყანასა განეფინოს და დედათაჲ იგი მოწრაფებაჲ ყოველთა უფროს გამოჩნდეს და ცნან ყოველთა წარმართთა,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ჯუარცჳმასა მას თანა იყვნეს და საფლავისაგან არა განეშოვრნეს და მჴსნელსა მას და მწყალობელსა სასოებით მოელოდეს მესამესა დღესა აღდგომად და ერთობით დიდებად მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	სინ.მრვლთ	უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱს შობისა შემდგომად მეორმოცისა დღისათჳს, ვითარ-იგი მიიყვანეს ტაძრად მარიამ დედამან და ქალწულმან და იოსჱფ, რაჟამს აკურთხევდა მათ წმიდაჲ სჳმეონ წინაწარმეტყუელი
იგი	სინ.მრვლთ	იგი, რომელ მართალმან აბრაჰამ იცნა, რამეთუ იცნის თჳსნი და შეიწყნარნის, გარნა, რომელთა თანა ნათელი არა არნ, ეგევითარნი ბნელსა წარავლინნის.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ არს – მართალი დანაკისკუდსა მიემსგავსა, ვითარცა წერილ არს: მართალი ვითარცა ფინიკი ყუავოდის და ვითარცა ნაძჳ ლიბანისაჲ განმრავლდეს, რამეთუ ვითარცა ფინიკი ყუავინ და სიტკბოვებაჲ იგი სარწმუნოებისაჲ აქუნ.
იგი	სინ.მრვლთ	არასადა შეორგულდის მართალი განსაცდელითა სარწმუნოებასა ღმრთისა მიმართ, ვითარცა წერილ არს: მრავალ არს ჭირი მართლისაჲ და ყოვლისავე მისგან იჴსნეს იგი უფალმან.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას მეწამების მე მართალი ენუქ და ნათესავი იგი უკეთური, რომელ წყლით რღუნითა წარწყმდა და მათ შორის რომელი-იგი სარწმუნოებითა განერა;
მათ	სინ.მრვლთ	მეწამების მე ნოვე და ქალაქნი, რომელ დააქცინნა უფალმან ცოდვისათჳს და მათ შორის რომელი ანგელოზთა განარინნეს;
იგი	სინ.მრვლთ	მართალმან სარწმუნოებითა ერთითა ქვითა გმირი იგი გოლიად დასცა, – ამას მეწამების მე დავიდ.
მათ	სინ.მრვლთ	და სხუათაჲ მათ ყოველთაჲ დაყოვნებისათჳს და-ღა-უტევოთ ამის ჟამისათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	– იგი არს, რომელ აწ გესმა ლუკა მახარებელისაგან, რომლისაჲ სახელი სჳმეონ.
მათ	სინ.მრვლთ	ფარისეველთა მათ შორის ვითარცა ვარდი ეკალთაგან განშოვრებულ.
იგი	სინ.მრვლთ	და სჳმეონ ესოდენ მართალ იპოვა, ეუწყა სულისაგან წმიდისა არა ხილვად სიკუდილი, ვიდრემდის იხილოს ცხებული უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ და მიიქუას იგი მჴართა თჳსთა ზედა.
მან	სინ.მრვლთ	აწ მან მართალმან რაჟამს იხილა ჴორციელად მოსლული უფალი, იხილა და განიცადა და მიიქუა იგი მჴართა თჳსთა ზედა და ვითარცა მონაჲ უფლისაგან იჯმნიდა იგი მისგან განსლვად ჴორცთაგან,
მას	სინ.მრვლთ	ნუცამცა ვიხილავ მე გჳრგჳნსა მას ეკლისასა, ნუცამცა მონისა მიერ ყურიმლის ცემასა, ნუცა ლახუარი გუერდსა შენსა, ნუცა მზჱ ესე შენ ზედა დაბნელებული.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მახარებელმან თქუა და თქუენ გესმა, ვითარმედ: იყო კაცი ერთი იერუსალემს და სახელი მისი სჳმეონ და იყო კაცი იგი მართალ და მოელოდა ნუგეშინის-ცემასა ისრაელისასა და სული წმიდაჲ იყო მის ზედა
მისა	სინ.მრვლთ	და იყო მისა უწყებულ სულისაგან წმიდისა არა ხილვად სიკუდილი, ვიდრემდე იხილოს ცხებული უფლისაჲ, და მოვიდა იგი სულითა ტაძრად.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ არს მისი მოსლვაჲ ტაძრად, ისმინეთ: ესე სჳმეონ ჯდა სახლსა შინა თჳსსა და ამას ილოცვიდა, რაჲთამცა უწყებული იგი სულისა წმიდისაჲ იხილა.
იგი	სინ.მრვლთ	და, ვითარ იგი ამას გულის სიტყუასა შინა იყო, მაშინ იოსეფს და მარიამს მოჰყვანდა ყრმაჲ იგი იესუ ტაძრად, რაჲთამცა აღასრულეს მსგავსად შჯულისა ყოველივე, რაჲ წერილ იყო.
მას	სინ.მრვლთ	და მუნქუესვე აუწყა მას სულმან წმიდამან და ჰრქუა: აღდეგ, მოხუცებულო! რად ჰზი?
მას	სინ.მრვლთ	განაგე სახლი შენი და განჰმზადე სამკუდროჲ შენი, რამეთუ მოწევნულ არს ჟამი შენი, და წინაწარმეტყუელებდ ტაძარსა მას შინა.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა ესმა ესევითარი, მეყსეულად აღდგა და განძლიერდა და წინამძღურობითა სულისა წმიდისაჲთა მირბიოდა ტაძრად და მიუსწრვო ქალწულსა მას, რომელსა მოჰყვანდა დიდებული იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ოდეს შევიდა სჳმეონ და დადგა იგი წინაშე საკურთხეველსა და მოელოდა ცხებულსა მას, რომელი სულმან წმიდამან აუწყა მას, და ჰხედვიდა იგი მრავალთა დედათა, რომელთა შეჰყვანდეს ყრმანი.
მას	სინ.მრვლთ	შევიდა მარიამცა ტაძარსა მას შორის მათსა, რამეთუ თანა არა ზიარ იყო შობასა მას ბუნებისასა, და სჳმეონ ჰხედვიდა ყოველთა დედათა, ვითარცა არს მიხედვაჲ კაცისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ მიჰხედა წმიდასა მას ქალწულსა არა ვითარ სხუათა მათ, არამედ ვითარცა მადლითა შემოსილსა და ყოვლად უჴრწნელსა და მბრწყინვალესა, მირბიოდა მისა და ეტყოდა იგი სიმრავლესა მას დედათასა:
მას	სინ.მრვლთ	გზა-მეცით მე, რაჲთა მივეახლო მე წმიდასა მას და სასურველსა და ვიხილო, რომელსა-იგი წინაჲთვე უხილავ.
მას	სინ.მრვლთ	და თქუენ, მჴევალნი ეგე, რაჲსათჳს აზნაურსა მას დედოფალსა ეგოდენ შეეახლებით, ანუ რაჲსათჳს საკურთხეველად მიგყვანან ყრმანი თქუენნი?
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ მიიქუა უფალი, რომელი-იგი ყრმად ჩნდა, მკლავთა თჳსთა წინაწარმეტყუელმან, აკურთხნა იოსეფ და ქალწული იგი, ხოლო წინაწარმეტყუელებაჲ უფლისა შეწირა და ქალწულსა მას ეტყოდა: ვითარ სახედ ჰხედავ შენ ყრმასა ამას, ქალწულო?
მათ	სინ.მრვლთ	არა უჴმს საზრდელი, რამეთუ მაგან უწჳმა ერსა მანანაჲ და ყოველნი დაბადებულნი მაგან შექმნნა – ცაჲ და ქუეყანაჲ და ყოველი, რაჲ არს მათ შინა.
მას	სინ.მრვლთ	ესე სჳმეონ ამას რაჲ ეტყოდა ქალწულსა მას მისთჳს, რომელი-იგი ყრმად ჩნდა იესუ, ვითარმედ „დაცემად და აღდგომად“.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ იგი.
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ სჳმეონ თჳსითა გონებითა, არამედ უწყებითა სულისა წმიდისაჲთა ეტყოდა ქალწულსა მას უფლისათჳს: დაცემად ურწმუნოთათჳს იტყოდა და აღდგომად – მორწმუნეთათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	დაცემაჲ იგი – კრებულსა მას ჰურიათასა, ხოლო აღდგომაჲ – ეკლესიათაჲ;
იმა	რაბლე2	იმა წელიწადსა ბერძენთ დრო-ჟამისა თვლა როდინობით იწყეს, დიდმარხვა მირკანში, ანუ მარტში არ დამდგარა, მარიამობისთვის პირველი ნახევარი კი ვარდობისთვეს დაემთხვა.
მის	სინ.მრვლთ	დაცემაჲ მარცხენითისაჲ მის ავაზაკისაჲ და აღდგომაჲ – მარჯუენითისაჲ მის, რამეთუ ჰრწმენა და მყის სამოთხჱ მოიპოვა, ხოლო იგი ურწმუნოებითა დაეცა და წარწყმდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჭეშმარიტ არს სასწაული იგი საცილობელი.
მისსა	სინ.მრვლთ	ოდეს ჯუარს აცუეს იესუ ჰურიათა და მზესა მოაკლდა ნათელი და კლდენი განსთქდეს, ამისთჳს ვითარცა მახჳლმან განვლო სულსა მისსა.
მისსა	სინ.მრვლთ	და კუალად, ოდეს-იგი ჰგონებდა წარწყმედასა მისსა, რომელ-იგი მოსლულ იყო მოძიებად წარწყმედულთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ურვასა შევარდა ქალწული იგი და ჰგონებდა წარწყმედას ძისა თჳსისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინე აწ, ვითარ იტყჳს ლუკა: და ოდეს იყო იგი ათორმეტის წლის.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ არს „ოდეს იყო იგი ათორმეტი წლის“?
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ცნობაჲ ცნობასა წარჰმატებს და ძიებაჲ ძიებასა აუწყებს: „და ოდეს იყო იგი ათორმეტის წლის“.
მას	სინ.მრვლთ	ვინაჲთგან? – არამედ ქალწულისა მიერ შობითგან და ჟამითი-ჟამად წარემატებოდა ჰასაკითა და კაცობრივსა მას ზომასა დაამტკიცებდა, ვითარცა იტყჳს მახარებელი: და ყრმაჲ იგი იესუ აღემატებოდა ჰასაკითა და სიბძნითა და მადლი ღმრთისაჲ იყო მის ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე მახარებელისაჲ იგი ჭეშმარიტად გამოთქუმაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს მახარებელმან თქუა: ოდეს იყო იგი ათორმეტის წლის, აღიყვანეს ყრმაჲ იგი მშობელთა მისთა იერუსალემდ დღესასწაულსა მას ზატიკობისასა და აღასრულნეს დღენი იგი და მიიქცეს იგინი სოფლადვე თჳსა.
მისა	სინ.მრვლთ	და, ვითარ მოვიდეს დღისა სავალსა და ეძიებდეს ნათესავთა და მეცნიერთა თანა და ვითარ არა პოვეს, უკუნიქცეს მუნვე იერუსალემდ ძიებად მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ვითარ აღესრულების სიტყუაჲ იგი სჳმეონისი ქალწულისა მიმართ, ვითარმედ „შენსაცა სულსა განვლოს მახჳლმან“? – ურვისა და ძიებისა მისთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღაცათუ ქალწულ დედაჲ იგი, არამედ მუცელმან იტჳრთა და ზრუნვით ზრდიდა მას და აქუნდა ვითარცა შვილისა მიმართ დედობისაჲ იგი შრომაჲ და ზრუნვაჲ და ეგონა, ვითარმედ წარუწყმდა, და ეძიებდა მას სამ დღე ურვითა გულისაჲთა და იტყოდა: ვაჲმე! რაჲ ესე შემემთხჳა მე?
იმა	რაბლე2	იმა სიშორეზედ კი გინა კისრისა გაწვდენა თქვი და გინა კბილისა მიწვდენა, სულ ერთია!
იგი	სინ.მრვლთ	ვინ-მე-რაჲ მიმპარა საუნჯჱ იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	არღარა თქუან ჩემთჳს, ვითარმედ: „ნეტარ იგი მუცელი, რომელმან გიტჳრთა შენ, და ნეტარ იგი ძუძუნი, რომელნი გაწოვებდეს შენ“! ვინ-მე რაჲ მიმპარა?
იგი	სინ.მრვლთ	მას მჴედარი იგი აქუს და მე მეუფჱ იგი განმეჴუა;
იგი	სინ.მრვლთ	სადა არს გაბრიელისი იგი ხარებაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	სადა არს მოგუთაჲ იგი თავყანის-ცემაჲ და მწყემსთა სიხარული?
მას	სინ.მრვლთ	აწ სჳმეონ ესრჱთი ესე ურვაჲ ვითარცა მახჳლისა განსლვაჲ წინავე ქალწულსა მას აუწყა, რამეთუ ეტყოდა: „შენსაცა სულსა განვლოს მახჳლმან“.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე, რომელსა ურვასა ქალწული შევრდომილ იყო და ჰგონებდა წარწყმედასა, რომელი-იგი მოსლულ იყო მოძიებად წარწყმედულთა, ვითარცა იტყჳს სახარებაჲ: და მესამესა დღესა პოვეს იგი ტაძარსა მას შინა, რამეთუ ჯდა იგი მღდელთმოძღუართა შორის და ჰკითხვიდა და ისმენდა მათსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი წინაჲთ ვთქუთ, აღესრულებოდეს სიტყუანი იგი სჳმეონის წინაწარმეტყუელისანი, ვითარმედ „შენსაცა სულსა განვლოს მახჳლმან“, და ქალწული იგი ეტყოდა იესუს:
იგინი	სინ.მრვლთ	რაჲსათჳს არა მოხუედ ჩუენ თანა, შვილო, ანუ რად ჰზი შენ შორის მღდელთმოძღუართა და ჰკითხავ და ასწავებ, რომელსა წიგნი არღა გისწავიეს, და იგინი გხედვენ, ვითარცა მჴეცნი კრავსა?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო უფალი გამოუცხადებდა მათ საიდუმლოსა ღმრთეებისა თჳსისასა კაცობრივ და ჰრქუა მათ: რად მეძიებთ მე?
იმა	რაბლე2	იმა კუზიანთაგან იშვა ესოპე, რომლისა სამოძღვრო საქმენი და წარმონათქვამნი წიგნად შემდგარია და წაიკითხავთ.
იგი	რაბლე2	ოდეს სარცხვინელი იგი ზე წამოუდგებოდათ, ხოლო ქარი ზურგში სცემდა ქუდოსანთ, ამისა შემხედველი უცილოდ ჰგონებდა, მოდგამობანას, ანუ სახვნელ-ჯილღისა მოზიარეობანასა თამაშობენ და წინ საყევარნი აქვთ დაჭიმულნიო.
იმათგან	რაბლე2	სწორედ იმათგან გაჩნდნენ ბუმბერაზნი, რომელთაგან იშვა პანტაგრუელი;
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი ძუელი, დაბებკული, ნაგევთა შინა შეკრებული.
მან	რაბლე2	წინდაწინ ვუწყი, ამა ადგილსა წაიკითხავთ თუ არა, დიაღაც სამართლიანად გაკვირდებით და მკითხავთ, წარღვნისა ჟამსა ხო სუყველა დაიღუპა, გარეშე ნოესი და კიდევ შვიდი კაცისა, ვინცა მან კიდობანსა შინა წარიტანაო, მაგრამ იმათში ხსენებული ჰურტალი რომ არ ერიაო?
იგი	რაბლე2	სწორედ რომ ამისა გამო იქცა ჰურტალი ღვთისა უკან მეორე მხსნელად მოხსენებული კიდობნისა, რადგანაც ღელვისგან დანთქმასა აარიდა იგი:
იმა	რაბლე2	და რათა სრულად გამოარკვიოთ, რა მიზეზითა და რა საფუძვლით დასდეს ყმაწვილსა ნათლისღების ჟამსა სახელი ესე, უნდა გახსოვდეთ, რომა იმა წელიწადსა მთელსა აფრიკაში დიდი უბედური გვალვა, ანუ სიხმელე დაიჭირა,
იგი	რაბლე2	დაღათუმცა, საყდარში მიწყივ მრავლად ირეოდნენ სვეგამწარებულნი წყურვეულნი და, ვინცა წყალსა აწინწილებდა, გარსა ეხვეოდნენ პირდაღებულნი და ერთი წვეთი წყლისა მოიმედენი, ვითა ღურტუმი მდიდარი იგი ლაზარეს არაკისა.
იმა	რაბლე2	იმა ფატონსაო, რაკიღა ახალბედა იყო და გამოუცდელი, თავგზა აებნაო და ეკლიპტიკას კი არ გაჰყვა, მზისა სფეროს ტროპიკთა შუა გამავალსაო, არამედ დედამიწასა ისერიგად მოეახლოვა, სულ გამოგვალა, რომელ ქვეყანასაც თავზედ მოექცაო და გადაბუგა ცისა უმეტესი ნაწილიო,
იგი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ აღმოსლვასა ოდენ მზისასა, ვიდრე სულიერღა იყვნეს, ცეცხლსა მისცნეს წმიდანი იგი და ცეცხლისა იგი ნეშტნი მდინარესა შთასთხინეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვიდრე ყოველთა დაბადებულთამდე განჴდა სიმჴნჱ იგი ნეტართაჲ მათ: ქუეყანასა ზედა იღუაწეს, აერსა ქუეშე დაითმინეს, ცეცხლსა მიეცნეს, წყალმან შეიწყნარა იგინი.
იმა	რაბლე2	ესეგვარივე რამ ამბავი მოხდა იმა ჩვენგან აღწერილსა წელიწადსაც, რამეთუ ერთ-ერთ პარასკევსა, რა დღესაც კრძალვითა აღვსილნი მდიდარნი ერისანი სავედრებლად და საოხად ლიტანიობდნენ და შველასა შესთხოვდნენ ყოვლადძლიერსა ღმერთსა,
იგი	სინ.მრვლთ	ესე იგი არიან, რომელთა სოფელი ჩუენი გნ~თლეს და ვითარცა გოდოლნი მტკიცენი შესავედრებელ არიან, რომელნი მიივლტიან მათა მტერთა დევნისაგან.
მათ	სინ.მრვლთ	არა ერთსა ადგილსა შეკრებულ არიან, არამედ მიერვე უცხოთა სოფელსა განეფინნეს, მრავალნი თესლნი შეამკვნეს წმიდათა მათ.
იგინი	სინ.მრვლთ	და საკჳრველ ესე არს: არა თუ თითოეულად განუჩუენეს, რომელთა მოჰქონან იგინი, არამედ აღერინეს ურთიერთას და ერთბამად იქცევიან.
იმა	რაბლე2	და რახან პანტაგრუელი სწორედ იმა ჭყურტისა დღესა იშვა, მამამაც იმიტომა დასდო სახელი ესე, რამეთუ პანტა ბერძნულად იგივეა, რაიცა ყოვლად, ხოლო გრუელი აგარიელთა ენითა წყურვეულსა ნიშნავს,
იგინი	სინ.მრვლთ	ჵ საკჳრველებაჲ ესე! არცა დააკლდებიან რიცხჳსა ამას და არცა უმეტჱსსა შეიწყნარებენ და თუ თითოჲთ განჰყვნე იგინი, თჳსსა მას რიცხუსა არა გადაჰვლენ.
იმის	რაბლე2	და ესერიგად უწინარეს ის იყო თქმული, რომა იმის დაბადებისა ჟამსა მთელ ქვეყნიერებასა სწყუროდა
იგი	რაბლე2	და, მეორეც, მამამან უკვე წინ-წინ თვალცხადლივ განჭვრიტა დღე და საათი იგი, ოდესცა ძე იმისი წყურვეულთა მეუფე შეიქნებოდა, რისა უცდომელ დასტურად მან სხვა უფრორე საჩინო და აშკარა სასწაული იხილა.
იგინი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ერთად შეჰკრიბნე იგინი, ეგრეცა ორმეოცნივე არიან, ვითარცა-იგი ცეცხლისა ბუნებაჲ, რამეთუ, რომელმან აღინთის მისი, თანა წარიღის და, სადაცა-იგი ჰნთიედნ, ყ̃დ მუნ არნ.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრეცა ორმეოცნი ყოველნი არიან ერთბამად კაცად-კაცადისა თანა, უხჳ იგი ქველის საქმჱ, დაუსრულებელი იგი, განმზადებული შეწევნაჲ ქრისტიანეთაჲ, კრებული მარტჳლთაჲ, ერი ღუაწლისა მძლჱ, გუნდი მადიდებელთაჲ.
მას	რაბლე2	სუყველა შაშხ-აპოხტსა და ლიფიცხაურსა მოაძუგძუგებდა, მას უკან შვიდი აქლემი გამოიზლაზნა, სულ გველთევზათი დაყათრული,
იმისი	რაბლე2	ვინა და, გარგანტუა, შემქმნელი მამა იმისი.
მას	სინ.მრვლთ	მოხარულ თუ ვინმე არს, მათავე მიისწრაფის, რაჲთა რომელმანმე ლხინებაჲ პოვოს ჭირისაგან და რომელიმე დაადგრეს სიტკბოებასა მას ზედა;
მის	სინ.მრვლთ	ერთისა მის ნეტარისა დედამან ვითარცა იხილა, ვითარმედ სხუანი იგი მყინვარსა მას შინა აღესრულნეს, ხოლო შვილი იგი მისი სულიერღა იყო ძალისა მისგან სიჭაბუკისა და ტანჯვასა მასღა შინა იყო, დაუტევეს იგი ერისაგანთა მათ,
მან	სინ.მრვლთ	ვითარმედ შემძლებელღა იყო განზრახვად რაჲსმე, ხოლო მან თჳსითა ჴელითა აიღო და დადვა იგი ურემსა მას ზედა, სადაცა-იგი სხუანი ისხნეს და საჴმჳილსა მას ცეცხლისასა მიაქუნდეს.
მის	სინ.მრვლთ	ჭეშმარიტად ესე არს მარტჳრისა დედაჲ, რამეთუ არცა ცრემლნი გარდამოსთხინა მედგარნი, არცა თქუა რაჲ სიტყუაჲ მდაბალი და არა-ღირსი მის ჟამისაჲ,
მან	სინ.მრვლთ	ნანდჳლვე კეთილისა ძირისაჲ კეთილი მორჩი აჩუენა მჴნემან მან დედამან, რამეთუ უფროჲსღა მოძღურებითა ღმრთის მსახურებისაჲთა განზარდა, ვიდრეღა სძითა, და, რომელი-იგი ესრჱთ აღზრდილ იყო, ესრჱთ წარეგზავნა ღ~თს მსახურისაგან დედისა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ეშმაკი წარვიდა სირცხუილეული, რამეთუ ყოველივე დაბადებული აღძრა მათ ზედა და ყოველივე იგი პოვა მოუძლურებული კაცთა მათ სიმჴნესა ქუეშე: ღამჱ იგი ძნელი, სოფელი იგი საზამთროჲ, ჟამი იგი ფიცხელი წელიწადისაჲ მის, ჴორცთაჲ იგი შიშულობაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელთათჳს ყუავილოსნებაჲ იგი სიჭაბუკისაჲ შეურაცხ-ყვეს და უფროჲს მამა-დედათა და შვილთა უფალი შეიყუარეს და ამას ოდენ ჰასაკსა ცხორებისსა ზედა დადგეს, უგულებელს-ყვეს საწუთროჲ ესე ცხორებაჲ,
მათ	სინ.მრვლთ	რაჲთა ადიდონ ღმერთი ასოთა მათთა ზედა, სახილველ იქმნნეს სოფელსა ანგელოზთა და კაცთა, დაცემულნი აჰმართნეს, ორგულნი დაამტკიცნეს, ღ~თს მსახურთა მათ მარტჳლთა კეთილი გულის თქუმაჲ მრჩობლი შთაუგდეს გულსა
იგი	სინ.მრვლთ	საყუარელნო, რავდენნი საუფლოსა ადგომასა ტრფიალ იქმნნეს, რომელი აწ ჩუენ ვითარ აღმოგუეკითხვის მარიამისი იგი ქრისტჱს მოყუარებაჲ, ვითარ-იგი წადიერად ნელსაცხებელი მოაქუნდა მაშინ, და აწცა სულნელ არს ეკლესიაჲ და სავსე!
იგი	სინ.მრვლთ	აჰა სანელსაცხებლჱ იგი დაცალიერდების და საკურთხეველი აღივსების საკუმეველითა!
იგი	სინ.მრვლთ	– იგივე პავლე, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: ადამ არა სცთა, ხოლო დედაკაცი იგი სცთა და გარდამავალ იქმნა, არამედ ცხონდებისვე შვილთ-სხმისაგან.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა გესმა სახარებისაჲ: უწინარჱს ექუსისა დღისა მოვიდა იესუ ბეთანიად, სადა იყო ლაზარე, რომელი აღადგინა მკუდრეთით, და მზა-უყვეს მას სერი, და მართა ჰმსახურებდა, ხოლო ლაზარე იყო თანა-მეინაჴედ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მარიამ მოიღო ლიტრაჲ ერთი ნელსაცხებელი, ნარდიონი სარწმუნოჲ მრავალ-სასყიდლისაჲ, და სცხო ფერჴთა იესუჲსთა და თმითა თჳსითა წარჰჴოცნა და ყოველი იგი სახლი აღივსო სულნელებითა ნელსაცხებლისაჲთა.
მათ	სინ.მრვლთ	მრავალნი დედათაგანნი დააცადნა მარიამ ბოროტთაგან საქმეთა და ასწავა მათ ლიტრისა ნელსაცხებლისა პყრობაჲ;
მას	სინ.მრვლთ	დაჲ იგი ლაზარჱსი მოიკითხეთ და ნუ ასულსა მას ეშმაკისა ეროდიაჲსსა განსთქუამთ.
იგინი	სინ.მრვლთ	რომელი უფალმან აღადგინოს და რომელსა საცხებელსა იგინი დააცალიერებდეს, ვითარცა აწ გესმა სახარებისაგან: აგრძნა ერმან ჰურიათამან,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ვითარმედ მუნ არს იესუ, მოკრბა არა ხოლო თუ იესუჲსა, არამედ რაჲთა ლაზარეცა იხილონ, რომელი აღადგინა მკუდრეთით, რამეთუ მრავალნი ჰურიანი მისთჳს მოვიდეს და ჰრწმენა იესუჲსი.
იმან	რაბლე2	რა ვქნა, ღმერთმა უწყის (da jurandi), თავში ცემა წუხილსა არ აქარვებს, ბრალი ჩვენი, თორე იმან მოისვენა, აწ დასტურ სამოთხეში ანდა კიდევ უფრორე უკეთეს რამ ადგილსა მოიხილავდა, ნეტარებს და თავსა ჩვენსა ავედრებს უფალსა, არცრის ჯავრი ჰკლავს, არცრისა დარდი.
მას	სინ.მრვლთ	ანუ არა უწყი, ყოველი ცოდვაჲ და გმობაჲ მიეტეოს კაცთა, ხოლო სულისა წმიდისა გმობაჲ არა მიეტეოს კაცთა არცა ამას სოფელსა, არცა მას სოფელსა?
მის	სინ.მრვლთ	გნებავს სხუაჲცა ხილვად უკეთურისა მის სწორად, იხილო ეგერა დალილაჲ, რამეთუ მანცა მჴნესა მას სამსონს თავი დაჰყვნა.
იგი	სინ.მრვლთ	შეკრა და მისცა იგი ჴელთა უცხო-თესლთასა – თჳსი ქმარი, თჳსი მეუღლჱ, რომლისა მოქენე იყო, რომლისა გამო შუენიერ იყო, რომელსა ჰლიქნიდა, რომელი-იგი თავისა თჳსისა უფროჲს უყუარდა, – ამას ეცრუვა;
მათ	სინ.მრვლთ	ანუ არა-მე შუენიერ იყო? და ვინ-მე უშუენიერჱს იყო მისთა მათ ჟამთა, რომელსა შჳდნი კოწოლნი შუენიერნი შუბლსა დამოეკიდნეს და შჳდისა ნათლისა ხატი მადლითა ეტჳრთა?
მისა	სინ.მრვლთ	და არა-მე მჴნე იყოა? ანუ ვინ-მე იყო უმჴნჱს მისა, რომელმან ლომი საშინელი გზასა ზედა მარტომან დააშთო და ერთითა ღაწჳთა ათასი უცხო-თესლი დარეცა!
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ წმიდა და ეგოდენ წმიდა იყო, რაჟამს-იგი სწყუროდა ნაკლულევანებითა წყლისაჲთა, ილოცა და რომელ-იგი ჴელთა ღაწჳ ეპყრა გამჴმარი, წყრა და მისგან ლხინებით წყურილი იგი დაუდგა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ-მე ერეოდა დედაკაცი იგი ესევითარსა მას მჴნესა და ვინაჲ?
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳს გამცნებს შენ წინაწარმეტყუელი, ვითარმედ: ცოლისა შენისაგან ეკრძალე და საიდუმლოსა შენსა ნუ უთხრობ მას.
მის	სინ.მრვლთ	არამედ ბოროტისაჲ მის სიტყუაჲ აქამომდე იყავნ აღსასრული.
მასვე	სინ.მრვლთ	აწ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ სახარებისასა, ვითარმედ: უწინარჱს ექუსისა დღისა ვნებისა მოვიდა იესუ ბეთანიად, სადა-იგი იყო ლაზარე, რომელ აღადგინა მკუდრეთით.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მიმოდაეფინნეს ნიჭნი იგი სულისა წმიდისანი, რამეთუ ცანი კიდე ქუეყანისა შეიქმნნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ ბუნებაჲ იგი რაჲმე იცვალა, არამედ საქმჱ იგი განაგო.
იგი	სინ.მრვლთ	პოვა მეზუერჱ და დაადგინა იგი მახარებელად;
მის	სინ.მრვლთ	ვინ-მე არს უძლიერჱ მის მეტყუელისა, რომელმან თქუა, ვითარმედ: ლაზარე, გამოვედ გარე!
იგი	სინ.მრვლთ	პოვა მგმობარი და დაადგინა იგი მოციქულად;
იგი	სინ.მრვლთ	პოვა ავაზაკი და შეიყვანა იგი სასუფეველად;
იგი	სინ.მრვლთ	პოვა მოგჳ და უმჯობჱს ყო იგი მოციქულთა;
იგი	სინ.მრვლთ	მოსპო უკეთურებაჲ და განაგო წესი ღმრთეებისაჲ და შეამკვნა ნიჭნი იგი სულისა წმიდისანი ამის გამო, რამეთუ ცანი დღეს ჩუენთჳს ქუეყანა იქმნნეს.
მას	სინ.მრვლთ	ზესკნელსა მას ზრახევდით, სადაცა ქრისტჱ მარჯუენით ღმრთისა ზის.
მის	სინ.მრვლთ	მოვალს, რომელი არა განშორებულ არს, და რამეთუ მოვალს, განვიდეთ მიგებებად მოსრულისა მის და მომავალისა არა ქუეყანით ფერჴითა წარდგმითა, არამედ ს̃ლთა განვამტკიცებდეთ უმჯობჱსითა სახითა;
მითვე	სინ.მრვლთ	ვარსკულავნი ღამჱ გამობრწყინდიან და დღისი დაეფარნიან, ხოლო მოციქულნი დღჱ და ღამჱ მითვე ბრწყინვალებითა სულისა წმიდისაჲთა ბრწყინვენ;
მას	სინ.მრვლთ	განვიდეთ მიგებებად მოსრულისა და მადლობით ვჰყოფდეთ მას, რომელი-იგი ყო მარიამ, დამან მოსჱსმან.
მის	სინ.მრვლთ	ვარსკულავნი აღმოსლვასა მზისასა დაეფარნიან, ხოლო მოციქულთა გამობრწყინებასა მზისა მის სიმართლისასა მიმოდაჰფინნენ ბრწყინვალებანი იგი ნათლისა მის მათისანი;
იმის	რაბლე2	აქა აღარასა ვიტყვი, ჯერზედ ოთხი ათას ექვსას ძროხას რომ სწოვდა ძუძუსა და ვინცა ანჟეს სომიურში, ნორმანდიისა ვილდიეში თუ ლოთარინგიისა ბრამონში მეღუმელე იყო, სუყველანი იმის საფიაფუე ღუმლისა დადგმასა რომ მოუნდნენ,
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, სენი ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისა.
იმა	რაბლე2	სწვდა ხაფად იმა ფურსა ფეხში, ნახევარი ცურიც გამოსჭამა, სანახევროდა ფაშვიც, ღვიძლ-თირკმელნიც ზედ მიაყოლა, და, ალბათ, ეგრევ შემოეჭმეოდა, მაგრამ ფურმა ერთი იმისთანა დაიბღავლა, თითქოს მგელნი მიუხტნენო,
იგი	რაბლე2	და ბღავილზედ ყოვლისა მხრით მოცვივდნენ შინაკაცნი, მყის ეცნენ უფლისწულსა და წარსტაცეს ფური იგი;
ისა	რაბლე2	პანტაგრუელმა ისე ფიცხლავ მიგლიჯ-მოგლიჯა ის ბაგირ-გვარლი, ვითა ფილისტიმელთა მიერ შებოჭილმა სამსონმა შიშთვილი, და წამერთ ჩრიხვსაებრ გაბდღვნა ყოვლად გაბრანგებული დათუნია ისა, გაბდღვნა და, აქაოდა სადათვეთ-საბრანგვეთი ამოვაგდეო, იქავ კოხტად მიაძღა ნანადირევსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და გამოვიდა იგი ბრძანებისა მისგან საფლავით.
იგიო	რაბლე2	ამისა შემდგომ უთუოდ უნდა ირწმუნოს კაცმა, რასაც ნიკოლოზ ლირა უბნობს დავითნისა ერთი ადგილისა გამო: Et Og regem Basan, ოგი იგიო სიყრმითვე იმისთანა ძალუმი და შემძლე იყო, აკვანში ჯაჭვითა ჩააკრესო.
მას	რაბლე2	მას უკანით პანტაგრუელსა აღარცა ხელი გაუქნევია და აღარცა ფეხი, რამეთუ რკინისა ჯაჭვთ ეგრერიგად ვეღარ ერეოდა და თანაც კიდევ საძრაობა არა ჰქონდა დაშარტულსა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	გან-რაჲ-რისხნა ოდესმე ელია სახლისათჳს აქაბისა და ყოვლისა ისრაელისა უშჯულოებისა მისთჳს იეზაბელისა და ფიცით აღმოთქუა და იტყოდა: ცხოველ არს უფალი ღმერთი!
მის	სინ.მრვლთ	უკუეთუ იყოს წელთა ამათ ცუარი ანუ წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა გარნა პირისაგანვე ჩემისა, ამას ურწყულებისა განჩინებასა ელიაჲსსა ყოველთა შემოქმედისა ღმრთისაგან არა ითქუა ესე, ხოლო აღ-ვე-ასრულებს მონისა მის განჩინებასა.
იგი	სინ.მრვლთ	რომლითა? – ამით: ისმინე და გულისხმა-ყავ უწუიმროებისა იგი განგრძობაჲ: სამ წელ და ექუს თუე არა აღივსო ღრუბელი შობად წჳმისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ელოდა და ეტჳრთა და ამას ჴდომით ჰყოფდა, რამეთუ უნდა ამას შემუსრვად და უტყუ ყოფად სახლი იგი აქაბისი.
მას	სინ.მრვლთ	და რასა უფალი განიზრახავს მონისათჳს განფიცხებულისა და ვითარ-იგი ეტყჳს: აღდეგ ამიერ და წარვედ ჴევსა მას ქორათისასა, და მუნ ჰსუმიდე წყალსა ჴევისასა და მუნ უბრძანო ყორანსა გამოზრდაჲ შენი.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას რაჲ ეტყოდა უფალი ელიას, არა რაჲთამცა დიდებულ ყო, არამედ რაჲთა საგინებელისა მისგან საზრდელისა მოიყვანოს იგი მოწყალებად.
იგი	სინ.მრვლთ	შემძლებელ იყო უფალი ჩუენებად ელიაჲსა და ნებიერად გამოზრდად რომლითა მერმეცა ივლტოდა იეზაბელისგან და მიიწია უდაბნოდ და მიიძინა მრავლითა შიმშილითა და წყურილითა, რამეთუ ფრიად იყო გზაჲ იგი.
მისა	სინ.მრვლთ	და რაჲ დაუდვა სასთუნალ მისა უფალმან?
იგი	რაბლე2	ესეგვარად წარუდგა იგი მონადიმეთ, და იმათაც თვალი შეავლეს თუ არა დაქიმითებულსა ყმაწვილსა, სუყველანი შიშმა აიტანა, ემანდ მუცელში არ გადაგვიძახოსო;
მისსა	სინ.მრვლთ	– პური და წყალი და მეყს უგუმირა გუერდსა მისსა.
მით	სინ.მრვლთ	– ისმინე: რაჲთა შეკრთომითა მით გუერდისაჲთა ივლტოდის.
მას	სინ.მრვლთ	და რასა ეტყჳს მას უფალი? – ელია, აღდეგ, ჭამე და სუ, რამეთუ დიდ არს შენდა გზაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და მოვიდა იგი ჴევსა მას ქორათისასა და არარაჲ პოვა, რაჲმცა რაჲ ჭამა, არამედ ყორნისა მიერ ჴორცი და წყალი ჴევისაგან და იქმნა იგი შეურვებულ.
იგი	რაბლე2	ბრძანება და აღსრულება ერთი იყო, და შეხსნეს უფლისწულსა ჯაჭვისა არტაშან-არტახნი, წამოასკუპეს სუფრისა თავში, და გასისინდა, გამოიბუსკნა ძუძუანაწყვეტა იგი,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ იგი დაადგრა მასვე სიფიცხლესა და არა მოდრკა.
მან	სინ.მრვლთ	შეჰგვანდა ელიაჲსა, რაჲთამცა ესევითარნი ვედრებანი შეწირნა უფლისა, არამედ მან არარაჲ ყო ესე, ამისთჳს რამეთუ იცოდა ელია: უკუეთუ ითხოვოს უფლისაგან ტაბლაჲ კეთილი, ჰრქუას მას უფალმან, ვითარმედ: რასა იტყჳი, ელია?
იგი	სინ.მრვლთ	აწ რომელი გიყოფია, თავს-იდევ, და თუ არა გნებავს ჴორცი იგი ყორნისაჲ მიღებული ჭამად, არა იპოვების პური, არცა მჭლეული, არცა მდელოჲ, არცა წჳმაჲ, არცა ცჳარი, რამეთუ ყოველივე პირმან შენმან წარწყმიდა.
იგიცა	სინ.მრვლთ	და არარაჲ იპოვების თჳნიერ ჴორცისა და იგიცა მკუდრისაჲვე, რომელნი მოწყჳდეს ურწყულებისაგან და საჭმლისა. აწ შეიწყნარე ტაბლაჲ ეგე.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას ესევითარსა სიტყუასა ჰგონებდა ელია უფლისა მიერ და შეიწყნარა ტაბლაჲ იგი უშუერი, რაჲთამცა არა მოდრკა სიფიცხლისაგან და არავე ენება, რაჲთამცა წჳმა ქუეყანასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ოდეს იხილა უფალმან, რამეთუ არა მოდრკა, სხუითა სახითა უჩუენა მას უძჳრჱსითა პირველისა, ვითარ-იგი განაჴმო ჴევიცა იგი და ჴორციცა იგი და ვე-აცხრვო.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მას: წარვედ შენ სარეფთად სიდონიაჲსა და მუნ უბრძანო დედაკაცსა ქურივსა გამოზრდაჲ შენი.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ იგი დაადგრა სიფიცხლესავე მას და გულისხმა-ყო ელია: უკუეთუ ამის ყოვლისა ჭირისათჳს ვევედრო უფალსა, მრქუას მე, ვითარმედ: რად არა თავს-იდებ, რომელმან ბერწ ჰყავ ქუეყანაჲ ურწყულობითა?
მას	სინ.მრვლთ	და მას ქურივსა მიაქუნდა შეშაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და ოდეს შევიდა ელია სახლსა მას ქურივისასა, პოვა მან ჭეშმარიტად, ვითარღა ჩუენსა ამას ეკლესიასა აქუს წყალი და ზეთი, შეშაჲ და ფქვილი.
იგი	სინ.მრვლთ	იყო სახჱ ესე წყალი ნათლის-ღებაჲ, ზეთი იგი – ცხებისაჲ, პური – კურთხევისაჲ და შეშაჲ იგი – პატიოსანი ჯუარი, რომელი ყოფად იყო.
იგი	სინ.მრვლთ	და ოდეს პოვა ელია ტაბლაჲ იგი დაგებული, განეხარა და ეტყოდა თავსა თჳსსა: ამიერითგან აქა დავადგრე, რამეთუ ვპოვე ტაბლაჲ კეთილი;
მათ	სინ.მრვლთ	აქუნდინ მათ უკეთურებისა მისთჳს იაზაბელისა ურწმუნოებისა იგი ნაყოფი!
მას	სინ.მრვლთ	მოიჴსენეთ თქუენცა, ოდეს-იგი დედაკაცსა მას მოუკუდა შვილი იგი, არა თუ შემოსა, რაჲთამცა დაჰმარხა იგი, არამედ მივიდა ელიაჲსა, ევედრებოდა და უთხრა, ვითარმედ: მოკუდა შვილი იგი ჩემი; გევედრები, შემიწყალე!
მას	რაბლე2	მას უკანით ლუზინიანი, სანსე, სელი, კოლონჟი განვლეს, გაიარეს ფონტენე-ლე-კონტი, სად სწავლულ ტირაკოს ერთხმივ მიესალმნენ, და ბოლოს მაიეზესაც მიაღწიეს;
მან	სინ.მრვლთ	ამისა შემდგომად ჰრქუა დედაკაცმან მან ყოველთა წინაშე: რაჲ ძეს ჩემი და შენი, კაცო ღმრთისაო?
იგი	რაბლე2	იქ უმალ ხსენებული გორანგო-ღრჯოლა ჟოფრუას ტაგრუცი მოინახულეს და, წინაპრისა ხატსა შეავლო თუ არა თვალი, პანტაგრუელსა ელდა ეცა, რამეთუ წინაპარი იგი დია მძვინვარე კაცად იყო გამოსახული, ნახევრად ხმალამოზიდული, და მსწრაფლ მიზეზი იკითხა ამისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედავა, ვითარ სიხარული იგი ელიაჲსი ურვად გარდაიქცა!
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა მკლველსა შეიპყრობს მას და ეტყოდა: ნუუკუე ძჱ ჩემი სნეულ იყოა შენსა შემოსლვასა?
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე შენ გაქუს უწუმრებაჲ იგი ისრაელისაჲ, რამეთუ ეგევითარად იჩუენები?
იგი	რაბლე2	ესე იგი, მხატვარნი და მოლექსენი თავისუფალნი არიანო და რაცა სურთ და როგორაც ჭკუაში მოუვათ, ყველაფერსა ისე ხატავენო.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე შენგან მოწყდეს სამნი იგი ერგასისნი? მომეც ძჱ ჩემი!
მას	რაბლე2	მას უკან მონპელიეს ეწვია, თავანკარა ჭაჭანურიც უხვად მოიშოვა და მხიარულნი პურისმტენიც არ დაუკლია;
იგი	რაბლე2	ავინიონში კი ჯერეთ სამი დღისა მისულიც არ იყო და უკვე გამიჯნურდა, რამეთუ ქალაქი იგი პაპისა სამკვიდრებელია და ამისა გამო იქაურნი დიაცნი დიდისა ხალისით ფეხბუმბულაობენ.
იმათ	რაბლე2	თუმცაღა კი არცა ვალანსში იყვნენ სტუდენტნი დიდად სწავლითა გართულნი და თანაც მეშფოთარნი ქალაქელნი იმათ მიწყივ თავში ჩაჩქუნით ატვინებდნენ, რამაც ლამის გულზედ გახეთქა პანტაგრუელი
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ესერა ვითარცა მკლველი შეუპყრიე, და ეგე მართალა: მართალარ~ ყრმაჲ იგი მხირული ვიხილე მე.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	ესე ყოველი, საყუარელნო, პირველ თქუმულთა მათთჳს ლაზარჱსთა და ჰურიათა მათთჳს მაცილობელთა წარმოვთქუ და მოგაჴსენე, რამეთუ სხუად სახედ მონაჲ აღადგინებს ლოცვითა და ვედრებითა და სხუად – უფალი ჴელმწიფებითა.
იგი	სინ.მრვლთ	ელია აღადგინა მკუდარი, არამედ არა ჴელმწიფებით, რამეთუ იურვოდა იგი და იწროებასაცა შევარდა, ვიდრემდის ღაღად-ყო ლოცვით და იტყოდა: ვაჲმე, უფალო!
მას	სინ.მრვლთ	და ევედრა ღმერთსა და სამ-ჯერ შთაჰბერა ყრმასა მას.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ვითარ ესე აჩუენებდა მადლსა მას საიდუმლოჲსასა?
იგი	სინ.მრვლთ	– რამეთუ სამი იგი შთაბერვაჲ – სამებისა განუშორებელობაჲ აჩუენა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ყოველი მუჴლი მისა მოდრკების.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ყოველნი მისა შევსწირავთ ლოცვასა.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვერ იკადრა ჯოჯოხეთმან პყრობაჲ მისი და, ოდეს ჴმაჲ უფლისაჲ საფლავსა მას შევიდა, ვერ იკადრა დაყენებაჲ მისი სიკუდილმან.
მისსა	სინ.მრვლთ	და გამოსულასა მისსა განჰკრთეს მცველნი ჯოჯოხეთისანი და იტყოდეს: ვინაჲ-მე არს ესე, რომელი ჴელმწიფებით უწოდის?
იგი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ გამოვიდა ლაზარე ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა. და აღადგინა იგი მკუდრეთით.
მას	სინ.მრვლთ	და დაუმზადეს მას სერი, და ლაზარე იყო ერთი მეინაჴეთა მისთაგანი.
მათებრ	სინ.მრვლთ	და უფროჲს ხოლო ლაზარჱს თანა ვადიდებდეთ ჩუენ დღენდელსა ამას დღესა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა და შემდგომსაცა ამას განვემზადნეთ და აღვიღოთ რტოები ხეთაჲ, მივეგებვოდით პირველთავე მათებრ,
მას	სინ.მრვლთ	ვარსკულავნი აღდგომასა მას მკუდართასა დამოცჳვენ ვითარცა ფურცელნი, ხოლო მოციქულნი აღდგომასა მას ღრუბელთა თანა აღიტაცნენ;
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარმცა ვინ მბრწყინვალე ჰრქუა მათ სოფელსა შინა არა ხოლო თუ ცხორებასა მათსა, არამედ აწცა სიკუდილისა მათისა შემდგომად, ვითარმცა ნიჭნი იგი წმიდათანი სიკუდილისა მათისათჳს და-რაჲმე-ეყენნეს ანუ დაჰბრკოლდეს.
მას	სინ.მრვლთ	საკითხავნი ბზობისანი. შესხმისათჳს ყრმათაჲსა და დაჯდომისათჳს უფლისა კიცუსა ზედა შესულასა მას მისსა იერუსალემდ. თქუმული სებერიანოს გაბალონელ ეპისკოპოსისაჲ
მათნიცა	სინ.მრვლთ	არამედ საქმენი მათნიცა მოწამე არიან, ვითარმედ მესათხევლე იყვნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	მესათხევლენი იგი მოწყდეს და საქმენი იგი მათნი იქმან მოაქამომდე.
იგინი	სინ.მრვლთ	იგინი წარჴდეს და ვენაჴნი იგი ფურცლითა სავსე და ნაყოფიერ არიან.
მას	სინ.მრვლთ	პირველსა მას სიტყუასა და-ღა-ვაცადოთ, ძმანო, და ამას მოვიდეთ: რამეთუ ოდეს ვნებად ეგულებოდა იესუს, რაჟამს შეეახლნეს იერუსალემდ, მოვიდეს ბეთბაგედ მთასა მას ზეთისხილთასა, ოდეს-იგი მიავლინნა მოწაფენი მისნი, და მოჰგუარეს მას კიცუი ვირისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	სუეტ ამისთჳს, რამეთუ კარავი იგი საწამებელისაჲ ზე ეპყრა;
იგი	სინ.მრვლთ	განსასუენებელ ამისთჳს, რამეთუ ღელვანი იგი აღტეხილნი უშჯულოებისანი დააყუდნეს;
იგი	სინ.მრვლთ	მწყემს ამისთჳს, რამეთუ მგელნი იგი განაოტნეს და საცხოვარნი იგი მათნი განარინნეს;
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ სხჳსათჳს რაჲ კიცუსა მას ზედა ჯერ-იჩინა დაჯდომაჲ, არამედ რაჲთამცა სიმდაბლითა მით ამპარტავანებაჲ დაჴსსნა და სხუად არარად იყო მისი იგი მას ზედა დაჯდომაჲ, არამედ რაჲთამცა დააცხრო კაცთა იგი სილაღჱ, რომელნი-იგი ეტლთა და ცხენთა ზედა ზუაობენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ქუეყანის-მოქმედ ამისთჳს, რამეთუ ეკალი იგი გამოჰფხურეს და თესლი იგი ღმრთის მსახურებისაჲ დასთესეს;
მათ	სინ.მრვლთ	აწ ჰხედავა, ვითარ სიმდაბლით დააცხრობს ყოველთა მათ ამაღლებულთა!
იგი	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ, ვითარმცა იხილე იგი ვენაჴის-მოქმედად, ისმინეთ, რომელ-ესე თქუა, ვითარმედ: მე დავასხ, აპოლონ მორწყო, ხოლო ღმერთმან აღაორძინა;
მათ	სინ.მრვლთ	„გიხაროდენ“ და „ქადაგებდ“, რამეთუ მორწმუნეთა მათ კეთილთა არა ხოლო თუ მიღებად ღმრთეებისა ნიჭი, არამედ სხუათაცა რაჲთა ახარონ და მისცენ, რამეთუ: „ესერა მეუფჱ შენი მოვალს მშჳდობით მჯდომარჱ კიცუსა ზედა“.
იგი	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ, ვითარმცა იხილე იგი მაშჱნებელად, ესრე თქუა: მე, ვითარცა ბრძენმან ხუროთ-მოძღუარმან, საფუძველი დავდევ, ხოლო სხუაჲ არს, რომელმან აღაშჱნოს;
იგი	სინ.მრვლთ	კეთილად თქუა სიმშჳდჱ იგი, რაჲთამცა აჩუენა არა შეურაცხებით ჩუენებაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ არა თუ ვერ შემძლებ იყო, რაჲთამცა აქუნდა ეტლები გინა ცხენები, რამეთუ იგი იყო მეუფჱ ძალთაჲ და მხოლოდ-შობილი, რომლისათჳს თქუა წინაწარმეტყუელმან: ეტლნი ღმრთისანი ბევრ წილ არიან და ათასეულნი წარუმართებენ მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღათუ ვერ საკადრებელ არს ესე მსგავსებაჲ ქუეყანისაჲ ზეცისათა თანა და მისთავე ქმნულთა მისთჳსვე სახედ მოვიღებთ: ვითარცა-იგი ჩუენ ვსხდით ცხენთა ზედა, ეგრეცა სუფევნ იგი ქართა ზედა, ვითარცა-იგი დავით იტყჳს: იქცევინ იგი ფრთეთა ზედა ქართასა;
მის	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ მისი ვითარ მორბედად ხილვაჲ, იჱრუსალემითგან და გარემოჲს ვიდრე იჳლირიკედმდე ვიქცეოდე აღსრულებად სახარებასა მის;
იგი	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ ჩუენი ღუაწლი ესე ბრძოლისაჲ სისხლთაჲ და ჴორცთაჲ, გნებავს თუ, ვითარმცა იხილე იგი ერისკაცად, ესრე თქუა: შეიჭურეთ სპარაზენებაჲ იგი ღმრთის(აჲ) და შთაიცუთ ჯაჭჳ იგი სარწმუნოებისაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ, ვითარმცა ახოვნად იხილეთ იგი, ესრე თქუა: ღუაწლი კეთილი მომიღუაწებიეს;
იმა	რაბლე2	- რასა იქმთ, რარიგ ატარებთ დროსა უფალნი სტუდენტნი იმა თქვენსა პარიზში?
იგი	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ, ვითარმცა იხილეთ იგი გჳრგჳნოსნად, ესრე თქუა: მელის მე ამიერითგან გჳრგჳნი იგი სიმართლისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ იხილე ქმნულთა მათ ღმრთისათაჲ არა ხოლო თუ ქუეყანასა ზედა, არამედ ზღუათაცა შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	და უფალმანცა ჩუენმან კეთილი იგი ქმნულებაჲ ყოველთავე სწორად განუყო.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ვნებითა მისითა ვნებანი დაჴსნა და სიკუდილითა სიკუდილი შეკრა და ჯუარითა ყოველთა წინა-აღდგომითა ძალთა არცხჳნა, ეგრეცა ამით კიცჳთა ეტლთა ზედა მსხდომარენი იგი დაამდაბლნა.
იგი	სინ.მრვლთ	გულისხმა-ყავ ქართაჲ იგი სირბილი, რომელთაჲ-მე აღმოსავალითი დასავალად და დასავალითი აღმოსავალად, ავლენს იგი ნავთა და დასხმულ არიან მის მიერ, რომელმანცა შექმნა იგინი.
მისა	სინ.მრვლთ	და არავის უფლიეს მათი წარმართებაჲ თჳნიერ მისა.
მას	სინ.მრვლთ	ესე ჩუენ არა მდიდართათჳს ოდენ განაგო მას შინა ნავისა იგი სლვაჲ, არამედ გლახაკთათჳსცა და შეურაცხთა და ვაჭართათჳსცა სარგებელად. და არავინ არს მაბრკოლებელ.
იმის	რაბლე2	პანტაგრუელმა ვეღარ გაუძლო იმის ღიჭინჭიჭინსა და შეუძახა:
იგი	სინ.მრვლთ	ესეღა მე ვთქუ, შენცა სცნა იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ შეუძლებელ იყო პოვნად, რომელმან მისცა ყოველთა კაცთა, რაჲთამცა ვერ მოვიდა იგი ეტლითა ძლიერითა და შუენიერითა, არამედ მოვიდა იგი სიმდაბლით, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუ, რაჲთამცა სილაღჱ კაცთაჲ დაჴსნა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ, საყუარელნო, კიცუსა მას სახედ გჳჩუენებდა.
მას	სინ.მრვლთ	ესრჱთვე სადამე იყო ცხენ ერთ მტრიობალ – წმიდაჲ პავლე და არა უნდა მას აღღებად აღჳრი სარწმუნოებისაჲ და ჰწიხნიდა იგი დეზსა და ძოვდა იგი შჯულსა შინა და მადლსა მას სახარებისასა ჰკრთებოდა.
მას	სინ.მრვლთ	და ოდეს აღასხნა მას აღჳრნი ყოველთა უფალმან განკჳრვებითა მით და მწყსიდა მას სიტყჳთა, ვითარმედ: საულ, საულ, რაჲსათჳს მდევნი?
მას	სინ.მრვლთ	აწ ესრჱთ შემძლებელ არს უფალი აღსხმად აღჳრსა მას სარწმუნოებისასა და სიმართლისასა, რომელმან აღჳრ-ასხნეს ყოველსა საქმესა ბოროტისასა და აღჳრითა მით სიყუარულისაჲთა სიძულილი წარდევნის.
მან	სინ.მრვლთ	ეგრეცა აღჳრმან მან სარწმუნოებისამან არა ხოლო თუ განამტკიცნის, არამედ გან-ცა-აშუენნის სულნი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ, ძმანო, აღჳრმან ვითარ ორი სახჱ მოსცის საჴმარი: ერთი ესე, რამეთუ ზედამჯდომელი მტკიცედ ზინ, და მეორედ, რამეთუ პირუტყჳ იგი შუენიერად ვალნ და, თუმცა წარჰყარენ აღჳრნი, შუენიერებაჲ იგი წარუწყმდის.
მან	სინ.მრვლთ	გნებავს თუ სლვად, გექმნეს შენ გზა, რამეთუ ესრე თქუა: რომელი ჩემ თანა შევიდეს, მან საძოვარი პოოს;
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ უშუენიერჱს არს, რომელთა პირსა თჳსსა აღჳრ-უსხმან და აყენებს იგი სიტყუასა უშუერსა!
მას	სინ.მრვლთ	ძალ-უც ეგევითარსა მას სიტყუად, ვითარცა დავით თქუა, რამეთუ: არა იტყოდის პირი ჩემი საქმესა კაცთასა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ჭამის გინდეს, გექმნეს შენ იგი ტაბლა, და თუ სუმის გინდეს, გექმნეს შენ იგი სასუმელ, რამეთუ ესრე თქუა: რომელმან ჭამოს ჴორცთა ჩემთაგანი და სუას სისხლთა ჩემთაგანი, იგი ჩემ თანა დაადგრეს და მე მის თანა;
იგი	სინ.მრვლთ	შეიმოსის თუ გინდეს, გექმნეს შენ იგი სამოსელ, რამეთუ თქუა: რომელთა ქრისტჱს მიერ ნათელ-გიღებიეს, ქრისტჱ შეგიმოსიეს;
იმა	რაბლე2	- გენიასა ჩემსა სულაცა არა სჩვევუს ღვარსლაუმ, ვითარ ბრძანებარებს უბადო ყიამყრალუს ეგა, და ჩვენს გალიკურსა ვერნიკულასა ეპიდერმულსა საბურველსა კი არა ვაძრობარებ, ვიცევერსოტივ, იმა დირექციითა ვუდგებარებ, ეგებისა უფრორე გავამდიდრო, რათამცა ჩალათინურხუჭუჭდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იპოვე შენ, კიცო, ქრისტჱსა და შეიწურე ზედამჯდომელი იგი არ თუ დამამძიმებელი, არამედ აღმაფართებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ სძალ იქმნე, გექმნეს შენ იგი სიძე, რამეთუ ესრე თქუა: ვისი სძალი არს, იგი არს სიძჱ: უკუეთუ ქორწინების გინდეს, გექმნეს შენ ქმარ,
მას	სინ.მრვლთ	აწ პირველსავე მას სიტყუასა მოვისწრაფოთ და ვითხოვოთ მაცხოვრისაგან, რაჲთა შემდგომიცა გულისხმა-გჳყოს კიცჳსა მისთჳს, რამეთუ იტყჳს მამად–მთავარი, ვითარმედ: გამოაბას ვენაჴსა საჴედარი მისი და რქასა ვენაჴისასა – კიცჳ მისი.
მის	სინ.მრვლთ	ჵ ახალი და დიდებული საქმჱ! რამეთუ გარეშემან ქორწილმან ქალწულებაჲ განჴრწნის წინაჲსწარ სულიერისაჲ მის, ეგრეცა სულიერმან მან ქორწილმან ქალწულებაჲ იგი და სიწმიდჱ დაამტკიცის;
მის	სინ.მრვლთ	მოიყვანა მეძავი და განწმიდა უფროჲს ქალწულისა მის.
მის	სინ.მრვლთ	განმიმარტე მე სიტყუაჲ ესე, რომელი-ეგე მწვალებელ ხარ: ვითარ ანუ რაბამად უწმიდჱს იქმნა მეძავი ქალწულისა მის? ვერ შემძლებელ ვარ მე თქუმად.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ზეცას საშინელ შობაჲ იგი მისი, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა სასურველ აღმოცჱნებაჲ მისი;
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ვთქუათ, სარწმუნოებით თუ შეიწყნაროთ, რამეთუ ესე ყოველნი ნიჭთა მათ სულისა წმიდისათა მოგუმადლნეს, რამეთუ გარდაეცნეს და გარდაეფინნეს მადლნი იგი და ეჩუენა მათ განყოფაჲ ენათაჲ, ვითარცა ცეცხლისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ჰურიაჲ იგი ჰკითხავს, ვითარმედ: ცეცხლისანი თუ იყვნეს ენანი იგი, ვითარ არა შეიწუნეს ვითარცა ცეცხლითა?
მას	სინ.მრვლთ	აწ მეცა გკითხავ, ჵ ჰურიაო: უკუეთუ ცეცხლი იყო მაყულოვანსა მას, ვითარ არა შესწუვიდა უნდოსა მას შეშასა მაყულისასა?
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ არცა მაყუალი იგი შეიწუებოდა, და არცა ცეცხლი იგი დაშრტებოდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ ვითარ მერმე სამთა ყრმათა ცეცხლი იგი ვერ შემძლებელ ექმნა შეწუვად ჴორცთა მათთა, არამედ საჴუმილი იგი ცუარად გარდაიქცა და ნაკუერცხალსა მას ვითარცა ვარდსა სტკებნიდეს?
იგი	სინ.მრვლთ	და მოხუცებულნი ადუმებდეს თჳსითა უგუნურებითა და არა მოიჴსენეს ზაქარიაჲსი იგი დაწერილი: არქუთ ასულსა მაგას სიონისასა: აჰა მეუფჱ შენი მოვალს შენდა და ზე ზის კიცუსა ვირსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე ყოველი წარჴდა, რაჲთა სარწმუნო იყოს ჭეშმარიტებაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღათუ ჟამი იგი შემოსლვისაჲ ვერ სცანთ, გინა თუ დაწერილი წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელ დაგისწავიეს, ვერ მოიჴსენეთ, ამათ ყრმათაგან ღათუ მოიჴსენეთ და იცანთ მეუფჱ და მიეგებვოდეთ;
იგი	სინ.მრვლთ	და რად-მე ცეცხლისაგან იყო სული იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ფარისეველნი იგი უფროჲს ხოლო ამით ადუმებდეს, რამეთუ უძნდა გალობაჲ იგი მათი.
მათ	სინ.მრვლთ	წრფელ ჯერის-ჩინებისათჳს გონებათა მათ შეწყნარებისათა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ძალითა ღმრთისაჲთა ამათი იგი შეწამებაჲ თჳსითა მით მედგრობითა მათგანვე ემხილებოდა, რამეთუ იგი შჯულსა სწვლულ იყვნეს, წინაწარმეტყუელთა წიგნი აღმოეკითხა და იცოდეს უფლისა მოსლვაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარ იხილეს მათ ნათელი იგი მომავალი, განფიცხეს და გარდაიქცეს და მეუფესა ყოველთასა ექმნეს დაუმორჩილებელ.
იგი	სინ.მრვლთ	და არა ესოდენ ხოლო, არამედ ვითარცა ცეცხლმან ეკალი შეწჳს, ეგრეცა სულმან წმიდამან ცოდვანი განკაფნის: შთაასხა ცეცხლი იგი მღჳმესა მას და პირი დაუყო ლომთა მათ;
იგი	სინ.მრვლთ	იქცეოდეს მეთევზურნი სოფელსა შინა, მიიღეს სნეულებაჲ იგი სოფლისაჲ და მოაქცინნეს სიცოცხლედ;
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იხილა ღმერთმან მათი იგი სული გარდაქცეულად, და ოდეს-იგი სწავლასა მას შჯულისასა არა შეირცხჳინეს, რომელი მისთჳს მოასწავებდა, მაშინ აღახუნა პირნი მათ ყრმათანი და უფროჲსად უგალობდეს და იტყოდეს: ჵსანა, ძეო დავითისო.
იმა	რაბლე2	რაიცა ცხადსა ხდის ღვთის რისხვასა, და ლიმუზენელისა მაგალითი ესე სიწრფოებასა და სიმართლეს ადასტურებს იმა ფილოსოფოსისასა, ვისი პირითაც ავლუს გელიუსი ამტკიცებს, ჯერ არს ერისა საზოგადო ენითა მეტყველებაო,
იგინი	სინ.მრვლთ	არა ჰოროლნი განყარნეს, არცა მშჳლდსა გარდაუცუეს, არცა ისარნი მოირთხნეს, არცა ფასსა და სიმდიდრესა შეიკრებდეს, არამედ იყვნეს იგინი შიშუველ და მოსილ: შიშუველ – სამოსლითა და მოსილ – ქრისტჱს მიერ;
მათ	სინ.მრვლთ	მარტო იყვნეს და არა მარტო: მარტო – კაცთაგან, ხოლო შეეყო მათ ღმერთი იგი მათი, რამეთუ ესრე თქუა: თქუენ თანა ვიყო, ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	აღრეულად იქცეოდეს მგელნი იგი და ცხოვარნი სოფელსა შინა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არა აღმოგიკითხავსა წერილი ესე, ვითარმედ: პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲთა დაემტკიცოს ქებაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ქრისტემან პირისპირ შორის მგელთა განუტევნა საცხოვარნი იგი.
მან	სინ.მრვლთ	აწ, ძმანო, უკუეთუ ჰურიათაგანსა ვისმე ესმოდის ესევითარი გალობაჲ და ჰგონებდეს უგუნურებით და თქუას: ესრჱთ ესე წამებაჲ და გალობაჲ ღმრთისათჳს იყოო და მან თჳსისა თავისათჳს იჩემაო, ჩუენცა თანა-გუაც სიტყჳს მიგებაჲ და მოჴსენებად წერილისაჲ,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რომელი-იგი მისთჳს თქუმულ არს: უფალო, უფალო ჩუენო, ვითარ საკჳრველ არს სახელი შენი ყოველსა ქუეყანასა ზედა!
იგი	სინ.მრვლთ	და არა თუ საჭმლად შეიქმნნეს ცხოვარნი იგი მგელთა მათ, არამედ მგელნი იგი მოიქცეს მორჩილებად და დაესახლეულნეს ცხოვართა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	აქა განშორებაჲ ახლისა შჯულისაჲ ძუელისაგან, რამეთუ ძუელი შჯული და მსახურებაჲ და კაცთაგან დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ ერთსა ხოლო ადგილსა აღესრულებოდა, რომელ-იგი თქუა დავით: განცხადებულ არს ჰურიასტანს ღმერთი და ისრაელსა ზედა დიდ არს სახელი მისი.
მათ	სინ.მრვლთ	და არა თქუეს მათ, ვითარმედ: ცხოვარნი თუ ვართ, ვითარ მიგუავლინებს ჩუენ საჭმლად და აღსაჭრელად მგელთა?
მანვე	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს სახარებაჲ ძისა ღმრთისაჲ მიმოდაფენად იყო ყოველსა ქუეყანასა, მანვე ნეტარმან დავით მომავალისა მისთჳს პირველვე დაწერა და თქუა: უფალო, უფალო ჩუენო, ვითარ საკჳრველ არს სახელო შენი ყოველსა ქუეყანასა ზედა!
იგი	სინ.მრვლთ	და შემდგომიცა იგი გულისხმა-ყავ: რამეთუ ამაღლდა დიდად შუენიერებაჲ შენი ზესკნელ ცათა.
მათ	სინ.მრვლთ	არა ესრე ჰრქუა, ვითარმედ: „მივედით“, არცა მათითა ძალითა მიავლინებდა რას მათ, არამედ ესრე თქუა: მიგავლინებ თქუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ჯერ-არს, რაჲთა უმეტჱსცა მოვიჴსენოთ, ვითარ-იგი იტყჳს საქმესა მოციქულთასა, ვითარმედ: ამაღლდა იგი თუალთაგან მათთა და ღრუბელმან შეიწყნარა იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	თქუენ ღათუ უძლურ ხართ, არამედ რომელი მიგავლინებს თქუენ, იგი ძლიერ არს.
იგი	სინ.მრვლთ	ვინ-მე უკუე ხარ შენ? – მე იგი ვარ, რომელმან ცანი გარდავართხენ და სიკუდილი დავარღჳვე;
იგი	სინ.მრვლთ	– ამისთჳს რამეთუ ფარისეველნი იგი და მწიგნობარნი შურით ჰგონებდეს დაფარვად მისსა მას დიდებასა და ყრმათა მათგან მტერნი იგი მხილებულ იყვნეს და დადუმნეს;
იგი	სინ.მრვლთ	რომელმან ბეჭდის საყოფელი იგი საშჯელისა თქუენისაჲ ჯუარსა შევმშჭუალე;
მისსა	სინ.მრვლთ	რამეთუ შესულასა მისსა არა ხოლო თუ ყრმანი აქებდეს, არამედ რომელნიმე სამოსელსა წინა დაუფენდეს, და აღიძრა ყოველი იერუსალემი და მიეგებვოდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღესრულებოდა შემდგომიცა იგი: რაჲთამცა განირყუნა მტერი იგი და შურის-მგებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელმან ძუელი იგი შჯული ვცვალე და პირველსავე მას სამკჳდრებელსა შეგიყვანენ თქუენ;
იგი	სინ.მრვლთ	რომელმან ძლიერნი იგი უძლურ ვყვენ.
იგინი	სინ.მრვლთ	– ესრჱთ არს, რამეთუ იყვნეს იგინი მართალისა მის სარწმუნოებისა მტერ და შჯულისა შურის-მგებელ, ძმანი იეზაბელისნი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ რაჲ-მე უსასტიკეჲს არს ზღუასა, და მცირემან მქჳშამან სიმყჳრტჱ იგი ძლიერებისაჲ შეუძლის დაყენებად.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი იეზაბელ რეცა აჩუენებდა ღმრთისათჳს შურის-გებასა და ღმერთსავე ჰბრძოდა, რამეთუ უნდა მას ნაბუთჱსი მოკლვაჲ და შესწამებდა ცილსა და იტყოდა, ვითარმედ ნაბოთე ღმერთი გმოო.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ვის-იგი ჰბრძოდა, რეცა მისთჳს შურს-იგებდა და რეცა თუ სახიერებასა აჩუენებდა და მანკიერებასა აღასრულებდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ზღუდე ექმნნეს მგელნი იგი კრავთა მათ, რაჲთა არა ივლტოდიან, არამედ შეიწყნარონ მაცხოვარებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	ჵ ძლიერებაჲ, რომელი მიავლინა ადგილსა მას, სადა კრავნი შორის მგელთა დამკჳდრებულ იყვნეს!
იგ	სინ.მრვლთ	ამისთჳს თქუა: რაჲთამცა დაჰჴსენ მტერი იგ და შურის-მგებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ გარდაიქცეს მგელნი იგი და იქმნეს კრავ, რამეთუ არა ბუნებითვე მგელ იყვნეს, არამედ სახჱ მგელთაჲ ედვა.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად პატივი იგი მისი თქუა ხოლო: რამეთუ ვიხილენთ ცანი, ქმნულნი თითთა შენთანი, რამეთუ ყოვლისა შემოქმედი მხოლოდ-შობილი ძჱ ღმრთისაჲ ქუეყანასა ზედა იჩჳენებოდა, ვითარცა კაცი ჴორციელებისათჳს, არამედ ზეცას იდიდებოდა პატივით.
იგი	სინ.მრვლთ	ბევრგან ღათუ იწყლის გუელმან გუამი თჳსი და თავი თჳსი განირინის, ყოვლითურთ განიკურნის იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად: რაჲ არს კაცი, რამეთუ მოიჴსენო იგი, ანუ ძჱ კაცისაჲ, რამეთუ მოხედო მას?
მას	სინ.მრვლთ	ეგრეცა შენ, თუ ენებოს მტერსა მიღებად ფიჩჳსა შენისა, მიეც მას;
მას	სინ.მრვლთ	და თუ მონაგებსა შენსა მოგიღებდეს შენ, მიეც მას;
იგი	სინ.მრვლთ	ოდეს-იგი თქუა წინა საუკუნეთა მისი იგი პატივი, შე-ხოლო-უდგინა ჴორციელებაჲ მისი.
მას	სინ.მრვლთ	და თუ ცხოვრებასა შენსა მიგიღებდეს, მი-ვე-ეც მას, გარნა სარწმუნოებაჲ შენი მტკიცედ დაიმარხე შენ თანა.
იგი	სინ.მრვლთ	იტყჳს: დააკლე იგი მცირედ ანგელოზთა შენთა.
მას	სინ.მრვლთ	ამისთჳსცა პავლე იტყჳს ებრაელთა მას თავსა: დააკლე იგი მცირედ ანგელოზთა შენთა.
მით	სინ.მრვლთ	და თქუა: ხოლო ვხედავ აწ იესუს ვნებითა მით და სიკუდილითა.
მათ	სინ.მრვლთ	და აღესრულებოდა წერილი, ვითარმედ: განცხადებაჲ სიტყუათა მათ შენთაჲ განმანათლებელ არს და გონიერ ყვნის ჩჩჳლნი, რაჲთა მხილებულ იყვნენ ყრმათა ჩჩჳლთაგან მოხუცებულნი.
მას	სინ.მრვლთ	და მკითხველნი შჯულისანი უვარ-ჰყოფდეს, წინაწარმეტყუელისასა იკითხვიდეს და ვისთჳს-იგი წინაწარმეტყუელნი ასწავებდეს, მას ვერა სცნობდეს.
იგი	სინ.მრვლთ	გამოვიდა ყრმათა უმანკოთაგან უმანკოებაჲ და ემხილა გონებაჲ იგი მათი სიცრუვისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	შევიდა იერუსალემდ უმანკოჲ იგი ქებულად უმანკოთაგან.
იგი	სინ.მრვლთ	და შე-ვე-ეგრე-ჰგვანდა სახიერსა ღმერთსა, რაჲთამცა მგალობელნიცა უბიწონი ჰქონდეს, რამეთუ ბუნებით უბიწონი იყვნეს ყრმანი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და მო- ღათუ ვინმე- გაკუდინოს შენ, გზჲვე შენი იგი არს, გარნა სარწმუნოებასა შენსა ნუ წარსწყმედ, ფასსა მას, დაუკლებელსა სარწმუნოებასა.
მას	სინ.მრვლთ	და ღათუ ვინმე აცილობდეს მათსა მას უმანკოებასა, არამედ თჳთ მაცხოვარი იტყჳს, ვ~ე: უკუეთუ არა მოიქცეთ და არა იქმნეთ, ვითარცა ყრმანი უბიწონი, ვერ შეხჳიდეთ სასუფეველსა ღმრთისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მარტჳლნი იგი რომელ იმარტჳლნეს, სარწმუნოებაჲ თჳსი არა წარწყმიდეს და სიკუდილისა მათისა შემდგომად უძლიერჱსღა არიან ცხოველთასა, რამეთუ ესრე თქუა: ამისთჳს კაც ვიქმენ, ამისთჳს ჴორცნი შთავიცუენ, რაჲთა ყოველივე სოფელი ეკლესია ვყო.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ყოვლისაგანვე სიცრუვისა უბიწო ვიყვნეთ და უბიწოებით უგალობდეთ ქრისტესა, რამეთუ იგი მხოლოჲ უბიწო არს, რომლისათჳს იტყჳს პავლე, ვითარმედ: შე-ვე-ეგრე-ჰგვანდა მღდელთ-მოძღუარი წმიდაჲ, უბიწოჲ, უმანკოჲ და განშორებული ცოდვისაგან.
მას	სინ.მრვლთ	და ოდეს გესმეს იერუსალემი სამეუფოჲ ქრისტჱსი, ნუ განჰყოფ მეუფესა მას, რამეთუ ერთი არს მეუფჱ მამაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	ეკლესიათათჳს მხოლოდ-შობილი ძჱ ღმრთისაჲ კაც იქმნა, ვითარცა პავლე თქუა, ვითარმედ: ძესაცა თჳსსა არა ჰრიდა, რაჲთა ეკლესიაჲ იგი დაემტკიცოს, რამეთუ სისხლი იგი წმიდაჲ დასთხია ეკლესიათათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ამის გამო არცაღა ნერგი იგი მისი დაჭნეს და არცა ფურცელი მისი დასცჳვეს სისხლისა მის მჴურვალებითა ურვისაჲთა ჭირისა ჟამსა, რამეთუ არა ჟამთა მონაჲ არს იგი, ვითარცა იგი ხემან ჟამი იპყრის ფურცლისა გამოსხმაჲ და ჟამსა ზამთრისასა დაეყარის.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო მისა ძალი სულისაჲ მუშაკ არს. ამის გამო ვერ მოეკუეთოს.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ მრავალნი ჰბრძვანედ მას, არა ერევიედ, ვითარცა დასაბამსა ჰბრძოდეს;
მას	სინ.მრვლთ	ვიდრე ეკლესიანი ახალ-ნერგღა (იყვნ)ეს, მრავალ აღძრ(ვაჲ) იქმნა, და ვერ ერეო(დეს) მას.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ ნიჭთა მათ გამო ქრისტჱსთა და ძალითა სულისა წმიდისათა შარავანდედნი ღმრთის მსახურ არიან, ჴრმლოსანნი და ყოველი სოფელი ერთბამად სავსე არს სარწმუნოებითა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო პირველსა მას ჯერსა, დასაბამსა მას შინა, მეფენი უშჯულო იყვნეს და მთავარნი – უწესო, ერი – ბორგნეულ, მბრძანებელნი და მფლობელნი ბაგინსა შინა აკუმევდეს და კუამლი იგი ცმელისაჲ მის,
იგინი	სინ.მრვლთ	აწ სადა არიან იგინი, რომელნი ეკლესიათა უჴდებოდეს?
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვიდრე-იგი ახალ-ნერგღა იყვნეს, ვერვინ სძლო მათ;
მას	სინ.მრვლთ	აწ რამეთუ ცათა სწორ იქმნა, ესრე-მე ჰგონებთა, ვითარმედ ვერეოდით მას?
იგიღა	სინ.მრვლთ	ვიდრე ათერთმეტნი იგიღა მოციქულნი იყვნეს, ვერვინ შემძლებელ იქმნა შეპყრობად მათა.
მისა	სინ.მრვლთ	აწ ათერთმეტთაღა უმეტჱს ბევრნი ბევრთანი შეაწყუდინეს ბადეთა მათთა, ვითარ-მე ვინ შემძლებელ არს ძლევად მისა?
იგინი	სინ.მრვლთ	ჰგონებ, ვითარმცა დააყდუმენ იგინი და ვერ ჴელ-გეწიფების, რამეთუ ქრისტემანცა სიტყუაჲ განკუეთილი თქუა მისთჳს, ვითარმედ: ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას ვერ ერეოდიან.
იგი	სინ.მრვლთ	სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ ნივთ საქმისა მის იქმნა.
იგი	სინ.მრვლთ	მწრაფლ რბიოდეს ბუნებანი იგი და ვერარაჲ დააყენებდა მათ, რამეთუ უფალი იყო ბუნებათაჲ მათ და ჴელმწიფე იყო შესაქმედ და მერმე ცვალებად.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესრჱთ თქუა: მე აღვაშჱნი იგი – ესე თჳთ ეკლესიაჲ – და ცანი მე დავამტკიცენ.
იმა	რაბლე2	იმა ჟამისთვის, ოდესცა ეშმაკთ წერილსა წაუღებს, უკვე კარგა გაწაფული უნდა ჰქონდეს მარჯვენა.
იმა	რაბლე2	VII. ვითარ ჩავიდა პანტაგრუელი პარიზსა, და იმა უცხო წიგნთა გამო, წმ. ვიქტორის მონასტრისა სამწიგნობროში რომ მოიხილა
იგი	ბალ.B	იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
იგი	ბალ.B	ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ. და არა ესუა მას შვილი.
იგი	ბალ.B	4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
მათ	ბალ.B	ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
მისთჳს	ბალ.B	ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მათი, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა ზედა, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და საღმრთოჲ.
იგინი	ბალ.B	და უმეტეს ადიდნა იგინი. და შეკრიბნა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილოსოფოსთაჲ და მემარგეთაჲ, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
იგი	რაბლე2	ოღონდ, ვინემ სამრეკლოსა ზედა დაჰკიდებდა, პანტაგრუელმა ჯერეთ დილისა საარისა ჩამორეკვა იზრახა, და ზარი იგი ქუჩა-ქუჩა აატარ-ჩაატარა რეკვა-რეკვითა, რისა გამოც უზომოდ გაიხარეს ქალაქელთ;
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ძალი ვიდრემე სიტყუათაჲ თქუა ქრისტემან, ვითარმედ „ცანი და ქუეყანაჲ წარჴდენ, ხოლო სიტყუანი ჩემნი არასადა წარჴდენ“, აწ უკუე რაჲ-მე არიან სიტყუანი იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინე, ჴელი მივყოთ და შოვა შემოვიღოთ და ვიხილოთ, შეურაცხ თუ რაჲმე იყვნენ სიტყუანი იგი.
მათ	სინ.მრვლთ	არა თუ ქცეულად რასმე ვიტყჳ, არამედ მწვალებელთა მათ პირსა დაუყოფ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესრე თქუა, რამეთუ: შენ ხარ კლდჱ, და მაგას კლდეს ზედა აღვაშჱნო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას;
იგი	სინ.მრვლთ	აწ რაჲ-მე არს სარწმუნოებაჲ იგი, არა თუ ესე, ვითარმედ: შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ?
მათ	ბალ.B	ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, დიდებაჲ, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
მათ	სინ.მრვლთ	კლდედ უწოდა ეკლესიათა, რომელმან დაუთმის კუეთებათა მათ ღელვისათა და არა შეირყიის.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ეკლესიათაცა შეემთხჳნიან მრავალნი განსაცდელნი და ვერ ერევიედ მას.
მისსა	ბალ.B	ხოლო მეფემან ძესა თჳსსა აღუშენა ქალაქი და მუნ შინა ყოფაჲ ძესა მისსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲ-მე არს იგი, რომელ კლდესა ზედა თქუა?
მას	ბალ.B	და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტეონ მას შინა ყოფად.
მის	სინ.მრვლთ	არა თუ წამებაჲ სიტყჳსაჲ მის; არა თუ ლოდები რაჲ საშჱნებელად ჴამს; არცა ძელი ანუ რკინაჲ;
მისსა	ბალ.B	და მისცნა მონანი სარწმუნონი, რაჲთა ჰმსახურებდენ ძესა მისსა.
მისა	სინ.მრვლთ	არცა ეგევითარითა რაჲთ გულისხმის-ყოფითა შჱნებად მისა, რომელ იგი ჟამ ერთ არნ და მერმე დაირღჳს.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო სამებასა მას წმიდასა ეშმაკთაცა ვერ სძლიან.
მათ	სინ.მრვლთ	და მოწამე არიან ამას წმიდანი მარტჳლნი, რომელნი იწამნეს, რამეთუ გუერდთა მათთა ხუეტდეს და მათ სარწმუნოებაჲ იგი არა წარწყმიდეს.
მათ	ბალ.B	5. და მაშინ ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჴორცნი მათნი მოჰკფთებოდეს და სარწმუნოებაჲ იგი არ შემცირდებოდა!
იგი	ბალ.B	და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავ ქრისტესი მცნებათა და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ, და უწარჩინებულ ყოველთა იყო წინაშე მეფისა,
მათ	სინ.მრვლთ	ესევითარი ძალი აქუნდა მარტჳლთა მათ!
იგი	ბალ.B	და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
მას	სინ.მრვლთ	„და ესევითარსა კლდესა აღვაშჱნო ეკლესიაჲ ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერეოდიან“.
იგი	ბალ.B	ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან - ფერჴთა და ჴელისა - დაკლებულ იყო, და ტიროდა კაცი იგი.
მას	ბალ.B	და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას კაცმან მან ყოველივე.
მით	სინ.მრვლთ	ვინ-მე უკუე არს, რომელი ჭი(რი)თა მით თჳსითა შთაჴდეს ჯოჯოხეთა?
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ბჭჱ იგი ქალაქისაჲ გზა ექმნის შემავალთა მისთა, ეგრეცა ჭირნი ამის სოფლისანი ჯოჯოხეთ არიან და გზა სიკუდილის.
იგი	სინ.მრვლთ	და რად-მე უკუე არა დააყენნე ჭირნი იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	– ამის გამო, რაჲთა ვაჩუენო ძალი იგი ჩემი, ვითარმედ ვერვინ შემძლებელ არს ძლევად მისა.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუ კუალად არა მიუტევნეთ შეცოდებანი მათნი ძმათა მათ ჩუენთაჲ, ისმინე მეორეცა იგი თქუმული პირისაგან უფლისა, რასა-იგი იტყჳს: „არცაღა მამამან თქუენმან ზეცათამან მოგიტევნეს შეცოდებანი თქუენნი“!...
იგი	კლარჯ.	მართლიად გეტყჳ თქუენ: იგი არს სასყიდელი მათი!
მათ	სინ.მრვლთ	ესრე მეგულებოდა სიტყუად: ჰბრძოდისღა თუ ვინ, სძლონ ამისთჳს მიუშუა მათ, რაჲთა ნიში იგი ძლევისაჲ მის მისისაჲ გამოიწერონ სახედ.
მას	სინ.მრვლთ	და ბჭეთა ჯოჯოხეთისათაჲ არა ესრე თქუა, ვითარმედ: „არა დაეყენონ“, არამედ ესრე თქუა, ვითარმედ: „ვერ ერეოდიან მას“.
მან	კლარჯ.	რომელ არს ცათა შინა და ხედავს დაფარულთა გულისა შენისათა, და მან მოგაგოს შენ ცხადად ყოველივე“.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელიმე ღუაწლი ბრძოლისაჲ შეიქმნებინ და ვერ იძლევინ, ვითარმედ: ღელვანი, ნიავ-ქარითა აღძრულნი, ეკუეთნიან, და იგი არა დაითქის;
იგი	კლარჯ.	სადა-იგი მღილმან და მჭამელმან განრყუნის და მპარავთაცა განიპარიან იგი“.
იგი	სინ.მრვლთ	გუემითა ღათუ გუემონ, ღელვითა მათითა, და ვერ შთაჴადონ იგი სიღრმესა მას უფსკრულთასა;
იგი	კლარჯ.	რაჲ შესაძინელ არს შენდა ბრწყინვალებაჲ იგი მზისაჲ, ანუ მთოვარისაჲ, გინათუ ვარსკულავთაჲ?
იგი	კლარჯ.	„არამედ ეგრეთ ნათობდინ ნათელი იგი თქუენი წინაშე კაცთა, რაჲთა იხილნენ საქმენი თქუენნი კეთილნი და ადიდებდენ მამასა თქუენსა, რომელ არს ცათა შინა“.
იგი	კლარჯ.	ნანდჳლვე ჭეშმარიტად ვერვინ ჰმონოს ორთა უფალთა, „ნუუკუე ერთი იგი შეიყუაროს და ერთი იგი მოიძულოს, ანუ ერთისაჲ მის ისმინოს და ერთი იგი შეურაცხ-ყოს.
იგი	სინ.მრვლთ	ისარნი ეცნეს, ხოლო არავე იწყლა იგი;
მას	კლარჯ.	იტყჳს ამისთჳს წმიდაჲ მოციქული: უკუეთუ ვჭამოთ, არარაჲ გუემატოს... მას ძოწეულსა ფერად-ფერადსა.
მათ	კლარჯ.	„რაჲსათჳს არა მიჰხედენით მფრინველთა მათ ცისათა?
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა სთესვენ და არცა მკიან, არცა შეიკრებენ საუნჯესა მათსა, და მამაჲ იგი ზეცათაჲ ზრდის მათ“.
მით	სინ.მრვლთ	პირად-პირადითაღა მით მანქანითა ჰბრძოდიან მას, ხოლო გოდოლი იგი მისი მტკიცეს დამყარებულივე დგეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲღა-მე ვთქუა? რამეთუ ეკლესიამან ერთ პირად ღაღატ-ყო და თქუა, და მესათხევლჱ იგი ვითარცა გოდოლი შეურყეველად მტკიცედვე დგას.
მან	კლარჯ.	ოდესღა ესევითარი მზრუნველი გჳვის ჩუენ ცათა შინა, თქუენ რაჲსა ჰზრუნავთ, რამეთუ მან თავადმან თქუა: „ვინ-მე უკუე იყოს თქუენგანი კაცი, რომელი ზრუნვიდეს და შეუძლოს შეძინებად ჰასაკსა თჳსსა წყრთა ერთ ოდენ“?
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ „მამისაჲო“, არამედ „მეუფისაჲ“, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ იგი დაფარა და არა ერთობისაჲ განაქარვა და რამეთუ მხოლოდ-შობილი ძჱცა მეუფე არს და აქუს სუფევაჲ საუკუნოჲ საუკუნესა თანა დაუსრულებელსა,
მის	სინ.მრვლთ	რავდენვე მდინარენი შურებოდეს განრყუნად სიტყჳსა მის და ვერ შეუძლეს, რამეთუ კლდესა ზედა დამტკიცებულ იყო საფუძველი იგი მისი.
მან	კლარჯ.	არამედ „მიუტეოთ უფალსა გულისსიტყუაჲ ჩუენი და მან გამოგუზარდნეს ჩუენ“ და „სამოსლისა თქუენისათჳს რაჲსა ჰზრუნავთ?
მას	ბალ.B	და მისცა ზანდან მზრდელად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა, რამეთუ სწადოდა აღზრდაჲ მისი სიხარულით და შუებით,
მათა	სინ.მრვლთ	გულისხმა-ყავთ, რავდენნი ძლიერნი და მეფენი, რომელთა ედგნეს შარავანდნი თავთა მათა და აღელესნეს მახჳლნი მათნი და აღემახუნეს, ვითარცა შუანი მძჳნვარეთანი, გულის-წყრომანი იგი მათნი და უთქუმიდეს სიკუდილდ და უმზირდეს შეწუვად ცეცხლითა!
მას	სინ.მრვლთ	და დაყარნა კაპარჭნი თჳსნი ეშმაკმან, ხოლო ვერაჲ შეუძლო ყოფად ეკლესიათათჳს, რამეთუ „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“, და საქმენიცა იგი მოწამე არიან, რომელნი იქმნეს მის ზედა.
მანცა	კლარჯ.	მიჰხედენით შროშანთა... ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოვლადვე ბრძენმან მანცა სოლომონ არა შეიმოსა, ვითარცა ერთი ამათგანი“.
მასვე	სინ.მრვლთ	ამას იტყჳს მამისათჳს წერილი და მასვე – ძისათჳს: ერთ არს სუფევაჲ მათი.
იგი	კლარჯ.	„უწყითა, უკუეთუ თივაჲ იგი ველისაჲ, რომელი დღეს არნ და ხვალჱ თორნესა შთააგზნიან“?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ მამისაჲ ვთქუათღა, რაჲთა ეგრჱთ აღვასრულოთ სიტყჳისა იგი ძალი.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ყოველი დიდებაჲ ამის სოფლისაჲ ღმერთმან ესრეთ შეამკვის, ვითარცა-იგი უწამებიეს სადა ვისმე, და იტყჳს თუ: „კაცისანი ვითარცა თივა არიან დღენი მისნი და ვითარცა ყუავილი ველისაჲ ეგრე ყუავიან“, ჰბეროს მას ქარმან და არცაღა აჩნდეს ყოვლადვე ადგილი მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	და სხუაჲ თუ მამისაჲ მეგონოს, ძისად გამოვიტყოდი, და ღაცათუ სიტყუამან დააცხროს დაუცხრომელი იგი ძალი და დიდებაჲ.
იგინი	კლარჯ.	არცა ჯერ-არს ჩუენდა ზრუნვად და არცაღა ჯერ-არს ჩუენდა თხოვად, რასა იგინი ითხოვენ;
მას	სინ.მრვლთ	და რაჲთამცა არა თჳს-თჳს ვიტყოდე მეუფებასა მას მათსა, აწ ითქუნ მამისათჳს: „სუფევაჲ შენი სუფევა არს ყოველთა ზედა უკუნისამდე და უფლებაჲ შენი ყოველსა შორის თესლსა და თესლსა“.
მისსა	კლარჯ.	„ხოლო თქუენ ღაღადებდით და ეძიებდით პირველად სასუფეველსა ღმრთისასა და სიმართლესა მისსა და წყალობასა მისსა და ესე ყოველი შეგეძინოს თქუენ“.
მის	სინ.მრვლთ	და კულად დანიელისგან ძისათჳს: ვხედევდ და აჰა ესერა ღრუბელთა ზედა ცისათა მოვიდოდა ვითარცა ძჱ კაცისაჲ და მოიწია ვიდრე ძუელისა მის დღეთაჲსა და მას მიეცა პატივი და ჴელმწიფებაჲ, და სუფევაჲ მისი სუფევა საუკუნე და ჴელმწიფებაჲ მისი თესლითი თესლამდე,
მას	სინ.მრვლთ	მრავალ გზის ჰბრძვეს და ვერ ერეოდეს მას, არამედ მბრძოლნიცა იგი წარჴდეს და დასავიწყებელად შეიქმნეს, ხოლო ეკლესიაჲ ოდესვე და მარადის ყუავის.
მას	სინ.მრვლთ	რომელი არასადა წარვალს და მას, რომელი-იგი მიეცა ჴორციელობისა მისთჳს და რომელი-იგი აქუნდა ჴელმწიფებით, მიაქუს ჴორციელობისათჳს, ვითარცა იტყოდა: მადიდე მე, მამაო, დიდებითა მით, რომელი მაქუნდა შენგან წინა სოფლის დაბადებისა.
მას	კლარჯ.	ხოლო ჩუენ, საყუარელნო, განვიწმიდნეთ თავნი ჩუენნი ლოცვითა, მარხვითა და ვედრებითა და ყოველნი მივიწინეთ დღესა მას უფლისასა და ყოველნი ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირველი იგი დიდებაჲ აქუს და ახალი იგი მიაქუს ჴორციელობისა მისთჳს, რამეთუ იტყჳს: ითხოენ ჩემგან და მიგცნე შენ წარმართნი.
მისა	ბალ.B	აწ უკუეთუ ვინ მიღუაწოს, საჴმარ მისა ვიყო დღესა ჭირისასა.
მას	სინ.მრვლთ	– მას, რომელმანცა თქუა, ვითარმედ: მე დავდეგ მეუფედ.
მისთჳს	ბალ.B	და უბრძანა სახლის მოძღუარსა, რაჲთა კეთილად იღუწიდეს მისთჳს და ნუგეშინის-სცემდეს.
მან	ბალ.B	ხოლო მან სიტყუანი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
მის	ბალ.B	და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსად.
იგი	სინ.მრვლთ	სახელნი იგი ხოლო ცუდად არიან, ხოლო იგინი არასადა იჴსენებიან.
იგი	სინ.მრვლთ	მბრძოლნი იგი წარჴდეს, ხოლო ეკლესიანი მარადის ყუავიან.
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ ეტყჳს მას ჴორცთამდე: „ითხოვენ ჩემგანო“, რამეთუ აქუნდა მას მის თანა დიდებაჲ იგი და ჴელმწიფებაჲ, არა თუ ოდეს მოვიდა, მაშინ მიიღო ჴელმწიფებაჲ სოფლისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინე იოვანჱსი, ვითარმედ: სოფელსა შინა იყო და სოფელმან არა იცნა იგი;
იგი	სინ.მრვლთ	რომელსაცა ადგილსა მიხჳდე, ანუ თუ სოფელსა იქცეოდი, ანუ თუ დაბასა, ანუ თუ უდაბნოსა, ესე სიტყუაჲ ხოლო ისმინო, რამეთუ: საუკუნითგანვე იყო სიტყუაჲ და უჴრწნელებაჲ იგი და ცხოვრებაჲ.
იგი	ბალ.B	ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ, უწინარჱს ამისა, შარავანდედნი ადიდებდეს დღესა შობისა მათისასა და როკვად წარმოჴდიან, რამეთუ შობასა მას ჰეროდჱსსა როკვად წარმოჴდა ასული იგი ეროდიაჲსი, ხოლო აწ მჴევალთაცა არა ჯერ-იჩინიან ეგევითარი საქმჱ ყოფად;
მას	სინ.მრვლთ	თჳსთა მოვიდა და თჳსთა არა შეიწყნარეს, გარნა აქუნდა მას ჴელმწიფებით და მოაქუს მას ჴორციელობისა მისთჳს.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ჰგონებ დამცირებასა ძისასა მამისა მიმართ თხოისა მისთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ესერა შარავანდედსა ამას ჩუენსა შარავანდნი თჳსნი აღუმაღლებიან და მიუღებიეს ჯუარი იგი თჳსი სიყრმითგან თჳსით და მიერითგან, ვითარცა მოხუცებული, სიბრძნესა გჳჩვენებს ეკლესიასა შინა, რამეთუ მეფობაჲ შეურაცხ-უყოფიეს.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ თხოვაჲ იგი სახელ-ძჳრ გიჩს, ვითარ ღმერთი კაცთაგან ითხოვდა შიშსა მაშინ?
მის	ბალ.B	მივიდეს და ჰრქუეს მეფესა: ჵ მეფეო, კაცისა მის, რომლისა დაგიც სასოებაჲ, არა არს სჯულისა შენისაჲ, რამეთუ უკუეთუ პოოს კაცთა მათგანი ქრისტეანეთაჲ, მოწლედ მოიკითხავს.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ თხოვაჲცა იგი არა თუ ლიქნისაჲ არს, არამედ ჴორციელობისა მისთჳს დადებული მადლი.
მათ	ბალ.B	და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ, ბოროტი წინა-გიცთ.
მას	სინ.მრვლთ	„ითხოვენ ჩემგანო“, რომელი აქუს ჴელმწიფებით, მიაქუს მას ჴორციელებისა მისთჳს, ვითარცა იტყჳს წინაწარმეტყუელი: უფალო, უფალო ჩუენო, დაგუბადენ ჩუენ, არა თუ სხჳსა ვისნი იყვნეს, არამედ ყოველნი შენდა მონა.
მას	ბალ.B	და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისსა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
მათ	ბალ.B	აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
მათ	სინ.მრვლთ	ამას ყოველსა ზედა ვჰმადლობდეთ ნიჭთა მათ ზედა ღმრთისათა, რამეთუ მისი არს დიდებაჲ და პატივი და თაყუანის-ცემაჲ უკუნისამდე. ამენ.
მას	ბალ.B	და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღძრა გონებაჲ მისი და ცრემლეოდა.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
იგი	ბალ.B	აწ წარმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, რაჲთა წარმავლისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.B	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
მისთჳს	ბალ.B	მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური დაგებულ არს მისთჳს.
მისა	სინ.მრვლთ	უკუეთუ „ყოველი მისა მონა“, რად სთქუ, ვითარმედ: „დაგუბადენ ჩუენ?“
იგი	ბალ.B	და არა უწყოდა, თუ ვინაჲ არს საცთური იგი.
მას	სინ.მრვლთ	მიერითგან მამალი წარსავალსა მას თუ წყალთასა არნ, რაჟამს ესმის ჴმაჲ იგი, სურვილითა მით მოწლებისაჲთა მოისწრაფის მიწევნად მუნ.
მას	ბალ.B	და შესჭირდა ფრიად. და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
იგი	ბალ.B	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჩუენებით რეცა ვამსგავსო და ვთქუა: უკუეთუ ვისმე ყანაჲ უცნ უქმარი და უნაყოფოჲ და ეკლოვანი და კუალად ქუეყანაჲ კეთილი და მოაქუნ ნაყოფი, შე-სამე-ურაცხიენ უნაყოფოჲ იგი ვითარცა სხუაჲ?
მას	ბალ.B	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთა წყლულსა.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
მით	სინ.მრვლთ	მაშინღა ერთითა მით ერთობითა ერთად ანუ კბოდის პირსა, ანუ ნაპრალსა კლდისასა, ანუ ოლეთა ზედა უშიშად დაიდგნიან და იქმნიან ბუდჱ თჳსი და გამოიზარდნიან მართუენი თჳსნი.
იგი	ბალ.B	ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
მისა	სინ.მრვლთ	გარნა რომელთა საქმენი უნაყოფონი ჰქონდენ, შერაცხილ არიან მისა ვითარცა-იგი უნაყოფოჲ.
მან	ბალ.B	და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა და მე ვაწჳე უმჯობესსა, და ვგონებ, რომელ განმცადა სიტყჳთა. და ყოველი წარმოუთხარ.
იგი	სინ.მრვლთ	და თქჳანცა რომელთამე გურიტისათჳს, ვითარმედ: მამლის მოყუარე არს და სიწმიდესა იმარხავნ: ჟამ თუ სადამე არნ და მოიკლის მამალი იგი ანუ მფრინველისაგან ანუ თუ მახითა, მიერითგან დედალი იგი სხუასა მამალსა არღარა შეეყვის, არამედ მისსა მას სიყუარულსა დაადგრის.
მან	ბალ.B	და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
მისსა	სინ.მრვლთ	აწ რომელთა მსგავსება გურიტისაჲ გაქუს თავთა თქუენთა, მისსა მას სიწმიდესა და სიყუარულსა ემსგავსენით.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ჴარნი ორნი შეაბმიან და საშოვალ მათსა საჴნველნი, ეგრეცა უფალმან წარავლინნა ორნი მოციქულნი და შოვა მათსა ჯუარი, რაჲთა აღმოაბნევდენ იგინი გონებათა, რომელთანი-იგი იყვნეს ვითარცა ქვანი, და ჰყოფდეს იგინი ყოველთავე შვილ ღმრთისა,
მას	ბალ.B	და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
მან	ბალ.B	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
მათთჳს	ბალ.B	და განბოროტნა შემასმენელთა მათთჳს ბალაჰვარისთა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი მუშაკმან ყანაჲ ურგები და განრყუნილი პირველად ცეცხლითა მოწჳს და ამისა შემდგომად ძირი იგი საჴნველითა აღმოჰფხურის და განარჩიის, ეგრეცა ღმერთმან იხილა ქუეყანაჲ ესე განრყუნილი კერპთაგან, მოჰფინა ცეცხლი და მოწუა;
მათ	ბალ.B	და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისათჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, თუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრეცა ყოვლითურთ წმიდაჲ ეკლესიაჲ: რაჟამს უკუე ქმარი იგი მისი ქრისტჱ ჯუარს-ეცუა და აღმაღლდა ცად, იგი სხუასა ქმარსა არღარა შეეყო, არამედ მისსა მას სიყუარულსა და ერთობასა დადგრომილ არს და ელის.
მის	ბალ.B	და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
მას	სინ.მრვლთ	არა თუ ქუეყანასა წუვიდა, არამედ მას ზედა ეკალნი, რაჲთამცა მას ზედა ურწმუნოებაჲ იგი წარწყმიდა.
მისთჳს	ბალ.B	ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
მისსა	ბალ.B	და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი ნეტარი დავით იტყჳს სახიობასა მას შინა თჳსსა, ვითარმედ: სირმან პოვა სახლი და გურიტმან ბუდესა დაისხნა მართუენი თჳსნი.
მას	სინ.მრვლთ	აწ რომელსამე სირსა იტყჳს? – არა თუ მას, რომელი-იგი განერა მახესა მას მონადირეთასა, არამედ უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა;
მათ	სინ.მრვლთ	ესრე ჯერ-უჩნდა მოწაფეთა მათ თჳსთაჲ, რომელნი უმჯობჱსისა მის დიდებისა ღირს არიან, რამეთუ ესრე ჰრქუა მათ, ვითარმედ: მრავალთა სირთა უმჯობჱს ხართ თქუენ.
იგი	რაბლე2	Marmotretus, De baboinis et cingis, cum commento Dorbellis, Decretum universitatis Parisiensis super gorgiasitate muliercularum ad placitum, ვითარ გამოეცხადა წმინდა გერტრუდა პუასისა მონასტრის მოლოზანსა, ოდეს იგი შობდა,
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
მას	სინ.მრვლთ	და ღათუ განვაგრძვე სიტყუაჲ ესე, არამედ ჩჳენისავე აღშჱნებისათჳს აწ პირველსა მას მოვიდეთ, ოდეს შევიდოდა იესუ სიმდაბლით იერუსალემდ და ჯერ-იჩინა კიცუსა დაჯდომაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და თუ დაჯდა კიცუსა ზედა, არამედ სიმრავლჱ იგი ერისაჲ დაუფენდა სამოსელსა.
მის	სინ.მრვლთ	კეთილ და სასურველ და ღირს პატიოსნისაჲ მის, რომელნი შემძლებელ არიან მისა პატივის-ცემად, რამეთუ ღმერთი არა თჳსსა ჴელმწიფებასა ჰხედავს, არამედ ძალსა, რომელნი პატივ-სცემენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრეცა აქა სიმრავლჱ იგი ძეთა კაცთაჲ მფრინველთა ამსგავსა, რამეთუ „სირმან პოვა სახლი და გურიტმან ბუდესა დაისხნა მართუენი თჳსნი“.
მისა	სინ.მრვლთ	ვერვინ შემძლებელ-არს ღირსად პატივის-ცემად მისა, ვითარ-იგი ჯერ-არს;
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ გურიტსა ამსგავსა სული წმიდაჲ და ეკლესიაჲ, რომელი-იგი პირად-პირადითა მით მეცნიერებითა და პირად-პირადითა სამკაულითა შემკულ არს.
მან	ბალ.B	მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა, და დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
იგი	სინ.მრვლთ	ჯერ-არს ჩუენდა ცნობად ღმრთისაგან, ვითარ-იგი თქუა, ვითარმედ: ყოველი იგი დიდებაჲ ასულისა მეუფისა შინაგან ფესუედითა ოქროვანითა შემკულ არს და შემოსილ, რამეთუ „სირმან პოვა სახლი და გურიტმან ბუდჱ“,
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელ-იგი თქუა „რტოთა ხისათა დადგრომაჲ“, ესე იგი არს საფარველი ჯუარისაჲ, რომელმან განზარდნის ახალ ნათელ-ღებულნი იგი ყრმანი თჳსნი.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე გურიტი იგი აჴსენა იერემია სიტყუსა მას შინა თჳსსა, ვითარმედ: გურიტმან და მერცხალმან და მჭურინავმან – მფრინველთა ცისათა ცნეს ჟამი წარსლვისა მათისაჲ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	აწ რაჲთამცა ორგანვე არა ვცოდეთ და შოვა ვიდოდეთ, და ნუცა კუალად სიღრმისა მისთჳს სარგებელსა ყოვლადვე ვევლტოდით, ვადიდოთ ქრისტჱ, არა თუ რავდენ-იგი ზედა-გუაც, არამედ რავდენცა შეუძლოთ, რამეთუ ღმერთი არა სიტყუასა ჰხედავს, არამედ გონებათა.
მათ	სინ.მრვლთ	დაჯდა კიცუსა, რომელი ზის ზეცისათა მათ ეტლთა.
მას	სინ.მრვლთ	დაუფინეს მას სამოსელი კაცთა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან კაცმან ღ~ისამან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქრისტესა, ღმრთისა ჩუენისა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ დაუფინენ სამოსელსა თანა სულნი მომავალსა, კიცუსა ზედა მჯდომარესა, დაუფინე ღმერთსა სული შენი, რაჲთა მას ზედა იხარებდეს, რამეთუ იტყოდა მახარებელი: განმზადენით გზანი უფლისანი და წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი.
მისსა	სინ.მრვლთ	ჯერ-არს, რაჲთა გზათა წილ სულნი ჩუენნი დაუფინნეთ წინაშე მისსა და ყრმათა მათებრ ბაჲაჲ და რტოები ხეთაჲ აღვიღოთ და სიხარულით ვიქცეოდით წინაშე მისსა და ანგელოზთა ჴმასა, რომელსა ყრმანი უგალობდეს,
მათებრ	სინ.მრვლთ	და სიტყუასა წინაწარმეტყუელისასა დღეს ჩუენცა მათებრ უგალობდეთ და ვიტყოდით: ოსანა – რომელ არს „მაცხოვნენ ჩუენ“ – მაღალთა შინა!
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა შევიდა მაცხოვარი ტაძარსა მას, ყოველი იგი მოფარდული და კერმის მსყიდელი გამოასხა შოლტითა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჩუენცა შევიმოსოთ ხატი იგი ნათლისაჲ და გამოვიხატოთ გულთა ჩუენთა ჯუარი,
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა გუექმნეს იგი შოლტ და განასხას გონებათაგან ჩუენთა ყოველი უკეთურებაჲ და ვიქმნეთ ტაძარ სულისა წმიდისა, და ყოველნი ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	სინ.მრვლთ	ესე გურიტი აჴსენა ქებასა მას ქებათასა და თქუა, ვითარმედ: ჴმაჲ გურიტისაჲ ისმა ქუეყანასა ჩუენსა, ჴმაჲ გურიტისაჲ მის, რომელი-იგი ცით გამო იყო, რამეთუ ქრისტჱ მოსულად იყო ზეცით და ამას გუაუწყებდა ჩუენ.
მის	სინ.მრვლთ	ესე ნიში არს ჴმისა მის გურიტისაჲ, რომელი-იგი ისმა.
იგი	სინ.მრვლთ	მო-ღა-ვისმინოთ ჴმაჲ იგი გურიტისაჲ მის, რომელსა-იგი ჰნებავს სასმენელ ყოფად ჴმაჲ თჳსი.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ ფრიად, ასულო სიონისაო, ქადაგებდ ასული ეგე იერუსალემისაჲ, რამეთუ აჰა ესერა მ~ფჱ შენი მოვალს შენდა მართალი და მაცხოვარი, იგი თავადი მშჳდ არს და ზე ზის კარაულსა კიცუსა ახალსა და შემდგომი ამისი.
მის	სინ.მრვლთ	შავ – სულთა მათთჳს მგლოვარეთა, შუენიერ – ნათლის-ღებისა მის გამო ნათელ-ღებულთაჲსა.
იგი	სინ.მრვლთ	შავ ვარი მე და შუენიერ, ასულნო იჱ~სლმისანო, რამეთუ წმიდანი იგი სულნი ნახპეტთანი თქუნა ასულად იჱ~სალემისად.
მას	სინ.მრვლთ	და რომელმან-მე მზემან მრუმედ მოხედა მას?
მან	სინ.მრვლთ	– არა თუ მან, რომელ-იგი თქუა ეკლესიასტემან, ვითარმედ: მათ დღეთა გამობრწყინდეს მზჱ იგი სიმართლისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	ესე – თჳთ ქრისტჱ, რომელი შობად იყო მარიამისაგან ჴორციელად და აღმოსავალ სახელი ერქუა მას და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „დაჰჴდეს მზჱ“, ესე არს, რომელ-იგი ჯუარს-ეცუა და დაეფლა გულსა ქუეყანისასა.
მათ	ბალ.B	და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
მათ	ბალ.B	და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვალთ.
მათ	ბალ.B	და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.B	და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგძლისამან.
მათ	ბალ.B	ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებენ საგზლისათჳს.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწვან.
იგი	ბალ.B	7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არიან მეფეთათჳს.
იგი	ბალ.B	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
მის	ბალ.B	ხოლო მეფე განკჳრვებულ იქმნა საქმესა ზედა მის ყრმისასა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ თქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
მისდა	ბალ.B	და არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი ზედასაზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა.
მას	ბალ.B	და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვად ქალაქისაგან, და იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
იგი	ბალ.B	და იწყო მზრდელისა მიმართ თჳსისა პატივთა წინა-ყოფაჲ და ფრიად პატივ-სცემდა და წაღმართცა უქადაგებდა და ჰრქუა: უკუეთუ მითხრა ჭეშმარიტი, რაჲ-იგი გკითხო, უმეტესი პატივი ჰპოო წინაშე ჩემსა, რაჟამს იგი მეფე ვიქმნე.
მან	ბალ.B	ხოლო მან მიამცნო ყოველივე, რაჲცა ჰკითხა, და ჰრქუა: დაფარე ყოველივე, რაჲცა მიგითხრა და მოგაჴსენო.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მან	ბალ.B	ხოლო მან უბრძანა: რაჲ არს შეწყუდეულებაჲ ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
მათ	ბალ.B	ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან შენმან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მიცემაჲ.
მათ	ბალ.B	ხოლო უმეცნიერესმან მათ ყოველთამან ჰრქუა, ვითარმედ: მეფეო, ძე ესე შენი მიიწევის დიდსა დიდებასა მეფობისასა,
მისსა	ბალ.B	ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
მან	ბალ.B	და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და აღარავინ იპოვების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა? ხოლო მან ჰრქუა: არა.
მას	ბალ.B	და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინმავალთა წარავლენდენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებოდენ, რაჲთა არა იხილნეს საქმენი კაცნი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი ესრეთ ჰყოფდეს.
იგი	ბალ.B	ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყუანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
მისსა	ბალ.B	და კუალად ოდეს განვიდა, და მოყუასნი იგი წინამავალნი უდებ იქმნნეს და იყო გზასა მას ზედა ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ესეცა კაცია.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას: და რას შეუქმნიეს ესრეთ?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა მას: წელიწადისა სიგრძესა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი იყო გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას ზანდან: და ამის შემდგომად სიკუდილი.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი ვერღარას დაჰფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
იგი	ბალ.B	მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ და მწარედ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არს ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მიიწიოს კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ,
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებია ცანი ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი, და ბრძანებითა მისითა იქმნებიან ძრვანი ჰაერთანი და ქუხილნი და ქარნი,
მას	ბალ.B	და კაცი ჴელითა შეუქმნიაო მიწისაგან და სული თჳსი შთაუბერავს უკუდავიო, და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდეს და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი,
იგი	ბალ.B	და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისსა, იწყის მან განცხრომად, ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა:
მათ	ბალ.B	ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან, რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდე მათ შინა და ვიქმოდე მცნებათა შენთა წმიდათა.
მას	ბალ.B	9. მას ჟამსა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახუა კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზრდელი, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს, რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუმწუბასა წითელსა,
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ზანდან: კაცო, არას ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
მისთჳს	ბალ.B	აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისსა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
იგი	ბალ.B	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადგრომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
იგი	ბალ.B	და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფისა ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვად მისსა.
მისა	ბალ.B	აწ ნუ ორგულებ უწყებად მისსა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისა, შეგემატოს პატივი დიდი უმეტეს მოყუასთა შენთა და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
მის	ბალ.B	ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცისა, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
მისთჳს	ბალ.B	და უთხრობდ რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითამცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
მის	ბალ.B	და ბრძანა შეყვანებაჲ მის წინაშე კაცისა მის.
იგი	ბალ.B	ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივითა მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
იგი	ბალ.B	და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
იგი	ბალ.B	ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედავთა.
იგი	ბალ.B	ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
იგინი	ბალ.B	ხოლო მეფემან იცნა იგინი და მსწრაფლ გარდამოჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
მისსა	ბალ.B	და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა კულა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
მისსა	ბალ.B	და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნეს მეფე ვისა ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრე.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყებად.
იგი	ბალ.B	მერმე შეიმოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა, ძმისა მისისათა.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი ტიროდეს.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას მეფემან: ვითარ შეშინდი ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
მისსა	ბალ.B	და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
მათცა	ბალ.B	ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.
მათ	ბალ.B	და მოაღებინა ნაგევთაგან სკორე მყრალი და ძუალები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ბაყლები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
მათ	ბალ.B	და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექმნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლეთა მისთა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალა იგინიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
იგინი	ბალ.B	და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნენ კიდობანნი იგინი. და მოიხუნეს და დადგეს.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არ ღირს არიან შემოხუმად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
მათ	ბალ.B	მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთათჳს ფასსა დიდად იტყოდეს.
მათ	ბალ.B	და კუალად უბრძანა პილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და ამოჰჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
მათ	ბალ.B	აწ მე მაბრალობთ კაცთა მათ ღმრთისათა მოკითხვასა, რომელთა შინაგანი ესრეთ არს?
იგი	ბალ.B	და ვგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ბალაჰვარ. პირი ღმრთისაჲ იტყჳს იგავთა შინა სახარებისათა ერისა მიმართ.
მათ	ბალ.B	და სხუაჲ - ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
იგი	ბალ.B	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისა არს, და თესლი იგი - სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა ზედა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
მისსა	ბალ.B	და რომელი კლდესა ზედა დავარდა, ადმოსცენდა და განჴმა, ესე არს, რ~ი ისმენს წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა მისსა ზედა და განჴმის.
იგი	ბალ.B	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელთა შეიწყნარიან კაცთა სიტყუანი და აღმოსცენდის რაჲ მათ შორის, გულის თქ~მითა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთჳან.
იგი	ბალ.B	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, რომელნი მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდის გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს კეთილად და გამოიღოს ნაყოფი.
იგი	ბალ.B	14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთოჲ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყჳდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
მათ	ბალ.B	და იხილნა კუალად ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირთა მათ ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო კაცი.
მათ	ბალ.B	და აღიხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ. და იწყო ლოკაჲ მისი.
მათ	ბალ.B	ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წასჭრნეს, და კაცი იგი დაეცა და პილომან აღიტაცა და მიუგდო ვეშაპსა.
იგი	ბალ.B	აწ, ძეო მეფისაო, პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთასა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა ამის სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
იგი	ბალ.B	და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს შინა ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.
იგი	ბალ.B	ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
მისა	ბალ.B	და შემდგომთა დღეთა და მოიწივნე მისა ბოროტნი მეფისანი კაცისანი მის და წარჰყვანდეს განსაკითხავ სად.
მის	ბალ.B	და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
მან	ბალ.B	მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მე აწ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენან მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, არამედ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
მის	ბალ.B	და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ სიყუარული ჩემი შენდა მომართ, რომელ მაქუნდა.
მან	ბალ.B	მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არს ჭირი თავისა ჩემისაჲ, წარვედ გზასა შენსა, ამიერითგან არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
მას	ბალ.B	და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძულობდა და ჰრქუა მას: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელთა მტერთა შენთასა.
მათ	ბალ.B	მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
იგი	ბალ.B	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პ~ლ ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანდეს სიკუდილი და ოდეს წარადგინებდეს განსაკითხავად.
იგი	ბალ.B	ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
მას	ბალ.B	და მეორე იგი მეგობარი - ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან მერმე თავისა ზრუნვასა შეექცევიან.
მის	ბალ.B	ხოლო ოდესმე დაადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტურნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღო ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ მას.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდა და პოვა სარგებელი ერთი შჳდ წილად, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ,
მით	ბალ.B	და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან ორითა მით სამოსლითა მისციან საფლავად და ყოველი ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
მისსა	ბალ.B	თქუა იოდასაფ: ვერ ეგების ესე ყოფად, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ და თხრობად მისსა!?
მის	ბალ.B	რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ მის თანა.
მის	ბალ.B	ჰრქუა ბალაჰვარ. - ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმესა საწუთოჲსათა.
მას	ბალ.B	და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
მის	ბალ.B	და მრავალ გზის უნებნ მის თანა სიტყჳს გებაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგანსა გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
იგი	ბალ.B	და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ღამესა ამას ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
მას	ბალ.B	წარვიდეს და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
მათ	ბალ.B	მათ შინა იყუნს კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
იგი	ბალ.B	და კაცი იგი ჯდა ინაჴიდ სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
მას	ბალ.B	და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი - დედოფლით.
იგი	ბალ.B	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყოარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მეფემან თანამზრახველსა მას: არასადა გუთნდა ცხორებაჲ ჩუენი, ვითარ ამათ გლახაკთა, და არცა ესრეთ მხიარულ ვართ, ვითარ ესენი.
მათ	ბალ.B	და სახლები ესე ოქროქანდაკებულნი, რომელნი-ესე ვიშენენით, და სიშუჱნიარე ხატისაჲ და ბრწყინვალებაჲ სამოსელთაჲ, არამედ არად ჰკჳრს მათ,
იგინი	ბალ.B	რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ, რამეთუ მათ შინა იშვებენ უკუნისამდე, რ~ი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა ჭეშმარიტად: არიან კაცნი, რომელნი მსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველივე დაუტევებიეს და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებიეს, რამეთუ გამოსცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი ურგებად და წარმავალად.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე - რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
იგი	ბალ.B	რამეთუ იგი არს საუკუნო უხრწნელი, და ამას ყოველსა მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
მის	ბალ.B	ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ კაცი ღირს ადგილსა მის, ანუ ვინ შესულად მუნ შემძლებელ არს?
იგი	ბალ.B	ჰრქუა თანამზრახველმან: არავისთჳს დაჴშულ არს კარი იგი, ვისცა ენებოს.
იგი	ბალ.B	ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას: მსახურებაჲ ღმრთისა მხოლოჲსაჲ, რომელმან დაბადნა ყოველნი დაბადებულნი.
იგი	ბალ.B	ჰრქუა მეფემან: და რაჲ გაყენებდა აქამომდე თხრობად ჩემდა იგი გზაჲ?
მას	ბალ.B	ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და ჴელ-ვჰყოთ მას, რამეთუ თანა-გვაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას: ნუ ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
იგი	ბალ.B	და შემდგომად იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდა თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.
მისთჳს	ბალ.B	24. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: არღარა არს ყოვლით კერძო სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა ჩემსა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
მას	ბალ.B	ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მას მდიდარსა, რომელი ემზახა გლახაკსა მას, რომელი გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალი დიდებულთა შვილი ცოლად. ხოლო მან არა ინება.
მას	ბალ.B	და ილტოდა მამისაგან თჳსისა. და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისიმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ხელთსაქმარსა, და მადლობდა ღმერთსა.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა მადლობ ღმერთსა?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
იგი	ბალ.B	მაშინ ჴმა-უყო ჭაბუკმან დედაბერსა. იგი განვიდა.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ასული გლახაკისაჲ ცოლად შენდა, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
იგი	ბალ.B	ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
მას	ბალ.B	და ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, ხოლო მამამან შენმან არა ინებოს.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავდგე.
იგი	ბალ.B	ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
მისა	ბალ.B	და იწყო ბერმან გამოცდად მისა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
იგი	ბალ.B	და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.
მას	ბალ.B	25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
მისსა	ბალ.B	ჰრქუა: გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განგიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
მათ	ბალ.B	ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ, რომელ აღგჳთქუა პირითა წმიდათა წინაწარმეტყუელთაჲთა და მოციქულთაჲთა, რომელთა მიმართ გუაქუს სასოებაჲ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად.
მან	ბალ.B	ხოლო მან თქუა: ათორმეტისაჲ.
იგი	ბალ.B	და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
მის	ბალ.B	და ყოველივე ცხორებაჲ მის თჳთოეულად წარმოუთხრა და თუ რომლითა მიზეზითა განვიდა უდაბნოდ.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: და რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა გასაძღომელი შენი?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ისმინა, და ჰრქუა: აუწდომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენთჳს არ გინდეს ბოროტი, სხვასა ნუ უზამ და სცხოვნდე.
მან	ბალ.B	ხოლო მან განუტევა. ხოლო იგი დაჯდა სიმაღლესა რტოთა ხეთასა, რამეთუ უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
იგიმცა	ბალ.B	და ჴმა უყო მაღლით: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემის კუჱრცხის ოდენი და იგიმცა, შენმცა დიდი საფასე შეგეძინა.
მას	ბალ.B	და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი კუალად და დაკლვაჲ.
მის	ბალ.B	და ჰრქუა კაცმან: ვინაჲთგან მასწავენ მცნებანი, სხუაჲ არა მაქუს ნაცვალი, რაჲთა მოგიზღო მის წილ, აწ მო[ვ]ედ სახედ ჩემდა, რამეთუ ზამთარი ესე ფიცხელ არს და მე კეთილად გიღუაწო, და განგისუენო და განგიტეო...
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაჰკარგე პირველი იგი:
მათ	ბალ.B	და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მათ შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ,
მას	სინ.მრვლთ	ეგრეცა წმიდათა სახარებათა საკჳრველებანი ურთიერთას წარუძღუან ერსა მას ღმრთის მოყუარეთასა, ახარებედ არა თუ საწუთროჲსა ჭამადითა, არამედ რომელი უკუნისამდე ჰგიეს.
მან	სინ.მრვლთ	მან განაღა ჰქრუას მშჳდობაჲ ერსა წმიდათა მისთასა და მათსა, რომელნი მოქცეულ არიან გულითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ნუვინ დააკლდებინ წოდებასა ამას სიხარულისასა, რამეთუ თესლი იგი ურწმუნოჲ წარწყმედასა მიეცა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ნუვინ დაბრკოლდებინ და შეურაცხ-ჰყოფნ მიგებებასა მას მეუფისასა, ნუუკუე სასიძობელსა მას გარე დაშთეს და დაეჴშას კარი, ნუვინ მწუხარე და მგლოვარე არნ ამას მოსლვასა, რაჲთა არა დაესაჯოს მას ბოროტთა მოქალაქეთა თანა.
იგი	ბალ.B	იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ და ყოველნი მდაბალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
მისსა	სინ.მრვლთ	სამოსლისა წილ დაუფინნეთ გულნი ჩუენნი წინაშე მისსა და ფსალმუნითა და გ~ლბთა მადლობით მივეგებვოდით და ვიტყოდით: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“!
მით	ბალ.B	და გაქუნდის ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან სიკუდილისათა.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად ვთქუა და უფროჲს გულს-მოდგინე გყვნე და კეთილი იგი არაჲ დავაცადო.
მას	ბალ.B	10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფისა ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	მოვედით, საყუარელნო, ვაკურთხოთ კურთხეული იგი, და რაჲთა ჩუენცა ვიკურთხნეთ მისგან, რამეთუ ყოველი ჰასაკი და ყოველი მოწესჱ გჳიჩინა კურთხევასა მას და გალობასა უფალმან.
მის	სინ.მრვლთ	და უფროჲს ხოლო საკჳრველი ესე, რამეთუ ყრმათა ჩჩჳლთა მიჰმადლა ესევითარი გალობაჲ უფალმან, რამეთუ მის მიერ ესწავა მათ, ვითარცა პირველსა მას მოსეს მაშინ ერისა თანა.
იგი	ბალ.B	უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
მას	სინ.მრვლთ	დღეს იხარებს სიხარულით ნეტარი დავით, რამეთუ მოეპარა მას ყრმათაგან ქნარი იგი ათ-ძალი საგალობელი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ თჳთ იგი მათ თანა იხარებს და გალობს სულითა, ვითარცა პირველ წინაშე კიდობანსა მას უფლისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი იტყჳს: და ღათუ ჩემი არს სიტყუაჲ, არამედ თქუმად ყრმათა მიცემულ არს და მათგან დამტკიცებულ არს ქებაჲ მისგან, რომელმანცა მისცა მათ;
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲთა დაემტკიცოს ქებაჲ, რაჲთა დაჰჴსნდეს მტერი იგი შურის-მგებელი, რაჲთამცა ესევითარითა საკჳრველებითა უკმოიქცეს გულნი მათნი შვილთა ზედა და ურწმუნონი გონებითა მართალთაჲთა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და იგინი გუეტყჳან: გალობდით თქუენცა და გესწაოს მოსჱსი.
მათ	სინ.მრვლთ	ამიერითგან ჩუენცა შეგჳრთნეს ყრმათა მათ და მოგუცნეს ჴელნი, აწ მოვედით, საყუარელნო, და ჩუენცა მათ თანა ამას გალობასა ღმრთისა მიმართ ვიტყოდით და ვადიდებდეთ მას,
მას	სინ.მრვლთ	რომელი-იგი ამაღლდა ცასა ცათასა აღმოსავალით და ქუეყანასა ზედა, ვითარცა მას სათნო-უჩნდა, ჯერ-იჩინა კიცუსა ზედა დაჯდომაჲ.
მისსა	სინ.მრვლთ	დღეს იაკობცა მამად-მთავარი იხარებს, რამეთუ ჰხედავს წინაწარმეტყუელებულსა მისსა, რამეთუ საქმით იქმნა, ვითარმედ: გამოაბას ვენაჴსა კიცჳი თჳსი, რომელცა ესე ჯერ-იჩინა მაცხოვარმან დაჯდომაჲ კიცუსა ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	და მცირედრე შემდგომად თქუა ხოლო, ვითარმედ: იგი არს სასოებაჲ წარმართთაჲ.
იგიცა	სინ.მრვლთ	აწ იგიცა სულითა იხარებს მორწმუნეთა თანა და ესევითარითა მით წოდებასა მას წარმართასა აუწყებს, რომელ-იგი პირველ დაუმორჩილებელ იყვნეს.
მათცა	სინ.მრვლთ	აწ მათცა მოიყვანებს სარწმუნოებად, რამეთუ დღეს მ~ფჱ დიდებისაჲ ქუეყანასა ზედა წინაწარმეტყუელებით იდიდების და ზიარ-ჰყოფს ქუეყანისათა ზეცას, რაჲთა აჩუენოს, ვითარმედ იგი არს ორთაჲვე უფალი და ვითარ ორთაგან იდიდების.
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინე, ამისთჳს რამეთუ ზეცისანი იგი ქუეყანისა ცხორებასა უთხრობენ და გლ~ბთ იტყჳნ: წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთ, სავსე არიან ცანი და ქუეყანაჲ დიდებითა მისითა.
მისა	სინ.მრვლთ	კურთხეულ არს დიდებული უფალი ადგილსა წმიდასა მისა ზეცას!
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა შევიდა იესუ იერუსალემდ, შეიძრა ქალაქი იგი და იტყოდეს: ვინ არს ესეო? არა ნუ იცოდესა?
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ჰკითხვენ უკეთურნი იგი: ვინ არს ესეო, სახელოვანი და საკჳრველთ-მოქმედიო?
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ბნელი ვერ ეწია ნათელსა მას.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	ვითარ არასადა იხილეს მამათა მათთა და რომელ-იგი ესაია თქუა მათთჳს: ყრუთა ისმინეთ, ბრმათა აღიხილენთ!
მათ	სინ.მრვლთ	და ვინ ყრუ, რომელნი-იგი მათ ეუღლებიან არამედ დაბრმეს მონანი ღმრთისანი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ხედავთა, ვითარ ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ ესე, რომელ წინავე თქუა სულმან წმიდამან, რამეთუ ჰხედვიდეს უმადლონი იგი თუალითა და ჴელითა ჩმუნვიდეს საკჳრველ-მოქმედსა მას და ურწმუნოებასა ზედა დაადგრეს!
მათ	სინ.მრვლთ	იხილეს მათ ყრმაჲ შობითგანი ახილული და მადიდებელი უფლისაჲ;
მათ	სინ.მრვლთ	იხილეს მათ განრღუეული, რომელსა დაეყო ათურამეტი წელი, სიტყჳთა აღდგომილი;
იგი	სინ.მრვლთ	იხილეს იგი ზღუასა ზედა მავალი;
მას	სინ.მრვლთ	არა ნუ იხილესა კანას ქორწილსა მას, ოდეს-იგი წყალი გარდააქცია ღჳნოდ?
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი სნეულნი და ეშმაკეულნი განიკურნებოდეს, და ყოველსა სოფელსა განითქუმოდა მისი იგი საკჳრველებაჲ?
მისთჳს	სინ.მრვლთ	აწ ესევითარი გალობაჲ მისთჳს ითქუმის და იტყჳან: „ვინ არს ესეო?“
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რომელი მისთჳს წამებს, რამეთუ ღმერთი არს, რომელი ესრჱთ იდიდების ჩჩჳლთაგან და უსწავლელთა ენათა.
იგინი	სინ.მრვლთ	გამოიძიეთ წიგნთაგან, ვითარცა გესმა უფლისაგან, რამეთუ იგინი არიან მოწამედ მისა, გესწაოს თქუენ საკჳრველი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი თავადი მშჳდ არს და ზე ზის იგი კიცუსა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ რაჲსათჳს სიხარულსა მას აყენებთ?
მისთჳს	სინ.მრვლთ	რად მშჳდისა მისთჳს ბრძოლად განმზადებულ ხართ?
მათ	სინ.მრვლთ	ჰკითხეთღა ყრმათა მაგათ, ვინძი შეკრიბნა ანუ ვინ ასწავა მათ ახალი გალობაჲ ღმრთისაჲ და ძჳელი წინაწარმეტყუელებაჲ?
იგინი	სინ.მრვლთ	– არამედ არა კაცმან, და იგინი ღმრთეებისასა მას გალობასა იტყჳან.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ ცანთ, რამეთუ ღმრთისა მიერ ესწავა მათ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲთა დაემტკიცოს ქებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და რომელი-იგი მღდელთა ვერ ცნეს, მას გალობენ.
იგინი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგინი იყვნენ თქუენდა განმკითხველ, ვითარცა თქუა მაცხოვარმან ესაიაჲსგან: აწ არა ჰრცხუენის იაკობს, არცა შეიცვალოს პირი ისრაელ;
მათ	სინ.მრვლთ	აწ ანუ ყრმათაჲ მათ სარწმუნოებაჲ შეიწყნარეთ და სიწმიდჱ და გიხაროდენ, ანუ სარწმუნოებასა თანა ყმანი ეგე ჩუენ მოგუანიჭენთ,
მათ	სინ.მრვლთ	და ჩუენ მათ თანა ვხ~რბთ და ვიშუებდეთ და ვდღესასწაულობდეთ და ერთობით ღმრთივ სწავლულსა მას გალობასა ვიტყოდით: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“!
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ესერა მოხუცებულთა მისი იგი აღსაარებული არა ჰრწამს, და მათ წილ შვილნი მცირენი მიეგებვიან და მკლავთა წილ რტოთა ხეთაგან დაუფენენ და ღმერთსა მათსა აკურთხევენ კიცუსა ზედა მჯდომარესა ვითარცა ქერობინთა ზედა და იტყჳან: „ჵსანა, ძეო დავითისო!
იგი	სინ.მრვლთ	ჩუენცა ყრმათა თანა ვიტყოდით: კურთხეულ არს ღმრთისაგან ღმერთი მეუფჱ დიდებისაჲ, რომელი დაგლახაკნა ჩუენთჳს მდიდარი იგი, რაჲთა ჩუენ განვმდიდრდეთ მისითა მით სიგლახაკითა.
მათ	ბალ.B	რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნეს წარწყმედის.
მას	ბალ.B	ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
იგინი	ბალ.B	და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.B	რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
იგი	ბალ.B	ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყვარეს და დაიცუნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
იგი	ბალ.B	ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღზუავებული რისხჳთა, რაჲთა შური მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
მას	ბალ.B	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიად მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
მას	ბალ.B	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არ~ნ შესლვაჲ მუნ სავანესა მას კეთილსა?
იგი	ბალ.B	და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
მას	ბალ.B	მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუა~მნი.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ მალაქიაცა თქუა, ვითარმედ: მათ დღეთა შინა გამობრწყინდეს მზჱ იგი სიმართლისაჲ, რომელსა აქუნდეს კურებაჲ ფრთეთა ქუეშე მისთა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს მოვიდა მზჱ იგი სიმართლისაჲ, რომელ არს თავადი ქრისტჱ, შეეხო მას დედაკაცი იგი წიდოვანი ფესუსა სამოსლისა მისისასა და დასცხრა მდინარჱ იგი წყაროჲ სისხლისაჲ მის.
მის	სინ.მრვლთ	სულნი ღათუ აღმოჰკრთებოდიან და კნინ ღათუ გონებაჲ იყოს მის თანა, ნუვე წარჰკუეთნ სასოებასა,
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ შე-ვე-ინანენ და გარდამოაწთვენ ცრემლი და განიბანენინ ჴორცნი თჳსნი და ქველის-საქმითა სულნი თჳსნი განიწმიდენინ, ვითარცა იგი იტყჳს: მწუხრი ტირილი და ცისკარს სიხარული.
იმათ	რაბლე2	იმათ პასუხად თქმული, ვინცა ამტკიცებს, პაპისა ჯორი ზუსტად დაწესებულ ჟამსა მიირთმევსო, წინასწარმეტყველება, que incipit Silvi Triquebille;
მას	სინ.მრვლთ	ძიღა მიემსგავსე ეზეკია მეფესა, რომელი მიახნდა სიკუდილსა და ეუწყა ესაიაჲსგან და ცრემლოოდა იგი და შეუმატა მას ღმერთმან ათხუთმეტი წელი ცხოვრებისაჲ.
მით	სინ.მრვლთ	და იყოს ღათუ ვინმე დაშავებული ცოდვითა, შეინანენ და შეეახლენ ღმერთსა და ნათელ-იღენ წყლითა მით ცხოვრებისაჲთა.
მით	სინ.მრვლთ	და იყოს თუ ვინმე აქა მორწმუნჱ ცთომილი, შე-ვე-ინანენ და ჭეშმარიტითა მით საბანელითა ცრემლთაჲთა ჴორცნი თჳსნი განიბანენინ და სულნი თჳსნი განიწმიდენინ, და ესრჱთ შემოგეახლოს სული წმიდაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ისმინე სიტყუაჲ იგი ისრისაჲ მის, ვითარ-იგი წერილ არს ესაიასა, ვითარმედ: დამდვა მე ვითარცა ისარი ერთი რჩეული და დამმალა მე კაპარჭსა შინა.
მის	სინ.მრვლთ	აწ რაჲ-მე არს ძალი ისრისაჲ მის?
იგი	სინ.მრვლთ	ღმერთ სიტყუაჲ იგი თქუა და კაპარჭ – ჴორცნი იგი, რომელთა შინა დაფარულ იყო ღმრთეებაჲ.
მის	ბალ.B	და უკუეთუმცა მსგავს იყო მათსა, მის ზედაცამცა მოიწეოდა, რომელნი მოიწევიან დაბადებულთა ზედა, რამეთუ ვითარცა თქუას, იქმნების, და ოდეს ინებოს, აღესრულების მყის და კუალად აღადგენს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
იგი	ბალ.B	და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისნი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, რამეთუ ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
მისსა	სინ.მრვლთ	ამის ისრისა სიყუარულითა დაშრშებოდა იერემია და თქუა: არა შევიწყინო მე შემდგომად კუალსა მისსა და დღენი კაცთანი მე არა მწადოდიან;
იგი	სინ.მრვლთ	ამის ისრისა სიყუარულითა დამშრშალ იყო წმიდაჲ იგი ეკლესიაჲ და თქუა: ვაჲ ჩემდა, რამეთუ დამშრშალ და დაწერტილ ვარი მე სიყუარულითა მისითა, რომელ-ესე ვარ ეკლესიაჲ წარმართთაჲ.
მისა	სინ.მრვლთ	ჵ სიყუარული და სიტკბოებაჲ, რომელ აქუნდა მისა მიმართ!
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ სულ-თქუმითა მით მისითა ქრისტესა – ზესკნელსა მას სიძესა მოიხადოდა.
მის	სინ.მრვლთ	ამის გამო თქუა, ვითარმედ: ამბორ-მიყავ მე ამბორის-ყოფითა პირისაჲთა, რამეთუ თხოვილ ვარ მე ზესკნელისა მის სიძისა შჯულისა მიერ და წინაწარმეტყუელთა, რომელ-ესე ვარ ეკლესიაჲ წარმართთაჲ;
იგინი	ბალ.B	და სხრბ~სა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგან შეუძლო ყოფად.
მას	ბალ.B	33. და ვითარ ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა განმრავლდა ჟამი შემოსლვითგან ბალაჰვარისა წინაშე იოდასაფისსა, და ჰრქუა მას ზანდან მზრდელმან:
მათგან	ბალ.B	შენ უწყი, ძეო მეფისაო, ვითარ ერთგულობისა ჩემისათჳს დამადგინა შენ ზედა მამამან შენმან, და აწ დიდად განკჳრვებულ ვარ საქმესა ამას ზედა ამა კაცისასა, რომელი შემოვალს შენდა ყოველსა ჟამსა, და მეშინის, ნუუკუე მათგან იყოს, რომელ სძულან მამასა შენსა.
მის	ბალ.B	აწ თუ უნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუ უნდა, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
იგი	ბალ.B	ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა ამის საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი, და რად არა გულისჴმა-ჰყოფენ მსწრაფლ-წარმავალობასა სოფლისა ამის დ~ბჲსა,
იმისა	რაბლე2	„ორყაბაზული საკითხისათვის შესახებ იმისა, ძალუძს თუ არა ცარიელ სივრცესა შინა მობზუილე ქიმერასა შთანთქმა მეორად ინტენციათა; ათი კვირისა განმავლობაში განიხილებოდა კონხტანცისა კრებისაგან“ (შუასაუკ. ლათ.).
იმათ	რაბლე2	„თუ რაერთი მარაგი აქვთ ღვინისა ღვთისმეტყველებისა დოქტორობისა კანდიდატთ და კიდევ იმათ, ვინცა უკვე გაირტყა აღნიშნული ხარისხი, რვა უაღრესად პიკანტურ წიგნად“ (შუასაუკ. ლათ.).
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
იმისა	რაბლე2	ცუდმკერვალუსი, „წინააღმდეგ მავანი და მავანი კაცისა, ვინცა მთხზველსა ურცხვისა სახელი დასდო, და კიდევ შესახებ იმისა, რომ ურცხვნი ეკლესიისგან არა განკიცხულან“; „ფეხისალაგი, ანუ სანეშტე სამედიცინო“ (შუასაუკ. ლათ.).
იგინი	ბალ.B	ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგინი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნიერითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
იგი	ბალ.B	და უწყი, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ ესე წუთი წარმავალი მსწრაფლ.
მისსა	ბალ.B	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და კუალად რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნ~ჲსა!
იგი	სინ.მრვლთ	მესმა სიტყუაჲ იგი იერემიაჲსი, რომელ თქუა, ვითარმედ: მძინარე არს გული მისი უფროჲს ყოვლისა და იგი თავადი კაცი არს, და ვინ-მე იცნას იგი?
მისა	სინ.მრვლთ	მისა წადიერ ვარ. იგი თჳთ მოვედინ და მეტყოდენ მე.
იგიცა	ბალ.B	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდე, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო დიდსა ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
მას	სინ.მრვლთ	მას ვეძიებ, იგი თჳთ მოვედინ და ამბორ-მიყავნ მე.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვითარცა დედაკაცსა რომელსა უყუარნ ქმარი თჳსი და ქმარი იგი წარსრულ არნ შორსა გზასა და იგი გარდაიხედავნ სარკუმლით თჳსით და მოელინ მას და თქჳს: ოდეს-მე მოვიდესო;
მას	სინ.მრვლთ	და თუ იხილნის სადამე ნავნი მომავალნი, მუნ შინა ჰგონებნ მას;
მათ	სინ.მრვლთ	ანუ თუ იხილნის მოგზაურნი, ესრე თქჳს: ვინ უწყის, მათ თანა ხოლო თუ მოვიდოდის იგი.
მისსა	სინ.მრვლთ	და მეყსეულად შეემთხჳის და ჰკითხავნ მისსა: მითხართ მე ქმრისა ჩემისაჲ, სადა დაუტევეთ იგი, რომელსა დაბასა, ანუ რომელსა ქალაქსა;
მას	ბალ.B	აწ ამისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა მწარესა და დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე მე,
მას	ბალ.B	რამეთუ მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან მეშინის და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ,
იგი	ბალ.B	რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	ბალ.B	და შენ, რომელი გნებავს, იგი ქმენ.
მით	სინ.მრვლთ	ეგრეცა ყოვლითურთ წმიდაჲ ეკლესიაჲ სიყუარულითა მით სიწმიდისაჲთა მოიმძევლებდა ყოველთა წინაწარმეტყუელთა და ჰკითხვიდა მათ: იხილეთ თუ სადამე იგი, მო-მე-სადა-ვალსაა იგი, ანუ მუნვე ცათა შინა არს, ოთხმეოცდა აცხრამეტთა მათ ცხოვართა აძოვებსა?
მათ	სინ.მრვლთ	არა-მე მოვალსა მოძიებად ცხოვართა მათ წარწყმედულთათჳს?
იგი	ბალ.B	35. ხოლო აწ ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ ჩუენცა შევიკრიბოთ ყოველთა მათ თანა სიმდიდრჱ იგი ნიჭისა ღმრთისაჲსაჲ, დავიუნჯოთ სახლთა ჩუენთა და დაუცხრომელით ჴმითა ღაღად-ვყოთ: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“!
მას	ბალ.B	მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რომელი იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
იგი	სინ.მრვლთ	მიუგეს წინაწარმეტყუელთა და ჰრქუეს, ვითარმედ: ესაიაჲს თანა ვიხილეთ იგი და არა იყო ხატი იგი მისი, და ხილვაჲ იგი მისი შეურაცხ, უდარჱს ყოველთა კაცთა.
მის	ბალ.B	და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი ველური და ეჟუანი შეაბა ყელსა.
მან	სინ.მრვლთ	მიუგო სძალმან მან, რომელ არს წმიდაჲ ეკლესიაჲ, და ჰრქუა: ვეძიებ მას და მისაცა მსურის.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი განვიდის ველსა ჩუეულებისაებრ, რაჲთა ძოოს.
იგი	სინ.მრვლთ	იგი თჳთ მოვედინ და ამბორ-მიყავნ მე.
იგი	ბალ.B	ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
მას	სინ.მრვლთ	მიუგო მას ესაია და ჰრქუა, ვითარმედ: ესე იგი არს და და მოვალს.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგნესთა მაღნართა, და წარვიდეს კაცნი ძიებად ნუკრისა მის განმზრდელნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
მის	სინ.მრვლთ	აჰა სასყიდელი მისი მის თანა არს და საქმენი ჴელთა მისთანი არიან წინაშე მისა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ერთი სუფევაჲ მამისაჲ და ძისაჲ და სულისა წმიდისაჲ, ერთი საუნჯჱ, ერთ უფლება, ერთობით თაყუანის-ცემასა მისა შევსწირავთ ერთობისასა მას სამებისა ღმრთეებისასა;
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა მწყემსი მწყსიდეს სამწყსოსა მას თჳსსა და ჴელითა თჳსითა შეკრიბნეს კრავნი და ნუგეშინის-მცემელ ექმნეს მაკეთა მათ დამძიმებულთა.
იმა	რაბლე2	„უსაყვარლესო ძეო ჩემო! იმა ნიჭთაგან, მადლთაგან და უაღრესობათაგან, რითაც კი ქვეყნისა დამდგენელსა, ყოვლადძლიერსა ღმერთსა დასაბამით ღირსუყვია და შეუმკია ბუნება კაცისა, ყოვლისა უფრორე უცხო და უზენაეს თვისებად იგი მესახვის,
მას	სინ.მრვლთ	ესმა რაჲ სძალსა მას ეკლესიასა, რამეთუ ჭეშმარიტად უთხრობდა მას ესაია, ჰრქუა: სადა-მე იყოფვის, ანუ სადა-მე დაადგრების, რომელი-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან?
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
მისა	სინ.მრვლთ	შემდგომად მისა მიავლინა იოვანჱსა, რომელი-იგი ჴმაჲ ღაღადებისაჲ იყო უდაბნოსა და თქუა: განჰმზადენით გზანი უფლისანი და წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი.
მით	სინ.მრვლთ	ვითარცა არს ერთობითა მით, არცა გამოეჴუას სამებასა, არცა დასცხრეს...
იმათ	რაბლე2	რაღა თქმა უნდა, რაიცა ჩვენთა პირველ მშობელთა შეცოდებამ დაგვანაკლისა, სამუდამოდ დაკარგულია, რამეთუ იმათ ეუწყათ, შემოქმედისა მცნებათა წინაშე ურჩობისა გულისთვის დაიხოცებითო და სიკვდილი პირველქმნილ ბუნებასა კაცისასა გააბედითებსო;
მათ	ბალ.B	და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
იმა	რაბლე2	მაგრამ თესლი რახანც თესლოვნებს და განივრცობა, შვილში ისა ცოცხლდება, თუ რამ დედ-მამასა დაჰკლებია, შვილიშვილში კი ის იჩენს თავსა, რასაც შვილში გზა ვერ უპოვნია, და ესერიგად იმა დიდ განკითხვამდისა გასტანს,
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ჰრქუა მას: და რად ნათელ-სცემ, უკუეთუ არა ხარ ქრისტჱ?
მას	ბალ.B	36. ჰრქუა იოდასაფ: მითხარ, თუ რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ განკაცებისათჳს თ~ვ თავს-იდვა ჩუენთჳს ძემან ღმრთისამან და ჩუენსა მტერსა სძლო ჴორცითა, ამისთჳსცა მეუფებაჲ მიეცა, არამედ უფალ და ღმერთ იყო იგი, არს და იყოს მარადის მეუფე.
მან	ბალ.B	მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
მას	სინ.მრვლთ	აწ ნუვინ ჰგმობნ ქრისტესა მას მეუფებასა, რაჲთა არა მშობელი იგი მისი განრისხნეს.
მისა	სინ.მრვლთ	რაჟამს უკუე ყოვნა მოსულაჲ, თქუა ეკლესიამან გულსა თჳსსა: წადიერ ვარ მე სურვილითა მისითა ხილვად მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ხარ მორწმუნე, მორწმუნედცა შეემთხუიე ქრისტესა, ჭეშმარიტსა ღმერთსა, და ნუ დაფარულად გაქუნ აზნაურებაჲ იგი.
მას	სინ.მრვლთ	რაჟამს უკუე ესმა სძალსა მას იოვანჱსგან, რამეთუ კრავად თქუა და ესაია მწყემსად თქუა, ხოლო სძალი იგი იტყოდა: ვისი-მე მრწმენეს: იოვანჱსი-მე, ანუ ესაჲსი?
მას	სინ.მრვლთ	მაშინღა მივიდა, შეეხჳა და შეიტყბვო და ამბორს-უყო მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღესრულსა სიტყუაჲ იგი დავითისი, ვითარმედ: წყალობაჲ და ჭეშმარიტებაჲ შეიმთხჳნეს, სიმართლემან და მშჳდობამან პირს იკოცნნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	სახიობაჲ იგი ქორწილისაჲ აღეღო იოვანეს და იტყოდა, ვითარმედ: ვისი არნ სძალი, იგი არნ სიძჱ.
მისა	სინ.მრვლთ	იოვანე ესრე თქუა: მისა ჯერ-არს აღორძინებაჲ და ჩემდა დაკლებაჲო.
მათგან	ბალ.B	ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რასა ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევენ და მათ ზედა ადიდებენ ღმერთსა,
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ქარტაჲ ესაიას თანა იპოვა, რომელი-იგი სულმან წმიდამან ამცნო მას და ჰრქუა: მოიღე ჩემდა ტომარი ერთი ქარტაჲ გრაგნილი და დაწერე მას ზედა საწერელითა სულისაჲთა.
მას	სინ.მრვლთ	სადა საწერელი საჴმარ იყო, დავითის თანა იპოვა, რამეთუ თქუა დავით: ენაჲ ჩემი, ვითარცა საწერელი მწიგნობრისა ჴელოვნისაჲ შუენიერად, რამეთუ მისცემს სძალსა მას სამკაულსა, ასწავებს და იგიცა გულისხმა-ჰყოფს.
მათ	ბალ.B	დაუნჯებულ არიან მუნ, სადა არცა მპარავი განიპარავს და არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენცამცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
იგი	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად ძმადი იგი სძალსა ეტყჳს, ვითარმედ: ეკრძალე, ისმინე, ასულო, და იხილე, მოყავ ყური შენი, დაივიწყე მამული.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ გეტყჳს შენ და შენ თაყუანისცე მას.
მან	ბალ.B	და მან ჰრქუა: და ამითი უწყით ჭეშმარიტი - ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდინ ჴორცთაგან, მაშინ ვიხილავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს, რომელი ბრძანებულ იყოს უფლისაგან, და გუესმის გალობაჲ ტკბილი, რომელი გამოვალს პირთაგან ანგელოზთასა;
მისა	სინ.მრვლთ	ისმინო თუ, ასულო, ძღჳნით პირსა მისა ჰმსახურებდენ მდიდარნი ერისანი.
მათა	სინ.მრვლთ	აწ უკუე ჯერ-ვიდრემე-არს მათა განკრძალვაჲ და შეწყნარებაჲ.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, მაშინ აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცად, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლიან ბნელნი იგი ჰაერის მცველნი.
მას	სინ.მრვლთ	მიჰჴადნენ ამიერითგან სძალსა მას შიმონვარნი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	დავით ესრე დაწერა ერთობაჲ იგი მათი, ვითარმედ: მიართუენ მეუფესა ქალწულნი მისნი და შემდგომად მოყუასნი მისნი მიართუენ მას.
იგი	ბალ.B	ხოლო საფასე, რომელი გეგულების მოცემად მოყუასთა ჩემთა, იგი ყოველი მიეც გლახაკთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყო ქორწილი იგი კანას გალილეაჲსასა და მოვიდა უფალი იგავად კანად გალილეაჲსა.
მან	სინ.მრვლთ	და უკუეთუ მონაჲ ხარ ქრისტესი, შიშით დაემორჩილე, რამეთუ მაცილობელი არა-ერთგული მონაჲ არნ, გარნა ჩას, ვითარ უკეთურ არს, რამეთუ წერილ არს: რომელმან არა პატივ-სცეს ძესა, მან არა პატივ-სცა მამასა მომავლინებელსა მისსა.
იგი	ბალ.B	და უღონოთა, ხოლო მე არა ვითარცა მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, მათ მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
იგი	სინ.მრვლთ	მწყემსი იგი კეთილი სახიერი, რომელი დასდებს სულსა მისსა ცხოვართა მისთათჳს.
მის	სინ.მრვლთ	აწ მოვიდენ ყოველნი თჳსნი მისნი წმიდანი თითოეულად სიძისა მის საწევნელად და მიართუმიდეს ყოველნი: აბრაჰამი – ჴბოსა, სარა – ყურბეულსა, ისაკ – შეშასა, იაკობ – თიკანთა, იოსებ – იფქლსა, მოსე – სანთელსა, ესაია – სიღოდასა, დავით – როკვასა.
იგი	ბალ.B	და რომელნი იგი მდიდარნი, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
მით	სინ.მრვლთ	აწ მოვედინ ესრჱთ ივდიდ შუენიერებითა მით სამკაულისაჲთა და მარიამ, დამან მოსჱსმან, ქნარითა თქუას: უგალობდეთ უფალსა, რამეთუ დიდებით დიდებულ არს.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი მწყემსი ეკრძალებინ ცხოვართა მჴეცთაგან, ეგრეცა ამან მწყემსმან ჭეშმარიტმან ჴორცნი იგი დაიფარნა, რაჲთამცა პირველ წარტაცებული იგი მჴეცისაგან ადამი უკმოიჴსნა და მჴეცი იგი მოკლა ჯუარითა.
მას	სინ.მრვლთ	პავლე აქებდა ქორწილსა მას და თქუა, ვითარმედ: წმიდა არს ქორწილი და საწოლი შეუგინებელ.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი ძუელი, დაბებკული, ნაგევთა შინა შეკრებული.
იგი	ბალ.B	ჰ~ქნ ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი მოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდეს მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი შენ გმოსიეს!
მას	ბალ.B	აწ სახე ესე მსგავს არს სახესა მას, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდის ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	უფალი მოწყალე არს თჳსთა ქმნულთა და მაცხოვარ, რომელმან თჳსნი ქმნულნი ნათლად აღმოიყვანნა და დააცხრვნა ცთომანი იგი კერპ-მსახურებისანი და მის წილ მოგუცა ცნობაჲ ღმრთეებისაჲ და ცხოვრებაჲ და ყოველი სოფელი განწმიდა და საცთური და სიძულილი წარდევნა.
მან	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელი-იგი მან გამოთქუა, ჩუენ ნუმცა შეურაცხ-ვჰყოფთ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱს მიმართ, რამეთუ მისი არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მის	ბალ.B	და აწ ძალითა ქრისტესითა მიჴსნიხარ მტერთაგან, რამეთუ გაუწყე მცნებაჲ ღმრთისაჲ და სჯული მის, და რამეთუ მეძავ არს სოფელი ესე და სიყუარულსა ერთისა თანა არა დაადგრების.
მას	ბალ.B	ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არღარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
მით	ბალ.B	მაშინ ლოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
იგი	ბალ.B	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო ყოველი გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
მან	სინ.მრვლთ	რომელმან გუაცხოვნა ჩუენ, ვითარცა იტყუის წინაწარმეტყუელი, ვითარმედ: არა მოციქულმან, არცა ანგელოზთა, არამედ მან თავადმან უფალმან მაცხოვნეს ჩუენ.
მას	სინ.მრვლთ	ოდეს შევიდა იესუ იერუსალემდ ტაძარსა მას შინა, მოუჴდეს მას ბრმანი და მკელობელნი და განკურნა იგინი.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა იხილეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა, რაჲ-იგი ქმნა იესუ სასწაული და ყრმათაჲ მათ ჴმაჲ, ვითარ-იგი დ~თს ძედ ხადოდეს და იტყოდეს: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“, განსთქდებოდეს გულითა და ვერ თავს-იდვეს ქებაჲ იგი;
იგი	ბალ.B	და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, მყის აღჩჳლდა გული მისი და ტიროდა ფრიად.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან სულ-გრძელმან და მოწყალემან ეგე ვ~რ კადრებაჲ მაცთურთაჲ მათ თავს-იდვა და დააცხრობდა მათსა სიბოროტესა და მოაჴსენებდა წერილთაგან წამებასა და რქუა: არა გესმაა ჩემ მიერ წინაწარმეტყუელისა თქმული:
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
მათგან	სინ.მრვლთ	ეგრევე მენავეთა ოდეს-იგი სცის აერი და ნიავი კეთილი, დიდი შუნიერებაჲ აქუნ და ჰნებავნ, რაჲთამცა ღელვათა მათგან კეთილთა ადრე მიიწინეს, ვიდრეცა-იგი უნებნ მისულის;
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ სცნათ, რამეთუ მე ვარ მეტყუელი, და კულად: პირითა ყრმათა ჩჩუილთა მწოვართაჲთა დაემტკიცოს ქებაჲ და რაჲთამცა განირყუნა მტერი იგი და შურის-მგებელი.
მათაცა	სინ.მრვლთ	ტკბილ არს და სიხარულ მათაცა, რომელნი მწუხარებისაგან მოიქციან ნუგეშინის-ცემად;
მათ	ბალ.B	ხოლო აწ მე მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილთა სანაყოფოთა, რაჲთა ვთესო მათ შინა.
მათა	სინ.მრვლთ	უფროჲს ხოლო შუება არნ მათა, რომელნი სულებისაგან განმრთელდიან;
მათა	სინ.მრვლთ	ჰამო არს მათა, რომელნი ბრძოლისაგან დასცხრიან და ყვიან მშჳდობაჲ;
მისდა	ბალ.B	და აწ განვავალ და ამას გამცნებ: დაუმარხე ღმერთსა სჯული მისი, რომელი მოგეცა ჩემ მიერ და გაუწყენ სამართალნი მისნი, და ღირს მისდა გიჩინა შენ!
მათა	სინ.მრვლთ	უტკბილჱს ხოლო არს მათა, რომელნი ბნელისაგან ნათლად გამოვიდიან და ყოველივე საქმჱ, რომელსა ზედა კაცი ნებასა მიიწიის, ვითარ იშუებნ.
იგი	სინ.მრვლთ	იფქლი ესე შუენიერ არს ხედვად; ქუეყანასაღა იგი დავსთესით და ნაყოფი გამოიღის და შევკრიბით საუნჯესა, უმეტჱსი სიხარული გუაქუნ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ოდეს-იგინი ესრჱთ მხილებულ იყვნეს უგულისხმონი იგი ჰურიანი მაცხოვრისა ჩუენისაგან ღმრთისა, დააცხრვეს სიტყუის-გებაჲ იგი, რამეთუ დაიყო პირი ჭეშმარიტისა მიერ, და სხუასა ძუირის სიტყუასა და სიბოროტესა შეცუივეს მის ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ესე ყოველი ამისთჳს იქმნებოდა, რამეთუ აღმღებელი იგი ცოდვისაჲ ძჱ ღმრთისაჲ თჳთ ნებსით ვნებასა ჯუარისასა მოვიდოდა და განმსყიდელნი იგი ერთიერთსა შეეზავებოდეს ოც და ათსა მას ვეცხლსა,
იგი	სინ.მრვლთ	და კრავი იგი რაჲთამცა ჩუენთჳს დაიკლა – ქრისტე, რაჲთა პატიოსნითა მით სისხლითა ვიპკურნეთ და ესრჱთ განვერნეთ უკეთურსა მას მბრძოლსა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ყოველი მუჴლი მისა მოდრკეს, ზეცათანი და ქუეყანისათანი, ყოველმან აღუვაროს, რამეთუ უფალი არს ქრისტჱ სადიდებელად ღმრთისა მამისა სულით წმიდითურთ აწ, მარადის, უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა მოვიდა და მოიწია დღესასწაული იგი ბალარჯობისაჲ, რომელსა ჰყოფდეს ჰურიანი იგი მსგავსად მამათა მათთა, დაჯდა იესუ კიცჳსა ზედა და შევიდა იერუსალემდ.
მათ	სინ.მრვლთ	და თუ სასწაულთა მათ გამო ვერ იცნეს იგი, მდაბლად მისულითა ღათუ იცნან იგი?
მის	ბალ.B	და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და მე ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლის მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
მან	ბალ.B	და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა ჩემ მიერ.
მან	ბალ.B	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
მან	ბალ.B	და რაჟამს კაცთა დაიძინიან, მან იწყის ღამის თევად, და ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს, ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, სენი ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისაა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზრდელსა ძისა ჩემისასა?!
მისსა	ბალ.B	და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისსა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
მას	ბალ.B	ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მისულა მეფისაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
მან	ბალ.B	ხოლო მან მიუგო: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე!
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: და ვინა ყო ესე?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, ვერა ვცან, და მან აცთუნა იგი.
მან	რაბლე2	მაშასადამე, დიაღაც საფუძვლიანად და საბუთიანად ვმადლობ მფარველსა ღმერთსა ჩემსა, რადგანცა მან შემაძლებინა თვალითა განცდა, რარიგად ყვავილოვნებს ესდენ ჭაღარა სიბერე ჩემი მაგ შენსა სიყმაწვილეში,
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ დავარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: არა არს ცთომილებაჲ, რამეთუ ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან მე მქმნა და დამბადა, ხოლო შენ ხარ ცთუნებული, რამეთუ დაგიტევებიეს დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
მას	ბალ.B	და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, ხოლო თუ მას ღმერთსა თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისა და თქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ამისთჳს ფილოსოფოსნი იგი რამეთუ, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნებისო ყრმაჲ ეგეო.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
იგი	ბალ.B	იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
მისთჳს	ბალ.B	ხოლო ჩუენ განვიდეთ ძებნად ბალაჰვარისა, და ვაცნობოთ ძესა მეფისასა მისთჳს.
მან	ბალ.B	ხოლო მან არქუას, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერ ვიყავ მამისა შენისაჲ.
იგი	ბალ.B	და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩუენსა.
მას	ბალ.B	43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
იგინი	ბალ.B	და ვითარცა მოიყვანეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ თქუენ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს ყელთა?
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზედაჲსზედა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
მან	ბალ.B	და ჰრქუა კაცმან მან: უკუეთუმცა იცოდეთ მოკუდაობაჲ თქუენი, არამცა სდევნიდით კაცთა ღმრთის მსახურთა, და რამეთუ ვიცით და გჳსწავიეს, რამეთუ ბალაჰვარს ეძიებთ.
მათ	ბალ.B	და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ბალ.B	და კუალად ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ არა უწყით, სადაა.
მას	ბალ.B	და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით და ეძიებთ, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისსა.
მას	ბალ.B	და რა[ჲ]სა ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ და დიდებაჲ დაგიგდო და აღარა გეზიარების მას შინა, და მათ არა სდევნით, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
მის	ბალ.B	და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მის ზედა, რამეთუ არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
მან	ბალ.B	ჰრქუა მან კაცმან: ნამდჳლვე, თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან აქა და იქი?
მან	ბალ.B	მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მათთჳს	ბალ.B	და თუ გნებავს, აწ გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
მათ	ბალ.B	- რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
მან	ბალ.B	ხოლო ჰრქუა კაცმან მან: არავინ არს უაღრეს, გინა უდარეს ჩემსა, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს ი~ჳ მიერ უფლისა ჩუენისა.
იმა	რაბლე2	და პლუტარქე იმა წიგნში, რომელსაცა ჰქვია „ვითარ უნდა ვიქებდეთ თავსა შურისა აღუძვრელად“, არა, ცუდმედიდობა კი არა, ერთადერთი, თუ რამ მალაპარაკებს, მამაშვილობამან, შენი უზომ-უძირო სიყვარულია.
მათ	ბალ.B	და ვითარცა განთენდა, წარემართნეს ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ. ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
იგი	ბალ.B	და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ შეიპყრეს და სიხარულით მიიყვანეს მეფისა წინაშე.
მას	ბალ.B	ხოლო მას რაჲ ესმა, სულთ-ითქუა და იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველისათა, რომელ მოუწევიან მის ზედა მამასა ჩემსა, სულ-მოკლე იქმნეს და შეშინდეს, და იწყოს ჩემდა წინააღდგომად, რაჲთა დაემორჩილო ბრძანებასავე მამისა ჩემისასა.
იგი	ბალ.B	ხოლო მონაჲ იგი იყო ფარულად მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფისა ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარ ბალაჰვარ, რომელმან აცთუნე ძე ჩემი?
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ამითა, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა და ვასწავე იგი, რომელი გუაუწყეს წმიდათა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა,
მან	ბალ.B	ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
იგი	ბალ.B	და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.
იგი	ბალ.B	აწ შენ ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასაცა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	და არავე სხუათა ხეთა მსგავს არს იგი, არამედ სხუად სახედ ყუავილი გამოაქუნ წულილად – ვითარცა მტუერი და შემდგომად – ვითარცა ფეტჳ.
მას	ბალ.B	ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, რამეთუ განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
მათ	ბალ.B	ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა შენითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად გამოირკჳის იგი ტევნეულად და აჩუენებნ ჴშირად და მრავლად და, ოდეს იზარდებინ სიჴშოჲ იგი და იყარის, და არნ იგი მწარე;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს მოისთულის, იქმნის იგი ტკბილ და მერმე ყოველნი საშუებელნი და საჭმელნი მან შეზავნის და საკურნებელთა იმსახურების და სანთლად, და ყოვლადვე მისგან არს საშუებელი კაცთაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ესრევე ყოველი სარგებელი ნაყოფი, ოდეს იგი შეიკრიბის კაცმან საუნჯესა, იხარებნ ამას ყოველსა ზედა.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ამან სამსახურებელმან ჴორცთამან ესრჱთ მხიარულ ყვის კაცი, აწ, საყუარელნო, მოვიდეთ უშუენიერჱსსა მას და ვიხილოთ, რავდენსა კეთილსა მომატყუებელ გუექმნა ჩუენ ჯუარი ქრისტჱსი, რამეთუ მისითა ძალითა ესოდენი ესე კეთილი აღასრულა.
მას	ბალ.B	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
იგი	სინ.მრვლთ	დაღაცათუ მწუხარება რაჲმე ჩას სმენაჲ იგი ჯუარისა უფლისაჲ, არამედ სიხარულითა სავსე არს და შუენიერებითა გარდმატებულ.
მათ	ბალ.B	ხოლო უკუეთუ მაბრალობ წინააღდგომასა შენსა და გნებავს წარწყმედაჲ ჩემი ამისთჳს, რამეთუ წინააღუდგები ნებასა შენსა, მეცა თანა-მაც, რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ,
მათ	ბალ.B	ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და ოდეს ჯუარი ეკლესიასა იკითხვების, და მორწმუნეთა ესმინ, და მწუხარება უჩნ არა თუ ჯუარ-ცუმისათჳს, არამედ ჯუარის-მცუმელთა მათთჳს ურწმუნოთა, შე-მცა-წუხნეს.
იგინი	ბალ.B	ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს ყოველსა სოფელსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ჯუარი, რომელმან ჩუენ განგუარინნა პირველთა მათ ბოროტთა;
იგი	ბალ.B	ხოლო ამას ზედა აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს და მათ შეაცთუნეს სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევნობითა.
მის	ბალ.B	კუალად აწ ესერა შესცთა ბრძენთ მთავარი მის მიერ ესე რაქის.
მათ	ბალ.B	და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთასა და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა მათ თანა განხრწნილთაჲ.
მისთჳს	ბალ.B	ხოლო სიხარულისა მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს უფალი: სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
მისსა	ბალ.B	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგ[რ]ომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
მისა	სინ.მრვლთ	ჯუარი, რომელმან ჩუენ დაგუაგნა ღმერთსა მტერობისაგან და გუარწმუნნა ქრისტესა და შეცთომილნი მოგუაქცინა მისა;
მის	ბალ.B	აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
იგი	რაბლე2	და განაძლიერე კვალად სიყვარული იგი, შეიცან აგრეთვე ყოველი წესი და რიგი ვარსკვლავთმრიცხველობისა, ოღონდ ასტროლოგიურსა მისნობასა და ლულიუსისა ხელოვნებასა გულსა ნუ დაჰყრი, რამეთუ მტკნარი სისულელეა და მიქარვაა.
იგი	ბალ.B	და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი ექცევის მრავალ-ფერად კაცთა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ოდეს ესმა აღდგომაჲ, დრტჳნვაჲ იგი და მწუხარებაჲ სიხარულად გარდაექცა, და წმიდითა ჴმითა დიდებასა მისცემდეს.
იგი	ბალ.B	ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
მისსა	ბალ.B	მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა სიყრ~ლსა ზედა ღ~ისსა.
იგი	ბალ.B	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლევო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
მის	ბალ.B	და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისითა.
იგი	ბალ.B	და აწ თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მათ	ბალ.B	ხოლო რომელნიმე დაშთომილ~ნ უდაბნოთა შინა კაცნი ღმრთის მსახურნი, რომელთა ჰრწამს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მათ იციან მისაგებელი და საშჯელი.
მით	სინ.მრვლთ	აწ არღარა დაბნელდეს გონებაჲ კაცთაჲ, ამისთჳს რამეთუ ნათლითა მით ჯუარისაჲთა ცნობაჲ იგი გამოობრწყინდების;
იმა	რაბლე2	განერიდე იმა კაცთა საზოგადოებასა, რომელთა მგვანებასაც არ ინდომებდი, და ნუ დამარხავ ღვთისგან ბოძებულ ნურა ნიჭსა.
მას	ბალ.B	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
მის	სინ.მრვლთ	ჯუარისაგან შორიელნი მოვეახლენით ქრისტესა და ერთიერთსა ვიცნობთ და ვჰყუარობთ, და მის მიერ მადლი იგი სულისა წმიდისაჲ მოგუეცა;
იგი	სინ.მრვლთ	ჯუარისაგან სიყუარულისა იგი ძალი ვცანთ და მოყუსისა მიმართ სულთა დავსდებთ;
იგი	რაბლე2	და, თუ რომ მოიხილავდით, ვითარ რუდუნებდა და წარემატებოდა, უცილოდ იტყოდით, რაღა წიგნთა შთამნთქმელი ტვინი ამისი და რაღა ხმელსა მანანასა წაკიდებული ცეცხლიო, რამეთუ ისერიგად დაუშრომელი და მოცადი იყო იგი. „ზნეობანი“ (ლათ.).
მას	ბალ.B	ხოლო კრებასა მას არავინ დაჰხუდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
იგი	ბალ.B	და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ჰხედავა, რავდენი განგებულებაჲ სოფლისაჲ ჯუარსა ზედა დადვა და უშჯულონი საქმენი გარდააქცინა და შეცვალნა ყოველნი იგი შუენიერად!
იგი	სინ.მრვლთ	აწ არღარა შჯული იგი ეშმაკისაჲ იმსახურების, რამეთუ ღმერთი მოვიდა და ყოველი ბნელი ივლტოდა, და მის მიერ წყალობაჲ იგი მოეფინა;
მას	ბალ.B	და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.B	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ ბრძანებასა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მიქადაგებდი.
მათ	ბალ.B	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე კერპთა მსახურთა წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მწე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
იგინი	ბალ.B	აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ იცოდე, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგწოდნე იგინი და მიუყარნე ძაღლთა.
მას	ბალ.B	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმა სიტყუაჲ ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ თხარა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებით განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისათა.
მისთჳს	ბალ.B	ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ პირველ დაედვა.
მისა	ბალ.B	და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისა მისწუდებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
მათ	ბალ.B	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.B	და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან ერისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ყოველი იგი გონებაჲ ჴორციელობისაჲ და შუებაჲ მოისპო და წესნი სიწმიდისანი დასხნა, უკეთურებაჲ სიძვისაჲ წარდევნა და სიწმიდით ქორწინებაჲ განგჳგო.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირველ რაჲმე ეშმაკმან შეუგდო სახჱ იგი სიძვისაჲ და კერპთმსახურებისაჲ, აწ ძირი იგი უშჯულოებისაჲ აღმოჰფხურა ჯუარითა და ყოველი უშჯულოებაჲ კაცთაგან განაშორა და განწმიდნა სულნი, რაჲთამცა მან გამოიღო ნაყოფი სარწმუნოებისაჲ და სიმართლისაჲ;
იგი	რაბლე2	და კვალად აძრახდა უცხო კაცი იგი:
მას	ბალ.B	ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, და ნაქორ ეგრეთვე დაუტევა მეფემა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორს მოკლებად სიტყჳს გებისათჳს შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
იგინი	სინ.მრვლთ	განახუნა საუნჯენი ღმრთეებისანი და განამდიდრნა იგინი ნაყოფითა ღმრთეებისაჲთა;
მათ	სინ.მრვლთ	განაძღნა ყოველნი სულითა სიწმიდისაჲთა და ეპოვა მათ წყაროდ უკუდავებისად.
მას	ბალ.B	ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
მისსა	ბალ.B	აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
მას	ბალ.B	ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, ძეო მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
იგი	ბალ.B	და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
მისა	სინ.მრვლთ	ჯუარი აღემართა უფლისათჳს, გარნა უფალმან ჯუარსა ზედა ჴელნი განიპყრნა და ყოველნი მისა მოიზიდნა;
მისსა	ბალ.B	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადგრე ნებასა მისსა.
მის	ბალ.B	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
იგი	სინ.მრვლთ	ქრისტჱ ჯუარს-ეცუა და სასწაული ახალი სოფელსა უჩუენა, რამეთუ მზისა იგი სინათლჱ დაბნელდა და აჩუენა ურწმუნოთა მათ დღისა მისთჳს საშჯელისა მათა საცნობელად, ხოლო მორწმუნეთა უხარის ნათლისა მისთჳს ბნელისაგან მოქცეულისა.
მისდა	ბალ.B	ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
მას	ბალ.B	ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
მას	სინ.მრვლთ	ესრჱთცა წინაწარმეტყუელი იტყჳს: და იყოს მას დღესა, თქუა უფალმან, დაჰჴდეს მზჱ შოვა სამხრის, და დაბნელდეს ქუეყანასა.
იგი	ბალ.B	და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარ ესოდენი საიდუმლოჲ აქუს წინაწარმეტყუელისა სიტყუასა, რამეთუ აქა ორთათჳსვე აჩუენებს: ჰურიათა მათ გალობათათჳს და წარმართთა, რომელნი უშჯულობენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელნი შჯულსა ქუეშე იყვნეს, ეგლოვდენ, რამეთუ დასცხრა დღესასწაული მათი და არღარა იყოს იერუსალემს მათი იგი მსახურებაჲ;
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ მოეღო მათ შჯული, და მიეცნეს მონებად ყოველთა ნათესავთა ურწმუნოებისათჳს ღმრთისაჲსა და დიდებისათჳს ჯუარისა.
იგი	ბალ.B	და მოიყვანეს კაცი იგი წინაშე მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
იგი	რაბლე2	მაშინ უცხო კაცი იგი ესერიგად აძრახდა:
იგინი	სინ.მრვლთ	გარნა წარმართნიცა იგლოვდეს ცოდვათათჳს და აღიარებდეს: გლოვაჲ, რომელი მოსცემს ნეტარებასა, რამეთუ იტყჳს: ნეტარ იყვნენ მგლოვარენი გულითა, რამეთუ იგინი ნუგეშინის-ცემულ იყვნენ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე სინანული: რომელი-იგი პირველ კერპთმსახურ იყო, დღესასწაული იგი მისი გარდააქციოს გლოვად, ვითარ იგი გჳთხრობს გლოვასა მას წარმართთასა,
მისდა	ბალ.B	და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
მის	სინ.მრვლთ	ეგრეცა ჩუენ, ოდეს ვიურვოდით, გინა თუ შევწუხნეთ ცოდვათათჳს, გინა ეშმაკისა მიერ ყოვლისავე საცთურისათჳს მოვივლტოდით წინაშე სასწაულისა მის ჯუარისა,
იგი	რაბლე2	- ის იყო, კიდევ დაეპირა თქმასა იგი, მაგრამ მგზავრმა გააწყვეტინა:
იგინი	ბალ.B	ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
მის	ბალ.B	და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე ვერ მოთმინო იქმნეს და შთავარდეს ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
იგინი	ბალ.B	ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
იგი	ბალ.B	ხოლო ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
მან	ბალ.B	და ვითარცა იხილა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელ ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა მისისაჲ.
იგი	რაბლე2	თავგადანახადსა ჩემსა, იცოცხლე, დიდისა ხალისით გაუწყებდი, რამეთუ იგი ოდისევსისა თავგადასავალზედ უფრორე უჩვეულოა, მაგრამა, რახანცა გწადს, რომა გვერდით მიყოლიო
მას	ბალ.B	ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, ხოლო ჭაბუკსა მას აყუედრებდეს გჳანად განსლვასა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო, იგი განვდევნე და მან დამახრწია ადრე არა გამოსლვასა.
იგი	ბალ.B	აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
იგი	ბალ.B	ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუ იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა, მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
მან	ბალ.B	ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
მის	ბალ.B	და შემდგომად ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიან, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
მას	ბალ.B	აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთროსა.
მათ	ბალ.B	და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რომელმანცა აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მიგენიჭოს.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი მოგუცა ქრისტემან განსარინებელად პირისა მისგან მშჳლდისაჲსა, და გჳჴსნნეს საყუარელნი თჳსნი და გუაცხოვნნეს მარჯუენითა თჳსითა და ისმინოს ჩუენი, რამეთუ იგი არს სასოებაჲ ჩუენი;
მათ	ბალ.B	და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნენ მსახურნი ყრმანი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ყოვლადვე ვესვიდეთ ჯუარსა და გუაქუნდეს წმიდაჲ იგი ჯუარი ქრისტჱსი სიქადულად, სიხარულად, საჭურველად, ფარად და მცველად სულთა და ჴორცთა ჩუენთა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი ოდეს აღიძრის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო,
იგი	რაბლე2	სენიორ, გამათავა კაცი ამოდენმა უთავბოლო ლაპარაკმა. ამად შევსთხოვ შენსა აღმატებულებასა, ითვალისწინო სახარებისა სწავლა-დარიგება, რამეთუ იგი აღძრავს აღმატებულებასა შენსა ნებისამებრ სინდისისა.
მას	ბალ.B	უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა, და მას საუკუნესა ვიდრე დაუდგნე ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
იგი	ბალ.B	ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონიერებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
მან	ბალ.B	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: თანა-მეყავ თუესა ერთსა, გინა ღამესა ერთსა, და მე ვყო ყოველი ნებაჲ შენი, ხოლო შენ ესოდენმან მცირემან ვნებამან ვერარაჲ გავნოს შენ, რამეთუ მე შეცთომილსა მომაქცევ.
იგი	ბალ.B	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
იგი	ბალ.B	და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი რაჲთა ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
მას	ბალ.B	და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუეს: ესე არს მისაგებელ ცოდვილთაჲ.
მას	ბალ.B	და ვითარცა განიღჳძა, განიცდიდა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
იგი	ბალ.B	და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
მისა	ბალ.B	ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან, მივიდა მისა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
მან	ბალ.B	ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
იგი	სინ.მრვლთ	და აგრძნა მეფემან კოსტანტინე შეკრებაჲ იგი მათი ერთბამად.
მანცა	სინ.მრვლთ	შეკრიბა მანცა ყოველი იგი ერი თჳსი და მივიდეს ერთკერძო მდინარესა მას ზედა დანუბსა და დაადგინა ბანაკი წიაღმოსავალსა მას წყლისასა და აყენებდა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მრავალ დღე იყო დგომაჲ იგი მათი.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ვითარცა იხილა ერი იგი დიდძალი, ზრუნვასა დიდსა და ურვასა შინა იყო და ეგულებოდა ხვალისა დღესა შემთხუევად ბრძოლისა.
მას	სინ.მრვლთ	მას ღამესა იხილა მან თუალითა გამოჩინებული ჯუარი, საყდართა შუენიერთა ზედა ბრწყინვიდა და წერილ ესრე იყო განჩინებულად: „მაგით სძლო“.
იგი	სინ.მრვლთ	მოუწოდა მთავართა ტაძრისა მისისათა და მეყსეულად გამოუქმნა ხატი იგი ჯუარისაჲ, ნიში, რომელი-იგი იხილა და უბრძანა წინა-ძღუანვაჲ ბრძოლასა მას.
მის	სინ.მრვლთ	და იყო ძლევაჲ დიდი: და უფროჲსი ერისაჲ მის დაეცა, და ნეშტი იგი დაიმორჩილა.
მათ	სინ.მრვლთ	და შემდგომად მცირეთა დღეთა უბრძანა მოწოდებაჲ ქურუმთა მათ კერპთაჲსა და უჩუენა მათ ნიში იგი და ჰრქუა მათ, ვითარმედ: რომლისა–მე ღმრთისაჲ არს ნიში ესე?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: ესე ნიში არა ქუეყანისა ღმერთთაჲ არს, რომელსა ჩუენ ვჰმსახურებთ, არამედ ესე ძალი ზეცისა ღმრთისაჲ არს.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ქრისტიანენი რომელ ერთნეს მათ დღეთა შინა, ნაზარეველით ერქუმოდა, რომელნი-იგი მოუჴდეს მეფესა და ჰრქუეს მას: ვევედრებით მეუფებასა შენსა, ნიში ესე, რომელ იხილე, ზეცისაჲ არს იესუ ქრისტჱს ძისა ღმრთისა ცხოველისაჲ,
მით	სინ.მრვლთ	რომელმან იხილა ნათესავი კაცთაჲ წარწყმედული და არა უგულებელს–ყო, არამედ გარდამოჴდა სახიერებითა თჳსითა და აცხოვნნა ქმნულნი თჳსნი, რომელმან თჳსითა მით ვნებითა ჯუარისაჲთა შეგუწირნა ჩუენ ღმრთისა.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარცა გულისხმა ყო ესე კოსტანტინე მეფემან, მოუწოდა მან ევსები ეპისკოპოსსა ჰრომისასა და ისწავა მისგან და ჰრწმენა ჭეშმარიტად და ნათელი მოიღო მან და დედამან მისმან და მრავალთა წინაშეთა მისთა.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინღა დიდითა სიხარულითა და წადილითა წარავლინა დედაჲ თჳსი აღმოსავალად კერძო გამოძიებად ჯუარისა ქრისტჱსისა და აღშჱნებად ადგილთა მათ.
მისსა	ბალ.B	ხოლო იოდასაფ ინება მეფეობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მეეკუდინე მამასა მისსა.
იგი	ბალ.B	და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი, ხოლო მე მომდრეკს შენდა საშუებელი შვილიარობისა, და შენ არა გელმის ჩემთჳს, ვითარცა მე შენთჳს,
მას	ბალ.B	და იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: ჩუენ ყოველნი ვიყვნეთ წესსა ზედა ჩუენსა და სჯულსა, ხოლო რომელსა ზედა ვდგათ და გამოგჳრჩევიეს, რამეთუ ძესა ამას ჩემსა სწადის, რაჲთა იყოს წესსა მას ზედა და სჯულსა მამათა ჩუენთასა, და ნუთუ-მე გუარმანცა მიზიდა!?
მის	ბალ.B	და ყოველთა იცით საქმე ყრმისაჲ ამის, ვითარ წინა-აღუდგა ბრძანებასა ჩემსა, და ვერცაღა მაქუს პასუხი მის თანა, რამეთუ ჩუენცა წინააღმდგომ ვართ სჯულსა მამათა ჩუენთასა,
მისსა	ბალ.B	ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი. და განიყარა კრებაჲ.
მის	ბალ.B	და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
მისსა	ბალ.B	ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.
მათ	ბალ.B	54. ხოლო ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რომელი მოსცა მამამან მისმან სამსახურებელად, ბრძანა განსყიდ მათ ყოველთაჲ უცხოსა ქუეყანასა, და განყოფაჲ გლახაკთა ზედა ქუეყანისა მისისათა.
მას	ბალ.B	ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მას შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.
მისსა	ბალ.B	55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანას შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო მათ დღეთა, სუფევასა კოსტანტინე დიდისა მეფისასა, ღმრთის მოყუარჱ ელენე დედოფალი, დედაჲ კოსტანტინჱსი, რომელმან კეთილად მოიძია სასოჲ ძელი,
მის	სინ.მრვლთ	და განმტკიცნა ღმრთის მოყუარჱ ჰელენე დედოფალი ფრიად, წურთილ იქმნა გონებითა და ისწრაფა უჴრწნელისაჲ მის ნიჭისა გამოჩინებად.
მათ	ბალ.B	და ბრძანა ყოველთა და მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.
მათ	სინ.მრვლთ	მათ ჟამთა შევიდა იერუსალემდ ელენე დედოფალი თთუესა მეორესა, ოც და რვასა თთჳსასა, ერთბამად ერითა დიდითა და კრება-ყო და ბრძანა ყოველთა ჰურიათაჲ ქალაქებსა და დაბნებსა და ყოველსავე ჰურიასტანსა წარმოდგომად წინაშე მისა.
იგინი	ბალ.B	და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და დიდითა პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა ზედა.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
მის	ბალ.B	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდო იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.B	და ვითარცა შეხჳდეთ სჯულსა ღმრთისასა, შეხჳდეთ მშჳდობასაცა და სიხარულსა საუკუნესა, რამეთუ ღმერთი ჩუენი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა,
იგი	ბალ.B	და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა, აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
მას	სინ.მრვლთ	და რომელსა ღმერთსა უნდა ჴსნაჲ ჩუენი წყევისაგან, მას სწყევდით;
მას	სინ.მრვლთ	და ნერწყჳსაგან განთავისუფლებაჲ თქუენდა, ნერწყჳთა ბილწებისაჲთა ჰნერწყუევდით მას;
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი გამოვიდეს დედოფლისაგან შიშითა დიდითა და ყვეს ზრახვაჲ და პოვეს ათას კაც, რომელთა ჰგონებდეს მეცნიერად შჯულისა.
მის	სინ.მრვლთ	და ერთბამად მოვიდეს დედოფლისა, წამებდეს ათასისა მის კაცისათჳს, რამეთუ: ესე არიან სწავლულ შჯულსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო დედოფალმან მეორედ ჰკითხა სიტყუაჲ და ჰრქუა მათ: ისმინეთ სიტყუაჲ ჩემი და გულისხმა-ყავთ თქუმული ჩემი.
მათგან	სინ.მრვლთ	არა გასმიესა წმიდათა მათგან წინაწარმეტყუელთა, ვითარ ამცნეს მაცხოვრისაჲ, რომლისაჲ მეგულების კითხვად თქუენდა, რამეთუ ესაია ესრე თქუა, ვითარმედ: ყრმაჲ იშვეს თქუენდა, რომლისა დედამან მამაკაცი არა იცის.
იგი	ბალ.B	ხოლო რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსნე კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე. ამენ.
იგი	ბალ.B	და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და მერმე ესაია ღაღადებს და იტყჳს: შვილ ვისხენ და აღვიზარდენ, ხოლო იგინი მეცრუვნეს მე.
მას	სინ.მრვლთ	რომელთაჲ ჯერ- და წეს-იყო ყრმებსა მას თანა ჴმობაჲ და წინა მიგებებად, იგინი ყრმებსა მასცა ადუმებდეს.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარ იხილეს კრებაჲ იგი ერისაჲ მის, რამეთუ ჴმითა კურთხევისაჲთა აღასრულებდეს წინაწარმეტყუელებასა მას ზაქარიასა, მოვიდეს ი~ჳსსა და რქ~ს: შეჰრისხენ ყრმათა მაგათ, რაჲთა არა ეგრე ჴმობდენ.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი გამოვიდეს მიერ შიშითა დიდითა, გამოცადნეს და პოვნეს ორას ოდენ კაც, რომელ საგონებელ იყვნეს მეცნიერ შჯულისა, და მოვიდეს წინაშე დედოფლისა.
მათ	სინ.მრვლთ	მიუგო დედოფალმან და ჰრქუა მათ: ვინ არიან ესე?
მათ	სინ.მრვლთ	რქ~ა მათ იესუ: და ღათუ ეგენი დადუმნენ, რომელთაგან წინაწარმეტყუელებაჲ აღესრულების, ქვანი ესე ღაღადებდენ მაგათ წილ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ნეტარმან ჰელენე დედოფალმან მიუგო ჭეშმარიტებისა სიტყუაჲ, ასწავებდა და ჰრქუა: თქუენ, ცოფნო ჰურიანო იჱ~ლსლმელნო, არღა კმა-გეყოა ძუელი იგი სიბრმჱ მამათა თქუენთაჲ,
მათ	სინ.მრვლთ	რომელნი იტყოდეს იესუჲსსა, ვითარმედ არა ძჱ ღმრთისაჲ არსო, რამეთუ აქუნდა მათ წიგნები წინაწარმეტყუელთაჲ და იკითხვიდეს?
იგი	სინ.მრვლთ	და ერიცა იგი, რომელ მოკრებულ იყო, აკურთხევდეს, და წარმართნი რტოებითა მით დანაკის კუდისაჲთა წინა მიეგებვოდეს მჴსნელთა მას სოფლისასა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: ვევედრებით დედოფლებასა შენსა, ჩუენ მაქუსცა და ვიკითხავთცა, ხოლო ესე ვისთჳს არიან ესრჱთმლევანნი საქმენი, გამოგჳცხადენ;
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო უფალმან ვითარცა იხილა იერუსალემი, მწუხარე იყო დღესა მას სიხარულისა თჳსისასა, ტიროდა მას ზედა და თქუა: ნეტარმცა იყო შენ ზედა, იერუსალემ, გამო-თუმცა-ცხადებულ იყო შენდა ჟამი ესე ჴსნისაჲ!
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მღდელთა მათ რაჲთამცა რწმენა საქმეთაჲ მათ, რომელი ეხილვა თუალითა მათითა, გულის-წყრომაჲ გულის-წყრომასა დაურთეს და აყენებდეს წინაწარმეტყუელებასა მას,
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მერმე ჰრქუა მათ: წარგუალეთ მარტოდ და გამოარჩიენით თქუენ, რომელნი საგონებელ იყვნენ შჯულსა მეცნიერნი.
მის	სინ.მრვლთ	რომელი ჩჩჳლთა მიერ აღესრულებოდა და ეშინოდა მძლავრ დადუმებად ყრმებისა მის, ნუუკუე ქვაჲ დაჰკრიბოს ერმან მან.
იგინი	სინ.მრვლთ	და გამოვიდეს იგინი მიერ და თქუეს: რომლისა ჯერისათჳს-მე გუაშრომებს ჩუენ დედოფალი ესე?
მათ	სინ.მრვლთ	ერთმან ვინმე მათგანმან ჰრქუა მათ, რომლისა სახელი იუდა: უწყი, რამეთუ ძიებაჲ ეგულების ძელისაჲ მის, რომელსა იესუ ჯუარს-აცუეს მამათა ჩუენთა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ არა, ნანდჳლვე დაიჴსენეს მამათა ჩუენთა მოცემული იგი შჩული, რამეთუ ზაქეოს, მამის მამამან ჩემმან, ამცნო მამასა ჩემსა სიმონს და ჰრქუა,
მის	სინ.მრვლთ	და მამამან ჩემმან მე მამცნო და მრქუა: ეკრძალე, შვილო ჩემო, რაჟამს ძიებაჲ იყოს ძელისაჲ მის, რომელსა ზედა მშია ჯუარს-ეცუა, გამოუჩინე იგი პირველ ვიდრე გუემად შენდამდე,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ არღარა ებრაელთა ნაშობნი მეფობდენ, არამედ მიერითგან მათი მეუფებაჲ იყოს, რომელნი ჯუარ-ცუმულსა თაყუანისცემდენ, რამეთუ იგი იყოს მეუფჱ უკუნისამდე – ქრისტე, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მე ვარქუ მას: და რად უკუე ჴელნი თქუენნი მიჰყვენით?
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან მრქუა მე: შვილო, უწყის უჴრწნელმან მან, რამეთუ არასადა ვერთე შეკრებასა მას მათსა მისთჳს, არამედ ვაყენებდიცა მათ.
მათ	სინ.მრვლთ	რქუა მათ იესუ: მესმის მე, რასა უწესსა იტყუიან, რამეთუ დაადუმებთ მაგათ;
იგი	სინ.მრვლთ	და მღდელთ-მოძღუართა ერისათა საჯეს ჯუარ-ცუმაჲ მისი და ეგრე ჰგონებდეს, რაჲთამცა მოაკუდინეს და გარდამოიღეს იგი ძელისა მისგან და დაჰფლეს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი მესამესა დღესა აღდგა და გამოუცხადა თავი თჳსი მოწაფეთა თჳსთა, რომლისა გამო ჰრწმენა ძმასა შენსა სტეფანეს, იწყო სწავლად ქრისტჱს მიმართ ერსა შორის, და შეკრბეს ფარისეველნი სადუკეველითურთ და საჯეს მისი ქვითა განტჳნვაჲ.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო მე ვხედევდი სიკუდილსა შვილისა ჩემისასა და ვერ შეუძლე შუელად მისა.
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ძედ ღმრთისად სახელ-მდებენ, თქუენ რაჲსა განრისხნებით ანუ მათ რად დაადუმებთ?
მას	სინ.მრვლთ	აწ რაჲსა-მე დაადუმებენ ყრმებსა მას, რამეთუ აჰა ეგერა რომელი სოლომონის ზედა იყო შესხმაჲ, რაჟამს-იგი დაჯდებოდა მეფედ იერუსალემს ზედა, რომელსა არცა ბრმასა თჳალნი აეხილნეს და არცა მკელობელნი ევლინნეს და ეგრჱთ ოხრიდა ქუეყანაჲ ღაღადებითა მით და ქებითა.
იმან	რაბლე2	უკეთუ ვერცაღა იმან განსაჯა, მაშ, აბა საშველი არცრა დაგვდგომია და ეგ არი.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო დასამტკიცებელა საქმეთა მათ ბრძანა უფალმან შეძრვაჲ ქ~ყსა, და იგინი არცაღა შეძრვისა მისთჳს ქუეყანისა დაემორჩილნეს უფალსა.
მის	სინ.მრვლთ	და ღათუ ძალი ჴმისაჲ მის ვერ გულისჴმა-ყვეს ჰურიათა მათ, ხოლო ჴმაჲ იგი ესმა, რამეთუ იტყოდესცა რომელნიმე: ქუხილი იყოო;
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და არცა ჴმისა მისთჳს შეირცხუინეს და არცა სასწაულთა მათგან და არცა ძლიერებათა მისთათჳს, რომელთაჲ კიცჳსა მას ზედა ჯდომისათჳს, ხოლო ჯერ-იყო წინა მიგებებად და სიხარული.
მას	სინ.მრვლთ	ვითარცა გუაუწყა ჩუენ მათე მახარებელმან, რამეთუ თქუა: განთიად ვითარ აღვიდოდა იესუ ქალაქად, შეემშია და იხილა ლეღუი მდგომარჱ და მივიდა, რაჲთამცა პოვა ნაყოფი მას შინა, და, ვითარ არა პოვა, რქუა ლეღუსა მას: ნუღარამცა გაქუს ნაყოფი უკუნისამდე!
იგინი	სინ.მრვლთ	არა ეგების, ვითარმცა განვაცრუვენით იგინი.
მას	სინ.მრვლთ	და აწ რაჲთა არა მივიდენ და მიუთხრან ყოველი ესე პილატეს, და რაჲთა არა მიეს(მ)ეს ესე ყოველსა მას ერსა, მოვედით და დავშურეთ, რაჲთა დავადუმნეთ კაცნი ესე;
მას	სინ.მრვლთ	და მიუთხრან ერსაცა, რაჲ მიუგოთ ერსა მას?
იგი	სინ.მრვლთ	მოვედით და დავფაროთ სირცხჳლი იგი ჩუენი ჭურჭლითა და განვერნეთ ზრუნვისაგან დიდძალითა ქრთამითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და თუ უწყით, თუ განითქუას დღეს აღდგომაჲ იგი მისი მოწაფეთა მათგან, არამედ ჯერ-არს, რაჲთა მცველნი იგი მოვიქცინეთ ჩუენდა ოქროჲთა, ნუუკუე მოვიდენ მოწამენი იგი ჩუენნი და მოსაჯულ მექმნენ ჩუენ და განმამართლებელნი იგი ჩუენნი დამშჯელ ჩუენდა იპოვნენ.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ მღდელთ-მოძღუართა მათ შეუწოდეს მცველთა მათ და ჰრქუეს: თქუენ ქადაგ მაგის საქმისა ნუ იქმნებით და მახარებელად აღდგომისა მისისა ნუ აღსდგებით.
მას	სინ.მრვლთ	სახარებელ თქუენ მაგისთჳს არავინ გცეს, რამეთუ მწუხარებითა აღავსნეთ ყურნი მსმენელთანი, ხოლო ჩუენ, ვითარცა მეცნიერთა ვაგოთ პატივისყოფად თქუენდა: მარჯუენითა დიდითა კურთხევითა აღგავსნეთ თქუენ, გარნა მას ხოლო, რომელ რაჲ-იგი იხილეთ და გესმა, ნუ უთხრობთ.
მათ	სინ.მრვლთ	მიუგეს მცველთა მათ და ჰრქუეს: და ღათუ თქუენ წინაშე ვერ მაცილობელ ვიქმნეთ სიტყუათა მაგათ რომელ იტყჳთ, ხოლო და-ვერ-ვმალოთ, რაჲ-იგი გუესმა, და არცა დავფაროთ ძრვაჲ იგი, რომელ იყო ღამე ყოველ: რამეთუ საქმჱ იგი რომელ იქმნა, არა ნაცილ არს.
იგი	სინ.მრვლთ	და თუ გულისხმა-ყოს, თუ წარუპარავს მკუდარი იგი, მის მკუდრისა წილ ჩუენნი თავნი მისცნეს სამარესა პილატე. ვერ ვთქუათ ეგრე.
მათ	სინ.მრვლთ	მიუგეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და ჰრქუეს: თქუენ ჭურჭელი ესე, რომელსა მიგცემთ, მიიღეთ კურთხეულად და ჩუენ კეთილითა სიტყჳთა განგჳსუენეთ, ვითარმედ არავის გამოუცხადოთ.
იგიცა	სინ.მრვლთ	აწ უკუე ისმინე, შვილო ჩემო, და გასწაო შენ ქრისტჱსი და მოწყალებისა მისისაჲ, რამეთუ სავლეცა, რომელი-იგი ტაძარსა წინაშე ჯდა და ტყავის მხეველ იყო, იგიცა სდევნიდა მორწმუნეთა მისთა, ვითარ-იგი აღადგინა ერი მრავალი ძმისა შენისა სტეფანჱსთჳს,
იმათ	რაბლე2	დანამდვილებით ცნობილი ამბავია, იმათ არცა ბერძნულისა გაეგებოდათ რამე, არცა ლათინურისა, მხოლოდ გუთური და ბარბაროსული უწყოდნენ.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ძილსა შინა დაპყრობისათჳს ჩუენ ვარწმუნოთ მსაჯულსა მას და ვჰრქუათ: ერთიერთისასა ჰგონებდეს მღჳძარებასა და მიეძინა ყოველთავე, რამეთუ ღამე ყოველ უძილ იყვნეს;
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო ქველ-ქმნა მის ზედაცა ქრისტემან და ყო იგი ვითარცა ერთი დიდებულთაგანი და, შვილო ჩემო, ნუსადა გმობასა იტყჳ მისთჳს, ნუცაღა მორწმუნეთა მისთა, რაჲთა გაქუნდეს ცხ~რბაჲ სო~კნჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მსთუად განთიადსა მას ცისკარს ოდენ უზრუნველ იყვნეს, ვითარმედ: აწ დაგჳცავს მკუდარი ესე, და უდებ იქმნნეს მპარავთა მათთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ერისაგანნი იგი ანგაჰრნი და ნაყროვანნი, ძჳრის მკრებელნი და მომხუეჭელნი, წყეულნი და მოსისხლენი, ანგაჰრებითა და ნაყროვანებითა დაემორჩილნეს განცრუვებად ჭეშმარიტისა მის საქმისა,
მათ	სინ.მრვლთ	– ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ ესე არასადა გუესმინა, გარნა შენგან ხოლო.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი იხილეს, და წარწყმიდეს არარაჲთა დიდი იგი მადლი, რომელ შეემთხჳა მათ, და წარსავალითა ჭურჭლითა განჴდეს ცხოვრებისაგან, რომელ არა წარსავალ იყო.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი წარდგეს, და ჰკითხვიდა მათ დედოფალი და არასადა უთხრეს მართლ.
მის	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა ჰრწმენა ხილვაჲ ანგელოზისაჲ მის და აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ, საღუაწი ჴორცთა მათთაჲმცა არა აკლდა და სასყიდელი მახარებელთაჲმცა მიეღო.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ ჭურჭლისა მისთჳს ნაცილ-ყვეს ძრვაჲ იგი, რომელ იხილეს, და ხილვაჲ ანგელოზისაჲ მის, რომელ ეჩუენა.
იმათა	რაბლე2	და აბა რა სჯულ-კანონის ტექსტისა გაგებისა თავი ჰქონდათ იმ მართლა უწინდელთა დამთხვეულთ იმათა, როცა არცროს თვალითაც არ ენახათ რიგიანი რამ ლათინური წიგნი,
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ შეეშინა და მისცეს მას იუდა და ჰრქუეს: ესე კაცი მართლისა წინაწარმეტყუელისა ძჱ არს და შჯული ჭეშმარიტად იცის.
მათ	სინ.მრვლთ	და ღათუ მცველთა მათ ჭურჭლისა მისთჳს განთქუეს ჰამბავი შორის ჰურიათა მათ, ვითარმედ მოწაფეთა მისთა წარიპარეს, ხოლო მ~რმ,
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინღა უბრძანა მათ ყოველთა განტევებაჲ, გარნა მარტოჲ იუდა ხოლო დაიყენა.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ მასვე ჟამსა მუნვე მეორედ მივიდა მოწაფეთა მათ თანა და ჰრქუა: არა ხოლო თუ აღდგა, რომელი-იგი მცველთა მათცა მიუთხრეს მღდელთ-მოძღუართა მათ, არამედ აღ-ცა-დგა და აღ-ცა-მაღლებად არს.
მას	სინ.მრვლთ	მოუწოდა დედოფალმან იუდას და ჰრქუა მას: ცხორებაჲ და სიკუდილი წინაშე გიც.
მის	ბალ.B	და წარვიდა მეფე და ყოველნი ერისთავნი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
იგი	სინ.მრვლთ	იუდა ჰრქუა: და ვინ არს, რომელსამცა უდაბნოსა ზედა პური დაგებული ედგა და იგი ქვასა ჭამდა?
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას დედოფალმან: უკუეთუ გნებავს ცხრ~ბჲ ქუეყანისაჲცა და ზეცისაჲცა, მითხარ, სადა დამალულ არს ჯუარი.
იგი	რაბლე2	რაიცა საზოგადოებურ მეცნიერებათა, სიძველეთა და გარდასულ ამბავთა ცოდნასა შეეხება, ცოდნა იგი იმათ ისერიგად ამშვენებს, რარიგადაც გომბეშოსა ფრთანი,
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას დედოფალმან: და ვითარ, შენსა წინა რომელ ნათესავი იყო, და ბრძოლისა კუეთებაჲ იყო ველსა ზედა, იგი ყოველნი იჴსენებიან, ადგილი მათი და საფლავიცა მათი ჩას.
მათ	სინ.მრვლთ	და უთხრობდეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ნანდჳლვე აღდგა უფალი და ჩუენ ვიხილეთ.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას დედოფალმან: მე მაქუს მაგისთჳს სიტყუაჲ თქუმული – ჴმაჲ იგი სახარებისაჲ, რომელსა-იგი ადგილსა ჯუარს-ეცუა;
იგი	სინ.მრვლთ	გარნა მაჩუენე ხოლო ადგილი იგი, რომელსა ჰრქჳან თხემისა ადგილ.
იგი	სინ.მრვლთ	ჩემითა ჴელმწიფებითა ვბრძანო და დავთხარო ქუეყანაჲ იგი მის ადგილისაჲ და, ვინ უწყის, ვპოო, რაჲ-იგი მნებავს.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას იუდა: არცა ადგილი ვიცი, არცა მაშინ ყოფილ ვიყავ.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას დედოფალმან: მოგაყმო შენ, უკუეთუ არა აღმიარო.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვიდრე იგინი იტყოდესღა ამას, მოიწინეს კლეოპაეთნი და ახარეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ვიხილეთ უფალი და გამოგჳთარგმანა ჩუენ ყოველთა წიგნთაგან აღდგომისა მისისათჳს, ვიდრე-იგი მივიდოდეთ ევმაუზდ ქალაქად.
მას	სინ.მრვლთ	და ვიდრე-იგი იხარებდეს, მიიღეს სახარებაჲ ათერთმეტთაგანცა, ვითარმედ: ნანდჳლვე აღდგა უფალი და ეჩუენა პეტრეს, და ვითარ-იგი უთხრობდეს კლეოპაეთნი ყოველსა მას, რასაცა ეტყოდა მგზავრ, და აჰა უფალი თჳთ გამოეცხადა მოციქულთა და ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ კართა ჴშულთა შევიდა და მოწაფენი იგი შესულებულ იყვნეს შიშისათჳს ჰურიათაჲსა, ჰგონებდეს, ვითარმედ საუცარ რაჲმე ეჩუენა.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან გულისხმა-ყვნა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა: რაჲსა ეგოდენ შეძრწუნებულ ხართ ჰურიათა მათგან?
მის	სინ.მრვლთ	და მეშჳდესა დღესა ღაღატ-ყო და თქუა: აღმომიყვანეთ და გიჩუენო ადგილი ჯუარისაჲ მის ქრისტჱსისაჲ.
მათდა	ბალ.B	და წარსლვასავე სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
მისსა	ბალ.B	ხოლო აბენეს მეფემან უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისსა აღშენებაჲ ეკლესიისა.
იმათ	რაბლე2	პანტაგრუელი მაშინვე იმათ მიუბრუნდა: - თქვენა ხართ მოდავიდარაბენი?
მათ	სინ.მრვლთ	და უჩუენნა მათ ჴორცნი იგი და წყლული იგი სამშჭუალთაჲ მათ და გუერდთაჲ. ხოლო იგინი ორგულებდესღა.
მას	სინ.მრვლთ	და რაჟამს აღმოჴდა ჯურღმულისა მისგან, მოვიდა ადგილსა მას, – და არცაღა იუდა იცოდა ჭეშმარიტად ადგილი იგი, – აღიღო ჴმაჲ თჳსი ებრაელებრითა სიტყჳთა და თქუა: მიაკრა აკაბი მელაქფისონ ადონა აბირიდო ელაბეთ დოთა ქუზეაფე ეფათიუ ბარულე, ხოლო თარგმანებით ესრე არს:
იგინი	სინ.მრვლთ	ღმერთმან რომელმან შეჰქმენ ცაჲ და ქუეყანაჲ, რომელი ჰზი ეტლთა ზედა ქერობინთასა, და იგინი ფრინვენ ჰაერთა შინა სრბით ნათელსა მას განუზომელსა, სადა ნათესავსა კაცთასა თანა-წარსლვად ვერ ჴელ-ეწიფების, რამეთუ შენ შეჰქმნენ იგინი შენდა სამსახურებელად.
მათ	სინ.მრვლთ	ექუსნი მჴეცნი ექუსექუს- ფრთენი, რომელი ოთხთა მათ უტჳრთავს, ფრინვენ და გმსახურებენ ჴმითა მით დაუდუმებელითა და იტყჳან: წმიდა ხარ, წმიდა ხარ, წმიდა ხარ, შენ უფალო, წოდებულ არიან იგინი სერაბინად;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ორნი იგი, რომელ დაადგინენ სამოთხესა დაცვად ხისა მის ცხორებისაჲსა, წოდებულ არიან იგინი ქერობინად.
იგი	სინ.მრვლთ	შენ უფლებ ყოველსა, რამეთუ ქმნულნი შენნი ვართ, რომელმან ურჩნი იგი ანგელოზნი სიღრმესა მას სატანჯველისასა მისცენ, და იგინი ქუესკნელთა მათ უფსკრულთაგან ვეშაპთა იგუემებიან და შენსა ბრძანებასა სიტყჳსა მიგებად ვერ შემძლებელ არიან.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ უფალო, შენითა ნებითა თუ არს სუფევაჲ ძისა მარიამისი, და თუმცა არა შენგან იყო, არამცა აღადგინე იგი მკუდრეთით, აწ ყავ სასწაული ესე დიდებულ და შუენიერ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ისმინე ბარაკიელის ამის შენისა მოსჱსი და უჩუენენ ძუალნი იოსებისნი, ეგრეცა აწ, თუ გნებავს, გამოგჳცხადე ჩუენ დაფარული იგი ფასი და ყავ ადგილსა ამას კუამლი სულნელებისაჲ აღმოსლვად ქრისტჱსი, რამეთუ იგი არს მეუფჱ იესუ ქრისტე უკუნისამდე. ამენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ესე ლოცვაჲ ილოცა იუდა, შეიძრა ადგილი იგი და დიდძალი კუამლი სულნელებისაჲ აღმოვიდოდა ადგილსა მას.
მისსა	ბალ.B	და არარაჲ მაქუს წინაშე მისსა კეთილი ღმრთისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინღა გამოეცხადა და ყოვლადვე მათ და მოითხოვა პური და ჭამა წინაშე მათსა და იწყო მერმე სწავლად მათა და ჰრქუა, ვითარმედ: სულნი საძიებელ არიან.
მას	სინ.მრვლთ	გევედრები შენ, უფალო იესუ ქრისტე, ნუ მოიჴსენებ უკეთურებათა მონისა შენისათა, არამედ უგულებელს-ყვენ შეცოდებანი ჩემნი და თანა-შემრაცხე ძმასა ჩემსა სტეფანეს, რომელი-იგი ჴსენებულ არს საქმესა მას ათორმეტთა მათ მოციქულთასა.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარ-ეგე მე თქუენ გამომცადეთ და მიხილეთ და არცა ჴორციელებისა შედგეს, ვითარცა ჴორცთა მათ თანა დამორჩილებულ არს მსგავსად თქუენთა მაგათ ჴორცთა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ვითარცა გულისხმა-უყო ყოველივე საქმითურთ, იწყო მიერითგან სწავლად სიტყჳთა ყოველივე, რაჲ წერილ არს მისთჳს წიგნთა შინა წმიდათა.
იგი	ბალ.B	რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავად იგი, რამეთუ მოწყალებანი იგი დასძლევენ სოფლისა ამის, სავსესა ამას ცოდვითა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და თქუა ესე ხოლო და მოიღო სათხროლი და სარტყელი შეირტყა, ვითარცა მჴნემან შვილმან აბრაჰამისმან, იწყო თხრად, და ვითარცა ეთხარა ორ-ჯერ ოდენ მოსათხრელ, პოვნა სამნი ჯუარნი დაფლულნი, აღმოიხუნა და შეიხუნა იგინი ქალაქად.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილნეს წყლულნი იგი ჴორცთა მისთანი და გულისხმა-ყვნეს ძლიერებანი იგი სიტყუათანი მით ყოვლითა, რომელი იხილეს თუალითა, განეხუნეს გონებანი მათნი და გულისხმა-ყვნეს იგავნი წიგნთანი.
მას	ბალ.B	და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და აჰერნი ნათელსა მას და აჰერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ ჰკითხვიდა ღმრთის მოყუარჱ იგი ელენე დედოფალი: რომელი არს ჯუარი ქრისტჱსი?
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილა იუდა, განმხიარულდა და ჰრქუა დედოფალსა: აწ სცნა, დედოფალო, ძალი იგი საწადელი და ჯუარი იგი მისი.
მათ	სინ.მრვლთ	ამას დღესა, რომელსა აღდგა მხოლოდ შობილი ძჱ ღმრთისაჲ, მოჰფინა სული წმიდაჲ მოწაფეთა თჳსთა ზედა, და ჰრწმენა მისი მოციქულთა მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ დადგმად სცა იუდა ცხედარი იგი, რომელსა ზედა იდვა, და დასდებდა თითოეულსა მას ჯუარსა მკუდარსა მას ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ აღდგომაჲ იგი რომელ იქადაგა ანგელოზთაგან და უნდა, რაჲთამცა ნაცილ-ყვეს მცველთა მათ, გარდამოჴდა სული წმიდაჲ და დაემკჳდრა მოწაფეთა თანა,
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მიიწია მესამესა ჯუარსა, აღიღო და დასდვა მკუდარსა მას ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	მეყსეულად აღდგა მკუდარი იგი ყრმაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ განრისხნა ეშმაკი, ღაღადებდა და იტყოდა: ვინ არს ესე, რომელი არა მიფლობს მოღებად სულთა მათ ჩემთა?
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა მიმოდადვან ძლიერებითა და სასწაულებითა შორის წარმართთა აღდგომისათჳს, რომელ აცილობდეს ჰურიანი იგი, და მისა, რომელი-იგი მოვიდა ჯუარ ცუმად და აჩუენა სიყუარული ჩუენ ზედა.
მის	სინ.მრვლთ	და შთაჴდა ჯოჯოხეთა მრავლისა მის წყალობისათჳს, რომელ აქუნდა ჩუენდა მომართ.
მის	სინ.მრვლთ	და განცხოველდა და აღდგა და გამოწერა სახჱ აღდგომისა ჩუენისაჲ მის თანა მღჳძარეთაგან უკუდავთა და ყოველთაგან, რომელნი წარჴდეს და წარსლვად არიან, და მათგან,
მას	სინ.მრვლთ	რომელნი დაშთომად არიან ცხოველნი მოსლვასა მას მისა და მამისასა, რომელმან მოავლინა იგი, და წმიდასა სულსა დიდებაჲ და პატივი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისსა	ბალ.B	მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და თქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
იგი	სინ.მრვლთ	ჵ იესუ ნაზორეველო, ყოველივე შენდა მიიზიდე და რაჲსა კუალად ჯუარი იგი შენი ჩემთჳს გამოაჩინე?
მის	სინ.მრვლთ	ჵ იუდა რაჲ ესე ჰყავ? პირველისა მის იუდაჲსგან ერი ვაცოდვე და აწ ამის იუდაჲსგან ვიდევნები.
მისდა	ბალ.B	აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ ყოველთა, რომელნი-ეგე პირველ იგლოვდით, რ~ლთა-იგი ჰურიათა კადრებაჲ გესმოდა და უშჯულოებაჲ იგი მათი, რამეთუ რომელი-იგი იგინა მათგან, კუალად აღდგა აქა და ვითარცა-იგი ჯ˜რცმისა მისისათჳს სმენაჲ მწუხარებით იყო, ეგრეცა აღდგომისა ხარებაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ ვპოვო მეცა შენთჳს, რაჲ ვყო: აღვადგინო სხუაჲ მეფჱ, რომელმან უვარ-ყოფად გცეს ჯუარ-ცუმული და ჩემსა ნებასა იქმოდის და მიგცეს შენ ძჳრ-ძჳრთა მათ სატანჯველთა, და გუემით უვარ-ჰყო ჯუარ-ცუმული იგი.
იგი	ბალ.B	აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო იუდა შეჰრისხნა ეშმაკსა მას და ჰრქუა: რომელმან მკუდარნი აღადგინნის, ქრისტემან შეჩუენებულ გყავნ შენ სიღრმესა მას ცეცხლისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ახარებდინ კრებულსა ამას: გარდაიქეცინ გლოვაჲ თქუენი სიხარულად და მწუხარებანი იგი – მხიარულებად.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და აღივსნენ სიხარულითა და გალობითა პირნი ჩუენნი მისთჳს, რომელმან-იგი თქუა შემდგომად აღდგომისა: გიხაროდენ, რამეთუ ვიცი ქრისტჱს მოყუარეთაჲ მათ პირველ დღეთა ამათ მწუხარებაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ესმა ესე ელენე დედოფალსა, დაუკჳრდა ფრიად ძალი იგი ღმრთისაჲ და სარწმუნოებაჲ იუდაჲსი და დიდითა პატივითა და კრძალულებითა პატიოსანი ჯუარი ოქროჲთა და ანთრაკითა შელესა იგი და შექმნა ლუსკუმაჲ ვეცხლისაჲ და დაჰკრძალა იგი მას შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიტყუაჲ იგი შესხმისაჲ სიკუდილისათჳს იყო და საფლავისაჲ, ხოლო აღდგომაჲ არღა ხარებულ იყო და მოელოდა გონებაჲ მათი სმენად სასურველსა მას.
მას	სინ.მრვლთ	და ეკლესიაჲ აღაშჱნა ზედა გოლგოთას, რომელსა ჰრქჳან თხემისა ადგილ, და უბრძანა ეპისკოპოსსა ჰრომისასა მოსლვად და მისცა იუდას ბეჭედი ქრისტჱსი და უწოდა მას სახელი კჳრიაკოს და დაადგინა იგი ეპისკოპოსად.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ აღდგომილ არს მკუდარი იგი და მკუდართა თანა თავისუფალი და მკუდართა განმათავისუფლებელი.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ჯ~რცმისა მისისათჳს წამებასა მას შოვრით მოვიღებდით, ეგრეცა აწ ისმინე აღდგომისათჳს, და წამებანი იგი სარწმუნო ვყვნეთ.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰელენე დედოფალმან მისცა ფასი დიდძალი ღმრთის მოყუარესა მას ეპისკოპოსსა კჳრიაკოსს სამსახურებელად გლახაკთა.
მას	სინ.მრვლთ	და ჰხედავს შ~ნ შ~ს ცნობილსა მას და განიკითხავს გულსა და თირკჳმელთა და აწ განმზადებულ არს თქუენ ყოველთა წარდგინებად მამისა და რქუმად: აჰა ესერა მე და ყრმანი, რომელნი მომცნა მე ღმერთმან.
მათ	სინ.მრვლთ	უფროჲსად შესძინა გულს-მოდგინედ ძიებაჲ სამშჭუალთა მათ ჯუარისათაჲ, რომლითა უკეთურთა ჰურიათა მაცხოვარი შემშჭუალეს.
მას	სინ.მრვლთ	მოუწოდა იუდას, რომელსა ეწოდა კჳრიაკოს, და ჰრქუა მას: ძელისა მისთჳს ჯუარისა აღესრულა ჩემი წადილი,
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელ-იგი ჯუარსა მას ზედა დაემშჭუალნეს სამშჭუალნი მათი, გულსა შიდა მიც იჭჳ და აწ არა დავსცხრე, ვიდრე არა მაგისიცა ნებაჲ აღმისრულოს ღმერთმან, და შე-ვე-ღა-სძინე და ევედრე უფალსა მათთჳს.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდაჲ კჳრიაკოს ეპოსკოპოსი მივიდა თხემისა ადგილსა და ერთბამად მის თანა ძმანი მრავალნი, რომელნი-იგი უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა ესვიდეს ჯუარისა პოვნისათჳს,
მას	სინ.მრვლთ	და მკუდარსა მას ზედა რომელ სასწაული იქმნა, აღიხილნა თუალნი ზეცად და ჴელნი, ერთბამად იცემდა მკერდსა, ღაღადებდა გულს-მოდგინედ უფლისა მიმართ და აღიარებდა პირველთა მათ უმეცრებათა თჳსთა და ჰნატრიდა ყოველთა მორწმუნეთა ქრისტჱსთა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ვითარ მყოვარ ჟამ გულს-მოდგინედ ილოცვიდა, რაჲთამცა გამოჩნდა ეგევითარი რაჲ ნიში, ვითარცა ჯუარსა მას ზედა, ეგრეცა სამშჭუალთა.
მათ	სინ.მრვლთ	და აღსრულებასა ოდენ ლოცვისასა, ვითარმცა თქუა ამენ და იყო ესევითარი ნიში, რომელ-იგი ყოველთა მათ თანა-მდგომთა იხილეს: ნათელი ელვარჱ ადგილსა მას გამობრწყინდა,
იგი	სინ.მრვლთ	და მეყსეულად გამოჩნდეს სამშჭუალნი იგი, რომელ-იგი უფლისა იესუჲს ჴელთა დაემშჭუალნეს, უბრწყინვალჱსნი ოქროჲსა, ქუეყანასა ზედა.
იგინი	სინ.მრვლთ	მოიხუნა იგინი იუდა და მიუთუალნა ელენე დედოფალსა.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ მუჴლთ-მოდრეკით თაყუანისცა მათ დედოფალმან.
იგი	სინ.მრვლთ	აღივსო სიბრძნითა ღმრთისაჲთა დედოფალი იგი და გულს-მოდგინედ სამშჭუალთა მათთჳს განიზრახვიდა, რაჲთამცა რაჲ ყვნა სამშჭუალნი იგი.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო შე-ვე ღა-სძინა სიმართლისა გზაჲ გამოკულევად, და მადლმან სულისა წმიდისამან გულისხმა-უყო გონებასა მისა წინაჲწარცა მრავლით ჟამით უწყებული იგი.
მას	სინ.მრვლთ	მოუწოდა კაცსა ერთსა სარწმუნოსა და გონიერსა, რომელი წინაჲთვე მრავალთაგან მართლად წოდებულ იყო, და ჰრქუა მას: დაჯედ აქა წინაშე თუალთა ჩემთა და შექმნენ სამშჭუალნი ესე შუად აღჳრისა ჰუნისათჳს მეფისა,
მის	სინ.მრვლთ	რაჲთა იყოს ისრის ჭურ ყოველთათჳს, მტერთა ძლევად მის მიერ მეფჱ, დასამშჳდებელად ბრძოლისა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისა მიერ: და იყოს მას დღესა შინა რომელი აღჳრთა მათ ცხენისათა იყოს, წმიდა უფლისა წოდებულ იყოს.
მას	სინ.მრვლთ	რომელნი ვაჴსენებთ დღესასწაულსა ჯუარისასა და ღირს ვიქმნენით ზიარ ყოფად ნაწილსა მას მარიამისსა.
მას	სინ.მრვლთ	და მადლი დიდი მოეცა წმიდასა მას ეპისკოპოსსა და ლოცვითა გუნდები ეშმაკთაჲ განასხა და სნეულთა ჰკურნებდა.
იგი	ბალ.B	შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილო, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
მას	ბალ.B	და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
მისდა	ბალ.B	65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
მის	ბალ.B	და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მის ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუთა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი გულსმოდგინედ.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
მას	ბალ.B	და მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი შემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს მეფე სიტყუას უგებდა.
მათ	ბალ.B	და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე მნებავს, რაჲთა განვიდე ძმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
იგი	ბალ.B	და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძაძი იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და გამოვიდა ფარულად.
მათ	ბალ.B	ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუეს: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ანუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ კუალად მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
მან	ბალ.B	ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ ყოველი სოფელი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
იგი	ბალ.B	მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
მან	ბალ.B	ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღმდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
მას	ბალ.B	და რამეთუ უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა უსიტყუელითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
იგი	ბალ.B	და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
იგი	ბალ.B	და იყავნ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გამოცთილებამან.
იგი	ბალ.B	ხოლო სიყუარულსა არა აქუს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ჰხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ჰხედავს.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
მან	ბალ.B	ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განჰკურნოს ცთომილებაჲ შენი.
იგი	ბალ.B	67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
მას	ბალ.B	ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ამბავი მისი, განჰკვირდეს მას ზედა იოდასაფისსა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი მადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი, რომელ დაეთესა აგარაკსა კეთილსა.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ შენ იხილე.
მას	ბალ.B	ხოლო იოდასაფ გუამი წმიდისა მის მამისა ჩუენისა ბალაჰვარისი დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
მათ	ბალ.B	და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკულნი ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე გჳრგჳნი მათთჳს არს, რომელ სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
მათთჳს	ბალ.B	და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუეს მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
იგი	ბალ.B	და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დავა გუამი იგი ბალაჰვარის თანა;
იგი	ბალ.B	და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და მიუთხრა საქმე იგი.
იგი	ბალ.B	ხოლო იგი წარვიდა ერითა, ეფისკოპოსითა და მღდლითა და წარმოიხუნა წმიდანი ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროსსა და დიდითა პატიოსნებითა შეამკუნა.
მას	ბალ.B	და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ აწ და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
მის	სინ.მრვლთ	ნუუკუე ჴორცითა აწ არა აქა არს, მის გამო ჰგონებდე სულითაცა არა აქა ყოფასა, არამედ ჩუენ შორის დგას აქა და ესმის მისთჳს თქუმული ესე
მათგან	სინ.მრვლთ	ეკრძალე თავსა შენსა, კაცო, მათგან, რომელ-იგი მრავალ არიან მაცთურნი, – არამედ მას მოელოდეთ, რომელი-იგი ზეცათა შინა მამისა თანა ზის და ჩუენ შორის არს და თითოეულისა წესსა ჰხედავს და სიმტკიცესა სარწმუნოებისასა.
მის	სინ.მრვლთ	დაწერენ და ნუღარა აღჴოცნ, – რამეთუ მრავალთაჲ აღიჴოცოს შეცოდებულთაჲ, – და მოგეცინ ყოველთა სარწმუნოებაჲ ადგომილისა მის მიმართ და მოლოდებაჲ – აღმაღლებულისაჲ მის და მერმე მომავალისაჲ არა ქუეყანით.
მათ	სინ.მრვლთ	ზეცისათა მათ ნიჭთა მისთა ღირსგყვენინ თქუენ აღტაცებად უფლისა ღრუბლითა აერთა ზედა ჟამსა მას შეწყნარებისა და მოსლვადმდე ჟამისა მის მეორედ დიდებით მოსლვისა მისისასა დაწერენ სახელი ჩუენ ყოველთაჲ წიგნსა მას ცხოველთასა,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და მერმე იტყჳს: ჰხედევდით სარწმუნოებისა წინამძღუარსა და აღმასრულებელსა იესუს, რომელმან-იგი წინა-განმზადებულისა მისთჳს დაითმინა ჯუარი და სირცხჳლი შეურაცხ-ყო.
მისვე	სინ.მრვლთ	და საქმესა მოციქულთასა დღეთა მარტჳრიისათა აღდგა პეტრე ათერთმეტითურთ და ისრაელსა ეტყოდა მისვე ას და მეცხრისა ფსალმუნისა მოჴსენებასა.
მით	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი იტყჳს შემდგომად ამისავე მოციქული პეტრე: მსგავსად აღდომითა მით მკუდრეთით იესუ ქრისტჱსითა, რომელი-იგი ზის მარჯუენით ღმრთისა, ამაღლებული ცად.
მით	სინ.მრვლთ	ეფესელთასა მისწერს და იტყჳს: შეწევნითა მით სიმტკიცისა ძლიერებისა მისისაჲთა, რომელი-იგი ქმნა ქრისტჱს თანა, რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით და დასუა იგი მარჯუენით თავისა თჳსისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ებრაელთა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: ყო განწმედაჲ ცოდვათა ჩუენთაჲ და დაჯდა იგი სიმდიდრესა მაღალთა შინა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო ჟამისა მისთჳს ფრიად წამებულ არს. კმა-არს ესე ჩუენდა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და აწ მცირედ მოვიჴსენოთ მრავალისა მისთჳს მარჯუენით მამისა ჯდომისათჳს ძისა, რამეთუ ას და მეცხრჱ ფსალმუნი განცხადებულად იტყჳს: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდე დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა.
მას	სინ.მრვლთ	დაამტკიცებს სიტყუასა მას მაცხოვრისასა სახარებასა შინა, რამეთუ დავით არა თუ თავით თჳსით ამას იტყოდა,
მას	სინ.მრვლთ	არამედ გულისხმის-ყოფითა სულისა წმიდისაჲთა იტყოდა: ვითარ უკუე დავით უფლით უწესს მას და იტყჳს: „ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა“ და შემდგომი ამისი?
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე სირცხჳლ გიჩნდენ მოციქულნი იგი: არა უმცირჱს არიან მოსჱსა, არა უნაკლულევანჱს წინაწარმეტყუელთა, არამედ კეთილთა თანა კეთილ და კეთილთა უკეთჱს.
იგი	სინ.მრვლთ	ელია სამე ზეცად აღიტაცა, ხოლო პეტრეს კლიტენი ჰქონან ცათა სასუფეველისანი და ბრძანებაჲ აქუს, ვითარმედ: რომელი განჰჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	პავლე არა თუ არა ღირს იყო ზეცისა მყოფებასა, არამედ რაჲთა იხილოს უმეტჱს კაცთა და პატიოსნად გარდამოჴდეს და ქრისტჱ ქადაგოს და მისთჳს მოკუდეს, მოიღოს მარტჳრობისაცა იგი გჳრგჳნი.
იგი	სინ.მრვლთ	დაუტეო სხუაჲ იგი აწ შესაქმისა მის, რომელი-იგი კჳირიაკისა კრებანი ითქჳნენ: გონიერთა მათ მსმენელთა კმა-არს მოჴსენებაჲ იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო გეჴსენნედ თქუმულნიცა იგი მრავალ გზის ჩემ მიერ მარჯუენით მამისა ჯდომისა მისისათჳს ძისა, სარწმუნოებისა მისთჳს წესითა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: „აღმაღლდა ცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა“.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო საყდრისასა მას სახესა არა ჩუენი არს გამოძიებაჲ, რამეთუ ვერ მისაწდომელ არს.
მის	სინ.მრვლთ	არა თუ მერმე წარმოჩინებულად უპყრიან მას საყდარნი, არამედ ვინაჲგანცა არს, – ხოლო არს იგი მარადის, – იშვა მამისაგან და მის თანა ზის იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს ვერ შესაძლებელად სიტყუას-გიგებდენ მაცხოვრისა აღმაღლებასა, მოიჴსენე ამბაკუმისთჳს მიცვალებისა იგი თქუმული:
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ უძლურ არს მსგავსებაჲ იგი, მოიჴსენე საკჳრველებათაჲ მათ, ხოლო უმეტჱსობაჲ იგი უჩემე უფალსა საკჳრველთ-მოქმედსა, რამეთუ იგი აღიტაცნეს, ხოლო ამას უტჳრთავს ყოველი;
იგი	სინ.მრვლთ	მოიჴსენე, რამეთუ ენოქი მიიცვალა, ხოლო იგი აღმაღლდა, მოიჴსენე გუშინდელი იგი საკითხავი, რამეთუ ელია ეტლითა ცეცხლისაჲთა აღიტაცა, ხოლო ეტლნი ქრისტჱსნი ბევრ წილ არიან და ათასეულნი წარუმართებენ მას;
მას	სინ.მრვლთ	ელია აღმაღლდა აღმოსავალით იორდანესა, ხოლო იესუ – აღმოსავალით ჴევსა მას ნაძუთასა;
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ელია თქუა მრჩობლი იგი სული მიცემად მოწაფესა თჳსსა, ხოლო ქრისტემან ესოდენი მიჰმადლა სული მოწაფეთა, არა ხოლო თუ რაჲთა მათ აქუნდეს თავისა თჳსისა, არამედ დადებითა ჴელთა მათთაჲთა ზიარებასა მისცემდეს მორწმუნეთა მათ.
მათ	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ესრე ჰურიათა მათ ბრძოლა-სცე და მსგავსებითა ესევითარითა სძლო, მერმე მოვედ გარდამატებულსა მას მაცხოვრისა დიდებასა: რამეთუ იგინი მონანი იყვნეს, ხოლო ესე ძჱ არს ღმრთისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს გარდამატებული იგი მოიჴსენო, გულისხმა-ყავ, რამეთუ პავლე, მონაჲ ქრისტჱსი, აღიტაცა მესამედ ცადმდე, რამეთუ უპატიოსნჱსსა მიიწია პატივსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღრუბელი იგი, რომელსა შევიდა;
მის	სინ.მრვლთ	და მოწაფენი იგი, რომელ გარდამოვიდოდეს მიერ და წესი იგი მოძღურებისაჲ მის სარწმუნოებისაჲ ბრძანებად სცეს და სიტყუად აღმაღლებისა მისისათჳს.
მის	სინ.მრვლთ	მადლმან ღმრთისამან ჯერ-იჩინა, რაჲთა სრულიად გესმეს შენ ჩუენგან მსგავსად ჩუენისა მის უძლურებისა.
მას	სინ.მრვლთ	გუშინდელსა მას დღესა კჳრიაკესა მოღუაწებითა ღმრთისა მადლითა კრებასა ამას საკითხავთაგან შემდგომითი შემდგომად ზეცად აღმაღლებისათჳს მაცხოვრისა ჩუენისა, რომელ წერილ არიან, ითქუმოდეს საკითხავნი იგი ყოველთათჳს მორწმუნეთა სიმრავლისა და უმეტჱს ხოლო შენთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე უწყით, რამეთუ წესი იგი სარწმუნოებისაჲ გასწავებს შენ, რაჲთა გრწმენეს „აღდგომილი მკუდრეთით მესამესა დღესა და რომელი-იგი აღმაღლდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა“.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარ ჰხედავ შენ, გეჴსენოს თქუმულთაჲ მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	და გეჴსენენ განცხადებულად თქუმული იგი სალმუნთა შინა: აღმაღლდა ღმერთი ღაღადებითა.
იგი	სინ.მრვლთ	მოწამე არს თევზთაჲცა იგი ნადირობაჲ, ნაკუერცხალი იგი და მას ზედა თევზი იგი მდებარჱ.
მათ	სინ.მრვლთ	მოწამე არს პეტრეცა, რომელმან-იგი პირველ უვარ-ყო ორ გზის და მესამესა აღიარა და მეტყუელთა მათ ცხოვართა მწყემსად ბრძანებაჲ მოიღო.
მას	სინ.მრვლთ	ღუაწლსა მას იწყო და მიერ ღუაწლთა მათთჳს გჳრგჳნოსან იქმნა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ უკუე მრავალნი გუქონან მოწამენი აღდგომისანი: გუაქუს ადგილიცა ესე, რომელსა შინა ვდგათ, და აღმოსავალით კერძო ადგილი იგი აღმაღლებისაჲ;
მისა	სინ.მრვლთ	არამედ შემდგომად მისა იტყჳს, ვითარმედ: აწ ქრისტჱ აღდგომილ არს, პირველი იგი ნაყოფი შესუენებულთაჲ, და ეჩუენა კეფას და მერმე ათერთმეტთა მათ.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ მეათთოთხმეტჱ იყო მთოვარჱსა მის რიცხჳ;
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ერთისა მოწმისაჲ არა გრწამს, ხუთთაჲ მათ გრწმენინ!
იგი	სინ.მრვლთ	და ლოდი იგი წინაშე პირსპირ დაუდგეს ჰურიათა მათ, რამეთუ მან იხილა პირველად უფალი, რამეთუ იგი ლოდი, რომელი პირველად გარდაეგორვა საფლავისა მისგან, იგი წამებს, დღენდელად დღედმდე მდებარჱ;
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად ანგელოზნი იგი რომელნი მუნ დგეს, წამეს აღდგომაჲ მხოლოდ-შობილისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ტილონი იგი საფლავისანი შეკეცილნი ისხნეს მუნ შემდგომად აღდგომისა;
მით	სინ.მრვლთ	და ყოველთავე ერთბამად ცხოვრებისა სულისა იგი შთაბერვაჲ მოიღეს, მოტევებასა ცოდვათასა ძალითა მით სულისა წმიდისაჲთა ღირს იქმნნეს.
მას	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად იაკობს, ძმასა მას თჳსსა, ხოლო ეპისკოპოსსა პირველ ამის ქალაქისასა ესოდენთა ეპისკოპოსთა პირველ-სახჱმან იხილა ქრისტჱ აღდგომილი და შენცა, მოწაფჱ იგი მისი, ნუ ურწმუნო იქმნები.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ მოწამე არიან აღდგომისათჳს მაცხოვრისა იგი ღამჱ და ყოველი იგი ნათელი მთოვარისაჲ.
მით	სინ.მრვლთ	და ამისა შემდგომად იტყჳს: აღდგომითა მით მკუდრეთით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ამას თანა შესძინა, ვითარმედ „მწყემსი დიდი“, და არა წინაჲსწარ ყოფილთაჲ მათ მწყემსთაჲ საგონებელ იყო.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღდგომისათჳს ესაია ესრე იტყჳს: რომელმან აღმოიყვანა ქუეყანით მწყემსი იგი ცხოვართაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	მცველნი იგი იტყოდეს ამაოსა და ცრუსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და იგინი იტყოდეს: „ესრჱთ თქუთ: წარიპარეს იგი“.
მათ	სინ.მრვლთ	მცველთა მათ, ამაოთა და ცრუთა, მწყალობელი მათი დაუტევეს: რამეთუ მოვიდა მწყალობელი იგი, ჯუარს-ეცუა და აღდგა და მისცნა სისხლნი თჳსნი პატიოსანნი ჰურიათათჳს და წარმართთა;
მას	სინ.მრვლთ	და წინაწარმეტყუელი ჰხედვიდა ჰურიათასა მას, რომელთა-იგი დააჯერეს ერისაგანთა მათ ტყუვილით და იტყოდეს: ესრჱთ თქუთ, ვითარმედ: წარიპარეს იგი.
იგი	ბალ.B	და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისა, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნა კაცსა.
მათ	ბალ.B	და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობისა შენისა, და რომელნიცა პოვის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს.
იგი	ბალ.B	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა მისთა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო ნეტარი პეტრე ჰრომეს შინა იხარებდა ძმათა თანა და ჰმადლობდა ღმერთსა დღჱ ღა ღამჱ ერისა მისთჳს მორწმუნისა, რომელნი მოსრულ იყვნეს სახელითა ქრისტჱსითა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამათ ვითარცა ესმა სიწმიდისა იგი სიტყუაჲ და ყოველნი სიტყუანი ქრისტჱსნი, მოიქცეს ყოველნი ღმრთის მსახურებად და შეითქუნეს ურთიერთას, რაჲთა შეუგინებელად დაადგრენ საწოლისაგან აგრიპაჲსისა, რამეთუ იძულებოდეს იგინი ფრიად მისგან. ხოლო იგინი არა ერჩდეს მას.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და იურვოდა მათთჳს აგრიპა და წუხდა ფრიად, უფროჲსღა, რამეთუ უყუარდეს იგინი ფრიად;
იგინი	სინ.მრვლთ	მზირნი განაჩინნა და მოავლინნა, რაჲთა უწყოდის, ვიდრე იგინი მივიდიან.
მათ	სინ.მრვლთ	მოუწოდა მათ აგრიპა და ჰრქუა: ქრისტიანემან მან გასწავაა თქუენ არა ზიარებად ჩემდა?
იგი	სინ.მრვლთ	ესე უწყოდეთ, რამეთუ თქუენცა წარგწყმიდნე და იგი ცეცხლითა დავწუა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი იტყოდეს ყოველთა სატანჯველთა აგრიპაჲსთა თავს-დებად, გარნა ნუ-ხოლო-მცა შეიგინებიან მისგან.
იგიცა	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილნა სხუანიცა დედანი აზნაურნი, მიმავალნი პეტრჱსა, და იგიცა აფიანეს განეყენა.
მათ	ბალ.B	და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა წმიდათა მონათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგი ფრიად ტრფიალებისა მისისათჳს ქსანდიპჱსისა უკჳრდა, რამეთუ არცაღა ცხედარსა ზედა უნდა მის თანა დაწოლაჲ.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და სხუანიცა მრავალნი დიდ-დიდნი დედანი აღიძრნეს სიტყჳსა მისთჳს სიწმიდისა, რომელ ესმოდა პეტრჱსგან, და ქმართა განეყენებოდეს საწოლთაგან და უნდა სიწმიდით დადგრომაჲ და ღმრთის მსახურებით ცხ~რბჲ.
მის	სინ.მრვლთ	და ალფიანეცა აუწყა თავისა თჳსისაჲ აგრიპას და ჰრქუა: ანუ შენ, აგრიპა, შური მომაგე მის კაცისაჲ, რომელმან-იგი განმაყენა ცოლი ჩემი.
მას	სინ.მრვლთ	და აგრიპა ჰრქუა მას, ვითარმედ: მე ეგრევე ვნებაჲ შემემთხჳა მისგან.
მას	სინ.მრვლთ	და ალფინოზ ჰრქუა მას: რად უდებ-გიყოფია, აგრიპა?
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ შევიპყრათ იგი, ვითარცა ძჳრის მოქმედი კაცი, რაჲთა ცოლნი ჩუენნი ჩუენ თანა იყვნენ;
იმათა	რაბლე2	ხოლო ბეღელთა გასაღებთ ჭურჭლისა მრეცხველ გომბიოებსა ჩააბარებდნენ, რათამც იმათა ნაგაზთათვის შვრია დაეყარათ.
მათცა	სინ.მრვლთ	რაჲთა მათცა შური მოვაგოთ, რომელნი ვერ შემძლებელ არიან თავით თჳსით შურის გებად, რომელთა-იგი მან განაშორნა ცოლნი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ამას განიზრახვიდეს, აგრძნა ქსანთიპე ქმრისა თჳსისა იგი ზრახვაჲ აგრიპაჲს თანა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო პეტრე ჰრქუა მათ: აწ უკუე ვივლტოდითა, ძმანო?
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი ეტყოდეს: არა ეგრე, არამედ ძალ-ღა-გიც მსახურებად უფლისა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო პეტრე ერჩდა ძმათა მათ და განვიდა მარტოჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მათ: ნუვინ თქუენგანი გამოვალნ ჩემ თანა, არამედ მე ხოლო განვიდე მარტოჲ და შევიცვალო ხატი სამოსლისა ჩემისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და პეტრე ვითარცა იხილა უფალი, ჰრქუა მას: აქა ვიდრე ხუალ, უფალო?
იმითა	რაბლე2	ანუ ცუდავდნენ და იმითა მთლივ გადახურვასა უპირებდნენ ოკეანურსა ზღვასა, რომლისა უფსკრულ-მორევიცა, თივისა მთიბავთა მოაზრებითა, ზედ იმჟამად დიაღაც კოჭზედ ამოდუღებულიყო,
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო უფალმან ჰრქუა მას: შევალ ჰრომედ ჯუარ-ცუმად.
მას	სინ.მრვლთ	მოიქცა ჰრომედვე, იხარებდა და ადიდებდა უფალსა, რამეთუ ჰრქუა მას, ვითარმედ: მეორედ ჯუარს-ეცუმია?
მათ	სინ.მრვლთ	აღმოვიდა ძმათა მათ თანა და უთხრა, რაჲ-იგი იხილა და ესმა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი ეგლოვდეს და ზრუნვიდეს გულითა მათითა, ტიროდეს და იტყოდეს: გევედრებით შენ, უფალო პეტრე: ჩუენ ახალნერგთათჳს იზრუნე.
იგი	რაბლე2	რაკიღა შიგან კოჭობი იდგა მახოხისა, გარნა მესნეულენი ირწმუნებოდნენ, წყალთა შესაკრებელი იგი მდოგვიანი ნაჯახნუჯახითა ამოყორილაო, რაიცა თურმე ზღვისავ ფსლითა, შესაძლოა, ისევე ზედმიწევნილად ამოიცნოს კაცმა, რარიგადაც გასავათებული სავათი თვისივ სავალითა იცნობება,
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო პეტრე ჰრქუა მათ: უკუეთუ იყოს ნებაჲ უფლისაჲ, და ღათუ ჩუენ არა ვიზრუნოთ თქუენთჳს, შემძლებელ არს უფალი დამტკიცებად.
იგი	სინ.მრვლთ	გესმა ჴმაჲ ჩემი: „და იყო იგი მუცელსა ვეშაპისასა“.
მან	სინ.მრვლთ	რომელნი-იგი მან თავადმან დაჰნერგნა, თქუენ ურთიერთას დაჰნერგევდით, ხოლო მე ნებითა უფლისაჲთა აქამომდე ვიყავ თქუენ თანა ჴორცითა და არა უდებ-ვყავ და აწ ნებითა მისითა მივალ უფლისა სიხარულით და მხიარულებით.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ამას იტყოდა პეტრე, ძმანი იგი ტიროდეს, მოიწინეს ოთხნი მტარვალნი და წარიყვანნ ეს პეტრე და მიიყვანეს აგრიპა მეფისა გულის კლებისათჳს მისისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ერი იგი ღაღადებდა და იტყოდა: რაჲ ცოდა პეტრე, აგრიპა, ანუ რაჲ ბოროტი შეგამთხჳა შენ?
იგი	სინ.მრვლთ	შეძრწუნდა სიკუდილი და სივლტოლასა შიში იგი ამხილებდა.
მისა	სინ.მრვლთ	მორბიოდეს მისა წმიდანი წინაწარმეტყუელნი: მოსე შჯულის მდებელი, აბრაჰამ, ისაკ და იაკობ, დავით და სამოველ და ესაია და იოვანე ნათლის-მცემელი, რომელი იტყოდა: შენ ხარა მომავალი იგი, ანუ სხუასა ვის მოველოდით?
მას	სინ.მრვლთ	იჴსენებოდეს ყოველნივე მართალნი, რომელნი შთაენთქნეს სიკუდილსა, რამეთუ შეჰგვანდა ქადაგებულსა მას მეუფესა ჴსნაჲ, კეთილთაჲ მათ ქადაგთაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მაშინ თითოეულად წმიდანი იგი იტყოდეს: სადა არს, სიკუდილო, ძლევაჲ შენი?
იმასა	რაბლე2	- ჰოდა, იმასა ვამბობდი, მეუფეო, - კვალად აძრახდა გავალოკია, - ის ჩემი მხევალი დედაკაცი, წეღან რომ ვახსენე, დია ჯეროვნად მთქმელია და კარგა უწყის Gaude da Audi nos, გარნა ვერცრა ფარ-ვეშაკისა ფარებითა ვერ ამოესაფრება უნივერსიტეტისა განსაკუთრებულ წყალობასა,
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ ვითარ რომელი-იგი ბუნებისა მის ყოველთა კაცთაგანისაჲ იყო, რომელნი თჳნიერად ამის აერისა ვერ შემძლებელ ვართ ცხოვრებად, და იგი თჳნიერ აერისა ამის სულ-უკმოუღებელად ცხონდა?
იგი	სინ.მრვლთ	და აწ მონასა თჳსსა შთააყვანებს ძალსა და მოსცემს ცხოვრებასა უფალი, და იგი თჳთ თავადი თავსა თჳსსა ვერ შემძლებელ არსა მასვე მოცემად?
იგი	სინ.მრვლთ	უკუე იგი სარწმუნო არს, ესეცა სარწმუნო არს;
იგიცა	სინ.მრვლთ	და თუ ესე არა სარწმუნო არს, იგიცა არავე სარწმუნო არს.
მის	სინ.მრვლთ	და რამეთუ აწ მოციქულმან ამან მოწამებისამან გზასა მოგუასწავა, უმჯობჱს არს ჩუენდა გულისხმის-ყოფად ჩუენისა მის ცხოვრებისა სასოებისათჳს და პირველად რაჲთა ვისწაოთ,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და მრავალი წამებაჲ მაქუს მისთჳს საღმრთოთაგან წიგნთა ვიდრე დღენდელად დღედმდე საქმეთა მათგან მის მკუდრეთით აღდგომილისათა: რომელი-იგი მარტოდ შთაჴდა ჯოჯოხეთა და მრავალთა თანა აღმოვიდა:
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო იონა ივლტოდა და არა უწყოდა, რაჲ ყოფად იყო, ხოლო იესუ ნეფსით მოვიდა და მოსცა სინანული იგი ცხოვრებისაჲ;
იგი	სინ.მრვლთ	იონას ეძინა ნავსა შინა და ხურინვიდა, და ზღუაჲ იგი განრისხნებოდა...
მისა	სინ.მრვლთ	რაჲთა საცნაურ იყოს მისა შემდგომად ძალი იგი მისი მძინარისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მას ეტყჳს: რაჲსა სძე და ხურინავ?
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ საღმრთონი წიგნნი გჳთხრობენ ჩუენ ჟამსა მას აღდგომისასა: ზაფხულის-მეა, ანუ ხილისა მოკლებასა იყოს, ანუ ზამთრისა შემდგომად?
მათ	სინ.მრვლთ	ანუ რომელი სახელი განკჳრვებულთა მათ მიერ წინაწარმეტყუელთა სახელ-დებულ არს?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო იონა ეტყჳს: აღმიღეთ და შთამაგდეთ მე ზღუასა მაგას, და დასცხრეს ზღუაჲ ეგე თქუენ ზედა, ხოლო თავადი თჳთ შეჰრისხნა ქართა მათ და ზღუასა და იქმნა დაყუდება დიდ;
იგი	სინ.მრვლთ	დედანი იგი, რომელ ეძიებდეს და არა პოვეს, და მერმე პოვეს და უხაროდა, რაჲთა, რაჟამს სახარებანი აღმოიკითხვებოდიან, არა ნაცილ და ზღაპარ საგონებელ იყვნენ წმიდათა სახარებათა თხრობანი.
იგი	სინ.მრვლთ	იგი შევიდა მუცელსა ვეშაპისასა, ხოლო ესე ნეფსით შევიდა საცნაურსა მას ვეშაპსა – სიკუდილისა მუცელსა;
მასვე	სინ.მრვლთ	და აწ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ და ვიხილოთ, თუ რომელი არს უძნელჱს: კაცისა დაფლულისაჲ ქუეყანით აღდგომაჲ, ანუ კაცისაჲ მუცელსა ვეშაპისასა და ეგოდენსა მჴურვალებასა მჴეცისასა შესლვაჲ და არა დალპოლვაჲ?
მას	სინ.მრვლთ	და რამეთუ დაეფლა მაცხოვარი, გასმიეს განცხადებულად პირველსა მას თქუმულსა, რამეთუ ესაია იტყჳს: იყოს მშჳდობით საფლავი მისი, რამეთუ მშჳდობა-ყო ცასა და ქუეყანასა და ცოდვილნი წარუდგინნა და დააგნა ღმერთსა.
მან	სინ.მრვლთ	მან დაიცვენინ სულნი თქუენნი შეურყეველად და უქცეველად, სასოებაჲ თქუენი აღდგომილისა მიმართ მკუდრეთით, დაგმარხენინ და აღგადგინენინ მკუდრობისა მისგან ცოდვათაჲსა,
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე წინაწარმეტყუელებს იაკობ და იტყჳს წიგნსა შინა: მიწოლით დაიძინა ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, და ვინ-მე განაღჳძოს იგი?
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო პეტრე შევიდა შორის მათსა და დაამშჳდა ერი იგი და ჰრქუა: კაცნო, რომელნი-ეგე უფლისა იესუ ქრისტჱს ერად განჩინებულ ხართ, რომელ-ეგე იესუ ქრისტჱს მოსავნი ხართ, გეჴსენენ თქუენ,
იგი	სინ.მრვლთ	რომელნი სასწაულნი იხილენით თქუენ ჩემ მიერ, გეჴსენედ ყოველნი ძლიერებანი ღმრთისანი, რავდენნი იგი კურნებანი ქმნნა ჩემ მიერ ქრისტემან;
მას	სინ.მრვლთ	დაუთმეთ მას, რამეთუ მოვალს და მიაგოს კაცად-კაცადსა საქმეთა თჳსთაებრ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ადგილიცა იგი გჳსწავიეს, რომელ-იგი თქჳს: მიხჳდეთ მყარსა მას კლდესა, რომლისაგან გამოიკუეთენით.
იგი	სინ.მრვლთ	და ერისაგანნი იგი და ვეცხლი იგი, რომელ მისცეს მათ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ტილონი იგი, რომელ შეემოსნეს, აღ-რაჲ-დგა, დაუტევნა;
იგი	სინ.მრვლთ	დედანი იგი, რომელ ფერჴთა შეურდეს და რომელთა ძრვისაჲ მის სიმდიდრჱ და ანგელოზისაჲ მის გარდამოსლვაჲ ზეცით ბრწყინვალებაჲ იხილეს;
მას	სინ.მრვლთ	არცაღა მათსა ვსძაგებთ და ჩუენსა მას განვაკეთებთ, რამეთუ იგინიცა ჩ~ნვე არიან, არამედ მათითა მით ჩუენისა მას სარწმუნო ვჰყოფთ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მიიყვანეს წმიდაჲ პეტრე ჯუარსა მას, იწყო ლოცვად და სიტყუად: ჵ სახელი ჯუარისაჲ, საიდუმლოჲ დაფარული!
იგი	სინ.მრვლთ	მერმე კუალად იტყჳან, ვ~დ: ახლოდ მომკუდარი იგი მაშინ ცხოველისა მისგან აღდგა;
მის	სინ.მრვლთ	აწ მიჩუენეთ ჩუენ, ვითარ შესაძლებელ არს მკუდრისა მის მესამესა დღესა აღდგომაჲ?
იგი	სინ.მრვლთ	სული იგი მაწუევს საშუმინველისა ჩემისაჲ დაფარულსა მას საიდუმლოსა ჯუარისასა, ხოლო ჯუარი ნუ ესე გგონიენ, რომელ-ესე ჩას, ვითარცა შეურაცხი;
მათ	სინ.მრვლთ	მნებავს თქუენდა მიმართ თქუმად სიტყუათა მათ ცხოვრებისათა.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ რაჲსათჳს ებრაელთაჲ მათ არა გრწამს?
იგი	სინ.მრვლთ	განაშორენთ სიბრმისაგან პირნი ეგე თქუენნი და სასმენელნი თქუენნი საჩინოდ მომიპყრენით და საჩინონი ეგე განჰმარტენით და სცნათ თქუენ ქრისტჱს მიერნი იგი ყოფილნი და ცხორებისა თქუენისა იგი საიდუმლოჲ,
მას	სინ.მრვლთ	აწ რომლისა ბრალისათჳს თქუენსა მას შეიწყნარებთ და ჩუენსა განაგდებთ?
მას	სინ.მრვლთ	გურწამს ჩუენცა, რამეთუ ელისეს მკუდარსა ზედა მკუდარი სხუაჲ შეაგდეს, და შეეხო მას და აღდგა, და იგი აღმადგინებელი ეგრევე მკუდარი ეგო.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა დამოჰკიდეს იგი ძელსა მას, იწყო სიტყუად და თქუა: კაცნო, რომელთა-ეგე ჯერ-არს სმენად, ყურად-იღეთ, უფროჲსღა აწ, რომელ–ესე გითხრა თქუენ, ყოვლისავე ბუნებისა საიდუმლოჲ იგი და ყოვლისავე დაბადებულისა დასაბამი პირველი, რომელ იქმნა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო აქა იესუ მკუდრეთით აღდგა და სხუანი მრავალნი მკუდარნი, რომელნი არა შეეხნეს მას, აღადგინნა,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ პირველი იგი კაცი, რომელი იქმნა ხატად, თავ-დამოქცევით დამოვეკიდე მე.
იგი	სინ.მრვლთ	ამან აჩუენა არა არსი იგი შობაჲ მაშინდელი, რამეთუ მკუდარ იყო ესე, არცაღა ძრვაჲ აქუნდა, გარდამოვარდა იგი და დასაბამი იგი მისი ქუეყანად მიაქცია და ყოველივე ესე სამკაულებისა ხილვაჲ გამოაჩინა და დამოჰკიდა,
იგი	სინ.მრვლთ	რომლითა მარცხენჱ იგი აჩუენა ვითარცა მარჯუენჱ და მარჯუენჱ – ვითარცა მარცხენჱ;
იგი	სინ.მრვლთ	და ყოველივე ცვალა ბუნებისა მისისა სასწაული, და ვითარცა კეთილი არა კეთილი იგი ეგოს, და სახიერი იგი – ვითარცა ბოროტი, და ნანდჳლვე ბოროტი იგი – ვითარცა სახიერი.
მათგან	სინ.მრვლთ	მუნ იტყჳს: „არა დაუტეო“, წინაწარმეტყუელებს, და აქა იტყჳს რომელი-იგი ყოფილ არს ვითარცა ყოფადსა, რამეთუ თქჳს: აღმომიყვანე მე, მიჴსენ მე მათგან, რომელნი შთავლენან მღჳმესა.
მის	სინ.მრვლთ	ესე გონებაჲ ჩემდამო ქმნა და ხატი ესე, რომელსა მხედავთ მე დამოკიდებულსა, მისი გამოხატული არს, პირველისაჲ მის, რომელმან პირველად შემოიღო შობაჲ კაცისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	მწუხრი იყო მოწაფეთა გლოვაჲ და ცისკარს – სიხარული იგი აღდგომისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ანუ ესე ჩემსა ზე ძელი, რომელსა-ესე მე ჯუარ-ცუმულ ვარ, რამეთუ ოხრაჲ არს ქცეული ბუნებაჲ კაცისაჲ, ხოლო სამშჭუალი, რომლითა შეპყრობილ არს მართალსა ძელსა გძილი იგი საშუვალ, მოქცევაჲ არს და სინანული კაცისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	ჰურიათაგან დაჴშვასა მას იტყჳს, ვითარმედ: მოვიჴსენეთ, რამეთუ მაცთურმან მან თქუა, ვიდრე ცოცხალღა იყო, ვითარმედ: მესამესა დღესა აღვდგეო, აწ ბრძანე დაკრძალვად საფლავი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ებრაელთაჲ დაწერილი იგი და მოციქულნიცა ყოველნი ებრაელნივე იყვნეს.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ აწ არავინ არს მაშინდელთა მათგანი მოწამჱ ცოცხალ, რომელსა ეგე იტყჳთ თქუენცა, უკუეთუ წარმოადგინნეთ მოწამენი მაშინდელთა მათთჳს საქმეთა, უკუეთუ იგი წერილ არს, ესეცა წერილ არს.
მით	სინ.მრვლთ	გმადლობ, შენ მხოლოო, არა ბაგითა ამით საწუთროჲთა, არცა ენითა ამით, რომლისაგან ჭეშმარიტებაჲ და სიცრუვჱ გამოვალს, არცა სიტყჳთა ამით, რომელი ჴელოვნებისაგან ამის სოფლისაჲსა ითქუმის, არამედ მით ჴმითა: გმადლობ შენ, მეუფეო საუკუნეო, რომელ-იგი დუმილით საცნაურ არს;
მათა	სინ.მრვლთ	ხოლო არავე არწმუნებენ წიგნნი ურჩთა ჰურიათა და რამეთუ დაივიწყნეს ყოველნი წერილნი და აცილობენ აღდგომასა მაცხოვრისასა, კეთილ არს მათა ესრჱთ სიტყჳს-გებად:
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა ხოლო თუ იგი აღდგა, არამედ მის თანა მრავალნი მკუდარნი აღადგინნა, ვითარცა წინაწარმეტყუელი ოსე იტყჳს: განმაცხოველნეს ჩუენ ორისა დღისა შემდგომად, მესამესა დღესა აღვდგეთ და ვცხონდეთ წინაშე მისსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელთა გამოაცხადნეს იგი, გამოჩნდეს ძალითა მაცხოვრისაჲთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელთა დამალეს ჭეშმარიტებაჲ იგი, დაეფარნეს;
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ ჰურიათა ნათესავსა შორის მაშინ სიტყუანი იგი ურწმუნო იქმნნეს, ხოლო ყოველსა სოფელსა ჰრწმენა;
მას	სინ.მრვლთ	და იტყჳს: და დაჰბეჭდეს ლოდსა მას დასითურთ, რომელთა მიმართ იტყჳჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	– არამედ იგი იტანჯნეს ჰეროდჱსგან, რამეთუ სიტყჳს გებაჲ ვერ პოვეს უმეცრებით, ხოლო ამათ ჭეშმარიტი, რომელი იხილეს თქუეს და ესე დამალეს მის ვეცხლისათჳს და მღდელთ-მოძღუართა მათგან განერნეს საშჯელსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ეგრევე სახედ მცველნი იგი იესუჲსნი რად არა მიეცნეს საშჯელსა?
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲსათჳს, რაჟამს პეტრე გამოვიდა საპყრობილით, საშჯელსა მიეცნეს მცველნი იგი?
მათ	სინ.მრვლთ	მათ სამე არწმუნოთ, ხოლო სოფელსა ვერ არწმუნოთ.
იგი	სინ.მრვლთ	შენ ხარ ყ~ლდ და არსი იგი შენ შორის, და არაარსი, სხუა არსება, რომელ ესე არს, გარნა შენ ხოლო.
მას	სინ.მრვლთ	და ღათუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ და თქუენ უზრუნველ-გყვნეთ.
მისა	სინ.მრვლთ	ამისა, ძმანო ჩემნო, მიივლტოდეთ და მისა მიმართ მხოლოჲსა არსებაჲ იგი ისწავეთ;
მათ	სინ.მრვლთ	მათ ითხოვდით, რომელთა-იგი გეტყჳს მოცემად თქუენდა და აღგითქუამს თქუენ;
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ მისცეს ვეცხლი იგი და არწმუნეს ერისაგანთა მათ, ხოლო აწინდელთა მეფეთა ვერ არწმუნონ.
მისავე	სინ.მრვლთ	და შემდგომად მისავე მსგავსად წერილისა ქუემორე იტყჳს: ამისთჳს დამითმე მე, იტყჳს უფალი, დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს მოვიდეს ერისაგანნი იგი მათა ქალაქად და უთხრეს მათ ყოველი ესე, რაჲცა იქმნა, ჰრქუეს მღდელთ-მოძღუართა მათ: ესრჱთ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი ღამჱ მოვიდეს და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა.
იგი	სინ.მრვლთ	გხედავა, რამეთუ ადგილიცა იგი აღდგომისაჲ წინაჲსწარ იხილა წინაწარმეტყუელმან, რომელსა საწამებელ ჰრქჳან.
იგი	სინ.მრვლთ	მღდელთ-მოძღუარნი იგი უგულისხმო იქმნნეს, დედანი თჳთმხილველ იქმნნეს.
მას	სინ.მრვლთ	რომლისათჳს-მე სიტყჳსა არა მსგავსად სხუათა ეკლესიათა სახელი წოდებულ არს გოლგოთისა მას ადგილსა და აღდგომისასა?
მათ	სინ.მრვლთ	და ესე იცოდა ესაია მღდელთ-მოძღუართაჲ მათ უბადრუკებაჲ და დედათაჲ მათ სიმტკიცჱ სარწმუნოებით და იტყოდა: დედანი ეგე, რომელნი ხილვით მოხუალთ, მოვედით, რამეთუ არა არს ერი ეგე, რომელსა აქუნ გულისხმის-ყოფაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	– არამედ საწამებელად წინაწარმეტყუელისა მისგან, რომელ-იგი თქუა: „დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად“, ესე იგი არს მარტჳრიონი ეკლესიაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	დაჰბეჭდეს საფლავსა მას მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა პილატჱთურთ, ხოლო დედა მათ იხილეს, რომელი-იგი აღდგა.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარცა წინაშე მდგომარემან მან სიმრავლემან ერისამან დიდითა ოხრითა ამენი თქუეს, მის თანა მისცა სული თჳსი უფალსა სამ-გზის სანატრელმან პეტრე, დამშჭუალულმან ჯუარსა ზედა.
მის	სინ.მრვლთ	„ძწოლაჲ“ იგი ძრვისა მის წილ, რომელი-იგი ელვის სახედ გამოჩნდა.
მათ	სინ.მრვლთ	იტყჳს სალმუნი, რომელი ქრისტჱს ვნებათა მათ მიუთხრობს: ჰმონეთ უფალსა შიშით და უგალობდით მას ძწოლით.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო დედანი იგი წარვიდეს სიხარულითა და შიშითა.
მასვე	სინ.მრვლთ	და სხუაჲცა შეტყუებაჲ მასვე წინაწარმეტყუელსა წერილ არს: მონებად უფლისა უღელსა ქუეშე ერთსა: წიაღ მდინარეთა გამომართუან მე ძღუენი.
იგი	სინ.მრვლთ	იცი სამე წერილი იგი საქმესა შინა მოციქულთასა, რომელ მოვიდა ჰინდოჲ ერთი საჭურისი წიაღ მდინარეთა მათგან.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იხილა, რამეთუ წმიდამან პეტრე განისუენა, თჳსითა ჴელითა გარდამოჴსნა ჯუარისაგან და განბანა იგი სძითა და ღჳნითა და მოგალა ერგასისის ლიტრაჲ მური და ალოვჱ და ფურცელი სხუაჲ სულნელი ერგასისი ლიტრაჲ
მათგან	სინ.მრვლთ	არა თუ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: ერისგანთა მათგან გეშინოდის, არამედ მათ თქუენთჳს ეშინოდენ, რაჲთა გამოცდილებითა მით ისწაონ, წამონ და თქუან: ჭეშმარიტად ესე ძჱ ღმრთისაჲ იყო!
იგი	სინ.მრვლთ	და შემურნა ჴორცნი იგი წმიდისა პეტრჱსნი და აღავსო ლუსკუმაჲ მარმარილოჲსაჲ თაფლითა რჩეულითა და თჳსსა საფლავსა შთადვა იგი.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ნეტარი პეტრე დაადგა მას ღამე ჩუენებით და ჰრქუა მას: მარკელე, არა გესმაა უფლისა იგი სიტყუაჲ: აცადენით მკუდარნი დაფლვად თჳსთა მკუდართა?
იგი	სინ.მრვლთ	მიიღე სხუაჲცა წამებაჲ, ვითარ-იგი სოფონიასა შინა სულითა წმიდითა ქრისტე იტყჳს წინაწარმეტყუელისა მიერ, რამეთუ თავადი რომელი-იგი იტყოდა, უკუანაჲსკნელ თჳთ იგი მოვიდა: უფალო ღმერთო ცხოვრებისა ჩემისაო, დღისი ჴმა-ვყავ და ღამჱ წინაშე შენსა.
მათ	სინ.მრვლთ	შევირაცხე მე მათ თანა, რომელნი შთავიდოდეს მღჳმესა.
მას	სინ.მრვლთ	და პეტრე ჰრქუა მას: იგი, რომელ-რაჲ გაქუნდა, მკუდარსა თანა წარსწყმიდე, რამეთუ შენ ცხოველმან ვითარცა მკუდარმან მკუდარი დაიღუაწე.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მარკელოზ რაჲ განიღჳძა, უთხრა მათ გამოცხადებაჲ ესე ყოველი, რომელი გამოუცხადა მას წმიდამან პეტრე, ყოველთა მათ ძმათა,
მას	სინ.მრვლთ	აწ ხედავა, ვითარ-იგი წინაწარმეტყუელნი აუწყებენ ჟამსა მას დღისა ვნებისასა და აღდგომისასა!
მას	სინ.მრვლთ	რომელნი მტკიცე იყვნეს სარწმუნოებასა ზედა პეტრჱს მიერ, უფლისა მიერ ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა და მტკიცედ დგეს ყოველნი, და პავლჱს მოსლვასა მას ჰრომდ უფროჲს ხოლო განძლიერდებოდეს მორწმუნენი იგი.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო ნერონ კეისარმან, ვითარცა აგრძნა პეტრჱსი განსლვაჲ ცხოვრებისაგან, ფრიად აბრალებდა აგრიპას, ვითარმედ რაჲსა უკითხავად მისა მოიკლა, რამეთუ ეგულებოდა მას უმეტჱსსა ტანჯვასა შეგდებად იგი და უმეტჱს გუემად.
მის	სინ.მრვლთ	„საფარველი კლდისაჲ“ თქუა, რომელ-იგი ცხოვრებისა მის საფლავისაჲ იყო საფარველ მისვე კლდისაგან, ვითარცა-იგი არს ჩუეულებად ყოფად აქა წინაშე საფლავთა გამოთლილთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ეძიებდა იგი ყოველთა მათ დამოწაფებულთა წმიდისა პეტრჱსთა წარწყმედად.
მას	სინ.მრვლთ	და ეჩუენა ვინმე ღამე ძილსა, რომელი სტანჯვიდა მას და ეტყოდა: ნერონ, ვერ შემძლებელ ხარ აწ მონათა ქრისტჱსთა დევნად და წარწყმედად, არამედ განაშორენ ჴელნი შენნი მათგან.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა ოდენ, რომელსა წმიდაჲ პეტრე ამის სოფლისაგან განეშოვრა, შეკრებულ იყვნეს ყოველნი იგი მორწმუნენი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსნი ერთბამად
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ არღარა ჩას, რამეთუ მოიკოდა წინა-საფარველი იგი საფლავისაჲ მის აწინდელისა მის შემკულებისა, რამეთუ პირველ სამეუფოჲსა მის პატივის-ცემითა და განშუენებითა ამის საფლავისა საფარველი იყო წინაშე კლდესა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ სად-მე იყო კლდჱ იგი, რომელსა აქუნდა წინაშე საფარველი?
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ-იგი პირველსა მას ზღუდესა არს, ანუ უკუანაჲსკნელ შჱნებულსა წინაშე ზღუდესა, აწ იტყჳს ქებათასა შინა: საფარველსა კლდისასა მახლობელად ზღუდის ზღუდესა.
მასვე	სინ.მრვლთ	მასვე ქებათასა ზემო კერძო წერილ არს და მეყსეულად იტყჳს, ვითარმედ: ზამთარი წარჴდა და წარვიდა თჳსაგან, ყუავილი გამოჩნდა და ჟამი სხლვად ვენაჴთა მოიწია.
იგი	სინ.მრვლთ	და გარეშე ჰრომსა საუნჯჱ ვისიმე სასყიდლით დაეპყრა, რომელსა შინა ძმათა თანა იყოფოდა იგი და ასწავებდა ყოველთა სიტყუასა მას ჭეშმარიტებისასა, შეიწყნარებდა ყოველთა მათ, რომელნი მივიდოდეს მისა, და განთქუმულ იყო იგი ყოველთა მიმართ ჰრომს შინა.
მას	სინ.მრვლთ	მწუხრად მივიდა სავანესა მას პავლჱსსა და ერისა მისგან ვერ შეუძლო შესლვად შინა პავლჱსა, არამედ დაჯდა იგი სარკუმელსა ზედა მაღალსა და ისმენდა იგი, ასწავებდა რაჲ პავლე ერსა მას სიტყუასა მას ღმრთისასა.
მას	სინ.მრვლთ	აწ იხილე, ვითარ-იგი განცხადებულად ზამთრისა წარსლვაჲ, თქუეს წინაწარმეტყუელთა: მიჰრაკნისა მას თუესა მოწევნითგან ზაფხული არნ;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ეშმაკი, დასაბამითგან უკეთური, რომელი ეშურობს მარადის უფლისა მიერ მადლსა და სიყუარულსა და ცხოვრებასა მორწმუნეთასა, და დასდვა ძილი პატროკლეს, და გარდამოვარდა იგი სამ-ქორედისა მისგან და მოკუდა.
მის	სინ.მრვლთ	მერმე რამეთუ ამას თუესა ებრაელებრ ნისან სახელ-ედების, რომელსა-იგი დღესასწაული ვნებისაჲ მის აღესრულების, სახჱ იყო, არამედ ჭეშმარიტ არს.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან პავლე გულისხმა-ყო სულითა და თქუა: კაცნო ძმანო, პოვა ადგილი უკეთურმან მან, რაჲთა განგუცადნეს ჩუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	განვედით გარე და ჰპოოთ ჭაბუკი ერთი გარდამოვრდომილი სარკუმლით და მომკუდარი და ადრე მოიღეთ იგი აქა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი განვიდეს და მოიღეს იგი პავლჱსა.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს უკუე იხილეს იგი ერმან მან, შეშფოთნეს ფრიად.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან პავლე ჰრქუა მათ: აწ სარწმუნოებაჲ თქუენი გამოჩნდინ.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მოვიდეს და სულთ-ითქუნეს ყოველთა ღმრთისა მიმართ, ყრმამან მან მადლითა ქრისტჱსითა მოიდგნა სულნი და აღდგა.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღსუეს იგი კაჰრაულსა და წარგზავნეს იგი მშჳდობით კეისრისა სხუათა თანა, რომელნი იყვნეს კეისრისა მის ტაძრისანი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო კეისარსა ვითარცა ესმა სიკუდილი პატროკლჱსი, მოვიდა რაჲ იგი აბანოჲთ, და შეწუხნა იგი მისთჳს ფრიად და ბრძანა სხჳსაჲ დადგინებაჲ ადგილსა მისა ღჳნოსა მას ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	უთხრეს მონათა მისთა და ჰრქუეს: უფალო კეისარ, პატროკლე ცოცხალ არს და დგას იგი ბჭეთა გარე.
მის	სინ.მრვლთ	ესევე ჟამი არს სოფლის შესაქმისაჲ, რამეთუ მაშინ თქუა ღმერთმან: გამოიღენ ქუეყანამან მწუანვილი თივისაჲ თესლად-თესლადისაჲ მის თესლისაჲ, ვითარცა-ესე ხედავ, რამეთუ ყოველი თესლი გამოჯეჯლოვის.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ შევიდა, ჰრქუა მას კეისარმან: პატროკლე, ცოცხალ ხარა?
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ჰრქუა: ცოცხალ ვარ, უფალო კეისარ.
მას	სინ.მრვლთ	კეისარმან ჰრქუა მას: ვინ არს, რომელმან განგაცოცხლა შენ?
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი მაშინ შექმნა ღმერთმან მზჱ და მთოვარჱ და დღჱ განზოგებულად და მიჰმადლა მათ სრბაჲ, ეგრეცა უწინარჱ მცირედთა დღეთა ამათ დღჱ განზოგებისაჲ იყო ჟამი.
იგი	სინ.მრვლთ	გონიერებითა სარწმუნოებისაჲთა აღივსო ყრმაჲ იგი, მიუგო და ჰრქუა მას: იესუ ქრისტემან, მეუფემან საუკუნემან.
იგი	სინ.მრვლთ	და „ხატებაჲ“ იგი მოიღო, ხოლო „მსგავსებაჲ“ იგი დააბნელა ურჩებითა მით;
მასვე	სინ.მრვლთ	და რომელსა-იგი ჟამსა წარწყმიდა, მასვე ჟამსა აღმართებაჲ იგი იქმნა და გამოვარდა სამოთხით;
მასვე	სინ.მრვლთ	მასვე ჟამსა ჰრწმენა ავაზაკსა, მორჩილ იქმნა და შევიდა სამოთხედ.
იგი	სინ.მრვლთ	განრისხნა კეისარი და ჰრქუა: აწ უკუე იგი მეუფჱ ყოფად არსა საუკუნეთაჲ და დაპყრობად ყოველთა მეფეთა?
მან	სინ.მრვლთ	პატროკლოს ჰრქუა: ჰე, კეისარ, მან დაარღჳნეს ყოველნი მეფობანი, რავდენნი არიან ცასა ქუეშე.
იგი	სინ.მრვლთ	იყოს იგი მხოლოჲ მეუფჱ მეუფეთაჲ და არა იყოს მეუფებაჲ, რომელი განერეს მას.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მტილი იყო ადგილი იგი საფლავისაჲ და ვენაჴი იგი, რომელ დაენერგა, ამისათჳს რამეთუ თქუა: მე ვარ ვენაჴი ჭეშმარიტი.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო კეისარმან სცა პირსა მისა და ჰრქუა მას: პატროკლე, შენცა ვიდრემე განჩემებულ ხარ მას მეუფესა?
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ჰრქუა: ჰე, უფალო, რამეთუ მან აღმადგინა მე მკუდრეთით.
იგინი	სინ.მრვლთ	მაშინ კეისარმან შეიპყრნა იგინი და შეაყენნა საპყრობილესა და გუემნა იგინი ბოროტად, რომელნი-იგი პირველ უყუარდეს ფრიად,
იგი	სინ.მრვლთ	ესე ქუეყანასა ზედა დაენერგა, რაჲთა აღიფხურეს წყევაჲ იგი, რომელ ადამისათჳს იყო, ეკლითა და კუროჲსთავითა დარჩილ იყო ქუყანაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	და ბრძანა გამოძიებაჲ დიდისა მის მეუფისა მონათაჲ და განსცა წიგნები ესევითარი ბრძანებისაჲ, ვითარმედ ყოველნი რომელნი იპოვნენ ქრისტიანენი და ქრისტჱს ერისაგანნი, მოწყდებოდედ.
მას	სინ.მრვლთ	და მრავალთა თანა სხუათა მოიყვანეს წმიდაჲ პავლე კრული, რომელსა ყოველნივე ხედვიდეს მას, ვითარცა მის თანა შეკრულნი.
მის	სინ.მრვლთ	ჰრქუა კეისარმან პავლეს: კაცო დიდისა მის მეუფისაო, რაჲ გულსა მოგიჴდა ჰრომთა სამთავროსა და ერსა ჰკრებ ჩემისაგან ერის მთ~ვრბისაჲსა?
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდაჲ პავლე აღივსო სულითა წმიდითა და ჰრქუა მას წინაშე ყოვლისა მის ერისა: კეისარ, ჩუენ არა ხოლო თუ შენისა ამისგან ყურისა ერთისა ერსა ვკრებთ, არამედ ყოვლისა სოფლისაგან,
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ ეგრე გუამცნო ჩვენ უფალმან ჩუენმან, ვითარმედ: ნუვის აყენებთ, რომელსა უნდეს ერისკაც-ყოფის საუკუუნისა მის მეუფისა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა სიმდიდრემან, არცა ამის სოფლისა ბრწყინვალებამან გიჴსნეს შენ, რამეთუ იგი თავადი არს მეუფჱ საუკუნეთაჲ და მსაჯული სოფლისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ესე ვითარცა ესმა კეისარსა, განრისხნა ფრიად და ბრძანა ყოველთა მათ კრულთაჲ ცეცხლითა დაწუვაჲ, ხოლო პავლჱსი – თავისა მოკუეთაჲ შჯულითა ჰრომთაჲთა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდაჲ პავლე არავე დადუმნა, არამედ ეტყოდა მას სიტყუასა მას ღმრთისასა და მთავარ სპაიპეტსა მას ლონგეონს და ასისთავსა კესტონს.
მას	სინ.მრვლთ	და მრავალნი ქრისტიანენი მოისრვოდეს მისგან, ვიდრემდე ჰრომნი ყოველნი შეკრბეს წინაშე ტაძარსა მას სამეუფოსა, ღაღადებდეს და იტყოდეს: კმა არს, კეისარ, რამეთუ კაცნი ესე ჩუენნი არიან. აჰჴოცა ჰრომთა ერსა?
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ ჩუეულად მეორედ მოჰგუარეს მას წმიდაჲ პავლე შემდგომად ბრძანებისა მის.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან პავლე ჰრქუა მას: კეისარ, არა მცირედ ჟამ ცხოველ ვარ მე ჩემისა მეუფისა და, ოდეს თავი მომკუეთო, მე აღვდგე და გამოგეცხადო შენ, რაჲთა სცნა, რამეთუ არა მოვკუედ, არამედ ცხოველ ვარ მე უფლისა ჩემისა მიმართ იესუ ქრისტჱსა, რომელი მოვალს განსჯად სოფლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ლონგონ და კესტოს ჰრქუეს პავლეს: ვინაჲ არს ესრჱთ თქუენდა ესევითარი მეუფჱ, რომელი ესრჱთ გრწამს იგი და არა გნებავს გარდაქცევად ვიდრე სიკუდილდმდე?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან პავლე ჰრქუა მათ: კაცნო, რომელნი-ეგე ხართ უმეცრებასა შინა და საცთურსა ამის სოფლისასა, მოიქეცით და განერენით ცეცხლისაგან მის მომავალისა.
მათ	სინ.მრვლთ	არა დასთრგუნავს მიწისაგანთა მათ შემოქმედი იგი, არცა შეურაცხჰყოფს დიდებული იგი, არამედ თჳთ მოუწესს და ეტყჳს: მიიღეთ, ჭამეთ, ესე არს ჴორცი ჩემი;
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ რომელმან მოიღოს ასოთა ჩემთაგან, ვიპოო მე მის თანა.
მას	სინ.მრვლთ	მოუჴდეთ მას ამიერითგან ყოვლითა სიწმიდითა ყოვლად წმიდასა შეწყნარებად ო~ა და ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ, არამედ განვაშორნეთ თავნი ჩუენნი ყოვლისაგან იჭჳსა და ვადიდებდეთ უფალსა და ვთქუათ: უფალო, არა ღირს ვართ,
იგი	სინ.მრვლთ	არცაღა მომავალი იგი მო-რაჲ-ვიდა შენდა და განაძე;
იგი	სინ.მრვლთ	და არცა მეზუერჱ იგი განიშოვრე, არცა ავაზაკი განაგდე ცნობითა სასუფეველისა შენისაჲთა, არამედ ყოველნივე სინანულითა შეიწყნარენ და ადგილსა მას მოყუარეთა შენთასა დააწესენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვინაჲ – იგი მივალს ქრისტჱ, ესეთითა მოქალაქობითა შეუდგეთ ყოველნი.
მათ	სინ.მრვლთ	ჵ ახალ ნათელ-ღებულნო, გეშინოდენ თქუენცა პირისა მისგან შეუწუხებელისა წმიდისა ემბაზისა, რომლისაგან იშვენით მეორედ და ნუ შეურაცხ-ჰყოფოფთ ღმრთისა მიერ განწმედასა, რაჲთა არა ღაღად-ყოს თქუენთჳს: შვილ-ვისხენ და აღვიზარდენ, და მათ მე შეურაცხ-მყვეს.
იგი	სინ.მრვლთ	განიძარცუეთ ძუელი იგი კაცებაჲ, გლოცავ თქუენ;
იმა	რაბლე2	და მხედველობაში უნდა გვქონდესო, რომა სახაზინო პალატისა უფალნი წევრნიო არ აჰყვებიან იმა გერმანულ ფლეიტათა ხმასაო, რომელ ფლეიტათაგანაც ააგესო მერმე ჭოგრიტნი უფლისწულთა და აკი ამას წინათ გამოუშვეს კიდეცა ანტვერპენშიო.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას იესუ: რომელი-ეგე იხილე და გრწმენა, განიცადე ვიდრე აღსლვადმდე ჩემდა სრულითა ამით გუამითა ზეცად, ვინაჲცა გარდამოვჴედ უჴორცოჲ, შენ ურწმუნოებისა სიტყჳთა სთქუ: უკუეთუ არა ვიხილო მის თანა სახჱ წყლულებისაჲ, არასადა მრწმენეს.
მით	რაბლე2	მით უმეტეს, რომა კანარიისა ხელმწიფემან უკვე კარგა ხანია მოახდინა შესახებ ამისა განკარგულება, ოღონდ ჯერეთ ისევ კანცელარიაში უდევთ და ზედ ასხედან.
მათ	სინ.მრვლთ	ჴელი შემახე და გრწმენინ, რამეთუ რაჟამს მოვიდეს მსაჯული ცხოველთაჲ და მკუდართაჲ, უჩუენოს მტერთა მათ წყლულებაჲ იგი და დასაჯნეს ღმრთის მბრძოლნი იგი და იხილონ, რომელსა-იგი უგმირეს და თაყ~ჳან~-სცენ.
მისთჳსცა	სინ.მრვლთ	ვიცი და მისთჳსცა გუერდი ჩემი განგიცხადე, რამეთუ ეძიებდი და ჰპოვე;
იგი	სინ.მრვლთ	და ნეტარ არს იგი კაცი, რომელსა ჰრწმენეს იგი, რამეთუ ცხონდეს უკუნისამდე.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი ევედრებოდეს წმიდასა პავლეს და ჰრქუეს: გლოცავთ შენ, შემეწიე ჩუენ და მყვენ ჩუენ ეგრე, ვითარცა-ეგე შენ ხარ, და განგიტეოთ შენ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდამან პავლე ჰრქუა მათ: არა ვარ მეოტი ქრისტჱსი, არამედ შჯულიერი მოსაგრჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ რამეთუ ცხოველ ვარ მე ღმრთისა ჩემისა და იგი მიყუარს მე და მივალ უფლისა, რაჲთა მოვიდე მის თანა, ოდეს მოვიდეს იგი დიდებითა მამისა მისისაჲთა.
მას	სინ.მრვლთ	განიხარეს მოწაფეთა ჴმასა მას უფლისასა და ეტყოდეს თომას: გაუწყეთ შენ პირველად, ვითარმედ „ვიხილეთ ჩუენ უფალი“, და არა გრწმენა სიტყჳთა ჩუენითა.
მისსა	სინ.მრვლთ	მოვედ წინაშე მისსა, რომელი ცხორებისა შენისათჳს შემოვიდა ჩუენდა, და მიიღე ჴსნაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო თომა განიზრახვიდა გონებასა თჳსსა და იტყოდა: იგი არს ჭეშმარიტად, რომელი მოკუდა და აღდგა და მოვიდა, რომელი მხოლოჲ სახიერ არს და კაცთ მოყუარეჱ, რომელსა ყოველთა კაცთაჲ ჰნებავს ცხორებაჲ და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსლვაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ვითარ უკუე შენღა თავი მოგეკუეთოს, ჩუენ ვცხონდეთ?
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იგინი იტყოდეს ამას, მოავლინა ნერონ კეისარმან კაცნი: ფერეტან ვინმე და ფართენიოს ხილვად პავლჱსა, უკუეთუ თავი მოკუეთილა პავლჱსა ანუ არა, და პოვეს იგი ცოცხალიღა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მათ პავლე: გრწმენინ თქუენ ცხოველი ღმერთი, რომელ-იგი ჩემიცა და ყოველთა მორწმუნეთა მისთაჲ არს აღმადგინებელი მკუდრეთით.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ ინება და განკაცნა ღმრთისა სიტყუაჲ და შევიდა მოწაფეთა თანა და ჰრქუა მათ: მშუჲდობაჲ თქუენ თანა! მშჳდობასა მიგცემ თქუენ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ ჰრქუეს პავლეს: წარვიდეთ ჩუენ აწ ნერონ კეისრისა და რაჟამს მოჰკუდე და აღსდგე შენ, მაშინ გურწმენეს ჩუენ ღმერთი იგი შენი.
იმან	რაბლე2	წვენს ვინც აყოლებს ღვინოსაო, იმან ვერ მოილხინოსაო?
მათ	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მათ პავლე: ხვალისა დღე მო-რაჲ-ხჳდეთ საფლავსა ჩემსა და ჰპოვნეთ მუნ ორნი კაცნი, რომელნი ილოცვიდენ, ტიტე და ლუკა, და მათ მოგცენ თქუენ უფლისა მიერი იგი ბეჭედი.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ჰრქუა მათ ესე პავლე, დადგა აღმოსავალით კერძო და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და ილოცვიდა მყოვარ ჟამ უფლისა მიმართ.
მას	სინ.მრვლთ	არს კართა ჴშულთა ჴორცითა შესლვაჲ, მიუგო მე მას: ვითარ შემძლებელ იყო ანგელოზი იგი ამბაკუმისა შთაყვანებად მღჳმესა მას ლომთასა და კუალად გამოყვანებად უჴრწნელად და ბეჭედი არა განტეხად?
იგი	სინ.მრვლთ	დასცხრა იგი ლოცვისა მისგან და ზოგად ზრახვიდა იგი ერთბამად და ყოველთა მათ ასწავებდა სიტყუასა მას ცხოვრებისასა ებრაელებრითა ჴმითა ყოველთა მიმართ, ძმათა და მამათა.
მას	სინ.მრვლთ	ვადიდებ შესრულსა მას, არამედ არა გამოვეძიებ შესლვასა მას;
მათ	სინ.მრვლთ	და ამისა შემდგომად წარუპყრა ქედი თჳსი წმიდამან პავლე მეჴრმლეთა მათ სიხარულითა და არღარა იტყოდა მიერითგან.
მას	სინ.მრვლთ	ვქადაგებ საიდუმლოსა, არამედ არა ვთარგმანებ გამოუთარგმანებელსა მას საკჳრველებასა;
მას	სინ.მრვლთ	ვეძიებ ყოფილსა მას სასწაულსა, ხოლო მორჩილ ვარ უფლებასა მისსა, არამედ არა ჴდომით გამოვიწულელ ღმრთეებისა სიტყუათა მათ.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მოჰკუეთა თავი მეჴრმლემან მან, მეყსეულად მადლითა ღმრთისაჲთა სძჱ გამოჴდა სისხლისა წილ ქედისაგან წმიდისა პავლჱსა და ესხურა სამოსელსა მას მეჴრმლისასა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მეჴრმლესა მას და ყოველსა მას სიმრავლესა, რომელნი დგეს მუნ, უკჳრდა სასწაული იგი და ადიდებდეს ყოველნი ღმერთსა, რომელმან მოსცა ესევითარი დიდებაჲ პავლეს.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ვითარცა ესმა ესე ნერონ კეისარსა, ფრიად დაუკჳრდა, განიზრახვიდა მყოვარ ჟამ სასწაულისა მისთჳს.
მისსა	სინ.მრვლთ	მერმე იტყჳს: უკუეთუ არა ვიხილო ჴელთა მისთა და ფერჴთა მისთა სახჱ სამრსჭუალთაჲ და გუერდსა მისსა ადგილი ლახურისაჲ, არასადა მრწმენნენ;
მისა	სინ.მრვლთ	მოვიდა მისა წმიდაჲ პავლე ცხრა ჟამს ოდენ, ვითარ-იგი მრავალი ერი დგა წინაშე მის კეისრისა, სიბრძნის მოყუარენი იგი და მეგობრები იგი ასისთავისაჲ მის.
იგი	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა ნერონ კეისარსა დიდითა ჴმითა წმიდამან პავლე: კეისარ, აქა ვარ პავლე, ერისა კაცი იგი ღმრთისა ცხოველისაჲ.
მისსა	სინ.მრვლთ	შევახო ჴელი ჩემი წყლულებასა მისსა და მაშინ მრწმენეს ხილული იგი;
მას	სინ.მრვლთ	დავსდვა თითი ჩემი ვნებულსა მას ჩემთჳს და მაშინ თაყუანის-ვსცე მკუდრეთით ადგომილსა მას.
მათა	სინ.მრვლთ	შევიდა მათა კუალად იესუ ბჭეთა ჴშულთა, შევიდა კარი იგი ცხორებისაჲ, შევიდა, ვითარცა-იგი მან მხოლომან იცის;
მათგან	სინ.მრვლთ	და ესე ვითარცა თქუა წმიდამან პავლე, აღმაღლდა მათგან.
მისსა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვითარცა-იგი შობასა მისსა ბჭეჱ ქალწულებისაჲ არა განჴრწნა, ეგრეცა შესულასა მისსა არა განახუნა კარნი იგი;
მით	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი აღდგა საფლავისაგან დაკრძალულისა, ეგრეცა შევიდა ჴორცითა მით, რომელთა შინა იყო ღმრთეებაჲ, და ზღურბლნი იგი არა დათრგჳნნა, რამეთუ ენება ყოვლით კერძოვე დაუყენებელად.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ნერონს ვითარ ესმა სიტყუაჲ ესე პავლჱსგან, შეძრწუნდა იგი ამას ზედა ფრიად და უბრძანა ყოველთაჲ მათ პყრობილთაჲ განჴსნაჲ და განტევებაჲ: პატროკლჱსი და ბარსაბაეთი მოყუსებითურთ მათით.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი უბრძანა წმიდამან პავლე, განთიად მოვიდოდეს საფლავსა მას ლონგონ და კესტოს.
მისსა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვნებასა მისსა ფსალმუნებს ყოველი დაბადებული, ვითარცა-იგი შობაჲ მისი უფროჲს ბუნებისა და ჟესთა სიტყჳსა.
მას	სინ.მრვლთ	და თუ არა ვიხილო ჴელთა მისთა სახჱ სამსჭუალთაჲ და დავასხნე თითნი ჩემნი სახესა მას სამრჭუალთა ფერჴთა მისთასა და შევახო ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, არასადა მრწმენეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და არცა ვითარცა იხილეთ თქუენ ჯრ~ცმლი იგი, ვიხილეა მე ეგრჱთ მწუხარემან თქუენ თანა?
მის	სინ.მრვლთ	არა ვითარცა-იგი იწოდენით თქუენ, ვიწოდეა მე მის მიერ?
მათ	სინ.მრვლთ	მიუგო თომა და ჰრქუა მათ: თქუენ იხილეთ უფალი და მე მარტოჲ ხოლო არა ღირს ვიქმენა ხილვად მისა?
იგი	სინ.მრვლთ	ვიხილენით ჩუენ ფერჴნი მისნი, რ~ითა დაითრგუნა სიკუდილი და ადგომაჲ ყოველთა მოგუანიჭა, რამეთუ ვიხილეთ ჩუენ წმიდაჲ იგი გუერდი მისი განღებული ჩუენთჳს, რომლისაგან გამოვიდა სისხლი და წყალი – ორნი ესე მდინარენი ცხორებისა ჩუენისანი.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო უკუეთუმცა მათ თანა ყოფილ იყო, არამცა შეორგულებულ იყო;
მას	სინ.მრვლთ	და თუმცა არა შეორგულებულ იყო, არამცა ჴელი შეეხო მას და ეგრჱთ ერწმუნა;
მით	სინ.მრვლთ	და თუმცა არა შეხებითა მით ესრჱთ რწმუნებულ იყო მისა, არაჲმცა ესრჱთ ესწავა ჩუენდა სარწმუნოებაჲ, ვინაჲ მოწაფისა მის ურწმუნოებაჲ ჩუენისა სარწმუნოებისა დედა იქმნა.
მან	სინ.მრვლთ	ამისთჳს ჩუენცა არა ხილვითა ქრისტესა თაყუანის-ვსცემთ, ვითარცა-იგი მან ხილვითა თაყუანის-სცა, და შეუხებელსა მას უზეჟთაეჱსად ვადიდებთ, ვითარცა-იგი მან ხილვითა ადიდა.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ მო-რაჲ-ვიდა თომა მათ თანა, ეტყოდეს მას მოწაფენი, ვითარმედ: ვიხილეთ ჩუენ უფალი;
მისა	სინ.მრვლთ	ვიხილეთ, რომელმან-იგი თქუა: ჴელმწიფებაჲ მაქუს თავისა ჩემისა დადებად მისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს მერმე აღებად მისა;
იგი	სინ.მრვლთ	საქმეთაგან ვისწავეთ და ჴელმწიფებაჲ მისი, რამეთუ მოვიდა ჩუენდა და კარნი იგი დაჴშულნი არაჲ დათრგუნნა;
იგი	სინ.მრვლთ	დამიკჳრდა ჩუენ თანა-დგომაჲ იგი მისი ესრჱთ მყის შემოსლვითა მისითა ჩუენდა;
იგი	სინ.მრვლთ	ვიხილენით ჩუენ ჴელნი მისნი, რ~ლითა თავს-იდვა ვნებაჲ იგი სამსჭუალთაჲ განქარვებისათჳს ცოდვათა კაცთაჲსა;
მით	სინ.მრვლთ	მოვიდა ესე ღმრთის ჴორციელებისა საიდუმლოჲ არა თანა-ყოფითა მით მოწაფეთაჲთა.
იგი	სინ.მრვლთ	მეუფჱ იგი ზეცისაჲ მოვიდა და მჴედარი იგი თჳსაგან იყო საღმრთოთა მათ მაყართა.
იგი	სინ.მრვლთ	მწყემსი იგი კეთილი მოვიდა სამწყსოსა, და ცხოვარი იგი გარეშე სამწყსოსა შეცთომილ იყო.
იგი	სინ.მრვლთ	სასურველი იგი მოვიდა სურვიელთა თანა და მათ თანა მოსურნედ იგი აკლდა.
მათ	სინ.მრვლთ	მაცხოვარი ყოველთაჲ, რომელმან წარმოტყუენა ჯოჯოხეთი და იქმნა პირმშო მკუდართა, შევიდა ბჭეთა ჴშულთა მოწაფეთა მისთა თანა, ხოლო თომა, რომელსა ერქუა მარჩბივ, არა იყო მათ თანა.
მის	სინ.მრვლთ	ამიერითგან გლოცავ თქუენ და მშჳდობისა სიმდაბლითა მორჩილ იქმნენით წმიდათა ამათ სიტყუათა, რომელსა მცირედითა მის მიერ მოცემითა განგიმზადებ თქუენ დღეს.
მის	სინ.მრვლთ	მოგეახლები კუალად ჩუენებად თქუენდა თომაჲსსა, რომელი-იგი ოდესმე ურწმუნო ადგომისა ქრისტჱსისა, ხოლო შემდგომად ხილვისა მის და შეხებისა მორწმუნე მისა და უფლად და ღმრთად აღმსაარებელ. მოვედით!
მის	სინ.მრვლთ	მოვიდი აღთქუმისა მის აღსარებად თქუენდა, რომელი მომცა მე მომანიჭებელმან აღორძინებისა თქუენისათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	აღმოსცჱნდა ქუეყანით ვენაჴი, რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი: არამედ ჭეშმარიტებაჲ ქუეყანით აღმოსცჱნდა და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა.
მას	სინ.მრვლთ	და აწ რაჲსა-მე იტყოდეს, რომელი-იგი დაფარვად იყო მტილსა მას შინა?
იგინი	სინ.მრვლთ	და შიშით მოვიდოდეს იგინი მისა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ესე – დაფლვისათჳს იტყჳს შებმულად, ვითარცა-იგი სახარებასა იტყჳს: მოვიდეს საფლავსა მას და მოიღეს, რაჲ-იგი დაემზადა საცხებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	მწარჱ იგი პირველ ვნებისა ჭამა და ტკბილი იგი – შემდგომად აღდგომისა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მიიწინეს იგინი მუნ, პოვნეს ორნი კაცნი, რომელნი ილოცვიდეს საფლავსა მას ზედა, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ პავლე და შორის მათსა დგა წმიდაჲ პავლე.
მათ	სინ.მრვლთ	მათ რაჲ იხილეს დიდებული ესე საქმჱ, დაუკჳრდა გულსა მათსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: ჴელი შემახეთ მე და მიხილეთ, დაასხენით თითნი სახესა მას სამსჭუალთასა, ვითარცა-იგი ეძიებდა თომა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო ტიტეს და ლუკას შიში დიდი დაეცა და სივლტოლად იქცეს. და იგინი სდევდეს მათ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვიდრე-იგი არღა ჰრწმენა მათ, სიხარულისა მისგან დაკჳრვებულ იყვნეს, ჰრქუა მათ: გაქუს რაჲა ჭამადი?
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ მიუპყრეს თაფლისაგან გოლი.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იხილე, ვითარ აღესრულა წერილი იგი, ვითარმედ: ვჭამე პური ჩემი თაფლსა ჩემსა თანა.
იგი	სინ.მრვლთ	არამედ შესლვადმდე კართა ჴშულთა ეძიებდეს მჴნენი იგი დედანი სიძესა მას;
მას	სინ.მრვლთ	და მოვიდეს ნეტარნი იგი საფლავსა მას და ეძიებდეს აღდგომილსა მკუდრეთით.
მათ	სინ.მრვლთ	და ესე ვითარცა ესმა სიტყუაჲ მათ კაცთაგან ტიტეს და ლუკას, მრავლითა სიხარულითა და მხიარულებითა მოაქციეს.
მას	სინ.მრვლთ	საწოლით ვეძიებდ ღამჱ, ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგი.
მათ	სინ.მრვლთ	და მოსცეს მათ კაცთა ქრისტჱს მიერი იგი ბეჭედი.
იგი	სინ.მრვლთ	და სახარებასა იტყჳს მარიამ: აღიღეს უფალი ჩემი საფლავისაგან, და არა უწყი, სადა დადვეს იგი.
იგი	რაბლე2	ნამდვილ კი მოზვერი იგი ნახშირისა გულაგში ჩაესვათ და ზედ საშუბლეცა ემოსა, საბარკულიცა, რადგანაც ერთიცა და მეორეცა მიუცილებელია, უკეთუ შებრაწვა გვსურის ხმელი რამ ჭამადისა, ანუ ტაბუხისა და ვირისა თავისა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ანგელოზნი მუნ იყვნეს, რომელნი მას კულად გინებდეს უმეცართა და ეტყოდეს: რაჲსა ეძიებთ ცხოველსა მას მკუდართა თანა?
იგი	სინ.მრვლთ	არა ხოლო თუ იგი აღდგა, არამედ მკუდარნიცა აღმოიყვანნა და აღდგა. ხოლო მარიამს ვერ ეცნობა.
მათ	სინ.მრვლთ	იტყჳს ვითარცა პირისაგან მარიამისა ქებაჲ ქებათაჲ ანგელოზთა მათ მიმართ: ნუუკუე სადამე იხილეთ, რომელ-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან?
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა წარვიდა მათგან, – ესე იგი არს ანგელოზთაგან ორთა, – ვიდრემდე ვპოვო იგი, რომელი შეიყუარა სულმან ჩემმან, შევიპყრა იგი და არა განუტეო იგი.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ შემდგომად ხილვისა მის ანგლზთ˜ჲ უფალი იესუ მოვიდა, იტყჳს სახარებაჲ: აჰა, იესუ შეემთხჳა მათ და ჰრქუა: გიხაროდენ!
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი მირბიოდეს და შეურდეს ფერჴთა მისთა...
იგი	სინ.მრვლთ	შევიპყარ იგი და არა განუტეო იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და ღათუ უძლურ იყვნეს დედანი იგი ჴორცითა, არამედ მჴნე იყვნეს გონებითა, წყალმან ვერ დაშრიტის სიყუარული, და არცა მდინარეთა წარრღუნიან იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	მკუდარსა ეძიებდეს და სასოებაჲ იგი აღდგომისაჲ ვერვე დაშრტა.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე ანგელოზი იგი ეტყჳს მათ: ნუ გეშინინ თქუენ!
იგი	სინ.მრვლთ	იგი რომელ გამობრწყინდა ბნელისაგან ნათელი და განათლნა იგინი და ჯოჯოხეთი დააცუდა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ნათელი რომელ გამობრწყინდა დასაბამსა, განაძო ბნელი იგი, რომელი დგა ზედა უფსკრულთა და უფალი ჩუენი გამობრწყინდა აღსასრულსა სოფლისასა და აჴოცა ბნელი იგი უფსკრულისაჲ, – ესე თჳთ არს ჴელმწიფებაჲ იგი ეშმაკისაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მივიდა ნათლის-ღებად და აღესრულნეს მას ზედა ზრახვანი იგი, და რაჟამს ნათელ-იღო იორდანესა მდინარესა, ნათელი დიდძალი გამობრწყინდა მის ზედა და ეწამებოდა სულიცა იგი გარდამოსლვითა თჳსითა, ვითარმედ: ეგე არს ძჱ ღმრთისაჲ.
მათ	კლარჯ.	4. მესამე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თარგმანებაჲ წმიდისა სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისა „ასთა მათ ცხოვართათჳს“, იგავი თქუმული იოვანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ
იგი	სინ.მრვლთ	და ამას დღესა ნათლისასა, რომელ არს დასაბამი დღეთაჲ, გამობრწყინდა შუენიერი იგი ნათელი ღმრთისაჲ, ჴელმწიფჱ და წინამძღუარი ყოველთაჲ.
იგი	კლარჯ.	და მოვედით, თავყანის-ვსცეთ და შეურდეთ, ვტიროდით წინაშე უფლისა, შემოქმედისა ჩუენისა, რამეთუ მოვიდა ძჱ ღმრთისაჲ და იშვა იგი წმიდისაგან ქალწულისა მარიამისგან ცხოვრებისათჳს ჩუენისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ამას დღესა, რომელ არს პირმშოჲ დღეთაჲ, აღდგა მხოლოდშობილი იგი ძჱ ღმრთისაჲ მკუდრეთით, ვითარცა სახედ დასაბამსა გამობრწყინდა ბნელსა შინა ნათელი.
იგი	კლარჯ.	გამოაცხადებს სიტყუასა ამას შემდგომი ამისი, რასა იგი იტყჳს: „და რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, მდინარენი მუცლისა მისისაგან დიოდიან წყლისა ცხოველისანი“.
მას	კლარჯ.	ხოლო აწ არავინ არს ჩუენგანი, საყუარელნო, რომელსა ჰნებავს ცხორებაჲ და „უყუარან მას ხილვად დღენი კეთილისანი“.
მისთჳს	კლარჯ.	და იტყჳს მისთჳს, ვითარმედ: „დააცხრვე ენაჲ შენი ბოროტისაგან და ბაგენი შენნი ნუ იტყჳან ზაკუვასა.
მას	კლარჯ.	მოიქეც ბოროტისაგან, ქმენ კეთილი, მოიძიე მშჳდობაჲ და მისდევდი მას“.
მით	კლარჯ.	ამას ესევითარსა გუასწავებს მოციქულიცა და იტყჳს: „ნუ იძლევი ბოროტისაგან, არამედ სძლე კეთილთა მით ბოროტსა“.
მას	კლარჯ.	არამედ „შიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას და სწყუროდის თუ, ასუ მას.
მისსა	კლარჯ.	ესე რაჲ ჰყო, ნაკუერცხალი ცეცხლისაჲ შეჰკრიბო თავსა მისსა“.
იგი	სინ.მრვლთ	და დასასრულსა გამობრწყინდა ჯოჯოხეთს შინა ნათელი იგი დიდებული, ვითარცა წერილ არს: ღმერთმან, რომელმან თქუა ბნელისაგან ნათლისა გამობრწყინებაჲ, მან განანათლენინ თუალნი გულთა ჩუენთანი.
იგი	კლარჯ.	იტყჳს თჳთ იგი თავადი უფალი: „ამით ცნან ყოველთა, ვითარმედ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ იყუარებოდით ურთიერთას“ და მშჳობაჲ გაქუნდეს ჩემ თანა.
იგი	კლარჯ.	ამას და ესევითარსა ასწავებდა კეთილი იგი მოძღუარი.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე თქუა ევანგელემან: და თჳთ ნათელი იგი ბნელსა მას განათლებდა და ბნელსა მას ვერ მიეწიფა.
მისსა	კლარჯ.	მივიდოდეს მისსა და ჰრწმენა მისი მეზუერეთა და ცოდვილთა...
მას	სინ.მრვლთ	მეორედ წარვთქუათ ყოველივე წამებაჲ თქუენ წინაშე ნათლისათჳს, რამეთუ ყოველნივე, ვითარცა ყუავილნი გჳრგჳნსა, შეჰგვანან ძლევასა მას მისსა.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მათ: „ვერ ჴელ-ეწიფების ძეთა სიძისათა, ვიდრემდის სიძჱ იგი მათ თანა იყოს, მარხვად.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე პირველი იგი შესძინა სიტყუითა თჳსითა, ვითარმედ: არღარა განგანათლებდეს შენ მზისთუალი ესე დღისაჲ და ნუცამცა ნათელი მთოვარისაჲ გნათობს ღამე.
იგი	კლარჯ.	არამედ მოვალს ჟამი, ოდეს სიძჱ იგი აღმაღლდეს, მაშინ იმარხვიდენ“.
მის	სინ.მრვლთ	და ჭეშმარიტისა მის ნათლისათჳს დააქცია მეორედ და თქუა, ვითარმედ: მიგეც შენ აღნათქუემად ნათესავთა და ნათლად წარმართთა დაგადგინე შენ.
მისსა	კლარჯ.	ეჰა საყუარელნო, ვინმემცა არა მივიდა მისსა, ვინმემცა არა მიეგებვოდა მას, ანუ ვინმემცა არა ისმენდა ბრძანებათა მისთა, ვითარ-იგი უთხრობდა ერსა მას, ასწავებდა მათ და ეტყოდა, ვითარმედ: „მეზუერენი და ცოდვილნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ცათასა“?...
იგინი	კლარჯ.	გულისხმა-ყო იესუ, რასა იგინი დრტჳნვიდეს და რასა იგინი განიზრახვიდეს და გამოეძიებდეს.
მისსა	სინ.მრვლთ	მწუხრი დაეფლა, ვითარცა კრავი, მსგავსად, რაჲთა არა უფლებდეს ბნელი სიკუდილსა მისსა, ვითარცა კრავი, რომელი-იგი დაიკლა ეგჳპტეს შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	ერეოდა ერი იგი და გამოვიდა ნათლად სიფიცხლისა მისთჳს დამორჩილებისა ფარაოჲსისა, რომელ-იგი ეგჳპტეს შინა იყო, რომელნი ვითარცა ღამესა ბნელსა დამკჳდრებულ იყვნეს მას შინა.
მას	სინ.მრვლთ	განკუეთნა ჩუენ უფალმან საკრველნი ჩუენნი ჯუარითა თჳსითა და გაჴსნა ჩუენგან უღელი მძიმჱ, რომელი მძლავრებით დაგჳმონებდა ჩუენ, რამეთუ დაუმდაბლეთ მას ქედი ჩუენი ნებითა ჩუენითა, რომელი-იგი არა დაშურებოდა, რომელი ჰმონებდა მას.
იმათ	რაბლე2	გარნა არაწმინდამ შეიშურა ყოველივე ესე და გერმანელთ უკან წასწვდა, იმათ კი, თავად უწყით, ეშმაკიც ვერ დაათრობს, პირიქით დააძალებენ: „Her, tringue, tringue!“ და ეგრევ კოჭთ გაუცვლიან, ვითა ჭადრაკისა ჯვარედად დაკუთხულ ფიცარსა ზედა,
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ამიერითგან მადლი იგი, რომელ იქმნა ჩუენ თანა, ვერ შემძლებელ ვართ, რაჲთამცა გარდავიჴადეთ იგი, გარნა თჳთ ვითარცა ყოველთა წარმართთათჳს და გარდაჴდად ვერ შემძლებელ ვართ,
მას	სინ.მრვლთ	არამედ აღვიმსთოთ დღესა დღესასწაულისა მისისასა და მივსცეთ მას ქებაჲ, რაჲთა შემწე მეყოს ჩუენ ყოველსა ჟამსა, და ყავნ ჩუენ თანა თჳსითა მით კეთილის-ყოფითა,
მათ	კლარჯ.	ფარისეველთა …ვად და იტყოდეს: „რაჲსათჳს ესე ცოდვილთა შეიწყნარებს და მათ თანა ჭამს და სუამს“?
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთა არა მომაკლდეს ჩუენგან წყალობაჲ მისი, და ვიხარებდეთ პირველითა და შემდგომითა და ვაქებდეთ და ვადიდებდეთ მას აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	სინ.მრვლთ	უფალი ჩუენი და ძჱ ღმრთისაჲ რაჟამს მოვიდოდა, ვერ იხილეს იგი ანგელოზთა;
მათა	კლარჯ.	მაშინ იწყო იგავით მათა სიტყუად და ჰრქუა მათ: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი?“...
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ვითარცა აღმაღლდა დღეს, ჰხედვიდეს და იხილვიდეს მას მოწაფენიცა მისნი.
იგი	სინ.მრვლთ	არა იხილეს ანგელოზთა მოსლვაჲ იგი მისი ჩუენდა, რამეთუ ძალი თჳნიერ ჴორცთა დაფარულად გარდამოჴდა მაღლით და განისუენა ქალწულსა მას ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	იხილეს კაცთა აღმაღლებაჲ იგი მაღლად, რამეთუ ჴორცნი ქუეყანისანი აღჴდეს ზეცად, განეფინა ღრუბელი და შეიწყნარა უფალი, ახარა ქალწულსა და შეიწყნარა.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს ღმრთეებაჲ იგი მისი კაცებასა ჩუენსა შეეზიარებოდა და ქალწულსა მას, რომელი ქუეყანისაჲ იყო, დაადგრა მას შინა;
მის	სინ.მრვლთ	ეგრეცა რაჟამს აღჰქონდეს ჴორცნი ჩუენნი მის თანა, დიდებითა სიმდიდრისა მისისაჲთა აღმაღლდეს.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარცა შეიმოსეს ძალი მაღალთა შინა ჴორცთა მათ, რომელნი ქალწულისაგან იყვნეს, მოვიდა და ეჩუენა კაცთა, ეგრეცა შეიმოსს ჴორცთა ქუეყანისათა.
მას	სინ.მრვლთ	დიდებულებაჲ შორის ღრუბელსა მას აღჴდა და მოიღო თაყუანის-ცემაჲ ანგელოზთაგან მაღალთა შინა, რაჲთა აჩუენოს, რამეთუ ეზიარა კაცებაჲ ჩუენი ღმრთეებასა მისსა და განმდიდრდა ცათა შინა;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მოციქული გამოუთარგმანებს: რომელსა-იგი წინაწარმეტყუელი უფლით ჰხადის, რაჟამს დაჯდების მარჯუენით მშობლისა თჳსისა, იგი არს, რომელსა ჰრქუა გაბრიელ უფალ,
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს შთავიდოდა იგი ყურსა მას ქალწულისასა, ამისთჳს ვიდოდა უფალი მოწაფეთა თანა ამას ორმეოცსა დღესა და მერმეღა აღმაღლდა ცად, რაჲთა დაამტკიცნეს მოწაფენი აღდგომისათჳს.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვითარცა უჩუენნა მათ ჴორცნი და გუერდი თჳსი და ბრძჳლნი ლახურისანი, და ჰრქუა მათ: მიხილეთ მე და განმიცადეთ, რამეთუ მე ვარ, და ნუ განიწვალებით გონებითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ჯეკმა ღათუ მრავალ იყვნეს მოწამენი აღდგომისანი, ხოლო იგი გონებითა მათითა, ვითარცა ნავნი ღელვათაგან, შეძრწუნებულ იყვნეს;
მათ	სინ.მრვლთ	რავდენმეღა უფროჲს, არა თუ-მცა ყოფილ იყო მათ თანა, მრავალიმცა თესლი ორგულებისაჲ დათესულ იყო მათ თანა!
მათ	სინ.მრვლთ	არამედ დადგა მათ თანა და ჭამა მათ თანა, არა ვითარცა მშიერი, და ნუგეშინისცა მათ მოკითხვითა თჳსითა და ახარა მათ ზიარებითა თჳსითა და უბრძანა მათ ქადაგებად სახარებაჲ მისი ყოველთა დაბადებულთა.
მათ	სინ.მრვლთ	წარვიდა მათგან კაცებრ და იყო მათ თანა ღმრთეებითა;
იგი	სინ.მრვლთ	და აღმაღლდა მეუფჱ იგი ჩუენი ძლევითა და დაჯდა მარჯუენით მამისა თჳსისა, ვითარცა თქუა მოციქულმან: საყდარი შენი, ღმერთო, უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ ამას ორმეოცსა დღესა აღჳრნი მარხვისანი განგუაშორნა ჩუენგან, რამეთუ თავადმან თჳთ თქუა, ვითარმედ: არა ჯერ-არს მარხვაჲ ყრმათა მექორწილეთაჲ და არცა გლოვაჲ, ვიდრე სიძჱ იგი მათ თანა არს.
მათგან	სინ.მრვლთ	ხოლო მოვიდენ დღენი, რაჟამს აღმაღლდეს მათგან სიძჱ იგი, და მაშინ იმარხვიდენ.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო ყავნ ჩუენ თანა ამიერითგან უფალმან ჩუენმან მძლემან, რომელი აღმაღლდა დღეს ძლევით და აღმიყვანა ჩუენ მის თანა მაღლად ჴორცითა მით, რომელ შეისხნა ჩუენგან,
მისთჳს	სინ.მრვლთ	საკითხავნი მარტჳლიისანი. თქუმული იოვანე მთავარეპისკოპოსისაჲ დღისა მისთჳს, რომელსა მოევლინა სული წმიდაჲ
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა განყოფამან მან ენათამან საქმენი ცუდნი განაქარვნა;
იგი	რაბლე2	ჩვეულებაც სალიკური კანონისა დარი და მსგავსია, რომლისა თანახმად, ვინცა პირველი შეჰბედავს ძროხასა და ორსავ რქასა მოამტვრევს, ვინცა ცხვირსა მაშინ მოიხოცავს, ოდეს სხვანი იქავ ცეცხლთანა ცეცხლავენ, უნდა ადგეს კაცი იგი
იმა	რაბლე2	და, მუცელსა რა ამოიყორავს, კაცობრივი სისუსტე თვისი იმა ხავსისა შემწეობითა მიაფანიეროს, რომელი ხავსიცა მაშინდელი ნაბოჭია, როს შუაღამისა ჟამნისა ჟამსა ყოველნი მთქნარებითა იხოცებიან,
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა მისთჳს, რაჲთამცა არა ისმინეს ენაჲ იგი ურთიერთასი, და აწ მისთჳს, რაჲთა ყური მიუყონ სიტყუათა შეწევნისათა.
მას	სინ.მრვლთ	მას ჟამსა განიბნინეს ენანი გოდლისა მისთჳს, რომელი აღიშჱნებოდა ბოროტად, და აქა მომეცნეს ენანი, რაჲთა დაემჴუნენ ცოდვანი, რომელნი აღეშჱნებიან საცთურად.
იგინი	სინ.მრვლთ	და გამოვიდეს ენანი შემდგომად ენათა, რაჲთა შემოიყვანნეს იგინი სახლსა ცხოვრებისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და მოვიდა სული შემდგომად ძისა, დაებეჭდა ჴსნაჲ ჩუენი ბეჭდითა თჳსითა, აღმაღლდა მხოლოდ-შობილი იგი, რომელი დამდაბლდა ჩუენთჳს წყალობითა თჳსითა, გარდამოჴდა ნუგეშინის-მცემელი, რაჲთა აღასრულოს ძლევაჲ ჩუენი მოწყალებით.
იმათ	რაბლე2	და იმათ ესერიგად უპასუხეს:
იმასა	რაბლე2	ფიქრით კი იმასა ფიქრობდა, რაგვარ გულსავსედ ეყო ორივ მხარე და თან არცა ერთი უმჯობესად არ შეერაცხა;
მათ	კლარჯ.	რაჲსათჳს-მე ჰკითხავს და ეტყჳს მათ: „იყოს ვინ-მე თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი?“
იმა	რაბლე2	ვითარ ბაზმისა შუქზედ ქართა ქროლითა გასურნელიანებულ იმა წყვილ ხელჯაგთ განუბჭვიათ, მირბალეში რომა ხმარობენ, ოდეს ბულინსა მოაბოშებენ ხოლმე სპილენძისა ბირთვმომარჯვებულნი, და თავად ბირთვთაგან კი მეჯინიბენი ზინდართუხუცესისამებრ შუშავენ ბოსტნეულსა,
იგი	კლარჯ.	კაცი იგი თჳთ თავადი უფალი არს, რომელსა უდგს ასი ცხოვარი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო თუ სამართალნი შენნი შემეწინენ მე, რამეთუ, მე, აჰა ესერა, შეცთ...“ გარდამოჴდა ზეცით ქუეყანად, დაუტევნა ოთხმეოცდაცხრამეტნი იგი ანგელოზნი ცათა შინა.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ თჳთ იგი, თავადი უფალი, ღმერთი და კაცი და ძჱ კაცისაჲ მათ თანავე ჯდა მას ჟამსა შინა.
მათ	კლარჯ.	ამისთჳსცა ჰრქუა მათ: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი...“ ხოლო ასნი ესე ცხოვარნი ასნი მთავარანგელოზნი იყვნეს ცათა შინა, ვითარცა-იგი წმიდათა მოძღუართაგან გჳსწავიეს, და ასი დასი მათ თანა.
იგინი	რაბლე2	და მისჯილი ვალდებულია, რომა ორთომელნი იგინი აგვისტოს მაისისა ნახევარში გადაუხადოს დასახელებულსა მოპასუხესა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ერთი იგი მეასე გარდამოვარდა ზეცით ქუეყანად დასითურთ თჳსით ურჩულოვებითა და არაწმიდებითა მისითა და იქმნა იგი ეშმაკ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო სახიერმან და კაცთმოყუარემან ღმერთმან, ვითარცა იხილა მეასჱ იგი ადგილი, დაკლებული ცათა შინა, სათნო-იყო და ინება და შექმნა ნათესავი კაცთაჲ, რაჲთამცა აღავსო დაკლებული იგი ადგილი ცათა შინა ნათესავითა კაცთაჲთა.
იგი	კლარჯ.	ესე არს მეასჱ იგი ცხოვარი.
მის	კლარჯ.	ამისთჳსცა იტჳს: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი და წარუწყმდეს ერთი მათგანი, არამედ დაუტევნეს ოთმეოცდაცხრამეტნი უდაბნოსა და წარვიდეს ძიებად წარწყმედულისა მის, ვიდრემდის პოვოს იგი“...
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა იხილი ეშმაკმან... დაუმკჳდრა ადგილი იგი მისი ნათესავსა კაცთასა, შური აღიღო ნათესავსა ზედა კაცთასა ეშმაკმან და აცთუნა იგი და წარწყმიდა, შეიპყრა და წარიტაცა და შეაყენა იგი ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა და დამალა.
იგი	კლარჯ.	ესე არს, რომელი წარეწყმიდა მეასჱ იგი ცხოვარი – ნათესავი კაცთაჲ.
იგი	კლარჯ.	აწ არა-მე მოვიდეს უფალი იგი ცხოვარისაჲ მისი?
იგი	რაბლე2	პანტაგრუელისა განჩინებისა ამბავი მსწრაფლ ქვეყანამ შეიტყო და გაიგო, ადგნენ და ეგრევ ურიცხვ ცალად დაბეჭდეს განჩინება იგი, საცა ერთი სამსჯავრო წერილთსაცავი იყო, უკლებლივ სუყველას გადასცეს, და მას დღესა აქეთ პანტაგრუელზედ ესერიგად აძრახდნენ:
იმასა	რაბლე2	- სოლომონმა უბრალო მიხვედრისა წყალობით არგუნა დედასა შვილი, იმასა არცროდის გამოუჩენია პანტაგრუელისაებრ უცხო რამ სიბრძნე.
იმან	რაბლე2	ის კი არა, მომხსენებლად და მწიგნობართუხუცესადაც უნდოდათ პანტაგრუელისა არჩევა, მაგრამ იმან ზრდილად მადლი შესწირა და აშა ჰკრა, დაეუარა:
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ჰხედავთა, ძმანო, რამეთუ ორითავე ჯერითა განადიდა ღმერთმან საჴსენებელი მარტჳლთა, თაყუანის-მცემელთა მისთაჲ: მისთჳს უდებ-ყვნა და მიუტევნა იგინი ჴელთა სიკუდილისათა, ვითარცა წეს-იყო სახელისა მისისაგან, არამედ დიდად პატივ-სცა სიკუდილსა მათსა.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ ვითარცა უდებ-ყო იოსები, რაჟამს განჰყიდდეს მას, არამედ რაჲთა იქადაგოს სიმჴნჱ იგი მისი ქუეყანასა უცხოსა უფრო მერმეცა ძჳრის მეტყუელსა მას იოსების ზედა თაყუანის-მცემელისა თჳსისა, რაჲთა უფროჲს განდიდნეს გჳრგჳნი მჴნისაჲ მის.
იგინი	სინ.მრვლთ	რამეთუ შემძლებელ იყო განრინებად მარტჳლთა თჳსთა მახჳლისაგან მტერთა მათთაჲსა, მისცნა იგინი ბრძმედთა მათ მტერთაჲსა, ვითარცა ოქროჲ კეთილი, რაჲთა ყოველთა დაბადებულთა შინა გამობრწყინდეს შუენიერებაჲ მათი.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ კმა არს მოწფისაჲ მის, იყოს თუ ვითარცა მოძღუარი თჳსი, და მონაჲ, ვითარცა უფალი თჳსი.
მისსა	სინ.მრვლთ	რამეთუ ვიდრე-იგი იყო დიდებითა ღმრთეებისა თჳსისაჲთა დაფარულ და არა მეცნიერ იყვნეს ქუესკნელნი ჭეშმარიტებასა მისსა, ვითარ თაყუანისცემდეს ზესკნელნი სიმდიდრესა მისსა?
იგი	კლარჯ.	არა თუ დაუტევნა, არამედ განუშორებელ იყო იგი მამისა და სულისა წმიდისაგან და ანგელოზთა მიერ თაყუანის-იცემებოდა და იდიდებოდა ცათა შინა.
მის	კლარჯ.	და გარდამოჴდა ძიებად წარწყმედულისა მის და დაიმდაბლა თავი თჳსი.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ჰგონებდეს ჯუარის-მცუმელნი იგი, ვითარმედ დავაკნინეთ იგი ჯუარითა მით, მას ჟამსა ყოველი კაცი დაემორჩილა მას.
იგი	კლარჯ.	დაფარულად და უგრძნობელად „გარდამოჴდა, ვითარცა წჳმაჲ საწმისსა ზედა“ შეიცვალა ხატი იგი ღმრთეებისა თჳსისაჲ, რაჲთა ვერ იცნას მგელმან მან მწყ...
იმანაც	რაბლე2	ისინიც ადგნენ და ყოვლისა უფრორე უკეთესი ღვინო მოართვეს, როგორიც კი ქალაქში იპოვებოდა, და იმანაც მიირთვა, ჩაიწმინდა ყელი,
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს ჰგონებდეს მკლველნი იგი მათნი, ვითარმედ დავამცირენით იგინი მათ, რამეთუ უვარ-ყვნეს იგინი მახლობელთა მათა, მას ჟამსა განადიდნა იგინი ღმერთმან ყოველთა ადგილთა და ყვნა ძუალნი მათნი სახლ შესავედრებელ მრავალთა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუმცა არა სიმდიდრჱ იყო უფლისა მათისაჲ, აღ-მცა-მაღლებულ იყო იგი ჯუარის წინა.
მან	სინ.მრვლთ	არამედ ესე უფროჲს არს, ვიდრემცა ჰგონებდეს, ვითარმედ იძლია, მაშინ აღიღო მან ძლევაჲ სიკუდილსა ზედა.
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიკუდილითა მით მათითა ყოველნი მოუძლურდეს მდევარნი მათნი;
იგი	სინ.მრვლთ	ესწორებიან მკლველნი იგი მოწამეთანი ჯუარის-მცუმელთა მათ, მათ ქრისტჱსთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ჯუარისმცუმელნი იგი დიდებითა და პატივითა შეკრებულ იყვნეს ქალაქსა შინა მათსა, რაჟამს უფალი ჩუენი გინებული დგა შორის მათსა;
იგი	სინ.მრვლთ	და მკლველნი იგი მოწამეთანი დიდებასა და პატივსა შინა იყვნეს, რაჟამს სანატრელნი იგი ვნებულ არიედ ბრძანებითა მათითა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო აწ იხილეთ, ვითარ განდიდნა სიმცირჱ იგი უფლისა ჩუენისაჲ და თაყუანის–მცემელთა მისთაჲ, და ვითარ დამდაბლდეს დიდ-დიდნი საქმენი მდევართანი და ჯუარის-მცუმელთანი!
მისსა	სინ.მრვლთ	აჰა ესერა დღეს ყოველთა კაცთა ეშინის საშჯელისაგან მისისა და თაყუანის-სცემენ სიმდიდრესა მისსა.
მათ	სინ.მრვლთ	მოწამენი სანატრელნი, რომელნი ვითარცა შეცოდებულნი შჯულისა თანა-მდებ იყვნეს, აჰა ესერა დღეს ევედრებიან მათ მსაჯულნი და მეფენი მეოხ ყოფად მათა წინაშე მსაჯულისა მის მსაჯულთაჲსა;
იგი	სინ.მრვლთ	და ჯუარის-მცუმელნი იგი, რომელნი ოდესმე შეკრებულ იყვნეს ქალაქსა თჳსა, ესრჱთ განბნეულ არიან იგინი ყოველსა ქუეყანასა და დათრგუნვილ არიან იგინი, ვითარცა მიწაჲ ქუეყანისაჲ ოთხთა კიდეთა სოფლისათა.
მას	სინ.მრვლთ	და მდევარნი მარტჳლთანი ოდეს სადამე დიდებულ იყვნეს, აჰა ესერა აწვე ამას სოფელსა შინა აჴოცილ არს საჴსენებელი მათი და მას სოფელსა განმზადებულ არს მათთჳს მწარჱ მისაგებელი.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ შორის კაცთა არა უვარ-ყვეს სიმჴნჱ მოწამეთა მისთა, რავდენ უფროჲს შორის ანგელოზთა სოფელსა მას ნათლისასა აღიარნეს თაყუანის-მცემელნი თჳსნი, ვითარცა აღუთქუა, რამეთუ ძემანცა აღიარნეს მოწამენი მონანი თჳსნი, რამეთუ მან აღიარნა იგინი.
იგი	სინ.მრვლთ	ეგრეცა მოწამეთა აღიარონ იგი შორის ერსა ჩუენსა წინაშე ღმრთისა თჳსისა.
მას	სინ.მრვლთ	და ყავნ ამიერითგან უფალმან წყალობითა თჳსითა, და ვითარცა ღირს მყვნა ჩუენ ქუეყანასა ზედა, ვითარცა გჳრგჳნნი გარემო საფლავთა მათთა, ეგრევე ღირს მყვენინ ჩუენ ზიარებად მათსა სამკჳდრებელსა მას ზეცისასა.
მისა	სინ.მრვლთ	და აღმოვთქუათ ქებაჲ მისა, რომელმან გჳრგჳნოსან ყვნა მონანი თჳსნი ორთავე სოფელთა შინა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იმა	რაბლე2	- რა და ისა, ბატონო, რომა, - მოუგო პანურგმა, - იმა მამაძაღლ თურქთა ამბავსა ვუთხრობდი, რა უბედურნიცა არიან, ვინათგან სასმელსა არ ეკარებიან.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ ერნი იგი ძლიერად ღაღადებდეს მათთჳს და იტყოდეს: ევნებისმცა, ევნების მაგათ!
იგინი	სინ.მრვლთ	ვითარცა სახედ მეუფეთა ქუეყანისათა ჴელითა წინაშე მდგომელთაჲთა შევლენან იგინი, რომელნი შორიელ არიედ, ეგრეცა ჴელითა მოწამეთაჲთა, მონათა ქრისტჱსთა განეყოფიან სიმდიდრენი იგი მისნი სულიერნი კურთხეულსა მაგას ზედა კრებულსა თქუენსა,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა ზომით ოდენ შეაწონის მათსა მას და მისცის მათ, რამეთუ არა შეორგულდეს იგინი მისგან, რაჟამს აღიარეს იგი.
მათა	სინ.მრვლთ	პატიოსან არს წინაშე უფლისა სიკუდილი მათი, რამეთუ პატიოსან იქმნეს წინაშე თუალთა მათა მცნებანი მათნი.
მისა	სინ.მრვლთ	საცნაურ იქმნა ჭირსა შინა მათსა სიყუარული მათი, რომელ აქუნდა მისა მიმართ, ვ~ა სახჱ საცნაურ იქმნა ჯუარითა მისითა სიყუარული მისი ჭეშმარიტი, რომელ აქუნდა დაბადებულთა მიმართ თჳსთა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიყუარულსა მისა უფროჲს სხუა არღარა არს.
მან	სინ.მრვლთ	მთავარანგელოზნი და ბანაკი ანგელოზთაჲ ჰხედვენ წმიდასა ქალწულსა უჟეშთაეს ყოველთა მთავრობათა და განკჳრდებიან და ქერობინი იგი, რომელი დგას და სცავს ხესა მას ცხორებისასა, მან იხილა წმიდაჲ ქალწული ზეცად აღმავალი და იტყოდა: მე ესერა ვდგა და ვსცავ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ ამით განგულებითა მიხედეს ჯუარსა მას სულისა თჳსისასა და თავსა თჳსსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	სახარულევან იყვნეს იგინი, რაჟამს გარე-მოდგომილ იყვნეს მათსა მდევარნი მათნი, რამეთუ მოიჴსენიან მათ მეუფჱ იგი მეუფეთაჲ, რომელი-იგი დამდაბლდა მათთჳს.
მის	სინ.მრვლთ	წინაშე მსაჯულისა მის მოიჴსენიან სიტყუაჲ იგიცა დავითისი, რომელ–იგი თქუა სულითა წმიდითა, ვითარმედ: ვიტყოდი სიმართლით წინაშე მეფეთასა და არა მრცხუენოდის.
მათგან	სინ.მრვლთ	დიდად პატიოსნად შერაცხილ იყო წინაშე თუალთა მათთა, რაჟამს განეძარცუვოდა მათგან სამოსელი მათი, რამეთუ მოიჴსენიან, ვითარმედ სამოსელი კიცხევისაჲ შეიმოსა მძლემან მან და განმაკრძალებელმან უსახურთამან.
მას	კლარჯ.	აღიღო ჴელთა თჳსთა ქაჩაბურად ჯუარი იგი თჳსი, ვითარცა მწყემსმან კეთილმან, ღაღად-ყო და თქუა ჯუარსა მას ზედა: „მამაო, ჴელთა შენთა შევჰვედრებ სულსა ჩემსა“.
იგინი	სინ.მრვლთ	ფრიად სახარულევან იყვნეს იგინი, რაჟამს გუერდნი მათნი განსხირპვულ იყვნეს და იხუეტებოდეს, რამეთუ თუალითა გონებისა მათისაჲთა ლახუარსა, რომელ ცემულ იყო გუერდთა ძისა მეუფისათა, იგინი ხედვიდეს და ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	სინ.მრვლთ	რაჟამს ხედვიდეს ჭალაკსა მას სისხლისასა, რომელ გარდამოვიდოდეს გუერდთა მათა, მოიჴსენიან სისხლი იგი წმიდაჲ, რომელ გარდამოჴდა გუერდსა პირმშოჲსა მისგან და გარდაიჴადა თანა-ნადები იგი ადამისი პირველისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარცა ხენი, რომელ დგანედ თანა-წარსადინელსა წყალთასა, ეგრე მხიარულ იყვნეს გუერდნი მათნი, რაჟამს ენანი მათნი განჴმებიედ წყურილითა: მოიჴსენიან მათ, ვითარმედ ძმარი ასუეს მას... წყმედულმან მან ვენაჴმან.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვიდრე შე-ღა-კრულ იყვნეს ჴელნი მათნი და ვიდრე შე-ღა-ურვებულ იყვნეს გონებანი მათნი, ჴსნილ იყვნეს სიტყუანი მათნი, რამეთუ სამსჭუალთა მათ ჯუარ-ცუმულისათა ხედვიდეს, ვითარმედ რომელმან განაწყვნა ვარსკულავნი სამყაროსა შინა, დაემშჭუალა სამშჭულითა ძელსა ზედა.
იმა	რაბლე2	და მინამ ესრეთ გოდებითა მოვთქვამდი, იმა ჩემსა შემწველდამდაგველსა კაი ლაზათიანი ძილქუში დასწოლოდა, და არ ვიცი, ღვთისა ნებითა მოხდა თუ რომელიღაც კეთილმა სადმე ოტარიდმა მისმინა ქენჯნილსა და მარჯვედ ჩააძინა ის ჩემი ასთვალა არგუსი.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ დღეს წმიდაჲ ქალწული ქუეყანისაგან ზეცად მიიცვალების დიდებასა, და ძალნი ცათანი განკჳრდებიან და განკრთომით იტყჳან, ვითარმედ: მიწისაგანისა მის ადამის ასული უჟეშთაჱს ჩუენსა იქმნების.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მარტჳლნი დიდად სახარულევან იყვნეს, რამეთუ ჴმაჲ იგი კაიაფაჲსი და მოყუასთა მისთაჲ მოიჴსენიან., რომელნი იტყოდეს: მიიღეთ ჩუენგან, მიიღეთ ჩუენგან!
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს აღესრულებოდეს, რაჲთამცა მოიღეს გჳრგჳნი მათი სიკუდილითა მათითა, თუალნი თჳსნი ზეცად აღიხილნიან, რამეთუ ხედვიდეს იგინი ძლიერსა მას საუკუნესა, რომელსა ჯუარი თჳსი საგმობელ ექმნა გოლგოთას ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუგეშინის-იცემდეს ურთიერთას და იტყოდეს, ვითარმედ: ვივნოთ ვნებაჲ იგი მისი და შეუდგეთ ტჳრთსა მას სიკუდილისა მისისასა;
მის	სინ.მრვლთ	უკუეთუ გუევნებოდის მის თანა, მის თანაცა ვიდიდნეთ.
მას	რაბლე2	ჩალა თვალისა დახამხამებისა უმალ აბრიალდა, და ცეცხლი იჩქითად სკამ-ლოგინსა მოედო, მას უკანით კი თაღიან ჭერში ფიჭვისა ლამფა-ფიცარსა მისწვდა.
იგი	ბალ.C	იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
იგი	ბალ.C	ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ. და არა ესუა მას შვილი.
იგი	ბალ.C	4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
მათ	ბალ.C	ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
იგინი	ბალ.C	ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
მისთჳს	ბალ.C	ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მათი, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა ზედა, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და საღმრთოჲ.
იგინი	ბალ.C	და აღივსო სიხარულითა დიდითა და უწოდა სახელი მისი იოდასაფ, და თქუა: ესე მიყვეს ღმერთთა ჩემთა. და უმეტეს ადიდნა იგინი.
მისსა	ბალ.C	და შეკრიბნა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილოსოფოსთაჲ და მემარგელთა, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიიწევის ყრმა ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
მისსა	ბალ.C	ხოლო მეფემან ძესა მისსა და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტეონ მას შინა ყოფად.
იმა	რაბლე2	ესხლიტა ფეხი და გაფოთებული მოიჭრა, ეგება ცეცხლსა ცოტა რამ მონაგარი მაინც გადავარჩინოო: იმა ერთი ანდაზისა არ იყოს, რახან სახლი ეწვოდა, ხელისა მოთბობას ეპირებოდა.
იგი	რაბლე2	და ეცა გიჟსაებრ შამფურსა, რომელსა ზედა აცმული ვიყავ, ჰკრა და მყის მოწყლა ჩემი შემწველ-შემბრაწველი იგი, მოწყლა და იმისა გამო, რომ მკურნალად არცვინ შეჰყრია თუ სხვა რამ მიზეზით, ციმციმ აღმოხდა სული განწონილ შემწველსა ჩემსა:
მათ	სინ.მრვლთ	და რამეთუ მიავასხეს მათ სისხლი ვითარცა კაცთა, და მიაგო მან მათ ვითარცა ღმერთმან;
მათ	სინ.მრვლთ	და რამეთუ დაამცირეს მათ ცხორებაჲ მათი, აწ ესერა განადიდა სიკუდილი მათი;
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ დაიმდაბლნეს მათ ჴორცნი მათნი, ესერა აღამაღლნა მან დღესასწაულნი მათნი;
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ მიიღეს მათ ნერწყუაჲ პირითა მათითა, ესერა დაასხმენ ნელსაცხებლსა ძუალთა მათა ზედა;
მათა	სინ.მრვლთ	და რამეთუ შეუკრნეს მაჭირებელთა მათა მკლავნი მათნი, ესერა შეიკრვიან ეშმაკნი უსაბლოდ წინაშე მათსა;
მათ	სინ.მრვლთ	და რამეთუ შესძინეს უვარის-მყოფელთა მათ გინებასა მათსა ზედა, ესერა შესძინებენ თაყუანის-მცემელნი შუენიერებასა მათსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და უვარს-ჰყოფდეს მათ მას ჟამსა ნათესავნი მათნი, აწ ესერა აღიარებენ მას დღეს შორიელნი, რომელნი შემოეახლნეს;
მის	სინ.მრვლთ	და რამეთუ რბიოდეს ბილწნი დედანი ხილვად ჭირისა მის მათისა, ესერა იწრაფიან ნანარნი დედანი სმენად საჴსენებელისა მათისა;
მათ	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ჰბასრობდეს მათ როსპიკნი კიცხევით და უსახურ იქმნნეს, ესერა დედანი წმიდანი შიშით ტირან მათ წინაშე.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და რამეთუ დაწერეს მწერალთა უკეთურთა გინებაჲ მათი, ესერა მწერალნი მშჳდნი მეტყუელ ქმნულ არიან მათთჳს;
იგინი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ შთასთხინეს იგინი ზღუასა უვარის-ყოფელთა მათ, ესერა მეორედ ითქუმის დიდებულებაჲ მათი პირითა;
იგინი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ შეწუნეს იგინი ცეცხლითა უღმრთოთა მათ, ესერა გჳრგჳნი ნათლისაჲ დგას მათ წინაშე;
მათგან	სინ.მრვლთ	და რამეთუ მოაკლეს მათგან წყალი და პური საპყრობილესა შინა, ესერა ღჳნოჲ და ტაბლაჲ აღგებულ არს დღესასწაულსა მათსა.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	ხოლო ესე ყოველი, რომელი ჩას, სახარება არს მათთჳს, რომელ-იგი განმზადებულ არს.
იგი	სინ.მრვლთ	და არიან თუ ვინმე, რომელთა არა ჰრწამს, შორიელთაჲ თავს-იდევინ მახლობელითა ამით, რომელმან აღიაროს ძჱ, რამეთუ ჰურიათა რომელთა ჯუარს-აცუეს იგი, განიბნინეს.
იგინი	სინ.მრვლთ	და რომელთა არა თავ-უყონ მოწამეთა, რამეთუ წარმართთა რომელთა აგინნეს იგინი, შეურაცხ-იქმნნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელმან აღიაროს ძჱ, ვითარმედ უფალ არს იგი ცისა, ჰრწმენინ მას აწ, რამეთუ თაყუანისცემს მას ყოველი ქუეყანაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	აღიარედ ჰურიათა ჯუარ-ცუმული იგი, რამეთუ სიკუდილითა მისითა განქარდეს მსხუერპლნი იგი მათნი, და პატივ სცედ წარმართთა მოწამეთა მისთა,
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ სიკუდილითა მისითა აღიფხურნეს ბაგინნი მათნი, და შეჰრისხნედ, მცირედ ოდენღათა თუ არს მათ თანა უსახურებაჲ მათი, და თავს-იდვედ ჭეშმარიტებაჲ ესე, რომელ განჩინებულ არს.
მათ	სინ.მრვლთ	უკუეთუ სირცხჳლეულთა მათ არავეღა ჰრცხუენის და კდემაჲ არა იციან, განვბრძნდეთ ჩუენ გუემითა მათითა,
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲთა სიკუდილი მათი იყოს ჩუენდა მოძღუარ, და თაყუანის-ვსცეთ ძესა მხოლოდ-შობილსა, რომელმან ჯუარითა თჳსითა განაბნინა და შეკრიბნა: განაბნინა ჭეშმარიტად ჯუარისმცუმელნი იგი თჳსნი და შეკრიბნა წყალობითა თჳსითა თაყუანის-მცემელნი მისნი.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ექმნა მათ შემწე და ვითარცა შევიდეს იგინი ბრძოლასა და ძლევითა გჳრგჳნოსან იქმნნეს, და ჩუენ ლოცვაჲ მათი შემეწიენ ბრძოლასა შინა უკეთურთასა,
მის	სინ.მრვლთ	რაჲთა მრავალთა წელთა აღვასრულოთ დღესასწაული ძლევისა მათისაჲ და აღმოვთქუათ ქებაჲ და დიდებაჲ მის უფლისა, რომლისათჳს არს ესე ბრძოლაჲ, რომელმან-იგი მოსცა ძლევაჲ ახოვანთა თჳსთა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ მისა და ცხებულისა თჳსისა და სულისა თჳსისა წმიდისა აღმოვთქუათ დიდებაჲ და პატივი უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისსა	ბალ.C	და მისცნა მონანი სარწმუნონი, რაჲთა ჰმსახურებდენ ძესა მისსა.
მას	ბალ.C	და მისცა ზანდან მზრდელად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა, რამეთუ სწადოდა აღზრდაჲ მისი სიხარულით და შუებით,
მათ	ბალ.C	ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, დიდებაჲ, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
მათ	ბალ.C	5. და მაშინ ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
იგი	ბალ.C	და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავ ქრისტესი მცნებათა და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ, და უწარჩინებულ ყოველთა იყო წინაშე მეფისა,
იგი	ბალ.C	და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
იგი	ბალ.C	ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან - ფერჴთა და ჴელისა - დაკლებულ იყო, და ტიროდა კაცი იგი.
მას	ბალ.C	და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას კაცმან მან ყოველივე.
მისა	ბალ.C	აწ უკუეთუ ვინ მიღუაწოს, საჴმარ მისა ვიყო დღესა ჭირისასა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან სიტყუანი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
მის	ბალ.C	და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსად.
მისთჳს	ბალ.C	და უბრძანა სახლის მოძღუარსა, რაჲთა კეთილად იღუწიდეს მისთჳს და ნუგეშინის-სცემდეს.
იგი	ბალ.C	ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
მის	ბალ.C	მივიდეს და ჰრქუეს მეფესა: ჵ მეფეო, კაცისა მის, რომლისა დაგიც სასოებაჲ, არა არს სჯულისა შენისაჲ, რამეთუ უკუეთუ პოოს კაცთა მათგანი ქრისტეანეთაჲ, მოწლედ მოიკითხავს.
მათ	ბალ.C	და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობისა შენისა, და რომელნიცა პოვის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს.
მათ	ბალ.C	და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ, ბოროტი წინა-გიცთ.
მას	ბალ.C	და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისსა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
მათ	ბალ.C	აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
მას	ბალ.C	და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღძრა გონებაჲ მისი და ცრემლეოდა.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
იგი	ბალ.C	აწ წარმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, წარმავლისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.C	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
იგი	ბალ.C	მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური იგი და შესჭირდა ფრიად.
მას	ბალ.C	და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
იგი	ბალ.C	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
მას	ბალ.C	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთა წყლულსა.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.C	ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
მან	ბალ.C	და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა და მე ვაწჳე უმჯობესსა, და ვჰგონე, რომელ განმცადა სიტყჳთა. და ყოველი წარმოუთხარ.
მან	ბალ.C	და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
მას	ბალ.C	და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
მან	ბალ.C	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
მათთჳს	ბალ.C	და განბოროტნა შემასმენელთა მათთჳს ბალაჰვარისთა.
მათ	ბალ.C	და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისათჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, თუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
მის	ბალ.C	და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
მისთჳს	ბალ.C	ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
მისსა	ბალ.C	და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
მან	ბალ.C	მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა, და დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
მან	ბალ.C	ხოლო მან კაცმან ღ~ისამან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქრისტესა, ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.C	და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
მათ	ბალ.C	და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვართ.
მათ	ბალ.C	და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.C	და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგძლისამან.
მათ	ბალ.C	ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებენ საგზლისათჳს.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწვან.
იგი	ბალ.C	7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არიან მეფეთათჳს.
მან	რაბლე2	რაწამს მან სახლისა უფალმან ისი შამფური გამომაძრო, დაცემით დიაღ მაყლისა ახლორე დავეცი, ოღონდ ტკენითა ბევრი არცრა მტკენია რა, რამეთუ ღორისა ქონმა მიპატივა.
იგი	ბალ.C	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
მის	ბალ.C	ხოლო მეფე განკჳრვებულ იქმნა საქმესა ზედა მის ყრმისასა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ თქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
მისდა	ბალ.C	და არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი ზედასაზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა.
მას	ბალ.C	და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვა ქალაქისაგან, და იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
იგი	ბალ.C	და იწყო მზრდელისა მიმართ თჳსისა პატივთა წინა-ყოფაჲ და ფრიად პატივ-სცემდა და წაღმართცა უქადაგებდა და ჰრქუა: უკუეთუ მითხრა ჭეშმარიტი, რაჲ-იგი გკითხო, უმეტესი პატივი ჰპოო წინაშე ჩემსა, რაჟამს იგი მეფე ვიქმნე.
მან	ბალ.C	ხოლო მან მიამცნო ყოველივე, რაჲცა ჰკითხა, და ჰრქუა: დაფარე ყოველივე, რაჲცა მიგითხრა და მოგაჴსენო.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მან	ბალ.C	ხოლო მან უბრძანა: რაჲ არს შეწყუდეულებაჲ ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
მათ	ბალ.C	ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან შენმან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მეფობისასა,
მისსა	ბალ.C	ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
მან	ბალ.C	და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
[მან]	ბალ.C	ხოლო [მან] მიუგო: ესევითარნივე არიან, ვითარ-ესე ჩუენ ვართ, და ზეცათა ღმერთსა ჰმსახურებენ.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და არღარავინ იპოვების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა? ხოლო მან ჰრქუა: არა.
მას	ბალ.C	და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინა უვიდოენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებოდენ, რაჲთა არა იხილნეს საქმენი კაცთანი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
იგინი	ბალ.C	ხოლო იგინი ესრეთ ჰყოფდეს.
იგი	ბალ.C	ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყუანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
იმისა	რაბლე2	- ჩვენა იმისა შეტყობა გვწადს, რაგვარ გაუსწორდი იმ შენსა ფაშასა.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
იგი	ბალ.C	და კუალად ოდესმე განვიდა, და მოყუასნი იგი წინამავალნი უდებ იქმნნეს და იყო გზასა მას ზედა ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ესეცა კაცია.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას: და რას შეუქმნიეს ესრეთ?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა მას: წელიწადისა სიგრძესა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი იყო გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას ზანდან: და ამის შემდგომად სიკუდილი.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი ვერღარას დაჰფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
მათ	სინ.მრვლთ	გულს-მადგს, რამეთუ მათ გიჩინნეს თქუენ, და ჩუენ ვამსახურებდეთ მათ, და თქუენ გიხაროდენ, და უფალი ჩუენი იდიდებოდის.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ დამდაბლდა მხოლოდ-შობილი იგი ჩუენთჳს და დამდაბლდა სულიცა იგი და ჰფუფუნებდა ყოველთა.
იმის	რაბლე2	ვტაცე მას უკანით ხელი იმის ნაფეშქაშარსა ქისასა, წავიტანე თანა გეონი, ანუ ხელშუბ-სათხედი, რომელიცა კავსა ეკიდა, და დავიტიშე.
იგი	ბალ.C	მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ და მწარედ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არს ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მიიწიოს კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ,
იგი	სინ.მრვლთ	მიეფინა სული იგი ყოველსა ჴორციელსა, ვითარცა თქუა იოველ წინაწარმეტყუელმან: წინაწარმეტყუელებდენ ძენი და ასულნი თქუენნი.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა აღუთქუა, მისცა ღმერთმან მადლი მონათა და მჴევალთა თჳსთა ზედა – სული იგი თჳსი.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე თჳთ არს, შეგინებულ თუ ვინმე იყოს საქმითა თჳსითა, რამეთუ დიდად შუენიერ არს, იყოს თუ ვინმე მსგავს – ჩინებული იგი მჩინებელთა თჳსთა და ძმადნი იგი თუ ემსგავსნენ სიძესა მას.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებია ცანი ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი და ვარსკულავნი,
იგი	სინ.მრვლთ	და იცნეს იგი, ვითარცა თქუა: კნინნი დიდთა თანა, და აღივსო ქუეყანაჲ მეცნიერებითა მისითა, რომელი სავსე იყო საცთურითა, და დამტკიცნა ჭეშმარიტებაჲ.
მას	ბალ.C	და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდეს და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი,
მის	სინ.მრვლთ	გამოაბრწყინვა ნათელი თჳსი და მის გამო წარემართა მისლვად მისა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ღირს ჩუენდა, რაჲთა მარტჳლ ვიქმნეთ, ვითარცა იგინი, რაჲთა მეწამნენ ჩუენ მოწამენი წინაშე უფლისა ყოვლისა მოწამეთაჲსა;
იგი	ბალ.C	და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისსა, იწყის მან განცხრომად, ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა:
მათ	ბალ.C	ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან, რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდე მათ შინა და ვიქმოდი მცნებათა შენთა წმიდათა.
მას	სინ.მრვლთ	ვეზიარნეთ თუ ფარულად აღსარებასა მათსა, ვითარცა შემოკრებულ ვართ ცხადად საჴსენებელსა მათსა, რამეთუ არა არს ჟამი დევნისაჲ ცხადად, ვითარმცა გჳრგჳნოსან ვიქმნენით მას შინა.
მით	სინ.მრვლთ	და არა მით ხოლო კმა-ყო, რაჲთამცა კაც ხოლო იქმნა, არამედ მოკლულცა;
მას	სინ.მრვლთ	მოვიდა მადლითა თჳსითა და მოწყჳდნა ცოდვანი ჩუენნი, და თუმცა მოწყალებასა მას მისა არა დაემშჳდა იგი, აღ-მცა-ჴოცა ბუნებაჲ ესე ჩუენი.
მას	სინ.მრვლთ	ბუნებანი ბუნებათა ჩუენთა ზედა განრისხნეს ჯრც~მსა მას მისსა და შთანთქმაჲ ჩუენი ეგულებოდა ყოველთაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და დავშრიტოთ თითოეულად ჩუენგან ცეცხლი იგი დაფარული – გულის-წყებაჲ გულისაჲ და მიერითგან ვეზიარნეთ ჩუენ მოწამეთა, რომელთა დაშრიტეს ალი ცეცხლისაჲ მოთმინებითა თჳსითა, რამეთუ არა არს მახჳლი დღეს მაჭირებელთაჲ, რომელმან წარჰკუეთნა ქედნი მჴნეთანი.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჟამს ჯუარს-აცუეს, კლდენი განიპნეს და სამარენი აღეხუნეს და მკუდარნი განცხოველდეს, ხოლო ცხოველნი იგი განცოფნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	განაგდო ჯუარი იგი და აღმაღლდა ცად.
მან	სინ.მრვლთ	არა დაიმარხა მან მანკიერებაჲ ნათესავისა ჩუენისათჳს, მოავლინა ნიჭი თჳსი და აღავსნა ეკლესიანი.
იგინიცა	სინ.მრვლთ	უწოდა მკლველთაცა მისთა, უნდეს თუ, სუფევდენ იგინიცა მეგობართა თჳსთა თანა.
იგი	სინ.მრვლთ	და თუ ჰრწმენეს სიმდაბლჱ იგი მისი, ჴორცნი თჳსნი მისცნენ მათ სიყუარულითა თჳსითა.
მათ	სინ.მრვლთ	და რამეთუ არა არიან დღეს მჴეცნი მძჳნვარენი, რომელთამცა მძორებრ დაშალილნეს ჴორცნი ჩუენნი უფლისა ჩუენისათჳს, რაჲთამცა უძლეთ მათ და გჳრგჳნოსან ვიქმნენით.
იგინი	სინ.მრვლთ	მოვედით და დავიმორჩილნეთ იგინი, რაჲთა მჴნე ვიქმნეთ, რამეთუ არა ლომი უმრისხანჱს არს გულის-წყრომასა და არცა ვეფხი უფროჲს ჴდომისა, და არცა ცეცხლმან შეწჳს უფროჲს შურისა და არცა ალმან უფროჲს გულისთქუმისა.
მით	სინ.მრვლთ	იქმნა თავს-მდებ სოფლისა სასწაულებითა მით, ვითარმედ ღმერთი არს, და დააბა წიგნ-წერილებაჲ იგი სასწაულებითა ძალისა მისისაჲთა, ვითარმედ დამბადებელი იგი არს.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ გულის-თქუმამან სოლომონი და ამონი შეწუნა, ხოლო ალი იგი ცეცხლისაჲ სამთა მათ ყრმათა არა შეეხო;
იგი	სინ.მრვლთ	იგი არს დამბადებელი და იგი არს მჴსნელი ჩუენი.
მათცა	სინ.მრვლთ	და ლომთა მათცა პატივსცეს დანიელს, ხოლო გულისწყრომან ჯუარს-აცუა უფალი იგი დანიელისი.
მის	სინ.მრვლთ	მის გამო აღესრულნეს საქმენი, ამან იჴსნა კაცი, ამისგან გამოჩნდა მამაჲ, ამისგან იცნობა სუფევაჲ და იგი არს ნიჭი ჩუენი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ნუვინ ჰგონებნ ამიერითგან, ვითარმედ კნინ არს ბრძოლაჲ, ჩუენ თუ ვერეოდით მტერთა ჩუენთა, რომელნი გუბრძვანან ფარულად აწ, რამეთუ არა არიან დღეს მდევარნი, რომელნიმცა მაჭირებდეს ჩუენ მისთჳს,
იგი	სინ.მრვლთ	ეწამების დამდაბლებაჲ იგი მისი და უფლებისა მისისათჳს დაჰბეჭდა ძალმან მისმან.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მოიქცეს უვარის-მყოფელნი იგი და იქმნნეს თაყუანის–მცემელ და დაილინეს იგინი, რომელნი მოჰკაფდეს მათ, რამეთუ განძლიერდა სერტყები მათი, რომელთა აღიარეს, და დაშურეს მომკაფელნი იგი, რამეთუ განმრავლდეს ყანანი ქრისტჱსნი.
მას	სინ.მრვლთ	მოაკლდა ჴმასა მას მწნეხართა რისხვისათა, რამეთუ განმრავლდა კუფხალი უფროჲს ტევნისა, რამეთუ არა იერუსალემი არს ვენაჴი უნაყოფოჲ, რომელი დატკებნეს ბაბილოვნელთა ღორთა მაღნარისათა,
მის	სინ.მრვლთ	არამედ ეკლესიაჲ არს მხოლოდ-შობილისაჲ მის ვენაჴი აღმაღლებული, რომლისა საგრილსა ქუეშე დასხდეს მეფენი ლომნი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	იღუაწა მისთჳს ნებითა თჳსისითა, რამეთუ დაავიწყდა იგი და დაითმინა მისი და შეაჯერა მას.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა შეეშინა მას სიმდიდრისაგან მისისა, შეეწია მარჯუენითა თჳსითა.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ცვალა მან წყობაჲ იგი თჳსი, ეგრეცა ვცვალოთ ჩუენცა ბრძოლაჲ ჩუენი.
მის	სინ.მრვლთ	შემდგომად ნათლისა მის მისისა, ვითარმედ განიძარცუეს დიდებაჲ იგი, რომელ შთაეცუა მას, განბანა და განწმიდა ლხინებითა თჳსითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მოწამენი იგი მსგავსად ჟამისა მის მათისა ჰბრძოდეს და ერეოდეს მას, ეგრეცა ჩუენ მსგავსად ღუაწლსა მას მისა განვემზადნეთ, რაჲთა განვქველდეთ.
მის	სინ.მრვლთ	და იობიცა, მჴნჱ მოწამჱ, მსგავსად ძმაცულებისა მის უკეთურებისაგან განუმზადებდა ლოცვათა თჳსთა და შეცოდებათა თჳსთაებრ განუმზადებდა მას მახჳლსა სარწმუნოებათა თჳსთაგან,
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ ხარკით დაჰბადა და არცა ხარკით იჴსნა და არცა ხარკით ყვის კეთილი, დაბადებულნი მისნი ეწამებიან, ვითარმედ იგი არს, და საქმენი მისნი ღაღადებენ, ვითარმედ ქველის-მოქმედ არს.
მისსა	სინ.მრვლთ	რამეთუ სძლო გმობასა მისსა კურთხევითა თჳსითა და ერეოდა მწუხარებასა ნუგეშინის-ცემითა და სძლო მოწლებასა მუცლისასა აღსარებითა და ერეოდა ცოლსა თჳსა მოთმინებითა.
მან	სინ.მრვლთ	და ყავნ ქველისმოქმედმან მან წყალობითა თჳსითა;
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა იქმნა შემწე მარტჳლთა ჭირსა შინა მათსა, და ჩუენცა განმაძლიერენინ განსაცდელსა შინა ეშმაკისასა, რაჲთა სირცხჳლეულ იყოს ახოვნებაჲ იგი მათი ბრძოლითა ჩუენითა.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ღირმყვნა ჩუენ საჴსენებელსა მოწამეთასა სოფელსა ამას წარმავალსა, ღირს მყვენინ ჩუენ ზიარებად ჭეშმარიტსა მას სამკჳდრებელსა მათსა სოფელსა მას, რომელ არა წარსავალ არს, და ცხოვრებასა მას უკუდავსა.
მისა	სინ.მრვლთ	და აღმოვთქუათ დიდებაჲ მისა და ცხებულისა მისისა და წმიდისა სულისა მისისა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს აღესრულა სიტყუაჲ იგი, რომელი ითქუა წინაწარმეტყუელთაგან, ვითარმედ: მივჰფინო სულისაგან ჩემისა ყოველსა ზედა ჴორციელსა და წინაწარმეტყუელებდენ ყრმანი თქუენნი.
მათ	სინ.მრვლთ	კაცნი მორწმუნენი რომელნი განმზადებულ არიან მარადის წიგნთაგან სმენად ნუგეშინის-ცემისათჳს, არა ჯერ-არს, ვითარმცა მწუხარებაჲ ეუფლა მათ ზედა, გინა თუ მგლოვარებამან დააბრკოლნეს გონებანი და სულნი მათნი.
მას	სინ.მრვლთ	იხილეთღა, არაძი აღესრულაა მოციქულთაცა მიმართ ჟამსა მას, რომელსა შეკრებულ იყვნეს ერთად ქორსა მას ზედა და გამოუჩნდეს მათ ნაწილნი ვითარცა ცეცხლისაგან!
მან	სინ.მრვლთ	იწყეს სიტყუად უცხოთა ენათა ენად-ენად, რაჲთა დააკჳრვონ ნათესავსა ზედა, რომელნი შეკრიბნა და მოიყვანნა სულმან მან, რაჲთა იხილნეს დიდ-დიდნი იგი ძალნი ღმრთისანი.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	რამეთუ აჰა ესერა სავსე არიან წინაწარმეტყუელნი ნუგეშინის-ცემითა და მოციქულნი სასოებითა მათთჳს, რომელნი სარწმუნოებით ისმენენ და შეუორგულებად ჰრწამს, ხოლო უღმრთონი ამისთჳს ჰყოფენ გლოვასა, რამეთუ არა მოელიან აღდგომასა;
იგინი	სინ.მრვლთ	და ჩუენცა, ძმანო, ნუმცა თანა-წარვსცოდავთ სულთა ჩუენთა ზიარებისა მისგან სულისა წმიდისაჲსა და ნუ მოვალნ გულთა ჩუენთა, ვითარმედ იგინი ხოლო ღირს იქმნნეს.
მათ	სინ.მრვლთ	და რომელთა ჰრწამნ წმიდათა წიგნთაჲ, მუნვე სმენითა მათ წიგნთაჲთა ნუგეშინის-ცემულ არიედ, რამეთუ წინაწარმეტყუელთა თქუეს განცხოველებისათჳს, და მოციქულთა ქადაგეს აღდგომისათჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	და ერთი წინაწარმეტყუელთაგანი იტყოდა ამას, – იგი, რომელ იქმნა შარავანდედ და წ~ნწლ, დავით მართალი, – და თქუა ესრჱთ: მოუღის სული მათი მათგან და მოაკლდიან და მიწადვე თჳსა მიიქციან.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესაია იტყჳს: ცხონდენ მკუდარნი იგი მათნი, და შესუენებულთა განისუენონ, და აღდგენ და აკურთხევდენ ღმერთსა, რომელნი დაძინებულ არიან მიწასა.
მან	რაბლე2	სხვა რამ იარაღისა გაგონებაც არა სურდა, და როს პანტაგრუელი დაშნისა ჩუქებასა შეჰპირდა, მან ცივად მიახალა, იმასა ტყირპსა არ გავაგდებინებო.
მათ	სინ.მრვლთ	და ეზეკიელ წინაწარმეტყუელებდა განჴმელთა მაგათ ზედა ძუალთა, და შეემოსა მათ ყოველთა ჴორცი, და აღდგომითა ძუალთაჲთა განმრავლდა სასოებაჲ კაცთაჲ და დანიელ თქუა: მივედ და განისუენე სიკუდილსა შინა და ასდგე ჟამსა დასასრულსა დღეთასა.
იგინივე	სინ.მრვლთ	და ყოველსავე ადგილსა გჳჩუენა ჩუენ, ვითარმედ რომელნი-იგი მოკუდეს, იგინივე აღდგენ;
იგინივე	სინ.მრვლთ	და რომელნი განირყუნეს, იგინივე განცხოველდენ;
იგინივე	სინ.მრვლთ	და რომელნი-იგი იქმნეს ვითარცა არარაჲ, იგინივე განდიდნეს და აღმაღლდენ.
მის	სინ.მრვლთ	და რაჲთა არა ეგონოს მწვალებელთა, ვითარმედ წინაწარმეტყუელთა ხოლო ქადაგეს აღდგომისათჳს ჴორცთაჲსა, ისმინე მოციქულისაჲ მის, რომელ არს სუეტი და სიმტკიცჱ, მოძღუარი კეთილი და წინამძღუარი ეკლესიათაჲ, რასა-იგი იტყჳს,
იგი	სინ.მრვლთ	აწ დაჰბრკოლდა სარწმუნოებაჲ იგი თქუენი და ქადაგებაჲ ჩუენი და ვიპოვენით ჩუენ ცრუ მოწამე, რომელთა ვწამეთ ღმრთისათჳს, ვითარმედ: აღადგინა ქრისტჱ, რომელ-იგი არა აღადგინა მკუდრეთით.
მის	სინ.მრვლთ	აწ აღადგინა ქრისტჱ და მოსცა სასოებაჲ მოკუდავთა, რაჲთა ნუგეშინის-ცემულ იქმნენ მის მიერ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე იტყჳს მოციქულივე იგი, ვითარმედ: შესუენებულთა მათთჳს ნუ მწუხარე იქმნებით ვითარცა სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ აღდგომისაჲ.
იგინი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ გრწამს, ვითარმედ აღდგა ქრისტჱ მკუდრეთით, ეგრეცა, რომელთა შეისუენეს ქრისტჱს მიერ, იგინი ცხონდენ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: მე ვჰლოცვიდე მამასა და სხუაჲ ნუგეშინის-მცემელი მოგცეს თქუენ, რომელი იყოს თქუენ თანა უკუნისამდე – სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი სოფელსა ვერ ჴელ-ეწიფების მოღებად,
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ არა ჰხედავს მას და არცა იცის იგი, რამეთუ თქუენ თანა დადგრომილ არს და თქუენ თანა იყოს იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ნუგეშინის-მცემელი იგი სული წმიდაჲ, რომელი მოგივლინოს მამამან სახელითა ჩემითა, მან გასწაოს თქუენ ყოველი და მოგაჴსენოს თქუენ ყოველი, რავდენი გარქუ თქუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: რაჲჟამს მოვიდეს ნუგეშინის-მცემელი იგი, რომელ მე მოგივლინო თქუენ მამისა ჩემისა მიერ, სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისაგან გამოვალს, იგი წამებს ჩემთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	და კუალად იტყჳს უფალი: უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინის-მცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა;
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ წარვიდე, მოვავლინო იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ოდეს ნუგეშინის-მცემელი იგი სული ჭეშმარიტებისაჲ მოვიდეს, გითხრას თქუენ ყოველი ჭეშმარიტი.
მის	სინ.მრვლთ	აწ თჳთ მის მხოლოდ-შობილისა სიტყუანი მოგუმადლნა ჩუენ, რაჲთა არა ვერჩდეთ ჩუენ კაცობრივსა სიტყუასა.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ წერილ არს: შთაჰბერა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე მეორჱ შთაბერვაჲ არს, რამეთუ პირველი იგი განქარდა ნეფსით ცოდვითა მით, რაჲთა აღესრულოს: აღმოვიდა შთამბერველი პირსა შენსა, განმარინებელი ჭირისაგან.
იგია	რაბლე2	- ბატონი ბრძანდები, - თანახმა გაუხდა პანურგი, - მაგრამა არცა იგია ურიგო, რაჟამსა მტერი მოგადგება კარსა, ქვისა რამ გარესაფარველი აიკრა, თუნდაც იმისთვის, რომ მოასწრო და ჰკითხო: „ვინა ხარ მანდა?“
იმასა	რაბლე2	ხოლო რაიცა შეეხება იმასა, გალავნისა აგება გარდამეტებით ძვირი დაჯდებაო, სხვა არრა მინდა რა, ქალაქისა თავკაცთ მარტოდენ ღვინო მოიღონ, და კედლისა აშენება მუქთად ვითარ უნდა, მე ვასწავლი უახლეს ხერხსა.
მათა	სინ.მრვლთ	არამედ მოსცემს აწცა მადლსა, ხოლო უმეტჱსადრე და უფროჲს მათა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: განმზადებულ ვარ მიცემად თქუენდა აწცა, არამედ წმიდაჲ იგი ვერღა დაიტიოთ.
მათ	სინ.მრვლთ	აწ მიიღეთ ზოგს რაჲმე, რომელი-იგი მიიღეს მათ, ხოლო რომელმან შეიმოსის სამოსელი, ყოვლით კერძოვე მოიცვის და თქჳს: ნუ გეშინინ ჭურისა და ისრისა ეშმაკისაგან და რამეთუ შეგემოსოს თქუენ ძალი სულისა წმიდისაჲ,
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო შენ გეჴსენედ აწინდელთაჲ მათ თქუმულთაჲ, რამეთუ სული არა განიყოფვის, არამედ მის მიერი იგი მადლი.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ გარდაჰჴდა ადამი მცნებასა უფლისასა, და მოიწია მის ზედა ბრძანებაჲ სიკუდილისაჲ და მის გამო ყოველნი ნაშობნი მისნი მიიცვალებიან მუნვე მიწად, ვინაჲცა დაებადნეს.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ იგი საფასჱ, მცენარჱ კეთილი და აღდგომაჲ ცხოველთაჲ, რომელმან დაჰბადა ადამი არარაჲსაგან, და რამეთუ გარდაჰჴდა იგი მცნებათა მისთა და დასდვა მას ზედა სიკუდილი.
მის	სინ.მრვლთ	აწ უკუე აღმაღლდა იესუ ზეცად და მის მიერი იგი აღთქუმაჲ აღასრულა, რამეთუ ჰრქუა მათ: მე ვჰლოცვიდე მამასა ჩემსა და სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოქცეს თქუენ.
იგი	სინ.მრვლთ	და თავადი იგი განმზადებულ არს განცხოველებად შესუენებულისა მის, რომელმან იჯმნა ჩუენგან.
მას	სინ.მრვლთ	მოციქულნი სხდეს და ელოდეს მოსლვასა სულისა წმიდისასა და აღსრულებასა მას დღეთა მათ ერგასისთასა, რამეთუ ჩუენი არს ესეცა პატივი, რომელსა ვიტყჳთ, არა თუ სხუათა ადგილთა კეთილთა, არამედ ჩუენ შორის მომადლებულთა.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ოდეს იგი არა იყო, და შექმნა იგი, უფროჲს აწ განჴრწნილისაჲ მის უადვილჱს არს განცხოველებაჲ და აღდგინებაჲ, და ჩუენ მეცნიერებით მოგუცა მადლი მისა მიმართ მამისა მიერ,
მას	სინ.მრვლთ	და მეერგასისესა მას დღესა სხდეს მოციქულნი და გარდამოჴდა ზეცით ნუგეშინის-მცემელი იგი, ზღუდჱ სიმტკიცისაჲ და წმიდა-მყოფელი ეკლესიათაჲ, მოღუაწი სულთაჲ და შემწჱ ჭირვეულთაჲ, გჳრგჳნის მომცემელი იგი მძლეთაჲ და ძალის მომცემელი იგი მოღუაწეთაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელ არა არს განცხადებულ და დაფარულ არს შორის ქუეყანასა და მსგავსად ჴორცთა განბნეულ და დათესულ არიან, და ჩუენ განვკუეთით ქუეყანაჲ და აღმოვიღით იგი მიერ, რავდენ უფროჲს ყოვლისა მპყრობელი იგი მეცნიერებით ყოველსავე,
მისა	სინ.მრვლთ	რომელმან არა თუ სიტყჳსა ვისგან მოიღო მეცნიერებაჲ, უადვილე არს მისა აღდგინებად ადამისა და მიგებად მართალთა მისაგებელი კეთილი და რჩეულთა მისთა ნიჭი, ხოლო უძღებთა და უღმრთოთა – პატიჟი სასიკუდინჱ.
მათ	სინ.მრვლთ	ვითარცა-იგი რომელი შთაჴდის წყალსა და ყოვლით-კერძოვე მოიცვის წყალმან, რომელი-იგი იბანებინ, ეგრეცა სულისა მისგან ნათელ-იღეს მათ ს~დ, არამედ წყალმან გარეშჱ ოდენ განბანის, ხოლო სულმან წმიდამან სულსა ნათელ-სცის უნაკლულოდ. და რაჲსა გიკჳრს?
იგი	სინ.მრვლთ	ისმინეთ ახალი იგავი ესე ჴორციელი: მცირე არს სიტყუაჲ იგი და შეურაცხ, ხოლო სარგებელ არს წრფელთა მათთჳს.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ცეცხლი იგი სიზრქესა მას უფერულისა რკინისასა შეჴდის შინაგან და ყოვლადვე ქმნის იგი ცეცხლ, და ცეცხლი იგი იქმნის მჴურვალე და შავი იგი იქმნის მბრწყინვალე.
მას	სინ.მრვლთ	უკუეთუ ცეცხლი ჴორციელი ჴორციელსა მას რკინასა შეჴდის და ესრჱთ სრულიად ბრწყინვალე იქმნის, შენ რაჲსა გიკჳრს, ვითარმედ სული წმიდაჲ შევიდეს შინაგანსა სულსა?
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა წერილ არს: და მოველოდიდ მეცნიერებით, რამეთუ აღთქუმანი ღმრთისანი არა სიცრუვით არიან და სასოებაჲ იგი ჩუენი დამარხულად გუელის.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჲთა ესოდენისა მის მადლისა მომავალისა არა უცნაურ იყოს სიმდიდრჱ, საყჳრი ზეცისაჲ ოხრიდა, რამეთუ იყო მეყსეულად ზეცით ოხრაჲ, ვითარცა მოსლვაჲ ქარისა ძლიერისაჲ, და აუწყებდა მოსლვასა მას მადლისასა, რაჲთა თუალითაცა იხილონ ენები იგი ცეცხლისაჲ.
იგი	რაბლე2	წინაპირველად ყოველნი სარცხვინელნი საჭიროა ხუროთმოძღვრებრივი თანშეზომილებისა წესისამებრ, ანუ მალიგორად განალაგოს კაცმა, ესე იგი მოზრდილნი ძირში მოაყოლოს, შუათანანი ოდნავ ცერად შუაში გააყოლოს, მომცრონი კი ზევით მოაქციოს,
იგი	სინ.მრვლთ	და ყურთა ესმა ოხრაჲ. და აღივსო ყოველი იგი სახლი, სადა სხდეს.
მის	სინ.მრვლთ	ემბაზ იქმნა ცნობადისა მის წყლისა სახლი იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	მოწაფენი იგი შინა სხდეს და სახლი იგი ყოველი აღივსო აწ უკუე ნათელ-იღეს უნაკლულოდ მსგავსად აღთქუმისა მის.
მით	სინ.მრვლთ	შეიმოსნეს მოციქულნი სულით და ჴორცით სამოსლითა მით საღმრთოჲთა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ეჩუენნეს მათ განყოფანი ენათანი ვითარცა ცეცხლი და დაადგრა თითოეულსა მათსა ზედა, და აღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა.
მის	სინ.მრვლთ	ცეცხლისა ენათა მიიღებდეს, არა შემწუველისასა, არამედ მაცხოვარებისა მის ცეცხლისასა, რომელმან ეკალი ცოდვისაჲ შეწჳს და სული ბრწყინვალე ქნის,
იგი	სინ.მრვლთ	რომელი-იგი აწცა ესრევე მოსლვად არს თქუენ ზედა და ეკლოვანი იგი ცოდვაჲ მოგისპოს და განლიოს, ხოლო სულისა თქუენისა მონაგები პატიოსანი განანათლოს და მოგცეს თქუენ ნიჭი,
მანვე	სინ.მრვლთ	– არამედ მანვე, რომელმანცა მომიყვანნა სოფლად.
მანვე	სინ.მრვლთ	რომელი-ესე არა ვიცოდეთ სოფლად, მანვე წარგჳყვანნეს ჩუენ ამიერ სოფლით ჟამსა თჳსა მსგავსად ნებისა თჳსისა.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ჴელითა შობისაჲთა იქმნა შემოსლვაჲ ჩუენი სოფლად, ეგრეცა ჴელითა სიკუდილისაჲთა იქმნეს წარსლვაჲ ჩუენი სოფლისა ამისგან და მივიცვალნეთ სოფელსა მას წარუვალსა.
მათ	სინ.მრვლთ	რამეთუ მისცა მაშინცა მოციქულთა სახედ ენათა ცეცხლისათა და დაადგრებოდა მათ ზედა, რაჲთა ახალნი შარავანდნი დაედგნენ მათ სულიერნი – ცეცხლისა ენანი იგი თავთა მათთა.
იგი	რაბლე2	რისა და, იმისა გამო, რომა თითოეული ნაყოფი იგი წმინდაა და დალოცვილია.
იგი	სინ.მრვლთ	პირველ მოტყინარჱ იგი მახჳლი აყენებდა სამოთხედ შესლვასა, და ცხოვრებისა მის ცეცხლისა ენისა კუალად უკმოაგო მადლი იგი.
მას	სინ.მრვლთ	და დაიჴრწნეს ყოველი ხატი მათი, და ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და ჴმითა ნესტჳსაჲთა აღემართნენ მიერ მიწით, რამეთუ მიეახლა ჴელი დამბადებელისა მათისაჲ მიწასა მას ადამისსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იწყეს მათ უცხოთა ენათა, ვითარცა სული იგი მოსცემდა მათ, სიტყუად: გალილეველ იყვნეს პეტრე და ანდრეა, სპარსელებრ და არშებრ იტყოდეს, იოვანე და სხუანი მოციქულნი ყოველსა ენასა ეტყოდეს წარმართთა მათ.
მას	სინ.მრვლთ	და ღმერთმან ჩუენმან ძლიერმან და დიდებულმან, რომელმან მოაწია სიკუდილი ყოველთა ზედა ჴორციელთა და განაწესა ყოველივე, ვითარცა მას უნდა, და ყოველთაჲვე იგი ჟამი მან უწყის და მანვე რომელმან სათნო-იყო ესე და მიაქცია ესე ჩუენგან,
იგი	სინ.მრვლთ	თავადმან განაცხოველოს და დაადგინოს იგი მარჯუენით მისა და ახაროს მას სასუფეველსა მისსა და დაწეროს სახელი მისი წიგნსა მას ცხოველთასა ყოველთა თანა ნების-მყოფელთა მისთა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელმან მწიგნობრობაჲ იცის, სიბრძნის მოყუარებისაჲ იგი არა იცის.
მას	სინ.მრვლთ	და თქუენ რომელთა-ეგე შეგიმოსიეს გლოვაჲ და ჭირი, მოავლინენ ღმერთმან წყალობაჲ მისი და ნუგეშინის-გეცინ თქუენ მადლითა თჳსითა და აღასრულენ ნებაჲ თქუენი და მონასა მას თჳსსა მიეცინ ნაწილი და მკჳდრობაჲ სასუფეველსა მისსა ცხებულისა მისისა მიერ.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე არს ჭეშმარიტად სიბრძნჱ მრავალი; ესე არს საღმრთოჲ იგი ძალი.
მას	სინ.მრვლთ	რომელი შეტყუებაჲ შეატყუა მას, რომელნი მრავალთა ჟამთა უსწავლელ იყვნეს, და მეყსეულად თითოეულთა მათდა მრავალ-ფერთა ენათა სიტყუასა მისცემდა!
იგი	სინ.მრვლთ	და თქუენ, მამანო და ძმანო, რომელნი მოშუერით და აღასრულეთ წესი იგი მეგობრისა მის თქუენისაჲ, მოგეცინ თქუენ უფალმან მოსაგებელი კეთილი, რამეთუ აღასრულეთ წესი იგი, რომელსა იტყჳს: გიხაროდენ მოხარულთა თანა და ტიროდეთ მტირალთა თანა.
მის	სინ.მრვლთ	და (იყ)ო შეკრებაჲ სიმრავლ(ი)საჲ მის, რომელთა-იგი ესმოდა, მის წილ, რომელ-იგი ბაბილოვნს გოდოლისა მის საქმისა იყო პირველ ბოროტი.
იმა	რაბლე2	- საქმე ის არის, რომა იმა ნაყოფთ ძალიან ეტანებიან ბუზნი.
მას	სინ.მრვლთ	ნუგეშინის-გეცინ თქუენ და მოგაგენ მოსაგებელი კეთილი სასუფეველსა მას ცხოველთასა წმიდისა ცხებულისა მისისა მიერ საუკუნეთა მიერ საუკუნეთასა. ამენ.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ შერევასა მას ენათასა მაშინ განყოფანი იყვნეს გონებათანი, ღმრთისა წინააღმდგომ იყო ზრახვაჲ იგი, ხოლო აქა კუალად-გებაჲ, რამეთუ ღმრთის მსახურებისათჳს არს მოსწრაფებაჲ ესე.
მის	სინ.მრვლთ	რომლისა მიერცა განვრდომაჲ იქმნა, მის მიერცა – კუალად შემოსლვაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	– არა საკჳრველ არს, უკუეთუ თქუენ არა იცით, რამეთუ ნიკოდემოზცა ვერ ცნა სულისა მის წმიდისა მოსლვაჲ, და მას ჰრქუა უფალმან: სულსა ვიდრეცა უნებნ, ქრინ, და ჴმაჲ მისი გესმინ და არაჲ უწყინ, ვინაჲ მოვალნ და ვიდრე ვალნ.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ უკუე რაჟამსღა ჴმაჲ ესმინ და არა უწყინ, ვინაჲ მოვალნ, ხოლო მისი იგი სიმტკიცჱ ვითარ-მე უძლო მითხრობად!
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი ეკიცხევდეს მათ და იტყოდეს, ვითარმედ: ტკბილითა განსავსე არიან ესე.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ახალ იყო ნანდჳლვე ღჳნოჲ იგი და ახალ – შჯულისა მადლი.
მის	სინ.მრვლთ	არამედ ახალი ღჳნოჲ ცნობადისაჲ მის იყო ვენაჴისაჲ, რომელმან-იგი მრავალი ნაყოფი გამოიღო წინაწარმეტყუელთა თანა და ახალსა შჯულსა აღმოსცენდა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ვენაჴი ესე საჭმელი მარადის იგი ვენაჴი არნ, არამედ ჟამად-ჟამად უახლჱსი ნაყოფი გამოიღის, ეგრეცა სულმან წმიდამან: ჰგიეს თავადი იგი, ვითარცა არს, და მრავალ გზის წინაწარმეტყუელთა ექმოდა, ხოლო აწ ახალი საკჳრველი აჩუენა.
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთა თქუენ მიერ განვერნეთ ჩუენ დღესა მას საშინელსა განკითხვისა ჩუენისასა ტირილისაგან თუალთაჲსა და ღრჭენისაგან კბილთაჲსა.
მისსა	სინ.მრვლთ	და თქუენცა უფალმან მოგიჴსენენინ სასუფეველსა მისსა. ამ~ნ.
მათაცა	სინ.მრვლთ	მიიწია მათაცა მადლი ესე, ხოლო აქა გარდამრედ მიიღეს სულისაგან წმიდისა, არამედ აქა ყოვლად სრულიად ნათელ-იღეს.
მას	სინ.მრვლთ	მოეც, უფალო, პოვნად წყალობაჲ შენი მას დღესა შინა სულთა ჩუენთა ცოდვილთა და უწყალოდ გუემულთა ბოროტის მოძღურისა მიერ ეშმაკისა.
მას	ბალ.C	9. მას ჟამსა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახვაჲ კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზრდელი, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს, რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუმწუბასა წითელსა,
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ზანდან: კაცო, არას ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
მისთჳს	ბალ.C	აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისსა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
იგი	ბალ.C	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადგრომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
იგი	ბალ.C	და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფისა ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვად მისსა.
მისსა	ბალ.C	აწ ნუ ორგულებ უწყებად მისსა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისსა, შეგემატოს პატივი და დიდება უმეტეს მოყუასთა შენთა და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
მის	ბალ.C	ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცისა, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
მისთჳს	ბალ.C	და უთხრობდა რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითამცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
მის	ბალ.C	და ბრძანა შეყვანებაჲ მის წინაშე კაცისა მის.
მას	სინ.მრვლთ	ქალწული ქერობინ იქმნების და არღარა გზასა მას სამოთხისასა, არამედ გზასა ზეცისასა აღმაღლდების და ადამ დაცემისაგან აღემართების.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ჭუვილი იგი და გლოვაჲ და მწუხარებაჲ ევაჲსი დღეს სიხარულად გარდაიქცევის.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო მე აწ, საყუარელნო, ვითარცა ჴმა-წულილი და ენა-მძიმჱ, ვჰნატრი წმიდასა ქალწულსა, ვაკურთხევ, ვადიდებ და ვაქებ ლამპარსა მას აღნთებულსა დაუშრეტელსა და ვეტყჳ: გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, დედაო ნათლისაო და ჭურო უბიწოო!
იგი	სინ.მრვლთ	ამისთჳს რამეთუ ხა(ტი) მონებისაჲ შენგან შეემოსა, რამეთუ შევიდა მეუფ(ჱ) ქალაქსა შენსა და კ(უა)ლად გამოვიდა, ვითრაცა უნდა, და ბჭჱ იგი ეგო დაჴშული, – მუცლად-იღე უჴრწნელად და შევ იგი ღმრთეებით.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, სანთელო დაუშრეტელო, რამეთუ შენ მიერ ვიხილეთ მზჱ იგი სიმართლისაჲ.
მან	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რამეთუ ოდესღა იყო იოვანე მუცელსა დედისასა თჳსისასა, ჰკრთებოდა და თაყუანის-სცა სანთელმან მან ნათელსა დაუძინებელსა.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისა მიერ მოგუემადლა მადლი იგი გამოუთქუმელი, რომლისათჳს თქუა მოციქულმან პავლე, რამეთუ: გამოჩნდა მადლი იგი ღმრთისაჲ მაცხოვრად ყოველთა კაცთა.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთის-მშობელო, რომლისაგან გამოვიდა ნათელი იგი ჭეშმარიტი, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი იტყოდა და ახარებდა, ვითარმედ: მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ.
მის	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთის-მშობელო, რომლისაგან გამოვიდა პირველ შექმნულისაჲ მის დამბადებელი და ცთომისა განმაქარვებელი და სასუფეველისა ცათაჲსა მომატყუებელი.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომელმან გამოიღე ყუავილი იგი აღდგომისაჲ მკუდრეთით!
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთის-მშობელო, რომლისა მიერ ნათელ-იღეთ, და გამოგჳდინე ჩუენ კურთხევაჲ იგი იორდანისაჲ, რომლისაგან განათლდებიან იოვანე და იორდანე.
იგი	სინ.მრვლთ	ესე იგი არს: შვა ღმერთი და საშოჲ არა განჴრწნა;
მის	სინ.მრვლთ	იტჳრთა მკლავთა ზედა ძჱ და ყმისა მის მამაჲ არავინ იცოდა;
მის	სინ.მრვლთ	მდინარჱ დიოდა და თავი მდინარისაჲ მის დაჴშულ იყო;
მას	სინ.მრვლთ	იქმნა დედა მხოლოდ-შობილისა, და დედობრივი ვნებაჲ მას არაჲ ევნო.
მისსა	სინ.მრვლთ	ამან ქალწულმან მეუფჱ ყოველთაჲ შეწყნარა ბჭეთა მისთა და კუალად გამოვიდა მიერ და არცა მუცლად-ღებასა მისსა და არცა შობასა მის დიდისა მის მეუფისასა განეღო ბჭჱ იგი.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	შენ, წმიდაო ქალწულო, მტილად გიწოდა დაჴშულად და წყაროდ დაბეჭდულად: მტილად დაჴშულად მისთჳს, რამეთუ მანგალი იგი მუშაკისაჲ ყოვლადვე არა მიგეხო შენ, აღმოსცენდი ყუავილად იესჱსსა, ცხორებად ნათესავისა კაცთაჲსა;
იგი	სინ.მრვლთ	წყაროდ დაბეჭდულად ამისთჳს გიწოდა შენ, რამეთუ მდინარჱ იგი ცხორებისაჲ შენგან გამოვიდა და განავსო ყოველი სოფელი და თუალსა მას წყაროჲსასა არა დააკლდა ყოვლადვე.
იგი	სინ.მრვლთ	რომელმან დამწყსოს ერი ჩემი ისრაელი, ესე იგი არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი შვა ბეთლემს ზეცისა სძალმან მან მარიამ და თჳთცა ტაძარმან და სამკჳდრებელმან სულისა წმიდისამან, საყდარმან ღმრთეებისამან, გამოუთქუმელმან საფასემან სამოთხისამან.
იმასა	რაბლე2	რომელ საბუზე-სამწერობელსაც ბუზნი უშქრად გაუქშევია, იმასა საქნეველი არცროდისა დაუმშევია და არცა კიდევ აბუზულაო.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ უძლურებაჲ იგი დედათაჲ განკურნა და დაცემული დიდებაჲ თჳსი აღადგინა და განძებული ადამ სამოთხით წარმოგზავნა გზასა მას ზეცისასა, რომელმან დაჴშული სამოთხჱ განაღო და ავაზაკი დაამკჳდრა მას შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ შენ მიერ შოვა-კედელი იგი ზღუდისაჲ მის დაჰჴსნა, კუალად შენ მიერ, წმიდაო ქალწულო, მშჳდობაჲ იგი ზეცისაჲ კიდეთა ქუეყანისათა მოემადლა.
იგი	სინ.მრვლთ	შობილი იგი შენი დაემსჭულა – უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, და შენ მიერვე სიკუდილი დაითრგუნა, ჯოჯოხეთი წარმოიტყუენა, და შენ მიერ კერპნი დაეცნეს სოფელსა შინა, და ჭეშმარიტებაჲ იგიცაჲ ქუეყანით აღმოსცენდა, და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა.
მას	ბალ.C	10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფისა ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
იგი	ბალ.C	ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივითა მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
იგი	ბალ.C	და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
იგი	ბალ.C	ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედავთა.
იგი	ბალ.C	ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
იგინი	ბალ.C	ხოლო მეფემან იცნა იგინი და მსწრაფლ გარდამოჰჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
მისსა	ბალ.C	და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა კულა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
მან	ბალ.C	ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
მისსა	ბალ.C	და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნეს მეფე ვისა ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
იგინი	ბალ.C	ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრე.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყებად.
იგი	ბალ.C	მერმე შეიმოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა მისისათა.
იგინი	ბალ.C	მაშინ ბრძანა შეყვანებაჲ მათი წინაშე. ხოლო იგინი ტიროდეს.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას მეფემან: ვითარ შეშინდი ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
მისსა	ბალ.C	და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
მათცა	ბალ.C	ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.
იმისთვის	რაბლე2	შავსა დღეში ჩავარდნილმა მელამ აღარ იცოდა, საით ექნა პირი, რათამც დედაბერსა პირდაპირ იმისთვის არ ექშუტუნებინა.
იმა	რაბლე2	აი რად უნდა ვიცავდეთ ბუზთაგან იმა კედელ-გალავანსა და ამადვე უნდა ვიყოლიოთ ჯამაგირიანნი მებუზე-მქნეველნიცა.
მან	რაბლე2	მან კაცმან მოწყალება მთხოვა, მე კი ამისა პასუხად მივუგე, კვერცხნი უფრორე მეტი მაქვს, ვინემ ფული -მეთქი, და ვკითხე: კეთილო კაცო! ეგ პატარა გოგონი უმანკონი თუ არიან -მეთქი?
იგი	რაბლე2	და მართლაც ბოლოჟამინდელი მოდისა შესაბამისად გამოაწყვეს იგი, ოღონდ პანურგმა შარვლისა საბიძალი სამი ფუტის სიგრძისა მოისურვა, თანაც მრგვალი კი არა, ოთხკუთხი უნდა იყოსო, რაიცა მაშინვე აღუსრულეს, და ამისა შემდგომ პანურგისა ნახვა ერთ რამედა ღირდა.
მათ	ბალ.C	და მოაღებინა ნაგევთაგან სკორე მყრალი და ძუალები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ბაყლები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
მათ	ბალ.C	და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექმნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლეთა მისთა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალა იგინიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
იგინი	ბალ.C	და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნენ კიდობანნი იგინი. და მოიხუნეს და დადგეს.
იგი	ბალ.C	უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არ ღირს არიან შემოხუმად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
მათ	ბალ.C	მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთათჳს ფასსა დიდად იტყოდეს.
მათ	ბალ.C	და კუალად უბრძანა პილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და ამოჰჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
მათ	ბალ.C	აწ მე მაბრმლობთ კაცთა მათ ღმრთისათა მოკითხვასა, რომელთა შინაგან ესრეთ არს?
იგი	ბალ.C	და ვჰგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ბალაჰვარ. პირი ღმრთისაჲ იტყჳს იგავთა შინა სახარებისათა ერისა მიმართ.
მათ	ბალ.C	და სხუაჲ - ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
იგი	ბალ.C	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისა-ა, და თესლი იგი - სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა ზედა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
მისსა	ბალ.C	და რომელი კლდესა ზედა დავარდა, ადმოსცენდა და განჴმა, ესე არს, რ~ი ისმენს წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა ზედა და განჴმის.
იგი	ბალ.C	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელთა შეიწყნარიან კაცთა სიტყუანი და აღმოსცენდის რაჲ მათ შორის, გულის თქ~მითა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთჳან.
იგი	ბალ.C	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდის გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს კეთილად და გამოიღოს ნაყოფი.
იგი	ბალ.C	14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყჳდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
მათ	ბალ.C	და იხილნა კუალად ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირთა მათ ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო კაცი.
მათ	ბალ.C	და იხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ. და იწყო ლოკაჲ მისი.
მათ	ბალ.C	ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წასჭრნეს, და კაცი იგი დაეცა და პილომან აღიტაცა და მიუგდო ვეშაპსა.
იგი	ბალ.C	აწ, ძეო მეფისაო, პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა ამის სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
იგი	ბალ.C	და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს შინა ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.
იგი	ბალ.C	ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
მისა	ბალ.C	და შემდგომთა დღეთა და მოიწივნე მისა ბოროტნი მეფისანი კაცისანი მის და წარჰყვანდეს განსაკითხავ სად.
მის	ბალ.C	და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
მან	ბალ.C	მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მე აწ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენან მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, არამედ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
მის	ბალ.C	და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ სიყუარული ჩემი შენდა მომართ, რომელ მაქუნდა.
მან	ბალ.C	მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
მას	ბალ.C	და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძულობდა და ჰრქუა მას: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელთა მტერთა შენთასა.
მათ	ბალ.C	მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პ~ლ ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანდეს სიკუდილი და ოდეს წარადგინებდეს განსაკითხავად.
იგი	ბალ.C	ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
იგი	ბალ.C	და მეორე იგი მეგობარი - ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან მერმე თავისსა ზრუნვასა შეექცევიან.
მას	ბალ.C	და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
მის	ბალ.C	ხოლო ოდესმე დაადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტურნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღო ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდა და პოვა სარგებელი ერთი შჳდ წილად, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ,
მით	ბალ.C	და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან ორითა მით სამოსლითა მისციან საფლავად და ყოველი ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
მის	ბალ.C	რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ მის თანა.
მისსა	ბალ.C	თქუა იოდასაფ: ვერ ეგების ესე ყოფად, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ და თხრობად მისსა!?
მის	ბალ.C	ჰრქუა ბალაჰვარ. - ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმესა საწუთოჲსათა.
მას	ბალ.C	და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
მის	ბალ.C	და მრავალგზის უნებნ მის თანა სიტყჳს გებაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგან გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
იგი	ბალ.C	და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ღამესა ამას ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
მას	ბალ.C	წარვიდეს და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
მათ	ბალ.C	მათ შინა იყუნს კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
იგი	ბალ.C	და კაცი იგი ჯდა ინაჴიდ სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
მას	ბალ.C	და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი - დედოფლით.
იგი	ბალ.C	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყოარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მეფემან თანამზრახველსა მას: არასადა გუთნდა ცხორებაჲ ჩუენი, ვითარ ამათ გლახაკთა, და არცა ესრეთ მხიარულ ვართ, ვითარ ესენი.
მათ	ბალ.C	და სახლები ესე ოქროქანდაკებულნი, რომელნი-ესე ვიშენენით, და სიშუჱნიარე ხატისაჲ და ბრწყინვალებაჲ სამოსელთაჲ, არამედ არად ჰკჳრს მათ,
იგინი	ბალ.C	რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ, რამეთუ მათ შინა იშვებენ უკუნისამდე, რ~ი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა ჭეშმარიტად: არიან კაცნი, რომელნი მსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველივე დაუტევებიეს და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებიეს, რამეთუ გამოსცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი ურგებად და წარმავალად.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე - რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
იგი	ბალ.C	რამეთუ იგი არს საუკუნო უხრწნელი, და ამას ყოველსა მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
მის	ბალ.C	ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ კაცი ღირს ადგილსა მის, ანუ ვინ შესულად მუნ შემძლებელ არს?
იგი	ბალ.C	ჰრქუა თანამზრახველმან: არავისთჳს დაჴშულ არს კარი იგი, ვისცა ენებოს.
იგი	ბალ.C	ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას: მსახურებაჲ ღმრთისა მხოლოჲსაჲ, რომელმან დაბადნა ყოველნი დაბადებულნი.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და ჴელ-ვჰყოთ მას, რამეთუ თანა-გვაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
იმითი	რაბლე2	(ამასა პანურგი წინ-წინ იმითი იგებდა, რომა დააგდებდა ხოლმე დაშნა-ჭოლაურსა ძირსა, იქავ ყურსაც დაადებდა მიწასა, და უკეთუ მოკლე ხრმალი იგი გაწკარუნდებოდა, ისინი უცილოდ წუთით-წუთსა უნდა გამოჩენილიყვნენ),
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას: ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
იგი	ბალ.C	და შემდგომად იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდა თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.
მისთჳს	ბალ.C	24. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: არღარა არს ყოვლით კერძო სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა ჩემსა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
მას	ბალ.C	ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მას მდიდარსა, რომელი ეზრახა გლახაკსა მას, რომელი გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალი დიდებულთა შვილი ცოლად. ხოლო მან არა ინება.
მას	ბალ.C	და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისიმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ხელთსაქმარსა, და მადლობდა ღმერთსა.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა მადლობ ღმერთსა?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
იგი	ბალ.C	მაშინ ჴმა-უყო ჭაბუკმან დედაბერსა. იგი განვიდა.
იმა	რაბლე2	ხანაც წავიდოდა და, რომელ ადგილსაც მხმილავნი გვერდსა ვერ აუვლიდნენ, იმა ადგილას თოფისა წამალსა დაჰყრიდა, მერმე, ზედმომდგარ კერკეტონ-მხმილავთ რა თვალსა შეასწრებდა, წამალსა წამერთ ცეცხლსა წაუკიდებდა,
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ასული გლახაკისაჲ ცოლად შენდა, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
მას	ბალ.C	და ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, ხოლო მამამან შენმან არა ინებოს.
მას	რაბლე2	მას უკან კი იდგა და გულსავსედ უჭვრეტდა, რარიგ კუნტრუშებდნენ ასასნი - ღამისა მოდარაჯენი, რამეთუ ეგონათ, ფეხთ ანტონისა ცეცხლი, ანუ ხორცისა მძოველი სენი გვიდაგავსო.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავგე.
იგი	ბალ.C	ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
მისა	ბალ.C	და იწყო ბერმან გამოცდად მისა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
მის	სინ.მრვლთ	და ესე არს ოთხი დღჱ და ოთხისა დღისა მკ~დარი, ამისთჳს მის თანავე დაფლული სიკუდილითა ნათლის-ღებისა მისისაჲთა.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე ენაჲ, შემკული და კურთხეული სახელითა უფლისაჲთა, მდაბალი და დაწუნებული, მოელის დღესა მას მეორედ მოსლვასა უფლისასა.
იგი	ბალ.C	და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.
მას	ბალ.C	25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
მისსა	ბალ.C	ჰრქუა: გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განგიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
მათ	ბალ.C	ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ, რომელ აღგჳთქუა პირითა წმიდათა წინაწარმეტყუელთაჲთა და მოციქულთაჲთა, რომელთა მიმართ გუაქუს სასოებაჲ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად.
მან	ბალ.C	ხოლო მან თქუა: ათორმეტისაჲ.
იგი	ბალ.C	და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
მის	ბალ.C	და ყოველივე ცხორებაჲ მის თჳთოეულად წარმოუთხრა და თუ რომლითა მიზეზითა განვიდა უდაბნოდ.
იგი	სინ.მრვლთ	და პეტრეს რომელსა აქუნდა სული წმიდაჲ და უწყოდა, რომელი აქუს, იტყოდა: კაცნო ისრაიტელნო, რომელნი-ეგე წინაწარმეტყუელებასა იოველისსა მიუთხრობთ, ხოლო არა იცით წერილი იგი!
იმითა	რაბლე2	და დილაადრიან ისერიგად გაგლისა მთელი ქვაფენილი გზა იმითა, ეშმაკსაც ფეხი მოუსხლტებოდა, და ღვთისმეტყველთ იმისთანა ღებინება აუტყდათ, დედისა ხსენი არღა შერჩენია არც ერთსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	არა ვითარ-იგი თქუენ ჰგონებთ, ვითარმედ ამათ სთრავს და რამეთუ გუთრავს ჩუენ, არა ვითარ-ეგე თქუენ გულსა მოგიჴდა, არამედ ვითარცა წერილ არს: დაითრვნენ იგინი სიპოხითა სახლისა შენისაჲთა და მდინარჱ საშუებლისა შენისაჲ ასუა მათ.
მით	სინ.მრვლთ	სთროდა მთრვალობითა მით სიფრთხილისაჲთა, რომელმან-იგი მოაკუდინნის ცოდვილნი და გულნი განაცხოველნის;
მის	სინ.მრვლთ	მთრვალობაჲ, რომელი მტერ არს ჴორციელისა მის: მთრვალობამან ჴორციელებრმან მეცნიერებაჲ დაავიწყის, ხოლო ამან მთრვალობამან, რომელღა-იგი არა იცინ, მისი ცნობაჲ მოანიჭის;
მის	სინ.მრვლთ	სთრავს, რამეთუ სუეს ცნობადისაჲ მის ვენაჴისაჲ, რომელმან-იგი თქუა: მე ვარ ვენაჴი და თქუენ რტონი.
მანვე	სინ.მრვლთ	უკუეთუ არა გრწამს ჩემისაგანცა თქუმული ესე, რამეთუ ჟამი მესამჱ არს დღისაჲ ამის, რომელი-იგი სამ ჟამს ჯუარს-ეცუა, – ვითარცა მარკოზ იტყჳს, – აწცა მანვე სამ ჟამს გარდამოავლინა მადლი ესე.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ გინებს შეწყნარების, ისმინე, ვითარმედ: ესე არს თქუმული იგი იოველის მიერ წინაწარმეტყუელისა: და იყოს ამისა შემდგომად, იტყჳს უფალი, მივჰფინო სულისაგან ჩემისა.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო „მიფენაჲ“ ესე მდიდრად აჩუენა, ეგრევე მიფენაჲ იგი მადლისაჲ მის, ვითარცა-იგი იტყჳს: არა თუ ზოგს რაჲმე მისცის ღმერთმან სული, რამეთუ მამასა უყუარს ძჱ და ყოველივე მოსცა ჴელთა მისთა;
მას	სინ.მრვლთ	მოსცა მას ჴელმწიფებაჲ მადლისაჲ მის სულისა წმიდისაჲ მინიჭებად, ვისცა უნდეს.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა შემდგომად იტყჳს, ვითარმედ: მონათა ჩემთა ზედა და მჴევალთა ჩემთა ზედა მათ დღეთა შინა მივჰფინო სულისა ჩემისაგან და წინაწარმეტყუელებდენ.
მის	სინ.მრვლთ	ნუცა მდიდარნი განლაღნებიან, ნუცა გლახაკნი დამდაბლდებიან, გარნა თავი თჳსი განმზადენ კაცად-კაცადმან შეწყნარებად ზეცისა მის მადლისა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ წმიდაჲ იგი დღესასწაული აღვსებისაჲ მოიწევის, და განვაგრძვეთ ჩუენ სიტყუაჲ ესე, რავდენნი ჴმდეს წამებანი ახლისაგან შჯულისა შოვა-წარმოღებად,
მათ	სინ.მრვლთ	დადგა პეტრე ათერთმეტთა მათ თანა და აღიმაღლა ჴმაჲ თჳისი, – მსგავსად მოციქულისა მის, ვითარმედ: აღიმაღლე ძლიერად მახარებელმან მაგან იერუსალემისამან, – და ცნობადითა მით სათრომელითა სიტყჳსაჲთა სამ ათასნი სულნი მონადირნა ცხორებად.
იგი	სინ.მრვლთ	ესოდენ შეეწეოდა ყოველთა ერთბამად მოციქულთა მადლი იგი სულისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ამიერითგან, ძმანო საყუარელნო, გლოცავ თქუენ მოძღურებისა სიტყჳთა, რაჲთა განჰმზადნე(თ) გულნი თქუენნი ზეცისა(თა) მათ მადლთა წმიდ(ი)სა მისთჳს სამოცი(ქუ)ლოჲსა სარწმუნო(ე)ბისა
იმა	რაბლე2	მეექვსეში კროჭი რამ ეგდო და იმა კროჭითა მიწყივ თან დაჰქონდა აბედი, ტალი, კვესი და მისთანანი;
მას	სინ.მრვლთ	და ჩუენცა მათ ნ(ეტ)ართა მოციქულთა თანა მოველოდით მადლსა მას ზეცისასა და ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისთვის	სინ.მრვლთ	საკითხავნი ფერის-ცვალებისანი, თქუმული იოვანე ოქროპირისაჲ. დღისა მისთვის, რომელსა იცვალა ხატი მაცხოვარემან მან წმიდასა მთასა თაბორსა
მის	სინ.მრვლთ	ბრწყინვალე არს დღესასწაული ჭეშმარიტისაჲ ამის ტალავრობისაჲ უფროჲს ძუელისაჲ მის;
მის	სინ.მრვლთ	ბრწყინვალე არს კარავი ესე ჩუენი უფროჲს პირველისა მის;
მას	რაბლე2	და სამსჯავროს წევრნი მსახურებისა მოლოდინში დალაგდნენ თუ არა, პანურგმა ბაყაყური მოუსვა, და ოდესცა საწყალობელმა frater-მან Ite, missa est, წარმოთქვა და ანაფორისა გახდა მოინდომა, მას საცმელსა შესამოსელ-პერანგიცა თან მიაყოლა,
მით	რაბლე2	და რაც რომ გარდამეტებითა ცდილობდა frater-ი განძარცვასა, მით უფრორე იჩენდა ხორცსა, ვინემ ბოლოს ერთმან სამსჯავროს წევრმან არა ღაღადყო: „ეგება ამა ყოვლად პატიოსანსა მამასა ჰგონია, საჯდომსა ზედა მემთხვევიანო?
იგი	სინ.მრვლთ	იგი იტყოდა, ვითარცა მომავალისასა, ვითარმედ: „მისი ისმინეთ“, ესე იგი არს, ოდეს მოვიდესო.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო ესე უწამებს, ვითარცა თანამდგომარესა, ვითარმედ: „მაგისი ისმინეთ“ ესე იგი არს, რომელი მოვიდა და თქუენ შორის დგას.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ელიაცა, ეტლი იგი ისრაელისაჲ და მჴედარი მისი ფრიად იხარებს, რამეთუ რომელმან-იგი ჴორცითა საკჳრველთა საყოფელთა შინა დაჰმარხა, იხილა იგი ჴორც-შესხმული ჭეშმარიტად, და რომელმან-იგი უკუდავე(ბი)სა ხჱ უჩუენა, იხი(ლა) იგი ვნებად ნებსით მოსრული.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს თავნი იგი მოწაფეთანი უფროჲს აღმაღლდებიან, რამეთუ იხილეს მიუწუდომელი კაცთ მოყუარება.
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ ღირს იქმნნეს ცნობად საიდუმლოსა უფლისა თჳსისასა, რავდენ უფროჲს პეტრე და მის თანანი იგი, რომელთა ზეცისა მეუფემან უჩუენა გამოუთქუმელი იგი ხილვაჲ, რომლისა ქერაბინთაცა შეუძლებელ არს თუალთა შედგმად!
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ უფროჲსცა მათსა ღირს იქმნეს ესენი: იგი საყდართა ქუეშე ეტლის-თუალედთა იფარვიან და არავის უთხრობენ დიდებასა მისსა, ხოლო ესენი არა ხოლო თუ თუალით ხილვად,
მისსა	სინ.მრვლთ	არამედ ჴელითაცა მსახურებად და უფროჲსღა ყოველთა კიდეთა აუწყებენ დიდებასა მისსა და მიუთხრობენ ყოველთა საკჳრველებათა მისთა;
იგინი	სინ.მრვლთ	იგინი თჳთ ხოლო ურთიერთას იტყჳან ქებასა, ხოლო ამათ ყოველი სოფელი აღავსეს ღმრთის მეცნიერებითა, გალობასა აქებენ.
მათ	სინ.მრვლთ	– არამედ პირველთა მათ სიტყუათა შემდგომად ექუსთა დღეთა, ვითარცა-იგი მათე და მარკოზ აუწყებენ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო კუალად ლუკა იტყჳს, ვითარმედ, შემდგომად სიტყუათა მათ ვითარ რვა ოდენ დღე.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	ნუ ვინმე რიცხჳსა ამის განყოფილად თხრობითა უმეცარ იყოს დღისა მისთჳს, რამეთუ ჭეშმარიტად მართლ მოგჳთხრეს მახარებელთა, რამეთუ მათე და მარკოზ არა თანა-შეჰრთვენ პირველსა ამას დღესა,
იგი	სინ.მრვლთ	რომელსა სიტყუანი იგი ითქუნეს, და არცა უკუანაჲსკნელსა, რომელსა შინა იცვალა ხატი დიდებისაჲ, არამედ შაშოვალ პირველისა და მერვისა, ექუსთა ხოლო დღეთა გჳთხრობენ, ვითარმედ: შემდგომად ექუსისა დღისა.
მასცა	სინ.მრვლთ	არამედ ლუკა პირველსა მასცა და უკუანაჲსკნელსა თანა-შეჰრთავს და ერთბამა(დ) აჰრაცხს, ვითარმედ: შემდ(გო)მად სიტყუათა მა(თ) ვითარ რვა ოდენ, ანუ (მე)რვესა დღესა.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	აწ (უკ)უე დღეთა მათთჳს ე(გ)ოდენ იყავნ სიტყუა(ჲ).
მასვე	სინ.მრვლთ	არამედ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე და იაკობ და იოვანე.
იგი	სინ.მრვლთ	სამ გზის პატივი უფროჲს სხუათასა: რამეთუ პირველ, იგი ოდეს ასული შესაკრებელთ მთავრისაჲ მის აღადგინა, ოდეს-იგი მივიდოდა მათ თანა ვითარცა კაცი, ხოლო აღადგინა მკუდარი იგი მხოლოჲთა სიტყჳთა, ვითარცა ღმერთ არს;
მათ	სინ.მრვლთ	და მერმე ამას დიდებულსა ხილვასა, ოდეს-იგი აღვიდოდა მათ თანა ლოცვად მთასა მას ვითარცა კაცი, ხოლო გამობრწყინდა დიდებითა ღმრთეებით;
მას	სინ.მრვლთ	და მერმე კუალად, ოდეს-იგი მივიდოდა ცხორებისა ვნებასა ნეფსით განზრახვით მას ღამესა, რომელსა მისცემდა თავსა თჳსსა, და მივიდა გესმანიად მათ თანა ვითარცა კაცი და იტყოდა:
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ღმერთ არს, რაჲთა სამთა ამათ სამ გზის პატივითა სამებისაჲ იგი სარწმუნო ყოს ყოველთაჲ საიდუმლოჲ, რამეთუ იგი არს, რომელი შორის სამებასა იდიდების, რომელი მათ შორის მონისა ხატითა იქცეოდა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ამას რაჲ ვიტყჳ, არა თუ სხუათა მათ მოწაფეთა პატივსა დავამცირებ, არამედ რომელთა იგი იხილეს მიუწუდომელი საკჳრველი, ვაქებ,
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა იგი ნეტარი იოვანე ღმრთის-მეტყუელ ითქუმის საყუარელად უფროჲს სხუათასა, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: მოწაფჱ იგი, რომელი უყუარდა ი~ჱს.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ სხუანი იგი არა უყუარდეს, რამეთუ მათცა იგივე ზომი მადლი აქუნდა და ჰრქუა: უფროჲს ამისა სიყუარული არავის აქუს, ვითარმცა სული ვინმე თჳსი დადვა მეგობართა თჳსთა ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	აწ არა თუ შეასმენს სიტყუაჲ იგი სხუათა მათ, არამედ მისსა სიტყუასა უფროჲსად ბრწყინვალე ჰყოფს.
მას	სინ.მრვლთ	და კუალად ავიდოდა იესუ მთასა მას ლოცვად, რომელ-იგი სხუასაცა ჟამსა და ოდესვე ილოცვიდა და უფროჲსღა იორდანეს ნათლის-ღებასა მას მისსა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: და რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა გასაძღომელი შენი?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ისმინა, და ჰრქუა: აუწუთომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენთჳს არ გინდეს ბოროტი, სხვასა ნუ უზამ და სცხოვნდე. ხოლო მან განუტევა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი დაჯდა სიმაღლესა რტოთა ხეთასა, რამეთუ უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
იგიმცა	ბალ.C	და ჴმა უყო მაღლით: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემის კუჱრცხის ოდენი და იგიმცა, შენმცა დიდი საფასე შეგეძინა.
მას	ბალ.C	და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი კუალად და დაკლვაჲ.
მის	ბალ.C	და ჰრქუა კაცმან: ვინაჲთგან მასწავენ მცნებანი, სხუაჲ არა მაქუს ნაცვალი, რაჲთა მოგიზღო მის წილ, აწ მო[ვ]ედ სახედ ჩემდა, რამეთუ ზამთარი ესე ფიცხელ არს და მე კეთილად გიღუაწო, და განგისუენო და განგიტეო...
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაჰკარგე პირველი იგი: რამეთუ გარდასრულ არს გაშუებაჲ ჩემი და აწ ინანი,
მათ	ბალ.C	და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მათ შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ,
იგი	ბალ.C	იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
იმის	რაბლე2	და უბნობა-უბნობაში მანდილოსანსა საყელოსა ზედა დაადებდა ხელსა, დაადებდა და მერმე ეშმაკიცა ვერღა ჩამორეცხავდა, ისერიგად ჩააკვდებოდა მწიკვლი იმის სულსა, ხორცსა და პირწყლიან სახელსა.
მით	ბალ.C	და გაქუნდის ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან სიკუდილისათა.
მას	სინ.მრვლთ	ჟამსა მას ოდენ განეხუნეს ცანი ღა გარდამოჴდა სული წმიდაჲ და მამისა მიერ იწამა ძედ საყუარელად.
მათ	ბალ.C	რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნეს წარწყმედის.
მას	სინ.მრვლთ	ესევე დღესცა ილოცვიდა მას ჟამსა დიდები(სა) თჳსისასა, ოდეს-იგი გამობრწყინდა მამულისა მის დიდებისა ბრწყინვალებისა;
მითვე	სინ.მრვლთ	და კუალად მამისა მიერ იწამა მითვე ჴმითა ძედ;
იგი	რაბლე2	„აი, ქარგვა რაგვარი უნდა, დაიტკბეთ თვალიო! - ეუბნებოდა იგი, - არ ვიცი, პიპინიანურია, არ ვიცი, კაკასონურიო!“ და ბანოვანთ ცხვირწინ უქნევდა იმა ხელმანდილსა, რისა გამოც ისინი ოთხი საათი წართვითა სრუტუნებდნენ.
მას	ბალ.C	ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
იგინი	ბალ.C	და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.C	რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
იგი	სინ.მრვლთ	არა თუ ლოცვითა მოიღებდა იგი ღმრთისაგან და მამა/მისა პატივსა და დიდებასა და არცაღა თუ ვედრებისთა იწოდებოდა ძედ,
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგი თჳთ არს, რომელი შეიწირავს ყოველთაგან ვედრებასა და რომლისა მოდრკეს ყოველი მუჴლი ზეცისათაჲ და ქუეყანისაჲ და ქუესკნელთანი, და ყოველმან ენამან აღუვაროს, რამეთუ უფალი იესუ ქრისტე არს.
იგი	ბალ.C	ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყვარეს და დაიცუნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
იგი	ბალ.C	ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღზუავებული რისხჳთა, რაჲთა შური სირცხჳლითა და შეურაცხებითა მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
მას	ბალ.C	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიადცა მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
მის	სინ.მრვლთ	არამედ რაჲთა აჩუენოს სრული მსგავსებაჲ ჩუენისა მის ბუნებისაჲ თჳნიერ ცოდვისა და რაჲთა ლოცვათა ჩუენთა წინამძღუარ იქმნეს მამისა თანა, ვითარცა-იგი შოვა-მდგომელ არს და მღდელთ-მოძღუარ ღმრთისა მიმართ, რაჲთა შესწირვიდეს ლოცვათა ჩუენთა და გჳლხინებდეს ცოდვათა.
მას	ბალ.C	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არ~ნ შესლვაჲ მუნ სავანესა მას კეთილსა?
იგი	ბალ.C	და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
მით	სინ.მრვლთ	და ვითარცა-იგი ნათლის-ღებითა მით არა თუ განწმედასა მოიღებდა წყალთა მათგან, არამედ უფროჲსღა მისცემდა სიწმიდესა, ეგრეცა ლოცვითა ამით არა თუ წყალობასა და შეწყნარებასა მოიღებდა, არამედ უფროჲსღა შეწყნარებულ ჰყოფდა, მლოცველთა მიჰმადლებდა წყალობასა.
მას	სინ.მრვლთ	რამეთუ მუნ ნათლის-ღებასა მას ახალი ელია იყო თჳთმხილველ და მსახურ და ქადაგ, ხოლო აქა ძუელი იგი ელია განახლებული წინაშე-მდგომელ და თანა-მზრახვალ და თანა-ზიარ საიდუმლოჲსა მის.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მუნ ალი იგი ცეცხლისაჲ, ხოლო აქა ნათელი ღმრთეებისაჲ;
იგი	რაბლე2	ქვა იგი სხვათა ქისათაგან ისერიგად იზიდავს თეთრსა, ვითა ანდამატი რკინასაო.
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ უფროჲს მოსჱსსა არს, რომელი აქა გამოჩნდა დიდებითა, რომელმანცა-იგი დიდებულ ყო პირი მოსჱსი, ვითარმედ ვერ შემძლებელ იყვნეს თუალთა შედგმად ძენი ი~(ჱლი)სანი პირსა მოსჱსსა დიდებითა მით (პი)რისა მისისაჲთა, რომელი გ(ან)ქარვებადღა იყო.
იგი	სინ.მრვლთ	უკუეთუ განქარვე(ბა)დი იგი დიდებით იყო, რ(ა)ვდენ უფროჲს, რომელი ჰგიეს დიდებით!
მის	სინ.მრვლთ	რამეთუ დღეს იწოდნეს ცხოველნი და მკუდარნი მსაჯულისა მის მიერ ცხოველთა და მკუდართაჲსა, რამეთუ იგი არს, რომელსა ცხორებისა და სიკუდილისა ჴელმწიფებაჲ აქუნდა.
მას	სინ.მრვლთ	ნეფსით მოვიდა მოსიკუდიდ ჯუარითა და ესენი თანა-ეტყჳან მას, რომელცა-იგი ეგულების ყოფად;
მას	სინ.მრვლთ	ღმრთეებისასა მას ხედვენ საკჳრველებასა და კაცობრივსა იტყჳან ვნებასა.
მის	სინ.მრვლთ	ჵ მიუწდომელისა მის სიმაღლისაჲ გამოუთქუმელი სიმდაბლჱ!
იგი	სინ.მრვლთ	პეტრე, თავი იგი მოციქულთაჲ და კლდჱ სიმტკიცჱ, იტყჳს: უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ.
მას	ბალ.C	მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუა~მნი.
იგი	ბალ.C	ხოლო მორჩილთა ვხედავთ, რამეთუ ჭირითა და შეურაცხებითა განვლენ სოფლისა ამისგან, და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, რამეთუ ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
მით	სინ.მრვლთ	რამეთუ სამითა მით სახელითა საცნაურსა მას ტალავარსა აღაშჱნებდა, რომელ არს სამოციქულოჲ კათოლიკე ეკლესიაჲ, რომელსა შინა სამებაჲ იქადაგების.
მან	სინ.მრვლთ	და ღაცათუ მან სამი თქუა, არამედ ღრუბელი იგი ერთობასავე აჩუენებს – ეკლესიასა ჭეშმარიტებისასა, რამეთუ არა უმეცარ იყო საიდუმლოჲსა მის, ვითარცა-იგი არა კაცობრივმან სიბრძნემან ასწავა მას თქუმად,
იგინი	ბალ.C	და სხრბ~სა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგან შეუძლო ყოფად.
მას	ბალ.C	33. და ვითარ ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა განმრავლდა ჟამი შემოსლვითგან ბალაჰვარისა წინაშე იოდასაფისსა, და ჰრქუა მას ზანდან მზრდელმან:
იმან	რაბლე2	და პასუხი არცაღა იმან დააყოვნა: ვითარ შევიძელ და, განზანაკ-სინთაგან ავცინცლე, რომელ განზანაკ-სინთა ზედა იდულგენციები დასტა-დასტა აწყვიაო.
მათგან	ბალ.C	შენ უწყი, ძეო მეფისაო, ვითარ ერთგულობისა ჩემისათჳს დამადგინა შენ ზედა მამამან შენმან, და აწ დიდად განკჳრვებულ ვარ საქმესა ამას ზედა ამა კაცისასა, რომელი შემოვალს შენდა ყოველსა ჟამსა, და მეშინის, ნუუკუე მათგან იყოს, რომელ სძულან მამასა შენსა.
მის	ბალ.C	აწ თუ უნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუ უნდა, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იგი ლოდისა მის სთუნითა დაფუძნებასა აუწყებდა ეკლესიაჲსასა, ხოლო აღმართებითა მით და ცხებითა აღშეჱნებასა დიდებასა აჩუენებდა.
იგიცა	ბალ.C	ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ჰყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაფმ~ლისა და მცირედ ჟამ ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲ გნებავს, იგიცა ჰყავ.
მას	სინ.მრვლთ	რომლისათჳსცა ეტყჳს უფალი მოციქულსა, ვითარმედ: შენ ხარ კლდჱ, და ამას კლდესა ზედა აღვაშჱნო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას,
იგი	ბალ.C	ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა ამის საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი, და რად არა გულისჴმა-ჰყოფენ მსწრაფლ-წარმავალობასა სოფლისა ამის დიდებასა,
იგი	სინ.მრვლთ	და მიგცნე შენ კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი, და რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, იყოს იგი კრულ ცათა, და რომელი განჰჴსნე ქუეყანასა ზედა, იყოს იგი ჴსნილ ცათა შინა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რომელსა პავლე იტყჳს, ვითარმედ: კლდჱ იგი იყო ქრისტჱ.
მას	სინ.მრვლთ	აწ უკუე რომელმან აღაშჱნოს სახლი თჳსი ამას კლდესა ზედა, რავდენმეღა თუ იყვნენ წჳმანი, და წარმოეცნენ მდინარენი, და ქროდიან ქარნი და ეკ~ჳეთნენ სახლსა მას, ვერ დაეცეს,
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
იგინი	ბალ.C	ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგინი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნიერითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ დამყარებულ არს იგი კლდესა ზედა და აღშჱნებულ არს საფუძველსა ზედა მოციქულთასა და წინაწარმეტყუელთასა, რომელსა თავ საკიდურთა არს ქრისტჱ იესუ;
იგი	ბალ.C	და უწყი, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ ესე წუთი წარმავალი მსწრაფლ.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო რომელი ორგულებით შებრკოლდეს ბოროტად მადიდებლობითა, მან ისმინენ ნაცვალი იგი, რამეთუ აღაშჱნა სახლი თჳსი ქჳშასა ზედა, და ვითარცა იწყო წჳმად, და აღდგეს ნაღუარევნი, და ანქრევდეს ქარნი და ეკუეთნეს სახლსა მას, და დაეცა, და იყო დაცემაჲ იგი დიდ.
იგი	სინ.მრვლთ	ყოველსა რომელსა დაეცეს, განინქრიოს იგი და რომელი ეკუეთოს, შეიმუსროს იგი.
მ(ის)	სინ.მრვლთ	ამისთჳს უკუე მოციქული საღმრთოჲსა მ(ის) ხილვასა ქადაგებს და იტყჳს: რამეთუ არა მეცნიერებისა ზღაპართა შეუდეგით და გაუწყეთ თქუენ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი ძალი და მოსლვაჲ, არამედ თჳთ ვხედევდით მისსა მას სიმდიდრესა.
მისა	სინ.მრვლთ	რამეთუ მოიღო ღმრთისაგან და მამისა პატივი და დიდებაჲ, ჴმაჲ, რომელი მოიწია მისა ესევითარისაგან დიდად შუენიერისა დიდებისა: ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი.
მას	სინ.მრვლთ	და ესე ჴმაჲ ჩუენ გუესმა ზეცით გამოსრული, მას თანა რაჲ ვიყვენით მთასა წმიდასა.
მის	სინ.მრვლთ	იტყჳს, ვითარმედ: „მის თანა რაჲ ვიყვენით“;
მის	სინ.მრვლთ	არა თუ მარტოჲ დაამტკიცებს, არამედ იცნის მის თანა ჭეშმარიტნი იგი მოწაფენი, რამეთუ იაკობ არს ნეტარი იგი მოციქული და მარტჳრი, რომელი ჰხედვიდა და ესმოდა, რომელმანცა ამის ჭეშმარიტისათჳს წარუპყრა ქედი თჳსი მახჳლსა ჰეროდჱსსა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ეჴსენა ჭეშმარიტი იგი აღთქუმაჲ, რომელი აღუთქუა უფალსა თჳსსა, რამეთუ ჰრქუა: მიძლავს სასუმელი, რომელი შენდა შესუმად არს.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იოვანე არს საყუარელი იგი მოწაფჱ ღა ღმრთის-მეტყუელი, რომელი მიეყრდნა მკერდსა მისსა და აღმოივსო სიღრმისაგან სარწმუნოებისა გული მისი და წამა ჭეშმარიტი,
მის	სინ.მრვლთ	ვ~ა: ვიხილე დიდებაჲ მის, დიდებაჲ ვითარცა მხოლოდ-შობილისაჲ მამისა მიერ სავსჱ მადლითა და ჭეშმარიტებითა.
იმისათვის	რაბლე2	და არა დაგვავიწყდეს, თავად პაპმა სიქსტემ მომიბოძა საეკლესიო შემოსავლიდან ათასნახევარი ფრანკი რენტა იმისათვის, რომა უმრთელებელსა წყლულსა დავხსენ, ანუ მარგულსა, რომლისაგანაც დია შეწუხებულ იყო და შიშნეულობდა, ვაითუ სრულად სიცოცხლეში ფეხნაკლული დავრჩეო.
მას	სინ.მრვლთ	რომლისათჳსცა ეტყოდა უფალი ერსა მას: არა ჩემთჳს იყო ჴმაჲ ესე.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ თქუენთჳს, რაჲთამცა არწმუნა ერსა მას ჴმისა მისგან და უწამა მათ, ვითარმედ: აწ საშჯელი არს სოფლისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	რაჲ-მე არს საშჯელი იგი? – არამედ ესე, რამეთუ ნათელი მოივლინა სოფლად, და შეიყუარეს კაცთა ბნელი, ვიდრე ნათელი.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ იყვნეს საქმენი მათნი ბოროტ, ვითარცა-იგი პირველ თქუა, ვითარმედ: რომელსა ჰრწმენეს, იგი არა ისაჯოს, ხოლო რომელსა არა ჰრწმენეს, იგი აწვე დაშჯი(ლ) არს.
მისსა	ბალ.C	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და კუალად რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნ~ჲსა!
იგიცა	ბალ.C	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდე, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო დიდსა ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
იგინი	სინ.მრვლთ	აწ მოვიდეთ დასასრულსა ამის სიტყჳსასა, რამეთუ: გარდამო-რაჲ-ვიდოდეს იგინი მიერ მთით, ამცნებდა მათ იესუ, ვითარმედ: ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის ძჱ კაცისა მკუდრეთით აღდგეს.
მისსა	სინ.მრვლთ	და ნეტარი მამაჲ ჩუენი პეტრე, მამათ-მთავარი ალექსანდრიისაჲ, ივლტოდა და იმალვოდა ადგილითი-ადგილად და ვერ შემძლებელ იყო მწყსად სამწყსოსა მისსა განსუენებით, ვითარ-იგი მას უნდა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ გამოვედით ელიაჲთ, წარვედით გზასა უდაბნოჲსასა და მივიწიენით მთასა სინასა მეათრვამეტესა დღესა და მოვილოცეთ წმიდაჲ იგი ადგილი.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო თავადსა კჳრიაკესა სხენედ იგინი სენაკებსა მათსა, გარემო მთასა მას წმიდასა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და იყვნეს იგინი ვითარცა ანგელოზნი ღმრთის მსახურებასა შინა და პირნი მათნი ყჳთელ იყვნეს და ჴორცნი მათნი დამჭნარ მარხვითა და ღამის თევითა, რეცა ვითარცა უჴორცონი,
მით	სინ.მრვლთ	– არამედ მისითა მით განაჩინა დროჲ იგი ჟამისაჲ მის და წესი თხრობისაჲ, რამეთუ თქუა: „ოდეს ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგესო“.
მას	ბალ.C	აწ ამისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა მწარესა და დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე მე,
მას	ბალ.C	რამეთუ მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ, რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	ბალ.C	და შენ, რომელი გნებავს, იგი ქმენ.
იგი	ბალ.C	35. ხოლო აწ ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
მას	ბალ.C	მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რომელი იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
მის	ბალ.C	და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი ველური და ეჟუანი შეაბა ყელსა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი განვიდის ველსა ჩუეულებისაებრ, რაჲთა ძოოს.
იგი	ბალ.C	ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგნესთა მაღნართა, და წარვიდეს კაცნი ძიებად ნუკრსა მის განმზრდელნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
იგინი	ბალ.C	ხოლო იგინი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჲჟამს მოიწია ჟამი იგი, ოდეს ჯერ-იყო მისლვაჲ, ეტყჳს მათ, ვითარმედ: აწ წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა.
მათ	ბალ.C	და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
მას	ბალ.C	36. ჰრქუა იოდასაფ: მითხარ, თუ რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
მან	ბალ.C	მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
მას	სინ.მრვლთ	და რომელნი კოშკსა მას შინა იყვნეს მახლობელად ეკლესიასა, და ვითარ აგრძნეს, ივლტოდეს და შევიდეს კოშკსა მამასახლისსა თანა წმიდასა ამბა თევდოლოსს.
მას	რაბლე2	მას უკანით წავიდოდი, მოვიძიებდი ვინმე ვირგლა, ოყრაყ მეკურტნესა და გავარიგებდი ჯვრისწერის ამბავსა;
იგი	სინ.მრვლთ	ჭეშმარიტად მონაჲ იყო იგი ღმრთისაჲ, რამეთუ უმშჳდჱს იყო იგი ყოველთა კაცთა და უსულგრძელჱს, ამისთჳს უწოდეს მეორჱ მოსე.
მის	სინ.მრვლთ	არამედ მოწყალემან ღმერთმან რომელმან არა უგულებელს-ყვის თხოვაჲ, რომელნი ითხოვედ მისგან ყოვლითა გულითა, აჩუენა თავსა ზედა მის მთისასა ცეცხლი ფრიად დიდი, რამეთუ ყოველი იგი მთაჲ კუმოდა, და ცეცხლი იგი აღიწეოდა ვიდრე ცადმდე.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა იხილეს სარკინოზთა მათ ცეცხლი იგი, შეეშინა შიშითა დიდითა და ივლტოდეს და ზოგი აქლემებისა მათისაჲ და საჭურველისა მათისაჲ დაყარეს შიშისაგან.
მას	სინ.მრვლთ	და ჩუენ მადლი შევწირეთ უფლისა და გარდამოვედით მიერ კოშკით და ვიწყეთ სლვად მთასა მას გარემო სენაკებსა მონაზონთასა და ვეძიებდით, ვინ-ძი მათგანი მოუკლავს.
იგინი	სინ.მრვლთ	და არავინ ვპოვეთ, რომელმანმცა გჳთხრა, თუ ვითარ სახით მოწყჳდნეს იგინი, რამეთუ არავინ დახუდა მათ.
იგინიცა	სინ.მრვლთ	და კუალად ვპოვენით ორნი სხუანი ცოცხალნი, არამედ იგინიცა წყლულ იყვნეს.
მის	სინ.მრვლთ	სახელი ერთისაჲ მის ამბა ესაია და მეორისაჲ მის ამბა საბა.
იგი	სინ.მრვლთ	და დავჰფლენით წმიდანი იგი და ვიწყეთ კურნებად წყლულთა მათ წუხილითა დიდით და ტირილითა მწარითა.
მათ	სინ.მრვლთ	ვინმცა იყო გულ-ფიცხელი, გინა უწყალოჲ და არამცა ტიროდა და წუხდა, ხედვიდა რაჲ კაცთა მათ მოხუცებულთა და ღმრთის მსახურებასა შინა დაბერებულთა მარხვითა და ლოცვითა და მრავლითა მღჳძარებითა და ვედრებითა დღჱ და ღამჱ, ხედვიდა რაჲ მდებარეთა მოკლულთა!
მისსა	სინ.მრვლთ	რომელსამე თავი მისი ტყავითა ოდენ ეკიდა ქედსა მისსა, და სხუაჲ ყოვლადვე ორად განკუეთილი იდვა.
მათ	სინ.მრვლთ	ვერვინ შემძლებელ არს მითხრობად, რომელი იხილეს თუალთა ჩემთა, რაჟამს განვიხილევდით ჴორცთა წმიდათა მათ მოწამეთასა.
მას	სინ.მრვლთ	ხოლო ამა საბა საგონელ იყო, რამეთუ წყლული მისი არა ეგოდენ ფიცხელ იყო, და ჰმადლობდა ღმერთსა შემთხუევასა მას ზედა და მწუხარე იყო არა სიკუდილისათჳს მოყუასთა მისთა თანა
მას	სინ.მრვლთ	ვაჲ მე, რომელმან ვიხილე ნავთსადგური მეუფისაჲ და ვერ შევედ მას შინა.
მათ	სინ.მრვლთ	და შეისმინა მისი ღმერთმან და შეიწყნარა კეთილი გულს-მოდგინებაჲ მისი და შეივედრა სული მისი დღესა მეოთხესა შემდგომად მოწყუედისა მათ წმიდათაჲსა.
მის	სინ.მრვლთ	და აღასრულა ღმერთმან მის მიერ რიცხჳ მათი რიცხჳსაებრ წმიდა ორმეოცთაჲსა.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და ვიდრე ჩუენ ამასღა შინა ვიყვენით და მწუხარებაჲ სულთა ჩუენთაჲ და ცრემლი თუალთა ჩუენთა წმიდათა მათთჳს, და აჰა ესერა მოიწია ჩუენდა კაცი ისმაელის შვილთაგანი და გჳთხრა ჩუენ,
მას	სინ.მრვლთ	და შორის რაითსა და შორის მთასა სინასა არს ორის დღის სავანე პირსა ზღჳსა მეწამულისასა, სადა-იგი არს ათორმეტი წყაროჲ და სამეოც და ათი დანაკისკუდი, ვითარცა წიგნი იტყჳს – ხოლო დღეს დანაკისკუდი მრავალ არს, – და ვჰკითხეთ კაცსა მას: ვითარ სახით მოწყჳდნეს?
მათგან	ბალ.C	ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რასა ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევენ და მათ ზედა ადიდებენ ღმერთსა,
მათ	ბალ.C	სადა არცა მპარავი განიპარავს და არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენცამცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
მან	ბალ.C	და მან ჰრქუა: და ამითი უწყით ჭეშმარიტი - ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდინ ჴორცთაგან, მაშინ ვიხილავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს,
იგი	ბალ.C	და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, მაშინ აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცად, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლიან ბნელნი იგი ჰაერის მცველნი.
იგი	ბალ.C	ხოლო საფასე, რომელი გეგულების მოცემად მოყუასთა ჩემთა, იგი ყოველი მიეც გლახაკთა.
იგი	ბალ.C	და უღონოთა, ხოლო მე არა ვითარცა მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, მათ მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
იგი	ბალ.C	და რომელნი იგი მდიდარნი, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი ძუელი, დაბებკული, ნაგევთა შინა შეკრებული.
იგი	ბალ.C	ჰ~ქნ ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი მოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდეს მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი შენ გმოსიეს!
მას	ბალ.C	აწ სახე ესე მსგავს არს სახესა მას, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდეს ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
მის	ბალ.C	და აწ ძალითა ქრისტესითა მიჴსნიხარ მტერთაგან, რამეთუ გაუწყე მცნებაჲ ღმრთისაჲ და სჯული მის, და რამეთუ მეძავ არს სოფელი ესე და სიყუარულსა ერთისა თანა არა დაადგრების.
მას	ბალ.C	ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
მით	ბალ.C	მაშინ ილოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
იგი	ბალ.C	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო ყოველი გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
იგი	ბალ.C	და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, მყის აღჩჳლდა გული მისი და ტიროდა ფრიად.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
მათ	ბალ.C	ხოლო აწ მე მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილთა სანაყოფოთა, რაჲთა ვთესო მათ შინა.
იმა	რაბლე2	ერთხელაც მწიგნობართუხუცესთა, ბრჭეთა და სხვათა მავანთა ჯორნი მივეც სამართალში და მოვითხოვე, რომა ბრჭეთა ცოლთ სადორბლენი შეეკერათ იმა ჯორთათვის, რა არი ვერღა მოეთუთხნათ დორბლითა ეზო-კარი სამსჯავროსი,
მის	ბალ.C	და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და მე ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლისა მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
მან	ბალ.C	და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა ჩემ მიერ.
მან	ბალ.C	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
მან	ბალ.C	და რაჟამს კაცთა დაიძინიან, მან იწყის ღამის თევად, და ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს, ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისაა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზრდელსა ძისა ჩემისასა?!
მისსა	ბალ.C	და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისსა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
მას	ბალ.C	ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მისლვაჲ მეფისაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
მან	ბალ.C	ხოლო მან მიუგო: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე!
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: და ვინა ყო ესე?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, ვერა ვცან, და მან აცთუნა იგი.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ დავარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: არა არს ცთომილებაჲ, რამეთუ ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან მე მექმნა და დამბადა, ხოლო შენ ხარ ცთუნებული, რამეთუ დაგიტევებიეს დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
მას	ბალ.C	და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, ხოლო თუ მას ღმერთსა თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
იგი	ბალ.C	ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისა და თქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ამისთჳს ფილოსოფოსნი იგი რამეთუ, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნებისო ყრმაჲ ეგეო.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
იგი	ბალ.C	იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
მისთჳს	ბალ.C	ხოლო ჩუენ განვიდეთ ძებნად ბალაჰვარისა, და ვაცნობოთ ძესა მეფისასა მისთჳს.
მან	ბალ.C	ხოლო მან არქუას, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერ ვიყავ მამისა შენისაჲ.
იგი	ბალ.C	და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩემსა.
მისა	სინ.მრვლთ	რაჲ-მე ვთქუათ, ძმანო ჩემნო, რომლითა ენითა ანუ (რ~ი)თა პირითა შეუძ(ლო)თ თქუმად მჰგა ან მზგა??? ქებად მისა?
მას	ბალ.C	43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
იგინი	ბალ.C	და ვითარცა მოიყვანეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ თქუენ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს ყელთა?
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუა: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზ~ასაზ~ა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
მათ	ბალ.C	და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ბალ.C	და კუალად ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ არა უწყით, სადაა.
მას	ბალ.C	და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით და ეძიებთ, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისსა.
მას	ბალ.C	და რ~ჲ ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ და დიდებაჲ დაგიგდო და აღარა გეზიარების მას შინა, და მათ არა სდევნით, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
იგი	სინ.მრვლთ	დანიელ თქუა: მთისაგან ლოდი თჳნიერ ჴელისაგან კაცისა გამოკუეთილი, ესე იგი არს, თჳნიერ მამაკაცისა შობაჲ.
მის	ბალ.C	და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მის ზედა, რ~ა არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ესაჲ ცნა ურჩთაჲ მათ და ქედ-ფიცხელთაჲ სიტყუაჲ იგი მოსჱსი, რომელ თქუა, რამეთუ: ნათესავი ესე განდრეკილი არს, რომელთა თანა არა არს სარწმუნოებაჲ.
მან	ბალ.C	ჰრქუა მან კაცმან: ნამდჳლვე, თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან აქა და იქი?
მან	ბალ.C	მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მისა	სინ.მრვლთ	რაჟამს იხილა ღმერთმან ნათესავი კაცთაჲ წარწყმედული და მსხდომარჱ ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, წარმოავლინა მთავარი ანგელოზთაჲ გაბრიელ ქალწულისა მარიამისა ხარებად მისა, და თქუა: გიხაროდენ, მიმადლებულო!
მათთჳს	ბალ.C	და თუ გნებავს, აწ გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
მათ	ბალ.C	- რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
მას	სინ.მრვლთ	აწ მე აღძრულ ვარ ხარებისა მი(ს)თჳს, უმეტჱს ხოლო მთავარანგელოზი სახარებისა მიერ და ამას ქებასა შევსწირავ წმიდისა ქალწულისა, ვეტყჳ უჴრწნელსა მას:
მან	ბალ.C	ხოლო ჰრქუა კაცმან მან: არავინ არს უაღრეს, გინა უდარეს ჩემსა, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს ი~ჳ მიერ უფლისა ჩუენისა.
მით	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, ჭურო პატიოსანო! გიხაროდენ, ტაკუკო ოქროჲსაო, სავსეო მანანჲთა, ცუარითა მით ზეცისაჲთა!
მათ	ბალ.C	და ვითარცა განთენდა, წარემართა ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ. ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
იგი	ბალ.C	და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ შეიპყრეს და სიხარულით მიიყვანეს მეფისა წინაშე.
მას	ბალ.C	ხოლო მას რაჲ ესმა, სულთ-ითქუა და იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველისათა, რომელ მოუწევიან მის ზედა მამასა ჩემსა, სულ-მოკლე იქმნეს და შეშინდეს, და იწყოს ჩემდა წინააღდგომად, რაჲთა დაემორჩილო ბრძანებასავე მამისა ჩემისასა.
მან	სინ.მრვლთ	და მან თქუა: არა ვიცი, არამედ მესმა, ვითარმედ მონაზონნი რომელნი იყვნეს რაითს, მოისრნეს.
იგი	ბალ.C	ხოლო მონაჲ იგი იყო ფარულად მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	წესსა ზედა თჳსსა, ესე იგი არს: „ამაღლდა მზჱ“ – იშვეს ღმერთი ქალწულისაგან, „და მთოვარჱ დადგეს წესსა“ – ქალწული ქალწულადვე ეგოს.
იგი	სინ.მრვლთ	გიხაროდენ, მაყუალო შეუწველო! გიხაროდენ, ცაო საცნაურო, საყდარო უფლისაო, რომლისაგან გამობრწყინდა მზჱ იგი სიმართლისაჲ!
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ დასაბამსა დაბადებისა კაცთაჲსა პირველ დაბადებული იგი მამაჲ ჩუენი ადამ ჰხისა მისგან ნაყოფისა, რომელი გამოეღო ჰხესა მას ცხორებისა კეთილისა და ბოროტისა, დედაკაცისა მიერ შესცთა და ჭამა იგი და სამოთხისა მისგან ექუსორია იქმნა იგი ორნივე და ჩუენ ყოველნი;
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს წმიდამან ქალწულმან ანგელოზისა მიერ „გიხაროდენი“ შეიწყნარა, მყის პირველ შექმნული იგი მამაჲ ჩუენი დაცემისაგან აღმართა: კურთხეულ ხარ შენ, ასულო, რამეთუ ჩუენ დაცემეულნი შენ მიერ აღვემართენი.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს მოვიჴსენი მე ცთომაჲ იგი დედისა ჩუენისაჲ, აღვივსი მე ცრემლითა;
იგი	ბალ.C	და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფისა ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარ ბალაჰვარ, რომელმან აცთუნე ძე ჩემი?
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ამით, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა და ვასწავე იგი, რომელი გაუწყეს წმიდათა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა,
მან	ბალ.C	ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
იგი	ბალ.C	და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.
იგი	ბალ.C	აწ შენ ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასაცა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
მას	ბალ.C	ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, ხოლო განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
მათ	ბალ.C	ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა შენითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელსა.
მას	ბალ.C	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და ვითარ ესმა მისთჳს ამბა თევდოლის, მამასახლისა სინისასა, და შეიწყნარა იგი სიხარულით.
მათ	ბალ.C	ხოლო უკუეთუ მაბრალობ წინააღდგომასა შენსა და გნებავს წარწყმედაჲ ჩემი ამისთჳს, რამეთუ წინააღუდგები ნებასა შენსა, მეცა თანა-მაც, რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ,
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ეზოჲ იგი კარვისაჲ, რომელსა ჰრქუან წმიდაჲ წმიდათაჲ, ზეცისასა მას კარავსა ბრწყინვალესა მიიცვალების;
მას	სინ.მრვლთ	და ჩუენ ვევედრენით მონაზონსა მას რაითით მოსრულსა, რაჲთამცა გჳთხრა, ვითარ მოისრნეს მამანი, ანუ ოდეს მოისრნეს, გინა თუ რავდენი მოისრა მათგანი, გინა იგი ვითარ განერა მტერთა მათგან.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს მაყუალი იგი შეუწუველი ზეცისა სძალ იქმნების;
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან იწყო სიტყუად ჩუენდამო და იტყოდა, რამეთუ: ჩემი არა მრავალი ჟამი არს, ვინაჲთგან დავემკჳდრე რაითს, გარნა ოცი ოდენ წელიწადი.
მათ	ბალ.C	ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
იმა	რაბლე2	და სული მისდით, სანამ იმა ძეხორციელსა მოიხილავდნენ, რომელ ძეხორციელშიაც მეცნიერებასა ტაძარი დაუდგამსო და რომლისა ენა-პირითაც მეტყველებსო.
მის	სინ.მრვლთ	დღეს გამუთქუმელი ქორწინებითა ცათა დაემკჳდრა და მის თანა იხარებს პირველი დედაჲ ჩუენი;
იგინი	ბალ.C	ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს ყოველსა სოფელსა.
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს პირველი იგი მამაჲ ჩუენი სიკუდილისაგან განთავისუფლდების;
იგი	სინ.მრვლთ	დღეს ხილული იგი უხილავ იქმნების კაცთაგან, არამედ იხილვების ანგელოზთაგან.
იგი	ბალ.C	ხოლო ამას ზედა აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს და მათ შეაცთუნეს სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევნობითა.
იგი	სინ.მრვლთ	ნუუკუე ვინმე ძნიად მსმენელთაგანმან იკადროს და თქუას: ძმანო საყუარელნო, თუ ვითარ შესაძლებელ არს ესოდენსა დიდებასა მიწევნად წმიდაჲ ქალწულიო, დაიყავნ იგი პირი, რომელი იტყოდის სიცრუვესა,
მის	ბალ.C	კუალად აწ ესერა შესცთა ბრძენთ მთავარი მის მიერ ესე რაქის.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესე რავდენი ვთქჳთ დიდებაჲ წმიდისა ქალწულისაჲ, მრავლისაგან მცირედი გჳთქუამს, ხოლო იგი უბიწოჲ უფროჲსსა დიდებასა მიიწია, რომელსა ვერ შეუძლებს ენაჲ ესე ჩემი თქუმად, ვითარცა პირველ ვთქუ.
მათ	ბალ.C	და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთასა და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა მათ თანა განხრწნილთაჲ.
მისთჳს	ბალ.C	ხოლო სიხარული მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს: სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
მისსა	ბალ.C	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგ[რ]ომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
მის	ბალ.C	აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
იგი	ბალ.C	და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი ექცევის მრავალ-ფერად კაცთა;
იგი	ბალ.C	ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
მისსა	ბალ.C	მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა სიყრ~ლსა ზედა ღ~ისსა.
იგი	ბალ.C	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლევო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
მის	ბალ.C	და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისათა.
იგი	ბალ.C	და აწ თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მათ	ბალ.C	ხოლო რომელნიმე დაშთომილ~ნ უდაბნოთა შინა კაცნი ღმრთის მსახურნი, რომელთა ჰრწამს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მათ იციან მისაგებელი და საშჯელი.
მას	ბალ.C	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
მას	ბალ.C	ხოლო კრებასა მას არავინ დაჰხუდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
იგი	ბალ.C	და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
მას	ბალ.C	და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.C	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ ბრძანებასა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მიქადაგებდი.
მათ	ბალ.C	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე კერპთა მსახურთა წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მწე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
იგინი	ბალ.C	აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ იცოდე, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგიწოდნე იგინი და მიუყარნე ძაღლთა.
მას	ბალ.C	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმა სიტყუაჲ ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ თხარა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებით განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისათა.
მისთჳს	ბალ.C	ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ პირველ დაედვა.
მისა	ბალ.C	და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისა მისწუდებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
მათ	ბალ.C	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.C	და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან ერისა.
იმა	რაბლე2	დაღათუმცა, მე უნდა ვსწავლობდე შენგან და არა შენა ჩემგან, მაგრამ ნება შენია, რახან არ დაგიშლია, მოვიმუსაიფოთ და შენთა მიუწვდომელ კითხვათა ახსნა იმა დაუშრობელ ჭასა შიგან ვეძიოთ, რომლისა ძირზედაც, ვითარ ჰერაკლიტეს უთქვამს, დაფარულია ჭეშმარიტება.
მას	ბალ.C	ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, და ნაქორ ეგრეთვე დაუტევა მეფემა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორს მოკლებად სიტყჳს გებისათჳს შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
მას	ბალ.C	ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
მისსა	ბალ.C	აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
მას	ბალ.C	ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
იგი	ბალ.C	და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
მისსა	ბალ.C	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადგრე ნებასა მისსა.
მის	ბალ.C	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
მისდა	ბალ.C	ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
მას	ბალ.C	ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
იგი	ბალ.C	და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
იგი	ბალ.C	და მოიყვანეს კაცი იგი წინაშე მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
მისდა	ბალ.C	და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
იგინი	ბალ.C	ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
მის	ბალ.C	და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე ვერ მოთმინო იქმნეს და შთავარდეს ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
იგინი	ბალ.C	ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
იგი	ბალ.C	ხოლო ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
მან	ბალ.C	და ვითარცა იხილა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელ ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა მისისაჲ.
იგი	ბალ.C	ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, ხოლო ჭაბუკსა მას აყუედრებდეს გჳანად განსლვასა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო, იგი განვდევნე და მან დამახრწია ადრე არა გამოსლვასა.
იგი	ბალ.C	აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
იგი	ბალ.C	ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუ იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
იგი	ბალ.C	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა მისთა.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა, მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
მან	ბალ.C	ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
მის	ბალ.C	ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
იგი	სინ.მრვლთ	და ადგილი იგი უდაბნოჲ არს, ჰამოჲ და ვაკჱ;
მისა	სინ.მრვლთ	და აღმოსავალით მისა მთაჲ მოსდგამს, ვითარცა კედელი და, რომელმან არა იცინ, ჰგონიედ, ვითარმედ უდაბნოჲ არს ყოვლად მიუვალი;
მისა	სინ.მრვლთ	და დასავალით მისა არს ზღუაჲ მეწამული ვიდრე დასასრულადმდე ქუეყანისა.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარ იტყჳან, ამის ზღჳსა მეწამულისაგან გამოვალს ათორმეტი წყაროჲ და მოჰწყავს იგი ფრიადსა ფინიკოვანსა.
მისა	სინ.მრვლთ	და მახლობელად მისა არს ჯურღმული, რომელი მოჰრწყავს სხუასა ფინიკოვანსა და ზღუადვე შთავალს იგი.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიან, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
მას	ბალ.C	აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთროსა.
იმა	რაბლე2	გულდაჯერებული ბრძანდებოდე, ხვალა იმა სახელგანთქმულსა ინგლისელსა საჯაროდ ჩავასვრევინებ.
მას	სინ.მრვლთ	და მას ფინიკოვანსა შინა იყოფოდეს უმრავლჱსნი მონაზონნი, ვითარცა იტყჳს პავლე მოციქული ქუაბთა და მთათა და ნაპრალთა ქუეყანისათა.
მის	სინ.მრვლთ	და ეკლესიაჲ მათი, რომელსა შინა შეკრბიან დღესა კჳრიაკესა, იყო მთისა მის ძირსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და იყვნეს იგინი ჭეშმარიტ, ზეცისა კაცნი და ქუეყანისა ანგელოზნი;
იგი	სინ.მრვლთ	და არა ერთი სახჱ იყო ღმრთის მსახურებაჲ იგი მათი, არამედ მრავალ-სახე.
იგინი	სინ.მრვლთ	იმარხვიდეს იგინი მცნებათა ღმრთისათა, რომელი ამცნო მათ, რომელი ყურსა არა ესმის და ენაჲ ვერ შემძლებელ არს მითხრობად მას, რომელსა-იგი შინა იყვნეს ღმრთის მსახურებასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მე გაუწყო მცირედი ერთისა გინა ორისა მათგანისაჲ, რაჲთა ესრჱთ უწყოდით უაღრჱსი იგი, რომელსა ზედა იყვნეს.
მათ	ბალ.C	და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რომელმანცა აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მიგენიჭოს.
მისვე	სინ.მრვლთ	იყო მუნ მონაზონი, რომელსა ერქუა ამბა მოსე ფარანელი, მისვე ქუეყანისაჲ.
მათ	ბალ.C	და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნენ მსახურნი ყრმანი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
იგი	სინ.მრვლთ	და მონაზონ ქმნულ იყო იგი სიყრმით მისითგან და დაეყო სამეოც და ათცამეტი წელი ქუაბსა შინა მთასა მას, მახლობელად ეკლესიასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ჭეშმარიტად იყო იგი მეორჱ ელია.
მას	სინ.მრვლთ	ყოველსა რასაცა ითხოვდა, მოსცემდა მას ღმერთი.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი ოდეს აღიძრის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო, უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა,
მას	სინ.მრვლთ	და ჴელითა მისითა ქრისტიანე იქმნეს მრავალნი ფარანელნი, რომელნი მას ქუეყანასა დამკჳდრებულ იყვნეს.
მას	ბალ.C	და მას საუკუნესა ვიდრე დაუდგნე ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
იგი	ბალ.C	ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვინაჲთგან მარტო ქმნულ იყო იგი ქუაბსა მას შინა, არა ეჭამა პური.
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
მისა	სინ.მრვლთ	და საჭმლად მისა იყო მცირედ დანაკისკუდი და სასუმლად მისა წყალი საწყაულით და სამოსლად მისა იყო ზებენისაჲ, რომელ არს ფინიკისა რტოთა ძირსა ბადის სახჱ.
მის	სინ.მრვლთ	და დღეთა მარხვისათა შეიტანის მის თანა დანაკისკუდი რიცხჳთ ოცი და ქსესტი ერთი წყალი.
იგი	ბალ.C	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
მას	სინ.მრვლთ	და დღეთა მარხვისათა მოჰგუარეს მას კაცი ეშმაკეული ფარანით, – და სახელი მისი ობდიანოზ, მთავარი იყო იგი ყოვლისა ერისა მისისაჲ, – რაჲთამცა ულოცა მას და განიკურნა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ მიიწინნეს მახლობელად ქუაბისა მისისა, შეიპყრა იგი ეშმაკმან და შეაშთობდა მას.
იგი	ბალ.C	და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი რაჲთა ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
მისა	სინ.მრვლთ	და იწყო ღაღადებად ჴმითა მაღლითა და იტყოდა: ვაჲ ჩემდა ბერისა ამისგან მედგრისა, რამეთუ ვერ შეუძლე ჟამსაცა ერთსა მოცთუნებად მისა ლოცვისაგან.
მას	ბალ.C	და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუეს: ესე არს მისაგებელ ცოდვილთაჲ.
მას	ბალ.C	და ვითარცა განიღჳძა, განიცდიდა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ ესე თქუა, განვიდა მისგან ეშმაკი იგი, და მყის განიკურნა ობედიანოზ და ჰრწმენა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ.
იგი	ბალ.C	და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
მისა	ბალ.C	ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან, მივიდა მისა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
მის	სინ.მრვლთ	და ყოველნი რომელნი იყვნეს მის თანა პირველ ნათლის-ღებისა, და წარვიდეს სახიდ თჳსა და ჰმადლობდეს ღმერთსა და მონასა მისსა ამბა მოსეს.
მან	ბალ.C	ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
იმათღა	რაბლე2	მომსვლელნი უკვე მოსულიყვნენ, ტაუმასტი იმათღა ელოდა, და როს პანტაგრუელი და პანურგი დარბაზსა შევიდნენ, ყრმააკ-სქოლართ, უმცროსთაც და უფროსთაც, თავიანთი სულელური ჩვეულებისამებრ ტაშისკვრა ატეხეს.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ესე იქმნა თჳნიერ ხილვისა მისისა, გინა სიტყჳსაცა მიგებისა, რამეთუ არავინ იხილის მან დღეთა მათ მარხვისათა.
მისთჳს	სინ.მრვლთ	და სხუათაცა მრავალთა სასწაულთა იტყჳედ მისთჳს, რომელთა აწ ვერ შემძლებელ ვარ მითხრობად სიმრავლითა მათითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ესუა მას მოწაფჱ, რომელი იყოფოდა მის თანა ორმეოც და ექუს წელ, და ზინ იგი მახლობელად სენაკსა ბერისასა და სახელი მისი იყო ევსებიოს მერისელი.
იგიცა	სინ.მრვლთ	და იგიცა შეუდგა გზათა მოძღურისა თჳსითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი იყო ერთი მოკლულთა მათგანი.
მისსა	ბალ.C	ხოლო იოდასაფ ინება მეფეობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მეეკუდინე მამასა მისსა.
მასვე	სინ.მრვლთ	და მასვე მთასა იყოფოდა იგი, შორს წყლისაგან ორსა მილიონსა.
იგი	ბალ.C	და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი, ხოლო მე მომდრეკს შენდა საშუებელი შვილიარობისა, და შენ არა გელმის ჩემთჳს, ვითარცა მე შენთჳს,
იგი	სინ.მრვლთ	და ბრძენ იყო იგი და სწავლულ ყოვლითა საქმითა, და ღმერთი იყო მის თანა.
მას	სინ.მრვლთ	და დაყო უდაბნოსა მას ოც და ათი წელი.
მას	სინ.მრვლთ	და აქუნდა მას მოწაფჱ მახლობელად მისა.
მას	სინ.მრვლთ	და მოუჴდა მას ერთი მონაზონთაგანი კითხვად რაჲსმე მისგან და სწავლად.
მისა	სინ.მრვლთ	და ვითარ დაჰრეკა კარსა მისა, არაჲ მიუგო მას ბერმან.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო მან შეხედნა მას განპებულისაგან კარისა და იხილა იგი ყოვლადვე თავითგან ვიდრე ფერჴადმდე ვითარცა ცეცხლი მოტყინარჱ, დგა რაჲ იგი ლოცვასა შინა თჳსსა.
მას	სინ.მრვლთ	და შეეშინა მას და დაეცა ვითარცა მკუდარი და იდვა მას ადგილსა მრავალ ჟამ.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო წმიდაჲ იგი უცალო იყო ლოცვასა თჳსსა და ზრახვასა უფლისა თჳსისასა და ვერაჲ აგრძნა.
იგი	სინ.მრვლთ	და შემდგომად მრავლისა ჟამისა მოიქცა წმიდაჲ იგი პირველისაებრვე სახისა, და კუალად ჰრეკა მონაზონმან მან.
მას	ბალ.C	და იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: ჩუენ ყოველნი ვიყვნეთ წესსა ზედა ჩუენსა და სჯულსა, ხოლო რომელსა ზედა ვდგათ და გამოგჳრჩევიეს, რამეთუ ძესა ამას ჩემსა სწადის, რაჲთა იყოს წესსა მას ზედა და სჯულსა მამათა ჩუენთასა, და ნუთუ-მე გუარმანცა მიზიდა!?
მას	სინ.მრვლთ	და განუღო მას ამბა იოსებ ჰაილელმან და ჰკითხა მას: ოდეს მოხუედ აქა?
მის	ბალ.C	და ყოველთა იცით საქმე ყრმისაჲ ამის, ვითარ წინა-აღუდგა ბრძანებასა ჩემსა, და ვერცაღა მაქუს პასუხი მის თანა, რამეთუ ჩუენცა წინააღმდგომ ვართ სჯულსა მამათა ჩუენთასა,
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას ძმამან მან: უწინარჱს ხუთ ჟამისა, არამედ რაჲთა არა შეგაწყინო, არა ვჰრეკე კარსა შენსა, გარნა აწღა ოდენ.
მისსა	ბალ.C	ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი. და განიყარა კრებაჲ.
მას	სინ.მრვლთ	მაშინ გულისხმა-ყო ბერმან, ვითარმედ ღმერთმან გამოუცხადა ძმასა მას საქმჱ მისი, და არარაჲ უთხრა მისგანი,
მის	ბალ.C	და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
მას	სინ.მრვლთ	არამედ ყოველი რაჲცა ჰკითხა მას, გინა ითხოვა მისგან, არარაჲ დააყენა წმიდამან მან და განკურნა სული მისი გულის სიტყუათა მათგან, რომელნი უთხრნა მას, და წარავლინა იგი მშჳდობით.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
მისსა	ბალ.C	ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.
მას	სინ.მრვლთ	და ამისა შემდგომად შეეშინა წმიდასა მას, ნუუკუე აწყინებდენ მას კაცნი, და ილოცა ღმრთისა მიმართ, რაჲთა დაფაროს საქმჱ მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	და არღარავის ეჩუენებოდა იგი მიერ დღითგან.
მისა	სინ.მრვლთ	და მივიდა ძიებად მისა ამბა გელასი, მოწაფჱ მისი, ყოველთა ადგილთა და არა მოვა იგი.
იგი	სინ.მრვლთ	და დაჯდა იგი სენაკსა მისსა და მწუხარე იყო იგი განშორებისათჳს მოძღურისა თჳსისა, და შემდგომად ექუსისა წლისა მეცხრესა ოდენ ჟამსა დღისასა ჰრეკა კაცმან ვინმე კარსა სენაკისა მისისასა.
მათ	ბალ.C	54. ხოლო ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რომელი მოსცა მამამან მისმან სამსახურებელად, ბრძანა განსყიდ მათ ყოველთაჲ უცხოსა ქუეყანასა, და განყოფაჲ გლახაკთა ზედა ქუეყანისა მისისათა.
იგი	სინ.მრვლთ	და განვიდა ამბა გელასი და პოვა მოძღუარი იგი თჳსი მდგომარჱ კარსა ზედა.
მას	ბალ.C	ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მას შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.
მას	სინ.მრვლთ	და დაუკჳრდა ფრიად და ჰგონებდა, ნუუკუე ეშმაკი ეჩუენა მას ხატითა მოძღურისა თჳსისაჲთა. და ჰრქუა: ვყოთ ლოცვაჲ.
მისსა	ბალ.C	55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანას შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
იგი	სინ.მრვლთ	მაშინ ყო ლოცვაჲ ბერმან, და შეიწყნარა იგი მოწაფემან თჳსმან სიხარულით, და შეიტყბნეს იგინი და ამბორს-უყვეს ურთიერთას მშჳდობით და სიწმიდით.
მას	სინ.მრვლთ	ჰრქუა მას მოწაფემან მისმან: რაჲსათჳს, მამაო, განეშორე ძმათაგან შენთა და დაუტევე შვილი შენი ობლად მწუხარებასა შინა შენთჳს?
მათ	ბალ.C	და ბრძანა ყოველთა და მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.
მას	სინ.მრვლთ	მიუგო მას ბერმან: მე თქუენგანი არავინ მხედვიდა, ვითარცა-იგი ღმერთმან იცის, ხოლო მე არავიდრე მისრულ ვარ ადგილისა ამისგან და არცა კიდე-ქმნულ ვარ ზიარებისაგან მამათა თანა ეკლესიას ჴორცსა და სისხლსა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა.
მისსა	სინ.მრვლთ	მაშინ დაუკჳრდა მოწაფესა მისსა, ვითარ-იგი შევიდოდა და გამოვიდოდა, და არავინ მამათაგანი ხედვიდა მას.
იმის	რაბლე2	- ბატონო, სწორედაც სწავლისა და იმის შეცნობისა უანგარო წადილსა მოვუყვანივარ, რისა შეცნობასაც მთელი სიცოცხლე ვეჭვნეულობ, რამეთუ მოაქჟამამდე ვერცარა წიგნმან და ვერცარა კაცმან ვერ მომარჩინეს ამა ჩემსა ეჭვნეულობასა,
იგინი	ბალ.C	და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და დიდითა პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა ზედა.
მას	სინ.მრვლთ	მიუგო ბერმან და ჰრქუა მას: დღეს მივიცვალები ჴორცთა ამათგან უბადრუკთა უფლისა ჩემისა და ვინებე, რაჲთამცა შენ დაჰმარხენ იგინი, ვითარცა გინდეს, და მისცნე ქუეყანასა მისნივე იგი.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
მის	ბალ.C	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდოთ იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.C	და ვითარცა შეხჳდეთ სჯულსა ღმრთისასა, შეხჳდეთ მშჳდობასაცა და სიხარულსა საუკუნესა, რამეთუ ღმერთი ჩუენი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა,
იგი	ბალ.C	და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა, აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი მწრაფლ მოვიდეს ერთბამად ჟამობითა.
იმასა	რაბლე2	- მაშ აბა, - განაგრძო პანურგმა, - ვითარცა მოწაფე მოძღვრისა ჩემისა, უფლისა პანტაგრუელისა, ყოველსა ღონესა ვიღონებ, რათამცა გულსავსედა გყო, და ამიტომ ნუღა შევაწუხებთ იმასა.
იმა	რაბლე2	„რიცხვთა და ნიშანთა გამო“ (ლათ.). „იმა საგანთა გამო, რომელთა ახსნაცა არ ხერხდება“ (ლათ.).
იმა	რაბლე2	„გამოუთქმელისა გამო“ (ბერძ.). „იმა საგანთა გამო, რომელთაცა დუმილითა უნდა ავუაროთ გვერდი“ (ბერძ.). მდუმარებისა მიჯნამდის (შუასაუკ. ლათ.).
იგი	ბალ.C	ხოლო რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსენ კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე.
მის	ბალ.C	და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
მის	ბალ.C	და წარვიდა მეფე და ყოველნი ერისთავნი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
მათდა	ბალ.C	და წარსლვასავე სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
მისსა	ბალ.C	ხოლო აბენეს მეფემან უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისსა აღშენებაჲ ეკლესიისა.
მისსა	ბალ.C	და არარაჲ მაქუს მადლი წინაშე მისსა კეთილი ღმრთისაჲ.
იგი	ბალ.C	რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავად იგი, რამეთუ მოწყალებანი იგი დასძლევენ სოფლისა ამის, სავსესა ამას ცოდვითა.
მას	ბალ.C	და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და აჰერნი ნათელსა მას და აჰერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
მათ	ბალ.C	მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და თქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
მისდა	ბალ.C	აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
იგი	ბალ.C	აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
იგი	ბალ.C	შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილო, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
მათ	ბალ.C	და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა წმიდათა მონათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
მას	ბალ.C	და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
მისდა	ბალ.C	65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
მის	ბალ.C	და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მის ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუთა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი გულს მოდგინედ.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
მას	ბალ.C	მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი თანაშემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს მეფე სიტყუას უგებდა.
იგი	ბალ.C	და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისა, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნა კაცსა.
მათ	ბალ.C	და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე მნებავს, რაჲთა განვიდე ძმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
იგი	ბალ.C	და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძაძი იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და გამოვიდა ფარულად.
მათ	ბალ.C	ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუა: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ნუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ კუალად მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
მან	ბალ.C	ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ ყოველი სოფელი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
იგი	ბალ.C	მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
მან	ბალ.C	ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღმდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
მას	ბალ.C	და რამეთუ უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა სასიტყუებითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
იგი	ბალ.C	და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
იგი	ბალ.C	და იყვენ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გ~მოცთ~ლბჲმ~ნ.
იგი	ბალ.C	ხოლო სიყუარულსა არა არ~ქს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ჰხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ჰხედავს.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
მან	ბალ.C	ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განჰკურნოს ცთომილებაჲ შენი.
იგი	ბალ.C	67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
მას	ბალ.C	ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ამბავი მისი, განჰკვირდეს მას ზედა იოდასაფისსა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი მადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი, რომელ დაეთესა აგარაკსა კეთილსა.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ შენ იხილე.
მის	ბალ.C	ხოლო იოდასაფ გუამი წმიდისა მის მამისა ჩუენისა ბალაჰვარისი დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
მათ	ბალ.C	და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკულნი ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე გჳრგჳნი მათთჳს არს, რომელ სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
მას	ბალ.C	და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუა მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
იგი	ბალ.C	და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დავა გუამი იგი ბალაჰვარის გუამსა თანა;
იგი	ბალ.C	და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და მიუთხრა საქმე იგი.
იგი	ბალ.C	ხოლო იგი წარვიდა ერითა, ეფისკოპოსითა და მღდლითა და წარმოიხუნა წმიდანი ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროსსა და დიდითა პატიოსნებითა შეამკუნა.
მას	ბალ.C	და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ აწ და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ყოველნი ერთბამად იკურთხნეს მისგან, დაჰფლეს იგი მამათა თანა.
მათთჳს	სინ.მრვლთ	და სხუაჲცა ეგევითარი არს ჩემ თანა, რომლისაჲ მინდა უწყებად თქუენდა მუნ მყოფთა მათთჳს მონაზონთა და რომელთა-იგი საკჳრველთა იქმოდა ღმერთი ჴელითა მათითა, არამედ გხედავ თქუენ, რამეთუ გნებავს სმენად, ვითარ-იგი მოისრნეს მამანი და ვითარ მოიწინეს მტერნი მათ ზედა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ ესრჱთ სრულ იყვნეს წმიდანი იგი ყოველსა შინა საქმესა მათსა და გლახაკ ღმრთისათჳს, არარას მოიგებდეს ამის საწუთროჲსა საქმეთაგანსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყვნეს კაცნი მის ქუეყანისანი, რომელნი მოართუმიდეს მათ იფქლსა ეგჳპტით და წარიღებდეს ჴელთ-საქმარსა მათსა ნაცვალად მისა.
მათა	სინ.მრვლთ	არამედ უფროჲსღა საქმარ მათა იყო ლოცვაჲ და მარხვაჲ, და ყოველი სასოებაჲ მათი იყო ქრისტჱსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და იყვნეს იგინი რიცხჳთ ორმეოც და სამ.
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარმედ: კრებული დიდი ჰაბაშთაჲ მოიწია პირსა ზღჳსასა და პოვეს ნავი ნავებისაგან ჰაჲლელთაჲსაჲ და შეიპყრეს იგი და ეგულებოდა აღსლვაჲ მას შინა და წარსლვაჲ კულიზმად.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო ჩუენ უქადეთ მათ, რაჲთამცა განვერენით მათგან.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვჰგონებდით ჩუენ მოსლვასა ქარისასა და წარვიდოდეთ მათ თანა.
იგინი	სინ.მრვლთ	არამედ ინება ღმერთმან ჴსნაჲ ჩუენი, ვივლტოდეთ ღამით ამით ძელითა და მოვედით თქუენდა და დაუტევენით იგინი ნავისა მის უფალთა თანა ზღუასა შინა.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო ჩუენ გეტყჳთ თქუენ: ეკრძალენით მცირედთა დღეთა, ნუუკუე მოვიდენ და მოგსრნენ თქუენ, რამეთუ კაცნი მედგარნი არიან იგინი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყვნეს ფარანელნი იგი ორას ოდენ კაც და შეკრებულ იყვნეს იგინი მთასა მას ზედა ბრძოლად.
მის	სინ.მრვლთ	და იყო სიმაღლჱ ზღუდისაჲ მის ვითარ ორ კაც ოდენ.
იგი	რაბლე2	ჰკრა ერთი ერთმანეთსა და იმისთანად აახმიანა, ვითა ბრეტონელი კეთროვანნი ფიფინაურთ აჩხარუნებენ ხოლმე, ის კი არა, კიდევ უფრორე საამოვნო იყო ყურისთვის ხმიანობა იგი.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარ მოიწინნეს იგინი ჴმელად, დადგეს;
იგი	სინ.მრვლთ	და მენავენი იგი წინაუძღოდეს.
იმისა	რაბლე2	ღვთისმეტყველთა, მკურნალთა და დასტაქართა აზრით, ნიშანი ესე მაჩვენებელი იყო იმისა, რომ ინგლისელსა კეთრი სჭირდა.
იგი	სინ.მრვლთ	და დაყვეს ღამჱ იგი ძირსა მის მთისასა, მახლობელად წყაროებისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ განთენა, შეკრნეს მენავენი იგი და დაუტევნეს იგი მას ადგილსა.
მის	სინ.მრვლთ	და ერთი მენავეთა მათგანი დაუტევეს მცველად ნავისა მის, რამეთუ მარტოჲ ვერ ავლინებდა ნავსა.
მის	სინ.მრვლთ	ხოლო ერთი ჰაბაშთა მათგანი დაუტევეს მის თანა და მერმე მოიმართეს წყაროებად.
მათ	სინ.მრვლთ	და ემთხჳნეს მათ ფარანელნი იგი ბრძოლად.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ესროდეს იგინი ურთიერთას ისრითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ისარი იგი კლვიდა ორკერძოჲთვე კაცებსა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო უღმრთონი იგი რამეთუ უმრავლჱს იყვნეს და ჩუეულ ბრძოლასა, სძლეს ფარანელთა მათ და მოწყჳდეს მისთგანი ას ორმეოც და შჳდი კაცი.
იმისა	რაბლე2	მასუკან მარცხენა სალოკი თითი და შუათითი დაჭიმა, გაბაჯანსა რომ იტყვიან, იმისა განისად გაშალა და ტაუმასტსა მიაშვირა.
იმა	რაბლე2	ტაუმასტსა მიწისა ფერი დაედო, გააჟრჟოლა და ამხელად აი რა ნიშანი გამოაგო: მარჯვენა ხელისა შუათითი იმა ადგილზედ მიირტყა, სადაც ცერისა ძირია,
მათ	სინ.მრვლთ	და სხუანი ივლტოდეს მთით კერძო, ვითარცა ვინ შემძლებელ იყო განრინებად თავისა თჳსისა, ხოლო უღმრთოთა მათ წარტყუენეს ყრმები და დედები მათ თანა.
მას	სინ.მრვლთ	და ამისა შემდგომად მოგჳჴდეს ჩუენ შეზღუდვილსა მას, ვითარცა მჴეცნი მძჳნვარენი რბიოდეს და ჴმობდეს ჴმითა მაღლითა და უშუერითა და ჰგონებდეს, ვითარმედ პოონ ჩუენ თანა საფასჱ დამალული.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ მოიცვეს კარი იგი, იწყეს ქადებად ჩუენდა მომართ.
იგი	ბალ.D	იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
იგი	ბალ.D	ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ.
მას	ბალ.D	და არა ესუა მას შვილი.
მას	სინ.მრვლთ	რაჲთამცა აღვიღეთ უღელი ქრისტჱსი ქედთა ჩუენთა ცოდვილთა ამათ შიმშილითა და წყურილითა და სიგლახაკითა ფიცხლითა და მწუხარებითა სოფელსა ამას და შეურაცხ-ვყავთ ყოველი, რაჲ არს მას შინა,
მას	სინ.მრვლთ	გარნა რომელი მას უნდეს, შეგუეწიოს ჩუენ მცირესა ჟამსა ცხორებისა ამის ამაოჲსასა და მის თანა მიგჳყვანნეს ჩუენ.
მისა	სინ.მრვლთ	და აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა გჳხაროდის და მხიარულ ვიყვნეთ მისა მიმართ და ვჰმადლობდეთ და არა სულ-მოკლე ვიქმნეთ.
მისსა	სინ.მრვლთ	რაჲ უტკბილჱს არს ხილვასა პირისა მისისასა და თაყუანის-ცემად დიდებასა მისსა!
იგი	ბალ.D	4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
მათ	ბალ.D	ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
მისთჳს	ბალ.D	ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მათი, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა ზედა, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და საღმრთოჲ.
იმას	რაბლე2	მაშინ პანურგმა ორივ შუათითითა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა კინაღამ პირი გაიხია და კბილნი დაკრიჭა, ხოლო მას უკანით ცერა თითნი ქუთუთოთა ზედა ღონივრად დაიწოლა და, ვითარ იქა მყოფელთ მოეჩვენათ, მტრისას, იმას რომ სახე დაემანჭა და დაეღრიჯა.
იგი	სინ.მრვლთ	არა გაჴსოსა, ძმანო ჩემნო საყუარელნო, რაჟამს-იგი ვსხდით ერთობით და ვიკითხვიდით წამებასა წმიდათასა და გჳკჳრნ მოთმინებაჲ იგი მათი და ვიტყოდით ურთიერთას: ნეტარ არიან, რომელნი-იგი ქრისტჱსთჳს იწამნეს და დასთხინნეს სისხლნი მათნი!
იგინი	ბალ.D	და უმეტეს ადიდნა იგინი.
მისსა	ბალ.D	და შეკრიბა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილასოფოსთა და მემარგეთაჲ, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
მათ	ბალ.D	ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, დიდებასა, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	და აწ ესერა ჟამი მოწევნულ არს, შვილნო, და გულის-თქუმაჲ იგი მოახლებულ არს, რაჲთა ვიყვნეთ ვითარცა იგინი და თანა-ზიარ მათა, რომელსა-იგი შინა არიან კეთილსა წარუვალსა და შეუცვალებელსა.
მისსა	ბალ.D	ხოლო მეფემან ძესა თჳსსა აღუშენა ქალაქი და მუნ შინა ყოფაჲ ძესა მისსა.
მას	ბალ.D	და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტეონ მას შინა ყოფად.
მისსა	სინ.მრვლთ	და აწ ნუ ჰყივით და ნუცა გეშინის და ნუცა რას იქმთ შეუმსგავსებელსა თქუენსა, არამედ ყოვლითა ძალითა ჩუენითა შევიმოსოთ ძალი ქრისტჱსი და დაუთმოთ სიკუდილსა შეწევნითა მისითა, რაჲთა შეგჳწყნარნეს სასუფეველსა მისსა.
მისსა	ბალ.D	და მისცნა მონანი სარწმუნონი, რაჲთა ჰმსახურებდენ ძესა მისსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ ყოველთა მიუგეს ერთბამად და თქუეს: ვითარცა სთქუ, ეგრეცა ვყოთ.
მას	ბალ.D	და მისცა ზანდან მზრდელად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა,
მათგან	სინ.მრვლთ	და ვითარ ესმა ესე მათგან, მოიქცა საკურთხევლად აღმოსავალით კერძო და განიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და თქუა: ღმერთო და უფალო ჩუენო იესუ ქრისტე, მეუფეო ყოველთაო და ღმერთო ყოველთაო, შენ ხარ სასოჲ ჩუენი და შემწჱ ჩუენი და ნუ დაივიწყებ მონათა შენთა,
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა მათ თქუეს ამენი, მოიწია ჴმაჲ ზეცით საკურთხეველით გამო, რომელი იტყოდა: მოვედით ჩემდა ყოველნი, გამორჩეულნო და შეწირულნო, და მე განგისუენო თქუენ შრომათაგან ამის სოფლისათა სასუფეველსა ჩემსა.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო უღმრთოთა მათ მოიღეს ძელი გრძელოვანი და შემოაყრდნეს კედელსა და მიერ აღმოჴდეს და განუღეს კარი მოყუასთა თჳსთა.
იმისგან	რაბლე2	მერმე ავდგები და დავსტამბავ, რათამც სხვამაც ჩემებრ ნახოს იმისგან სარგებელი, და, ალბათ, უკვე თავადაც განსჯით, რაგვარ გამოაგებდა სიტყვასა მოძღვარი, უკეთუ ესოდენი სიქველე შესძლებია მოწაფესა მისსა, ვინათგან non est discipulus super magistrum.
იგინი	სინ.მრვლთ	ხოლო იგინი ვითარცა შემოვიდეს ვითარცა მჴეცნი ბოროტნი და აღმოეჴადა მახჳლები მათი.
მათ	სინ.მრვლთ	და თანა ჰყვანდა მათ ერთი მენავეთა მათგანი, რომელი უთარგმნებდა სიტყუასა მათსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ჰრქუა მათ იერემია; არა გიჩუენო იგი თქუენ და არცა მეშინის თქუენგან, მტერნო ღმრთისანო ურჩულონო.
მათ	სინ.მრვლთ	და კადნიერ იყო მათ ზედა და არა შეეშინა, რაჟამს იხილა პირები იგი მათი და რჴმლები ჴდილები, არამედ სიტყუა-უგებდა მათ გულითა მწუხარითა და ჰრქუა: არა გიჩუენო თქუენ მამასახლისი ჩუენი.
მისა	სინ.მრვლთ	ხოლო მამასახლისი უდგა გუერდით მისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და უკჳრდა უღმრთოთა მათ სიმჴნჱ იგი მისი და სიმაგრჱ გულისა მისისაჲ, ვითარ-იგი არა შეეშინა მათგან.
იგი	სინ.მრვლთ	და შეიპყრეს იგი და შეუკრნეს ჴელნი და ფერჴნი მისნი და დაადგინეს იგი შიშუველი და ესროდეს მას ისრითა, ვიდრემდის აღივსნეს ჴორცნი მისნი;
იგი	სინ.მრვლთ	და არა შეიძრა იგი ადგილისა მისგან, არამედ შეიწყნარა იგი სიხარულითა და მადლობითა ღმრთისა მიმართ და შუენიერითა მოთმინებითა, ვიდრემდის შეჰვედრა სული თჳსი თჳსსავე დამბადებელსა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი არს პირველი მოწამეთაჲ მათ, რომელი გჳრგჳნოსან იქმნა და სძლო ეშმაკსა, ვიდრემდის მოკუდა იგი მოწამჱ და კეთილის დაწყება ექმნა მოყუასთა თჳსთა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარცა იხილა ესე წმიდამან მამამან ჩუენმან პავლე, განდგა შორის მოყუასთა თჳსთაგან და ჰრქუა მათ: აჰა ესერა ვარ მე, რომელსა მეძიებთ.
მას	სინ.მრვლთ	და ვითარ შეიპყრეს, ჰრქუეს მას: გჳჩუენე ჩუენ საფასჱ, რომელი არს შენ თანა დამალული.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო მან ჰრქუა მათ მდაბლითა სახითა და სიტყჳთა ლბილითა ჩუეულებისაებრ თჳსისა: გრწმენინ ჩემი, რამეთუ არარაჲ არს ჴელმწიფებასა ჩემსა ქუეშე ამის სოფლისაჲ, გარნა ესე სამოსელი ძუელი, რომელ არს ჩემ ზედა ძაძისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	ხოლო მათ აღიღეს ქვაჲ და სცემდეს ქვითა მით გუერდთა მისთა და ესროდეს ჴორცთა მისთა ისრითა და პირსა მისსა და ეტყოდეს: მოიღე, რაჲ-იგი არს შენ თანა.
მან	რაბლე2	ინგლისელთან გაკამათებაში გამარჯვებულსა პანურგსა მალე სრულად პარიზ-ქალაქსა შინა გაუვარდა სახელი, რისა შემდგომაც მან ღირსეული ფასი დასდო თავის საბიძალსა და რომაულ ყაიდაზედ ბრძანა მოქარგვა იმისი.
იმა	რაბლე2	პანურგსა საქვეყნოდ ასხამდნენ ხოტბასა, ის კი არა, სიმღერაც გამოუთქვეს, და მთელი იქაური ბიჭბუჭობა სულ იმა სიმღერასა ღიღინებდა, ოდესცა მდოგვისა საყიდლად აგზავნიდნენ,
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ ტანჯეს იგი მრავალ ჟამ და არარაჲ პოვეს მის თანა, რომელსა-იგი ეძიებდეს, სცა ერთმან მათგანმან მახჳლითა შოვა ოდენ თავსა მისსა და განაპო წმიდაჲ იგი თავი მისი ორად.
იგი	სინ.მრვლთ	და დაეცა იგი მკუდარი შემდგომად დიდისა ტანჯვისა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ვიხილე მე, ჩუკენმან ამან, ფიცხლად სიკუდილი იგი და ვიხილე სისხლი იგი წმიდათაჲ მდინარჱ და ჴორცნი მათნი მდებარენი, ვეძიებდ ადგილსა, სადამცა დავიმალე, რაჲთამცა განვერი ჴელთაგან მათთა.
მას	სინ.მრვლთ	და ვიხილე ყურესა ერთსა სენაკისასა ბაჲაჲ ფრიადი, შეყრდნობილი კედელსა, და მას შინა დავიმალე, ვიდრე-იგი უღმრთონი უცალოღა იყვნეს წმიდათა მათ მოსრვასა,
მათგან	სინ.მრვლთ	და ვიტყოდე გულსა ჩემსა: უკუეთუ მპოონ, მომკლან მეცა და უკუეთუ განვერე მათგან, მე დავჰმარხნე ჴორცნი ესე წმიდათანი.
მათ	სინ.მრვლთ	და რაჟამს მოიცალეს მოწყუედისაგან მათ წმიდათაჲსა, ერთობით შევიდეს ეკლესიად, ჴმობდეს ჴმითა მაღლითა და იწყეს ცემად მათა მახჳლითა,
იგი	სინ.მრვლთ	ვითარცა ვის უნდა: რომელსამე თავი წარჰკუეთეს და რომელიმე ორად განკუეთეს და რომელსამე მახჳლითა ნაწლევნი გამოუსხნიან გარე და რომელსამე მჴარსა ეხეთქნა და ორად განეპო ვიდრე მკრდადმდე, ვიდრემდის ესრჱთ მოწყჳდნეს წმიდანი იგი მამანი.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო რაჟამს მონაზონი იგი ამას გჳთხრობდა, ვერ შემძლებელ იყო დაჭირვად თავისა თჳსისა მწარისაგან ტირილისა, ვიდრემდის ჩუენ ყოველნი ვტიროდეთ მის თანავე და ვერღარა შემძლებელ ვიყვენით სიტყუად.
იგი	სინ.მრვლთ	და გუეტყჳნ იგი: რაჲ გითხრა თქუენ, ძმანო ჩემნო., რომელი-იგი იხილეს თუალთა ჩემთა?
იგი	სინ.მრვლთ	და ჰქონდა მის თანა ყრმაჲ თჳსი, მისი ნაშობი იყო იგი ათხუთმეტისა წლისაჲ და მონაზონად ეკურთხა იგი წმიდასა მას და მას განეზარდა იგი სიყრმით მისითგან და ესწავა მისდა პატიოსანი მონაზონებაჲ და ბრძოლაჲ ეშმაკთა მიმართ.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იხილეს იგი ჭაბუკად შუენიერად მტერთა მათ ღმრთისათა, შეუყუარდა იგი და უნდა დამარხვაჲ მისი და თანა-წარყვანებაჲ მისი.
მან	სინ.მრვლთ	ხოლო ვითარ-ესე იხილა ყრმამან მან, რამეთუ არა მოჰკლვენ მას მოყუასთავე თჳსთა თანა და ეგულების წარყვანებაჲ მისი მათ თანა, შეზრუნდა ამისთჳს ფრიად და იწყო ტირილდ და ღაღადებად.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იხილა, რამეთუ არარას სარგებელ ეყოფვის ტირილი იგი, აღიძრა სულითა თჳსითა და განაგდო მისგან შიში და კადნიერ იქმნა და აღიღო მახჳლი ერთისა მათგანისაჲ და უხეთქნა მჴარსა ოდენ ჰაბაშისასა, რაჲთა გული განაწყოს და მოკლეს იგი.
მის	სინ.მრვლთ	ვითარცა იქმნა, ყოველნი განრისხნეს მის ზედა და დაჭრეს იგი მახჳლითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და იგი ღაღადებდა და იტყოდა: კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომელმან არა მიმცა ჴელთა ცოდვილთასა!
იგი	სინ.მრვლთ	ესრჱთ იტყოდა ვიდრე სიკუდილდმდე და ესრჱთ მჴნე იქმნა და შეემთხჳა ქრისტესა კაცი იგი ღმრთისაჲ ამბა სერჯი.
მათგან	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ვიხილე ესე ყოველი, ვიწყე ვედრებად უფლისა ჩემისა და ღმრთისა მოწყალისა, რაჲთა მიჴსნეს მე მათგან და დაუბრმეს თუალნი მათნი ჩემგან, რაჲთა ნუუკუე მე ხოლო განვერე და დავჰმარხნე გუამნი იგი წმიდათანი.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ესრჱთ მოისრნეს იგინი სიხარულით და ჰმადლობდეს ღმერთსა ყოვლისავეთჳს შემთხუევისა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ იყვნეს იგინი ქუეყანასა ზედა შრომით და იყვნეს იგინი სადგურ სულისა წმიდისა და დაუტევეს ყოველივე სოფლისაჲ ამის და მას შეუდგეს და მასცა ეძიებდეს და მისა შემდგომად პირითა მახჳლისაჲთა მოისრნეს, რომლისათჳს ღმერთსა მივსცეთ დიდებაჲ მას ზედა.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარ მოიცალეს მოკლვისა მათისაგან უღმრთოთა მათ, იწყეს ჭკუერვად ეკლესიასა და სენაკებსა შინა და ეძიებდეს, ნუუკუე პოონ საფასჱ დამალული.
მათ	სინ.მრვლთ	და არა უწყოდეს უბადრუკთა, ვითარმედ არარაჲ აქუნდა წმიდა მათ ქუეყანასა ზედა, არამედ ცათა შინა აქუს საფასჱ და სიხარული წარუვალი ქრისტჱს მიერ უფლისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.D	5. და მაშინ ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
იგი	ბალ.D	და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავ ქრისტესი და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ, და უწარჩინებულ ყოველთა იყო წინაშე მეფისა,
იგი	ბალ.D	და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
იგი	ბალ.D	ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან – ფერჴთა და ჴელისა – დაკლებულ იყო, და ტიროდა კაცი იგი.
მას	ბალ.D	და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას კაცმან მან ყოველივე.
მისსა	ბალ.D	და აწ უკუეთუ ვინმე მიღუაწოს, საჴმარ მისსა ვიყო დღესა ჭირისასა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან სიტყუანი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
მის	ბალ.D	და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსად.
მისთჳს	ბალ.D	და უბრძანა სახლის მოძღუარსა, რაჲთა კეთილად იღუწიდეს მისთჳს და ნუგეშინის-სცემდეს.
იგი	ბალ.D	ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
მის	ბალ.D	მივიდეს და ჰრქუეს მეფესა: ჵ მეფეო, კაცისა მის, რომლისა დაგიც სასოებაჲ, არა არს სჯულისა შენისაჲ, რამეთუ უკუეთუ ჰპოოს კაცთა მათგანი ქრისტეანეთაჲ, მოწლედ მოიკითხავს.
მათ	ბალ.D	და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობისა შენისა, და რომელნიცა პოვის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს მათ.
მათ	ბალ.D	და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ, ბოროტი წინა-გიცთ.
მას	ბალ.D	და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
მათ	ბალ.D	აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
მას	ბალ.D	და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღძრა გონებაჲ მისი და ცრემლეოდა.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
იგი	ბალ.D	აწ წარმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, რაჲთა წარმავალისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.D	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
მისთჳს	ბალ.D	მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური დაგებულ არს მისთჳს.
იგი	ბალ.D	და არა უწყოდა, თუ ვინაჲ არს საცთური იგი.
მას	ბალ.D	და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
იგი	ბალ.D	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
მას	ბალ.D	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთა წყლულსა.
მან	ბალ.D	და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
მან	ბალ.D	და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა და მე ვაწჳე უმჯობესსა, და მე ვჰგონებ, რომელ განმცადა სიტყჳთა.
მან	ბალ.D	და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
მას	ბალ.D	და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
მან	ბალ.D	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
მათთჳს	ბალ.D	და განბოროტნა შემასმენელთა მათთჳს ბალაჰვარისთა.
მათ	ბალ.D	და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისათჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, თუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
მის	ბალ.D	და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
მისთჳს	ბალ.D	ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
მისსა	ბალ.D	და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
იმას	რაბლე2	ო, ზეციურნო ღმერთნო და ქალღმერთნო! ნეტავი იმას, ვისაც ამ ქალსა ჩააკონებინებთ, ჩააკოცნინებთ და ჩაატკბარუნებინებთ!
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
მან	ბალ.D	მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა, და დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
იმან	რაბლე2	პანურგმა წამერთ ჩახვევნა დაუპირა, წაებღლარძუნა ბანოვანსა, მაგრამა იმან ისეთნაირად დაიჭირა თავი, ვითომ ფანჯარა უნდა გამოეღო და ყვირილი აეტეხა, მიშველეთო.
მან	ბალ.D	ხოლო მან კაცმან ღ~ისამან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქრისტესა, ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.D	და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
მათ	ბალ.D	და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვალთ.
იმა	რაბლე2	და უკან არღა მოუხედავს, მოუსვა ბაყაყური, არცათუ დიდად უტკენია გული უარსა, და იმა დღესა ჩვეულებრივზედ ცოტა არ ჩაუღლევია.
მათ	ბალ.D	და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.D	და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგძლისამან.
მათ	ბალ.D	ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებს საგზლისათჳს.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწვან.
იგი	ბალ.D	7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ჰასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არიან მეფეთათჳს.
იგი	რაბლე2	მეორე დილას, ვინემ დიდგვაროვანი ბანოვანი იგი წირვაზედ მივიდოდა, პანურგი უკვე საყდარში იყო დამჭვიტულ-დარჭობილი და, როგორც კი თვალი შეავლო მისულსა, მდაბლად დაუკრა თავი, აიაზმა მიაწოდა და, თითქოს არცრა მომხდარიყოს, იქავ იმისა გვერდით დაიჩოქა და ჩაულაპარაკა:
იგი	ბალ.D	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლულობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
მის	ბალ.D	ხოლო მეფე განკჳრვებულ იქმნა საქმესა ზედა მის ყრმისასა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ თქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
მისდა	ბალ.D	და არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი ზედასაზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა.
მას	ბალ.D	და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვად ქალაქისაგან, და იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ამცნო ყოველივე, რაჲცა ჰკითხა, და ჰრქუა: დაფარე ყოველივე, რაჲცა მიგითხრა და მოგაჴსენო.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მან	ბალ.D	ხოლო მან უბრძანა: რაჲ არს შეწყდომილება ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
მათ	ბალ.D	ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან შენმან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მიცემაჲ.
მათ	ბალ.D	ხოლო უმეცნიერესმან მათ ყოველთამან ჰრქუა, ვითარმედ: მეფეო, ძე ესე შენი მიიწევის დიდსა დიდებასა მეფობისასა,
მისსა	ბალ.D	ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შემოიყვანო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
მან	ბალ.D	და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და აღარავინ იპოვების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: არა.
იმისთვის	რაბლე2	XXII. ვითარ უყო პანურგმა პარიზელ ბანოვანსა ოინი, რასაც კარგი არა დაუყრია რა იმისთვის
მას	რაბლე2	მერმე გასწია, მიაშურა საყდარსა და იქა ისეთსა ალაგსა დადგა, სად საუფლო დღისა ერთან ერთად მას ბანოვანსა უნდა გამოევლო, და მოჰკრა თუ არა საყდრისა ჭერქვეშ თვალი, პანურგი წამერთ აეტორღიალა, აიაზმა უთავაზა და დია ზრდილად მიემშვიდობა,
მას	ბალ.D	და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინა უვიდოენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებოდენ, რაჲთა არა იხილნეს საქმენი კაცთანი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი ესრეთ ჰყოფდეს.
იგი	ბალ.D	ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყუანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
იგი	ბალ.D	და კუალად ოდეს განვიდა, და მოყუასნი იგი წინამავალნი უდებ იქმნნეს და იყო გზასა მას ზედა ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ესეცა კაცია.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას: რასა შეუქმნიეს ესე?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა მას: წელიწადისა სიგრძესა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი იყო გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას ზანდან: და ამისა შემდგომად სიკუდილი.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი ვერღარას დაჰფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
იგი	ბალ.D	მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ და მწარედ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არს ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მიიწიოს კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ,
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებიან ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი, და ბრძანებითა მისითა იქმნებიან ძრვანი ჰაერნი და ქუხილნი და ქარნი,
მას	ბალ.D	და კაცი ჴელითა შეუქმნიაო მიწისაგან და სული თჳსი შთაუბერავს უკუდავიო, და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდის და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი, და შემდგომად სიკუდილისა მუნ წარიყვანებს და მას შინა განუსუენებს,
იგი	ბალ.D	და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისსა, იწყის მან განცხრომად, ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა: ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან,
მათ	ბალ.D	რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდე მათ შინა და ვიქმოდე მცნებათა შენთა წმიდათა.
მას	ბალ.D	9. მას ჟამსა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახვაჲ კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზრდელი, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს, რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუმწუბასა წითელსა,
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ზანდან: კაცო, არას ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
მისთჳს	ბალ.D	აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
იმისი	რაბლე2	პანურგსა სათქმელი ჯერეთ არც დაეთავებინა, საყდარი უკვე ძაღლთა ხრომ აავსო და ყოველნი მყეფარნი პირდაპირ ბანოვანისკენ იწევდნენ, რამეთუ პანურგმა კაბისა ნაოჭ-ნაკეცთა შიგან ისა ერთი რამე რომ ჩააყარა, იმისი სუნი აეღოთ.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისსა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
იგი	ბალ.D	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადგრომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
იგი	ბალ.D	და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფისა ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვად მისსა.
მისსა	ბალ.D	აწ ნუ ორგულებ უწყებად მისსა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისსა, შეგემატოს პატივი დიდი უმეტეს მოყუასთა შენთა და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
მის	ბალ.D	ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცისა, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
მისთჳს	ბალ.D	და უთხრობდა რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითამცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
მის	ბალ.D	და ბრძანა შეყვანებაჲ მისი წინაშე კაცისა მის.
მას	ბალ.D	10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფისა ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
იგი	რაბლე2	ერთმა ვეება მწევარმა იმდენი ქნა, თავზედ დააფსა, ქოფაკთ სახელონი გაუწუწეს, ნაგაზთ - ზურგი, დანარჩენთ - წუღანი, და იქავ გვერდითა მყოფ სეფექალთ აღარ იცოდნენ, რა ეღონათ, რარიგ ეხსნათ ბანოვანი იგი.
იგი	ბალ.D	ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივითა მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
იგი	ბალ.D	და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
იგი	ბალ.D	ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედველნი.
იგი	ბალ.D	ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
იგინი	ბალ.D	ხოლო მეფემან იცნა იგინი და მსწრაფლ გარდამოჰჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
მისსა	ბალ.D	და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა კულა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
მან	ბალ.D	ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
მისსა	ბალ.D	და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნის მეფე ვისსა ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
იგი	რაბლე2	გზად შეყრილსა ყოველსა ძაღლსა იგი უცილოდ წიხლსა აზელდა და ეუბნებოდა:
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრე.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყებად.
იგი	ბალ.D	მერმე შეიმოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა, ძმისა მისისათა.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი ტიროდეს.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას მეფემან: ვითარ შეშინდი ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
მისსა	ბალ.D	და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
მათცა	ბალ.D	ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.
მათ	ბალ.D	და მოაღებინა ნაგევთაგან სკორე მყრალი და ძუალები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ბაყლები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
მათ	ბალ.D	და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექმნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლეთა მისთა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალნა იგინიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
იგინი	ბალ.D	და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნენ კიდობანნი იგინი.
იგი	ბალ.D	უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არ ღირს არიან შემთხვევად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
მათ	ბალ.D	მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთათჳს ფასსა დიდად იტყოდეს.
მათ	ბალ.D	და კუალად უბრძანა ბილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და ამოჰჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
მათ	ბალ.D	აწ მე მაბრმლობთ კაცთა მათ ღმრთისათა მოკითხვასა, რომელთა შინაგანი ესრეთ არს?
იგი	ბალ.D	და ვჰგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
იმათ	რაბლე2	დ საითაც კი იმათ გაექცა, ახლა სხვა ძაღლთ გადაეყარა, და კვალში ჩამდგარნი ქოფაკ-ნაგაზნი უმალ ტბორავდნენ იქაურობასა, ბანოვანი სადაც კაბასა წამოსდებდა რასმე.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.D	და სხუაჲ – ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
იგი	ბალ.D	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისა-ა, და თესლი იგი – სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა ზედა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
მისსა	ბალ.D	და რომელი კლდესა ზედა დავარდა, აღმოსცენდა და განჴმა, ესე არს, რ~ი ისმენს წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა ზედა და განჴმის.
იგი	ბალ.D	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელთა შეიწყნარიან კაცთა სიტყუანი და აღმოსცენდის რაჲ მათ შორის, გულის თქ~მითა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთჳან.
იგი	ბალ.D	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, რომელნი მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდის გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს კეთილად და გამოიღოს ნაყოფი.
იგი	ბალ.D	14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთოჲ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყუდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
მას	ბალ.D	და იხილნა კუალად ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირსა მას ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო კაცი.
მათ	ბალ.D	და აღიხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ.
იმა	რაბლე2	XXIII. ვითარ დაუტევა პანტაგრუელმა პარიზი, ოდეს ეუწყა, ამავროტთა ქვეყანასა დიფსოდნი ჩაეკარაბაკნენო, და იმა მიზეზისა გამო, თუ რად არის საფრანგეთსა შინა ესოდენ მოკლე ლიე, ანუ ეჯი
მათ	ბალ.D	ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წარსჭრნეს, და კაცი იგი დაეცა და პილომან აღიტაცა და მიუგდო ვეშაპსა.
იგი	ბალ.D	აწ, ძეო მეფისაო, პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთასა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა ამის სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
იგი	ბალ.D	და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს შინა ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.
იგი	ბალ.D	ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
მის	ბალ.D	და შემდგომთა დღეთა და მოიწივნეს ბოროტნი მეფისანი კაცისანი მის და წარმოჰყუანდეს განსაკითხავად.
მის	ბალ.D	და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
მან	ბალ.D	მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მე აწ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენან მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, აწ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
მის	ბალ.D	და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ სიყუარული შენი ჩემდა მიმართ, რომელ მაქუნდა.
მან	ბალ.D	მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არს ჩემდა ჭირი თავისა ჩემისაჲ, წარვედ გზასა შენსა, ამიერითგან არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
მას	ბალ.D	და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძულობდა და ჰრქუა მას: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელთა მტერთა შენთასა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ვითარცა ვიხილენ, ჭკუერვიდეს რაჲ იგინი, წარვიდა სისხლი ჩემი, და მოკუდეს ჴორცნი ჩემნი შიშისაგან და ვთქუ, ვითარმედ: გამონახვად უც ადგილიცა იგი, სადა მე დამალულ ვიყავ, და მპოონ და მომკლან.
მათ	ბალ.D	მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
მის	სინ.მრვლთ	და ვხედევდ დანაკისკუდისა მის რტოჲსა გამომართ, ოდეს-ძი მოვიდენ, და ვხედევდ სიკუდილსა წინაშე თუალთა ჩემთა.
მას	სინ.მრვლთ	და მას ყოველსა თანა ვილოცევდ უფლისა მიმართ.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პირველი ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანდეს სიკუდილი და ოდეს წარადგინებდეს განსაკითხავად.
იგი	ბალ.D	ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ იხილეს რტოები იგი, შეურაცხ-ყვეს და წარვიდეს მიერ, რამეთუ ღმერთმან დამიცვა მათგან და დაუბრმნა თუალნი მათნი ჩემდამო.
იგი	ბალ.D	და მეორე იგი მეგობარი – ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან მერმე თავისსა ზრუნვასა შეექცევიან.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო დაუტევნეს წმიდანი იგი მწყუდარნი, მდებარენი ერთიერთსა ზედა, და არარაჲ პოვეს, რაჲმცა წარიღეს მათ თანა.
მით	სინ.მრვლთ	და მიიქცეს წყაროებადვე, რაჲთამცა წარვიდეს კულიზმად ნავითა მით.
იგი	სინ.მრვლთ	და პოვეს ნავი იგი, რამეთუ განტეხილ იყო, რამეთუ კაცი იგი მენავჱ, რომელი დაეტევა მხედვარად ნავისა მის, შემძლებელ იქმნა მოკლვად ჰაბაშთაჲ მის, რომელი დაეტევა მათ თანა.
მას	ბალ.D	და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
მის	ბალ.D	ხოლო ოდესმე დაადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტურნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღონ ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ მოკლა იგი და შეჰკუეთნა საბელნი კავთა ნავისათანი, და განვიდა იგი ცურვით ჴმელად და ივლტოდა იგი მთით კერძო, და ღმერთმან განარინა იგი.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდა და პოვა სარგებელი ერთი შჳდ წილად, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
მათ	სინ.მრვლთ	მაშინ წარეკუეთა სასოებაჲ ჰაბაშთა მათ.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ, და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან
მით	ბალ.D	და ორითა მით სამოსლითა მისციან საფლავად და ყოველი ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
იგი	სინ.მრვლთ	და აღაგზნეს ცეცხლი დიდძალი და მოწუეს სიმრავლჱ იგი ფინიკისაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვიდრე-იგი უცალოღა იყვნეს ამას შინა და შეურვებულ, რამეთუ ვერ ეძლო წარსლვაჲ ქუეყანად თჳსა, და აჰა მოიწია მათ ზედა ფარანით ექუსასი მბრძოლი ძეთაგან ისმაელისთაჲ, რამეთუ სმენილ იყო მათა ჰამბავი იგი.
მათ	სინ.მრვლთ	და ვითარ აგრძნეს შავთა მათ, განიმზადნეს თავნი მათნი ბრძოლად და ზღჳთ კერძო მიიყარნეს.
მათ	სინ.მრვლთ	და იქმნა მათ შორის ბრძოლაჲ ფიცხელი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყო ბრძოლაჲ იგი მზის აღმოსლვასა ოდენ ადგილსა ვაკესა. და იბრძოდეს იგინი ისრითა.
იგი	სინ.მრვლთ	და რამეთუ ფარანელნი იგი უმრავლჱს იყვნეს ჰაბაშთასა და აჯობეს, ხოლო შავთა მათ წარეკუეთა სასოებაჲ მიქცევისაჲ ქუეყანად თჳსა და სასოებაჲ ცხოვრებისაჲცა, და ამისთჳს მჴნედ დაუდგეს ძლიერსა მას ბრძოლასა კიდესა ზღჳსასა.
მას	სინ.მრვლთ	და მოისრნეს ფარანელთაგანნი მას დღესა შინა ოთხმეოც და ოთხი კაცი და მოიწყლნეს მრავალნი, ხოლო მტერნი იგი ღმრთისანი ჰაბაშნი – პირველითგან ვიდრე დასასრულადმდე, ვიდრემდის არა დაშთა მათგანი არცა ერთი ერთსა ადგილსა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს ვიხილენ იგინი უცალო ბრძოლისა მისგან, გამოვედ მე დანაკისკუდისა მის ფურცლისაგან, რომელსა შინა ვიყავ, და ვიწყე გარდახილვად წმიდათა მათ გუამებისა და ვპოვენ იგინი ყოველნი, რამეთუ აღსრულებულ იყვნეს, გარნა სამთა ხოლო: დომნოს და ანდრეა არიონოსსა;
მისსა	სინ.მრვლთ	ხოლო დომნოს წყლულ იყო გუერდსა მისსა ფიცხლითა წყლულებითა და ჭირსა დიდსა შინა იყო;
მის	სინ.მრვლთ	და არიონ, ყოვლადვე არა იყო მის თანა წყლულებაჲ, არამედ სამოსელი ოდენ განეკუეთა მახჳლსა, რამეთუ ჰგონებდა რომელმან-იგი უხეთქნა, ვითარმედ მოუკლავს, რაჟამს-იგი იხილა მოკლულთა მათ შორის დაცემული. ხოლო იყო იგიცა ჩემ თანა.
იგი	სინ.მრვლთ	და ორთავე გარდავიხილენით გუამები იგი მოწამეთაჲ.
მათ	სინ.მრვლთ	და რაჟამს მოიცალეს ფარანელთა მათ მოწყუდისა მისგან მტერთაჲსა, დაყარნეს ჴორცნი მათნი კიდესა ზღჳსასა შესაჭმელად მფრინველთა და მჴეცთა და იწყეს დაფლვად მოყუასთა თჳსთა და დაჰმარხნეს იგინი მთისა მის ძირსა ქუაბებსა, მახლობელად წყაროებსა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და მერმე წარმოემართნეს ჩუენ კერძო და თანა ჰყვანდა მთავარი იგი თჳსი ობედიანოს.
მისსა	ბალ.D	რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ და თხრობად მისსა!?
მან	რაბლე2	გზად მან ბატონიშვილმან შეამჩნია, რომ საფრანგეთსა შინა ლიე, ანუ ეჯი ბევრად უფრორე მოკლეა, ვიდრე სხვათა მხარეში, და პანურგსა შეჰკითხა, რა არისო მიზეზი და საფუძველი ამისაო,
მის	ბალ.D	– ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმესა საწუთოჲსათა.
მას	ბალ.D	და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
მის	ბალ.D	და მრავალ გზის უნებნ მის თანა სიტყჳს გებაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგანსა გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
იგი	ბალ.D	და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ღამესა ამას ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
მას	ბალ.D	წარვიდეს და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
მათ	ბალ.D	მათ შინა იყვნეს კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
იგი	ბალ.D	და კაცი იგი ჯდა ინაჴიდ სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
მას	ბალ.D	და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი – დედოფლით.
იგი	ბალ.D	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყოვარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მეფემან თანამზრახველსა მას: არასადა გუთნდა ცხორებაჲ ჩუენი, ვითარ ამათ გლახაკთა, და არცა ესრეთ მხიარულ ვართ, ვითარ ესენი.
მათ	ბალ.D	და სახლები ესე ოქროქანდაკებულნი, რომელნი-ესე ვიშენენით, და სიშუენიერე ხატისაჲ და ბრწყინვალებაჲ სამოსელთაჲ, არად ჰკჳრს მათ, რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ,
მათ	ბალ.D	რამეთუ მათ შინა იშვებენ უკუნისამდე, რ~ი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა ჭეშმარიტად: არიან კაცნი, რომელნი მსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველივე დაუტევებიეს და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებიეს, რამეთუ გამოსცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი ურგებად და წარმავალად.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე – რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
იგი	ბალ.D	რამეთუ იგი არს საუკუნო უხრწნელი, და ამას ყოველსა მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
მის	ბალ.D	ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ ადგილისა მის ღირს, ანუ ვინ შესულად მუნ შემძლებელ არს?
იგი	ბალ.D	ჰრქუა თანამზრახველმან: არავისთჳს დაჴშულ არს კარი იგი, ვისცა ენებოს.
იგი	ბალ.D	ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას: მსახურებაჲ ღმრთისა მხოლოჲსაჲ, რომელმან დაბადნა ყოველნი დაბადებულნი.
იგი	ბალ.D	ჰრქუა მეფემან: და რაჲ გაყენებდა აქამომდე თხრობად ჩემდა გზაჲ იგი?
მას	ბალ.D	ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და ჴელ-ვჰყოთ მას, რამეთუ თანა-გვაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას: ნუ ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
იგი	ბალ.D	და შემდგომად იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდა თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.
მისთჳს	ბალ.D	24. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: არღარა არს ყოვლით კერძო სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა ჩემსა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
იგი	სინ.მრვლთ	და რაჟამს იხილნეს ჴორცნი იგი წმიდათანი მდებარენი და სამწყსონი ქრისტჱსნი მომწყუდარნი, შეწუხნეს წუხილითა დიდითა და იწყეს ტირილდ და იცემდეს მკერდთა მათა, რამეთუ სამწყსოთა მათ ქრისტჱსთა ჴორცნი ესრჱთ განერყუნნეს მგელთა მათ უწყლოთა.
მათ	სინ.მრვლთ	და მონათა მათ ქრისტჱსთა და მოწამეთა მისთა შეიწყნარეს იგი სიხარულით, რამეთუ იცოდეს, რომელ-იგი წინა-წარეძღუანა მათ კეთილი და რომელსაიგი მოელოდეს მოსაგებელსა მიუთხრობელ, რამეთუ იყვნეს იგინი სოფელსა ამას შინა, ხოლო საქმენი მათნი – საუკუნისათჳს.
იგინი	სინ.მრვლთ	და ამისთჳს სრულ ყვნა ღმერთმან საქმენი მათნი და ღირს ყვნა იგინი წამებასა მას.
იგი	სინ.მრვლთ	და ვითარ შევკრიბენით გუამნი იგი მათნი ერთსა ადგილსა, მოვიდა ობედიანოს.
მის	სინ.მრვლთ	ქრისტჱს მოყუარჱ, და მის თანა სხუანიცა წარჩინებულნი ფარანისანი, და მოიღეს სამოსელი წმიდაჲ და წარჰგრაგნნეს ჴორცნი იგი წმიდათანი.
მათ	სინ.მრვლთ	და რიცხჳ მოწამეთაჲ მათ ოც და აცხრამეტ.
მას	სინ.მრვლთ	და შეკრბეს ყოველნი, რომელნი იყვნეს მას ქუ[ეყანასა].
იგი	სინ.მრვლთ	და აღვიხუენით ჴორცნი იგი წმიდათა მოწამეთანი ჟამობითა და ლოცვითა სიხარულით და ვჰმადლობდით უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა და დავჰმარხენით აღმოსავალით კერძოსა მის კარისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	ხოლო დავჰმარხეთ იგი თჳსაგან სხუასა ადგილსა, გუერდით წმიდათა მათ, რამეთუ არა ვინებეთ განღებად საფლავი მათი.
მათ	სინ.მრვლთ	და იყო მოწყუდაჲ წმიდათაჲ მათ მოწამეთაჲ ოც და რვასა დეკენბერისასასა, შემდგომად ქრისტჱს შობასა მესამესა დღესა, მეცხრესა ოდენ ჟამსა დღისასა.
მის	სინ.მრვლთ	და მე წარმოვედ თხრობად თქუენდა, რამეთუ ვერ შეუძლე ხედვად მოოჴრებასა მის ადგილისასა.
იგი	სინ.მრვლთ	დაღაცათუ ობედიანოს გუევედრებოდა ჩუენ, რაჲთამცა დავადგერით ჩუენ მუნ, და აღგჳთქუმიდა ყოველსა კეთილსა მოცემად ჩუენდა საჴმარი ჩუენი და რაჲთა იგი იყოს მზრუნველ ყოველსა საქმესა ამის სოფლისასა, და არა ვისმინეთ მისი.
იგი	სინ.მრვლთ	და იყო სიტყუაჲ იგი დაწყება ტირილისა და განახლება მწუხარებისა და სადიდებელ ღმრთისა.
იგი	სინ.მრვლთ	რამეთუ მონანი იყვნეს იგი ღმრთისანი, კეთილნი და რჩეულნი, და ღირს ყვნა იგინი ღმერთმან სიხარულსა სასუფეველისა მისისასა და მიაგო საქმეთა მათაებრ და გჳრგჳნოსან ყვნა იგინი წმიდათა თანა.
იგინი	სინ.მრვლთ	და არიან იგინი პატივსა შინა და დიდებასა მიუწდომელსა.
მათ	სინ.მრვლთ	და აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვზრუნვიდეთ სულთა ჩუენთათჳს და ვჰმონებდეთ ღმერთსა ჩუენსა კეთილითა მონებითა და ვევედრნეთ წმიდათა მათ, რაჲთა ითხოვონ ჩუენთჳს შეწევნაჲ საქმედ ნებაჲ მისი ნეშტთა ამათ დღეთა ჩუენთა.
მან	სინ.მრვლთ	და ვითარ ესე თქუა წმიდამან მან, განაფრთხვნა სულნი ჩუენნი ნუგეშინის-ცემითა და სიტყჳთა სულიერითა, და ერთობით მადლი შევწიროთ ღმრთისა, რომლისა ჴელთა მისთა არს ცხორებაჲ და სიკუდილი.
მათ	სინ.მრვლთ	და მათ მიერ ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და სულსა წმიდასა, ერთსა ღმერთსა, რამეთუ მისი არს დიდებაჲ და პატივი უკუნისამდე და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	ბალ.D	ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მას მდიდარსა, რომელი ემზახა გლახაკსა მას, რომელი გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალი დიდებულთა შვილი ცოლად.
მან	ბალ.D	ხოლო მან არა ინება.
მას	ბალ.D	და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისიმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ხელთსაქმარსა, და მადლობდა ღმერთსა.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა მადლობ ღმერთსა?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
იგი	ბალ.D	იგი განვიდა.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ასული გლახაკისაჲ ცოლად შენდა, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
მას	ბალ.D	და ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, ხოლო მამამან შენმან არა ინებოს.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავდგე.
იგი	ბალ.D	ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
მისა	ბალ.D	და იწყო ბერმან გამოცდად მისა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
იგი	ბალ.D	და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.
მან	რაბლე2	რათა გაეგო და გაერჩია სიტყვანი, მან ქაღალდი ცეცხლისა ახლო მიიტანა, ეგება უსტარი ნიშადურისა ხსნარით არის ნაწერიო.
მას	ბალ.D	25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
მისსა	ბალ.D	ჰრქუა: გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
მათ	ბალ.D	ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ, რომელ აღგჳთქუა პირითა წმიდათა წინაწარმეტყუელთაჲთა და მოციქულთაჲთა, რომელთა მიმართ გუაქუს სასოებაჲ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად.
მან	ბალ.D	ხოლო მან თქუა: ათორმეტისაჲ.
იგი	ბალ.D	და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
იგი	რაბლე2	მერმე ტაშტი მოივარგა და ფრთხილად ამოავლო უსტარი იგი ცივსა წყალში, ეგება შაბით არის ნაწერიო.
მის	ბალ.D	და ყოველივე ცხორებაჲ მის თჳთოეულად წარმოუთხრა და თუ რომლითა მიზეზითა განვიდა უდაბნოდ.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: და რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა გასაძღებელი შენი?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ისმინა, და ჰრქუა: აუწდომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენთჳს არა გინდეს ბოროტი, სხვასა ნუ უზამ და სცხოვნდე.
მან	ბალ.D	ხოლო მან განუტევა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი დაჯდა სიმაღლესა რტოთა ხეთასა, რამეთუ უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
იგიმცა	ბალ.D	და ჴმა უყო მაღლით: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემის კუჱრცხის ოდენი და იგიმცა, შენ დიდი საფასე შეგეძინა.
მას	ბალ.D	და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი კუალად და დაკლვაჲ.
მის	ბალ.D	და ჰრქუა კაცმან: ვინაჲთგან მასწავენ მცნებანი, სხუაჲ არა მაქუს ნაცვალი, რაჲთა მოგიზღო მის წილ, აწ მო[ვ]ედ სახედ ჩემდა, რამეთუ ზამთარი ესე ფიცხელ არს და მე კეთილად გიღუაწო, და განგისუენო და განგიტეო...
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაჰკარგე პირველი იგი: რამეთუ გარდასრულ არს გაშუებაჲ ჩემი და აწ ინანი,
მათ	ბალ.D	და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მათ შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ,
იგი	ბალ.D	იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ და ყოველნი მდაბალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
მით	ბალ.D	და გაქუნდეს ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან სიკუდილისათა.
მათ	ბალ.D	რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნეს წარწყმედისა.
მას	ბალ.D	ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
იგინი	ბალ.D	და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.D	რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა მათ, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
მათთჳს	ბალ.D	ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყუარეს და დაიცვნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
იგი	ბალ.D	ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღგზებული რისხვითა, რაჲთა შური მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
მას	ბალ.D	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიადცა მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
მას	ბალ.D	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არიან შესლვაჲ მუნ სავანესა მას კეთილსა?
იგი	ბალ.D	და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
მას	ბალ.D	მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუამოანი.
იმისა	რაბლე2	აი ეს არის თარგმანება იმისა, რისი თქმაც ენიაზებოდა პარიზელსა დიაცსა:
მის	ბალ.D	და უკუეთუმცა მსგავს იყო მათსა, მის ზედამცა მოიწეოდა, რომელნი მოიწევიან დაბადებულთა ზედა, რამეთუ ვითარცა თქუას, იქმნების, და ოდეს ინებოს, აღესრულების მყის და კუალად აღადგენს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
იგი	ბალ.D	რამეთუ ჭირითა და შეურაცხებითა განვლენ სოფლისა ამისგან, და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისნი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, რამეთუ ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
იმის	რაბლე2	მაგრამ ეპისტემონმა ჯერეთ ენეასისა და დიდოს გაყრისა ამბავი მოაგონა, მერმე ახლა ჰერაკლიდე ტარენტელი მოიშველია, იმის რჩევა-დარიგებისა არ იყოსო, უთხრა, ხომალდი თუ ღუზაჩაშვებულიაო,
იგინი	ბალ.D	და სახარებასა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგან შეუძლო ყოფად.
მას	ბალ.D	33. და ვითარ ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა განმრავლდა ჟამი შემოსლვითგან ბალაჰვარისა წინაშე იოდასაფისა, და ჰრქუა მას ზანდან მზრდელმან:
იმათ	რაბლე2	იქიდან კი უკვე ჩრდილოეთისა ქარსა, ანუ აპარკტიასა მიანდეს იმათ ხომალდი და ჩაუარეს მედენს, უტის, უდემს, გელასიმს, ფერიის კუნძულსა და აქორიის სამეფოსა,
მათგან	ბალ.D	შენ უწყი, ძეო მეფისაო, ვითარ ერთგულობისა ჩემისათჳს დამადგინა შენ ზედა მამამან შენმან, და აწ დიდად განკჳრვებულ ვარ საქმესა ამას ზედა ამა კაცისასა, რომელი შემოვალს შენდა ყოველსა ჟამსა, და მეშინის, ნუუკუე მათგან იყოს, რომელ სძულან მამასა შენსა.
მის	ბალ.D	აწ თუ უნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუ გინდეს, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
იგიცა	ბალ.D	ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ჰყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაბმელისა და მცირედ ჟამ ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲცა გნებავს, იგიცა ჰყავ.
იგი	ბალ.D	ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა ამის საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი,
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
იგი	ბალ.D	ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
იგი	ბალ.D	და უწყი, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ ესე წუთი წარმავალი მსწრაფლ.
მისსა	ბალ.D	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და კუალად რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნოსა!
იგიცა	ბალ.D	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდე, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო დიდსა ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
მას	ბალ.D	აწ ამისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა მწარესა და დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე,
მას	ბალ.D	რამეთუ მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან მეშინის და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ,
იგი	ბალ.D	რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	ბალ.D	და შენ, რომელი გნებავს, იგი ქმენ.
იგი	ბალ.D	35. ხოლო აწ ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
მას	ბალ.D	მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რამეთუ იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
მის	ბალ.D	და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი ველური და ეჟუანი შეაბა ყელსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი განვიდის ველსა ჩუეულებისაებრ, რაჲთა ძოოს.
იგი	ბალ.D	ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგანესთა მაღნართა, და წარვიდეს კაცნი ძიებად ნუკრისა მის განმზრდელნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
მათ	ბალ.D	და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
მას	ბალ.D	36. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
მან	ბალ.D	მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
იგი	ბალ.E	იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
იგი	ბალ.E	ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ.
მას	ბალ.E	და არა ესუა მას შვილი.
იგი	ბალ.E	4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
მათ	ბალ.E	ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
მისთჳს	ბალ.E	ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მისი, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა მიმართ, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და საღმრთოჲ.
იგინი	ბალ.E	და უმეტეს ადიდნა იგინი.
მათგან	ბალ.D	ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რას ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევენ და მათ ზედა ადიდებენ ღმერთსა,
მისსა	ბალ.E	და შეკრიბნა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილოსოფოსთაჲ და მემარგეთაჲ, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
მათ	ბალ.D	დაუნჯებულ არიან მუნ, სადა არცა მპარავი განიპარავს და არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენმცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
მათ	ბალ.E	ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, დიდებასა, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
მან	ბალ.D	და მან ჰრქუა: იმით უწყით ჭეშმარიტი – ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდინ ჴორცთაგან, მაშინ ვიხილავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს, რომელი ბრძანებულ იყოს უფლისაგან, და გუესმის გალობაჲ ტკბილი, რომელი გამოვალს პირისაგან ანგელოზთასა;
იგი	ბალ.D	და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, მაშინ აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცად, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლიან ბნელი იგი და ჰაერის მცველნი.
მას	ბალ.E	და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტეონ მას შინა ყოფად.
იგი	ბალ.D	ხოლო საფასე, რომელი გეგულების მოცემად მოყუასთა ჩემთა, იგი ყოველი მიეც გლახაკთა.
მისსა	ბალ.E	და მისცნა მონანი სარწმუნონი, რაჲთა ჰმსახურებდენ ძესა მისსა.
იგი	ბალ.D	და უღონოთა, ხოლო მე არა ვითარცა მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, მათ მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
იგი	ბალ.D	და რომელნი იგი მდიდარნი, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
მას	ბალ.E	და მისცა ზანდან მზრდელად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა, რამეთუ სწადოდა აღზრდაჲ მისი სიხარულით და შუებით, და არარაჲ შეჭირვებით შეემთხჳოს გინა სიბერისათჳს, გინა უძლურებისა, გინა თუ სიკუდილისათჳს.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი ძუელი, დაბებკული, ნაგევთა შინა შეკრებული.
მათ	ბალ.E	5. და მაშინ ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
იგი	ბალ.D	ჰრქუა ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი მოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდეს მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი შენ გმოსიეს!
იგი	ბალ.E	და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავ ქრისტესი და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ, და უწარჩინებულეს ყოველთა იყო წინაშე მეფისა,
მას	ბალ.D	აწ სახე ესე მსგავს არს სახესა მას, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდის ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
იგი	ბალ.E	და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
მას	ბალ.D	ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არღარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
მით	ბალ.D	მაშინ ჰლოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
იგი	ბალ.E	ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან – ფერჴთა და ჴელისა – დაკლებულ იყო, და ტიროდა კაცი იგი.
მას	ბალ.E	და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
იგი	ბალ.D	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას კაცმან მან: მე ვარ კაცი სიტყჳს მკერავი და მჴეცისაგან შეჭმულ ვიქმენ და დაკლებულ ასოთაგან;
მისსა	ბალ.E	და აწ უკუეთუ ვინმე მიღუაწოს, საჴმარ მისსა ვიყო დღესა ჭირისასა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან სიტყუანი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
მის	ბალ.E	და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსა.
მისთჳს	ბალ.E	და უბრძანა სახლის მოძღუარსა თჳსსა, რაჲთა კეთილად იღუწიდეს მისთჳს და ნუგეშინის-სცემდეს.
იგი	ბალ.E	ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
მის	ბალ.E	და მივიდეს და ჰრქუეს მეფესა: ჵ მეფეო, კაცისა მის, რომლისა დაგიც სასოებაჲ, არა არს სჯულისა შენისაჲ, რამეთუ უკუეთუ პოვის კაცთა მათგანი ქრისტეანეთაჲ, მოწლედ მოიკითხავს.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, აღჩჳლდა გული მისი და ტიროდა ფრიად.
მათ	ბალ.E	და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობისა შენისა, და რომელნიცა პოვის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს მათ.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ, ბოროტი წინა-გიცთ.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
მისა	ბალ.E	და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
მათ	ბალ.D	ხოლო აწ მე მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილთა სანაყოფოთა, რაჲთა ვსთესო მათ შინა.
მათ	ბალ.E	აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
მისდა	ბალ.D	და აწ განვალ და ამას გამცნებ: დაუმარხე ღმერთსა სჯული მისი, რომელი მოგეცა ჩემ მიერ და გაუწყენ სამართალნი მისნი, და ღირს მისდა გიჩინა შენ!
მას	ბალ.E	და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღიძრა გონებაჲ მისი და ცრემლეოდა.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
იგი	ბალ.E	აწ წარმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, რაჲთა წარმავალისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.E	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
მისთჳს	ბალ.E	მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური დაგებულ არს მისთჳს.
იგი	ბალ.E	და არა უწყოდა, თუ ვინაჲ არს საცთური იგი.
მას	ბალ.E	და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
იგი	ბალ.E	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
მას	ბალ.E	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთა წყლულსა.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვჰმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.E	ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
მან	ბალ.E	და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა მე, და ვაწჳე უმჯობესსა, და მე ვჰგონებ, რომელ განმცადა სიტყჳთა.
მან	ბალ.E	და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
მას	რაბლე2	მას უკან პანურგი ახლა ევსთენსა და კარპალიმს მიუბრუნდა:
მას	ბალ.E	და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
მან	ბალ.E	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
მათ	ბალ.E	და განბოროტნა შემასმენელთა მათ ზედა ბალაჰვარისთა.
მათ	ბალ.E	და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისთჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, თუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
მის	ბალ.E	და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
მისთჳს	ბალ.E	ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
მისსა	ბალ.E	და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
მან	ბალ.E	მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა და დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
იმა	რაბლე2	რამეთუ გზა დაეგდოთ ხომალდ-მეხომალდეთა მოსახილველად დუნდგოდ დაძრულ იმა რაინდთათვის, მყის შეუძახა ეპისტემონსა: - გასწიე! გასწიე!
მან	ბალ.E	ხოლო მან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქრისტესა, ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
მათ	ბალ.E	და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვართ.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.E	და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგზლისამან.
მათ	ბალ.E	ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებს საგზლისათჳს.
იმასა	რაბლე2	მაგრამ კარპალიმმა უმალ დაჰკვლია და ისე მკვირცხლად გამოეკიდა დახელფეხებული, იმასა ჯერეთ ასიოდე ნაბიჯიც არ გაევლო, უკვე დაეწია, შეუხტა ცხენისა გავაზედ, უკანით ხელნი შემოჰხვია და კვალად ხომალდისკენ გამოაბრუნა.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწუნენ.
იგი	ბალ.E	7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ჰასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არიან მეფეთათჳს.
იგი	ბალ.E	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლულობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
იგი	რაბლე2	და წარტყვევნილი იგი მის პირსა შიგან სულაც არ დაიჭერდა უფრორე მეტსა ადგილსა, ვინემ ფაჩქისა, ანუ ფეტვისა მარცვალი დაიჭერს კარაულისა ხახაში.
მის	ბალ.E	ხოლო მეფე განკჳრვებულ იქმნა საქმესა ზედა მის ყრმისასა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ თქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
მისდა	ბალ.E	და არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი ზედაჲსზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა ფრიად.
მას	ბალ.E	და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვად ქალაქისაგან, იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
მან	ბალ.E	ხოლო მან მიამცნო ყოველი, რაჲცა უთხრა, და ჰრქუა: დაფარე ყოველი, რაჲცა მიგითხრა და მოგაჴსენო.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: რაჲ არს შეწყუდეულებაჲ ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
მათ	ბალ.E	ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან შენმან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მიცემაჲ.
მათ	ბალ.E	ხოლო უმეცნიერესმან მათ ყოველთამან ჰრქუა, ვითარმედ: მეფეო, ძე ესე შენი მიიწევის დიდსა დიდებასა მეფობისასა,
მისსა	ბალ.E	ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შემოიყვანო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
მან	ბალ.E	და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
(მან)	ბალ.E	ხოლო (მან) მიუგო: ესევითარნივე არიან, ვითარ-ესე ჩუენ ვართ, და ზეცათა ღმერთსა ჰმსახურებენ.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და არღარავინ იპოვების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: არა.
მას	ბალ.E	და ვითარ ყოველივე განუმარტა, არღარაჲ მიუგო მას.
მის	ბალ.D	და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და მე ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლის მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
მან	ბალ.D	და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა ჩემ მიერ.
მან	ბალ.D	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
მან	ბალ.D	და რაჟამს კაცთა დაიძინიან, მან იწყის ღამის თევად, ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს, ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, სენი ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზრდელსა ძისა ჩემისასა?!
მისა	ბალ.D	და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
მას	ბალ.D	ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მისულა მეფისაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
მან	ბალ.D	ხოლო მან მიუგო: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე!
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: და ვინა ყო ესე?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, ვერა ვცან, და მან აცთუნა იგი.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ დავარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: არა არს ცთომილებაჲ, რამეთუ ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან შემქმნა და დამბადა, ხოლო შენ ხარ ცთუნებული, რამეთუ დაგიტევებიეს დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
მას	ბალ.D	და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, ხოლო თუ მას ღმერთსა თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისა და თქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ამისთჳს ფილოსოფოსნი იგი რამეთუ, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნებისო ყრმაჲ ეგეო.
იგი	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
იგი	ბალ.D	იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
მისთჳს	ბალ.D	ხოლო ჩუენ განვიდეთ ძებნად ბალაჰვარისა, და ვაცნობოთ ძესა მეფისასა მისთჳს.
მან	ბალ.D	ხოლო მან არქუას, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერი ვიყავ მამისა შენისაჲ.
იგი	ბალ.D	და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩუენსა.
მას	ბალ.D	43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
იგინი	ბალ.D	და ვითარცა მოიყვანნეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ თქუენ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს ყელთა?
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზედაჲსზედა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
მან	ბალ.D	და ჰრქუა კაცმან მან: უკუეთუმცა იცოდეთ მოკუდავებაჲ თქუენი, არამცა სდევნიდით კაცთა ღმრთის მსახურთა, და რამეთუ ვიცით და გჳსწავიეს, რამეთუ ბალაჰვარს ეძიებთ.
იგი	ბალ.D	და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
იგი	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ბალ.D	და კუალად ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ არა უწყით, სადაა.
მას	ბალ.D	და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით და ეძიებთ, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისსა.
მას	ბალ.D	და რომელსა ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ, დიდებაჲ დაგიგდო და არღარა გეზიარების მას შინა, და არა სდევნით მათ, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
მის	ბალ.D	და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მის ზედა, რამეთუ არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
მან	ბალ.D	ჰრქუა მან კაცმან: თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან აქა და იქი?
მან	ბალ.D	მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მათთჳს	ბალ.D	და თუ გნებავს, აწ გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
მათ	ბალ.D	– რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
მან	ბალ.D	ხოლო ჰრქუა კაცმან მან: არავინ არს უაღრეს, გინა უდარეს ჩემსა, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.D	და ვითარცა განთენდა, წარემართა ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
იგი	ბალ.D	და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ შეიპყრეს და სიხარულით მიიყვანეს მეფისა წინაშე.
მას	ბალ.D	ხოლო მას რაჲ ესმა, სულთ-ითქუნა და იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველისათა, რომელ მოუწევიან მის ზედა მამასა ჩემსა, სულ-მოკლე იქმნეს და შეშინდეს, და იწყოს ჩემდა წინააღდგომად, რაჲთა დაემორჩილოს ბრძანებასავე მამისა ჩემისასა.
იგი	ბალ.D	ხოლო მონაჲ იგი იყო ფარულად მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფისა ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარ ბალაჰვარ, რომელმან აცთუნე ძე ჩემი?
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ამითა, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა
იგი	ბალ.D	და ვასწავე იგი, რომელი გუაუწყეს წმიდათა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა, რომელი-იგი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა, რამეთუ მტერ იყო და დავაგე ღმერთსა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
იგი	ბალ.D	და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.
იგი	ბალ.D	აწ შენ ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასაცა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
მას	ბალ.D	ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, რამეთუ განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
მან	რაბლე2	პანურგმა ისეგვარად მიადგა ერთმანეთსა ორი ანჩახ-უნაგირი, ადრე რაინდთ კუთვნილნი, რომ ხათრითისა მიმგვანებული გამოიყვანა, მზარეულობა ტყვესა დაეკისრა, და მან ტყვევნილმან იმავ ცეცხლზედ შეწვა ნანადირევი, რომელ ცეცხლშიაც რაინდნი ჩაიბუგნენ.
მათ	ბალ.D	ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა შენითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელსა.
მას	ბალ.D	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
მათ	ბალ.D	რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ, რომელნი-იგი ას-კეცად უზეშთაეს არიან ქუეყნიერთა ამათ, ვითარცა შენცა ჰხედავ მნათობთა ზეცათა.
მათ	ბალ.D	ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
იგინი	ბალ.D	ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს ყოველსა სოფელსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო ამას ზედა აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს და მათ შეაცთუნეს სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევანებითა.
მის	ბალ.D	კუალად აწ ესერა შესცთა ბრძენთ მთავარი მის მიერ ესე რაქის.
მათ	ბალ.D	და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთა და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა მათ თანა განხრწნილთაჲ.
იმათ	რაბლე2	ჩვენსა ლაშქარში სამასი მარტო ქვისა ზეიდლიან-ჯავშნიანი უშვერად დიდი დევკაცია, ოღონდ იმათ თქვენი გამოკიდებისა თავი არა აქვთ, თვინიერ ერთისა, ვინცა წინამძღვრობს, მგელკაცად სახელდებულისა, და ვისაც ბექთრად ციკლოპთა გრდემლნი აცვია;
მას	ბალ.E	და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინმავალთა წარავლენდენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებდენ, რაჲთა არა იხილნეს საქმენი კაცთანი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი ესრეთ ჰყოფდეს.
მისთჳს	ბალ.D	ხოლო სიხარულისა მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს უფალი: სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
იგი	ბალ.E	ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყვანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
მისსა	ბალ.D	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგ[რ]ომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
იმათგან	რაბლე2	- იმათგან ზოგი ამორძალია, ზოგიცა ლიონელი, პარიზელი ანდა ტურენელი, ანჟუელი, პუატუელი, ზოგ-ზოგნი ნორმანდიელნი ურევიან, ზოგნი გერმანელნი, და რაღა ბევრი გავაგრძელო, ყოველი ქვეყნისა და ყოველი კუთხისა ასულთ ნახავთ.
მის	ბალ.D	აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
იგი	ბალ.D	და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი ექცევის მრავალ-ფერად კაცთა;
იგი	ბალ.D	ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
მისსა	ბალ.D	მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა სიყრ~ლსა ზედა ღ~ისსა.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ: ესე ყოველთა კაცთა შეემთხუევისა?
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
იგი	ბალ.E	და კუალად ოდესმე განვიდა, და მოყუასნი იგი წინამავალნი უდებ იქმნნეს და ვერ იხილეს ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: და ესეცა კაცი არს.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: წელიწადთა სიგრძესა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იყო იგი გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ზანდან: ამისა შემდგომად სიკუდილი.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი ვერღარას დაუფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
იგი	ბალ.E	მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არსა ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მოიწეოდის კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ,
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებიან ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი,
მას	ბალ.E	და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდის და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი, და შემდგომად სიკუდილისა მუნ წარიყვანებს და მას შინა განუსუენებს,
იმის	რაბლე2	ვინათგან ყველას ჩვენ-ჩვენი წერა გვახვედრებს ისარს, და ბრძოლის ველად დაგვარჩენს მრთელად წყალობა ღმრთისა, ძლევასა ნურცვინ მიითვლის თვისად, ომს აგებინებს ლაშქარსა ზენა, ის არის ოდენ იმედი ხსნისა, იმის საქებრად ვაუბნოთ ენა.
იგი	ბალ.E	და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისა, იწყის მან განცხრომად,
მათ	ბალ.E	ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა: ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან, რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდი მათ შინა და ვიქმოდე მცნებათა მათ შენთა წმიდათა.
მას	ბალ.E	9. მას ჟამსა შინა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახვაჲ კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
მისსა	ბალ.D	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლეო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
იმათ	რაბლე2	აქ ერთხელ ოთხნი შეექცნენ სერსა, არცვის ულვაში შეურცხვა არამც, - არ უგემნია ბახუსის ყელსა, რაც იმათ ღვინო ჩაღლიეს ღვარად, კურდღლისა წამერთ გაძიძგნეს მალა, ჩამოიდინეს გულზედა ქონი, სულ ძმარში ავლეს ყურგრძელა ზვარა, ღმურძლავდნენ ვითა მშიერნი ქორნი;
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზარდული, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს, რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუნწუბასა წითელსა,
მის	ბალ.D	და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისითა.
იგი	ბალ.D	და აწ თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მათ	ბალ.D	ხოლო რომელნიმე დაშთომილან უდაბნოთა შინა კაცნი ღმრთის მსახურნი, რომელთა ჰრწამს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მათ იციან მისაგებელი და საშჯელი.
მას	ბალ.D	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას მზარდულმან: კაცო, არას ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
მისთჳს	ბალ.E	აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
იგი	ბალ.E	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადგრომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
იგი	ბალ.E	და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფისა ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვა მისა.
მას	ბალ.D	ხოლო კრებასა მას არავინ დაჰხუდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
იმა	რაბლე2	რამეთუ იმა დაჯედა-მლივ კაცუნა-დედაკაცუნათ (შოტლანდიასა შინა აკი „ასტამ-საფხეკლისა ტართ“, ანუ კიკნა-კუკნა ერსა უხმობენ) უზომო სიფიცხე მოსდგამთ, ცარიელნი კუჭნი არიან.
მისა	ბალ.E	აწ ნუ ორგულებ უწყებად მისა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისა, შეგემატოს პატივი დიდი უმეტეს მოყუასთა შენთა და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
მის	ბალ.E	ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცთაჲ, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
მისთჳს	ბალ.E	და უთხრობდა რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითარმცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
მისა	ბალ.E	და ბრძანა შემოყვანებაჲ მის[ი] წინაშე მისა.
მას	რაბლე2	მას უკან ერთსა კარგა მსხვილსა მარგილსა დაავლო ხელი, მიუბრუნდა პანტაგრუელსა და მისთა თანამოსაგრეთ და აძრახდა:
იგი	რაბლე2	ევსთენმაც დაჰკრა, და ეგრევ ორ თანაბარ სიგრძისად გადაიმტვრა ბუნი იგი, თანაც, წვეთი რა არის, წვეთი წყალი არ დაღვრილა.
იგი	ბალ.D	და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
მას	ბალ.D	და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.D	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ ბრძანებასა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მიქადაგებდი.
მათ	ბალ.D	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე კერპთა მსახურთა წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მწე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
იგინი	ბალ.D	აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ იცოდე, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგწოდნე იგინი და მიუყარნე ძაღლთა.
მას	ბალ.D	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმა სიტყუაჲ ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა-ყო, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ თხარა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებით განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისათა.
მისთჳს	ბალ.D	ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ პირველ დაედვა.
მისა	ბალ.D	და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისა მისწუდებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
მათ	ბალ.D	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.D	და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან.
მას	ბალ.D	ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, და ნაქორ ეგრეთვე დაუტევა მეფემა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორს მოკლებად სიტყჳს გებისათჳს შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
მას	ბალ.D	ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
იგი	რაბლე2	სპა-ლაშქარიცა უთვალავი მყავს, გარნა არცა ძალისა მოიმედე ვარ და არცა კიდევ სიჩაუქისა ჩემისა, ერთადერთი სასო და ქომაგი ჩემი უფალია, რამეთუ იგი არცვისა დაუტევებს, ვინაც მიწყივ ესავს და მიელტვის გულსა შინა.
მისსა	ბალ.D	აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
მას	ბალ.D	ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, ძეო მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
იმან	რაბლე2	მივიდა თუ არა ტყვევნილი დანიშნულებისა ადგილსა, მიეახლა ხელმწიფესა და მოახსენა, ვითარ გადაეყარნენ უშვერად მაღალსა ბუმბერაზსა, სახელად პანტაგრუელსა, და რარიგ დაბუგა იმან ექვსას ორმოცდაცხრამეტნი რაინდნი;
იმათაც	რაბლე2	და ვითარ გასინჯეს, იმათაც იგივ დაემართათ, ხელმწიფესა რომ მოუვიდა, და გალეშილთ იმისთანა ჩარბუზანა ჩააბეს, ბანაკსა სრულად ხმა მოედო, მავანსა და მავანსა თავდახსნილსა ტყვე-რაინდსა ამბავი მოუტანია, დილაზედ მტერი დაგვესხმისო,
იგი	რაბლე2	რაჟამს ნადავლისა სვეტსა განეშორა, პანტაგრუელმა არგნისა წილ თავისი ხომალდისა ანძასა წამოავლო ხელი, ანძისა მარსზედ, ესე იგი ფორზედ, რუანიდან წამოღებული ორას ოცდაჩვიდმეტი ლადუკი, ანუ მცირე კასრი ანჟუიური თეთრი ღვინო დაუდო,
იგი	ბალ.D	და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
მის	ბალ.D	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
მისსა	ბალ.D	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადგრე ნებასა მისსა.
მისდა	ბალ.D	ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
მას	ბალ.D	ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
იგი	ბალ.D	და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
იგი	ბალ.D	და მოიყვანეს კაცი იგი წინაშე მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
მისდა	ბალ.D	და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
იგინი	ბალ.D	ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
მის	ბალ.D	და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე ვერ მოთმინე იქმნეს და შთავარდეს ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
იგინი	ბალ.D	ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
იგი	ბალ.D	ხოლო ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
მან	ბალ.D	და ვითარცა იხილა რა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელ ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა მისისაჲ.
იგი	ბალ.D	ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, ხოლო ჭაბუკსა მას აყუედრებდეს გჳანად განსლვასა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო, იგი განვდევნე და მან დამახრწია.
იგი	ბალ.D	აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
იგი	ბალ.D	ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუ იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდეგით.
იგი	ბალ.D	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა მისთა.
იგი	რაბლე2	პანურგმა მოასწრო და, ნატისა სასმისი რო ჰქონდა, ჯიხვისა გამოხარშული ტყავისა, რომელსა vade mecum-სა უხმობდა, პირთამდე აავსო მათარა იგი, მერმეც გამომადგებაო, და ცოტამატა კიდევ საძმრედ დურდოღა დარჩა ძირში.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა, მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
მან	ბალ.D	ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
მის	ბალ.D	და შემდგომად ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიან, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
მას	ბალ.D	აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთროსა.
მათ	ბალ.D	და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რომელმანცა აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მიგენიჭოს.
მათ	ბალ.D	და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნენ მსახურნი ყრმანი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი ოდეს აღიძრის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო,
მას	ბალ.D	უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა, და მას საუკუნესა ვითარ დაუდგნე ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
იგი	ბალ.D	ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონიერებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არღარა მივიწიო და მეწიოს სიკუდილი, მაშინ რაჲღა იყოს ნუგეშინის-ცემაჲ ჩემი?
მან	ბალ.D	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: თანა-მეყავ თუესა ერთსა, გინა ღამესა ერთსა, და მე ვყო ყოველი ნებაჲ შენი, ხოლო შენ ესოდენმან მცირემან ვნებამან ვერარაჲ გავნოს შენ, რამეთუ მე შეცთომილსა მომაქცევ.
იგი	ბალ.D	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
მას	რაბლე2	- წა ქალაქსა, ვირთაგვასაებრ აძვერ გალავანზედ, ვითარ გჩვევია, და გადასძახე იქაურთ, ეხლავ გამოდით და შეუტიეთ მტერსა- თქო, მერმე ჩაძვერ, აიღე ანთებული კვარი და ცეცხლსა მიეც მტრისა საჩეხ-კარავნი, მას უკან ერთი შენებრ იხმამყივარე და გამოშორდი იქაობასა.
იგინი	ბალ.E	ხოლო მეფემან იცნნა იგინი და მსწრაფლ გარდამოჰჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
მისსა	ბალ.E	და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა კულა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
იგი	ბალ.D	და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი თანა-ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
მისსა	ბალ.E	და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნის მეფე ვის ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
მას	ბალ.D	და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუეს: ესე არს მისაგებელი ცოდვილთაჲ.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრეთ.
მას	ბალ.D	და ვითარცა განიღჳძა, განიცადა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყებად.
იგი	ბალ.E	მერმე შეიმოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა, ძმისა თჳსისათა.
იგი	ბალ.D	და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
მისა	ბალ.D	ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან, მივიდა მისა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
მან	ბალ.D	ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი ტიროდეს.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ მეფემან: ვითარ შეჰშინდით ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი მისნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
მისსა	ბალ.E	და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
მათცა	ბალ.E	ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი-იგი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.
მას	ბალ.E	10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფისა ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
იგი	რაბლე2	და იმასაც ერთი ამოდენა წამოეკოკისპირულებინაო, დევკალიონისა ჟამინდელი წარღვნა მოგონილი იქნებოდაო, ვითარმედ ფაშატი იგი თითო მოფსმაზედ რონისა და დუნაის უმეტესსა მდინარესა აყენებდაო.
მათ	ბალ.E	და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექმნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლესა მისსა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალნა იგინიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნენ კიდობანნი იგი.
იგი	ბალ.E	უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
იგი	ბალ.D	და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი, ხოლო მე მომდრეკს შენდა საშუებელი შვილიარობისა,
მისსა	ბალ.D	ხოლო იოდასაფ ინება მეფობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მოეკუდინა მამასა მისსა.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არა ღირს არიან შემთხვევად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
მათ	ბალ.E	მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთათჳს ფასსა დიდად იტყოდეს.
მათ	ბალ.E	და კუალად უბრძანა ბილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და აღმოჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
მას	ბალ.D	და იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: ჩუენ ყოველნი ვიყვნეთ წესსა ზედა ჩუენსა და სჯულსა, ხოლო რომელსა ზედა ვდგათ და გამოგჳრჩევიეს, რამეთუ ძესა ამას ჩემსა სწადის, რაჲთა იყოს წესსა მას ზედა სჯულსა მამათა ჩუენთასა, და ნუთუ-მე გუარმანცა მიიზიდა!?
მისსა	ბალ.D	ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი.
მის	ბალ.D	და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
მისსა	ბალ.D	ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალნი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.
მათ	ბალ.E	აწ მე მაბრალობთა კაცთა მათ ღმრთისათა მოკითხვასა, რომელთა შინაგანი ესრეთ არს?
მათ	ბალ.D	54. ხოლო ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რომელი მოსცა მამამან მისმან სამსახურებელად, ბრძანა განსყიდად მათ ყოველთაჲ უცხოსა ქუეყანასა, და განყოფაჲ გლახაკთა ზედა ქუეყანისა მისისათა.
მას	ბალ.D	ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მას შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.
მისსა	ბალ.D	55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანასა შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
იგი	ბალ.E	და ვჰგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
მათ	ბალ.D	და ბრძანა ყოველთა მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.
იგინი	ბალ.D	და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და დიდითა პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა ზედა.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
მის	ბალ.D	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდოთ იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.D	და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა, რამეთუ ტკბილ და კაცთ მოყუარე და მოწყალე არს, არამედ არა ჰნებავს, სიკუდილი ცოდვილთაჲ, არამედ მოქცევაჲ და სინანული.
იგი	ბალ.D	და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა, აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
იგი	ბალ.E	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისა, და თესლი იგი – სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა ზედა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსნე კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე. ამენ.
იგი	ბალ.D	და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
მის	ბალ.D	და წარვიდა მეფე და ყოველი ერი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
იგი	ბალ.E	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელი შეიწყნარის კაცმან და აღმოსცენდის რაჲ მათ შორის, გულის თქ~მითა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთვის.
მათდა	ბალ.D	და წარსლვასავე სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
იგი	ბალ.E	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, რომელი მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარჰმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდის გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
მისსა	ბალ.D	ხოლო აბენეს მეფემან უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისსა აღშენებაჲ ეკლესიისა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს კეთილად და გამოიღოს ნაყოფი.
იგი	ბალ.E	14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთოჲ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყუდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
იგი	კლარჯ.	იგი აჩრდილ, ხოლო ესე ჭეშმარიტება, იგი სახჱ, ხოლო ესე საქმე, რომელსა-იგი ჰმსახურებ ელიას, რომელსა ელია მოსლვად, რომლისათჳსცა-იგი დიდი გაქუეს სიტყუაჲ და წინაწარმეტყუელად მას ჰხადი.
მისსა	ბალ.D	და არარაჲ მაქუს მადლი წინაშე მისსა კეთილი ღმრთისაჲ.
იგი	ბალ.D	რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავადი იგი, რამეთუ მოწყალებანი იგი დასძლევენ სოფლისა ამის, სავსესა ამას ცოდვითა.
მას	ბალ.D	და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და ჰაერნი ნათელსა მას და ჰაერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
მათ	ბალ.D	მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და თქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
მისდა	ბალ.D	აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
იგი	ბალ.D	აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
იგი	ბალ.D	შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილო, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
მათ	ბალ.D	და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა წმიდათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
მას	ბალ.D	და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
მისდა	ბალ.D	65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
მის	ბალ.D	და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მის ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუთა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი გულს მოდგინედ.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
მას	ბალ.D	მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი თანაშემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს მეფე სიტყუას უგებდა.
იგი	ბალ.D	და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისა, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნდა კაცსა.
მათ	ბალ.D	და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე მნებავს, რაჲთა განვიდე ძმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
იგი	ბალ.D	და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძაძა იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და გამოვიდა ფარულად.
მათ	ბალ.D	ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუეს: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ანუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ კუალად მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
მან	ბალ.D	ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ სოფელი ყოველი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
იგი	ბალ.D	მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
მან	ბალ.D	ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
მას	ბალ.D	და რამეთუ უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა უსიტყუელითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
იგი	ბალ.D	და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
იგი	ბალ.D	და იყავნ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გამოცდილებამან.
იგი	ბალ.D	ხოლო სიყუარულსა არა აქუს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ხედავს.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
მან	ბალ.D	ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განჰკურნოს ცთომილებაჲ შენი.
იგი	ბალ.D	67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
მას	ბალ.D	ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ჰამბავი მისი, განჰკვირდეს მას ზედა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი მადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი, რომელ დაეთესა აგარაკსა კეთილსა.
იმათ	რაბლე2	პანურგმა თვალი მოჰკრა თუ არა იმათ, პანტაგრუელსა მიუთხრო:
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ შენ იხილე.
მის	ბალ.D	ხოლო იოდასაფ გუამი წმიდისა მის მამისა ჩუენისა ბალაჰვარისი დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
მათ	ბალ.D	და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკული ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე გჳრგჳნი მათთჳს არს, რომელ სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
მას	ბალ.D	და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუა მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
იგი	ბალ.D	და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დადვა გუამი იგი ბალაჰვარის გუამსა თანა;
იგი	ბალ.D	და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და მიუთხრა საქმე იგი.
იგი	ბალ.D	ხოლო იგი წარვიდა ერითა, ეპისკოპოზთა და მღდლითა და წარმოიხუნა წმიდანი ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროჲსასა და დიდითა პატიოსნებითა შეამკუნა.
მას	ბალ.D	და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
მათ	ბალ.E	და სხუაჲ – ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
იგი	ბალ.J	იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
იგი	ბალ.J	ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ. და არა ესუა მას შვილი.
იგი	ბალ.J	4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
მათ	ბალ.J	ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
მისსა	ბალ.E	და რომელი კლდესა ზედა დავარდა, აღმოსცენდა და განჴმა, ესე არს, რ~ი ისმენს წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა ზედა და განჴმის.
მას	ბალ.E	და იხილნა კუალად ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირსა მას ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო კაცი.
იგინი	ბალ.J	ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
მათდა	ბალ.J	ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მათდა მ~რთ, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა მიმართ, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და შუჱნიერი.
იგინი	ბალ.J	და აღივსო სიხარულითა დიდითა და უწოდა სახელი მისი იოდასაფ, და თქუა: ესე მიყვეს ღმერთთა ჩემთა. და უმეტეს ადიდნა იგინი.
მისსა	ბალ.J	და შეკრიბა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილოფოსთაჲ და მემარაგეთაჲ, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
მათ	ბალ.J	ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, რამეთუ დიდებაჲ, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
მას	ბალ.J	და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტევონ მას შინა ყოფად.
მას	ბალ.J	და მისცა ზანდან მზარდულად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული ყოვლად არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა,
მათ	ბალ.J	5. და ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
იგი	ბალ.J	და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავი ქრისტეს მცნებათაჲ და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ,
იმადა	რაბლე2	ღმერთმანი, კბილთა შიგან შენა უფრორე მეტი ძალა გაქვს და ტრაკუცუნსა შიგან უმეტესი გონი, ვინემ ჰერკულესსა მთელსა გვამსა და სულში! კაცი იმადა ღირს, რა ფასსაცა იდებს.
იგი	ბალ.J	და უწარჩინებულ ყოველთა იყო წინაშე მეფისა, და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
იგი	ბალ.J	ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან – ფერჴთა და ჴელისა – დაკლებულ, და ტიროდა კაცი იგი.
მას	ბალ.J	და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას კაცმან მან: მე ვარ კაცი სიტყჳს მკერავი და მჴეცისაგან შეჭმულ ვიქმენ და დაკლებულ ასოთაგან;
მისსა	ბალ.J	და აწ უკუეთუ ვინმე მიღუაწოს, საჴმარ მისსა ვიყო დღესა ჭირისასა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან სიტყუანი მისნი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
მის	ბალ.J	და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსად.
მათ	ბალ.E	და აღიხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ.
მათ	ბალ.E	ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წარსჭრნეს, და კაცი იგი დაეცა და პილომან აღიტაცა და მიუგდო ვეშაპსა.
იგი	ბალ.J	ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
მათ	ბალ.J	და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობაჲ შენი, და რომელნიცა პოვნის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს მათ.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ თქუენ, ბოროტი წინა-გიც.
მას	ბალ.J	და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისსა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულნე დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
იგი	ბალ.E	აწ, ძეო მეფისაო, პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთასა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა ამის სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
მან	რაბლე2	ამაობაში მგელკაცმან მან ხალიბური ფოლადისა ჩომახტურითა შემოუტია პანტაგრუელსა, და ფოლადაური ჩომახტური იგი ცხრა ათას შვიდას კვინტალსა და ორსა კვარტერონსა იწონიდა და ცამეტი ალმასისა წვეტითა ელავდა,
იგი	ბალ.E	და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.
იგი	ბალ.E	ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
მის	ბალ.E	და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
მან	ბალ.E	მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მე აწ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენან მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, აწ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
მის	ბალ.E	და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ სიყუარული ჩემი შენდა მიმართ, რომელ მაქუნდა.
მან	ბალ.E	მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არს ჩემდა ჭირი თავისა ჩემისაჲ, წარვედ გზასა შენსა, ამიერითგან არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
მას	ბალ.E	და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძულობდა და ჰრქუა მას: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელთა მტერთა შენთასა.
მათ	ბალ.E	მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პირველი ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანდეს სიკუდილი და ოდეს წარადგინებდენ განსაკითხავად.
იგი	ბალ.E	ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
იმა	რაბლე2	ხოლო იმა ვიღაც-ვიღაცა პაპელთა და ცრუწინასწარმეტყველთა მწვალებლობასა, რომელთა ახლად შემოღებულ განჩინებათაგან და ბილწ ჩმახთაგან მოწამლულია სოფელი, არცსად გავაჭაჭანებ.
იგი	ბალ.E	და მეორე იგი მეგობარი – ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან და მერმე თავისსა ზრუნვასა შეექცევიან.
იმა	რაბლე2	თანაც ქამარზედ კოდი რომ ეკიდა, იმა კოდიდგან თვრამეტისა უმეტესი ჩანახი და ერთიც ტაგანი მარილი მიაყარა, და სულ მთლად გამოსტენა მგელკაცსა მარილმა პირი, ყია და თვალნი.
იგი	რაბლე2	და დადგა ღვინისა ლიამპარი, რომლისა შემხედველმა მგელკაცმან მყის დაასკვნა, ეგ არი და პანტაგრუელმა ქანთილი გამიხვრიტაო, რამეთუ ღვინისა ლიამპარი იგი თავისი ფსელი ეგონა.
იმას	რაბლე2	უკეთუ თავად უფალი ხელსა ააღებდა ქველსა პანტაგრუელსა, გარნა მეოხ ექმნა, და პანტაგრუელმა გვერდზედ გახტომა მოასწრო, იმას აცდენილი მგელკაცისა ჩომახტური კი იქავ მარჯვნივ ფრიალო კლდესა მოხვდა,
იგი	რაბლე2	განხეთქა კლდე იგი და სამოცდასამი ფუტისა უმეტესად ჩაჯდა მიწასა შიგან, ხოლო კლდიდგან იმსისხო ალი ამოვარდა, რა სისხოც გვერდიგვერდ მიდგმული ცხრა ათას ექვსასი კასრია.
იმას	რაბლე2	უსაჭურვლოდ დაშთენილმა პანტაგრუელმა კი ხელთ შერჩენილი ანძისა ბოლო მოივარგა და, ერთი თუ ორი, ერთი თუ ორიო, უდო და უდო მგელკაცასა, მაგრამ იმას ისევე სტკიოდა პანტაგრუელისა დაკრული, რარიგადაც გრდემლსა ეტკინებოდა თქვენი ნაწკიპურტალი.
მის	ბალ.E	მიუგო ბალაჰვარ: ამისთჳს, რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ მის თანა.
მისსა	ბალ.E	თქუა იოდასაფ: ვერ ეგების ესე ყოფად, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ და თხრობად მისსა!?
მის	ბალ.E	– ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმეთა საწუთოჲსათა.
მას	ბალ.E	და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
მის	ბალ.E	და მრავალ გზის უნებნ მის თანა სიტყჳს გებაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგანსა გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
იგი	ბალ.E	და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
მას	ბალ.E	წარვიდეს და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
მათ	ბალ.E	მათ შინა იყვნეს კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
იგი	ბალ.E	და კაცი იგი ჯდა ინაჴით სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
მას	ბალ.E	და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი – დედოფლით.
იგი	ბალ.E	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყოვარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მეფემან მოყუასსა მას: არასადა გუთნდა ცხორებაჲ ჩუენი, ვითარ ამათ გლახაკთა, და არცა ესრეთ მხიარულ ვართ, ვითარ ესენი.
მათ	ბალ.E	არად ჰკჳრს მათ, რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ, რამეთუ მათ შინა იშვებენ უკუნისამდე, რომელნი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
იგი	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: არიან კაცნი, რომელნი ჰმსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველი დაუტეობია და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებიეს, რამეთუ გამოსცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი ურგებად და წარმავალად.
იგი	რაბლე2	გადარჩენით, მენდეთ, არცავინ გადარჩენილა, და პანტაგრუელი დასტურ მთიბავსა ჰგავდა, რომელი მთიბავიცა თავისი სათიბელჭაღვითა (ესე იგი მგელკაცითა) მდელოსა ზედა ბალახსა (ესე იგი დევკაცთ) თიბავდა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე – რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
იგი	რაბლე2	და ამბავი ესე სწორედ მაშინ მოხდა, ოდეს პანტაგრუელმა მგელკაცი იგი ერთ-ერთსა დევკაცსა დასცხო, სახელად რიფლანდუი რომ ერქვა და ქვაქვიშისა ჯავშანი ემოსა, და იმა ჯავშნისა ნამუსრევმა ეგრევ თავი წასძმარა ეპისტემონსა;
იგი	ბალ.E	რამეთუ იგი არს საუკუნო უხრწნელი, და ამას ყოველსა მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
მის	ბალ.E	ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ კაცი ადგილისა მის ღირს, ანუ ვინ შემძლებელ არს მუნ შესლვად?
იგი	ბალ.E	ჰრქუა თანამზრახველმან: არავისთჳს დაჴშულ არს კარი იგი, ვისცა ენებოს.
იგი	ბალ.E	ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას: მსახურებაჲ ღმრთისა მხოლოჲსაჲ, რომელმან დაჰბადნა ყოველნი დაბადებულნი.
იგი	ბალ.E	ჰრქუა მეფემან: და რაჲ გაყენებდა აქამომდე თხრობად ჩემდა გზაჲ იგი?
მას	ბალ.E	ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და ჴელ-ვყოთ მას, რამეთუ თანა-გუაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას: ნუ ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
იგი	ბალ.E	და შემდგომად იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდა თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.
იმა	რაბლე2	დევკაცთა მუსვრასა რომ მორჩა, პანტაგრუელი იმა ადგილსა მიახლოვდა, სად გოზაურნი ეწყო, მიუხმო პანურგსა და სხვათა,
მათ	ბალ.J	აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
მას	ბალ.J	და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღძრა გონებაჲ მისი და ცრემლოოდა.
მას	ბალ.J	და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
იგი	ბალ.J	აწ წარჰმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, რაჲთა წარმავალისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.J	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
მისთჳს	ბალ.J	მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური დაგებულ არს მისთჳს.
იგი	ბალ.J	და არა უწყოდა, თუ ვინაჲ არს საცთური იგი. და შესჭირდა ფრიად.
მას	ბალ.J	და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
იგი	ბალ.J	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
მას	ბალ.J	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთ წყლულსა.
მან	ბალ.J	და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვჰმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.J	ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
მან	ბალ.J	და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისა?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა და მე ვაწჳე უმჯობესი, და ვჰგონე, რომელ განმცადა სიტყჳთა. და ყოველი წარმოუთხრა.
მან	ბალ.J	და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
მას	ბალ.J	და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
მან	ბალ.J	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
იმა	რაბლე2	- ეეჰ, ძმობილო, არცა იმა შენი ორი ჯამფილისა და ბუნისა ამბავი გამართლდა.
მათ	ბალ.J	და განბოროტნა შემასმენელთა მათ ზედა ბალაჰვარისთა.
მათ	ბალ.J	და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისთჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, უკუეთუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
მის	ბალ.J	და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
მისთჳს	ბალ.J	ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
მისსა	ბალ.J	და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
მან	ბალ.J	მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა, დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
მან	ბალ.J	ხოლო მან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქ~ს, ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
მათ	ბალ.J	და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვართ.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.J	და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგზლისამან.
მათ	ბალ.J	ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებნ საგზლისათჳს.
იგინი	ბალ.J	ხოლო იგინი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწუნეს.
მისთჳს	ბალ.E	24. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: არღარა არს ყოვლით კერძო სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა ჩემსა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
იგი	ბალ.J	7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არნ მეფეთათჳს.
იგი	ბალ.J	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლულობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
მის	ბალ.J	ხოლო მეფე განკჳრვებულ იყო საქმეთა ზედა მის ყრმისათა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ ჰრქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
მისდა	ბალ.J	არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ზედაჲსზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა ფრიად.
მას	ბალ.J	და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვად ქალაქისაგან, იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
იგი	ბალ.J	და იწყო მზარდულისა მიმართ თჳსისა პატივთა წინა-ყოფაჲ და ფრიად პატივ-სცემდა და წაღმართცა უქადებდა და ჰრქუა: უკუეთუ მითხრა ჭეშმარიტი, რაჲ-იგი გკითხო, უმეტესი პატივი ჰპოო წინაშე ჩემსა, რაჟამს იგი მეფე ვიქმნე.
მან	ბალ.J	ხოლო მან მიამცნო ყოველი, რაჲცა უთხრა, და თქუა: დაფარე ყოველი, რაჲცა მიგითხრა.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: რაჲ არს შეწყუდეულებაჲ ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
მათ	ბალ.J	ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მიცემაჲ შენი.
მათ	ბალ.J	ხოლო უმეცნიერესმან მათ ყოველთამან ჰრქუა, ვითარმედ: ძე ესე შენი მიიწევის დიდსა დიდსა მეფობასა,
მისსა	ბალ.J	ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
მან	ბალ.J	და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
მას	ბალ.J	და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და არღარავინ იპოების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა? ხოლო მან ჰრქუა: არა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მას მდიდარსა, რომელი ემზახა გლახაკსა მას, რომელი გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალი დიდებულთა შვილი ცოლად.
მან	ბალ.E	ხოლო მან არა ინება.
მას	ბალ.J	და ვითარ ყოველივე განუმარტა, არღარაჲ მიუგო მას.
მას	რაბლე2	მას უკან თხუთმეტ-თექვსმეტ ადგილას დაუბლანდა კისერი, თავი დაუმაგრდეს, არ ჩამოუვარდესო, და ნაკერსა ისი სალბუნი დასდო, რომელსა სალბუნსაც მკვდრეთით აღმადგინებელსა ეძახდა.
იმითი	რაბლე2	ალექსანდრე დიდი, მაგალითადრე, ძველთა საწმერთულთ აკერებს და იმითი შოულობს ერთ ლუკმა პურსა.
მას	ბალ.J	და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინმავალთა წარავლენდენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებდენ, რაჲთა არა იხილნე საქმენი კაცთანი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
იგინი	ბალ.J	ხოლო იგინი ჰყოფდეს. ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყვანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ: ესე ყოველთა კაცთა შეემთხუჱვისაა?
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
იგი	ბალ.J	და კუალად ოდეს განვიდა, და მოყუასნი იგი წინმავალნი უდებ იქმნნეს და ვერ იხილეს ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ესეცა კაცია.
მას	ბალ.J	და ჰრქუა მას: რას შეუქმნიეს ესე?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: წელიწადთა სიგრძოსა.
იმათა	რაბლე2	სემირამიდა დგას და, ვისაც ტილ-მკბენარი ახვევია, იმათა ხილავს და ტიზნავს, დიდო მესოკოეა, პანთესილეა მეწიწმატეა, ლუკრეცია მეფუნდუკეა, ჰორტენზია მსთველია, ლიბიე ჟანგაროსა ამზადებს.
იმასა	რაბლე2	ესრეთ, ვინაც აქა ყოვლისა ბატონ-პატრონი იყო, იმასა იქა ძლივს გააქვს თავი, სიღატაკეშია ჩავარდნილი.
იმა	რაბლე2	და, პირიქით: სიბრძნისმეტყველნი და მრავალნი სხვანი, რომელნიცა ამქვეყნად გაჭირვებულნი იყვნენ, იმა სოფლად ყოვლისა ბატონ-პატრონად შექმნილან.
იმან	რაბლე2	ატირებული მიადგა თავის მეღვეზილე პატრონსა, ესე და ესე იყო, ღვეზილი სულ მთლად წარმტაცესო, და იმან კი იმდენი ურტყა ტაჯგანალი, ცხრაპირი ტყავი ააძრო.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი იყო გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ზანდან: ამისა შემდგომად სიკუდილი.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ვეღარას დაჰფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
მას	რაბლე2	მას უკან კაიეტსა ტრიბულესთან ერთად მიუხმო და უთხრა:
იგი	ბალ.J	მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არსა ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მიიწიოს კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ, ვითარ-იგი წინაჲს ვიხილენ უძლურნი და აწ ამას ვხედავ, ხოლო კუალად უძნელეს აღმიჩნდა სიკუდილი?!
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებიან ცანი, ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი, და ბრძანებითა მისითა იქმნებიან ძრვანი ჰაერთანი და ქუხილნი და ქარნიო,
მას	ბალ.J	და კაცი ჴელითა შეუქმნია მიწისაგან და სული თჳსი შთაუბერავს უკუდავიო, და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდის და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი,
იგი	ბალ.J	და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისსა, იწყის მან განცხრომად, ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა:
მას	ბალ.J	9. მას ჟამსა შინა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახვაჲ კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზარდული, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს,
იგი	ბალ.J	რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუნწუბასა წითელსა, რამეთუ ბრმათა აღუხილავს თუალთა და ყრუთა ასმენს, და უტყუთა ატყუებს, და უძლურთა ჰკურნებს და ნაკლულევანთა განამდიდრებს და მტერთა ზედა მძლე ჰყოფს, და ყოველსა საწადელსა გულისასა მოატყუებს.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას მზარდულმან: კაცო, არს ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
მისთჳს	ბალ.J	აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
იგი	რაბლე2	ერთხელ პერსფორესა სწორედ მაშინ წაადგა, ოდეს იგი კედელსა აფსამდა, რომელ კედელსაც ანტონისა ცეცხლი, ანუ ხორცისა მძოველი სენი ეხატა.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისსა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
იგი	ბალ.J	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადრგომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
იგი	ბალ.J	და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფის ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვა მისსა.
მას	ბალ.E	25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
მისა	ბალ.J	აწ ნუ ორგულებ უწყება მისა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისა, შეგემატოს პატივ დიდი უმეტეს მოყუასთა შენთ და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
მის	ბალ.J	ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცთაჲ, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
მისთჳს	ბალ.J	და უთხრობდა რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითამცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
მისსა	ბალ.J	და ბრძანა შემოყვანებაჲ მის[ი] წინაშე მისსა.
მისსა	ბალ.E	ჰრქუა გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
მას	ბალ.J	10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფის ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
იგი	ბალ.J	ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივით მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
იგი	ბალ.J	და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
იგი	ბალ.J	ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედავთა.
მათ	ბალ.E	ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ, რომელ აღგჳთქუა პირითა წმიდათა წინაწარმეტყუელთაჲთა და მოციქულთაჲთა, რომელთა მიმართ გუაქუს სასოებაჲ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ათორმეტისაჲ.
იგი	რაბლე2	XXXI. ვითარ შევიდა პანტაგრუელი ამავროტთა თავქალაქსა, რარიგ შერთო პანურგმა ქალი ანარქ მეფესა და რაგვარ გახადა იგი ხირხიტონისა გამსყიდველი
იგი	ბალ.J	ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთ და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
იგინი	ბალ.J	ხოლო მეფემან იცნა იგინი და მსწრაფლ გარდაჰჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
მისსა	ბალ.J	და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
მისსა	ბალ.J	და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნეს მეფე ვის ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
იგინი	ბალ.J	ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრეთ.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყეპად.
იგი	ბალ.J	მერმე შეემოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა, ძმისა თჳსისათა.
იგი	ბალ.J	მაშინ ბრძანა შეყვანებაჲ მათი. ხოლო იგი ტიროდეს.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ მეფემან: ვითარ შეჰშინდით ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი მისნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
მისსა	ბალ.J	და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
იგი	რაბლე2	ამად მინდა, რომა მნდომელნი დიფსოდიასა შინა დაგასახლოთ ვითარცა ახალმოშენენი და კიდით-კიდე მოგიბოძოთ ქვეყანა იგი, იქაურ მიწა-წყალსა კი წუნი არ დაედების:
მათცა	ბალ.J	ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი-იგი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.
მათ	ბალ.J	და მოაღებია ნაგევთაგან სკორე და მყრალი ძუალები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ბაყლები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
მათ	ბალ.J	და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლესა მისსა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალა იგიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
მათ	ბალ.J	მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთა ფასსა დიდად იტყოდეს.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნეს კიდობანნი იგი. ვითარცა დადგნის.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არ ღირს არიან შემოხუმად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
იგი	ბალ.J	უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
მათ	ბალ.J	და კუალად უბრძანა პილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და ამოჰჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
მათ	ბალ.J	აწ მე მაბრალობთა კაცთა მათ მოკითხვასა, რომელთა შინაგანი ესრეთ არს?
იმა	რაბლე2	აბა, ერთი შეჰყვირე: „ვის გინდათ ხირხიტონი, ვის გინდათ- თქო?“ და იმა საცოდავმაც შეჰყვირა.
იმასაც	რაბლე2	ქორწილსა კი არა აკლდა არცა ცხვრისა თავ-ფეხი, არცა შემწვარი ღორისა ხორცი, თავისი მდოგვითა, და არცა კიდევ დანივრული შიგანური, თანაც ხუთი ურემი ეგევე ჭამადი პანურგმა პანტაგრუელსა აახლა, და იმასაც ისერიგად ეგემრიელა, ყველაყა მიირთვა;
იმას	რაბლე2	XXXII. ვითარ გადააფარა პანტაგრუელმა ენა სრულად ლაშქარსა, და რა დაუნახა იმას პირშიგან ამა წიგნისა მთხზველმა
იგი	ბალ.J	და ვჰგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
მათ	ბალ.J	და სხუაჲ – ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
იგი	ბალ.J	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისაჲ-ა, და თესლი იგი – სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
მისსა	ბალ.J	და რომელი კლდესა დავარდა, აღმოსცენდა და განჴმეს, ესე არს, რომელ ისმინის წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა ზედა და განჴმისა.
იგი	ბალ.J	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელი შეიწყნარის კაცმან და აღმოსცენდის რაჲ მის შორის, გულის თქუმათა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთვის.
იგი	ბალ.J	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, რომელი მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარჰმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდი გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს და გამოიღოს ნაყოფი.
იგი	ბალ.J	14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთოჲ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყჳდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
მათ	ბალ.J	და იხილნა ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირსა მათ ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო.
მათ	ბალ.J	და აღიხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ.
მათ	ბალ.J	ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წასჭრნეს, და პილომან აღიტაცა კაცი იგი და მიუგდო ვეშაპსა.
იგი	ბალ.J	აწ პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთასა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
იგი	ბალ.J	და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.
იგი	ბალ.J	ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
მისსა	ბალ.J	და შემდგომთა დღეთა მოიწივნეს მისსა ბოროტნი მეფისანი და წარიყვანდეს განსაკითხავად.
მის	ბალ.J	და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
მან	ბალ.J	მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენ მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, არამედ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა განსაძღებელი შენი?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ისმინა, და განუტევა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი დაჯდა რტოსა ხეთასა და ჰრქუა: აუწუთომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენთჳს არა გინდეს ბოროტი, სხუასა ნუ უზამ და სცხოვნდე.
მის	ბალ.J	და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ ვცნა სიყუარული ჩემი შენდა მიმართ, რომელ მაქუნდა.
მან	ბალ.J	მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არს ჩემდა ჭირი თავისა ჩემისაჲ, წარვედ გზასა შენსა, ამიერითგან არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
მის	ბალ.E	ხოლო უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
მით	ბალ.J	და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძ~ლებდა და ჰრქუა: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
იგიმცა	ბალ.E	და ჰრქუა: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემისა კუერცხისა ოდენი და იგიმცა გამოგეღო, შენ დიდი საფასე შეგძენოდა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელსა მტერთა შენთასა.
მას	ბალ.E	და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი და დაკლვაჲ.
მათ	ბალ.J	მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას: მეგობარი იგი პ~ლ ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანებდეს სიკუდილი, ოდეს წარადგინებდენ განსაკითხავად.
იგი	ბალ.J	ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
მის	ბალ.E	და ჰრქუა: ვინაჲთგან მასწავენ მცნებანი, სხუაჲ არა მაქუს ნაცვალი, რაჲთა მოგიზღო მის წილ, აწ მო[ვ]ედ სახედ ჩემდა, რამეთუ ზამთარი ესე ფიცხელ არს და მე კეთილად გიღუაწო, და განგისუენო და განგიტეო...
მას	ბალ.J	მეორე იგი მეგობარი – ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან და მერმე თავისსა ზრუნვასა შეექცევიან.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაჰკარგე პირველი იგი: რამეთუ გარდასრულ არს გაშუებაჲ ჩემი და აწ ინანი,
მათ	ბალ.E	და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მათ შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ,
იგი	ბალ.E	იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ და ყოველნი მდაბალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
იგი	ბალ.E	და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
მით	ბალ.E	და გაქუნდეს ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან სიკუდილისათა.
მათ	ბალ.E	რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნე წარწყმედისა.
მას	ბალ.B	და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
იმა	რაბლე2	რომელ ქალაქთანაც კი მოიხილავდნენ პანტაგრუელსა, მიდიოდნენ და თავადვე აბარებდნენ იმა ქალაქის გასაღებსა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა დაილეწნეს კლიტენი და შეიმუსრნეს ბჭენი ჯოჯოხეთისანი.
იგი	კლარჯ.	ესე არს ერთი იგი ცხოვარი, რომელი წარწყმედულ იყო.
იგი	კლარჯ.	გამოუღო იგი პირისაგან მჴეცისა, იგი და მის თანა...
მათ	კლარჯ.	„ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, რამეთუ ესრეთ სიხარული იყოს ცათა შინა აწცა და მერმეცა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს, ვიდრეღა არა ოთხმეოცდაათცხრამეტთა მათ, რომელთა არცა შესცოდეს და არცა უჴმს სინანული“.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო აწ, საყუარელნო, ჰხედავთა მრავალსა მოწყალებასა ღმრთისასა და კაცთმოყუარებასა მისსა და დიდსა მისსა სიტკბოებასა და აურაცხელსა მას მისსა სიმდაბლესა, ვითარ-იგი თავი თჳსი დადვა ცხოვართა თჳსთა ზედა და მოიძია წარწყმედული იგი?
მით	კლარჯ.	და მერმე ყოველი წმიდაჲ ეკლესიაჲ დედაჲ არს ყოველთა მორწმუნეთაჲ ბანითა მით მეორედ შობისაჲთა, სარწმუნოებითა მით შეუძრველითა, მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, ვითარცა-იგი სადამე იტყჳს: „ზეცისაჲ იგი იერუსალჱმი აზნაურ არს, რომელ არს დედაჲ ჩუენი“.
მას	ბალ.E	ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
მას	კლარჯ.	აღიმაღლჱ და ღაღად-ყავ... და კუალად იტყჳს: რამეთუ ბერწსა მას ესხნეს შჳდ შვილ.
იგინი	ბალ.E	და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს იგინი, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.E	რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა მათ, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
მან	კლარჯ.	ხოლო ბერწმან მან, რომელმან შვნა შჳდნი შვილნი და მერმჱ ათნი და უმრალჱს მისსა ათასეულნი და ბევრეულნი და უკუანაჲსკნელ, რომლისაჲ არა არს რიცხჳ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო სატირი იგი არიან შვილნი ეკლესიისანი, და წარუწყმდეს წმიდასა ეკლესიასა ერთი მორწმუნეთაგანი და შესცთეს იგი უგზოსა...
მისა	კლარჯ.	მიმოიხედავნ და ისტუანავნ მჴურვალედ, ვიდრე პოვნადმდჱ მისა.
იგი	ბალ.E	ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყვარეს და დაიცვნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
იგი	ბალ.E	ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღგზებული რისხვითა, რაჲთა შური მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს პოვის იგი, მოუწოდის მეგობართა თჳსთა, რომელ არიან წმიდანი მორწმუნენი ქრისტესნი და ჰრქუა მათ: „ჩემ თანა გიხაროდენ და იხარებდით დღეს ყოვლადვე, რამეთუ ვპოვე სატირი იგი“, რომელ არს შვილი ჩემი და ძმაჲ თქუენი, რომელი წარწყმედულ იყო შეცოდებითა.
მას	ბალ.E	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიადცა მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
მას	ბალ.E	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არს შესლვაჲ მუნ სავანესა მას კეთილსა?
იგი	ბალ.E	და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
მას	კლარჯ.	ხოლო აწ მოვედით, მორწმუნენო და ვილოცვიდეთ სიწმიდით და შევინანნეთ ცრემლითა შეცოდებანი ჩუენნი და ვევედრებოდით მრავალმოწყალესა მას და სახიერსა ღმერთსა,
მისა	ბალ.E	ჰრქუა ბალაჰვარ: გამოუთქმელ არს ხატი ღმრთეებისაჲ და გონებაჲ ვერ მისწუთების გამოძიებად და ვერცა ყოველნი ენანი შემძლებელ არიან ღირსებით ქებად მისა,
იგი	რაბლე2	- არამც და არამც ახალი არ არისო, - პირში მწვდა კაცი იგი.
იმა	რაბლე2	- სახელსა ხო ვერ მეტყვი იმა ქალაქისასა, სადაც კომბოსტო დაგაქვს გასასყიდადა- მეთქი?
იმასა	რაბლე2	რითა და, ძილითა, იმსოფლელნი დიაღაც საძინებლად ქირაობენ ხალხსა, ფულსა დღიურ უხდიან და დღეში, სულ ცოტა, ხუთი-ექვსი სუს შოვნა შეიძლება, ვინაც ძალიან ხვრინვა იცის, იმასა შვიდნახევარი სუ ეგრევე ზედა აქვს.
იმათ	რაბლე2	სენატორთ რომ ვუამბე, ესე და ესე იყო, გზაში გამღვარსლეს- მეთქი, იმათ მაშინვე ის მითხრეს, კბილთიქითელნი დასტურ ყაჩაღნი და ბოროტისა მყოფელნი არიანო, და ჩავვარდი გულისხმასა:
მან	ბალ.E	რამეთუ მიუწდომელ არს დაბადებულთაგან მეცნიერებაჲ მისი, გარნა რომელი მან გამოაცხადა პირითა წინაწარმეტყუელთაჲთა, იგი გამოეცხადა სოფელსა, რომელი-იგი პირველითგან იყო მამისა თანა, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე.
მან	ბალ.E	მან გამოთქუა იგი ჭეშმარიტად, რამეთუ თუალთ-შეუდგამ არს ხატი მისი, და მოციქულთა და წინაწარმეტყუელთა წამეს მისთჳს, და (ა)რწმუნეს კაცთა ნიშებითა და სასწაულებითა, რომელთა იქმოდეს სახელის დებითა მისითა,
მას	ბალ.E	მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუამნი.
იმასა	რაბლე2	- რასაც შენა ღლევდი და მიირთმევდი, მეფე-ბატონო, მეცა იმასა გეახლებოდი- მეთქი, - ვუთხარი.
მის	ბალ.E	და უკუეთუმცა მსგავს იყო მათსა, მის ზედაცა მოიწეოდა, რომელნი მოიწევიან დაბადებულთა ზედა, რამეთუ ვითარცა თქუას, იქმნების, და ოდეს ინებოს, აღესრულების მყის და კუალად აღადგენს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
იგი	ბალ.E	და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისნი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, ხოლო ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
იმის	რაბლე2	და მიკვირს და დია გამკვირვებია, რატომ არის, რომა მრავალნი ცალტვინა ფილოსოფოსნი და მკურნალნი დროსა იმის ცილობაში ჰკარგავენ, არა ბორაკი ანიჭებს ზემორეჩამოთვლილ ფშა-წყაროთ სითბოსა, არა გოგორდიო, ვიეთნი შაბსაც ასახელებენ, ვიეთნი კიდევ წიაღისეულსა გვარჯილასა,
იგინი	ბალ.E	და სახიერებასა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგანმან ვერ შეუძლო ყოფად.
მას	ბალ.E	33. და ვითარ ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა განმრავლდა ჟამი შემოსლვითგან ბალაჰვარისა წინაშე იოდასაფისა, და ჰრქუა მას ზანდან მზრდელმან:
მის	ბალ.E	აწ თუ უნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუ გინდეს, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
იგიცა	ბალ.E	ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ჰყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაბმელისა და მცირედ ჟამ ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲცა გნებავს, იგიცა ჰყავ.
მას	რაბლე2	ერთსა ქობინსა შიგან ხელჭრაქიან-კერეონიანი კაცი შევიდა, და დასწვდა პანტაგრუელი მას ქობინსა, გადაყლაპა, ვითარცა ქაშთაჯი.
მას	რაბლე2	და მესკორეთ მას მთასა მალე ძირი გამოუთხარეს, სხვათ კი ნიჩაბნი მოივარგეს და გიდელნი ფუნითა პირთამდის დაავსეს, და ოდესცა იქაობა გულდაგულ მიწმინდ-მოწმინდეს, ყველა კვლავ თავ-თავის ქობინსა შინა მიბრუნდა.
იმათ	რაბლე2	მას უკან პანტაგრუელმა გული აირია და ყოველნი კაცნი ეგრევე ამოაღებინა, რამეთუ იმის ყიასა შიგან იმათ იმდენივე ადგილი ეჭირათ, რაოდენსაცა თქვენსაში ერთი, ამობოყინება დაიჭერდა,
იმა	რაბლე2	და ერთ-ერთსა იმა სპილენძისა ქობინსა, ანუ ქაშთაჯსა დღესაც ჯერეთ კიდევ ნახავთ ორლეანსა შინა წმინდა ჯვრის ტაძრისა სამრეკლოსა ზედა.
მას	ბალ.J	და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
მის	ბალ.J	ხოლო და ოდესმე ადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტურნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღონ ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ.
იგი	რაბლე2	და კიდევ იმასაც იუწყებთ, როგორ შეება იგი ეშმაკთ, როგორ განძარცვა ჯოჯოხეთისავ სეფე-დარბაზი, როგორ მისცა პროზერპინა ცეცხლსა, როგორ ჩაუმტვრია ლუციფერსა ოთხნი კბილნი და როგორ მოატეხა უკანალისა რქა;
იგი	ბალ.J	და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდეს, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
მან	რაბლე2	შეიტყობთ, რაგვარ იმოგზაურა მან მთვარესა ზედა, რათა გაეგო, მართლა დიაცთა თავსა შიგან იბუდებს ხოლმე თუ არა მცხრალი მთვარისა სამი მეოთხედი, და კიდევ ბევრსა მოგიყვებით დია დასაჯერსა და შესაქცევარ ამბავ-ხაბარსა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ,
მით	ბალ.J	და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან და ორითა მით საგრაგნელითა მისციან საფლავად და ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
მისთჳს	ბალ.J	და ჰრქუა იოდასაფ: და რად არა იღუაწეს მისთჳს ბრძენთა კაცთა ამისთჳს, რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ მისი, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ მის თანა.
მისა	ბალ.J	თქუა იოდასაფ: ვითარ ეგების ესე ყოფად, რომელ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი თხრობად მისა!?
იმის	რაბლე2	ისინი ოდენ იმის ფიცილში არიან, არცარა გვახსოვს თვინიერ ლოცვისა, მარხვისა და გვემისაო, ხოლო საზრდელსა თუ გემოსა ვუსინჯავთ, ვითმე უნდა გავაძლებინოთ ცოდვილსა ნასხამსა ჩვენსაო, სინამდვილეში, ღმერთმან უწყის, რაგვარ ღორმუცელაობენ.
მის	ბალ.J	– ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმეთა საწუთოჲსათა.
მას	ბალ.J	და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
იგი	ბალ.J	და ოდეს იხილის იგი თყ~ნის ცემლ კერპთა, შეძრწუნდის ფრიად და ელმის, ვითარცა ვის ელმის შვილისა.
იმა	რაბლე2	და ყოველნი იმა უპოვარ კაცთ მიაგვანან, ალუბლობასა ყმაწვილთა სკორესა რომ ქექავენ ხოლმე და რაერთსა კურკასაც პოულობენ, მიარბენინებენ და ბალღოჯისა ზეთისა გამომხდელთ ასყიდებენ.
მის	ბალ.J	და მრავალ გზის უნებნ მის თანა სიტყჳს-ყოფაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგანსა გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
იგი	ბალ.J	და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
მას	ბალ.J	და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
მას	ბალ.J	და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
მათ	ბალ.J	მათ შინა კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
იგი	ბალ.J	და კაცი იგი ჯდა ინაჴით სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
მას	ბალ.J	და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი – დედოფლით.
იგი	ბალ.J	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყუარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
მათ	ბალ.J	და სახლები ესე ოქრო-ქანდაკებული, რომელნი-ესე ვიშენენით, და სიშუენიერე ხატისაჲ და ბრწყინვალებაჲ სამოსელთაჲ, არად ჰკჳრს მათ,
იგინი	ბალ.J	რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ, რამეთუ მათ შინა იშუებენ უკუნისამდე, რომელნი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: არიან კაცნი, რომელნი ჰმსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველი დაუტეობია და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებია, რამეთუ გამოცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი წარმავალად.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე – რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
იგი	ბალ.J	რამეთუ იგი არს სოფელი უხრწნელი, და მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
მის	ბალ.J	ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ ადგილისა მის ღირს, ანუ ვინ შემძლებელ არს მუნ შესლვად?
იგი	ბალ.J	ჰრქუა თანამზრახველმან: არავის ჴშულ არს კარი იგი.
იგი	ბალ.J	ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
იგი	ბალ.J	ჰრქუა მეფემან: და რაჲ გაყენებდა აქამომდე თხრობად გზაჲ იგი?
მას	ბალ.J	ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და თანა-გუაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
მას	ბალ.J	და იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდეს თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.
მისთჳს	ბალ.J	24. ჰრქუა იოდასაფ: არღარა არს ყოვლით კერძო გონებასა ჩემსა სიყუარული ამის სოფლისაჲ, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
მისთჳს	კლარჯ.	5. მეოთხე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თქუმული იოანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ „უძღებისა მისთჳს“, მწუხრისა ჟამსა საკითხავი: „მამაო მომეც მე, რომელი მხუდების სამკჳდრებელისა ჩემისაჲ...“
მისთჳს	კლარჯ.	ვიტყოდით მისთჳს და ვთქუათ, რომელი-იგი თქუა მეუფემან ქრისტემან კაცთმოყუარემან კაცთმოყუარისა მამისაგან, რამეთუ ღირს მითხრობად სახიერებაჲ მამისაჲ.
მისთჳს	კლარჯ.	ვიტყოდი კუალად იგავსა უძღებისა მისთჳს და ვისწავოთ, ვითარ-იგი ღირს ვედრებაჲ ჩუენთა ცოდვათა და ბრალთათჳს და რომლითა ვპოოთ მოტევებაჲ ცოდვათა ჩუენთაჲ.
მას	ბალ.J	ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მდიდარსა მას, რომელი ემზახა გლახაკსა მას, რამეთუ გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალწული დიდებულთა შვილი ცოლად ძისა მისისა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან არა ინება. და ილტოდა მამისაგან თჳსისა.
მას	ბალ.J	და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა ხელთსაქმარსა, და ჰმადლობდა ღმერთსა.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა ჰმადლობ ღმერთსა?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
იგი	ბალ.J	მაშინ ჴმა-უყო ჭაბუკმან დედაბერსა. ხოლო იგი განვიდა.
მას	ბალ.J	და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ცოლად შენდა ასული გლახაკისაჲ, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, მამამან შენმან არა ინებოს.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავდგე.
იგი	ბალ.J	ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი თჳსი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
მისსა	ბალ.J	და იწყო ბერმან გამოცდად მისსა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
იგი	ბალ.J	და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.
მას	ბალ.J	25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
მისსა	ბალ.J	ჰრქუა ბალაჰვარ: რაჲთა გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განგიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
მათ	ბალ.J	რომლისაგან ძრწიან ყოველნი დაბადებულნი, რაჲთა წმიდა გყოს ჭეშმარიტი წინამძღუარი კეთილისაჲ და თითის საჩუენებელ ღმრთის მსახურებითა, ამხილველ ბრმათა, მსმენელ ყრუთა, მოყუარე წმიდათა და მოძულე ვნებათა, ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ,
იგი	კლარჯ.	და ვინ არს უმრწემჱსი იგი ძჱ?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ათორმეტისაჲ.
იგი	ბალ.J	და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
მან	ბალ.A	... ამას ჩუენსა? ხოლო მან ჰრქუა: არა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა განსაძღებელი შენი?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ისმინა, და განუტევა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
იგი	ბალ.E	ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი დაჯდა რტოსა ხეთასა და ჰრქუა: აუწუთომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენ არა გინდეს, სხუასა ნუ უზამ და სცხოვნდე.
იგი	ბალ.E	და უწყით, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ წუთი ესე მსწრაფლ.
მის	ბალ.J	ხოლო უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
იგიმცა	ბალ.J	და ჰრქუა: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემისა კუერცხისა ოდენი, იგიმცა გამოგეღო, შენმცა დიდი საფასე შეგძენოდა.
მას	ბალ.J	და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი და დაკლვაჲ.
მისსა	ბალ.E	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და კუალად რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნოსა!
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაშალე: რამეთუ გარდასრულ არს გაშუებაჲ ჩემი და ინანი, და შეპყრობაჲ ჩემი აუწუთომელ არს და ეცდები,
იგი	კლარჯ.	„და მუნ განაბნია ყოველი საცხორებელი მისი და ცხომდებოდა იგი არაწმიდად“.
იგი	კლარჯ.	და მუნ წარწყმიდა სული... იგი სიმდიდრჱ და მუნ განსცხრებოდა სიმღერითა და მთრვალობითა და გლახაკ იქმნა...
იგიცა	კლარჯ.	და მერმე იგიცა მოკლებულ იქმნა, რამეთუ არაჲ დაშთა მის თანა სიბოროტითა და უთმინოებითა.
მის	კლარჯ.	მერმე წარვიდა და „შეეყო ერთსა მოქალაქეთაგანსა მის სოფლისასა.
მან	კლარჯ.	და წარავლინა მან ველსა გარე ძოვნად ღორთა“.
იგიცა	ბალ.E	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდე, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო დიდსა ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
მათ	ბალ.J	და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მას შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ, ვითარმედ ერთ არს ღმერთი, მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე და წმიდაჲ სული, რომელი მამისაგან გამოვალს;
იგი	ბალ.J	იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ და ყოველნი მდაბალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
მას	ბალ.E	აწ ამისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა მწარესა და დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე,
მათ	კლარჯ.	ესევითარი პატივი მისციან ეშმაკთა, რომელნი ჰმსახურებენ მათ.
მას	ბალ.E	რამეთუ მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან მეშინის და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ,
მას	ბალ.E	რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	ბალ.E	და შენ, რომელი გნებავს, იგი ქმენ.
მით	ბალ.J	და გაქუნდეს ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა მიმართ, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან და ჴელთაგან სიკუდილისათა.
მას	კლარჯ.	დაღაცათუ არა ღირს ვარ ხდად მამად ჩემდა საქმეთაგან, ვერ ძალ-უც, უკუეთუ შეურდე მას, თუმცა არა მომიტევნა ცოდვანი ჩემნი.
იგი	ბალ.E	35. ხოლო აწ ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
მისა	კლარჯ.	მოიხილა მისა, რომელი ჰხედავს ცოდვილთა და ელის სინანულსა.
იგი	კლარჯ.	„იხილა იგი მამამან მისმან და განიხარა“, რამეთუ მამაჲ არს მოწყალე და ღმერთი არს ბუნებათაჲ და მირბიოდა და მოეხჳა ყელსა მისსა.
იგი	კლარჯ.	არა მოელოდა, რომელი ელოდა შეწყალებასა, არამედ თჳთ იგი წინამიეგებვოდა მას.
იგი	კლარჯ.	არა სძაგდა სიძვითა შესუარული იგი ქედი მისი, არამედ წმიდათა ჴელთა მისთა გარე-მოასხმიდა და ფრიად ამბორს-უყოფდა მას.
მისსა	კლარჯ.	საკჳრველი საქმჱ! ხოლო მოწყალებასა ღმრთისასა ვერ ჰხედავა მისსა მას სიტკბოებასა და აურაცხელსა მას მისსა სიმდაბლესა?
იგი	კლარჯ.	ვითარმედ იგი მიიწი... იხილა ღმერთი ყუავილად, ვინ იხილა მსაჯული ცოდვილთა ნუგეშინისმცემელად?
მის	კლარჯ.	არა კმა იყოა მეძვისა მის ზედა ესოდენი კაცთმოყუარებაჲ, რომელ არს ჭეშმარიტად მჴსნელი?
იგი	კლარჯ.	არამედ ოდეს მოვიდოდა მეძავი იგი, ესრჱთ იტყოდა გულსა თჳსსა: ესრჱ ვჰრქუა მამასა ჩემსა.
მას	ბალ.E	მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რამეთუ იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
მათ	ბალ.J	რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნე წარწყმედისა.
მას	ბალ.J	და ვცან, ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
იგინი	ბალ.J	და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს იგინი, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.J	რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა მათ, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
იგი	ბალ.J	ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყუარეს და დაიცვნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
იგი	ბალ.J	ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღზავებული რისხვითა, რაჲთა შური მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
მას	ბალ.J	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიად მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
მას	ბალ.J	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არს შესლვაჲ სავანესა მას კეთილსა?
იგი	ბალ.J	და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
მის	ბალ.E	და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი ველური გაზარდა და ეჟუანი შეაბა ყელსა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი განვიდის ველსა ჩუეულებისაებრ, რაჲთა ძოოს.
მისსა	ბალ.J	ჰრქუა ბალაჰვარ: გამოუთქმელ არს ხატი ღმრთეებისაჲ და გონებაჲ ვერ მისწუთების გამოძიებად და ვერცა ყოველნი ენანი შემძლებელ არიან ღირსებით ქებად მისსა,
მან	ბალ.J	რამეთუ მიუწდომელ არს დაბადებულთაგან მეცნიერებაჲ მისი, გარნა რომელი მან გამოაცხადა პირითა წინაწარმეტყუელთაჲთა, იგი გამოეცხადა სოფელსა, რომელი-იგი პირველითგან იყო მამისა თანა, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე.
მან	ბალ.J	მან გამოთქუა იგი ჭეშმარიტად, რამეთუ თუალთ-შეუდგამ არს ხატი მისი, და მოციქულთა და წინაწარმეტყუელთა წამეს მისთჳს, და (ა)რწმუნეს კაცთა ნიშებითა და სასწაულებითა, რომელთა იქმოდეს სახელის დებითა მისითა,
იგი	ბალ.E	ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგანესთა მაღნართა, და წარვიდეს კაცნი ძიებად ნუკრისა მის განმზრდელნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
მას	ბალ.J	მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუამნი.
მათ	ბალ.E	და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
მას	ბალ.E	36. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
მან	ბალ.E	მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
მის	ბალ.J	და უკუეთუმცა მსგავს იყო მათსა, მის ზედაცამცა მოიწეოდა, რომელნი მოიწევიან დაბადებულთა ზედა, რამეთუ ვითარცა თქუა, იქმნეს, და ოდეს ინებოს, აღასრულებს და კუალად აღადგენს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
მათგან	ბალ.E	ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რას ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევენ და მათ ზედა ადიდებენ ღმერთსა,
მათ	ბალ.E	დაუნჯებულ არიან მუნ, სადა არცა მპარავი განიპარავს და არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენმცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
მან	ბალ.E	და მან ჰრქუა: ამით უწყით ჭეშმარიტი – ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდინ ჴორცთაგან, მაშინ ვიხილავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს, რომელი ბრძანებულ იყოს უფლისაგან, და გუესმის გალობაჲ ტკბილი, რომელი გამოვალს პირისაგან ანგელოზთასა;
იგი	ბალ.E	და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, მაშინ აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცად, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლნიან ბნელნი იგი და ჰაერის მცველნი.
იგი	ბალ.E	ხოლო საფასე, რომელი გეგულების მოცემად მოყუასთა ჩემთა, იგი ყოველი მიეც გლახაკთა.
იგი	ბალ.E	და უღონოთა, ხოლო მე არა ვითარცა მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, რომელი მათ მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
იგი	ბალ.E	და რომელნი იგი მდიდარნი არიან, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
იგი	ბალ.E	ჰრქუა ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი ჰმოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდეს მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი შენ გმოსიეს!
იგი	ბალ.J	ხოლო მორჩილთა ვხედავთ, რამეთუ ჭირითა და შეურაცხებითა განვლენ სოფლისა ამისგან, და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისნი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, რამეთუ ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
მისსა	კლარჯ.	„ბეჭედი ჴელსა მისსა“, რომელ არს სულისაგან, და დაიფაროს მისგან, რაჲთა ჩემი ბეჭედი იყოს ყოველთა მბრძოლთა წინააღმდგომ.
მას	ბალ.E	აწ სახე ესე მსგავს არს სახესა მას, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდეს ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
მას	ბალ.E	ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო ესე და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არღარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
მით	ბალ.E	მაშინ ჰლოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
იგი	ბალ.E	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, მყის აღჩჳლდა გული მისი და ტიროდა ფრიად.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
მათ	ბალ.E	ხოლო აწ მე მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილთა სანაყოფოთა, რაჲთა ვსთესო მათ შინა.
მისდა	ბალ.E	და აწ განვალ და ამას გამცნებ: დაუმარხე ღმერთსა სჯული მისი, რომელი მოგეცა ჩემ მიერ და გაუწყენ სამართალნი მისნი, და ღირს მისდა გიჩინა შენ!
მის	ბალ.E	და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და მე ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლის მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
მან	ბალ.E	და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა ჩემ მიერ.
მათ	კლარჯ.	და ვიხილო განყოფაჲ მადლთაჲ მათ შენთაჲ...
იგინი	ბალ.J	და სხრბ~სა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგან შეუძლო ყოფად.
მას	ბალ.J	33. და ვითარცა ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა და განმრავლდა შემოსლვაჲ ბალაჰვარისი წინაშე იოდასაფისსა, ჰრქუა მას ზანდან მზარდულმან:
მის	ბალ.J	აწ თუ თუნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუნდა, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
იგიცა	ბალ.J	ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაბმელისა და ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲცა გნებავს, იგიცა ყავ.
იგი	ბალ.J	ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი, და რად არა გულისჴმა-ჰყოფენ მსწრაფლ-წარმავალობასა სოფლისა ამის დიდებისასა,
იგი	კლარჯ.	„და მოიბით ზუარაკი იგი წამებული და დაკალთ, რომელსა არა დადებულ არს უღელი ცოდვისაჲ.
მან	კლარჯ.	და მისცენით „ჴამლნი ფერჴთა მისთა“, ნუუკუე პოვოს გუელმან მან ქუსლი მისი შიშუელი, რაჲთა შეიცუას ჴამლი ფერჴთა მისთა და დატკებნოს თავი ვეშაპისაჲ მის და ვიდოდის მცნებათა გზასა.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
იგი	ბალ.J	ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნიერითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
იგი	ბალ.J	და უწყით, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ წუთი ესე წარმავალი.
მისსა	ბალ.J	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და მის თანა რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნესა!
იგიცა	ბალ.J	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდი, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო იგი ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
მისთჳს	ბალ.J	აწ მისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე,
მას	ბალ.J	რამეთუ მე მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან მეშინის და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ,
იგი	ბალ.J	რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	ბალ.J	35. ხოლო ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
მას	ბალ.J	მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რამეთუ იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
მის	ბალ.J	და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი გაზარდა და ეჟუანი შეაბა ყელსა მისსა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი განვიდის ველად, რაჲთა ძოოს.
იგი	ბალ.J	ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგანესთა მაღნართა, და წარვიდეს ძიებად ნუკრისა მის განმზრდელნი იგი მისნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მას: რამეთუ ძმაჲ შენი მოსრულ არს და მამამან შენმან დაკლა ზუარაკი იგი ჭამებული, რამეთუ ცოცხლებით მოიყვანა იგი.
მათ	ბალ.J	და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
მან	ბალ.E	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
მას	ბალ.J	36. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
მან	ბალ.E	და რაჟამს კაცთა დაიძინიან, მან იწყის ღამის თევად, ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
მან	ბალ.J	მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
იგი	კლარჯ.	განრისხნა მართალი იგი, ხოლო მამაჲ მისი გამოვიდა და ჰლოცვიდა მას“.
მათგან	ბალ.J	ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რას ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევს და მათ ზედა ადიდებს ღმერთსა,
მათ	ბალ.J	ხოლო მოყუასნი ჩემნი ფრიადითა მყუდროებითა იქცევიან აქა, რამეთუ საუნჯენი მათნი ცათა შინა, დაუნჯებულ არიან მუნ, სადა არცა მპარავი განიპარავს, არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენცამცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, სენი ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისა.
მან	ბალ.J	და მან ჰრქუა: ამით უწყით ჭეშმარიტი – ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდის ჴორცთაგან, ვხედავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს, რომელი ბრძანებულ იყოს უფლისაგან, და გუესმის გალობაჲ ტკბილი, რომელი გამოვალს პირთაგან ანგელოზთასა;
მან	ბალ.E	ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზრდელსა ძისა ჩემისასა?!
იგი	ბალ.J	და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცას, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლნიან ბნელნი იგი ჰაერის მცველნი.
იგი	ბალ.J	და უღონოთა, ხოლო მე არა ვარ მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, რომელი მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
მისა	ბალ.E	და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
იგი	ბალ.J	და რომელნი იგი მდიდარ არიან, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
მას	ბალ.E	ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მისლვაჲ მეფისაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი არს ძუელი, დაბებკული, ნაგევთაგან შეკრებული.
მან	ბალ.E	ხოლო მან მიუგო: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე!
მისსა	კლარჯ.	არა თუ შეურაცხ-ჰყოფს სიტყუასა მართლისასა მამაჲ, არამედ ღაღადებს და უჩუენებს ფრიადსა მოწყალებასა მისსა და მოაჴსენებს აურაცხელსა მისსა სახიერებასა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მამაჲ მისი მოსრულ იყო და ევედრებოდა მას.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: და ვინა ყო ესე?
იგი	ბალ.J	ჰრქუა ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი ჰმოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდის მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი გმოსიეს!
მან	კლარჯ.	„და მან მიუგო და ჰრქუა: აჰა ესერა, ესოდენი ჟამი გმონე და არასადა მომეც თიკანი ერთი თხათაჲ, თუმცა მეგობართა ჩემთა თანა ვიხარე.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, ვერა ვცან, და მან აცთუნა იგი.
იგი	კლარჯ.	და ოდეს მოვიდა ძმაჲ ესე ჩემი, რომელმან შეჭამა ყოველი მონაგები მეძავთა თანა, დაუკალ ზუარაკი იგი ჭამებული“ და შეჰმოსე სამოსელი იგი პირველი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჲ არს ზუარაკი იგი?
მას	ბალ.J	რამეთუ სახე ესე მსგავს არს სახესა, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდის ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ დავარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
მას	ბალ.J	ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არღარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
მით	ბალ.J	მაშინ ილოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
იგი	ბალ.J	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო ყოველი გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: არა არს ცთომილებაჲ, რამეთუ ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან შემქმნა და დამბადა, ხოლო შენ ხარ ცთუნებულ, რამეთუ დაგიტევებიეს დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
მას	ბალ.E	და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, ხოლო თუ მას ღმერთსა თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისისა და თქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ამისთჳს ფილოსოფოსნი იგი, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნების ყრმაჲ ეგეო.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, აღიჩ(ჩ)უა გული მისი და იწყო ტირილად.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
იგი	ბალ.E	იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
მისთჳს	ბალ.E	ხოლო ჩუენ განვიდეთ ძებნად ბალაჰვარისა, და ვაცნობოთ ძესა მეფისასა მისთჳს.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუას, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერ + ვიყავ მამისა შენისაჲ.
იგი	ბალ.E	და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩუენსა.
მას	ბალ.E	43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
იგინი	ბალ.E	და ვითარცა მოიყვანნეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ თქუენ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს ყელთა?
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზედაჲსზედა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
მას	ბალ.J	ხოლო აწ მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილსა სანაყოფოსა, რაჲთა ვსთესო მას შინა.
მისდა	ბალ.J	და აწ განვალ და გამცნებ: დაუმარხე ღმერთსა სჯული მისი, რომელი მოგცა ჩემ მიერ და გაუწყნა სამართალნი მისნი, და ღირს მისდა გიჩინა შენ!
მის	ბალ.J	და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლისა მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
მან	ბალ.J	და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა.
მან	ბალ.J	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
იგი	კლარჯ.	და სამოსელი იგი პირველი არს ნათლისღებაჲ და ორნი იგი ძენი ესე არიან მართალი იგი და ცოდვილი.
მან	ბალ.J	და რაჟამს კაცნი დაწვიან, მან იწყის ღამის თევად, და ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
მას	კლარჯ.	ცოდვილი შეიწყალა და მართალსა ქენებით ეტყჳს: შვილო, რომელი ქუე იდვა, აღადგინა და რომელი ზე იყო, არა უტევებს დაცემად, მიუგო და ჰრქუა მას: „შვილო, შენ მარადის ჩემ თანა ხარ“ და წიაღთა ჩემთა არა განშორებულ იქმენ, ფსალმუნითა და ქებითა იყოფი.
მან	ბალ.J	ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზარდულსა ძისა ჩემისასა?!
მისსა	ბალ.J	და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისსა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
მას	ბალ.J	ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მეფისა მისლვაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
მან	ბალ.J	ხოლო მან მიუგო: ურვამან დიდმან შემიპყრა და ფრიად შემაურვებს და ძლიერად შემაშფოთებს, რამეთუ ძემან შენმან უვარ-ყო სჯული შენი და ქრისტესა შეეწყნარა, და ამისთჳს შეუპყრივარ სნეულებასა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: და ვინ~ჲ ყო ესე?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, და მან აცთუნა იგი.
მას	კლარჯ.	ხოლო მე ვიქცეოდეს ნაკლულევანი უძლურებითა და ოდეს მოვიდა, რომელმან შეჭამა საცხორებელი შენი მეძავთა თანა, დაუკალ მას ჴბოჲ იგი ჭამებული და შენი სამოსელი შეჰმოსე მას და ბეჭედი ოქროჲ გამოუბრწყინვე მას, ჴამლითა მოჰზღუდე იგი გარჱ.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ ვარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან შემქმნა და დამბადა, ხოლო შენ დაგიტეობია დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
მას	ბალ.J	და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, და მას თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისა და ჰრქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ფილოსოფოსნი იგი, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნების ყრმაჲ ეგეო.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
იგი	ბალ.J	იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან თქ~ს, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერი ვიყავ მამისა შენისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი შევიწყალჱ, რამეთუ სინანულად მოვიდა, არამედ „იხარებდი, რამეთუ ძმაჲ იგი შენი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, და წარწყმედულ იყო და იპოვა“.
იგი	ბალ.J	და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩუენსა.
მას	ბალ.J	43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვნეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
მის	კლარჯ.	ისმინეთ აწ წმიდისა იგავისაჲ მის.
მისა	კლარჯ.	მოვედით ყოველნი, ვღაღადებდით მისა მიმართ და ვიტყოდით: მეუფეო მშჳდობისაო ქრისტეჱ ძეო ღმრთისაო, ვცოდეთ ყოველთა ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არა ღირს ვართ წოდებად მონად შენდა.
მის	კლარჯ.	მოვიჴსენოთ პირველისა მის მეძვისაჲ.
მის	კლარჯ.	მოვიჴსენოთ პირველისა მის ავაზაკისაჲ.
იგინი	კლარჯ.	ყოველნი ცოდვილნი მოისწრაფიან შენსა მოწყალებასა, ვითარცა იგინი წმიდა იქმნეს.
მის	კლარჯ.	და კუალად, რომელთა გუეგულების ნათლისაჲ მის, ყოველნი გულისსიტყუანი კაცობრივნი განვიშორნეთ და სულნი ჩუენნი ცად მიმართ განვიწმიდნეთ, უფალი ახლოს არს, ნუ რასა ჰზრუნავთ, რამეთუ კართა ზედა მომტევებელი მოვიდა მკურნალი.
იგინი	ბალ.J	და ვითარცა მოიყვანნეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს?
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზედაჲსზედა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
მან	ბალ.J	და ჰრქუა კაცმან მან: უკუეთუმცა იცოდეთ მოკუდავებაჲ თქუენი, არამცა სდევნიდით კაცთა ღმრთის მსახურთა, და რამეთუ ვიცით და გჳცნობიეს, რამეთუ ბალაჰვარს ეძიებთ.
მათ	ბალ.J	და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
მან	ბალ.E	და ჰრქუა კაცმან მან: უკუეთუმცა იცოდეთ მოკუდავებაჲ თქუენი, არამცა სდევნიდით კაცთა ღმრთის მსახურთა, და რამეთუ ვიცით და გჳსწავიეს, რამეთუ ბალაჰვარს ეძიებთ.
მათ	ბალ.E	და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ბალ.E	და კუალად ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ არა უწყით, სადაა იგი.
მას	ბალ.E	და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით და ეძიებთ, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისა.
მას	ბალ.E	და რა[ჲ]სა ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ და დიდებაჲ დაგიგდო და არღარა გეზიარების მას შინა, და არა სდევნით მათ, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
მათ	ბალ.E	და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მათ ზედა, რამეთუ არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
მას	კლარჯ.	ვითარმედ: „აჰა, ესერა, სიძე მოვალს, გამოვედით და მივეგებვოდით მას“, ძლიერითა სანთლითა და სიხარულით ვღაღადებდეთ
მას	კლარჯ.	ხოლო აწ მოვედით, მორწმუნენო, და ვილოცვიდეთ სიწმიდით და შევინანნეთ ცრემლითა შეცოდებანი ჩუენნი და ვევედრებოდით მრავალმოწყალესა მას...
მან	ბალ.E	ჰრქუა კაცმან მან: ნანდჳლვე, თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან აქა და იქი?
მან	ბალ.E	მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მათთჳს	ბალ.E	და თუ გნებავს, გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
მათ	ბალ.E	– რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
მან	ბალ.E	ხოლო კაცმან მან ჰრქუა: არავინ არს უაღრეს, გინა უდარეს ჩემსა, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა.
იგი	ბალ.J	და ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ჩუენ არა უწყით, სადა იგი.
მას	ბალ.J	და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისა.
მას	ბალ.J	და რა[ჲ]სა ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ, დიდებაჲ დაგიგდო და აღარა გეზიარების მას შინა, და არა სდევნით მათ, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
მათ	ბალ.J	და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მათ ზედა, რამეთუ არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
მან	ბალ.J	ჰრქუა კაცმან მან: ნამდჳლვე, თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან?
მან	ბალ.J	მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მათთჳს	ბალ.J	და თუ გნებავს, გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
მათ	ბალ.J	– რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
მათ	ბალ.E	და ვითარცა განთენა, წარემართნე[ს] ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
მან	ბალ.J	ხოლო კაცმან მან ჰრქუა: არ~ჲვინ არს უაღრეს, გინა უდარეს, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს ი~ჳ მიერ უფლისა ჩუენისა.
იგი	ბალ.E	და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ შეიპყრეს და სიხარულით მიიყვანეს წინაშე მეფისა.
მას	ბალ.E	ხოლო მას ვითარცა ესმა, სულთ-ითქუნა და იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველთაჲთა, რომელ მოწევნად არიან მის ზედა ბრძანებითა მამისა ჩემისაჲთა, სულ-მოკლე იქმნეს და შეშინდეს,
იგი	ბალ.E	ხოლო მონაჲ იგი იყო ფარულად მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფისა ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარა ბალაჰვარ, რომელმან შეაცთუნე ძე ჩემი?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ამათ, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა და ვასწავე იგი, რომელი გუაუწყეს წმიდათა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა,
მან	ბალ.E	ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
იგი	ბალ.E	და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.
იგი	ბალ.E	და შენ ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასაცა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
მას	ბალ.E	ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, რამეთუ განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
მათ	ბალ.E	ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელსა.
მას	ბალ.E	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
მათ	ბალ.J	და ვითარცა განთენდა, წარემართნე ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
იგი	ბალ.J	და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ სიხარულით მიიყვანეს წინაშე მეფისა.
მას	ბალ.J	ხოლო მას ვითარცა ესმა, იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველთაჲთა, რომელ მოწევნად არიან მის ზედა ბრძანებითა მამისა ჩემისაჲთა, შეშინდეს, და იწყოს ჩემდა წინააღდგომად, რაჲთა დავემორჩილო ბრძანებასავე მამისა ჩემისასა.
იგი	ბალ.J	ხოლო მონაჲ იგი ფარულად იყო მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფის ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარა ბალაჰვარ, რომელმან შეაცთუნე ძე ჩემი?
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ამათ, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა და ვასწავე იგი, რომელი გუაუწყეს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა,
მან	ბალ.J	ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
იგი	ბალ.J	და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.
იგი	ბალ.J	და შენი ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
მას	ბალ.J	ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, რამეთუ განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
მათ	ბალ.J	ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელად.
მას	ბალ.J	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
მათ	ბალ.J	რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ, რომელნი-იგი ას-კეცად უზეშთაეს არიან ქუეყნიერთა ამათ, ვითარცა შენცა ჰხედავ მნათობთა ზეცათა.
მათ	ბალ.J	ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
იგინი	ბალ.J	ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს სოფელსა.
მათ	ბალ.J	ხოლო აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა მათ ზედა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს, ხოლო მათ შეაცთუნეს იგი სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევანებითა.
მის	ბალ.J	და აწ ესერა მის მიერ შესცთა ბრძენთ მთავარი ესე რაქის.
მათ	ბალ.J	და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთათჳს და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა თანა განხრწნილთაჲ.
მისთჳს	ბალ.J	ხოლო სიხარულისა მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს: და სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
მისსა	ბალ.J	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადრგომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
მის	ბალ.J	აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
იგი	ბალ.J	და ვითარ არა მოვიწყინო სოფელი ესე, რამეთუ იგი მოიწყენს მოყუარეთა მისთა.
იგი	ბალ.J	და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი იქც~ვი მრავალ-ფერად კაცთა;
იგი	ბალ.J	ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ჰნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
მისსა	ბალ.J	მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა სიყრ~ლსა ზედა ღ~ისსა.
იგი	ბალ.J	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლეო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
მათ	ბალ.J	მერმე იცი სამართალი ჩემი და მსჯავრი, ვითარ უსჯი ქურივთა, ობოლთა და გლახაკთა, და განვაბნევ საფასეთა ჩემთა მათ შორის,
მის	ბალ.J	და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისითა.
იგი	ბალ.J	და თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მათ	ბალ.J	მათ იციან მისაგებელი და სატანჯველი.
მას	ბალ.J	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
მას	ბალ.J	ხოლო კრებასა მას არავინ დახუდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
იგი	ბალ.J	და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
მას	ბალ.J	და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, ვითარ სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.J	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ შიშსა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მაქადებდი.
მათ	ბალ.J	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მოწამე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
იგინი	ბალ.J	აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ უწყოდი, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგწუადნე იგინი და მიუყარნე იგინი ძაღლთა.
მას	ბალ.J	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა-ყო, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ ქმნა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებითა განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისსა.
მისთჳს	ბალ.J	ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ დაედვა.
მას	ბალ.J	და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისწუთებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
მათ	ბალ.J	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.J	და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან ერისა.
მას	ბალ.J	ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, გარნა ნაქორ ეგრეცა დაუტევა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორისგან მოკლებასა სიტყჳს-გებისასა შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
მათ	ბალ.E	რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ, რომელნი-იგი ას-კეცად უზეშთაეს არიან ქუეყნიერთა ამათ, ვითარცა შენცა ჰხედავ მნათობთა ზეცათასა.
მას	ბალ.J	ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
მათ	ბალ.E	ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
მისსა	ბალ.J	აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
იგინი	ბალ.E	ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს ყოველსა სოფელსა.
მას	ბალ.J	ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, ძეო მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
იგი	ბალ.J	და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
მისსა	ბალ.J	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადრგე ნებასა მისსა.
მათ	ბალ.E	ხოლო აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა მათ ზედა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს და მათ შეაცთუნეს იგი სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევანებითა.
მის	ბალ.J	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
მის	ბალ.E	და აწ ესერა მის მიერ შესცთა ბრძენთ მთავარი ესე რაქის.
მისდა	ბალ.J	ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
მათ	ბალ.E	და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთათჳს და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა მათ თანა განხრწნილთაჲ.
მისთჳს	ბალ.E	ხოლო სიხარულისა მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს უფალი: და სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
მისსა	ბალ.E	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგ[რ]ომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
მის	ბალ.E	აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
იგი	ბალ.E	და ვითარ არა მოვიწყინო სოფელი ესე, რამეთუ იგი მოიწყენს მოყუარეთა მისთა.
იგი	ბალ.E	და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი ექცევის მრავალ-ფერად კაცთა;
მას	ბალ.J	ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
იგი	ბალ.E	ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ჰნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
მისსა	ბალ.E	მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა.
იგი	ბალ.J	და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
იგი	ბალ.E	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლეო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
იგი	ბალ.J	და მოიყვანეს კაცი იგი მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
მათ	ბალ.E	და მერმე იცი სამართალი ჩემი და მსჯავრი, თუ ვითარ უსაჯი ქურივთა, ობოლთა და გლახაკთა, და განვაბნევ საფასეთა ჩემთა მათ შორის,
მისსა	ბალ.J	და ვითარცა შევიდოდა წინაშე მეფისა, არაჲ ემოსა თჳნიერ რომელ ფლასისა ნაძუელი, შემოედვა წელთა მისსა.
მისდა	ბალ.J	და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
მის	ბალ.E	და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისითა.
იგი	ბალ.J	და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე უთმინო იქმნეს და შთავარდეს ცოლი იგი ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
იგინი	ბალ.J	და ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
იგი	ბალ.J	ხოლო ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
მან	ბალ.J	და ვითარცა იხილა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელ ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა თჳსისაჲ.
იგი	ბალ.J	ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, და აყუედრებდეს მას ჭაბუკსა გჳანად განსლვასა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო და იგი განვდევნე და მან დამახრწია ადრე არა გამოსლვასა.
იგი	ბალ.J	აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
იგინი	ბალ.J	ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
იგი	ბალ.J	ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუუკუე იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
იგი	ბალ.J	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა, რამეთუ მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
მან	ბალ.J	ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
მის	ბალ.J	და შემდგომად ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
მისსა	ბალ.J	და ბრძანა მეფემან დადგინებად წინაშე ძისა მისისა, რომელი უხილავ იყო მისსა, რაჲთა რომელი იხილოს, იცოდის, თუ რაჲ არს.
იგი	ბალ.J	ხოლო ყრმაჲ იგი იკითხვიდა სახელსა თითოეულისასა.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიანა, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
მას	ბალ.J	აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთოსა.
მათ	ბალ.J	და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რ~ნ აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მოგენიჭოს.
მათ	ბალ.J	და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნეს მსახურნი ყრმანი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ოდეს აღიძრის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო, უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა,
მას	ბალ.J	და ვიდრე დაუდგნე მას საუკუნესა ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
იგი	ბალ.J	ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონიერებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არღარა მივიწიო და მეწიოს სიკუდილი, რაჲღა იყო ნუგეშინის-ცემაჲ ჩემი?
მან	ბალ.J	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: თანა-მეყავ მე თუესა ერთსა, გინა ღამესა ერთსა, და მე ვყო ყოველი ნებაჲ შენი, ხოლო შენ ესოდენმან მცირემან ვნებამან ვერარაჲ გავნოს შენ, რამეთუ შეცთომილსა მომაქცევ.
იგი	ბალ.J	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
იგი	ბალ.J	და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი თანა-ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
მას	ბალ.J	და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუა: ესე არს მისაგებელი ცოდვილთაჲ.
მას	ბალ.J	და ვითარცა განიღჳძა, განიცდიდა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
იგი	ბალ.J	და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
მისსა	ბალ.J	ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან მისმან, მივიდა მისსა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
მან	ბალ.J	ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
მისსა	ბალ.J	ხოლო იოდასაფ ინება მეფობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მოეკუდინა მამასა მისსა.
იგი	ბალ.J	და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი, ხოლო მე მომდრეკს შენდა საშუებელი შვილიერებისაჲ,
მის	ბალ.J	და ყოველთა იცით საქმე ყრმისაჲ ამის, ვითარ წინა-აღუდგა ბრძანებასა ჩემსა, და ვერცაღა მაქუს პასუხი მის თანა, რამეთუ ჩუენცა წინააღმდგომ ვართ სჯულსა მამათა ჩუენთასა,
მისსა	ბალ.J	ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი. და განიყარა კრებაჲ.
მის	ბალ.J	და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
მისსა	ბალ.J	ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალნი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.
იგი	ბალ.E	და აწ თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მას	ბალ.J	ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მას შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.
მისსა	ბალ.J	55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანასა შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
მათ	ბალ.J	და ბრძანა ყოველთა მოწესეთა და მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.
იგინი	ბალ.J	და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
მათ	ბალ.E	ხოლო რომელნიმე დაშთომილან უდაბნოთა შინა კაცნი ღმრთის მსახურნი, რომელთა ჰრწამს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მათ იციან მისაგებელი და საშჯელი.
მის	ბალ.J	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდოთ იჭჳ, რ~ლ გ~ქს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.J	და ვითარცა შეხჳდეთ სჯულსა ღმრთისასა, შეხჳდეთ მშჳდობასა და სიხარულსა საუკუნესა, რამეთუ ღმერთი ჩუენი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა,
იგი	ბალ.J	და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა და აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
მას	ბალ.E	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
იგი	ბალ.J	და რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსნე კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე.
იგი	ბალ.J	და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
მის	ბალ.J	და წარვიდა მეფე და ყოველნი ერისთავნი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
მათდა	ბალ.J	და წარსლვასა მათსა სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
მისა	ბალ.J	ხოლო აბენეს მეფემან უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისა აღშენებაჲ ეკლესიათაჲ.
მას	ბალ.E	ხოლო კრებასა მას არავინ დახვდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
იგი	ბალ.E	და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
მას	ბალ.E	და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.E	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ ბრძანებასა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მაქადებდი.
მათ	ბალ.E	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე კერპთა მსახურთა წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მწე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
იგინი	ბალ.E	აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ იცოდე, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგწუადნე იგინი და მიუყარნე ძაღლთა.
მას	ბალ.E	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმა სიტყუაჲ ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა-ყო, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ თხარა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებითა განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისათა.
მისთჳს	ბალ.E	ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ პირველ დაედვა.
მისა	ბალ.E	და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისა მისწუდებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
იგი	ბალ.J	რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავადი იგი, რამეთუ მოწყალებანი მისნი დასძლევენ სოფელსა ამას, სავსესა ამას ცოდვითა.
მას	ბალ.J	და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და ჰაერნი ნ~თლისა მას და ჰაერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი შემოსად, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
მათ	ბალ.J	მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და ჰრქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
მისდა	ბალ.J	აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდი წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
იგი	ბალ.J	აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი იგი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
იგი	ბალ.J	და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად, და აღიხილნა თუალნი და თქუა: გმადლობ შენ, უფალო ღმერთო ჩემო, მეუფეო დიდებისაო, რომელმან მოაქციე მონაჲ ესე შენი შეცთომილი და არა წარსწყმიდე სატანჯველთა შინა ჯოჯოხეთისათა და ღირს ყავ იგი ნათელსა პირისა შენისასა.
იგი	ბალ.J	შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილი, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
მათ	ბალ.J	და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა მონათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
მას	ბალ.J	და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა ვედრებასა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
მისდა	ბალ.J	65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილითა.
მისთჳს	ბალ.J	და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მისთჳს ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუსა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
მას	ბალ.J	და მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი თანაშემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს-იგი მეფე სიტყუა-უგებდა.
იგი	ბალ.J	და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისი, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნა კაცსა.
იმათა	ბალ.J	და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე განვიდე იმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
მათ	ბალ.E	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.E	და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან.
მას	ბალ.E	ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, და ნაქორ ეგრეთვე დაუტევა მეფემა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორს მოკლებად სიტყჳს-გებისათჳს შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
მას	ბალ.E	ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
მისსა	ბალ.E	აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, ძეო მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
იგი	ბალ.E	და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
იგი	ბალ.J	და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძონძი იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და წარვიდა.
მისსა	ბალ.E	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადგრე ნებასა მისსა.
მათ	ბალ.J	ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუეს: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ანუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
მან	ბალ.J	ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ ყოველი სოფელი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
მის	ბალ.E	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
მისდა	ბალ.E	ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
მას	ბალ.E	ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
იგი	ბალ.E	და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
იგი	ბალ.E	და მოიყვანეს კაცი იგი წინაშე მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
იგი	ბალ.J	მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
მისდა	ბალ.E	და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
იგინი	ბალ.E	ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
მის	ბალ.E	და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე უთმინო იქმნეს და შთავარდეს ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
იგინი	ბალ.E	და ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
იგი	ბალ.E	და ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
მან	ბალ.E	და ვითარცა იხილა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელი ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა თჳსისაჲ.
იგი	ბალ.E	ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, ხოლო აყუედრებდეს ჭაბუკსა მას გჳანად განსლვასა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო იგი განვდევნე და მან დამახრწია ადრე არა გამოსლვასა.
იგი	ბალ.E	აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
იგი	ბალ.E	ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუუკუე იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
მან	ბალ.J	ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
მას	ბალ.J	და რამეთუ ვითარცა უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა უსიტყუელითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
იგი	ბალ.J	და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
იგი	ბალ.J	და იყავნ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გამოცდილებამან.
იგი	ბალ.J	ხოლო სიყუარულსა არა აქუს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ხედავს.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
მან	ბალ.J	ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განკურნოს ცთომილებაჲ შენი.
იგი	ბალ.J	67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
მას	ბალ.J	ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ანბავი მისი, განკჳრდეს საქმესა მას ზედა იოდასაფისსა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
მისთჳს	კლარჯ.	6. მეხუთე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ, თქუმული იოვანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, „ფარისეველისა მისთჳს და მეზუერისა“
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ჰმადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი იგი მისი.
მან	ბალ.J	ხოლო მან კუალად იწყო ტირილად და ეტყოდა: ნუ დამიტეობ, მამაო სულიერო, შვილსა ამას შეცთომილსა.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ იხილე.
იგი	ბალ.J	ხოლო იოდასაფ გუამი იგი წმიდისა მამისა ჩუენისა დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
მათ	ბალ.J	და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკული ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე მათთჳს არს გჳრგჳნი, რომელნი სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
მას	ბალ.J	და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუა მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
იგი	ბალ.J	და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დავა გუამი იგი ბალაჰვარის გუამსა თანა;
იგი	ბალ.J	და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და უთხრა საქმე იგი.
იგი	ბალ.J	ხოლო იგი წარვიდა ერითა და მღდლითა და წარმოიხუნა ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროჲსასა.
მას	ბალ.J	და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა, მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
მან	ბალ.E	ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
მის	ბალ.E	და შემდგომად ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
იგი	ბალ.E	ხოლო ყრმაჲ იგი იკითხვიდა სახელსა თითოეულისასა.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიან, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
მას	კლარჯ.	ვინ-მე იყოს თქუენგანი, რომელსა სთხოვდეს ძჱ თჳსი ანუ ასული თჳსი პურსა, ნუუკუე ქვაჲ მისცეს მას?
მას	კლარჯ.	ანუ სთხოვდეს თევზსა, გუელი ნუ მისცესა მას?
მას	ბალ.E	აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთოსა.
მათ	ბალ.E	და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რომელმანცა აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მიგენიჭოს.
მათ	ბალ.E	და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნენ ყრმანი მსახურნი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
მათ	კლარჯ.	და ამასცა ესევითარსა იგავსა ეტყოდა მათ, ვითარმედ: ყოველსა ჟამსა ჯერ-არსო თავყანისცემაჲ უწყინოდ და შესლვად სახლსა შინა ღმრთისასა,
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი ოდეს აღიძრვის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო,
მას	ბალ.E	უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა, და მას საუკუნესა ვითარ დაუდგნე ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
მას	კლარჯ.	პური არა ჭამა და წყალი არა სუა, და გამოეცხადა ღმერთი პირისპირ და ჰზრახვიდა მას.
იგი	ბალ.E	ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონიერებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არღარა მივიწიო და მეწიოს სიკუდილი, მაშინ რაჲღა იყოს ნუგეშინის-ცემაჲ ჩემი?
მან	ბალ.E	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: თანა-მეყავ თუესა ერთსა, გინა ღამესა ერთსა, და მე ვყო ყოველი ნებაჲ შენი, ხოლო შენ ესოდენმან მცირემან ვნებამან ვერარაჲ გავნოს, რამეთუ მე შეცთომილსა მომაქცევ.
იგი	ბალ.E	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
იგიცა	კლარჯ.	და ჰზრახვიდა იგიცა ღმერთსა ქორებს შინა პირისპირ.
იგი	ბალ.E	და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი თანა-ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
მას	კლარჯ.	ისო, ძჱ ნავესი, თავყანის-სცემდა და იდვა ქუეყანასა ზედა პირდაქცევით და გამოეცხადა მას ანგელოზი უფლისაჲ.
მას	ბალ.E	და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუეს: ესე არს მისაგებელად ცოდვილთაჲ.
მას	ბალ.E	და ვითარცა განიღჳძა, განიცდიდა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
იგი	ბალ.E	და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
მან	კლარჯ.	მღჳმესა შინა დაუჴშნა მან პირნი ლომთანი და არა შეეხნეს იგინი მას.
მისსა	ბალ.E	ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან, მივიდა მისსა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
მან	ბალ.E	ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
იგი	კლარჯ.	სამთა ყრმათა მარხვითა და ლოცვითა და თაყუანისცემითა დაშრიტეს აღგზნებული იგი საჴუმილი და ცუარად გარდააქციეს.
იგი	ბალ.E	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა მისთა.
მასვე	კლარჯ.	ქურივი ვინმე იყო მასვე ქალაქსა შინა, რომელი-იგი მივალნ მისა ზედაჲსზედა, ეტყჳნ... მისაჯჱ მე მოსაჯულისა“...
მას	კლარჯ.	აწყინებდა მას და მოვალნ მისსა ზედაჲსზედა, უწყინოდ თავყანის-სცემნ მას და შეურდებინ, ტირნ, ცრემლოინ, მოეხჳს ფერჴთა მისთა, ამბორს-უყოფნ ჴელთა მისთა.
მათ	კლარჯ.	საყუარელნო, საღმრთონი წიგნნი აღმოიკითხენ და ჰპოვო, ვითარმედ დიდ მთავარ არს წყალი და ოთხთა მათ საჩინოთა წესთა უმჯობჱს.
მისსა	ბალ.E	ხოლო იოდასაფ ინება მეფობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მოეკუდინა მამასა მისსა.
იგი	ბალ.E	და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი,
მას	ბალ.E	და იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: ჩუენ ყოველნი ვიყვნეთ წესსა ზედა ჩუენსა და სჯულსა, ხოლო რომელსა ზედა ვდგათ და გამოგჳრჩევიეს, ხოლო ძესა ამას ჩემსა სწადის, რაჲთა იყოს წესსა მას ზედა სჯულსა მამათა ჩუენთასა, და ნუთუ-მე გუარმანცა მიიზიდა!?
მისსა	ბალ.E	ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი.
მის	ბალ.E	და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
მისსა	ბალ.E	ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალნი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.
მათ	ბალ.E	54. ხოლო ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რომელი მოსცა მამამან მისმან სამსახურებელად, ბრძანა განსყიდაჲ მათ ყოველთაჲ უცხოსა ქუეყანასა, და განყოფაჲ გლახაკთა ზედა ქუეყანისა მისისათა.
მათ	ბალ.E	ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მათ შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.
მისსა	ბალ.E	55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანასა შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
მათ	ბალ.E	და ბრძანა ყოველთა მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.
იგინი	ბალ.E	და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და დიდითა პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა ზედა.
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
მის	ბალ.E	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდოთ იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.E	და ვითარცა შეხჳდეთ სჯულსა ღმრთისასა, შეხჳდეთ მშჳდობასა და სიხარულსა საუკუნესა, რამეთუ ღმერთი ჩუენი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა,
იგი	ბალ.E	და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა და აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა მიიწია მოციქული და წარიკითხა წიგნი იგი, განიხარა ფრიად და დიდითა პატივითა შეიწყნარნა მოციქულნი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მსაჯული იგი ჰრისხავნ მას და აგინებნ და განაძებნ მას გარჱ, არამედ ზინ იგი წინაშე მისა, აწყინებნ და ეტყჳნ მას: მისაჯჱ მე მოვალისა ჩემისაგან, მაშინ თქუა მსაჯულმან მან გულსა შიდა თჳსსა:
იგი	ბალ.E	რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავადი იგი, რამეთუ მოწყალებანი მისნი დასძლევენ სოფელსა ამას, სავსესა ამას ცოდვითა.
მას	ბალ.E	და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და ჰაერნი ნათელსა მას და ჰაერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
მას	კლარჯ.	ვისმინო მე მისი და უსაჯო მას, რაჲთა არღარა მოვიდეს იგი ჩემდა და არცაღა მიმდემი მაწყინებდეს მე იგი“.
მათ	ბალ.E	მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და ჰრქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
მისდა	ბალ.E	აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
იგი	ბალ.E	აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
იგი	კლარჯ.	გესმაა, მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ურცხჳნოჲ, დაღაცათუ ღმრთისაგან არა ეშინოდა და კაცთაგან არა ჰრცხუენინ, ზედაჲსზედა წყინებისათჳს ქურივისაჲ ამის – ვისმინო მისი.
იგი	კლარჯ.	ოდესღა მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ამას იტყჳს და იქმს, ხოლო ღმერთმან არა ყოს შუვრისგებაჲ მონათა თჳსთაჲ მაჭირებელთა მათგან?
იგი	ბალ.E	შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილო, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
მათ	ბალ.E	და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა მონათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
მას	ბალ.E	და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა ლოცვათა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
მისდა	ბალ.E	65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვის ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
მათ	კლარჯ.	ანუ არა ყოს-მეა წყალობაჲ, დიდი მათ ზედა, რომელნი ღაღადებდნენ მისა მიმართ დღჱ და ღამჱ?
იგი	კლარჯ.	გუშინდელი იგი სიტყუაჲ თუალსაღა გუამისასა სანთლად იტყოდა.
მას	კლარჯ.	დამაკჳრვა ჩუენ, შუენიებასა მას ბუნებისასა გჳთხრობდა და მეცნიერებასა ჴელოვანთმოძღუარსა დაჰკჳრდებოდა, რამეთუ რაჟამს ბუნებაჲ იგი გამოითარგმანებინ, შემოქმედი იგი იდიდებინ, და რაჟამს ქმნული იქის, შემოქმედისაჲ მის თავისსაყოფელ არნ.
იგი	კლარჯ.	და ვიდრე ამას ვიტყოდეთ, მწუხრისა იგი მსახურებისა წესი მოიწია.
იგი	კლარჯ.	ვიდრე-იგი თუალსა გუამისასა სანთლად ვიტყოდეთ, მუნქუჱსვე ნათელი იგი სამწუხროჲ სამსახურებელად ეკლესიისა წარმოჩნდა, და მათვე სანთელთა თანა მესამედ სანთლისაჲ მის საღმრთოჲთ კერძოჲსაჲ შჯულისაჲ დაერთო.
იგი	კლარჯ.	და მესამჱ იგი სანთელი დავითისგან ითარგმანების, რამეთუ თქუა: „სანთელ არს ფერჴთა ჩემთა სიტყუაჲ შენი, უფალო, და ნათელ ალაგთა ჩემთა“.
მას	კლარჯ.	არამედ მზესა მას სიმართლისასა გჳთხრობს ჩუენ, ვითარმედ მოვიდა ქრისტჱ ნათლისღებად, იოვანე სცემდა არა თუ თჳსისა თავისა ჴელმწიფებითა, არამედ ღმრთისა ბრძანებასა ჰმონა.
მას	კლარჯ.	და ყოველთა მაცხოვარსა და განმანათლებელსა და უფალსა კაცი ერთი, რომელი თჳთ ნათლისღებასა წადიერ იყო, ნათელ-სცემდა, და არა თუ წარმდებად რაჲ თავით თჳსით, არამედ ბრძანებასა მას დაემორჩილა.
მის	კლარჯ.	იოვანე სანთელ ითქუმის, რომელსა პირველისა მის შჯულისაჲ წმიდათა სახჱ აქუნდა, და ვითარცა სახედ შჯული იგი ჰურიათაჲ სანთლად ითქუმოდა, ეგრეცა რჩულისა მის მყოფელნი სანთლად ითქუმოდეს.
იგი	კლარჯ.	ისმინჱ, გლოცავ: იოვანე – სანთელ, რამეთუ რჩული იგი და წინაწარმეტყუელი იოვანჱსამდე.
იგი	კლარჯ.	დავით – სანთელ, რამეთუ რაჟამს მოხუცებულებასა იყო, აყენებდეს მოხუცებულნი იგი ერისანი განსალვად ღუაწლსა მას.
იგი	კლარჯ.	დავით – სანთელ, იოვანე – სანთელ, ხოლო ვინაჲთგან გამოჩნდა ნათელი იგი ჭეშმარიტი და მზჱ იგი სიმართლისაჲ, და გამოუტევნა ბრწყინვალებანი იგი სიწმიდისანი ზეცით, და რომელნი ამას ნათელსა შინა მჴნდენ, უფროჲს და უმეტჱს წარემატნენ.
მის	კლარჯ.	სანთელთა მათთა სანთელი ერქუა, მსგავსად პირველისა მის შჯულისა, რომელ სანთელ ითქუმოდა.
მას	კლარჯ.	წესსა მას სანთლისასა ნათელ ერქუმის, დაღათუ სანთელისა ნათელი ნათელ არს, არამედ არა სწორ არს ბუნებისა მის ნათელსა.
მათ	კლარჯ.	და რომელ არა აქუნდა წესისა მისგან ბუნებისა, მოჰმადლა მეუფემან უხუად მოწაფეთა მათ.
იგი	კლარჯ.	და იხილე კაცთმოყუარებაჲ იგი ქრისტჱსი, რამეთუ რომელი-იგი სახელი დასდვა თავსა თჳსა, იგივე სახელი მოწაფეთა მათ დასდვა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ“.
მას	კლარჯ.	ჵ ახალნი მადლნი და ნიჭნი, რომელ ყოვლისა გონებისა სიტყჳსა უმეტჱს არიან, იხილე, ვითარ ბუნებისასა მას წესსა დაჰფარავს კაცთმოყუარებაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ რაჟამს ბრძანებით ცისკარი გამობრწყინდის, ივლტინ ყოველივე იგი გუნდი ვარსკულავთაჲ და დაემალნიან და დაეფარნიან ყოველნი ვარსკულავნი, არა თუ განსაყურნელად გარდაიქციან, არამედ უმეტჱს ბრწყინვალებისა მის მზისაჲსა დაეფარნიან ნათლისა მისგან მზისაჲსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მზჱ იგი სიმართლისაჲ – ქრისტჱღა გამობრწყინდა შემდგომად პირველისა მისა ღამისა, არა ხოლო თუ იგი წინაწარმეტყუელნი მოსლვითა მისითა განათლდეს მსგავსად ვარსკულავთა, არამედ სხუანიცა განანათლნა და მიმოდაჰფინნა.
მას	კლარჯ.	განათლდეს გამობრწყინვებასა მას მზისა მის სიმართლისასა განათლებულნი ქადაგნი ჭეშმარიტებისანი, გამობრწყინებულნი ღმრთისმსახურებითა,
იგი	კლარჯ.	რომელთა იტყჳს პავლჱ: „რომლითა გამოშჩნდით, ვითარცა ნათელ სოფელსა შინა, უკუეთუ სიტყუაჲ იგი ცხოვრებისაჲ გაქუნდეს სიქადულად დღესა მას უფლისასა“.
მის	კლარჯ.	იხილე ბრწყინვალებაჲ მზისაჲ მის სიმართლისაჲ, იხილე სახარებისა მისგანცა, ვითარმედ დასდებს სახელსა, რომელი-იგი უზეშთაეს არს ყოველთა სიტყჳს-მეცნიერთა სახელისდებისა და უმეტჱს ყოველთა ფილოსოფოსთასა და უფროჲს წიგნის-მეცნიერთასა და ყოვლისა უფროჲს პატივისა.
მათ	კლარჯ.	მეთევზურნი გამოირჩინა ქრისტემან და მათ გამო სიტყუაჲ იგი მიმო-დადვა.
მათ	კლარჯ.	არა ესე საკჳრველ არს, რამეთუ მეთევზურნიღა იყვნეს, არამედ რამეთუ მეთევზურთა მათ გამო ძლიერებაჲ იგი, რომელი უზეშთაეს სოფლისა არს, მიმო-ედვა.
მის	კლარჯ.	შემძლებელ არს ღმერთი, ვითარმცა გამოაჩინნა სიტყჳსმეცნიერნი ქადაგად ჭეშმარიტებისა მის, რაჲთამცა მეცნიერებაჲ იგი ღმრთისაჲ განცხადნა.
იგი	კლარჯ.	არამედ არა ინება, რაჲთა არა ცუდად იყოს ჭეშმარიტებაჲ იგი ჯუარისაჲ, რომელსა პავლე იტყჳს, ვითარმედ: არა მოვედ მე უმეტჱსებითა, რაჲთა არა იყოს ჯუარი იგი ქრისტჱსი, არამედ ძლიერებამან ჯუარცუმულისამან დაჰნერგნა ეკლესიანი სამოციქულონი გუნდთა მათ მიერ.
მას	კლარჯ.	დაჰნერგა სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ უწრთელთა მათ ენეთაგან, რომელნი-იგი საღმერთოსა მას შჯულსა წურთილ იყვნეს, და ვითარცა მათ მიერ დაჰნერგა, მოჰრწყავს მიერითგან მეცნიერთა მიერცა.
მათ	კლარჯ.	და ესე არა თუ ცუდად რაჲ არამედ რომელნი-იგი მიზეზობენ ცოდვით რასმე და თქუან, ვითარმედ: უმეცარნი შეიტყუვნა და მეცნიერნი და ძლიერნი ვერ დაიმორჩილნაო, არამედ მათ გამო რაჲმე აჩუენა,
მათვე	კლარჯ.	რომელთა-იგი მარადის მიიბირებდა., მეთევზურნი უმეცარნი და უცებნიო, და ამისთჳს არა თუ მუნქუესვე, არამედ შემდგომად მათვე მოციქულთა ჟამსა აღადგინნაა ღმერთმან ქადაგნი სიტყჳთ-მეცნიერნი.
მათ	კლარჯ.	კაცი ერთი, რომელსა სახელი ერქუა აპოლოს, და რაჲ სიმჴნჱ მისი, რომლითა შეეწეოდა მორწმუნეთა მათ, ურაკპარაკსა შორის შეატყუვებდა ჰურიათა მათ.
მას	კლარჯ.	ჰხედავა ჴრმალსა მას ქრისტჱსსა, ვითარ ყოველთაგან იმახუვის?
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ შეცთომილისა შემწჱ მეცნიერებაჲ იგი არს, განჰძარცჳს მრავალ ჟამ ღმერთმან ჭური უკეთურებისაჲ და შთააცჳს სიმჴნისაჲ იგი, და ჭურითა მითვე უკეთურებისაჲთა მოკლეს შეცთომაჲ იგი,
იგი	კლარჯ.	ვითარცა სახჱ: ნეტარმან დავით, რაჟამს გმირი იგი გოლიათ დაამჴუა, პირველ თჳსითა მით ჭურითა წყლა და მერმე მისვე უცხოთესლისა ჴრმლითა.
იგი	კლარჯ.	განდიდნა შიში ღმრთისაჲ და ნეტარ არს, რომელმან მოიპოვოს იგი და დაიმარხნეს მცნებანი მისნი, რამეთუ არა ხოლო თუ ამას სოფელსა ადიდოს იგი და პატიოსან ყოს,
მას	კლარჯ.	არამედ ცათა შინა აღამაღლოს და მისცეს მას ჴელმწიფებაჲ, ზეცისა ანგელოზთა თანა და წმიდათა და რჩეულთა მისთა თანა დაამკჳდროს,
იგინი	კლარჯ.	დაღათუ იყვნენ იგინი შეურაცხ ქუეყანასა ზედა, ხოლო საქმენი მათნი დიდ იყვნედ ცათა შინა და რომელთა არარაჲ მოიგონ ქუეყანასა ზედა, სუფევდენ იგინი ცათა შინა უკუნისამდე.
მას	კლარჯ.	მიჰხედა მას ეშმაკმან და შეძრწუნდა.
იგი	კლარჯ.	მიჰსცა თავი თჳსი, ვითარცა მონამან და უფალმან მისმან ყო იგი მფლობელ სახლსა თჳსსა ზედა, დაუტევნა მშობელნი და მოყუასნი თჳსნი და იქმნა იგი მეგობარ ანგელოზთა.
იგი	კლარჯ.	და მიეფინა იგი ყოველსა სოფელსა და განიხარჱს მისთჳს ანგელოზთა ზეცისათა და შეიწყნარა უფალმან ვედრებაჲ მისი და აღუსრულა ნებაჲ მისი, და უკუეთუ ჩუენცა მივემსგავსნეთ მას და მოვიპოვოთ სათნოებაჲ მისი,
მის	კლარჯ.	აწ უკუე კმა არს მონისაჲ მის ესევითარი სახიერებაჲ უფლისა მისისა მიმართ, რამეთუ რომელმან მოიძულოს სოფელი ესე წარმავალი და შეიყუაროს უფალი თჳსი ყოვლითა გულითა, იქმნეს იგი მეგობარ ანგელოზთა და მოყუარჱ რჩეულთა მისთა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მონაჲ იგი ღმრთისაჲ ელია აღივსო სულითა წმიდითა და განმტკიცნა სარწმუნოებითა და შეჰშურდა მას შური უფლისაჲ და აღიძრა გულისწყრომითა და თქუა თავსა შინა თჳსსა:
მის	კლარჯ.	და სულმოკლჱ იქმნა წინაწარმეტყუელი ელია და თქუა თავსა შინა თჳსსა: რაჲ-მე ვყო აქაბის მეფისათჳს, ანუ ერისა მის ისრაჱლისა, რამეთუ უფალი ღმერთი ჩემი დაუტევეს და მიიქცეს კერპთა მიმართ უსულოთა?
იგინი	კლარჯ.	და აწ არარაჲ სხუაჲ ჯერ-არს ჩემდა, გარნა რაჲთა ფიცით დავამტკიცო გუემაჲ მათი უფლისა მიერ და გამოვიდეს პირისა ჩემისაგან სიტყუაჲ, ვითარცა ცეცხლი შემწუველი და შეჭამნეს იგინი.
მათგან	კლარჯ.	და აღვაღო პირი ჩემი ლოცვად და ვედრებად უფლისა მიმართ, ვითარცა მოსჱ წინაწარმეტყუელმან და დავანთქნე ქუესკნელთა ქუეყანისათა, ვითარცა-იგი დაითქნეს დათან და აბირონ, რაჲთა ცნან მართალთა, ვინ-იგი შური იძია მათგან.
იგინი	კლარჯ.	და სხუაჲცა გულისსიტყუაჲ აღსძრავს გულსა ჩემსა და მეტყჳს: რაჲთა შიმშილითა და წყურვილითა განვკაფნე იგინი და დავაყენო მათგან ცუარი ცისაჲ და წჳმაჲ და განვაჴმო პირი ქუეყანისაჲ,
მათ	კლარჯ.	რაჲთა ცნას სახლმან აქაბისმან, ვითარმედ ღმერთმან განაძლიერნის მოყუარენი მისნი უფროჲს მეფეთა უშჯულოთა, და ყოველი, რომელი ითხოვონ ქუეყანასა ზედა, მისცემს მათ ცათა შინა.
მისსა	კლარჯ.	ესე სიტყუანი თქუნა ელია წინაწარმეტყუელმან თავსა შინა თჳსსა და შეძრწუნდა შურითა უფლისაჲთა და განმწარდა გული მისი, რომელი აქუნდა გულსა მისსა და ფუცა სახელსა უფლისასა
მას	კლარჯ.	რამეთუ დაუტევეს ღმერთი და ჰმსახურებენ კერპთა და უვარ-უყოფიეს შემოქმედი მათი და თაყუანის-სცემენ ბაალსა, კერპსა მას საძაგელსა და ბილწსა.
მასვე	კლარჯ.	და მოჰკუეთა თავი, მასვე იგი მოუღო და იგივე მოკლა.
იგინი	კლარჯ.	და აწ მე ვაცნობო ჴელმწიფებაჲ და ძალი უფლისა ღმრთისა ჩემისაჲ სიყმილითა, რაჲთა არღარა ცხონდენ იგინი და დავაყენო ცუარი და წჳმაჲ,
იგი	კლარჯ.	ეგრე ჩუეულ არს ჭეშმარიტებაჲ იგი, მახჳლი იგი შეცთომილთაჲ მოღებად და მითვე მათი მოკლვაჲ.
მას	კლარჯ.	რაჲთა არღარა ჭამონ ნაყოფთა მისთაგანი არარაჲ, და განვაჴმნე შესადინელნი ზღუათანი ნაყოფითურთ, რაჲთა არღარა იზარდებოდიან მას ზედა ქცევითა და ვაჭრობითა, ვითარ შეურაცხ-ყვეს უფალი ღმერთი მათი და ჰმსახურებენ კერპთა ამაოებასა.
მას	კლარჯ.	იყო შორის ერსა მას ჰურიათასა ჴრმალი იგი პოლოტიკი – სავლე, რომელი-იგი განბორგებული მჴდომად აღდგომილ იყო ეკლესიათა, და მოსრვიდა და სდევნიდა სამწყსოსა მას ქრისტჱსსა,
იგი	კლარჯ.	და აწ დამიჴშავს ბჭჱ ესე და ვინ არს, რომელმან განაღოს იგი თჳნიერ ჩემსა, რაჲთა გულისხმა-ყონ მეფეთა ქუეყანისათა, ვითარმედ უფალი ღმერთი ელიაჲსი უფალ არს დიდებისაჲ, რომელი აცხოვნებს და მოაკუდინებს,
მის	კლარჯ.	იგივე მახჳლი აღიღო ქრისტემან და მისცა ეკლესიასა განშორებად უკეთურებისა მის, რომელ ზედა ეკლესიათა აღდგომილ იყო.
მათ	კლარჯ.	და რაჲთა მოაქციონ მათ უფლისა ღმრთისა მათისა და იცნან იგი და თავყანის-სცენ და ჰრწმენეს სახელი ღმრთეებისა მისისაჲ, რომლითა მიემთხჳნენ წყალობასა მისსა და დაიმკჳდრონ სასუფეველი მისი.
იგი	კლარჯ.	ეტყოდა ღმერთი მეცნიერთა მიერ, ეტყოდა უმეცართაგანცა, რაჲთა ორ კერძოვე თჳსი იგი ძლიერებაჲ აჩუენოს მეთევზურთა მათ მიერ,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ უწყი, ვითარმედ უფალი ღმერთი ჩემი მოწყალჱ არს, დაღათუ განამრავლის რისხვაჲ მისი, არამედ უფროჲსად განმრავლდის წყალობაჲ მისი ჩემ ზედა, და რაჟამს იგი განრისხნა ადამის ზედა, მივეცი მის გამო მე წყევასა...
მათ	კლარჯ.	რაჲთა ცუდთა მათ სიტყჳთ-ჴელოვნებანი უწურთელთა მათ ენათაგან შეურაცხ-ყვნეს და ბრძენთა მათ გამოცა, რაჲთა სიბრძნითა მით უკეთურებითი იგი მეცნიერებაჲ განწმიდოს.
მას	კლარჯ.	და რაჲ-იგი უცებთა და მეცნიერთა აჩუენა, ეგრევე სახედ მოწაფეთაგანცა, და სთქუა, ვითარმედ: ვითარ ისმინე, შემძლებელ იყო ქრისტჱ დასაბამსა მას სახარებისასა მეფეთაცა დადგინებად ქადაგად, თანამოღუაწე ყოფად ღმრთისმსახურებისა მის,
იგი	კლარჯ.	განაშორა იგი კაცობრივისა შეწევნისაგან და შთააცუა ზეცისა იგი ძლიერებაჲ.
მათ	კლარჯ.	და განჰმარტნეს ჴელნი მათნი თხოვად, ქველისსაქმისა მოღებად, მოწყდეს ყრმანი მათნი, მოისრნეს ჭაპუკნი განსაცდელისა მისგან და დაშთომილთაჲ მათ შეიცვალა ხატი შეუნიერებისა მათისაჲ სიყმილითა.
მას	კლარჯ.	და სარწმუნოებისა მორჩილებასა არავინ ინება შემდგომად, რაჲთა გულისხმა-ყო, რამეთუ მადლსა მას არა კაცობრივი შეწევნაჲ უჴმს, არამედ თჳსი იგი ბუნებითი აქუს.
იგი	კლარჯ.	და წინამძღუარ ექმნა ყოველთა ნათესავთა ერთობასა ჭეშმარიტებისასა, რაჲთა განცხადებულ იყოს, რამეთუ მეუფემან მეუფეთამან და უფალმან უფლებათამან მცირედითა ქადაგებითა გარდამეტებული იგი ზეცისა ძლიერებაჲ აჩუენა.
იგი	კლარჯ.	წარიკითხნეს დღეს სახელნი იგი მოციქულთანი, მიმო-ედვა მეთევზურთაჲ მათ, განითქუა უცებთაჲ მათ, რომელთა სწავლაჲ იგი მიმო-დადვეს სოფელსა.
იგი	კლარჯ.	და განიხრწნა ყოველი ქუეყანაჲ სიტყჳთა ელია წინაწარმეტყუელისაჲთა და აღუსრულა უფალმან ნებაჲ მისი და უზეშთაჱს ყო იგი ყოველთა დაბადებულთა მისთა, მან მხოლომან უფალმან, რამეთუ იგი არს მომტევებელი ცოდვათა ჩუენთაჲ და ადიდნის მადიდებელნი მისნი.
მას	კლარჯ.	და მას ყოველსა თანა ჭირსა და განსაცდელსა, რომელი შეემთხჳა ქუეყანასა და მკჳდრთა მისთა, არავე დასცხრა გულისწყრომაჲ იგი ელიაჲსი და არცა განქარდა რისხვაჲ მისი დაბადებულთაგან.
მას	კლარჯ.	და ვითარ ისმინა მისი ელია, კუალად ჰრქუა მას ქუეყანამან: ჵ მიწისაგან დაბადებულო, რად ეძულობ შვილთა მიწისათა და პირი იგი, რომელ იზარდების ჩემგან, რაჲსათჳს აღებ ლოცვად ვნებად ჩემდა?
მას	კლარჯ.	ყოველივე ქადაგებაჲ სარწმუნოებისაჲ კლდესა მას ზედა დამტკიცებული დგას და მწვალებელთა შეცთომილებაჲ – ზედა დაუმტკიცებელსა თიჴასა.
იგი	კლარჯ.	სხუაჲ არს კლდე იგი მყარი, რომელსა შენებულებაჲ იგი ზე უპყრის, და სხუაჲ არს მიწაჲ იგი დაუმტკიცებელი, რომელმან ვერ დაუთმის შენებულსა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ კაცობრივ არიან ზრახვანი იგი, შეეძინეს სამწყსოსა მას ღმრთისასა, დაშურების თიჴაჲ იგი კლდისა მის შეძრვად, ხოლო არა მიეცა კლდე იგი შეძრვად, რამეთუ თქუა: „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერეოდიან“.
იგინი	კლარჯ.	მსგავს არიან მოწაფენი იგი მწვალებელთანი ალიზისასა მოქმედთა, რამეთუ იგინი თიჴისა მისგან ნაყოფსა ჰგონებენ და ეგრე განამტკიცებენ დაჴსნილსა მას, და უჩს რეცა მტკიცედ ფატარი იგი.
მათთჳს	კლარჯ.	ამისთჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს მათთჳს, რომელნი ქუეყანისასა რასმე ესვიდენ და ჰგონებენ, ვითარმედ არა ვინაჲ იყოს ვნებაჲ.
მათ	კლარჯ.	შეატყუებს მათ, რომელნი ჴორციელებისა და ქუეყანისასა რასმე ესვიდენ.
მას	კლარჯ.	ეკლესიაჲ საძირკუელი კლდჱ. დაღათუ თავადად კლდედ ეკლესიაჲ ვთქუა, არავე ვტყუვი და არცა კლდესა მას უვარ-ვჰყოფ, რომელსა ზედა დამტკიცებულ არს.
იგი	კლარჯ.	კლდჱ არს ეკლესიაჲ, რამეთუ მტკიცჱ იგი კლდჱ აქუს, რომელ არს თავადი ქრისტჱ, და მერმე იგი კლდჱ – პეტრჱ, რომელმან-იგი წამებით მიიღო სახელი, რამეთუ ჰრქუა: „შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“.
მის	კლარჯ.	ხოლო ესეცა მნებავს გამოჭეშმარიტებად, ვითარმედ: რაჲსა-მე იოვანე მახარებელმან, რომელი-იგი უმეტჱს სავსე იყო, რომელმან-იგი სახარებისა ცუარნი თჳსად შეკრიბნა, რომელსა-იგი ერქუა „ძჱ ქუხილის“, რომელმან-იგი ყოვლადვე ადგომისა მის მადლნი თჳსად მიიზიდნა,
მის	კლარჯ.	ვითარცა იწყო სახარებისა მის, არა პეტრჱსებრ ჴმა-ყო და არა თქუა: დასაბამით იყო ძჱ და მხოლოდშობილი სახელი დაუტევა და სიტყუასა მას მოვიდა და თქუა: „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ და სიტყუაჲ იგი იყო ღმრთისა თანა და ღმერთი იყო სიტყუაჲ იგი?“
მას	კლარჯ.	პეტრჱ, არა თუ სიტყუაჲ სახელი ჰრქუა მას და ნეტარ ეწოდა, არამედ ძედ ღმრთისა წამა, და რაჲსა-მე ნეტარმაენ იოვანე, რომლითამცა ნეტარ ეწოდა, დაუტევა და სიტყუასა მას მირბიოდა, ვითარმედ: „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ?“
მათ	კლარჯ.	მოციქულთა მათ უწყოდეს, რასა-იგი ქადაგებდეს, და რომელთა იგი მათგან შეწყნარებად იყო, არა დასცხრებოდეს უმეტჱს სიტყუად.
მის	კლარჯ.	რამეთუ დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ სახარებისაჲ მის, სიტყუაჲ იგი ღირსთა მიმართ ოხრის, რაჲთა არა კაცობრივთა გონებათა საღმრთოჲთ კერძოჲ იგი მოძღურებაჲ შეაგინონ, რამეთუ რაჟამს ძჱ სახელი ესმის, მამაჲცა და დედაჲცა, გულსა მოიჴადონ.
მისთჳს	კლარჯ.	მისთჳს სიტყუაჲ თქუა, რომელ-იგი შემძლებელ იყო მუნქუესვე დასაბამსა სიტყჳსასა გამოუთქუმელისა მისთჳს თქუმად.
მას	კლარჯ.	და იხილჱ, რომელი-იგი სახჱ იწყო თქუმად, კიბენი აღჰმართნა და მრავალსა მას დაკიბულსა აღიყვანა ძჱ – სახელისასა მას გულისხმის-ყოფასა, არა თუ იგი რაჲმე უვარყო, არამედ ჟამსა თჳსსა დაჰმსახურა და თქუა:
იგი	კლარჯ.	„დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ“, რაჲთა შეუძლებელი იგი ისწაო და საზეპუროჲსა მის შობისაჲ აქავე გულისხმა-ჰყო, რამეთუ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ არა ხოლო ზეცისაჲ არს, არამედ ცათაჲ უფალი და ანგელოზთაჲ და ანგელოზთმთავართაჲ.
იგი	კლარჯ.	ეგრეცა ნეტარი იგი დავით იტყჳს მისსა ზეცისად, რამეთუ ვჰპოვებ სახელსა ამას ძუელსაცა და ახალსაცა შინა.
მის	კლარჯ.	პავლე იტყჳს: შევიმოსოთ ხატი ზეცისაგანისაჲ მის.
იგი	კლარჯ.	და დავით იტყჳს: „რაჟამს წარარჩევდა ცათა მყოფი იგი მეუფებასა მას ზედა, თოვლად დაესხნეს სელმონსა“.
მათ	კლარჯ.	ხედავა, რამეთუ გონებათა მათ სიტყუათასა თითოეულად ძალი გამოთარგმანებისაჲ აქუს?
იგინი	კლარჯ.	რაჲ არს „თოვლად დაესხნეს იგინი?“
იგი	კლარჯ.	ანუ რაჲ არს წარმორჩევაჲ იგი მეუფეთაჲ ზედა ქუეყანასა მეუფებასა?
მით	კლარჯ.	ქუეყანისასა იტყჳს აქა არა მათსა, რომელნი ამის სოფლისაჲთა ხოლო პატივითა არიან, არამედ რომელნი ზეცისაჲთა მით გონებითა გამობრწყინებულ არიედ სიწმიდითა, რომელთასა იტყჳს პავლე: „უკუეთუ ვივნოთ მის თანა, მის თანაცა ვსუფევდეთ“.
მათ	კლარჯ.	იტყჳს პავლე მეუფეთა მათ წმიდათაჲსა, არა თუ ცუდად რაჲმე დიდ-დიდითა მით სიტყჳთა და შეძინებითა პატივისაჲთა განადიდებს მსმენელთა მათ,
მით	კლარჯ.	რამეთუ არნ ჟამი, რომელსა ჴამნ მრავალი სიტყუაჲ, რაჲთა სასმენელნი მსმენელთანი დიდითა მით სიტყჳთა მორჩილ იქმნნეს სახესა მას, რომელსაცა წინა-ედვას.
მით	კლარჯ.	ხოლო პავლე არა თუ დიდითა მით სიტყჳთა მიგჳზიდავს, არამედ დიდად აღთქუმულთა მათ ვერშემძლებელ იყოფის თქუმად და წამებს თჳთ,
იგი	კლარჯ.	ისმინჱ სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელ თქუა: „მსგავს არს სასუფეველი ცათაჲ სათრომელსა, რომელი სდვიან ზღუასა და ყოვლით კერძოვე შეიკრიბის მას სათრომელსა“.
მას	კლარჯ.	იყავნ ჩუენიცა შეყენებაჲ და მას შინაცა ნადირობად.
მას	კლარჯ.	და საკჳრველ ესე არს, რომელი დღეს ვითარცა თევზი შევარდა სათრომელსა მას, ხვალისაგან ვითარცა თევზის მონადირჱ სხუათა მოჰნადირებს ზღუასა შინა.
იგი	კლარჯ.	თევზნი იგი შეყენებულნი სათრომელსა მას შესაჭმელად არიან, ხოლო აქა შეყენებული სათრომელსა ამას სიკუდილისაგან ცხორებად შეკრიბნის.
მისთჳს	კლარჯ.	და მისთჳს ჰრქუა უფალმან პეტრჱს, ვითარმედ: „სდევ მარჯულ კერძო სათრომელი იგი და შეკრიბე სიმრავლჱ თევზებისაჲ“.
იგი	ბალ.E	და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დადვა გუამი იგი ბალაჰვარის გუამსა თანა;
იგი	ბალ.E	და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და მიუთხრა საქმე იგი.
მით	კლარჯ.	გულისხმაუყოფდა გამოჩინებულითა მით გამოუჩინებელთა მათ გულისხმის-ყოფით შედგომად, რამეთუ ჰრქუა მუნქუჱსვე: ნუ გეშინინ, სიმონ, ამიერითგან კაცთა მონადირჱ იყო.
მასვე	კლარჯ.	იყვან ჩუენ ყოველთაჲ მასვე სათრომელსა შინა მართლმადიდებელთა მათ თანა შედგომად.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი წარვიდა ერითა, ეპისკოპოსითა და მღდლითა და წარმოიხუნა ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროჲსასა და დიდითა პატიოსნებითა შეამკუნა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ნუ უცხო და ახალ გიჩს, რაჟამს გესმეს გმობაჲ ჭეშმარიტებისათჳს, მოიჴსენენ წინანდელნი იგი წმიდანი, სტეფანე იხილნა ცანი განხუმულნი და ქრისტჱ მარჯულ ღმრთისა.
მას	ბალ.E	და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იხილა, ჴმა-ყო და გმობა უჩნდა ქადაგებაჲ იგი მისი, წმიდაჲ იგი და ჴმამაღალი ნესტჳ ღაღადებდა, ვითარმედ: „ვხედავ ცათა განხუმულთა და ძესა ღმრთისასა მარჯუენით ღმრთისა“.
მათ	კლარჯ.	ვერ დაუთმეს ჰურიათა მათ ჭეშმარიტებისათა მათ სიტყუათა, არამედ ჴელნი ყურთა შეისხნეს, ვითარმცა საგმობელად გამოაჩინეს ქადაგებაჲ იგი და არა ჭეშმარიტად.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ შენ იხილე.
მის	ბალ.E	ხოლო იოდასაფ გუამი წმიდისა მის მამისა ჩუენისა ბალაჰვარისი დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
მათ	კლარჯ.	და აწ ნუ ახლად და უცხო რაჲ გიჩს ჭეშმარიტთა მათ სიტყუათა გმობაჲ, რამეთუ ჩუეულ არიან მწვალებელნი უკეთურად გარდაქცევად სიტყუათა მათ მჴნეთასა.
მათ	ბალ.E	და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკულნი ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე გჳრგჳნი მათთჳს არს, რომელ სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
მას	ბალ.E	და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუეს მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
მათ	კლარჯ.	რაჲსა ჰგმობ სიტყუათა მათ წინაწარმეტყუელთასა?
მათ	კლარჯ.	რამეთუ სადა ჭეშმარიტებაჲ არს, მუნ არა არს შიში, და სადა სარწმუნოებაჲ არს, მუნ ძლიერებაჲ არს, და სადა ურწმუნოებაჲ, მუნ – დაჴსნილებაჲ, ვითარცა ჰრქუა ქრისტემან მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: რაჲსა დამედგრებულ ხართ და არ არს თქუენ თანა სარწმუნოებაჲ?
მათ	კლარჯ.	ანუ არა-მე სულგრძელ იყოსა მათ ზედა და მიუტევნეს ცოდვანი მათნი, რომელნი-იგი უწყინოდ თავყანის-სცემდენ და ევედრებოდიან უფალსა?
იგი	ბალ.E	67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
მას	ბალ.E	ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ამბავი მისი, განჰკვირდეს მას ზედა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	კლარჯ.	ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოს ესე ყოველი უფალმან, რომელნი სთხოვდენ მას, რამეთუ უფროჲს არიან ნიჭნი იგი ღმრთისანი, რომელნი განემზადებიან მისთა მოყუარეთათჳს,
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი მადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი, რომელ დაეთესა აგარაკსა კეთილსა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ თქუაცა სტეფანე: სავსე სარწმუნოებითა და ძლიერებითა იქმოდა სასწაულსა დიდ-დიდსა შორის ერსა მას.
მის	ბალ.E	და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მის ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუთა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი გულს მოდგინედ.
იგი	კლარჯ.	შევიწყალნეთ სულნი ჩუენნი, აჴოცე სიმწარჱ იგი, განიშორე პირველი იგი, დაემორჩილჱ ღმერთსა, რომელსა-იგი ეშმაკნიცა დამორჩილებულ არიან,
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
მას	ბალ.E	მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი თანაშემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს მეფე სიტყუას უგებდა.
მისსა	კლარჯ.	არს უფალი ღმერთი, მოვედით, შეუდგეთ კუალსა მისსა.
იგი	ბალ.E	და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისა, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნდა კაცსა.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ შეცთომილისა კუალსა შეუდგე, შეცთომასა მას ეწიო.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ჯერკუალი იგი მუნქუჱსვე განირყუნის ცვალებასა, ეგრეცა სული მოშიში არა აღიძრის ცვალებითი-ცვალებასა, ხოლო გული მედგარი მუნქუჱსვე დაჰჴსნდის.
მის	კლარჯ.	და არა ჩემი არს სიტყუაჲ ესე, არამედ ნეტარისა მის იერემიაჲსა წინაწარმეტყუელსაჲ, რომელი ნათესავისა მის მიმართ მოაბელთაჲსა გულწყებულ იყო,
მას	კლარჯ.	რამეთუ ჟამ ერთ ფართოებასა იყვნეს, ჰგონებდეს, ვითარმედ მარადის ფართოებასა შინა იყვნეს, და ფერჴს უცემს ტყუეობასა მას ისრაჱლისასა, აყუედრებს წინაწარმეტყუელი იგი,
იგი	ბალ.E	და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძაძა იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და გამოვიდა ფარულად.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს-იგი გესმეს, ვითარმედ ერთი განუყოფელი იგი სამებაჲ, გულისხმა-ყავ დაუსრულებელი იგი და განუყოფელი მეუფებაჲ, დიდებაჲ იგი და ჭეშმარიტებაჲ, რომელ არასადა განიყოფი,
მათ	ბალ.E	ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუეს: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ანუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ კუალად მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ სოფელი ყოველი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
იგი	ბალ.E	მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
მან	ბალ.E	ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა აღჴდა იესუ ნავსა მას პეტრჱსსა, უბრძანა მცირედ შესლვაჲ ნავისაჲ მის ზღუასა.
მას	კლარჯ.	აწ იხილე, ვითარ აღვალს ნავსა მას, რომელსა არა უჴმს ნავი, რაჲთა უფალი ნავისაჲ მის შეიძინოს.
მას	კლარჯ.	სხუაჲ ნავი იხილე, უკუეთუ გნებავს ზღუასა მას წიაღსლვად.
მას	კლარჯ.	მიუგო იესუ და ჰრქუა პეტრჱს: ჭეშმარიტად, სიმონ-პეტრე, ვითარცა მენავე, მეტყჳ მე, რამეთუ ღმრთისა სიტყუაჲ გამომზრდელ არს უფროჲს პურისა და გამოგზარდოს შენ, რამეთუ „მე ვარ პური ცხორებისაჲ“, და რომელმან მიიღოს ჩემგან, მას არა ჰშიოდის უკუნისამდე.
მას	კლარჯ.	და ნავსა მას ავლინებდა, ეგრჱთ ჰგონებდა, ვითარმცა კაცი მიაქუნდა ნავითა მით და არა უწყოდა მან, რამეთუ რომელსა ყოველივე აქუს, მიჰყვანდა იგი.
იგი	კლარჯ.	არა უწყოდა, რამეთუ იგი თავადი არს, რამეთუ ნოვეს კიდობანსა მას შინა უძღოდა და ზღუაჲ ნავითურთ მას თავადსა უტჳრთავს.
მას	კლარჯ.	ხოლო იესუ, ვითარცა დაჯდა ნავსა მას შინა, ასწავებდა ერსა მას და ეტყოდა:
მათგან	კლარჯ.	და ნუ გეშინინ მათგან, „რომელთა მოწყჳდნენ ჴორცნი თქუენნი, ხოლო სულთა თქუენთა ვერ შემძლებელ არიედ მოწყუედად“.
იგი	კლარჯ.	მერმე შესძინა და თქუა: „რომელსა უყუარდეს თავი თჳსი, წარიწყმიდოს იგი, და რომელმან წარიწყმიდოს თავი თჳსი ჩემთჳს და სახარებისათჳს, ამან პოვოს იგი“.
მის	კლარჯ.	რამეთუ განკაფდა ქუეყანაჲ და ყოველნი მკჳდრნი მისნი მის თანა განმრავლებითა მით უშჯულოებისაჲთა, განჴმა სიყუარული მრავალთაჲ და განქარდა სარწმუნოებაჲ, რამეთუ მრავალთა დაუტევეს სარწმუნოებაჲ და უკუნ იქცეს.
იგინი	კლარჯ.	სახელი ზედა-აც სარწმუნოებისაჲ, მოსილ არიან იგინი სამოსლითა ცხუვართაჲთა, მდუმრიად იხედვენ, ხოლო შინაგან არიან მგელ მტაცებელ.
იგინი	კლარჯ.	და ნაყოფისა მათისაგან იცნეთ იგინი, ვითარცა-იგი თავადი უფალი წამებს...
მათ	კლარჯ.	და სხუათა მრავალთა შეურაცხ-ჰყოფდეს, თავთა თჳსთა განიმართლებდეს, ესევითარი იგავი ჰრქუა მათ: „კაცნი ვინმე ორნი აღვიდოდეს ტაძარსა მას თაყუანისცემად, ერთი ფარისეველი და ერთი მეზუერე.
იგი	კლარჯ.	ფარისეველი იგი ერთ კერძო დგა, ესრეთ თჳსაგან ილოცვიდა: ღმერთი, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ ვითარცა სხუანი კაცნი, რამეთუ არა ვარ მეძავი, არცა მტაცებელი, არცა მზაკუვარი და ცრუმოწამჱ, არცაღა კუალად ვარ, ვითარცა ესე მეზუერჱ.
იგი	კლარჯ.	მადლობაჲ იგი კეთილ არს, ხოლო შემდგომი ამისი სავსჱ არს უკეთურებითა.
მის	კლარჯ.	არა გასმიესა წერილისაჲ მის, რასა-იგი იტყჳს: „ნუ განიკითხავთ, რაჲთა არა განიკითხნეთ და ნუცა დასჯით, რაჲთა არა დაისაჯნეთ.
მას	კლარჯ.	გინათუ რაჲსათჳს აყუედრებ პირისპირ მეზუერესა მას და იტყჳ: „არცაღა ვარ, ვითარცა ესე მეზუერე“.
მას	ბალ.E	რამეთუ უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა უსიტყუელითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
იგი	კლარჯ.	დგეს სამე, რამეთუ შეძლებელ არს უფალი იგი მისი დამტკიცებად მისსა“.
იგი	ბალ.E	და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
იგი	ბალ.E	და იყავნ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გამოცდილებამან.
იგი	ბალ.E	ხოლო სიყუარულსა არა აქუს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ჰხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ხედავს.
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
მან	ბალ.E	ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განკურნოს ცთომილებაჲ შენი.
მათ	ბალ.E	და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე მნებავს, რაჲთა განვიდე ძმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ამას იქმ ღმრთისათჳს, ღმერთმან თჳთ უწყის ყოველი, რამეთუ იგი არს გულთმეცნიერი და მან უწყნის დაფარულნი კაცთანი.
მისთჳს	კლარჯ.	ხოლო აწ არა თუ ღმრთისათჳს არს საქმჱ ეგე შენი, არამედ შური ბოროტი დათესულ არს შენ თანა სიტყჳსა მისთჳს უფლისა, რომელი თქუა მეზუერეთათჳს, ვითარმედ: „მეზუერენი და ცოდვილნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ცათასა“.
მათგან	კლარჯ.	და ესეცა უწყოდე, რამეთუ ესევითარი ჩუეულებაჲ არს ფარისეველთაჲ: ყოველსა, რასაცა-იგი იქმანედ წინაშე კრებულსა და ერსა შორის საჩუენებლად კაცთა, რაჲთა იდიდებოდიან მათგან და მათგანცა მიიღონ სასყიდელი მათი.
მათ	კლარჯ.	წყეულ არიან, რამეთუ მათ გარდააქციეს მცნებათაგან შენთა“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მეზუერჱ იგი დგა ერთ კერძო, არა უნდა არცაღათუ ზე ახილვად თუალთა მისთა, არამედ იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: „ღმერთო, მილხინჱ ცოდვილსა ამას“, უფალო, უკუეთუ ჯერ-არს, მომიტევენ მე შეცოდებანი ჩემნი.
მან	კლარჯ.	ეჰა, საყუარელნო, კეთილი განზრახვაჲ განიზრახა მეზუერემან მან, რამეთუ ვერ აღიხილვიდა თუალთა ზეცად,
მით	კლარჯ.	არამედ სულთქუმითა მით უსიტყუელითა იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: მან უწყნის დაფარულნი გულისა ჩემისანი, მანვე გულისხმა-ყვნეს აურაცხელნი ესე სულთქუმანი ჩემნი უსიტყუელნი.
იგი	კლარჯ.	და ვიცი და მრწამს, უკუეთუ ინებოს, შემძლებელ არს იგი აჴოცად ყოველთა ცოდვათა ჩემთაჲ.
იგი	კლარჯ.	და გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, იხილეთღა, რავდენსა მადლსა მიემთხჳა მეზუერე იგი, რავდენსა მოტევებასა ცოდვათასა.
იგი	კლარჯ.	გარდამოვიდოდა იგი მიერ ტაძრით, განმართებული დიდითა მით სიმდაბლითა თჳსთა, ღაღადებდა და იტყოდა: კეთილ არს...
იგი	კლარჯ.	ხოლო ფარისეველი იგი გარდამოვიდოდა განცრუვებული და სირცხჳლეული სილაღითა მით მისითა, „რამეთუ რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს და ყოველმან, რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
იგი	კლარჯ.	აწ მოვედით, ძმანო ჩემნო საყუარელნო და სასურველნო ქრისტესნო, და მოვიძულნეთ და მოვიძაგნეთ საქმენი იგი და სიტყუანი ფარისეველისანი და მის თან ვილოცვიდეთ და შევიყუარნეთ სიტყუანი და საქმენი მეზუერისანი, და მის თანა თაყუანის-ვსცემდეთ და ვევედრებოდეთ.
მის	კლარჯ.	მის თანავე სულთ-ვითქუმიდეთ უსიტყუველად, მის თანავე ვღაღადებდეთ და ვიტყოდით: „უფალო, გჳლხინჱ და მოგჳტევენ შეცოდებანი ჩუენნი,
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ განიშორე შენგან ჰურიათა იგი გონებაჲ და ამას დღესა მადლისასა შემომიდეგ და განუტევენ ბადენი შენნი სათევზურნი, რამეთუ ნათელ ნაყოფიერების არს ქრისტჱანეთა საწრმუნოებაჲ.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო პეტრე ჰრქუა უფალსა: „ღამე ყოველ დავშუერ და არცაღათუ ერთი თევზი შევიპყარ“, და აწ, აჰა ესერა, სიტყჳთა შენითა განუტევნე ბადენი ჩემნი სათევზურნი და არა განვჰმარტო ეგე მეცნიერად, არამედ შთაუტევნე იგინი სარწმუნოებით და ვიხილო.
მით	კლარჯ.	და ვითარ ესე თქუა, შთაუტევნა ბადენი იგი ზღუასა და სთქდებოდეს ბადენი იგი სიმრავლითა მით თევზთაჲთა.
მით	კლარჯ.	პეტრე ქრისტესა ხედვიდა და თევზთა განიცდიდა და სარწმუნოებასა გულისხმა-ჰყოფ და და ვერ შემძლებჱლ იყო სიმრავლითა მით თევზთაჲთა მოზიდვად.
მათ	კლარჯ.	შემწესა ჰხადოდა და თუალთ-უყოფდა მათ, რომელნი-იგი სხუასა შინა ნავსა სხდეს.
მათ	კლარჯ.	თუალ-ხოლო-უყოფდა და არა ღაღადებდა, ხოლო მათ თჳნიერ ღაღადებისა და შფოთისა არა თუ საქმესა რასმე ხედვიდეს, არამედ უკჳრდა, რომელნი-იგი ნავსა შინა სხდეს, ვითარ-იგი თუალთ-უყოფდა და არა ჴმობდა.
მათ	კლარჯ.	და იწყეს შეკრებად თევზთა მათ და რაოდენნი შეკრბებოდეს, უფროჲსღა განმრავლდებოდეს,
მას	კლარჯ.	რამეთუ ისწრაფდეს თევზნი იგი, ვინ მათგანმან პირველად აღასრულოს ბრძანებაჲ უფლისაჲ – მცირენი დიდთა წარსთქდებოდეს და შთავიდოდეს ნავსა მას თავით თჳსით, სიღრმე ზღჳსაჲ აღირღუეოდა და არავის თევზთაგანსა ზღუასა შინა უნდა დადგომის.
იგი	კლარჯ.	მაშინ გულისხმა-ყო სიმონ-პეტრე, რამეთუ იგი თავადი არს, რომელმან ჰრქუა: „გამოეცით წყალთა მცურვალნი სულნი მშინვიერნი“.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იხილა პეტრე, რამეთუ ბადენი იგი არა განსთქდებიან და თევზნი იგი უფროჲს შეკრბებიან თჳნიერ ბადისა და რომელნიმე თავით თჳსთ შთაცჳოდეს ნავსა მას, შეურდა უფალსა სიმონ-პეტრჱ და ჰრქუა: „განეშორე ჩემგან, უფალო, რამეთუ კაცი ცოდვილი ვარ მე“.
იგიცა	კლარჯ.	რაჲთა მონადირე ეგე მოგნადირო შენ, რომელსა-იგი იქმოდე, იგიცა ჰყავ, არამედ არა სწორად, რამეთუ შენ თევზთა ცხორებით სიკუდილად მოჰნადირებდ, ხოლო მე ყოველსა კაცსა სიკუდილით ცხორებად მოვჰნადირებ.
მისსა	კლარჯ.	და აწ უკუეთუ ჯერ-არს, წინაწარმეტყუელო უფლისაო განჰჴსენ კრულებაჲ ესე, რომელ განაჩინე, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს მისსა განჴსნად თჳნიერ შენსა.
მათთჳს	კლარჯ.	45. გ. საკითხავი, თქუმული იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოვლელისაჲ, სამეოცდაათთა მათთჳს მოციქულთა უფლისათა
მანცა	კლარჯ.	შემდგომად სიკუდილისა დიოკლიტიანჱსისა, ლიკიანჱსიჲსა დაიპყრა მანცა თჳსი იგი სამკჳდრებელი მწყემსობით ტჳრელთა სამწყსოისა ვიდრე ივლიანესადმდჱ მძლავრისა.
მათთჳს	კლარჯ.	მაშინ მერმე მოხუცებულმან დიდმან ერთად აღწერილი ჩუენ საეკლესიოჲ დაგჳტევა, რომლისათჳსცა სამეოცდაათთა მათთჳს მოწაფეთა მაცხოვრისათა სათხრობელად აღწერა და ვითარცა ვინ სად, თითოეულთა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა ცხორებაჲ აღასრულეს.
მათთჳს	კლარჯ.	და პირველად სამეოცდაათთა მათთჳს მოწაფეთა მათსა იტყოდა ყოფად, რომელთაგანცა მრავალნი ეპისკოპოსნი მათგანნი ადგილ-ადგილ იქმნნეს ქალაქთა შინა, რომელთაცა საღმრთოჲ იგი მოციქული კითხვათა მათ მისთა აჴსენებს.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ შემდგომად ჴსენებისა ჩუენისა აღდგომისა მკუდრეთით ყოველთა მათ მოქცევასა აჩუენებს და მოციქულთა შერთვასა ძალთაცა სახელის წოდებასა აჩუენებს თქუმით ესრჱთ: იაკობ, ძმაჲ უფლისაჲ და პირველი ეპისკოპოსი იერუსალჱმს, თჳთ უფლისაგან კურთხეული.
იგი	კლარჯ.	კლეოპა, ნათესავ-მოდგამი უფლისაჲ და მეორჱ ეპისკოპოსი იერუსალჱმს, რომელმანცა იხილა იგი შემდგომად ადგომისა მისისა მკუდრეთით.
იგი	კლარჯ.	მატათია, რომელმან აღავსო რიცხჳ იგი ათორმეტთა მოციქულთაჲ.
მის	კლარჯ.	რაჲთა ვიდოდის შენ ზედა და მიუტევნეს ცოდვილთა შეცოდებანი მათნი და დაჰჴსნას შუვაკედელი ზღუდისაჲ მის და განხეთქუს საკრველი კრულებისაჲ მის და იყო შენ კურთხეულ მის მიერ.
მისთჳს	კლარჯ.	7. მეექუსესა კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ: „მისთჳს, რომელ-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა“, საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ
იგი	კლარჯ.	თადეოს, რომელმან წიგნი იგი ავგაროს მიართუა ედესად და განკურნა სენი იგი და ყოველი უძლურებაჲ მისი.
მის	კლარჯ.	სიმართლჱ მართლისა მის ზედა იყოს და უშჯულოებაჲ უშჯულოჲსა მის ზედა იყოს, იტყჳს უფალი.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო ელია წინაწარმეტყუელსა არა წინა-აღუდგები და არცა დავჰჴსნი განჩინებულსა მისსა, არამედ სათნო-მიჩნს ნებისა მისისა აღსრულებაჲ, რამეთუ მოვავლინე იგი, რაჲთა გამოარჩიოს იფქლი ღუარძლისაგან და განაქარვოს თესლი მისი ქუეყანით.
მასცა	კლარჯ.	ფილიოლოგე, რომლისათჳს მასცა მოაჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ანდრე მოციქულისაგან სინოპს.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ფრიად განამრავლჱს იგი და შეჰრიეს იგი ნაყოფთა თანა კეთილთა და საშუებელთა ჩემთა მიიღებენ და ჰყოფენ მათ შესაწირავად კერპთა მათთა.
მათცა	კლარჯ.	როდიოს, რომლისათჳს მათცა მოციქული აჴსენებს, რომელთა პეტრეს თანა მოციქულისა ნერონის მიერ კეისრის ჰრომს თავი წარეკუეთა.
იგი	კლარჯ.	ვითარ იხილა ესე მონამან ჩემმან ილია, აღიძრა იგი შურითა ჩემთჳს და განდიდნა რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, რამეთუ ვაყავ იგი სანთელ აღნთებულ, რაჲთა ჰნათობდეს ყოველთა, რომელნი არიან სახლსა შინა ჩემსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მონამან ჩემმან ელია ვითარ იხილა, რამეთუ შეიყუარეს ბნელი უფროჲს ნათლისა, განაშორა თავი თჳსი სახლსა მამისა თჳსისასა და დაუტევნა იგი ბნელსა შინა, შეკრნა ცანი და დააყენა ცუარი და წჳმაჲ და შეაძრწუნა პირი ქუეყანისაჲ,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მოვავლინე იგი წინაწარმეტყუელად და მღდლად, რაჲთა ასწაოს კაცთა რჩული ჩემი და განამტკიცნეს იგინი დამარხვად მცნებათა ჩემთა.
მასცა	კლარჯ.	სოსიპატროს, რომლისათჳს მასცა პავლე მოციქული აჴსენებს ჰრომაელთასა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა იკონიელთასა.
მან	კლარჯ.	და იხილა მან ურჩებაჲ იგი მათი და უკეთურებაჲ, განძჳნდა რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, და მიაგოს მათ ღირსი საქმეთა მათთაჲ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მე არა ურჩ-ვექმნები მონასა ჩემსა, რომელმან დაიცვნა მცნებანი ჩემნი და ვაცადო იგი, ვიდრემდის თჳთ დასცხრეს რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, და შემდგომად მისა მოუწოდო მყუდროდ და განჰჴსნეს განჩინებაჲ იგი კრულებისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ტერენტიოს, რომელმან ჰრომაელთაჲ იგი დაწერა წიგნი, რომელი ეპისკოპოს იქმნა მეორედ იკონიას შინა.
მით	კლარჯ.	და მაშინ შევიწყალნჱ დაბადებულნი, და მით გულისხმა-ყონ ყოველთა მართალთა, ვითარმედ სათნო-მიჩს აღსრულებად ნებისა მათისაჲ, და აღვამაღლო საჴსენებელი მათი ყოველსა სოფელსა და განუმზადო მათ სამკჳდრებელი სასუფეველსა ცათასა.
იგი	კლარჯ.	ცხოვრებით ცხომდეს იგი და არა მოკუდეს და ყოველნი შეცოდებანი მისნი, რომელ ქმნნა, არღარა მოვიჴსენნჱ სიმართლესა მას შინა, რომელ ქმნა და ცხოვრებითა ცხომდეს.
მას	კლარჯ.	მოედით უკუე აწ და მივიდეთ, თაყუანის-ვსცეთ ღმერთსა და ვჰკითხოთ მას და ვთქუათ: უფალო, განაგე ქუეყანაჲ, რომელი მიახლებულ არს წარწყმედასა და ულხინე მკჳდრთა მისთა და შეიწყალენ დაბადებულნი მისნი!
მის	კლარჯ.	„რამეთუ არა ნებით ვინებო სიკუდილი ურჩულოჲსაჲ მის, იტყჳს უფალი, არამედ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა უკეთურისა“.
მას	კლარჯ.	რამეთუ არა ჰნებავს მას სიკუდილი ცოდვილისაჲ...
იგი	კლარჯ.	ვითარ-მე შევაწუხო იგი აწ და განვარისხო, რომელმან მოიძულნა საშუებელნი და მშობელნი თჳსნი და ნათესავნი და ყოველი ერი თჳსი სიყუარულისათჳს ჩემისა და არარად შეჰრაცხა სოფლისა სიხარული საშუებლითურთ, და ამის გამო უგლომელ არს იგი ქუეყანისა უჴრებასა.
მან	კლარჯ.	და მე მარტოჲ შემიყუარა მჴსნელად თჳსა და სათნოებისა ჩემისათჳს მოიძულა ყოველი სოფელი სავსჱბითურთ მისით, და ვითარ-იგი მან ყო სათნოებაჲ ჩემი, მეცა აღვასრულო ნებაჲ მისი და არა დავჰჴსნი განჩინებასა მისსა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ კაცი ერთი მართალი მირჩევიეს უფროჲს ყოველთა კაცთა და შევიწყნარებ მას და მიყუარს იგი ჴორცთა მისთა სიწმიდისათჳს და მთნავს იგი უფროჲს ძეთა ისრაჱლისათა, რომელთა შეაგინეს ყოველი ქუეყანაჲ კერპებითა მათითა და შეაბილწნეს ჴორცნი მათნი არაწმიდებითა მათითა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ მთავარანგელოზმან ღრუბელი იგი გარდამოიყვანა წინაშე უფლისაჲთ და მოიღო ბრძანებაჲ, რაჲთა გარდამოიყვანოს ღრუბელი თჳნიერ ცუარისა და წჳმისა და პოვა ელია მჯდომარჱ მთასა ზედა ქორათისასა.
მათ	კლარჯ.	და ღრუბელთა მათ ვითარ იხილჱს ელია, დაეყენნეს სლვად შიშისა მისგან.
მას	კლარჯ.	მაშინ ეტყოდა ვინმე მას: „უფალო, მიგდევდჱ შენ, ვიდრეცა ხჳდოდი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ღრუბელნი იგი კუალად-იქცეს და დადგეს წინაშე ანგელოზისა მის, და ჰრქუა მათ მთავარანგელოზმან მან: რაჲსათჳს დაეყენენით სლვისაგან?
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: გევედრებით შენ, მოგუეახლჱ ჩუენ და გაუწყოთ, რაჲსათჳს დავეყენენით ჩუენ სლვისაგან.
იგი	კლარჯ.	და ვითარ მიეახლა მათ, ჰრქუეს მას: აჰა ესერა, არს კაცი იგი, რომლისაჲ გაუწყოთ შენ, რამეთუ აღდგა იგი და წამ-მიყვნა ჩუენ მკსინვარედ და ვერ შემძლჱბელ ვართ ჩუენ სლვად შიშისა მისისაგან.
მას	კლარჯ.	და აღიხილნა თუალნი თჳსნი ელია და იხილა ღრუბელი მომავალი და დაუკჳრდა და წამ-უყვნა მას მკსინვარედრე.
მას	კლარჯ.	მაშინ ჰრქუა მას იესუ: „არავინ დასდვის ჴელი ერქუანსა და იხედავნ იგი უკუმართ და წარემართის მას სასუფეველსა შინა ცათასა“.
იგი	კლარჯ.	მაშინ მიეახლა მთავარანგელოზი იგი ელია წინაწარმეტყუელსა და ჰრქუა მას: მომიღებიეს ბრძანებაჲ უფლისა მიერ პირველ გარდამოსლვისა ჩემისა შენდა და აწ გევედრები შენ,
მას	კლარჯ.	მიუგო მას ელია წინაწარმეტყუელმან და ჰრქუა: რამეთუ გამოვიდა პირისა ჩემისაგან სიტყუაჲ და არღარა კუალად-ვაქციო იგი, რამეთუ ვფუცჱ სახელსა უფლისასა და არა შევინანო, რაჲთა არა მტყუვრად გამოვჩნდე,
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას მთავარანგელოზმან: უკუეთუ შენ წმიდაჲ ხარ და იქადი სიწმიდითა შენითა, ხოლო მე არა მეშინის შენგან.
მასცა	კლარჯ.	ერასტოს, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მასვე წიგნსა, რომლისათჳს მგულებელცა იერუსალჱმს იქმნა ეკლესიასა და მერმე ეპისკოპოს იქმნა პანიდიას.
მასცა	კლარჯ.	კუარტოს, რომელისათჳს მასცა აჴსენებს მასვე წიგნსა შინა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ბივრიტოს.
მასცა	კლარჯ.	სოსთინე, მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა კოლონფონიას.
მასცა	კლარჯ.	ტჳქიკოს, რომლისათჳს მასცა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა მუნვე კოლონფონიას შინა.
მასცა	კლარჯ.	არტემა, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ელევთეროპოვლის შინა.
მასცა	კლარჯ.	კლემენტოს, რომლისათჳს მასცა იგივე მოციქული აჴსენებს, და იტყჳს კლემენტოჲთურთ და საქმის მოდგამით ჩემთაჲთურთ, რომელისაცა ნათესავთა შორის წარმართთასა პირველად ჰრწმენა ქრისტჱ, რომელიცა მერმე ეპისკოპოს იქმნა სარდიკიას.
მასცა	კლარჯ.	ონესიფორე, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა კორონოს ქალაქსა შინა.
იგი	კლარჯ.	ფილემონ, რომლისა წიგნი იგი მიწერა მოციქულმან, რომელი ეპისკოპოს იქმნა გაზას შინა ქალაქსა.
მათ	კლარჯ.	არისტაქოს, კებოდი, ტროფიმოს – ესე სამნივე ყოველთა მათ დევნათა მოციქულთა თანა იჭირვოდეს, აღესრულნეს ჰრომსვე მოციქულისა თანა, ნერონის კეისრისა მიერ თავი წარეკუეთა.
მათ	კლარჯ.	საცნაურად ყოველთა ყავთ სამეოცდაათთა მათ მოწაფეთაჲ წესი და სარწმუნოებაჲ, ჭეშმარიტებით ესე შეიწყნარეთ, რამეთუ მოციქულიცა პავლე მიწერით ამათთჳს იტყოდა,
მას	კლარჯ.	და მას ყოველსა თანა, რომელ ჰყავ და განჰყუენ შუენიერებაჲ ქუეყანისაჲ და განაქარვჱ ჴელმწიფებაჲ ზეცისაჲ და არავე დასცხრა გულისწყრომაჲ შენი დაბადებულთაგან, არამედ არცაღა უფლისა შენისასა ვჰგონებ, ვითარმცა ინება განრყუნაჲ ქუეყნისაჲ დაჯერებისა შენისათჳს.
იგი	კლარჯ.	თუ რომელნი იგი პირველ ჩემსა იყვნეს მოწაფენი უფლისანი, ესე ყოველნი ეპისკოპოსნი არიან, რომელთა სახარებაჲ იგი ქრისტჱსი ყოველსა სოფელსა მიჰფინეს.
იგი	კლარჯ.	და უფალი ჩემი და შენი იგი მხოლოჲ ერთ არს, შეიწყალნის მართალნი და ცოდვილთაჲ ჰნებავს ცხოვრებაჲ, და არავისი დაბადებულთაგანისაჲ სათნო-უჩს წარწყმედაჲ, არამედ იხარებს იგი მოქცევასა მათ ზედა სინანულსა და ამით ევედრების ღმრთეებაჲ მისი.
იგი	კლარჯ.	46. დიდი იგი დორეთიოზ მოაჴსენებს ათორმეტთა მათცა მოციქულთა უწყებითა, თუ სადა მათგანმან ვინ ქადაგა ქრისტესთჳს
მას	კლარჯ.	პეტრე გალიას და შუვა გალიას, პონტოს პონტოს და ყოველსა კაბადუკიასა და ბითჳნიასა ქადაგებდა სახარებასა მას შემდგომად მოქცევისა მისისა ანტიოქიაჲთა,
მათ	კლარჯ.	და წინაწარმეტყუელებაჲ პირველთაჲ მათ დაჴსნილ არს და განქარვებულ, რომელნი იტყოდეს სიხარულსა კაცთასა ქუეყანისა ნაყოფთაგან.
მას	კლარჯ.	და უკუეთუ შენ თავი შენი განგიწირავს და ეძულობ მას, შეიწყალენ ჩჩჳლნი, მოხუცებულნი, გლახანი და უძლურნი.
მას	კლარჯ.	ხოლო ვითარ ელია არა მიჰხედნა მთავარანგელოზსა მას, ღრუბელთა განმგებელსა, და არცა მი-რაჲ-უგო მას და არცა შე-რაჲ-უჴდა გულისსიტყუაჲ მათგანი ყოვლად ჰრქუა მთავარანგელოზმან მან: უწყოდჱ,
მან	კლარჯ.	რამეთუ მე და შენ წარდგომად ვართ წინაშე უფლისა და მან მხოლომან ისმინნეს სიტყუანი ჩემნი და შენნი, ვინაჲთგან არა ისმინე შენ ვედრებაჲ ჩემი და აჰა ესერა, აღვალ მე წინაშე ღმრთისა და ვყო შესმენაჲ შენი და ვაუწყო,
მის	კლარჯ.	მერმე ყოველსა იტალიასა და ჰრომსა ქადაგებდა, რომელიცა ნერონისგან ჯუარსაცა, მუნვე, ჰრომს, დაფლულ არს უპირადჱს სამისა მის კალანდისა ივლისისასა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ განაქარვე ბრძანებაჲ მისი და დაამტკიცე ნებაჲ შენი, რამეთუ მას მხოლოსა დაედვა ბრძანებაჲ ქუეყანასა ზედა, რაჲთა არა განქარდეს ზამთარი და ზაფხული და არცა მოაკლდეს თესლი და მკაჲ და აღმოცენებაჲ ნაყოფთაჲ და ყუავილი მდელოთაჲ.
მისა	კლარჯ.	შემდგომად მისა წარვიდა სებასტიელთა ქალაქსა მას დიდსა, სადა ბანაკი იგი იყო აფსარელთაჲ, და ფასისი მდინარჱ, სადა-იგი უშინაგანჱსნი ეთიოპელთანი დამკჳდრებულ არიან.
მას	კლარჯ.	მაშინ მიუგო ელია ანგელოზსა მას და ჰრქუა: რამეთუ განაგრძენ სიტყუანი შენნი ჩემდა მომართ და მე ვდომი და ვისმენ, აწ ისმინე ჩემი, რამეთუ მნებავს სიტყჳსგებაჲ შენი სიტყუათაებრ,
მის	კლარჯ.	იაკობ ზებედესი შემდგომად ქადაგებისა მის ქრისტჱსისა ათორმეტთა მათ ნათესავთა ისრაჱლისათა მოიკლა ჰეროდესგან, ოთხთა სამთავროთა მთავრისა კესარიას პალესტინისასა.
მის	კლარჯ.	იოვანე, ძმაჲ მის, რომელმანცა სახარებაჲ დაწერა, ეფესოს ქადაგა ქრისტჱ და ტრაინასოსის(!) მიერ მეფისა პატმოს ჭალაკად სიტყჳსა მისთჳს ქრისტჱსისა განჴდილ იქმნა.
მისსა	კლარჯ.	უკუეთუმცა არა შიშისა მისისათჳს ვჰრიდებდი და რაჲთა არა ურჩ-ვექმნე ბრძანებასა მისსა, ვთქუმცა სიტყუაჲ ერთი და დამცა-ვაქციე ქუეყანაჲ უსამართლოებისათჳს, მკჳდრთა მისთაჲსა და უშჯულოებისა.
იგი	კლარჯ.	ფილიპე მოციქულმან ფრიგჳას ქადაგა სახარებაჲ იგი და დაეფლა იერაპოლისს თანა შჳდით ასულით მისითურთ, რომელნიცა ლუკა მახარებელმან საქმესა მოციქულთასა მოაჴსენნა.
მათ	კლარჯ.	ბართლომე მოციქულმან ჰინდოთა მათ, „წოდებულთა მდიდრად“, უქადაგა ქრისტჱ და მისცა მათ მათჱს სახარებაჲ და დაიძინა ურბანას ქალაქსა შინა დიდსა სომხითისასა.
იგი	კლარჯ.	თომა მოციქულმან პართელთა და გერმანელთა და ივრკანელთა და პატრელთა და მოგუთა უქადაგა სახარებაჲ იგი ქრისტჱსი, აღესრულა ქალაქსა ჰინდოთასა, რომელ ეწოდების კათამიტელთაჲ.
იგი	კლარჯ.	მათე მახარებელმან ებრელითა ჴმითა სახარებაჲ იგი ასწავა, იერუსალჱმელთა ეკლესიასა უქადაგა ქრისტჱ, აღესრულა იეროპოლისს ასურეთისასა.
მათ	კლარჯ.	მატათია, რომელი შერაცხილ არს ათორმეტთა მათ ნაცვალად იუდაჲსა, პირველსა ეთიოპისასა ქადაგა ქრისტჱ, აღსერულა და დაეფლა მუნვე.
მათგან	კლარჯ.	მერმე ბრეტანიას ჯუარს-ეცუა და მათგან აღესრულა და მუნვე ქუეყანასა მათსა დაეფლა.
მათთჳს	კლარჯ.	და უკუეთუმცა მეცნიერ იყავნ შენ საქმეთა მათთა, არა სამემცა სდეგ აქა და მევედრებოდჱ მათთჳს, რომელსა იგინი არა ღირს არიან.
მას	კლარჯ.	მიუგო მას ანგელოზმან მან და ჰრქუა: რაჲსა აქაბისა სახლისათჳს წარსწყმედ ურიცხუთა მართალთა და ბევრეულთა ჩჩჳლთა უმანკოთა?
მისთჳს	კლარჯ.	47. თთუესა აგჳსტოსსა ვ~. ფერისცვალებაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, თქუმული იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოლელისაჲ, დღისა მისთჳს, რომელსა იცვალა ხატი მაცხოვარმან მთასა წმიდასა თაბორსა
მის	კლარჯ.	ბრწყინვალე არს ჩუენდა კრებაჲ ესე დღისაჲ ამის, საყუარელნო, ბრწყინვალე არს დღესასწაული ესე ჭეშმარიტისა ამის ტალავრობისაჲ უფროჲს ძუელისა მის.
მის	კლარჯ.	ბრწყინვალე არს კარავი ესე ჩუენი უფროჲს პირველისა მის.
იგი	კლარჯ.	ეჰა, საყუარელნო, ნანდჳლვე ნეტარ არიან იგი თუალნი, რომელთა იხილეს ესევითარი უფალი.
იგი	კლარჯ.	ნეტარ არიან ყურნიცა იგი, რომელთა ესმნეს ტკბილნი იგი სიტყუანი ცხოვრებისანი პირისაგან მისისა, რამეთუ ესევითართა სიტყუათა ეტყოდა უფალი იგი და მაცხოვარი ყოველთაჲ.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა აღ-ვინმე-დგა შჯულისმდებელი, რომელი გამოსცდიდა უფალსა ჩუენსა იესუს და ეტყოდა: „მოძღუარ, რაჲ ვქმნე, რაჲთა ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდრო“?
იგი	კლარჯ.	გამოცდაჲ იგი არა სამართალ არს, ხოლო კითხვაჲ იგი – შუენიერ და პატიოსან.
იგი	კლარჯ.	აწ იხილეთ სიმდაბლჱ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარ-იგი სიტკბოებით და სიმდაბლით ეტყჳს მას: „შჯულსა რაჲ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?“
იგი	კლარჯ.	იგი იტყოდა, ვითარცა მომავალსა, ვითარმედ: მისი ისმინეთ. ესე იგი არს. ოდეს მოვიდეო.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ესე უწამებს, ვითარცა თანამდგომარესა, ვითარმედ: მაგისი ისმინეთ, ესე იგი არს, რომელი მოვიდა და თქუენ შორის დგას.
მას	კლარჯ.	იხილავს-მე ვისა ესევითარი სიმდაბლჱ, რამეთუ მეყუსეულად არა ასწავა მას, არამედ მისითავე პირითა ჰკითხავს მას და იტყჳს: შჯულსა ვითარ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?
იგი	კლარჯ.	დღჱს ელიაცა, ეტლი იგი ისრაჱლისაჲ და მჴედარი მისი ფრიად იხარებს, რამეთუ რომელმან-იგი ჴორცითა საკრველთა შინა საყოფელთა დაჰმარხა, იხილა იგი ჴორცშესხმული ჭეშმარიტად, და რომელმან-იგი უკუდავებისა სახჱ უჩუენა მას, იხილა იგი ვნებად და სიკუდიდ მოსრული ნებსით.
იგი	კლარჯ.	დღეს თავნი იგი მოწაფეთანი აღმაღლდებიან, რამეთუ იხილეს მიუწდომელი დიდებაჲ.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მას: „შეიყუარო ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, და მოყუასი შენი – ვითარცა თავი თჳსი“.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ უფროჲს მათსაცა ღირს იქმნნეს ესენი: იგინი საყდართა ქუეშე ეტლისთუალთა იფარვიან და არავის მიუთხრობენ დიდებასა მისსა, რამეთუ ესენი არა ხოლო თუალით ხილვად, არამედ ჴელით მსახურებადცა და უფროჲსღა ყოველთა კიდეთა აუწყებენ დიდებასა მისსა.
იგინი	კლარჯ.	იგინი, ვთქუათ, ხოლო ურთიერთას იტყჳან ქებასა მათსა, ხოლო ამათ ყოველი სოფელი აღავსეს ღმრთის მეცნიერებითა, და ყოველნი მათ თანა სამსა მას წმიდასა გალობასა აქებენ.
მისთჳს	კლარჯ.	რაჲ-მე ვთქუა, ანუ რასა-მე ვიტყოდი ღმრთის შუენიერისა მისთჳს საკჳრველებისა?
მას	კლარჯ.	„ხოლო მას ვითარცა უნდა განმართლებაჲ თჳსისაჲ, ჰრქუა იესუს: და ვინ არს მოყუას ჩემდა?
მას	კლარჯ.	მაშინ მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: კაცი ვინმე ერთი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ და ავაზაკნი დაესხნეს მას გზასა ზედა, რომელთაცა შეიპყრეს იგი და განძარცუეს და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს იგინი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ, საყუარელნო, ვიხილოთ და გულისხმა-ვყოთ, ვინ-მე იყო კაცი იგი ერთი, რომელი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ?
მათ	კლარჯ.	– არამედ პირველთა მათ სიტყუათა შემდგომად ექუსთა დღეთა, ვითარცა-იგი მათჱ და მარკოზ აუწყებენ.
მათ	კლარჯ.	ხოლო კუალად ლუკა იტყჳს, ვითარმედ: „შემდგომად სიტყუათა მათ, ვითარ რვა ოდენ დღჱ“.
მას	კლარჯ.	აჰა, ავაზაკნი დაესხნეს მას, რომელთაცა განძარცუეს იგი და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს.
მათ	კლარჯ.	ნუ ვინმე რიცხჳს ამის განყოფილად თხრობითა უმეცარ იყოს დღესა ამის, რამეთუ ჭეშმარიტად მართალ გჳთხრეს მახარებელთა მათ,
იგი	კლარჯ.	ხოლო ავაზაკნი იგი ეშმაკნი არიან.
მით	კლარჯ.	მოვიდა ეშმაკი სამოთხედ და პოვა ადამი, სამოთხესა შინა, შემკული და შემოსილი მადლითა მით სულიერითა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მათე და მარკოზ არა თანა-შეჰრაცხენ პირველსა მას დღესა, რომელსა სიტყუანი იგი ითქუნეს და არცა უკუანაჲსკნელსა მას, რომელსა შინა იცვალა ხატი იგი დიდებისაჲ,
იგი	კლარჯ.	მუნქუესვე შეიპყრა იგი, განძარცუა შურითა მით გესლიანითა და აცთუნა და მოწყლა იგი წყლულებითა დიდითა და მო-ცა-აკუდინა იგი სიკუდილითა მით საუკუნოჲთა, განკიცხა, განაქიქა და განბასრა და დააგდო იგი ქუეყანასა ზედა და წარვიდა.
მათთჳს	კლარჯ.	აწ უკუე დღეთა მათთჳს ესოდენ იყავნ სიტყუაჲ ესე.
მასვე	კლარჯ.	არამედ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
მათ	კლარჯ.	ჵ სამგზის სანატრელთაჲ მათ მოწაფეთა სამგზის პატივი უფროჲს სხუათასა: რამეთუ პირველ, ოდეს-იგი ასული შესაკრებელთმთავრისაჲ მის აღადგინა, ოდეს-იგი მივიდოდა მათ თანა მკჳრცხლ, ვითარცა კაცი, ხოლო მას გინა მკუდარი იგი მხოლოჲთა სიტყჳთა, ვითარცა ღმერთ არს.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა იხილა უფალი, მომავალი სამოთხედ, და დაემალა ადამი შიშულოებისა მისგან და სულითა წყლულ იყო იგი.
მას	კლარჯ.	და მერმე მას დიდებულსა ხილვასა, ოდეს-იგი აღვიდოდა მათ თანა მთასა მას ლოცვად ვითარცა კაცი, ხოლო გამობრწყინდა დიდებითა ღმრთეებრ.
მას	კლარჯ.	„ესმა ჴმა უფლისა ღმერთისაჲ, ვიდოდა რაჲ შორის სამოთხესა მას.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მას: მესმა ჴმაჲ შენი, ხჳდოდჱ რაჲ შორის სამოთხჱსა და შემეშინდა, რამეთუ შიშუელ ვარ და დაგემალჱ.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას უფალმან: და ვინ გითხრა შენ, რამეთუ შიშუელ ხარ შენ?
მას	კლარჯ.	და მერმე კუალად ოდეს-იგი მოვიდოდა ცხორებისა ვნებასა მას ნეფსით და განზრახვით და მას ღამესა, რომელსა მისცემდა თავსა თჳსისა, და მივიდოდა მათ თანა გესმანიად ვითარცა კაცი,
მას	კლარჯ.	მიუგო მას ელია წინაწარმეტყუელმან და ჰრქუა: რომელსა ეშინის ღმრთისა, უზეშთაეს არს იგი ზეცისათა და ქუეყანისათა, რამეთუ დაებადა იგი ქუეყანისაგან და ზეცისა ნივთთაგან.
მის	კლარჯ.	არა თუ ხისაჲ მის ჰშჭამჱ, რომლისაჲ გამცენ შენ?“
მისთჳს	კლარჯ.	ქუეყანით მიწაჲ მიიღო, ხოლო ზეცით შთაჰბერა ღმერთმან სული სული-ცხოველი და მეტყუელი და მისთჳს მოაქუს ჴელმწიფებაჲ გუემად ქუეყანისა, რამეთუ ქუეყანისაგან დავებადჱ და შეკრვაჲ ცათაჲ მოვიღე და შეუძლჱ სულითა ღმრთისაჲთა, რომელი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა.
იგი	კლარჯ.	რაჲთა სამთა ამათ სამგზის პატითა სამებისა სარწმუნო იყოს ყოველთა საიდუმლოჲ, რამეთუ იგი არს, რომელი შორის სამების იდიდების, რომელი მათ შორის მონისა ხატითა იქცეოდა.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო ამას რაჲ ვიტყჳ, არა თუ სხუათა მოწაფეთა პატივსა დავამცირებ, ვითარმცა იგინი უპატიო იყვნეს, არამედ რომელთა-იგი იხილეს მიუწდუმელი საკჳრველებაჲ, ვაქებ,
მას	კლარჯ.	მოვიდა ეშმაკი და კუალად პოვა ადამი მარტოდ გარეშჱ სამოთხესა მას, ვითარცა ცხოვარი გარეშჱ ბაკსა.
მათცა	კლარჯ.	არა თუ სხუანი იგი უყუარდეს, არამედ მათცა იგივე ზოგადი მადლი აქუნდა და თქუა: „უფროჲსი ამისსა სიყუარული არავის აქუს, ვითარმცა ვინ სული თჳსი დადვა მეგობართა თჳსთათჳს.
მას	კლარჯ.	აწ უკუე, არა თუ შეასმენს სიტყუაჲ იგი მათ, არამედ მისსა მას სიტყუასა უფროჲსად ბრწყინვალე ჰყოფს.
მასვე	კლარჯ.	არამედ კუალად მასვე სიტყუასა მოვიდეთ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ რაჟამს განეყენის მადლი ღმრთისაჲ კაცთაგან, მაშინ მარტოჲ დარჩის იგი.
მას	კლარჯ.	აღვიდა იესუ მთასა მას ლოცვად, რომელ-იგი სხუასაცა ჟამსა ოდესმე ილოცვიდა, უფროჲსღა იორდანეს ნათლისღებასა მისსა, ჟამსა მას, ოდეს-იგი განეხუნეს ცანი და სული წმიდაჲ გარდამოჴდა და მამისა მიერ იწამა ძედ საყუარელად.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იხილა ეშმაკმან, რამეთუ მარტოჲ იყო ადამი, შეიპყრა იგი, ვითარცა მჴეცმან ბოროტმან, და სრულიად მოაკუდინა იგი, წარიტაცა და შეავლნა მას ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და მუნ დააგდო იგი გზასა ზედა ქუესკნელისასა და წარვიდა.
მას	კლარჯ.	ესევე დღესცა ილოცვიდა ჟამსა მას დიდებისა თჳსისა[სა], ოდეს-იგი გამობრწყინდა მამულისა მის დიდებისა ბრწყინვალებითა.
მასვე	კლარჯ.	„მღდელი ვინმე მოვიდოდა მასვე გზასა.
მითვე	კლარჯ.	და კუალად მამისა მიერ იწამა მითვე ჴმითა ძედ საყუარელად.
იგი	კლარჯ.	მიემთხჳა ადამს, იხილა იგი და თანა-წარჰჴდა“.
იგი	კლარჯ.	არა თუ ლოცვით მოიგებდა ღმრთისაგან და მამისა დიდებასა და პატივსა და არცაღათუ ვედრებითა იწამებოდა იგი ძედ, რამეთუ იგი თჳთ არს, რომელი-იგი შეიწირავს ყოველთა ვედრებასა და მისსა მოდრკეს ყოველი მუჴლი ზეცისათანი და ქუეყანისათა და ქუესკნელთანი,
იგი	კლარჯ.	ვინ-მე იყო მღდელი იგი, რომელი მივიდოდა მასვე გზასა და იხილა ადამი, გზასა ზედა დაცემული, და თანა-წარჰჴდა?
მას	კლარჯ.	და ყოველმან ენამან აღუვაროს მას, რამეთუ უფალი იესუ ქრისტჱ არს, და სადიდებელად ღმრთისა, მამისა, არამედ რაჲთა აჩუენოს სრული მსგავსებაჲ ჩუენისა მის ბუნებისაჲ თჳნიერ ცოდვისა
იგი	კლარჯ.	და აღვიდა ანგელოზი იგი და დადგა წინაშე უფლისა და თავყანის-სცა და ჰრქუა: გევედრები შენ, უფალო, რამეთუ კაცი ესე დადგრომილ არს სიფიცხლესავე თჳსსა ზედა და არა შეიწყნარა ვედრებაჲ ჩემი.
მას	კლარჯ.	ესე მღდელი აჰრონ იყო, რომელი უძღოდა მოსეს თანა ერსა მას ისრაჱლისასა.
იგი	კლარჯ.	და რაჲთა ლოცვათა ჩუენთა წინამძღუარ ექმნას მამისა მიმართ, ვითარცა იგი შუვამდგომელ არს მღდელთმოძღუარს ღმრთისა მიმართ, რაჲთა შესწირვიდეს ლოცვათა ჩუენთა და გჳლხინებდეს ცოდვათა ჩუენთა.
იგი	კლარჯ.	და იგი ნათლისღებითა მით არა თუ განწმედასა მიიღებდა წყალთა მათგან, არამედ უფროჲსღა სიწმიდესა მისცემდა, ეგრეცა ლოცვითა მით არა თუ წყალობასა და შეწყნარებასა მიიღებდა, არამედ უფროჲსღა ყოველთა შეწყნარებულს ჰყოფდა და მლოცველთა მათ მიჰმადლებდა წყალობასა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მუნ ნათლისღებასა მას ახალი იგი ელია იყო თჳთმხილველ და მსახურ და ქადაგ, ხოლო აქა ძუელი იგი ელია განახლებული წინაშემდგომელ, მგალობელ და თაყუანისმცემელ და თანაზიარ და თანამზრახვალ საიდუმლოჲსა მის.
მან	კლარჯ.	ესე აჰრონიცა მო-ვე-კუდა და შევლნა მან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და თანა-წარჰჴდა.
იგი	კლარჯ.	რაოდენ მე ნელითა სიტყჳთა ვეტყოდე, იგი უფროჲს განრისხნებოდა და განუმტკიცებიეს პირი მისი ქუეყანასა ზედა და ჰნებავს წარწყმედაჲ მისი და ყოველთა მკჳდრთა მისთაჲ და რომელნი მოწყალჱბით დაჰბადენ ექუსთა მათ დღეთა შინა, ამან მისცნა ყოველნი იგი ოჴრებით წარწყმედასა.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ იხილეს ოდეს წინაწარმეტყუელთა მათ მოციქულთა თანა მთასა თაბორსა უფროჲს მთისა სინაჲსა.
მასვე	კლარჯ.	და ეგრევჱ სახედ ლევიტელი ვინმე მივიდოდა მასვე გზასა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მუნ ალი იგი ცეცხლისაჲ, ხოლო აქა ნათელი ღმრთეებისაჲ.
მანცა	კლარჯ.	მანცა შევლნა ბჭენი ჯოჯოხეთისანი, მიემთხჳა, იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და იგიცა თანა-წარჰჴდა.
იგი	კლარჯ.	„სამარიტელი ვინმე მგზავრ მოვიდოდა და მიემთხჳა იგი მას, იხილა და შეეწყალა იგი“.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ შენ, უფალო, გიყუარს კაცი ესე უფროჲს ზეცისა დასეულთა, აღმოიყვანე იგი ზეცად და განერეს ქუეყანაჲ ყოველი პირისა მისისაგან.
იგი	კლარჯ.	ამანვე პირველად პირველშექმნილი იგი ადამ შეცოდებისა მისთჳს სამოთხით გამოჴადა, ესევე მოვიდა ზეცით ქუეყანად შეწყალებად მისა, ჯუარცუმაჲ დაითმინა, სიკუდილი თავს-იდვა, ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა შევიდა პატიოსნითა ჯუარითა თჳსითა.
მით	კლარჯ.	რამეთუ უფროჲს მოსჱსსა არს, რამეთუ აქა დღეს გამოჩნდა დიდებითა, რომელმანცა-იგი დიდებულ-ყო პირი მოსჱსი, ვითარმედ ვერ შემძლებელ იყვნეს ძენი ისრაჱლისნი თუალთა შედგმად პირსა მოსჱს დიდებითა მით პირისა მისისაჲთა, რომელი განქარვებადღა იყო.
მის	კლარჯ.	მუნ შინა იხილა ადამი დაცემული და ყოველი ნათესავი კაცთაჲ მის თანა წყლულებითა თჳსითა დაცემული.
მას	კლარჯ.	მიუგო უფალმან მთავარანგელოზსა მას და ჰრქუა: გაუწყო თქუენ საქმე კაცისაჲ მის, რამეთუ არს იგი მოთმინჱ და კეთილად მსახური და უბიწოჲ და ერთგულად მსახური უფლისა თჳსისაჲ და მსგავსად ერთგულებისა და მოთმინებისა მისისა არს ძალი მისი და ჴელმწიფებაჲ.
იგი	კლარჯ.	„იხილა იგი და შეეწყალა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ განქარვებადი იგი დიდებით იყო, რავდენ უფროჲს, რომელ-იგი ჰგიეს დიდებითა?
მის	კლარჯ.	ჵ დიდისა მის ჴელმწიფებისა საკჳრველებაჲ!
იგი	კლარჯ.	მოვიდა და შეუხჳა წყლულებაჲ იგი მისი“.
იგი	კლარჯ.	გამოვცადე იგი, ვითარცა შანთი ცეცხლითა, და ვპოვე იგი, ვითარცა ოქროჲ წმიდაჲ ბრძმედსა შინა.
იგი	კლარჯ.	რაჲ-მე არს სახუეველი იგი წყლულებისა მის ჩუენისაჲ?
მის	კლარჯ.	რამეთუ დღეს იწოდნეს ცხოველნი და მკუდარნი მსაჯულისა მის მიერ ცხოველთა და მკუდართაჲსა, რამეთუ იგი არს, რომელსა ცხორებისა და სიკუდილისა ჴელმწიფებაჲ აქუს და ნეფსით მოვიდა მოსიკუდიდ ჯუარითა და ესენი თავით ეტყჳან მას, რომელცა-იგი ეგულების ყოფად.
მან	კლარჯ.	ეშმაკმან ისარნი მისნი მოირთხნა და მეფენი მონად თავისა თჳსისა განიდგინნა, ხოლო მან ლოცვითა თჳსითა ეშმაკნი და მსახურნი მისნი დაამჴუნა, მეფენი და მთავარნი შემუსრნა,
მას	კლარჯ.	ღმრთეებისასა მას ხედვენ საკჳრველებასა და კაცობრივსა მას იტყჳან ვნებასა.
იგი	კლარჯ.	ესე არს, რამეთუ შეცოდებათათჳს ყოვლისა სოფლისათა იწყალა იგი და ჩუენ წყლულებითა მისითა განვიკურნენით.
მის	კლარჯ.	ჵ მიუწდომელისა მის სიმაღლისა გამოუთქუმელი სიმდაბლჱ!
იგი	კლარჯ.	და ამისთჳს დავადგინე იგი მნედ და ვარწმუნე მას საფასჱ ჩემი, ოქროჲ და ანთრაკი, ზურმუხტი და მარგალიტი მივეც ჴელთა მისთა და ვპოვჱ იგი, ვითარცა ვაჭარი კეთილი, და მომართუა მე აღნადგინები ტალანტთა მათ მრჩობელთა თანა ნაწილითა.
იგი	კლარჯ.	პეტრე, თავი იგი მოციქულთაჲ და კლდე სიმტკიცისაჲ, იტყჳს: „უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ“.
იგი	კლარჯ.	წარმავალნი იგი, მრავალფერად მორბედნი, ლოცვითა მისითა დააყოდნა და ამისთჳს ვყავ იგი სარკჱ და სახჱ წინაშე მონათა ჩემთა, რაჲთა ჰხედვიდენ მას და სათნოებითა მისთა მიჰბაძვიდენ.
მის	კლარჯ.	და ელიაჲსა, ვითარცა სულისა წმიდისათჳს, რომელი-იგი ცეცხლისა ეტლითა და ზჱაღფრენითა და უკუდავებისა მის სახელითა ცხოვრებისა საუნჯეთა შინა მსგავსად გამოისახვის.
მით	კლარჯ.	რამეთუ სამითა მით სახელითა საცნაურსა მას ტალავარსა აღაშჱნებს, რომელ არს სამოციქულოჲ კათოლიკჱ ეკლესიისაჲ, რომელსა შინა სამებაჲ იქადაგების, დაღათუ მან სამი თქუა, არამედ ღრუბელი იგი ერთობასა აჩუენებს,
მის	კლარჯ.	რამეთუ არა უმეცარ იყო საიდუმლოჲსა მის, ვითარცა-იგი არა კაცობრივმან სიბრძნემან ასწავა მას თქუმად, ვითარმედ: „შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“, არამედ მამამან ზეცათამან, ვითარცა-იგი თავადი უფალი ეწამების, რომლისათჳსცა კლიტენი სასუფეველისანი მიიხუნა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ლოდი იგი სასთუნალი აუწყებდა დაფუძნებასა ეკლესიისასა, ხოლო აღმართებითა მით და ცხებითა აღშჱნებასა და დიდებასა აუწყებდა.
მას	კლარჯ.	რომლისათჳსცა ეტყჳს უფალი მოციქულსა მას, ვითარმედ: „შენ ხარ კლდჱ, და მაგას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას, და მიგცნე შენ კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი,
იგი	კლარჯ.	და რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, იყოს იგი კრულ ცათა შინა, და რომელი განჰჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა“.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე ვერ ერეოდიან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ეკლესიასა, დამყარებულ არს იგი კლდესა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	და რომელსა პავლე იტყჳს: „ხოლო კლდჱ იგი იყო ქრისტჱ“.
მას	კლარჯ.	კუალად ჰრქუა ანგელოზსა მას: აწ უკუე არა შევაწუხო მონაჲ ჩემი ელია, არამედ მოვიყვანო იგი მყუდროდ და განგებით, რაჲთა განჰჴსნას საკრველი იგი კრულებისაჲ, რომელი განაჩინა,
მას	კლარჯ.	აწ უკუე „რომელმან აღაშჱნოს სახლი თჳსი კლდესა მას ზედა, რავდენვეღა თუ იყვნედ წჳმანი და წარმოეცნენ მდინარენი და ქროდიან ქარნი და ეკუეთნენ სახლსა მას, ვერ დაეცეს,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დამყარებულ არს კლდესა ზედა“ და აღშჱნებულ არს იგი საფუძველსა ზედა წმიდათა მოციქულთასა და წინაწარმეტყუელთასა, რომლისა თავ საკიდურთა მისთა არს ქრისტჱ იესუ.
მან	კლარჯ.	ხოლო რომელნი ორგულებით შებრკოლდეს ურწმუნოებითა, მან კუალად მსგავსი იგი ისმინენ, რამეთუ „აღაშჱნა მან სახლი თჳსი მქჳშასა ზედა, და ვითარცა იყო წჳმაჲ, აღდგეს ნაღუარევნი, ანქრევდეს ქარნი და ეკუეთნეს სახლსა მას, და დაეცა, და იყო დაცემაჲ მისი დიდი“.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იტყჳს: „აჰა ესერა, დავსდებ სიონს შინა ლოდსა დაბრკოლებისა და კლდესა საცთურებისასა, და ყოველსა, რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა ჰრცხუენეს“.
იგი	კლარჯ.	და ყოველსა, რომელსა დაეცეს, იგი განინქრიოს და რომელი ეკუეთოს, იგი შეიმუსროს.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს უკუე მოციქული იგი საღმრთოჲსა მის დიდებისა ხილვასა ქადაგებს განცხადებულად და იტყჳს: „რამეთუ არა მეცნიერებისა ზღაპართა შეუდეგით და გაუწყეთ თქუენ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრიტჱსი ძალი და მოსლვაჲ, არამედ თჳთ ვხედევდით მისსა მას სიმდიდრესა“.
მისა	კლარჯ.	რამეთუ მოიღო ღმრთისაგან მამისა პატივი და დიდებაჲ, ჴმაჲ, რომელი მოიწია მისა ესევითარისაგან დიდად შუენიერებისა დიდებისაჲ: „ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ“.
მის	კლარჯ.	და „ეს ჴმაჲ ჩუენ გუესმა ზეცით გამოსრული, მის თანა რაჲ ვიყვენით მთასა მას წმიდასა.“ იტყჳს, ვითარმედ: „მის თანა რაჲ ვიყვენით“.
მის	კლარჯ.	არა თუ მარტოჲ დაამტკიცებს, არამედ იცნის მის თანა ჭეშმარიტნი იგი მოწაფენი.
მას	კლარჯ.	„და დაასხა მას ზედა ზეთი და ღჳნოჲ“.
იგი	კლარჯ.	ზეთი იგი, რომელ დაასხა, ესე არს დიდი იგი მოწყალებაჲ მისი, რომელი მოჰფინა ჩუენ ზედა, რომელ არს ესე წყლითა ნათლისღებაჲ და ზეთითა, და ცხებითა მით ზეთისაჲთა მივემთხუევით მოსლვასა სულისა წმიდისასა ჩუენ ზედა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ღჳნოჲ იგი, რომელ დაასხა, ესე არს წმიდაჲ და პატიოსანი უჴრწნელი სისხლი მისი, რომელი დასთხია და მოგუცა ჩუენ, რაჲთა მოვიღოთ მოსატევებელად ცოდვათა ჩუენთა.
იგი	კლარჯ.	„და აღსუა იგი კაჰრაულსა თჳსსა ზედა“.
იგი	კლარჯ.	ესე არს, რამეთუ კარაული იგი სიმდაბლედ და ჯუარად გამოისახვის, რამეთუ დიდსა მას სიმდაბლესა მისსა და პატიოსანსა ჯუარსა მოკიდებულ არს სასოებაჲ ჩუენი.
იგი	კლარჯ.	„და შეიყვანა იგი პანდუქიონსა“.
იგი	კლარჯ.	იღუაწა იგი და შეიყვანა პანდოქიონსა, რომელ არს ეკლესიაჲ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ ერცახჱდ კუმოდა სულნელად.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მონაჲ სარწმუნოჲ კლიტჱ არს ბჭეთაჲ და ოდეს დაჰჴშას, არა განვაღო მე თჳნიერ მისა, რაჲთა არა თქუას, ვითარმედ ვჰმძლავრჱ მას, არამედ განგებით მოვიყვანო იგი ვედრებად ჩემდა,
მისა	კლარჯ.	„აწ ვინ ამათ სამთაგანი უმახლობელეს იყოს მისა, რომელი-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა?
მის	კლარჯ.	ვიცი და მრწამს, საყუარელნო, რამეთუ რომელმან-იგი ყო წყალობაჲ მის ზედა“.
მის	კლარჯ.	რამეთუ მეგულების დაყენებაჲ საჭმლისაჲ მის, რომელ მიუძღუანებ მას მფრინველთა მიერ, რაჲთა განჰჴსნას, რომელ-იგი შეკრა და გულისხმა-ყონ ყოველთა კაცთა, რამეთუ მივსცემ ჴელმწიფებასა მორწმუნეთა ჩემთა.
მას	კლარჯ.	აწ მოვედით და შეურდეთ ყოველთა შემწყნარებელსა წმიდასა ეკლესიასა და ვეზიარებოდით წმიდასა მას ჴორცსა და პატიოსანსა სისხლსა ჭეშმარიტისა ძისა ღმრთისასა, თაყუანის-ვსცემდით და ვევედრებოდით,
იგი	კლარჯ.	და ყოველთა, რომელთა ყონ ნებაჲ ჩემი და რომელი რაჲ შეკრან ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა და [რომელი რაჲ] განჴსნან ქუეყანასა ზედა, ჴსნილი იყოს იგი ცათა შინა.
მასვე	კლარჯ.	და ვითარ დაადგრა ელია მასვე სიფიცხლჱსა ზედა, და არა ინება გარდამოსლვაჲ წჳმისაჲ, რაჲთა ცხომდენ დაბადებულნი, მაშინ უბრძანა ღმერთმან ყორანთა მათ, რაჲთა დაეყენენ მსახურებისა მისისაგან და საჭმელიცა იგი და-ვე-აცხრონ, რომელსა მიართუმიდეს მას.
მას	კლარჯ.	რაჲთა წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი მშჳდობით აღვასრულნეთ და სიხარულით მივიწინეთ დღჱსა მას უფლისასა, რამეთუ დღჱ იგი უფლისაჲ, ვითარცა მზჱ, მოვალს და მოეფინების მკუდრეთით აღდგომაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი.
მას	კლარჯ.	და ერთობით ...ბდეთ ნათელსა მას შინა აღდგომისასა და ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომელსა შუენის დიდებაჲ, მადლი, პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისსა	კლარჯ.	და ვითარ იხილა ელია დაყოვნებაჲ იგი ყორანთაჲ მათ პირველსა მას დღესა და არა მოართუეს მას საჭმელი, თქუა გულსა თჳსსა: ნუუკუე არა პოვეს საჭმელი და ძებნასა მისსა დაყოვნდეს, და რაჟამს პოვონ, მომართუან იგი მე.
იგი	კლარჯ.	და ვითარ გარდაჴდა დღჱ იგი მეორჱ და მესამეჱ და არავე მიართუეს მას საჭმელი იგი, განიზრახვიდა და თქუა: ნუუკუე სხუამან მფრინველემან, უძლიერესმან მათსა მოუღო საჭმელი იგი მორთუმასა მას ჩემსა და მით დაეყოვნა?
მათ	კლარჯ.	ჰგებდაღა ელია და იხედვიდა მფრინველთა მათ და იტყოდა: რაჲ-მე რაჲ არს საქმჱ ესე, ანუ ვითარ უდებ-ყვეს მფრინველთა მათ?
იგი	კლარჯ.	ხოლო ვითარ მოიწია დღჱ იგი მეექუსჱ და ყორანნი იგი არავე მოვიდეს, მაშინ შეიპყრა იგი შიშმან და ძწულამან და შეიწრდა სული მისი და სულმოკლჱ იქმნა შიმშილითა და წყურილითა და გარდამოვიდა იგი ჴევად, რაჲთამცა სუა წყალი წყაროჲსა მისგან, რომლისაგან სუმიდა მარადის.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა დაყო პირი თჳსი ელია სუმად, მყის განაღო ქუეყანამან პირი თჳსი და შთათქა წყალი იგი და შთაიწრიდა პირისაგან ელიაჲსისა და ჴმა-ყო და ჰრქუა ელიას: ჵ უწყალო, რომელი ეძულონ მშობელთა თჳსთა,
იგი	კლარჯ.	იაკობ არს ნეტარ იგი მოციქული და მარტჳლი, რომელი ხედვიდა და ესმოდა, რომელმანცა ამას ჭეშმარიტებისათჳს წარუღერა ქედი თჳსი მახჳლსა ჰეროდჱსსა,
მას	კლარჯ.	რამეთუ ეჴსენა მას ჭეშმარიტი იგი აღთქუმაჲ, რომელი აღუთქუა უფალსა თჳსსა, ოდეს-იგი თქუა, ვითარმედ: „მიძლავს სასუმელი, რომელი შენდა შესუმად არს“.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ საყუარელი იგი მოწაფჱ იოვანე და ღმრთისმეტყუელი, რომელი-იგი მიეყრდნა მკერდსა მისსა სერობასა მას და აღმოივსო სიღრმისაგან სარწმუნოებისა და წამა ჭეშმარიტი,
იგი	კლარჯ.	ამისთჳსცა მამაჲ ზეგარდმო სამგზის წამებს: პირველად იორდანეს ზედა, ვითარცა იგი დიდებასა ძისასა აუწყებს, რამეთუ უწინარჱს თქუა, მეორედ მთასა ზედა თაბორსა, რომელსა-ესე ვდღესასწაულობთ, და მესამე იერუსალჱმს, ოდეს-იგი ჴმაჲ იყო და თქუა: „გადიდე და მერმე გადიდო“.
მას	კლარჯ.	რომლისათჳსცა ეტყოდა უფალი ერსა მას: „არა ჩემთჳს იყო ჴმაჲ ესე, არამედ თქუენთჳს“, რაჲთამცა არწმუნა ერსა მას ამისგან და უწამა მათ: „აწ საშჯელი არს სოფლისაჲ“.
იგი	კლარჯ.	რაჲ-მე არს საშჯელი იგი?
იგი	კლარჯ.	– არამედ ესე არს საშჯელი, რამეთუ ნათელი მოივლინა სოფლად, და შეიყუარეს კაცთა ბნელი, ვიდრე ნათელი, რამეთუ იყვნეს საქმენი მათნი ბოროტ, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუ: „რომელსა არა ჰრწმენეს იგი, აწვე დაშჯილ არს, რამეთუ არა ჰრწმენა მას სახელისა მიმართ ძისა ღმრთისა“.
მის	კლარჯ.	სარწმუნო არს იოვანჱსისა, დიდისაჲ მის შორის წინაწარმეტყუელთა და უფროჲსისა მის ნაშობთა დედათაჲსაჲ და უფლისა წინამორბედისაჲ და მქადაგებელისაჲ, რომელსა-იგი ესმოდა იოვანჱს მამისა მიერ წამებაჲ
მას	კლარჯ.	და იტყოდა: „რომელსა ჰრწმენეს ძჱ, აქუნდეს მას ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ, ხოლო რომელი ურჩ იყო ძისა, არა იხილოს ცხორებაჲ, არამედ რისხვაჲ ღმრთისაჲ“ დაადგრეს მის ზედა, უკუეთუ რომელმან შეურაცხ-ყოს შჯული მოსჱსი, თჳნიერ წყალობისა ორითა ანუ სამითა მოწამითა მოკუდეს.
მისა	კლარჯ.	რაოდენ უფროჲსისა ტანჯვისა ღირს არს მისა, რომელმან ძჱ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყოს და წამებაჲ იგი მამისაჲ არა შეიწყნაროს და მოციქულთა ქადაგებაჲ არა შეჰრაცხოს სარწმუნოდ.
იგინი	კლარჯ.	აწ მოვედით დასასრულსა ამის სიტყჳსასა, რამეთუ გარდამო-რაჲ-ვიდოდეს იგინი მიერ მთით, ამცნებდა იესუ, ვითარმედ: „ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს“.
მით	კლარჯ.	არამედ მისითა მით განაჩინა დროჲ იგი ჟამისაჲ მის და წესი თხრობისაჲ, რამეთუ თქუა: „ოდეს ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს“, რომლისათჳს სხუასა ადგილსა იტყჳს,
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა იგივე კუალად ეტყჳს მათ და ასწავებს: გზასა წარმართთა ნუ მიხუალთ და ქალაქსა სამარიტელთასა ნუ შეხუალთ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს მოიწიოს ჟამი იგი, ოდეს ჯერ-იყოს მისლვაჲ, ეტყჳს მათ: „წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
იგი	კლარჯ.	რაჲთა შვილებაჲ იგი დავიმკჳდროთ აღთქუმაჲ და ძმობისაჲ იგი მოვიღოთ პატივი.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იგი მადლითა თჳსითა გჳწესს ჩუენ ძმად და იტყჳს: მიუთხრა სახელი შენი ძმათა ჩემთა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იგი თავადი არს, რომელ კაცთმოყუარებით იქმნა ჭეშმარიტად ჩუენდა ძმად და ნათესავ ძირისაგან იესჱსისა და ტომისაგან დავითისა.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, მთავარი იგი ანგელოზთაჲ ვისა მიერ მიივლინა ქალწულისა მარიამისა ხარებად?
მას	კლარჯ.	გინა თუ დღესა მას მეორმოცესა განწმედისა მათისასა აღმოიყვანეს ტაძრად უფლისა ვითარცა ჩჩჳლი?
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, მკლავთა ზედა სჳმონისთა ვინ მიიქუა ღმერთი და იჯმნიდა იგი, ვითარცა მონაჲ თჳსისა უფლისაგან?
მისა	კლარჯ.	და მსგავსად მისა ანაცა წინაწარმეტყუელი, ვითარცა „ღმერთსა, „აღუვარებდა“ და თაყუანის-სცემდა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს: „ხოლო ყრმაჲ იგი აღორძნდებოდა და განმტკიცნებოდა და აღივსებოდა იგი სიბრძნითა და მადლი ღმრთისაჲ იყო მის თანა“.
იგი	კლარჯ.	და შემდგომად მეორისა წლისა აღმოიყვანეს იგი ბეთლემდვე, რაჲთა იხილონ იგი მოგუთაცა ბეთლემსვე შინა.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, ვისა მოვიდეს მოგუნი იგი აღმოსავალით ძღუნითა ვარსკულავისა უწყებითა, რომელთაცა იხილეს ბეთლემს, სახლსა მას შინა, ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს: რომელსაცა თაყუანის-სცეს, რომლისაცა „შეწირეს ძღუენი: ოქროჲ, მური და გუნდრუკი“.
მის	კლარჯ.	ვითარცა გამოიკითხა ჰეროდჱ მოგუთა მათგან ჟამი იგი გამოჩინებისაჲ მის ვარსკულავისაჲ“, რომლისათჳს, ჩუენებითა ანგელოზისაჲთა ივლტოდა ეგჳპტედ და იყო მუნ ვიდრე სიკუდილადმდე ჰჱროდესა.
იგი	კლარჯ.	და არღარა ვიკადრებ წინააღდგომად შენდა, რაჲთა შეიწყალნე დაბადებულნი შენნი, და არარაჲ სხუაჲ შეაურვებს სულსა ჩემსა, თჳნიერ ფიცი იგი, რომელ ვეფუცე სახელსა წმიდასა შენსა ცხოველსა, და ამის გამო მეშინის შენანებად სიტყუათა ჩემთა.
მას	კლარჯ.	და თუ არა ვთქუათ ყოველივე მიწყებით შემოკლებისა ამისთჳს ჟამისა, რამეთუ იციან ყოველი შვილთა ეკლესიისათა ჴორციელებრი სიმდაბლჱ და ღმრთეებრი სიმაღლჱ, და არა თუ დავაგდებთ ქუე კაცობრივსა მას ბუნებასა,
მისსა	კლარჯ.	არამედ ვადიდებთ ღმრთეებრ განკაცებასა მისსა და ამას უფროჲს აღვიარებთ, რამეთუ ღმერთი არს ესე დაუსაბამოჲ, საუკუნეთა შემოქმედი, რომელმან უთხრა ყოველივე, რაჲცა ექმნა დედაკაცსა მას სამარიტელსა.
იგინი	კლარჯ.	და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ვინ „წარიყვანნა პეტრე, იაკობ და იოვანე და აღიყვანნა იგინი მთასა მაღალსა?“
იგი	კლარჯ.	ვითარ სათნო გიჩს, რაჲთა განიპოხო მათგან და ჰსუა წყალი თიბისაგან მათისა და განაძღო პირი იგი სასტიკი, რომელმან განაჴმნა მდინარენი და დაშრიტნა ნაკადულნი ჩემნი და შეწუნა და შესხრიკნა მცენარენი ჩემნი?
მისთჳს	კლარჯ.	დაღაცათუ ყოველი არა მიწყებით ვთქუთ მისთჳს, რომლისათჳს-იგი შეკრებულ ვართ, რომლისათჳსცა-იგი ვეძიებთ, რომლისათჳსცა არს სიტყუაჲ ესე, რომელსაცა-ესე დღეს ზედა ვდგათ წმიდასა ამას დღესა, ფერისცვალებასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა,
მას	კლარჯ.	და შემდგომად სიტყუათა ამათ გამოვიდა ელია წინაწარმეტყუელი ძიებად საზრდელისა, და ესმა, ვითარმედ დედოფალ იაზაბელ ეძიებს მას მოკლვად.
მათ	კლარჯ.	არამედ უკუეთუ სცნათ და გულისხმა-ყოთ, სამნივე ერთსა წამებასა წამებენ, რამეთუ იტყჳს მათჱ მახარებელი: „მო-რაჲ-ვიდა იესუ ადგილთა მათ კესარია-ფილიპისათა და იწყო კითხვად მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა: ვის-მე ჰგონებენ კაცნი ძისა კაცისა ყოფად?
იგი	კლარჯ.	ხოლო ელია ივლტოდა და წარვიდა სარეფთად სიდონიაჲსსა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და შეიწყნარა იგი დედაკაცმან ვინმე ქურივმა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: რომელთამე თქუან: იოვანე ნათლის-მცემელი არს“ და შემდგომითი-შემდგომად, ვითარცა წერილ არს.
მათ	კლარჯ.	და მათ სიტყუათა შემდგომად, ვითარცა იტყჳს მათე მახარებელი „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა მან პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას ელია: არს თუ შენ თანა მცირედ პური, მეც მე!
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა: მგებდ მე მცირედ, რაჲთა შევქმნა იგი და გცე.
მას	კლარჯ.	და მოართუა მას პური იგი მცირედი, რაჲთა ჭამოს.
მან	კლარჯ.	ვითარცა ლუკა მახარებელი იტყჳს, და „შემდგომად სიტყუათა ამათ ვითარ რვა ოდენ დღე წარიყვანნა მან პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
იგი	კლარჯ.	პირველი იგი დღჱ არა აჴსენა, არამედ ესთენ ოდენ თქუა: „შემდგომად ექუსისა დღისა“...
მათ	კლარჯ.	ესე შეთქმულებაჲ წმიდათა მათ მახარებელთაჲ!
მათ	კლარჯ.	ეჰა, ერთ პირობაჲ წმიდათა მათ მოციქულთა ქრისტჱსთაჲ აჰა, შეზავებაჲ ვითარცა მარილთაჲ მოწაფეთა მათ მაცხოვრისათაჲ!
მას	კლარჯ.	ესე პეტრე იყო ძმაჲ ანდრიაჲსი, რომელიცა პოვა იესუ ნავსა მას შინა პირველად ძმისა მისისა ანდრიაჲს თანა, რომელსაცა უწოდა იესუ, ხოლო მათ დაუტევეს ყოველი და შეუდგეს მას.
მას	კლარჯ.	და ვითარ ჭამა ელია, განძღა, ჰრქუა ქურივსა მას: კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ჩემი და ცხოველ არს სახელი მისი, რამეთუ ლაგჳნსა მას ფქვილისასა არა მოაკლდეს და სტომანსა ზეთისასა არა ეჴუას, ვიდრემდის გარდამოჴდეს ცუარი და წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა.
მათ	კლარჯ.	ესენიცა პოვნა ნავსა შინა მამისა თჳსისა ზებედჱსა თანა და უწოდა მათ იესუ, ხოლო მათ დაუტევჱს ყოველი და მამაჲცა მათი ზებედჱ ნავსა შინა და მისდევდეს მას.
იგინი	კლარჯ.	ესე პეტრე, თავი ყოველთა მოციქულთაჲ, ესე ძენი ზებედჱსნი, რომელთაცა-იგი უწოდა იესუ „ძენი ქუხილისანი“, ესე სამნი თავნი მოწაფეთანი წარიყვანნა იესუ თჳსაგან და თანა აქუნდეს იგინი.
იგინი	კლარჯ.	და აღიყვანნა იგინი მთასა მას მაღალსა და იცვალა იგი მათ წინაშე სხუად ფერად და გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, ხოლო სამოსელი მისი იქმნა, ვითარცა თოვლი, სპეტაკ.
მის	კლარჯ.	რამეთუ გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, რამეთუ ღმრთეებაჲ უბრწყინვალჱს არის მზისთუალისა და უმჴურვალჱს არს ალისა მის ცეცხლისა.
მათ	კლარჯ.	არავე რაჲ ვიცით, არცა გჳხილავს რაჲ ქუეყანასა ზედა, ამისთჳსცა ესოდენ გუაუწყეს წმიდათა მოციქულთა მათ.
მათ	კლარჯ.	მეყუსეულად მუნქუესვე ეჩუენნეს მათ მოსჱ და ელია.
მათ	კლარჯ.	და ესე მოციქულთა მათ და მოწაფეთა ქრისტჱსთა არა იცოდეს, ვითარმედ ესე მოსე არს, გინა ესე ელია.
იგი	კლარჯ.	და ქურივი იგი ვითარ შევიდა სახიდ თჳსა, პოვა ლაგჳნი იგი ფქვილისაჲ სავსჱ და სტომანი ზეთისაჲ ეგრჱვე, რამეთუ გარდაეცემოდის.
მისსა	კლარჯ.	აწ უკუე ევედრე უფალსა ღმერთსა შენსა, რაჲთა აღადგინოს ძჱ ჩემი, რამეთუ მე უწყი, ვითარმედ ვედრებაჲ შენი შეწყნარებულ არს წინაშე მისსა და თხოვაჲ შენი მოგემადლოს მის მიერ.
მისავე	კლარჯ.	მაშინ ელია შეიწრდა ყოვლით კერძოვე და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და სულთ-ითქუნა, ღაღად-ყო და ჰრქუა: გევედრები შენ, უფალო, განმიხუენ მე საუნჯენი მოწყალებისა შენისანი და აღადგინჱ ყრმაჲ ესე და უკუმოიქეცინ სული მისი მისავე.
მას	კლარჯ.	და აჰა ესერა, მეცა განვჰჴსნი კრულებასა მას, რომელი შევკარ და ვითხოვ მოწყალებისა შენისაგან, რაჲთა მოსცჱ ცუარი და წჳმაჲ ქუეყანასა და იდიდოს სახელი წმიდაჲ შენი ყოველსა სოფელსა.
იგი	კლარჯ.	და მერმეცა ილოცა ელია და ყრმაჲ იგი აღადგინა ქურივისაჲ მის.
იგი	კლარჯ.	იყვნეთ სადგურ სულისა წმიდისა და შური იგი და მოთმინებაჲ ელია წინაწარმეტყუელისაჲ მოიგეთ, რაჲთა ნაწილსაცა მკჳდრობისა მისისა ღირს-ვიქმნნეთ
იგი	კლარჯ.	და ცხოვრებაჲ იგი წარუვალი მოღუაწეთა თანა წმიდათა მოგუემადლოს უფლისა მიერ ღმრთისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს სუფევაჲ და ძლიერებაჲ და სიმტკიცჱ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და უკუნისამდე. ამენ.
მათა	კლარჯ.	წელსა მეოთხესა მეორისა ბალიანოსისსა, მღელთმოძღურობასა ანაჲსა და კაიაფაჲსა ჰურიათა ზედა დაწერა იოსებ არიმათიელმან ჰამბავი ესე და აუწყა მორწმუნეთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთა დასამტკიცებელად მათა და გამოაცხადებს ჭეშმარიტად უფლისა აღდგომასა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ პილატეს მოყუარე ვიყავ და კადნიერ ვიქმენ მას ზედა და მივემთხჳე საწადელსა საქმისა ჩემისასა, ჩემ თანა წარვიყვანჱ ნიკოდიმოს, რომელი-იგი მოწაფჱცე იყო ჩემ სახედ ქრისტჱსი და გარდამოვიყვანეთ იგი ჴელითა ჩუენითა ძელისაგან.
იგი	კლარჯ.	და აღვიღეთ შიშითა და შევმურჱთ იგი სულნელჱბითა და სამოსლითა ახლითა და დავდევით ახალსა შინა საფლავსა, გამოკუეთილსა კლდისაგან, რომელსა შინა იყო.
მის	კლარჯ.	და მის არს ჴელმწიფებაჲ აღდგომისაჲ, ვითარცა-იგი ჰრქუა ჰურიათა, ვითარმედ: დაჰჴსენით ტაძარი ესე და მე აღვადგინო იგი მესამესა დღესა.
მან	კლარჯ.	და მან სიკუდილი დათრქუნა და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და რვალისანი განტეხნა და შემუსრნა მოქლონნი რკინისანი და აღდგა და მრავალთანი მკუდართაგანნი მის თანა აღადგინა.
მათ	კლარჯ.	არცაღათუ უფალმან და მაცხოვარმან აუწყა მათ, რომელი მოსე არს, ანუ რომელი – ელია.
მას	კლარჯ.	მაშინ იხილეს, რამეთუ ერთსა მას ჰქუნდეს ფიცარნი ქვისანი, რომელთა შინა წერილ იყვნეს სიტყუანი შჯულისანი, გულისხმა-ყვეს, რამეთუ ესე მოსე არს შჯულისმდებელი იგი ისრაჱლისაჲ.
მას	კლარჯ.	და ერთსა მას ხედვიდეს, რამეთუ ეტლითა ცეცხლისაჲთა მოსრულ იყო, გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ ესე არს ელია, რომელი აღმაღლდა ეტლითა ცეცხლისაჲთა, რეცა თუ ვითარცა ზეცად.
მისთჳს	კლარჯ.	უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ სიტყჳსა მისთჳს, რომელი მაუწყე ჩუენ უწინარჱს დღეთა ვნებისა შენთჳს, რაჲთა დავადგრეთ მთასა ამას თჳსაგან.
იგი	კლარჯ.	ვხედავთ ელიასცა, რომელი ზის ეტლთა ცეცხლისაჲთა, და თუ გნებავს, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა და ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა და ვიდრე იგი ამას იტყოდა ოდენ,
მათ	კლარჯ.	აჰა, „ღრუბელი ნათლისაჲ მოვიდა და აგრილობდა მათ და მეყსეულად მუნქუესვე ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო და თქუა: ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ.
მათ	კლარჯ.	და მე, იოსეფ, შევემთხჳე მათ და სხუათაცა მრავალთა იხილნეს იგინი და მითხრეს ჩუენ ბჭეთათჳს და მოქლონთა და მუცლისათვის ჯოჯოხეთისა, რომელი-იგი შემჭამელნი არს ყოველათაჲ.
მათგან	კლარჯ.	და ვითარცა ესმა ჴმაჲ ესე მოწაფეთა მათ, შეეშინა და შეძრწუნდეს, დაცჳვეს პირსა ზედა ქუეყანისასა და ყოვლადვე ძალი მათგან განეყენა და ზე ახილვადცა თუალთა მათთა ვერ ეძლო და პირდაქცევით ისხნეს, ვითარცა წყალნი დათხეულნი.
მათა	კლარჯ.	მაშინ მოვიდა მათა იესუ, ჴელი შეახო მათ, იწყო ნუგეშინისცემად მათა და ჰრქუა: „აღდეგით!
მათ	კლარჯ.	მე ვარ, ნუ გეშინინ“ ხოლო მათ, ვითარცა „აღიხილნეს თუალნი მათნი, არღარა ვინ იხილჱს, გარნა იესუ მარტოჲ“.
იგი	კლარჯ.	უკჳრდა მეყსეულად მიფარვაჲ იგი მათი.
იგი	კლარჯ.	მინდობილი შეხუედ პილატესა და გამოითხოვე გუამი ჩემი და დასდევ იგი საფლავსა შინა შენსა ახალსა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო წმიდათა მათ მოციქულთა და მოწაფეთა ქრისტჱსთა ისმინეს ესე პირისაგან მაცხოვრისა და დაისხნეს ესე გულთა შინა მათთა
იგი	კლარჯ.	და მიმოდადვეს ყოველსა სოფელსა და სახარებაჲ იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი ყოველსა სოფელსა უქადაგეს, რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ და პატივი და თაყუანისცემაჲ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა.
მათ	კლარჯ.	ვითარცა-იგი რაჟამს განმცხრობელნი წარდგიან წინაშე მეფეთასა და აღასრულნიან ყოველნი ჴმანი სახიობათანი, მერმე კუალად სათნო არნ და ტკბილ ყურთა მეფისათა თავითვე დაწყებაჲ შესხმათა მათ,
იგი	კლარჯ.	და ესრჱთ განმხიარულდიან წინაშემდგომელნი იგი და რომელნი ჩინებულ არიედცა ტაბლასა მისსა, ვითარცა ახალსა რასმე სახარებასა შეიწყნარებედ მას, არა ეგრე მოსაწყინებელ უჩნ წინაშე მთასა, ვითარცა პირველ სმენილი,
იგი	კლარჯ.	და ვითარ მეტყოდა მე უფალი ამას, იყო ძრვაჲ და ამაღლდა სახლი იგი, რომელსა შინა ვიყავ.
მათ	კლარჯ.	არამედ სურვიელად მიუპყრიან სასმენელნი მათნი, დიდითა წადილითა განსცხრებიედ ზედა სტუენათა მათ და ჴმატკბილთა შესხმათა ტყუელვისათა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა მჴედარნი რაჲ განცჳვიან ასპარეზსა ტანასობად და აღასრულიან თქერებაჲ იგი ჰუნეთაჲ მათთაჲ და სიცბილნი იგი ცხენთრბევათანი და სიმღერანი უჯერონი, სავსე შრომითა და შფოთითა,
მათ	კლარჯ.	და მრქუა მე: აჰა ესერა, მე წარვალ მოწაფეთა თანა გალილეას და უჩუენნე მათ ჴელნი ჩემნი და გუერდი ჩემი და განვანათლე გონებანი მათნი, რამეთუ ყოველნივე ურწმო არიან ჩემდა მომართ.
მის	კლარჯ.	მერმე რომელმან-იგი სძლის, კუალად სურინ პირველისავე მის განცხრომისა და თავი თჳსი შეაყენის გარდასრულსა მას დაუწყნარებლობასა და არა მოეჴსენნიან პირველნი იგი შრომანი.
იგი	კლარჯ.	ესრჱთვე მხიარულ არნ ეკლესიაჲ, რაჟამს აღასრულის წელიწადი იგი თჳსი შეუბით და დღესასწაულობით ჴმითა კურთხევისაჲთა და აღსარებისაჲთა, ჴმით ზატიკობისაჲთა.
მათ	კლარჯ.	და მაშინ უთხრობდი მათ ყოველსავე და ადიდებდეს ჩემ თანა უფალსა.
მას	კლარჯ.	პირველად აღასრულის შობაჲ უფლისა თჳსისაჲ, რომელმან ახარა მას, მერმე ნათლისღებაჲ მისი, რომელმან განანათლა იგი, რომელიცა იწამა მამისაგან ძედ, და გარდამოსლვაჲ მის ზედა სულისა წმიდისაჲ, რომელმანცა ნუგეშინის-სცა მას.
იგი	კლარჯ.	მერმე კუალად ვნებაჲ მაცხოვრისაჲ თჳსისაჲ, რომელმანცა აცხოვნა იგი და სიკუდილი მჴსნელისა თჳსისაჲ, რომელმან იჴსნა იგი სისხლითა თჳსითა.
მის	კლარჯ.	მერმე საფლავსა დადებაჲ მჴსნელისა თჳსისაჲ, რომელმან განუჴსნნა საკრველნი მისნი, მაშინღა გამოსლვაჲ საფლავით უჴრწნელისა მის სიძისაჲ ზეცისა მეუფებისაჲ, რომელმან განაახლა უკუდავებაჲ მისი და იჩინა იგი სძლად თჳსა.
იგი	კლარჯ.	მერმე კუალად ამაღლებაჲ ზეცად მწოდებელისა თჳსისა, რომელმან თანა-აღიყვანა იგი და აღწერა ცათა შინა და მოუვლინა სული წმიდაჲ მოციქულთა მისთა, რომელთასაცა საფუძველსა ზედა აღეშჱნა იგი ქუეყანასა ზედა.
მათ	კლარჯ.	მაშინ კუალად-აქციის და მეორედ იწყის პირველთავე მათ აღსრულებად დღესასწაულთა უფლისა თჳსისათა, და ისწრაფინ თესვად ორნატსა მას ზეცისასა წმიდასა მას თესლსა,
მისთჳს	კლარჯ.	რომელ შემემთხჳა მე მღდელთმოძღუართაგან და მწიგნობართა ერისათა მიზეზისა მისთჳს, რომელ-იგი გამოვითხოვე გუამი უფლისა ჩუენისაჲ.
მის	კლარჯ.	რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ პირითა ანგელოზთმთავრისაჲთა წმიდისა მიმართ ქალწულისა და მისგან აღმოცჱნებასა წმიდისა მის მჴსნელისა მისისა იესუჲსსა
მას	კლარჯ.	და მერმე კუალად ყოველთა ქმნულთა მისთა და საკჳრველებათა, ვიდრე დღედმდე აღდგომისა მისისა, რამეთუ კუალად მოვიდეს თჳსსავე მას ქორწილსა, რომელსა ეჩინა იგი და მის თანა აღიმაღლოს იგი.
მათ	კლარჯ.	და აწ, საყუარელნო, გულისხმა-ყავთ სიხარული ეკლესიისაჲ და ყრმათა მისჲთა და მცირედ უწინარჱს მათ დღეთა აღვასრულეთ ვნებაჲ უფლისაჲ და აღდგომაჲ მისი და ზეცად ამაღლებაჲ მისი და სულისა წმიდისაჲ გარდამოვლინებაჲ ზედა წმიდათა მოციქულთა მისთა და ვჰგონებდთ,
მათ	კლარჯ.	ვითარმედ დავასრულეთ ჴსენებაჲ მადლთა მათ უფლისა ჩუენისათაჲ და კეთილთა მისთაჲ, რომელნი ყვნა ნათესავისათჳს კაცთაჲსა.
მას	კლარჯ.	და მას შინავე აღვასრულეთ დღესასწაული წმიდათა მოციქულთაჲ და ვითარ მოვედით თუესა ლოოსისასა დღესა მეექუსესა,
მათ	კლარჯ.	ვითარცა ჭური რაჲმე პატიონისანი წინაშე მდებარჱ ვპოვეთ დიდებული ესე და საკჳრველი ახალი საიდუმლოჲ, დღესასწაული ესე ტალავრობისაჲ დღესა, რომელსა გამოუცხადა წმიდათავე მათ სანატრელთა მოციქულთა მისთა ხატი და ბრწყინვალებაჲ დიდებისა თჳსისაჲ.
მის	კლარჯ.	და მის თანა უჩუენნა წარულნი იგი კაცნი დიდნი, ერთი იგი მიცვალებული ჴორცითა ელია და მეორე იგი აღსრულებული შჯულისმდებელი მოსჱ,
იგი	კლარჯ.	რაჲთა გულისხმა-ყონ, რამეთუ იგი არს მფლობელი მთავრობათაჲ და ჴელმწიფებაჲ ზეცისათა და ყოველთა მათ ზედამდგომელთა,
იგი	კლარჯ.	რომელთა უპყრიან ზღუანი და აერნი, ნათელი და ქარნი და ზემონი იგი საყუფელნი და მაღალნი იგი უხილავნი ადგილნი სუფევისა მისისანი, რომელთაგან მოიყვანა ელია.
იგი	კლარჯ.	და ვითარმედ იგი არს ჴელმწიფჱ მთავართა ჯოჯოხეთისათა და საშინელ მეკარეთა სიკუდილისათა, რომელსა ეგულებოდა შემუსრვაჲ მათი,
იგინი	კლარჯ.	ვინაჲცა გამოიყვანა მოსჱ და დაადგინნა იგინი მის თანა გარეშუწერელმან მან და გარეშეწერილმან ღმერთმან და კაცმან დამბადებელმან დაბადებულთამან, პირველ საუკუნეთა მამისაგან შობილმან და უკუანაჲსკნელთა ჟამთა დედისაგან განკაცებულმან, შეურწყუმელმან და განუყოფელმან.
მათ	კლარჯ.	მსგავს იყო განწყობაჲ იგი მათი, სამთავე მათ მოციქულთა წინაშემდგომელთა მისთა –პეტრჱსა, იაკობისა და იოვანჱსა, რომელთაგანმან ერთმან ითხოვა სამი ტალავარი, ხოლო არა იცოდა, სამსა რასმე სახის-ყოფასა განაწესებდა უგონოდ.
მას	კლარჯ.	და შეიპყრნა გულნი ჩუენნი შიშმან და ვერ შეუძლეთ ზე აღდგომად და მიხედვად ნათელსა მას გამოუთქუმელსა, რომელი იყო უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱს თანა.
მათთჳს	კლარჯ.	არა შემძლებელ არსა ყოფად საქმეთა დიდებულთა საკჳრველთა საცხორებელად მათთჳს, რომელთა ჰრწმენეს ჩემდა მომართ ყოვლითა გულითა მათითა?
იგი	კლარჯ.	ტრფიალი იგი ქრისტჱსი პეტრჱ, ქადაგი მესამისა დღისა აღდგომისაჲ, დღეს სამსავე ტალავარსა ქადაგებდა და თანამოყვანებულნი იგი მისნი წინაწარმეტყუელნი ვნებისა მისისათჳს ეტყოდეს მას, რამეთუ მოსიკუდიდ იყო იერუსალჱმს.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან მუნქუესვე უჩუენა მოციქულთა თჳსთა სახითა მით, ვითარმედ: მო-თუ-ვკუდე, აღ-ცა-ვდგეო და ყოველნი მყოფნი ჯოჯოხეთისანი ჩემ თანა აღვადგინნე განთავისუფლებულნი.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ ესე არა გრწამს, იხილეთ მოსჱ, რამეთუ მუნით მომიყვანებიეს იგი და თუ არა აღიარებთ ღმრთეებასა ჩემსა, იხილეთ ელია, მიერ მაღლით ადგილით მოუწოდე მას და მერმეცა,
მას	კლარჯ.	და ამისთჳს გიჩუენე ხატი ესე დღეს და არა სხუათა, რამეთუ თანა-ყოფად ხართ ღამესა მას მიცემისა ჩემისასა.
მით	კლარჯ.	და მერმე კუალად ხილვად გიც გამოსრული საფლავით, შემოსილი დიდებითა მით და მოქცეული მკუდრეთით, შემოსილი ძლიერებითა, რაჲთა, ნუუკუე მიხილოთ სიმდაბლით, უსასო იქმნნეთ აღდგომისა ჩემისათჳს.
მათ	კლარჯ.	ესევითარითა უწყებითა აუწყებდა მათ უფალი.
იგი	კლარჯ.	დაღათუ სიტყჳთ არა ეტყოდა ამას, ხოლო საქმენი იგი საცნაურ იქმნნეს, რამეთუ ამისთჳს იქმნებოდეს.
მათვე	კლარჯ.	ამისთჳს, საყუარელნო, ეკლესიაჲ კუალად იწყებს აღსრულებად მათვე დღესასწაულთა უფლისა თჳსისათა და თჳსავე მას წელიწადსა მოქცევად,
მას	კლარჯ.	მიუგო ნიკოდემოს და ჰრქუა მას: უფალო, მომეც ჩუენ იგი, რამეთუ მრქუ მე პირველვე, ვითარმედ: „უკუეთუ არა იშვეს კაცი წყლისაგან და სულისა წმიდისა, ვერ შევიდეს იგი სასუფეველსა ცათასა“.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დასტკბეს შესხმანი ესე სულიერნი მეორედ და მესამედ და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა სახიობად და სურის ასპარეზი იგი კუალად დაქცევად მრავალგზის.
იგი[ნი]	კლარჯ.	რამეთუ იტყჳს მათჱ: „და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა პეტრე, იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანნა იგი[ნი] მთასა მაღალსა თჳსგან და იცვალა მათ წინაშე სხუად ფერად და ბრწყინავდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, ხოლო სამოსელი მისი იყო სპეტაკ, ვითარცა თოვლი“.
მას	კლარჯ.	და იყო ლოცვასა მას მათსა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ სხუაჲ და სამოსელი მისი სპეტაკ და ელვარჱ“.
მათ	კლარჯ.	აწ შენ ქცეულებისათჳს რიცხჳსა ამის ნურას ორგულებ, რომელ გესმა მახარებელთა ამათგან და ვითარცა ცილისმეტყუელთა შეიწყნარებ მათ, არამედ, ვითარცა ჭეშმარიტისა მქადაგებელთა, მიუპყარ გონებაჲ შენი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა ორ არს სიტყუაჲ ესე, არცა ვითარმედ ერთი ოდენ იტყოდა ჭეშმარიტსა და ერთი იგი სცთებოდა, არამედ რასა იტყჳან მათე და მარკოზ, ისმინე: „მაშინ იწყო იესუ უწყებად მოწაფეთა თჳსთა,
მას	კლარჯ.	და მოუჴდა მას პეტრე და იწყო ბრალობად მისა და ჰრქუა: „შენდობა იყავნ შენდა, უფალო, არა იყოს ეგრე!“
იგი	კლარჯ.	ხოლო მარკოზ იტყჳს: „და განცხადებულად სიტყუასა ამას იტყოდა და გარე-იყვანა იგი პეტრე და იწყო ბრალობად მისა ამის სიტყჳსათჳს.
მას	კლარჯ.	და მოუწოდა ერსა მას მოწაფეთა მისთა თანა და ჰრქუა მათ: რომელსა უნდეს შემდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე“.
მას	კლარჯ.	და შემდგომად მიღებისა სულისა წმიდისა მრქუა მე, იოსეფს: მივედ ქალაქად ლუდისა და ქადაგჱ მას შინა სახარებაჲ და სიხარული აღდგომისაჲ ჩემისაჲ და განამტკიცენ,
მას	კლარჯ.	დაღათუ შეჰრისხნა მოწაფესა მას, მუნქუესვე მოუწოდა მას შედგომად კუალსა მისსა, მსგავსად მისსა სიკუდიდ ჯუარითა.
მისა	კლარჯ.	და მერმეცა კადნიერ იქმნა თანავნებად მისა, ხილვითა მით დიდებულითა ღმრთივ ბრწყინვალესა მთასა მას ზედა.
მათგან	კლარჯ.	რომელთამე მათგან შეიწყნარეს ჩემგან ნათლისღებაჲ სჱლომს სინანულისაჲ მოსატევებელად ცოდვათა, ადგომაჲ ჩემი ქალაქსა მას შინა.
მისთჳს	კლარჯ.	არა უწყოდე და მე ვჯედი რაჲ სახლსა შინა ჩემსა სელევკიოს ნიკანორეს თანა და ჰაბიბოჲს თანა, ძისა გამალიელისა, და ნიკოდიმოჲს და ბალადიოსის და ერეოჲსის თანა და ესენი მოსრულ იყვნეს ნუგეშინისცემად ჩემდა მწუხარებისა მისთჳს,
მისსა	კლარჯ.	და გარემოჲს მისსა არიან კაცნი მრავალნი.
იგი	კლარჯ.	აწ შენ გულისხმა-ყავ, რამეთუ ექუსი დღე თჳთ არს იგი, რომელსა შინა იტყოდა სიტყუათა ამათ მოწაფეთა მიმართ თჳსთა და მერმე წარჴდეს ექუსნი დღენი და შემდგომად ექუსთა მათ დღეთა იყო დღჱ, რომელსა შინა წარიყვანა პეტრე და იაკობ და იოვანე და უჩუენა დიდებაჲ თჳსი.
მათ	კლარჯ.	და ვარქუ მე უფალსა ჩემსა, იესუ ქრისტესა: უფალო, ესე ქალაქი სავსჱ არს ფარისეველთაგან და მწიგნობართაგან, რამეთუ სულსა-იღებენ მოკლვასა და აშინებენ სიქადულითა ჩუენდა მომართ მოწაფეთა შენთა და განიზრახვენ და იგონებენ და გულიუთქუამს მათ განბნევად ჩუენ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ პირველ თქუა დღე იგი, რომელსა შინა იტყოდა უფალი, ვითარმედ: „არიან ვინმე აქა მდგომარეთაგანნი, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ ვიდრემდჱ იხილონ ძჱ კაცისაჲ, მომავალი სუფევითა თჳსითა“.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე ამისთჳს ვიდრემდე თქუა ლუკა მახარებელმან: „და იყო, შემდგომად ექუსისა დღისა ვიდრემე დღენი სხუანი წარჴდეს და მერმე შემდგომობაჲ იგი გჳჩუენებს,
იგი	კლარჯ.	ვითარმედ იყო სხუაჲ დღჱ და არა მეექუსე იგი დღჱ და ჭეშმარიტად იქმნა სიტყუაჲ იგი ლუკაჲსი, ესე დღეთა ამათ რიცხჳსა შეერთებისათჳს ვთქუთ“.
იგი	კლარჯ.	და კუალად მუნ კაცი არს სასტიკი ტარსელი, სახელი მისი სავლჱ, და აღძრავს ესე ქალაქი და შფოთებს მესამით დღითგან, ვითარ-იგი მითხრეს, და იგი ეძიებს მოწაფეთა შენთა, რაჲთა ბოროტი უყოს მათ.
მისა	კლარჯ.	რომელი აწ მტყუენველ არს და მდევარ მისა არს, რამეთუ პირველ დაბადებისა მისისა საშოსა შინა დედისასა გამომირჩევია, რაჲთა იყოს მოწამე ადგომისა ჩემისა ყოველთა წარმართთა შორის.
იგი	კლარჯ.	ვარქუ მე უფალსა ჩემსა იესუს: უფალო ჩემო, შენ უწყი ყოველი, ვითარმედ ყოველნი მოქალაქენი მუნ შეკრბებიან ყოველთა ჟამთა, რამეთუ იგი შესაკრებელი არს პირველი ყოველთა საკრებულოთა, რომელ-იგი არს ქალაქსა მას შინა.
იგი	კლარჯ.	მრქუა მე უფალმან: გრწმენინ ჩემი, საყუარელო ჩემო იოსეფ, რამეთუ იგი ადგილი იქმნეს ადგილი აღთქუმისაჲ და სახარებისაჲ.
მას	კლარჯ.	და წარვიდეს ნიკანორი და მოყუასნი მისნი სიხარულით და ჰმადლობდეს ღმერთსა ყოველსა მას ზედა, რომელიცა ესმა და იხილეს.
მათ	კლარჯ.	და შემდგომად ნათლისღებისა მათისა გამოეცხადა მათ უფალი, რამეთუ ყოველნი იგი შეკრებულ იყვნეს სახლსა შინა ნიკოდემოსისსა.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა ცნეს ძმათა, მწუხარე იქმნნეს ამისთჳს და ევედრებოდეს მას, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან არა ინება და ჰრქუა მათ: კმა არს ქალაქისა ამისთჳს და გარემოთა მისთა ჲოსეფ და სელევკოს და ნიკოდემოს, რამეთუ მათცა მიუღებია ნიჭი, ვითარცა-ესე ჩუენ, დარმუნებულ არიან სახარებასა ხარებად სასუფეველისათჳს.
მისსა	კლარჯ.	ვითარ-მე ესწორების ბრწინვალებასა მისსა ბრწყინვალებაჲ მზჱსაჲ?
იგი	კლარჯ.	ხოლო ესე ეგრე რბის, ვითარცა არა უჩინოჲ, ეგრჱთ იჭირვის, ვითარცა არა აერსა სცემს, არამედ მრავალთა აღშჱნებისათჳს სწადის საქმედ ქუეყანისავე იგი თჳსი, რომლისა მოშაკობს.
მათ	კლარჯ.	და ეჩუენნეს მათ მოსჱ და ელია მის თანა და თანა-ზრახვიდეს დიდებითა და ეტყოდეს განსლვასა მისსა, რამეთუ ეგულებოდა აღსლვად იერუსალჱმდ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო პეტრე და მისთანანი იგი დამძიმებულ იყვნეს ძილითა და, გან-რაჲ-იღჳძეს, იხილეს დიდებაჲ მისი.
მათ	კლარჯ.	აქა დამძიმებულთა ძილითა თავთა მათ მოწაფეთა უჩუენა დიდებაჲ მისი და ღამესა მას მიცემისა მისისასა, ოდეს მიეცემოდა ცხორებისათჳს სოფლისა ნებსით სიკუდიდ და ამათვე მოწაფეთა, დამძიმებულთა ძილითა,
იგი	კლარჯ.	უჩუენა მწუხარებჲ და ურვაჲ მისი და სიმდაბლითნი იგი სიტყუანი მისნი, რომლითა, რაჟამს ესმნეს: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“, არა შეორგულდენ ურწმუნოებით,
მას	კლარჯ.	არამედ განძლიერდენ სარწმუნოებით, მოიჴსენონ, რამეთუ ესე არს, რომელი იხილეს დიდებითა საშინელითა და ბრწყინვალებითა გამოუთქუმელითა მთასა მას ზედა.
მას	კლარჯ.	ესე არს, რომელსა აქუნდეს მოსჱ და ელია, რომელნი მოიტაცა დღესა მას თანამზრახვალად თჳსა, ვითარცა მეუფემან ძლიერმან, ერთი – სიმაღლეთაგან უხილავთა, ხოლო მეორე იგი – ქუესკნელთაგან ქუეყანისათა.
მას	კლარჯ.	და რომელთა არა შეიწყნარჱს ჩუენთაგანთა სიტყუაჲ ესე და აბრალობდეს მას, ამისთჳს შეჰრისხნა მათ და ეშმაკით ჰჴადოდა.
იგი	კლარჯ.	და მცირედრე შემდგომად გჳჩუენა დიდებაჲ მისი და ხატი სუფევისა მისისაჲ და წინაწარმეტყუელნი იგი, რომელნი ვიხილენით მის თანა მდგომარენი, რომელთა გუასმინა სიტყუაჲ ვნებისა მისისათჳს.
მასვე	კლარჯ.	ანუ არა ესრჱთვე დამძიმებულ იყვნეს თუალნი ჩუენნი ძილითა ჟამსა მასვე ხილვადმდე დიდებისა მისისა ესევითარისა გულისხმისა-ყოფისათჳს და მოჴსენებისა?
მათ	კლარჯ.	უჩუენა უფალმან დიდებაჲ თჳსი მათ ხოლო მოწაფეთა და არა სხუათა.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე ვინაჲ გულისხმა-ყო მოციქულმან, რამეთუ იყვნეს თანამზრახვალნი იგი მოსჱ და ელია, რამეთუ არცა პირნი მათნი იხილნეს და არცა ჟამთა მათთა მეცნიერ იყო?
იგი	კლარჯ.	და მერმე აღმოყვანებაჲ ერისა შენისაჲ და გამოჴსნაჲ მათი ჴელთაგან ეშმაკისათა, ვითარცა-იგი მე ძალითა შენითა კუერთხითა განვაღჱ ზღუაჲ და ბრძანებითა შენითა აურაცხელსა სიბნელესა უფსკრულთასა უჩუენე ნათელი მზისაჲ და გამოვიყვანე ერი იგი ჴელთაგან ფარაოჲსთა.
მით	კლარჯ.	ვითარცა-იგი მთასავე ზედა მიჩუენე მე დიდებაჲ შენი ხილვითა მით ოთხფერად, მარქუ: გამოხჳდე ხვალე და დასდგე წინაშე უფლისა მთასა ზედა, და ესერა უფალი წარმოვიდოდის და სული ძლიერებისაჲ დაარღუევდეს მთათა და შეჰმუსრვიდეს კლდეთა წინაშე უფლისათა.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳსცა გუასწავებს თჳთ თავადი იგი უფალი, მჴსნელი და მაცხოვარი ჩუენი და იტყჳს: ნუ გეშინინ მცირესა მაგას სამწყსოსა, რამეთუ სათნო იყო მამამან თქუენ მოცემად თქუენდა სასუფეველი.
მის	კლარჯ.	და შემდგომად სულისა მის ძრვაჲ და შემდგომად ძრვისა ცეცხლი და მერმე ჴმაჲ ნიავისა წულილისაჲ და მას შინა უფალი.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს ვიხილე იგი, მივიბურჱ პირსა ჩემსა, რამეთუ ვერ ვიკადრებდი მოხედვად საშინელებასა დიდებისა შენისასა.
მათა	კლარჯ.	და რამეთუ ჴსნისათჳს კაცთაჲსა გარდამოჰჴედ ქუეყანად, არამედ შეწევნად მათა ისწრაფჱ.
მის	კლარჯ.	ესე და მსგავსნი ამათნი ვიდრემე სიტყუანი ესმოდეს სიმონ-პეტრჱს და მის გამო გულისხმა-ყო, რამეთუ იგინი არიან მოსჱ და ელია.
იგი	კლარჯ.	იგი მონანი, რომელთაჲ მოვიდეს უფალი იგი მათი და პოვნეს იგინი განმზადებულნი.
იგი	კლარჯ.	ვიდრე იგი იტყოდა ამას, აჰა, ღრუბელი ნათლისაჲ აგრილობდა მათ.
იგინი	კლარჯ.	ჰჱ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ „მრავალთა ზედა მონაგებთა მისთა დაადგინნეს იგინი“.
მათ	კლარჯ.	არავინ სხუანი მოიყვანნა წინაწარმეტყუელთაგანნი, გინა თუ მამათმთავარნი, არამედ რომელნი-იგი ჩუეულ იყვნეს შესლვად მთათა მათ მკმოლვარეთა და ღრუბელსა ნათლისასა და სმენად ჴმასა მას საშინელსა და ოხრასა შესაძრწუნებელსა და საუცრებასა დიდსა.
მან	კლარჯ.	ხოლო უკუეთუ თქუას ბოროტმან მან მონამან გულსა თჳსსა, ვითარმედ: „ჰყოვნის უფალი იგი ჩემი მოსლვად“, და იწყოს გუემად მონა-მოყუასთა მათ მისთა, ჭამდეს და სუმიდეს მომთრვალეთა თანა,
იგი	კლარჯ.	და წარავლინეს სელევკოს პეტრჱსა იერუსალჱმს, რაჲთა მოვიდეს იგი და უბძანოს მათ, თუ რომელსა ადგილსა აღაშენონ ეკლესიაჲ – სახლი ღმრთისაჲ.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა მოვიდეს უფალი მის მონისაჲ, ჟამსა, რომელსა არა ჰგონებდეს და დღესა, რომელსა არა მოელოდის, და ორგან განკუეთოს იგი და ნაწილი მისი ორგულთა თანა დადვას, „მუნ იყოს ტირილი თუალთაჲ და ღრჭენაჲ კბილთაჲ“.
მათთჳს	კლარჯ.	და ვითარცა მოვიდა წმიდაჲ პეტრჱ და იხილა კრებული ურიცხჳ მრავალი მორწმუნეთაგანი ადიდებდა ღმერთსა და განიხარა ფრიად და იტყოდეს ძმანი, რაჲთა ევედროს ღმერთსა, რომელ აუწყოს მათთჳს, რომელსა ადგილსა აღაშენონ ადგილი სიწმიდისა მისისაჲ.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა კუალად ასწავებდა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე მოწაფეთა თჳსთა და ერსა მას და ეტყოდა იგავსა მას: „კაცი ვინმე იყო მდიდარი ... ძოწეუ...
მას	კლარჯ.	მაშინ აღდგა წმიდაჲ პეტრჱ შორის ძმათა ლოცვისა ყოფად და თქუა: უფალო, შენ, რომელმან მოუწოდჱ კრებულსა ამას მრავალსა წოდებითა შენითა, მაუწყე ჩუენ, რომელსა შინა ადგილსა არს ნებაჲ შენი, რაჲთა აღეშენოს მას შინა ეკლესიაჲ შენი.
მის	კლარჯ.	ესე ლაზარჱ იდვა დავრდომილი ბჭეთა თანა მის მდიდრისათა, დაჴსნილი და საარებული და ფრიად შეპყრობილი უზომოჲსა მისგან სენისა და გული უთქუამნ
იგი	კლარჯ.	და არცაღა შენ, ელია, იხილო ოთხფერი ხილვაჲ იგი, არამედ ერთი ღრუბელი, რომელი აგრილობს სამ ტალავრობით, რამეთუ „რომელმან დასხნა ღრუბელნი აღსავალად თჳსა და იქცევის იგი ფრთეთა ზედა ქართასა“, მას ღრუბელი ნათლისაჲ აგრილობდა.
იგი	კლარჯ.	იგი, რომელმან „მოხედის ქუეყანასა და შეაძრწუნის იგი და შეახის მთათა და კუმოდიან“, ამას მთასა ზედა ღრუბელი აგრილობდაო.
მის	კლარჯ.	და სწადინ მის განძღებად ნაბიჭევისა მისგან, რომელი გარდამოცჳვინ ტაბლისაგან მის მდიდრისა, და არავინ სცის მას, არამედ ძაღლნიცა მოვიდოდიან და ჰლოშნიედ წუთხსა მისსა.
მას	კლარჯ.	ხოლო აწ, საყუარელნო, მოვედით და ვიხილოთ, რასა იქმს მდიდარი ესე, ანუ რაჲ შეემთხუევის მას ბოროტი.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა ესმა ესე ნიკოდემოსს, თქუა: გმადლობ შენ, უფალო, ადონა ელოჲ საბაოთ – ესე იგი არს: უფალო ღმერთო ძალთაო, რომელმან გამოარჩიე საყოფელი მონისა შენისა, რაჲთა იყოს ადგილი სიწმიდისა შენისაჲ.
მის	კლარჯ.	ვიხილოთ გლახაკიცა ესე ლაზარჱ და რაჲ კეთილი მოიწევის მის ზედა.
მათ	კლარჯ.	მაშინ მოვიდა ნიკოდემოს მღდელთმოძღუართა და მწიგნობართა თანა ჰურიათასა და კაცთა პირველთა ქალაქისათა ლუდს შინა და ჰრქუა მათ: ჵ მსახურნო უფლისა საბაოთისნო, თქუენ ხართ მოძღუარნი ისრაჱლისანი და თესლი წმიდაჲ, ნათესავნი აღთქუმისა ღმრთისაჲ.
იგი	კლარჯ.	„განაბნია და მისცა იგი გლახაკთა და სიმართლჱ მისი მარადის ჰგიეს უკუნისამდე“?
მათ	კლარჯ.	ხოლო ესე ყოველი ოდეს გესმა, მაშინ შესწუხენ ფრიად და არა ინებჱ წარგებად მონაგებთა მათ შენთაჲ.
მის	კლარჯ.	და არცა ისმინჱ მეფსალმუნისაჲ მის, რასა იტყჳს: „სიმდიდრე თუ გარდაგერეოდის, ნუ შეაპყრობთ გულთა თქუენთა“ და ნუ იქადით, ნუცა იტყჳთ მაღალსა გარდარეულად, ნუცა აღმოვალნ მდიდრად სიტყუაჲ პირისაგან თქუენისა.
მით	კლარჯ.	და ჴმაჲ იყო ღრუბლითა გამო და თქუა: „ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“, ვითარმედ არა უკუე კადნიერ ქმნულ იყოს სიმონ სმენითა მით ჴმისაჲთა და გულისხმა-ეყოს მოწაფეს მას,
იგი	კლარჯ.	ოდესღა ესე ამათი არა გესმა, შეგიგვიანდა, თუმცა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, ხოლომცა გესმინა, რომელსა-იგი იტყჳს: „ვითარმედ ფასნიერნი ძნიად შევიდენ სასუფეველსა ცათასა.
იგი	კლარჯ.	თქუენ უწყით, რამეთუ ადგილი სამსახურებელი და სალოცველი ამას ქალაქსა შინა ბეთელოე არს და იგი იწრო არს ფრიად და ჯერ-არს თქუენდა, რაჲთა განავრცოთ და განაშუენოთ უფროჲს ყოველთა შესაკრებელთა.
იგი	კლარჯ.	ვითარმედ: იგი არს, რომელმან ჰრქუა მას: „მიეცეს ძჱ კაცისაჲ ჴელთა უშჯულოთასა და მესამესა დღესა აღდგეს“, შემძლებელ არს საქმით აღსრულებად.
მას	კლარჯ.	კაცო, რაჲსათჳს იმოსები ძოწეულითა და ზეზითა და არა მიეც ერთიცა მათგანი გლახაკსა მას ლაზარეს?
მათ	კლარჯ.	და შევიდა იესუ მათ, ძლიერი იგი მოვიდა უძლურთა თანა, რაჲთა უძლურნი იგი განაძლიერნეს.
მისსა	კლარჯ.	სახლი ესე ჩემი მცირჱ, რაჲთა ემატოს სივრცესსა მისსა და განდიდნეს და მე უურავ-გყვნე თქუენ საჴმრისა მისისათჳს და ზრუნვისა აღშენებისა და ყოვლისა საჴმრისა, რაჲცა უჴმდეს ტაძარსა.
მათ	კლარჯ.	და მოვიდა იესუ, შეახო მათ ჴელი, რომლისა ჴელსა შინა არიან ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი და სიმაღლე მთათაჲ მისი არს.
მან	კლარჯ.	და მან მთასა ზედა მაღალსა შეახო ჴელი მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: „აღდეგით, ნუ გეშინინ“.
იგი	კლარჯ.	ესე ყოველი იქმნებოდა, რაჲთა პირველი იგი სიტყუაჲ დაამტკიცოს, რომელ ჰრქუა მათ, ვითარმედ: „მესამე დღესა აღვდგეო“.
მათ	კლარჯ.	და წარვიდა მაშინ ნიკოდემოს ძმათა თანა სიხარულითა და უთხრობდა მათ მადლსა ღმრთისასა.
მის	კლარჯ.	და აღიღეს პეტრჱ და ნიკოდემოს და ძმათა ცულები და დაარღჳეს სახლი ნიკოდემოჲსი შესაკრებლითურთ ბეთელოჲ, და შემდგომად დარღუევისა მის ყოვლისა აღდგა წმიდაჲ პეტრჱ და ილოცა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო შემდგომად აღდგომისა უბრძანებს: „წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელს-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა!“
მას	კლარჯ.	აწ მოვედით, ძმანო საყუარელნო და ნეტარებასა ჩინებულნო, და თაყუანის-ვსცეთ მოძღუარსა მას, რომელმან დამიმოწაფნა ჩუენ და ვაქოთ ღმერთი,
მას	კლარჯ.	რომელმან ღირს-მყვნა ჩუენ ქორწილსა მას ძისა თჳსისასა და რომელთა-ესე ნათელ-ვიღეთ სახელითა მამისაჲთა და ძისათა და სულისა წმიდისაჲთა.
მათ	კლარჯ.	ვიხარებდეთ დღესასწაულსა ამას ტალავრობისასა, რომელსა შინა აუწყა უფალმან მესამეს დღესა აღდგომაჲ თჳსი სამთა მათ დიდებულთა მოციქულთა მისთა და მათ თანავე ვაკურთხევდით სამებასა წმიდასა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	კლარჯ.	და ჰრქუა მათ პეტრჱ: ვჰმადლობ ღმერთსა, მამასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა, რამეთუ ესე პირველი ეკლესიაჲ არს, რომლისაჲ ჴელითა ჩემითა დავდევ საძირკუელი ამის ეკლესიისაჲ.
იგინი	კლარჯ.	მაშინ პეტრჱ და ნიკოდემოს გამაჩინეს მე, იოსეფ, შენებასა ზედა ტაძრისასა და ზრუნვად საქმისა მისისათჳს, და იგინი წარვიდეს იერუსალჱმდ.
მას	კლარჯ.	ხოლო სავლჱ მას ჟამსა სულსა იღებდა და აღსძრვიდა ერსა სიქადულით შინებად და მოკლვად მოწაფეთა უფლისათა.
მას	კლარჯ.	და ვითარ იყოღა სლვასა შინა თჳსსა მიახლებულ ოდენ დამასკედ, გამოუბრწყინდა მას მყის შინა ნათელი ზეცით და დაეცა ქუეყანასა ზედა.
იგი	კლარჯ.	რაჲსათჳს შენ იხარებ მარადის დღჱ და ღამჱ ბრწყინვალედ და ლაზარჱ დავრდომილი ბჭჱთა შენთა ზედა ძეს, მწუხარჱ და საარებული, და არა შეიწყალჱ იგი?
მას	კლარჯ.	და ესმას ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა მას: „სავლჱ, სავლჱ, რაჲსათჳს მდევნი მე?“
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას: „ვინ ხარ შენ, უფალო?“
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას: „მე ვარ იესუ, რომელსა შენ დევნი“, არამედ „აღდეგ და მივედ დამასკედ და გრქუა შენ მუნ, რაჲცა ჯერ-იყოს შენდა ყოფად“.
მის	კლარჯ.	მის ზედა, რაჲთა მოშჭამდენ ჴორცთა მისთა, იგი ხოლო თუმცა დაგეყენეს მისგან.
მის	კლარჯ.	და ესევითარი რამეთუ არარაჲ ჰყავ მის ზედა, აწ იხილე სული შენი, რაჲ-ეგე უყოს მას მსაჯულმან მან სიმართლისამან.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა მოკუდა გლახაკი იგი, „მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი და წარიყვანე იგი და შთასუეს იგი წიაღთა აბრაჰამისთა“.
იგი	კლარჯ.	ეჰა, საყუარელნო, ნეტარ იყოს იგი კაცი, რომელი მოკუდეს ესევითარითა სიკუდილითა, ნეტარ იყოს იგი კაცი, რომელსა ჰყვანდენ ესევითარნი მოგზაურნი,
იგი	კლარჯ.	ჵ საყუარელნო, რაჲ მწარე... სიტყუაჲ... მდიდარი იგი და დაეფლა.
იგი	კლარჯ.	პირველად იტყჳს: „მოკუდა გლახაკი იგი, მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი და წარიყვანეს იგი და შთასუეს წიაღთა აბრაჰამისთა“, ხოლო აქა იტყჳს: მოკუდა მდიდარი და დაეფლა იგი სულით და ჴორცით ჯოჯოხეთს შინა.
იგი	კლარჯ.	აღიხილნა თუალნი თჳსნი, რამეთუ იყო იგი ტანჯვასა შინა დიდსა;
იგი	კლარჯ.	და იარებოდა იგი საჴუმილსა მას შინა ცეცხლისასა, მიჰხედა და იხილა აბრაჰამი შოვრით და ლაზარე წიაღთა შიდა მისთა.
მას	კლარჯ.	პური არა უტეხჱ მას, ტაბლაჲ შენი სავსჱ იყო პურითა და სასუმელი გრილი არა ასუ მას, და აწ იტყჳ, რაჲთა მოვიდეს ლაზარე შენდა და დააწოს წუერი თითისა მისისაჲ წყალსა და განგიგრილოს სასაჲ შენი?
მას	კლარჯ.	მაშინ „ჰრქუა მას აბრაჰამ: შვილო, მოიჴსენჱ, რამეთუ მიიღჱ კეთილი ცხოვრებასა შენსა.
იგი	კლარჯ.	რად არა ისმინჱ თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისაჲ რომელსა იტყჳს მდიდართათჳს „ნუ გეშინინ, რაჟამს განმდიდრდეს კაცი და რაჟამს განმრავლდეს პატივი სახლისაჲ მისისაჲ, რამეთუ არა სიკუდილისა მისისა წარიღოს მან ყოველი და არცა შთაჰყვეს დიდებაჲ სახლისა მისისაჲ მის თანა,
მისსა	კლარჯ.	არამედ სული მისი ცხოვრებასა ოდენ მისსა იკურთხოს და რაჟამს მოკუდეს იგი, უკუნისამდე ნათელი მან არა იხილოს,
მან	კლარჯ.	ამისთჳს რამეთუ პატივსა შინა იყო და არა გულისხმა-ყო, არცა ცნა კეთილი და მადლი ღმრთისაჲ და არცა შეიწყნარა მან გლახაკი ლაზარჱ, არამედ ჰბაძვიდა იგი პირუტყუთა და მიემსგავსა მათ“.
მათ	კლარჯ.	და ოდესღა ამას ესრე იქმ, ისმინე, რასა-იგი იტყჳს თქუენთჳს: „ვითარცა საცხოვარნი ჯოჯოხეთსა მიეცნენ და სიკუდილი მწყსიდეს მათ“, ხოლო „გლახაკნი იგი და მართალნი გამობრწყინდნენ ვითარცა მზჱ, სასუფეველსა ცათასა“.
მათ	კლარჯ.	და ჰრწმენა მათ სახელი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი და ნათელს-იღებდეს სახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა.
მას	კლარჯ.	ხოლო ღმერთი იქმოდა ჴელითა წმიდისა პეტრესითა სასწაულთა არამცირედთა, ვიდრემდის აღ-ცა-იკიდებდეს სნეულებსა სარეცლებითა და მოჰგურიდეს მას და ჰკურნებდა მათ.
მისსა	კლარჯ.	და იყო ქალაქსა შინა ლუდისასა კაცი, მსახური ღმრთისაჲ, და იმარხვიდა შჯულსა მამათასა მტკიცედ და სახელი მისი ენიას, და ყოველნი მკჳდრნი ლუდისანი წამებდეს სიმართლჱსა მისსა.
მან	კლარჯ.	მაშინ მდიდარმან მან იწყო კუალად სიტყუად აბრაჰამისსა და ჰრქუა: „აწ გევედრები შენ, მამაო აბრაჰამ, რაჲთა მიავლინო ლაზარე სახლსა მამისა ჩემისასა,
მათ	კლარჯ.	რამეთუ არიან მუნ ძმანი ჩემნი ხუთნი, რაჲთა უქადაგოს და არწმუნოს მათ და რაჲთა არა მოვიდენ იგინიცა ადგილსა ამას სატანჯველისასა“.
მის	კლარჯ.	ჵ მდიდარო, ბოროტო და მედგარო, ოდესღა იყავ სახლსა შინა შენსა, მაშინ არა შეიწყალჱ ლაზარჱ და არცა ჰყავ კეთილი მის ზედა, და აწცა გნებავს, რაჲთამცა განაშოვრე იგი წიაღთა აბრაჰამისთა და მიავლინე მუნვე სახიდ შენდა, სადაცა იხილა ძჳრი...
მან	კლარჯ.	ხოლო იწყო მან კუალად აბრაჰამისა და ჰრქუა: „არა ეგრე, მამაო აბრაჰამ, არამედ უკუეთუ ვინმე მკუდრეთით მოვიდეს, მისი ჰრწმენეს და შეინანონ“.
მას	კლარჯ.	მაშინ აღიღეს სარეცლითურთ და მოიღეს ადგილსა მას, რომელსა იყო წმიდაჲ პეტრჱ.
მან	კლარჯ.	იცოდა მან სილაღე იგი თავისა თჳსისაჲ, რამეთუ არასადა ისმენედ წიგნთასა და არცაღა ჰყოფედ წყალობასა.
მას	კლარჯ.	მიუგო და ჰრქუა მას აბრაჰამ: „უკუეთუ მოსჱსი და წინაწარმეტყუელთა სხუათაჲ არა ისმინონ, მკუდრეთით თუ ვინმე აღდგეს, არავე ჰრწმენეს“.
მას	კლარჯ.	კუალად, ვითარცა იხილა წმიდამან პეტრჱ ესევითარი სარწმუნოებაჲ მისი, ჰრქუა მას: „ჵ ენიას, განგკურნოს შენ უფალმან იესუ ქრისტჱ, აღდეგ და განჰმარტჱ თავი შენი!
იგი	კლარჯ.	იგი იტყჳს ... და „იღჳძებდით... შეხჳდეთ განსაცდელსა“.
იგი	კლარჯ.	და კუალად სარონაცა და ყოველნი იგი მოიქცეს უფლისა“ და ნათელ-იღეს წმიდისა პეტრეს მიერ.
მათა	კლარჯ.	და მაშინ ენია განყიდა ყოველი მონაგები თჳსი და შეწირა მათა, რომელნი-იგი შურებოდეს ეკლესიისა შენებასა.
იგი	კლარჯ.	განაჩინა იგი ჩემ თანა და ბალადიოსცა მსახურებასა ზედა ეკლესიისა შენებასა.
მითვე	კლარჯ.	არამედ ვიშუებდეთ და ვიხარებდეთ გლახაკისა ლაზარეს თანა და მითვე ლოცვითა და თაყუანისცემითა შემოსილნი სამოსლითა მით სასიძობელითა მივეგებვოდით უფალსა, მომავალსა ვნებად ნებსით თჳსით,
მის	კლარჯ.	აწ უკუე მღჳძარებაჲ ჯერ-არს ჩუენდა, ძმანო, თაყუანისცემით და ვედრებით, ლოცვითა, მარხვით და სიწმიდითა, რაჲთა არა მის მდიდრისა თანა დავისაჯნეთ,
იგი	კლარჯ.	და დაკლებულიცა იგი წმიდათა ამათ დღეთა ორმეოცთაჲ სიწმიდით აღვასრულოთ და მკუდრეთით აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს სიხარულით ვდღჱსასწაულებდეთ და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა,
იგი	კლარჯ.	უფალი ჩუენი და ძჱ ღმრთისა ჩუენისაჲ რაჟამს მოვიდა, ვერ იხილჱს იგი ანგელოზთა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა ამაღლდა იგი დღჱს, ჰხედვიდეს მას მოწაფენი მისნი, არა იხილეს ანგელოზთა მოსლვაჲ იგი მისი ჩუენდა, რამეთუ ძალი, თჳნიერად ჴორცთა, დაფარულად გარდამოჴდა ზეცით და განისუენა ქალწულსა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	იხილჱს კაცთა ამაღლჱბაჲ იგი მაღლად, რამეთუ ჴორცნი ქუეყანისანი აღჴდეს მაღლად, განეფინა ღრუბელი და შეიწყნარა იგი, ახარა ქალწულსა და შეიწყნარა იგი.
იგი	კლარჯ.	რაჟამს ღმრთეებაჲ იგი მისი კაცებასა ჩუენსა შეეზავებოდა და ქალწულსა მას, რომელი-იგი ქუეყანასა ზედა იყო, გარდამოჴდა და დაადგრა მას ზედა.
მის	კლარჯ.	ეგრჱცა, რაჟამს აღჰქონდეს ჴორცნი ჩუენნი მის თანა, დიდებითა სიმდიდრისა მისისაჲთა ამაღლდეს.
მათ	კლარჯ.	ვითარცა შეიმოსა ძალი მაღალთა შინა ჴორცთა მათ, რომელ-იგი ქალწულისაგან იყვნეს, და გამოვიდა და ეჩუენა კაცთა, ეგრჱვე შეიმოსეს ჴორცთა მათ ქუეყანისათა დიდებულებაჲ.
მათ	კლარჯ.	შორის ღრუბელთა მათ აღჴდა და მოიღო თაყუანისცემაჲ ანგელოზთაგან მაღალთა შინა, რაჲთა აჩუენოს, რამეთუ ეზიარა კაცებაჲ ჩუენი ღმრთეებასა მისსა და განმდიდრდა ცათა შინა.
მის	კლარჯ.	რამეთუ სამკალი და სთუელი ბეჭნის შემდგომად მოწევნისა, ხოლო სულიერი ესე სთუელი უფროსღა ყუავილმცენარე არს და მარადის ნაყოფი მისი მის თანა ჰგიეს,
მათ	კლარჯ.	ვითარცა წერილ არს: აწ ჯერ-არს ჩუენდა მოსლვად და ძიებად სიტყუათა მათ ცხორების მომანიჭებელთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთა, ვითარმედ „არიან ვინმე აქა მდგომარენი, რომელთა არა იციან გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდის იხილონ ძჱ კაცისაჲ, მომავალი დიდებითა.
მათ	კლარჯ.	და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანა უფალმან სიმონ-პეტრე, იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანა მთასა ფრიად მაღლსა და იცვალა ფერი მათ წინაშე და გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზე, და სამოსელი მისი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი“.
იგი	კლარჯ.	აწ ვინ-მე კაცნი არიან, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, არა თუ მოციქულნი იგი, რომელთა სახჱ იგი მეორედ მოსლვისა დიდებისა მისისაჲ უჩუენა?
მათ	კლარჯ.	მთასა ზედა იხილეს მათ, ვითარ-იგი მოსლვად იყო ძჱ ღმრთისაჲ და ძჱ კაცისაჲ.
მას	კლარჯ.	აღიყვანნა მთასა მას ღმრთის შემწყნარებელსა, რაჲთა აუწყოს, ვინაჲ არს და ვისი ძეჱ არს იგი, ვითარცა უწინარეს ჰკითხა მოციქულთა: რაჲ თქუან კაცთა ძისათჳს კაცისა.
მათ	კლარჯ.	და მათ ჰრქუეს: რომელთამე იერემიაო, ანუ სხუაჲ ვინმე წინაწარმეტყუელთაგანი.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა, ვითარმედ არა ელია არს, არამედ ღმერთი არს იგი ელიასი და იგი არს, რომელი ეტყჳს იერემიას საშოსავე დედისასა: წმიდა გყავ შენო.
მას	კლარჯ.	და რაჲთა აუწყოს, ვითარმედ მომავლინებელი არს წინაწარმეტყუელთაჲ და ამასცა აჩუენებს, ვითარმედ ერჩიან მას ცანი და ღრუბელნი.
იგი	კლარჯ.	ამან უწოდა მოსეს და ვერ დააყენეს იგი ბჭეთა სიკუდილისათა და ელია დამარხულისაგან ადგილისა მწრაფლ მოიყვანა.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა საიდუმლოჲ იგი, რაჲთა არა დაჰბრკოლდენ გამოუთქუმელსა მას ღმრთეებასა მისსა,
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ მარიამს, დედასა მისსა, ხედვიდეს და რამეთუ იოსები ჰპოხდა მჴართა მისთა ზედა და შორის მათსა იქცეოდა, ჭამდა და სუმიდა, რამეთუ ყოველი ესე ბუნებისაგან ღმრთეებისა შეუწყნარებელ არს.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს ასმინა წამებაჲ იგი მამისაჲ, რაჲთა დაუბრკოლებელად ეგნენ შემდგომად ჯუარცუმისაცა მისისა, რამეთუ ჴმაჲცა იგი დიდებული მამისაგან ესმინა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთო“.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს პირველვე დიდებასა უჩუენებდა, რაჲთა არა შემდგომად აღდგომისა მისისა მკუდრეთით ეგონოს მიღებად ძალი იგი, არამედ რაჲთა უწყოდიან,
მით	კლარჯ.	რამეთუ აქუნდა პირველითგანვე მტერობაჲ და პირველითგანვე იყო მეუფჱ სიკუდილისაჲ და მეუფჱ დიდებისაჲ, ვითარცა-იგი თჳთ იტყოდა: „მამაო, მადიდე მე დიდებითა მით, რომელ მაქუნდა შენ თანა სოფლის დიდებისა წინა“.
მისა	კლარჯ.	მი-მე-რაჲ-ღებულ იყოა მისა დიდებისა მისგანი და კუალად მოიხდიდა!
იგი	კლარჯ.	ნუ იყოფინ! ღმრთეებაჲ იგი დაფარულ იყო კაცებასა მას შინა და შემდგომად აღდგომისა განცხადნა, კუალად ყოვლადვე ცხარ იყო, არამედ არა ყოველთათჳს, ხოლო შემდგომად აღდგომისა – ყოველთათჳს, ვითარცა იტყჳს: „მე მიძლევიეს სოფელსა“.
მის	კლარჯ.	მის გამო იყო ბრწყინვალებაჲ იგი და მის თანა იყო და არცა სხჳსაგან მოიღო და არცაღა სიღრმესა ღმრთეებისა მისისასა დატევნად შემძლებელ იყვნეს მოციქულნი იგი,
მისსა	კლარჯ.	არამედ რაჲ შემძლებელ იყვნეს, ეგრჱთ ეჩუენა და უჩუენა მოსე და ელია თანამზრახვალად მისსა, ამას აღუვარებდეს და მადლსა მისსა შესწირვიდეს და აღსრულებასა ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთასა იხარებდეს და თაყუანისცემასა ნაცვალად ჴსნისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა შესწირვიდეს.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მხიარულებასა აღსრულებისათჳს ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთაჲსა შესწირვიდეს თავნი ესე წინაწარმეტყუელთანი.
მისა	კლარჯ.	ამით უფროჲსად სიმტკიცესა ქრისტჱს ღმრთეებისასა შეიწყნარებდეს, რამეთუ მოსეს და ელიას, ვითარცა მონათა, წინაშე მისა მდგომარეთა, ხედვიდეს.
მას	კლარჯ.	რამეთუ არავინ უწყოდა საფლავი მოსესი, თჳნიერ დამფლველისა მისისა და არცა საყოფელი ელიაჲსი, თჳნიერ მიმყვანებელისა მისისა, ესრჱთ მოუწოდა ცხოველსა მას და მკუდარსა, რაჲთა აუწყოს მოციქულთა,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველთა და მკუდართაჲ, ცისა და ქუეყანისაჲ და ყოველთა უფსკრულთაჲ, და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
მან	კლარჯ.	იხილა ნავმან მან ჴორციელმან, რომელმან გამოიყვანნა ძენი ისრაჱლისანი, კლდჱ იგი სულიერი, რომელმან დაამტკიცნა ეკლესიანი.
მან	კლარჯ.	იხილა დაფარულმან მან მეგანძურმან მამისამან განცხადებული ესე მეგანძური ძისაჲ.
მის	კლარჯ.	ხოლო პეტრე, ვითარცა ჴმელისა ზედა ვიდოდა დამტკიცებისათჳს შვილთა ეკლესიისათა და ელიაცა ხედვიდა, რომელი-იგი ეტლითა ცეცხლისაჲთა ამაღლდა, იოვანეს, რომელი-იგი მიეყრდნა სერობასა მკერდსა ცეცხლისა მის მიუახლებელისასა.
იგი	კლარჯ.	დაფარული იგი ძუელი ქადაგებული წინაწარმეტყუელთა დღეს ახლითა ამით ქადაგებულითა მოციქულთაჲთა შეიერთების, ვითარცა მოციქული იტყჳს: რომელმან შექმნა ორივე ერთად და შუვა კედელი ზღუდისაჲ მის დაჰჴსნა.
იგი	კლარჯ.	კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ და ჭეშმარიტად კეთილ არს, რამეთუ ჴმანი წინაწარმეტყუელთანი აღსრულებულნი გიხილვან და ჴელითწერილი იგი ადამის ზედა ცოდვაჲ განხეთქად გიცნობიეს.
მას	კლარჯ.	და ტალავრობასა ეკლესიათასა იტყჳს, რაჲთა მას შინა დაიჩრდილონ შვილთა ეკლესიისათა სიცხისა მისგან წვალებისა.
იგი	კლარჯ.	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, ღრუბელი ნათლსაჲ გამოჩნდა, რაჲთა აუწყოს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა ზოგად, ვითარმედ იგი არს, რომელი მამათა მათთა უდაბნოს აგრილობდა.
იგი	კლარჯ.	და დაეცნეს შიშისაგან მოციქულნი იგი, ხოლო წინაწარმეტყუელნი იგი მწრაფლ მუნვე მიიტაცნა, ვინაჲ-იგი მოიყვანნა, და არავინ დარჩა მუნ მდგომარჱ, გარნა იესუ, რამეთუ ვერ დაუთმეს საკჳრველებასა ჴმისასა, გარნა იესუ ხოლო მარტოდ, რამეთუ მისვე მამისა ბუნებისაგან იყო.
იგი	კლარჯ.	და არა საკჳრველ უჩნდა იესუს ჴმაჲ იგი, რამეთუ მარად მამაჲ ძესა თჳსსა საყუარელსა ეტყჳს.
მას	კლარჯ.	ამისთჳს შეძრწუნდეს და დაეცნეს, რამეთუ ქუხილიცა დიდ იყო ჴმასა მას შინა, რომელმან შეძრა ქუეყანაჲ, ცაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
მითვე	კლარჯ.	მითვე ჴმითა უწოდა ძემან მოციქულთა და განაძლიერნა და აღადგინნა, რამეთუ ერთ არიან მსგავსებითა და ბუნებითა მამაჲ და ძჱ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო წამებაჲ იგი ჴმისაჲ მის არა განაშორებს ღმრთეებასა კაცებისაგან, ძჱ ღმრთისაჲ დაუსაბამოჲ უწინარჱს ყოველთა ჟამთა და იგი ძჱ მარიამისი – შემდგომად ჟამთა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ განუყოფელ არს კაცებაჲ იგი დიდებისაგან ღმრთეებისა ჭეშმარიტად, ერთი არს ქრისტჱ კაცებითა და დიდებითა.
იგი	კლარჯ.	და აწ რომელმან განყოფად იკადროს არსებაჲ ქრისტჱსი, განეყენენ იგი სასუფეველისაგან.
მან	კლარჯ.	რამეთუ მისი არს ჴელმწიფებაჲ ცხოველთა და მკუდართაჲ და მან მიაგოს უვარისმყოფელთა მისთა, დასაჯნეს მგმობარნი მისნი და მისი არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგ	კლარჯ.	51. აგჳსტოსა იგ. კრებაჲ ბეთლემს, ოდეს მოციქულთა ღმრთისმშობელი სიონდ წარჰყვანდა.
მათ	კლარჯ.	ამან იერემია სასწაული მოსცა ქურუმთა მათ ეგჳპტისათა, ვითარმედ კერპნი მათნი შეიძრნენ და დაეცნენ და შეიმუსრნენ მაცხოვარებისაგან ყრმისა,
მას	კლარჯ.	რომელი ქალწულისაგან იშვა ბეთლემს, ქუაბსა შინა და ბაგასა მიიწვინა, რომლისაგან დღენდელად დღედმდე ღმრთეებრ ადიდებენ ყრმასა მას და პატივ-სცემენ ქალწულსა შობიერსა.
იგი	კლარჯ.	და ყრმაჲ იგი ბაგასა შთააწვნიან წლითი-წლად და თავყანის-სციან, რამეთუ მეორესა წელსა მოვიდეს მოგუნი იგი ბაბილონით, რაჟამს შთაეწვინა ყრმაჲ იგი ბაგასა.
მას	კლარჯ.	და პტოლემეოს მეფჱ იკითხვიდა მიზეზსა ამას, ვითარმედ: რაჲსთჳს არს ესე ესრჱთ, რამეთუ ყრმაჲ ეგე გასრულებასა წელიწადისასა შთააწვინიან ბაგასა მას, რომელ არს ქუაბსა შინა?
მის	კლარჯ.	ამან წინაწარმეტყუელმან იერემია პირველ წარტყუენვისა და მოოჴრებისა მის ტაძრისა წარიტაცა კიდობანი იგი შჯულისაჲ და რაჲცა იყო მას შინა და დაფარა იგი კლდესა შინა.
იგი	კლარჯ.	და წარვიდა უფალი სინაჲთ და ბრძანა შჯულისა დადებაჲ სიონს ძალითა ახლისა მადლისაჲთა, რაჲთა კაცთა დაუტევონ ძუელი იგი და მოვიდენ ახალსა მადლსა ახლისა ყრმისასა, რომელი უმამოდ ქალწულისაგან იშვა და ბაგასა მიიწვინა.
მის	კლარჯ.	და თქუა წინაწარმეტყუელმან: სასწაული იყოს თქუენდა მოსლვისა მის მისისაჲ, მერმეთა მათ ყრმათაჲ აღსასრულსა სოფლისასა.
მას	კლარჯ.	და კიდობანი ესე დაფარული არავინ გამოიღოს კლდისა მისგან, გარნა აჰრონ მღდელმან, ძმამან მარიამისმან, და მას შინა ფიცარნი არავინ განყვნეს და ვერცა ვინ წარიკითხნეს, გარნა მოსჱ შჩულისმდებელმან, რჩეულმან უფლისამან.
იგი	კლარჯ.	და აღდგომასა მკუდართასა პირველად კიდობანი იგი აღდგეს კლდისაგან და დაიდგას მთასა ზედა სინასა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი დავით წინაწარმეტყუელისაჲ,
მისა	კლარჯ.	ესე დღეს ბეთლემით სიონდ წარიგზავნების და დღეს ქუეყანით ზეცად მიიცვალების და ყოველნი წმიდანი მისა შეკრბენ და მოელოდიან უფალსა და მტერსა მას ევლტოდიან, რომელსა ეგულების მოსრვაჲ მათი.
მას	კლარჯ.	ხოლო კლდესა მას არს ბეჭჱდი ღმრთისა ჩუენისაჲ, დაბეჭდული ყოველთა წინაწარმეტყუელთაჲ და ვერვის ჴელ-ეწიფების მიახლებად და გამოღებად მისა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დამარხულ არს იგი მუნ ჟამამდე და იქმნა სახჱ, ვითარცა საწერელი რკინისაჲ.
მას	კლარჯ.	და ღრუბელი ნათლისაჲ ჰფარავს სახლსა მას, სადა-იგი დგას კიდობანი იგი, და არავინ იცის ადგილი იგი, არცა აღმოკითხვად ვის ჴელ-ეწიფების უკუნისამდე.
იგი	კლარჯ.	ადგილი იგი უდაბნოსა ადგილსა არს და არავინ იყოფვის მის არესა კაცთაგანი.
იგი	კლარჯ.	და პირველად კიდობანი იგი იქმნა შორის ორთა მთათა, სადა-იგი შჯულისმდებელი ისრაჱლისაჲ მოსჱ ჰმარხავს.
მას	კლარჯ.	და ღამე ყოველ ნათლისაჲ ღრუბელი ზედა დგას ადგილსა მას მსგავად სახისა მის პირველისაჲ და არა დასცხრეს მადლი იგი ღმრთისაჲ შჯულისაგან.
მანვე	კლარჯ.	და ამისთჳს მოსცა ღმერთმან იერემიას, რაჲთა აღსასრული საიდუმლოჲსაჲ მისისაჲ მანვე ყოს, რამეთუ იყო ნეტარი იერემია, თანაზიარ მოსჱსა და აჰრონისა და ერთად არიან ვიდრე აქამდე.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იერემიაცა მღდელთა მათგანი არს პირველთაჲ, რომელთა კიდობანი იგი სახედ ქალწულისა გამოსახჱს,
იგი	კლარჯ.	რომელსა შინა საიდუმლოჲ დაფარული აქუნდა: ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ და ფიცარნი იგი ქვისანი დაწერილნი თითითა ღმრთისაჲთა, რომლისაჲ არს სახელი მისი უცვალებელი საუკუნითგან უკუნისამდე.
მას	კლარჯ.	ვინ-მე უკუე, საყუარელნო, კაცთაგანმან შეუძლოს ქებად გარდაცვალებაჲ წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ, ვითარ-იგი ღირს არს, დაღაცათუ აქუნდენ მას ბევრნი ენანი და მეტყუელებდეს ბევრითა პირითა?
მისთჳს	კლარჯ.	ხოლო დაღათუ შეძლებაჲ კაცთაჲ ვერ მისწუდების, არამედ არა ჯერ-არს დუმილი მისთჳს, რომელი-იგი არს სათნო ღმრთისა და საყუარელ წინაშე ძისა მისისა.
იგი	კლარჯ.	და იხილე მისი იგი მოსაგებელი: დაღათუ უპოვარ ვინმე არნ, ვითარცა მცირედ სარწმუნოებით ევედროს ჯუარსა, მუნქუესვე უნაკლულო არნ ყოვლისაგან კეთილისა.
მასვე	კლარჯ.	და რაჟამს სახელ-სდვას სახელსა წმიდისა ჯუარისასა, განრისხებულნი იგი ღელვანი და აღრღუეულნი დააცხრვნის, ანუ თუ ვინმე სიმძაფრეთა მდინარეთასა წარეტაცოს და ვიდრე იგი მასვე უცალოებასა და ჭირსა შინა იყოს და ჰხადოს სახ...
იგი	კლარჯ.	ანუ თუ ვინმე ფიცხელსა განსაკითხავსა წარდგომილ იყოს და მსაჯული იგი სასტიკად უთქუმდეს მას და მოსაჯული იგი არღა აცალებდეს და ავნებდეს ენითა თჳსითა, ვითარცა მახჳლითა, ხოლო იგი მუნქუესვე შეურდეს და ხადოს სახელსა წმიდისა ჯუარისასა.
მის	კლარჯ.	განჴრწნილი გული მსაჯულისაჲ მის განემართოს და სასტიკად გულისწყრომაჲ იგი დაჰჴსნდის და მსაჯულისა იგი სიბორგილი დასცხრის და სამართალი მოსცის.
იგი	კლარჯ.	და თუ ვინმე ცოდვითა დამძიმებულ იყოს და შეურდეს და ხადოს სახელსა წმიდისა ჯუარისასა, სიმძიმჱ იგი ცოდვათა ძლიერებითა ჯუარისაჲთა განდევნა და ტჳრთი თჳსი აღიმცირა და სიმრავლჱ იგი უშჯულოებათაჲ განიშოვრა და ზეცისა სასუფეველსა მიემთხჳა.
იგი	კლარჯ.	ჯუარი მოციქულთა არგანი, რომლითა ყოველსა სოფელსა ქადაგეს სახარებაჲ იგი ქრისტესი.
მის	კლარჯ.	რამეთუ დღეს წმიდაჲ ქალწული ქუეყანისაგან ზედა მიიცვალების დიდებასა გამოუთქუმელსა, და ძალნი ცათანი განჰკრთებიან და განკჳრვებით იტყჳან, ვითარმედ: მიწისაგანისა მის ადამის ასული უზეშთაეს ჩუენსა იქმნების.
მან	კლარჯ.	განჰკრთებიან ქერობინნი, რომელ დგანან და სცვენ ხესა მას ცხოვრებისასა, მან იხილა წმიდაჲ ქალწული ზეცად აღმაღლებული და იტყოდა: მე ესერა ვდგა და ვსცავ, ნუუკუე სადაჲთ-მე ჭამა ადამ ხისა მისგან ცხორებისაჲსა და ცხომდა?
მას	კლარჯ.	ქალწული ქერობინ იქმნების და არღარა გზასა მას სამოთხისასა, არამედ გზასა მას ზეცისასა აღმაღლდების და ადამ დაცემისაგან აღემართების.
იგი	კლარჯ.	ჭუვილი იგი და გლოვაჲ და მწუხარებაჲ ევაჲსი დღეს სიხარულად გარდაიქცევის.
მას	კლარჯ.	ხოლო მე აწ, საყუარელნო, ვითარცა ჴმაწულილი და ენაბრკუნვილი, ვჰნატრი წმიდასა ქალწულსა და ვაკურთხევ და ვადიდებ და ვაქებ ლამპარსა მას, აღნთებულსა და არა დაშრეტილსა.
მას	კლარჯ.	მჴევალო, ამისთჳს რამეთუ ხატი მონისა შენგან შეიმოსა, რამეთუ შევიდა მეუფჱ ქალაქსა მას შენსა და კუალად გამოვიდა, ვითარცა მას უნდა, და ბჭე იგი ეგო დაჴშულად, მუცლად-იღე უჴრწნელად და შევ იგი ღმრთეებრ.
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, სანთელო დაუშრეტელო, რომლისა მიერ ვიხილეთ მზჱ იგი სიმართლისაჲ.
მან	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რამეთუ ოდესღა იყო იოვანე მუცელსა დედისა თჳსისასა, ჰკრთებოდა, თაყუანის-სცა სანთელმან მან ნათელსა დაუძინებელსა.
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისა მიერ მოგუემადლა მადლი იგი გამოუთქუმელი, რომლისათჳსცა თქუა წმიდამან მოციქულმან პავლჱ, რამეთუ: „გამოჩნდა მადლი იგი ღმრთისაჲ მაცხოვრად ყოველთა კაცთა“.
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთისმშობელო, რომლისაგან გამოვიდა ნათელი იგი ჭეშმარიტი, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი იტყოდა და ახარებდა, რამეთუ: „მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ“.
მის	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისაგან გამოვიდა მძლჱ სიკუდილისაჲ და შემუსრველი ჯოჯოხეთისაჲ, გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთისმშობელო, რომლისაგან გამოვიდა პირველ შექმნულისაჲ მის დამბადებელი და ცთომისა განმაქარვებელი და სასუფეველისა მომატყუებელი.
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ წმიდაო ქალწულო, რომელმან გამოიღე ყუავილი იგი, აღდგომისაჲ მკუდრეთით!
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო ღმრთისმშობელო, რომლისა მიერ ნათელ-ვიღეთ და გამოგჳდინე ჩუენ კურთხევაჲ იგი იორდანისაჲ, რომლისაგან განათლდებიან იორდანე და იოვანე.
იგი	კლარჯ.	ესე იგი არს: და იშვა ღმერთი და საშოჲ არა განიჴრწნა.
მის	კლარჯ.	გამოვიდა ყრმაჲ და კრძალულად დაუტევა, იტჳრთა მკლავთა ზედა ძჱ და ყრმისა მის მამაჲ არავინ იცოდა.
მისსა	კლარჯ.	ამან ქალწულმან მეუფჱ ყოველთაჲ შეიწყნარა ბჭეთა მისთა და კუალად გამოვიდა მიერ და არცა მუცლადღებასა მისსა დიდისა მეუფისასა განეღო ბჭე იგი.
იგი	კლარჯ.	შენ, წმიდაო ქალწულო, ქებამან ქებათამან „მტილად გიწოდა დაჴშულად და წყაროდ დაბეჭდულად: „მტილად დაჴშულად ამისთჳს, რამეთუ მანგალი იგი მუშაკისაჲ ყოვლადვე არა მიგეხოს შენ.
იგი	კლარჯ.	წყაროდ დაბეჭდულად ამისთჳს გიწოდა შენ, რამეთუ მდინარჱ იგი ცხოვრებისაჲ შენგან გამოვიდა და აღავსო ყოველი სოფელი და თუალსა მას წყაროსაჲსასა არაჲ დააკლდა ყოვლადვე.
იგი	კლარჯ.	ესე იგი არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი შვა ბეთლემს ზეცისა სძალმან მარიამ და თჳთცა ტაძარმან და სამკჳდრებელმან სულისა წმიდისამან და საყდარმან ღმრთეებისა, გამოუთქუმელმან საფასჱმან სამოთხისამან.
იგი	კლარჯ.	და პირველანგელოზნი აბრალებდეს ევას, ხოლო აწ მარიამს ადიდებენ, რომელმან უძლურებაჲ იგი დედათაჲ განკურნა და დაცემული დედაჲ თჳსი აღადგინა და განძებული ადამ სამოთხით წარმოგზავნა გზასა მას ზეცისასა,
მას	კლარჯ.	რომელმან დაჴშული სამოთხჱ განუღო და ავაზაკი დაამკჳდრა მას შინა, რამეთუ შენ მიერ შუვაკედელი იგი ზღუდისაჲ მის დაიჴსნა და კუალად შენ მიერ, წმიდაო ქალწულო, მშჳდობაჲ იგი ზეცისაჲ კიდეთა ქუეყანისათა მიემადლა.
იგი	კლარჯ.	და შენ მიერ კერპნი დაეცნენ სოფელსა შ˜ა და ჭეშმარიტებაჲ იგი ცათაჲ ქუეყანასა ზედა გამობრწყინდა, ვითარცა თქუა დავით: „ჭეშმარიტებაჲ ქუეყანით აღმოსცენდა და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა“.
მისსა	კლარჯ.	ყოვლად წმიდაჲ, დიდებული ღმრთისმშობელი და მარადის ქალწული მარიამ ჩუეულებისაებრ თჳსისა წმიდასა საფლავსა უფლისა ჩუენისა მოვიდა საკუმეველისა კუმევად და მოიდრიკნა წმიდანი მისნი მუჴლნი, ევედრებოდა მისგან შობილსა ქრისტჱსა, ღმერთსა ჩუენსა, მისსა მიცვალებად.
მათ	კლარჯ.	მოუწოდეს მღდელთმოძღუართა, რომელნი განეწესნეს მათ მცველად, რაჲთა არა შეუნდონ ვის ლოცვად წმიდასა საფლავსა და ჰკითხვიდეს მათ მისთჳს, უკუეთუ ჭეშმარიტად ესრჱ არს.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მცველთა მათ ჰრქუეს: არაჲ ესევითარი გჳხილავს.
მათ	კლარჯ.	ხოლო ღმერთი არა შეუნდობდა მათ პატიოსანსა მისსა ხილვასა.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო ერთსა უკუე დღესა პარასკევსა, მოვიდა ჩუეულებისაებრ წმიდაჲ მარიამ ღმრთისმშობელი საფლავად და ლოცვასა ოდენ მისსა განეხუნეს ცანი და მთავარანგელოზი გაბრიელ გარდამოჴდა მისსა და ჰრქუა მას: გიხაროდენ, რომელმან ჰშევ ღმერთი ჩუენი.
მის	კლარჯ.	და ჰყვანდეს მის თანა სამნი ქალწულნი, რომელნი-იგი ჰმსახურებდეს მას, და წარმოჯდა და ჰრქუა ქალწულთა მათ: მომართჳთ მე სასაკუმევლჱ, რაჲთა ვილოცო.
მათ	კლარჯ.	და მოართუეს, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ და ილოცვიდა და თქუა: უფალო იესუ ქრისტჱ, რომელმან ღირს-იჩინე შენითა სახიერებითა უჴრწნელად ჩემგან შობაჲ, ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ და მომივლინე მოციქული იოვანე, რაჲთა იხილოს, რაჲ-იგი ვიწყო სიხარულად.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მოციქული იგი გამოსთარგმანებს მას, რომელსა-იგი წინაწარმეტყუელი უფლით ჰხადის, რაჟამს დასუამს მარჯუენით მშობლისა თჳსისა, იგი არს,
მას	კლარჯ.	რომელ თქუა გაბრიელმან: უფალ, რაჟამს შთავიდა ყურსა მას ქალწულისასა, ამისთჳს ვიდოდა უფალი ჩუენი მოწაფეთა თანა ამას ორმეოცსა დღჱსა და მაშინღა ამაღლდა ზეცად, რაჲთა დაამტკიცნეს მოწაფენი აღდგომისათჳს.
მათ	კლარჯ.	რაჟამს უჩუენნა მათ ჴორცნი და გუერდი თჳსი და ნაბრძჳლნი ლახურისანი, რომელ გუერდთა მისთა იყო, და ჰრქუა მათ: მიხილჱთ და განმიცადეთ, რამეთუ მე ვარ, და ნუ განიწვალებთ გონებითა თქუენითა.
იგინი	კლარჯ.	და ჯეკმა ღათუ მრავალ იყვნეს მოწამენი აღდგომისა მისისანი, ხოლო იგინი გონებითა მათითა, ვითარცა ნავნი ღელვათა შორის, შეძრწუნებულ იყვნეს, რაოდენმეღა უფროჲს არა თუმცა ყოფილ იყო მათ თანა, მრავალი თესლი ორგულებისაჲ დათესულ იყო გულთა მათთა შინა.
მათ	კლარჯ.	არამედ დაადგრა მათ თანა და ჭამა მათ თანა, არა თუ ვითარცა მშიერმან, და ნუგეშინის-სცა მათ მოკითხვითა თჳსითა და აზიარა მათ ზიარებითა თჳსითა და უბრძანა მათ ქადაგებაჲ სახარებისაჲ მისისაჲ ყოველთა დაბადებულთა.
მათგან	კლარჯ.	და წარვიდა მათგან კაცებრ და იყო მათ თანა ღმრთეებითა თჳსითა.
იგი	კლარჯ.	და აღმაღლდა მეუფჱ იგი ჩვენი დაჯდა იგი მარჯუენით მამისა თჳისისა, ვითარცა მოციქულმან თქუა: „საყდარი შენი, ღმერთო, უკუნითი უკუნისამდე“.
მათ	კლარჯ.	ხოლო აწ ორმეოცსა ამას დღჱსა აღჳრნა მარხვისანი, განგუაშორნა ჩუენგან, რამეთუ თავადმან თჳთ თქუა, ვითარმედ: „არა ჯერ-არს ყრმათაჲ მექორწინეთაჲ გლოვაჲ- ვიდრე-იგი სიძჱ მათ თანა არს.
მათგან	კლარჯ.	ხოლო მოვიდენ დღენი, რაჟამს აღმაღლდეს მათგან სიძჱ იგი, და მაშინ იმარხვიდენ“.
იგი	კლარჯ.	და აღვიხუნეთ ამიერითგან მარხვანი მოციქულთანი და მოციქულთა თანა, რამეთუ ნაშობნი ვართ ქადაგებისა მათისანი, უკუეთუ იგი მარხვასა შეევედრნეს,
მის	კლარჯ.	ხოლო ყავნ ამიერითგან უფალმან ჩუენმან მძლემან, რომელი აღმაღლდა დღჱს ძლიერებითა ბრძოლისაგან და აღმიყვანნა მის თანა მაღლად ჴორცითა მით, რომელ შეისხნა ჩუენგან, ამაღლდა,
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა ილოცვიდა იგი, მოვედ მე, იოვანჱ.
მას	კლარჯ.	სულმან წმიდამან აღმიტაცა მე ღრუბლითა ეფესოჲთ და დამადგინა მე ადგილსა მას, სადა მიწოლილ იყო დედაჲ უფლისა ჩემისაჲ.
მისა	კლარჯ.	და ადიდებდა ღმერთსა წმიდაჲ მარიამ, რამეთუ მოვედ მე, იოვანე, მისა.
იგი	კლარჯ.	და მოვიდეს სამნი იგი ქალწულნი და თაყუანის-მცეს მე, და მრქუა მე წმიდამან ღმრთისმშობელმან: ლოცვა-ყავ და დაასხ საკუმეველი და ილოცე ესრჱთ:
იგი	კლარჯ.	უფალო, იესუ ქრისტე, რომელმან ჰყვი საკჳრველი, და აწ ყავ საკჳრველი წინაშე მშობელისა შენისა, რაჲთა განვიდეს დედაჲ შენი ცხორებისა ამისგან და შეძრწუნდენ ჯუარისმცუმელნი იგი, რომელთა არა ჰრწმენა შენდა მიმართ.
იგი	კლარჯ.	ამას დღესა შინა იხარებდედ ცანი და მხიარულ იყავნ ქუეყანაჲ და ეკლესიაჲ დიდებითა თჳსითა, რამეთუ ამაღლდა მეუფჱ იგი ზეცისაჲ ძლევითა თჳსითა.
იგი	კლარჯ.	და შეუსხმან ჴორცნი იგი, რომელ თჳთ შექმნნა და მიუღებიეს სამშჳნველი იგი, რომელ შთაჰბერა და იმსახურების გონებათაგან, რომელ-იგი მან მოსცა.
იგი	კლარჯ.	ყოვლადვე შთაიცუა კაცი იგი და ყოველი თავი იგი იჴსნა.
მის	კლარჯ.	კაცისათჳს დამდაბლდა ღმერთი, განეხუნეს მის წინაშე ბჭენი, რომელ დაჴშულ იყვნეს საუკუნითგან.
მათ	კლარჯ.	და აღიზახეს და ადიდეს წესთა მათ აღსლვაჲ იგი მისი და ჰკითხეს გუნდთა მათ მაღლისათა სწავლისათჳს, ვითარმედ: „ვინ არს ესე მეუფჱ დიდებისაჲ“,
მას	კლარჯ.	რამეთუ ბჭენი, რომელ საუკუნითგან დაჴშულ იყვნეს, განეხუნეს ამაღლებასა მას, მას ჟამსა სულმან მან იწყო თარგმანებად ყოველთა
იგი	კლარჯ.	და თქუა: უფალი ძალ არს ძლიერებითა, უფალი ძლიერ და მბრძულ, რომელი ერეოდა ბოროტსა მას და დაამჴუა, სძლო საცთურსა მას და განაქარვა იგი და დასცა სიკუდილი, დასულიბა იგი.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა ისწავეს მათ წინაწარ, იწყეს სხუათა კითხვად შემდგომად, ვითარმედ: „ვინ არს ესე მეუფჱ დიდებისაჲ?“
მათ	კლარჯ.	და ითქუა მათ მიმართ სიტყუაჲ წყალობისაჲ, ვითარმედ: უფალი ძლიერ არს, რომელმან სძლო ეშმაკსა.
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას იოვანე: მოვალს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ და ღმერთი ჩუენიდა დახედავს მას, ვითარცა-იგი მას მიუგო წმიდამან მარიამ და ჰრქუა მას: ჰურიათა ფიცეს, ვითარმედ ოდეს აღვისრულო მე, ჴორცნი ჩემნი დაწუნენ.
მას	კლარჯ.	მიუგო იოვანე და ჰრქუა მას: არა იხილონ განსაჴრწნელი წმიდათა და პატიოსანთა ჴორცთა შენთა.
მას	კლარჯ.	მიუგო წმიდამან მარიამ და ჰრქუა მას: მოიღე საცეცხური და დაასხ საკუმეველი და ლოცვა-ყავ.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ყოველთა ერეოდა ბოროტსა მას და დაამჴუა, სძლო საცთურსა მას და განაქიქა იგი და უკუნისამდე უოხჭნო იქმნა მეუფჱ ყოველსა ზედა შექმნულსა.
იგი	კლარჯ.	იგი, რომელ არს მეუფჱ დასაბამითგან, მეუფჱ არს უკუანაჲსკნელ ჴორცთა გამო და იგი, რომელ იყო ზესკნელსა, ამაღლდა ჴორცთაგან.
იგი	კლარჯ.	იგი, რომელ შობილ იყო დაუსაბამოდ, იშვა ქალწულისაგან დასაბამით და იგი, რომელ ვერ აღიწერებოდა, მოვიდა საზომსა, და იგი, რომელ ვერ შესაძლებელ იყო, დაემკჳდრა შესაძლებელსა შინა და გამოჩნდა ჴორციელად.
იგი	კლარჯ.	იგი, რომელ არა გამოჩინებულ სადამე იყო, და ჴელის შესახებელ იქმნა.
იგი	კლარჯ.	იგი, რომელ არასადა ვინ ჴელთ იდვა, იშვა ბეთლემს შინა, დამბადებელი იგი სოფლისაჲ, და ამაღლდა მთისა მისგან ზეთისხილთაჲსა მაცხოვარი იგი ყოველთაჲ.
მისთჳს	კლარჯ.	ყოვლად მისთჳს მოვიდა და დაემკჳდრა ქალწულისა მის თანა, აღსუა ამის თანა თჳსი იგი სამკაული – ჴორცნი.
იგინი	კლარჯ.	შეისხნა იგინი და მოვიდა ცხადად, და შთავარდა საშოსა მისსა თჳნიერ თჱსლისა და იშვა მისგან თჳნიერ კერძოებისა.
მისა	კლარჯ.	შევიდა მისა ფარულად და გამოვიდა მისგან ცხადად, მოიღო თჳსისაგან და მისცა თჳსსა.
იგი	კლარჯ.	განაახლა ხატი თჳსი, რომელ განრყუნილ იყო საცთურითა, განწმიდა და გამოწერა იგი, რამეთუ შეგინებულ იყო იგი ცოდვითა.
მის	კლარჯ.	დაიმკჳდრეს მის თანა დევთა, განასხნა იგინი ჭეშმარიტებითა თჳსითა, რამეთუ დათქნა იგინი საცთურმან, დათქნა იგინიცა ზღუასა, აღაგზნა ცეცხლი თჳსი ქუეყანასა ზედა.
მათგან	კლარჯ.	მაშინღა ამაღლდა, აღატყდა გონებათა შინა, მაშინღა აღმაღლდა, შთაჰბერა იგი ათორმეტთა მათგან და განეგზნა სოფელსა შინა, რამეთუ განათლდეს სულნი კაცთანი ფრიად და მაშინღა იცვალა და აღდუღნა გულსა შინა ჭეშმარიტთასა.
მისსა	კლარჯ.	მიიზიდნა მისსა ყოველნი, ვითარცა თქუა.
მათ	კლარჯ.	მივიდა და მოავლინა ნუგეშინისმცემელი, ვითარცა აღუთქუა, გარდამოჰბურნა სათხეველნი თჳსნი და შეიკრიბნა ყოველნი, ვითარცა ქადაგა, დადგა მათ შორის ცომი მისი და მიიზიდა ყოველი აღნადგინები მისი და განქმნა სამოთხე მისი და მხირულ არიან ნერგნი მისნი,
მათ	კლარჯ.	ათორმეტნი მოციქულნი იყვნეს და მათ გამო ათორმეტნი მოწამენი, დაუჴრწნდეს ჴორცნი მათნი გუემითა და აღჰმართნეს სულნი მათნი ჭეშმარიტებითა, შეიმუსრნეს ძუალნი და განირყუნნე ასუნი მათნი.
იგინი	კლარჯ.	ანდრია, ძმაჲ პეტრესი, და ფილიპე, ლუკა, სიმონ კანანელი დაძინებულ იყვნეს და სულმან წმიდამან აღადგინნა იგინი საფლავთაგან, რომელთა სულმან წმიდამან ჰრქუა: ნუ ჰგონებთ თუ აღდგომაჲ,
მისთჳს	კლარჯ.	არამედ მადლისა მისთჳს აღსდეგით საფლავით, რაჲთა წარხჳდეთ მოკითხვად და საკურველთ-მოქმედებად დედისათჳს უფლისა და ღმრთისა, მაცხოვრისა თქუენისა იესუ ქრისტჱსა, რამეთუ მოახლებულ არს დღჱ განსვლისაჲ და მიცვალებისაჲ მისისა ზეცად.
იგიცა	კლარჯ.	ხოლო მარკოზ, ეგრევე სადა იყო, ეგრევე მსგავსად იგიცა ალექსანდრიით მოვიდა სხუათა თანა, ვითარცა პირველ თქუმულ არს თითოეულისა სოფლებისაგან.
იგი	კლარჯ.	სულსა წმიდასა განემტკიცა იგი და თანამოგზაურ სხუათა მოციქულთა, და იგინიცა აღტაცებულნი ღრუბლითა იპოვნეს პეტრეს თანა და ესრჱთ სულისა მიერ წმიდისა,
მას	კლარჯ.	ვითარცა თქუმულ არს, ყოველნი ერთბამად იყვნეს და შევიდეს დედასა თანა უფლისა და ღმრთისა ჩუენისა და თაყუანის-სცეს და ჰრქუეს: ნუ გეშინინ, ნუცა იურვი, უფალი ღმერთი ჩუენი, რომელი იშვა შენგან, მას განჰყავ სოფლისა ამისგან დიდებითა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მოვალს მოძღუარი თქუენი და ღმერთი ზეცით და ვხედავ მას და ესრჱთ განვიდე სოფლისა ამისგან, ვითარცა გიხილენ თქუენ მოსრულნი და მნებავს, რაჲთა მითხრათ მე ვინაჲ სცანთ, რამეთუ მივიცვალები და მოხუედით ჩემდა?
მას	კლარჯ.	და ვინაჲთგან მოიქცეს იოსებ და მარიამ და ქრისტჱ გალილეად და სიკუდიდმდე არქელაოზისა ძისა ეროდჱს – წელიწადი ცამეტი, წინა-დასცჳთეს ქრისტესა ქუაბსა მას შინა, სადა იშვა.
მის	კლარჯ.	და აღმოიყვანა ელისაბედ წინამორბედი იოვანეცა მის თანა და აღასრულეს შჯული და წარვიდეს.
მისსა	კლარჯ.	წარვედ ბჱთლემდ მოკითხვად მისსა და ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და კართა ზედა, სადა-იგი იყო, დამადგინა მე.
მისა	კლარჯ.	წარვედ ბეთლემს მოკითხვად მისა.
მისა	კლარჯ.	მესმა სულისა წმიდისაჲ მეტყოდა მე: დედაჲ უფლისა შენისაჲ დაუტევებს სოფელსა ამას და ზეცისა მიცვალებისა სრბასა იქმს, არამედ წარვედ შენცა მოკითხვად მისა ბეთლემდე.
მას	კლარჯ.	და ქადაგებდა იესუ ერთ წელ და წინა არავინ აღუდგა, მეორესა ჰურიანი წინა-აღუდგეს მას, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
მისა	კლარჯ.	და ბართლომე თქუა: მე თებაიდას ვიყავ, ვქადაგებდი სიტყუასა, და აჰა, სულმან წმიდამან თქუა ჩემდა მომართ: დედაჲ უფლისა შენისაჲ მიიცვალების, წარვედ უკუე მოკითხვად მისა ბეთლემდ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ოცდაათის წლის ყოფილ უფალი ჩუენი, რაჟამს მოვიდა ნათლისღებად იოვანჱსგან, ნათელ-იღო და განწმიდნა სიმრავლჱ იგი წყალთაჲ და ყოველთა ცის კიდეთა სიწმიდჱ და ჴსნაჲ მოგუანიჭა.
იგინი	კლარჯ.	და ილოცვიდეს რაჲ იგინი, ქუხილი იქმნა ზეცით და მოვიდა ჴმაჲ საშინელი, ვითარცა ეტლებისა მრავლისაჲ და აჰა სიმრავლჱ – მჴედრობაჲ ანგელოზთაჲ
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ოთხთა მათ მახარებელთა ეგრე გჳთხრეს ჩუენ, ვითარმედ შემდგომად ნათლისღებისა მისისა მაშინ იწყო ყოფად სასწაულთა და ნიშებსა შორის ერსა მას.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა ჴმაჲ ძისა კაცისაჲ ზეცით ესმა და სერაბინნი გარემოჲს სახლსა მას, სადა-იგი მწოლარჱ იყო წმიდაჲ და უბიწოჲ ღმრთისა დედაჲ და ქალწული, ვიდრემდის ყოველთა მყოფთა ბეთლემისათა იხილეს ყოველი საკჳრველებაჲ
მას	კლარჯ.	და შევიდეს იერუსალჱმდ და მიუთხრეს ყოველი, რაჲ-იგი იქმნა, ხოლო იყო, ესე რაჲ იქმნა, მეყსა შინა გამოჩნდა მზჱ და მთოვარჱ გარემოჲს სახლსა მას და ეკლესიაჲ პირმშოთაჲ წმიდათაჲ წარმოდგა სახლსა მას, სადა-იგი იყო დედაჲ უფლისაჲ პატივად და დიდებად მისსა.
მან	კლარჯ.	აწ რამეთუ ნათელ-იღო, არა თუ მას უჴმდა ნათლისღებაჲ, რამეთუ ცოდვაჲ მან არა ქმნა და არცა იპოვა პირსა მისსა ზაკუვაჲ, არამედ ჩუენთჳს ნათელ-იღო,
მის	კლარჯ.	რაჲთა ჩუენ გუცეს ნათლისღებისა მის ნიჭი, რამეთუ წყალთა შინა დათრგუნა ეშმაკი და თავი მისი შემუსრა, ვითარცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან: „შენ შეჰმუსრჱ თავები ვეშაპისაჲ წყალთა შინა და მიეც საჭმლად ერსა მას ჰინდოეთისასა“.
მას	კლარჯ.	და იქმნა სიხარული გამოუთქუმელი მას დღესა შინა სიმრავლესა მას ზედა განკურნებულთასა.
იგი	კლარჯ.	ვეშაპად თქუა გონებაგულარძნილი ეშმაკი, ხოლო წყლად თქუა იორდანისა იგი ნათლისღებაჲ, ხოლო ჰინდოდ – ჩუენ ესე, რომელ წარმართთაგანნი ვიყვენით და აწ მორწმუნენი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსისა ვართ.
მისსა	კლარჯ.	და რომელნი ხედვიდეს, ადიდებდეს ქრისტესა, ღმერთსა ჩუენსა, და მისსა დედასა.
მათ	კლარჯ.	და აჰა, სიმრავლემან ჰურიათამან მიიმართა ბეთლემს და ვითარ მიეახლნეს ვითარ მილიონ ერთ, იხილეს მათ ხილვაჲ საშინელი, შეიკრნეს ფერჴნი და ამისთჳს შეიქცეს თჳსთა მიმართ ნათესავთა და ყოველი იგი საშინელი ხილვაჲ მღდელთმოძღუართა მიუთხრეს.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი უფროჲს აღდუღდებოდეს შურითა და აღვიდეს მთავარსა თანა, ჴმობდეს და იტყოდეს: წარწყმდების ნათესავი ჰურიათაჲ დედაკაცისა მისგან.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ საჭმელად მოგუცა ჩუენ, არა თუ რაჲთა ვჭამოთ იგი, არამედ რაჲთა დავთრგუნოთ იგი ჴელითა ნათლისღებისაჲთა, რაჲთა იგი დასათრგუნველად ჩუენდა დაეცეს.
იგი	კლარჯ.	განდევნე იგი ბეთლემით და საბრძანებელისაგან იერუსალჱმისა, ხოლო მთავარი იგი განკჳრდა საკჳრველებასა მას და ჰრქუა მათ: მე არცა ბეთლემით განვსდევნი მას და არცაღა სხჳთ სადაჲთ ადგილით.
მას	კლარჯ.	ხოლო ჰურიანი ზედა მიუჴდეს და ჴმობდეს, ცხორებასა კეისრისასა აფუცებდეს მას, რაჲთა მოიყვანნენ მოციქულნიცა ბეთლემით.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ნათლისღებაჲ იგი უბიწოდ დავიცვეთ, ჴელმწიფე ვართ დათრგუნვად და შემუსრვად თავსა მის ვეშაპისასა.
მას	კლარჯ.	ხოლო სულმან წმიდამან ჰრქუა მოციქულთა და დედასა უფლისასა: აჰა, მთავარსა წარმოუვლენია ათასისთავი თქუენ ზედა. ჰურიათა აიძულეს მას.
მას	კლარჯ.	იხილე ესეცა, ვითარ-იგი მოგუასწავა ჩუენ დატკებნად გუელი და ღრიანკალი და ყოველსა ზედა ძალსა მტერისასა, რამეთუ გუელსა მას ენასა თჳსსა აქუს გესლი, ხოლო ღრიანკალსა –ბოლოსა.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს ეტყჳს წინამორბედი ერსა: „ნაშობნი ასპიდისანო და იქედნისანო“, ამის ჯერისათჳს მოვიდა იორდანედ ნათლისღებად, რაჲთა დაჰჴსნეს ძალი იგი მტერისაჲ და გამოცხადებად თავისა თჳსისა, ვითარმედ იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ.
მან	კლარჯ.	რაჟამს მიიწია ათასისთავი ბეთლემდ, არა პოვა მან დედაჲ უფლისაჲ, არცა მოციქულნი.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ნათლისღებასა მას გულისხმა-ყო იოჰანე, ვითარმედ ესე არს ძჱ ღმრთისაჲ.
მათ	კლარჯ.	შეიპყრნა ბეთლემელნი და ჰრქუა მათ: არა თქუენ მოხუედით და არქუთ მთავარსა და მღდელთა ყოველი, რომელი იქმნა ნიშები და საკჳრველი?
მისსა	კლარჯ.	არა პირველ უმეცარ იყო ცნობად მისსა, რამეთუ საშოსაღა შინა ელისაფეთისსა იდვა ექუსისა თთჳსაჲ, მუცლით გამო თავყანის-სცა კრთუმით, არამედ ერისა მისთჳს წამა და თითითა უჩუენებდა და თქუა: „აჰა ესერა, მოვალს კრავი ღმრთისაჲ, რომელმან აღიხუნეს ცოდვანი სოფლისანი“.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა იცნობდა ათასისთავი იგი ბეთლემელთა, შევიდა მთავრისა თანა და ჰრქუა: არცა ერთი ვინ ვპოვე.
იგი	კლარჯ.	დაწუვაჲ ეგულებოდა სახლისაჲ, სადა იყო დედაჲ უფლისაჲ და თანა მოციქულთაჲ, ხოლო მთავარი იგი დგა და ხედვიდა შურით სახილველსა მას,
იგი	კლარჯ.	ხოლო მო-რაჲ-იწია ერთი იგი ჰურიათაჲ კართა სახლისათა და აჰა, მეყსეულად ძალი ცეცხლი შინაჲთ გამოვიდა ან ანგელოზისა მიერ და დაწუა მრავალი სიმრავლჱ ჰურიათაჲ.
მან	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს იხილა მთავარმან მან, რაჲ-იგი იქმნა, ჴმა-ყო ყოველსა ზედა ერსა და თქუა: ჭეშმარიტად ძჱ ღმრთისაჲ არს, რომელი იშვა ქალწულისაგან, რომლისაჲ თქუენ ჰგონებდით განდევნასა, რამეთუ ნიშები ესე ღმრთისა ჭეშმარიტისაჲ არს.
მათ	კლარჯ.	და იქმნა განხეთქილებაჲ შორის ჰურიათა და მრავალთა ჰრწმენა სახელი უფლისა ჩუენისაჲ იესუ ქრისტჱსი, რომელ-იგი იქმნა ნიშები შემდგომად საკჳრველთა მათ, რომელ იქმნნეს წმიდისა და დიდებულისა ღმრთისმშობლისა და მარადის ქალწულისა მარიამის მიერ დედისა ღმრთისა ჩუენისა.
მის	კლარჯ.	იყვნეს რაჲ მოციქულნი მის თანა იერუსალჱმს, ჰრქუა სულმან წმიდამან: უწყითა, რამეთუ კჳრიაკესა ახარა ქალწულსა წმიდასა მარიამს წმიდისა მიერ მთავარანგელოზისა გაბრიელისგან და კჳრიაკესა იშვა ბეთლემს მაცხოვარი
მისსა	კლარჯ.	და კჳრიაკესა შვილნი იერუსალჱმელთანი გამოვიდეს ბაიაჲთა მიგებებად მისსა და იტყოდეს: „ჵსანა მაღალთა შინა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“.
იგი	კლარჯ.	და კჳრიაკესა აღდგა მკუდრეთით და კჳრიაკესა მოსლვად არს ზეცით დიდებად და პატივად გარდაცვალებისათჳს წმიდისა და დიდებულისა ქალწულისა ღმრთისმშობლისა, რომელმან შვა იგი.
მასვე	კლარჯ.	მასვე კჳრიაკესა ჰრქუა დედამან უფლისამან მოციქულთა: დაასხთ საკჳჳმეველი, რამეთუ ქრისტჱ მოვალს მჴედრობითა ანგელოზთაჲთა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა-იგი მან ძუძუჲ მისცის – სძჱ იგი საზრდელი, ეგრესახედ უშრომელად საყუარელთა შვილთა თჳსთა მოძღუარმან ეკლესიისამან – მდედრი იგი გონებაჲ, ყოველთავე ეკლესიათა სურვილითა სულისაჲთა ჰლოცავნ მოსლვად სძითა მით სიტყჳსაჲთა.
მათა	კლარჯ.	და აჰა მოვიდა მათა ქრისტჱ, მჯდომარეჲ საყდართა ზედა ქერობინთა.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: აჰა ესერა მე, უფალო.
მის	კლარჯ.	ხოლო უფალი მის თანა დაადგრა და ჰრქუა: აჰა, ამიერითგან იყვნენ პატიოსანნი ჴორცნი მიცვალებულ სამოთხესა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა დედამან შემდგომად სძისა ფიცხელი პური დაულბილის და მხალსა თანა ერბოჲთა და მსახურ ცხოვრებულ ექმნის შვილთა თჳსთა, ეგრეთვე მოძღუარნი იგი შემდგომად სწავლისა მის სიტყჳთა, ვითარცა სულითა, განზარდის ძნიად სათარგმანებელი იგი სიტყუაჲ,
იგი	კლარჯ.	და განჰმარტა უფალმან უჴრწნელი მარჯუენჱ თჳსი და აკურთხა იგი.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან შეუპყრა და ამბორს-უყოფდა უხრწნელსა მისსა მარჯუენესა და იტყოდა: თაყუანის-ვსცემ მარჯუენესა ამას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ.
მათ	კლარჯ.	შეიწყნარე მჴევალი შენი, რომელმან ღირს იჩინე ჩემგან, მდაბლისა, ცხოვრებისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა შობაჲ, შეუზღუდველითა შენითა განგებულებითა ყოველი კაცი, რომელი გხადოდის, ანუ გევედრებოდის, ანუ სახელ-სდვას სახელსა მჴევლისა შენისასა, მოეც მათ შეწევნაჲ მათი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ აკურთხჱ იგი და აღადგინე იგი წარწყმედული, უშევ ნათელი სოფელსა.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო ილოცა დედამან უფლისამან და თქუა ლოცვასა შინა მისსა ესრჱთ: ღმერთო, რომელმან სახიერებითა შენითა ზეცით მოავლინე მხოლოდშობილი შენი ძჱ და დაემკჳდრა მდაბალთა ამათ ჴორცთა ჩემთა ძჱ,
იგი	კლარჯ.	რომელმან ღირს იჩინა შობაჲ ჩემგან, შეიწყალე სოფელი და ყოველი სული, რომელი ხადოდის სახელსა შენსა, რაჲთა იდიდოს შობაჲ იგი, და კუალად ილოცვიდა და თქუა: უფალო იესუ ქრისტჱ,
მით	კლარჯ.	სიტყჳთა მით მახჳლითა სულისაჲთა დააჩჩჳს თარგმანებითა სულითა წმიდათაგანთაჲთა, ერთბამად შეზავებულად მოძღურებითა შეკრებს და გემოვნად სიტყუასა მის მიერ ზრდილთა ყოველთა მისცემს.
მის	კლარჯ.	ხოლო უფალმან რაჲ ჰრქუა მას: „მომიშუშე აწ, რამეთუ ესე წეს არს ჩემდა აღსრულებად ყოვლისა მის სამართალისა ღმრთისაჲსა“, რამეთუ მერმე გამოვეცხადო სოფელსა, ვინაჲ ვარ მე.
მით	კლარჯ.	ამისთჳსცა, ჩუენ, საყუარელნო, წინაწარ დღეთა ამათ მყის დაჩჩჳლითა მით სიტყჳთა, ვითარცა პურითა, განვიზარდენით.
იგი	კლარჯ.	რომელი ყოვლად ძლიერ ხარ ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა, ამას ვედრებასა ვევედრები სახელსა შენსა წმიდასა: ყოველსა ჟამსა და ადგილსა, სადაცა იქმნებოდის საჴსენებელი სახელისა ჩემისაჲ, წმიდა-ყავ ადგილი იგი და ადიდენ მადიდებელნი შენნი ჩემისა სახელისათჳს.
მას	კლარჯ.	ყოველი, რომელი ხადოდის სახელსა შენსა, არასადა ჰრცხუენეს, არამედ პოვოს წყალობაჲ და შეწევნაჲ და ნუგეშინისცემაჲ და კადნიერებაჲ ამას საწუთროსა და მერმესა მას წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა.
იგი	კლარჯ.	აწ უფროჲსისა მოძღურებისა ხილვად მოვედით, რომელნი სულმან წმიდამან სიტყუაჲ იგი მოძღურებისაჲ მოგუცეს ჩუენ.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს ჴორცნი შევისხენ და კაც ვიქმენ, რაჲთა აღვასრულო ყოვლითურთ სამართალი იგი უწინარჱს განკაცებისა ჩემისა.
იგი	კლარჯ.	არს ჩუენ წინაშე გან...დებულ წიგნთა... პური იგი სიტყ... სიტყუად რაჲ..., უფალი ჩვენი იესუ ქრისტჱ, რომელი ყოველთა კაცთა ცხოვრებისა... თავსდებად ვნებისა და სიკუდილისა.
იგი	კლარჯ.	მო-რაჲ-ვიდოდა იგი ჯუარცუმად, იტყოდა: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს თანაწარსლვად სასუმელი ესე, თანა-წარმჴედინ მე“.
მას	კლარჯ.	მრავალთა ვერ უცნობიეს ზრახვაჲ ესე სიბრძნისაჲ, საუნჯჱ დაფარული და სიტყუასა ამას ვერ კეთილად ერჩიან და ვითარცა მოშიშსა იტყჳედ მას.
მათ	კლარჯ.	და ნუგეშინისმცემელი იგი მოვიდეს და მიერითგან განვეცხადო სოფელსა ამას, თუ ვინ ვარ მე და ამისა შემდგომად მიცნან მე ჩემთა მათ, საცნაურ ვიქმნე ჩემთა მათ მიერ.
იგი	კლარჯ.	„ხოლო რაჟამს აღმოვიდოდა იგი წყლით, აჰა ესერა, სული წმიდაჲ მსგავსად ტრედისა გარდამოჴდა მის ზედა.
მისსა	კლარჯ.	არამედ მოვედით, საყუარელნო, და ჩუენცა, ვითარცა ჩჩჳლნი ყრმანი, მისსა მიმართ ვიტყოდით, რაჲთა მისსა მიმართ იგი ცხოვრებასა მისსა მივაწიოთ ვათქ...
იგი	კლარჯ.	და გამოსლვასა წმიდისა მისისა სულისასა აღივსო სულნელებითა და გამოუთქუმელითა ნათლითა ადგილი იგი.
მას	კლარჯ.	მაშინ ეტყოდა იოვანე, რაჟამს აღმოვიდოდა იგი მიერ წყლით, რომელსა ეტყოდა ერსა მას და ჰრქუა: „აჰა კრავი ღმრთისაჲ, ამან აღიხუნეს ცოდვანი თქუენნი“.
მას	კლარჯ.	და აჰა ანგელოზმან უფლისამან უხილავითა ძალითა მახჳლითა ცეცხლისაჲთა მჴარნი მისნი ორივენი მოჰკუეთნა და ჴელნი დამოეკიდნეს აერთა ზედა მახლობელად ცხედარსა მას.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ესე საკჳრველი რაჲ იქმნა, ჴმა-ყო ყოველმან ერმან ჰურიათამან, რომელთა იხილეს, რამეთუ ჭეშმარიტად ღმერთ არს, რომელი იშვა შენგან, ღმრთისმშობელო ქალწულო მარიამ, და იგი თჳთ იოფანიას პეტრჱს ბრძანებითა,
მას	კლარჯ.	მოიქცა პეტრე და ჰრქუა მას: სახელითა შობილისა მისისაჲთა დაეწებნედ ჴელნი შენნი, რომელნი მოეკუეთნეს შენგან.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იხილა იგი და იცოდა, ვითარმედ დედაკაცისაგან იშვა და ვერ გულისჴმა-ყო ზრახვაჲ იგი საიდუმლოჲ, ვითარმედ შეცოდებისაგან ევაჲსისა გამოგუეცხადა ქალწულისაგან, რაჲთა ნათესავი იგი დედათაჲ განათავისუფლოს.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად სიტყჳთა პეტრჱსითა ჴელნი იგი, რომელ ცხედარსა დედოფლისასა დამოკიდებული იყვნეს, წარვიდეს და დაეწებნეს იოფანიას.
მასცა	კლარჯ.	და ჰრწმენა მასცა და ადიდებდა ქრისტესა ღმერთსა, რომელი იშვა მისგან.
მისთჳს	კლარჯ.	აწ გულისხმა-ყო, ვითარმედ მისთჳს ქადაგებდეს ყოველნი წინაწარმეტყუელნი, განჴორციელებასა მას მისსა იტყოდეს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ამან იოვანე, დიდმან წინაწარმეტყუელთა შორის, იხილა იგი საშოჲთ საშოსა შინა და თაყუანის-სცა უსიტყუელად, მდუმრიად, რაჟამს მოიკითხვიდა მარიამ ელისაფეთს.
იგი	კლარჯ.	და ყოველმან ბანაკმან თაყუანის-სცა პატიოსანთა ნაწილთა დედისა უფლისათა და ადგილი იგი იყო ნათელი ხილვითა, რომლისა ნათლისაჲ არა იყო უბრწყინვალჱს.
იგი	კლარჯ.	და სავსე იყო ბრყინვალებითა ადგილი იგი, სადა მაცხოვარმან მიცვალა პატიოსანნი წმიდანი მისნი ჴორცნი სამოთხესა და ჴმითა ტკბილითა უგალობდა მისგან შობილსა ქრისტესა.
მისსა	კლარჯ.	რომლისა ლოცვითა და მეოხებითა ღირს ვიქმნენით ყოველნი მისსა სასუფეველსა და შეწევნასა და განზრახვასა ამას საწუთროსა და მერმესა მას,
მას	კლარჯ.	ისმინჱ ლოცვაჲ და ვედრებაჲ დედისა შენისა მარიამისი, რომელი ღაღადებს შენდამი: ძეო და ღმერთო, შემოქმედო ჩემო, ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ და მოავლინე ჩემდა სათნოებაჲ შენი და ნუცამცა ერთი ჴელმწიფებაჲ მოვალს წინაშე ჩემსა ჟამსა მას, რომელსა განვიდოდი მე ჴორცთაგან.
იგი	კლარჯ.	არამედ აღასრულე თქუმული იგი ჩემდა მომართ შენმიერი, რაჟამს-იგი ვტიროდე წინაშე შენსა და ვიტყოდე: რაჲ-მე ვყო, რაჲთა წარვლნე ჴელმწიფებანი მომავალნი სულსა ჩემსა ზედა?
მას	კლარჯ.	და იწყო ვედრებად და თქუა: ისმინე ჴმაჲ ლოცვისა ჩემისაჲ და გზასა მას, რომელსა სულნი უკეთურნი სცვენ და შეიპყრობენ მას, მშჳდობით განარინე სული ჩემი.
მათ	კლარჯ.	და ესე ვითარცა წართქუა მარიამ, გამოვიდა და ჰრქუა მჴევალსა სახლისა მისისასა: წარვედ და მოუწოდე ნათესავთა ჩემთა და მეცნიერთა ჩემთა და არქუ მათ, ვითარმედ: მარიამ გიწესს თქუენ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მჴევალი იგი წარვიდა და მოუწოდა ყოველთა, ვითარცა-იგი ამცნო მას.
იგინი	კლარჯ.	და შე-რაჲ-ვიდეს იგინი, ჰრქუა მათ მარიამ: მამანო და ძმანო, შეეწიენით თავთა თჳსთა, რამეთუ მე ხვალე განვალ ჴორცთა ჩემთა და წარვალ განსასუენებელსა მას ჩემსა, საუკუნესა მას ცხორებასა, ნათელსა მას დაუსრულებელსა.
მათ	კლარჯ.	და კაცად-კაცადმან თქუენმან აღიღენ სანთელი და ნუ უტევებნ მათ დაშრეტად ორთა ამათ დღეთა.
მათ	კლარჯ.	და ეგრე ყვეს ყოველთა, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ.
მისა	კლარჯ.	და მიმოეფინა ჰამბავი ესე ყოველთა მეცნიერთა მარიამისთა და ერთგულთა მისთა და მიჰხედა მარიამ და იხილნა გარემოდგომილნი მისა და აღაღო პირი თჳსი ჴმითა ტკბილითა
იგი	კლარჯ.	და იტყოდა: მამანო და ძმანო, დედანო, დანო ჩემნო, შეეწიენით თავთა თჳსთა, აღანთენით სანთელნი და იღჳძებდით, რამეთუ არა უწყით, რომელსა ჟამსა მპარავი იგი მოვიდეს.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მეუწყა მე, ძმანო, რომელსა ჟამსა განდევნებად ვარ, არამედ არა ვიცი ისარი იგი, რომელ არს ჴელსა მისსა.
მის	კლარჯ.	ხოლო მე, ძმანო ჩემნო, მესწავა, რომელსა ჟამსა განსლვად ვარ და არა მეშინის, რამეთუ სიკუდილი სოფლივი არს ყოველთაჲ, არამედ გარნა მეშინის მბრძოლისა მის, რომელი-იგი ჰბრძავს ყოველთა,
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ვერ უძლავს მართალთა მიმართ და მოწმუნეთა, ხოლო ერევინ ურწმუნოთა და აღასრულის ნებაჲ მისი მათ შორის, ხოლო მართალთა ვერ სძლევს, რამეთუ არარაჲ აქუნ მათა მიმართ მიზეზი და სირცხჳლეული განეშორის მათგან.
მათ	კლარჯ.	ეგრევე წყალთა ზედა არს და უწინარჱს ყოველთა მათ შობათა შესაქმისა ექუსთა დღეთასა სული ღმრთისაჲ იქცეოდა ზედა წყალთა.
მით	კლარჯ.	და განთავისუფლებაჲ სოფლისაჲ ცოდვათა განბანითა მით წლისაგან სიტყჳთა.
მის	კლარჯ.	არამედ შემდგომად სხურებისა მის წყლისა მატყლითა მეწამულითა და ვისუპითა ელია ამაღლდა.
იგი	კლარჯ.	ეგრევე მღდელთმოძღუარი იგი იბანის და მაშინღა...
იგი	კლარჯ.	და ვითარ-იგი აურვებნ სიკუდილი სულსა, მოვიდიან ორნი იგი ანგელოზნი, და განიხილნიან გუამნი წარმართთანი სოფლით.
მას	კლარჯ.	და უკუეთუ ექმნის საქმე სიმართლისაჲ, უხარინ ანგელოზსა მას სიმართლისასა, რამეთუ არარაჲ საქმჱ აქუს ერთსა მას მის თანა და მოუწესნ სხუათა მრავალთა, მოვიდიან სულსა მას ზედა და გალობედ წინაშე მისსა ვიდრე მისლვადმდე ადგილსა მას ყოველთა მართალთასა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ ტირნ ანგელოზი იგი უკეთუ, რომელ არს სატანა, რამეთუ არარაჲ აქუს ნაწილი მის თანა, უკუეთუ ვინმე არნ მოქმედი ბოროტისაჲ და ექმნის საქმჱ უკეთური, უხარინ უკეთურსა მას მის ზედა.
იგი	კლარჯ.	და მოიყვანნის შჳდნიღა სხუანი სულნი ბოროტნი და წარიყვანის სული იგი და განშჭრიედ მას, და ტირნ ანგელოზი იგი სიმართლისაჲ.
მათ	კლარჯ.	ამას რაჲ იტყოდა მარიამ, ჰრქუეს დედათა მათ: დაო ჩუენო, რომელი იქმენ დედად ყოვლისა სოფლისა, დაღათუ ჩუენ ყოველთა გუეშინოდის სამართლად, შენ რაჲსა გეშინის?
მისსა	კლარჯ.	და ტიროდეს ყოველნი გარჱმო მისსა და ჰრქუა მათ მარიამ: დუმენით, ძმანო და ნუ ჰსტირთ, დანო, არამედ ადიდებდით მას რომელი-იგი თქუენ შორის არს- ჟამსა ამას.
მას	კლარჯ.	სერსა მას საიდუმლოჲსასა და ინაჴითა ჯდომასა ქორწილსა მას სულიერსა.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს წარმოდგეს და მოიწინეს მსახურნი იგი სიტყჳსანი და თუალითა მხილველნი, რაჲთა ჰმსახურონ წმიდასა მას დედასა მისსა, ვითარცა ღირსსა მსახურებისასა და ვითარცა საფასესა პატიოსანსა.
იგი	კლარჯ.	არამედ ვითარცა იხილეს იგი წადიერად და მოსურნედ განსლვად ამიერ სოფლით, შეცვალჱს სიტყუაჲ იგი მათი გალობად მიცვალებისა და შესხმით ნიჭთა მათ სულისა წმიდისათა იტყოდეს.
მის	კლარჯ.	და ვითარცა აღასრულეს თანანადები იგი შჯულისაჲ მის, შეთხზეს გჳრგჳნი გალობისაჲ მრავალფერითა ყუავილითა.
მას	კლარჯ.	და მას ჟამსა მოიწია მეუფჱ იგი დიდებისა თჳსისაჲ და შეიწყნარა უბიწოჲ სული მისი ჴელთა შინა მისთა საღმრთოთა.
მათ	კლარჯ.	შესძინე მათ კურთხევაჲ კურთხევასა ზედა დასხმითა ჴელთა შენთაჲთა მათ ზედა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა აღიპყრნა ჴელი თჳსნი და აკურთხნა ყოველნი მუნ მდგომარენი შემდგომად ვედრებისა მის და ანდერძისა, და მაშინ ესმა ჴმაჲ:
მას	კლარჯ.	და ვითარცა ესმა ესე წმიდასა მას, მისცა სული თჳსი ჴელთა ძისა თჳსისათა.
მას	კლარჯ.	და ჟამსა მას შეიძრნეს ნივთნი იგი ზეცისანი და გალობდეს ანგელოზნი ძლიერად და წინა-უძღოდეს.
მას	კლარჯ.	და რომელნიმე უკუანა შეუდგეს და რომელნიმე გარე-მოადგეს სულსა მას უბიწოსა წმიდისა ქალწულისასა და აჰყვებოდეს და წარჰგზავნიდეს, ვიდრემდის მიაწიეს წმიდაჲ დედუფალი საყდართა სამეუფოთა.
მას	კლარჯ.	ხოლო სულნი გარე-მოადგეს გუამსა მას წმიდასა და უბიწოსა და ადიდებდეს, ვითარცა დედასა ღმრთისასა, გალობითა მით ანგელოზებრითა, ვითარ-იგი ჯერ-იყო დიდებაჲ.
იგი	კლარჯ.	და დგეს წმიდანი და მოეცვა გუამი იგი უბიწოჲ.
მას	კლარჯ.	შიშით ამბორს-უყოფდეს გუამსა მას წმიდასა სავსენი კურთხევითა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა შინა სალმობათა სენნი ივლტოდეს, სამყარონიცა თანააღსლვითა სულისა მისისაჲთა განწმდებოდეს და ქუეყანაჲ იკურთხეოდა უბიწოჲსა მისგან.
მას	კლარჯ.	ამისსა შემდგომად საგრაგნილითა წმიდითა წმიდაჲ იგი გუამი მისი შემოსჱს, და ნელსაცხებელითა და საკუმელითა შემურეს და ცხედარსავე მას ზედა დადვეს და ლამპრითა გალობითა წინა-უძღოდეს ანგელოზნი და ადიდებდეს ენითა მით ცეცხლისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ მოციქულთა აღიღეს მჴართა თჳსთა ზედა კიდობანი იგი ღმრთისაჲ და მთით სიონით მიაქუნდა იგი, დადებითა საფლავისაჲთა, ზეცისა სასძლოსა აღმაღლდა.
მას	კლარჯ.	არამედ პირველად, ვითარცა სძალი შუენიერი, შემკული ნათლითა სულისა წმიდისაჲთა, შორის ქალაქსა მიაქუნდა და ესრჱთ მიიღეს საფლავსა მას წმიდასა გესამანიას და ანგელოზნი წინა-უძღოდეს და ფრთითა...
მას	კლარჯ.	და შენ მეყსეულად მიეც მას ძუძუჲ შენი, რაჟამს-იგი განხუედით მთად სივლტოლით ჰეროდჱსგან და მიხუედით ნერგსა ერთსა ქუეშე.
მას	კლარჯ.	ხოლო ქრისტემან, ვითარცა ფარაო და ძლიერებაჲ მისი დაათქა ზღუასა მას, ეგრეცა ესე საკჳრველებითა თჳსითა ჴელითა ნათლისღებისაჲთა შთაავლინა ცეცხლსა მას გეჰენიისასა საუკუნესა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იხილა იგი წიაღთა მამისათა მჯდომარჱ და არა გულისხმა-ყო, ვითარმედ თჳთ იგი არს, რომელი-იგი ესაია წინაწარმეტყუელმან გუაუწყა ჩუენ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ გლალვიდა იგი შენ და გეტყოდა: რაჲ ძალ-მიც მე ყოფად აქა აწ შენდა, და გზრდიდე?
მათ	კლარჯ.	ხოლო არა ვიცი, თუ რაჲ შემთხუევად არს სამთა მათ ძეთა ჩემთა.
მას	კლარჯ.	ამას გეტყოდა შენ იოსებ მას ჟამსა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ იხილა იგი ზედა საყდართა მჯდომარჱ და სერაბინნი გარემოჲს მისსა ღაღადებდეს და იტყოდეს: „წმიდა არს უფალი საბაოთ.
მას	კლარჯ.	აწ მას გეტყჳ შენ, მარიამ, რაჲთა სცნა, ვინ ვარი მე და რომელი ძალი არს ჩემ თანა.
იგი	კლარჯ.	მე ვარ, რომელმან ვახარჱ შობაჲ შენი იოვაკიმს და ზაქარიას – იოვანჱსთჳს, და მე ვარ, რომელ მოგართუ ზეცით საიდუმლოჲ იგი დაფარული, მე ვარ, რომელმან მოვსრენ პირმშონი იგი ეგჳპტისანი ფარაოჲს ზე.
მას	კლარჯ.	და მაშინ გრქუა შენ იოსებ: არა არს ნერგი, რომლისაგან ვჭამოთ ესოდენთა შორის, გარნა ესე ხოლო დანაკისკუდი და ვერ ძალ-მიც აღსლვაჲ მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	აწ ნუ გიტევებნ სული იგი სიმშილად, არამედ ყავნ ჩემ თანა წყალობაჲ, გამომზარდენ მე და მოიჴსენე ესე, რამეთუ მწირ ვარი მე შენდა და შენ ჩემდა მწირ.
იგი	კლარჯ.	ვინ იხილა იგი წიაღთა მამისათა განსუენებული და არა გულისხმა-ყო, ვითარმედ ცანი საყდარ არიან მისსა და ქუეყანაჲ კუარცხბეკი ფერჴთა მისთაჲ.
მათ	კლარჯ.	რომელიცა შეგივრდეს წინაშე თქუენსა და აღიარნეს ცოდვანი თჳსნი და შეინანოს, ნათელ-სცემდით მათ დაუბრკოლებლად, „სნეულთა განჰკურნებდით, ეშმაკთა განასხემდით.
მისთჳს	კლარჯ.	და გულისხმა-ყო, ვითარ-იგი დავით იტყოდა მისთჳს და თქუა, ვითარმედ: „რომელი ჰზი ზედა ქერობინთა, განცხადენ!“
მათ	კლარჯ.	გეჴსენედ თქუენ, რაოდენი ძჳრი მაჩუენეს ჰურიათა მათ, რამეთუ პირსა ჩემსა სერაბინნი ვერ იკადრებენ, არამედ ფრთითა მათითა იფარვენ პირთა მათთა, ხოლო ჰურიანი ჰნერწყუვიდეს პირსა ჩემსა და მეცეს მე ღაწუთა ჩემთა.
იგი	კლარჯ.	და არა დასცხრა ყრმაჲ იგი ძუძუჲსაგან, რომელ არს ყოველთა უფროჲს, და ეტყოდა იოსებს: მამაო, უკუეთუ შჯულისაგან არა ახუალ მაგას დანაკისკუდსა
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ რკინითა შემშჭუალეს ჯუარსა.
იგი	კლარჯ.	და მუართუ და ჭამოს დედამან ჩემმან, გრწმენინ შენ, რომელსა გეტყჳს იგი შენ და მე გამოგზარდნე თქუენ, არა ხოლო თქუენ, არამედ ნაყოფიცა იგი, რომელ გამოვალს მისგან.
იგი	კლარჯ.	არამედ იხილა იგი, რამეთუ ჰრულინ და დაეძინებინ და ჰგონებდა მისთჳს, ვითარმედ ვითარცა ერთი კაცი შეურაცხი ვინმე არს და დაიძინის და განიღჳძის ვიდრე ნათლისღებადმდე უფლისა.
იგი	კლარჯ.	და იურვოდე და ისწრაფდი შესუმად სასუმელსა ამას, რამეთუ იტყოდე: ნათელი მოღებად არს ჩემდა, რაოდენ ვისწრაფი, რაჲთა შევსუა იგი.
იგი	კლარჯ.	და მიექცა ყრმაჲ იგი და ჰრქუა დანაკისკუდსა მას: შენ გეტყჳ: დანაკისკუდო, მოიდრიკე თავი შენი ნაყოფითურთ ქუეყანად და განაძღენ მამა-დედანი ესე ჩემნი.
მათ	კლარჯ.	მე გუერდისა მისგან ადამისისა ევაჲ შევქმენ, ხოლო მათ ლახურითა უგუმირეს გუერდსა ჩემსა, უკუეთუ მივხედი ქუეყანასა, შეძრწუნდის და რორინებნ, ხოლო იგინი თანა-წარჰვლენედ და მიკიცხევედ მე და ეძიებედ თავთა მათთა.
მათ	კლარჯ.	ყოველი ესე ქუეყანაჲ კუარცხლბეკი ფერჴთა ჩემთაჲ არს, ხოლო მათ შეჰმშჭუალნეს ფერჴნი ჩემნი ძელსა.
მათგან	კლარჯ.	ესე ყოველი ვივნე მათგან, და ესოდენი გუემაჲ მოვიღე.
იგი	კლარჯ.	ვითარმედ იოვანჱს დედა ელისაბეთ ვიცი და მამად ზაქარია მღდელი იგი, რამეთუ მოკლეს იგი საკურთხეველსა ზედა ძიებასა იოვანჱსა, შვილისა მისისასა, იოსეფ და მარიამ ივლტოდეს ეგჳპტედ და ყრმაჲ იგი იესუ მათ თანა.
იგინი	კლარჯ.	და არასადა ვწყევენ იგინი, და არა მოვაწიე მათ ზედა რისხვაჲ.
მას	კლარჯ.	და ვერ მიხუდა მოსრვასა მას ყრმათა ბეთლემისათა.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად მოდრკა იგი.
მათ	კლარჯ.	ნუ გგუნიეს, ვითარმცა ვერ შეუძლე მათ, რამეთუ მზად დგეს ანგელოზნი და იტყოდეს: „განვხეთქნეთ საკრველნი მათნი და განვაგდოთ ჩვენგან უღელი მათი“, და არა მიუშუ მათ.
მის	კლარჯ.	ანუ არა მე ვარ ანგელოზი, რომელი გეტყჳ ამას, არამედ მის ყრმისაჲ არს ჴელმწიფებაჲ, რომელი იქმნა ჩემ მიერ.
მას	კლარჯ.	არამედ ჯუარსა მას განმართხეს მე და ჴელნი ჩემნი შემშჭუალნეს.
მათთჳს	კლარჯ.	ხოლო მე ვილოცევდ მათთჳს მამისა მიმართ და ვთქუ: „მამაო, მიუტევე ამათ, რამეთუ არა უწყიან, რასა იქმან“.
მის	კლარჯ.	რომლითა-იგი განსძღით შენ და იოსებ, რამეთუ რტონი მის დანაკისკუდისანი ნაყოფითურთ ქუეყანასა ზედა ისხნეს სავსენი ნაყოფითა ტკბილითა, რომელსა მე ვყრიდ სიხარულით, მხიარულებით ხილვასა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	და მიექცა ყრმაჲ იგი დანაკისკუდსა მას და ჰრქუა: „ჵ დანაკისკუდო, უფროჲს დიდო ყოველთა ნერგთა ეგჳპტისათაო, აღემართე და აღმაღლდი ფრიად, რამეთუ დაიმდაბლჱ თავი თჳსი და ჰყავ მსახურებაჲ ესე.
მათგან	კლარჯ.	ეგრევე ივლტოდა ელისაბედცა მკველთა მათგან და მეძიებელთა იოვანჱსთა.
იგი	კლარჯ.	და შეიწყნარა მთამან დედაჲ შვილითურთ და იზარდებოდა იგი უდაბნოსა ზედა მკლითა და თაფლითა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იესუ იზარდებოდა ეგჳპტეს ათორმეტ თთუე და მერმე აქა, ნაზარეთავე, აღმოვიდა იგი.
მას	კლარჯ.	ამას ზედა ჰრისხევდ მას და არქუ: „წარვედ ჩემგან, ეშმაკო, რამეთუ საცთურ ჩემდა ხარ.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად აღემართნა დანაკისკუდი იგი და იქმნა, ვითარცა პირველ და აკურთხა იგი ყრმამან მან და ჰრქუა: რომელი ღირს იქმენ დიდებულისა, რომელი წოდებულ იყო შენდა ადამის ძჱ და მისსა ნათესავისა კაცისა, ჵ დანაკისკუდო, რაჲ შეგემთხჳა შენ,
მისთჳს	კლარჯ.	აწ ვითარ ესევითარნი მესმიან მისთჳს, ნუუკუე ესე იყოს, რომელი განმზადებულ არს ჴნად ისრაჱლისა.
მას	კლარჯ.	აჰა ესერა ეგრევე იქმნა შენ თანა, რაჟამს უკუე წარვიდა ეშმაკი ცთუნებისა შემდგომად ადამისა, ჰრქუა მას: აჰა ესერა განრისხნა შენთჳს უფალი და განგაძებს შენ სამოთხისაგან ქუეყანად, რომელი სავსე არს მწუანითა საზრდელითა ნადირთაჲთა.
იგი	კლარჯ.	არამედ აღდეგ აწ და მეც მე ყოველთაგან ნერგთა, რომელ არს სამოთხესა შინა, დავასხა იგი ქუეყანასა ზედა, რაჲთა, რაჟამს გამოხჳდე სამოთხით, ჰპოვო საზრდელი მათგან.
იგი	კლარჯ.	არა მრწამს, თუ ესე იგი არს, არა მრწამს, ვითარმედ, რომელმან-იგი კაცი შექნა ჴელითა თჳსითა, და მანმცა ჴორცნი კაცთანი შეისხნა?
მათა	კლარჯ.	რაჟამს-იგი მოიცვალჱ კეთილისაგან ადგილისა, დაენერგჱ ქუეყანასა ზედა, არამედ ნუ გეშინინ თქუენ ნერგნო, რამეთუ ვითარცა მომავლინა მე მამამან ჩემმან ცხორებად კაცთა და მოქცევად მათა და მამცნო მე ნერგთათჳსცა,
მათგან	კლარჯ.	რაჲთა ჭამდენ მათგან მეგობარნი და მოყუარენი ჩემნი, რომელთა მიიღონ მსგავსებაჲ ჩემი და ყონ მცნებაჲ ჩემი.
მათ	კლარჯ.	და რომელნი იყვნენ მთათა და უდაბნოთა განშორებულნი კაცნი, აქუნდე შენ მათ საზრდელად, შენ უკუე, დანაკისკუდო, მიიცვალე აწ პირველსავე ადგილსა შენსა.
იგი	კლარჯ.	რომელმან „ცანი გარდაართხნა“ და ვარსკულავითა შეამკო, იგი ესევითარითა ხატითა შეიმოსა?
იგი	კლარჯ.	მაშინ აღდგა დანაკისკუდი იგი წინაშე ჩუენსა და მიიცვალა სამოთხედ.
იგი	კლარჯ.	და ვინ არს, რომელმან აღიღო იგი, ჵ მარიამ?
იგი	კლარჯ.	მე აღვიღე და წარვიღე იგი ადგილსა მას მართალთასა დღესა მას, რომელსა გამოვიდიან სულნი ჴორცთაგან და შენ, რაჟამს განეშორო ჴორცთაგან, მე თავადი მოვიდე მეოთხესა დღესა, რამეთუ დაეტევების მეტი იგი დღჱ, რამეთუ მაცხოვარი ჩუენი მესამესა დღესა აღდგა.
იგინი	კლარჯ.	მეგონა, ვითარმედ ვსუფევდე ნათესავსა ზედა კაცთასა და არა ვჰგონებდ, ვითარმედ იგინი უფლებდენ ჩემ ზედა.
იგი	კლარჯ.	ამას ესევითარსა განიზრახვიდა გონებასა და არა იცოდა, თუ იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ.
იგინი	კლარჯ.	მე ესოდენი ესე ვნებაჲ თავს ვიდევ და არასადა ვწყევენ იგინი, და არა აღმოჴდა წყევაჲ პირსა ჩემსა.
მით	კლარჯ.	არამედ მერმეცა ვთქუავე: იოვანჱ წინამორბედმან მოიღო მადლი რაჲმე და თქუა სიტყუაჲ ესე, მადლითა მით ნუგეშინის-სცემდა მას.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მრქუათ მე: და რაჲსა სწყევე ლჱღჳ იგი, რამეთუ არა ვპოვჱ ნაყოფი მას შინა?
იგი	კლარჯ.	ისმინეთ, რაჲსათჳს ვწყევე იგი განჴმობად მისა ძირითურთ: თქუენთჳს ვწყევე იგი, რაჲთა თქუენ განგათავისუფლნე წყევისაგან და თქუენთჳს განვაჴმე იგი ძირითურთ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მიზეზით მივედ და ვეძიებდ მისგან ნაყოფსა, რაჲთამცა განვაჴმე იგი, ნუ თუ არა ვიცოდეა, ვითარმედ არა აქუნდა მას ნაყოფი, რამეთუ ჟამიცა ზამთრისაჲ იყო?
მის	კლარჯ.	და ჩემთჳს თქუა წინაწარმეტყუელმან, რამეთუ რომელი გამოეძიებს გულსა და თირკუმელთა ღმერთი, გულსა და თირკუმელთა გამოვიწულილავ და ლეღჳსა, მის არა-მე-მცა ვიცოდეა, ვითარმედ არა აქუს ნაყოფი?
იგი	კლარჯ.	რამეთუ, რაჟამს-იგი შესცოდეს ადამ და ევა, ფურცელი იგი ლეღჳსაჲ აქუნდა სამოსლად, სირცხჳლსა ცოდვისა მათისასა იფარვიდეს.
მას	კლარჯ.	ამისთჳს მოვედ ლეღჳსა მას ნაყოფისა ძიებად და ვცან, ვითარმედ ფურცელი ხოლო აქუნდა.
იგი	კლარჯ.	და ვწყევე იგი, რაჲთა განჴმეს ძირითურთ, რაჲთა განჴმენ შეცოდებანი იგი ცოდვისანი.
იგი	კლარჯ.	არა თუ ყოველი ხჱ ლეღჳსაჲ ვწყევე, არამედ ერთი იგი ხოლო სახისა მისთჳს, რაჲთამცა მარტოდ ცოდვანი იგი ადამისნი დავჰჴსნენ.
მისგან	კლარჯ.	ხოლო ზეგარდამოჲსა მისგან ჴმისა შეშინებულ და შეძრწუნებულ ვარ.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს ვწყევე ლეღჳ იგი, ესე თჳთ ცოდვაჲ იგი განვაჴმე.
მისთჳსცა	კლარჯ.	არამედ ლეღჳსა მისთჳსცა, რომელ-იგი განვაჴმე, წინაჲთვე თქუა წინაწარმეტყუელმან: „განვიდე მე ერისა მის მწირობისა ჩემისა, უფალო, რამეთუ ლეღჳმან არა გამოს ნაყოფი თჳსი“.
მათდა	კლარჯ.	მე კუალად მოვიდე მათდა და წარვიყვანო იგინი სამოთხესა მას სიხარულისასა.
მათ	კლარჯ.	და ეგნენ მუნ ჴორცნი მათნი ახლად და წმიდათა მათ კაცთა ჴორცთა არა აქუნდეს მყრალობაჲ, რამეთუ დაიმარხნეს თავნი მათნი ცოცხლად და უცოდველად ქუეყანასა ზედა.
იგი	კლარჯ.	და აწ, აჰა ესერა, „აღვალ მამისა ჩემისა“, ნუ შესძრწუნდებით, „არა დაგიტევნე თქუენ უბლად“, არამედ მოგივლინო თქუენ ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ, განმაცხოველებელი იგი ერთობაჲ მამისაჲ,
მას	კლარჯ.	მაშინ, ვითარცა იხილა უფალმან, ვითარმედ ფრიად ურცხჳნოებდა ეშმაკი, განაღო მცირედ ცნობაჲ ღმრთეებისაჲ, შეჰრისხნა მას და ჰრქუა: „მართლ-უკუნ-იქეც ჩემგან, ეშმაკო, რამეთუ წერილ არს: არა განსცადო უფალი ღმერთი შენი“.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს განიცადა უფალი და დაუთმო ყოველთა განსაცდელთა, რაჲთა იგი შებურკილოს და ჩუენ გჳჴსნნეს განსაცდელთაგან ქრისტჱ იესუჲს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	კლარჯ.	და მოვიდენ მუნ, სადაცა იყვნეს ადამ და ევა ადგილსა მას ვიდრე დღემდე ადგომისა, და რაჟამს მოვიდეს უფალი ანგელოზთა მისთა თანა და მოიყვანნეს იგინი თჳსთა ჴორცთა თანა და ჰრქუა მას მარიამ: უფალო ჩემო, რომლითა სახითა მოხუალ მათ ზედა, ანუ ვიეთნი მიგყვანან?
მის	კლარჯ.	ხოლო ჩუენ, რომლითამე პატივითა პატივ ვსცემდეთ წმიდასა ამას, რამეთუ მაიძულებს ჩუენ სიტყუად სახარებაჲ დიდებულისა მის შობისა მისისაჲ,
იგიცა	ბალ.B	ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ჰყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაბმელისა და მცირედ ჟამ ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲცა გნებავს, იგიცა ჰყავ.
მისსა	კლარჯ.	უკუეთუ… მეხარა, რომელმან კურთხევადმდჱ მისსა...
იგი	კლარჯ.	შენი გურწმენა, ნუ აღმაღლდებინ ...რი იგი...
მათ	კლარჯ.	ნუუკუე რომელთა შენ ზედა ხარ და მსხუერპლი მათი მოგართუან სულნელებისაჲ და ესრჱთ მოხჳდე მათ ზედა?
მათ	კლარჯ.	ანუ მოავლინის მათ ზედა სახიერმან?
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას ანგელოზმან: რაჲ არს, დედაო, რამეთუ, რაჟამს მოვივლინო შენდა, არა ხოლო მე, არამედ ყოველნი ერნი ანგელოზთანი მოვიდენ და გალობდენ შენ წინაშე და მოვივლინე შენდა გულისხმის-ყოფად, რაჲთა უთხრა შენ მოციქულთა საიდუმლოჲ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა გუნებავნ იგი დატევებად ქუეყანასა ზედა, უკუეთუ ჭეშმარიტ ვიყვნეთ და ღირს ვართ დამკჳრდებად მას, რამეთუ იგი მიჩუენა ჩუენ ადგილი, რამეთუ არა მნებავს ჴორცნი ჩუენნი ყოფად ადგილსა ამას.
მათ	კლარჯ.	მაშინ ეტყოდა მათ სახიერი უფალი, რამეთუ: სიტყუასა მაგას, რომელსა თქუენ ეძიებთ, აწ დიდ არს და „ვიდრე-ესე მე მივალ, თქუენ ვერ ძალ-გიც აწ მოსლვად“.
მათ	კლარჯ.	სადა მამაჲ სუფევს და ძესა ჴელმწიფებაჲ აქუს და სული წმიდაჲ სუფევს მათ შორის და იდიდების უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისთჳს	კლარჯ.	რამეთუ ესე ქალწული გამოჩნდა უმაღლჱს ცათა და მისთჳს ვერ შეუძლებს მიწისაგანი ესე ენაჲ ჩემი გამოთქუმად, არამედ ვიტყოდი და არაჲ დავდუმნე,
იგი	კლარჯ.	ოსჱ წინაწარმეტყუელმან თქუა: ვიხილჱ მე ყრმაჲ წიაღთა ქალწულისათა და ეზეკიელ დაჴშული ბჭჱ იხილა, რომელი არავინ განვლო, გარნა ღმერთმან და დაჴშული ჰგიეს ბჭჱ იგი.
იგი	კლარჯ.	დანიელ თქუა: „მთისაგან ლოდი თჳნიერ ჴელისაგან კაცისა გამოკუეთილი“, ესე იგი არს, თჳნიერ მამაკაცისაგან შობაჲ იგი.
მათ	კლარჯ.	ხოლო ესაია ცნა ურჩთაჲ მათ და ქედფიცხელთაჲ სიტყუაჲ იგი მოსჱსი, რომელ თქუა: ნათესავი ესე განდრეკილ არს, რომელთა თანა არა არს სარწმუნოებაჲ.
მისა	კლარჯ.	რამეთუ იხილა ღმერთმან ნათესავი კაცთაჲ, წარწყმედული და მსხდომარჱ ბნელსა და აჩდილითა სიკუდილისათა, წარმოავლინა მთავარი ანგელოზთაჲ გაბრიელ ქალწულისა მარიამისა ხარებად, მოვიდა მისა და ჰრქუა: „გიხაროდენ, მიმადლებულო!
მას	კლარჯ.	განაღჳძე გულთა ...ბასა ვითარცა შჳდსა მა...დთისსა(!) და მომეც ჩუენ ერთი სიტყუაჲ ქვისა მისებრ, რაჲთა ვსტყორცოთ თავსა მას უღმრთოებისა მათისასა და შევმუსროთ, რაჲთა ცნას ყოველმან ბანაკმან, რამეთუ შენ უფალი მხოლოჲ ხარ ყოველსა ქუეყანასა.
იგი	კლარჯ.	შჳდი იგი ნათესავი მოვსარ და მივეც მათ ქუეყანაჲ იგი აღთქუმისაჲ.
იგი	კლარჯ.	მე განვარინე ელია ჴელთაგან იაზაბელისთა და იგი ძაღლთა შესაჭმელ ვყავ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ელია ცოცხალი ცეცხლებრითა ეტლითა აღვამაღლე მე, ელისეს მრჩობლი იგი მადლი მივანიჭე, მე დავით ჴელთაგან საულისთა განვარინე, იერემია მღჳმისაგან და უყისა აღმოვიყვანე, მე დანიელ პირისაგან ლომთაჲსა ვიჴსენ და ჴელითა ამბაკუმისითა საზრდელი მიუძღუანე.
მისთჳს	კლარჯ.	ხოლო მე აწ აღძრულ ვარ ხარებისა მისთჳს, უმეტჱს ხოლო მთავარანგელოზისა ხარებისა მიერ და ამას ქებასა შევსწირავ წმიდისა ქალწულისა მიმართ მარიამისა და ვეტყოდი უჴრწნელსა მას:
მის	კლარჯ.	მე სამთა ყრმათა თანა ვიქცეოდე და დიდებულ ვყვენ პირნი მათნი მეფისა მის წინაშე ქალდეველთაჲსა და მასმენელნი იგი მათნი ცეცხლითა შეწუვად ვსცენ.
მათ	კლარჯ.	ვითარცა-იგი ვიყავ მათ ყოველთა თანა, ეგრეცა ვიყო თქუენ თანა ყოველთა დღეთა ცხორებისა თქუენისათა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა.
მისა	კლარჯ.	რამეთუ რაჟამს-იგი მოვიდა მისა, იხილა სულისა წმიდისაჲ და ესმა ჴმაჲ მამისაჲ და გულისხმა-ყო წმიდაჲ სამებაჲ და წამა ჭეშმარიტი.
მას	კლარჯ.	ხოლო ქალაქსა მას იერუსალჱმსა ჰრქუა: „ვაჲ, შენდა იერუსალჱმ, რამეთუ მოსწყჳდენ მართალნი იგი წინაწარმეტყუელნი და ქვაჲ დაჰკრიბე მოვლინებულთა მათ შენთა.
მას	კლარჯ.	დაითმენდა პყრობილებასა მას მოსლვასა უფლისა თჳსისისა, არამედ მწრაფლ ენება გამოსლვაჲ, რაჲთა ახაროს მოსლვაჲ უფლისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა და შვილთა იერუსალჱმისათა, რამეთუ სახჱ იგი დასაბამითგანვე თქუენ გაქუნდა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ჭეშმარიტი იგი არა შეიწყნარეთ, რამეთუ მე სახჱ მოსლვისა ჩემისაჲ წინაჲთ მიგეც თქუენ, რაჲთა მაქუსიერებითა სახისაჲთა ჭეშმარიტი იგი იცანათ.
მას	კლარჯ.	სასუმელი უკუდავებისაჲ წყაროჲთა სავსჱ, რომელი მიიღეს ევნომიოს და არიოზ თჳსითა ბოროტად ურწმუნოებითა, მრღჳჱ იქმნნეს და მოყუასთა თჳსთა ასუმენ აღთქუეფილსა მრღჳესა, რომელ მას შინა ტკბილი, განზავებული ცნობათაჲ, მწარე ჰგონიეს.
იგი	კლარჯ.	არცაღა ვაჲ იგი ჴმისაჲ მის ეშინის, რომელსა იტყჳს წიგნი: ვაჲ ბრძენთა მათ თავით თჳსით და წინაშე მათსა მეცნიერებასა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ჩუენ, საყუარელნო, მოვიღოთ სასუმელი იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი და მას შინა სახჱ იგი სიტკბოებისა მოძღურებისაჲ სურვილითა სასუმელისაჲთა ვსუათ.
იგი	კლარჯ.	და მიგეც მოსე და შჯული იგი, ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ სავსე მანანაჲთა.
მით	კლარჯ.	გიხაროდენ, ტაკუკო ოქროჲსაო, სავსეო მან˜ნათჲ, ცუარითა მით ზეცისაჲთა!
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა ეშინოდა, რომელსა ჴელმწიფებაჲ აქუს სიკუდილისაჲ და არასიკუდილისაჲ, რამეთუ იტყჳს: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად სულისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს კუალად მოღებად იგი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ თავადი იტყჳს: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად სულისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს კუალად მოღებად იგი“.
მის	კლარჯ.	არამედ სიყუარულითა მის ყრმისაჲთა.
მის	კლარჯ.	ხოლო ნაცვალად ტაძრისა მის თქუენისა აღვჰმართო ეკლესიაჲ ჩემი და ნაცვალად წინაწარმეტყუელთა მათ, რომელ მივავლინე თქუენდა, და ქვაჲ დაჰკრიბეთ, აჰა ესერა მოვავლინებ მოწაფეთა ჩემთა სოფლად, რაჲთა იქადაგოს ნათლისღებაჲ.
იგი	კლარჯ.	სინანულად ცოდვილთათჳს მიგეც თქუენ კიდობანი იგი შჯულისაჲ, მივსცე წარმართთა სახარებაჲ ჩემი მჴსნელად.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ „სიბრძნემან იშენა თავისა თჳსისა სახლი“, ეგრევესახედ ძალ-მიც, და-რაჲ-ჰჴსნდეს ჴორცი ჩემნი სიკუდილითა და აღდგინებად იგი ცხოვრებითა, რამეთუ მე ვარ, რომელი ვიტყოდე: „დაარღჳეთ ტაძარი ესე და მესამე დღესა აღვაშენო ეგე“.
მის	კლარჯ.	მივსცე წარმართთა ჯუარი ნაცვალად კუერთხისა მის, რომელ-იგი ყუაოდა, ნაყოფი საცხორებელად აქუნდა.
იგი	კლარჯ.	მიგეც თქუენ კურთხი იგი, რომელ განედლდა და ნიგოზი აქუნდა ნაყოფად.
იგი	კლარჯ.	ვითარმე: „აღმაღლდა მზჱ და მთოვარჱ დადგა წესსა ზედა თჳსსა“, ესე იგი არს ამაღლდა მზჱ – იშვა ღმერთი ქალწულისაგან და მთოვარჱ დადგა წესსა ზედა თჳსსა, ვითარმედ ქალწული ქალწულადვე ეგოს.
მის	კლარჯ.	და რაჲთა კმა-ვყო თქუმული ესე და მოუტეოთ ღმერთსა სიტყჳსა მის თარგმანებაჲ, რამეთუ იოვანე არა გამოსრულ არს პირველ შობისა,
იგი	კლარჯ.	ჯერ-არს ჩემდა ამით სიტყჳთა მონადირებად იგი.
მისა	კლარჯ.	არამედ მოელის ჟამსა წესიერებისასა და აუწყებს, ვითარმედ შემდგომად მისა მოვალს უფალი იესუ ქრისტჱ, რომლისაჲ არს დიდებაჲ მამისა თანა სულით წმიდითურთ აწ და მარადის მარადის და.
იგი	კლარჯ.	მიგეც თქუენ მანანაჲ იგი და ვითარცა შჭამეთ, ჴბოსა თაყუანის-ეცით ნაცვალად ჩემისა.
იგი	კლარჯ.	მივსცე წარმართთა პური იგი ჩემი, რომელ გარდამოვალს ზეცით, რომელ არს ჴორცი ჩემი, მიგეც თქუენ კლდისა მისგან ძლიერისა წყალი, სუთ და განმამწარეთ მე.
მათ	კლარჯ.	მოვსცე წარმართთა სუმად სისხლი ჩემი და ცხორებაჲ საუკუნოჲ აღუთქუა მათ.
იგი	კლარჯ.	აჰა ესერა, მე დაგიტეო სახლი იგი თქუენი ოჴრად.
იგი	კლარჯ.	გიხაროდენ, ცაო საცნაურო და საყდარო უფლისაო, რომლისაგან გამობრწყინდა მზჱ იგი სიმართლისაჲ!
მას	კლარჯ.	რამეთუ დასაბამსა დაბადებისა კაცთაჲსა პირველ დაბადებულ მამაჲ ჩუენი ადამ ხისა მისგან ნაყოფისა, რომელსა გამოეღო ხესა მას ცნობად კეთილისა და ბოროტისა, დედაკაცისა მიერ შესცთა და ჭამა იგი და სამოთხისა მისგან ექუსორია იქმნა იგი და ჩუენ ყოველნი.
მას	კლარჯ.	ესე ვითარცა წათქუა, მიიქცა დედისა თჳსისა, ქალწულისა წმიდისა, და ჰრქუა მას: მშჳდობაჲ შენ თანა, ტკბილო დედაო ჩემო, არასადა დაგიტეო შენ, მარგალიტო ჩემო, ნუ შესძრწუნდები, რამეთუ აღვალ მამისა ჩემისა, არა დაგიტეობ შენ, მზესა მაგას ცისკიდეთასა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს წმიდამან ქალწულმან ანგელოზისა მიერ „გიხაროდენი“ შეიწყნარა, მყის პირველქმნული იგი მამაჲ ჩუენი დაცემისაგან აღჰმართა და წყევაჲ იგი პირველისა დედისა ჩუენისა ევაჲსი განაქარვა
იგი	კლარჯ.	აწ რაჲ-მე არს იგი მიზეზი, რამეთუ საჴსენებელსა მოწამეთასა აღვასრულებთ და არავინ ჩუენ შეგუემთხჳა, არამედ განწვალებამან გზისამან უდებებასა შესთხინა, უფროჲს ხოლო არა თუ განწვალებამან გზისამან, არამედ უდედებამან იგინი შეაბრკულნა.
მათ	კლარჯ.	ვითარცა გულსმოდგინეთა მათ და მღჳძარეთა კადნიერებისა მის მათისათჳს, ეგრეცა უდებთაჲ მათ და უგბილთაჲ ყოველივე შესაძლებელ არს დაბრკოლებად.
იგი	კლარჯ.	მოწამეთა სისხლნი თჳსნი დასთხინეს ჭეშმარიტებისათჳს, ხოლო შენ მცირჱცა იგი გზაჲ ვერ ჴელ-გეწიფების დაპკოლებად?
მათ	კლარჯ.	მათ თავი თჳსი დადვეს ქრისტჱსთჳს, შენ გარეშე ქალაქსაცა შემთხუევაჲ არა გნებავს უფლისათჳს?
იგი	კლარჯ.	მინდა დადუმების და კმა-ყოფად ქებაჲ ესე წმიდისათჳს ქალწულისა მარიამისა, არამედ კუალად, რაჟამს მოვიჴსენი ნაყოფი იგი მუცლისა მისისაჲ, არა მიფლის მე კმა-ყოფად, და რაჟამს მოვიჴსენი მე ცთომაჲ იგი ევაჲსი, აღვივსე მე ცრემლითა.
მისთჳს	კლარჯ.	უფალი შენთჳს მოკუდა, შენ მისთჳს გცონის საჴსენებელი მოწამეთაჲ და შენ უდებ ხარ და დაჰბრკოლდები?
იგი	კლარჯ.	დღეს კარავი იგი ქუეყანისაჲ ზეცად საყდარ იქმნების.
მის	კლარჯ.	დღეს ეზოჲ იგი კარვისაჲ მის, რომელსა ჰრქჳან წმიდაჲ წმიდათაჲ, ზეცისასა მას კარავსა ბრწყინვალესა მიიცვალების.
იგი	კლარჯ.	დღეს მაყუალი იგი შეუწუველი ზეცისა სძალ იქმნების.
იგი	კლარჯ.	დღეს გამოუცდელი იგი ქორწინებითა ცათა შინა დაემკჳდრა და მის თანა იხარებს პირველი იგი დედაჲ ჩუენი.
იგი	კლარჯ.	დღეს უჴრწნელი იგი დედუფალი მარიამ ზეცისა ქერობინ იქმნების და პირველი იგი მამაჲ ჩუენი ადამ სიკუდილისაგან განთავისუფლდების.
იგი	კლარჯ.	დღეს სიხარული იგი უხილავ იქმნების კაცთაგან, არამედ იხილვების ანგელოზთაგან.
იგი	კლარჯ.	შენ, რამეთუ ცოდვილ ხარ, შეემთხჳე, რაჲთა მოტევებაჲ იგი შეიქმნეს და განჰმართლდე.
მას	კლარჯ.	არა-მე-მცა თჳთ უფალმან უფროჲს ყოველთასა პატივ-სცა თჳსსა მას მშობელსა?
მის	კლარჯ.	და ესე რავდენი ვთქუთ ქებაჲ წმიდისა მის ქალწულისაჲ, მრავლისაგანი მცირედი გჳთქუამს, ხოლო წმიდაჲ ქალწული მარიამ უმეტჱსსა მიიწია დიდებასა, რომლისა ვერ შემძლებელ არს ენაჲ ჩემი თქუმად, ვითარცა პირველ ვთქუ.
მას	კლარჯ.	გაქუს ნაცვალად ჩემსა იოვანე, ქალწულო, არა რაჟამს-იგი მივიდოდე ჯუარცუმად, მას შეგვედრე შენ და ვარქუ იოანეს: „აჰა, დედაჲ შენი?“
მათ	კლარჯ.	და მოწაფეთა მათ ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქვენ თანა, ძმანო, რამეთუ თქუენ ხართ ძმანი ჩემნი, რომელთა-ეგე აღასრულეთ ნებაჲ ჩემი.
იგი	კლარჯ.	არა დაგიტევნე თქუენ ობლად, არამედ მოგივლინო თქუენ ნუგეშინისმცემელი იგი.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინისმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა.
მათთჳს	კლარჯ.	არამედ ამისთჳს შესაწირავი ლოცვაჲ და მარხვაჲ არს, რამეთუ მრავალ არიან წყლულებანი სულისანი და წამლნი მათთჳს იპოებიან და თითოეულად სულისათჳს ურთიერთას წამალნი შეიზავებიან.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მე წარვიდე, შემდგომად ათისა დღისა მოგივლინო ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ.
მას	კლარჯ.	და ესეღა თქუა: აჰა ესერა სიმრავლჱ დასთა ანგელოზთაჲ გარე-მოადგა მას.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო თავსა ზედა მისსა სერაბინნი აგრილობდეს და იტყოდეს: „წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთი.
იგი	კლარჯ.	სავსე არიან ცანი და ქუეყანაჲ დიდებითა მისითა“ და ღრუბელსა ნათლისასა მთაჲ იგი დაეფარა, ცანი განეხუნეს და დასნი წინაწარმეტყუელთანი იპოვნეს კრებულად მთასა მას.
იგი	კლარჯ.	და ყოველთა შორის ერისთავი იგი დავით სულიერითა მით ქნარითა იჩინებდა ძესა მამისა აღსლვად და იტყოდა: „აღმაღლდი ცად, უფალო, ყოველსა ქუეყანასა ზედა არს დიდებაჲ შენი“.
მათ	კლარჯ.	და ანგელოზთა მათ ჰრქუა: „აღამაღლებდით უფალსა ღმერთსა ჩუენსა და თაყუანი-სცემდით მთასა წმიდასა მისსა“.
იგი	კლარჯ.	მკუდარნი აღვადგინენ, მკელობელნი ვავლინენ, გლახაკთა ვახარე და ამათ საქმეთაგან მიხილა მე ძედ ღმრთისა და გულისხმა-ყო, უკუეთუ მე ჯუარს-ვეცუა და იგი წარწყმდეს.
იგი	კლარჯ.	და აჰა ესერა, ვიდრე-იგი დაკჳრვებულნი ჰხედვიდეს, „ამაღლდა და ღრუბელმან შეიწყნარა იგი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო, რომელმან ჰრქუა მოწაფეთა – მშჳდობაჲ თქუენ თანა, მშჳდობასა და მადლსა მიგცემ თქუენ – ესეღა წართქუა, ვერღარა იხილეს იგი.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მე შთავჴვდჱ ქუესკნელთა ჯოჯოხეთისათა, მოქლონნი იგი რკინისანი განვტეხნე და ბჭენი რვალისანი შევმურნჱ.
მას	კლარჯ.	და რაჟამს იხილა დავით, ვითარმედ ამაღლდა უფალი, სიხარულით სცემდეს ქნარსა მას და იტყოდა: ამაღლდა ღმერთი კურთხევითა და უფალი ჩუენი ჴმითა ნესტჳსაჲთა
მის	კლარჯ.	ივლტოდის აღმართებად დიდისა და პატიოსნისა მის ძელისა ჯუარისა, აწ უკუე რაჲ ვთქუა ამისთჳს, სიბრძნით ვიტყჳ: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, სასუმელი ესე თანა-წარმჴედინ მე“,
მას	კლარჯ.	და შენ დაპკოლდები მოწამეთა მიმართ ერთობასა მას, არამედ ზრუნვამან ჴორციელებისამან შეგიპყრა შენ უფროჲს.
მან	კლარჯ.	ხოლო შენ საგმობელ ხარ, მცირჱ ჟამი ვერ მიავასხჱ ღმერთსა, რაჲთამცა მან თავადი დღჱ მოგცა.
იგი	კლარჯ.	აღმართებად ძელი იგი საიდუმლოჲ ჯუარისაჲ, რომელი ჰგონიეს ჩემდა ბოროტ.
მას	კლარჯ.	ხოლო აღსლვასა მას მისსა ზეცად შეძრწუნდეს ძალნი და საუნჯენი წჳმისანი და თოვლისანი, სეტყჳსა და ცეცხლისანი და ყოველნი იგი ძალნი, რომელნი იყვნეს პირველსა ცასა, მოვიდეს და შიშით თაყუანის-სცეს მას.
მისთჳს	კლარჯ.	იტყჳ: ცოდვილ ვარ და ვერ ჴელ-მეწიფების, რამეთუ ცოდვილ ხარ, მისთჳს შეგუალჱ.
მათ	კლარჯ.	აკურთხევდეს უფალსა, ვითარმცა-იგი სამთა მათ ყრმათა გუაუწყე: წჳმაჲ და ცუარი, სიცხე და მზჱ, მთოვარე და ვარსკვლავები, ქუხილნი და ელვანი შიშით თაყუანის-სცემდეს მას.
იგინიცა	კლარჯ.	ანუ არა უწყია, რამეთუ რომელნნი-იგი საკურთხეველსა შეყოფილ არიან, თჳთ იგინიცა ცოდვითა შემშჭუალულ არიან, რამეთუ ჴორცითავე შემოსილ არიან და სისხლითა შემტკიცებულ და ძუალითა შეძერწულ.
მან	კლარჯ.	ჯერ-არს ჩემდა ყოველივე დათმენად ყოველთა ცხორებისათჳს, უკუეთუ მან მოიმანქნა დასაბამსა ადამის წარწყმედისათჳს, რაოდენ-მე უფროჲს თავ-ვიდვა ყოველთა ცხორებისათჳს?
მას	კლარჯ.	რამეთუ ესე ყოველნი პირველსა ცასა არს, და მეორესა მას, რომელნი იყვნეს ძალნი, ეგრჱთვე თავყანის-სცემდეს მას.
მას	კლარჯ.	ხოლო მესამითგან და აღმართ ვერღარა მიძლავს თქუმად, რამეთუ მოძღუარმანცა ჩემმან ნეტარმან პავლჱ მიერითგან იჯმნა, ხოლო სხუასა მას, ვითარცა უნდა, აღვიდა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო უფალმან ჩუენმან აღასრულა ყოველივე იგი მოხედვაჲ და აღვიდა ცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა და აღასრულა ყოველივე ერთობაჲ მამისაჲ ყოვლად ერთღმრთეებაჲ მამისა და ძისაჲ და სულისა წმიდისაჲ, მიუწდომელი და უჴრწნელი დგას და ჰგიეს უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მითვე	კლარჯ.	მითვე სახითა შეძერწულ ვართ და არა გარეწარ-ვჰყოფთ მოძღურებასა, არამედ ვითარცა ზღუდესა ვრცელსა ვხედთ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა, ეგრეცა თქუენ, ცოდვილნი, შემოგუალეთ.
მას	კლარჯ.	რაჟამს თევზისა მონადირემან შთააგდის სამჭედური ზღუასა, ოდესმე შორად შეაგდის სამჭედური, ოდესმე რეცა მოსტაცებნ მატლსა მას და გამოიზიდავნ.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ესრე არა შვის, თევზი იგი არა მოუჴდის სამჭედურსა მას ღმრთეებისა ჩემისასა.
მათ	კლარჯ.	სხუაჲ არს მოძღურებათა მათ ცოდვაჲ და სხუაჲ არს, რომელთა-იგი ასწვებენ.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ არა მატლი იგი იძრვოდის, რომელი-იგი ჯერ-არს მონადირებად, არა მოუჴდეს.
იგი	კლარჯ.	აწ ჯერ-არს ჩემდა ვითარცა მატლისა ხატად ყოფად და სიტყუაჲ, რამეთუ: „მე მატლ ვარ და არა კაც“, რაჲთა იგი მორბიოდის მატლსა მას და სამჭედურითა შეიპყრას ჩემ მიერ და აღესრულოს თქმული იგი იობის მიერ, ვითარმედ: „შეიპყრა ვეშაპი იგი სამჭედურითა“.
მათცა	კლარჯ.	არამცა შეუნდვეს, არამედ ამისთჳს მათცა მღდელთა ვნებაჲ იგი მონებისაჲ განუმზადა მთავართაცა, რაჲთამცა მათცა ევნო და სხუათათჳს შემნდობელ იქმნნეს.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ მაშინდითგანვე ესრჱთ განაგო ღმერთმან, არა ხოლო აწ, არამედ ძუელითგანვე, რომელთაჲ ენება რწმუნებაჲ ეკლესიათა და ერისა მიტევებისათჳს შესთხინნა ცოდვასა, რაჲთა შინაგანთა მათ შეცოდებათათჳს კაცთმოყუარე იქმნენ სხუათათჳს.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუმცა არა ცოდეს მათ არცაღა თუმცა ერთ შენდობაჲ რაჲ აქუნდა მოტევებად ცოდვილთათჳს.
მას	კლარჯ.	მას ესმნეს სიტყუანი ესე ჩემნი და განიხაროს, რამეთუ იწრაფის წინააღდგომად ჩემდა, „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
მათ	კლარჯ.	გარწმუნო თქუენ, პეტრჱსა იყო რწმუნებაჲ კლიტეთა მათ სასუფეველისათაჲ.
მითვე	კლარჯ.	ხოლო მათცა, რამეთუ იგივე შეხუდა, არა თუ შეგუვებით ვიტყჳ, მოვიღო მითვე სახილველითა.
მას	კლარჯ.	უფროჲს ხოლო ჰრწმენა და მოეცა მას კლიტე იგი ზეცისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და მორწმუნე იყო იგი უფროჲს სხუათა მათ ერთა.
მისსა	კლარჯ.	მპოვოს მე მუცელსა მისსა, ვითარცა ღმერთი, რაჲ ვიქმოდი.
იგი	კლარჯ.	და ვითარ ეტყჳს მას უფალი: „რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა და რომელი განჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა“.
მას	კლარჯ.	შთავნთქინ ცომი ესე ჴორცითა ჩემთაჲ და მპოვოს მე, ვითარცა ნაკუერცხალი უშრეტი ღმერთეებისა ჩემისაჲ, რომელი ძლიერად შესწუვიდეს მას, რამეთუ „ცეცხლისა მიფენად მოვედ ქუეყანასა“.
მას	კლარჯ.	იყო სადამე მაშინ პეტრჱ ფიცხელ და კაც უწყალო, დაღათუმცა მას თანა შეცოდებაჲ არა აქუნდა, რაჲღამცა შეცოდება აქუნდა, რომელი-იგი ისწავებდეს მისგან, არამედ მისგანად განივაჭრების მადლი.
იგი	კლარჯ.	ცოდვასა რასმე იგი შეაგდო, რაჲთა რომლისაგანად-იგი მას ევნო, უკაცთმოყუარჱ ექმნეს სხუათათჳს და იგულე, ვის, უფალო, შევრდომად ცოდვასა?
მას	კლარჯ.	პეტრჱს – თხემსა მას მოციქულთასა, საძირკუელსა მას შეურყეველსა?
მას	კლარჯ.	კლდესა მას განუხეთქელსა?
მას	კლარჯ.	მთავარსა მას ეკლესიათასა, საყუდელსა მას ულალველსა?
მას	კლარჯ.	გოდოლსა მას შეუძრველსა?
იგი	კლარჯ.	პეტრე, რომელმან გამოცხადებაჲ იგი ღმრთისაჲ ჭეშმარიტებით აღიარა, ვითარმედ: „შენ ხარ ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“.
მას	კლარჯ.	ესე მოვიდა მას ღამესა, რომელსა მიეცა ქრისტჱ და წარდგა ნაკუერცხალსა ზედა და ტფებოდა.
მის	კლარჯ.	მოვიდა ქალი ერთი და ჰრქუა: შენცა გუშინ მის კაცისა თანა იყავ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო პეტრე ჰრქუა. „არა ვიცი კაცი იგი“.
იგი	კლარჯ.	ვივლტოდი, ვითარცა კრავი, არა მნებავს, რაჲთა იხილოს ბრწყინვალებაჲ იგი მახჳლისაჲ მის ღმრთეებისა ჩემისაჲ, რაჲთა არა ივლტოდეს მგელი იგი.
იგი	კლარჯ.	შთამნთქინ მე, ვითარცა კრავი, ვითარცა შინაგან სამჭედურისა მახჳლითა, და ითქუას იგი, რამეთუ: „არა მოვედ მისსა მიფენად მშჳდობისა, არამედ მახჳლისა“.
იგი	კლარჯ.	ესე პეტრე? ესევე იყოა ყოვლად აღთქუმაჲ იგი შენი: „არა ვიცი კაცი ესე“?
იგი	კლარჯ.	ვიტყოდი, ვითარცა კრავი, და დავმალო მწყემსი იგი ღმერთი კარავსა მას შინა ჴორცთასა.
იგი	კლარჯ.	არა მნებავს გამოცხადებად მწყემსი იგი ღმერთი, რაჲთა არა ივლტოდის მგელი იგი.
მის	კლარჯ.	შთამნთქინ მე, ვითარცა კრავი, და შინაგან მწყემსისა მის არგნითა ჯუარისაჲთა შეიმუსროს მარცუალი იგი მდოგჳსაჲ.
იგი	კლარჯ.	განმცოხნენ და პოვოს მტკივანებაჲ იგი ღმრთეებისაჲ, რომელმან ბოროტად ატკივნოს მას.
იგი	კლარჯ.	და აღესრულოს წერილი იგი: „ღმერთმან შემუსრნა კბილნი მისნი პირსა შინა მისსა“.
მას	კლარჯ.	უკუეთუმცა იცოდა, ვითარ არს სასუმელი ესე, რომელსა მე ვილოცავ, მიზეზი თანაწარსლვად მას, რამეთუ მისთჳს არს საწერტელად, ხოლო ჩემ მიერ ცხორებაჲ.
იგიცა	კლარჯ.	რაჟამს შთამნთქას მე, მაშინ ცნას, რაჲ-იგი შთანთქა, რაჟამს იხილოს ჩემთჳს მზჱ დაბნელებული და დღჱ განქარვებული, მაშინ იგიცა განმწარდეს და აღესრულოს წერილი: ჯოჯოხეთი შენ ქუეშე განმწარდა შემთხუევასა შენსა.
იგი	კლარჯ.	დასაბამითგან სიტყუაჲ იგი მამისაჲ კაცთმოყუარჱ იყო, გარდამოჴდა კაცთათჳს და იქცეოდა მათ თანა და გამოარჩევდა ბოროტთა მართალთაგან და მართალთა მათ იჩინებდა ერად საზეპუროდ.
იგი	კლარჯ.	და ესრჱთ დასაბამითგან სიტყუაჲ იგი ყოველთა მართალთა თანა ივნებოდა და თანა იყოს მარადის!
მით	კლარჯ.	ხოლო მოსჱსა თანა სივლტოლასა იყო და ისუ ნავჱს თანა ბრძოლასა იყო, დავითის თანა სივლტოლასა იყო, ესაიას თანა განიხერხებოდა და თჳსითა მით ჴორცითა ამათ თანა იქცეოდა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მოხედა ღმერთმან თჳსსა მას ქმნულსა, რომელ შექმნა ხატად და მსგავსად თჳსა, მოავლინა თჳსი იგი ძჱ ზეცით ქუეყანად უჴორცოჲ და ჴორცნი შეისხნა ქალწულისაგან, იშვა კაცად და აღადგინა წარწყუმედული იგი კაცი და შეკრიბნა განბნეულნი ასონი.
იგი	კლარჯ.	ანუ არა შემოსით იშუა დიდებითა, ანუ რაჲსათჳს კაც იქმნა იგი? ანუ არა ღმერთი იყოა?
იგი	კლარჯ.	იხილეთ, ჵ კაცნო, ისრაჱლისაო! მოკლეს შემწჱ იგი ყოველთაჲ, მიაგეს ბოროტი კეთილისა წილ და ჭირი სიხარულისა წილ და სიკუდილი ცხორებისა წილ.
იგი	კლარჯ.	რომელი აღადგინებდა მკუდართა მათთა და განჰკურნებდა მკელობელთა და განსწმედდა განბოკლებულთა და ნათელსა მოსცემდა ბრმათა მათთა, იგი მოკლეს დამოკიდებითა ძელისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	მერმე კუალად ქალი იგი ეტყჳს: „შენცა გუშინ მის კაცისა თანა იყავ“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო პეტრე ჰქრუა მას: „დედაკაცო, არა ვიცი, კაცი იგი ვინაჲ არს“, რომელი გეტყოდა, შენ უვარყავ, არავინ მაურვებელთაგან იყო, არამედ დედაკაცი იგი იყო.
მათ	კლარჯ.	რომელი განჰჴსნის ცოდვათა და ასუეს ძმარი, რომელი ასუამს სიმართლესა, და აჭამეს ნავღელი, რომელი აცხოვნებს და აჭამეს მათ ცხორებასა და განუხურიტნეს ჴელნი და ფერჴნი, რომელი განჰკურნებდა მათთა ჴელთა და ფერჴთა.
იგი	კლარჯ.	იგი გეტყჳს და შენ უვარ-ჰყოფ, ჵ უნდოჲ საქჱ – ქალი!
მან	კლარჯ.	პეტრჱ, სუეტი იგი მტკიცჱ, ვერ იტჳრთავს შეწამებასა მას ქალისასა, არამედ მან სიტყუაჲ ხოლო ჰრქუა და შეძრწუნდა, სიტყუაჲ ქალისაჲ შეუჴდა და სუეტი იგი იძრვოდა, სიმტკიცჱ იგი იურვოდა.
მის	კლარჯ.	ესემლევანი იხილე და უვარებ? აწ მესამედცა: „შენცა გიხილე გუშინ მის კაცისა თანა. ეგრეთვე უვარყო მესამედ“.
იგი	კლარჯ.	ჵ საიდუმლოჲ ახალი და გამოუთქუმელი, რამეთუ დაისაჯა მსაჯული იგი, და შეიკრა, რომელი განჰჴსნის კრულთა.
მისა	კლარჯ.	და მისა შემდგომად მოხედა ქრისტემან და მოაჴსენა მას სიტყუაჲ იგი.
მან	კლარჯ.	იწყო მან ტირილად და სინანულად დგა ცოდვათათჳს.
მათ	კლარჯ.	მაშინ განიკჳრვეს ძალთა ზეცისათა და ანგელოზნი განჰკრთეს და დასთა მათ ზეცისათა შეეშინა და შეირყინეს მთანი და ბორცუნი შეიძრნეს, ზღუაჲ დატკბნა და უფსკრულნი შეძრწუნდეს
იგი	კლარჯ.	და შეეშინა ყოველსა დაბადებულსა ღმრთისასა: ვარსკულავთა მოაკლეს სინათლჱ მათი, მზჱ დაბნელდა და ანგელოზნი განკრთომილნი გამოვიდეს ტაძრით და სერაბინნი იგი ოჴრითა მათითა ჴმა-სცემდეს.
იგი	კლარჯ.	და კრეტსაბმელი იგი განსთქდა და ბნელმან აღავსო ყოველი ქუეყანაჲ.
მისგან	კლარჯ.	არამედ, ვითარცა პირველად ვთქუთ, ამისთჳს ამას ესრჱთ შეემთხჳა და პეტრჱს ცოდვანი, რამეთუ მრავალი ერი მისგან მოძღურებად იყო და რწმუნებად, რაჲთა ნუუკუე უცოდველ იყომცა და თუალუხუავ და შეუნდობელ იყომცა ძმათა თჳსთა მიმართ.
იგი	კლარჯ.	შევარდა ცოდვასა, რაჲთა მოიჴსენოს თჳსი იგი ცოდვაჲ და უფლისა კაცთმოყუარჱბაჲ და მოყუასთა თჳსთა მოწყალე ექმნეს.
იგი	კლარჯ.	ავმაღლდები და რაჟამს ვიხილჱ დაწყებაჲ ნათესავისა ჩემისაჲ, მეუფებდა რაჲ ცათა, აწ დაეცა მპყრობელი იგი მბრძულ და განქარდის ზაკულებანი მისნი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ პირველ კმა-გეყო შენ ნერგი იგი სიკუდილსა ადამისსა, რაჟამს-იგი ეც პირველ ქმნულსა მას ნაყოფითა ხისაჲთა და აიძულე მას გამოსლვად სამოთხისა მისგან ფუფუნებისა.
მათ	კლარჯ.	აწ კაცი კაცთაგანი სარწმუნო იქმნნეს ამათ საყდართა ზედა და ესეცა გულისთქუმითა ცოდვისაჲთა შეკრულნი, რაჲთა, რაჟამს იხილოს თუ ვინმე შეცოდვებულთაგანი, მოიჴსენნეს თჳსნი იგი ცოდვანი და კაჱთმოყუარე ექმნეს მათ ანგელოზი.
იგი	კლარჯ.	თუმცა იყო მღდელ და თუმცა ვინმე აპყრა სიძვასა ზედა, მეყსეულადმცა მოკლა იგი, მლევანსა ვნებასა ქუეშე არა არიან?
იგი	კლარჯ.	სადა არს აწ, მასმენელო, ღონისძიებაჲ იგი შენი ცთუნებისა მის პირველისაჲ, რომელი არქუ ევას გუელითა: „დღჱსა, რომელსა შჭამოთ, იყვნეთ, ვითარცა ღმერთნი“.
იგინი	კლარჯ.	ანგელოზსა თუმცა მოიღო ესე ჴელმწიფებაჲ, არამცა ასწავებდეს, არამედ მეყსეულადმცა მოკლა, რომელი არა დაემორჩილებოდა ამისთჳს, რამეთუ იგინი არა მლევან არიან, არამედ მისგანადცა კაცი,
იგი	კლარჯ.	წინაწარმეტყუელ ჩემდა კეთილისა იქმენ არა შენითა ნებითა, რამეთუ აღთქუმანი, რომელისა მიერ მაცთუნე სიტყჳთა, შევიძინე იგი საქმითა, იქმნა უცნებითა აღთქუმულისაჲთა ჭეშმარიტ გამოცდილებითა.
მათთჳს	კლარჯ.	რაჲთა მოეგონენ ცოდვანი იგი თჳსნი და გამოცდილებითა მით შემნდობელ იქმნნენ შეცოდებულთა მათთჳს და არა დააცუდნენ რისხვისაგან ეკლესიანი.
მას	კლარჯ.	ამისთჳსცა პეტრჱს სიმტკიცესა მას ზედა დავყოვნეთ და მცირითა მით სიტყჳთა სხუასა პირსა ვერ მოვედ.
მათთჳსვე	კლარჯ.	ჵ საკჳრველი, უცხოჲ გამოცდილებისაგან, რომელი დაუჯერებელ არს: რომელთათჳს სამოთხჱ დაიჴშა, მათთჳსვე ცანი განეხუნეს, რომელი მცირჱდ უწინარჱ წინაშე პილატჱსა დაისაჯა, დღეს ცათა შინა მსაჯულად საყდართა ზის,
იგი	კლარჯ.	შემოვიღოთ აწ ელიაცა წინაწარმეტყუელი ესე დიდი, ქუეყანისა იგი ანგელოზი და ზეცისა კაცი, რომელი-იგი ქუეყანასა ზედა ვიდოდა და ცათა შინა გალობდა,
მას	კლარჯ.	ოდეს დამოჰკიდეს ძელსა ზედა ჴორცითა უფალი, მაშინ აღეხუნეს სამარენი და ჯოჯოხეთი დაირღუა და გამოუტევნა სულნი მრავალნი, და აღდგეს მკუდარნი და ვერ იტჳრთა დაბადებულმან, რამეთუ ჰხედვიდეს თჳსსა მას უფალსა ჯუარსა ზედა დამოკიდებულსა.
მათ	კლარჯ.	რომელი სამით წყრთით ქუე ვიდოდა და მუნვე აღფინდა სხეულთა მათ ცისათა, წყალთა საუნჯესა, რომლისაჲ-იგი ენაჲ საუნჯე ექმნა წყალთათჳს და შეკრნა ცანი, რომელი-იგი გლახაკ და მდიდარ, რომელი-იგი უცებ და მეცნიერ.
იგი	კლარჯ.	მსაჯული დაიშჯების და დუმს, უხილავი იგი ჯუარსა ზედა იხილვების და არა ჰრცხუენის, შეუპყრობელი იგი შეპყრობილ არს და არა გული უწყრებინ,
მას	კლარჯ.	უვნებელსა მას ევნების და არა ეძიებს შურსა, უკუდავი იგი მოკუდების და ცხოველ არს უკუნისამდე, ზეცისა იგი მეუფჱ დაიფლვის და მოითმენს.
იგი	კლარჯ.	არამედ აღდგა უფალი მკუდრეთით, მაშინღა ცნა დაბადებულმან, რამეთუ კაცთათჳს მსაჯული იგი დაისაჯა და უხილავი იგი იხილვა და უვნებელი იგი ივნო, უკუდავი იგი მოკუდა და ზეცისაჲ იგი ქუეყანასა დაეფლა.
მით	კლარჯ.	მდიდარ მით, რამეთუ ღრუბელნი ცისანი ენითა ეპყრნეს და იგიცა თუალ-უხუავე იყო ცოდვილთათჳს.
იგი	კლარჯ.	და უფალი იგი იშვა კაცად და დაისაჯა, რაჲთა შეიწყალოს კაცი, შეიკრა, რაჲთა განჰჴსნეს, იგუემა, რაჲთა განეტეოს.
იგი	კლარჯ.	გლახაკ მით, რამეთუ უფროჲსი იგი მოეგო ღმრთისა სიყუარული.
იგი	კლარჯ.	ჵ რაოვდენ აღიძრვის ათძალი იგი დავითისი სულიერი საკჳრველი ესე: „ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
მით	კლარჯ.	მსგავსებითა მით მსგავსი იგი ვნებაჲ დაჰჴსნა და მიიწია უწესო სიკუდილსა.
იგი	კლარჯ.	იხილა გემოჲ სიკუდილისაჲ და შეიწყალნა, რომელი სარჩელსა სიკუდილისასა ქუეშე არიან, დაეფლა და აღადგინნა მკუდარნი, ვითარცა მძინარენი, განაცხოველნა დაფლულნი იგი და გამოიყვანნა ნათლად.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ შეიწყნარა ზურგსა ზედა თჳსსა, რომელი-იგი იჴსენებოდა მათ მიერ და ჟამსა შობისასა და კუალად ჰმსახურა ვარსკულავითა და მოდრკა მისთჳს, რომელი-იგი იყო დამალულ ქუაბსა შინა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო შენ მოხუედ ქუეყანად და მოიძიენ წარწყმედულნი სულნი იგი, შექმნულნი შენნი, და უკუმოიგე ადამი, ვითარცა სამეუფოჲ ნამარხევი.
იგი	კლარჯ.	ერთი იგი დაისაჯა და ბევრნი იჴსნნეს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ესე მამამან აღამაღლა და მარჯუენით საყდართა თჳსთა დასუა, მაღალთა და აღმატებულთა, და ყო იგი მსაჯულ ერისა და წინამძღუარ ანგელოზთა და მთავარ ქერობინთა, ხუროთმოძღუარ იერუსალჱმისა და ძჱ ქალწულისა და მეუფჱ უკუნისამდე.
მისა	კლარჯ.	წარ-ვინმე-ვლო შორის მბრძოლმან, მასმენელმან ღმრთისამან, შურისათჳს დააჯერა და აცთუნა, იქმნა ცთომილი ნაწილ მისა და სნეულ ვნებითა წინააღდგომითა ღმრთისაჲთა განიზრახა ფარულად ღმრთისა ზედა.
მის	კლარჯ.	ამას ყოველსა, რომელსა ვხედავთ კაცად მის თანა, მთიებისა უხუცჱს არს, მზისა აღმოსავალისა უბრწყინვალჱს არს, ელვისა უბრწყინვალჱს, ცათა უმაღლეს, შემოქმედი დაბადებულთაჲ.
იგი	კლარჯ.	გამოუჩნდა ღმერთი, ამხილა სასოებაჲ შჯულისაჲ გარდასლვისაჲ, ივლტოდა ხილვისაგან თავი იგი ნათესავისაჲ, უვარ-ყვნა მხილებანი, დაიმალა ხესა ქუეშე ძგერისაგან, რომელი აჩრდილ არს ღმრთეებისაჲ,
იგი	კლარჯ.	და განძარცუა იგი ღმერთმან ჴელმწიფებისაგან და განაჭენა სამოთხით კაცსა მას, ვითარმცა ესრჱთ ეტყოდა: არა ამის სასოებისათჳს შემექმენ შენ და არცა ამისთჳს ჴელთა ჩემთა დაგბადეს შენ და თიჴაჲ ბუნებად გამოგსახჱ.
მას	კლარჯ.	და რომელი მას ზედა ჯუარს-ეცუა, სიტყუაჲ იგი ვითარცა იგინებოდა და ოდესმე უპატიოდ ჰბასრობდეს, მოკუდების, ვითარცა ბოროტის მოქმედი, დაიფლვის, ვითარცა მკუდარი, ეგლოვენ, ვითარცა მკუდარსა, არამედ აღდგა მკუდრეთით, ვითარცა ღმერთ არს.
მის	კლარჯ.	იქმენ მასმენელისა მის თანამზრახვალ და შეჰკერბით დამბადებელისა ზედა.
მას	კლარჯ.	არამედ ვხედავთ ხატსა მას ურჩებისასა, რომელნი განმრავლჱბულ არიან ქუეყანასა ზედა.
მისა	კლარჯ.	მოვედ მისა, ვინაჲთგან აზმენ უფროჲსსა შენსა.
იგი	კლარჯ.	რაჲთა ჭეშმარიტებაჲ ტყუვილით არწმუნონ და ერთობაჲ იგი ეკლესიათაჲ – წვალებით და ურჩებით და მძლავრებით და სიწმიდჱ – სიძვით და სიმართლჱ – უშჯულოებით, ქალწულებაჲ – მოძალებით და ესრჱთ ქრისტჱს მიმართ ურჩ არიან
მას	კლარჯ.	და ისესხა მიწაჲ ქალწულისაგან და გამოხატა მას შინა მსგავსებაჲ ჭეშმარიტი.
იგი	კლარჯ.	ჩჩჳლი შეზელილი შეჰზილა თავსა თჳსსა და დაშთა იგი, ვითარცა იყო, რაჲთა აღიღოს სიშიშულჱ ხატისაჲ მის, ვითარცა ეჩუენა: უძლიერჱს მაცთურისა, უდიდეს ცოდვისა, უვაღრჱ სიკუდილისა.
იგი	კლარჯ.	შემდგომად სიკუდილისა დაარღუევდა საფლავთა, ოდეს დაიდვა საფლავსა და გჳრგჳნოსან ყო იგი უკუდავებითა.
იგი	კლარჯ.	და დღჱს აღიყვანა იგი ზეცად და დაწყებაჲ ბუნებისაჲ ყო სამკაულ შუენიერებისა ყოველთა დაბადებულთა.
იგი	კლარჯ.	არა ესრჱ, არა იყვნეს საქმენი იგი გულისწყრომით და არცა მოანიჭა ესე ვნებითა შენანებისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აქუნდა სანთელი იგი ჭეშმარიტებისაჲ, ვითარცა თხემსა მთისასა. ჯდა სიბრძნითა თჳსითა.
მას	კლარჯ.	და გუელსა მას ჰრქუა ღმერთმან: „მკრდითა და მუცლითა შენითა ხჳდოდი შენ“.
მას	კლარჯ.	აქუნდა მას სანთელი, ხოლო არა საგუნებელ იყო ბრძანებაჲ ამისთჳს, რამეთუ შესულებულ იყვნეს იგინი და კერპთმსახურებასა დაეპყრნეს.
მას	კლარჯ.	მკერდი დაწყევა, რამეთუ მას ზედა გული და გულისწყრომაჲ მუნ შეიქმნების, „მუცლით ხჳდოდი“, რამეთუ საჭმლისათჳს აცთუნა – მიწისა ჭამაჲ ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ძელისაგან გარდასლვაჲ მცნებათა იქმნა, ამისთჳსცა ძელსა შემშჭუალა წყევაჲ იგი, ვითარცაღა-იგი ძელისაგან გარდასლვაჲ, ეგრეცა ძელისაგან ცხორებაჲ.
მის	კლარჯ.	ჯუარი წინამძღუარი ავაზაკისა მის მორწმუნისაჲ, ჯუარი დამარღუეველი ჯოჯოხეთისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და ვითარ შორის იგი შემოვიდა, თავს-იდვა პატიჟი, რომელი თანა-გუედვა ჩუენ მამისა მიერ, და გმობაჲ და ყუედრებაჲ, რომელნი ვყვენით ჩვენ ღ˜ა მიმართ, მან თავს ისხნა.
იგი	კლარჯ.	ჰხედავა, ვითარ დაჰჴსნა მტერობაჲ, ვითარ დაითმინა და ღონისძიება-ყო, ვიდრემდის შეწირა ღმრთისა მტერი მბრძოლი და ქმნა იგი საყუარელ?
მით	კლარჯ.	ვითარცა არს ყანა იფქლისასა, მიიღის კაცმან თავისაგან იფქლისა მცირედ მჭელეული და შეწირის ღმრთისა და მით მცირითა ყოველი იგი აგარაკი იკურთხის, ესრჱთვე ქრისტემან მცირითა მით ჴორცითა განაგო, რაჲთა აკურთხოს ყოველი ნათესავი ჩუენი.
მით	კლარჯ.	და რაჲსათჳს არა ყოველი ბუნებაჲ აღამაღლა, რამეთუ არა არს ესე დაწყება, ოდეს ვინმე შეწიროს ყოველი, არამედ ოდეს ვინმე შეწიროს მცირედი, აკურთხის მით ფრიადი.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ დაწყებაჲ არს, ჯერ-იყო აღმაღლებად კაცი იგი პირველი.
იგი	კლარჯ.	არა არს ესე ესრჱთ, საყუარელო, უკუეთუ შესწიროთ პირველი, რომელი აღმოაცჱნა ქუეყანამან და იგი უჴმარ და უსუსურ არს.
იგი	კლარჯ.	მაშინღა შურითა აღიძრა და უნდა მათი განსწავლაჲ, რაჲთა სიყმილითა ოდენ მოისრვოდიან და დამბადებელისა მიმართ მოიქცენ ლოცვითა, რაჲთა სიყმილი იგი ძალ ექმნეს ცხორებასა.
იგი	კლარჯ.	და ამისთჳს, რამეთუ იყო ნათელი იგი ცოდვასა ქუეშე, ამისთჳს არა აღამაღლა, დაღაცათუ პირველი იყო, არამედ ესე, რომელი გარეშე არს ყოველსა ცოდვასა, აღმაღლდა.
იგი	კლარჯ.	გარნა პირითა ჩემითა გამოჴდა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ და მეყსეულად ჰაერნი იცვალნეს და ცაჲ განრვალდა.
იგი	კლარჯ.	დაღაცათუ უკუანაჲს იყო, აწ უკუე ესე ვიდრე-მე არს დაწყებაჲ და უკუეთუ გინებს, რაჲთა სცნა, რამეთუ არა თესლი, რომელი აღმოსცენდის პირველად, იგი არს დაწყებაჲ, არამედ რჱ ეული და ძლიერი.
მას	კლარჯ.	და წიგნისაგან მოვიყვანო მოწამე: ჰრქუა ძუელსა შინა მოსჱს ერსა: „უკუეთუ შეხჳდჱ ქუეყანასა მას, რომელი მოგცეს უფალმან ღმერთმან შენმან და დაჰნერგო შენ ყოველი ხჱ ნაყოფიერი, სამ წელ არაწმიდა ჰყო ნაყოფი მისი და წელსა მესამესა წმიდა იყოს ნაყოფი მისი ღმრთისა“.
იგი	კლარჯ.	არამედ თქუა: სამსა წელსა არაწმიდა ჰყო ნაყოფი მისი, არამედ უტევე, რამეთუ ხჱ იგი უძლურ არს და ნაყოფი მისი არამწიფჱ არს და მეოთხესა წელსა წმიდა ჰყო ღმრთისა.
მან	კლარჯ.	იხილეღა სიბრძნე, მოცემული შჯულისაჲ: არა უტევა ჭამად, რაჲთა არა მიიღოს მან ნაყოფი მისი პირველი ღმრთისა და არცა უბრძანა, რაჲთა შეიწიროს ღმრთისა ნაყოფი უსრული.
მის	კლარჯ.	არამედ თქუა: უტევეთ, რამეთუ პირველი ნაყოფი არს და ნუ შესწირავ, რამეთუ არა შეჰგავს პატივსა მიმღებელისა მის.
იგი	კლარჯ.	ჰხედავა, ვითარ არა რომელი წინა გამოვიდა, დაწყება არს, არამედ ძუელი იგი?
იგი	კლარჯ.	და ესე ვთქუთ ჴორცთათჳს, რომელნი შეიწირნა და აღვიდა ქრისტჱ, დაწყებაჲ გონებათა ჩუენთაჲ, მამისა და ესრჱთ შეიყუარა მამამან ძღუენი იგი სიმდიდრისაგან შემწირველისა და სიწმიდისაგან შესაწირავისა, ვიდრემდის შეიწყნარა იგი ჴელთა თჳსთა ზედა.
იგი	კლარჯ.	და იყო ძღუენი იგი მახლობელ თჳსა, და თქუა: „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა“.
მას	კლარჯ.	მას, რომელსა ესმა „მიწაჲ ხარ და მიწადცა მიიქცე“, არა კმა-ეყო ყოფაჲ ანგელოზთა თანა, არამედ უზეშთაჱს იქმნა ანგელოზთა, გარჱ-წარჰჴდა მთავარანგელოზთა,
მისსა	კლარჯ.	არღარაჲ იყო უქუემოჱს მისსა, რომელსა-იგი შთაჴდა კაცი და არცა ადგილი უმაღლჱს მის ადგილისა, რომელსა-იგი აღმაღლდა აწ.
იგი	კლარჯ.	და მოასწავებს ამას პავლეჱ და იტყჳს: „რომელი შთაჴდა ქუესკნელთა, იგი არს, რომელი ამაღლდა ზედა ყოველთა ცათა“.
მათ	კლარჯ.	დღეს შეიწყნარჱს ანგელოზთა, რომელი-იგი უყუარდა მათ, პირველად ბუნებაჲ ესე ჩუენი.
მას	კლარჯ.	რაჲ-იგი ქმნის წყალობისათჳს მონა-მოყუსისა თჳსისა, ეგრჱთვე ქერობინსა მიეთუალა სამოთხჱ, რაჲთა სცვიდეს და ელმოდა მას დაცვაჲ იგი მისი.
იგი	კლარჯ.	შევარდა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ ქიმთა ქუეყანისათა, ვითარცა სიცხჱ ძლიერი, და ყოველივე მეყსეულად განჴმა, ყოველივე აღოჴრდებოდა და განირყნებოდა, მწუანენი განჴმებოდეს ხენი და ნერგნი, ნაყოფიერნი და უნაყოფონი ველისანი და ზღჳს კიდისანი,
მით	კლარჯ.	ყოველივე მეყსეულად განჴმებოდა, ყოვლისავე სულიერისა ჰასაკი განირყუნებოდაჲ, ჟამი იყო ყრმათაჲ, ტირილ დედათაჲ, განვრდომაჲ იყო მრავალი ერთითა მით სიტყჳთა წინაწარმეტყუელთაჲსა.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს გარდამოვლენ და აღვლენ მოწაფენი, რაჲთა იხილონ ხილვაჲ იგი საკჳრველ – კაცი ცათა შინა, გამოჩინებული, ამისთჳს ყოველსა ადგილსა ანგელოზნი, რაჟამს იშვა, დაეფლა და აღდგა და ოდეს აღმაღლდა, თქუა: „აჰა ესერა ორ კაც სამოსლითა ბრწყინვალითა!“
იგი	კლარჯ.	შემოსაჲ იგი მათი მოასწავებს სიხარულსა მათსა.
იგი	კლარჯ.	ანუ ვითარ ვაქებდე, რომელმან შობადმდე იცოდა დაფარული იგი საიდუმლოჲ?
იგი	კლარჯ.	ამან ვიდრე შობადმდე ქრისტჱსა მადლისა იგი ნიჭი გამოცხადებად იწყო.
იგი	კლარჯ.	ამან მადლისაჲ იგი გამოაჩინა საუნჯჱ და რომელი-იგი არა იცოდა ცათა შინა სიმრავლემან ანგელოზთამან, ვითარცა გესმა, აწ იოვანე მუცლით გამო დედასა აუწყებდა.
იგი	კლარჯ.	ჩემი მუცელსა შიდა არა თავს იდვა, რამეთუ საუკუნოჲ იგი ჩემ წინაშე არს.
იგი	კლარჯ.	და ვინ გუეოხდა ჩუენ და წიაღთაგან მამისათა აღგჳდგინა უდედოჲ იგი?
მას	კლარჯ.	ვინ აუწყოს პირველსა მას ადამს დედაკაცისაგან აღვსებული საიდუმლოჲ?
იგი	კლარჯ.	ვინ თქუას, რამეთუ დარჩილსა შინაგან აქუს მსაჯული იგი?
მასვე	კლარჯ.	და რომელსა-იგი მწუხარებით შობაჲ ესმა შვილთა თჳსთაჲ, მასვე მოაქუს სიხარული, და გუექმნა იგი მწუხარებისა წილ სიხარულ?
იგი	კლარჯ.	ეჰა პატიოსნებაჲ! ეჰა მიუწდომელი მოსლვაჲ! სამოთხით გამოჴადა ღმერთმან პირველქმნული იგი და მასვე საშოსა ნაშობისა მისისასა დაემკჳდრა.
ვისგან-იგი	კლარჯ.	და ვისგან-იგი პირველსა მამასა შეჰრისხნა, გამოჴადა, ამითვე მოწყალჱ ექმნა და მოვიდა.
მის	კლარჯ.	ესე იოვანჱს ხლდომანი, უფროჲსთა სიტყუანი, რამეთუ სიტყუა იყვნეს არღა შობილისა მის ყრმისა ხლდომანი, ვინ დასაბამითგან წარმართმან ქალაქსა სულელთასა ასწავა, რომლისაჲ ვიდრე წარგრაგნადმდე წინამსრბულმან გუაუწყა,
მათ	კლარჯ.	და იყო მათ დღეთა შინა ჰეროდჱ მეფისათა, ნუუკუე ვინ-მე ერთობითა ამათ სახელითაჲთა სახარებისაგან შესცთეს უწყებასა,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ სხუაჲ იყო ჰეროდე, რომელმან მოკლა წინამორბედი, და სხუაჲ არს ჰეროდე, რომელმან მოთიბნა ყრმანი – ჯეჯილნი იგი ღმრთისმსახურებისანი ძიებასა მას იფქლისა თავწარსხმულისასა.
მათ	კლარჯ.	ესევითართა მათ დღეთა იყო ვინმე მღდელი, სახელი ერქუა ზაქარია და ცოლსა მისსა – ელისაბეთ.
მას	კლარჯ.	და იყო მღდელობასა მას ზაქარიაჲსსა ბრწყინვალე კრებაჲ ვნებისაჲ, შეიმოსა სამოსელი და დაიდგა გჳრგჳნი და მოიღო სასაკუმევლჱ და წმიდასა მას შეისწრაფდა დაუბრკოლებელად.
იგი	კლარჯ.	წინაჲსწარ უსწრობდა ჟერაჲ იგი ეჟუანთაჲ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო სიმრავლჱ იგი ერისაჲ აქებდა მღდელსა მას, რამეთუ ვითარცა ანგელოზი მოხუცებული იგი იყო, წარავლინეს იგი ღმრთისა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა მიიწია იგი შინაგან კრეთსაბმელსა მას, „ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისაჲ მარჯუენით საკურთხეველისა მის საკუმეველთაჲსა“.
მის	კლარჯ.	შეძრწუნდა ზაქარია და წარსლვად ვერ უძლო ანგელოზისა მის ხილვითა და გარე-უკუ-მოვიდა.
იგი	კლარჯ.	არამედ მიუტეო წმიდაჲ იგი წმიდასა მას, წმიდაჲ იგი მოვიკითხო, მივეახლო, სასაკუმევლჱ მივსცე: მი-მე-მიყვანოსა ზეარად, ანუ და-მე-მსაჯოს კადნიერად?
იგი	კლარჯ.	და არა უგულებელს-ყო მთავარანგელოზმან გაბრიელ მღდელისა იგი შიში.
მას	კლარჯ.	ამისთჳსცა მეყსეულად ჴმა-უყო მას, ვითარცა მარჯუენე ჴელი მიუპყრა მას განსამტკიცებელად, ღაღატ-ყო: „ზაქარია, ნუ გეშინინ!“
იგი	კლარჯ.	პირველად მისი იგი შიში დააცხრეო...
იგი	კლარჯ.	სარწმუნოებისა არა შემწყნარებელი და მაშინღა სახარებაჲ იგი აუწყა, რაჲთა შეუძრწუნებელად სულითა უწყებაჲ იგი შეიწყნაროს.
მას	კლარჯ.	„გულსმოდგინედ ვედრებაჲ შენი შეესმა უფალსა და ცოლმან შენმან გიშვეს შენ ძჱ და უწოდი მას იოვანე“.
მისსა	კლარჯ.	მესმა და მოვედ, რამეთუ ქალაქსა ღმრთისასა აღწერილ არს, რომელი-იგი მუცელმან არა აღმოაცენა, რამეთუ მრავალთა შობასა მისსა უხაროდის, რამეთუ შენი არს შვილი, ხოლო ნიჭი – მრავალთაჲ.
იგი	კლარჯ.	გულისსიტყუაჲ იგი მეჭუელისაჲ გაბრიელს, ვითარცა ესმა და ცნა, რამეთუ მიუგ… მუნ ედ… ხოლო ნა… თავს-იდვა..იგი… არამედ შეურაცხ-ყო მა…
იგი	კლარჯ.	ესე იესუ, რომელი აღმაღლდა თქუენგან ზეცად, ესრჱთვჱ მოვიდეს, ვითარცა იხილჱთ იგი აღმავალი ზეცად“.
იგი	კლარჯ.	იგი საკუმეველის მკუმეველი და სარწმუნოებისა არა შემწყნარებელი და პირი მისის აუწყებდა განრისხებასა და ჰრქუა: ესრჱთ გამომკითხავა მე ზაქარია?
მას	კლარჯ.	რამეთუ რომელი გითხარ, მას ითხოვა?
მისთჳს	კლარჯ.	– „მე ვარ გაბრიელ“, წინდად მისთჳს სახელი ჩემი მიიღე, და თუ მცირე არს ესე შენდა, ისმინე პატივი: „მე ვარ, რომელი ვდგა წინაშე უფლისა , და მეტყჳა: ვითარ-მე ვცნაო?
მას	კლარჯ.	რაჲ არა ნუ ხედვიდესა, რომელი-იგი მას ჟამსა იქმნებოდა?
იგი	კლარჯ.	ხოლო შემოქმედი იგი ყოველთაჲ უფროჲს არს შენსა.
იგინი	კლარჯ.	არა-მე იტყჳსა მახარებელი, ვითარმედ ხედვიდეს იგინი აღმაღლებასა მისსა?
მათა	კლარჯ.	და რაჲსათჳს დადგეს ანგელოზნი სწავლად მათა, ვითარმედ ამაღლდა ზეცად?
მით	კლარჯ.	ხენი განჴმებოდეს, ნერგნი, წყარონი და მდინარენი და ყოველივე სოფელი წარწყმდებოდა და დაქცევაჲ შეემთხუეოდა, ურწმუნოებაჲ, რამეთუ ცაჲ შეკრულ იყო და ყოველივე მოწყდებოდა გულისწყრომითა მით ელიაჲსითა და არარაჲ ჰშჭირდა ელიას რომლისაჲვე, რამეთუ შურითა დამთრვალ იყო.
მას	კლარჯ.	ვითარ ისწავე აბრაჰამისგან ისაკის შობაჲ: არაა, ვითარ-იგი ჰრწმენა მას და ჟამნი შეურაცხ-ყვნა, და ჰრწმენა მას სიბერეცა ერჩდა?
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ბერწი იგი შენი შეუძლებელს გიჩს შენ, ვითარ ქალწულისა საიდუმლოჲ გაუწყო შენ?
მას	კლარჯ.	და მას ჰრწმენა და უფროჲსღა ქადაგა, ხოლო შენ უმცირესსა ურწმუნო იქმენ და სიტყუასა გამომკითხავ მე, ზეცით რომელმან მომავლინა მე შენდა, რამეთუ შენ გული გითქუამს სასწაულისა მიღებად.
მან	კლარჯ.	ისმინე, რაჲ თქუა მან: არავინ თქუენგანი მკითხავს მე, ვიდრე ხუალ? არამედ გარქუ თქუენ ესე.
მან	კლარჯ.	და მან არა იცის, რამეთუ სისულელე ეგე ღმერთისაჲ უბრძნეს კაცთა არს, რამეთუ ჰგონიეს სიტყუათა ამათ ჩემთაგან, ვითარცა უძლური ვინმე.
მას	კლარჯ.	აწ შობისა წილ სამარედ მწრაფლ ჴმითურთ მივედ უშვილოვებითურთ, შეკრვით განისწავლჱ ჴმითა და მიუდეგ ჴმითა, რამეთუ აწ მას ხოლო მიუტევო მე შეცოდებანი მამისანი, რამეთუ უფლისა საყუარელი არს: ვითარცა უნდეს მეგობარსა, ეგრეცა სთხოვოს.
მათ	კლარჯ.	აწ უხარის ჩემთა მათ მდაბალთა სიტყუათა ზედა: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
იგი	კლარჯ.	არა იცის, რამეთუ მე შევსუა სასუმელი ესე, ხოლო იგი დაითროს და დაბნელდეს და ჩემთა განიღჳძონ და აღდგენ.
მას	კლარჯ.	და ესე სიტყუაჲ შინა ვითარ აღესრულებოდა, ჟამი გარედავიდოდა და სიმრავლესა მას ერისასა უკჳრდა გარჱ და გონებაჲ განიზრახვიდა და თითოეული მათი სხუად ჰგონებდეს, ვიდრემდის ზაქარია გამოჩნდა და მოასწავებდა დუმილით, რაჲ-იგი ევნო სიტყუასა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მსახურებაჲ იგი … აღასრულა და წარვიდა სახლად თჳსა.
იგი	კლარჯ.	სიხარული იგი აქუნდა გულსა მისსა, პირსა ესხნეს აღჳრნი.
იგიცა	კლარჯ.	და თჳთ იგიცა განსთქდეს და მკუდარნი გამოვიდენ ცოცხალნი და ზეცად აღვიდენ.
მას	კლარჯ.	რასა ეტყჳს მას ღმერთი: „მიგუალე შენ მდინარესა მას ქორალისასა და უბრძანო ყორანსა, რაჲთა გზრდიდეს შენ მუნ“.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს დადგეს ანგელოზნი იგი, რაჲთა ნუგეშინის-სცენ მათ მწუხარებისა მისთჳს აღმაღლებისა მისისა, ხარებითა მოსლვისა მისისაჲთა.
მას	კლარჯ.	არა იცის, რამეთუ რომელსა საბრჴესა დააგებს, და იგივე შევარდეს მას და აღესრულოს წერილი იგი: „ჴნარცუ თხარა, აღმოჰკუეთა და შთავარდა იგი მთხრებლსა მას, რომელცა ქმნა“, რამეთუ არა იცის, რომელ ეგულების აღმართებად ჯუარი.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ჩემდა არს პატივ და მისსა – მახჳლ, ჩემდა არს ტაძარ და მისსა – სიკუდილ, ჩემდა არს დიდება და მისსა – წარსაწყმედელ.
იგი	კლარჯ.	არამედ არღარა შესწუხნეთ, რამეთუ იგი მოვიდეს კუალად.
მას	კლარჯ.	პირველად საუფლოდ კაცსა მას განიზრახვიდა და ესრჱთ ჰრქუა: „გიხაროდენ, სახარულევანო, უფალი შენ თანა!“
მათ	კლარჯ.	ამისთჳს დადგეს ანგელოზნი, რაჲთა ნუგეშინის-სცეს მათ მწუხარებისა მისთჳს.
მისგან	კლარჯ.	უკუეთუ შჯული ყორანსა არაწმიდად იტყჳს, უკუე რომელი იზარდებოდა მისგან, იგიცა არავე წმიდა იყო?
იგი	კლარჯ.	და იგი – ეტლითა ცეცხლისაჲთა, ხოლო ესე – ღრუბლითა ნათლისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	მაშინღა მერმე, რამეთუ მრავალი ჟამი წარჴდა და მდინარე იგი დაჰჴმა, ეტყჳს ღმერთი: „აღდეგ და წარგუალჱ გამოზრდად სარეფთად სიდონიაჲსა, და უბრძანო მუნ ქურივსა, რაჲთა გამოგზარდოს შენ“.
მის	კლარჯ.	ამას სარგებელისათჳს ჰყოფდა, რამეთუ ელია არა უწყოდა, რაჲ-იგი იქმნებოდა ერთისა მის ადგილსა ჯდომითა.
მას	კლარჯ.	არა ჰხედვიდა უნასსა მას სოფლისასა, ვითარ განჴმებოდა ყოველი:
იგი	კლარჯ.	ვითარ წყარონი, ვითარ ტბანი, ვითარ მდინარენი, ვითარ ნერგნი, ხენი ნაყოფიერნი, და უნაყოფონი, ნაყოფთა იგი მოსპოლვაჲ, მფრინველთაჲ და სხუათა მრავალთაჲ, ყრმათაჲ სიკუდილი, დედათა გოდებაჲ, სოფლისაჲ იგი დაქცევაჲ.
მას	კლარჯ.	ხოლო მას ვითარცა ესმა სიხარული, არა განმიმარტა, არამედ დაუკჳრდა ჴმაჲ მას და თქუა: „ვინაჲ არს ესე მოკითხვაჲ?“
მით	კლარჯ.	და რაჟამს აღმაღლდა ჴორცითა მით, რომელ-იგი მისსა შეერთებულ იყო, და იყოს ცათა შინა ხილვაჲ უცხოჲ, რაჟამს იხილეს გუნდთა ანგელოზთასა მეუფჱ დიდებისაჲ, უფალი ძლიერებათაჲ, მსგავსად ჩუენდა, თქუეს: ვინ არს ესე, რომელი მოვალს ედომით?
იგი	კლარჯ.	აღადგინა იგი ღმერთმან, უბრძანა ურვისა მას ქუეყანასა მისლვაჲ მიერვე სიდონდმდე, რაჲთამცა ესრჱთ იხილა ელია საქმე იგი, ევედრა უფალსა თჳსსა და მო-მცა-სცა წჳმაჲ.
მას	კლარჯ.	არა აქა არს იოსებ, არა უთხრა ესე მარტოსა, ვითარცა თქუან, პირველშექმნულსა მას ჰზრახვიდა პირველი იგი ბოროტი.
მისაცა	კლარჯ.	ვინ უწყის, ევედრამცა წჳმისათჳს, ჴელ-ეწიფებოდა თჳნიერ მისაცა მოცემად.
იგი	ბალ.E	ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივით მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
იგი	ბალ.E	და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
იგი	კლარჯ.	ამისთჳს წარმოავლინა შორსა გზასა, არა თუ ვერ შემძლებელ იყო იგი მისა მუნ გამოზრდად, არამედ რაჲთამცა აჩუენა მას მოსრვაჲ იგი სოფლისაჲ.
მათ	კლარჯ.	და ამათ თანა ჰკითხეს მათ: რაჲ არს ესე ცემაჲ, რომელ არს ჴელთა შენთაჲ?
იგი	ბალ.E	ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედავთა.
მან	კლარჯ.	და მან ჰქრუა მათ: რომელი ვიცი სახლსა საყუარლისა ჩემისასა.
იგი	კლარჯ.	ბოროტი იგი მისგან იყო, ხოლო კეთილი ღმრთისაგან.
იგი	კლარჯ.	არამედ ელოდა მონისა მის ვედრებასა, ხოლო იგი ესრჱთ არავე ევედრა.
იგი	ბალ.E	ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწუდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა გარდაჴდა შაბათი იგი, მარიამ მაგდანელმან მოყუსებითურთ განჰმზადნეს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, რაჲთა უკუმიონ ჴორცთა უფლისათა.
მას	კლარჯ.	არამედ უგუნურებაჲ რაჲმე მოიღო და ესრჱთ ვიდოდა გზასა მას და უწყალოებაჲ შეიმოსა და რომელივე სიტყუაჲ არა შეჰრაცხა, ვითარცა წეღან ვთქუ: შურითა მთრვალ იყო.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა-იგი, რაჟამს იჭუეულ იქმნა თომა, უჩუენნა ჴელნი თჳსნი და გუერდი შემდგომად აღდგომისა და უბრძანა, რაჲთა განიხილონ ადგილი იგი სამშჭუალთაჲ და ნაგურემი იგი გუერდისაჲ.
მათ	ბალ.E	და მოაღებინა ნაგევთაგან სკორე და მყრალი ბაყლები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ძვალები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
მისი	ბალ.E	და შთახედნა ჯურღმულსა და იხილა ვეშაპი, რომელსა აღეშკმო პირი და ეგულებოდა შთანთქმაჲ მისი.
მათ	კლარჯ.	რაჲთა ეუწყოს მთავრობათა მათ და ჴელმწიფებათა ზეცისათა ეკლესიისაგან მრავალფერი სიბრძნე ღმრთისაჲ, რომელი-იგი განმზადა უწინარჱრჱსა ყოვლისა საუკუნეთა ქრისტჱს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს სუფევაჲ და ძლიერებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგინი	კლარჯ.	ვიდრე იგინი განიზრახვიდეს და მივიდოდეს გზასა მას და იტყოდეს: „დაღაცათუ მივალთ, სამარესა მას შინა ვინ შეგჳტევნეს ჩუენ?
იგი	კლარჯ.	დაღათუ მიგუაქუს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, მკუდარი იგი ვინ გჳჩუენოს ჩუენ?
მის	კლარჯ.	მოვედი აღთქუმისა მის აღსრულებად თქუენდა, რომელი მომცა მე მომანიჭებელმან აღურძინებისა თქუენისათჳს.
მათთჳს	კლარჯ.	რომელნი-იგი ცოდვასა შინა დამჳდრებულ არიან, მათთჳს კბოდე იქმენ, ცაჲ შეჰკარ და ქუეყანასა აღჳრ-ასხენ და სრბაჲ იგი სახეთაჲ მათ შეიპყარ.
მის	კლარჯ.	მოგეახლები კუალად ჩუენებად თქუენდა თომაჲსა, რომელი-იგი ოდესმე ურწმუნო აღდგომისათჳს ქრისტჱსა, ხოლო შემდგომად ხილვისა მის და შეხებისა მორწმუნე მისა უფროჲს და ღმრთად აღმსარებელი.
მის	კლარჯ.	მოვედით! ამიერითგან გლოცავ თქუენ და მშჳდობისა სიმდაბლჱსა მორჩილ იქმნნეთ წმიდათა ამათ სიტყუათა, რომელსა მცირედითა მის მიერ მოცემითა განგიმზადებ თქუენ დღეს.
მათ	კლარჯ.	მაცხოვარი ყოველთაჲ, რომელმან წარმოტყუენა ჯოჯოხეთი და იქმნა პირმშო მკუდართა, შევიდა ბჭეთა ჴშულთა მოწაფეთა მისთა თანა, „ხოლო თომა, რომელსა ერქუა მარჩბივ, არა იყო მათ თანა“.
მათგან	კლარჯ.	რაჲთა არა უცოდველთა მათგან ცოდვილნი მოისრნენ.
იგი	კლარჯ.	სასურველი იგი მოვიდა სურვიელთა თანა და მათ თანამოსურნე იგი აკლდა.
მით	კლარჯ.	უკუეთუმცა ანგელოზი იყო უცოდველი, ცოდვილნიმცა გუემნა ამისთჳს, არა ანგელოზი, რაჲთა ვცნათ თჳსთა მით გუემითა თჳსთა ტომთაჲ.
მათ	კლარჯ.	ამისგანად მიცნობიეს თჳსთაჲ მათ, რომელთა ეგულებოდა მრავლისა ერისა რწმუნებად.
მათ	კლარჯ.	მიუშუნა ცოდვასა შევრდომად, რაჲთა ამისა შემდგომად, რომლისაგან-იგი ევნო მათ, კაცთმოყუარჱ იქმნნენ.
იგი	კლარჯ.	მწყემსი იგი კეთილი მოვიდა სამწყსოსა და ცხოვარი იგი გარეშე სამწყსოსა შეცთომილ იყო, მეუფჱ იგი ზეცისაჲ მოვიდა და მეჴედარი იგი თჳსაგან იყო საღმრთოთა მათგან მოყუასთა.
მით	კლარჯ.	მოვიდა ესე ღმრთისა ჴორციელებისა საიდუმლოჲ არა თანაყოფითა მით მოწაფეთაჲთა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო უკუეთუმცა მათ თანა ყოფილ იყო, არამცა შეორგულებულ იყო, არცა ჴელი შეეხო მას და ეგრჱთ ერწმუნა.
მას	კლარჯ.	აწ რაჲ-მე წარჰჴდა ელია ყოველსა მას გზასა და მოვიდა სარეფთად სიდონიაჲსსა და იხილა ქურივი ჩხირთა მკრებალი?
მით	კლარჯ.	და თუმცა არა შეხებითა მით ესრჱთ რწმუნებულ იყო მისა, არამცა ესრჱთ ესწავა ჩუენდა სარწმუნოებაჲ, ვინაჲ მოწაფისაჲ მის ურწმუნოებაჲ ჩუენისა სარწმუნოებისა დედა იქმნა.
მას	კლარჯ.	ამისთჳს ჩუენცა არა ხილვით ქრისტჱსა თავყანის-ვსცემთ, ვითარცა-იგი მან ხილვითა თავყანის-სცა, და შეუხებელსა მას უზჱშთაჱს ვადიდებდეთ, ვითარცა-იგი მან ხილვით ადიდა.
მათ	კლარჯ.	აწ მო-რაჲ-ვიდა თომა მათ თანა, ეტყოდეს მას მოწაფენი იგი, ვითარმედ: „ვიხილეთ ჩუენ უფალი“.
მასვე	კლარჯ.	აწ უკუე ესოდენ გზაჲ მოვლჱ და ქურივისა თანა ვიყოა მასვე ჭირსა შინა?
მისსა	კლარჯ.	ვიხილეთ, რომელმან-იგი თქუა: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად თავისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს მერმე აღებად მისსა“.
იგი	კლარჯ.	და ჴელმწიფებაჲ მისი საქმეთაგან ვისწავეთ, რამეთუ მოვიდა ჩუენდა და კარნი იგი დაჴშულნი არა დათრგუნნა.
იგი	კლარჯ.	დამიკჳრდა ჩუენ თანა იგი დგომაჲ იგი მისი ესრჱთ მყის შემოსლვითა მისითა ჩუენ თანა.
იგი	კლარჯ.	ვიხილენით ჩუენ ჴელნი მისნი, რომლითა თავს-იდვა ვნებაჲ იგი სამშჭუალთაჲ განქარვებისათჳს ცოდვათა ჩუენთაჲსა.
იგი	კლარჯ.	ვიხილეთ წმიდაჲ იგი გუერდი მისი განღებული ჩუენთჳს, რომლისაგან გამოვიდა სისხლი და წყალი – ორნივე მდინარენი ცხორებისა ჩუენისანი.
მათ	კლარჯ.	მიუგო თომა და ჰრქუა მათ: თქუენ იხილეთ უფალი და მე მარტოჲ ხოლო არა ღირს ვიქმენა ხილვად მისსა?
მის	კლარჯ.	არა ვითარცა-იგი იწოდენით თქუენ, ვიწოდეა მეცა მის მიერ?
იგი	კლარჯ.	იხილენ პირველად ბჭენი იგი სიგლახაკისანი და ნუ ჴშირად იკითხავ სიმკოდვესა მისსა.
იგი	კლარჯ.	და არცაღა ვითარცა-იგი იხილეთ თქუენ იგი ჯუარცუმული, ვიხილე მეა ეგრჱთ მწუხარემან თქუენ თანა?
მას	კლარჯ.	„და თუ არა ვიხილო ჴელთა მისთა სახჱ სამშჭუალთაჲ და დავასხნე თითნი ჩემნი სახჱსა მას სამშჭუალთასა ფერჴთა მისთასა და შევახო ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, არასადა მრწმენეს“.
მისგან	კლარჯ.	ვითარ შეხუალ, ელია, ხედავ ჩხირთა კრებს და შენ საზრდელსა ითხოვ მისგან.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მას: „მარიამ, ნუ გეშინინ, რამეთუ ჰპოვე მადლი“, რომელი-იგი წარწყმიდა პირველმან მან შექმნულმან, მან მარტომან ცთომაჲ შეიწყნარა, შენ მარტოჲსა ცთომისა დაჴსნაჲ მოგიღებიე, რამეთუ „ჰშვე შენ ძჱ და ამას უწოდი სახელი იესუ“.
მას	კლარჯ.	ხოლო მას ვითარცა შობაჲ ესმა და ძჱ, თქუა: „ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მე მამაკაცი არა ვიცი?“
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას გაბრიელ: „სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ“.
მან	კლარჯ.	ვითარცა იცის მან თავადმან, რომელიცა მოვალს, რამეთუ მოსრულ არს, ვიცი, წინაჲსწარვე აუწყებს შენ თანა დადგრომასა შინაგანი იგი დამტკიბული, ხოლო სახისა სიტყუად ვერ შემძლებელ ვარ,
იგი	კლარჯ.	ხოლო ყრმაჲ იგი შინაგან… და მოუგებდა, რამეთუ შენგან საშოსა დადგრომილ იყოს.
მისსა	კლარჯ.	ამისთჳს ვერ შეუძლო სიტყუად, ხლდომით ეტყოდა, რამეთუ დედასა მას მისსა კრთომისა მისგან აუწყებდა.
მისთჳს	კლარჯ.	შენ, კურთხეულ, რომელი მიდგომილ ხარ მისთჳს, რომელ სამოთხესა იქცეოდა!
იგი	კლარჯ.	ხოლო ზაქარია სახლსა შინა, ვითარცა პირველ ვთქუ, დადგრომილ იყო და ურწმუნოებისათჳს აღჳრ-ესხნეს, რამეთუ სწორად მიდგომისა უტყუ იყო იგი, დაშჯისა ყრმისა შობისათჳს მიიღო,
იგი	კლარჯ.	და ვითარ გამოჴდა უდაბნოჲსაგან საშოჲსა უდაბნოს მყოფი იგი, მაშინ ფიცარი მოითხოვა მამამან და მეცნიერად დაწერა, რომელ-იგი ესმა ურწმუნოდ და ყრმასა მას სახელი მისცა და მან ჴმაჲ მისგან მოიღო.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ტაძარსა მას შინა, ვითარცა საქორწინესა შინა, ახარა მიდგომაჲ შენი – ნიჭი დიდი.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ მისსა ჰშუენის დიდებაჲ და პატივი უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	კლარჯ.	„გიხაროდენ ყოველთა, რომელნი-ეგე პირველ იგლოვდით“, რომელთა ჰურიათა იგი კადრებაჲ და უშჯულოებაჲ გესმოდა.
მათგან	კლარჯ.	რამეთუ იგინა მათგან, კუალად აღდგა აქა და ვითარცა-იგი ჯუარცუმისა მისთჳს იყო, ეგრეცა აღდგომისა ხარებაჲ ახარებდინ კრებულსა ამას: გარდაიქეცინ გლოვაჲ იგი სიხარულად და მწუხარებაჲ – მხიარულებად.
მისთჳს	კლარჯ.	და აღივსენინ პირი ჩუენი სიხარულითა და მხიარულებითა მისთჳს, რომელმან-იგი თქუა შემდგომად აღდგომისა: „გიხაროდენ“, რამეთუ ვიცი ქრისტესმოყუარეთაჲ მათ პირველ დღეთა ამათ მწუხარებაჲ,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ სიტყუაჲ იგი შესხმისაჲ სიკუდილისათჳს იყო და საფლავისა, ხოლო აღდგომაჲ არღა ხარებულ იყო და მოელოდა გონებაჲ მათი სმენად სასურველსა მას.
მისგან	კლარჯ.	გარდა -თუმცა -ვინ -აგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისა, რაჲთამცა შევედით და ვსცხეთ საცხებელი ესე წყლულთა მათ სამშჭუალთასა?“
მის	კლარჯ.	...გამოპარვად მკუდრისა მის, ვითარცა იტყოდეს ჯუარისმცუმელნი იგი, არამედ შეძრვად ქუეყანისა მის, სადა იყო სამარჱ იგი.
იგი	კლარჯ.	და მცველნი იგი შიშითა მით მიმოგანდგეს, ვითარ იხილეს, რამეთუ ლოდი იგი კარისა მისგან იძრვოდა და თჳთ თავით თჳსით გარდაგორვიდა.
მან	კლარჯ.	ფერჴნი მოიპოვნა ლოდმან მან, სლვაჲ მოიპოვა, თუალისა წამსა თჳთ გარდაგორვიდა, რამეთუ არავინ ჩნდა, რომელი აგორვებდა, და არცა მიმოაქცევდა ვინ და არცა მიდრკებოდა,
იგი	კლარჯ.	არამედ თჳთ გარდაგორვიდა, დაღათუ ანგელოზი იგი აგორვებდა ლოდსა მას დაფარულად, ხოლო მცველთა მათ ეგრე ეგონა, ვითარმედ თჳთ გარდაგორავსო.
მისსა	კლარჯ.	შევახო ჴელი ჩემი წყლულებასა მისსა და მაშინ მრწმენეს ხილული იგი.
მას	კლარჯ.	და დავსდვა თითი ჩემი ვნებულსა მას ჩემთჳს და მაშინ თაყუანის-ვსცე აღდგომილსა მას მკუდრეთით.
მას	კლარჯ.	ხოლო ანგელოზსა მას ვერ ჰხედვიდეს და მისგან შეძრწუნდეს მცველნი იგი და იტყოდეს: გან-თუმცა-რაჲ-ვირინენით თავნი ჩუენნი ამიერ, ნუუკუე ...ძანა სლვაჲ...
მათა	კლარჯ.	„შევიდა კუალად მათა იესუ ბჭეთა ჴშულთა“, შევიდა კარი იგი ცხოვრებისაჲ, შევიდა, ვითარცა-იგი მან მხოლომან იცის.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ვითარცა-იგი შობასა მისსა ბჭჱ ქალწულებისაჲ არა დაჴრწნა, ეგრჱცა შესლვასა მას მისსა კართა მათ კლიტენი სახლისანი მის არა განახუნა.
მის	კლარჯ.	გარდამოჴდა ანგელოზი განღებად კარისა მის სამარისა პირსა წინაშე უფლისასა, და ვინ უწყის, გარდამოსლვასა ოდენ მის ანგელოზისასა იყო აღდგომაჲ უფლისა მის ანგელოზთაჲსა.
მით	კლარჯ.	და ვითარცა-იგი აღდგა საფლავისა მისგან დაკრძალულისა, ეგრჱცა შევიდა ჴორცითა მით, რომელთა თანა იყო ღმრთეებაჲ, და ზღურბლნი იგი არა დათრგუნნა,
მან	კლარჯ.	ვითარცა იხილა მან ანგელოზმან უფალი, რამეთუ გამოვიდა კარსა თანა მის სამარისასა, დავარდა და თაყუანის-სცა უფალსა მას თჳსსა და იწყო მადლობად მისსა, რომელმან ღირს-ყო განღებად კარისა მის სამარისა წინაშე პირსა უფლისა მის თჳსისა.
მის	კლარჯ.	უკუეთუმცა წინაწარ გარმოსლვისა მის ანგელოზისა აღდგომილ იყო, რაჲ საჴმარ იყო ანგელოზისა მის განღებად კარისა მის, რამეთუ მკუდარიმცა არა იპოვა სამარესა?
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ აღდგომილ არს მკუდრეთით მკუდარი იგი და „მკუდართა თანა თავისუფალი“ და მკუდართა განმათავისუფლებელი, რომელმან-იგი შეურაცხებით, მოთმინებით გჳრგჳნი ეკლისაჲ თავს-იდვა, ესე აღდგა და სიკუდილისა ძლევისა შარავანდნი შეიბნა.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა-იგი ჯუარისა მისისათჳს წამებასა მას შორის მოვიღებდით, ეგრეცა აწ ისმინე აღდგომისათჳს და წამებანი იგი სარწმუნო-ვყვნეთ.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ენება ყოვლით კერძოვე დაუყენებელად, რამეთუ ნებასა მისსა ჰმონებს ყოველი დაბადებული, ვითარცა-იგი შობაჲ მისი უფროჲს ბუნებისა და ზეშთა სიტყჳსა.
მის	კლარჯ.	და თუ მის ჟამისა შემდგომად აღდგა, ვითარმცა არა პოვეს დედათა მათ, რომელნი შემდგომად ანგელოზისა მის მი-ხოლო-ვიდეს?
მან	კლარჯ.	და რამეთუ აწ მოციქულმან მან მოწამებისამან გზასა მოგუასწავა, უმჯობეს არს ჩუენდა გულისხმის-ყოფაჲ ჩუენისა ცხოვრებისა სასოებისათჳს და პირველად,
მას	კლარჯ.	რაჲთა ვისწავოთ, უკუეთუ საღმრთონი წიგნნი გჳთხრობენ ჩუენ ჟამსა მას აღდგომისა მისისა: ზაფხულის ანუ ხილის მოკლებასა იყო ანუ ზამთრის, ანუ ზამთრისა შემდგომად?
მათ	კლარჯ.	ანუ რომლისა სახელი აღდგომისაჲ განკჳრვებულთა მათ მიერ წინაწარმეტყუელთა სახელდებულ არს?
მას	კლარჯ.	რამეთუ დაეფლა მაცხოვარი, გასმიეს განცხადებულად პირველსა მას თქუმულსა, რამეთუ ესაია იტყჳს: „და იყოს მშჳდობით საფლავი მისი“, რამეთუ მშჳდობა-ყო ცასა და ქუეყანასა და ცოდვილნი წარუდგინნა და დააგნა ღმერთსა.
იგი	კლარჯ.	და მერმე წინაწარმეტყუელებს იაკობ და იტყჳს წიგნსა შინა: „მიწოლით დაიძინა, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, ვინ-მე განაღჳძოს იგი?“
მას	კლარჯ.	ვადიდებ შესრულსა მას, არამედ არა ვეძიებ შესრულსა მას, ვქადაგებ საიდუმლოსა მას, არამედ ვთარგმანებ გამოუთარგმანებელსა მას სასწაულსა, რამეთუ მორჩილ ვარ უფლებასა მისსა, არამედ არა ჴდომით გამოვიწულილავ ღმრთეებისა სიტყუათა მათ.
იგი	კლარჯ.	და ადგილიცა იგი გჳსწავიეს, რომელ-იგი თქჳს: „მიხჳდეთ მყარსა მას კლდესა, რომლისაგან გამოეკუეთენით“.
მას	კლარჯ.	მიუგო მას: ვითარ შესაძლებელ იყო ანგელოზი იგი ამბაკუმისა შთაყვანებად მღჳმისა მას ლომთასა და კუალად გამოყვანებად უჴრწნელად და ბეჭედი არა განტეხად?
მის	კლარჯ.	არცა წინაჲსწარ ჟამისა მის აღდგა, რაჲთა ნუუკუემცა იპოვა ცოცხალი შინაგან კართა მათ ჴშულთა და არცა შემდგომად ჟამისა მის აღდგა, რამეთუ მივიდეს დედანი იგი და არა პოვეს სამარესა მას.
მათ	კლარჯ.	ინება და განკაცნა ღმრთისა სიტყუაჲ და შევიდა მოწაფეთა თანა, ვითარცა სათნო უჩნდა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა!“
მისგან	კლარჯ.	უკუეთუ თქუას ვინმე, ვითარმედ: ღამჱ აღდგა და გამოვიდა სამარისა მისგან კართა ჴშულთა.
მის	კლარჯ.	უკუეთუ ეგრე იყო, რაჲ საჴმარ იყო განღებად კარი სამარისაჲ მის?
მას	კლარჯ.	განიხარეს მოწაფეთა ჴმასა მას უფლისასა და ეტყოდეს თომას: გაუწყეთ შენ პირველად, ვითარმედ ვიხილეთ ჩუენ და არა გრწმენა სიტყუათა ჩუენთაჲ.
მისსა	კლარჯ.	მოვედ წინაშე მისსა, რომელი ცხორებისა შენისათჳს შემოვიდა ჩუენდა და მიიღე ჴსნაჲ.
მისა	კლარჯ.	და მისა შემდგომად იტყჳს: „არა შევკრიბო კრებული მათი მოსისხლეთაგან და არცა მოვიჴსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ ამისთჳს, რამეთუ მე დამიტევეს და მეუფედ თავისა მათისა ირჩიეს კეისარი.
მათთჳს	კლარჯ.	და თუ დედათა მათთჳს განეღო, რაჲთა იხილნენ ტილონი იგი და გულისხმა-ყონ, რამეთუ არა არს სამარესა მას, და თუ ეგრე არს, რაჲსა-მე არა თქუან, ვითარმედ აღდგომისა ჟამსა განეღო?
იგი	კლარჯ.	ხოლო თომა განიზრახვიდა გონებასა თჳსსა და იტყოდა: იგი არს ჭეშმარიტად, რომელი მოკუდა და აღდგა და მოვიდა, რომელი მხოლოჲ სახიერ არს და კაცთმოყუარჱ, „რომელსა ყოველთა კაცთაჲ ჰნებავს ცხორებაჲ და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსლვაჲ“.
მათგან	კლარჯ.	მუნ იტყჳს: არა დაუტეო; წინაწარმეტყუელებს და აქა იტყჳს, რომელი-იგი ყოფილ არს, ვითარცა ყოფადსა, რამეთუ თქჳს: „აღმომიყვანე და მიჴსენ მე მათგან, რომელნი შთავლენან მღჳმესა“.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ორი საქმე კეთილი იქმნებოდა ამით, რამეთუ: ერთი, ანგელოზი შიშით განაღებდა კარსა მას სამარისასა წინაშე პირსა უფლისასა, რომელ გამოვიდოდა მკუდრეთით, და მერედ, რაჲთა გამოაჭეშმარიტონ, ვითარმედ ნანდჳლ ჴორცნი იყვნეს, რომელნი განცხოველდეს.
იგი	კლარჯ.	მწუხრი იყო მოწაფეთა გლოვაჲ და განთიად – აღდგომისაჲ იგი სიხარული.
მის	კლარჯ.	და უკუეთუ გნებავს ადგილისაცა მის უწყებაჲ, იტყჳს ქებასა ქებათასა: „მტილად ნიგოზთასა შევედ“, რამეთუ „მტილი იყო, სადა-იგი ჯუარს-აცუეს“.
მან	კლარჯ.	ჰურიათაგან დაჴსვასა მას იტყჳს, ვითარმედ: „მოვიჴსენეთ, მაცთურმან მან თქუა, ვიდრე ცოცხალღა იყო, ვითარმედ: მესამესა დღესა აღვდგეო“.
იგი	კლარჯ.	„აწ ბრძანე დაკრძალვად საფლავი იგი“.
მას	კლარჯ.	და ეტყჳს: „დაჰბეჭდეს ლოდსა მას დასითურთ“, რომელთა მიმართ იტყჳს.
მის	კლარჯ.	და უკუეთუ აღვსებისათჳს რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა მეექუსესა ჟამსა ღამისასა აღდგა და მისთჳს ჰგონებენ, ვითარმედ ღამჱ აღდგა, და თუ განღებასა კარისასა აღდგა, რაჲთა დაჴშულთა მათ კართა განღებითა დაეყოს პირი მათი, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: ჴორცნი ზეცით ჰქუნდესო.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას იესუ: „რომელი-ეგე იხილჱ და გრწამს“, განიცადე ვიდრე აღსლვადმდე ჩემდა სრულითა ამით გუამითა ზეცად, ვინაჲცა გარდამოვჴედ უჴორცოჲ, შენ უჴრწნელებისა სიტყჳთა სთქუ: „უკუეთუ არა ვიხილო მის თანა სახჱ წყლულებისაჲ, არასადა მრწმენეს“.
მისავე	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს: „განირყუენ ყოველი საყურძენი მათი“ და შემდგომად მსგავსად მისავე წერილისა ქუემორე იტყჳს.
მითვე	კლარჯ.	და მითვე იტყჳს: „დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად“.
იგი	კლარჯ.	ჰხედავა, რამეთუ ადგილიცა იგი აღდგომისაჲ წინაწარ იხილა წინაწარმეტყუელმან, რომელსა საწამებელად ჰრქჳან.
იგი	კლარჯ.	რომლისამე სიტყჳსა არა მსგავსად სხუათა ეკლესიათა სახელი წოდებულ ...ლად წინაწარმეტყუელისა მისგან, რომელ-იგი თქუა: დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად, ესე იგი არს მარტჳრიონი ეკლესიაჲ.
იგი	კლარჯ.	აწ, საყუარელნო, ნეტარებაჲ ესე ჩუენ ზედა მოვიდა, რომელთა არა გჳხილავს და გურწამს, რამეთუ ნეტარ ხართ თქუენ, რომელთა სარწმუნოებით გიხილავს უხილავი იგი.
მასვე	კლარჯ.	და სხუაჲცა შეტყუებაჲ მასვე წინაწარმეტყუელსა წერილ არს: „მონებად უფლისა უღელსა ქუეშე ერთსა წიაღ მდინარეთა გამომართუან მე ძღუენი“.
იგი	კლარჯ.	იცი სამე წერილი იგი საქმესა მოციქულთასა, რომელ „მოვიდა ჰინდოჲ ერთი საჭურისი წიაღ მდინარეთა მათგან...“
იგი	კლარჯ.	მიიღე სხუაჲცა წამებაჲ, ვითარ-იგი ფსალმუნსა შინა სულითა წმიდითა ქრისტე იტყჳს წინაწარმეტყუელისა მიერ, რამეთუ თავადი, რომელ-იგი იტყოდა, უკუანაჲსკნელ თჳთ იგი მოვიდა.
მის	კლარჯ.	ხოლო თქუმად ორისაგანვე მიზეზისა არს, არა ხოლო აღსრულებისა რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა, არამედ მახარებელთა აღწერილთაგანცა, რამეთუ ერთი იგი იტყჳს, ვითარმედ: „მწუხრი შაბათსა მოვიდეს დედანი იგი“, და ერთი იტყჳს, ვითარმედ: „მზისა აღმოსლვასა ოდენ მოვიდეს“...
მათ	კლარჯ.	„შევირაცხე მე მათ თანა, რომელნი შთავიდოდეს მღჳმესა“, და რომელი არს სასწაული ამისი?
იგი	კლარჯ.	არა დასთრგუნავს მიწისაგანთა ამათ შემოქმედი იგი.
იგი	კლარჯ.	არა შეურაცხ-ყოფს შეურაცხთა ამათ დიდებული იგი, არამედ თჳთ მოუწესს და ეტყჳს: „მიიღეთ, ჭამეთ, ესე არს ჴორცი ჩემი“.
მით	კლარჯ.	გამოვიდა უფალი სამარისაგან და დაჯდა ...სა მას ზედა, რაჲთა ბრწყინვალედ ხილვითა მით მიაწიონ შიში და ძრწუნებაჲ მცველთა მათ ზედა.
მას	კლარჯ.	აწ ჰხედავა, ვითარ-იგი წინაწარმეტყუელნი აუწყებენ ჟამსა მას დღისა ვნებისა და აღდგომისასა და ვინაჲ-იგი აღდგა მაცხოვარი?
მის	კლარჯ.	ამისა „შემდგომად იტყჳს: საფარველისაგან კლდისა“ – „საფარველი კლდისაჲ“ თქუა, რომელ-იგი პირველ ცხორებისა მის საფლავისა იყო საფარველ მისვე კლდისაგან, ვითარცა-იგი არს ჩუეულებად ყოფად აქა წინაშე საფლავთა გამოთლილთა.
მის	კლარჯ.	მოყავთ ჴელი თქუენი და შემახეთ ჴორცთა ჩემთა და იშუებდით ასოთა ჩემგან, რამეთუ რომელმან მიიღოს ასოთა ჩემთაგან, იპოვოს მის თანა.
მას	კლარჯ.	მოუჴედით მას ამიერითგან ყოვლითა სიწმიდითა ყოვლად წმიდასა შეწყნარებად უფალსა და ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ, არამედ განვაშორნეთ თავნი ჩუენნი ყოვლისაგან იჭჳსა და ვადიდებდეთ უფალსა
მის	კლარჯ.	ხოლო აწ არა ჩას… და წინასაფარველი იგი საფლავისაჲ მის აწინდელისა ამის შემკულებისა, რამეთუ პირველ სამეუფოჲსა მის პატივისცემისა და განშუენებისა ამის საფლავისა საფარველი იყო წინაშე კლდესა მას.
იგი	კლარჯ.	არამედ სადა-მე იყო კლდე იგი, რომელსა აქუნდა წინაშე საფარველი?
იგი	კლარჯ.	არცაღა მეძავი იგი მო-რაჲ-ვიდეს შენდა, განაძჱ.
იგი	კლარჯ.	და არცაღა მეზუერჱ იგი განიშორე, არცა ავაზაკი იგი განაგდე ცნობითა სუფევისა შენისაჲთა, არამედ ყოველნივე სინანულითა შეიწყნარენ და ადგილსა მას მოყუარეთა შენთასა დააწესენ.
მასვე	კლარჯ.	მასვე ქებათასა ზემო კერძო წერილ არს და მეყსეულად იტყჳს: ვითარმედ: „ზამთარი წაჴდა, წარვიდა თჳსთაგან, ყუავილი გამოჩნდა, ჟამი სხლვად ვენაჴთა მოიწია“.
მის	კლარჯ.	მერმე, რამეთუ ამას თთუესა ჰჱბრაელებ ნისან სახელ-ედების, რომელ-იგი დღესასწაული ვნებისა მის აღვსებისა სახჱ იყო, ხოლო აწ ჭეშმარიტი არს.
მის	კლარჯ.	ესევე ჟამი არს სოფლის შესაქმისაჲ, რამეთუ მაშინ თქუა ღმერთმან: „გამოიღენ ქუეყანამან მწუანვილი თივისაჲ თესლად-თესლადისაჲ მის“, ვითარცა-ესე, ჰხედავა, რამეთუ ჟამისა ამის თესლი გამოჯეჯლოვის.
მათ	კლარჯ.	ჵ ნათელღებულნო, გეშინოდენ თქუენცა პირისა მისგან შეუწუხებელისა წმიდისა ენბაზისა, რომლისაგან იშვენით მეორედ და ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ ღმრთისა მიერ განწმენდასა, რაჲთა არა ღაღად-ყოს თქუენთჳს: „შვილ-ვისხენ და აღვზარდენ, და მათ შეურაცხ-მყვეს“.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა-იგი მაშინ შექმნა ღმერთმან მზჱ და მთოვარჱ და დღჱ, განზოგადებულად მიჰმადლა მათ სრბაჲ, ეგრეცა უწინარეს მცირედრე დღეთა ამათ დღჱ განზოგადებისაჲ იყო ჟამი.
იგი	კლარჯ.	და და ხატებაჲ იგი მოიღო, ხოლო მსგავსებაჲ ურჩებითა მით დააბნელა.
მასვე	კლარჯ.	და რომელსა ჟამსა იგი წარწყმიდა, მასვე ჟამსა აღმართებაჲ იქმნა.
იგი	კლარჯ.	განიძარცუეთ ძუელი იგი კაცებაჲ, გლოცავ თქუენ.
მის	კლარჯ.	და აღსარებისა მის სიტყუათა მიაწიოს ნუგეშინისცემაჲ სასმენელთა მგლოვარეთასა, დაღათუ გამოსლვასა ოდენ უფლისასა სამარისაგან ზე დგა ანგელოზი იგი, ხოლო შემდგომად გამოსლვისა მის დაჯდა ლოდსა მას ზედა,
მის	კლარჯ.	ჰგებდით თქუენ, ახალ ნათელღებულნო, ვიდრემდის ღირს-იქმნნეთ სანატრელისა მის ჴმისა, ვითარმედ: „მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო, და დაიმკჳდრეთ განმზადებული თქუენთჳის სასუფეველი წინა სოფლის დაბადებისა“.
მისთჳს	კლარჯ.	ა. თქუმული წმიდისა იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოვლელისაჲ დღისა მისთჳს, რომელსა მოუვლინა სული წმიდაჲ
მით	კლარჯ.	რაჲთა სისპეტაკითა სამოსლისა მისისაჲთა შეამკოს კარი სამარისაჲ მის უფლისა თჳსისაჲ და ბრწყინვალებისა გამოტევებითა მით აოტოს ბნელი სამარისა მისგან,
მას	კლარჯ.	და მცველნი იგი იქმნეს, ვითარცა მკუდარნი შიშითა მით, და საკჳრველ ესე იყო, რამეთუ სიკუდილსა მას უფლისასა მკუდარნი აღდგებოდეს და აღდგომასა მას ცოცხალნი იგი მცველნი შეიქმნნეს, ვითარცა მკუდარნი.
იგი	კლარჯ.	ანგელოზი იგი, რომელი...
იგი	კლარჯ.	ვითარმცა დაეყუდნეს სიტყუანი იგი, რომელთა იტყოდა: დგეს ეგრეთ დასულებულნი დედანი იგი და განიზრახვიდეს გონებასაცა, ვითარ ვინ-მე არს ესე, რამეთუ მოწაფეთა მათგანი არა არს, და ვითარ-მე გურწმენეს სიტყუაჲ ამისი თჳნიერ სასწაულისა?
იგინი	კლარჯ.	ვიდრე იგინი დაკჳრვებულნი დგეს სიტყუასა მას ანგელოზისასა და კითხვად ეშინოდა, გამოეცხადნეს ორღა სხუა ანგელოზ, რაჲთა დაემტკიცნენ სიტყუანი იგი პირველისაჲ მის.
მის	კლარჯ.	დაღათუ პირველისა მის წამებაჲ მტკიცე იყო, არამედ ორგულობისათჳს ურწმუნოთაჲსა მოწამენი მრავალნი, რომელთა წამონ აღდგომისათჳს და რამეთუ ვნებათა მათთჳს შეორგულდეს გონებანი კაცთანი სიტყუათა მათ ზედა, რომელთა წინაჲსწარ იტყოდა.
მათა	კლარჯ.	მოვიდეს ანგელოზნი იგი მოჴსენებად და მოქცევად მათა ჭეშმარიტებისათა მათ მიმართ სიტყუათა.
მათ	კლარჯ.	ჰრქუეს დედათა მათ: „მოიჴსენეთ, რასა-იგი გეტყოდა თქუენ გალილეას“, არამედ მაშინმცა ჯერ-იყო თქუენდა წუხილი, უკუეთუმცა აღსრულებულ იყვნეს სიტყუანი იგი საქმითურთ,
მით	კლარჯ.	რომელ იტყოდა: წინაჲსწარ ეჩუენნეს ორნი იგი ანგელოზნი, რაჲთა არა შეაძრწუნნეს დედანი იგი, არა ეჩუენნეს საშინელითა ხილვითა მით, არამედ რაჲთა გულისხმა-ყონ, ვითარმედ ნან...
მისგან	კლარჯ.	და საშინელებისა მისგან თავდაკიდებულად და შეშინებულად დგეს დედანი იგი.
მას	კლარჯ.	რამეთუ აღდგომასა უფლისასა ქადაგებდეს, და რომელ-იგი აღდგა დ მას ვერ ხედვიდეს დედანი იგი, ეჩუენნეს მათ აეროვნითა ხილვითა, რამეთუ აეროვანითა ხილვითა მით დაემტკიცოს აღდგომაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	და დედანი იგი, რომელ მივიდეს ცხებად მკუდრისა მის, ექმნეს მეყსეულად მახარებელ აღდგომისა მის.
მას	კლარჯ.	რომელ-იგი მივიდეს ტირილად სამარესა მას, მოიქცეს მუნვე ქალაქად ნუგეშინისცემად მოწაფეთა მათ.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ თანა ჯუარცუმასა მას ჩას, რამეთუ აღდგომასა მასცა არა უხაროდა, არა ეგრე წრაფით რბიოდა აბრაჰამ ჟამსა მას, რომელსა მიაქუნდა ჴბოჲ იგი ანგელოზთა მათთჳს,
მას	კლარჯ.	რომელმან-იგი აღუთქუა მას მიცემად შვილი, ვითარ მწრაფლ რბიოდეს დედანი იგი მისლვად და თხრობად ანგელოზთა მათ ხარებაჲ აღდგომისათჳს უფლისა.
მათ	კლარჯ.	მარიამ მაგდალოელი უსწრობდა და წინა-წარუსწრო მოყუასთა მათ, ვითარცა იოვანეჱ, რომელი წინა-რბიოდა პეტრესა, ვიდრე იგინი მივიდოდეს სამარესა მას.
მის	კლარჯ.	მიხედეს პირსა მის დედაკაცისასა, რამეთუ მხიარულ და შეშინებულ იყო, და იგი, რომელმან სრბასა მას არა გამოუცხადა, იწყო დიდითა ჴმითა, სავსემან მხიარულებითა, ღაღადებდა დაუთმენელად და გულგდებულად.
მის	კლარჯ.	მხიარულებითა გონებისა მის აღძრვითა მხიარულებისა მისგან თუალ-უყოფდეს, რაჲთამცა დადუმნა და ვერ დაადუმებდეს.
იგი	კლარჯ.	შეჰრისხნეს და იგი არავე დასცხრა და ჰრქუა: დღჱ არს ხარებისაჲ და ვითარ დამადუმებთ?
მასვე	კლარჯ.	მასვე ჟამსა ჰრწმენა ავაზაკსა, მორჩილ ექმნა და შევიდა სამოთხედ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მტილი იყო ადგილი იგი საფლავისაჲ და ვენაჴი იგი, რომელ დაენერგა, ამისთჳს რამეთუ თქუა: „მე ვარ ვენაჴი ჭეშმარიტი“.
იგი	კლარჯ.	ესე ქუეყანასა ზედა დაენერგა, რაჲთა აღიფხურეს წყევაჲ იგი, რომელ ადამისთჳს იყო, ეკლითა და კუროისთავითა დაშჯილი იყო ქუეყანაჲ.
იგი	კლარჯ.	არამედ წინდად აქუნდა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, მივიდა და რაჲ ჰრქუა?
იგი	კლარჯ.	აღმოსცენდა ქუეყანით ვენაჴი, რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი: არამედ „ჭეშმარიტებაჲ ქუეყანით აღმოსცენდა და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა“.
მას	კლარჯ.	და აწ რასა-მე იტყოდის, რომელი-იგი დაფლვად იყო მტილსა მას შინა?
მას	კლარჯ.	ხოლო ესე დაფარვისათჳს იტყჳს შებმულად, ვითარცა-იგი სახარებასა იტყჳს: „მოვიდეს საფლავსა მას და მოიღეს, რომელ-იგი დაემზადა საცხებელი.“ და „ნიკოდემოს მოიღო მური და ალოჲ“.
იგი	კლარჯ.	მწარე იგი პირველ ვნებისა ჭამა და ტკბილი იგი – შემდგომად აღდგომისა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: „ჴელი შემახეთ და მიხილეთ“, „დაასხენ თითნი სახეთა მათ სამშჭუალთასა, ვითარცა-იგი ეძიებდა თომა“, ვიდრე-იგი არღა ჰრწმენა მათ.
მათ	კლარჯ.	სიხარულისა მისგან დაკჳრვებულ იყვნეს, ჰრქუა მათ: „გაქუს რაჲ აქა საჭმელი?
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ მიუპყრეს თაფლისაგან გოლისა“.
იგი	კლარჯ.	არამედ შესლვადმდჱ კართა ჴშულთა ეძიებდეს მჴნენი იგი დედანი სიძესა მას.
იგი	კლარჯ.	და მოვიდეს ნეტარნი იგი საფლავსა, სადა ეძიებდეს ეძიებდეს აღდგომილსა მკუდრეთით.
მისთჳს	კლარჯ.	ჯერ-იყო უფროჲსღა სიხარული და მხიარულებაჲ აღდგომისა მისთჳს მკუდრეთით.
მისსა	კლარჯ.	მისსა შემდგომად ესმა ანგელოზისაგან, ვითარმედ: „აღდგა“. და მერმე იხილა უფალი.
მას	კლარჯ.	„საწოლით ვეძიებდ, ღამჱ ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგი“.
იგი	კლარჯ.	და სახარებასა იტყჳს მარიამ: „აღიღეს უფალი ჩემი და არა უწყი, სადა დადვეს იგი“.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო ანგელოზნი მუნ იყვნეს, რომელნი მარადის კუალს ადგინებენ უმეცართა, და ეტყოდეს იგინი: „რასა ეძიებთ ცხოველსა მას მკუდართა თანა?“
იგი	კლარჯ.	არა იგი ხოლო აღდგა, არამედ მკუდარნიცა აღმოიყვანნა და აღმოვიდა. ხოლო მარიამს ვერ ეცნობა.
მათ	კლარჯ.	იტყჳს, ვითარცა პირისა მარიამისა, ქებაჲ ქებათაჲ ანგელოზთა მათ მიმართ: „ნუუკუე სადა-მე იხილეთ, რომელი-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან?“
მათგან	კლარჯ.	და ვითარცა მცირედრე წარვიდა მათგან, ესე იგი არს ანგელოზთაგან ორთა, ვიდრემდე ვპოვე, რომელ-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან, „შევიპყარ იგი და არა გაუტეო იგი“.
მის	კლარჯ.	რამეთუ შემდგომად ხილვისა მის ანგელოზთაჲსა ანგელოზთა იესუ მოვიდა.
მათ	კლარჯ.	იტყჳს სახარებაჲ: „აჰა, იესუ შეემთხჳა და ჰრქუა მათ: გიხაროდენ!
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი მირბიოდეს და შეურდეს ფერჴთა მისთა“.
იგი	კლარჯ.	„შევიპყარ იგი და არა გაუტეო იგი“.
იგი	კლარჯ.	მივიდა ქურივი იგი და მოართუა.
იგი	კლარჯ.	დაღათუ უძლურ იყვნეს დედანი იგი ჴორცითა, არამედ მჴნე იყვნეს გუნებითა.
იგი	კლარჯ.	წყალმან ძლიერმან ვერ დაშრიტის სიყუარული და არცა მდინარეთა წარრღუნიან იგი.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰქრუა: „ცხოველ არს უფალი, მიც თუ რაჲ მე, არამედ მცირედ ზეთი საზეთესა და ფქვილი საფქვილესა, რომელი-ეგე შევქმნე, ვჭამოთ მე და შვილთა ჩემთა და მოვწყდეთ.
იგი	კლარჯ.	მკუდარსა ეძიებდეს და სასოებაჲ იგი აღდგომისაჲ ვერვე დაშრტა.
იგი	კლარჯ.	და მერმე ანგელოზი იგი ეტყჳს მათ: ნუ გეშინინ თქუენ!
მათ	კლარჯ.	არა თუ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: ერისაგანთა მათგან ნუ გეშინინ, არამედ მათ თქუენგან ეშინოდენ, რაჲთა გამოცდილებითა მით ისწავონ, წამონ და თქუან: „ჭეშმარიტად ესე ძჱ ღმრთისაჲ იყო!“.
მან	კლარჯ.	ეგრეცა ქურივმან მან არა გულსა მოიჴადა, არცაღათუ აკუმოლდა, არცაღათუ ჰრქუა, ვითარმედ: შენ ხარ, რომელმან სიყმილი ესე შეჰქმენ და სიყმილითა მით აქა ჴორცთა ჩუენთა განყურნად მოხუედ.
მათ	კლარჯ.	იტყჳს ფსალმუნი, რომელი ქრისტჱს ვნებათა მათ მიუთხრობს: „ჰმონეთ უფალსა შიშით და იხარებდით მისა ძრწულით“.
მის	კლარჯ.	აბრაჰამის ცოლმანცა: შევიდა, ესე სიტყუაჲ ყო ვითარცა-იგი ელიაჲსი, და გინათუ იგულო აბრაჰამის ცოლისა ქურივისაჲ მის უმჯობეს სტუმრისა მოყუარებაჲ?
იგი	კლარჯ.	იხარებდით აღდგომისათჳს უფლისა მკუდრეთით: ხოლო ძრწოლაჲ იგი ძლევისა მისთჳს, რომელ-იგი ელვის სახედ გამოჩნდა.
მას	კლარჯ.	დაჰბეჭდეს საფლავსა მას მღდელმოძღუართა მათ და ფარისეველთა პილატეთურთ, ხოლო დედათა მათ იხილეს, რომელ-იგი აღდგა, და ესე იცოდა ესაია მღდელთმოძღუართაჲ მათ უბადრუკებაჲ და დედათა მათ სიტკიცე სარწმუნოებისაჲ
მათ	კლარჯ.	რაჟამს მოვიდეს ერისაგანნი იგი მათა ქალაქსა შინა და უთხრეს მათ ესე ყოველი, რაჲცა იქმნა, ჰრქუეს მღდელთმოძღუართა მათ: „ესრეთ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი მოვდეს ღამე და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა“.
იგი	კლარჯ.	იგი მდიდარი იყო და ისტუმრნა ანგელოზნი, ხოლო ესე სიკუდილსა და ცხოვრებასა ზედა იდგა და ისტუმრა წინაწარმეტყუელი.
მათ	კლარჯ.	მრავალთა მათ შვილთა სიმრავლჱ შექმნა განზრახვითა მით ქურივისაჲთა. შვილნი იგი დაწყჳდნა.
მათ	კლარჯ.	და მათ მისცეს ვეცხლი იგი და არწმუნეს ერისაგანთა მათ, ხოლო აწინდელთა მეფეთა ვერ არწმუნონ.
მათ	კლარჯ.	მაშინ ერისაგანთა მათ შინა განსცეს ჭეშმარიტებაჲ ვეცხლისათჳს, ხოლო აწინდელთა მეფეთა ღმრთისმსახურებითა ვეცხლმოძერწულად და ოქროკოდილად აღაშენნეს ეკლესიანი ქრისტეს აღდგომისათჳს და ოქროჲსა და ვეცხლისა ჭორჭლითა განაშუენეს.
მას	კლარჯ.	„დაღათუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ და თქუენ უზრუნველგყვნეთ“.
მათ	კლარჯ.	მათ სამე არწმუნოთ, ხოლო სოფელსა ვერ არწმუნოთ.
იგი	კლარჯ.	რაჲსათჳს, რაჟამს პეტრე გამოვიდა საპყრობილით, საშჯელსა მიეცნეს მცველნი იგი იესუჲსნი?
იგინი	კლარჯ.	არა მიეცნეს საშჩელსა, არამედ იგინი არა ისაჯნეს ჰეროდეს მიერ, ხოლო სიტყჳსგებაჲ ვერ პოვეს უმეცრებით, ხოლო ამათ ჭეშმარიტად, რომელი იხილეს, თქუეს და ესე დამალეს მის ვეცხლისათჳს და მღვდელთმოძღუართა მათგან განერნეს საშჩელსა.
იგი	კლარჯ.	არამედ ჰურიათა ნათესავსა შორის მაშინ სიტყუანი იგი ურწმუნო იქმნეს, ხოლო ყოველსა სოფელსა ჰრწმენა.
იგინი	კლარჯ.	და რომელთა დამალეს ჭეშმარიტებაჲ, იგინი დაეფარნეს.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა ხოლო იგი აღდგა, არამედ მის თანა მრავალნი მკუდარნი აღადგინნა, ვითარცა წინაწარმეტყუელი ოსჱ იტყჳს: „განმაცხოველნეს ჩუენ ორისა დღისა შემდგომად, მესამე დღესა აღვდგეთ და ვცხონდეთ წინაშე მისსა“.
მათა	კლარჯ.	კეთილ არს მათა ესრეთ სიტყჳსა მიგებაჲ: რომლისათჳს ბრალისა ელიაჲსსა და ელისესსა მკჳდრისა აღდგინებასა იტყჳთ და მაცხოვრისა ჩუენისასა აცილობენ აღდგომასა?
მათთჳს	კლარჯ.	რამეთუ აწ არავინ არს მაშინდელთა მათგანი მოწამე ცოცხალ, რომელსა-ეგე იტყჳთ, თქუენცა უკუე წარმოადგინენით მოწამენი მაშინდელთა მათთჳს საქმეთა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ იგი წერილ არს, ესეცა წერილვე არს.
იგი	კლარჯ.	ებრაელთა დაწერილი იგი და მოციქულნიცა ყოველნი ებრაელნი იყვნეს.
მათ	კლარჯ.	აწ რაჲსათჳს ებრაელთაჲ მათ არა გრწამს?
მას	კლარჯ.	არა უწყი, ვითარ ვაქებდეთ ქურივსა მას, რამეთუ შვილნი შეურაცხ-ყვნა და სტუმართმოყუარებაჲ შეიწყნარა?
იგი	კლარჯ.	მათე, რომელმან დაწერა სახარებაჲ, ებრაელებრითა ენითა დაწერა იგი.
მან	კლარჯ.	დასთესა ქურივმან მან სტუმართმოყრობაჲ და მეყსეულად თავწარსხმული მოიღო ქველისსაქმჱ.
მას	კლარჯ.	„ჭურჭელსა მას საფქვილჱსა არა მოაკლდეს და ამპოლსა მას საზეთესა არა მოაკლდეს“.
მის	კლარჯ.	და იქმნა მარჯუენე მის ქურივისაჲ საწნეხელ და მარცხენჱ კალო და მჭელეული შუენიერი ნაყოფთაჲ მოიღო.
იგი	კლარჯ.	და სიტყჳთა წინაწარმეტყუელისაჲთა იზარდებოდა ქურივი იგი.
მის	კლარჯ.	საწნეხელ და კალო იქმნა სახლი ქურივისაჲ მის, არცა ცუარ, არცა წჳმა, არცა არე, არცა ზაფხულ, არცა მკა, არცა სიცხე, არცა ჭირ, არცა ჟამ, არამედ მარტოდ ხოლო სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ შეჴდა და უშურველად ცხომდებოდა ქურივი იგი.
მას	კლარჯ.	აწ რომლისა ბრალისათჳს თქუენსა მას შეიწყნარებთ და ჩუენსა მას განაგდებთ?
მას	კლარჯ.	რამეთუ აღადგინა ელისჱ მკუდარი ორგზის – ცოცხალმან და მკუდარმან, და გურწამს ჩუენ, რამეთუ ელისეს მკუდარსა ზედა მკუდარი სხუაჲ მიაგდეს, და შეეხო მას და აღდგა, ქრისტე მკუდრეთით ვერ-მე-მცა აღდგაა?
იგი	კლარჯ.	არამედ „მუნ ელისე მკუდარი შეეხო და აღდგა, და იგი აღმადგინებელი ეგრე მკუდარი ეგო“?
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა: „არამედ შენ და სახლი მამისა შენისაჲ, მერმე ოდეს ჯდა მთასა ზედა“, მოვიდა მისა ერგასისთავი და ჰრქუა: კაცო ღმრთისაო, გარდამოჴედ, მეფჱ გიწესს შენ.
მას	კლარჯ.	და რაჲ ჰრქუა მას ელია: უკუეთუ მე კაცი ღმრთისაჲ ვარი, გარდამოჴედინ ნაკუერცხალი და აღგჴოცენინ შენ და ერგასისი შენი.
იგი	კლარჯ.	მერმე კუალად მოვიდა იგი კრებულსა შოვრის ლოცვად, მოუწოდა ქურუმთა მათ და ჰრქუა მათ: ვილოცოთ!
იგი	კლარჯ.	და მოიყვანნა ქურუმნი იგი სირცხჳლისანი – ბაალისნი და ჰრქუა: „შექმენით თქუენი იგი შესაწირავი თჳსა და მე თჳსა.
იგი	კლარჯ.	დასხთ შეშაჲ და ერთი იგი ზუარაკი და ცეცხლსა ნუ დასდებთ, და ეგრეცა მე ვყო.
იგი	კლარჯ.	და ჰხადეთ სახელსა ღმრთისა თქუენისასა და მე ვხადო სახელსა უფლისა ღმრთისა ჩემისასა და იყავნ, რომელმან ისმინოს ცეცხლითა, იგი იყავნ ჭეშმარიტ ღმერთ“.
მათ	კლარჯ.	მაშინღა ყვეს ქურუმთა მათ ბაალისთა შესაწირავი და იწყეს ხადად ბაალისა.
მათ	კლარჯ.	„ჰბასრობს მათ და ეტყჳს: ღაღატ-ყავთ დიდად, ნუუკუე სძინავს ღმერთსა თქუენსა“.
მათ	კლარჯ.	აწ იხილჱ, რაჲსათჳს იქმს წინაწარმეტყუელი ელია, რამეთუ თჳსი იგი სახჱმცა მაცთურთა მათ ჭეშმარიტებასა დასდვეს, ვითარცა მეძავთა დედათა ყვიან, უსწრიან და აზნაურთა დედათა მეძავ ჰრქჳნ, რაჲთამცა არავინ ჰრქუა, ვითარ-იგი არიან გინებულ.
მათ	კლარჯ.	მე თჳთ ვხედევდ, რამეთუ შესაწირავთ მათ ქურუმთა ქუეშე კერძო ჴურელი არს და კუალად უკუთხრილ არიან ქუეშე კერძო გამოუჩინებელად.
იგი	კლარჯ.	და შთაჴდიან საცთურის მოქმედნი უკუნთხრილსა მას და ეგრჱთ ჴურელსა მას ცეცხლი იგი ამოღმართ არმოჰბერიან შესაწირავსა მას და მრავალნი აცთუნნიან.
მას	კლარჯ.	ეგრე ჰგონებედ ზეცისა ცეცხლსა მას, რაჲთამცა ელიაჲსა ნუ ეგრე შეეჭუდეს, ვქმნე, ვითარცა ვიცი, რაჲთა სადაცა ჴურელი იყოს, წყალმან ამხილოს უნებელად.
იგი	კლარჯ.	გიხილჱ წინამძღურად სახჱ იგი და „მუნქუესვე მეყსეულად ცეცხლი გარდამოჴდა და შეჭამა შესაწირავი იგი“.
იგი	კლარჯ.	და აწ რასა ეტყჳს მეფესა: შეიპყრენ ქურუმნი იგი სირცხჳლისანი და მოწყჳდენ იგინი!
იგი	კლარჯ.	და ესმა ესე იაზაბელს, ცოლსა აქაბისსა, საქმჱ იგი და მიავლინა ელიაჲსა.
იგი	კლარჯ.	სადა ხარ, ელია? ესოდენი იგი და ესემლევანი შრომასა მიჩუენებს, რამეთუ ცოდვასა შევარდა.
მათ	კლარჯ.	ესე მიყვედ ღმერთთა მათ ჩემთა და ესე დამირთედ, უკუეთუ არა ხვალე დავდვა სული შენი, ვითარცა ერთი მათ მძორთაგანი.
იგი	კლარჯ.	გითხრობ ცოდვასა და არა შევასმენ მართალსა მას, არამედ შენდა სიმტკიცჱ და ცხორება, განუვაჭრებ, რაჟამს იხილნა იგი შეცოდებულად და არა განვრდომილად თავით თჳსით, არამედ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა შემთხუევად, ეგრეცა შენ, ოდეს შესცოდო, უმეტჱსად ესევდ ცხოვრებასა.
იგი	კლარჯ.	და ესმა ელიას და ივლტოდა იგი გზასა ორმეოც დღჱ.
მას	კლარჯ.	არა თუ ერთით დღით, არცა ორით, არცაღათუ სამით, არამედ სიტყუაჲ დედაკაცისაჲ შეჴდა, წინაწარმეტყუელისა გული განერა და არა უწყოდა, რასა იქმოდა ესოდენსა მას სივლტოლასა.
მას	კლარჯ.	და მოვიდოდა და ჰრქუა მას ღმერთმან: რასა ჰზამ აქა, ელია?
მას	კლარჯ.	ხოლო აქა იესუ მკუდრეთით აღდგა და სხუანი მრავალნი მკუდარნი, რომელნი არა შეეხნეს მას, აღადგინნა, რამეთუ მრავალნი გუამნი შესუენებულთანი „აღდგეს საფლავთაგან შემდგომად აღდგომისა მისისა, შევიდეს წმიდასა ქალაქსა – ჩას, რამეთუ იერუსალჱმდ – და ეჩუენნეს მრავალთა“.
მის	კლარჯ.	რომელმან სახლი ქურივისაჲ მის კალოდ დამჭლეულად შეჰქმენ, რომელმან ღრუბელთა უბრძანე, მეძვისაჲ გესმა და ივლტოდე.
მას	კლარჯ.	ძაგებთ და ჩუენსა მას განვაკეთებთ, რამეთუ იგიცა ჩუენივე არს, არამედ მათითა მით ჩუენსა მას სარწმუნო-ვჰყოფთ.
იგი	კლარჯ.	და ერთსა დედაკაცსა ტყუედ შენ წარჰყავდ, ორნივე იგი თავნი ქალაქისანი დედათაგან იმხილნეს.
იგი	კლარჯ.	მერმჱ კუალად იტყჳან, ვითარმედ: ახლად მომკუდარი იგი მაშინ ცხოველისა მისგან აღდგა.
იგი	კლარჯ.	სადა არს შური იგი შენი, ოდეს იტყოდე: „ცხოველ არს უფალო, იყოს თუ წჳმაჲ, გარნა თუ პირითა ჩემითა“?
მის	კლარჯ.	აწ მიჩუენეთ ჩუენ, ვითარმედ შესაძლებელ არს მკუდრისაჲ მის მესამესა დღესა აღდგომაჲ?
იგი	კლარჯ.	რაჟამს აქაბს მეფესა ამხილებდ, ოდეს ცეცხლი იგი გარდამოიღე, ესოდენი ჰქმენ და ერთისა დედაკაცი სიტყუაჲსა ვერ დაუთმე ამისგანად, ოდეს-იგი არა გენება უფლისა თჳსისა ვედრებაჲ, რაჲთამცა მოსცა წჳმაჲ ქუეყანასა, გეტყოდე შენ: მევედრებოდე.
მასვე	კლარჯ.	უნდა მოდრეკად უწყალობისა შენისათჳს და შენ მასვე ზედა ეგე.
იგი	კლარჯ.	გეტყოდა შენ: მე უწყი უნასი იგი მათი, მე უწყნი ტირილნი იგი მათნი დედათანი, უწყნი ჟივილნი იგი ყრმათანი.
მას	კლარჯ.	იხილე უფლისა კაცთმოყუარებაჲ, ხოლო მონისა ნებაჲ სძლევს, რამეთუ მას ყოვლადვე ეგონა თავი თჳსი შეუცოდებელად.
იგიცა	კლარჯ.	ხოლო აწ დაიპყრობს იგიცა ცოდვასა შევდომად ღმრთისა მიშუებითა, რაჲთა ვითარცა კაცთმოყუარებასა შეემთხჳა ამისთჳს, რაჲთა იგიცა კაცთათჳს არა უწყალო იყოს, ივლტის გზასა ორმეოც დღჱ.
იგი	კლარჯ.	არამედ იონა ივლტოდა და არა უწყოდა, რაჲ ყოფად იყო, ხოლო იესუ ნეფსით მოვიდა და მოსცა სინანული იგი ცხორებისაჲ.
იგი	კლარჯ.	თჳნიერ შენსამცა მოავლინე წჳმაჲ, არამედ ნუუკუემცა უნასი იგი შენ გეჩემა, ხოლო კეთილსა ზედამცა უცხო იქმენ, არამედ პატივ-სცემ.
მას	კლარჯ.	„იონას ეძინა ნავსა მას შინა და ხურინვიდა“, და ზღუაჲ იგი განრისხებოდა.
იგი	კლარჯ.	ელია, სადა არიან სიტყუანი იგი მისნი?
იგი	კლარჯ.	და იესუსცა ეძინა ნავსა შინა და ზღუაჲ იგი იძრვოდა, რაჲთა საცნაურ იყოს მისსა შემდგომად ძალი მისი მძინარისაჲ.
მას	კლარჯ.	მას ეტყოდეს: „რაჲსა ხჳრინავ? აღდეგ და ევედრებოდე ღმერთსა შენსა, გინა ხოლო განმარინნეს ჩუენ“.
იგი	კლარჯ.	ჰნებავს ჩუენებად ღმერთსა, რამეთუ რაჟამს იქმოდა იგი ამას, არა თუ იგი იქმოდა, არამედ ღმრთისა ძალი.
მას	კლარჯ.	მას ჰრქუეს: ხადოდე უფალსა ღმერთსა შენსა.
მისა	კლარჯ.	მივიდა და დაიძინა ადგილსა ერთსა და მოვიდა მისა ღმერთი, უფალი მონისა განმგებელი და კაცთმოყუარე.
მათ	კლარჯ.	არამედ იონა იტყჳს: „აღმიღეთ და შთამაგდეთ მე ზღუასა ამას და დასცხრეს ზღუაჲ ესე თქუენ ზედა“, ხოლო თავადმან თჳთ „შეჰრისხნა ქართა მათ ზღუასა და იქმნა დაყუდება დიდ“.
იგი	კლარჯ.	იგი შევიდა მუცელსა ვეშაპისასა, ხოლო ესე ნეფსით შევიდა საცნაურსა ვეშაპსა – სიკუდილისა მუცელსა.
მას	კლარჯ.	გულისხმა-უყოფდა სივლტოლა მას, რომლისაგან ივლტოდა.
იგი	კლარჯ.	სადა არს სიცხადჱ იგი შენი, რაჲთა გულისხმა-ჰყო, ნუღარამცა არს კადნიერ.
მას	კლარჯ.	მეყსეულად ამხილებს მას და ეტყჳს: არა თუ ამისთჳს ივლტოდე, ელია.
მას	კლარჯ.	მაშინღა მოიღებდა, ამხილებდა მას: შჳდ ათასი კაცი დაუტევე თავისა ჩემისათჳს, რომელთა არა მიუდრიკეს თავი ბაალსა.
მისგან	კლარჯ.	ამხილა მას, რამეთუ: არა ამისთჳს ივლტოდე, არამედ შიშისა მისგან დედაკაცისა წარმოხუედ.
მასვე	კლარჯ.	და აწ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ და ვიხილოთ, რომელი არს უძნელეს: კაცისა დაფლოლისაჲ ქუეყანით აღდგომაჲ, ანუ კაცისაჲ მუცელსა ვეშაპისასა და ეგოდენსა მას მჴურვალებასა მჴეცისასა შესლვაჲ და არა დალპოლვაჲ?
მას	კლარჯ.	და ერთისა დედაკაცისაგან ესემლევანი და ესოდენი ელია განძებულად და მეტად შექმნა, და რაჲთა ისწაო, ელია, რაჟამს საკჳრველებასა მას იქმოდე, ნუ თავისა თჳსისათჳს აღიწერ, არამედ ღმრთისა ძალითა.
მის	კლარჯ.	ანუ ვითარ რომელი-იგი ბუნებისა მის ყოველთაგანისაჲ იყო, რომელნი თჳნიერ ამისა ერისა ვერ შემძლებელ ვართ ცხოვრებად, და იგი თჳნიერ აერისა ამის სულუკუუღებელად ცხონდა?
მას	კლარჯ.	ეკუეთა სიტყუაჲ იგი დედაკაცისაჲ წინაწარმეტყუელსა მას, ვითარცა ქარი სასტიკი, და ფოლოცსა გარდაიტაცა, სადა არს, ელია, სიცხადე იგი შენი?
იგი	კლარჯ.	და აწ მონასა თჳსსა შთააყვანებს ძალსა და მოსცემს ცხორებასა უფალი, და იგი თჳთ თავადი თავსა თჳსა ვერ-მე შემძლებელ არსა მასვე მოცემად?
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ იგი სარწმუნო არს, ესეცა სარწმუნო არს და თუ ესე არა სარწმუნო არს, იგიცა არავე სარწმუნო არს.
იგი	კლარჯ.	სადა არს პირი საშინელი, რომელსა ვითარცა სადევითა ღრუბელნი გეპყრნეს, საუნჯე იგი წჳმათაჲ, რომელთა ორ კერძოვე უბრძანებდ, ოდესმე ღრუბელნი ცისანი შეჰკრინე, რაჟამს ცეცხლი ზეცით გარდამოიღე საკურთხეველსა ზედა.
მის	კლარჯ.	რამეთუ მრავალი წამებაჲ მაქუს ამისთჳს საღმრთოთაგან წიგნთა ვიდრე დღენდელად დღემდე საქმეთა მათთაგან მის მკუდრეთით აღდგომისათა, რომელი-იგი მარტოჲ შთაჴდა ჯოჯოხეთა და მრავალთა თანა აღმოვიდა.
მას	კლარჯ.	იმხილე, ვითარ მცირესა მას ცოდვასა მიუშუა შევრდომად, რაჲთა ყოვლადვე უყუარულობისაჲ იგი სამოსელი განსძარცოს.
მით	კლარჯ.	განჰკრთა სიკუდილი, რაჟამს იხილა ახალი ვინმე და უცხოჲ შთამავალი ჯოჯოხეთა, და საკრველთა მით თჳსითა ვერ დააყენე.
იგი	კლარჯ.	შეძრწუნდა სიკუდილი და სივლტოლასა შიში იგი ამხილებდა.
იგი	კლარჯ.	აწ, ელია, განისწავლე და იყავ კაცთმოყუარე, ვითარცა-იგი უფალი შენი, რომლითა განისწავლე, რომლისაგან გევნო, უფლისა შენისაგან, იხილე, ვითარ მისცნა ღმერთმან მცირესა ცოდვასა სუეტნი იგი მტკიცენი, რაჲთამცა ნუუკუე უცოდვილებითა მათითა ეკლესიაჲსაგან დაბრკოლნეს.
მათ	კლარჯ.	აწ რაჟამს იხილონ ვინ ცოდვილი და თუ უნდეს არა შეწყნარებაჲ, თავისა თჳსისაჲ მოიჴსენონ ცოდვაჲ, და თავისა თჳსისაჲ მოიჴსენონ კაცთმოყუარებაჲ, რომელი-იგი უფლისაგან მათ შეემთხჳა.
მისა	კლარჯ.	მორბიოდეს მისა წმიდანი წინაწარმეტყუელნი და მოსე ჰშჯულისმდებელი, აბრაჰამ, ისაკ და იაკობ, დავით და სამოელ, ესაჲა და იოვანე ნათლისმცემელი, რომელი იტყოდა და წამებდა: „შენ ხარ მომავალი იგი, ანუ სხუასა მოველოდეთ“?
მას	კლარჯ.	ამას ვიტყჳ, არა თუ მართალსა მას შევასმენ, არამედ თქუენსა მას გზასა ცხორებისასა განვამტკიცებ, რაჲთა რაჟამს შესცოდოთ, ნუ განაგდებთ თავთა თქუენთა ცხორებისაგან, მოიჴსენეთ შეცოდებაჲ იგი მართალთაჲ და პატივისა მათისა არა დამცირებაჲ,
მას	კლარჯ.	იჴსენებოდეს ყოველნი მართალნი, რომელნი შთაენთქმნეს სიკუდილსა, რამეთუ შეჰგვანდა ქადაგებულსა მას მეუფესა ჴსნაჲ კეთილთა მათ ქადაგთაჲ.
მათთჳს	კლარჯ.	რამეთუ ვთქუთ პირველად მათი იგი სათნოებაჲ და მაშინღა შემოვიღეთ მათთჳს უნდოჲ იგი ცოდვაჲ.
იგი	კლარჯ.	და მაშინ თითოეულად წმიდანი იგი იტყოდეს: „სადა არს ძლევაჲ შენი, სიკუდილო?
იგი	კლარჯ.	მართალღათუ იყო, ნუვე დააკლდები, რაჲთა ზღუდედ გედგას წერილთაგან მეცნიერებაჲ და ნუ დაგავიწყდებინ სასუფელი ზეცისაჲ და კეთილი იგი, რომელ განგჳმზადა ჩუენ ღმერთმან.
იგი	კლარჯ.	და ამისა შემდგომად იტყჳს: და მუცლისაგან ჯოჯოხეთისა გესმა ჴმაჲ ჩემი – და იყო იგი მუცელსა ვეშაპისასა.
მას	კლარჯ.	და იტყჳს: რამეთუ სახე მაქუს მე, რომელ-იგი გამოკუეთილსა მას კლდისაგან საფლავსა დადებულ არს.
მათ	კლარჯ.	და წინაწარმეტყუელნი ხედვიდა ჰურიათასა მას, რომელთა დააჯერეს ერისაგანთა მათ ტყუვილი და ეტყოდეს: „ესრეთ თქუთ, ვითარმედ წარიპარეს იგი“.
იგი	კლარჯ.	მცველთა მათ, ამაოთა და ცრუთა, წყალობაჲ მათი დაუტევეს, რამეთუ მოვიდა მწყალობელი იგი მათი, ჯუარს-ეცუა და აღდგა და მისცნა სისხლნი თჳსნი პატიოსანი ჰურიათათჳს და წარმართთა.
იგინი	კლარჯ.	და იგინი იტყოდეს: „ესრეთ თქუთ: წარიპარეს იგი“.
იგი	კლარჯ.	მცველნი იგი იტყოდეს ამაოსა და ცრუსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აღდგომისათჳს ესაჲა ესრე იტყჳს: „რომელმან აღმოიყვანა ქუეყანით მწყემსი იგი ცხუვართაჲ“.
მათ	კლარჯ.	და ამას თანა შესძინა, ვითარმედ მწყემსი დიდი, რაჲთა არა წინაჲსწარ ყოფილთა მათ მწყემსთა საგონებელ იყოს.
მას	კლარჯ.	ხოლო შენ ზედა სდგა, კლდესა მას სარწმუნოვებისასა, აღდგომისათჳს.
მათ	კლარჯ.	და მერმე კუალად განცხადებულად ეტყჳს მათ: ნუ ეტყჳ გულსა შენსა, ვინ აღვიდა ცად.
იგი	კლარჯ.	და ამისა შემდგომად იტყჳს: ხოლო ანუ შთაჴდა უფსკრულად, ესე იგი არს ქრისტჱ, მკუდრეთით აღმოყვანებაჲ.
იგი	კლარჯ.	არამედ შემდგომად ამისა იტყჳს, ვითარმედ: „აწ ქრისტჱ აღდგომილ არს, პირველი იგი ნაყოფი შესუენებულთაჲ“, და „ეჩუენა კეფას და მერმე ათერთმეტთა მათ“.
მათ	კლარჯ.	მერმე ეჩუენა ხუთათასის ძმათა ერთგზის, უკუეთუ ათორმეტთაჲ მათ არა გრწამს, ხუთათასთაჲ მათ გრწმენინ!
მას	კლარჯ.	„მერმე ეჩუენა იაკობს, ძმასა მას თჳსსა“, ხოლო ეპისკოპოსსა პირველსა ამის ქალაქისასა.
მას	ბალ.E	და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
მის	ბალ.E	ხოლო ოდესმე დაადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტუარნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღონ ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ მას.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდა და პოვა სარგებელი ერთ შჳდ წილად, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ,
მით	ბალ.E	და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან და ორითა მით სამოსლითა მისციან საფლავად და ყოველი ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
მისსა	ბალ.E	და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისიმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ხელთსაქმარსა, და მადლობდა ღმერთსა.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა მადლობ ღმერთსა?
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
იგი	ბალ.E	ხოლო იგი განვიდა.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ასული გლახაკისაჲ ცოლად შენდა, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
მას	ბალ.E	ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
მას	ბალ.E	და ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, ხოლო მამამან შენმან არა ინებოს.
მან	ბალ.E	ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავდგე.
იგი	ბალ.E	ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
მისსა	ბალ.E	და იწყო ბერმან გამოცდად მისსა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
იგი	ბალ.E	და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.
იგი	კლარჯ.	ესოდენთა ეპისკოპოსთა პირველსახემან იხილა ქრისტე აღდგომილი და შენცა, მოწაფე იგი მისი, ნუ ურწმუნო იქმნები.
იგი	კლარჯ.	აწ მოწამე არიან აღდგომისათჳს მაცხოვრისა იგი ღამე და ყოველი იგი ნათელი მთუვარისაჲ.
მის	კლარჯ.	რამეთუ მეათერთმეტე იყო მთუვარისაჲ მის რიცხჳ.
იგი	კლარჯ.	და ლოდი იგი წინაშე პირისპირ დაუდგეს ჰურიათა მათ, რამეთუ მან იხილა პერველად უფალი.
იგი	კლარჯ.	და ლოდი იგი, რომელ გარდაიგორვა საფლავისა მისგან, იგი წამებს.
იგი	კლარჯ.	და რომელნი ჴელთა და ფერჴთა მისთა შეახებდეს და სახენი სამშჭუალთანი იხილნეს, და ყოველთავე ერთბამად ცხოვრებისა იგი სულისა შთაბერვაჲ მოიღეს,
იგი	კლარჯ.	მოტევებასა ცოვათასა ძალითა მით სულისა წმიდისაჲთა ღირს იქმნნეს დედანი იგი, რომელნი ფერჴთა შეუვრდეს და რომელთა ძრვისაჲ მის სიმდიდრე და ანგელოზისაჲ მის გარდამოსულისაჲ ზეცით ბრწყინვალებაჲ იხილეს.
მათ	კლარჯ.	და ტილონი იგი, რომელ შეემოსნეს, აღ-რაჲ-დგა, დაუტევნა, და ერისაგანნი იგი და ვეცხლი იგი, რომელ მისცეს მათ, ადგილი ესე ჩას და წმიდისა ამის ეკლესიისა ესე ტაძარი, რომელი ქრისტეს მოყუარებისა გულსმოდგინებისა ჴსენებად ნეტარმან კონსტანტინე მეფემან აღაშენა.
იგი	კლარჯ.	მოწამე არს აღდგომასა ქრისტესსა ზღუაჲ იგი, მძიმე ვითარცა-იგი პირველად გასმიეს.
იგი	კლარჯ.	მოწამე არს თევზთაჲცა იგი ნადირობაჲ, და „ნაკუერცხალი იგი და მას ზედა თევზი მდებარე“.
მათ	კლარჯ.	მოწამე არს პეტრეცა, რომელმან-იგი პირველ უვარ-ყო ორგზის და მესამესა აღიარა და მეტყულთა მათ ცხუვართაჲ მწყემსად ბრძანებაჲ მოიღო.
მას	კლარჯ.	ღუაწლსა მას იწყო და ამიერ ღუაწლთა მათთჳს გჳრგჳნოსან იქმნა.
იგი	კლარჯ.	და აგრძნა მეფემან კონსტანტინე შეკრებაჲ იგი მათი ერთბამად.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე მრავალნი გოქონან მოწამენი აღდგომისანი, გუაქოს ადგილიცა ესე, რომელსა შინა ვდგათ და აღმოსავალით კერძო ადგილი იგი აღმაღლებისაჲ.
იგი	კლარჯ.	გუქუნან მოწამედ, რომელთა-იგი მუნ წამეს მაშინ ანგელოზთა, და ღრუბელი იგი, რომელსა შევიდა.
იგი	კლარჯ.	მოწაფენი, რომელ გარდამოვიდეს მიერ და წესი იგი მოძღურებისაჲ მის სარწმუნოვებისაჲ ბრძანება-სცეს და სიტყუად აღმაღლებისა მისთჳს.
იგი	კლარჯ.	გუშინდელსა ამას დღესა, კჳრიაკესა, მოღუაწებითა ღმრთისა მადლითა კერებასა ამას საკითხავთაგან შემდგომითი-შემდგომად ზეცად აღმაღლებისათჳს მაცხოვრისა ჩუენისა, რომელ წერილ არიან, ითქუნეს საკითხავნი იგი ყოველთათჳს მორწმუნეთა სიმრავლისა და უმეტეს ხოლო შენთჳს.
მათ	კლარჯ.	საძიებელ არს უკუ, ხოლო ერჩდე თქუმულთა მათ.
იგი	კლარჯ.	ესე უწყი, რამეთუ წესი იგი სარწმუნოვებისაჲ გასწავებს შენ, რაჲთა გრწმენეს აღდგომილი მკუდრეთით მესამესა დღესა და რომელ-იგი ამაღლდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა.
იგი	კლარჯ.	ვითარ ჰგონებ, ვითარმედ გეჴსენოს შენ თქუმული იგი?
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწცა მო-ვე-გეჴსენოს შენ სიტყუაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	და გეჴსენენ შენ განცხადებულად თქუმულნი იგი ფსალმონთა შინა: „ამაღლდა ღმერთი ღაღადებითა“.
იგი	კლარჯ.	მოიჴსენე წინაწარმეტუელისაჲ, რომელ თქუა: რომელი აღაშენებს ზეცად აღსლვასა თჳსსა, და სხუანი იგი სიტყუანი, რომელნი გუშინ ითქუნეს ჰურიათა სიტყჳსგებისათჳს,
იგი	კლარჯ.	რაჟამს ვერ შესაძლებელად სიტყუას გიგებდენ მაცხოვრისა ამაღლებასა, მოიჴსენე ამბაკუმისთჳს მიცვალებისა იგი თქუმული.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ამბაკუმ ანგელოზისაგან აღიტაცა და მიჲცვალა, რაჲოდენ უფროჲს წინაწარმეტყუელთა და ანგელოზთა უფალი, რომელი მთით ელეონით ღრობლითა შემოვიდა, თჳსითა ძალითა გზა-ყო აღსლვად ზეცად, რამეთუ უძლიერეს არს მსგავსებაჲ იგი.
მათ	კლარჯ.	მოიჴსენე საკუველებათაჲ მათ, ხოლო უმეტესობაჲ იგი უჩემე უფალსა საკჳრველთმოქმედსა, რამეთუ იგინი აღიტაცნეს, ხოლო ამას უტჳრთავს ყოველი.
იგი	კლარჯ.	მოიჴსენე, ენუქი მიიცვალა, ხოლო იგი ამაღლდა.
იგი	კლარჯ.	მოიჴსენე გუშინდელი იგი ელიასთჳს საკითხავი, ხოლო ელია ეტლითა ცეცხლისაჲთა აღიტაცა, ხოლო ეტლნი ქრისტესნი „ბევრ წილ არიან და ათასეულნი წარუმართებიან მას“.
მას	კლარჯ.	და ელია ამაღლდა და აღმოსავალით იორდანესა, ხოლო იესუ აღმოსავალით ჴევსა მას ნაძუთასა.
მათ	კლარჯ.	და რამეთუ ელია თქუა მრჩობლი იგი სული მიცემად მოწაფესა თჳსსა, ხოლო ქრისტემან ესოდენი მიჰმადლა მოწაფეთა სული, არა ხოლო თუ რაჲთა მათ აქუნდეს თავისა თჳსისა, არამედ დადებითა ჴელთა მათთაჲთა ზიარებასა მისცემდეს მორწმუნეთა მათ.
მათ	კლარჯ.	და რაჟამს ესრე ჰურიათა მათ ბრძოლა-სცე და მსგავსებითა ესევითარითა სძლო, მერმე მოვედ გარდამატებულსა მაცხოვრისა დიდებასა: რამეთუ იგინი მონანი იყვნეს, ხოლო ესე ძე არს ღმრთისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს გარდამატებული იგი მოიჴსენო, გულისჴმა-ყავ, რამეთუ პავლე, მონაჲ ქრისტესი, აღიტაცა ვიდრე მესამედ ცამდე.
იგი	კლარჯ.	ნუუკუე სირცხულ გიჩნდენ მოციქულნი იგი ჩუენნი: არა უმცირეს არიან მოსესსა, არა უნაკლულეს წინაწარმეტყუელთა, არამედ კეთილ კეთილთა თანა და კეთილთა უკეთეს.
იგი	კლარჯ.	ელია სამე ზეცად აღიტაცა, ხოლო პეტრეს კლიტენი ჰქონან ცათა სასუფეველისანი და ბრძანებაჲ აქუს, არამედ: „რომელი განჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილი იყოს იგი ცათა შინა“.
მისთჳს	კლარჯ.	პავლე არა თუ არა ღირს იყო ზეცისა მყოფებასა, არამედ რაჲთა იხილოს უმეტეს კაცთა და პატიოსნად გარდამოჴდეს და ქრისტე ქადაგოს და მისთჳს მოკუდეს და მოიღოს მარტჳრობისაცა გჳრგჳნი.
იგი	კლარჯ.	დაუტეოს სხუაჲ იგი აწ შესაქმისათჳს, რომელ ითქუნეს: ხოლო გონიერთა მათ მსმენელთა კმა-არს მოჴსენებაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	შეკრიბა მუნცა ყოველი იგი ერი თჳსი და მივიდეს ერთ კერძო მდინარესა მას ზედა დანუბსა და დაადგინა ბანაკი იგი წიაღმოსავალსა მას წლისასა და დააყენებდა მათ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო გეჴსენედ თქუმულნიცა იგი მრავალგზის ჩემ მიერ მარჯუენით მამისა ჯდომისა მისთჳს ძისა, სარწმუნოებისა მისთჳს წესითა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: „ამაღლდა იგი ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა“.
მას	კლარჯ.	ხოლო საყდრისასა მას სახესა არა ჩუენი არს გამოძიებაჲ, რამეთუ ვერ მისაწდომელ არს.
მან	კლარჯ.	და შეკრბა ერი დიდძალი წარმართთაჲ ურიცხჳ და ზედა-მოუვიდეს კოსტანტინეს, ხოლო მან ვითარცა იხილა ერი იგი, ზრუნვასა დიდსა და ურვასა შინა იყო და ეგულებოდა ხვალის დღჱ შემთხუევად ბრძულისა.
მას	კლარჯ.	არა თუ მერმე წარმოჩინებით უპყრიან მას საყდარნი, არამედ ვინაჲთგანცა არს, ხოლო არს იგი მარადის, იშვა მამისაგან და მის თანა ზის იგი.
მას	კლარჯ.	მას ღამესა იხილა თუალითა გამოჩინებული ჯუარი, საყდართა ზედა ბრწყინვალჱ, დაწერილი ესრე იყო განჩინებულად: მაგით ნიშითა სძლო.
მისთჳს	კლარჯ.	და „რამეთუ მრავალ არიან წამებანი შენნი“, ხოლო რაჟამს მისთჳს ფრიადი წამებულ არს, კმა-არს ესე ჩუენდა.
მას	კლარჯ.	მოუწოდა მთავართა ტაძრისასა მისისათა და მეყსეულად გამოქმნა ხატი ჯუარისაჲ, ნიში, რომელი იხილა და უბრძანა წინაძღუანვაჲ ბრძოლასა მას.
მას	კლარჯ.	არამედ გულისხმის-ყოფითა სულისა წმიდისაჲთა იტყოდა: „ვითარ უკუე დავით უფლით უწესს მას და იტყჳს: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
მის	კლარჯ.	და იყო ძრვაჲ და უფროჲსი ერისაჲ მის დაეცა და ნეშტი იგი დაიმორჩილა.
მისვე	კლარჯ.	და შემდგომად ამისა, საქმესა მოციქულთასა დღეთა მარტჳრიისათა აღდგა პეტრე ათერთმეტითურთ და ისრაჱლსა ეტყოდა მისვე ასდამეცხრისა ფსალმუნისა მოჴსენებასა.
მათ	კლარჯ.	და შემდგომად მცირედთა დღეთა უბრძანა მოწოდებაჲ ქურუმთა მათ კერპთაჲსა და უჩუენა მათ ნიში იგი და ჰკითხვიდა მათ, ვითარმედ: რომლისა ღმრთისაჲ არს ნიში ესე?
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ მიუგეს: ესე ნიში არა ქუეყანისა ღმერთთაჲ არს, რომელთა ჩუენ ვჰმსახურებთ, არამედ ესე ძალი ზეცისაჲ არს.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა იგი იტყჳს, შემდგომად ამისავე მსგავსად მოციქული პავლე მისწერს და იტყჳს: „აღდგომითა მით მკჳდრეთით იესუ ქრისტესითა, რომელ-იგი ზის მარჯუენით ღმრთისა“, აღმაღლებული ზეცად.
იგი	კლარჯ.	დედანი იგი, რომელნი ეძიებდეს და არა პოვეს და უხაროდა, რაჲთა, რაჟამს სახარებანი აღმოიკითხვებოდიან, არა ნაცილ და ზღაპარ საგონებელ იყვნედ წმიდათა სახარებათა თხრობანი.
მით	კლარჯ.	ეფელთასა მისწერს და იტყჳს: „შეწევნითა მით სიმტკიცისა ძლიერებისა მისისაჲთა, რომელ-იგი ქმნა ქრისტეს თანა, რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით და დასუა იგი მარჯუენით თავისა თჳსისა“.
იგი	კლარჯ.	და ებრაელთა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: „ყო განწმედაჲ ცოდვათაჲ ჩუენთაჲ და დაჯდა იგი სიმდიდრესა მაღალთა შინა“.
მის	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს: „ჰხედევდით სარწმუნოებისა წინამძღუარსა და აღმასრულებელსა იესუს, რომელმან-იგი წინაჲსწარ განმზადებულისა მის წილ სიხარულისა დაითმინა ჯუარი და სირცხჳლი შეურაცხ-ყო, და მარჯუენით დაჯდა საყდართა ღმრთისათა“.
მას	კლარჯ.	ხოლო ქრისტჱანენი რომელ ერთნეს ერსა მას მათ დღეთა შინა, ნაზარეველ ერქუმოდა და რომელნი-იგი მოუჴდეს მეფესა
მას	კლარჯ.	და ჰრქუეს მას: ვევედრებით უფლებასა შენსა, ნიში ესე, რომელ იხილჱ, ზეცისაჲ არს იესუ ქრისტჱსი, ძისაჲ ღმრთისაჲ ცხოველისაჲ, რომელმან იხილა ნათესავი კაცთაჲ წარწყმედული და არა უგულებელს-ყო, არამედ გარდამოჴდა სახიერებითა თჳსითა და აცხოვნნა ქმნულნი თჳსნი.
მით	კლარჯ.	თჳსითა მით ვნებითა ჯუარისაჲთა შეგუწირნა ჩუენ ღმრთისა.
მან	კლარჯ.	მან დაიცვენინ სულნი თქუენნი შეურყეველად და უქცეველად, სასოებაჲ თქუენი აღდგომილისა მის მისა მიმართ მკუდრეთით, დაგმარხენინ და აღგადგინენ თქუენ მკუდრებისა მაგისგან ცოდვათა თქუენთაჲსა, ზეცისათა ნიჭთა მისთა ღირს-გყვენინ თქუენ „აღტაცებად ღრუბლითა ჰაერთა ზედა“.
მის	კლარჯ.	ჟამსა მას შეწყნარებისასა, მოსლვადმდე ჟამისა მის მეორედ დიდებით მოსლვისა მისისა, დაწერონ სახელი თქუენი ყოველთაჲ წიგნსა მას ცხოველთასა, დაწერენ და ნუღამცა აღჴოცს,
მის	კლარჯ.	რამეთუ მრავალთაჲ აღჴოცოს შეცოდებულთაჲ, და მოგეცინ ყოველთა სარწმუნოვებაჲ აღდგომილისაჲ მის მიმართ და მოლოდებაჲ აღმაღლებულისაჲ და მერმე მომავალსა არა ქუეყანით.
მას	კლარჯ.	ეკრძალე თავსა შენსა, კაცო, მათგან, რომელნი-იგი მომავალ არიან მაცთურნი, არამედ მას მოელოდეთ, რომელ-იგი ზეცათა მამისა თანა ზის და ჩუენ შორის არს, რომელი თითოეულისა წესა ხადავს და სიმტკიცესა სარწმუნოებისასა.
მის	კლარჯ.	ნუუკუე ჴორცითა აწ არა აქა არს, მის გამო ჰგონებდე სულითაცა არა აქა ყოფასა?
მისთჳს	კლარჯ.	არამედ შორის დგას აქა და ესმის მისთჳს თქუმული ესე და ხედავს შენ შორის ცნობილსა მას და განიკითხავს გულსა და თირკუმელთა, და აწ განმზადებულთა თქუენ ყოველთა წარდგინებად მამისა და თქუმად: „აჰა ესერა, მე და ყრმანი, რომელნი მომცნა ღმერთმან“.
მათ	კლარჯ.	მაშინღა დიდითა სიხარულითა და წადილითა წარავლინა დედაჲ თჳსი აღმოსავალად კერძო მოძიებად ჯუარისა ქრისტჱსისა და აღშენებად ადგილთა მათ.
მან	კლარჯ.	და ვითარცა გულისხმა-ყო ესე კოსტანტინე მეფემან, მოუწოდა ევსები ებისკოპოსსა ჰრომისასა და ისწავა მისგან და ჰრწმენა ჭეშმარიტად და ნათელი მოიღო მან და დედამან მისმან მრავალთა წინაშეთა მისთა.
მათ	კლარჯ.	და იყო მათ დღეთა, სუფევასა კოსტანტინე მეფისა დიდისა, ღმრთისმოყუარჱ ჰჱლენე დედოფალი, დედაჲ კოსტანტინჱსი, რომელმან კეთილად მოიძია სასოჲ ძელი, რომელსა ზედა მაცხოვარმან ჴელნი განიპყრნა,
მის	კლარჯ.	გამოიწულილვიდა შრომით კაცობისა შთაცუმისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა და ჯუარსა ზედა ამაღლებასა და მკუდრეთით აღდგომასა და განმტკიცნა ღმრთისმოყუარჱ ჰჱლენე დედოფალი ფრიად და წურთილ იქმნა გონებისა და ისწრაფა უჴრწნელისა მის ნიჭისა გამოძიებად,
მათ	კლარჯ.	მათ ჟამთა შევიდა იერუსალჱმდ ელჱნე დედოფალი თთუესა მეორესა, ოცდარვასა თჳსასა, ერთბამად ერითა დიდითა და კრება ყო და ბრძანა ყოველთა ჰურიათაჲ ქალაქებსა და სოფლებსა ჰურიასტანისასა წარმოდგინებად წინაშე მისა.
მან	კლარჯ.	მან ნერწყუვითა ბილწებისაჲთა ჰნერწყუევდით, და რომელმან მკუდარნი აღადგინნა, გინდინ მკუდრად შერაცხაჲ მისი, აწ გეტყჳ თქუენ თავით თჳსით, რომელთა კეთილად იცოდიან რჩული.
მის	კლარჯ.	და ერთბამად მოვიდეს დედოფლისა და წამებდეს ათასისა მის კაცისათჳს, რამეთუ ესე არიან სწავლულნი რჩულისა.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი გამოვიდეს დედოფლისაგან შიშითა დიდითა და ყვეს ზრახვაჲ და პოვეს ათას კაც, რომელთა ჰგონებდეს მეცნიერად შჯულისა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო დედოფალმან მეორედ ჰკითხა მათ სიტყუაჲ და ჰრქუა: ისმინეთ სიტყუაჲ ჩემი და გულისხმა-ყავთ თქუმული ესე: არა გასმია წმიდათა მათგან წინაწარმეტყუელთა, ვითარ ამცნეს მაცხოვრისაჲ,
იგინი	კლარჯ.	და მერმე ესაია ღაღადებს: „შვილ ვისხენ და აღვიზარდენ, ხოლო იგინი მეცრუვნეს მე“.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი გამოვიდეს მიერ შიშითა დიდითა, გამოცადნეს და პოვნეს ორას ოდენ კაც, რომელ საგონებელ იყვნეს მეცნიერად შჯულისა, და მოვიდეს წინაშე დედოფლისა.
მათ	კლარჯ.	მათ მიუგეს და ჰრქუეს: ესენი არიან, რომელთა კეთილად იციან შჯული.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ აქუნდა მათ წიგნები წინაწარმეტყუელთაჲ და იკითხვიდეს.
მათ	კლარჯ.	ხოლო ნეტარმან ჰჱლენე დედოფალმან მიუგო სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ, ასწავებდა მათ და ჰრქუა: ჵ თქუენ, ცოფნო ჰურიანო ი˜ჱლნო, არა კმა-გეყო თქუენ ძუელი იგი სიბრმე მამათა თქუენთაჲ, რომელნი იტყოდეს იესუჲსა, ვითარმედ ძჱ ღმრთისაჲ არს?
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ მიუგეს: და ვევედრებით დედოფლებასა შენსა, ჩუენ მაქუსცა და ვიკითხავთცა, ხოლო ესე ვისთჳს არიან ესემლევანნი სიტყუანი, გამოგჳცხადე, გევედრები შენ, რაჲთა ჩუენცა გულისხმა-ვყოთ თქუმულთა მაგათ შენთა.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰქრუა მათ: წარგუალეთ მარტოდ და გამოირჩიენით, რომელნი საგონებელ იყვნენ შჯულისმეცნიერად.
მათგან	კლარჯ.	ხოლო ერთმან ვინმე მათგან ჰრქუა მათ, რომლისა სახელი იუდა: უწყი, რამეთუ ძიებაჲ ეგულების, რომელსა ზედა იესუ ჯუარს-აცუეს მამათა ჩუენთა.
მის	კლარჯ.	მამის მამამან ჩემმან, ამცნო მამასა ჩემსა სჳმეონს და ჰრქუა: მამამან ჩემმან მე მამცნო და მრქუა: ეკრძალე, შვილო ჩემო, რაჟამს ძიებაჲ იყოს ძელისაჲ მის, რომელსა ზედა მესია ჯუარს-აცუეს, გამოუჩინე იგი პირველ ვიდრე გუემადმდე შენდა,
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა განყოფამან ენათამან საქმჱ იგი განაქარვა, ხოლო აწ ენანი, რომელნი მოეცნეს, საქმენი ჭეშმარიტებისანი დაამტკიცნეს და აღასრულნეს.
მას	კლარჯ.	რამეთუ არღარა ებრაელთა ნაშობნი მეფობდენ, არამედ მათი მეფობაჲ იყოს, რომელნი ჯუარცუმულსა მას თავყანის-სცემდენ, რამეთუ იგი იყოს მეუფჱ უკუნისამდე – იესუ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ.
მას	კლარჯ.	ხოლო მე ვარქუ მას: რად უკუე ჴელნი თქუენნი მიჰყვენით ეგევითარსა მას ზედა?
მან	კლარჯ.	ხოლო მან მქრუა მე: შვილო ჩემო, უწყის უჴრწნელმან მან სახელმან მისმან, რამეთუ არასადა შევერთე შეკრებასა მათსა მისთჳს, არამედ ვაყენებდიცა მათ.
იგი	კლარჯ.	და მღდელთმოძღუართა ერისათა საჯეს ჯუარცუმაჲ მისი და ეგრე ჰგონებდეს, ვითარცა მოაკუდინეს იგი და გარდამოიღეს იგი ძელისა მისგან და დაჰფლეს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი მესამე დღესა აღდგა და გამოუცხადა თავი თჳსი მოწაფეთა თჳსთა, რომლისა გამო ჰრწმენა ძმასა შენსა სტეფანეს, იწყო სწავლად ერსა შორის, და შეკრბეს ფარისეველნი სადუკეველითურთ და საჯეს მისი ქვითა განტჳნვაჲ.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო მე ვხედევდ სიკუდილსა შვილისა ჩემისასა და ვერ შეუძლე შუელად მისსა.
იგიცა	კლარჯ.	აწ უკუე ისმინე, შვილო ჩემო, და გასწავო შენ ქრისტჱსთჳს და მოწყალებისა მისისა, რამეთუ სავლჱცა, რომელ-იგი ტაძარსა წინაშე ჯდა და ტყავის მხეველი იყო, იგიცა სდევნიდა მორწმუნეთა მისთა, ვითარ-იგი აღადგინა ერი მრავალი ძმისა შენისა სტეფანესთჳს.
მის	კლარჯ.	ხოლო ქველ-ქმნა მის ზედაცა ქრისტემან და ყო იგი ვითარცა ერთი დიდებულთაგანი.
მისთჳს	კლარჯ.	და შენ, შვილო ჩემო, ნუსადა იტყჳ გმობასა მისთჳს, ნუცაღა მორწმუნეთა მისთათჳს, რაჲთა გაქუნდეს ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ.
იგი	კლარჯ.	მუნ მოეცნეს, რაჲთა ზრახვანი იგი უკეთურნი განაქარვნეს, და აწ, რაჲთა ყური მიყონ სიტყუათა შეწევნითა.
მათ	კლარჯ.	– ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ ესე არასადა გუესმინა, გარნა აწ შენგან ხოლო.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ძიებაჲ იყო ნანდჳლვე, თუ ესრჱ არს, ადგილიცა იგი იცოდი.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი წარდგეს, და ჰკითხვიდა მათ დედოფალი და არასადა უთხრეს მართალი.
მათ	კლარჯ.	და უბრძანა მათ ყოველთაჲ ცეცხლითა დაწუვაჲ.
მას	კლარჯ.	ხოლო მათ შეეშინა და მისცეს მას იუდა და ჰრქუეს: ესე კაცი მართლისა წინაწარმეტყუელისა ძჱ არს და შჯული ჭეშმარიტად იცის.
მათ	კლარჯ.	მაშინ უბრძანა მათ ყოველთა განტებაჲ, გარნა მარტოჲ იუდა ხოლო დაიყენა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა განიბნინეს ენანი გონებისა მისთჳს, რომელი აღიშჱნებოდა ბოროტად, ხოლო აქა მოეცნეს ენანი, რაჲთა დაეცნენ ცუდნი, რომელნი აღიშენებიან საცთურად.
მით	კლარჯ.	დასულებით მით სიხარულისაჲთა არა უწყოდა, რასა იტყოდა და თქუა: „აღიღეს უფალი სამარისაგან და არა უწყი, სადა დადვეს“.
იგინი	კლარჯ.	გამოვიდეს ენანი შემდგომად ენათასა, რაჲთა შემოიყვანნეს იგინი სახლსა მას ცხოვრებისასა.
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას იუდა: და ვინ არს, რომელსამცა უდაბნოსა პური დაგებული წინა ედვა და იგი ქვასა ჭამდა?
იგი	კლარჯ.	და მოვიდა სული შემდგომად ძისა და დაჰბეჭდა ჴსნაჲ ჩუენი ნიჭითა მისითა, აღმაღლდა მხოლოდშობილი იგი, რომელი დამდაბლდა ჩუენთჳს წყალობითა თჳსითა და გარდამოჴდა ნუგეშინისმცემელი, რაჲთა აღასრულოს ძლევაჲ ჩუენი წყალობითა თჳსითა.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას დედოფალმან: ეკუეთუ გნებავს ცხორებაჲ ქუეყანისაჲ და ზეცისაჲცა, მითხარ მე, სადა დამალულ არს ჯუარი ქრისტჱსი, ხოლო იუდა ჰრქუა, ვითარმედ: წერილ არს საჴსენებელთა მისთჳს: აწ ორას წელ არს.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დამდაბლდა მხოლოდშობილი იგი ჩუენთჳს, დამდაბლდა სული იგიცა და ფუფუნებდა კაცებასა მას ჩუენსა.
იგინი	კლარჯ.	დაეცნეს იგინი, ვითარცა თქუა: კნინნი მდიდართა თანა.
იგი	კლარჯ.	ჰრქუა მას დედოფალმან: ვითარ შენსა წინა ნათესავი იყო და ბრძოლისა კუეთებაჲ იყო ელის ველსა ზედა, იგი ყოველნი იჴსენებიან და ადგილებიცა მათი და საფლავებიცა ჩანს.
მას	კლარჯ.	აჰა, მცველნი გარჱმოდგომილნი სცვიდეს სამარესა მას და მოწაფენი იგი ივლტოდეს.
იგიცა	კლარჯ.	განმდიდრდეს მოციქულნი იგიცა ნიჭითა მათითა ჩუენისა სარგებელისათჳს, განვიდეს და განეფინნეს ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა, და შეკრებისა ჩუენისათჳს ქადაგებდეს წინაწარმეტყუელნი ჴსნასა ჩუენსა და დაჰბეჭდნეს მოციქულთა ძლევაჲ ჩუენი.
იგი	კლარჯ.	და მიეფინა სული იგი ყოველთა ზედა ჴორციელთა, ვითარცა თქუა წინაწარმეტყუელმან: „და წინაწარმეტყუელებდენ ძენი თქუენნი და ასულნი“, ვითარცა თქუა, მადლი მისცა ღმერთმან მონათა და მჴევალთა თჳსთა ზედა – სული იგი თჳსი.
იგი	კლარჯ.	აწ ვინმცა იყო, რომელმან აღიღო და წარიპარა იგი?...
მას	კლარჯ.	რამეთუ შეეძრწუნა ცოდვასა, აღემართა და ჰმსახურა მას და გამოაბრწყინვა მას ზედა ნათელი თჳსი და მის გამო წარემართა მისლვად მისსა.
მათთჳს	კლარჯ.	ხოლო ჩუენ არა გუაქუს აღწერილი მათთჳს.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას დედოფალმან: პირველად თავით თჳსით მცირედ ვიდრე არიან საჴსენებელნი.
იგი	კლარჯ.	დაამდაბლა ცხორებაჲ იგი თჳსი და შეერთო მკუდართა თანა, და არა მით ხოლო კმა-ყო, რაჲთამცა კაც ხოლო იქმნა, არამედ მოკლულცა იქმნა, და არა თუ მოკლულ, არამედ დაფლულცა.
მისა	კლარჯ.	მოვიდა მადლითა თჳსითა და მოწყჳდნა ცოდვანი ჩუენნი, და მოსცა ნათესავსა ჩუენსა კეთილი და თავს ისხნა ჩუენნი ჭირნი, უკუეთუმცა ძალი მისი არა აღდგომილ იყო შემწედ მისა, და-მცა-ადუმეს იგი უკეთურთა მათ.
მას	კლარჯ.	უკუეთუმცა მოწყალებასა მას თჳსსა არა დაემშჳდა, აღ-მცა-ეჴოცა ბუნებაჲ ესე ჩუენი.
მას	კლარჯ.	ბუნებანი ბუნებათანი ჩუენ ზედა განრისხნეს ჯუარცუმასა მას მისსა და შთათქმად ეგულვა ჩუენდა დაბადებულთა.
იგი	კლარჯ.	რაჟამს იგი ჯუარს-აცუეს, კლდენი განიპნეს, სამარენი აეხუნეს, მკუდარნი განცხოველდეს, რამეთუ ცხოველნი იგი განცოფნეს.
იგი	კლარჯ.	განაგდო ჯუარი იგი და აღვიდა ცად.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას დედოფალმან: მე მაქუს მაგისთჳს აღწერილი – ჴმაჲ იგი სახარებისაჲ, რომელსა-იგი ადგილსა ჯუარს-ეცუა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა დასცხრა მცირედ ოდენ გონებაჲ იგი მარიამისი და მოყუასნი იგიცა მოვიდეს და უთხრობდეს აღდგომისა მისთჳს.
იგი	კლარჯ.	გარნა მიჩუნე ადგილი იგი, რომელსა ჰრქჳან თხემისა ადგილი.
მის	კლარჯ.	და მე ჩემითა ჴელმწიფობითა ვბრძანო და დავთხარო ქუეყანაჲ იგი მის ადგილისაჲ და, ვინ უწყის, ვპოო, რაჲ-იგი მე მნებავს.
მისთჳს	კლარჯ.	მისთჳს, რამეთუ დამოჰკიდეს იგი ძელსა, მოავლინნა ნიჭნი თჳსნი და აღავსნა ეკლესიანი.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას იუდა: არცა ადგილი იგი ვიცი, არცა მაშინ ყოფილ სადა ვარ.
მათ	კლარჯ.	დაღათუ ყოვლადვე არა რწმენა მოწაფეთა მათ და არცა ნაცილს ჰყოფდეს სიტყუათა მათ დედათასა, იწყეს მცირედ-მცირედ განღჳძებად გონებათა მათთა დასულებულთა და
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას დედოფალმან: მოგაყმო შენ, უკუეთუ არა აღმიარო.
მით	კლარჯ.	რომელნი-იგი სავსენი მწუხარებითა სხდეს შეშინებულნი, აღივსნეს სიხარულითა მით აღდგომისაჲთა და შეურაცხ-ყვეს შიში იგი ჯუარისმცუმელთაჲ მათ.
მას	კლარჯ.	რომელნი დამალულნი სხდეს ადგილსა ერთსა, აღდგეს განცხადებულად, სრბით მივიდოდეს სამარჱსა მას.
მათ	კლარჯ.	უწოდა მკლველთაცა მათ მისთა, უკუეთუ უნდეს, იხარებდენ იგინიცა მეგობართა მისთა თანა.
იგი	კლარჯ.	და მეშჳდესა დღესა ღაღატ-ყო და თქუა: აღმიყვანეთ და გიჩუენო ადგილი იგი ჯუარისა მის ქრისტჱსისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და თუ ჰრწმენეს დამდაბლებაჲ იგი მისი, ჴორცნი თჳსნი მისცნეს მათ სიყუარულითა თჳსითა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მოწაფჱ იგი ერთი დაღათუ ფერჴითა უმალჱ იყო, ხოლო გულითა არა უმტკიცჱს იყო პეტრესა, დაღათუ სიმალითა მით წარუსწრო პეტრეს და უმალეს მიიწია, ხოლო შიშითა ვერ იკადრა შესლვად სამარესა მას მარტომან.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა აღმოჴდა ჯურღმულისა მისგან, მოვიდა ადგილსა მას, – და არცაღა იუდა იცოდა ჭეშმარიტებად ადგილი იგი, – აღიღო ჴმაჲ ებრაელებრითა სიტყჳთა და თქუა ესრჱთ: მეაკრა აკრაბი მელაქფისონ ადონა აბრიდონ ელაბეთ დოთა ქოზიაფე ეფათუ ბარუვე.
მას	კლარჯ.	ხოლო თარგმანებით ესე არს: ღმერთო, რომელი ზი ეტლითა ზედა ქერაბინთასა და იგინი ფრინვენ ჰეართა შინა სრბით ნათელსა მას განუზომელსა, სადა თანაწარსლვად ნათესავთა კაცთასა ვერ ჴელეწიფების, რამეთუ შენ შეჰქმნენ იგინი შენდა სამსახურრებელად.
იგი	კლარჯ.	და იქმნა იგი თავსმდებელ სოფლისა სასწაულებითა თჳსითა, ვითარმედ მე ვარ ღმერთი, და დააბა მან წიგნწერილებაჲ იგი სასწაულითა ძალისა თჳსისაჲთა, ვითარმედ მე ვარ დამბადებელი.
იგი	კლარჯ.	იგი არს დამბადებელი და იგი არს მჴსნელი.
მის	კლარჯ.	მის გამო აღესრულნეს საქმენი და მის გამო იჴსნნეს კაცნი, მის გამო გამოჩნდა მამაჲ და მის გამო გამოცხადნა შემოქმედი იგი.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა მიიწია პეტრეცა, შევიდეს და იხილეს, რამეთუ ტილონი ხოლო იყვნეს მდებარენი და ვარშამაგი იგი დაკეცილი იდვა ერთსა ადგილსა, ხოლო ანგელოზნი იგი ვერ იხილნეს სამარესა მას.
იგი	კლარჯ.	და ეწამების დამდაბლებაჲ იგი მისი და უფლებისა მისისათჳს დაჰბეჭდა ძალმან მისმან.
იგი	კლარჯ.	და არა თუ რამეთუ მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, არამედ თჳსაგან ხატისა მიეფარნეს, რაჲთა, ვისსა ჯერ-იყოს, ეჩუენენ თჳსთა ხატითა და ვისგან დაფარვად იყო, დაეფარნენ.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა არა მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, ვითარმცა დაიცვნეს?
მას	კლარჯ.	სამარესა მას ჴორცთა მათ უფლისათა სცვიდეს მცველნი იგი მიპარვისათჳს და ტილოთა მათ ანგელოზნი იგი ეკრძალებოდეს, რაჲთა ნუუკუე ვინმე მიიპაროს ტილონი იგი, რომელ დაშთეს.
მის	კლარჯ.	ერთ ამისთჳს, რაჲთა იყვნენ მოწამე აღდგომისა მის უფლისაჲსა, მეორედ ამისთჳს, რაჲთა გამოიწეროს მათგან ზრახვაჲ იგი მკუდართა აღდგომისაჲ,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დაავიწყდა იგი, დაითმინა მისი და შეაჯერა მას, და შეეშინა მას სიმდიდრისაგან მისისა, შეეწია მას მარჯუენითა თჳსითა შემდგომად ნათესავისა მის მისისა, ვითარმედ განიძარცუეს დიდებაჲ, რომელ შთააცუა ამას ადამსა.
მით	კლარჯ.	რამეთუ ვითარცა-იგი დიდებით აღდგა და არა ტილოჲთა მით, ეგრეცა ჩუენ საქმით ადგომად ვართ და არა სამოსლითა, შრომითა, და არა სამკაულითა.
იგი	კლარჯ.	მარიამ, ვითარცა იხილა, რამეთუ წარვიდეს მოწაფენი იგი მისლვად სამარესა მას, აღდგა და წარვიდა იგიცა მათ თანა.
მას	კლარჯ.	შეირცხჳნა მიხედვად, ვითარცა მამანი თჳსნი, რომელ განეძარცუნეს, სამოთხესა მას შინა.
იგი	კლარჯ.	იხილა შიშულობაჲ იგი მისი და გარე-მიიქცა პირი მისი ცოდვათაგან მისთა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა შევიდეს მოწაფენი იგი, გამოვიდეს და წარვიდეს, ხოლო მან სიყუარულითა ვერ დაუტევა სამარე იგი, რამეთუ იტყჳს: დგა სამარესა მას თანა, ტიროდა და საწყალობელითა ჴმითა ცრემლოოდა.
მით	კლარჯ.	განბანა და განწმიდა ესე ლხინებითა თჳსითა და შეამკო და შემოსა ესე დიდებითა თჳსითა, დაამტკიცა ესე დასაბამსვე და მით გამოძიება ყო უკუნისამდე.
მას	კლარჯ.	დაღათუ ტირილით ტიროდა, ხოლო შესლვად სამარჱსა ეშინოდა და შეეკრეტნეს და ხედვიდა სამარესა მას, დაღათუ უფალი არა იხილა, ხოლო ანგელოზნი – მონანი უფლისანი იხილნა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ვერ იხილნა ჴორცნი იგი, რომელ დაემორჩილნეს სიკუდილსა, იხილნა ზესკნელნი იგი, რომელ უზეშთაეს არიან სიკუდილისა.
მან	კლარჯ.	რამეთუ არა პოვა მან ღმერთი იგი, რომელსა შეემოსნეს ჴორცნი.
მათ	კლარჯ.	ექუსნი მჴეცნი ექუს-ექუს ფრთენი, რომელ ოთხთა მათ უტურთავ, ფრინვენ და გმსახურებენ ჴმითა დაუდომებელითა და იტყჳან: „წმიდა ხარ, წმიდა ხარ, წმიდა ხარ“ შენ, უფალო, წოდებულ არიან იგინი სერაბინად.
იგი	კლარჯ.	პოვნა მუნ ცეცხლის მსგავსნი იგი, რომელნი გარდაიცვალნეს ხატად ჴორცთა.
მისსა	კლარჯ.	უკუეთუ შეეზავნენ ნებანი ჩუენნი ნებასა მისსა, ვსუფევდეთ მის თანა.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ დღჱ იგი დიდ იყო, რომელმან ახარა ცათა და ქუეყანასა, ამისთჳს ანგელოზნი იგი სამოსლითა სპეტაკითა გამოეცხადნეს და მხიარულ იყვნეს და ადიდებდეს დღესა მას შობისა მისისა, ეგრეცა აეროვანნი და სავსენი … შობისასა.
მის	კლარჯ.	ხოლო ურნი იგი, რომელ დაადგინენ სამოთხესა დაცვად ხისა მის ცხორებისაჲსა, წოდებულ არიან იგინი ქერობინად.
მათ	კლარჯ.	მწყემსთა მათ მიეხარა სახარებაჲ იგი და დღესა მას აღდგომისასა დედანი იგი, მგლოვარენი და ჭირვეულნი, ღირს იქმნნეს სახარებისა, რამეთუ დღესა მას სიკუდილისასა, რამეთუ დღჱ იგი ვნებათაჲ იყო და არავინ ღაღად-ყო სიკუდილისა მისთჳს.
მათ	კლარჯ.	რომელმან უღირსნი იგი ანგელოზნი სიღრმესა მას სატანჯველისასა მისცენ, და იგინი ქუესკნელთა მათ უფსკრულთა ვეშაპთაგან იგუემებიან და შენსა ბრძანებასა სიტყჳს მიგებად ვერ შემძლებელ არიან.
მას	კლარჯ.	დღესა მას შობისასა ერნი ანგელოზთანი მიივლინნეს ბეთლემდ ხარებად და დღესა მას აღდგომისასა მღჳძარენი ერთი ერთსა უსწრობდეს მახარებელად აღდგომისა მის.
იგი	კლარჯ.	აწ, უფალო, შენითა ნებითა არს სუფევაჲ ძისა მარიამისი, რომელი გამოვიდა შენგან, და თუმცა არა შენგან იყო, არამცა აღადგინე იგი მკუდრეთით, აწ ყავ სასწაულ კეთილ, დიდებული ესე და შუენიერი.
მას	კლარჯ.	დღესა მას ნათლისღებისასა ნათელი გამობრწყინდა ზედა იორდანესა და დღესა მას ჯუარცუმისასა დაბნელდა მზჱ ცათა შინა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა ლოცვაჲ ესე დაასრულა იუდა, შეიძრა ადგილი იგი და დიდძალი კუამლი სულნელებისაჲ აღმოვიდოდა ადგილსა მას.
მით	კლარჯ.	სხდეს უშიშად, რაჲთა ჯდომითა მით საცნაურ იყოს, ვითარმედ ნანდჳლვე გამოსრულ არს უფალი მიერ სამარით.
მას	კლარჯ.	და ჴდომად აღუდგეთ მას, თანამდებ ვიქმნნეთ მისგან, ძლევაჲ მის თჳნიერ დამტკიცნეს, და რომელი მას არა მიეახლოს, არა განეშოროს ბოროტისაგან, რამეთუ განსასუენებელი ცოდვისაჲ ნათხოვ არს და ვასხებული.
მას	კლარჯ.	და მე … პატივ-უყოს ადგილსა მას, სადა ისხნეს ჴოცნი უფლისანი, რამეთუ რაოდენ განამრავლეს მას ზედა გინებაჲ ქუესკნელთაჲ, უფროჲს განადიდეს მის ზედა პატივის-ყოფაჲ:
იგი	კლარჯ.	ზესკნელთა ქუესკნელნი მიწისაგანნი პირსა ჰნერწყუვიდეს, ზესკნელი იგი, მაღალთა შინა მყოფნი, არცა ადგილსა მას, სადა-იგი ისხნეს ჴორცნი, ჴელ-იწიფეს დაჯდომაჲ, რამეთუ იტყჳს: ერთი იგი ჯდა ერთ კერძო ადგილსა მას, და ერთი ჯდა სასთუნლით.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა ისმინჱ ბარაკიელისა მის შენისა მოსჱსი და უჩუენენ ძუალნი იოსებისნი, ეგრეცა აწ, თუ გნებავთ, გამოგჳცხადე ჩუენ დაფარულ იგი საფასჱ და ყავ ადგილსა ამას კუამლი სულნელებისაჲ აღმოსლვად ქრისტჱს მიერ, რამეთუ იგი არს მეუფჱ იესუ ქრისტჱ უკუნისამდე. ამენ.
მას	კლარჯ.	პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას ადგილსა თავისა მისთჳს, რომელ დაადგეს გჳრგჳნი ეკლისაგან საგინებელად ერმან მან.
მას	კლარჯ.	პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას მისთჳს, რომლისა მსგავსად წინაწარმეტყუელისა მის დავითისა განჴურიტნეს ჰურიათა მათ ფერჴნი მისნი.
მით	კლარჯ.	განიკურნნეს ზეცისაჲთა, რომელთა უნდეს კურნებაჲ სულთაჲ, რაჲთა ღირს იყოს ღმრთისა მისითა მით, რომელი გამოუბრწყინდეს მათ ზედა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აღმოთქუმად ვერ იფლო, რაჲ-იგი გონებასა იყო, და თქუა საწყალობელითა ჴმითა მაღლითა, ვითარმედ: „აღიღეს უფალი მიერ და არა უწყი, სადა დადვეს იგი“.
იგინი	კლარჯ.	რამეთუ ეგოდენთა ვნებათა, რომლითა ტანჯნეს იგინი დღესა მას პარასკევსა, არა სარგებელ-იყო თავსა თჳსსა.
მან	კლარჯ.	და ჯერ-იჩინა მან, რაჲთამცა იპოვნეს მიმღებელნი, რომელნი ღირს-იყვნეს მადლითა მისითა, რამეთუ ღირს-ყოფად მადლისა მისისა თჳნიერ აზნაურებისა ვერ შეუძლონ.
მას	კლარჯ.	გევედრები შენ, უფალო იესუ ქრისტჱ, ნუ მოიჴსენებ უკეთურებათა მონისა შენისათა, არამედ უგულებელსყვენ შეცოდებანი ჩემნი და თანა-შემრაცხჱ მე ძმასა ჩემსა სტეფანეს, რომელი-იგი ჴსენებულ არს საქმესა მას ათორმეტთა მოციქულთასა.
მისვე	კლარჯ.	ქმნულკეთილობაჲ ნებაჲ უყუარს უფალსა და მისვე კეთილისათჳს მოვიდა ძჱ ღმრთისაჲ.
მას	კლარჯ.	არიან კეთილნი განსასუენებელად ჴორცთა, არამედ ქმნულკეთილობასა მას წმიდათა სულთასა ვინ-მე შეუძლოს პოვნად?
მან	კლარჯ.	ეგრჱვე ქმნულობაჲ შეიმოსა, არა თუმცა ვითარ-იგი მან შეამკო, არამედ რაჲთა ესე მის გამო შეიმკოს.
იგი	კლარჯ.	აღიყვანა და დასუა იგი ცათა შინა.
მას	კლარჯ.	და შემდგომად ამის დღისა წარპარვისა და მერმე უფლით ჰხდით და დიდითა გულსმოდგინებითა ეძიებდეს მას მკუდარსა, წარპარულსა.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ განაქარვა იგი სახელმან მან ადამისმან უსახურებითა ნებისა მათისაჲთა, გარდამოჴდა, განაახლა და გამოწერა იგი.
იგი	კლარჯ.	აღიღო და დასუა იგი ცათა შინა.
იგინი	კლარჯ.	ვითარცა მოთხარა ოცჯერ ოდენ მოსათხრელ, პოვნა სამნი ჯუარნი დაფლულნი, აღმოიხუნა და შეიხუნა იგინი ქალაქად.
იგი	კლარჯ.	მაშინ ჰკითხვიდა ღმრთისმოყუარჱ იგი ჰჱლენე დედოფალი: რომელი არს ჯუარი ქრისტჱსი?
მან	კლარჯ.	და პატივმან მან მისმან შემოსა იგი, და თაყუანის-სცეს მას ყოველთა დაბადებულთა.
იგი	კლარჯ.	აღიყვანა იგი ცად და უდებ-ყო იგი ქუეყანასა ზედა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იხილა იუდა, განმხიარულდა და ჰრქუა დედოფალსა: აწ სცნა, დედოფალო, ძელი იგი საწადელი და ჯუარი იგი ქრისტჱსი.
მით	კლარჯ.	მივიდა ხატითა თჳსითა და მოვიდა სულითა მით თჳსითა.
მას	კლარჯ.	მაშინ დადგმად სცა ცხედარი, რომელსა ზედა იდვა მკუდარი და დასდებდეს და თითოეულად ჯუარსა მკუდარსა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	მიიღო მსგავსებაჲ ესე ჩუენი და მომცა ჩუენ სული იგი წმიდაჲ ნუგეშინისმცემელი.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად აღდგა მკუდარი იგი ყრმაჲ.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა მიიწია მესამესა მას ჯუარსა, აღიღო და დასდვა მკუდარსა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	აღვიდა ჴორცითა, მოვიდა ჴორცითა თჳნიერ, არა თუ დადვა იგი და გარდაცვალა, და არა დაუტევა იგი და მოვიდა.
მათ	კლარჯ.	მაშინ განრისხნა ეშმაკი, ღაღატ-ყო და თქუა: ვინ არს ესე, რომელი არა მიფლობს მოღებად სულთა მათ, რომელნი ჩემნი არიან?
იგი	კლარჯ.	ჵ იესუ ნაზარეველო, ყოველნივე შენდა მიიზიდენ და რაჲსაღა ჯუარი იგი შენი კუალად ჩემთჳს გამოაჩინე?
მისა	კლარჯ.	და არა არს მისა დაყენება, ძალ-უც ყოვლისა საქმედ და თჳთ არარაჲ იქმნების.
მის	კლარჯ.	პირველისა მის იუდაჲს მიერ ერი ვაცოდვე და აწ ამის იუდაჲს მიერ ვიდევნები.
მას	კლარჯ.	ხოლო იუდა შეჰრისხნა ეშმაკსა მას და ჰრქუა: ქრისტემან, რომელმან მკუდარი აღადგინნა, შეჩუენებულ გყავნ სიღრმესა ცეცხლისასა.
იგი	კლარჯ.	და ესმა ესე ჰელენე დედოფალსა, დაუკვირდა ფრიად ძალი იგი ღმრთისაჲ და სარწმუნოებაჲ იუდაჲსი და დიდითა პატივითა და კრძალულებითა დაჰკრძალა პატიოსანი ჯუარი.
იგი	კლარჯ.	ოქროჲთა და ანთრაკითა შელესა იგი და შექმნა ლუსკუმაჲ ვეცხლისაჲ და დაჰკრძალა იგი მას შინა.
მას	კლარჯ.	და ეკლჱსიაჲ აღაშენა მას ზედა გოლგოთასა, რომელსა ჰრქჳან თხემის ადგილი.
მას	კლარჯ.	და უბრძანა ეპისკოპოსსა ჰრომისასა მოსლვად და მისცა იუდას ბეჭედი ქრისტჱსი და უწოდა მას სახელი კჳრიაკოს და დაადგინა იგი ეპისკოპოსად იერუსალჱმს.
მის	კლარჯ.	ვინმემცა იკადრა გამოღებად მაგიერ მკუდრისა მის, რამეთუ აჰა, სამარე იგი დაბეჭდულ არს და მცველნი მღჳძარჱ და განკრძალულ არან მახჳლითა და წათებითა?
მას	კლარჯ.	და ჰჱლენე დედოფალმან მისცა ფასი დიდძალი ღმრთისმოყუარესა მას ეპისკოპოსსა კჳრიაკოსს სამსახურებელად გლახაკთათჳს და სადიდებელად ღმრთისა.
მას	კლარჯ.	და ვინმემცა იკადრა შესლვად, უადვილესმცა უჩნდა მას სიკუდილი, ვიდრეღა არა შესლვად და გამოღებად ჴორცთა უფლისათა სამარისაგან.
იგი	კლარჯ.	შემძლებელ არს უწყებად ყოვლისა, და იგი ვერ საუწყებელ არს, რამეთუ იგი მხოლოჲ საცნაურ არს.
მან	კლარჯ.	ვითარ ვერ მისაწდომელ არს, მან ხოლო უწყის ყოველი, და ვითარ არს ყოველი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დამბადებელი არს იგი ყოვლისაჲ, რამეთუ იგი ხოლო შემძლებელ არს ცნობად ყოვლისა, ვითარ რაჲ არს.
იგი	კლარჯ.	ბუნებისა მისისათჳს წიგნნიცა მოწამე არიან, ვითარმედ იგი არს და ნიჭნი იგი სულისანი დაჰბეჭდვენ, ვითარმედ ქველისმოქმედი არს, განცხადებულ არს, ვითარმედ არს და ჩანს, რამეთუ ქველისმოქმედ არს.
მას	კლარჯ.	დაბადებულნი მისნი ეწამებიან მას, ვითარმედ იგი არს, და საქმჱნი მისნი ღაღადებენ, ვითარმედ ქველისმოქმედ არს.
იგი	კლარჯ.	მოწამჱ არს ჴელი იგი მხოლოდშობილისაჲ, და დაჰბეჭდა სულითა თჳსითა.
მისთჳს	კლარჯ.	რამეთუ საქმე, რომელი ჩუენდა არა განცხადებულ არს, ნუ დაშურებით მისთჳს, არამედ გულს-იდგინეთ ყოფად ნებისა ღმრთისაჲსა, რომელი სავსჱ არს ცხორებითა და სიხარულითა, და აცხოვნენ სულნი ჩუენნი.
იგი	კლარჯ.	შევიწყნაროთ იგი ნიჭითა მისითა შესაწევნელად ჩუენდა.
იგი	კლარჯ.	სული იგი წმიდაჲ, რომელი აღგჳთქუა პირითა წინაწარმეტყუელთაჲთა, აჰა განჰყოფს და მისცემს ნიჭთა მისთა ღირსთა თჳსთა.
მის	კლარჯ.	რომლითა-მე პირითა შემძლებელ იყვნეთ ჩუენ მადლისა მიცემად მეუფისა მის ჩუენისა, ანუ რომლითა-მე ენითა ვადიდებდეთ საკჳრველებათა მათ მაცხოვრისა ჩუენისათა?
იგი	კლარჯ.	ამას დღესა კჳრიაკესა განცხოველდა მხოლოდშობილი იგი და განცხოველდეს მის თანა თაყუანისმცემელნი მისნი, რამეთუ აღდგა და აღმადგინა ჩუენ, და ნუგეშინის-სცა შეძრწუნებასა მას ჩუენსა აღდგომითა მისითა.
მათ	კლარჯ.	ესერა ჰხედვენ თუალნი თქუენნი ეკლესიასა შინა, რამეთუ ესმა ყორთა თქუენთა წინაწარმეტყუელთაგან და განსძარცუა მწუხარებაჲ ეკლესიისაჲ აღდგომითა თჳსითა და შეიმოსეს ჯუარისმცუმელთა მათ მისთა სამოსელი გლოვისაჲ.
მან	კლარჯ.	ჰრქუა შემწყნარებელმან მან მისმან სიონსა მთასა მისა, ვითარმედ: „ნუ გიხარინ მტერსა მაგას ჩემსა ჩემ ზედა, რამეთუ მიბრკუმა და მერმე აღვემართო და ვჯდე ბნელსა და უფალმან განმანათლოს მე“.
მათ	კლარჯ.	შეასხამს დავითი ეკლესიათა და ნუგეშინის-სცემს მათ, ვითარმედ: „მწუხრი დადგენ ტირილით და ცისკარსა იყოს სიხარული“.
მისა	კლარჯ.	შეძრწუნებულ იყვნეს მოწაფენი წინაშე ჯუარისა მისა და განლაღებულ იყვნეს ჯუარისმცუმელნი იგი წინაშე ძელსა მას მისსა.
იგი	კლარჯ.	განცხოველდა იგი მას დღესა შინა და ნუგეშინის-სცა შეძრწუნებულთა მათ.
იგი	კლარჯ.	და განაბნინეს ჯუარისმცუმელნი იგი სასტიკებითა სულისა მისისაჲთა: „აღდეგინ ღმერთი და განიბნენ ყოველნი მტერნი მისნი, ივლტოდეთ მოძულენი მისნი პირისა მისისაგან“.
მისთჳს	კლარჯ.	მისთჳს ჰრქუა მოციქულთა თჳსთა სანატრელთა: „განვედით ყოველსა ქუეყანასა და დაიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი, ნათელ-სცემდით მათ მსახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
მისა	კლარჯ.	დღეს არცხუნეს ეშმაკსა და სიკუდილსა ერთად, რამეთუ განცხოველდეს მართალნი და ელხინა ნათელღებულთა, რამეთუ მოსცა ჴელმწიფებაჲ მღდელთა თჳსთა, რაჲთამცა აცხოვნნა მკუდარნი მსგავსად მისა, ვითარცა შეაწუხა მან ჯოჯოხეთი მკუდრებითა მით, რომელნი გამოვიდოდეს მიერ.
მათ	კლარჯ.	უფროჲსად შესძინა გულსმოდგინედ ძიებაჲ სამშჭუალთაჲ მათ ჯუარისათა, რომლითა უკეთურთა ჰურიათა მაცხოვარი შეჰმშჭუალეს.
მისსა	კლარჯ.	ეგრე ახარებდ მღდელთათჳს ეკლესიასა თჳსსა ახლითა კარვითა, რომელნი შევლენ ბანაკსა მისსა.
მას	კლარჯ.	მოუწოდა იუდას, რომელსა ეწოდა კჳრიაკოს და ჰრქუა მას: ძელისა მისთჳს ჯუარისა აღესრულა ჩემი წადილი, ხოლო რომელნი-იგი ჯუარისა მას ზედა დამშჭუალნეს სამშჭუალნი მათი, გულსა შინა მიც იჭჳ,
მათთჳს	კლარჯ.	აწ არა დავსცხრე, ვიდრემდის მაგისიცა ნებაჲ აღმისრულოს მე ღმერთმან, და შენ შე-ღა-ვე-სძინე და ევედრე უფალსა მათთჳს.
იგი	კლარჯ.	ამას დღესასწაულსა ჰგონებდეს ჯუარისმცუმელნი იგი, ვითარმედ მოვკალთ სიძე იგი.
მის	კლარჯ.	ხოლო წმიდაჲ კჳრიაკოს ეპისკოპოსი მივიდა თხემისა ადგილსა და ერთბამად მის თანა ძმანი მრავალნი, რომელნი-იგი უფალსა იესუ ქრისტესა ესვიდეს ჯუარისა პოვნისათჳს, და მკუდარსა მას ზედა რომელ სასწაული იქმნა,
იგი	კლარჯ.	ხოლო ნათელი იგი ღმრთეებისა სახარებისა მაცხოვრისა ჩუენისაჲ დღეცა და ღამეცა ესერა გამობრწყინდების შორის სოფელსა.
მან	კლარჯ.	და ესერა შეიქმნებიან გჳრგჳნნი სადედებელად ძლევისა მისისაჲ მისა, რომლისა გჳრგჳნ ეკლისაჲ დაადგა ვენაჴმან მან, რომელი-იგი დასათრგუნველ იქმნა, პირისაგან ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲსა – განმტკიცებაჲ.
მათ	კლარჯ.	აღიხილნეს თუალნი თჳსნი ზეცად და ჴელნი ზჱ აღიპყრნეს, იცემდეს მკერდსა, ღაღადებდეს უფლისა მიმართ გულსმოდგინედ და აღიარებდეს პირველთა მათ უმეცრჱბათა თჳსთა და ჰნატრიდა ყოველთა მორწმუნეთა ქრისტჱსთა.
მას	კლარჯ.	და მერმე თქუეს: აკურხევდით უფალსა ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი და ყოველი თესლები ჰმონებდით მას.
მის	კლარჯ.	„მთავარნი და ყოველნი მსაჯულნი ქუეყანისანი, ჭაბუკნი და ქალწულნი, მოხუცებულნი ყრმათა თანა აქებდით სახელსა უფლისასა, რამეთუ მაღალ არს სახელი მის მხოლოჲსაჲ და აღსარებაჲ მისი ზეცასა და ქუეყანასა“.
მას	კლარჯ.	ჭეშმარიტად აღუარებენ და აქებენ მას ანგელოზნი ნათლისანი, რამეთუ ამაღლდა წყალობითა მისითა მათთჳს, რომელთა შთაეცნეს ჴორცნი და ადიდებს ქუეყანაჲ ჴორციელითა, რამეთუ გარდამოჴდა წყალობითა თჳსითა მათთჳს, რომელნი შეყენებულ იყვნეს ჯოჯოხეთს.
მათ	კლარჯ.	და აღსრულებასა ოდენ ლოცვისასა, ვითარმცა თქუა ოდენ ამენ და იყო ესევითარი ნიში, რომელ-იგი ყოველთა მათ თანამდგომთა იხილეს:
მას	კლარჯ.	ნათჱლი ელვარჱ ადგილსა მას გამობრწყინდა, სადაცა პატიოსანი ჯუარი იპოვა, რომელი ყოველთა შეუორგულებელად გურწმენა და ვთქუთ: აწ გჳცნობიეს, რომლისა მიმართცა გურწმენა.
მისსა	კლარჯ.	ამისთჳს ორნივე მკჳდრნი შეიერთნიან ურთიერთას, რამეთუ ამას დღესა აღდგომისა მისისა გამოჩნდეს ანგელოზნი საფლავსა მისსა ზედა, რაჲთამცა ახარეს მოწაფეთა ცხოვრებაჲ მისი.
მათ	კლარჯ.	და გამოჩნდეს მართალნი, რომელნი განცხოველდეს და შევიდეს ქალაქებსა ზესკნელსა ქადაგებად ჯუარისმცველთა მათ აღდგომაჲ იგი მისი.
მას	კლარჯ.	დღეს ადიდებენ მას მეფენი შარავანდედითა თჳსითა.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ჰრწმენა მათ, რამეთუ მეუფებაჲ მისი მეუფება არს უკუნისამდე და უფლებაჲ მისი – თესლითი-თესლამდე.
იგი	კლარჯ.	დღეს თაყუანის-სცემენ მსაჯულნი იგი მსაჯულსა მას ყოველთასა, რომელ-იგი დაისაჯა და საშჯელითა თჳსითა განაძლიერა ადამი თანანადებითა.
მას	კლარჯ.	დღეს ჰმადლობენ მას ლეგეონნი ბრძენთანი, რომელნი ოდესმე ვითარცა მტერნი სცვიდეს საფლავსა მისსა.
მისსა	კლარჯ.	დღეს ესერა ვითარცა მორწმუნენი გარე-მოადგან საკურთხეველსა მისსა და თაყუანის-სცემენ ტაძარსა შინა მისსა.
მით	კლარჯ.	დღეს ესერა გასთესვენ მდიდარნი განყოფითა მით გლახაკთაჲთა, რომელნი არიან ყანანი მათნი, რაჲთა იყოს ზიარებაჲ მათი იოსების თანა სანატრელისა, რომელმან შეჰგრაგნა და დაჰფლნა ჴორცნი მაცხოვრისა ყოველთაჲსანი.
მას	კლარჯ.	დღეს გამოიზარდებიან გლახაკნი სახელითა მისითა, რომელმან მისცა ნეტარებაჲ გლახაკთა სულითა სახარებასა მას თჳსსა.
იგი	კლარჯ.	დღეს განყრმდებიან მოხუცებულნი შორის წყალთა დაძუელებულისა მისთჳს დღეთაჲსა, რამეთუ იგი ვითარცა ყმაჲ გამოჩნდა.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად გამოჩნდეს სამშჭუალნი იგი, რომელნი-იგი უფლისა იესუჲს ჴელთა და ფერჴთა დამშჭუალულ იყვნეს, უბრწყინვალჱს ოქროჲსა, ქუეყანასა ზედა.
იგინი	კლარჯ.	მოიხუნა იგინი იუდა და მიართუნა ელჱნე დედოფალსა.
მათ	კლარჯ.	მაშინ მუჴლთმოდრეკით თაყუანის-სცა მათ დედოფალმან.
იგი	კლარჯ.	აღივსო სულითა წმიდითა დედოფალი იგი და გულსმოდგინედ სამშჭუალთა მათთჳს განიზრახვიდა, რაჲთამცა რაჲ ყვნა სამშჭუალნი იგი.
მისა	კლარჯ.	ხოლო შე-ვეღა-სძინა სიმართლისა გზაჲ გამოკულევად, და მადლმან სულისა წმიდისამან გულისხმა-უყო გონებასა მისა წინაჲსწარ მრავლით ჟამით უწყებული იგი.
მას	კლარჯ.	მოუწოდა კაცსა ერთსა სარწმუნოსა და გონიერსა მჭედელსა, რომელი წინაჲსწარვე მართლად წოდებულ იყო მრავალთაგან, და ჰრქუა მას: დაჯედ აქა, წინაშე თუალთა ჩემთა და შექმნენ სამშჭუალნი შუვად აღჳრთა ჰუნისათჳს მეფისა,
იგი	კლარჯ.	დღეს იუღლვიან ჭაბოკნი იგი უღელსა მას მეცნიერებისასა მისთჳს, რომელმან-იგი ოცდაათისა წლისამან ნათელ-იღო.
მას	კლარჯ.	რაჲთა იყოს ისრისა ჭურ ყოველთათჳს მტერთა ძლევად მის მიერ მეფჱ დასამშჳდებელად ბრძოლისა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი წინაწარმეტყუელის მიერ: „და იყოს, მას დღესა შინა, რომელი აღჳრთა ზედა ცხენისათა იყოს, წმიდა უფლისა წოდებულ იყოს“.
იგი	კლარჯ.	დღეს ჰმადლობენ მას დედანი იგი, რომელ-იგი გამობრწყინდა ევაჲსგან და განკურნა სალმობანი მათნი.
იგი	კლარჯ.	დღეს აღესრულა სიტყუაჲ იგი, რომელი თქუა პირითა წინაწარმეტყუელისა მისისაჲთა, ვითარმედ: „მოვჰფინო სულისაგან ჩემისა ყოველსა ზედა ჴორციელსა და წინაწარმეტყუელებდენ ძენი თქუენნი და ასულნი თქუენნი“.
იგი	კლარჯ.	დღეს სახარულევან არს ბეწობაჲ იგი, რომელ მოსცა მას ქადაგი ღაღადებისაჲ, რომელი ღაღადებდა უდაბნოსა ზედა.
მას	კლარჯ.	და მადლი დიდი მოეცა წმიდასა მას ეპისკოპოსსა, რამეთუ ლოცვითა მისითა გუნდი ეშმაკთაჲ განასხა და სნეულნი განკურნნა.
მას	კლარჯ.	დღეს ადიდებს ცოლიერებაჲ მას, რომელმან გამოირჩინა ნაშობნი მათნი, რაჲთა იყვნენ ყრმანი მათნი ყმა სასუფეველისა ცათაჲსა.
იგი	კლარჯ.	და უდიდეს ღათუ არნ უფალი იგი პატივითა თჳსითა, არამედ სწორ არიან იგინი სასოებითა.
იგი	კლარჯ.	უფუფუნესად ღათუ არნ დედოფალი იგი სპეტაკითა სამოსელითა თჳსითა, არამედ ერთ არიან იგი სახარებითა მით აღთქუმისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	დღეს სახარულევან იყვნედ წინაწარმეტყუელნი სამარეთა შინა მათთა, რამეთუ იქნა აღდგომაჲ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარცა წჳმაჲ თესლთაჲ სიტყუათა მათთაჲ.
მათ	კლარჯ.	ამას დღესასწაულსა იხარებდენ მოციქულნი საცხუვარითურთ თჳსით და შეეძინნეს მათ ცხუვარნი დღეს და კრავნი და ტარიგნი სამწყსოსა მათსა.
იგი	კლარჯ.	იხილეთღა, არა-ძი აღესრულაა სიტყუაჲ იგი მოციქულთა მათ მიმართ ჟამსა მას, რომელსა შეკრებულ იყვნეს ერთბამად ქურსა ზედა და გამოუჩნდეს მათ ნაწილნი, ვითარცა ცეცხლისაგან?
იგი	კლარჯ.	ამას დღესასწაულსა მხიარულ იყვნედ მოწაფენი გჳრგჳნითურთ მათით, რამეთუ მეუფე იგი, რომელთათჳს მოკუდა, ესერა განცხოველდეს ძლევითა.
მათ	კლარჯ.	და წარ-ვინმე-იღო, ვითარ-ეგე იტყჳ, ტილონი ესე, ვითარ სამარესა სხენან, რამეთუ მცველთა მათ, რომელთა გაიყვეს სამოსელი მისი დღისი, ვითარმცა არა განიყვნეს ტილონი ესე ღამესა ამას?
მათ	კლარჯ.	იწყეს წინაწარმეტყუელებად, სიტყუად ენად-ენათა, რაჲთა დააკჳრვონ ნათესავთა მათ ზედა, რომელნი შეკრიბნა და მოიყვანნა სულმან მან, რაჲთა იხილნენ დიდებულნი იგი საქმენი ღმრთისანი.
მათ	კლარჯ.	დღეს ჰმადლობენ მარტჳლნი ყოვლით კერძოვე, რამეთუ ეზიარნეს მათ ყოველნი ცისკიდენი გალობითა მათითა.
იგი	კლარჯ.	ამას დღესასწაულსა იხარებდინ ეკლესიაჲ ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა, რამეთუ აღმადგინებელი იგი მისი აღდგა და აღადგინა იგი ძლევითა თჳსითა.
იგი	კლარჯ.	დღეს შეამკვეს სამკაულთა სძალი იგი მეუფისაჲ ფარულადცა და ცხადადცა.
იგი	კლარჯ.	და ესერა ყოველთა ცისკიდეთა მიუღებიეს თესლი კურთხევისაჲ, საწმისი იგი, რომელ არს ზრახვაჲ სიონისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და წარ-მცა-იპარა მკუდარი და უდებმცა ყო ესრეთ ვარშამაგი იგი?
მისა	კლარჯ.	დღეს იხარებედ ცანი და ქუეყანაჲ მისა მიმართ, რომელმან-იგი გარდამოავლინა ძალი მისი ჩუენდა მომართ და აღიხუნა ჴორცნი ჩუენნი მის თანა და ყოველთა ერთობით აღმოვთქუათ კურთხევაჲ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა პატივად რაჲმე უჴმდეს ჴორცნი იგი, ტილონი იგიმცა არა გინებულ იყვნეს, და თუ შეურაცხებით ცვალეს ადგილისაგან, ვარშამაგსამცა არა პატივ უპყრეს?
იგი	კლარჯ.	და თუმცა განძარცუეს და მივიდეს, სამოსელი იგი განძარცუეს და არამცა მკუდარი იგი წარიპარეს.
იგი	კლარჯ.	ქადაგებაჲ იგი მოციქულთაჲ განცხადებულ არს, რამეთუ არღარა ჴმანან სასწაულნი.
მას	კლარჯ.	მსგავსად ძალისა ჩუენისა ვთქუათ და ვადიდოთ ძელი ცხოვრების მომცემელი და მივსცეთ მას ხარებაჲ, ვითარცა დავით წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „მაშინ იხარებდენ ყოველნი ხენი მაღნარისა პირისაგან უფლისა, რამეთუ მოვალს“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს თჳთ საქმე იგი განცხადნის, იქმნა იგი მიერითგან სასწაულ სასწაულთა მისთა.
მას	კლარჯ.	და აწ ჩუენცა მას თანა ვიტყოდით და ვთქუათ: გიხაროდენ, ჵ ჯუარო პატიოსანო!
იგი	კლარჯ.	სასწაული დიდი არს და საკჳრველი, აღ-თუ-ვინმე-ადგინნეს მკუდარნი, არამედ უფროჲს საკჳრველ არს იგი, აცხოვნნეს თუ ვინმე მრავალნი სულნი, რომელნი მომკუდარ არიან ცოდვითა და საცთურითა.
იგი	კლარჯ.	არამედ არიან სასწაულნი ჴელთაგან ჭეშმარიტისა მორწმუნისათა და კურნებანი იქმნებიან მართალთა ჟამთაჲსა და არა განშორებულ არს მათგან სული იგი, რომელი იყო წინაწარმეტყუელთა, მოციქულთა და მოწამეთა თანა, და მათ თანა, რომელთა აღიარეს იგი.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ იგი მოციქულისა ჩუენისაჲ, რომელ თქუა, ვითარმედ: „თქუენ თანა ვარ მიაღსასრულადმდჱ სოფლისა“.
მათ	კლარჯ.	რაჲთა მიმიახლნეს ჩუენ, გარნა თუ ღირს-ვიქმნნეთ, ეშმაკთა თუ განვასხმიდეთ და თუ ვწინაწარმეტყუელებდეთ და თუ მათ არა ვეზიარნეთ, გარეშე ბჭეთა დაშთომილ ვიქმნნეთ.
მას	კლარჯ.	ამიერითგან, ვზრუნვიდეთ სარგებელისა ჩუენისათჳს, რაჲთა მივეწივნეთ ცხორებასა მას ნიჭითა სულითა წმიდისაჲთა, მოვიხუნეთ გჳრგჳნნი და ენითა,
იგი	კლარჯ.	ანუ ესრე ჰგონებ, მკუდარი იგი უფროჲს შეჰრაცხეს, ვიდრე ტილონი იგი?
იგი	კლარჯ.	და ვითარ დიდსა ურვასა შინა იყო მარიამ და გარდამოსდიოდა ცრემლნი მისნი, მიხედა და იხილა კაცი იგი, რომელსა ეძიებდა.
იგი	კლარჯ.	გალობდინ სძალი ესე და საყუარელნი თჳსნი, რამეთუ გამოვიდა სიძე იგი ჯოჯოხეთით, შემოსილი დიდებითა, და მოიქცა მკუდრეთით, შემოსილი ძლიერებითა, დაჰყარა ტყუე იგი და დაუდგა მას ფერჴი თჳსი ცოდვასა ზედა და დაუტკებნიეს სიკუდილი ფერჴითა თჳსითა.
მათცა	კლარჯ.	მათ ორთავე მომკლნეს ჩუენ და მათცა სძლონ მოსლვითა თჳსითა.
მისგან	კლარჯ.	გიხაროდენ, ჵ ჯუარო საქებელო, შენ მიერ გათავისუფლდა ადამ წყევისა მისგან და მხიარული და განახლებული კუალად სამოთხედვე შევიდა და მოიღო პირველივე იგი ნეტარებაჲ.
მათ	კლარჯ.	რომელნი არიან მათ შინა თარგმანებითა, დავიმოწაფნეთ და ვასწაოთ უცებთა და განვანათლნეთ დაბნელებულნი და დავამტკიცნეთ უძლურნი და დავანელნეთ უჰამონი
მის	კლარჯ.	და ვიღუაწნეთ სნეულნი და გამოვზარდნეთ ჴუებულნი, და ღმერთსა, რომელი მოვიდა მაცხოვრად ჩუენდა, ვემსგავსნეთ და მცნებითა ვიმარხვიდეთ და ნებაჲ მის ვყოთ.
მათ	კლარჯ.	მათ დამამდაბლნეს ჩუენ, მათვე სძლონ ძალითა თჳსითა.
მისსა	კლარჯ.	და ნაყოფითა სულისაჲთა ვჰმსახუროთ, რაჲთა მოსაგებელი კეთილი ქველისმოქმედისა უფლისაგან მოვიღოთ სასუფეველსა შინა მისსა, იგი, რომელ არა წარმავალ არს.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას: „შენ, დედაკაცო, რაჲსა სტირ?
იგი	კლარჯ.	დაბრყჳლდა საწერტელი იგი ცოდვისაჲ და განმართლდეს ცმაცოლებანი იგი უშჯულოვებისანი და მის ზედა არა უფლებდეს სიკუდილისა ადგილსა, რაჲთამცა ავნო მას.
იგი	კლარჯ.	მერმე აღდგა და დაამჴუა იგი, რამეთუ ცოდვაჲ მის ზედა არა უფლებდა.
იგი	კლარჯ.	გამოწერნეს მართალთაცა ზრახვანი მისნი ყოველთა შინა და რომელთადა არა თუ ყოველნი ზედა მიიწინეს, განბოროტნა ერი იგი შურითა მათითა ზედა სახეთა მისთა და ვერ შეუძლეს დაფარვად მისა ძალი მისი და უნდა დამცირებად ჭეშმარიტებაჲ მისი და ვერ შეუძლეს.
იგინი	კლარჯ.	იზრახეს ზრახჳაჲ ზაკუვითი, და განაქიქნა იგინი ჭეშმარიტებამან მან გამობრწყინებითა თჳსითა.
იგი	კლარჯ.	და მისცეს ქრთამი იუდას და მისცა იგი სიკუდიდ.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა აღდგა იგი, იყიდნეს მათ ერისკაცნი იგი, რაჲთა უვარ-ყონ აღდგომაჲ იგი მისი ცოდვათა მათთა თანადი.
იგი	კლარჯ.	აღიდგინეს ბრძოლად სიმართლისა მიმართ და ჰგონებდა სიცრუვე იგი წინადადგომად ჭეშმარიტებასა, ჰგონებდეს მპარავნი უგუნურებითა მათითა, არა ნუ განათლდეს და ჰგონებდეს მკლველნი, არა განცხოველდეს.
მით	კლარჯ.	სიკუდილითა მით მისითა ჰგონებდეს, ვითარმედ დავიმორჩილეთ იგი, და არა დაემორჩილა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მარიამ, რამეთუ უდებად იხილა, რამეთუ ჰგონებდა, ვითარ მემტილჱ იგი მოსრულ არს ნუგეშინისცემად მისა დიდისა მის ტირილისათჳს, რომელ ესმოდა, და იწყო ვედრებად მისა ცრემლით და ჰრქუა: „შენ თუ აღიღჱ უფალი იგი, მითხარ მე, სადა დასდევ?“
იგი	კლარჯ.	იტყოდეს ცრუნი იგი, ვითარმედ: „გარდამოვედინ ჯუარისა მისგან, რაჲთა გურწმენეს იგი“.
მას	კლარჯ.	და აღდგა ჯოჯოხეთისგან და არა ჰრწმენა ერსა მას მტყუვარსა.
იგი	კლარჯ.	და აღდგა თჳთ და არა შეიწყნარეს იგი.
იგი	კლარჯ.	ცოდვითა აღსუარულ იყვნეს და არა შეიწყნარეს იგი.
მისთჳს	კლარჯ.	სულიერი მადლი გჳჴმს ჩუენ ჭეშმარიტად, რაჲთა სულისა წმიდისათჳს ვისწაოთ, არა თუ ვითარმცა ღირსად რაჲმე ვთქუთ მისთჳს, რამეთუ შეუძლებელ არს, არამედ რაჲთა საღმრთოთაგან წიგნთა ვიტყოდით და უპატიჟოდ წარვლოთ სიტყჳთა.
იგი	კლარჯ.	მამაჲ მისი ჴბოდ გარდაცვალეს უდაბნოსა ზედა, იგი ბარაბაჲს წილ – საფლავსა შინა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ შიში დიდი არს ნანდჳლვე ჭეშმარიტად, რომელი-იგი სახარებასა წერილ არს, ვითარმედ: „რომელმან თქუას სიტყუაჲ საგმობელი სულისა წმიდისათჳს, არა მიეტეოს მას არცა ამას სოფელსა, არცა მერმესა მას“.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა ყოველი უყვეს ბოროტთა მათ ღმერთსა, დგანან და ჰგიანღა სოფელსა შინა და ელიან ნაშობითურთ მათით, და უშჯულოვებაჲ მათი შვილთა მათთა მიმართ, ანუ მისთჳს, რაჲთა მოიქცენ და არა თუ მოიქცენ, საშჩელი განსცენ.
მის	კლარჯ.	ხოლო სძალსა ამას უხაროდენ საყუარელისა მის მიმართ თჳსისა, და ბერწმან ამან, რომელმან შვა, მხიარულ იყავნ ნაშობთა მიმართ თჳსთა.
იგინი	კლარჯ.	შეიყუარენ ქველისმოქმედ იგინი, რომელმან შეიყუარნა იგი და მოიძულენ ბოროტნი იგი, რომელმან მოიძულა.
მას	კლარჯ.	ესე ევლტოდიან ჴელისაგან მკლველისაჲსა და მიეახლენ მაცხოვარსა მას მისსა.
მას	კლარჯ.	მოიძულენ ბოროტი, რომელი სძულს მას და შეიყუარენ კეთილი, რომელი უყუარს მას.
იგი	კლარჯ.	ეგე არს, რომელსაცა ეძიებდა, იგი არს, რომლისასა იკითხავ, და ეგე არს, რომლისათჳს-იგი სტიროდე და აღმოგჳვიდოდეს სულნი ტკივილითა გონებისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	ეგე არს მპარავი იგი, რომელსა-ეგე ჰკითხევდ და ეგე არს ნაპარევი იგი, რომლისა ძიებად გამოსრულ იყავ.
იგი	კლარჯ.	და ესმოდა და ვერ გულისხმა-ყო, რამეთუ სხუად ცვალა ჴმაჲ იგი.
მისსა	კლარჯ.	ისმინენ და იხილენ და მიყავნ ყური მისი, რაჲთა გულმან უთქუას მეუფესა სიკეთესა მისსა, რომელ-იგი არს უფალი ამისი და თაყუანის-ეცინ მას, რამეთუ იგი არს მაცხოვარი ამისი.
მას	კლარჯ.	და ჰმადლობდინ მას და მისდევდინ მას, რამეთუ შეუდგა კუალსა მისსა, რამეთუ უნდა აღყვანებაჲ ამისი, აღიმაღლენ მის თანა, ზრუნევდინ, რაჲთა სათნო იყოს ქმრისა თჳსისა და აღიმკვენ შუენიერებითა, რომელი უყუარს ღმერთსა მისსა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ნანდჳლ ეგე არს მემტილე იგი, რომელმან წარიღო, ვითარმედ ჭეშმარიტად წარ-ვე-მან-იღო, და შემდგომად წარღებისა მის, ვითარ არს, ვითარმცა მერმე შენვე მოგცა?
მას	კლარჯ.	და ნუ ისიძავნ გულითა თჳსითა, რამეთუ ჰხედავს ზრახვათა მისთა და ნუ შეიგინებნ გონებათა თჳსთა ფარულად, რამეთუ შინაგანი უკეთეს უყუარს შემწყნარებელსა მას მისსა.
მას	კლარჯ.	ამისთჳს ნეტარ ვართ ჩუენ ყოველნი, რომელნი ღირს-ვიქმნენით ხილვად დღესა მას წმიდასა გამოჩინებისა შენისა წმიდისასა.
იგი	კლარჯ.	და ყოველი დიდებაჲ ასულისა მეუფისაჲ შინაგან იყავნ და გარესკნელი იგი, ვითარცა შესაძინელნი, იპოვნენ.
მას	კლარჯ.	ყოველი თავით სათნო ეყავნ ღმერთი, რომელ-იგი ყოველთა ჰხედავს და ყოვლისაგან, რომლისა ჴუებულ არს, ითხოვენ და ყოველი კეთილი მოსცეს მას.
იგი	კლარჯ.	შეიყუაროს იგი და ყოველი, რაჲცა აქუს, მოსცეს მას, ეგოს თუ სიყუარულსა ამისსა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ შეიყუარა ესე და მიიყვანა მისად და რამეთუ განადიდა წყალობითა თჳსითა, საშურებელ ყო იგი დაბადებულთა.
მას	კლარჯ.	და გულმან ჰრქუა ტომსა მას სულიერთასა ასულთა მიმართ მიწისათა.
მას	კლარჯ.	და ვინ-მე იყოს შემძლებელ სიტყუად ყოვლისავეთჳს, რომელი უყო მას?
მას	კლარჯ.	ანუ ვინ-მე იყოს, რომელი მიიწიოს ყოველსა მას ზედა საქმესა?
მისთჳს	კლარჯ.	და არს ნანდჳლვე ესრჱ, ნუუკუე ვინმე მისთჳს და მოიღოს თავისა თჳსისა საშჯელი.
იგი	კლარჯ.	რომელი იყო ამისთჳს ქუეყანასა ზედა, აღამაღლა იგი და ცათა შინა ადიდოს ესე გამოჩინებულითა საქმითა, აღავსოს ესე.
მას	კლარჯ.	წინაშე მოსცა მას სოფელი ეს მსგავსად სათხოველისა, და სოფელი იგი განმზადებული.
მას	კლარჯ.	მსგავსად სამოსელისა წარუძღუა მას წინა, ვიდრემდის მოვიდეს ამისსა, და ელოდის ამის თანა, ვიდრემდის განერეს შეწევნითა ამისითა.
მან	კლარჯ.	რამეთუ მსაშჯულმან მან ცხოველთა და მკუდართამან განაჩინა, ვითარმედ არა არს მტერობაჲ.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ ვინ-მე შესცოდოს მას, რომელი-მე სასოებაჲ აქუნდეს მისვე ქრისტჱს მადლისაჲ?
იგინი	კლარჯ.	და ესრეცა წერილ იყო ერთობაჲ ურთიერთას, რაჲთამცა შეიყუარა დაბადებულმან დამბადებელი თჳსი, რომელმან შეიყუარნა იგინი.
მას	კლარჯ.	და კურთხეულსა ამას დღესასწაულსა ჰმადლობდე მას დიდებულსა შინა ეკლესიასა, რამეთუ მისა წეს არს ყოველთავე თაყუანისცემაჲ.
მას	კლარჯ.	უფალსა მას ყოვლისასა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	კლარჯ.	იხარებენ ამას შინა ცანი, რამეთუ ამაღლდა მათ ზედა შემოქმედი მათი.
იგი	კლარჯ.	მხიარულ არს ეკლესიაჲცა, რამეთუ განცხოველდა მაცხოვრებაჲ იგი მისი.
იგი	კლარჯ.	და რაჲ-იგი არა წერილ არს, ნუმცა გამოვიკითხავთ, რამეთუ თჳთ იგი სული წმიდაჲ იტყოდა მათ წიგნთა და მანვე თავისა თჳსისათჳს თქუა, რაოდენ უნდა მას, გინა რავდენ ჩუენ დამტევნელ ვიყვნეთ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ სულისა წმიდისათჳს იგი სიტყუანი განყოფილ არიან.
მათ	კლარჯ.	მწოხარე არიან ამას შინა ურჩულონი ჰურიანი, რამეთუ აღდგა, რომელმან არცხუნა მათ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი არა განიყოფის, ერთ არს და იგივე ჰგიეს.
მას	კლარჯ.	ვითარცა ჰრცხჳენოდა დედაკაცსა მას მეგჳპტელსა განლიგებულსა, რაჟამს ხედვიდა იოსებ დიდებულსა ეტლთა ზედა,
მისსა	კლარჯ.	შევლენ ტაძარსა მისსა და თუ არა ჰრწმენეს იგი, რომელ წერილ არს, იხილეთ ესე, რომელ საქმით იქმნების.
მას	კლარჯ.	ანუ ვინ დაუმორჩილა მას ყოველი დაბადებული, რაჲთამცა აღიმკო ამას დღესასწაულსა ვითარცა სძალი ეზოსა შინა, რაჲთა გარეშეიმოსოს სპეტაკი საქმე კეთილი?
მათ	კლარჯ.	ვითარცა-იგი მამისათჳს სიტყუათა მათ შინა ოდესმე მხოლოდ მთავრობისა მისისათჳს ვასწავებდით, და ოდესმე მამად ყოვლისამპყრობელად ვხადით, და ოდესმე ყოვლის შემოქმედად, და ესრჱ განყოფილ არს სწავლაჲ ესე თითოპირებისა მით სიტყჳთა.
მისსა	კლარჯ.	ჰხედვიდედ თუალნი თქუენნი ამას დღესასწაულსა ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა და იხილეთ მზის აღმოსავალით ვიდრემდე დასავალადმდე მისსა, რამეთუ ყოველსავე ადგილსა დაუგებენ საკურთხეველსა და შესწირვენ მსხუერპლსა წმიდისა სახელისა მისისათჳს.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუ თქუან მტერთა მათ, ვითარმედ: არა სთნავს, შემოქმედსა მსახურებაჲ ესე, იგინი ტყუიან.
იგი	კლარჯ.	ხოლო სარწმუნოებაჲ იგი არა განყოფილ არს, ერთ არს და იგივე ჰგიეს ღმრთისმსახურებისა სასოებაჲ, და ვითარცა-იგი მხოლოდშობილისათჳს ძისა ღმრთისა ოდესმე ღმრთეებისა მისისათჳს გასწავებდით, მრავალღა თუ სიტყუად უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთჳს სიტყჳთ განვყავთ,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ არა ჴდომით ხოლო აღუდგა ეკლესიათა მამაჲ, რომელთა ჰრწმენა მხოლოდშობილი იგი მისი, არამედ უფროჲსღა სიმდიდრითა განამდიდრა ჴელმწიფებაჲ იგი მისი.
იგინი	კლარჯ.	უკუეთუ თქუან ჰურიათა, ვითარმედ: არა აღდგა ქრისტე საფლავით, ვითარცა თქუა, უკუეთუ ეგე ეგრეთ არს, არცა იგინი განიბნინეს, ვითარცა-ესე ვხედავთ.
იგი	კლარჯ.	აწ ფრიად სარწმუნუა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელ თქუა: „აღდეგინ ღმერთი და განიბნიენ ყოველნი მტერნი მისნი“.
იგი	კლარჯ.	იხილე დღეს, ვითარ განბნეულ არს ერი იგი და შეკრებულ არიან წარმართნი, ვითარცა თქუა მოციქულთა თჳსთა, რაჟამს განცხოველდა,
იგინი	კლარჯ.	ვითარმედ: „განვედით და ქადაგებდით სახარებასა ჩემსა ყოველთა წარმართთა შორის, დაიმოწაფენით იგინი სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა.
მისსა	კლარჯ.	არამედ განუყოფელად მისსა მიმართ სარწმუნოებასა გითხრობდით, ეგრეცა აწ სულისა წმიდათათჳს, სწავლათა მათ თითოეულად განვჰყოფთ, და ძისა მიმართ სარწმუნოებასა მას განუყოფელად ვქადაგებთ.
მათ	კლარჯ.	ერთ არს და იგივე: სული წმიდაჲ განუყოფს მადლითა მათ თითოეულსა, ვითარცა ჰნებავს, ხოლო იგი თავადი ჰგიეს განუყოფელად.
მის	კლარჯ.	წინადაცუეთისა მის წინ არს ბეჭედი ჴორცთა, მსგავსად მის სიტყჳსა, რომელ-იგი თქუმულ არს წინანდელთა ჟამთა, ვითარმედ: „აღდეგ, ღმერთო, განსაჯე ქუეყანაჲ, რამეთუ შენ დაიმკჳდრენ ყოველნი წარმართნი“.
მით	კლარჯ.	არა თუ სხუაჲ არს ნუგეშინისმცემელი და სხუაჲ სული წმიდაჲ, არამედ იგივე არს თავადი და თითოეულად სახელისდებითა მით სახელდებულ არს.
მას	კლარჯ.	ვაკურთხევდით ამიერითგან დიდებულსა მას, რომელმან განამრავლა მაცხოვარებაჲ თჳსი დღეთა ჩუენთა და ზიარ-მყვნა ჩუენ.
მათ	კლარჯ.	ცხოველ არს და მტკიცედ იტყჳს და შეწევნათა აჩუენებს და ღმრთისა მიერ ქრისტჱს ჴელითა ქმნულთა მათ ყოველთა პირმეტყუელთა – ანგელოზთა და კაცთა – განმწმედელ არს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ამისთჳს, რაჲთა არა თითოპირად სახელისდებითა მით სულისა წმიდისაჲთა ჰქონებდეთ ვინმე უმეცრებით, ვითარმედ თითოეულ არს სულები იგი და არა ერთ და იგივე სული წმიდაჲ, რომელი არს მხოლოჲ.
იგი	კლარჯ.	განამტკიცენინ აზნაურნი და მონანი და აკურთხენინ მამანი და დედანი და განმხიარულდინ ქალწულნი და წმიდანი ქმრის ცოლნი და იყავნ ჯუარი იგი მისი,
მას	კლარჯ.	ამისთჳს წინაჲსწარ განგუაკრძალებს ჩუენ კათოლიკჱ ეკლესიაჲ და გუასწავებს მითხრობასა მას სარწმუნოებისასა, რაჲთა გრწმენეს მხოლოჲსა მიმართ სულისა წმიდისა, ნუგეშინისმცემელისა,
იგი	კლარჯ.	და კუალად ჰრქჳან „სული ჭეშმარიტებისაჲ“, ვითარცა-იგი მაცხოვარი იტყჳს, ვითარმედ: ოდესმე „სული იგი ჭეშმარიტებაჲ“.
იგი	კლარჯ.	ჰრქჳან კუალად „ნუგეშინმცემელ“, ვითარცა-იგი თქუა: „უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა“.
მას	კლარჯ.	აწ აღდგა… ყოველსა სოფელსა მოჰმადლა აღდგომასა მას მისსა და აჰა ესერა, ჩუენნი ვინმე დასისაგანნი, რომელნი სცვიდეს საფლავსა მას, მოვიდეს ქალაქად.
მათ	კლარჯ.	ჰრქუეს ჰურიათა მათ: აღდგა იესუ მკუდრეთით.
მათ	კლარჯ.	ჰრქუეს ჰურიათა მათ: და რად არა შეიპყარით იგი?
მათ	კლარჯ.	ჰრქუეს ერისაგანთა მათ: და თქუენღა შეიპყართ, რაჲ შეიძინეთ? გარნა ზღვევაჲ სულთა თქუენთაჲ!
მათ	კლარჯ.	რამეთუ მწუხარებაჲ, რომელ შთაეცუა მოწაფეთა მათ ჟამსა ჯუარცუმისა მისისასა, იგი განიძარცუეს და სიხარული შეიმოსეს ჟამსა აღდგომისა მისისასა.
იგი	კლარჯ.	და მხიარულებაჲ იგი, რომელ შთაეცუა მწუხრი ჯუარისმცუმელთა მათ მათ მისთა, აღიმსთუეს და განიძარცუეს და შეიმოსეს მის წილ სირცხული პირისა მათისაჲ.
მას	კლარჯ.	ცისკარსა მას აღდგომისა მისისასა ვითარცა-იგი სირცხჳლეულ იყვნეს ძჳრისმეტყუელნი იგი დანიელისნი, რაჟამს გამოვიდა იგი მღჳმისა მისგან და ლომნი იგი არა ეუფლნეს მას, და მთავარიცა იგი ბაბილონელთაჲ სირცხჳლეულ იყო,
იგი	კლარჯ.	რაჟამს სამნი იგი ყრმანი საჴუმილისა მისგან განურყუნელად გამოვიდეს, უფროჲსად მათსა ჯუარისმცუმელნი იგი სავსე იყვნეს სირცხულითა და კდემითა, რაჟამს გამოვიდა უფალი ჩუენი საფლავით და განცხოველდეს მართალნი...
იგი	კლარჯ.	ნიშითა მისითა უწყოდაცა, რამეთუ არა ჰრწმენა ურწმუნოთა მათ აღდგომაჲ იგი მისი, აღადგინა მართალნი სხუათა საფლავთაგან,
იგინი	კლარჯ.	რაჲთა იყვნენ იგინი ქადაგ აღდგომისა მისისა, საკურველი დიდი არს ესე, ვითარმე არა ჰრწმენა ესე, რაჟამს ჰხედვიდეს თუალნი მათნი განხუმასა სამარეთასა და ესმოდა ყორთა მათთა ქადაგებაჲ მკუდართაჲ.
მით	კლარჯ.	ერთი და იგივე არს სული წმიდაჲ, და თითოეულითა მით სახელდებულ არს და ამათგან ჩანს სახელდებულად, და რამეთუ იგი არს სული წმიდაჲ და ნუგეშინისმცემელი, თქუმულ არს, ვითარმედ: „ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ“.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ იგივე არს ნუგეშინისმცემელი და სული ჭეშმარიტებისაჲ, თქუმული არს, ვითარმედ: „სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგცეს თქუენ, რაჲთა თქუენ თანა იყოს უკუნისამდე სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ“.
მათ	კლარჯ.	ხოლო არავე რაჲ დიდი არს ესე, რამეთუ არა ისმინეს მათ ღაღადებაჲ მკუდართაჲ, რამელნი ქადაგებდეს მისთჳს: მათ, რომელთა ღმერთი და ძისა ღმრთისაჲ არა ჰრწმენა, ვითარმცა მართალთაჲ ისმინეს, რომელნი-იგი საფლავით გამოვიდეს?
იგი	კლარჯ.	და ჯუარისმცუმელნი იგი მწუხარე იყვნეს, რაჟამს მკუდარნი უთხრუბდეს დიდებასა მისსა, ხოლო მოწაფეთა მისთა უხაროდა.
იგი	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს: „რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი, რომელი მოგივლნო თქუენ მამისა ჩემისა მიერ – სული ჭეშმარიტებისაჲ“.
იგი	კლარჯ.	მკუდარნიღა იგი ღაღადებდეს უფლისა მათისათჳს და ანგელოზნი – საფლავსა მისსა.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ანგელოზნი, რომელნი არა ეახლნეს ჟამსა ჯუარცუმისა მისისასა, იპოვნეს შემოსილნი დიდებითა საფლავსა ზედა და უთხრობდეს აღდგომასა მისსა მოწაფეთა მისთა.
იგი	კლარჯ.	და კუალად ჰრქჳან „სული ღმრთისაჲ“, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „იხილა სული ღმრთისაჲ გარდამომავალი“, და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „რავდენნი იგი სულითა ღმრთისაჲთა იქცევიან, იგინი შვილნი ღმრთისანი არიან“.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა ჟამსა ვნებისა ჯუარცუმისა მისისასა გამოჩინებულ იყვნეს ანგელოზნი, შე-მცა-ძრწუნებულ იყვნეს ჯუარისმცუმელნი იგი მისნი.
იგი	კლარჯ.	და კუალად ჰრქჳან „სული ღმრთისაჲ და ქრისტჱსი“, ვითარცა-იგი მისწერს პავლჱ, ვითარმედ: „თქუენ არა ხართ ჴორციელ, არამედ სულიერ, უკუეთუ სული ღმრთისაჲ დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის, უკუეთუ ვინმე სული ქრისტჱსი არა აქუს, იგი არა არს მისი“.
მათ	კლარჯ.	და მერმე ჰრქჳან: „სული ძისა ღმრთისაჲ“, ვითარცა წერილ არს, რამეთუ: ხართ თქუენ შვილ, გამოავლინა ღმერთმან სული ძჱსა თჳსისაჲ და ჰრქჳან სული ქრისტჱსი, ვითარცა წერილ არს: „ვინაჲ, ანუ რომელსა ჟამსა ეუწყებოდა მათ სული იგი ქრისტჱსი“?
მით	კლარჯ.	და ამას თანა სხუანიცა სახელისდებანი სულისა წმიდისანი ჰპოვნე: რამეთუ ჰრქჳან „სული სიწმიდისა“, ვითარცა წერილ არს: „სულითა მით სიწმიდისაჲთა“.
მისა	კლარჯ.	და რომელმან-იგი აიღო, არა თუ მიცემით ხოლო არა მოგცეს შენ, არამედ მიახლებადცა არა გიფლოს შენ მისა.
მას	კლარჯ.	ვითარცა იხილა უფალმან, რამეთუ ეგრევე გულსმოდგინედ დგა ჯუარსა მას თანა და გულპებულისა მის თანა იქცია ჴმაჲ უცხოჲ.
იგი	კლარჯ.	და კუალად ჰრქჳან „სული შვილებისაჲ“, ვითარცა პავლჱ იტყჳს, რამეთუ: „არა მიგიღებიეს თქუენ სული იგი კირთებისაჲ და კუალად გეშინოდის, არამედ მიგიღებიეს სული იგი შვილებისაჲ, რომლითა ვღაღადებთ აბბა, რომელ არს მამაო“.
იგი	კლარჯ.	და ჰრქჳან „სული გამოცხადებისაჲ“, ვითარცა წერილ არს: „მოგეცინ თქუენ უფალმან სული იგი გამოცხადებისაჲ“.
მას	კლარჯ.	და მუნქუესვე უცხოსა მას ჴმასა თანა ვითარცა უწოდა სახელით, მოიქცა უცნობლობისა მისგან ცნობად, და ურწმუნოებისა მისგან – სარწმუნოებად, და უსასოებისაგან – სასოებად, მწუხარებისაგან – სიხარულად და ურვისაგან – მხიარულებად.
მასვე	კლარჯ.	და ჰრქჳან „სული აღთქუმისაჲ“, ვითარცა-იგი მასვე წერილ არს: „რომლითა-იგი გრწმენა და აღიბეჭდენით სულითა მით წმიდითა აღთქუმისაჲთა“.
იგი	კლარჯ.	შენ ხარ სიქადული მოციქულთაჲ, რამეთუ იგი დაუცხრომელად ღაღადებენ წმიდასა შინა ეკლესიასა ქადაგებითა მათითა მხოლოჲთა, წმიდითა და იტყჳან: „ხოლო ჩუენდა ნუ იყოფინ სიქადულ, გარნა ჯუარითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა“.
მას	კლარჯ.	და სხჳთაცა მრავლითა სახითა ესევითარითა სახელდებულ არს, რამეთუ გასმიეს განცხადებულად პირველსა მას სწავლასა, ვითარმედ ფსალმუნთა შინა ოდესმე „სახიერად“ და ოდესმე „სულ ჴელმწიფებისა“ სახელ-ედების.
მათ	კლარჯ.	შენ ხარ სიქადული და სიხარული მათი, რომელნი მკჳდრ არიან მთათა და ქუაბთა და ნაპრალთა ქუეყანისათა სახელისათჳს ღმრთისა, რამეთუ მათ ჴორცნი მათნი ჯუარს-აცუნეს ვნებითურთ და ტკვილით.
მის	კლარჯ.	„ეჰა, სიღრმჱ და სიმდიდრჱ მრავალფერისა მის მიეცნიერებისა ღმრთისაჲ, რამეთუ სიბრძნენი მისნი გამოუთქუმელ არიან“.
მათ	კლარჯ.	ესე ჟამი არს ყუავილისაჲ, რომელნი უდბებით და დაძუელებით შებაყლებულ არიან ცოდვითა, აწ განახლებით და მოსწრაფებით შეიმკვნენ დიდებულად სიხარულად და განცხრომად მათ თანა, რომელნი განსცხრებიან დღესა ქორწილისასა, იხარებენ მხიარულებით ყოვლითა გულითა.
მით	კლარჯ.	ეგრეცა დაავიწყდა მარიამს თავი თჳსი სიხარულითა მით, ვითარცა დაავიწყდა მწუხარებასა მას და არა მსგავსად ჩუეულებისა ეგრე წარჴდა წესსა სიდაშნისასა.
მის	კლარჯ.	აღდგომისა, ვითარცა წინაჲსწარ აღდგომისა მის მიისწრაფდა.
მას	კლარჯ.	ჰრქუა უფალმან გულსმოდგინესა მას ერთგულებისა მისთჳს სიხარულისა: „ნუ შემომეხები მე, რამეთუ არღა აღსრულ ვარ მამისა ჩემისა“.
მათ	კლარჯ.	იტყჳან რომელნიმე, ვითარმედ ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად ჴორცთა მათ, რამეთუ ორგულ იქმნა ჴმასა მას ანგელოზთასა, რომელთა მიახარეს მას აღდგომისათჳს.
მით	კლარჯ.	ხოლო ესე მით არა სარწმუნო არს, რომელი-იგი თომაჲს ზედა იქმნა.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ მას ორგულობისათჳს, რომელ მიეხარა ანგელოზთაგან და არა უფლო მიახლებად, და თომას, რომელსა არა ჰრწმენა სახარებისაჲ მის დედათაგან და არცა მათ მოყუასთაჲ, ვითარ...
მათ	კლარჯ.	თომაცა შეორგულებულ იყო, წყლულთა მათ ჯერ-იყო ჩუენებაჲ და არა განშორებაჲ.
მას	კლარჯ.	და მომეც მე მადლი, მსგავსი სახიერებისა შენისაჲ, და დაიცვენ ყოველნი მოსავნი სახლისა შენისა წმიდისანი და მოგუეც პოვნად წყალობაჲ და სახიერებაჲ შენი დღესა მას მიგებისა შენისასა სამართლად.
მით	კლარჯ.	და ზოგნი იტყჳან, ვითარმედ: ამისთჳს არა უფლო მიახლებად მარიამს, რაჲთა მიზეზითა მით პირველისა მის დედისაჲთა, რომელმან-იგი აცთუნა პირველი იგი ადამი, მოვიდა მეორე იგი ადამი ვნებითა მით და განკითხვითა ჯუარისაჲთა.
მისთჳს	კლარჯ.	და ზოგნი იტყჳან: არა ნათელ-ეღო მარიამსა, მისთჳს არა უფლო მიახლებად, რაჲთა გამოაცხადოს, რამეთუ შემდგომად აღდგომისა არა თუ ხოლო მტერთა მათ არა უფლო მიახლებად მისა, არამედ არცაღა საყუარელთა მათ თჳნიერ ნათლისღებისა.
იგი	კლარჯ.	და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ნაყოფ პირველ და ახალ იყვნეს ჯოჯოხეთით ჴორცნი იგი, რომელნი აღმაღლებად იყვნეს ზეცად და დაჯდომად მარჯუენ... ...ლსა შეიხებდა, რაჲთა დაუმარხოს აღსამაღლებელად მას მარჯუენესა, რომლისა მიერ დადგმად იყო გჳრგჳნი შემდგომად ამაღლებისა მის.
მათ	კლარჯ.	და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ვიდრე ვნებად არას პატივს-უყოფდა ჴორცთა მათ, ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად შემდგომად აღდგომისა მის, რაჲთა საცნაურ იყოს, ვითარმედ იდიდნეს ჴორცნი იგი შემდგომად აღდგომისა მის უფროჲს, ვიდრე ვნებად და აღდგომამდე.
მათთჳს	კლარჯ.	ხოლო ნეტარი ეფრემ იტყჳს, რამეთუ: ვითარცა წინაწარმეტყუელებდა უფალი ვნებათა მათთჳს და წინაჲსწარ ვნებათა მათ – აღდგომისათჳს, ეგრეცა წინაწარმეტყუელებდა ამაღლებისა მისთჳს.
მისთჳს	კლარჯ.	ჰრქუა მარიამს: „ნუ შემომეხები“, რაჲთა მივიდეს და ახაროს მოწაფეთა ამაღლებისა მისთჳს.
მას	კლარჯ.	ამისთჳს ჰრქუა მას: „მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, არა თუ ვნებისათჳს, რამეთუ ვივნე, და არცა აღდგომისათჳს, რამეთუ აღდგომილ ვარ ესერა,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ წინაჲსწარ ვნებისა იქადაგნეს ვნებანი იგი და წინაჲსწარ აღდგომისა მის იქადაგა აღდგომაჲ იგი, წეს არს, რაჲთა ამაღლებამდე იქადაგოს დღე იგი ამაღლებისაჲ.
მათ	კლარჯ.	ყოველთავე, რომელთა მიახარეს მოწაფეთა მათ, აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ ხოლო მიახარეს, ხოლო მარიამ აღდგომაჲცა იგი და ამაღლებაჲ, რამეთუ თქუა: მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, ჰრცხუენოდენ მწვალებელთა, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: არა ჴორცნი იყვნეს იგინი უფლისა და ჴორცთაგან.
მათ	კლარჯ.	და თუმც არა შეემოსნეს უფალსა ჴორცნი ესე, არამცა უწოდა მათ ძმად თჳსა, არამედ, რაჲთა გულისხმა-უყოს, ვითარმედ ძმანი მისნი არიან ადამისგან.
მას	კლარჯ.	დაღათუ არა დაემორჩილებიან მას მარკეანოსნი, არამედ ნათესავცა მისსა არიან აბრაჰამისგან, დაღათუ არა ჰრწამს სამარიტელთა, არამედ უწოდავე მოწაფეთა ძმად თჳსა, ვითარცა სახენი იგი ურთიერთას დაამტკიცებენ,
მას	კლარჯ.	რამეთუ ვნებასა მას სიკუდილი იგი არ დაამტკიცებს და სიკუდილსა მას – აღდგომაჲ იგი, და აღდგომასა მას ყოველსა დაამტკიცებს ამით, რამეთუ ძმად უწოდა მოწაფეთა მათ.
იგი	კლარჯ.	და იტყჳან ჴორცნი იგი: „აღვალ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა“.
იგი	კლარჯ.	ანგელოზი იგი პირველი, რომელი მივიდა გარდაგორვებად ლოდისა მის პირისა მისგან სამარისა, რაჲთა ნუუკუე ოდეს ესმეს ჰურიათა მათ დედათა მათგან და მოწაფეთა მათ,
მას	კლარჯ.	რაჟამს მიმოდასდებდენ აღდგომასა უფლისასა, ვითარ პატივ რაჲმე უპყრეს მოძღუარსა თჳსსა, გამოჩნდა საშინელითა ხატითა და დაჯდა ზედა ლოდსა მას, რაჲთა საშინელებითა მით, რომლითა შეაძრწუნნა მცველნი იგი და წარავლინნეს და ყვნეს იგინი მახარებელ აღდგომისა მის.
იგი	კლარჯ.	წარვიდეს მცველნი იგი მღდელთმოძღუართა მათ შეშინებულნი და შეძრწუნებულნი.
იგი	ბალ.E	ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა ამის საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი,
იგი	ბალ.E	ხოლო რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსნე კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე. ამენ.
იგი	ბალ.E	და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
მის	ბალ.E	და წარვიდა მეფე და ყოველი ერი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
მათდა	ბალ.E	და წარსლვასავე მათსა სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა მოიღო იოსებ ბრძანებაჲ ანგელოზისაგან – ზათო და მოელისა, რომელ გამოითარგმანების – ძალი ღმრთისა მაღლისაჲ, ვითარმედ: „წარიყვანე ყრმაჲ ეგე და დედაჲ მაგისი და ივლტოდე ეგჳპტედ“, რომელი ყოცა ეგრე.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იოსეფ წარიყვანა ყრმაჲ იგი და დედაჲ მისი და ივლტოდა ქუეყანად ეგჳპტედ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ჰეროდჱ ეძიებდა იესუს და არა პოვა იგი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ეროდე ეძიებდა იოვანესცა და არა პოვა იგი.
იგი	კლარჯ.	მაშინ მიავლინნა ჰეროდე მკლველნი ყრმათანი ზაქარიაჲსა, მამისა იოვანჱსა, და მიჰრქუა ესრჱთ: სადა არს ძჱ იგი შენი იოვანჱ?
მათ	კლარჯ.	ჰრქუა მათ ზაქარია: მე ესერა ვდგა მსახურებასა წინაშე ღმრთისა ისრაჱლისა, ხოლო ძჱ ჩემი სადა არს, მე არა ვიცი.
იგი	კლარჯ.	და მიუთხრეს სიტყუაჲ იგი ზაქარიაჲსა მეფე მას.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი განრისხნა გულისწყრომითა და თქუა: აწ უკუე სამე მეფობდეს ძჱ იგი მისი ისრაჱლსა ზედა.
მისა	კლარჯ.	არამედ მოვედით მისა მერმეცა და გამოიწულილეთ კეთილად.
მას	კლარჯ.	და უკუეთუ არა მოგცეს, ემთხჳენით მას.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მსახურნი იგი მძლავრისანი მივიდეს ზაქარიასა და ჰრქუეს მას: სადა არს ძჱ იგი შენი?
იგი	კლარჯ.	მოგუეც ჩუენ ადრჱ, უკუეთუ არა მოგუცე ჩუენ იგი, ადრე დავსთხიოთ სისხლი შენი.
მათ	კლარჯ.	მაშინ ჰრქუა მათ ზაქარია: სისხლი სამე ჩემი დასთხიოთ ქუეყანასა ზედა, ხოლო სული ჩემი შეიწყროს უფალმან ცათა შინა.
მასვე	კლარჯ.	და სცეს მასვე ღამესა წინაშე ბჭეთა მის ტაძრისათა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი მივიდა საკურთხეველად, იმუჴლნა და მუნ დასთხია სისხლი იგი თჳსი.
იგი	კლარჯ.	და დამტკნარდა სისხლი იგი მისი და იქმნა, ვითარცა ქვაჲ საწამებელად და დასარჩელად ჰროდესა.
მათგან	კლარჯ.	რომელი-იგი ყოველთა მათგან, პირველთა და აწინდელთა თქუმულთა, წამებულ არს, თითოპირ არს იგი სახელისდებითა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ხვალისაგან მოკრბა სიმრავლჱ იგი ერისა ტაძრად და ზაქარია არა გამოვიდა მსგავსად ჩუეულებისა მოკითხვად მათა.
მას	კლარჯ.	დაყოვნებასა მას მისსა კადნიერ ვინმე იქმნა და შევიდა ტაძრად და ესმა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა, ვითარმედ: ზარია მოიკლა.
მას	კლარჯ.	მაშინ გამოვიდა და უთხრა ერსა მას საქმე იგი და ეგლოვდა მას ყოველი ერი შჳდ დღე.
იგი	კლარჯ.	და მაშინ წარდგა და იხილა სისხლი იგი დამტკნარებული, ხოლო გუამი მისი არა ჩნდა.
მას	კლარჯ.	ხოლო სივლტოლასა მას ელისაფეთისსა მთად კერძო, რამეთუ დაეცა შიში დიდი ზედა და ჰგონებდა, რეცა თუ მდევართა მათგან ჰჰროდჱსთა შეპყრობილ არს, ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: მთაო ღმრთისაო, დაიფარჱ დედაჲ შვილითურთ, რომელი უსამართლოდ ვიდევნები.
მის	კლარჯ.	მოღუაწების და სიწმიდისმოქმედ განუყოფელისაჲ ჩას ხოლო და შემოქმედისაჲ და ერთარსებისაჲ მის მაცხოვნებელისა ჩუენდა მომართ მოღუაწებისაჲ მამისაგან და ძისა და სულისა წმიდისა, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუთ.
იგი	კლარჯ.	ესე იგი სული წმიდაჲ არს, რომელი მოვიდა წმიდასა მას ზედა ქალწულსა მარიამს, რამეთუ ქრისტჱ მხოლოდშობილი იყო, „ძალი იგი მაღლისაჲ ჰფარვიდა მას“, და სული წმიდაჲ მოვიდა მის ზედა და განწმიდა იგი, რაჲთა შემძლებელ იქმნეს დატევნად მისსა, რომლისაგან არს ყოველი.
მათ	კლარჯ.	და ძნიად სულნი მოიქცინეს და იწყეს ბრალობად მღდელთმოძღუართა მათ და ჰრქუეს: რაჲ სიკუდილი თანა-გუედვა, რამეთუ წარმავლინენით ჩუენ მოწყუედად სამარესა მას ზედა?
იგი	კლარჯ.	არა მიჴმან მრავალნი სიტყუანი, რაჲთა სცნა, რამეთუ შეუგინებელად უჴრწნელ არს შობაჲ იგი, ვითარცა-იგი გისწავიეს.
მას	კლარჯ.	გაბრიელ არს, რომელმან ჰრქუა მას, ვითარმედ: მე ვარ ქადაგი შობადისაჲ მის, არა თუ შემწე: დაღათუ ანგელოზთმთავარ ვარ -,
მას	კლარჯ.	ამისთჳს შობილსა მას შენგან წმიდასა ძე ღმრთისა ერქუას.
მას	კლარჯ.	ძრვაჲ და საშინელებაჲ იყო სამარესა მას ზედა და ლოდი იგი კარისა მისგან თჳთ გარდაგორვიდა.
იგი	კლარჯ.	ესევე სული წმიდაჲ შეეწია ელისაბედს: არა ხოლო ქალწულნი იცნის, არამედ იცნის ქორწინებულნიცა, უკუეთუ სჯულიერად იყო ქორწილი იგი.
იგი	კლარჯ.	„და აღივსო სულითა წმიდითა ელისაბედ, წინაწარმეტყუელებდა და იტყოდა კეთილი იგი მჴევალი უფლისათჳს: და ვინაჲ ესე ჩემდა?
იგი	კლარჯ.	და არცა იგი უწყით, და თუ ძრვისა მისგან გარდაგორვიდა, და არცა იგი უწყით, თუ ანგელოზი იგი, რომელი ჯდა ზედა, აგორვებდა გამოუჩინებელად.
იგი	კლარჯ.	ამითვე სულითა წმიდითა აღივსო ზაქარია, იოვანეს მამაჲ, წინაწარმეტყუელებდა: ესოდენისა კეთილისა მომატყჳებელი არს მხოლოდშობილი და წინამორბედი იგი ნათლისმცემელი იოვანე.
მითვე	კლარჯ.	ამისვე სულისაგან განძლიერდა სჳმეონ მართალი, მითვე სულითა უწყებულ იქმნა, არა ხედვიდა სიკუდილსა, ვიდრემდის იხილოს ცხებული უფლისაჲ, და შეიწყნარა იგი მკლავთა თჳსთა ზედა და მისთჳს განცხადებულად წამებდა.
მის	კლარჯ.	და იოვანე სულითა წმიდითა აღივსო ვიდრე საშოსა დედისასა იყო, მის მიერვე წმიდა იქმნა, რაჲთა ნათელ-სცეს უფალსა.
იგი	კლარჯ.	არა იგი მისცემდა სულსა, არამედ მომცემელსა მას სულისასა ახარებდა.
მან	კლარჯ.	რამეთუ იტყჳს: „თჳთ მე ნათელ-გცემ თქუენ წყლითა სინანულად, ხოლო რომელი-იგი შემდგომად ჩემსა მოვალს, მან ნათელ-გცეს თქუენ სულითა და ცეცხლითა“.
მის	კლარჯ.	და რამეთუ განეღო კარი სამარისაჲ მის, ვიხილეთ, რამეთუ იგი, ვინ განაღო, იგი არა ვცანთ, რამეთუ ზაკუვით და ტყუვილით არა იყო.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ენითა ცეცხლისაჲთა ყოფად იყო მოსლვაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ, რომლისათჳს სიხაროლით იტყჳს უფალი: „მოვიდა მიფენად ცეცხლისა ქუეყანასა ზედა“, და რაჲ მნებავს? რაჲთა აწვე აღატყდეს.
მის	კლარჯ.	ესე სული გარდამოჴდა ნათლისცემასა უფლისასა, რაჲთა არა დაეფაროს ნათელღებულისა მის პატივი, ვითარცა-იგი იოვანე იტყჳს,
მას	კლარჯ.	ვითარმედ „რომელმან-იგი მომავლინა მე ნათლისცემად წყლითა, მრქუა მე, რომელსა ზედა იხილო სული გარდამომავალი, დადგრომილი მას ზედა, იგი არს, რომელმან ნათელ-გცეს სულითა წმიდითა“.
მას	კლარჯ.	უწყით ხოლო, რომელ სამარესა მას შინა არა არს, მასცა ვწამებთ და რამეთუ არავინ ვიხილეთ გამომავალი სამარისა მისგან, ჭეშმარიტად უწყით, რამეთუ არცა მუნ ძეს მკუდარი იგი, რომელ დადვეს, იგიცა არა ვიცით, არა ნაცილ არს.
მათ	კლარჯ.	და რამეთუ გამოსლვაჲ ჴორცთაჲ მათ არა ვიხილეთ და რამეთუ შინაცა არარაჲ ძეს, იგი თუალითა ჩუენითა ვიხილეთ.
მისთჳს	კლარჯ.	არამედ იხილე, ვითარ-იგი იტყჳს სახარებაჲ: „განეხუნეს ცანი“, განეხუნეს პატივისა მისთჳს გარდამომავალისა.
მის	კლარჯ.	და იტყჳს: „აჰა ესერა განეხუნეს და იხილა სული ღმრთისაჲ, გარდამომავალი ვითარცა ტრედი“ და მომავალი მის ზედა ნეფსუთ არს, ჩანს ხოლო გარდამოსლვაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	და თუმცა შიშითა არა განტეხილ ვიყვენით, ტილონი იგი მო-მცავე-ვიხუენით სასწაულად.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ჯერ-იყო, ვითარ-იგი გამო-ვიეთმე-თქუეს, პირველი იგი ნაყოფი სულისა წმიდისაჲ ნათლისმღებელთამდე, რაჲთა ცნობასა მას მაცხოვრისასა მიეცეს, რომელმან-იგი ესევითარი მოსცა მადლი.
მის	კლარჯ.	და გარდამოჴდა სახე ტრედისა, რამეთუ თქუეს ვიეთმე წმიდისაჲ მის და უმანკოჲსაჲ მის და შობითა მათთჳს შვილთა და ცოდვათა მოტევებულთა მათ ლოცვათა შეწევნითა, ვითარცა-იგი იგავად პირველ თქმულ არს ამისთჳს, რომელ ქრისტემან თუალითა ხილულად ესრჱთ გამოაჩინა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ რაჲღა საჴმარ არიან მოწამენი, სადა სამარე იგი წამებს და რაჲსა-მე დაშურებით მიგებად, რამეთუ აჰა, ტილონი იგი იტყჳან აღდგომისა მისთჳს?
მისთჳს	კლარჯ.	რამეთუ ქებათასა შინა სიძისა მისთჳს ღაღადებს და იტყჳს: „თუალნი შენნი, ვითარცა ტრედისანი ზედა სავსებასა წყალთასა“.
მას	კლარჯ.	ამისი სახჱ აქუნდა ზოგს -რომელსამე ზედა, ნოვესა ზჱ ტრედსა მას, ვითარ-იგი მათსა ზე ძელითა და წყლითა იყო მათა ცხორება, და კაცთა ახლად შესაქმისა დასაბამ.
მას	კლარჯ.	და რაჲმცა ყენება იყო, თქუენცა თუმცა მიხუედით და იხილეთ ვიდრე სრბით მისულსა მას ჯუარცუმულისასა?
იგი	კლარჯ.	აწ განვედით და იხილეთ ადგომაჲ იგი, რამეთუ არა გრწმენა მზისა მის დაბნელებაჲ, მივედით და იხილეთ სამარჱ იგი განათლებული ბრწყინვალებითა, რომელი გამოჰკრთების ანგელოზთა მათგან.
მან	კლარჯ.	და „ტრედმან მან მიაქცია მუნვე მიმწოხრად, და აქუნდა ფორცელი ზეთისხილისაჲ“.
მას	კლარჯ.	ესრეთ თქუან სულისა წმიდისაჲ, რამეთუ გარდამოჴდა ჭეშმარიტსა მას ზედა ნოვესა, მეორედ შესაქმისა მის დამბადებელსა, მრავალსახეთა მათ თესლთა გონებასა ერთბამად შეკრბად,
მათ	კლარჯ.	რომელთა-იგი სულად სახჱ აქუნდა მრავალფერთა მათ მჴეცთა, კიდობანსა მას შინა მყოფთა, რომლისაგან მსგავსად მოსლვისა მის მისისა საცნაურნი იგი მგელნი ძოვენ კრავთა თანა.
მათ	კლარჯ.	რომელნი-იგი ეკლესიასა შინა არიან, ჴბონი და ზუარაკნი და ლომნი, ერთბამად მძოვარნი, ვითარცა-იგი დღენდელად დღედმდე ხედავთ მთავართა მათ სოფლისათა, რომელნი-იგი მღდელთაგან იწოდებიან და ისწავლებიან ეკლესიასა შინა.
მას	კლარჯ.	აწ უკუე გარდამოჴდა საცნაური ტრედი ჟამსა მას ნათლისღებისასა, რაჲთა აჩუენოს, ვითარმედ ესე არს, რომელი-იგი ძელითა ჯუარისაჲთა აცხოვნებს მორწმუნეთა, რომელთა-იგი ეგულებოდა მიმწუხრად სიკუდილითა მომადლებად ცხორებისა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ღმერთმან, კაცთმოყუარემან და ქველისმოქმედმან, რომელმან უწინარჱს თხოვისა განუმზადის და მოსცის, მოავლინა ანგელოზი თჳსი მთავარი და განაღო მთაჲ იგი და განუმზადა საყოფელი მართალთაჲ, და შევიდა მათ თანა, მთასა მას და დახჴშა გარჱმოჲს მთაჲ იგი.
მათ	კლარჯ.	და ამისთჳს ესრჱ სხუადცასა თქუმულ არს თავადისა მაცხოვრისაჲ, აწცა სასმენელ არს სიტყუათაჲ მათ სულისა წმიდისათჳს, რამეთუ იტყჳს: „არა თუ ვინმე იშვეს წყლისაგან და სულისა, ვერ შევიდეს იგი სასუფეველსა ღმრთისასა“.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ მამისა მიერ არს მადლი იგი, ვითარცა-იგი იტყჳს: „რავდენ უფროჲს მამამან მოსცეს ზეცით სული წმიდაჲ, რომელნი სთხოვენ მას“ და, რამეთუ ღმრთისა ჯერ-არს თაყუანისცემაჲ, იტყჳს,
მათთჳს	კლარჯ.	მოწაფეთა მათთჳს განგუაკრძალებთ ჩუენ და გარდამოჴდეს ჩუენ ზედა მღჳძარენი.
მათ	კლარჯ.	ბრძოლად შევიჭურენით და განვემზადენით ბრძოლად მოწაფეთა მათ.
მას	კლარჯ.	და „უკუეთუ ვინ თქუას სიტყუაჲ ბოროტი ძისათჳს კაცისაჲსა, მიეტეოს მას.
მას	კლარჯ.	და რომელმან თქუას სიტყუა სულისა წმიდისაჲ, არა მიეტეოს მას არცა ამას სფელსა, არაცა მერმესა მას“.
მათ	კლარჯ.	ჩუენ ქუესკნელთა მათ ვეჭუდით და მოვიდეს და მოიწინეს ჩუენ ზედა ზესკნელისანი.
იგი	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს: „მე ვილოცვიდე მამისა ჩემისა და სხუაჲ ნუგეშინიმცემელი მოგცეს თქუენ, რაჲთა იყოს თქუენ თანა უკუნისამდე სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ,
მათთჳს	კლარჯ.	ჩუენ ჴორციელთა მათთჳს განკრძალულ ვიყვენით და მოეტევნეს ჩუენ ზედა სულიერნი.
მას	კლარჯ.	რომელი სოფელსა ვერ ჴელ-ეწიფების მოღებად, რამეთუ არა ჰხედავს მას, არცა იცის იგი, რამეთუ თქუენ თანა დადგრომილ არს და თქუენ თანა იყოს იგი“.
მით	კლარჯ.	მყუვარ ჟამ, ვითარცა ცეცხლსა შინა, ეგრე ვდეგით ჩუენ ბრწყინვალებითა მით ანგელოზთაჲთა, ვითარცა ალსა ატყინებულსა ვდეგით.
მან	კლარჯ.	ხოლო ნუგეშინისმცემელი სული წმიდაჲ, რომელი მოგივლინოს მამამან ჩემმან სახელითა ჩემითა, მან გასწაოს თქუენ ყოველი და მოგაჴსენოს თქუენ ყოველი, რავდენი გარქუა თქუენ“.
მას	კლარჯ.	უკუეთუმცა დედანი ვინმე არა მოსრულ იყვნეს, შე-მცა-ვეწუენით ალსა მას.
იგი	კლარჯ.	და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი, რომელი მე მოგივლინო თქუენ მამისა ჩემისა მიერ, სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისა ჩემისაგან გამოვალს, იგი წამებს ჩემთჳს“.
იგი	კლარჯ.	მოჴსენებულ კეთილსა შინამცა არიან დედანი იგი, რომელნი ტირილით...
მას	კლარჯ.	ხოლო ძილსა შინა დაპყრობისათჳს ჩუენ ვარწმუნოთ მსაჯულსა მას და ვთქუათ, ვითარმედ: ერთი ერთისასა ჰგონებდა, მღჳძარჱ იყოსო, და მიეძინა ყოველთავე, რამეთუ ღამჱ ყოველ უძილ იყვნეს.
იგი	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს: „უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინისმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა;
მას	კლარჯ.	და მსთუად განთიადსა მას, ცისკარს ოდენ, უზრუნველ იყვნეს, თქუეს ვითარმედ: აწ დაგჳცავს მკუდარი იგი.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მე წარვიდე, მოვავლინო იგი თქუენდა.
მათთჳს	კლარჯ.	და უდებ-იქმნნეს მპარავთა მათთჳს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ერისაგანნი იგი, ანგაჰრნი და ნაყროვანნი, ძჳრისმკრებელნი და მომხუეჭელნი, წყეულნი და მოსისხლენი, ანგაჰრებითა დაემორჩილნეს განცრუვებად ჭეშმარიტისა მის საქმისა, რომელ იხილეს.
იგი	კლარჯ.	და წარწყმიდეს არარაჲთა დიდი იგი მადლი, რომელ ემთხჳა მათ წარმავალითა ჭურჭლითა, განჴდეს ცხოვრებისაგან, რომელი არა წარსავალ არს.
მითა	კლარჯ.	და მითა იზარდებოდა ელისაფეთ და იოვანჱ წოვდა ძუძუჲსაგან სძესა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა ჰრწმენა ხილვაჲ იგი ანგელოზისაჲ მის და აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ, საღუაწი ჴორცთა მათმცა არა აკლდა და სასყიდელი მახარებელთაჲმცა მიეღო.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მათ ჭურჭლისა მისთჳს ნაცილ-ყვეს ძრვაჲ იგი, რომელი იხილეს და ხილვაჲ ანგელოზისაჲ მის, რომელ ეჩუენა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გითხრას თქუენ ყოველი ჭეშმარიტი.
იგი	კლარჯ.	არა თავის ნებით იტყოდის, არამედ რავდენი ესმეს, იტყოდის და მომავალი იგი გითხრას თქუენ.
მათ	კლარჯ.	დაღათუ მცველთა მათ ჭურჭლისა მისთჳს განთქუეს ჰანბავი ჰურიათა შორის, ვითარმედ „მოწაფეთა მისთა წარიპარეს“, ხოლო მარიამ, რომელ-იგი მას ჟამსა მუნვე მეორედ მოვიდა,
მან	კლარჯ.	მან მე მადიდოს, რამეთუ ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ: ყოველივე, რომელი აქუს მამასა, ჩემი არს.
მათ	კლარჯ.	მოვიდა მეორედ და ჰრქუა მოწაფეთა მათ: არა ხოლო თუ აღდგა, რომელ-იგი მცველთა მათცა მიუთხრეს მღდელთა მათ, არამედ აღ-ცა-დგა და აღ-ცა-მაღლებად არს.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო ჰეროდეს ვითარცა ესმა, ვითარმედ ელისაბედ ივლტოდა უდაბნოდ, წარავლინნა მსახურნი ძიებად მისსა.
იგი	კლარჯ.	და ვიდრე იგი იტყოდაღა, მოვიდეს და მოიწინეს მოყუასნი მისნი, რომელთადა შემთხუეულ იყო უფალი, და უთხრობდეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ნანდჳლ აღდგა უფალი და ჩუენ ვიხილეთ.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ვიდრე-იგი იტყოდესღა ამას, მოიწინეს კლეოპაეთნი და ახარეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ვიხილეთ უფალი და გამოგჳთარგმანა ჩუენ ყოველთა წიგნთაგან აღდგომისა მისისათჳს, ვიდრე-იგი მივედით ევმაოსად ქალაქად.
იგინი	კლარჯ.	და ვიდრე იგინი ახარებდეს, მიიღეს სახარებაჲ ათორმეტთა მათგანცა, ვითარმედ: „ნანდჳლ აღდგა უფალი და ეჩუენა პეტრეს“.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ წერილ არს, და ვითარცა ესე თქუა: „შთაჰბერა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ.
მას	კლარჯ.	და მივიდეს ადგილსა, სადა განეღო მთაჲ იგი და დიდითა შრომითა ეძიებდეს მას და არა პოვეს, მოიქცჱს მუნვე ჰეროდეს.
მას	კლარჯ.	და ვითარ-იგი უთხრობდეს კლეოპაეთნი ყოველსა მას, რასა ეტყოდა მგზავრ და აჰა, უფალი თჳთ გამოეცხადა მოციქულთა და ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
იგი	კლარჯ.	და ვითარ კართა ჴშულთა შევიდა და მოწაფენი იგი შესულებულ იყვნეს შიშისა მისთჳს ჰურიათაჲსა, „ჰგონებდეს, ვითარმედ საუცარი რაჲმე იხილეს“.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან გულისხმა-ყვნა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა: „რაჲსა ეგოდენ შეძრწუნებულ ხართ ჰურიათა მათგან?
მათ	კლარჯ.	უჩუენნა მათ ჴორცნი იგი და წყლული იგი სამშჭუალთაჲ მათ და გუერდთაჲ. ხოლო იგინი ორგულებდესვე.
მათ	კლარჯ.	მაშინღა გამოუცხადა მათ ყოველივე.
მათ	კლარჯ.	მოითხოვა პური და ჭამა მათ წინაშე და იწყო მერმე სწავლად მათა და ჰრქუა, ვითარმედ: სული საძიებელ არა არნ.
მას	კლარჯ.	და აღადგინა უფალმან გუამი იგი ზაქარიაჲსი მღდელისაჲ მის, რამეთუ შთაჰბერა მას სული ცხოველი და აღდგეს ყოველნი მსახურებად მისა.
მათგან	კლარჯ.	და მაშინ უბრძანა უფალმან და გამოეცა სიწმიდეთა მათგან წყაროჲ უკუდავი და ნათელ-სცა უფალმან პირველად იოვანეს და მერმე მამასა მისსა ზაქარიას.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუ ვიეთნიმე მიუტევენით ცოდვანი, მიეტევნენ მათ, უკუეთუ ვიეთნიმე შეიპყრნეთ, შეპყრობილ იყნენ“.
იგი	კლარჯ.	და მერმე თქუეს ყოველთა ამენი, და უბრძანა უფალმან ანგელოზთმთავართა და შემოსჱს გუამი ზაქარია მღდელისაჲ და დაჰმარხეს იგი მახლობელად ტაძარსა მას.
მასვე	კლარჯ.	და მასვე ჟამსა შევიდა უფალი ეგჳპტედ ამბარეკითურთ და იოვანე ჰურიელითურთ უდაბნოდ, სადა იყო ელისაბედ.
იგი	კლარჯ.	ესე მეოთხჱ შთაბერვაჲ არს, რამეთუ პირველი იგი განქარდა ნეფსით ცოდვითა მით, რაჲთა აღესროლოს: აღმოვიდა შთამბერველი პირისა შენისაჲ და განმარინებელი ჭირისა შენისაგან.
იგი	კლარჯ.	არამედ მისცემს აწცა მადლსა, ხოლო უხუესადრე და უფროჲს მათდა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: განმზადებულ ვარ მიცემად თქუენდა აწცა, არამედ წმიდაჲ იგი ვერღარა დაიტიოთ.
მასვე	კლარჯ.	და რამეთუ მწრაფლ იქმნა ერთსა ღამესა ესე ყოველი, რომელი ვთქუთ, და მასვე ღამესა იწყო იოჰანჱ სლვად და ხლდომად.
მისთჳს	კლარჯ.	და ვითარცა გულისხმა-ყო ყოველივე საქმითურთ, იწყო მიერითგან სწავლად სიტყუათა ყოველივე, რაჲ წერილ არს მისთჳს წიგნთა შინა წმიდათა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა იხილნეს წყლულნი იგი ჴორცთა მისთანი და გულისხმა-ყვნეს ძლიერებანი იგი სიტყუათანი მით ყოვლითა, რომელ იხილეს თუალითა, და განეხუნეს გონებანი მათნი და გულისხმა-ყვნეს იგავნი წიგნთანი.
მათ	კლარჯ.	ამას დღესა, რომელსა აღდგა მხოლოდშობილი ძჱ ღმრთისაჲ, მიჰფინა სული წმიდაჲ მოწაფეთა მათ ზედა და ჰრწმენა ამისი მოციქულთა მათ, რამეთუ აღდგომაჲ იგი, რომელ იქადაგა ანგელოზთაგან და უნდა, ნაცილ-ყვეს მცველთა მათ.
მათ	კლარჯ.	გარდამოჴდა სული წმიდაჲ და დაემკჳდრა მოწაფეთა მათ თანა, რაჲთა მიმოდადვან ძლიერებითა და სასწაულებითა შორის წარმართთა აღდგომისათჳს, რომელ აცილობდეს ჰურიანი იგი მისსა, რომელი-იგი მოვიდა ჯუარცუმად და აჩუენა სიყუარული თქუენ ზედა.
მის	კლარჯ.	და შთაჴდა ჯოჯოხეთა მრავლისა მის წყალობისათჳს, რომელი აქუნდა ჩუენდა მიმართ.
მის	კლარჯ.	და განცხოველდა და აღდგა და გამოწერა სახჱ აღდგომისა ჩუენისაჲ მის თანა მღჳძარეთაგან უკუდავთა ყოველთაგან, რომელნი წარჴდეს და წარსლვად არიან და მათგან, რომელნი დაშთომად არიან ცხოველნი მოსლვასა მას მისსა და მამისა მისისა, რომელმან მოავლინა იგი.
მან	კლარჯ.	და მაშინ ჰრქუა ანგელოზმან მან უფლისამან ელისაბეთს: განაყენე ყრმაჲ ეგე ძუძუჲსაგან და სძისა შენისა, რაჲთა არღარა წოვდეს.
იგი	კლარჯ.	მკალი იგი, რომელ არს დანაკისკუდი, რამეთუ ზედა ნახეთქსა კლდისასა აღმოსცენდა დანაკისკუდი, სავსჱ ნაყოფითა, და ჟამსა ჭამისასა იოვანჱსა დადრკის ძჱ იგი.
იგი	კლარჯ.	და რაჲთა-მემცა აღესრულა მოსლვაჲ იგი მისი, რაჲთამცა ცხონდეს სიკუდილითა მისითა თაყუანისმცემელნი მისნი.
მას	კლარჯ.	არამედ ჟამსა მას ვნებისა მისისასა განეშორნეს ანგელოზნი ბრძანებითა მისითა, რაჲთა აღესრულოს მის ზედა ნებაჲ იგი უკეთურთაჲ.
მას	კლარჯ.	ხოლო ჟამსა მას აღდგომისა მისისასა გარდამოიყვანნა ანგელოზნი ზეცით, რაჲთა ახარონ აღდგომაჲ მისი მოწაფეთა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ვითარცა შთავიდა იგი წიაღთა მარიამისთა, აღიმსთუეს ანგელოზთა და ახარეს მწყემსთა შობისა მისისათჳს, რომელი-იგი იყო ქალწულისაგან.
იგი	კლარჯ.	ეგრეთცა, რაჟამს გამოვიდა იგი ჯოჯოხეთისაგან, აღიმსთუეს ანგელოზთა და ახარეს მოწაფეთა მისთა აღდგომისა მისისათჳს, რომელ-იგი სამარისაგან იყო.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი და დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდეს“, რამეთუ გამოუბრწყინდა დიდებაჲ იგი მისი ეკლესიასა მისსა ზედა, რომელ-იგი არს ყოველსა ქუეყანასა.
მისსა	კლარჯ.	ესერა თაყუანის-სცემენ დიდებასა მისსა მეფენი სოფლისანი და მსაჯულნი ქუეყანისანი, ვითარცა ჰრქუა მას წინაწარმეტყუელმან, ვითარმედ: „განეხუნენ ბჭენი სამარადისონი დღე და ღამე და ნუ დაიჴშვიედ, და შევიდენ შენდა ერნი თესლთანი და შარავანდედნი მათნი“.
მას	კლარჯ.	ხოლო ყავნ მოწყალემან, რამეთუ ვითარცა გევნებოდა თქუენ ჟამსა მას ჯუარცუმისა მისისასა, იხარებდით და იშუებდით დღესა აღდგომისა მისისასა და ეზიარენით წმიდათა მისთა თანა სასწაულსა მისსა და ჩუენდა გამოვთქუათ დიდებაჲ სიმდიდრისა მისისაჲ უკუნისამდე. ამენ.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან წინაჲთვე თქუა: „თანა-მაც მე სიკუდილი და მესამესა დღესა აღდგომაჲ“.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ შეგემოსოს თქუენ ძალი სულისა წმიდისაჲ, ხოლო შენ გეჴსენენ აწინდელთა მათ თქუმულთა, რამეთუ სული არა განიყოფის, არამედ მისმიერი იგი მადლი.
იგი	კლარჯ.	თაფლ ველურ არს წყაროჲ იგი მცენარისა მისგან წყლისა, რამეთუ უნაყოფოსა ადგილსა ესევითარი სიტკბოებაჲ აღმოსცენდა – მისთჳს ეწოდა თაფლ ველურ.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე ამაღლდა იესუ ზეცად და აღთქუმაჲ იგი აღასროლა, რამეთუ ჰრქუა მათ: „მე ვჰლოცვიდე მამასა ჩემსა და სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგცეს თქუენ“.
მათ	კლარჯ.	და რაჲ-იგი თქუა, ეგრეცა აღასრულა და დიდითა დიდებითა აღდგა მკუდრეთით, ჰრქუეს ჰურიათა მათ: თქუენ საფასე წარმოიღეთ მოწაფეთაგან მისთა და მიეცით გუამი მისი.
მისგან	კლარჯ.	და იყო მისლვასა მას ელისაბედისსა ანგელოზითურთ და იოვანჱთ უდაბნოჲსა მისგან მთისა, მოვიდა იოსებცა იესუჲს თანა ეგჳპტით.
მათ	კლარჯ.	ჰრქუეს ერისაგანთა მათ: თქუენ ესე ურწმუნოებაჲ გაქუს, ურჩულონო, თქუენ არა გრწმენა, ვითარმედ შემდგომად სამისა დღისა აღდგეს.
მის	კლარჯ.	მოციქულნი სხდეს და ელოდეს მოსლვასა სულისა წმიდისასა და აღსროლებასა დღისა მის ერგასისთასა ქალაქსა მას იერუსალჱმსა, რამეთუ ჩუენი არს ესეცა პატივი, რომელსა ვიტყჳთ, არა თუ სხუათა ადგილთა კეთილთა, არამედ ჩუენ შორის მომადლებულთა.
მან	კლარჯ.	და ვითარ არს თქუენდა, საწყალობელნო, რამეთუ აწცა არა გრწმენა მისი, და ჰყავთ, რომელიცა გინდა ყოველივე სიბოროტე, რამეთუ მან თჳთ თავს-იდვა ყოველი.
მას	კლარჯ.	და მეერგასესა მას დღესა სხდეს მოციქულნი და გარდამოჴდა ზეცით ნუგეშინისმცემელი იგი, ზღუდე სიმტკიცისაჲ და წმიდამყოფელ ეკლესიათაჲ და მოღუაწე იგი სულთა, შემწჱ ჭირვეულთა, განმანათლებელი შეცთომილთა, გჳრგჳნის მომცემელი იგი მოღუაწეთაჲ.
მას	კლარჯ.	ხოლო ოდეს მოვიდეს მერმესა მას, ვითარცა-ესე თქუა, უტყუველად აღასრულა, ვითარცა-იგი თქუა: მესამესა დღესა აღვდგეო, და არცა იგი ტყუოს უტყუველმან.
მას	კლარჯ.	და ვაჲ თქუენდა იყოს დღესა მას მოსლვისა მისისასა, ხოლო ჩუენ ვერმცა შეუძლეთ შეპყრობად მისსა, რამეთუ შიშისა მისისაგან შევიქმნენით ვითარცა მკუდარნი დიდებისა მისისაგან.
მათ	კლარჯ.	გარდამოჴდა, რაჲთა შეჰმოსოს ძალი და ნათელ-სცეს მოციქულთა, რამეთუ იტყჳს უფალი, ვითარმედ: „თქუენ ნათელ-იღოთ სულითა წმიდითა არა თუ შემდგომად მრავალთა მათ დღეთა“, არა ზოგს-რაჲმე არს მადლი ესე, არამედ სული არს ძლიერებაჲ.
მათ	კლარჯ.	ვითარცა-იგი რომელი შთაჴდის წყალსა და ყოვლით კერძოვე მოიცვის წყალმან, რომელი-იგი იბანებინ, ეგრეცა სულისა მისგან ნათელ-იღეს მათ სრულიად, არამედ წყალმან მან გარეშე ოდენ განბანის, ხოლო სულმან წმიდამან სულსა ნათელ-სცის უნაკლოლოდ.
იგი	კლარჯ.	ისმინე სახედ იგავი ესე ჴორციელი: მცირე არს სიტყუაჲ იგი, შეურაცხ, ხოლო სარგებელ არს წრფელთა მათთჳს.
მათ	ბალ.J	ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან, რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდი მათ შინა და ვიქმოდი მცნებათა მათ შენთა წმიდათა.
მას	კლარჯ.	და ოდეს ესმა იოსებს, რამეთუ არქელაოზ, ძჱ ჰეროდჱსი, მეფობს ნაცვალად მამისა თჳსისა, შეეშინა მას და ივლტოდა გალილეას.
იგი	კლარჯ.	და მივიდა იგი და დაემკჳდრა ნაზარეთს ქალაქსა.
იგი	კლარჯ.	ესე ყოველი იქმნა, რაჲთა აღესრულნენ წერილნი იგი პირველნი ყრმათა მათთჳს, რომელნი მოწყჳდნა ჰეროდე იესუჲსთჳს, ვითარმედ: „აჰა ესერა, მე და ყრმანი ჩემნი, რომელნი მომცნა მე უფალმან“.
მათთაგან	კლარჯ.	ამისთჳს რომელნი-იგი სოფლივ ვიდოდეს, დააყენნა იგინი საქმეთა მათთაგან.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს იყო ნეტარი იოვანჱ ათორმეტის წლის ოდენ, იპოვა არქელაოზ რომელსამე ბრალსა შინა და ივლტოდა იგი გალილეად.
მათ	კლარჯ.	და წარავლინეს მთავართა ისრაჱლისათა ეროდე ქალკიდონელი და ჰეროდე ოთხთა სამთავროთა მთავარი, რომელიცა დაჯდა მეფობდა იერუსალჱმს და ფილიპჱ, ძმაჲ მისი, და დევნეს მათ არქელაოზ.
მისა	კლარჯ.	და მისა შემდგომად დიდსა გულისთქუმასა შინა იყო ეროდე მეფჱ ეროდიაჲს მიმართ ფილიპჱს, ძმისა მისისა, ცოლისათჳს, და ცოდაცა მის თანა.
იგი	კლარჯ.	და მოიღეს წამალი ზოგად ორთავე და შეასუეს ფილიპჱს და მოკლჱს იგი და მიერითგან ცოლად შეირთო იგი ჰეროდე მეფემან.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა წინა-აღუდგა იოვანჱ და ჰრქუა ჰეროდეს: „არა ჯერ-არს შენდა, მეფე, ვითარმცა გესუა შენ ცოლად ცოლი ფილიპჱს, ძმისა შენისაჲ“.
მას	კლარჯ.	ხოლო ჰეროდე შეიპყრა იგი მხილებისა მისთჳს და შესუა იგი საპყრობილესა და მისა შემდგომად გამოიყვანა იგი და განიკითხვიდა მას ანჯმნითა და ეტყოდა მას: შენ ვინ ხარ, რომელი მეფეთა განიკითხავ?
მას	კლარჯ.	ხოლო იოვანჱ ჰრქუა მას: რად განრისხნები, ეროდეს, მხილებელო ჭეშმარიტებისაგან, არა იცია, რამეთუ მეფენი და დიდ-დიდნი და ძლიერნი ღმრთისაგან განშორებულ არიან?
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი უფროჲს აყუედრებდა და ეტყოდა: მე დაღათუ სიკუდილსა მივეცე, არამედ უფროჲს და უაღრჱს ვჩნდე ყოველთასა, ხოლო შენ და ჰეროდია დაჰჴდეთ ქუესკნელთა თანა ქუეყანისათა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ ფრიად დაწუხნა ეროდე, არამედ არავე უნდა მოკლვაჲ მისი, ხოლო ეროდია უფროჲს არა აცალებდა ეროდეს და შესუა იგი საპყრობილესავე.
მათ	კლარჯ.	მოვიდა უფალი იესუ, რეცა თუ სხურებად და ნათელი მოიღო იოვანჱსგან, რომლისათჳსცა ჰკითხვიდა უფალი იესუ ჰურიათა მათ და ჰრქუა: „ნათლისცემაჲ იოვანჱსი ზეცით იყო, ანუ კაცთა მიერ“?
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ვინაჲმცა უკუე შეუძლეს უწყებად მისი იგი ჴმაჲ სიწმიდისაჲ?
მას	კლარჯ.	და ვერაჲ მიუგეს მას სიტყუაჲ, არამედ ჰრქუეს ესე: „არა უწყით“.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს ტაძრობისა პური ეყო ეროდჱს დღეთა შობისა მისისათაჲ, „როკვიდა ასული იგი ეროდიაჲსი წინაშე მისა და სთნდა ჰეროდეს როკვაჲ იგი მისი და ფიცით აღუთქუა მას ეროდე, რაჲთა ითხოვოს მისგან“.
იგი	კლარჯ.	მაშინ განლიგნებულმან ეროდია, ვითარცა ყრუმან და უტყუმან ასპიდმან, აბირა ასული იგი თჳსი, რაჲთამცა სთხოვა თავი იოვანე ნათლისმცემელისაჲ ლანკნასა ზედა.
მას	კლარჯ.	და შევიდა ქალი იგი და ეტყოდა მეფესა მას მსგავსად სიტყუათა დედისათა.
მისთჳს	კლარჯ.	„დაღათუ წუხნა მეფე იგი, არამედ ფიცისა მისთჳს თჳს და მეინაჴეთა უბრძანა მიცემად მას.
მას	კლარჯ.	და წარავლინა ფროტონ ერისა კაცი და მოჰკუეთა თავი იოვანე ნათლისმცემელსა და მოათუა ეროდე მეფესა, და ეროდე მისცა ქალსა მას და მან მიართუა დედასა თჳსსა“ და მან მიიღო და მიუგდო ძაღლთა.
მას	კლარჯ.	ხოლო ძაღლთა მათ თაყუანი-სცეს მას და ყოვლადვე არა მიეხნეს, არამედ სცვიდეს მას მყუვარ ჟამ.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა ურიელ ანგელოზმან მოიყვანა ელისაბედი მოწაფეთა თანა იოვანჱსთა და ჰრქუა მას: დაჰმარხე ძჱ ეგე შენი მამისა თჳსისა თანა.
იგი	კლარჯ.	უძურა ფერჴთა მის ქალისათა და შთავარდა იგი ჯურღმულსა წყლითა სავსესა.
მის	კლარჯ.	და დაითქა გუამი მის, ხოლო თავი ზე უჩნდა მყინვანრსა მას ზედა.
იგი	კლარჯ.	და მირბიოდეს მსახურნი იგი მისნი, რაჲთამცა აღმოიტაცეს იგი.
მას	კლარჯ.	და ვითარ აღმოჰზიდეს მას, აღმოსთქდა თავი მისი.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან მიიღო და დაიდვა მუჴლთა თჳსთა ზედა და ტიროდა იგი მწარედ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო გუამი მისი არა შეიწყნარა ქუეყანამან, არამედ შეჭამეს იგი მჴეცთა ქუეყანისათა და განჭრეს და მიმოდაყარეს მფრინველთა ცისათა.
მათთჳს	კლარჯ.	ხოლო პირველი იგი ცოლი ეროდესი, რომელი დაუტევა ეროდიაჲსთჳს, მოვიდა, მოიღო საფასჱ დიდძალი და განუყო გლახაკთა და ევედრებოდა იგი ღმერთსა ძუალთა მათთჳს ჰეროდჱსთა, რაჲთამცა შეიწყნარა იგი ქუეყანამან.
მათ	კლარჯ.	და რაჟამს იყო ჟამი ესე, მო-რაჲ-იქცა ყოველი ქართლი, ზრახვა-ყვეს მღდელთა მათ, რომელნი-იგი მოსთხოვნა მირეან მეფემან კოსტანტინე კეისარსა აღმართებად ნიში ჯუარისაჲ.
მათ	კლარჯ.	და ჰქუეს მღდელთა მათ მირეან მეფესა: ჯერ და წეს არს აღმართებად საუფლოჲ ნიში ჯუარისაჲ.
მას	კლარჯ.	და სათნო უჩნდა მეფესა და ყოველსა მას ერსა.
იგი	კლარჯ.	და სიხარულით შეიწყნარეს სიტყუაჲ იგი მღდელთაჲ მათ და სწავლაჲ.
იგი	კლარჯ.	და უბრძანა მეფემან შექმნაჲ ჯუარისაჲ, ხოლო მღდელნი იგი ასწავებდეს სახჱსა მას ჯუარისასა.
მათ	კლარჯ.	და რაჟამს შექმნეს ჯუარი იგი, მოვიდეს და უთხრეს მირეან მეფესა ხუროთა მათ: ჩუენ შევქმენით ჯუარი იგი, ვითარცა მასწავეს მღდელთა მათ.
მის	კლარჯ.	და მეყსეულად აღდგა მეფჱ იგი სიხარულით და ყოველი ერი მის თანა მოვიდეს ხიილვად ნიშისა მის ჯუარისა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა იხილჱს სახჱ იგი ჯუარისა მის, უკჳრდა ფრიად, ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა გულისხმა-ყო და მოეჴსენა მეფესა, ოდეს-იგი დღჱ უბნელდა მთასა ზედა, ვითარ-იგი ნათელი ბრწყინვალებისა დიდისაჲ იხილა მსგავსად ჯუარისა, და იცნა იგი.
მათ	კლარჯ.	მაშინ უთხრობდა მღდელთა მათ და ყოველსა ერსა ხილვასა მას პირველსა, და ვითარ განუნათლა მას ბნელი იგი ნიშმან ჯუარისამან წინაშე თუალთა მისთა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ ვითარცა ესმა ერსა მის სიტყუაჲ იგი მეფისაჲ უფროჲსღა და უმეტჱს ჰრწმენა ნიში ჯუარისაჲ და ყოველთა ერთობით სიხარულით თაყუანის-სცეს მას და ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	კლარჯ.	მაშინ განიზრახვიდა მეფჱ იგი ყოველსა მას ერსა თანა, ვითარმედ რომელსამე ადგილსა აღჰმართონ ჯუარი იგი.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა მირეან მეფჱ ილოცვიდა და იტყოდა: უფალო იესუ ქრისტჱ, რომელი გურწამ ტყჳსა მისგან და გუასწავეს მღდელთა მათ შენთა, შენ იესუ ქრისტჱ, რომელმან თავი თჳსი დაიმდაბლჱ და ხატი მონისა შენისაჲ შთაიცჳ სიმდაბლითა შენითა,
მას	კლარჯ.	და ვითარცა დამწუხრდა, მას ღამესა ჩუენებით დაადგრა ანგელოზი უფლისაჲ მირიან მეფესა და უჩუენა მას ბორცჳ ერთი არაგუსა წყალსა ზედა წიაღ კერძო, მახლობელად მცხეთასა.
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას: ესე ადგილი გამოურჩევიეს ღმერთსა და ამას ზედა აღჰმართე ნიში იგი ჯუარისაჲ.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა განთენა, უთხრა მირეან მეფემან მღდელთა მათ ჩუენებაჲ იგი ანგელოზისაჲ მის და სიტყუაჲცა იგი ანგელოზისაჲ, რომელსა ეტყოდა, უთხრა მათ და ყოველსა ერსა და ბორცჳცა იგი უჩუენა მათ.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა ესმა ჩუენებაჲ იგი და ადგილიცა იხილეს, სათნო უჩნდა ყოველსა მას ერსა ბორცჳ იგი და სიხარულითა და გალობითა დიდითა ყოველმან ერთბამად აღიღეს ჯუარი იგი
მას	კლარჯ.	და აღჰმართეს ბორცუსა მას ზედა მძლჱ ნიში ჯუარისა მცხეთასა მახლობელად, მართალ წინაშე აღმოსავალით, დღესა კჳრიაკესა, აღვსებისა შემდგომად ზატიკის-ზატიკსა.
მას	კლარჯ.	მეყსეულად მას ჟამსა შინა ყოველნი კერპნი, რომელნი იყვნეს საზღვართა ქართლისათა, დაეცნეს და შეიმუსრნეს და საკერპონიცა მათნი და-ვე-ირღუეს.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ცეცხლი იგი სიზრქჱსა მას რკინისასა შეჴდის შინაგან და ყოვლად იქმნის იგი ცეცხლ, და ცივი იგი იქმნის მჴორვალე და შავი იქმნას ბრწყინვალე.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ცეცხლი იგი ჴორციელი რკინასა მას შევიდეს და ესრეთ სრულიად ბრწყინვალე ქმნის, შენ რასა გიკურს, ვითარმედ სული წმიდაჲ შევიდეს შინაგანსა სულსა მას?
მათ	კლარჯ.	ვითარცა იხილჱს საკჳრველებაჲ ესე სასწაული, რომელი ქმნა ცხოველისმყოფელმან მან ნიშმან ჯუარისამან კერპთა მათ ზედა, უფროჲს განუკჳრდებოდა საქმჱ ესე და ადიდებდეს ღმერთსა და სიხარულით თაყუანის-სცემდეს პატიოსანსა ჯუარსა.
მას	კლარჯ.	და ყო მირიან მეფემან და ყოველმან ერმან ქართლისამან შესაწირავი დიდი მას დღესა შინა.
მის	კლარჯ.	ხოლო რაჲთა ესოდენისა მის მის მადლისა მომავლისაჲ არა უცნაურ იყოს სიმდიდრე, საყჳრი ზეცისაჲ ოხრიდა, რამეთუ იყო მეყსეუდ ზეცით ოხრაჲ, ვითარცა მოწევნაჲ ქარისა ძლიერისაჲ, და აუწყებდა მოსლვასა მას, რაჲთა თუალითა იხილონ ენები იგი ცეცხლისაჲ და ყურთა ესმეს ოხრაჲ იგი.
იგი	კლარჯ.	და აღივსო ყოვლად სახლი იგი, სადა სხდეს.
მას	კლარჯ.	და აჰა ესერა, სუეტი ნათლისაჲ სახედ ჯუარისა დაგა ზედა ჯუარსა მას და ათორმეტნი ანგელოზნი დაგჳრგჳნებულ იყვნეს.
მის	კლარჯ.	ემბაზ იქმნა ცნობადისა მის წყლისა სახლი იგი, მოწაფენი იგი შინაგან სხდეს და სახლი იგი ყოვლად აღივსო.
მის	კლარჯ.	აწ უკუე ნათ-იღეს უნაკლულოდ მსგავსად აღთქმისა მის.
მათ	კლარჯ.	„და ეჩონეს მათ განყოფილნი ენათანი, ვითარცა ცეცხლისანი, და დაადგრა თითუეულსა მათსა ზედა და აღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა“.
მას	კლარჯ.	და ვითარ ხედვიდეს სასწაულსა მას, მრავალნი უღმერთოთაგანნი მოიქცეოდეს და ნათელს-იღებდეს და აღაშჱნებდეს ეკლესიათა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ იხილვებოდა ძლიერად და ყოველი ქუეყანაჲ იძრვოდა, და მთათა და ბორცუთა და ღელეთა არმული ნისლისაჲ სულნელისაჲ აღვიდოდა, კლდენი შეიმურვოდეს და სულნელებაჲ დიდი მიეფინებოდა ყოველსა ზედა ქუეყანასა.
იგი	კლარჯ.	და ესე არა ზედამოჲთ იყო, არცა თანაწატაცებით, არამედ მყუვარ ჟამ ჴმანი დიდნი უხრიდეს და ყოველი იგი ერი ხედვიდა მას და ესმოდა ოხრაჲ იგი გალობისაჲ მის.
იგი	კლარჯ.	შეშინდეს და უკჳრდა ფრიად ხილვაჲ იგი, განუკჳრდებოდა, შიშითა და ძწულით თავყანის-სცემდეს პატიოსანსა ჯუარსა და სიხარულითა დიდითა აკურთხევდეს და ადიდებდეს ღმერთსა.
იგი	კლარჯ.	და იყო რავდენისამე ჟამისა შემდგომად ვითარცა სასწაულნი იგი და ხილვანი დასცხრებოდეს, ეგრჱცა ძრვაჲ იგი დიდი და საშინელ და-ვე-სცხრებოდა.
იგი	კლარჯ.	და ხედავნ მას ყოველი იგი ერი და შიშითა და ძწოლით მივლენედ და თაყუანი-სცემედ გულსმოდგინედ პატიოსანსა ჯუარსა და წარვიდიან სიხარულით და ადიდებედ ღმერთსა.
მას	კლარჯ.	მას ჟამსა იყო ვინმე კაცი ერთი მოშიში ღმრთისაჲ და მსახური ქრისტჱსი, რომელსა სახელი ერქუა რევ, ძჱ მეფისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და იყო ძჱ რევისი სნეულ და მიწევნულ იყო იგი სიკუდიდ, რამეთუ იგი ხოლო მარტოჲ ესუა მას.
იგი	კლარჯ.	მოიღო იგი და დადვა პატიოსანსა ჯუარისა წინაშე და ცრემლით ითხოვდა მისგან: უკუეთუ მომიბოძოს ყრმაჲ ესე ჩემი, გუნბადი აღვაშენო საყოფელად შენდა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა იგი მწარედ და უწყინოდ ტიროდა პატიოსნისა ჯუარისა წინაშე, მუნქუესვე განიკურნა ყმაჲ იგი მისი და სიხარულით დიდითა წარიყვანა ყრმაჲ იგი მისი განკურნებული და განცეცხლებული და ადიდებდა ღმერთსა.
მის	კლარჯ.	ცეცხლისა ენათა მიიღებდეს არა შემწველისასა, არამედ მაცხონებელისა მის ცეცხლისასა, რომელმან ეკალი ცოდისაჲ შეწჳს და სული ბრწყინველე ქმნის, რომელი-იგი აწცა ესევე მოსლვად არს თქუენ ზედა.
იგი	კლარჯ.	და ეკლოვანი იგი ცოდვაჲ მოგისპოს და განლიოს, ხოლო სულისა თქუენისა მონაგები პატიოსანი განანათლოს და მოგცეს თქუენ ნიჭი,
მათ	კლარჯ.	რამეთუ მისცა მაშინცა მოციქულთა, სახედ ენათა ცეცხლისათა დაადგრებოდა მათ ზედა, რაჲთა ახალნი შარავანდნი დაიდგნენ მათ სულიერნი – ცეცხლისა ენანი იგი თავთა მათთა.
იგი	კლარჯ.	პირველ მოტყინარე იგი მახული აყენებდა სამოთხედ შესლვასა და ცხორებისა ცეცხლისა ენათა.
იგი	კლარჯ.	კუალად უკუ-მოაგო მადლი იგი.
იგი	კლარჯ.	და იყო, მეათოთხმეტესა დღესა განიკურნა დედაკაცი იგი და წარვიდა იგი სიხარულით ფერჴითა თჳსითა და ადიდებდა იგი ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
მათ	კლარჯ.	„და იწყეს მათ სიტყუად უცხოთა ენათა, ვითარცა სული იგი მისცემდა მათ სიტყოად“: გალილეველ იყნეს პეტრე და ადრია, სპარსონ და არშაკებრ იტყოდეს, იოვანნე და სხონი იგი მოციქულნი ყოველსა ენასა ეტყოდეს წარმართთა მათ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ აღდგომასა მისსა ქუეყანაჲ შეიძრა და ადგილი იგი მისგან შეძრწუნდა.
მას	კლარჯ.	რამეთუ დასნი ანგელოზთანი გარე-მოადგეს საფლავსა მას და წარდგა ერთი ანგელოზთაგანი და გარდააგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისაჲსა და აჰა ესერა, თავადი გამოვიდა საფლავით, ბრწყინვალე უფროჲს ნათლისა შჳდ წილ უმეტეს მზისა.
მისგან	კლარჯ.	და გუესმა მისგან, რამეთუ ჰრქუა დედათა მათ: „არქუთ მოწაფეთა ჩემთა: აღდგა მკუდრეთით და წინა-გიძღჳს თქუენ გალილეას.
მისა	კლარჯ.	მერმე მისა შემდგომად იყო ვინმე დედაკაცი სხუაჲ, რომელსა ესუა წული ყრმაჲ ერთი.
იგი	კლარჯ.	და მეყსეულად დაწყჳდნა ყრმასა მას და აღიქუა იგი დედამან მისმან და მიიღო და დადვა იგი წინაშე პატიოსნისა ჯუარსა.
იგი	კლარჯ.	და იდვა ყრმაჲ იგი მწყდარი წინაშე წმიდასა მას პატიოსანსა ჯუარსა დილეულითგან ვიდრე მწუხრადმდჱ.
მათღა	კლარჯ.	ხოლო ჰურიათა მათღა ესმა, შეიქმნნეს ვითარცა მკუდარნი.
მათ	კლარჯ.	იზრახჱს ზრახვაჲ ბოროტი და მოიღჱს ვეცხლი დიდძალი და მისცეს ერისაგანთა მათ.
იგი	კლარჯ.	და რომელმან მწიგნობრობაჲ იგი იცის, სიბრძნისმოყუარებაჲ იგი არა იცის.
მათ	კლარჯ.	ხოლო სულმან წმიდამან ყოველივე ერთბამად ასწავის, მრავალი ენაჲ, რავდენმცა მათ ყოველსა ჟამსა ისწავეს, ესე არს ჭეშმარიტად სიბრძნე მრავალი.
იგი	კლარჯ.	ევედრებოდეს და ჰრქუეს: „ესრჱ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი მოვიდეს და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა, დაღათუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ მას და დავადუმოთ იგი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო დედაკაცი იგი ტირილით ილოცვიდა წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა.
მას	კლარჯ.	ჵ უშჯულონო, მსაჯულსა მას სადა-მე თქუენ არწმუნოთ, ხოლო სოფელსა ვინ დაარწმუნოს?
მას	კლარჯ.	ესე არს საღმრთოჲ, რომელი შეტყუებაჲ შეატყუა მას, რომელნი-იგი მრავალთა ჟამთა უსწავლელ იყუნეს და მეყსეულად თუთეულთა მათ და მრავალფერთა ენათა სიტყჳს მიცემად.
მის	კლარჯ.	და იყო შეკრებაჲ სიმრავლისაჲ მის, რომელთა-იგი ესმოდა, მის წილ, რომელ-იგი ბაბილონს გოდლისა მას საქმესა იყო პირველად ბოროტი.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან არავე წარიკუეთა სასოებაჲ, არამედ უფროჲსღა საწყალობელად ცრემლოოდა, ხოლო მწუხრისა ჟამსა ოდენ სულნი უკუნ-იხუნა და თუალნი აღიხილნა და შემდგომად სამისა დღისა განკურნებული წარიყვანა იგი დედამან მისმან და ადიდებდა ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
მას	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, ქედფიცხელნო და წინდაუცუეთელნო გულითა, რამეთუ ერ უფლისა იყვენით და მგელ იქმნენით, და კბილნი თქუენნი აღილჱსენით კრავსა მას ზედა ღმრთისასა და დიდებისა მისისაგან უცხო იქმნენით.
მას	კლარჯ.	რამეთუ შერევასა მას ენათასა მაშინ განყოფანი იყონეს გონებათანი, ღმრთისა წინააღდგომილ იყნეს ზრახვანი იგი, ხოლო აქა კუალადგებაჲ, რამეთუ ღმრთისმსახორებისათჳს არს მოწოდებაჲ ესე.
მის	კლარჯ.	რომლისა მიერცა განვრდომაჲ იქმნა, მის მირცა – კუალად შესლვაჲ.
მის	კლარჯ.	რამეთუ ჯოჯოხეთი შემდგომად წარტყუენვისა მის შეკრძალულთა მათ მისთა ელის და აწ თქუენ გიმზირის ნაცვალად მათსა და იტყჳს: ნუ იყოფინ განსუენებაჲ ებრაელთაჲ, რამეთუ უფლისა ზედა კადნიერ იქმნნეს და წარიტყუენნჱს.
იგი	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, რამეთუ მარადის მჴდომ ექმნენით უფალსა და ბოროტად გელის ჯოჯოხეთი და ცეცხლი იგი უშრეტი.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუმცა მათ ბოროტი ზრახვაჲ არა მოეღო უფლისათჳს, მემცა ესოდენი არა მევნო.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუმცა მათ არა მოეკლა იგი, არამცა მოსრულ იყო აქა და მემცა ყოვლად სასოწარკუეთილად არა ვიყავ.
მის	კლარჯ.	არაჲ საკურველ არს, უკუეთუ თქუენ არა იცით, რამეთუ ნიკოდემოზცა ვერ ცნა სულისა მის წმიდისა მოსლვაჲ და მას ჰრქუა, ვითარმედ: „სულსა ვიდრეცა ჰნებავნ, ქრინ, და ჴმაჲ მისი გესმის და არა უწყი, ვინაჲ მოვალს და ვიდრე ვალს“.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე რაჟამს ღმრთისა ჴმაჲ მესმის და არა ვიცი, ვინაჲ მოვალს, ხოლო მისი იგი სიმტკიცე ვითარ-მე შეუძლო მითხრობად?
მათცა	კლარჯ.	არა ხოლო მუნ მოვლენედ, რომელნი მათ ხოლო მიჰმადლებედ თხოვასა, რამედ მათცა, რომელნი შორს არიედ, გინა თუ ბანაკსა, ღუაწლსა შინა ხადიედ პატიოსანსა ჯუარსა მცხეთისასა,
მათ	კლარჯ.	„ხოლო იგინი ეკიცხევდეს მათ და ეტყოდეს, ვითარმედ: ტკბილით განსავსე არიან ესენი“.
მათ	კლარჯ.	მუნქუესვე მძლე ექმნის მტერთა მათ შეწევნითა ქრისტჱსითა და პატიოსნისა ჯუარისაჲთა და დიდითა სიხარულითა მივიდიან მადლისა მიცემად პატიოსნისა ჯუარისა.
მათ	კლარჯ.	და თუ ვითა შევიჴელთნე იგინი, მე ვასწავო მათ, რაჲთა არღარა იკადრონ ზრახვაჲ ბოროტი უფლისა თჳსისათჳს.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ახალ იყო ნანდულვე ღჳნოჲ იგი და ახლისა შჯულისა მადლი.
იგი	კლარჯ.	ყოვლისა უფრუს არს მოყუარე იგი ეკლესიათაჲ.
მის	კლარჯ.	არამედ ახალი ესე ღჳნოჲ ცნობადისა მის იყო ვენაჴისაჲ, რომელმან იგი მრავალგზის ნაყოფი გამოიღო წინაწარმეტყუელთა თანა და ახალსა შჯულსა აღმოსცენდა, ვითარცა ვენაჴი ესე საჭმელი მარადის იგივე ვენაჴი არნ, არამედ ჟამად-ჟამად ნაყოფი მოიღის, ეგრევე სულმან წმიდამან.
იგი	კლარჯ.	ჰგიეს თავადი იგი, ვითარცა არს, და მრავალგზის წინაწარმეტყუელთა თანა იქმოდა, ხოლო აწ ახალი რაჲმე საკურველი აჩუენა, მიიწია მამათაცა მადლი ესე ხოლო აქა.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ პეტრეს, რომელსა აქუნდა სული წმიდაჲ და უწყოდა, რომელი-იგი აქუს, იტყჳს: „კაცნო ისრაიტელნო, რომელნი-იგი წინაწარმეტყუელებასა იელისსა მიუთხრობთ, ხოლო არა იცით წერილი იგი.
იგინი	კლარჯ.	არა ვითარ-იგი თქუენ ჰგონებთ, ვითარმედ: ამათ სთრავს, რამეთუ გუთრავს ჩუენ“, არა ვითარ-ეგე თქუენ გულსა მოგიჴდა, არამედ ვითარცა წერილ არს: „დაითრვნენ იგინი სიპოხითა სახლისა შენისაჲთა და მდინარე საშუებლისა შენისა ასჳა მათ“.
მათ	კლარჯ.	სთროდა მათ მთრვალობითა მით ფრთხილითა, რომელმან-იგი მოაკდინნის ცოდვანი და გულნი განაცხოველნის.
მისთჳს	კლარჯ.	33. დ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა მამისა ჩუენისა ათანასჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ ალექსანდრიელისაჲ, დღისა მისთჳს მეერგასისა და მოსლვისათჳს სულისა წმიდისა
მის	კლარჯ.	მთრვალობაჲ, რომელი მტერი არს ჴორციელისაჲ მის: მთრვალობამან ჴორციელმან მეცნიერებაჲ დავიწყის, ხოლო ამან მთრვალობამან, რომელღა-იგი არა იცინ, მისი ცნობაჲ მოანიჭის;
მათ	კლარჯ.	რამეთუ მათ მიერ მოველი აღვსებად წიაღთა ჩემთა, რაჲთა შთავჰჴადნე იგინი ქუესკნელთა საუნჯეთა, სადაცა მოძღუარი მათი ეშმაკი მივრდომილი ძეს ცეცხლსა მას უშრეტსა და მატლსა უკუდავსა, რაჲთა ისწავონ ღმრთისათჳს არა თქუმად ბოროტი.
მის	კლარჯ.	სთრავს, რამეთუ სოეს ცნობადისაჲ მის ვენაჴისა.
იგინი	კლარჯ.	უკუეთუ მოვინდენ აქა, მე განვსწავლნჱ იგინი არა გმობად ღმრთისა და მორჩილებად ეშმაკისა.
იგი	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, საწყალობელნო, რამეთუ ნათელი იგი დაუტევეთ და ბნელსა წადიერ იქმნენით.
მის	კლარჯ.	უკუეთუ არა გრწამს ჩემი, ჟამისაგან ცან თქუმული ესე, რამეთუ ჟამი მესამე არს დღისაჲ მის, რომელი-იგი სამ ჟამ ჯუარს-ეცუა, ვითარცა მარკოზ იტყჳს.
იგი	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, რამეთუ სთქუთ ტკბილი იგი მწარედ და მწარჱ ტკბილად.
მას	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა, რაჟამს ჰხედვიდეთ ძელსა მას, რომელსა ზედა ჯუარს-აცუთ უფალი და მას ყოველი სოფელი თავყანის-სცემდე.
იგი	კლარჯ.	ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა, რამეთუ ჰზრახეთ ზრახვაჲ ბოროტი და მოაკუდინეთ უკუდავი იგი.
იგი	კლარჯ.	და უკუდავი იგი ცხოველ არს, ხოლო თქუენ მოჰკუედით.
იგი	კლარჯ.	იგი ცად ამაღლდა, ხოლო თქუენ ქუესკნელთა ჯოჯოხეთისასა შთაჰჴედით.
იგი	კლარჯ.	იგი მარჯუენით მამისა ზის, ხოლო თქუენ მარცხენით ეშმაკისა სხედთ ცეცხლსა მას შინა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აწ განვიშორნეთ ბოროტი იგი ზრახვანი.
იგი	კლარჯ.	დასასრულ ვყოთ სიტყჳსაჲ ამის – არამედ აღდგა უფალი მკუდრეთით და მიემთხჳნეს ორნი იგი დედანი უფალსა ჩუენსა და არა ჰრწმენა, ვითარმედ იგი არს.
მას	კლარჯ.	და ჰრქუა მას: „უფალო, შენ აღაღე, მითხარ მე… და სდევ… რაჲთა წარმ...“ მაშინ…
მას	კლარჯ.	ჰრქუა მას: „რად ჰსტირ? ვის ეძიებ?“
მას	კლარჯ.	არავის სხუასა სახელით ჰრქუა, გარნა მას ხოლო.
მას	კლარჯ.	ისმინეთ, რაჲსათჳს მას ხოლო სახელით უწოდა?
მათ	კლარჯ.	რამეთუ სხუათა მათ არა თქუეს, არამედ მან აღუთქუა და თქუა: დაღათუ შემემთხჳოს შენ თანა სიკუდილი, არასადა უვარ-გყო შენ.
მათ	კლარჯ.	სხუათა მათ არა თქუეს ესე, არცა უარ-ყვეს.
მათ	კლარჯ.	ამისთჳს თქუა: მოწაფეთა ჩემთა და პეტრეს და სხუათა მათ ერთად ჰრქუა, ხოლო მას მიზეზისა მისთჳს ჰრქუა, რაჲთა უშიშად მოვიდეს სხუათა მათ თანა.
იგი	კლარჯ.	რომლისაჲ გინდეს ცოდვილისაჲ განჴსნაჲ, იყავნ იგი ჴსნილ ცათა შინა.
მას	კლარჯ.	ზედა კლდისაებრსა მაგას სარწმუნოებასა შენსა „აღვაშენო ეკლჱსიაჲ ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას“.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მიყუარან მე მონანულნი, გეჴსენედ შენ, რამეთუ ვცრემლოოდე წარწყმედასა მას იუდაჲსსა და არა მინდა წარწყმედაჲ იგი მისი.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუმცა რაჟამს დააგდო ვეცხლი იგი ტაძარსა მას შინა, თუმცა შეენანა, არამცა შიშთვილ-ება, არამცა განმეგდო იგი სრულიად, არამედ შეუნანებელმან ისწრაფა სიკუდილი, ამისთჳსცა უკუნისამდე ისაჯების.
მას	კლარჯ.	და მიუტევენ მას და მუნვე წესსა წინაწარმეტყუელებისასა აღვასრულე იგი.
მას	კლარჯ.	ნეტარ თუმცა იუდასცა, ვითარცა-იგი მე მიმცა, ჩემდავე მოქცეულ იყო, არამცა გრიკსა მას ველურსა ხჱსა მიერ შიშთვილ-ება და საბელნი იგი მოსაშთობელნი არამცა განემზადნეს თავისა თჳსისა წარწყმედად,
იგი	კლარჯ.	არამცა მოსრულ იყო იგი და შე-მცა-ენანა და მე-მცა ცოდვანი იგი მისნი ჯუარსა მას შემემშჭუალნეს.
მას	კლარჯ.	რამეთუ მე არარაჲ მიზეზ ვექმენ მისსა მას წარწყმედასა, არამედ მისი იგი უძღები ბუნებაჲ.
მათდა	კლარჯ.	რამეთუ აღსლვაჲ უფლისაჲ ცად თავსმდებ მექმნა ჩუენ მოსლვისა სულისასა და ჯერ-არს მათდა, რომელთა შეწირეს ძჱ, შეწყნარებად სულისა წმიდისაჲ, რაჲთა წარუსწროს სწავლამან ცნობისა ღმრთისამან გზასა სრულსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გიძღოდის თქუენ ყოველსა ჭეშმარიტებასა“.
იგი	კლარჯ.	და მოვიდა დღე იგი მეერგასისჱ მწრაფლ, რაჟამს სრულ იქმნა მოქცევაჲ შჳდთა კჳრიაკეთაჲ, ვითარცა ბრძანებს შჯული, რომელი არს საზღვარი დღესასწაულისაჲ.
მათ	კლარჯ.	მაშინ იქმნა მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, და არა ჴორციელად, ვითარცა ძჱ, და არცა ხატითა კაცობრივითა გამოჩნდა და არცა მსგავსებითა ტრედისაჲთა ეჩუენა მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, ვითარცა წყალთა მათ ზედა იორდანისათა.
იგი	კლარჯ.	და საყჳრმან საშინელმან მაღლით ღაღად-ყო და მით ჴმითა მძლჱ ექმნა ყოველსა ჴმასა სასმენელსა და ალი იგი ფრინვიდა და შობდა ენათა ცეცხლისათა, განყოფაჲ ცეცხლისაჲ იქმნა დედა ენათა.
მის	კლარჯ.	არა არს ესე უმიზეზო. არა მოვიდა წრაფით პირველ დღესასწაული, არცა შემდგომად წარსლვისა დღისა მის იყო მოსლვაჲ მისი.
იგი	კლარჯ.	პირველი პასექისაჲ, რომელსა შინა კრავსა დაჰკლვედ, და ჭეშმარიტი იგი კრავი ვერ იცნეს, არამედ პატივ-სცემენ სახესა და მიზეზმყოველსა სახისასა ჰგმობენ, თაყუანის-სცემენ აჩრდილსა ღმრთისასა და მოსლვასა შენსა უვარ-ჰყოფენ.
იგი	კლარჯ.	და მეორჱ შემდგომი მისი მეერგასისჱ, რომელსა სახელი მიეღო რიცხჳთა ჟამისაჲთა და ამათ თანა აღმართებაჲ კარვისაჲ და იგი ემსგავსების უდაბნოსა.
მას	კლარჯ.	ხოლო შემდგომად დღესასწაულისა, რომელსა შინა ყოველი ნათესავი ჰურიათაჲ მასვე ადგილსა შეკრბის შჯულისა მიერ ბრძანებითა, მას ჟამსა განეფინა მადლი მოწაფეთა ზედა, რაჲთა მოაქცინეს თუალნი ყოველთანი და ყურნი,
მისთჳს	კლარჯ.	რაჲთა ოდეს გარდამოჴდეს ნიჭი იგი ქრისტჱსი მოწაფეთა ზედა, წამოს მისთჳს, რომელი აღდგა და რომელნი უვარ-ჰყოფენ აღდგომასა ქრისტჱსსა მკუდრეთით,
იგი	კლარჯ.	იხილონ რამეთუ განუყოფს ნიჭთა მისთა ზეცით და რომელთა დაბეჭდეს საფლავსა, უჩუენებს მაღლით საკჳრველებათა, და ოხრაჲ ქუხილისაჲ და ცეცხლი ზეცით – საქმჱ სულისაჲ, იქცეოდა ხილვაჲ საკჳრველი – ალი მგზნებარჱ, და იგი მოასწავებს მოსლვასა სულისასა.
იგი	კლარჯ.	და ესრჱთვე პირველად მთასა სინასა ალი იგი აღატყდებოდა და მოსე შორის ცეცხლსა აუწყებდა მოცემასა შჯულისასა.
მისსა	კლარჯ.	უკუეთუმცა შემდგომად მიცემისა ჩემისა შევრდომილ იყო წინაშე ჩემსა, მემცა არა შემეწყნარა, მემცა ვიყავ მიზეზ მისსა, რამეთუ არამცა განვაძე იგი გარე და არცა ვაოტჱ და არცა ვსწყევე.
მანვე	კლარჯ.	რამეთუ რომელმან აღძრა მოსჱ, მაშინ მიცემად შჯულისა ჰურიათა, მანვე ცხოვრებისათჳს წარმართთაჲსა ყვნა ენანი მოციქულთანი პოლოტიკ.
იგი	კლარჯ.	და კუალად შუვამდგომელ იყო ცეცხლი, რაჲთა ჰრწმენეს მუნ მყოფთა, ვითარმედ: ესე იგი ღმერთი არს.
იგინი	კლარჯ.	და ამათ თანა იქმნა ალი იგი ენათა განმყოფელ, რაჲთა ყვნეს იგინი, რომელთა შეიწყნარეს მოძღურად სოფლისაგან სწავლულნი ცეცხლითა.
მათ	კლარჯ.	იყო პირველ ერთი ენაჲ და ერთი ჴმაჲ ყოველთაჲ და კადნიერებაჲ გოდლისაჲ საქმედ, პირველი განჰყოფს მათ, და შემოიღო შერევაჲ ენათაჲ, რაჲთა განაქარვოს ბრძოლაჲ ზეცისაჲ და ენანი მრავალნი აღიძრნეს და სცემდეს აერსა ჴმითა და სმენაჲ ერთი არა იპოებოდა მიდრეკილი სასობად.
იგი	კლარჯ.	ვიცოდე, ვითარმედ იგი არს მიმცემელი ჩემი, არა შევჰსწამე პირსა, არცა ვარქუ, ვითარმედ შენ მიმცემ მე, უშჯულო, განმეშორჱ ჩემგან.
მას	კლარჯ.	მადლი ზრახავნ და სმენაჲ თქუმასა მას შეიწყნარებნ.
მათგან	კლარჯ.	სპარსნი განკჳრდიან მათგან, რომელნი ზრახვედ, ნათესავნი ბარბაროზთანი ერთისა ენისაგან ირწყვებოდეს.
მასცა	კლარჯ.	ესეღა ვარქუ, მასცა დავჰბანენ ფერჴნი და პურიცა იგი მივეც და არა შევსწამე პირსა მისსა, რაჲთამცა არა შეეშინა და ივლტოდა არაჲთ, ვიდრე მიზჱზ ვექმენ მე მას.
მას	კლარჯ.	და რაჟამს-იგი შეჰრისხენით მას განძებად გარჱ, ვარქუ: აცადეთ მაგას დღეს.
იგი	კლარჯ.	ესრაჱთვე სიმდიდრე მადლისაჲ ოდეს განმრავლდის, განამრავლნა ნიჭნი, რამეთუ სანთელმან ერთმან აღათნის მრავალნი სანთელნი და იგი ყოველნი აღივსნიან ნათლითა და მას არაჲ მოაკლდის.
მასვე	კლარჯ.	ამისთჳს ვთქუ, რაჲთამცა მოიქცა გული მისი, არამედ მასვე უკეთურებასა ეგო, ამისთჳს დგას და ელის საშჯელსა საუკუნესა.
იგინი	კლარჯ.	ესრაჱთვე მადლი სულისაჲ სხუათაგან სხუათა ზედა მოვიდის და აღივსნის იგინი და პირველთა მათ არაჲ მოაკლდის.
მათ	კლარჯ.	პირველად მოვიდა მადლი მოციქულთა ზედა და მოიწია, ვითარცა კიდესა ქუეყანისასა და მათ მიერ გზა-ყო მორწმუნეთა მიმართ და კრებული აღივსო და აღმოდუღილი მადლისაჲ არა დამცირდა.
მისთჳსცა	კლარჯ.	ხოლო შენ შეინანჱ, ნუ გეშინინ მოსლვად ყოველთა თანა, რამეთუ მეგობარი ვარ ყოველთა მონანულთაჲ და მისთჳსცა დაუტევენ ოთხმეოცდაცხრამეტნი იგი ცხოვარნი უდაბნოსა და ერთისაჲ მის წარწყმედულისა ძიებად ვისწრაფე.
მათ	კლარჯ.	და ესოდენ ნაკლულოვან გყო შენ მადლთა მათ ჩემთა, პეტრჱ.
მათ	კლარჯ.	და არა დააკლდებოდა მათ ენაჲ მოციქულებისაჲ დაჯერებად თითოეული მათი სიტყჳთა და ვითარცა საღებავი, შეიწყნარის შეხებაჲ ცეცხლისაჲ და ჴმითა მიითუალის სწავლულებაჲ თჳნიერ ჟამისა და სარწმუნოებაჲ ესწავა.
მას	კლარჯ.	მთასა მას, სადაცა უბრძანა მათ იესუ, იხილჱს იგი და თავყანის-სცეს მას“ და აღესრულა ყოველი იგი წინაწარმეტყუელებაჲ, რომელი-იგი მისთჳს თქუა.
მათ	კლარჯ.	ჵ სიბოროტჱ გობენისაჲ ჰურიათაჲსა, რომელი აღიზარდა მათ თანა.
მისთჳს	კლარჯ.	გულისხმა-ყავ ჟამისა მისთჳს, ჰურიაო, და ენაჲ ეგე შენ მგმობარი დაამოკლჱ.
იგი	კლარჯ.	ვისმე არა უკურდეს ზრახვაჲ ჯუარისაჲ, ვითარ იგი უძლეველ არს?
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მიხჳდე ბრძოლად და იხილო მტერი იგი და მახჳლი მისი ლესული წინაშე შენსა, და შენ არარაჲ გაქუნდეს,
მისა	კლარჯ.	რამეთუ ნიჭი ადვილი არს, უკუეთუ პოვოს გულსმოდგინებაჲ, რამეთუ ღმერთი არს, რომელი შეიქმს ყოველსა, ყოველთა თანა მისა დიდებაჲ და ძლიერებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	კლარჯ.	დღჱ ესე მარტჳლიისაჲ დღჱ არს სიხარულისაჲ მრავალსადიდებელი, დღჱ არს დღესასწაულისაჲ თავთა დღესასწაულთაჲ, რომელ არს ერთი სამთა მათ დღესასწაულთაგანი ბრწყინვალეთაჲ, რომელი წერილ არს ძუელსა შჯულსა და ახალსა, რომელსა შინა ქრისტჱ იქადაგების.
მანვე	კლარჯ.	აწცა მანვე სამ ჟამს გარდამოავლინა მადლი ესე.
იგი	კლარჯ.	ამას დღესა მეერგასესა მოეცა ძუელი იგი მცნებაჲ მოსეს მთასა მას ზედა სინასა.
მასვე	კლარჯ.	ამას დღესა მოიხუნა მოსჱ წინაწარმეტყუელმან ფიცარნი იგი ქვისანი მთასა ზედა სინასა და მასვე დღესა შეიწყნარა კრებულმან მოციქულთამან მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, ნაცვალად ფიცართ მათ ქვისათა იყო,
იგი	კლარჯ.	არამედ ნიში იგი ჯუარისაჲ გაქუნდეს შუბლსა შენსა, წინა მიეგებვოდე მას და ეტყოდე: „ესენი ეტლებითა და ჰუნებითა, ხოლო ჩუენ აღვდეგით და აღვემართენით, რამეთუ წინაჲთვე თქუა დავით ნიშისაჲ მის ჯუარისაჲ.
მათ	კლარჯ.	რომელნი მოეცნეს მოსჱს და ესრჱთ მიუწერეს კურინთელთა მათ: „წიგნ ჩუენდა თქუენ ხართ დაწერილ არა ფიცართა ქვისათა, არამედ ფიცართა გულისა ჴორციელისათა“, რომელ გამოიხატის სულისა წმიდისა მიერ.
იგი	კლარჯ.	არამედ ჯუარი იგი და ძალი ძელისაჲ მის, ვითარ...
იგი	კლარჯ.	უკუეთო გინებს შეწყნარებაჲ, წამებაცა ისმინეთ, ვითარმედ ესე არს თქუმული იგი იოელის მიერ წინაწარმეტყუელისა: „და იყოს ამის შემდგომად, იტყჳს უფალი ღმერთი, მივჰფინო სულისა ჩემისაგან“.
მას	კლარჯ.	და აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა გამოვიძიოთ, უკუეთუ ამას დღესა მერგასესა მოეცა შჯული, რამეთუ არა წერილ არს გამოჩინებით წიგნსა მას დაბადებისასა, ვითარმედ მერგასესა დღესა მოეცა შჯული.,
იგი	კლარჯ.	ხოლო მიფენაჲ ესე ეგრჱ მდიდრად აჩუენა, მიფენაჲ იგი მადლისა მის, ვითარცა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „არა თუ ზოგს-რაჲმე მოსცა ღმერთმან სული, რამეთუ მამასა უყუარს ძე და ყოველივე მოსცა ჴელთა მისთა“.
მას	კლარჯ.	მოსცა მას ჴელმწიფებაჲ მადლისაჲ მის სულისა წმიდისაჲ მინიჭებად, ვისცა უნდეს.
იგი	კლარჯ.	რაჟამს იხილის ნიში იგი ჯუარისაჲ, ზღუდენი დაეცნიან და მტერნი მოუძლურდებიან, ვითარცა თი...
მას	კლარჯ.	და ძალისა მისისათჳს, რომელი-იგი მას ზედა ჯუარს ცუ… და არა ხოლო თუ აწ… რომლითა სძლეს მტე… სახჱცა იგი, რომელი ...ნისა… და განძლიერდებოდა.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა-იგი შემდგომად იტყჳს და მერმე თქჳს, ვითარმედ: „მონათა ჩემთა ზედა და მჴევალთა ჩემთა ზედა მათ დღეთა შინა მივჰფინო სულისაგან ჩემისა და წინაწარმეტყუელებდენ“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ესე ნუ გიკჳრნ, რამეთუ ღმრთისაჲ ოდენ ძლიერებაჲ აქუს ჯუარსა ამას, რამეთუ დასაბამსა სიტყუაჲ იგი ესოდენსა მოჰყოფდა.
მის	კლარჯ.	ისმინე ძალი ხისაჲ მის, რამეთუ კუერთხი იგი მოსჱსი სახჱ იყო ჯუარისაჲ მის, ვითარცა იტყჳს პავლჱ.
მის	კლარჯ.	ნუცა მდიდარნი განლაღნებიედ, ნუცა გლახაკნი დამდაბლებიედ, გარნა თავი თჳსი განიმზადენ კაცად-კაცადმან შეწყნარებად ზეცისა მის მადლისა.
მისგან	კლარჯ.	„რამეთუ სუმიდეს სულიერისა მისგან კლდისა, რომელსაცა შეუდგეს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო კლდე იგი იყო… ქრისტე“.
იგი	კლარჯ.	და კუერთხი ჯუარი ესე არს, სახჱ იგი ჯუარისაჲ და იხილა ...ვდენი იგი ქმნა, ანუ რავდენი უყო მტერთა მათ სიბოროტისათაჲ.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ წმიდაჲ იგი დღესასწაული აღვსებისაჲ მოიწევის და განვაგრძლეთ ჩუენ სიტყუა ესე,
მათ	კლარჯ.	ხოლო მორწმუნეთა მათ კეთილნი მრ… ეჩუენა, რამეთუ…
მათ	კლარჯ.	იხილჱ აწ, საყუარელო, და ცან, რაჲ-იგი თქუა მოსჱ, ვითარმედ: „თთუესა მესამესა გამოსლვითგან ძეთა ისრაჱლისათა ეგჳპტით, ჰრქუა მას ღმერთმან: გარდავედ და განაკრძალჱ ერი, რაჲთა განწმიდნენ დღჱ და ხვალჱ და მესამესა დღესა თთუესა მის მესამისასა გამოვეცხადო მათ“.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ძალითა სულისა წმიდისათა და ნებითა ძისაჲთა დადგა პეტრე ათორმეტთა მათ თანა და აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი, მსგავსად თქუმულისა მის: „აღიმაღლე ძლიერად ჴმაჲ შენი მახარებელმან იერუსალჱმისამან“ და „ცნობადითა მით სათრომელითა სიტყჳსაჲთა სამ ათასნი სულნი მონადირნა“.
მათ	კლარჯ.	ესოდენ შეეწიოდა ყოველთა ერთბამად მოციქულთა მადლი, ვითარმედ თჳთცა მათ ჰურიათა, რომელთა ქრისტჱ ჯუარს-აცუეს, ესოდენთა ჰრწმენა და სახელითა ქრისტჱსითა ნათელ-იღეს და „შეკრძალოთ იყვნეს“ მოძღურებასა მოციქულთასა და ლოცვასა.
მას	კლარჯ.	რომელსა ჰრწამნ, ვითარმედ ეგნენ ჴორცნი მისნი აღდგომად, ეკრძალებინ სამოსელსა მას თჳსსა და არა შეიგინოს იგი სიძვითა.
მითვე	კლარჯ.	მერმე კუალად მითვე ძალითა სულისა წმიდისაჲთა „პეტრე და იოვანე აღვიდოდეს ტაძარსა მას, ჟამსა მას ლოცვისასა, ცხრა ჟამს ოდენ, რომელი-იგი ბჭეთა მათ ტაძრისათა შუენიერთა ჯდა მკელობელი დედის მოცლითგან“,
იგი	კლარჯ.	რომელი ორმეოც წლის იყო, სახელითა იესუ ქრისტჱსითა განკურნეს, რაჲთა აღესროლოს სიტყჳჲ იგი, ვითარმედ: „მაშინ ხლდებოდიან მკელობელნი, ვითარცა ირემნი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რომელსა არა ჰრწამს აღდგომაჲ, მისცის თავი თჳსი სიძვასა, და ვითარცა უცხოჲ იჴმიის ჴორცი იგი თჳსი.
მით	კლარჯ.	და სულიერითა მით სათრომელითა მოძღურებისაჲთა ერთბამად ხუთასნი იგი მორწმონენი მონადირნეს.
მათ	კლარჯ.	და შეცთომილთა მათ მთავართა ერისათა და მღდელთმოძღუარათა ამხილეს არა თჳსითა სიბრძნითა, რამეთუ უწიგნონი და უცებნი იყჳნეს, არამედ სულისა წმიდისა შეწევნითა.
მის	კლარჯ.	აწ უკუე იპყარ აჩჳდმეტი მის თთჳსაჲ და იპყარ მეორისა მის თთჳსაჲ ოცდაათი და სამი დღჱ და მესამისა მის თთჳსაჲ, ვითარ-იგი ჰქრუა უფალმან მოსჱს: ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა, რაჲთა განიწმიდნენ დღეს და ხვალჱ და მესამე დღესა გამოვეცხადო მათ.
მათ	კლარჯ.	და მით გამოაჩინა, ვითარმედ მერგასესა დღესასა დაკლვითგან პასექისაჲთ, რომელ არს აღვსებაჲ, მათ გამოეცხადა უფალი მთასა ზედა სინასა.
მის	კლარჯ.	გამოეცხადა სული წმიდაჲ, ვითარცა-იგი თქუა ლუკა წიგნსა შინა მოციქულთასა: „და იყო აღსრულებასა დღისა მის მერგასსა“.
მას	კლარჯ.	აწ უკუე იხილჱ მეერთებაჲ ახლისაჲ ამის ძუელსა მას და ვითარ-იგი, რაჟამს გამოეცხადნა უფალი მთასა ზედა სინასა, იყვნეს საშინელებანი დიდ-დიდნი, ღრუბელნი და ელვაჲ, ქუხილი და ძრვაჲ მთასა მას ზედა, რაჲთამცა შეაშინა ერი იგი.
მის	კლარჯ.	ისმინე, რასა იტყჳს ლუკა: „და იყო აღსრულებასა დღისა მის მერგასისა ოხრაჲ ზეცით, ვითარცა მოწევნაჲ ქარისა სასტიკისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ესრჱთვე აქა არა ფარულად იყო მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, რაჲთა არა უცნაურ იყო მოსლვაჲ მისი და შეურაცხ და აგონონ ნაწილი მისი მცირე და უნდო, არამედ რაჲთა გულისხმა-ყონ ძალი მისი და დიდებაჲ, რაჟამს მოვიდეს იგი ძლიერებითა და საშინელებითა.
იგი	კლარჯ.	და აღივსო ყოველი იგი სახლი, რომელსა შინა სხდეს და უჩუენნეს მათ განყოფანი ენათანი, ვითარცა ცეცხლისანი“.
მან	კლარჯ.	და რაჟამს-იგი თქუა, ვითარმედ განყოფანი, არა თუ შანთი სულისა წმიდისაჲ განუყო, არამედ მან განუყო მადლი ნიჭთა მისთაჲ, ვითარცა თქუა პავლჱ: „ესე ყოველი მოცემულ არს ერთისა სულისა მიერ, განუყოფს თითოეულად ნებისაებრ თჳსისა“.
მას	კლარჯ.	და არა თქუა: ბრძანებისაებრ განუყოფს, რამეთუ თჳთმფლობელ არს და ჴელმწიფჱ და ჰრქჳან მას სული წმიდაჲ.
მან	კლარჯ.	ისმინე, რასა იტყჳს ესაია იერუსალჱმსა: გულპყრობილ იყავ იერუსალჱმდ, რამეთუ ნუგეშინის-გცეს შენ მან, რომელმან გიწოდა შენ სახელი ესე.
მანვე	კლარჯ.	და კუალად თქუა მანვე ძისათჳს: „სული ღმრთისაჲ ჩემ ზედა, რომლისათჳს მცხო მე და მომავლინა მახარებელად გლახაკთა და ნუგეშინისმცემელად ყოველთა მწუხარეთა“.
მან	კლარჯ.	და კუალად მჴსნელსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა უნდა, რაჲთა უჩუენოს დიდებაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ და თქუა: რაჟამს მოვიდეს სული იგი ნუგეშინისმცემელი, მან გითხრას თქუენ ყოველი.
მას	კლარჯ.	და კუალად თქუა: „რომელმან გმოს სული წმიდაჲ, არა აქუს მას შენდობაჲ არცა ამას სოფელსა, არცა მერმესა მას“.
მისა	კლარჯ.	და კუალად უნდა მჴსნელსა ჩუენსა, რაჲთა გჳჩუენოს, ვითარმედ სული წმიდაჲ სწორ არს მისა დიდებითა, თქუა: „ოდეს წარვიდე მე, სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგივლინო თქუენ“.
იგი	კლარჯ.	გულისხმა-ყავ აწ სიტყუაჲ ესე, რამეთუ რაჟამს-იგი თქუა, სხუაჲ ამით მოასწავა, ვითარმედ იგი ერთ არს და ესე – მეორჱ, იგი – მოსრული და ესე – მომავალი, რამეთუ სხუაობაჲ არარას აუწყებს, გარნა მეორესა, სწორსა მისსა.
მათა	კლარჯ.	არამედ ქადაგებისათჳს, რომელსა-იგი გულს-ეტყოდა წარვლინებად მათა ყოველსა ქუეყანასა ვიდრე კიდედმდე სოფლისა.
მათ	კლარჯ.	და კუალად ამისთჳს, რაჲთა განაბრწყინვოს ყოველი სოფელი, რამეთუ გმირთა მათ რაჟამს განიზრახეს შჱნებაჲ გოდლისაჲ მის მაღლისაჲ მიმწდომელისაჲ ვიდრე ცადმდე, მოავლინა მათა განყოფაჲ ენათაჲ, რაჲთა დაჰჴსნას შეერთებაჲ მათი.
იგი	კლარჯ.	და ცეცხლი იგი შემწუველად საცთურისა განმაქარვებელად იყო, რომელსა მოეცვნეს ყოველნი კაცნი, ვითარცა ეკალსა და კუროჲსთავსა.
იგი	კლარჯ.	ისმინე, რასა იტყჳს ესაია წინაწარმეტყუელი: „მოვიდა ერთი ქერობინთაგანი და აღიღო ნაკუერცხალი იგი ცეცხლისაჲ მარწუხითა საკურთხეველისაგან და შემომახო ბაგეთა ჩემთა და მრქუა: აჰა ესერა, მოგისპენ ცოდვანი შენნი“.
იგი	კლარჯ.	სული წმიდაჲ ოდესმე ითქუმის სულად მამისა და ოდესმე სულად ძისა, არა თუ განყოფილ არს იგი.
იგი	კლარჯ.	არამედ რამეთუ შანთი იგი ბუნებისა მათისაჲ ერთ არს.
მას	კლარჯ.	რამეთუ სულმან წმიდამან მოგცეს თქუენ მას ჟამსა, რაჲ-იგი ჯერ-იყოს თქუენდა სიტყუად, რამეთუ არა თქუენ იყვნეთ მეტყუელნი, არამედ სული მამისა თქუენისაჲ იტყოდის თქუენ შორის“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო პავლჱ აჩემა იგი ძესა და თქუა: „რამეთუ ხართ თქუენ შვილ, ამისთჳს გამოავლინა ღმერთმან სული ძისა თჳსისაჲ თქუენ შორის, რომელი ღაღადებს: აბბა, რომელ არს მამაო“.
იგი	კლარჯ.	და კუალად იტყჳს: „უკუეთუ ვისმე არა აქუნდეს სული ქრისტჱსი, არა არს იგი მისი“.
მან	კლარჯ.	და ამით სიტყჳთა აჩემა ესე მამასა და კუალად იტყჳს: „რომელი-იგი შთაჴდა ქუესკნელთა თანა ქუეყანისათა, იგივე არს, რომელი ამაღლდა ყოველთა ზედა ცათა, და მან მოსცნა რომელნიმე მოციქულნი და რომელნიმე წინაწარმეტყუელნი და რომელნიმე მწყემსნი და მოძღუარნი“.
მან	კლარჯ.	იხილჱა ჴელმწიფებაჲ ესე, ვითარ-ესე თქუა, ვითარმედ: მან მოსცნა?
მათ	კლარჯ.	და ჰრქუა მათ: „იხილენით თავნი თქუენნი და ყოველი სამწყსოჲ თქუენი, რომლითა გყვნა თქუენ სულმან წმიდამან მათა მწყემს, რაჲთა ჰმწყსიდეთ ეკლესიათა“.
მასვე	კლარჯ.	და კუალად აჩემა მასვე პავლე დადებაჲ შჯულისაჲ სულისა წმიდასა და თქუა: „შჯულმან სულისა ცხოველისამან განმათავისუფლა მე იესუ ქრისტჱს მიერ ცოდვისაგან“.
იგინი	კლარჯ.	და უკუეთუ სთქუა, ვითარ-მე ეგების, რაჲთა იყოს მამაჲ ღმერთ და ძჱ ღმერთ და სული წმიდაჲ ღმერთ, და არა იყვნენ იგინი სამ ღმრთეება.
მისგან	კლარჯ.	და ვითარ-იგი მრავალსა ადგილსა ღმერთი, რომლისაჲ დიდებულ არს სახელი მისი, აჴსენებს სიმრავლესა კაცთა ნათესავისასა ერთად კაცად ბუნებისა მათისა ერთყოფისათჳს და ამისი და გამოცხადებაჲ წიგნისა მისგან დაბადებისა გულისხმა-ყავ,
იგი	კლარჯ.	ხოლო რამეთუ ერთ არს ბუნებაჲ მათი, ამისთჳს თქუა: აღვჴოცო კაცი და კუალად თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან: „რაჲ არს კაც, რამეთუ მოვიჴსენე იგი, ანუ ძჱ კაცისაჲ, რამეთუ მოხედე მას“?
იგინი	კლარჯ.	და არა თუ ერთი კაცი მოიჴსენა, არამედ ყოველი სოფელი და იჴსნნა იგინი წარწყმედისაგან.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „აღივსო მაშინ პეტრე სულითა წმიდითა და ჰრქუა მათ“.
მას	კლარჯ.	და კუალად სიტყუასა გამოჩინებულსა ვიტყჳ ამისვე სახისათჳს, რამეთუ, რაჟამს გამოიყვანნა მოსჱ ძენი ისრაჱლისანი ეგჳპტით, გამოვიდა ფარაო ერითურთ შემდგომად კუალსა მათსა და ღმერთმან დიდებულმან დაათქა ფარაო და ერი მისი ზღუასა მას მეწამულსა.
მათ	კლარჯ.	და ესოდენი მადლი სულისა წმიდისაჲ ათორმეტთა მიერ მოციქულთა მორწმონეთა მათ შორის შეწევნისა ჰყოფდა, ვითარცა გული და გონებაჲ მათი ერთ და ზუგად აქუნდა.
მათ	კლარჯ.	ნაყოფთა მათთა საზრდელი და აგარაკის მპყრობელთა მათ სასყიდელი იგი მონაგებთა მათთაჲ მოაქუნდა და შიშით დასდებდეს ფეჴთა თანა მოციქულთასა და არავის ნაკლოლევან იყო მათ შორის.
მათ	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს გულისხმა-ყო მოსჱ, რამეთუ გონებაჲ ყოველთა კაცთაჲ, რომელნი დაითქნეს ზღუასა მას, ერთ არს, უწოდა მათ სახელად მჴედრისა ერთისა.
მათ	კლარჯ.	და ვინაჲთგან ბუნებაჲ ცხენთაჲ მათ ერთ არს, უწოდა ცხენად ერთად.
იგინი	კლარჯ.	„ჴელითა მოციქულთაჲთა იქმნებოდა სასწაულები და ნიშები ერსა შორის“ და საშინელ ჩნდეს იგინი.
მათ	კლარჯ.	და უკუეთუ კაცნი, რომელნი წინააღმდგომ არიან ურთიერთას და ნებაჲ და ზრახვაჲ მათი შეუერთებელ არს და შეუზავებელ, და უწოდა მათ ერთად კაცად ბუნებისა მათისა ერთობისათჳს.
იგინი	კლარჯ.	და რამეთუ იყვნესღა იგინი მშჳდ, „სხუამან ვერ იკადრის ჴელისა შეხებად მათა, არამედ ადიდებდა მათ ერი იგი“ და შეეძინებოდა სიმრავლჱ იგი მორწმუნეთაჲ უფალსა.
იგი	კლარჯ.	ვითარ-მე არა უფროჲს ბუნებაჲ ღმრთეებისაჲ ერთ არს, რომელსა შინა არა არს შეუზავებლობაჲ და არცა წინააღდგომაჲ და ჯერ-არს იგი ღმრთად ერთად.
მას	კლარჯ.	მამანი და დედანი აღავსებდეს უბნებსა ცხედრებითა და საკაცებითა სნეულთაჲთა, „რაჲთა მოსლვასა მას პეტრჱსსა აჩრდილი ოდენ ვინ მიადგეს მათგანსა.
მათ	კლარჯ.	და უკუეთუ უვარ-ყონ მწვალებელთა და თქუან, ვითარმედ: ღმრთეებაჲ მამისაჲ უფროჲს არს ღმრთეებასა ძისასა, და ვთრქუათ მათ: უკუეთუ ეგრჱთ არს, ვითარ თქუენ იტყჳთ, ვითარმედ შესაძლჱბელ არს ერთი მონებაჲ და ერთი პატივი წინა-ყოფად მათა?
მისა	კლარჯ.	რამეთუ არავინ პატივ-სცის მეფესა და მეინაჴესა მისა სწორად.
იგი	კლარჯ.	და შეკრბებოდა სიმრავლჱ იგი გარემო ქალაქებისაჲ წმიდასა მას ქალაქსა იერუსალჱმსა, მოაქუნდა სნეულები, რომელნი შეპყრობილ იყვნეს სულთაგან არაწმიდათა, და ყოველნივე განიკურნებოდეს“ ძალითა მით სულისა წმიდისაჲთა.
მან	კლარჯ.	ხოლო ოდეს პატივი ერთ არს, ცხად არს, ვითარმედ გონებაჲცა მათი ერთ არს, ვითარ-იგი თქუა ქრისტემან: „რომელმან პატივ-მცეს მე, მან პატივ-სცეს მამასა და რომელმან უვარ-მყოს მე, მან უვარ-ყოს მამაჲ ჩემი“.
იგინი	კლარჯ.	და ნუ ჰგონებედ მწვალებელნი, ვითარმედ პატივს-სცემენ მამასა, რაჟამს დაამრწემებენ იგინი ძესა, რამეთუ არა შეიწყნაროს პატივი მათი უვარისყოფითა ძისა მისისაჲთა.
მათდა	კლარჯ.	მოციქულთა თუალუხილველად იწყეს მხილებად და სიტყჳად მათდა მიმართ, ქრისტჱსთჳს წამებაჲ იგი და იტყოდეს,
მას	კლარჯ.	და მიიღე ამისი გამოცხადებაჲ ძუელისაგან შჯულისა, რამეთუ მეგობარნი იგი იობისნი მართალნი იყვნეს, რომელნი მოვიდეს ნუგეშინისცემად მისსა, არამედ აბრალებდის მას, ვითარცა მეგობარსა ღმრთისასა.
იგინი	კლარჯ.	ვითარმედ: „სული წმიდაჲ მოსცა ღმერთმან მოშიშთა მისთა“, და „იტანჯნეს იგინი, და წარვდეს იგინი სიხაროლით“, და „არა დასცხრებოდეს მოძღურებითა და სახარებითა იესუ ქრისტჱსითა“.
იგი	კლარჯ.	და თქუა იობ: „უკუეთუმცა იყო შუვადგომელი შორის ჩემსა და შენსა“ და კუალად იტყჳს: „ვინ განბჭოს შორის ჩემსა და შენსა და რაჲ-მე არს ცოდვაჲ იგი ჩემი, რამეთუ ესრჱთ განჰბჭე ჩემ ზედა“?
მას	კლარჯ.	ხოლო მეგობარნი იგი იობისნი უსამართლოდ აყუედრებდეს იობს და ეტყოდეს მას: „საშინელსა იტყჳ, ნუუკუე ღმერთი შჯისა მართალსა და ჰგუემსა წმიდასა?
იგი	კლარჯ.	არა ხოლო ათურმეტთა მოციქულთა შეეწეოდეს მადლი იგი სულისა წმიდისაჲ, არამედ პირმშოთაცა მათ შვილთა ეკლჱსისათა, რომელი-იგი ოდესმე ბერწ იყო.
მათ	კლარჯ.	შჳდათა მათ დიაკონთა ვიტყჳ, რამეთუ ესენი გამოიჩინეს, „სავსენი სულითა წმიდითა და სიბრძნითა“.
იგინი	კლარჯ.	და ჰგუემდეს იგინი ამით სიტყჳთა უმშჯავროჲთა, რომელსა ეტყოდეს იობს, ვითარმედ პატივ-სცემენ იგინი ღმერთსა.
იგი	კლარჯ.	ნუუკუე ღმერთმან შეიწყნარა იგი მათგან?
იგი	კლარჯ.	რომელთაგანი იყო სახელის მსგავსი სტეფანე, პირველი იგი ნაყოფი მარტჳლთაჲ, „კაცი სარწმუნოებითა და სულითა წმიდათა“ „ჰყოფდა სასწაულებსა და ნიშებსა ერსა შორის“.
მათ	კლარჯ.	და ესე ცხად არს, რომელი ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს ესრჱთ უსამართლოდ ეტყოდეს მონასა ჩემსა იობს?
მათთჳს	კლარჯ.	და უნდა აჴოცაჲ მათი და წარწყმედაჲ, უკუეთუმცა არა იობსვე ელოცა მათთჳს უფლისა მიმართ და ვედრებითა მისითა შეუნდო მათ უფალმან.
მისსა	კლარჯ.	და უკუეთუ არა შეიწყნარა პატივი მეგობართაგან იობისთა, რაჟამს-იგი ნაცილსა იტყოდეს მართლისა მისთჳს, შე-მე-იწყნაროს მწვალებელთაგან მონებაჲ მათი და პატივი, რაჟამს დაამცირებენ იგინი ძესა მისსა და უცხო-ჰყოფენ სულსა წმიდასა?
მათ	კლარჯ.	ნუ იყოფინ! არამედ რისხვაჲ და გულისწყრომაჲ მოავლინოს მათ ზედა.
მისა	კლარჯ.	„და ვერ იძლო წინადადგომად მისა სიბრძნითა მით და სულითა, რომლითა იტყოდა“.
მას	კლარჯ.	აღიხილნეს თუალნი მათნი „და იხილეს ყოველთა, რომელნი სხდეს შესაკრებელსა მას.
მით	კლარჯ.	და გონიერთა მით სიტყჳსგებითა მისითა ქედფიცხელთა მათ და წინადაუცუეთელთა გულითა და სასმენელითა ჰურიათა ამხილა, რომელნი მის სულსა წინა-აღუდგებიან.
მას	კლარჯ.	და ვითარცა აღდგა მკუდრეთით უფალი იესუ ქრისტჱ დღესა მას ერთშაბათისასა, რომელსა აწ ეწოდების კჳრიაკჱ,
იგი	კლარჯ.	არამედ ვითარცა-იგი წიგნი იტყჳს: „სავსე იყო იგი სულითა წმიდითა, აღიხილნა თუალნი ზეცად და იხილა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და იესუ მდგომარე მარჯუენით ღმრთისა“.
მის	კლარჯ.	რომელი გამოითარგმანების საუფლოჲ, მუნქუესვე, მეყსეულად ეჩუენა იგი მარიამს მაგდალენელსა და სხუათაცა მათ დედათა, რიმელნი მისრულ იყვნეს მის თანა ხილვად წმიდასა გუამისა მისსა.
მას	კლარჯ.	ამისვე სულისა წმიდისა ძალით ფილიპე სახელითა ქრისტჱსითა ქალაქსა მას სამარიაჲსასა განასხმიდა არაწმიდათა სულთა, ღაღადებდეს ჴმითა დიდითა, განვიდოდეს.
მისსა	კლარჯ.	ხოლო დედათა მათ, ვითარცა იხილეს უფალი აღდგომილი მკუდრეთით მირბიოდეს მისსა შემთხუევად.
მათ	კლარჯ.	მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: გიხაროდენ თქუენ და უხაროდენ ყოველსა სოფელსა, რამეთუ დღეს დაეჴშა ჯოჯოხეთი და განეღო სასუფეველი.
მისთჳს	კლარჯ.	რომლისაგან სჳმონ ხოლო მოგჳ უცხო იქმნა სამართლად, და მერმე კუალად ანგელოზისაგან იწოდა გზასა ზედა ღმრთისმოშიშისა მისთჳს ჰინდოჲსა საჭურისასა და მასვე ჟამსა განცხადებულად სულისაგან წმიდისა ესმა: „მივედ და შეუდეგ ეტლსა“.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ასწავა ჰინდოსა მას და ნათელ-სცა, ჰინდოეთა ქრისტჱსა ქადაგებად წარავლინნა, ვითარცა-იგი წერილ არს: „ჰინდოეთა ისწრაფონ ჴელისა მიცემად ღმრთისა“.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი მოუჴდეს და შეურდეს ფერჴთა მისთა და თავყანის-სცეს მას.
მან	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა: „წარვედით და უთხართ მოწაფეთა ჩემთა, რაჲთა წარვიდენ გალილეად და მუნ მიხილონ მე“.
იგი	კლარჯ.	მერმე აღიტაცა იგი ანგელოზისა მისგან და ქალაქსა მას მიმოვიდოდა და ქადაგებდა ქრისტჱსა.
იგინი	კლარჯ.	ხოლო იგინი წარვიდეს მსგავსად სიტყჳსა მისებრ და უთხრეს მოწაფეთა მისთა და ახარეს, რამეთუ იყვნეს იგინი შეკრებულ სახლსა შინა შიშისათჳს ჰურიათაჲსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს და წამებს: „და იყო მწუხრი დღჱ იგი ერთშაბათისაჲ და კარნი დაჴშულ იყვნეს,
იგი	კლარჯ.	სადაცა-იგი შეკრებულ იყვნეს მოწაფენი იესუჲსნი შიშისათჳს ჰურიათაჲსა, მოვიდა იესუ“ და შევიდა იგი კართა ჴშულთა და კარნი იგი არა განეხუნეს და ესრჱ შევიდა იგი კართა ჴშულთა.
იგი	კლარჯ.	ვისწაოთ აწ, ვითარმე შევიდა იგი კართა ჴშულთა და კარნი იგი არა განეხუნეს.
მას	კლარჯ.	ესრჱთ შევიდა, ვითარცა-იგი მოვიდა ზეცით მთავარანგელოზი და ახარა ქალწულსა მარიამს და ჰრქუა მას: „გიხაროდენ, უფალი შენ თანა“.
მას	კლარჯ.	ხოლო ქალწულსა მას ყურთა ესმა და საშომან მუცლად იღო ღმერთი.
მათ	კლარჯ.	და ეგრჱთვე სახედ შევიდა კართა ჴშულთა და დადგა შორის მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა“.
მითვე	კლარჯ.	მითვე სულითა წმიდითა სავსე იყო პავლე შემდგომად წოდებისა უფლისა ჩუენისა მიერ იესუ ქრისტჱსა და მოწამედ ჩუენდა მოვედინ ანანია ღმრთისა მოშიში, რომელ დამასკეს მკჳდრ იყო,
მან	კლარჯ.	და ჰრქუა მან პავლეს: „უფალმან მომავლინა მე, იესუ, რომელი-იგი გამოგეცხადა გზასა ზედა, მო-რაჲ-ხჳდოდე,“ რაჲთა აღიხილნე თუალნი და აღივსო სულითა წმიდითა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მოწაფეთა მათ, ვითარცა იხილჱს უფალი, და განიხარეს სიყუარულითა დიდითა ფრიად, მაშინ „ჰქრუა მათ იესუ მერმე მეორედ: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
მისსა	კლარჯ.	რომელი-იგი მეყსეულად იქმნა, ხოლო სიბრმე თუალთა პავლესთაჲ მხილველად გარდააქცია და სულსა მისსა ბეჭედი მიანიჭა, და ჭურად რჩეულად იქმნა,
მათ	კლარჯ.	რამეთუ ესრე ჰრქუა მათ; „უკუეთუ ვიეთნიმე მიუტევნეთ შეცოდებანი, მიეტევნენ.
მას	კლარჯ.	რაჲთა უთხრას სახელი მისი, რომელი-იგი ეჩუენა მას უფალი წინაშე მეფეთა და ძეთა ისრაჱლისათა, და რომელი-იგი პირველ მდევარ იყო, ქადაგ და მონა კეთილ ქმნა იგი.
მათ	კლარჯ.	და ვითარცა ესე ისმინეს მოწაფეთა მისთა, მაშინ მეყსეულად „ჰბერა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ“.
მათ	კლარჯ.	და მონთქუესვე მისცა მათ ჴელმწიფებაჲ მიტევებად შეცოდებათა.
იგი	კლარჯ.	და რომელთანი შეიპყრნეთ შეცოდებანი იგი, შეპყრობილ იყვნენ“.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა ჰრქუა, განეყენა იგი მათგან.
მის	კლარჯ.	ხოლო მის ჭეშმარიტებისაგან სარწმუნოებისა გუაცილობენ ჩუენ წარმართნი, და არა ჰრწამს სამარიტელთა და გუბასრობენ მწვალებელნი.
მათვე	კლარჯ.	და მოვიდა იგი მათვე კართა ჴშულთა.
მას	კლარჯ.	და იჱლმითგან ვიდრე ივლირიკედმე აღასრულებდა სახარებასა და ასწავა დედოფალსა მას ქალაქთასა ჰრომესა და ვიდრე სპანიადმე გულსმოდგინებით ქადაგებაჲ იგი მიაწია და ბევრნი ღუაწლნი დაითმინნა, სასწაულჱბსა და ნიშებსა იქმოდა, რომლისათჳს აწ კმა-ვყოთ სიტყუად.
იგი	კლარჯ.	და გუეტყჳან ჩუენ წარმართნი და სამარიტელნი ერთად: ესრჱთ დაეცა იგი, რომელი-იგი აღესრულა, და დალპა და მატლად გარდაიქცა ყოვლადვე, და მატლიცა იგი მო-ვე-წყდა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ვითარცა გამოვიდა იგი პირველად საშოჲსაგან ქალწულისა და ბჭჱ იგი, ქალწულებაჲ დაჴშული და დაბეჭდული, დაუტევა, ეგრჱთ სახედვე გამოვიდა იგი ბჭეთა ჴშულთა და ბჭენი იგი დაჴშულნი დაუტევნა.
იგიცა	კლარჯ.	ნავსა შინა თევზთა შეჭამნეს და იგიცა შე-ვე-იჭამნეს უდიდესთაგან თევზთა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო თომა ერთი იგი, რომელსა ერქუა მარჩბივ, რამეთუ არს ერთი ორთაგანი, რამეთუ ტყუბთაგანი იყო იგი, ამის თჳსცა ეწოდა მას მარჩბივ, არა იყო იგი მაშინ მოწაფეთა თანა, რაჟამს მოვიდა უფალი იესუ.
იგიცა	კლარჯ.	მჴეცთა მიცემულნი და დათუთა და ლომთა, იგიცა ძუალნი დააწულილნეს და განილინეს.
იგი	კლარჯ.	აწ ვინ შეკრიბნეს ჴორცნი იგი?
იგი	კლარჯ.	ანუ ვინ უწყის მფრინველი იგი, რომელმან შეჭამა?
იგი	კლარჯ.	და კუალად ქველისმოქმედი იგი ტაბითა მკუდრეთით აღადგინა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო „მოწაფენი იგი უთხრობდეს, ვითარმედ: ვიხილეთ ჩუენ უფალი“.
მისა	კლარჯ.	ხოლო მან ჰრქუა მათ: მე ხოლო არა ღირს ვიყავ ხილვად მისა, ჩემდა ხოლო-მე არა ჯერს-იყოა თაყუანისცემაჲ?
იგი	კლარჯ.	რომელიმე ჰინდოეთს მოკუდა, რომელიმე სპარსეთს და გუთეთს, და რომელნიმე ცეცხლითა დაიწუნეს და მათი იგი ნაცარი – იგიცა გან-ვე-იბნია წჳმისა და ქარისაგან.
მისსა	კლარჯ.	და აწ რაჲ ვყო, რამეთუ მტკივის გული ჩემი და კუნესიან თირკუმელნი ჩემნი, მელმის მუცელი ჩემი და სურის ნაწლევთა ჩემთა, სწადის თუალთა ჩემთა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ და მოდრეკით არიან ყურნი ჩემნი სმენად ჴმასა მისსა.
იგი	კლარჯ.	და ამის ყოვლისათჳს შეწუხებულ ვარ და ვიტყჳ, ვითარცა იტყჳს მეფსალმუნე იგი, რამეთუ იტყოდა: პირი ჩემი ჭირსა ჩემსა.
მას	კლარჯ.	„ხოლო აწ უკუეთუ არა ვიხილო სახჱ იგი სამშჭუალთა მათ და შევახო, თითითა ჩემითა ადგილსა მას სამშჭუალთასა და დავსდვა ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, რომელსა-იგი უგმირეს ლახურითა უშჯულოთა პირითა, არასადა მრწმენეს“.
იგი	კლარჯ.	აწ ვითაჲ შეკრბეს ჴორცი იგი?
იგი	კლარჯ.	და გარდამოსატევებელი იგი, ვითარცა ტილოჲსაჲ ჭურჭელი, მრავალ სახითა მით და მრავალფერითა მჴეცითა სავსჱ, ვითარმედ არარაჲ შეგინებულად და არაწმიდად შერაცხად ჯერ-არს კაცი,
მას	კლარჯ.	ხოლო ღმერთსა, რომელსა უნებს ყოველთა კაცთა ცხორებაჲ და უფროჲს და უმეტეს ინება მოწაფისაჲცა მის ცხორებაჲ, ამისთჳს კუალად სათნო იყო და მოვიდა, რაჲთა უჩუენოს მოწაფესა მას თჳსსა, ვითარცა იტყჳს.
მათ	კლარჯ.	„და შემდგომად რვისა დღისა კუალად იყვნეს შეკრებულ მოწაფენი იესუჲსნი და თომაცა მათ თანა.
მათ	კლარჯ.	შევიდა იესუ კართა ჴშულთა, დადგა შორის მათსა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა!“
მათ	კლარჯ.	და ესე ჰრქუა მათ.
იგი	კლარჯ.	მაშინ ჰრქუა კუალად თომასცა: „მოყვენ თითნი შენნი აქა, შემახენ მე და იხილენ სახენი იგი სამშჭუალთანი, რომელ არს ჴელთა ჩემთა და მოყავნ ჴელი შენი და შთაჰჴადე იგი გუერდსა ჩემსა და ნუ იყოფი ურწმუნო, არამედ გრწმენინ!“
მათ	კლარჯ.	ვითარმედ: „აჰა ესერა სამნი კაცნი გეძიებენ შენ, არამედ აღდეგ და გარდაგუალჱ და წარვედ მათ თანა და ნურას შეორგულდები, რამეთუ მე მომივლინებიან იგინი“.
მას	კლარჯ.	და რაჲთა გამოჩნდეს ეგე განცხადებულად, ვითარმედ წარმართთაგანიცა მორწმონენი ზიარ იმქნეს მადლსა მას სულისა წმიდისასა.
მასვე	კლარჯ.	მასვე ჟამსა აღივსო თომა სიხარულითა დიდითა ფრიად და სიხარულითა იტყოდა: „უფალი ჩემი და მაცხოვარი ჩემი“.
მას	კლარჯ.	და შეურდა და თაყუანის-ჰცა მას.
მის	კლარჯ.	პეტრე რაჟამს მივიდა კესარიად და ქრისტჱსთჳს ასწავებდა, იტყჳს წიგნი კორნელიჱსთჳს და მის თანა, ვითარმედ „ვიდრე იტყოდაღა პეტრე სიტყუათა ამათ, მოეფინა სული წმიდაჲ ყოველთა მათ ზედა, რომელთა ესმოდეს სიტყჳანი ესე“,
მას	კლარჯ.	მაშინ „ჰრქუა მას იესუ, რამეთუ: შენ მიხილჱ მე და გრწმენა, ხოლო უკუე ნეტარ იყვნენ, რომელთა არა უხილავ მე და ჰრწმენეს“.
იგი	კლარჯ.	შენ, კაცისაჲ, მცირეკისაჲ და უძლურისაჲ, შორს არს გუთეთი, და ჰინდოეთი და სპანიაჲ იგი სპარსეთ არს.
იგი	კლარჯ.	ვითარმედ წინადაცუეთილებისაგანნი იგი, რომელნი შევიდეს პეტრეს თანა, განუკჳრდებოდა, დასულებულ იყვნეს და იტყოდეს, ვითარმედ: „წარმართთაცა ზედა მადლი იგი სულის წმიდისა მიფენილ არს“.
მისა	კლარჯ.	ხოლო ღმერთსა, რომელსა უპყრიეს ყოველი ქუეყანაჲ ბრჭლითა, მახლობელ არს მისა ყოველი.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ჩუენცა გუწადის და გუსურის ხილვაჲ მისი, რაჲთა ჩუენცა შენ თანავე შეუვრდეთ და თაყუანის-ვსცეთ მას და ჩუენცა შენ თანავე აუვაროთ სახელსა მისსა წმიდასა.
მისსა	კლარჯ.	აწ ნუსადა შენისაებრ უძლურებისა შეასმენ ძალსა ღმრთისასა, არამედ ძალსა მისსა ერჩდი უფროჲს.
იგი	კლარჯ.	და ანტიოქიასა ასორეთისასა, სახელოანსა ქალაქსა, ქრისტჱსათჳს ქადაგებასა შეეწეოდა შემწჱ იგი კეთილთაჲ.
მათგან	კლარჯ.	ერი ისწავებდა მათგან კრებული და შეკრბებოდა და იყო განწესებაჲ პირველად ქრისტიანედ.
მით	კლარჯ.	ერთითა მით მოხედვითა მზისთუალისაჲთა ყოველი სოფელი განტფის, და აერსა, რომელი შექმნა ღმერთმან, მოუცავს ყოვლითურთ, რაჲ არს სოფელსა?
იგი	კლარჯ.	დღესა ნათლისასა ვიტყოდით ნათლისა, რამეთუ ყოველნივე ბუნებანი მსგავსებასა ნათლისასა ჭეშმარიტად ქადაგებენ, იგი რომელ გამობრწყინდა ბნელისაგან და გაანათლა იგი და ჯოჯოხეთი დააცუდა.
იგიცა	კლარჯ.	მომართუ მე თითოსახჱ თესლი ნაყოფთაჲ პირად-პირადი (რამეთუ უძლური ხარ შენ სარწმუნოებასა, უძლური გითხრა შენ სახჱცა) და იგიცა თესლი გიპყრიეს თითოსახეთა ნაყოფთაჲ მჭელსა შინა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ნათელი, რომელ გამობრწყინდა დასაბამსა, განაძო ბნელი იგი, რომელ დგას უფსკრულთა ზედა და უფალი ჩუენი გამობრწყინდა აღსასრულსა სოფლისასა და აღჴოცა ბნელი იგი უფსკრულთაჲ, – ესე თჳთ არს ჴელმწიფებაჲ იგი ეშმაკისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა შევიდა ნათლისღებად, აღესრულნეს მის ზედა ზრახვანი მისნი, და რაჟამს ნათელ-იღო იორდანესა მდინარესა, ნათელი დიდძალი გამობრწყინდა მის ზედა და ეწამებოდა სულიცა იგი გარდამოსლვითა თჳსითა, ვითარცა იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ, ვითარცა წერილ არს.
მასცა	კლარჯ.	მერჩდით მე მასცა სიმართლისა სიტყუასა და მოვედ თავისა თჳსისა.
იგი	კლარჯ.	და მას დღესა ნათლისასა, რომელ არს დასაბამი დღეთაჲ, გამობრწყინდა შუენიერი იგი ნათელი ღმრთისაჲ, ჴელმწიფჱ და წინამძღუარი ყოველთაჲ, რომელ არს დღჱ ესე პირმშოჲ დღეთაჲ,
იგი	კლარჯ.	აღდგა მხოლოდშობილი იგი ღმერთი მკუდრეთით, ვითარცა სახჱ დასაბამსა გამობრწყინდა ბნელსა შინა ნათელი, დასასრულსა გამობრწყინდა ჯოჯოხეთს შინა ნათელი იგი დიდებული,
მან	კლარჯ.	ვითარცა წერილ არს: ღმერთმან, რომელმან თქუა ბნელისაგან ნათელი გამობარწყინებად, მან განანათლნის თუალნი გულთა ჩუენთანი.
იგი	კლარჯ.	და მერმე თქუა სახარებამან: „და თჳთ ნათელი იგი ბნელსა მას განანათლებდა და ბნელი იგი მას ვერა ეწია“.
მას	კლარჯ.	მეორედ წარვთქუ თქუენ წინაშე ყოველი წამებაჲ ნათლისათჳს, რამეთუ ყოველნივე, ვითარცა ყუავილნი გჳრგჳნსა, შეჰგვანან ძლევასა მას მისსა.
იგი	კლარჯ.	და მერმე პირველი იგი შესაძინელი სიტყჳთა თჳსითა, რამეთუ არღარა განგანათლებდეს შენ მზისთუალი ესე დღისი და ნუცამცა ნათელი მთოვარისაჲ გნათობს შენ ღამჱ.
მის	კლარჯ.	და ჭეშმარიტისა მის ნათლისათჳს დააქცია მეორედ და თქუა, ვითარმედ მიგეც შენ აღნათქუემად ნათესავთა და ნათლად წარმართთა დაგადგინე შენ.
მის	კლარჯ.	და დანიელ ჰრქუა, ვითარმედ: „უწყის, რაჲ არს ბნელსა შინა და ნათელი არსვე მის თანა“.
მათ	კლარჯ.	პატივ-სამე-ჰსცე კეთილთა მათ, დასაჯნე ბოროტნი იგი.
მათ	კლარჯ.	და უკუეთუ მსაჯული ხარ, აქებ სახიერთა მათ და სტანჯავ ურჩთა მათ.
მის	კლარჯ.	მწუხრი დაეფლა, ვითარცა კრავი, მსგავსად მისად, რაჲთა არა უფლებდეს სიკუდილისა სიბნელჱ მის ზედა, ვითარცა კრავი იგი, რომელ დაიკლა ეგჳპტეს შინა.
მისთჳს	კლარჯ.	ერეოდა ერი იგი და გამოვიდა ნათლად სიფიცხლისა მისგან და მორჩილებისა მისთჳს ფარაოჲსისა, რომელი-იგი იყო ეგჳპტჱს შინა, რომელნი ვითარმცა ღამესა ბნელსა დამკჳდრებულ იყვნეს მას შინა.
იგი	კლარჯ.	სადა არს ღმრთისა იგი სამართალი?
მისგან	კლარჯ.	ეგრჱცა ჴელითა ჭეშმარიტისა მის კრავისაჲთა განცალიერდა ქედი ჩუენი ფიცხლისა მისგან უღლისა ეშმაკისაჲსა, რომელმან-იგი დასთჱსა ჩუენ შორის თესლი კეთილისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ვინ უწყის, კაცის მკლველი იგი ერგასისა კაცისა კლვისა თანამდებ არს და მას თავი ერთგზის მოეკუეთა.
მას	კლარჯ.	განგჳკუეთნა ჩუენ უფალმან საკრველნი ჩუენნი ჯუარითა თჳსითა და განჰჴსნა ჩუენგან უღელი იგი მძიმჱ, რომელი მძლავრებით დაგჳმორჩილებდა ჩუენ, რამეთუ დაუმდაბლეთ მას ქედი ჩუენი ნებითა ჩუენითა, რომელი-იგი არა დაშურებოდა, რომელი ჰმონებდა მას.
იგი	კლარჯ.	ხოლო ამიერითგან მადლი იგი, რომელი იქმნა ჩუენ თანა, ვერ შემძლებელ ვართ, რაჲთამცა გარდავიჴადეთ იგი, გარნა ვითარცა ყოველთა წარმართთათჳს გარდაჴდად ვერ შემძლებელ ვართ, აღვიმსთობთ დღეს საჴსენებელსა მისსა და მივსცეთ მას ქჱბაჲ,
იგინი	კლარჯ.	ჰმსახურებდეს იგინი უფალსა და ილოცვიდეს, „ჰრქუა მათ სულმან წმიდამან: გამომირჩიენით მე ბარნაბა და სავლე საქმესა, რომელსა მე უწოდი მათ“.
მას	კლარჯ.	რაჲთა მეოხ მეყოს ჩუენ ყოველსა ჟამსა, ყავნ თჳსითა მით კეთილის-ყოფითა, რაჲთა არა მომაკლდეს ჩუენგან წყალობაჲ მისი და ვიხარებდეთ პირველითა და შემდგომითა მადლითა მისითა და ვაქებდეთ და ვადიდებდეთ მას აწ და მარადის, უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	კლარჯ.	უწინა იგი იკითხოთ და თომა მოციქულისაჲ
მისთჳს	კლარჯ.	არამედ ნუ გიკჳრნ დროჲს-ყოფისა მისთჳს სარჩელისა.
მათ	კლარჯ.	და ჴელნი დასხნეს მათ ზედა და წარიგზავნეს იგინი სულისა წმიდისა მიერ, ჩას, რამეთუ სული წმიდაჲ იტყჳს და წარავლინებს, ცხოველ არს და მტკიცჱ და შემდგომი, ვითარცა-იგი პირველ, ვთქუათ ამენი.
იგი	კლარჯ.	და არასადა ღუაწლისმცემელი იგი გჳრგჳნსა მოსცემს, ვიდრე ღუაწლსა შინა არიედ მოღუაწენი იგი, არამედ მოელიედ ყოველთა მოღუაწეთა ღუაწლისა აღსრულებასა, რაჲთა უკუანაჲსკნელ განიკითხოს და ეგრჱთ მოსცეს ძლევისა გჳრგჳნოსნებაჲ.
მათ	კლარჯ.	და უკუეთუ მკუდართა აღდგომაჲ არა არს, ვითარ-იგი შენ იტყჳ, რაჲსათჳს სამარის მძარცუველთა მათ დარჩი?
მას	კლარჯ.	შეგინებისა მისგან და განწმედისა, და საჭმელთა შაბათობასა მას ვიტყჳ და თჳსთაობათა და წინადაცუეთასა, და ბკურებათა მათ და შესაწირავთა, რომელ-იგი ჟამად-ჟამად იმსახურებოდეს.
იგი	კლარჯ.	„აჩრდილ იყო იგი მერმეთა მათ კეთილთაჲ“.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ წარწყმდეს ჴორცნი და სასოებაჲ არა არს აღდგომისაჲ, რაჲსათჳს ტანჯვასა შევარდების საფლავის მტყუენველი იგი?
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს მოიწია ჭეშმარიტი იგი, პირველი იგი დაეფარა სამართლად სიტყჳსგებისა მისთჳს ანტიოქიასა შინა, რომელნი-იგი იტყოდეს, ვითარმედ: ჯერ-არს წინადაცუეთაჲ და დამარხვად შჯული მოსესი.
მას	კლარჯ.	შემდგომად განტევებისა მის ჟამისა ეკლესიაჲთ დღესა კჳრიაკესა, ვიდრე ჯდაღა სანატრელი ევსები ეპისკოპოსი, წარდგა მის წინაშე ალექსანდრჱ და ჰრქუა მას: გევედრები შენ, უფალო, რომლისა სახისათჳს მოვიღეთ ბრძანებაჲ კრძალულებით დამარხვად წმიდისა კჳრიაკისაჲ და არა საქმე?
მათ	კლარჯ.	ესე არიან მიზეზნი მაგის სახისანი: რაჟამს უთხრობდა უფალი და ზრახვიდა მათ თანა, უჩუენა სახჱ მოწაფეთა თჳსთა:
მათ	კლარჯ.	პავლე და ბარნაბა წარავლინნეს მოციქულთა მათ მიერ ი~ჱმით, რომელთა მათგან საქმეთა და სახეთა შჯულისა წიგნისა მოწერითა ყოველი სოფელი განათავისუფლეს.
მათ	კლარჯ.	„მოიღო პური იგი, აკურთხა და განტეხა და მისცა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: ესე ჴორცი ჩემი არს, რომელი თქუენთჳს დაიფუშუნების მისატევებელად ცოდვათა ამას ჰყოფდით ჩემდა მოსაჴსენებელად.“
იგი	კლარჯ.	დათესული იგი და მომკუეთელი დაადგრის კალოსა, ვენაჴთა ნასხლევი და ხეთაგან სხუათა მოკუეთილი ყოვლად დაასხას, დანერგული განცოცხლდეს და ნაყოფი გამოიღოს, და კაცი, რომლისათჳს ესენი არიან დაბადებულ, დაეცა ქუეყანად, არა-მე-აღდგესა?
მას	კლარჯ.	ვითარმედ პირველად ვნებადმდე უფლისა არა ეწოდა მას საუფლოჲ, არამედ ვინაჲთგან ადგა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, საუფლო ეწოდა მას.
მისა	კლარჯ.	ამისთჳსცა მოვიღეთ დასაბამად მისა უქმებაჲ.
მისსა	კლარჯ.	ვითარმედ: „ჯერ-უჩნდა სულსა წმიდასა და ჩუენ, რაჲთა არა უმეტეს დაგდვათ ტჳრთი მძიმე თქუენ ზედა, გარნა მისსა, რომელი-იგი უსაჴმრეს არს, რაჲთა განეშორნეთ თქუენ კერპთა დაკლოლთაგან, სისხლისაგან მშთვრისა და სიძვისა“.
მათ	კლარჯ.	და ამას შჳდსა დღესა მოგუცა ჩუენ საქმრად და ერთი ესე დღჱ მოგუეცა ჩუენ ლოცვისათჳს და განსუენებისათჳს და განსაწმედელად ცოდვათა, რომელნი ექუსთა მათ დღეთა ვქმნეთ უმეცრებითა და შესულებითა ამის სოფლისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	ვითარცა შეტყუებით შრომაჲ, რომელი უდიდეს არს, ხატი კაცისაჲ, რომელი არა იყო პირველითგან შესაქმედ, ანუ დაცემული იგი შესაქმედ, რომელმან-იგი არაარსისაგან შეგუქმნნა ჩუენ ღმერთმან არაყოფილნი ესე, და დაცემულნი ვერ-მე აღმადგინნესა?
მას	კლარჯ.	რომელთა-იგი მიუწერეს ესე, აუწყებდეს განცხადებულად, დაღათუ წიგნსა მას კაცთა მიერ იყო დაწერილ, არამედ სულისა წმიდისაგან.
მას	კლარჯ.	შემოსრულსა ამას კჳრიაკესა, ცისკარსა, მივედ ეკლესიად და შეურდი წინაშე უფლისა, და მიუთხრენ მას შეცოდებანი შენნი, და აუარე მას, ცრემლითა შეინანე.
იგი	კლარჯ.	ყოვლისა სოფლისათჳს იყო ბრძანებაჲ იგი, რომელ-იგი პავლე და ბარნაბა მოიღეს და ყოველსა სოფელსა ზღუდედ მოსდვეს.
იგიმცა	კლარჯ.	ხოლო არავინ განუკითხველსა მეფესა ერისკაცად განწესებული, ვითარმცა არა მოსცა სამართალი შრომათაჲ და იგიმცა განემზადა მისთჳს...
იგი	კლარჯ.	დაეთესვის იფქლი, გინა სხუაჲ რომელიმე თესლი, და რეცა მოკუდის და დალპის მღიერთაგან, უჴმარ არნ იგი საჭმლად.
მათთჳს	კლარჯ.	ესეღა ჰყო, დიდი განთუენებაჲ იყოს მათთჳს, რომელნი-იგი პირველ წარსრულ იყვნენ.
იგი	კლარჯ.	და აწ ჩუენთჳს შექმნული იგი და მომკუდარი განცხოვლდების.
იგი	კლარჯ.	და მოიჴსენენ მსხუერპლსა მას ზედა რომელ-იგი პირველ ჯმნულ იყვნენ მშობელნი იგი შენნი და ძმანი და ნათესავნი და თესლ-ტომნი იგი შენნი.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იფქლი ჩუენთჳს შეიქმნა, რამეთუ ჩუენდა სამსახურებელად შექმნა იფქლი დათესული იგი, არა თავისა თჳსისათჳს.
იგი	კლარჯ.	და აღასრულე ლოცვაჲ იგი შენი, იხილე უფალი იგი შენი ვნებული და დამდაბლებული, დაკლული და განყოფილი, და არა მოკლებული.
იგი	კლარჯ.	და თუ გიპყრიეს წმიდად საუნჯე იგი სულისა შენისაჲ, მივედ და ეზიარე ჴორცსა მას და სისხლსა უფლისასა.
მათთჳს	კლარჯ.	ოდესმე უკუე გითხრა ღირსად შეწევნათა მათთჳს სულისა წმიდისათა, სახელითა ქრისტჱსითა, საკჳრველთა საქმეთა კჳპრეს შინა ევლჳმას მოგჳსაჲ იგი, ლუსტრას შინა მკელობელისასა განკურნებაჲ, კილიკიას და გალატიას, ფრიგჳას და მუნსჳას,
იგი	კლარჯ.	მოჲჴსენე შენცა ბრალნი იგი იუდაჲს მიმცემელისანი და ნუ გამოხუალ ეკლესიით, რამეთუ იგი იქმნა დასაბამ წარწყმედისა იუდაისისა, რამეთუ არა ელოდა, არცა ჰგებდა ლოცვასა მას.
იგი	კლარჯ.	არამედ ზამთრის ესენი მკუდარ არიედ, და ზაფხული განედლდიან და ოდეს ჟამი იგი მოიწიის, ვითარცა მკუდრეთით განცხოველდიან, და კუალად მოსცის ცხორებაჲ,
მისა	კლარჯ.	არამედ მო-ოდენ-იღო პური იგი ცხორებისაჲ, აღდგა და გამოვიდა, და მასვე ჟამსა შევიდა მისა ეშმაკი და იწრაფდა მიცემად უფლისა.
მასვე	კლარჯ.	და უკუეთუ შენცა უწინარეს ჟამისა განტევებისა გამოხჳდჱ, შენცა მასვე საშჯელსა იპოვო.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ იცოდა ღმერთმან შენი ეგე ურწმუნოებაჲ და ხილულთა ამათგან აღდგომაჲ იქმნა წელიწადითი წელიწადად, რაჲთა ხედვიდე უსულოთა მათ და მეტყუელთაჲ გრწმენეს.
მის	კლარჯ.	ნუ მცირისა მის ჟამისათჳს ეზიარები საშჯელსა მას იუდაჲსსა.
მის	კლარჯ.	ფილიპეს შინა ქადაგებაჲ და მისნისა მის ეშმაკისა განძებად სახლითა ქრისტჱსითა, და ძრვისა მის შემდგომად ღამჱ მესაპყრობილეთმოძღურისაჲ მის სახლითურთ მისით ნათლისღებითა ცხორებაჲ;
მის	კლარჯ.	არცა ზამთარი გაჭირებს შენ მუნ შიდა, არცა ცეცხლი, არცა სხუაჲ რაჲ გუემაჲ, არამედ მარტოდ მოთმინებაჲ უნებს ერთისა მის ჟამისათჳს.
იგი	კლარჯ.	ანუ თესალონიკეს შინა, ანუ შორის ათენას არიოპაგეს ერისა კრებაჲ იგი, ანუ კორინთეს შინა მოძღურებანი იგი და აქაიასა ყოველსა?
მათ	კლარჯ.	და „დასდებდა ჴელსა პავლე, და მოვიდოდა მათ ზედა სული წმიდაჲ, და იგინი იტტყოდეს ენათა და წინაწარმეტყუელებდეს“.
მას	კლარჯ.	ესე სახელი ჰრქჳან მას, ვითარცა დასწერს კლემენტოს, რამეთუ მარტოდ შობილ არს და სოფელსა ეგჳპტელთასა მეხუთასესა წელთაჲსა აჩუენის აღდგომაჲ, არა უდაბნოთა ადგილთა,
მისა	კლარჯ.	და ესოდენი მოცემოლ იყო მისა სულისა წმიდისა მადლი, ვითარმედ არა ხოლო რომელნი მას შეეხებოდეს და განიკურნებოდეს,
იგიცა	კლარჯ.	არამედ რომელი-იგი ჴორცთა მისთა შეეხებოდა საბორველები და ვარშამაგები, იგიცა ჰკურნებდავე სნეულთა და განასხმიდა ეშმაკთა, და იგი, რომელ „გრძნებისა მოღუაწენი იყვნეს, შეჰკრებდეს წიგნებსა მას და დასწუვიდეს წინაშე ყოველთასა“.
იგი	კლარჯ.	და უძლური იგი იქმნის მოწაფჱ და მაშენებელ, და მრავალფერისა ხუროებისა მოქმედ და მოსაგრჱ და მთავარ და რჩულისმდებელ მეფე.
მათ	კლარჯ.	რომელნი შეურაცხთაგან საქმეთა ჩუენ ესრჱთ შეგუქმნნა ღმერთმან, დაცემულთა მათ მკუდართა აღდგინებად ვერ-მე ძალ-უცა?
მათ	კლარჯ.	მოვიჴსენოთ ხუცესთაცა მათ მიმართ ეფესელთა წინაწარმეტყუელებაჲ, რომელთა-იგი პავლჱ მოუწოდა მელენტეოს შინა, რომელთა-იგი განცხადებულად ეტყოდა,
მას	კლარჯ.	ვითარმედ: სული წმიდაჲ ქალაქად-ქალაქად განაცხადა პავლჱ, რომელი-იგი ქალაქებსა მას სასწაულები მისგან იქმნებოდა სული წმიდისა შეწევნითა და ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და შეწევნითა ქრისტჱსითა.
მისვე	კლარჯ.	რომელი-იგი მისვე სულისა წმიდისა ძალითა ისწრაფდა პავლჱ მოსლვად აქა, წმიდასა ქალაქსა ი˜ჱმდ.
იგი	კლარჯ.	რომელმან შეურაცხი იგი ესრჱთ ჴორცად გარდააქცია, დარღუეული იგი ვერ-მე აღადგინოსა?
იგი	კლარჯ.	და რომელმან-იგი არაარსი ქმნა, არსი იგი და დაცემული ვერ-მე აღადგინოსა?
იგი	კლარჯ.	მოიღე აწ მკუდართა აღდგომისათჳს განცხადებული განჩინებაჲ ცათა შინა მნათობთაჲ თჳთი-თთუედ წამებული: რამეთუ მთოვარისა გუამი ყოვლადვე მოაკლდის და არცა ჩან სადა თავად იგი, და მერმე კუალად გან-ვე-ივსის, და ვითარცა პირველ იყო, ეგრევე კუალად მოეგის.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ღმერთმან ესრეთ შექმნა იგი, რაჲთა შენცა, კაცი ეგე, რომელი სისხლთაგან შეყოფილ ხარ, მკუდართა აღდგომისა ნუ ურწმუნო იქმნები, არამედ ვითარცა-იგი მთოვარესა ცათა შინა ხედავ, ეგრევე სახედ თავისა შენისაჲ გრწმენინ.
მათ	კლარჯ.	რომელთა უქმად სამსგავსებელ არს მათ მიერ აწინდელი ესე საკითხავი ეზეკიელისი, რამეთუ წინაწარმეტყუელთა, ვითარცა თქუა, არა შეიწყნარებენ, აწ ვინაჲთ ვარწმუნოთ სამარიტელთა?
მათ	კლარჯ.	ჯერ ვიდრე-მე არსა თქუმად, ვითარმედ დგანან აბრაჰამ, ისაკ და იაკობ, რაჲთა არსთა მათ ღმრთად იყოს ღმერთი?
იგი	კლარჯ.	და თჳნიერ ბუნებისაჲ იგი იქმნა, და რომელთაჲ თჳთ ბუნებაჲ არნ, არა-მე კუალად მოეგოსა?
იგი	კლარჯ.	კუერთხი იგი აჰრონისი, მოკუეთილი და მომკუდარი, თჳნიერ წყლისა სულისა აღდგა და აღმოსცენდა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ სხუანი იგი საქმისა და შრომისათჳს ექუსნი იგი დღენი შექმნნა და თქუა: იქმოდე ყოველსავე საქმესა შენსა.
იგი	კლარჯ.	დ...სა იყო, რომელი-იგი ველსა გარე ცენებულ ოდესმე იყო, ჴელსა ქუეშე მდგომარემან მრავლით წყლითგან რწყულთაჲსა უფროჲს ღამესა ერთსა მოსცა ნაყოფითურთ კუერთხი იგი აჰრონისი, ვითარცა მკუდრეთით აღდგა, და თავადი აჰრონ არა-მე აღდგა?
იგი	კლარჯ.	რამეთუ მოშიშნი იგი ღმრთისანი დგანედ და ელიედ, ვითარმედ ოდეს მოიწიოს კჳრიაკჱ და ლოცვანი ჩუენნი შევწირნეთ ღმრთისა მიმართ, და პატიოსანსა ჴორცსა და სისხლსა უფლისა ჩუენისასა ვეზიარნეთ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო უდებნი იგი და უგუნურნი დგანედ და ელიედ, რაჲთა საქმისაგან დაეყენნენ და ბოროტთა საქმეთათჳს მოიცალონ.
იგი	კლარჯ.	და ამას მე არა ვტყუვი, არამედ მოწამე არიან ჩემდა სახენი იგი, რომელნი იქმნებიან.
მათთჳს	კლარჯ.	დღესა კჳრიაკესა განვედ, მუნ იხილო რომელნიმე ფანდურებითა, რომელნიმე ებნითა და ბობღნითა, რომელნიმე სტჳრითა და ტყუელვითა და ძნობითა, და რომელნიმე სხენედ და უსტჳნვედ მსგავსთა მათთჳს საქმედ ბოროტისა.
მას	კლარჯ.	მღდელნი ჰრეკედ და ქადაგებად წოდებისა ეკლესიად, და ყოველნივე უგუნურნი და უკეთურნი და ღუელფულნი სხენედ და არავინ მივიდებასა მას.
იგინი	კლარჯ.	და ისმინის ჴმაჲ ქნარისაჲ, ყოველათავე ერთბამად ფერჴნი მათნი განუტევნიან და მეყსეულად მუნ იპოვნიან იგინი.
იგი	კლარჯ.	რაჲ-მე იხილიან იგი, რომელნი-იგი ეკლესიად მივიდიან?
იგი	კლარჯ.	რაჲ არიან როკვანი იგი დედათანი, ანუ თუ ტყუელვანი, გინა თუ შუშპრობანი?
მის	კლარჯ.	რაჲ ფიცხელ არს და ძნელ სრბაჲ გზისა შენისაჲ და რაჲ მტკივან არს და წუხილ თანაქცევაჲ შენი გარემოჲს მწოდებელისაჲ მის, რამეთუ ზარტეხილ იქმნის სული იგი, რაჟამს გიხილის გარემოჲს მისა მავალი, და ეძიებნ ადგილსა შეძრწუნებული, რაჲთამცა სადა დაემალა პირსა შენსა.
მისსა	კლარჯ.	ვაჲ არს მისსა, რომელმან არა იღუაწოს, ვიდრე შენდა მოსლვადმდჱ.
მისა	კლარჯ.	და ვაჲ არს მისა, რომელმან არა იზრუნოს თავისა თჳსისათჳსვე ხილვადმდჱ პირისა შენისა.
მისა	კლარჯ.	ვაჲ მისა, რომელი არა განკრძალულ იყოს ვიდრე წოდებადმდჱ მისსა შენ მიერ.
მისა	კლარჯ.	და ვაჲ არს მისა, რომელი არა მოსწრაფე იყოს ვიდრე დადგომადმდჱ შენდა მის თანა.
მისა	კლარჯ.	და ვაჲ არს მისა, რომელი უგულისხმო იქმნეს და არა მოელოდის ჴმასა მოსლვისა შენ თანა.
მისსა	კლარჯ.	და ვაჲ არს მისსა, რომელმან უდბობით წარჰჴადნეს დღჱნი მისნი ცხორებასა მისსა.
მისა	კლარჯ.	ხოლო ნეტარ არს მისა, რომელი აიძულებდეს თავსა თჳსსა ლოცვად და წარდგომად წინაშე უფლისა ვიდრე მოწევნადმდჱ დღისა მის საშინელისა.
მისა	კლარჯ.	ნეტარ არს მისა, რომელი მოსწრაფჱ იქმნეს და განკურნოს სენი წყლულებისა თჳსისაჲ, ვიდრე არსღა იგი სოფელსა ამას შინა.
მათთჳს	კლარჯ.	და რამეთუ სიკუდილი უმჯობეს არს სოფლისა ამის ცხორებასა მათთჳს, რომელნი ცოდვასა შინა უშჯულოებით ცხომდებიან, უკუეთუ მართალი იყო, რომელი-იგი მიიცვალა, ექმნეს მას სიკუდილი განმასულნელებელ ურვათაგან ამის სოფლისათა და მიემთხჳოს წყალობასა უფლისა თჳსისასა.
იგი	კლარჯ.	და უკუეთუ ცოდვილი იყოს, არღარა შესძინებდეს ბრალთა თჳსთა, არამედ ექმნეს სიკუდილი იგი განმკუეთელ და მომსპოლველ ნივთთა ცოდვისა მისისათა.
მის	კლარჯ.	ჵ ძმანო ჩემნო, ვიდრემდის ვიყვნეთ მედგრობასა ამას შინა და უდბებით ცხორებასა და არა განვიფრთხოთ და მივივლტოდით უფლისა, საშინელისა მის და საზარელისა დღისა,
იგი	კლარჯ.	ხოლო მექნარჱ იგი დევი ძელსა მას ებრძვინ და ვითარცა კუროსა აყჳრებნ.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ კაცმან ოდესმე ძილსა შინა იხილოს ხატი, რომელი არა უხილავნ, შეძრწუნდის გული მისი და განძჳნდის შიში მისი, ხოლო ჩუენ მოველით საშინელთა მათ პირთა ხილვად და არა გუეშინის.
მათ	კლარჯ.	ხოლო აწ კმა იყვნენ ჩუენდა ექუსთა მათ დღეთა, სიბოროტისა საქმენი.
მას	კლარჯ.	მოიცალე და დასცხერ დღესა მას კჳრიაკესა ბოროტისა საქმეთაგან.
იგი	კლარჯ.	დღეს სხუათა მიაქუს იგი საფლავად.
იგი	კლარჯ.	სადა არს მეფჱ იგი და შარავანდედი, რომელი ჴელმწიფედ სამეუფოსა განაგებდა და წყობითა ნათესავთა დაიმორჩილებდა და მრისხანედ და სასტიკად ბრძანებდა?
მას	კლარჯ.	აჰა ესერა დღჱს დაცემულ არს და დადუმებულ, და არა ესმის მას სიტყუაჲ, არცა ჴსნად თავისასა თჳსისა შემძლებელ არს და ვითარცა გარჱმიქცევად ბრძანებისა ღმრთისასა.
იგი	კლარჯ.	სადა არიან ინაჴით მსხდომარენი იგი, რომელნი კეთილად განისუენებდეს სოფელსა შინა?
იგი	კლარჯ.	მოიწია კჳრიაკჱ და იგი ღამჱ ყოვლად განემზადებიან ბრძოლად მოყუასისა მიმართ თჳსისა.
იგი	კლარჯ.	და ვითარცა ცისკარი მოიწიის, მოვიდის იგი ეკლესიად შეჭურვილი.
მათ	კლარჯ.	პირველად ხუცესნი იქმანედ ამას: წარმოდგიან მათ წინაშე მსაჯულნი და ცემითა და გუემითა განაგებენ საშჯელსა.
მას	კლარჯ.	ხოლო შეუგავს მღდელსა მას, რაჲთა გარდაიჴადოს ჟამი იგი ლოცვისაჲ მის განწესებულისაჲ ჟამსა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო შენ, კაცო, ლოცვად მოიცალჱ და ნუ საშჯელად, რამეთუ რაოდენცა დიდ არს დღე იგი კჳრიაკე, ეგრეცა დიდ არიან ბრძანებულნი.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ ვინმე უღირსად იქცეოდის მას დღესა შინა, უღირს ხარ ზიარებად.
იგი	კლარჯ.	გინა თუ არა, მოიცალე, დაიმარხე და დეგ ეკლესიას, ვიდრემდის აღასრულნე ლოცვანი იგი.
იგი	კლარჯ.	იხილეღა წინაწარმეტყუელისა იგი თქუმული, ვითარ-იგი მარტოჲსა კჳრიაკისათჳს განაჩინებს.
იგი	კლარჯ.	სადა არიან ბრძენნი იგი მეცნიერნი და მდიდრად მრავალმეტყუელნი?
მისთჳს	კლარჯ.	არა თქუა, ვითარმედ: ესე დღენი არიან, რომელ ქმნნა უფალმან, არამედ მარტოჲსა მისთჳს თქუა.
მისა	კლარჯ.	უწყით, რამეთუ ყოველნივე დღენი უფალმან შექმნნა, და ყოველნივე დღენი უფლისანი არიან, და მისა მიმართ ჰგიან.
იგი	კლარჯ.	სადა არს ძლიერი იგი და ახოვანი, რომელი ძლეულ არს და დაცემულ არს და მიწასა შესრულ?
იგი	კლარჯ.	სადა არიან მდიდარნი იგი და განმცხრომელნი, რამეთუ აჰა ესერა ტყებითა და ტირილითა სავსჱ არიან სახლნი მათნი?
იგი	კლარჯ.	სადა არიან სასმენელნი იგი პირად-პირადნი სახიობათა მსმენელნი, რომელნი დღეს დაყოფილ და დაჴსნილ არიან და დაკლებულ სმენისაგან?
იგი	კლარჯ.	სადა არს ხატი იგი შეუნიერი და ჰასაკი მზუაობარი, რომელი დღჱს განრყუნილ არს და მოძულებულ და ასონი იგი გუამისანი განყოფილ და განბნეულ არიან, და განზრახვაჲ იგი დაცხრომილ არს და სიტყუაჲ დადუმებულ არს,
იგი	კლარჯ.	არა თუ სხუანი იგი ექუსნი დღენი სხუამან ვინ შექმნნა, და ესე მარტოჲ ხოლო თჳთ შეიქმნა და ექუსნი იგი რაჲსათჳს-მე არა მოიჴსენნა?
მას	კლარჯ.	და მეშჳდესა მას დღესა განსუენებაჲ ბრძანა.
იგი	კლარჯ.	და მეტყუელებაჲ განქარვებულ არს და ყოვლითურთ გუამი იგი დაჴსნილ არს და მიწა და ნაცარ ქმნულ არს, კეთილობაჲ მიცვალებულ არს და მოქმედობაჲ იგი ხუროთაჲ მათ დალეულ არს?
მის	კლარჯ.	და რაჟამს კესარიად მოიყვანეს და შორის სარჩელსა და წინაშე საყდარსა დადგა ფელიქისსა ზე, მთავრისა მის, და აგრიპა მეფისა ზე, ესოდენი სულისა წმიდისაგან აქუნდა სიბრძნითა მით მადლი ძლევისაჲ პავლეს,
მას	კლარჯ.	რაჲთა ურთიერთას უკუნისამდე არა ვიტიროდით სიმძაფრესა მას შინა ცეცხლისასა, არამედ მოვიქცეთ სინანულად და მოსწრაფჱ ვიქმნნეთ სულთა ჩუენთა ცხორებისათჳს და მივეახლნეთ საქმითა კეთილითა ღმერთსა და მოვიპოვოთ სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი და სიყუარული უზაკუველი სათნოდ მისა.
მანცა	კლარჯ.	ვითარმედ მანცა, თჳთ ჰურიათა მეფემან აგრიპა, თქუა: „კნინ ერთღა და მარწმუნა მე ქრისტიანე ყოფად“.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ რაჟამს შჯულსა მისცემდა ღმერთი ჰებრაელთა მათ, დღჱ იგი შაბათი მისცა მათ განსასუენებელად, რამეთუ ამას დღესა შინა განისუენა ღმერთმან ყოველთაგან საქმეთა თჳსთა, ამისთჳსცა მათ უბრძანა ყოველთა საქმეთა დაცადებაჲ.
მის	კლარჯ.	რაჲთა ვიგლოვდეთ მწუხარებით მის თანა და ვეკრძალნეთ თავთა ჩუენთა, და უწყოდით, რამეთუ ჩუენ ზედაცა მომავალ არს ჟამი ესე საშინელი და ჩუენდაცა შესუმად არს სასუმელი იგი სიმწარისაჲ.
იგინი	კლარჯ.	რამეთუ განარისხეს ღმერთი და არა დაიცვნეს მცნებანი მისნი, ფუცა პირითა წინაწარმეტყუელისაჲთა და თქუა: „ვერ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო რაჟამს მოვიდა უფალი ზეცით ქუეყანად და იშვა წმიდისაგან ქალწულისა და განაახლა ყოველივე იგი შჯული,
მით	კლარჯ.	და რაჲთა მღდელთმოძღურებაჲ მათი ღმერთმან აღჰმართოს, ძალითა მით სასურველი იქმნა და მას თჳთ აჰრონს არა-მე მოჰმადლოსა აღდგომაჲ?
იგი	კლარჯ.	რამეთუ თჳთ იგი იყო შემოქმედი შჯულისაჲ, განაგდო ყოველი ძუელი და მოგუცა ჩუენ მადლი იგი, ვითარცა წმიდაჲ მოციქული იტყჳს: რამეთუ ძუელი იგი წარჴდა და აჰა ესერა იქმნა ახალი.
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ყოველივე მის მიერ განეწესა, რაჲთა დაჰჴსნეს შჯული იგი შაბათისაჲ მის და ნაცვალად მისსა წარმოაჩინოს სხუაჲ დღჱ ლოცვისაჲ და განსუენებისაჲ.
იგი	კლარჯ.	და რაჟამს ვიხილოთ ენაჲ იგი მისი, შეკრული და მეტყუელებისაგან დაცხრომილი, და ვჰბასრობდეთ, და არცა ვამპარტავნებდეთ, მზუაობარ ვიქმნნეთ, არამედ შიშით და ძრწოლით ვიწყოთ გლოვად და ვიტყოდით: ამაოებით ამაო არს ყოველი ცხორებაჲ კაცისაჲ.
იგი	კლარჯ.	მოგუცა ჩუენ პირველი იგი დღჱ, რომელსა ეწოდა დასაბამი სოფლისა შესაქმისაჲ.
მას	კლარჯ.	და სახელი დასდვა მას საუფლოჲ, რაჲთა სახელისა მისისაგან შეინანონ და დაიცვნენ მცნებანი ღმრთისანი.
მას	კლარჯ.	ესევე სული წმიდაჲ ქალაქთა დედოფლადმდე – ჰრომედ ქადაგებად წარუძღუა მას ქრისტჱსთჳს, რომელი-იგი ოდესმე მდევარ იყო, რომელმან-იგი მუნ შინა მრავალთა ჰურიათა ქრისტჱს მიმართ სარწმუნოებაჲ დააჯერა.
იგი	კლარჯ.	და მაშინ ბრძანებაჲ იგი ძლიერ იყო, აწ არღა ძლიერ არსა?
იგი	კლარჯ.	სადა არს, რომელმან დაჰბეჭდა საფასესა თჳსსა ზედა და შეკრა ვაშკარანი ჴელითა თჳსითა, და ბეჭედი იგი ჴელითა თჳსითა ვერღარა აღსტეხა, და ძალმან მისმან შეკრული იგი ვერღარა განჰჴსნა, რამეთუ სიმჴნჱ იგი ახოვნებისა მისისაჲ მოუძლურდა და ამაო იქმნა?
მით	კლარჯ.	და ექუსთა მათ დღეთა ვერ ჴელ-ეწიფის ზე ახილვად და ხილვად მზისთუალისაჲ, ვინა მოვალს, ანუ ვიდრე ვალს დაყჳთლებული და განტეხილი საქმითა შენითა, ოფლითა და შრომითა მით განიკაფებინ და ვერ ჴელ-ეწიფებინ ზე ახილვად და განსუენებად,
იგი	კლარჯ.	სადა არს, რომელმან საუნჯენი თჳსნი აღავსნა საფასითა, და იქმნა იგი მისგან განშორებულ და უცხო?
იგი	კლარჯ.	არამედ დგან და ელინ იგი დღესა მას კჳრიაკესა, რაჲთა მტუერი ღათუ იგი განყაროს, ვითარ რაჲმე ჴორცთა მათთაგან, და არიან ვინმე თქუენთაგანნი, რომელთა თქჳან დღჱსა კჳრიაკესა, თუ: დღეს შევსწიოთ გლახაკსა.
მათ	კლარჯ.	ხოლო სიტყჳსმგებელთა მათ ეტყოდა განცხადებულად: „კეთილად იტყოდა სული წმიდაჲ თქუენთჳს ესაია წინაწარმეტყუელისა მიერ და თქუა: სმენით გესმოდის და არა გულისხმალ-ყოთ“ და ვითარცა-იგი შემდგომი წერილ არს.
მას	კლარჯ.	მოვედით პირველსა მას წიგნსა, რომელსაცა თქუენ შეიწყნარებთ: და დაჰბადა ღმერთმან კაცი, მიწაჲ ქუეყანით, მიწაჲ ჴორცად გარდაიქცევის და ჴორცი ჴორცად ვერ-მე მოეგოსა?
მით	კლარჯ.	და არა უწყოდა, რომელ-იგი ჰნებავს კეთილისა საქმედ, მით შესცოდებნ ღმერთსა.
მისსა	კლარჯ.	სადა არს, რომელი განკრძალულ სოფლისა ცხორებასა და მწრაფლ სიკუდილმან კარსა მისსა დაურეკა?
მათ	კლარჯ.	და რამეთუ სულითა წმიდითა სავსე იყო, და ყოველნი მოყუარენი მისნი მოციქულნი და მათ ძლით შემდგომნი მათნი, რომელთა მამაჲ და ძე და სული წმიდაჲ ჰრწმენა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ მოიპარო მონაჲ ვისიმე და განჰყიდო იგი და განუყო გლახაკთა, რაჲთამცა მადლი მოვიღეთ უფლისაგან, ეგრჱვე სახედ, რომელთა მოიპარიან დღჱ იგი უფლისაჲ შესაწევნელად და სარგებელად გლახაკთა.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ გნებავს შეწევნად გლახაკთა, მიეც მას დღეთაგან, რომელთა ზედა გაქუს ბრძანებაჲ, და ნუ გარდახუალ მცნებათა ქრისტჱსთა, ნუ გარჱ-წარსცემ ყურსა შენსა სიტყუასა წერილისასა, ნუ დააკლდები ლოცვასა, ნუსადა განეშორები ეკლესიათა მათ შენთაგან.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ წერილ არს „ქუეყანისაგან კაცი“ და არა ჰრწამს, რომელნი აღმოიკითხვენ ამას, მათ ურწმუნოთა ესე, ხოლო წინაწარმეტყუელთაგან ჩუენ მორწმუნეთა,
მათ	კლარჯ.	და თუ რაჲმე მოიწიის მათ ზედა ბოროტისა საქმჱ, ჰბრძოლებედ ღმერთსა ამის სახისათჳს.
მის	კლარჯ.	რამეთუ წინაწარმეტყუელთასა ვიეთნიმე იკითხვენ, და არა ჰრწამს წერილისაჲ მის და დაგჳდგიან ჩუენ იგი, ვითარმედ: „არა აღდგენ უღმრთონი სარჩელსა“.
იგინი	კლარჯ.	რავდენ განეშორო ეკლესიისაგან, ეგდენცა ღმერთი განგეშოროს შენგან ვითარცა იტყჳს წინაწარმეტყუელი: „რამეთუ აჰა ესერა რომელთა განიშორნეს თავნი მათნი შენგან, იგინი წარწყმიდენ და მოისრნენ ყოველნი, რომელნი განგიდგენ შენგან.
იგი	კლარჯ.	და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან-იგი აღგუბეჭდნა ჩუენ ამისთჳს ღმერთმან“, რომელმანცა მოგუცა ჩუენ „წინდი იგი სულისაჲ“.
იგი	კლარჯ.	და დღეს მოგზაურნი მისნი იქცეს და იგი საფლავსა ირღუევის.
მათა	კლარჯ.	ჰკითხე, რაჲთა თანაწარსლვითა წინამიგებად მათა.
იგი	კლარჯ.	მერმე თქუეს: „რომელმან-იგი აღადგინა ქრისტჱ მკუდრეთით, განაცხოველნეს მოკუდავნიცა იგი ჴორცნი თქუენნი მის მიერ, რომლისა-იგი სული მისი დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის“.
მათ	კლარჯ.	და რომელნი-იგი პირველ გყუარობდეს და სასურველ იყავნ მათ წინაშე, დღეს მოსაწყინებელ იქმენ და მოძულებულ მათ წინაშე, ეგრჱთვე მეგობარნი შენნი, რომელნი თანასწორად სულისა შენისა შეგერაცხნეს,
იგი	კლარჯ.	ვიდრე საფლავადმდე შენდა მოგზაურ გექმნეს და მწუხარებასა აჩუენებდეს, და ვითარცა საფლავი შენი დაჰკრძალეს, ყოველი იგი სიყუარული შენი და მეგობრობაჲ დაივიწყეს,
იგი	კლარჯ.	ხოლო უფალი, რომლისაჲ დიდებულ არს სახელი მისი, იგი მხოლოჲ დაადგრეს შენ თანა.
იგი	კლარჯ.	მართალნი იგი მაშინ აქებდენ, ხოლო რომელნი აღესრულნეს ცოდვასა შინა, მიერითგან ჟამი აღსარებისაჲ არღარა აქუს.
მას	კლარჯ.	არამედ აღიხილენ თუალნი შენნი და განიფრთხვჱ სიმთრვალისაგან, რომელსა-ეგე შინა ხარ, რაჲთა ეწიო წარსრულსა მას და ჰპოვო, რომელი წარსწყმიდჱ.
მათ	კლარჯ.	რომელ არა ხოლო ჩუენსა წინა, არამედ ჩუენსა შემდგომადცა წვალებათა ვხედავთ მრავალფერთა და მრავალთღზულთა მწვალებელთა მათ საცთურთა.
მის	კლარჯ.	ამისთჳს თანაგუაც კრძალვით ცხორებაჲ, პირველ მოწევნადმდჱ დღისა მის, და შიშით მოღუაწებასა განვემზადნეთ, ვიდრე მოვლინებადმდე ჩუენდა მოციქულისა მისისა,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ რომელი გუშინ მეფე იყო და განმგებელ ყოველსა მონაგებსა თჳსსა, იქმნა იგი დღეს განგდებულ და შეურაცხ, ვითარცა მებრ მკუდარი და არაყოფილი.
იგი	კლარჯ.	და შევწიროთ მადლობაჲ უფლისა, რომელი ჴელმწიფედ განაგებს დაბადებულთა მისთა ზედა და გარდაცვალა ცხორებაჲ იგი, განბჭო სიკუდილი, ვითარცა ინება.
მათ	კლარჯ.	და ცან ძალი კეთილთაჲ მათ, რომელი აღუთქუა ღმერთმან მოღუაწეთა და ჭირსა შინა მოთმინეთა.
მათ	კლარჯ.	და მერმე კუალად ჭურვილთა მათ სიმართლისათა მოუწერს და იტყჳს, ვითარმედ: „ჩაფხუთი იგი ცხორებისაჲ დაიდგით და მახჳლი იგი სულისაჲ, რომელ-იგი არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, ყოვლითა ცოდვითა და ვედრებითა“.
იგი	კლარჯ.	და იქმნა იგი უცხო მშობელთაგან და ნაშობთა და ნათესავთაგან და მონაგებთა, მოყუარეთაგან და მახლობელთა, და ყოველი იგი საფასჱ და მონაგები, რომელი გარემო შეეკრიბა, გინა მოხუეჭითა, სხუათა განიყვნეს და იგი მის ყოვლისაგან ცუდი დაშთა და ცალიერი განვიდა სახლით თჳსით.
მას	კლარჯ.	და ესეცა გულისხმა-ყავ, ჵ სიჭაბუკეო, რამეთუ უფალ ფრიად მოწყალჱ არს და არა ინება წარწყმედაჲ შენი და მტერისა მიერ წარტყუენვაჲ შენი, რომელმან-იგი გიწოდა შენ, შეუდეგ მას და წარგიყვანა და მისდევდი მას და დაემორჩილჱ ბრძანებასა მისსა.
იგი	კლარჯ.	მაშინ თჳსთა მისთა არღარაჲ სხუაჲ ზრუნვაჲ აქუნდა, არამედ სისწრაფითა დიდითა განიღიან იგი სახლით მისით, რამეთუ მოსაწყინელ და სამძიმარ არნ იგი მიერ ჟამით, ვიდრემდის შევიდიან საფლავად და დაუტევნიან იგი მარტოჲ და წარვიდიან სახიდ თჳსად.
იგიცა	კლარჯ.	რომელ იგიცა სხუათა მიცემად არნ უკუანაჲსკნელ მოწევნასა სიკუდილისასა, და სწრაფით მონაგებსა მისსა განიყოფდიან.
მათ	კლარჯ.	და ამისთჳს არა სათნო უჩნდა უფალსა, რაჲთა სრულიად არა წარგტყუენოს შენ და გერეოდის მტერი იგი შენი, რომელსა ჰნებავს შთათქმაჲ შენი, და მისთჳს მომავლინა მე შენდა, რამეთუ გპოვე შენ, ჭაბუკო, ყოველთა მათ საქმეთა, რომელნი პირველად წარმოსთქუენ.
იგი	კლარჯ.	და აწ ვიხილოთ, სადა არს, რომელმან იგი შეკრიბა და იზრუნა და აღაშენა და შეამკო, და თუ რაჲ სარგებელ ეყო მას, რომელ-იგი დაუტევა, ანუ ვინ არიან, რომელნი იშუებენ მას ზედა.
მათთჳს	კლარჯ.	წამებულ არს მცნობელთა მათთჳს, რამეთუ მტკიცე და განმწმედელ და შემწე არს ძალი სულისა წმიდისაჲ.
იგი	კლარჯ.	ანუ არა ჴელითა თქუენითა დღითი-დღედ დაჰფლავთ მკუდართა და უწყით მოწევნად იგი, რაჲსათჳს არა ზრუნავთ სულთა ჩუენთათჳს, ვიდრე მოწევნადმდე სიკუდილისა?
იგინი	კლარჯ.	და იგინი მოგიცჳენ ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, რომელმან-იგი სიყუარულისა შენისათჳს მომავლინა მე შენდა და წყალობისა შენისათჳს მაჴელმწიფა შენ ზედა.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დამაკლებს მე ჟამი ესე თხრობად, დაღათუმცა მინდა სიტყუად ნეშტი იგი პავლჱსთაჲ მათგან ათორმეტი სამოციქულოთა, რომელთა-იგი შინა მრავალფერად და უკლებელად და ღირსად ასწავებდა.
მისთჳს	კლარჯ.	რამეთუ მრავალ არიან, რომელნი თქუენ მიერ დაფლულ არიან და მრავალთა მკუდართა საქმესა ზედამდგომელ ქმნულ ხართ და მისთჳს ჯერ-არს თქუენდა, რაჲთა გულისხმა-ჰყოთ, ვითარმედ: რომელთა აღაშენეს უცნობელად, წარწყმედულ იქმნნეს.
მათა	კლარჯ.	ჯერ არს მათა სმენად, ვითარ-იგი იტყჳს იობ: „ფრიად არს...
მას	კლარჯ.	ბრძანებითა მისითა მოვედ მე შენდა, რამეთუ მან მომავლინა უწინარეს სიკუდილისა შენისა, რაჲთა ეწიო წარსრულსა მას კეთილსა, რომელი უგუნურებითა შენითა განგეყო, და რაჲთა სინანულითა შეუდგე ღმერთსა და გიჴსნეს შენ სატანჯველისაგან საუკუნოჲსა.
მას	კლარჯ.	მოიქეც აწ უფლისა შენისა დამბადებელისა და შიშითა და ძრწოლით მოუჴედ მას და ევედრე მას და აჴოცნეს ბრალნი შენნი ცხორებასა შენსა.
მას	კლარჯ.	და ჯერ-უჩნდინ ძალსა მას სულიწმიდისასა, რაჲთა ჩუენ, რომელი-ესე დავაკლეთ დღეთა ამათ მოახლებისათჳს, გუცეს შენდობაჲ და ჩუენ მსმენელთა მოგუეცეს ცნობაჲ და ზედაჲს-ზედა კითხვისა მისგან წიგთაჲსა ისწავებდით მას,
მათ	კლარჯ.	და აწ უწყით, საყუარელნო, რამეთუ ყოველნივე მოსიკუდიდ ვართ მათ თანავე, რომელნი მოკუდეს.
მას	კლარჯ.	ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვიგლოვდეთ და ვტიროდით თავთა თჳსთათჳს და არა მკუდართა ზედა, რამეთუ რომელი ტიროდის და იგლოვდეს მკუდარსა ზედა, არაჲ სარგებელ ეყოს მას,
მათგან	კლარჯ.	და აწინდელისა მისგან სწავლისა და პირვეთა მათგან თქუმულთა ჩუენ მიერ უმტკიცესი სარწმონოებაჲ გაქუნდინ მხოლოჲსა მიმართ ღმრთისა
იგი	კლარჯ.	ხოლო რომელი ტიროდის თავისა თჳსისათჳს და ცოდვათა თჳსთათჳს, იგი ამას სარგებელ ეყოს სულსა თჳსსა, რამეთუ სიკუდილი ხარკი არს სათანადოჲ, იგი ამას სარგებელ ეყოს სულსა თჳსსა,
იგი	კლარჯ.	რამეთუ დაუტევნა მცნებანი მისნი და ეშმაკისაგან განცდილ იქმნა და ძლეულ, ვიდრემდის განივლინა იგი სამოთხისა მისგან საშუებლისაჲსა და მოიცვალა იგი სოფელსა ამას საჭირველსა, და ეუფლა მას სიკუდილი ბრძანებითა ღმრთისაჲთა.
მის	კლარჯ.	და ყოველთა ნაშობთა მისთა ზედა განწესებულ არს და დაბეჭდულ და ვერ ეგების, ვითარმცა არა ყოველნი წარვდეგით მის წინაშე დღესა მას სარჩელისასა შეშინებულნი ძრწოლითა დიდითა.
მის	კლარჯ.	და მამისა ყოვლისმპყრობელისა და უფლისა ჩუენისა მიმართ იესუ ქრისტჱსა, ძისა მისისა მხოლოდშობილისა და სულისა მის მიმართ წმიდისა ნუგეშინიმცემელისა.
მან	კლარჯ.	ძელი მისი სულისაგან წყლისა ყუაოდის, და ყოს მან ნაყოფი, ვითარცა ახალნერგმან, ხოლო კაცი მოკუდა და წარჴდა, დაეცა კაც და არღარა არს?“
მისსა	კლარჯ.	რამეთუ ყოველნი საქმენი ჩუენნი დამარხულად დგენ წინაშე მისსა და არარაჲ მათგანი თანა-წარჰვალს მას.
მისთჳს	კლარჯ.	ამისთჳს ვევედრნეთ ღმერთსა და შემწე ვიყოთ ჟამისა მისთჳს საზარელისა, რამეთუ არავინ მიჴსნეს ჩუენ და შემეწიოს ჟამსა ჭირისასა თჳნიერ მისა.
იგი	კლარჯ.	ხოლო სულისა წმიდისათჳს, ვითარცა-იგი თქუმულ არს, ვითარმედ: „ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ“, და რამეთუ სარწმუნოებისა წესსა კეთილად საცნაურ არს და საბელიანოზისსა მას საცნაურსა ესე წარსდევნის.
მათგან	კლარჯ.	ანუ არა სიმძაფრჱ სიჭაპუკისა შენისა აღგძრვიდა ცოდვისა მიმართ და ბრალისა და ურჩებასა ღმრთისასა მოგატყუებდა და მათგან გიყვანე?
მათთჳს	კლარჯ.	და აწ ვითარ-მე ვიგლოვოთ მათთჳს, რომელნი წარვიდეს ჩუენგან და მიიცვალნეს და ჩუენ ადრჱ კუალსა მათსა მიდგომად ვართ, და იგინი ჩუენდა არღარა მოიქცევიან?
იგი	კლარჯ.	აწ ხჱ დაეცეს და აღ-სამე-დგის, და თჳთ იგი კაცი, რომლისათჳს იგი ხჱ შეიქმნა, არა-მე აღდგესა?
მის	კლარჯ.	არამედ ესეღა მითხართ თქუენ, რომელნი დაჰფლავთ მკუდართა: რაჲსათჳს ესრჱთ მოსწრაფჱ ხართ და ადრჱ-ადრჱ გნებავს მკუდრისაჲ მის განღებაჲ სახლისაგან თქუენისა, თქუენგან, რომელი-იგი გუშინ სასურველ იყო თქუენ წინაშე და საყუარელ?
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი იტყჳს: რაჲთა არა დაიჴსნეს და დალპეს და ეუფლოს მას სიმყრალჱ.
მას	კლარჯ.	ნუუკუე შიმონისებრ მოხჳდჱ ორგულებასა, ნათლისღებასა მას და ჭეშმარიტებასა არა ეძიებდეს გული შენი.
იგი	კლარჯ.	და მწოდებელი იგი ჩუენი კართა ზედა დგას, ხოლო ჩუენ ვისწრაფით მონაგებთა შეკრებასა, რაჲთა სხუათა დაიუნჯონ და იხარებდენ მათ ზედა შემდგომად ჩუენსა.
მას	კლარჯ.	უკუეთუ კუალად ურწმუნოღა ხარ, განიშორჱ ურწმუნოებაჲ ეგე დღეისითგან და იქმენ მორწმუნჱ, ჟამსა მას ნათლისღებისასა ოდეს მოხჳდე ეპისკოპოსთა წინაშე,
მის	კლარჯ.	რამეთუ არა კაცთაგან არს მადლი ესე, ღმრთისაგან და კაცთაგან მიეცემის, და შენ რაჲ მოხჳდე ნათლისმცემელისა მის, მოუჴედ მას და ნუ ჰხედავ პირსა მის კაცისასა,
მის	კლარჯ.	რომელ ჩას, არამედ გეჴსენედ სულისა მის წმიდაჲ, რომლისათჳს-ესე აწ ვიტყჳთ, რამეთუ ესე განმზადებულ არს მოსლვად და აღბეჭდვად სულსა შენსა.
მით	კლარჯ.	და მოგცეს შენ ბეჭედი, რომლისაგან ძწიან ეშმაკნი, რამეთუ ზეცისაჲ არს და საუფლოჲ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „რომელი-იგი გრწმენა და აღიბეჭდენით სულითა მით წმიდითა აღთქუმისაჲთა“. არამედ გამოსცდის სულსა.
იგი	კლარჯ.	ანუ არა გპოვეა, ჵ ჭაპუკო, მაჩუენებელი კაცთაჲ და მამკობელი თავისა, ვითარცა საფლავი განგოზილი, რომელი ჩანედ კაცთა წინაშე შუენიერ, ხოლო შინაგან სავსე არნ სიმყრალითა და არაწმიდებითა და იგი დავარღჳე და უბრებაჲ მისი გამოვაჩინე, რაჲთა სათნო ეყო შენ ღმერთსა?
მისგან	კლარჯ.	ანუ არა გპოვჱ მოწრაფჱ და მეძიებელი უშჯულოებისაჲ და სიცრუვისაჲ და სენთა განმრავლებითა დაგაცხრვე მისგან?
მით	კლარჯ.	არა გპოვეა ბრწყინვალებითა წარწყმედული სოფელსა შინა და შეგმოსჱ შენ სამოსჱლი მოშიშებისაჲ შენანებითა, რაჲთა მით ჰპოვო დიდებაჲ და პატივი ღმრთისაგან, მაცხოვრისა შენისა?
მას	კლარჯ.	ანუ არა გპოვეა მზუაობარი, რომელი ჰასაკითა და მაღლადმხედველი და წინამდებარესა მას შენსა ყოვლადვე არა იხილევდ?
მით	კლარჯ.	და სარეცელნი შენნი ცრემლითა შენითა დაალტვნე და ცოდვანი და ბრალნი შენნი მით განიბანნე.
მათ	კლარჯ.	და მათ წილ მოგეც გლოვაჲ და მწუხარებაჲ, რაჲთა სული შენი განერეს სატანჯველისაგან და მოგეც სიცილისა წილ ტირილი, რაჲთა დათხევითა ცრემლთა შენთაჲთა დავითის თანა იხარებდე.
მათ	კლარჯ.	და მოგივლინე ურვაჲ და ჰრული შენანებისაჲ, რაჲთა სულთ-ითქუმიდე და ინანდე უდბობით წარსრულთა მათ დღეთა შენთა და დაგაბრკოლჱ სრბისაგან განმარისხებელისა, რაჲთა დააჯერო ღმერთი, დამბადებელი შენი.
მას	კლარჯ.	და სწრაფითი იგი მორბედებაჲ შენი, რომელ გაქუნდა სიჭაბუკესა შენსა და ჰრბიოდე გზასა მტერისასა, იგი სიმძიმედ და დაღონებად შევცვალე, რაჲთა გზასა მას უფლისასა მოსწრაფედ ჰრბიოდი და კუალსა მისსა შეუდგე.
მის	კლარჯ.	და შევკარ ენაჲ შენი მრავალმეტყუელებისაგან და რაჲთა დაჰსცხრე ტყუვილისაგან და ცილისწამებისა, მის წილ მოგეც შენ დუმილი შუენიერი და ფრიად სარგებელი.
მით	კლარჯ.	და დავაბრყჳლენ თუალნი შენნი, რაჲთა არა იხილონ ამაოებაჲ და დავშრიტე მცხინვარებაჲ გუგათა შენთაჲ, რაჲთა შინაგანითა მით თუალითა მარადის ჰხედვიდე ღმერთსა.
მის	კლარჯ.	და დაგამდაბლჱ ამპარტავანებისაგან და შეგმოსჱ შენ სიბერჱ, რაჲთა მარადის გეჴსენოს სიკუდილი და აუვარებდე უფალსა საქმეთა შენთა და კეთილი გეყოს შენ მის მიერ.
იგი	კლარჯ.	დღითი-დღედ ვიღუწიდ შენთჳს, ვიდრემდის გარდავიჴადე ვალი იგი ცოდვისა შენისაჲ და აღგიმცირე ტჳრთი შენი.
იგი	კლარჯ.	აწ უკუე შეიწყნარე, საყუარელო, მოსლვაჲ ჩემი და მიივლტოდე უფლისა და ცან, რაჲ-იგი თანა-გაც და გულისხმა-ყვენ ცოდვანი შენნი, ეძიებდ სინანულსა, მოიჴსენე სატანჯველი და დღჱ იგი საშინელი განკითხვისაჲ,
იგი	კლარჯ.	ითხოვდ წყალობასა უფლისასა, ისმინე აღთქუმაჲ იგი და გეშინოდენ უფლისა და მოიგონე, რაჲ გიქმნიეს და მიისწრაფჱ აღსარებად.
მათ	კლარჯ.	მოელოდე შენ სიკუდილსა და განერი სატანჯველსა, ხადოდე მას სინანულით, ვიდრე გაქუსღა სული შენი, რაჲთა შემდგომად სიკუდილისა შენისა განერე ბოროტთა მათ წყალობითა ღმრთისაჲთა.
იგი	კლარჯ.	და უწყოდე, საყუარელო, რამეთუ განწვალებაჲ ღამისა და დღისაჲ და დაუცადებელი სრბაჲ მათი მოსწრაფჱ არიან დალევნად დღეთა ცხორებისა შენისათა და შენცა ნუ უდებ იქმნები ვედრებად უფლისა, რამეთუ იგი არა დასცხრებინ აღსრულებად ჟამთა შენთა.
მის	კლარჯ.	მაშინ მიეცის აღთქუმასა ჭეშმარიტებისასა და მიეცის სულთა განკითხვასა და მიღებულ იქმნის საფლავად და დაიდვის მის შინა და მიესხის მიწაჲ.
იგი	კლარჯ.	და აღესრულის სიტყუაჲ იგი: მიქცა მიწაჲ მიწად.
მას	კლარჯ.	მაშინ დაუტევის ყოველი მონაგები თჳსი ოჴრად და საფასჱ და სიმდიდრჱ, ნაშობნი და მონანი, ეტლები და მჴედრები, და არავინ მას დღესა შინა შემძლებელ არნ შეწევნად მისსა.
იგი	კლარჯ.	და არცა ნათესავთა და მეგობართა მისთა შეუძლიან ჴსნაჲ მისი სიკუდილისაგან, არამედ იქმნის იგი მატლთა შესაჭმელ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო თჳსთა და მეგობართა მისთა ნაშობთა და სახლეულთა მისთა დაუტევიან იგი ყოველთა ერბამად საშჯელად და განსაკითხავად და მიიქციან საყოფლად თჳსა და განიყოფდიან ოჴერსა მისსა და ისრითა ერთი-ერთას დასწერტდიან.
მას	კლარჯ.	აწ უკუე არქუ მეგობარსა მისსა, რაჲთა მოვიდეს საფლავად და უწოდოს მას.
იგი	კლარჯ.	მაშინ სული იგი მიეცის განსაკითხავსა საშჯელისასა და მწუხარებასა დაუსრულჱბელსა და მონაგები მისი არად სარგებელ ეყვის, რომელი-იგი დაუტევა,
მისთჳს	კლარჯ.	ხოლო წარმოვიღოთ აწ ასულისა მისთჳს შესაკრებელთმთავრისა.
მის	კლარჯ.	არამედ იქმნის მის ზედა სიტყჳსა მისებრ მდიდრისაჲ მის და ვაებაჲ იგი მონისაჲ მის უჴმრისაჲ, რამეთუ არა ისმინა ჴმაჲ ვედრებისა მისისაჲ და არცა შეწყნარებულ იქმნა მიზეზი პასუხისა მისასაჲ.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ სარწმუნოებით მოხჳდე, კაცნი გმსახურებდენ შენ ხილულად, ხოლო სულმან მოგცეს შენ უხილავი იგი.
მისთჳს	კლარჯ.	თანა-წარვჴდე ჟამისა ამისთჳს სიმცირისა და ძისა მისთჳს ქურივისა, აღდგომილისა მკუდრეთით, მოვიჴსენებთ.
მას	კლარჯ.	დიდსა განკითხვასა მოხუალ შენ, დიდსა მას ერისკრებასა შერაცხად ჟამსა მას ერთსა, რომელი წარ-თუ-სწყმიდო, განუკურნებელ იყოს ბოროტი იგი.
მას	კლარჯ.	და თუ არა მოსცეს სიტყუაჲ, უძლიერესადრჱ ჴმა-უყავნ მას.
მას	კლარჯ.	ხოლო ღირს თუ იქმნა მადლსა მას, განათლდეს სული შენი, მიიღო შენ საჭურველი და ძალი, რომელ არა გაქუნდა შენ, რომლისათჳს ძწიან ეშმაკნი.
იგი	კლარჯ.	თანა-წარვლო ელიასი იგი და ძისა მის ქურივისაჲ, რომელი-იგი მკუდრეთით აღადგინა მან, და ელისჱ ორგზის აღადგინა მკუდარი ცხორებასა და შემდგომად აღსრულებისა მისისა, ვითარცა ცხოველმან ქმნა აღდგომაჲ სულითა თჳსითა.
მათ	კლარჯ.	და ჴორცთა მათ წინაწარმეტყუელისათა აღასრულეს საქმჱ სულისა ცხოველისაჲ.
მას	კლარჯ.	და აღსრულებულმან და მდებარემან ცხორებაჲ მოსცა აღსრულებულსა მას.
იგი	კლარჯ.	რამეთუ ვრცელ არს სარწმუნოებაჲ, და დაადგრეს შენ თანა მცველად ნუგეშინისმცემელი იგი და იღუწიდეს შენთჳს, ვითარცა თჳსისა მუშაკისა, შესლვათა შენთათჳს და გამოსლვათა შენთათჳს და ბოროტის მზრახველთა შენთათჳს ეშმაკთა.
მას	კლარჯ.	და მო-რაჲ-ჰსცა ცხორებაჲ მკუდარსა მას, იგი ეგრევე ეგო მკუდართა თანა.
იგი	კლარჯ.	და მოგცეს შენ მრავალფერისა მადლისა ნიჭი, უკუეთუ ცოდვითა არა შეაწუხო იგი.
მისსა	კლარჯ.	არამედ აღ-თუმცა-დგა ელისე სულსა ხოლო მისსა ესმა ესე საქმჱ იგი, არამედ რაჲთა გამოჩნდეს სული იგი ღმრთისაჲ.
იგი	კლარჯ.	რაჲ უკუე არს, ძმანუ, დამარხვაჲ იგი მადლისაჲ მის?
მისა	კლარჯ.	არამედ განემზადენით შეწყნარებად მისა, და რაჟამს შეიწყნარო იგი, ნუ განაგდებ მას.
მას	კლარჯ.	და აწ არცა სიკუდილი ისმენს და არცა საფლავი სიტყუასა მიგიგებს და არცა, რომელი-იგი დავდევდით, ძეს მას შინა.
მას	კლარჯ.	არა თანა-იყო, არს ძალიცა რაჲმე ჴორცთა შინა წმიდათა ამისთჳს, რამეთუ ესოდენთა წელთა დამკჳდრებულ იყო მას შინა მართალი იგი სული, რომელსა-იგი მსახურ ყოფილ იყო.
იგი	კლარჯ.	ხოლო თავადმან ღმერთმან ყოველთამან, რომელი იტყოდა სულითა წმიდითა წინაწარმეტყუელთა მიერ, რომელმან მოავლინა იგი მოციქულთა ზედა აქა დღესა ამას ერგასისთასა, ესეცა მანვე თქუენ ზედა მოავლინენ,
მის	კლარჯ.	და მის მიერ ჩუენ განმამტკიცენინ და ზოგად ყოველთა მოგუეცინ ქველის-ყოფაჲ, რაჲთა მარადის ნაყოფსა სულისა წმიდისასა გამოვიღებდეთ:
იგი	კლარჯ.	და მაუწყე ჩუენ, რომელი არს ძუალი უფლისაჲ და რომელი არს ძუალი მონისაჲ და განათჳსე იგი ერთი ერთისაგან.
მათ	კლარჯ.	უკუეთუ სუდარები და ოლარები, რომელ გარეშე იყო ჴორცთა მათ წინაწარმეტყუელისათა, აღადგინონ მკუდარი.
მითურთ	კლარჯ.	„სიყუარულსა, სიხარულსა, მშჳდობასა, სულგრძელებასა, სიტკბოებასა, მოთმინებასა“ ქრისტჱს იესუჲს მიერ, უფლისა, რომლისაგან მითურთ დიდებაჲ მამისა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	კლარჯ.	არცა მეფე სიმრავლჱმან მსახურთამან იჴსნას, არცა ოხაჲ, არცა ვედრებაჲ სარგებელ არს მას დღესა შინა და არცა მამამან იჴსნეს შვილი თჳსი, და არცა შვილმან მამაჲ თჳსი.
იგი	კლარჯ.	ჟამისა ამისთჳს პირველ წარსრული თქუენისა დადგრომილებისა მარხვისა და ღამისთევისაჲ იგი წარსლვითა ითქუას მცირედ განთესული, რაჲთა თქუენ კეთილისა მისებრ ქუეყანისა შეიწყნაროთ თესლი და ნაყოფი გამოიღოთ ფართოდ.
იგი	კლარჯ.	და იგი ურჩ არს და უმსახურებელ დამდაბლებად შვილისა თჳსისა.
მათ	კლარჯ.	დამონებულ არს საჭმელსა და სასუმელსა და შორიდან განიზრახავს, რამეთუ აშენებს და ნერგსა ასხამს, მოიგებს და დაიპყრუს სამეუფოთა, შჯის და აყენებს კაცთა სიყუარულისაგან ურთიერთას და ეტყჳნ მათ: შეიკრძალეთ მორჩილებაჲ იგი და მსახურებაჲ სათანადოჲ.
მათთჳს	კლარჯ.	მოიჴსენეთ კორინთელთა მიმართ პირველსა თავსა წერილი ყოველი, რომელი მიწერა მათთჳს პავლე, რომელნი იტყჳან: „ვითარ-მე აღდგენ მკუდარნი?
იგი	კლარჯ.	და მერმე იხილჱღა კადნიერებაჲ იგი კაცისაჲ, რამეთუ ითხოვნ ღმრთისაგან ურცხჳნოდ და იტყჳნ: მომეც მე ძლევაჲ მტერთა ჩემთაჲ.
მან	კლარჯ.	და არა ითხოვის მან, რაჲ-იგი უმჯობეს არს – სასუფეველი ცათაჲ და სიმართლჱ მისი.
იგი	კლარჯ.	ამით განარისხებნ იგი ღმერთსა.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ შენ მოსაცემელი იგი მისი არა მისცე სახელისა მისისათჳს, გრქუას შენ: ითხოვე და მიგეც, მევედრე და მიგმადლჱ შენ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მე ვითხოვდ, რაჲთამცა მავასხჱ ჩემი იგი, და არა ჰყავ.
მათ	კლარჯ.	ხოლო მე ვადიდნე მადიდებელნი ჩემნი და მივსცე მათ ცხორებაჲ საუკუნოჲ, რომელი ეგოს უკუნითი უკუნისამდე.
მას	კლარჯ.	ვითარმედ: „ზედა წერილ იყვნეს ყოველნი იგი სიტყუანი, რომელთა იტყოდა უფალი თქუენდა მიმართ მთასა ამას ზედა, შორის ცეცხლსა, დღესა მას წოდებისასა“, ვითარ-იგი იტყოდა განცხადებულად დღესა მას, რომელსა იწოდენით ღმრთისა მიერ.
იგი	კლარჯ.	და მეფსალმუნჱ იტყჳს: „აღგიარო, შენ ეკლესიასა შინა დიდსა, ესე იგი არს საწოდებელსა შინა დიდსა და ერსა შორის ძლიერსა“.
მისთჳს	კლარჯ.	პირველადვე გალობდა ფსალმუნი, ვითარმედ: მოსაწოდებელთა შორის, ესე არს: „ეკლესიათა შორის აკურთხევდით ღმერთსა და უფალსა წყაროთაგან ისრაელისათა“, ვინაჲთგან საქმისა მისთჳს მაცხოვარის მიმართ ჩუენისა ძჳრისზრახვისაგან განითხინეს ჰურიანი მადლისაგან.
მას	კლარჯ.	მეორედ აღაშენა მაცხოვარმან წარმართთაგან ჩუენ ქრისტეანეთა ეკლესიაჲ, რომლისათჳს ჰრქუა პეტრეს, ვითარმედ: „ამას კლდესა ზედა აღეშენოს ეკლესიაჲ ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“.
მისთჳს	კლარჯ.	პირველისა მისთჳს განგდებულისა იტყჳს: „მოვიძულე მე ეკლესიაჲ განგდებულთაჲ“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო მეორისა მისთჳს აღშენებულისა მუნვე იტყჳს მეფსალმუნჱ იგი: „უფალო, შევიყუარე შუენიერებაჲ სახლისა შენისაჲ“.
მისთჳს	კლარჯ.	და რამეთუ უგუნურით ჰხადის ურწმუნოთა და ყოვლისავე მისთჳს, მას შინა მოძღურებისა მკუდართა აღდგომისათჳს.
მათთჳს	კლარჯ.	თესალონიკელთა მიწერა: „არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს, რაჲთა არა სწუხდეთ, ვითარ-ცა სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ“ და ამის შემდგომი ყოველი, უფროჲს ხოლო ესე, ვითარმედ: „მკუდარნი იგი ქრისტჱსმიერნი აღდგენ პირველად“.
მის	კლარჯ.	უმეტესად შეისწავეთ, არა ხოლო თითისა ჩუენებით პავლჱ იტყჳს ამას, ვითარმედ: „ჯერ-არს ჴრწნილისა მის შემოსად უჴრწნელებაჲ და მოკუდავისა მის შემოსად უკუდავებაჲ“.
იგი	კლარჯ.	და რამეთუ ეკლესიისა სახელი მრავალსახელთათჳს ითქუმის საქმეთა, ვითარცა-იგი ერისა მისთჳს საკითხავსა მას ეფესელთასა, ვითარცა-იგი წერილ არს, ვითარმედ: „და ვითარცა ესე თქუა, განუტევა“, ეკლესიისაჲ იგი მტკიცედ ვიდრემე სათქუმელ არს.
იგი	კლარჯ.	და ჭეშმარიტად ეკლესიაჲ, ხოლო უკეთურთა შესაკრებელი იგი მწვალებელთაჲ, მარკიანელთასა ვიტყჳ და მანიქეველთასა.
მათ	კლარჯ.	რამეთუ სხუათაცა უღმრთოთა მწვალებელთასა ქუაბებსა ეკლესიავე ჰრქუან მათ.
იგი	კლარჯ.	წინაწარ იცოდა ურწმუნოებაჲ კაცთაჲ ღმერთმან, მატლთა მცირეთა ზაფხულისა მოსცა ნათლის სახჱ, გამობრწყინვებაჲ, ნათობაჲ ჴორცთაგან, რაჲთა საჩინოთა ესევითართა სარწმუნო იქმნეს მოსალოდებელი იგი.
იგი	კლარჯ.	რომელმან ზოგი იგი მოსცა, ძალ-უც ყოველიცა მოცემად, და რომელმან-იგი მატლსა მას ბრწყინვალებაჲ მოჰმადლა, რაოდენ უფროჲს განანათლოს მართალი კაცი.
იგი	კლარჯ.	უკუეთუ ვინმე იყვნენ მართალი, მოიხუნენ ჴორცნი იგი ზეცისათანი, რაჲთა შემძლებელ იყოს ანგელოზთა თანა სლვად,
მათ	კლარჯ.	ვითარ-იგი ღირს უკუეთუ ვინმე იყოს ცოდვილ, მოიხუნეს ჴორცნი საუკუნენი, ტანჯვასა მოთმინენი ცოდვილთათჳს, რაჲთა საუკუნოდ ცეცხლითა დაიწუებოდის და არასადა განილიოს და სამართლად ორ კერძოთავე მათ განწესებულთა მოსცეს ღმერთმან ესე.
მას	კლარჯ.	და ეგრეთვე სხუასა ყოველსა, რამეთუ ყოველსა ვჰმსახურე ჴორცითა, და მერმესა მას თანა მოიღოს საქმეთაჲ მათ.
მათ	კლარჯ.	ვერიდნეთ უკუე აწ, ძმანო, ჴორცთა ამათ და ნუმცა, ვითარცა უცხოთა, ვიჴმევთ მათ, ნუცა მწვალებელთა მათებრ ვიტყჳთ, ვითარმედ უცხო არს ჴორცთა ესე სამოსელი, არამედ ვითარცა თჳსსა, ვეკრძალნეთ.
იგი	კლარჯ.	ხოლო დაუვიწყებელი იგი მოწამჱ ჰგიეს ცათა შინა და ჰხედავს საქმეთა, და ძჳრნი იგი ცოდვანი ჰგიან ჴორცთა შინა, ვითარცა წყლულებანი, რომელნი ჴორცთა შინა არიედ.
იგი	კლარჯ.	დაღათუ განიკურნის ბრძჳლი იგი, ჰგიესვე ეგრევე, ცოდვამან წყლის სული და ჴორცნი.
იგი	კლარჯ.	და სახენი იგი ჰგიედ ბრძჳლისანი ყოვლითურთ, გარნა ნათლისღებითა ხოლო განიძარცუვიან, რომელნი ღირს იქმნიან მას მოღებად.
იგი	კლარჯ.	პირველნი იგი სულისა და ჴორცთა წყლულებანი განკურნის ღმერთმან ნათლისცემითა, მიერითგან მერმესა მას ჩუენ ვეკრძალნეთ ყოველნი ზოგად, რაჲთა წმიდად ჴორცთა ესე სამოსელი დავიმარხოთ,
იგი	კლარჯ.	ნუ მცირითა სიძვითა და გულისთქუმითა, გინა სხჳთა რომლითავე ცოდვითა წარვიწყმიდოთ ზეცისა იგი ცხორებაჲ, არამედ რაჲთა დავიმკჳდროთ სასუფეველი საუკუნჱ, რომელსა ჩუენ ყოველნი მადლითა მისითა ღირს მყვენინ უფალმან.
იგი	კლარჯ.	და ესე ჩუენ მიერ ითქუნეს საწამებელად მკუდართა აღდგომისათჳს, ხოლო სარწმუნოებისაჲ იგი მითხრობაჲ თქუენდა მიმართ კუალად, რომელნი ითქუნეს ჩუენ მიერ ყოვლითა მოწრაფებითა გამორჩევისაჲთა, ჩუენ მიგითხართ და მოგეჴსენოს.
იგი	კლარჯ.	ხოლო აღთქუმული იგი სარწმუნოებისაჲ შემდგომითი-შემდგომად გაქუს, რომელი-იგი ითქუა, ვითარმედ ერთ ნათლისღებაჲ სინანულის მოსატევებელად ცოდვათა, და ერთისა მიმართ წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისა, ჴორცითა აღდგომისა და ცხორებად საუკუნოდ.
მათ	კლარჯ.	ხოლო ნათლისღებისათჳს და სინანულისა პირველთა მათ სწავლათა გჳთქუამნ ჩუენ და აღდგომისათჳს მკუდართაჲსა რომელი ვთქუათ, და ადგომისათჳს ჴორცთაჲსა თქუმულ არს და კუალად ითქუნენ ნეშტნი იგი.
მას	კლარჯ.	რამეთუ ესე განჩინებულად ჰრქუან წმიდასა მას და დიდებულსა ჩუენ ყოველთასა, რომელ-ესე სძალი არს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, მხოლოდშობილისა ძისა ღმრთისაჲ.
მისთჳს	კლარჯ.	რამეთუ წერილ არს: „ვითარცა-იგი ქრისტემან შეიყუარა ეკლესიაჲ და თავის თჳსი მისთჳს მისცა“ და ვითარცა-იგი შემდგომითი-შემდგომად იტყჳს.
მის	კლარჯ.	და უკუანაჲსკნელ ყოვლისა, ვითარ-იგი თქუენ მომავალთა ჟამთა საქმეთა კეთილთა და სიტყუათა ღირსად მადლისა მის ყოფად, რაჲთა შეუძლოთ თქუენ ყოველთა მოღებად ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ.
იგი	კლარჯ.	მოელიან ზეცით ანგელოზთა ერნი, და ჴმაჲ იგი ამასვე ღაღადებს უდაბნოსა:...
მის	კლარჯ.	და მცირედ შემდგომად კეთილისა მის საკითხავისა ისმინეთ, ვითარ-იგი იტყჳს: „ნათელ-იღე, ნათელ-იღე, იერუსალემ, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი“, რომლისა იერუსალემისათჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს, ვითარმედ: „ამისა შემდგომად გეწოდოს შენ ქალაქი სარწმუნოჲ, სიონი“.
მისთჳს	კლარჯ.	სიონით გამოსრულისა მისთჳს რჩულისა, სიტყჳსა უფლისა იერუსალემით, რომელი-იგი ამიერ ყოველსა სოფელსა განიფინა, რომლისა მიმართ თქუენთჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „აღიხილენ გარემოჲს შენსა თუალნი შენნი, და იხილენ შემოკრებულნი შვილნი შენნი“.
იგი	კლარჯ.	ხოლო იგი მიუგებს და იტყჳს: „ვინ არიან ესე, რომელნი ვითარცა ღრუბელნი ფრინვენ, და ვითარცა ტრედნი მართ...
მისთჳს	კლარჯ.	ღრუბელ სულიერებისა მისთჳს, და ტრედი უუ… ესე-იგი არს უმანკოებისა მისთჳს.
მისთჳს	კლარჯ.	ყოველნივე აღვივსენით მეტყუელისა მისთჳს, ვითარმედ: „აჰა ესერა მეყო იერუსალემი სიხარულ ყოვლისა ქუეყანისა და ერისა ჩემისა მშჳდობა“, იხარებდით ცანი და მხიარულ არს ქუეყანაჲ.
მას	კლარჯ.	რამეთუ თქუენდა სახლსა მას მორწმუნეთასა ღირს იქმნენით, რომლისათჳს წერილ არს: „რომელნი მმონებდენ მე, ეწოდოს სახელი ახალი, რამეთუ იკურთხეოდის ქუეყანასა ზედა“.
მით	კლარჯ.	და თქუთ სიხარულით: „კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რომელმან გუაკურთხნა ჩუენ ყოვლითა მით კურთხევითა სულიერითა ცათა შინა ქრისტჱს მიერ“,
მით	კლარჯ.	რომელ ვქმნენით ჩუენ, არამედ წყალობითა თჳსითა მიჴსნა ჩუენ ბანითა მით მეორედ შობისაჲთა, განახლებითა სულისა წმიდისაჲთა,
მისთჳს	კლარჯ.	კათოლიკჱ ჰრქჳან მისთჳს, რამეთუ ყოვლისა სოფლისაჲ არს, კიდითგან ქუეყანისაჲთ ვიდრე კიდედმდე მისა, და სწავლისათჳს სოფლივისა და უკლებელად ყოველივე მეცნიერებისათჳს კაცთაჲსა,
მას	კლარჯ.	რომელნი იქმნებიან, და მოპოვნებაჲ მას შინა ყოველივე სახჱ სახელდებული სათნოებისაჲ საქმეთაგან და სიტყუათა და ყოვლითა სულიერითა თითოფერითა მადლითა.
მათთჳს	კლარჯ.	და მერმე კუალად მოსაწოდებელისა ამის სახელსა მოიჴსენებს, რომელ არს ეკლესიაჲ, ფიცართა მათთჳს ქვისათა, ვითარ იტყჳს,
მათ	სინ.მრვლთ	რომელთა-იგი სმენითა ყურნი კაცთანი განაცხვრნიან და თუალნი, ოდეს-იგი გამოეფინის მზჱ ადგილთა მათ;
მას	სინ.მრვლთ	და არცა მიხედვაჲ ამისი და სამოსელი იოვანჱსსა ესწორების, რამეთუ უჩჩო არს, რამეთუ ამისი ხატი – ფეროვან და შუენიერ, ხოლო იოვანჱსი ფერი – ყჳთელ და ჰმოსიეს მას ძაძაჲ.
იგი	რაბლე2	ვინადგან ჟრჟოლაატანილი ღამურა მხნედ განელტვის ზაფხულისა ნაბუნიობსა, რა არი გული შეიჯეროს ოღალოთი, რომელმან ოღალომაც პაიკისა წყალობით დააშამათა იგი უკეთურებისა გამო შუქმოშიშ ღამისა ფრინველთა,
იგი	მცხ.რუთ	და მოკუდა ელიმელექ, ქმარი იგი ნოომინისი, და დაშთა იგი და ორნი ძენი მისნი.
იგი	მცხ.მეფ3	უკმევდა ერი იგი საკმეველსა ზედა მაღალთა მათ, რამეთუ არღა შენებულ იყო ტაძარი იგი სახლისა უფლისა მიმუნდღედმდე.
იგი	მცხ.მეფ3	და უთხრეს სოლომონს და ჰრქუეს: შეივლტოდა იოაბ კარავსა მას უფლისასა და, აჰა, მობმა-უყოფიან რქათა მათ საკურთხეველისათა. და წარავლინა სოლომონ იოაბისა და ჰრქუა: რა გექმნა შენ, რამეთუ შეივლტოდე საკურთხეველსა მაგას? და ჰრქუა იოაბ: რამეთუ შემეშინა პირისაგან შენისა და მოვივლტოდე უფლისა. და წარავლინა სოლომონ მეფემან ბანეა, ძე იოადისი, და ჰრქუა: მივედ და მოკალ იგი და დაფალ იგი!
მის	მცხ.მეფ3	და იყო ქალი იგი შუენიერ ფრიად და ატფობდის მეფესა და მსახურებდა მას, და მეფემან არა რა იცოდა მის თანა.
იგი	მცხ.გამ	ესრეთ უყო ზუარაკსა შენსა და ცხოვარსა შენსა და კაჰრაულსა შენსა, შჳდღა დღეთა იყოს დედისა თანა, ხოლო დღესა მერვესა მომცე მე იგი.
მას	მცხ.რუთ	და სახელი მისი ელიმელექ და სახელი ცოლისა მისისაჲ ნოომინ, და სახელი ორთა მათ ძეთა მისთა: მაალონ და ქელეონ ეფრათელი ბეთლემით ჰურიასტანისაჲთ, და წარვიდეს ქუეყანასა მას მოაბისასა, იყოფოდეს მუნ.
იგი	მცხ.რუთ	და მოსწყდეს ორნივე იგი ძენი მისი, მალონ და ქალეონ. და დაშთა მარტო დედაკაცი იგი ქმრისაგან თჳსისა და ორთაგან ძეთა მისთა.
მას	მცხ.რუთ	და, აჰა ესერა, ბოოზ მოვიდა ბეთლემით და ჰრქუა მომკალთა მათ: უფალი თქუენ თანა! და მათ ჰრქუეს მას: გაკურთხენინ შენ უფალმან!
მას	მცხ.რუთ	და განვიდა და მივიდა და შეკრიბა თავი ჴუვილისაჲ ყანასა შიდა შემდგომად მომკალთასა. და მიემთხჳა იგი მიმთხუევით ნაწილსა მას ყანასა ბოოზისსა, რომელი-იგი იყო ნათესავისაგან ელიმელექისი.
მას	მცხ.რუთ	და ჰრქუა რუთ მოაბელმან ნოომინს: განვიდე ველად, დავკრიბო თავი ჴუვილისაჲ შემდგომად, სადაცა ვპოო მადლი წინაშე თუალთა მისთა. და ჰრქუა მას ნოომინ: განვედ, ასულო.
მისსა	მცხ.რუთ	და ნოომინის ქმრისაჲ იყო კაცი მეცნიერი, და კაცი ესე იყო ძლიერ ძალითა ნათესავისაგან ელიმელექისა და სახელი მისი ბოოზ. და მისცა ნოომინს სახელი ქვრიობისა საყოფელად მისსა.
მას	მცხ.რუთ	და გამოვიდა იგი მიერ ქუეყანით და ორნი ძის ცოლნი მისნი მის თანა. და მოვიდეს იგინი გზასა მოქცევად ქუეყანას მას ჰურიასტანისასა.
მათ	მცხ.რუთ	და ჰრქუა ნოომინ ორთა მათ ძის ცოლთა მისთა: წარვედით და მიიქეცით თქუენ სახიდ მამისა თჳსისა! და ყავნ უფალმან თქუენ თანა წყალობაჲ, ვითარცა-იგი ჰყავთ მკუდართა მათ თანა და ჩემ თანა!
მათ	მცხ.რუთ	და მოგაგენ თქუენ უფალმან კეთილისა მაგის წილ და პოვეთ თქუენ განსუენებაჲ სახლსა შინა ქმრისა თჳსისასა! და ამბორს-უყო მათ და უჯმნიდა; და აღიმაღლეს ჴმაჲ მათი და ტიროდეს.
იგინი	მცხ.რუთ	და ჰრქუა მათ ნოომინ: მიექეცით, ასულნო ჩემნო, და წარვედით! რაჲსათჳს მოხუალთ თქუენ ჩემ თანა? ნუუკუე ამიერითგან შჳლნი არიან მუცელსა ჩემსა და იგინი იყვნენ ქმარ თქუენდა?
მას	მცხ.რუთ	და აღიმაღლეს ჴმაჲ მათი და მერმეცა ტიროდეს-ვე. და ამბორს-უყო ურიფა დედამთილსა თჳსსა და მიაქცია წარვიდა იგი ერისა თჳსისა. ხოლო რუთ შეუდგა და მოსდევდა მას.
მისა	მცხ.მეფ3	და ზრახვა მისი იყო იოაბის თანა ძისა შარუასსა, და აბიათარცა მღდელი შემწე იყო მისა.
მისა	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: მარიამ! მიიხილა მან გარეთ და ჰრქუა ებრაელებრ: რაბბუნი! რომელსა ჰრქჳან მოძღუარ, და მირბიოდა შემთხუევად მისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ყო იურობუამ დღესასწაული თთვესა მას მერვესა, დღესა მეათხუთმეტესა მისვე თთჳსასა, და აღჴდა საკურთხეველსა მას, რომელ ქმნა ბეთელს, შეწირვად დიაკეულთა მათ მიმართ, რომელ ქმნნა და დაადგინნა ბეთელს ქურუმნი მაღალთა მათ, რომელ ქმნნა.
იგი	მცხ.იოან	ამას ესმა, ვითარმედ: იესუ მოსრულ არს ჰურიასტანით გალილეას; მოვიდა მისა და ევედრებოდა, რაჲთა მივიდეს მის თანა და განკურნოს ძე იგი მისი, რომელი მიახდა სიკუდიდ.
მისა	მცხ.მეფ3	რამეთუ შთამოვიდა დღეს და დასწყჳდნა ზროხა და ცხოვარი და კრავები ფრიად, და უხდიან ყოველნი ძენი მეფისანი და იოაბ სპასპეტი შენი და აბიათარ მღდელთმოძღუარი და მთავარნი შენნი, იშუებენ და იხარებენ წინაშე მისა და იტყჳან, ვითარმედ: ცხოვნდინ მეფე ადონია.
მათ	მცხ.მეფ3	და შენ მიერ თუ იყო ესე, რასა არა მაუწყე ჩუენ, მონათა შენთა, ვინ დაჯდეს საყდართა მათ უფლისა ჩუენისათა შენსა შემდგომად?
იგი	მცხ.მეფ3	რამეთუ, ვითარცა-იგი პირველად ვეფუცე უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა, ვითარმედ სოლომონ, ძე ჩემი, მეფობდეს ჩემსა შედეგად და იგი დაჯდეს საყდართა ჩუენთა, ეგრეცა ვყო დღეს დღე.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღმოვედინ აქავე და თქუენ მის თანა, და შემოვიდეს იგი და დაჯდეს იგი საყდართა ჩემთა. და იგი მეფობდეს ჩემ წილ და მას მივსცე ბრძანება, რათა მეფობდეს იგი ყოველსა ზედა იუდასა და ისრაჱლსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ესმა ადონიას და ყოველსა ერსა, რომელ-იგი მის თანა იყო და დასცეს შვება იგი მათი და ესმა იოაბს და თქუა: რა არს ჴმაჲ ესე ოხრისა ქალაქსა ამას შინა?
მას	მცხ.მეფ3	და ვიდრე იგი ამას იტყოდაღა ოდენ, მი-ხოლო-ვიდა იონათან, ძე აბათაქ მღდელთმოძღურისა, და ჰრქუა მას: ადონია, შემოვედ შინა, რამეთუ კაცი კეთილი ხარ და სიტყუაჲ კეთილი მოგაქუს.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიავლინა მის თანა სადუკ მღდელი და ნათან წინაწარმეტყუელი და ბანეა, ძე იოადისი, და ქერეთი და ოფელტი. და აღსვეს იგი საჴედარსა მეფისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და სცხეს მას მეფედ სადუკ მღრდელმან და ნათან წინაწარმეტყუელმან გეონსა შინა, და აღმოვიდენ მუნით, სიხარულითა და ოხრიდა ქუეყანა განცხრომით. ესე იგი ჴმა არს, რომელი გესმოდა თქუენ.
მას	მცხ.მეფ3	და შევიდა ერი იგი და აკურთხევდეს უფალსა ჩუენსა დავითს და ჰრქვეს მას: დიდებულ-ყავნ უფალმან სახელი ძისა შენისა სოლომონისი უფროს სახელისა შენისა და აღიმაღლენ საყდარი მისი უფროს საყდრისა მაგის შენისა. თაყუანი-სცა მეფემან ცხედართა თჳსთა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ3	მიუგო სოლომონ და ჰრქუა: უკუეთუ ბრძენი იყოს იგი სიტყჳთა და მართალი დგეს ჩემ თანა, არა მოკუდეს იგი, უკუეთუ ბოროტი რამე ყოს ჩემ თანა, მოკუდეს.
მას	მცხ.მეფ3	და მიავლინა მეფემან სოლომონ მოციქულნი და მოიყვანეს საკურთხეველისა მისგან და შევიდა ადონია წინაშე მეფისა და თაყუანი-სცა მას და ჰრქუა სოლომონ: გვალე, მივედ სახიდ შენდა!
მას	მცხ.მეფ3	და დაიცვენ გზანი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისანი, რათა ხჳდოდი ყოველთა ბრძანებათა მისთა და ყოველთა მცნებათა მისთა და სამართალთა მისთა და წამებათა მისთა, რომელ-იგი წერილ არიან სჯულსა მას მოსესასა, რათა წარგემართოს ყოველი, რასაცა იქმოდი და რასაცა მიჰხედო.
იგინი	მცხ.მეფ3	და აწ შენ თჳთ უწყი, რა მიყო მე იოაბ, ძემან შარუელისამან, რა-იგი უყო ორთა მათ ერისთავთა ისრაჱლისათა: აბენეზერს, ძესა მას ნერისასა, და ამესას, ძესა მას იეთერისასა, ერისთავსა მას იუდასასა, რამეთუ მოსწყჳდნა იგინი, იძია სისხლი ღუაწლისა ჟამსა მშჳდობისასა და დასთხია სისხლი უბიწო ცხორებასა შინა თჳსსა და ჴამლთა მისთა, რომელ ესხნეს ფერჴთა მისთა.
იგინი	მცხ.მეფ3	და ძეთა ბერზელის გალადელისათჳს ყავ წყალობა და პურისმტე-ყვენ იგინი ტაბლასა შენსა, რამეთუ ესე ფრიად მსახურებდა წინაშე ჩემსა, რაჟამს ვივლტოდე მე პირისაგან აბესალომისა, ძმისა შენისა.
მას	მცხ.მეფ3	და სემეი, ძე გერასი იემენელისა, რომელი ბავრიმეველი იყო, იგიცა მწყევდა მე წყევასა სიმწარისასა დღესა მას, რომელსა წარმოვიდოდე მე მეოტებით ბანაკითურთ და მომეგებოდა მე კიდემდე იორდანისა და ვეფუცე მას უფალსა და ვთქუ, ვითარმედ: არა მოგკლა შენ მახჳლითა.
მას	მცხ.მეფ3	ხოლო შენ ნუ განამართლებ მას, რამეთუ კაცი ბრძენი ხარ შენ და გულისხმა-ყო, რა უყო მას და შთაჴადო სიბერე მისი სისხლით ჯოჯოხეთად.
იგი	მცხ.მეფ3	სოლომონ დაჯდა საყდარსა დავითის, მამისა თჳსისასა, და იყო იგი ათორმეტისა წლისა. და განემზადა მეფობა მისი ფრიად.
მას	მცხ.მეფ3	და შევიდა ადონია, ძე აგითასი, ბერსაბესა, დედისა სოლომონისა და თაყუანი სცა მას. ხოლო მან ჰრქუა მას: მშჳდობითა შემოსულა შენი? და მან თქუა: მშჳდობით.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა: სიტყუაჲ არს ჩემი შენდა. ჰრქუა მას ბერსაბე: იტყოდე!
მას	მცხ.მეფ3	და აწ თხოვასა ერთსა მცირესა ვითხოვ შენგან, ნუ გარემიიქცევ პირსა შენსა. და ჰრქუა მას ბერსაბე: იტყოდე!
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: არქუ სოლომონს მეფესა, რამეთუ არა გარემიიქციოს პირი მისი შენგან და მომეცინ მე აბესკა სომანიტელი ცოლად.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას ბერსაბე: კეთილ, და მე ვეტყოდი მეფესა შენთჳს.
მას	მცხ.მეფ3	და შევიდა ბერსაბე მეფისა სოლომონისა სიტყუად მისა ადონიასთჳს. და ზეაღდგა მეფე სოლომონ და მიეგებოდა დედასა თჳსსა და ამბორს-უყო მას და დაჯდა საყდარსავე თჳსსა და დაუდგეს საყდარი დედასა მეფისასა. და დაჯდა მარჯუენით მისა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ბერსაბე: თხოვასა ერთსა მცირესა ვითხოვ შენგან და ნუ გარემიიქცევ პირსა შენსა. ჰრქვა მას მეფემან: ითხოვე, დედაო ჩემო, რამეთუ არა გარემივიქციო პირი ჩემი შენგან.
მას	მცხ.მეფ3	და წარავლინნა სოლომონ მეფემან ბანეას, ძე იოადასი, და მოკლა ადონია მას დღესა შინა.
მის	მცხ.მეფ3	და აბიათარ მღდელსა ჰრქუა მეფემან სოლომონ: წარვედ ანათოთად, აგარაკსა მას შენსა, სახიდ შენდა, რამეთუ კაცი მოსაკლავი ხარ შენ დღეს და არა მოგაკუდინო შენ, რამეთუ იტჳრთე კიდობანი იგი სჯულისა მის უფლისა წინაშე მამისა ჩემისა და რამეთუ იჭირვე ყოველსავე ადგილსა, სადაცა შურებოდა მამა ჩემი.
მას	მცხ.მეფ3	და განაძო სოლომონ მეფემან აბიათარ, რათა არღარა იყოს მღდელი უფლისა აღსრულებად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელ თქუა სახლსა მას იჰელისასა სელომს შინა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მიესმა იოაბს, ძესა შარუელისასა, რამეთუ იოაბ მიდრეკილ იყო კვალსა ადონიასასა და არა კვალსა სოლომონისასა და შეივლტოდა იოაბ კარავსა მას უფლისასა და მობმა-უყო რქათა მათ საკურთხეველისათა.
იგი	მცხ.მარკ	და მეყსეულად განთიად ზრახვა-ყვეს მღდელთ-მოძღუართა მათ მოხუცებულთა თანა და მწიგნობართა და ყოველმან კრებულმან. და შეკრეს იესუ და წარიყვანეს და მისცეს იგი პილატეს.
მას	მცხ.მარკ	და ჰკითხა მას პილატე და ჰრქუა: შენ ხარა მეუფე ჰურიათაჲ? ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მას: შენ იტყჳ.
მას	მცხ.მეფ3	მივიდა ბანეა, ძე იოადისი, იოაბისათჳს კარავსა მას უფლისასა და ჰრქუა მას: ესრე იტყჳს მეფე: გამოვედ! და ჰრქუა იოაბ: არა გამოვიდე ამიერ, არამედ აქავე მოვკუდე. და მიიქცა ბანეა, ძე იოადისი, უთხრა მეფესა და ჰრქუა: ესრე თქუა იოაბ და ესრე მომიგო.
იგი	მცხ.მეფ3	ჰრქუა მას მეფემან: მივედ და უყავ მას, ვითარცა-იგი თქუა, და მოკალ და დაფალ იგი, და აღვჴოცო დღეს სისხლი იგი, რომელსა დასთხევდა იოაბ მედად ჩემგან და სახლისაგან მამისა ჩემისა.
იგინი	მცხ.მეფ3	მიაქცია უფალმან სისხლი იგი მისი უსამართლო თავსავე ზედა მისსა, ვითარცა შეემთხჳა ორთა მათ კაცთა მართალთა და უსახნიერესთა მისთა, და მოსწყჳდნა იგინი მახჳლითა და მამამან ჩემმან არა უწყოდა სისხლი იგი. აბენერ, ძე ნერისი, ერისთავი ისრაჱლისა, და ამესა, ძე იეთერისი, ერისთავი იუდასი.
მას	მცხ.მეფ3	და აღჴდა ბანეა, ძე იოადისი, და შეემთხჳა მას და მოკლა იგი და დაფლა იგი საფლავსა მას უდაბნოსასა.
მას	მცხ.მეფ3	და მისცა მეფემან სოლომონ ბანია, ძე იუდასი, იოაბის წილ ერსა მას ზედა და მეფობა წარემართებოდა.
მას	მცხ.მეფ3	და წარავლინა მეფემან და მოუწოდა სემეის, ძესა გერასისა, და ჰრქუა მას: იქმენ შენდა სახლი იერუსალჱმს, და დაეშენე მუნ და ნუ ვიდრე განხვალ მუნით.
მას	მცხ.მეფ3	და იყოს დღესა მას მოსულისა შენისასა, და ნუ წიაღჴდენ ნაღვარევსა მას კედრონისასა. უწყებით უწყოდე, რამეთუ მოჰკუდე და სისხლი შენი იყავნ თავსა შენსა ზედა. და აფუცა იგი მეფემან მას დღესა შინა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად სამისა წლისა ივლტოდენ ორნი მონანი სემეისნი და მივიდეს ანქუშის, ძისა მაქიასა, მეფისა გეთელთასა, და უთხრეს სემეის და ჰრქუეს: აჰა, ორნი იგი მონანი შენნი გეთს არიან.
მათ	მცხ.მეფ3	და აღდგა სემეი და დაასხნა კარაულსა თჳსსა და მივიდა გეთად ანქუშისა, მეფისა გეთელთასა, თხოვად მონათა მათ თჳსთა და მივიდა სემეი და მოიყვანა მონანი იგი თჳსნი გეთით.
იგი	მცხ.მეფ3	და აწ რად არა იმარხე ფიცი იგი უფლისა და მცნება იგი, რომელ გამცენ?
იგი	მცხ.მეფ3	და ესე წართქუეს წინაშე მეფისა და ჰრქუა მეფემან: შენ იტყჳ, ვითარმედ: შვილი ჩემი ცოცხალი ესე არს და შვილი მაგისი მომკუდარი იგი არს? და შენ იტყჳ: არა, არამედ შვილი შენი მომკუდარი იგი არს და ჩემი შვილი ცოცხალი ესე არს?
იგიცა	მცხ.მეფ3	და შეიყუარა სოლომონ უფალი სლვად მცნებათა მათ დავითის, მამისა თჳსისათა, ხოლო მაღალთა მათ ზედა იგიცა შესწირვიდა მსხუერპლსა და უკმევდა საკუმეველსა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა სოლომონ: შენ ჰყავ მონისა შენისა თანა, დავითის, მამისა ჩემისა, წყალობაჲ დიდი, ვითარცა ვიდოდა შენ წინაშე ჭეშმარიტებით და სიმართლით და სიწრფოებითა გულისათა შენდამი, და დაუმარხე მას წყალობა ესე დიდი - დაჯდომად ძე მისი საყდარსა მისსა, ვითარცა-ესე დღეს-დღე.
მის	მცხ.მეფ3	და მისცე მონასა შენსა გული გულისხმის-ყოფისა სმენად და სჯად ერისა შენისა სიმართლით, გულისხმის-ყოფად კეთილისა და ბოროტისა, რამეთუ ვინ არს შემძლებელ შჯად ერისა მის შენისა მძიმისა?
მას	მცხ.მეფ3	და თქუა ერთმან დედაკაცმან: ჩემდა მოიხილე, უფალო, მე და დედაკაცი ესე ვიყოფოდეთ სახლსა ერთსა და ვშევ სახლსა მას შინა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, მესამესა დღესა შობითგან ჩემით შვა დედაკაცმანცა ამან ძე, და ვიყვენით სახლსა მას შინა ორნივე ჩუენ ხოლო და სხვა არა ვინ იყო ჩუენ თანა სახლსა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღდგა შუაღამესა ოდენ და მიმპარა ყრმა იგი ჩემი მჴართაგან ჩემთა და მჴევალსა შენსა მეძინა და დააძინა უბესა თჳსსა და ყრმა იგი მისი მომკუდარი შემოაწვინა უბესა ჩემსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღვდეგ, რათამცა ვაწოე ყრმასა მას ჩემსა და იგი იყო მომკუდარი, და ვიხილე განთიად და არა იყო ყრმა იგი ჩემი, რომელ მეშვა მე.
იგი	მცხ.მეფ3	და სხუაჲ იგი დედაკაცი ეტყოდა: არა, ესე ჩემი არს და ცოცხალ არს, მომკუდარი იგი არს შვილი შენი. და ერთმან თქუა: არა, არამედ მომკუდარი იგი შენი არს და ცოცხალი ეგე ჩემი არს.
მას	მცხ.მეფ3	და თქუა მეფემან: განკუეთეთ ყრმა იგი მწოვარი ცოცხალი ორგან და მიეცით ზოგი მისი მას და ზოგი მისი მას.
იგი	მცხ.მეფ3	მიუგო დედაკაცმან, რომლისა იყო ყრმა იგი ცოცხალი, და ჰრქუა მეფესა (რამეთუ შეელმა მუცელი მისი ზედა შვილსა მას თჳსსა) და თქუა: ჩემდა მოიხილე, მეფე, მიეცით მაგას ყრმა იგი ცოცხალი და სიკუდილით ნუ მოაკუდინებთ და ერთი იგი იტყოდა: ნუცამცა ჩემდა არს, ნუცა მაგისა, განკვეთეთ ორგან!
მის	მცხ.მეფ3	და ესმა ყოველსა ისრაჱლსა სასჯელი ესე, რომელ საჯა მეფემან, და შეეშინა ერსა მას პირისაგან მეფისა, რამეთუ იხილეს, ვითარმედ სიბრძნე ღმრთისა არს მის თანა ყოფად სიმართლისა.
მას	მცხ.მეფ3	და დაედგინნეს სოლომონს ათორმეტნი მბრძანებელნი ისრაჱლსა ზედა მოღუაწედ და წინამძღუარად და როჭიკისა მიმცემელად სახლსა მას სამეუფოსა, რომელთა ხუდის წელიწადსა შინა როჭიკისა მიცემა თჳთო თჳთოს თვესა მას.
მათ	მცხ.მეფ3	ბაქსას, ძე აქაბისი, ეთამას და მაგედონს და ყოველთა მათ მკჳდრთა სასართანისათა ქვე აღეზრაესსა ბეთსანითგან ვიდრე აბელაულამდე და მაებერდამდე.
იგი	მცხ.მეფ3	ოკამ, ძე გამერისი, გალადიტელისა, მისი იგი ნაწილი რაგაბანს ბასანს, სამეოცი ქალაქი დიდ-დიდი და შეზღუდვილი და მოქლონები რვალისა.
მან	მცხ.მეფ3	აქიმაას - ნეფთალიმს, და მან მიიყვანა ბასემად, ასული სოლომონისი, ცოლად.
მას	მცხ.მეფ3	სამაა, ძე ჰელასი, ქუეყანასა მას ბენიამენისასა.
მას	მცხ.მეფ3	გამერ, ძე სადადესი, ქუეყანასა მას გაადისასა, ქუეყანასა მას სეონისასა, მეფესა მას ზედა ესებონისასა, და ოგს, მეფესა მას ზედა ბასანისასა. და ნასიბ ქუეყანასა მას იუდასასა.
მას	მცხ.მეფ3	რამეთუ ჴელმწიფე იყო ყოველსა ზედა წიაღ მდინარით თაფსაით ვიდრე გაზადმდე ყოველსა მას მეფობასა ვიდრე წიაღ მდინარედმდე, და იყო მისა მშჳდობაჲ ყოველთაგან გარემოთა.
მის	მცხ.მეფ3	და მოვიდეს ყოველნივე ნათესავნი სმენად სიბრძნისა მის სოლომონისა, ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი, რომელთა ესმოდა სიბრძნე მისი.
მისა	მცხ.მეფ3	შენ თჳთ უწყოდე დავითის, მამისა ჩემისა, რამეთუ ვერ აშენა ტაძარი სახელად უფლისა ღმრთისა თჳსისა პირისაგან მებრძოლთასა, რომელ იყუნენ გარემოს მისა, ვიდრემდე მისცნა იგინი უფალმან ქუეშე ფერჴთა მისთა.
მან	მცხ.მეფ3	და, აჰა, მე ვიტყჳ შენებად ტაძრისა სახელად უფლისა ღმრთისა ჩემისა, ვითარცა ეტყოდა უფალი ღმერთი დავითს, მამასა ჩემსა, და ჰრქუა: ნიშები შენი, რომელ მისცე შენ წილ საყდარსა შენსა, მან აღაშენოს ტაძარი სახელისა ჩემისა.
იგი	მცხ.მეფ3	და გამოიყვანა მეფემან სოლომონ მოქმედი ყოვლისაგან ისრაჱლისა. და იყო მოქმედი იგი ოცდაათი ათას მამაკაც.
მას	მცხ.მეფ3	და უფალმან მისცა სიბრძნე სოლომონს, ვითარცა აღუთქვა მას და იყო მშჳდობა შორის ქირამისა და სოლომონისა და აღთქმა-ყვეს ურთიერთას.
მას	მცხ.მეფ3	და უხუცესნი მბრძანებელნი, რომელ დაედგინნეს სოლომონს, ზედა საქმესა მას მოძღურად სამ ათას და ხუთას ზედა ერსა მას მოქმედსა.
მის	მცხ.მეფ3	და უბრძანა მეფემან და მოიხუნეს ლოდნი დიდნი ქვათა მათგან პატიოსანთა საძირკველად ტაძრისა მის ქვანი გამოკვერვილნი.
მათ	მცხ.მეფ3	და გამოკვერნეს ძეთა მათ სოლომონისათა და ძეთა მათ ქირამისათა და ბიბლელთა და დაამზადეს ძელი და ქვა საშენებელად ტაძრისა მის სამ წელ.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, წელსა მას ოთხას და მეორმოცესა შემდგომად გამოსლვისა მის ძეთა ისრაჱლისათა ქუეყანით ვგჳპტით, წელსა მეოთხესა თთვესა მეორესა, სუფევასა სოლომონ მეფისასა ისრაჱლსა ზედა, იწყო საქმედ ტაძრისა მის უფლისა.
მის	მცხ.მეფ3	და კამარა ერთ პირისპირ მის ტაძრისასა - ოც წყრთა, სიმაღლე მის სწორად სიმაღლისა მის ტაძრისა, და ათ წყრთა - სივრცე მისი პირისპირ ტაძრისა მის და აღქმნა და აღასრულა ტაძარი იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და უქმნნა ტაძარსა მას სარკმელნი კანკლედნი და ფრიალნი.
მათ	მცხ.მეფ3	კედელი იგი შინაგანი - ხუთ წყრთა სივრცე მისი, და კედელი იგი მეორე - ექუს წყრთა - სივრცე მისი და მესამისა მის - შჳდ წყრთა - სივრცე მისი და განამარტა მოტიხურით გარემო ზღუდეთა მათ ტაძრისათა, რათა არა ევნებოდის კედელთა მის ტაძრისათა.
მის	მცხ.მეფ3	და აღიშენა ტაძარი იგი ქვითა უთლელითა და ჴმაჲ ჭურჭლისა და რკინისა ყოვლადვე არა ისმა შენებასა მის ტაძრისასა.
მის	მცხ.მეფ3	და ბჭე გუერდით შინაგან მარჯუენით მჴარსა მას მის ტაძრისასა და აღსავალი მისი გარემოთ საშუალადმდე საშუალითგან ვიდრე მესამედ სართულადმდე.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღქმნა ტაძარი იგი და აღასრულა და განარჩუნა ტაძარი იგი ფიცრითა შედგმულითა და ძელითა ფიჭვისათა.
მათ	მცხ.მეფ3	და აღაშენა კედელთა მათ თანა მის ტაძრისათა სვეტებს ქვეშე კამარათა მათ ხუთ წყრთა სიმაღლით და აღრჩუნნა სუეტნი იგი ძელითა ფიჭვისათა.
მათ	მცხ.მეფ3	სახლსა მაგას, რომელსა მიშენებ მე, უკუეთუ ბრძანებათა ჩემთა ხჳდოდი და სამართალნი ჩემნი ჰყვნე და დაიცვნე ყოველნი მცნებანი ჩემნი სლვად მათ შინა, და დავამტკიცნე სიტყუანი ჩემნი შენ თანა, რომელსა ვეტყოდე დავითს, მამასა შენსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ქმნა სოლომონ ტაძარი იგი და აღასრულა.
მის	მცხ.მეფ3	და აღრჩუნნა კედელნი იგი მის ტაძრისანი ძელითა ფიჭჳსათა იატაკითგან ვიდრე თავამდე და ვიდრე მოსლებამდე და მორჩუნა ძელითა შინათგან და განრჩუნა შინაგანი გუერდი ერთი ტაძრისა მის ძელითა ნაძჳსათა.
იგი	მცხ.მეფ3	და შემოაქნა ტაძარსა მას გუერდი ერთი, ოც წყრთა სიმაღლე მისი იატაკითგან ვიდრე მოსლამდე, და შემოაქნა კედელი იგი დაბირსა წმიდასა მას წმიდათასა.
იგი	მცხ.მეფ3	ორმეოც წყრთა იყო ტაძარი იგი შინაგანი.
იგი	მცხ.მეფ3	და პირსპირ დაბირსა - ოც წყრთა სიგრძო მისი და ოც წყრთა - სივრცე მისი და ოც წყრთა - სიმაღლე მისი, და განრჩუნა იგი ოქროთა მყარითა და ქმნა საკურთხეველი ძელისაგან ფიჭჳსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და განრჩუნა სოლომონ ტაძარი იგი შინაგან ოქროთა რჩეულითა და დამსჭვალა ოქროსა სამშჭულებითა პირისპირ დაბირისა და შემოსა იგი ოქროთა.
მას	მცხ.მეფ3	და ყოველსა მას ტაძარსა შესცხო თქრო და შინაგან დაბირსა მას ქმნნა პეპელნი ოქროსანი.
მას	მცხ.მეფ3	და ქმნნა შინაგან დაბირსა მას ორნი ქერობინნი ძელისა ურთხელისაგან, ათ წყრთით სწორად სიდიდე მისი.
მის	მცხ.მეფ3	ეგრეცა მეორისა მის ქერობინისა ერთითა სწორითა ერთ სწორება ქერობინთა მათ.
მის	მცხ.მეფ3	და სიმაღლე ერთისა მის ქერობინისა ათ წყრთა, ეგრეცა მეორისა მის ქერობინისა.
მას	მცხ.მეფ3	და დადგნა ორნივე იგი ქერობინნი საშუალ ტაძარსა მას შინაგანსა და განუფინნა ფრთენი მათნი და მისწუდებოდა ფრთე ერთისა მის ქერობინისა ერთკერძო კედელსა მის ტაძრისასა და მისწუდებოდა ფრთე ქერობინისა მის მეორისა კედელსა მას მეორესა და ფრთენი მათნი საშუალ ტაძარსა მას შესწორდებოდეს ერთიერთსა ფრთე ფრთესა.
მის	მცხ.მეფ3	და იატაკი ტაძრისა მის შინაგანისა და გარეშისა მორჩუნა ოქროთა.
მისი	მცხ.მეფ3	და კარები დაბირისა მისი ქმნა ძელისაგან ღვივის და ზღურბლნი მისნი ხუთნაკეცითა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ორნი კარნი ძელთაგან ნაძჳსათა და ქანდაკნი და ჭედილნი ქერობინისსახედ და დანაკისკუდისსახედ და პეპელნი აღფრინვებულნი და შემოსნა იგინი ოქროთა და მოძერწა გარემოს ქერობინთა მათ და დანაკისკუდთა ოქრო.
მათ	მცხ.მეფ3	ეგრევე სახედ აქმნა ბჭეთა მათ ტაძრისათა ზღრუბლნი ოთხნაკეცად ძელთაგან ღვივისათა,
იგი	მცხ.მეფ3	და ორნივე იგი ბჭენი ძელთაგან ნაძუთასა ორკერძო განღებით და ქსულნი მათნი იმერ-ამიერ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ბჭე იგი მეორე გარემოქცევით და ქანდაკნი ბჭეთანი მათ ქერობინისსახედ და დანიკისკუდისსახედ და პეპელნი აღფრინვებულნი და შემოსა ოქროთა მოძერწვით გარემოს ქმნულება იგი.
იგი	მცხ.მეფ3	წელსა მას მეოთხესა და დადვა საძირკველი ტაძრისა მის უფლისა თთვესა მას იუსსა წელსა მას მეათერთმეტესა სუფევისა თვისისასა თვესა მას იბულს (რამეთუ იგი არს თვე მერვე). აღესრულა ტაძარი იგი მსგავსად ყოვლისა სიტყჳსა მისისა და მსგავსად ყოვლისა განგებისა მისისა და აღასრულა ტაძარი იგი შვიდსა წელსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და თჳსი იგი ტაძარი აღასრულა სოლომონ ათცამეტსა წელსა და აღასრულა ყოველივე საქმე ტაძრისა მის თჳსისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და აღაშენა ტაზარი იგი მაღნარისა მისგან ლიბანისა ას წყრთა - სიგრძო მისი და ერგასის წყრთა - სივრცე მისი და ოცდაათ წყრთა - სიმაღლე მისი და სამნაკეცად გარემო სვეტთა მათ ძელითა ფიჭჳსათა და სამჴარნი სვეტთა მათ ფიჭჳსანი.
მის	მცხ.მეფ3	და დართვა ტაძარი იგი ზედა კედელთა მათ და სვეტთა მათ რიცხჳ სვეტებისა მის ორმეოცდახუთ და ათხუთმეტგან განკარულ შინაგან.
მის	მცხ.მეფ3	და ყოველი იგი ბჭეები და ყოველი ფოლოცები ტაძრისა მის ოთხნაკეცლად განწვალა და ბჭითი ბჭედ სამნაკეცლად.
იგი	მცხ.მეფ3	და კამარები სვეტებისა მის იქმნა, ერგასის წყრთა, - სივრცე მისი, შედგმულ კამარანი იგი პირისპირ ურთიერთას და სუეტნი იგი ხარისხნი პირისპირ კამარათა მათ.
მის	მცხ.მეფ3	და კამარა იგი საყდრისა მის, სადა დაჯდის შჯად შინა კამარისა მის აქმნა სართული ძელთაგან ფიჭჳსათა კიდით კიდედ.
მის	მცხ.მეფ3	და გარეშე ეზოსა მის დიდისა მომტკიცებულ ქვითა დიდითა ათ წყრთით და რვა წყრთით.
მისვე	მცხ.მეფ3	და ზეშთა ქვითა პატიოსნითა უთლელითა მსგავსად მისვე საზომთა და ძელითა ფიჭვისათა.
მის	მცხ.მეფ3	ეზო, რომელი-იგი დიდი გარემო სამნაკეცლად უთლელითა და ჯერი ერთი ფიცრითა შედგმულითა მოადგა ძელითა ფიჭუთა და აღაშენა ეზო იგი ტაძრისა მის უფლისა შინაგან კამარათა მათ პირისპირ ტაძრისა მის.
მის	მცხ.მეფ3	და შექმნნა დასხმით ორნივე იგი სუეტნი კამარას მის ათრვამეტ წყრთა - სიმაღლე სუეტისა მის, საზომითა ათოთხმეტ წყრთა სიმსხო სვეტისა და ოთხ - ოთხთით შუა კარები მისი, ეგრეცა მეორე იგი სუეტი.
მის	მცხ.მეფ3	და ქმნა ორნი სატიხარნი დასაფარველად ერთისა მის სუეტისთავისა და ორნი სატიხარნი დასაფარველად მეორისა მის სუეტისთავისა, ქმნილი დამოკიდებით
მის	მცხ.მეფ3	და ორნი სუეტისთავნი ზედა სუეტთა მათ დასხმითნი სპილენძისანი, ხუთ წყრთა - სიმაღლე ერთისა მის სუეტისა თავისა და მეორისა მის სუეტისა - ხუთ წყრთა.
მათ	მცხ.მეფ3	სატიხართა მათ ზედა ორთავე სუეტთასა ბროწლის სახედ ორასი გარემო მოდგომილი ორთავე მათ სუეტისთავთა.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღუდგინა სუეტნი იგი კამარასა მას ტაძრისასა და აღმართა სუეტი იგი ერთი მარჯულ და უწოდა სახელი მისი იაქუმ, და აღმართა სუეტი იგი მეორე მარცხულ, და უწოდა სახელი მისი ბოოზ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ზედ სუეტისთავთა მათ მოაქმნა შროშნისსახედ და აღასრულა საქმე იგი სუეტთა მათ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ესე ქმნილებაჲ იყო მექონოთთა მათ ხორშად ქმნულ ზედა და ხორშად ქმნულ გარემო წარსავალთა მათ და ზედ
მათ	მცხ.მეფ3	ხორშთა მათ წარსავალთასა ლომისსახენი და კურონი და ქერობინნი და ზედა გარემოსავალთა მათ ეგრევე სახედ და ზედ ლომთა მათ და კუროთა მათ ქმნულებაჲ დამოსლვითა.
მათ	მცხ.მეფ3	ოთხნი ურმისთუალნი სპილენძისანი ერთისა მის მექონოთისა და განსაცმელნი სპილენძისანი ოთხკერძოვე, ბეჭნი მათნი ქუეშე ავაზანთა მათ და ბეჭნი კაცისსახენი ჩასხმულნი ატყირბულნი მათ თანა.
მის	მცხ.მეფ3	და ქმნნა მექონოთნი ათნი სპილენძისანი, ხუთ წყრთა სიგრძო ერთისა მის მექონოთისა და ოთხ წყრთა სივრცე მისი და ექუს წყრთა სიმაღლე მისი.
მათ	მცხ.მეფ3	და ოთხნი ურმისთვალნი ქუეშე სამყაროთა მათ და ჴელნი მისნი ურმისთვალთა მათ მიმართ და მექონოთთა და სიმაღლე ურმისთვალთა მათ წყრთა და კერძო.
მათვე	მცხ.მეფ3	და ოთხნი მჴარნი ზედა ოთხთა მათვე კიდეთა მექონოთისათა, მუნვე შემართ მექონოთად ბეჭნი მათნი.
მის	მცხ.მეფ3	ზედა თავსა მას მექონოთისასა წყრთისა ერთისა კერძო სიდიდით მრგულად გარემო ზედა თავსა მის მექონოთისასა და ჴელნი მისნი გამოდგმითნი მისგანვე.
მისგან	მცხ.მეფ3	და განეღებოდეს შედგმულსა ზედა ჴელთა მისთასა და ხორშთა მისთა ქერობინნი და ლომნი და დანაკისკუდნი გამოქმნულნი მისგან პირისპირ ურთიერთსა შინაგან და გარეშე.
მათ	მცხ.მეფ3	და მისსახედვე ქმნა ყოველი იგი ქმნილებაჲ ათთა მათ მექონოთთა. ერთი საზომი და ერთი სწორება და ერთი სახე იყო ყოველთა მათ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ქმნა ათნი ქოთნისსახენი ქვაბნი სპილენძისანი და შთაისხის ერთმან ქვაბმან ორმეოცი მარი და იყო ოთხ წყრთა საზომი ქვაბთა მათ და ქვაბი ერთი თითოეულად ზედა ათთა მათ მექონოთთა.
იგი	მცხ.მეფ3	და დადგნა მექონოთნი იგი ხუთნი მჴარით კერძო ტაძრისა მის მარჯვენით და ხუთნი მჴრით ტაძრისა მის მარცხენით და ზღუაჲ იგი დადგა მჴრით მარჯვენით კერძო მზისა აღმოსავალით და ბღუარით.
მას	მცხ.მეფ3	და ქმნა ქირამ სიავ-ქვაბნი, სიავ-ქვაბნი იგი გამატფობელად და ტასტები იგი და აღასრულა ქირამ ყოველი იგი საქმე, რომელ უქმნა მეფესა სოლომონს ტაძარსა მას უფლისასა.
მის	მცხ.მეფ3	და მისცა მეფემან სოლომონ ყოველი იგი საქმარი, რამეთუ დიდად ფრიად იყო სიმრავლითა და არა იყო რიცხჳ სპილენძისა მის.
მათვე	მცხ.მეფ3	და ოთხასნი ბროწეულისსახენი ორთა მათ სატიხართა და ოთხნაკეცად მოდგმული ბროწეულისსახედ მათვე საქციელთა მექონოთისათა ზედა ორთა მათვე სუეტთა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ქოთნისსახენი იგინი ქვაბნი ათნივე ზედა მექონოთთა მათ.
მას	მცხ.მეფ3	ზღუაჲ იგი ერთი და ათორმეტნი იგი კურონი ქუეშე ზღუასა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და სიავნი იგი განმატფობელნი სამნი და ტასტები იგი და ყოველივე იგი ჭურჭელი, რომელნი უქმნა ქირამ მეფეს სოლომონს ტაძარსა მას უფლისასა და სუეტები ორმეოცდარვა ტაძარსა მას უფლისასა და ტაძარსა მას მეფისასა და ყოველი იგი საქმე, რომელ ქმნა მეფემან ქირამ, სპილენძისაგან ხოლო, და არა იყო სწორი სპილენძისა მის, რომლისაგან ქმნა ყოველი იგი საქმე მრავალი და დიდი, და არა იყო სწორ ბრწყინვალებისა მის სპილენძისა.
მის	მცხ.მეფ3	კიდესა იორდანისასა ოდენ უქმნა მეფესა დასხმითი და სპილენძისა სიზრქესა მის მიწისასა, შთასხა ყოველი საშუალ სოკაქოთსა და სირთანსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ქმნა სოლომონ ყოველი იგი სამსახურებელი ტაძრისა მის უფლისასა და საზორველი იგი ოქროსანი და ტაბლა იგი, რომელსა ზედა პური იგი შესაწირავისა დაიდებოდა, ოქროსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და სასანთლენი იგი ოქროსანი ხუთნი მარჯუენით და ხუთნი მარცხენით პირისპირ დაბირისა, რჩეულისა ოქროსა, და ლამპარნი იგი და სასანთლენი და მოსაწმენდელნი იგი ოქროსანი.
მას	მცხ.მეფ3	და წირთხლები იგი და სამსჭვალები და ტაბლები იგი და პინაკები იგი და საგლელნი ოქროსაგან რჩეულისა და კარები სახლისა მის შინაგანისა წმიდასა მას წმიდათასა და კარები ტაძრისა მის ოქრო რჩეულ.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღასრულა ყოველი იგი საქმე, რომელი ქმნა მეფემან სოლომონ ტაძარსა მას უფლისასა, და შეიღო სოლომონ სიწმიდე იგი დავითის მამისა თჳსისა და ყოველი იგი სიწმიდე სოლომონისი: ვეცხლი და ოქრო და ყოველი ჭურჭელი იგი მისცა საფასედ ტაძარსა მას უფლისასა.
მის	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა შინა შეკრიბნა მეფემან სოლომონ ყოველნი იგი მოხუცებულნი ისრაჱლისანი ყოვლით მთავრითურთ მსგავსად განნაწილებისა მის მამათასა ძეთა ისრაჱლისათა მიღებად სიონად კიდობნისა მის უფლისა ქალაქით დავითისათა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მოკრბეს სოლომონ მეფისა ყოველნი იგი ძენი ისრაჱლისანი თთვესა მას ანთანიმსა, რამეთუ იგი არს თთვე მეშჳდე.
მათ	მცხ.მეფ3	და გამოვიდეს ყოველნი იგი მოხუცებულნი ისრაჱლისანი და აღიღეს მღდელთა მათ კიდობანი იგი უფლისა.
მას	მცხ.მეფ3	და კარავი იგი წამებისა და ყოველი იგი სამსახურებელი სიწმიდისა, რომელ-იგი იყო კარავსა მას შინა საწამებელისასა, და აღიღეს მღდელთა მათ ლევიტელთა.
მის	მცხ.მეფ3	და მეფე სოლომონ და ყოველი იგი ერი ძეთა მათ ისრაჱლისათა მოკრებილ იყუნეს წინაშე კიდობნისა მის და სწყუედდეს ზროხასა და ცხოვარსა ურიცხუსა სიმრავლითა.
მას	მცხ.მეფ3	რამეთუ ქერობინთა მათ განეფინნეს ფრთენი ზედა ადგილსა მას კიდობნისასა და დაფარეს ქერობინთა მათ კიდობანი იგი და სიწმიდენი მისნი ზეშთა.
მას	მცხ.მეფ3	და დადგეს ზედა სიწმიდეთა მათ და ხედვიდეს თავნი განწმედილთა მათ სიწმიდესა მას პირისპირ დაბირისა და გამომართ და არა გამოჩნდეს. და იყო მუნ ესრეთ ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მის	მცხ.მეფ3	და არა იდვა კიდობანსა მას შინა, გარნა ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი, ფიცარნი აღთქმისანი, რომელნი დასხნა მას შინა მოსე ქორებს, რომელ აღუთქუა უფალმან ძეთა ისრაჱლისათა შემდგომად გამოსლვისა მის მათისა ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა.
მათგან	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა გამოვიდეს მღდელნი იგი სიწმიდეთა მათგან და ღრუბლითა აღივსო ტაძარი იგი უფლისა.
მისგან	მცხ.მეფ3	და ვერ დგეს მღდელნი იგი მსახურებასა მას ღრუბლისა მისგან, რამეთუ დიდებითა უფლისათა აღივსო ტაძარი იგი.
მან	მცხ.მეფ3	ხოლო არა შენ ჰქმნე ტაძარი იგი, არამედ შვილმან შენმან, რომელი გამოსლვად არს წყვილთაგან შენთა, მან მიქმნეს სახლი სახელისა ჩემისა.
მის	მცხ.მეფ3	და განუმზადე მუნ ადგილი დასადგმელად კიდობნისა მის სჯულისა უფლისა, რომელ აღუთქვა უფალმან მამათა ჩუენთა გამოყვანებასა მათსა ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა.
მის	მცხ.მეფ3	და დადგა სოლომონ პირისპირ წინაშე საკურთხეველისა უფლისა და წინაშე ყოვლისა მის ერისა ისრაჱლისა და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად.
მას	მცხ.მეფ3	რომელ დაუმარხენ მონასა შენსა დავითს, მამასა ჩემსა, რომელსა ეტყოდე მას და სთქუ პირითა შენითა და ჴელითა შენითა აღასრულნე, ვითარცა-ესე დღეს დღე.
მას	მცხ.მეფ3	და შენ ისმინო ზეცით და ჰყო. და სჯიდე ერსა შენსა ისრაჱლსა უსჯულოებისა უსჯულოსასა მიგებად მსგავსად გზათა მისთა მისაგებელი თავსა მისსა და განმართლებასა მართლისასა მიგებად მას მსგავსად სიმართლისა მისისა.
იგინი	მცხ.მეფ3	და შენ ისმინო ზეცით და მიუტევენ ცოდვანი ერსა შენსა ისრაჱლსა და მოიქცენ იგინი ქუეყანასა ამასვე, რომელ მიეც მამათა მათთა.
მათ	მცხ.მეფ3	ისმინო ზეცით და მიუტევნე ცოდვანი მონათა შენთა და ერსა შენსა ისრაჱლსა და გამოუცხადენ მათ გზანი კეთილნი სლვად მათ შინა და მოსცე წჳმა ქუეყანასა შენსა, რომელ მიეც ერსა შენსა სამკჳდრებელად.
იგი	მცხ.მეფ3	და ყოველი ლოცვა, რომელ იყოს ყოვლისა კაცისა, ყოვლისა ერისა შენისა ისრაჱლისა, ვითარ-რა ცნან კაცად-კაცადმან სალმობაჲ იგი გულისა თჳსისა და აღიპყრნენ ჴელნი ტაძარსა ამას,
იგი	მცხ.მეფ3	და უცხო იგი, რომელ არა იყოს ერისა შენისაგან ისრაჱლისა და იგი მოსრულ იყოს ქუეყანით შორიელით,
მას	მცხ.მეფ3	და შენ ისმინო ზეცით, განმზადებულით სამკჳდრებელით შენით და ჰყო მსგავსად ყოვლისავე, რომელსაცა ილოცვიდეს შენდამი უცხოთესლი იგი, რათა სცნან ყოველთავე ნათესავთა ქვეყანისათა სახელი შენი და ეშინოდის შენგან ერსა შენსა ისრაჱლსა და სცნან, რამეთუ სახელი შენი წოდებულ არს ზედა ტაძარსა მას, რომელ აღვაშენე.
იგინი	მცხ.მეფ3	და თუ განვიდეს ერი შენი ბრძოლად მტერთა თჳსთა გზასა, რომელსა მივავლინე იგინი და ლოცვიდენ სახელისა მიმართ უფლისა გზასა ამას ქალაქისასა, რომელი გამოირჩიე და ტაძარსა, რომელ აღვაშენე სახელისა შენისა.
მათდა	მცხ.მეფ3	და ისმინო ზეცით ლოცვისა და თხოვისა მათისა და ჰყო მათდა სამართალი და შენდობაჲ,
იგინი	მცხ.მეფ3	რამეთუ შეგცოდონ შენ, რამეთუ არა არს კაცი, რომელმან არა ცოდოს, და თუ მოავლინო მათ ზედა, და მოსცნე იგინი წინაშე მტერთა, წარტყუენენ იგინი წარმტყუენველთა თჳსთა ქუეყანად მტერთასა შორიელთა, გინა თუ მახლობელთა;
მისთჳს	მცხ.მეფ3	და მოიქცენ ყოვლითა გულითა და ყოვლითა ძალითა თჳსითა ქუეყანასა მას მტერთასა, რომელსა მიიტყუენნეს იგინი და ილოცვიდენ შენდა მიმართ კუალად-გებისათჳს ქუეყანადვე თჳსა, რომელ მიეც მამათა მათთა, და ქალაქისა მისთჳს, რომელი გამოირჩიე, და ტაძრისა ამისთჳს, რომელი აღვაშენე სახელისა შენისათჳს,
მათდა	მცხ.მეფ3	და ისმინო ზეცით განმზადებულით სამკჳდრებელით შენით ლოცვისა და თხოვისა მათისა და ჰყო მათდა სამართალი.
იგინი	მცხ.მეფ3	და მოუტევნე უკეთურებანი მათნი, რომელ ცოდეს შენდა მიმართ, და ყოველი იგი შეურაცხებაჲ, რომელ შეურაცხ-გყვეს შენ, და შეიწყალნე იგინი წინაშე წარმტყვენველთა მათთა და ჰყო მათთჳს წყალობაჲ,
მისგან	მცხ.მეფ3	რამეთუ ერი შენი და სამკჳდრებელი შენი არს, რომელნი გამოიყვანნეს ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა შუა ბრძმედისა მისგან რკინისა განმადნობელისა.
მას	მცხ.მეფ3	რამეთუ შენ გამოირჩიე შენდა სამკჳდრებელად ყოვლისაგან ერისა ქუეყანისასა, ვითარცა ეტყოდე მოსეს, მონასა შენსა, გამოყვანებასა მას მამათა ჩუენთასა ეგჳპტით, უფალო ღმერთო.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა აღასრულა სოლომონ უფლისა მიმართ ყოველი იგი ლოცვა და აღდგა წინაშე სამკჳდრებელსა მას უფლისასა, სადა-იგი მუჴლდადგმით დგა ზედა მუჴლთა თჳსთა და ჴელნი თჳსნი ზეცად აღყარნეს,
იგი	მცხ.მეფ3	და აღდგა, მიექცა და აკურთხა ყოველი იგი ერი ისრაჱლისა ჴმითა მაღლითა და თქუა:
მის	მცხ.მეფ3	კურთხეულ არს უფალი ღმერთი დღეს, რომელმან მოსცა განსვენებაჲ ერსა ამას თჳსსა ისრაჱლსა მსგავსად ყოვლისა მის სიტყჳსა თჳსისა, რომელსა ეტყოდა და არა გარეწარჴდა სიტყუაჲ ერთი ყოვლისაგან სიტყუათა მისთა კეთილთა, რომელთა ეტყოდა მოსეს, მონასა თჳსსა.
მათ	მცხ.მეფ3	არამედ მოგვაქციე ჩუენ არა განდრეკასა გულთა ჩუენთასა მისგან, სლვად ყოველთა გზათა მისთა და დაცვად ყოველთა მცნებათა მისთა და ბრძანებათა მისთა და სამართალთა მისთა, რომელ ამცნო მამათა მათ ჩუენთა.
მის	მცხ.მეფ3	და მეფე და ყოველი ისრაჱლი მის თანა შესწირვიდეს შესაწირავსა წინაშე უფლისა.
მის	მცხ.მეფ3	და შესწირა მეფემან სოლომონ შესაწირავი სამშჳდებელთა, რომელ შესწირა უფლისა, ზროხა ოცდაორ ათას და ცხვარი ას და ოც ათასი, და ყო სატფური სახლისა მის უფლისა მეფემან და ყოველთა მათ ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მეფ3	მას დღესა შინა განწმიდა მეფემან ეზო იგი, რომელ იყო პირისპირ ტაძარსა მას უფლისასა, რამეთუ მუნ ყუნა მრგულიადდასაწველნი იგი და შესაწირავნი იგი და ცმელი იგი სამშჳდებელთა, რამეთუ ტაბლა სპილენძისა, რომელ დგა წინაშე უფლისა, მცირე იყო, რამეთუ ვერ დაიტია მრგულიადდასაწველნი იგი და შესაწირავნი სამშჳდებელთანი.
მას	მცხ.მეფ3	და ყო სოლომონ მას დღესა შინა დღესასწაული და ყოველმან ისრაჱლმან მისმან მის თანა კრება დიდი და გამოსავლითგან ემათისათ ვიდრე მდინარემდე ეგჳპტისა წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა ტაძარსა მას, რომელ აღაშენა, ჭამდეს და სმიდეს და იხარებდეს წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა შჳდ დღე და შჳდ დღეთა, ათოთხმეტთა.
მათ	მცხ.მეფ3	და დღესა მას მერვესა განუტევა ერი იგი და აკურთხეს მეფე, და წარვიდეს თჳთვეულად სამკჳდრებელსა თჳსსა სიხარულითა გულისათა განმხიარულებულნი ყოველთა მათ ზედა კეთილთა, რომელ ყო უფალმან დავითისთჳს, მონისა თჳსისა, და ერისა თჳსისა ისრაჱლისა.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა აღასრულა სოლომონ შენება ტაძრისა მის უფლისა და ტაძრისა მის მეფისა და ყოვლისა მის ქმნილებისა, რომელ ინება სოლომონ მიღებად,
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, მათ დღეთა შინა ოცსა წელსა აღაშენა სოლომონ ორნი იგი ტაძარნი: ტაძარი იგი უფლისა და ტაძარი იგი მეფისა.
მათ	მცხ.მეფ3	უკუეთუ უკუნქცევით უკუნიქცე, თქუენ და შვილნი თქუენნი ჩემგან და არა დაიმარხნეთ მცნებანი ჩემნი და ბრძანებანი ჩემნი, რომელ მოგცნა მოსემ წინაშე თქუენსა, მიხჳდეთ და მონოთ ღმერთთა უცხოთა და თაყუანის-სცეთ მათ,
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას უფალმან: ვისმინე ჴმისა შენისა ლოცვათა შენთა და თხოვათა შენთა, რომელ ითხოვე წინაშე ჩემსა, ვყავ შენთჳს მსგავსად ყოვლისა ლოცვისა შენისა, განვსწმინდე ტაძარი ეგე, რომელ აღაშენე დადებად სახელი ჩემი მას ზედა უკუნისამდე და იყუნედ თუალნი ჩემნი და გული ჩემი მას შინა ყოველთა დღეთა.
მას	მცხ.მეფ3	და შენ ხჳდოდი თუ წინაშე ჩემსა, ვითარცა ვიდოდა დავით, მამა შენი, სიწმიდითა გულისათა და სიწრფოებითა ყოფად ყოველივე, რაჲცა ვამცენ მას ბრძანებანი ჩემნი და მცნებანი ჩემნი დაიმარხენ.
მათ	მცხ.მეფ3	აღვიღო ისრაჱლი ქუეყანისაგან, რომელ მივეც მათ, და სახლი ეგე, რომელ განვწმიდე სახელისა ჩემისათჳს, განვაგდო პირისაგან ჩემისა და იყოს ისრაჱლი განსარყუნელ და სასიტყუჱლ ყოველთა ერთა.
იგი	მცხ.მეფ3	და თქუან: ამისთჳს, რამეთუ დაუტევეს უფალი ღმერთი მათი, რომელმან გამოიყვანნა მამანი მათნი ეგჳპტით სახლისა მისგან კირთებისასა, და შეუდგეს ღმერთთა უცხოთა და თაყუანი-სცეს მათ და მონეს მათ. ამისთჳს მოავლინა უფალმან მათ ზედა ყოველი ძჳრი (მას ჟამსა გამოიყვანა სოლომონ ასული იგი ფარაოსი ქალაქით დავითისით სახიდ თჳსა, რომელი-იგი აშენა თავისა თჳსისა).
მას	მცხ.მეფ3	და ქირამ, მეფე ტჳროსისი, შეეწეოდა სოლომონს ძელითა ფიჭუთა და ძელითა ნაძუთა და ოქროთა და ყოვლითავე, რაც ნება იყო მისა. მას ჟამსა სცა მეფემან სოლომონ ქირამს ოცი ქალაქი გალილეისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და განვიდა ქირამ ტჳროსით და მივიდა გალილეად ხილვად ქალაქთა მათ, რომელნი მისცნა მას სოლომონ და არა სთნდეს მას.
მათ	მცხ.მეფ3	და თქუა: რა არიან ქალაქნი ესე, რომელ მომცენ მე, ძმაო? და უწოდა მათ საზღვარი მოდღენდელად დღემდე.
მის	მცხ.მეფ3	ესე არს ხარკი, რომელსა მოჰჴდიდა მეფე საშენებელად ტაძრისა მის უფლისა და ტაძრისა მის მეფისასა და მელონისა და მაღალთა მათ და აღადგინა ზღუდენი იგი დარღუეულნი ქალაქისა მის დავითისანი, ასური და მაიდანი და ზღუდე იგი იერუსალჱმისა და ესერი და მაგედონი და გაზერი.
მას	მცხ.მეფ3	ფარაო, მეფე ეგჳპტელთა, გამოვიდა, წარტყუენა გაზერი და მოწვა იგი ცეცხლითა და ქანანელი იგი, რომელ დამკჳდრებულ იყო ქალაქსა მას, მოსრა და მისცა იგი ზითვად ასულსა თჳსსა, ცოლსა მას სოლომონისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	ყოველნი ქალაქნი სამკჳდრებელად, რომელ იყუნეს სოლომონისა, და ქალაქნი მეეტლეთანი და მეცხენეთანი და ყოველი იგი საქმე, რომელი ქმნა იერუსალჱმს, და ლიბანეს და ყოველსა მას ქუეყანასა.
მათა	მცხ.მეფ3	ძენი მათნი, რომელნი დაშთომილ იყუნეს შემდგომად მათსა ქვეყანასა მას, რომელთა ვერ შეუძლეს ძეთა მათ ისრაჱლისათა მოსრვად მათა და შეადგინნა იგინი სოლომონ ხარკსა მონებისასა მოდღენდელად დღემდე.
მისა	მცხ.მეფ3	და ძენი იგი ისრაჱლისანი არა შეადგინნა სოლომონ ხარკსა მძიმესა, რამეთუ კაცნი მოღუაწენი იყუნეს და მონა მისა და წინამძღუარნი მისნი ძენი მათგან აღჭურვილნი და მჴედარნი.
მას	მცხ.მეფ3	და ესე იყუნეს მთავარნი, რომელნი დაედგინნეს ზედა, რომელნი იქმოდეს საქმესა მას სოლომონისასა ხუთასერგასისი, რომელთა აქუნდათ საქმარნი.
მას	მცხ.მეფ3	ხოლო ასული იგი ფარაოსი განვიდა ქალაქით დავითისით სახიდ თჳსა, რომელი-იგი უშენა მას ჟამსა, რომელ აღაშენა მელონი.
მის	მცხ.მეფ3	და შეწიროს სოლომონ სამგზის წელიწადსა მგურგულიადდასაწველნი და სამშჳდებელნი ზედა საკურთხეველსა მას, რომელ უშენა უფალსა, და უკმევდა საკუმეველთა წინაშე უფლისა და აღასრულა საქმე ტაძრისა მის.
მის	მცხ.მეფ3	და ქმნა ნავი მეფემან სოლომონ გასიონგაბერს, რომელი-იგი იყო მახლობელად ევლათს, კიდესა შემდგომისა მის ზღჳსასა, და ქვეყანასა მას იდუმისასა.
მათ	მცხ.მეფ3	წარავლინა ქირამ ნავსა მას თანა მონათა თჳსთაგანნი მენავენი ჴელოვანნი ნავისმსახურნი ზღუასა შინა მონათა მათ თანა სოლომონისათა.
მისა	მცხ.მეფ3	დედოფალსა მას საბიასსა ესმა სახელი სოლომონისი და სახელი უფლისა და წარმოვიდა გამოცდად მისა იგავითა.
მას	მცხ.მეფ3	და განუმარტნა მას სოლომონ ყოველნი სიტყუანი მისნი და არა იყო სიტყუაჲ დამალულ მეფისაგან, რომელი არა განუმარტა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და იხილა დედოფალმან მან საბასამან ყოველი იგი სიბრძნე სოლომონისი და ტაძარი იგი, რომელ აღაშენა.
მას	მცხ.მეფ3	და სანოაგე იგი სოლომონისი და სასხდომელი მონათა მისთა და წესი მსახურთა და სამკაული მისი და მწდენი მისნი და საჭურისნი მისნი და შესაწირავნი მისნი, რომელსა შესწირვიდა სახლსა მას უფლისასა, და უკჳრდა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფესა სოლომონს: ჭეშმარიტ იყო სიტყუაჲ იგი, რომელ მესმა ქუეყანასა მას ჩემსა სიტყუათა შენთათჳს და სიბრძნისა შენისათჳს.
მათ	მცხ.მეფ3	და იყავნ უფალი ღმერთი შენი კურთხეულ, რომელსა სათნო-უჩნდი შენ მიცემად საყდრისა ისრაჱლისასა, რამეთუ შეიყუარა უფალმან ისრაჱლი სამკჳდრებელად უკუნისამდე და დაგადგინა შენ მეფედ მათ ზედა და ყოფად სასჯელისა და სამართლისა მათ ზედა.
მან	მცხ.მეფ3	და მიუპყრა სოლომონს ას და ოცი ტალანტი ოქროსა და საკმეველი დიდად ფრიად და თვლები პატიოსანი, რამეთუ არა მოღებულ იყო მუნ საკუმეველი სურნელი უფროს მისა, რომელი-იგი მოართვა დედოფალმან მან მეფესა სოლომონს.
იგი	მცხ.მეფ3	და ნავი იგი ქირამისი, რომელსა მოაქუნდა ოქრო სოფერით, მოიღო ძელიცა უთლელი ფრიად და თვალები პატიოსანი.
მათთჳს	მცხ.მეფ3	და შექმნა მეფემან სოლომონ ძელი იგი უთლელი სამყაროდ ტაძრისა მის უფლისა და ტაძრისა მის მეფისა და ნესტუად და ქნარად შემასხმელთა მათთჳს და არავინა მოღებულ იყო ეგევითარი ძელი უთლელი ქუეყანასა მას მოდღენდელად დღემდე.
იგი	მცხ.მეფ3	და მეფემან სოლომონ სცა დედოფალსა მას საბასსა ყოვლისაგან, რაცა უნდა და სთხოვა, გარნა მისგანი არარომელი მოართვა მას მეფესა სოლომონს, და მიიქცა და წარვიდა ქუეყანადვე თჳსა იგი და ყოველნი მონანი მისნი.
მათ	მცხ.მეფ3	გარეშე ხარკთა მათ, რომელ განაწესნეს და ვაჭართა მათ, რომელნი აქცევდეს და მეფეთა მათ წიაღ მდინარეთა და მთავართა მათ მის ქვეყანისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო სასწორი ოქროსა მის ძღუენთა, რომელ მოართვეს სოლომონს წელიწადსა მას ერთსა შინა ექუსასსამეოცდაექუს სასწორი ოქროსა,
იგი	მცხ.მეფ3	და სამასი ყორი ქმნა ჭედითი და სამნაკეცლად გარემოწმასვითი ოქრო თჳთეულად ფარებსა მას და მისცა იგი მეფემან სახლსა მას მაღნარისასა ლიბანედ.
იგი	მცხ.მეფ3	და ქმნა მეფემან საყდარი პილოსძვალისა დიდი და შემოსა იგი ოქროთა რჩეულითა.
მას	მცხ.მეფ3	და ექუს მენაკ აღსავალი საყდრისა და თავნი კუროთანი ზედა საყდარსა მას ზურგით კერძო და ჴელნი იმიერ და ამიერ ზედა საყდარსა მას და ორნი ლომნი იმიერ და ამიერ ჴელთა მათ თანა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ათორმეტი ლომი დგა ზედა აღსავალთა მათ მენაკთა იმიერ და ამიერ და არა იპოვა ესევითარი სახე ყოველთა შარავანდთა თანა.
მის	მცხ.მეფ3	და ყოველი ჭურჭელი და სამსახურებელი სოლომონისი იყო ოქროსაგანი და ავაზანი ოქროსი და ყოველი ჭურჭელი სახლისა მის ლიბანისა ოქროთა შემოსილი და არა იყო ვეცხლი, რამეთუ არად შერაცხილ იყო ვეცხლი დღეთა სოლომონისათა, ვითარმედ არს რამე.
მისგან	მცხ.მეფ3	და ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი ეძიებდეს ხილვად პირსა სოლომონისასა და სმენად მისგან სიბრძნისა მისისა, რომელ მოსცა უფალმან გულსა მისსა.
იგინი	მცხ.მეფ3	და ქმნა სოლომონ ეტლები და განაწესა მჴედრები და იყო სოლომონისი ორმეოც ათას ჴდალი მეზვები საეტლედ და თორმეტ ათას საჴედართა. და განაწესნა იგინი ქალაქთა საეტლეთა და მეფისა თანაცა იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.მეფ3	და მოვიდოდა ეტლები ეგჳპტით ეტლი ერთი ასის სასწორისა ვერცხლისა და ცხენი ერთი ერგასის სასწორის ვერცხლისა, ეგრეცა ყოველთა მათ მეფეთა ქეტელისა და მეფეთა მათ ასურასტანისათ ზღჳთ კერძო აღმოსავალისათ.
მათა	მცხ.მეფ3	ნათესავთა მათ, რომელთა ამცნო უფალმან ძეთა მათ ისრაჱლისათა არა შესლვად მათა და არცა მოყვანებად მათგან ცოლი, ნუუკუე განდრიკნენ გულნი თქუენნი შედგომად კვალსა კერპთა თჳსთასა, მათა მიდრკა სოლომონ და შეიყუარნა.
მას	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა აღაშენა სოლომონ მაღალი იგი ქამოსის, კერპისა მის მოაბელთასა, მთასა მას, პირისპირ იერუსალჱმისა და მოლოქ კერპსა მას ძეთა ამონისთასა.
მას	მცხ.მეფ3	და განრისხნა უფალი სოლომონისთვს, რამეთუ განდრკა გული მისი უფლისაგან ღმრთისა ისრაჱლისა, რომელი ეჩუენა მას ორგზის.
მათ	მცხ.მეფ3	და ესრესახედ უქმნა ყოველთა მათ ცოლთა თჳსთა უცხოთესლთაგანსა და უკმევდეს საკმეველსა და უზორვიდეს კერპთა მათ თჳსთა.
მისგან	მცხ.მეფ3	და აღუდგინა უფალმან მჴდომი სოლომონს ადერი იდუმელი, რომელი-იგი იყო ნათესავისა მისგან მეფეთა იდუმელთასა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, რაჟამს მოსრვიდა დავით იდუმელსა მისლვასა მას იოაბისასა, ერისთავისა მისისა, მოსრეს ყოველი მამაკაცი იდუმიასი.
მის	მცხ.მეფ3	და ივლტოდა ადერ და ყოველნი კაცნი იდუმელნი და მონანი მამისა მისისანი მის თანა და შევიდეს ეგჳპტედ. და ადერ ყრმა მცირე იყო.
მას	მცხ.მეფ3	და აღდგეს კაცნი ქალაქით მადიამით და მივიდეს ფარანად და თანაწარიყვანნეს კაცნი ფარანით და შთავიდეს ეგჳპტედ ფარაოსა, მეფისა მის ეგჳპტელთასა, და შეემთხჳა ადერ ფარაოს, და სცა მას ფარაო სახლი და განუწესა როჭიკი და სცა მას ქუეყანა.
მას	მცხ.მეფ3	და პოვა ადერ მადლი წინაშე ფარაოს და მოსცა მას ცოლად ცოლისდაჲ მისი, დაჲ თეკემენისი, უხუცესი.
მათ	მცხ.მეფ3	და უშვა დამან თეკემენისამან ადერს ძე, სახელით განებათ, და განზარდა იგი თეკემენა ძეთა მათ თანა ფარაოსთა. და იყო განებათ სახლსა მას ფარაოსასა შორის ძეთა მათ ფარაოსთა.
მასვე	მცხ.მეფ3	და ესმა ადერს ეგჳპტეს, ვითარმედ დაიძინა დავით მამათა თჳსთა თანა და მოკუდა იოაბ, ერისთავი ერისა მისისა. ჰრქუა ფარაოს: განმიტევე მე და მივიქცე ქუეყანასა მასვე ჩემსა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქვა ფარაო ადერს: რა ნაკლულევანება არს შენდა ჩემ თანა, რამეთუ ეძიებ მისლვად ქუეყანასა მას შენსა? და ჰრქუა მას ადერ: განტევებით განმიტევე მე. და მოიქცა ადერ ქუეყანასა მას თჳსსა.
მის	მცხ.მეფ3	და იერობუამ, ძე ნაბატისი, ეფათელი სარირაჲთ, სახელი დედისა მისისა სარუა, დედაკაცი ქურივი. და იგი იყო ძე დედაკაცისა მის ქურივისა, მონა სოლომონისი, და აღიღო ჴელი მისი სოლომონის ზედა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ესე სახე იყო, რომლითა-იგი აღიღო ჴელი თჳსი სოლომონ მეფისა ზედა, აღაშენა მაღალნი იგი და აღაგნა ზღუდენი იგი დავითის, მამისა მისისა.
იგი	მცხ.მეფ3	და კაცი იერობუამ ძლიერ იყო ძალითა. ვითარცა იხილა იგი სოლომონ, რამეთუ კაცი საქმისა არს, დაადგინა იგი მოტჳრთეთა ზედა სახლსა მის იოსეფისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, მას ჟამსა შინა განვიდა იერობუამ იერუსალჱმით და იხილა იგი აქია წინაწარმეტყუელმან სელონიტელმან, გან-რე-იყვანა იგი გზისა მისგან ველად. და აქია მოსილ იყო სამოსლითა ახლითა და ორნი იგი ხოლო იყუნეს ველსა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიჰყო ჴელი აქია სამოსელსა მას თჳსსა ახალსა და დააპო იგი ათორმეტად ნახევად.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა იერობუამს: მიიღე შენდად ათი ეგე ნახევი, რამეთუ ესრეთ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა: აჰა, მე განვხეთქო მეფობა იგი ჴელისაგან სოლომონისა და მიგცე შენ ათი იგი ნაწილი.
მათ	მცხ.მეფ3	და მისთჳს, რამეთუ დამიტევა მე და თაყუანი-სცა ასტაროთს, საძაგელსა მას სიდონელთასა, და ქამოსსა, კერპსა მოაბისასა, და მოლოქს, სარუვანელსა ძეთა მათ ამონისთასა, და არა შე-ვე-უდგა გზათა ჩემთა ყოფად სამართლისა წინაშე ჩემსა და ჭეშმარიტებისა და სიწრფოებისა, ვითარცა დავით, მამა მისი.
მას	მცხ.მეფ3	და ვაჭირო ნათესავსა მას დავითისსა ამისთჳს, ხოლო არა ყოველთა დღეთა.
მის	მცხ.მეფ3	და ეძიებდა სოლომონ მოკლვად იერობუამს, და აღდგა იერობუამ და ივლტოდა ეგჳპტედ სუსაკიმო მეფისა მის ეგჳპტელთასა და იყო ეგჳპტეს ვიდრე სიკუდიმდე სოლომონისა.
მას	მცხ.მეფ3	და დაიძინა სოლომონ მამათა თჳსთა თანა და დაფლეს იგი ქალაქსა მას დავითის, მამისა თჳსისასა, და მეფობდა რობუამ, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა იერობუამს, ძესა ნაბატისასა, ვიდრე იყო იგი ეგჳპტეს, ვინათგან იგი ლტოლვილ იყო პირისაგან სოლომონისა, და მოიქცა იერობუამ ეგჳპტით.
იგი	მცხ.მეფ3	მამამან შენმან დაამძიმა ჩუენ ზედა უღელი და შენ აღამცირე ფიცხელად იგი მონება მამისა შენისა და მძიმე იგი უღელი, რომელ იყო ჩუენ ზედა, და გმონო შენ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მათ მეფემან: წარვედით ჩემგან და მესამესა დღესა მოიქეცით ჩემდა! და წარვიდეს.
მათ	მცხ.მეფ3	და ზრახვა-ყო მეფემან რობუამ მოხუცებულთა მათ თანა, რომელნი დგეს წინაშე სოლომონისა, მამისა მისისა, ვიდრე ცოცხალღა იყო, და ჰრქუა: მაზრახეთ, რა სიტყუა-უგო ერსა მას?
მათ	მცხ.მეფ3	სიტყუად იწყეს მისა და ჰრქუეს: ამას დღესა თუ დაემორჩილო ერსა ამას და ეტყოდე მათ სიტყუათა კეთილთა, იყუნენ მონად შენდა ყოველთა დღეთა.
მას	მცხ.მეფ3	და მიუტევა ზრახვა იგი მოხუცებულთა მათ, რომელ აზრახეს მას და აზრახა ყრმებსა ზრდილთა მისთა, რომელნი დგეს წინაშე მისსა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მათ: თქუენ რათა მაზრახით? და მიუგო ერსა მას, რომელსა მეტყოდეს მე და თქუეს, ვითარმედ: აღამცირე უღელი მძიმე, რომელი დადვა მამამან შენმან ჩუენ ზედა?
მას	მცხ.მეფ3	ხოლო მამამან ჩემმან დადვა თქუენ ზედა უღელი იგი მძიმე და მე დავსძინო მას ზედა, მამა ჩემი გასწავლიდა თქუენ კვერთხითა და მე გასწავლნე თქუენ გველითა და ღრიანკალითა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მოვიდა ყოველი ისრაჱლი რობუამ მეფისა დღესა მას მესამესა, ვითარცა ჰრქვა მათ მეფემან, ვითარმედ: მოდით ჩემდა დღესა მესამესა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მიუგო მეფემან ერსა მას ფიცხლად და დაუტევა ზრახვა იგი მოხუცებულთა მათ, რომელი აზრახეს მას.
მას	მცხ.მეფ3	და ეტყოდა მათ მსგავსად ზრახვისა მის ყრმებისასა და ჰრქვა: მამამან ჩემმან დაამძიმა უღელი თქუენ ზედა და მე დაურთო მას ზედა, მამამან ჩემმან გასწავლნა თქვენ კუერთხითა და მე გასწავლნე თქუენ გველითა და ღრიანკალითა.
იგი	მცხ.მეფ3	და არა ისმინა მეფემან ერისა მის, რამეთუ უფლისა მიერ იყო განდრეკა იგი, რათა დაამტკიცოს უფალმან სიტყუაჲ იგი, რომელსა ეტყოდა ჴელითა აქია წინაწარმეტყუელისათა სილონიტელისათა იერობუამს, ძესა ნაბატისასა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ძეთა მათგანთა ისრაჱლისათა, რომელნი სხდეს ქალაქთა მათ იუდასთა, მეფობდა მათ ზედა რობუამ.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა ყოველსა ისრაჱლსა, ვითარმედ მოიქცა იერობუამ, მიავლინეს და მოიყვანეს იგი ერმან და დაადგინეს იგი მეფედ ისრაჱლსა ზედა, და არა ვინ შეუდგა სახლსა მას დავითისსა, გარნა ნაწილი იგი ხოლო იუდასი და ბენიამენისი.
იგი	მცხ.მეფ3	და რობუამ მივიდა იერუსალიმდ. და შეიკრიბა ერი იგი იუდასი და ნაწილი იგი ბენიამენისი ას და ოთხმეოც ათას მამაკაცი ჭაბუკი მბრძოლი წყობად სახლსა მას ისრაჱლისასა, რათა მოაქციოს რობუამ მეფობაჲ თჳსი, ძემან სოლომონისმან.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო სიტყვა უფლისა სამესა მიმართ, კაცისა მის ღმრთისა, და ჰრქუა:
მას	მცხ.მეფ3	ეტყოდე რობუამს, ძესა სოლომონისსა, მეფესა იუდასსა, და ყოველსა მას სახლსა იუდასსა და ბენიამენისასა და ნეშტთა მათ ერისათა და ჰრქუა.
მის	მცხ.მეფ3	ესრე იტყჳს უფალი: ნუ განხვალთ და ნუ სცემთ წყობასა ძმათა მათ თქუენთა, ძეთა ისრაჱლისათა, და მოიქეცით თჳთეულად სახიდ თჳსა, რამეთუ ჩემგან იყო საქმე იგი. და ისმინეს სიტყუაჲ იგი უფლისა და დააცადეს ზედამისლვა იგი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა.
მას	მცხ.მეფ3	და აღაშენა იერობუამ სიკიმი მთათა მათ ეფრემისათა და დამკჳდრებულ იყო მას შინა და გამოვიდა მიერ და აღაშენა ფანუველი.
მას	მცხ.მეფ3	უკუეთუ აღვიდეს ერი ესე შეწირვად შესაწირავისა სახლსა მას უფლისასა იერუსალჱმდ და მოიქცეს გული ერისა ამის ღმრთისა და უფლისა მიმართ თჳსისა, რობუამ მეფისა იუდასა, და მომკლან მე და მიიქცენ რობუამ მეფისა იუდისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და დადგა ერთი იგი ბეთელს და ერთი იგი დადგა დანსა.
მის	მცხ.მეფ3	და ექმნა სიტყუაჲ ესე ცოდვად და მივიდოდა ერი იგი წინაშე ერთისა მის ვიდრე დანად.
მისგან	მცხ.მეფ3	და ქმნა იერობუამ სახლნი ზედა მაღალთა მათ და დაადგინნა ქურუმნი, ნაწილი ერთი ერთისა მისგან, რომელნი არა იყუნეს სახლისა მისგან ლევისა.
მის	მცხ.მეფ3	და აღჴდა საკურთხეველსა მას, რომელ ქმნა ბეთელს, დღესა მეთხუთმეტესა, თვესა მერვესა, მის დღესასწაულისასა, რომელ იზრახა გულით თჳსით და უყო დღესასწაული ძეთა მათ ისრაჱლისათა და აღჴდა საკურთხეველსა მას ზედა შეწირვად.
მას	მცხ.მეფ3	და ჴმა-უყო საკურთხეველსა მას სიტყჳთა უფლისათა და თქუა: საკურთხეველო, საკურთხეველო, ესრე იტყჳს უფალი: აჰა, ძე იშვეს სახლსა მას დავითისასა, იოსია სახელი მისი. და შეიწირნეს შენ ზედა ქურუმნი ეგე მაღალთა მათგან, რომელნი შესწირვენ შენ ზედა და ძვალნი კაცთანი დაწუნენ შენ ზედა.
მისა	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა მეფესა იერობუამს სიტყუაჲ იგი და ჴმაჲ კაცისა მის ღმრთისა ზედა საკურთხეველსა მას ბეთელს, მიჰყო მეფემან ჴელი თჳსი საკურთხეველისა მისგან და თქუა: შეიპყართ ეგე! და განჴმა ჴელი იგი, რომელ მიეყო მისა და ვერ უკუნიდრიკა თჳსვე.
მის	მცხ.მეფ3	და საკურთხეველი იგი განიპო და დაითხია სიპოხე იგი, რომელ იყო ზედა საკურთხეველსა მას მსგავსად სასწაულისა მის, რომელ მოასწავა კაცმან ღმრთისამან სიტყჳთა უფლისათა.
მისავე	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფემან იერობუამ კაცსა მას ღმრთისასა: ევედრე პირსა უფლისა ღმრთისა შენისასა და ილოცე ჩემთჳს, და მოაქციოს ჴელი ჩემი ჩემდავე. და ილოცა კაცმან მან ღმრთისამან წინაშე უფლისა და მოიქცა ჴელი მეფისა მისავე და იქმნა, ვითარცა-იგი პირველ.
მასვე	მცხ.მეფ3	რამეთუ ესრე მამცნო მე უფალმან სიტყჳთა და მრქვა: არა სჭამო პური და არცა სუა წყალი და არცა მიიქცე მასვე გზასა, რომელსაცა მიხვედ.
მასვე	მცხ.მეფ3	და წარვიდა სხჳთ გზით და არა მიიქცა მასვე გზასა, რომელსაცა მივიდა ბეთელად.
იგი	მცხ.მეფ3	და წინაწარმეტყუელი ერთი მოხუცებული დამკჳდრებულ იყო ბეთელს. და შევიდეს და უთხრეს მას ძეთა მისთა ყოველი იგი საქმე, რომელ ყო კაცმან მან ღმრთისამან მას დღესა შინა ბეთელს და სიტყუანი იგი, რომელთა ეტყოდა მეფესა, და მოაქციეს პირი მამისა მის თჳსისა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ეტყოდა მათ მამა იგი მათი და ჰრქვა: რომელსა გზასა წარვიდა? და უჩუენეს მას ძეთა მათ მისთა გზა იგი, რომელსა წარვიდა კაცი იგი ღმრთისა, რომელ მოსრულ იყო იუდად.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ძეთა მათ: დასხენით ვირსა. და დასხნეს ვირსა და დაჯდა მას ზედა.
იგი	მცხ.მეფ3	და წარვიდა კვალსა კაცისა მის ღმრთისა და პოვა იგი მჯდომარე მუხასა ქუეშე და ჰრქუა მას: შენ ხარ კაცი იგი ღმრთისა მოსული იუდაჲსით? და თქუა: მე ვარ.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: მოვედ ჩემ თანა სახიდ და ჭამე პური.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: ვერ მივიქცე და ვერცა მივიდე შენ თანა და არა ვჭამო პური და არცა ვსვა წყალი ადგილსა ამას.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: მეცა წინაწარმეტყუელივე ვარ, ვითარცა-ეგე შენ და ანგელოზი უფლისა მეტყოდა მე სიტყჳთა უფლისათა და მრქუა: მოაქციე ეგე შენ თანა სახიდ შენდა, ჭამოს პური და სვას წყალი. და უტყუა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიაქცია იგი და ჭამა პური მისსა სახლსა და სუა წყალი.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, ვიდრე სხდეს იგინი ტაბლასა მას ზედა, იყო სიტყუაჲ უფლისა წინაწარმეტყუელისა მის, რომელმან მიაქცია იგი.
იგი	მცხ.მეფ3	და ეტყოდა კაცსა მას ღმრთისასა, მოსრულსა იუდით, და ჰრქუა: ესრე იტყჳს უფალი: ამისთჳს, რამეთუ განამწარე შენ სიტყუაჲ იგი უფლისა და არა დაიმარხე შენ მცნება იგი, რომელ გამცნო შენ უფალმან ღმერთმან შენმან,
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად ჭამისა მის პურისა და წყლისა სმისა დასხნა ვირსა წინასწარმეტყუელისასა მის და მიიქცა და წარვიდა.
მათ	მცხ.მეფ3	და პოვა იგი ლომმან გზასა მას და მოკლა იგი და იყუნეს ჴორცნი მისნი დაგდებულ გზასა მას, და ვირი იგი დგა მის თანა და ლომი იგი დგა ჴორცთა მათ მისთა თანა.
მას	მცხ.მეფ3	და, აჰა, კაცთა წარმავალთა იხილეს მკუდარი იგი დაგდებული გზასა მას, და ლომი იგი დგა მკუდარსა მას თანა, და შევიდეს და უთხრეს ქალაქსა მას, რომელსა შინა დამკჳდრებულ იყო წინაწარმეტყუელი იგი მოხუცებული.
იგი	მცხ.მეფ3	ვითარცა ესმა, რომელმან მიაქცია იგი გზისა მისგან, თქუა: იგი კაცი ღმრთისა არს, რომელმან განამწარა სიტყუაჲ იგი უფლისა და მისცა უფალმან ლომსა მას და განტეხა იგი და მოაკუდინა მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა ეტყოდა მას.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ძეთა მათ თჳსთა: დასხენით ვირსა მას! და დასხნეს.
მის	მცხ.მეფ3	და წარვიდა და პოვნა ჴორცნი მისნი დაგდებულ გზასა მას, და ვირი იგი, და ლომი დგა ჴორცთა მისთა თანა, და არა შეახო ლომმან მან ჴორცთა მათ კაცისა მის ღმრთისათა და არცა განხეთქა ვირი იგი.
მან	მცხ.მეფ3	და აღიხუნა წინაწარმეტყუელმან ჴორცნი იგი კაცისა მის ღმრთისანი და დადვა იგი ზედა ვირსა მას, და წარიღო იგი ქალაქად თჳსა მოხუცებულმან მან წინაწარმეტყუელმან ტყებად და დაფლვად იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და დადვა საფლავსა თჳსსა და დააყუდა მძორი მისი. და ეტყებდეს მას და იტყოდეს: ვაჲ, ძმაო.
მათ	მცხ.მეფ3	რამეთუ აღესრულოს ყოველი იგი, რომელსა იტყოდა სიტყჳთა უფლისათა ზედა საკურთხეველსა მას ბეთელსა და ზედა სახლთა მათ მაღალთასა, რომელ არიან სამარიას.
მათ	მცხ.მეფ3	და შემდგომად ამათ სიტყუათა არა მოაქცია იერობუამ უკეთურებათაგან თჳსთა და მერმეცა განნაწილნა ერისა მისგან ქურუმნი მაღალთა მათ და რომელსა უნებნ, აღივსნის ჴელნი მისნი და იქმნის ქურუმ მაღალთა მათ.
მას	მცხ.მეფ3	და ექმნა სიტყუაჲ იგი ცოდვა სახლსა მას იერობუამისსა მოსასრველად და განსარყუნელად პირისაგან ქუეყანისა.
მას	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა დასნეულდა აბია, ძე იერობუამისა.
მისა	მცხ.მეფ3	და მიართუ კაცსა მას ღმრთისასა პურნი და კვერნი ყრმათა მისთა და სკიჭი და სტამნითა თაფლი, და მიხჳდე მისა და გითხრას შენ, რა ყოფად არს ყრმისა მაგისთჳს.
იგი	მცხ.მეფ3	და ყო ეგრე ცოლმან მან იერობუამისმან და აღდგა და წარვიდა სელომად და შევიდა სახლსა მას აქიასასა. და კაცი იგი მაშურალ იყო სიბერითა და თუალნი მისნი დამძიმებულ.
მის	მცხ.მეფ3	ამისთჳს მოვავლინო მე ძჳრი ზედა სახლსა მას იერობუამისსა და მოვსპო იერობუამისი, რომელი აფსმიდეს კედელსა, შეღრეკილ და დაჴსნილ შორის ისრაჱლისა და შევკრიბო შემდგომად სახლისა მის იერობუამისი, ვითარცა ვინ შეკრების ნაგევი ვიდრე მოსრულებადმდე მისა.
მის	მცხ.მეფ3	და იტყებედ იგი ყოველმან ისრაჱლმან და დაფლედ იგი, რამეთუ იგი ხოლო იერობუამისი დაიდვის სამარესა, რამეთუ იპოვა მის თანა სიტყუაჲ კეთილი უფლისათჳს ღმრთისა ისრაჱლისა სახლსა იერობუამისსა.
მას	მცხ.მეფ3	და აღადგინოს უფალმან თჳსა მეფედ ზედა ისრაჱლსა, რომელმან დასცეს სახლი იერობუამისი მას დღესა შინა.
მას	მცხ.მეფ3	და აწ რადღამე დასცეს უფალმან ისრაჱლი? რამეთუ ირყევის ვითარცა ლერწამი წყალსა და აღჴვარდოს უფალმან ისრაჱლი ქუეყანისა ამისგან შვებისა, რომელ მისცა მამათა მათთა და განიქარვნეს იგინი წიაღ მდინარესა მას ამისთჳს, რამეთუ იქმნეს თჳსა მაღალნი განსარისხებელად უფლისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და აღდგა ცოლი იერობუამისი და წარვიდა სარირად. და იყო, ვითარცა შევიდოდა ბჭეთა მათ ტაძრისათა, მოკუდა ყრმა იგი.
მის	მცხ.მეფ3	და იტყებდეს იგი და დაფლეს იგი ყოველმან ისრაჱლმან მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა ჴელითა მონისა თჳსისა აქია წინაწარმეტყუელისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და რობუამ, ძე სოლომონისი, მეფობდა ზედა იუდასა. ძე ორმეოცდაერთისა წლისა იყო რობუამ დადგომასა მას მისა მეფედ, და ათჩჳდმეტ წელ მეფობდა იერუსალჱმს ქალაქსა, რომელი გამოირჩია უფალმან დადებად სახელი მისი მას ზედა ყოველთაგან ნათესავთა ისრაჱლისათა, და სახელი დედისა მისისა ნაამა ამანიტელი.
მათცა	მცხ.მეფ3	და აღაშენნეს მათცა თჳსა მაღალნი და მაღნარნი ზედა ყოველსა ბორცუსა მაღალსა ქუეშე ყოველს ხესა მაგრილობელსა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ზმნა იყო ქუეყანასა მათსა და ქმნეს საძაგელები ყოველთა მათ ნათესავთა, რომელნი მოსპნა უფალმან პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, წელსა მას მეხუთესა სუფევასა რობუამისასა აღმოვიდა სუსაკიმ, მეფე ეგჳპტისა, იერუსალჱმად.
მის	მცხ.მეფ3	და წარიღო ყოველი ფასი სახლისა მის უფლისა და ფასი სახლისა მის მეფისა და ოროლნი იგი ოქროსანი, რომელ ქმნა სოლომონ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ქმნა მეფემან რობუამ მის წილ ჯაჭუ-ჭური სპილენძისა და აღიღიან მთავართა მათ წინამცურვალთა, რომელნი სცვედ ბჭეთა სახლისა მეფისათა.
მათ	მცხ.მეფ3	და რაჟამს შევალნ მეფე სახლსა მას უფლისასა, აღიღიან იგი წინამცურვალთა მათ და დააყრდიან იგი თავეთ წინამცურვალთასა.
მისა	მცხ.მეფ3	რამეთუ ჴელითა დავითისითა მისცა უფალმან ღმერთმან ნეშტი იერუსალჱმსა, რათა დაადგინნეს ძენი მისნი შემდგომად მისა და დაამტკიცოს იერუსალჱმი.
მას	მცხ.მეფ3	ვითარცა ქმნა დავით სამართალი წინაშე უფლისა და არა გარდააქცია ყოვლისაგანვე, რომელ ამცნო მას ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა, გარნა სიტყჳთა მით ჰურია ქეტელისათჳს.
მათ	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა აბიასთანი და ყოველი, რაცა ქმნა, აჰა ესერა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეუფეთა მათ იუდასთა. და ბრძოლა იყო შორის აბიასა და შორის იერობუამისა.
მას	მცხ.მეფ3	და დაიძინა აბია მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა ქალაქსა მას დავითისსა. და მეფობდა ასა, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.მეფ3	და დაამჴუა ძეგლები მის ქუეყანისა და აღჴოცა ყოველი იგი შერეულები, რომელ ქმნეს მამათა მისთა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მოიხუნა სუეტნი იგი მამისა თჳსისანი და სუეტნი იგი თჳსნი ოქროსა და ვერცხლისანი და შეიხუნა სახლსა მას უფლისასა.
მის	მცხ.მეფ3	და მოიღო ასამ ყოველი იგი ოქრო და ვერცხლი, რომელ იპოვა საფასესა სახლსა უფლისასა და საფასესა სახლისა მის სამეუფოისასა და მისცა იგი ჴელთა მონათა თჳსთასა და წარავლინნა იგინი ასა მეფემან ძისა მის ადერისი, ძისა აბენერისა, რამასა, ძისა იაბელისა, მეფისა ასურთასა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო დამასკეს, და ჰრქუა:
მის	მცხ.მეფ3	და ისმინა ძემან ადერ მეფისამან ასაისი და წარავლინნა მთავარნი იგი ერისა თჳსისანი ქალაქთა მათ ისრაჱლისათა, და დასცეს ნაინი და დანი და აბელმო სახლისა მის მააქასი და ყოველივე ქენერეთი და ყოველი ქუეყანა ნეფთალიმისი.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა ბაასას, დააცადა შენება იგი რამასი და მიიქცა თერსად.
იგი	მცხ.მეფ3	და მეფემან ასამ ამცნო ყოველსა იუდასა, რომელ იყუნეს ენაკიმს, რათა წარმოიხუნენ ქვანი იგი რამაასნი და ძელი მისი, რომელ აშენა ბაას. და აშენა მით მეფემან ასამ ყოველნი იგი ბორცუნი ბეინამენისნი და საებგურონი იგი.
მათ	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა ასაისთანი და ყოველი ძალი მისი და ყოველი, რაცა ქმნა, და ქალაქნი იგი ყოველნი, რომელ აღაშენნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთასა, ხოლო ჟამსა მას სიბერისა მისისასა ელმოდეს ფერჴნი მისნი.
მას	მცხ.მეფ3	და დაიძინა ასამ მამათა თჳსთა თანა და დაეუფლა მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა მას დავითისასა და მეფობდა იოსაფატ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ3	და ნაბატ, ძე იერობუამისი, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა წელსა მას მეორესა ასაის, მეფისა იუდასსა, და მეფობდა ისრაჱლსა ზედა ორ წელ.
იგი	მცხ.მეფ3	და გარემოადგა ბაასა, ძე აქიასი, სახლსა მას ისაქარისასა და დასცა იგი ბაასა გაბათონს უცხოთესლთასა. და ნაბატ და ყოველი ისრაჱლი სხდეს გაბათონს.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, მეფობასა მას მისსა მათ ზედა დასცა ყოველი იგი სახლი იერობუამისი ვიდრე მოსრვადმდე მისა მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა ჴელითა მონისა თჳსისა აქია სელონიტელისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და წელსა მას მესამესა ასა მეფისა იუდასსა მეფობდა ბაასა, ძე აქიასი, ზედა ყოველსა ისრაჱლსა, თერსას, ოცდაოთხ წელ.
მათ	მცხ.მეფ3	ამისთჳს, რამეთუ აღგამაღლე შენ ქუეყანასა ზედა და მიგეც შენ წინამძღურად ზედა ერსა ჩემსა ისრაჱლსა, ხჳდოდე შენ გზათა მათ იერობუამისთა და აცთუნე ერი ჩემი ისრაჱლი განრისხებად ჩემდა ამაოებითა მით თჳსითა.
მის	მცხ.მეფ3	და დაიძინა ბაას მამათა თჳსთა თანა, დაეფლა თარსას და მეფობდა ელა, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.მეფ3	ჴელითა იუს, ძისა ანანიას, წინაწარმეტყუელისათა იტყოდა უფალი ზედა ბაასისა და ზედა სახლსა მისსა ყოვლისა მის უკეთურებისა, რომელ ქმნა წინაშე უფლისა განსარისხებელად მისა საქმითა ჴელთა თჳსთათა ყოფად და მსგავსად, ვითარცა სახლი იგი იერობუამისი დასაცემელად მისა.
მას	მცხ.მეფ3	და აღდგა ზამბრი მის ზედა, მონა თჳსი, რომელ-იგი იყო მთავარ ზოგთა ზედა ჭურჭელთა მისთა და იგი სუმეულ იყო სახლსა მას ასარისსა ეზოსმოძღურისა თესარისას.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო მეფობასა მას მისსა და დაჯდომად საყდარსა თჳსსა დასცა ყოველი იგი სახლი ბაასისი და არა დაუტევა მისი, რომელი აფსმიდისმცა კედელსა და მახლობელნიცა მისნი და მეგობარნი მისნი.
მის	მცხ.მეფ3	და აჴოცა ზამბრი ყოველი იგი სახლი ბაასისი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა ზედა სახლსა ბაასისასა ჴელითა იუ წინაწარმეტყუელისათა
მათ	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა ელასთანი და ყოველივე, რაცა ქმნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მათ მეუფეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მეფ3	წელსა ოცდამეშჳდესა ასა, მეფისა იუდასსა მეფობდა ზამბრი შჳდ დღე თერსას, და ბანაკი იგი ისრაჱლისა იყო გაბაონს უცხოთესლთასა.
მას	მცხ.მეფ3	და ესმა ერსა მის ბანაკისასა და თქუეს: მიეტევა ზამბრი ელას ზედა და მოკლა იგი, დაიდგინა მეფედ ისრაჱლმან ზამბრი ერისთავი იგი ისრაჱლისა მას დღესა შინა ბანაკსა მას.
მის	მცხ.მეფ3	და განვიდა ზამბრი და ყოველი ისრაჱლი მის თანა გაბათონით და გარემოადგა თერსას.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა იხილა ზამბრი, ვითარმედ გამოაქუს ქალაქი იგი, შევიდა სენაკსა ერთსა სახლისა მის მეფისასა და დაიწვა ზედა თავსა თჳსსა სახლი იგი მეფისა და მოკუდა
მისა	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა ზამბრისათანი და კრება, რომელ შეკრბა მისა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა განიყო ერი იგი ისრაჱლისა და ზოგი ერისა შეუდგა თაბენის, ძესა გინოთისასა, დადგინებად მისა მეფედ და ზოგი ერისა მის შეუდგა ამრის.
მას	მცხ.მეფ3	და შევიდა ზამბრი, სცა და მოკლა წელსა მას ოცდამეშჳდესა ასა მეფისა იუდასსა, მეფობდა ზამბრი ელას წილ.
მას	მცხ.მეფ3	და მოიგო ამბრი მთა იგი სომოროისი სემერესგან, მეფისა მის მთისასა, ორითა სასწორითა ვერცხლითა და აღაშენა მთა იგი და უწოდა მთასა მას სახელი, რომელ აღაშენა, სახელსა მას სემერასსა, უფლისა მის მთისასა, სომორონ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ვიდოდა ყოველთა გზათა მათ იერობუამისათა, ძისა ნაბატისთასა, და ცოდვასა თჳსსა, რომლითა აცთუნა ისრაჱლი განსარისხებელად უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა ამაოებითა თჳსითა.
მის	მცხ.მეფ3	დაიძინა ამრი მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა სამარიას. და მეფობდა ძე მისი მის წილ - აქაბ.
მას	მცხ.მეფ3	და აქაბ, ძე ამრისი, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა წელსა მას ოცდამეათურამეტესა ასა მეფისა იუდასსა. მეფობდა აქაბ, ძე ამრისი, ზედა ისრაჱლსა და სამარიას ოცდაორ წელ.
მას	მცხ.მეფ3	და არა მოაკლო სლვად ცოდვასა მას იერობუამისასა, ძისა ნაბატისასა, და მოიყვანა ცოლად იეზაბელ, ასული იობათასი, მეფისა სიდონელთასა, და წარვიდა აქაბ და ჰმონა ბალას და თაყუანი-სცა მას.
მით	მცხ.მეფ3	დღეთა მისთა აღაშენა აქელ ბეთელელმან იერიქო აბირონით, პირმშოთ მით მისით, დააბა საძირკველი მისი სეგობაჲთ, მრწემით მით, და აღმართნა ბჭენი მისნი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა ჴელითა ისუს, ძისა ნავესითა.
მას	მცხ.მეფ3	წარვედ ამიერ მზისა აღმოსავალად კერძო და დაიმალე ნაღვარევსა მას ქორათისასა, რომელ არს პირისპირ იორდანესა.
მისგან	მცხ.მეფ3	და იყოს შენდა სუმა წყლისა ნაღვარევისა მისგან და ყორანთა უბრძანო და გზრდიდენ შენ მუნ.
მას	მცხ.მეფ3	და წარვიდა ელია ბრძანებითა უფლისათა, მივიდა და დაჯდა ნაღვარევსა მას ქორათისასა, პირისპირ იორდანესა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო შემდგომად დღეთა მათ და განჴმა ნაღვარევი იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და აღდგა და წარვიდა სარეფთად ბჭეთა მათ მის ქალაქისათა და, აჰა, მუნ დედაკაცი ერთი ჰკრეფდა შეშასა და ჴმა-უყო ელია და ჰრქუა მას: მომართუ მცირედ ჭურჭლითა წყალი და ვსუა.
მას	მცხ.მეფ3	და წარვიდა მოღებად და ჴმა-უყო მას უკანა ელია და ჰრქვა: მომართუ მე კოტორი ერთ პურიცა ჴელითა შენითა.
იგი	მცხ.მეფ3	ჰრქუა მას დედაკაცმან: ცხოველ არს უფალი ღმერთი შენი, დაღათუ მიც ჴუეზა ერთ და მჭელ ერთ ფქვილი საფქვილესა შინა და მცირედ ზეთი რქასა შინა და აჰა, შევკრებ შეშასა ამას, შევიდე და შევქმნე იგი ჩემდა და ყრმათა ჩემთა, შევჭამოთ და ხვალე მოვსწყდეთ.
მისგან	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას ელია: ისწრაფე და შევედ და შეჰქმენ სიტყჳსაებრ შენისა და ჰქმნე მისგან პირველად ჩემდა ჴუეზა ერთი მცირე და მომართუ მე, და მერმე ჰქმნე შენდა და ყრმათა შენთათჳს.
მან	მცხ.მეფ3	და წარვიდა დედაკაცი იგი სიტყჳსა მისებრ ელიაჲსისა, მოართვა და ჭამა მან და შვილთა მისთა.
მის	მცხ.მეფ3	და მიერ დღითგან არა მოაკლდა საფქვილესა ფქვილი და საზეთესა მას არა მოაკლდა ზეთი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, ვითარცა იტყოდა უფალი ჴელითა ელიასითა.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად სიტყუათა ამათ დასნეულდა ძე დედოფლისა მის სახლისა. და იყო სენი იგი ძნელ ფრიად, ვიდრე არა დაშთა სამშჳნველიცა მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია დედაკაცსა მას: მომეც აქა შვილი ეგე შენი! და მოიქვა იგი მჴართაგან მისთა და აღიყვანა ქორსა მას, რომელსა იყოფოდა იგი, და დადვა ცხედარსა მას თჳსსა.
მისა	მცხ.მეფ3	და ისმინა უფალმან ღაღადებაჲ ელიასი და მოიქცა სამშჳნველი ყრმისა მის გვამადვე მისა და განცოცხლდა.
მისგან	მცხ.მეფ3	და გარდმოიყვანა ელია ყრმა იგი ქორისა მისგან სახიდ და მისცა დედასა თჳსსა და ჰრქუა ელია: იხილე, რამეთუ ცოცხალ არს ძე ეგე შენი.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად დღეთა მრავალთა და სიტყუაჲ უფლისა იყო ელიასსა წელსა მას მესამესა და ჰრქუა: მივედ და ეჩუენე აქაბს და მივსცე წჳმა პირსა ზედა ქუეყანისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და წარვიდა ელია ჩუენებად აქაბისა. და სიყმილი იგი განსასტიკებული იყო სამარიას.
მათ	მცხ.მეფ3	და იყო, მოსრვასა მას იეზაბელისასა წინაწარმეტყუელთა მათ უფლისათა დამალა აბდია ასი კაცი წინაწარმეტყუელთაგანი ერგასის - ერგასისი თითოსა ქვაბსა და ზრდიდა მათ პურითა და წყლითა.
მისა	მცხ.მეფ3	და აბდიას გზასა ზედა შეემთხჳა ელია წინა მისა მარტო და ისწრაფა აბდია და დავარდა პირსა ზედა თჳსსა და თქუა: შენ ხარა, უფალო ჩემო ელია?
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუეს, ვითარმედ: არასადა არს, და მოწვა მეუფებაჲ იგი და სოფელი მათი, რამეთუ არა გპოვეს შენ.
მათ	მცხ.მეფ3	და არა მიეთხრა უფალსა ჩემსა, რა-იგი ვყავ მე მოწყუედასა მას იეზაბელისასა წინაწარმეტყუელთა მათ უფლისათა? მე დავმალე წინაწარმეტყუელთაგან მათ უფლისათა ასი კაცი ერგასის-ერგასისი თჳთოსა ქვაბსა და გამოვზარდენ იგინი პურითა და წყლითა.
მისა	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია: ცხოველ არს უფალი ძალთა, რომლისა ვდეგ წინაშე მისა, რამეთუ დღეს ვეჩუენო მას.
მას	მცხ.მეფ3	და წარვიდა აბდია და მიეგებოდა აქაბს და უთხრა მას. აღირბინა აქაბ და მიეგებოდა ელიას და იყო, ვითარცა იხილა აქაბ ელია, ჰრქუა აქაბ ელიას: შენ ხარა ამრღუე ისრაჱლისა?
მისგან	მცხ.მეფ3	და აწ წარავლინე და მოკრიბე ჩემდა ყოველი ისრაჱლი მთასა მას კარმელსა და წინაწარმეტყუელნი იგი ბაალისნი ოთხასდაერგასისნი, წინაწარმეტყუელნი იგი მაღნარისანი ოთხასნი, რომელნი ჭამენ ტაბლისა მისგან იეზაბელისა.
მას	მცხ.მეფ3	და წარავლინა აქაბ ყოველსა ისრაჱლსა და შეკრიბნა წინაწარმეტყუელნი იგი მთასა მას კარმელსა.
მან	მცხ.მეფ3	და მიიკრიბნა ელია ყოველი იგი ერი და ჰრქუა მათ: ვიდრემდის კელობთ ორითავე გოჯითა? უკუეთუ არს უფალი ღმერთი, მისდევდით მას და თუ არს ბაალი იგი, შეუდეგით კვალსა მისსა. და არა მიუგო მას ერმან მან სიტყუაჲ.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია ერსა მას: მე მარტო დაშთომილ ვარ წინაწარმეტყუელი უფლისა და წინაწარმეტყუელნი ეგე ბაალისნი კაცნი ოთხასდაერგასისნი და წინაწარმეტყუელნი მაღნართანი ოთხასნი.
იგი	მცხ.მეფ3	და აწ მოგუცენით ჩუენ ორნი ზუარაკნი და გამოირჩიონ ერთი იგი მათ და განაგონ ასოეულად და დადვან ზედა შეშასა და ცეცხლსა ნუ შეახებედ. და მე ვყო ერთი იგი ზუარაკი და დავდვა ზედა შეშასა და ცეცხლი არა მივახო.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია წინაწარმეტყუელთა მათ სირცხჳლისათა: გამოირჩიეთ თქუენდად ზვარაკი ერთი და ჰყავთ პირველ, რამეთუ თქუენ უმრავლეს ხართ და ხადოდეთ სახელსა მას ღმერთთა თქუენთასა და ცეცხლსა ნუ შეახებთ.
მას	მცხ.მეფ3	და მიიბეს ზვარაკი იგი, რომელ მისცა მათ, და ყვეს ეგრე და ხადოდეს სახელსა ბაალისასა ცისკრითგან ვიდრე სამხრადმდე და იტყოდეს: ისმინე ჩუენი, ბაალ, ისმინე ჩუენი! და არა იყო მათ თანა ჴმაჲ და არცა სმენა, და რბიოდეს გარემო საკურთხეველსა მას, რომელ ქმნეს.
იგინი	მცხ.მეფ3	და იყო სამხრისა ოდენ, და განბასრნა იგინი ელია თეზბიტელმან და ჰრქუა: მაღლადრე უჴმეთ, რამეთუ ღმერთი არს; ანუ თუ განსცხრებოდეს რასამე, ანუ არა რამე სცალდეს, ანუ ეძინოს და ადგეს.
მათ	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარ გარდაჴდა სამხარი და წინაწარმეტყუელებდეს ვიდრე ჟამადმდე მსხუერპლის შეწირვისა და არა იყო მუნ ჴმაჲ, და ეტყოდა ელია წინაწარმეტყუელთა მათ საძაგელებისათა და ჰრქუა: გა-რე-მიდეგით და აწ მე ვყო შესაწირავი იგი ჩემი. და გან-რე-დგეს და წარვიდეს.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია ერსა მას: მომეახლენით მე! და მიეახლნეს ყოველი ერი მისა და აღმართა საკურთხეველი იგი უფლისა დამჴობილი.
მას	მცხ.მეფ3	და მოიხუნა ელია ათორმეტნი ქვანი მსგავსად რიცხჳსა მის ძეთა მათ ისრაჱლისათა, ვითარცა ეტყოდა მას უფალი და ჰრქუა: ისრაჱლ იყავნ სახელი შენი.
მას	მცხ.მეფ3	და დააზვინა შეშა იგი ზედა საკურთხეველსა მას, რომელ ქმნა და განაგო ასოეულად ზვარაკი იგი და დადვა ზედა შეშასა მას და აღზვინა ზედა საკურთხეველსა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და მოვიდოდა წყალი იგი გარემო საკურთხეველსა მას და აღავსეს ტბა იგი წყლითა.
იგი	მცხ.მეფ3	ვითარცა იხილა ყოველმან ერმან, დავარდეს პირსა ზედა თჳსსა და თქუეს: ნანდვილვე უფალი იგი არს, უფალი იგი არს ღმერთი.
მას	მცხ.მეფ3	და გარდამოვარდა ცეცხლი უფლისა მიერ ზეცით და შეჭამა მსხუერპლი იგი და შეშა იგი და მიწა იგი. და წყალი იგი, რომელ დგა ტბასა მას, აღწბა ცეცხლმან მან.
იგინი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია ერსა მას: შეიპყრენით წინაწარმეტყუელნი იგი ბაალისნი და ნუმცა ვინ განმერების მათგანი, ნუცა ერთი. და შეიპყრეს იგინი და შთაიყვანნა იგინი ელია ნაღვარევსა მას კიშონისასა და მოსრნა იგინი მუნ.
მის	მცხ.მეფ3	და აღვიდა აქაბ ჭამად და სუმად და ელია აღჴდა თავსა მთისა მის კარმელისასა და დადრკა ქუეყანად და დადვა პირი თჳსი ზედა მუჴლთა თჳსთა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ყრმასა მას თჳსსა: აღდეგ და მიხედენ გზასა მას ზღჳთ კერძო! აღჴდა და მიხედნა ყრმამან და ჰრქუა: არარა არს. და ჰრქუა ელია ყრმასა მას: მოიქეც და მიხედენ შჳდგზის! და მიიქცა ყრმა იგი შჳდგზის.
იგი	მცხ.მეფ3	და უთხრა აქაბ იეზაბელს, ცოლსა თჳსსა, ყოველი იგი, რაცა ყო ელია და ვითარ მოსწყჳდნა ყოველნი იგი წინაწარმეტყუეელნი მახჳლითა.
მას	მცხ.მეფ3	და შეეშინა ელიას, აღდგა და წარვიდა გულისსიტყჳთა და მივიდა ბერსაბედ ქუეყანასა მას იუდასსა და დაუტევა მუნ ყრმა იგი თჳსი.
მას	მცხ.მეფ3	დაწვა და დაიძინა ნერგსა ერთსა ქუეშე და, აჰა, შე-ვინმე-ახო მას და ჰრქუა: აღდეგ და ჭამე.
მას	მცხ.მეფ3	და აღდგა, ჭამა და სვა და წარვიდა ძალითა მით ჭამადისათა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე ვიდრე მიწევნადმდე მთასა მას ღმრთისასა ქორებად.
მისა	მცხ.მეფ3	და შევიდა მუნ ქვაბსა მას და დაადგრა და, აჰა, სიტყუაჲ უფლისა იყო მისა და ჰრქუა: რაჲსა ხარ შენ აქა, ელია?
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა: გამოხჳდე შენ ხვალე და დასდგე მთასა მაგას წინაშე უფლისა და, აჰა, უფალი წარვიდოდის და ქარი დიდი ძლიერი, რომელი დაარღუევდეს მთათა და შემუსრვიდეს კლდეთა წინაშე უფლისა, და არა ქარსა მას უფალი, და შემდგომად ქარისა მის ძრვა, და არა ძრვასა მას უფალი.
მის	მცხ.მეფ3	და შემდგომად ძრვისა მის ცეცხლი, და არა ცეცხლსა მას უფალი, და შემდგომად ცეცხლისა მის ჴმაჲ წულილისა ნიავისა.
მისა	მცხ.მეფ3	და მას შინა უფალი, და იყო, ვითარცა ესმა ელიას, დაიფარა პირი თჳსი ხალენითა მით და გამოვიდა და დადგა ქვაბსა მას თანა და, აჰა, იყო ჴმაჲ მისა და ჰრქუა: რასა ხარ შენ აქა, ელია?
იგი	მცხ.მეფ3	და იყოს, რომელი განერეს მახჳლსა აზაელისასა, მოკლას იგი ეუ. რომელი განერეს მახჳლსა ეუსასა, მოკლას იგი ელისე.
მისა	მცხ.მეფ3	და წარვიდა მიერ ელია და პოვა ელისე, ძე საფატისი, და იგი ჴნვიდა ათორმეტითა დაუღლვილითა და შეუდგა იგი ათორმეტთა მათ ჴართა და მიიწია ელია მისა და დააგდო ხალენი იგი მისი მის ზედა.
მას	მცხ.მეფ3	და დაუტევნა ელისე ჴარნი იგი და მიისწრაფა ელიასა და ჰრქუა: ამბორს-უყო მამასა ჩემსა და დედასა ჩემსა და შეგიდგე შენ. და ჰრქუა მას: მიიქეც მუნვე, რა გიყავნ შენ?
მას	მცხ.მეფ3	და უკუნიქცა მისგან და მოიბა სწორ-სწორი ზოგი ჴართა მათ და დაწყჳდნა საქრმითა მით ჴართათა და მოამზადა, და მისცა ერსა მას და ჭამეს და აღდგა ელისე და შეუდგა და მსახურებდა მას.
მის	მცხ.მეფ3	და ძემან ადერისმან, მეფემან ასურასტანისამან, შეიკრიბა ყოველი ერი თჳსი და მოვიდა და გარემოადგა სამარიასა და ოცდაათორმეტნი მეფენი მის თანა და ყოველნი საჴედარნი მის თანა და ეტლნი. და წარვიდეს სამარიად და ბრძოდეს მას.
მის	მცხ.მეფ3	და წარავლინნა მის თანა მოციქულნი აქაბ მეფისა ისრაჱლისა ქალაქსა ამას.
იგი	მცხ.მეფ3	და მოუწოდა მეფემან ისრაჱლისამან ყოველთა მათ მოხუცებულთა მის ქუეყანისათა და ჰრქუა: უწყოდეთ, რამეთუ ძჳრსა რასმე ეძიებს იგი და მოავლინა ჩემდა ძეთა ჩემთათჳს და ასულთა ჩემთათჳს, რამეთუ ვეცხლი ჩემი და ოქრო ჩემი არა დავაყენე მისგან.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მოციქულთა მათ ძისა ადერისათა: არქუთ უფალსა მას თქუენსა მეფესა: ყოველივე, რა მარქუ მონასა შენსა, ვყო პირველსა მას ჯერსა, ხოლო ეგე სიტყუაჲ ვერა ვყო. და მიიქცეს კაცნი იგი და მიუთხრეს სიტყუაჲ იგი.
იგი	მცხ.მეფ3	მიუგო მეფემან ისრაჱლისამან და ჰრქუა: კმა არს, აწ ნუღარა იქადინ მღუნავი იგი, ვითარცა მართალი.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა მიუგო მას სიტყუაჲ ესე და იგი შე-ოდენ-ღვინებულ იყო და ყოველნი იგი მეფენი მის თანა კარავსა შინა, ჰრქუა მონათა თჳსთა: მოადგთ პატნეზი! და მოადგეს პატნეზი გარემო ქალაქსა მას.
იგინი	მცხ.მეფ3	და, აჰა, წინაწარმეტყუელი ერთი მივიდა აქაბ მეფისა ისრაჱლისა და ჰრქუა: ესრეთ იტყჳს უფალი: იხილე აწ დიდი ესე ამბოხი და, აჰა, მე მივსცნე იგინი ჴელთა შენთა დღეს და უწყოდე, რამეთუ მე ვარ უფალი.
მის	მცხ.მეფ3	და თქუა აქაბ: რათამე? და ჰრქუა: ესრე იტყჳს უფალი: ყრმებითა სოფლისა მის მთავართათა. და ჰრქუა აქაბ: ვინ მიეტეოს პირველ ღუაწლსა ამას?
იგი	მცხ.მეფ3	და განვიდეს შუა სამხრის ოდენ და ძე იგი ადერისი შე-ოდენ-ღვინებულ იყო და დამთურალ სოკქოთს, იგი თავადი და ათორმეტნი მეფენი, შემწენი მისნი.
მათ	მცხ.მეფ3	და განვიდეს პირველ ყრმანი იგი მთავართა მათ სოფლებისათანი და უთხრეს ძესა ადერისსა და ჰრქუეს, ვითარმედ: კაცნი გამოვიდეს სამარიათ.
იგინი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მათ: მშჳდობით თუ გამოვლენ, შეიპყრენით იგინი ცოცხალნი, და თუ ბრძოლად გამოვლენ, შეიპყრენით იგინი ცოცხალნი.
იგი	მცხ.მეფ3	და განვიდეს ქალაქისა მისგან ყრმები მთავართა მათ სოფლებისათა, და ერი იგი შეუდგა მათ.
მათგან	მცხ.მეფ3	და სცეს თჳთეულად, ვისცა შეემთხუეოდეს. და სივლტოლად იქცეს ასურასტანელნი იგი ისრაიტელთა მათგან და განერა ძე ადერისი, მეფე ასურასტანისა, აღმჴედრებული სამითა მჴედრითა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მონანი მეფისა მის ასურასტანელისანი ეტყჳან მას: ღმერთი მთათა არს ღმერთი იგი ისრაჱლისა და არა ღმერთი ველთა, და მისთჳს გუძლეს ჩუენ; უკუეთუ ვეწყუნეთ მათ, ადვილცა ვსძლოთ მათ.
მას	მცხ.მეფ3	და აღგედგინოს შენ ერი ერისა ამის წილ, რომელ განგეჴვა შენ და საჴედარნი საჴედართა მათ წილ და ეტლნი ეტლთა მათ წილ და სცე მათ ბრძოლად ველსა, სძლო მას. და მიერჩდა ჴმასა მისსა. და ყო ეგრე.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო შემდგომად მის წლისა ახილვა-ყო ძემან ადერისამან ასურასტანისა და გამოვიდა აფეკად წყობად ისრაჱლისა.
მათსა	მცხ.მეფ3	და ძეთა მათ ისრაჱლისათა ახილვა-ყვეს და განგუნდნეს ორგან და მიეგებოდეს წინა მათსა ბრძოლად და ძენი იგი ისრაჱლისანი იყუნეს წინა მათსა, ვითარცა ორნი სამწყსონი თხათანი, ხოლო ასურთა მათ აღავსეს ქუეყანა იგი.
მის	მცხ.მეფ3	და დაიბანაკეს მათ პირისპირ მთასა შჳდ დღე. და იყო, შემდგომად შჳდისა მის დღისა განეწყუნეს ბრძოლად და დასცა ისრაჱლმან ასურასტანელთა მათ ასი ათასი მკჳრცხლთა ერთსა შინა დღესა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მივიდა კაცი იგი ღმრთისა და ჰრქუა მეფესა ისრაჱლისასა: ესრე იტყჳს უფალი ამისთჳს, რამეთუ თქუეს ასურთა მათ, ვითარმედ: ღმერთი მთათა არს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა და არა ღმერთი ველთა. მე მიგცე დღე იგი დიდი ჴელთა შენთა და უწყოდე, რამეთუ მე ვარ უფალი.
იგი	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი იგი მიივლტოდეს აფეკად, ქალაქსა თჳსსა, და დაეცა ზღუდე იგი ოცდაშჳდი ათასთა მათ ზედა კაცთა ნეშტთა და ძე იგი ადერისი ივლტოდა და შეივლტოდა სახიდ თჳსა სენაკით სენაკად.
მის	მცხ.მეფ3	და ჰრქუეს მონათა მათ თჳსთა. აჰა, ესერა, უწყით, რამეთუ მეფენი სახლისა მის ისრაჱლისანი მოწყალენი არიან. აწ შთავიცვათ ძაძა და მოვიდვათ საბელი თავსა და განვიდეთ მეფისა მის ისრაჱლისა, გან-ხოლო-თუ-არინნეს თავნი ჩუენნი.
მას	მცხ.მეფ3	და შთაიცვეს ძაძა და მოიდვეს საბელი თავსა თჳსსა და ჰრქუეს მეფესა მას ისრაჱლისასა: მონა შენი, ძე ადერისი. ესრეთ იტყჳს: ცხოვნდინ თავი ჩემი და ჰრქუა აქაბ: ცოცხალღა თუ არს? ძმა ჩემი არს.
იგი	მცხ.მეფ3	და კაცთა მათ დაიზმნეს და გულისხმა-ყვეს და მოისმინეს სიტყუაჲ პირისაგან მისისა და ჰრქუეს: ძმა შენი, ძე ადერისი, აქა არს. და ჰრქუა აქაბ: შევედით, გამოიყვანეთ იგი. და გამოვიდა მისა ძე ადერისი და აღსვა იგი ეტლთა მათ მისთა თანა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა: ქალაქნი იგი დაიპყრნა მამამან ჩემმან მამისაგან შენისა, კუალად გააგო შენდავე და დასდვა ხარკი დამასკესა, ვითარცა დასდვა მამამან ჩემმან ხარკი სამარიას და მე აღთქმა-ვყო შენ თანა და დავდვა აღთქმა მის თანა. და განუტევა იგი და წარვიდა.
მან	მცხ.მეფ3	და კაცმან ერთმან ძეთა მათ წინაწარმეტყუელთაგანმან ჰრქვა მოყუასსა თჳსსა სიტყჳთა უფლისათა: მომკალ მე და არა ინება მან მოკლვად მისა.
მისგან	მცხ.მეფ3	ხოლო ჰრქუა მას: ამისთჳს, რამეთუ არა ისმინე ჴმაჲ უფლისა, აჰა, ვითარცა წარხჳდე ჩემგან, განგბძაროს შენ ლომმან. და ვითარცა წარვიდა იგი მისგან, პოვა იგი ლომმან და მოკლა იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და მიემთხჳა მას სხუაჲ კაცი და ჰრქუა მას: მომკალ მე და დასცა მას კაცმან მან და დალეწა.
მის	მცხ.მეფ3	და მოვიდა წინაწარმეტყუელი და დადგა წინაშე მეფისა მის გზასა ზედა და დაიხურნა თუალნი თჳსნი.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო ვიდრე მონა შენი იქი და აქა, ვხედევდ და იგი არა უწყი, ვიდრე ჴდა. და ჰრქუა მეფემან ისრაჱლისამან მას: აჰა, შენცა სტყუი ჩემდა მომართ, მო-სამე-ჰკალ.
იგი	მცხ.მეფ3	და ისწრაფა და უკანაიჴადა საბურველი იგი თუალთაგან მისთა. და იცნა იგი მეფემან ისრაჱლისამან, ვითარმედ წინაწარმეტყუელთაგანი არს იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად ამათ სიტყუათა იყო ვენაჴი ერთი ნაბუთესი იეზრაიტელისა მახლობელად კალოსა მას აქაბისსა, მეფისა მის სამარიტელთასა.
მას	მცხ.მეფ3	და განუწესეს მარხვა და დასვეს ნაბუთე მთავრად ერსა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და შევიდა აქაბ მწუხარე და გულმწყრალ სიტყუათა მათთჳს ნაბოთესთა იზრაიტელისა, რამეთუ ჰრქუა მას: არა მიგცე შენ სამკჳდრებელი მამათა ჩემთა. და მიწვა იგი ცხედარსა თჳსსა და დაიხურა პირი თჳსი და არა ჭამა პური.
მას	მცხ.მეფ3	და ადონიას შეეშინა სოლომონ მეფისაგან, აღდგა და შევიდა კარავსა მას უფლისასა და მოეხვია საკურთხეველსა მას უფლისასა.
მას	მცხ.მეფ3	და შევიდა მისა იეზაბელ, ცოლი თჳსი, ეტყოდა მას და ჰრქუა: რაჲსა მწუხარე არს სული შენი და არა სჭამ პურსა?
მის	მცხ.მეფ3	და მიწერა როარდაგი სახელად აქაბისა და დაბეჭდა ბეჭდითა მისითა და მიუძღვნა მოხუცებულთა მათ და აზნაურთა მის ქალაქისათა, რომელნი დამკჳდრებულ იყუნეს ნაბუთეს თანა.
მას	მცხ.მეფ3	და დაწერილ იყო ჰროარდაგსა მას ესრეთ: იმარხეთ მარხვა და დასუთ ნაბუთე მთავრად ერსა მაგას.
იგი	მცხ.მეფ3	და დასხენით ორნი კაცნი, ძენი უსჯულოებისანი, პირისპირ მისა და შესწამონ მას და ჰრქუან, ვითარმედ: აკურთხე, ნაბოთე, ღმერთი და მეფე და განიყვანეთ იგი, დაკრიბეთ ქვა და მოკუედინ.
მათა	მცხ.მეფ3	და ყვეს მოხუცებულთა მის ქალაქისათა და აზნაურთა, რომელნი სხდეს ქალაქსა მას შინა, ვითარცა მიევლინა მათა იეზაბელს, და ვითარცა წერილ იყო ჰროარდაგსა მას.
მას	მცხ.მეფ3	და მივიდეს ორნი კაცნი, ძენი უსჯულოებისანი, და დასხდეს პირისპირ მისა და შესწამეს კაცთა მათ განდგომილთა ნაბუთეს წინაშე ყოვლისა ამის ერისა და ჰრქუეს: აკურთხე, ნაბუთე, ღმერთი და მეფე. და განიყვანეს იგი გარეშე ქალაქსა მას და დაკრიბეს მას ქვა და მოკუდა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა აქაბს, ვითარმედ მოკუდა ნაბოთე იეზრაიტელი დაიპო სამოსელი თჳსი და შთაიცვა ძაძა, და იყო შემდგომად ამისა და აღდგა აქაბ და შთაჴდა ვენაჴსა მას ნაბუთეს იეზრაიტელისასა დაპყრობად მას.
მას	მცხ.მეფ3	აღვედ, შთავედ და მიეგებოდე აქაბს, მეფესა ისრაჱლისასა, რომელ არს სამარიასა, რამეთუ შთასრულ არს იგი ვენაჴსა მას ნაბოთესასა დაპყრობად მისა.
მის	მცხ.მეფ3	და მოვიდა ელია აქაბისა და ეტყოდა მსგავსად სიტყჳსა მის და ჰრქუა აქაბ ელიას: მპოე მეა, მტერო ჩემო? და ჰრქუა ელია: გპოვე, რამეთუ ცუდად აღილაღე და ქმენ ბოროტი წინაშე უფლისა განრისხებად მისა.
იგი	მცხ.მეფ3	აჰა, მე მოვავლინო შენ ზედა ძჳრი და აღატყდეს შემდგომად შენსა, და მოვსპო აქაბისი და არა დაუტეო, რომელი აფსმიდეს კედელსა და ჭირვეული იგი და დაცემული ისრაჱლისა.
მას	მცხ.მეფ3	და იეზაბელისთჳს იტყჳს უფალი: ნაცულად ნაბოთესა ძაღლთა შეჭამონ იგი ზღუდესა მას თანა იეზრაიტელისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	რამეთუ ცუდად აჰყვა აქაბ ყოფად ბოროტისა წინაშე უფლისა, რამეთუ შესულიბა იგი იეზაბელ, ცოლმან თჳსმან.
მათ	მცხ.მეფ3	და მოიძაგა ფრიად შედგომად კვალსა მას საძაგელთასა მსგავსად ყოვლისა მის, რაჲცა ქმნა ამორეველმან, რომელნი მოსპნა უფალმან პირისაგან ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და სიტყჳსა მისთჳს, რომელ შეიკდიმა მეფემან პირისაგან უფლისა, და მივიდოდა ტირილით და დაიპო სამოსელი თჳსი და შთაიცვა ძაძა ჴორცთა მისთა და დაიმარხა დღესა მას, რომელსა მოკუდა ნაბუთე იეზრაიტელი და ძე მისი მივიდოდა მღუნარედ.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, წელსა მას მესამესა შთავიდა იოსაფატ, მეფე იუდასი, მეფისა მის ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და შეკრიბნა მეფემან ისრაჱლისამან ყოველნი წინაწარმეტყუელნი თჳსნი, ვითარ ოთხას ოდენ კაცი და ჰრქუა მათ მეფემან: მივიდე რამათ გალადისა ზედა ბრძოლად, ანუ ადგილ-ვიპყრა? და ჰრქუეს: აღდეგ და მოცემით მოსცეს უფალმან ჴელთა მეფისათა.
მის	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა იოსაფატ მეფესა მას ისრაჱლისასა: არს ვინ აქა წინაწარმეტყუელი უფლისა, ანუ არა? და ვკითხოთ მის მიერ უფალსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფემან ისრაჱლისამან იოსაფატს: არს აქა კაცი ერთი ღმრთისა, რომლისა მიერ ვკითხემცა უფალსა და მე მოვიძულე იგი, რამეთუ არა იტყჳს ჩემთჳს კეთილსა, არამედ ძჳრსა, მიქეა, ძე იემლაისი. და ჰრქუა იოსაფატ, მეფემან იუდასმან: ნუ ეგრე იტყჳ, მეფე.
მათსა	მცხ.მეფ3	და მეფე ისრაჱლისი და იოსაფატ, მეფე იუდასი, სხდეს თჳთვეულად, სავარძელთა ზედა ჭურვილნი ბჭეთა მათ თანა სამარიასათა და ყოველნი იგი ქურუმნი მისნობდეს წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ყოველნი იგი წინაწარმეტყუელნი წინაწარმეტყუელებდეს ეგრეთვე და იტყოდეს: აღვედ რამათად გალადისად, და წარგემართოს და მოგცეს უფალმან ჴელთა შენთა მეფე იგი ასურასტანელთა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მოციქული იგი, რომელ მივიდა წოდებად მიქეასა, უთხრა მას და ჰრქუა: აჰა, ეგერა, ყოველნი იგი წინაწარმეტყუელნი იტყჳან, ვითარცა ერთითა პირითა კეთილსა მეფისათჳს. აწ იყავნ სიტყუაჲ შენი, ვითარცა ერთისა მათგანისა და იტყოდე კეთილსა.
მასცა	მცხ.მეფ3	და თქუა მიქეა: ცხოველ არს უფალი, რამეთუ, რაჲცა მრქვის მე უფალმან, მასცა ვიტყოდი.
მას	მცხ.მეფ3	ჰრქუა მას მეფემან მერმე: გაფუცებ შენ, რათა სთქუა ჭეშმარიტი სახელითა უფლისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და წარვიდა სული წინაშე უფლისა და თქუა: მე შევიტყუო იგი. და ჰრქუა მას უფალმან: რათა?
მათ	მცხ.მეფ3	და აწ, აჰა, მოსცა უფალმან სული სიცრუსა პირსა ყოველთა მათ წინაწარმეტყუელთასა და უფალი იტყოდა შენ ზედა ძჳრსა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიუდგა თანა სედეკია, ძე ქანანისი, და სცა ღაწუსა მიქეასსა და ჰრქუა: რომელი სული უფლისა არს იგი, რომელ განმეშორა ჩემგან და გეტყოდა შენ?
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მიქეა: აჰა, შენ თჳთ იხილო მას დღესა შინა, რაჟამს შეივლტოდი სენაკით სენაკად დამალვად.
მის	მცხ.მეფ3	და განვიდა მეფე იგი ისრაჱლისა და იოსაფატ, მეფე იუდასი, მის თანა რამად გალადისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მეფემან ასურასტანისამან ამცნო მეეტლეთა მათ თჳსთა და ჰრქუა: ნუ შეახებთ ნუცა დიდსა, ნუცა მცირესა, არამედ მეფესა ხოლო ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა იხილეს მეეტლეთა მათ, რამეთუ არა იგი იყო მეფე ისრაჱლისა, მიაქციეს მისგან.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა იხილეს მეეტლეთა მათ იოსაფატ, მეფე იუდასი, და თქუეს ურთიერთას: ვგონებთ, თუ ესე არს მეფე იგი ისრაჱლისა. და გარე-შეიცვეს იგი და ღაღად-ყო იოსაფატ.
მას	მცხ.მეფ3	და მოირთხა ერთმან ვინმე მოისართაგანმან და სცა მეფესა ისრაჱლისასა ჯაჭუსა ზედა და განაწონა ფილტუსა. და ჰრქუა მეეტლესა მას თჳსსა: მოაქციე ეტლი ეგე და უკუნმაქციე ღვაწლისა ამისგან, რამეთუ წყლულ ვარ.
მის	მცხ.მეფ3	და განძლიერდა ღუაწლი იგი მას დღესა შინა და მეფე დგა ზედა ეტლთა მათ პირისპირ ასურასტანელთა მათ დღითგან მიმწუხრამდე. და გარდამოექანებოდა სისხლი იგი წყლულისა მისგან და აღავსებდა უბესა მის ეტლისასა. და ვითარცა დამწუხრდა, აღმოჴდეს სულნი.
მის	მცხ.მეფ3	და შთასულასა ოდენ მზისასა ჴმობდა ქადაგი ერისა მის და თქუა: მოიქეცით თჳთეულად ქალაქსა თჳსსა, ქუეყანად თჳსა.
მას	მცხ.მეფ3	და განრცხნეს ეტლნი იგი სისხლისა მისგან წყალთა მათ სამარიასათა. და ლოკდეს ღორნი და ძაღლნი სისხლსა მისსა და როსპიკნი იბანნეს სისხლსა მას მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა პირითა ელიასითა.
იგი	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა აქაბისთანი და ყოველი, რაცა ქმნა და სახლი იგი პილოსძვალისა, რომელი ქმნა, და ყოველნი იგი ქალაქნი, რომელ აღაშენნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა დღეთა მეუფეთა ისრაჱლისათა.
მისსა	მცხ.მეფ3	და ოცდა ათხუთმეტისა წლისა იყო იოსაფატ დადგომასა მას მისსა მეფედ და ოცდახუთ წელ მეფობდა იერუსალჱმს და სახელი დედისა მისისა ასუბა, ასული სალსალასი.
მათგან	მცხ.მეფ3	და ვიდოდა ყოველთა გზათა ასას, მამისა თჳსისათა და არა გარდააქცია მათგან და ქმნა სამართალი წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ3	გარნა მაღალნი იგი, რამეთუ მოსპნა; ერი იგი უზორვიდავე და უკმევდა საკუმეველსა ზედა მაღალთა მათ.
მათ	მცხ.მეფ3	და შეწირულნი, რომელ დაშთომილ იყუნეს დღეთა მათ მამისა მისისათა, მოსპნა ქუეყანით.
იგი	მცხ.მეფ3	და მეფემან იოსაფატ ქმნნა ნავნი მიმავალნი თარსით და სოფირად, რომელთა მოაქუნდა ოქრო და არღარა ვიდოდეს, რამეთუ დაიმუსრნეს ნავნი იგი გასიონ გაბერს.
მას	მცხ.მეფ3	და დაიძინა იოსაფატ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა ქალაქსა მას დავითისასა და მეფობდა იორამ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ3	და ოქოზია, ძე აქაბისი, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა სამარიას წელსა მას მეჩჳდმეტესა იოსაფატისასა, მეფისა იუდასასა, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა ორ წელ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ამონა კერპთა მათ, თაყუანი-სცა მათ და განარისხა უფალი ღმერთი ისრაჱლისა უმეტეს ყოველთა მათ წინანდელთა მისთა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას ბერსაბე: მიეც აბესაკ სომანიტელი ადონიას, ძმასა შენსა, ცოლად.
მის	მცხ.მეფ3	მიუგო მას მეფემან სოლომონ და ჰრქუა დედასა თჳსსა: რად ითხოვ აბისაკს სომანიტელსა ადონიასათჳს? არამედ მოუთხოე მას მეფობა ესე, რამეთუ იგი არს ძმა უხუცესი, რამეთუ მის თანა არს აბიათარ მღდელი და იოაბ, ძე შარუელისი, სპასპეტი და მეგობარი მისი.
მას	მცხ.მეფ3	იყუნედ თუალნი შენნი მოხედვად დღე და ღამე ადგილსა ამას, რომელსა სთქუ, ვითარმედ: იყავნ სახელი ჩემი მას შინა სმენად ლოცვისა, რომელსა გევედრებოდის მონა შენი ადგილსა ამას დღე და ღამე და ისმინო ჴმა მონისა შენისა და ერისა შენისა ისრაჱლისა, რომელნი თაყუანის-გცემდენ ადგილსა ამას.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღდგა, წარვიდა მეფე გაბაონად შეწირვად მუნ, რამეთუ იგი უმაღლეს და უდიდებულეს არს, და ათასი მსხუერპლი შესწირა ზედა საკურთხეველსა მას გაბაონსა.
მას	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა წარმოდგეს სოლომონ მეფისა ორნი დედანი მეძავნი და დადგეს წინაშე მისა.
მას	მცხ.მეფ3	და მოკუდა ძე იგი ამის დედაკაცისა ღამე, რამეთუ დააწვა მას ზედა.
მისგან	მცხ.მეფ3	და სოლომონ უფლებდა შარავანდედთა მათ ზედა მდინარითგან ქუეყანისა მისგან უცხოთესლთასა ვიდრე საზღვრამდე ეგჳპტისა. და მოართმიდეს ძღუენსა და ჰმონებდეს სოლომონს ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და მოადგა არდაბაგი გარემო ზღუდესა მას მის ტაძრისასა და დაბირსა და მოაქმნა კედლისკედელ გარემო კედელთა მათ.
მას	მცხ.მეფ3	პირისპირ დაბირისა შორის ტაძარსა მას შინაგან და განმზადა მუნ ადგილი დასადგმელი კიდობნისა მის აღთქმისა უფლისა.
მის	მცხ.მეფ3	და ყოველნი კედელნი ტაძრისანი მის გარემოს ქანდაკებით მოწერნა ქერობინისსახედ და დანაკისკუდისსახედ და გამოხატულნი სახილველნი შინაგან და გარეშე ქერობინთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღაშენა ეზო იგი შინაგანი სამნაკეცად და მოფეტნა ძელითა ფიჭჳსათა.
იგი	მცხ.მეფ3	და სახლსა მას საყოფელსა თჳსსა ქმნა ეზო ერთი კამარედი მსგავსად მისივე ქმნულებისა და ტაძარი იგი ასულისა ფარაოსისა, რომელ მოიყვანა სოლომონ ცოლად თჳსა, მსგავსად მათვე კამარათა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ათორმეტი კურო ქვეშე ზღუასა მას, სამნი იგი ხედვიდეს სამხრად კერძო და სამნი იგი ხედვიდეს ჩრდილოდ კერძო და სამნი იგი ხედვიდეს ზღუად მიმართ და სამნი იგი ხედვიდეს აღმოსავალად, და ზღუაჲ იგი მათ ზედა და ბჭენი ყოველთანი შემართ.
მათ	მცხ.მეფ3	და სუეტნი ორნი გარე-მოდგმით ქანდაკებული ზედა ორთა მათ სუეტისთავთა და ორ-ორი მოტიხრული დასაფარველად გარემოქანდაკებულთა მათ ქმნილთა ზედა სუეტისთავთა.
მას	მცხ.მეფ3	და შეიღეს შინა მღდელთა მათ კიდობანი იგი აღთქმისა ადგილად თჳსა დაბირსა, სახლსა მას წმიდასა წმიდათასა ფრთეთა ქუეშე ქერობინთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ3	და წარმართა უფალმან სიტყუაჲ იგი, რომელსა იტყოდა და აღმმართა მე დავითის წილ, მამისა ჩემისა, და დამსვა მე საყდარსა ისრაჱლისასა, ვითარცა თქუა უფალმან, და აღვაშენე სახლი სახელისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა.
მას	მცხ.მეფ3	და მოაქცინენ გულნი თჳსნი ქუეყანასა ამას, რომელსა მიიტყუენნეს და მოიქცენ და გევედრებოდიან შენ ქვეყანასა მას ტყუეობისასა და თქუან: ვცოდეთ, უსჯულო-ვყავთ, უწესო-ვყავთ;
მისა	მცხ.მეფ3	და ორი იგი ნაწილი იყავნ მისა დავითისთჳს, მონისა ჩემისა, და იერუსალჱმისათჳს ქალაქისა, რომელ გამოვირჩიე ყოველთაგან ნათესავთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.მეფ3	და იყო, შემდგომად ტყებისა მის ეტყოდა ძეთა მათ თჳსთა და ჰრქუა: ოდეს მოვკუდე, დამმარხეთ მე საფლავსა ამას, სადა დაეფლა კაცი ესე ღმრთისა, ძვალთა მაგისთა თანა დამდევით მე, რამეთუ ყოფით იყოს, რათა განერნენ ძვალნი ჩემნი ძვალთა მაგისთა თანა.
მას	მცხ.მეფ3	და წელსა მას მეოცესა იერობუამ მეფისა ისრაჱლისა მეფობდა ასა ზედა იუდასა.
მას	მცხ.მეფ3	და მააქა, დედა თჳსი, განიშორა დედოფლობისაგან თჳსისა, რამეთუ კრება-ყო მაღნარსა მას თჳსსა; და მოკაფა ასამ ძნელოვანნი მისნი და დაწვა ცეცხლითა ნაღვარევსა მას კედროვნისასა.
მას	მცხ.მეფ3	და მოკლა იგი ბაასა წელსა მას მეორესა ასა მეფისა იუდასსა და მეფობდა მის წილ.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფემან აქაბ აბდიას: მოვედ და ვიქცეოდით ყოველსა მას ქუეყანასა წყაროსთავთა წყალთასა და ნაღვარევთა და, ჰე, თუმცა ვპოოთ საძოვარი და გამოვზარდნეთ ცხენნი და ჯორნი, რათა არა აღიჴოცნენ ჩუენგან ყოვლადვე საცხოვარნი.
იგი	მცხ.მეფ3	და ხადოდეთ სახელსა ღმერთთა თქუენთასა და მე ვხადო სახელსა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა და იყოს ღმერთი, რომელმან ისმინოს ცეცხლითა, იგი არს ღმერთი. მიუგო ყოველმან ერმან და ჰრქუა: კეთილ არს სიტყუაჲ ეგე, რომელ სთქუ.
იგი	მცხ.მეფ3	და გამოვიდა მეფე იგი ისრაჱლისა და დააყარა ეტლები მათი და საჴედარნი მათნი და დასცა ასურასტანელნი იგი დაცემითა დიდითა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა ესმა იეზაბელს, რამეთუ ქვადაკრებულ იქმნა ნაბოთე და მოკუდა, ჰრქუა იეზაბელ აქაბს: აღდეგ და დაიმკჳდრე ვენაჴი იგი ნაბუთესი იეზრაიტელისა, რომელი არა მოგცა შენ ვეცხლად, რამეთუ არა არს ნაბუთე ცოცხალ, არამედ მოკუდა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: მივიდე და ვექმნე სული ცრუ პირსა ყოველთა მათ წინაწარმეტყუელთა მისთასა. და ჰრქუა: შეიტყუე, და შეუძლო, განვედ და ყავ ეგრე.
მის	მცხ.მეფ3	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და ვიდოდა გზათა აქაბის, მამისა თჳსისათა, და გზათა იეზაბელის, დედისა თჳსისათა, სახლისა მის იორობოამისა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან აცთუნა ისრაჱლი,
იგი	მცხ.იგავ	და დასაბამი სიბრძნისა არს შიში უფლისა. გულისჴმა კეთილ ყოველთა, რომელთა ყონ იგი, ხოლო კუალად მსახურებაჲ ღმრთისამიმართი, დასაბამ ცნობისა - სიბრძნე და სწავლულებაჲ უღმრთოთა შეურაცხ-ყვიან.
იგი	მცხ.იგავ	და შთავნთქათ იგი, ვითარცა ჯოჯოხეთმან ცხოველი, და აღვიღოთ ქუეყანით საჴსენებელი მისი.
მათ	მცხ.იგავ	შვილო, ნუ ხვალ გზასა მათ თანა. მოაქციენ ფერჴნი შენნი ალაგთაგან მათთა,
იგინი	მცხ.იგავ	ერჩდეს სიბრძნესა ყური შენი და მისცე გული შენი გულისხმის-ყოფასა და წინაუყუნე იგინი სასწავლელად ძესა შენსა.
მას	მცხ.იგავ	და უკუეთუ გამოეძიებდე მას, ვითარცა ვეცხლსა რჩეულსა, და, ვითარცა საფასესა, გამოიკულევდე,
მას	მცხ.იგავ	ყოველნი, რომელნი ვლენან მას შინა, არა მოიქცენ, არამედ ინანდენ და ვერ ეწინენ ალაგთა სიწრფოებისათა, რამეთუ ვერ ეწიფოს მათ წელიწადი ცხორებისაჲ.
იგინი	მცხ.იგავ	უკუეთუმცა სრულ იყვნეს იგინი ალაგთა კეთილთა, ეპოვნესმცა გზანი სიმართლისანი წრფელნი,
იგინი	მცხ.იგავ	მოწყალებანი და სარწმუნოებანი ნუ მოგაკლდებიან შენ; შეიბენ იგინი ყელსა შენსა და დაწერენ იგინი ფიცართა გულისა შენისათა.
იგი	მცხ.იგავ	ყოველთა შინა გზათა შენთა იცან იგი, რათა წარჰმართნეს გზანი შენნი და ფერჴი შენი არა წარჰკუეთო.
მის	მცხ.იგავ	შვილო, ნუ სულმოკლე იქმნები სწავლასა უფლისასა; ნუცა დაჰჴსნდები მის მიერ მხილებასა,
იგი	მცხ.იგავ	და უპატიოსნეს არს იგი ანთრაკთა პატიოსანთა; არა რაჲ ჰჴდების მას, არცა ერთი ბოროტი. კეთილად ცხად არს იგი ყოველთა, რომელნი მიეახლებიან მას,
იგი	მცხ.იგავ	ხე ცხორებისა არს ყოველთა, რომელთა შეიწყნარონ იგი, და რომელნი შევედრებულ არიან მას, ვითარცა უფლისა მიმართ, უცთომელ.
მას	მცხ.იგავ	ნუცა დაუტეობ მას და შეგეწიოს შენ; ეტრფიალე მას და დაგიცვას შენ.
მათგან	მცხ.იგავ	რამეთუ არა დაიძინიან, ვიდრე არა ბოროტი ქმნიან. მიღებულ არს ძილი მათგან და არა დაიძინიან,
იგინი	მცხ.იგავ	რათა არა მოგაკლდენ შენ წყარონი ცხორებისანი, დაიმარხენ იგინი გულსა შენსა,
იგი	მცხ.იგავ	რამეთუ ცხორებაჲ არს, რომელთა პოონ იგი, და ყოველთა ჴორცთა მათთა ლხინებაჲ.
მან	მცხ.იგავ	ნუ მიაქცევ მარჯუენით, გინა თუ მარცხენით; მოაქციე ფერჴი შენი გზისაგან ბოროტისა, რამეთუ გზანი იგი მარჯუენითნი იცნის უფალმან, ხოლო გულარძნილ არიან გზანი იგი მარცხენითნი, და მან მართალ-ყვნეს ალაგნი შენნი და სლვანი შენნი მშჳდობით წარგემართნენ.
მას	მცხ.იგავ	რამეთუ უგუნურებისა ფერჴთა შთაიყუნიან, რომელნი იჴუმევდენ მას, შემდგომად სიკუდილისა ჯოჯოხეთად შთაცჳვიან.
იგი	მცხ.იგავ	და კუალნი მისნი არა მტკიცე არიან, რამეთუ გზასა ცხორებისასა იგი არა მივიდეს; ცთომილ არიან ალაგნი მისნი და არა საცნაურ.
მისგან	მცხ.იგავ	შორს-ყვენ მისგან გზანი შენნი და ნუ მიეახლები კართა სახლისა მისისათა,
იგი	მცხ.იგავ	ჰყოფდ, შვილო, რომელსა მე გამცნებ და სცხოვნდე, რამეთუ შეჰვარდე ჴელთა ბოროტისათა მეგობრისა შენისათჳს, იყავ შენ განკრძალულ და ნუ დაჰჴსნი, განჰმზადე მეგობარიცა იგი შენი, რომელი თავს იდევ.
იგი	მცხ.იგავ	რომელმან განჰმზადის საზრდელი ზაფხულის და ფრიადი უნჯი შეიკრიბის კალოთა ზედა; ანუ მივედ ფუტკრისა და ისწავე, ვითარ-იგი მოქმედ არს და ნაშრომი იგი მისი ვითარ კეთილად ქმნის, რომლისა ნაშრომსა მეფენი და გლახაკნი სიცოცხლედ მიიღებენ. სასურველ არს ყოველთა და დიდებულ, დაღაცათუ არს ძალითა უძლურ, სიბრძნესა პატივ-სცა და წარმოჴდა.
იგი	მცხ.იგავ	გულარძნილითა გულითა იქმნ ბოროტსა ყოველსა ჟამსა. ესევითარი იგი შფოთსა იქმნ ქალაქსა შინა.
იგინი	მცხ.იგავ	და დაიდგენ იგინი თხემსა შენსა ზედა მარადის და შეიბენ ყელსა შენსა,
მისგან	მცხ.იგავ	ვერ გამოიჴსნეს რავდენითავე საჴმრითა მტერობისა მისგან, არცა დასცხრების მრავლითა ძღუნითა.
მის	მცხ.იგავ	ვინადგან მრავალნი იგვემნეს და მოიწყლნეს და უამრავნი მჴნენი შეიმუსრნეს მის მიერ,
მათ	მცხ.იგავ	სიმართლით არიან ყოველნი სიტყუანი პირისა ჩემისანი და არა არს მათ შინა გულარძნილ, არცა დრკუ.
იგი	მცხ.იგავ	ყოვლადვე წრფელ არს იგი, რომელთა უცნობიეს და მართალ, რომელთა უპოვნიეს მეცნიერებაჲ.
მის	მცხ.იგავ	რაჟამს განჰმზადებდა ცათა, მე მის თანა ვიყავ, და ოდეს განაჩინებდა საყდართა თჳსთა ქართა ზედა.
მის	მცხ.იგავ	ვიყავ მის თანა მომზავებელ, მე ვიყავ, რომლისა თანა უხაროდა უფალსა და დღითი დღედ ვიხარებდი წინაშე პირსა მისსა ყოველსა ჟამსა.
იგი	მცხ.იგავ	და დაკლა თჳსი იგი საკლველი, და განზავა ტაკუკთა თჳსი იგი ღჳნოჲ და განმზადა თავისა თჳსისა ტაბლაჲ,
იგი	მცხ.იგავ	შვილო, უკუეთუ ბრძენ იყო, თავისა შენისა ბრძენ იყო და მოყუასიცა, ხოლო უკუეთუ ბოროტ იყო, თავისა შენისა აღმოივსო ძჳრი მარტოდ. (შვილი წურთილი ბრძენ იყოს, ხოლო უგუნური მსახურად იჴუმიოს, რომელი ჰჴდებოდის სიცრუვესა, ესევითარი იგი ჰმწყსის ქართა და სდევს იგი მფრინველსა ფრთოვანსა, რამეთუ დაუტევნა გზანი თჳსისა ვენაჴისანი და ალაგთა თჳსისა ქუეყანისა საქმეთასა შესცთა და ვალს იგი ურწყულსა უდაბნოსა და ქუეყანასა განჩემებულსა წყურილითა და შეიკრებს იგი ჴელითა თჳსითა უნაყოფოებასა).
იგი	მცხ.იგავ	რამეთუ დაჯდა იგი კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, სავარძელთა ზედა განცხადებულად უბანთა ზედა
მისსა	მცხ.იგავ	ხოლო მან არა იცის, რამეთუ ქუეყანისა ნაშობნი მის მიერ მოისრვიან და ფსკერსა ჯოჯოხეთისასა მიიწევიან არამედ ივლტოდე და ნუ დაჰყოვნი ადგილსა მას და ნუცა მიადგამ თუალთა შენთა მისსა მიმართ, რამეთუ ესრეთ თანაწარჰვლო ჴევი უცხოჲ და წიაღჰჴდე მდინარესა სხჳსასა, წყლისაგან უცხოჲსა განეშორე და წყაროჲსგან უცხოჲსა ნუ ჰსუამ, რათა მრავალ ჟამ სცხონდე და შეგეძინნენ შენ წელნი ცხორებისა შენისანი.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი ვიდოდის სიწრფოებით, ვალს იგი სასოებით, ხოლო რომელი განსდრეკდეს გზასა თჳსსა, საცნაურ იყოს.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი წამ-უყოფნ თუალითა ზაკვით, იგი შეუკრბნ კაცთა მწუხარებასა, ხოლო რომელი ამხილებნ განცხადებულად, იგი მშჳდობასა ჰყოფნ.
მას	მცხ.იგავ	კურთხევაჲ უფლისა თავსა ზედა მართლისასა და მან განამდიდროს და არღარა დაერთოს მას მწუხარებაჲ გულისა.
მას	მცხ.იგავ	ვითარცა კაწახი ავნებნ კბილთა და კუამლი თვალთა, ეგრეთვე უსჯულოებამან ავნის, რომელნი მას ზედა ვალნ.
მათ	მცხ.იგავ	სიმართლე უძღოდის მართალთა მათ და დაბრკოლებამან თავისმოთნენი დაამჴუნის.
იგინი	მცხ.იგავ	სიმართლემან კაცთა მართალთამან იჴსნნეს იგინი, ხოლო უღმრთოებითა თჳსითა მოისრვიან უშჯულონი.
მის	მცხ.იგავ	მართალი მჴეცისაგან განერეს და მის წილ მიეცეს უღმრთოჲ.
იგი	მცხ.იგავ	კაცი ორენა განაცხადებს მოყუსისა ხუაშიადსა, ხოლო სარწმუნომან დაფაროს იგი.
მისსა	მცხ.იგავ	საძაგელ უფლისა გულარძნილნი გზანი; შეწყნარებულ მისსა ყოველნი უბიწონი,
იგი	მცხ.იგავ	რომელმან შეიკრძალოს იფქლი, დაუშთის იგი წარმართთა, და რომელნი ძნელად ჰყოფდენ იფქლსა, ერის წყეულ იყავნ, ხოლო კურთხევაჲ უფლისაჲ თავსა ზედა უხჳსასა.
მან	მცხ.იგავ	რომელი არა შეეზავებოდის სახლსა თჳსსა, მან დაიმკჳდრნეს ქარნი, და ჰმონებდეს უგუნური ბრძენსა.
იგი	მცხ.იგავ	უკუეთუ მართალი ძნიად განერეს, უღმრთოჲ იგი და ცოდვილი სადაღამე იპოოს?
მას	მცხ.იგავ	რომელსა უყუარდეს სწავლაჲ, უყუარს მას ბრძნულებაჲ, ხოლო, რომელსა სძულდეს მხილებაჲ, უგუნურ არს.
იგინი	მცხ.იგავ	სიტყუანი უშჯულოთანი ზაკვენ სისხლთა სისხლვად, ხოლო პირმან მართალთამან იჴსნეს იგინი.
იგი	მცხ.იგავ	პირი გონიერისა იქებოდის კაცისაგან, ხოლო გულსნეული იგი შეურაცხ იქმნეს.
მისგან	მცხ.იგავ	ცოდვისაგან ბაგეთასა შევარდეს საფრჴესა ცოდვილი, ხოლო მართალი განერეს მისგან; რომელი ხედვიდეს წრფელად, შეწყალებულ იქმნას, ხოლო რომელი შეემთხჳოს ბჭეთა ზედა, მან შეაწუხნეს სულნი.
მათსა	მცხ.იგავ	გზანი უგუნურთანი მართლიად ჩანედ წინაშე მათსა, ხოლო ერჩინ ზრახვასა ბრძენი.
იგი	მცხ.იგავ	ჴელმან რჩეულმან დაიპყრას ადვილად, ხოლო ზაკულნი იგი იყვნენ წარსატყუენველ.
მას	მცხ.იგავ	რომელი ცოდვიდეს, მას ეწიოს ძჳრი; ხოლო გზასა უღმრთოთასა შეაცთუნონ იგი.
იგი	მცხ.იგავ	მართალთა დაყუნენ სიმდიდრესა შინა წელნი მრავალნი, ხოლო ცრუნი იგი მსწრაფლ წარწყმდენ.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი ერიდებოდის კუერთხითა ძესა თჳსსა, სძულს იგი, ხოლო რომელსა უყვარდეს, გულსმოდგინედ სწავლინ.
იგი	მცხ.იგავ	უმანკოსა ჰრწამნ ყოველი სიტყუაჲ, ხოლო გონიერი იგი მოვიდეს სინანულად.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი შეურაცხ-ჰყოფდეს გლახაკსა, იგი ცოდავს, ხოლო, რომელი სწყალობდეს გლახაკთა, იგი სანატრელ იყოს.
იგი	მცხ.იგავ	ყოველსა შინა ზრუნვასა ერთი არს მეტი სიბრძნე, ხოლო ტკბილი იგი და ულმობელი ნაკლულევანებასა შინა იყოს.
მით	მცხ.იგავ	სათნო მეფისა მსახური გონიერი, რამეთუ თჳსითა მით კეთილითა ქცევითა მოისპის შეურაცხებაჲ.
იგი	მცხ.იგავ	წარიწყმიდის თავი, რომელმან მიიღის ქრთამი; ხოლო რომელსა სძულდეს ქრთამი - იგი ცხონდეს. მოწყალებითა და სარწმუნოებითა განწმდებიან ცოდვანი, ხოლო შიშისათჳს უფლისა მოაქციოს ყოველმან ბოროტისაგან.
მას	მცხ.იგავ	ხოლო რომელი განიშორებდეს სწავლასა, სძულს მას თავი თჳსი, ხოლო რომელი იმარხვიდეს მხილებასა, უყვარს მას სული თჳსი.
მან	მცხ.იგავ	შიში უფლისაჲ სწავლულებაჲ და სიბრძნე. და მთავრობაჲ დიდებისა მოიგოს მან და წინაშე მდაბლისა ვიდოდის დიდებაჲ.
იგი	მცხ.იგავ	ალაგთა ცხორებისათა მოაქციიან ბოროტისაგან, ხოლო სიგრძე ჟამთა (გზანი სიმართლისანი, რომელმან შეიწყნარის სწავლაჲ იგი, კეთილსა შინა იყოს, და, რომელმან დაიმარხოს მხილება, იგი განბრძნდეს, რომელმან დაიმარხნეს გზანი უფლისანი, მან დაიცვნეს სულნი თჳსნი, და, რომელსა უყუარდეს ცხორებაჲ, იგი ერეოდის პირითა თჳსითა);
იგი	მცხ.იგავ	წყაროჲ ცხორებისა გონიერებაჲ, რომელთა მოუგიეს იგი; ხოლო სწავლაჲ უგუნურთა - ბოროტ.
მას	მცხ.იგავ	კაცი სალმობათა შინა შურებინ თავით თჳსით და აიძულებს წარწყმედასა თჳსსა, ხოლო გულარძნილსა მას პირსა თჳსსა ჰმოსიეს წარსაწყმედელი თჳსი.
იგინი	მცხ.იგავ	კაცი უშჯულო გამოცდილ იქმნის მეგობართაგან და მიიყვანნის იგინი გზასა არაკეთილსა.
მათ	მცხ.იგავ	წიაღადვე თჳსად მიუჴდეს ყოველი ცრუთა მათ, ხოლო უფლისა მიერ ყოველი სამართლად.
მას	მცხ.იგავ	რომელმან განკიცხოს გლახაკი, განარისხებს შემოქმედსა მისსა, ხოლო, რომელი იხარებდეს შეჭირვებასა ზედა სხვისასა, მას მიუვლინოს ღმერთმან.
იგი	მცხ.იგავ	ხოლო გულფიცხელი არა შეემთხჳოს კეთილსა; კაცი, რომელი გარდაიქცეოდის ენითა თჳსითა, შევარდეს იგი ძჳრსა.
მას	მცხ.იგავ	რომელი მიიღებდეს ქრთამსა წიაღთა სიცრუვით, არა წარემართნენ მას გზანი, რამეთუ გარდაჰგულარძნის გზანი სიმართლისანი.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი ერიდებოდის სიტყუასა ფიცხელსა წარმოღებად, იგი გონიერ არს და სულგრძელ კაცი ბრძენ.
მისდავე	მცხ.იგავ	პირი უგუნურისა შემმუსრველ მისდავე და ბაგენი მისნი საბრჴე სულისა მისისა.
მას	მცხ.იგავ	დიდისა ზრახვისაგან ძლიერებისა განცხადებულ არს სახელი ღმრთისა; მას მოუჴდენ მართალნი და ამაღლდენ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ესე არს დამკჳდრება მათი დაბნებსა მათსა და საზღვართა მათთა ძეთა აჰრონისთა და ტომთა მისთა კათიანთა, რამეთუ იგი იქმნა მთავარი მძლავრი.
იგი	მცხ.ისო	ყოველსა ადგილსა რომელსაცა დასდგათ კუალი ფერჴთა თქუენთაჲ, თქუენ მიგცე იგი, ვითარცა-იგი ვარქუ მოსეს,
იგინი	მცხ.ბარ	და მისცნა იგინი, ჴელისქუეშედნი, ყოველთა მეფობათა გარემოჲსთა ჩუენთა საყუედრელად და უვალად ყოველთა შორის ერთა გარემოჲსთა ჩუენთა, სადა განთესნა იგინი უფალმან, მუნ.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო ამას ვიტყჳ წიგნად აღთქუმისა დამტკიცებულად ღმრთისა მიერ ქრისტეს მიმართ, რომელ შემდგომად ოთხას ოცდაათისა წლისა იყო შჯული, არა დაუმტკიცებელ ჰყოფს, რაჲთამცა განაქარვა აღთქუმაჲ იგი.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო ქალისაჲ - ათი სატირი. და თთჳთ ერთითგან ვიდრე ხუთად წლადმდე იყოს სასყიდელი იგი წულისაჲ ხუთი სატირი ვეცხლისაჲ,
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ, ამენ გეტყჳ შენ, რამეთუ ამას ღამესა, ვიდრე ქათმისა ჴმობადმდე, სამ-გზის უვარ-მყო მე.
მას	მცხ.ტობ	გუაკურთხენ, უფალო, მე და ესე, და რათა თანად დავბერდეთ ჩვენ ურთიერთას მშჳდობით და მომცენ ჩუენ შვილნი კურთხევად. და ზოგად, თქუეს ამენი და დაიძინეს ზოგად მას ღამესა.
მას	მცხ.დან	და შემდგომად მისსა ვხედევდ ხილვასა შინა ღამისასა: და, აჰა, მჴეცი მეოთხე საშინელი და განსაკჳრვებელი და ძლიერი მეტად, და კბილნი მისნი რკინისანი და დიდნი, ჭამდა და დააწულილებდა, და დანაშთომთა მისთა დასთრგუნვიდა. და იგი განხრწნიდა მეტადრე უფროს ყოველთა მჴეცთა უწინარესთა მისთასა და რქანი ედგნეს მას ათნი.
იგი	მცხ.დან	ვხედევდ ხილვასა შინა ღამისასა: და, აჰა, ღრუბელთა თანა ცისათა, ვითარცა ძე კაცისა, მომავალ იყო, და ვიდრე ძუელისა დღეთაჲსამდე მოიწია და წინაშე მისსა მიყვანებულ იქმნა იგი.
მას	მცხ.ამოს	რომელი იქმს ყოველთა და გარდაჰმზადებს და ქცეულ-ჰყოფს ცისკრად, აჩრდილსა სიკუდილისასა და დღისა ღამეებად გარდამზადი, რომელი მოუწოდს წყალსა ზღჳსასა და მიჰფენს მას პირსა ზედა ქუეყანისასა, უფალი, ყოვლისა მპყრობელ - სახელი მისი.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუეს მას კაცთა მათ: უბრალომცა ვართ ფიცსა მას შენსა.
მათსა	მცხ.იერ	რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი: ყოველთათჳს მეზობელთა ბოროტთა, შემხებელთა სამკჳდრებელისა ჩემისათა, რომელი განვიკერძე ერი ჩემი ისრაელი, აჰა, მე აღვიხუნე იგინი ქუეყანისაგან მათისა და სახლი იუდაჲსი გამოვიყვანო შორის მათსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	მათ მაშურეს მე არა ღმერთთა მათთა ზედა და კერპებითა მათითა განმამწარეს მე, აწ მეცა ვაშურო მათ ნათესავსა მას ზედა შეურაცხსა და ნათესავითა მით უცები, განვკაფნე იგინი,
მის	მცხ.ისო	და ჰრქუეს ისოს: რამეთუ მოგუცა უფალმან ჴელთა ჩუენთა ყოველი იგი ქუეყანაჲ და შეშინებულ არიან ყოველნი იგი მკჳდრნი მის ქუეყანისან ჩუენგან.
მას	მცხ.ისო	და აღდგეს მის ზედა ჭორტი ქვისაჲ დიდი მოდღენდელად დღედმდე. და დასცხრა უფალი რიცხვისაგან გულისწყრომისაჲსა, ამისთჳს უწოდეს მას ემეკაქორ მოაქადღედმდე.
მას	მცხ.იერ	დაითრგუნა ადგილი მათი, დააღრმეთ თქუენდად დასაჯდომელად მკჳდრთა დედანისათა, რამეთუ ძნელნი ქმნნა. მივავლინე მას ზედა ჟამსა შინა, რომელსა ზედმივჰხედე მას.
მისა	მცხ.მათე	ამენ გეტყჳ თქუენ: არა აღდგომილ არს ნაშობთაგანი დედათაჲ უფროჲს იოვანეს ნათლის-მცემელისა; ხოლო უმცირესი სასუფეველსა ცათასა უფროჲს მისა არს.
მას	მცხ.მათე	და მეოთხესა საჴუმილავსა ღამისასა მოვიდა მათა იესუ სლვით ზღუასა მას ზედა.
მათ	მცხ.მიქ	ამისთჳს ღამე იყოს თქუენდა ხილვისაგან, და ბნელ იყოს თქუენდა მისნობისაგან, და დაჰჴდეს მზე წინაწარმეტყუელთა ზედა, და დაბნელდეს მათ ზედა დღე,
მან	მცხ.ლევ	და კაცმან უკუეთუ სცეს ყოველსავე კაცსა და მოკუდეს, სიკუდილით მოკუედინ იგი და პირუტყუმან თუ ვისმანმე სცეს კაცსა და მოკუდეს, ზღოს სული სულისა წილ, უკუეთუ ვინმე დასდგას გერში მოყუასსა თჳსსა, ვითარცა-იგი მან უყო, ეგრევე უყავთ მას.
მის	მცხ.ლევ	და აღირაცხენ მომგებელისა მისისასა თანა მიერ წლითგან, ვინათგან მიჰყიდა მას თავი თჳსი ვიდრე წლადმდე მიტევებისა, იყოს ვეცხლი იგი სასყიდლისა მისისაჲ ვითარცა მორეწისა, წლითი წლად იყოს მის თანა.
იგი	მცხ.ლევ	შემდგომად განსყიდისა მისისა ჴსნაჲ იყავნ მისი, ერთმან ძმათაგანმან მან იჴსნეს იგი.
მათ	მცხ.ისო	და შევიდა ისო, ძე ნავესი, მღდელთა მიმართ. მიუგო და ჰრქუა მათ: აღიღეთ კიდობანი შჯულისაჲ. და შჳდთა მღდელთა აღიხუნენ შჳდნი ნესტუნი რქისანი წინაშე კიდობნისა მის უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	არა მოიღო მისგან ვახში და აღნადგინები და გეშინოდენ ღმრთისა შენისა, მე ვარ უფალი ღმერთი, და ცხონდეს ძმაჲ იგი შენი შენ შორის.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ გლახაკ იყოს ძმაჲ შენი და ვერ შემძლებელ იყოს ჴელითა შენ შორის, ჴელი აღუპყარ მას, ვითარცა-იგი მწირსა და მსხემსა, და ცხონდეს ძმაჲ იგი შენი შენ თანა.
მისსა	მცხ.ლევ	უკუეთუ არა იჴსნეს ვიდრე აღსრულებადმდე ყოვლად მის წელიწადისა, დამტკიცნეს სახლი იგი ქალაქსა შინა მოზღუდვილსა მტკიცედ მომგებელისა მიმართ მისისა ნათესავსა შორის მისსა და არა განვიდეს მიტევებასა მას.
მისა	მცხ.ლევ	და უკუეთუ ვინმე მიჰყიდოს სახლი მონასა ქალაქსა შინა მოზღუდვილსა და იყოს საჴსარი მისი, ვიდრემდე აღესრულოს წელიწადი იგი, ზოგი სასყიდლისაჲ იყოს საჴსრად მისა.
მას	მცხ.ლევ	განტეხაჲ განტეხისა წილ, თუალი თუალისა წილ, კბილი კბილისა წილ, და, რაჲცა გერში დასდვა კაცმან კაცსა, ეგრევე უყავთ მას.
მის	მცხ.ლევ	ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ, მოგართუედ შენ ზეთი ზეთთაგან წმიდაჲ წნეხილი ნათლად ნათებად სანთლისა მის.
მას	მცხ.ლევ	და გამოსცეს ქუეყანამან ნაყოფი მისი და ჰჭამდეთ მაძღრივ და დაემკჳდრნეთ სასოებით მას ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	და გამოვიდა ძე დედაკაცისა ისრაჱლიტელისა. და ერთი ესე იყოს ძე დედაკაცისა ეგჳპტელისაჲ ძეთა შორის ისრაჱლისათა და ლალვიდეს ბანაკსა მას შინა დედაკაცისა მის მეგჳპტელისა და კაცი იგი ისრაჱლიტელი.
იგი	მცხ.იერ	რომელსა შინა შეაყენა იგი მეფემან სედეკია მეტყუელმან: რად წინაწარმეტყველებ შენ მეტყუელი? ესრეთ თქუა უფალმან: აჰა, მივსცემ ქალაქსა ამას ჴელსა შინა მეფისა ბაბილოანისასა, და დაიპყრეს იგი.
მისა	მცხ.მეფ4	და გარეშეჴადნა შვილნი თჳსნი ცეცხლსა და იზმნიდა და ჰკითხვიდა, და ყუნა ულუკნი, და განამრავლნა მცნობელნი, და შესძინა ძჳრის-ყოფად წინაშე უფლისა და განსარისხებელად მისა.
იგი	მცხ.დაბ	ლეკჳ ლომის იუდა, მცენარისაგან, შჳლო ჩემო, აღმოჴედ. მიწოლით დაიძინო, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, ვინმე აღადგინოს იგი?
მათ	მცხ.ეზრ3	და განაწესნეს ლევიტელნი იგი ოც წლითგანნი და მიმართნი საქმესა მას მსახურებისა უფლისასა და განიწესნეს ისუ და ძენი და ძმანი მისნი (და კადმიელ, ძმა მისი, და ძენი ლუმისნი: ბაბუნ, და ძენი იოვიდასნი და ელეადეანისნი) ძმათა თჳსთა თანა. და ყოველნი იგი ლევიტელნი ერთბამად იქმოდეს საქმესა მას სახლისა უფლისასა. (და გალატოზთა მათ მაშენებელთა აღაშენეს სახლი იგი უფლისა)
მათ	მცხ.ისო	და რაჟამს გამოვიდენ უკუანა ჩუენსა, განვაშორნეთ ქალაქსა და მათ თქუან: ივლტიან ესენი პირისაგან ჩუენისა, ვითარცა-იგი პირველად.
მის	მცხ.ესა	ესენიცა ჴმითა ყიოდიან, რამეთუ დაშთომილნი ქუეყანასა ზედა იშუებდენ ერთბამად დიდებითა უფლისათა, რამეთუ აღიმღრუეს წყალი ზღჳსა მის შორის.
მას	მცხ.მეფ4	რომელ განრისხენ ჩემ ზედა და აღმღერება ეგე შენი მოიწია ყურთა ჩემთა და აწ განვაცვა ხრატუკი ცხჳრთა შენთა და დანდალი ყბასა შენსა და უკუნგაქციო შენ გზასა მას, რომელსაცა მოხუედ.
მას	მცხ.მეფ4	და აღდგა მეფე სუეტსა ზედა და დაუდვა მათ სჯული წიგნისა მისებრ სჯულისა, რომელ პოვა სახლსა უფლისასა წინაშე უფლისა, რათა ვიდოდიან იგინი გზასა უფლისასა და რათა იმარხვიდენ მცნებათა მისთა და სამართალთა მისთა და ბრძანებათა მისთა ყოვლითა გულითა და ყოვლითა სულითა მათითა ყოფად სიტყუათა მათ სჯულისათა, დაწერილსა წიგნსა შინა სჯულისასა, და დადგა ყოველი იგი ერი შჯულსა მას ზედა.
იგინი	მცხ.ისო	და ისწრაფა ყოველმან ერმან შედგომად კუალსა მათსა და სდევდეს ძეთა ისრაჱლისათა და განაშორნეს იგინი ქალაქსა.
მათ	მცხ.ამოს	ამისთჳს მის წილ, რომელ დაჰქენჯნიდეს გლახაკთა და ძღუენთა რჩეულთა შეიწყნარებდით მათგან, სახლნი ხუეწილნი აშენენით და არ დაემკჳდრნეთ მათ შინა; ვენაჴოვანნი გულისსათქმელნი დაჰნერგენით და არა ჰსუათ ღჳნოჲ მათი,
მათ	მცხ.მეფ2	და იხილეს რა ყოველთა მათ მეფეთა, რომელნი-იგი ძალად მოსრულ იყუნეს ადრაზარისსა, რამეთუ ძლევასა მიეცნეს წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა, აღთქმა აღუთქუეს და მონად დაემორჩილნეს ძეთა ისრაჱლისათა, და შეიშინეს ასურთა მათ და არღარა მოვიდეს ძალად ძეთა მათ ამონისთა.
მასცა	მცხ.იოან	მერმე ჰრქუა მათ იესუ: ოდეს აღამაღლოთ ძე კაცისაჲ, მაშინ სცნათ, რამეთუ მე ვარ და თავით ჩემით არას ვიქმ, არამედ ვითარცა მასწავა მე მამამან, მასცა ვიტყჳ.
მისსა	მცხ.ესა	და იყოს მოსავ მისადმი ყოველი დიდებული სახლსა შინა მამისა მისისასა მცირითგან ვიდრე დიდამდე, ყოველი ჭურჭელი მცირე ჭურჭლისაგან აგანოთთაჲსა, და იყვნენ დამოკიდებულ მისსა.
მას	მცხ.ესა	ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი: ვიდოდე, შევედ პასტოფორიონად სომანისის მიმართ მეუნჯისა და არქუ მას:
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუეს ყოველთა მათ მთავართა ყოველსა კრებულსა: ჩუენ ვეფუცენით მათ უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა.
მათდა	მცხ.ესა	და სირცხჳლეულ იქმნენ ძლეულნი მეგჳპტელნი ეთიოპელთა ზედა, რომელთა მიმართ იყვნეს მოსავ მეგჳპტელნი, რომელნი იყვნეს დიდება მათდა.
მისსა	მცხ.ესა	რომელი მიავლენდა ყოველთა წარმართთა ზღჳსა შორის ომირაჲსსა და ეპისტოლეთა წიგნებთა ზედაკერძო წყლისა, რამეთუ ვიდოდიან ქადაგნი სუბუქნი ნათესავისა მიმართ განსაცხრომელისა და უცხოსა ერისა და უსახურისა, ვინ მისსა მიერ კერძო ნათესავი უსასო და დათრგუნვილი.
მას	მცხ.იგავ	ავასხის უფალსა, რომელი სწყალობნ გლახაკთა, და მისაცემელისაებრ მისისა მიეგოს მას.
იგი	მცხ.ლევ	რომელმან სახელ-სდვას სახელსა უფლისასა, აგრეთვე სიკუდილით მოკუედინ, ქვითა განტჳნენ იგი
იგი	მცხ.ისო	და ორთა მათ ჭაბუკთა მსტოართა ჰრქუა ისო: შევედით სახლსა მას დედაკაცისასა და გამოიყვანეთ იგი მიერ ღა ყოველი რაჲცა არს მისი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შორის დაეთესა, ესე არს: რომელმან სიტყუაჲ იგი ისმინის, და ზრუნვამან ამის სოფლისამან და საცთურმან სიმდიდრისამან შეაშთვის სიტყუაჲ იგი, და უნაყოფო იქმნის.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდეს ვიდრე კალოდმდე ქელონისა და განყო ოზია ჴელი თჳსი დაპყრობად კიდობნისა, რამეთუ გარეშეაქცია იგი ზუარაკმან.
იგი	მცხ.ეზრ2	და შეწირეს მას დღესა შინა საკუერთხები დიდ-დიდები და განმხიარულდეს ფრიად, რამეთუ ღმერთმან მხიარულ-ყუნა იგინი, სიხარულითა დიდითა, და ცოლები მათი, და ძენი მათნი და ასულნი მხიარულ-იყუნეს, და განისმა სიხარული იგი მათი იერუსალჱმისა შორიელთა ადგილთა.
მისსა	მცხ.ესა	და იყო ვიდრე შერცხჳნებული შენ, რამეთუ დაშურა მოაბაჲ ბომონთა მისთა ზედა და შევიდეს ჴელითქმნულთა მიმართ მისთა ზედა, რაჲთა ილოცოს და ვერ შეუძლონ განრინებად მისსა.
მათ	მცხ.ესა	მას დღესა იყვნენ მეგჳპტელნი, ვითარცა დედანი ძრწოლასა შინა და შიშსა პირისაგან უფლისა საბაოთისა, რომელი მან ზედადასდვას მათ.
მას	მცხ.მეფ1	და ხვალისაგან მოიქცეს უცხოთესლნი იგი დაძარცვად მძორებისა მის, და ჰპოვეს საულ და სამნივე ძენი მისნი მთასა მას ზედა გელბუესა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ გლახაკ იყოს ძმაჲ შენი, რომელ არს შენ თანა და განყიდოს ქუეყანისა მისისაგანი და მოვიდეს ნათესავი, რომელი მახლობელ იყოს მისა და იჴსნეს განსყიდული იგი ძმისა თჳსისაჲ.
მას	მცხ.ებრ	და ესე რაჲ ესრეთ აღმართებულ იყო, პირველსა მას კარავსა მარადის შევლენედ მღდელნი და მსახურებასა მას აღასრულებედ.
მის	მცხ.მსაჯ	და უწოდეს სახელი ქალაქისა მის დანისი მსგავსად სახელისა მის დანისი, მამისა მათისა, რომელი-იგი იქმნა ისრაჱლისად და იყო პირველ სახელი ქალაქისაჲ მის ლეს.
მის	მცხ.ისო	და აღვიდა ისო გალგალით, იგი და ყოველი ერი მბრძოლი მის თანა ყოველი ძლიერი ძალითა.
იგი	მცხ.ესა	ნუ ეგრეთცა ეგულების განრომა, რამეთუ დავასხნე ჴევნებსა ზედა არაბნი და მიიღონ იგი,
იგი	მცხ.მეფ2	და ორთა ძეთა მათთა: აქიმას და იონადაბს, რამეთუ მათ თანა არიან, და მაუწყეთ მე ყოველი სიტყუაჲ მათ მიერ, რასაცა იტყოდის მეფე იგი.
მისა	მცხ.მეფ2	ხოლო გლახაკისა მის არა, გარნა ერთი ტარიგი მცირე, გაეზარდა იგი შვილთა თჳსთა თანა, რომელი ტაბლისა მისისაგან ჭამდა და სასმელისა მისისაგან სუმიდა და უბესა და მკერდსა მისსა ზედა განისუენებდა. და იყო იგი მისა, ვითარცა ასული.
იგინი	მცხ.მეფ2	და იკითხა დავით უფლისა მიერ და თქუა: უკუეთუ ჯერ-არს ჩემდა ზედამისლვად უცხოთესლთა მათ და მომცნე იგინი ჴელთა ჩემთა? და ჰრქვა უფალმან დავითს: მივედ, რამეთუ მიმიცემიან იგინი ჴელთა შენთა!
მას	მცხ.მეფ2	და აგრძნეს უცხოთესლთა მათ, ვითარმედ სცხეს დავითს მეფედ ისრაჱლსა ზედან. და გამოვიდეს ყოველნი უცხოთესლნი მოძიებად დავითისა. და ვითარცა ესმა დავითს, ვითარმედ ეძიებენ მას უცხოთესლნი იგი, მოვიდა დავით ადგილსა მას ძნელოვანსა.
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და მას განჰყუანდეს შვილნი მისნი ცეცხლსა ქუეყანასა ბენენომისასა, და იმისნიდა, იზმნიდა და წამლობდა და ყუნა მუცლით მეზღაპრენი, და მსახურნი განამრავლნა ყოფად ბოროტისა წინაშე უფლისა და განსარისხებელად მისსა.
მისა	მცხ.მეფ4	და გარეშეჰჴადნეს ძენი და ასულნი მათნი ცეცხლსა და მისნობდეს მისნობასა და იზმნიდეს ზმნასა, და შესძინეს ძჳრის-ყოფად წინაშე უფლისა და განსარისხებელად მისა.
მისგან	მცხ.მეფ1	და განვიდოდა მისა ყოველი ერი და ვერავინ იკადრა ჭამად თაფლისა მის, და დრტჳნვიდეს და არავინ მიაქცია ჴელი თჳსი პირით კერძო, რამეთუ ეშინოდა წყევისა მისგან.
მის	მცხ.მეფ2	და გამდიდრდებოდა დავით და უფალი ყოვლისა მპყრობელი იყო მის თანა.
მასვე	მცხ.მეფ2	და დაემკჳდრა დავით ციხისციხესა მას და ერქვა მას ქალაქი დავითისი. და აღაშენა ქალაქი გარემოს ბორცუსა მას, და მასვე შინა აღქმნა ტაზარი თჳსი.
იგი	მცხ.ისო	და მოიქცა ისო და ყოველი იგი ისრაჱლი და დაიბანაკეს გალგალსა.
იგი	მცხ.ისო	და უთხრეს ისოს და ჰრქუეს: იპოვნეს ხუთნი იგი მეფენი დამალულნი ქუაბსა შინა მაკედონიასასა.
მის	მცხ.მეფ2	და იონათანისი, ძისა მის საულისი, დაშთომილ იყო ძე ერთი შეხაშმებული ფერჴითა და იყო იგი ხუთისა წლისა, რამეთუ ჟამსა მას, რომელსა მოვიდა მეამბვე იგი საულისა და იონათანისა, ძისა მისისა, ეზრაელით, აღიქუა იგი მაწოვნებელმან, წარიტაცა. და იყო, სივლტოლასა მას მისსა და სწრაფასა დაეცა იგი ფერჴთა ზედან მის ყრმისათა და აღაკელობა იგი. და სახელი ერქვა მემფიბოსთე.
მის	მცხ.ლევ	და დაასხას მღდელმან მან ზეთისა მისგანი, რომელ იყოს ჴელსა მას მისსა მარცხენესა, ყურისა ძირსა მის განწმედილისასა მარჯუენესა და მწუერვალთა ჴელისა მისისა მარჯუენისათა და მწუერვალთა ფერჴისა მისისა მარჯუენისათა ადგილსა მას სისხლისასა, რომელ-იგი არნ ბრალისაჲ მის.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიღეს და დაფლეს იგი ქებრონს. აღიღო ჴმაჲ მეფემან, სამარესა მას ზედა ტიროდა და ატირებდა ერსა მას აბენერსა ზედა.
მათ	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა დავით იოაბს და ყოველსა ერსა, რომელნი მის თანა იყუნეს: ჴელი მიჰყავთ საყელესა, მოიპეთ სამოსელი თქუენი და შთაიცჳთ ძაძა და სტიროდეთ აბენერს! და თავადი მეფე წინაუძღოდა საქუმელთა მათ აბენერისთა.
იგინი	მცხ.ისო	და მოწყჳდნა იგინი ისო და ვითარცა მოჰკიდნა იგინი ხუთთა ძელთა. და იყვნეს იგინი დამოკიდებულ ძელსა ზედა მიმწუხრადმდე.
მის	მცხ.მეფ2	და მივიდა აბენერ დავითის თანა ქებრონად და მის თანა იყო ოც ოდენ კაცი. და ყო დავით აბენერისთჳს და კაცთა მათ, რომელ მის თანა იყუნეს, სიხარული და შვება დიდი.
მით	მცხ.მეფ2	და წარავლინა დავით მოციქული იებოსთეს, ძისა მის საულისა, და ჰრქუა: მომეც მე ცოლი ჩემი მელქოლ, რომელი მოვიგე მე ასეულითა მით წინადაუცუეთელებით უცხოთესლთასა!
მისდა	მცხ.მალ	აღთქმაჲ ჩემი იყოს მის თანა სიცოცხლისა და მშჳდობისაჲ და მივეც მას შიშისა მიერ შეშინებად ჩემგან და პირისაგან სახელისა ჩემისა შეკდემულ-ყოფად მისდა.
მის	მცხ.მეფ2	და მეორე იგი მისი დავია აბგესგან კარმელელისა, მესამე იგი მისი აბესალომ, ძე მაქასი, ასულისა თოლმესი, მეფისა მის გესურისა.
მათდა	მცხ.ესა	აღვიდეთ იუდეად და შეზრახებულთა მათთა მოვაქცინეთ იგინი ჩუენდამო და მეფე მათდა ვყოთ ძე ტაბავეელისი.
იგინი	მცხ.იერ	არა აღთქმისაებრ, რომელი აღუთქუ მამათა მათთა დღესა შინა, პყრობისა ჩემგან ჴელისა მათისასა, გამოყვანებისათჳს მათისა ქუეყანით ეგჳპტით; რამეთუ იგინი არა დაადგრეს აღთქმისა შორის ჩემისა, და მე უდებ ვყვენ იგინი, - თქუა უფალმან,
იგი	მცხ.მეფ4	და ერგასის კაცი ძეთა მათ წინაწარმეტყუელთა დადგეს პირისპირ განშორებულად მათსა და დადგეს ორნივე იგი კიდესა იორდანისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჟამსა მას, რომელსა განდგა ამასია უფლისაგან, დაესხნეს მას ერისაგანნი და ივლტოდა იერუსალიმით ლაქისა. და წარავლინა ერმან მან შემდგომად მის ლაქისა, და მოკლეს იგი მუნ და მოიღეს იგი ცხედრითა და დაფლეს იგი მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისსა.
მის	მცხ.მეფ4	და წარავლინნა მეფემან ასურასტანისამან თარათა და რაფსისა და რაფსაკ ლაქისით და ეზეკია მეფისა ერითა ძლიერითა ზედა იერუსალჱმსა. და გამოვიდეს და მივიდეს იერუსალჱმდ და დადგეს ზედა ჯურღმულსა მას ზეშთა ავაზანისასა, რომელ არს გზასა აგარაკისა მის მმურკნელთასა.
მას	მცხ.ლევ	ყოველსა, რომელსა არს მათ თანა ფრთე და ქეცი წყალთა შიდა, და ზღუათა შინა და მდინარეთა, მას ჭამდით.
იგინი	მცხ.დან	ჰხედევდ, ვიდრე არა გამოეკუეთა ლოდი მთისაგან თჳნიერ ჴელთასა, და დაეკუეთა ხატსა ფერჴთა ზედა რკინისათა და კეცისათა, და დააწულილნა იგინი სრულიად.
მას	მცხ.ისო	და მოვიდა ისო და ყოველი ერი მბრძოლი მათ ზედა წყალსა მას მერომისასა მეყსეულად და დაესხა მათ მთასა შინა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ: გიყუარდედ მტერნი თქუენნი და აკურთხევდით მწყევართა თქუენთა და კეთილსა უყოფდით მოძულეთა თქუენთა და ულოცევდით მათ, რომელნი გმძლავრობდენ თქუენ და გდევნიდენ თქუენ.
მას	მცხ.ლუკა	და შევიდა ერთსა მას ნავსა, რომელი იყო სიმონისი, და უბრძანა მათ ქუეყანით შე-რე-დგინებაჲ მცირედ და დაჯდა და ასწავებდა ნავით გამო ერსა მას.
მას	მცხ.ესა	და არა ისიტყუა სულმან მათმან, არცა აგრძნა ცნობამან, ვითარმედ ნახევარი მისი დაწუა ცეცხლისა მიერ და შეაცხვნა ნაკუერცხალთა მისთა ზედა პურნი და შემწუველმან ჴორცისამან ჭამა და ნეშტი მისი საძაგელად შექმნა და თაყვანის-სცემენ მას.
იგინი	მცხ.ისო	და ყოველი ქალაქები მეფეთა და მეფენი მათნი შეიპყრნა ისო და მოწყჳდნა იგინი პირითა მახჳლისათა. და აღჴოცნეს იგინი, ვითარცა ამცნო მონამან უფლისამან მოსე.
მისსა	მცხ.ესა	და მოაოჴროს უფალმან ზღუაჲ ეგჳპტისა, და მიყოს ჴელი მისი მდინარესა ზედა სულითა მაიძულებელითა. და დასცეს იგი შჳდთა ჴევნებთა მიმართ, ვიდრემდის განვლამდე მისსა ფერჴშესასხმელითა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღმართეს თავისა თჳსისა ძეთა დანისთა გამოქანდაკებული იგი მათი. და იონათან და ძენი მისნი იყუნეს მღდელ ტომისა მის დანისა ვიდრე წარტყუენადმდე ქალაქისა და აღჰმართეს და დააწესეს თავსა მათისა გამოქანდაკებული იგი მიქაჲსა, რომელი-იგი ექმნა მას ყოველთა, რავდენთა იყო ტაძარი იგი ღმრთისაჲ სელომს.
მათ	მცხ.ბარ	მით, რამეთუ და-თუ-სადა-ვარდენ ქუეყანასა ზედა, ვერ შემძლებელ არიან თავით თჳსით აღდგომად, ვერცა მართლად თუ ვინ დადგნეს იგინი, თავით თჳსით შეიძრნენ, ვერცა და-თუ-სხდენ, აღემართნენ, არამედ, ვითარცა მკუდართა, ძღუენნი დაეგებიან მათ.
იგი	მცხ.იობ	ანუ მოხედვაჲ მისი ჰყოა განთიადმდე და განსუენებად მოიყვანო იგი?
მისა	მცხ.მსაჯ	და დაემკჳდრა ასერ შორის ქანანელისა მის, რომელი მკჳდრ იყო ქუეყანასა მას, რამეთუ ვერ ეძლო წარწყმედად მისა.
იგი	მცხ.ისო	მოსე, მონამან უფლისამან, და ძეთა ისრაჱლისათა მოსრნეს იგინი. და მისცა იგი მოსე ნაწილად რუბენს, და გადს და ზოგსა ნათესავსა მანასესა.
მისა	მცხ.მეფ3	და აშენნა მაღნარნი და შესძინა აქაბ განრისხებად უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა უმეტეს ყოველთა მათ მეფეთა ისრაჱლისათა, რომელ იყუნეს წინა მისა.
მას	მცხ.ლუკა	და თქუა: ორნი თანა-მდებნი იყვნეს მასესხებელისა ვისნიმე: ერთსა თანა-ედვა ხუთასი დრაჰკანი, ხოლო ერთსა მას – ერგასისი.
მათდა	მცხ.ნაუმ	აღსუბუქნა, ვითარცა პეპელი, შემყოფი შენი, ვითარცა მკალი აღსრული ღობესა ზედა დღესა შინა ყინელისასა. მზე აღმოჰჴდა და განიტევა და არა იცნობა ადგილი მისი. ვაჲ მათდა.
იგინი	მცხ.იერ	ბაბილონად წარიხუნენ და მუნ იყვნენ, ვიდრე დღედმდე მოძიებისა მათისა, - ესრეთ იტყჳს უფალი, - და აღმოვიხუნე იგინი და მოვაქცინე ამას ადგილსა.
მათ	მცხ.ესთ	ვიდრეცა მიეცა ბრძანება იგი, იყო სიხარულ და სუმა და განცხრომა ჰურიათა. და მრავალნი წარმართთაგანნი წინადაიცვეთდეს და ჰურია იქმნებოდეს. და არავინ წინაღუდგებოდა მათ, რამეთუ ეშინოდათ ჰებრაელთაგან.
მის	მცხ.მეფ1	და არცა წესი იგი მღდელობისა, ხოლო წესი იგი შესაწირავთა მათ ერისა მღდელისაგან იყო შეწირვად. მაშინ მოვიდა ყრმა ერთი მღდელისა აღმოღებად ჴორცისა მის და ჴელთა მისთა აქუნდა ფუცხვი სამპირი.
მისგან	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას აბენერ: განმეყენე ჩემგან და მიაქციე მარჯულ, ანუ მარცხენით, და მოვალს ერთი მონათა ჩემთაგანი და წარიღე ნაძარცვევი მისი! და არა უკმოიქცა ასაელ მისგან.
მათ	მცხ.მეფ2	და განძლიერდა ღუაწლი ბრძოლისა სიფიცხით მას დღესა შინა, და ძლევასა მიეცა აბინერ და მეოტ-იქმნა ერი იგი მისი წინაშე მონათა მათ დავითისთა.
მისსა	მცხ.იოან	და რომელმან მომავლინა მე, ჩემ თანა არს; არა დამიტევა მე მარტოჲ მამამან, რამეთუ მე სათნოებასა მისსა ვიქმ მარადის.
მათგან	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა აბინერ იოაბს: აღდგედ ყრმანი სიმღერად ჩუენ შორის! და ჰრქუა იოაბ: აღდგედ. და აღდგეს და წარმოდგეს რიცხჳთ ათორმეტნი და ეგრეთვე მონათა ძეთა მათგან ბენიამენისთა, მონანი მემფიბოსთესნი, და ეგრეთვე მონათა მათგან დავითისთა.
იგინი	მცხ.მეფ2	და იოაბ, ძე შარუელისა, გამოვიდა ქებრონით და მონანი იგი დავითისნი მის თანა, და შეიმთხჳვნეს იგინი ავაზანთა თანა გაბაონელთასა და დასხდეს ესენი ამიერ, და იგინი მიერ.
მათ	მცხ.ისო	და ვიდრე დაწოლადმდე მათა აღვიდა იგი თავადი მათა სჴუენად და ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.ესა	არდამკჳდრებულ იქმნეს საუკუნესა ჟამსა, არცა არ შევიდენ მისდამი მრავალთა მიერ ნათესავთა, არცა არ განვლონ იგი არაბთა, არცა მწყემსთა არ განისუენონ მას შინა.
იგი	მცხ.აბდ	და დაიმკჳდრონ ნაგეისშინათა მთაჲ ესავისი, და სეფილასშინათა უცხოტომნი იგი. და დაიმკჳდრონ მთაჲ იგი ეფრემისი, და ველი სამარაჲსაჲ, და ბენიამენი და გალაადიტი.
მისი	მცხ.ებრ	ვითარცა-იგი დღეთა მათ ჴორცთა მისთასა ვედრებასა და ლოცვასა შემძლებელისა მის მიმართ ჴსნად მისა სიკუდილისაგან ჴმითა მაღლითა და ცრემლითა შესწირვიდა, და შეისმინა მისი მოშიშებისა მისგან.
მათ	მცხ.მეფ2	და წარიღეს ასაელ და დაფლეს საფლავსა მამისა თჳსისასა ბეთლემს. და წარვიდეს იოაბ და ერი იგი ღამე ყოელ და განუთენა მათ ქებრონს.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და წარავლინნა დავით მოციქულნი მთავართა მიმართ იაბის გალადისთა და ჰრქუა: კურთხეულ ხართ თქუენ უფლისა მიერ! რამეთუ ქმენით საქმე კეთილი და მოიჴსენეთ სიყუარული უფლისა თქუენისა საულისი, ცხებულისა ღმრთისა , და წყალობა-ყავთ მისთჳს და დაჰფალით იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და მეყსეულად შეკრბა მუნ სიმრავლე ერისაჲ, ვიდრემდე ვერღარა იტევდა წინაშე კართა მათ, და ეტყოდა მათ სიტუასა.
იგიცა	მცხ.გოდ	ეთ. ცოდვაჲ ცოდა ისრაჱლმან. ამისთჳს სარყეველ იქმნა ყოველთა მადიდებელთა მისთა, უპატივო-ყვეს იგი, რამეთუ იხილეს უშუერება მისი, და თჳთ იგიცა სულთ-ითქმიდავე, და უკუნიქცა მართლუკუნ.
მას	მცხ.მეფ2	და იყო, ამის ყოვლისა შემდგომად იკითხა დავით უფლისა მიერ და თქუა: ჯერმე-არს ჩემდა აღსლვად ერთსა მას ქალაქთაგანსა ჰურიასტანისასა? და ჰრქუა მას უფალმან: აღვედ! და თქუა დავით: ვიდრე მივიდე? და ჰრქუა მას უფალმან: ქებრონად!
მის	მცხ.ლევ	და ყო მოსე, ვითარცა-იგი უბრძანა ღმერთმან და მოუწოდა ყოველსა მას კრებულსა ერისასა კარად კარვისა მის საწამებელისა.
იგი	მცხ.ლევ	მოიყვანე აჰრონ და ძენი მისნი და სამოსელი მათი და ზეთი იგი ცხებისაჲ და ზუარაკი იგი ცოდვისაჲ და ორნი იგი ვერძნი და ლანკლაჲ იგი უცომოთაჲ.
მისსა	მცხ.ესა	და იქმნა დღეთა შინა აქაზისთა და იოათამისთა ძისა ოზიასთა, მეფისა იუდაჲსთა, აღმოვიდა რაასონ, მეფე არამისა და ფაკე, ძე რომაელისი, მეფისა ისრაჱლისა, იერუსალჱმსა ზედა ბრძოლად მისსა, და ვერ შეუძლეს გამოღება მისი.
იგინი	მცხ.ესა	ვაჲ, რომელნი აღდგებიან განთიად და თაფლუჭსა სდევენ, დაადგრებიან მწუხრამდე, რამეთუ ღვინომან შეწუნეს იგინი.
მას	მცხ.იოვ1	და თქუენცა ცხებულებაჲ იგი რომელი მიიღეთ მისგან, თქუენ თანა ჰგიეს და არა გიჴმს, ვითარმცა ვინ გასწავა თქუენ, არამედ თჳთ იგივე ცხებულებაჲ გასწავებს თქუენ ყოვლისათჳს. და ჭეშმარიტ არს და არა არს ტყუილ; და ვითარცა-იგი გასწავა თქუენ, ეგენით მას ზედა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ყო დავით, ვითარცა უბრძანა მას უფალმან. დასცნა უცხოთესლნი იგი გაბაონითგან გაზერადამდე.
მათ	მცხ.მეფ2	და რაჟამს გესმეს შენ ჴმაჲ ძრვისა მაღნარისა ადგილსა მას გლოისასა, მაშინ მივედ მათ ზედა, რამეთუ მაშინღა გამოვიდეს უფალი წინაშე შენსა ბრძოლად და დაცემად უცხოთესლთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ2	შევიდა იოაბ წინაშე მეფისა და ჰრქუა მას: რა ჰქმენ ესე, რამეთუ მოვიდა შენდა აბენერ, ძე ნერისი, და შენ განუტევე იგი, წარვიდა მშჳდობით?
იგი	მცხ.იობ	და ცხონდა შემდგომად წყლულებისა ასსამეოცდაათ წელ, ხოლო ყოველნი, რავდენ ცხონდა, იყუნეს ორასორმეოცდარვა წელ. და იხილა იობ ძენი თჳსნი და ძენი ძეთა მისთანი, მეოთხე ნათესავი და აღესრულა იობ მოხუცებული და სავსე დღითა (დაწერილ არს იგი კუალად აღდგინებად მათ თანა, რომელნი-იგი უფალმან აღადგინნეს. ესე ითარგმანა ასურეთისაგან წიგნისა. ხოლო მკჳდრ იყო იგი ქუეყანასა ავსიტელთასა, საზღვართა იდუმიასათა და არაბიასათა, პირველად იყო სახელი მისი იობაბ. და მოიყვანა ცოლი არაბიელი. და ესვა ძე, რომლისა სახელი ენონ, ხოლო იყო ესე მამისა ზარესი, ესავის ძეთა ძე და დედით ბოსორელი. ვითარმედ იყო ესე აბრაჰამისითგან მეოთხე ნათესავი).
იგი	მცხ.მეფ4	და საკურთხეველიცა იგი მაღალი, რომელი იყო ბეთელს, რომელი-იგი ქმნა იორობოამ, ძემან ნაბატისამან, რომელმან აცოდვა ისრაჱლი და იგიცა საკურთხეველი მაღალი დაარღჳა და დამუსრა ქვანი მისნი და დააწულილნა, ვითარცა მტუერი და მოწუა სერტყები იგი.
მისსა	მცხ.ესა	რამეთუ მოვიღო მშვიდობაჲ მთავართა ზედა, მშვიდობაჲ და სიმართლე მისა. დიდ არს მთავრობა მისი, და მშვიდობისა მისისა არა არს საზღვარ. საყდარსა ზედა დავითისსა დაჯდეს და მეფობასა მისსა წარმართებად მისსა. და სიმართლისა მიერ და მშჯავრისა შეწევნად მისსა ამიერითგან და უკუნისამდე შურმან უფლისა საბაოთისმან ყვნა ესენი.
მისგან	მცხ.სჯლ	აღმოიყვანნა იგინი ძალსა მას ზედა ქუეყანისასა და აჭამა მათ ნაყოფი იგი ველთაჲ, ჭამდეს იგინი თაფლსა კლდისაგან და ზეთსა კლდისა მისგან უღაღისა.
მათ	მცხ.მეფ2	და იოაბ მოიქცა აბენერისგან და შეკრიბა ერი იგი დავითისი და აღლუმი ყო ანდერზობით, და იპოვნეს მოკლულნი ერისაგან ვითარ ათცხრამეტი კაცი, და ასაელ მათ თანა.
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ ამან ჰეროდე მიავლინა და შეიპყრა იოვანე, შებორკილა იგი და შესუა საპყრობილედ ჰეროდიადაჲსთჳს, ცოლისა ფილიპესა, ძმისა მისისა, რამეთუ იგი შეირთო ცოლად.
მათსა	მცხ.ესა	ვაჲ, რომელნი ბრძენ არიან თავით თვისით და წინაშე მათსა ზედმიწევნულებ!
მათ	მცხ.ბარ	და დაუმტკიცო მათ აღთქმაჲ საუკუნოჲ ყოფადმდე მათდა პირველად, და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად. და არა შევძრა მერმე ისრაილი ქუეყანისაგან, რომელი მივეც მათ.
მათდა	მცხ.ესთ	ვითარ-იგი ამან ამადათისი მაკედონელი ჰბრძოდა მათ და მოსცა რიცხვი და წილი განრყუნად მათდა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს წიაღჰჴდეთ თქუენ იორდანესა მდინარესა, აღჰმართნე შენ ქვანი იგი, რომლისა-იგი მე გამცნებ თქუენ დღეს მთასა მას ზედა გებალსა და აღჰმოკოდნე იგინი.
იგი	მცხ.ისო	და ესე მეფენი ამორეველნი, რომელნი მოსრნა ისო და ძეთა ისრაჱლისათა წიაღ იორდანესა ზღუასა თანა ბაალგადს, ველსა ზედა ლიბანისასა ვიდრე მთადმდე ალუგისად აღმავალთასა სეირად და მისცა იგი ისო ნათესავთა ისრაჱლისათა სამკჳდრებელად ნაწილად მათა.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოაბ მოხუცებულთა მადიამისათა: აწ აღლოშოს კრებულმან ამან ყოველი გარემოჲს ჩუენსა, ვითარცა აღლოშის ზროხამან მწუანე ველისაგან. და ბალაკ, ძე სეფორისი, მეფე მოაბისაჲ იყო მას ჟამსა ოდენ.
იგი	მცხ.ისო	და აღჴოცნა მიერ ქალებ, ემან იეფონჱმან, სამნი იგი ძენი ენანისნი: სური და თოლმა და აქიმან.
მას	მცხ.ისო	და თქუა ქალებ: რომელმან დაიპყრას ქალაქი მწიგნობართაჲ და ეუფლოს მას, და მივსცე მას ასქანა, ასული ჩემი, ცოლად.
მას	მცხ.ისო	და დაიპყრა იგი გოთონიელ, ძემან კენეზისმან, ძმამან ქალებისმან უმრწემესმან. და მისცა მას ასქანა, ასული თჳსი, ცოლად.
იგი	მცხ.დაბ	და, აჰა, მე შენ თანა ვარ დაცვად შენდა ყოველსავე გზასა შენსა, ვიდრეცა ხჳდოდი. და მოგაქციო შენ ამასვე ქუეყანასა, რამეთუ არა დაგიტეო, შენ, ვიდრემდე ვჰყო მე იგი, რაოდენსა გეტყოდე შენ.
მის	მცხ.მსაჯ	და უბრძანა ბარაკ ზაბულონსა და ნეფთალიმსა კედეს შინა. და მივიდეს მის თანა ათ ათასოდენ კაც, და მივიდა დებორაცა მის თანა.
იგი	მცხ.გამ	ჰრქუათ თქუენ: ესე მსხუერპლი შეწირვისა ზატიკისა უფლისა, რამეთუ დაიცვა სახლები ძეთა მათ ისრაჱლისათა ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, რაჟამს-იგი ჰგუემდა ეგჳპტელთა მათ გუემითა მით განუგებელითა და სახლები იგი ჩუენი განარინა. დადრკა ყოველი იგი ერი ძეთა ისრაჱლისათა პირსა ზედა თჳსსა და დამხედ თაყუანის სცეს.
მათდა	მცხ.იობ	დამდევ მე სასიტყუელად თესლებსა შორის და საცინელ მათდა ვიქმენ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და სამნი ძენი მისნი. ესე ხუთნი მოუჴდეს მას და მოკლეს იგი, რამეთუ ამასია, ძე იოასისა, მეფობდა ოცდაცხრა წელ, მეათე დავითისითგან და ნეშტნი სიტყუანი იოადისნი, აჰა, ესერა, წერილი არიან წიგნთა მეფეთასა და მეფობდა ამასია, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.მათე	და მიუგოს მეუფემან მან და ჰრქუას მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ.
მას	მცხ.იოან	მიჰხადეს იესუს და მოწაფეთა მისთა ქორწილსა მას.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღდგა კაცი იგი და წარემართა, რათამცა წარვიდა გზასა თჳსსა, ხოლო სიმამრმან მისმან აღიძულა და დაიყენა იგი და დაადგრა იგი და იყო მუნ.
მის	მცხ.ლუკა	და არცა ჰეროდე, რამეთუ მიუძღუანე მას, და აჰა არარაჲ ღირსი სიკუდილისაჲ საქმე არს მის თანა.
მას	მცხ.ებრ	ეგრეცა ქრისტე ერთ გზის შეიწირა მრავალთათჳს აჴოცად ცოდვათა, ხოლო მეორედ თჳნიერ ცოდვათა გამოეცხადოს, რომელნი-იგი მოელიან მას მაცხოვრად.
მას	მცხ.ლუკა	და გული-ეტყოდა განძღებად ნამუსრევისაგან, გარდამოცჳვნებულისა ტაბლისაგან მის მდიდრისა. არამედ ძაღლნიცა მოვიდოდეს და ჰლოშნიდეს წყლულსა მას მისსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მოუჴდა მას ზედა ფაკეა, ძე რრომელისა, სპარაზენი იგი თჳსი, და დასცა იგი სამარიას წინაშე უფლისა სახლსა მას სამეუფოსა და მის თანა იყუნეს არგობა და არა და მის თანა ერგასის კაცი ოთხასთა მათგანი, და მოკლა იგი და მეფობდა მის წილ.
მას	მცხ.მეფ1	და მოვიდა საულ უდაბნოსა მას არმუროვანსა და მის თანა სამი ათასი კაცი რჩეული ისრაჱლისა მოძიებად დავითისა უდაბნოსა მას ზიფისასა.
მათგან	მცხ.ეზრ2	და აწ, უფალო ღმერთო ჩუენო, ძლიერო და დიდო ყოვლისა მპყრობელო და საშინელო, მართალ ხარ და ჭეშმარიტ, დაიმარხე აღთქმა შენი და წყალობა შენი, და მიხედე სიგლახაკესა ჭირსა ჩემსა, და მეფეთა ჩუენთასა, და მთავართა ჩუენთასა, და მღდელთა ჩუენთა და წინაწარმეტყუელთა ჩუენთასა, და ყოველთა და მამათა ჩუენთასა და ერისა შენისასა, რომელ დაგლახაკნა და გუმძლავრობდეს ჩუენ ზედა მეფეთა მათგან ასურასტანისათა ვიდრე მოდღენდელად დღემდე
მის	მცხ.ეზრ2	და ჰპოე გული მისი რწმუნებულ შენ წინაშე და დასდევ მის თანა აღთქმა მიცემად მისა ქუეყანა იგი ქანანელთა, და ქეტელთა, და ფერეზელთა, და იაბუსელთა, და გერგესელთა, და ეველთა, და ამორეველთა, და ნათესავისა მის, რომელთა მიეც უკუე და დაამტკიცენ სიტყუანი შენნი, რამეთუ მართალ ხარ შენ
იგინი	მცხ.სჯლ	ისმინე, ისრაჱლ, და ეკრძალე ყოფად ყოველთა ამათ მცნებათა, რათა კეთილი გეყოს შენ და განმრავლდე ფრიად, ვითარცა ეტყოდა ღმერთი მამათა მათ შენთა მიცემად შენდა ქუეყანა იგი, რომელსა გამოდის სძე და თაფლი (ესე სამართალნი და მშჯავრნი არიან, რომელ-იგი ამცნო მოსე ძეთა მათ ისრაჱლისათა უდაბნოსა შინა, რაჟამს გამოვიდოდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით).
იგი	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ვინ არს თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ცხოვარი ერთი და შთავარდეს იგი დღესა შაბათსა ჯურღმულსა, არა-მე უპყრასა და აღმოიქუას იგი?
მისგან	მცხ.მეფ4	და თქუა გეეზი, მსახურმან მან ელისესმან: აჰა, შეეწყალა უფალსა მას ჩემსა ნემან ასური და არა რა მიიღო მისგან, რომელ მოართვა მას. ცხოველ არს უფალი. აღვირბინო და ვეწიო მას და მუნ რამე ვიღო მისგან.
მისა	მცხ.მათე	და ვითარცა შევიდეს სახლსა მას, იხილეს ყრმაჲ იგი მარიამის თანა, დედისა თჳსისა, და დავარდეს და თაყუანის-სცეს მას; და აღაღეს საუნჯეთა მათთა და შეწირეს მისა ძღუენი: ოქროჲ, გუნდრუკი და მური.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და უშენა მუნ დავით საკურთხეველი უფალსა, და შეიწირა მუნ ყოვლად დასაწველები იგი ცხორებისა, და ღაღად-ყო დავით უფლისა მიმართ, და შეისმინა მისი ზედა ზეცით ცეცხლითა საკურთხეველსა მას ზედა ყოვლად დასაწველთასა. და აღლია ყოვლად დასაწველი იგი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და აღიხუნეს ქალაქნი მათნი მაღალნი და პოხილნი. და დაიმკჳდრნეს სახლნი სავსენი ყოვლითა კეთილითა, ჯურღმულები აღმოკუეთილები და ვენაჴები განგებულები და ზეთისხილოვანები და ყოველი ხე ნაყოფიერი კეთილი საჭმელად და განსაძღებელად მათად ჭამეს, და განძღეს და განსუქნეს და ფუფუნებულ იქმნეს საშვებელთა შინა მათთა დიდ-დიდთა, რომელ შენ მიეც მათ
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო, ვითარცა მოკუდა გედეონ, გარდაიქცეს ძენი ისრაჱლისანი, და ისიძვიდეს კუალსა ბაალიმისსა და დაიდვეს თავისა თჳსისა ბალბერეთის თანა აღთქმაჲ, რათა იყოს იგი მათდა ღმერთად.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდეს ყოველნი მოხუცებულნი ისრაჱლისანი დავითის მეფისა ქებრონად, და აღუთქუა აღთქმა დავით მეფემან წინაშე უფლისა, და სცხეს დავითს მეფედ ისრაჱლსა ზედა სიტყჳსა მისებრ უფლისა ჴელითა სამუელ წინაწარმეტყუელისათა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აღდგა მეფე სუეტსა მას ზედა. და დადვა აღთქმა წინაშე უფლისა შედგომად უფლისა, რათა იმარხვიდეს მცნებათა მისთა და წამებათა მისთა ყოვლითა გულითა სიტყჳსა მის სჯულისათა, რომელი წერილ იყო წიგნსა მას.
იგინიცა	მცხ.რომ	ეგრეთე ესენი ურჩ ექმნეს აწ თქუენისა შეწყალებისათჳს, რაჲთა იგინიცა შეიწყალნენ.
იგი	მცხ.რიცხ	და შესაწირავი ჰყოთ ჩემდა. უბიწო იყუნენ თქუენდა მსხუერპლნი იგი მათნი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ამან მოკლა კაცი იგი მეგჳპტელი, კაცი სახილველი ხუთ წყრთა სიგრძითა, და ჴელსა მის ეგჳპტელისასა აქუნდა ლახვარი, ვითარცა ლვილი ქსელთა. და მიუჴდა მას ბანეა კუერთხითა და მოუღო ჴელისგან მის ეგჳპტელისა ლახვარი. და მოკლა იგი ლახურითავე მისითა.
მისა	მცხ.მეფ1	და ვითარცა მოვიდეს მოციქულნი დავითისა აბგეასსა კარმელად და ჰრქუეს მას: დავით მოგვავლინნა ჩუენ შენდა მიყვანებად ცოლად მისა!
იგინი	მცხ.იერ	და მოვიდეს გოდოლიაჲს მომართ მასსიფად: ისმაილ, ძე ნათანისი, და იონან, და იონათან, ძე კარიესი, და სარეა, ძე თანაემითისი და ძენი ოფითისნი ნეტოფათისისანი, და იეზონია, ძე მაქაათისი, იგინი და მამაკაცნი მათნი.
მათ	მცხ.ტობ	და აწ მეშინის მე ეშმაკისა მის, რამეთუ იპყრობნ იგი მას და მას არა ავნის, არამედ უკუეთუ ვისმე ჰნებავს მიახლებად მისა, მოკლის იგი. ნუუკუვ მო-ვე-კუდე და შთავჴადო სიბერე მამისა ჩემისა და დედისა ჩემისა სალმობით საფლავსა მათსა, რამეთუ იამავარი ვარი და ძე სხუა გინა ასული არა უვის მათ, რათა ოდეს მოსწყდენ, ვინ დაფლნეს იგინი?
იგინი	მცხ.ეზრ2	შენ სულგრძელ იქმენ მათ ზედა, მიავლინენ საწამებელად წინაწარმეტყუელნი შენნი სულითა წმიდითა, და ესრეცა არა ვინ ისმინეს და მისცენ იგინი ერსა მას უცხოსა ქუეყანასა, რომელსა დაგლახაკნეს იგინი ფრიად.
იგი	მცხ.გამ	მაშინ იწყეს წუევად და იძულებად ეგჳპტელთა მათ, ერისა მის ისრაელისა ურვით, წყევით განსლვად ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა, რამეთუ ესრეთ გულსა დაიდვეს, ვითარმედ წუთღა თუ დაიგჳანონ, ერთბამად მოისპოს, ყოველივე იგი ერი ეგჳპტისაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და რაჲსათჳს არა დასდევ ვეცხლი ჩემი სავაჭროსა, მო-მცა-ვედ მე და ვახშითურთ ვქმენ იგი.
მისა	მცხ.იოან	და ეტყოდა: ამისთჳს გარქუ თქუენ: ვერვის ჴელ-ეწიფების მოსლვად ჩემდა, უკუეთუ არა არს მოცემულ მისა მამისაგან ჩემისა.
მას	მცხ.მეფ4	და მოვიდა მეფე ბაბილოვნისა ქალაქად; მონანი იგი ნაბოქოდონოსორისნი გარემოადგეს მას.
იგი	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა შინა აღმოვიდა ნაბოქოდონოსორ, მეფე ბაბილოვნისა, იერუსალიმად და იღუაწა ქალაქი იგი გარემოცვად.
მას	მცხ.ესა	და მერმეცა მას ზედა არს ათეული. და კუალად იყოს წარსატყუენველ, ვითარცა ბელეკუნი, და, ვითარცა რკოჲ, ოდეს გამოვარდეს ბუდისაგან მისისა, ტომ წმიდა იქმნეს, რომელნი დაადგინნეს მას შინა.
იგი	მცხ.ისო	ხოლო თქუენ განიყავთ ქუეყანა იგი თქუენდად შჳდად ნაწილად და მომართჳთ მე აქა. და გამოგცე თქუენ ნაწილი წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
იგი	მცხ.მათე	მერმე სხუასა იგავსა ეტყოდა მათ და ჰრქუა: მსგავს არს სასუფეველი ცათაჲ ცომსა, რომელი მოიღო დედაკაცმან და შეჰრთო იგი ფქვილსა სამსა საწყაულსა, ვიდრემდის აღაფუვნა იგი ყოვლად.
იგი	მცხ.ეზრ1	რამეთუ მამათა ჩვენთა განარისხეს ღმერთი ცისა და ქვეყანისა, და მისცნა იგინი ჴელთა ნაბუქოდონოსორ მეფისა ბაბილოვნელთასა და ქალდეველთასა, და სახლი ესე აღაოჴრა და ერი იგი მწირობდა ბაბილონს.
მას	მცხ.მეფ2	მთანი გელბუესნი! ნუ მოვალნ თქუენ ზედა ცვარი ცისკრისა, ნუცა გარდამოვალნ წჳმა მშჳდობისა ღრუბელთაგან მაღალთა, მთანი ეგე სიკუდილისანი, რამეთუ მათ ზედა დაეცნეს შესავედრებელნი იგი ძლიერთანი შესავედრებელსა მას საულისსა, რამეთუ არა ეცხო საცხებელითა!
მათ	მცხ.მეფ3	და ეშინოდის შენგან ყოველთა დღეთა, რაოდენ ცხონდენ ზედა პირსა ქუეყანისასა, რომელ მიეც მამათა მათ ჩუენთა.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ ესე არს აღთქმაჲ, რომელი აღუთქუ სახლსა ისრაჱლისასა და სახლსა იუდაჲსასა, შემდგომად მათ დღეთა, - თქუა უფალმან, მიმცემელმან შჯულთა ჩემთამან გონებათა მიმართ მათთა და მკერდსა ზედა გულთა მათთასა დავწერნე იგინი, და ვიყო მათდა ღმერთად, და იგინი იყუნენ ჩემდა ერად.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოუწოდა დავით კაცსა ერთსა და ჰრქუა: აწვე მოაკუდინე ეგე! და მივიდა სწრაფით, სცა და მოკლა იგი.
მათა	მცხ.ტობ	ამასცა აყუედრებდა მჴევალთაგანი მამისა მისისათა, რამეთუ მიცემულ იყო იგი შჳდთა ქმართა და ასმოდეოს, ბოროტი ეშმაკი, მოსრვიდა მათ ვიდრე შესულადმდე მათა მის თანა, ვითარცა არს წესი დედათა. და ჰრქუეს მათ: არა გიცნობიეს, რომელსა დაგიშთობიან ქმარნი, რამეთუ შჳდი ქმარი გესვა და ერთისა მათგანისა არა სახელ-გედვა შენ ცოლად,
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მიიქცა და აღაშენნა მაღალნი, რომელნი დაარღჳნა მამამან მისმან ეზეკია. და აღმართა ძეგლები ბაალისი და ქმნა სერტყები, და თაყუანის-სცემდა ყოველთა ერთა ცისათა და ჰმონებდა მათ.
მას	მცხ.ლუკა	და შეუდგა მას სიმრავლე ერისაჲ და დედებისაჲ, რომელნი ეტყებდეს და სტიროდეს მას.
მათა	მცხ.მეფ2	და აწ მივსცე ადგილი ერსა ჩემსა ისრაჱლსა, დავნერგნე იგინი და დავამკჳდრნე იგინი თავისთავ და არღარა ზრუნვიდენ, არცა შესძინოს ძემან უსჯულოებისამან ვნებად მათა, ვითარცა-იგი წინათვე,
იგი	მცხ.ეზრ1	და აღსრულებასა მას ამის ყოვლისასა მოვიდეს ჩემდა მთავარნი იგი და მრქუეს: არა განეშორა ერი იგი ისრაელისა და მღდელნი იგი და ლევიტელნი ერისა მისგან და ქუეყანისა, რომელ განშორებულ არიან მათგან ქანანელნი იგი, და ქეტელნი იგი, და ფერეზელნი, და იებუზელნი იგი, და ამონელნი იგი, და მოაბელნი იგი, და მეგჳპტელნი და ამორაველნი იგი
მათა	მცხ.ისო	და ძეთა ნეფთალემისთა ტომად-ტომად მათა აღმოუჴდა წილი მეექუსე.
მის	მცხ.გამ	და შევიდა საშუვალ ბანაკსა მეგჳპტელთასა და საშუვალ ძეთა ისრაჱლისათასა და იყო ალმური და ბნელი, და წარჴდა ღამე, და არა აღერინეს ურთიერთას ყოველსა მის ღამესა.
იგი	მცხ.ტობ	და აწ, შვილო, იხილე მოწყალებაჲ, რასა იქმს, და ვითარ-იგი სიმართლე იჴსნის. ხოლო ვითარ-იგი ამას იტყოდა, მოაკლდა სული მისი ცხედარსა ზედა. და იყო იგი ასორმეოცდაათექუსმეტის წლისა და დაფლეს იგი პატიოსნად.
იგიცა	მცხ.იოან	ვითარცა მომავლინა მე ცხოველმან მამამან, და მეცა ცხოველ ვარ მამისა თანა; და რომელი ჭამდეს ჩემგან, იგიცა ცხონდეს ჩემ მიერ.
მათ	მცხ.ესთ	და უთხრა ამან ზოსარას, ცოლსა თჳსსა, და მეგობართა ყოველი ესე, რაჲცა შეემთხჳა მას. და ჰრქუეს ამანს ცოლმან თჳსმან და მეგობართა თჳსთა (ვინათგან იტყოდე მათთჳს ბოროტსა, ბოროტიცა წინაწარგიძღვა შენ. დუმენ აწ უკუე, ნუ იტყჳ მათთჳს ბოროტსა); უკუეთუ ნათესავისაგან ჰურიათასა არს მარდოქე, და იწყე დამდაბლებად წინაშე მათსა. დაცემით ეც, და ვერ ერეოდე მათ, რამეთუ უფალი ღმერთი ცხოველი არს მათ ზედა და სძულს ამპარტავანება
მათდამდე	მცხ.იერ	და ვარქუ: ჵ მეუფეო, უფალო, ნუსადა ცთუნებით აცთუნე ერი ესე და იერუსალიმი მეტყუელმან: მშჳდობაჲ იყოს თქუენდა! და შეახო მახჳლმან ვიდრე სულად მათდამდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველივე სასყიდელი იყოს სასწორთა წმიდათა, ოცი დანგი იყოს სატირი იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და წელიწადსა მას მიტევებისასა კუალად მოეგოს ყანაჲ იგი კაცსა მას, რომლისაგან მოიყიდა, რომლისაჲცა იყო ქუეყანაჲ იგი სამკჳდრებელად.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ყანაჲ იგი, სადა მოუგიეს, რომელ არა არს სამკჳდრებელისაგან მისისა და იგი წმიდა-ყოს ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	არამედ იყოს ყანაჲ იგი გამოსრულ მიტევებასა მას წმიდა, იყოს საქებელ ღმრთისა, ვითარცა-იგი ქუეყანაჲ განჩემებული, მღდელისა იყოს იგი სამკჳდრებელ.
მას	მცხ.პეტრ2	ხოლო მოიწიოს დღე იგი უფლისაჲ, ვითარცა მპარავი ღამისაჲ, რომელსა შინა ცანი მძაფრიად წარჴდენ და წესნი იგი დაიწუნენ და დაზულენ და ქუეყანაჲ და მას შინა საქმენი დაიწუნენ.
იგიცა	მცხ.ლევ	და დასდვას სასყიდელი მღდელმან მან შორის კეთილსა და შორის ხენეშსა მას, რაჲცა-იგი დასდვას მღდელმან მან, იგიცა ეგენ.
მის	მცხ.ლევ	უკეთუ ყოველივე პირუტყჳ არაწმიდაჲ იყოს, რომელთაგანი არა შეიწირვის მსხუერპლად ღმრთისა, დაადგინოს საცხოვარი იგი წინაშე მღდელისა მის
მას	მცხ.იერ	რამეთუ მოვიდა ბაბილონს ზედა საარებაჲ, მოისრნეს მბრძოლნი მისნი, შეძრწუნდა მშჳლდი მათი, რამეთუ ღმერთი შურისმეძიებელ არს. თჳთ უფალმან ნაცვალ-აგოს მას ნაცვალსაგებელი მისი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ გედეონ: ვითხოვ მე თქუენგან თხოვასა ერთსა: მომეცინ კაცად-კაცადმან თქუენმან საყური ერთი ნატყუენავისაგანი! რამეთუ საყური ოქროსაჲ ესხა მათ, რამეთუ ისმაიტელ იყვნეს.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ ექუსთა დღეთა შინა შექმნა უფალმან ცა და ქუეყანაჲ და ზღუაჲ და ყოველნი მას შინანი და განისუენა დღესა მეშჳდესა. ამისთჳს აკურთხა უფალმან დღე მეშვიდე და წმიდა-ყო იგი.
მას	მცხ.ლუკა	და შვა ძე იგი მისი პირმშოჲ და შეხჳა იგი სახუევლითა და მიაწვინა იგი ბაგასა, რამეთუ არა იყო მათა ადგილ სავანესა მას.
იგინი	მცხ.იოან	და უწინარეს დღესასწაულისა მის პასექისა იცოდა იესუ, რამეთუ მოიწია ჟამი მისი, რაჲთა განვიდეს ამიერ სოფლით და მივიდეს მამისა, რამეთუ შეიყუარნა თჳსნი იგი ამას სოფელსა შინა და სრულიად შეიყუარნა იგინი.
მის	მცხ.ლევ	და მაშინ მოვიჴსენო მე აღთქმა იგი იაკობის თანა, და აღთქმაჲ იგი ისაკის თანა და აღთქმაჲ იგი აბრაჰამის თანა მოვიჴსენო და ქუეყანისაჲ მის მოვიჴსენო.
იგი	მცხ.მეფ2	მასბაკით და სხუათა მათგან ქალაქთა რჩეულთა ადრაზარისთა წარმოიღო დავით მეფემან სპილენძი დიდძალი, რომელი-იგი იჴმარა სოლომონ, ძემან დავითისამან, რამეთუ ამისგან შექმნნა ტაბლა იგი და სუეტნი და ემბაზნი და ყოველნი ჭურჭელნი.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველსავე უნაგირსა კარაულისასა, რომელსა ზედა დაჯდეს თესლმდინარე იგი, არაწმიდა იყოს.
მას	მცხ.დაბ	და მიემთხჳა ადგილსა ერთსა და დაიძინა მუნ, რამეთუ დაჰვიდოდა მზე. და მოიღო ლოდი ლოდთაგან მის ადგილისათა და დაიდვა სასთუნალად და დაწვა ადგილსა მას.
მათ	მცხ.იობ	მოაქციოს და მრავალნი გევედრებიან შენ და ცხორებაჲ მათ მოაკლდეს,
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქვა მათ იუ: გარდამოაგდეთ ეგე და გარდამოაგდეს იგი და მიასხურა სისხლი მისი კედელთა მათ და საჴედართა მათთა დათრგუნეს იგი.
მის	მცხ.დაბ	და შეკრბის მუნ ყოველი სამწყსოჲ და მწყემსები და გარდააგორიან ლოდი იგი პირისა მისგან ჯურღმულისა და ასჳან ცხოვარსა და კუალად დასდვიან ლოდი იგი პირსა-ვე მის ჯურღმულისსა ადგილსა თჳსსა.
მისთჳს	მცხ.ეზრ2	მახლობელად მათსა აღაშენეს მელქაიას გაბონიტელმან და იადონ მერონიტელმან, გაბაონის და მასპის კაცთა მთავრისა მისთჳს, რომელი-იგი თემისა იყო წიაღ მდინარესა მის.
მათგან	მცხ.მეფ2	და ამისა შემდგომად სამაა, ძე ეილასი რაქიანი და კუალად შეკრბეს უცხოთესლნი იგი და იყო მუნ ოსპნი თესული ახალჴნული; და ერი იგი მეოტ იქმნა უცხოთესლთა მათგან.
მას	მცხ.მათე	და რომელმან თქუას სიტყუაჲ ძისა კაცისათჳს, მიეტეოს მას; ხოლო რომელმან თქუას სულისა წმიდისათჳს, არა მიეტეოს მას არცა ამას სოფელსა, არცა მერმესა მას.
იგი	მცხ.მეფ2	და განძლიერდა ღუაწლი ბრძოლისა შორის სახლსა მას საულისასა და შორის სახლსა დავითისასა. და სახლი იგი დავითისი ჟამითი-ჟამად აღემატებოდა, განძლიერდებოდა, სახლი იგი საულისი მოაკლდებოდა და შემცირდებოდა.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო რა ჟამს განხრწნადმან ამან შეიმოსოს უხრწნელებაჲ და მოკუდავმან ამან შეიმოსოს უკუდავებაჲ, მაშინ აღესრულოს სიტყუაჲ იგი წერილისაჲ: დაინთქა სიკუდილი ძლევითა.
იგი	მცხ.კორ2	და რამეთუ რომელნი-ესე ვართ საყოფელსა ამას შინა, ვკუნესით და დაგჳმძიმდების, რომელი-ესე არა გუნებავს განძარცუვად, არამედ შემოსად, რაჲთა დაინთქას მოკუდავი იგი ცხორებისაგან.
მის	მცხ.ესთ	და აღაღონ პირი წარმართთა სათნო-ყოფად ამაოთა და საკჳრველყოფად მეფე ჴორციელსა სწორად საუკუნოჲსა მის.
მათ	მცხ.სჯლ	და რავდენ-რაჲ უყო დათანს და აბირონს, ძეთა მათ ელიაბისთა, ძისა რუბენისთა, ვითარ-იგი აღაღო ქუეყანამან პირი თჳსი და დანთქნა იგინი და ყოველი სიმდიდრე ნაყოფისა მათისა და ყოველნი სახლნი მათნი და საყოფელნი მათნი შორის ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ისო	და მისცა უფალმან ისრაჱლსა ყოველი ქუეყანა იგი, რომლისათჳს ეფუცა მიცემად მამათა მათთა და დაიმკჳდრეს იგი და დაეშენნეს მას შინა.
მათ	მცხ.მეფ1	და უფალმან რქუა მას: ისმინე სიტყუაჲ ერისა მაგის, რამეთუ არა შენ შეურაცხ-გყვეს, არამედ მე, ვინათგან იყავ მათ ზედა მეფედ.
იგი	მცხ.მეფ1	ისმინეს სიტყუაჲ იგი ძეთა ისრაჱლისათა, და განაგდეს ბაალი და სერტყები და კერპი იგი ასტაროთისი და მონებდეს უფალსა ღმერთსა.
მისა	მცხ.მსაჯ	და სახლი იგი მიქაჲსი იყო სახლად ღმრთისა. და ქმნა ევფუდი და თერაფინი და აღავსო ჴელი ერთისა ძისა მისთაგანისაჲ და იყო იგი მისა მღდელად.
მას	მცხ.მეფ1	და შეიმოსა საულ სხუაჲ სამოსელი და ვერღარა საცნაურ იყო იგი მეფედ; და დაიბურა თავი თჳსი და თანაწარიყვანა ორნი მონანი. და მივიდა იგი დედაკაცისა მის ღამე და ჰრქუა დედაკაცსა მას: მიმისნე მე ულუკებითა შენითა და აღმოიყვანე ჩემს წინაშე, რომელსა ვეძიებ მე.
მისა	მცხ.მეფ2	და ბერზელი გალადელი შთავიდა რაბინით და წიაღმოჴდა მეფისა თანაწარმოყვანებად მისა იორდანით.
მის	მცხ.ისო	და ათნი მთავართაგანნი მის თანა, მთავარი ერთი სახლისაგან ტომისასა ყოველთაგან ნათესავთა ისრაჱლისათა, მთავარნი რვანი ტომთანი არიან ათასისთავნი ისრაჱლისანი.
მისა	მცხ.გამ	ამან ქმნა გარემოსადგმელი იგი საკურთხეველისაჲ, ქმნული კანკლედად ქვეშე საცეცხურისა მის ქვემორე ვიდრე საშუალამდე მისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუეს: კაცი მატყიერ და სარტყელი ტყავისა ერტყა წელთა მისთა. და თქუა: ელია თეზბიტელი არს იგი.
მის	მცხ.ეზრ1	და არიან მფლობელნი მამათმთავარნი, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ჩემ თანა შარავანდობასა არტახშეს მეფისასა და მეფისა მის ბაბილონელთასა:
მას	მცხ.გამოც	და ფუცა მისა, რომელი-იგი ცხოველ არს უკუნითი უკუნისამდე, რომელმან დაჰბადა ცაჲ და რაჲ არს მას შინა, და ქუეყანაჲ და რაჲ არს მას შინა, და ზღუაჲ და რაჲ არს მას შინა, ვითარმედ: ჟამი არღა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველივე აღნათქუემი, რომელი აღუთქვას კაცმან ღმერთსა ყოველთა მათგან, რაოდენი-რაჲ არს მისი კაცითგან მიპირუტყუადმდე და ქუეყანითგან სამკჳდრებელისა მისისაჲთ, არა განყიდოს, არცა იჴსნეს იგი, ყოველივე შენაჩუენები წმიდაჲ წმიდათა იყოს უფლისა.
მის	მცხ.რიცხ	და იყო განთიად, წარიყვანა ბალაკ ბალაამი და აღიყვანა იგი ძეგლსა ზედა ბაალისსა და უჩუენა მას მიერ მცირედი რაჲმე მის ერისაჲ.
იგი	მცხ.ეზრ3	და შეკრბეს იგინი და განეშორნეს სხუათა მათ წარმართთაგან მის ქუეყანისათა და აღმართეს საკურთხეველი შესაწირავთა ადგილსა თჳსსა, დაღათუ იყუნეს მათა მტერ წარმართნი იგი, არამედ შემწევე ეყოფვოდეს მათ ყოველნი იგი ნათესავნი მის ქუეყანისანი, და მოართუმიდეს ძღუენსა შესაწირავსა საკურთხეველად უფლისა ჟამად და ჟამად, განთიად და მწუხრ
მის	მცხ.ეზრ3	რომელი სადუკისაგან, რომელი აქიტობისაგან, რომელი იამართესაგან, რომელი იოზეკისაგან, რომელი მარეროთისაგან, რომელი ზარეასაგან, რომელი სეუესაგან, რომელი ბოკკესაგან, რომელი იებუესაგან, რომელი ფენიესაგან, რომელი ელიეზარისაგან, რომელი აარონისაგან, პირველისა მის მღდელისა
იგინი	მცხ.მათე	რამეთუ განზრქნა გული ერისაჲ ამის, და ყურთა მძიმედ ისმინეს, და თუალნი მათნი დაიწუხნეს, ნუუკუე იხილონ თუალითა და ყურითა ისმინონ და გულითა გულისჴმა-ყონ და მოიქცენ, და მე განვკურნე იგინი.
მას	მცხ.იობ	მაშინ გეთხრას შენ ძალი სიბრძნისა, რამეთუ ორ წილ იყოს შენსა და გულისჴმა-ჰყო, ვითარმედ ღირსად შეგემთხჳა შენ უფლისა მიერ, რაჲ-იგი შესცოდე მას.
იგი	მცხ.ისო	და მიიქცა ფინეეზ მღდელი და მთავარნი იგი ტომთანი ძეთაგან რუბენისთა და ძეთაგან გადისთა და ზოგისგან ნათესავისა მანასესისა ქუეყანით გალაადით ქუეყანად ქანაანისად ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს მას მამამან და დედამან: არა ნუ არიანა დედანი ძმათა შორის შენთა და ერსა შორის შენსა. და აწ შენ მიხუალ მოყვანებად ცოლად ასულთაგან უცხოთესლთაჲსა წინადაუცუეთელთა? და ჰრქუა მამასა თჳსსა სამსონ: იგი მომგუარეთ, რამეთუ იგი სთნავს თუალთა ჩემთა.
მათსა	მცხ.დან	და ვიდრე დგესღა მეფობა მისი, შეიმუსროს და განიწვალოს ოთხთა მიმართ ქართა ცისათა და არა უკუანაჲსკნელთა მისთა მიმართ, არცა უფლებისაებრ მისისა, რომელ იუფლა, რამეთუ დაიჴსნა მეფობა მისი და სხუანი გარეშე მათსა.
მათთჳს	მცხ.ებრ	ვინაჲცა ყოვლითურთ ცხორებად შემძლებელ არს მათდა, რომელნი-იგი მის მიერ მოუჴდებიან ღმერთსა, და სამარადისოდ ცხოველ არს მეოხად მათთჳს.
მას	მცხ.მათე	და რომელმან ფუცოს ცასა, ფუცავს საყდარსა ღმრთისასა და რომელი ზის მას ზედა.
მას	მცხ.მათე	და რომელმან ფუცოს ტაძარსა, ფუცავს მას და რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა.
მას	მცხ.მათე	რამეთუ რომელმან ფუცოს საკურთხეველსა, ფუცავს მას და ყოველსა, რომელი არს მას ზედა.
მათ	მცხ.ლევ	არამედ ხჳდოდითღა ჩემდა მომართ გულარძნილად, ვიდოდი მეცა თქუენ თანა გულისწყრომითა გულარძნილითა და გგუემნე თქუენ შჳდ წელ ცოდვათა მათ თქუენთათჳს.
იგი	მცხ.სჯლ	იყოს თუ ვინმე კაცი და ამპარტავნებდეს და არა ერჩდეს სიტყუასა მღდელისასა მის, რომელ-იგი დგეს მსახურად სახელისა მის უფლისა ღმრთისა შენისასა, ანუ თუ მსაჯულთა მათ, რომელნი დგეს მათ ჟამთა, სიკუდილისა თანამდებ არს იგი კაცი, სიკუდილით მოკუედინ და მოისპენ ბოროტი იგი ეგევითარი შორის ისრაჱლსა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელნი-იგი მისთანა იყვნეს ერნი მრავალნი და ქალაქად-ქალაქად რომელნი მოვიდოდეს მისა, ეტყოდა მათ იგავით:
მის	მცხ.იერ	და დაწესებად ქუეყანაჲ მათი უჩინოსაქმნელად და სასტჳნველად საუკუნოდ. ყოველნი წარმავლელნი მის მიერ განცჳბრდენ და შეხარნენ თავნი მათნი,
მას	მცხ.ეზრ1	და ჩემგან განვიდა ბრძანება ესე, და ყოველი კაცი, რომელი წინააღუდგეს ბრძანებასა ჩემსა, დაარღვიეთ სახლი მისი და მოიღეთ ძელი სახლისა მისისაგან და აღმართეთ ძელი იგი და დამსჭუალეთ კაცი იგი მას ზედა, რომელი წინააღუდგეს ბრძანებასა ჩემსა, იყავნ მისად საყუედრელად საუკუნოდ
მას	მცხ.ლევ	და მეცა ეგრევე გიყო თქვენ: მოვავლინო თქუენ ზედა სიმღიერე და უნაყოფოებაჲ და სიყჳთლე დანდალუკად თუალთა თქუენთა, და გული თქუენი დადნებოდეს, და სთესვიდეთ თესლსა თქუენსა ცუდად და ჭამდენ მას მტერნი თქუენნი.
იგი	მცხ.მათე	აცადეთ იგი თანა-აღორძინებად ურთიერთას, ვიდრე ჟამადმდე მკისა, და ჟამსა მკისასა უბრძანო მომკალთა მათ: შეკრიბეთ პირველად ღუარძლი იგი და შეკართ ძნეულად, რაჲთა დაიწუას იგი, ხოლო იფქლი იგი შეკრიბეთ საუნჯესა ჩემსა.
იგი	მცხ.მათე	რომელი არა არს ჩემ თანა, იგი მტერი ჩემი არს; და რომელი არა შეჰკრებს ჩემ თანა, იგი განაბნევს.
იგი	მცხ.მსაჯ	ანუ არა, რაოდენ დაგიმკჳდრა შენ ქამოს, ღმერთმან შენმან, იგი დაიმკჳდრო შენ? და ყოველი რომელი დაგჳმკჳდრა ჩუენ უფალმან ღმერთმან ჩუენმან წინაშე პირსა თქუენსა. იგი დავიმკჳდროთ ჩუენ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ყო ოსია პასექი უფლისა ღმრთისა თჳსისა და დაკლეს პასექი იგი მეათოთხმეტესა წელსა თთჳსა მის პირველისასა.
მას	მცხ.ისო	და მოვიყუანე მამაჲ თქუენი აბრაჰამი წიაღ მდინარით და უძღოდე მას ყოველსა ქუეყანასა და განვამრავლე ნათესავი მისი.
მის	მცხ.იოან	ხოლო უცხოსა არა შეუდგენ, არამედ ივლტოდიან მისგან, რამეთუ არა იციან ჴმაჲ უცხოჲსაჲ მის.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ, უკუეთუმცა განსრულებაჲ ლევიტელთაგან მღდელობისაჲ იყო, - რამეთუ ერი იგი მას ზედა შჯულ-დებულ არს, - რადღა საჴმარ იყო მერმე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა სხუაჲ აღდგინებად მღდელი და არა წესსა მას ზედა აჰრონისსა თქუმად?
იგინი	მცხ.ესა	რამეთუ არა ნუ სთესვიდენ, არცა არ დაჰნერგონ, არცა არ განძირნეს ქუეყანად ძირი მათი. მოჰბეროს მათ ზედა და განჴმეს, და ნიავქარმან, ვითარცა ქარქუეტნი, აღიხუნეს იგინი.
იგი	მცხ.გამ	და შევიდეს მოსე და აჰრონ წინაშე ფარაოსა და მსახურთა მისთა და ყვეს ეგრე, ვითარცა უბრძანა მათ უფალმან. და მიაგდო აჰრონ კუერთხი იგი წინაშე ფარაოსა და წინაშე მსახურთა მისთა და იქმნა იგი ვეშაპ.
იგი	მცხ.ისო	და აწ გეშინოდეს თქუენ უფლისაგან და ჰმსახურებდით მას სიწრფოებით და სამართლით, და განიშორენით ღმერთნი უცხონი, რომელთა-იგი ჰმსახურებდეს მამანი იგი თქუენნი წიაღ იორდანესა და ეგჳპტესა შინა; და ჰმსახურებდით უფალსა,
მის	მცხ.იოვ1	ღმერთი არავის სადა უხილავს. უკუეთუ ვიყუარებოდით ურთიერთას, ღმერთი ჩუენ შორის ჰგიეს და სიყუარული მის ჩუენ შორის აღსრულებულ არს.
მისსა	მცხ.ზაქ	და მე ვიყო მისდა, - იტყჳს უფალი, - ზღუდე ცეცხლისა გარემოჲს და დიდებად ვიყო შორის მისსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაკ ბალაამს: მოვედ და მიგიყვანო შენ ადგილსა სხუასა, სთნდეს ხოლო თუ ღმერთსა, და დაწყევე იგი მიერ.
მან	მცხ.მსაჯ	და ესენი შესრულ იყუნეს სახლსა მიქაჲსსა და გამოიღეს კერპი იგი და ევფუდი და თერაფინი და გამობერული იგი. და ჰრქუა მათ მღდელმან მან: რად ეგრე, ანუ რაჲსა ეგრე ჰზამთ?
იგი	მცხ.მეფ2	და მოუწოდა დავით ბერსაბეს, ცოლსა თჳსსა, და ნუგეშინი-სცა მას, და შევიდა მისსა. და მიუდგა და უშვა ძე. და უწოდა სახელი მისი სოლომონ. და შეიყუარა იგი უფალმან.
იგი	მცხ.მეფ2	და ვიყო მე მისა მამა და იგი იყოს ჩემდა ძე. უკუეთუ შემცოდოს მე, ვგუემო იგი კუერთხითა კაცთათა და განვსწავლო იგი ძეთა მიერ კაცთასა;
მას	მცხ.დან	და ჰრქუა ანგელოზმან უფლისამან ამბაკუმს: მიართუ სამხარი, რომელი გაქუს ბაბილონად დანიელს მღჳმესა მას შინა ლომთასა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოიქცა სული მისი, და მეყსეულად აღდგა. და უბრძანა, რაჲთა სცენ მას ჭამადი.
იგი	მცხ.ესთ	და აღდგა მარდოქე ძილისა მისგან, რომელმან-იგი იხილა ჩუენება ესე, და ზრუნვიდა, ვითარმედ: რაჲმე ჰნებავს ღმერთსა? ჩუენება იგი დაემარხა გულსა თჳსსა და გამოეძიებდა მას, რაჲძი უკუე იყოს ჩუენება იგი, რომელ იხილა.
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და შევიდა ყოველი ერი ქუეყანისა სახლსა მას ბაალ კერპისასა. და დაარღჳეს იგი და საკურთხევლები მისი და ძეგლები მისი და მოსრეს და დააწვლილეს, და მათ თანა ქურუმი იგი ბაალისი მოკლეს წინაშე საკურთხეველსა მისსა.
იგი	მცხ.ისო	და წარავლინა ისო ერი იგი კაცად-კაცადი ადგილად თჳსა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოსრვიდა დავით მოაბსა და ბადისპირითა განზომდა ქუეყანასა, რამეთუ დასძინა მათ ქუეყანასა ზედა, და წარჴდეს ორნი წილნი სიკუდილისანი, ხოლო მესამე იგი ნაწილი ცოცხალი დაიპყრა. და იყუნეს ნეშტნი იგი მოაბისნი მონად დავითისა და მოართუმიდეს მას ძღუენსა.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ყოველნი ანგელოზნი მისნი, აქებდით მას ყოველნი ძალნი მისნი;
მას	მცხ.დაბ	ვითარცა იხილა ესავ, რამეთუ აკურთხა ისაკმან იაკობი და წარვიდა შუამდინარედ. ასურეთისა მოყვანებად მიერ თავისა თჳსისა ცოლი და კურთხევასა მას მისსა ამცნო მას და ჰრქუა: არა მოყვანებად ცოლი ასულთაგან ქანანისთა.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით უფალსა ცათაგან, აქებდით მას მაღალთა შინა.
მათ	მცხ.ფსალმ	არა უყო ესრეთ ყოველსა ნათესავსა და სამართალნი მისნი არა გამოუცხადნა მათ. დიდებაჲ
მისსა	მცხ.ლევ	და მოვიჴსენო მე აღთქმაჲ იგი პირველი, რაჟამს გამოვიყვანენ იგინი ქუეყანით ეგჳპტით სახლისა მისგან კირთებისა წინაშე ყოველთა ნათესავთა, რაჲთა ვიყო მე მათა ღმერთ. მე ვარ უფალი. ესე სამართალნი და მშჯავრნი და შჯული, რომელ მოსცა უფალმან შორის მისსა და შორის ძეთა ისრაჱლისათა მთასა სინასა ჴელითა მოსესითა.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო აწ წინააღმდგომი უფროჲსღა თქუენდა მიმადლებად და ნუგეშინის-ცემად, ნუუკუე უმეტესითა მწუხარებითა დაინთქას ეგევითარი იგი.
მას	მცხ.რიცხ	ესე არს ლევიტელთათჳს: ოცდახუთისა წლისაჲთგანი და უზეშთაესი შევიდენ მსახურებად კარავსა მას წამებისა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან წინაშე ღმრთისა, და ყოს მღდელმან მან ცოდვისაჲ იგი, და ლხინება-ყოს მღდელმან განწმედილისა მისთჳს ცოდვისაგან მისისა
მას	მცხ.მსაჯ	და აჭირებდა ამორეველი იგი ძეთა დანისთა მთასა მას შინა, რამეთუ არა უტევებდა მათ შთასლვად ღელესა მას.
მას	მცხ.მსაჯ	და ლეფთალიმ არა აღჴოცნა მკჳდრნი იგი ბეთსამისანი, არცა მკჳდრნი იგი ბენეთისანი, დაემკჳდრა ლეფთალიმს შორის ქანანელისა მის, რომელი-იგი მკჳდრ იყო ქუეყანასა მას. ხოლო მკჳდრნი იგი ბეთსამისანი და ბეთანათისანი იყვნეს მისა მოხარკე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო, რაჟამს განძლიერდა ისრაჱლი და ყო ქანანელი იგი მოხარკე, ხოლო მოსრვით არა მოსრა იგი
მის	მცხ.მსაჯ	და არა დაიმკჳდრა მანასე ბეთშანი, რომელ არს სკჳთელთა ქალაქი, არცა ასულები მისი და არცა გარემო სათესავი მისი, არცა თანიქი და ასულები მისი, არცა დამკჳდრებულნი დორისანი, არცა გარემო მკჳდრნი მისნი და ასულები მისი, და არცა დამკჳდრებელნი ბალაკისანი და გარემო მკჳდრნი მისნი, და ასულები მისი, და არცა დამკჳდრებულნი მაგედოსანი, არცა გარემო მყოფნი მისნი, არცა ასულები მისი, არცა დამკჳდრებულნი იებელამისანი, არცა გარემო მყოფნი მისნი, არცა ასულები მისი; და იწყო ქანანელმან დამკჳდრებად ქუეყანისა მის.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა იუდა სჳმეონის თანა, ძმისა თჳსისა, და მოსრა ქანანელი იგი, რომელი დამკჳდრებულ იყო სეფეთს, და შეჩუენებულ-ყვეს იგი და მიწყჳდეს იგი. და უწოდეს სახელი ქალაქისა მის მოსრვაჲ.
მის	მცხ.მსაჯ	და ძენი იობაბისნი კენეელისანი, სიმამრისა მოსესნი, აღმოვიდეს ქალაქთა მათთაგან ზღჳისკიდისათა ძეთა იუდაჲსთა უდაბნოდ, რომელ არს სამხრით იუდაჲსა შთასავალსა მას არადისასა. და მოვიდეს და დაემკჳდრნეს იგინი ერისა მის თანა.
იგი	მცხ.რუთ	და იყო, დღეთა მათ მსაჯულთა შჯასა იყო სიყმილი ქუეყანასა ზედა. და წარვიდა კაცი ბეთლემის ჰურიასტანისაჲთ მწირობად სოფელსა მას მოაბისასა, იგი და ცოლი მისი და ორნი ძენი მისნი.
მის	მცხ.ესა	რამეთუ ვიდრე ცნობადმდე ყრმისა მის კეთილისა, გინა ბოროტისა, შეურაცხ-ყოს ბოროტი და გამოირჩიოს კეთილი და დაშთომილ იქმნეს ქუეყანა, რომლისად შენ გეშინის, პირისაგან ორთა მეფეთასა.
მისსა	მცხ.ესა	ერბოსა და თაფლსა ჭამდეს პირველ, ანუ ცნობამდე მისსა, ანუ წინააღრჩევად ბოროტისა გამოირჩიოს კეთილი;
მისდამი	მცხ.ესა	და თქუას: ვგებდე ღმერთსა, რომელმან გარემიიქცია პირი თჳსი სახლისაგან იაკობისსა, და მოსავ ვიყო მისდამი.
იგი	მცხ.ესა	მაშინ ცხად იყვნენ აღბეჭდულნი იგი არ შჯულისა სწავლად.
მათ	მცხ.ესა	ამისთჳს უძლურ იქმნენ მათ შორის მრავალნი; და დაეცნენ და შეიმუსრნენ და მიეახლნენ და წარიტყუენნენ კაცნი მყოფნი მოკრძალულსა შინა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რომელი დამკჳდრებულ არს ცათა შინა, ეცინოდის მათ და უფალმან შეურაცხ-ყუნეს იგინი
მათ	მცხ.იობ	და შეკრბიან ძენი მისნი ერთად ურთიერთას და ყვიან ტაძრობაჲ დღითი დღედ. და მიიყვანნიან სამნიცა იგი დანი მათნი ჭამად და სუმად მათ თანა.
მისგან	მცხ.დან	ფურცელნი მისნი შუენიერებ და ნაყოფი მისი მრავალ, და საზრდელი ყოველთაჲ მის შორის და მის ქუეშე დაიმკჳდრებდეს მჴეცნი ველურნი და რტოთა მისთა შორის მყოფობდეს მფრინველნი ცისანი, მისგან იზრდებოდა ყოველი ჴორცი.
მას	მცხ.ესა	იყოს შენდა წმიდამყოფელად. და არა, ვითარცა ლოდსა შებრკოლებისასა, შეემთხჳნეთ მას, არცა ვითარ კლდესა დაცემულებისასა. ხოლო სახლნი იაკობისნი - მახეთა შორის და ღელეთა შინა მსხდომარენი იერუსალემს შინა.
მისდამი	მცხ.ესა	ხოლო უფალი ძალთაჲ, - იგი წმიდა-ყავთ და იგი იყოს შენდა შიშ. და უკეთუ მისდამი მოსავ იყო,
იგი	მცხ.ფსალმ	არა თუ მოიქცეთ, მახჳლი მისი ლესულ არს, მშჳლდსა მისსა გარდაუცუამს და განუმზადებიეს იგი;
მათ	მცხ.ესა	მით, რამეთუ აღებულ არს უღელი მათ ზედა მდებარე, და კუერთხი ქედისა ზედა მათისა, რამეთუ კუერთხი მიმჴდელთა განაქარვა, ვითარცა დღე მადიამის ზე,
იგინი	მცხ.იერ	ამისთჳს ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ყოვლისა მპყრობელი: ამის წილ, რომელ სთქუთ სიტყვაჲ ესე, აჰა, მე მივსცენ სიტყვანი ჩემნი პირსა შენსა ცეცხლად, და ერი ესე შეშებ და შეჭამენით იგინი.
მას	მცხ.ფსალმ	რაჲ არს კაცი, რამეთუ მოიჴსენე მისი, ანუ ძე კაცისა, რამეთუ მოხედავ მას?
იგი	მცხ.ფსალმ	დააკლე იგი მცირედ რაჲმე ანგელოზთა, დიდებითა და პატივითა გჳრგჳნოსან-ჰყავ იგი.
მისგან	მცხ.იობ	მისთჳს ამას ზედა. პირისა მისისაგან ვიწყო, განვიცადო და შეგზრუნდე მისგან.
მისა	მცხ.ლუკა	და ვითარცა მოჰყვანდეს ადგილისა მას, რომელსა ჰრქჳან თხემისა ადგილი, და მუნ ჯუარს-აცუეს იგი და ძჳრის-მოქმედნიცა იგი მის თანა, რომელიმე მარჯუენით და რომელიმე მარცხენით მისა ჯუარს-აცუნეს.
მათდა	მცხ.იერ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: კეთილად იხილე მით, რამეთუ მღჳძარე ვარ მე სიტყუათა ზედა ჩემთა ქმნად მათდა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მახითა თჳსითა დაამდაბლოს იგი, დამდაბლდეს და დაეცეს, რაჟამს ეუფლებოდის იგი გლახაკსა.
მისი	მცხ.მეფ4	მსგავსი ამისი არავინ იყო მეფე უწინარეს მისა, ვითარ-ესე მოიქცა უფლისა ყოვლითა გულითა მისითა და ყოვლითა სულითა და ყოვლითა სიმტკიცითა ყოვლისაებრ სჯულითა მოსესითა და მისა შემდგომად არა აღდგა მსგავსი მისი.
მისა	მცხ.მეფ3	და ჴელი უფლისა იყო ელიასა ზედა და მოიმტკიცნა წელნი თჳსნი და რბიოდა წინა აქაბისასა ვიდრე შესლვადმდე მისა იეზრაელად.
იგი	მცხ.გამოც	ეგრეთვე შენცა გყვანან, რომელთა უპყრიეს სწავლაჲ იგი ნიკოლაელთაჲ.
მისდა	მცხ.იერ	რომელი იქმნა სიტყვა უფლისაჲ მისდა მიმართ დღეთა შინა იოსიასთა, ძისა ამონისთა, მეფისა იუდაჲსთა, წელსა მეათცამეტესა მეფობისა მისისასა,
მას	მცხ.მეფ3	და ეტყოდე მას და არქუ: ესრეთ იტყჳს უფალი, ვითარმედ: მოჰკალ და დაიმკჳდრე, ამისთჳს ესრე იტყჳს უფალი: ადგილსა, რომელსა აღწბეს ძაღლთა და ღორთა სისხლი ნაბოთესი, მუნ აღწბან სისხლი შენი ძაღლთა და როსპიკნი იბანნენ სისხლითა შენითა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ევედრა იოაქაზ პირსა უფლისასა და ისმინა მისი უფალმან და იხილა ურვა იგი ისრაჱლისა, რასა აჭირვებდა მათ მეფე იგი ასურთა.
მას	მცხ.ფსალმ	ჴნარცჳ თხარა და აღმოჰკუეთა და შთავარდეს იგი მთხრებლსა მას, რომელცა ქმნა.
მათსა	მცხ.იოან	აღიღეს ქვები ჰურიათა მათ, რაჲთა დაჰკრიბონ მას. ხოლო იესუ დაეფარა და განვიდა ტაძრით, განვლო შორის მათსა და წარვიდა ესრეთ.
მათ	მცხ.იოან	და განთიად კუალად მოვიდა ტაძრად. და ყოველი ერი მოვიდოდა მისა მიართ, და დაჯდა და ასწავებდა მათ.
მას	მცხ.მათე	შევედით იწროჲსაგან ბჭისა, რამეთუ ვრცელ არს ბჭე და ფართო არს გზაჲ, რომელსა მიჰყავს წარსაწყმედელად, და მრავალნი ვლენან მას ზედა.
იგი	მცხ.მარკ	ვიდრე მეშჳდედმდე, და არა დაუშთა შვილი; უკუანაჲსკნელ ყოველთასა მოკუდა დედაკაციცა იგი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განძლიერდა სოლომონ, ძე დავითისი, მეფობასა მისსა ზედა, და უფალი ღმერთი მისი იყო მის თანა და განადიდა იგი სიმაღლედ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მიუვლინა სოლომონ ქირამს, მეფესა ტჳროსისასა, და ჰრქუა: ვითარცა-იგი ჰყავ მამისა ჩემისა, დავითის თანა და მოუძღუანე მას ძელი ნაძჳსა შენებისათჳს სახლისა მისისა დამკჳდრებად მას შინა.
მის	მცხ.იობ	ხოლო ყოველთა ვერსახილველ არს ნათელი, ბრწყინვალე არს დაძუელებადთა შორის, ვითარცა-იგი მის წინაშე ღრუბელთა ზედა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა იხილეს მთავართა მათ ეტლებისათა იოსაფატ, თქუეს: მეფე ისრაჱლისა არს ესე და გარემოადგეს მას ბრძოლად და ღაღად-ყო იოსაფატ და უფალმან განარინა იგი და გარეწარაქცივნა იგინი ღმერთმან მისგან.
იგი	მცხ.ნეშტ2	ვითარცა აღასრულა სოლომონ ლოცვა ესე, ცეცხლი გარდამოჴდა ზეცით და შეჭამა მსხუერპლები იგი ყოვლად დასაწუელი, და დიდებამან უფლისამან აღავსო ტაძარი იგი.
იგი	მცხ.გალათ	რამეთუ აგარ სინა მთაჲ არს არაბიას, ხოლო თანა-შეეტყუების ამას იერუსალჱმსა, რამეთუ ჰმონებს იგი შვილთა მისთა თანა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბნა აქაბ მეფემან ისრაჱლისამან წინაწარმეტყუელნი ისრაჱლისანი ოთხასი კაცი და ჰრქუა მათ: უკუეთუ აღვიდე რემონად გალადისა ბრძოლად, ანუ დავაცადო? და მათ ჰრქუეს მას: აღვედ! და მოსცნეს უფალმან ჴელითა მეფისათა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დაიძინა იოსაფატ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისსა. და მეფობდა იორამ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.ნეშტ2	არამედ კიდობანი იგი ღმრთისაჲ აღმოიღო დავით ქალაქით კარიათიარიმით, რამეთუ განუმზადა მას საყოფელი დავით იერუსალჱმს.
მის	მცხ.იობ	ამისთჳს ეშინოდის მისა კაცთა და ეშინოდის მისა ბრძენთა გულითა. შემდგომად დადუმებისა მის ელიუსისა სიტყუათა ამათ.
მან	მცხ.ნეშტ2	და საკურთხეველი იგი რვალისა, რომელი ქმნა ბესელიელ, ძემან ურიასმან, ძისა ორისმან, მუნ იყო წინაშე კარავისა მის უფლისა, და გამოიძია იგი სოლომონ და კრებულმან მან.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შეწირა მუნ სოლომონ საკურთხეველსა მას ზედა რვალისასა წინაშე უფლისა, რომელი იყო კარავსა შინა საწამებელისასა და მოიღო და შეწირა მას ზედა ყოვლად დასაწველები ათასი.
მას	მცხ.იობ	უკუეთუ მან თავადმან ესრეთ საჯა, ვინ არს სიტყჳსმგებელ მისა? და რაჲცა-იგი მას უნდა და ქმნა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა სოლომონ ღმერთსა: შენ ჰყავ დავითის თანა, მამისა ჩემისა, წყალობაჲ დიდი და მეფე-მყავ მე მის წილ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბა სოლომონ ეტლები და მჴედრები, და იყო მისი ათას და ოთხას ეტლი და ათორმეტი ათასი მჴედართა; და დაადგინნა იგინი ქალაქებსა მას ეტლებისასა და ერი იგი იყო მეფისა თანა იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ დაამდაბლა იგი და სთქუა: ამპარტავანებდა. და მდაბალი იგი თუალითა აცხოვნოს,
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და ვინმე შეუძლოს შენებად მისა სახლი? რამეთუ ცანი და ცანი ცათანი ვერ იტჳრთვენ დიდებასა მისსა და ვინ ვარ მე, რომელი უშენებ მას სახლსა? არამედ კუმევად ხოლო საკუმეველისა წინაშე მისსა.
მისგან	მცხ.იობ	რომელმან აღავსნა სახლნი მათნი კეთილითა? ზრახვანი უღმრთოთანი შორს არიან მისგან.
იგი	მცხ.იობ	გინათუ ველსა, გინათუ ქუეყანასა მისსა, გინათუ წყალობად პოოს იგი.
მის	მცხ.იობ	და თავადმან სიმრგულე მისი გარემოაქციის ენთიებულათოთ საქმედ მათა ყოველივე, რავდენი ამცნო მათ, ესენი ბრძანებულ არიან მის მიერ ქუეყანასა ზედა,
მათ	მცხ.ნეშტ2	და თქუა ქირამ, მეფემან ტჳროსისამან, წიგნითა და მოუძღუნა სოლომონს, ვითარმედ: სიყუარულითა უფლისა ერისა მისისათა მოგცა შენ მეფედ მათ ზედა.
იგი	მცხ.იობ	ჴელთა ყოვლისა კაცისათა დაჰბეჭდოს, რათა ცნას ყოველმან კაცმან თჳსი იგი უძლურებაჲ.
იგინი	მცხ.იობ	კუალსა მისსა შემდგომად დაღადებდეს ჴმითა და იქუხოს ჴმითა რისხვისა მისისაჲთა. და არა ცვალნეს იგინი, რამეთუ გესმეს ჴმაჲ მისი.
იგინიცა	მცხ.მეფ1	და წარავლინნა საულ შეპყრობად დავითისსა. და ვითარცა მივიდეს, იხილეს მათ კრებული წინაწარმეტყუელთა, რამეთუ წინაწარმეტყუელებდეს და სამოველ მათ თანა. და მოიწია ერსა მისსა ზედა საულისასა სული ღმრთისა და იგინიცა წინაწარმეტყუელებდეს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა იგი ვიდრე ადგიდმდე მის ღაწჳსა, ხოლო უცხოთესლთა მათ აღიზახეს და მოიმართეს შეპყრობად მისა, და წარიმართა მის ზედა სულმან უფლისამან. და იქმნნეს საბელნი იგი მანქანისანი მკლავთა შინა მისთა, ვითარცა ნაძეძი, რაჟამს ეცის ცეცხლი, ეგრეთ დადნეს საკრველნი იგი მკლავთაგან მისთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სახლსა მას შინა წმიდასა წმიდათასა ქერობინნი ორნი ქმნულნი ძელთაგან და შემოსნა იგი ოქროთა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და იყუნეს ფრთენი იგი ქერობინთანი სიგრძით წყრთით ოცი, და ფრთე ერთი წყრთით ხუთ მისწუდებოდა კედელსა მას ტაძრისასა, ფრთე იგი მეორისა მის წყრთითა ხუთ და მისწუდებოდა ფრთესა ქერობინსა მის ერთისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ფრთენი მეორისა ქერობინისა ხუთ წყრთა კედლამდი მის ტაძრისა და ფრთე იგი სხუა ხუთ წყრთა, მოკიდებული ფრთისა სხჳსა მის ქერობინისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ჯაჭუედნი ბადისსახედ გარდამოტევებულად და სერსეროთი დაბირს და დაასხნა იგინი ზედა სუეტსა თავთა მათ და ქმნა მროწეულაკები ასი და მოასხა გარდამოკიდებულთა მათ და დადგნა სუეტნი იგი წინაშე ტაძარსა მას: ერთი მარჯუენით კერძო და ერთი მარცხენით და უწოდა მას სახელი მარჯუენითსა მას „წარმართებულება“ და სახელი მარცხენითსა მას „ძლიერებაჲ“.
მის	მცხ.მეფ1	და მოიღო არგანი იგი მისი სამწყემსო და გამოირჩივნა მან ხუთნი ქვანი რიყისანი მრგვალნი, და შთასხნა იგინი ვაშკარანსა მას სამწყემსოსა და შურდულნი მისნი მოიხუნა ჴელთა თჳსთა, და განვიდა უცხოთესლისა მის გმირისა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მსგავსება ზვარაკთა ქუეშე მისა გარემოს ათსა წყრთასა და გარემოადგს საბანელსა მას გარემო, რამეთუ გარემოადნეს ზუარაკნი იგი გარემოდნობასა მას მისსა, ოდეს იქმოდეს მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და წელსა მას მეშჳდესა წარავლინა იუდაე და მოიყვანნა ასისთავნი იგი: ქორრი და რასიმ, და შეიყვანნა იგინი სახლსა მას უფლისასა და აღთქმა-ყო მათ თანა, და აფუცნა იგინი სახელითა უფლისათა და უჩუენა მათ იუდაე, ძე იგი მეფისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აღასრულა და ქმნა ათი იგი საბანელი და დადგა ხუთი იგი მარჯვენით და ხუთი იგი მარცხენით განრცხად მათ შიგა საქმე იგი ყოვლად დასაწველად და გამოწმედად და მათ შინა და ზღუაჲ იგი საბანელად მღდელთა მას შიგა.
მისგან	მცხ.იობ	მიწევნად ფრთეთა ქუეყანისათა, და განბნევად უღელნი მისგან?
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ეზო იგი მღდელთა და ეზო იგი დიდი და კარები ეზოსა, კარები მათი მორჩუნვილნი რვალითა.
მათ	მცხ.დაბ	და აიძულა მათ და მოაქციეს მისსა მიმართ და შევიდეს სახედ მისსა. და უქმნა მათ სასუმელი და უცომონი წარუცნა მათ და ჭამეს პირველ დაძინებისა.
მას	მცხ.იობ	დავსცენ მას ზედა საზღვარნი და დავაგენ მას კლიტენი და ბჭენი.
იგი	მცხ.იობ	დავსდევ მას ზედა ღრუბელი სამოსლად და ნისლითა წარვგრაგნე იგი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ორნი იგი სუეტნი მათ ზედა გოლოლათნი და ხარისხნი და სუეტთა ზედა სამაგდრები ქოთარეთსა მას და თავთა ზედა სასვეტთა მათ ორთასავე ორი ბადისსახე დაფარვად თავთა მათ ქოთარეთთასა, რომელი-იგი თავთა მათ ზედა სუეტთასა.
მის	მცხ.იობ	ანუ რასა ზედა კარშიკნი მისნი დამსჭუალულ არიან? ანუ ვინ არს, რომელმან დადვა ლოდი იგი საკიდური მის ზედა?
მის	მცხ.იობ	ვინ დადვა საზომი მისი, უკუეთუ იცი? ან ვინ მოიღო საზომი მის ზედა?
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ეჟუნები ოქროსა ოთხასი ესხა ორთა მათ ბადეთა და ორი სახე მროწეულაკები თჳთო მას ბადესა ესხა დასაფარველად ორთა მათ გოლოლათთა ქოთარეთთასა, რომელი-იგი იყუნეს ზედა კერძო სუეტთა მათ
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მექონოთთა მათ ქმნნა ხარისხნი ათნი. საბანელნი იგი, რომელ ქმნა მექონოთთა მათ ზედა,
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და ზღუაჲ იგი ერთი და ზვარაკები იგი ათორმეტი ქუეშე მისსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და შენ ისმინე ზეცით და მლხინებელ ექმენ ცოდვასა ერისა შენისა ისრაჱლისსა და მოაქციენ იგინი ქუეყანასა ამას, რომელი მიეც მათ და მამათა მათთა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ფიალები და ფილები და საცეცხურები ყოველივე ქმნა ოქროსაგან წმიდისა, და კარი იგი შინაგანი სახლისა მის წმიდისა წმიდათასა კართა ტაძრისა და მის სახლისათანი ოქროსანი.
მისებრ	მცხ.იობ	აჰა, ესერა, ძლიერმან განამტკიცოს იგი ძალითა თჳსითა. ვინმე უკუე არს ძლიერ მისებრ?
მას	მცხ.ნეშტ2	და შეიღეს მღდელთა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა და დადგეს იგი ადგილსა თჳსსა და დაბირსა მას საფასესა ტაძრისასა და წმიდასა მას წმიდათასა ქუეშე ფრთეთა ქერობინთასა.
იგინი	მცხ.იობ	და ორგულთა გულითა დაამტკიცონ გულისწყრომაჲ. ვერცა დაღადყონ, რამეთუ შეკრნა იგინი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იყო, რაჟამს გამოვიდეს მღდელნი იგი სიწმიდეთა მათგან, რამეთუ ყოველნი, რაოდენნი იპოვნეს მუნ, განწმიდნეს, რამეთუ არა იყუნეს განწესებულ დღითიდღედსა მას მსახურებასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა იხილეს მთავართა მათ ეტლისათა, რამეთუ არა არს იგი მეფჱ ისრაჱლისა გარეწარჴდეს მას.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო ერთ ჴმაჲ ნესტუებისა მის და გალობისა ჴმათა ყოველთა ერთ ჴმა. აღსარებად და ქადაგებად უფლისა და ვითარცა აღიმაღლეს ჴმაჲ ნესტუთა და წინწილთა და ებნითა და ფსტჳრითა მით საგალობელითა და იტყოდეს: აუარებდით უფალსა, რამეთუ კეთილ, რამეთუ უკუნისამდე არს წყალობა მისი. და სახლი იგი აღივსო ღრუბლითა დიდებისა უფლისათა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვერ ეძლო მღდელთა მათ დგომად და მსახურებად პირისაგან მის ღრუბლისა, რამეთუ აღავსო დიდებამან უფლისამან სახლი იგი ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მან თქუა: განვიდე და ვექმნე სულ ტყუილისა პირსა ყოელთა წინაწარმეტყუელთა მისთასა. და ჰრქუა მას უფალმან: აცთუნე! და თუ შეუძლო, განვედ და ყავ ეგრეთ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და გამოვიდა სული და დადგა წინაშე უფლისა და თქუა: მე ვაცთუნო იგი და ჰრქუა მას უფალმან: რათა?
მან	მცხ.ნეშტ2	და თქუა უფალმან: ვინ აცთუნოს აქაბ, მეფე ისრაჱლისა, და აღვიდეს და დაეცეს რემონს გალაადისასა და თქუა ამან ესრეთ, და მან თქუა ესრეთ.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და თქუა მიქეა: არა ეგრე, არამედ ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ და გითხარ თქუენ: ვიხილე უფალი მჯდომარე საყდართა ზედა თჳსთა და ყოველნი ძალნი ცათანი დგეს მარჯუენით მისა და მარცხენით.
მასცა	მცხ.ნეშტ2	და თქუა მიქეა: ცოცხალ არს უფალი, რამეთუ რასაცა მეტყოდის მე უფალი, მასცა ვიტყოდი.
მათსა	მცხ.ნეშტ2	და აქაბ, მეფე ისრაჱლისა და იოსაფატ, მეფე იუდასი, ჯდა კაცად-კაცადი საყდარსა თჳსსა შემოსილი სამკაულითა ფართოთა მათ კართა ბჭისათა სამარიასთა და ყოველნი წინაწარმეტყუელნი წინაწარმეტყუელებდეს წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მეფემან ისრაჱლისამან იოსაფატს: არსღა კაცი ერთი კითხვად მის მიერ უფალსა და მე მოვიძულე იგი, რამეთუ არა წინაწარმეტყუელებს იგი ჩემთჳს კეთილსა, არამედ ყოველნი დღენი მისნი არიან ჩემთჳს ბოროტ. და ესე არს მიქეა, ძე იემლისი, და ჰრქუა იოსაფატ: ნუ იტყჳ ეგრე, მეფე
მისგანცა	მცხ.ნეშტ2	და თქუა იოსაფატ: არა ვინ არს აქა სხუაჲ წინაწარმეტყუელი უფლისაჲ. და გამოვიძიოთ მისგანცა უფლისა მიერ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შენ ისმინე ზეცით ზეცათა, და ჰყო და უსაჯო მონათა შენთა მოგებად უსჯულოსა მას და მიცემად გზანი მისნი თავსა მისსა, და განამართლო მართალი იგი და მიაგო კაცად-კაცადსა სიმართლისაებრ თჳსისა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და უკუეთუ დაეყენოს ცა და არა იყოს წჳმა, რამეთუ შეგცოდონ შენ და ილოცვიდენ ადგილსა ამას და აქებდენ სახელსა შენსა, და მოიქცენ ცოდვათა მათთაგან, რაჟამს დამდაბლდენ იგინი.
იგი	მცხ.იობ	და კლიტეთა ცისათა ეშინის მისა, ბრძანებითა მოაკუდინა ვეშაპი იგი განდგომილი,
იგი	მცხ.იობ	და მან თავადმან დუმილი მოსცეს, და ვინმე დასაჯოს? დაიფაროს პირი, და ვინმე იხილოს იგი? და თესლთათჳს და კაცისათჳს ერთბამად.
მას	მცხ.იობ	რამეთუ იგი თავადი არს, რომელი ხედავს საქმესა კაცთასა, და არა დაავიწყდა მას, რასა-იგი იქმან.
მას	მცხ.იობ	რომელმან შექმნა ქუეყანაჲ. ვინ არს, რომელმან შექმნა ცასა ქუეშე და ყოველი, რაჲ არს მას შინა?
იგი	მცხ.იობ	არამედ მიაგენ კაცსა, ვითარცა იქმს კაცად-კაცადი მათი და ალაგთა ზედა, კაცისათა პოვოს იგი.
მას	მცხ.იობ	არამედ იჴსნა სული ჩემი სიკუდილისაგან, რათა ცხორებაჲ ჩემი ნათელსა შინა აქებდეს მას.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მღდელთა მათ უფლისათა ვერ ეძლო შესლვად სახლსა უფლისასა მას ჟამსა შინა, რამეთუ აღავსო დიდებამან უფლისამან სახლი იგი.
იგი	მცხ.იობ	და განაახლნეს ჴორცნი მისნი, ვითარცა საგოზლითა კედელი, და ძუალნი მისნი აღავსნეს ტჳნითა. და მოაჩჩუნეს სხეულნი მისნი, ვითარცა ყრმისა ჩჩჳლისანი, და კუალად მოაგოს იგი განმამაკაცებული კაცთა შორის.
იგი	მცხ.იობ	უკუეთუ ცნას გულითა თჳსითა მოქცევად უფლისა, და უთხრას კაცსა ბრალი თჳსი, და გონებაჲ თჳსი აჩუენოს და თავს-იდვას, რათა არა შევარდეს იგი სიკუდილსა.
იგი	მცხ.იობ	იყვნენღა თუ ათასნი ანგელოზნი მაკუდინებელნი, ერთმანცა მათგანმან ვერ წყლას იგი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და განწმიდა სოლომონ საშუალი იგი ეზო სახლისა უფლისა, რამეთუ მუნ შესწირა ყოვლად დასაწუელები იგი და ცმელი იგი ცხორებისა, რამეთუ საკურთხეველი იგი რვალისა, რომელი ქმნა სოლომონ, ვერ კმა იყო დატევნად ყოვლად დასაწველთა მათ და მანნასა და ცმელსა.
მისსა	მცხ.იგავ	რამეთუ სიგრძე ჟამთაჲ და წელნი ცხორებისანი მარჯუენით მისსა, ხოლო მარცხენით მისსა დიდებაჲ და სიმდიდრე; პირისა მისისაგან გამოვალს სიმართლე; შჯული და წყალობაჲ ენასა მისსა ჰმოსიეს.
იგი	მცხ.იგავ	რამეთუ უმჯობეს არს იგი მოგებად, ვიდრე ოქროჲსა და ვერცხლისა საუნჯეთა,
მათ	მცხ.ნეშტ2	და უკუეთუ გარემიიქცეთ თქუენ და დაუტევნეთ ბრძანებანი ჩემნი და მცნებანი ჩემნი, რომელნი მიგცნე წინაშე თქუენსა, და მიხჳდეთ და ჰმსახურებდეთ ღმერთთა უცხოთა და თაყუანი-სცემდეთ მათ.
მისგან	მცხ.იგავ	გზანი უღმრთოთანი წარწყმდეს ქუეყანით და უსჯულონი უჩინო იქმნეს მისგან.
მას	მცხ.იგავ	რამეთუ წრფელთა დაიმკჳდრონ ქუეყანაჲ და უმანკონი დაშთენ მას ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა სოლომონ ემათად სობაკისა და განამტკიცა იგი,
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ასული იგი ფარაოსი აღმოიყვანა სოლომონ ქალაქით დავითისით სახიდ, რომელი-იგი უშენა მას, რამეთუ თქუა: ვერ დაეშენოს ცოლი ჩემი ქალაქსა ისრაჱლისასა, დავითის მეფისა, რამეთუ წმიდა არს, ვიდრე-იგი შევიდა მუნ კიდობანი იგი ღმრთისაჲ.
იგი	მცხ.მეფ1	და უჴმო იონათან ყრმასა მას და ჰრქუა: მიისწრაფე ადრერე და ნუ დაიყოვნი! და აკრიბნა ყრმამან ისარნი იგი და მოართუნა უფალსა თჳსსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	მაშინ შეწირა სოლომონ ყოვლად დასაწველები უფლისაჲ საკურთხეველსა ზედა უფლისასა, რომელი აშენა წინაშე ტაძრისა მის,
მას	მცხ.ნეშტ2	და სიტყჳსა მისებრ დღითი-დღედ შეწირვად მსგავსად მცნებისა მის მოსესისა, შაბათა და შაბათად თთჳსთავთა და დღესასწაულთა სამგზის წელიწადსა და დღესასწაულსა უცომოებისასა, დღესასწაულსა შჳდეულთასა და დღესასწაულსა მას კარვობისასა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დაადგინნა სიმართლისაებრ დავითისა დასნი იგი მღდელთანი მსახურებასა მათსა და ლევიტელნი იგი საცავსა მათსა მსახურებად და ქებად წინაშე მღდელთა სიტყჳსა, მისებრ დღითიდღედისა და მეკარენი განტოლვებისაებრ მათისა ბჭით - ბჭედ, რამეთუ ესრეთ იყო მცნებაჲ დავითისი, კაცისა მის ღმრთისაჲ
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოემზადა ყოველივე საქმარი, ვინა დღითგან დაეფუძნა, ვიდრე აღასრულა სოლომონ სახლი იგი ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და უთხრა მას სოლომონ ყოველნი სიტყუანი მისნი და არა თანაწარჴდა სიტყუასა სოლომონ, რომელი არა უთხრა მას.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და არა შეიღო დავით კიდობანი იგი ღმრთისაჲ ქალაქად დავითისა. და მისცა იგი სახიდ აბედასა ქეტელისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და კუალად მისცა ათასდაასი იგი ვეცხლი დედასა თჳსსა. და თქუა დედამან მისმან: განწმედით განწმიდე ვეცხლი იგი უფლისათჳს ჴელთაგან ჩემთა თჳსაგან საქმედ გამოქანდაკებული და გამოდნობილი, და აწ მიგცე შენ იგი დედასა თჳსსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღვიდეს მისა მთავარნი იგი უცხოთესლთანი და ჰრქუეს ცოლსა მას სამსონისსა: შეაცთუნე იგი და იხილე, თუ რაჲსაგან არს ძალი იგი მისი დიდი, რათა შეუძლოთ ჩუენ შეპყრობაჲ იგი მისი, და შევკრათ და დავამდაბლოთ იგი და ჩვენ მიგცეთ შენ კაცად-კაცადმან ათას-ათასი ვეცხლი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა მახლობელ მისა. და იყო, ვითარცა ა-ოდენ-დგა იგი, მიყო აოდ ჴელი მარცხენე მისი, და აღმოიჴადა მახჳლი იგი ორპირი ბარკლისაგან მარჯუენისა მისისა, და სცა მუცელსა ეგლომისსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ექუს აღსავალ იყო საყდარსა მას შემტკიცებულ ოქროთა, და იყუნეს იდაყუნი იმიერ და ამიერ, და საყდარსა მას საჯდომელისასა და ორნი ლომნი მდგომარენი იდაყუთა მათ თანა.
იგი	მცხ.იობ	და დაესხას მათ ზედა. და არა ერიდოს ჴელისაგან მისისა, სივლტოლით ივლტოდის, და იტყუელნეს მის ზედა ჴელნი მისნი და წარიღოს იგი ადგილით მისით.
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ შეემთხჳნეს ვითარცა წყალნი სალმობანი და ღამე წარიღო იგი არმურმან.
მათ	მცხ.იობ	ესე არს ნაწილი კაცისა უღმრთოჲსაჲ უფლისა მიერ, და მონაგები ძლიერთაჲ მოიწიოს ყოვლისა მპყრობელისა მიერ მათ ზედა.
მისი	მცხ.იობ	აქუნდესმე რაჲ კადრებაჲ წინაშე მისა? გინათუ ხადოდის რაჲ მას, ისმინოს მისი?
მას	მცხ.იობ	ანუ ვედრებაჲ მისი ისმინოს უფალმან? ანუ მო-ღა-უჴდეს მას ურვაჲ?
მისა	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა რობოამ სჳქემად, რამეთუ სჳქემად მოვიდოდა ყოველი ისრაჱლი მეფობად მისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მათ რობოამ: წარვედით სამ დღემდე და მოვედით ჩემდა და წარვიდა ერი იგი.
მის	მცხ.ნეშტ2	დაუტევა რობოამ ზრახვა იგი მოხუცებულთა, რომელთა-იგი აზრახეს მას კეთილად, და აზრახა ყრმათა, რომელნი აღზრდილ იყუნეს მის თანა, რომელნი-იგი დგეს მის წინაშე.
მათ	მცხ.იობ	და სიტყუათა ჩემთა ზედა არღარა შესძინეს. და მხიარულ იქმნიან, უკუე სადა ვეტყოდი მათ,
მისა	მცხ.იობ	არა სცეს შეყენება მის წილ, ვერცა ესწორების მას ვეცხლი ნაცვალად მისა,
იგი	მცხ.იობ	მაშინ იხილა და გამოთქუა იგი, გაჰმზადა, გამოიკულია იგი,
იგი	მცხ.იგავ	რაოდენ ჟამ უმანკონი იყვნენ, სიმართლესა შინა არა ჰრცხუენოდის, ხოლო უგუნურნი იგი გინებისა არიან გულისმთქუმელ: უღმრთო იქმნეს და მოიძულეს მეცნიერებაჲ,
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ლევიტელნი და მღდელნი, რომელნი იყუნეს ყოველსა შორის ისრაჱლსა, შეკრბეს რობოამისა ყოველთაგან საზღვართა, რამეთუ დაუტევეს ლევიტელთა საყოფლები სამკჳდრებელისა თჳსისა და მოუჴდეს იგინი იუდასა იერუსალჱმდ,
იგი	მცხ.იგავ	რომელსა ადგილსა განეწყვებოდიან, ნუ მიხუალ მუნ. მიაქციენ მისგან ფერჴნი შენნი და დაუტევე იგი,
იგი	მცხ.იგავ	შეეკრძალე სწავლასა ჩემსა და ნუ დაუტეობ, არამედ დაიმარხე თავისა შენისა ცხორებად იგი შენდა.
იგინი	მცხ.იობ	მაშინ გამოაცხადნეს გონებანი კაცთანი, სახითა შიშისაჲთა ესევითარითა შეაშინა იგინი,
მის	მცხ.იგავ	ირემ სიყუარულის და ნუკრ მადლთა გზრახევდინ შენ და შენ თანა იყავნ ყოველსა ჟამსა, რამეთუ სიყუარულითა რაჲ მისითა მის თანა იქცეოდი, მრავალ იყო.
მისვე	მცხ.იობ	დადეგ შენ ჩემდამო და მე შენდამი. თიჴისაგან შექმნილ ვართ მეცა და შენცა, მისვე თიჴისაგან დაბადებულ ვართ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ყოვლად დასაწველნი შესაწირავნი განთიად და მწუხრი და საკუმეველი აღმზადებული, და დაგება პურთა შესაწირავთა და საკურთხეველსა ზედა წმიდასა და სასანთლენი ოქროსანი და სანთელნი აღნთებულნი აღნთებად მწუხრნი, რამეთუ ვიმარხევთ ჩუენ საცოსა უფლისა ღმრთისა მამათა ჩუენთასა და თქუენ დაუტევეთ იგი
მათგან	მცხ.იობ	შეძრწუნდეს და არღარა მიუგეს მას. და დააცადნეს მათგან სიტყუანი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოიქცა იუდა და იხილა და, აჰა, ესერა, ბრძოლად მათა მოვიდოდა ისრაჱლი წინა უკან და უკანა წარ. და ღაღად-ყო იუდამ უფლისა მიმართ. და მღდელნი იგი სცემდეს საყჳრსა.
მათ	მცხ.იობ	არამედ სული ვიდრემე არს კაცთა შორის, და იგი სული ყოვლისა მპყრობელისა არს, რომელი ასწავებს მათ.
იგი	მცხ.იობ	და სამთა მათცა ზედა მეგობართა მისთა განრისხნა ფრიად, რამეთუ ვერ უძლეს სიტყჳს-მიგებად იობისა და შეჰრაცხეს იგი, ვითარცა უღვთოჲ.
მას	მცხ.მეფ3	და სძლო ერმან მან, რომელ შეუდგა ამრის, და მოუძლურდა ერი იგი, რომელი შეუდგა თამნის, ძესა გონოთისასა, და მოკუდა თამნი (და იორამ, ძმა მისი, მას ჟამსა), და მეფობდა ამბრი შემდგომად თამნისა.
მას	მცხ.მეფ3	და სიტყუად იწყეს ყრმებმან და თანაზრდილთა მისთა, რომელნი დგეს წინაშე მისსა, და ჰრქუეს: ესრე არქვა ერსა მას, რომელნი გეტყოდეს შენ, ვითარმედ: მამამან შენმან დაამძიმე უღელი ჩუენ ზედა და შენ აღამცირე ურჩთაგან. ესრე ჰრქუა მათ: ნეკი ჩემი უმახჳლეს არს წელთა მამისა ჩემისათა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განვიდა შემთხუევად მეფისა ასასა და ყოვლისა იუდისასა და ბენიამენისა და თქუა: ისმინეთ ჩემი ასა და ყოველმან იუდამან და ბენიამინ, უფალი თქუენთანა ამისთჳს, რამეთუ იყვენით თქუენ მის თანა. და უკუეთუ ეძიებდეთ მას, გეპოოს იგი თქუენ და, უკუეთუ დაუტეოთ იგი, დაგიტევნეს მანცა თქუენ
მათ	მცხ.ნეშტ2	მოიქცენ იგინი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, ეპოვოს მათ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბა მეფემან იუდა და ბენიამენი და მწირნი იგი, რომელნი მწირობდეს მათ შორის ეფრემითგან და მანასეთ და სჳმეონით, რამეთუ შემოერთნეს მას და მოადგეს მრავალნი ისრაჱლისაგანნი, რაჟამს იხილეს მათ, რამეთუ უფალი ღმერთი მისი მის თანა არს.
მის	მცხ.იერ	და მოიქეცით დღეს ქმნად სიწრფოჲ წინაშე თვალთა ჩემთა, წოდებად კაცადისაგან მიტევება მოყუსისა თჳსისა, და სრულ-ჰყავთ აღთქმაჲ წინაშე პირსა ჩემსა სახლსა შინა, სადა წოდებულ არს სახელი ჩემი მის ზედა;
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ სიჭაბუკითგან ჩემით ვზრდი მათ, ვითარცა მამაჲ და დედის მუცლითგან უძღოდე მათ.
მასვე	მცხ.იობ	ანუ არა, ვითარცა მე, ეგრეცა იგინი იყუნეს საშოსა შინა? ვიყუენით მასვე შინა მუცელსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	მააქა, დედა მისი, გარდაადგინა, რათა არა იყოს იგი ასტრატესა და აფროდიტესა მსახურ, და მოსრა კერპები იგი და დაწვა ჴევსა მის ნაძუთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	აღვთქუ აღთქმა შორის შენსა და ჩემსა და შორის მამისა ჩემისა და შორის მამისა შენისა; და აჰა, ეგერა, მიგიძღუანე შენ ოქრო და ვეცხლი, მოვედ და განმაყენე მე ბაასა, მეფე ისრაჱლისა, რათა წარვიდეს იგი ჩემგან.
მის	მცხ.ნეშტ2	ამისა შემდგომად ამასია, ძე ზაქარიასი, რომელი გულსმოდგინე იყო უფლისაჲ, და მის თანა ორასი ათასნი ძლიერნი ძალითა;
იგინი	მცხ.ნეშტ2	ანუ არა ეთიოპელნი და ლჳბელნი იყუნეს ერითა მრავალ და მოსავ მჴედრობასა დიდძალსა ფრიად? და რამეთუ ესევდ შენ უფალსა ღმერთსა შენსა, და მოგცნა იგინი ჴელთა შენთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ასწავებდეს იუდასა და მათ თანა წიგნი სჯულისა მის უფლისაჲ და განვლეს ქალაქები იუდასი და ასწავებდეს ერსა მას.
მას	მცხ.ნეშტ2	და განურისხნა ასა წინაწარმეტყუელსა მას და მისცა იგი საპყრობილედ, რამეთუ გული განუწყრა ამის სიტყჳსათჳს და განაქარვა ასა სიტყუაჲ იგი ერსა შორის მას ჟამსა შინა.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო მესამე ათეული მისცის, ვიეთა-იგი ჯერ-არნ, ვითარცა-იგი ჯერარს, ვითარცა-იგი ამცნო მას დებორა, მამისდედამან მისმან, რამეთუ ობოლი დაშთა მამისაგან თჳსისა.
მის	მცხ.ტობ	და მუნ კრებულთა შორის გაბაელ იხილა დავრდომილი და ვედრი დადვა ვეცხლისა მის თანა და მოუღო ჴელით-წერილი.
მისგან	მცხ.ტობ	და ოდეს იქმნა მამაკაც, მოიყვანა ანნა ცოლად ნათესავისაგან მამისა მისისა და ესვა მისგან ტობია.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო მან დაიცვა სული თჳსი ჭამისაგან, რამეთუ მოეჴსენა მას ღმერთი ყოვლითა გულითა.
მას	მცხ.ტობ	მი-ვინმე-ვიდა ნინეველი და უთხრა მისათჳს მეფესა, ვითარმედ იგი დაჰფლევდა მკუდრებსა მას და დაემალა, რამეთუ აგრძნა, ვითარმედ ეძიებს მას მოკლვად, შეეშინა და ივლტოდა და აღჭრეს ყოველი ნაყოფი მისი.
იგი	მცხ.ტობ	და მოვიდა ნინევად, რამეთუ იქიაქაროს იყო ღჳნისმნე და ბეჭედსა ზედა გამგებელ და სიტყჳსმყოფელ, სამწიგნობრესა მწერალ; და დაადგინა იგი საკერდონსორ შემდგომად თჳსა, ხოლო იყო იგი ძმისწული მისი. და ოდეს მოვიდა სახიდ მისად და მისცეს მას ანნა, ცოლი მისი, და ტობია, ძე მისი.
მის	მცხ.ტობ	და ოდეს მოკუდა სალმანასარ, მეფობდა სენაქერიმ, ძე მისი, მის წილ და გზანი მისნი შფოთ იყვნეს და ვერღარა იკადრებდა მისლვად ხუჟიკეთა.
მან	მცხ.ტობ	და არღარა წარსულ იყვნეს ერგასისნი დღენი და მოკლეს იგი ორთა ძეთა მისთა და წარივლტოდეს იგინი და წარვიდეს მთათა არარატით კერძო და მეფობდა ასარდან, ძე მისი, მის წილ. და დაადგინა მან აქაიაქაროს, ძე ანაელისი, ძმისწული თჳსი, ყოველთა ზედა რჩეულთა სამეუფოსა მისისათა და ყოველთა ზედა განსაგებელთა მისთა და ევედრა აქიაქაროს მისთჳს მეფესა.
მათ	მცხ.ტობ	და იყო ერგასისთა მათ დღესასწაული, რომელ არს წმიდა შჳდთა მათ შაბათთა, დაუმზადეს მათ პური, და დაჯდა ჭამად და სუმად.
მისთა	მცხ.ტობ	და ესეცა განსაცდელი მოუვლინა ღმერთმან მას, რათა სახედ მოეცეს შემდგომთა მისთა, ვითარცა ეყო წმიდასა იობს.
მას	მცხ.ტობ	და არა იცოდა, რამეთუ მერცხალნი იყვნეს კედელსა მას, და თუალნი მისნი ეხილნეს და დააჯვნეს თუალთა მისთა ტფილი და მიმოექცა თეთრი თუალთა.
მათ	მცხ.ტობ	ხოლო ტობი მიუგებდა მათ და ეტყოდა: ნუ ეგრე ზრახავთ.
მას	მცხ.ტობ	და მოიღებდა სასყიდელსა. და მეშჳდესა თთვისა მის იგრიკასასა მოჰკუეთნა ქსელნი და მიუძღვნა იგინი უფალთა მისთა. მოსცეს მას სასყიდელი და დაურთეს მას ზედა თიკანი.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო მან თქუა: ნიჭად მომცეს ეგე სასყიდელსა ზედა. და არა ჰრწმენა მისი, ეტყოდა, რათამცა მისცა უფალთა მისთა და რისხევდა მას. ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მას: სადა არიან მოწყალებანი შენნი და სიმართლენი შენნი? აჰა, ესერა, განცხადნა ყოველი შენ ზედა!
მას	მცხ.ტობ	ხოლო აწ სათნოებისაებრ ნებისა შენისა ყავ წინაშე შენსა ჩემ თანა და ბრძანე მიღება სულისა ჩემისა, რათა განვეტეო და ვიქმნე მე მიწა, რამეთუ უმჯობეს არს ჩემდა სიკუდილი ვიდრე ცხორებასა, რამეთუ ყუედრება ნაცილი მესმა და მწუხარებაჲ დიდი არს ჩემ თანა. ბრძანე განტევება ჩემი ურვილებისა ამისგან აწვე საუკუნესა მას ადგილსა და ნუ გარემიიქცევ, უფალო, პირსა შენსა ჩემგან.
მისა	მცხ.ტობ	ესე ვითარცა ესმა, შეწუხნა ფრიად ვიდრე მოშთობადმდე თავისაცა და თქუა: მარტო ვარ მე მამისა ჩემისა, უკუეთუ ვყო ესე, საყუედრებელ არს მისა და სიბერე მისი შთავჴადო სალმობით ჯოჯოხეთად.
მას	მცხ.ტობ	დღესა მას მესამესა განსრულებასა ლოცვისასა აკურთხევდა უფალსა.
მათ	მცხ.ტობ	არა აღვერივე დღეთა ჩემთა მროკავთა თანა, არცა მათ თანა, რომელნი ვლენან უწესურად.
იგინი	მცხ.ტობ	ანუ მე არა ღირს ვიყავ ქმარ-ყოფად მათთა, ანუ იგინი არა ღირს იყვნეს ცოლ-ყოფად ჩემდა, ანუ შენ დაგიმარხივარ სხჳსა ქმრისათჳს.
მას	მცხ.ტობ	და მოივლინა რაფაელ ანგელოზი განკურნებად ორთავე: ტობის გარდაჴდად თეთრი თუალთაგან და სარა, ასული ჰრაგუჱლისი, მიცემად ტობიას, ძესა ტობისსა, ცოლად და შეკრვად ასმეოდესი, ბოროტი ეშმაკი, რათა ტობია იხუედროს დამკჳდრებად იგი. მას ჟამსა ოდენ მოიქცა ტობია და შევიდა სახიდ თჳსა და სარა, ასული რაგუჱლისი, გარდამოვიდა ქორთაგან თჳსთა.
მას	მცხ.ტობ	მას ჟამსა შინა მოეჴსენა ტობის ვეცხლი იგი, რომელი ვედრად მიეცა გაბაელს რაგუელსა ხუჟიკეთისასა, და თქუა გულსა თჳსსა: მე ვითხოო სიკუდილი, რასა არა მოუწოდა ტობიას, ძესა ჩემსა, რათა ვაუწყო მას ვიდრე სიკუდიდმდე ჩემდა?
მას	მცხ.ტობ	და მოუწოდა მას და ჰრქუა: ყრმაო,
იგი	მცხ.ტობ	მო-რა-ვკუდე, დამფალ მე და ნუ უგულებელს-ყოფ დედასა შენსა, არამედ პატიოსნად იპყარ იგი ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა. და ჰყოფდი სათნოებასა მისსა და ნუ შეაწუხებ მას.
იგი	მცხ.ტობ	ნიჭი კეთილი არს მოწყალებაჲ ყოველთა, რომელთა ყონ იგი წინაშე მაღლისა
მისგან	მცხ.ტობ	და ყოველსა ჟამსა აკურთხევდი უფალსა შენსა და მისგან ითხოვდი, რათა ყოველნი გზანი შენნი წარმართებულ იყუნენ და ყოველნი ალაგნი და ზრახვანი შენნი წარემართნენ.
იგი	მცხ.ტობ	გამოიძიე იგი, რა მიხჳდე, და მოუღე მისგან ათი იგი ტალანტი ვეცხლი და უკუნეც ჴელით-წერილი მისი.
მან	მცხ.ტობ	არამედ ვეცხლისა მისთჳს, რომელ სთქუ ვედრი გაბაელის თანა, ვითარ ჴელ-ვიწიფო მოღებად? რამეთუ მე არა ვიცი იგი, არცა მან მიცის მე. რა სასწაული მივსცე, რათა იცნას და რწმენეს ჩემი და მომცეს ვეცხლი იგი? და არცაღა გზა ხუჟიკეთისა ვიცი.
მის	მცხ.ტობ	და მისცა ჴელით-წერილი იგი კაცისა მის, რომლისა თანა იყო ვედრი. იგი.
მას	მცხ.ტობ	ჰრქუა: აწ, შვილო, იძიე, ვინ-ა კაცი სარწმუნო, რომელი მოვიდეს შენ თანა და მივსცეთ მას სასყიდელი იგი, ვიდრე ცოცხალღა ვარ.
მას	მცხ.ტობ	და შევიდა ტობია და უთხრა ტობის, მამასა თჳსსა, და ჰრქუა: აჰა, ესერა, ვპოვე კაცი ძმათა ჩუენთაგანი, რომელი წარმოვიდეს ჩემ თანა. და ჰრქუა. მას: მომიწოდე მე აქა, რათა უწყოდი, რომლისა ტომისა არს, უკუეთუ სარწმუნო არს, რათა წარმოვიდეს შენ თანა.
იგი	მცხ.ტობ	და განვიდა ტობია და მოუწოდა მას და მოვიდა მისა და მოიკითხა იგი. ტობი პირველად და თქუა ანგელოზმან: მშჳდობა შენდა!
მის	მცხ.ტობ	ჰრქუა მას ტობი: ტობიას, ძესა ჩემსა, ნებავს წარსლვა ხუჟიკეთა. ძალ-გიცა მისლვა მის თანა? და ოდეს მოიქცე, სასყიდელი მოგცე და მიგცე შენ სასყიდელი შენი.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან: ადვილ არს უფლისა მიერ განკურნება შენი.
მათთა	მცხ.ტობ	და თქუა ანგელოზმან: ძალ-მიც, მრავალგზის ხუჟიკეთა სრულ ვარ, და გზანი მისნი ვიცნი და ყოველნი ველნი მისნი განმივლიან და ყოველთა მათთა მისთა მეცნიერ ვარ და შენდავე მივაქციო.
იგი	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან: შებმა-უყავ და შეიპყარ ეგე. და შეიკრძალა თევზი იგი ყრმამან და აღმოიღო ჴმელად ქუეყანად.
იგი	მცხ.ტობ	და ყო ეგრე ყრმამან. ხოლო თევზი იგი შეწვეს და შეჭამეს და ნეშტი იგი დამარხეს საგზლად. და წარვიდეს ორნივე იგი და მოვიდეს ვიდრე ხუჟიკეთამდე.
მას	მცხ.ტობ	და ნავღელი ცხებად თუალთა, რომელსა არნ თეთრი, შთაბერვად მას და განიკურნიან.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა ანგელოზმან ყრმასა მას ჰრაგუელისასა: ჯერ-არს ჩუენდა განსუენებაჲ დღესა, რამეთუ კაცი იგი ნათესავი შენი არს და ასული ერთი უვის მას, ხილვითა კეთილ ფრიად, სახელი მისი სარა, და მე ვაზრახო მათ, რათა მოგცენ იგი შენ ცოლად.
იგი	მცხ.ტობ	რამეთუ შენდა სამართალ არს მისი დამკჳდრებად და მოყვანებად იგი, რამეთუ შენდა მახლობელ არს იგი უმეტეს ყოველთა, და იგი მჴნე არს და გონიერი ფრიად და მამასა მისსა უყუარს იგი.
იგი	მცხ.ტობ	და აწ ისმინე და ვეტყოდე მამასა მის ქალისასა და ოდეს ვიქცეთ რაგავით, მაშინ ვყოთ ქორწილი მისი და ვიცი, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფოს რაგუელს სიტყჳს-გებად შენდა, რამეთუ შენდა არს თჳსობა მისი უფროს ყოველთა კაცთა, რამეთუ იცის, უკუეთუ მისცეს იგი სხუასა ქმარსა, თანამდებ არს სიკუდილისა სიმართლისაებრ წიგნისა მოსესისა. და მოვიყვანოთ იგი და მივიყვანოთ მამისა შენისა.
იგი	მცხ.ტობ	ჰრქუა ტობია ანგელოზსა მას: მასმიეს, ძმაო, მისთჳს, რამეთუ მიცემულ არს იგი ქმართა და მოსწყჳდნა იგინი სასძლოსა შინა მათსა ღამე, რა შევიდიან მისა, რამეთუ მესმა, იტყოდეს, ვინმე, ვითარმედ ეშმაკმან მოსრნის იგინი.
მისთჳს	მცხ.ტობ	და ნურა ზრუნვა-გიცნ ეშმაკისა მისთჳს.
მისგან	მცხ.ტობ	რაჟამს მოიყვანო იგი და შეხჳდე მისა საძლოსა, სამ დღე შორს იყავ მისგან, ნურარასა ჰყოფთ ლოცვისაგან კიდე ორნივე.
მის	მცხ.ტობ	და შემდგომად მათ დღეთა დადევ ცეცხლსა ზედა გული და ტყირპი თევზისა მის და უკმიე და განივლტეს ეშმაკი იგი.
მათ	მცხ.ტობ	და ვითარცა მოვიდეს იგინი ეკბატანად და მიიწივნეს ჰრაგუელისსა, პოვეს იგი მჯდომარე კართა წინაშე ეზოსათა, და მოიკითხეს იგი და მანცა მოიკითხნა იგინი და ჰრქუა მათ: ძმანო, მშჳდობით შემოხუედით სახლსა ძმისა თქუენისასა! და ვითარცა შევიდა სახიდ.
მათ	მცხ.ტობ	ჰკითხვიდა მას ანნა და ჰრქუა: ვინანი ხართ თქუენ, ძმანო? ხოლო მათ თქუეს: ნინევით, ნატყუენავისაგანნი ძეთაგან ნეფთალიმისნი.
მათ	მცხ.ტობ	და ანე ჰრქუა მათ: იცით ტობი, ძმა ჩუენი? ხოლო მათ თქუეს: ვიცით.
იგინი	მცხ.ტობ	და ანეცა, ცოლი მისი, და სარა, ასული მისი, ტიროდეს და შეიწყნარნეს იგინი გულსმოდგინედ.
მასცა	მცხ.ტობ	ვითარცა ესმა სიტყუანი ესე რაგუელს, შეშინდა ამისთჳს, რამეთუ შემთხუეოდა შჳდთა მათ ქმართა მისთა, რომელნი მის თანა შესულ იყუნენ, და ეშინოდა ამისიცა, რათა არა ეყოს მასცა. ამა ეჭჳსათჳს არარა სიტყუაჲ მიუგო.
იგი	მცხ.ტობ	მოუწოდა სარას, ასულსა თჳსსა, და ეპყრა ჴელი მისი და მისცა იგი ტობიას ცოლად და ჰრქუა: აჰა, სჯულისაებრ მოსესსა მიიყვანე ესე მამისა შენისა თანა. და აკურთხნა იგინი.
მას	მცხ.ტობ	და მოუწოდა დედასა მისსა და ჰრქუა გამოღება წიგნისა და დაწერა წიგნი შერთვისა, რათა მისცეს იგი მას ცოლად სამართლისაებრ სჯულისა მოსესისა. და მოიღო მან, დაწერა და დაბეჭდა.
მას	მცხ.ტობ	და მან ყო ეგრე და შეიყვანა იგი სასუენებელსა მას და შეიტკბო იგი, ტიროდა
მას	მცხ.ტობ	და მიეცა მას ჴელმწიფება, სადაცა ენება წარსლვა, და თავისუფლება, რაჲთა ენება ქმნად.
იგი	მცხ.ტობ	ხოლო იგი ვიდრე პურის-ჭამამდე აღდგა და აღიღო იგი და შეიღო სახლად ვიდრე მზისა დასლვამდე.
მის	მცხ.ტობ	და არა რა დაშთა მის თანა თჳნიერ ხოლო ანნასა, ცოლისა მისისასა, და ტობიასა, ძისა მისისასა.
მას	მცხ.ტობ	და მოძმენი მისნი ეკიცხოდეს მას და იტყოდეს: არღარა ეშინის ამას მოკლვისა, ამა საქმისათჳს ივლტოდა და კუალად მკუდართავე დაჰფლავს.
მას	მცხ.ტობ	დღესა მას მოვიდა მაშურალი და დაწვა შეგინებული კედელთა თანა ეზოსათა და პირსა არარა ებურა.
მათ	მცხ.ტობ	რასათჳს მტანჯავ ჩუენ? უკუეთუ იგინი მოსწყდეს, ვიდოდე შენცა მათ თანა. ნუმცა გჳხილავს შენი ძე, გინა ასული უკუნისამდე.
მას	მცხ.ტობ	მიუგო ტობია და ჰრქუა მას: მამაო, ყოველსა რომელსა მამცნებ მე, ყოფით ვყო.
მის	მცხ.ტობ	და განვიდა ტობია ძიებად კაცისა, რათა წარვიდეს მის თანა ხუჟიკეთა მეცნიერი გზისა და ჰპოვა რაფაელ მდგომარე წინაშე მისა.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ტობი: რომლისა ტომისა ხარ და რომელთა მამათა, ძმაო?
მას	მცხ.ტობ	და მერმეღა შევსძინო სასყიდელსა შენსა ზედა. და ჰრქუა მას ანგელოზმან: ნუ გეშინინ! მე წარვიდე ძისა შენისა თანა, მოვიდეთ და მოვაქციოთ მშჳდობით.
იგი	მცხ.ტობ	და განვიდა ყრმა იგი და ანგელოზი იგი და წარერთნეს და ძაღლი იგი მათ თანა. და მოვიდეს იგი ვიდრე ტიგრისამდე მდინარესა და დაადგრეს განსუენებად მუნ.
მას	მცხ.ტობ	და შთავიდა ყრმა იგი მდინარესა მას დაბანად პირისა და მოეხჳა თევზი ფერჴთა მისთა და ჴმა-ყო ყრმამან.
მას	მცხ.ტობ	ჰრქუა ანგელოზმან ყრმასა მას: განაპე ეგე და გამოიღე გული მაგისი და ნავღელი და ტყირპი და დადევ ეგე კრძალულად, რამეთუ საჴმარ არს ეგე წამლად.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა ტობია ანგელოზსა მას: ძმაო აზარია, რასათჳს დავმარხეთ გული, ტყირპი და ნავღელი თევზისა?
მისა	მცხ.ტობ	და მიუგო ანგელოზმან მას და ჰრქუა: ნუ გეშინინ მისა მიცემად ამისთჳს, რომელ ვინათგან შიში აქუს ღმრთისა. ამისა ჯერ-არს მიყვანება ასულისა შენისა. ამისთჳს სხუათა ქმართა ვერ უძლეს შეხებად.
იგი	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას რაგუელ: მიმიცემიეს იგი შენდა სჯულისაებრ, რამეთუ ძმა ხარ ქალისა, და შენი არს.
იგი	მცხ.ტობ	და იყო, ვითარცა დაასრულეს განცხრომა იგი სიხარულისა, აღდგეს დაწოლად და შეიყვანეს ტობია სასუენებელად.
იგი	მცხ.ტობ	და მოეჴსენა ტობიას სიტყუაჲ იგი რაფაელისი, და მოიღო გული იგი და ტყირპი თევზისა მისისა და დაასხა იგი ნაკუერცხალსა მას საკუმეველთასა და სულმან თევზისამან გამოაძო ეშმაკი იგი და განეშორა ქალისა მისგან. და ივლტოდა იგი ზენა კერძო ეგჳპტისა ადგილთა.
იგი	მცხ.ტობ	და რაფაელ შეკრა იგი მუნ.
მათ	მცხ.ტობ	და აღდგენ ერთბამად მჴურვალითა გულითა და ევედრებოდენ, რათა მიეცეს მათ სიცოცხლე.
მათგან	მცხ.ტობ	და შენ შექმენ კაცი ადამ და მიეც მას შემწედ ცოლი, მსგავსი მისი, და ორთა მათგან იქმნა ნათესავი კაცთა და შენ სთქუ, ვითარმედ: არა კეთილ არს ყოფა კაცისა მარტოსა, არამედ უქმნეთ მაგას შემწე მსგავსი მისი.
მათ	მცხ.ტობ	განიზრახვიდა, რამეთუ შეემთხჳოს, ვითარცა შეემთხჳა შჳდთა მათ კაცთა, რომელნი შევიდენ მის თანა.
იგი	მცხ.ტობ	გამოვიდა და უთხრა, რამეთუ ცოცხალან. მიავლინა იგი ქმრისა თჳსისა და თქუა, ვითარმედ: მშჳდობით არიან.
მათ	მცხ.ტობ	კურთხეულ ხარ შენ, რომელმან აკურთხენ ორნი იამავარნი და მშობელნი მათნი, მოეც მათ წყალობაჲ და ცხოვრებაჲ და სრულ-ყავ ცხორებაჲ ამათი წყალობასა თანა სიხარულით.
მას	მცხ.ტობ	და მივიდეს მონანი იგინი და ჰრქუეს მათ, რათა მიასხან საფლავსა მას ვიდრე განთიადამდე, რათა არავინ აგრძნეს.
იგი	მცხ.ტობ	და მროწლად განრბიოდა იგი და მოიბნა ორნი ზუარაკნი და ოთხნი ვერძნი და ბრძანა მომზადება მათი.
მისგან	მცხ.ტობ	წარიბენ ამიერ ორნი აქლემნი და ოთხნი მონანი და წარვედ რაგად გაბაელისასა [!] და მიეც მას ჴელით-წერილი ესე, და მიიღე მისგან ვეცხლი იგი და მოიყვანე იგიცა შენ თანა ქორწილსა ამას.
მას	მცხ.ტობ	მაშინ მოხადა ტობია რაფაელსა, ჰრქუა მას: ძმაო აზარია, გევედრები, რათა მისმინო.
იგი	მცხ.ტობ	თუცა დაგემონო შენ, არცა იგი არს სასყიდელი შენი.
მათ	მცხ.ტობ	ჰრაგუელ ფუცა არა განტევება ჩემი ათოთხმეტ დღე, რათა ვიყოფოდი მე მათ თანა და ვერ ჴელ-მეწიფების შეურაცხ-ყოფად ფიცი მისი.
იგი	მცხ.ტობ	მაშინ წარემართა რაფაელ და მონანი იგი მის თანა რაგად და მივიდეს გაბაელისა. და წარვიდა ხუჟიკეთს და პოვა რაგოელ და დაადგრეს მუნ. და მისცა რაფაელ ჴელით-წერილი იგი გაბაელს და მოუღო მას ვეცხლი იგი ყოველი.
მან	მცხ.ტობ	აუწყა მას ტობიასთჳს, ძისა ტობისა, ვითარმედ მოიყვანა მან ცოლად ასული რაგუელისი.
იგიცა	მცხ.ტობ	და არს იგი მუნ და ხადეს მასცა ქორწილსა მას, და მოვიდა იგიცა. და აღდგა ტობია და გაბაელ ამბორს-უყო. და გაბაელ იტირა და აკურთხევდა ღმერთსა.
იგი	მცხ.ტობ	ხოლო ტობი, მამა მისი, რაცხდა დღეთა, რომლითა დღითგან გამოვიდა ტობია, ძე მისი, და ოდეს გარდაჴდეს დღენი იგი, შეწუხნა ტობი.
მას	მცხ.ტობ	და თქუა: მო-სამე-კუდა გაბაელ და არა ვინ მოსცის ვეცხლი იგი ძესა ჩემსა, და მას ჰრცხუენის მოსლვად. და მწუხარე იყო ფრიად.
მან	მცხ.ტობ	და იწყო მან ტირილად და გოდებად მისთჳს.
მის	მცხ.ტობ	ხოლო ტობი ნუგეშინის-ცემდა მას და ჰრქუა: ნუ გეშინინ, დაო, მოვიდეს ძე ჩუენი ცოცხლებით. დაბრკოლება რამე ეყო მას და მით ყოვნის, ნუ სწუხ, რამეთუ რომელი წარსრულ მის თანა, სარწმუნო არს ძმათა ჩუენთაგან. ნურას დაიდებ გულსა შენსა ბოროტსა.
მას	მცხ.ტობ	და ტობია ჰრქუა მას: ნუსადა, მამაო ჩემო, გლოცავ შენ, წარმგზავნე მე, რათა არა მწუხარე იყოს მამა ჩემი. და აღდგა რაგუელ და მოიყვანა სარა, ასული თჳსი, და მისცა იგი ტობიას და მისცა მას ყოველთაგან მონაგებთა თჳსთა ზოგი მონები და მჴევლები, ზროხა და ცხოვარნი, ვერძები და აქლემები, ოქრო და ვეცხლი, და სამოსელი, დიდძალი ფრიად.
იგი	მცხ.ტობ	და ჰრქუა ანე ტობიას: წინაშე უფლისა მოგცემ. შენ ასულსა ჩემსა, რათა არა შეაწუხო იგი ყოველთა დღეთა. აჰა, ესერა, მე დედა შენი და სარა დაა შენი, და ამბორს-უყო ორთავე და განვიდეს.
იგი	მცხ.ტობ	აწ წარუსწროთ და მზა ვიყოთ სახლი, ხოლო ცოლი შენი მოვიდეს მოცალედ შემდგომად ჩუენსა. და წარვიდეს ორნივე. ხოლო ძაღლი იგი რბიოდა უწინარეს მათსა. ჰრქუა რაფაელ ტობიას:
იგი	მცხ.ტობ	მიიღე ნავღელი თევზისა მის ჴელსა შენსა. და იყოს, ვითარცა მიეახლო მამასა შენსა, იგი მოგიჴდეს შენ ამბორის-ყოფად და თუალნი მისნი აღებულ იყუნენ, ხოლო შენ აწთვე ნავღელი თუალთა მისთა. და შესტკივეს წამალი იგი და მოჰჴადოს ზედა თეთრი იგი და აღიხილნეს თუალნი მამამან შენმან და იხილოს ნათელი.
იგი	მცხ.ტობ	და ანა, დედა მისი, დგა გარე და ხედვიდა გზასა და იხილა, ძაღლი იგი წინა რა ურბიოდა მათ, და შერბიოდა შინა და ჰრქუა ტობის:
იგი	მცხ.ტობ	და შეახო მამასა თჳსსა. და მოჰჴადა წამალმან მან თეთრი იგი თუალთაგან მისთა.
მანცა	მცხ.ტობ	და შეიტკბეს და ამბორს-უყვეს მანცა და ცოლმან მისმანცა და სიხარულითა ტიროდენ ერთბამად.
იგი	მცხ.ტობ	რამეთუ განმსწავლე და შემიწყალე მე და ვიხილე ტობია, ძე ჩემი. და შევიდეს ტობი და ანნა, ცოლი მისი, და უხაროდა მათ და აკურთხევდეს ღმერთსა ყოვლისა მისთჳს, რაოდენი იქმნა მათთჳს. და უთხრა ტობია მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი წარემართა გზა მისი და მოიყვანა სარა, ასული რაგუელისი, თჳსა ცოლად და მოიღო ვეცხლი იგი. და, აჰა, ესერა, არს, და მახლობელად ბჭეთა მოვალს. და განიხარეს ტობი და ანნა.
იგი	მცხ.ტობ	და აღიხილნა თუალნი მისნი. და ოდეს მიეახლა ტობი სარას, ძისცოლსა თჳსსა, აკურთხა იგი და თქუა: მოგვალე, რამეთუ ცოცხლებით მოხვედ, ასულო, კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგიყვანა შენ ჩემდა, კურთხეულ მამა შენი და კურთხეულ დედა შენი და კურთხეულ ტობია, ძე ჩემი, და კურთხეულ იყავ შენ, ასულო. და იყო სიხარული დიდი ყოველთა ურიათა, რომელნი იყუნეს ნინევს შინა.
მას	მცხ.ტობ	ჰრქუა ტობი ძესა თჳსსა ტობიას: მივსცეთ სასყიდელი კაცსა მას, რომელი წარვიდა შენ თანა და მერმე შე-ვე-ღა-ვსძინოთ სასყიდელსა ზედა მისსა.
მისგანი	მცხ.ტობ	და ჰრქუა ტობია მამასა თჳსსა: მამაო, რაოდენიცა მივსცეთ მას სასყიდელი, არა დამჭირდეს, დაღათუ ზოგი მივსცეთ ყოვლისა მისგანი, რომელი მოვიღე ჩემ თანა.
მისგან	მცხ.ტობ	ხოლო ტობი თქუა: სამართლად ჯერ-არს მიცემად მას ზოგი ყოვლისა მისგან, რომელი გაქუნდა და მოვიდა შენ თანა.
მისგან	მცხ.ტობ	და მოხადა ანგელოზი იგი და ჰრქუა მას: მიიღე ზოგი ყოვლისა მისგან, რომელი მოიღე და მოხუედ ცოცხლებით სასყიდლად შენდა, და წარვედ ცოცხლებით თჳსა ადგილად.
იგინი	მცხ.ტობ	ხოლო რომელნი იქმან ცოდვასა და სიცრუესა, იგინი მბრძოლნი არიან თჳსისა ცხორებისანი.
მას	მცხ.ტობ	მაშინ მოუწოდა რაფაელ ორთა მათ თჳსაგან და ჰრქუა მათ: ღმერთსა აკურთხევდით, და მას ადიდებდით წინაშე ყოველთა კაცთა, რომელი ქმნა თქუენ თანა კეთილ არს კურთხევა ღმრთისა და ამაღლებაჲ სახელისა მისისა. სიტყუათა ღმრთისათა მიუთხრობდით პატიოსნად.
იგი	მცხ.ტობ	რამეთუ მან მიმოგთესნა თქუენ მათ შორის. მუნ უჩუენეთ დიდებულება მისი, აღამაღლებდით მას წინაშე ყოვლისა ცხოველისა, რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ჩუენი და ღმერთი, და იგი თავადი არს მამა ჩუენი ყოველთა მიმართ საუკუნეთა.
იგი	მცხ.ტობ	უკუეთუ მოიქცეთ მისა ყოვლითა გულითა თქუენითა და ყოვლითა სულითა თქუენითა ყოფად წინაშე მისა ჭეშმარიტებისა, მაშინ მოიქცეს იგი თქუენდა და არა გარემიიქციოს პირი მისი თქუენგან.
მისა	მცხ.ტობ	მე ქუეყანასა ამას ტყუეობისასა აღუარებ მას და ვაჩუენო ძალი სიმდიდრისა მისისა. ნათესავნი ცოდვილთანი მოიქეცით მისა, ცოდვილნო, და ყავთ სიმართლე წინაშე მისა. ვინ უწყის, ინებოს ხოლო თქუენდა, ყოს მოწყალებაჲ თქუენ თანა.
მათ	მცხ.ტობ	და მოუწოდა ძესა თჳსა ტობიას და ექუსთა ძისწულთა მისთა და ჰრქუა მათ: წარიყვანენ ძენი შენნი, რამეთუ განსლვასა ცხორებისასა ზედა ვდგა მე და წარვედ ხუჟიკეთა შვილითურთ.
მას	მცხ.ტობ	და კუალად შეიწყალნეს იგინი ღმერთმან და მოაქცინეს ქუეყანასა მათსა, და აღაშენონ სახლი იგი, არამედ არა ვითარ პირველ, ვიდრემდე აღივსნენ ჟამნი საუკუნონი, და ამისა შემდგომად მოიქცენ ტყუეობისაგან და აღაშენონ იერუსალჱმი პატიოსნად, და სახლი ღმრთისა მას შინა აღაშენოს ყოველთა მიმართ, და ნათესავთა საუკუნეთა შენებულითა დიდებულითა, ვითარცა იტყოდეს მისთჳს წინაწარმეტყუელნი,
მან	მცხ.ტობ	დამფალ მე და დედა შენი კეთილად და ნუღარა იყოფი ნინევს შინა (შვილო, უწყი, რა-იგი უყო ადამ აქიაკაროსს, მპოხელსა თჳსსა, ვითარ-იგი ნათლისაგან შეიყვანა ბნელად, ვითარ-იგი მიაგო მას უფალმან და აქიაკაროს განარინა, ხოლო მას მისაგებელი მიაგო და შთაჴდა იგი ბნელსა. და მანასე, იქმოდა ქველისსაქმესა და განერა იგი საბრჴისაბან სიკუდილისა, რომელი დარწყუა მან თავისა თჳსისა, ხოლო ადამ შევარდა საბრჴესა და წარწყმდა).
იგი	მცხ.ტობ	და ოდეს მოკუდა ანნა, დედა მისი, დაფლა იგი მამისა თჳსისა თანა, ხოლო ტობია წარვიდა სარრას თანა, ცოლისა თჳსისა, და ძეთა მისთა თანა ეგბატანად ჰრაგუელისა, სიმამრისა თჳსისა.
იგი	მცხ.ტობ	და მოკუდა იგი ასოცდაშვიდის წლისა ეგბატანს, რომელი არს ხუჟიკეთისასა.
მის	მცხ.ივდ	და აღაშენა ქალაქი ეკბატანს და მოადგა ზღუდე გარემო მისა ლოდთაგან თლილთა სიზრქითა სამ წყრთა და სიგრძითა ექუს წყრთა. და იყო სიმაღლე ზღუდისა მის სამეოცდაათ წყრთითა, სივრცე მისი ერგასის წყრთა.
მისა	მცხ.ივდ	და განაქიქეს ყოველთა მკჳდრთა ქუეყანისათა სიტყუაჲ ნაბოქოდონოსორისი, მეფისა ასურასტანისა, და არა შეერთნეს მას ბრძოლასა, რამეთუ არა ეშინოდა მისა, ერთის კაცისა, და წარაქცივნეს, მოციქულნი მისნი ცალიერნი გინებით წინაშე პირსა მათსა.
იგი	მცხ.ივდ	და ეუფლა ქალაქებსა მისსა და მიიწია ვიდრე ეგბატანამდე. და დაიპყრა გოდოლი იგი და წარმოტყუენა უბანნი მისნი და სამკაული მისი და დადვა საყუედრელად.
იგი	მცხ.ივდ	და წარმოიყვანა არფაქსად და ოროლსა აღაცვა მთათა ზედა რაგავისათა და ლახურებით, თჳსით მოსრა იგი ვიდრე დღევანდელად დღედმდე.
მათ	მცხ.ივდ	და მოიქცა იგი მათ თანა ნინევად და ყოველი განწყობილი მისი და ყოველი ნადი მისი, სიმრავლე ერისა მბრძოლისა დიდძალი ფრიად. და იყო მუნ უზრუნველ და ყოველი ერი მისი ასდაოც დღე.
მათ	მცხ.ივდ	და დადვა მათ თანა საიდუმლო ზრახვისა მისისა, და იყო, ვითარცა აღესრულა ყოველი უკეთურებისა ზრახვა პირისაგან მისისა მის ქუეყანისათჳს,
მას	მცხ.ივდ	რამეთუ მათ განარჩივნეს მოწყუედად ყოველი ჴორციელი, რომელნი არა ერჩდეს სიტყუათა პირისა მისისათა. და მოუწოდა ნაბუქოდონოსორ, მეფემან ასურასტანისამან, ჰოლომფორეს, ერისთავსა ძლიერებისა მისისასა, რომელი იყო შემდგომი მისი. ჰრქუა მას; ამას იტყჳს მეფე, უფალი ყოვლისა აჰა ესერა, შენ განხჳდე პირისაგან ჩემისა და განიყვანნე კაცნი მოსავნი ძალისა მათისანი და მკჳრცხლთა ასოც ათასი და სიმრავლე ჰუნეთა და მჴედართა ათორმეტი ბევრი.
იგინი	მცხ.ივდ	და განვედ შენ წყობად ყოვლისა ქუეყანისა მზისა დასავალისასა, რამეთუ ურჩ ექმნეს სიტყუათა პირისა ჩემისათა და უთხრა მათ, რათა განმიმზადონ მე ქუეყანა და წყალი, რამეთუ განვალ გულისწყრომითა ჩემითა მათ ზედა და დავფარო პირი ყოვლისა ქუეყანისა ფერჴითა ერისა ჩემისათა და მივსცნე იგინი დასაჭრელად მათა, წყლულებითა მათითა აღივსნენ ღელენი მათნი და ყოველი ჴევნები და მდინარენი წარღუნიდენ მკუდართა მათთა. და აღივსნენ იგინი და წარმოვიღო ტყუჱ მათი კიდითა ქუეყანისათა, ხოლო შენ განვედ და წინაწარ დამიპყრენ ყოველნი საზღვარნი მათნი და დამიმარხენ იგინი დღედმდე მხილებისა მათისა.
მათთჳს	მცხ.ივდ	და განაწესნა იგინი ვითარცა სახედ სიმრავლე ბრძოლისა და განწყობისა და მოასხა აქლემი, ჯორი და ვირები, სიმრავლე ფრიადი ჭურჭელთა მათთჳს და ზროხა და ცხოვარი და თხა საზრდელად მათა, რომლისა არა იყო რიცხჳ,
მათ	მცხ.ივდ	და გამოვიდა ნინევით იგი და ყოველი ძალი მისი სლვად და წინა განსლვად მეფისაგან ნაბუქოდონოსორისა დაფარვად ყოველი პირი ქუეყანისა მზისა დასავალად კერძო ეტლებითა და მჴედრებითა და მკჳრცხლითა რჩეულითა და მრავალი ნართევი ერი, თანა გამოერთო მათ სიმრავლე, ვითარცა მკალთა და ვითარცა ქჳშა ზღჳსა და სიმრავლე მათი, რამეთუ არა იყო რიცხჳ სიმრავლისა მათისა.
მას	მცხ.ივდ	და განვიდეს ნინევით გზასა სამისა დღისასა პირსა წინაშე ველისა მის ბეკთაილისასა მახლობელად მთასა მას მარცხენით ზენასა კილიკიასა და წარიყვანა ყოველი ერი მისი მკჳრცხლი და მჴედარი და ყოველი ეტლები მისი და წარვიდა მიერ მთად კერძო.
მის	მცხ.ივდ	და მოსრნა ფოდელნი და ლუდენი და წარმოტყუენა ყოველნი ძენი რასინისნი და ძენი ისმეილისნი, რომელნი მკჳდრ იყვნეს წინაშე პირისა უდაბნოსასა სამხრით კერძო ქუეყანისა მის ქელკონისასა.
მას	მცხ.ივდ	და დაიპყრნა საზღვარნი კილიკიასანი და მოსრა ყოველი, რომელნი წინააღუდგენ მას და მოიწია ვიდრე საზღვრადმდე იაფეთისა სამხრით წინაშე პირსა არაბიისასა.
მისა	მცხ.ივდ	და დაეცა შიში და ძრწოლა მისი მკჳდრთა ზღჳსკიდისათა, რომელნი იყვნეს სიდონს და ტჳროსს და დამკჳდრებულთა სურისათა და მიერ კერძო მისა და მკჳდრთა იამნასათა და მკჳდრთა აზოტისათა და გაზას და ასკალონსა შეეშინა მისა ფრიად.
მისა	მცხ.ივდ	და მიავლინეს მისა მოციქულნი სიტყჳთა მშჳდობისათა და ჰრქუეს.
მათ	მცხ.ივდ	აჰა ესერა, საყოფელნი ჩუენნი და ყოველნი ღელენი საიფქლენი სამწყსონი ჩუენნი და მროწეულნი და ყოველნი ბანაკნი აგარაკთა ჩუენთანი წინაშე შენსა არიან. იჴმიენ იგინი, ვითარცა სათნო არს წინაშე შენსა, და საყოფელნი ჩუენნი და მკჳდრნი მათ შინა მონანი შენნი არიან. მოვედ და დაიპყრენ იგინი, ვითარცა სათნო არს თუალთა შენთა.
იგი	მცხ.ივდ	და გარდამოიტრა ზღჳსკიდედ იგი და ერი მისი და მოიცუნა ქალაქნი მაღალნი.
იგი	მცხ.ივდ	ხოლო მათ შეიწყნარეს იგი და ყოველი სოფლები მათი
მისა	მცხ.ივდ	რამეთუ მოცემულ იყო მისა ბრძანება მოჴოცად ყოველთა კერპთა ქუეყანისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	იყო, რაჟამს მოკუდა საულ, მოიქცა დავით მოსლვისა მისგან ამალეკთასა და დადგა იგი სეკელას ორ დღე ოდენ.
იგი	მცხ.მეფ2	და მესამესა დღესა მოვიდა კაცი ერთი წყობისა მისგან საულისისა, რომელსა კუართი დაეპო და მიწა გარდაესხა თავსა მისსა. და ვითარცა შევიდა იგი წინაშე დავითისა, დავარდა ქუეყანასა ზედა და თაყუანი-სცა მას.
მისგან	მცხ.მეფ2	და ჰრქვა მას დავით: ვინაჲ მოხვალ შენ? და მან ჰრქუა: ერისა მისგან ისრაჱლისა, განრინებული მოწყუედისა მისგან.
მისგან	მცხ.მეფ2	და ჰრქვა მას დავით: რა იქმნა, მითხარღა მე? და მან უთხრა მას: მეოტ იქმნა ერი იგი ბრძოლისა მისგან და დასცნეს ერნი მრავალნი და მოსწყჳდნეს საულ და იონათან.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო დავით და ჰრქუა კაცსა მას: წარმო-რეღა-დეგ და მითხარ მე, ვითარ იცი სიკუდილი საულისი და იონათანისი, ძისა მისისა?
მას	მცხ.მეფ2	და მრქუა: ვინ ხარ შენ? და ვარქუ მას, ვითარმედ ამალეკ ვარ მე!
იგი	მცხ.მეფ2	და უთხრობდა კაცი იგი და თქუა: გუნდი ერი მრავალი მიეტევა გუნდსა მას საულისასა გელბუესა, და მიჰხადეს საულ და ვიხილე მე, რამეთუ დავრდომილი იყო იგი ჰოროლსა მისსა, ვითარცა მიაქციეს ახოვანთა და მთავართა ეტლოსანთა მისგან.
იგი	მცხ.მეფ2	და მივედ და მოვკალ იგი, რამეთუ უწყოდე, ვითარმედ არა განრინებად იყო იგი. და შემდგომად დაცემისა მისისა აღვჴადე თავსა მისსა შარავანდი და სავლტე მკლავსა მისსა, და მოგართუ უფალსა ჩემსა.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და იტყებდეს და იმარხვიდეს მწუხრამდის საულისთჳს და იონათანისთჳს, ძისა მისისა, და ერისა მისთჳს იუდასასა და სახლისა მისთჳს ისრაჱლისა, რამეთუ დაეცნეს მახჳლითა.
მან	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა დავით კაცსა მას, რომელი-იგი უთხრობდა სიტყუასა მას, ვინ ხარო შენ? და მან ჰრქუა: შვილი ვარ მე კაცისა ერთისა ამალეკელის, მწირად შემოსრულისა.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას დავით: სისხლი შენი თავსა შენსა ზედა იყავნ! რამეთუ პირი შენი თჳთ იტყოდა, ვითარმედ მე მოვკალ ცხებული უფლისა!
მათ	მცხ.მეფ2	ნუ მიუთხრობთ მაგას გეთად, ნუცა ახარებთ შესავალთა ასკალონისათა, რათა არა სცნან და უხაროდის ასულთა მათ უცხოთესლთასა, ნუცა იხარებენ ასულნი წინადაუცუეთელთანი მათნი ეგე!
იგი	მცხ.მეფ2	არამედ ეცხო მას სისხლი ბრძოლისა და ცმელი ახოვანთა, ისარნი იგი იონათანისნი არა უკმოქცეულ იყუნეს ცუდად და მახჳლი იგი საულისი არა მოქცეულ იყო ცუდად ცალიერი ქარქაშადვე თჳსა!
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარ დაეცნეს ძლიერნი იგი ბრძოლასა! იონათან, სასიკუდინედ ჩემდა იწყალ!
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარმე დაეცნეს ძლიერნი ბრძოლასა, ანუ ვითარ წარწყმდა საჭურველი იგი გულისსათქმელი?
იგი	მცხ.მეფ2	და აღვიდა დავით ქებრონად და ორნივე იგი ცოლნი მისნი: აქინამ იზრაიტელი და აბგეა, ცოლი ნაბალისი, კარმელელისა.
მის	მცხ.მეფ2	და კაცნი იგი, რომელ მის თანა იყუნეს, თჳთეულად სახლეულითურთ მოვიდეს და დაემკჳდრნეს ქებრონსა შინა.
იგი	მცხ.მეფ2	მოვიდეს და მოკრბეს ყოველნი ტომნი დავითისა და სცხეს მას მეფედ იუდასა ზედა. და უთხრეს დავითს, ვითარმედ: მოვიდეს კაცნი იგი იაბის გალადელისანი, და , წარიღეს საულ და დაფლეს იგი.
იგი	მცხ.მეფ2	და აწ განძლიერდენ ჴელნი თქუენნი და იქმნნეთ ნაშობ ძლიერებისა, რამეთუ მო-ღათუ-კუდა საულ, უფალი იგი თქუენი, აწ, ესერა, მცხო მე სახლმან იუდასმან მეფედ მათ ზედა.
იგი	მცხ.მეფ2	და აბენერ, ძემან ნერისმან, სპასპეტმან საულისამან, მოიყვანა მემფიბოსთე, ძე იგი საულისი, და განიყვანა იგი შორის ბანაკსა მას.
მისგან	მცხ.მეფ2	და იყო მემფიბოსთე, ძე საულისი, ორმეოც წლისა, რაჟამს დაჯდა მეფედ, და ორ წელ მეფობდა. ხოლო მისგან იუდასნი შეუდგეს დავითს.
მისგან	მცხ.მეფ2	და გამოვიდა აბენერ, ძე ნერისი, და მონანი მემფიბოსთესნი, ძისა საულისანი, მის თანა ბანაკისა მისგან გაბაონადმი.
მას	მცხ.მეფ2	და შებმა-უყოფდეს ურთიერთას მოყუასსა თჳსსა, მარცხენითა ჴელითა შეუპყრობდეს თმათა მათთა და მარჯუენითა ჴელითა შთააგდებდეს მახჳლსა გუერდსა მოყუასისასა და მოსწყდებოდეს. და სახელი დაედვა ადგილსა მას "ნაწილი არდაბაგების", რომელ არს გაბაონს.
იგი	მცხ.მეფ2	მტკივის შენთჳს, იონათან, ძმაო, ქმნულკეთილობა იგი შენი, რამეთუ საყუარელ იყავ ჩემდა. და რომელი უმჯობეს იყავ სიყუარულისა და ქმნულკეთილ უფროს დედათა!
მას	მცხ.მეფ2	და წარექცია ასაელს აბინერ და სდევდა ერდგულად და არა უტევებდა მას მიქცევად მარჯულ და მარცხლ.
მან	მცხ.მეფ2	და ჴმა-უყო უკმომართ აბენერ ასაელს და ჰრქუა მას: შენ ხარ ასაელ? და ჰრქუა მან: მე ვარ!
მას	მცხ.მეფ2	და კუალად ჰრქუა მეორედ აბენერ ასაელს: გარეუკუნიქეც ჩემგან, კაცო, ნუუკუე გცე და მოგკლა შენ! და ვითარმე შევადგნე თუალნი იოაბს, ძმასა მას შენსა?
მას	მცხ.მეფ2	და არა უკუნიქცა ასაელ და გარემოიქცა აბენერ და სცა ჰოროლი თჳსი, და განსწონა ზურგსა მისსა, დაეცა და მოკუდა. და რაჟამს მოვიდიან ყოველნი იგი მდევარნი ადგილსა მას, სადა-იგი იდვა ასაელ მომკუდარი, არღარა სდევედ, არამედ ადგილობანსა ფერჴნი დაიპყრიან.
მას	მცხ.მეფ2	მაშინ დევნა-უყვეს იოაბ და აბესა აბენერს, და მოვიდეს ბორცუსა მას ამომანისასა, რომელ არს პირისპირ გაისსა, გზასა მას უდაბნოსა გაბაონისასა.
მას	მცხ.მეფ2	და შეკრბეს ძენი ბენიამენისნი, და შეუდგეს კვალსა მას აბენერისასა და დადგეს ბორცუსა ზედა ერთსა.
მათ	მცხ.მეფ2	აწ უბრძანა იოაბ სწრაფით დაბერვა ნესტჳსა ერსა მას, აღარა სდევდეს ისრაიტელთა მათ, არცა ყვესღა ბრძოლა.
მათ	მცხ.მეფ2	და აბენერ და ერი იგი მისი წავიდეს ღამე ყოელ დასავალით კერძო ვიდრე კიდედმდე იორდანისა. და წიაღჴდეს მიერ სწრაფით და მოეფინეს მდინარისკიდესა მას ვიდრე მისლვადმდე ბანაკთა მათ.
მას	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა მას დავით: და შენ ვითარ იკადრე მიყოფად ჴელი შენი და მოკლვად ცხებული უფლისა?
იგი	მცხ.მეფ2	და დაადგინა იგი მეფედ გალაადსა ზედა თარსისა ზედა და იეზრეილსა ზედა და ეფრემს და ბენიამენს და ყოველსა ზედა ისრაჱლსა.
იგი	მცხ.მეფ2	მეოთხე იგი მისი ადონია, ძე აგგითასი, და მეხუთე იგი მისი საფატია, ძე ამიტალისგან
მის	მცხ.მეფ2	და მეექუსე იგი იეთერამ იგალასგან, ცოლისა მის დავითისი. ესენი ესხნეს დავითსა ქებრონს.
მის	მცხ.მეფ2	და საულისი იყო ხარჭი ერთი ქალი და შეირთო იგი ცოლად აბინერ, ძემან ნერისმან, და სახელი ქალისა მის რესფა, ასული ულასი. მაშინ ჰრქუა იებოსთე, ძემან საულისამან, აბენერს:
მას	მცხ.მეფ2	რასათჳს შეირთე შენ ხარჭი იგი მამისა ჩემისა ცოლად? და განრისხნა აბენერ ფრიად და ჰრქვა იებოსთეს, ვითარმედ: ძაღლისთავ ვარი მეა? აცადე აწ, რამეთუ წყალობა ვყავ სახლსა მას ზედა საულ, მამისა შენისასა, ძმათა და ნათესავთა მისთათჳს და არა მივედ სახიდ დავითისა! და აწ აღდგომილ ხარ შურისმეძიებელად ქალისა ერთისათჳს ჯერკუალისა?
მას	მცხ.მეფ2	რამეთუ დღეს მიეღო მეფობა სახლსა მას საულისასა და აღემართა საყდარი დავითისი ისრაჱლსა ზედან და სახლსა მას ზედან იუდასსა დანითგან ბერსაბედამდე!
მათ	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა აბენერ მოხუცებულთა მათ ისრაჱლისათა: გუშინ და ძუღან ეძიებდით დავითსა, გინდა მეფობაჲ მისი თქუენ ზედა.
მის	მცხ.მეფ2	აწ აღასრულეთ ნება თქუენი და მიდით მის წინაშე! რამეთუ იტყოდა უფალი დავითისთჳს, თქუა: ჴელითა დავითის, მონისა ჩემისათა, ვიჴსნა ერი ჩემი ისრაჱლი უცხოთესლთაგან და ყოველთაგან მტერთა მათთასა!
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და ეტყოდა აბენერ ყურთა ბენიამენისთა. და წარვიდა აბენერ თხრობად დავითისა ქებრონს სიტყჳსა მისთჳს, რომელ თქუეს ძეთა ისრაჱლისათა და ყოველმან სახლმან ბენიამენისამან.
მისგან	მცხ.მეფ2	და, აჰა, იოაბ და მონანი დავითისნი მოვიდეს ბანაკისა მისგან დიდითა ნატყუენავითა, ხოლო იოაბ არა იყო დავითისა თანა ქებრონად, რაჟამს მიავლინა და წარვიდა მშჳდობით,
იგი	მცხ.მეფ2	ანუ შენ არა იცოდეა უკეთურება იგი აბენერისი, რამეთუ შეტყუვილად შენდა მოვიდა იგი და განცდად შესავალ-გასავალთა შენდა ცნობად, რასა შენ იქმ?
იგი	მცხ.მეფ2	და გამოვიდა იოაბ მეფისაგან, დასწინა მოციქულნი აბენერს და მიაქციეს იგი გარე ჯურღმულითგან სეირისა და დავით არა იცოდა.
იგი	მცხ.მეფ2	უკუმოქცევასა აბენერისასა მიეგებოდა იოაბ და მიაქცია გუერდით კერძო ბჭეთა მათ და ჰზრახვიდა მას ზაკჳთ, და უგმირა გუერდსა მისსა მახჳლი და მოკლა იგი, და მოკუდა აბენერ ნაცვლად ასაელისა სისხლისათჳს ძმისა იოაბისასა.
მის	მცხ.მეფ2	იოაბ და აბესა, ძმა მისი, უმზირდეს მარადის აბენერს მოკლვად ნაცვლად სისხლისა მის ასაელისა, ძმისა მათისა, რომელი-იგი მოკლა ბრძოლასა შინა გაბაონს.
მის	მცხ.მეფ2	შეასხმიდა, ჴმითა გოდებდა და იტყოდა: მსგავსად სიკუდილისა მის უგუნურისა მოკუდა აბენერ!
მათ	მცხ.მეფ2	ჴელნი შენნი არა შეიკრნეს და არცა ფერჴნი შენნი ბორკილითა. პირველად, ვითარცა ნაბალ, წინაშე ნაშობთა მათ უსჯულოებისათა დაეცა და შეკრბა ყოველი ერი ტირილად მისსა.
მან	მცხ.მეფ2	და მოვიდა ყოველი ერი წინაშე დავითისა და ეტყოდეს მას, რათა ჭამოს პური, ხოლო მან არა ინება. და ფუცა დავით და თქუა: ესე მიყავნ ღმერთმან და ესე შემძინენ, უკუეთუ ვჭამო პური, გინა სხუა რამე ვიდრე მწუხრამდე.
მათ	მცხ.მეფ2	ანუ არა უწყით, რამეთუ ნათესავი და მეგობარი და ჴელმწიფე დიდი მოკუდა? ხოლო კაცნი ესე, ძენი შარუელისნი, გულფიცხელ არიან სასტიკებითა ჩემსა უფროს. მიაგენ მათ უფალმან საქმეთა მათთაებრ უკეთურთა!
იგი	მცხ.მეფ2	და მოსდევდა ქმარი იგი ცოლსა თჳსსა და ტიროდა იგი, ვიდრე მოჰყვანდა მელქოლ ბარაკადამდე: მაშინ ჰრქუა აბენეზერ ფალტიას, ვიდრე თანაუვიდოდა მაგას: წარვედ სახიდ შენდა! და მუნთქუესვე უკუნიქცა ფალტია და წარვიდა.
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარცა ესმა ესე იებოსთეს, ვითარმედ მოკუდა აბენერ ქებრონს, დაჴსნდეს ძარღუნი მისნი და ყოველივე ერი იგი ისრაჱლისა შეძრწუნდა.
მის	მცხ.მეფ2	და ორნი კაცნი მთავარნი, ერისთავნი იებოსთესნი, ძისა მის საულისანი: ბანეა და რექაბ, ძენი რემონისნი, ბეროთ ელიოსანი და ძეთა მათგანივე ბენიამენისნი; რამეთუ ბეროთცა შერაცხილ იყო ძეთა მათ თანა ბენიამენისთა.
იგი	მცხ.მეფ2	რამეთუ განძებულ იყუნეს ბეროთელნი იგი გეთსა, და მუნ მწირობდენ ვიდრე დღეინდელად დღემდე.
მას	მცხ.მეფ2	და მეკარეცა მირულებულ იყო, რომელი სცვიდა მას, და რექაბ და ბანეა დაიმალნეს.
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარცა, რომელმან მითხრა მე სიკუდილი საულისი და მას ეგონა, ვითარმედ კეთილსა რასმე ვახარებო და მუნთქუესვე მო-ხოლო-ვკალ იგი სეკელას, რომლისა ვინ უწყის, თუ ჯერ-იყო ჩემდა მიცემად ხარებისა მისისათჳს.
იგი	მცხ.მეფ2	და უბრძანა დავით მონათა თჳსთა და მოსწყჳდნეს იგინი, და ჩამოჰკიდნეს იგინი გოდოლსა ქებრონს, მოჰკუეთეს ჴელნი და ფერჴნი მათნი, და დამოჰკიდეს იგინი გოდოლსა ქებრონისასა, და თავი იგი მიიღეს და დაფლეს საფლავსა მას აბენერისა, ძისა ნერისა, ქებრონს შინა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდეს და მოკრბეს ყოველნივე ნათესავნი ისრაჱლისანი დავითისა ქებრონად და ჰრქუეს მას: აჰა, ესერა, ჩვენ ძვალნი ძვალთა შენთაგანნი და ჴორცნი ჴორცთა შენთაგანნი!
მათ	მცხ.მეფ2	და მოვიდეს და მოკრბეს ყოველნი მოხუცებულნი ისრაჱლისანი ქებრონად მეფისა თანა. დადვა აღთქმა მათ თანა დავით ქებრონს წინაშე უფლისა, და სცხეს დავითს მეფედ ყოველსა ზედა ისრაჱლსა.
მას	მცხ.მეფ2	რამეთუ ოცდაათ წლისა იყო დავით, რაჟამს სცხეს მას მეფედ, და ორმეოც წელ მეფობდა იგი.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოვიდა დავით და დაიპყრა ციხისციხე იგი სიონისი, ესე არს ქალაქი დავითისი.
იგინი	მცხ.მეფ2	და უბრძანა დავით მას დღესა შინა: ყოველმან, რომელმან დასცეს იებუსელი, მახჳლი აღიღენ ბრმათა ზედან და მკელობელთა და მოსრენ იგინი, რომელთა სძულდა სული დავითისი! რამეთუ ამის გამო თქჳან სიტყჳსა ჯერად, ვითარმედ: ბრმანი და მკელობელნი ნუ შევლენ ტაზრად უფლისა.
მას	მცხ.მეფ2	მაშინ მიუვლინნა მოციქულნი ქიარამ, მეფემან ტჳროსისამან, და მიუძღვნა მას ძელი ნაძჳსა და ფიჭჳსა, და მოუვლინნა მას ხურონი ძელისანი, მოქმედნი ქვისანი და აუშენეს მუნ ტაზარი დავითისა.
მას	მცხ.მეფ2	და მივიდეს უცხოთესლნი იგი და განეზავეს უბესა მას ტიტანელთასა.
იგინი	მცხ.მეფ2	და დაყარნეს უცხოთესლთა მათ სივლტოლასა მათსა კერპნი იგი მათნი. და აღიხუნა იგინი დავით და ერმან მისმან.
მათ	მცხ.მეფ2	მერმე შე-ღავე-სძინეს უცხოთესლთა მათ გამოსლვად კრებულად ჴშირად უბესა მას ტიტანელთასა.
მათდა	მცხ.მეფ2	და იკითხა დავით უფლისაგან: უკუეთუ მივიდე უცხოთესლთა ზედა, მომცნე იგინი ჴელთა ჩემთა? და ჰრქუა უფალმან დავითს: ნუ განხვალ მათდა, არამედ გარემოიქეც და მახლობელად მათსა დაემალე ღელესა მას გლოისასა!
მის	მცხ.მეფ2	და წარვიდა დავით და ყოველი ერი მის თანა, მდიდარნი და მთავარნი სახლისა იუდასნი, აღსლვად ბორცუსა მას ზედა წარმოღებად კიდობნისა მის სჯულისასა, რომელსა ზედან წოდებულ არს სახელი უფლისა ღმრთისა ძალთასა, რომელსა ზედან დადგინებულ იყო ქერობინი მას ზედა.
იგი	მცხ.მეფ2	და აღიღის და დადგის კიდობანი იგი სჯულისა ურემსა ზედან ახალსა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წამოიღეს იგი სახლისა მისგან ამინადაბისა, რომელი იყო ბორცუსა მას ზედა, და ოზიას, ძმათა მისთა და ძეთა ამინადაბისათა მოაქუნდა ურემი იგი კიდობნითურთ ღმრთისათ, და ძმანი მისნი ვიდოდეს გარემოსა კიდობანსა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიწინეს ვიდრე კალომდე ორნია იებოსელისა. მას ჟამსა მიჰყო ჴელი თჳსი ოზია კიდობანსა ღმრთისასა, რათამცა დაამტკიცა, რამეთუ შეხარა იგი ზვარაკმან.
იგი	მცხ.მეფ2	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ოზიასა ზედა, მუნთქუესვე ურიდებისა მისთჳს განგალა იგი და მოკუდა კიდობანსა მას თანა უფლისასა წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.მეფ2	და შეუძნდა დავითს შემუსრვაჲ იგი ოზიასი. და ეწოდა ადგილსა მას" შესამუსრველი ოზიასი " მოდღენდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.მეფ2	და არა უნდა დავითს მიქცევად კიდობანი იგი უფლისა მისისა ქალაქსა დავითისასა, არამედ მიაქცია სახიდ აბედადისა გეთელისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და იყუნეს მის თანა, რომელთა მოაქუნდათ კიდობანი იგი, მემღერნი შჳდ დასად და საკლავები ზუარაკთა და კრავთა.
მათ	მცხ.მეფ2	დავით როკვიდა წინაშე კიდობნისა მის პარითა შორის მოსტჳნვართა მათ და მბობღნართა წინაშე უფლისა მკული სამკაულითა ძოწეულითა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიღეს და დადგეს კიდობანი იგი ღმრთისა კარავსა მას შინა, რომელი აღმართა დავით. და შეწირა დავით წინაშე უფლისა საკუერთხნი მშჳდობისანი.
იგი	მცხ.მეფ2	და რაჟამს აღასრულა შეწირვაჲ მსხუერპლთა და მშჳდობისათა, აკურთხა ყოველი იგი ერი სახელითა უფლისა ყოვლისა მპყრობელისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წარვიდა დავით მეფე და ყოველი ერი მის თანა იერუსალჱმად იებუსელისა მის, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ყოველსა მას ქუეყანასა. ეუწყა დავითს, რამეთუ იტყოდეს იებუსელნი იგი, ვითა: არა შემოვიდეს დავით აქა, რამეთუ მჴდომად აღუდგეს ბრმანი და მკელობელნი! და იტყოდეს, ვითარმედ: ყოვლადვე ნუ შემოვალნ აქა დავით!
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან ნათანს წინაწარმეტყუელსა: მე, ესერა, დამკჳდრებულ ვარ ტაზართა შინა ჩემთა და კიდობანი იგი სჯულისა სდგას კარავსა შინა უფლისსა!
მათ	მცხ.მეფ2	და ვიყავ შენ თანა ყოველთა გზათა შენთა, ვიდრეცა ხჳდოდე და მოვსრენ ყოველნი მტერნი შენნი წინაშე შენსა და მიგეც შენ სახელი დიდი მგზავსად სახელთა მათ დიდთა, რომელნი უწინარეს შენსა იყუნეს ქუეყანასა ზედა.
მისა	მცხ.მეფ2	და დღეთა, რომელთა დავამტკიცენ მსაჯულნი ერსა ჩემსა ზედა ისრაჱლსა. აწ მე განგისუენო შენ ყოველთაგან მტერთა შენთა და გაუწყოს შენ უფალმან, ვითარ-იგი ჯერ-იყოს მისა შენებად ტაზარი.
მას	მცხ.მეფ2	და იყო, რაჟამს აღგესრულნენ დღენი შენნი, დაიძინო მამათა შენთა თანა, და აღვადგინო ნათესავისა შენისაგან, რომელი იყოს მუცლისაგან შენისა და განუმზადო მას დამტკიცებად მეფობა შენი.
მათგან	მცხ.მეფ2	ხოლო წყალობაჲ ჩემი არავე დავაყენო მისგან, ვითარცა დავაყენე მათგან, რომელნი მიდრკეს პირისაგან ჩემისა.
იგი	მცხ.მეფ2	არავინ არს ნათესავი, ვითარ ერი შენი ისრაჱლი; რომელსა-იგი უძღოდე ქუეყანასა ზედან, ღმერთო, მაცხოვრად მათდა, რათამცა მოიპოვე იგი ერად შენდა და ადიდე სახელი დიდებითა დიდითა, რაჟამს გამოგყვანდა ერი შენი, რომელი იჴსენ ქუეყანისაგან ეგჳპტელთაგან, ერი იგი და სამკჳდრებელი.
მათ	მცხ.მეფ2	და იყო, ამისა შემდგომად მოსრვიდა დავით უცხოთესლთა მათ და დაიმორჩილებდა მათ, მოუღებდა დავით განყენებულსა მას ჴელთაგან უცხოთესლთასა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წარმოიღო მისი ათასი ეტლი ტყუედ და შჳდ ათასი მჴედარი და ოცი ათასი მკუირცხლი ფაროსანი. და დაჴსნა დავით ყოველივე იგი ეტლები და გამოარჩია ასი ეტლი ოქროცხებული და დაიყენა იგი სამსახურებელად სამეფოდ.
იგი	მცხ.მეფ2	ხოლო სისხლი იგი აბენერისი თავსა ზედან იოაბისასა იყავნ და ყოველთა ზედან სახლსა მამისა მისისასა! და ნუ მოაკლოს სახლსა იოაბისასა უბითა ხაშმი, კეთროვანი, და პურის-მთხოველი, და მახჳლითა მომკუდარი და სიყმილითა.
მათ	მცხ.მეფ2	ვითარცა ესმა ერსა მას, სათნო-უჩნდა მათ ყოველივე, რაჲცა ყო დავით.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოვიდეს ძენი იგი რემოისნი, ბეროთეანისანი: რექაბ და ბანეა, ძმა მისი, და შევიდეს სახიდ იებოსთესა, და მას ეძინა სასვენებელსა შინა თჳსსა.
იგინი	მცხ.მეფ2	და მოვიდა დავით და დაესხა უცხოთესლთა და მოსრნა იგინი და თქუა დავით: მოსრნა უფალმან მტერნი ჩემნი და უცხოთესლნი წინაშე ჩემსა, ვითარცა განიყვნიან და განიჭრიან წყალნი მრავალნი, რამეთუ ამის გამო ერქუმის ადგილსა მას ადგილი მოსასრველი.
იგი	მცხ.მეფ2	და შევიდოდა რა კიდობანი იგი უფლისა ქალაქად დავითისა, და მელქოლ, ასული საულისი, იჭჳრებოდა სარკმლით გამო და იხილა მეფე დავით, რამეთუ როკვიდა ქნარითა, მომღერალი წინაშე კიდობნისა უფლისა, და განგმო გულსა შინა თჳსსა.
მას	მცხ.მეფ2	და განუყო ყოველსა მას ერსა და ყოველსა ძალსა ისრაჱლისათა დანითგან ვიდრე ბერსაბემდე: მამაცსა და დიაცსა, თჳთო კუერი პური და თითო დარანი ჴორცი და თჳთო მანდარი ტაბაკისაგან. და წარვიდა ერი იგი სახიდ თჳსად.
მათ	მცხ.მეფ2	რომელსაცა მივიდოდე ძეთა მათ თანა ისრაჱლისათა და არა თუ სიტყჳთ სადა ვის ვეტყოდე ერთსა ნათესავთაგანსა ძეთა ისრაჱლისათა, რომელთა-იგი ვამცენ მწყსა ერისა ჩემისა ისრაჱლისა, ვითარმედ: რად არა მიშენეთ მე სახლი ძელთაგან ნაძუთასა?
მან	მცხ.მეფ2	და მან აღაშენოს ტაზარი სახელისა ჩემისათჳს და აღვმართო საყდარი მისი მიუკუნისამდე.
მათ	მცხ.მეფ2	და მგზავსად სიტყუათა ამათ და ჩუენებათა მათ ეტყოდა ნათან დავითს.
მის	მცხ.მეფ2	და მერმე დავით მოსრა ადრაზარ, ძე როამისი, მეფისა მის სუბელისა, რამეთუ ერი შეიკრიბა და მოვიდოდა დასხმად ჴელთა მისთა მდინარის კიდესა მას ეფრატისასა.
მის	მცხ.მეფ2	მას ჟამსა მოვიდა ასურასტანელი დამასკით შემწედ ადრაზარ, მეფისა მის სუბელისა. მერმე მოსწყჳდა დავით ასურასტანელისა მის ოცდაორათასი კაცი სპარაზენი.
მას	მცხ.მეფ2	და დადვა დავით ადგილ-ადგილ მცველნი სოფლებსა მას ასურასტანით კერძოსა და დამასკით კერძოსა და ყოველი ასურასტანელნი მონად დაიმორჩილნა და მოართუმიდეს მას მარადის ძღუენსა და ხარკსა და შეეწეოდა უფალი დავითს ყოველთა გზათა მისთა, ვიდრეცა ვიდოდა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოუხუნა დავით სალტენი იგი ოქროსანი, რომელი ესხნეს მონათა ადრაზარისთა, მეფისა მის სუბასასა, მოიღო იერუსალიმად,
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა ესმა ესე თოუ მეფესა მას ემათელთასა, რამეთუ მოსრნა დავით ყოველნი ძლიერნი ადრაზარისნი,
იგი	მცხ.მეფ2	მიუვლინა მათ თოუ იედორა, ძე თჳსი, დავითს მეფესა კითხვად მშჳდობისა და აკურთხა იგი, რამეთუ ადრაზარ მარადის მჴდომ იყო თოუვისა. მოვიდა იედორა დავითისა დიდითა ძღუნითა: ოქროთა და ვერცხლითა და მრავლითა ჭურჭლითა სპილენძისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წაიღო იგი დავით მეფემან და მიუპყრა ღმერთსა ოქრო-ვერცხლით და ყოვლით ჭურჭლითურთ, რომელი მოიღო ქალაქთა მათგან მძლავრობით.
მისგან	მცხ.მეფ2	ედოელთასა და მოაბელთა და ძეთაგან ამონისთა და უცხოთესლთა ერისა მისგან ამალეკთასა და ნატყუენავისა მისგან ადრაზარისი, ძისა რუბისა, მეფისა მის სუბელისა.
მას	მცხ.მეფ2	და კუალად განითქვა სახელი დავითისი, ოდეს დაიპყრა სირია და შემოიქცა მუნით ჴევსა მას მარილოვანსა, სადა მოსწყჳდნა ცხრამეტნი ათასნი.
მისა	მცხ.მეფ2	და სადუკ, ძე აქიტობისი, და აქიმელექ, ძე აბიათარისი, იყუნეს მღდელად მისა, და ასა მწიგნობართმოძღუარი.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	დღესა შინა ერთსა ბრძანა დავით, ვითარმედ: და-თუ-ვინ-შთომილ არს სახლისა მისგან საულისასა, რათამცა ვყო მისთჳს წყალობაჲ იონათანის გამო?
მან	მცხ.მეფ2	სახლისაგან საულისა დაშთომილ იყო მსახური ერთი და სახელი მისი სიბა. და მოიყვანეს იგი წინაშე დავითისა და ჰრქუა მას მეფემან: შენ ხარ ყრმა იგი სიბა? ხოლო მან თქუა: მე ვარ მონა შენი.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა დავით: სადა არს იგი? და ჰრქუა მას სიბა: სახლსა მაქირისსა, ძისა ამიელისა, გაბარეველისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წარავლინა დავით მეფემან და წარმოიყვანეს იგი სახლით მაქირისა, ძისა ამიელისა, გაბარეველისა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდა მემფიბოსთე, ძე იონათანისი, ძისა საულისა, მეფისა თანა დავითისა, დავარდა იგი პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მეფესა. და ჰრქუა მას დავით: შენ ხარ მემფიბოსთე? ჰრქუა მას მემფიბოსთე: აქა ვარ მონა შენი.
მას	მცხ.მეფ2	და მოუწოდა დავით მეფემან სიბას, მონასა მას საულისა, და ჰრქუა: ყოველი, რაცა იყოს მონაგები საულისი, და ყოველი სახლი მისი მიმიცემიეს მე ძისა უფლისა შენისასა!
მას	მცხ.მეფ2	და აწ მუნ იქმოდე ქუეყანასა ძით და მონით შენითურთ და დაუკრიბე უფალსა შენსა ნაყოფი, უქმოდე მას უნჯსა და დაუკრებდ, და მემფიბოსთე, ძე უფლისა შენისა, ჭამდეს მარადის ტაბლასა ჩემსა! და სიბას ესხნეს ათხუთმეტ ძე და ოც მონა.
იგიცა	მცხ.მეფ2	მიუგო სიბა მეფესა და ჰრქუა: ყოველი, რაცა მიბრძანოს უფალმან ჩემმან მონასა ამას თჳსსა, იგიცა ვყო! მემფიბოსთე მარადის ჭამდა ტაბლასა ზედა მეფისასა, ვითარცა ერთი შვილთა მისთაგანი.
იგი	მცხ.მეფ2	და მემფიბოსთე დამკჳდრებულ იყო იერუსალჱმს, რამეთუ მარადის ჭამდა ტაბლისაგან მეფისა. და იგი იყო მკელობელი ორითავე ფერჴითა.
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარცა ესმა ესე დავითს, მიაგებნა კაცნი და იხილნეს მონანი იგი განკიცხულნი ფრიად. და მიუმცნო დავით, ვითარმედ: დადეგით მანდავე, იერიქოდ, ვიდრემდის აღორძნდეს თმანი წვერისა თქუენისანი და მაშინღა მოდით!
მის	მცხ.მეფ2	და გამოვიდეს ძენი ამონისნი და განეწყვნეს წინაშე ბჭეთა მის ქალაქისათა ასურასტანელთა სუბას, რობას და ისტობის და მელქათაგან, იყუნენ ველსა განწყობით.
მათსა	მცხ.მეფ2	ვითარცა იხილა იოაბ, რამეთუ განწყობილ იყუნეს პირისპირ მათსა, გამოარჩინა ყოველნი ჭაბუკნი ძლიერნი ძეთაგან ისრაჱლისათა და განაწყო პირისპირ ასურთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ2	ხოლო სხვა იგი ერი მისცა აბესას, ძმასა თჳსსა, და განაწყვნა პირისპირ ძეთა ამონისთა.
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა ესე სიტყუანი თქუნა, შეამტკვებარა იოაბ ყოველი იგი ერი და დიდითა ძლიერებითა ზედამიუჴდეს ერსა მას ასურთასა და მუნთქუესვე მეოტად წარქცეულნი ქალაქად შესთხინეს.
იგინიცა	მცხ.მეფ2	და ვითარცა იხილეს ძეთა ამონისთა მეოტად ასურნი იგი, მეოტ იქმნნეს იგინიცა პირისაგან აბესაჲსისა და შეცჳვეს ქალაქად, ხოლო იოაბ გარემოიქცა და წარვიდა იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.მეფ2	და მიავლინა ადრაზარ და შეკრიბნა ასურასტანელნი იგი, რომელ იყო წიაღ მდინარესა ქალამას, და მოვიდეს და მოიწინეს ელამს და სუბად, ერისთავი იგი ადაზარისი, წინამძღურად მათდა.
მისგან	მცხ.მეფ2	და მეოტ იქმნა ასურასტანელი იგი პირისაგან ისრაჱლისა. და მოსწყჳდა დავით ერისა მისგან ასურთაჲსა შჳდასი მჴედარი ერი სპარაზენი და ორმოცი ათასი მკჳრცხლი ფაროსანი და მოკლა ერისთავი სობაკ.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას დავით: ნუ გეშინინ, რამეთუ შენ თანა ვყო წყალობაჲ იონათანისა, მამისა შენისათჳს და მოგცე შენ ყოველი სამკჳდრებელი საულისი, მამისმამისა შენისა, და პურისმტე იყო ტაბლასა ჩემსა მარადის!
მის	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას მეფემან, ვითარმედ: და-თუ-ვინ-შთომილ არს სახლისა მისგან საულისა, რათამცა ვყავ მის თანა წყალობა ღმრთისა? მიუგო სიბა მეფესა და ჰრქუა: არს ძე იონათანისა ერთი, მკელობელი ფერჴითა.
მას	მცხ.მეფ2	და იყო, მერმესა მას წელსა გამოსლვასა მეფეთასა წარავლინა დავით იოაბ და ყოველი ერი ისრაჱლისაჲ; და მოსრნა ყოველნი ძენი ამონისნი და გარემოადგა და მოიცვა ქალაქი იგი ჰრაბათისაჲ. და დავით დამკჳდრებულ იყო იერუსალჱმს.
მის	მცხ.მეფ2	და მიავლინნა დავით და მოიყვანა დედაკაცი, და შევიდა მის თანა და დაისუენა. და იგი ოდენ დაბანილ იყო წესისაგან თჳსისა.
მისგან	მცხ.მეფ2	და წარვიდა მისგან მიდგომილი სახიდ თჳსად და მოუმცნო დავითს, ვითარმედ: უწყოდე, რამეთუ მიდგომილ ვარ შენგან!
მის	მცხ.მეფ2	და იყო, რაჟამს გარემოადგა იოაბ ქალაქსა მას, მიავლინა ურია იოაბ ადგილსა ძნელსა, სადა-იგი ახოვანნი მის ქალაქისანი დგეს.
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო ურიამ და ჰრქუა: კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა და ყოველი ერი ისრაჱლი და იუდასი დგანან გარე კარავთა. და იოაბ, უფალი იგი ჩემი, დგას წინაშე განწყობილსა და მე ვითარ შევიდე სახიდ ჩემდა ჭამად და სმად და განცხრომად ცოლისა ჩემისა თანა? მზესა შენსა ვფუცავ და სიყუარულსა თავისა შენისასა, რამეთუ არა ვყო საქმე ეგე!
მის	მცხ.მეფ2	და ხვალისაგან შეუწოდა დავით ურიასა და პურის ირთო, ჭამა და სვა წინაშე მეფისა, იხარებდა და დაითრო. ვითარცა დამწუხრდა, მივიდა ბჭეთა მის ტაძრისათა მსახურთა თანა უფლისა თჳსისათა, სახედ მისა არა მივიდა.
იგი	მცხ.მეფ2	და განთენა, დაწერა წიგნი მეფემან და მიუძღუანა იგი იოაბს ჴელითა ურიასათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და წიგნი იგი მიწერა ესრეთ, ვითარმედ: მიჰმარჯვე ურია მას ძნელსა და თქუენ მეყსეულად ფერჴი დაიპყართ, რათა მოკლან იგი.
მას	მცხ.მეფ2	და მოუჴდეს კაცნი იგი მის ქალაქისანი და ბრძოლა-უყვეს იოაბს. და დაეცა ერი მრავალი შერევასა მას სიტყჳთა დავითისითა და მოკლეს ურია ქეტელი.
მის	მცხ.მეფ2	და უკუეთუ განრისხდეს მეფე მოსრვისა ერისათჳს და გრქვას შენ: რასათჳს ეგოდენ შეეჴლენით ზღუდესა მის ქალაქისასა? თქუენ არა იცოდეთა, ვითარმედ ზეგარდამო უსაზომო მოსრვა შეემთხუევის ერსა მას?
მას	მცხ.მეფ2	ვინ მოკლა აბიმელექ, ძე იერობოელისი, ძისა ნერისი? არა დედაკაცმან ერთმან გარდამოსტყორცნა ფქვილისა საფქველისა ნატეხი და მიამთხჳა და მოკლა იგი თამიშს? და აწ თქუენ რად ეგოდენ შეუჴედით ზღუდესა მას? ოდეს ამასა იტყოდის, თქუენ ესრეთ თქუთ, ვითარმედ: მონა შენი, ურია ქეტელი, მოიკლა!
იგინი	მცხ.მეფ2	მიუგო მოციქულმან მან, ჰრქუა დავითს: განძლიერდა ღუაწლი ბრძოლისა ჩუენ ზედა, რამეთუ გუნდი ერთი ძლიერი გამოგჳჴდა ჩვენ ველად და ჩუენ მუნით მეოტად წარვიქციენით და შევყარენით იგინი ბრჭეთა მის ქალაქისათა.
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა წარჴდეს დღენი გლოვისა მისისანი, მიავლინა დავით და მოიყვანეს სახიდ დავითისა. და იყო იგი მისა ცოლად და უშვა მას ძე. და არა სათნო-უჩნდა უფალსა საქმე იგი დავითისი.
მას	მცხ.მეფ2	და მოავლინა უფალმან ნათან წინაწარმეტყუელი დავითისა და ჰრქვა მას: საშჯელსა ერთსა გკითხავ შენ. მითხარ მე: ორნი კაცნი იყუნეს ქალაქსა შინა. ერთი იგი მდიდარი იყო და ერთი გლახაკი.
მის	მცხ.მეფ2	და მდიდრისა მის იყო არვე მროწეული ფრიად.
მას	მცხ.მეფ2	დღესა ერთსა მდიდარსა მას მოუვიდა სტუმარი და არვისა მისისაგან დიდისა არა მოუმზადა სერი, არამედ მოუღო ტარიგი გლახაკსა მას და დაუკლა სტუმარსა მას თჳსსა და ზვარაკისა უფალი იგი მოკლა.
მისსა	მცხ.მეფ2	აწ რად შეურაცხ-ყავ შენ ბრძანებაჲ იგი უფლისა შენისა და ჰქმენ საქმე ესე ბოროტი წინაშე მისსა? ურია ქეტელი მოჰკალ მახჳლითა ძეთა ამონისთაჲთა და ცოლი მისი მოიყვანე ცოლად შენდა?
მისგან	მცხ.მეფ2	ხოლო აწ, რამეთუ განარისხე უფალი, ღმერთი შენი, და განაღჳძენ მტერნი შენნი შენ ზედა საქმითა ამით, შვილი იგი, რომელ შობად არს მისგან, სიკუდილით მოკუედინ!
იგი	მცხ.მეფ2	და ვითარცა წართქუნა ნათან სიტყუანი ესე, წარვიდა სახიდ თჳსად და დასცა უფალმან ყრმა იგი, რომელ უშვა ცოლმან ურიისამან დავითს, და დასნეულდა.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და ილოცვიდა დავით ღმრთისა მიმართ ყრმისა მისთჳს და იმარხჳდა მარხვასა და იდვა ქუეყანასა ზედა.
მათ	მცხ.მეფ2	და იხილა დავით, რამეთუ ჩურჩნდეს ურთიერთას და გულისხმა-ყო, ვითარმედ მოკუდა ყრმა იგი, და ჰრქუა მათ დავით: მოკუდა ყრმაჲ იგი? და მათ ჰრქუეს: მოკუდა!
მას	მცხ.მეფ2	და აღდგა დავით ქუეყანისაგან და იცხო და შეიმკო, და შევიდა ტაძარსა მას ღმრთისასა და თაყუანი-სცა უფალსა და შევიდა სახლად თჳსსა და დაჯდა, ჭამა და სუა და იხარებდა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუეს დავითს: რაჲ არს ესე, რომელ შენ ჰყავ? რამეთუ ვიდრე იყო ყრმაჲ იგი, იმარხევდ, იღჳძებდ და სტიროდე და ვითარცა მოკუდა, აღსდეგ და განმხიარულდი და სჭამე და ჰსუ?
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო დავით: ვიდრე ცოცხალ იყო, ვწუხდი, რათამცა წყალობა ეყო ღმერთსა და ეცხოვნა ყრმაჲ იგი.
მისა	მცხ.მეფ2	ხოლო აწ რაჲ მოკუდა, აქა არღარა მოიწიოს, არამედ მე მისა მისლვად ვარ, და რაჲსაღა ვწუხ?
იგი	მცხ.მეფ2	ამისად შემდგომად ბრძოდა იოაბადს, რაბათს, ძეთა მათ ამონისთა, სძლო და დაიპყრა ქალაქი იგი მეფისა მათისა.
მას	მცხ.მეფ2	და მიავლინნა მისსა ნათან წინაწარმეტყუელი და უწოდა მას სახელი იედედი, რომელ არს "საყუარელ უფლისა".
იგი	მცხ.მეფ2	და თჳთ მოჰჴადა მეფესა მათსა მელქონს გჳრგჳნი თავსა მისსა. და იყო იგი სასწორითა ერთი ქანქარი ოქრო და ანთრაკი, დაიდგა იგი დავით თავსა თჳსსა და ნატყუენავი გამოიღო ფრიად.
იგინი	მცხ.მეფ2	და ნეშტი ერისა მის გამოიყვანა და განხერხნა იგინი ხერხითა და მოსწყჳდნა იგინი ტაბრაკითა და ვაზირითა. და მოიყვანნა იგინი მადიბადდ, რომელ არს ალიზისმოქმედთა, და ესრეთ უზმიდა ყოველთა ქალაქთა ძეთა ამონისთა. და მოვიდა დავით ერითურთ იერუსალჱმად.
მისა	მცხ.მეფ2	და მიწვა ამონ ცხედარსა თჳსსა ზედა და მიზეზ-იდგა სნეულებისა. და ვითარცა შევიდა მამა მისი ხილვად მისა, და ჰრქუა ამონ მეფესა: უბრძანე თამარს, დასა ჩემსა, რათა მოვიდეს ჩემდა და მიქმოდის საჭმელსა და ვჭამდე ჴელთაგან მისთა!
მას	მცხ.მეფ2	და მიავლინა მსწრაფლ დავით მეფემან თამარისა და ჰრქუა მას: მივედ შენ სახიდ ამონისა, ძმისა შენისა, და უქმოდე ჭამადთა!
იგი	მცხ.მეფ2	და მივიდა თამარ სახიდ ამმონისა, ძმისა თჳსისა, და იგი მიყრდომილ იყო ცხედარსა თჳსსა ზედა, მოიღო თამარ სამინდო და შექმნა იგი ლელანგოდ, და აღმოაგო იგი გუარდაკთა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მიუპყრა მას, ხოლო მან არა მიიღო. მაშინ თქუა ამნონ: განავლინეთ კაცები იგი! და ვითარცა განვიდა კაცები იგი.
იგი	მცხ.მეფ2	და მან შეართვა იგი, და შეიპყრა იგი ამნონ და აიძულებდა დაწოლად მის თანა.
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას თამარ: ნუ ეგრე ზამ, ძმაო! უდიდესი არს უკუანაჲსკნელი ესე უსჯულოება ვიდრე პირველსა მას, რა-იგი მიყავ, და აწ განმაძო, მე! არამედ არა უსმინა მას.
იგი	მცხ.მეფ2	ემოსა თამარს სამოსელი ვარსკულავედი, რომელი ეგრე შეიმოსიან ქალწულებათა შინა ასულთა მეფისათა. და მსახურთა გამოაძეს იგი გარე და დაუჴშეს კარნი.
იგი	მცხ.მეფ2	აღიღო თამარ ნაცარი და გარდაისხა თავსა და ვარსკულავედი იგი სამოსელი დაიპო და ჴელნი თავსა შეისხნა და ტიროდა ჴმითა დიდითა.
მას	მცხ.მეფ2	მერმე ჰრქუა აბესალომ მეფესა: მომივლინე მე ამონ, ძმა ჩემი! ჰრქუა მას მეფემან: რაჲსა გიჴმს, რად მოვიდეს შენდა ამონ? გვალე, იქმოდე საქმესა შენსა!
მის	მცხ.მეფ2	და კუალად ჰრქუა აბესალომ, ვითარმედ: გამოავლინე იგი! და მიავლინა დავით ამონ და ყოველნი ძმანი მისნი მის თანა. და ყო აბესალომ შვება დიდი მსგავსად ტაძრისა მის სამეფოსა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ამცნო აბესალომ მონათა თჳსთა და ჰრქუა, რაჟამს კეთილად დაითროს ამონ და მე გრქვა თქუენ, ვითარმედ: მალე ყავთ, მსწრაფლ მოკალთ იგი! ნუ გეშინინ, რამეთუ მე გიბრძანებ და მჴნედ იყვენით ძენი ძლიერებისანი!
იგი	მცხ.მეფ2	და მათ ყვეს ეგრე, ვითარცა უბრძანა აბესალომ და მოკლეს იგი, განცჳვეს ყოველნი ძენი მეფისანი, დასხდეს ჰუნეთა მათთა და ივლტოდეს.
მან	მცხ.მეფ2	და ივლტოდა აბესალომ მეფისაგან და იხილა გუშაგმან, გუნდი ერთი დიდძალი მოვიდოდა გზასა მას კერძოსა მთისასა. და უთხრა გუშაგმან მან მეფესა და ჰრქუა, ვითარმედ: ვიხილე მე გუნდი ერთი დიდძალი, რომელი ჩამოვიდა სორემით მთით კერძო.
იგი	მცხ.მეფ2	და შეხჳდე შენ წინაშე მეფისა და იტყოდე, რომელი მე გასწაო შენ! და გულისხმა-უყვნა სიტყუანი იგი, რომელ თქუმად ესხნეს პირით მისით.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდა დედაკაცი იგი თეკველი წინაშე მეფისა და დავარდა პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მას, ევედრებოდა მას და ეტყოდა: განმარინე მე, მეფე, განმარინე!
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას მეფემან: რა არს? რა შეგემთხჳა? მაშინ თქუა დედაკაცმან მან: ნანდვილვე ქურივი იგი მე ვარ, რამეთუ ქმარი ჩემი მოკუდა.
იგინი	მცხ.მეფ2	და დამშთეს მჴევალსა ამას შენსა ორ ძე და იბრძოდეს ურთიერთას უდაბნოსა, და არა ვინ იყო, რომელმანცა განაშველნა იგინი. და სცა ერთმან მან და მოკლა ძმა თჳსი.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან და ჰრქუა დედაკაცსა მას; წარვედ შენ სახიდ შენდა მშჳდობით და მე ვბრძანო შენთჳს!
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა დედაკაცმან მეფესა: უფალო ჩემო მეფე, ჩემ ზედა იყავნ შეცოდება იგი და სახლსა ზედა მამისა ჩემისასა! მეფე და საყდარი მისი უბრალო იყავნ!
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან და ჰრქუა: რომელი გეტყოდა სიტყუასა მაგას, მოიყვანე იგი აქა ჩემს წინაშე და არღარა შეგეახლოს შენ!
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო დედაკაცმან და ჰრქუა: მოიჴსენე, მეფე, უფალი ღმერთი შენი, ნუუკუე განმრავლდენ შურისმეძიებელნი სისხლისა მისისანი და შენ მოკლა ძე იგი ჩემი? მიუგო მეფემან და ჰრქუა: ცხოველ არს უფალი ღმერთი ჩემი, ვითარმედ არა დავარდეს თმა ერთი თავისა მისისა ქუეყანასა ზედა!
მათგან	მცხ.მეფ2	რათა ისმინოს მეფემან და იჴსნეს მჴევალი თჳსი კაცთა მათგან, რომელნი ეძიებდეს ძესა ჩემსა მოკლვად ერთბამად სამკჳდრებელისა მისგან უფლისა.
მან	მცხ.მეფ2	თქუა მეფემან: ნუთუ იოაბისნი არიანა ეგე სიტყუანი, ანუ ჴელცემული რაჲ არს შენდა? თქუა დედაკაცმან მან: ცხოველ არს სული შენი, უფალო ჩემო მეფე! არასადათ მივაქციე გარნა, რომელნი-იგი შეამრგვალნა პირსა შინა ჩემსა მონამან შენმან იოაბ.
იგი	მცხ.მეფ2	და დავარდა იოაბ პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მას და აკურთხა მეფე იგი და თქუა იოაბ: აწ უწყი, რამეთუ ვპოვე მადლი წინაშე მეფისა, რამეთუ ყო მეფემან სიტყუაჲ მონისა თჳსისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ესხნეს აბესალომს სამ ძე, ერთ ასულ, და სახელი მისი თამარ, და იყო იგი ქმნულკეთილ ფრიად.
მან	მცხ.მეფ2	და მოუწოდა აბესალომ იოაბს თჳსთა თანა, რათამცა შეავლინა იგი მეფისა. ხოლო იოაბ არა მივიდა. და მერმე მიავლინა მისა მეორედ და მან არავე ინება მისლვად მისა.
მათ	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა აბესალომ მონათა თჳსთა: გვალე, მივედით და მოწუთ ყანა იგი იოაბისი ქრთილად თესილი, რომელ არს მახლობელად აგარაკსა ჩუენსა! და ყვეს ეგრე მონათა მათ აბესალომისათა, ვითარცა უბრძანა მათ. და უთხრეს იოაბს მონათა მისთა, ვითარმედ: მოწვეს ცეცხლითა ყანა იგი ჩუენი მონათა აბესალომისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მივიდა იოაბ მეფისა და უთხრა ესე ყოველი სიტყუაჲ. და უბრძანა მეფემან მოწოდება აბესალომისი და შევიდა იგი წინაშე მეფისა, თაყუანი-სცა პირსა ზედა თჳსსა, და მიუწოდა მეფემან აბესალომს და შეიტკბო იგი და ამბორს-უყო მას.
მან	მცხ.მეფ2	და აღიმსთჳს განთიად აბესალომ და დადგის გზასა ზედა ბჭეთა მათ წინაშე, რომელი მივალნ სასჯელად წინაშე მეფისა, მოუწოდის მათ აბესალომ და ეტყოდის: რომლისა ქალაქისა ხარ შენ? და ჰრქჳს კაცმან მან: ერთისა მისგან ტომისა ისრაჱლისა ვარ მონა შენი.
იგი	მცხ.მეფ2	და იყო, ვითარცა მიეახლის ყოველი კაცი თაყუანის-ცემად მისა, მიიყვანის იგი და მიყვის ჴელი, შეიტკბის და ამბორს-უყვის.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოყვანებად-სცა დედაკაცი იგი და სახელი ერქვა ბერსაბეე, ასული იყო ელეაჲსი, ცოლი ურია ქეტელისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოვიდა მოციქული იგი იოაბისა იერუსალჱმდ მეფესა თანა და უთხრა ესე ყოველი დავითს - იობისმიერი ბრძანებული და ყოველი საქმე ბრძოლისა.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და იურვოდა ამონ იგი მისთჳს და იდვა სნეული მჭირნედ თამარისთჳს, დისა თჳსისა, და ღონე ვერარა ყო, ვითარმცა უყო რა მას.
მისგან	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა მას იონადაბ: მიწევ ცხედარსა ზედა და მიზეზ-იდგ სნეულებისა და რაჟამს მოვიდეს მამა შენი ხილვად შენდა, მოითხოვე იგი მისგან, და ესრე არქუ, ვითარმედ: მოავლინე დაჲ ჩემი თამარ, და ზედამადგეს და მსახურებდეს მე და მიქმოდის წვენსა და ვსჭამო.
იგი	მცხ.მეფ2	და მყის მოიძულა იგი სიძულილითა დიდითა, რამეთუ უფროს იყო სიძულილი სიყუარულსა მისსა და ჰრქუა ამონ თამარს: აღდეგ, განვედ ამიერ!
მას	მცხ.მეფ2	მიავლინა იოაბ თეკუედ და მოიყვანა მუნით დედაკაცი ერთი ბრძენი და ჰრქუა მას, ვითარმედ: მგლოვარედ იპყარ თავი შენი და შეიმოსე სამოსელი საგლოველი და ნუცა იცხებ საცხებელსა და იყავ ვითარცა დიაცი ვინმე მრავლის ჟამითგან მწუხარე მკუდარისათჳს.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და მეტყჳან მე ნათესავნი მისნი, ვითარმედ მოგუეც ჩუენ ძმა იგი მისი და მოვკლათ იგი მოკლულისა მისთჳს ძმისა მისისა, რათამცა არა დაშთა მკჳდრი ქმრისა ჩემისა ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან დედაკაცსა მას და ჰრქუა: ნუ დამიმალავ მე ერთსაცა სიტყუასა, რომელსა გკითხავ შენ! და ჰრქუა დედაკაცმან: იტყოდენ უფალი ჩემი მეფე!
მათ	მცხ.მეფ2	და წარავლინნა მაუწყებელნი ყოველთა მიმართ ნათესავთა ისრაჱლისათა და ამცნო მათ და ჰრქუა, ვითარმედ: რაჟამს გესმეს თქუენ ჴმაჲ ნესტჳსა, სთქუთ ყოველთა, ვითარმედ: მეფე არს აბესალომ ქებრონს!
იგი	მცხ.მეფ2	და წარვიდეს იერუსალჱმით ვითარ ორას ოდენ კაცნი რჩეულნი სიწრფოებით, და არა იცოდეს მათ განზრახვა იგი არცა ერთი სიტყუაჲ.
მას	მცხ.მეფ2	მაშინ მოვიდა კაცი ერთი დავითისა და ჰრქუა მას: გული ყოვლისა კაცისა ისრაჱლისა აბესალომის თანა არს!
მის	მცხ.მეფ2	და გამოვიდა მეფე და ყოველი ერი მის თანა მკჳრცხლი და დადგეს ზეთისხეოანსა მას უდაბნოსასა
მის	მცხ.მეფ2	ყოველნი მონანი მისნი, და წარვიდეს მის თანა და მოვიდეს ყოველნი ქეტელნი და ყოველნი ფერეზელნი, და მის თანა ექუსასი კაცი, რომელნი მოსრულ იყვნეს გეთით. და მივიდოდეს მკჳრცხლნი წინაშე მეფისა.
მას	მცხ.მეფ2	და ყოველნი მონანი მისნი და ყოველი ერი მისი მის თანა ჴმითა მაღლითა ტიროდეს და აღვიდოდეს ნაღვარევსა მას კედრონისასა. და მეფე და ყოველი ძალი მისი ვიდოდეს გზასა მას ზედა.
იგი	მცხ.მეფ2	სადუკსა და ყოველთა ლევიტელთა მოაქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა ბეთარადდ. და დადგეს მუნ კიდობანი იგი, ვიდრე არა გამოკრბა ერი იგი ყოვლით ქალაქით.
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა დავით მეფემან სადუკს: მიიღე კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა ადგილსავე თჳსსა; უკუეთუ ვპოო მადლი წინაშე უფლისა, და მომაქციოს ადგილად თჳსა და ვიხილო დიდებაჲ მაგისი.
მას	მცხ.მეფ2	და მე გელოდი ზეთისხილოვანსა მას უდაბნოსასა, ვიდრე არა მითხრან სიტყუაჲ თქუენ მიერ.
იგი	მცხ.მეფ2	და წარიღეს კიდობანი იგი სადუკ და აბიათარ მუნვე, იერუსალჱმდ, და დადგეს მუნ.
იგი	მცხ.მეფ2	და დავით აღვიდოდა აღმართსა მას ზეთისხილოვანისასა და ტიროდა და დაებურა თავი მისი, და მივიდოდა იგი უჴამური და ერი იგი თავდაკიდებულად და ფიჩუდაბურვილად და ტიროდეს.
იგი	მცხ.მეფ2	და უთხრეს დავითს, ვითარმედ: აქიტობელცა თანაშემწე არს აბესალომისა! და თქუა დავით: უფალმან ღმერთმან ჩემმან განაქარვენ ზრახვა იგი აქიტობელისი!
იგი	მცხ.მეფ2	და ვითარცა მოვიდა დავით როსკედმდე თაყუანის-ცემად უფლისა, და მოეგებოდა მას ქუში შემთხუევად დავითისა, თანამზრახველი იგი მისი. და დაეპო სამოსელი მისი და მიწა თავსა გარდაესხა.
მათ	მცხ.მეფ2	და დავით მცირედ წარ-ოდენ-სრულ იყო ჰრუსსა, და აჰა, ოდენ სიბა, მონა იგი მემფიბოსთესი, მოეგებოდა შემთხუევად დავითს და ორი კარაული აგებული მის თანა. და ეკიდა მათ ორასი ჴუეზა პური, ჴჳმირი ერთი სკიჭი და ასი ლეღვისკვერი და მარი ერთი ღჳნო.
მას	მცხ.მეფ2	სემეი ესრეთ იტყოდა წყევასა მას მისსა: განგვალე, განგვალე, კაცი ეგე მოსისხლე და სავსე უსჯულოებითა!
მის	მცხ.მეფ2	და აწ მოაწია უფალმან შენ ზედა სისხლი იგი საულისი, რამეთუ მეფობდ შენ მის წილ და მისცა უფალმან მეფობა შენი აბესალომს, ძესა შენსა, და აღასრულა შენ ზედა უკეთურება შენი, რამეთუ კაცი მოსისხლე ხარ და ურჯულო!
იგი	მცხ.მეფ2	და მივიდოდა დავით ერითურთ მთასა. და კაცი იგი სწყევდა და ქვითა ესროდა და მტუერსა გარდაასხმიდა.
მათ	მცხ.მეფ2	და აბესალომ ერითურთ შევიდა იერუსალემად და აქიტობელცა მათ თანა.
მის	მცხ.მეფ2	მიუგო აბესალომ ქუშის და ჰრქუა: ეგრევე სიყუარული იყო მეგობრისა შენისა? რასათჳს არა მიხველ მის თანა?
იგი	მცხ.მეფ2	აღუდგეს კარავი აბესალომს ერდოსა ზედა და შევიდა იგი ხარჭთა თანა მამისა მისისათა განცხადებულად ყოვლისა ერისა ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.მეფ2	და ზრახვა იგი აქიტობელისა მტკიცე იყო პირველთა მათ დღეთა, ვითარცა ღმრთისა მიერ დამტკიცებულ წინაშე დავითისა და აბესალომისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და დავესხა მას ღამე და მე ვიცი, თუ იგი დამაშურალ იყოს, შეეშინოს და ივლტოდის ყოველი ერი მისი. და ვეწიო და მოვკლა მეფე ოდენ.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიქცეს ყოველნი ერნი შენდავე, ვითარცა მიექცის სძალი სიძესა, გარნა მას თავადსა შეუდგეთ, ხოლო ყოვლისა ერისა მშჳდობა იყოს.
იგი	მცხ.მეფ2	და სათნო-უჩნდა სიტყვა იგი აბესალომსა და ყოველთა მოხუცებულთა ისრაჱლისათა.
მისგანცა	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მათ აბესალომ: ქუშისცაღა რაქანელი მოუწოდეთ და მისგანცა ვისმინოთ, რა-ძი თქვას!
იგი	მცხ.მეფ2	და შემოვიდა ქუში წინაშე აბესალომისა. უთხრა აბესალომ ქუშის ყოველივე იგი სიტყუაჲ აქიტობელისა და ჰრქუა: აწ აღვასრულოთ სიტყუაჲ იგი აქიტობელისი, ანუ არა, შენ რას იტყჳ?
იგინი	მცხ.მეფ2	რამეთუ შენ თჳთ იცი, მეფე, სიმჴნე მამისა შენისა. ერი, რომელი მის თანა არს, განძჳნებულ არიან იგინი, ვითარცა მამა შენი მჴნე და რჩეული კაცი არს, და არა დაუტეოს ერი იგი.
მისგან	მცხ.მეფ2	და-აწ-სადამე-მალულ და დავანებულ იყოს ჴევსა ერთსა, ანუ რომელსავე ადგილსა, და რაჟამს დავესხნეთ, აღდგეს სამალველისა მისგან, და მოსრას ერი ეგე შენი. და რომელთა ესმას, თქუან, ვითარმედ: შეიქმნა მოსრა დიდი ერსა მას შორის აბესალომისასა.
მათ	მცხ.მეფ2	ხოლო მე ესრეთ განვიზრახე, არამედ, რაჟამს შემოგიკრბეს ყოველი ისრაჱლი და დანითგან ბერსაბედამდე, და შენ მათ შორის იყო, მაშინ
მათ	მცხ.მეფ2	მივიდეთ მათ ზედა, სადაცა ვპოვნეთ და დავესხათ მათ ზედა მეყსეულად ვითარცა ცვარი ცისკრისა მიეფინის ქუეყანასა ზედა. და არა განერეს არცა ერთი კაცი.
იგინი	მცხ.მეფ2	და უკუეთუ შევარდეს იგი ერთსა ქალაქთაგანსა, გარემოადგენ და მოსრან ქალაქი იგი, და იგინი ნაღვარევსა შთაცჳვდეს. და არა იყოს ადგილი შესაკრებელი მათი.
იგი	მცხ.მეფ2	და თქუა აბესალომ და ყოველმან ერმან ისრაჱლისამან: კეთილ არს ზრახვა ესე ქუშისა რაქანელისა ვიდრე ზრახვა აქიტობელისი! რამეთუ უფალმან თჳთ ბრძანა განქარვებად ზრახვა იგი აქიტობელისი, რათა მოავლინოს უფალმან ყოველი ძჳრი აბესალომის ზედა.
მათ	მცხ.მეფ2	ხოლო იონათან და აქიმას დგეს წყაროსა მას ზედა როგაელისასა და მივიდა მათ თანა მჴევალი ერთი და უთხრა მათ ყოველი ესე, რათამცა მივიდეს იგინი და უთხრნეს მეფესა დავითს სიტყუაჲ ესე, რამეთუ ვერ ეგებოდა მათ ცხადად შესლვა ქალაქად.
მის	მცხ.მეფ2	და იხილნა იგი ყრმამან ვინმე და უთხრეს აბესალომს. ხოლო იგინი წარვიდეს სწრაფით და შეცჳვდეს სახიდ კაცისა ვისმე ბაურიმს. და იყო კაცისა მის ორმო ერთი ეზოსა შინა და შთაჴდეს იგინი ორმოსა მას.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიღო დედაკაცმან ერთმან სარქველი და დაარქვა მას ორმოსა და ზედასაფენელი გარდაფინა, და დააჴმობდა ლეღვის კვერთა მასვე ჟამსა.
იგინი	მცხ.მეფ2	ხოლო მონანი მივიდეს აბესალომისნი დედაკაცისა მის და ჰრქუეს მას: სადა არიან აქიმას და იონათან? ხოლო მან ჰრქუა მათ: შემოვიდეს მსწრაფლ და გავიდეს. და მე არა ვიცი, ვიდრე ვიდეს. ეძიებდეს მათ და არა პოვნეს იგინი და წარვიდეს მუნვე იერუსალჱმად.
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა წარვიდეს კაცნი იგი მათგან, აღმოჴდენ იგინი ორმოსა მისგან და მივიდეს მეფისა დავითისა და უთხრეს ყოველი იგი სიტყუაჲ და ჰრქვეს მას: აღდეგით ადრე და წიაღუჴედით მას, რამეთუ ამას ზრახავს აქიტობელ თქუენთჳს!
იგი	მცხ.მეფ2	და აღდგა დავით მსწრაფლ და წარვიდა ერითურთ იორდანეს ღამე ყოელ, რათა არა განცხადნეს სიტყუანი იგი მათნი და განვლო იორდანე, რამეთუ არა ვინ დაშთა ერთიცა მათგანი.
იგი	მცხ.მეფ2	და ვითარცა სცნა აქიტობელ, რამეთუ განუქარდა ზრახვა იგი მისი, დაისხნა კარაულსა და წარვიდა სახიდ თჳსა, და ბრძანებაჲ მისცა სახლეულთა მისთა და მივიდა იგი და შიშთვილ-იბა, მოკუდა და დაფლეს საფლავსა მამისა თჳსისა.
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას მეფემან, ვითარმედ: ვიდოდე შენ ცოცხლებით! და წარვიდა აბესალომ ქებრონად.
მათ	მცხ.მეფ2	სიტყუად იწყო დავით მონათა მათ მისთა და ჰრქუა: აღდეგით, წარვიდეთ ამიერ, რამეთუ არა არს ჩუენდა ცხორებაჲ აბესალომისგან, ისწრაფეთ, მოარიდეთ, ნუუკუე მოვიდეს და მოსრას ქალაქი ესე ჩუენ გამო მახჳლითა.
მათ	მცხ.მეფ2	მიუგეს მონათა მათ დავითს და ჰრქუეს: აქა ვართ, მეფე! ყოველი, რაცა გნებავს, იგიცა ვყოთ!
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მეფემან: სადა არს ძე იგი უფლისა შენისა? და ჰრქვა სიბამ მეფესა: მუნვე ზის იერუსალჱმსა და თქუა: დღეს, ანუ ხვალე მოაქციოს სახლმან ისრაჱლისამან ჩემდავე მეფობა იგი მამისა ჩემისა!
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა მოვიდა ქუში, თანამზრახველი და მეგობარი დავითისი, აბესალომისა თანა, თაყუანი-სცა მას და ჰრქუა: უკუნისამდე ცხონდი, მეფე აბესალომ.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო ქუში აბესალომს: არა ეგრე, არამედ შეუდეგ მას, რომელი უფალმან გამოირჩია და ყოველმან ერმან ისრაჱლისამან, მისივ ვიყო და მის თანაცა დავდგე!
მას	მცხ.მეფ2	და წარავლინა აბენერ მოციქული დავითისა თესალმუსის ქუეყანასა და ჰრქვა მას: აღმითქუ მე აღთქმა, და ჴელნი მიგცნე შენ და მოვაქციო ყოველი ისრაჱლი შენდა!
მას	მცხ.მეფ2	და გულისხმა-ყვეს მას დღესა შინა ყოველმან ერმან ისრაჱლისამან, რამეთუ ბრძანებითა მეფისათა არა იყო სიკუდილი აბენერისი, ძისა ნერისი.
მათ	მცხ.მეფ2	მას ჟამსა ახილვა-ყო დავით ერისა მის თჳსისა და დაადგინა მათ ზედა ასისთავები და ათასისთავები და ყოველივე იგი სამად გუნდად განყო.
იგი	მცხ.მეფ2	ერთი იგი გუნდი მისცა იოაბს, მეორე იგი გუნდი მისცა აბესას, ძმასა იოაბისასა, ძესა შარუელისასა, და მესამე იგი გუნდი მისცა ეთის გეთელსა. და ჰრქუა დავით მეფემან ერსა მას: განვიდე მეცა თქუენ თანა!
იგი	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან და ჰრქუა: კეთილ არს, რაჲცა გნებავს, იგიცა ვყო! და დადგა მეფე ერთკერძო ბჭეთა მათ და გამოვიდოდა ერი იგი ასეულობით და ათასეულობით.
მათ	მცხ.მეფ2	და შეუთულიდა მეფე იოაბს და აბესას და ეთი გესელსა ერისთავთა მათ, და ყოველსა ერსა ესმოდა ბრძანება იგი მეფისა, და ჰრქუა მათ: ეკრძალენით და ერიდენით ყრმასა მას ჩემსა აბესალომს!
მის	მცხ.მეფ2	და გამოვიდა ყოველი იგი ერი და განეწყვნეს ველსა წინაშე ერისა მის ისრაჱლისა. იყო ბრძოლა მაღნარსა მის თანა ეფრემისასა.
მას	მცხ.მეფ2	ძლევასა მიეცა ისრაჱლი წინაშე დავითისათა და იქმნა მოსრვა დიდი მას დღესა შინა, და მოსწყდეს ერისა მისისაგან ისრაჱლისა ოცი ათასი კაცი.
მისგან	მცხ.მეფ2	განიბნია ერი იგი ისრაჱლისა მაღნარსა მას. იქმნა ერისა მის ისრაჱლისა მოწყვედა მაღნარისა მისგან უფროს, ვიდრეღა პირითა მახჳლისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და უმაღლეს ჩნდა აბესალომ ერსა მას შორის დავითისა. და ზეჯდა იგი საჴედარსა. და განვიდოდა იგი ხესა ქუეშე სივლტოლასა მისა. და მოეხჳნეს შტონი რკოსანი თმათა მისთა, დამოეკიდა ხესა მას შორის ცისა და ქუეყანისა. და საჴედარი იგი მისი განვიდა ქუეშე წყვილთაგან მისთა.
იგი	მცხ.მეფ2	ჰრქუა იოაბ კაცსა მას: ნანდვილ იხილე იგი? და რად არა მოჰკალ? და მი-მცა-გეც შენ დღისა ვერცხლი ათი სიკილა და ზოსტერი ერთი!
იგი	მცხ.მეფ2	და ვითარმედ ვქმენ მე საქმე იგი უსჯულოებისა და მოვიკრიბე ბრალი თავსა ჩემსა? და მე ვიცი, თუ არამცა დაიფარა სიტყუაჲ იგი წინაშე მეფისა და ვერცაღა შენ დასტურად წარმომიდგე წინაშე მეფისა.
იგი	მცხ.მეფ2	ხოლო დაბერეს ნესტუთა, უკუმოიკრიბეს ერი იგი, რათამცა აღარა სდევდეს ისრაიტელთა მათ, რამეთუ შეეწყალა იოაბს ერი იგი ისრაჱლისა.
იგი	მცხ.მეფ2	შთაგდებად-სცა აბესალომ ნაპრალსა ქუეყანისასა მაღნარსა მას შინა მთხრებლსა დიდსა და აღაშენა მას ზედა ღვერთი ქვისა. ერი იგი ისრაჱლისა წარვიდა ადგილსა თჳსსა.
მას	მცხ.მეფ2	აბესალომ ვიდრეღა ცოცხალღა იყო, აღმართა ძეგლი ერთი საჴსენებელად თავისა თჳსისა უბესა ერთსა სამეუფოსა და თქუა: არა მივის შვილი, რათა მაჴსენებდეს! და ეწოდა ადგილსა მას ჴელ აბესალომისა აქა ჟამამდე.
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას იოაბ: არა ხარ შენ კაცი მახარობელი, რამეთუ ძე მისი მოკლულ არს, და ახარებდეღა თუ მას, სხუასავე დღესა ახარე.
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას აქიმას: და რა იყოს მი-თუ-ვრბიოდი? მაშინ ჰრქუა მას იოაბ: გვალე, ვიდოდე! და წარვიდა აქიმას შინაგნით გზით კენქარისა და უსწრო ქუშის.
მას	მცხ.მეფ2	და უთხრა მეფესა, ვითარმედ: კაცი ერთი მორბის ბანაკით კერძო! ჰრქუა მას მეფემან: უკუეთუ მარტო არს მახარებელი, იყოს! და ვითარცა მოეახლა იგი,
მან	მცხ.მეფ2	მერმე იხილა გუშაგმან მან და თქუა: ესერა, სხუაღა კაცი მორბის! და თქუა მეფემან: ესეცა მახარობელი იყოს!
იგი	მცხ.მეფ2	და თქუა გუშაგმან: ვხედავ პირველსა მას, რამეთუ ჰგავს იგი აქიმას, ძესა სადუკისასა! მაშინ თქუა მეფემან: კაცი კეთილი არს იგი და სიტყუაცა კეთილი მოაქუს!
იგი	მცხ.მეფ2	და მო-ხოლო-ვიდა აქიმას წინაშე მეფისა და თქუა: სიცოცხლე და მშჳდობა! და თაყუანის-სცა მეფესა და ჰრქუა: კურთხეულ არს უფალი ღმერთი შენი, რომელმან დასხნა კაცნი იგი, რომელთა აეხუნეს თავნი მათნი მტერობით უფლისა ჩემისა მეფისა ზედა!
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰკითხვიდა მეფე აქიმასს და ჰრქუა: ცოცხლებით არსა ძე იგი ჩემი აბესალომ? მიუგო აქიმას და ჰრქუა: მესმა მე ჴმაჲ, რაჟამს წარმომავლინა მე იოაბ, მონამან მეფისამან, და არა ვიცი, რა იქმნა, რამეთუ ღაღადებაჲ დიდი იყო შემდგომად წარმოსლვისა ჩემისა.
იგი	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას მეფემან: წარმოდეგ ესრე! და დადგა იგი ზურგით მისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მეფემან ქუშის: ცოცხლებით არს ყრმა იგი ჩემი აბესალომ? და ჰრქუა ქუშიმ მეფესა: შეიქმნედ ყოველნი მტერნი მეფისანი, ვითარცა ყრმა იგი უფლისა ჩემისა მეფისა და რომელნი აღდგომილ იყუნეს შენ ზედა ბოროტებით!
მას	მცხ.მეფ2	და შეექმნა სიხარული იგი მის დღედ გლოვისად და ყოვლისა მის ერისა, რაჟამს ესმა ერსა მას, ვითარმედ ტირს და იგლოვს მეფე ძისა თჳსისათჳს.
მან	მცხ.მეფ2	და შეიკდიმა ერმან მან დღესა შესლვა ქალაქად, ვითარცა ერი, რომელი იძლიის და მეოტ იქმნის ბრძოლისაგან.
მის	მცხ.მეფ2	და ცრემლოოდა მეფე და აღჴდა ქორსა მას ზედა მის ბჭისასა, და ტიროდა ფრიად და იტყოდა: შვილო ჩემო აბესალომ, აბესალომ, შვილო ჩემო! ვინამცა მომაკუდინა მე სიკუდილისა შენისა წილ, შვილო ჩემო აბესალომ, შვილო ჩემო აბესალომ!
მათ	მცხ.მეფ2	არამედ აწ გამოვედ და ეტყოდე ერსა მას, რამეთუ უფიცავს ღმერთისა მიმართ, თუ შენ არა გამოხჳდე შემთხუევად მათა, არა ვინ დადგეს შენ თანა ამასვე ღამესა! ხოლო ეს უწყოდე, უბოროტეს-ყოფად არს შენდა ესე, ვიდრეღა ყოველთა მათ ჭირთა, რომელნი წარგჴდეს სიყრმითგან ვიდრე მოაქამდე.
იგი	მცხ.მეფ2	და გამოვიდა მეფე და დაჯდა ბჭეთა ზედა მის ქალაქისათა. და მიესმა ყოველსა ერსა, ვითარმედ გამოსულ არს მეფე და მჯდომარე არს ბჭეთა ზედა. და მოვიდა ყოველი იგი ერი შემთხუევად მეფისა, ხოლო ისრაიტელნი იგი ივლტოდეს კაცად-კაცადნი ადგილად თჳსა.
მის	მცხ.მეფ2	და ათასი კაცი სხუაჲ მის თანა სახლისა მის ბენიამენისი და სიბა, ყრმა იგი სახლისა მის საულისი, ათხუთმეტით ძითურთ და ოცით მონით. და შთავიდეს იგინი მეფისა
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა აბესა, ძემან შარუელისამან: სხუაღამცა რა ეყო სემეის? სიკუდილისა თანამდებ არს იგი, რამეთუ იკადრა წყევად ცხებულსა ღმრთისასა!
მას	მცხ.მეფ2	და მემფიბოსთე, ძე იონათანისი, ძისა საულისი, შთამოვიდა შემთხუევად მეფისა. და მას არა განეწმიდნეს ფერჴნი მისნი, არცა მოეჭრნეს ფრჩხილნი მისნი, არცა ეკუეცნეს თმანი, არცა განერცხნა სამოსელნი მისნი მიერ დღითგან, რაჟამს გამოვიდა მეფე სახლით თჳსით, ვიდრე შემოსლვად მისა მშჳდობით.
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა შევიდა იერუსალჱმად, მოეგება მეფესა. მაშინ ჰრქუა მას მეფემან: რა არს, რამეთუ არა წარმოხუედ ჩუენ თანა?
მათ	მცხ.მეფ2	რამეთუ არა სხუა რამე ღირს ვიყო სახლისა მამისა ჩემისა, არამედ ყოველნი სიკუდილისა თანამდებ ვიყვენით, არამედ შემრთე მონა შენი მათ თანა, რომელნი ჭამენ ტაბლასა შენსა. და აწ ვის მიერ იყოს ესე ჩემდა სამართალი, არა თუ შენ მიერ? და ღაღადებითა ამას იტყოდა წინაშე მეფისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ბერზელი კაცი მოხუცებული იყო და იყო იგი ოთხმეოც წლისა და უდაბნოსა ყოფასა მსახურებულ იყო იგი მეფისა, და მდიდარი იყო იგი ფრიად.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას მეფემან: მოვედინ იგი ჩემ თანა და ვყო მისთჳს, რაცა სათნო-მიჩნდეს! და ყოველი, რაცა მრქვას მე, იგიცა ვყო მისთჳს!
იგი	მცხ.მეფ2	და ერი იგი ყოველი წიაღმოკრფა იორდანესა და მეფე დგა კიდესა მდინარისასა და ამბორს-უყო მეფემან ბერეზელის. და აკურთხა იგი მეფემან და წარვიდა ბერეზელი სახიდ თჳსად.
იგი	მცხ.მეფ2	და მოვიდა მეფე გალგალად და აქინამცა მის თანა, და ერი იგი იუდასი და ზოგი ერისა მის ისრაჱლისა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოკრბა ყოველი ერი ისრაჱლისა მეფისა და ჰრქუეს მას: რა არს ესე, რამეთუ პარვით რეცა მოგიპარეს შენ ძმათა ჩუენთა, კაცთა მაგათ იუდასთა, და წიაღმოგიყვანეს ერითურთ იორდანესა?
მისგან	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა ერმან იუდისმან კაცთა მათ ისრაჱლისათა: ამისთჳს, რამეთუ მახლობელ არს ჩემდა მეფე. რასა ეგოდენ შეგიძნდა და შესწუხენით ამის სიტყჳსათჳს; ანუ შე-რა-ვსჭამეთ და შევსვით მეფისა, ანუ ნიჭი რამე მოვიღეთ მისგან, ანუ მან მიიღო ჩუენგან?
იგი	მცხ.მეფ2	და ჰრქუეს კაცთა მათ ისრაჱლისათა: ათწილ ჩუენ უფროს მახლობელ ვართ მეფისა და ჩუენ უპირმშოეს ვართ მისა, ვიდრეღა თქუენ. და აწ რასათჳს შეურაცხ-მყვენით ჩუენ? არა ჩუენთჳს იყო მოქცევა იგი მეფისა, არამედ თქუენთჳს. და განბოროტნეს კაცნი იგი იუდასნი, ვიდრეღა ისრაიტელნი იგი.
მან	მცხ.მეფ2	და მოსრულ იყო მუნ კაცი ერთი ნაშობი უსჯულოებისა, და სახელი მისი საბეე, ძე ბაქორისი, იემინელი. და მან მეყსეულად ნესტუსა დაბერა და თქუა: არა არს ნაწილი ჩუენი დავითის თანა! არცა სამკჳდრებელი ჩუენი ძისა თანა იესესისა! მიმოდაეგენ ყოველი კაცი ისრაჱლისა ადგილად თჳსა!
იგი	მცხ.მეფ2	და წარვიდა ყოველი კაცი ისრაჱლისა, რომელნი იყუნეს მეფისა თანა, და შეუდგეს საბეესა, ძესა ბაქორისასა, ხოლო კაცნი იგი იუდასნი მოვიდეს მეფისა თანა იორდანით იერუსალჱმად.
იგინი	მცხ.მეფ2	და შევიდა დავით სახიდ თჳსა იერუსალჱმად. და მოიყვანა მეფემან ათნივე იგი ხარჭნი თჳსნი, რომელნი დაეტევნეს მცველად სახლსა მისსა და დასხნა იგინი სახლსა შინა ერთსა და როჭიკსა სცემდა მათ, ხოლო იგი არღარა შევიდის მათ თანა. და იყუნეს იგინი დაცულ და შესჭამდეს როჭიკსა ქურიობისასა ვიდრე სიკუდილადმდე მათა.
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა დავით ამესას: ბოროტი ნურა გჳყოს ჩუენ საბეე, ძემან ბაქორისამან, უფროს აბესალომისა. აწ შენ წარიყვანე ერი უფლისა შენისა და ეწიე მას, ნუ უკუნშევიდეს იგი ქალაქსა სადამე ერთსა ძნელსა, შეევედროს მათ ჩუენგან.
იგი	მცხ.მეფ2	და უბრძანა დავით ყოველსა ერსა, რათა წარვიდეს. და დევნა-უყვეს აბესა და კაცთა იოაბისთა და ქერეთუნ ოფელტი და ყოველი იგი ერი წარვიდეს ამესას თანა და სდევდეს საბეეს, ძესა ბაქორისასა.
მას	მცხ.მეფ2	და იგი დაბანაკებულ იყო ლოდსა მას თანა დიდსა, რომელი იყო გაბაონს. და ამესა მოვიდა და დადგა პირისპირ მათსა. და იოაბს შთაეცვა ჯაჭვი და ერტყა მას ჴმალი პოლოტიკი ორპირი. და აღმოშორებულ იყო ჴმალი იგი ქარქაშსა მისსა.
მას	მცხ.მეფ2	რამეთუ ამესა მომკუდარ არს და შესვარულ სისხლითა და ძეს გზასა ზედა. და ყოველი კაცი, რომელი მოვალნ, დაადგრის მას ზედა, და ხედავნ მას! ვითარცა ესმა სიტყვა ესე იოაბს, აღიღეს ამესა და გარდარევდეს გზასა და დაბურეს მას სამოსელი.
იგი	მცხ.მეფ2	და მიერითგან შეუდგა ერი იგი იოაბს და სდევდეს საბეეს, ძესა ბოქორისსა.
იგი	მცხ.მეფ2	და უქმნეს მას ზღუდისზღუდე. და ყოველი იგი ერი იოაბისი გარემოადგა ქალაქსა მას და მიაწიეს იგი გამოსაღებელად.
მან	მცხ.მეფ2	ვითარცა მივიდა იოაბ მახლობელად ზღუდესა მას, და ჰრქუა დედაკაცმან მან იოაბს: ისმინენ სიტყუანი მჴევლისა შენისანი! და ჰრქუა: იტყოდე, მესმის!
მათ	მცხ.მეფ2	და დედაკაცმან ჰრქვა იოაბს: სიტყჳსჯერად უთქვამს პირველთა მათ, ვითარმედ: იკითხონ აბელსა და დანს მოაკლდენ, რომელი სარწმუნოთა ისრაჱლისათა დადვეს და თქუეს, ვითარმედ: იკითხონ იაბელს და ეგრე მოაკლდენ.
იგი	მცხ.მეფ2	არა ეგრე, არამედ კაცი ერთი მანდა შევიდა მთისა ეფრემისი, საბეე, ძე ბოქორისა, რომელი მჴდომად აღუდგა დავითს. იგი ხოლო მარტო გამომეცით და წარვიდე ქალაქისა ამისგან! და ჰრქუა დედაკაცმან: აწვე, ვიდრე მანდაღა სდგა, გარდმოგიგდონ თავი მისი!
მათ	მცხ.მეფ2	და შევიდა დედაკაცი იგი მუნვე ქალაქად და ეტყოდა მოქალაქეთა სიტყუათა მათ გონიერებისათა. და მოჰკუეთეს თავი საბეეს, ძესა ბოქორისასა, და გარდმოუგდეს იოაბს. და უბრძანა იოაბ დაბერვა ნესტჳსა და დაცადებად ბრძოლა ქალაქსა მას. და განიბნია ერი იგი თჳთეულად ადგილად თჳსსა და იოაბ წარვიდა მეფისა იერუსალჱმდ.
მათდა	მცხ.მეფ2	და მოუწოდა დავით მეფემან გაბაონელთა მათ და ჰრქვა ესე, ხოლო გაბაონელნი არა ძეთაგან ისრაჱლთა იყვნეს, არამედ ნეშტთა მათგან ამორეველთასა და ძენი ისრაჱლისანი ფიცებულ იყუნეს არა მოწყუედად მათდა. ხოლო საულ მოსრვიდა მათ, რამეთუ ეშურებოდა იგი ისრაჱლთასა მას და იუდასასა მათ ფიცსა.
მათ	მცხ.მეფ2	და ჰრქუეს დავითს გაბაონელთა: არა გჳჴმს ჩუენ ოქრო და ვერცხლი, არცარა ძჳრი სახლისა ისრაჱლისა, არამედ საქმე ჩუენი სახლისა მიმართ საულისა არს! და ჰრქუა მათ დავით: რა გინებსთ, რათა გიყონ თქუენ?
იგიცა	მცხ.მეფ2	და მათ ჰრქუეს: არამედ კაცმან, რომელმან მოგუსრნა ჩუენ და შეურაცხ-გუყვნა, მოვსრათ იგიცა, რათა არა ვხედვიდეთ საზღუართა შინა ისრაჱლისათა!
მას	მცხ.მეფ2	აწ მოგუცენ ჩუენ შჳდნი კაცნი ძეთა მისთანი და ლხინება იყოს ჩვენდა მათ მიერ უფლისა მიმართ ბორცუსა მას ზედა საულისასა შესაწირავად უფლისა! და ჰრქუა მათ დავით მეფემან: მე მოგცნე იგინი.
იგი	მცხ.მეფ2	და მისცნა იგინი გაბაონელთა მათ და დაზორნეს იგინი წინაშე უფლისა და მოსწყჳდნეს შჳდნივე იგი ძენი მათნი ასლობისა და ქრთილისა მკის დღეთა.
მათ	მცხ.მეფ2	და რეფა, ასულმან აიასმან, ხარჭმან საულისამან, მოიღო ძაძა და ნაცარი დაიფინა კლდესა მას ზედა, ვიდრე არა ეწვიმა ღმრთისა მიერ და სცვიდა ძვალთა მათ დაზორვილთა, ვიდრე არა დაირღუეს იგინი მუნვე. და არა შეეხო მათ მფრინველი, არცა მჴეცი.
მათგან	მცხ.მეფ2	და წარვიდა დავით და წარმოიხუნა ძვალნი იგი საულისნი და იონათანისნი, ძისა მისისანი, კაცთა მათგან იაბის გალადისთა, რომელ წარიპარნეს ურაკპარაკთაგან ბეთსამისა და ძეგლად ქმნეს უცხოთესლთა მათ დღესა მას, ოდეს დასცნეს უცხოთესლნი გელბეთს.
მისგან	მცხ.მეფ2	და დაფლნა ქუეყანასა ბენიამენისასა მახლობელად საფლავსა მას კისისასა, მამისა მისისასა. და ყოველივე ყვეს, რომელიცა უბრძანა მათ მეფემან. მაშინღა ულხინა უფალმან ქუეყანასა მას წყევისა მისგან მათისა.
მათ	მცხ.მეფ2	ამისა შემდგომად იწყო წყობა უცხოთესლთა მათ ისრაიტელთა მიმართ. და მოვიდა დავით ერითურთ უცხოთესლთა მათ და დაჴსნდა დავით ღუაწლსა მას ბრძოლისასა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მუნთქუეს შემოვარდა შუა აბესა, ძე შარუელისი, სცა და მოკლა უცხოთესლი იგი და იჴსნა დავით მისგან და აღთქმა-ყვეს ერმან მან და დაწყევეს, რათამცა არღარა განვიდა დავით ბრძოლად მათ თანა, რამეთუ არა დაშრტეს სანთელი იგი ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.მეფ2	მერმე კუალად წყობა იყო უცხოთესლთა მათ როთს და მოკლა ადეოდად სალთის ძემან, პოლიმარის ბეთლემელმან, გოლიათ გეთელი. და ბუნი ჰოროლისა მისისა იყო, ვითარცა ლვილი ქსელთა.
მას	მცხ.მეფ2	დადგა იგი შორის განწყობილთა მათ და ჰყუედრებდა ერსა მას ისრაჱლისასა, და განუჴდა მას იონადაბ, ძე სამაჲსი, და მოკლა იგი ძმისწულმან დავითისმან.
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ წართქვა დავით სიტყუაჲ გალობისა წინაშე უფლისა დღესა მას, რომელსა იჴსნა იგი უფალმან ყოველთაგან მტერთა მისთა და ჴელთაგან საულისთა,
იგი	მცხ.მეფ2	ღმერთი ჩემი, მფარველი ჩემი! რამეთუ იგი არს ჯაჭჳ ჩემი და რქა ცხორებისა ჩემისა. და იგი არს შესავედრებელი ჩემი და მჴსნელი ჩემი! და უსჯულოებათა ჩემთაგან მიჴსნა მე უფალმან.
მან	მცხ.მეფ2	ჭირსა ჩემსა ვხადე უფალსა და ღმრთისა ჩემისა მიმართ ღაღად-ვყავ და ისმინა ჩემი ტაძრით წმიდით მისით ჴმისა ჩემისა! და ღაღადება ჩემი მიიწია ჴელთა მისთა. მან მოისმინა, ყურთა მისთა მოიჴსენა.
მისა	მცხ.მეფ2	დადვა ბნელი საფარველად მისა და გარემოს მისა, საყოფელნი მისნი ბნელისა წყალნი ღრუბელთა შინა ჰაერისათა!
მის	მცხ.მეფ2	ბრწყინვალებითა მისითა მის წინაშე სეტყვა და ნაბერწყალი ცეცხლისა!
იგინი	მცხ.მეფ2	მიავლინა მათა შურდულის ქვანი და განაბნივნა იგინი, ელვანი განამრავლა და შეაძრწუნნა იგინი!
მას	მცხ.მეფ2	შეძრწუნდეს იგინი განფენასა მას ზღჳსასა, გამოჩნდეს საფუძველნი სოფლისანი სასტიკებითა უფლისათა და სულითა რისხვისა მისისათა!
მისა	მცხ.მეფ2	და ვიყო მე წმიდაჲ წინაშე მისა და ვეკრძალო მე უსჯულოებისა ჩემისაგან!
მათგან	მცხ.მეფ2	მივეტევე მე მტერთა ჩემთა ზედა და მოვსრენ იგინი და არა მოვაქცივე მათგან ვიდრე მოაკლდეს და მოვასრულნე იგინი!
იგინი	მცხ.მეფ2	დავგალნე იგინი და არღარა აღემართნენ და დაეცნენ იგინი ქუეშე ფერჴთა ჩემთა!
იგინი	მცხ.მეფ2	ღაღად-ყვეს და არა ვინ იყო, რომელმანცა იჴსნნა იგინი უფლისა ღმრთისა მიერ, და არა ისმინა მათი.
იგი	მცხ.მეფ2	და ესე სიტყუანი არიან დავითის აღსასრულისანი და სარწმუნო არს დავით, ძე იესესი, და სარწმუნო არს კაცი იგი, რომელ დაადგინა უფალმან ცხებული ღმრთისა იაკობის ზედა. და შუჱნიერ არს გალობაჲ ესე ისრაჱლისა.
იგი	მცხ.მეფ2	და თქუა ღმერთმან იაკობისმან: ჩემდამო იტყოდა მცველი იგი ისრაჱლისა, მთავრად დამადგინა მე კაცთა მათ სიმართლითა და შიშითა ღმრთისათა ფლობად მათ ზედა.
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარცა ცისკარი განთიადისა და ვითარცა მზე რა აღმობრწყინდის მაღლით განთიად, და არა დაბნელდის ნათელი იგი მისი, ვითარცა წჳმამან რა აღმოაცენის მწვანე ქუეყანით.
მის	მცხ.მეფ2	რამეთუ ვითარცა არა ესრე იყო სახლი ჩემი ძლიერსა თანა ღმრთისათა, რამეთუ აღთქმა საუკუნო ედვა ჩემ თანა, ყოველთა ზედა დამტკიცებული და დამყარებული. ყოველივე ცხორებაჲ ჩემი და ნება ჩემი არა არს, რომელიცა მის მიერ არა მოიღებოდის.
მათ	მცხ.მეფ2	ესე სახელები არს მთავართა მათ და ერისთავთა დავითისათა: იებოსთე ქანანელი, მთავარი ერისა ნაწილთა, აქინომ ანელისთა, რვაასთა მათ ზედა წყლულთა ერთბამად.
მათ	მცხ.მეფ2	ამისა შემდგომად ელიაზარ, ძე მამისძმისა მისისა სოვსელისა, სამთა მათ შორის ერისთავთა. ესე იყო დავითის თანა მესერანს, ყუედრებად ამისა, და უცხოთესლნი იგი მოკრებილ იყუნეს მუნ ბრძოლად.
მას	მცხ.მეფ2	და მო-ხოლო-ვიდეს ისრაიტელნი მათ ზედა და ელიაზარ მათ თანა და მოსწყჳდნა უცხოთესლნი იგი ვიდრე დაშრომამდე და დაეკრა ვადა ჴლმისა მისისა ჴელსა მისსა. და შექმნა უფალმან ცხორებაჲ დიდი მას დღესა შინა ერსა მას ზედა. და ყოველი იგი ერი მიექცა ნატყუენავსა მას ზედა მტერთასა.
იგი	მცხ.მეფ2	და შევიდეს უცხოთესლნი იგი ჴნულსა მას ოსპისასა; და ერი იგი დავითისი გარემოექცა და მოსწყჳდნეს უცხოთესლნი იგი. და შექმნა უფალმან ცხორებაჲ დიდი ერსა მას შორის მას დღესა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ჩამოვიდეს სამნი კაცნი სამთა მათგან გუნდთა დავითისთა ქვაბსა მას ოდოლამისასა და უცხოთესლნი იგი მძჳნვარედ განწყობილ იყუნეს უბესა მას ტიტანელთასა.
მას	მცხ.მეფ2	და დავით დგა კლდისპირსა მას თანა, და უცხოთესლნი იგი იყუნეს მას ოდენ ჟამსა ბეთლემს.
მისგან	მცხ.მეფ2	გულმან უთქუა დავითს და თქუა: ვინმცა მასვა მე წყალი წყაროსა მისგან ბეთლემისასა, რომელ არს ბჭეთა თანა?
იგი	მცხ.მეფ2	და გუნდსა მას უცხოთესლთასა შეეცვა ბეთლემი და კაცნი იგი, რომელ მოვიდეს სამნი გუნდთა მათგან დავითისა, განაპეს ბანაკი იგი უცხოთესლთა, და მივიდეს და მოართუეს წყალი იგი ბეთლემისა, რომელ იყო ბჭეთა მათ თანა, ხოლო დავით არა სვა წყალი იგი, არამედ მოიღო იგი, აპკურა წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.მეფ2	და თქუა: ნუ იყოფინ ჩემდა უფლისა მიერ ეგე, ვითარმცა შევსვენ სისხლნი და სულნი კაცთანი წყალსა ამას თანა! ესე ყვეს სამთა მათ ახოვანთა.
მათა	მცხ.მეფ2	და ესე ოდენ უმჯობეს იყო ერთისა მათგანისა ორთა მათ უდიდებულეს. და იყო მათა მთავარ, ხოლო სამთა მათ ვერავე ესწორებოდა.
მათ	მცხ.მეფ2	და ბანეა, ძემან იოადისამან, ძისა ახოვანისა კაცისამან, მრავალი საქმე ქმნა უფროს გაბასაელისა. რამეთუ მან მოსწყჳდნა ორნი იგი ძენი ადრიელის მოაბელისნი. და ესე გარდაჴდა და მოკლა ლომი გუბსა მას შინა დღეთა მათ ზამთრისათა.
იგი	მცხ.მეფ2	და მან მოკლა ეგჳპტელი იგი კაცი საშინელი და მჴნე და ვერ შესაძლებელი, რამეთუ ჴელთა აქუნდა ეგჳპტელსა მას ოროლი და ბუნი ოროლისა მისისა იყო, ვითარცა დირე ჴიდისა. და მით ოროლითა გამოუჴდა ეგჳპტელი იგი და ესე მიეგებოდა. და მოუღო ოროლი იგი ეგჳპტელსა მას და მისითავე ოროლითა განგურიმა ეგჳპტელი იგი.
მას	მცხ.მეფ2	და მისი სახელი უმჯობეს იყო შორის სამთა მათ ახოვანთა და უდიდებულეს, ხოლო სამთა მათ ვერავე ესწორებოდა. და დაადგინა იგი დავით ყოველთა ზედა, რომელნი სცვიდეს მას და ესე სახელები არს კაცთა მათ მჴნეთა დავითისათა:
მათ	მცხ.მეფ2	ასაელ, ძმა იოაბისი, ოცდაათთა მათ შორის, ელნალ, ძე ელიუდისი, მამისძმისა მის ბეთლემელისა,
იგი	მცხ.მეფ2	ელედ, ძე ბანიასი, ესე იგი არს ნეტოფიტელი, ითი, ძე რაბასი, გაბათელის ძენი ძეთაგან ბენიამენისთა,
იგი	მცხ.მეფ2	ირაითიტრეს გარებელი, ესე იგი არს იეთიტრე,
მათ	მცხ.მეფ2	და შესძინა გულისწყრომამან ღმრთისამან განრისხება ისრაჱლსა ზედა და აღაზრზინა მათ ზედა დავით და თქუა: წარვედით და აღმირაცხეთ ყოველი კაცი ისრაჱლი და იუდასი!
იგი	მცხ.მეფ2	განძლიერდა ბრძანება იგი მეფისა უფროს იოაბის მიმართ და მთავართა ზედა და გამოვიდეს იოაბ და მთავარნი იგი პირისაგან მეფისა აღრიცხვად ერისათჳს ისრაჱლისა.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდეს გალადად და ქუეყანასა მას ქეტელთასა და კადესსა, და მოვიდის დანადმდე და მიიწივნეს სიდონიად.
მის	მცხ.მეფ2	და მოიღო იოაბ წიგნი იგი აღწერილი სოფლისა და დადვა წინაშე მეფისა. და იყო რიცხჳ ერისა მის ისრაჱლისა რვაას ათასი კაცი აზნაური ოდენ და იუდისი რჩეული კაცი სპარაზენი ხუთასი ათასეული.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და შეეჭუდა გული დავითისი აღწერისა მისთჳს ერისასა, სიტყუად იწყო დავით უფლისა და თქუა: ვცოდე ფრიად წინაშე უფლისა, რამეთუ ვყავ ესე სიტყუაჲ და აწ, უფალო, მომიტევე შეცოდება ესე მონასა შენსა, რამეთუ ცუდად და უგუნურებით ვიზრახე ზრახვა ესე.
მას	მცხ.მეფ2	და ბრძანა უფალმან სიკუდილი ისრაჱლსა ზედა ცისკრითგან ვიდრე ექუს ჟამადმდე. და მოიწია მოსრვა ერსა მას ზედა ისრაჱლისასა. და მოკუდა მას დღესა შინა ვითარ სამეოცჩჳდმეტი ათასი კაცი დანითგან ბერსაბედამდე.
იგი	მცხ.მეფ2	და მივიდა ანგელოზი იგი სიკუდილისა მოსრვად იერუსალჱმად. და დააცხრო უფალმან რისხვა იგი მისი მათ ზედა და ლხინება-ყო უფალმან გუამსა მათსა ზედა და ჰრქუა ანგელოზსა მას, რომელი მუსრავდა ერსა მას: კმა არს! აწ დააყენე ჴელი შენი და ნუღარა მუსრავ! და ანგელოზი იგი დგა კიდესა კალოსა მის ორნია იებუსელისასა.
მას	მცხ.მეფ2	სიტყუად იწყო დავით უფლისა, რაჟამს იხილა ანგელოზი იგი, რამეთუ მოსრვიდა ერსა მას ისრაჱლისასა და თქუა დავით: აქა ვარ, უფალო, მწყემსი ესე, რომელმან შეგცოდე და ბოროტი შენს წინაშე ვქმენ, ხოლო ამათ საცხოვართა არარა ცოდეს. იყავნ ჴელი შენი ჩემ ზედა და სახელსა ზედა მამისა ჩემისასა!
მას	მცხ.მეფ2	და ვითარცა იხილა ორნია მეფე დავით, წინამიეგებოდა მას და თაყუანი-სცა მეფესა.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა ორნია: რა არს, უფალო ჩემო, მეფე, რასა მოხვალ მონისა შენისსა? მიუგო დავით და ჰრქუა: მოსყიდად კალოსა ამის შენისა და აღშენებად მას ზედა საკურთხეველი უფლისა ღმრთისა, რათა დასცხრეს მოსრვა ესე ერსა ამასა ზედა!
მათთჳს	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან და ჰრქუა: არა ეგრე, თუმცა ცუდად მოვიღე, არამედ ნაცვალი მიგცე შენ, არა შევსწირნე საკუერთხნი მედად უფლისა და ღმრთისა დასამშჳდებელად! და მოიყიდა დავით კალო იგი ცვალებით და ჴართა მათთჳს მისცა ორმოცდაათი სასწორი ვერცხლი, რომელ არს სატირი.
იგი	მცხ.მეფ2	და აღაშენა მუნ დავით საკურთხეველი უფლისა ღმრთისა და შესწირნა ჴარნი იგი მსხუერპლად უფლისა დასამშჳდებელად! (მერმე შე-ღავე-სძინა სოლომონ და განადიდა საკურთხეველი იგი, რამეთუ პირველ მცირე იყო). და დააცხრო უფალმან რისხვა მისი ქუეყანასა ზედა. და დასცხრეს გუემანი იგი ისრაჱლისაგან.
იგი	მცხ.მეფ2	ტარიგი იგი შჳდ წილად ზღვად, რამეთუ ეგე საქმე ქმნა და არა შეიწყალა იგი!
იგი	მცხ.მეფ2	ხოლო მეშჳდისა დღისა შემდგომად მოკუდა ყრმა იგი. და ეშინოდა მონათა დავითისთა თხრობად სიკუდილი მისი და ზრახვიდეს, ვითარმედ: ვიდრე ცოცხალ იყო, არა გუერჩდა აღდგომად ქუეყანით, და აწ ვითარ ვიკადროთ თქუმად სიკუდილი ყრმისა მის? ნუუკუე შეჰრჩეს გულსა ბოროტი ჩუენთჳს!
იგი	მცხ.მეფ2	რამეთუ მოკუდა ძე იგი შენი და, ვითარცა წყალი რა დაითხიის ქუეყანასა ზედა, ვერღარა შეკრბის, და არცაღა მიაქციოს თავადმან სული მისი. და აწ იზრახა მეფემან განშორებად განშორებულისა მისთჳს.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა აბესალომ იოაბს: მივავლინე შენდა ერთგზის და ორგზის და ვთქუ, ვითარმედ: მოვედ და მიგავლინო შენ მეფისა, რათამცა ჰრქუა მას, ვითარმედ: რასათჳს წარმოვედ მე გესურით და ვზი აქა? უმჯობესი იყო ჩემდა მუნ ჯდომა ვიდრე აქა მოსლვასა და მეფისა არახილვასა! და თუ არს რამე შეცოდება ჩემ თანა, სიკუდილით მომაკუდინენ მე!
იგი	მცხ.იობ	და იყო საცხოვარი მისი ცხოვარი შჳდ ათას, აქლემები სამ ათას, უღლეული ჴარი ხუთას, ვირი ჴდალი მძოვარი ხუთას, და მსახურთა სიმრავლე ფრიად. და საქმენი მისნი დიდ იყვნეს ქუეყანასა ზედა. და იყო კაცი იგი აზნაური მზისა აღმოსავალისათაგანი.
მან	მცხ.იობ	და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: ვინა მოხუალ შენ? მიუგო ეშმაკმან მან და ჰრქუა: მომივლიეს ყოველი ქუეყანაჲ და განმივლიეს ცასა ქუეშე და აწ აქა ვარ.
მისებრ	მცხ.იობ	და ჰრქუა მას უფალმან მიჰხედეა გონებითა შენითა მონასა ჩემსა იობს, რამეთუ არავინ არს მისებრ ქუეყანასა ზედა კაცი უბრალო, ჭეშმარიტ, ღმრთისმსახურ, განშორებულ ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა.
მას	მცხ.იობ	მაშინ ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: აჰა ეგერა, ყოველი, რაცა არს მისი, მიგეც ჴელთა შენთა, არამედ მას ნუ შეახებ. და გამოვიდა ეშმაკი პირისაგან უფლისა.
მათ	მცხ.იობ	და აჰა ესერა, ღაღადისი მოვიდა იობისა და ჰრქუა მას: უღლეული იგი ჴართა ჴნვიდა და რემაკი იგი ვირთა მათ ჴდალთა ძოვდა მახლობელად მათსა.
იგი	მცხ.იობ	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, მოვიდა სხუაჲ ღაღადისი და ჰრქუა იობს: მჴედრები განიყო სამად გუნდად და გარემოადგეს აქლემებსა მას და წარტყუენეს იგი და მონანი იგი მოსწყჳდნეს მახჳლითა და განვერი მე მარტოჲ და მოვედ თხრობად შენდა.
იგი	მცხ.იობ	და მეყსეულად ქარი დიდი მოჴდა უდაბნოჲთ და ეკუეთა ოთხთავე კიდეთა სახლისათა. და დაეცა სახლი იგი ყრმათა შენთა ზედა და მოწყდეს. განვერი მე მარტოჲ და მოვედ თხრობად შენდა.
მისებრ	მცხ.იობ	ჰრქუა მას უფალმან: იხილე სამე აწ მსახური ჩემი იობ, რამეთუ არავინ არს მისებრ ქუეყანასა ზედა კაცი უბიწო, ჭეშმარიტ, ღმრთისმსახურ, განყენებულ და განშორებულ ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა და მერმე აქუსღავე უმანკოებაჲ, ხოლო შენ სთქუ მონაგები მისი ცუდად წარწყმედად.
იგი	მცხ.იობ	და მოიღო იობ კეცი, რათა წუთხსა იხუეტდეს. და დაჯდა იგი სკორესა ზედა გარეშე ქალაქსა. და ვითარცა ჟამი მრავალი წარჴდა,
მას	მცხ.იობ	ხოლო იობ მიჰხედა მას და ჰრქუა: რაჲსათჳს ვითარცა ერთი უგუნურთაგანი დედათასა იტყჳ? უკუეთუ კეთილი იგი მოვიღეთ ჴელისაგან უფლისა, ბოროტი ესე ვერ მოვითმინოთა? ამას ყოველსა ზედა რავდენი შეემთხჳა მას, არა რაჲ ცოდა იობ ბაგითა თჳსითა წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.იობ	და ვითარცა ესმა სამთა მათ მეგობართა მისთა ყოველი ესე ბოროტი, რომელი მოიწია მის ზედა, მოვიდეს კაცად-კაცადი სოფლისაგან თჳსისა ხილვად, რაჲ-იგი შეემთხჳა მას. ელიფას, თემანელთა მეფე, ბალდას, სავქელთა მთავარი, სოფარ, მინეველთა მეფე. და მოვიდეს მისა ერთბამად ნუგეშინისცემად და ხილვად მისა.
იგი	მცხ.იობ	წარწყმდინ დღე იგი, რომელსა მე ვიშევ და ღამე იგი, რომელსა თქუეს, ვითარმედ: წული არს.
მას	მცხ.იობ	და იპყარნ იგი ბნელმან და აჩრდილმან სიკუდილისამან. და მოვიდეს მას ზედა ნისლი და წყევა დღისა და ღამემან მოაწიოს ბნელი.
მას	მცხ.იობ	არამედ ღამე იგი იყავნ სალმობით და ნუ მოვალნ მას ზედა სიხარული და ნუცა მხიარულებაჲ.
იგი	მცხ.იობ	არამედ წყევენ იგი, რომელმან წყეოს დღე იგი, რომელი-იგი ჴელთდებად ვალს ვეშაპსა მას დიდსა.
მათ	მცხ.იობ	ერთბამად, საუკუნეთა მათ არა ესმის მათ ჴმაჲ ხარკისმკრებელთა.
მას	მცხ.იობ	რომელთა სწადის სიკუდილი და ვერ მიემთხჳნიან და ეძიებენ მას, ვითარცა საფასესა.
მას	მცხ.იობ	ვითარცასახედ ვიხილენ, რომელნი-იგი უჯეროსა ჴნვიდეს, ხოლო რომელნი სთესვენ მას, სალმობაჲ მოიმკონ.
მისა	მცხ.იობ	ჯინჭველლომი მოისპო, რამეთუ არა იყო მისა საზრდელ. ლეკუთა ლომისათა დაუტევეს ერთმანერთი.
იგინი	მცხ.იობ	ხოლო დამკჳდრებულნი იგი სახლსა შინა თიჴისასა, რომელნი-ესე მისვე თიჴისაგანნი ვართ, რავდენ დასცნა იგინი მღილისსახედ.
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ ვერ ეძლო მათ თავთა თჳსთა შეწევნად და წარწყმდეს.
იგი	მცხ.იობ	და რამეთუ უგნური იგი რისხვამან მოკლის, ხოლო შეცთომილი იგი მოაკუდინის შურმან.
იგინი	მცხ.იობ	განეშორნეს ძირნი მათნი ცხორებისაგან და იქენჯნებოდენ იგინი კართა ზედა უნაკლულევანესთანა და არავინ იყოს განმრინებელ მათდა.
იგინი	მცხ.იობ	რამეთუ, რაჲ-იგი მათ შეიკრიბეს, მართალთა შეჭამონ და იგინი ბოროტისაგან ვერ განერნეს. გამოიწოვენ ძალი მათი,
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ წარეწიის ბრძენთა გონიერებითა და ზრახვა იგი მრავალმთხზველთა განაქარვა.
მათ	მცხ.იობ	დღისი შეემთხჳოს მათ ბნელი და შუვასამხრის ეჩქუეფებოდიან, ვითარცა ღამე. წარწყმდედ იგინი ბრძოლასა შინა.
იგი	მცხ.იობ	უძლური იგი განერის ჴელისაგან ძლიერისა.
მის	მცხ.იობ	იყავნ უძლურისა მის სასოებაჲ და ცრუისა მის პირი დაიყავნ.
მას	მცხ.იობ	ექუსგზის ბოროტისაგან გიჴსნეს შენ და მეშჳდესა მას არა შეგეხოს შენ ბოროტი.
მას	მცხ.იობ	ნუუკუე ძალი კლდისა არსა ძალი ჩემი? ანუ ჴორცნი ჩემნი არიან რვალისანი? ანუ მე არა მას ვესევდ? შეწევნაჲ ჩემი მისგან განმეშორა.
მის	მცხ.იობ	ხოლო აწ თქუენცა, ეგერა, მეტად მექმნენით მე უწყალო მის წილ, რამცა იხილეთ წყლულებაჲ ესე ჩემი და შეგეშინა.
იგი	მცხ.იობ	არცა მოიქცეს სახლსა თჳსსა მერმე, არცაღა იცნას იგი ადგილმან თჳსმან.
იგი	მცხ.იობ	რა არს კაცისა, რამეთუ განადიდე იგი, ანუ რამეთუ ერჩი გონებასა მისსა?
მისსა	მცხ.იობ	უკუეთუ ძეთა შენთა ცოდეს წინაშე მისსა, მოუვლინა ჴელითა უსჯულოებისა მათისათჳს.
იგი	მცხ.იობ	და იყოს პირველი იგი შენი მცირედ, ხოლო უკუნასკნელი შენი ურიცხჳ.
მას	მცხ.იობ	ჰკითხეღა ნათესავსა მას პირველსა და გამოიძიე ნათესავითა ნათესავად მამათა,
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ ნედლ არს იგი მზისაგან და სიხენეშისაგან მისისა მორჩი მისი გამოჴდეს.
მისა	მცხ.იობ	უკუეთუ შთანთქას, ადგილი იგი უარის-ყოფად დგეს მისა, არა გიხილავსა ესევითარი?
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ უფალმან არა განიშოროს უბიწოჲ იგი, ხოლო ყოველი ძღუენი უღმრთოთაჲ არა შეიწიროს.
მას	მცხ.იობ	დაღათუ უნდეს სასჯელად მისა, არავე ისმინოს მისი, რათა არა სიტყუაუგოს მას ერთისა წილ სიტყჳსა მისისა ათასისაგან,
იგინი	მცხ.იობ	რომელი დააძუელებს მთათა და არა იციან, რომელმან დააქცინის იგინი რისხვითა.
იგი	მცხ.იობ	რომელმან გარდაართხნა ცანი მხოლომან და ვალს იგი ზღუასა ზედა, ვითარცა ჴმელსა.
მას	მცხ.იობ	უკუეთუ გარემიიქცეს, ვინ მოაქციოს? ანუ ვინ ჰრქუას მას ვითარმედ: რაჲ ეგე ჰყავ?
მის	მცხ.იობ	რამეთუ მან თავადმან გარემიიქციოს რისხვაჲ და მის მიერ დამდაბლდეს ვეშაპნი იგი ცასა ქუეშე.
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ უკეთურნი იგი სიკუდილითა განსაკჳრვებელითა მოისრნენ, რამეთუ მართალნი საცინელ იქმნეს.
იგინი	მცხ.იობ	მიცემულ არიან იგინი ჴელთა უღმრთოთასა, პირი მსაჯულთა მისთაჲ დაფაროს, უკუეთუ არა, იგივე თავადი არს?
მის	მცხ.იობ	და ვშურები სულითა ჩემითა, იწროებით აღმოუტევნე მის ზედა სიტყუანი ჩემნი, ვიტყოდი სიმწარითა სულისა ჩემისათა ურვით.
იგი	მცხ.იობ	რომელი მრავალსა იტყჳნ, მან კუალადცა ისმინისვე სიტყუაჲ. ანუ კეთილად მეტყუელი იგი ჰგონებნმე, ვითარმედ მართალ იყოს?
მის	მცხ.იობ	ანუ უგრძესი საზომისა მის ქუეყანისაჲ, ანუ სივრცე ზღჳსა?
მას	მცხ.იობ	უკუეთუ დააქციოს ყოველი ერთბამად, ვინ ჰრქუას მას: რა-ეგე ჰყავ?
მან	მცხ.იობ	რამეთუ მან იცნის საქმენი უსჯულოთანი, იხილა უჯეროებაჲ და არა უგულებელს-ჰყო.
მის	მცხ.იობ	მის მიერ არს სიბრძნე და ძალი მისი არს ზრახვაჲ და გულისჴმისყოფაჲ.
მან	მცხ.იობ	უკუეთუ მან დაამჴუას, ვინმე აღაშენოს? ანუ დაჴშას კაცთათჳს ვინმე, სხუამან განაღოს?
იგინი	მცხ.იობ	შეაცთუნნის წარმართნი და განუტევნის იგინი, გარნა მოიყვანნის ძენი ნათესავთანი და წარმოუძღჳს მათ.
იგინი	მცხ.იობ	დააგნის გულნი მთავართა ქუეყანისათანი და შეაცთუნნა იგინი გზასა, რომელ არა იცოდეს.
იგინი	მცხ.იობ	ჰრევდედ იგინი ბნელსა და ნუ ნათელსა, შესცთედ იგინი ვითარცა მართალნი.
მის	მცხ.იობ	არა ხოლო ეგრე, არამედ მე უფლისა მიმართ ვიტყოდი და ვამხილო მის წინაშე, უკუეთუ ინებოს.
მის	მცხ.იობ	ვითარმე არს ესე, ანუ არა წინაშე უფლისა იტყჳთ და მის წინაშე ჰზრახავთ ზაკუასა,
მან	მცხ.იობ	უკუეთუ ჴელთ-მიდვას მე ძლიერმან მან, ვითარცა-ესე უწყიეს, ანუ ვიტყოდი და ვამხილო წინაშე მისსა.
მის	მცხ.იობ	და ესე გეყოს თქუენ საცხორებელად, რამეთუ მის წინაშე ზაკუა არა შევიდეს.
მის	მცხ.იობ	და აღრაცხილ თთუენი მისნი მის მიერ, ჟამადმდე დასდევ და არა გარდაჴდეს.
მისგან	მცხ.იობ	განეშორე მისგან, რათა დაყუდნეს და სათნო იყოს ცხორებაჲ თჳსი ვითარცა მორეწემან,
იგინი	მცხ.იობ	დაჰბეჭდდე უშჯულოებათა ჩემთა ვაშკარანსა შიდა და დაისწავენ იგინი, რომელნი უნებლებით გარდაჰჴდეს.
მას	მცხ.იობ	აჭენე მას სრულიად და წარწყმდა, მიაქციე მას პირი შენი და განავლინე.
მათ	მცხ.იობ	მათ ხოლო მოეცა ქუეყანაჲ და არა მოვიდა უცხოთესლი მათ ზედა.
მის	მცხ.იობ	ნუ ჰრწამნ მას გარემოქცევად ბნელისაგან, რამეთუ ბრძანებულ არს მის მიერვე ჴელთა მახჳლისათა მიცემად.
იგი	მცხ.იობ	და განჩემებულ არს საჭმლად ორბთა და იცის თავისა თჳსისაჲ, რამეთუ ელის დაცემად, და დღემან ბნელისამან შეაძრწუნოს იგი.
იგი	მცხ.იობ	ურვამან და ჭირმან შეიპყრას იგი, ვითარცა ერისთავი მთავრად მდგომარე რაჲ დაეცის,
მისსა	მცხ.იობ	ქედი აღმართა და იქცეოდა წინაშე მისსა გინებით სიზრქითა საჭურველისა მისისათა,
იგი	მცხ.იობ	იქცეოდენ იგი ქალაქთა ოჴერთა და შევედინ სახლსა უმკჳდროთა და, რაჲ-იგი განიმზადეს, სხუათა წარიღონ.
მისსა	მცხ.იობ	მიიღენ ლოცვაჲ ჩემი უფლისა და წინაშე მისსა წთოდენ თუალნი ჩემნი.
მას	მცხ.იობ	წელნი რიცხუთანი მოწევნულ არიან და გზასა მას, რომელსა არღარა მოქცევად ვარ, მოვალ მე.
მის	მცხ.იობ	მოვიდენ საბრჴენი მის ზედა, განძლიერდედ მის ზედა წყურილნი; დარწყულ არს ქუეყანასა ზედა საბელი მისი ალაგთა ზედა.
მას	მცხ.იობ	გარემოადგედ მას სალმობანი მრავალნი, საბრჴე მოიწიოს მის ზედა.
მის	მცხ.იობ	მიეცეს იწროსა სიყმილსა, დაცემაჲ განმზადებულ არს მის ზედა განსაკჳრვებელი, შეიჭამოს ძალი ფერჴთა მისთა.
მას	მცხ.იობ	განეშორენ საყოფელთა მისთა განკურნებაჲ, შეემთხჳენ მას ჭირი და ბრალი სამეუფოჲ.
მათ	მცხ.იობ	და არცა განრინებულ ცასა ქუეშე სახლი მისი, არამედ მისთა მათ შინა ცხონდებოდიან უცხონი.
მის	მცხ.იობ	მის ზედა სულთ-ითქუმიდეს უკანასკნელი, ხოლო პირველთა მათ უკჳრდა.
მას	მცხ.იობ	ეჭენენ მას სანთლისაგან ბნელად და არა იყოს საცნაურ ერსა შორის მისსა.
მათსა	მცხ.იობ	მოძმეთა სახლისა მსახურთა ჩემთა უცხო ვეყავ მე წინაშე მათსა.
მათ	მცხ.იობ	ხოლო მათ უკუე განმწირეს მე, რაჟამს აღვიდე, იგინი ჩემთჳს ძჳრსა ზრახვიდიან.
იგინი	მცხ.იობ	ვინ მომცნეს მე დაწერად სიტყუანი ჩემნი და დაგებად იგინი წიგნთა შინა უკუნისამდე
მისსა	მცხ.იობ	უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ: რასამე ვიტყოდით წინაშე მისსა? და ძირნი სიტყუათანი ჰპოვნე მას შინა.
მისთჳს	მცხ.იობ	გეშინოდენ თქუენცა დაფარულისა მისთჳს, რამეთუ გულისწყრომაჲ უსჯულოთა ზედა მოიწიოს და მაშინ ცნან, სადა არს მათი იგი სიმართლე.
იგი	მცხ.იობ	კაცი ვინმე იყო სოფელსა მას შინა ავსიტისსა, რომელსა სახელი ერქუა იობ. და იყო კაცი იგი ჭეშმარიტ, უბიწო, მართალ, ღმრთისმსახურ, განყენებულ და განშორებულ ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა.
იგი	მცხ.იობ	ვიდრე იგი ამას იტყოდა ოდენ, მოვიდა სხუაჲ ღაღადისი და ჰრქუა იობს: ცეცხლი გარდამოვარდა ზეცით და დაწუა ცხოვარი იგი, მწყემსნი იგი შეჭამნა, ეგრევე მე განვერი მარტოჲ და მოვედ თხრობად შენდა.
მას	მცხ.იობ	ამას ყოველსა ზედა, რომელი შეემთხჳა მას, არარაჲ შესცოდა იობ წინაშე უფლისა და არარაჲ თქუა უგნურებაჲ ღმრთისა მიმართ.
მას	მცხ.იობ	და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: აჰა ესერა, მოგცემ შენ, გარნა სულსა მისსა ერიდე.
იგი	მცხ.იობ	და გამოვიდა ეშმაკი იგი უფლისაგან და დასდვა იობს წყლულებაჲ ბოროტი ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე და შეჭურა იგი ფაქლითა.
იგი	მცხ.იობ	ვითარცა იხილეს შორით, ვერ იცნეს იგი და ღაღად-ყვეს ჴმითა მაღლითა და ტიროდეს. და გარდაიპო კაცად-კაცადმან სამოსელი თჳსი და მიწა გარდაისხეს თავსა.
მის	მცხ.იობ	და დასხდეს მის თანა შჳდ დღე და არავინ მათგანი იტყოდა არას, რამეთუ ხედვიდეს წყლულებასა მისსა ბოროტსა და დიდსა ფრიად
მან	მცხ.იობ	რამეთუ მან ალმის და მერმე კუალად მოაგის, დასცა და ჴელთა მისთა განკურნეს.
მათ	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა იოაბ მოციქულთა მათ: რაჟამს უთხრათ საქმე ესე ბრძოლისა მეფესა, პირველად ესე თქჳთ - სიფიცხლე ბრძოლისა ამისა.
იგი	მცხ.იობ	და რაჟამს ჰგონებდეს, ვითარმედ დამტკიცებულ არს, მაშინ სრულიად წარწყმდეს, ხოლო რომელთა ცოდეს იგი, თქუან: ვითარმედ აწ სადა არს იგი?
მის	მცხ.იობ	ძუალნი მისნი აღივსნენ სიჭაბუკითა მისითა და მის თანა მიწასა ზედა დაისხნენ.
იგი	მცხ.იობ	არა ჰრიდოს მას და არცა დაუტეოს იგი ქუეშე ენასა მისსა.
იგი	მცხ.იობ	გულისწყრომამან ვეშაპთამან გამოწოვენ; მოკალნ იგი ენამან გუელისამან.
მის	მცხ.იობ	უკუეთუ ვითარ გან-ოდენ-იძღოს მუცელი თჳსი, მოივლინენ მის ზედა გულისწყრომაჲ რისხვისაჲ, სწჳმდინ მას ზედა სალმობაჲ.
იგი	მცხ.იობ	და ყოველი ბნელი მის ზედა იყავნ; შეჭამენ იგი ცეცხლმან უშრეტმან; ბოროტი უყავნ მწირმან სახლსა მისსა.
მათა	მცხ.იობ	სახლნი მათნი სავსე არიან, შიში არავინაჲ არს მათა, ტანჯვაჲ უფლისა მიერ არა არს მათ შორის.
იგი	მცხ.იობ	ფურმან მათმან არა მოაგდო, განერა მაკე იგი მათი და არა შეეცოდა.
მას	მცხ.იობ	რაჲ სარგებელ, რამეთუ ვჰმონებდეთ მას? და ანუ რაჲ შესაძინელ, რამეთუ მივეგებვოდეთ მას?
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ ჴელთა მათთა შინა იყო კეთილი იგი მათი. და საქმეთა უღმრთოთა იგი არა ხედავს.
მათ	მცხ.იობ	არა ხოლო ეგრე, არამედ უღმრთოთაცა სანთელი და-ვე-შრტეს და მოიწიოს მათ ზედა დაქცევაჲ და სალმობამან შეიპყრნეს იგინი რისხვისაგან.
იგინი	მცხ.იობ	და იყვნენ იგინი ვითარცა ბზენი წინაშე ქარსა, ანუ ვითარცა მტუერი, რომელი აღიღის ნიავქარმან.
მის	მცხ.იობ	რამეთუ ნებაჲ მისი სახლსა შინა მისსა იყო მის თანა და რიცხუნი თუეთა მისთანი განიყუნეს,
იგი	მცხ.იობ	ვითარმედ სთქუათ სამე, ვითარმედ: სადა არს სახლი იგი მთავრისა? და სადა არს საყოფელი იგი უღმრთოთა?
იგი	მცხ.იობ	ჰკითხეთღა თანაწარმავალთ გზისათა და სასწაული იგი მათი არა უცხო იყოს,
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ დღედ წარწყმედისა მიეცემის უკეთური იგი, დღედ რისხვისა მისისა მიიყვანენ.
მან	მცხ.იობ	ვინმე უთხრას წინაშე პირსა მისსა გზაჲ მისი? და მან ქმნა და ვინმე კუალად მოაგოს მას?
მისა	მცხ.იობ	დასტკბნეს მას ღჳნჭანი ჴევისანი და შემდგომად მისა ყოველი კაცი მივიდეს და უწინარეს მისსა ურიცხუნი.
იგი	მცხ.იობ	ანუ არა, რომელი- იგი მაღალთა მსტოარ არს, იგი ხედავს, და რომელნი-იგი გინებით იქცევიან, დაამდაბლნა?
მან	მცხ.იობ	ჩას თუ რაჲმე ცნა ძლიერმან მან, ანუ წყუდიადით სჯიდეს.
მისა	მცხ.იობ	ღრუბელი არს საფარველ მისა და ვერ იხილა ვინ და გარემოჲს ცათა ვიდოდის.
მისსა	მცხ.იობ	ილოცვიდე რაჲ შენ მისსა მიმართ, ისმინოს შენი და მობცნეს შენ კუალად-გებად ლოცვანი შენნი.
იგი	მცხ.იობ	იჴსნას უბიწოჲ იგი და განერეს წმიდითა ჴელითა შენითა.
იგი	მცხ.იობ	ვინმე უკუე ცნას, ვითარმედ ვპოვო იგი და მოვიდეს სრულიად?
იგი	მცხ.იობ	და ვცნა მხილებაჲ იგი, რომელი მრქუა მე და ვაბრძნე, რაჲ-იგი მითხრას მე.
მის	მცხ.იობ	რამეთუ ჭეშმარიტებაჲ და მხილებაჲ მის მიერ არს და გამოიღოს სრულიად სასჯელი ჩემი.
მან	მცხ.იობ	რამეთუ იცნის მან გზანი ჩემნი და გამომიძინა მე, ვითარცა ოქროჲ
მისა	მცხ.იობ	ამისთჳს მისა მიმართ ვისწრაფე და სწავლასა შინა მისსა ვიზრუნე
იგი	მცხ.იობ	და იქმნნეს იგინი, ვითარცა კანჯარნი ველსა. ჩემთჳს გამოვიდეს მათნი იგი საქმენი; დასტკბნა მას პური ჭაბუკთა მიმართ.
მათ	მცხ.იობ	ყანაჲ უწინარეს ჟამისა, რომელ არა მათი იყო, მოიმკეს. უძლურნი იგი უღმრთოთა მათ ვენაჴსა უსასყიდლოდ და უზომობით იქმნევდეს.
მათ	მცხ.იობ	ცუარისაგან მთათასა დაელტნენ და, რამეთუ არა აქუნდა მათ საფარველი, კლდეთა შინა დაეყუდნეს.
იგინი	მცხ.იობ	შიშუელნი დააწვინნეს იგინი სიცრუვით, მშიერთა პური მოუღეს.
იგინი	მცხ.იობ	ქუეყანასა ზედა ვიდრე იყვნეს იგინი და არა იცნნეს გზანი სიმართლისანი, არცა ალაგთა მისთა ვიდოდეს.
იგინი	მცხ.იობ	იცნოდა საქმენი მათნი და მისცნა იგინი ბნელსა. და ღამე იყოს ვითარცა მპარავი.
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ ერთბამად განთიად მათ ზედა მოიწია აჩრდილი სიკუდილისაჲ.
იგი	მცხ.იობ	სულმცირე არს იგი წინა პირსა წყლისასა. წარწყმედილ იყავნ ნაწილი მისი ქუეყანასა ზედა გამოჩნდინ ნერგი მათი ქუეყანასა ზედა განჴმელი,
მას	მცხ.იობ	მოეგენ მას, რაჲცა-იგი ქმნა, შეიმუსრენ ყოველნი ცრუჲ, ვითარცა ხე, უკურნებელად,
იგი	მცხ.იობ	რამეთუ ბერწსა მას არა კეთილი უყვეს და უცოლოჲ იგი არა შეიწყალეს.
იგი	მცხ.იობ	გულისწყრომით დაამჴუნა უძლურნი იგი, აღ-ღა-თუ-დგეს, ნუვე ჰრწამნ ცხორებაჲ თჳსი.
მის	მცხ.იობ	ნუ ვინ ჰგონებნ, ვითარმედ დროებაჲ არს განსაცდელთაჲ? ვიეთ ზედამე არა მოიწევის მზირი ეგევითარი მის მიერ?
მისსა	მცხ.იობ	შიშუელ არს ჯოჯოხეთი წინაშე მისსა და არა არს საფარველ წარსაწყმედელისა.
იგი	მცხ.იობ	აჰა, ესერა, ესე არს ნაწილი გზათა მისთაჲ და მერმე კუალად სიღრმე სიტყუათაჲ ვისმინო მას შინა და ძალი იგი ქუხილისა მისისაჲ ვინ იცის, ოდეს სადა ყოს?
იგი	მცხ.იობ	ესე ყოველი მართალთა შეიკრიბონ და ფასი იგი მათი ჭეშმარიტად დაიპყრან.
იგი	მცხ.იობ	აღიღოს იგი სიცხემან და წარიღოს.
იგი	მცხ.იობ	და განაბნიოს იგი ადგილით თჳსით.
მან	მცხ.იობ	წესი დაუდვა ბნელსა და ყოველი დასასრული მან გამოიკითხოს, ლოდი ბნელისაჲ და აჩრდილი სიკუდილისაჲ.
მისსა	მცხ.იობ	ქუეყანისაგან გამოვიდეს პური, ქუეშე მისსა იქცევის, ვითარცა ცეცხლი.
იგი	მცხ.იობ	ალაგნი მისნი არა იცნის მფრინველმან და არა იხილა იგი თუალმან ორბისამან.
იგი	მცხ.იობ	არა დათრგუნეს იგი ძეთა ლაღთათა, არა წარვლო ლომმან.
მას	მცხ.იობ	ვერცა ესწოროს მას ოქროჲ ოფაზისაჲ: ფრცხილი, ანთრაკი და საფირონი,
მისა	მცხ.იობ	ვერცა ესწოროს მას ოქროჲ და მანი და ნაცვალად მისა ჭურჭელი ოქროჲსაჲ,
მას	მცხ.იობ	არა ესწოროს მას პაზიონი ჰინდოეთისა, ოქროსა თანა წმიდისა ვერ შეესწოროს.
იგი	მცხ.იობ	და მან თავადმან იცის ადგილი მისი, რამეთუ იგი ყოველსავე, რაჲ არს ცასა ქუეშე, ხედავს და იცის ყოველივე,
მათ	მცხ.იობ	ვინმე მყოს მე თუეთა მათებრ პირველთა დღეთა მათ, რომელთა მცვიდა უფალი?
მათდა	მცხ.იობ	უკუეთუ განვიცინნი მათდა მიმართ, არა ჰრწამნ და ნათელი პირისა ჩემისაჲ არა დავარდებოდა.
მათ	მცხ.იობ	და ძალი იგი ჴელთა მათთა რავდენ არს ჩემდა? მათ ზედა წარწყმდა აღსასრული.
მათა	მცხ.იობ	რომელნი მდელოსა კრებდეს მთათა შინა, რომელთაჲ მხალი იყო მათა საზრდელად, უპატიონი და განქარვებულნი, ნაკლულევანნი ყოვლისაგან კეთილისა,
მათ	მცხ.მეფ2	და მოართვეს მათ ათი ტაბასტო, ათი ტერი, ათი ქვაბი სიავი და ათი კეცისჭურჭელი, იფქლი და ქრთილის ფქვილი, და ჴალი, და ოსპი, და ჴნდური.
მან	მცხ.მეფ2	მიუგო ერმან მან და ჰრქუა: არა გამოხჳდე ჩუენ თანა! ნუუკუე მეოტ ვიქმნეთ და არა ვინ იყუნეს, რომელმან გული გვაპყრას ჩუენ. და თუ ზოგი ჩუენი მოისრას, არა ვინ იყოს, რომელმან ნუგეშინის-გუცეს ჩუენ და მიგუეღოს ზოგი ქუეყანისა ჩუენისა. ხოლო უმჯობეს არს: შენ აქა დადგე ქალაქსა შინა ძალად ჩუენდა და გვიზახებდე!
იგი	მცხ.მეფ2	და იხილა იგი კაცმან ვინმე ერთმან, მივიდა და უთხრა იოაბს, ვითარმედ: ვიხილე მე აბესალომ მოკიდებული რკოსა ერთსა.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო კაცმან მას და ჰრქუა: მო-ღა-თუმცა-მეც ათასი სასწორი ვერცხლი, არავემცა მივყავ ჴელი ჩემი ძესა ზედა მეფისასა, რამეთუ გვესმა ჩუენ, რაჟამს გამცნებდა მეფე შენ და აბესას და ეთთის, ვითარმედ: ეკრძალენით და ერიდენით ყმასა აბესალომსა!
მათსა	მცხ.იობ	რამეთუ არა შევიკდიმე სიმრავლესა წინაშე ერისასა, ვითარმცა არა აღვიარე წინაშე მათსა, ანუ თუ უძლური განუტევე განსლვად წიაღითა ცალიერითა?
იგი	მცხ.იობ	და განვხეთქე იგი და მივსცი. და არარაჲ მოვიღო თანამდებისაგან.
იგი	მცხ.იობ	და დასცხრა იობ სიტყუად მათგან. დასცხრეს სამნიცა იგი მეგობარნი მისნი სიტყჳს-გებად იობისა, რამეთუ იყო იობ მართალ წინაშე მათსა.
მისსა	მცხ.იობ	ხოლო ელიუს დაითმენდა სიტყჳს-მიგებად იობისა, რამეთუ უხუცეს მისსა იყვნეს დღითა.
მას	მცხ.იობ	ანუ სწავლასა ღამისასა, ვითარ-იგი მას ჟამსა დაეცის კაცთა ზედა ბოროტი შიში ძილსა შინა, საწოლსა ზედა.
იგი	მცხ.იობ	და ჰრიდა სულსა მისსა სიკუდილისაგან, რათა არა დაეცეს იგი ბრძოლასა შინა.
მას	მცხ.იობ	მერმე კუალად ამხილა მას სნეულებითა სარეცელთა ზედა. და სიმრავლე ძუალთა მისთა დააბუშვა,
იგი	მცხ.იობ	ილოცოს უფლისა მიმართ, და შეისმინოს მისი, და შევიდეს იგი მხიარულითა პირითა აღსაარებით, და მიაგოს კაცთა სიმართლე.
მას	მცხ.იობ	აჰა, ესერა, ყოველი ესე უქმნიეს ძლიერსა მას, სამი გზაჲ არს კაცისა თანა,
მის	მცხ.იობ	უკუეთუ უნდეს შეპყრობად. და სულისა მის თანა დაყენებად,
იგი	მცხ.იობ	ცუდი და ამაოჲ შეემთხჳოს მათ. ღაღადებაჲ იგი და მორცხჳნებაჲ კაცისაჲ, რამეთუ უსჯულოდ გარდააქცევდეს უძლურთა,
მათ	მცხ.იობ	და მოაწია მათ ზედა ღაღადებაჲ გლახაკთა, და ჴმაჲ დავრდომილთა ისმინოს.
იგი	მცხ.იობ	ნუ შენგან მოიზღოს იგი? რამეთუ განიშორე და შენ მო-ვე-ელი, და არა მე და, რაჲ-იგი სცან, იტყოდე.
მას	მცხ.იობ	ღაღათუ მართალ ხარ, რაჲმე მისცე მას? ანუ რამე მიიღოს ჴელთაგან შენთა?
მისა	მცხ.იობ	ესაჯეღა წინაშე მისსა, უკუეთუ ვითარ შეუძლო ქებად მისა, რავდენ-იგი არს.
მით	მცხ.იობ	და აწ არა ვინ არს, რომელმანცა მოხედა რისხვასა მისსა, და არა ცნა იგი ფრიად შეცოდებითა მით. და იობ ამაოდ აღაღო პირი მისი და უცნობელებით სიტყუათა დაამძიმებს.
იგი	მცხ.იობ	ესე უწყოდე, რამეთუ უფალმან არა განიშოროს უბიწოჲ იგი, ძლიერმან მან ძალითა.
იგი	მცხ.იობ	გულითა უღმრთოჲ იგი არა აცხოვნოს და სასჯელი გლახაკსა გამოსცეს.
იგი	მცხ.იობ	და კრულნი იგი ჴელბორკილითა შეიკრნეს საბლითა სიგლახაკისათა.
მათ	მცხ.იობ	და უთხრნეს მათ საქმენი მათნი და შეცოდებანი მათნი, რამეთუ განძლიერდენ.
მის	მცხ.იობ	და მართლისა მის ისმინოს და თქუას, ვითარმედ: მოიქცენ სიცრუვისაგან.
მათ	მცხ.იობ	ხოლო უღმრთონი ვერ განერნენ, რამეთუ არა ჰნებავს მათ ცნობად ღმერთი და რამეთუ სწავლასა შინა ურჩ იყვნეს.
მისსა	მცხ.იობ	და ამას თანა შეგაცთუნა შენ პირისაგან მტერისა უფსკრულისა მოფენაჲ ქუეშე მისსა. და დაემჴუა ტაბლაჲ შენი სავსე სიპოხითა.
მათ	მცხ.იობ	ნუ გამოიყვანებ ღამე ერსა აღსლვად მათ წილ.
მისა	მცხ.იობ	ანუ ვინმე არს განმკითხველ საქმეთა მისთა? ანუ ვინ არს მეტყუელ მისა, ვითარმედ: ქმნა რაჲმე სიცრუით?
მას	მცხ.იობ	ყოველმან კაცმან იხილა მას შინა, ვითარცა წყლულნი არიან ყოველნი კაცნი,
იგი	მცხ.იობ	აჰა, ესერა, ძლიერი იგი დიდ არს და ვერ გჳცნობიეს რიცხჳ წელთა დაუსრულებელ.
მისა	მცხ.იობ	აღრაცხილ არიან მისა ნაწუეთნი წჳმისანი და მოჰფინედ წჳმად ღრუბელთა.
მას	მცხ.იობ	აჰა, ესერა, განმარტის მას ზედა გზაჲ და ძირნი ზღჳსანი დაჰფარნა,
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ მათ შინა განსაჯნეს ერნი, და მოსცეს საზრდელი ძლიერსა.
მას	მცხ.იობ	ჴელითა დაფარა ნათელი და ამცნო მისთჳს, რომელი მოეგებვოდის მას,
მან	მცხ.იობ	იქუხოს ძლიერმან მან ჴმითა თჳსითა საკჳრველად, რომელნი ქმნნა საქმენი დიდ-დიდნი, რამეთუ არა ვიცოდეთ.
მის	მცხ.იობ	სიმტკიცე მის თანა სიძუელედ, ძლიერ არიან, ვითარცა ხილვაჲ მოფენისა წყალთაჲ.
მას	მცხ.იობ	აწ რაჲსათჳს არს ესე? მასწავე მე, რა ვჰრქუათ მას, და დავდუმნეთ მრავალისაგან სიტყჳსა.
იგი	მცხ.იობ	ანუ შენ ზედა დავაწესე ნათელი განთიადისა, და მთიებმან იცნა თჳსი იგი წესი
მას	მცხ.იობ	მი-მე-სრულ ხარა წყაროსა მას ზღჳსასა, ანუ კუალსა უფსკრულთასა სრულ ხარა?
მისა	მცხ.იობ	შენ აღმოაბრწყინეა მთიები ჟამსა მისა და აფროდიტე შვილი ზედა ქუეყანისა?
იგი	მცხ.იობ	განფენილ არს, ვითარცა მიწაჲ მტუერი, შევამტკიცო იგი, ვითარცა ლოდსა კუბაჲ?
იგინი	მცხ.იობ	და შეშინებულ არიან იგინი საწოლსა თჳსსა ზედა, სხენან იგინი მაღნართა შინა და მზირიან.
მათდა	მცხ.იობ	ვყავ საყოფლად მათდა უდაბნოჲ და საძოვარად მათდა ქუეყანაჲ მარილოვანი.
მათდა	მცხ.იობ	განიმსტურნიან მთანი საძოვრად მათდა და შემდგომად კუალსა ყოვლისა მდელოჲსასა ეძიებედ.
მას	მცხ.იობ	გინათუ ესვიდე მას, რამეთუ დიდ არს ძალი მისი. და მიუტეო მას საქმე შენი.
მის	მცხ.იობ	მის ზედა ოხრინ რაჲ მშჳლდი და მახჳლი, ლახურისა და ჰოროლისა ძრვაჲ.
მან	მცხ.იობ	მან თქჳს: ვაშა, ვაშა! შორითავე სული ეცის ბრძოლისაჲ და ზედამისლვა და ღაღადებაჲ.
მისებრ	მცხ.იობ	აწ მკლავი შენი ნუ არსა უფლისა მიერ, ანუ ჴმისა მისებრ ჰქუხდე?
მას	მცხ.იობ	დაჰფარენ ქუეყანასა მას გარესკნელსა ერთბამად, და პირნი მათნი გინებითა აღავსენ.
იგი	მცხ.იობ	ესე იგი არს დასაბამად დაბადებისა უფლისა, და შექმნული სამღერელად ანგელოზთა მისთა.
მას	მცხ.იობ	თუალსა მისსა შთაიწრიდოს იგი, განდრეკასა მას მისსა განუჴურიტოს ცხჳრი მისი.
იგი	მცხ.იობ	და მოიყვანთ იგი მონად საუკუნოდ?
იგი	მცხ.იობ	და ემღერდე მას, ვითარცა მფრინველსა, ანუ შეუკრა იგი ვითარცა სირი ყრმასა?
იგი	მცხ.იობ	განძღენ მით წარმართნი და განიყონ იგი ზღჳსკიდისა ნათესავთა?
იგი	მცხ.იობ	ანუ დასდვა ჴელი შენი მას ზედა და მოიჴსენო ბრძოლაჲ იგი, რომელი იყო ჴორცთა მისთა ზედა. და ნუღარა იყოფინ.
იგი	მცხ.იობ	არა გიხილავსა იგი და არცა სიტყუათა ამათ ზედა დაგიკჳრდების?
მას	მცხ.იობ	ერთი ერთსა შეყოფილ, სული ვერ განვიდეს მას. კაცი ძმასა თჳსსა შეეყოს.
მისსა	მცხ.იობ	ქედსა მისსა ზედა დადგრომილ არს ძალი, წინაშე მისსა რბინ წარსაწყმედელი.
იგი	მცხ.იობ	არა შეიძრნენ, გული მისი დამყარებულ არს, ვითარცა ლოდი და ჰგიეს იგი, ვითარცა გურდემლი განუჭედელი.
მას	მცხ.იობ	უკუეთუ შეემთხჳნენ მას ლახუარნი, რაჲ უყონ მას
მას	მცხ.იობ	ვერ მოწყლას იგი მშჳლდმან რვალისამან, შეურაცხიეს მას კლდეთაგან ქვაჲ თივად.
მას	მცხ.იობ	და ვითარცა ლერწამი შეურაცხია მას ურონი. ეკითხევნ იგი ძრვასა ცეცხლშემოსილსა.
მის	მცხ.იობ	სარეცელნი მისნი, ისრისპირნი, მახჳლნი და ყოველნი ოქრონი ზღჳსა მის ქუეშე, ვითარცა თიჴა ურიცხჳ.
იგი	მცხ.იობ	ყოველსა მაღალსა ხედავს, და იგი არს მეუფე ყოველთა, რაჲ არიან წყალთა შინა.
მათ	მცხ.იობ	შემდგომად სიტყჳსა მის უფლისა ყოველთა ამათ სიტყუათა იობის მიმართ ჰრქუა უფალმან ელიფას თემნელსა: სცოდე შენ და ორთა მათ მეგობართა შენთა, რამეთუ არა იტყოდეთ ჭეშმარიტსა ჩემ წინაშე არცა ერთსა რას, ვითარ-იგი მსახური ჩემი იობ.
მათ	მცხ.იობ	წარვიდა ელიფას თემანელი, და ბალდად სავაქელი, და სოფან მინეველი და ყვეს ეგრე, ვითარცა უბრძანა მათ უფალმან, და მიუტევა მათ ცოდვანი მათნი იობისთჳს,
მან	მცხ.იობ	ხოლო უფალმან აღაორძინა იობ. და ილოცა მან მეგობართა მისთათჳს და მიუტევნა უფალმან ცოდვანი მათნი. და მოსცა უფალმან მრჩობლი, რავდენ-იგი იყვნეს პირველად იობისი, ორწილად
მის	მცხ.იობ	ხოლო ესმა ყოველთა ძმათა მისთა ყოველი, რაჲ-იგი შეემთხჳა მას. და ყოველი, რომელთა იცოდეს იგი პირველითგან, ჭამდეს და სუმიდეს მის წინაშე და ნუგეშინის-სცეს მას და უკჳრდა მათ ყოვლისა მისთჳს, რომელი-იგი მოაწია უფალმან მის ზედა და მოსცა მას კაცად-კაცადმან თჳთო ტარიგი. და ოთხსატირი ოქროსაჲ, ოქროსა უქმნელი თითოჲ.
მას	მცხ.იობ	და ესხნეს მას შჳდ ძე და სამ ასულ.
მას	მცხ.იობ	და უწოდა სახელი პირველსა მას დღე და მეორესა კასია და მესამესა მას მხიარულებისა რქაჲ.
იგი	მცხ.ფსალმ	და საჯდომელსა უსჯულოთასა არა დაჯდა, არამედ შჯულსა უფლისასა არს ნება მისი და შჯულსა მისსა ზრახავნ იგი დღე და ღამე.
მას	მცხ.ფსალმ	და იყოს იგი ვითარცა ხე, დანერგული თანაწარსადინელსა წყალთასა, რომელმან გამოსცის ნაყოფი მისი ჟამსა თჳსსა და ფურცელნი მისნი არა დასცჳვენ, და ყოველივე, რაცა ყოს, წარემართოს მას.
იგი	მცხ.იობ	და მოვიდეს მტყუენველნი და წარიტყუენვეს იგი, და მონანი იგი მოსრნეს მახჳლითა და განვერი მე მარტოჲ და მოვედ თხრობად შენდა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მაშინ იტყოდის მათდა მიმართ რისხვითა მისითა და გულისწყრომითა მისითა შეაძრწუნნეს იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ჰმწყსნე იგინი კუერთხითა რკინისათა და ვითარცა ჭურნი მეკეცეთანი შეჰმუსრნე იგინი.
მას	მცხ.ფსალმ	ჰმონეთ უფალსა შიშით და უგალობდით მას ძრწოლით.
მისგან	მცხ.ფსალმ	მიიღეთ სწავლა, ნუუკუე განრისხნეს უფალი და წარსწყმდეთ თქუენ გზისა მისგან მართლისა,
მას	მცხ.ფსალმ	რაჟამს აღატყდეს მყის გულისწყრომა მისი. ნეტარ არიან ყოველნი რომელნი ესვენ მას.
მას	მცხ.მეფ2	და მოიქცა მეფე და მოვიდა კიდემდე იორდანისა მდინარისა. და ყოველი ერი იუდასი მოეგებოდა გალგალადმდე შემთხუევად მეფისა, რათამცა წიაღმოიყვანეს იგი მდინარესა მას.
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას მემფიბოსთე: უფალო ჩემო მეფე, მონამან ჩემმან დამაგდო მე. რაჟამს ვარქუ მას, ვითარმედ: დამისხენ კარაულსა და წარვიდე მეფისა თანა! არა ისმინა ჩემი, რამეთუ ვერ ეგებოდა უკარაულოდ მისლვა ჩემი შენ თანა, რამეთუ მკელობელ ვარ მონა შენი.
მისგან	მცხ.მეფ2	და ამესა არა ეკრძალა, რათამცა დაიცვა თავი თჳსი ჴმლისა მისგან და სცა იოაბ უბესა ამესასა ზეჩამომართ და გარდმოყარნა ნაწლევნი მისნი: და მუნთქუესვე წიაღჴდეს სულნი მისნი. იოაბ და აბესამ დევნა-უყვეს საბიას, ძესა ბოქორისსა.
მათ	მცხ.მეფ2	და მოვიდეს ნათესავთა მათ თანა ისრაჱლისათა საბეე და ბეთბაგოს და ყოველნი მოქალაქენი შეკრბეს ქალაქსა ერთსა.
მათ	მცხ.მეფ2	და იყო სიყმილი დიდი დღეთა მათ დავითისთა სამთა წელთა ზედასაზედა. და იკითხა დავით უფლისა მიერ და ჰრქუა უფალმან დავითს: საულისათჳს და სახლისა მისისათჳს არს უსჯულოებაჲ ეგე, რამეთუ მოსწყუედდა იგი გაბაონელთა.
მისთჳს	მცხ.მეფ2	და იჭირვოდა მეუფე მემფიბოსთესთჳს, ძისა იონათანისა, ძისა საულისა, რათამცა არა მოსცა მათ სიკუდილად ფიცისა მისთჳს; რომელ-იგი ფიცება იყო შორის დავითისა და შორის იონათანისა, ძისა საულისა.
მათდა	მცხ.მეფ2	შთამაცვა მე ძალი ბრძოლასა მათდა, შევმუსრენ, რომელნი-იგი აღდგომილ იყვნეს ჩემ ზედა! და მტერნი ჩემნი მომცენ მეოტად ჴელთა ჩემთა და ქედნი მტერთა ჩემთანი დავსთრგუნენ!
იგინი	მცხ.მეფ2	განვაბნიენ იგინი, ვითარცა მტუერნი წინაშე ქარისა და, ვითარცა თიჴა უბნისა, დავზილენ იგინი.
მათ	მცხ.იობ	და ვითარცა იქმნა დღე ესევითარი და მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი წარდგომად წინაშე ღმრთისა, და ეშმაკიცა მოვიდა და დადგა მათ თანა.
მათთჳს	მცხ.იობ	და ვითარცა აღესრულნიან დღენი იგი სუმისა მათისანი, მიავლინის იობ და განწმიდნის იგინი და აღდგის განთიად და შეწირის მათთჳს მსხუერპლი რიცხჳსაებრ მათისა და ზუარაკი ერთი ცოდვათათჳს სულთა მათთასა, რამეთუ თქჳს იობ: ნუსადა ძეთა ჩემთა გონებასა მათსა ბოროტი მოიჴადეს უფლისათჳს. და ამას ჰყოფდა იობ ყოველთა დღეთა მისთა.
მისა	მცხ.ფსალმ	გულისჴმა-ყავთ, რამეთუ საკჳრველ-ყო უფალმან წმიდაჲ თჳსი; უფალსა შეესემინ ჩემი ღაღადებასა ჩემსა მისა მიმართ.
მას	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს, და ელიაზარს და ითამარს, ძეთა აჰრონისთა, რომელნი დაშთომილ იყვნეს: თავსა თქუენსა არა აღძარცუთ ვარშამაგი და სამოსელი თქუენი არა დაიპოთ, რაჲთა არა მოსწყდეთ და ყოველსავე კრებულსა ზედა იყოს რისხვაჲ. ხოლო ძმანი თქუენნი, ყოველი სახლი ისრაჱლისაჲ, ტიროდიან დაწვასა მას, რომელ დაიწუნეს ღმრთისა მიერ.
მისთჳს	მცხ.გამ	ნუუკუე თქუან მეგჳპტელთა მათ, ვითარმედ ზაკჳთ განიყვანა იგინი ღმერთმან მოწყვედად მთათა ზედა და აჴოცად მათა ქუეყანით, დასცხერ რისხჳსაგან გულისწყრომისა შენისა და ლხინება-ყავ უკეთურებისა მისთჳს ერისა შენისა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	სამარე ზეაღებულ არს ჴორჴი მათი, ენითა მათითა ზაკვიდეს. საჯენ იგინი, ღმერთო; დაეცნედ იგინი ზრახვათა მათთაგან; სიმრავლისაებრ უღმრთოებათა მათთასა განიშორენ იგინი, რამეთუ გაგამწარეს შენ, უფალო.
იგი	მცხ.ესა	გამომრჩეველმან ხურომან ხისამან აღჰმართა იგი განზომით. და სახოან-ყო იგი, მოწერით შექმნა იგი გამოყურვისა მიერ და შედგმულებისა მიერ შენაწევრა იგი. და შექმნა იგი, ვითარცა მსგავსება მამაკაცისა, და, ვითარცა შუენიერება კაცისა, დადგა იგი სახლსა შინა,
მას	მცხ.ნეშტ1	მესამესა ბჭისა იოვასისა დასავლით კერძო ბჭითურთ მსხორით აღსავალსა მას საპყრობილედ და წინაშე საპყრობილესა მას მზისა აღმოსავლით.
მით	მცხ.ფსალმ	აღდეგ, უფალო, რისხვითა შენითა, ამაღლდი მოსრულებად მტერთა შენთა და განიღჳძე, უფალო ღმერთო ჩემო, ბრძანებითა მით, რომელ ამცენ.
იგინივე	მცხ.ლუკა	უკუეთუ მე ბელზებულითა განვასხამ ეშმაკთა, ძენი თქუენნი რაჲთა განასხმენ? ამისათჳს იგინივე მსაჯულ გექმნენ თქუენ.
მისა	მცხ.იოან	და ესოდენნი სასწაულნი ქმნნა წინაშე მათსა, და არა ჰრწმენა მისა მიმართ.
მის	მცხ.ფსალმ	და მის თანა განუმზადებიან ჭურნი სიკუდილისანი; ისარნი მისნი შესაწველთათჳს ქმნნა.
მას	მცხ.გამ	და მოიღეს ნაცარი იგი თორნისაჲ და აღაცრა მოსე ზეცად წინაშე ფარაოსა და იწყო გამოსხმად ფაქლმან და აღდუღებად ნატკუფოლავსა მას ზედა კაცსა და პირუტყუსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართათა დაამტკიცე ქებაჲ მტერთა შენთათჳს, რათამცა დაიჴსნა მტერი იგი და შურისმგებელი.
იგი	მცხ.ფსალმ	და დაადგინე იგი ზედა ქმნულსა ჴელთა შენთასა,
მას	მცხ.ფსალმ	მერმეცა და პირუტყუნი ველისანი, მფრინველნი ცისანი და თევზნი ზღჳსანი, რაოდენნი ვლენან ალაგებსა მას ზღუათასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა სამსონ ჭაბუკსა მას, რომელსა ეპყრა ჴელი მისი: განმიტევე და შევახო ჴელი ჩემი სუეტთა ამათ, რომელთა ზედა სახლი ესე დამტკიცებულ არს, და უკუნვეყრდნა მათ!
მათგან	მცხ.ფსალმ	ამპარტავანებასა უღმრთოთასა შეიწვინ გლახაკი; შეპყრობილ იყვნენ იგინი ზრახვათა მათგან, რომელთაცა ზრახვენ.
იგი	მცხ.ფსალმ	არა არს ღმერთი წინაშე მისსა. ბილწ არიან გზანი მისნი ყოველსავე ჟამსა, მიღებულ არიან სამართალნი შენნი პირისაგან მისისა და ყოველთა მტერთა მისთა ზედა იგი ეუფლებინ.
მათ	მცხ.მეფ4	და აღდგეს მონანი მისნი მის ზედა ზაკჳთ და დასცეს იოას სახლსა მას მაალონისთა, საყოფელთა მათ გალაადისთა.
იგი	მცხ.ფსალმ	დაჯდეს იგი მზირად მდიდართა თანა ფარულად მოკლვად უბრალოსა;
მისა	მცხ.ფსალმ	თუალნი მისნი გლახაკსა ხედვენ; მზირინ ფარულად, ვითარცა ლომი საყოფელსა თჳსსა, მიტაცებად გლახაკისა და მიზიდვად მისა;
იგი	მცხ.ფსალმ	უფალო, რა არს კაცი, რამეთუ ეცნობე მას, ანუ ძე კაცისა, რამეთუ შეჰრაცხე იგი?
მას	მცხ.ფსალმ	უფალმან განიკითხოს მართალი და უღმრთო, ხოლო ვის უყუარს სიცრუჱ, მას სძულს სული თჳსი.
მას	მცხ.ფსალმ	ჭირისათჳს გლახაკთასა და სულთქმისათჳს დავრდომილთასა აწ აღვდგე, იტყჳს უფალი, დავდვა ცხორებაჲ და განვცხადნე მას ზედა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	თქუა უგუნურმან გულსა შინა თჳსსა: არა არს ღმერთი. განირყუნნეს და ბილწ იქმნენ იგინი უსჯულოებითა; არავინ არს, რომელმანცა ქმნნა სიტკბოებაჲ.
მათ	მცხ.ფსალმ	წმიდათა რომელნი არიან ქუეყანასა მისსა, საკჳრველ-ყო უფალმან ყოველივე ნებაჲ მისი მათ შორის.
მათ	მცხ.ესა	და განიხარა მათ ზედა ეზეკიამან სიხარული დიდი და უჩუენა მათ სახლი ნეხოთაჲსა და შტახსისა, და საკუმეველთა და მიჰრონთა, და ვეცხლისა და ოქროსა, და ყოველნი სახლნი ჭურჭელთა ფასისათანი და ყოველნი, რავდენნი იყვნენ საუნჯეთა შინა მისთა. და არა იყო არარაჲ, რომელი არა უჩუენა მათ ეზეკიამან სახლსა შინა მისსა.
იგი	მცხ.სჯლ	იხარებდით წარმართნი ერისა მისისა თანა და განაძლიერებდით მას ყოველნი ანგელოზნი ღმრთისნი, რამეთუ სისხლი ძეთა მისთა იძიოს, შური იძიოს და მიაგოს სასჯელი მტერთა მოძულეთა თჳსთა, კუალად-აგოს და განწმიდოს უფალმან ქუეყანა იგი ერისა თჳსისაჲ (და დაწერა მოსე გალობა ესე მას დღესა შინა და დაასწავა იგი ძეთა მათ ისრაჱლისათა).
იგინი	მცხ.ფსალმ	მტერთაგან ჴელისა შენისათა, უფალო, მცირედთაგან ქუეყანით მიმოდაყვენ იგინი ცხორებასა მათსა და საიდუმლოთა შენთაგან, რამეთუ აღივსო მუცელი მათი, განძღეს ჭამადითა და დაუტევეს ნეშტი ყრმათა მათთა,
მათ	მცხ.ეზრ2	და გამოვედ მე ბჭესა მას ნაღვარევისასა, პირსა ზედა ქუეყანისა მის ლელოვანისასა, ვიდრე ბჭედმდე წყაროთასა და შეურვებულ ვიყავ იწროებითა მით წარსავალისათა ზღუდესა თანა იერუსალემისასა, რომელი-იგი მათ განეწმინდა და ბჭენი მისნი განრყუნილ იყუნეს ცეცხლითა.
მის	მცხ.ეზრ2	და განიწმინდეს ყოველნი იგი მღდელნი და ლევიტელნი და განწმინდეს ერი იგი და მეკარენი იგი დიდისა მის ზღუდისა ბჭისანი.
იგი	მცხ.ფსალმ	დასასრულსა, მონისა უფლისსა დავითისი, რომელნი ჰრქუნა უფალსა სიტყუანი ესე ამის გალობისანი დღესა მას, რომელსა იჴსნა იგი უფალმან ჴელთაგან მტერთა მისთასა და ჴელთაგან საულისთა და თქუა.
მას	მცხ.ფსალმ	ღმერთი ჩემი მწე ჩემდა და მე ვესავ მას; მფარველი ჩემი და რქაჲ ცხორებისა ჩემისა და ჴელისა ამპყრობელი ჩემი.
მას	მცხ.ლევ	ვითარცა ამცნო ღმერთმან მოსეს მთასა სინასა დღესა მას, რომელსა უბრძანა ძეთა ისრაჱლისათა შეწირვად მათა მსხუერპლები მათი წინაშე ღმრთისა უდაბნოსა მას სინაჲსასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და აღჴდა ქერობინთა ზედა და აფრინდა, და აღფრინდა იგი ფრთეთა ზედა ქართასა.
მის	მცხ.ფსალმ	ბრწყინვალებითა მისითა მის წინაშე ღრუბელნი წარვიდეს, სეტყუა და ნაბერწყალი ცეცხლისა.
იგი	მცხ.ფსალმ	აჰა, ესერა, კაცი, რომელმან არა ყო ღმერთი მწე მისა, არამედ ესვიდა იგი სიმრავლესა ზედა სიმდიდრისა მისისასა. და განძლიერდა იგი ამავოებითა თჳსითა.
მათ	მცხ.იოელ	მის წილ, რომელ ვეცხლი ჩემი და ოქროჲ ჩემი მიიღეთ და გამორჩეულებანი ჩემნი და კარნი შეიხუენით სახლთა მათ თქუენთა.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყუნეს შეძრწუნებულ მისგან და დაადგინნეს მის თანა გმირნი ოცდაათნი, და იყოფოდენ მის თანა.
მას	მცხ.სჯლ	და იყო, რაჟამს ისმინეთ თქუენ ჴმაჲ იგი სიტყუათა მათ უფლისათაჲ შორის ცეცხლსა მას, რამეთუ მთაჲ იგი აღგზებული ცეცხლითა აღატყდებოდა, მოხუედით ჩემდა ყოველი ეგე მთავრები ნათესავთა მაგათ თქუენთაჲ და მოხუცებული ერისა თქუენისაჲ და მარქუთა მე.
მათა	მცხ.სჯლ	სიტყუად იწყო ჩემდა უფალმან და მრქუა: აღჰკიდე, ვიდოდე, წარუძეღუ ერსა მაგას, შევიდენ და დაიმკჳდრონ ქუეყანაჲ იგი, რომელ-იგი ვეფუცე მამათა მათთა მიცემად მათა.
მის	მცხ.ფსალმ	და ვიყო მე უბიწო მის თანა და დავიცვა მე უშჯულოებისა ჩემისაგან.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა თავს-იდვას ქმარმან მან მისმან თავს-დებით მისი, რავდენ-იგი დრო-ყო თავისა თჳსისათჳს და უფალმან განწმიდოს იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდეს იერუსალჱმდ, და შევიდა იესუ ტაძარსა მას და იწყო გამოსხმად განმსყიდელთა მათ და მომსყიდელთა მიერ ტაძრით; და ტაბლები იგი მეკერმეთაჲ მათ და დასასხდომელები იგი მსყიდელთაჲ მათ ტრედისათაჲ დაუმჴუა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ხოლო არა ვითარ მამამან და დედამან მისმან, და დაამჴუნა ძეგლნი იგი, რომელ აღმართნა მამამან მისმან.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვდევნნე მტერნი ჩემნი და ვეწიო მათ და არა მოვაქციო, ვიდრე არა მოესრულნენ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვაჭირვო მათ და ვერ უძლონ დადგომად და დაეცნენ იგინი ქუეშე ფერჴთა ჩემთა.
იგი	მცხ.დან	და თქუა: ესე მჴეცი მეოთხე მეფობაჲ მეოთხე იყოს ქუეყანასა ზედა, რომელი ზეშთა იყოს ყოველთა მეფობათა, და შეჭამოს ყოველი ქუეყანაჲ, და დათრგუნოს იგი, და დაჭრას იგი.
მათგან	მცხ.ფსალმ	და მათგან, რომელნი აღდგომილ არიან ჩემ ზედა, აღმამაღლო მე და კაცისა უკეთურისაგან მიჴსნე მე.
იგი	მცხ.ლევ	და აღასრულოს ლხინებისა ყოფაჲ იგი წმიდისაჲ, და კარვისა საწამებელისაჲ, და საკურთხეველისაჲ და მღდელთათჳს, განწმიდოს და მოიბას ვაცი იგი ცოცხალი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ვეცხლი მისი არა მისცა აღნადგინებად და ქრთამი უბრალოსა ზედა არა მოიღო; რომელმან ყოს ესე, იგი არა იძრას უკუნისამდე.
იგი	მცხ.ფსალმ	მზესა აღდგა კარავი თჳსი; და თავადი, ვითარცა სიძე რაჲ გამოვალნ ეზოთ თჳსით, იხარებდეს იგი, ვითარცა გმირი სრბად გზასა.
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით ბრძანებაჲ მოიღო ნოვე არღასადა ხილულთა მათთჳს, შეეშინა და ქმნა კიდობანი საცხორებელად სახლისა თჳსისა, რომლითა დასაჯა სოფელი, და სარწმუნოებითა მით სიმართლისაჲთა იქმნა იგი მკჳდრ.
მისსა	მცხ.კორ1	ხოლო ამას ვიქმ სახარებისა მისთჳს, რაჲთა თანა-ზიარ მისსა ვიქმნე.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესე არს აღმზადებაჲ სანთელთაჲ: მყარი - ოქროჲ ჴერი მისი და შროშანნი მისნი - მყარი ყოვლად ხატისა მისებრ, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს, ესრეთ ქმნა სასანთლე იგი.
მას	მცხ.ფსალმ	გულისთქმა გულისა მისისა მიეც მას და ნებაჲ ბაგეთა მისთა არა დააკლე მას.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მისწიფე იგი კურთხევასა სიტკბოებისასა, დაადგ თავსა მისსა გჳრგჳნი ქვისა მისგან პატიოსნისა.
მას	მცხ.ფსალმ	დიდ არს დიდებაჲ მისი მაცხოვარებითა შენითა, დიდებაჲ და დიდად შუენიერებაჲ დაადგ მას ზედა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ დაასხნე იგინი, ვითარცა საჴუმილი ცეცხლისა ჟამსა პირისა შენისასა; უფალმან რისხვითა მისითა შეაძრწუნნეს იგინი და ცეცხლმან შეჭამნეს იგინი.
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ მეუფებაჲ მეუფებასა განევლთას, ვერ ჴელ-ეწიფების დამტკიცებად მეუფებაჲ იგი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ დასხნე იგინი ზურგით და ნეშტთა შენთა შორის განჰმზადო პირი მათი.
მას	მცხ.კორ1	მიცემად ეგევითარი იგი ეშმაკსა სატანჯველად ჴორცითა, რაჲთა სული ცხონდეს დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრსისტესსა.
მისა	მცხ.სჯლ	და შვილთაცა მათთა, რომელთა არა იცოდიან, ისმინონ და შეისწაონ შიში უფლისა ღმრთისა თქუენისაჲ ყოველთა დღეთა ცხორებისა მათისათა, რავდენ ცხონდენ ქუეყანასა მას ზედა, რომლისათჳს-ეგე თქუენ წიაღხუალთ იორდანესა დამკჳდრებად მისა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ესვიდა უფალსა და იჴსენინ იგი, აცხოვნენ იგი, რამეთუ ჰნებავს იგი.
იგი	მცხ.მათე	და ამცნო მათ, რაჲთა არა გამოაცხადონ იგი.
იგი	მცხ.გამოც	და ერთმან მღდელთა მათგანმან მრქუა მე: ნუ სტირ, აჰა ესერა სძლო ლომმან თესლისაგან იუდაჲსა, ძირმან დავითისმან, რომელმან აღაღოს წიგნი და შჳდნი იგი ბეჭედნი მისნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შევიდა გედეონ და ასი კაცი მის თანა ერთკერძო ბანაკსა მას, ვითარ ეწყო ოდენ მჴუმელთა მათ შუვა ღამე და განმაღჳძებელნი იგი აღ-ვე-აღჳძებდეს მჴუმილთა მათ, ხოლო მათ დაჰბერეს ნესტუსა მას რქისასა და განყარნეს ჩაფნი იგი ჴელთაგან მათთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	განჴურიტნეს ჴელნი ჩემნი და ფერჴნი ჩემნი. და აღრაცხეს ყოველი ძუალები ჩემი; მათ მიხილეს მე და განმიცადეს მე,
მათ	მცხ.ფსალმ	განიყვეს სამოსელი ჩემი მათ შორის და კუართსა ჩემსა ზედა განიგდეს წილი.
მას	მცხ.ფსალმ	მოშიშნი უფლისანი აქებდით მას და ყოველი ნათესავი იაკობისი ადიდებდით მას;
იგი	მცხ.საქმ	ანუ არა-მე შენ ხარა მეგჳპტელი იგი, რომელმან უწინარეს დღეთა ამათ აღსძარ და განიყვანენ უდაბნოდ ოთხ ათასნი იგი კაცნი საკარიელნი?
მათ	მცხ.ნეშტ1	ქებრონისი: ურიასი, მთავარი ქებრონელთა ნათესავისა მათისაებრ ტომად-ტომადისა, მეორმეოცესა წელსა მეფობისა დავითისსა ესე აღრაცხვისა წიგნნი მუნ პოვნეს და კაცნი ძლიერნი მათ შორის აზერას შინა გალაადისასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ უფლისაჲ არს სუფევა და იგი მეუფებს ყოველთა ზედა წარმართთა.
მისა	მცხ.ფსალმ	და სული ჩემი მისა ცხოველ არს და ნათესავმან ჩემმან ჰმონოს მას;
იგი	მცხ.ლევ	ყოველი, რომელი შეეხოს ჴორცსა მას, განწმიდნეს, და რომელსა ასხურეს სისხლისა მისისაგანი სამოსელსა და დაბღალოს, გამორცხენ იგი ადგილსა წმიდასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მან თავადმან ზღუათა ზედა დააფუძნა იგი და მდინარეთა ზედა განჰმზადა იგი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ვინ არს კაცი, რომელსა ეშინის უფლისა? შჯულიერ-ყოს იგი გზასა მას, რომელიცა სთნდა;
მან	მცხ.ფსალმ	თუალნი ჩემნი მარადის უფლისა მიმართ, რამეთუ მან განარინნეს მახესა ფერჴნი ჩემნი.
მას	მცხ.სჯლ	კრებულისა ერისათა მამებისა და დედებისათა, რომელ იყოს ქალაქთა შინა შენთა, რათა ესმოდის და შეისწაონ შიში იგი უფლისა ღმრთისა თქუენისა და ისმინონ და ყონ ყოველი იგი სიტყუაჲ, რომელ წერილ არს წიგნსა მას შჯულისასა.
მის	მცხ.ლევ	და კუალად მოვიდეს მღდელი იგი დღესა მეშჳდესა და იხილოს სახლი იგი და, აჰა, ესერა, განფენილ არს შეხებაჲ იგი კედელთა მის სახლისათა.
მასვე	მცხ.მეფ3	რამეთუ ეგრეთ ბრძანებულ არს ჩემდა სიტყჳთა უფლისათა და მრქუა: არა სჭამო მუნ პური და არცა სუა წყალი და არცა მიაქციო მასვე გზასა, რომელსაცა მიხჳდე.
მათ	მცხ.ფსალმ	მიეც მათ, უფალო, საქმეთა მათთაებრ და უკეთურებისაებრ საქმეთა მათთასა; საქმეთაებრ ჴელთა მათთასა მიეც მათ და მიაგე მისაგებელი მათი მათვე.
მას	მცხ.ფსალმ	უფალი შემწე ჩემდა და მფარველ ჩემდა; მას ესვიდა გული ჩემი და შეწევნულ იქმნა, და მხიარულ იქმნნეს ჴორცნი ჩემნი და მე ნებითა ჩემითა აუვარო მას.
მას	მცხ.იოან	კუალად ჰრქუა მას იესუ მესამედ: სიმონ იონაჲსო, გიყუარ მეა? შეწუხნა პეტრე, რამეთუ ჰრქუა მას მესამედ: გიყუარ მე? და ჰრქუა მას: უფალო, შენ ყოველი უწყი და ყოველი იცი, რამეთუ მიყუარ შენ. ჰრქუა მას იესუ: დამწყსენ ცხოვარნი ჩემნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ჴმამან უფლისამან შემუსრნეს ნაძუნი და შემუსრნეს უფალმან ნაძუნი იგი ლიბანისანი.
მათგან	მცხ.ფსალმ	უფალო, აღმოიყვანე ჯოჯოხეთით სული ჩემი და მიჴსენ მე მათგან, რომელნი შთავლენან მღჳმესა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო მათ დღეთა შინა, ასწავებდა რაჲ ერსა მას და ახარებდა ტაძარსა შინა, ზედა-მიუჴდეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი მოხუცებულითურთ,
იგი	მცხ.დაბ	და დედაკაცსა მას ჰრქუა: განმრავლებით განვამრავლნე მწუხარებანი შენნი და სულთქუმანი შენნი, მწუხარებით ჰშვნე შვილნი. და ქმრისა შენისა მიმართ იყოს მიქცევაჲ შენი. და იგი გეუფლებოდეს შენ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	უფალო, ნუ მრცხუენებინ მე, რამეთუ გხადოდე შენ; ჰრცხუენოდენ უღმრთოთა და შთაჴდენ იგინი ჯოჯოხეთად.
მის	მცხ.ფსალმ	უტყუ იქმნენ ბაგენი მზაკუარნი, რომელნი იტყჳან მართლისა მის ზედა უსჯულოებასა ამპარტავანებითა და შეურაცხებითა.
მას	მცხ.მარკ	და მოიქცა კუალად და პოვნა იგინი მძინარენი, რამეთუ იყვნეს თუალნი მათნი დამძიმებულ, და არარაჲ იცოდეს, რაჲმცა მიუგეს მას.
იგინი	მცხ.მათე	და მოუჴდა მას ერი მრავალი, რომელთა ჰყვა მათ თანა მკელობლები, ბრმები, ყრუნი, ქუეწარმძრომელნი და სხუანი მრავალნი თითო-სახეთაგან სენთა შეპყრობილნი. და დასხნეს იგინი ფერჴთა თანა მისთა, და განკურნნა იგინი,
იგინი	მცხ.ფსალმ	დაჰფარნე იგინი საფარველსა პირისა შენისასა აღძრვისაგან კაცთასა; დაიცუნე იგინი კარავსა შენსა ჴდომისაგან ენათაჲსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	უსჯულოებაჲ იზრახა საწოლსა ზედა თჳსსა, დადგა იგი ყოველსა გზასა არაკეთილსა და ბოროტი მას არა მოეწყინა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	დაითვრნენ იგინი სიპოხითა სახლისა შენისათა და ღუარი საშუებელისა შენისა ასუა მათ.
მას	მცხ.რიცხ	აჰა, ესერა, ერი გამოსრულ არს ეგჳპტით და დაუფარავს პირი ქუეყანისაჲ და, ესერა, დადგრომილ არს მახლობელად ჩემსა. და აწ მოვედ და სწყევე მას, უძლო ხოლო თუ მოსრვად.
იგინი	მცხ.დან	და უღელი ერისა მისისაჲ წარჰმართოს, ზაკვა ჴელსა შორის მისსა და გულსა შორის მისსა განდიდნეს, და ზაკჳთა განხრწნნეს მრავალნი და წარწყმედასა ზედა მრავალთასა დადგეს, და, ვითარცა კუერცხნი, ჴელისა მიერ შემუსრნეს იგინი.
მისსა	მცხ.ესა	და დადუმნეს და არა ვინ მიუგო მას სიტყვა ბრძანებისათჳს მეფისა არას მიგებად მისსა.
იგინი	მცხ.რომ	რამეთუ უხილავი იგი მისი დაბადებითგან სოფლისაჲთ ქმნულთა მათ შინა საცნაურად იხილვების, და სამარადისოჲ იგი ძალი მისი და ღმრთეებაჲ, რაჲთა იყვნენ იგინი ვერ სიტყჳს მიმგებელ,
მას	მცხ.ფსალმ	აუვარებდით უფალსა ბობღნითა და ათძალითა საფსალმუნისათა უგალობდით მას.
მისგან	მცხ.ფსალმ	ეშინოდენ უფლისაჲ ქუეყანასა და მისგან შეიძრნედ ყოველნი დამკჳდრებულნი სოფლისანი.
მათ	მცხ.ოსე	კალომან და საწნეხელმან არა იცნნა იგინი და ღჳნომან უტყუა მათ.
იგი	მცხ.ფსალმ	ხოლო სულმან ჩემმან დაუთმენ უფალსა, რამეთუ მწე და მფარველ არს იგი ჩუენდა;
იგი	მცხ.ფსალმ	ფსალმუნი დავითისი, რაჟამს-იგი იცვალა პირი თჳსი წინაშე აბიმელიქისა და განუტევა იგი და წარვიდა
იგი	მცხ.სჯლ	ნუ სადა იჴუთავ შენ ფქჳლსა ზედა კერძოსა, ნუცა ქვეკერძოსა, რამეთუ სულთა მიჴუთვასა მსგავს არს იგი.
მას	მცხ.სჯლ	ესე ორნივე წიაღ იორდანესა გზასა მას მზისდასავალით კერძოსა, ქუეყანასა მას ქანანელთასა, რომელი დამკვიდრებულ არს მზიაღასავალით კერძოთა გალგალასა, მახლობელად მუხასა მას მაღალსა.
მას	მცხ.ეკლ	და მივეც გული ჩემი გამოძიებად და განზრახვად სიბრძნესა ყოვლისავეთჳს, რომელ ქმნილ არიან მზესა ქუეშე, რამეთუ მიმოტაცება შრომისა მოსცა ღმერთმან ძეთა კაცთასა, რათა მიმოიტაცებოდიან მას შინა
იგინი	მცხ.ფსალმ	იქმნენ იგინი ვითარცა მტუერი წინაშე ქარსა და ანგელოზმან აჭირვენ მათ;
მან	მცხ.ფსალმ	იშუებდ უფლისა მიმართ და მან მოგცეს შენ თხოვაჲ გულისა შენისა.
მას	მცხ.ლუკა	და გამოადგინეს ნავი იგი ქუეყანად და დაუტევეს ყოველი და მისდევდეს მას.
მათდა	მცხ.იერ	რამეთუ შენდა, აჰა, არა არიან თუალნი, არცა გული შენი კეთილ, არამედ ანგაჰრებასა ზედა შენსა, და სისხლსა ზედა უბრალოსა დათხევად მისსა და ცილისწამებასა ზედა, და უსამართლოებასა, და მკლველობასა ქმნად მათდა.
მისსა	მცხ.ესა	ვაჲ უშჯულოსა, ბოროტნი საქმეთაებრ მისთა თანა შთავიდენ მისსა.
მას	მცხ.ფსალმ	ხოლო უფალი ეცინინ მას, რამეთუ წინაჲსწარ ჰხედავს, რამეთუ მოახს დღე მისი.
მათდა	მცხ.ფსალმ	მახჳლი იჴადეს ცოდვილთა და გარდააცუეს მშჳლდსა მათსა დაცემად გლახაკისა და დავრდომილისა და მოკლვად მათდა, რომელნი წრფელ არიან გულითა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	არა სირცხჳლეულ იქმნენ იგინი ჟამსა ბოროტსა და დღეთა სიყმილისათა განძღენ.
იგი	მცხ.მეფ1	ჰრქუა უცხოთესლმან დავითს: ძაღლი ნუ ვარ მე, რამეთუ არგნითა და ქვითა გამოხვედ ჩემ ზედა? და ჰრქუა: უაღრეს ძაღლთასა ხარ შენ! და დაწყევა უცხოთესლი იგი დავით კერპითურთ მისით.
მას	მცხ.ფსალმ	და ნათესავმან მონათა შენთამან დაიპყრას იგი; და რომელთა უყუარს სახელი შენი, დაიმკჳდრონ მას შინა.
იგი	მცხ.მეფ1	ხოლო მან არა ინება. და აწვევდეს მას მონანიცა იგი თჳსნი და დედაკაციცა იგი, და იგი არა ისმენდა ჴმასა მათსა. მაშინღა ადგა იგი და დაჯდა სავარძელთა ზედა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ხედავნ ცოდვილი მართალსა და ეძიებნ მას, რათამცა მოკლა იგი;
მას	მცხ.ლევ	და დაიყჳნოს ყოველივე გუამი მისი, ხოლო სჳრინგებული იგი არა დაიყჳნოს და განავლინოს მღდელმან მან დასჳრინგებული იგი შჳდ დღე მეორედ. და იხილოს მღდელმან მან დასჳრინგებული იგი დღესა მას მეშჳდესა
მას	მცხ.ფსალმ	ხოლო უფალმან არა დაუტეოს იგი ჴელთა მისთა, არცა დასაჯოს იგი, რაჟამს განიკითხჳდეს მას.
მას	მცხ.ფსალმ	და თანაწარვჰჴედ და, აჰა, არა იყო; და ვეძიებდ მას და არა იპოვა ადგილი მისი.
მათდა	მცხ.ფსალმ	ხოლო ცხორებაჲ მართალთა უფლისა მიერ არს, და მფარველ მათდა არს ჟამსა ჭირისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და შეეწიოს მათ უფალი და იჴსნეს იგინი და განარინნეს იგინი ცოდვილთაგან და აცხოვნნეს იგინი, რამეთუ ესვიდეს მას. დიდებაჲ
იგი	მცხ.რიცხ	და იტრნეს ორით მთით გზით ზღჳთ კერძო ერუთრად და გარეშევლეს ქუეყანაჲ ედომისაჲ. და სულმოკლე იქმნა ერი იგი გზასა ზედა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოიღო იაელ მანაჲ კარვისაჲ და ჴუედა ჴელითა მისითა და შევიდა მისა მდუმრიად. და დაასვა მანაჲ იგი ყურიმალსაჲ მისსა, და დაჰმჭუალა ქუეყანასა; და იგი მიმოგორვიდა და მოკუდა.
მას	მცხ.გამოც	და ტიროდიან და გოდებდენ მის ზედა მეფენი ქუეყანისანი, რომელთა მის თანა ისიძვეს და განჴურდეს, რაჟამს ჰხედვიდენ კუამლსა მას ჴურვებისა მისისასა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ რომელი განურისხნეს ძმასა თჳსსა ცუდად, თანა-მდებ არს სასჯელისა; და რომელმან ჰრქუას ძმასა თჳსსა რაკა, თანა-მდებ არს იგი კრებულისაგან განსლვად; და რომელმან ჰრქუას ძმასა თჳსსა ცოფ, თანა-მდებ არს იგი გეჰენიასა მას ცეცხლისასა.
მისსა	მცხ.გოდ	მემ. ცოდვათაგან წინაწარმეტყუელთა მისთაჲსა უსამართლოებათა მღდელთა მისთაჲსა, დამთხეველთა სისხლსა მართალსა შორის მისსა.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და მოავლინა უფალმან კაცი წინასწარმეტყუელი ძეთა ისრაჱლისა და ჰრქუა მათ: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისაჲ: მე ვარ, რომელმან აღმოგიყუანენ თქუენ ვგჳპტით, და გამოგიყვანენ თქუენ სახლისა მისგან კირთებისა.
მისა	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს კაცი, რომლისა სახელი უფლისაჲ სასო მისა არს და არა მიხედნა ამავოებასა, არცა სიცბილსა ტყუილისასა.
იგი	მცხ.მათე	სხუაჲ იგავი ისმინეთ: კაცი ვინმე იყო სახლისა უფალი, რომელმან დაასხა ვენაჴი და ზღუდე გარე-მოსდვა მას და ქმნა მას შინა საწნეხელი და აღაშენა გოდოლი და მისცა იგი მოქმედთა საქმედ და წარვიდა.
მისსა	მცხ.ეკლ	და ვიხილე, რამეთუ არა არს კეთილ, გარნა რომელი ახაროს კაცმან ყოველთა შინა ქმნილთა მისთა, რამეთუ იგი არს ნაწილი მისი. და ანუ ვინმე მოიყვანოს იგი ხილვად, რაჲ-იგი იყოს მისსა შემდგომად
იგი	მცხ.დაბ	ვერ ჴელ-გეწიფების სიტყუაჲ ეგე, მიცემად დაჲ ჩუენი კაცსა წინა-დაუცუეთელსა, რამეთუ საყუედრელ არს იგი ჩუენდა.
მან	მცხ.ფსალმ	და რამეთუ ამანცა, კაცმან მშჳდობისა ჩემისამან, რომელსა-იგი მე ვესევდი, რომელი ჭამდა პურსა ჩემსა, მან განადიდა ჩემ ზედა შეტყუილი.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველივე შესაწირავი, რომელი იქმნეს თორნესა და ყოველივე, რომელი იქმნეს ლანძუსა, გინა ტაპაკსა, მღდელისა მის შემწირველისა იყოს იგი.
მის	მცხ.მეფ4	და ნაშობთა შენთაგანნიცა წარიყვანენ და ჰყუნენ საჭურის სახლსა მას მეფისა მის ბაბილონელთასა.
მისა	მცხ.იობ	ანუ არა შენ მოზღუდეა გარემო მისა და შინაგანი სახლისა მისისაჲ? და გარეშე ყოველივე რაჲ არს მისი, მოიცევ, საქმენი ჴელთა მისთანი აკურთხენ და საცხოვარი მისი მრავალ-ჰყავ,
იგი	მცხ.იობ	ნუ იყოფინ იგი დღედ წელიწადისად, ნუცა შეერაცხებინ დღეთა თთუეთასა.
მათ	მცხ.იობ	მოჰბერა მათ ზედა და განჴმეს და წარწყმდეს, რამეთუ არა აქუნდა მათ სიბრძნე.
იგი	მცხ.იგავ	ვითარცა გამოსლვაჲ თოვლისა მკათა ზედა სიცხესა საგრილობელ, ეგრევე მოციქული სარწმუნოჲ, რომელთა წარავლინონ იგი, რამეთუ გულთა, რომელთა იჴსენონ იგი - სარგებელ არს იგი.
მათ	მცხ.იგავ	შვილო, ნუ ჰბაძავ კაცთა უგუნურთა, ნუცა გული გითქუამნ ყოფად მათ თანა,
იგინი	მცხ.იგავ	სიტყუას ბრძენთასა მიუპყარ ყური შენი და ისმინენ სიტყუანი პირისა ჩემისანი და დაიმარხენ იგინი გულსა შენსა.
მას	მცხ.იგავ	მსხუერპლნი უღმრთოთანი საძაგელ უფლისა, რამეთუ უშჯულოებით შესწირვენ მას.
მის	მცხ.იგავ	ბილწ არიან წინაშე უფლისა საწყავნი ორრიგნი და სასწორი ზაკული არა კეთილ მის წინაშე.
იგი	მცხ.იგავ	წყალი ღრმა არს გონება კაცისა, ხოლო ბრძენმან კაცმან აღმოწბას იგი.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდა ყოველი იგი ერი შეკრებული გალგალად. და მუნ სცხო სამოველ საულს მეფედ წინაშე უფლისა გალგალს და შესწირეს მუნ მსხუერპლი დასამშჳდებელად უფლისა. და იხარებდეს მუნ სამოველ და საულ და ყოველი იგი ერი ისრაჱლისა ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და ხვალისაგან მოვიდა საულ და განყო ერი იგი სამად გუნდად, და დაესხა ბანაკსა მას ძეთა ამონისათა ჟამსა ოდენ ცისკრისასა და მოსრეს ყოველი ბანაკი ძეთა ამონისათა ვიდრე მოფენადმდე მზისა; და ნეშტნი იგი მეოტად განიბნივნეს თჳთეულად და არა დარჩა არცა ორი ერთად.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ მოციქულთა მათ, რომელნი-იგი მოსრულ იყუნეს: ესრეთ უთხართ კაცთა მათ იაბის გალადისათა, ვითარმედ: ხვალე ყოფად არს ცხორებაჲ თქუენი მოფენასა ოდენ მზისასა. და მოვიდნენ მოციქულნი იგი იაბის გალადისათა და უთხრეს სიტყუაჲ იგი ყოველსა კაცსა ქალაქისასა, და მათ განიხარეს ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და ხვალისაგან, ცისკარს ოდენ, მოიწია საულ, და მოესხნეს ჴარნი აგარაკით და თქუა: რა არს, ანუ რაჲსა სტირ? მაშინ უთხრეს მას ყოველი იგი სიტყუაჲ იაბისელთა.
იგინი	მცხ.იგავ	რომელმან დაიმალნეს ჴელნი სიცრუით, ვერცაღა პირად მიყუნეს იგინი.
მათ	მცხ.იგავ	შიში უფლისა საცხორებლად კაცისა, ხოლო უშიში იგი ბჭეთა ზედა იქცეოდის შეცთომილად და ადგილთა მათ, სადა-იგი არა მიხედავს საუკუნოჲ.
იგინი	მცხ.იგავ	სიკუდილი და ცხორებაჲ ჴელთა შინა ენისათა, ხოლო რომელთა შეიწყნარონ, იგინი ჭამდენ ნაყოფსა მისგან.
იგი	მცხ.იგავ	ნაყოფისაგან პირისა კაცმან განაძღოს მუცელი თჳსი - და ნაყოფისაგან ბაგეთა თჳსთასა განაძღოს იგი.
მან	მცხ.იგავ	მართალი იგი თავისა თჳსისა შემასმენელ იქმნის, პირველსავე სიტყუასა, ვითარცა-რაჲ დადვას მოსაჯულმან მან, ემხილოს.
მას	მცხ.იგავ	მონაგები კაცისა მდიდრისა, ვითარცა ქალაქი მოზღუდვილი, ხოლო დიდებაჲ მისი ფრიად ჰფარავს მას.
მისა	მცხ.იგავ	ნათელსა შინა ცხორებისასა ძე მეფისაჲ; ხოლო რომელნი სათნო არიან მისა, ვითარცა ღრუბელი მცხუედი.
მას	მცხ.იგავ	რომელი ეძიებდეს ღმერთსა, პოოს მეცნიერებაჲ სიმართლესა თანა და, რომელი მართლ ეძიებდეს მას, პოოს მშჳდობაჲ.
მათ	მცხ.იგავ	მასესხებელი და მოსესხე ურთიერთას შეიმთხჳნეს, ხოლო მოხედვა მათ ორთავე ყოს უფალმან.
იგი	მცხ.იგავ	მეფემან მართალმან ჰმართის სოფელი, ხოლო კაცმან უსჯულომან დაამჴჳს იგი.
იგი	მცხ.იგავ	იწრაფინ განმდიდრებად კაცი მოშურნე და არა უწყინ, რამეთუ კაცმან მოწყალემან დაიპყრას იგი,
იგი	მცხ.იგავ	რომელი იქმოდის ქუეყანასა თჳსსა, განძღეს იგი პურითა, ხოლო რომელი მიუდგეს მოცალებასა, აღივსოს იგი სიგლახაკითა.
მათვე	მცხ.იგავ	რომელი ვიდოდის სამართალსა, შეწევნა-სცეს მას, ხოლო, რომელი გულარძნილთა გზათა ვიდოდის, შეებას მათვე.
იგი	მცხ.იგავ	ნეტარ არს კაცისა მის, რომელსა ეშინოდის ყოველთაგან ღმრთისმოშიშებით, ხოლო გულფიცხელი იგი შევარდეს ძჳრსა.
მისგან	მცხ.მეფ1	და ჴმალი მისი შეარტყა წელთა მისთა და განსლვასა მისსა კელობად იწყო დავით და ბრკომად, რამეთუ უმეცარ იყო იგი. მიუგო საულს დავით და ჰრქუა: ვერ განუჴდე ამით, რამეთუ უმეცარ და უხეშ ვარ ამისა! ფერჴი დაიპყრა დავით და განიძარცვა საჭურველი იგი მისგან.
მისა	მცხ.მეფ1	მაშინ თქუა დავით: თავადმან უფალმან ღმერთმან, რომელმან მიჴსნა მე პირისაგან ლომისასა და მკლავთაგან დათჳსათაგან, მან მიჴსნეს მე ჴელთაგან მის წინადაუცვეთელისა უცხოთესლისათა! მიუგო საულ დავითს და ჰრქუა: გვალე, განვედ მისა და უფალი იყავნ შენ თანა.
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა ერმან მან საულს: ნუ იყოფინ ეგე, უფალო! რათამცა მოკუდა დღესა იონათან, რამეთუ მისგან იქმნა ცხორება შორის ისრაჱლისა. შენდობა იყავნ! ცხოველ არს უფალი, არა დავარდეს თმა ერთი იონათანისა ქუეყანასა ზედა! და ილოცა ერმან იონათანისთჳს მას დღესა შინა. და განერა იონათან სიკუდილისაგან.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ იონათანს და ჰრქუა: მსწრაფლ მითხარ მე რა საქმე ჰქენ? მიუგო იონათან საულს და ჰრქუა: გემო ვიხილე ბუნითა ჰოროლისათა, რომელ არს ჴელთა ჩემთა, თაფლისა მისგან გოლისა, რამეთუ არა უწყოდე წყევა იგი შენი. და აწ, ესერა, მოვკუდები.
მათთჳსცა	მცხ.მეფ1	და სიტყუად იწყო საულ უფლისა და თქუა: უფალო, ღმერთო ისრაჱლისაო! რაჲსაგან არს, რამეთუ არა მოუგე მონასა შენსა დღეს სიტყუაჲ? თუ ჩემგან არს, ანუ იონათანისგან, ძისა ჩემისა, უსჯულოებაჲ ესე? მაუწყე მე, უფალო, შენ მიერ, უკუეთუ ერისაგან არს? ლხინება-ყავ მათთჳსცა და დააგდეს წილი ერსა ზედა და უბრალო იპოვა ყოველი ერი.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა საულ ერსა მას: აწ თქუენ ყოველნი იქმენით ერთკერძო, დადეგით. და მე და იონათან, ძე ჩემი, ერთკერძო, და წილ-ვიგდოთ. ვისიცა იყოს, ვსცნათ! მიუგო ყოველმან ერმან და ჰრქუა: რაჲცა სათნო არს შენს წინაშე, იგი ყავ!
მათ	მცხ.მეფ1	აწ უკუე ერსა ამას თუმცა ეჭამა ნატყუენავისა მისგან მტერთასა, უმეტესიმცა ვნება შეამთხჳეს მტერთა მათ და უფროსიმცა ვნება შეიქმნა დღეს უცხოთესლთა მათ შორის,
იგი	მცხ.მეფ1	ვეწივი და პირისა მისისაგან გამოუღი, და თუ ზედამიმიჴდის, მე მკლავნი მოვსცნი, და შევმუსრი და მოვკლი იგი.
მის	მცხ.მეფ1	სიტყუად იწყო დავით წინაშე საულისა და თქუა: ნუ შეძრწუნდები, უფალო ჩემო მეფევ, რამეთუ მონა შენი განვიდეს და ბრძოლა-უყოს უცხოთესლისა მის თანა.
მას	მცხ.მეფ1	და აღიმსთო დავით განთიად და შევედრნა საცხოვარნი იგი მწყემსთა მათ, და ყო, რაჲცა-იგი უბრძანა მას იესემ, და მოვიდა ადგილსა მას ბრძოლისასა. და იყივლეს
მათ	მცხ.მეფ1	და საულ და ყოველი ერი განწყობილად დგა მუხასა მას ქუეშე, რომელი იყო უბესა მას ბრძოლისასა წინაშე უცხოთესლთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ1	და დავით იყო ძე კაცისა ერთისა ეფრათელისა ქალაქით ბეთლემით, ნათესავისა მისგან იუდასისა, და სახელი მისი იესე, და ესხნეს მას რვა ძენი, და იყო კაცი იგი მოხუცებული.
იგი	მცხ.მეფ1	და უკუეთუ მაჯობოს, მომკლას მე, და ვიყუნეთ ჩუენ მორჩილ თქუენდა. უკუეთუ მე ვერეოდი და მოვკლა იგი, თქუენ დაგვემორჩილენით.
მათსა	მცხ.მეფ1	ხოლო უცხოთესლნი იგი იდგენ მიერ კერძო მთისა და ისრაჱლნი ამიერ კერძო მთისა, და ღელე იყო საშუალ მათსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო, რაჟამს მოიწიის სული უკეთური უფლისა მიერ საულისა, მიიღის დავით ქნარი იგი და გალობნ მის წინაშე და განუსუენის საულსა, და სათნო-უჩნ მას, და განეყენის მისგან სული იგი უკეთური.
მის	მცხ.მეფ1	მი-ვინმე-უგო ერთმან მონათაგანმან და ჰრქუა: ვიხილე მე ძე იესესი ბეთლემს, რომელი კეთილად გალობდა სახიობასა უფლისასა მეცნიერებით, და კაცი ბრძენი და ძალით ძლიერი და მჴნე, მჭევრი სიტყჳთა და შუენიერი ხილვითა, და უფალი არს მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ1	აწ ისმინე სიტყუათა მონათა შენთა. და უძიოთ უფალსა ჩუენსა კაცი ერთი, რომელმან იცოდის სახიობა გალობათა უფლისათა ქნარითა. და რაჟამს მოიწეოდის შენ ზედა სული უკეთური უფლისა მიერ, იტყოდის იგი გალობასა უფლისასა ქნარითა. და კეთილ იყოს იგი შენდა და განისუენებდი.
იგი	მცხ.მეფ1	მერმე ჰრქუა სამოველ იესეს: ეგოდენ არიან ძენი შენნი? ხოლო მან ჰრქუა: არსღა ერთი სხვა უმცირესი ამათსა სამწყსოსა გარე ცხოვართასა. და ჰრქუა სამოველ იესეს: წარავლინე მსწრაფლ და მოიყვანე იგი აქა, რამეთუ ვერ ეგების ჩუენდა ინაჴით დასხდომა, ვიდრე არა მოვიდეს იგი აქა.
მათ	მცხ.მეფ1	ხოლო მან ჰრქუა: მშჳდობით არს, რამეთუ მსხუერპლისა შეწირვად მოვსრულ ვარ უფლისა! არა განწმიდენით თავნი თქუენნი და ჩემ თანა ინაჴ-იდგით დღეს, მსხუერპლისა ამის ჟამსა. და განწმიდნა მან იესე და ძენი მისნი, მიუწოდა მათ მსხუერპლთა მათ ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და მოუწოდე იესეს და ძეთა მისთა შესაწირავსა მას თანა და გაუწყო შენ, რაჲ-იგი ჯერ-არს შენდა ყოფად. და სცხე მას ჩემდად, რომლისაცა გიბრძანო შენ!
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა მას სამოველ: განხეთქოს უფალმან მეფობა შენი ქუეყანასა ზედა და სახლსა მას ზედა ისრაჱლისასა დღესდღე და მისცეს იგი მოყვასსავე შენსა, რომელი უმჯობეს იყოს შენსა!
მათ	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა საულ სამოველს: ვცოდე წინაშე უფლისა, რამეთუ გარდავჴედ ბრძანებასა მას უფლისასა და სიტყუასა მას შენსა; და შემეშინა ერისა მისგან და მივერჩდი მათ.
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ ზმნა ზმნათა ცოდვა არს და განრისხებაჲ ცუდადი უსჯულოება არს, და ფუფუნებამან სენი და სალმობა შეიძინიან. აწ, რამეთუ შეურაცხ-ყავ შენ ბრძანება იგი უფლისა, შეურაცხ-გყოს შენცა უფალმან, რათა არღარა მეფობდე ისრაჱლსა ზედა!
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ სამოველს: ამისთჳს, რამეთუ ვისმინე ჴმაჲ ერისა ამის და მივედ გზასა მას, რომელსა მიმავლინა მე უფალმან, და მივიყვანე მე აგაგ, მეფე ამალეკთა, ცოცხალი პყრობილად და ერი იგი ამალეკთა მოვსარ!
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო სამოველ საულს და ჰრქუა: აწ ისმენდი და გითხრა შენ ბრძანება უფლისა, რომელსა მეტყოდა მე უფალი ღამესა ამას! და ჰრქუა მას საულ: იტყოდე!
მათ	მცხ.მეფ1	და წარვიდა საულ ერითურთ და მივიდა ქალაქთა მათამდე ამალეკისთა, და დაემალა მათ ნაღვარევთასა.
მათ	მცხ.იგავ	გეშინოდენ, შვილო, ღმრთისა და მეფისა და ნუ ურჩ ექმნები ორთავე მათ,
მათგან	მცხ.იგავ	უგუნურებაჲ აღგზებულ არს გულსა ჭაბუკთა უსწავლელთასა, კუერთხი და სწავლა განშორებულ არს მათგან.
მათ	მცხ.მეფ1	და აღიზახნეს ერმან მან ისრაიტელთამან, შევიდეს და დადგეს თჳთეულად ადგილთა თჳსთა განმზადებულნი ბრძოლად, ეგრეცა უცხოთესლნი იგი მოვიდეს და დადგეს წინაშე ისრაიტელთა მათ.
მას	მცხ.ეზრ1	და პოვა ჰამათიასტია ქალაქსა იეგბატანელთასა, თავი ერთი წიგნი ტომარი, და ესრეთ წერილ იყო წიგნსა მას საჴსენებელთასა:
მას	მცხ.მეფ3	და სცხედ მას მეფედ კურთხევად სადუკ მღდელმან და ნათან წინაწარმეტყუელმან ყოველსა ზედა ისრაჱლსა, და ნესტუსა დაბერეთ და თქუთ: უკუნისამდე ცხოვნდინ მეფე სოლომონ!
მათ	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მათ: წარიყვანენით თქუენ თანა მონანი უფლისა თქუენისანი და აღსვით სოლომონ, ძე ჩემი, საყდარსა ჩემსა და შთავედით გეონად.
იგინი	მცხ.ეკლ	ყოველი ჴევნები შესდის ზღუასა და ზღუა ვერ განძღების ადგილსა მას, სადა-იგი ჴევნები მივალს, მუნვე კუალად მიიქცევინ იგინი განსლვად
იგი	მცხ.ეკლ	რა არს ქმნილი იგი თავადი ყოფადისა მის და რაჲ არს, რომელმან ქმნა იგი? არს თავადი, რომელი ჰყოფს
მას	მცხ.ეკლ	და გარდაქცეული იგი ვერ ჴელ-ეწიფების შემკობად, და დაკლებულსა მას ვერ უძლავს აღრაცხვად
მისგან	მცხ.იგავ	ნუუკუე იხილოს იგი უფალმან და არა სთნდეს და გარეწარიქციოს გულისწყრომაჲ თჳსი მისგან.
მას	მცხ.ეკლ	ვიქმენ მე მტილები და სამოთხეები და დავნერგენ ხენი მას შინა, ყოველი ნაყოფიერნი
მათგან	მცხ.ეკლ	და ვიქმენ მე ავაზანნი და საბანელნი წყალთანი რწყვად მათგან მაღნარნი მცენარეთანი
მათგან	მცხ.ეკლ	და ყოველი, რომელი ითხოვეს თუალთა ჩემთა, არა დავაყენე მათგან და არა დავაყენე გული ჩემი ყოვლისაგან სიხარულისა, რამეთუ გულმან ჩემმან იხარა ყოველსა ზედა შრომასა ჩემსა, და ესე მეყო მე ნაწილ ჩემდა ყოვლისაგან ნაშრომისა ჩემისა
მათგან	მცხ.იგავ	მთხრებლ ღრმა არს პირი უშჯულოჲსაჲ და უფლისაგან განვრდომილი შთავარდეს მას (არიან გზანი უკეთურნი წინაშე კაცთა და ჰნებავს მოქცევაჲ მათგან, ხოლო მოქცევაჲ ჯერ-არს დრკუთაგან და უკეთურთა გზათა),
მას	მცხ.ეკლ	და ვიხილე მე ყოველსა ზედა ნაქმარსა ჩემსა, რომელნი ქმნნეს ჴელთა ჩემთა და რუდუნებულსა მას ჩემსა, რავდენი ვრუდუნე, ყოფა. და, აჰა, ესერა, ყოველივე ამაო და ჴდომა სულისა და არა უმეტეს მზესა ქუეშე
იგი	მცხ.ეკლ	და ვთქუ მე გულსა ჩემსა, ვითარცა იგი შემთხუევაჲ შეემთხჳოსა? და რაჲსათჳს უმეტეს განვბრძნდი მე? ვიტყოდი მე გულსა ჩემსა, ვითარმედ: ესეცა ამაოვე არს, რამეთუ უგუნური ნამეტნავისაგან გულისა იტყჳნ
მათ	მცხ.ეკლ	და რამეთუ არა არს ჴსენება ბრძნისაჲ უგუნურისა თანა უკუნისამდე, რამეთუ მიერვე დღეთა მათ მომავალთა ყოველი დაივიწყა და ვითარმე მოკუდეს ბრძენი უგუნურსა თანა
იგი	მცხ.ეკლ	და მოვიძულე ყოვლითურთ ცხორება ჩემი და ბოროტ არს ჩემ ზედა ქმნილი იგი, რომელი იქმნების მზესა ქუეშე, რამეთუ ყოველივე ამაო და გამორჩევა სულის
იგი	მცხ.ეკლ	და მოვიძულე ყოვლითურთ რუდუნებაჲ ჩემი, რომელსა ვრუდუნებდი მზესა ქუეშე, რამეთუ დაუტეო იგი კაცსა, რომელი იყოს ჩემსა შემდგომად
მისგან	მცხ.ეკლ	და მოვიქეც ჯმნად გულითა ჩემითა ყოვლისა მისგან შრომისა ჩემისა, რავდენსა ვშურებოდე მზესა ამას ქვეშე
მისი	მცხ.იგავ	რომელმან დაიყუნეს ყურნი არა სმენად უძლურისა, იგიცა ხადოდის უფალსა და არა ვინ იყო, რომელმანცა ისმინა მისი.
მან	მცხ.იგავ	რომელმან მოიპოვა გონიერებაჲ, უყუარს მას თავი თჳსი და, რომელმან დაიმარხოს სიბრძნე, პოოს მან კეთილი.
იგი	მცხ.იგავ	საცემელმან კაცისამან განავრცის იგი და ძლიერთა თანა დასვის იგი.
იგი	მცხ.იგავ	ბრძენთა და გონიერთა გულისხმის-მყოფელ ჰრქჳან, ხოლო ტკბილნი იგი სიტყჳთა უმეტეს სასმენელღა იყვნენ.
მას	მცხ.ეკლ	რამეთუ არს კაცი და შრომაჲ მისი სიმართლითა და სიბრძნით არს, და მეცნიერებით, და სიმჴნით; და კაცი, რომელი არა შურა მას შინა, მოსცეს მას ნაწილი მისი, და ესეცა ამაო და სიბოროტე დიდად
მას	მცხ.ეკლ	რამეთუ კაცსა კეთილსა წინაშე პირსა მოსცა სიბრძნე და მეცნიერება და სიხარული, და ცოდვილსა მას მოსცა მიმოტაცებაჲ შეძინებად და შეკრებად და მიცემად კეთილსა მას წინაშე პირსა ღმრთისასა. და რამეთუ ესეცა ამაო და ჴდომა სულისა
მის	მცხ.ეკლ	ჟამი არს დადებად ქვაჲ და ჟამი არს შეკრებად ქვისა, ჟამი არს გარემოცვისა და ჟამისა არს განშორებად მოცულისა მის
მის	მცხ.ეკლ	რაჲთამე უმეტეს არს მოქმედისა მის, რომელსა შურების
მას	მცხ.ეკლ	ვიხილე ყოვლითურთ მიმოტაცებით, რომელი მოსცა ღმერთმან ძეთა კაცთასა, რათა მიმოიტაცნეს მას შინა
მას	მცხ.ეკლ	გულისხმა-ყავ, რამეთუ არა არს კეთილი მას შინა, გარნა რომელი იხაროს და ყოს კეთილი ცხორებასა თჳსსა
მას	მცხ.ტობ	და მოუწოდა ტობიას და ეფუცა მას და ჰრქუა: არა განხჳდე სახლით ჩემით ვიდრე მეთოთხმეტედ დღედმდე, რათა ახარო სულსა ასულისა ჩემისასა სალმობიერსა.
მისგან	მცხ.ეკლ	ვცან მე ყოველი, რაოდენი ქმნა ღმერთმან. იგი ეგოს უკუნისამდე. მას ზედა არა არს შეძინება და მისგან არა არს გამოჴუება, და ღმერთმან შექმნა, რათა ეშინოდის პირისაგან მისისა
იგინი	მცხ.ეკლ	მუნ ვთქუ მე გულსა შინა ჩემსა სიტყჳსათჳს ძეთა კაცთასა, ვითარმედ განიკითხნეს იგინი ღმერთმან და აჩუენოს, რამეთუ იგინი პირუტყუნი არიან
იგი	მცხ.ეკლ	და ვინ იცის სული ძეთა კაცთა, უკუეთუ აღვალს იგი ხე, და სული პირუტყუთაჲ, უკეთუ შთავალს იგი ქუეყანად ქუე
მათდა	მცხ.ეკლ	უმჯობეს არიან ორნი ერთისა, რომელ არს მათდა სასყიდელი, კეთილ არს შრომასა შინა მისსა
მათდა	მცხ.იერ	რბიოდეთ გზათა შორის იერუსალიმისათა და იხილეთ და ცანთ და იძიეთ უბანთა ზედა მისთა, უკეთუ ჰპოოთ კაცი, ანუ არს მოქმედი მსჯავრისა და მეძიებელი სარწმუნოებისა, და მლხინებელ-ვიყო მათდა, - იტყჳს უფალი.
იგი	მცხ.ეკლ	უკეთუ დაეცნენ, ერთმან აღადგინოს მოყუასი თჳსი. და ვაჲ ერთისა მის, უკეთუ დაეცეს და არა ვინ იყოს მეორე, რომელმან აღადგინოს იგი
იგი	მცხ.ეკლ	და უკეთუ დაწვნენ ორნი, განტფენ იგინი და ერთი იგი ვითარმე განტფეს
მისსა	მცხ.ეკლ	და უკეთუ განძლიერდეს ერთი იგი, ორნი ესე დადგენ წინაშე მისსა, და საბელისმოდებული არა ადრე განსქდეს
მის	მცხ.ეკლ	ვიხილენ ყოველნივე ცხოველნი, რომელნი ვლენან მზესა ქუეშე ჭაბუკისა მის თანა მეორისა, რომელი დადგეს მის წილ
მათ	მცხ.ეკლ	არა არს დასრულება ყოვლისა ერისა. ყოველთავე, რომელნი იყვნეს უწინარეს მათსა და უკანასკნელ არავე იხარებდენ მათ ზედა, რამეთუ ესეცა ამაო და ჴდომა სულისა
მის	მცხ.მეფ3	დამტკიცებასა მეფობისა მის სოლომონისა, მზახობა-ყო სოლომონ ფარაოს მიმართ მეფისა მის მიმართ ეგჳპტელთასა. და მოითხოვა ასული იგი მისი და მოიყვანა ქალაქად დავითისა ვიდრე აღშენებადმდე სახლისა მის თჳსისა და ტაძრისა მის უფლისა და ზღუდისა მის გარემო იერუსალჱმისა.
მას	მცხ.მეფ3	და ორთავე მათ სუეტთა ბროწეულისსახედ სპილენძისა გარემო სატიხარსა მას მოაქმნა დამოკიდებით შემდგომით შემდგომად, ეგრევე სახედ იქმნა მეორესა მას სუეტისთავსა.
მას	მცხ.მეფ3	და აწ, უფალო, ღმერთო ისრაჱლისაო, დაუმარხე მონასა შენსა დავითს, მამასა ჩემსა, რომელსა ეტყოდე მას და სთქუ: არა მოაკლდეს შენგან კაცი წინაშე პირსა ჩემსა, რომელი ჯდეს საყდარსა ისრაჱლისასა, გარნა ეკრძალნედ შვილნი შენნი გზათა თჳსთა სლვად წინაშე ჩემსა, ვითარცა შენ ხჳდოდი წინაშე ჩემსა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო, შესლვასა მას მისსა და თავი უცნაურ-ყო, და იყო, ვითარცა ესმა აქიასა განხმა კართა და ბგერა ფერჴთა მისთა შესლვასა მას მისთა და თქუა: შემოვიდა ცოლი იერობუამისა. რა არს ეგე, რამეთუ უცნაურქმნილ ხარ და მე მოვლინებულ ვარ შენდა სიფიცხლით?
მას	მცხ.მეფ3	და იყო მეშჳდესა მას ჯერსა, და აჰა, ღრუბელი ერთი მცირე, ვითარცა ნები კაცისა, და აღმოაქუნდა წყალი ზღჳთ და ჰრქუა: მივედ და არქუ აქაბს: აღიმზადენ ეტლნი შენნი და შთავედ, ნუუკუე გეწიოს შენ წჳმაჲ.
მათ	მცხ.სიბრ	რამეთუ გამოუჩნდების მათ, რომელნი არა ურწმუნო არიან მისა მიმართ,
მათ	მცხ.ესა	ისმინე, ცაო, და ყურად-იღე, ქვეყანაო, რამეთუ უფალი იტყოდა: ძენი ვშვენ და აღვამაღლენ, ხოლო მათ შეურაცხ-მყვეს მე.
მას	მცხ.ესა	ქვეყანა თქვენი ოჴერ, ქალაქნი თქვენნი ცეცხლით მომწუარ, სოფელსა თქვენსა წინაშე თქვენსა უცხონი მოშჭამენ მას და მოოჴრებულ არს გარდაქცეული ერისა მიერ უცხოთასა.
იგი	მცხ.სიბრ	რამეთუ კაცთმოყუარე არს სული სიბრძნისა, არა უბრალო უვის მგმობარი იგი ბაგეთაგან მისთა, რამეთუ თირკუმელთაგან მისთა მოწამე არს ღმერთი და გული მსახურ ჭეშმარიტ, და ენა მსმენელ.
მას	მცხ.სიბრ	რამეთუ დაჰბადა საყოფლად ყოველი და ცხოვრება შესაქმე სოფლისა. და არა არს მას შინა წამალი მომსრველი, არცა ჯოჯოხეთისა სუფევა ქუეყანასა ზედა,
იგი	მცხ.სიბრ	უღმრთოთა ჴელითა და სიტყჳთა მოჰჴადეს სიკუდილსა და მეგობრად შეჰრაცხეს იგი და დღეს ნაძლევი დაიდვეს მის თანა, რამეთუ ღირს არიან ნაწილად მისა ყოფად.
იგი	მცხ.სიბრ	უკუეთუ არს მართალ ძე ღმრთისა, შეეწიენ მას და იჴსენინ იგი ჴელთაგან წინააღმდგომთა მისთასა.
იგი	მცხ.სიბრ	სიკუდილითა სარცხჳნელითა დავსაჯოთ იგი, რამეთუ იყო მოხედვა მისი სიტყუათაგან მისთა.
იგინი	მცხ.სიბრ	ესე განიზრახეს და შესცთეს, რამეთუ იგინი დააბრმნა უკეთურებამან.
მას	მცხ.სიბრ	შურითა ეშმაკისათა სიკუდილი სოფელსა შემოჴდა და განცდიან მას. რომელნი-იგი არიან ნაწილსა მისსა.
მათ	მცხ.სიბრ	მართალთა სულნი ჴელთა შინა ღმრთისათა და არა შეეხოს მათ ტანჯვა.
იგინი	მცხ.სიბრ	ჩუენგან განსლვა შემუსრვილად, ხოლო იგინი არიან მშჳდობასა შინა.
იგინი	მცხ.სიბრ	და მცირედ ღათუ ისწავლნენ, დიდძალად ქველყოფილ იყვნენ, რამეთუ ღმერთმან გამოცადნა იგინი და პოვნა იგინი ღირსად თავისა თჳსისა,
იგინი	მცხ.სიბრ	ვითარცა ოქრო ბრძმედსა შინა, გამოცადნა იგინი და ვითარცა ყოვლად ნაყოფი მსხუერპლთა, შეიწყნარნა იგინი.
მას	მცხ.სიბრ	რომელნი ესვენ მას, გულისჴმა-ყონ ჭეშმარიტი და მორწმუნენი სიყუარულით მოელოდიან მას, რამეთუ მადლი და წყალობა რჩეულთა მისთა და მიხედვა მისი ღირსთა მისთა.
მათ	მცხ.სიბრ	რამეთუ სათნო იყო უფლისა სული მისი. ამისთჳს ისწრაფა განსლვა შორის უკეთურებისა, ხოლო ერთა მათ იხილეს და ვერ ცნეს და არცა დაიდვეს გონებასა ესევითარი,
მის	მცხ.ესა	ვითარ იქმნა მეძავ ქალაქი სარწმუნოჲ სიონ, რომელსა შინა სიმართლემან დაიძინა მის შორის, ხოლო აწ კაცისმკლველთა.
იგი	მცხ.სიბრ	და იტყოდიან გულსა თჳსსა სინანულით, და იწროებითა სულისათა სულთ-ითქუმიდენ და თქუან: ესე იგი არს, რომელი-იგი ოდესმე გუქონდა ჩუენ საკიცხელად და იგავად ყუედრებისა.
იგი	მცხ.სიბრ	შევსცეთით გზისა მისგან ჭეშმარიტებისასა. სიმართლისა იგი ნათელი არა გამოგვიჩნდა ჩუენ.
მათ	მცხ.ესა	მით, რამეთუ სირცხჳლეულ იქმნენ კერპთა მათთა ზედა, რომელნი მათ ინებნეს, და ჰრცხუენეს გამოქანდაკებულთა მათთა ზედა, რომელნი მათ ქმნნეს. და კდემულ იქმნნეს მტილთა მათთა ზედა, რომელთა გული უთქმიდა,
მისდამი	მცხ.ესა	ვითარმედ იყოს უკანასკნელთა დღეთა საჩინო მთაჲ უფლისაჲ და სახლი ღმრთისაჲ მწუერვალთა ზედა მთათასა და ამაღლდეს ზეშთა ზედაჲთ ბორცუთასა და მოვიდოდიან მისდამი ყოველნი წარმართნი.
მას	მცხ.ესა	და მოუჴდენ ნათესავნი მრავალნი და იტყოდიან: მოვედით, აღვიდეთ მთად უფლისა და სახიდ ღმრთისა იაკობისსა. და მომითხრას ჩვენ გზაჲ თჳსი, და ვიდოდით მას შინა, რამეთუ სიონით გამოვიდეს შჯული და სიტყვა უფლისაჲ იერუსალჱმით.
იგიცა	მცხ.იგავ	რომელმან შეაცთუნნეს წრფელნი გზასა ბოროტსა, განსარყუნელად მიეცეს იგიცა და უბიწოთა განიყონ კეთილნი მათნი, ხოლო ურჩულონი თანაწარჰჴდენ კეთილსა და ვერ შევიდენ მას.
მის	მცხ.მეფ1	და იყუნენ ძენი საულისნი: იონათან, და იესიუ, და მელქისავე და იეზაბალ. და სახელი ორთა ასულთა მისთა ესე არს: უხუცესისა მის ნერობ და უმრწემესისა მის - მელქოლ.
მას	მცხ.ესა	და დამდაბლდეს ყოველი კაცი და დაეცეს სიმაღლე კაცთაჲ და ამაღლდეს უფალი მხოლოჲ მას დღესა შინა.
მას	მცხ.ესა	რამეთუ მას დღესა გამოიხუნეს კაცმან საძაგელნი თვისნი ოქროსანი და ვეცხლისანი, რომელნი ქმნნეს თაყვანის-საცემელად ამაოთა და მღამიობთა,
მათდა	მცხ.ესა	და დავადგინნე ჭაბუკნი მთავრად მათდა და მემღერენი ეუფლებოდიან მათ.
მათ	მცხ.ესა	მით, რამეთუ აწ დამდაბლდა დიდება მათი და სირცხჳლი პირისა მათისა აღუდგა მათ, და ცოდვა მათი, ვითარცა სოდომელთაჲ, მიუთხრეს და გამოაჩინეს ვაჲ სულისა მათისა მით, რამეთუ განიზრახეს განზრახვა ბოროტი ძჳნად თავთა მათთა.
მას	მცხ.მეფ1	და სული უფლისა განეშორა საულისგან და შეუჴდა მას სული უკეთური ბრძანებითა უფლისათა და აჭირვებდა მას.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ და ჰრქუა: ეგე რჩეულ-რჩეული შესაწირავად უფლისა, რომელი განარინა ყრმამან მან, ზროხა და ცხოვარი ამალიკისი, ხოლო სხუაჲ იგი მოსრეს.
მის	მცხ.მეფ1	და განარინეს საულ და ყოველმან ერმან აგაგ ცოცხლად, ხოლო კაცი ჭაბუკოვანი და კეთილ-კეთილი ტყუედ წარმოიტყუენა და საცხოვარი რჩეულ-რჩეული წარმოასხა და ყოველი კეთილი მის ქუეყანისა, ხოლო შეურაცხი ოდენ მოსწყჳდეს.
მას	მცხ.ესა	ვენაჴი ექმნა შეყვარებულსა რქისა მიერ ადგილსა შინა პოხილსა და ზღუდე გარემოვსდევ და მოვიკრძალე და დავჰნერგე ვენაჴი სორექი და აღვაშენე გოდოლი საშუალ მისა, და წინ სასაწნეხელე მოვთხარე მას შინა, და ველოდე ყოფად ყურძნისა, ხოლო ყუნა ეკალნი.
მას	მცხ.ესა	რაჲ უყო მერმე ვენაჴსა ჩემსა, და არა უყავ მას? მით, რამეთუ ვჰგებდი, რაჲთა ყოს ყურძენი, ხოლო ყვნა ეკალნი?
მათგან	მცხ.ესა	ვინაჲცა ტყუე იქმნა ერი ჩემი არცნობისათვის მათგან უფლისა, და სიმრავლე მკუდართა შეიქმნა სიყმილისა მიერ და წყურილისა წყლისა.
მის	მცხ.სიბრ	და აღლესოს თუალუხუავი რისხვაჲ მახჳლად, მის თანა ჰბრძოდის სოფელი უგუნურთა მიმართ.
მათ	მცხ.სიბრ	და კლდისა საისრითა გულისწყრომითა სავსედ დაეცემოდიან სეტყუანი, განრისხნეს მათ ზედა წყალი ზღჳსა და მდინარენი წარღუნიდენ სასტიკად.
იგინი	მცხ.ესა	და გულმწყრალ იქმნა რისხვა უფლისა საბაოთისი ერსა მისსა ზედა. და მიყო ჴელი მისი მათ ზედა და დასცნა იგინი. და განძვინდეს მთანი და იქმნეს მძორნი მათნი, ვითარცა სკორე, შორის გზასა,. და ამას ყოველსა ზედა არა მოიქცა გულისწყრომა მისი, არამედ მერმეცა ჴელი მისი მაღალ.
იგინი	მცხ.სიბრ	და წინააღუდგეს მათ სული ძლიერებისა და ვითარცა არმური განანქრინენ იგინი და მოაოჴროს ყოველი ქუეყანა უშჯულოებამან და ძჳრისმოქმედმან, და დაამჴუნეს საყდარნი ძლიერთანი.
იგი	მცხ.სიბრ	მიგითხრა თქუენ და არა დავფარო თქუენგან საიდუმლო ღმრთისაჲ, რამეთუ იგი თავადი არს სიბრძნისა წინამძღუარი და ბრძენთა განმგებელი,
მის	მცხ.სიბრ	რამეთუ გამობრწყინვებულ არს იგი ნათლისა მის სამარადისოსა და სარკე უბიწო ღმრთისა შეწევნითა. და ხატი სახიერებისა მისისა,
იგი	მცხ.სიბრ	რამეთუ არს იგი უშუენიერეს უფროს ყოველთა ვარსკულავთა.
იგი	მცხ.სიბრ	გამოავლინე იგი წმიდათაგან ცათა შენთა და საყდართაგან დიდებისა შენისათა. და მოავლინე იგი, რათა იყოს ჩემ თანა და იღუწიდეს, და ვცნა, რა-იგი არს სათნოება წინაშე შენსა.
მისა	მცხ.სიბრ	და იყვნენ შეწყნარებულ მისა საქმენი ჩემნი, და განვიკითხვიდე ერსა შენსა სიმართლით და ვიყო მე ღირს საყდართა მამისა ჩემისათა.
მათ	მცხ.ქებ	მიგიზიდეს შენ, შემდგომად შენსა სულნელებასა ნელსაცხებელთა შენთასა ვრბიოდით. ქალწულთა მიუთხრა სძალმან სიძისათჳს, რომელიცა მიმადლა მას: შემიყვანა მე მეუფემან საუნჯეთა თჳსსა, - სძალმან მიუთხრა ქალწულთა, და მათ თქუეს: ვიხარებდეთ და ვიშუებდეთ შენდამი. შევიყუარნეთ ძუძუნი შენნი უფროჲს ღჳნისა. ქალწულნი სიძისა მიმართ ჴმობენ სახელითა სიძისათა: სიწრფოებამან შეგიყვარა შენ,
მას	მცხ.ესა	და ჴმა-ყოს მის მიერ მას დღესა, ვითარცა ჴმაჲ ზღვისა მღელვარისა, და მიიხილონ ცად მიმართ ზე და ქუეყანად დამართ ქუე. და, აჰა, ბნელი ფიცხელი სლვასა შინა მათსა.
მას	მცხ.ქებ	ვიდრემდის მოასხნეს მას ჴელნი მისნი მეფემან. სძალი ეტყჳს თავსა თჳსსა და სიძესა: ნარდიონმან ჩემმან გამოსცა სულნელებაჲ თჳსი.
მისა	მცხ.ქებ	სძალი ეტყჳს: ძმისწული ჩემი ჩემდა და მე - მისა, რომელი ჰმწყსი შროშანთა შორის.
მას	მცხ.ქებ	სარეცელთა ჩემთა ზედა ღამე ვეძიებდ, რომელი შეიყუარა სულმან ჩემმან, ვეძიებდ მას, და არა ვპოვე იგი. ვხადოდე მას, და არა ჴმა-მცა მე.
იგი	მცხ.ქებ	ვითარცა კნინ წარვლე მათგან, ვპოვე, რომელი შეიყუარა სულმან ჩემმან. პოვა სიძემან და ეტყჳს სძალსა: შევიპყარ იგი და არა განუტევე იგი, ვიდრემდის შევიყვანე იგი სახლსა დედისა ჩემისასა და საუნჯეთა მშობელისა ჩემისათა.
მისსა	მცხ.ქებ	ასულნი იტყჳან: ესერა, აჰა, ესერა, ცხედარი სოლომონისი და სამეოცნი ძლიერნი გარემოს მისსა ძლიერთაგან ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ქებ	განვედით და იხილეთ, ასულნო სიონისანო, მეფე სოლომონ გჳრგჳნითა მით, რომლითა გჳრგჳნოსან-ყო იგი დედამან მისმან დღესა მას სიძობისა მისისასა და დღესა სიხარულისა გულისა მისისასა.
იგინი	მცხ.ქებ	სძალი იტყჳს: განვიძარცუე სამოსელი ჩემი, ვითარმე შევიმოსო იგი? დავიბანენ ფერჴნი ჩემნი, ვითარმე შევაგინნე იგინი?
მას	მცხ.ესა	და არქუ მას: დაიცევ დაწყნარებულად და ნუ გეშინინ, ნუცა მოუძლურდებინ სული შენი ორთაგან შეშათა, მუგუზთა ამათ მკუმოლვარეთა, რამეთუ ოდეს რისხვა გულისწყრომისა ჩემისა იქმნეს, კუალად განვკურნო და ძემან არამისმან და ძემან რომაელისმან.
მას	მცხ.ქებ	განუღე მე ძმისწულსა ჩემსა, ძმისწული ჩემი წარვიდა და სული ჩემი განვიდა სიტყუასა მისსა თანა. ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგი, უჴმობდ მას და არა ჴმა-მცა.
მათ	მცხ.ქებ	მიმგებელმა თქუა: ძმისწული ჩემი შთავიდა მტილსა თჳსსა წედთა მათ საკუმეველისა, მწყსად შორის მტილთა დაკრებად შროშნისა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა: მოუწოდს უფალი მწერთა, რომელნი უფლებენ კერძოსა ზედა მდინარისა ეგჳპტისასა, და ფუტკარსა, რომელ არს სოფელსა ასსურასტანელთასა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა ყოველი ადგილი, სადაცა, უკეთუ იყვნენ ათასნი ვენაჴნი ათასთა სიკილათანი, კორდად იყვნენ და ეკლად.
მას	მცხ.ესა	და თქვა უფალმან ჩემდამო: მიიღე შენდად გრაგნილი ქარტისა ახლისა დიდისა და დაწერე მას ზედა საწერელითა კაცისათა მალიად ქმნაჲ იავარსა ნატყუენავთასა, რამეთუ მოწევნულ არს.
მას	მცხ.ქებ	ერთ არს ტრედი ჩემი, სძალი ჩემი, ერთ არს დედისა თჳსისა. რჩეულ არს მშობლისა თჳსისა. იხილეს იგი ასულთა და ჰნატრეს მას. დედოფალთა და ხარჭთა აქეს აქეს იგი.
მას	მცხ.ქებ	ასულთა და დედოფალთა იხილეს სძალი და ჰნატრეს მას: ვინ არს ესე, რომელი ბრწყინავს, ვითარცა ცისკარი, შუენიერ, ვითარცა მთოვარე, რჩეულ, ვითარცა მზე, საკჳრველ, ვითარცა განწესებულნი?
მისსა	მცხ.ქებ	რამეთუ მტკიცე არს, ვითარცა სიკუდილი, სიყვარული. ფიცხელ არს, ვითარცა ჯოჯოხეთი, შური; გარემოჲს მისსა კლდე, გარემოჲს მისსა კლდე ცეცხლისაჲ, ცეცხლისა ალთა მისთაჲ.
მას	მცხ.ქებ	წყალსა მრავალსა ვერ ძალ-უც დაშრეტა სიყვარულისა. მდინარენი ვერ წარღუნიან მას, უკუეთუ მისცეს კაცმან ყოველი ცხორებაჲ თჳსი სიყვარულსა, შეურაცხ-ყონ იგი შეურაცხებით
იგინი	მცხ.ესა	და იყვნენ მნატრელნი ამის ერისანი მაცთუნებელნი და აცთუნებდენ, რაჲთა შთანთქნენ იგინი,
მას	მცხ.ესა	და დააკუეთნეს ღმერთმან ზედააღდგომილნი მთასა ზედა სიონსა მას ზედა და მტერნი იუდაჲსნი განაქარვნეს.
მათსა	მცხ.იერ	და შენ მოირტყენ წელნი შენნი და აღდეგ და თქუენ მათდამი ყოველთა, რაოდენთა გამცნებ მე შენ. ნუ შეიშინებ პირისაგან მათისა, ნუცა სწიწნეულობ წინაშე მათსა, რამეთუ შენ თანა ვარ მე განრინებად შენდა, - იტყჳს უფალი.
მით	მცხ.იერ	და გბრძოდიან შენ, და ვერ უძლებდენ შენდამი მით, რამეთუ მე შენ თანა ვარ განრინებად შენდა, - იტყჳს უფალი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჩუენ მოვკაფოთ ძელი ლიბანით ყოვლისაებრ საჴმრისა შენისა. და მოვიღოთ იგი ტივებითა ზღუად იოპესა. და შენ აღიღე იგი იერუსალჱმდ.
მას	მცხ.ნეშტ2	დედა მისი ასულთაგან დანისთა, და მამა მისი - კაცი ტჳრელი, იცის საქმე ოქროთა და ვეცხლითა, პილენძითა და რკინითა, ქვითა და ძელითა, და ქსვა ძოწეულითა და იაკინთითა და ბისონითა მეწამულითა, ქანდაკებად ქანდაკისა და განზრახვად ყოველივე განზრახვა, რომელნიცა მოსცე მას ბრძენთა შენთა თანა და ბრძენთა დავითის, მეფისა ჩემისა და მამისა შენისათა
მის	მცხ.ნეშტ2	და წინაშე ბჭეთა ელამი-წინაშე პირსა მის ტაძრისასა და სიგრძე წინაშე სივრცესა მის ტაძრისასა ოც წყრთა და სიმაღლე წყრთითა ას და ოც. და მორჩუნა იგი შინაგან ოქროთა წმიდითა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შეამკო ტაძარი იგი ქვითა პატიოსნითა დიდებულად. და ოქროთა განრჩუნა იგი ფარუემისათა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სახლი იგი წმიდა: სიგრძე მისი წინაშე პირისპირ ოც წყრთა, და სივრცე მისი ოც წყრთა. და მოლესა იგი ოქროთა წმიდითა ქერობინებად ექუსასითა ტალანტითა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და სასწორი სამსჭუალთა სასწორი ერთისა ერგასის სიკილა ოქროსა და ქორი იგი მოქმნა ოქროთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა კრეტსაბმელი ვიაკინთესაგან და ძოწეულისა და მეწამულისა და ბისონისა და გამოაქსოვა მას ქერობინი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ფერჴთ სადგმელი და აღსაპყრობელნი და სიავები და ფუცხუები და ყოველი სამსახურებელი ჭურჭელი მათი, რომელ ქმნა ქირამ და აღმოართვა იგი მეფესა სოლომონს ტაძრად უფლისა, წმიდისაგან რვალისა,
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სოლომონ ყოველი ჭურჭელი სახლისა უფლისა საკურთხეველი ოქროსა და ტაბლები და მას ზედა პური შესაწირავისა,
მათ	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ ყუნეს ათორმეტ ზუარაკნი და სამნი იგი ხედვიდეს ჩრდილოთ კერძო, და სამნი იგი ხედვიდეს მზისა დასავლად, და სამნი იგი ხედვიდეს სამხრად, და სამნი იგი ხედვიდეს მზისა აღმოსავლით. და ყო ზღუა იგი მათ ზედა და იყუნეს თავნი მათნი გამართ და ბოლოები მათი შემართ
მათდა	მცხ.ესა	მიმდრეკელნი მშჯავრსა გლახაკთასა, აღმტაცებელნი საშჯელსა დავრდომილთა ერისა ჩემისათასა, რაჲთა იყვნენ მათდა ქურივი დასატაცებელად და ობოლი წარსატყვენელად.
იგი	მცხ.კორ1	არამედ უფროჲსღა უმეტეს, რომელი-იგი საგონებელ არს ასოჲ გუამისაჲ მის უუძლურესად, იგი უსაჴმარეს არს.
იგი	მცხ.ესა	ხოლო იგი არა ესრეთ იგონებს და სულითა არა ესრეთ გულისსიტყუავს, არამედ შეცვალოს გულისსიტყუა თჳსი ნათესავისაცა მოსრვად არამცირისა.
მას	მცხ.ესა	და უკეთუ ჰრქუან მას: შენ მხოლოჲ ხარ მთავარ? და თქუას:
მით	მცხ.ესა	რამეთუ თქვა: ძალითა ჴელისა ჩემისათა ვყო და სიბრძნითა გულისხმის-ყოფისა ჩემისათა, მოვიპყრნე და საზღვარნი წარმართთანი და ძალითა მით წარმოვტყუენო და შევძრნე ქალაქნი დამკჳდრებულნი.
მის	მცხ.ესა	ამას იტყვის უფალი: ნუ იდიდოს ცული თჳნიერ მკუეთელისა მის მიერ, ანუ ამაღლდეს ხერხი თჳნიერ მზიდველისა მისისა? ეგრეთვე უკუეთუ ვინ აღიღოს კუერთხი, ანუ ხე, და არა ესრეთ,
მას	მცხ.ესა	და იყოს ნათელი ისრაილისა ცეცხლად და განვწმიდო იგი ცეცხლითა მგზებარითა და ჭამდეს, ვითარცა თივასა, ნივთსა. მას დღესა
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, არღა მერმე შეეძინოს დაშთომილი ისრაილსა და განრომილნი იაკობისანი არღა მერმე არმოსავ იყვნენ, მიმძლავრებულთა მიმართ მათთა, არამედ იყვნენ მოსავ ღმრთისა მიმართ წმიდისა ისრაილისასა ჭეშმარიტებითა.
იგი	მცხ.ესა	სულმან შიშისა ღმრთისამან აღავსოს იგი. არა დიდებისაებრ საჯოს, არცა ზრახვისაებრ ამხილოს,
მისდამი	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა ძირი იესესი, და აღდგომად იგი მთავრად წარმართთა; მისდამი წარმართნი ესვიდენ, და იყოს განსუენება მისი პატივით.
მის	მცხ.ესა	აჰა, ღმერთი ჩემი, მაცხოვარი უფალი. და მოსავ ვიყო მისდამი და ვცხოვნდე მის მიერ. და არ შევიშინო მით, რამეთუ დიდებაჲ ჩემი და ქებაჲ ჩემი არს უფალი და მეყო მე მაცხოვარ.
მას	მცხ.ესა	სთქუა მას დღესა შინა: უგალობდით უფალსა, ჴმა-ყავთ სახელი მისი, მიუთხრენით წარმართთა შორის დიდებულნი მისნი, მოიჴსენეთ, რამეთუ ამაღლდა სახელი მისი.
მისსა	მცხ.ესა	იხარებდით და იშუებდით დამკჳდრებულნი სიონს, რამეთუ ამაღლდა წმიდაჲ ისრაჱლისა, საშუალ მისსა.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვერ პოვნიერ იყოს ჴელი მისი კმა-ყოფად, რათამცა მისცა მას და იყოს სასყიდელი მომგებელისა მისისაჲ ვიდრე წლადმდე მიტევებისა, და გამოვიდეს მიტევებასა მას და წარვიდეს ქუეყანასა თჳსსა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღეთ სამინდოჲ და ჰქმნეთ იგი ათორმეტად პურად. მეორე ათეულისაგან იყოს პური იგი ერთი.
მათ	მცხ.იერ	წმიდა უფლისა ისრაილი, დასაბამი ნაშრომთა მისთა; ყოველნი მჭამელნი მისნი ცოდვენ, ბოროტნი მოიწინენ მათ ზედა, - იტყჳს უფალი:
მას	მცხ.იერ	და არა თქუეს: სადა არს უფალი აღმომყუანებელი ჩუენი ქუეყანისაგან ეგჳპტისა? და გჳძღოდა ჩუენ უდაბნოსა ზედა ქუეყანასა მას უქმსა და უვალსა, ქუეყანასა შინა ურწყულსა და უნაყოფოსა და აჩრდილსა სიკუდილისასა, ქუეყანასა, რომელსა შინა არ განვლო მის შორის მამაკაცმან, არცა დაემკჳდრა მუნ ძე კაცისა,
იგინი	მცხ.იერ	უკუეთუ სცვალებენ წარმართნი ღმერთთა მათთა, და იგინი არა არიან ღმერთნი, ხოლო ერმან ჩემმან შეიცვალა დიდებაჲ თჳსი, რომლისაგან არა რგებულ იქმნეს.
იგი	მცხ.იერ	მწუხრი ჴმითა მისითა ვალალაებდა, გზანი მისნი განავრცნა წყალთა ზედა უდაბნოსათა; გულისთქუმათა შინა სულისა მისისათა სულშემოსილობდა; მიეცა; ვინ მოაქციოს იგი? ყოველნი მეძიებელნი მისნი არა დაშურენ, სიმდაბლესა შინა მისსა პოონ იგი.
მან	მცხ.იერ	მოაქციე ფეჴი შენი გზისაგან ფიცხელისა და ჴორცი შენი წყურილისაგან. ხოლო მან თქუა: ვმჴნდები, ვმჴნდები, რამეთუ შეიყუარნა უცხონი, და შემდგომად მათსა ვიდოდა.
მათ	მცხ.იერ	ვითარცა სირცხჳლი მპარავისაჲ, ოდეს შეიპყრას, ეგრეთ სირცხჳლეულ იქმნენ ძენი ისრაილისანი, რამეთუ მათ და მეფეთა მათთა და მთავართა მათთა და მღდელთა მათთა და წინაწარმეტყუელთა მათთა.
მას	მცხ.იერ	ძელსა ჰრქუეს, ვითარმედ: მამაჲ ჩემი ხარ შენ: და ქვასა: შენ მშევ, და მომაქცინეს მე ზურგნი და არა პირნი მათნი. და მას ჟამსა ძჳრთა მათთასა თქუან: აღდეგ და განგუარინენ ჩუენ.
მით	მცხ.იერ	ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ: ამათ იტყჳს უფალი: ნუ უდაბნო ვექმენ ისრაილსა, ანუ ქუეყანა განკორდებულ მით, რამეთუ თქუა ერმან ჩემმან, და უუფლო ვიყვნეთ და შენდა არღა მოვიდეთ მერმე.
იგინი	მცხ.იერ	და ჴელთა შინა შენთა იპოვა სისხლები სულთა უბრალოთა, არა შეთხრასა შინა ჰპოვენ იგინი, არამედ ნუ ყოველთა თანა მუხათა.
იგი	მცხ.იერ	უკეთუ განავლინოს ქმარმან ცოლი თჳსი. და წარვიდეს მისგან და იქმნეს ქმრისა სხჳსა, ნუ მოქცევით მოიქცესა მისდამი მერმე? არა შეგინებით შეიგინოსა დედაკაცი იგი? და შენცა განჰმეძვენ მწყემსთა შორის მრავალთა და მოაქციე ჩემდამო, - იტყჳს უფალი, -
მათ	მცხ.იერ	აღიხუენ თუალნი შენნი მართლიად. და იხილე, სადა არ შემწიკულე, გზათა ზედა დასჯდე მათ თანა, ვითარცა ყუავი მოოჴრებული მარტო. და შეაგინე ქუეყანა სიძვათა მიერ შენთა და უკეთურებათა მიერ შენთა.
მას	მცხ.იერ	და ვიხილე, რამეთუ ყოველთათჳს, რომელთა დატევებულ იქმნა, რომელთა შინა იმრუშებდა სახლობაჲ ისრაილისა, და განვავლინე იგი, და მივეც მას წიგნი განტევებისა ჴელთა ზედა მისთა. და არა შეშინდა უზავი იუდა, დაჲ მისი, და წარვიდა და ისიძვა მანცა.
მათ	მცხ.ესა	მსწრაფლ მოვალს და არა ჰყოვნის, და დღენი მისნი არ მოზიდულ იქმნენ. და შეიწყალოს უფალმან იაკობი და გამოირჩიოს მერმე ისრაილი; და განისუენებდეს ქუეყანასა ზედა მათსა და მექუეყანე შეეძინოს მათ თანა და შეეძინოს სახლისა მიმართ იაკობისსა.
იგინი	მცხ.ესა	მე დავაწესო, განწმენდილნი არიან, და მე შევკრიბნე იგინი; გმირნი მოვლენ დაცხრობად რისხვისა ჩემისა, მოხარულნი ერთბამად და მაგინებელნი.
იგინი	მცხ.ესა	და შეშფოთნენ მოციქულნი და სალმობამან შეიპყრნეს იგინი, ვითარცა დედაკაცისა მშობიერისამან. და ძჳრხილულ იქმნენ მოყუასი მოყუსისა მიმართ, და განჰკრთენ და პირი მათი, ვითარცა ალი, შეცვალონ.
მისგან	მცხ.ესა	რამეთუ, აჰა, დღე უფლისაჲ მოვალს უკურნებელი გულისწყრომისა და რისხვისა, დადებად მკჳდროანი სრული ოჴრად, და ცოდვილთა წარწყმედად მისგან,
მათსა	მცხ.ესა	და შვილნი მათნი წინაშე მათსა განხეთქნენ და ცოლნი მათნი მიიყვანნენ და სახლნი მათნი წარიტყუენნენ.
მით	მცხ.იერ	მოიქეცით, ძენი განდგომილისანი, - იტყჳს უფალი, - მით, რამეთუ მე დაგეუფლო თქუენ, და მიგიხუნე თქუენ ერთი ქალაქისაგან და ორნი ტომისაგან, და შეგიყვანნე თქუენ სიონდ.
მის	მცხ.იერ	და იყოს, უკეთუ განმრავლდეთ და აღორძნდეთ ქუეყანასა ზედა, - იტყჳს უფალი, - და მათ დღეთა შინა არა თქვან: მერმე კიდობანი აღთქუმისა წმიდისა ისრაილისა არა აღვიდეს გულსა ზედა, არცა სახელ-იდვას მის შორის, არცა ზედგანიხილვოს და არა იქმნას მერმე მათ დღეთა შინა.
მისდამი	მცხ.იერ	და იყოს, მას ჟამსა შინა უწოდდენ იერუსალიმსა საყდარ უფლისა, და შეკრბენ მისდამი ყოველნი წარმართნი სახელითა უფლისათა იერუსალიმად, და არა ვიდოდიან მერმეცა შემდგომად მოგონებათა მათთა გულისა უკეთურისათა.
მით	მცხ.იერ	ჴმა ბაგეთაგან ისმა ტირილისა და ვედრებისა ძეთა ისრაილისათა მით, რამეთუ იმძლავრნეს გზათა მათთა შინა, დაივიწყეს ღმრთისა წმიდისა მათისა.
მით	მცხ.იერ	დავიძინეთ სირცხჳლსა შინა ჩუენსა, და ზედ დამფარნა ჩუენ უპატივოებამან ჩუენმან მით, რამეთუ წინაშე ღმრთისა ჩუენისა ვცოდეთ ჩუენ და მამათა ჩუენთა სიჭაბუკით ჩუენითგან, ვიდრე ამის დღისამდე, და არა ვისმინეთ ჴმისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	მცხ.ტობ	და ტობი დაწერა ლოცვა მათ მიმართ სიხარულად და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელი ცხოველ არს საუკუნეთა. და სუფევა მისი ჰგიეს მარადის,
იგი	მცხ.ტობ	და ხოლო ტობი მარტო მივიდის მრავალგზის იერუსალჱმდ დღესასწაულთა, ვითარცა წერილ არს ყოვლისათჳს ისრაჱლისა ბრძანებითა საუკუნეთა, პირველთა ნაყოფთასა და ათეულთა ნაყოფისათა, და პირველ ნარისუავი ცხოვართა მიიღის და მისცის იგი მღდელთა, ძეთა აჰრონისთა, საკურთხეველსა და ყოველთა ნაყოფთა ათეულსა მისცემდის ძეთა ლევისთა, რომელნი ჰმსახურებდეს იერუსალჱმს,
მას	მცხ.ტობ	და მისცა მას მაღალმან მადლი და ხატოვნება წინაშე სალმანასარ მეფისა და იყო მისა ვაჭარი.
მათ	მცხ.ტობ	მო-რა-ვიდა სენაქერიმ სივლტოლით ჰურიასტანით, დაჰფლევდის მათ პარვით, რამეთუ მრავალნი მოსრნა გულისწყრომით და ეძიებდა მეფე გვამებსა მათსა და არა იპოვა.
მათ	მცხ.ესა	და მიიხუნენ იგინი ნათესავად, და შეიყვანნენ ადგილად მათდა და დაამკჳდრნენ და განმრავლდენ და განიყოფდენ მათ ძენი ისრაილისანი ქუეყანასა ზედა ღმრთისასა მონებად და მჴევლებად. და იყვნენ ტყუებ ტყუემქმნელნი მათნი, და იუფლებოდინ უფლებულნი მათნი.
მას	მცხ.ესა	და მოიღო გოდება ესე მეფისა ზედა ბაბილონისასა და სთქვა მას დღესა შინა: ვითარ განსუენებულ არს მიმჴდელი და განსუენებულ არს მოსწრაფე.
მათ	მცხ.ესა	და ზედააღუდგე მათ, - იტყჳს უფალი საბაოთ, და წარვწყმიდო სახელი მათი და ნეშტი და თესლი, - ამათ იტყჳს უფალი საბაოთ: და დავდვა ბაბილონი ოჴრად,
მათ	მცხ.ეკლ	არა არს ჴსენება პირველთა მათ და უკუანაჲსკნელთა, რომელნი ყოფილ არიან უწინარეს ჩუენსა, არა არს ჴსენება ქმნილთა მათ თანა უკუანაჲსკნელთა
მათსა	მცხ.ეკლ	ვიტყოდე მე გულსა ჩემსა და ვთქუ: აჰა, ესერა, მე განვდიდენ უფროს მათსა, რომელნი იყუნეს უწინარეს ჩემსა იერუსალიმს და მივეც გულსა ჩემსა ცნობა სიბრძნისა და მეცნიერებისა. და შევსძინე მე სიბრძნე ყოველსა ზედა, რაოდენნი იყვნეს უწინარეს ჩემსა იერუსალჱმსა
მის	მცხ.იერ	და ფუცოს: ცხოველ არს უფალი ჭეშმარიტებისა თანა მსჯავრისა მიერ და სიმართლისა და აკურთხევდენ მის შორის ნათესავნი და მის თანა აქებდენ ღმერთსა იერუსალიმს შინა,
იგი	მცხ.ესა	ვიდრემდის დაემკჳდრნენ გრძღაბნი ექინნი, და იყოს არარად. და დავდვა იგი თიჴისა მთხრებლად წარსაწყმედელად, - ამათ იტყჳს უფალი საბაოთ:
მათგან	მცხ.ესა	ეგრეთ ეგოს წარწყმედად ასსურასტანელთა ქუეყანისა ზედა ჩემისა და მთათა ზედა ჩემთა. და იყვნენ დასათრგუნველ, და აღებულ იქმნეს მათგან უღელი მათი და ძალი მათი მჴართა მათთაგან აღებულ იქმნეს.
მით	მცხ.იერ	ამათ ზედა გარემოირტყეთ ძაძები. და იტყებდით და ვალალაებდით მით, რამეთუ არა მოიქცა გულისწყრომაჲ რისხვისა უფლისა თქუენგან.
მათ	მცხ.იერ	ვითარცა მცველნი აგარაკისანი იქმნეს მათ ზედა გარემოს, რამეთუ მე უგულებელს-მყავ, - იტყჳს უფალი:
მის	მცხ.ესა	და რაჲ მიუგონ მეფეთა ნათესავთასა, რამეთუ უფალმან დააფუძნა ქუეყანა სიონისაჲ და მის მიერ ცხოვნდენ მდაბალნი ერისანი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდეს და მოკრბეს მეფისა ყოველნი კაცნი ისრაჱლისანი დღესასწაულსა მას. ესე არს თუე მეშჳდე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და კარავი იგი საწამებელისა და ყოველი ჭურჭელი წმიდაჲ, რომელი იყო კარავსა შინა და მოიღეს კიდობანი იგი მღდელთა და ლევიტელთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და განეპყრნეს ქერობინთა მათ ფრთენი მათნი ადგილსა მას კიდობნისასა. და ჰფარვიდეს ქერობინნი იგი კიდობანსა მას და აღსაღებელსა მას მისსა ზედა კერძო.
მას	მცხ.ნეშტ2	და არა რა იყო სხუა კიდობანსა მას შინა, გარნა ორნი იგი ფიცარნი, რომელნი დასხნა მოსე ქორებს, რომელი-იგი მოსცა სჯული უფალმან გამოსლვასა მას ძეთა ისრაჱლისათა ქუეყანით ეგჳპტით.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ლევიტელნი იგი მეფსალმუნენი, ყოველნი ძენი ასაფისთანი, ემანისნი და იდუთუმისნი, ძენი მათნი და ძმანი მათნი, რომელთა ემოსა სამოსელი ბისონისა წინწილათა და სტჳრითა და ებნითა დგეს წინაშე საკურთხეველსა, და მათ თანა მღდელნი ასდაოცნი სცემდეს ნესტვებსა.
მას	მცხ.ტობ	მას დღესა შინა შეხუდა სარას, ასულსა რაგოველისასა, ეგბატანს ხუჟიკეთისასა,
მას	მცხ.ტობ	მოვიდა და ჰრქუა მას: მამაო, ერთი ვინმე ნათესავთა ჩუენთაგანი შეგულარძნილი დაგდებულ არს უბანთა ზედა მკუდარი.
იგინი	მცხ.იერ	თვალნი შენნი სარწმუნოებად მიმართ, ჰგუემენ იგინი და არა სტკიოდა. მოასრულენ იგინი და არა ინებეს მითუალვად წურთაჲ. განიმყარნეს პირნი მათნი უფროს კლდისა და არა ინებეს მოქცევაჲ.
მათ	მცხ.იერ	მივიდე მდიდართა მიმართ და ვეზრახო მათ, რამეთუ მათ იცნეს გზა უფლისაჲ და სასჯელი ღმრთისაჲ და, აჰა, ერთბამად შემუსრეს უღელი, განხეთქნეს საკრველნი.
მათგან	მცხ.იერ	ამისთჳს დაესხა მათ ლომი მაღნარით, და მგელმან ვიდრე სახლთამდე მოსწყჳდნა იგინი, და ვეფხმან იღჳძა ქალაქთა მათთა ზედა. ყოველნი გამომავალნი მათგან მონადირებულ იქმნენ, რამეთუ განმრავლდეს უთნოობანი მათნი ძლიერად გარემიქცევასა მათსა შინა.
იგინი	მცხ.იერ	რომელთა ამათთჳს მლხინებელ-გყო შენ? ძეთა შენთა დამიტევეს მე და ფუცვიდეს არამყოფთა მიმართ ღმერთთა; და განვაძღენ იგინი და იმრუშებდეს და სახლებსა შინა მეძავთასა ისადგურეს.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო ოდეს შემოვიდა მისა, იწყო ბარიდა თიკანმან. და არქვა მას: ვინა მოიყვანე თიკანი ესე? ნუუკუე პარვითა არს, მიეც უფალთა თჳსთა, ვისიცა არს, რამეთუ არა ჯერ-არს ნაპარევი ჭამად.
იგი	მცხ.ტობ	ოდეს დაჴდა მზე, წარვიდა და დაფლა იგი.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო ვითარცა მეფენი აყუედრებდენ ნეტარსა იობს, ეგრეთვე მოძმენი მას ეტყოდეს:
მათ	მცხ.იერ	წინასწარმეტყუელნი ჩუენნი იყუნეს ქარად და სიტყვა უფლისაჲ არა იყო მათ შორის. ესრეთ იყოს მათდა.
მას	მცხ.ესა	და განემართოს წყალობით საყდარი და დაჯდეს მას ზედა ჭეშმარიტებისა თანა კარავსა შინა დავითისსა განმკითხველი და გამომეძიებელი მშჯავრსა და მოსწრაფე სიმართლესა ზედა.
მათდა	მცხ.იერ	და შეშჭამდენ სამკალსა თქუენსა და პურთა თქუენთა, და შეშჭამდენ ძეთა თქუენთა და ასულთა თქუენთა, და შეშჭამდენ ზუარაკთა თქვენთა და ცხოვართა თქუენთა, და შეშჭამდენ ვენაჴთა თქუენთა და ლეღოანსა თქუენსა და ზეთისხეოანსა თქუენსა, და განლეწნენ ქალაქნი მტკიცენი ჩუენნი, რომელთა ესევდით მათდა მიმართ და მახჳლისა.
მის	მცხ.იერ	და იყოს, ოდეს სთქუათ: რაჲსათჳს მიყვნა უფალმან ღმერთმან ჩუენ ყოველნი ესე? და ჰრქუა მათ: მის ძლით, რომელ დამიტევეთ მე და ჰმონეთ ღმერთთა უცხოთა ქუეყანასა შინა თქუენსა, ეგრეთ ჰმსახუროთ უცხოთა ქუეყანასა შინა არა თქუენსა.
მის	მცხ.ესა	ველთა ესებონისათა, იგლოოს ვენაჴმან სევამაჲსმან, შთამნთქმელთა წარმართთა დათრგუნენით ვენაჴნი მისნი, ვიდრე იაზირამდე არა შეიყვანეთ, შესცთეთ უდაბნოს, მოვლინებულნი მის მიერ დაშთომილ იქმნეს, რამეთუ წიაღჴდეს ზღუასა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა იყვნენ ქალაქნი შენნი დატევებულებ, ვითარსახედ დაუტევნეს ამორრეველთა და ეველთა პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა და იყვნენ მოოჴრებულ
იგინი	მცხ.ესა	ვითარცა წყალი მრავალი, ნათესავნი მრავალნი, ვითარცა ოხრაჲ წყლისა მრავლისა იძულებით ყვანებულისა. და გაჴადნეს იგინი და შორად წარდევნნეს იგინი, ვითარცა მტუერი ბზისა განმფიწლველთასა პირისპირ ქარისა და ვითარცა ქარტლსა ურმისთვალისასა მომღებელი ნიავქარი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	გინა თუ სიყმილი იყოს ქუეყანასა ზედა, გინა თუ სიკუდილი იყოს ქუეყანასა ზედა, ხორშაკი და გუნი, გინა მკალი, გინა ბუზი, ანუ თუ აჭირვებდეს მათ მტერი წინაშე ქალაქთა მათთა და ყოველივე გუემა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოიქცენ შენდა ყოვლითა გულითა და ყოვლითა სულითა მათითა ქუეყანისა მისგან წარმტყუენველთა მათთასა და ილოცვიდენ გზასა ქუეყანისა მათისასა, რომელი მიეც მამათა მათთა და ქუეყანასა ქალაქისა მის, რომელი გამოირჩიე და სახლისა, რომელი ვაშენე სახელისა შენისათჳს.
იგიცა	მცხ.ტობ	და ოდეს მოკუდეს, დაფალ იგიცა ჩემ თანა საფლავსა ერთსა და უფალი ღმერთი ჩუენი გეჴსენენ.
მას	მცხ.ტობ	სასყიდელი ყოვლისა კაცისა, რომელი გიქმოდის შენ, ნუ დადგებინ შენ თანა, არამედ მიეც მას მეყსეულად, და ჰმონებდე თუ უფალსა, მოგეგოს შენ კეთილი. ეკრძალე, შვილო, ყოველთა შინა საქმეთა შენთა და იყავ წურთილ ყოველთა შინა სლვათა შენთა.
მათდა	მცხ.იერ	ისმინენ ესენი ერმან სულელმან და უგულომან: თვალნი მათდა, და არა ხედვენ, ყურნი მათდა, და არა ესმისყე.
მას	მცხ.იერ	ნუ ჩემგან არა შეიშინოთ! - იტყჳს უფალი, - ანუ პირისა ჩემისაგან არ იწიწვოდით, რომელმან დავაწესე ქჳშაჲ საზღუარად ზღჳსა ბრძანებად საუკუნოდ და არა ზეშთაჰჴდეს მას, და აღიძრას და ვერ შეუძლოს, და აღიტყუელონ ღელვათა მისთა და არა ზეშთაჰჴდენ მას.
მათსა	მცხ.ნეშტ2	და მღდელნი იგი დგეს ზედა საცოსა მათსა და ლევიტელნი საგალობლითა უფლისათა დავითის მეფისა აღსარებად წინაშე უფლისა, რამეთუ საუკუნე არს წყალობაჲ მისი გალობითა დავითისითა ჴელითა მათითა. და მღდელნი იგი სცემდეს ნესტუსა წინაშე მათსა და ყოველი ისრაჱლი დგა.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ტობია: ძალ-გიცა მოსლვად ჩემ თანა რაგუელის ქუეყანასა ხუჟიკეთისისა? ანუ სრულ ხარა ადგილსა მას?
მის	მცხ.ივდ	შეურაცხ-ყვეს მონათა მისთა და ყვეს სარცხჳნელი. ერთმან დედაკაცმან ებრაელმან სახლსა ნაბუქოდონოსორისასა ქმნა ძლევა. აჰა ესერა, ჰოლომფორე ძეს ქუეყანასა და თავი მისი არა არს მის თანა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და თქუან: რამეთუ დაუტევეს უფალი, ღმერთი მამათა მათთა, რომელმან გამოიყვანნა იგინი ქუეყანით ეგჳპტით, და ჰმსახურებდეს ღმერთთა უცხოთა და თაყუანის-სცემდეს მათ და ჰმონებდეს მათ, რომელ-იგი არა იცოდეს, ამისთჳს მოაწია მათ ზედა ყოველი ესე ბოროტი.
მას	მცხ.ტობ	ხოლო მან ჰრქუა: რა გნებავს? ტომსა და მამულსა ეძიებ, ანუ სასყიდლით-მოდგინესა, რომელი წარვალს ძისა შენისა თანა? და ჰრქუა მას ტობი: ძმაო, ჭეშმარიტად მინებს ცნობად სახელი შენი, და რომლისა ნათესავისა ხარ შენ?
მან	მცხ.ტობ	და ჰრქუა ანგელოზმან მან: მე ვარ აზარია ანანიასი, სახლისაგან სედემისი დიდისა, ძმათაგან შენთა.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქვა მას ტობი: ნუ გეშინინ! ცოცხლებით მივიდეს და ცოცხლებით მოვიდეს ჩუენდა. ნუ გეშინინ, დაო!
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო შემდგომად ოცისა წლისა, რომელთა შინა აშენა სოლომონ სახლი იგი უფლისაჲ და სახლი თჳსი,
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქალაქნი იგი, რომელნი მოსცნა ქირამ სოლომონს, და აღაშენა იგინი სოლომონ და დაამკჳდრნა მათ შინა ძენი იგი ისრაჱლისანი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყუნეს ძენი მათნი, რომელნი დაშთომილ იყუნეს შემდგომად მათსა ქუეყანასა მას, რომელნი არა მოსრნეს ძეთა ისრაჱლისათა და მოიყვანნა იგინი სოლომონ მოხარკედ ვიდრე აქა დღედმდე.
მის	მცხ.ესა	და დაუტევნეს ერთბამად მფრინველთა ცისათა და მჴეცთა ქუეაყანისათა და შეკრბენ მის ზედა მფრინველნი ცისანი და ყოველნი მჴეცნი ქვეყანისანი მას ზედა მოვიდენ.
მათ	მცხ.ესა	ხილვა ეგჳპტისა, აჰა, უფალი ზის ღრუბელსა ზედა სუბუქსა და მოვალს ეგჳპტედ. და შეიძრნენ ჴელითქმნულნი ეგჳპტისანი პირისაგან მისისა და გულნი მათნი იძლინენ მათ შორის.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან: არა გაჴსოვსა მცნება მამისა შენისა, რამეთუ გრქვა შენ მოყვანება ცოლისა სახლისაგან მამათა შენთასა? და აწ ნუ გეშინინ, რამეთუ მე ვიცი, ვითარმედ მოგცეს შენ
იგი	მცხ.ეკლ	ყოფილი იგი მიერითგანვე არს და რაოდენი ყო, ყოფად არს, ქმნილ ხოლო არს და ღმერთმან მოიძიოს დევნული იგი
მას	მცხ.სიბრ	საძაგელად შეურაცხიეთ მას და განშორებულ არს გზათაგან ჩუენთა, ვითარცა არაწმიდათა ჰნატრის აღსასრულსა მართალთასა, განლაღებულ არს და მამად ღმერთსა იტყჳს,
იგი	მცხ.სიბრ	ვნებითა და ტანჯვითა განვიკითხოთ იგი, რათა ვცნათ სახიერება მისი და გამოვსცადოთ თავს-დება განბოროტებისა მისისა.
მის	მცხ.იერ	იყოს შუენიერისა მის და ფუფუნეულისა, და მიგეღოს სიმაღლე შენი, ასულო სიონისაო!
მისა	მცხ.იერ	მისსა მიმართ მივიდენ მწყემსნი და სამწყსონი მათნი, და აღდგნენ მას ზედა კარავი გარემო მისა, და მწყსიდეს თჳთოეული ჴელითა თჳსითა.
მის	მცხ.იერ	განემზადენით მას ზედა ბრძოლად, აღდეგით და აღვიდეთ მის ზედა შუადღე. ვაჲ ჩვენდა, რამეთუ მიდრკა დღე, რამეთუ მოაკლდებიან აჩრდილნი მწუხრისანი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დედოფალსა საბასასა ესმა სახელი სოლომონისა. და მოვიდა სოლომონისა იერუსალჱმდ გამოცდად მისა იგავით ერითა მრავლითა ფრიად, აქლემებითა, რომელთა მოაქონდა სულნელება, ოქრო დიდძალი ფრიად და ქვა პატიოსანი და მოვიდა სოლომონისა და ეტყოდა მას ყოველსა, რაცა იყო გულსა მისსა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იხილა დედოფალმან საბასმან სიბრძნე იგი სოლომონისი და სახლი იგი, რომელი აღაშენა,
იგი	მცხ.ნეშტ2	და არა მრწმენა სიტყუათაგან მათთა, ვიდრე მოვედ და ვიხილე თუალითა ჩემითა, და არა მითხრეს მე ზოგიცა სიმრავლისა ამის სიბრძნისა შენისა, რამეთუ უფროს შევიძინე იგი აწ სმენად, რომელი მესმოდა მე პირველ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	იყავნ უფალი ღმერთი შენი კურთხეულ, რომელმან ინება შენდა დაჯდომად შენდა საყდარსა მისსა მეფედ ერისა შენისა უფლისა მიერ ღმრთისა შენისა ისრაჱლსა ზედა, რამეთუ უყუარდა უფალსა ღმერთსა შენსა ისრაჱლი დამტკიცებად იგინი უკუნისამდე და მიგცა შენ მათ ზედა მეფედ საქმედ განკითხვისა და სიმართლისა
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა მეფემან სოლომონ ორასი ფარი ჭედილი ოქროსა, ექუსასი დრაკანი წმიდა იყო ერთსა მას ფარსა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და სამასი ლახუარი ჭედილი ოქროსა, სამასი დრაკანი ერთსა მას ლახუარსა ზედა, ეგრეთვე თჳთეულთა მათ და მისცა იგი მეფემან მაღნარისა ლიბანისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა მეფემან საყდარი პილოსძუალისა შუათა დიდი და შემოსა იგი ოქროთა რჩეულითა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოკუდა სოლომონ და დაფლეს იგი ქალაქსა დავითის, მამისა მისისასა. და მეფობდა რობოამ, ძე მისი, მის წილ.
მის	მცხ.მეფ4	ეცრუვა მოაბ ისრაჱლსა შემდგომად სიკუდილისა მის აქაბისა.
მას	მცხ.იერ	ვითარ განაცივის ჯურღმულმან წყალი მისი, ეგრე განაციოს უკეთურებამან მისმან უთნობაჲ, და საარებაჲ ისმეს მას შინა წინაშე პირსა მისსა, მარადის ტკივილითა და გუემითა.
მათდა	მცხ.იერ	ვიეთ მიმართ თქუა და უწამებდე, და სასმენელ იქმნეს? აჰა, უმეტკუეთილებ ყურნი მათნი, და ვერ ძალ-უცყე სმენაჲ. აჰა, სიტყვა უფლისაჲ იქმნა მათდა ყუედრებად მიმართ, არა ინებონ სმენაჲ მისი.
იგინი	მცხ.იერ	და გულისწყრომაჲ ჩემი აღვავსე და დავაყენე და არა მოვასრულენ იგინი. მივფინო ჩჩჳლთა ზედა გარეშე და შესაკრებელსა ზედა ჭაბუკთასა ერთბამად, რამეთუ ქმარი და ცოლი შეპყრობილ იქმნენ, მოხუცებული სავსისა თანა დღითა.
მას	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი: დადეგით გზათა ზედა და იხილეთ, და იკითხენით ალაგნი უფლისანი საუკუნენი და იხილეთ, რომელი არს გზა კეთილი, და ვიდოდეთ მას ზედა, და ჰპოოთ უბიწო-ყოფაჲ სულთა თქუენთა. და თქუეს: არა ვიდოდით.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს ესმა წარმართთა და რომელნი მწყსიდეს სამწყსოთა მათ შორის, და რაოდენი ვყავ მათ შორის.
მის	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე მივსცემ ერსა ამას ზედა უძლურებასა, და მოუძლურდენ მის შორის მამანი და ძენი ერთბამად, მეზობელი და მოძმე მისი წარწყმდენ.
მას	მცხ.იერ	და მოხუედით და დასდეგით წინაშე ჩემსა სახლსა შინა, სადა წოდებულ არს სახელი ჩემი მას ზედა და სთქუთ: განვეშორენით ქმნად ყოველთა ამათ საძაგელებათა.
მას	მცხ.იერ	ნუ ქუაბ ავაზაკთა სახლი ჩემი? რომელსა ზედა წოდებულ არს სახელი ჩემი მას ზედა მუნ წინაშე თქუენსა, და, აჰა, ვიხილე, - იტყჳს უფალი,
მას	მცხ.იერ	რამეთუ ხჳდოდით ადგილსამი ჩემსა სილომსშინაჲსა, რომელსა დაიკარგა სახელმან ჩემმან მის ზედა მუნ უწინარეს, და იხილეთ, რანი უყვენ მას პირისაგან უკეთურებისა ერისა ჩემისა ისრაჱლისა.
მის	მცხ.იერ	მეცა უკუე უყო სახლსა ამას, რომელსა წოდებულ არს სახელი ჩემი მას ზედა, რომლისამი თქუენ ესავთ მის ზედა და ადგილისა, რომელი მიგეც თქუენ და მამათა თქუენთა, ვითარ-იგი უყავ სილომსა.
მათდა	მცხ.იერ	და შენ ნუ ილოცავ მწედ ერისა ამის და ნუ იოხ შეწყალებად მათდა, და ნუ ილოცავ და ნუ მოხუალ ჩემდა ამათთჳს, რამეთუ არა ვისმინო.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ არა ვთქუ მამათა მიმართ თქუენთა და არა ვამცენ მათ: დღესა, რომელსა შინა აღმოვიყუანენ იგინი ქუეყანისაგან ეგჳპტისა ყოვლადდასაწუელთათჳს და მსხუერპლთა,
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ სიტყუაჲ ესე და არა ისმინონ შენი, ხადოდი მათ და არარაი მიგიგონ შენ.
მათ	მცხ.იერ	და აღაშენეს ბომონი ტაფეთისი, რომელ არს ჴევსა შინა ძისა ენნომისსა, დაწუად ძეთა მათთა და ასულთა მათთა ცეცხლისა მიერ, რომელი არა ვამცენ მათ, არცა მოვიდა გულსა შინა ჩემსა.
მათ	მცხ.იერ	და განაჴმნენ იგინი წინაშე მზისა და წინაშე მთოვარისა და წინაშე ყოველთა ვარსკვლავთა და წინაშე ყოვლისა მჴედრობისა ცისასა, რომელნი შეიყუარნეს, და რომელთა ჰმსახურეს, და რომელთასა ვიდოდეს შემდგომად მათსა, და რომელთა ერჩდეს და რომელთა თაყვანის-სცეს მათ. არავინ ეტყებდეს და არცა ტიროდენ, არა შეიკრიბნენ, არცა დაეფლნენ და იყუნენ სამაგალითოდ პირისაგან ქუეყანისა,
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ აღირჩიეს სიკუდილი ვიდრე ცხოვრება და ყოველთა ნეშტთა დაშთომილთა ნათესავისა მისგან უკეთურისა ყოველსა შინა ადგილსა დაშთომილი, რომელსაცა განვჴადნე იგინი მუნ, - რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი ძალთა.
მათ	მცხ.იერ	ერცხჳნა ბრძენთა, და დაინაბნეს და მომედგრდეს, რამეთუ სიტყვა უფლისაჲ აგამოუცდელეს. სიბრძნე რაჲ არს მათ შორის?
მათა	მცხ.იერ	ამისთჳს მივსცნე ცოლნი მათნი სხუათა და აგარაკნი მათნი მემკჳდრეთა უცხოთა, რამეთუ მცირითგან მათით ვიდრე დიდადმდე მათა ყოველნივე ჰანგრობენ ანგარებასა, წინაწარმეტყუელთაგან ვიდრე მღდელამდე მათა ყოველივე იქმან სიცრუესა.
მათ	მცხ.ივდ	და დაეცე წყლულებითა მათ თანა, რაჟამს მოვაქციო და კუალად მოგაგონ შენ მონათა ჩემთა მას დღესა შინა მთად კერძო. და დაგდვან შენ ერთსა ქალაქთაგანსა აღსავალთასა და არა წარსწყმდე მუნამდე, ვიდრემდე მოისპო მათ თანა. და უკუეთუ ესავ გულითა შენითა, ვითარმედ ვერ დავიპყრნე, ნუ შეწუხნებინ პირი შენი. ვიტყოდე და არა დავარდენ სიტყუანი ესე ჩემნი.
მით	მცხ.იერ	აჰა, ჴმაჲ ღაღადებისა ასულისა ერისა ჩემისა ქუეყანისაგან შორიელისა. ნუ უფალი არა არს სიონსა შინა, ანუ მეფე არა არს მუნ? მით, რამეთუ განმარისხეს მე, ქანდაკებულთა მათთჳს და ამაოთა მიერ უცხოთა.
მისგან	მცხ.იერ	ვინ მომცეს მე უდაბნოს შინა სადგური უკანასკნელი? და დაუტევო ერი ჩემი და წარვიდე მისგან, რამეთუ ყოველნი იმრუშებენ კრებულნი შეურაცხმყოფელთანი.
იგინი	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი ძალთაჲ. აჰა, მე გავაჴურვნე იგინი და გამოვცადნე იგინი, რამეთუ ვყო პირისაგან უკეთურებისა ასულისა ერისა ჩემისა. ისარ მწყლველ.
მათგან	მცხ.იერ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: - დატევებისათჳს მათგან სჯულისა ჩემისა, რომელი მივეც წინაშე პირსა მათსა, და არა ისმინეს ჴმისა ჩემისა,
მათ	მცხ.იერ	არამედ ვიდოდეს შემდგომად სათნოთა გულისა მათისა უკეთურისათა და შემდგომად კერპთა, რომელნი ასწავნეს მათ მამათა მათთა.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს, - იტყჳს უფალი ძალთაჲ, ღმერთი ისრაილისაჲ, - აჰა, მე ვაჭამნე მათ ჭირნი და ვასუა მათ წყალი ნავღლისაჲ.
მათ	მცხ.იერ	და განვაბნინე იგინი წარმართთა შორის, რომელთამი არა უწყოდეს მათ და მამათა მათთა. და მოვავლინო მათ ზედა მახჳლი, ვიდრემდის აღვჴოცნე იგინი მის მიერ.
იგინი	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი: გზათაებრ წარმართთასა ნუ ისწავებთ და სასწაულთაგან ცისათა ნუ გეშინისყე, რამეთუ ეშიშვიან იგინი პირისაგან მათისა,
იგინი	მცხ.იერ	და გამონადნობი, ვეცხლითა და ოქროთა შემკულნი არიან, კუერითა და სამსჭულებითა განამაგრნეს იგინი და არა შეიძრნენ (ვეცხლი წახნაგებული არს. არა ვიდოდის. ვეცხლი დასხმული არს თარშით, მოვიდა ოქროჲ ოფაზისაჲ).
მათგან	მცხ.იერ	(და ოქრომჭედელთა ჴელი, საქმე ჴელოანთა ყოველნი) ჳაკინთსა და პორფირსა შეჰმოსენ მათ აღხუმით აღიხუნიან იგინი, რამეთუ ვერ ვლენედ. ნუ გეშინინყე მათგან, რამეთუ ბოროტი ვერ ქმნან, და კეთილი არა არს მათ შორის.
იგი	მცხ.იერ	განასულელნა ყოველნი კაცნი მეცნიერებისაგან, სირცხჳლეულ იქმნა ყოველი ოქროჲსმჭედელი წახნაგებულთა თჳსთა ზედა, რამეთუ ცილი იგი გამოადნვეს. არა არს სული მათ თანა.
მისსა	მცხ.იერ	არა არს ესე ნაწილი იაკობისი, რამეთუ შემოქმედისა ყოველთაჲსა თჳთ არს ნაწილ მისსა და ისრაილ კუერთხ მკჳდრობისა მისისა. უფალ ძალთა არს სახელი მისი.
მათ	მცხ.იერ	რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე უსაფრჴეებ დამკჳდრებულთა ქუეყანისა ამისთა ჭირისა მიერ. და ვაჭირვო მათ, რაჲთა იპოოს.
იგინი	მცხ.იერ	რომელი ვამცენ მამათა თქუენთა დღესა შინა, რომელსა აღმოვიყვანენ იგინი ქუეყანისაგან ეგჳპტისა, საჴუმილისაგან რკინისა, მეტყუელმან: ისმინეთ ჴმისა ჩემისა, და ყვენით ყოველნი, რომელნიცა გამცნნე თქუენ, და იყვნეთ ჩემდა ერად და მე ვიყო თქუენდა ღმერთად,
მათდა	მცხ.იერ	რაჲთა დავამტკიცო ფიცი, რომელსა ვეფუცე მამათა თქუენთა, მიცემად მათდა ქუეყანაჲ მადინებელი სძესა და თაფლსა, ვითარცა დღესა ამას. და მიგება-ყვეს და თქუეს: იყავნ, უფალო!
მათ	მცხ.იერ	და გარეწარ-ყვნეს სასმენელნი მათნი. და ვიდოდა კაცადი ნებასა გულისა თჳსისა ბოროტისა და მოვიხუენ მათ ზედა სიტყვანი ესე ამის ანდერძისანი, რომელ ვამცენ მათ ყოფად, და არა ისმინეს.
მათდა	მცხ.იერ	მიიქცეს უსამართლოებათა მიმართ მამათა მათთა პირველთასა, რომელთა არა ინებეს სმენად სიტყუათა ჩემთა და, აჰა, ესენიცა ვლენან უკუანა ღმერთთა უცხოთასა მსახურებად მათდა. და განაქარვეს სახლმან ისრაჱლისამან და სახლმან იუდასამან ანდერძი ჩემი, რომელი აღუთქუ მამათა მათთა მიმართ.
მათგან	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე მოვაწინე მათ ზედა ძჳრნი, რომელთაგან ვერ შემძლებელ იყვნენ გამოსლვად მათგან, და ღაღადებდენ ჩემდამო და არა ვისმინო მათი.
მათ	მცხ.იერ	და ვიდოდიან ქალაქნი იუდაჲსნი და მკჳდრნი იერუსალიმისანი და ღაღადებდენ ღმერთთა მიმართ მათთა, რომელთა-იგი უკუმევენ მათ. ხოლო მათ ვერ იჴსნენ იგინი ჟამსა შინა განშორებისა მათისასა,
მათ	მცხ.ესა	და შეშფოთდეს სული მეგჳპტელთა მათ შორის და განზრახვა მათი განვაქარვო და ჰკითხვიდენ ღმერთთა მათთა და ქანდაკებულთა მათთა და ქუეყანითმჴმობელთა და მუცლითმეზღაპრეთა,
მათ	მცხ.ესა	და მივსცე ეგჳპტე ჴელთა კაცთა უფალთა ფიცხელთასა და მეფენი ფიცხელნი ეუფლნენ მათ, - ამათ იტყჳს უფალი საბაოთ მეფე:
მის	მცხ.იერ	ზეთისხილი შუენიერი, ჩრდილკეთილი ხილვით, გიწოდა უფალმან სახელი შენი. ჴმასა ზედა მეტკუეთილობისა მისისა, აღატყდა ცეცხლი მის ზედა, დიდი ჭირი შენ ზედა გინებულ იქმნეს რტონი მისნი.
იგი	მცხ.იერ	მე, ვითარცა კრავმან უმანკომან მოყვანებულმან დაკლვად, არა ვცან. ჩემ ზედა ისიტყუეს გულისსიტყუა ბოროტი მეტყუელთა: მოდით და შეურიოთ ძელი პურსა თანა მისსა, აღვჴოცოთ იგი ქუეყანით ცოცხალთაჲთ, და სახელი მისი არა მოჴსენებულ იქმნეს მერმე.
მათ	მცხ.იერ	უფალო საბაოთ, მსჯელო მართალო, გამომცდელო თირკმელთა და გულისაო, მიხილავსმცა შენ მიერი შურის-გება მათ ზედა, რამეთუ შენდა მიმართ განვაცხადე სამართალი ჩემი.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი საბაოთ: აჰა, მე ზედმივიხილო მათ ზედა, ჭაბუკნი მათნი მახვილისა მიერ მოკუდენ და ძენი მათნი აღესრულნენ სიყმილისა მიერ.
იგინი	მცხ.იერ	და შენ, უფალო, მიცი მე, გამოსცადე გული ჩემი წინაშე შენსა და შეკრიბენ იგინი, ვითარცა ცხოვარნი კლვადნი, უბიწო-ჰყვენ იგინი დღისათჳს დაკლვისა მათისა.
მას	მცხ.იერ	ვიდრემდის იგლოვდეს ქუეყანაჲ და ყოველი თივაჲ ველისაჲ განჴმეს უკეთურებისაგან დამკჳდრებულთა მას ზედა? უჩინო იქმნეს საცხოვარნი და მფრინველნი, რამეთუ თქუას: არა იხილნეს უფალმან გზანი ჩვენნი.
მას	მცხ.იერ	ნუ ქუაბი აფთრისაჲ სამკჳდრებელი ჩემი ჩემდა, ანუ ქუაბნი გარემოს მისსა? მას ზედა ვიდოდეთ. შეკრიბენით ყოველნი მჴეცნი ველისანი და მოვიდენ ჭამად მისსა.
მათ	მცხ.იერ	სთესენით იფქლნი და ეკალნი მოიმკენით. ნაწილნი მათნი არსარგებელ ეყვნენ მათ. სირცხჳლეულ იქმნენით სიქადულისაგან თქუენისა, ყუედრებისაგან წინაშე უფლისა,
იგინი	მცხ.იერ	და იყოს, შემდგომად გამოყვანებისა მათისა ჩემგან მოვაქციო და შევიწყალნე იგინი და დავამკჳდრნე იგინი კაცადი სამკჳდრებელსა ზედა თჳსსა და კაცადი ქუეყანასა ზედა თჳსსა.
იგი	მცხ.იერ	ხოლო არა თუ მოიქცენ და მოვსპო ნათესავი იგი მოსპობით და წარწყმედით, - თქვა უფალმან.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ უფალმან განუზავა მათ სული ცთომილებისა და შეაცთუნა ეგჳპტე ყოველთა შინა საქმეთა მათთა, ვითარც შესცთების მთრვალი და მთხევარი ერთბამად.
იგი	მცხ.იერ	და წარვედ და დავმალე იგი ევფრატსა ზედა, ვითარცა მამცნო მე უფალმან.
იგი	მცხ.იერ	და წარვედ ევფრატად მიმართ მდინარედ, დავთხარე და მოვიღე მოსარტყმელი ადგილისაგან, რომელსა დავჰფალ იგი მუნ. და, აჰა, განხრწნილ იყო, რომელი არა იჴმაროს არარად.
მათდა	მცხ.იერ	ქალაქისა ამის, და ერისა ჩემისა, გინებაჲ არმნებებელთა სმენად სიტყუათა ჩემთა და მავალთა ნებასა გულისა მათისათა, უკანა ღმერთთა უცხოთასა, მსახურებად მათდა და თაყუანის-ცემად მათდა და იყვნენ, ვითარცა მოსარტყმელი ესე, რომელი არა იჴმაროს არარად,
მის	მცხ.იერ	და განვაბნევ მათ და მამაკაცსა და ძმასა მისსა, და მამათა მათთა და ძეთა მათთა. მის შორის არა ვისურვო, - იტყვის უფალი, - და არა ვერიდო, არა შევიწყალნე განხრწნისგან მათისა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა იყვნენ ქალაქნი ხუთნი ეგჳპტეს შინა მზრახვალნი ენითა ქანანურითა და მფუცავნი სახელსა უფლისა საბაოთისსა - ქალაქი ასედეკ ეწოდოს ერთსა ქალაქსა,
მას	მცხ.ესა	მას დღესა იყოს საკურთხეველი უფლისაჲ სოფელსა მეგჳპტელთასა და ძეგლი საზღვარსა მისსა თანა.
იგინი	მცხ.ესა	და იყოს სასწაული საუკუნოდ უფლისა სოფელსა ეგჳპტისასა, რამეთუ ღაღადებდენ უფლისა მიმართ მაჭირვებელთა მათთათჳს, და მოუვლინოს მათ უფალმან კაცი, რომელმან აცხოვნნეს იგინი, სასჯელით აცხოვნნეს იგინი.
მას	მცხ.ესა	და საცნაურ იყოს უფალი ეგჳპტელთა და იცნან ეგჳპტელთა უფალი მას დღესა შინა და შეწირონ მსხუერპლი, ძღუენსა და აღუთქმიდენ აღთქმათა უფალსა და აღუსრულებდენ.
იგინი	მცხ.ესა	და დასცეს უფალმან მეგჳპტელთა წყლულებაჲ და განკურნნეს იგინი. და მოიქცენ უფლისა მიმართ და შეისმინოს მათი და განკურნნეს იგინი კურნებითა.
ძისა	მცხ.ესა	მაშინ თქუა უფალმან ესაიას მიმართ, ძისა ამოსისა, მეტყუელმან: ვიდოდე და მოიძარცვე ძაძაჲ წელთაგან შენთა, და სანდალნი შენნი მოიხსნენ ფერჴთაგან შენთა. და ქმნა ეგრეთ ესაია, მავალმან შიშველმან და უჴამლიერომან.
იგინი	მცხ.ესა	და თქვან დამკჳდრებულთა ჭალაკსა ამას შინა მას დღესა შინა: აჰა, ჩუენ ვიყვენით მოსავ მათდა მიმართ შესაწევნელად. და იგინი ვერ შემძლებელ არიან განრომად მეფისაგან ასსურასტანელთასა, და ვითარ ჩუენ განვერნეთ?
მას	მცხ.მათე	ხოლო იგინი გამოვიდეს და მიმოდადვეს იგი ყოველსა მას ქუეყანასა.
მას	მცხ.მეფ2	და იყო მას ღამესა ბრძანებაჲ უფლისა ნათან წინაწარმეტყუელისა მიმართ და ჰრქუა:
მათ	მცხ.ისო	და წიაღჴდეს ძენი რუბენისნი და ძენი გადისნი და ზოგი ნათესავისა, მანასესი განმზადებული წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა ამცნო მათ მოსე.
მას	მცხ.ლევ	გამოიყვანე, რომელმან იგი სწყევა გარეშე ბანაკსა და დაასხნენ ყოველთა, რომელთა ესმა, ჴელნი მათნი თავსა ზედა მისსა და ქვაჲ დაჰკრიბენ მას ყოველმან კრებულმან.
იგი	მცხ.მეფ1	და მიიყვანა დედამან მისმან ყრმა იგი ელი მღდელისა და ჰრქუა: გევედრები, უფალო ჩემო, ცხოველ არს სული შენი; მე ვარ დედაკაცი იგი, რომელი წარმოდგომილ ვიყავ შენ წინაშე
მათ	მცხ.იერ	რაჲ სთქუა, ოდეს აღგიხილვიდენ შენ? და შენ ასწავენ მათ შენ ზედა სასწავლელნი. დასაბამად სალმობათა მოგიცვან შენ, ვითარცა დედაკაცი მშობი.
იგინი	მცხ.იერ	და განვხრწნენ იგინი, ვითარცა ქარქუეტი მოღებული ქარისაგან უდაბნოდ.
იგი	მცხ.ესა	და აჰა, იგი მოვალს მჴედარი ორბისა. და მიმგებელმან თქვა: დაეცა ბაბილონი და ყოველნი ქანდაკებულნი მისნი და ჴელითქმნულნი მისნი შეიმუსრნეს ქვეყანად მიმართ.
მის	მცხ.იერ	თმენაო ისრაჱლისაო უფალო, დაგჳჴსნენ ჟამსა შინა ბოროტსა. რაჲსათჳს იქმენ, ვითარცა რაჲ მსხემი, ქუეყანასა ზედა და ვითარცა მის ქუეყანისა მიმქცევი სავანედ?
მათ	მცხ.იერ	ესრეთ ეტყჳს უფალი ერსა ამას: შეიყუარეს ძრვაჲ ფერჴთა მათთაჲ და არა ჰრიდეს. და ღმერთმან არ სათნო იყო მათ შორის. აწ მოიჴსენოს უსჯულოებათა მათთაჲ და ზედმიიხილოს ცოდვათა მათთა.
მათ	მცხ.იერ	რამეთუ უკუეთუ იმარხვიდენ, არა ვისმინო ვედრებისა მათისაჲ. და უკუეთუ შემოსწირვიდენ ყოვლადდასაწუელთა და მსხვერპლთა, არა სათნო ვიყო მათ შორის, რამეთუ მახჳლისა მიერ და სიყმილისა და სიკუდილისა მე მოვასრულნე იგინი.
მათდა	მცხ.იერ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: ცილსა წინაწარმეტყუელებენ წინაწარმეტყუელნი სახელსა ზედა ჩემსა. არა მივავლინენ იგინი, და არა ვამცენ მათ, და არა ვიტყოდე მათდა მიმართ, რამეთუ ხილვათა ცრუთა და მისნობათა და სახრვათა და აღრჩევათა გულისა მათისათა გიწინაწარმეტყუელებენ თქვენ იგინი.
იგინი	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი წინაწარმეტყუელთათჳს: მწინაწარმეტყუელებთა სახელითა ჩემითა და მე არ მოვავლინენ იგინი. რომელნი იტყჳან: მახჳლი და სიყმილი არა იყოს ქუეყანასა ამას ზედა სიკუდილისა მიერ, ვითარცა ვიტყჳ, მოკუდენ და სიყმილისა მიერ, მოესრულნენ წინაწარმეტყუელნი.
მათ	მცხ.იერ	და ერი, რომელთა ეგენი უწინაწარმეტყველებენ მათ, და იყუნენ დაცჳვნებულ საგზაურთა ზედა იერუსალიმისათა პირისაგან მახჳლისა და სიყმილისა. და არა იყოს დამფლველი მათი და ცოლნი მათნი და ძენი მათნი და ასულნი მათნი, და გარდავასხნე მათ ზედა ძჳრნი მათნი.
მას	მცხ.ესა	და გამოაჩინენ ბჭენი იუდასნი და მიჰხედვიდენ მას დღესა რჩეულთა მიმართ სახლთა ქალაქისათა.
იგი	მცხ.ესთ	მეათსამეტესა დღესა თთჳსა მის მეათერთმეტისასა, თთვესა ადარსა, რომელ არს იგრიკა, დაწერეს ქუემოდაწესებული იგი წიგნი, რომლისა სახე ესე არს.
მას	მცხ.მეფ4	და გარდმოვარდა ოქოზია ქორსა მას არდაბაგით, რომელ-იგი იყო სამარიას, და დასნეულდა და წარავლინნა მოციქულნი და ჰრქუა მათ: მივედით და ჰკითხეთ ბაალს მწერსა, ღმერთსა მას აკკარონისასა, უკუეთუ განვერე მე ამას სენსა. და წარვიდეს კითხვად.
მას	მცხ.მეფ4	და ანგელოზი უფლისა უწოდდა ელიას თეზბიტელსა და ჰრქუა: აღდეგ და მიეგებოდე მოციქულთა მათ ოქოზია მეფისა სამარიასათა და არქუ მათ: არამე არსა ღმერთი ისრაჱლისა შორის და მიხვალთ თქუენ კითხვად ბაალისასა, მწერსა მას და ღმერთსა აკკარონისასა?
მათ	მცხ.მეფ4	და მიიქცეს მოციქულნი იგი მისავე და ჰრქუა მათ: რა არს, რამეთუ მოიქეცით?
მათდა	მცხ.იერ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: უკუეთუ დადგეს მოსე და სამუილ წინაშე ჩემსა, არა არს სული ჩემი მათდა მიმართ. განავლინე ერი ესე პირისა ჩემისაგან, განვიდენ.
მათდამი	მცხ.იერ	და იყოს, უკუეთუ თქუან შენდამი: სადა განვიდეთ? და სთქუა მათდამი, - ამათ იტყჳს უფალი, - რაოდენნი სიკუდილადმი, - სიკუდილადმი. და რაოდენნი მახჳლადმი, - მახჳლადმი, და რაოდენნი სიყმილამდი, - სიყმილადმი, და რაოდენნი ტყუეობადმი, - ტყუეობადმი.
იგი	მცხ.სიბრ	წარჰჴდა იგი, ვითარცა აჩრდილი და ვითარცა ამბავი, რომელი ადრე განქარდის.
მათ	მცხ.იერ	შენ გარემიმექეც მე, - იტყჳს უფალი, - შემდგომად სლვისაგან და განვყოფ ჴელსა ჩემსა, და განგრყუნე შენ და არღარა ულხინო მათ.
მის	მცხ.იერ	განმრავლდეს ქურივნი მათნი უფროს ქჳშისა ზღჳსა. მოვაწიე დედასა ზედა ჭაბუკთასა საარებაჲ შუადღე. მივაგდე მის ზედა მყის ძრწოლაჲ და სწრაფაჲ.
მის	მცხ.იერ	უშვილო იქმნა მშობელი შჳდთაჲ, შებოროტნა სული მისი, დაჰჴდა მზე მის ზედა ჯერეთ განმშოვლებასა დღისასა. სირცხჳლეულ იქმნა და ეყუედრა, ნეშტნი მათნი მახჳლსა მივსცნე წინაშე მტერთა მათთა, - თქუა უფალმან, -
მისისა	მცხ.ნეშტ2	მამამან შენმან დაამძიმა უღელი ჩუენ ზედა. და აწ შენ შეგჳნდევ მონებისა მისგან ფიცხელისა მამისა შენისა და უღლისა მისგან მძიმისა მისისა, რომელი დაგვდვა ჩუენ ზედა, და გმონებდეთ შენ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ეტყოდეს ყრმანი იგი მის თანა აღზრდილნი: ესრეთ ეტყოდე ერსა მას, რომელნი გეტყოდეს შენ და თქუეს: მამამან შენმან დაგჳმძიმა უღელი ჩუენ ზედა, და შენ აღგჳმცირე ჩუენ, და აწ, ესერა, არქუ მათ: მცირე თითი ჩემი უმსხო არს წელთა მამისა ჩემისათა.
იგინი	მცხ.იერ	უგულებელსმყოფელთაგან სიტყვათა შენთასა. მოასრულეს იგინი. და იყავნ სიტყუაჲ შენი ჩემდა ნუგეშინის-საცემელ და სიხარულ გულისა ჩემისა, რამეთუ ზედწოდებულ არს სახელი შენი ჩემ ზედა, უფალო ყოვლისა მპყრობელო.
მათ	მცხ.იერ	არა დავჯდე შესაკრებელსა შორის მათ თანა, იმღერიედ რაჲ, არამედ ვიშიშვოდე პირისაგან ჴელისა შენისა. მარტოვებით ვჯდე, რამეთუ სიმწარითა აღვივსე.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი: უკუეთუ მოაქციო, და კუალად-გაგო შენ, წინაშე პირსა ჩემსა დასდგე. და გამო-თუ-იყვანო პატიოსანი უღირსისაგან, ვითარცა პირი ჩემი იყო, და მოაქციონ მათ შენდა, და შენ არა მიაქციო მათდამი?
მით	მცხ.იერ	და მიგცე შენ ერსა ამას, ვითარცა ზღუდე რვალისაჲ მაგარი და გბრძოდიან შენ და ვერ უძლებდენ შენდამი მით, რამეთუ შენ თანა ვარ ცხოვნებად შენდა, - თქუა უფალმან,
იგი	მცხ.ნეშტ2	მიუგო და ჰრქუა მათ მეფემან ფიცხლად და დაუტევა რობოამ მეფემან ზრახვა იგი მოხუცებულთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განაძლიერეს მეფობაჲ იუდასი და განძლიერდა რობოამ, ძე სოლომონისა, სამ წელ, რამეთუ ვიდოდა იგი გზათა დავითისათა და სოლომონისათა სამ წელ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	ქალაქად-ქალაქად, და ფარი და ლახვარი, და განაძლიერნა იგინი მრავლად და ფრიად. და იყუნეს იგინი იუდასა და ბენიამენისა,
მას	მცხ.ესა	და მოუწოდა უფალმან საბაოთ მას დღესა შინა ტირილსა და ტყებასა და აღპარსვასა და მორტყმასა ძაძისასა,
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, უწოდო ყრმასა ჩემსა ელიაკიმსა ქელკისსა,
მას	მცხ.ესა	და შევჰმოსო მას შესამოსელი შენი და გჳრგჳნი შენი მივსცე მას, და მპყრობლობა და გასაგებელი შენი მივსცე ჴელთა მისთა; და იყოს, ვითარცა მამა იერუსალიმს შინა დამკჳდრებულთა შორის და კაცთა იუდასთა.
მას	მცხ.ესა	და მივსცე მას კლიტე სახლისა დავითისა, მჴართა ზედა მისთა მიიღოს, და არა იყოს მჴდომ მისა, და დაკლიტოს და არა იყოს გამღებელ მისა; და განაღოს და არა ვინ იყოს დამკლეტელ მისა. და მივსცე მას დიდებაჲ დავითისი, და მთავრობდეს და არა იყოს მაცილობელ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა განემზადა მეფობა რობოამისი და განმტკიცნა მაშინ. და დაუტევნა მცნებანი უფლისა ღმრთისანი და ყოველმან ისრაჱლმან მის თანა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა რობოამ ფარები და ლახურები რვალისა მათ წილ, და დაადგინნა მათ ზედა სუსაკიმ და მთავარნი იგი თანამცორვალთანი, რომელნი სცვიდეს ბჭეთა მეფისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იქმნებოდიან შესლვასა მას მეფისასა სახლსა უფლისასა, შევიდიან მცველნი იგი მის თანა და თანამცორველნი და მოიქციან შემთხუევად და მიგებებად თანამცორველთა მათ სხუათა.
მას	მცხ.მეფ3	და არა მრწმენა მთხრობელთა მათ, ვიდრემდე მე თჳთ მოვედ და იხილეს თუალთა ჩემთა და, აჰა, ზოგიცა არა იყო, რომელსა მითხრობდეს მე სიბრძნისა შენისასა, რამეთუ შესძინე კეთილი ყოველსა მას სმენილსა, რომელ მესმა ქუეყანასა მას ჩუენსა.
იგი	მცხ.ესა	და დავადგინო იგი მთავრად ადგილსა შორის სარწმუნოსა და იყოს საყდრად დიდებისა სახლისა მამისა მისისა.
მის	მცხ.გამ	უბრძანა მოსე და ქადაგებდეს ბანაკსა მას შინა და იტყოდეს: მამაკაცი და დედაკაცი ნურღარა მოგაქუს ჴსნილად საჴმრად ნივთი იგი კაცისა მის სიწმიდისა, ამიერითგან კმა-ყვედ.
იგი	მცხ.მეფ1	ვითარცა მიიწინეს იგინი შესავალსა ქალაქისასა, შეემთხჳა მათ ქალები, რომელი გამოვიდოდა ვსებად წყლისა. და რქუეს მათ: აქამე არს მხილველი იგი?
მათ	მცხ.ესა	თესლი ვაჭართა მათ, ვითარცა სალეწავისა შემოღებულისა, მფრდელნი ნათესავთა.
იგინი	მცხ.ესა	ხოლო ოდეს სასმენელ იქმნეს ეგჳპტისა, მიიხუნეს იგინი სალმობამან ტჳროსისა ძლით.
მას	მცხ.ესა	არა იგი იყო გინებაჲ თქუენი პირველითგან პირველ მიცემად მისდამდე. წარიყვანებდენ მას ფერჴნი მისნი შორიელად გარდასახლებად.
მისა	მცხ.ნეშტ2	გამოასხენით მღდელნიცა უფლისანი და ძენი არონისნი და ლევიტელნი და გიყოფიან თქუენ მღდელად ერისაგან ქუეყანისანი ყოველი, რომელი მოუვალს აღვსებად ჴელთა ჴბოითა ზროხათაგან და შჳდითა ვერძითა. და იქმნებოდეს ქურუმნი მისა, რომელი არა არს ღმერთ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჩუენ უფალი ღმერთი ჩუენი არა დაგჳტევებიეს და მღდელნი მისნი მსახურებენ უფალსა, ძენი არონისნი და ლევიტელნი სამდღევროსა მათ ზედა შესწირვენ საკურთხეველსა ზედა უფლისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იერობოამ მოექცა მზირითურთ მოსლვად მის ზედა უკანა კერძო. და იყუნეს იგინი წინაშე პირსა იუდასა და მზირი იგი უკანა ზურგით.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და დაამდაბლნა უფალმან ძენი ისრაჱლისანი მას დღესა შინა და განძლიერდეს ძენი იუდასნი, რამეთუ ესვიდეს იგინი უფალსა ღმერთსა მამათა მათთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვერ შეუძლო იერობოამ ყოველთა დღეთა აბიასთა და დასცა იგი უფალმან და მოკუდა.
იგი	მცხ.სიბრ	რამეთუ ორთქლ არს იგი ღმრთისა ძლიერისა და ნაწილი ყოვლისა მპყრობელისა და დიდებით ჭეშმარიტებისა. ამისთჳსცა არარა მიეძლევის,
მას	მცხ.სიბრ	ერთ არს და ყოველივე მას ძალ-უც. და ჰგიეს მას შინა და ყოველსავე განაახლებს ნათესავითი ნათესავად. სულთა ღირსთა მიეცემის მეგობართა ღმრთისათა და წინაწარმეტყუელთა განჰმზადებს.
მის	მცხ.სიბრ	და სთქუ ტაძარი შენებად მთასა წმიდასა შენსა, და ქალაქსა მკჳდრობისა შენისასა. საკურთხეველი მსგავსად კარვისა მის წმიდისა, რომელი განჰმზადე პირველ დასაბამითგან.
მათ	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ დამშჳდნა ქუეყანა და არა იყო ბრძოლა მათ წელთა შინა, დაუცხრო მათ უფალმან.
მათ	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი: ნუ შეხუალ მწყობრობასა მათსა და ნუ მიხვალ ტყებად და ნუ ეგლოვ მათ, რამეთუ განვაკიდვე მშჳდობაჲ ჩემი ერისა ამისაგან, - იტყჳს უფალი, - და წყალობა ჩემი და შეწყნარებანი ჩემნი.
მათ	მცხ.იერ	და მოკუდენ დიდნი და მცირენი ქუეყანასა ამას შინა. არა დაეფლნენ, არცა ეტყებდენ მათ, არცა რაჲთურთით ქმნან არარაჲ და არა აღიპარსნენ და არცა იტირნენ.
მას	მცხ.იერ	და არცა განტყდეს პური გლოვასა შინა მათთასა ნუგეშინის-საცემელად მკუდარსა ზედა. არა ასუან მას სასუმელი ნუგეშინის-საცემელად მამასა მისსა ზედა და დედასა მისსა ზედა.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: მის წილ, რომელ დამიტევეს მამათა თქუენთა, - იტყჳს უფალი, - და ვიდოდეს უკანა ღმერთთა უცხოთასა და ჰმსახურეს მათ, და თაყუანის-სცეს მათ, და მე დამიტევეს და სჯული ჩემი არა დაიმარხეს.
იგინი	მცხ.იერ	აჰა, მივავლენ მრავალთა მონადირეთა და მოინადირნენ იგინი. და ამათსა შემდგომად მივავლენ მრავალთა მთხევლართა, - იტყჳს უფალი, - და მოითხევლნენ იგინი ზედა კერძო ყოვლისა მთისა და ზედა კერძო ყოვლისა ბორცჳსა და ჴურელებისაგან კლდეთასა,
მათ	მცხ.იერ	და ნაცვალ-ვაგო მრჩობლეულად სიცრუეთა მათთა და ცოდვათა მათთა მათ წილ, რომელ შეაგინეს ქუეყანა ჩემი, მძორებისა მიერ საძაგელებათა მათთასა და უსჯულოებათა მათთა მიერ, რომლითა შესცოდეს სამკჳდრებელსა ჩემსა.
იგინი	მცხ.იერ	უკუეთუ ყუნეს კაცმან თავისა თჳსისად ღმერთნი, და იგინი არა არიან ღმერთ.
მათ	მცხ.იერ	აჰა, მე განუცხადო მათ ჟამსა ამას შინა ჴელი ჩემი, და ვაცნობო მათ ძალი ჩემი, და ცნან, ვითარმედ სახელი ჩემი უფალ.
იგი	მცხ.მეფ3	და მსახურნი იგი მეფისანი სცემდეს ნესტუსა და როკვიდეს და ძნობდეს წინაშე მეფისა და იხარებდეს სიხარულითა დიდითა. და ოხრიდა ქუეყანა ჴმითა მით ღაღადებისათა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუეს მას: კაცი ერთი მოგვეგებოდა ჩუენ და გურქვა ჩუენ: მივედით და მოიქეცით მეფისა მის, რომელ წარმოგავლინა თქუენ და არქუთ მას: ესრე იტყჳს უფალი ამისთჳს, ვითარმედ: არა არს ღმერთი შორის ისრაჱლისა და მიხვალთ კითხვად ბაალისსა, მწერსა მას, ღმერთსა აკკარონისასა? არა ეგრე, არამედ ცხედარსა მაგას, რომელსა აღჴედ, მაგიერ არა გარდამოჴდე, არამედ მანდავე ზედა სიკუდილითა მოჰკუდე.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მათ მეფემან: რა ხატი იყო კაცი იგი, რომელი მოგეგებოდა და გრქუა სიტყუაჲ ეგე?
მის	მცხ.მეფ4	მიუგო ელია და ჰრქუა ერგასისთავსა მას: უკუეთუ კაცი ღმრთისა ვარ მე, გარდამოჴედინ ცეცხლი უფლისა მიერ ზეცით, შეგჭამენ შენ და ერგასისნი ეგე შენნი. და გარდამოჴდა ცეცხლი ზეცით და შეჭამა იგი და ერგასისნი იგი მისნი მის თანა.
მას	მცხ.მეფ4	და წარავლინა ერგასისთავი ერგასისითურთ მისით, და მივიდეს მისა და ელია ჯდა ზედა თავსა მის მთისასა. სიტყუად იწყო ერგასისთავმან და ჰრქუა მას: კაცო ღმრთისაო, გიწოდს შენ მეფე, გარდამოჴედ მაგიერ!
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ვიდრეცა ესმნეს სიტყუანი ესე და წინაწარმეტყუელებაჲ აზარიას წინაწარმეტყუელებისა მეფესა და ყოველსა მას ერსა, განძლიერდა ასა და განაბნია საძაგელები იგი ყოვლისაგან ქვეყანისა იუდასა და ქალაქთაგან, რომელნი დაიპყრნა მთასა მათ ეფრემისასა და განაახლა საკურთხეველი უფლისაჲ, რომელ იყო წინაშე ტაძარსა უფლისასა
მათ	მცხ.ნეშტ2	და განიხარა ყოველმან იუდამან ფიცისა მისთჳს, რამეთუ ყოვლითა გულითა მათითა ფუცეს და ყოვლითა ნებითა მათითა ეძიებდეს უფალსა და ეპოვა მათ და დაუმშჳდა მათ უფალმან ყოველი გარემო.
მის	მცხ.იერ	და იყოს, ვითარცა ხე ნოყიერი წყალსა ზედა, და ნოტიასა ზედა განიხუნეს ძირნი მისნი. და არა შეშინდეს, ოდეს მოვიდეს სიცხე. და იყოს მის შორის მორჩები სერტყოვნები, წელიწადსა უწჳმროებისასა არა შეშინდეს და არა მოაკლოს, ყოფად ნაყოფი.
იგი	მცხ.იერ	ჴმა-ყო კაკაბმან, შეიკრიბნა, რომელნი არა შვნა. მყოფელმან სიმდიდრესა მისსა არა განკითხვით, განზოგებასა დღეთა მისთასა დაუტეონ იგი და უკანასკნელთა შინა მისთა იყოს უცნობელ.
მათ	მცხ.იერ	სირცხჳლეულ იქმნენინ მდევარნი ჩემნი და ნუ მერცხჳნებინ მე. შეძრწუნდენ იგინი და ნუცა შევძრწუნდები მე. მიაწიე მათ ზედა დღე ბოროტი, მრჩობლითა შემუსრვითა შემუსრენ იგინი.
მათ	მცხ.იერ	ესრეთ თქუა უფალმან ჩემდამო: ვიდოდე და დადეგ ბჭეთა ზედა ძეთა ერისა შენისათასა, რომლისა მიერ შევლენ მათ მიერ მეფენი იუდაჲსნი, და რომელთა მიერ გამოვლენ მათ ზედა და ყოველთა ზედა ბჭეთა იერუსალიმისათა.
მას	მცხ.იერ	და იყოს, უკეთუ სმენით ისმინოთ ჩემი, - იტყჳს უფალი, - არა შეღებად ტჳრთი ბჭეთა მიერ ამის ქალაქისათა დღესა შინა შაბათთასა და წმიდაყოფად დღე შაბათთაჲ, არაქმნითა მას შინა ყოველსა საქმესა.
იგინი	მცხ.იერ	და შემოვიდოდიან ბჭეთა მიერ ამის ქალაქისათა მეფენი და მთავარნი, მსხდომნი საყდარსა ზედა დავითისსა, ზედაღმავალნი ეტლებსა ზედა და ცხენებსა მისსა, იგინი და მთავარნი მათნი მამაკაცნი იუდაჲსნი და დამკჳდრებულნი იერუსალიმისანი. და დაეშენოს ქალაქი ესე საუკუნოდ.
იგი	მცხ.იერ	და შთავედ სახიდ მეკეცისა. და, აჰა, იგი იქმოდა საქმესა ქვათა ზედა.
იგი	მცხ.იერ	დავარდა ჭურჭელი, რომელსა-იგი იქმოდა თიჴისაგან ჴელთა შინა მისთა, და კუალად შექმნა იგი ჭურჭლად სხუად, ვითარცა სთნდა წინაშე მისსა ქმნად.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და ფინეეზ, ძე ელიაზარისი, ძისა აჰრონისი, დგა იგი წინაშე მისა მათ დღეთა შინა. და იკითხეს ძეთა ისრაჱლისათა უფლისა მიერ და თქუეს: უკუეთუ შე-ღა-ვსძინოთ მერმე განსლვად და ბრძოლად ბენიამენის თანა, ძმისა ჩუენისა, გინა თუ დავაცადოთ? და ჰრქუა უფალმან: ხვალე მოგცნე იგინი ჴელთა თქუენთა!
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა ესმა ბაასას, მეფესა ისრაჱლისასა, დაუტევა შენება რამასა და დააცადა საქმე იგი და წარვიდა.
მით	მცხ.ნეშტ2	და ასა მეფემან მოავლინა ყოველი იუდა და წარიღეს ქვები იგი რამასა და ძელი იგი, რომელი აშენა ბაასა და აღაშენა მით გაბაას და მასფა.
მისა	მცხ.მეფ3	მაშინ ჰრქუეს მას მონათა მისთა: მოვგვაროთ უფალსა ჩუენსა ქალწული ერთი მცირე და დადგეს იგი წინაშე მეფისა, და იყოს იგი მისა მოღუაწედ, და განატფობდეს მეფესა მარადის.
მას	მცხ.ქებ	უკუეთუ ზღუდე არს, აღვაშენნეთ მას ზედა აღსამატებელნი ვეცხლისანი და, უკუეთუ კარი არს, დავამსჭუალოთ მას ზედა ფიცარი ნაძჳსა.
მათ	მცხ.იერ	ვითარცა ქარმან შემწუელმან განვაბნინე იგინი წინაშე პირსა მტერთა მათთასა. ქედი და არა პირი უჩუენო მათ დღესა შინა წარწყმედისა მათისასა.
იგი	მცხ.იერ	და თქუეს: მოვედით, ვსიტყოთ იერემიას ზედა გულისსიტყუა, რამეთუ არა წარწყმდეს შჯული მღდელისაგან და განზრახვაჲ გულისჴმიერისაგან და სიტყვა წინაწარმეტყუელისაგან. მოვედით და გავაბრძოლოთ იგი ენისა მიერ, და არა ვისმინნეთ ყოველნი სიტყუანი მისნი.
მათ	მცხ.იერ	უკეთუ მიეგებიან ბოროტნი კეთილთა წილ, რამეთუ შეთქუნეს სიტყუანი ძჳნად სულისა ჩემისა და ტანჯვაჲ მათი დამირწყუეს მე? მოიჴსენე დგომაჲ ჩემი წინაშე პირსა შენსა თქმად მათ ძლით კეთილთა, გარემიქცევად გულისწყრომა შენი მათგან.
იგინი	მცხ.იერ	ამისთჳს მისცენ ძენი მათნი სიყმილსა და შეაწყუდიენ იგინი ჴელთა მახჳლისათა. იქმენინ ცოლნი მათნი უშვილო და ქურივებ, და ქმარნი მათნი იქმენინ მოწყუედილ სიკვდილითა და ჭაბუკნი მათნი დაცემულ მახჳლითა ბრძოლასა შინა.
მათ	მცხ.იერ	იქმენინ ღაღადება სახლებსა შინა მათსა, მოავლინენ მათ ზედა ავაზაკნი მყის, რამეთუ ჴელ-ყვეს სიტყვა შეპყრობად ჩემდა, და მახენი დაარწყუნეს ჩემ ზედა.
მათ	მცხ.იერ	მათ წილ, რომელ დამიტევეს მე, და განაუცხოეს ადგილი ესე, და უკმევდეს ამას შორის ღმერთთა უცხოთა, რომელნი არა იცოდნეს მათ და მამათა მათთა და მეფეთა იუდაჲსთა, აღავსეს ადგილი ესე სისხლებითა უბრალოებითა,
იგინი	მცხ.ესა	და ქუეყანად ქალდეველთად ერი არღარა დაშთა; ასური დაემკჳდრა და წარტყუენეს იგინი, რამეთუ ზღუდე მისი დაეცა.
იგინი	მცხ.იერ	და მოვსრა განზრახვაჲ იუდაჲსი და განზრახვაჲ იერუსალიმისაჲ ადგილსა ამას შინა, და დავსცნე იგინი მახჳლისა მიერ წინაშე მტერთა მათთა და ჴელებსა შინა მეძიებელთა სულებისა მათისათა, და მივსცნე მკუდარნი მათნი საჭმლად მფრინველთა ცისათა და მჴეცთა ქუეყანისათა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, დატევებულ იქმნეს ტჳროსი წელთა სამეოცდაათთა, ვითარცა ჟამსა მეფისა ერთისასა, ვითარცა ჟამსა კაცისასა. და იყოს შემდგომად სამეოცდაათთა წელთასა, იყოს ტჳროსი, ვითარცა ჴმანელობა მეძვისა.
მის	მცხ.იერ	და დავდვა ქალაქი ესე უჩინოსაქმნელად და სასტჳნვლად. ყოველი თანაწარმვლელი მის ზედა დაწუხნეს და დაისტჳნოს ყოვლისა ამის წყლულებისათჳს.
მათ	მცხ.იერ	და ჭამდენ ჴორცებსა ძეთა მათთასა და ჴორცებსა ასულთა მათთასა და თითოეული ჴორცთა მოყუსისა თვისისათა ჭამდეს გარემოცვულებასა შინა და გარემოდგომილებასა შინა, რომლითა გარემოადგენ მათ მტერნი მათნი და მეძიებელნი სულთა მათთანი.
მათდა	მცხ.იერ	და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი ძალთა: ესრეთ შევმუსრო ერი ესე და ქალაქი ესე, ვითარცა შეიმუსრვის ჭურჭელი კეცისაჲ, რომელი არშესაძლებელ იყოს განკურნებად მერმე, და ტაფეთს თანა დაჰფლვიდენ, რამეთუ არა იყოს ადგილი დაფლვად.
მას	მცხ.იერ	ესრეთ უყო, - იტყჳს უფალი, - ადგილსა ამას და დამკჳდრებულთა მას შინა მიცემად ქალაქი ესე ქუეყანად დაკუეთებულად.
იგი	მცხ.იერ	და მოვიდა იერემია დაცემულებისაგან ტაფეთისა, ვინაჲ მიავლინა იგი უფალმან წყლულებად მუნ, და დადგა ეზოსა შინა სახლისა უფლისასა და თქვა ყოვლისა მიმართ ერისა.
მის	მცხ.იერ	ამას იტყჳს უფალი ძალთა, ღმერთი ისრაილისაჲ: აჰა, მე მოვჰჴადნე ქალაქსა ამას ზედა და ყოველთა ზედა ქალაქთა მისთა და დაბათა მისთა ყოველნი ძჳრნი, რომელთა ვიტყოდე მის ზედა, რამეთუ განიფიცხეს ქედი მათი არსმენად სიტყვათა ჩემთა.
იგი	მცხ.იერ	და ესმა პასქორს, ძესა ემმირისსა, მღდელსა, და იგი იყო დადგინებულ სახლსა უფლისასა, იერემიას წინაწარმეტყუელება სიტყუათაჲ ამათ.
იგი	მცხ.იერ	და უხეთქნა პასქორმან იერემიას წინაწარმეტყუელსა და შთააგდო იგი მღჳმესა, რომელი იყო ბჭეთა თანა ბენიამენისსა სახლისა განკიდებულისა ქორედისა, რომელი იყო სახლსა შინა უფლისასა.
მას	მცხ.იერ	და იყო ხვალისაგან, და გამოიყვანა პასქორმან იერემია მღვიმით და ჰრქუა მას იერემია: არა პასქორ გიწოდა უფალმან სახელი შენი, არამედ გარდასახლებულ
მით	მცხ.იერ	მით, რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე მიგცემ შენ გარდასახლებად ყოველთა თანა მოყვარეთა შენთა, და დაეცნენ მახჳლითა მტერთა მათთაჲთა, და თუალთა შენთა იხილონ. და შენ და ყოველი იუდაჲ მივსცე ჴელთა მეფისა ბაბილოვნისათა, და გარდაასახლენ იგინი ბაბილოვნად და დაჭრნენ იგინი მახჳლითა.
მას	მცხ.იერ	რამეთუ მესმა გიობაჲ მრავალთაჲ შეკრებულთა ჩემ ზედა მრგულივ, მეტყუელთა: ზედააღდეგით და ზედააღუდგეთ მას ყოველნი კაცნი მიყუარნი მისნი, განიხილეთ წულილ მოგონებაჲ მისი, ანუ შეაცთუნეთ და ვსძლოთ მას, და მოვიღოთ შურისძიებაჲ ჩუენი მისგან.
მათგან	მცხ.იერ	უფალო ძალთაო, გამომცდელო სამართალთაო, გულისხმის-მყოფელო თირკმელთა და გულთაო. მიხილავსმცა შენმიერი შურისძიებაჲ მათგან, რამეთუ შენდა მიმართ განვაცხადენ პასუხის-მიცემანი ჩემნი.
მას	მცხ.იერ	უგალობდით უფალსა, აქებდით მას, რამეთუ განარინა სული გლახაკისაჲ ჴელისაგან მბოროტებელთასა.
მას	მცხ.იერ	დაწყეულ დღე, რომელსა ვიშევ მას შინა, დღე, რომელსა შინა მშვა მე დედამან ჩემმან, ნუ იყოფინ ზედლოცვით.
იგი	მცხ.იერ	და იყავნ კაცი იგი, ვითარცა ქალაქნი, რომელნი დააქცინა უფალმან გულისწყრომით და არ შეინანა. ესმედ ღაღადებისაჲ განთიად და ვალალაებისაჲ ჟამსა შუადღისასა,
მისთჳს	მცხ.მეფ3	აწ ყავ შენ მისთჳს სიბრძნითა შენითა და ნუ შთაავლინებ სიბერესა მისსა მშჳდობით ჯოჯოხეთად.
მისდამი	მცხ.იერ	სიტყუაჲ ქმნილი იერვმიაჲს მიმართ უფლისა მიერ, ოდეს მიავლინა მისდამი სედეკია მეფემან პასხორ, ძე მელქისი, და სოფონია, ძე მაასესი, მღდელისაჲ, მეტყუელმან:
მათდა	მცხ.იერ	და თქუა მათდა მიმართ იერემია: ესრეთ თქუთ სედეკიაჲს მიმართ.
მათ	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა: აჰა, მე გარდავაქცინე საჭურველნი საბრძოლელნი თქუენნი, რომელი არს ჴელთა თქუენთა, რომელთა მიერ ებრძვით თქუენ მათ მიერ მეფესა ბაბილონისასა და ქალდეველთა, შემჴშველთა თქუენთა გარეთ ზღუდისა, და შემოვიყვანნე იგინი საშუალ ქალაქისა ამის.
მათ	მცხ.იერ	და შემდგომად ამათსა ესრეთ იტყჳს უფალი: მივსცე სედეკია, მეფე იუდაჲსი, და ყრმანი მისნი და ერი დაშთომილი ქალაქსა ამას შინა სიკუდილისაგან და მახჳლისა და სიყმილისა ჴელსა ნაბუქოდონოსორ მეფისა ბაბილოვანისასა, და ჴელთა შინა მტერთა მათთა, და ჴელთა შინა მეძიებელთა სულთა მათთასა, და დაჭრნენ იგინი პირითა მახჳლისაჲთა. არა ვერიდო მათ ზედა, და არ შევიწყალნე იგინი და არცა ულხინო მათ.
იგი	მცხ.იერ	მით, რამეთუ, უკუეთუ მყოფელთა ჰყოთ სიტყუაჲ ესე, და შევიდოდიან ბჭეთა ამის სახლისათა მეფენი და მთავარნი, მსხდომნი საყდარსა ზედა დავითისსა და ზედაღმავალნი ეტლებსა ზედა და ცხენებსა, იგი და ყრმანი მისნი და ერი მისი.
მას	მცხ.იერ	ნუ სტირთ მომკუდარსა, ნუცა ეგლოვთ მას, და იტირეთ ტირილით განმავალი, რამეთუ არღა მოიქცეს მერმე, არცა იხილოს ქუეყანაჲ მამულისა მისისა
იგი	მცხ.იერ	რამეთუ ადგილსა მას, რომელსა გარდაასახლეს იგი, მუნ მოკუდეს და ქუეყანა ესე არა იხილოს მერმე.
მის	მცხ.იერ	ჵ მაშენებელსა სახლისა თჳსისასა არა სიმართლისა მიერ და ქორებსა თჳსსა არგანკითხვისა მიერ. მის მიერ მოყუასი მისი მოქმედებს მედად და სასყიდელსა მისსა არ მისცემს მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და შევედ შენ წინაშე მეფისა და არქუ მას, ვითარმედ: შენ, უფალი ჩემი მეფე, ეფუცე მჴევალსა შენსა ღმრთისა მიმართ და სთქუ, ვითარმედ: ძე შენი, სოლომონ, მეფობდეს ჩემსა შემდგომად, და იგი დაჯდეს საყდართა ჩემთაო, და აწ, ესერა, მეფე არს ადონია.
იგი	მცხ.მეფ3	მიუგო ბერსაბე მეფესა და ჰრქუა: უფალო ჩემო მეფე, შენ ჰფუცე უფლისა მიმართ ღმრთისა და სთქუ, ვითარმედ: ძე შენი, სოლომონ, მეფობდესო შემდგომად ჩემსა, და იგი დაჯდესო საყდართა ჩემთა.
მისა	მცხ.მეფ3	და შენ მიერ თუ არს სიტყუაჲ ესე, უფალო ჩემო, მეფე, განცხადებულ იყავნ, ვინ დაჯდეს საყდართა უფლისა ჩემისა მეფისათა შემდგომად მისა.
მას	მცხ.მეფ4	და შესძინა მეფემან და მიავლინა სხუაჲ ერგასისთავი და ერგასისნი მის თანა და აღჴდა ერგასისთავი იგი და ეტყოდა კაცსა მას ღმრთისასა: კაცო ღმრთისაო, ესრე იტყჳს მეფე: გარდამოჴედ მაგიერ ადრე.
მას	მცხ.მეფ4	მიუგო ელია და ჰრქუა მას: უკუეთუ კაცი ღმრთისა ვარი მე, გარდამოჴედინ ცეცხლი ზეცით და შეგჭამენ შენ და ერგასისნი ეგე შენნი. და გარდამოჴდა ცეცხლი უფლისა მიერ და შეჭამა იგი და ერგასისნი მისნი მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ3	და განრჩუნა ტაძარი იგი შინაგანი ძელითა ფიჭჳსათა, კამარები მისნი და სვეტნი მისნი გამოქანდაკებულნი ყოველი ძელითა ფიჭუთა და არა ჩნდა ქვა
იგინი	მცხ.მეფ3	და მოუწოდა მეფემან სადუკს მღდელსა და ნათანს წინაწარმეტყუელსა და ბანეას, ძესა იოადისასა, და შემოვიდეს იგინი წინაშე მეფისა.
იგი	მცხ.მეფ3	ძე დედაკაცისა ერთისა ქურივისა, რამეთუ იყო იგი ნათესავისაგან ნეფთალიმისა, და მამა მისი კაცი ტჳრელ ჴელოვანთმოძღუარ სპილენძისა და სავსე სიბრძნითა და მეცნიერებითა, გულისხმისმყოფელ ყოველსა საქმესა სპილენძისასა, და მოვიდა სოლომონ მეფისა და უქმნა ყოველივე იგი საქმე.
მას	მცხ.მეფ3	ჰრიდა ყოველსა მას ნათესავსა დაშთომილსა ამორეველისასა და ქეტელისასა და ფერეზელისასა და ეველისასა და ქანანელსა და იებოსელისასა და გერგესეველისასა, რომელნი არა იყუნეს ძეთა მათგან ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ3	და იგინი მოართუმიდეს მას თჳთვეულად ძღუენსა ჭურჭელსა ოქროსასა და ვეცხლისასა, სამოსელსა და შტახსებსა, საკმეველსა, ცხენთა და ჯორთა წლითი წლად.
მისთჳს	მცხ.მეფ3	და ამცნო მას სიტყჳსა მისთჳს ყოვლადვე არა შედგომად კვალსა ღმერთთა უცხოთესლთასა და დამარხვად და ყოფად, რომელ ამცნო მას უფალმან ღმერთმან.
მათ	მცხ.რომ	და მამად წინადაცუეთილებისა არა წინადაცუეთილებისათა მათ ხოლო, არამედ რომელნი ჰგიან კუალთა მათ ზედა წინადაუცუეთილებისა სარწმუნოებისათა მამისა ჩუენისა აბრაჰამისთა.
მის	მცხ.რომ	რომელსა უსასოჲ იგი სასოებით ჰრწმენა, რაჲთა იყოს იგი მამად მრავალთა თესლთა, მსგავსად თქუმულისა მის: ესრე იყოს ნათესავი შენი.
იგი	მცხ.იერ	შეურაცხ-იქმნა იექონია, ვითარ ჭურჭელი, რომლისა არა არნ საჴმარება მისი, რამეთუ განიგდო იგი და თესლი მისი, და განიჴადა ქუეყანად, რომელი არა უწყოდა.
იგინი	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაელისაჲ მწყემსთა ზედა მმწყსელთა ერისა ჩემისათა: თქუენ განაბნიენით ცხოვარნი ჩემნი, და განაგარეენით იგინი, და არ მოიხილენით იგინი. აჰა, მე შურ-ვიგო თქუენ ზედა ბოროტთაებრ სიმარჯუეთა თქუენთა, - თქუა უფალმან,
იგინი	მცხ.იერ	და მე შევიწყნარნე ნეშტნი ერისა ჩემისანი ყოვლისაგან ქუეყანისა, სადა განვაგარეენ იგინი მუნ, და დავადგინნე იგინი საძოვარსა მათსა ზედა, და აღოძრნდენ და განმრავლდენ.
მათ	მცხ.იერ	და აღუდგინნე მათ მწყემსნი, რომელნი ჰმწყსიდენ მათ, და არღა ეშინოდის მერმე, არცა იწიწვოდიან, არცა ორჴმაობდენღა, - იტყჳს უფალი.
მას	მცხ.იერ	დღეთა შინა მისთა ცხონდეს იუდაჲ და ისრაელი დაემკჳდროს სასოებით და ესე სახელ მისსა, რომელი უწოდოს მას უფალმან (იოსედეკ თჳთ წინაწარმეტყუელთა შორის).
იგინი	მცხ.იერ	და ცხოველ არს უფალი აღმომყვანებელი და მომყვანებელი თესლსა სახლისა ისრაჱლისასა ქუეყანისაგან ჩრდილოჲსა და ყოველთაგან სოფლებთა, სადაცა განვაგარეენ იგინი მუნ, და დაემკჳდრნენ ქუეყანასა ზედა მათსა.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს იქმენინ გზა მათი მათდა საბრჴე ალმურსა შინა, და შებრკოლდენ და დაეცნეს მას შინა მით, რამეთუ მოვჰჴადნე მათ ზედა ძჳრნი წელიწადსა შინა ზედ მიხედვისა მათისასა, - თქუა უფალმან, -
მათ	მცხ.მეფ3	და დაჯდა სოლომონ საყდართა მათ მეფისათა.
მისა	მცხ.მეფ3	და მივიდა მეფე რობუამ სიკიმად, რამეთუ სიკიმად მიკრბა ყოველი ისრაჱლი დადგინებად მისა მეფედ მათ ზედა.
იგი	მცხ.მეფ3	და წარავლინა მეფემან რობუამ ადონირამ ხარკის-მოჴდად და დაქოლეს იგი ყოველმან ისრაჱლმან ქვითა და მოკლა. და მეფემან რობუამ ისწრაფა და აღჴდა ეტლთა და მიივლტოდა იერუსალჱმდ.
მას	მცხ.მეფ3	და იზრახა მეფემან და მივიდა და ქმნნა ორნი დიაკეულნი ოქროსანი და ჰრქუა ერსა მას: კმა იყავნ თქუენდა აღსლვა იერუსალემად. აჰა, ღმერთნი შენნი, ისრაჱლ, რომელთა გამოგიყვანეს შენ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა!
მათ	მცხ.იერ	ამისთვის იტყჳს უფალი ძალთა წინაწარმეტყუელთა ზედა: აჰა, მე ვაჭამებ მათ სალმობასა და ვასუამ მათ წყალსა მწარესა, რამეთუ წინაწარმეტყუელთაგან იერუსალიმისათა გამოჴდა შემწიკულება ყოვლისა ქუეყანისად.
იგინი	მცხ.იერ	ესრეთ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: ნუ ისმენთ სიტყვათა წინაწარმეტყუელთასა, რომელნი გიწინასწარმეტყველებენ თქუენ, რამეთუ გაამაოებენ თქუენ იგინი. ხილვასა გულისა მათისასა იტყჳან და არა პირისაგან უფლისა.
იგი	მცხ.იერ	არღა მერმე მიიქცეს გულისწყრომაჲ უფლისაჲ, ვიდრემდის ყოს იგი და ვიდრემდის დაადგინოს იგი ჴელ-ყოფანი გულისა მისისანი, უკანასკნელთა დღეთასა გულისხმა-ყუნენ იგინი.
იგინი	მცხ.იერ	არ მივავლინებდ წინაწარმეტყუელთა, და იგინი რბიოდეს, არ ვიტყოდე მათდა მიმართ, და იგინი წინასწარმეტყველებდეს.
მათ	მცხ.იერ	და თუმცა დგეს გუამოვნებასა ჩემსა შორის, და ისმინნეს სიტყვანი ჩემნი, ასწავებდესმცა ერსა ჩემსა და მოაქცევდეს მათ გზისაგან მათისა ბოროტისა და ბოროტთაგან სიმარჯუეთა მათთა.
იგი	მცხ.იერ	ნუ დაიმალოს კაცი სამალავსა შინა, და მე არა ვიხილო იგი? - იტყჳს უფალი, - ნუ არა ცასა და ქუეყანასა მე აღვავსებ? - იტყჳს უფალი, -
მისდა	მცხ.იერ	წინაწარმეტყუელმან, რომლისა შორის არს ძილისშინა, შთამოთქუნ ძილისშინაჲ თჳსი, რომლისა შორის სიტყვა ჩემი მისდა მიმართ, შთამოთქუნ სიტყვა ჩემი ჭეშმარიტებით, - იტყჳს უფალი, რაჲ არს ბზე იფქლისა მიმართ?
მათ	მცხ.იერ	აჰა, მე წინაწარმეტყუელთა მიმართ, რომელნი წინასწარმეტყველებენ ძილისშინათა ცრუთა, - თქუა უფალმან, - და მიუთხრობენ მათ და აცთუნებენ ერსა ჩემსა ტყუილთა მათთა მიერ და საცთურთა მათთა მიერ. და მე არ მივავლინენ იგინი და არა ვამცენ მათ, და სარგებელი არა არგონ ერსა ამას, - თქუა უფალმან.
მათ	მცხ.იერ	და უკეთუ გკითხოს შენ ერმან ამან, ანუ მღდელმან, ანუ წინაწარმეტყუელმან, მეტყუელმან: რაჲ არს მიმართება უფლისაჲ? და ჰრქუა მათ: თქუენ ხართ მიმართება უფლისაჲ, და დაგამჴუნე თქუენ, - იტყჳს უფალი, -
მას	მცხ.იერ	და წინაწარმეტყუელმან და მღდელმან და ერმან ამათ უკეთუ თქვან მიმართება უფლისაჲ, და შური ვიძიო კაცსა მას ზედა და სახლსა მისსა ზედა,
მის	მცხ.რომ	რამეთუ ვითარცა-იგი ერთისა მის კაცისა ურჩებითა ცოდვილნი შემოჴდეს მრავალნი, ეგრეცა ერთისა მის კაცისა მორჩილებითა მართალნი შემოვიდენ მრავალნი.
მათ	მცხ.იერ	და კუალად-ვაგნე იგინი ქუეყანადვე ამად. და განვიმტკიცნე მათ ზედა თუალნი ჩემნი კეთილთათჳს, და ავაშენნე იგინი, და არ დავარღჳნე, და დავჰნერგნე იგინი და არ მოვფხურნე.
მას	მცხ.მეფ3	და ეტყოდა მეფე კაცსა მას ღმრთისასა და ჰრქვა: შემოვედ ჩემ თანა სახიდ და ჭამე და მიგცე შენ ნიჭი.
მან	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა კაცმან მან ღმრთისამან მეფესა: დაღათუ მომცე ზოგი სახლისა შენისა, არა შევიდე შენ თანა და არა ვჭამო პური და არცა ვსუა წყალი ადგილსა ამას.
მათდა	მცხ.იერ	და მივსცე მათ გული მცნობელი მათგან ჩემი, ვითარმედ მე ვარ უფალი. და იყვნენ ჩემდა ერად და მე ვიყო მათდა ღმერთად, რამეთუ მოიქცენ ჩემდა ფლობითა გულისა მათისაჲთა,
მათ	მცხ.იერ	და მივავლინო მათდა მახჳლი და სიყმილი და სიკუდილი, ვიდრე მოაკლდენ ქუეყანისაგან, რომელი მივეც მათ და მამათა მათთა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქვა იერობუამ ცოლსა მას თჳსსა: უცნაურ იყავნ თავი შენი და ნუმცა ვინ გიცნობს შენ, ვითარმედ ცოლი იერობუამისი ხარ, და მიხჳდე სელომად და, აჰა, მუნ არს აქია წინაწარმეტყუელი, იგი იტყოდა ჩემთჳს მეფედ ზედა ერსა ამასა.
მათდა	მცხ.იერ	და ნუ ხუალთ უკანა ღმერთთა უცხოთა მსახურებად მათდა და თაყვანის-ცემად, რაჲთა არა განმარისხოთ მე საქმეთა მიერ ჴელთა თქუენთაჲსა განბოროტებად თქუნდა.
მას	მცხ.კორ1	აწ ესერა ღმერთმან დასხნა ასონი იგი თჳთოეულად გუამსა მას შინა, ვითარცა ინება.
იგინი	მცხ.იერ	აჰა, მე მივავლენ და მოუწოდ ყოველთა ტომთა ბღუარისათა, - იტყჳს უფალი, - და ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისაჲ, მონაჲ ჩემი, და მოვაწინე იგინი ქუეყანასა ამას ზედა, და დამკჳდრებულთა ზედა მისთა და ყოველთა ზედა ნათესავთა გარემოჲსთა მისთა და მოვაოჴრნე იგინი და მივსცნე იგინი უჩინოსაქმნელად, და სასტჳნველად და საყუედრელად საუკუნოდ.
იგინი	მცხ.იერ	და -რა-ესრულნენ სამეოცდაათნი წელნი, შური ვიძიო მეფესა ზედა ბაბილოვანელთასა და ნათესავისა მის, - იტყჳს უფალი, - და დავსხნე იგინი განსაქარვებელად საუკუნოდ.
მისსა	მცხ.იერ	და მოვაწინე ქუეყანასა მას ზედა ყოველნი სიტყვანი ჩემნი, რომელთა ვიტყოდე ძჳნად მისსა, და ყოველნი დაწერილნი წიგნსა ამას, და რაოდენნი წინაწარმეტუელნა ძჳნად ყოველთა ნათესავთა,
იგინიცა	მცხ.იერ	რამეთუ ჰმონეს მათ შორის, რამეთუ დაიმონენ იგინიცა ნათესავთა მრავალთა და მეფეთა დიდთა, და მივაგო მათ საქმეთა მათთაებრ და სიმარჯუეთა.
მათსა	მცხ.იერ	და სუან, დასთხიონ და განბორგნენ პირისაგან მახჳლისა, რომელსა მე მივავლენ შორის მათსა.
იგინი	მცხ.იერ	იერუსალიმსა და ქალაქთა იუდაჲსთა და მეფეთა მისთა, და მთავართა მისთა დასხმად იგინი მოსაოჴრებელად და უვალად, და სასტჳნველ და საწყევარად დღისა ამისებრ:
მას	მცხ.მეფ3	და წელსა მას მეათურამეტესა სუფევასა იერობუამისსა, ძისა ნაბატისასა, მეფობდა აბია, ძე რობუამისი, ზედა იუდასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და მაღალნი იგი არა მოსპნა; ხოლო გული მისი სრულ იყო უფალსა თანა ყოველთა დღეთა თჳსთა.
მათთჳს	მცხ.მეფ3	ყოველთა მათთჳს ცოდვათა იერობუამისათა, რომელმან ცოდა და აცთუნა ისრაჱლი და განარისხა უფალი ღმერთი ისრაჱლისა,
მათთჳს	მცხ.მეფ3	ყოველთა მათთჳს ცოდვილთა ბაასისთა და ელას, ძისა მისისა, რომელ სცოდა და ვითარ-იგი აცთუნა ისრაჱლი განსარისხებელად უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა ამაოებითა თჳსითა.
მას	მცხ.მეფ4	და შესძინა მერმეცა მეფემან მესამედ და მიავლინა ერგასისთავი და ერგასისნი მის თანა. და მივიდა მისა ერგასისთავი იგი მესამე და დაიდგნა მუჴლნი წინაშე ელიასა, ევედრებოდა მას და ეტყოდა: კაცო ღმრთისაო, დიდებულ-ყავ თავი მონისა შენისა და თავნი ერგასის ამათ მონათა შენთანი წინაშე თუალთა შენთა.
იგი	მცხ.მეფ4	რამეთუ, აჰა, ესერა, გარდამოვარდა ცეცხლი ზეცით და შეჭამნა ორნივე იგი ერგასისთავნი პირველნი და ერგასისნი მისნი და შეარაცხენ აწ თავნი მონათა ამათ შენთანი წინაშე თუალთა შენთა.
მას	მცხ.მეფ3	და ყორანნი მოართუმიდეს მას პურსა და ჴორცსა. განთიად - პურსა და ჴორცსა - მწუხრად, და ნაღვარევისა მისგან სუმიდა წყალსა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ანგელოზმან უფლისამან ელიას: გარდამოვედ და მივედ მაგის თანა და ნუ გეშინინ პირისაგან მათისა. და აღდგა და გარდამოვიდა მიერ მათ თანა მეფისა.
მის	მცხ.მეფ4	და ეტყოდა ელია მას და ჰრქუა: ამისთჳს, რამეთუ მიავლინენ მოციქულნი კითხვად ბაალისა, მწერისა მის, ღმრთისა აკკარონისა, რეცა არა არს ღმერთი შორის ისრაჱლისა კითხვად მის მიერ, არა ეგრე, არამედ ცხედარსა მაგასა ზედა, რომელსა აღჴედ, არა გარდამოჴდე მაგიერ, არამედ სიკუდილითა მოჰკუდე.
მას	მცხ.მეფ3	და დაჰბერა სამგზის ყრმასა მას და ხადოდა უფალსა და თქუა: უფალო, ღმერთო ჩემო, მოიქეცინ სამშჳნველი ყრმისა ამის ამისავე! და იყო ეგრე.
მის	მცხ.მეფ4	და მოკუდა ოქოზია მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, ვითარცა ეტყოდა ელია (და იორამ, ძე აქაბისი, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა სამარიასა ათორმეტ წელ წელსა მას მეთურამეტესა იოსაფატისასა, მეფისა იუდასსა, და ქმნა ბოროტი წინაშე, უფლისა, ხოლო არა ვითარცა ძმათა თჳსთა და დედამან თჳსმან, დაამჴუნა ძეგლნი იგი ბაალისნი, რომელ აღმართნა მამამან მისმან და დამუსრნა იგინი, ხოლო ცოდვასა მას სახლისა იერობოამისასა, ძისა ნაბატისა, რომელმან აცთუნა ისრაჱლი, შეუდგა და არა განეშორა. და განრისხნა გულისწყრომითა უფალი სახლსა ზედა აქაბისასა) და მეფობდა იორამ, ძმა მისი, მის წილ წელსა მესამესა იორამ მეფისა იუდეასსა, ძისა იოსაფატისსა, რამეთუ არა ესვა მას ძე.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ რომელსა-იგი ვიქმნ, არა ვიცი; რამეთუ არა რომელი-იგი მე მნებავს, მას ვიქმ, არამედ რომელი-იგი მძულს, მას ვჰყოფ.
მათ	მცხ.იერ	და იყოს, ოდეს არ ენებოსყე მიღება სასუმელისაჲ ჴელისაგან შენისა, რაჲთა სუან. და ჰრქვა მათ: ესრეთ თქუა უფალმან: მსმენელთა სუთ,
მისგან	მცხ.იერ	რამეთუ, აჰა, ქალაქისაგან, რომელსა ზედა იწოდა სახელი ჩემი მის ზედა, მისგან ვიწყო მე ბოროტებად. და თქვან: განწმედითა განწმდით, არავე განსწმდეთ, რამეთუ მახჳლსა მოუწეს მე ყოველთა ზედა მსხდომარეთა ქუეყანასა ზედა, - თქუა უფალმან ძალთამან.
იგინიცა	მცხ.იერ	და შენ წინაწარმეტყუელებდ მათ ზედა სიტყვათა ამათ ჩემთა. და სთქუა მათდა მიმართ. უფალი მაღლით გამოცხადებულ-ჰყოფს, და წმიდისაგან სამკჳდრებელისა მისისა მოსცეს ჴმაჲ თჳსი, სიტყვასა გამოცხადება-ჰყოფს ადგილისაგან თჳსისა და იგინიცა, ვითარცა საწნეხელისმწნეხელნი მიუგებენ ყოველთა მიმართ მსხდომარეთა ქუეყანასა ზედა.
მან	მცხ.იერ	მუნ მოსრვაჲ კერძოსა ზედა ქუეყანისასა, რამეთუ სასჯელი უფლისაჲ წარმართთა შორის. საჯოს მან ყოვლისა მიმართ ჴორცისა, ხოლო უთნონი მიეცნენ მახჳლსა, - იტყჳს უფალი.
იგი	მცხ.იერ	და იყო, და-რაჲ-სცხრა იერემია მეტყუელი ყოველთაჲ, რომელნი უბრძანნა მას უფალმან თხრობად ყოვლისა ერისა, და შეიპყრეს იგი მღდელთა და ცრუწინაწარმეტყუელთა და ყოველმან ერმან მეტყუელმან: სიკუდილითა მოკუდეს,
მას	მცხ.იერ	არამედ მცნობელთა ცანთ, მო-თუ-მკლათ მე, ვითარმედ სისხლსა უბრალოსა თქუენ მისცემთ თქუენ ზედა და ქალაქსა ამას და დამკჳდრებულთა ზედა მას შინა, რამეთუ ჭეშმარიტებით მომავლინა მე უფალმან თქუენდა მიმართ თქუმად ყურთა შორის თქუენთა ყოველთა ამათ სიტყუათა.
მათ	მცხ.იერ	ნუ მომკლველმან მოკლა იგი ეზეკია, მეფემან იუდაჲსმან, და ყოველმან იუდამან? არა, რამეთუ შეიშინეს უფლისა და რამეთუ ევედრნეს პირსა უფლისასა, და დასცხრა უფალი ბოროტთაგან, რომელნი თქუნა მათ ზედა, და ჩუენ ვქმნენით ძჳრნი დიდნი სულთა ჩუენთა ზედა.
მას	მცხ.იერ	და ესმა მეფესა იოაკიმს და ყოველთა ძლიერთა მისთა და ყოველთა მთავართა სიტყუანი მისნი, და ეძიებდეს მოკლვად მას. და ესმა ურიას და შეეშინა, და ივლტოდა და შევიდა ეგჳპტედ.
იგი	მცხ.იერ	და გამოიყვანეს იგი მიერ და მოიყვანეს იგი მეფისა მიმართ იოაკიმისსა. და მოკლა იგი მახჳლითა და შთააგდო იგი სამარესა ძეთა ერისა მისისათასა,
იგი	მცხ.იერ	გარნა ჴელი აქიკამისი, ძისა საფანისი, იყო იერემიაჲს თანა არამიცემად, იგი ჴელთა ერისათა, არმოკლვად იგი.
მათდა	მცხ.იერ	და წარჰგზავნნე იგინი მეფისა მიმართ იდუმიაჲსა, და მეფისა მიმართ მოაბისა, და მეფისა მიმართ ძეთა ამმონისთაჲსა, და მეფისა მიმართ ტჳროსისა, და მეფისა მიმართ სიდონისა, ჴელითა მიმთხრობელთა მათთა მომავალთაჲთ შემთხუევად მათდა იერუსალემს სედეკიაჲს მიმართ, მეფისა იუდაჲსსა.
მას	მცხ.იერ	და მონებად მისსა ყოველნი ნათესავნი და ძესა მისსა და ძესა ძისა მისისასა, ვიდრემდისცა მოიწიოს ჟამი რისხვისა მისისაჲ, და ჰმონონ მას ნათესავთა მრავალთა და მეფეთა დიდთა.
მათდა	მცხ.იერ	და იყოს ნათესავი და მეფობაჲ, რომელმან არა ჰმონოს ნაბუქოდონოსორ მეფესა ბაბილოვნისასა, და რომელთა არა თუ განყონ ქედი მათი უღელსა ქუეშე მეფისა ბაბილოვნისასა, მახჳლისა მიერ და სიყმილისა ზედმივიხილო მათდა, - თქუა უფალმან, - ვიდრემდის მოაკლდენ ჴელსა შინა მისსა.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ ტყუილით გიწინაწარმეტყუელებენ თქუენ იგინი განშორებისათჳს თქუენისა ქუეყანისაგან თქუენისა, და მიმოგთესნენ თქუენ, და წარგწყმიდნენ თქუენ.
მას	მცხ.იერ	და ნათესავმან, რომელმანცა განუყოს ქედი მისი უღელსა ქუეშე მეფისა ბაბილონისასა, და უქმოდის მას, და დაუტეო იგი ქუეყანასა ზედა მისსა, - თქუა უფალმან, - და იქმოდის მას ზედა, და დაეშენოს მას ზედა.
იგინი	მცხ.იერ	თქუენ და მღდელთა და ყოველსა ამას ერსა - გარქუ მეტყუელმან: ესრეთ თქვა უფალმან: ნუ ისმენთ სიტყვათა წინაწარმეტყუელთა მწინაწარმეტყუელებთა თქუენთა მეტყუელთასა. აჰა, ჭურჭელი სახლისა უფლისაჲ მოიქცეს ბაბილონით მალიად აწ, რამეთუ ცრუთა გიწინაწარმეტყუელებენ იგინი თქუენ და არ მივავლინენ იგინი. და არა არს სიტყვა უფლისაჲ მათ შორის.
მათ	მცხ.იერ	ხოლო წინაწარმეტყუელნი თუ არიან და არს სიტყვა უფლისაჲ მათ შორის, შემემთხჳნედ მე, რამეთუ ესრეთ თქვა უფალმან: და ნეშტნი ჭურჭელნი, რომელი არა მიუღო მეფემან ბაბილონელთამან, რაჟამს წარტყუენა იექონია, იერუსალიმით ბაბილონად მივიდეს, - იტყვის უფალი ძალთა, არამედ არა მისრულთათჳს ნეშტთა ჭურჭელთა სახლისა უფლისა და სახლისა მეფისა იუდაჲსა და იერუსალიმისა ბაბილოვნად,
იგი	მცხ.მეფ3	და აღაშენნა ქვანი იგი სახელად უფლისა და ქმნა ტაბლაჲ, რომელმანცა შთაიტია ორი გრივი თესლი გარემოს საკურთხეველსა მას.
მის	მცხ.მეფ3	და იყო, ჟამსა ოდენ შეწირვისასა მსხუერპლისა მის ღაღად-ყო ელია ზეცად და თქუა: უფალო, ღმერთო აბრაჰამისო, ისაკისო და ისრაჱლისაო, დღეს ცნედ, რამეთუ შენ ხარ უფალი ღმერთი ისრაჱლისა და მე მონა შენი. მე ვქმენ საქმე ესე.
მათდა	მცხ.ესა	რისხვა ჩემი ნათესავისა მიმართ უშჯულოჲსა მივავლინო. და ერსა ჩემსა დაუწესო ყოფა ტყუედ და იავარად და დათრგუნვად ქალაქთა და დასხმად მათდა მტუერად.
მას	მცხ.მსაჯ	რაჟამს იყოფოდა ისრაჱლი იესებონს და ასულთა მისთა და ყოველსავე ქალაქებსა მისსა იორდანით კერძო სამას წელ, რაჲსათჳს არა იჴსნნეს იგინი მას ჟამსა შინა?
იგი	მცხ.ნეშტ1	ესე მეკეცენი, რომელნი დაემკჳდრნეს ატალიმს და გადერს მეფისა თანა. და მეფობასა თანა მისსა განაძლიერეს იგი და დაემკჳდრნეს მუნ.
მის	მცხ.პეტრ2	ვითარცა-იგი ყოველთა შინა წიგნთა მისთა იტყჳს ამისათჳს, რომელნი-იგი არიან ძნიად საცნაურ რაჲმე, რომელსა-იგი უსწავლელნი და დაუმტკიცებელნი გარდააქცევენ, ვითარცა სხუათა მათცა წიგნთა მსგავსად, მათისავე მის წარწყმედისა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა ელია: შემშურდა შური უფლისა ღმრთისა ყოვლისა მპყრობელისა, რამეთუ დაგიტევეს შენ ძეთა მათ ისრაჱლისათა, საკურთხეველნი შენნი დაამჴუნეს და წინაწარმეტყუელნი შენნი მოსწყჳდნეს მახჳლითა და მე მარტო დაშთომილ ვარ და ეძიებენ სულსაცა ჩემსა მიღებად.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: ესრეთ იტყჳს ძე ადერისი: ვეცხლი შენი და ოქრო შენი თჳთ ჩემი არს და ცოლნი შენნი და შვილნი ქმნულკეთილნი თჳთ ჩემნი არიან.
მას	მცხ.მეფ3	ჰრქუეს მას მოხუცებულთა და ყოველმან ერმან: ნუ ისმენ და ნუცა თავსა იდებ.
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა: შენ აღრაცხენ მონანი იგი მთავართანი! და იპოვნეს ორასოცდაათ. და მერმე აღრაცხნა ყოველი იგი ერი და ყოველნი ძენი ძლიერებისანი და იყუნეს შჳდ ათას.
მას	მცხ.მეფ3	(და მივიდა წინაწარმეტყუელი მეფისა მის ისრაჱლისა და ჰრქუა მას: განძლიერდი და უწყოდე და იხილე, რა ყო. რამეთუ შემდგომად ამის წელიწდისა ძე ადერისი, მეფე ასურასტანისა, გამოსლვად არს შენ ზედა).
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, აღყვანებასა მას ელიასსა უფლისა მიერ ძრვით ზეცად და წარვიდეს ელია და ელისე გალგალით.
იგინი	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მას იესუ: ჯერ-არს შაბათსა შინა კეთილისა საქმე ანუ ბოროტისაჲ? სულისა ცხოვნებაჲ ანუ მოკლვაჲ? ხოლო იგინი დუმნეს.
მათ	მცხ.დაბ	და აღდგა იაკობ ჯურღმულისა მისგან ფიცისა და წარიყვანეს ძეთა მისთა ისრაჱლ, მამაჲ მათი და აღსხეს ჭურჭელი მათი და ცოლები მათი ურმებსა მას, რომელ მიუძღუანა იოსებ ახუმად მათ ზედა და საცხოვარნი მათნი და შთავიდეს ეგჳპტედ.
მის	მცხ.მეფ2	და ჰრქვა მეფემან იოაბს და მთავართა მათ ერისათა: მოვლეთ თქუენ ყოველი სახლი ისრაჱლისა და იუდასი დანითგან ბერსაბედმდე, აღრაცხეთ და აღითვალეთ და აღწერილი მომართუთ მე, რათა უწყოდი რიცხუ ერისა მის.
მის	მცხ.ეზრ1	და იყო აღთუალვა რიცხჳსა მის ყოვლისა, დაიწერა ყოველი იგი წონით რიცხჳსა მის სრულისა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდა ზურგით კერძო და შეახო ფესუსა სამოსლისა მისისასა. და მეყსეულად დასცხრა წყაროჲ იგი სისხლისა მისისაჲ.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდეს ესენი დაწერილნი სახელით დღეთა ეზეკია მეფისა ჰურიასტანისათა, და მოსრნეს მკჳდრნი მათნი და მინელნი იგი, რომელნი პოვნეს მუნ, და შეჩუენებულ-ყუნეს იგინი ვიდრე აქა დღედმდე და დაემკჳდრნეს მათ წილ, რამეთუ საძოვარი საცხოვართა მათთათჳს იყო მუნ.
მას	მცხ.რიცხ	და დადგრომასა თქუა: მოაქციე, უფალო, ათასეული და ბევრეული ისრაჱლსა შორის. და ღრუბელი იგი აგრილობდა მათ ზედა დღისი ტრვასა მას მათსა ბანაკით.
იგი	მცხ.დაბ	ამით საცნაურ იყვნეთ: უკუეთუ მშჳდობისანი ხართ, ვფუცავ ცხორებასა ფარაოსსა, არა განხჳდეთ ამიერ, ვიდრე არა მოვიდეს აქა ძმაჲ იგი თქუენი უმრწემესი.
იგინი	მცხ.ესა	ესრეთ უკუე აღიღოს სასწაული წარმართთა მიმართ შორიელთა და მოზიდნეს იგინი კიდით ქუეყანისათ, და, აჰა, მსწრაფლ სუბუქად მოვლენ.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა: კურთხეულ იყავ შენ, შვილო კაცისა კეთილისა და სახიერისაო, ჵ დიდთა ბოროტულ, რამეთუ დაბრმა კაცი მართალი, რომელი იქმოდა მოწყალებასა. და შეიტკბო ძე ძმისა თჳსისა და ტიროდა ქედსა მისსა ზედა და ამბორს-უყოფდა მას.
მის	მცხ.მსაჯ	ხოლო მამამან მის დედაკაცისამან არა უტევა იგი შესლვად და ჰრქუა მას: მე ვჰგონებდ და ვთქუ, ვითარმედ სიძულილით მოიძულე იგი. და მივეც იგი მოყუასსა შენსა! აწ, ესერა, დაჲ მისი უმრწემესი უმჯობეს მისა არს, იგი იყავნ შენდა ცოლად მის წილ!
მას	მცხ.მეფ1	და ლევიტელთა მათ აღიღეს კიდობანი იგი უფლისა და ჩაჴჳ იგი და ჭურჭელი იგი ოქროსა, და დადგეს იგი ლოდსა მას ზედა დიდსა. და კაცთა მათ ბეთსამითელთა შესწირეს საკურთხი მსხუერპლი უფლისა ღმრთისა მას დღესა შინა.
იგი	მცხ.იერ	შემდგომად ორისა წლისა დღეთა, და მოვაქციო მე ადგილსა ამას ყოველი ჭურჭლები სახლისა უფლისაჲ, რომელ წარიღო ნაბუქოდონოსორ, მეფემან ბაბილონისამან, ამის ადგილისაგან და შეიღო იგი ბაბილონად.
იგი	მცხ.ისო	და მოიყვანა ისო აქარ, ძე ზარაჲსი, და აღიყვანა იგი ჴევსა აქორისასა, და ძენი მისნი და ასულნი მისნი, და ზროხანი მისნი და კარაულნი მისნი, და ცხოვარი მისი და კარავი მისი და ყოველი ნაყოფი მისი და ყოველი ისრაჱლი მის თანა. და აღიყვანეს იგი სურმექარონდ.
მას	მცხ.ნეშტ1	და აღვიდა დავით ბაალფარასინად და მოსრნა იგინი დავით მუნ. თქუა დავით: განკუეთნა ღმერთმან მტერნი ჩემნი ჴელითა ჩემითა, ვითარცა განკუეთს წყალი. ამისთჳს უწოდა ადგილსა მას განკუეთა - ფარასინს.
მათდა	მცხ.იერ	წინაწარმეტყუელი, რომელი წინაწარმეტყუელებდა მშჳდობად მოსლვასა სიტყჳსასა, იცნობებოდა წინაწარმეტყუელი, რომელი მოავლინა მათდა უფალმან სარწმუნოდ.
მათგან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ მონათა მათ თჳსთა: ესრე არქუთ დავითს: არა თუ სათხოველისა რა სიტყუაჲ არს აქა, ძნელღა თუ რაჲმე გიჩნს? უჴმდეს ღათუ რაჲმე მას, გარნა თუ ესე მორთმად მისა ასი სხეული მამაკაცისა ერთბამად მტერთა მათგან მეფისათა. რამეთუ ესრე განეზრახა საულს, ვითარმცა შე-ვითარ-რათა-აგდო დავით ჴელთა უცხოთესლთასა.
მათ	მცხ.იერ	ვიდოდე და თქუ ანანიაჲს მიმართ მეტყუელმან: ესრეთ თქუა უფალმან: საჴივნი შეშისანი დაჰმუსრენ და ვქმნნე მათ წილ საჴივნი რკინისანი.
მან	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა წარმოვიდოდა მეფე და მან ღაღად-ყო მეფისა მიმართ და თქუა: მონა შენი განვიდა ერსა თანა ღუაწლსა და, აჰა, კაცმან ერთმან მოიყვანა ჩემდა კაცი და მრქვა: დამიმარხე კაცი ეგე, უკუეთუ განრინებით განგერეს, იყოს თავი შენი თავისა მისისა წილ, ანუ ტალანტი ერთი ვეცხლისა მომიწონო მე.
იგინი	მცხ.ლევ	და ჴბოჲ იგი ცოდვისაჲ და ვაცი იგი ცოდვისაჲ, რომელთაჲ სისხლი შეიღო ლხინებისა ყოფად სიწმიდესა მას შინა, განიხუნენ იგინი გარეშე ბანაკსა მას და დაწუნენ იგინი ცეცხლითა და ტყავი მათი, და ჴორცი მათი და ფუშნიერი მათი.
მისა	მცხ.კორ1	რამეთუ ყოველივე დაამორჩილა ქუეშე ფერჴთა მისთა. ხოლო რაჟამს თქუას, ვითარმედ: ყოველივე დაამორჩილა, ცხად არს, რამეთუ თჳნიერ მისა, რომელმან-იგი დაამორჩილა მას ყოველი.
მას	მცხ.იერ	და მოკვდა ანანია ცრუწინაწარმეტყუელი მას წელიწადსა შინა, თთუესა მეშჳდესა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დადგა კაცად-კაცადი თჳსაგან გარემოის ბანაკსა მას. და რბიოდა ყოველივე იგი ბანაკი, და აუწყებდეს და ივლტოდეს.
მის	მცხ.იერ	და იძიეთ მშჳდობად ქუეყანისა, რომლისა მიმართ განგასახლენ თქუენ მუნ და ილოცევდით მის ძლით უფლისა მიმართ, რამეთუ მშჳდობასა მისსა შინა იყოს მშვიდობა თქუენი,
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ ცრუთა გიწინასწარმეტყუელებენ თქუენ იგინი სახელითა ჩემითა, არ მივავლინენ იგინი, - თქუა უფალმან.
მათ	მცხ.სჯლ	და დასწერნე მას ზედა ყოველნი ესე სიტყუანი შჯულისანი, რაჟამს წიაღჰხდე შენ იორდანესა ქუეყანასა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ, ქუეყანასა მას, რომელსა გამოსდის სძე და თაფლი, ვითარ-იგი ეტყოდა უფალი ღმერთი მამათა მათ თქუენთა მოცემად თქუენდა.
მას	მცხ.დან	და დანიილი შევიდა და ევედრა მეფესა, რაჲთა ჟამი მისცეს მას და თანშეტყვება მისი მიუთხრას მეფესა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ამისა შემდგომად მოსწყჳდა იონათამ ერი იგი განდგომილი ფილისტიმელთა, რომელი იყო ბორცუსა მას. და ესე მიესმა უცხოთესლთა მათ და უბრძანა საულ ნესტვისა დაბერვა ყოვლისა მიმართ სოფლისა და თქუა: უწყოდენ ყოველმან სოფელმან ებრაელთამან, ვითარმედ განდგეს მონანი იგი!
იგი	მცხ.ლევ	არა განსცვალო კეთილი ხენეშად, უკუეთუ განცვალებით განსცვალო იგი საცხოვარი საცხოვრად და ნაცვალიცა იგი მისი იყოს წმიდაჲ.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ საცხოვართაგანსა რომელსა შესწირვიდენ მსხუერპლად ღმრთისა, რომელმან შეწიროს ამათგანი უფლისა, იყოს იგი წმიდაჲ.
მათ	მცხ.ესა	და შემდგომად ჟამისა არა იყოს მისსა არარაჲ მწუანე განჴმობისათჳს, დედანი მომავალნი ხილვისაგან მოვედით, რამეთუ არა ერი არს მქონებელი გულისჴმის-ყოფისა. ამისთჳს არ შეიწყალნეს იგინი, რომელმან შექმნნა იგინი, არცა რომელმან აღზილნა იგინი, არ მოწყალე ექმნეს მათ.
იგინი	მცხ.მეფ4	და ესმა ყოველთა მათ მთავართა ძლიერებისათა, რამეთუ დაადგინა მეფემან ბაბილონისამან გოდოლია მასეფათს და მოვიდა გოდოლია მასეფათად და ისმაელ, ძე ნათანისი და იონან, ძე საკარესი და სარეა, ძე თანეასი მიკტოფატელი და იეზონია, ძე მაქატითელისა, იგინი და კაცნი მათნი.
მათ	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი ძალთაჲ, ღმერთი ისრაილისაჲ: აჰა, მე განვავლენ მათდამი მახჳლსა და სიყმილსა და სიკუდილსა, და მივსცე მათ, ვითარცა ლეღუნი სუარიმისნი, რომელნი არა იჭამნენ სიჯერკულისაგან.
იგინი	მცხ.იერ	და დევნა-ვყო უკანა მათსა მახჳლითა და სიყმილითა და სიკუდილითა და მივსცნე იგინი სარყეველად ყოველთა მეფობათა ქუეყანისათა, და საფიცრად და განსაქარვებელად და სასტჳნველად და საყუედრელად და ყოველთა წარმართთა, სადა განვთესენ იგინი, მუნ
მათდა	მცხ.იერ	მის წილად, რამეთუ არა ისმინეს სიტყვა ჩემი, - იტყჳს უფალი, - მე განვავლინნე მათდა მონანი ჩემნი წინაწარმეტყუელნი აღმმსთობმან და მიმავლენელმან, და არა ისმინეს, - თქუა უფალმან.
მათ	მცხ.იერ	ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან, აქიამის ზედა, ძისა კოლიაჲსა, და სედეკიაჲს ზედა, ძისა მაასისა, რომელნი გიწინაწარმეტყუელებენ თქუენ სახელითა ჩემითა უსამართლოდ: აჰა, მე მივსცემ მათ ჴელთა ნაბუქოდონოსორ მეფისა ბაბილოვნისათა და მოსწყჳდნეს იგინი წინაშე თუალთა თქუენთა.
მათ	მცხ.იერ	ძლით უსჯულოებისა, რომელ ქმნეს იერუსალიმს შინა, და იმრუშებდეს ცოლებსა მოქალაქეთა მათთასა, და სიტყუა გამოიცხადეს სახელითა ჩემითა ცრუჲ, რომელი რა უბრძანე მათ. და მე ვარ მცნობელი და მოწამე, - იტყჳს უფალი.
იგი	მცხ.იერ	უფალმან მიგცა შენ მღდლად იოდაეს წილ მღდელისა ყოფად შენ ზედამდგომელად სახლსა შორის უფლისასა, ყოვლისა კაცისა მწინასწარმეტყველებისა და ყოვლისა კაცისა მცბიერისა, რაჲთა მისცე იგი შესაწყუდევლად სინოხს და კატტარრაკატსა მას.
იგი	მცხ.იერ	მიავლინე ყოვლისა მიმართ განსახლვისა მეტყუელნი: ესრეთ იტყჳს უფალი სამეას ზედა ელამიტელისა მეტყველისა: ვინაჲთგან გიწინაწარმეტყუელა თქუენ სამეა, და მე არ მოვავლინე იგი და მოსავ-გყუნა თქუენ ცრუსა ზედა,
მას	მცხ.იერ	მას დღესა შინა, - თქუა უფალმან ძალთამან, - შევმუსრო უღელი მისი ქედისაგან შენისა, და საკრველნი მისნი განვხეთქნე. და არა უქმოდიან მერმე იგინი უცხოთა.
მათ	მცხ.იერ	და უქმოდიან უფალსა ღმერთსა მათსა და დავით, მეფე მათი, აღუდგინო მათ.
იგინი	მცხ.იერ	და გამოვიდენ მათგან მძნობარნი და ჴმაჲ მემღერთაჲ, და განვამრავლნენ იგინი და არა შემცირდენ და განვფინნე იგინი და არა შეკნინდენ.
იგინი	მცხ.იერ	და იყვნენ უძლიერესნი მათნი მათ ზედა, და მთავარი მათი მათგან გამოვიდეს და შევკრიბნე იგინი და მოიქცენ ჩემდა, რამეთუ ვინ არს ესე, რომელმან მისცა გული თჳსი მოქცევად ჩემდამო? - თქუა უფალმან.
მის	მცხ.იერ	ძე საყუარელი, ეფრემ, ჩემი, ყრმაჲ მშუებელი, რამეთუ ვინაჲთგან სიტყუანი ჩემნი მის შორის არიან. ჴსენებით მოვიჴსენო მისი. მერმე ამისთჳს ვისწრაფი მის ზედა. მწყალობელმან შევიწყალო იგი, - თქუა უფალმან.
მას	მცხ.იერ	რამეთუ შორით უფალი გამოუჩნდეს მას. სიყუარულითა საუკუნოჲთა შეგიყუარებენ, ამისთჳს მოგიზიდენ შეწყალებად.
მათ	მცხ.იერ	აჰა, მე მოვიყვანებ მათ ქუეყანისაგან ჩრდილოჲსა და შევკრიბნე იგინი დასასრულით ქუეყანისაჲთ დღესასწაულსა ფასეკისასა და შვილ-ისხას ერი მრავალი, მათ შორის: კოჭლი და ბრმაჲ, მუცელქმნული და მშობელი, ერთბამად ეკკლესიაჲ დიდი და მოიქცენ აქა.
მას	მცხ.იერ	ტირილით განვიდეს შენგან და ნუგეშინის-ცემით მოვიყვანნე იგინი გამსუენემან ნაკადულებსა ზედა წყალთასა გზასა შინა წრფელსა. და არღა სცთებოდიან მას ზედა მერმე, რამეთუ ვექმენ ისრაჱლსა მამად და ეფრემი პირმშოჲ ჩემი არს.
იგი	მცხ.იერ	ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ წარმართთა და მიუთხართ ჭალაკთა შორიელთა. თქუთ: განმფიწლავმან ისრაჱლისამან შეკრიბოს იგი და შეკრიბოს იგი, ვითარცა მაძოვნებელმან სამწყსო თჳსი,
იგი	მცხ.იერ	რამეთუ იჴსნა უფალმან იაკობი, განარინა იგი ჴელისაგან უმტკიცესთა მისთასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და თქუა ელისე: მოუწოდე მას დედაკაცსა და გამოვიდა და დადგა კართა მათ მის სახლისათა.
მათ	მცხ.იერ	მაშინ იხარებდენ ქალწულნი შესაკრებელთა შორის ჭაბუკთათა და მოხუცებულნი მხიარულ იყვნენ ერთბამად. და გარდავაქციო გლოაჲ მათი სიხარულად, და ვყუნე იგინი განმხიარულებულ და ვახარო მათ ჭუილისაგან მათისა.
მათა	მცხ.მეფ4	და გამოეგებოდეს ძენი იგი წინაწარმეტყუელთანი, რომელ იყუნეს ბეთელს, შემთხუევად მათა და ჰრქუეს ელისეს: შენ უწყიმეა, რამეთუ დღეს აღამაღლებს უფალი უფალსა მაგას შენსა თავისაგან შენისა? და ჰრქუა მათ: უწყი მეცა, დუმენით.
მათ	მცხ.იერ	და იყოს, ვითარცა ვიღჳძებდ, მათ ზედა აღფხურად, და აღჴუარდვად, და დარღუევად და ბოროტებად, და წარწყმედად, ეგრეთ ვიღჳძო მათ ზედა, აღშენებად და დანერგვად, - თქუა უფალმან,
მათ	მცხ.მეფ4	არამე უმჯობეს არიან არბანა და ფარფათა მდინარენი იგინი დამასკისანი ვიდრე იორდანესა და ყოველთა წყალთა ისრაჱლისათა? და რად არა მივიდე და ვიბანო მათ შინა და განვწმიდნე? და მოიქცა და წარვიდა გულისწყრომით.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველივე ათეული ზროხათა და ცხოვართაჲ და ყოველივე, რაოდენი განვიდეს რიცხუსა მას კუერთხსა ქუეშე, ათეული იგი იყოს წმიდაჲ უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ არა იჴსნეს ყანაჲ თჳსი და მისცეს იგი კაცსა სხუასა, არღარა იჴსნეს იგი.
მისავე	მცხ.ლევ	უკუეთუ იჴსნიდეს ყანასა მას თჳსსა, შემდგომად განწმედისა მისისა შესძინოს მეხუთე იგი ვეცხლისაჲ სასყიდელსა მისსა, და იყოს იგი მისავე.
მათ	მცხ.ისო	და მიუგეს მათ სილომს შინა ქალაქსა ქანაანისასა და ჰრქუეს: გამცნო უფალმან ჴელითა მოსესითა ცემად ჩუენდა ქალაქებ საყოფლად და გარემო მთესველნი მათნი საცხოვართა ჩუენთა.
მათ	მცხ.ისო	და მისცეს მათ ქალაქი შესავედრებელთა კაცისმკლველისაჲ: სჳქემი და განკუთნებული გარემოჲს მისსა, და გაზერი და განკუთნებული გარემოჲს მისსა,
იგი	მცხ.ეზრ3	და წარუძღუანა ყოველი იგი ჭურჭელი სამსახურებელი ტაძრისა მის, რომელი-იგი გამოიღო კჳროზ ბაბილოვნით და ყოველი, რაცა თქუა კჳროზ, დარეჰ იგი აღასრულა და მიუძღვანა ყოველი იგი სამსახურებელი უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ შეწირვიდეს შესაწირავსა აღთქმისასა სიხარულისა თქუენისასა ღმრთისა შესაწირველად თქუენდა და დაკალთ იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	და მიისწრაფე კაცისა მის ღმრთისა მთასა მას კარმელსა. და იყო, ვითარცა იხილა იგი ელისე მიმავალი მისსა, ჰრქვა გეზს, მსახურსა თჳსსა: აჰა ეგერა, სომანიტელი იგი მოვალს.
მათდა	მცხ.იერ	და არა ასწავებდეს კაცადი მოყუასსა თჳსსა, და კაცადი ძმასა თჳსსა მეტყუელი: იცან უფალი, რამეთუ ყოველთა მიცოდიან მე, მცირითგან მათით ვიდრე დიდადმდე მათდა, - თქუა უფალმან, - რამეთუ მლხინებელ ვეყო მე უსჯულოვებათა მათთა და ცოდვათა მათთაჲ არა მოვიჴსენო მერმე.
მას	მცხ.მეფ3	და მოვიდა მეფისა და ჰრქუა მას მეფემან: მიქეა, აღვიდეა რამათ გალადისა ბრძოლად, ანუ ვდგე აქა? მიუგო და ჰრქუა: აღვედ და წარგემართოს და მოგცეს უფალმან ჴელთა შენთა.
მას	მცხ.იერ	და ბაბილონად შევიდეს სედეკია, და მუნ დაჯდეს, ვიდრე არა ზედ მივჰხედო მას, - თქუა უფალმან, - რამეთუ ჰბრძავს ქალდეველთა, რომელთა მიმართ ვერ წარემართოს.
მას	მცხ.იერ	და მოვიგე აგარაკი ანამელისაგან, ძისა სალომისა, ძმისა მამისა ჩემისა, ანათოთს შინა, ქუეყანასა ბენიამენისსა, და მიუწონე მას ვეცხლი შჳდთა სიკილათა, და ათთა ვეცხლთა;
მათთა	მცხ.იერ	მყოფელისა წყალობასა ათასეულთამდე და მიმგებელისა ცოდვათა მამათასა წიაღთა შვილთა მათთასა შემდგომად მათთა. ღმერთო დიდო და ძლიერო, - უფალი ძალთა სახელი მისი,
მათდა	მცხ.იერ	და მიეც მათ ქუეყანაჲ ესე, რომელსა ეფუცე მამათა მათთა მიცემად მათდა ქუეყანაჲ მადინებელი თაფლსა და სძესა.
მისი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი შეიზრახნეს ურთიერთას და იტყოდეს: უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ: ზეცით იყო, მრქუას ჩუენ: რაჲსათჳს არა გრწმენა მისი?
იგი	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ დღესა მეშჳდესა, უკეთუ განფენილ იყოს შედებაჲ იგი სამოსელსა მას, გინა სავაღლსა, გინა ფესუსა, ანუ თუ ტყავსა ყოვლისაებრვე, რაოდენ იქმნეს ტყავის საქმარსა შინა, კეთროვანებაჲ დადგრომილ არს. შედებაჲ იგი არაწმიდა არს.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ დაბრკოლებით დააბრკოლოს ქმარმან მან მისმან დღესა მას, რომელსა ესმეს ყოველი, რავდენი აღმოთქუა ბაგითა თჳსითა მსგავსად აღთქმისა მის თჳსისა და დროებისა მისისა თავისა თჳსისათჳს, არა მტკიცე იყოს მისა, რამეთუ ქმარმან მისმან დააბრკოლა იგი და უფალმან განწმიდოს იგი.
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მათ: მითხართ მე, ძენო ქანანისანო! ვინ არს ერი ესე, რომელი სხედს მთასა ამასა? და ვინ არიან დამკჳდრებულნი ქალაქთა და რა არს სიმრავლე ძალისა მათისა? და რა არს სიმაგრე მათი და სიმტკიცე? და ვინ აღდგომილ არს მათ ზედა მეფე წინამძღურად ერისა მათისა?
იგი	მცხ.ტობ	და ყოველთა თქუეს ამენი და მივიდეს პურობად, არამედ შიშითა უფლისათა ყვეს ქორწილი იგი.
მას	მცხ.ტობ	ჰრქუა მას ტობია: წარმავლინე, მე უწყი, მამა ჩემი და დედა ჩემი ღუაწლსა შინა არიან, რამეთუ არა ჰგონებენ იგინი, ვითარმედ კუალადღა იხილონ პირი ჩემი.
იგინი	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას: ასულო, პატივ-ეც მამამთილსა შენსა და დედამთილსა შენსა, რამეთუ ამიერითგან იგინი არიან დედა-მამანი შენნი, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა, ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით.
მას	მცხ.ტობ	და აღიხილნა და იხილა ნათელი, და აკურთხევდა ღმერთსა, და მიხედა ძესა თჳსსა და ამბორს-უყოფდა მას.
მისა	მცხ.ტობ	და მოვიდეს მისა აქაკაროს და ნაბალ, ძმათა შვილნი მისნი, და უხაროდა ტობის თანა.
მან	მცხ.ტობ	მე მან დამიცვა გზასა ზედა და ცოლი ჩემი განკურნა. არა მევნების, რაოდენი-რა მივსცეთ მას.
იგი	მცხ.ტობ	და შეძრწუნდეს ორნივე იგი და დაცჳვეს პირსა ზედა თჳსსა, რამეთუ. შეეშინა ფრიად
მათ	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მათ რაფაელ: ნუ გეშინინ! მშჳდობაჲ იყოს თქუენდა, ხოლო ღმერთსა აკურთხევდით უკუნისამდე.
მას	მცხ.ტობ	არა ჩემითა მადლითა, არამედ ნიჭითა ღმრთისა თქუენისათა მოვედ, რამეთუ აკურთხევდით მას უკუნისამდე.
იგი	მცხ.ტობ	და აღ-რა-დგეს და არღარა იხილეს იგი.
მათთა	მცხ.ტობ	და აღუარებდეს იგინი საქმეთა მათთა დიდ-დიდთა და საკჳრველებათა მისთა და ვითარ-იგი ეჩუენა მათ ანგელოზი ღმრთისა.
მას	მცხ.ტობ	და იხილოთ- რა იგი, ყოს თქუენ თანა და აუარებდით მას ყოვლითა პირითა თქუენითა და აკურთხევდით უფალსა სიმართლისასა და აღამაღლებდით მეუფესა საუკუნეთასა.
იგინი	მცხ.ტობ	გიხაროდენ და მხიარულ იყავ ძეთა ზედა მართალთასა. შეკრბენ იგინი ერთბამად და აკურთხევდენ უფალსა სიმართლითა ზოგად.
იგი	მცხ.ტობ	და ესმა უწინარეს სიკუდილისა მისისა წარწყმედა ნინევისა, რამეთუ წარტყუენა იგი ნაბოქოდონოსორ და ასჳეროს და განიხარა ვიდრე სიკუდიდმდე მისა.
მათ	მცხ.იერ	და შემოვიდეს და მიიღეს იგი, და არა შეისმინეს ჴმისა შენისაჲ, და შჯულსა შინა შენსა არა ვიდოდეს, ყოველნი, რაოდენთა ამცნებდ მათ ქმნად, არა ქმნნეს, და ჰყავ შემთხუევაჲ მათი ყოველთა ამათ ძჳრთა.
მისსა	მცხ.იერ	აჰა, ერი მოსრულ არს ქალაქსა ამას ზედა დაპყრობად მისსა; და ქალაქი მიეცა ჴელთა ქალდეველთა, მბრძოლთა მისთასა პირისაგან მახჳლისა და სიყმილისა და სიკუდილისა, ვითარცა სთქუ, ეგრეთ იქმნა, აჰა, შენ ჰხედავ.
იგი	მცხ.იერ	და მოვიდენ ქალდეველნი, მბრძოლნი ქალაქსა ამას ზედა, და მოწუან იგი ცეცხლითა, და დაწუან სახლები, რომელთა შორის უკუმევდეს ერდოებსა მათსა ზედა ბაალსა, და უგებდეს საგებთა ღმერთთა სხუათა, განსამწარებელად ჩემდა.
იგი	მცხ.იერ	რამეთუ რისხვასა ზედა ჩემსა და გულისწყრომასა ზედა ჩემსა იყო ქალაქი ესე, რომლით დღითგან აღაშენეს იგი და ვიდრე დღისამდე ამის, შევცვალო იგი პირისაგან ჩემისა
მათ	მცხ.იერ	ყოვლისათჳს უკეთურებისა ძეთა ისრაელისათა და ძეთა იუდაჲსთა, რაჟამს ყვეს განმწარება ჩემი მათ და მეფეთა მათთა, და დიდებულთა მათთა, და მღდელთა მათთა, და წინაწარმეტყუელთა მათთა, კაცთა იუდაჲსთა და მკჳდრთა იერუსალემისათა
მათ	მცხ.იერ	და მოაქციეს ჩემდა ზურგი, და არა პირი მათი, და ვასწავე მათ აღმსთობმან და მასწავლელმან, და არა ისმინეს და არა ინებეს მიღებად სწავლა.
მათ	მცხ.იერ	შებილწებად მისსა არაწმიდებათა მიერ მათთა, და უშენნეს ბომონნი ბაალსა ჴევსა შინა ძისა ენომისსა, გოდოლნი გევს შინა, შეწირვისათჳს ძეთა მათთაჲსა და ასულთა მათთაჲსა მოლოქისსა, რომელნი არა ვამცნენ მათ, არცა აღვიდა გულსა ზედა ჩემსა ქმნაჲ საძაგელებისაჲ ამის საცოდველად იუდაჲსა.
იგინი	მცხ.იერ	აჰა, მე შევკრიბნე ყოველთაგან ქუეყანათა, სადა განვსთესენ იგინი მუნ გულისწყრომითა ჩემითა და რისხვითა ჩემითა და განძჳნებითა დიდითა, და მოვაქცინე იგინი ადგილსა ამას, და დავსხნე იგინი სასოებით.
მათ	მცხ.იერ	და მივსცე გული სხუაჲ, რაჲთა მეშიშოდიან ყოველთა დღეთა, რაჲთა კეთილი იყოს მათდა და ძეთა მათთა მათ თანა.
მათ	მცხ.იერ	და უანდერძო მათ ანდერძი საუკუნოჲ, რომელი არ მოვაქციო უკანაგან მათსა, რაჲთა კეთილი უყო მე მათ, და შიში ჩემი მივსცე გულთა შორის მათთა არგანდგომისათჳს მათისა ჩემგან.
იგინი	მცხ.იერ	და მოვიძინე იგინი, და ვიხარებდე მე მათ ზედა კეთილის-ყოფასა შინა ჩემგან მათსა, და დავჰნერგნე იგინი ქუეყანასა ამას ზედა ჭეშმარიტებითა და ყოვლითა გულითა ჩემითა და ყოვლითა სულითა ჩემითა,
მათ	მცხ.იერ	რამეთუ ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაელისამან: ვითარცა მოვაწიენ ერსა ამას ზედა ყოველნი ესე დიდნი ძჳრნი, ეგრეთ მოვაწინე მე მათ ზედა ყოველნი კეთილნი, რომელნი მე ვთქუენ მათ ზედა.
იგი	მცხ.იერ	და იქმნა სიტყუაჲ უფლისაჲ მეორედ იერემიაჲს მიმართ, და იგი იყო კრულ ეზოსა შინა საპყრობილისასა მეტყუელი:
იგი	მცხ.იერ	მომავალისა ბრძოლად ქალდეველთა მიმართ, და აღვსებად იგი მკუდართაგან კაცთა, რომელნი მოვსრენ რისხვითა ჩემითა და გულისწყრომითა ჩემითა, და მივიქციე პირი ჩემი მათგან ყოველთა უკეთურებათა მათთათჳს.
მათთჳს	მცხ.იერ	აჰა, მე აღვიღებ მათ ზედა მახჳლსა და აჰა, მე მოვაწიო მათ ზედა შებრძჳლვა და კურნებაჲ, და განვკურნნე იგინი, და ვყო მათთჳს მშჳდობა და სარწმუნოებაჲ.
იგინი	მცხ.იერ	და მოვაქციო განსახლვა იუდაჲსი და განსახლვაჲ იერუსალიმისა, და აღვაშენნე იგინი, ვითარცა პირველ.
მათ	მცხ.იერ	და იყვნენ ჩემდა სახელად სიხარულისა და საქებელად და განსადიდებელად ყოველთა მიერ ნათესავთა ქუეყანისათა, რომელთა ესმნენ ყოველნი კეთილნი, რომელთა მე უყოფ მათ და განჰკრთენ და განმწარდენ ყოველთათჳს კეთილთა და ყოვლისათჳს მშჳდობისა, რომელსა მე უყოფ მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და მოეგებოდეს ძენი იგი წინაწარმეტყუელთანი, რომელნი იყუნეს იერიქოს და ჰრქვეს ელისეს: უწყიმეა, რამეთუ დღეს უფალი აღამაღლებს უფალსა მაგას შენსა თავისაგან შენისა? და თქუა: უწყი მეცა, თქუენ დუმენით.
მისსა	მცხ.იერ	და აღთქმაცა ჩემი განქარდეს დავითის თანა, მონისა ჩემისა, არყოფად მისსა ძე, მმეფობი საყდარსა ზედა მისსა, და მღდელთა მიმართ და ლევიტელთა, მწირველთა ჩემთა.
იგინი~	მცხ.იერ	არა სადმე იხილეა, რაჲ ერმან ამან თქუა მეტყუელმან: ,,ორნი ტომნი, რომელნი გამოირჩინა უფალმან მათ შორის და, აჰა, განიშორნა იგინი~? და განაძჳნეს ერი ჩემი არყოფად მერმე ნათესავად წინაშე მათსა.
მათდამი	მცხ.იერ	ესრეთ თქუა უფალმან ისრაილისამან: ვლე სედეკიაჲას მიმართ, მეფისა იუდაჲსსა, და არქუ მას: მათდამი ესრეთ თქუა უფალმან: განცემით განეცეს ქალაქი ესე ჴელთა მეფისა ბაბილონისათა, და გამოიღოს იგი და დაწუას იგი ცეცხლითა;
იგინი	მცხ.იერ	რაჲთა განავლინოს კაცმან ყრმაჲ თჳსი და კაცადმან ყრმააჲ თჳსი, ებრაელნი და ებრაელაჲ თავისუფალნი, რაჲთა არა ჰმონებდენ იგინი კაცსა იუდასაგან, ძმასა მათსა.
იგინი	მცხ.იერ	და მოიქცეს ყოველნი დიდებულნი და ყოველი ერი შესრულნი აღქმასა თანა განვლინებად კაცადი ყრმისა თჳსისა და კაცადი ყრმააჲსა თჳსისა, კაცი ებრაელი, დედაკაცი ებრაელი, რაჲთა არ დაიმონნენ იგინი მერმე, და ისმინეს და განავლინნეს.
მათ	მცხ.იერ	და მოაქციეს შემდგომად განვლინებისა მის და უკუნიქცნეს ყრმანი და ყრმაანი, რომელნი განევლინნეს თავისუფლად და დაუტევებდეს მათ ყრმებად და ყრმააებად.
მათ	მცხ.იერ	თქვა უფალმან ღმერთმან ისრაილისამან: მე დავდევ აღთქმაჲ მამათა თქუენთა მიმართ, რომელთა დღესა განვარინებ მათ ქუეყანისაგან ეგჳპტისაჲსა, სახლისაგან მონებისა, მეტყუელი:
იგი	მცხ.იერ	და მიგცნე თქუენ განსათესველად ყოველთა მეფობათა ქუეყანისათა, და მივსცნე კაცნი იგი გარდამავალნი მცნებისა ჩემისანი, არდამამტკიცებელნი სიტყუათა აღთქუმისა ჩემისათა, რომელ ყვეს წინაშე პირსა ჩემსა, ჴბოჲ, რომელ ქმნეს საქმედ მისსა, და გარდამავალნი შორის ორგანკუეთილებასა მისსა,
იგინი	მცხ.იერ	და მივსცნე იგინი ჴელსა მეძიებელთა სულისა მათისასა და ჴელსა მტერთა მათთასა; და მივსცნე მძორნი მათნი საჭმელად მფრინველთა ცისათა და მჴეცთა ქუეყანისათა.
იგი	მცხ.იერ	აჰა, მე მიუწესო მათ, - იტყჳს უფალი, - და უკმოვაქცინე იგინი ქალაქად ამად, და მბრძოლის-მყოფელთა მის ზედა დაიპყრან იგი და დაწუან ცეცხლითა; და ქალაქნი იუდაჲსანი მივსცნე განსაქარვებელად არყოფისათჳს მკჳდრთაჲსა.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: შენ იცი, რამეთუ ჩემი იყო მეფობა და ჩემ ზედა იყო პირი ყოვლისა ისრაჱლისა მეფობად. და იქცა მეფობა და იქმნა ძმისა ჩემისა, რამეთუ ღმრთისა მიერ იყო.
მათ	მცხ.იერ	ვიდოდე სახიდმი რექაბისა და მიუწოდე მათ სახიდ უფლისა, ერთსა ეზოთაგანსა, და ასუ მათ ღჳნოჲ.
მათდამი	მცხ.იერ	და დავდგი წინაშე პირსა მათსა ძეთა სახლისა რაქაბისთასა ლაგჳნები სავსეები ღჳნითა და სასუმლები, და ვთქუ მათდამი: ესრეთ იტყჳს უფალი: სუთ ღჳნოჲ.
იგინი	მცხ.იგავ	რამეთუ იგინი, რომელნი კაცის-კლვასა თანამდებ არიან, იუნჯებენ თავისა თჳსისა ძჳრსა, ხოლო დაქცევაჲ კაცთა უშჯულოთაჲ ბოროტ არს.
მას	მცხ.იერ	და იქმნა, ოდეს აღმოვიდა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონელთა ქუეყანასა მას ზედა, და ვთქუთ: აღსრულნი შევიდეთ იერუსალიმად პირისაგან ძალისა ქალდეველთაჲსა და პირისაგან ძალისა ასურასტანელთასა, და დავეშენნეთ მუნ იერუსალიმს შინა.
მათდა	მცხ.იერ	და მივავლინენ თქუენდამი მონანი ჩემნი წინასწარმეტყველნი, აღმსთობმან და მიმავლენელმან და მეტყუელმან: ,,მოიქეცით კაცადი გზისაგან თჳსისა ბოროტისა, და უმჯობესებ-ყვენით სიმარჯუენი თქუენნი, და ნუ ხუალთ უკანა ღმერთთა სხუათა მსახურებად მათდა და დაემკჳდრენით ქუეყანასა ზედა, რომელი მიგეც თქუენ და მამათა თქუენთა, და არა მოჰყვენით ყურნი თქუენნი და არა ისმინეთ ჩემი.
მათ	მცხ.იერ	და ძეთა იონადაბისთა, ძისა რექაბისთა, დაამტკიცეს მცნებაჲ მამისა მათისაჲ, რომელი ამცნო მათ, ხოლო ერმან ამან არა ისმინა ჩემი.
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: აჰა, მე მოვიხუნე იუდას ზედა და დამკჳდრებულთა ზედა იერუსალიმისათა ძჳრნი, რომელთა ვიტყოდე მათ ზედა ყოველნი მის წილ, რამეთუ ვიტყოდე მათდამი, და არა ისმინეს, და უწოდე მათ, და არა მომიგეს.
მათ	მცხ.იერ	და სახლსა რექაბისსა ჰრქუა იერემია: ამისთჳს თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: ვინაჲთგან ისმინეს ძეთა იონადაბისთა, ძისა რექაბისთა, მცნება მამისა მათისა იონადაბისი, და დაიცვნეს თანად ყოველნი მცნებანი მისნი ქმნად ყოველთაებრ, რაოდენნი ამცნა მათ მამამან მათმან.
მას	მცხ.იერ	მოიღე თავის შენისად ქარტაჲ წიგნისაჲ და დაწერენ მას ზედა ყოველნი სიტყვანი, რომელნი გამოგიცხადენ შენ ისრაილსა ზედა და იუდასა ზედა და ყოველთა ზედა ნათესავთა, რომლით დღითგან ვიტყოდე მე შენდამი დღეთაგან იოსია მეფისა იუდაჲსათა და ვიდრე დღისამდე ამის.
მათდა	მცხ.იერ	ნუუკუჱ ისმინნეს სახლმან იუდაჲსამან ყოველნი ძჳრნი, რომელთა მე სიტყუა-ვყოფდ მათდა, და მოიქცენ კაცადი გზისაგან თჳსისა ბოროტისა, და მლხინებელ ეყო სიცრუეთა მათთა და ცოდვათა მათთა.
იგი	მცხ.იერ	და მიავლინეს ყოველთა მთავართა ბარუქის მიმართ იუდი, ძე მათანისი, ძისა სელემისი, ძისა ხუსისი, მეტყველთა: წიგნსა, რომელსა შენ აღმოიკითხავ მას შინა ყურთა მიმართ ერისათა, მოიღე იგი ჴელსა შენსა და მოვედ. და მიიღო ბარუქ, ძემან ნისისმან, წიგნი ჴელსა ზედა თჳსსა და შთავიდა მათდამი.
იგი	მცხ.იერ	და იყო, ვითარცა ესმნეს ყოველთა მთავართა, ყოველნი იგი სიტყვანი, განიზრახეს კაცადმან მოყუსისა მიმართ თჳსისა და თქუეს ბარუქის მიმართ. მიმთხრობელნი მიუთხრობთ მეფესა ყოველთა ამათ სიტყუათა.
იგი	მცხ.იერ	და თქუა ბარუქმან: პირისაგან იერემიაჲსისა, რამეთუ მომითხრობდა იგი ჩემდამო ყოველთა ამათ სიტყუათა, და მე ვწერდ წიგნსა შინა მელნითა.
მას	მცხ.იერ	და ჰქუეს მას მთავართა: კუალად აღმოიკითხე ყურთა მომართ ჩუენთა, და აღმოიკითხა ბარუქმან ყურთა მიმართ მათთა.
იგი	მცხ.იერ	და მიავლინა მეფემან იუდი, მოღებად წიგნისა მის და მოიღო იგი იუდი სახლისაგან ელისამისა მწიგნველისა, და აღმოიკითხა იუდი ყურთა მიმართ მეფისათა, და ყურთა მიმართ ყოველთა მთავართა მდგომარეთასა გარემოჲს მეფისა.
მათ	მცხ.იერ	და იყო, აღმო-რაჲ-იკითხის იუდი სამი კეფი, ანუ ოთხი, მოჰკუეთდის მათ საჭრელითა მწიგნველისაჲთა და შთააგდებდის ცეცხლსა კერაკსა მას ზედა, ვიდრემდის არაჲ დააკლდა წიგნისაჲ ცეცხლსა მას კერაკთასა.
მას	მცხ.იერ	და იოაკიმის მიმართ მეფისა იუდაჲსასა სთქუა: ესრეთ თქუა უფალმან, - შენ დასწუ ქარტაჲ ესე მეტყუელმან: რასათჳს დასწერე მას ზედა მთქუმელმან, ვითარმედ: შემომავალი შემოვიდეს მეფე ბაბილონისაჲ, და მოსრას ქუეყანაჲ ესე და მოაკლდეს მისგან კაცი და საცხოვარი?
მისსა	მცხ.იერ	ამისთჳს, ესრეთ თქუა უფალმან იოაკიმს ზედა, მეფისა იუდაჲსასა: არა იყო მისსა მჯდომარე საყდარსა ზედა დავითისსა, და მძორი მისი იყოს დაგდებულ სიცხესა დღისასა და ნეფხუასა ღამისასა.
მათ	მცხ.იერ	და ზედმივიხილო მის ზედა, და თესლსა ზედა მისსა და ყრმათა ზედა მისთა, და მოვაწინე მათ ზედა და მკჳდრთა ზედა იერუსალიმისათა და ქუეყანასა ზედა იუდაჲსასა ყოველნი ძჳრნი, რომელთა ვიტყოდე, და არა ისმინეს ჩემი.
მას	მცხ.იერ	და მოიღო ბარუქმან ქარტაჲ სხუაჲ და დაწერნა მას ზედა პირისაგან იერემიაჲსსა, ყოველნი სიტყუანი წიგნისანი, რომელნი დაწუნა იოაკიმმან, მეფემან იუდაჲსამან, და მერმეცა შეეძინნეს მას სიტყუანი უმრავლესნი ვითარ იგინი.
მის	მცხ.რიცხ	უკუეთუ მოვიდეს მწირი ქუეყანასა თქუენსა და ყოს ვნებაჲ უფლისა შჯულისა მისებრ ვნებისა, მსგავსად ბრძანებისა მისისა ყოს იგი. შჯული ერთი იყავნ თქუენი მწირისაჲ და მსოფლელისა მის ქუეყანისაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	რომელმან სძლოს, ვყო იგი სუეტად ტაძარსა შინა ღმრთისა ჩემისასა, და გარე არღარა განვიდეს და დავწერო მას ზედა სახელი ღმრთისა ჩემისაჲ და სახელი ქალაქისა ღმრთისა ჩემისაჲ ახლისა იერუსალჱმისაჲ, რომელი გარდამოვალს ზეცით ღმრთისაგან ჩემისა, და სახელი იგი ჩემი ახალი.
მათ	მცხ.ივდ	ვითარცა არღა ეცოდა წინაშე ღმრთისა მათისა და იყო კეთილი მათა, რამეთუ ღმერთი მოძულე სიცრუისა არს მათ თანა.
იგი	მცხ.ეზრ3	ვითარმედ: ყოველი ჭურჭელი და სამსახურებელი იერუსალჱმისა მუნვე მივაქციო, რომელი-იგი განაშორა და გამოარჩია კჳროს, რაჟამს დასცა ბაბილოვანი და აღუთქვა მან სამსახურებელი იგი უფლისა კუალად-გებად.
მათგან	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ თუალნი მათნი განეხუნეს და იცნეს იგი. და თავადი მიეფარა მათგან.
იგი	მცხ.იგავ	გარემოიზღუდე იგი და აღგამაღლოს შენ; პატივ-ეც, რათა შეგიტკბოს შენ,
იგი	მცხ.მეფ3	და უთხრეს სოლომონს და ჰრქუეს: მივიდა სემეი იერუსალჱმით გეთად და მოიყვანნა მონანი იგი თჳსნი.
იგი	მცხ.მეფ3	და უბრძანა მეფემან სოლომონ ბანეას, ძესა იოადისასა, და განვიდა და მოკლა იგი და მოკუდა სემეი.
იგი	მცხ.მეფ4	და მოიღო ელია ხალენი იგი თჳსი, შეკეცა და სცა წყალსა მას. და განიპო წყალი იგი იმიერ და ამიერ, წიაღჴდეს ორნივე ჴმელსა.
იგი	მცხ.იგავ	წყაროჲ იგი წყლისაჲ იყავნ შენდა თჳსად და თავად იხარებნ დედაკაცი სიჭაბუკესა შენსა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და იყო სლვასა ოდენ მათსა და სიტყუასა, აჰა, ეტლნი ცეცხლისანი და ცხენნი ცეცხლისანი. და განეშორნენ იგინი ურთიერთსა და აღიტაცა ელია ძრვით ზეცად.
მას	მცხ.მეფ4	და ელისე ხედვიდა, ღაღადებდა და იტყოდა: მამაო, მამაო, ეტლო ისრაჱლისაო და მჴედარო მისო! და არღარა ხედვიდა მას და შებმა-უყო სამოსელსა და განაპო.
მის	მცხ.მეფ4	და აღიღო ელისე ხალენი იგი ელიასი, რომელ დაეცა მის ზედა, და მოიქცა ელისე და დადგა კიდესა იორდანისასა.
მას	მცხ.იგავ	რამეთუ მას ქუეყანაჲ არა უც, არცა მაწუეველი უვის და არცა უფლისა ვის ქუეშე არს,
იგი	მცხ.მსაჯ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: გჳკითხეღა ჩუენ ღმერთისა მიერ და ვცნათ, უკუეთუ წარგუემართოს ჩუენ გზაჲ იგი ჩუენი, რომელსა მივალთ ჩუენ მუნ!
მათ	მცხ.ისო	და მივიდეს ძეთა მიმართ რუბენისთა და ძეთა გადისთა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა ქუეყანად გალაადისად და ეტყოდეს მათ და ჰრქუეს:
იგი	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფემან სემეის: შენ თჳთ იცი ყოველი სიბოროტე შენი, რომელ უწყის გულმან შენმან, რაოდენი-რა უყავ დავითს, მამასა ჩემსა, და მიგაგო უფალმან უფალმან უკეთურება იგი შენი თავსა შენსა.
იგი	მცხ.გამ	მოიჴსენე აბრაჰამისი, ისაკისი და იაკობისი, მსახურთა შენთა, რომელთა-იგი ეფუცა თავისა შენისა, ეტყოდე და ჰრქჳ: ფრიად განვამრავლო ნათესავი თქუენი, ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი სიმრავლითა და ყოველი ესე ქუეყანაჲ, რომელ სთქუ, მიცემად ნათესავსა მათსა, და დაიპყრან იგი უკუნისამდე.
მათ	მცხ.ლუკა	და დაადგა მას ზედა და შეჰრისხნა სიცხესა მას. და მეყსეულად დაუტევა იგი, და აღდგა და ჰმსახურებდა მათ.
მისა	მცხ.ლუკა	და ასისთავისა ვისიმე მონაჲ სნეულ იყო და მიახდა აღსრულებად, რომელი იყო მისა პატიოსან.
მათ	მცხ.ისო	და მოუწოდა ისო ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა და მოხუცებულთა მათთა, და და მთავართა მათთა, და მსაჯულთა მათთა, და მწიგნობართა მათთა, დ ჰრქუა მათ: მე დავბერდი და გარდავჴედ დღეთა.
მას	მცხ.იოან	და შევიდა კუალად მუნვე ტაძრად და ჰრქუა იესუს: ვინაჲ ხარ შენ? ხოლო იესუ სიტყუაჲ არა მიუგო მას.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქვა მას უფალმან: ამისთჳს, რამეთუ ითხოვე შენ სიტყუაჲ ესე ჩემგან, და არა ითხოვე თავისა შენისა დღენი მრავალნი, და არა ითხოვე სიმდიდრე და არცა ითხოვე თავნი მტერთა შენთანი, არამედ ითხოვე თავისა შენისა გულისხმის-ყოფაჲ სმენად სიმართლისა,
მას	მცხ.მათე	და სთქუათ: რომელმან ფუცოს საკურთხეველსა, არარაჲ არს; ხოლო რომელმან ფუცოს შესაწირავსა მას, რომელ არს საკურთხეველსა ზედა, ჯერ-არს.
მით	მცხ.მათე	რომლისა ნიჩაბი ჴელთა მისთა, განწმიდოს კალოჲ თჳსი და შეკრიბოს იფქლი საუნჯესა, ხოლო ბზე დაწუას ცეცხლითა მით უშრეტითა.
მისსა	მცხ.მეფ4	გარემოადეგინ მეფესა კაცი და ჭურჭელი ჴელთა თჳსთა, და რომელი შევიდოდის სადაროთ, მოკუედინ. და იგი თავადი იყო მეფისა თანა შესლვასა მისსა და გამოსლვასა.
მას	მცხ.ტობ	და იქმოდა ქველისსაქმესა და შესძინა შიში უფლისა ღმრთისა და აუარებდა მას.
მას	მცხ.მსაჯ	და თქუა ქალებ: რომელმან მოსრას ქალაქი ესე მწიგნობართა და პირველად დაიპყრას იგი, მივსცე მას ასული ჩემი ცოლად.
მისსა	მცხ.იგავ	შვილო, პატივ-ეც უფალსა და განსძლიერდე და მისსა გარეშე ნურავისსა გეშინის სხჳსა. დაიცვენ მცნებანი ჩემნი და სცხონდე და სიტყუანი ჩემნი, ვითარცა გუგანი თვალთანი.
იგინი	მცხ.იგავ	და იგინი გამოიწერენ თითითა შენითა ფიცართა გულისა შენისათა.
მან	მცხ.იერ	და არა ისმინნეს მან და ყრმათა მისთა და ერმან ქუეყანისამან სიტყუანი უფლისანი, რომელნი თქუნა ჴელითა იერემიაჲსითა.
იგი	მცხ.იერ	და იერემია მოვიდა და გავლო საშუალ ქალაქისა, და არ მიიყუანეს იგი საპყრობილედ, და ძალი ფარაოჲსი გამოვიდა ეგჳპტით. და ესმა ქალდეველთა, მომცველთა იერუსალიმისათა, სასმენელი მათი, და წარვიდეს იერუსალიმით.
მათ	მცხ.იერ	არამედ დაღათუ მოსრათ ყოველი ძალი ქალდეველთა, მბრძოლთა თქუენთაჲ, და დაშთენ ვინმე დაგურემულნი მამაკაცნი მათ შორის - კაცადი ადგილსა თჳსსა, იგინი აღდგენ და დაწუან ქალაქი ესე ცეცხლითა.
იგი	მცხ.იერ	და ჰრქუა იერემია: ცილ არს, არა ქალდეველთა მიმართ მივივლტი მე. და არა ისმინა მისი, და შეიპყრა სარუიამან იერემია და შეიყვანა იგი მთავართა მიმართ.
იგი	მცხ.იერ	და იქმნა იგი ბჭესა თანა ბენიამენისსა, და მუნ კაცი, რომლისა დაივანის სარუია, ძემან სელემისმან, ძისა ანანიაჲსმან, და შეიპყრა იერემია მეტყუელმან: ქალდეველთა მიმართ შენ ილტვი.
იგი	მცხ.იერ	და განმწარდეს მთავარნი იერემიას ზედა, და გუემეს იგი, და მისცეს იგი სახიდ საპყრობილისა კრულისა მცველად, სახიდ იონათან მწიგნველისა, რამეთუ სახლი მისი შექმნეს საპყრობილედ, რამეთუ მოვიდა ერი სახიდ მღჳმისა და ქერეთად.
მას	მცხ.იერ	და მიავლინა მეფემან სედეკია, და მოუწოდა მას, და გამოჰკითხა მას მეფემან სახლსა შინა თჳსსა იდუმალ, და ჰრქუა მას: უკუეთუ არს სიტყუაჲ უფლისა მიერ? და მან ჰრქუა: არს. და თქუა: ჴელთა მეფისა ბაბილოვნისათა მიეცე.
მას	მცხ.მეფ3	და განაწესა მიმავალი ლიბანედ, ათი ათასმან თთუე ერთი დაყვეს ლიბანეს, ორი თთუე სახლსა თჳსსა. და ადონირამ იყო მოქმედსა მას ზედა.
მათდამი	მცხ.იერ	და ჰრქუეს მთავართა მეფესა: მოიკალნ აწ კაცი იგი, რამეთუ იგი დაჰჴსნის ჴელებსა კაცთა მბრძოლთა დაშთომილთასა ქალაქსა ამას შინა და ჴელთა ყოვლისა ერისათა დაჰჴსნის მეტყუელი მათდამი მსგავსად სიტყვათა ამათ, რამეთუ კაცი ესე არუწყებისმთხრობლობს ერისა ამის მშჳდობასა, არამედ რამეთუ ძჳრთა.
იგი	მცხ.იერ	და მიიყვანეს იერემია და შთააგდეს იგი მღჳმესა მელქისსა, ძისა მეფისასა, რომელი იყო ეზოსა საპყრობილისასა, და შთაუტევეს იგი საბლებითა მღჳმედ. და მღჳმესა შინა არა იყო წყალი, არამედ მწჳრე და იყო მწჳრესა შინა.
იგი	მცხ.იერ	და ისმინა აბდემელექ ეთიოპმან, კაცმან საჭურისმან, და იგი იყო ეზოსა შინა მეფისა, ოდეს შთააგდეს იერემია მღჳმედ. და მეფე ჯდა ბჭესა ზედა ბენიამენისსა.
მისდამი	მცხ.იერ	და განვიდა აბდემელექ მისდამი და იტყოდა მეფისა მიმართ:
მისსა	მცხ.იერ	უფალო ჩემო მეფე! იბოროტეს კაცთა ამათ ყოველნი, რავდენნი უყვეს იერემიას, წინაწარმეტყუელსა, რამეთუ შთააგდეს იგი მღჳმედ და მოკუდეს უქუეკერძო მისსა. იბოროტე, რომელ ჰყავ მოკლვაჲ კაცისა ღმრთისაჲ პირისაგან სიყმილისა, რამეთუ არა არიან პურნი ქალაქსა შინა.
იგი	მცხ.იერ	და ამცნო მეფემან აბდემელექს ეთიოპსა მეტყუელმან: მიიხუენ თავისა შენისა თანა ამიერ ოცდაათნი კაცნი და აღმოიყვანე იგი მღჳმით, რაჲთა არა მოკუდეს.
იგი	მცხ.იერ	და აღმოიზიდეს იგი საბელთა მიერ და აღმოიყვანეს იგი მღჳმისაგან, და დაჯდა იერემია ეზოსა შინა საპყრობილისასა.
მას	მცხ.იერ	და მიავლინა მეფემან სედეკია და მიუწოდა მას თჳსსა მიმართ სახიდ სალათიილისსა მყოფად სახლსა შინა უფლისასა, და ჰრქუა მეფემან იერემიას წინაწარმეტყუელსა: გკითხო მე შენ სიტყუა, ნუ დაჰმალავ ჩემგან თქმასა.
იგი	მცხ.იერ	ხოლო უკეთუ არა განხჳდე შენ მთავართა მიმართ მეფისა ბაბილოვნისათა, განეცეს ქალაქი ესე ჴელთა ქალდეველთასა, და დაწუან იგი ცეცხლითა, და შენ არა განერე მათგან.
იგინიცა	მცხ.იერ	და აჰა, ყოველნი დედანი დაშთომილნი სახლსა შინა მეფისა იუდაჲსასა განიყვანნენ მთავართა მიმართ მეფისა ბაბილონისათა, და იგინიცა იტყოდეს: შეგაცთუნეს შენ და გერეოდეს შენ კაცნი მშჳდობისა შენისანი, და გძლონ შენ ბრკუმასა შინა ფერჴისა შენისასა, და მიიქცენ შენგან,
მას	მცხ.იერ	და ჰრქუა მას მეფემან: კაცი ნუ სცნობნ სიტყვათა ამათგანსა და არა მოჰკუდე.
მას	მცხ.იერ	და მოვიდეს ყოველნი მთავარნი იერემიაჲს მიმართ და ჰკითხეს მას. და მიუთხრნა მათ ყოველნი ესე სიტყუანი, რომელნი ამცნნა მას მეფემან და დადუმნეს, რამეთუ არა ისმა სიტყუა უფლისაჲ.
მის	მცხ.იერ	და დევნა-ყო ძალმან ქალდეველთამან უკუანაგან მათსა, და ეწინეს სედეკიას არავოდს შინა იერიქოჲსასა, და შეიპყრეს იგი და აღმოიყვანეს იგი ნაბუქოდონოსორის მიმართ, მეფისა ბაბილონისა, დევლათას შინა, ქუეყანასა ეთამისასა და იტყოდა მის თანა მსჯავრთა.
იგი	მცხ.იერ	და თუალნი სედეკიაჲსნი დააბრმნა და შეკრა იგი ბორკილებითა რვალისაჲთა, წარყვანებად იგი ბაბილონად.
მას	მცხ.იერ	და ნეშტი ერისაჲ, დაშთომილი ქალსა შინა და შეცჳვნებულნი, რომელნი შესცჳვნებოდეს მას, და ნეშტნი ერისანი დაშთომილნი განასახლნა ნაბუზარდან მთავარქონდაქარმან ბაბალიონად.
მათ	მცხ.იერ	ხოლო ერისაგან დავრდომილნი, რომელთა არა აქუნდა არარაჲ, დაუტევნა ნაბუზარდან მთავარქონდაქარმან ქუეყანასა შინა იუდაჲსასა და სცა მათ ვენაჴები და სარწყავები მას დღესა შინა.
მას	მცხ.იერ	მიიყვანე იგი და თვალნი შენნი დასხენ მას ზედა, და ნუ უყოფ მას ნურას ბოროტსა, არამედ რამეთუ ვითარცა-რაჲ თქუას შენდამი, ეგრეთ ყავ მის თანა.
იგი	მცხ.იერ	და მოიყვანეს იერემია ეზოჲთ საპყრობილისაჲთ და მისცეს იგი გოდოლიაჲს მიმართ, ძისა აქიკამისა, ძისა საფანისსა, და განიყვანეს იგი დეფნიდ და დაჯდა საშუალ ერისა.
მას	მცხ.იერ	ვიდოდე და თქუ აბდემელექის მიმართ ეთიოპისა მეტყუელმან: ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: აჰა, მე მოვიღებ სიტყუასა ჩემსა ქალაქსა ამას ზედა საბოროტოდ და არსაკეთილოდ, და იყვნენ წინაშე პირსა შენსა მას დღესა შინა, და გაცხოვნო შენ მას დღესა შინა, - თქუა უფალმან, - და არ მიგცე შენ ჴელთა კაცთასა, რომელთაგან შენ გეშინის პირისაგან მათისა.
იგი	მცხ.იგავ	უგუნური იგი დღითი დღე მიუთხრობნ ზრახვასა თჳსსა, ხოლო იფარავნ უპატიოებასა გონიერი.
იგი	მცხ.იერ	სიტყვა ქმნილი იერემიაჲს მიმართ უფლისა მიერ შემდგომად წარგზავნისა ნაბუზარდანის მიერ მთავარქონდაქარისა რადამანით მოყვანებად იგი ჴელბორკილითა, ყოვლისა თანა განსახლვისა იუდაჲსასა წარყვანებადთა ბაბილონდ.
მას	მცხ.იერ	და მოიყვანა იგი მთავარქონდაქარმან და ჰრქუა მას: უფალმან ღმერთმან შენმან თქუნა ბოროტნი ესე ადგილსა ამას ზედა.
მას	მცხ.იერ	და მოაწინა და ქმნა უფალმან, ვითარცა თქუნა: რამეთუ შესცოდეთ მას და არა ისმინეთ ჴმისა მისისა, და იქმნა თქუენდა სიტყუა ესე.
მას	მცხ.იერ	და მიიქეც გოდოლიაჲს მიმართ, ძისა აქიკამისა, ძისა საფანისსა, რომელი დაადგინა მეფემან ბაბილონელმან ქუეყანასა ურიასტანისასა, და დაემკჳდრა მის თანა შორის ერისა, ხოლო უკეთუ არა ყოველნი კეთილნი თუალთა შენთა წინა, სლვად ვიდოდე. და მისცნა მას მთავარქონდაქარმან საგარი და ნიჭნი, და წარგზავნა იგი.
მას	მცხ.იერ	და მოვიდა იერემია გოდოლიას მიმართ, ძისა აქიკამისა, მასიფად, და დაჯდა მის თანა საშუალ ერისა დაშთომილისა ქუეყანასა მას.
მას	მცხ.იერ	და ისმინეს ყოველთა მთავართა ძალისა ველისაშინაჲსათა მათ და ძალთა მათთა, ვითარმედ დაადგინა მეფემან ბაბილონისამან გოდოლია, ძე აქიკამისი, ქუეყანასა ზედა, და ვითარმედ შევედრა მას მამები და დედები მათი და ერი მრავალი. და გლახაკთაგან ქუეყანისათა, რომელნი არ განასახლნა ბაბილონდ.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო ესე თქუა, არა თუ გლახაკთაჲ რაჲმე ზრუნვაჲ ედვა გულსა მისსა, არამედ რამეთუ მპარავი იყო და გუადრუცი იგი მას აქუნდა და შთასადებელი იგი მას ჰკიდავნ.
მათ	მცხ.იერ	და ყოველთა იუდიანთა ქუეყანისა მოაბისათა და ძეთა ამმონისთა, შორისთა და იდუმეასშინათა და ყოვლისა ქუეყანისაშორისთა ესმა, ვითარმედ მისცა მეფემან ბაბილონისამან ნეშტი იუდეას შინა, ვითარმედ დაადგინა მათ ზედა გოდოლია, ძე აქიკამისი, ძისა საფანისი.
მას	მცხ.იერ	და იონან, ძე კარიესი, და მთავარნი ძალისა ველთაშინაჲსანი მოვიდეს გოდოლიაჲს მომართ მასიფად და ჰრქუეს მას:
მათ	მცხ.იერ	და იყო თთუესა მეშჳდესა, მოვიდა ისმაილ, ძე ნათანისი, ძისა ელისამაჲსი, ნათესავისაგან მეფობისა და ყრმაკნი მეფისანი და ათნი მამაკაცნი მათ თანა გოდოლიაჲს მიმართ მასიფად, და ჭამეს მუნ პური ზოგად.
მის	მცხ.იერ	და აღდგა ისმაილ, ძე ნათანისი, და ათნი მამაკაცნი მის თანა და მოკლეს გოდოლია, რომელი დაადგინა მეფემან ბაბილონისამან ქუეყანასა ზედა,
მის	მცხ.იერ	და ყოველნი იუდეანნი მყოფნი მის თანა მასსიფას და ყოველნი ქალდეველნი პოვნილნი მუნ და მამაკაცნი ბრძოლისანი მოსრნა ისმაილმან.
მის	მცხ.იერ	და იყო დღესა მეორესა მოკლვისა გოდოლიაჲსსა მის მიერ, და კაცმან არა ცნა.
მათ	მცხ.იერ	და გამოვიდა მიგებებად მათდა ისმაილ მასიფაით, და იგინი ვიდოდეს და ტიროდეს. და ვითარცა მიეახლა მათ, ჰრქუა მათ: შევედით გოდოლიაჲსსა, ძისა აქიკამისა.
იგინი	მცხ.იერ	და იყო, შე-რა-ვიდეს საშუალ ქალაქისა, მოსრნა იგინი ისმაილმან, და შთაყარნა ჯურღმულსა მან და კაცთა მათ მისთანათა.
იგი	მცხ.იერ	და შეკრიბეს ყოველი ლაშქარი მათი და მივიდეს ბრძოლად მისსა. და პოეს იგი წყალსა ზედა მრავალსა გაბაონს შინა.
იგი	მცხ.მეფ3	და შემოსნა ქერობინნი იგი ოქროთა.
მას	მცხ.იერ	მათდა იერემიას წინაწარმეტყუელსა და ჰრქუეს მას: დავარდინ წყალობაჲ ჩუენი წინაშე პირისა შენისა და ილოცე წინაშე უფლისა მიმართ ღმრთისა ნეშტთა ამათთჳს, რამეთუ დავშთით მცირედნი მრავალთაგან, ვითარცა თუალნი შენნი ხედვენ.
მას	მცხ.იერ	და გჳთხარნ ჩუენ უფალმან ღმერთმან გზაჲ, რომელსა ვიდოდით მას ზედა და სიტყუაჲ, რომელ ვყოთ.
მას	მცხ.მეფ4	და მოიღო ხალენი იგი ელიასი, რომელ დაეცა მის ზედა და სცა წყალსა მას და არა განიპო და თქუა ელისე: სადა არს უფალი ღმერთი ელიასი აფფო? და სცა წყალსა მას მეორედ და განიპო ორად და წიაღჴდა ელისე ჴმელსა.
მას	მცხ.მეფ4	და ვითარცა იხილეს ძეთა მათ წინაწარმეტყუელთასა, რომელნი იერიქოს იყუნეს, და თქუეს: დაადგრა სული ელიასი ელისესა ზედა! და მიეგებოდეს მას და თაყუანი-სცეს პირსა ზედა ქუეყანისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	ჰრქუეს: აჰა, ესერა, არიან მონათა შენთა თანა კაცნი ერგასისნი, ძენი ძლიერებისანი, წარვიდენ და მოიძიონ უფალი შენი, ნუუკუე აღიტაცა სულმან უფლისამან და დააგდო იგი იორდანესა ოდენ, ანუ ერთსა მთათაგანსა სადამე, ანუ ბორცუთაგანსა. და ჰრქუა ელისე: ნუ წარავლინებთ.
მისსა	მცხ.იერ	დაღათუ კეთილად, დაღათუ ბოროტად ჴმისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, რომლისა ჩუენ მიგავლენთ შენ მისსა, ვისმინოთ, რაჲთა უმჯობეს იყოს ჩუენდა, რამეთუ ვისმინოთ ჴმისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
მათგან	მცხ.იერ	და შთავიდეს ეგჳპტედ არსმენისა მიერ მათგან ჴმისა უფლისასა, და მივიდეს ვიდრე ტაფნადმდე.
მას	მცხ.მეფ4	და აიძულეს მას, ვიდრემდის ჰრცხუენაცა და ჰრქუა: წარავლინეთ! და წარავლინეს ერგასისნი კაცნი და ეძიებდეს სამ დღე და არა პოეს.
იგინი	მცხ.იერ	მოიხუენ თავისა შენისად ქვანი დიდნი და დამალენ იგინი მალულსა შინა და ალიზსა შორის წინა კართა თანა სახლისა ფარაოჲსთა, ტაფნათს შინა, წინაშე თვალთა ძეთა იუდაჲსათა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მოიქცეს მისა და იგი ჯდა იერიქოს და ჰრქვა მათ ელისე: არა გარქუ თქუენ, ვითარმედ ნუ მიხვალთ?
იგინი	მცხ.იერ	და აღატყინოს ცეცხლი სახლებსა შინა ღმერთთა მათთასა, და დაცეცხლნეს იგინი, და განტისნოს ქუეყანაჲ ეგჳპტისაჲ, ვითარცა განსტისნავს მწყემსი სამოსელსა თჳსსა, და განვიდეს მშჳდობით.
მის	მცხ.მეფ4	და ჰრქუეს კაცთა მის ქალაქისათა ელისეს: აჰა, ესერა, საყოფელი ამის ქალაქისა კეთილ არს, ვითარცა შენ, უფალი ჰხედავ და წყალნი ესე ბოროტ და შვილთმომსრველ.
მას	მცხ.მეფ4	და მივიდა ელისე თვალსა მას ზედა წყაროსასა და შთაასხა მას მარილი და თქუა: ესრეთ იტყჳს უფალი: განვკურნებ წყალთა ამათ და ნუღარამცა არს მაგისგან სიკუდილი და ნუცაღა შვილთა სრვა.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა მიერ ელისე და მოვიდოდა ბეთელად და, ვითარცა აღვიდოდა გზასა მას, გამოჴდა ყრმები მცირები ქალაქით, ესროდეს ქვითა და ეკიცხევდეს და ეტყოდეს: აღვიდოდე, მტერ, აღვიდოდე, მტერ.
იგი	მცხ.იერ	და არა იყოს მათდა განრინებული, არცა დაშთომილი არცა ერთი ნეშტთაგანი იუდაჲსათა მოსრულთაჲ მსხემობად ქუეყანასა შორის ეგჳპტისასა, მიქცევად ქუეყანადვე იუდაჲსსა, რომელსა ზედა იგინი ესვენ სულითა მათითა მიქცევად მუნ, არა მიიქცენ თჳნიერ მხოლოდ განლტოლვილნი, ესე იგი არს, განრომილნი.
მისდა	მცხ.იერ	და ვითარცა მოვაკლეთ მკუმეველთა მეფიას ცისასა, და მზორველთა მისდა საზორველთასა ნაკლულევან ვიქმნენით ყოველნი ჩუენ, და მახჳლისა მიერ და სიყმილისა მოვაკლდით.
მას	მცხ.იერ	და დედათა თქუეს: და რამეთუ უკმევთ ჩუენ მეფეას ცისასა და უზორავთ მას საზორველთა, ნუ თჳნიერ ქმართა ჩუენთასა უქმენით მას მსუნევანნი, და უგენით მას საგებნი.
მას	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მიერ მთასა მას კარმელსა და მუნით მიაქცია სამარიად.
მას	მცხ.მეფ4	და იორამ, ძე აქაბისი, მეფობდა ისრაჱლსა ზედა სამარიას წელსა მას მეათვრამეტესა იოსაფატის, მეფის იუდასასა, და მეფობდა ათორმეტ წელ.
მას	მცხ.მეფ4	ხოლო ცოდვასა მას იორობოამისასა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან აცთუნა ისრაჱლი, შეუდგა და არა განეშორა მათგან.
მისსა	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი ძალთაჲ, ღმერთი ისრაჱლისაჲ: თქუენ და ცოლთა თქუენთა სთქუთ პირითა თქუენითა, და ჴელითა თქუენითა აღასრულეთ მეტყუელთა: მყოფელთა ყვნეთ აღსაარებანი ჩუენნი, რომელნი აღვიარენით კუმევად მეფიას ცისასა, და სწრაფაჲ გებად მისსა საგებთა დადგრომილნი დაადგერით აღსარებათა თქუენთა, და მყოფელთა ჰყვენით აღთქმანი თქუენნი.
მათდა	მცხ.იერ	რამეთუ მე ვიღჳძე ბოროტებად მათდა, და არა კვთილობად და მოაკლდეს ყოველი იუდაჲ, დამკჳდრებულნი ქუეყანასა შინა ეგჳპტისასა მახჳლისა მიერ და სიყმილისა, ვიდრემდის არა მოაკლდენ.
მას	მცხ.მეფ4	და ამოს, მეფე მოაბისა, იყო ნოკედს და მოსცემდა ხარკსა მეფესა მას ისრაჱლისასა და ასი ათასსა კრავსა და ასი ათასსა ვერძსა ურისველსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, შემდგომად სიკუდილისა მის აქაბისსა და განუდგა მეფე იგი მოაბისა მეფესა მას ისრაჱლისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა მეფე იორამ სამარიად მას დღესა შინა, აღიხილა ისრაჱლი და წარვიდა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა: რომელსა გზასა მივმართოთ? და ჰრქუა იორამ: გზასა მას უდაბნოსასა, ედომით კერძო.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდა დავით და დაადგრა უდაბნოსა ძნელოვანსა მას ზიფელთასა, მთასა მას არმუროვანსა, და ეძიებდა საულ დავითს ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა. და არა მოსცა იგი უფალმან ჴელთა მისთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და წარვიდეს მეფე ისრაჱლისა და მეფე იუდეასი და მეფე ედომისა და დაიდარნეს შჳდ დღე გზასა მას. და არა ეპოვა წყალი ბანაკსა მას და არცა საცხოვარსა მათსა, რომელი იყო მათ თანა.
იგი	მცხ.მეფ4	და თქუა იოსაფატ: არს სიტყუაჲ უფლისა მის თანა. და მივიდეს მისა მეფე იგი ისრაჱლისა და იოსაფატ, მეფე იუდასი, და მეფე ედომისი.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე მეფესა მას ისრაჱლისასა: რა ძეს შენი და ჩემი? მივედ შენ წინაწარმეტყუელთა მამისა შენისათა და წინაწარმეტყუელთა დედისა შენისათა! და ჰრქუა მას მეფემან ისრაჱლისამან: მო-მე-გვიყვანნა უფალმან სამნი ესე მეფენი მიცემად ჴელთა მოაბელთასა?
მისა	მცხ.მეფ4	და თქუა ელისე: ცხოველ არს უფალი, რომელმან განმაძლიერა მე წინაშე მისა, უკუეთუმცა არა თუალ-ვასხენ იოსაფატს, მეფესა იუდასსა, არცაღამცა მიგხედე და გიხილე შენ.
მას	მცხ.მეფ4	და აწ მომგუარეთ მე მაქებელი! და მოგვარეს ერთი მაქებელი, და იყო, ვითარცა იტყოდა ქებასა მას, იყო მის ზედა ჴელი უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და დასცნეთ ყოველნი იგი ქალაქნი რჩეულნი და ძლიერნი და ყოველი ხე შუენიერი დასცეთ და ყოველი წყაროები აღმოავსოთ და ყოველი ადგილი შუენიერი განრყუნეთ თქუენ.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, განთიადსა მას ოდენ შეწირვასა ოდენ მსხუერპლისასა და, აჰა, წინაწარმეტყუელნი მოვიდოდეს გამოსლვითა ედომით. და აღივსო ქუეყანა წყლითა.
მას	მცხ.მეფ4	და ყოველსა მოაბსა ესმა, ვითარმედ მივლენან ესე მეფენი წყობად მათა. და აუწყეს ყოველთავე სარტყლისშემრტყმელსა მახჳლოსანსა მათა მიმართ და აღიმსთვეს განთიადსა მას და დადგეს საზღვარსა მათსა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მოეფინა მზე წყალთა მათ ზედა და იხილა მოაბ პირისპირ წყალი იგი მეწამული, ვითარცა სისხლი.
იგი	მცხ.მეფ4	და თქუეს: სისხლი იგი მახჳლისა არს ჴდომით, ვიდრემდე ჴდებოდეს ურთიერთას მეფენი იგი, დაეცნეს ურთიერთას და, აჰა, აწ მალე იყავნ ტყუენვად მოაბ.
მას	მცხ.მეფ4	და მიმართეს ბანაკსა მას ისრაჱლისასა და აღდგეს ისრაიტელნი და დასცეს მოაბი და ივლტოდეს პირისგან მათისა და შეუდგეს და მოსრვიდეს მოაბსა.
მას	მცხ.მეფ4	და ქალაქნი მათნი დაამჴუნეს და ყოველივე ნაწილი კეთილი კაცად-კაცადმან ქვითა აღმოავსო და ყოველივე თავი წყაროთა აღმოავსეს ქვითა და ყოველი ხე შუენიერი დასცეს და არა დაუტევეს ქვა ქვასა ზედა ზღუდეთა მათთა. და გარემოადგეს მას შურდულოსანნი და დასცეს იგი.
მის	მცხ.მეფ4	და იხილა იგი მეფემან მოაბისამან, რამეთუ განძლიერდა მის ზედა ღუაწლი იგი, მიმართა შჳდასითა კაცითა მახჳლოსანითა მიწევნად მეფისა მის ზედა ედომისასა და ვერ შეუძლო.
მას	მცხ.მეფ4	და მოიყვანა ძე იგი თჳსი პირმშო მეფემან, რომელ დაედგინა მეფედ თავისი თჳსისა წილ, და შეწირა იგი მსხუერპლად ზღუდესა მას ზედა. და იყო სინანულ დიდ შორის ისრაჱლსა და წარმოვიდეს მიერ და მივიდეს ქუეყანად თჳსად.
მათ	მცხ.მეფ3	და ორთავე მათ სუეტისთავთა მოაქმნა შროშნისსახედ კამარასა მას თანა საზომითა ოთხ წყრთა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა და მოსპობს უფალი დიდებასა შემოსილებისა მათისასა და შეწყობილებასა მათსა.
მათ	მცხ.მეფ3	და სამყაროთა ზედა, რომელთა დგა საზომით გარემო ათ წყრთა და მოადგა სამყაროთა მათ ზედა და დასხმით დასამტკიცებელად.
იგი	მცხ.ესა	აჰა, უფალი განჰხრწნის მკჳდროანსა და მოაოჴროს იგი და გამოაცხადოს პირი მისი და განთესავს დამკჳდრებულთა მის შორის.
მით	მცხ.ესა	და ქუეყანამან იუშჯულოა დამკჳდრებულთა ზედა მისთა მით, რამეთუ თანაწარჰჴდეს შჯულსა და შეცვალნეს ბრძანებანი, განიქარვეს აღთქუმა საუკუნო.
მათ	მცხ.ესა	ამისთჳს დიდება უფლისა ჭალაკთა შორის იყოს ზღჳსათა, მათ შორის სახელი უფლისაჲ დიდებულ იყოს. უფალო, ღმერთო ისრაილისაო!
იგი	მცხ.იერ	მით, რამეთუ ივლტოდა აპის ზუარაკი რჩეული შენი, ვერ დადგა, რამეთუ უფალმან დაჰჴსნა იგი.
მის	მცხ.იერ	დიაკეული კარგი და შემკული ეგჳპტე, გამონახეთქი ჩრდილოჲთ მოვიდა მის ზედა.
მათ	მცხ.იერ	და მორეწენი მისნი მის შორის, ვითარცა ზუარაკნი ჭამებულნი მით, რამეთუ იგინიცა მიიქცეს და ივლტოდეს ერთბამად, ვერ დადგეს, რამეთუ დღე წარწყმედისაჲ მოიწია მათ ზედა და დღე შურისძიებისა მათისაჲ.
მის	მცხ.იერ	ჴმაჲ მათი, ვითარცა გუელისა მსტჳნავისა, რამეთუ ქჳშასა ზედა ვიდოდიან, ცულებისა მიერ მოვიდენ მის ზედა, ვითარცა მკოდელნი ხეთანი.
იგი	მცხ.მეფ4	და დედაკაცი ერთი ძეთა მათგანი წინაწარმეტყუელთა ღაღადებდა ელისეს მიმართ და თქუა: მონა შენი, ქმარი ჩემი, მოკუდა და შენ თჳთ იცოდე, რამეთუ მონა შენი მოშიში უფლისა იყო, და მასესხებელი იგი მოვიდა და მიიყვანნა ორნივე იგი შვილნი ჩემნი მონად თჳსად.
მან	მცხ.მეფ4	და ჰრქვა მას ელისე: რა გიყო შენ, მითხარ მე, რა გიც სახლსა შენსა? და მან თქუა: არარა არს სახლსა მჴევლისა შენისასა გარნა ჭურჭელი ერთი, რომელსა დგას ზეთი საცხებელად ჩემდა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, მოაწიოს უფალმან სამკაულსა ზედა ცისასა ჴელი მისი და მეფეთა ზედა ქუეყანისათა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ელისე: მივედ და ითხოვე შენდად ჭურჭელი მოცალე ყოვლისაგან გარემოთა შენთა და ნუ მცირედ.
მათ	მცხ.ესა	საფარველი წყურიელთა და სული კაცთა მიმძლავრებულთა, ვითარცა კაცნი სულკნინნი წყურიელნი სიონს შინა, რამეთუ იჴსნის მათ კაცთაგან უთნოთა, რომელთაცა მიმცენ ჩუენ. სიცხე საფარველსა შორის ღრუბლისასა, ნერგი ძლიერი დაამდაბლოს.
მას	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, წყალნი აღმოვლენ ჩრდილოჲთა, და იყვნენ ღუარად წარმღუნელად და წარრღუნან ქუეყანაჲ და სავსებაჲ მისი, ქალაქი და დამკჳდრებულნი მას შინა. და ღაღადებდენ კაცნი, და ვალალებდენ ყოველნი დამკჳდრებულნი ქუეყანისანი
მას	მცხ.იერ	ვითარ დაყუდნეს. და უფალმან ამცნო მას ასკალონსა ზედა და ზღჳსკიდისათა ზედა, და ნეშტთა ზედა აღდგომად.
იგი	მცხ.იერ	არღარა არს მერმე მუღრობაჲ ესსებონს შინა მოაბისასა, ისიტყუნეს მის ზედა ძჳრნი, მოვედით და მოვჰკუეთოთ იგი ნათესავისაგან და დაცხრომით დასცხრეს, უკუანა შენსა ვიდოდეს ოდეს მახჳლი,
იგი	მცხ.იერ	ამისთჳს, აჰა, დღენი მოვლენ, - თქვა უფალმან, - და მიავლინნე მის ზედა დამდრეკელნი და დადრიკონ იგი და ჭურჭელნი მისნი და დააწულილენ და რქანი მისნი შემუსრნენ.
მისა	მცხ.იერ	დაიჴსნა რქაჲ მოაბისაჲ და ჴელთა შინა მისა შეიმუსრა, თქუა უფალმან:
მას	მცხ.ესა	და თქუა უფალმან მას დღესა: აჰა, უფალი, ღმერთი ჩვენი, რომლისა მიმართ მოსავ ვართ. და მხიარულ ვართ მაცხოვარებისა ჩუენისა ზედა, რამეთუ ესე არს უფალი, რომლისა არს მოლოდება. ვიხარებდეთ და ვიშვებდეთ მაცხოვარებასა ჩუენსა.
მანცა	მცხ.ესა	და აღიხუნეს ჴელნი თჳსნი, ვითარ განჰმარტებს მბანელი საცურავად. ვითარსახედ მანცა დაამდაბლა წარსაწყმედელად, ეგრეთ დამდაბლდეს და დაამდაბლოს გინება მისი, რომელთა ზედა მიყვნა ჴელნი.
მას	მცხ.მეფ3	მას ჟამსა სიტყუად იწყო სოლომონ და თქუა: უფალმან თქუა მფარველ-ყოფად ნისლითა.
იგინი	მცხ.მეფ3	დაყენებასა წჳმისასა არა ყოფად წჳმისა, რაჟამს ცოდონ შენდა მიმართ და ილოცვიდენ ადგილსა ამას და აღუარონ სახელსა შენსა და მოიქცენ ცოდვათაგან თჳსთა, რაჟამს მოუძლურდენ იგინი.
მას	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მისგან დედაკაცი იგი და ყო ეგრე. და დაჴშეს კარი მან და შვილთა მისთა. შვილნი იგი მიუპყრობდეს და იგი ასხმიდა ზეთსა მას ვიდრე აღვსებადმდე ჭურჭელისა მის.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა შვილთა მათ თჳსთა: მომიპყართ სხუაცა ჭურჭელი! და ჰრქუეს: არა არს სხუაჲ. და დადგა ზეთი იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	და მივიდა, უთხრა კაცსა მას ღმერთისასა. და ჰრქუა ელისე დედაკაცსა მას: მივედ და მიეც ზეთი იგი და გარდაიჴადე სესხი იგი, შენ და შვილნი შენნი გამოიზარდენით ნეშტითა მაგით ზეთისათა.
მისსა	მცხ.მეფ4	და იყო დღე ერთი და მივიდა ელისე სომნად: და მუნ იყო დედაკაცი ერთი მდიდარი და აიძულა რა ჭამად პურისა და არნ მრავალ ჟამ მისლვასა მისსა, მუნ შევიდის ჭამად და სუმად.
მისსა	მცხ.მეფ4	უქმნეთ მას ქორი მცირე და დაუდგათ მუნ ცხედარი და ტაბლა და სავარძელი და სანთელი. და იყოს, მოსლვასა მისსა ჩუენ თანა მუნ შევიდოდეს.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა გეეზის, მსახურსა თჳსსა: მოუწოდე სომანიტელსა მას დედაკაცსა! და მოუწოდა მას გეეზი და მოვიდა და დადგა წინაშე მისა.
მან	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე გეეზის, მსახურსა თჳსსა: არქუ მაგას დედაკაცსა: აჰა, ესერა, დაგჳმზადე ჩუენ ყოველი საშუებელი. აწ რა ვყოთ შენთჳს? არსა სიტყუაჲ შენი მეფისა მიმართ, ანუ მთავრისა მიმართ ერისასა? და მან თქუა: არა მიჴმს, არამედ შორის ერსა ჩემსა დამკჳდრებულ ვარ მე.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე დედაკაცსა მას: ჟამთა მათ ამას დღესა გაქუნდეს შენ ყრმა მჴართა შენთა. და ჰრქუა მას დედაკაცმან ელისეს: ნუ, უფალო, კაცო ღმრთისაო, ნუ მბასრობ მე მჴევალსა შენსა.
მას	მცხ.მეფ4	და მიუდგა დედაკაცი იგი და შვა ძე ჟამსა მას ოდენ, ვიდრე ცოცხალღა იყო, ვითარცა ეტყოდა მას ელისე.
იგი	მცხ.მეფ4	და განმტკიცნა ყრმა იგი. და იყო, დღეთა მათ ოდენ მკისათა მოვიდა ყრმა იგი მამისა თჳსისა თანა მომკალთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მამასა თჳსსა: თავი ჩემი მელმის. და უბრძანა მონათაგანსა ერთსა და მიიყვანა ყრმა იგი დედისა თჳსისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღიქვა იგი დედამან თჳსმან და დაისვა იგი მუჴლთა ზედა თჳსთა სამხრადმდე. და მოკუდა ყრმა იგი.
მას	მცხ.მეფ4	და აღიღო იგი და დადვა ცხედარსა მას ზედა ელისესსა, და გამოიჴშა კარი და გამოვიდა გარე ველად.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ქმარმან მისმან: რა არს, რომელსა მიხვალ შენ დღეს? რამეთუ არცა თვისთავი არს, არცა შაბათი. და ჰრქუა მან დედაკაცმან ქმარსა: შენ დუმენ.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა გალობდენ გალობასა ამას ქვეყანასა ზედა იუდაჲსსა მეტყუელნი: აჰა, ქალაქი მტკიცე და საცხოვნებელი ჩუენი, მოსდგას ზღუდე და გარეზღუდე.
მას	მცხ.მეფ4	მიეგებე მას და არქუ: მშჳდობა არს შენდა და მშჳდობა არს ქმრისა შენისა, გინა მშჳდობით არსა ყრმა იგი? და მან ჰრქუა: მშჳდობაჲ არს.
მას	მცხ.მეფ4	და მიმართა ელისესა მთასა მას და შებმა-უყო ფერჴთა მისთა და მივიდა გეეზი, რათამცა უკმოაყენა, და ჰრქუა ელისე: აცადე და ნუ ეტყჳ, რამეთუ ტკივნეულ არს, და უფალმან დამალა ჩემგან და არა მითხრა მე.
მათ	მცხ.ესა	და დასთრგუნვიდენ მათ ფერჴნი მშჳდთანი და მდაბალთა კუალნი დავრდომილთანი.
მას	მცხ.იერ	დაპყრობილ იქმნა კარიაოთი და სიმაგრენი მოიპყრნეს და იყოს გული ძლიერთა მოაბისათაჲ მას დღესა შინა, ვითარცა გული დედაკაცისა მლმობისაჲ.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე გეეზს: შეირტყ სარტყელი წელთა შენთა და მიიღე კუერთხი ეგე ჩემი ჴელთა შენთა და წარვედ, და თუ ვინმე შეგემთხჳოს კაცი, ნუ აკურთხევ მას და, თუ ვინმე გაკურთხევდეს, ნუ მიუგებ მას სიტყუასა, და დასდევ კუერთხი ეგე ჩემი პირსა ზედა მის ყრმისასა.
მან	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: ცხოველ არს უფალი და ცხოველ არს სული შენი! არა დაგიტეო შენ. და აღდგა ელისე და შეუდგა მას.
მის	მცხ.მეფ4	და გეეზი წარვიდა წინა მათსა და დასდვა კუერთხი იგი პირსა მის ყრმისასა და არა იყო ჴმაჲ, არცა სმენა. და მიეგებოდა გეეზი და უთხრა ელისეს და ჰრქუა: არა აღდგა ყრმა იგი.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა ელისე სახლსა მას და, აჰა, მომკუდარი მდებარე იყო სარეცელსა ზედა მისსა.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა ელისე სახლსა მას და დაჴშნა კარნი, თაყუანი-სცა უფალსა და ილოცა უფლისა მიმართ.
მას	მცხ.მეფ4	და აღჴდა და დააწვა ზედა ყრმასა და დასდვა პირი თჳსი ზედა პირსა მისსა და თუალნი მისნი ზედა თუალთა მისთა, ჴელნი მისნი ჴელთა მისთა და შეიკუნძა მას ზედა და განტფეს ჴორცნი ყრმისანი მის.
მათდამი	მცხ.იერ	მლტოლვარე პირისაგან შიშისა შთავარდეს მთხრებლსა და აღმოსრული მთხრებლით შეპყრობილ იქმნეს საბრჴითა მით, რამეთუ მოვაწინე ესენი მოაბსა ზედა წელიწადსა შინა, რომელსა ზედმივიხილო მათდამი, თქუა უფალმან,
მათ	მცხ.იერ	ძეთა ამმონისთა. ესრეთ თქუა უფალმან: ნუ ძენი არა არიან ისრაჱლსა შორის? ანუ დამპყრობელი არა არს მათ შორის? რაჲსათჳს დაიპყრა მელქომ გალადი? და ერი მათი ქალაქთა მათთა შინა მკჳდრ არს.
მისსა	მცხ.იერ	რამეთუ თავისა მიმართ ჩემისა ვფუცე, - იტყჳს უფალი, - ვითარმედ უვალად და საყუედრელად და საწყევარად იყო შორის მისსა, და ყოველნი ქალაქნი მისნი იყვნენ ოჴერ უკუნისამდე.
მისსა	მცხ.იერ	სასმენელი მესმა უფლისაგან. და მიმთხრობელნი წარმართთა მიმართ მიავლინნა: შეკერბით და მოვედით მისსა, და არ დააცალონ ბრძოლად მის ზედა,
მის	მცხ.იერ	და იყოს იდუმეაჲ უვალად, ყოველი თანწარმავალი მის ზედა განჰკრთეს და დაისტჳნოს ყოველსა ზედა წყლულსა მისსა,
მისსა	მცხ.იერ	აჰა, ვითარცა ლომი აღმოვიდეს საშუალით იორდანისაჲთ ადგიდ ეთამისა, რამეთუ მსთუად განვდევნნე იგინი მისგან და ჭაბუკნი დაადგინენით მის ზედა. ვინ არს რჩეულ მისსა მიმართ? მე ვიხილო, რამეთუ ვინ არს ვითარ მე, და ვინ წინა აღმიდგეს მე, და ვინ ესრეთ მწყემსი, რომელი დადგეს წინაშე პირსა ჩემსა?
მათ	მცხ.იერ	ამისთჳს ისმინეთ განზრახვა უფლისაჲ, რომელი განიზრახა იდუმეას ზედა და გულისსიტყუაჲ მისი, რომელი სიტყუა დამკჳდრებულთა ზედა თემანისათა? არა თუ თანაღირიცხუნენ მათსა უუნდოესნი ცხოვართანი? არა თუ უვალ იქმნნეს მათ ზედა სავანე მათი?
მას	მცხ.იერ	აჰა, ვითარცა არწივი აღვიდეს და იხილვოს და განმარტნეს ფრთენი თჳსნი სიმაგრეთა ზედა მისთა, და იყოს გული ძლიერთა იდუმეასათა მას დღესა შინა, ვითარცა გული დედაკაცისა მლმობიარისა.
იგი	მცხ.იერ	მოკლებულ იქმნა დამასკოჲ. მიიქცა სივლტოლად და განვარდა, ძრწოლამან შეიპყრა იგი, სალმობამან მოიცვა, ვითარცა მშობი.
მას	მცხ.იერ	ამისთჳს დაეცნენ ჭაბუკნი შენნი უბანთა შენთა ზედა, და ყოველნი კაცნი შენნი მბრძოლნი დაეცნენ მას დღესა შინა, - ჰრქვა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან, -
მან	მცხ.მეფ4	და აღდგა ელისე და მივლო სახლსა მას შინა იმიერ ამიერ და აჴდა მეორედ, დააწვა ყრმასა მას ზედა შჳდგზის. და აღიხილნა ყრმამან მან თუალნი თჳსნი.
მას	მცხ.მეფ4	და ჴმა-უყო ელისე გეეზის და ჰრქუა: მოუწოდე აქა სომანიტელსა მას. და მოუწოდა მას გეეზი და შევიდა მისა და ჰრქვა მას ელისე: მიიყვანე ყრმა ეგე შენი!
იგი	მცხ.მეფ4	და შევიდა დედაკაცი იგი და დავარდა ფერჴთა მისთა თანა და თაყუანის-სცა მას ქუეყანასა ზედა და მიიქუა შვილი იგი თჳსი და გამოვიდა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ელისე მიიქცა გალგალად. და იყო სიყმილი ქუეყანასა ზედა და ძენი იგი წინაწარმეტყუელთანი სხდეს წინაშე მისსა. და ჰრქუა ელისე მსახურსა მას თჳსსა: შეადგ შენ ქვაბი იგი დიდი და შეუგბოლე რა ძეთა მაგათ წინაწარმეტყუელთასა.
იგინი	მცხ.იერ	და იყვნენ აქლემნი მათნი სათავისო და სიმრავლე საცხოვართა მათთაჲ წარსაწყმედელ, და განუფიწლნე იგინი ყოველსა ქარსა, განრყუნილ პირნი მათნი. და ყოვლისაგან წიაღ კერძოჲსა მათისა ვყო ძლეულება მათი, - თქუა უფალმან,
მას	მცხ.მეფ4	და განვიდა ველად კრებად არიოთისა და პოვა ვენაჴი დატევებული, და კრიბა მას შინა ნოიჭი სავსე წინამოთა და მოიღო და შთაყარა ქვაბსა მას საგბოლველსა და არა იცოდა, რა იყო.
იგინი	მცხ.იერ	და მოვხადო ელამსა ზედა ოთხთა ქართა, ოთხთაგან მწუერვალთა ცისათა და განვთესნე იგინი ყოველთა მიმართ ქართა ცისათა და არა იყოს ნათესავი, რომელ არა მოვიდეს მუნ განმაგაარებელნი ელამისნი,
მათსა	მცხ.იერ	და შიშნეულ-ვყუნე იგინი წინაშე მტერთა მათთა, რომელნი ეძიებდეს სულთა მათთასა და მოვაწიო მათ ზედა რისხვისაებრ გულისწყრომისა ჩემისა, - იტყჳს უფალი, - და ზედმივავლინო უკუანა მათსა მახჳლი ჩემი, ვიდრე მოსპოლვადმდე მათდა.
მათ	მცხ.მეფ4	და დაუგო კაცთა მათ წინაშე ჭამად, და ვითარცა იწყეს ჭამად, ღაღად-ყვეს და თქუეს: სიკუდილი არს, კაცო ღმრთისაო, ქვაბსა მაგას. და ვერ ჭამდეს.
მის	მცხ.იერ	რამეთუ აღმოვიდა მის ზედა ნათესავი ჩრდილოთ. მან დადვას ქუეყანა მისი მოსაოჴრებელად. და არა იყოს დამკჳდრებული მის შორის, კაცითგან მისაცხოვართამდე, შეირყინეს, წარჴდეს.
იგინი	მცხ.იერ	მათ დღეთა შინა, - იტყჳს უფალი, - და მას ჟამსა შინა მოვიდენ ძენი ისრაილისანი, იგინი და ძენი იუდაჲსნი ერთბამად მოარულნი და მტირალნი, წარვიდენ მეძიებელნი უფლისა ღმრთისა მათისანი.
იგინი	მცხ.იერ	ცხოვარებ წყმედულებ იქმნა ერი ჩემი, მწყემსთა მათთა განჴადნეს იგინი, მთათა ზედა შეაცთუნნეს იგინი, მთათაგან ბორცუთა ზედა ვიდოდეს, დავიწყდა სადგური საწოლი მათი.
მის	მცხ.იერ	ყოველნი მპოვნელნი მათნი განჰლევდეს მათ. მტერთა მათთა თქუეს: არა ულხინოთ მათ მის წილ, რომელ შესცოდეს უფალსა. შჯული სიმართლისა შემკრებელი მამათა მათთა უფლისაჲ.
მის	მცხ.იერ	რამეთუ, აჰა, მე აღვადგენ და აღმოვიყვანებ ბაბილონსა ზედა შესაკრებელსა, ნათესავთა დიდთასა ქუეყანისაგან ჩრდილოჲსა და წყობა-ყონ მის შორის. მუნით მოესრულოს, ვითარცა სატყორცი მბრძოლისა გულისჴმიერისაჲ, ისარნი მისნი არა მოიქცენ ცუდად.
მის	მცხ.იერ	წყობა-ყავთ ბაბილონსა ზედა გარემოჲს ყოველთა მომრთხმელთა მშჳლდისათა, მშჳლდვა-ყავთ მის ზედა, ნუ ჰრიდებთ მშჳლდვასა თქუენსა ზედა, რამეთუ უფალსა შესცოდა.
იგი	მცხ.იერ	ცხოვარი ცთომილი ისრაჱლი, ლომთა განაგარეეს იგი. პირველად შეჭამა იგი მეფემან ასსურისმან, და ესრეთ უკანასკნელ მეფემან ბაბილონისამან, ნაბუქოდონოსორ, ძუალნი მისნი დაჭამნა.
მათსა	მცხ.იერ	- ქუეყანასა ზედა განმამწარებელთასა მიიწიე მას ზედა მწარედ და დამკჳდრებულთა მისთა ზედა შური იძიე, მახჳლო! და უჩინო-ყავ, - იტყჳს უფალი, - უკანაგან მათსა ძჳრნი, და ჰყოფდ ყოველთაებრ, რავდენთა გამცნებ შენ.
იგი	მცხ.იერ	რამეთუ მოიწინეს ჟამნი მისნი, განახუენით დასაკრებელნი მისნი, გამოიკულიეთ იგი, ვითარცა ქუაბი, და მოასრულეთ იგი. ნუ იყოფინ მისსა დანეშტებული.
მათდა	მცხ.იერ	აღაჴმენით ყოველნი ნაყოფნი მისნი და შთამოვიდოდედ კლვად. ვაჲ მათდა, რამეთუ მოიწია დღე მათი და ჟამი შურისგებისა მათისაჲ.
მას	მცხ.იერ	და მოწმება ყავთ ბაბილონსა ზედა მრავალთა, ყოვლით კერძო გარდამცემელთა მშჳლდისათა მოადეგით მას ზედა გარემოს. ნუ იყოფინ მისსა განრინებული. მიაგეთ მას საქმეთაებრ მისთა. ყოველთაებრ რავდენნი ყუნა, უყავთ მას, რამეთუ უფლისა მიმართ წინაგანეწყო წმიდისა ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი ძალთა: მიმძლავრებულ არიან ძენი ისრაჱლისანი და ძენი იუდაჲსანი. ერთბამად ყოველნი წარმტყუენველნი მათნი ემძლავრნეს მათ, რომელთა არა ინებეს გამოვლინებაჲ მათი,
მათ	მცხ.ესა	დაჰრთენ მათ ძჳრნი, უფალო! დაჰრთენ ძჳრნი დიდებულთა ქუეყანისათა და დართენ ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი.
მათდა	მცხ.ესა	რამეთუ, აჰა, უფალი წმიდისაგან ადგილისა მოაწევს რისხვასა მისსა დამკჳდრებულთა ზედა ქუეყანისა შორის, მოხილვად უშჯულოებასა დამკჳდრებულთა ქუეყანისათასა ძჳნად მათდა და გამოაცხადოს ქუეყანამან სისხლი მისი, და არა დამალნეს მოკლულნი მერმე.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა მოაწიოს უფალმან მახჳლი წმიდაჲ და დიდი და ძლიერი ვეშაპსა ზედა გუელსა მლტოლვარესა, ვეშაპსა ზედა გუელსა გულარძნილსა, და მოკლას ვეშაპი მას დღესა ზღვასა შინა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა ვენაჴი კეთილი გულისსათქუმელი, მთავრობა მის ზედა.
მას	მცხ.ესა	მე, ქალაქი მაგარი, ქალაქი გარემოცვული, ამაოდ ვასუამ მას, რამეთუ გამოღებულ იქნეს ღამე, ხოლო დღისი დაეცეს ზღუდე.
იგი	მცხ.ესა	არა არს, რომელი არ ზედდაესხა მას; ვინ დამდვას მე ცვად ლელწმისა ველსა შინა? ბრძოლისა ამისთჳს შეურაცხ-ვყავ იგი, აწ უკუე ამისთჳს ქმნნა უფალმან ყოველნი, რაოდენნი განაჩინნა.
მათ	მცხ.ესა	დავიწუხენ, ჴმობდენ ყოველნი დამკჳდრებულნი მათ შორის, ვყოთ მშჳდობა მისსა. მშჳდობა ვყოთ მომავალთა.
იგიცა	მცხ.ესა	ნუ, ვითარცა მან დასცა, იგიცა იწყლასა ეგრეთ? ანუ ვითარცა მან მოკლა, იგიცა ეგრეთ მოიკლასა?
იგინი	მცხ.ესა	მბრძოლმან და მაყუედრებელმან განავლინნეს იგინი. არა შენ ხარა მწურთელი სულითა შენითა მძჳნვარედ მოწყუედისა მათისა სულითა გულისწყრომისათა?
მას	მცხ.ესა	ამისთჳს მოისპოს უშჯულოვებაჲ იაკობისი. და ესე არს კურთხევა მისი, ოდეს მოუსპო მას ცოდვაჲ, ოდეს დაისხნენ ყოველნი ქვანი ბომონთანი დაჭრილებად, ვითარცა მტუერი წულილი, და არა ეგნენ კერპნი მათნი
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, აღმოღობოს უფალმან დანახეთქით მდინარისათ, ვიდრე რინოკუსურომდე, ხოლო თქუენ შეკრიბენით ძენი ისრაჱლისანი თითოეულნი.
მას	მცხ.იერ	ამისთჳს დაემკჳდრნენ ურჩხულნი ჭალაკთა შინა და დაემკჳდრნენ მას შინა ასულნი სირინოსთანი, და არა აღეშენოს მერმე უკუნისამდე, და არა დამკჳდრებულ იქმნეს მერმე ნათესავითი ნათესავად,
იგი	მცხ.იერ	ესმა მეფესა ბაბილონისასა სასმენელი მათი, დაიჴსნნეს ჴელნი მისნი, ჭირმან შეიპყრა იგი სალმობათა, ვითარცა მშობისათა.
მას	მცხ.იერ	აჰა, ვითარცა ლომი, გამოვიდეს მაღნართაგან იორდანისათა, ადგილსა ეთამისთა, სამკჳდრებელსა შორის დასაბამისსა, რამეთუ მალიად განვდევნნე იგინი მისგან, და ყოველი ჭაბუკი მას ზედა დავადგინო, რამეთუ ვინ ვითარ მე? და ვინ წინააღმიდგეს მე? და ვინ ესრეთ მწყემსი, რომელ დადგეს წინაშე პირსა ჩემსა?
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ გულისწყრომაჲ უფლისაჲ იქმნა ძჳნად იერუსალჱმისა და იუდაჲსსა, ვიდრემდის არა განსთხინა იგინი პირისაგან მისისა და განდგა სედეკია მეფისაგან ბაბილონისასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და იკითხა დავით ღმრთისა მიერ და თქუა: უკუეთუ აღვიდეთ უცხოთესლთა მათ და მომცნე იგინი ჴელთა ჩემთა? და ჰრქუა მას უფალმან: აღვედ და მოგცნე იგინი ჴელთა შენთა.
იგი	მცხ.იერ	და შეიპყრეს მეფე სედეკია, და მოიყვანეს იგი მეფისა მომართ ბაბილონისა, დევლათად, ქუეყანად ემათისა, და ეზრახა მეფე ბაბილონისაჲ სასჯელისა თანა სედეკიას.
იგი	მცხ.იერ	და თუალნი სედეკიაჲსნი დააბრმნა, და შეკრა იგი ბორკილებითა, და მიიყვანა იგი მეფემან ბაბილონისამან ბაბილონად, და მისცა იგი სახიდ წისქვილისა ვიდრე დღედმდე, რომელსა მოკუდა.
იგი	მცხ.იერ	ხოლო დავრდომილთაგანი ერისათანი და ნეშტი ერისაჲ და დაშთომილნი ქალაქსა შინა და მილტოლვილნი იგი შევრდომილნი მეფისა მიმართ ბაბილონისა და ნეშტი სიმრავლისაჲ განსახლნა ნაბუზარდან მთავარქონდაქარმან.
მას	მცხ.მეფ3	და ვითარცა-იგი გამოეცხადა უფალი სოლომონს მეორედ, ვითარცა-იგი გამოეცხადა მას გაბაონს,
მას	მცხ.იერ	და სუეტთაჲ, ოცდაათხუთმეტ წყრთა იყო სიმაღლე სუეტისა ერთისაჲ, და საბელი ათორმეტთა წყრთათაჲ გარეშესწუდებოდა მას და სისქე ოთხთა თითთაჲ გარემოჲს
მათ	მცხ.იერ	და სუეტისთავი მათ ზედა რვალისაჲ, და სიმაღლე სუეტისთავისა ერთისა ხუთ წყრთა. და ბადე და ბროწეულები სუეტისთავსა ზედა გარემოჲს ყოველნი რვალისანი, და ამათებრვე მეორესაცა სუეტსა რვაჲ ბროწეული (წყრთეულად ათორმეტთა წყრთათაჲ).
მის	მცხ.იერ	და ქალაქისაგან წარიყვანა საჭურისი ერთი, რომელი იყო ზედამდგომელი კაცთა მებრძოლთა და შჳდნი კაცნი სახელოანნი პირისწინაშენი მეფისანი, პოვნილნი ქალაქსა შინა, და მწიგნველი მთავარი ძლიერთაჲ, მწიგნველი ერისა მის ქუეყანისაჲ და სამეოცნი კაცნი ერისაგან ქუეყანისაჲსა, პოვნილნი შორის ქალაქისა.
იგინი	მცხ.იერ	და მიყვანნა იგინი ნაბუზარდან მთავარქონდაქარმან და მიიყვანნა იგინი მეფისა ბაბილონისაჲსა დევლათად.
იგინი	მცხ.იერ	და მოსწყჳდნა იგინი მეფემან და მოაკუდინნა იგინი დევლათას შინა, ქუეყანასა ემათისასა, და განსახლულ იქმნა იუდა ზედაკერძოჲსაგან ქუეყანისა მისისა.
იგი	მცხ.იერ	და გამოვავლინნე ბაბილონისათჳს მაგინებელნი, და გინებულ-ყონ იგი და განრყუნან ქუეყანა მისი, რამეთუ ვაჲ ბაბილონსა ზედა გარემოს დღესა შინა განბოროტებისა მისისასა.
იგიცა	მცხ.მეფ3	და ბალათი და დერმოთი, უდაბნო იგიცა და შენიცა,
მის	მცხ.იერ	მის ზედა მოირათხნ მომრთხმელმან მშჳლდისა თჳსისამან, და მის ზედა გარემოირატყნ, რომლისა არნ საჭურველი თჳსი. ნუ ჰრიდებთ ჭაბუკთა მისთა ზედა, და განაქარვეთ ყოველი ძალი მისი.
მან	მცხ.იერ	ივლტოდეთ ბაბილონისშორისისაგან, და განირინეთ კაცადმან სული თჳსი, და ნუ განჰვარდებით უსამართლოებისა მისისა მიერ, რამეთუ ჟამი შურისძიებისა მისისაჲ არს უფლისა მიერ, მისაგებელი მისი მიაგოს მან.
მას	მცხ.იერ	და მეყსეულად დაეცა ბაბილონი და შეიმუსრა, ჰგოდებდით მას, დასდევით რიტინე განხრწნილებასა მისსა, გან-ხოლო-იკურნოს.
მისსა	მცხ.იერ	განიმზადენით სამშვილდველნი, აღავსენით კაპარჭებნი. განაღჳძა უფალმან სული მეფისა მიდთაჲსა, რამეთუ ბაბილონსა ზედა არს რისხვაჲ მისი მოსპობად მისსა, რამეთუ შურისგება უფლისაჲ არს შურისგება ტაძრისა მისისა.
მას	მცხ.მეფ4	და თქუა ელისე: მოიღეთ ფქვილი და შთაასხით ქვაბსა მაგას და შთაასხეს და ჰრქუა ელისე გეეზის, მსახურსა მას თჳსსა: დაუგე ერსა მაგას და ჭამონ. და არა იქმნა ვნება ქვაბისა მისგან.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა კაცი ერთი ბეთსაისით და მოართვა კაცსა მას ღმრთისასა პური პირველ ნაყოფთა ჴუეზა ქრთილისა და ეტერი ფიჩჳთა. და თქუა ელისე: დაუგეთ ერსა მაგას და ჭამონ.
მან	მცხ.მეფ4	და თქუა მსახურმან მან მისმან: რა ვისმე ეყოს ესე წინაშე ასსა მაგას კაცსა? და ჰრქუა ელისე: დაუგე ერსა მაგას და ჭამონ, რამეთუ ესრე იტყჳს უფალი: ჭამონ და დაუშთეს ნეშტი.
მის	მცხ.მეფ4	და დაუგო წინაშე მათსა, ჭამეს და დაუშთა ნეშტი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ნემან, ერისთავი მეფისა ასურასტანისა, იყო კაცი დიდი წინაშე უფლისა თჳსისა და საკჳრველ პირითა, რამეთუ მის გამო მოსცა უფალმან ჴსნა ასურასტანელთა. და კაცი იგი იყო ძლიერ ძალითა და კეთროვან.
მის	მცხ.მეფ4	და გამოვიდეს ასურასტანით კაცნი უჭურველნი და წარტყუენეს ქუეყანისა მისგან ისრაჱლისა ქალი ერთი მცირე. და იყო ცოლისა მის თანა ნემანისა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა დედოფალსა მას თჳსსა: რამეთუმცა ვიდა უფალი ჩემი წინაწარმეტყუელისა მის ღმრთისა სამარიად და ევედრამცა მას და მუნთქუესვემცა განწმიდნა ეგე კეთროვანებისაგან.
იგი	მცხ.მეფ4	და შევიდა და უთხრა უფალსა მას თჳსსა და ჰრქუა: ესრე და ესრე იტყოდა ქალი იგი, რომელ-იგი არს ქუეყანისა მისგან ისრაჱლისა.
მის	მცხ.მეფ4	და უთხრეს მეფესა და ჰრქუა მეფემან ასურასტანისამან: მივედ და მივწერო მეფისა მის ისრაჱლისა. და წარიღო ათი სასწორი ვერცხლი და ექუსი სასწორი ოქრო, ათი ქმნული სამოსელი.
მის	მცხ.ფსალმ	ჭირსა ჩემსა ვხადე უფალსა და ღმრთისა ჩემისა მიმართ ღაღად-ვყავ; შეისმინა ტაძრით წმიდით მისით ჴმისა ჩემისა და ღაღადებაჲ ჩემი მის წინაშე მიიწიოს ყურთა მისთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და იძრა და შეძრწუნდა ქუეყანაჲ და საფუძველნი მთათანი შეშფოთნეს და შეიძრნეს, რამეთუ შეჰრისხდა მათ ღმერთი.
მისგან	მცხ.ფსალმ	აჴდა კუამლი რისხვასა მისსა და ცეცხლი პირისა მისისაგან აღატყდეს და ნაკუერცხალნი აღეგზნნეს მისგან.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიავლინნა ისარნი და განაბნინა იგინი და ელვანი განამრავლნა და შეაძრწუნნა იგინი.
იგი	მცხ.იერ	არა არს ესემლევანი ნაწილი იაკობისი, რამეთუ რომელნი დაჰბადნა, ყოველნი იგი არს ნაწილ მისსა, და ისრაილი საკურთხ მკჳდრობისა მისისა, უფალი ძალთა სახელი მისი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ღმერთი ჩემი, უბიწო არიან გზანი მისნი და სიტყუანი უფლისანი გამოჴურვებულ; შესავედრებელ არს იგი ყოველთათჳს, რომელნი ესვენ მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და დავაწულილნე იგინი, ვითარცა მტუერი წინაშე პირსა ქარისასა და ვითარცა თიჴაჲ უბნისა დავთრგუნნე იგინი.
მის	მცხ.იერ	აღიღეთ სასწაული ქუეყანასა ზედა და ჰნესტუეთ ნესტუსა წარმართთა შორის. წმიდა-ყავთ მის ზედა ნათესავები და ჰმოწმეთ მის ზედა მეფეთა არარატისათა, მენი და ასხანაზელთა დაადგინენით მის ზედა წყლულებისმდომნი აღიყვანეთ მის ზედა ცხენი, ვითარცა სიმრავლე მკალთა.
იგინი	მცხ.იერ	განჴურვებასა შინა მათსა სარეცელი მათი მივსცე განუსუენებელად, და მივსცე სასუმელი მათ და დავათრვნე იგინი, რაჲთა დასულბენ და დაიძინონ ძილი საუკუნოჲ, და ვერ განიღჳძონ, - იტყჳს უფალი,
იგინი	მცხ.იერ	და შთავჴადნე იგინი, ვითარცა კრავნი, დაკლვად და ვითარცა კრავნი თიკნებითურთ,
მის	მცხ.იერ	იქმნნეს ქალაქნი მისნი განსაქარვებელ, ქუეყანა ურწყულ და უვალ, ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არ დაიმკჳდროს მის ზედა არა ვინ კაცმან, არცა დაიმასპინძლოს მათ შინა ძემან კაცისამან.
მისდამი	მცხ.იერ	და შური ვიძიო ბილს ზედა ბაბილონს შინა და გამოვიხუნე, რომელნი შთაენთქნეს, პირისაგან მისისა, და არღარა შეკრბენ მისდამი ნათესავნი წარმართნი მერმე. და ზღუდეცა ბაბილონისაჲ და-ვე-ეცა.
მის	მცხ.იერ	და ნუ სადა შეშინდეს გული თქუენი და წიწნეულ იქმნეთ სმენისაგან სმენადისა ქუეყანასა ზედა, და შემოვიდეს მასვე წელსა შინა სმენაჲ, და მის თანა წელიწადსა შინა სმენაჲ და უსამართლობაჲ ქუეყანასა ზედა და მჴელმწიფები ჴელმწიფებასა ზედა, იგავი იგავსა ზედა.
მათ	მცხ.იერ	და იხარებდენ ბაბილონსა ზედა ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველნი მათ შორისნი, რამეთუ ჩრდილოჲთ მოვიდენ განმხრწნელნი მისნი, - თქუა უფალმან.
მის	მცხ.იერ	და რამეთუ ბაბილონს შინაცა დაცემაჲ წყლულთა ისრაჱლისათაჲ მის შორის, და ბაბილონისანიცა უკუე დაეცნენ წყლულნი ყოვლისა ქუეყანისა მიერ ძლეულნი.
მისგან	მცხ.იერ	რამეთუ მოსპო უფალმან ბაბილონი, და წარწყმიდა მისგან ჴმაჲ დიდი, რომელი ოხრიდა, ვითარცა წყალნი მრავალნი, მისცა მოსპოლვად ჴმაჲ მისი.
მის	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი: ზღუდე ბაბილონისაჲ განვრცნა. გარდარღუევით გარდაირღუეს, და ბჭენი მისნი მაღალნი ცეცხლითა მოიცეცხლნენ, და არა დაშურებოდიან ერნი ცუდად და ნათესავნი მის შორის მოაკლდენ.
მისა	მცხ.მეფ4	და არა უნდა უფალსა განრყუნად იუდა დავითისთჳს, მონისა თჳსისა, ვითარცა ეტყოდა მას მიცემად მისა სანთელი და ძესა მისსა ყოველთა დღეთა.
მას	მცხ.იერ	და სთქუა: უფალო, უფალო, შენ სთქუ ადგილსა ამას ზედა მოსპოლვად იგი და არყოფად მას ზედა მკჳდრნი კაცითგან მისაცხოვართამდე, რამეთუ განსაქარვებელად უკუნისამდე იყოს!
მას	მცხ.იერ	და იყოს, ოდეს დასცხრე აღმომკითხველი წიგნისა ამის, და დააკრა მას ზედა ქვაჲ და შთააგდო იგი საშუალ ევფრატსა.
მის	მცხ.იერ	და სთქუა: ესრეთ დაინთქას ბაბილონი, არღა აღდგეს პირისაგან ძჳრთასა, რომელთა მე მოვაწევ მის ზედა, და დაემტკიცნეს სიტყუანი იერემიასნი, ვიდრე აქამომდე.
იგინი	მცხ.ბარ	მეტყუელი: არა თუ ისმინოთ ჴმისა ჩემისაჲ, ნუსადა ბგერაჲ იგი დიდი და მრავალი უკუნიქცეს შურად წარმართთა მიმართ, სადა განვაბნიენ იგინი, მუნ.
მის	მცხ.ბარ	და დასდევ სახლი, სადა იწოდა სახელი შენი, მის შორის უდაბნოდ, ვითარცა დღესა ამას უკეთურებისათჳს სახლისა ისრაილისა და სახლისა იუდაჲსასა.
მას	მცხ.ბარ	ვითარცა სთქუ ჴელითა ყრმისა შენისა მოსესითა, დღესა შინა ამცნებდი რაჲ შენ მას დაწერად შჯულისა შენისა წინაშე ძეთა ისრაილისათასა,
მათ	მცხ.ბარ	და გულისჴმა-ყონ, ვითარმედ მე, უფალი ღმერთი მათი, და ვსცე მათ გული გულისხმიერი და ყურნი მსმენელნი.
მას	მცხ.ბარ	და მაქებდენ მე ქუეყანასა მას განსახლვისა მათისასა, და მოიჴსენონ სახელი ჩემი.
მათ	მცხ.მეფ4	და დღეთა მისთა ეცრუვა ედომი ქუეშე ჴელსა იუდასსა და დაიდგინეს მათ ზედა მეფე.
მას	მცხ.ბარ	და მოვაქცინე იგინი ქუეყანასა მას, რომელსა ვეფუცე მამათა მათთა: აბრაჰამს, ისააკსა და იაკობსა. და ეუფლნეს მას და განვამრავლნე იგინი, და არა შემცირდენ.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა აღმოიკითხა წიგნი იგი მეფემან ისრაჱლისამან, დაიპო სამოსელი თჳსი და თქუა: ღმერთი ნუ ვარა მეა, ვითარმცა მოვაკუდინე და ვაცხოვნე? და მოავლინა ჩემდა კაცი ეგე განწმედად კეთროვანებისაგან თჳსისა, ხოლო უწყოდეთ და გულისხმა-ყავთ, რამეთუ მიზეზობს რასმე.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა ესმა ელისეს, კაცსა ღმრთისასა, ვითარმედ დაიპო მეფემან ისრაჱლისამან სამოსელი თჳსი, მიავლინა მეფისა მის ისრაჱლისა და ჰრქუა: რასა დაიპე სამოსელი შენი? მოვედინ ჩემდა ნემან და უწყოდენ, რამეთუ არს წინაწარმეტყუელი ისრაჱლსა შორის.
მას	მცხ.მეფ3	და ქმნა მეფემან სოლომონ სამასი ჰოროლი ოქროსი ჭედილი და სამას-სამასი დრაჰკანი ზედა თჳთეულად ოროლებსა მას.
მისა	მცხ.მეფ4	და გამოავლინა მისა ელისე მოციქული და ჰრქუა: მივედ, იბანე იორდანესა შჳდგზის და მოიქცეს ფერი შენი შენდა და განსწმიდნე.
მას	მცხ.მეფ4	და წარდგეს მონათა მისთაგანნი და ეტყოდეს მას: ძმაო, დიდი თუმცა სიტყუაჲ რა გარქვა შენ წინაწარმეტყუელმან? არამემცა ჯერ-იყო ყოფად? აცადე, რამეთუ გარქვა: დაიბანე, განწმიდნე.
მისებრ	მცხ.მეფ4	და შთაჴდა ნემან და იბანა იორდანესა შჳდგზის მსგავსად სიტყჳსა მისებრ ელისესა. და მოიქცეს და იქმნეს ჴორცნი მისნი, ვითარცა ყრმისა ჩჩჳლისანი, და განწმიდნა.
მისა	მცხ.მეფ4	და მოიქცა ნემან ელისესა, იგი თავადი და ყოველი ბანაკი მისი, მოვიდა და დადგა წინაშე მისა და თქუა: აჰა, უწყი, რამეთუ არა არს ღმერთი ყოველსა ქუეყანასა, გარნა ისრაჱლსა შორის და აწ მიიღე კურთხეული მონისა შენისაგან.
მას	მცხ.მეფ4	და თქუა ელისე: ცხოველ არს უფალი, რომლისა წინაშე დავდეგ. არა რა მოვიღო. და აწვევდა მას მიღებად და მან არა თავს-იდვა.
მათ	მცხ.მეფ4	და თქუა ნემან: ვინათგან არა ინებე, მიბრძანე და აღვკიდო ჯორთა მიწა ამის ქვეყანისა, რამეთუ არღარა ყოს მონამან შენმან შესაწირავი და საზორველნი ღმერთთა მათ უცხოთა, გარნა მხოლოსა უფალსა.
მას	მცხ.მეფ4	სიტყჳსა ამისთჳს ლხინება-ყვნა უფალმან მონისა ამის შენისა: შესლვასა მას უფლისა ჩემისასა სახლსა მას რემანისასა თაყუანის-ცემად მისა, რამეთუ დამდვის ჴელი თჳსი ჩემ ზედა შესლვასა მას მისსა სახლსა მას რემანისასა და დადრეკასა მისსა თაყუანის-ვსცე უფალსა ღმერთსა ჩემსა და მოტევება-ყავნ უფალმან მონისა შენისა სიტყჳსა მისთჳს.
მან	მცხ.იგავ	რომელმან პოვა ცოლი სახიერი, პოვა მან მადლი და მოიღო ღმრთისაგან მხიარულებაჲ; რომელმან განაძოს ცოლი სახიერი, განჴადოს მან კეთილი თჳსი; ხოლო, რომელმან დაიყენოს მემრუშე, უგუნურ და უღმრთო არს.
მას	მცხ.მეფ4	და ეწია გეეზი ნემანს და იხილა ნემან გეეზი, რამეთუ სდევდა მას და გარდამოვიდა ეტლით თჳსით და მიეგებოდა მას და ჰრქუა: მშჳდობა არსა მოსლვა შენი?
მათგან	მცხ.მეფ4	და ჰრქვა გეეზიმ: მშჳდობით არს. უფალმან ჩემმან მომავლინა შენდა, აჰა, ესერა, მოვიდეს ჩემდა ორნი ყრმანი მთით ეფრემით ძეთა მათგან წინაწარმეტყუელთასანი. აწ მოეც ამათ სასწორი ერთი ვერცხლისა და ორნი სამოსელნი ქმნულნი.
იგინი	მცხ.მეფ4	და მოვიდეს ბნელისასა მას და მოიღო ჴელთაგან მათთა და დადვა სახლსა მას და განუტევნა იგინი. და წარვიდეს კაცნი იგი.
მას	მცხ.მეფ4	და იგი შევიდა და დადგა წინაშე უფლისა თჳსისა და ჰრქუა მას ელისე: ვინა მოხვალ, გეეზი? და ჰრქუა გეეზი: არა ვიდრე სრულ ვარ მონა შენი იმიერ, გინა თუ ამიერ.
მით	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ელისე: არა გული ჩემი შენ თანა იყოა, რაჟამს მოიქცა კაცი იგი ეტლთა მათგან და მოგეგებოდა შენ? და, აჰა, მოიღე ვეცხლი იგი და სამოსელი და მოიგო მით მტილი და ზეთისხილნი და ვენაჴი და ზროხა და ცხოვარნი და მონები და მჴევლები?
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუეს ძეთა მათ წინაწარმეტყუელთა ელისეს: აჰა, ესერა, ადგილი ესე, რომელსა დავმკჳდრებულვართ ჩუენ, იწრო არს ჩუენდა.
მათ	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მათ თანა და მივიდა იორდანედ და კაფდეს ძელთა.
მას	მცხ.მეფ4	და, აჰა, ერთი ვინმე მათგანი ვიდრე მოაკვეთდა მოსელსა, წარვარდა რკინა ტარსა და შთავარდა წყალსა მას და ღაღად-ყო კაცმან და თქუა: შემიწყალე, უფალო, რამეთუ იგიცა ნათხოვ იყო.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა კაცმან ღმრთისამან, სადა ოდენ შთავარდა? და უჩუენა მას ადგილი იგი, მოსტეხა რტო ერთი ელისე და შთააგდო მუნთქვეს ოდენ და ღმოჩნდა რკინა იგი.
მისთჳს	მცხ.ოსე	და ჰრქუა ღმერთმან: უწოდე იეზრაელ ამისთჳს, რამეთუ მცირედღა და შური ვიძიო მე სახლისა მისთჳს იეზრაელისა და სახლსა ზედა იუდაჲსსა და დავაცხრვო მეფობა ისრაილისაჲ.
მათ	მცხ.მეფ4	და მიავლინა ელისე მეფისა მის ისრაჱლისა და ჰრქუა: ეკრძალე, ნუუკუე მიხჳდოდით მათ ადგილთა, რამეთუ მუნ ასურნი იგი დადარანებულ არიან.
მას	მცხ.მეფ4	და წარავლინა მეფემან ისრაჱლისამან ადგილსა მას მსტოვარნი, რომელსა ჰრქუა მას ელისე მოხილვად მათდა და ერიდებოდა მას ადგილსა არა ერთგზის და არცა ორგზის.
მას	მცხ.ოსე	და იყოს მათ დღეთა შინა, შევმუსრო მშჳლდები იეზრაელისაჲ, ღელესა მას იეზრაელისასა
მას	მცხ.ოსე	და მიუდგა და უშვა მას ასული და ჰრქუა მას უფალმან: უწოდე სახელი მისი არაშეწყალებულ, რამეთუ არღარა შევსძინო მერმე შეწყალებად სახლი ისრაილისაჲ, არამედ წინააღმდგომით წინაღუუდგე მათ.
იგინი	მცხ.ოსე	ხოლო ძენი იუდაჲსნი შევიწყნარნე და ვიჴსნნე იგინი უფლისა მიერ ღმრთისა მათისა, და არა ვიჴსნნე იგინი მშჳლდითა, არცა მახჳლითა, არცა ბრძოლითა, არცა ცხენებითა, არცა მჴედრობითა
იგი	მცხ.ოსე	და სძესა განეყენა არაშეწყალებული იგი, და მერმე მიუდგა და შვა ძე
მათ	მცხ.მეფ4	და განრისხნა გული მეფისა ასურთასა სიტყჳსა მისთჳს და მოუწოდა მონათა თჳსთა და ჰრქუა მათ: მითხარითღა მე, ვინმე მამხილა მეფისა მის თანა ისრაჱლისა?
მათდა	მცხ.იერ	და ვიზრახო მათდა მიმართ მსჯავრისა თანა ყოვლისათჳს უკეთურებისა მათისა, ვითარ დამიტევეს მე, და უგეს ღმერთთა უცხოთა და თაყუანისსცეს ნაქმრებსა ჴელთა მათთასა.
მას	მცხ.მეფ4	და თქუა ვინმე ერთმან მონათა მისთაგანმან: არა ვინ, უფალო ჩემო მეფე, არამედ ელისე წინაწარმეტყუელი ისრაჱლისა უთხრობს მეფესა მას ისრაჱლისასა ყოველთა სიტყუათა შენთა, რომელთა იტყჳ სენაკთა, ანუ სასვენებელთა ზედა შენთა.
მას	მცხ.მეფ4	და თქვა მეფემან: მივედით და იხილეთ, სადა იყოს იგი და მივავლინო და შევიპყრა იგი. და უთხრეს მას და ჰრქვეს: აჰა, ეგერა, დოთაიმს არს.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარავლინა მუნ მეფემან ასურასტანისამან ჰუნეები და ეტლები და ერი ძლიერი და მივიდეს ღამე და მოიცვეს ქალაქი იგი.
მას	მცხ.მეფ4	და აღიმსთო მსახურმან ელისესმან და, აჰა, ერი ძლიერი მოახლებულ იყო გარემო ქალაქსა მას, ჰუნეები და ეტლები. და ჰრქუა მას ყრმამან: უფალო, რამე ვყოთ?
იგი	მცხ.მეფ4	და თაყუანის-სცა უფალსა ელისე, ილოცვიდა და თქუა: უფალო, განუხვენ თუალნი ამის ყრმისანი, რათა იხილოს. და განუხუნა უფალმან თუალნი მისნი და იხილა და, აჰა, მთა იგი სავსე იყო ჰუნებითა და ეტლებითა ცეცხლისათა გარემოს ელისესა.
მის	მცხ.მეფ4	და გარდამოჴდეს მისსა და ილოცვიდა ელისე უფლისა მიმართ და თქუა: გუემე ნათესავი ეგე სიბრმითა! და გუემნა იგინი უფალმან სიბრმითა მსგავსად სიტყჳსა მის ელისესისა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მათ ელისე: არა ესე გზა არს და არცა ესე ქალაქი, მომდევდით მე და მიგიყვანნე თქუენ კაცისა მის, რომელსა ეძიებთ. და მიიყვანნა იგინი სამარიად.
იგინი	მცხ.მეფ4	ვითარცა იხილნა იგინი მეფემან ისრაჱლისამან, ჰრქუა ელისეს: მოსრვით მოსრნე იგინი, მამაო.
მისგან	მცხ.ოსე	და შეკრბენ ძენი იუდაჲსნი და ძენი ისრაილისანი ერთად, და დაიდგინონ თავისა მათისა მთავარი ერთი, და აღმოვიდენ ქუეყანისა მისგან, რამეთუ დიდ არს დღე იგი იეზრაელისა.
მას	მცხ.მეფ4	და დაუგო მათ დიდად და ჭამეს და სვეს და წარვიდეს უფლისა თჳსისა და არღარა შესძინეს ასურთა მათ მოსლვად ქუეყანასა მას ისრაჱლისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო სიყმილი დიდი სამარიას და დასხდეს მის გარემო, ვიდრემდე ეპოებოდა თავი ვირისა ერგასის სასწორის ვეცხლისა და ოთხი კაბიწი და ნაედომი ტრედისა ხუთის სასწორისა ვეცხლისა.
მისა	მცხ.მეფ4	და მეფე ისრაჱლისა იქცეოდა ზედა ზღუდესა მას და დედაკაცი ერთი ღაღადებდა მისა მიმართ და თქუა: მიჴსენ მე, უფალო მეფე.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას მეფემან: ნუ გიჴსნეს შენ უფალმან, ვინა გიჴსნეს შენ კალოსაგან ანუ საწნეხელისა?
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქვა მას მეფემან: რა არს შენდა, დედაკაცო? მიუგო დედაკაცმან და ჰრქუა: ამან დედაკაცმან მრქუა: მოვედ და შვილი ეგე შენი შევჭამოთ დღეს და შვილი ესე ჩემი შევჭამოთ ხვალე.
მას	მცხ.იგავ	სიმდიდრემან შესძინის მეგობარნი მრავალნი, ხოლო გლახაკსა მას, რომელცა უვინ, გან-ვე-ეშორის.
იგი	მცხ.მეფ4	და შევგბოლეთ შვილი იგი ჩემი და შევჭამეთ და ვარქუ მეორესა დღესა: აწ შენი შვილი მოიყვანე და შევჭამოთ და დამალა შვილი იგი თჳსი.
იგი	მცხ.იგავ	მოწამე მტყუარი არა უტანჯველი იყოს, ხოლო რომელი აბრალებდე ნაწილად, იგი ვერ განერეს საშჯელსა.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა ესმა მეფესა სიტყუა იგი მის დედაკაცისა, დაიპო სამოსელი თჳსი და იგი იქცეოდა ზედა ზღუდესა მას. და იხილა ყოველმან ერმან, რამეთუ ძაძა ემოსა შიშველთა ჴორცთა მისთა.
მის	მცხ.მეფ4	და თქუა: ესე და ესე მიყავნ მე ღმერთმან და ესე და ესე შემძინენ, უკუეთუ დგესღა თავი ელისესი, ძისა საფატისი, მის ზედა დღეს.
მისა	მცხ.მეფ4	და ელისე ჯდა სახლსა თჳსსა და მოხუცებულნი იგი სხდეს მის თანა. და წარავლინა კაცი მეფემან მისა და, ვიდრე არღა მიწევნილ იყო მოციქული იგი მისა, ჰრქუა ელისე მოხუცებულთა მათ: იცითმეა, რამეთუ წარმოავლინა შვილმან მოსისხლისამან მოკუეთად თავისა ჩემისა და ვითარცა შემოვიდოდის მოციქული იგი, დაიპყართ კართა, რამეთუ, აჰა, ეგერა, ბგერა ფერჴთა უფლისა მისისათა შემდგომად მისა.
მათა	მცხ.მეფ4	და ვიდრე იგი ეტყოდა მათ და მოციქული იგი მეფისა მო-ხოლო-იწია მათა და ჰრქუა: აჰა, ესერა, ძჳრი უფლისა მიერ არს, რასაღა ვევედრებოდი უფალსა?
იგი	მცხ.იგავ	ყოველსა, რომელსა სძულდეს ძმაჲ გლახაკი, ესევითარი სიყუარულისაგანცა შორს იყოს განზრახვაჲ კეთილი, რომელთა იციან იგი, მათა მახლობელ არს, ხოლო კაცმან ბრძენმან პოოს იგი. რომელი მრავალსა ბოროტსა იქმს, აუვარებს უკეთურებასა და რომელი აღაზრზენდეს სიტყუასა, იგივე ცხონდეს.
მას	მცხ.იგავ	განსწავლე ძე შენი და ესრეთ იყოს სასოჲ კეთილ და გინებასა ნუ აღაყვანებ სულსა მისსა უკუეთუ სცე მას კუერთხითა, არა მოკუდეს, არამედ სული მისი სიკუდილისაგან იჴსნე.
მითვე	მცხ.იგავ	სასწორი დიდი და მცირე და საწყაული ორი საძაგელ არს წინაშე უფლისა (და რომელთა ყონ იგი, მითვე უბრკუმეს და შებრკოლდეს კაცი).
მას	მცხ.იგავ	ძჳრსა უკეთურად იტყჳნ, რომელი ვალნ მას შინა, და წარმდებებით იქადინ.
მისგან	მცხ.იგავ	განეშორე მისგან, რომელი თავს-მდებ ექმნეს უცხოსა და სტუმართათჳს დაწინდულ იქმნას.
მათ	მცხ.იგავ	განბნევა უღმრთოთა არს მეფე ბრძენი, რომელი ავლინებს მათ ზედა ურმისთვალთა.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი შეიკრებდეს საუნჯეთა ენითა ტყუილისათა, ამაო არს, და მისდევს იგი საფრჴეთა სიკუდილისათა.
მათ	მცხ.იგავ	გულარძნილთა მათ გულარძნილნი გზანი მოუვლინნის უფალმან ღმერთმან, ხოლო წმიდა და მართალ საქმენი მისნი.
მისგან	მცხ.მეფ3	და აღუდგინა უფალმან სოლომონს მჴდომად ადერ იდუმელი და რაზონ, ძე ელიადათისი, რომელი-იგი ელტოდა და ადრაზარ მეფისა მისგან სუბელთასა, უფლისა თჳსისა.
მას	მცხ.მეფ3	და იყო მჴდომ ისრაჱლისა ყოველთა დღეთა სოლომონისათა. ესე არს ძჳრი, რომელ ქმნა ადერ, და განადიდა გულისწყრომად ისრაჱლსა შორის და მეფობდა ქუეყანასა მას ედომელთასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღვიღო მეუფება ჴელისაგან მისისა და მიგცე შენ ათი იგი ნაწილი.
მას	მცხ.მეფ3	და თქუა იერობუამ გულსა თჳსსა: აჰა, აწ მიიქცეს მეფობაჲ ჩემი სახლსა მას დავითისასა.
მას	მცხ.იერ	და იყოს, მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - წარწყმდეს გული მეფისა და გული მთავართა, და მღდელნი განჰკრთენ და წინაწარმეტყუელნი განჰკჳრდენ.
მით	მცხ.იერ	მით, რამეთუ ჴმაჲ მიმთხრობელისა დანით მოიწია, და სასმენელ იქმნეს ტკივილი მთით ეფრემისით.
მით	მცხ.იერ	მით, რამეთუ წინამძღუართა ერისა ჩემისათა მე არა მიცოდეს; ძენი უცნობონი არიან და არა გულისხმის-მყოფელნი. ბრძენ არიან ბოროტისა ყოფად, ხოლო კეთილისა ქმნასა ვერ შეემეცნნეს.
მით	მცხ.იერ	და მე ვთქუ: ნუუკუე გლახაკნი არიან მით, რამეთუ ვერ შეუძლეს, რამეთუ არა იცნეს გზაჲ უფლისაჲ და სასჯელი ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.იერ	და იყოს, მათ დღეთა შინა, - იტყჳს უფალი ღმერთი შენი, - არა გყუნე აღსასრულ.
იგინი	მცხ.იერ	ვეცხლ გამოუცდელ უწოდეთ მათ, რაჲთა გამოუცდელ-ყვნა იგინი უფალმან (ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ ყოველმან იუდეამან).
იგინი	მცხ.იერ	ნუ მე განმარისხებენა იგინი? - თქუა უფალმან, - არა თავთა თჳსთა, რაჲთა ჰრცხუენნეს პირთა მათთა.
მის	მცხ.იერ	რამეთუ ქმნეს ძეთა იუდაჲსთა ბოროტი წინაშე ჩემსა, - იტყჳს უფალი, - და აწ ესმნეს საძაგელნი მათნი შორის სახლისა, რომლისა წოდებულ არს სახელი ჩემი მის ზედა შეგინებად მისსა.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: ვითარმედ ამას იტყჳს უფალი: ნუ დაცემული არ აღდგების? ანუ მიქცეული არ მოიქცევის?
მისა	მცხ.იგავ	უყუარან უფალსა გულითა წმიდანი და შეწყნარებულ არიან მისა უბიწონი, ბაგითა მწყსინ მეფჱ.
მათ	მცხ.იერ	ესრეთ არქუთ მათ: ღმერთთა რომელთა ცაჲ და ქუეყანაჲ არ შექმნეს, წარწყმდედ ქუეყანისაგან და ქუეშე კერძოსაგან ცისა ამის.
მის	მცხ.იერ	და ჴმისა მის მოცემისა მისისათა სიმრავლე წყლისა ცისა შორის, და აღმოიყვანნა ღრუბელნი დასასრულით ქუეყანისაჲთ ელვანი წჳმად ქმნნა და გამოიყვანნა ქარნი და ნათელი საუნჯეთაგან მათთა.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი მოხუეჭნ გლახაკსა, განამრავლის თავისა თჳსისა ძჳრი და შესძინის იგი მდიდარსა, ვითარცა საწადელი.
მას	მცხ.მეფ3	და, აჰა, კაცი ღმრთისა მიიწია იუდათ სიტყჳთა უფლისათა ბეთელად, და იერობუამ დგა ზედა საკურთხეველსა მას შეწირვად.
მას	მცხ.მეფ3	და მისცა მას დღესა სასწაული და თქუა: ესე სასწაული იყოს, რომელსა იტყოდა უფალი და თქუა: აჰა, საკურთხეველი ეგე განიპოს და დაინთხიოს სიპოხე ეგე, რომელ არს მაგისა ზედა.
მისა	მცხ.იგავ	უკუეთუ მიადგნე თუალნი, არასადა ჩნდეს იგი, რამეთუ განმზადებულ არიან მისა, ვითარცა ფრთენი ორბისანი, და მიიქცეს სახიდ ზედამადგინებელისა თჳსისა.
იგი	მცხ.ფსალმ	სიმართლენი უფლისანი წრფელ არიან და ახარებენ გულთა; მცნებაჲ უფლისაჲ ბრწყინვალე არს, განმანათლებელ თუალთა. შიში უფლისაჲ წმიდა არს და ჰგიეს იგი უკუნითი უკუნისამდე.
მის	მცხ.ფსალმ	განკითხვანი უფლისანი ჭეშმარიტებით არიან და განმართლებულ მის თანა.
მის	მცხ.იგავ	ნუცა შეიყვანებ შენ თანა და ნუცა სჭამ პურსა მის თანა, რამეთუ წარმოსთხიოს იგი და ჰგმობდეს სიტყუათა შენთა კეთილთა.
მას	მცხ.იგავ	ნუ განაყენებ ჩჩჳლთა ყრმათა სწავლასა; უკუეთუ სცე მას კუერთხითა, არა მოკუდეს.
მის	მცხ.ლოც	მთასა ზედა სიონსა, რამეთუ უჩინო იქმნა, მელთა განვლეს მის შორის.
მისსა	მცხ.გოდ	ბეთ. მტირალი ტიროდა ღამე და ცრემლნი მისნი ზედა საკეთეთა, და არა იყო ნუგეშინისმცემელ მისსა ყოველთაგან მოყუარეთა მისთა. ყოველნი შემყუარებელნი მისნი განცრუვნეს მისდამი, იქმნნეს მისსა მტერებ.
მის	მცხ.იგავ	ხოლო დასასრულსა, ვითარცა გუელი, განისხირპო და, ვითარცა რქოსანისა მის, განგეზაოს გესლი.
მას	მცხ.მეფ4	მიუგო მოციქულმან: რომლისა ჴელთა მიევედრის მეფე? და ჰრქვა ელისეს: დაღათუ ყოს უფალმან გარდამოსაქანელნი ცათაგან, იყოსმეა სიტყუაჲ ეგე? ჰრქუა მას ელისე: აჰა, იხილო თუალითა შენითა და მისგან შენ არა სჭამო.
მათ	მცხ.მეფ4	და იყუნეს კაცნი ოთხნი კეთროვანნი გარეშე ბჭეთა მათ ქალაქისათა და ჰრქუა ერთმან მოყუასსა თჳსსა: რასა ვსხედით აქა და მოვკუდებით?
მას	მცხ.მეფ4	და უკუეთუ შევიდეთ ქალაქსა, სიყმილი არს ქალაქსა ამას და მოვკუდეთ მუნ, და უკუეთუ აქა ვსხდეთ, კუალადვე მოვკუდეთ. და აწ მოვედ და მოვიმართოთ ბანაკსა მას ასურთასა და თუ გვაცხოვნენ ჩუენ, ვცხონდეთ და თუ მოგვაკუდინენ, მოვკუდეთ.
მას	მცხ.მეფ4	და აღდგეს რიჟრაჟუს ოდენ განთიად შესლვად ბანაკსა მას ასურთასა, და, აჰა, არა იყო მუნ კაცი.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღდგნენ, ივლტოდეს ღამე და დაუტევეს კარავები მათი და საჴედარნი მათნი და ვირები მათი ბანაკსა მას, ვითარცა იგი დგეს და ივლტოდეს განრინებად თავთა თჳსთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და შევიდეს კეთროვანნი იგი კარავსა ერთსა, ჭამეს და სვეს და აღიღეს ვეცხლი და ოქრო და სამოსელი, წარვიდეს და დამალეს და მოიქცეს და შევიდეს სხუასა კარავსა და გამოიღეს მიერცა და დამალეს.
მათ	მცხ.მეფ4	და ღაღად-ყვეს მეკარეთა მათ და აუწყეს მეფესა.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდეს და ღაღად-ყვეს ბჭეთა თანა ქალაქისათა და უთხრეს და თქუეს: შევედით ქალაქსა მას ასურთასა, არა იყო მუნ კაცი, არცა ჴმაჲ კაცისა, გარნა ცხენნი ხოლო დაბმულნი და კარავნი მათნი აღმართებულნი დგანან.
მას	მცხ.მეფ4	და აღდგა მეფე და ჰრქვა მონათა თჳსთა: გითხრა თქუენ, რა გჳყვეს ჩუენ ასურთა მათ, უწყოდეს, რამეთუ მოვყმებით და განვიდეს ბანაკით და დაიმალნეს გარე და თქუეს: ვინ უწყის, გამოვიდნენ ქალაქით და ჴელთა ვისხნეთ იგინი ცოცხალნი და შევიდეთ ქალაქსა მას და გამოვიღოთ.
მისგან	მცხ.მეფ4	და მიუგო ვინმე ერთმან მონათაგანმან მისმან და ჰრქუა: მოიბენ ხუთნი ცხენნი ნეშტთა მათგანნი ყოვლისა მისგან სიმრავლისა ისრაჱლისა, რომელ დაშთეს, და მივავლინოთ მუნ და ვიხილოთ.
მის	მცხ.მეფ4	და მოიბნეს ორნი ცხენნი საჴედრად და წარავლინნა მეფემან ისრაჱლისამან კუალსა მეფისა მის ასურასტანელთასა და ჰრქუა: წარვედით და იხილეთ.
მას	მცხ.მეფ4	და წარვიდეს კვალსა მათსა ვიდრე იორდანედმდე და, აჰა, ყოველნი იგი გზანი სავსე იყუნეს სამოსლითა და ჭურჭლითა, რომელ დაებნა ასურთა მათ აღტაცებასა მას მათსა და მოიქცეს მოციქულნი და უთხრეს მეფესა.
იგი	მცხ.მეფ4	და განვიდა ერი იგი ქალაქით და იავარ-ყო ბანაკი იგი ასურთა და იყო გრივი ერთი სამინდოსა და სასწორის ერთისა და ორნივ ქრთილისა სასწორისა ერთის, მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა.
მას	მცხ.მეფ4	და მეფემან დაადგინა მოციქულნი იგი ჭურჭელთაგან, რომლისა ჴელითა მიევედრის მეფე, და დატკებნეს იგი ბჭეთა თანა ტენებასა მას ერისასა და მოკუდა, ვითარცა ეტყოდა მას კაცი იგი ღმრთისა მოსულასა მას მოციქულად მისა.
მისგანი	მცხ.მეფ4	და მიუგო მოციქულმან კაცსა მას ღმრთისასა და ჰრქვა: დაღათუ გარდამოსაქანელნი ცისანი განახუნეს უფალმან, იყოსმეა სიტყუაჲ ეგე? და ჰრქუა ელისე: აჰა, იხილო თუალითა შენითა და მისგანი არა სჭამო.
მათ	მცხ.მეფ4	და ეყო მას ეგრე და დატკებნა იგი ერმან ტენებასა მას ბჭეთა მათ თანა და მოკუდა.
მას	მცხ.მეფ4	და ეტყოდა ელისე დედაკაცსა მას, რომლისა განაცოცხლა ძე მისი, და ჰრქუა: აღვედ და წარვედ, შენ და სახლი შენი, და მწირობდი, სადაცა განგემარჯოს, რამეთუ მოუწოდა უფალმან სიყმილსა ქუეყანასა ამას და ყოფად არს სიყმილი ქუეყანასა ამას ზედა შჳდ წელ.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი შვილი სხუასა ეკრძალებოდის წარწყმედასა, მსწრაფლ და ადრე განერეს; შეწყნარებით შეიწყნაროს იგი უფალმან, და რამეთუ არარაჲ ტყუვილი პირისა მისისაგან გამოვიდეს.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ წამებით უწამე მამათა თქუენთა დღესა მას, რომელსა გამოვიყვანენ იგინი ქუეყანით ეგჳპტით, და ვიდრე აქა დღედმდე აღიმსთობდ, უწამებდ და ეტყოდე: ისმინეთ ჴმისა ჩემისა, და არა ისმინეს.
მათ	მცხ.იგავ	ხოლო რომელთა შეატყჳან იგინი, უმჯობესად გამოჩნდენ და მათ ზედა მივიდეს კურთხევაჲ.
მას	მცხ.იგავ	ნუ იტყჳ ვითარმედ: ვითარცა მიყო, უყო მეცა. და მივაგო მას, რაოდენი მავნო მე.
მათდამი	მცხ.იერ	რამეთუ ძმანიცა შენნი და სახლი მამისა შენისა, და იგინიცა გეცრუვნეს შენ, და მათცა ჴმა-ყვეს უკანისაგან შენისა, შენ ზედა შეკრბეს, ნუ ირწმუნებ მათდამი, რამეთუ იტყოდიან შენდამი მშჳდობითთა.
მათდამი	მცხ.იერ	და სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე აღვავსებ ყოველთა დამკჳდრებულთა ამის ქუეყანისათა და მეფეთა მათთა მსხდომარეთა, ძეთა დავითისთა, საყდართა ზედა მისთა, და მღდელთა და წინაწარმეტყუელთა და იუდას და ყოველთა დამკჳდრებულთა იერუსალჱმს მთრვალობითა.
მათ	მცხ.იერ	და შურ-ვიგო მათ ზედა ოთხგუარად, - იტყჳს უფალი - მახჳლი სიკუდიდ მიმართ და ძაღლნი. განბძარვად მიმართ, და მჴეცნი ქუეყანისანი და მფრინველნი ცისანი ჭამისა მიმართ და განხრწნისა.
იგინი	მცხ.იერ	და განვსთესნე იგინი განთესვისა მიერ ბჭეთა შორის ერისა ჩემისათა. უშვილო იქმნეს და წარწყმდეს ერი ჩემი მკჳდრობისათჳს მათისა და არა მოიქცეს.
მათდა	მცხ.იერ	იყავნ, უფალო, წარმართება მათდა. არა თუმცა წარმოვდეგ შენდა ჟამსა შინა ძჳრთა მათთასა და ჟამსა შინა ჭირისა მათისასა საკეთილოდ მტერთა მიმართ.
მით	მცხ.იერ	მით, - რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი ძალთა ღმერთი ისრაჱლისა, - აჰა, მე დავარღუევ ადგილისა ამისგან წინაშე თუალთა თქუენთა დღეთა შინა თქუენთა ჴმასა სიხარულისასა და ჴმასა შუებისასა და ჴმასა სიძისასა და ჴმასა სძლისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღდგა დედაკაცი იგი და ყო მსგავსად სიტყჳსა მის ელისესსა. და წარვიდა იგი თავადი და სახლი მისი და მწირობდა ქუეყნასა მას უცხოთესლთასა შჳდ წელ.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, შემდგომად შჳდთა მათ წელთა სიყმილისათა მოიქცა დედაკაცი იგი ქუეყანით უცხოთესლთათ, მოვიდა და ღაღადებდა წინაშე მეფისა სახლისა თჳსისა და აგარაკისა თჳსისათჳს.
მის	მცხ.გოდ	დალეთ. გზანი სიონისანი იგლოენ არყოფისაგან მომავალთასა დღესასწაულისათჳს. ყოველნი ბჭენი მისნი უჩინო ქმნულებ, მღდელნი მისნი სულთ-ითქუმენ. ქალწულნი მისნი წარყვანებულან, და თჳთ განმწარებულა მის შორის.
იგი	მცხ.გოდ	ჱე. იქმნეს მაჭირვებელნი მისნი თავად. და მტერნი მისნი იეფობენ, რამეთუ უფალმან დაამდაბლა იგი სიმრავლესა ზედა უთნოობათა მისთასა. ჩჩჳლნი მისნი წარვიდეს ტყუეობისა შორის წინაშე პირსა მაჭირვებელისასა,
იგინი	მცხ.გოდ	თავ. შევედინ ყოველი უკეთურებაჲ მათი წინაშე პირსა შენსა და მოკუფხლენ იგინი, ვითარსახედ მომკუფხლე მეცა ყოველთათჳს შეცოდებათა ჩემთა, რამეთუ მრავალ სულთქმანი ჩემნი და გული ჩემი წუხს.
იგინი	მცხ.გოდ	ბეთ. დაანთქნა უფალმან არმრიდებელმან ყოველნი შუენიერნი იაკობისნი, დაამჴუნა გულისწყრომისა მიერ მისისა სიმაგრენი ასულისა იუდაჲსნი, აღაქუნა იგინი ქუეყანადმი, შეამწიკულა მეფე მისი და მთავარნი მისნი.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა უფალმან აქიას: აჰა, ცოლი იერობუამისი მოვალს კითხვად შენდა ძისა თჳსისათჳს, რამეთუ სნეულ არს ესე და ესე ჰრქუა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და შენ აღდეგ და წარვედ სახიდ შენდა და შესლვასა ოდენ შენსა ქალაქად მოკუედინ ყრმა იგი.
მათ	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა იერობუამისნი, რაოდენ ვის ბრძოდა, რაოდენ მეფობდა, აჰა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.მეფ3	და დღენი, რაოდენ მეფობდა იერობუამ, ოცდაორ წელ. და დაიძინა მამათა თჳსთა თანა. და მეფობდა ნაბატ, ძე მისი, მის წილ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შენ გესვიდეს მამანი ჩუენნი, გესვიდეს შენ და იჴსნენ იგინი;
მისა	მცხ.ფსალმ	ეშინოდენ მისგან ყოველსა ნათესავსა ისრაჱლისასა, რამეთუ არა შეურაცხ-ყო, არცა მოიწყინა ლოცვა გლახაკისა, არცა გარემიაქცია პირი მისი ჩემგან და ხადილსა ჩემსა მისა მიმართ ისმინა ჩემი.
მისსა	მცხ.ფსალმ	მოიჴსენონ და მოიქცენ უფლისა ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი და თაყუანის-სცენ წინაშე მისსა ყოველთა ტომთა თესლებისათა;
მან	მცხ.ლევ	უკუეთუ ქალი იყოს - ათ სატირ. უკუეთუ უპოვარ იყოს სასყიდლისა, დადგეს წინაშე მღდელისა მის და დასდვას მღდელმან მან სასყიდელი, რაოდენცა შემძლებელ იყოს ჴელი მისი, რომელმან-იგი აღუთქვა, ეგრეცა დასდვას სასყიდელი მღდელმან მან.
მას	მცხ.ფსალმ	უფლისაჲ არს ქუეყანაჲ და სავსებაჲ მისი, სოფელი და ყოველნი დამკჳდრებულნი მას შინა.
მისგან	მცხ.იგავ	გარემიიქცევ მისგან, ნუუკვე შეურაცხ-გყოს.
მათ	მცხ.ფსალმ	ძალ არს უფალი მოშიშთა მისთა და შჯული თჳსი აუწყოს მათ.
მის	მცხ.მეფ4	და მეფე ეტყოდა გეზის, მსახურსა მას ელისესსა, კაცისა მის ღმრთისასა, და ჰრქუა: მითხარ შენ მე ყოველი იგი დიდ-დიდი, რომელ ქმნა ელისე.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, ვიდრე უთხრობდა იგი მეფესა, ვითარ განაცოცხლა ძე იგი დედაკაცისა მის მომკუდარი და, აჰა, დედაკაცი იგი, რომლისა განაცოცხლა ძე იგი მისი ელისე, ღაღადებდა მეფისა მიმართ სახლისა თჳსისათჳს და ქუეყანისა თჳსისათჳს, და ჰრქუა გეზი: უფალო მეფე, ესე დედაკაცი არს და ესე ძე მაგისი, რომელ განაცოცხლა ელისე.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰკითხა მეფემან დედაკაცსა მას და მან უთხრა მას და მისცა მას მეფემან საჭურისი ერთი და ჰრქუა: უკუმოაგე მაგას ყოველივე მაგისი და ყოველივე ნაყოფი ქუეყანისა მაგისისა, ვინაჲთგან დაუტევა ქუეყანა ესე ვიდრე აქა ჟამამდე.
მას	მცხ.მეფ4	და მივიდა ელისე დამასკედ და ძე ადერისი, მეფე ასურასტანსა, სნეულ იყო და უთხრეს მას და ჰრქუეს: მოვიდა აქა კაცი ღმრთისა.
მის	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მეფემან აზაელს: მიიღე ჴელთა შენთა მანანა და მიეგებოდე კაცსა მას ღმრთისასა და ჰკითხე მის მიერ უფალსა და არქუ: აღ-მე-ვდგეა სნეულებისა ამისგან ჩემისა?
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ელისე: მივედ და არქუ მას: ცხორებით სცხონდე. და მიჩუენა მე უფალმან, რამეთუ სიკუდილით მოკუდეს.
იგი	მცხ.გოდ	აინ. აღაღეს შენ ზედა პირი მათი ყოველთა მტერთა შენთა, და ისტჳნეს და დაიღრჭინეს კბილნი მეტყუელთა: შთავნთქათ იგი, გარნა ესე არს დღე, რომელსა მოველოდეთ, ვპოეთ და ვიხილეთ იგი. , , , , , , , , ,
იგი	მცხ.იგავ	კაცსა, რომელსა ბრალი კაცის-კლვისა ზედა ედვას, და თავს-ვინ-მე-იდვას იგი, და იგი მეოტ იყოს და არა მტკიცე, შევარდეს იგი ბოროტსა. განსწავლე ძე შენი და განგისუენოს შენ და მოსცეს სამკაული სულსა შენსა და არა ერჩდეს ნათესავსა უსჯულოსა.
იგი	მცხ.იგავ	კაცი ღირსი სარწმუნოებისა ფრიად იკურთხოს, ხოლო ბოროტისმოქმედი იგი არა უტანჯველ იყოს; რომელმან არა შეიკდიმოს პირისაგან მართლისა, არა კეთილ არს.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი ესვიდეს სიფიცხლესა გულისა თჳსისასა, იგი უგუნური არს, რომელი ვიდოდის სიბრძნით, იგი ცხოვნდეს.
მას	მცხ.იგავ	ადგილსა უღმრთოთასა სულთ-ითქმენ გლახაკნი და მათსა მას წარწყმედასა განმრავლდენ მრავალნი.
იგი	მცხ.იგავ	ყოველი გულისწყრომა თჳსი გამოიცადის უგუნურმან, ხოლო ბრძენი იგი იუნჯებნ ჟამად-ჟამად.
მის	მცხ.იგავ	მეფჱ რომელი ერჩდეს სიტყუასა ცრუსა, ყოველნი მის წინაშე უსჯულო არიან.
მას	მცხ.იგავ	უკუეთუ იხილო კაცი მოსწრაფე სიტყჳთა, უწყოდე, რამეთუ სასოება აქუს უგუნურსა უფროს, ვიდრეღა მას.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი იშუებდეს სიყრმითგან, იგი მონა იქმნეს და უკანასკნელ ჰგოდებდეს თავსა ზედა თჳსსა.
იგი	მცხ.იგავ	გინება კაცსა დაამდაბლებს, ხოლო მდაბალნი იგი უფალმან დიდებითა დაიმტკიცნეს.
მას	მცხ.იგავ	რომელი თანაეყოფოდის მპარავსა, სძულს მას თავი თჳსი, უკუეთუ ფიცი შუა შემოიღონ, შეძრწუნდენ და არღარა მიუთხრან.
იგი	მცხ.იგავ	რომელთა ეშინოდის და ჰრცხუენოდის კაცთათჳს, ამას უბრკუმეს ღმრთისა მიერ, ხოლო, რომელი ესვიდეს უფალსა, იგი იხარებდეს საუკუნოდ; უღმრთოებამან კაცსა შეამთხჳვის საცთური, ხოლო რომელი ესვიდეს უფალსა, იგი ცხოვნდეს.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა აზაელ: რაჲსა სტირ, უფალო ჩემო? და ჰრქუა მას ელისე: უწყი, რავდენ-რა უყო შენ ძეთა ისრაჱლისათა, ძნელოვანნი მათნი ცეცხლითა მოსწუნე და რჩეულნი მათნი მახჳლითა მოსწყჳდნე და ჩჳლნი მათნი მოსრნე მახჳლითა და მაკენი მათნი განაპნეთ.
მას	მცხ.მეფ4	და წარვიდა აზაელ და მივიდა უფლისა თჳსისა და ჰრქუა მას, რა თქუა ელისე, და თქვა აზაელ: მრქუა მე, ვითარმედ ცხორებით ცხონდეს.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო იგი ოცდაათორმეტის წლისა დაჯდომასა მას მისსა და მეფობდა ორმეოც წელ იერუსალიმს ზედა.
მისა	მცხ.მეფ4	და ვიდოდა გზათა მეფეთა მათ ისრაჱლისათა, ვითარცა ქმნა სახლმან აქაბისამან, რამეთუ ასული აქაბისი ესვა ცოლად მისა, და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.მეფ3	წელსა მას მეოცდათერთმეტესა ასა მეფისა იუდასსა მეფობდა ამბრი ზედა ისრაჱლსა ათორმეტ წელ და თერსას მეფობდა ექუს წელ.
მათ	მცხ.მეფ3	და ნეშტნი სიტყუათა ამრისთანი და ყოველი, რაცა ქმნა, ყოველი ძლიერებანი მისნი, რომელ ქმნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მათ მეფეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ4	და განვიდა იორამ სეირით და ყოველი ეტლები მისი მის თანა. და იყო, მსთუად განთიადსა მას, ვიდრე ბნელღა იყო, დასცა ედომი და გარემო ზღუდენი მისნი და მთავარნი ეტლთა მისთანი და შეივლტოდა ერი იგი თჳთეული კარავად თჳსა.
მას	მცხ.მეფ4	და განადგა ედომი ჴელსა იუდასასა და დღენდელად დღემდე, მას ჟამსა განადგა ლობნაცა.
მის	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იორამ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა ქალაქსა მას დავითისასა და მეფობდა ოქოზია, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ4	და ვიდოდა გზათა აქაბისთა და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ვითარცა სახლმან აქაბისმან, რამეთუ სიძე ეყო სახლსა მას აქაბისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და წარვიდა ოქოზია იორამის თანა, ძისა აქაბისა, წყობად აზაელისა, მეფისა მის ასურასტანელთასა, ჰრამოთ გალადისათ. და სცეს ასურთა მათ იორამი.
მის	მცხ.მეფ4	და მოიქცა მეფე იორამ კურნებად იეზრაელს შინა წყლულებათა მათგან, რომელ წყლეს იგი ასურთა მათ ჰრამათს წყობასა მას მისსა აზაელის მიმართ, მეფისა მის ასურთასა და ოქოზია, ძე იორამისი, მეფე იუდასი, გარდავიდა ხილვად იორამისა, ძისა აქაბისა, იეზრაელს შინა, რამეთუ სნეულ იყო.
მას	მცხ.ბარ	არცა გულისჴმა-ყუნეს ალაგნი მისნი, არცა შეეწინეს მას ძენი მათნი, გზისა მისისაგან შორს იქმნეს.
იგი	მცხ.ბარ	ვინ აღვიდა ცად და დაიპყრა იგი და შთამოიღო იგი ღრუბელთაგან?
იგი	მცხ.ბარ	ვინ განვიდა წიაღ ზღჳსა და პოვა იგი, და მოიღო იგი ოქროჲთა რჩეულითა?
იგი	მცხ.ბარ	არამედ მეცნიერმან ყოვლისამან იცის იგი. მოიღო იგი გულისხმისყოფითა თჳსითა, რომელმან დაჰმზადა ქუეყანაჲ საუკუნესა ჟამსა, აღავსო იგი საცხოვარებითა ოთხფერჴებითა
მას	მცხ.ბარ	გამომავლენელმან ნათლისამან და ვიდოდეს. უწოდა მას და ერჩდა მას ძრწოლით,
მის	მცხ.ბარ	ესე არს ღმერთი, არ შეირაცხოს სხუაჲ მის თანა.
იგი	მცხ.ბარ	მოიპოვა ყოველი გზაჲ ზედმიწევნულებისაჲ. და მისცა იგი იაკობსა, ყრმასა თჳსსა, და ისრაილსა, შეყუარებულსა მის მიერ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოახლებასა ჩემ ზედა უკეთურთასა შეჭმად ჴორცთა ჩემთა, მაჭირვებელნი ჩემნი და მტერნი ჩემნი - იგინი მოუძლურდეს და დაეცნეს.
იგი	მცხ.იგავ	რამეთუ ყოველნი სიტყუანი ღმრთისანი რჩეულ არიან და მგულებელ არს იგი მოშიშთა მისთა,
მას	მცხ.იგავ	წურბელსა სამ ასულ ესხნეს სიყვარულითა, საყუარელნი და სამთავე მათ ვერ განაძღეს იგი, და მეოთხესა მას ვერ კმა-ეყო თქუმად, ვითარმედ: კმა არს.
იგინი	მცხ.იგავ	თვალნი, რომელნი ეკიცხევედ მამასა და შეურაცხ-ჰყოფედ სიბერე დედისასა აღმოჰჴადნედ იგინი ყორანთა ჴევისათა და შეჭამნედ იგინი მართუეთა ორბისათა.
იგი	მცხ.იგავ	სამ არს შეუძლებელი ჩემდა და მეოთხე იგი ვერ გულისჴმა-ვყავ:
მას	მცხ.იგავ	სამისაგან იძლევის ქუეყანა და მეოთხესა მას ვერ შემძლებელ ვარ დათმენად.
იგინი	მცხ.იგავ	ოთხი არს უმცირეს ქუეყანასა ზედა და იგინი არიან უბრძნეს ბრძენთასა.
იგი	მცხ.იგავ	მსუენი ჴელითა ემტკიცებინ კედელსა, დაღათუ ადვილად შესაპყრობელ არს, არამედ დამკჳდრებულ არს იგი ტაძართა შინა სამეუფოთა.
მას	მცხ.მეფ4	და ელისე წინაწარმეტყუელმან მოუწოდა ერთსა ძეთა მათგან წინაწარმეტყუელთასა და ჰრქუა მას: მოიმტკიცენ წელნი შენნი და წარიღე რქა ეგე საცხებელისა ჴელითა შენითა და მივედ ჰრამათ გალადად.
იგი	მცხ.მეფ4	და შეხჳდე მუნ და იხილო მუნ იუ, ძე იოსაფატისი, ძისა ამესასი, და აღადგინო იგი შორის ძმათა თჳსთა და შეიყვანო იგი სენაკით სენაკად.
იგი	მცხ.იგავ	დედაკაცი მჴნე ვინმე პოოს, რამეთუ უპატიოსნეს არს ანთრაკთა მრავალსასყიდლისათა ეგევითარი იგი.
მის	მცხ.იგავ	მოსავ არნ მის ზედა გული ქრმისა მისისა, ესევითარისა ნატყუენავსა არარათ დააკლდეს;
იგი	მცხ.იგავ	იქმნა იგი, ვითარცა ნავი მომავალი შორით. შეიკრიბა მან თავისა თჳსისა სიმდიდრე.
იგი	მცხ.იგავ	და წყალობამან მისმან დაამტკიცნა ძენი მისნი და ქმარმანცა მისმან აქო იგი და თქუა:
მას	მცხ.იგავ	ტყუილით სათნოებანი და ამოებით სიკეთე დედათა არა არს შენ თანა, რამეთუ დედაკაცი გონიერი იკურთხოს და მოშიშნი უფლისანი აქებდენ მას.
მას	მცხ.იგავ	მოაგეთ მას ნაყოფთაგან ბაგეთა მისთასა და იქებოდენ ბჭეთა ზედა ქმარი მისი, რამეთუ გზანი კაცისანი წინაუძღოდიან მას და წარემართნენ უკუნითი უკუნისამდე.
იგინი	მცხ.იერ	დაჰნერგენ იგინი და განიძირეს. შვილიერ იქმნეს, და ყვეს ნაყოფი. მახლობელ ხარ შენ პირისა მათისა და შორს თირკმელთაგან მათთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარვიდა ყრმა იგი წინაწარმეტყუელისა ჰრამოთ გალაად.
მას	მცხ.მეფ4	და აღდგა და შევიდეს სენაკად და დაასხა საცხებელი იგი ზედა თავსა მისსა და ჰრქუა მას: ესრე იტყჳს უფალი, გცხე შენ მეფედ ერსა მაგას უფლისასა ისრაჱლსა ზედა.
მათ	მცხ.მეფ4	და დასცე სახლი იგი აქაბისი უფლისა შენისა, პირისაგან შენისა და იძიო შური სისხლისა მონათა მათ ჩემთა წინაწარმეტყუელთა, სისხლი ყოველთა მონათა უფლისათა ჴელთაგან იეზაბელისათა და ყოვლისაგან სახლისა მისისა.
მის	მცხ.მეფ4	და მოსრა სახლისა მის აქაბისი და არა დაუტეო ერთიცა, რომელი მიექცეს და აფსმიდეს კედელსა, და დათრგუნვილი იგი და ნეშტნი ისრაჱლისა,
მას	მცხ.მეფ4	და იეზაბელ შეჭამონ ძაღლთა ნაწილსა მას იეზრაელისასა და არავინ იყოს, რომელმან დაფლას. და განაღო კარი და ივლტოდა.
იგი	მცხ.მეფ4	და იუ გამოვიდა მონათა მათ უფლისა თჳსისა თანა და ჰრქუეს მას: მშჳდობა არსა? რასა მოვიდა შენდა მოკრაული იგი? და ჰრქუა მათ. თქუენ თჳთ უწყით კაცი იგი და მოკრაულები მისი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუეს მას: უწესობა არს ეგე, გჳთხარ ჩუენ. ჰრქუა მათ იუ: ესრე და ესრე მეტყოდა მე და მრქვა: ესრე იტყჳს უფალი, გცხე შენ მეფედ ისრაჱლსა ზედა.
მას	მცხ.მეფ4	ვითარცა ესმა ესე, ისწრაფეს და მოიღეს თჳთოეულმან ფიჩჳ თჳსი და დაუდვეს ქუეშე მისსა ერთსა მას აღსავალთაგანსა, სადა სხდეს, და დაბერეს ნესტუსა რქისასა და თქუეს: დადგა მეფედ იუ.
იგი	მცხ.მეფ4	და ერისკრება-ყო იუ ძემან იოსაფატისამან, ძისა ამესასმან, ზედა იორამისა. და იორამ განკრძალულ იყო ჰრამათ გალაადს შინა, იგი თავადი და ყოველი ისრაჱლი პირისაგან აზაელისა, მეფისა მისგან ასურასტანელთასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მოიქცა იორამ მეფე კურნებად იეზრაელს შინა წყლულებათა მათგან, რომელ წყლეს იგი ასურთა მათ წყობასა მას აზაელის მიმართ, მეფისა მის ასურთასა, და თქუა: იგი უკუეთუ არს სული თქუენი ჩემ თანა, ნუ განვალნ მეოტი ქალაქისა ამისგან მისლვად და თხრობად იეზრაელსა შინა.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარემართა იუდა და შთავიდა იეზრაელად და იორამ, მეფე ისრაჱლისა, იკურნებოდა იეზრაელსა შინა წყლულებათა მათგან, რომელ წყლეს იგი ჰრამოთს ღუაწლსა მას აზაელის მიმართ, მეფისა მის ასურთასა, რამეთუ იგი მჴნე იყო და კაცი ძლიერებისა. და დაიძინა მუნ და ოქოზია, მეფე იუდასი, შთავიდოდა ხილვად იორამისა.
მას	მცხ.მეფ4	და ებგური იგი აღჴდა ზედა გოდოლსა მას ეზრაელისასა და იხილა მტუერი მოსლვასა მას იუსასა და თქუა: მტუერსა რასმე ვხედავ. და თქუა იორამ: მოიყვანეთ მჴედარი ერთი და წარავლინეთ წინა მათსა და ჰკითხოს, თუ მშჳდობაჲ არსა?
მათდა	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მჴედარი იგი წინა მათსა და ჰრქვა: ესრე იტყჳს მეფე: მშჳდობა არსა? და თქუა იუ: რა ძეს შენი და მშჳდობისა? უკუმოდეგ აქა. და თქუა ეგბურმან: მოიწია მოციქული იგი მათდა და არა უკმოიქცა.
მას	მცხ.მეფ4	და თქუა იორამ: აუბენით ეტლნი ეგე! და აუბნეს ეტლნი და აღსხდეს კაცად -კაცადი ეტლებსა თჳსსა - იორამ, მეფე ისრაჱლისა, და ოქოზია, მეფე იუდასი, და მიეგებნეს იუსს და პოვეს იგი ნაწილსა მას ნაბუთესსა იეზრაიტელისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა იუ დებეკს, სპარაზენსა მას თჳსსა: აღიღე იგი და შთააგდე ნაწილსა მას აგარაკისა მის ნაბუთესასა იეზრაიტელისასა, რამეთუ მოვიჴსენე მე, ოდეს-იგი ამჴედრებულ ვიყვენით ჩუენ ორნი და ვხედევდით აქაბს, მამასა მაგისსა, და უფალმან დადვა მაგასა ზედა შესამთხუეველი ესე,
მით	მცხ.იერ	მით, რამეთუ განვიმტკიცე პირი ჩემი ქალაქსა ამას ზედა საბოროტოდ და არ საკეთილოდ, - თქუა უფალმან, - ჴელთა მეფისა ბაბილოვანისათა მიეცეს, და მოწუას ეგე ცეცხლითა.
იგი	მცხ.ესა	რამეთუ ესენი ღჳნითა შეცთომილნი არიან, შესცთეს თაფლუჭისა მიერ, მღდელი და წინასწარმეტყუელი განჰკრთეს ღჳნისა მიერ, შეირყინეს მთრვალობისაგან თაფლუჭისასა, შესცთეს, ესე იგი არს - განკრთეს.
მას	მცხ.მეფ4	ვითარმედ ვიძიო სისხლი იგი ნაბუთესი და სისხლი ძეთა მისთა, რომელ ვიხილე გუშინ, თქუა უფალმან: მივაგო ეგე ნაწილსა ამას. და თქუა უფალმან: აწ აღიღე და შთააგდე ნაწილსა მას ნაბუთესასა მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა.
იგინი	მცხ.იერ	ხოლო ქუეყანად, რომელსა იგინი ილოცვენ სულითა მათითა, არა მოიქცენ.
მას	მცხ.მეფ4	და ოქოზია, მეფემან იუდაჲსმან, ვითარცა იხილა, ივლტოდა გზასა მას ბეთრონისასა და შეუდგა კვალსა მისსა იუ და თქუა: იგულეთ ეგეცა. და სცა მას ეტლთა მათ შინა, ვიდრე აღვიდოდა იგი აღმართსა მას ბერაჲსსა, რომელ არს იეგლამს, და მიივლტოდა მაგედოდ და მუნ მოკუდა.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარიღეს იგი მონათა თჳსთა იერუსალჱმდ და დაფლეს იგი საფლავსა თჳსსა მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა მას დავითისასა.
მათ	მცხ.მეფ3	და უჴმობდეს ჴმითა დიდითა და იზახდეს მსგავსად სჯულისა მათისა მახჳლითა და დანაკითა ვიდრე დათხევადმდე სისხლისა მათ ზედა.
მის	მცხ.მეფ4	და წელსა მას მეათერთმეტესა იორამისასა, მეფისა მის ისრაჱლისასა, მეფობდა ოქოზია ზედა იუდასა.
მას	მცხ.მეფ4	და იუ შევიდოდა ქალაქსა მას და თქუა იუ: ცოცხლებით არსა ზამბრი, მკულელი იგი უფლისა თჳსისა?
მათ	მცხ.მეფ4	და აღიხილნა თუალნი თჳსნი იუ და მიხედნა სარკმელთა მათ და ჰრქუა: ვინ ხარ შენ? გარდამოჴედ ჩემდა. და გარდამოეჩუენნეს მის თანა ორნი საჭურისნი.
იგი	მცხ.მეფ4	და შევიდა, ჭამა და სვა და თქუა იუ: იხილეთ წყეული იგი და დაფალით, რამეთუ ასული შარავანდედთა იყო.
მისა	მცხ.მეფ4	და მივიდეს დაფლვად მისა და არა რაჲ პოვეს მისგანი, გარნა თხემი ხოლო, ფერჴნი და ნებნი ჴელთა მისთანი.
მას	მცხ.მეფ4	და მივიდეს და უთხრეს მას და თქუა იუ: სიტყუა უფლისა არს ეგე, რომელსა იტყოდა პირითა მონისა თჳსისა ელია თეზაბიტელისათა და თქუა: ნაწილსა იეზრაელისასა შეჭამნენ ძაღლთა ჴორცნი იეზაბელისნი.
მას	მცხ.მეფ4	და იყოს მძორი იეზაბელისი, ვითარცა სკორე ნაწილსა მას აგარაკისა ნაბუთესსა, რათა არა ვინ თქუას მაგათგანმან, ვითარმედ: იეზაბელ არს.
მათ	მცხ.მეფ4	და იყუნეს აქაბისნი სამეოცდაათ ძე სამარიას. და მიწერა იუ რუვარტაკი სამარიად მთავართა მათ სამარიასათა და მოხუცებულთა მათ და მამამძუძეთა აქაბისთა და ჰრქუა:
მას	მცხ.მეფ4	იხილეთ და გამოირჩიეთ ძეთა მათგან უფლისა თქუენისათა და დაამტკიცეთ ზედა საყდარსა მას მამისა თჳსისასა და სცეთ ბრძოლა სახლსა ზედა უფლისა თქუენისასა.
იგი	მცხ.ოსე	ესაჯენით დედასა თქუენსა, ესაჯენით, რამეთუ იგი არა ცოლი ჩემი, და მე არა ქმარი მისი. განაგდოს სიძვაჲ პირისაგან მისისა და მრუშებაჲ მისი შორის ძუძუთაგან მისთა,
იგი	მცხ.ოსე	განვაშიშულო იგი და დავადგინო, ვითარცა დღესა შობისა მისისასა, და დავდვა იგი, ვითარცა უდაბნოჲ, და ვყო, ვითარცა ქუეყანა ურწყული, და მოვსპო იგი წყურილითა,
იგინი	მცხ.ოსე	რამეთუ სიძვით ისიძვა დედამან მისმან და სირცხჳლეულ-ყო, რომელმან შვნა იგინი, და იტყოდა: შეუდგე ტრფიალთა ჩემთა, რომელნი მომცემენ პურსა და წყალსა ჩემსა, მატყლსა და სამოსელსა ჩემსა, და ზეთსა, და სასმელსა.
მათ	მცხ.ოსე	მისდევდენ ტრფიალთა თჳსთა და ვერ ეწინეს მათ, ეძიებდეს მათ და არა პოვნეს. და თქუა: შევიქცე და მივიდე ქმრისა ჩემისა პირველისა, რამეთუ მაშინ უმჯობეს იყო ჩემდა, ვიდრე აწ.
იგი	მცხ.ესა	და იყოს მათდა სიტყუა იგი უფლისაჲ: ჭირი ჭირთა ზედა შეიწყნარეთ, სასოებაჲსა ზედა სასოება. მცირედღა მერმე მცირედ, რაჲთა წარვიდენ და დაეცნენ მართლუკუნ და შეიმუსრნენ, დაზღვეულ იქმნენ და წარწყმდენ.
იგი	მცხ.ესა	ნუუკუე მიგჳღოსცა ჩუენ აღთქმა იგი სიკუდილისა და სასოება ჩუენი, არა ჯოჯოხეთსა თანა დაადგრეს; გრიგალმან მომავალმან უკეთუ წარვლოს, იყოს იგი დასათრგუნველად.
მით	მცხ.ესა	და თქუენ ნუ იხარებთ, ნუცა განძლიერდებიან საკრველნი თქუენნი მით, რამეთუ შესრულებულნი და შემოკლებულნი საქმენი მესმნეს უფლისაგან საბაოთისა, რომელნი ყვნეს ყოველსა ზედა ქუეყანასა.
იგინი	მცხ.იერ	და განვსცნე იგინი განსაბნეველად ყოველთა მეფობათა ქუეყანისათა, და საიგავოდ, და საძულელად და საწყევარად ყოველსა შინა ადგილსა, რომელსა განვაგარევნე ეგენი მუნ.
მათგან	მცხ.იერ	და წარვწყმიდო მათგან ჴმაჲ სიხარულისაჲ და ჴმაჲ შუებისაჲ, ჴმაჲ სიძისაჲ, და ჴმაჲ სძლისაჲ, და ჴმაჲ საფქველისაჲ, და ნათელი ბაზმაკისაჲ.
მათდა	მცხ.იერ	და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაილისაჲ, ყოვლისა მპყრობელი: სუთ და დაითრვენით, დასთხიეთ და დაეცენით, და არა აღსდგეთ პირისაგან მახჳლისა, რომელი მე მივავლინო საშუალ თქუენსა.
მათდა	მცხ.იერ	და სთქვა მათდა მიმართ: ესრეთ იტყჳს უფალი: არა თუ ისმინოთ ჩემი სლვად შჯულთა შინა ჩემთა, რომელნი მივსცენ წინაშე პირთა თქუენთა,
იგი	მცხ.გოდ	დალეთ. და თუ დადარანებულ მექმნა მე იგი, ვითარცა დათჳ დადარანებული და ვითარცა ლომი ფარულსა შინა, , , , , , , , , ,
მათა	მცხ.გოდ	ვექმენ საცინელ ყოველსა ერსა, გასაცხრომელ ვიყავ მათა მარადღე. , , , , , , , , ,
იგინი	მცხ.გოდ	ჴსენებით მოვიჴსენენ იგინი. და დადნეს სული ჩემი ჩვენ ზედა. , , , , , , , , ,
მას	მცხ.გოდ	ესე დავიდვა გულსა ჩემსა. ამისთჳს ვესავ მას. , , , , , , , , ,
იგინი	მცხ.გოდ	განაახლენ იგინი, ვითარცა ცისკარი, განთიადისა. განმრავლდა სარწმუნოებაჲ შენი განთიადთა. , , , , , , , , ,
იგი	მცხ.გოდ	ტეთ. სახიერ უფალი მოთმინეთა მისთათჳს, სულმან რომელმან იძიოს იგი. , , , , , , , , ,
მის	მცხ.ესა	და იყოს, ვითარცა ზმანებული ძილსა შინა, სიმდიდრე ყოველთა წარმართთა, რავდენთა ილაშქრეს იერუსალიმსა ზედა და ყოველთა გალაშქრებულთა ისრაილსა ზედა, და ყოველნი შეკრებულნი მის ზედა და მაჭირვებელნი მისნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ჴმამან უფლისამან შეძრის უდაბნო და შეაძრწუნოს უფალმან უდაბნო იგი კადისა.
მას	მცხ.ფსალმ	ამისთჳს ილოცვიდეს შენდამი ყოველი წმიდაჲ ჟამსა შეწყნარებისასა, ხოლო რღუნა წყალთა მრავალთა მას არა მიეახლოს.
მათგან	მცხ.ფსალმ	შენ ხარ შესავედრებელი ჩემი ჭირისაგან, რომელი გარემომადგეს მე; სიხარულო ჩემო, მიჴსენ მე მათგან, რომელთა გარემოუცავ მე.
მას	მცხ.ესა	და მიეცეს წიგნი ესე ჴელთა კაცისა არ ზედმიწევნულისა წერილთასასა და ჰრქვან მას: წარიკითხე ესე! და თქუას: არ ზედმიწევნულ ვარ წერილთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მრავალ გუემა არიან ცოდჳლთათჳს, ხოლო რომელნი ესვენ უფალსა, წყალობაჲ გარემოადგეს მათ.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ქებითა ახლითა, კეთილად უგალობდით მას ღაღადებითა.
მან	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მან თქუა და იქმნნეს, თავადმან ამცნო და დაებადნეს.
მათდა	მცხ.ფსალმ	ჴსნად სიკუდილისაგან სულთა მათთა და გამოზრდად მათდა სიყმილსა.
მისა	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მისა მიმართ იხარებდეს გული ჩუენი და სახელსა წმიდასა მისსა ვესვიდეთ.
მის	მცხ.ფსალმ	განადიდეთ უფალი ჩემ თანა და აღვამაღლოთ სახელი მისი მის თანა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მან გლახაკმან ჴმა-ყო და უფალმან ისმინა მისი და ყოველთა ჭირთა მისთაგან იჴსნა იგი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	დაიბანაკებს ანგელოზი უფლისა გარემოს მოშიშთა მისთა და იჴსნნეს იგინი.
მას	მცხ.ფსალმ	განიცადეთ და იხილეთ, რამეთუ ტკბილ არს უფალი; ნეტარ არს კაცი, რომელი ესავს მას.
მას	მცხ.ფსალმ	მოიქეც ბოროტისაგან და ქმენ კეთილი, მოიძიე მშჳდობაჲ და მისდევდი მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ჴმობდეს მართალნი და უფალმან ისმინა მათი და ყოველთა ჭირთა მათთაგან იჴსნნა იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მრავალ არიან ჭირნი მართალთანი და ყოვლისავე მისგან იჴსნნეს იგინი უფალმან.
მას	მცხ.ფსალმ	იჴსნნეს უფალმან სულნი მონათა მისთანი და არა ცოდონ ყოველთა, რომელნი ესვენ მას. დიდება
მათ	მცხ.გოდ	თავ. იხილე ამპარტავნება სულთა მათთა და მიაგე მათ, უფალო, მისაგებელი, უფალო, მახე გულისა მათისაჲ, , , , , , , , , ,
მათ	მცხ.გოდ	საქმეთაებრ ჴელთა მათთაჲსა მიაგე მათ. შეწევნა გულისა ჩემისა რუდუნება მათდა. , , , , , , , , ,
იგინი	მცხ.გოდ	შენ იგინი სდევნნე რისხვითა და მოასრულნე იგინი ქუეშე კერძო ცისა, უფალო. , , , , , , , , ,
მათ	მცხ.ფსალმ	შენდამი, უფალო, ჴმა-ვყო; ღმერთო ჩემო, ნუ დასდუმნები ჩემგან, ნუ სადამე დასდუმნე ჩემგან და ვემსგავსო მათ, რომელნი შთავლენან მღჳმესა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ არა გულისჴმა-ყუნეს საქმენი უფლისანი, არცა ქმნულსა ჴელთა მისთასა მიჰხედნეს; დაამჴუნე იგინი და არა აღაშენნე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	აცხოვნე, უფალო, ერი შენი და აკურთხე სამკჳდრებელი შენი. და დაჰმწყსენ და აღამაღლენ იგინი უკუნისამდე.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას უფალმან: წარვედ და მიიქეც გზასა შენსა და მივედ გზასა უდაბნოსასა დამასკეთ კერძო და სცხო აზაელს მეფედ ასურასტანსა ზედა.
მათ	მცხ.მეფ3	და დაუტეო ჩემდა ისრაჱლისაგან შჳდ ათასი მამაკაცი ყოველთავე მათ, რომელთა არა შეუდრკიან მუჴლნი მათნი ბაალისა და ყოველი პირი, რომელმან არა თაყუანი-სცეს მას.
მათდა	მცხ.გოდ	იოთ. ჴელებმან დედათა მოწყალეთამან შეაგბნეს ყრმანი მათნი. იქმნეს საჭმელ მათდა შემუსრვასა შინა ასულისა ერისა ჩემისასა.
მისა	მცხ.მეფ4	და შეეშინა ფრიად-ფრიად და თქუეს: აჰა, ორნი იგი მეფენი ვერ დამდგომ იქმნნეს წინაშე მისა, და ჩუენ ვითარმე დაუდგეთ წინაშე მისა?
მათ	მცხ.მეფ4	და წარავლინეს სახლისა მისგან და ქალაქისა მოხუცებულთა მათ და მამამძუძეთა და ჰრქუეს იუს: მონანი შენნი ვართ ჩუენ და, რაცა გჳბრძანოთ ჩუენ, ვყოთ და არა ვინ დავიდგინოთ ჩუენ ზედა მეფე, არამედ, რა-იგი სათნო იყოს შენ წინაშე, ვყოთ.
მათ	მცხ.გოდ	ჳე. პირი უფლისაჲ ნაწილ მათდა. არა შესძინოს ზედმოხილვად მათდა, პირსა მღდელისასა არ თუალ-ახუნეს, მოხუცებულნი არ შეიწყნარეს, ყრმათა მათ იმსტრობ, ნათესავსა ვერგანმარინებელსა.
მათ	მცხ.მეფ3	და მიავლინა მისა ძემან ადერისამან და ჰრქუა: ესე და ესე მიყავნ მე ღმერთთა მათ ჩემთა, და ესე და ესე შემძინონ, უკუეთუ ეყოს მიწა ქუეყანისა შენისა ჴელთა ერისა ჩემისა მკურცხლისათა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მიწერა მათ წიგნი მეორედ და თქუა: უკუეთუ ჩემნი ხართ თქუენ და ბრძანებასა ჩემსა ისმენდეთ, მოკუეთენით თავნი ძეთა უფლისა მაგის თქუენისათანი, და მომართუთ ხვალე ამასვე ჟამსა იეზრაელად, და ძენი მეფისანი იყუნეს სამეოცდაათნი. და ჴელმწიფენი ქალაქისანი ზრდიდეს მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა მიიწია წიგნი იგი მათა, შეიპყრნეს ძენი იგი მეფისანი, და მოსრნეს სამეოცდაათნივე, და შთაყარნეს თავები მათი გოდრებსა და მიუძღვანეს მას იეზრაელად.
მათ	მცხ.მეფ3	და აწ ყო მსგავსად სიტყჳსა ამის: გარდაადგინენ მეფენი ეგე ადგილით თჳსით და დაადგინენ მათ წილ მთავარნი.
იგინი	მცხ.ესა	ამისთჳს, აჰა, მე შევსძინო გარდაცვალება ერისა ამის და გარდავცვალნე იგინი, და წარვწყმიდო სიბრძნე ბრძენთა და გულისჴმის-ყოფა გულისჴმიერთა დავფარო.
მათ	მცხ.იერ	და მიუმცნო მათ უფალთა მათთა მიმართ თქმად: ესრეთ თქუა უფალმან ღმერთმან ისრაელისამან: ესრეთ თქუთ უფალთა მიმართ თქუენთა.
მას	მცხ.იერ	და სედეკიაჲს მიმართ, მეფისა იუდაჲსსა, ვიტყოდე ყოველთა ამათ სიტყუათაებრ მეტყუელი: შეყავთ ქედი თქუენი უღელსა ქუეშე მეფისა ბაბილონისასა, და ჰმონეთ მას და ერსა მისსა და ცოცხლებდეთ.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო თჳთოეული თჳსითა წესითა: პირველად ქრისტე და მერმე ქრისტესნი იგი მოსვლასა მას მისსა.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ არ მივავლინენ იგინი, - იტყჳს უფალი, - და გიწინაწარმეტყუელებენ თქუენ სახელითა ჩემითა სიცრუით წარწყმედისათჳს თქუენისა. და წარსწყმდეთ თქუენ და წინაწარმეტყუელნი, წინაჲსწარმეტყუელებანი თქუენნი უსამართლოდ სიცრუესა.
მათ	მცხ.იერ	ნუ უსმენთ მათ, ჰმსახურეთ მეფესა ბაბილოვნისასა და ცოცხლებდით და რაჲსათჳს იქმნების ქალაქი ესე ოჴერ?
მათ	მცხ.ფსალმ	საჯენ, უფალო, მავნებელნი ჩემნი და ჰბრძოდე მბრძოლთა მათ ჩემთა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	იყვნენ გზანი მათნი ბნელ და საცთომელ და ანგელოზმან უფლისამან დევნნეს იგინი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ნუ იტყჳედ გულთა შინა მათთა: ვაშა, ვაშა, სულსა ჩემსა! ნუცა იტყჳედ, ვითარმედ: შთავნთქათ იგი.
მან	მცხ.ფსალმ	სიტყუანი პირისა მისისანი - უსჯულოებაჲ და ზაკვა, არა ინება მან გულისჴმის-ყოფა კეთილისა.
მან	მცხ.ფსალმ	განაცხადე უფლისა მიმართ გზაჲ შენი და ესევდ მას და მან ყოს;
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ უკეთურნი ადრე მოისრნენ, ხოლო რომელთა დაუთმონ უფალსა, მათ დაიმკჳდრონ ქუეყანა.
მას	მცხ.ფსალმ	შჯობს მცირედი მართლისა, ვიდრეღა არა მრავალსა მას სიმდიდრესა ცოდვილთასა.
მას	მცხ.ფსალმ	ხოლო მართალთა დაიმკჳდრონ ქუეყანა და დაემკჳდრნენ უკუნითი უკუნისამდე მას ზედა.
მას	მცხ.ბარ	მოიქეც, იაკობ, და მოეკიდე მას, მოგზაურობდ ბრწყინვალებისა მიმართ წინაშე ნათლისა მისისა.
მას	მცხ.ოსე	ხოლო მან არა უწყოდა, თუმცა მე მივეც მათ იფქლი და ღჳნო და ზეთი, და განუმრავლენ მას ვეცხლი და ოქროჲ, რომელი უქმნეს ბაალსა.
მისგან	მცხ.ოსე	ამისთჳს მოვიქცე და მოუღო იფქლი ჩემი ჟამსა თჳსსა და განვსძარცო მისგან მატყლი ჩემი და სელი ჩემი, რომლითა დაიფარვიდენ სირცხჳლთა თჳსსა.
იგინი	მცხ.ბარ	რამეთუ აღვზარდენ იგინი შუებით, ხოლო განვავლინენ ტირილისა თანა და გლოვისა.
მათ	მცხ.ბარ	რამეთუ მოაწია მათ ზედა ნათესავი შორით, ნათესავი ურიდი და სხუაენაჲ,
მას	მცხ.ოსე	უგულებელს-ვყუნე, ვენაჴნი მისნი და ლეღოვანნი მისნი, რომელთათჳს იტყოდა: მიზდი მრუშებისა ჩემისა არს ესე, რომელნი მომცეს მე ტრფიალთა ჩემთა, - ხოლო დავსხნა იგინი ოჴრად და მოსჭამდენ მას მჴეცნი უდაბნოსანი.
იგი	მცხ.ოსე	ამისთჳს განვაძო იგი და წარვდევნო უდაბნოსა და ვიტყოდე შორის გულისა მისისა.
მას	მცხ.ოსე	და მივცე მას მონაგები თჳსი, მასვე ადგილსა, ღელე ნაქორისა სასოდ მოსაღებელად და იმღერდეს დღეთაებრ სიჭაბუკისა თჳსისა და დღეთაებრ გამოსლვისა ქვეყანით ეგჳპტით.
მან	მცხ.ოსე	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - მხადოს მე მან ქმარი. ჩემი და არღარა ხადოს მან ბალამის.
მას	მცხ.ბარ	და მოუსპო მას სიხარული ერმრავლობისაჲ და ზოხოაჲ მისი იყოს გლოვად,
მათ	მცხ.იერ	და აღიღონ მათ ზედა წყევაჲ ყოველსა შორის განსახლებულობასა იუდაჲსსა ბაბილონს შინა მეტყუელთა: გიყავნ შენ უფალმან, ვითარცა უყო სედეკიას და ვითარცა აქიამს, რომელნი განტაფნა მეფემან ბაბილოვნისამან ცეცხლისა მიერ
მის	მცხ.ბარ	რამეთუ ცეცხლი მოვიდეს მის ზედა საუკუნოჲსა მიერ დღეთა გრძელთა, და დამკჳდრებულ იქმნეს ეშმაკთა მიერ მრავალ ჟამ.
მან	მცხ.ოსე	და დავსთესო იგი თავისა ჩემისა ქუეყანასა და შევიწყალო არა შეწყალებული იგი. და ვრქუა არა ერსა ჩემსა: ერი ჩვმი ხარი შენ. და მან მრქუას: უფალი ღმერთი ჩემი ხარი შენ.
მათსა	მცხ.იერ	და გამოჴდეს მერმეცა სასოებაჲ, საბელი განზომისაჲ წინაშე მათსა, ვიდრე ბორცუამდე ღარისსა, და გარემოემრგულოს მრგულივ რჩეულთაგან ქვათა კაბათადმი.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას იეზაბელ, ცოლმან მისმან: აწ ეგრეთ ჰყოა შენ მეფობა ეგე შენი ისრაჱლსა ზედა? აწ აღდეგ და ჭამე პური და განიფრთხუე და მე მიგცე შენ ვენაჴი იგი ნაბოთესი იეზრაიტელისა.
იგი	მცხ.მეფ3	რამეთუ მოკუდა მეფე. და მოვიდეს სამარიად და დაფლეს იგი სამარიას.
მის	მცხ.მეფ3	და დაიძინა აქაბ მამათა თჳსთა თანა და მეფობდა ოქოზია, ძე მისი, მის წილ.
იგინი	მცხ.ბარ	რამეთუ განვიდეს შენგან მკჳრცხლნი წარქცეულნი მტერთაგან, ხოლო შემოიყვანნეს იგინი ღმერთმან შენდამო და ამაღლებულნი დიდებითა, ვითარცა საყდარი მეფობისაჲ.
მათგან	მცხ.ბარ	ეკრძალენით უკუე, ნუსადა თქუენცა, მსგავსებულნი უცხოთესლთანი, შეშინდეთ მათგან და შიშმან შეგიპყრნეს თქუენ მათმან.
მათდა	მცხ.ბარ	იხილოთ რაჲ ერი წინაშე მათსა და უკუანა თაყუანისმცემელად მათდა, თქუთ: უკუე გაგონებითა შენდა ჯერ-არს თაყუანის-ცემად, მეუფეო,
მან	მცხ.ბარ	რამეთუ ანგელოზი ჩემი თქუენ თანა არს, მან გამოიძინეს სულნი თქუენნი.
იგინი	მცხ.ბარ	რამეთუ ენაჲ მათი არს გამოხუეწილ ხუროსა მიერ და იგინი გარემოოქრვილ და გარემოვეცხლულ, ნაცილ არიან და ვერ უძლავს ჴმა-ყოფად.
იგინი	მცხ.ოსე	თქუა უფალმან ჩემდამო კუალად: წარვედ შენ და შეიყვარე დედაკაცი ერთი, რომელსა უყუარდეს სიბოროტე და იყოს როსკიპ, ვითარცა შეიყვარა ღმერთმან ძენი ისრაჱლისანი. ხოლო იგინი ჰმსახურებდეს ღმერთთა უცხოთა და უყვარან ნაგუდალნი ყურძნისანი.
მათ	მცხ.ბარ	ხოლო მისცემენ მათგან და სართულისშინათაცა მეძავთა, ხოლო შეამკობენ მათ, ვითარცა კაცთა, შესამოსლებითა ღმერთთა ოქროჲსათა და ღმერთთა ვეცხლისათა და ძელისათა.
მას	მცხ.ოსე	და ვარქუ მას: მრავალთა დღეთა მგებდი მე, და არღარა ისიძო, და არცა შეეყო კაცსა სხუასა და მეცა გგებდი შენა,
მისდამი	მცხ.ბარ	და სკიპტრაჲ აქუს, ვითარცა კაცსა მსაჯულსა სოფლისასა, რომელი მისდამი მცოდველსა ვერ მოჰკლავს.
მათგან	მცხ.ბარ	ნუუკუე გეშინინყე მათგან, რამეთუ ვითარ ჭურჭელი კეცისაჲ შემუსრვილი უჴმარ იქმნების, ეგევითარნი არიან ღმერთნი მათნი.
იგინი	მცხ.ბარ	დამტკიცებულ არიან იგინი სახლთა შინა; თუალნი მათნი სავსე არიან მტუერითა ფერჴებისაგან შემავალთასა.
მათ	მცხ.იოელ	მათ ძლით შვილთა თქუენთა უთხრობდით, და შვილნი თქუენნი შვილთა მათთა და შვილნი მათნი ნათესავსა სხუასა.
იგი	მცხ.იოელ	დადვა ვენაჴი ჩემი უჩინოსაქმნელად და ლეღოანი ჩემი შესამუსრველად. გამომეძიებელმან გამოიძია იგი და განაგდო, განასპეტაკებდა რტოთა მისთა
მათა	მცხ.ოსე	და არა ვინ იყოს განმსჯელ მათა და არცა მამხილებელ, ხოლო ერი ჩემი, ვითარცა მღდელი მაშფოთებელი.
მათგან	მცხ.ოსე	ვითარცა იყვნენ ერი, ეგრეთვე მღდელნი, და შურ-ვიგო მათ ზედა გზათაებრ მათგან და გულისსიტყუათაებრ მათისა მივაგო მათ.
იგი	მცხ.ესა	არამედ ოდეს იხილნენ შვილთა მათთა საქმენი ჩემნი ჩემთჳს, წმიდაყონ სახელი ჩემი, და წმიდა-ყონ წმიდაჲ იგი იაკობისი, და ღმერთსა ისრაელისასა ეშიშვოდიან.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, განთიადსა მას გამოვიდა და დადგა ბჭეთა მათ ქალაქისათა და ჰრქუა ყოველსა მას ერსა: მართალ ხართ თქუენ. აჰა, ესერა, მე აღვდეგ უფლისა ჩემისა ზედა, მოვკალ იგი. იხილენით ესენი, აპფო ვინ მოსრნა?
მას	მცხ.მეფ4	და უწყოდეთ აწ, რამეთუ არა დავარდების სიტყუა უფლისა ქუეყანასა, რომელსა იტყოდა უფალი სახლსა მას ზედა აქაბისასა. და აღასრულა უფალმან, რასა-იგი იტყოდა პირითა მონისა თჳსისა ელიასთა.
მის	მცხ.მეფ4	და მოსრნა იუ ყოველი ნეშტი სახლისა მის აქაბისი იეზრაელს და ყოველნი მთავარნი მისნი და მეგობარნი მისნი და ქურუმნი მისნი, და არა დაუტევა მას ნეშტი.
მის	მცხ.მეფ4	პოვნა იუ ძმანი ოქოზიას, მეფისა იუდასნი, და ჰრქუა: ვისნი ხართ თქუენ? და თქუეს: ძმანი ოქოზიასნი ვართ ჩუენ და გარდამოვჴედით შემთხუევად ძეთა მეფისათა და ძეთა მის განძლიერებულისათა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და თქუა იუ: შეიპყრენით ეგენი ცოცხალნი! და შეიპყრნეს მათ და მოსრნეს იგინი ბეთაკადს - ორმეოცდაორნი კაცნი. და არა დაშთა მათგანი არცა ერთი.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მიერ იუ და პოვა იონადაბ, ძე რექაბისი, წინაშე თჳსსა და აკურთხა იგი და ჰრქუა მას იუ: უკუეთუ არს გული შენი წრფელ, ვითარცა არს გული ჩემი შენდა მიმართ? და თქუა იონადაბ: არს. და ჰრქუა იუ: უკეთუ არს, მომეც მე ჴელი შენი. და მისცა ჴელი თჳსი, და აღისვა იგი თანა ეტლთა ზედა თჳსთა.
მათ	მცხ.ესა	ცუდად შურებიან ერისა მიმართ, რომელმან არა არგოს მათ, არცა შესაწევნელად, არცა სარგებელად, არამედ სირცხჳლად და ყუედრებად,
მათ	მცხ.ესა	დაცემა მისი იყოს, ვითარცა შემუსრვა კეცისჭურჭლისა კეცისა განწულილებად, ვიდრე არ პოვნადმდე მათ შორის ნალეწისა, რომლისა მიერ აღიღო ცეცხლი და რომლისა მიერ აღმოივსო მცირედი წყალი.
მით	მცხ.ესა	და კუალად ეგოსვე ღმერთი შეწყალებად თქუენდა. ამისთჳს ამაღლდეს წყალობის-ყოფად თქუენდა მით, რამეთუ მსაჯულ არს უფალი ღმერთი ჩუენი. და სადა დატევებულ იქმნეს დიდებაჲ თქუენი, ნეტარ არიან ყოველნი დადგრომილნი მის თანა
მით	მცხ.ესა	მით, რამეთუ ერმან წმიდამან სიონს შინა დაიმკჳდროს და იერუსალემმან ტირილით იტირა: შემიწყალე მე. შეგიწყალოს შენ, ჴმისაებრ ღაღადებისა შენისა, რაჟამს გიხილა, შეგიწყალა შენ.
მას	მცხ.ესა	მაშინ იწყოს წჳმა თესლსა ქუეყანისა შენისასა და პური ხუარბლისა შენისა იყოს სავსებით და მსუყედ, და ძოვდენ საცხოვარნი შენნი მას დღესა შინა ადგილსა პოხიერსა და ვრცელსა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს ყოველსა ზედა მთასა მაღალსა და ყოველსა ზედა ბორცუსა განსაცხრომელსა წყალი წარმდინარი მას დღესა შინა, ოდეს წარწყმდენ მრავალნი და ოდეს დაეცნენ გოდოლნი.
მათ	მცხ.ესა	და სული მისი, ვითარცა წყალი ჴევსა შინა მქანარი, მოვიდეს, ვიდრე კისრამდე და განიწვალოს შეძრწუნებად ნათესავი საცთურსა ზედა ამაოსა და დევნა-უყოს მათ საცთომელად. და ეწიოს მათ პირისპირ მათსა.
იგინი	მცხ.ესა	რამეთუ ჴმისაგან უფლისა იძლინენ ასსურასტანელნი წყლულებითა, რომლითაცა დასცნეს იგინი.
მას	მცხ.ესა	და იყავნ მისსა გარემოს, ვინა იყო მისსა სასოებაჲ შეწევნისა, რომლისა მიმართ ესვიდა. ესენი ბობღნითა და ნესტჳთა და ქნარითა ბრძოდენ მას განცხრომისა მიერ, რამეთუ უწინარეს დღეთასა მიეჴადოს.
მისსა	მცხ.იოელ	წინაშეთა მისთა ცეცხლი განმლეველი და უკანათა მისთა აღმაგზებელი ალი, ვითარცა სამოთხე საშვებელისა ქუეყანაჲ პირისაგან მისისა და უკანანი მისნი ველი უჩინოქმნისაჲ, და განრომილი არა იყოს მისსა,
მით	მცხ.იოელ	და უფალმან მოსცეს ჴმაჲ თჳსი წინაშე პირსა მისსა, რამეთუ მრავალ არს ფრიად ბანაკი მისი, რამეთუ ძლიერ საქმენი სიტყუათა მისთანი მით, რამეთუ დიდ არს დღე უფლისაჲ, დიდ არს და მჩენ ფრიად და ვინ იყოს კმაჲ მისსა?
მისსა	მცხ.იოელ	ვინ უწყის, მო-თუ-იქცეს და შეინანოს და მოიღოს შემდგომად მისსა კურთხევაჲ, მსხუერპლი და შესაწირავი უფალსა ღმერთსა ჩუენსა.
მათ	მცხ.იოელ	საშუალ ხარისხსა მსხუერპლისსაცავისასა ტიროდენ მღდელნი და რომელნი ჰმსახურებენ უფალსა, და იტყოდედ: ულხინე, უფალო, ერსა შენსა და ნუ მისცემ სამკჳდრებელსა შენსა საყუედრელად მათ წარმართთა, რაჲთა არა თქუან წარმართთა: სადა არს ღმერთი იგი მათი?
მათგან	მცხ.იოელ	და მიუგო უფალმან და ჰრქუა ერსა თჳსსა: აჰა, მე გამოვავლენ თქუენდა იფქლსა, და ღვინოსა, და ზეთსა და განსძღეთ მათგან და არა მიგცნე თქუენ არღარა მერმე საყუედრელად წარმართთა შორის.
მათ	მცხ.ესა	და თავადმან ბრძენმან მოაწინა მათ ზედა ძჳრნი და სიტყვაჲ მისი არა შეურაცხ იქმნეს, და ზედააღდგენ სახლთა ზედა კაცთა ბოროტთასა და სასოებასა ზედა მათსა ამაოსა,
მათ	მცხ.ესა	მეგჳპტელისა კაცისა და არა ღმრთისამიმართთასა, ჴორცებსა ცხენთასა, და არა არს შეწევნა, ხოლო უფალმან მოაწიოს ჴელი მისი მათ ზედა, და დაშურებიან შემწენი, და ერთბამად ყოველნი წარწყმდენ,
მას	მცხ.ესა	რამეთუ ესრეთ მრქუა მე უფალმან: ვითარსახედ ოდეს იყჳრნეს ლომმან, ანუ ლეკუმან ლომისამან ნადირსა ზედა, რომელი შეიპყრას და დაიზახნეს მას ზედა, ვიდრე არა აღივსნიან მთანი ჴმითა მისითა, და იძლინეს და სიმრავლითა გულისწყრომისათა წიწნეულ იქმნეს, ეგრეთ გარდამოვიდეს უფალი საბაოთ მოლაშქრებად მთასა ზედა სიონსა, მთათა ზედა მისთა,
მას	მცხ.ესა	რამეთუ მას დღესა უარ-ყვნენ კაცთა ჴელითქმნულნი მათნი ვეცხლისანი და ოქროსანი, რომელნი ქმნნეს ჴელთა მათთა.
იგი	მცხ.ესა	და დაეცეს ასურ არა მახჳლითა მამაკაცისათა, არცა მახჳლმან კაცისამა შეჭამოს იგი და ივლტოდის არა პირისაგან მახჳლისა, ხოლო ჭაბუკნი იყვნენ მოუძლურებულ.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას: მოვედ ჩემ თანა და იხილე შურისძიება ჩემი უფლისათჳს. და აღსვა იგი ეტლთა ზედა თჳსთა.
მათდა	მცხ.ესა	და არღა მერმე იყვნენ მოსავ კაცთა მიმართ, არამედ ყურნი მათნი მისცნენ მორჩილებად მათდა.
იგი	მცხ.ესა	ხოლო კეთილმსახურთა გულისხმიერნი განიზრახნეს და განზრახვა იგი ჰგიეს.
მათ	მცხ.იოელ	და მონათა ჩემთა ზედა და მჴევალთა ჩემთა ზედა მათ დღეთა შინა მივჰფინო სულისაგან ჩემისა და წინაწარმეტყუელებდენ,
მას	მცხ.იოელ	რამეთუ აჰა, მე მათ დღეთა შინა, და მას ჟამსა შინა, ოდეს მოვაქციო ტყუეობა იუდაჲსი და იერუსალჱმისა.
მის	მცხ.მეფ4	და შევიდა სამარიად და მოსრნა ყოველი ნეშტი აქაბისი სამარიას მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, ვითარცა ეტყოდა ელია.
მათ	მცხ.მეფ4	და შეკრიბა იუ ყოველი იგი ერი და ჰრქუა მათ: აქაბ ჰმონა ბაალსა მცირედ და მე ვმონო დიდად.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა იუ მტარვალთა მათ: განსძარცვეთ სამოსელნი მონათა მათ ბაალისთა! და განსძარცვეს სამოსელნი მათნი.
მათ	მცხ.მეფ4	და შევიდა იუ და იონადაბ, ძე რექაბისი, სახლსა მას ბაალისასა და ჰრქვა მონათა მათ ბაალისათა: გამოიძიეთ და იხილეთ, ნუუკუე იყოს ვინმე თქუენ თანა მონათა მათგანი უფლისათა, გარნა თქუენ ხოლომცა მონანი ეგე ბაალისნი.
მათ	მცხ.მეფ4	და შევიდა იუ, რეცა თუ შეწირვად და კმევად საკუმეველთა. და იუ დაადგინნა რვაასი კაცი გარეშე და ჰრქუა მათ: კაცი რომელი განერეს კაცთა ამათგანი, რომელთა მე მიგცეთ ჴელთა თქუენთა, თავი მისი თავისა მისისა წილ იყოს.
იგინი	მცხ.მეფ4	და ვითარცა აღასრულეს შესაწირავი იგი, ჰრქუა იუ წინამცორვალთა მათ და ჭურვილთა მათ: შევედით და მოსრენით იგინი და ერთიცამცა ნუ განერების მათგანი. და მოსრნეს იგინი მახჳლითა და არა ვინ დაშთა მათგანნი არცა ერთი და შევიდეს სახლსა მას ბაალისაასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და გამოიღეს ძეგლები იგი სახლისაგან ბაალისი და დაწვეს იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაამჴუნეს ყოველნი იგი ძეგლნი ბაალისნი და დაარღჳეს სახლი იგი ბაალისი და ყვეს იგი ადგილ სასკორედ სარცხჳნელად მოდღენდელად დღემდე.
მათგან	მცხ.მეფ4	ხოლო ცოდვასა მას იორობოამისსა, ძისა ნაბატისა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი, არა განეშორა იუ დიაკეულთა მათგან ოქროსათა, რომელ იყუნეს ბეთელს და დაანს.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა უფალმან იუს: ამისთჳს, რამეთუ მჴნე იქმენ წინაშე ჩემსა ყოფად სიწრფოებისა და ნება გულისა ჩემისა უყავ სახლსა მას აქაბისსა, ნაშობნი შენნი მეოთხედ დასხდენ საყდარსა მას ისრაჱლისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და იუ არა ეკრძალა სლვად სჯულისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა ყოვლითა გულითა თჳსითა და არა განეშორა ცოდვასა მას იორობოამისასა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი.
მათ	მცხ.მეფ4	მათ დღეთა შინა იწყო უფალმან მოსრვა ყოველთა მათ საზღვართა ისრაჱლისათა და მოსრვიდა აზაელ ყოველთა მათ საზღვართა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იუ მამათა თჳსთა თანა, და დაფლეს იგი სამარიას. და მეფობდა იოაქაზ, ძე მისი, მის წილ.
იგინი	მცხ.იერ	და განვწმიდნე იგინი ყოველთაგან სიცრუეთა მათთა, რომელნი შემცოდნეს მე და არ მოვიჴსენო ცოდვათა მათთაჲ, რომელნი შემცოდნეს მე, და ულხინო ცოდვათა მათთა, რომელთა მიერ განდგეს ჩემგან.
იგი	მცხ.იერ	,,ოდეს განესრულოს შჳდი წელი, განავლინო ძმაჲ შენი ებრაელი, რომელ მიგეყიდოს შენ და გიქმოდის შენ ექუს წელ, და განავლინო იგი თავისუფლად შენგან~; და არა მერჩდეს მე მამანი თქუენნი და არა მოყვეს ყური მათი.
იგინი	მცხ.იერ	და მიაქციეთ და შეაბილწეთ სახელი ჩემი უკუნქცევით კაცადისაგან ყრმისა თჳსისა და კაცადისაგან ყრმააჲსა თჳსისა, რომელნი განავლინენით თავისუფლად სული მათი, და დაიმორჩილენით იგინი ყოფად თქუენდა ყრმებად და ყრმააებად.
მათდა	მცხ.იოელ	და შევკრიბნე ყოველნი, ნათესავნი, და შთავიყუანნე იგინი, ღელესა იოსაფატისსა და ვესაჯოდე მათდა მიმართ მუნ ერისათჳს ჩემისა და სამკჳდრებელისა ჩემისა ისრაჱლისა, რომელნი განითესნეს წარმართთა შორის და ქუეყანა ჩემი განიყუეს.
მას	მცხ.ესა	ესე დაემკჳდროს მაღალსა შინა ქუაბსა კლდისა ძლიერისასა. პური მიეცეს მას და წყალი მისი სარწმუნოჲ.
მას	მცხ.ესა	რამეთუ სახელი უფლისაჲ დიდ არს თქუენდა, ადგილი თქუენდა იყოს მდინარენი და დანახეთქნი ბრტყელნი და ვრცელნი. არა ვიდოდის გზასა მას ნავი მართებული, რამეთუ ღმვრთი ჩემი დიდ არს, არ თანაწარმჴდეს მე.
მან	მცხ.ესა	უფალი, მამაჲ ჩუენი, უფალი, მსაჯული ჩუენი, უფალი, მთავარი ჩუენი, უფალი, მეფჱ ჩუენი, უფალი, მაცხოვარი ჩუენი, და მან გუაცხოვნნეს ჩუენ.
მათ	მცხ.ესა	და არა თქუას მათ შორის მან ერმან: დავშუერ, რამეთუ მიეტეოს მათ ცოდვა.
მას	მცხ.ესა	შემოკრიბენით ნათესავნი და ისმინეთ, მთავარნო! ისმინეთ ქუეყანამან და დამკჳდრებულთა მას შინა, მკჳდროანმან და ერმან მისშორისმან.
იგინი	მცხ.იოელ	და ძენი იუდაჲსნი და ძენი იერუსალჱმისანი განსცენით ძეთა ელლინთასა, რათა განაგარევნეთ იგინი საზღუართაგან მათთა,
იგინი	მცხ.იოელ	რამეთუ, აჰა, მე აღვადგინნე იგინი ადგილისაგან, სადა განსცენით იგინი მუნ. და მოვაგო მოსაგებელი თქუენი თავთა მომართ თქუენთა.
მათ	მცხ.იოელ	და უკუნვსცნე ძენი თქუენნი და ასულნი თქუენნი ჴელებსა ძეთა იუდასთასა და განსცემდენ მათ ტყუეობად ნათესავისა მიმართ შორს მყოფისა, რამეთუ უფალი იტყოდა:
მით	მცხ.ესა	მით, რამეთუ გულისწყრომაჲ უფლისაჲ ყოველთა ზედა წარმართთა და რისხვა რიცხუსა ზედა მათსა წარწყმედად მათდა და მიცემად მათდა მოსასრველად,
მას	მცხ.იოელ	და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი, დაკარვებული მთასა ზედა წმიდასა ჩემსა, სიონს შინა. და იყოს იერუსალჱმი წმიდაჲ და სხუაჲ ნათესავნი არღა შევიდენ მას შინა არა მერმე.
მის	მცხ.იოელ	ეგჳპტე განსარყუნელად იყოს და იდუმიაჲ ველად განრყუნილებისად იყოს მძლავრებათათჳს ძეთა იუდაჲსთასა მის წილ, რომელ დასთხიეს სისხლი მართალი ქუეყანასა შინა მათსა.
იგიცა	მცხ.ფსალმ	გული ჩემი შეძრწუნდა და დამიტევა მე ძალმან ჩემმან და ნათელი თუალთა ჩემთა, და იგიცა არა დაადგრა ჩემ თანა.
მათ	მცხ.ამოს	და თქუა უფალმან: სამთა ზედა უთნოებათა დამასკისათა და ოთხთა ზედა არა გარემივექცე მათ მით, რამეთუ განჰხერხვიდეს ხერხითა რკინისათა მუცელქუმულთა გალაადთასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და ღათუ მეებრ ხატად ვალს კაცი, გარნა ამაოდ შფოთებს, რამეთუ იუნჯებს და არა უწყის, ვის შეუკრიბოს იგი.
მის	მცხ.ესა	დაემკჳდრნენ მას შინა მფრინველნი, და გრძღაბნი, და ძერანი და ყორანნი, და დადებულ იქმნეს მის ზედა საბელი ქუეყანისსაზომელი ოჴრებისა, და ვირკენტავროსნი დაემკჳდრნენ მის შორის.
მათ	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა ღაზისათა და ოთხთა ზედა არ გარემივექცე მათ ტყუექმნისათჳს მათგან ტყუესა სალომისსა, შეყენებად იდუმიაჲსსა.
მას	მცხ.იერ	და მიუწესა მეფემან სედეკია და შეაგდეს იგი სახლსა საპყრობილისასა, და მისცემდეს მას პურსა ერთსა დღივ გარეშე, რომელსა განსცემდეს, ვიდრე არა მოაკლდეს პურნი ქალაქისაგან. და დაჯდა იერემია ეზოსა შინა საპყრობილისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღიქვა იოსაბე, ასულმან მეფისა იორამისამან, დამან ოქოზისამან, იოას, ძე ოქოზიასი, ძმისა თჳსისა, რამეთუ მოიპარა იგი შორის ძეთა მათ მეფისათა, რომელ მოსრნეს, და დამალა იგი და დედამძუძე მისი სენაკსა სასვენებელისასა პირისაგან გოთოლიასა, და არა მოკუდა.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო მის თანა სახლსა მას უფლისასა მალულად ექუს წელ და გოთოლია მეფობდა ზედა მას ქუეყანასა.
მან	მცხ.მეფ4	და ამცნო მათ და ჰრქუა: ესე სიტყუაჲ არს, რომელი ჰყოთ. სამგან განიწილენით და ერთმან მან ნაწილმან დაიცვას ცვა სახლისა მის სამეუფოსა კართა თანა.
მის	მცხ.მეფ4	და მეორემან ნაწილმან დაიცუნეს ბჭეთა მათ განსავალთა და მესამე ნაწილი ბჭეთა თანა შემდგომად წინამცორვალთა მათ, და დაიცევით ცვა სახლისა მის.
მას	მცხ.მეფ4	ჴელნი თქუენნი განმზადებულად იპყრენით და ყოველი, რომელი შევიდოდის განაწილებულთა მათ ცვად სახლსა მას უფლისასა, ეკრძალენით ცვასა მას სახლისა მის უფლისა და მეფისა.
მათ	მცხ.ესა	რიცხუეულად წარვლეს და ერთი მათგანი არ წარწყმდა. მოყუასმან მოყუასი არა გამოიძიეს, რამეთუ უფალმან ამცნო მათ და სულმან მისმან შეკრიბნა იგინი.
იგი	მცხ.მეფ4	და ქმნეს ყოველივე ასისთავთა მათ, რომელი ამცნო იუდე მღდელმა ბრძენმან, და შევალნ კაცები იგი განაწილებულნი მცველად შემდგომითი შემდგომად და შევიდეს იუდაე მღდელისა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მისცა მღდელმან ასისთავთა მათ ოროლები იგი და ჯაჭუ-ჭური დავითის მეფისა, რომელ იყო სახლსა მას უფლისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და მიიღეს ასისთავთა მათ ჯაჭუ-ჭური ჴელთა თჳსთა და გარემოადგეს მარჯუენით მჴრით ტაძრისა მის ვიდრე მარცხენად მჴარადმდე ტაძრისა მის და საკურთხეველისა და სახლსა მას სამეფოსა გარემო.
მას	მცხ.მეფ4	და წარმოავლინა მათ ძე იგი მეფისა და მიეცა მას ზედა იეზერი იგი და წამება და სცხო მას და დაადგინა მეფედ, და აღიტყუელნა ერმან და თქუა: ცხონდინ მეფე!
მას	მცხ.მეფ4	და ესმა გოთოლიას ჴმაჲ ბგერისა ერისა მრავლისა და შევიდა შორის ერსა მას სახლსა უფლისასა.
მას	მცხ.ესა	და აღყუავნენ და იშუებდენ მდინარენი იორდანისანი, და დიდებაჲ ლიბანისა მოეცეს მას და პატივი კარმელისა, და ერმან ჩემმან იხილოს დიდებაჲ უფლისაჲ და სიმაღლე ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.მეფ4	და იხილა და, აჰა, დგა მეფე ზედა სვეტსა მას მსგავსად სახისა მის და მთავარნი იგი და შემასხმელნი და მსტჳნვარნი, და ყოველსა მას ერსა ქუეყანისასა უხაროდა და სტვინვიდეს სტჳრთა, დაიპო სამოსელი თჳსი გოთოლია, ღაღად-ყო და თქუა: განდგა, განდგა.
მას	მცხ.მეფ4	და ამცნო იუდაე მღდელმან ასისთავთა მათ და, რომელნი-იგი დაედგინნეს ზედა ერსა მას, და ჰრქუა მათ: განიყვანეთ ეგე სადერონით და მიიყვანეთ ეგე უკანაწარ სახლსა მას და მოკალით ეგე მახჳლითა, და ნუ მოჰკლავთ მაგას სახლსა მას ღმრთისასა. და იყოს, ყოველი, რომელი მისდევდეს მას, მოკუედინ მახჳლითა.
მას	მცხ.მეფ4	და მიჰყვეს ჴელი მისა და შეიყვანეს იგი გზასა მას საჴედართასა სახლისა მის სამეუფოჲსათა, და მუნ მოკლეს იგი.
მის	მცხ.მეფ4	და აღთქმა-ყო იუდაე მღდელმან შორის უფლისა და შორის მეფისა და შორის ერისა მის ყოფად ერად უფლისა.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა ყოველი იგი ერი ქუეყანისა სახლსა მას ბაალისსა და დაამჴვეს იგი და საკურთხეველი მისი და ხატნი მისნი დამუსრნეს წულილად და მატთან, ქურუმი ბაალისი, მოსრნეს წინაშე შესაწირავისა მის, და დაადგინნა მღდელმან მცველნი სახლსა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და გამოიყვანნა იუდაე მღდელმან ასისთავნი იგი: ქორრი და რასიმ, და ყოველი ერი მის ქუეყანისა და გარდამოიყვანეს მეფე სახლისა მისგან უფლისა, და შეიყვანეს იგი გზასა მის ბჭისასა სახლისა მის სამეუფოჲსა, და დასვეს იგი საყდარსა მას სამეუფოსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და უხაროდა ყოველსა მას ერსა მის ქუეყანასასა, და ქალაქი იგი დამშჳდნა და გოთოლია მოკლეს მახჳლითა სახლსა მას მეფისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და ძე შჳდ წლისა იყო იოას დადგომასა მას მეფედ.
მის	მცხ.მეფ4	შემდგომად მეშჳდისა მის წლისა იუისა მეფობდა იოვას, ძე ოქოზიასი, ორმეოც წელ იერუსალჱმს და სახელი დედისა მისისა - საბა ბერსაბეთ.
იგი	მცხ.მეფ4	და ქმნა იოას სამართალი წინაშე უფლისა ყოველთა დღეთა, რომელ განანათლა იგი იუდაე მღდელმან.
მის	მცხ.ესა	და არა იყოს მუნ ლომი, არცა მჴეცთა ბოროტთაგანი, არა აღვიდეს მის ზედა, არცა იპოოს მუნ, არამედ ვიდოდიან მას ზედა გამოჴსნილნი და შეკრებულნი უფლისა მიერ.
იგი	მცხ.მეფ4	ხოლო მაღალთა მათგან არა განეშორა და მუნ უზორვიდა ერი იგი და უკმევდეს საკუმეველსა მაღალთა მათ.
მათ	მცხ.ესა	მოიქცენ და მოვიდენ სიონად სიხარულისა თანა და სიხარული საუკუნოჲ ზეშთა თავისა მათისა, ქება და მხიარულება და შუება ეწიოს მათ. წარჴდა სალმობა და მწუხარება და სულთქმა.
მისდა	მცხ.ესა	და გამოვიდა მისდა მიმართ ელიაკიმ ქელკიასი, განმგე, და სომნა მწიგნობარი და იოახ ასაფისი, მოსაჴსენებელთმწერალი.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: იუდა, ამბორის-ყოფითა მისცემა ძესა კაცისასა?
მის	მცხ.მეფ4	მოიღონ მღდელთა მათ კაცად-კაცადმან მოფარდულთაგან თჳსთა და მათ აღაგონ ბედეკი სახლისა მის უფლისა ყოველსა შინა, სადაცა პოონ ბედეკი.
მათ	მცხ.მეფ4	და იყო, ოცდამესამესა წელსა იოას მეფისასა არა აღაგეს მღდელთა მათ ბედეკი სახლსა მას უფლისასა.
მათ	მცხ.ესა	და ჰრქვა მათ რაფსაკმან: თქუთ სადმე ეზეკიას მიმართ, ამათ იტყჳს მეფე დიდი, მეფე ასსურასტანელთა: ვისსა მოსავ ხარ?
მისდამი	მცხ.ესა	აჰა, მოსავ ხარ კუერთხისა მიმართ ლელწმისასა, შეფქულისა ამის ეგჳპტედ მიმართ, რომელსა მი-თუ-ვინ-ეყრდნას მის ზედა, შევიდეს ჴელად მისსა. ესე არს ფარაო, მეფე ეგჳპტისა, და ყოველნი მოსავნი მისდამი.
იგი	მცხ.ესა	ხოლო უკეთუ იტყჳთ: ჩემდამო, უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩუენისა ვესავთ; არა იგი არსა, რომელსა მიუხუნა ეზეკიამან მაღალნი მისნი და საკურთხეველნი მისნი? და ჰრქვა: იუდასა და იერუსალიმს პირისპირ საკურთხეველისა ამის თაყუანის-ეცი.
მისთჳს	მცხ.მეფ4	და მოუწოდა მეფე იოას იუდაე მღდელსა და ყოველთავე მათ მღდელთა და ჰრქუა მათ: რასა არა აღაგეთ ბედეკი სახლისა მის უფლისა? და აწ ნუ მიიღებთ ვეცხლსა ყოველთაგან მოფარდულთა თქუენთა, არამედ ბედეკისა მისთჳს სახლისა უფლისა მიეცით იგი.
მისგან	მცხ.მეფ4	და აღუთქუეს მღდელთა მათ არა მოღებად ვეცხლი ერისა მისგან და არცა აღგებად ბედეკი ტაძრისა მის.
მათ	მცხ.ესა	აწ მოუჴედით უფალსა ჩემსა, მეფესა ასსურასტანელთასა, და მიგცე თქუენ ორათასი ცხენი, უკეთუ შეუძლოთ მიცემად მჴედართა მათ ზედა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მოიღო იოდაე კიდობანი ერთი და უქმნა ჴურელი პირსა ზედა მისსა და დადვა იგი საკურთხეველსა მას თანა უფლისასა. და მისცეს მღდელთა მათ, რომელნი-იგი სცვიდეს კართა მათ, ყოველი ვეცხლი, რომელ იპოვა სახლსა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და იხილეს, ვითარმედ ფრიად არს კიდობანსა მას შინა. აღვიდა მწიგნობართა მოძღუარი იგი სამეუფოსი და მღდელი იგი დიდი და აღრაცხეს ვეცხლი იგი, რომელი იპოვა სახლსა მას უფლისასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მისცეს ვეცხლი იგი ჴელთა მოქმედთა საქმისა ჭურჭლისათა სახლსა მას უფლისასა და მისცეს ხუროთა მათ ძელთასა და მაშენებელთა მათ სახლისა მის უფლისათა.
მის	მცხ.მეფ4	და გამომქანდაკებელთა მათ და გამომკვეთელთა ქვისათა სასყიდლად ძელისა და ქვათა გამოკუეთილთა აღსაშენებელად ბედეკისათჳს სახლისა მის უფლისა და მისცეს ყოველი იგი საჴმრად ტაძრისა მის.
მას	მცხ.მეფ4	და რათა არა ქმნეს მისგან სახლსა მას უფლისასა კარები ვეცხლისა და სამსჭუალები და ტაბლები და ნესტვები და ყოველი ჭურჭელი ოქროსი და ყოველი ჭურჭელი ვეცხლისა და ვეცხლისა მის შეწირულისა სახლსა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	არამედ მოქმედთა მათ საქმისათა მისცეს იგი აღსაგებელად სახლისა მის უფლისა.
მათ	მცხ.მეფ4	და არა იყო რიცხჳ ვეცხლისა მის, რომელთა ჴელთა შინა იყო მიცემად მოქმედთა მათ, რამეთუ ერთგულ იყუნეს მოქმედნი იგი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ვეცხლი იგი შეწირული ცოდვათათჳს არა შევიდოდა ტაძარსა მას უფლისასა, არამედ მღდელთა მათ იყო.
იგი	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა გამოვიდა აზაელ, მეფე ასურასტანისა, და ეწყო გეთსა, გამოიღო იგი და მიმართა აზაელ მისლვად იერუსალჱმსა ზედა.
მისდა	მცხ.ესა	და თქუეს მისდა ელიაკიმ და სომნა და იოახ: ზრახევდ მონათა მომართ შენთა ასურებრ, რამეთუ გუესმის ჩუენ, და ნუ ჰზრახავ ჩუენდამო იუდეანებრ. და რად ჰზრახავ ყურებისა მიმართ კაცთა მდგომარეთასა ზღუდესა ზედა?
მათდამი	მცხ.ესა	და თქვა რაფსაკმან მათდამი: ნუ უფლისა მიმართ თქუენისა, ანუ თქუენდა მიმართ მომავლინა მე უფალმან ჩემმან თქუმად სიტყვათა ამათ, არა კაცთა მომართ მსხდომარეთა ზღუდეთა ზედა, რაჲთა ჭამონ სკორე მათი და სუან ფსელი მათი თქუენითურთ ერთბამად?
მას	მცხ.მეფ4	და აღიღო იოას, მეფემან იუდაისამან, ყოველნი იგი სიწმიდენი, რომელნი განწმიდნა იოსაფატ და იორამ და ოქოზია, მამათა მისთა მეფეთა იუდასთა და თჳსნი იგიცა სიწმიდენი, ყოველი იგი ვეცხლი, რომელ იპოვა საფასესა სახლსა მას უფლისასა და სახლსა მეფისასა და მიუძღვანა აზაელს, მეფესა მას ასურთასა, და წარვიდა იერუსალჱმით.
იგი	მცხ.მეფ4	და იოზაქარ, ძემან იემუთესმან, და იეზებეთ, ძემან მისმან, შერაცხილთა მონათა მისთა, სცეს და მოკლეს იგი. და დაფლეს იგი მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისასა და მეფობდა ამესა, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.ესა	და შევიდა ელიაკიმ ქელკიასი, განმგე, და სომნა მწიგნობარი ძალისა და იოახ ასაფისი, მოსაჴსენებელთმწერალი, მომბძარველნი სამოსელთანი, ეზეკიას მიმართ და მიუთხრნეს მას სიტყუანი რაფსაკისნი.
მას	მცხ.ესა	და ჰრქუეს მას: ამათ იტყჳს ეზეკია: დღე ჭირისა და ყუედრებისა და მხილებისა და რისხვისა არს დღესისა დღე, რამეთუ მოიწია ლმობაჲ შობისა, ხოლო ძალი არა აქუს შობად.
მათ	მცხ.ესა	და ჰრქუა მათ ესაიამან: ესრეთ სთქუათ უფლისა მიმართ თქუენისა: ამათ იტყჳს უფალი: ნუ შეშინდები სიტყვათაგან, რომელნი გესმნეს, რომელნი მაყუედრნეს მე მოციქულთა მეფისა ასსურასტანელთასათა.
მისდამი	მცხ.ესა	აჰა, შევავლინო მისდამი სული, და მსმენელი ამბვისა მიიქცეს სოფლად მისსა და დაეცეს მახჳლითა ქუეყანასა შინა მისსა.
მას	მცხ.ესა	და მიიქცა რაფსაკი და ეწია მეფესა ასსურასტანელთასა, მო-რაჲ-ეცვა მას ლობნაჲ, და მსმენელ იქმნა მეფე ასსურასტანელთა, რამეთუ ლტოლვილ იქმნა ლაქისით,
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და შეუდგა ცოდვასა მას იორობოამისასა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი, და არა განეშორა მათგან.
იგინი	მცხ.მეფ4	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ისრაჱლსა ზედა და მისცნა იგინი ჴელთა აზაელ, მეფისა ასურთასა, და ჴელთა ძისა ადერისთა, ძისა აზაელისასა, ყოველთა დღეთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მისცა უფალმან მჴსნელი ისრაჱლსა და განერნეს ჴელთაგან ასურთასა და დაემკჳდრნეს ძენი იგი ისრაჱლისანი საყოფელთა თჳსთა, ვითარცა გუშინ და ძოღან.
მათ	მცხ.მეფ4	ხოლო არავე განეშორნეს ცოდვათა მათ იორობოამისთა, ძისა ნაბატისთა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი, არამედ მათ შინავე ვიდოდეს და მაღნართა და მთათა მიმართ სამარიასთა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და არა დაშთა იოაქაზისა ერი, არამედ მჴედარი ვითარ ერგასის ოდენ და ეტლნი ათნი და ათი ათასი მკჳრცხლი, რამეთუ წარწყმიდნა იგინი მეფემან ასურასტანისამან, დასხნა იგინი, ვითარცა მიწა დასატკეპნელად.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იოაქაზ მამათა თჳსთა თანა და დაფლეს იგი მამათა თჳსთა თანა სამარიას. და მეფობდა ძე მისი მის წილ.
მასვე	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა განეშორა ყოველსა მას ცოდვასა იორობოამისსა, ძისა ნაბატისა, რომელმან- იგი აცთუნა ისრაჱლი, არამედ მასვე შინა ვიდოდა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ელისე: მოიღე მშჳლდი შენი და ისარნი შენნი. და მოიღო მშჳლდი და ისარნი.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე მეფესა მას ისრაჱლისასა: მოირთხ მშჳლდი შენი ჴელთა შენთა! მოირთხა მშჳლდი იგი ჴელითა თჳსითა და დასდვა ელისე ჴელი თჳსი ზედა ჴელთა მეფისათა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას ელისე: მოიხვენ ისარნი! და მოიხუნა და ჰრქუა მეფესა მას ისრაჱლისასა: სტყორცე ქუეყანასა! და სტყორცა მეფემან სამგზის და დააცადა.
მას	მცხ.მეფ4	და დაწუხნა მას ზედა კაცი იგი ღმრთისა და თქუა: უკუეთუმცა ეც ხუთგზის, ანუ თუ ექუსგზის, მაშინმცა დასცნე ასურნი და მოასრულნე, ხოლო აწ სამგზის დასცნე ასურნი.
მის	მცხ.მეფ4	და მოკუდა ელისე და დაფლეს. მტევებარნი მოაბისანი გამოვიდეს ქუეყანასა მას დასრულებასა ოდენ მის წელიწდისასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და იყო, ოდენ და-ვინმე-ჰფლვიდეს კაცსა ერთსა მკუდარსა, და, აჰა, იხილნეს მტევებარნი იგი და დააგდეს მკუდარი იგი სამარესა მას ელისესასა, ძვალთა მათ თანა ელისესთა მიწევნით, განცოცხლდა და აღემართა ზედა ფერჴთა თჳსთა.
მისთჳს	მცხ.მეფ4	და შეეწყალნეს იგინი უფალსა და წყალობა-ყო მათთჳს, და მოიხილა მათ ზედა აღთქმისა მისთჳს, რომელ აღუთქვა აბრამს, ისაკს და იაკობს, და არა უნდა უფალსა განრყუნა მათი და არა განსთხივნა იგინი პირისაგან თჳსისა.
მის	მცხ.მეფ4	და მოკუდა აზაელ, მეფე იგი ასურთა, და მეფობდა ადერ, ძე მისი, მის წილ.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: დავაგდებდ მე წყალობასა ჩემსა წინაშე პირსა მეფისასა არ მიქცევისათჳს ჩემისა კუალად სახიდ იონათანისა მოსიკუდიდ ჩემდა მუნ.
მას	მცხ.მეფ4	და მივიდა იოას, ძე იოაქაზისი, და უკუმოიპყრნა ქალაქნი იგი ჴელთაგან ადერისთა, ძისა აზაელისთა, რომელ მიუღო ჴელთაგან იოაქაზისთა, მამისა მისისათა. ბრძოლასა მას შინა სამგზის დასცა იოას ადერი მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა და მიაქცივნა ქალაქნი იგი ისრაჱლისანი და ყოველი, რაცა მიეღო.
მის	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა ტჳროსისაჲთა და ოთხთა ზედა არ გარემივექცე მათ მის წილ, რომელ შეაყენეს ტყუეობაჲ სალმონისი იდუმეას და არ მოიჴსენეს აღთქმისა ძმათაჲსა
მათ	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა იდუმეაჲსათა და ოთხთა ზედა არ გარემივექცე მათ დევნისათჳს მათისა მახჳლითა ძმასა თჳსსა, და განრყუნა საშო ქუეყანისაგან და განჰმზადა საწამებელად კართობაჲ მისი და შემართებაჲ მისი დაიცვა საძლეველად.
მის	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა ძეთა ამმონისთა, და ოთხთა ზედა არ გარემივექცე მათ მის წილ, რომელ განაპებდეს მუცელქმნულთა გალადელთასა, რათა განივრცნენ საზღუარნი მათნი.
მისდამი	მცხ.ესა	ესრეთ არქუთ ეზეკიასა, მეფესა იუდეასასა: ნუ გაცთუნებნ შენ ღმერთი შენი, რომლისა შენ მოსავ ხარ, მისდამი მეტყუელი: არ მიეცეს იერუსალემი ჴელთა მეფისა ასსურასტანელთასასა.
იგინი	მცხ.ესა	ნუ განარინნეს იგინი, ღმერთთა წარმართთასა, რომელნი წარწყმიდნეს მამათა ჩემთა: ღოზანი, ხარრანი და რამფისი, რომელნი არიან სოფელსა შინა თეემათისასა.
იგი	მცხ.ესა	და მოიღო ეზეკიამან წიგნი მიმთხრობელთაგან და აღმოიკითხა იგი, და აღვიდა სახიდ უფლისა, და განაღო იგი წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.მეფ4	ძე ოცდახუთისა წლისა იყო დადგომასა მას მისსა მეფედ, ოცდაცხრა წელ მეფობდა იერუსალჱმს და სახელი დედისა მისისა - იოადიმ იერუსალჱმით.
იგი	მცხ.მეფ4	ხოლო მაღალნი იგი არა მოსპნა და ერი იგი შესწირვიდა და უკმევდეს მაღალთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა დაამტკიცა მეფობაჲ მისი ჴელსა მისსა და მოსრნა მონანი იგი თჳსნი, რომელთა მოკლეს მეფე, მამა მისი.
იგი	მცხ.მეფ4	ამან დასცა ედომი გემელექს წყობასა ათი ათასი და გამოიპყრა კლდე იგი ბრძოლით და უწოდა სახელი მისი კათოელ მოდღენდელად დღედმდე.
მას	მცხ.ესა	და მიივლინა ესაია, ძე ამოსისი, ეზეკიას მიმართ და ჰქვა მას: ამათ იტყჳს უფალი, ღმერთი ისრაჱლისა: მესმნეს, რომელნი ილოცენ ჩემდამო სენაქირიმისთჳს, მეფისა ასსურასტანელთასა.
მისთჳს	მცხ.ესა	ესე არს სიტყუა, რომელი თქუა მისთჳს ღმერთმან: განგგმო შენ და განგბასრა შენ, ქალწული, ასული სიონისა; შენ ზედა თავი შეხარა, ასულო იერუსალჱმისაო.
იგინი	მცხ.იერ	ხოლო იქმნა რაჟამს იხილნა იგინი სედეკია, მეფემან იუდაჲსმან, და ყოველთა კაცთა ბრძოლისათა, ივლტოდეს, და გამოჴდეს ღამე ქალაქისაგან გზით მტილისა მეფისაჲთ, ბჭისა მიერ საშუალისა ორთა ზღუდეთაჲსა, და გამოვიდეს გზად უდაბნოსა არავიასასა.
მის	მცხ.ესა	ამისთჳს ესრეთ იტყჳს უფალი მეფესა ზედა ასსურასტანელთასა: არ შემოვიდეს ქალაქსა ამას, არცა სტყორცოს მას ზედა ისარი, არცა ზედადადვას მის ზედა ფარი, არცა ამრგულივოს მის ზედა პატნეზი,
მის	მცხ.ესა	არამედ გზასა, რომელსა მოვიდა, მის მიერვე მიიქცეს და ქალაქსა ამას შინა არ შემოვიდეს. ამათ იტყჳს უფალი:
იგი	მცხ.მეფ4	და მიუგო იოას, მეფემან ისრაჱლისამან, ამასიას, მეფესა იუდისასა, და ჰრქუა: ძეძუმან ლიბანისამან მიუვლინა ფიჭუსა ლიბანისასა და ჰრქუა: მოეც ასული შენი ძესა ჩემსა ცოლად. და წარჴდეს მას ზედა მჴეცნი მაღნარისანი, რომელ იყუნეს ლიბანეს და დატკეპნეს ძეძვი იგი.
მათთჳს	მცხ.ესა	შეწევნა-ყო მწედ ქალაქისა ამის, განრინებად მისსა ჩემთჳს და მათთჳს, მონისა ჩემისა დავითისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და არა მიერჩოდა ამასია. განვიდა იოას, მეფე ისრაჱლისა, და შეიმთხჳვნეს პირისპირ იგი თავადი და ამასია, მეფე იუდასი, ბეთსამუსა ჰურიასტანისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და წარიღო ოქრო და ვეცხლი და ყოველი ჭურჭელი, რომელ იპოვა სახლსა მას უფლისასა და სახლსა მას საფასესა მეფისასა და შვილნი იგი უცხოთესლთანი, და მიიქცა სამარიად.
მის	მცხ.ესა	და თაყვანის-ცემასა შინა მისსა შორის სახლსა ასარახ ღმრთისა მისისასა ადრამელიქ და სარასარ, ძეთა მისთა, დასცეს იგი მახჳლებითა, ხოლო იგინი განრომილ იქმნეს სომხეთად, და მეფე იქმნა ასორდან, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა იოასისთანი და რომელ-რა ქმნა ძლიერებითა თჳსითა და წყობა იგი, რომელ ეწყო ამესიას, მეფესა იუდასსა, არა, აჰა, ესერა, წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა ისრაჱლისათა?
მათ	მცხ.მეფ4	და დაიძინა მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა სამარიას მეფეთა მათ თანა ისრაჱლისათა და მეფობდა იორობოამ, ძე მისი, მის წილ.
მის	მცხ.მეფ4	და ცხონდა ამესია, ძე იოასისი, მეფე იუდასი, შემდგომად სიკუდილისა მის იოასისა, ძისა იოაქაზისა, მეფისა ისრაჱლისა, ათხუთმეტ წელ.
იგი	მცხ.მეფ4	და შეკრბეს მას ზედა გუნდნი იერუსალჱმდ და მიივლტოდა ლაქისად. და შეუდგეს კვალსა მისსა ლაქისდმდე და მოკლეს იგი მუნ.
იგი	მცხ.მეფ4	და დასდვეს იგი საჴედარსა თჳსსა ზედა და წარმოიღეს და დაფლეს იგი იერუსალჱმსა მამათა თჳსთა თანა, ქალაქსა დავითისასა.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ იერემია წინაწარმეტყუელმან: მესმა, აჰა, მე ვილოცო თქუენთჳს უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩუენისა სიტყუათაებრ თქუენთა. და იყოს, სიტყუაჲ, რომელიცა მომიგოს უფალმან, მიგითხრა თქუენ, არა დავფარო თქუენგან თქუმაჲ.
მათ	მცხ.იერ	და მათ ჰრქუეს ირემიას: იყავნ უფალი ჩუენდა მოწამედ მართლად და სარწმუნოდ, ვითარმედ ყოვლისა სიტყჳსაებრ, რომლითაცა მოგავლინოს შენ უფალმან ღმერთმან ჩვენდა მომართ, ეგრეთ ვყოთ,
იგი	მცხ.მეფ4	და მოიყვანეს ყოველმან ერმან იუდისამან აზარია, ძე მისი, და იგი იყო ათექუსმეტისა წლისა ოდენ, და დაიდგინეს იგი მეფედ მათ ზედა მამისა მისისა წილ ამასიას.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: ესრეთ თქვა უფალმან ღმერთმან ისრაელისამან, რომლისა-იგი მიმავლინეთ მე დათხევად წყალობა თქუენი წინაშე მისსა.
მისდამი	მცხ.ესა	და იყო მას ჟამსა შინა, მოუსუსურდა ეზეკია ვიდრე სიკუდიდმდე და მოვიდა მისსა ესაია, ძე ამოსისი, წინაწარმეტყუელი და თქუა მისდამი: ამათ იტყჳს უფალი: განაწესე სახლისათჳს შენისა, მოჰკუდები რამეთუ შენ, და არა სცხოვნდე.
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა განეშორა ყოველსა მას ცოდვასა იორობოამისასა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი.
მის	მცხ.მეფ4	მოიპყრა საზღვარი ისრაჱლისა შთასავალთა მათგან ემათისთა ვიდრე ზღუადმდე არაბიასა მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, რომელსა იტყოდა ჴელითა მონისა თჳსისა იონა წინაწარმეტყუელისათა, ძისა ამასია გეთელისათა.
იგი	მცხ.მეფ4	რამეთუ იხილა უფალმან ურვა იგი ისრაჱლისა დიდი სიმწარისა და შემცირებულნი და ჭირვეულნი და ნაკლულევანნი და ჴუებულნი, და არა ვინ იყო შემწე ისრაჱლისა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და არა უნდა უფალსა აჴოცად ნათესავი ისრაჱლისა ქუეშე ცასა და იჴსნნა იგინი უფალმან ჴელთაგან იორობოამისითა, ძისა იოსიასთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იორობოამ მამათა თჳსთა თანა მეფეთა მათ თანა ისრაჱლისათა. და მეფობდა აზარია, ძე ამესიასი, მამისა თჳსისა წილ.
მის	მცხ.მეფ4	და ქმნა კეთილი წინაშე უფლისა მსგავსად ყოვლისა მის, რაცა ქმნა ამასია, მამამან მისმან.
იგი	მცხ.მეფ4	ხოლო მაღალნი იგი არავე მოსპნა და ერი იგი უზორვიდეს და უკმევდეს საკუმეველსა მაღალთა მათ.
მას	მცხ.მეფ4	და მიყო უფალმან ჴელი მეფესა მას, და გარდაასხა მას ზედა კეთროვანება ვიდრე დღედმდე სიკუდილისა მისისა. და დაჯდა სახლსა შინა დაფარულად აფფოთ. და იოათამ, ძე მეფისა, იყო ზედა სახლსა მას და შჯიდა ერსა მას მის ქუეყანისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და დაიძინა აზარია მამათა თჳსთა თანა და დაფლეს იგი ქუეყანასა მას დავითისასა და მეფობდა იოათამ, ძე მისი, მის წილ
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას ოცდამეთურამეტესა აზარია მეფისა იუდასსა და მეფობდა ზაქარია, ძე იორობოამისი, ისრაჱლსა ზედა სამარიას ექუს თუჱ.
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ვითარცა ქმნეს მამათა მისთა, და არა განეშორა ცოდვასა მას იორობოამისსა, ძისა ნაბატისსა, რომელმან აცთუნა ისრაჱლი.
იგი	მცხ.მეფ4	და მიეტევნეს მას ზედა სელემ და კედბადიმ, ძენი იაბისნი, და დასცეს იგი წინაშე ერისა მის და მოკლეს იგი. და მეფობდა სელემ მის წილ.
იგი	მცხ.მეფ4	ესე არს სიტყვა იგი უფლისა, რომელსა ეტყოდა იუს და ჰრქუა: ნაშობნი შენნი მეოთხედ დასხდენ საყდარსა ისრაჱლისასა. და იყო ეგრე.
მას	მცხ.მეფ4	და სელემ, ძე იოაბისი, მეფობდა სამარიას თვე ერთ წელსა მას ოცდამეათცხრამეტესა აზარია მეფისა იუდასასა.
მას	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა დასცა მანაელ თერსა და ყოველი, რა იყო მას შინა და ყოველი საზღვარი თერსისი, რამეთუ არა განუღეს მას, და მოსრა იგი და მაკენი მისნი განაპნა.
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა განეშორა ჟამსა მას ცოდვასა იერობოამისსა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი ცოდვითა თჳსითა.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა ფუა მეფე ასურასტანით ქუეყანასა მას ზედა და მანაელ მისცა მას ათასი სასწორი ვეცხლისა, რათა იყოს ჴელ-ცემულ მისა და ამტკიცნეს მეფობა მისი ჴელითა მისითა.
იგინი	მცხ.ოსე	და არა მოვიხილო მე ასულთა თქუენთა ზედა, ოდეს ისიძვიდენ, არცა სძალთა თქუენთა ზედა, ოდეს იმრუშებდენ, რამეთუ იგინი მეძავთა თანა შეისვარვოდეს და მგებელთა თანა უზორვიდეს და ერი გულისხმისმყოფელი შეეთხზვოდა მეძავთა თანა.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოიღო მანაელ ვეცხლი ყოვლისაგან ისრაჱლისა და ყოველთა მათ ჴელმწიფეთაგან, რომელთა ძალ-ედვა მიცემად მეფესა მას ასურასტანისასა ერგასის-ერგასისი სასწორი ვეცხლისა თჳთოეულად კაცად-კაცადსა. და კუალად იქცა მეფე იგი ასურასტანისა და არა დადგა ქუეყანასა მას.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა მივეცი ვიდრე განთიადმდე, ვითარცა ლომსა, ეგრეთ შემუსრნა ყოველნი ძუალნი ჩემნი,
მან	მცხ.ესა	რასა ვიტყოდე, ანუ რასა მეტყოდეს, ოდესცა იქმოდეს, რამეთუ მან განაგო ყოველნი წელიწადნი ჩემნი სიმწარით სულნი ჩემნი.
მისთჳს	მცხ.ესა	უფალო, რამეთუ მისთჳს მიგეთხრა შენ და აღადგინე ცხორება ჩემი და ნუგეშინისცემული ვცხონდი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს, რომელმან გულისჴმა-ყოს გლახაკისა და დავრდომილისა, დღესა ბოროტსა იჴსნას იგი უფალმან.
იგი	მცხ.ფსალმ	უფალმან დაიცვას იგი და აცხოვნოს იგი და სანატრელ ყოს იგი ქუეყანასა ზედა, და არა მისცეს იგი ჴელთა მტერთა მისთასა.
მასვე	მცხ.ფსალმ	და შემო-თუ-ვიდეს ხილვად, ამაოსა იტყჳნ; გულმან მისმან შეიკრიბა უსჯულოებაჲ თავისა თჳსისა; გარეგანვიდის გარე, და მასვე იტყჳნ.
მათ	მცხ.ფსალმ	არამედ შენ, უფალო, მიწყალე მე და აღმადგინე მე, და მე მივაგო მათ.
იგი	მცხ.ფსალმ	იქმნნეს ცრემლნი ჩემნი პურად ჩემდა დღე და ღამე, რამეთუ მეტყჳედ მე მარადღე: სადა არს ღმერთი იგი შენი?
იგი	მცხ.ფსალმ	და შემუსრვასა ძუალთა ჩემთასა მყუედრიდეს მე მტერნი ჩემნი, მეტყჳედ რა იგინი მარადღე: სადა არს ღმერთი იგი შენი?
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას ოცდამეათესა აზარია მეფისა იუდასა მეფობდა ფაკეა ზედა ისრაჱლსა სამარიას ათ წელ.
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა განეშორა ცოდვასა მას იორობოამისასა, ძისა ნაბატისასა, რომელმან-იგი აცთუნა ისრაჱლი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა ფაკეასთანი და ყოველი, რაჲცა ქმნა, აჰა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას ერგასისდამეორესა აზარია მეფისა იუდასასა მეფობდა ფაკეა, ძე რრომელისი, ზედა ისრაჱლსა სამარიას ოც წელ.
მას	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა განეშორა ჟამსა მას ცოდვასა იორობოამისსა, ძისა ნაბატისსა, რომელმან აცთუნა ისრაჱლი.
მის	მცხ.მეფ4	და წარიქცია გუნდი ოსევ, ძემან ელიასმან, ზედა ფაკეს, ძესა რრომელისასა, სცა და მოკლა იგი და მის წილ მეფობდა წელსა მეოცესა იოათამისსა, ძისა ოზიასსა.
მისსა	მცხ.მეფ4	ძე ოცდახუთის წლისა იყო დადგომასა მისსა მეფედ და ათექუსმეტ წელ მეფობდა იერუსალჱმს და სახელი დედისა მისისა - იერუსა, ასული სადუკისი.
იგი	მცხ.მეფ4	გარნა მაღალნი იგი არა მოსპნა და ერი იგი უზორვიდეს და უკმევდეს საკუმეველთა მაღალთა მათ. მან აღაშენა ბჭენი იგი სახლისა მის უფლისანი მაღალნი.
მისდამი	მცხ.ესა	და მოვიდა ესაია წინაწარმეტყუელი ეზეკიას მომართ და თქუა მისდამი: რასა იტყჳან კაცნი ესე? და ვინა მოვიდეს შენდა? და თქუა ეზეკიამან: ქუეყანისაგან შორიელისა მოვიდეს ჩემდამო ბაბილონისაგან.
მას	მცხ.ესა	და ჰრქუა მას ესაიამან: ისმინე სიტყუა უფლისა საბაოთისა.
მას	მცხ.ესა	მღდელნი ეტყოდეთ გულსა იერუსალემისასა: ნუგეშინის-ეცით მას, რამეთუ აღივსო სიმდაბლე მისი, რამეთუ დაჴსნილ არს ცოდვა მისი, რამეთუ შეიწყნარნა ჴელისაგან უფლისა მრჩობლნი ცოდვანი მისნი.
მის	მცხ.ესა	განჴმა თივა და ყუავილი დამოსცჳვა, რამეთუ სულმან უფლისამან განვლო მის შორის, რამეთუ მართლიად თივა არს ერი ესე.
მის	მცხ.ესა	აჰა, ღმერთი ჩუენი. აჰა, უფალი, უფალი ძალისა თანა მოვალს და მკლავი უფლებისა თანა. აჰა, სასყიდელი მისი მის თანა და საქმე წინაშე მისსა,
მისსა	მცხ.მეფ4	ძე ოცდახუთის წლისა იყო აქაზ დადგომასა მისსა მეფედ. ათექუსმეტ წელ მეფობდა იერუსალჱმს და არა ქმნა სამართალი წინაშე უფლისა ღმრთისა, ვითარცა-იგი დავით, მამამან მისმან.
მათ	მცხ.მეფ4	და ვიდოდა გზათა იორობოამისთა, ძისა ნაბატისსა, მეფისა ისრაჱლისასა, ამან შვილნიცა თჳსნი შესთხივნა ცეცხლსა მსგავსად საძაგელებისა მის ნათესავთა მათ, რომელნი მოსპნა უფალმან პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.მეფ4	და უზორვიდა და უკმევდა მაღალთა მათ ზედა ბორცუთა და ქუეშე ყოველთა ხეთა მაგრილობელთა.
იგი	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა გამოვიდა რაასონ, მეფე ასურასტანისა, და ფაკეე, ძე რრომელისი, მეფე იგი ისრაჱლისა, იერუსალჱმსა ზედა ბრძოლად და მოიცვეს იგი აქაზის ზე და ვერ შეიძლეს დაპყრობად მისა.
მას	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა დაიპყრა რაასონ, მეფემან ასურასტანისამან, აილათი და გამოიყვანნა ურიანი აილათით. და მოვიდეს ედომელნი და დაემკჳდრნეს აილათს მოდღენდელად დღედმდე.
მის	მცხ.მეფ4	და წარავლინნა აქაზ მოციქულნი თეგლათფალსარ მეფისა მის ასურასტანისა და ჰრქუა: მონა შენი, შვილი შენი ვარ მე. გამოვედ და მიჴსენ მე ჴელთაგან მეფისა ასურთასა და ჴელთაგან მეფისა ისრაჱლისათა, რამეთუ აღდგომილ არიან ჩემ ზედა.
მას	მცხ.მეფ4	და მოიღო ოქრო და ვეცხლი, რომელ იპოვა საფასესა სახლსა უფლისასა და სახლსა მას სამეფოსა და მიუძღვანა მეფესა მას ასურთასა ძღუნად.
იგი	მცხ.მეფ4	და ისმინა მისი მეფემან ასურასტანისამან და გამოვიდა მეფე იგი ასურთა ზედა დამასკესა და დაიპყრა იგი და წარტყუენა იგი, და კვირენ და რაასონ მოსრნა.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარვიდა მეფე აქაზ და მიეგებოდა თეგლათფალსარს, მეფესა მას ასურთასა, დამასკედ. და იხილა აქაზ საკურთხეველი იგი, რომელი იყო დამასკეს. და წარავლინა მეფემან აქაზ ურია მღდელისა და მიუძღუანა ზომი და მოასწავა მსგავსება ქმნულებისა მისისა.
მის	მცხ.მეფ4	და ქმნა ურია მღდელმან საკურთხეველი იგი მსგავსად ქმნულებისა მის, ვითარცა უბრძანა მეფემან აქაზ დამასკეთ, ეგრევე სახედ ქმნა ურია მღდელმან ვიდრე მოსლვადმდე აქაზ მეფისა დამასკედ.
მას	მცხ.მეფ4	იხილა საკურთხეველი იგი და აღჴდა მეფე საკურთხეველსა მას ზედა და შეწირნა შესაწირავნი იგი თჳსნი და მსხუერპლნი, და სათნონი.
იგი	მცხ.მეფ4	და საკურთხეველი იგი რვალისა, რომელ დგა წინაშე უფლისა, ცვალა პირისაგან სახლისა უფლისა ადგილით თჳსით და დადგა იგი ბღუარით კერძო საკურთხეველსა მას.
მათთა	მცხ.მეფ4	და ამცნო მეფემან აქაზ ურიას მღდელსა და ჰრქუა: ზედა საკურთხეველსა მაგას დიდსა შესწირნე შესაწირავნი იგი ცისკრისანი და შესაწირავნი მწუხრისანი და შესაწირავნი მეფისანი და მსხუერპლნი მისნი და შესაწირავი ერისა მაგის ქუეყანისა და ზორვილნი მათნი და მსხუერპლნი მათნი და ყოველი სისხლი მსხუერპლთა მათთა და ყოველი ზორვილთა მათ დაასხა მას ზედა. და საკურთხეველი იგი სპილენძისა იყოს ჩემდა აღსამსთობელად.
მის	მცხ.მეფ4	და ყო ურია მღდელმან მსგავსად ყოვლისა მის მცნებისა, ვითარცა ამცნო მას მეფემან აქაზ.
იგი	მცხ.მეფ4	დაჭრა მეფემან აქაზ კარშიკები მექონოთთა მათ და ცვალნა მათგან ავაზანნი იგი, და ზღუაჲ იგი გარდამოიღო კუროთა მათგან ათორმეტთა სპილენძისათა, რომელ იყუნეს ქუეშე მისსა, და დადვა იგი ზედა ქვებსა ხარისხსა.
მას	მცხ.მეფ4	და საძირკველი საყდრისა მის აღაშენა სახლსა მას უფლისასა, დამშჳდებით იყო შესლვა და გასლვა მეფისა სახლსა მას უფლისასა პირისაგან მეფისა მის ასურასტანელისათა.
მის	მცხ.მეფ4	და დაიძინა აქაზ მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისსა. და მეფობდა ეზეკია, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას მეათჩჳდმეტესა სუფევასა ფაკეს, ძისა რრომელისასა, მეფობდა აქაზ, ძე იოათამისი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ხოლო არა ვითარ მეფეთა მათ ისრაჱლისათა, რომელნი იყუნეს წინა მისსა.
მას	მცხ.მეფ4	მას ზედა მოუჴდა სალმანასარ, მეფე ასურასტანისა, და ემონა მას ოსეე და უძუღნობდენ მას მანანასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და პოვა მეფემან ასურასტანისამან ოსეეს თანა ზაკვა და წარავლინნა მოციქულნი სოვა მეფისა მიმართ მეგჳპტელთასა. და არა მისცა მან მანანა მეფესა მას ასურთასა მას წელსა. და მოიცვა იგი მეფემან ასურასტანისამან და შეაყენა სახლსა მას საპყრობელისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა მეფე იგი ასურასტანისა ყოველსა მას ქუეყანასა და მივიდა სამარიადცა და გარემოადგა მას სამ წელ.
მათ	მცხ.მეფ4	წელსა მეცხრესა ოსესსა გამოიპყრა მეფემან ასურასტანისამან სამარია და წარტყუენა ისრაჱლი ასურასტანად. და დააშენნა იგინი იალათას და იაბორს, მდინარეთა მათ გოვიზანისათა და მთათა მათ მედონელთა.
მისგან	მცხ.მეფ4	და იყო რისხვა უფლისა ისრაჱლსა ზედა, რამეთუ შესცოდეს ძეთა მათ ისრაჱლისათა უფალსა ღმერთსა თჳსსა, რომელმან გამოიყვანნა იგინი ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა ჴელთაგან ფარაოს მეფისა ეგჳპტელთასა და ეშინოდა მათ ღმერთთა მათთაგან უცხოთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ვიდოდეს მსგავსად სახისა მის მათ ნათესავთასა, რომელნი მოსპნა უფალმან პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა და მეფეთა ისრაჱლისათა, რაოდენ-რა ქმნეს.
მათ	მცხ.მეფ4	და რაოდენ-რა შეამკუნეს ძეთა ისრაჱლისათა სიტყუანი არა უფლისა ღმრთისა თჳსისათჳს და იშენნეს თავისა თჳსისა მაღალნი ყოველთა მათ ქალაქთა თჳსთა გოდლითგან საეგბუროთ ვიდრე ქალაქთა მათ ძნელთამდე.
მას	მცხ.ესა	ანუ რასამე მიმართ განაზრახა და მოაზავა იგი, ანუ ვინ უჩუენა მას მშჯავრი, ანუ გზაჲ გულისხმის-ყოფისა ვინ უჩუენა მას? ანუ ვინ წინაწარ მისცა მას, და ნაცვლად მიეგოს მას?
იგი	მცხ.ესა	ვის მიამსგავსეთ უფალი და რასა მსგავსებასა ამსგავსეთ იგი?
იგი	მცხ.ესა	ნუ ხატი შექმნა ხურომან? ანუ ოქრომჭედელმან, გამომდნობელმან ოქროსამან, მოოქროვილ-ყო იგი? მსგავსება შეჰმზადა იგი,
მას	მცხ.ესა	რომელსა უპყრიეს სიმრგულე ქუეყანისანი და დამკჳდრებულნი მას ზედა, ვითარცა მკალნი, რომელმან დაადგინა, ვითარცა კამარა, ცაჲ და გადაართხნა, ვითარცა კარავი დამკჳდრებად,
მათგანვე	მცხ.ბარ	ხოლო მსხუერპლთა მათთა გამომხუმელნი მღდელნი მათნი შეიჴმარებენ ეგრეთ, და ცოლთაცა მათთა მათგანვე დაიაპოხტიან, არცა გლახაკსა, არცა უძლურსა გარდასცემენ მსხუერპლთაგან მათთა, დაშტანი და მშობიარე შეეხებინ.
მათგან	მცხ.ბარ	მცნობელთა უკუე ამათგან, ვითარმედ არა არიან ღმერთებ, ნუ გეშინინყე მათგან,
იგი	მცხ.მეფ4	და უკმევდეს საკუმეველსა ყოველთა მათ მაღალთა, ვითარცა ყოველნი იგი ნათესავნი, რომელნი მოსრნა უფალმან პირისაგან მათისა. და ეზიარნეს და შეითქუნეს განსარისხებელად უფლისა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მსახურეს კერპთა, რომელთა ჰრქუა მათ უფალმან, ვითარმედ: ნუ უყოფთ სიტყუასა მაგას უფლისათჳს.
მათ	მცხ.მეფ4	და დადვა უფალმან წამება ძეთა თანა ისრაჱლისათა და ზედა იუდასა ჴელითა ყოველთა წინაწარმეტყუელთათა და ყოველთა მხილველთათა და ჰრქუა: მოიქეცით გზათაგან თქუენთა უკეთურთა და დაიმარხეთ მცნებანი ჩემნი და სამართალნი ჩემნი და ყოველი იგი შჯული, რომელ ვამცენ მამათა მათ თქუენთა, რომელნი მივავლინენ თქუენდა ჴელითა მონათა ჩუენთა წინაწარმეტყუელთა.
მათთა	მცხ.მეფ4	და არა ისმინეს მათ მათი და განიფიცხეს ზურგი მათი უფროს მამათა მათთა და არა ჰრწმენა უფლისა ღმრთისა თჳსისა.
იგი	მცხ.ბარ	ვის უკუე საგონის, ანუ საწოდის არს, მათდა არიან იგი ღმერთად.
მათ	მცხ.ბარ	ხოლო მერმე და თჳთ იგი ქალდეველნიცა აგინებენვე მათ, რომელთა ოდეს იხილნიან განლიგებული ვერშემძლებელი, სიტყვად მიმრთმელთა ეზოჲსათა დიოჲსდა და ევედრებიედ ჴმა-ყოფად.
მათ	მცხ.მეფ4	და განიშორეს აღთქმა თჳსი და სამართალი, რომელ დადვა მამათა მათთა თანა და წამება მისი, რომელ ამცნო მათ, არა დაიცვეს, ვიდოდეს კვალსა უნდოთასა და უჴმარ იქმნნეს კვალსა ნათესავთასა, რომელნი იყუნეს გარემო მათსა, რომელთა ამცნო მათ უფალმან არა ყოფად მსგავსად სახისა მის მათისა.
მათ	მცხ.ბარ	ვითარმცა შესაძლებელ იყო მისდა გრძნობაჲ? და ვერ უძლავს მათ გულისხმის-ყოფად დატევება, რამეთუ გრძნობაჲ არა აქუსყე.
მის	მცხ.ბარ	ხოლო ოდეს მათგანსა ვისმე მიზიდულსა თანწარმავალთაგანისა ვისგანმე, დაწვის მის თანა, მოყუასსა აყუედრებდის, ვითარმედ არა ღირს იქმნა, ვითარცა იგი, არცა საბელი მისი განწყდა.
მათთჳს	მცხ.ბარ	ხოლო ყოველნი ქმნილნი მათთჳს არიან ტყუილ, ვითარ უკუე საგონის იყოს ღმერთ-ყოფაჲ მათი, ანუ წოდებაჲ ღმერთებ?
იგინი	მცხ.მეფ4	და განრისხნა უფალი ისრაჱლსა ზედა დიდად და განიშორნა იგინი პირისაგან თჳსისა, და არა დაშთეს, გარნა ნათესავი იგი ხოლო იუდასი.
მათ	მცხ.ბარ	ჴელოვანთა ქმნად მათდა, ხოლო თჳთ იგიცა შემმზადებელნი მათნი ვერ იქმნენ მრავალჟამიერ, ვითარ ეგულვოს მათ მიერ შემზადებულთა ყოფა ღმერთებ?
მათ	მცხ.ბარ	რამეთუ ოდეს მოვიდის მათ ზედა ბრძოლა და ძჳრნი, განიზრახევდ თავთა მიმართ თჳსთა მღდელნი მათნი, სადა დაიმალნენ მათ თანა.
მის	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა მოაბისთა და ოთხთა ზედა არა გარემივექცე მას მის წილ, რომელ განსცემდეს ვეცხლად მართალსა მეიასნი მტუერად.
მას	მცხ.ოსე	შემყოფმან კერპთამან ეფრემ დაუდვა მას საბრჴე, სათნო იყუნა ქანანელნი,
იგინი	მცხ.ოსე	ვითარცა დიაკეული მტრიობალი, მტრიობალ იქმნა ისრაჱლი. აწ აძოვნეს იგინი უფალმან, ვითარცა კრავნი, ფართოსა შინა.
მათ	მცხ.ბარ	ვითარ უკვე არა საგრძნობ არს, ვითარმედ არა არიან ღმერთებ, არამედ საქმეებ ჴელებისა კაცთაჲსა, რომელნი ვერ აცხოვნებენ მათ, ვერცა ბრძოლისა, ვერცა ბოროტთაგან განერნენ.
მას	მცხ.ესა	ვინ აღადგინა აღმოსავალთაგან სიმართლე? უწოდა მას? ფერჴისფერჴ მისსა ვიდოდის, მისცეს წინაშე მრავალთა ნათესავთასა და მეფენი განაცჳბრნეს და მისცნეს ქუეყანად მახჳლნი მათნი და, ვითარცა ქარქუეტნი, განყრილნი მშჳლდნი მათნი.
მათ	მცხ.ესა	და დევნა-უყოს მათ და განვლოს მშჳდობით გზა ფერჴთა მისთა.
მისგან	მცხ.ამოს	და მოვსპო მსაჯული მისგან და ყოველნი მთავარნი მისნი მოვაკუდინნე, - იტყჳს უფალი
მას	მცხ.ესა	ვინ იმოქმედნა და ყვნა ესენი? უწოდა მას მწოდებელმან მისმან დასაბამითგან ნათესავთათ, მე ღმერთი პირველი და მომავალთა შინა მევე ვარ.
მათ	მცხ.ესა	განძლიერდა კაცი ხუროჲ და მჭედელი, მცემელი კუერისა, ერთბამად ჭედდეს, ოდესმე უკუე თქჳს: შებრძვინვა კეთილ არს, განაძლიერნეს იგინი სამსჭუალთა მიერ. დაჰსხმენ მათ და არა შეიძრნენ,
იგინი	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა ძეთა იუდაჲსთასა და ოთხთა ზედა არ გარემივექცე მათ განშორებისათჳს მათგან შჯულსა უფლისასა და ბრძანებანი მისნი არა დაიმარხნეს. და შეაცთუნნეს იგინი ამაოთა მათთა, რომელთა შეუდგეს მამანი მათნი უკანა მათსა.
მის	მცხ.ამოს	ამათ იტყჳს უფალი: სამთა ზედა უთნოობათა ისრაილისათა და ოთხთა ზედა არა გარემივექცე მას მის წილ, რომელ განსცემდეს ვეცხლად მართალსა და დავრდომილსა ფერჴთშესასხმელთათჳს
იგინი	მცხ.მეფ4	და განიშორეს უფალი ყოველმან ნათესავმან ისრაჱლისამან, და აღძრნა იგინი და მისცნა იგინი ჴელთა წარმტყუენველთა თჳსთასა, ვიდრე განიშორნა იგინი პირისაგან თჳსისა.
მას	მცხ.მეფ4	და განეშორა ისრაჱლი სახლსა მას დავითისასა და დაიდგინეს მეფედ იორობოამ, ძე ნაბატისი, და განდრიკა იორობოამ ისრაჱლი უფლისაგან და აცოდვა იგი ცოდვითა დიდითა.
მის	მცხ.მეფ4	და ქმნეს ძეთა ისრაჱლისათა მსგავსად ყოვლისა მის ცოდვისა იორობოამისა, რომელ ქმნა, და არა განეშორნეს მათგან.
იგინი	მცხ.ესა	და განჰფიწლნე, და ქარმან აღიხუნეს იგინი და ნიავმან განაბნიეს იგინი, ხოლო შენ იშუებდე წმიდათა შორის ისრაილისათა.
მას	მცხ.ამოს	და იპოოს გული მისი ძლიერთა შორის შიშუელი, სდევნიდეს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი.
მისსა	მცხ.ამოს	და არა ცნა, რანი იყუნეს წინაშე მისსა, - იტყჳს უფალი, - რომელნი იუნჯებენ სიცრუესა და საარებულებასა სოფლებთა შორის მათთა.
მის	მცხ.ამოს	მით, რამეთუ მას დღესა შინა, ოდეს შურ-ვიგო უთნოობისა ისრაჱლისა მის შორის და შურ-ვიგო საკურთხეველთა ზედა ბეთილისათა, და დაითხარნენ რქანი საკურთხეველისანი და დაეცნენ ქუეყანასა ზედა.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ წარმართთაგან, აჰა, არც ერთი, და კერპთაგან მათთა არა იყო მიმთხრობი. და უკუეთუ ვჰკითხო მათ: ვინ ხართ? არა მომიგონ მე,
მის	მცხ.ესა	იაკობ, ყრმა ჩემი, შევეწიო მას. ისრაილ, რჩეული ჩემი, შეიწყნარა იგი სულმან ჩემმან. მივეც სული ჩემი მის ზედა. სამართალი წარმართთა გამოართუას.
მას	მცხ.ამოს	ქალწულმან ცთომა-ყო თჳთ მას ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა. არა არს აღმადგინებელი მის
იგი	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი ღმერთი, რომელმან შექმნა ცაჲ და ქუეყანაჲ და დაამტკიცა იგი და დაამყარა იგი და მისშორისნი და მისცა ერსა მისსა სამშჳნველი, რომელი არს მას ზედა, და სული ყოველთა მთრგუნველთა მისთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და მოიყვანნა მეფემან ასურასტანისამან ბაბილონით და ქუთით და იათ და სერფარუმით და ემათით, და დაიმკჳდრნა იგინი ქალაქსა სამარიას ძეთა მათ წილ ისრაჱლისათა და დასხდეს სამარიას და დაიმკჳდრნეს ქალაქნი მისნი.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, დასაბამსა მას მკჳდრობისა მათისასა მუნ არა შეეშინდეს უფლისაგან და მიავლინა უფალმან ორნი ლომნი და მოსრვიდეს მათ.
მათ	მცხ.მეფ4	და ეტყოდეს მეფესა მას ასურასტანისასა და ჰრქუეს: ნათესავნი იგი, რომელ მისცვალენ და სცენ ქალაქთა მათ სამარიასათა, არა იციან წესი ღმრთისა მის ქუეყანისა. მიუვლინებიან მათ უფალსა ლომნი და, აჰა, მოსრვენ მათ, რამეთუ არა იციან წესი მის ქუეყანისა ღმრთისა.
მათ	მცხ.მეფ4	და უბრძანა მეფემან ასურასტანისამან და ჰრქუა: მიიყვანეთ ერთი მღდელთაგანი წარტყუენილთა მაგათ, რათა მოვიდეს და დაემკჳდროს მუნ და უჩუენოს მათ წესი უფლისა და განანათლნეს იგინი სამართლითა ღმრთისა მის ქუეყანისათა.
მათ	მცხ.მეფ4	და წარიყვანეს ერთი მღდელთა მათგანი, რომელნი წარტყუენილ იყუნეს სამარიად, და დაჯდა ბეთელს და განანათლებდა მათ, რათა ეშინოდის უფლისაგან.
მათ	მცხ.მეფ4	და ქმნეს ნათესავით ნათესავად ღმერთნი თავთა თჳსთათჳს და დასხნეს სახლებსა მას მაღალთასა, რომელ ქმნეს სამარიტელთა მათ თჳთოეულად ნათესავთა მათ ქალაქთა თჳსა, რომელ დამკჳდრებულ იყუნეს.
მათ)	მცხ.მეფ4	და ეშინოდა უფლისაგან და დაიმკჳდრნეს საძაგელნი იგი თჳსნი სახლებსა მას მაღალთასა, რომელ ქმნეს სამარიას თჳთოეულად ნათესავთა და ნათესავთა მათ, რომელ დამკჳდრებულ იყუნეს (და ეშინოდა უფლისაგან და დაიდგნეს ქურუმნი თჳსად მაღალთა მათ).
მის	მცხ.მეფ4	და ეშინოდა უფლისაგან და მსახურებდეს ღმერთთა მათ თჳსთა მსგავსად წესისა მის ნათესავთა მათ, რომელნი ღმერთმან მოსპნა მიერ.
მათ	მცხ.გოდ	კოფ. უწოდე ტრფიალთა ჩემთა. ხოლო მათ უგულებელს-მყვეს მე. მღდელნი ჩემნი და მოხუცებულნი ჩემნი ქალაქსა შორის მოაკლდეს, რამეთუ იძიეს ჭამადი თავთა მათთად, რაჲთა მოიქცინენ სულნი მათნი, და ვერ პოვეს.
მათ	მცხ.მეფ4	და ვიდრე დღენდელად დღედმდე ჰყოფენ იგინი მსგავსად წესისა მის მათისა და ეშინის უფლისაგან და ჰყოფენ მსგავსად სახისა მათისა და სამართლისა და შჯულისა და მცნებისა მის, რომელ ამცნო უფალმან ძეთა მათ იაკობისათა, რომელსა დასდვა სახელი ისრაჱლი.
მას	მცხ.იერ	ვარქუ მას, ესრეთ თქუა უფალმან: აჰა, მე აღვაშენე, მე დავარღუევ და, რომელნი დავჰნერგენ, მე აღმოვფხური მით, ქუეყანითურთ ყოვლით.
იგინი	მცხ.ესა	და მოვიყვანნე ბრმანი გზასა ზედა, რომელსა არა იცნობდეს, და ალაგნი, რომელნი არა იცნოდეს. მთრგუნველ-ვყვნე იგინი, ვყო ბნელი მათი ნათლად და გულარძნილნი წრფელად; ესე სიტყუანი ვყუნე და არ დაუტევნე იგინი.
იგინი	მცხ.იერ	და მივსცნე იგინი ჴელთა მეძიებელთა სულისა მათისათა და ჴელთა ნაბუქოდონოსორ, მეფისა ბაბილონისასა, და ჴელთა მონათა მისთასა. ამის შემდგომად დაყუდნეს დღეთაებრ პირველთა, - იტყჳს უფალი.
იგი	მცხ.ამოს	გამოიძიეთ უფალი და ცხონდით, რათა არა აღენთოს, ვითარცა ცეცხლი, სახლი იოსებისი და შეჭამოს იგი. და არა იყოს დამშრეტელ სახლსა ისრაჱლისას,
მას	მცხ.ამოს	ამისთჳს, რომელი გულისჴმა-ჰყოფდეს, მას ჟამსა შინა დადუმნეს, რამეთუ ჟამი ბოროტი არს
იგი	მცხ.ამოს	ვაჲ რომელთა გული უთქუამს დღესა უფლისასა. რასათვის თქუენდა დღე იგი უფლისაჲ? და იგი არს ბნელ და არა ნათელ.
მათ	მცხ.მეფ4	და აღუთქვა უფალმან აღთქმა და ამცნო მათ და ჰრქუა: ნუ შეიშინებით ღმერთთაგან უცხოთა და ნუ თაყუანის-სცემთ და ნუცა მსახურებთ მათ და ნუცა შესწირავთ მათ.
მისგან	მცხ.მეფ4	არამედ უფალსა ღმერთსა, რომელმან გამოგიყვანნა თქვენ ქუეყანით ეგჳპტით დიდითა ძალითა და მკლავითა მაღლითა, მისგან გეშინოდენ და მას თაყუანის-ეცით და მისა შესწირვიდეთ.
მათ	მცხ.მეფ4	და სამართალთა და მსჯავრთა და სჯულთა და მცნებათა მათ, რომელნი მოგცნა თქუენ, ეკრძალენით ყოფად და ნუ შეშინდებით ღმერთთაგან უცხოთა.
მან	მცხ.მეფ4	არამედ უფლისა ღმრთისა თქუენისა გეშინოდენ და მან გიჴსნენ თქუენ ყოველთაგან მტერთა თქუენთა.
მათთა	მცხ.მეფ4	და განხატულთა თჳსთა მსახურებდეს და შვილნი მათნი და შვილნი შვილთანი, ვითარცა ყვეს მამათა მათთა, უყოფდენ ვიდრე დღევანდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.მეფ4	მან მოსპნა მაღალნი იგი და დამუსრნა იგინი და ყოველნი ძეგლნი და მოჰკაფნა მაღნარნი იგი და გველი იგი სპილენძისა, რომელ ქმნა მოსე, და მუნ დღედ ოდენ უზორვიდეს მას ძენი იგი ისრაჱლისანი. და უწოდეს მას სახელი ეესთან.
მისდა	მცხ.მეფ4	უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა ესვიდა, და შემდგომად მისა არავინ იყო მსგავს მისდა ყოველთა მათგან მეფეთა იუდასთა, რომელ იყუნეს წინა მისა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო უფალი მის თანა ყოველსა შინა, რასაცა იქმოდა, წარემართებოდა და შეურაცხ-ყო მეფე იგი ასურასტანისა და არა ჰმონა მას.
მათა	მცხ.მეფ4	და მან დასცნა უცხოთესლნი იგი ვიდრე გაზადმდე და ვიდრე საზღურადმდე მათა გოდლითგან საებგუროდ ვიდრე ქალაქთა მათ ძნელთამდე.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო წელსა მას მეოთხესა ეზეკია მეფისასა, იგი არს წელი მეშჳდე ოსესი, ძისა ელასი, მეფისა ისრაჱლისა, და მოვიდა სალმანასარ, მეფე ასურასტანისა ზედა სამარიასა და მოიცვა იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაიპყრა იგი მესამესა წელსა, წელსა მეექუსესა ეზეკიასასა. იგი წელი მეცხრე იყო იოსე მეფისა ისრაჱლისა, და გამოიღეს სამარია.
მათ	მცხ.მეფ4	და წარტყუენა მეფემან ასურასტანისამან სამარიათ ასურასტანად და დააშენნა იგინი იალათს და აბოთს და მდინარეთა მათ გოვზანისათა და მთათა მართასა.
მათ	მცხ.მეფ4	რამეთუ არა ისმინეს ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა მათისა და გარდაჴდეს აღთქმასა მისსა მსგავსად ყოვლისა მის, რომელ ამცნო მათ მოსე, მონამან უფლისამან, არა ისმინეს და არცა ყვეს.
მათ	მცხ.მეფ4	და წელსა მას მეათოთხმეტესა სუფევასა ეზეკია მეფისასა გამოვიდა სენექერიმ, მეფე ასურასტანისა, ძნელ-ძნელთა ზედა მათ ქალაქთა იუდასათა და გამოიღო იგინი.
მას	მცხ.მეფ4	და მისცა ეზეკია ყოველი ვეცხლი, რომელი იპოვა სახლსა მას უფლისასა, საფასესა სახლსა მას სამეუფოსასა.
მის	მცხ.მეფ4	და წარავლინა ეზეკია, მეფემან იუდასმან, მოციქულნი მეფისა მის ასურასტანელთასა ლაქისდ და ჰრქუა: ვსცოდე, მიიქეც ჩემგან და, რაჲ დამდვა ჩემ ზედა, აღვიკიდო. და დაადვა მეფემან ასურასტანისამან ზედა ეზეკიას, მეფესა იუდასასა, სამასი სასწორი ვეცხლისა და ოცდაათი სასწორი ოქროსა.
მას	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა დაჭრნა ეზეკია მეფემან ბჭენი ტაძრისა მის უფლისანი და ზღრუბლნი, რომელ განრჩუნნა ოქროთა ეზეკია, მეფემან იუდასამან, და მისცა იგი მეფესა მას ასურასტანისასა.
მისა	მცხ.მეფ4	და ჴმა-ყვეს ეზეკიას მიმართ და მივიდეს მისა ელიაკიმ, ძე ქელკიასი, ეზოსმოძღვარი და სომნა მწიგნობართმოძღუარი და იოაქაზ, ძე ასაფისი, სახსენებელთმწიგნობარი.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მათ რაფსაკ: არქუთ ეზეკიას: ესრეთ იტყჳს მეფე დიდი იგი, მეფე ასურასტანისა! რაჲმე არს სასოებაჲ ეგე შენი, რომელსა შენ ესავ?
იგი	მცხ.მეფ4	აჰა, შენ ესავ არგანსა მას ლერწმისასა და დაჩხერილსა ეგჳპტესა, რომელსა მი-თუ-ეყრდნას კაცი, აღესვას ჴელსა და წყლას იგი, ეგრეცა ფარაო, მეფე იგი ეგჳპტელთა, ყოველთა მოსავთა მისთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და რამეთუ მარქუ მე, ვითარმედ: უფლისა ღმრთისა ჩუენისა მოსავ ვართ ჩუენ. არა ეგრე იგი არსა ეზეკია, რომელმან მოსპნა მაღალნი იგი მისნი და საკურთხეველნი მისნი და ჰრქუა იუდასა და იერუსალჱმსა: წინაშე საკურთხევლისა ამის თაყუანის-ეცით იერუსალჱმს?
მათ	მცხ.მეფ4	და ვითარმე შეუძლოთ წინა დადგომად ერთისა ერთისათჳს უკანთაგანისა მონათა მათ უფლისა ჩემისათა? და რასა ესავ ეგჳპტესა და ეტლთა მათ და საჴედართა?
მას	მცხ.მეფ4	და აწ თჳნიერ უფლისა მოსრულ ვართ ადგილსა ამას განრყუნად ამისა? უფალმან მრქვა მე: აღვედ ქუეყანასა მას და განრყუენით იგი.
მით	მცხ.ოსე	ისმინეთ ესე მღდელთა, და მოხედეთ სახლმან ისრაჱლისამან და სახლმან მეფისამან ყურად-იღეთ მით, რამეთუ თქუენდა მიმართ არს სასჯელი, რამეთუ მახე ექმნუნით სამსტუროსა.
მას	მცხ.ბარ	ვინაცა უმჯობეს არს მეფე მჩუენებელი თჳსისა სიმჴნისაჲ, ანუ ჭურჭელი სახლსა შინა საჴმარი, რომელსა იჴმარებს მომგებელი, ვიდრე ნაწილნი ღმერთთანი? ანუ კარი წინასახლისა შორის, მცველი მას შინა მყოფთაჲ, ვიდრე ნაწილნი ღმერთთანი,
იგინი	მცხ.ბარ	ვინაჲ ნუცა იწოდებიედ, ნუცა საგონის იქმნებიედ ყოფად იგინი ღმერთად, ვერშემძლებელნი ვერცა სასჯელისა შჯად, ვერცა კეთილის-ყოფად კაცთა.
მათ	მცხ.ოსე	და დამდაბლდეს გინებაჲ ისრაჱლისაჲ წინაშე პირსა მისსა, და ისრაჱლი და ეფრემ მოუძლურდენ სიცრუეთა მათთა შინა და მოუძლურდეს იუდაჲცა მათ თანა.
მათ	მცხ.ოსე	არ მოსცნეს განზრახვანი მათნი მოქცევად ღმრთისა მომართ მათისა, რამეთუ ასული სიძვისაჲ მათ შორის არს, ხოლო უფალი არა იცნეს.
იგი	მცხ.იერ	შეძართ იგი ყოველთა გარემოს მისსა, ყოველთა მცოდნელთა სახლისა მისისათა თქუთ, ვითარ შეიმუსრა არგანი სიკეთისაჲ, კუერთხი დიდთვალი.
მათ	მცხ.იერ	კარავნი მათნი და ცხოვარნი მათნი წარიხუენ, სამოსელნი მათნი და ყოველნი ჭურჭელნი მათნი და აქლემნი მათნი მიიყვანენ თავისა მათისად, და მოუწოდეთ მათ ზედა წარწყმედასა გარემოს,
მას	მცხ.იერ	მათ დღეთა შინა და მას ჟამსა შინა, - იტყჳს უფალი, - ეძიებდენ უსამართლოებასა ისრაჱლისასა, და არა იყოს, და ცოდვათა იუდაჲსთა, და არა იპოოს, რამეთუ მლხინებელ ვეყო დაშთომილთა ქუეყანასა ზედა, - იტყჳს უფალი,
მათ	მცხ.ესა	და ვინ არს ბრმა, არამედ ყრმანი ჩემნი და ყრუ, არამედ რომელნი ეუფლებიან მათ? და დაბრმეს მონანი ღმრთისანი.
იგინი	მცხ.ესა	და ვიხილე და იყო ერი წარტყუენულ და მიმოდატაცებულ, რამეთუ საბრჴე საუნჯეთა შინა ყოვლით კერძო და სახლთა შინა ერთბამად, სადა დამალნეს იგინი, იქმნა საიავროდ და არა იყო განმარინებელი ნატაცები, და არა იყო, რომელმან თქვას: უკუნეც.
მას	მცხ.ესა	ვინ მისცა დასატაცებელად იაკობი და ისრაელი წარმტყუენველთა მისთა? არა ღმერთმან, რომელსა შესცოდეს მას და არა ინებებდეს გზათა შინა მისთა სლვასა, არცა სმენასა სჯულისა მისისასა?
მათმან	მცხ.ესა	და მოაწია მათ ზედა რისხვა გულისწყრომისა მისისა და განაძლიერა მათ ზედა ბრძოლა და თანადმომწუველნი გარემო მათსა, და არა ცნეს თითოეულმან მათმან, არცა დაიდვეს გულისა ზედა.
მათგან	მცხ.ოსე	ცხოვართა თანა და ზუარაკთა ვიდოდენ გამოძიებად უფლისა და არა პოოს უფალი იგი, მიაქცია მათგან,
მათგან	მცხ.ოსე	რამეთუ უფალი დაუტევეს, რამეთუ ასულნი უცხონი შვნეს მათგან და აწ შეჭამნეს იგინი სრსჳლმან, და ნაწილნი,
მას	მცხ.ამოს	და ამათ ზედა არა აღშფოთნეს ქუეყანაჲ. და იგლოოს ყოველმან დამკჳდრებულმან მას ზედა და აღვიდეს, ვითარცა მდინარე, აღსასრული და შთავიდეს, ვითარცა მდინარე ეგჳპტისაჲ.
მას	მცხ.ამოს	და იყოს მას დღესა შინა,- იტყჳს უფალი, უფალი. -დაჰჴდეს მზე შუადღე და დაბნელდეს ქუეყანასა ზედა დღესა ნათელი.
მას	მცხ.ამოს	მას დღესა შინა მოაკლდენ ქალწულნი შუენიერნი და ჭაბუკნი წყურილითა
მათ	მცხ.ოსე	იქმნნეს მთავარნი იუდასნი, ვითარცა გარდამცვალებელნი საზღუართანი. მათ ზედა მივჰფინო, ვითარცა წყალი, მიმართებანი ჩემნი.
იგინი	მცხ.ამოს	და-ღათუ-ეფლნენ ჯოჯოხეთსა, მიერ ჴელმან ჩემმან აღმოიტაცნეს იგინი; და-ღა-თუ-ვიდენ ცად მიერ, გამოვიძიო და მოვიყუანნე იგინი.
იგი	მცხ.ოსე	იხილა ეფრემ სნეულება მისი და იუდა სალმობა მისი. და წარვიდა ეფრემ ასურასტანელთა მიმართ და მიავლინნა მოციქულნი მეფისა მიმართ იარიმისსა, და იგი ვერ შემძლებელ იქმნეს გამოჴსნად თქუენდა და ვერ დააცხროს თქუენგან სალმობა
მათსა	მცხ.ოსე	ჭირსა შინა მათსა აღიმსთონ ჩემდამო მეტყუელთა: წარვიდეთ და მივიქცეთ უფლისა მიმართ, ღმრთისა ჩვენისა,
იგი	მცხ.ოსე	განმამრთელნეს ჩუენ შემდგომად ორისა დღისა, მესამესა დღესა შინა აღვდგეთ და ცოცხალ ვიყუნეთ წინაშე მისსა, და ვცნათ. ვსდევდით ცნობად უფალსა, ვითარცა ცისკარი მზაჲ, ვპოოთ იგი და მოვიდეს ჩუენდა, ვითარცა წჳმაჲ მსთუადი და მცხუედი.
იგინი	მცხ.ოსე	ამისთჳს აღმოვმკენ წინაწარმეტყუელნი თქუენნი და მოვაკუდინენ იგინი სიტყჳთა პირისა ჩემისათა და მსჯავრი შენი, ვითარცა ნათელი, გამოვიდეს.
იგინი	მცხ.ოსე	ხოლო იგინი არიან, ვითარცა კაცი გარდამავალი აღთქმისა, მუნ შეურაცხ-მყვეს მე.
მათდა	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მათ რაფსაკ: უფლისა მაგის თქუენისა, ანუ თქუენდა ნუუკუე მომავლინა მე სიტყუად სიტყუათა ამათ? არამედ კაცთა მაგათ, რომელნი სხენან ზედა ზღუდესა, შეჭმად მათდა სკორე თჳსი და შესუმად ფსელი თჳსი თქუენითურთ.
მის	მცხ.მეფ4	დადგა რაფსაკ და ღაღად-ყო ჴმითა დიდითა ურიაებრ, ეტყოდა და ჰრქუა: ისმინეთ სიტყუაჲ მეფისა მის დიდისა, მეფისა მის ასურასტანისა.
მათ	მცხ.ამოს	და უკუეთუ წარვიდენ ტყუეობად წინაშე პირსა მტერთა მათთასა და ვამცნებ მახჳლსა და მოჰკლჳდეს მათ. და განვიმტკიცებ თუალთა ჩემთა მათ ზედა საბოროტოდ და არ საკეთილოდ.
იგი	მცხ.ამოს	აჰა, თუალნი უფლისა ღმრთისანი მეფობასა ზედა ცოდვილთასა და აღვიღო იგი პირისაგან ქუეყანისა, გარნა რამეთუ არა სრულიად აღვიღო სახლი იაკობისი. - იტყჳს უფალი, -
მას	მცხ.ამოს	მას დღესა შინა აღვადგინო კარავი დავითისი დაცემული და აღვაშენნე დარღვეულნი მისნი და დათხრილნი მისნი აღვადგინნე და აღვაშენო იგი, ვითარცა დღენი საუკუნისანი,
მათ	მცხ.მეფ4	იჴსნნეს ღმერთთა მათ ნათესავთა თჳთოეულად სოფლები თჳსი ჴელთაგან მეფისა მის ასურასტანელთასა?
მათ	მცხ.ამოს	და დავჰნერგე იგინი ქუეყანასა ზედა მათსა და არა აღიფხურნენ არა მერმე ქუეყანისაგან მათისა, რომელი მივეც მათ, - იტყჳს უფალი, ყოვლისამპყრობელი.
იგი	მცხ.მეფ4	სადა არიან ღმერთნი იგი ემათასანი და არფათასნი? და სადა არიან ღმერთნი იგი ეპფარუმა ქალაქისანი, ანნა და ევა? იჴსნნეს ნუ სამარია ჴელთა ჩემთაგან?
მას	მცხ.მეფ4	და დადუმნეს და არა რა მიუგეს მას სიტყუაჲ, რამეთუ ემცნო მეფესა, ვითარმედ: ნუ მიუგებთ მას სიტყუასა.
მათგან	მცხ.გოდ	ნონ. შეიძრნეს მღჳძარენი მისნი გამოსავალთა შინა, შეიგინნეს სისხლითა ვერშეძლებითა მათგან შეხებასა სამოსელთა მათთასა.
იგინი	მცხ.ესა	და გამოვიყვანე ერი ბრმა და თუალნი მათნი, ვითარცა თჳთ იგინი, არიან ბრმა, ყურთა ყრუთა მქონებელნი.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა შეკრბებოდა ერი იგი, იწყო სიტყუად მათდა: ნათესავი ესე ნათესავი ბოროტი არს, სასწაულსა ითხოვს, და სასწაული არა ეცეს მას, არამედ სასწაული იონა წინაწარმეტყუელისაჲ.
იგი	მცხ.ესა	და მე უფალი ღმერთი მერმეცა დასაბამითგან, და არა არს, რომელმან განარინოს ჴელთაგან ჩემთა. ვყო, ვინ გარემიაქციოს იგი.
მათ	მცხ.ესა	მწმასნელნი და მწერალნი ყოველნი ამაო მოქმედნი საწადელთა მათთანი, რომელთა არა არგონ მათ და თქვენვე ხართ მოწამენი მათნი, რამეთუ ვერა ხედვენ და ვერცა გულისხმა-ჰყოფენ, არამედ სირცხჳლეულ იქმნენ ყოველნი.
იგი	მცხ.ესა	რამეთუ აღმახუა ხურომან რკინა, ეჩჳთა შექმნა იგი. და სხჳსა მიერ მოხუეწა იგი და შექმნა მკლავისა მიერ ძალისა თჳსისა, და მოემშიოს და მოუძლურდეს და არა სუას წყალი.
მას	მცხ.ესა	რომელმან მოჰკუეთნა თავისა თჳსისად ნაძუნი და მოიღო ველისა რკოჲ და მუხაჲ და შეექცა მას. ხე მაღნარისაგან, რომელი დაჰნერგა უფალმან და წჳმამან განაგრძელა,
მათ	მცხ.ესა	რაჲთა იყოს საგზებელ კაცთა. და მომღებელი მისგან განტფა და აღმაგზებელთა შეაცხვნეს პურნი მათ ზედა, ხოლო ნეშტი შექმნეს ღმრთაებად და თაყვანის-სცემენ მათ.
მას	მცხ.ესა	არა ნახევარი მისი დაწუა ცეცხლითა და შეაცხვნეს ნაკუერცხალთა მისთა ზედა პურნი? და შემწუველმან მას ზედა ჴორცისამან ჭამა და განძღა და განმტფარმან თქუა: მეჰამა, რამეთუ განვტეფ და ვიხილე ცეცხლი.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა მას: ესრეთ იტყჳს ეზეკია: დღე ჭირისა და ურვისა არს დღე ესე, რამეთუ მოწევნილ არიან სალმობანი მუცელქმნილთანი და ვერ შობენ.
იგი	მცხ.მეფ4	და მივიდეს მონანი იგი ეზეკია მეფისანი ესაიასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქვა მათ ესაია: ესრე არქუთ უფალსა მას თქუენსა: ესრე იტყჳს უფალი: ნუ გეშინინ პირისაგან სიტყუათა მათ, რომელ გესმეს, რომლითა მყუედრებდეს მე მონანი მეფისა მის ასურასტანისანი.
იგი	მცხ.მეფ4	აჰა, მივავლინო მისა სული უკეთური და ესმეს ბავთი და მიიქცეს ქვეყანად თჳსა, და დავსცე იგი მახჳლითა ქუეყანასა თჳსსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მიიქცა რაფსაკ და პოვა მეფე იგი ასურასტანისა, რამეთუ ჰბრძოდა ლობნასა და ესმა, ვითარმედ იტრა ლაქისით.
მის	მცხ.მეფ4	და მას ესმა თართაკ მეფისა მის ეთიოპელთასა და თქუეს, ვითარმედ: აჰა, ესერა, გამოსრულ არს ბრძოლად შენდა. და წარვიდა სოფლად თჳსა და მიავლინნა მოციქულნი ეზეკიასა და თქუა:
იგი	მცხ.მეფ4	ესრეთ ეტყოდით ეზეკიას, მეფესა იუდასა: ნუ გაცთუნებნ შენ ღმერთი იგი შენი, რომელსა შენ ესავ, ვითარმედ არა მისცეს იერუსალჱმი ჴელთა მეფისა ასურასტანელთასა.
იგინი	მცხ.მეფ4	აჰა, შენ თჳთ გასმიეს ყოველი, რა ჰყვეს მეფეთა მათ ასურასტანისათა ყოველსა მას სოფლებსა, ვითარ წარტყუენნეს იგინი და აწ შენ განრინებასა ჰგონებ?
მათ	მცხ.მეფ4	იჴსნნეს ნუ იგინი ღმერთთა მათ ნათესავთა, რომელნი-იგი განრყუნეს მამათა ჩუენთა გოიზანი და ქარანი და რაფათი და ძენი იგი ედომისნი კიდედმდე ზღჳსა.
იგი	მცხ.იერ	ვჰკურნებდით ბაბილონსა და არა განიკურნა, დაუტევეთ იგი და წარვედით კაცადი ქუეყანად თჳსსა, რამეთუ მიეახლა ცად მიმართ სასჯელი მისი, და აღიწია მივარსკულავთამდე.
მისდამი	მცხ.ესა	ხოლო ნეშტი შექმნა ღმერთად ქანდაკებულად და თაყვანის-სცემს მას და ილოცავს მისდამი მეტყუელი: განმარინე მე, რამეთუ ღმერთი ჩემი ხარ შენ.
მის	მცხ.მეფ4	სადა არს მეფე იგი ემათისი და მეფე არფათისი? და მეფე ქალაქისა მის სეფერუმისი ანადავა?
მას	მცხ.მეფ4	და მიიღო ეზეკია როარტაკი იგი ჴელთაგან მათ მოციქულთასა და წარიკითხა და შევიდა სახლსა მას უფლისასა და განმარტა იგი ეზეკია წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ4	მოყავ, უფალო, ყური შენი და ისმინე; აღიხუენ, უფალო, თუალნი შენნი და იხილენ და ისმინენ სიტყუანი იგი სენაქერიმისნი, რომელ მოავლინა ყუედრებად ღმრთისა ცხოველისა.
მათ	მცხ.მეფ4	რამეთუ ნანდვილვე, უფალო, წარწყმიდნეს მეფეთა მათ ასურასტანისათა ნათესავნი იგი და ქუეყანა მათი.
მისთჳს	მცხ.მეფ4	ესე სიტყუაჲ არს, რომელსა იტყოდა მისთჳს უფალი: შეურაცხ-გყო და განგბასრა შენ, ქალწულო, ასულო სიონისაო. თავი შეხარა შენ ზედა ასულმან იერუსალჱმისამან.
იგი	მცხ.მეფ4	მოციქულთა შენთა მიერ აყუედრე უფალსა და სთქუ: სიმრავლითა ეტლთა ჩემთათა აღვჴედ სიმაღლესა მთათა მათ ლიბანისათა, და მოვკაფე სიმაღლე ნაძუთა, რჩეულ-რჩეული იგი ფიჭუთა, და მივიწიე დასასრულსა მაღნარისა მის კარმელისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და რომელნი დამკჳდრებულ იყუნეს მას შინა, მოუძლურდეს ჴელითა და შეძრწუნდეს და ჰრცხუენა. და იქმნეს ვითარცა თივა ველისა და ვითარცა მწუანე თივისა ერდოსა და დასატკეპნელად წინაშე მიწევნულთა მაგის ზედა.
იგი	მცხ.იერ	შეიძრა ქვეყანა და სტკიოდა მით, რამეთუ აღდგა ბაბილონსა ზედა გულისსიტყვა უფლისაჲ დადებად ქუეყანაჲ ბაბილონისაჲ განსაქარვებელად, არდასამკჳდრებელად იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	ამისთჳს ესრე იტყჳს უფალი მეფისა მისთჳს ასურასტანელთასა: არა შევიდეს იგი ქალაქსა მაგას, არა შესტყორცნეს მაგას ისარნი და არა გარემოადგეს მაგას ფარებითა და არა მიაქციოს მაგასა ზედა მიწა.
მასვე	მცხ.მეფ4	გზასა, რომელსა მოვიდა, მასვე მიიქცეს და ქალაქსა მაგას არა შევიდეს, - თქუა უფალმან, -
მისგან	მცხ.მეფ4	და იყო, მოწევნასა მას ღამისასა გამოვიდა ანგელოზი უფლისა მიერ და მოსრა ბანაკისა მისგან ასურთასა ასოთხმეოცდახუთი ათასი და აღიმსთვეს განთიადსა მას და, აჰა, იხილეს ეგეოდენი იგი გუამი მომკუდარი.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღიტრა და წარვიდა სენაქერემ, მეფე იგი ასურასტანისა, და დაემკჳდრა ნინევის.
იგინი	მცხ.მეფ4	და იყო, ვიდრე თაყუანის-სცემდა სახლსა მას ნერსაქისსა ღმერთთა თჳსთა, და ადრიმელექ და სარასარ, ძეთა მისთა, დასცეს იგი მახჳლითა. და იგინი მეოტად წარვიდეს ქუეყანად არარატისა და მეფობდა ასურდან, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ4	მათ დღეთა შინა დასნეულდა ეზეკია სიკუდილისა სენითა და შევიდა მისა ესაია წინაწარმეტყუელი, ძე ამოსისი, და ჰრქუა მას: ესრე იტყჳს უფალი: ბრძანე სახლისა შენისა, რამეთუ მოჰკუდე შენ და არა განერე.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო ესაია ეზოსა მას დიდსა და იყო სიტყუაჲ უფლისა მისა და ჰრქუა:
მას	მცხ.მეფ4	მიიქეც მუნვე და არქუ ეზეკიას, წინამძღუარსა მას ერისა ჩემისასა: ესრე იტყჳს უფალი ღმერთი დავითისთჳს, მამისა შენისა: ვისმინე ლოცვისა შენისა და ვიხილენ ცრემლნი შენნი. აჰა, მე განგკურნო შენ და დღესა მას მესამესა აღხჳდე სახლსა მას უფლისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და შევძინო დღეთა შენთა ათხუთმეტ წელ და ჴელთაგან მეფისა მის ასურასტანელთასა გიჴსნე შენ და ქალაქი ეგე. და ზედამდგომელ ვეყო ქალაქსა მაგას ჩემთჳს და დავითისთჳს, მონისა ჩემისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ესაია: ესე სასწაული იყოს უფლისა მიერ, რამეთუ ყოს უფალმან სიტყუაჲ იგი, რომელცა თქუა: შთავლოს აჩრდილმან ათსა მენაკსა.
მის	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ეზეკია: ადვილ არს აჩრდილისა მის ათსა მენაკსა შთასლვა. არა ეგრე, არამედ უკუნიქეცინ მუნვე ათსა მენაკსა.
მასვე	მცხ.მეფ4	და ღაღად-ყო ესაია წინაწარმეტყუელმან უფლისა მიმართ და უკუნიქცა აჩრდილი იგი ათს მასვე მენაკსა ვინცა და მოსრულ იყო ათითა მენაკითა.
მას	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა მოავლინა მოროდაქბალადან, ძემან ბალადანისამან, მეფემან ბაბილონისამან, როატაკები და ძღუენნი ეზეკიასა, რამეთუ ესმა, ვითარმედ დასნეულდა ეზეკია.
მათ	მცხ.მეფ4	და განიხარა ეზეკია მოსლვა იგი მათი და უჩუენა მათ ყოველი იგი სახლი ნაქოთისა, ვეცხლი და ოქრო და საკმეველნი და ნელსაცხებელნი და სახლნი საჭურჭლენი, და რაცა იპოვა საფასესა მისსა, და არა იყო სახლსა მისსა, რომელი არა უჩუენა მათ ეზეკია ყოვლისა მის ჴელმწიფებისა თჳსისა.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა მისა ესაია წინაწარმეტყუელი მეფისა მიმართ და ჰრქუა მას: რასა გეტყოდეს შენ კაცნი ეგე, ანუ ვინ მოვიდეს შენდა? და ჰრქუა ეზეკია: ქუეყანით შორით მოვიდეს ჩემდა ბაბილონით.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა: რა იხილეს სახლსა შენსა? და თქუა ეზეკია: ყოველი, რაცა იყო სახლსა ჩემსა, იხილეს და არა იყო, რომელი არა უჩუენე მათ, და საფასენიცა ჩემნი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა ეზეკიასთანი და ყოველნი ძლიერებანი მისნი და წყლისგარდამოსადინელნი იგი და ჯურღმულები იგი, რომელ ქმნა, და წყალნი იგი, რომელ შეადინნა ქალაქსა მას, არა, აჰა ესერა, წერილ არიანა წიგნთა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთა?
მას	მცხ.იერ	და ჭამადი მისი ჭამადი მიმდემადი მიეცემოდა მას მეფისა მიერ ბაბილონისა დღისაგან დღისამდე ვიდრე დღისამდე, რომელსა მოკუდა ყოველთა დღეთა სიცოცხლისა მისისათა.
მისსა	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი ღმერთი: ცხებულსა ჩემსა კჳროსს, რომელსა ჟამსა უპყარ ჴელი მარჯუენა მისი, წინაშე მისსა წარმართნი მორჩილებდენ და ძალი მეფეთა განვხეთქო. განვახუნე წინაშე მისსა კარნი და ქალაქნი არა შეიჴშნენ.
მისდამი	მცხ.გოდ	კოფ. აღდეგ, ჭრტინევდ ღამესა შინა დასაბამსა საჴმილავთა შენთასა, განჰფინე, ვითარცა წყალი, გული შენი წინაშე პირსა უფლისასა. აღიხუენ მისდამი ჴელნი შენნი სულებისათჳს ჩჩჳლთა შენთაჲსა შეყმედილთა სიყმილისა მიერ დასაბამსა ზედა ყოველთა გამოსლვათასა. , , , , , , , , ,
მათ	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა მსგავსად საძაგელებისა მის ნათესავთა მათ, რომელნი მოსპნა უფალმან პირისაგან ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღაშენნა მაღალმან იგი, რომელ დაამჴუნა ეზეკია, მამამან მისმან, და აღაშენნა ბაგინნი იგი ბაალისნი და ქმნნა მაღნარნი იგი, ვითარსახედ ქმნა აქაბ, მეფემან ისრაჱლისამან, და თაყუანი-სცა ყოველთა ძალთა ცისათა, და მონებდა მათ.
მას	მცხ.მეფ4	და აღაშენა საკურთხეველი სახლსა მას უფლისასა, ვითარცა თქუა უფალმან: იერუსალჱმს დავიდგნე საყდარნი ჩემნი.
მისსა	მცხ.ესა	მე წინაშე მისსა ვიდოდი და მთანი დავავაკნე, ბჭენი რვალისანი შევმუსრნე და მოქლონნი რკინისანი შევფქვნე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	აღვლენან მთანი და შთავლენან ველნი ადგილსა მას, რომელსაცა დააფუძნენ იგინი.
მას	მცხ.აბდ	მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - წარვსწყმიდნე ბრძენნი ქუეყანით იდუმეაჲთ და გულისჴმის-ყოფაჲ მთისაგან ისავისსა.
იგინი	მცხ.აბდ	და იყოს სახლი იაკობისა ცეცხლი და სახლი იოსებისი - ალ, ხოლო ესავისი - ლელწამ. და აღატყდენ მათ ზედა და შეიჭამნენ იგინი. და არა იყოს მეცეცხლე სახლსა ესავისსა, რამეთუ უფალმან თქუა:
მას	მცხ.მეფ4	და ქანდაკებულნი იგი მაღნართა მათ დადგნა სახლსა მას უფლისასა, რომლისა ჰრქუა უფალმან დავითს და სოლომონს, ძესა მისსა, ვითარმედ: სახლსა ამას და იერუსალჱმს, რომელი გამოვირჩიე ყოველთაგან ნათესავთა ისრაჱლისათა, დავდვა სახელი ჩემი უკუნისამდე.
მის	მცხ.მეფ4	და არა შევსძინო შერყევად ფერჴთა ისრაჱლისათა ქუეყანისა მისგან, რომელ მივეც მამათა მათთა, რათამცა ეკრძალნეს ყოფად ყოვლისავე, რაცა ვამცენ მათ მსგავსად ყოვლისა მის მცნებისა, რომელი ამცნო მოსე, მონამან ჩემმან.
მათ	მცხ.მეფ4	და არა ისმინეს და საძაგელ იქმნა მანასე დიდად და აცთუნნა იგინი საქმედ ბოროტისა წინაშე უფლისა უფროს ყოველთა მათ ნათესავთა, რომელნი განრყუნნა უფალმან წინაშე პირსა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.მეფ4	ამისთჳს, რამეთუ ქმნა მანასე, მეფემან იუდასმან, საძაგელნი იგი და უკეთურებანი უმეტეს ამორეველისა მის წინაშე ჩემსა და შესცთა იუდა კერპებითა თჳსითა.
მას	მცხ.იონ	და იქმნა სიტყუაჲ უფლისაჲ იონაჲს მიმართ, ძისა ამათიანისა, მეტყუელი: აღდეგ და წარვედ ნინევად, ქალაქად დიდად, და ქადაგე მას შინა. აღმოვიდა ღაღადება უკეთურებისა მისისაჲ ჩემდამო.
მის	მცხ.მეფ4	და მივაწიო ზედა იერუსალჱმსა მსგავსად საზომისა მის სამარიასა და მსგავსად სასწორისა სახლისა მის აქაბისა და მოვსპო იერუსალჱმი, ვითარცა ნიჟარი ერთი დათხეული ზედა პირსა თჳსსა.
მათ	მცხ.იონ	და აღვიდა იონა სივლტოლად თარშიდ პირისაგან უფლისა, და შთავიდა იოპპედ და პოვა ნავი, მიმავალი თარშიდ, და მისცა სანავე მისი და აღვიდა მისდამი ცურვად მათ თანა თარშიდ მიმართ პირისაგან უფლისა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და აღვჴოცო ნეშტი სამკჳდრებელისა ჩემისა და მივსცნე იგინი ჴელთა მტერთა თჳსთასა და იყუნენ წარსატაცებელ და იავარ ყოველთა მტერთა თჳსთა
მათგან	მცხ.იონ	და შეშინდეს მენავენი. და ჴმობდა კაცად-კაცადი ღმრთისა მიმართ თჳსისა და გარდაყრაჲ ქმნეს ნავისშინათა ჭურჭელთა ზღუად აღსუბუქებად მათგან. ხოლო იონა შთავიდა უბესა ნავისასა, და ეძინა და ხურინევდა.
მას	მცხ.იონ	და მოვიდა მისდამი მეპრორე და ჰრქუა მას: რასა ჰხურინავ შენ? აღდეგ და ჰხადე ღმერთსა შენსა, უკუეთუ ვითარ მაცხოვნნეს ჩუენ ღმერთმან და არა წარვწყმდეთ.
მისგან	მცხ.მეფ4	ამისთჳს, რამეთუ ქმნეს ბოროტი წინაშე ჩემსა და განმარისხეს მე, რომლით დღითგან გამოვიყვანენ იგინი ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა მოდღენდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.მეფ4	და სისხლიცა უბრალო დასთხია მანასე დიდად ფრიად, ვიდრე აღივსო იერუსალჱმი კიდით კიდემდე. და ცოდვა იგი თჳსი, რომლითა აცთუნა იუდა საქმედ ბოროტისა წინაშე უფლისა
მათ	მცხ.იონ	და შეეშინა კაცთა შიში დიდი და თქუეს მისდამი: რაჲ ესე ჰყავ მით, რამეთუ აგრძნეს კაცთა, ვითარმედ: პირისაგან უფლისაჲ იყო მლტოლვარე, რამეთუ მიუთხრა მათ).
მათ	მცხ.იონ	და მოიყუანეს იონაჲ და შთააგდეს იგი ზღუად. და დადგა ზღუაჲ რყევისაგან მისისა. და შეეშინა კაცთა მათ შიში დიდი უფლისაჲ და ამსხუერპლეს მსხუერპლი უფალსა და აღთქუნეს აღთქმანი.
მისსა	მცხ.დაბ	და მერმე და-ღა-ითმინა შჳდ დღე. და კუალად განავლინა ტრედი და არ-ღა-რა შესძინა მოქცევად მისსა მომართ მერმე.
იგი	მცხ.დაბ	და ვერ მპოვნელი განსუენებასა ტრედი ფერჴთა მისთასა მოიქცა მისა მიმართ კიდობნად, რამეთუ წყალი იყო ყოველსა ზედა პირსა ქუეყანისასა, და განყო ჴელი მისი, მიიქუა იგი და შეიყუანა იგი თავისა თჳსისა თანა კიდობნად.
მათ	მცხ.მეფ4	და ვიდოდა ყოველთა მათ გზათა, რომელთა ვიდოდა მამა მისი, და მსახურა კერპთა მათ, რომელთა მსახურებდა მამა მისი, და თაყუანი-სცა მათ.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღდგეს მონანი ამონის ზედა და მოკლეს მეფე იგი სახლსა თჳსსა.
მის	მცხ.დაბ	და მოეჴსენა ღმერთსა ნოესი და ყოველთა მჴეცთა, და ყოველთა საცხოვართა, და ყოველთა მფრინველთა და ყოველთა ქუეწარმავალთა, რაოდენნი იყვნეს მის თანა კიდობანსა შინა.
მის	მცხ.მეფ4	და მოსწყჳდეს მკულელნი იგი ამონისნი ერმან მან და დაიდგინეს, ერმან მის ქუეყანისამან მეფედ იოსია, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.ლუკა	უკუეთუ არცა უმცირესსა შემძლებელ ხართ, რაჲსაღა სხუასა მას ჰზრუნავთ?
მას	მცხ.მეფ4	და დაიძინა ამმონ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა იგი საფლავსა თჳსსა მტილსა მას ოზიასასა. და მეფობდა იოსია, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ4	ძე რვა წლისა იყო იოსია დადგომასა მას მისსა მეფედ და ოცდაათერთმეტ წელ მეფობდა იერუსალჱმს. და სახელი დედისა მისისა - იედია, ასული იედიასი, ბასუროთით.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რომელთა დაიმარხიან აღთქმა მისი და მოიჴსენიან მცნებანი მისნი და ყვნიან იგინი.
მისსა	მცხ.ესა	მეტყუელი, სიმართლე და დიდებაჲ მისსა მიმართ მივიდეს და სირცხჳლეულ იქმნენ ყოველნი, განმსაზღვრებელნი თავთა თჳსთანი უფლისაგან,
მათ	მცხ.მეფ4	აღვედ შენ ქელკიასა, მღდელისა მის დიდისა, და გამოადნვეთ ვეცხლი იგი, რომელი შეწირა სახლსა უფლისასა, რომელი დაკრიბეს მცველთა მათ კარისათა ერისაგან.
მას	მცხ.მეფ4	და მიეცით ჴელთა მოქმედთა მათ საქმისა ზედამდგომელთა სახლისა უფლისათა. და მათ მისცეს, რომელნი-იგი იქმოდეს საქმესა მას სახლისა უფლისასა განსაძლიერებლად ბედეკისა სახლისა უფლისასა,
მათ	მცხ.მეფ4	და არა ურაცხდეს ვეცხლსა მას, რომელსა-იგი მისცემდეს მათ, რამეთუ სარწმუნოებით იქმოდეს მას.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ქელკია, მღდელმან დიდმან, საფანს მწიგნობარსა: წიგნი სჯულისა ვპოე სახლსა შინა უფლისასა. და მოსცა ქელკია საფანს წიგნი იგი და აღმოიკითხა.
იგი	მცხ.მეფ4	და შეართვა მეფესა იოსიას და მიუთხრა სიტყუაცა იგი და თქუა: გამოადვნეს მონათა შენთა ვეცხლი იგი, რაოდენ იპოვა სახლსა შინა უფლისასა და მისცეს იგი ჴელთა მოქმედთა მათ ზედამდგომელთა სახლსა უფლისათა.
მისთჳს	მცხ.მეფ4	და უთხრა სათან მწიგნობარმან მეფესა წიგნისა მისთჳს და თქუა: წიგნი მომცა მე ქელკია მღდელმან და აღმოიკითხა იგი წინაშე მეფისა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა ესმა მეფესა სიტყუაჲ იგი მის წიგნისა შჯულისა, დაიპო სამოსელი თჳსი.
მათ	მცხ.მეფ4	მოვედით და გამოიძიეთ უფლისა ჩემთჳს და ერისა ჩემისათჳს და ყოვლისათჳს იუდასა სიტყჳსა ამისთჳს წიგნისა, რომელი იპოვა, რამეთუ დიდ არს რისხვა უფლისა აღგზებულ ჩუენ ზედა, რამეთუ არა ისმინნეს მამათა ჩუენთა სიტყუანი ამის წიგნისანი ყოფად ყოველთავე და წერილთა მათ შინა.
მას	მცხ.მეფ4	და მან ჰრქუა მათ: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა: არქუთ კაცსა მას, რომელმან მოგავლინნა თქუენ ჩემდა:
იგინი	მცხ.ესა	დაჴსნილისა, ვერშემძლებელისა ერთბამად, რომელნი ვერ შემძლებელ იქმნენ განრინებად ბრძოლისაგან, ხოლო იგინი თჳთ ტყუედ წარიხუნენ.
მის	მცხ.მეფ4	ამას იტყჳს უფალი: აჰა, ესერა, მე მივავლინო ბოროტი ქალაქსა ამას ზედა და მკჳდრთა მას შინა ყოველნი სიტყუანი მის წიგნისანი, რომელ აღმოიკითხა მეფემან იუდასმან.
მას	მცხ.მეფ4	ხოლო მეფესა იუდასასა, რომელმან მოგავლინა თქუენ გამოძიებად უფლისა, ესრეთ არქუთ მას: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა: სიტყუანი ეგე, რომელნი გესმეს, ეგენი არიან
მას	მცხ.ესა	და შემკრებელთა ოქროსათა პავასიკისაგან ვეცხლსა სასწორისა მიერ, და აღსწონნეთ სასწორითა, და მომმიზდებელთა ოქროსმჭედლისათა შექმნნეს ჴელითქმნულნი და მოდრეკით თაყვანის-სცემენ მას.
იგი	მცხ.ესა	აღიღებენ მას მჴართა ზედა და ვლენან. და უკეთუ დადვან იგი მჴართა ზედა, ეგოს და არა შეიძრას, და ვინცავინ ჴმა-ყოს მისდამი, არ შეისმინოს, ძჳრთაგან ვერ იჴსნის იგი.
იგი	მცხ.ესა	მწოდებელნი აღმოსავალთათა მფრინველსა, და ქუეყანისაგან შორიელისა, რომელთათჳს განმზრახველი: და ვიტყოდეცა, და მოვიყვანე, და აღვაგე და ვყავ, მოვიყვანე იგი და წარვმართე გზა მისი.
მისა	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას უფალმან ღმერთმან: არა ეგრეთ ყოველმან მომკლველმან კაინისმან შჳდნი შურის-ძიებანი დაჴსნნეს. და დასდვა უფალმან ღმერთმან სასწაული კაინს არა მოკლვად მისა ყოვლისაგან მპოვნელისა მისისა.
მათ	მცხ.ესა	განსძჳნდი ერსა ზედა ჩემსა, შეაგინე სამკჳდრებული ჩემი. მე მივსცენ იგინი ჴელსა შენსა, ხოლო შენ არა მიეც მათ წყალობა, მოხუცებულისა დაამძიმე უღელი ფრიად,
იგი	მცხ.დაბ	და თქუა კაინ აბელის მიმართ, ძმისა თჳსისა: განვიდეთ ზოგად ველად. და იყო, ყოფასა მათსა ველს, აღდგა კაინ აბელის ზედა, ძმისა თჳსისა, და მოკლა იგი.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მართლიად არა განჰყავ, სცოდე დაყუდენ. შენდამი მიქცევაჲ მისი და შენ ჰმთავრობდი მას.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღვიდა მეფე ტაძრად უფლისა და ყოველნი კაცნი იუდასნი და ყოველნი მკჳდრნი იერუსალჱმისანი მის თანა და მღდელნი და წინაწარმეტყუელნი და ყოველი ერი მის თანა მცირითგან ვიდრე დიდამდე, და აღმოიკითხა წიგნი იგი სჯულისა ყურთა მიმართ ერისათა, ყოველნი სიტყუანი სახლსა შინა უფლისასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და ამცნო მეფემან ქელკიას, მღდელსა მას დიდსა, და მღდელთა მათ შემდგომთა და მცველთა მათ კრებისათა გამოღებად ტაძრისაგან უფლისა ყოველი ჭურჭერი, რომელი ექმნა ბაალისთჳს და მაღნართათჳს და ყოვლისა ერისა ცათასა, და მოიღეს იგი და დაწვეს გარეშე იერუსალჱმს, სადემოთს კედრონისასა, და წარიღეს მიწა მისი ბეთელად.
იგინი	მცხ.მეფ4	და დაწუნეს მღდელნი იგი, რომელ დაედგინეს მეფეთა იუდასთა მაკუმეველად მაღალთა მათ და ქალაქებსა იუდასთა და გარემო იერუსალჱმსა და უკმევდეს იგინი ბაალსა და მზესა და მთოვარესა და ვარსკულავთა, ჴომთა და ყოველთა ერთა ცისათა.
იგი	მცხ.მეფ4	და გამოიღეს სერტყები იგი ასეროთისა სახლისაგან უფლისა გარეშე იერუსალჱმს, ჴევსა მას კედრონისასა, და დაწვეს იგი მუნ და დააწულილნეს ვითარცა მიწა, და მიჰფინა საფლავსა ძეთა ერისათასა.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაარღჳა სახლი იგი კადესიმელთა, რომელი იყო სახლსა შინა უფლისასა, სადა-იგი დედანი უქსოვდეს სამოსელსა სერტყებსა.
მის	მცხ.მეფ4	და მოიყვანა ყოველი იგი ქურუმნი ქალაქთაგან იუდაჲსთა და შეიგინნეს ყოველნი მაღალნი, სადა-იგი უკმევდეს ქურუმნი გაბაჲთგან ვიდრე ბერსაბედმდე და დაარღჳა სახლი იგი მაღალთა წინაშე კართა ბჭისათა იოსეს მთავრისა მის ქალაქისასა, რომელი-იგი იყო მარცხენით შესლვასა ბჭეთა ქალაქისათა.
მათ	მცხ.მეფ4	ხოლო არა აღვიდეს მღდელნი იგი მაღალთანი საკურთხეველსა უფლისასა იერუსალჱმს, ვიდრემდის არა ჭამეს მათ უცომო შორის ძმათა თჳსთა.
მას	მცხ.მეფ4	და შეაგინა თაფეთი ჴევსა მას ძეთა ენონისთა, რათა არა განჰყვანდეს კაცსა ძე თჳსი, გინა ასული თჳსი ცეცხლსა მელქომისთჳს.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაარღჳა ცხენები იგი, რომელი მისცეს მეფეთა იუდასთა მზისა შესავალსა მას სახლისა უფლისასა საფასისსაცავსა მას საჭურისისა მეფისასა, რომელი იყოს ფარურიმს და ეტლი იგი მზისა დაწვა ცეცხლითა.
იგი	მცხ.მეფ4	და საკურთხეველები იგი, რაოდენი იყო ერდოებსა ზედა ქორებისასა, რაჲ ქმნნეს მეფეთა იუდასთა და საკურთხეველები, რომელ ქმნნა მანასე ორთა მათ ეზოთა სახლისა უფლისაჲთა, დაარღჳა იგი მეფემან და აღიღო იგი მიერ, და გარდმოიღო და შემუსრა იგი და დასთხია მიწა იგი მათი ჴევსა მას კედრონისასა.
მას	მცხ.მეფ4	და სახლი იგი წინაშე პირსა იერუსალჱმისასა მარჯუენით მთასა მას მოსოთისასა, რომელი აღაშენა სოლომონ მეფემან იერუსალჱემისამან ასტრატესათჳს საძაგელისა მის სიდონელთასა, და ქამოს მოსაწყინელსა მას მოაბელთასა და მელქომს მოსაწყინელისა ძეთა ამონისათა, და შეაგინა იგი მეფემან.
მას	მცხ.მეფ4	და მიხედა და იხილა საფლავები იგი, რომელი იყო მთასა მას და მიავლინა და გამოიღო ძუალები იგი საფლავებისა მისგან, დაწვა იგი საკურთხეველსა მას ზედა და შეაბილწა იგი სიტყჳსაებრ უფლისა, რომელსა იტყოდა კაცი იგი ღმრთისა, რაჟამს-იგი დგა იორობოამ საკურთხეველსა ზედა დღესასწაულსა მას და მოიქცა იოსია და აღიხილნა თუალნი თჳსნი და იხილა საფლავი იგი კაცისა მის ღმრთისა, რომელ იტყოდა სიტყუათა ამათ,
მის	მცხ.მეფ4	და თქუა: რა არს საჰამანი ისი, რომელსა მე ვხედავ? და ჰრქუეს მას კაცთა მის ქალაქისათა: ეგე არს საფლავი კაცისა მის ღმრთისა, რომელი მოივლინა ქუეყანით იუდასით და იტყოდა ყოველთა ამათ სიტყუათა, რომელსა ჰყოფ აწ საკურთხეველსა მას ბეთელისასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და დაკლნა ყოველნი იგი მღდელნი მაღალთანი, რომელნი იყუნეს მუნ საკურთხეველსა მათსა ზედა, და დაწუა ძუალები კაცებისა მათ ზედა და მიიქცა იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.მეფ4	ხოლო არავე გარემიიქცა უფალი რისხვისაგან გულისწყრომისა მისისა დიდისა, რომელ განრისხებულ იყო იუდასა ზედა ყოველთა მათ ზედა განრისხებათა, რომელ განარისხა იგი მანასე.
იგი	მცხ.მეფ4	და დღეთა მათ აღმოვიდა ფარაო ნექაო, მეფე ეგჳპტისა, მეფისა მის ზედა ასურეთისასა მდინარესა ზედა ევფრატსა. და განვიდა იოსია მეფე შემთხუევად მისა. და მოკლა იგი ფარაო მაგედონს შინა შემთხუევასა მას მისსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღმოიღეს იგი მონათა თჳსთა მაგედონით იერუსალჱმად და დაფლეს იგი საფლავსა თჳსსა. და მოიყვანა ერმან მის ქვეყანისამან იოაქაზ, ძე მისი, და სცხეს მას და მეფე-ყვეს იგი იოსიას, მამისა მისისა წილ.
მისებრ	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, ვითარცა ყვეს მამათა მისთა.
მას	მცხ.მეფ4	და გარდაადგინა იგი ფარაო ნექაო, მეფემან ეგჳპტისამან, და წარიყვანა იგი დებლათად ქუეყანად ემათისა, რათა არა მეფობდეს იგი იერუსალიმს და დასდვა ხარკი ქუეყანასა მას ასი ტალანტი ვეცხლისა და ათი ტალანტი ოქროსა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მეფედ დაადგინა ფარაო ნექაო მათ ზედა ელიაკიმ, ძე იოსიასი, მეფისა იუდასი, იოსიას წილ, მამისა მისისა, და დასდვა მას სახელი იოაკიმ, ხოლო იოაქაზ წარიყვანა და შეიყვანა ეგჳპტედ. და მოკუდა იგი მუნ.
იგი	მცხ.მეფ4	და ვეცხლი იგი და ოქრო მისცა იოაკიმ ფარაოს. და მიერითგან მოხარკე იქმნა ქუეყანა იგი მიცემად ვეცხლისა პირსა ფარაოსა. კაცი ძალისაებრ თჳსისა მისცემდა ვეცხლსა და ოქროსა ერისათა მის ქუეყანისა მიცემად იგი ფარაო ნექაოს.
მისებრ	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, ვითარცა ყვეს მამათა მისთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და დღეთა მისთა ოდენ აღმოვიდა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილოვნისა, მას ქუეყანასა და იყო მისა იოაკიმ მონა სამ წელ და მოიქცა და შეურაცხ-ყო იგი.
მის	მცხ.მეფ4	და მოუვლინა უფალმან მას მტევებარნი ქალდეველთანი და მტევებარნი ასურთანი და მოაბელნი და ძენი ამონისნი და გამოავლინნა იგინი იუდასა ზედა წარწყმედად მისა მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა, რომელსა იტყოდა ჴელითა მონათა მისთა წინაწარმეტყუელთაჲთა.
იგი	მცხ.მეფ4	რამეთუ გულისწყრომა უფლისა იყო იუდასა ზედა განშორებად იგი პირისაგან მისისა ყოველთათჳს ცოდვათა მანასესთა, რაოდენი ქმნა.
მათთჳს	მცხ.მეფ4	სისხლთა მათთჳს უბრალოთა, რაჲ დასთხია და აღავსო იერუსალჱმი სისხლითა უბრალოთა, და არა ინება უფალმან ლხინებად მათა.
მის	მცხ.მეფ4	და მეფობდა იოაკიმ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა იოაკიმისთანი და ყოველი, რაოდენი ქმნა, ანუ არა, ესერა, წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა იუდასთასა? და დაიძინა იოაკიმ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა მტილსა მას ოზიასასა მამათა მისთა თანა.
მისებრ	მცხ.მეფ4	და ქმნა იოაკიმ ბოროტი წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, რაოდენი ქმნეს მამათა მისთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და განვიდა იოაკიმ, მეფე იუდასი, მეფისა ბაბილოვნისა, იგი და დედა მისი და მთავარნი მისნი და მონანი მისნი და საჭურისნი მისნი. და განიყვანა იგი მეფემან ბაბილოვნისამან მერვესა წელსა მეფობისა მისისასა.
მას	მცხ.მეფ4	მეფედ დაადგინნა მეფემან ბაბილოვანისამან მეთთანია, მამისძმა მისი მის წილ. დასდვა მას სახელი სედეკია.
მის	მცხ.მეფ4	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა მსგავსად ყოვლისა მის, ვითარცა ქმნა იოაკიმ.
იგინი	მცხ.მეფ4	რამეთუ გულისწყრომა უფლისა იყო იერუსალიმსა ზედა და იუდასა ზედა, ვიდრე განსთხივნა იგინი პირისაგან მისისა და შეურაცხება ქმნა სედეკია მეფისა მიმართ ბაბილონისა.
მას	მცხ.მეფ2	და წარვიდა დავით სიტყჳსაებრ გადისა, ვითარცა უბრძანა მას უფალმან.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდა გად წინაწარმეტყუელი დავითისა და ჰრქუა: მივედ შენ ადრე და აღაშენე საკურთხეველი კალოსა მას ზედა ორნია იებოსელისასა!
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, მეცხრესა წელსა მეფობასა მისსა თუესა მეოთხესა, ათსა მის თჳსასა, მოვიდა ნაბოქოდონოსორ, მეფე ბაბილოვანისა, და ყოველი ერი მისი იერუსალჱმად და გარემოადგა მას და აშენა მას ზედა ზღუდე გარემო.
იგი	მცხ.მეფ4	და გარემოიცვა ქალაქი იგი შეყენებად ვიდრე ათერთმეტად წლადმდე სედეკ მეფისა.
მის	მცხ.მეფ4	და განივლთა ქალაქი და განვიდა მეფე და ყოველნი კაცნი მბრძოლნი ღამე გზასა ბჭისა აღსავლისასა შორის ორთა მათ ზღუდეთა, რომელ არს მტილისა მის სამეუფოსა. და ქალდეველნი გარემოადგეს ქალაქსა და წარვიდეს გზასა მას არაბიათ აღმოსავლით.
მას	მცხ.მეფ4	და დევნა-უყო ერმან ქალდეველისამან უკანა მეფესა და ეწივნეს მას დასავლით იერიქოსა და ყოველი ერი მისი განიბნია მისგან.
იგი	მცხ.მეფ4	და შეიპყრეს მეფე მარტო და მიიყვანეს იგი მეფისა ბაბილოვანისა დებლათად და ეტყოდა მეფე სასჯელით.
მას	მცხ.იონ	აღდეგ და წარვედ ნინევად ქალაქად დიდად, და ქადაგე მას შინა ქადაგებისაებრ წინასწარისა, რომელი მე ვთქუ შენდამი.
მისგან	მცხ.იონ	და მიეახლა სიტყუა მეფისა მიმართ ნინევისა, და აღდგა საყდრისაგან მისისა და მოიძარცუა შესამოსელი მისი მისგან, და გარემოირტყა ძაძაჲ, და დაჯდა ნაცარსა ზედა,
იგი	მცხ.იონ	და ილოცა უფლისა მიმართ და თქუა: ჵ, უფალო, არა ესე იგი სიტყუანი ჩემნი არიან, ვიყავ რაჲ მე ქუეყანასა შინა ჩემსა, ამისთჳს წინაუსწრვე სივლტოლად თარშიდ მით, რამეთუ უწყოდე, ვითარმედ შენ ღმერთი შემწყნარებელი ხარ და მოწყალე, სულგრძელი და მრავალწყალობაჲ, და შემნანებელი სიბოროტეთა ზედა.
მისსა	მცხ.იონ	და განვიდა იონა ქალაქისაგან და შექმნა თჳსად კარავი მუნ წინაშე ქალაქისა. და დაჯდა ქუეშე მისსა შორის ჩრდილისა, ვიდრე არა იხილოს, რაჲ ეყოს ქალაქსა.
მისგან	მცხ.იონ	და უბრძანა უფალმან ღმერთმან აყიროსა და აღმოჴდა ზეშთა თავსა იონასსა ყოფად ჩრდილი ზედა კერძო თავისა მისისა დაგრილებისათჳს მისისა ბოროტისა მისგან სიცხისა და განიხარა იონა აყიროსა ზედა სიხარული დიდი.
იგი	მცხ.იონ	და თქუა უფალმან: შენ ჰრიდე აყიროსა ძლით, რომლისა ძლით არა ძჳრად ივნე, არცა განჰზარდე იგი, რომელი ღამესა შინა იქმნა და ღამესა შინა წარწყმდა,
მის	მცხ.იონ	ხოლო მე არა ვჰრიდო ნინევისა ძლით ქალაქისა დიდისა, რომელსა შინა დამკჳდრებულ არიან მის შორის უმრავლესნი ვიდრე ათორმეტნი ბევრნი კაცთანი, რომელთა ვერ ცნეს მარჯუენე მათი, ანუ მარცხენე და საცხოვარი მრავალი?
იგი	მცხ.მეფ4	და ძენი სედეკიასნი მოსრნა წინაშე მისა და თუალნი სედეკიასნი აღმოჰჴადნა და შეკრა იგი ბორკილითა და წარიყვანა ბაბილონად.
მის	მცხ.მეფ4	და თუესა მას მეხუთესა, შჳდსა მის თჳსასა, ესე წელი იყო მეათცხრამეტე მეფობასა ნაბუქოდონოსორისა, მეფისა ბაბილოვანისა, მოვიდა ნაბუზარდან მზარაულთმთავარი წინაშემდგომელი მეფისა ბაბილონისა იერუსალჱმად.
იგი	მცხ.მეფ4	და ზღუდე იგი იერუსალჱმისა გარემო დაარღჳა ყოველმან ერმან, რომელი იყო მზარაულთმთავრისა თანა.
იგი	მცხ.მეფ4	და დაშთომილი იგი ერი ქალაქსა შინა და რომელნი მოადგეს მეფესა ბაბილოვნისასა და ნეშტი იგი ერი ტყუედ წარიყვანა ნაბუზარდან.
იგი	მცხ.მეფ4	და სუეტნი იგი რვალისანი, რომელ იყუნეს სახლისა უფლისანი და ხარისხნი მათნი და ემბაზი იგი რვალისა, რომელი დგა სახლსა უფლისასა, შემუსრეს ქალდეველთა და წარიღეს რვალი იგი ბაბილონად.
იგი	მცხ.მეფ4	და სიავები იგი და ფუცხუები და ფიალები და ყოველი ჭურჭელი რვალისა, რომლითა-იგი მსახურებედ, წარიღეს.
მის	მცხ.იერ	მის ზედა იზახდეს ლომნი და მოსცეს ჴმაჲ მათი, რომელთა დააწესეს ქუეყანაჲ მისი უჩინოსაქმნელად, და ქალაქნი მისნი დაიქცეს არადამკჳდრებისა მიერ.
მათ	მცხ.მეფ1	და აწ ისმინე, უფალო ჩემო მეფე, სიტყუაჲ მონისა შენისა! უკუეთუ ღმერთსა აღუდგინებიე შენ მდევრად ჩემ ზედა, იყავნ ნება ღმრთისა. უკუეთუ კაცთა მიერ არს, წყეულ იყუნედ იგინი წინაშე უფლისა! რამეთუ დღეს გამომჴადეს მე მაგათ, რათა არა დავემტკიცო მე სამკჳდრებელსა უფლისასა, და თქუეს: უტევეთ და მივიდეს და ჰმონოს კერპთა მათ უცხოთა!
იგინი	მცხ.ესა	და არა სთქვა: აწ იქმნების და არა ძუელად და არა პირველთა დღეთა ისმინენ იგინი, ნუ იტყჳ: ჰე, უწყნი იგინი.
მას	მცხ.მეფ2	და მოვიდა გად დავითისა და ჰრქუა მას: გამოირჩიე თავისა შენისა ერთი ამათგანი: ანუ სამ წელ სიყმილი პურისა ქუეყანასა ზედა შენსა, ანუ სამთავე მეოტად წარქცევა მტერთაგან სულშეუქცეველად, ანუ სამსა დღესა სიკუდილი კაცთა ქუეყანასა შენსა. და აწ შენ განიზრახე და მითხარ მე, რა მივართვა მომავლინებელსა ჩემსა?
მის	მცხ.მეფ4	და სუეტთა მათ ორთა და ხარისხთა და ემბაზისა მის, რომელი ექმნა სოლომონს სახლსა შინა უფლისასა, რომელი წარიღო ნაბუზარდან, არა იყო რიცხჳ სასწორისა რვალისა მის და ყოვლისა ჭურჭელისა.
მას	მცხ.იერ	რამეთუ ამიერცა გან-ვე-ხვიდე, და ჴელნი შენნი თავსა ზედა შენსა, რამეთუ განაგდო უფალმან სასოება შენი, და არ წარგემართოს მას შინა.
მათ	მცხ.მეფ4	ათურამეტ წყრთა იყო სიმაღლე სუეტისა მის ერთისა და სუტისთავნი ორთა მათ სუეტთანი რვალისანი სამ-სამ წყრთა იყუნეს სიმაღლით თჳთო იგი სუეტისთავი და კანკელი და მროწეულები სუეტისთავთა მათ გარემო ყოველი რვალისა და მეორესა მას სუეტსა სუეტისთავი და კანკელი და მროწეულისსახედ ქმნული ისი.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარიყვანა მზარეულთმთავარმან არეა, მღდელი იგი მთავარი, და სოფონია, მღდელი იგი შემდგომი, და სამნი მცველნი ბჭეთანი.
იგი	მცხ.ესა	მე ვთქუ და მე უწოდე; მოვიყვანე იგი და წარვჰმართე გზა მისი.
მას	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი მჴსნელი შენი, წმიდაჲ ისრაილისა: მე ვარ ღმერთი შენი, გიჩუენე შენ პოვნად შენდა გზაჲ, რომელსა შინა ხჳდოდი მას ზედა.
მის	მცხ.მეფ4	და ქალაქისაგან წარიყვანა საჭურისი ერთი ზედამდგომელი კაცთა მათ მბრძოლთა და ხუთი კაცი წინაშემდგომელთაგანი მეფისათა, რომელნი იპოვნეს ქალაქსა შინა, და ერისთავი, მწიგნობარი იგი მთავრისა მის ერისა, რომელი განუყოფდა ერსა მის ქუეყანისასა და შვიდი კაცი ერისაგან ქუეყანისა, რომელნი იპოვნეს ქალაქსა შინა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და წარიყვანნა იგინი ნაბუზარდან და მიიყვანნა მეფისა ბაბილონისა დებლათად.
იგინი	მცხ.მეფ4	და მოსწყჳდნა იგინი მეფემან ბაბილონისამან დებლათს ქუეყანასა ემათისასა და წარიტყუენა იუდა ქუეყანით თჳსით.
მას	მცხ.მეფ4	და ერსა მას ნეშტსა ზედა ქუეყანასა, რომელი დაუტევა ნაბუქოდონოსორ მეფემან ბაბილოვნისამან, დაადგინა მას ზედა გოდოლია, ძე აქიკამისი, ძისა საფანისი.
მას	მცხ.მეფ4	და ეფუცნეს გოდოლიასა თჳთ იგინი და კაცნი მათნი. და ჰრქუა მათ: ნუ გეშინინ ქალდეველთაგან, დასხედით ქუეყანასა მას და ჰმონებდით მეფესა ბაბილოვნელთასა და უკეთეს იყოს თქუენდა.
იგი	მცხ.მეფ4	და იყო, თუესა მას მეშჳდესა მოვიდა ისმაელ, ძე ნათანისი, ძისა ელისამასი, ნათესავისაგან სამეუფოსა და ათი კაცი მის თანა. და სცეს გოდოლიას და მოკლეს იგი და ჰურიანი იგი და ქალდეველნი, რომელნი იყუნეს მის თანა მასეფათსა, მოსრნა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღდგა ყოველი ერი მცირითგან ვიდრე დიდამდე და მთავარნი იგი ერისანი და შევიდეს ეგჳპტედ, რამეთუ ეშინოდა პირისაგან ქალდეველთასა.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო მეოცდაჩჳდმეტესა წელსა წარტყუენვასა იოაკიმისასა, მეფისა იუდასასა, მეათორმეტესა თვესა, ოცდაშჳდსა მის თვისასა, აღამაღლა ევლათ, მაროდაქ მეფემან ბაბილოვანისამან, წელიწადსა მას მეფობისა მისისასა, თავი იოაკიმისი, მეფისა იუდასი, და გამოიყვანა იგი სახლისა მისგან საპყრობილისა თჳსისა.
მის	მცხ.მეფ4	და იტყოდა კეთილსა მის თანა, დადგა საყდარი მისი ზემო კერძო საყდართა მეფისათა, რომელნი იყუნეს მის თანა ბაბილონს.
მისა	მცხ.მეფ4	და შეუცვალა სამოსელი პყრობილებისა მისისა და ჭამდა პურსა მარადის წინაშე მისა ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა მისისათა.
იგინიცა	მცხ.ბარ	პორფირისაგან და მარმაროჲსა, მათ ზედა დალპოლვილისა, სცნათ, ვითარმედ არა არიან ღმერთნი, და იგინიცა უკანასკნელ შეიჭამნენ, და იყუნენ საყუედრელ სოფელსა შინა.
იგი	მცხ.გოდ	მემ. სიმაღლისაგან მისისა მოავლინა ცეცხლი ძუალთა შორის ჩემთა, გარდამოავლინა იგი ჩემ ზედა, განურთხა ბადე ფერჴთა ჩემთა, მიმაქცია მე მართლუკუნ, მიმცა მე უჩინოქმნილად დღე ყოელ მგლოვარე.
მათ	მცხ.დან	ჭაბუკთა, რომელთა არა იყოს მათ შორის ბიწი, და შუენიერთა ხილვითა და გულისხმიერთა ყოველსა შინა სიბრძნესა და მცოდნელთა მეცნიერებასა, და განმგონებელთა ცნობასა, რომელთა იყო მთავარშესატყჳსობაჲ მათ შორის დგომად სახლსა შინა მეფისასა, და სწავლად მათდა ნაწერნი და ენაჲ ქალდეველთაჲ.
მათდა	მცხ.დან	და განუწესა მათ მეფემან დღისაჲ-დღითიდღედი ტაბლისაგან მეფისა, და ღჳნისაგან სასუმელისა მისისა და ზრდად მათდა სამ წელს და შემდგომად ამათსა დადგინებად მათდა წინაშე მეფისა.
მათ	მცხ.დან	და იყო მათ შორის ძეთა იუდაჲსათა: დანიილ, და ანანია, და აზარია და მისაელ.
მათ	მცხ.დან	და ზედ დაჰსხნა მათ საჭურისთმთავარმან სახელნი დანიელსა - ვალტასარ, და ანანიასა სედრაქ, და მისაილსა - მისაქ, და აზარიასა აბედნაქო.
მის	მცხ.ნეშტ1	და ებერ შვნა ორნი ძენი: სახელი ერთისა მის ფოლეგ, რამეთუ დღეთა მისთა განიყო ქუეყანა, და სახელი ძმისა მისისა იეკტან.
იგი	მცხ.ნეშტ1	აბრამ, ესე იგი არს, აბრაჰამ.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ესე ძენი ქეტურისნი, ხარჭისა აბრაჰამისნი, რომელ უშვნა მას ზემბრამ, და იეკსან, და მადან, და მადიან, და იესბოკ, და სოვიე და ძენი იეკსანისნი: დედან და საბე და ძენი დედანისნი: ასურიმ და ლატუსიმ და ლოვმინ.
მას	მცხ.ნეშტ1	ძენი ელიფაზისნი: თემან და ომარ და სოფარ და გოოთამ და კენეზე; თამნა, ხარჭმან ელიფაზისმან, უშვა მას ამალეკი.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა ბალაკა, მეფობდა მის წილ იობაბ, ძე ზარასი, ბოსორელი.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა იობაბ, და მეფობდა მის წილ ასომ ქუეყანისაგან თემანელთასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა ასომ, და მეფობდა მის წილ ადად, ძე ბარადისი, რომელმან მოსრა მადიამი ველსა მას მოაბისასა, და სახელი ქალაქისა მისისა გეთემ.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა ადად, და მეფობდა მის წილ სამაა მასეკეთით.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა სამაა, და მეფობდა მის წილ საულ რობეთელი, რომელ არს მდინარესა თანა.
მისა	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა საულ, და მეფობდა მისა შემდგომად ბალაენონ, ძე აქობორისი.
მისა	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა ბალაენონ, ძე აქობორისი, და მეფობდა მისა შემდგომად ადად, და სახელი ქალაქისა მისისა ფოგორ, და სახელი ცოლისა მისისა ამეტაბელ, ასული მატრადისი.
მისა	მცხ.გამოც	და ვერვინ შემძლებელ იყო ზეცათა შინა, არცა ქუეყანასა ზედა, არცა უფსკრულთა შინა განღებად წიგნისა მის, და არცა მიხედვად მისა.
იგინი	მცხ.ესა	არ მოემშიოს, არცა მოეწყუროს, არცა დასცნეს იგინი სიცხემან, არცა ავნოს მზემან, არამედ, რომელსა ეწყალიან იგინი, ნუგეშინის-სცემენ მათ. წყაროებისა მიმართ წყალთაჲსა მიიყვანნეს იგინი.
იგინი	მცხ.დან	და ისმინა მათი სიტყჳსა ამისებრ და გამოცადნა იგინი ათთა დღეთა შინა.
მათნი	მცხ.დან	და შემდგომად დასრულებისა ათთა დღეთასა იხილვნეს სახენი მათნი კეთილებ და ძლიერებ ჴორცნი უფროს ყოველთა მჭამელთასა ტაბლასა მეფისასა.
მათ	მცხ.დან	მისცა მათ ღმერთმან გულისხმის-ყოფაჲ და ცნობაჲ ყოველსა შინა ღრამმატიკოსობასა და სიბრძნესა. და დანიილ შეატყუებდა ყოველსა შორის ხილვასა და ძილისშორისსა.
იგინი	მცხ.დან	და შემდგომად დასრულებისა დღეთაჲსა, რომელნი თქუნა მეფემან შესაყვანებელად მათდა, და შეიყვანნა იგინი საჭურისთმთავარმან წინაშე ნაბუქოდონოსორისსა,
მათგან	მცხ.დან	და უბნობა-ყო მათ თანა მეფემან, და არა იპოვნეს ყოველთა მათგან მსგავსნი დანიილ და ანანია და მისაილ და აზარიაჲსნი, და დადგეს წინაშე მეფისა,
იგინი	მცხ.დან	და ყოველსა შინა სიტყჳსა სიბრძნისა და ზედმიწევნულობისასა, რომელნი იძინა მათგან მეფემან, პოვნა იგინი ათწილქმნილნი უფროს ყოველთა მსახრვალთა და მოგუთა, მყოფთა ყოველსა შორის მეფობასა მისსა.
მათ	მცხ.დან	და ჰრქუა მათ მეფემან: ძილისშორისი ვიძილისშორისე და განჰკრთა სული ჩემი ცნობად ძილისშორისსა.
მათა	მცხ.ეზრ2	და ჴელისაგან მათისა ეპყრა თეკუიმადურიმე, და არცა მისცნეს ქედნი თჳსნი მათა მონებად.
მას	მცხ.მეფ2	და აბესა, იოაბის ძმა, ძე შაროელისი, მთავარი სამთა მათგანი, იახოვნა, განმარტა ჰოროლი თჳსი და მოწყლნა სამასი ახოვანი ერთსა მას შერევასა მისსა.
მის	მცხ.ესა	და მალიად აღიშენო მის წილ, რომელ დაირღუე და მომაოჴრებელნი შენნი განვიდენ შენგან.
მის	მცხ.ფსალმ	რამეთუ წრფელ არს უფალი ღმერთი ჩუენი, და არა არს სიცრუე მის თანა.
მას	მცხ.მეფ4	რამეთუ ღმერთმან ასმინა ბანაკსა მას ასურთასა ჟღერა ეტლთა და ბგერა ჰუნეთა და ჴმაჲ ერისა ძლიერისა. და ჰრქუა კაცმან ძმასა თჳსსა: აჰა, ესერა, მო-სამე-იმიზდნა ჩუენ ზედა მეფემან ისრაჱლისამან მეფე იგი ქეტელთა და მეფე იგი ეგჳპტელთა.
იგი	მცხ.მეფ4	და მიიღო რქა იგი ზეთისა და დაასხა თავსა მისსა ზედა და ჰრქუა: ესრე იტყჳს უფალი: გცხე შენ მეფედ ისრაჱლსა ზედა და განაღო კარი და ივლტოდი და ნუღარა დასდგები.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა მოციქული იგი და უთხრა მას: მოიხუნეს თავნი ძეთა მეფეთანი და ჰრქუა: დასცენით სამად ბორცუად გარეშე ბრჭეთა ქალაქისათა ვიდრე ცისკრადმდე.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცენ მათ ბრძანებანი ჩემნი და სამართალნი ჩემნი ვაუწყენ მათ, რაოდენნი ყუნეს იგინი კაცმან, და ცხოვნდეს მათ შინა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	იგინი წარჴდებიან, ხოლო შენ ჰგიე. და ყოველნი, ვითარცა სამოსელნი, დაძუელდენ, და ვითარცა შესამოსელნი, სცვალნე იგინი, და იცვალნენ.
მის	მცხ.დაბ	ამას დღესა შევიდა ნოე, სემ, ქამ და იაფეთ, ძენი ნოესნი, და ცოლი ნოესი, და სამნი ცოლნი ძეთა მისთანი მის თანა კიდობნად.
იგი	მცხ.ესა	მიხედენით აბრაჰამის მიმართ, მამისა თქუენისა, და სარრა მლმობელისა თქუენისა, რამეთუ ერთი იყო და უწოდე მას, და ვაკურთხე იგი, და შევიყვარე იგი და განვამრავლე იგი.
მას	მცხ.ესა	და შენცა აწ ნუგეშინის-გცე, სიონ, და ნუგეშინის-ვსცე ყოველთა ოჴერთა მისთა და დავსხნე ოჴერნი მისნი, ვითარცა სამოთხე შუებისა, და დასავალითკერძონი მისნი, ვითარცა სამოთხე უფლისაჲ. შუებაჲ და მხიარულებაჲ ჰპოონ მას შინა, აღსაარება და ჴმაჲ ქებისა.
იგი	მცხ.ესა	აღდეგ, აღდეგ, იერუსალიმ, და შეიმოსე ძალი მკლავისა შენისა, აღდეგ ვითარცა დასაბამისშორისსა დღესა, ვითარცა ნათესავი საუკუნე, არა შენ ხარა უამპარტავნო იგი, რომელმან მოსწყალ ვეშაპი?
მათდა	მცხ.დაბ	ხოლო შენ მიიღო თავისა შენისად ყოველთაგან ჭამადთა, რომელთა სჭამთ და შეჰკრიბო თავისა შენისა თანა და იყოს შენდა და მათდა საზრდელად
იგი	მცხ.დაბ	და სათნო ეყო ენუქ ღმერთსა და არა იპოვა, რამეთუ გარდაცვალა იგი ღმერთმან.
იგინი	მცხ.დაბ	შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი.
იგინი	მცხ.ოსე	რაჲთა თანსახიობდენ, ვითარცა მსახიობელნი გულსა მათსა. ყოველნი უკეთურებანი მათნი მოვიჴსენნე, აწ მოიცვალნეს იგინი გულისზრახვათა მათთა, წინაშე პირსა ჩემსა იქმნნეს.
იგი	მცხ.დაბ	შეკრებულ-ჰყო კიდობანი და წყრთეულად შეასრულო იგი ზედა კერძო, ხოლო კარი კიდობნისა ჰქმნე იგურდივ ქვენად საყოფელად, ორ სართულებად და სამ სართულებად ჰყო იგი.
მან	მცხ.ოსე	შესჭამდეს უცხონი ძალსა მისსა, ხოლო მან ვერ აგრძნა და მჴცენი აღყუავნეს მისნი. და მან ვერსადა ცნა.
იგი	მცხ.დაბ	იქმენ უკუე თავისა შენისა კიდობანი ძელთაგან ოთხკედლედთა, ბუდებად ჰქმნა კიდობანი და მოჰკირო იგი შინათ და გარეთ კირითა.
მათ	მცხ.დაბ	და თქუა უფალმან ღმერთმან ნოეს მიმართ: ჟამი ყოვლისა კაცისა მოიწია წინაშე ჩემსა, რამეთუ აღივსო ყოველი ქუეყანა უსამართლოებითა. მათგან. და აჰა, მე განვხრწნი მათ და ქუეყანასა.
იგი	მცხ.ოსე	და დამდაბლდეს ვნება ისრაჱლისა პირისა მიმართ მისისა, და არა მოიქცეს უფლისა მიმართ ღმრთისა მათისა. და არა იძიეს იგი ამათ ყოველთა ზედა.
იგი	მცხ.ესა	ჴმა-ეცით სიხარული ერთბამად ოჴერთა იერუსალიმისათა, რამეთუ შეიწყალა უფალმან იგი და გამოიჴსნა იგი.
იგინი	მცხ.ოსე	რაჲთა, ვითარ ისიძვიდენ, გარდავჰბურნე მათ ზედა ბადენი ჩემნი, ვითარცა მფრინველნი ცისანი, გარდამოვყარნე იგინი, ვწუართნე იგინი ბავთითა ჭირისა მათისაჲთა.
იგინი	მცხ.დაბ	და გმირნი იყვნენ ქუეყანასა ზედა მათ დღეთა შინა და შემდგომად ამისსა ვითარცა შევიდოდეს ძენი ღმრთისანი ასულთა მიმართ კაცთასა და შობდეს თავთა თჳსთად. და იგინი იყვნეს გმირნი საუკუნითგან, კაცნი სახელოვანნი.
მათ	მცხ.ოსე	ვაჲ მათდა, რამეთუ განვლიდეს ჩემგან, ჯაბან არიან, რამეთუ იუსჯულოეს ჩემდამო, ხოლო მე ვიჴსნიდ მათ. ხოლო მათ ზრახეს ძჳნად ჩემდა ცრუჲ.
მათდა	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს იწყეს განმრავლებად კაცთა ქუეყანასა ზედა. და ასულნი იშვნეს მათდა.
მისსა	მცხ.მიქ	და შეირყინენ მთანი ქუეშე კერძო მისსა. და ჴევნებნი დადნენ, ვითარცა ცჳლი პირისაგან ცეცხლისა და ვითარცა წყალი შთამომდინარი შთამოღმართსა
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ აღაშენოს უფალმან სიონი და გამოუჩნდეს მას დიდებითა მისითა.
მისგან	მცხ.ნაუმ	მთანი შეიძრნეს მისგან და ბორცუნი შეირყინეს და კდემულ იქმნა ქუეყანაჲ პირისაგან მისისა თანად ყოველნი და ყოველნი დამკჳდრებულნი მის შორის.
მათ	მცხ.მიქ	იქმნნეს შემრაცხელ შრომათა და მთქმელ ძჳრთა საწოლთა ზედა მათთა და მეყსეულად. დღისი და ნათლივ აღასრულებდეს მათ მით, რამეთუ არა აღიხუნეს ღმრთისა მიმართ ჴელნი მათნი
იგი	მცხ.ესა	ყოველნი, ვითარცა ცხოვარნი, შევსცეთით. კაცი გზასა შესცთა და უფალმან განსცა იგი ცოდვათა ჩვენთათჳს.
მას	მცხ.მიქ	მას დღესა შინა მოღებულ იქმნეს თქუენ ზედა იგავი. და იგოდებოდეს გოდებაჲ, კილოჲთა მეტყუელი: საარებაჲ ვისაარებეთ. ნაწილი ერისა ჩემისა განინაწილა ვითარცა საბელითა. და არა იყო მაყენებელი მისი მოქცევად, აგარაკნი ჩუენნი განინაწილნეს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო რაჲთა არა დავაბრკოლნეთ იგინი, წარვედ ზღუად და შთააგდე სამჭედური, და რომელი პირველად აღმოჴდეს თევზი, აღიღე და აღუღე პირი მისი და ჰპოო მის შორის სტატირი, მოიღე იგი და მიეც მათ შენთჳს და ჩემთჳს.
მის	მცხ.მიქ	მეტყუელი: სახლმან იაკობისამან განარისხა სული უფლისაჲ, უკეთუ ესენი სიმარჯუე მათდა არიან. არა სიტყუანი მისნი კეთილ მის თანა და აღმართებით ვიდოდიან და წინაშე ერი ჩემი
მისგან	მცხ.მიქ	განკუეთილებისათჳს პირისა მათისა განჰკუეთეს და განვლეს ბჭე და განვიდა მისგან. და განვიდა მეფე მათი წინაშე პირსა მათსა, ხოლო უფალი უძღოდის მათ.
მან	მცხ.ესა	ჩუენებად მისსა ნათელი და აღზელად გულისხმის-ყოფითა, განმართლებად მართალი კეთილმმონებელი მრავალთა, და ცოდვანი მათნი მან აღიხუნეს.
მან	მცხ.ესა	ამისთჳსცა მან თავადმან დაიმკჳდრნეს მრავალნი და ძლიერთა განანაწილოს იავარი ამის წილ, რომელ განეცა სიკუდიდ სული მისი, და უსჯულოთა თანა შეირაცხა, და მან ცოდვანი მრავალნი აღიხუნა, და ცოდვათა მათთათჳს მიეცა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და სუეტითა ღრუბლისათა ეტყოდა მათ; რამეთუ იმარხვიდეს წამებათა მისთა და ბრძანებათა მისთა, რომელ მოსცნა მათ.
მას	მცხ.ფსალმ	მოსე და აჰრონ მღდელთა შორის მისთა და სამოელ მათ თანა, რომელნი ხადიან სახელსა მისსა; ჰხადოდეს უფალსა და მას ესმა მათი,
მას	მცხ.ფსალმ	აღიძარნ ზღუაჲ და სავსებაჲ მისი, სოფელი და ყოველნი დამკჳდრებულნი მას შინა.
მისგან	მცხ.ნაუმ	პირისაგან რისხვისა მისისა ვინ დაუთმოს და ვინ წინააღუდგეს წინააღმდეგად გულისწყრომასა მისსა? და გულისწყრომაჲ მისი დაადნობს დასაწყისთა. და კლდენი დაიფუშნეს მისგან.
მისთათჳს	მცხ.ნაუმ	ტკბილ არს უფალი მოთმინეთა მისთათჳს დღესა ჭირისასა და მცნობელ მოკრძალვათა მკრძალავთა მისთა და საფლავსა შორის.
მან	მცხ.ნაუმ	და რღუნასა სლვისასა მოსრულებაჲ ყოს მან. ზედაღდგომილთა და მტერთა მისთა სდევდეს ბნელი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რომელთა გიყუარს უფალი, მოიძულეთ ბოროტი; დაიცვნეს უფალმან სულნი წმიდათა მისთანი. და ჴელთაგან ცოდვილისათა იჴსნნეს იგინი.
მათთა	მცხ.აბაკ	ჵ, რომელი ასუმიდეს მოყვასსა თჳსსა აღთქუეფულსა, მრღჳესა და მათრობელსა, რამეთუ ზედა ჰხედავს ქუაბთა ზედა მათთა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ძენი ესრომისნი, რომელნი ესხნეს მას: ერმეელ და რამ, ქალებ და ჰარამ.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა გაზუბა, და შეირთო ქალებ ეფრათ, და უშვა მას ორ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა ფადია, ძემან ფოროსისმან, და ნათაიმელნი იგი, რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს ოფელეოს მტილისა გზასა ბჭესა წყაროთა მათ კერძოთასა მზისა აღმოსავლით და გოდოლი იგი გარე კერძო
მას	მცხ.ნეშტ1	და სახელი ცოლისა მის აბისურისი აბიქეა, და უშვა მას ზაბარ და მოლიდა.
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით ენუქ გარდაიცვალა, რაჲთა არა იხილოს სიკუდილი; და არა იპოვა, რამეთუ გარდაცვალა იგი ღმერთმან. რამეთუ პირველ გარდაცვალებისა მისისა წამებულ არს, ვითარმედ სათნო-იყო იგი ღმერთმან.
მათ	მცხ.მსაჯ	რაჲმე უყოთ მათ, რომელნი დაშთომილ არიან უცოლოდ, რამეთუ ჩუენ ვფუცეთ უფლისა, რამეთუ არა მივსცეთ მათ ცოლად ასულთაგანი ჩუენთა?
იგი	მცხ.ნეშტ1	ძენი იუდასნი: ერ და ავნან, სელომ და სამნი ესე ესხნეს მას სავასგან, ასულისა ქანანელისა კაცისა. და იყო ერ, პირმშო იგი იუდასი, უკეთური წინაშე უფლისა, და მოაკუდინა იგი უფალმან.
მას	მცხ.ფსალმ	ჰრცხუენოდენ ყოველთა, რომელნი თაყუანის-სცემენ ჴელითქმნულთა და რომელნი იქადიან კერპებითა მათითა. თაყუანის-ეცით მას ყოველთა ანგელოზთა მისთა.
მით	მცხ.ნაუმ	რამეთუ მალეობენ, ეგერა, ფერჴნი მთათა ზედა მახარებელისა და მიმთხრობელისათა მშჳდობისა. დღესასწაულობდ, იუდა, დღესასწაულთა შენთა, უკუნსცენ აღთქმანი შენნი უფალსა მით, რამეთუ არღა შესძინონ მერმე განვლაჲ დასაძუელებელად მოესრულოს, მოიკლას.
იგიაჲ	მცხ.ნაუმ	და მონაგები გამოცხადნა და იგიაჲ აღვიდოდა. და მჴევალნი მისნი უძღოდეს, ვითარცა ტრედნი მჴმობარენი გულთა შინა მათთა.
იგინი	მცხ.ნაუმ	და ნინევი, ვითარცა საბანელი წყლისაჲ, წყალნი მისნი და იგინი ვითარცა მლტოლვარენი არ დადგეს. და არა იყო ზედამხედველი.
იგი	მცხ.ნაუმ	და იყოს, ყოველი მხილველი შენი, შთავიდეს შენგან და თქუას: საწყალობელი ნინევი, რად სულთ-ითქუამს იგი, ვინაჲ ვიძიო ნუგეშინის-ცემაჲ მისი?
მისთა	მცხ.ნაუმ	და იგი გარდასახლებად წარვიდეს ტყუე. და ჩჩჳლნი მისნი დაეხეთქნენ დასაწყისსა გზათა მისთასა და ყოველთა ზედა დიდებულთა მისთა განიგდონ წილი და ყოველნი დიდ-დიდნი მისნი შეიკრნენ ჴელბორკილითა.
მით	მცხ.ნაუმ	არა არს კურნება შემუსრვილებასა შენსა. წუთხიან იქმნა წყლულებაჲ შენი, ყოველთა მსმენელთა ჰამბავისა შენისათა დაიტყუელნენ ჴელნი შენ ზედა მით, რამეთუ ვისცა ზედა არა მივიდა ძჳრი შენი მარადის.
მით	მცხ.აბაკ	იხილეთ შეურაცხისმყოფელნო და მოიხილეთ; დაიკჳრვენით საკჳრველნი და უჩინო იქმნენით მით, რამეთუ საქმესა ვიქმ მე დღეთა შინა თქუენთა, რომელი არა ირწმუნოთ, უკეთუ ვინ მიგითხრას თქუენ.
მის	მცხ.ოსე	წიაღთა მიმართ მათთა ვითარცა ქუეყანაჲ, ვითარცა არწივი სახლსა ზედა უფლისასა მის წილ, რომელ გარდაჰჴდეს აღთქმასა ჩემსა და ძჳნად შჯულისა ჩემისა უთნო იქმნნეს.
მისგან	მცხ.აბაკ	საშინელ და საჩინო არს. მისგან არს მსჯავრი მისი და მისაღებელი მისი მისგან მოვიდეს.
მათ	მცხ.ოსე	მოსპე ჴბოჲ შენი, სამარია! განძჳნდა გულისწყრომაჲ ჩემი მათ ზედა, ვიდრე რომლისამდე ვერ უძლავსყე განწმედად ისრაჱლისა შორის.
მით	მცხ.ოსე	და იგი ხურომან შექმნა და არა ღმერთი არს მით, მაცთურ იყო ჴბოჲ შენი, სამარია,
იგინი	მცხ.ოსე	რამეთუ ქარრყუნილებასა სთესავს და დაქცევაჲ მათი ელის ამათ. მჭელეულსა არა აქუს ძალი ყოფად ფქჳლისა. ხოლო უკეთუ ყოსცა, უცხოთა შეჭამნენ იგინი.
მის	მცხ.მიქ	ეგრეთ ჴმობდენ უფლისა მიმართ, და არა შეისმინოს მათი. და მიიქციოს პირი თჳსი მათგან მას ჟამსა შინა მის წილ, რომელ იბოროტეს სიმარჯუეთა მიერ მათთა.
მის	მცხ.მიქ	ამათ იტყჳს უფალი წინაწარმეტყუელთა ზედა, მაცთუნებელთა ერისა ჩემისათა, მკბენელთა გზათა შორის მათთა. და მქადაგებელთა მშჳდობასა მის ზედა და არა მისცა პირსა შინა მათსა წმიდა-ყუეს მის ზედ ბრძოლაჲ
იგი	მცხ.მიქ	და სირცხჳლეულ იქმნენ მხილველნი სიზმართანი, და საცინელ იქმნენ მისანნი. და ძჳრისმეტყუელებდენ ძჳნად მათდა ყოველნი იგი მით, რამეთუ არა არს, რომელი ერჩდეს მათ.
მათ	მცხ.იერ	მათ დღეთა შინა თანად მოვიდენ სახლი იუდაჲსი, სახლსა თანა ისრაილისასა, და მოვიდენ ერთბამად ჩრდილოთ გამო და ყოველთაგან სოფლებთა ქუეყანისა მომართ, რომელი დაუმკვიდრეს მამათა მათთა.
იგი	მცხ.ლუკა	გამოვიდა მთესვარი თესვად თესლისა თჳსისა; და თესვასა მას მისსა რომელიმე დავარდა გზასა ზედა და დაითრგუნა, და მფრინველთა ცისათა შეჭამეს იგი.
იგი	მცხ.აბაკ	და თჳთ მეფეთა შორის განიშუას და მძლავრნი სამღერელ მისსა. და იგი ყოველსა ზედა სიმაგრესა მისსა იმღეროდის. და დადვას მიწად და დაიპყრას იგი.
იგი	მცხ.აბაკ	არა შენ დაწყებითგან უფალი ღმერთი წმიდაჲ ჩემი ხარ? და არა მოვკუდეთ! უფალო, მსჯავრად დააწესე იგი და დამბადე მე მხილებად სწავლისა მისისა.
მისთა	მცხ.აბაკ	მოსასრულებელად სამჭედურითა აღმოიტაცა და მოიზიდა იგი სათხევლითა და შეკრიბა იგი სათრომელთა მიერ მისთა. ამისთჳს იხარებდეს და იშუებდეს გული მისი.
მათ	მცხ.აბაკ	ამისთჳს უგოს სათრომელსა თჳსსა და უკმიოს საკმელითა თჳსითა სათხეველსა მისსა, ოდეს მათ შორის განაპოხა ნაწილი მისი და ჭამადნი მისნი რჩეულნი.
მას	მცხ.აბაკ	მით, რამეთუ ჯერეთ ხილვაჲ არს ჟამისადმე და აღმოჰჴდეს დასასრულადმე და არა ჟამიერად უკეთუ მოაკლდეს, დაუთმე მას, რამეთუ მომავალი მოვიდეს და არა ყოვნოს.
მის	მცხ.აბაკ	უკეთუ სწიწნეულობდეთ, არა სთნავს სულსა ჩემსა მის შორის, ხოლო მართალი ჩემი სარწმუნოებისაგან ცხონდეს.
იგი	მცხ.აბაკ	ხოლო მართალი, სარწმუნოებითა ჩემითა ცხონდეს, თავისმოთნე იგი. და შეურაცხის-მყოფელმან მამაკაცმან ზეჰარმან ვერარაჲ სრულ-ყოს, რომელმან განავრცო, ვითარცა ჯოჯოხეთმან, სული თჳსი და ესრეთ, ვითარცა სიკუდილმან არ აღვსებულმან, და შეკრიბნეს მის ზედა ყოველნი ნათესავნი და შეიწყნარნეს მისდა მიმართ ყოველნი ერნი.
მისად	მცხ.აბაკ	არა ესე ყოველნი იგავად მოიხუნენ ძჳნად მისსა. და მაგალითად მისათხრობელად მისსა და თქუან: ვაჲ, რომელი განუმრავლებდეს თავსა თჳსსა არა მისად მყოფთა ვიდრე რომლისამდე მე და დაამძიმებდეს საჴივსა თჳსსა ძნიადობით,
მისთა	მცხ.აბაკ	მით, რამეთუ შენ ტყუე-ჰყუენ ნათესავნი მრავალნი, ტყუე-გყოფდენ შენ ყოველნი დაშთომილნი ერნი სისხლებისათჳს კაცთაჲსა და უთნოობისათჳს ქუეყანისა და ქალაქისა და ყოველთა დამკჳდრებულთა მისთა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰკითხვიდეს მას მოწაფენი მისნი, ვითარმედ: რაჲ არს იგავი ესე?
იგინი	მცხ.აბაკ	მით, რამეთუ კლდემან ზღუდით ჴმა-ყოს და მაჟაურმან ძელით გამო ჴმა-ყუნეს იგინი.
იგინი	მცხ.დან	და მისცა უფალმან ჴელსა შორის მისსა იოაკიმ, მეფე იუდაჲსაჲ, და კერძოჲ ჭურჭელთა სახლისა უფლისათაჲ, და შთაიხუნა იგინი ქუეყანად სენაარად, სახიდ ღმრთისა მისისა, და ჭურჭელნი შეიხუნა სახიდ საუნჯისა ღმრთისა თჳსისა.
იგი	მცხ.დან	რამეთუ სიტყვა, რომელსა მეფე იკითხავს, მძიმე არს, და სხუა არა არს, რომელმან მიუთხრას იგი წინაშე მეფისა, გარნა თუ ღმერთნი, რომელთაჲ არა არს მკჳდრობაჲ ყოვლისა თანა ჴორცისა, ვინაჲცა არ ეგების ქმნაჲ, ვითარ ჰგონებ.
მას	მცხ.დან	მაშინ დანიილმან მიუგო განზრახვაჲ და ჯერ-ჩინებაჲ არიოქს, მთავარმზარაულსა მეფისასა, რომელი გამოვიდა მოწყუედად ბრძენთა ბაბილონისათა, და ჰკითხვიდა მას მეტყუელი: მთავარო მეფისაო,
იგინი	მცხ.აბაკ	რამეთუ აღივსო თავად ყოველი ქუეყანაჲ ცნობითა დიდებასა უფლისსა, ვითარცა წყალმან მრავალმა დაფარნეს იგინი ზღუად მიმართ.
მათ	მცხ.მიქ	და დავდვა შემუსრვილი ნეშტად და განგდებული ნათესავად ძლიერად და მეფობდეს უფალი მათ ზედა სიონით გამო, ამიერითგან და ვიდრე უკუნისამდე.
მათ	მცხ.მიქ	და მათ ვერ აგრძნეს გულისსიტყუაჲ უფლისაჲ და არ გულისხმა-ყუეს განზრახვაჲ მისი, რამეთუ შეკრიბნა იგინი, ვითარცა მჭელეულნი კალოსანი.
მათ	მცხ.მიქ	აღდეგ და კალოებდ მათ, ასულო სიონისაო, რამეთუ რქანი შენნი დავსხნე რკინებად, და ჭლიკნი შენნი რვალებად. და დაამწულილნე ერნი მრავალნი და დაამჴუნე მათ მიერ ნათესავნი. და შესუენებულ ჰყო უფლისაჲ სიმრავლე მათი და ძალი მათი უფლისა ყოვლისა ქვეყანისა.
მის	მცხ.დან	იგი გამოაცხადებს ღრმათა და დაფარულთა, მეცნიერი ბნელისშინათაჲ, და ნათელი მის თანა არს.
მათ	მცხ.დან	და მოვიდა დანიილ არიოქის მიმართ, რომელი დაადგინა მეფემან წარწყმედად ბრძენთა ბაბილონისათა, და ჰრქუა მას: ბრძენთა მათ ბაბილონისათა ნუ წარსწყმედ, ხოლო შემიყვანე მე წინაშე მეფისა და თანშეტყუებაჲ ჩუენებისაჲ მიუთხრა მეფესა.
მას	მცხ.დან	მაშინ არიოქმან სწრაფისა თანა შეიყვანა დანიილ წინაშე მეფისა და ჰრქუა მას: ვპოე მამაკაცი ძეთა შორის ტყუეობისა იუდაჲსთა, რომელმანცა თანშეტყუებაჲ მიუთხრას მეფესა.
იგი	მცხ.დან	შენ, მეფე, ჰხედევდ, და, აჰა, ხატი ერთი დიდი. და ხატი იგი და შესახედავი მისი საშინელ მდგომარე წინაშე პირსა შენსა, და ხილვაჲ მისი საშინელ, ხატი,
იგინი	მცხ.ოსე	ამისთჳს მიეცნენ წარმართთა შორის. აწ შევიწყნარნე იგინი, და დაშურენ მცირედ ცხებად მეფისა და მთავართა.
მას	მცხ.ოსე	დავაწერო მას სიმრავლე, შჯულვილნი მისნი უცხოდ შერაცხილ იქმნეს,
იგინი	მცხ.ოსე	სამშჯავრონი შეყუარებულნი მით, რამეთუ, უკუეთუ დაკლან საკლველი და ჭამონ ჴორცი, უფალი არ შეიწყნარებს ამათ. აწ მოიჴსენნეს სიცრუენი მათნი და შურ-იგოს უსჯულოებათა მათთათჳს. იგინი ეგჳპტედ მიიქცეს და ასსურასტანს არაწმიდას ჭამდენ.
მას	მცხ.იერ	მას ჟამსა შინა ჰრქუან ერსა ამას და იერუსალიმსა, სული შეცთომილობისა უდაბნოს შინა, გზაჲ ასულისა ერისა ჩემისა არა უბიწოებად მიმართ, არცა სიღირსედ.
მათდა	მცხ.იერ	სული წმიდისა მიმართ სავსებისა მოვიდა ჩემდა ამათგან, ხოლო აწ მე ვთქუნე სასჯელნი ჩემნი მათდა მიმართ.
მისგან	მცხ.იერ	ამას ზედა იგლოვდინ ქუეყანა და დაბნელდინ ცაჲ ზეგარდამო, რამეთუ ვიტყოდე და არა შევინანო, მივმართე და არა გარემივიქცე მისგან.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და იხილეს მონათა მათ ადრააზარისათა, რამეთუ იძლინეს წინაშე პირისაგან ისრაჱლისა. და აღუთქუეს აღთქმა დავითის თანა და ჰმონებდეს მას. და აღარა ინებეს ასურთა მათ მერმე შეწევნად ძეთა ამონისთა.
მის	მცხ.იერ	რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ძალთა: აღმოკაფენით ხენი მისნი და განმფენელი იერუსალიმსა ზედა ძალისა, ჵ ქალაქი მტყუარი სრული, - მძლავრებაჲ მის შორის.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ამისა შემდგომად შევიდა ესრომ ასულისა მის მაქირისა, მამისა გალაამისა. და ამან შეირთო იგი. და იყო სამეოცისა წლისა და უშვა მას სერგუბ.
იგი	მცხ.ესა	აჰა, საწამებელად წარმართთა შორის მივეც იგი მთავრად და მბრძანებელად წარმართთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ვითარცა ვეფუცე რისხვითა ჩემითა, უკეთუ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ორმეოც წელ ამისთჳს მოვიწყინე ნათესავი იგი და ვთქუ: მარადის სცთებიან იგინი გულითა მათითა, და მათ არა იცნეს გზანი ჩემნი,
მას	მცხ.ფსალმ	აღვიმსთო წინაშე მისსა აღსაარებითა, და ფსალმუნითა უღაღადებდეთ მას,
იგინი	მცხ.ფსალმ	და მიაგოს მათ უფალმან უსჯულოებაჲ მათი და უკეთურებისა მათისაებრ უჩინო-ყვნეს იგინი უფალმან ღმერთმან ჩუენმან. დიდება
მას	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს კაცი, რომელიცა განსწავლო, უფალო, და სჯულისა შენისაგან ასწაო მას.
მის	მცხ.მიქ	და იყოს ესე მშჳდობაჲ, ოდეს ასურასტანელი მოვიდეს ქუეყანასა ზედა თქუენსა და აღდგენ მის ზედა შჳდნი მწყემსნი და რვანი წყლულებანი კაცთანი
მისა	მცხ.მიქ	და მწყსიდენ ასსურსა მახჳლისა მიერ და ქუეყანასა ნავროდისსა საზღუარსა შინა მისა, და გიჴსნას შენ ასსურისაგან, ოდეს მოჴდეს ქუეყანასა ზედა თქუენსა და ოდეს ზედაღჴდეს საზღუართა ზედა თქუენთა.
მას	მცხ.მიქ	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - და მოვსრნნე ჰუნენი შენნი შორის შენსა და წარვწყმიდნე ეტლნი შენნი
მათ	მცხ.მიქ	და ვყო რისხვისა მიერ და გულისწყრომისა მის შურის-ძიებაჲ ნათესავთა შორის მათ წილ, რომელ არა მერჩდეს მე.
მისთჳს	მცხ.ესა	რამეთუ შჯული შესაწევნელად მოსცა, რაჲთა თქვან: არა ვითარცა სიტყვა ესე, რომლისათჳს არა არს ძღუენი მიცემად მისთჳს.
მას	მცხ.ესა	ხოლო მას დღესა ზედგამობრწყინდეს ღმერთი განზრახვისა მიერ დიდებისა თანა ქვეყანასა ზედა, ამაღლებად და დიდებად ნეშტსა ისრაილისასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	ესენი, რომელნი წიაღმოჴდეს იორდანესა თვესა მას პირველსა, და ესენი დაემკჳდრნეს ყოველსა ნადინებსა მისსა, და ამათგან დევნეს ყოველნი დამკჳდრებულნი ღელესა მას, მზისა აღმოსავლითგან ვიდრე მზისა დასავლადმდე.
მას	მცხ.დაბ	კურთხეულ არს აბრაამ ღმრთისა მიერ მაღლისა, რომელმან შექმნა ცაჲ და ქუეყანაჲ, და კურთხეულ არს ღმერთი მაღალი, რომელმან მოგცნა მტერნი შენნი ქუეშე ჴელთა შენთა. და მისცა მას აბრაამ ათეული ყოველთაგან.
მათ	მცხ.ესა	მივსცე მათ სახლსა შორის ჩემსა და ზღუდესა შინა ჩემსა ადგილი სახელოანი, უმჯობესი ძეთა და ასულთასა, და სახელი საუკუნოჲ მივსცე მათ, და არა მოაკლდეს,
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო გამოვიდა მეფე სოდომთა და მეფე გომორისაჲ და მეფე ადამასა და მეფე სებომისა და მეფე ვალასა, ესე არს სეგორი, და განეწყუნეს იგინი ბრძოლად ღელესა შინა მარილოანსა,
იგინი	მცხ.ფსალმ	ითხოეს, და მოჴდა მწყერ-მარჴილი და პურითა ზეცისათა განაძღნა იგინი;
მათ	მცხ.ესა	ადგილსა ლეღოვანსა? იგი შენდა ნაწილ, ესე შენდა სამკჳდრებელ. მათ განუფენდ მსხუერპლებსა, და მათ მიართუემდ საკლველებსა. ამათ ზედა უკუე არ განვრისხნეა? - იტყჳს უფალი, -
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მეათცამეტესა წელსა მოვიდა ქოდოლოგომორ და მისთანანი მეფენი და დაჭრნეს გმირნი ასტაროთს შინა, კარნაინს, და ნათესავნი ძლიერნი მათ თანა და ომმეანნი საბის შინა ქალაქსა.
მათ	მცხ.ესა	და უკანა წყირთლთა კარისა შენისათა დაჰსხენ საჴსენებელნი შენნი მგონებელმან, ვითარმედ, უკეთუ განსდგე ჩემგან, უმეტესი რაჲმე გაქუს. შეიყუარენ მძინარნი შენ თანა და განამრავლე სიძვაჲ შენი მათ თანა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ღმერთი იტყოდა წმიდით გამო მისით; ავმაღლდე და განვყო სიკიმაჲ და ღელე იგი საყოფელთა განვზომო.
მას	მცხ.მიქ	რაჲსა მიერ ვეწიო უფალსა, და შევეწიო ღმერთსა ჩემსა მაღალსა? უკუეთუ მე ვეწიო მას ყოვლად დასაწუელთა მიერ ზუარაკთა მიერ წელიწდეულთა?
მას	მცხ.ფსალმ	აღამაღლონ იგი კრებულსა შორის ერისასა და საყდრებსა შორის მოხუცებულთასა აქებდენ მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ ჭირსა მათსა, და ურვათა მათთაგან გამოიყვანნა იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოუვლინა სიტყუაჲ მისი და განკურნნა იგინი და იჴსნნა იგინი განმხრწნელთაგან მათთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ ჭირსა მათსა, და ურვათა მათთაგან აცხოვნა იგინი.
მას	მცხ.კორ2	არამედ რომელმან-იგი ნუგეშინის-სცის მდაბალთა, ნუგეშინის-მცა ჩუენ ღმერთმან მოსლვასა მას ტიტესსა;
მათ	მცხ.ესა	გზანი მისნი ვიხილენ, და განვკურნე იგი და ნუგეშინის-ვეც მას. და მივეც მას ნუგეშინის-ცემა ჭეშმარიტი მგლოვარეთა მათ.
იგინი	მცხ.ესა	დავბადე ნაყოფი მშჳდობაჲ მშჳდობასა ზედა, რომელნი ახლოს და რომელნი შორს არიან. და თქუა უფალმან: განვკურნნე იგინი.
მან	მცხ.დაბ	და იყო, შემდგომად სიტყჳსა ამის ღმერთმან გამოსცადა აბრაჰამ და ჰრქუა მას: აბრაჰამ, აბრაჰამ. ხოლო მან თქუა: აჰა, მე.
მას	მცხ.დაბ	ამისთჳს უწოდა სახელი ადგილსა მას ჯურღმულ ფიცისა.
მათ	მცხ.დაბ	და ამხილა აბრაჰამ აბიმელექს ჯურღმულთა მათთჳს წყლისათა, რომელ-იგი მოუღიეს მწყემსთა მათ აბიმელექისთა.
მას	მცხ.მიქ	რისხვასა უფლისასა ვექუევე, რამეთუ შევსცოდე მას. ვიდრემდის განამართლოს მსჯავრი ჩემი, და ქმნას განკითხვაჲ ჩემი, და გამომიყვანოს მე ნათლად, და ვიხილო მე სიმართლე მისი.
მას	მცხ.მიქ	და ჰხედვიდეს მტერი ჩემი. და გარემოისხას სირცხჳლი მეტყუელმან ჩემდამო, სადა არს უფალი ღმერთი შენი, თუალთა ჩემთა ზედა დაჰხედონ მას. იყოს აწ ვითარცა დანათრგუნავი, ვითარცა თიჴაჲ გზათა შორის.
მას	მცხ.მიქ	დღეთა ცხებისა ალიზისათა მცხებ მე მას დღესა და განიჴადნენ შჯულვილნი შენნი მას დღესა
მას	მცხ.დაბ	აწ უკუე მეფუცე მე, ღმერთსა, რათა არა მავნო, არცა ნათესავსა ჩემსა, ნუცა სახლსა ჩემსა, არამედ სიმართლისაებრ ჩემისა, რომელი ვყავ შენ თანა და ქუეყანასა მას. რომელსა დამკჳდრებულ ხარ შენ მას ზედა.
იგი	მცხ.დაბ	და აღორძნდა და დაეშენა უდაბნოსა და იყო იგი მეისარ.
მის	მცხ.დაბ	და აღუხილნა ღმერთმან თუალნი მისნი და იხილა ჯურღმული წყლისა ცხოველისა და მივიდა და აღავსო თხიერი იგი წყლითა და ასუა ყრმასა მას, და იყო ღმერთი ყრმისა მის თანა.
მან	მცხ.დაბ	და წარვიდა ღა დაჯდა წინაშე მისსა შორს, ვითარ ისრის სატყორცებელ, რამეთუ თქუა: არა ვიხილო სიკუდილი ძისა ჩემისა, და ვითარ ჯდა წინაშე მისსა, ღაღად-ყო ყრმამან მან და ტიროდა.
იგი	მცხ.დაბ	მოაკლდა წყალი იგი თხიერისაჲ მისგან და დააგდო ყრმაჲ იგი ქუეშე ნერგსა ერთსა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო აღდგა აბრაჰამ განთიად და მოიღო პური და თხიერითა წყალი და მისცა აგარს. და აღიკიდა იგი მჴართა თჳსთა და ყრმაჲ. და განვიდა იგი და შესცთა უდაბნოსა ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა.
მას	მცხ.ესა	და მიმგებელმან მას დღესა შინა თქვას: არა ვიყო მე თქვენდა წინამძღვარ, რამეთუ არა არს სახლსა შინა ჩემსა პური, არცა სამოსელი. არა ვიყო მე წინამძღვარ ერისა ამის.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოკუდა რობოამ და დაეფლა მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისსა. და მეფობდა აბია, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.ესა	კუერცხნი ასპიტთანი განტეხნეს და ქსელსა დედაზარდლისასა ქსოენ, და მგულებელმან კუერცხთა მათთა ჭამისამან შე-რა-მუსრნა, ღრიაკალი პოვა და მას შინა ვასილისკოსი.
მას	მცხ.დაბ	და წინა-დასცჳთა აბრაჰამ ისაკს, ძესა თჳსსა, დღესა მერვესა, ვითარცა ამცნო მას უფალმან ღმერთმან.
იგი	მცხ.ფსალმ	ძალი ჩემი და გალობაჲ ჩემი უფალი და მეყო მე იგი მაცხოვარ.
მათ	მცხ.ფსალმ	მომადგეს მე, ვითარცა ფუტკარნი გოლსა, და აღეტყინნეს, ვითარცა ცეცხლი ეკალთა შორის, და სახელითა უფლისაჲთა ვერეოდე მათ;
მათ	მცხ.ფსალმ	გარემომადგეს მე და მომიცვეს მე, და სახელითა უფლისაჲთა ვერეოდე მათ;
მათ	მცხ.ფსალმ	ყოველი თესლები გარემომადგა მე, და სახელითა უფლისათა ვერეოდი მათ.
მას	მცხ.ესა	და ჭეშმარიტებაჲ მოეღო და გარდააქციეს გაგონება მათი გულისხმისყოფისაგან, და იხილა უფალმან და არა სთნდა მას, რამეთუ არა იყო მსჯავრი.
მათ	მცხ.ესა	და იხილა და არა იყო მამაკაცი, და განიცადა და არა იყო შემწე, და მიაგო მათ მკლავითა თჳსითა და მოწყალება დაამტკიცა.
მას	მცხ.მათე	იოსია შვა იექონია და ძმანი მისნი ტყუეობასა მას ბაბილოვნელთასა.
მის	მცხ.მათე	შემდგომად ტყუეობისა მის ბაბილოვნისა იექონია შვა სალათიელ; სალათიელ შვა ზორობაბელ; ზორობაბელ შვა აბიუდ;
მათა	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ქრისტეს შობაჲ ესრეთ იყო, რამეთუ: თხოვილ იყო დედაჲ მისი მარიამ იოსებისა და ვიდრე შერთვადმდე მათა იპოვა იგი მიდგომილ სულისაგან წმიდისა.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარ იგი ამას განიზრახვიდა ოდენ, აჰა ანგელოზი უფლისაჲ ჩუენებით გამოუჩნდა მას და ჰრქუა: იოსებ, ძეო დავითისო, ნუ გეშინინ მიყვანებად მარიამისა, ცოლისა შენისა, რამეთუ რომელი-იგი მისგან იშვეს, სულისაგან წმიდისა არს.
მან	მცხ.მათე	შვეს ძე, და უწოდიან სახელი მისი იესუ, რამეთუ მან იჴსნეს ერი თჳსი ცოდვათა მათთაგან.
იგი	მცხ.მათე	ესე ყოველი იქმნა, რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ პირითა წინასწარმეტყუელისაჲთა თქუმული:
მისგან	მცხ.მათე	განიღჳძა იოსებ ძილისა მისგან და ყო ეგრე, ვითარცა უბრძანა მას ანგელოზმან უფლისამან, და წარიყვანა ცოლი თჳსი.
იგი	მცხ.მათე	და არა იცოდა იგი, ვიდრემდე შვა ძე იგი მისი პირმშოჲ და უწოდა სახელი მისი იესუ.
მას	მცხ.ფსალმ	უგალობდით უფალსა ყოველი თესლები და აქებდით მას ყოველი ერი;
იგინი	მცხ.ესა	აჰა, შიშისა მის მისისა, იგინი შეშინდენ, რომელთა ეშიშვით, შეშინდენ თქუენგან, რამეთუ ქადაგნი მოივლინნენ მთხოელნი მშჳდობისა, მწარედ მტირალნი მვედრებელნი მშჳდობისანი,
მისა	მცხ.მათე	სადა არს, რომელი-იგი იშვა მეუფე ჰურიათაჲ? რამეთუ ვიხილეთ ვარსკულავი მისი აღმოსავალით და მოვედით თაყუანის-ცემად მისა.
მის	მცხ.მათე	ვითარცა ესმა ესე ჰეროდეს მეფესა, შეძრრწუნდა, და ყოველი იერუსალჱმი მის თანა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	მოშიშნი უფლისანი ესვიდეს უფალსა; შემწე და მფარველ არს მათდა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ბეთლემს ჰურიასტანისასა, რამეთუ ესრეთ წერილ არს წინასწარმეტყუელისა მიერ:
მათგან	მცხ.მათე	მაშინ ჰეროდე იდუმალ მოუწოდა მოგუთა მათ და გამოიკითხა მათგან ჟამი იგი გამოჩინებულისა მის ვარსკულავისაჲ.
იგინი	მცხ.მათე	და წარავლინნა იგინი ბეთლემდ და ჰრქუა: მოვედით და გამოიკითხეთ ჭეშმარიტად ყრმისა მისთჳს და რაჟამს ჰპოოთ იგი, მითხართ მე, რაჲთა მეცა მივიდე და თაყუანის-ვსცე მას.
მათდა	მცხ.ფსალმ	სახლი აჰრონისი ესვიდა უფალსა; შემწე და შესავედრებელ არს მათდა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	სახლი ისრაჱლისა ესვიდა უფალსა; შემწე და შემწყნარებელ არს მათდა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ემსგავსნედ მათ მოქმედნი მათნი და ყოველნი, რომელნი ესვენ მათ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მათ ვითარცა ესმა ესე მეფისა მისგან, წარვიდეს. და აჰა ვარსკულავი იგი, რომელი იხილეს აღმოსავალით, წინა-უძღოდა მათ, ვიდრემდე მოვიდა და დაადგრა ადგილსა მას, რომელსა იყო ყრმაჲ იგი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მათ ვითარცა იხილეს ვარსკულავი იგი, განიხარეს სიხარულითა დიდითა ფრიად.
იგი	მცხ.ფსალმ	წყალობითა შენითა და ჭეშმარიტებითა შენითა. ნუ სადა თქუან წარმართთა: სადა არს ღმერთი იგი მათი?
იგი	მცხ.მათე	ხოლო იგი აღდგა და წარიყვანა ყრმაჲ იგი და დედაჲ მისი ღამე და წარვიდა ეგჳპტედ და იყო მუნ, ვიდრე აღსრულებადმდე ჰეროდესა.
იგი	მცხ.მათე	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, თქუმული წინაჲსწარმეტყუელისა მიერ: ეგვიპტით უწოდე ძესა ჩემსა.
მის	მცხ.მათე	მაშინ ვითარცა იხილა ჰეროდე, რამეთუ მოიკიცხა მოგუთა მათგან, განრისხნა ფრიად, წარავლინნა და მოსწყჳდა ყოველი ყრმები, რომელნი იყვნეს ბეთლემს და ყოველთა საზღვართა მისთა ორით წლითგანი და უდარესი, მსგავსად მის ჟამისა, ვითარცა გამოიკითხა მოგუთა მათგან.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ აღესრულა თქუმული იგი იერემია წინასწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს:
მისა	მცხ.ფსალმ	იყო ჰურიასტანი სიწმიდე მისა და ისრაჱლი საბრძანებელ მისა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო იგი აღდგა და წარმოიყვანა ყრმაჲ იგი და დედაჲ მისი და მოვიდა ქუეყანად ისრაჱლისა.
მას	მცხ.მათე	მათ დღეთა შინა მოვიდა იოვანე ნათლის-მცემელი ქადაგებად უდაბნოსა მას ჰურიასტანისასა
მისა	მცხ.მათე	ხოლო თავადსა იოვანეს ემოსა სამოსლად მისა თმისაგან აქლემისა და სარტყელი ტყავისაჲ წელთა მისთა; ხოლო საზრდელად მისა იყო მკალი და თაფლი ველური.
მისა	მცხ.მათე	მაშინ განვიდოდა მისა იერუსალიმი და ყოველი ჰურიასტანი და გარემო სოფლები იორდანისაჲ.
მისგან	მცხ.მათე	და ნათელს-იღებდეს იორდანესა შინა მისგან და აღუვარებდეს ცოდვათა მათთა.
მისგან	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილნა მრავალნი ფარისეველნი და სადუკეველნი, მომავალნი ნათლის-ღებად მისგან, ჰრქუა მათ: ნაშობნო იქედნეთანო: ვინ გიჩუენა თქუენ სივლტოლაჲ მერმისა მისგან რისხვისა?
მან	მცხ.მათე	მე უკუე ნათელ-გცემ თქუენ წყლითა სინანულად. ხოლო რომელი შემდგომად ჩემსა მოვალს, უძლიერეს ჩემსა არს, რომლისა ვერ შემძლებელ ვარ ჴამლთა მისთა ტჳრთვად. მან ნათელ-გცეს თქუენ სულითა წმიდითა და ცეცხლითა.
მისგან	მცხ.მათე	მაშინ მოვიდა იესუ გალილეაჲთ იორდანედ იოვანესა ნათლის-ღებად მისგან.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იოვანე აყენებდა მას და ეტყოდა: მე მიჴმს შენ მიერ ნათლისღებაჲ, და შენ ჩემდა მოხუალა?
მას	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: აცადე აწ, რამეთუ ესრეთ შუენის ჩუენდა აღსრულებად ყოველი სიმართლე. მაშინ მიუშუა მას.
მისგან	მცხ.მათე	და ნათელ-იღო იესუ. და მეყსეულად აღმოვიდა რაჲ წყლისა მისგან, და აჰა განეხუნეს მას ცანი, და იხილა სული ღმრთისაჲ, გარდამომავალი, ვითარცა ტრედი, მოვიდა და დაადგრა მას ზედა.
მას	მცხ.ფსალმ	ფუცა უფალმან და არა შეინანოს: შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა.
იგინი	მცხ.ესა	შემცირებული იყოს ათასეულად და კნინი ნათესავად დიდად. მე, უფალმან, ჟამად-ჟამად შევკრიბნე იგინი.
მათ	მცხ.იოან	და ვაუწყე სახელი შენი და ვაუწყო, რაჲთა სიყუარულითა მით რომლითა შემიყუარე მე, მათ შორის იყოს, და მე მათ თანა.
მან	მცხ.ფსალმ	და მოისპედ ქუეყანით საჴსენებელი მათი ამის წილ, რამეთუ არა მოიჴსენა მან ყოფა წყალობისა
მით	მცხ.აბაკ	მით, რამეთუ უთნოობამან ლიბანისმან დაგფაროს შენ და საარებამან მჴეცთამან წიწნეულ-გყოს სისხლთა მიერ კაცთაჲსა. და უთნოობათა ქუეყანისა და ქალაქისათა. და ყოველთა დამკჳდრებულთაჲსა მას შინა.
იგი	მცხ.აბაკ	რად სარგებელ არს ქანდაკებული, რამეთუ ქანდაკეს იგი, შეჰმზადეს იგი გამონადნობი საოცრებად მტყუარად, რამეთუ ესვიდა შემქმნელი, შექმნულისა მიმართ თჳსისა შექმნად კერპნი ყრუნი.
იგი	მცხ.აბაკ	ვაჲ, რომელმან ჰრქუას ძელსა: განიფრთხუე, აღდეგ. ქუასა ამაღლდი და იგი არს ოცნებაჲ, ხოლო ესე არს განჭედილი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ და ყოველივე სული არა არს მის შორის.
მას	მცხ.ფსალმ	საშჯელისა მისისაგან გამოვედინ დაშჯილი, და ლოცვა მისი ცოდვად შეერაცხენ მას.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ მე ვარ უფალი, მოყუარე სიმართლისაჲ და მოძულე ნატაცებთა სიცრუისაგანთაჲ, და მივსცე შრომაჲ მათი მართალთა, და აღთქმაჲ საუკუნოჲ აღუთქუა მათ.
მათ	მცხ.ივდ	და დაიპყრნეს ყოველნი თავნი მთათა მაღალთანი და მოზღუდეს დაბნები მათი და დასდვეს საზრდელი მათ შინა და განამზადებედ ბრძოლისა, რამეთუ ახლოდ-ღა მომკილ იყო ყანები მათი.
მათ	მცხ.ივდ	და მიწერა იოაკიმ, მღდელმან დიდმან, რომელი იყო მათ დღეთა შინა იერუსალჱმს მკჳდრთა ბეტულიასათა და ბეტონის თემისაგან, რომელ არს
მათ	მცხ.ივდ	და ყვეს ეგრე ძეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა უბრძანა მათ იოაკიმ, მღდელმან დიდმან, და ყოველთა მოხუცებულთა ერისა ისრაჱლისათა, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს.
მათა	მცხ.ივდ	და ჩჩჳლთა მათთა და საცხოვარამდე მათა. და ყოველმან სასყიდლით დადგინებულმან და ვეცხლით ფრდილმან მათმან მოირტყეს ძაძა წელთა მათთა,
მის	მცხ.ივდ	და იოაკიმ, მღდელი დიდი უფლისა, და ყოველნი ისრაჱლნი გარემოს ვლიდეს ქალაქისა მის და ზრახვიდეს და მსახურნი უფლისანი
მისსა	მცხ.ივდ	ვინათაგან გვწურთის უფალი, მადლობით ვდგეთ წინაშე მისსა
მისსა	მცხ.აბაკ	გიხილონ შენ და ელმოდის ერთა. განმაბნეველმან წყალთამან სლვად მისსა მოსცა უფსკრულმან ჴმაჲ მისი, სიმაღლე საოცრებისა მისისაჲ.
მას	მცხ.აბაკ	წარჰკუეთენ განკჳრვებისაგან თავნი ძლიერთანი, შეიმალნენ მას შინა, განახუნენ აღჳრნი მათნი, ვითარცა რომელი ჭამნ გლახაკი იდუმალ.
მას	მცხ.დაბ	და მიუდგა და უშვა აბრაჰამს ძე სიბერისა ოდენ ჟამსა, ვითარცა ეტყოდა მას ღმერთი.
მას	მცხ.დაბ	და მოჰხედა უფალმან სარრას, ვითარცა ჰრქუა და უყო ღმერთმან სარრას, ვითარცა ეტყოდა მას.
მას	მცხ.ესა	და იხილონ ნათესავთა სიმართლე შენი და მეფეთა დიდებაჲ შენი, გიწოდის შენ სახელი შენი ახალი, რომელი უფალმან სახელ-სდვას მას.
მას	მცხ.ესა	და უწოდოს მას ერი წმიდაჲ. გამოჴსნილ უფლისა მიერ. ხოლო შენ გეწოდოს გამოძიებულ ქალაქ და არდატევებულ.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა უხუცესმან მან ხვალისაგან უმრწემესსა მას: აჰა ესერა, მე დავწევ გუშინ მამისა ჩემისა თანა, ვასუათ მას ღჳნოჲ ამას ღამესაცა და შენ დაწევ მის თანა და აღვადგინოთ მამისა ჩუენისაგან თესლი.
მისგან	მცხ.მარკ	და განვიდოდა მისა ყოველი სოფლები ჰურიასტანისაჲ და იერუსალჱმელნი და ნათელს-იღებდეს მისგან ყოველნი იორდანესა მდინარესა და აღუვარებდეს ცოდვათა მათთა.
მას	მცხ.სოფ	და შურ-ვიგო ყოველთა ზედა საჩინოქმნილთა წინაბჭეებთა ზედა მას დღესა შინა, აღმავსებელთა სახლისა უფლისა ღმრთისა მათისა უთნოობითა და ზაკჳთა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო ემოსა იოვანეს სამოსლად თმისაგან აქლემისა, და სარტყელი ტყავისაჲ წელთა მისთა, და ჭამდა იგი მკალსა და თაფლსა ველურსა,
მას	მცხ.სოფ	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - ჴმაჲ ღაღადებისა ბჭისაგან მწერტელთაჲსა და ვალალაებისა მეორისაგან, და შემუსრვაჲ დიდი ბორცუთაგან.
მის	მცხ.დაბ	აღვიდა ლოთ სეგორით და დაჯდა იგი მთასა ზედა და ასულნი მისნი მის თანა, რამეთუ შეეშინა დამკჳდრებად სეგორს შინა. და დაემკჳდრა ქუაბსა შინა იგი და ორნი ასულნი მისნი მის თანა.
იგინი	მცხ.ესა	ყოვლისაგან ჭირისა მათისა; არცა მოციქულმან, არცა ანგელოზმან, არამედ თჳთ უფალმან აცხოვნნა იგინი სიყუარულისათჳს მათისა და რიდებისა მათისა, თჳთ მან იჴსნნა იგინი და აღიხუნა იგინი და აღამაღლნა იგინი ყოველთა დღეთა საუკუნოჲსათა.
მის	მცხ.მარკ	და მეყსეულად აღმოსლვასა მისსა მიერ წყლით იხილნა ცანი განხმულნი და სული ღმრთისაჲ გარდამომავალი, ვითარცა ტრედი, მის ზედა.
მან	მცხ.მარკ	მე ნათელ-გცემ თქუენ წყლითა, ხოლო მან ნათელ-გცეს თქუენ სულითა წმიდითა.
მათ	მცხ.მარკ	და იყო მათ დღეთა შინა მოვიდა იესუ ნაზარეთით გალილეაჲსაჲთ და ნათელ-იღო იოვანესგან იორდანესა.
იგი	მცხ.მარკ	და მეყსეულად სულმან განიყვანა იგი უდაბნოდ.
მათ	მცხ.სოფ	და იყოს ძალი მათი დასატაცებლად და სახლნი მათნი უჩინოსაქმნელად და აშენებდენ სახლებსა და არა დაიმკჳდრონ მათ შინა. დაჰნერგვიდენ ვენაჴებსა და არა სუან ღჳნოჲ მათი.
იგი	მცხ.სოფ	დღე რისხვისა დღე იგი, დღე ჭირისა და სალმობისა. დღე საარებისა და უჩინოქმნისა, დღე ალმურისა და ბნელისა, დღე ღრუბლისა და ნისლისა,
მათ	მცხ.ოსე	არ აღუფქურიეს უფალსა ღჳნოჲ და არა დაუტკბნეს მათ მსხვერპლნი მათნი, ვითარცა პურთა გლოისა მათისათა. ყოველნი მჭამელნი მათნი შეიგინნენ მით, რამეთუ პურნი მათნი სულთა მათთანი არა შევიდენ სახიდ უფლისა.
მათდა	მცხ.სოფ	და ვეცხლი მათი და ოქროჲ მათი ვერ შემძლებელ არს განრინებად მათდა დღესა შინა რისხვისა უფლისასა.
მათ	მცხ.სოფ	იძიეთ უფალი ყოველთა მდაბალთა ქუეყანისათა, მსჯავრსა იქმოდეთ, სამართალი მოიძიეთ და მიუგებდით მათ, რათა დაიფარნეთ დღესა შინა რისხვისა უფლისსა
იგინი	მცხ.ოსე	ამისთჳს, აჰა, ვიდოდიან საარებისაგან ეგჳპტედ და ელოდის მათ მემფი. და დაფლნეს იგინი მაქმამან. ვეცხლი მათი მოსასრველმან დაიმკჳდროს, ეკალნი კარვებთა შორის მათთა.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო ვიდოდა რაჲ ზღჳს-კიდესა მას გალილეაჲსასა, იხილნა სიმონ და ანდრეა, ძმაჲ მისი, ითხევლიდეს რაჲ ზღუასა მას ზედა, რამეთუ იყვნეს იგინი მესათხევლე.
მათ	მცხ.სოფ	და იყოს წილისსაზომი ზღჳსაჲ დაშთომილთა სახლისა იუდაჲსთად. მათ ზედა ძოვდენ სახლთა შორის ასკალონისათა, მიმწუხრი დაივანებენ პირისაგან ძეთა იუდაჲსთაჲსა, რამეთუ მოიხილა მათ ზედა უფალმან ღმერთმან და მოაქცია ტყუეობა მათი.
მათ	მცხ.სოფ	ესე მათ გინებისა წილ მისისა მით, რამეთუ აყუედრეს და განდიდნეს უფლისა ზედა, ყოვლისა მპყრობელისა.
მას	მცხ.სოფ	საჩინო იქმნეს მათ ზედა უფალი. და მოასრულნეს ყოველნი ღმერთნი წარმართთა ქუეყანისათანი და თაყუანის-სცეს მას თითოეულმან ადგილისაგან თჳსისა, ყოველნი ჭალაკნი წარმართთანი.
იგინი	მცხ.ოსე	რამეთუ იგინი აღვიდეს ასურასტანელთამი. აღმომორჩდა თჳსაგან ეფრემ - ძღუენი შეიყუარა.
მის	მცხ.სოფ	ესე ქალაქი ხენეშაჲ, დამკჳდრებული სასოებით, მეტყუელი შორის გულისა თჳსისა: მე ვარ და არა იყოს ჩემ თანა მერმე, ვითარ იქმნა უჩინოსაქმნელად საძოარ მჴეცთა. ყოველმან თანწარმავალმან მის მიერ დაისტჳნოს და შეძრნეს ჴელნი თჳსნი.
მათებრ	მცხ.ოსე	განიხრწნნეს დღეთა მათებრ ბორცჳსათა, მოიჴსენნეს უსამართლოებანი მათნი, შურ-იგოს ცოდვათა მათთა,
იგინი	მცხ.ოსე	ვითარცა ყურძენი უდაბნოს ზედა, ვიპოე ისრაჱლი და, ვითარცა მსტუარი ლეღუსა მსთუადი, მამანი მათნი ვიხილენ. იგინი შევიდეს ბეელფეგორის მიმართ, და უცხო იქმნეს სირცხჳლად და იქმნნეს მოძულებულნი, ვითარცა შეყუარებულნი.
მისსა	მცხ.სოფ	ხოლო უფალი მართალი საშუალ მისსა და არა ყოს უსამართლოჲ. განთიად-განთიად მოსცეს მსჯავრი თჳსი ნათლად. და არ დაიმალა და არა ცნა უსამართლოება მიჴდასა შინა.
მათდა	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ, უკუეთუ განზარდნენ შვილნი მათნი, უშვილო იქმნენ კაცთაგან. ამისთჳს ვაჲ მათდა არს ჴორცი ჩემი მათგან.
მათ	მცხ.ოსე	მიეც მათ, უფალო, რაჲ მისცე მათ? მიეც მათ საშოჲ უშვილოჲ და ძუძუნი ჴმელნი.
მათდა	მცხ.ოსე	ყოველი უკეთურებაჲ მათი გალგალას შინა, რამეთუ მუნ მოვიძულნე იგინი, უკეთურებათათჳს სიმარჯუეთა მათთაჲსა სახლისაგან ჩემისა განვჴადნე იგინი, არღარა შევსძინო შეყუარებად მათდა. ყოველნი მთავარნი მათნი ურჩ არიან.
მათ	მცხ.ესა	ხოლო იგინი ურჩ ექმნნეს და განაძჳნეს სული წმიდაჲ მისი, და გარდაექცა მათ უფალი მტერად და იგი ებრძოლა მათ.
მით	მცხ.ოსე	ელმოდეს ეფრემს ძირნი მისნი. განჴმა არღა მერმე არგამოღებად ნაყოფი მით, რამეთუ უკეთუ შვნენ, მო-ვე-ვსწყუედ გულისსათქმელთა მუცლისა მათისათა.
მათ	მცხ.ოსე	განიშორებს მათ ღმერთი, რამეთუ არ შეისმინეს მისი, და იყუნენ ცთომილებ წარმართთა შორის.
მათ	მცხ.ესა	და მოიჴსენა დღეთა საუკუნეთა. სადა არს მოსე და ერი მისი? სადა არს, რომელმან აღმოიყვანა ქუეყანისაგან მწყემსი ცხოვართა თჳსთა? სადა არს, რომელმან დადვა მათ შორის სული წმიდაჲ?
იგი	მცხ.დაბ	და იყო, დაქცევასა მას უფლისა მიერ ქალაქებისა მის სანახებისასა მოეჴსენა ღმერთსა აბრაჰამ და გამოიყუანა ლოთ შორის დაქცევისა მის, რაჟამს დააქცია უფალმან ქალაქები იგი, რომელსა შინა დამკჳდრებულ იყო ლოთ.
იგინი	მცხ.ესა	განიყვანნა იგინი უგზოჲსა მიერ, ვითარცა ცხენი უდაბნოსაგან, და არა დაშურეს.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ იესუ: მოვედით და შემომიდეგით მე, და გყვნე თქუენ მესათხევლე კაცთა.
მათ	მცხ.ესა	და ვითარცა საცხოვარი ველისაგან, შთამოვიდა სული უფლისა მიერ და გზა-უყო მათ. ესრეთ განიყვანე ერი შენი, ყოფად იგი სახელად დიდებისა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მათ მეყსეულად დაუტევნეს ბადენი მათნი და მისდევდეს მას.
იგი	მცხ.დაბ	და მიიხილა ცოლმან ლოთისამან მართლუკუღმართ და იქმნა იგი ძეგლ მარილისა.
იგინი	მცხ.მარკ	და მცირედ წარვიდა და იხილა იაკობ ზებედესი და იოვანე, ძმაჲ მისი, და იგინი განაგებდეს ბადეთა ნავსა შინა.
მათ	მცხ.მარკ	და უწოდა მათ. ხოლო მათ მეყსეულად დაუტევეს ზებედე, მამაჲ მათი, ნავსა შინა მუშაკთა მისთა თანა და მისდევდეს მას.
მათ	მცხ.მარკ	და შევიდეს კაპერნაუმდ. და მეყსეულად დღესა შაბათსა შევიდა შესაკრებელსა მათსა და ასწავებდა მათ.
მას	მცხ.დაბ	ისწრაფე შენ მიწევნად მუნ, რამეთუ ვერ ჴელ-მეწიფების ყოფად საქმისა, ვიდრე შესლვადმდე შენდა მუნ. ამისთჳს უწოდა სახელი ქალაქსა მას სეგორ.
მათ	მცხ.მარკ	და განუკჳრდებოდა ერსა მას მოძღურებაჲ იგი მისი, რამეთუ ასწავებდა მათ, ვითარცა-იგი ვის აქუნ ჴელმწიფებაჲ, და არა ვითარ-იგი მწიგნობარნი მათნი.
მას	მცხ.მარკ	და იყო კრებულსა მას შინა მათსა კაცი, რომლისა თანა იყო სული არაწმიდაჲ, ღაღატ-ყო
მას	მცხ.მარკ	შეჰრისხნა მას იესუ და ჰრქუა: პირი დაიყავ და განვედ მაგისგან!
მან	მცხ.მარკ	და დასცა იგი სულმან მან არაწმიდამან, და ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და განვიდა მისგან.
მას	მცხ.მარკ	და დაუკჳრდებოდა ყოველთა, ვიდრე გამოძიებადმდე ურთიერთას, და იტყოდეს: რაჲ-მე არს მოძღურებაჲ ესე ახალი, რამეთუ ჴელმწიფებით სულთაცა არაწმიდათა უბრძანებს, და ერჩიან მას?
მათ	მცხ.მარკ	და კუალად განვიდა ზღჳს კიდესა, და ყოველი ერი მოვიდოდა მისა, და მუნ ასწავებდა მათ.
მათ	მცხ.დაბ	და აღშფოთნეს და უპყრეს ანგელოზთა ჴელსა მისა და ჴელსა ცოლისა მისისასა და ჴელსა ასულთა მისთასა რიდებასა მას უფლისასა მათ ზედა.
იგინი	მცხ.დაბ	და თქუეს კაცთა მათ ლოთის მიმართ: არს ვინა შენი აქა სიძენი, ანუ ძენი, ანუ ასულნი, ანუ ვინცა ვინ შენი არს სხუაჲ ქალაქსა შინა, განიყვანენ იგინი ადგილით ამით.
იგი	მცხ.მათე	მოუჴდა მას გამომცდელი იგი და ჰრქუა: უკუეთუ შენ ხარ ძე ღმრთისაჲ, თქუ, რაჲთა ქვანი ესე პურ იქმნენ.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ წარიყვანა იგი ეშმაკმან მან წმიდასა ქალაქსა და დაადგინა იგი სართულსა მას ზედა ტაძრისასა
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა მას: უკუეთუ ძე ხარ ღმრთისაჲ, გარდაიგდე თავი შენი ამიერ ქუეყანად, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: ანგელოზთა მისთადა უბრძანებიეს შენთჳს, და ჴელთა მათთა ზედა აღგიპყრან შენ, ნუსადა წარსცე ქვასა ფერჴი შენი.
იგი	მცხ.მათე	კუალად წარიყვანა იგი ეშმაკმან მთასა ფრიად მაღალსა და უჩუენნა მას ყოველნი სუფევანი სოფლისანი და დიდებაჲ მათი
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა მას: ესე ყოველი მიგცე შენ, უკუეთუ დაჰვარდე და თაყუანის-მცე მე.
მას	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მას იესუ: წარვედ ჩემგან მართლუკუნ, სატანა, რამეთუ წერილ არს: უფალსა ღმერთსა შენსა თაყუანის-სცე და მას მხოლოსა ჰმსახურებდე.
მან	მცხ.მათე	მაშინ დაუტევა იგი ეშმაკმან მან, და ანგელოზნი მოვიდეს და ჰმსახურებდეს მას.
იგი	მცხ.მათე	რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი ესაია წინასწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს:
მათ	მცხ.მათე	ერი რომელი სხდა ბნელსა, იხილა ნათელი დიდი, და რომელნი სხდეს სოფელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, ნათელი აღმოუბრწყინდა მათ.
მას	მცხ.მათე	და იქცეოდა რაჲ იესუ ზღჳსკიდესა მას გალილეაჲსასა, იხილნა ორნი ძმანი: სიმონ, რომელსა ეწოდა პეტრე, და ანდრეა, ძმაჲ მისი, ითხევლიდეს რაჲ სათხევლითა ზღუასა მას, რამეთუ იყვნეს მესათხევლე.
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: მოვედით და შემომიდეგით მე, და გყვნე თქუენ მესათხევლე კაცთა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ მეყსეულად დაუტევეს ბადე მათი და შეუდგეს მას.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ მეყსეულად დაუტევეს ნავი იგი და მამაჲ მათი და მისდევდეს მას.
მას	მცხ.მათე	და განითქუა ჰამბავი მისი ყოველსა ქუეყანასა ასურასტანისასა. და მოჰგურიდეს მას ყოველთა ბოროტად სნეულთა თითო-სახეთაგან სენთა და გუემითა შეპყრობილთა და ეშმაკეულთა და ცისად-ცისად გუემულთა და განრღუეულთა, და განკურნა იგინი.
მას	მცხ.მათე	და მისდევდა მას ერი მრავალი გალილეაჲთ და ათქალაქით და იერუსალჱმით და ჰურიასტანით და წიაღ-იორდანით.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილა იესუ ერი იგი, აღვიდა მთასა და დაჯდა იგი მუნ. და მოუჴდეს მას მოწაფენი მისნი.
მათ	მცხ.მათე	და აღაღო პირი თჳსი, ასწავებდა მათ და ეტყოდა:
იგინი	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ მგლოვარენი გულითა, რამეთუ იგინი ნუგეშინის-ცემულ იქმნნენ.
მათ	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ მშჳდნი, რამეთუ მათ დაიმკჳდრონ ქუეყანაჲ.
იგინი	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ მოწყალენი, რამეთუ იგინი შეიწყალნენ.
მათ	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ.
იგინი	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ მშჳდობის-მყოფელნი, რამეთუ იგინი ძედ ღმრთისად იწოდნენ.
იგი	მცხ.მათე	თქუენ ხართ მარილნი ქუეყანისანი. უკუეთუ მარილი იგი განქარდეს, რაჲთა-მე დაიმარილოს? არღარა შემძლებელნ არნ მერმე, არამედ განგდებად გარე და დათრგუნვად კაცთა მიერ.
იგი	მცხ.მათე	არცა აღანთიან სანთელი და დადგიან ქუეშე ჴჳმირსა, არამედ სასანთლესა ზედა, და ჰნათობნ იგი ყოველთა, რომელნი იყვნიან სახლსა შინა.
მას	მცხ.მათე	უკუეთუ ვინმე დაჰჴსნეს ერთი მცნებათა ამათგანი უმცირესთაჲ და ასწავოს ესრეთ კაცთა, უმცირეს ეწოდოს მას სასუფეველსა ცათასა; ხოლო რომელმან ყოს და ასწავოს, ამას დიდ ერქუას სასუფეველსა ცათასა.
მისთჳს	მცხ.ივდ	მიუგო და ჰრქუა მას აქიორ, მთავარმან ძეთა ამონისთამან: ისმინენ უფალმან ჩემმან სიტყუაჲ პირისაგან მონისა მისისა, და გითხრა შენ ჭეშმარიტი ერისა მისთჳს, რომელი დამკჳდრებულ არს მთასა ამას მახლობელად შენსა და არა გამოვიდეს ნაცილი პირისაგან მონისა შენისა.
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ ვითარცა-იგი იყვნეს დღეთა მათ შინა პირველ წყლით-რღუნისათა: ჭამდეს და სუმიდეს, იქორწინებდეს და განჰქორწინებდეს მუნ დღედმდე, ვიდრემდე მოიწია წყლით-რღუნაჲ იგი და წარიღო ყოველი. ესრეთ იყოს მოსლვაჲცა ძისა კაცისაჲ.
იგინი	მცხ.ივდ	და აღდგა მეფე ეგჳპტისა ბრძოლად მათ ზედა შრომითა ალიზისა საქმითა და დაამდაბლის სიმრავლე მათი და დაიმონნეს იგინი. და ღაღადებდეს ღმრთისა მიმართ მათისა და გვემნა იგინი ღმერთმან მათმან მათითა ტანჯვითა და მოსრა ყოველი ქუეყანა ეგჳპტისა წყლულებით, რომლისა არა იყო კურნებაჲ.
მათგან	მცხ.ივდ	ოდეს გამოავლინეს ეგჳპტელთა, აღებულ იქმნეს წყლულებანი მათგან და კუალად დევნა-უყვეს, ენებათ დაპყრობაჲ, დამონებაჲ და კირთადა.
იგინი	მცხ.ივდ	და ივლტოდენ რა, ღმერთმან ცათამან განაჴმო ზღუაჲ მეწამული წინაშე მათსა, და წყალნი იგი იქმნნეს ზღუდე მაღალ ამიერ და იმიერ და იგინი ფერჴითა დაულტოლველითა ვიდოდეს სიღრმეთა ზღჳსასა.
მათდა	მცხ.ივდ	მუნ წყალნი მწარენი დაუტკბნა სასმელად მათდა და ზეცით საზრდელი უწჳმა ორმეოცთა წელთა.
მათ	მცხ.ივდ	თჳნიერ მშჳლდ-კაპარჭთა და საჭურველთა და მახჳლთასა ბრძოდა მათ წილ ღმერთი მათი და ყოველნივე მძლავრნი დასცნა.
იგი	მცხ.ივდ	და განასხნეს ქანანელნი იგი პირისაგან მათისა. ეგრევე ფერეზელნი იგი და იებოსელნი და სუიქემი და ყოველნი გერგესეველნი, და დაემკჳდრნეს მათ შინა დღეთა მრავალთა,
მის	მცხ.ესა	რომელნი იტყჳან: შორს ჩემგან, ნუ შემომეხები მე, რამეთუ წმიდა ვარ. ესე კუამლი გულისა წყრომისა ჩემისაჲ, ცეცხლი აღატყდების მის შორის ყოველთა დღეთა.
მას	მცხ.ივდ	და აწ, ჴელმწიფეო უფალო! უკუეთუ არს რამე უმეცრება ერსა მას შინა, ცოდვენ ღმრთისა მიმართ მათისა და ვიხილოთ, რამეთუ ესე საცთურ არს მათა, აღვიდეთ და ვჰბრძოთ მათ.
მათ	მცხ.ივდ	და უკუეთუ არა არს უსჯულოება მათ შორის და ნათესავსა მათსა თანა, წარვედინ უფალი ჩემი. ნუუკუე შეეწეოდის მათ ღმერთი მათი და ვიქმნნეთ ჩუენ სირცხჳლეულ და ყუედრებულ ყოველსა ქუეყანასა.
მის	მცხ.ივდ	და თქუეს მთავართა ჰოლომფორესთა და ყოველთა მკჳდრთა ზღჳსკიდისათა და მოაბელთა, რათა განიპატიჟოს აქიორ, რამეთუ არა გუეშინის ჩუენ ძეთაგან ისრაჱლისათა, ერისა მის, რომელთა არა ძალ-უც წყობად.
მის	მცხ.ივდ	და ვითარცა დასცხრა შფოთი იგი კაცთა მათ კრებულისა და ჰრქუა ჰოლომფორე, ერისთავმან ასურეთისამან, აქიორს ამანიტელსა წინაშე ყოვლისა მის ერისა უცხოთესლთასა: ვინ ხარ შენ, აქიორ? და ყოველთა მიმართ ძეთა ამონისთა სასყიდლით მორეწეთა ეფრემისათა,
მათ	მცხ.მათე	გესმა, რამეთუ ითქუა პირველთა მათ მიმართ: არა კაც-ჰკლა; ხოლო რომელმან მოკლას, თანა-მდებ არს სასჯელისა.
იგი	მცხ.მათე	დაუტევე შესაწირავი იგი წინაშე საკურთხეველსა მას და მივედ და დაეგე პირველად ძმასა შენსა და მაშინ მოვედ და შეწირე შესაწირავი შენი.
მან	მცხ.მათე	იყავ კეთილად მცნობელ წინამოსაჯულისა მის შენისა ადრე, ვიდრემდე ხარ მის თანა გზასა ზედა, ნუუკუე მიგცეს შენ წინამოსაჯულმან მან შენმან მსაჯულსა და მსაჯულმან – მსახურსა, და საპყრობილედ შეჰვარდე.
მის	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველი რომელი ხედვიდეს დედაკაცსა გულის-თქუმად მას, მუნვე იმრუშა მის თანა გულსა შინა თჳსსა.
იგი	მცხ.მათე	უკუეთუ თუალი შენი მარჯუენე გაცთუნებდეს შენ, აღმოიღე იგი და განაგდე შენგან, რამეთუ უმჯობეს არს შენდა, რაჲთა წარწყმდეს ერთი ასოთა შენთაგანი, ვიდრე არა ყოველი გუამი შენი შთავრდომად გეჰენიასა.
იგი	მცხ.მათე	და უკუეთუ მარჯუენე ჴელი შენი გაცთუნებდეს შენ, მოიკუეთე იგი და განაგდე შენგან, რამეთუ უმჯობეს არს შენდა, რაჲთა წარწყმდეს ერთი ასოთა შენთაგანი, და არა ყოველი გუამი შენი შთავარდეს გეჰენიასა.
მას	მცხ.მათე	თქუმულ არს, რამეთუ რომელმან განუტეოს ცოლი თჳსი, მიეცინ მას განსატევებელი.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველმან რომელმან განუტეოს ცოლი თჳსი თჳნიერ სიტყჳსა სიძვისა, მან ამრუშა იგი; და რომელმან განტევებული შეირთოს, მანცა იმრუშა.
მათ	მცხ.მათე	კუალად გესმა, რამეთუ ითქუა პირველთა მათ მიმართ: არა ცილი ჰფუცო, არამედ მისცე უფალსა ფიცი შენი.
მას	მცხ.მათე	და რომელსა უნდეს სასჯელად და მიღებად კუართი შენი, მიუტევე მას სამოსელიცა შენი.
მის	მცხ.მათე	და რომელი წარგიქცევდეს შენ მილიონ ერთ, მივლე მის თანა ორიცა.
იგი	მცხ.მარკ	და მოვიდა და უპყრა ჴელი მისი და აღადგინა იგი; და მეყსეულად დაუტევა იგი მჴურვალებამან მან, და აღდგა და ჰმსახურებდა მათ.
იგი	მცხ.მარკ	და განკურნნა ყოველნი ბოროტთაგან სენთა და თითო-სახეთაგან სნეულებათა და ეშმაკნი მრავალნი განასხნა და არა უტევებდა სიტყუად ეშმაკთა მათ, რამეთუ იცოდეს იგი, ვითარმედ ქრისტე არს.
მას	მცხ.მარკ	და მისდევდეს მას სიმონ და მისთანანი.
მას	მცხ.მარკ	და პოვეს იგი და ჰრქუეს მას, ვითარმედ: ყოველნი გეძიებენ შენ.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: მოვედით და წარვიდეთ მახლობელსა დაბნებსა და ქალაქებსა, რაჲთა მუნ უქადაგოთ, რამეთუ ამისთჳს მოვივლინე.
მას	მცხ.მარკ	მაშინ მოუჴდა მას ერთი განკეთროვნებული, ევედრებოდა მას და მუჴლნი დაიდგინა და ეტყოდა: უფალო, უკუეთუ გინდეს, ძალ-გიც განწმედად ჩემდა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუს შეეწყალა იგი, განყო ჴელი, შეახო მას და ჰრქუა: მნებავს, განწმიდენი!
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარცა ესე თქუა, მეყსეულად განეყარა მას კეთროვნებაჲ იგი, და განწმიდნა იგი
იგი	მცხ.მარკ	და შეჰრისხნა მას და მეყსეულად გამოაძო იგი
მას	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მას: იხილე, ნუვის უთხრობ, არამედ მივედ და უჩუენე თავი შენი მღდელსა და შეწირე განწმედისა შენისათჳს, რომელი-იგი ბრძანა მოსე საწამებელად მათა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იგი გამოვიდა მიერ და იწყო ქადაგებად ფრიად და მიმოდადებად სიტყჳსა მის, ვითარმედ ვერღარა ჴელ-ეწიფა მას ცხადად ქალაქად შესლვად, არამედ უდაბნოთა ადგილთა იყოფვოდა. და მოვიდოდეს მისა ყოვლით კერძო.
მისა	მცხ.მარკ	და მოვიდეს მისა და მოაქუნდა განრღუეული ზე-კიდებული ოთხთაგან.
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარ ვერ შეუძლეს მიახლებად მისა ერისა მისგან, აღსძარცუეს სართული სახლისაჲ მის, სადა-იგი იყო, და აღიღეს და გარდაუტევეს ცხედარი იგი, რომელსა ზედა იდვა განრღუეული იგი.
მას	მცხ.მარკ	და იხილა იესუ სარწმუნოებაჲ იგი მათი და ჰრქუა განრღუეულსა მას: შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი!
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მეყსეულად გულისჴმა-ყო სულითა, რამეთუ ესრეთ ზრახვენ გულთა შინა მათთა, და ჰრქუა მათ: რასა მაგას ჰზრახავთ გულთა შინა თქუენთა?
მათთჳს	მცხ.დაბ	და თქუა უფალმან ღმერთმან: უკუეთუ იყვნენ ერგასისნი მართალნი სოდომთ ქალაქთა შინა, დაუტეო ყოველი ადგილი მათთჳს.
მას	მცხ.დაბ	უკუეთუ იყუნენ ერგასისნი მართალნი, წარწყმედ-ა მათ? არა ჰრიდო-ა ყოველსა მას ადგილსა ერგასისთა მართალთა ძლით, უკუეთუ იყვნენ მას შინა?
მისსა	მცხ.დაბ	რამეთუ უწყოდეს, ვითარმედ ამცნოს ძეთა მისთა და სახლსა მისსა მის თანა და იცნან გზანი უფლისანი, რამეთუ ძეთა მისთა ქმნად სიმართლისა და მშჯავრისა, რათა მოაწივნეს უფალმან აბრაჰამის ზედა ყოველი, რაოდენი თქუნა მისსა მიმართ.
მის-და-მი	მცხ.დაბ	ხოლო აბრაჰამ ქმნილ იყოს ნათესავად დიდად და მრავლად და იკურთხეოდიან მის-და-მი ყოველნი წარმართნი ქუეყანისანი.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო აღდგეს კაცნი იგი მიერ და შთახედნეს პირსა ზედა სოდომთა და გომორთასა და აბრაჰამ თანა-ვიდოდა მათ თანა, წარმგზავნელი მათი.
მისსა	მცხ.დაბ	და თქუა: შემოქცეული მოვიდე შენდა ჟამსავე ამას. და ესვას ძე სარრას, ცოლსა შენსა. ხოლო სარრას ესმა კარსა ზედა კარვისა მისისასა მყოფსა უკუანა მისსა.
მათ	მცხ.დაბ	და მოიღო ერბოჲ და სძე და ჴბოჲ, რომელი შექმნა, და დაუგო მათ და ჭამეს. ხოლო თჳთ წინა უდგა მათ ხესა ქუეშე.
მისა	მცხ.დაბ	და სამროწლედ მირბიოდა აბრაჰამ, მოიღო ჴბოჲ ჩჩჳლი და კეთილი და მისცა ყრმასა და ისწრაფა შექმნად მისა.
იგინი	მცხ.ესა	და აშენებდენ სახლთა, და იგინი დაემკჳდრნენ, დაჰნერგვიდენ ვენაჴთა, და იგინი ჭამდენ ნაყოფთა მათთა.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ რჩეულნი ჩემნი არ დაშურებიან ცუდად, არცა შვილ-ისხმენ საწყევარად, რამეთუ თესლი კურთხეული არს ღმრთისა მიერ და შვილისწულნი მათნი მათ თანა იყუნენ.
მათდა	მცხ.დაბ	და აღმხილველმან თუალთა მისთამან იხილა, და აჰა, სამნი კაცნი ზედა მოადგეს მას. და იხილნა რაჲ, მირბიოდა შემთხუევად მათდა კარისაგან კარვისა თჳსისა და თაყუანის-სცა ქუეყანასა ზედა.
მის	მცხ.დან	და რამეთუ იხილენ ფერჴნი და თითნი კერძოდ უკუე რკინისანი და კერძოდ კეცისანი - მეფობა განწვალებული იყო და ძირისაგან რკინისა იყო მის შორის, ვითარსახედ იხილე რკინაჲ, აღრეული კეცსა თიჴისასა,
მათსა	მცხ.დან	და რამეთუ იხილე რკინა, აღრეული კეცსა თიჴისასა, თანაღრეულნი იყუნენ თესლთა შორის კაცთასა და არა იყვნენ თანაღწებულნი, ესრეთსახედ მათსა, ვითარ-იგი რკინა არ თანაღეზავების კეცსა.
იგი	მცხ.დან	და დღეთა შინა მათ მეფესათასა აღადგინოს ღმერთმან ცისამან მეფობა, რომელი საუკუნეთადმი არა განიხრწნას, და მეფობაჲ მისი ერსა სხუასა არა დაუშთეს და დააწულილნეს და განფიწლნეს მეფობანი ყოველნი, და იგი აღდგეს საუკუნეთადმი.
იგი	მცხ.დან	და მიმგებელმან მეფემან ჰრქვა მას: ჭეშმარიტებით ღმერთი თქუენი იგი არს ღმერთ ღმერთთა, და უფალი უფალთა, და მეუფე მეფეთა და გამომაცხადებელ საიდუმლოთა, რამეთუ შეუძლე გამოცხადებად საიდუმლოჲ ესე.
იგი	მცხ.დან	და განადიდა მეფემან დანიილ და საცემელნი დიდნი და მრავალნი მისცნა მას. და დაადგინა იგი ყოველსა ზედა სოფელსა ბაბილონისასა და მთავრად სატრაპესთა და ყოველთა ზედა ბრძენთა ბაბილონისათა.
იგი	მცხ.დან	წელთა რვადაათთა ნაბუქოდონოსორ მეფემან ქმნა ხატი ოქროსაჲ, სიმაღლე მისი წყრთათა სამოცთა და სივრცე მისი წყრთათა ექუსთა. და აღდგა იგი ველსა შორის დეირასა, სოფელსა შინა ბაბილონსა.
მის	მცხ.დან	და ნაბუქოდონოსორ მეფემან წარავლინა შეკრებად ყოველთა მის ქუეშეთა, და სატრაპეზთა, და ადგილისმთავართა, წინამძღვართა მძლავრთა, და ჴელმწიფებათზედათა და ყოველთა მთავართა სოფელთასა მოსლვად ენკენიათა ხატისათა, რომელი აღდგა ნაბუქოდონოსორ მეფემან.
მან	მცხ.ოსე	განნაწილნეს გულნი მათნი, აწ უჩინო იქმნენ. მან დათხარნეს საკურთხეველნი მათნი და საძაგელ იქმნნეს ძეგლები მათი
მით	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ იტყჳან: აწ არა არს ჩუენდა მეფე, რამეთუ არა შევიშინეთ უფლისაჲ, ხოლო მეფემან რაჲ მიყოს ჩუენ?
მის	მცხ.სოფ	ვთქუ: გარნა შეშინდით ჩემგან, და შეიწყნარეთ წურთაჲ, და არ მოესრულნეთ თუალთაგან მისთა ყოველნი, რაოდენნი შურ-ვიგენ მის ზედა. განემზადე, აღიმსთუე, განხრწნილ არს ყოველი მოკუფხლვაჲ მათი.
იგინი	მცხ.ესა	ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ მძრწოლარეთა სიტყჳსაგან მისისა, არქუთ ძმად თქუენდა მოძულეთა თქუენთა და მოძულებულთა, რაჲთა სახელი უფლისაჲ იდიდოს, და იხილვოს სიხარულსა შინა მათსა, და იგინი სირცხჳლეულ იქმნენ.
მათ	მცხ.სოფ	ამისთჳს დამითმე მე, - იტყჳს უფალი, - დღედ მიაღდგომისა ჩემისა საწამებელად ჩემდა მით, რამეთუ მსჯავრი ჩემი შესაკრებელისა მიმართ ნათესავთაჲსა შეწყნარებად მეფეთა გარდაცემად მათ ზედა რისხვაჲ ჩემი, ყოველივე რისხვა გულისწყრომისა ჩემისა მით, რამეთუ ცეცხლისა მიერ შურისა ჩემისაჲსა განილიოს ყოველი ქუეყანაჲ.
იგი	მცხ.ოსე	ჴბოსა სახლისა ოონისსა მსხემ იქმნნეს დამკჳდრებულნი სამარიასა, რამეთუ იგლოვა ერმან მისმან მის ზედა და ვითარცა განამწარეს იგი, იხარებდენ დიდებასა ზედა მისსა, რამეთუ გარდაეშენნეს მათ ზედა.
მათ	მცხ.დან	არიან უკუე მამრნი იუდეანნი, რომელნი დაადგინენ საქმეთა ზედა სოფლისა ბაბილონისათა: სედრაკ, მისაკ, აბედნაქო; მათ მამრთა არა უსმინეს რწმენასა შენსა და ღმერთთა შენთა არმკუთველ არიან და ხატსა ოქროსასა, რომელი აღსდგი, არ თაყუანის-სცემენ.
იგი	მცხ.დან	მაშინ ნაბუქოდონოსორ გულისწყრომისა თანა და რისხვისა თქუა მოყვანებად სედრაკ, მისაკ და აბედნაქოსი; და მამრნი იგი მოიყვანნეს წინაშე მეფისა.
მის	მცხ.სოფ	და შეკრიბნეს შემუსრვილნი. ვაჲ, ვინ მოიღო მის ზედა ყუედრებაჲ?
მათ	მცხ.ოსე	ვინათგან ბორცუთა შეცოდეს ისრაჱლსა, მუნ დაადგინნეს, ვერ ეწიოს მათ.
მათდა	მცხ.ოსე	ბრძოლაჲ შვილთა ზედა სიცრუჲსათა მოიწია საწურთელად მათდა, და შეკრბენ მათ ზედა ერნი განსაწურთელად მათდა, მრჩობლთა ზედა სიცრუეთა მათთა.
მათ	მცხ.ოსე	სთესეთ თავთა თჳსთა სიმართლედ, მოისთულეთ ნაყოფად ცხოვრებისად, განუნათლეთ მათ ნათელი მეცნიერებისაჲ, გამოიძიეთ უფალი ვიდრე მოსლვამდე ნაშობთა სიმართლისა თქუენისათა.
მათა	მცხ.მათე	ეკრძალენით ქველის-საქმესა თქუენსა, რაჲთა არა ჰყოთ წინაშე კაცთა სახილველად მათა; უკუეთუ არა, სასყიდელი არა გაქუნდეს მამისა თქუენისაგან ზეცათაჲსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	შჯულიერ-მყავ მე, უფალო, გზასა სამართალთა შენთასა, და გამოვიძიო იგი მარადის.
მის	მცხ.ესა	იხარებდ, იერუსალიმ, და კრება-ყავთ მას შინა ყოველთა მოყვარეთა მისთა და დამკჳდრებულთა მისთა. იხარეთ სიხარული ყოველთა, რავდენნი ჰგოდებდეთ მის ზედა,
იგი	მცხ.იოან	პირველითგან იყო სიტყუაჲ, და სიტყუაჲ იგი იყო ღმრთისა თანა, და ღმერთი იყო სიტყუაჲ იგი.
მისა	მცხ.იოან	ყოველივე მის მიერ შეიქმნა, და თჳნიერ მისა არცა ერთი რაჲ იქმნა, რაოდენი-რაჲ იქმნა.
მის	მცხ.იოან	მის თანა ცხორებაჲ იყო და ცხორებაჲ იგი იყო ნათელ კაცთა.
იგი	მცხ.იოან	და ნათელი იგი ბნელსა შინა ჩანს, და ბნელი იგი მას ვერ ეწია.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თქუენ ნუ ემსგავსებით მათ, რამეთუ იცის მამამან თქუენმან, რაჲ-იგი გიჴმს თქუენ, ვიდრე თხოვადმდე თქუენდა მისგან.
მათ	მცხ.ესა	ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე მოვაქციო მათ ზედა, ვითარცა მდინარე მშჳდობისა და ვითარცა ღუარი წარმრღუნელი დიდებასა წარმართთასა. ყრმანი მათნი მჴართა ზედა აღიხუნენ და მუჴლთა ზედა ნუგეშინისცემულ იქმნენ,
იგი	მცხ.მარკ	და მეყსეულად აღდგა იგი და აღიღო ცხედარი თჳსი და გამოვიდა წინაშე ყოველთასა, ვითარმედ განუკჳრდებოდაცა ყოველთა და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს, ვითარმედ: არასადა ესრეთ ვიხილეთ.
იგინი	მცხ.მარკ	და ამცნო მათ, რაჲთა არავის უთხრან. და რაოდენ იგი ამცნებდა მათ, იგინი უფროჲს მიმოდასდებდეს.
მათ	მცხ.ესა	და იხილოთ და განიხაროს გულმან თქუენმან და ძუალნი თქუენნი, ვითარცა მდელოჲ აღმოსცენდეს და ეცნობოს ჴელი უფლისაჲ მოშიშთა მისთა და უთქმიდეს ურჩთა მათ,
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: ესე ნათესავი, რომელმან არა ისმინა ჴმისა უფლისა ღმრთისა მისისა, არცა შეიწყნარა წურთილებაჲ, მოაკლდა სარწმუნოება და მოღებულ არს ჭეშმარიტებაჲ პირისაგან მათისა.
მას	მცხ.იერ	მას ჟამსა შინა, - იტყჳს უფალი, - გამოიხუნენ ძუალნი მეფეთა იუდაჲსთანი და ძუალნი მთავართა მათთანი, და ძუალნი წინაწარმეტყუელთა მათთანი და დამკჳდრებულთანი იერუსალიმს საფლავთაგან მათთა.
იგინი	მცხ.ივდ	რამეთუ წინაწარმეტყუელობ ჩუენ შორის, ვითარცა-ესე დღეს და სთქუ: ნათესავსა ძეთა ისრაჱლისათა არა ბრძოთა, რამეთუ ღმერთი მათი შეეწიოს მათ? და ვინ არს ღმერთი, არა თუ ნაბუქოდონოსორ? ამან მოავლინოს ძალი თჳსი და მოსრნეს იგინი პირისაგან ქუეყანისა და ვერ იჴსნნეს იგინი ღმერთმან მათმან,
იგინი	მცხ.ივდ	არამედ ჩუენ, მონათა მისთა, მოვსწყჳდნეთ იგინი, ვითარცა ერთი კაცი და ვერ დაუდგენ სიმრავლესა ცხენთა ჩუენთასა, რამეთუ წარვიხუნეთ ჩუენ იგინი და საზღვარნი მათნი დაითრვნეს სისხლითა მათითა და ველნი მათნი აღივსნენ მძორითა მათითა, რამეთუ არა წინადაგჳდგეს კვალი ფერჴთა მათთა წინაშე პირსა ჩუენსა, არამედ წარწყმედით წარწყმდენ.
მისგან	მცხ.ივდ	ხოლო შენ, აქიორ, მორეწეო ამონისო, რომელი იტყოდე სიტყუათა მაგათ დღეთა სიცრუისა შენისასა - არღარა იხილო პირი ჩემი ამიერითგან, ვიდრე შური ვიძიო ერისა მისგან ნათესავისა ეგჳპტით გამოსრულისა. და მაშინ განვიდეს მახჳლი ერისა ჩემისა და ერისა მსახურთა ჩემთასა გუერდთა შენთა.
მის	მცხ.იერ	დანით გუესმა ჴმაჲ სიმახჳლისა ცხენთა მისთასა, ჴმისაგან ჴჳვილისა ცხენოსნობისა ცხენთა მისთასა შეიძრა ყოველი ქუეყანა, და მოვიდეს და შეჭამოს ქუეყანა და სავსება მისი, ქალაქი და შინა დამკჳდრებულნი მის შორის
მით	მცხ.იერ	მით, რამეთუ, აჰა, გამოვავლენ თქუენდამი გუელთა მაკუდინებელთა, რომელთა არა არს სახრვაჲ, და გკბენდენ თქუენ, - იტყჳს უფალი, -
მათ	მცხ.ლუკა	ვინ უკუე ამათ სამთაგანი გგონიეს შენ მოყუას მისა, რომელ იგი შევარდა ავაზაკთა მათ?
მათ	მცხ.ივდ	და შეიპყრეს იგი მონათა მისთა და განიყვანეს იგი გარეშე ბანაკსა მათსა ველად და წარიყვანეს იგი მიერ ველით მთად კერძო და მოვიდეს წყაროებსა მას ზედა, რომელ არიან ქვე კერძო ბედულოასა. და ვითარცა იხილნეს იგინი კაცთა მის ქალაქისათა თხემსა მის მთისასა, აღიღეს საჭურველი მათი და გამოვიდეს გარეშე ქალაქსა თავსა მთისასა. და ყოველმან კაცმან მეშურდულემან დაიპყრეს აღსავალი მათი და ესროდეს ქვითა მათ ზედა.
იგი	მცხ.ივდ	და შემოეფარნეს ქუეშე მთასა მას და შეკრეს აქიორ და დაუტევეს იგი მდებარე ქუეშე ძირსა მის მთისასა და წარვიდეს უფლისა თჳსისა.
იგი	მცხ.ივდ	და გარდამოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი ქალაქით, მათით და მოვიდეს და განჴსნეს იგი და შეიყვანეს იგი ბეტულად და წარადგინეს იგი მთავართა მის ქალაქისათა.
მათ	მცხ.ივდ	რომელნი იყვნეს მათ დღეთა შინა. და იყო მაშინ ოზია, ძე მიქასი, ტომისაგან სჳმეონისა, ქაფრი, ძე გოთონიელისი და ქამრი, ძე მელქიელისი.
მას	მცხ.ივდ	და მოუწოდეს ყოველთა მოხუცებულთა ქალაქისათა და შეკრბეს ყოველნი ჭაბუკნი მათნი და დედანი მათნი და ყრმანი შესაკრებელსა მათსა და დაადგინეს აქიორ შორის ერისა მათისა და ჰკითხვიდა მას ოზია, რა-იგი შეემთხჳა მას, და უთხრა აქიორ სიტყუაჲ იგი კრებულისა მის ჰოლომფორესი და ყოველნი სიტყუანი მთავართა მათ ძეთა ასურთა.
მისგან	მცხ.ივდ	და წარიყვანა იგი ოზია კრებულისა მისგან სახიდ თჳსა.
მისა	მცხ.ივდ	ხვალისაგან უბრძანა ჰოლომფორე ყოველსა ერსა მისსა და ყოველსა ახოვანსა, რომელნი მოსრულ იყუნეს შემწედ მისა აღსლვად ბეტულად და შეპყრობად აღსავალსა მთათასა და ბრძოლად ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.მათე	და მომიტევენ ჩუენ თანა-ნადებნი ჩუენნი, ვითარცა ჩუენ მიუტევებთ თანამდებთა მათ ჩუენთა,
მათ	მცხ.ივდ	ხოლო ძეთა ისრაჱლისათა ვითარცა იხილეს სიმრავლე იგი მათი, შეშფოთნეს ფრიად და ჰრქუა კაცად-კაცადმან მოყუასსა თჳსსა: აწ აჴოცონ მათ პირი ყოვლისა ქუეყანისა, არცა მთანი მაღალნი, არცა ბორცუნი, არცა ჴევნები დაუდგეს მათსა დიდსა სიმრავლესა.
იგიცა	მცხ.ივდ	და მოიხილნა აღსავალნი იგი მის მთისანი და ქალაქისა მათისანი. და წყალნი იგი წყაროთანი მოვლნეს და დაიპყრნეს იგინი. და დაადგინნეს მათ ზედა ბანაკები კაცთა მბრძოლთა და თჳთ იგიცა აღემჴედრა ერსა თჳსსა ზედა.
მას	მცხ.ივდ	და მოუჴდეს მას ყოველნი მთავარნი, ძენი ამონისნი, და ყოველნი ერნი და წინამძღუარნი ერისა მოაბისნი და ერისთავნი ზღჳსკიდისანი და ჰრქუეს:
იგინი	მცხ.ივდ	ისმინენ სიტყუაჲ ჩუენი უფალმან ჩუენმან და შეუბრძოლელად დავიპყრათ, რამეთუ დაადგინენ მცველნი წყაროთა წყალთასა, რათა ვერღარა სვან. და იძლივნენ იგინი და უმახჳლოდ მოისრნენ. და ნანდვილვე შეიწრებულთა მოგცენ ქალაქი მათი, რომელ დაშენებულ არნ მთათა ზედა მაღალთა და ესვენ სიმაგრესა მათსა.
მათ	მცხ.ივდ	და სულმოკლე იქმნა ერი იგი და ჩჳლნი მათნი და ცოლნი მათნი და ჭაბუკნი მათნი მოაკლდეს წყურილითა და დაეცნეს უბანთა ზედა ქალაქისათა და განსულასა ბჭეთასა. და არღარა იყო ძალი მათ თანა. და შეკრბა ყოველი იგი ერი ოზიასა და მთავართა მათ ქალაქისათა: ჭაბუკნი, დედანი და ყრმანი, ღაღადებდეს ჴმითა დიდითა წინაშე ყოველთა მოხუცებულთა და თქუეს:
იგი	მცხ.მათე	უკუეთუ თუალი შენი ბოროტ იყოს, ყოველი გუამი შენი ბნელ იყოს. უკუეთუ ნათელი იგი შენ შორის ბნელ არს, ბნელი იგი რაოდენ-მე?
იგი	მცხ.მათე	ვერვის ჴელ-ეწიფების ორთა უფალთა მონებად: ანუ ერთი იგი მოიძულოს და სხუაჲ იგი შეიყუაროს, ანუ ერთისაჲ მის თავს-იდვას და ერთი იგი შეურაცხ-ყოს. ვერ ჴელ-ეწიფების ღმრთისა მონებად და მამონაჲსა.
მათ	მცხ.ივდ	და აწ მოუვლინეთ მათ ყოველი ესე ქალაქი ტყვედ ერისა ჰოლომფორნესისა და ყოველსა ძალსა მისსა,
მათ	მცხ.მათე	მიჰხედენით მფრინველთა ცისათა, რამეთუ არა სთესვენ, არცა მკიან, არცა შეიკრებენ საუნჯეთა, და მამაჲ თქუენი ზეცათაჲ ზრდის მათ. არა-მე უფროჲს თქუენ უმჯობეს ხართა მფრინველთა?
მას	მცხ.ივდ	და იყო ტირილი და გოდებაჲ დიდი შორის კრებულსა მას ყოველთა ერთბამად და ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ, ღმრთისა მათისა, ჴმითა დიდითა:
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მათ ოზია: ნუ გეშინინ, ძმანო, და-ღა-ვითმინოთ მერმე ხუთ დღე ოდენ, ვიდრე მოგუცეს ჩუენ ღმერთმან ჩუენმან წყალობაჲ მისი ჩუენ ზედა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ არცაღა სოლომონ ყოველსა მას დიდებასა მისსა შეიმოსა, ვითარცა ერთი ამათგანი.
იგი	მცხ.მათე	უკუეთუ თივაჲ იგი ველისაჲ, რომელი დღეს არს და ხვალე თორნესა შთაეგზნის, ღმერთმან ესრეთ შემოსის, არა-მე უფროჲს თქუენა, მცირედ-მორწმუნენო?
მის	მცხ.მათე	ნუ ჰზრუნავთ ხვალისათჳს, რამეთუ ხვალემან იზრუნოს თავისა თჳსისა. კმა არს დღისა მის სიბოროტე თჳსი.
იგი	მცხ.მათე	ნუ მისცემთ სიწმიდესა ძაღლთა, ნუცა დაუფენთ მარგალიტსა თქუენსა წინაშე ღორთა, ნუუკუე დათრგუნონ იგი ფერჴითა მათითა და მოიქცენ და განგხეთქნენ თქუენ.
მას	მცხ.მათე	ანუ ვინ არს თქუენგანი კაცი, რომელსა სთხოვდეს ძე თჳსი პურსა, ნუ ქვაჲ მისცესა მას?
მას	მცხ.მათე	გინა თუ თევზსა სთხოვდეს, ნუ გუელი მისცეს მას?
მათა	მცხ.მათე	ყოველი რომელი გინდეს თქუენ, რაჲთა გიყონ კაცთა, ეგრეცა თქუენ ჰყავით მათა მიმართ, რამეთუ ესრეთ არს სჯული და წინასწარმეტყუელი.
მას	მცხ.მათე	ვითარ-იგი იწრო არს ბჭე და საჭირველ გზაჲ, რომელი მიიყვანებს ცხორებასა, და მცირედნი არიან, რომელნი ჰპოებენ მას.
იგინი	მცხ.მათე	ნაყოფთა მათთაგან იცნნეთ იგინი. ნუუკუე შეკრიბიან ეკალთაგან ყურძენი ანუ კუროჲსთავთაგან ლეღჳ?
იგი	მცხ.მათე	არა ყოველმან რომელმან მრქუას მე: უფალო, უფალო, და შევიდეს იგი სასუფეველსა ცათასა, არამედ რომელმან ყოს ნებაჲ მამისა ჩემისა ზეცათაჲსაჲ.
მას	მცხ.მათე	მრავალთა მრქუან მე მას დღესა შინა: უფალო, უფალო, არა სახელითა შენითა ვწინასწარმეტყუელებდითა და სახელითა შენითა ეშმაკნი განვასხენით და სახელითა შენითა ძალნი მრავალნი ვქმნენით?
მას	მცხ.მათე	მას ჟამსა ვჰრქუა მათ, ვითარმედ: არა გიცნი თქუენ, გამნეშორენით ჩემგან ყოველნი მოქმედნი უსჯულოებისანი.
იგი	მცხ.მათე	ყოველმან რომელმან ისმინნეს სიტყუანი ესე ჩემნი და ყვნეს იგინი, ვამსგავსო იგი კაცსა გონიერსა, რომელმან აღაშენა სახლი თჳსი კლდესა ზედა.
მას	მცხ.მათე	და გარდამოჴდა წჳმაჲ, მოვიდეს მდინარენი, ქროდეს ქარნი და ეკუეთნეს სახლსა მას, და არა დაეცა, რამეთუ დაფუძნებულ იყო კლდესა ზედა.
იგი	მცხ.მათე	და ყოველმან რომელმან ისმინნეს სიტყუანი ესე ჩემნი და არა ყვნეს იგინი, ემსგავსოს იგი კაცსა ცოფსა, რომელმან აღაშენა სახლი თჳსი ქჳშასა ზედა.
იგი	მცხ.მათე	და გარდამოჴდა წჳმაჲ, მოვიდეს მდინარენი, ქროდეს ქარნი და ეკუეთნეს სახლსა მას, და დაეცა. და იყო დაცემაჲ იგი მისი დიდ ფრიად.
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ იყო სწავლაჲ იგი მისი მათა მიმართ, ვითარცა-იგი ვის ჴელმწიფებაჲ აქუნ, და არა ვითარ-იგი მწიგნობარნი მათნი და ფარისეველნი.
იგი	მცხ.მათე	და გარდამოვიდოდა რაჲ იგი მიერ მთით, მოსდევდა მას ერი მრავალი.
მას	მცხ.მათე	და აჰა ესერა კეთროვანი ვინმე მოუჴდა, თაყუანის-სცემდა მას და ეტყოდა: უფალო, უკუეთუ გინდეს, ძალგიც განწმედაჲ ჩემი.
მას	მცხ.მათე	და მიყო ჴელი თჳსი იესუ, შეახო მას და ჰრქუა: მნებავს, განწმიდენი! და მეყსეულად განწმიდნა იგი კეთროვნებისა მისგან.
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა მას იესუ: იხილე, ნუვის უთხრობ, არამედ წარვედ და უჩუენე თავი შენი მღდელსა და შეწირე შესაწირავი შენი, რომელი ბრძანა მოსე საწამებელად მათა.
მას	მცხ.მათე	და შე-რაჲ-ვიდა იგი კაპერნაუმდ, მოუჴდა მას ასისთავი, ევედრებოდა მას
მას	მცხ.მარკ	და წარ-რაჲ-ვიდოდა, იხილა ლევი ალფესი, მჯდომარე საზუერესა ზედა, და ჰრქუა მას: მომდევდი მე. და აღდგა და მისდევდა მას.
იგი	მცხ.მარკ	და იყო, ვითარცა ინაჴით-ჯდა იგი სახლსა შინა მისსა, და მრავალნი მეზუერენი და ცოდვილნი სხდეს იესუჲს თანა და მოწაფეთა მისთა თანა, რამეთუ
იგი	მცხ.მარკ	და მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა, ვითარცა იხილეს იგი, რამეთუ მეზუერეთა და ცოდვილთა თანა ჭამს, ეტყოდეს მოწაფეთა მისთა: რაჲსათჳს მეზუერეთა და ცოდვილთა თანა ჭამს და სუამს?
მათ	მცხ.მარკ	და ესმა ესე იესუს და ჰრქუა მათ: არა უჴმს ცოცხალთა მკურნალი, არამედ სნეულთა. არა მოვედ წოდებად მართალთა, არამედ ცოდვილთა სინანულად.
მას	მცხ.მარკ	და იყვნეს მოწაფენი იოვანესნი და ფარისეველთანი მარხვასა შინა. და მოვიდეს მისა და ჰრქუეს მას: რაჲსათჳს მოწაფენი იოვანესნი და ფარისეველთანი იმარხვენ და მოწაფენი შენნი არა იმარხვენ?
მათ	მცხ.მარკ	ჰრქუა მათ იესუ: ვერ ჴელეწიფების ძეთა სიძისათა, ვიდრე სიძე იგი მათ თანა არს, მარხვად.
მათგან	მცხ.მარკ	არამედ მოვლენან დღენი, ოდეს ამაღლდეს სიძე იგი მათგან, და მაშინ იმარხვიდენ მას დღესა შინა.
მის	მცხ.მარკ	არავინ სადგმელი ახალი დაადგის სამოსელსა ძუელსა, უკუეთუ არა, მოაპის მისგან ცოცხალიცა იგი ახალმან მან ძუელისაჲ მის, და უძჳრესად განიპის.
იგი	მცხ.მარკ	და არავინ შთაასხის ღვინოჲ ახალი თხიერთა ძუელთა, რაჲთა არა განხეთქნეს ღჳნომან ახალმან თხიერნი იგი, და ღჳნოჲ დაითხიოს, და თხიერნი წარწყმდენ; არამედ ღჳნოჲ ახალი თხიერთა ახალთა შთაასხიან.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო ფარისეველნი იგი ეტყოდეს მას: იხილე, რასა ზმენ მოწაფენი შენნი შაბათსა შინა, რომელი არა ჯერ-არს ყოფად!
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: მე მოვიდე და განვკურნო იგი.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არასადა აღმოგიკითხავსა, რაჲ-იგი ყო დავით, რაჟამს-იგი უჴმდა და შეემშია მას და მისთანათა?
მან	მცხ.მათე	მიუგო ასისთავმან მან და ჰრქუა: უფალო, არა ღირს ვარ მე, რაჲთამცა სართულსა ჩემსა ქუეშე შემოხუედ. არამედ სიტყჳთ ხოლო თქუ, და განიკურნოს მონაჲ იგი ჩემი.
მისთანათაცა	მცხ.მარკ	ვითარ-იგი შევიდა სახლსა ღმრთისასა აბიათარ მღდელთ-მოძღურისა ზე და პურნი იგი შესაწირავთანი შეჭამნა და სცა მისთანათაცა, რომელთაჲ არა ჯერ-არს ჭამად, გარნა მღდელთა ხოლო?
მას	მცხ.მათე	რამეთუ მეცა კაცი ვარ ჴელმწიფებასა ქუეშე და მქონან ჩემ ქუეშე ერისაგანნი; და ვჰრქჳ მას: წარვედ! და წარვიდის; და სხუასა: მოვედ! და მოვიდის; და მონასა ჩემსა: ქმენ ესე! და ქმნის.
მას	მცხ.მათე	ესმა რაჲ ესე იესუს, დაუკჳრდა და ჰრქუა ერსა მას, რომელნი მისდევდეს მას: ამენ გეტყჳ თქუენ: არცაღა ისრაჱლსა შორის ესოდენი სარწმუნოებაჲ ვპოვე.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: შაბათი კაცისათჳს დაებადა, და არა თუ კაცი შაბათისათჳს.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ძენი იგი სასუფეველისანი განითხინენ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
იგი	მცხ.მარკ	და უმზირდეს მას, უკუეთუ შაბათსა განკურნოს იგი, რაჲთა შეასმინონ იგი.
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა იესუ ასისთავსა მას: წარვედ და, ვითარცა გრწმენა, გეყავნ შენ და განიკურნა მონაჲ იგი მისი მას ჟამსა შინა.
მას	მცხ.მარკ	და მას ჟამსა ჰრქუა იესუ კაცსა მას, რომელსა ჴელი განჴმელ ედგა: აღდეგ და წარმოდეგ შორის!
იგი	მცხ.მათე	და მოვიდა იესუ სახლსა პეტრესსა და იხილა სიდედრი იგი მისი, დავრდომილი მჴურვალებითა.
იგი	მცხ.მათე	და შეახო ჴელსა მისსა, და დაუტევა იგი მჴურვალებამან, აღდგა და ჰმსახურებდა მას.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა შემწუხრდა, მოჰგუარეს მას ეშმაკეულები მრავალი, და განასხა სულები იგი სიტყჳთა და ყოველნი, რომელნი ბოროტად სნეულ იყვნეს, განკურნა.
მან	მცხ.მათე	რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი ესაია წინასწარმეტყუელისაჲ, რომელ თქუა: მან უძლურებანი ჩემნი მიიხუნა და სნეულებანი ჩუენნი იტჳრთნა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მწყემსნი იგი ივლტოდეს და წარვიდეს ქალაქად და უთხრეს ყოველივე ეშმაკეულთა მათთჳს.
მისა	მცხ.მათე	ვითარცა იხილა იესუ ერი მრავალი გარემო მისა, უბრძანა წიაღსლვაჲ მიერ კერძო.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდა მას ერთი მწიგნობარი და ჰრქუა: მოძღუარ, მიგდევდე შენ, ვიდრეცა ხჳდოდი.
მას	მცხ.მათე	და სხუამან მოწაფეთა მისთაგანმან ჰრქუა მას: უფალო, მიბრძანე მე პირველად მისლვად და დაფლვად მამისა ჩემისა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: შენ მომდევდი მე და აცადენ მკუდარნი დაფლვად თჳსთა მკუდართა.
იგი	მცხ.მათე	და აღვიდა იგი ნავსა, და მისდევდეს მოწაფენი მისნი.
იგი	მცხ.მათე	და მოუჴდეს მას მოწაფენი მისნი და აღადგინეს იგი და ეტყოდეს: უფალო, მიჴსნენ ჩუენ, რამეთუ წარვწყმდებით.
მას	მცხ.ფსალმ	რომელმან მოსცის საზრდელი პირუტყუთა და მართუეთა ყორნისათა, რომელნი ხადიან მას.
მათ	მცხ.მათე	და თავადმან ჰრქუა მათ: რაჲსა შეშინდით, მცირედ-მორწმუნენო? მაშინ აღდგა და შეჰრისხნა ქართა მათ და ზღუასა. და იქმნა მეყსეულად დაყუდება დიდ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო კაცთა მათ უკჳრდა და იტყოდეს: რაბამ ვინმე არს ესე, რამეთუ ქარნიცა და ზღუაჲ ერჩიან მას?
მათა	მცხ.ნეშტ2	ხოლო ერი იგი მერმეცა ჰმონებდავეღა მაღალთა, გარნა უფალი ღმერთი იყო ღმერთად მათა.
მისთანი	მცხ.იგავ	უკეთუ დაუტეო იგი, მოოჴრდეს და თივაჲ აღმოცენებულ იქმნეს და ყოვლადვე მოოჴრდეს. და ზღუდენი ქვათა მისთანი დაირღუენ.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა მოვიდა იგი მიერ კერძო სოფელსა მას გერგესეველთასა, შეემთხჳნეს მას ორნი ეშმაკეულნი, რომელნი გამოვიდოდეს საფლავებისაგან, ფრიად ბოროტნი, ვიდრეღა ვერვის ჴელ-ეწიფებოდა წარსლვაჲ მიერ გზით.
მათ	მცხ.ეზრ3	და დაიმკჳდრეს მღდელთა მათ და ლევიტელთა და იერუსალჱმით იერუსალჱმსა დაბნებსა მას თთჳსთავსა მას თთუესა მეშჳდესა და ძეთა მათ ისრაჱლისათა დაიმკჳდრეს სამკჳდრებელსა თჳსსა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მოავლინეს სანაბალატ და გესამ და მრქუეს: მოვედ და შევკრბეთ ერთად დაბნებსა მას ველისა მის ონასასა და მათ ეგულებოდა ძჳრის-ზრახვა ჩემ ზედა.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ შემდგომად მიტევებისა მის წმიდა ყოს ყანაჲ თჳსი, ეგრეცა შეურაცხ-ყოს მღდელმან ვეცხლი მისი წელთა მათ დაკლებულთა ვიდრე მუნ წლადმდე მიტევებისა დააკლოს სასყიდელსა მას მისსა.
იგი	მცხ.დან	მაშინ დამწულილდეს ერთბამად კეცი, რკინაჲ, რვალი, ვეცხლი, ოქროჲ, და იქმნეს, ვითარცა მტუერი კალოჲსაგან ზაფხულისაჲსა, და აღიღო იგი სიმრავლემან სულისამან, და ყოველი ადგილი არა იპოვა მათი, და ლოდი დაკუეთებული ხატისაჲ იქმნა მთა დიდ, და აღავსო ყოველი ქუეყანა.
იგი	მცხ.დან	მაშინ მამრნი იგი შეიკრნეს სარავარებისა თანა მათისა, და ტიარებისა, და პერიკნიმებისა და შესამოსლებისა მათისა. და შევარდეს შორის საჴმილისა ცეცხლისაჲსა მგზებარისა,
იგი	მცხ.დან	და კაცთა მათ შემასმენელთა სედრაქ მისაქ, ავდენაქოჲსთა მოსწყუედდა მათ ალი ცეცხლისაჲ გარემოს და მამრნი იგი, სედრაქ, მისაქ და აბედნაქო, შეცჳვეს საშუალ საჴმილისა ცეცხლისაჲსა მგზებარისა შეკრულნი.
მის	მცხ.დან	და ვიდოდეს საშუალ მის ალისა, უგალობდეს ღმერთსა და აკურთხევდეს უფალსა.
მათგან	მცხ.მათე	და იყო შორს მათგან კოლტი ღორთაჲ მძოვარი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ეშმაკნი იგი ევედრებოდეს მას და ეტყოდეს: უკუეთუ განგუასხამ ჩუენ, მიბრძანე ჩუენ მისლვად კოლტსა იმას ღორთასა.
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: მივედით! ხოლო იგინი განვიდეს კაცთა მათგან და მიიმართეს კოლტსა მას ღორთასა. და მიიმართა ყოველმან მან კოლტმან ღორთამან კბოდესა მას ზღჳსასა და მოსწყდეს იგინი წყალთა მათ შინა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ ყოველი იგი ქალაქი გამოვიდა შემთხუევად იესუჲსა. და იხილეს იგი და ევედრებოდეს, რაჲთა წარვიდეს საზღუართა მათთაგან.
მისა	მცხ.მარკ	იერუსალჱმით, იდუმიაჲთ, წიაღ-იორდანით და ტჳროსით კერძო და სიდონით. ესმა მრავალსა სიმრავლესა, რაოდენსა-იგი იქმოდა, და მოვიდეს მისა.
მან	მცხ.მარკ	და მიმოიხილა მათდა რისხვით და მწუხარედ სიბრმისათჳს გულთა მათთაჲსა და ჰრქუა კაცსა მას: განირთხ ჴელი შენი! და მან განირთხა, და კუალად მოეგო ჴელი იგი, ვითარცა ერთი იგი.
მისთჳს	მცხ.მარკ	და ვითარცა გამოვიდეს მიერ ფარისეველნი იგი ჰეროდიანელთა თანა, და ზრახვა-ყვეს მისთჳს, რაჲთა წარწყმიდონ იგი.
მათ	მცხ.ანგ	სთესეთ მრავალი და შეიკრიბენით მცირედ. ჭამეთ და არა განძღომად, ჰსუთ და არა სიმთრვალედ, გარემოისხთ და არა განსტეფით მათ მიერ და შემკრებელმან სასყიდელთამან შეიკრიბა ნაკრაულად, განჴურეტილად.
მათგან	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მოწაფითურთ განეშორა მათგან და მოვიდა ზღჳს-კიდედ. და მრავალი ერი შეუდგა მას გალილეაჲთ და ჰურიასტანით,
მის	მცხ.ანგ	აღვედით მთასა ზედა და მოჰკუეთენით ხენი, და აღაშენეთ სახლი, და სათნო ვიყო მის შორის, და შორის ვიდიდო მე, - თქუა უფალმან:
მათ	მცხ.ანგ	მიიხილეთ მრავალთა ზედა და იქმნეს მცირედნი და შეხმულ იქმნეს სახიდმი. და მივჰბერე მათ, ამისთჳსა მათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა პყრობელი: მათ წილ, რომელ სახლი ჩემი არს ოჴერ, ხოლო თქუენ სდევთ თითოეული სახლისადმი თჳსისა.
მისთჳს	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთა ნავი განუმზადონ მას ერისა მისთჳს, რაჲთა არა შეაიწრონ იგი.
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ მრავალთა განჰკურნებდა, ვითარმედ ზედაცა დაესხმოდა მას ერი იგი, რაჲთა შე-ოდენ-ეხნენ. და რაოდენთა აქუნდა უძლურებაჲ და შეეხნეს, განიკურნებოდეს.
მათდა	მცხ.დან	რომელთა სთქუ მათდა მიმართ მეტყუელმან: განვამრავლო თესლი თქუენი, ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი, და ვითარცა ქჳშა ბაგისა თანა ზღჳსა,
მას	მცხ.მარკ	და სულები იგი არაწმიდაჲ ხედვიდეს მას და შეუვრდებოდეს, ღაღადებდეს და იტყოდეს: შენ ხარ ძე ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.მარკ	და ფრიად შეჰრისხნა მათ იესუ, რაჲთა არა გამოაცხადონ იგი.
იგი	მცხ.ოსე	ცისკარს განაგდეს, განიგდო მეფე ისრაჱლისაჲ, რამეთუ ჩჩჳლ იყო ისრაჱლ, და მე შევიყუარე იგი და ეგჳპტით გარდამოუწოდე ძესა ჩემსა,
მას	მცხ.მარკ	და აღვიდა მთასა და მოუწოდა, რომელთაჲ უნდა მას; და მოვიდეს მისა.
იგინი	მცხ.მარკ	და ყვნა ათორმეტნი იგი, რაჲთა იყვნენ მის თანა და წარავლინნეს იგინი ქადაგებად
მათ	მცხ.მარკ	და იაკობ ზებედესი და იოვანე, ძმაჲ იაკობისი; და დასდვა მათ სახელები: ბანერგეს, რომელ არს: ძენი ქუხილისანი;
იგი	მცხ.მარკ	და იუდა ისკარიოტელი, რომელმანცა მისცა იგი.
იგინი	მცხ.ოსე	ვითარცა გარდამოუწოდე მათ, ეგრეთ წარწყმდენ პირისაგან ჩემისა. იგინი ბაალიმსა უგებდეს და ქანდაკებულთა უკუმევდეს.
მით	მცხ.ანგ	მით, რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მერმე ერთგზის მე შევძრა ცაჲ და ქუეყანაჲ და ზღუაჲ და ჴმელი.
მისა	მცხ.მარკ	და ესმა მის კერძოჲსათა და გამოვიდეს შეპყრობად მისა, რამეთუ იტყოდეს, ვითარმედ: განკრთომილ არს.
იგი	მცხ.ოსე	და მე შევაბრკოლე ეფრემ, აღვიღე იგი მკლავსა ჩემსა ზედა და არა ცნეს, ვითარმედ განვჰკურნებდ მათ.
მის	მცხ.მარკ	და მწიგნობარნი იგი, რომელნი იერუსალჱმით შთამოსრულ იყვნეს, იტყოდეს, ვითარმედ: ბელზებული მის თანა არს, და მთავრითა ეშმაკთაჲთა განასხამს ეშმაკთა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ქუეყანის მოქმედთა მათ ვითარცა იხილეს ძე იგი მისი, და თქუეს გულსა მათსა: ესე არს მკჳდრი, მოვედით და მოვკლათ იგი და დავიპყრათ სამკჳდრებელი მისი.
მათა	მცხ.მარკ	და იხილა ერმან მან, წარ-ღა-ვიდოდეს, და გულისჴმა-ყვეს მრავალთა, და მკჳრცხლ ყოვლისაგან ქალაქებისა შეკრბა მუნ და მოვიდეს მათა.
მათ	მცხ.მარკ	და მოუწოდა მათ და იგავით ეტოდა: ვითარ ჴელ-ეწიფების ეშმაკსა ეშმაკისა განჴდად?
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ სახლი სახლსა განევლთას, ვერ ჴელ-ეწიფების სახლი იგი დამტკიცებად.
მათდა	მცხ.ოსე	განხრწნილებასა შინა კაცთასა, მორთხმულ ვყვენ იგინი საკრველთა მიერ შეყუარებისა ჩემისათა, და ვიყო მე მათდა, ვითარცა მყურიმლავი კაცი ღაწუთა ზედა მისთა. და მე ვიხილო მისდამი, შეუძლო მას.
იგი	მცხ.მარკ	და არცა ვის ჴელ-ეწიფების შესლვად სახლსა ძლიერისასა და ჭურჭელი მისი გამოტყუენვად, არა თუ პირველად ძლიერი იგი შეკრას და მაშინღა სახლი მისი გამოტყუენოს.
მათდა	მცხ.ოსე	დაეშენა ეფრემ ეგჳპტეს შინა და ასურ იგი მეფე მათდა, რამეთუ არა ინება უკმოქცევაჲ.
მათ	მცხ.დან	და ყო შორის საჴმილისა, ვითარცა სული ცუარისა, ვითარცა-რაჲ მსტჳნავი, და არ შეეხო მათ ყოვლითურთ ცეცხლი მათდა, და არ შეაწუხნა იგინი და არ აღაშფოთნა იგინი.
იგი	მცხ.ოსე	და ერი მისი დამოკიდებულ მსხემობისაგან მისისა, და ღმერთი პატიოსანთა მისთა ზედა განმწყრალდეს და არ აღამაღლოს იგი.
მას	მცხ.მარკ	მოვიდეს უკუე ძმანი მისნი და დედაჲ მისი და გარეშე დგეს და მოუვლინეს მას და გამოხადოდეს.
მათდა	მცხ.ოსე	განძლიერდა ანგელოზისა თანა და შეუძლო, რამეთუ ტიროდეს და მევედრნეს მე, სახლსა შინა ონისსა მპოვეს მე და მუნ ითქუა მათდა მიმართ.
მას	მცხ.მარკ	და სხდა გარემო მისა ერი მრავალი; და ვითარცა ჰრქუეს მას: აჰა დედაჲ შენი და ძმანი შენნი გარე დგანან და გეძიებენ შენ,
მას	მცხ.ანგ	მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მიგიღო მე შენ, ზორაბაბელ, სალათეელისო, მონაო ჩემო, და დაგდვა შენ ვითარცა აღმონაბეჭდი მით, რამეთუ სათნო გიყავ შენ, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი.
მისა	მცხ.მარკ	და მიმოიხილა გარემო მისა მოწაფეთა თჳსთა მსხდომარეთა და ჰრქუა: აჰა დედაჲ ჩემი და ძმანი ჩემნი!
მის	მცხ.ოსე	რაჲ აღგითქუა შენ, ეფრემ? შეგეწიო შენ, ისრაილ? რაჲ აღგითქუა შენ, ვითარცა ადამაჲ, და დაგდვა შენ მე, ვითარცა სევოიმი. გარდაიქცა გული ჩემი მებრ მის შორის. შეშფოთნა შენანება ჩემი.
მას	მცხ.მარკ	მერმე კუალად იწყო სწავლად ზღჳს-კიდესა; და შეკრბა მისა ერი მრავალი, ვიდრე შესლვადმდე მისა ნავად, და დაჯდა იგი ნავსა მას ზღუასა შინა; და ყოველი იგი ერი ზღჳს-კიდესა ქუეყანასა ზედა დგა.
მათდა	მცხ.ზაქ	და თქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მოიქეცით ჩემდამო, - იტყჳს უფალი ძალთა, - მე მოვიქცე თქუენდა, - იტყჳს უფალი ძალთა.
მით	მცხ.ოსე	არა ვყო რისხვისაებრ გულისწყრომისა ჩემის და არა დაუტეო აღჴოცად ეფრემი მით, რამეთუ ღმერთი ვარ მე, და არა კაცი შენ შორის წმიდაჲ და არა შევიდე ქალაქად.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ცანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მათ	მცხ.ზაქ	და ნუ იქმნებით, ვითარცა მამანი თქუენნი, რომელთა ესაჯებოდეს მათ წინაწარმეტყუელნი, წინაპარნი მეტყუელნი: ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მოიქეცით გზათაგან თქუენთა ბოროტთა და სიმარჯუეთაგან თქუენთა ბოროტთა. და არ შეისმინეს და არ მოიხილეს შესმენად ჩემსა, - იტყჳს უფალი.
იგინი	მცხ.იერ	და უფალმან ძალთამან, დამნერგველმან შენმან, თქუნა შენ ზედა ძჳრნი უკეთურებისა წილ სახლისა ისრაილისა და სახლისა იუდასსა, რამეთუ ქმნეს თავთა მათთად განრისხება ჩემი, უკუმევდეს რაჲ იგინი ბაალსა.
იგი	მცხ.ოსე	შემდგომად უფლისა ვიდოდი, ვითარცა ლომი იბრდღუენდეს, რამეთუ იგი მუღროოდის და განჰკრთენ შვილნი წყალთანი,
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით მზე და მთოვარე უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ვარსკულავნი ცისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი ქარნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
იგი	მცხ.იერ	იქმნა სამკჳდრებელი ჩემი ჩემდა, ვითარცა ლომი მაღნარსა შინა. მოსცა ჩემ ზედა ჴმაჲ მისი, ამისთჳს მოვიძულე იგი.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი წჳმანი და ცუარი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ცეცხლი და სიცხე უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ნეფხუა და მწველი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მათ	მცხ.მარკ	და ასწავებდა მათ იგავით ფრიად და ეტყოდა მათ სწავლასა მას მისსა:
იგინი	მცხ.ოსე	განჰკრთენ ვითარცა მფრინველი ეგჳპტით გამო და ვითარცა ტრედი ქუეყანით გამო ასსურასტანელთაჲთ, და კუალად ვაგნე იგინი სახლთავე მათთა, - იტყჳს უფალი, - მომიცვა მე ტყუილით ეფრემ და უთნოობით სახლმან ისრაჱლისამან და იუდაჲსამან. აწ იცნნა იგინი ღმერთმან და ერი წმინდა ეწოდოს ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით მთანი და ბორცვნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ცუარნი და ღრუბელნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მათ	მცხ.ზაქ	და რისხვითა დიდითა მე განვრისხენ ნათესავთა ზედა ზედაღდგომილთა მათ წილ, რამეთუ მე ვიდრემე განვრისხენ მცირედ, ხოლო იგინი ზედა დაუჴდეს ბოროტად.
მას	მცხ.მარკ	და იყო თესვასა მას მისსა რომელიმე დავარდა გზასა ზედა, მოვიდეს მფრინველნი და შეჭამეს იგი.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით თრთჳლნი და თოვლნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მის	მცხ.ზაქ	ამისთჳს, ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მოვიქცე იერუსალჱმსა ზედა მოწყალებისა მიერ და სახლი ჩემი აღეშენოს მის შორის, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და საზომი განემარტოს მერმე იერუსალჱმსა ზედა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ღამენი და დღენი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
იგი	მცხ.მარკ	და სხუაჲ დავარდა ეკალთა შორის; და აღმოსცენდეს ეკალნი და შეაშთვეს იგი, და ნაყოფი ვერ გამოიღო.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ნათელი და ბნელი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ქუეყანაჲ უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მათდა	მცხ.ზაქ	და ვთქუ: რაჲსა ქმნად მოვლენ ისინი? და თქუა ჩემდამო: იმათ რქათა იუდაჲ და ისრაჱლი დაამჴუეს და ვერვინ მათგანმან აღიღო თავი თჳსი. და გამოვიდეს ისინი აღმახვად მათდა ჴელთა მიერ მათთა. ოთხნი ესე რქანი ნათესავნი იგი არიან, რომელთა აღიმაღლნეს რქანი ქუეყანასა ზედა უფლისასა განბნევად მისსა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი მცენარენი ქუეყანისა შორის უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მისდამი	მცხ.ზაქ	და ვთქუ მისდამი: სადა წარხუალ შენ? და თქუა ჩემდამო: განზომად იერუსალიმისა, ხილვად, რაოდენი სივრცე მისი და რაოდენი არს სიგრძე.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ზღუანი და მდინარენი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ვეშაპნი და ყოველნი მოძრავნი წყალთა შორის უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მის	მცხ.ზაქ	და თქუა მისდამი მეტყუელმან: რბიოდე და თქუ ჭაბუკისა მის მიმართ მეტყუელმან: ნაყოფიერად დაემკჳდროს იერუსალიმი სიმრავლისაგან კაცთა და საცხოვართა მის შორისთაჲსა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ძენი კაცთანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ძენი ისრაჱლისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით მღდელნი უფლისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი მფრინველნი ცისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით მჴეცნი და ყოველნი საცხოვარნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით მონანი უფლისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით სულნი და მბერავნი მართალნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოართუეს მას განრღვეული ცხედარსა ზედა მდებარე და იხილა იესუ სარწმუნოებაჲ მათი და ჰრქუა განრღვეულსა მას: ნუ გეშინინ, შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი.
მას	მცხ.ივდ	რამეთუ ზედაადგა იგი მომკალთა მჭელეულსა ველსა ზედა, სიცხემან დააცხო თავსა მისსა და დაწვა ცხედარსა მისსა ზედა და მოკუდა ბეტულსა, ქალაქსა თჳსსა. და დაფლეს იგი მამათა თჳსთა თანა ველსა მას შინა მახლობელად დოთაიმსა, ბალასონისა.
მათ	მცხ.მათე	იცნოდა იესუ ზრახვანი მათნი და ჰრქუა მათ: რაჲსა თქუენ ბოროტსა ჰზრახავთ გულთა შინა თქუენთა?
მას	მცხ.ივდ	და იქმნა კარავი ერდოსა ზედა სახლისა თჳსისასა. და შეიმოსა წელთა მისთა ძაძა. და ემოსა მას სამოსელი ქურიობისა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო რაჲთა უწყოდით, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ აქუს ძესა კაცისასა ქუეყანასა ზედა მიტევებად ცოდვათა, მაშინ ჰრქუა განრღვეულსა მას: აღდეგ, აღიღე ცხედარი შენი და წარვედ სახედ შენდა!
იგი	მცხ.მათე	და იგი მეყსეულად აღდგა და წარვიდა სახედ თჳსა.
მან	მცხ.მათე	იხილა რაჲ ესე ერმან მან, დაუკჳრდა და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან მოსცა ესევითარი ჴელმწიფებაჲ კაცთა.
იგი	მცხ.მარკ	და ოდეს იყო იგი თჳსაგან, ჰკითხეს მას მოწაფეთა მისთა: რაჲ არს იგავი ესე?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იგი ეტყოდა მათ: თქუენდა მოცემულ არს ცნობად საიდუმლოჲ იგი სასუფევლისა ღმრთისაჲ, ხოლო გარეშეთა მათ – ყოველივე იგავით სიტყუად.
მას	მცხ.მათე	და წარვიდოდა მიერ იესუ, იხილა კაცი, რომელი ჯდა საზუერესა, მატთეოს სახელი მისი, და ჰრქუა მას: მომდევდი მე. და აღდგა და მისდევდა მას.
მათდა	მცხ.ლუკა	და იყო ერთსა შინა დღესა, და თავადი იესუ ასწავებდა მათ. და სხდეს მუნ ფარისეველნი და სჯულის-მოძღუარნი, რომელნი მოსრულ იყვნეს ყოვლისაგან დაბნებისა გალილეაჲსა და ჰურიასტანისა და იერუსალჱმისა, და ძალი ღმრთისაჲ იყო განკურნებად მათდა.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილეს ფარისეველთა მათ, ჰრქუეს მოწაფეთა მისთა: რაჲსათჳს მეზუერეთა და ცოდვილთა თანა ჭამს მოძღუარი თქუენი?
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: არა იცით იგავი ესე? და ვითარ უკუე ყოველნი იგავნი გულისჴმა-ჰყვნეთ?
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუს ვითარცა ესმა, ჰრქუა მას: არა უჴმს ცოცხალთა მკურნალი, არამედ სნეულთა.
მას	მცხ.მარკ	რომელი-იგი სთესავს, სიტყუასა მას სთესავს.
მას	მცხ.მარკ	და ესენი არიან კლდოვანსა მას დათესულნი, რომელთა-იგი რაჟამს ისმინიან სიტყუაჲ, მეყსეულად სიხარულით მიიღიან;
მათ	მცხ.მეფ4	და არა ეგრე, არამედ ესრე იტყჳს უფალი: ცხედარსა მაგას ზედა, რომელსა აღჴედ, არა გარდამოჴდე მაგიერ, არამედ მაგას ზედა სიკუდილითა მოჰკუდე. და წარვიდა ელია და ჰრქუა მათ.
იგი	მცხ.ივდ	და იმარხვიდა იგი დღე ყოველ ქურიობასა თჳსსა თჳნიერ შაბათსა და თვისთავთა და დღესასწაულთა და დღეთა სიხარულისათა და საჴსენებელთა სახლისა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ივდ	და იყო კეთილი ხილვითა და შვენიერ პირითა ფრიად დაბრძენებულითა და სახიერ გონებითა და მდიდარ ფრიად. დაუტევა მას მანასე, ქმარმან მისმან, ოქრო და ვეცხლი, მონები და მჴევლები, და საცხოვარი და აგარაკები. და იყო მათ ზედა დადგომილ.
მათთჳს	მცხ.ივდ	და არავის ესმინა მათთჳს სიტყუაჲ ბოროტი, რამეთუ მოშიშ იყო ღმრთისა ფრიად.
მის	მცხ.ეზრ3	და შემდგომად წლისა ერთისა მოავლინა ნაბოქოდონოსორ მეფემან და წარიყვანა იგი ბაბილოვნად ფასითურთ სახლისა მის უფლისა.
მათ	მცხ.მარკ	და რამეთუ არა უბნ ძირი მათ შორის, არამედ საწუთო არიედ; და რაჟამს მოიწიის ჭირი ანუ დევნულებაჲ სიტყჳსა მისთჳს, მეყსეულად დაჰბრკოლდიან.
იგი	მცხ.მარკ	და რომელნი ეკალთა შორის დაეთესნეს, ესენი არიან, რომელთა სიტყუაჲ იგი ისმინიან,
იგი	მცხ.მარკ	და ზრუნვანი ამის სოფლისანი და საცთური სიმდიდრისაჲ შეუჴდის და შეაშთვიან სიტყუაჲ იგი, და უნაყოფო იქმნის.
იგი	მცხ.მარკ	და ესენი არიან, რომელნი კეთილსა ქუეყანასა დაეთესნეს, რომელთა ისმინიან სიტყუაჲ იგი და შეიწყნარიან და ნაყოფი გამოიღიან ოცდაათეული და სამოცეული და ასეული.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდეს მას მოწაფენი იოვანესნი და ეტყოდეს: რაჲსათჳს ჩუენ და ფარისეველნი ვიმარხავთ ფრიად, ხოლო მოწაფენი შენნი არა იმარხვენ?
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: ჴელ-მე-ეწიფებისა ძეთა სიძისათა გლოვად, ვიდრემდე მათ თანა არს სიძე? მოვლენან დღენი, რაჟამს ამაღლდეს მათგან სიძე იგი, და მაშინ იმარხვიდენ.
მისგან	მცხ.მათე	არავინ დაადგის სადგმელი უმურკნველი სამოსელსა ძუელსა, რამეთუ აღიღის სავსებაჲ სამოსლისა მისგან, და უფროჲსი განხეთქილებაჲ იქმნის.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: ნუ სანთელი მოიღიან და ჴჳმირსა ქუეშე შედგიან ანუ ცხედარსა ქუეშე დადგიან? ანუ არა სასანთლესა ზედა დადგიან?
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა იგი ამას ეტყოდა მათ, მაშინ მოუჴდა მას მთავარი ერთი, თაყუანის-სცემდა მას და ეტყოდა, ვითარმედ: ასული ჩემი აწღა აღესრულა; არამედ მოვედ და დასდევ ჴელი შენი მას ზედა, და ცხოვნდეს.
მას	მცხ.მათე	და აღდგა იესუ და შეუდგა მას, და მოწაფენი მისნი მის თანა.
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ რომელსა აქუნდეს, მიეცეს მას, და რომელსა არა აქუნდეს და რომელღა-იგი აქუნდეს, მო-ვე-ეღოს მას.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: ესრეთ არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, ვითარცა-იგი კაცმან დასთესის თესლი ქუეყანასა
იგი	მცხ.მარკ	და დაიძინის; და აღდგის ღამე და დღე, და თესლი იგი აღმოსცენდის და განორძნდებინ, ვითარ-იგი მან არა უწყინ,
იგი	მცხ.მარკ	ვითარცა მდოგჳსა მარცუალი, რომელი დაეთესის ქუეყანასა, რამეთუ უმცირეს არს იგი ყოველთა თესლთა, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.მარკ	და ოდეს დაეთესის და აღმოჴდის და იქმნის იგი უფროჲს ყოველთა მხალთა და გამოიხუნის რტონი დიდ-დიდნი, ვითარმედ შესაძლებელ არნცა ქუეშე საგრილსა მისსა მფრინველთა ცისათა დადგრომად.
იგინი	მცხ.მარკ	და ესევითარითა იგავითა ეტყოდა მათ სიტყუასა, ვითარცა შემძლებელ იყვნეს იგინი სმენად.
მათ	მცხ.მარკ	და თჳნიერ იგავისა არარას ეტყოდა მათ; ხოლო თჳსაგან მოწაფეთა გამოუთარგმანის იგი ყოველი.
მათ	მცხ.მარკ	მას დღესა შინა, ვითარცა შემწუხრდა, ჰრქუა მათ: წიაღვჴდეთ მიერ კერძო.
მას	მცხ.მარკ	და დაუტევეს ერი იგი და წარიყვანეს იგი მოწაფეთა, ვითარცა იყო ნავსა მას შინა, და სხუაჲცა ნავები, რომელი იყო მის თანა.
მას	მცხ.მარკ	და იყო მეყსეულად ბორბალი ქარისაჲ დიდი და ღელვასა მას შთაასხმიდა ნავსა, ვითარმედ აღ-ცა-ივსებოდა ნავი იგი.
მას	მცხ.მარკ	და თავადი იყო პირით კერძო თავსა მის ნავისასა და ეძინა. და განაღჳძებდეს მას და ეტყოდეს: მოძღუარ, არა ჰზრუნავ, რამეთუ წარვწყმდებით?
მათ	მცხ.ესა	და მოდრკა კაცი და დამდაბლდა მამაკაცი, და არა ულხინო მათ.
იგი	მცხ.მარკ	და აღდგა და შეჰრისხნა ქარსა მას და ზღუასა და ჰრქუა: დადუმენ და პირი დაიყავ! და დასცხრა ქარი იგი, და იქმნა დაყუდება დიდ.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: რაჲსა ესოდენ მოშიშ ხართ? ვითარ არა გაქუს სარწმუნოებაჲ?
მათ	მცხ.მარკ	და შეეშინა მათ შიშითა დიდითა და იტყოდეს ურთიერთას: ვინ-მე არს ესე, რამეთუ ქარნიცა და ზღუაჲცა ერჩიან მას?
მას	მცხ.მარკ	და მოვიდეს წიაღ ზღუასა მას, სოფელსა მას ღადარინელთასა.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა გამოვიდა იგი ნავით, მეყსეულად მოეგებვოდა მას საფლავებისაგან კაცი, რომლისა თანა იყო არაწმიდაჲ სული,
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ მრავალ გზის ჯაჭჳთა და ბორკილითა შეკრულ იყო იგი და განხეთქის და შემუსრის, და არავის ეძლო დაყენებად მისა.
მან	მცხ.მარკ	და ვითარცა იხილა მან იესუ შორით, მორბიოდა და თაყუანის-სცა,
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ ეტყოდა მას იესუ: სული ეგე არაწმიდაჲ, განვედ კაცისა მაგისგან!
მას	მცხ.მარკ	და ჰკითხა მას: რაჲ არს სახელი შენი? და ჰრქუა მას: ლეგეონ არს სახელი ჩემი, რამეთუ მრავალ ვართ.
იგინი	მცხ.მარკ	და ევედრებოდა მას ფრიად, რაჲთა არა განასხნეს იგინი გარეშე სოფელსა.
იგი	მცხ.მარკ	და ევედრებოდეს მას ყოველნი იგი ეშმაკნი და ეტყოდეს: მიმავლინენ ჩუენ ღორებსა იმას, რაჲთა მათა შევიდეთ.
მას	მცხ.მარკ	და უბრძანა მათ. და განვიდა სულები იგი არაწმიდაჲ კაცისა მისგან და შევიდა ღორებსა მას. და მიიმართა კოლტმან მან ღორებისამან კბოდესა მას ზღუად, რამეთუ იყვნეს ვითარ ორ ათას და დაიშთვნეს ზღუასა მას შინა.
იგი	მცხ.მარკ	და მოვიდეს იესუჲსა და იხილეს ეშმაკეული იგი მჯდომარე, შემოსილი და გონიერი, რომლისა თანა-იგი ყოფილ იყო ლეგეონი. და შეეშინა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მწყემსნი იგი მათნი ივლტოდეს და უთხრეს ქალაქსა და დაბნებსა. და გამოვიდეს ხილვად, რაჲ-ძი არს, რომელი-იგი იქმნა.
მისთჳს	მცხ.მარკ	და უთხრობდეს მათ, რომელთა-იგი ეხილვა, ვითარ-იგი იქმნა ეშმაკეულისა მისთჳს და ღორებისა მისთჳს.
მას	მცხ.მარკ	და ევედრებოდეს მას, რაჲთა წარვიდეს საზღვართა მათთაგან.
მას	მცხ.მარკ	და აღ-რაჲ-ვიდა იესუ ნავსა, ევედრებოდა მას, რომელი-იგი იყო პირველ ეშმაკეული, რაჲთა მის თანა იყოს.
მათ	მცხ.მარკ	და არა უტევა იგი, არამედ ჰრქუა მას: წარვედ სახიდ შენდა თჳსთა შენთა თანა და უთხარ მათ, რაოდენი გიყო შენ უფალმან და შეგიწყალა.
მას	მცხ.მარკ	და წარვიდა იგი და იწყო ქადაგებად ათქალაქსა მას, რაოდენი უყო მას იესუ; და ყოველთა უკჳრდა.
მისა	მცხ.მარკ	და წაიღჴდა რაჲ კუალად იესუ მიერ კერძო, შეკრბა მისა ერი დიდძალი. და იყო ზღჳს კიდესა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიექცა, იხილა იგი და ჰრქუა მას: ნუ გეშინინ, ასულო, სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ. და განიკურნა დედაკაცი იგი მიერ ჟამითგან.
მის	მცხ.მათე	და მოვიდა იესუ სახლსა მის მთავრისასა და იხილა მუნ მგოსნები და ერი კრებული და შფოთი
იგი	მცხ.მარკ	და აჰა მო-ვინმე-ვიდა მისა ერთი შესაკრებელის-მთავარი, სახელი მისი იაიროს; იხილა იგი და შეუვრდა ფერჴთა მისთა.
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: განეშორენით, რამეთუ არა მომკუდარ არს ეგე, არამედ სძინავს. ხოლო იგინი ეკიცხევდეს მას.
მას	მცხ.მარკ	და ევედრებო მას ფრიად და ეტყოდა, ვითარმედ: ასული ჩემი აღესრულების, რაჲთა მოხჳდე და დაასხნე ჴელნი მას ზედა, და განერეს და ცხოვნდეს.
მას	მცხ.მარკ	და წარვიდა იესუ მის თანა. და მისდევდა მას ერი მრავალი და შეაურვებდეს მას.
იგი	მცხ.მარკ	და ფრიად ვნებულ იყო იგი მრავალთაგან მკურნალთა და წარეგო ყოველივე მისი და არარაჲ სარგებელ ეყო, არამედ უფროჲსად უძჳრესად მოვიდა.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა ესმა იესუჲსთჳს, მოუჴდა მას ერსა მას შორის ზურგით კერძო და შეახო სამოსელსა მისსა,
მის	მცხ.მარკ	და ვითარცა შეეხო, მეყსეულად განჴმა წყაროჲ იგი სისხლისაჲ მის, და ცნა ჴორცთაგან, რამეთუ განიკურნა გუემულებისაგან.
იგი	მცხ.მათე	და რაჟამს გამოასხა ერი იგი, შევიდა და უპყრა ჴელი მისი და აღადგინა ქალი იგი.
მას	მცხ.მათე	განჴდა ჰამბავი მისი ყოველსა მას ქუეყანასა.
მის	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ გულისჴმა-ყო მეყსეულად თავით თჳსით განსრული იგი ძალი მისგან, მოიქცა ერისა მის და თქუა: ვინ შემახო სამოსელსა ჩემსა?
მას	მცხ.მათე	და წარმო-რაჲ-ვიდოდა მიერ იესუ, მოსდევდეს მას ორნი ბრმანი, ღაღადებდეს და იტყოდეს: შემიწყალენ ჩუენ, ძეო დავითისო!
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა შევიდა იესუ სახლსა, მოუჴდეს მას ბრმანი იგი, და ჰრქუა მათ იესუ: გრწამსა, ვითარმედ ძალ-მიც ესე ყოფად? ჰრქუეს მას: ჰე, უფალო.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მოწაფენი მისნი ეტყოდეს მას: ხედავ ერსა ამას, რამეთუ შეგაჭირვებენ შენ, და შენ იტყჳ: ვინ შემახო მე?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო დედაკაცსა მას შეეშინა და ძრწოდა, უწყოდა, რაჲ-იგი იქმნა მის ზედა, მოვიდა და შეუვრდა მას და უთხრა მას ყოველივე ჭეშმარიტი.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ შეახო თუალთა მათთა და ჰრქუა მათ: სარწმუნოებისა თქუენისაებრ გეყავნ თქუენ!
მათ	მცხ.მათე	და მეყსეულად აღეხუნეს თუალნი მათნი. და შეჰრისხნა მათ იესუ და ჰრქუა: იხილეთ, ნუმცა ვინ უწყის.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა-იგი გამო-ოდენ-ვიდეს, მოჰგუარეს მას კაცი ყრუჲ და ეშმაკეული.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა განჴადა ეშმაკი იგი, იტყოდა ყრუჲ იგი. და დაუკჳრდებდოა ერსა მას და იტყოდეს: არასადა ისრაჱლსა შორის ესრეთ გამოჩნდა.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილა ერი იგი, შეეწყალნეს იგინი, რამეთუ იყვნეს დამაშურალ და დაცჳვნებულ, ვითარცა ცხოვარნი, რომელთა არა აქუნ მწყემსი.
მათ	მცხ.მათე	და მოუწოდა ათორმეტთა მოწაფეთა თჳსთა და მისცა მათ ჴელმწიფებაჲ სულთა ზედა არაწმიდათა, რაჲთა განასხმიდენ მათ და განჰკურნებდენ ყოველთა სენთა და ყოველთა უძლურებათა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო ათორმეტთა მათ მოციქულთა სახელები ესე არს: პირველად სიმონ, რომელსა ეწოდა პეტრე, და ანდრეა, ძმაჲ მისი, იაკობ ზებედესი და იოვანე, ძმაჲ მისი,
მას	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: ასულო, სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ, წარვედ მშჳდობით და იყავ შენ ცოცხალ გუემულებისაგან შენისა.
მის	მცხ.მარკ	და ვითარ იგი ამას იტყოდა, მოვიდეს შესაკრებლის-მთავრისანი მის და ეტყოდეს: ასული შენი აღესრულა, რაჲსაღა აშრომებ მოძღუარსა?
მათ	მცხ.მათე	ესე ათორმეტნი წარავლინნა იესუ, ამცნო მათ და ჰრქუა: გზასა წარმართთასა ნუ მიხუალთ და ქალაქსა სამარიტელთასა ნუ შეხუალთ,
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუს ვითარ ესმნეს სიტყუანი ესე, რომელსა ეტყოდეს, ჰრქუა შესაკრებელთ-მთავარსა მას: ნუ გეშინინ, გარნა გრწმენინ ხოლო.
მის	მცხ.მარკ	და არავინ უტევა მიდევნებად მის თანა, გარნა პეტრე და იაკობ და იოვანე, ძმაჲ იაკობისი.
მას	მცხ.მარკ	და მოვიდა სახლსა მას შესაკრებლთ-მთავრისასა და იხილა შფოთი და ტირილი და ღაღადებაჲ ფრიადი.
მათ	მცხ.მარკ	და შევიდა და ჰრქუა მათ: რაჲსა აღშფოთებულ ხართ და სტირთ? ყრმაჲ ეგე არა მომკუდარ არს, არამედ სძინავს.
მის	მცხ.მარკ	და იგინი ჰბასრობდეს მას. ხოლო თავადმან გამოასხა ყოველი იგი შფოთი და მიიყვანა მამაჲ მის ყრმისაჲ და დედაჲ და მოწაფენი მისნი და შევიდა, სადა-იგი იდვა მკუდარი და იგი ყრმაჲ.
მას	მცხ.მარკ	და უპყრა ჴელი ყრმისაჲ მის და ჰრქუა მას: ტალითა კუმი! რომელ არს თარგმანებით: შენ გეტყჳ, ყრმაო, აღდეგ!
იგი	მცხ.მარკ	და მეყსეულად აღდგა ქალი იგი და იწყო სლვად, რამეთუ იყო იგი ათორმეტის წლის ოდენ. და განუკჳრდებოდა მათ განკჳრვებითა დიდითა ფრიად.
მათ	მცხ.მარკ	და ამცნებდა მათ ფრიად, რაჲთა არავინ აგრძნას ესე, და უბრძანა მათ, რაჲთა სცენ მას ჭამადი.
იგი	მცხ.მარკ	და იხილნეს ვინმე მოწაფეთა მისთაგანნი. შეგინებულითა ჴელითა, ესე იგი არს უბანელითა ჴელითა ჭამდეს პურსა, და ჰგმობდეს.
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ ფარისეველთა და ყოველთა ჰურიათა, უკუეთუ არა იდაყჳთგან დაიბანნიან ჴელნი, არა ჭამიან, რამეთუ ეპყრა მათ მოცემული იგი მოძღურებაჲ ხუცესთაჲ.
მათ	მცხ.მათე	არამედ მივედით უფროჲს ხოლო ცხოვართა მათ წარწყმედულთა სახლისა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.მათე	და შე-რაჲ-ხჳდოდით სახლსა მას, მოიკითხეთ იგი და თქუთ: მშჳდობაჲ სახლსა ამას!
მას	მცხ.მათე	და უკუეთუ სახლი იგი ღირს იყოს, მოვიდეს მშჳდობაჲ თქუენი მას ზედა; უკუეთუ არა ღირს იყოს, მშჳდობაჲ თქუენი თქუენდავე მოიქეცინ.
იგი	მცხ.მათე	ამენ გეტყჳ თქუენ: უმოლხინეს იყოს ქუეყანაჲ იგი სოდომისაჲ და გომორისაჲ დღესა მას სასჯელისასა, ვიდრე ქალაქი იგი.
მათდა	მცხ.მათე	და წინაშე მთავართა და მეფეთა მიგიყვანნენ თქუენ ჩემთჳს საწამებელად მათდა და წარმართთა.
მათ	მცხ.მათე	რამეთუ მისცეს ძმამან ძმაჲ სიკუდილდ და მამამან – შვილი; და აღდგენ შვილნი მამა-დედათა ზედა და მოჰკლვიდენ მათ.
იგი	მცხ.მათე	და იყვნეთ თქუენ მოძულებულ ყოველთაგან სახელისა ჩემისათჳს. ხოლო რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხოვნდეს.
იგი	მცხ.მათე	კმა არს მოწფისა მის, უკუეთუ იყოს, ვითარცა მოძღუარი თჳსი, და მონაჲ იგი, ვითარცა უფალი თჳსი. უკუეთუ სახლისა უფალსა ბელზებულით ჰხადოდეს, რაოდენ უფროჲს სახლეულთა მისთა?
მათგან	მცხ.მათე	ნუუკუე გეშინინ მათგან, რამეთუ არა არს დაფარული, რომელი არა გამოჩნდეს, და არცა საიდუმლოჲ, რომელი არა გამოცხადნეს.
მისა	მცხ.მათე	და ნუ გეშინინ მათგან, რომელთა მოსწყჳდნენ ჴორცნი, ხოლო სულისა ვერ ჴელ-ეწიფების მოკლვად. არამედ გეშინოდენ მისა უფროჲს, რომელი შემძლებელ არს სულისა და ჴორცთა წარწყმედად გეჰენიასა შინა.
იგი	მცხ.მათე	ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდამო წინაშე კაცთა, მეცა აღვიარო იგი წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა.
იგი	მცხ.მათე	და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ-ვყო იგი მეცა წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა.
იგი	მცხ.მათე	რომელსა უყუარდეს მამაჲ ანუ დედაჲ უფროჲს ჩემსა, არა არს იგი ჩემდა ღირს; და რომელსა უყუარდეს ძე ანუ ასული უფროჲს ჩემსა, იგი არა არს ჩემდა ღირს.
იგი	მცხ.მათე	და რომელმან არა აღიღოს ჯუარი თჳსი და შემომიდგეს მე, იგი არა არს ჩემდა ღირს.
იგი	მცხ.მათე	რომელმან მოიპოოს სული თჳსი, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს სული თჳსი ჩემთჳს, მან პოოს იგი.
იგი	მცხ.მათე	და ჰრქუა: შენ ხარა მომავალი იგი, ანუ სხუასა მოველოდით?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: მივედით და უთხართ იოვანეს, რომელი გესმის და ჰხედავთ:
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა ესენი წარვიდეს, იწყო იესუ სიტყუად ერსა მას იოვანესთჳს: რაჲსა გამოხუედით უდაბნოდ ხილვად? ლერწმისა, ქარისაგან შერყეულისა?
იგინი	მცხ.მათე	მაშინ მოჰგუარეს მას ყრმები, რაჲთამცა ჴელი დასდვა მათ ზედა და აკურთხნა იგინი, ხოლო მოწაფენი ჰრისხჳდეს მათ.
მათ	მცხ.მათე	რამეთუ დღითგან იოვანე ნათლის-მცემლისაჲთ ვიდრე აქამომდე სასუფეველი ცათაჲ იიძულების; და რომელნი აიძულებდენ, მათ მიიტაცონ იგი.
იგი	მცხ.მათე	და უკუეთუ გნებავს შეწყნარების, იგი არს ელია, რომელი მოვალს.
მათ	მცხ.მათე	და ეტყჳედ მათ: გისტჳნევდით თქუენ, და არა ჰროკევდით, გიგოდებდით, და არა იტყებდით.
მის	მცხ.მათე	მაშინ იწყო იესუ ყუედრებად ქალაქებისა მის, სადა-იგი იქმნნეს უმრავლესნი ძალნი მისნი, რამეთუ არა შეინანეს:
მას	მცხ.მათე	ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ტჳროსი და სიდონი უმოლხინეს იყოს დღესა მას სასჯელისასა, ვიდრე თქუენ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ქუეყანაჲ იგი სოდომისაჲ უმოლხინეს იყოს დღესა მას სასჯელისასა, ვიდრე შენ.
მას	მცხ.მათე	მას ჟამსა შინა იტყოდა იესუ და თქუა: აღგიარებ შენ, მამაო, უფალო ცისა და ქუეყანისაო, რამეთუ დაჰფარე ესე ბრძენთაგან და მეცნიერთა და გამოუცხადე ესე ჩჩჳლთა.
მას	მცხ.მათე	მას ჟამსა შინა წარვიდოდა იესუ დღესა შაბათსა ყანობირსა მათსა. ხოლო მოწაფეთა მისთა შეემშია და იწყეს მუსრვად თავსა ჴუვილისასა და ჭამად.
მას	მცხ.მათე	ხოლო ფარისეველთა მათ იხილეს რაჲ, ჰრქუეს მას: აჰა მოწაფენი შენნი იქმან, რომელი არა ჯერ-არს შაბათსა შინა საქმედ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: არა აღმოგიკითხავსა, რაჲ-იგი ყო დავით, ოდეს-იგი შეემშია და მისთანათა მათ?
იგი	მცხ.მათე	ვითარ-იგი შევიდა სახლსა ღმრთისასა და პურნი იგი შესაწირავთანი შეჭამნა, რომელთაჲ არა ჯერ-იყო ჭამად მისა, არცა მისთანათა მათ, გარნა მღდელთა ხოლო?
მას	მცხ.მათე	ანუ არა აღმოგიკითხავსა შჯულსა, რამეთუ შაბათთა შინა მღდელთა ტაძარსა მას შინა შაბათი შეურაცხ-ყვიან და უბრალო იყვნიან?
მას	მცხ.მათე	და იყო მუნ კაცი ერთი, რომელსა ჴელი განჴმელ ედგა. ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს: უკუეთუ ჯერ-არს შაბათსა კურნებაჲ რაჲთამცა შეასმინეს იგი.
მას	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა იესუ კაცსა მას: განირთხ ჴელი შენი! და მან განირთხა ჴელი, და კუალად მოეგო ცოცხალი, ვითარცა ერთი იგი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ფარისეველნი იგი გამოვიდეს და ზრახვა-ყვეს მისთჳს, რაჲთა წარწყმიდონ იგი. ხოლო იესუ გულისჴმა-ყო და განეშორა მიერ და წარვიდა.
მას	მცხ.მათე	და მისდევდა მას ერი მრავალი, და განკურნნა იგი ყოველნი.
იგი	მცხ.მათე	რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი ესაია წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს:
იგი	მცხ.მათე	მაშინ მოჰგუარეს მას ეშმაკეული ბრმაჲ და ყრუჲ, და განკურნა იგი, ვითარმედ ყრუჲ და ბრმაჲ ხედვიდა და იტყოდა.
მას	მცხ.მათე	და განუკჳრდებოდა ერსა მას და იტყოდეს: ნუუკუე ესე არს ძე დავითისი?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო ფარისეველთა მათ ვითარცა ესმა ესე, იტყოდეს: ესე არა განასხამს ეშმაკთა, გარნა ბელზებულითა, მთავრითა მით ეშმაკთაჲთა.
იგი	მცხ.მათე	იცოდნა იესუ ზრახვანი იგი გულისა მათისანი და ჰრქუა მათ: ყოველი მეუფებაჲ, რომელი განევლთის თავსა თჳსსა, მოოჴრდის; და ყოველი ქალაქი გინა სახლი, რომელი განევლთის თავსა თჳსსა, ვერ დაემტკიცოს.
იგინივე	მცხ.მათე	და უკუეთუ მე ბელზებულითა განვასხამ ეშმაკთა, ძენი თქუენნი რაჲთა განასხმენ? ამისთჳს იგინივე მსაჯულ თქუენდა იყვნენ.
იგი	მცხ.მათე	ანუ ვითარ ვის ჴელ-ეწიფების სახლსა ძლიერისასა შესლვად და ჭურჭელი მისი გამოტყუენვად, უკუეთუ არა პირველად შეკრას ძლიერი იგი და მაშინღა სახლი მისი იავარ-ყოს.
იგი	მცხ.მათე	ანუ ყავთ ხე იგი კეთილ და ნაყოფიცა მისი კეთილ; ანუ ყავთ ხე იგი ხენეშ და ნაყოფიცა მისი ხენეშ; რამეთუ ნაყოფისაგან ხე იგი საცნაურ არს.
მისთჳს	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ: ყოველი სიტყუაჲ უქმი რომელსა იტყოდიან კაცნი, მისცენ სიტყუაჲ მისთჳს დღესა მას სასჯელისასა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ნათესავი ბოროტი და მემრუშე სასწაულსა ეძიებს, და სასწაული არა ეცეს მას, გარნა სასწაული იგი იონა წინაწარმეტყუელისაჲ.
იგი	მცხ.მათე	კაცნი იგი ნინეველნი აღდგენ სასჯელსა მას ნათესავისა ამის თანა და დასჯიდენ მათ, რამეთუ შეინანეს ქადაგებასა მას იონაჲსსა; და აჰა ესერა უფროჲს იონაჲსსა არს აქა.
იგი	მცხ.მათე	დედოფალი იგი სამხრისაჲ აღდგეს სასჯელსა მას ნათესავსა ამას თანა და დასაჯოს იგი, რამეთუ მოვიდა კიდით ქუეყანისაჲთ სმენად ამის თანა და დასაჯოს იგი, რამეთუ მოვიდა კიდით ქუეყანისაჲთ სმენად სიბრძნესა სოლომონისსა; და აჰა ესერა უფროჲს სოლომონისსა არს აქა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რაჟამს სული იგი არაწმიდაჲ განვიდის კაცისაგან, მიმოვალნ ურწყულთა ადგილთა და ეძიებნ განსუენებასა და არა პოვის.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ თქჳს: მივიქცე სახედ ჩემდა, ვინაჲცა გამოვედ; და მი-რაჲ-ვიდის, პოვის იგი მოცალე, განშუენებული და შემკული.
მისა	მცხ.მათე	მაშინ წარვიდის და მოიყვანნის მის თანა სხუანი შჳდნი სულნი, უბოროტესნი მისა, და მოვიდის და დაემკჳდრის მუნ. და იქმნის უკუანაჲსკნელი კაცისაჲ მის უძჳრეს პირველისა. ესრეთ ეყოს ნათესავსა ამასცა უკეთურსა.
იგი	მცხ.მათე	და იყო ვიდრე იგი ეტყოდაღა ერსა მას, აჰა ესერა დედაჲ მისი და ძმანი მისნი დგეს გარე და ეძიებდეს მას სიტყუად.
მას	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა ვინმე მას: აჰა დედაჲ შენი და ძმანი შენნი დგანან გარეშე და უნებს რაჲმე სიტყუად შენდა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიუგო მეტყუელსა მას და ჰრქუა: ვინ არს დედაჲ ჩემი, ანუ ვინ არიან ძმანი ჩემნი?
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ რომელმან ყოს ნებაჲ მამისა ჩემისა ზეცათაჲსაჲ, იგი არს ძმაჲ და დაჲ და დედაჲ ჩემი.
მას	მცხ.მათე	მას დღესა შინა გამოვიდა იესუ სახლისა მისგან და დაჯდა იგი ზღჳს-კიდესა.
მისა	მცხ.მათე	და შეკრბა მისა ერი მრავალი, ვიდრე შესლვადმდე მისა ნავად და დაჯდომად. და ყოველი იგი ერი ზღჳს-კიდესა დგა.
მათ	მცხ.მათე	და ეტყოდა მათ მრავალსა იგავით და ჰრქუა: ესერა გამოვიდა მთესვარი თესვად.
მას	მცხ.მათე	და თესვასა მას მისსა რომელიმე დავარდა გზასა ზედა. და მოვიდეს მფრინველნი ცისანი და შეჭამეს იგი.
იგი	მცხ.მათე	და სხუაჲ იგი დავარდა ეკალთა შორის, და აღმოსცენდეს ეკალნი და შეაშთვეს იგი.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდეს მოწაფენი და ჰრქუეს მას: რაჲსათჳს იგავით ეტყჳ მათ?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: თქუენდა მოცემულ არს ცნობად საიდუმლოჲ სასუფეველისა ცათაჲსაჲ, ხოლო მათდა არა მიცემულ არს.
მას	მცხ.მათე	რამეთუ რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს; და რომელსა არა აქუნდეს, და რომელღა-იგი აქუს, მო-ვე-ეღოს მას.
მათ	მცხ.მათე	ამისთჳს იგავით ვეტყჳ მათ, რამეთუ ხედვენ და არა ხედვენ, ესმის და არა ესმის, არცა გულისჴმა-ყვიან.
იგი	მცხ.მათე	და აღესრულების მათ ზედა წინაწარმეტყუელებაჲ იგი ესაიაჲსი: სმენით გესმოდის და არა გულისჴმა-ჰყოთ, ხედვით ხედვიდეთ და არა იხილოთ.
იგი	მცხ.მათე	ყოველსა რომელსა ესმეს სიტყუაჲ სასუფეველისაჲ და არა გულისჴმა-ყოს, მოვიდის უკეთური იგი და მისტაცის დათესული იგი გულისაგან მისისა: ესე არს, რომელი-იგი გზასა ზედა დაეთესა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელი-იგი კლდოვანსა ზედა დაეთესა, ესე არს: რომელმან სიტყუაჲ იგი ისმინის და მეყსეულად სიხარულით მიიღის იგი.
მისთჳს	მცხ.მათე	ხოლო ძირი არა აქუნ გულსა თჳსსა, არამედ საწუთო არნ. და რაჟამს არნ ჭირი ანუ დევნაჲ სიტყჳსა მისთჳს, მეყსეულად დაჰბრკოლდის იგი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელი-იგი ქუეყანასა კეთილსა დაეთესა, ესე არს: რომელმან სიტყუაჲ იგი ისმინა და გულისჴმა-ყო, რომელმან გამოიღო ნაყოფი და ყო რომელმანმე ასი, რომელმანმე სამეოცი და რომელმანმე ოც და ათი.
მათ	მცხ.მათე	სხუაჲ იგავი დაუდგა მათ და ჰრქუა: ემსგავსა სასუფეველი ღმრთისაჲ კაცსა, რომელმან დასთესა თესლი კეთილი აგარაკსა თჳსსა.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარცა დაიძინეს კაცთა მათ, მოვიდა მტერი მისი და დასთესა ღუარძლი შორის იფქლსა მას და წარვიდა.
იგი	მცხ.მათე	და ოდეს აღმოსცენდა ჯეჯლი იგი და ნაყოფი გამოიღო, მაშინ გამოჩნდა ღუარძლი იგი.
იგი	მცხ.მათე	მოვიდეს მონანი იგი და უთხრეს სახლისა უფალსა მას და ჰრქუეს: უფალო, ანუ არა თესლი კეთილი დასთესეა აგარაკსა შენსა? ვინაჲ აღმოსცენდა ღუარძლი?
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მან ჰრქუა: მტერმან კაცმან ყო იგი. ხოლო მონათა მათ ჰრქუეს მას: გნებავსა, რაჲთა მივიდეთ და გამოვარჩიოთ იგი?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მან ჰრქუა მათ: არა, ნუუკუე შეკრებასა ღუარძლისასა აღმოჰფხურათ იფქლიცა.
მას	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე: მომართუთ მე სარწყული ერთი ახალი. და მოართვეს მას.
იგი	მცხ.მეფ4	და განიკურნეს წყალნი იგი მოდღენდელად დღემდე მსგავსად სიტყჳსა მის ელისესისა, ვითარცა თქუა.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა: განზარდოს კაცმან დიაკეული ზროხათა და ორნი ცხოვარნი.
მათ	მცხ.მათე	სხუასა იგავსა ეტყოდა მათ და ჰრქუა: მსგავს არს სასუფეველი ცათაჲ მარცუალსა მდოგჳსასა, რომელი მოიღო კაცმან და დასთესა თჳსსა მტილსა,
იგი	მცხ.მათე	რომელი უმცირეს არს ყოველთა თესლთა, ხოლო რაჟამს აღორძნდის, უფროჲს ყოველთა მხალთა არნ იგი, და იქმნის იგი ხე დიდ, ვიდრემდის მოვიდიან მფრინველნი ცისანი და დაადგრიან რტოთა მისთა.
მას	მცხ.მათე	ამას ყოველსა ეტყოდა იესუ იგავით ერსა მას და თჳნიერ იგავისა არარას ეტყოდა მათ.
იგი	მცხ.მათე	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისა მიერ თქუმული: აღვაღო იგავით პირი ჩემი და ვიტყოდი დაფარულთა დასაბამითგან სოფლისაჲთ.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ დაუტევა იესუ ერი იგი და მოვიდა სახლსა. და მოუჴდეს მას მოწაფენი მისნი და ჰრქუეს: გამოგჳთარგმანე ჩუენ იგავი იგი ღუარძლისაჲ და აგარაკისაჲ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: რომელი სთესავს თესლსა კეთილსა, ძე კაცისაჲ არს;
იგი	მცხ.მათე	ხოლო აგარაკი იგი ესე სოფელი არს; ხოლო თესლნი იგი კეთილნი ესე არიან ძენი სასუფეველისანი, და ღუარძლნი იგი არიან ძენი უკეთურისანი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მტერი იგი, რომელმან დათესა იგი, ეშმაკი არს; და მკაჲ იგი არს აღსასრული ამის სოფლისაჲ. და მომკალნი იგი არიან ანგელოზნი.
იგი	მცხ.მათე	ვითარცა იგი შეკრიბიან ღუარძლი და ცეცხლითა დაწჳან, ეგრეთ იყოს აღსასრული ამის სოფლისაჲ.
მას	მცხ.მათე	და შესთხინენ იგინი საჴუმილსა მას ცეცხლისასა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
მით	მცხ.მათე	კუალად მსგავს არს სასუფეველი ცათაჲ საუნჯესა დაფარულსა ყანასა შინა, რომელი პოვა კაცმან და დამალა და სიხარულითა მით მისთჳს წარვიდა და განყიდა ყოველი, რაჲცა აქუნდა, და მოიყიდა აგარაკი იგი.
იგი	მცხ.მათე	და ოდეს აღივსოს, გამოიღიან იგი ზღჳს-კიდესა და დაასხიან და შეკრიბიან კეთილი იგი ჭურჭელსა, ხოლო ჯერკუალი იგი გარე განსთხიიან.
იგინი	მცხ.მათე	და შესთხინენ იგინი შორის საჴუმილსა მას ცეცხლისასა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა იესუ მოწაფეთა თჳსთა: გულისჴმა-ჰყავთა ესე ყოველი? ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ჰე, უფალო.
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: ამისთჳს ყოველი მწიგნობარი, დამოწაფებული სასუფეველსა ცათასა, მსგავს არს იგი კაცსა სახლისა უფალსა, რომელმან გამოიღის საუნჯისაგან თჳსისა ძუელი და ახალი.
მათ	მცხ.მათე	და მოვიდა მამულად თჳსად და ასწავებდა მათ შესაკრებელთა შორის მათთა, ვიდრემდის განუკჳრდებოდა მათ და იტყოდეს: ვინაჲ არს ამისა სიბრძნე ესე და ძალი?
მის	მცხ.მათე	ანუ არა ესე არს ხუროჲსა მის ძე? ანუ არა დედასა მისსა ჰრქჳან მარიამ? და ძმანი მისნი არა ყოველნი ჩუენ შორის არიანა? ვინაჲ უკუე არს ამისა ესე ყოველი?
მისთჳს	მცხ.მათე	და დაჰბრკოლდებოდეს მისთჳს. ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არა არს წინაწარმეტყუელი შეურაცხ, გარნა სოფელსა თჳსსა და სახლსა შინა თჳსსა.
მათ	მცხ.მათე	მას ჟამსა შინა ესმა ჰეროდეს, ოთხთა მათ სამთავროთა მთავარსა, ჰამბავი იესუჲსი,
მისთჳს	მცხ.მათე	და ჰრქუა მონათა თჳსთა: ესე არს იოვანე ნათლის-მცემელი, იგი აღდგომილ არს მკუდრეთით, და მისთჳს იქმნებიან ძალნი ესე მის თანა.
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ ამან ჰეროდე შეიპყრა იოვანე და შებორკილა იგი და საპყრობილესა შეაყენა ჰეროდიაჲსთჳს, ცოლისა ფილიპეს, ძმისა თჳსისა.
მას	მცხ.მათე	რამეთუ ეტყოდა მას იოვანე, ვითარმედ: არა ჯერ-არს შენდა, ვითარმცა გესუა იგი ცოლად.
მის	მცხ.მათე	და უნდა ღათუ მისი მოკლვაჲ, არამედ ეშინოდა ერისა მის, რამეთუ ვითარცა წინაწარმეტყუელი ეპყრა მათ იგი.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა შობისა დღენი იყვნეს ჰეროდესნი, როკვიდა ასული ჰეროდიაჲსი შორის, და სთნდა ჰეროდეს როკვაჲ იგი მისი.
მას	მცხ.მათე	რომლისათჳს ფიცით აღუთქუა მას მიცემად, რაჲცა ითხოვოს.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო იგი წინაჲსწარ ბირებულ იყო დედისაგან თჳსისა და ჰრქუა: მომეც მე აქა ლანკნითა თავი იოვანესი, ნათლის-მცემელისაჲ.
მის	მცხ.მათე	და შე-ღავე-წუხნა მეფე იგი, არამედ ფიცისა მისთჳს და მის თანა მეინაჴეთა ბრძანა მიცემად იგი მას.
იგი	მცხ.მათე	და მიავლინა იგი და მოჰკუეთა თავი იოვანესი საპყრობილესა შინა.
მან	მცხ.მათე	და მოართუეს თავი მისი ლანკნითა და მისცეს ქალსა მას, და მან მიართუა დედასა თჳსსა.
იგი	მცხ.მათე	და მოვიდეს მოწაფენი მისნი და წარიღეს გუამი მისი და დაჰფლეს იგი და მოვიდეს და უთხრეს იესუს.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, აღებულ იქმნეს უღელი მისი ქედისაგან შენისა და შიში მისი შენგან და განირყუნას უღელი მისი მჴართაგან შენთა,
მას	მცხ.მათე	ესმა რაჲ ესე იესუს, განეშორა მიერ ნავითა და წარვიდა უდაბნოსა ადგილსა თჳსაგან. და ვითარცა ესმა ერსა მას, მისდევდეს მას მკჳრცხლ ქალაქებისაგან.
იგინი	მცხ.მათე	და გამოვიდა იესუ და იხილა ერი მრავალი და შეეწყალნეს იგინი და განკურნა სნეულნი მათნი.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა შემწუხრდა, მოუჴდეს მოწაფენი მისნი და ჰრქუეს მას: უდაბნო არს ადგილი ესე, და ჟამი გარდასრულ არს; განუტევე ერი ესე, რაჲთა წარვიდენ გარემო დაბნებსა და იყიდონ თავისა თჳსისა საზრდელი.
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, შესძინოს უფალმან ჩვენებად ჴელი მისი შურვებად დაშთომილსა ერისასა, რომელი უკუეთუ დაშთეს ასსურასტანელთაგან და ეგჳპტისაგან, და ბაბილონისაგან და ეთიოპიისაგან, და ელამიტელთაგან და მზისაღმოსავალთაგან, და არაბიასაგან და ჭალაკთაგან ზღჳსათა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არა უჴმს მათ წარსლვაჲ; თქუენ ეცით მაგათ ჭამადი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: არა გუაქუს აქა, გარნა ხუთი პური და ორი თევზი.
იგი	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: მომართჳთ მე იგი აქა!
მას	მცხ.მათე	და უბრძანა ერსა მას დასხდომაჲ თივასა ზედა. და მოიღო ხუთი იგი პური და ორი თევზი, აღიხილნა ზეცად და აკურთხა და განტეხა და მისცნა პურნი იგი მოწაფეთა თჳსთა, და მოწაფეთა მათ მისცეს ერსა მას.
იგი	მცხ.მათე	და მეყსეულად აიძულა მოწაფეთა შესლვად ნავსა და წინა-წარძღუანვად მისა წიაღკერძო, ვიდრემდე განუტეოს ერი იგი.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა განუტევა ერი იგი, აღვიდა მთასა ლოცვად თჳსაგან. და შე-რაჲ-მწუხრდა, მარტოჲ იყო მუნ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ნავი იგი განშორებულ იყო ქუეყანით მრავალ უტევან და იგუემებოდა ღელვათაგან, რამეთუ იყო ქარი იგი პირით კერძო.
მას	მცხ.მათე	ხოლო მოწაფეთა ვითარცა იხილეს, ვიდოდა რაჲ ზღუასა მას ზედა, შეძრწუნდეს და თქუეს: ვითარმედ: საოცარ რაჲმე არს, და შიშისაგან ღაღად-ყვეს.
მათ	მცხ.მათე	მეყსეულად ეტყოდა მათ იესუ და ჰრქუა: კადნიერ იყვენით, მე ვარ, ნუ გეშინინ!
მას	მცხ.მათე	მიუგო პეტრე და ჰრქუა მას: უფალო, უკეთუ შენ ხარ, მიბრძანე მე მისლვად შენდა წყალთა ამათ ზედა.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან ჰრქუა: მოვედ! და გარდამოვიდა პეტრე ნავით და ვიდოდა წყალთა მათ ზედა და მოვიდოდა იესუჲსა.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილა ქარი იგი ძლიერი, შეეშინა და იწყო დანთქმად, ღაღად-ყო და თქუა: უფალო მიჴსენ მე!
მას	მცხ.მათე	და მეყსეულად განყო ჴელი იესუ და უპყრა მას და ჰრქუა: მცირედ-მორწმუნეო, რაჲსა შეორგულდი?
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა აღვიდეს იგინი ნავსა მას შინა, დაცხრა ქარი იგი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო რომელნი-იგი ნავსა მას შინა იყვნეს, მოუჴდეს და თაყუანის-სცეს მას და ეტყოდეს: ჭეშმარიტად ძე ღმრთისაჲ ხარ შენ.
მას	მცხ.მათე	და განვიდეს და მივიდეს მიერ ქუეყანასა მას გენესარეთისასა.
მას	მცხ.მათე	და იცნეს იგი კაცთა მათ მის ადგილისათა და წარავლინნეს ყოველსა მას სანახებსა და მოართუეს მას ყოველი ბოროტად ვნებული
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, რომელსაცა განგისუენოს შენ უფალმან სალმობისაგან შენისა და გულისწყრომისა შენისა და მონებისა შენისა ფიცხლისა, რომლითა ჰმონებდი მათ.
მას	მცხ.ესა	იყოს მას დღესა შინა მოკლება დიდებისა იაკობისი და სიპოხენი დიდებისა მისისანი შეირყინენ.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა, - ამათ იტყჳს უფალი საბაოთ, - აღიძრას კაცი დამტკიცებული ადგილსა სარწმუნოსა და დაეცეს და მოისპოს, და მოესრულოს დიდებაჲ მყოფი მის ზედა, რამეთუ უფალი იტყოდა.
მისსა	მცხ.იერ	და კურთხეულ არს კაცი, რომელი ესვიდა უფლისა მიმართ. და იყოს უფალი სასო მისსა.
იგი	მცხ.იერ	ღრმა არს გული უფროს ყოველთასა და კაც არს. და ვინ ცნას იგი?
მათდა	მცხ.იერ	და სთქუა მათდა მიმართ: ისმინეთ სიტყვა უფლისაჲ მეფეთა იუდაჲსთა და ყოველმან იუდეამან და ყოველმან ისრაილმან, შემავალთა ბჭეთა ამათ შორის.
მათ	მცხ.იერ	და იქმნა სიტყვა უფლისაჲ ჩემდამო მეტყუელი: არქუ მათ:
მათდა	მცხ.იერ	აღსასრული ვთქუა ნათესავსა ზედა, ანუ მეფობასა მოსპოლვაჲ მათდა და წარწყმედად.
მათდა	მცხ.იერ	და დანერგვად, და ბოროტი ქმნენ წინაშე ჩემსა არსმენად ჴმისა ჩემისა, და შევინანო კეთილთათჳს, რომელნი ვთქუენ ქმნად მათდა.
მათდა	მცხ.იერ	და მოაქციოს ნათესავმან უკეთურებათაგან მათთა და შევინანო ბოროტთათჳს, რომელთა ვსიტყუევდ ყოფად მათდა.
მათ	მცხ.იერ	და შენ, უფალო, სცან ყოველი განზრახვაჲ ჩემ ზედა სასიკვდინედ. ნუ ააუბრალოებ უმართლობათა მათთა და ცოდვათა მათთა პირისა შენისაგან ნუ აჰჴოც. იყავნ უძლურებაჲ მათი წინაშე შენსა, ჟამსა შინა გულისწყრომისა შენისასა ყავ მათ შორის.
მათ	მცხ.ზაქ	მით, რამეთუ, აჰა, მე მივაწევ ჴელსა ჩემსა მათ ზედა და იყვნენ ტყუე მმონებელთა მათთა. და სცნათ, ვითარმედ უფალმან, ყოვლისა მპყრობელმან, მომავლინა მე.
მისდა	მცხ.ზაქ	და მოივლტოდიან ნათესავნი მრავალნი უფლისა მიმართ მას დღესა შინა და იყუნენ მისდა ერად და დაეშენნენ შენ შორის. და სცნა, ვითარმედ უფალმან, ყოვლისა მპყრობელმან გამომავლინა შენდა მომართ.
მისდა	მცხ.ზაქ	და მიუგო და ჰრქუა მდგომარეთა მიმართ წინაშე პირსა მისსა მეტყუელმან: მოსძარცუენით სამოსელნი მწიკულევანნი მისგან; და თქუა მისდა მიმართ: აჰა, აღვიხუენ შენგან უსჯულოებანი შენნი და შეჰმოსეთ მას პოდირი
მას	მცხ.ზაქ	და დაადგით კიდარი წმიდაჲ თავსა ზედა მისსა და გარემოასხნეს მას სამოსელნი და დაადგეს კიდარი წმიდაჲ თავსა ზედა მისსა და ანგელოზი უფლისაჲ დგა.
მისსა	მცხ.ზაქ	და თქუა ჩემდამო: რასა ჰხედავ შენ? და ვარქუ: ვიხილე და, აჰა, საბაზმაკე ოქროსაჲ სრულიად და ლამპარი ზედაჲთ მისსა და შჳდნი ბაზმაკნი ზედაჲთ მისსა და შჳდნი მოსავსებელნი მათნი ზედაჲთთა მისთა ბაზმაკთანი.
მისსა	მცხ.ზაქ	და ორნი ზეთისხენი ზედაჲთ მისსა, ერთი მარჯუენით ლამპრისა მისისა და ერთი მარცხენით.
მას	მცხ.მეფ4	და შეხჳდე შენ და შვილნი შენნი და დაჴაშ კარი შენი და ისხმიდე ყოველსა მას ჭურჭელსა ვიდრე აღვსებადმდე.
იგი	მცხ.ზაქ	ჴელთა ზორობაბელისათა დააფუძნეს სახლი ესე და ჴელთა მისთა განასრულონ იგი. და სცნა, ვითარმედ უფალმან, ყოვლისა მპყრობელმან, გამომავლინა მე შენდამო.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო დღე ერთი და მოვიდა მუნ ელისე და შევიდა ქორსა მას და დაიძინა მუნ.
მისდამი	მცხ.ზაქ	და მიუგე და ვთქუ მისდამი: რაჲ ორნი ზეთისხენი: მარჯუენითნი საბაზმაკისანი და მარცხენითნი?
მისდა	მცხ.ზაქ	და ვჰკითხე მეორედ და ვთქუ მისდა მიმართ: რაჲ ორნი რტონი ზეთისხეთანი ჴელთა შორის ორთა მოსაყოფელთა ოქროჲსათა ზედმასხმელთა და ზედმავსებელთა, მოსავსებელთა მათ ოქროჲსათა?
იგი	მცხ.ზაქ	და განვასწორო იგი, - იტყჳს უფალი ყოვლისა მპყრობელი, - და შევიდეს იგი სახიდ მპარავისა და სახიდ მფუცავისა სახელსა ჩემსა ცრუსა ზედა და დაარღჳოს საშუალ სახლისა მისისა და მოასრულოს იგი და ძელნი მისნი და მოასრულნეს ქვანი მისნი.
მას	მცხ.მეფ4	და დაასხნეს ვირსა მას და ჰრქუა მონასა მას თჳსსა: წარიქციე და ვიდოდე და ნუ მელი მე აღსუმად მაგასა ზედა, ვიდრე გრქვა შენ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: და რაჲსათჳს თქუენცა გარდახუალთ მცნებასა ღმრთისასა მოძღურებითა თქუენითა?
იგი	მცხ.ზაქ	და თქუა: ისი არს უსჯულოება. და დააგდო იგი საშუალ საზომისა და შთაუგდო ქვაჲ ბრპენისაჲ პირსა მისსა.
მით	მცხ.ესა	ღამითგან აღიმსთობს სული ჩემი შენდამი, ღმერთო, მით, რამეთუ ნათელ არს ბრძანებანი შენნი ქუეყანასა ზედა. ისწავეთ სიმართლე დამკჳდრებულთა ქუეყანისათა,
მათ	მცხ.ზაქ	და აღვიხილენ თუალნი ჩემნი და ვიხილე. და, აჰა, ორნი დედანი გამომავალნი და სული ფრთეთა შორის მათთა და მათ აქუნდეს ფრთენი, ვითარცა ფრთენი ოფოფისანი, და აღიღეს საზომი საშუალ ქუეყანისა და საშუალ ცისა.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდეს იესუს მოწაფენი მისნი და ჰრქუეს მას: უწყია, რამეთუ ფარისეველთა რაჲ ესმა სიტყუაჲ იგი, დაჰბრკოლდეს?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ყოველი ნერგი, რომელი არა დანერგა მამამან ჩემმან ზეცათამან, ძირითურთ აღიფხურას.
მას	მცხ.მათე	მიუგო პეტრე და ჰრქუა მას: გამოგჳთარგმანე ჩუენ იგავი ესე.
მას	მცხ.მარკ	და გამოვიდა მიერ და მოვიდა თჳსა მამულად, და მოსდევდეს მას მოწაფენი მისნი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: თქუენცა უგულისჴმოვე ხართა?
მათდა	მცხ.ესა	აღდგენ მკუდარნი, და აღემართნენ საფლავთაშინანი და იშუებდენ შორის ქუეყანასა, რამეთუ ცუარი შენმიერი საკურნებელ მათდა არს, ხოლო ქუეყანა უთნოთა დაეცეს.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო გამომავალი პირით გულისაგან გამოვალს და იგი შეაგინებს კაცსა.
მათსა	მცხ.ზაქ	რომლისა შორის იყვნეს ცხენნი შავნი ქუეყანასა ზედა ბღუარსა, და თეთრნი გამოვიდეს უკანა მათსა, და ხსედნი გამოვიდეს ქუეყანასა ჩრდილოსა,
იგინი	მცხ.ესა	და იხარებდენ გლახაკნი ნაკლულევანნი, რამეთუ ეძიებდენ წყალსა, და არა იყოს; ენა მათი წყურილისაგან განჴმა. მე, უფალმან ღმერთმან, მე შევისმინო, ღმერთმან ისრაილისამან, და არ დაუტევენ იგინი,
მათგან	მცხ.მათე	და აჰა ესერა დედაკაცი ქანანელი საზღვართა მათგან გამოვიდა, ღაღადებდა და იტყოდა: შემიწყალე მე, უფალო, ძეო დავითისო, რამეთუ ასული ჩემი ბოროტად ეშმაკეულ არს.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ არა მიუგო მას სიტყუაჲ. და მოუჴდეს მოწაფენი იესუს და ჰრქუეს მას: განუტევე ესე, რომელი ღაღადებს და შეგჳდგს ჩუენ.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: არა ვიდრე მოვლინებულ ვარ, გარნა ცხოვართა მათ წარწყმედულთა სახლისა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ზაქ	მიიღე ტყუეობათაგან, მთავრობათაგან და პატივცემულთაგან მისთა და შემეცნებულთაგან მისთა და შეხჳდე შენ მას დღესა შინა სახიდ იოსია სოფონიაჲსისა, დამკჳდრებულისა ბაბილონს.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იგი მოუჴდა და თაყუანის-სცემდა მას და ეტყოდა: უფალო, შემიწყალე მე!
მას	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მას: არა კეთილ არს მოღებად პური შვილთაგან და დაგებად ძაღლთა.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან ჰრქუა: ჰე, უფალო, რამეთუ ძაღლნიცა ჭამედ ნაბიჭევისაგან, რომელ გარდამოცჳვინ ტაბლისაგან უფალთა მათთაჲსა.
მისდა	მცხ.ზაქ	და სთქუა მისდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: აჰა, მამაკაცი, აღმოსავალი სახელი მისი, და ქუეშე კერძო მისსა აღმოჰჴდეს და აღაშენოს სახლი უფლისაჲ
იგი	მცხ.მათე	მაშინ მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ჵ დედაკაცო! დიდ არს სარწმუნოებაჲ ეგე შენი; გეყავნ შენ, ვითარცა გნებავს. და განიკურნა ასული იგი მისი მიერ ჟამითგან.
მას	მცხ.მათე	და წარვიდა მიერ იესუ და მოვიდა ზღჳს-კიდესა მას გალილეაჲსასა და აღვიდა მთასა და დაჯდა მუნ.
მან	მცხ.ზაქ	და მან მიიღოს სათნოება და დაჯდეს და მთავრობდეს საყდარსა ზედა მისსა და იყოს მღდელი მარჯუენით მისსა და განზრახვაჲ მშჳდობით იყოს საშუალ ორთასავე.
მისა	მცხ.მარკ	ანუ არა ესე არსა ხუროჲსაჲ მის და ძე მარიამისი და ძმაჲ იაკობისი და იოსესი, იუდაჲსი და სიმონისი? და დანი მისნი ყოველნი ჩუენ თანა არიან? და დაჰბრკოლდებოდეს მისა მიმართ.
მას	მცხ.მათე	ვიდრე უკჳრდაცა ერსა მას, ხედვიდეს რაჲ, ვითარ-იგი ყრუნი იტყოდეს, და მკელობელნი ვიდოდეს, და ღრეკილნი განიკურნებოდეს, და ბრმანი ხედვიდეს; და ადიდებდეს ღმერთსა ისრაჱლისასა.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუეს მას მოწაფეთა მისთა: ვინაჲ არს ჩუენდა უდაბნოსა ზედა პური ესოდენი, ვითარმცა განძღა ერი ესოდენი?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: რაოდენი პური გაქუს? ხოლო მათ ჰრქუეს მას: შჳდი პური და მცირედ თევზი.
მას	მცხ.მათე	და უბრძანა ერსა მას დასხდომაჲ ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.მარკ	და დაუკჳრდა ურწმუნოებაჲ იგი მათი და მიმოიქცეოდა გარემო სოფლებსა მას და ასწავებდა მათ.
მათა	მცხ.მარკ	და მოუწოდა ათორმეტთა მათ და იწყო წარვლინებად მათა ორ-ორისა და მისცემდა ჴელმწიფებასა სულთა ზედა არაწმიდათა.
იგი	მცხ.მათე	და მოიღო შჳდი იგი პური და თევზნი, ჰმადლობდა, განტეხა და მისცემდა მოწაფეთა, და მოწაფენი მისცემდეს ერსა მას.
იგი	მცხ.მათე	ჭამეს ყოველთა და განძღეს; და აღიღეს ნეშტი იგი ნამუსრევი შჳდი სფჳრიდი სავსე.
იგი	მცხ.მათე	და განუტევა ერი იგი და აღვიდა იესუ ნავსა და მოვიდა საზღვართა მაგდალოჲსათა.
მათ	მცხ.მარკ	და ამცნებდა მათ, რაჲთა არარაჲ მიიღონ გზასა ზედა, გარნა კუერთხი ხოლო: ნუცა ვაშკარანი, ნუცა პური, ნუცა სარტყელსა რვალი.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: ვიდრეცა შეხჳდეთ სახლსა, მუნ დაადგერით, ვიდრე მიერ გამოსლვადმდე.
მათა	მცხ.მარკ	და რაოდენთა არა შეგიწყნარნენ თქუენ და არცა ისმინონ თქუენი, გამო-რაჲ-ხჳდოდით მიერ, განიყარეთ მტუერი ფერჴთაგან თქუენთა საწამებელად მათა. ამენ გეტყჳ თქუენ: უმოლხინეს იყოს სოდომისა და გომორისა დღესა მას სასჯელისასა, ვიდრე ქალაქისა მის.
მათ	მცხ.ესა	მეგჳპტელნი ამაოდ და ცუდად გარგებენ თქუენ. მიუთხარ მათ, ვითარმედ ამაო არს ნუგეშინის-ცემაჲ ეგე თქუენი.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდეს მას ფარისეველნი და სადუკეველნი, გამოსცდიდეს მას და ეტყოდეს, რაჲთა სასწაული ზეცით უჩუენოს მათ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: შე-რაჲ-მწუხრდის, სთქუთ: ყუდრო იყოს, რამეთუ წითს ცაჲ.
მას	მცხ.მათე	ნათესავი ბოროტი და მემრუშე სასწაულსა ეძიებს, და სასწაული არა ეცეს მას, გარნა სასწაული იონა წინაწარმეტყუელისაჲ. და დაუტევნა იგინი და წარვიდა.
მათ	მცხ.მათე	და მო-რაჲ-ვიდეს მოწაფენი მისნი მიერ წიაღ, და დაავიწყდა მათ პური მიღებად.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: იხილეთ და ეკრძალენით ცომისაგან ფარისეველთაჲსა და სადუკეველთაჲსა.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო იგინი განიზრახვიდეს გულსა თჳსსა და იტყოდეს, ვითარმედ: პური არა მოვიღეთ.
მათ	მცხ.მათე	გულისჴმა-ყო იესუ და ჰრქუა მათ: რაჲსა ჰზრახავთ გულთა შინა თქუენთა, მცირედ-მორწმუნენო, რამეთუ პური არა მოიხუენით?
მის	მცხ.მეფ4	და მოვიდა ნემან ეტლებითა და ჰუნებითა თჳსითა და დადგა კართა სახლისა მის ელისესთა.
მათ	მცხ.ლუკა	რაჲთა სცნა, რომელთათჳს-იგი ისწავე სიტყუათა მათ კრძალულებაჲ.
მის	მცხ.ლუკა	იყო დღეთა მათ ჰეროდე მეფისა ჰურიასტანისათა მღდელი ვინმე, რომლისა სახელი ზაქარია, შემდგომად დღითი-დღედ მსახურებისა მის აბიაჲსა, და ცოლი მისი ასულთაგან აჰრონისთაჲ, და სახელი მისი ელისაბედ.
მისგან	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე ნემანს: ვიდოდე მშჳდობით! და წარვიდა ქუეყანისა მისგან ისრაჱლისა.
მისსა	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ნემან: უკუეთუ ეგრე არს, მიიღე სამი სასწორი ვერცხლისა. და აიძულა და მისცა სამი სასწორი ვერცხლისა, და შეკრა და შთადვა ორთა გუნდთა და ორი სამოსელი ქმნული და მისცა ორთა მონათა თჳსთა და აღკიდეს წინაშე მისსა.
მან	მცხ.მეფ4	და თქუა ერთმან ვინმე მათგანმან: მოვედ შენცა ნელიად მონათა შენთა თანა. და მან თქუა: მივიდე.
იგი	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე: მიჰყავ და მოიღე თავით შენით და მიჰყო ჴელი თჳსი და მოიღო იგი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა ელისე: ნუ გეშინინ, რამეთუ ჩუენ თანა უმრავლესნი არიან ვიდრე მათ თანა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო ამისა შემდგომად და კრება-ყო ძემან ადერისამან, მეფემან ასურასტანისამან, ყოვლისა მის ბანაკისა თჳსისა, მოვიდა და მოიცვა სამარია.
იგი	მცხ.მარკ	ესმა რაჲ ჰეროდეს, თქუა, ვითარმედ: რომელსა მე თავი მოვჰკუეთე იოვანეს, იგი აღდგომილ არს მკუდრეთით.
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ ჰეროდეს ეშინოდა იოვანესა და იცოდა იგი, რამეთუ კაცი მართალი და წმიდაჲ არს, და სცვიდა მას და ისმინის მისი და მრავალსა პატივსა უყოფდა და ჯეროვნად ისმენდა მისსა.
მათ	მცხ.მათე	არა გიცნობიეს, არცა მოიჴსენეთ ხუთთა მათ პურთაჲ და ხუთ ათასთაჲ მათ, და რაოდენი გოდორი აღიღეთ?
მათ	მცხ.მათე	და არცა შჳდთა მათ პურთაჲ და ოთხ ათასთაჲ მათ, და რაოდენი სფჳრიდი აღიღეთ?
მას	მცხ.მარკ	და შევიდა ასული ჰეროდიაჲსი და როკვიდა; და სთნდა ჰეროდეს და მის თანა მიენაჴეთა. და ჰრქუა ჰეროდე მეფემან ქალსა მას: მთხოვე, რაჲცა გნებავს, და მიგცე შენ.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ გულისჴმა-ყვეს, რამეთუ არა ჰრქუა მათ კრძალვაჲ ცომისაგან პურისა, არამედ მოძღურებისაგან ფარისეველთაჲსა და სადუკეველთაჲსა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იგი გამოვიდა და ჰკითხა დედასა თჳსსა, ვითარმედ: რაჲ ვითხოო? ხოლო მან ჰრქუა მას: თავი იოვანე ნათლის-მცემელისაჲ.
მათ	მცხ.მათე	მო-რაჲ-ვიდა იესუ ადგილთა მათ კესარია ფილიპესთა, ჰკითხვიდა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა: რაჲ თქჳან კაცთა ძისა კაცისა ყოფად?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ ჰრქუეს: რომელთამე იოვანე ნათლის-მცემელი, რომელთამე ელია და სხუათა იერემია გინა ერთი წინაწარმეტყუელთაგანი.
იგი	მცხ.მარკ	და შევიდა ქალი იგი მსრწაფლ მეფისა და ჰრქუა: მნებავს, რაჲთა აწვე მომცე მე ლაკნითა თავი იოვანე ნათლის-მცემელისაჲ.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან ჰრქუა მათ: თქუენ ვინ გგონიე მე ყოფად?
მას	მცხ.მათე	მიუგო სიმონ-პეტრე და ჰრქუა მას: შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისაჲ.
მის	მცხ.მარკ	და მწუხარე იქმნა ჰეროდე მეფე, ხოლო ფიცისა მისთჳს და მის თანა მეინაჴეთა არა ინება შეურაცხ-ყოფაჲ ქალისაჲ მის.
მას	მცხ.მათე	და მე გეტყჳ შენ, რამეთუ შენ ხარ კლდე, და ამას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას.
იგი	მცხ.მათე	და მიგცნე შენ კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი; და რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა; და რომელი განჰჴსნა ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა.
მას	მცხ.მარკ	და მოვიდეს და შემოკრბეს მოციქულნი იესუჲსა და უთხრეს მას ყოველი, რაოდენი ქმნეს და ასწავეს.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ ამცნო მოწაფეთა თჳსთა რაჲთა არავის უთხრან, ვითარმედ იგი არს იესუ ქრისტე.
მისა	მცხ.მათე	მიერითგან იწყო იესუ უწყებად მოწაფეთა თჳსთა, ვითარმედ: ჯერ-არს მისა იერუსალჱმდ აღსლვაჲ და ფრიად ვნებაჲ მღდელთ-მოძღუართაგან და მწიგნობართა და მოხუცებულთა, და მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდა მას პეტრე და იწყო ბრალობად მისა და ჰრქუა: შენდობა იყავნ შენდა, უფალო, არა იყოს ეგრე.
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ უკუეთუ ვისმე უნდეს სული თჳსი განრინებად, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს სული თჳსი ჩემთჳს, მან პოოს იგი.
იგინი	მცხ.მათე	და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე და იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანნა იგინი მთასა მაღალსა თჳსაგან.
მათ	მცხ.მათე	და იცვალა მათ წინაშე სხუად ფერად, და განბრწყინდა პირი მისი ვითარცა მზე. ხოლო სამოსელი მისი იქმნა სპეტაკ, ვითარცა ნათელი.
მის	მცხ.მათე	და აჰა ეჩუენნეს მათ მოსე და ელია მის თანა, და თანა-ზრახვიდეს.
მათ	მცხ.მათე	და ვიდრეღა იგი ამას იტყოდა, აჰა ესერა ღრუბელი ნათლისაჲ აგრილობდა მათ, და აჰა ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო და თქუა: ესე არს ძე ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო-ვიყავ; მაგისი ისმინეთ.
მათ	მცხ.მათე	და მოუჴდა მათ იესუ, შეახო ჴელი და ჰრქუა: აღდეგით და ნუ გეშინინ!
იგინი	მცხ.მათე	და გარდამო-რაჲ-ვიდოდეს იგინი მიერ მთით, ამცნო მათ იესუ და ჰრქუა: ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის ძე კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: ელია მოვიდეს პირველად და კუალად-აგოს ყოველი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ელია აწვე მოვიდა, და არა იცნეს იგი, არამედ უყვეს მას, რაოდენი უნდა. და ეგრეთვე ძესაცა კაცისასა ეგულების ვნებად მათგან.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა მოვიდეს იგინი ერისა მის, მოუჴდა მას კაცი ერთი, მუჴლნი დაიდგინა მის წინაშე და ეტყოდა:
იგი	მცხ.მათე	უფალო, შეიწყალე ძე ჩემი, რამეთუ ცისად-ცისად ბოროტად იგუემების, რამეთუ მრავალ-გზის შთავარდის იგი ცეცხლსა და მრავალ-გზის წყალსა.
იგი	მცხ.მათე	და მოვჰგუარე იგი მოწაფეთა შენთა, და ვერ შეუძლეს განკურნებად მისა.
მას	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ჵ ნათესავი ურწმუნო და გულარძნილი, ვიდრემდის ვიყო თქუენ თანა? ვიდრემდის თავს-ვიდებდე თქუენსა? მომგუარეთ მე იგი აქა!
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა მოჰგუარეს, შეჰრისხნა მას იესუ, და განვიდა მისგან ეშმაკი იგი. და განიკურნა ყრმაჲ იგი მიერ ჟამითგან.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდეს იესუს მოწაფენი თჳსაგან და ჰრქუეს მას: რაჲსათჳს ჩუენ ვერ შეუძლეთ განჴდად მისა?
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა იქცეოდეს იგინი გალილეას, ჰრქუა მათ იესუ, ვითარმედ: ეგულების ძესა კაცისასა მიცემად ჴელთა კაცთასა,
იგინი	მცხ.მათე	და მოკლან იგი, და მესამესა დღესა აღდგეს. ხოლო იგინი შეწუხნეს ფრიად.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა მოვიდეს იგინი კაპერნაუმდ, მოუჴდეს მას, რომელნი-იგი დიდრაქმასა შეჰკრებდეს, და ჰრქუა პეტრეს: მოძღუარმან თქუენმან არა მოგუცესა ხარკი?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას პეტრე: უცხოთაგან. მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: აწ უკუე თავისუფალ სამე არიან შვილნი.
მას	მცხ.მათე	მას ჟამსა შინა მოუჴდეს იესუს მოწაფენი და ეტყოდეს: ვინ-მე უფროჲს იყოს სასუფეველსა ცათასა?
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ღირსნი და მდაბალნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მის	მცხ.ოსე	და თქუა ეფრემ: გარნა განვმდიდრდი, ვპოე აღმოფშჳნვაჲ მის შორის. ყოველნი შრომანი მისნი არა იპოვნენ მისსა, სიცრუისა მიერ ცოდა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ანანია, აზარია და მისაილ უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა, რამეთუ განმარინნა ჩვენ ჯოჯოხეთისაგან და ჴელისა სიკუდილისაჲსა მაცხოვნნა ჩუენ, და გამომიჴსნნა ჩუენ საშუალ მგზებარისაგან ალისა და საშუალისაგან ცეცხლისა მიჴსნნა ჩუენ.
მათ	მცხ.ლუკა	და არა ესუა მათ შვილი, რამეთუ ელისაბედ იყო ბერწ, და ორნივე გარდასრულ იყვნეს დღეთა მათთა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო მღდელობასა მას მისსა, წესსა მას დღითი-დღედისა მისისა წინაშე ღმრთისა,
მას	მცხ.ლუკა	მსგავსად ჩვეულებისა მღდელობისა ჰხუდა მას საკუმეველისა კუმევაჲ და შევიდა ტაძარსა უფლისასა.
მათ	მცხ.დან	და მიმგებელმან თქუა მეფემან: ხოლო ვითარმე ვხედავ მამრთა ოთხთა ჴსნილთა და მოარულთა საშუალ ცეცხლისა და განყოფილებაჲ არა არს მათ შორის? და ხილვაჲ მეოთხისაჲ მსგავს არს ძისა ღმრთისა.
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, ვითარცა ყრმაჲ ესე, იგი უფროჲს იყოს სასუფეველსა ცათასა.
მისა	მცხ.მათე	და რომელმან დააბრკოლოს ერთი მცირეთა ამათგანი ჩემდა მომართ მორწმუნეთაჲ, უმჯობეს არს მისა, დამო-თუ-იკიდოს წისქჳლი ვირით საფქველი ქედსა და დაინთქას იგი უფსკრულსა ზღჳსასა.
მის	მცხ.მათე	ვაჲ სოფლისა ამის საცთურთა მათგან, რამეთუ უნებლიადცა მომავალ არიან საცთურნი; ხოლო ვაჲ მის კაცისა, რომლისაგან მოვიდეს საცთური.
მას	მცხ.მათე	უკუეთუ ჴელი შენი ანუ ფერჴი შენი გაცთუნებდეს შენ, მოიკუეთენ იგი და განაგდენ შენგან: უმჯობეს არს შენდა შესლვაჲ ცხორებასა მკელობელისა გინა უჴელოჲსაჲ, ვიდრე ორნი ჴელნი და ორნი ფერჴნი თუ გესხნენ და შთაჰვარდე ცეცხლსა მას საუკუნესა.
მას	მცხ.დაბ	და მიიწივნეს ადგილსა მას, რომელსა ჰრქუა მას ღმერთმან. და აღაშენა აბრაჰამ საკურთხეველი და დაასხა შეშაჲ. და შეკრა ისაკი, ძე თჳსი, და დადვა იგი საკურთხეველსა მას ზედა შეშასა თანა.
მათ	მცხ.დან	და შემოკრბეს სატრაპესნი და სპისმყუანნი, და ადგილისმთავარნი და ძლიერნი მეფისანი და ჰხედვიდეს მამაკაცთა მათ, რამეთუ ვერ ეუფლა ცეცხლი სხეულთა მათთა, და თმაჲ თავისა მათისაჲ არ შეიტუსა და სარავარნი მათნი არა განირყუნეს, და საყნოსი ცეცხლისაჲ არა იყო მათ შორის.
იგი	მცხ.მათე	და უკუეთუ თუალი შენი გაცთუნებდეს შენ, აღმოიღე იგი და განაგდე შენგან: უმჯობეს არს შენდა ერთ-თუალისაჲ შესლვად ცხორებასა, ვიდრე ორთა თუალთა სხმასა და შთაგდებად გეჰენიასა ცეცხლისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ყოველთა კაცთა სახლისა მისისათა და სახლის ნაშვთა და ვეცხლით ფრდილთა უცხოთესლთაგან ნათესავთა წინა-დასცჳთა მათ.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ისმაილისთჳს, აჰა, ვისმინე შენი, აჰა, ვაკურთხე იგი და განვამრავლო იგი ფრიად, ათორმეტნი ნათესავნი შვნეს და ვყო იგი ნათესავად დიდად.
მის	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ღმერთმან აბრაჰამს: ჰე, აჰა, ცოლმან შენმან გიშვეს შენ ძე და უწოდი სახელი მისი ისაკ. და დავადგინო აღთქუმაჲ ჩემი მისსა მიმართ აღთქუმად საუკუნოდ ყოფად მე მისდა ღმერთად და თესლისა მისისა მის თანა.
მას	მცხ.დაბ	და მოიყუანა აბრაჰამ ისმაილ, ძე თჳსი, და ყოველნი სახლისწულნი და ყოველნი ვეცხლით ფრდილნი თჳსნი და ყოველი წული მამათა სახლსა შინა აბრაჰამისსა და წინა-დასცჳთა დაუცვეთელებაჲ მათი ჟამსა მის დღისასა, ვითარცა ჰრქუა მას ღმერთმან.
იგი	მცხ.მათე	ვითარ ჰგონებთ თქუენ: კაცსა თუ ვისმე ედგას ასი ცხოვარი და შეცსთეს ერთი მათგანი, არამე დაუტევნესა და ოთხმეოც და ათცხრამეტნი იგი მთათა ზედა და წარვიდეს და მოიძიოს შეცთომილი იგი?
იგი	მცხ.მათე	და რაჟამს პოოს იგი, ამენ გეტყჳ თქუენ: უფროჲს უხაროდის მის ზედა, ვიდრე ოთხმეოცდა ათცხრამეტთა მათ, რომელნი არა შეცთომილ იყვნეს.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო უკუეთუ შეგცოდოს შენ ძმამან შენმან, მივედ და ამხილე მას, რაჟამს შენ და იგი ხოლო იყვნეთ მარტონი. უკუეთუ ისმინოს შენი, შეიძინე ძმაჲ იგი შენი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო უკუეთუ მათიცა არა ისმინოს, უთხარ კრებულსა; ხოლო უკუეთუ კრებულისაჲცა არა ისმინოს, იყავნ იგი შენდა, ვითარცა მეზუერე და წარმართი.
იგი	მცხ.მათე	ამენ გეტყჳ თქუენ: რაოდენი შეჰკრათ ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა; და რაოდენი განჰჴსნათ ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა.
მათ	მცხ.მათე	კუალად ამენ გეტყჳ თქუენ: უკუეთუ ორნი თქუენგანნი შეითქუნენ ქუეყანასა ზედა ყოვლისათჳსვე საქმისა, რომელიცა ითხოონ, ეყოს მათ მამისა ჩემისაგან ზეცათაჲსა.
მისდამი	მცხ.დან	და თაყვანის-სცა წინაშე მათსა მეფემან უფალსა, და მიუგო ნაბუქოდონოსორ და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი სედრაქ, მისაქ და აბედნაქოსი, რომელმან მოავლინა ანგელოზი მისი და განარინნა მონანი მისნი, რამეთუ ესვიდეს მისდამი, და სიტყუა მეფისა უგულებელს-ყვეს და განსცნეს სხეულნი მათნი, რათა არა მკუთნველ იქმნენ, არცა თაყუანის-სცენ ყოველსავე ღმერთსა, არამედ ღმერთსა ხოლო მათსა.
იგინი	მცხ.დან	მაშინ მეფემან წარმართნა სედრაქ, მისაქ და აბედნაქო სოფელსა მას ბაბილოვნისასა და აღაორძინნა იგინი და ღირს-ყო წინამძღუანვად ყოველთა ჰურიათა, რომელნი იყვნეს სამეფოსა ქუეშე მისსა:
მას	მცხ.ოსე	განამწყრალა ეფრემ და განარისხა, და სისხლი მისი მას ზედავე გარდაესხას, და ყუედრება მათი მიაგოს მათ უფალმან.
მათსა	მცხ.დან	და შემოვიდოდეს მსახრვალნი, მოგუნი, ღაზარისნი, ქალდეველნი, და ძილისშორისი მე ვთქუ წინაშე მათსა, და თანშეტყუება მისი არა მაუწყეს მე,
მათსა	მცხ.მათე	რამეთუ სადაცა იყვნენ ორნი გინა სამნი შეკრებულ სახელისა ჩემისათჳს, მუნ ვარ მე შორის მათსა.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდა მას პეტრე და ჰრქუა: უფალო, რაოდენ-გზის შემცოდოს ძმამან ჩემმან, და მიუტეო მას? ვიდრე შჳდ-გზისამდეა?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: არ გეტყჳ შენ ვიდრე შჳდ-გზისამდე, არამედ ვიდრე სამეოც და ათ შჳდ-გზის.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა იწყო განგებად, წარმოუდგინეს მას ერთი თანა-მდები ბევრისა ტალანტისაჲ.
მას	მცხ.მათე	და ვითარ არარაჲ აქუნდა მას, რაჲმცა მისცა, უბრძანა უფალმან მისმან განსყიდაჲ ცოლისა მისისაჲ და შვილთა მისთაჲ და რაჲცა აქუნდა მას, და გარდაჴდად იგი.
მას	მცხ.მათე	დავარდა უკუე მონაჲ იგი, თაყუანის-სცემდა მას და ეტყოდა: სულგრძელ იქმენ ჩემ ზედა, უფალო, და ყოველივე მიგცე შენ.
იგი	მცხ.მათე	შეეწყალა უფალსა მისსა მონაჲ იგი და განუტევა იგი და თანა-ნადებიცა იგი მიუტევა მას.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა გამოვიდა მიერ მონაჲ იგი, პოვა ერთი მის თანა მონაჲ, რომელსა თანა-ედვა მისი ასი დრაჰკანი; შეიპყრა იგი და შეაშთობდა მას და ეტყოდა: მომეც, რაჲცა-იგი თანა-გაც.
მას	მცხ.მათე	შეუვრდა მას მოყუასი იგი მისი და ევედრებოდა მას და ეტყოდა: სულგრძელ იქმენ ჩემ ზედა, და ყოველივე მიგცე შენ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მან არა ისმინა მისი, არამედ წარვიდა და შეაგდო იგი საპყრობილესა, ვიდრემდე მისცეს მას თანა-ნადები იგი.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იხილეს რაჲ მის თანა მონათა მათ საქმე ესე, შეწუხნეს ფრიად; და მივიდეს და აუწყეს უფალსა მათსა ყოველივე იგი, რაჲცა იქმნა.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუწოდა მას უფალმან მისმან და ჰრქუა მას: მონაო ბოროტო, ყოველივე თანანადები შენი მოგიტევე შენ, რამეთუ მევედრებოდე მე.
მან	მცხ.ოსე	სიტყჳსაებრ ეფრემისსა სამართალნი მოიხუნა მან შორის ისრაჱლისსა, და დაუდვა ბაალსა და მოკუდა,
იგი	მცხ.მათე	არა ჯერ-იყო შენდაცა, რაჲთამცა შეიწყალე შენ შენ თანა მონაჲ იგი, ვითარცა მე შენ შეგიწყალე?
იგი	მცხ.მათე	და განურისხნა უფალი იგი მისი და მისცა იგი ჴელთა მტანჯველთასა, ვიდრემდის გარდაიჴადოს ყოველი იგი თანა-ნადები მისი.
იგინი	მცხ.ოსე	და აწ შესძინა ცოდვად და ქმნნეს თავთა თჳსთად გამოდნობილნი ვეცხლისაგან მათისა, ხატებისაებრ კერპთაჲსა ქმნულნი ხუროთანი შესრულებულნი მათთჳს. იგინი იტყჳან: დაკლენით კაცნი, რამეთუ ზუარაკნი მოაკლდეს.
მათთჳს	მცხ.ოსე	მეცა ვიქმნე მათთჳს ლომი ძუჲ, ვითარცა ვეფხი გზასა ზედა ასსურასტანისისა.
მათდა	მცხ.მარკ	და გამოვიდა იესუ და იხილა ერი მრავალი და შეეწყალნეს იგინი, რამეთუ იყვნეს, ვითარცა ცხოვარნი, რომელთა არა აქუნ მწყემსი. და იწყო სწავლად მათდა ფრიად.
იგინი	მცხ.ოსე	შევემთხჳო მათ, ვითარცა დათჳ უღონოქმნილი, და განვბძარო შეჴშულობა გულისა მათისა და შეშჭამდენ მათ მუნ ლეკუნი მაღნარისანი, მჴეცთა ველისათა განხეთქნენ იგინი.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარ მრავალი ჟამი წარსულ იყო, მოვიდეს მოწაფენი მისნი და ეტყოდეს მას, ვითარმედ: უდაბნო არს ადგილი ესე, და ჟამი არსღა ფრიად.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ეცით თქუენ მაგათ ჭამადი. ხოლო მათ ჰრქუეს მას: წარვიდეთ და ვიყიდოთ ორასისა დრაჰკნისა პური და ვსცეთ მათ ჭამადი.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: რაოდენი გაქუს პური? მივედით და იხილეთ. და იხილეს და ჰრქუეს: ხუთი პური და ორი თევზი.
მათ	მცხ.მარკ	და უბრძანა მან დასხდომაჲ მათ ყოველთაჲ პურისმტედ-პურისმტედ მწუანვილსა ზედა თივისასა.
მათ	მცხ.მარკ	და მოიღო ხუთი იგი პური და ორი თევზი და აღიხილნა ზეცად და აკურთხა და დამუსრა პური იგი და მისცემდა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთა დაუგონ მათ; და ორი იგი თევზი ეგრეთვე განუყო ყოველთა.
მან	მცხ.მარკ	და მეყსეულად აიძულა მოწაფეთა შესლვად ნავსა, რაჲთა წინა-წარუძღუენ მას წიაღკერძო ზღუასა მას ბეთსაიდად, ვიდრემდე განუტეოს მან ერი იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და უჯმნა მათ და აღვიდა მთასა ლოცვად.
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარცა შემწუხრდა, იყო ნავი იგი შუა ოდენ ზღუასა მას, და იგი თავადი – მარტოჲ ქუეყანასა.
მათა	მცხ.მარკ	და იხილნა იგინი, რამეთუ იურვოდეს სლვასა მას ნავისასა, რამეთუ იყო ქარი იგი პირით კერძო მათსა. და მეოთხესა საჴუმილავსა ღამისასა მოვიდა მათა იესუ სლვით ზღუასა ზედა და უნდა თანა-წარსლვად მათგან.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ვითარცა იხილეს იგი, ვიდოდა რაჲ ზღუასა ზედა, ჰგონებდეს, ვითარმედ საოცარი რაჲმე არს, და ღაღად-ყვეს.
იგი	მცხ.მარკ	და აღვიდა მათ თანა ნავსა, და დასცხრა ქარი იგი; და უმეტესად დაუკჳრდებოდა მოწაფეთა მისთა.
მათ	მცხ.მარკ	რამეთუ ვერ გულისჴმა-ყვეს პურთა მათ ზედა, რამეთუ იყვნეს გულნი მათნი დასულებულ.
მის	მცხ.მარკ	და ვითარ გამო-ოდენ-ვიდეს მიერ ნავით, მეყსეულად იცნეს იგი კაცთა მათ მის ადგილისათა.
მას	მცხ.მარკ	და მიმორბიოდეს ყოველსა მას სოფლებსა და იწყეს მოღებად ყოველთა სნეულთა ცხედრებითა, სადაცა ესმის, ვითარმედ მუნ არს.
მას	მცხ.მარკ	და ვიდრეცა შევიდოდა დაბნებსა და ქალაქებსა და აგარაკებსა, უბანთა ზედა დასდგმიდეს უძლურთა მათთა და ევედრებოდეს მას, რაჲთა ფესუსა ოდენ სამოსლისა მისისასა შეახონ. და რაოდენნი შეეხებოდეს, ცხონდებოდეს.
იგი	მცხ.მეფ4	და დადგა აზაელ წინაშე პირსა ელისესა კრძალვით და ტიროდა კაცი იგი ღმრთისა.
მის	მცხ.ეზრ2	რაჟამს ესმა სანაბალატს და ტობიას და არაბიელთა, ამონელთა, ვითარმედ მარჯვე იქმნა შენება ზღუდეთა იერუსალემისათა, და ვიწყეთ თჳთვეულად ადგილთა საქმისა მის გამოჩინებად, ბოროტ-უჩნდა წინაშე მათსა
მის	მცხ.ეზრ2	შემდგომად ამისა აღვაშენეთ ზღუდენი იგი, გარემოვავლენით კერძო ზღუდისა მის.
იგინი	მცხ.ეზრ2	ისმინე ჩუენი, უფალო, ღმერთო ჩუენო, რამეთუ ვიქმნენით ჩუენ საკიცხელ და შეურაცხ მტერთაგან, და მიაგე ყუედრება მათი თავთა მათთა და მისცენ იგინი საკიცხელად წინაშე წარმტყუენველთა მათთა.
მათ	მცხ.მარკ	მაშინ ჰკითხეს მას ფარისეველთა მათ და მწიგნობართა: რაჲსათჳს მოწაფენი შენნი არა ვლენან მოძღურებისაებრ ხუცესთაჲსა, არამედ უბანელითა ჴელითა ჭამენ პურსა?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ, რამეთუ კეთილად თქუა ესაია წინაწარმეტყუელმან თქუენ ორგულთათჳს. ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: ერი ესე ბაგითა მათითა პატივ-მცემს მე, ხოლო გულნი მათნი შორად განშორებულ არიან ჩემგან.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: კეთილად შეურაცხ-ჰყოფთ მცნებასა ღმრთისასა, რაჲთა მოძღურებაჲ თქუენი დაამტკიცოთ.
მათ	მცხ.მარკ	და არა უტევებთ მათ მამასა და დედასა ყოფად.
მათ	მცხ.მარკ	და მოუწოდა ყოველსა მას ერსა და ეტყოდა მათ: ისმინეთ ჩემი ყოველთა და გულისჴმა-ყავთ:
იგი	მცხ.მარკ	არარაჲ არს კაცისა გარეთ შემავალი მისა, რომელმანცა შეაგინა იგი; არამედ რომელი გამოვალს მისგან, იგი არს, რომელი შეაგინებს კაცსა.
მას	მცხ.მარკ	და ოდეს შევიდა სახიდ ერისა მისგან, ჰკითხვიდეს მას მოწაფენი მისნი იგავისა მისთჳს.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: ეგრეთვე თქუენცა უგულისჴმოვე ხართა და არა გიცნობიეს, რამეთუ ყოველი გარეშე შემავალი კაცსა არა შეაგინებს?
მისთჳს	მცხ.მარკ	რამეთუ ესმა ვისმე დედაკაცსა მისთჳს, რომელსა ესუა ასული სულითა არაწმიდითა ურვეული, და მოვიდა და შეუვრდა ფერჴთა მისთა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო დედაკაცი იგი იყო წარმართი, ნათესავით ასური ფინიკელი, ზღჳსკიდით, და ევედრებოდა მას, რაჲთა განჴადოს ეშმაკი იგი ასულისაგან მისისა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: მაცადე პირველად განძღებად შვილთა, რამეთუ არა კეთილ არს მოღებაჲ პურისაჲ შვილთაგან და დაგებად ძაღლთა.
მან	მცხ.მარკ	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: უფალო, რამეთუ ძაღლნიცა ტაბლასა ქუეშე ჭამედ ნამუსრევისაგან შვილთაჲსა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: მაგის სიტყჳსათჳს ვიდოდე! განსრულ არს ეშმაკი ასულისაგან შენისა.
იგი	მცხ.მარკ	და წარვიდა დედაკაცი იგი სახიდ თჳსა და პოვა, რამეთუ ეშმაკი იგი განსრულ იყო, და ასული იგი მისი შემოსილი, მჯდომარე ცხედარსა ზედა.
მას	მცხ.მარკ	და მერმე კუალად გამოვიდა საზღვართაგან ტჳროსისა და სიდონისათა და მოვიდა ზღუასა მას გალილეაჲსასა, შორის საზღვართა ათქალაქისათა.
მას	მცხ.მარკ	და მოართუეს მას ყრუჲ და ძნიად მეტყუელი და ევედრებოდეს მას, რაჲთა ჴელი დასდვას მას ზედა.
მისგან	მცხ.მარკ	და განიყვანა ერისა მისგან თჳსაგან და დაასხნა თითნი მისნი ყურთა მისთა და ჰნერწყუა და შეახო ენასა მისსა
მას	მცხ.მარკ	და აღიხილნა ზეცად და სულთ-ითქუნა და ჰრქუა მას: ეფფათა! რომელ არს: განეხუენით!
მას	მცხ.მარკ	და მეყსეულად განეხუნეს მას სასმენელნი, და განჰჴსნდა კრულებაჲ ენისა მისისაჲ, და იტყოდა მართლად.
მას	მცხ.მათე	და მისდევდა მას ერი მრავალი, და განკურნნა იგინი მუნ.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდეს მას ფარისეველნი, გამოსცდიდეს მას და ეტყოდეს: უკუეთუ ჯერ-არს კაცისა განტევებაჲ ცოლისა თჳსისაჲ ყოვლისათჳს ბრალისა?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: არა აღმოგიკითხავსა, რამეთუ რომელმან დაჰბადა დასაბამსა, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი?
იგი	მცხ.მათე	და თქუა: ამისთჳს დაუტეოს კაცმან მამაჲ თჳსი და დედაჲ თჳსი და შეეყოს ცოლსა თჳსსა, და იყვნენ ორნივე იგი ერთ ჴორც,
მას	მცხ.მათე	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: რაჲსათჳს უკუე მოსე ამცნო წიგნი განტევებისაჲ მიცემად და განტევებად?
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ, რამეთუ: მოსე გულ-ფიცხელობისა თქუენისათჳს გიბრძანა განტევებაჲ ცოლთა თქუენთაჲ, ხოლო დასაბამსა არა ეგრე იყო.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუეს მას მოწაფეთა მისთა: უკუეთუ ესოდენი ბრალი არს კაცისაჲ დედაკაცისა თანა, არა შეჰგავს ქორწინებაჲ.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: არა ყოველთა დაიტიონ სიტყუაჲ ეგე, არამედ რომელთადა მიცემულ არს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: აცადეთ ყრმებსა მაგას მოსლვად ჩემდა და ნუ აყენებთ მაგათ, რამეთუ ეგევითართაჲ არს სასუფეველი ცათაჲ.
მათ	მცხ.მათე	და დაასხნა მათ ზედა ჴელნი. და ვითარცა წარვიდა მიერ.
მას	მცხ.მათე	აჰა მო-ვინმე-უჴდა მას და ჰრქუა: მოძღვარო სახიერო, რაჲ კეთილი ვქმნე, რაჲთა მაქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ?
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: რაჲსა მეტყჳ მე სახიერით? არავინ არს სახიერი, გარნა მხოლოჲ ღმერთი. ხოლო უკუეთუ გნებავს ცხორებასა შესლვაჲ, დაიმარხენ მცნებანი.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას: რომელნი? ხოლო იესუ ჰრქუა მას, ვითარმედ: არა კაც-ჰკლა, არა იპარო, არა იმრუშო, არა ცილი სწამო;
მას	მცხ.ლუკა	და ყოველი სიმრავლე ერისაჲ ილოცვიდა გარეშე ჟამსა მას საკუმეველისა კუმევისასა.
მათ	მცხ.მარკ	მათ დღეთა შინა მერმე კუალად ერი მრავალი იყო და არარაჲ აქუნდა, რაჲმცა ჭამეს; მოუწოდა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ:
მათა	მცხ.მარკ	და უკუეთუ განუტევნე უზმანი ვანად მათა, დაჰჴსნდენ გზასა ზედა, რამეთუ რომელნიმე მათგანნი შორით მოსრულ არიან.
მან	მცხ.მათე	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ესე ყოველი დამიმარხავს სიყრმით ჩემითგან. რაჲღა მაკლს მე?
მათ	მცხ.მარკ	და ჰკითხა მათ: რაოდენი გაქუს პური? ხოლო მათ ჰრქუეს: შჳდი.
მათ	მცხ.მარკ	და უბრძანა ერსა მას დასხდომაჲ ქუეყანასა და მოიღო შჳდი იგი პური, ჰმადლობდა და განტეხა და მისცემდა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთა დაუგონ მათ; და დაუდგეს ერსა მას.
იგიცა	მცხ.მარკ	და აქუნდა თევზიცა მცირედ, და იგიცა აკურთხა და უბრძანა მან დაგებად.
იგი	მცხ.მარკ	და ჭამეს და განძღეს; და აღიღეს ნეშტი იგი ნამუსრევი შჳდი სფჳრიდი.
მისგან	მცხ.მარკ	და გამოვიდეს ფარისეველნი და იწყეს გამოძიებად მის თანა და ითხოვდეს მისგან სასწაულსა ზეცით და გამოსცდიდეს მას.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ გნებავს, რაჲთა სრულ იყო, წარვედ და განყიდე მონაგები შენი და მიეც გლახაკთა და გაქუნდეს საუნჯე ცათა შინა და მოვედ და შემომიდეგ მე.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა ესმა სიტყუაჲ ესე ჭაბუკსა მას, წარვიდა მწუხარე, რამეთუ იყო იგი მდიდარ ფრიად.
იგინი	მცხ.მარკ	და დაუტევნა იგინი და კუალად შევიდა ნავსა და წარვიდა მიერ კერძო.
მათ	მცხ.მარკ	და დაავიწყდა მიღებად პური, და ერთი ხოლო პური აქუნდა მათ ნავსა შინა.
მათ	მცხ.მათე	მიჰხედა იესუ და ჰრქუა მათ: კაცთაგან შეუძლებელ არს ესე, ხოლო ღმრთისა მიერ ყოველივე შესაძლებელ არს.
მათ	მცხ.მარკ	და ამცნებდა მათ იესუ და ეტყოდა: იხილეთ და ეკრძალენით ცომისაგან ფარისეველთაჲსა და ცომისაგან ჰეროდიანთაჲსა.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მიუგო პეტრე და ჰრქუა მას: აჰა ესერა ჩუენ ყოველი დაუტევეთ და შეგიდეგით შენ; რაჲ-მე იყოს ჩუენდა?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ თქუენ, რომელნი-ეგე შემომიდეგით მე, მერმესა მას შობასა, რაჟამს დაჯდეს ძე კაცისაჲ საყდართა დიდებისა თჳსისათა, დასხდეთ თქუენცა ათორმეტთა საყდართა განსჯად ათორმეტთა ტომთა ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი განიზრახვიდეს ურთიერთას და იტყოდეს, ვითარმედ: პური არა გუაქუს.
მათ	მცხ.მარკ	და გულისჴმა-ყო იესუ და ჰრქუა მათ: რაჲსა ჰზრახავთ გულთა თქუენთა, მცირედ-მორწმუნენო, რამეთუ პური არა გაქუს? არა გიცნობიეს, არცა მოიჴსენეთ, რამეთუ დაბრმობილნი გულნი გქონან თქუენ?
მათ	მცხ.მარკ	ოდეს-იგი ხუთი პური განვტეხე ხუთ ათასთათჳს, და რაოდენი გოდორი სავსე ნამუსრევითა აღიღეთ? ხოლო მათ ჰრქუეს: ათორმეტი.
მათ	მცხ.მარკ	და ოდეს-იგი შჳდი ოთხ ათასთა, რაოდენი სფჳრიდი ნამუსრევი აღიღეთ? და მათ ჰრქუეს: შჳდი.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ვითარ არა გულისჴმა-ჰყავთ?
მას	მცხ.მარკ	და მოვიდა ბეთსაიდად, და მოჰგუარეს მას ბრმაჲ და ევედრებოდეს მას, რაჲთა შეახოს მას.
მას	მცხ.მარკ	და უპყრა ჴელი მისი და განიყვანა იგი გარეშე დაბასა და ჰნერწყუა თუალთა მისთა და დასდვა ჴელი მისი და ჰკითხა მას, რასა-ძი ჰხედავს?
მან	მცხ.მარკ	და მერმე კუალად დაასხნა ჴელნი თუალთა მისთა და აღუხილნა; და მან აღიხილნა და კუალად მოეგო და ხედვიდა ბრწყინვალედ ყოველთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა იორამისთანი და ყოველნი, რაცა ქმნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნთა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთა.
იგი	მცხ.მარკ	და წარავლინა იგი სახიდ თჳსა და ჰრქუა: წარვედ სახიდ შენდა; და დაბად რაჲ შეხჳდე, ნურას ვის უთხრობ დაბასა შინა.
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას მეათორმეტესა იორამისასა, ძისა აქაბისასა, მეფისა ისრაჱლისასა, მეფობდა ოქოზია, ძე იორამისი, მეფე იუდასი.
მათ	მცხ.მარკ	და გამოვიდა იესუ და მოწაფენი მისნი დაბნებსა მას კესარია ფილიპესსა და გზასა ზედა ჰკითხვიდა მოწაფეთა თჳსთა და ეტყოდა მათ: რაჲ თქჳან კაცთა ჩემთჳს ყოფაჲ?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს მას: იოვანე ნათლის-მცემელი, და სხუათა: ელია, და სხუათა: ერთი წინაწარმეტყუელთაგანი.
მას	მცხ.მარკ	ჰრქუა მათ იესუ: თქუენ რაჲ სთქუთ ჩემთჳს, ვინ ვარ მე? მიუგო მას პეტრე და ჰრქუა: შენ ხარ ქრისტე.
მათ	მცხ.მარკ	და შეჰრისხნა მათ, რაჲთა არავის უთხრან მისთჳს.
მისა	მცხ.მარკ	და განცხადებულად სიტყუასა ამას ეტყოდა. და გან-რე-იყვანა და იგი პეტრე და იწყო ბრალობად მისა ამის სიტყჳსათჳს.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო თავადი მიექცა და იხილნა მოწაფენი თჳსნი, შეჰრისხნა პეტრეს და ჰრქუა მას: წარვედ ჩემგან მართლუკუნ, ეშმაკო, რამეთუ არა ჰზრახავ ღმრთისასა, არამედ კაცთასა.
მათ	მცხ.მეფ4	და გოთოლია, დედამან ოქოზისამან, ვითარცა იხილა, რამეთუ მოსწყდეს შვილნი მისნი, წარწყმიდა ყოველი ნათესავი შარავანდედთა მათ.
მათ	მცხ.მარკ	და მოუწოდა ერსა მას მოწაფეთა მისთა თანა და ჰრქუა მათ: რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსლვაჲ, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე.
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ რომელსა უნდეს სულისა თჳსისა განრიდებაჲ, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს სული თჳსი ჩემთჳს გინა სახარებისათჳს, მან აცხოვნოს იგი.
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ რომელსა-იგი სირცხჳლ უჩნდეს ჩემი და სიტყუათა ჩემთაჲ, ნათესავსა ამას მემრუშესა და ცოდვილსა, ძემანცა კაცისამან არცხჳნოს მას, რაჟამს მოვიდეს დიდებითა მამისა თჳსისაჲთა ანგელოზთა თანა წმიდათა.
იგინი	მცხ.მარკ	და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე და იაკობ და იოვანე და აღიყვანნა იგინი მთასა მაღალსა თჳსაგან მარტონი და იცვალა სხუად ხატად წინაშე მათსა.
მათ	მცხ.მათე	და აღუთქუა მათ სასყიდელი თითოეულსა დრაჰკანი დღესა შინა და წარავლინნა იგინი ვენაჴსა თჳსსა.
იგი	მცხ.მათე	და განვიდა იგი მესამესა ჟამსა და პოვნა სხუანი, მდგომარენი უბანთა ზედა უქმად,
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: წარვედით თქუენცა ვენაჴსა ჩემსა და, რაჲ-იგი იყოს სამართალი, მიგცე თქუენ.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო იგინი წარვიდეს. და მერმე განვიდა მეექუსესა და მეცხრესა ჟამსა და ყო ეგრეთვე.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მეათერთმეტესა ჟამსა განვიდა და პოვნა სხუანი მდგომარენი და ჰრქუა მათ: რაჲსა სდეგით თქუენ აქა დღე ყოველ უქმად?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ ჰრქუეს მას, ვითარმედ: არავინ დამიდგინნა ჩუენ. ჰრქუა მათ: წარვედით თქუენცა ვენაჴსა ჩემსა და, რაჲ-იგი იყოს სამართალი, მიიღოთ.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარცა შემწუხრდა, ჰრქუა უფალმან სავენაჴისამან ეზოჲს-მოძღუარსა თჳსსა: მოუწოდე მუშაკთა მათ და მიიღეს თითოჲ დრაჰკანი.
იგი	მცხ.მათე	მოვიდეს პირველისანიცა იგი და ჰგონებდეს, ვითარმედ უფროჲსი მიიღონ, და მიიღეს მათცა თითოჲ დრაჰკანი.
მისთჳს	მცხ.მათე	ხოლო მი-რაჲ-იღეს, დრტჳნვიდეს სახლისა უფლისა მისთჳს
მათ	მცხ.მათე	და იტყოდეს, ვითარმედ: უკუანაჲსკნელთა მათ ერთი ხოლო ჟამი დაყვეს, და სწორ ჩუენდა ჰყუენ იგინი, რომელთა ვიტჳრთეთ სიმძიმე დღისაჲ და სიცხე.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან მიუგო ერთსა მათგანსა და ჰრქუა: მოყუასო, არარას გავნებ შენ, ანუ არა ერთი დრაჰკანი აღგითქუ შენ?
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა აღვიდოდა იესუ იერუსალჱმდ, წარიყვანნა ათორმეტნი იგი მოწაფენი თჳსაგან და მგზავრ ეტყოდა მათ:
იგი	მცხ.მათე	აჰა ესერა აღვალთ იერუსალჱმდ, და ძე კაცისაჲ მიეცეს მღდელთ-მოძღუართა და მწიგნობართა, და დასაჯონ იგი სიკუდილად.
იგი	მცხ.მათე	და მისცენ იგი წარმართთა კიცხევად და ტანჯვად და ჯუარ-ცუმად, და მესამესა დღესა აღდგეს.
მას	მცხ.მათე	მაშინ მოუჴდა იესუს დედაჲ ძეთა ზებედესთაჲ ძეთა მისთა თანა, თაყუანის-სცემდა მას და ითხოვდა რასმე მისგან.
მათ	მცხ.მარკ	და ეჩუენა მათ მოსე ელიაჲს თანა, და იყვნეს იესუჲს თანა და ზრახვიდეს.
მას	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: რაჲ გნებავს? ჰრქუა მას: თქუ, რაჲთა დასხდენ ორნი ესე ძენი ჩემნი ერთი მარჯუენით შენსა და ერთი მარცხენით შენსა სასუფეველსა შენსა.
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა იცით რასა ითხოვთ. ძალ-გიცა შესუმად სასუმელი, რომელი მე მეგულების შესუმად, ანუ ნათლის-ღებაჲ, რომელი მე ნათელ-ვიღო ნათლის-ღებად? ხოლო მათ ჰრქუეს: ძალ-გჳც.
მათ	მცხ.მათე	ვითარცა ესმა ესე ათთა მათ, განრისხნეს ორთა მათ ძმათათჳს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მოუწოდა მათ და ჰრქუა: უწყითა, რამეთუ მთავარნი წარმართთანი უფლებენ მათ ზედა, და დიდ-დიდნი ჴელმწიფებენ მათ ზედა?
იგი	მცხ.მათე	და რომელსა უნებს თქუენ შორის წინა ყოფაჲ, იყოს იგი თქუენდა მონა.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა გამოვიდოდეს იგინი იერიქოჲთ, მისდევდა მას ერი მრავალი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ერი იგი ჰრისხვიდა მათ, რაჲთა დადუმნენ. ხოლო იგინი უფროჲს ღაღადებდეს: შემიწყალენ ჩუენ, უფალო, ძეო დავითისო!
მათ	მცხ.მათე	და დადგა იესუ, მოუწოდა მათ და ჰრქუა: რაჲ გნებავს, და გიყო თქუენ?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუეს მას: უფალო, რაჲთა აღვიხილნეთ თუალნი ჩუენნი.
იგინი	მცხ.მათე	შეეწყალნეს იგინი იესუს და შეახო თუალთა მათთა, და მეყსეულად აღიხილნეს და შეუდგეს მას.
მათ	მცხ.მარკ	და იყო ღრუბელი და აგრილობდა მათ, და ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო და თქუა: ესე არს ძე ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ.
მათ	მცხ.მარკ	და მეყსეულად მიმოიხილეს და არავინ იხილეს, გარნა იესუ ხოლო მათ თანა.
მათ	მცხ.მარკ	და გარდამო-რაჲ-ვიდოდეს მიერ მთით, ამცნო მათ, რაჲთა არავის უთხრან, რაჲ-იგი იხილეს, გარნა ოდეს ძე კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს.
იგი	მცხ.მარკ	და სიტყუაჲ იგი დაიმარხეს თავისა თჳსისა თანა და გამოეძიებდეს ურთიერთას, ვითარმედ: რაჲ არს იგი: ოდეს მკუდრეთით აღდგეს?
მას	მცხ.მარკ	და ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს: ვითარ-მე იტყჳან მწიგნობარნი: ელიაჲსი ჯერ-არს პირველად მოსლვაჲ?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ელია მოვიდეს და კუალად-აგოს ყოველი; და ვითარ წერილ არს ძისა კაცისათჳს, რაჲთა ფრიად ევნოს და შეურაცხ იქმნეს.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა მიეახლნეს იერუსალჱმდ და მოვიდეს ბეთბაგედ და ბეთანიად, მთასა მას ზეთისხილთასა, მაშინ წარავლინნა იესუ ორნი მოწაფეთა მისთაგანნი
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: წარვედით დაბასა მაგას, რომელ არს წინაშე თქუენსა, და მეყსეულად ჰპოოთ ვირი დაბმული და კიცჳ მის თანა; აჰჴსენით და მომგუარეთ მე იგი.
იგინი	მცხ.მათე	და უკუეთუ ვინმე გრქუას რაჲმე თქუენ, არქუთ, ვითარმედ: უფალსა უჴმან ეგე, და მეყსეულად მოავლინნეს იგინი.
იგი	მცხ.მათე	ესე ყოველი იქმნა, რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელ თქუა:
იგი	მცხ.მათე	არქუთ ასულსა სიონისასა: აჰა ესერა მეუფე შენი მოვალს შენდა მშჳდი და ზე ზის იგი ვირსა და კიცუსა, ნაშობსა კარაულისასა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მოწაფენი იგი წარვიდეს და ყვეს ეგრეთ, ვითარცა უბრძანა მათ იესუ.
იგი	მცხ.მათე	და მოჰგუარეს ვირი იგი და კიცჳ მის თანა და დაასხეს მას ზედა სამოსელი, და დაჯდა მას ზედა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო უმრავლესი იგი ერი დაუფენდა სამოსელსა მათსა გზასა ზედა, და სხუანი მოჰკაფდეს რტოებსა ხეთაგან და დაუფენდეს გზასა ზედა.
იგი	მცხ.მათე	და ერი იგი, რომელი წინა-უვიდოდა და რომელი უკანა შეუდგა, ღაღადებდეს და იტყოდეს: ოსანა ძესა დავითისსა! კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა! გუაცხოვნენ ჩუენ, რომელი ხარ მაღალთა შინა!
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა შევიდა იგი იერუსალჱმდ, შეიძრა ქალაქი იგი ყოველი და იტყოდეს: ვინ არს ესე?
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ერი იგი ეტყოდა: ესე არს წინაწარმეტყუელი იესუ ნაზარეთით გალილეაჲსაჲთ.
მას	მცხ.მათე	და შევიდა იესუ ტაძარსა მას ღმრთისასა და გამოასხა ყოველი იგი განმსყიდელი და ყოველი, რომელი იყიდდა ტაძარსა მას შინა, და ტაბლები იგი მეკერმეთაჲ მათ დაამჴუა და დასასხდომლები იგი ტრედის-მოფარდულთაჲ მათ დაუქცია.
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა მათ: წერილ არს: სახლსა ჩემსა სახლ სალოცველ ეწოდოს, ხოლო თქუენ გიყოფიეს იგი ქუაბ ავაზაკთა.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდეს მას ბრმანი და მკელობელნი ტაძარსა მას შინა, და განკურნნა იგინი.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა იხილეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და მწიგნობართა, რომელ-იგი ქმნნა სასწაულნი, და ყრმები იგი, რომელ ღაღადებდეს ტაძარსა მას შინა და იტყოდეს: ოსანა ძესა დავითისსა,
მის	მცხ.ლუკა	და ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისაჲ, მდგომარე მარჯუენით საკურთხევლისა მის საკუმეველთაჲსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და შეძრწუნდა ზაქარია, იხილა რაჲ იგი, და შიში დაეცა მას ზედა.
მან	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ნუ გეშინინ, ზაქარია, რამეთუ შეისმნეს ვედრებანი შენნი, და ცოლმან შენმან ელისაბედ გიშვეს შენ ძე, და უწოდი სახელი მისი იოვანე.
იგი	მცხ.ლუკა	და იგი თავადი პირველად განვიდეს წინაშე მისსა სულითა და ძალითა ელიაჲსითა მოქცევად გულნი მამათანი შვილთა მიმართ და ურჩნი გონებითა მართალთაჲთა განმზადებად უფლისა ერი მომზადებული.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა ზაქარია ანგელოზსა მას: რაჲთა ვცნა ესე, რამეთუ მე მოხუცებულ??ი გარდასრულ არს დღეთა მისთა?
მან	მცხ.ლუკა	მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა: მე ვარ გაბრიელ, წინაშე მდგომელი პირსა ღმრთისასა, და მოვივლინე სიტყუად შენდა და ხარებად ამას.
იგინი	მცხ.მათე	დაუტევნა იგინი და განვიდა გარე ქალაქით ბეთანიად და იქცეოდა მუნ.
მას	მცხ.მათე	განრისხნეს და ჰრქუეს მას: გესმისა, რასა-ესე იტყჳან? ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ჰე; არასადა აღმოგიკითხავსა, ვითარმედ: პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲთა დაამტკიცე ქებაჲ?
იგი	მცხ.მათე	და იხილა ლეღჳ ერთი გზასა ზედა და მოვიდა მისა და არარაჲ პოვა მას შინა, გარნა ფურცელი ხოლო. და ჰრქუა მას: ნუღარა იყოფინ ნაყოფი შენგან საუკუნოდ! და განჴმა ლეღჳ იგი მეყსეულად.
მათ	მცხ.მათე	ვითარცა იხილეს მოწაფეთა მათ, დაუკჳრდა და იტყოდეს: ვითარ მეყსეულად განჴმა ლეღჳ იგი!
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: უკუეთუ გაქუნდეს სარწმუნოებაჲ და არა შეორგულდეთ, არა ხოლო ლეღჳსაჲ ამის ჰყოთ, არამედ ჰრქუათ-თუ მთასა ამას: აღიფხუერ ამიერ და შთავარდი ზღუასა! – იყოს ეგრე.
იგი	მცხ.მათე	და მო-რაჲ-ვიდა იგი ტაძრად, მოუჴდეს მას მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მოხუცებულნი ერისანი, ვითარ-იგი ასწავებდა ერსა, და ჰრქუეს მას: რომლითა ჴელმწიფებითა ამას იქმ, და ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე?
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: გკითხო მეცა თქუენ სიტყუაჲ ერთი, რომელი უკუეთუ მითხრათ მე, მეცა გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ვიქმ ამას.
იგინი	მცხ.მათე	ნათლის-ცემაჲ იოვანესი ვინაჲ იყო: ზეცით ანუ კაცთაგან? ხოლო იგინი განიზრახვიდეს თჳსაგან და იტყოდეს: უკუეთუ ვთქუათ: ზეცით იყო, გურქუას ჩუენ: რაჲსათჳს უკუე არა გრწმენა მისი?
მისსა	მცხ.ზაქ	არა ესე არიანა სიტყუანი, რომელთა იტყოდა უფალი ჴელითა წინაწარმეტყუელთა წინაპართაჲთა, ოდეს იყო იერუსალიმი დამკჳდრებული და წარმართებული და ქალაქი გარემოჲს მისსა და მთობი და ველობი დამკჳდრებულ იყო?
იგინი	მცხ.ზაქ	და განვჴადნე იგინი ყოველთა მიმართ წარმართთა, რომელნი არა უწყოდნეს და ქვეყანაჲ უჩინო იქმნეს უკანაგან მათსა, არა ვინ იყოს განმვლელისაგან დამქცევისა და დააწესეს ქუეყანა რჩეული უჩინოსაქმნელად.
მანცა	მცხ.მათე	და მიუგეს იესუს და ჰრქუეს: არა უწყით. ჰრქუა მათ მანცა: არცა მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ვიქმ ამას.
მის	მცხ.მათე	აწ ვითარ ჰგონებთ თქუენ? კაცსა ვისმე ესხნეს ორ ძე; მოვიდა პირველისა მის და ჰრქუა: შვილო, წარვედ დღეს და იქმოდე ვენაჴსა ჩემსა.
მას	მცხ.მათე	და მოუჴდა მეორესა მას და ჰრქუა ეგრეთვე. ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: წარვიდე, უფალო; და არა წარვიდა.
მას	მცხ.მათე	ვინ ორთა ამათგანმან ყო ნებაჲ მამისა თჳსისაჲ? ჰრქუეს მას: პირველმან მან. ჰრქუა მათ იესუ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ მეზუერენი და მეძავნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ღმრთისასა.
მათ	მცხ.ზაქ	ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: უკეთუ უძალოობდეს წინაშე ყოველთა ნეშტთა ამის ერისათა მათ დღეთა შინა, ნუ წინაშეცა ჩემსა უძალოობდეს, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი.
მისი	მცხ.მათე	რამეთუ მოვიდა თქუენდა იოვანე გზითა სიმართლისაჲთა, და არა გრწმენა მისი, ხოლო მეზუერეთა და მეძავთა ჰრწმენა მისი; ხოლო თქუენ იხილეთ და არა შეინანეთ უკუანაჲსკნელ, რაჲთამცა გრწმენა მისი.
მათდა	მცხ.ზაქ	და შევიყვანნე იგინი და დავაშენნე შორის იერუალჱმსა და იყვნენ ჩემდა ერად და მე ვიყო მათდა ღმერთად ჭეშმარიტებისა მიერ და სიმართლისა მიერ.
მას	მცხ.მარკ	არამედ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ელია მოვიდა, და უყვეს მას, რაოდენი უნდა, ვითარცა წერილ არს მისთჳს.
მათ	მცხ.მათე	და რაჟამს მოიწია ჟამი ნაყოფთაჲ, მოავლინნა მონანი მისნი მოქმედთა მათ მოღებად ნაყოფისა მისისა.
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდა მოწაფეთა მისთა თანა, იხილა ერი გარემო მათსა, და მწიგნობარნი გამოეძიებდეს მათ თანა.
იგი	მცხ.მათე	და შეიპყრნეს მოქმედთა მათ მონანი იგი მისნი, რომელთამე სცეს, რომელნიმე მოსწყჳდეს და რომელთამე ქვაჲ დაჰკრიბეს.
მათცა	მცხ.მათე	კუალად წარავლინნა სხუანი მონანი, უმრავლესნი პირველთასა, და მათცა ეგრეთვე უყვეს.
იგი	მცხ.მარკ	და მეყსეულად ყოველმან ერმან იხილა იგი და დაუკჳრდა და მორბიოდეს და მოიკითხეს იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰკითხა მწიგნობართა მათ და ჰრქუა: რასა გამოეძიებთ ურთიერთას?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო უკუანაჲსკნელ მიუვლინა მათ ძე თჳსი და თქუა: შე-ხოლო-თუ-იკდიმონ ძისაგან ჩემისა.
მის	მცხ.მარკ	და მი-ვინმე-უგო მას ერთმან მის ერისაგანმან და ჰრქუა: მოძღუარ, მოვიყვანე ძე ჩემი შენდა, რომლისა თანა არს სული უტყუებისაჲ.
იგი	მცხ.მათე	და შეიპყრეს იგი და განიყვანეს გარეშე სავენახისა მის და მოკლეს.
მის	მცხ.მათე	რაჟამს უკუე მოვიდეს უფალი სავენაჴისაჲ მის, რაჲ-მე უყოს ქუეყანის-მოქმედთა მათ?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუეს მას: ბოროტნი იგი ბოროტად წარწყმიდნეს და ვენაჴი იგი მისცეს სხუათა ქუეყანის-მოქმედთა, რომელთა მოსცენ მას ნაყოფი ჟამსა თჳსსა.
იგი	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა: ჵ ნათესავი ურწმუნოჲ! ვიდრემდე ვიყო თქუენ თანა? ვიდრემდე თავს-ვიდებდე თქუენსა? მომგუარეთ მე იგი აქა!
იგი	მცხ.მარკ	და მოჰგუარეს იგი მას. და იხილა რაჲ იგი, მეყსეულად სულმან არაწმიდამან დააკუეთა იგი; და და-რაჲ-ეცა ქუეყანასა, გორვიდა და პეროოდა.
მან	მცხ.მარკ	და ჰკითხა იესუ მამასა მისსა: რაოდენი ჟამი აქუს, ვინაჲთგან შეემთხჳა ესე? ხოლო მან ჰრქუა: სიყრმითგან.
მას	მცხ.ზაქ	ნეშტი სიტყჳსა უფლისაჲ ქუეყანასა შინა სედრაქს და დამასკისა მსხუერპლი მას მით, რამეთუ უფალი ზედა ხედავს კაცთა და ყოველთა ტომთა ისრაჱლისათა
მას	მცხ.მათე	და რომელი დაეცეს ლოდსა მას ზედა, შეიმუსროს; და რომელსა ზედა დაეცეს, განანქრიოს იგი.
მით	მცხ.ოსე	და სალმობანი, ვითარცა შობადისანი, მოვიდენ მისსა. ესე არს ძე შენი ცნობილი მით, რამეთუ აწ ვერ დაუთმოს შემუსრვასა შვილთასა.
მათ	მცხ.მათე	და ესმნეს რაჲ მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა იგავნი ესე მისნი, ცნეს, რამეთუ მათთჳს თქუნა.
მისგან	მცხ.მათე	და ეძიებდეს მას შეპყრობად და ეშინოდა მისგან, რამეთუ ვითარცა წინაწარმეტყუელი აქუნდა მათ იგი.
მათ	მცხ.მათე	და მერმე მიუგო მათ იესუ იგავით და ჰრქუა:
იგი	მცხ.ზაქ	ამისთჳს, ამათ იტყჳს უფალი: დაიმკჳდრნეს იგინი და დაჴადოს ზღუად ძალი მისი და იგი ცეცხლისა მიერ განილიოს.
მათ	მცხ.მათე	და წარავლინნა მონანი თჳსნი მოწოდებად ჩინებულთა მათ ქორწილსა მას, და არა ინებეს მოსლვად.
მათ	მცხ.მათე	კუალად წარავლინნა სხუანი მონანი და ჰრქუა: არქუთ ჩინებულთა მათ: აჰა ესერა პური ჩემი მზა-მიყოფიეს, ზუარაკები და უსხები ჩემი დაკლულ არიან, და ყოველივე მზა არს, მოვედით ქორწილსა ამას.
იგინი	მცხ.ოსე	ჴელისაგან ჯოჯოხეთისა ვიჴსნნე იგინი და სიკუდილისაგან ვიჴსნნე იგინი. სადა არს ძლევაჲ შენი, სიკუდილო? სადა არს საწერტელი შენი ჯოჯოხეთო? ნუგეშინის-ცემაჲ დაფარულ არს თვალთაგან ჩემთა
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ უდებ-ყვეს და წარვიდეს: რომელიმე თჳსსა აგარაკსა, რომელიმე სავაჭროსა თჳსსა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო სხუათა შეიპყრეს მონანი იგი მისნი, აგინნეს და მოსწყჳდნეს.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: უკუეთუ ძალ-გიც რწმუნებად, ყოველივე შესაძლებელ არს მორწმუნისა.
მათ	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ ამან საშუალ ძმათა განწვალოს, მოაწიოს ცეცხლი, ქარი უფალმან უდაბნოჲთ მათ ზედა, და განაჴმნეს ძარღუნი მისნი და მოაოჴრნეს წყარონი მისნი. ამან განაჴმოს ქუეყანაჲ მისი და ყოველნი ჭურჭელნი გულისსათქმელნი მისნი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მეუფე იგი განრისხნა, ესმა რაჲ ესე, და მიავლინა ერი თჳსი და მოსრნა კაცის-მკლველნი იგი და ქალაქი იგი მათი მოწუა ცეცხლითა.
მათ	მცხ.ზაქ	და მოუგუარო სახლსა ჩემსა აღმართებაჲ, არა სიარულად, არცა კუალადქცევა, და არა მივიდეს მათ ზედა არღა მერმე მდევნელი; მით, რამეთუ აწ ვიხილე თვალთა მიერ ჩემთა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მონათა თჳსთა: ქორწილი ესე მზა არს, ხოლო ჩინებულნი იგი არა ღირს იყვნეს.
იგი	მცხ.მათე	და განვიდეს მონანი იგი მისნი გზათა ზედა და შეკრიბეს ყოველი, რაოდენი პოეს ბოროტი და კეთილი. და აღივსო ქორწილი იგი მეინაჴითა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო შე-რაჲ-ვიდა მეუფე იგი ხილვად მეინაჴეთა მათ, იხილა მუნ კაცი, რომელსა არა ემოსა სამოსელი საქორწინე.
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა მას: მოყუასო, ვითარ შემოხუედ აქა, რამეთუ არა გმოსიეს სამოსელი საქორწინე? ხოლო იგი დუმნა.
მან	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მეუფემან მან მსახურთა თჳსთა: შეუკრენით მაგას ჴელნი და ფერჴნი და განაგდეთ ეგე ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
მათ	მცხ.ზაქ	უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, შეეწევის ამათ, და განჰლევენ მათ და შთაჰფლვენ მათ ქვათა მიერ შურდულისათა და შესუმენ სისხლსა მათსა, ვითარცა ღჳნოსა, და აღავსებენ ფიალთა, ვითარცა საკურთხეველსა.
იგინი	მცხ.ზაქ	და აცხოვნეს იგინი უფალმან ღმერთმან დღესა შინა, ვითარცა ცხოვარნი, ერი მისი მით, რამეთუ ქვანი წმიდანი გორვენ ქვეყანასა ზედა მისსა,
იგი	მცხ.მათე	მაშინ წარვიდეს ფარისეველნი იგი და ზრახვა-ყვეს, რაჲთა სიტყჳთა საფრჴე უგონ მას.
მათა	მცხ.მეფ4	და თქუა ებგურმან: მიიწია მოციქული იგი მათა და არავე უკმოიქცა, რომელსა-იგი მიჰყვანდა იუ, ძე ამესასი, მიაწია, რამეთუ მრისხანედ მიაწია.
მის	მცხ.მარკ	და მეყსეულად ჴმა-ყო მამამან მის ყრმისამან და ჰრქუა ცრემლით: მრწამს, უფალო, შემეწიე ურწმუნოებასა ჩემსა.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა იხილა იესუ, რამეთუ შეკრბებოდა ერი მის ზედა, შეჰრისხნა სულსა მას და ჰრქუა უტყუსა და ყრუსა სულსა: მე გიბრძანებ შენ: განვედ მაგისგან და ნუღარა შეხუალ მაგისა!
იგი	მცხ.მარკ	და ღაღატ-ყო და ფრიად გორვიდა და განვიდა მისგან; და იქმნა იგი, ვითარცა მკუდარი, ვითარმედ მრავალნი იტყოდესცა, ვითარმედ: მოკუდა.
მას	მცხ.მეფ4	აღდგა და წარვიდა იუ სამარიად და ვიდრე-იგი მივიდოდა ბეთაკადს ოდენ გზასა მას სამწყსოთასა,
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა შევიდა იესუ სახიდ, მოწაფეთა მისთა თჳსაგან ჰკითხეს მას: რაჲსათჳს ჩუენ ვერ შეუძლეთ განძებად მას?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: ესე ნათესავი ვერ შესაძლებელ არს განსლვად, გარნა ლოცვითა და მარხვითა.
იგი	მცხ.მეფ4	და აწ მომგუარენით მე ყოველნი იგი წინაწარმეტყუელნი ბაალისნი, და ყოველნი მონანი მისნი და ქურუმნი მისნი, და ერთიმცა კაცი ნუ მოაკლდებინ, რამეთუ შესაწირავი დიდი არს ბაალისი. და რომელ-იგი დამაკლდეს, მოკუდეს. და იუ ყო შეტყუილით, რათა მოსრნეს მონანი იგი ბაალისნი.
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ ასწავებდა მოწაფეთა თჳსთა და ეტყოდა მათ, რამეთუ: ძე კაცისაჲ მიეცემის ჴელთა კაცთასა, და მოკლან იგი; და, მო-რაჲ-კუდეს, მესამესა დღესა აღდგეს.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი უმეცარ იყვნეს სიტყუასა ამას და ეშინოდა კითხვად მისა.
იგი	მცხ.მეფ4	და წარავლინა იუ ყოვლისა ისრაჱლისა მიმართ და მოკრბეს ყოველნი მონანი ბაალისნი, და არავინ დაშთა, რომელნი არა მოიწივნეს მუნ და შევიდეს სახლსა ბაალისასა, და აღივსო სახლი იგი ბაალისი კიდით კიდედ.
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდა კაპერნაუმდ. და ვითარცა შევიდა იგი სახლსა, და ჰკითხვიდა მათ, რასა-იგი იცილობდეს ურთიერთას გზასა ზედა.
მათ	მცხ.მარკ	და დაჯდა და მოუწოდა ათორმეტთა მათ და ჰრქუა: ვის უნდეს თქუენგანსა პირველ ყოფაჲ, იყოს იგი ყოველთა მრწემ და ყოველთა მსახურ.
იგი	მცხ.მეფ4	იორდანითგან და მზისა აღმოსავალით კერძო ყოველი იგი ქუეყანა გალაადისი და გაადისი და რუბენისი და მანასესი არუელითგან, რომელ არს კიდესა მის თანა ნაღვარევისასა არნონისსა, და გალაადი და ბასანი.
მათ	მცხ.მარკ	და მოიყვანა ყრმაჲ და დაადგინა იგი შორის მათსა და მკლავთა მიიქუა იგი და ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.მარკ	მიუგო მას იოვანე და ჰრქუა: მოძღუარ, ვიხილეთ ვინმე, რომელი სახელითა შენითა ეშმაკთა განასხმიდა, რომელი ჩუენ არა შეგჳდგს, და ვაყენებდით მას, რამეთუ არა შემიდგს ჩუენ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან ჰრქუა: ნუ აყენებთ მას, რამეთუ არავინ არს, რომელმან ქმნეს ძალი სახელითა ჩემითა და ჴელ-ეწიფოს ბოროტის-სიტყუად ჩემდა.
მისა	მცხ.მარკ	და რომელმან დააბრკოლოს ერთი მცირეთაგანი მორწმუნეთაჲ ჩემდა მომართ, უმჯობეს არს მისა გამო-თუმცა-იბა ქედსა მისსა წისქჳლის ქვაჲ ვირით საფქველი და შთავარდა ზღუასა.
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ დაგაბრკოლებდეს ჴელი შენი, მოიკუეთე იგი: უმჯობეს არს შენდა უჴელოჲსაჲ შესლვად ცხორებასა, ვიდრე ორთა ჴელთა სხმასა და შესლვად გეჰენიასა, ცეცხლსა მას უშრეტსა.
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ ფერჴი შენი დაგაბრკოლებდეს შენ, მოიკუეთე იგი: უმჯობეს არს შენდა მკელობელისაჲ შესლვად ცხორებასა, ვიდრე ორითა ფერჴითა შთაგდებად გეჰენიასა, ცეცხლსა მას უშრეტსა,
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ თუალი შენი გაცთუნებდეს შენ, აღმოიღე იგი: უმჯობეს არს შენდა ერთითა თუალითა შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა, ვიდრე ორითა თუალითა შთაგდებად გეჰენიასა ცეცხლისა უშრეტისასა.
იგი	მცხ.მარკ	კეთილ არს მარილი; ხოლო უკუეთუ მარილი უმარილო იქმნეს, რაჲთაღა შეინელოს იგი? გაქუს თავისა თქუენისა მარილი და მშჳდობით იყვენით ურთიერთას.
მისა	მცხ.მარკ	და აღდგა მიერ იესუ და მოვიდა საზღვართა ჰურიასტანისათა, წიაღ-იორდანესა, და შეკრბებოდა მისა კუალად ერი, და, ვითარცა ჩუეულ იყო, კუალად ასწავებდა მათ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო ფარისეველნი იგი მოუჴდეს და ჰკითხვიდეს მას: უკუეთუ ჯერ-არს კაცისა ცოლისა თჳსისა განტევებაჲ? და გამოსცდიდეს მას.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ვითარ გამცნო თქუენ მოსე?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ჰრქუეს: მოსე ბრძანა წიგნი განშორებისაჲ მიცემად და განტევებად.
მათ	მცხ.მარკ	ვითარცა იხილა იესუ, შეჰრისხნა მათ და ჰრქუა: აცადეთ ყრმებსა მაგას მოსვლად ჩემდა და ნუ აყენებთ მაგათ, რამეთუ ეგევითართაჲ არს სასუფეველი ცათაჲ.
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: გულფიცხელობისა თქუენისათჳს დაწერა მოსე მცნებაჲ ეგე.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო დასაბამითგან დაბადებისაჲთ მამაკაცად და დედაკაცად შექმნნა იგინი ღმერთმან და თქუა:
იგი	მცხ.მარკ	და იყვნენ ორნივე იგი ერთ ჴორც, ვითარმედ არღარა არიან ორ, არამედ ერთ ჴორც.
იგი	მცხ.მათე	მიჩუენეთ დრაჰკანი იგი ხარკისაჲ! ხოლო მათ მოართუეს მას დრაჰკანი.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: ვისი არს ხატი ესე ანუ ზედაწერილი?
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუეს მას: კეისრისაჲ. მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: მიეცით კეისრისაჲ კეისარსა და ღმრთისაჲ ღმერთსა.
იგი	მცხ.მათე	და ესმა რაჲ ესე, დაუკჳრდა და დაუტევეს იგი და წარვიდეს.
მას	მცხ.მათე	მას დღესა შინა მოუჴდეს მას სადუკეველნი, რომელნი იტყოდეს, ვითარმედ: არა არს აღდგომაჲ. ჰკითხეს მას
მან	მცხ.მათე	იყვნეს უკუე ჩუენ შორის შჳდნი ძმანი. და პირველმან მან შეირთო და მოკუდა, და არა დაშთა თესლი, და დაუტევა ცოლი თჳსი ძმასა თჳსსა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო უკუანაჲსკნელ ყოველთასა მოკუდა დედაკაციცა იგი.
მას	მცხ.მათე	აწ უკუე აღდგომასა მას ვისა შჳდთა მათგანისა იყოს იგი ცოლად, რამეთუ ყოველთა ესუა იგი?
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: სცთებით, რამეთუ არა იცნით წიგნნი, არცა ძალი ღმრთისაჲ,
მას	მცხ.მათე	რამეთუ აღდგომასა მას არცა იქორწინებოდიან, არცა განჰქორწინებდენ, არამედ, ვითარცა ანგელოზნი ღმრთისანი, იყვნენ ცათა შინა.
იგი	მცხ.ლუკა	და დგა ერი იგი და ელოდა ზაქარიას და უკჳრდა დაყოვნებაჲ იგი მისი ტაძარსა მას შინა.
მას	მცხ.მარკ	და მერმე სახლსა რაჲ შინა იყო, კუალად მისვე სიტყჳსათჳს ჰკითხვიდეს მას მოწაფენი მისნი. ხოლო იესუ ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.ლუკა	და გამო-რაჲ-ვიდა, ვერ ეძლო სიტყუად მათდა, და ცნეს, რამეთუ ჩუენებაჲ რაჲმე იხილა ტაძარსა მას შინა; და იგი წამ-უყოფდა მათ და დაადგრა უტყუად.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა აღესრულნეს დღენი იგი მსახურებისა მისისანი, წარვიდა სახიდ თჳსა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო აღდგომისათჳს მკუდართასა არა აღმოგიკითხავსა თქუმული იგი ღმრთისამიერი, რომელსა იტყჳს:
მას	მცხ.მათე	და ესმა რაჲ ესე ერსა მას, დაუკჳრდებოდა მოძღურებაჲ იგი მისი.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო ფარისეველთა რაჲ ესმა, რამეთუ დაუყო პირი სადუკეველთა მათ, შეკრბეს ერთად.
მას	მცხ.მათე	და ჰკითხა ერთმან მათგანმან სჯულის-მოძღუარმან, გამოსცდიდა მას და ეტყოდა:
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა.
იგი	მცხ.მათე	შეკრებულ რაჲ იყვნეს ფარისეველნი იგი, ჰკითხა მათ იესუ
მათ	მცხ.მათე	და ჰრქუა: ვითარ ჰგონებთ თქუენ ქრისტესთჳს, ვისი ძე არს? ხოლო მათ ჰრქუეს: დავითისი.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: ვითარ უკუე დავით სულითა ჰხადის მას უფლად და იტყჳს:
მას	მცხ.მათე	უკუეთუ დავით სულითა უფლად ხადის მას, ვითარ ძე მისი არს?
მისა	მცხ.მათე	და ვერვის ეძლო სიტყჳს-მიგებად მისა, არცაღა ვინ იკადრა მიერ დღითგან კითხვად მისა არღარაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და შემდგომად დღეთა მათ მიუდგა ელისაბედ, ცოლი მისი, და იფარვიდა თავსა თჳსსა ხუთ თუე და იტყოდა,
მის	მცხ.ლუკა	ქალწულისა, თხოილისა ქმრისა, რომლისა სახელი იოსებ, სახლისაგან და ტომისა დავითისა, და სახელი ქალწულისაჲ მის მარიამ.
მისა	მცხ.ლუკა	და შევიდა ანგელოზი იგი მისა და ჰრქუა: გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა. კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის.
მან	მცხ.მარკ	უკუეთუ განუტეოს ქმარმან ცოლი თჳსი და შეირთოს სხუაჲ, მან იმრუშა.
მათ	მცხ.მარკ	და მოჰგურიდეს მას ყრმებსა, რაჲთა ჴელი დასდვას მათ; ხოლო მოწაფენი აყენებდეს მათ, რომელნი-იგი მოჰგურიდეს.
მათ	მცხ.მარკ	და შეიტკბობდა მათ და დაასხმიდა მათ ზედა ჴელთა და აკურთხევდა მათ.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა გამოვიდა იგი გზასა, ესერა მდიდარი ვინმე მორბიოდა მისა და მუჴლნი დაიდგნა მის წინაშე, ევედრებოდა მას და ეტყოდა: მოძღუარო სახიერო, რომელი საქმე ვქმნე, რაჲთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდრო?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: რაჲსა მეტყჳ მე სახიერით? არავინ არს სახიერ, გარნა ღმერთი მხოლოჲ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მას: ესე ყოველი ვყავ სიჭაბუკით ჩემითგან. რაჲღა მაკლს მე?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მიჰხედა და შეუყუარდა იგი და ჰრქუა მას: უკუეთუ გნებავს სრულ ყოფაჲ, ერთიღა გაკლს შენ: წარვედ და, რაოდენი გაქუს, განყიდე და მიეც გლახაკთა და გაქუნდეს საუნჯე ცათა შინა, აღიღე ჯუარი, მოვედ და შემომიდეგ მე.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იგი შეწუხნა ამის სიტყჳსათჳს და წარვიდა მწუხარე, რამეთუ აქუნდა მონაგები ფრიად.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მოწაფეთა დაუკჳრდებოდა სიტყუასა ამას ზედა, ხოლო იესუ კუალად მიუგო და ჰრქუა მათ: რაოდენ ძნელ არს, რომელნი საფასეთა ესვენ, შესლვაჲ სასუფეველსა ღმრთისასა!
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ უმეტესად განუკჳრდებოდა და იტყოდეს ურთიერთას: და ვის ძალ-უც ცხორებად?
მათ	მცხ.მარკ	მიჰხედა მათ იესუ და ჰრქუა: კაცთა მიერ შეუძლებელ არს, არამედ არა ღმრთისაგანცა, რამეთუ ყოველივე შესაძლებელ არს ღმრთისა მიერ.
მისა	მცხ.მარკ	იწყო პეტრე სიტყუად მისა და ჰრქუა: აჰა ესერა ჩუენ დაუტევეთ ყოველივე და შეგიდეგით შენ.
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: არავინ არს, რომელმან დაუტევა სახლი, გინა ძმანი, გინა დანი, გინა მამაჲ, გინა დედაჲ, გინა ცოლი, გინა შვილნი, გინა აგარაკნი ჩემთჳს და სახარებისა ამისთჳს,
მისა	მცხ.მარკ	და იყვნეს გზასა ზედა და აღვიდოდეს იერუსალჱმდ; და იესუ წინა-უძღოდა მათ, და დაუკჳრდებოდა მოწაფეთა. ხოლო იგინი მისდევდეს მას და ეშინოდა. და წარმოიყვანნა კუალად ათორმეტნი იგი და იწყო თხრობად მათა მერმისა მისთჳს, რომელი შემთხუევად იყო მისა,
იგი	მცხ.მარკ	ვითარმედ: აჰა ესერა აღვალთ იერუსალჱმდ, და ძე კაცისაჲ მიეცეს მღდელთ-მოძღუართა და მწიგნობართა, და დასაჯონ იგი სიკუდილდ და მისცენ იგი წარმართთა;
მას	მცხ.მარკ	და ეკიცხევდენ მას და ტანჯონ იგი და ჰნერწყუვიდენ მას და მოკლან იგი, და მესამესა დღესა აღდგეს.
მისა	მცხ.მარკ	და მოვიდეს მისა იაკობ და იოვანე, ძენი ზებედესნი, და ჰრქუს: მოძღუარ, გუნებავს, რაჲთა რომელი გთხოოთ, მიყო ჩუენ.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: რაჲ გნებავს ჩემგან, რაჲთა გიყო თქუენ?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: მომეც ჩუენ, რაჲთა ერთი მარჯუენით შენსა და ერთი მარცხენით შენსა დავსხდეთ დიდებასა შენსა.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არა იცით, რასა ითხოვთ. ძალ-გიცა სასუმელსა, რომელსა მე შევსუამ, შესუმად, და ნათლის-ღებასა, რომელსა მე ნათელ-ვიღებ, ნათლისღებად?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ძალ-გჳც. ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: სასუმელი სამე, რომელსა მე ვსუამ, სუათ, და ნათლის-ღებაჲ, რომელი მე ნათელ-ვიღო, ნათელ-იღოთ.
მათ	მცხ.მარკ	და ესმა რაჲ ესე ათთა მათ, იწყეს რისხვად იაკობისა და იოვანესა.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მოუწოდა და ჰრქუა მათ: უწყითა, რამეთუ რომელნი-იგი ჰგონებედ მთავრად წარმართთა, უფლებედ მათ ზედა, და დიდ-დიდნი მათნი ჴელმწიფებედ მათ ზედა?
მას	მცხ.მათე	მაშინ ეტყოდა იესუ ერსა მას და მოწაფეთა თჳსთა
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდეს იერიქოდ. და ვითარცა გამოვიდა იესუ და მოწაფენი მისნი იერიქჲთ და ერი მრავალი მათ თანა, ძე ტიმესი ბარტიმეოს, ბრმაჲ, ჯდა გზასა თანა მთხოვლად.
იგი	მცხ.მარკ	და ჰრისხვიდეს მას მრავალნი, რაჲთა დადუმნეს; ხოლო იგი უფროჲს ღაღადებდა: ძეო დავითისო, შემიწყალე მე!
მას	მცხ.მარკ	დადგა იესუ და ბრძანა მოწოდებაჲ მისი და მოუწოდეს ბრმასა მას და ეტყოდეს: ნუ გეშინინ, აღდეგ, გიწესს შენ.
მან	მცხ.მარკ	ხოლო მან დააბნია სამოსელი თჳსი და აღდგა და მოვიდა მისა.
მას	მცხ.მარკ	მიუგო და ჰრქუა მას იესუ: რაჲ გნებავს, და გიყო შენ? ხოლო ბრმამან მან ჰრქუა მას: რაბი, რაჲთა აღვიხილნე თუალნი ჩემნი.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: გუალე, ვიდოდე, სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ. და მეყსეულად აღიხილნა და მისდევდა მას გზასა ზედა.
მათ	მცხ.მათე	რამეთუ შეკრიან ტჳრთი მძიმე და ძნიად სატჳრთავი და დასდვიან მჴართა ზედა კაცთასა, ხოლო მათ თითითაცა მათითა არა უნებნ შეძრვად იგი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, დამდაბლდეს; და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს.
მას	მცხ.მათე	ცოფნო და ბრმანო, რომელი უფროჲს არს: ოქროჲ ანუ ტაძარი, რომელი განსწმედს ოქროსა მას?
მას	მცხ.მათე	ცოფნო და ბრმანო, რომელი უდიდეს არს: შესაწირავი ანუ საკურთხეველი, რომელი განსწმედს შესაწირავსა მას?
იგი	მცხ.მათე	ვაჲ თქუენდა, მწიგნობარნო და ფარისეველნო ორგულნო, რამეთუ ათეულსა მიიღებთ პიტნაკისასა და ცერეცოჲსასა და ძირაკისასა და დაგიტევებიეს უმძიმესი შჯულისაჲ: სამართალი და წყალობაჲ და სარწმუნოებაჲ. ესე ჯერ-იყო საქმედ და იგი არა დატევებად.
იგი	მცხ.მათე	ფარისეველო ბრმაო, განწმიდე პირველად შინაგანი იგი სასუმელისაჲ და პაროფსიდისაჲ, რაჲთა იყოს გარეშეცა იგი მისი წმიდა.
მათ	მცხ.მათე	და იტყჳთ: უკუეთუმცა ვიყვენით დღეთა მათ მამათა ჩუენთასა, არამცა ვიყვენით მათ თანა ზიარ სისხლსა მას წინაწარმეტყუელთასა.
მას	მცხ.მათე	გუელნო, ნაშობნო იქედნეთანო, ვითარ-მე განერნეთ სასჯელსა მას გეჰენიისასა?
მისგან	მცხ.მათე	და გამოვიდა იესუ ტაძრისა მისგან და წარვიდოდა. და მოუჴდეს მას მოწაფენი მისნი და უჩუენებდეს შენებულსა მას ტაძრისასა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: არა ჰხედავთა ამას ყოველსა? ამენ გეტყჳ თქუენ: არა დაშთეს აქა ქვაჲ ქვასა ზედა, რომელი არა დაირღუეს.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა დაჯდა იგი მთასა მას ზეთისხილთასა, მოუჴდეს მას მოწაფენი თჳსაგან და ეტყოდეს: მითხარ ჩუენ, ოდეს იყოს ესე, და რაჲ არს სასწაული იგი შენისა მის მოსლვისაჲ და აღსასრული ამის სოფლისაჲ?
მათ	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ეკრძალენით, ნუ ვინმე გაცთუნნეს თქუენ,
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხოვნდეს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო ვაჲ მიდგომილთა და რომელნი აწოებენ მათ დღეთა შინა!
იგი	მცხ.მათე	და უკუეთუმცა არა შემოკლდეს დღენი იგი, არამცა განერა ყოველი ჴორციელი, ხოლო რჩეულთა მათთჳს შემოკლდენ დღენი იგი.
მათცა	მცხ.მათე	რამეთუ აღდგენ ქრისტე-მტყუვარნი და ცრუ-წინაწარმეტყუელნი და ჰყოფდენ სასწაულებსა დიდ-დიდსა და ნიშებსა, ვიდრე ცთუნებადმდე, უკუეთუმცა ვითარ შეუძლეს, რჩეულთა მათცა.
მას	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: წარვედით დაბასა მაგას, რომელ არს წინაშე თქუენსა; და შე-რაჲ-ხჳდოდით მას შინა, ჰპოოთ კიცჳ დაბმული, რომელსა კაცი არღა დაჯდომილ არს; აღჰჴსენით იგი და მომგუარეთ.
იგი	მცხ.მარკ	და უკუეთუ ვინმე გრქუას რაჲ თქუენ, არქუთ, ვითარმედ: უფალსა უჴმს ეგე, და მეყსეულად მოავლინოს იგი აქა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი წარვიდეს და პოვეს კიცჳ იგი დაბმული კართა თანა გარეშე შესავალთა და აღჰჴსნეს იგი.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მუნ მდგომარენი ვინმე ეტყოდეს მათ: რასა ჰზამთ და აღჰჴსნით კიცუსა მაგას?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ჰრქუეს, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ იესუ; და მიუტევეს მათ.
მას	მცხ.მარკ	და მოიყვანეს კიცჳ იგი იესუჲსა. და დაასხეს მას ზედა სამოსელი მათი, და დაჯდა მას ზედა.
იგი	მცხ.მათე	ვინ-მე არს სარწმუნოჲ იგი მონაჲ და ბრძენი, რომელი დაადგინოს უფალმან თჳსმან მონათა თჳსთა ზედა მიცემად საზრდელი მათი ჟამსა თჳსსა.
მის	მცხ.მათე	ხოლო მეყსეულად შემდგომად ჭირისა მის მათ დღეთაჲსა მზე დაბნელდეს, და მთოვარემან არა გამოსცეს ნათელი თჳსი, და ვარსკულავნი დამოცჳვენ ზეცით, და ძალნი ცათანი შეიძრნენ.
მათა	მცხ.მათე	და წარავლინნეს ანგელოზნი თჳსნი საყჳრითა ჴმისა დიდისაჲთა და შეკრიბნეს რჩეულნი მისნი ოთხთაგან ქართა კიდითგან ცისაჲთ, ვიდრე კიდედმდე მათა.
მისთჳს	მცხ.მათე	ხოლო დღისა მისთჳს და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცისათა, გარნა მამამან მხოლომან.
მათ	მცხ.მათე	ვითარცა-იგი დღეთა მათ ნოვესთა, ეგრეთ იყოს მოსლვაჲ ძისა კაცისაჲ.
მის	მცხ.მათე	ნეტარ არს მონისა მის, რომლისაჲ მოვიდეს უფალი მისი და პოოს იგი ესრეთ მოქმედი.
იგი	მცხ.მათე	ამენ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ ყოველთა ზედა მონაგებთა მისთა დაადგინოს იგი.
მან	მცხ.მათე	ხოლო უკუეთუ თქუას ბოროტმან მან მონამან გულსა თჳსსა: ჰყოვნის უფალი ჩემი მოსლვად,
მისთანათა	მცხ.მათე	და იწყოს გუემად მისთანათა მათ მონათა და ჭამდეს და სუმიდეს მომთრვალეთა თანა,
იგი	მცხ.მათე	მოვიდეს უფალი იგი მონისაჲ მის დღესა, რომელსა არა მოელოდის, და ჟამსა, რომელი არა უწყოდის,
იგი	მცხ.მათე	და ორგან განკუეთოს იგი და ნაწილი მისი დადვას ორგულთა თანა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
მათ	მცხ.მათე	მიიხუნეს სულელთა მათ ლამპარნი მათნი და არა მიიღეს მათ თანა ზეთი.
მას	მცხ.მათე	და დაყოვნებასა მას სიძისასა მიერულა ყოველთა და დაიძინეს.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო ბრძენთა მათ მიიღეს მათ თანა ზეთი ჭურჭელთა მათთა ლამპართა მათთა თანა.
მისა	მცხ.მათე	ხოლო შუვა-ღამეს ოდენ ღაღადებაჲ იყო, ვითარმედ: აჰა ესერა სიძე მოვალს, გამოვედით მიგებებად მისა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ აღდგეს ყოველნი იგი ქალწულნი და აღიგნეს ლამპარნი მათნი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო სულელნი იგი ეტყოდეს ბრძენთა მათ: მეცით ჩუენ ზეთისაგან თქუენისა, რამეთუ ლამპარნი ჩუენნი დაშრტებიან.
მათ	მცხ.მათე	მიუგეს ბრძენთა მათ და ჰრქუეს: ნუუკუე ვერ კმა-გუეყოს ჩუენ და თქუენ, არამედ უფროჲსღა წარვედით სავაჭროდ და იყიდეთ თავისა თქუენისა.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა წარვიდეს იგინი სყიდად, მოვიდა სიძე იგი, და განმზადებულნი იგი შევიდეს სიძისა თანა ქორწილსა მას, და დაეჴშა კარი.
მათსა	მცხ.მათე	შემდგომად მათსა მოვიდეს სხუანიცა იგი ქალწულნი და იტყოდეს: უფალო, უფალო, განგჳღე ჩუენ!
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: არა გიცნი თქუენ.
იგი	მცხ.მათე	იღჳძებდით უკუე, რამეთუ არა იცით დღე იგი, არცა ჟამი, რომელსა შინა ძე კაცისაჲ მოვიდეს.
მათ	მცხ.მათე	ვითარცა-იგი რაჟამს წარვალნ კაცი და მოუწესის მონათა თჳსთა და მისცის მათ მონაგები თჳსი;
მას	მცხ.მათე	ხოლო წარვიდა, რომელმან-იგი ხუთი ქანქარი მიიღო, აქმნია მას ზედა და შესძინა სხუაჲღა ხუთი ტალანტი.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო რომელმან-იგი ერთი მიიღო, წარვიდა და მოთხარა და დაჰფლა ქუეყანასა ვეცხლი იგი უფლისა თჳსისაჲ.
იგი	მცხ.მათე	შემდგომად მრავლისა ჟამისა მოვიდა უფალი იგი მათ მონათაჲ და სიტყუაჲ ყო მონათა მათ თანა.
მას	მცხ.მათე	და წამოდგა, რომელმან-იგი ხუთი ქანქარი მიიღო, და მოართუა მას სხუაჲღა ხუთი ქანქარი და ჰრქუა: უფალო, ხუთი ქანქარი მომეც მე, აჰა ესერა სხუაჲღა ხუთი ქანქარი შევსძინე.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას უფალმან მისმან: კეთილ, მონაო სახიერო და სარწმუნოო! მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ; შევედ სიხარულსა უფლისა შენისასა.
იგიცა	მცხ.მათე	მოვიდა იგიცა, რომელსა ორი ქანქარი მიეღო, და ჰრქუა: უფალო, ორი ქანქარი მომეც მე, აჰა სხუაჲ ორი ტალანტი შევსძინე.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას უფალმან მისმან: კეთილ, მონაო სახიერო და სარწმუნოო! მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ; შევედ სიხარულსა უფლისა შენისასა.
იგიცა	მცხ.მათე	მოვიდა იგიცა, რომელსა ერთი ქანქარი მიეღო, და ჰრქუა: უფალო, უწყოდე, რამეთუ ფიცხელი კაცი ხარ შენ: მოიმკი, სადა არა დასთესი, და შეიკრიბი, სადა არა განგიბნევიედ.
იგი	მცხ.მათე	და შემეშინა, წარვედ და დავმალე ქანქარი იგი შენი ქუეყანასა. აჰა ესერა შენი შენ თანა არს.
მას	მცხ.მათე	მიუგო უფალმან მისმან და ჰრქუა მას: ბოროტო მონაო და მედგარო! უწყოდე, რამეთუ მოვიმკი, სადა არა დავსთესი, და შევიკრიბი, სადა არა განმიბნევიედ.
იგი	მცხ.მათე	ჯერ-იყო შენდა დადებად ვეცხლი ჩემი სავაჭროსა, და მომცა-ვედ და მოვიღე ჩემი იგი აღნადგინებითურთ.
მას	მცხ.მათე	მოუღეთ მაგას ქანქარი ეგე და მიეცით მას, რომელსა აქუს ათი ქანქარი.
მისგან	მცხ.მათე	რამეთუ ყოველსა, რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს; და რომელსა არა აქუნდეს და რომელღა-იგი აქუნდეს, მო-ვე-ეღოს მისგან. და ამას რაჲ იტყოდა, ჴმა-ყო: რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ისმინენ!
მას	მცხ.მათე	და უჴმარი ეგე მონაჲ განჴადეთ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
მის	მცხ.მათე	ხოლო რაჟამს მოვიდეს ძე კაცისაჲ დიდებითა თჳსითა, და ყოველნი ანგელოზნი მისნი მის თანა, მაშინ დაჯდეს საყდართა დიდებისა თჳსისათა;
მისა	მცხ.მათე	და შეკრბენ წინაშე მისა ყოველნი ნათესავნი, და განარჩინეს იგინი ურთიერთას, ვითარცა-იგი მწყემსმან რაჲ განარჩინის ცხოვარნი თიკანთაგან,
მისა	მცხ.მათე	და დაადგინნეს ცხოვარნი მარჯუენით მისა და თიკანნი – მარცხენით.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუას მეუფემან მარჯუენითთა მათ მისთა: მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო, და დაიმკჳდრეთ განმზადებული თქუენთჳს სასუფეველი დასაბამითგან სოფლისაჲთ.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ მიუგონ მას მართალთა მათ და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი და გამოგზარდეთ? ანუ წყურიელი და გასუთ შენ?
მათცა	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუას მარცხენითთა მათცა: წარვედით ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განმზადებულ არს ეშმაკისათჳს და ანგელოზთა მისთათჳს,
მას	მცხ.მათე	ხოლო მას ჰრქუა: ჰე. და ვითარცა შევიდა იგი სახიდ, უსწრო მას იესუ და ჰრქუა: რასა ჰგონებ შენ, სიმონ: მეფენი ქუეყანისანი ვიეთგან მიიღებენ ხარკსა ანუ ზუერსა: შვილთაგან ანუ უცხოთაგან?
მან	მცხ.მათე	მაშინ მიუგოს მან და ჰრქუას მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: რაოდენი არა უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა, მე არა მიყავთ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მან რაჲ იხილა, შეძრწუნდა სიტყუასა მას მისსა ზედა და განიზრახვიდა: ვითარ-მე არს მოკითხვაჲ ესე?
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოვე მადლი წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ლუკა	ესე იყოს დიდ და ძე მაღლის ეწოდოს, და მისცეს მას უფალმან ღმერთმან საყდარი დავითის, მამისა თჳსისაჲ.
მათ	მცხ.ზაქ	ითხოეთ წჳმაჲ უფლისაგან ჟამიერად მსთუაჲ და მცხუედი, უფალმან ქმნნა საოცარნი და წჳმაჲ საზამთროჲ მისცეს მათ, თითოეულსა მწუანვილსა ველისა შორის
იგი	მცხ.მათე	მაშინ შეკრბეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი და მოხუცებულნი ერისანი ეზოსა მას კაიაფა მღდელთ-მოძღუარისასა
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ გულისჴმა-ყო და ჰრქუა მათ: რაჲსა შრომასა შეამთხუევთ დედაკაცსა მაგას? რამეთუ საქმე კეთილი ქმნა ჩემდა მომართ.
მისგან	მცხ.ზაქ	და მისგან ზედ მოიხილა, და მისგან განაწესა, და მისგან მშჳლდი გულისწყრომითი, და მისგან გამოვიდეს ყოველნი მდევნელნი მის შორის.
მათ	მცხ.ზაქ	და იყვნენ, ვითარცა მებრძოლნი მთრგუნველნი თიჴასა გზათა ზედა ბრძოლასა შინა და განეწყუნენ, რამეთუ უფალი მათ თანა და სირცხჳლეულ იქმნენ აღმავალნი ცხენთა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ წარვიდა ერთი იგი ათორმეტთაგანი, რომელსა ერქუა იუდა ისკარიოტელი, მღდელთ-მოძღუართა მათ
იგინი	მცხ.ზაქ	და განვაძლიერო სახლი იუდაჲსი და სახლი იოსებისი ვაცხოვნო. და დავამკჳდრნე იგინი, რამეთუ შევიყუარენ იგინი. და იყოს, ვითარსახედ არ გარემივაქციენ იგინი, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი მათი და შევისმინო მათი.
მას	მცხ.მათე	და ჰრქუა: რაჲ გნებავს მოცემად ჩემდა, და მე მიგცე იგი? ხოლო მათ მიუწონეს მას ოც და ათი ვეცხლი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო პირველსა მას დღესა უცომოებისასა მოუჴდეს მოწაფენი იესუს და ჰრქუეს მას: სადა გნებავს, და მოგიმზადოთ შენ ჭამად პასქაჲ ესე?
მით	მცხ.ოსე	მოიქეც, ისრაჱლ, უფლისა მიმართ ღმრთისა შენისა მით, რამეთუ მოუძლურდი უსამართლოებათა მიერ შენთა.
მათ	მცხ.ზაქ	აღვნიშნნე იგინი და შევიწყნარნე იგინი მით, რამეთუ ვიჴსნი მათ და განმრავლდენ, ვითარ-იგი იყუნეს მრავალ.
იგინი	მცხ.ზაქ	და განვსთესნე იგინი ერთა შორის და შორიელნი მომიჴსენებდენ მე. განზარდნენ შვილნი მათნი და მოაქცინენ.
იგინი	მცხ.ზაქ	და მოვაქცინე იგინი ქუეყანით ეგჳპტისაჲთ და ასურასტანელთაგან, შევიწყნარნე იგინი და გალაადიტისა მიმართ და ლიბანისა მიმართ შევიყვანნე იგინი და არა შესცთეს მათგანი არცა ერთი.
იგინი	მცხ.ზაქ	და განვაძლიერნე იგინი უფლისა მიერ ღმრთისა მათისა და სახელისა მიმართ მისისა იქადოდიან, - იტყჳს უფალი.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: წარვედით ქალაქად კაცისა მისამე და არქუთ მას: მოძღუარი ეგრეთ იტყჳს: ჟამი ჩემი ახლოს არს, შენ თანა ვყო პასქაჲ ესე მოწაფითურთ ჩემით.
მას	მცხ.ოსე	მიიხუენით თავთა თქუენთა თანა სიტყუანი, და მოიქეცით უფლისა მიმართ, არქუთ მას: ძალ-გიც მიტევებად ცოდვათა, რამეთუ არა მიიღოთ სიცრუე, და მოიღოთ კეთილი, და მივაგოთ ნაყოფი ბაგეთა ჩუენთა და განშუენდენ კეთილითა გულნი თქუენნი.
მათ	მცხ.მათე	და ყვეს ეგრეთ მოწაფეთა, ვითარცა უბრძანა მათ იესუ, და მოუმზადეს პასქაჲ იგი.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარცა შემწუხრდა, ინაჴით-ჯდა იესუ ათორმეტთა მათ თანა.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა ჭამდეს იგინი, ჰრქუა იესუ: ამენ გეტყჳ თქუენ: ერთმან თქუენგანმან მიმცეს მე.
იგინი	მცხ.მათე	და იგინი შეწუხნეს ფრიად, და იწყეს კაცად-კაცადმან მათმან სიტყუად: ნუუკუე მე ვარ, უფალო?
მათ	მცხ.მათე	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: რომელმან შთამოყოს ჩემ თანა ჴელი პინაკსა ამას, ამან მიმცეს მე.
მისთჳს	მცხ.მათე	ძე სამე კაცისაჲ წარვალს, ვითარცა წერილ არს მისთჳს, ხოლო ვაჲ კაცისა მის, რომლისა მიერ ძე კაცისაჲ მიეცეს. უმჯობეს იყო მისა, არა თუმცა შობილ იყო კაცი იგი.
იგი	მცხ.მათე	მიუგო იუდა, რომელმანცა მისცა იგი, და თქუა: ნუუკუე მე ვარ, მოძღუარ? ჰრქუა მას იესუ: შენ სთქუ.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა ჭამდეს იგინი, მოიღო იესუ პური და ჰმადლობდა და განტეხა და მისცა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: მიიღეთ და ჭამეთ: ესე არს ჴორცი ჩემი.
მათ	მცხ.მათე	და მოიღო სასუმელი და ჰმადლობდა და მისცა მათ და თქუა: სუთ ამისგან ყოველთა:
მათ	მცხ.ზაქ	და აღვიხუნე სამნი მწყემსნი თთუესა შინა ერთსა და დამძიმდეს სული ჩემი მათ ზედა, და რამეთუ სულნი მათნი მწუხარეობდეს ჩემდამო.
მას	მცხ.მათე	და გალობაჲ წართქუეს და განვიდეს მთასა მას ზეთისხილთასა.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: თქუენ ყოველნი დაბრკოლებად ხართ ჩემდა მომართ ამას ღამესა, რამეთუ წერილ არს: დავსცე მწყემსი, და განიბნინენ ცხოვარნი სამწყსოჲსა მისისანი.
მას	მცხ.მათე	მიუგო პეტრე და ჰრქუა მას: დაღათუ ყოველნი დაჰბრკოლდნენ შენდა მომართ, ხოლო მე არასადა დავჰბრკოლდე.
იგი	მცხ.ზაქ	და მოვიღო კუერთხი ჩემი შუენიერი და განვაგდო იგი განსაქარვებელად აღთქმისა ჩემისა, რომელი აღუთქუ ყოველთა მიმართ ერთა.
იგინი	მცხ.ოსე	და განვკურნო საყოფელი მათი და შევიყუარნე იგინი ერთბამად, რამეთუ მოიქცა გულისწყრომა ჩემი მათგან.
მას	მცხ.ზაქ	და განქარდეს მას დღესა შინა, და იცნნენ ქანანელთა ცხოვარნი დაცულნი ჩემნი მით, რამეთუ სიტყუა უფლისაჲ არს.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ მოვიდა იესუ მათ თანა ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან გეთსიმანია, და ჰრქუა მათ: დასხედით მანდა, ვიდრემდე მივიდე იქი და ვილოცო.
მათთჳს	მცხ.ზაქ	და აღწონეს სასყიდელი ჩემი ოცდაათნი ვეცხლნი და თქუა უფალმან ჩემდამო: დასხენ ეგენი გამოსადნობელსა და განიხილე, უკეთუ გამოცდილ არს, ვითარსახედ გამოვიცადე მათთჳს და მოვიხუენ ოცდაათნი ვეცხლნი და შევიხუენ სახიდ უფლისა სადნობელად მიმართ.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: შეწუხებულ არს სული ჩემი ვიდრე სიკუდილადმდე; დაადგერით აქა და იღჳძებდით ჩემ თანა.
იგინი	მცხ.მათე	და მოვიდა მოწაფეთა თანა და პოვნა იგინი მძინარენი და ჰრქუა პეტრეს: ესოდენ ვერ უძლეთ ჟამ ერთ მღჳძარებად ჩემ თანა?
იგი	მცხ.მათე	კუალად მეორედ წარვიდა და ილოცვიდა და თქუა: მამაო ჩემო, უკუეთუ ვერ შესაძლებელ არს სასუმელი ესე თანა-წარსლვად ჩემდა, რაჲთამცა არა შევსჳ იგი, იყავნ ნებაჲ შენი.
იგინი	მცხ.მათე	და მოვიდა და კუალად პოვნა იგინი მძინარენი, რამეთუ იყვნეს თუალნი მათნი დამძიმებულ.
იგინი	მცხ.მათე	და დაუტევნა იგინი და კუალად წარვიდა მესამედ და ილოცვიდა და მასვე სიტყუასა იტყოდა.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ მოვიდა მოწაფეთა და ჰრქუა მათ: დაიძინეთ ამიერითგან და განისუენეთ: აჰა ესერა მოახლებულ არს ჟამი, და ძე კაცისაჲ მიეცემის ჴელთა ცოდვილთასა.
იგი	მცხ.მათე	და ვიდრე იგი იტყოდაღა, აჰა ესერა იუდა, ერთი იგი ათორმეტთაგანი, მოვიდა, და მის თანა ერი მრავალი მახჳლებითა და წათებითა მღდელთ-მოძღუართაგან და მოხუცებულთა ერისათა.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, დავდვა იერუსალიმი ქვად დათრგუნვილად ყოველთა წარმართთა მიერ. ყოველი დამთრგუნველი მისი სიმღერით იმღეროდის და შეკრბენ მის ზედა ყოველნი ნათესავნი ქუეყანისანი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო მიმცემელსა მას მისსა მიეცა სასწაულად და ჰრქუა: რომელსა მე ამბორს-უყო, იგი არს, შეიპყართ იგი.
მას	მცხ.მათე	და მეყსეულად მოუჴდა იესუს და ჰრქუა: გიხაროდენ, მოძღუარ! და ამბორს-იყო მას.
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, დავსცე ყოველი ცხენი განკრთომილებითა და აღმავალი მისი ცნობავნებულებითა. ხოლო სახლსა ზედა იუდაჲსსა განვახუნე თუალნი ჩემნი. და ყოველნი ცხენნი ერთანი დავსცნე დაბრმობითა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა: მოყუასო, რომლისათჳსცა მოსრულ ხარ? მაშინ მოუჴდეს და დაასხნეს ჴელნი მათნი იესუს ზედა და შეიპყრეს იგი.
მას	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მას იესუ: მიაქციე მახჳლი ადგილსავე თჳსსა, რამეთუ ყოველთა რომელთა აღიღონ მახჳლი, მახჳლითა წარწყმდენ.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, შემწე იყოს უფალი ყოველთა მკჳდრთათჳს იერუსალჱმისათა. და იყოს უძლური მათ შორის მას დღესა შინა, ვითარცა დავით. და სახლი დავითისა სახლ, და ვითარცა სახლი ღმრთისაჲ, ვითარცა ანგელოზი უფლისაჲ წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.ოსე	ეფრემსა - რაჲ არს მისი და კერპთაჲ? მე დავამდაბლე იგი და განვაძლიერო იგი. მე, ვითარცა ნაძჳ შროშანი ამაღლებული. ჩემგან ნაყოფი შენი იპოოს.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, ვიძიო მოსპობა ყოველთა წარმართთა მიმავალთა იერუსალჱმსა ზედა.
მას	მცხ.მათე	მას ჟამსა ჰრქუა იესუ ერსა მას: ვითარცა ავაზაკსა ზედა გამოხუედით მახჳლითა და წათებითა შეპყრობად ჩემდალ დღითი-დღე თქუენ თანა ტაძარსა მას შინა ვჯედ და გასწავებდ, და არა შემიპყართ მე.
მათ	მცხ.ოსე	ვინ არს ბრძენ და გულისხმა-ყუნეს ესენი? გულისხმიერ და ცნეს ესენი მით? რამეთუ წრფელ არიან გზანი უფლისანი და მართალნი ვიდოდიან მათ ზედა, ხოლო უთნონი მოუძლურდენ მათ ზედა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ შეიპყრეს იესუ და მიიყვანეს კაიაფაჲსა მღდელთ-მოძღურისა, სადა-იგი მწიგნობარნი და მოხუცებულნი ერისანი შეკრებულ იყვნეს.
მათ	მცხ.ზაქ	და მივჰფინო სახლსა ზედა დავითისსა და დამკჳდრებულთა ზედა იერუსალიმისათა სული მადლისა, სიხარულისა და თანალმობისა და მოიხილონ ჩემდამო მის წილ, რომლისა მიმართ უგმირეს, და როკვიდეს და იტყებდენ მათ ზედა ტყებათა, ვითარცა საყუარელსა ზედა, და ილმონ ლმობა, ვითარცა პირმშოსა ზედა.
მას	მცხ.მათე	ხოლო პეტრე მისდევდა მას შორით, ვიდრე ეზოდმდე მღდელთ-მოძღურისა, და შევიდა შინა და დაჯდა მსახურთა თანა ხილვად აღსასრულისა.
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა განდიდნეს იერუსალჱმსა შორის ტყებაჲ, ვითარცა ტყებაჲ ბროწეულთა ველსა ზედა მოკუეთილისაჲ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მოხუცებულნი და ყოველი კრებული ეძიებდეს ცრუ-მოწამეთა იესუჲსთჳს, რაჲთამცა მოკლეს იგი,
მას	მცხ.მათე	მაშინ აღდგა მღდელთ-მოძღუარი იგი და ჰრქუა მას: არარას მიუგება, რასა-ეგე შეგწამებენ შენ?
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა იყოს ყოველი ადგილი წყარო განღებულ სახლსა დავითისსა და მკჳდრთა იერუსალჱმისათა გარდასაძრველად და ცოდვილთათჳს დასაპკურებლად.
მას	მცხ.მათე	ხოლო იესუ დუმნა. მაშინ მღდელთ-მოძღუარმან მან ჰრქუა მას: გაფუცებ შენ ღმრთისა ცხოველისა, რაჲთა მითხრა ჩუენ, უკუეთუ შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისაჲ?
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: შენ სთქუ, ხოლო გეტყჳ თქუენ: ამიერითგან იხილოთ ძე კაცისაჲ მჯდომარე მარჯუენით ძლიერებასა და მომავალი ღრუბელთა თანა ცისათა.
მათ	მცხ.მათე	რაჲ გნებავს თქუენ? ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: თანამდებ არს სიკუდილისა.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი საბაოთ, - მოვსპო სახელები კერპთაჲ ქუეყანისაგან და არღა მერმე იყოს ჴსენებაჲ მათი და ცრუწინაწარმეტყუელნი და სული არაწმიდაჲ აღვიღო ქუეყანისაგან.
მას	მცხ.მათე	ხოლო პეტრე ჯდა გარეშე ეზოსა შინა. მოუჴდა მას ერთი მჴევალი და ჰრქუა მას: და შენცა იყავ იესუჲს თანა, გალილეველისა.
იგი	მცხ.ზაქ	და იყოს, უკეთუ იწინაწარმეტყუელოს კაცმან მერმე და თქუას მისსა მიმართ მამამან მისმან და დედამან მისმან: არ ცოცხალ იყო, რამეთუ ტყუილი ჰზრახე სახელითა უფლისაჲთა; და დააყენონ იგი მამამან მისმან და დედამან მისმან, მშობელთა მისთა, წინაწარმეტყუელებასა შინა მისსა.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან უვარ-ყო წინაშე ყოველთასა და ჰრქუა: არა ვიცი, რასა იტყჳ.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა გამოვიდა იგი გარეშე ბჭეთა, იხილა იგი სხუამან და ჰრქუა მუნ მდგომარეთა მათ: ესეცა იყო იესუჲს თანა, ნაზარეველისა.
იგი	მცხ.მათე	და მერმეცა უვარ-ყო პეტრე ფიცით და თქუა, ვითარმედ: არა ვიცი კაცი იგი.
მას	მცხ.მათე	და შემდგომად მცირედისა მოუჴდეს მუნ მდგომარენი იგი პეტრეს და ჰრქუეს მას: ჭეშმარიტად შენცა მათგანი ხარ, რამეთუ სიტყუაჲცა შენი გამოგაჩინებს შენ.
მისდა	მცხ.ზაქ	და ვთქუ მისდა მიმართ: რაჲ არს წყლულნი ეგე საშუალ ჴელთა შენთა? და თქუა: რომლითა ვიწყალ სახლსა შორის საყუარელისა ჩემისასა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ იწყო შეჩუენებად და ფიცად, ვითარმედ: არა ვიცი კაცი იგი. და მეყსეულად ქათამმან იყივლა.
იგი	მცხ.მათე	და მოეჴსენა პეტრეს სიტყუაჲ იგი იესუჲსი, რომელი ჰრქუა მას, ვითარმედ: ვიდრე ქათმისა ჴმობადმდე სამ-გზის უვარ-მყო მე. და გამოვიდა გარე და ტიროდა მწარედ.
მის	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - ყოველსა შორის ქუეყანასა, ორნი ნაწილნი მის შორის მოისპნენ და მოაკლდენ, ხოლო მესამე დაშთეს მის შორის.
იგი	მცხ.მათე	და აჰა ძრვაჲ იყო დიდი, რამეთუ ანგელოზი უფლისაჲ გარდამოჴდა ზეცით, მოვიდა და გარდააგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისა და დაჯდა მას ზედა.
იგინი	მცხ.ზაქ	და განვავლო მესამედი ცეცხლისა მიერ და განვაჴურვნე იგინი, ვითარცა განჴურდების ვეცხლი, და გამოვცადნე იგინი, ვითარცა გამოიცდების ოქროჲ: ესრეთ უწოდდეს სახელსა ჩემსა და მე ვისმინო მისი და ვთქუა: ერი ჩემი არს ესე, და მან თქუას: უფალი ღმერთი ჩემი ხარი შენ.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო საშინელებისაგან მისისა შეძრწუნდეს მცველნი იგი და იქმნნეს, ვითარცა მკუდარნი.
მათ	მცხ.მათე	მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა დედათა მათ: ნუ გეშინინ თქუენ; ვიცი, რამეთუ იესუს ნაზარეველსა ჯუარ-ცუმულსა ეძიებთ.
იგი	მცხ.მათე	და ადრე წარვედით და უთხართ მოწაფეთა მისთა, ვითარმედ: აღდგა მკუდრეთით და აჰა წინა-გიძღჳს თქუენ გალილეას. მუნ იხილოთ იგი. აჰა ესერა გარქუ თქუენ.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო იგინი გამოვიდეს ადრე მიერ საფლავით შიშითა და სიხარულითა დიდითა, მირბიოდეს თხრობად მოწაფეთა მისთა.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარ-იგი მივიდოდეს თხრობად მოწაფეთა მისთა, და აჰა იესუ შეემთხჳა მათ და ჰრქუა: გიხაროდენ! ხოლო იგინი მოვიდეს და შეუვრდეს ფერჴთა მისთა და თაყუანის-სცეს მას.
მათ	მცხ.ზაქ	და გამოვიდეს უფალი და განეწყოს ნათესავთა მათ მიმართ, ვითარცა დღესა წყობისა მისისასა, დღესა შინა ბრძოლისასა.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო იგინი შეკრბეს მოხუცებულთა თანა და ზრახვა-ყვეს, ვეცხლი დიდძალი მისცეს ერისაგანთა მათ
იგი	მცხ.მათე	და ჰრქუეს: ესრეთ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი ღამე მოვიდეს და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა.
იგი	მცხ.მარკ	და იწყო იგავით მათა სიტყუად: კაცმან ვინმე დაასხა ვენაჴი და ზღუდე გარე-მოსდვა და ქმნა საწნეხელი და აღაშენა გოდოლი და მისცა იგი ქუეყანის-მოქმედთა და წარვიდა.
მას	მცხ.მათე	უკუეთუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ და თქუენ უზრუნველ-გყვნეთ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მათ მიიღეს ვეცხლი იგი და ყვეს ეგრე, ვითარცა ისწავეს მათგან. და განითქუა სიტყუაჲ ესე ჰურიათა შორის, ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, არა იყოს ნათელი და ნეფხუაჲ და ყინელი.
მას	მცხ.მათე	ხოლო ათერთმეტნი იგი მოწაფენი წარვიდეს გალილეას, მთასა მას, სადაცა უბრძანა მათ იესუ.
იგი	მცხ.ზაქ	იყოს ერთსა დღესა, და დღე იგი ეცნობოს უფალსა: და არა დღე, და არა ღამე. და სამწუხროდ იყოს ნათელი.
მას	მცხ.მათე	იხილეს იგი და თაყუანის-სცეს მას; ხოლო რომელნიმე შეორგულდეს.
მათ	მცხ.მათე	მოუჴდა მათ იესუ, ეტყოდა და ჰრქუა: მომეცა მე ყოველი ჴელმწიფებაჲ ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს უფალი მეფედ ყოველსა ზედა ქუეყანასა. მას დღესა შინა იყოს უფალი ერთ, და სახელი უფლისაჲ - ერთ,
მათ	მცხ.მათე	წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა,
მათ	მცხ.მათე	და ასწავებდით მათ დამარხვად ყოველი, რაოდენი გამცენ თქუენ. და აჰა ესერა მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა.
მის	მცხ.ზაქ	დაემკჳდრნენ მის შორის და არა იყოს შენაჩუენები მერმე და დაემკჳდროს იერუსალჱმი სასოებით.
მას	მცხ.ნეშტ1	და უცხოთესლნი იგი მოვიდეს და შესცჳვეს ღელესა მას გმირთასა.
იგი	მცხ.მარკ	და შევიდა იესუ იერუსალჱმდ და ტაძარსა მას და მიმოხედვიდა ყოველსა, რამეთუ მწუხრი იყო ჟამი იგი. და განვიდა ბეთანიად ათორმეტთა თანა.
მათ	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა განკრთომაჲ უფლისაჲ დიდი მათ ზედა, და მოეკიდოს თითოეული ჴელსა მოყუსისა თჳსისასა, და თანშეათხზნას ჴელი მისი ჴელისა მათ მოყუსისა მისისაჲსა.
იგინი	მცხ.მარკ	და ხვალისაგან, ვითარ გამოვიდეს იგინი ბეთანიაჲთ, შეემშია.
იგი	მცხ.ფილიმ	ხოლო შენ შეიწყნარე, ესე იგი არს ნაწლევი ჩემი,
მას	მცხ.ლუკა	და აღმოვიდიან მამა-დედანი მისნი წლითი წლად იერუსალჱმდ დღესასწაულსა მას პასექისასა.
მისა	მცხ.მარკ	და იხილა ლეღჳ ერთი შორით, რომელსა ესხა ფურცელი, და მოვიდა, უკუეთუმცა რაჲმე პოვა მას შინა. და მოვიდა რაჲ მისა, არარაჲ პოვა, გარნა ფურცელი ხოლო, რამეთუ არა იყო ჟამი ლეღჳისაჲ.
მათ	მცხ.ზაქ	ხოლო უკუეთუ ტომი ეგჳპტისა არა აღვიდეს, არცა მივიდეს მუნ, მათ ზედაცა იყოს დაცემაჲ, რომელი შეამთხჳოს უფალმან, ყოვლისა მპყრობელმან, ნათესავთა, რაოდენნიცა არა აღვიდენ დღესასწაულებად კარვის-დგმისა დღესასწაულსა.
იგი	მცხ.ფილიმ	ხოლო თჳნიერ ცნობისა შენისა არა ვინებე ყოფად, რაჲთა არა უნებლებით კეთილი იგი შენი იყოს, არამედ ნეფსით.
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა იყოს აღჳრსა შორის ცხენისასა: წმიდაჲ უფლისაჲ, და იყუნენ სიავნი სახლსა შინა უფლისასა, ვითარცა ფიალი წინაშე პირსა მსხუერპლისსაცავისასა.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს ყოველი სიავი იერუსალიმს შინა და იუდაჲსა შორის წმიდაჲ უფლისა, ყოვლისა მპყრობელისა, და მივიდოდიან ყოველნი მსხუერპლველნი და მიიხუმიდენ მათგან და აგბობდენ თავთა მათთად, და არა იყოს ქანანელი მერმე სახლსა შინა უფლისა ძალთაჲსასა მას დღესა შინა.
იგი	მცხ.ფილიმ	ვინ უწყის, გან-ვე-ამისთჳს-გეშორა ჟამერთ, რაჲთა საუკუნოდ მიიყვანო იგი,
იგინი	მცხ.მალ	მით, რამეთუ თქუეს: უკეთუ იდუმეა დაიქცეს და მივიქცეთ და აღვაშენნეთ ნაოჴარნი მოოჴრებულნი მისნი, - ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - იგინი აშენებდენ და მე დავაქციო და ეწოდოს მათ საზღურებ უსჯულოებისა და ერ, რომლისაგან განყენებულ არს უფალი ვიდრე საუკუნომდე.
იგინი	მცხ.მალ	მოიხუენით მსხუერპლისა საცავისა მომართ ჩემისა პურნი შეგინებულნი და სთქუთ: რაჲსა მიერ შევაგინენით იგინი? თქუმისა მიერ თქუენგან: ტაბლაჲ უფლისაჲ შეურაცხ-ქმნილი არს და ზედა დასხმულნი ჭამადნი შეურაცხნი არიან.
იგი	მცხ.მალ	მით, რამეთუ შემო-თუ-სწიროთ ბრმაჲ მსხუერპლისა საცავად, არა ბოროტ არსა? და უკეთუ შემოსწიროთ მკელობელი ანუ სნეული, არა ბოროტ არსა? შესწირე იგი წინამძღვარსა შენსა, უკეთუ მიითვალოს იგი, ანუ ათნოს პირსა შენსა? - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი.
მას	მცხ.მალ	და აწ დაიგეთ პირი ღმრთისაჲ თქუენისაჲ, და ევედრენით მას; რამეთუ ჴელთა შინა თქუენთა იქმნეს ესენი, უკეთუ მე ვიპოო თქუენგან პირი თქუენი? - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი.
იგი	მცხ.ფილიმ	ხოლო უკუეთუ რაჲმე შეგცოდა გინა თანა-აც, იგი მე შემირაცხე.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მარიამ ანგელოზსა მას: ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მე მამაკაცი არა ვიცი?
მას	მცხ.მალ	ხოლო თქუენ შეაგინებთ მას თქუმისა მიერ თქუენისა: ტაბლაჲ უფლისაჲ მწიკულევანი არს და მას ზედა დაგებულნი ჭამადნი შეურაცხ არიან.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა მას: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა, და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ; ამისთჳსცა შობილსა მას წმიდა ეწოდოს და ძე მაღლის.
მათ	მცხ.მალ	და წყეულ იყავნ კაცი, რომელი შემძლებელ იყოს, და იყოს სამწყსოსა შინა მისსა ვერძი, და აღთქუმაჲ მისი მას ზედა და დაუკლავს უფალსა განხრწნილი მათ, რამეთუ მეფე დიდი ვარ მე, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და სახელი ჩემი ზედსაჩინო არს წარმართთა შორის.
იგიცა	მცხ.ლუკა	და აჰა ელისაბედ, ნათესავი შენი, იგიცა მიდგომილ არს ძესა სიბერესა თჳსსა, და ესე მეექუსე თუჱ არს მისი, რომელსა-იგი ერქუა ბერწ.
იგი	მცხ.მალ	უკეთუ არა ისმინოთ და უკეთუ არა დაიდვათ გულსა შინა თქუენსა მიცემად დიდება სახელსა ჩემსა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და გამოვავლინო თქუენ ზედა წყევაჲ და დავწყეო კურთხევა თქუენი და დავწყეო იგი და განვიქარვო კურთხევა თქუენი და არა იყოს თქუენ შორის, რამეთუ თქუენ არ დაიდევით გულსა შინა თქუენსა.
მის	მცხ.ფილიმ	და მის თანა განმიმზადე მე ვანიცა; რამეთუ ვესავ, ვითარმედ ლოცვითა თქუენითა მიგემადლო თქუენ.
მათ	მცხ.მალ	დატევებულ იქმნა იუდაჲ და საძაგელი იქმნა ისრაჱლსა შორის და იერუსალჱმსა შორის მით, რამეთუ შეაგინნა იუდამან წმიდანი უფლისანი, რომელნი შეიყუარნა მათ შორის და მომარჯუე იქმნა ღმერთთა მიმართ უცხოთა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას მარიამ: აჰა მჴევალი უფლისაჲ; მეყავნ მე სიტყჳსაებრ შენისა! და წარვიდა მისგან ანგელოზი იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და აღდგა მარიამ მათ დღეთა შინა და წარვიდა მთად კერძო მსწრაფლ ქალაქად იუდაჲსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო ვითარცა ესმა ელისაბედს მოკითხვაჲ მარიამისი, ჰკრთებოდა ყრმაჲ იგი მუცელსა მისსა. და აღივსო სულითა წმიდითა ელისაბედ.
მათ	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იოას მამათა თჳსთა თანა და იორობოამ დაჯდა საყდარსა მისსა. და დაეფლა იოას სამარიას მეფეთა მათ თანა ისრაჱლისათა.
მისა	მცხ.ლუკა	და ნეტარ არს, რომელსა ჰრწმენეს, რამეთუ იყოს აღსრულებაჲ თქუმულთაჲ მათ მისა მიმართ უფლისა მიერ.
მანცა	მცხ.მეფ4	და ქმნა სიმართლე წინაშე უფლისა, ხოლო არა ვითარ დავით, მამამან მისმან, არამედ, რა ქმნა მამამან მისმან იოას, ქმნა მანცა.
მათ	მცხ.მეფ4	და შვილნი მკულელთანი მათ არა მოსრნა, ვითარცა წერილ არს წიგნსა სჯულისასა, ვითარცა ამცნო უფალმან მოსეს და თქუა: ნუ მოკუდებინ მამა შვილისათჳს და ნუცა მამისათჳს შვილი, არამედ თჳთოეულად ცოდვათათჳს მოკუედინ.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა ამესიასთანი და ყოველი, რაცა ქმნა, არა, აჰა, ესერა წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთა?
მას	მცხ.მეფ4	წელსა მას მეათერთმეტესა ამასიასისა, მეფისა იუდასისა, მეფობდა იორობოამ, ძე იოასისი, მეფე ისრაჱლისა, ზედა ისრაჱლსა სამარიასა ორმეოცდაერთ წელ.
იგი	მცხ.მარკ	და ასწავებდა და ეტყოდა, ვითარმედ: წერილ არს: სახლსა ჩემსა სახლ სალოცველ ეწოდოს ყოველთა მიერ წარმართთა, ხოლო თქუენ გიყოფიეს იგი ქუაბ ავაზაკთა.
მისა	მცხ.მარკ	და ესმა ესე მღდელთ-მოძღუართა მათ და მწიგნობართა და ეძიებდეს, ვითარმცა წარწყმიდეს იგი; და ეშინოდა მისა, რამეთუ ყოველი ერი განკჳრვებულ იყო მოძღურებასა მას მისსა.
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარცა თანა-წარჰვიდოდეს განთიად, იხილეს ლეღჳ იგი განჴმელი ძირითგან.
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ:
იგი	მცხ.მარკ	და მოეჴსენა პეტრეს და ჰრქუა მას: რაბი, აჰა ლეღჳ იგი, რომელსა სწყევე, განჴმა.
იგი	მცხ.მარკ	და მოვიდეს კუალად იერუსალჱმდ. და ვითარცა იქცეოდა იგი ტაძარსა მას შინა, მოვიდეს მისა მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი და მოხუცებულნი.
მას	მცხ.მარკ	და ეტყოდეს მას: რომლითა ჴელმწიფებითა იქმ ამას, და ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე, რამეთუ ამას იქმოდი?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: გკითხო მეცა თქუენ სიტყუაჲ ერთი, და თქუენ მომიგეთ მე, და მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ვიქმ ამას:
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი განიზრახვიდეს თჳსაგან და იტყოდეს: უკუეთუ ვთქუათ: ზეცით იყო, გურქუას ჩუენ: რაჲსათჳს უკუე არა გრწმენა მისი?
მათ	მცხ.მარკ	და მიუგეს და ჰრქუეს მათ იესუს: არა ვიცით. და მიუგო მათ იესუ და ჰრქუა: არცა მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ.
მათ	მცხ.მარკ	და მიავლინა ქუეყანის-მოქმედთა მათ მიმართ ჟამსა ნაყოფისასა მონაჲ, რაჲთა მოიღოს ნაყოფი ვენაჴისაჲ მის.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მათ შეიპყრეს და გუემეს იგი და წარავლინეს ცალიერი.
მასცა	მცხ.მარკ	მერმე კუალად წარავლინა სხუაჲ მონაჲ, და მასცა კუალად გამო-ვე-ეწყვნეს, გუემეს და წარავლინეს გინებული.
იგიცა	მცხ.მარკ	და კუალად სხუაჲ მიავლინა, და იგიცა მოკლეს; და სხუანი მრავალნი – რომელთამე სტანჯვიდეს და რომელთამე მოჰკლვიდეს.
მათა	მცხ.მარკ	უკუანაჲსკნელ, ერთი ძე ესუა საყუარელი თჳსი, მიავლინა მათა, რამეთუ თქუა, ვითარმედ: შეიკდიმონ ძისა ჩემისათჳს.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო ქუეყანის-მოქმედთა მათ თქუეს ურთიერთას: ესე არს მკჳდრი მისი, მოვედით და მოვკლათ იგი, და ჩუენდა იყოს სამკჳდრებელი ესე.
იგი	მცხ.მარკ	და შეიპყრეს იგი და მოკლეს და გამოაგდეს იგი მიერ სავენაჴით.
მის	მცხ.მარკ	აწ რაჲ უყოს მათ უფალმან მის ვენაჴისამან? მოვიდეს და მოსრნეს ქუეყანის-მოქმედნი იგი და ვენაჴი იგი მისცეს სხუათა.
იგი	მცხ.მარკ	და ეძიებდეს მას შეპყრობად და ეშინოდა ერისა მისგან, რამეთუ ცნეს, ვითარმედ მათთჳს თქუა იგავი იგი. და დაუტევეს იგი და წარვიდეს.
იგი	მცხ.მარკ	და მი-ვინმე-ავლინნეს მისა ფარისეველნი და ჰეროდიანნი, რაჲთა მოინადირონ იგი სიტყჳთა.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო თავადმან იცოდა ორგულებაჲ მათი და ჰრქუა მათ: რაჲსა გამომცდით მე? მომართჳთ მე დრაჰკანი, რაჲთა ვიხილო.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ მოართუეს. და ჰრქუა მათ: ვისი არს ხატი ესე და ზედაწერილი? ხოლო მათ ჰრქუეს: კეისრისაჲ.
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: მიეცით კეისრისაჲ კეისარსა და ღმრთისაჲ ღმერთსა. და დაუკჳრდა ამას ზედა და წარვიდეს.
მას	მცხ.მარკ	და მოვიდეს მისა სადუკეველნი, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: აღდგომაჲ არა არს, და ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს:
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა განთენა, ზრახვა-ყვეს ყოველთა მღდელთ-მოძღუართა და მოხუცებულთა ერისათა იესუჲსთჳს, რაჲთა მოკლან იგი.
იგი	მცხ.მათე	და შეკრეს იგი და მიიყვანეს და მისცეს იგი პონტიელსა პილატეს მთავარსა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ ვითარცა იხილა იუდა, რომელმანცა მისცა იგი, რამეთუ დაისაჯა, შეინანა და მიაქცია ოც და ათი იგი ვეცხლი მღდელთ-მოძღუართა მათ მიმართ და მოხუცებულთა
მათ	მცხ.მათე	და თქუა: ვცოდე, რამეთუ მიგეც სისხლი მართალი. ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ჩუენდა რაჲ? შენ იხილე!
იგი	მცხ.მათე	და დააბნია ვეცხლი იგი ტაძარსა მას შინა და განეშორა და წარვიდა და შიშთვილ-იბა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მღდელთ-მოძღუართა მათ მოიღეს ვეცხლი იგი და თქუეს: არა ჯერ-არს ესე დადებად სიწმიდესა, რამეთუ სასყიდელი სისხლისაჲ არს.
იგი	მცხ.მათე	და ზრახვა-ყვეს და მოიყიდეს მითა აგარაკი იგი მეკეცისაჲ საფლავად უცხოთა.
მას	მცხ.მათე	ამისთჳს ეწოდა აგარაკსა მას აგარაკი სისხლისაჲ ვიდრე აქა დღედმდე.
მის	მცხ.ლუკა	და ესმა გარემოთა და ნათესავთა, რამეთუ განადიდა უფალმან წყალობაჲ თჳსი მის თანა, და მის თანა იხარებდეს.
მის	მცხ.ლუკა	და იყო მერვესა დღესა და მოვიდეს წინადაცუეთად ყრმისა მის და რაჲთამცა უწოდეს მას სახელად მამისა მისისა ზაქარია.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუეს მას, ვითარმედ: არავინ არს ნათესავსა შენსა, რომელსა ჰრქჳან სახელი ეგე.
მან	მცხ.მალ	განმაძჳნებელნი უფლისანი, სიტყუათა მიერ თქუენთა და სთქუთ: რასათჳს განვაძჳნეთ? თქუმასა შორის თქუენსა: ყოველი მოქმედი ბოროტთაჲ კეთილ წინაშე უფლისა და მათ შორის სათნო იყო მან, და სადა არს ღმერთი სიმართლისაჲ?
მის	მცხ.ლუკა	და აჰა იყო კაცი იერუსალჱმს, რომლისა სახელი სჳმეონ. და კაცი ესე მართალი იყო და მოშიში უფლისაჲ და მოელოდა ნუგეშინის-ცემასა ისრაჱლისასა; და სული წმიდაჲ იყო მის ზედა.
მისა	მცხ.ლუკა	და წამუყოფდეს მამასა მისსა, რაჲ-ძი უნდეს სახელის-დებად მისა.
იგი	მცხ.მათე	მაშინ აღესრულა თქუმული იგი იერემია წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს: და მოვიღე ოც და ათი იგი ვეცხლი, სასყიდელი განსყიდულისაჲ მის, რომელი მოიყიდეს ძეთაგან ისრაჱლისათა,
იგი	მცხ.მათე	და მისცეს იგი აგარაკისათჳს მეკეცისა, ვითარცა მიბრძანა მე უფალმან.
მან	მცხ.მათე	ხოლო იესუ დადგა წინაშე მთავრისა მის. და ჰკითხა მას მთავარმან მან და ჰრქუა: შენ ხარა მეუფჱ ჰურიათაჲ? ხოლო იესუ ჰრქუა მას: შენ იტყჳ.
მას	მცხ.მათე	და შესმენასა მას მღდელთ-მოძღუართასა და მოხუცებულთასა არარაჲ მიუგო.
მას	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მას პილატე: არა გესმისა, რაოდენსა-ესე შეგწამებენ შენ?
მას	მცხ.მათე	ხოლო დღესასწაულთა ჩუეულ იყო მთავარი იგი, და მიუტევეს ერსა მას ერთი პყრობილი შესწავებული, რომელსა ერქუა ბარაბა.
იგი	მცხ.ტიტე	ხოლო გამოაცხადა ჟამთა თჳსთა სიტყუაჲ იგი მისი ქადაგებითა, რომელი მარწმუნა მე ბრძანებითა ღმრთისა, მაცხოვრისა ჩუენისაჲთა,
მას	მცხ.მათე	და არარაჲ მიუგო მას არცა ერთისა სიტყჳსათჳს, ვიდრემდე უკჳრდაცა მთავარსა მას ფრიად.
იგი	მცხ.მალ	და ვინ დაითმინოს დღე შემოსლვისა მისისა, ანუ ვინ დაუდგეს გამოცხადებასა შორის მისსა? მით, რამეთუ შემოვიდეს იგი, ვითარცა ცეცხლი სადნობელისაჲ და ვითარცა მდელოჲ მრცხელთაჲ?
იგი	მცხ.მათე	რამეთუ უწყოდა, ვითარმედ შურითა მისცეს იგი.
იგი	მცხ.მარკ	მოძღუარ, მოსე ესრეთ დამიწერა ჩუენ: უკუეთუ ვისმე მოუკუდეს ძმაჲ და ესუას მას ცოლი, და შვილი არა დაშთეს, რაჲთა შეირთოს ძმამან მისმან ცოლი იგი მისი და აღუდგინოს თესლი ძმასა თჳსსა.
მას	მცხ.მათე	და ვითარცა დაჯდა პილატე საყდართა ზედა, მიუვლინა მას ცოლმან მისმან და ჰრქუა მას: არარაჲ ძეს შენი და მართლისა მაგის კაცისაჲ, რამეთუ მრავალი მევნო მე დღეს ჩუენებით მაგისთჳს.
იგინი	მცხ.მალ	და დაჯდეს დნობად და განწმედად ვითარცა ოქროსა და ვეცხლსა და გამოწმიდნეს ძენი ლევისნი და შთაასხნეს იგინი ვითარცა ოქროჲ და ვითარცა ვეცხლი და ყვნენ უფლისა შემწირველ მსხვერპლსა სიმართლისა მიერ.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო მღდელთ-მოძღუართა მათ და მოხუცებულთა არწმუნეს ერსა მას, რაჲთა გამოითხოონ ბარაბა, ხოლო იესუ წარწყმიდონ.
მათ	მცხ.მათე	მიუგო მთავარმან მან და ჰრქუა მათ: ვინ გნებავს ორთა ამათგანი, და მიგიტეო თქუენ? ხოლო მათ ჰრქუეს: ბარაბა.
მას	მცხ.დან	გული მისი კაცთაგან იცვალოს და გული მჴეცისა მოეცეს მას. და შჳდნი ჟამნი იცვალნენ მის ზედა.
მას	მცხ.დან	თანშეტყუებისა მიერ ირისე სიტყუაჲ და თქმული წმიდათაჲ ზედნაკითხი, რაჲთა ცნან ცოცხალთა, ვითარმედ უფალ არს მაღალი მეფობისა კაცთაჲსა და, ვისიცა სთნდეს, მისცემს მას და შეურაცხებაჲ კაცთაჲ აღადგინის მის ზედა.
იგი	მცხ.მარკ	და მეორემან შეირთო იგი და მოკუდა, და არა დაშთა შვილი. და მესამემან ეგრეთვე,
იგი	მცხ.ტიტე	ამისთჳს დაგიტევე შენ კრიტს შინა, რაჲთა ნაკლულევანი იგი განაგო და დაადგინნე ქალაქად-ქალაქად ხუცესნი, ვითარცა-იგი მე გიბრძანე შენ:
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო შიში დიდი ყოველთა ზედა გარემო მკჳდრთა მისთა; და ყოველთა მათ მთით კერძოთა ჰურიასტანისათა მიმოითქუმოდეს ყოველნი ესე სიტყუანი.
მის	მცხ.ლუკა	და დაიდვეს გულსა, რომელთა ესმოდა ესე, და იტყოდეს: რაჲ-მე იყოს ყრმაჲ ესე? და ჴელი უფლისაჲ იყოს მის ზედა.
მას	მცხ.დან	მაშინ დანიილ, რომლისა სახელი ვალტასარ, დაყმუნდა ვითარ ჟამ ერთ და გულისზრახვანი მისნი შეაშფოთებდეს მას. და მიუგო მეფემან და ჰრქუა: ვალტასარ, ძილისშორისი და თანშეტყუებაჲ მისი ნუ აგაჩქარებენ შენ. და მიუგო ვალტასარ და თქვა: უფალო, ძილისშორისი ესე მოძულეთა შენთა და თანშეტყუება მისი მტერთა შენთა.
მას	მცხ.ლუკა	და აღმიდგინა ჩუენ რქაჲ ცხოვრებისაჲ შორის სახლსა მას დავითის, მონისა თჳსისა;
მის	მცხ.დან	და ფურცელნი მისნი კეთილმცენნი, და ნაყოფი მისი მრავალ და საზრდელი ყოველთა მის შორის, ქუეშე მისსა მკჳდრ იყუნეს მჴეცნი ველურნი და რტოთა შორის მისთა მყოფობდეს მფრინველნი ცისანი,
მის	მცხ.ტიტე	არამედ სტუმრის მოყუარე, კეთილის მოყუარე, წმიდა, მართალ, ღირს, მოთმინე, თავს-მდებელ მსგავსად მოძღურებისა მის,
მას	მცხ.მალ	და იყვნენ ჩემდა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - დღედ მიმართ, რომელსა ყოფილ იყოს მოურნედ და უყუაოდეს მას ვითარსახედ უყუავინ კაცი ძესა თჳსსა მსახურეულად მისსა.
მისა	მცხ.ლუკა	მსახურებად მისა ღირსებით და სიმართლით წინაშე მისსა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩუენისათა.
იგინი	მცხ.მალ	მით, რამეთუ, აჰა, დღე მოვალს უფლისაჲ შემწუელი ვითარცა თორნე და აღაგზნნეს იგინი და იყვნენ ყოველნი სხუა ნათესავნი და ყოველნი მოქმედნი უსჯულოთანი ლელწამი, და აღანთნეს იგინი მომავალმან დღემან, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და არა დაშთეს მათი ძირი, არცა რტოჲ.
მას	მცხ.ტიტე	სარწმუნეობისა სიტყჳსა, რაჲთა შემძლებელ იყოს ნუგეშინის-ცემადცა მოძღურებასა მას შინა სიცოცხლისასა და სიტყჳს- მგებელთა მათ მამხილებელ.
მათ	მცხ.ლუკა	გამოჩინებად მათ ზედა, რომელნი სხენან ბნელსა შინა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, და წარმართებად ფერჴთა ჩუენთა გზათა მშჳდობისასა.
იგი	მცხ.ტიტე	რამეთუ არიან მრავალნი დაუმორჩილებელცა და ამაოჲსა მეტყუელ და გონება-მაცთურ, უფროჲს ხოლოღა წინადაცუეთილებისაგანნი იგი,
მისა	მცხ.ლუკა	ხოლო ყრმაჲ იგი აღორძნდებოდა და განმტკიცნებოდა სულითა. და იყო უდაბნოს, ვიდრე გამოცხადებადმდე მისა ისრაჱლისა მიმართ.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა აზარიასთანი და ყოველი, რა ქმნა, არა, აჰა, ესერა წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთა?
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა ზაქარიასთანი, აჰა, წერილ არიან წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ ისრაჱლისათა.
მათმან	მცხ.ტიტე	თქუა ვინმე მათგანმან, თჳსმანვე მათმან წინაწარმეტყუელმან: კრიტელნი მარადის მტყუვარნი, მჴეცნი ბოროტნი, მუცელნი უქმნი.
მის	მცხ.მეფ4	და დაიძინა მანაელ მამათა თჳსთა თანა და მეფობდა ფაკეა, ძე მისი, მის წილ.
მათ	მცხ.ტიტე	წამებაჲ ესე არს ჭეშმარიტ. ამისთჳს ამხილე მათ თუალ-უხუავად, რაჲთა ცოცხალ იყვნენ სარწმუნოებითა
იგი	მცხ.მეფ4	და დღეთა ფაკეა მეფისა ისრაჱლისათა მოვიდა თეგლათფალასარ, მეფე ასურასტანისა, და წარიღო აინი და კაბელი და ბეთმაქა და ანუქი და კენეეზი და სური და გალაადი და გალილეა და ყოველი იგი ქუეყანა ნეფთალიმისი და წარტყუენა იგი ასურასტანად.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ პილატე: რაჲ უკუე იყო იესუს, რომელსა ჰრქჳან ქრისტე? ჰრქუეს მას ყოველთა: ჯუარს-ეცჳნ.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო მთავარმან ჰრქუა მათ: და რაჲ ბოროტი უქმნიეს? ხოლო იგინი უმეტეს ღაღადებდეს და იტყოდეს: ჯუარს-ეცჳნ.
მის	მცხ.მათე	ვითარცა იხილა პილატე, რამეთუ არარას არგებს, არამედ უფროჲსღა შფოთი იქმნების, მოითხოვა წყალი და დაიბანა ჴელნი წინაშე ერისა მის და თქუა: უბრალო ვარ მე სისხლისაგან მაგისასა, თქუენ იხილეთ.
მათ	მცხ.მეფ4	მათ დღეთა შინა მიავლინა უფალმან იუდასა ზედა რასონ, მეფე ასურასტანისა, და ფაკეე, ძე რრომელისი.
მის	მცხ.მეფ4	და დაიძინა იოათამ მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისსა. და მეფობდა აქაზ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მალ	მოიჴსენეთ შჯული მოსესი, მონისა ჩემისაჲ, ვითარ-იგი ვამცენ მას ქორებს შინა ყოვლისა მიმართ ისრაჱლისა ბრძანებანი და სამართალნი.
მან	მცხ.ლევ	და რომელ-იგი შევიდეს სახლსა მას, რომელ-იგი განშორებულ არს, არაწმიდა არს იგი ვიდრე მწუხრადმდე, და რომელი დაწვეს სახლსა მას შინა, განირცხეს სამოსელი თჳსი და იბანოს წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი მიმწუხრადმდე. უკუეთუ მოვიდეს მღდელი იგი და იხილოს და, აჰა, ესერა, არა განფენით განიფინა სახლსა მას შინა შეხებაჲ იგი შემდგომად განგოზისა მის სახლისა და წმიდა-ყოს მღდელმან მან სახლი იგი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა აქაზისთანი, რომელ ქმნნა, აჰა, არა წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთასა?
მას	მცხ.ტიტე	ხოლო შენ იტყოდე, რომელი შუენის სიცოცხლისა მას მოძღურებასა:
მათ	მცხ.მათე	მაშინ მიუტევა მათ ბარაბა, ხოლო იესუს შოლტითა სცა და მისცა მათ, რაჲთა ჯუარს-ეცუას.
მათ	მცხ.ტიტე	რაჲთა განაბრძნობდენ ჭაბუკთა მათ ქმართ მოყუარე ყოფად, შვილთ მოყუარე,
მათ	მცხ.მათე	მაშინ ერისაგანთა მათ მთავრისათა წარიყვანეს იესუ ტაძრად და შეკრიბეს მის ზედა ნათესავები იგი ყოველი.
იგი	მცხ.მათე	და განძარცუეს იგი და ქლამინდი მეწამული შეჰმოსეს მას.
მის	მცხ.მათე	და შეთხზეს გჳრგჳნი ეკალთაგან და დაადგეს თავსა მისსა და ლერწამი მისცეს მარჯუენესა ჴელსა მისსა და მუჴლნი დაიდგინეს მის წინაშე, ემღერდეს მას და ეტყოდეს: გიხაროდენ, მეუფეო ჰურიათაო!
იგი	მცხ.ტიტე	წმიდა, უბიწო, სახლის მპყრობელ, სახიერ, დამორჩილებულ თჳსთა ქმართა, რაჲთა არა სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ იგმობვოდის.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო მათ დღეთა შინა გამოჴდა ბრძანებაჲ აგჳსტოს კეისრისაგან აღწერად ყოვლისა სოფლისა.
მას	მცხ.ტიტე	ყოვლისათჳსვე თავსა შენსა სახედ მისცემდი კეთილთა საქმეთა, მოძღურებასა მას შინა უხრწნელებაჲ, ღირსებაჲ, განურყუნელობაჲ,
იგი	მცხ.ტიტე	ნუ მომხუეჭელ, არამედ ყოველსავე სარწმუნოებასა აჩუენებედ კეთილსა, რაჲთა მოძღურებაჲ იგი მაცხოვრისა ჩუენისა ღმრთისაჲ შეამკონ ყოვლითა.
იგი	მცხ.ტიტე	რამეთუ გამოჩნდა მადლი იგი ღმრთისაჲ მაცხოვრად ყოველთა კაცთა
მას	მცხ.მათე	და ჰნერწყუვიდეს მას და მოიღეს ლერწამი და სცემდეს თავსა მისსა.
იგი	მცხ.მათე	და ოდეს განკიცხეს იგი, განსძარცუეს მას ქლამინდი იგი და შეჰმოსეს მას თჳსივე სამოსელი და წარიყვანეს იგი, რაჲთა ჯუარს-აცუან.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა გამოვიდეს იგინი მიერ, პოვეს კაცი კჳრინელი, სახელით სიმონ. ესე წარიქციეს პაჰრაკად, რაჲთა აღიღოს ჯუარი მისი.
მას	მცხ.მათე	და მოვიდეს ადგილსა მას, რომელსა ჰრქჳან გოლგოთა, რომელ არს თხემისა ადგილი.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნუ მორჩილ ექმნებით სახესა მათსა, რომელსა ჰყოფენ. და ეშინოდა ნათესავთა მათ უფლისაგან.
მას	მცხ.მათე	და მისცეს მას ძმარი ნავღლითა აღზავებული. და გემოჲ რაჲ იხილა, არა უნდა სუმის.
იგი	მცხ.მათე	და ვითარცა ჯუარს-აცუეს იგი, განიყვეს სამოსელი მისი და განიგდეს წილი, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი წინაჲწარმეტყუელისა მიერ, რომელსა იტყჳს: განიყვეს სამოსელი ჩემი მათ შორის და კუართსა ჩემსა ზედა განიგდეს წილი.
მას	მცხ.მათე	და სხდეს მუნ და სცვიდეს მას.
მის	მცხ.მათე	მაშინ ჯუარს-აცუნეს მის თანა ორნი ავაზაკნი: ერთი მარჯუენით მისა და ერთი მარცხენით.
მას	მცხ.მათე	ხოლო თანა-წარმავალნი იგი ჰგმობდეს მას, ყრიდეს თავთა მათთა
იგი	მცხ.მათე	ეგრეთვე მღდელთ-მოძღუარნი იგი ემღერდეს მწიგნობართა თანა და მოხუცებულთა და ფარისეველთა და იტყოდეს:
მას	მცხ.ტიტე	და მოველოდით ნეტარსა მას სასოებასა და გამოჩინებასა დიდებასა დიდისა ღმრთისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა,
იგი	მცხ.მათე	სხუანი აცხოვნა, თავი თჳსი ვერ ძალ-უც ცხოვნებად. უკუეთუ მეუფჱ ისრაჱლისაჲ არს, გარდამოჴედინ აწ მაგიერ ჯუარით, და გურწმენეს იგი.
იგი	მცხ.მათე	უკუეთუ ესვიდა ღმერთსა, იჴსენინ იგი, უკუეთუ ჰნებავს იგი, რამეთუ თქუა, ვითარმედ: ძე ღმრთისაჲ ვარი მე.
იგი	მცხ.მათე	ეგრეთვე ავაზაკნი იგი, მის თანა ჯუარ-ცუმულნი, აყუედრებდეს მას.
მისა	მცხ.მათე	ხოლო სხუანი იტყოდეს: აცადეთ, და ვიხილოთ, უკუეთუ ელია მოვიდეს ჴსნად მისა.
იგი	მცხ.მათე	და აჰა კრეტსაბმელი იგი ტაძრისაჲ მის განიპო ორად ზეითგან, ვიდრე ქუემდე, და ქუეყანაჲ შეიძრა და კლდენი განსთქდეს,
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ასისთავმან მან და მისთანათა, რომელნი სცვიდეს იესუს, იხილეს რაჲ ძრვაჲ იგი რაჲ-იგი იქმნა, შეეშინა ფრიად და იტყოდეს: ჭეშმარიტად ძე ღმრთისაჲ იყო ესე.
მას	მცხ.მათე	იყვნეს მუნ დედანიცა მრავალნი, რომელნი შორით ხედვიდეს, რომელნი შეუდგეს იესუს გალილეაჲთ და ჰმსახურებდეს მას.
იგიცა	მცხ.მათე	და ვითარცა შემწუხრდა, მოვიდა კაცი მდიდარი არიმათიაჲთ, სახელით იოსებ, რომელ იგიცა მოწაფე ყოფილ იყო იესუჲსა.
იგი	მცხ.მათე	ესე მოვიდა პილატესა და გამოითხოვა გუამი იესუჲსი. მაშინ პილატე უბრძანა მიცემად გუამი იგი მისი.
იგი	მცხ.მათე	და მოიღო გუამი იგი მისი იოსებ და წარგრაგნა იგი არმენაკსა წმიდასა
იგი	მცხ.მათე	და დადვა იგი ახალსა მისსა საფლავსა, რომელი გამოეკუეთა კლდისაგან, და მიაგორვა ლოდი დიდი კარსა მას საფლავისასა და წარვიდა.
იგი	მცხ.მათე	იყო მუნ მარიამ მაგდალინელი და სხუაჲ იგი მარიამ, და სხდეს წინაშე საფლავსა მას.
იგი	მცხ.მათე	.ხოლო ხვალისაგან, რომელ არს შემდგომად პარასკევისა, შეკრბეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი და ფარისეველნი პილატესა
მან	მცხ.მათე	და ჰრქუეს: უფალო, მოვიჴსენეთ, რამეთუ მან მაცთურმან თქუა, ვიდრე ცოცხალღა იყო, ვითარმედ შემდგომად სამისა დღისა აღვდგეო.
იგი	მცხ.მათე	აწ უკუე ბრძანე დაკრძალვად საფლავი იგი, ვიდრე მესამედ დღედმდე, ნუუკუე მოვიდენ მოწაფენი მისნი და წარიპარონ იგი და უთხრან ერსა, ვითარმედ: აღდგა მკუდრეთით. და იყოს უკუანაჲსკნელი საცთური უძჳრეს პირველისა.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ პილატე: გაქუს თქუენ დასი; წარვედით და დაჰკრძალეთ, ვითარცა იცით.
იგინი	მცხ.მათე	ხოლო იგინი წარვიდეს და დაჰკრძალეს საფლავი იგი და დაჰბეჭდეს ლოდსა მას დასისა თანა.
იგი	მცხ.მარკ	აწ უკუე აღდგომასა მას, ოდეს აღდგენ, ვისა მათგანისა იყოს იგი ცოლ, რამეთუ შჳდთავე მათ ესუა იგი ცოლად?
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა ამისთჳს სცთებითა, რამეთუ არა იცნით წიგნნი, არცა ძალი ღმრთისაჲ?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო ამისთჳს, რამეთუ აღდგენ მკუდარნი, არა აღმოგიკითხავსა წიგნსა მოსესსა, მაყულოვანსა ზედა ვითარ-იგი ღმერთი ეტყოდა მას და ჰრქუა: მე ვარ ღმერთი აბრაჰამისი, ღმერთი ისაკისი და ღმერთი იაკობისი?
მანცა	მცხ.მარკ	და მოვიდა მისა ერთი მწიგნობართაგანი, ესმოდა რაჲ მათი, ვითარ-იგი გამოეძიებდეს მის თანა, იცოდა, რამეთუ კეთილად მიუგო მათ, ჰკითხა მას მანცა, ვითარმედ: რომელი არს ყოველთა პირველი მცნებაჲ?
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: პირველი ყოველთა მცნებათაჲ ესე არს: ისმინე, ისრაჱლ: უფალი ღმერთი შენი უფალი ერთ არს;
მან	მცხ.მარკ	ჰრქუა მას მწიგნობარმან მან: კეთილად, მოძღუარ, ჭეშმარიტად სთქუ, რამეთუ ერთ არს ღმერთი, და არავინ არს სხუაჲ მისა გარეშე;
იგი	მცხ.მარკ	და შეყუარებად იგი ყოვლითა გულითა და ყოვლითა სულითა და ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა გულისჴმის-ყოფითა, და შეყუარებად მოყუასი, ვითარცა თავი თჳსი; უფროჲს არს ესე ყოველთა მსხუერპლთა და შესაწირავთა.
მას	მცხ.მარკ	და იხილა იესუ, რამეთუ გონიერად მიუგო, ჰრქუა მას: არა შორს ხარ სასუფეველისაგან ღმრთისა. და არღარავინ იკადრა კითხვად მისა.
მას	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ და ასწავებდა ტაძარსა მას შინა: ვითარ უკუე იტყჳან მწიგნობარნი, ვითარმედ: ქრისტე ძე არს დავითისი?
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ თჳთ იგი დავით იტყჳს სულითა წმიდითა: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა.
მისსა	მცხ.მარკ	თჳთ იგი დავით ჰხადის მას უფლით, და ვითარ ძჱ მისი არს? და მრავალი ერი ისმენდა მისსა ტკბილად.
მათგან	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ სწავლასა მას შინა მისსა: ეკრძალენით მწიგნობართა მათგან, რომელთა ჰნებავს სამკაულითა სლვაჲ და მოკითხვაჲ უბანთა ზედა,
მას	მცხ.მარკ	და დაჯდა იესუ წინაშე ფასის-საცავსა მას და ხედვიდა ვითარ-იგი ერი დასდებდა რვალსა ფასის-საცავსა მას. და მრავალთა მდიდართა დადვეს ფრიად.
მათ	მცხ.მარკ	და მოუწოდა იესუ მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ქურივმან ამან გლახაკმან უფროჲს ყოველთასა დადვა ფასის-საცავსა ამას;
მას	მცხ.მარკ	და გამო-რაჲ-ვიდოდა იგი ტაძრით, ჰრქუა მას ერთმან მოწაფემან მისმან: მოძღუარ, იხილე, რაბამი ქვები არს და რაბამი შენებულებაჲ!
მას	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ხედავა ამათ დიდ-დიდთა შენებულთა? არა დაშთეს ქვაჲ ქვასა ზედა, რომელი არა დაირღუეს.
მას	მცხ.მარკ	და დაჯდა რაჲ იგი მთასა მას ზეთისხილთასა წინაშე ტაძარსა მას, ჰკითხვიდეს მას თჳსაგან პეტრე და იაკობ და იოვანე და ანდრეა:
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ეკრძალენით, ნუუკუე ვინმე გაცთუნნეს თქუენ.
მათა	მცხ.მარკ	ხოლო ეკრძალენით თქუენ თავთა თქუენთა, რამეთუ მიგცემდენ თქუენ შესაკრებელთა და კრებულთა შორის გტანჯვიდენ თქუენ, და წინაშე მეფეთა და მთავართა წარსდგეთ ჩემთჳს საწამებელად მათა და ყოველთა წარმართთა.
იგი	მცხ.ლუკა	აღმოვიდა იოსებცა გალილეაჲთ, ქალაქით ნაზარეთით, ჰურიასტანად, ქალაქად დავითისა, რომელსა ჰრქჳან ბეთლემ, რამეთუ იყო იგი სახლისაგან და ტომისა დავითისა,
მისა	მცხ.ლუკა	აღწერად მარიამის თანა, რომელი მოთხოვილ იყო მისა, და იყო იგი მიდგომილ.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო ვიდრე იყვნესღა იგინი მუნ, აღივსნეს დღენი იგი შობისა მისისანი.
მასვე	მცხ.ლუკა	და მწყემსნი იყვნეს მასვე სოფელსა, ველთა დგებოდეს და ჴუმილვიდეს საჴუმილავსა ღამისასა სამწყსოსა მათსა.
მას	მცხ.მარკ	და რაჟამს მიგიყვანნენ თქუენ მიცემად მათა, ნუ წინაჲსწარ ჰზრუნავთ, ნუცა იწურთით, რასა იტყოდით; არამედ რაჲ-იგი მოგეცეს თქუენ მას ჟამსა შინა, მას იტყოდეთ, რამეთუ არა თქუენ ხართ მეტყუელნი, არამედ სული წმიდაჲ.
იგი	მცხ.მარკ	და იყვნეთ თქუენ მოძულებულ ყოველთაგან სახელისა ჩემისათჳს; ხოლო რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხონდეს.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო ოდეს იხილოთ საძაგელი იგი მოოჴრებისაჲ, თქუმული დანიელ წინაწარმეტყუელისაჲ, მდგომარე, სადა-იგი არა ჯერ-არს, – რომელი-იგი აღმოიკითხვიდეს, სცნობდინ, – მაშინ რომელნი იყვნენ ჰურიასტანს, ივლტოდედ მთად.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო ვაჲ მუცელ-ქუმულთა და რომელნი აწოებდენ მათ დღეთა შინა!
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ იყვნენ დღენი იგი ჭირისანი, რომელი არასადა იქმნა ესევითარი დასაბამითგან, რომელ დაჰბადა ღმერთმან, ვიდრე აქამომდე და არცაღა იყოს.
მათთჳს	მცხ.მარკ	და არა თუმცა ღმერთმან შეამოკლნა დღენი იგი, არამცა ცხოვნდა ყოველი ჴორციელი; არამედ რჩეულთა მათთჳს, რომელნი გამოირჩინა, შეამოკლნა დღენი იგი.
მის	მცხ.მარკ	არამედ მათ დღეთა შინა შემდგომად ჭირისა მის მზე დაბნელდეს, და მთოვარემან არა გამოსცეს ნათელი თჳსი;
მათდა	მცხ.საქმ	და ვითარ იგი იყო ჴდომაჲ და გამოძიებაჲ არა მცირედი პავლესი და ბარნაბაჲსი მათდა მიმართ, ბრძანეს აღსლვაჲ პავლესი და ბარნაბაჲსი და სხუათა ვიეთმე მათგანთაჲ მოციქულთა მიმართ და ხუცესთა იერუსალჱმდ ამის ცილობისათჳს.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იყო პასქაჲ იგი, რომელ არს ვნებაჲ, და უცომოებაჲ, შემდგომად ორისა დღისა. და ეძიებდეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი იესუს, ვითარმცა ზაკუვით შეიპყრეს იგი და მოკლეს.
მათ	მცხ.საქმ	რომელთაცა წარუდგინა თავი თჳსი ცხოველი შემდგომად ვნებისა თჳსისა მრავლითა სახითა, ორმეოცთა დღეთა ეჩუენებოდა მათ და ეტყოდა სასუფეველისათჳს ღმრთისა,
მას	მცხ.ფილიპ	გარნა ღირსად ხოლო სახარებისა მის ქრისტესისა ვიდოდეთ, რაჲთა გინა თუ მოვიდე და გიხილნე თქუენ, გინა თუ შორს ვიყო და მესმას თქუენთჳს, ვითარმედ სდგათ თქუენ ერთითა სულითა და ერთითა გონებითა და თანა-იღუწით სარწმუნოებასა მას სახარებისასა,
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარცა იყო იესუ ბეთანიას, სახლსა სიმონ კეთროვნისასა და ინაჴით-ჯდა იგი, მოვიდა დედაკაცი და აქუნდა ალაბასტრითა ნელსაცხებელი ნარდისა სარწმუნოჲსაჲ, მრავალ-სასყიდლისაჲ, და შემუსრა ალაბასტრი იგი და დაასხა თავსა მისსა.
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ შესაძლებელ იყო ესე განსყიდად უფროჲს სამასისა დრაჰკნისა და მიცემად გლახაკთა და ჰრისხვიდეს მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და აჰა ანგელოზი უფლისაჲ დაადგრა მათ ზედა, და დიდებაჲ უფლისაჲ გამოუბრწყინდა მათ, და შეეშინა მათ შიშითა დიდითა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო რომელნი-იგი შეკრებულ იყვნეს, ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს: უფალო, უკეთუ ამათ ჟამთა კუალად მოაგოა სასუფეველი ისრაჱლსა?
მისგან	მცხ.მარკ	და წარვიდა მცირედ და დავარდა ქუეყანასა და ილოცვიდა: უკუეთუ შესაძლებელ არს, რაჲთა თანა-წარჰჴდეს ჟამი იგი მისგან.
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ ანგელოზმან მან უფლისამან: ნუ გეშინინ, რამეთუ აჰა ესერა გახარებ თქუენ სიხარულსა დიდსა, რომელი იყოს ყოვლისა ერისა:
იგი	მცხ.ლუკა	და ესე იყოს თქუენდა სასწაულად: ჰპოოთ ყრმაჲ იგი შეხუეული და მწოლარე ბაგასა.
მის	მცხ.ლუკა	და მეყსეულად იყო ანგელოზისა მის თანა სიმრავლე ერთა ცისათაჲ, აქებდეს ღმერთსა და იტყოდეს:
იგინი	მცხ.საქმ	და ესე ვითარცა თქუა, ამაღლდა, ხედვიდეს რაჲ იგინი, და ღრუბელმან შეიწყნარა იგი თუალთაგან მათთა.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა ხედვიდეს იგი ზეცად აღსლვასა მისსა, და აჰა-ესერა ორ კაც ზედა მოადგეს მათ სამოსლითა სპეტაკითა,
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: აცადეთ მაგას, რაჲსა შრომასა შეამთხუევთ? რამეთუ საქმე კეთილი ქმნა ჩემ თანა.
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ რომელი არს ნათესავი დიდი, რომლისაჲმცა უფალი ღმერთი იყო მახლობელ მათა, ვითარცა უფალი ღმერთი ჩუენი მახლობელ არს ჩუენდა ყოველსავე ადგილსა, რომელსაცა ვხადოდით მას?
მას	მცხ.საქმ	და ოდეს შევიდეს, აღჴდეს ქორსა მას, სადაცა იყოფოდეს პეტრე და იოვანე, იაკობ და ანდრეა, ფილიპე და თომა, ბართლომე და მატთეოს, იაკობ ალფესი და სიმონ მოშურნე და იუდა იაკობისი.
მის	მცხ.საქმ	(იყო რიცხჳ ერისაჲ მის ერთბამად ვითარ ას და ოც ოდენ): კაცნო ძმანო, ჯერ-იყო აღსრულებად წერილი, რომელი-იგი წინაჲსწარ თქუა სულმან წმიდამან პირითა დავითისითა იუდაჲსთჳს, რომელი ექმნა წინამძღუარ შემპყრობელთა მათ იესუჲსთა,
იგი	მცხ.საქმ	ამან მოიგო დაბაჲ იგი სასყიდლითა მით სიცრუვისაჲთა და განსივნა და განსთქდა შორის, და განიბნინეს ყოველნი ნაწლევნი მისნი.
მას	მცხ.ფსალმ	საცნაურ ნუ იქმნესა ბნელსა შინა საკჳრველებაჲ შენი და სიმართლე შენი ქუეყანასა მას დავიწყებულსა?
იგი	მცხ.საქმ	და საცნაურ იქმნა ყოველთა მკჳდრთა იერუსალჱმისათა, ვიდრეღა ეწოდაცა დაბასა მას თჳსითა სიტყჳთა მათითა აკელდამა, ესე იგი არს დაბაჲ სისხლისაჲ.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ არა მომავლინა მე ქრისტემან ნათლის-ცემად, არამედ სახარებად, არა სიბრძნისა სიტყჳთა, რაჲთა არა ცალიერ იყოს ჯუარი იგი ქრისტესი.
იგი	მცხ.იოვ1	რომელსა ჰრწმენეს ძისა მიმართ ღმრთისა, აქუს წამებაჲ იგი თავსა შორის თჳსსა; რომელსა არა ჰრწმენეს ღმერთი, მტყუვრად გამოაჩინა იგი, რამეთუ არა ჰრწმენა წამებაჲ იგი, რომელი წამა ღმერთმან ძისა მისისათჳს.
მათა	მცხ.მარკ	რამეთუ გლახაკნი მარადის თქუენ თანა არიან. უკუეთუ გინდეს, ძალ-გიც კეთილის-ყოფად მათა, ხოლო მე არა მარადის თქუენ თანა ვარ.
იგი	მცხ.საქმ	და იყო მეყსეულად ზეცით ოხრაჲ, ვითარცა მოწევნაჲ ქარისა სასტიკისაჲ, და აღივსო ყოველი იგი სახლი, სადა-იგი იყვნეს მსხდომარე.
მათ	მცხ.საქმ	და აღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა და იწყეს სიტყუად უცხოთა ენათა, ვითარცა სული იგი მოსცემდა მათ სიტყუად.
მათ	მცხ.მარკ	და იუდა ისკარიოტელი, ერთი ათორმეტთაგანი, წარვიდა მღდელთ-მოძღუართა მათ მიმართ, რაჲთა მისცეს იგი მათ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა ესე მისგან, განიხარეს და აღუთქუეს მას მიცემად ვეცხლი. და ეძიებდა, ვითარმცა ჟამსა მარჯუესა მისცა იგი მათ.
მას	მცხ.მარკ	და პირველსა მას დღესა უცომოებისასა, ოდეს პასექსა მას დაჰკლვიდეს, ჰრქუეს იესუს მოწაფეთა მისთა: სადა გნებავს, წარვიდეთ და მოგიმზადოთ შენ, რაჲთა სჭამო ვნებაჲ ესე?
მას	მცხ.მარკ	და წარავლინნა ორნი მოწაფეთა მისთაგანნი და ჰრქუა მათ: წარვედით ქალაქად, და შეგემთხჳოს თქუენ კაცი, რომელსა ლაგჳნითა წყალი ზე ედგას, და შეუდეგით მას, ვიდრეცა შევიდეს.
მას	მცხ.მარკ	და არქუთ სახლისა უფალსა მას, ვითარმედ: მოძღუარი იტყჳს: სადა არს სავანე, სადა-იგი პასექი მოწაფეთა ჩემთა თანა ვჭამო?
მან	მცხ.მარკ	და მან გიჩუენოს თქუენ ქორი დიდი დაგებული და მომზადებული; მუნ მზა-მიყავთ ჩუენ.
მათ	მცხ.მარკ	და გამოვიდეს მოწაფენი მისნი და მოვიდეს ქალაქად და პოვეს ეგრეთ, ვითარცა ჰრქუა მათ იესუ, და მოჰმზადეს ვნებაჲ იგი.
მისა	მცხ.ლუკა	და მოვიდა სულითა წმიდითა ტაძრად უფლისა. და შეყვანებასა მას მამა-დედისა მიერ ყრმისა მის იესუჲსა ყოფად მათა მსგავსად ჩუეულებისა მისებრ სჯულისა მისა მიმართ,
იგინი	მცხ.საქმ	და იყო რაჲ ჴმაჲ ესე, შეკრბა სიმრავლე ერისაჲ და შეშფოთნეს, რამეთუ ესმოდა თითოეულსა კაცად-კაცადსა მათსა თჳსი სიტყუაჲ მათი, იტყოდეს რაჲ იგინი.
მათგან	მცხ.საქმ	და ვითარ ჩუენ გუესმის კაცად-კაცადსა თჳსი სიტყუაჲ ჩუენი მათგან, რომელნი ვართ.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე დადგა შორის ათერთმეტთა მათ და აღიმაღლა ჴმაჲ და ეტყოდა მათ: კაცნო ჰურიანო და ყოველნი რომელნი დამკჳდრებულ ხართ იერუსალჱმს! ესე თქუენდა ცხად იყავნ და ყურად-იხუენით სიტყუანი ჩემნი,
მათ	მცხ.დან	მას ჟამსა შინა გამოვიდეს თითნი ჴელისა კაცისანი და წერდეს პირისპრ ლამპრისა, საგოზელსა ზედა კედლისასა სახლისა მეფისაჲსა და მეფე ხედვიდა თითთა მათ ჴელისა მწერლისასა.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ვითარცა აღვიდეს ანგელოზნი იგი ზეცად, მწყემსთა მათ თქუეს ურთიერთას: განვიდეთ ჩუენ ვიდრე ბეთლემადმდე და ვიხილოთ სიტყუაჲ ესე, რომელი იყო ჩუენდა მომართ, რომელი-იგი უფალმან მაუწყა ჩუენ.
იგი	მცხ.საქმ	არამედ ესე არს თქუმული იგი იოელ წინასწარმეტყუელისა მიერ:
მას	მცხ.მეფ4	და წარვიდა ქელკია მღდელი და აქიკამ და საფან და აქაბორ და ასაია ოდან წინაწარმეტყუელისა, ცოლისა სელომისა, ძისა თეკუჱსისა, ძისა ასარასა, სამოსლისმმარხველისა და იგი მკჳდრ იყო იერუსალჱმს და მასენას შინა და უთხრეს მას ესე.
მათ	მცხ.საქმ	და მონათა ჩემთა ზედა და მჴევალთა ჩემთა ზედა მათ დღეთა შინა მივჰფინო სულისაგან ჩემისა და წინასწარმეტყუელებდენ.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო ესენი არიან, რომელნი-იგი გზასა ზედა, სადა-იგი დაეთესის სიტყუაჲ; და რაჟამს ისმინიან, მეყსეულად მოვიდის ეშმაკი და მიუღის მათ სიტყუაჲ იგი გულთაგან მათთა.
მის	მცხ.საქმ	კაცნო ისრაიტელნო, ისმინენით სიტყუანი ესე: იესუ ნაზარეველი, კაცი განჩინებული ღმრთისა მიერ თქუენდა მიმართ, ძალითა და ნიშებითა და სასწაულებითა, რომელნი-იგი ქმნნა ღმერთმან მის მიერ შორის თქუენსა, ვითარცა-იგი თქუენცა უწყით,
მის	მცხ.საქმ	რომელი-იგი ღმერთმან აღადგინა და დაჰჴსნნა სალმობანი სიკუდილისანი, რამეთუ ვერ შესაძლებელ იყო დაყენებაჲ მისი მის მიერ.
მისთჳს	მცხ.საქმ	რამეთუ დავით იტყჳს მისთჳს: წინაჲსწარ ვხედევდ უფალსა, წინაშე ჩემსა არს მარადის, რამეთუ მარჯულ ჩემსა არს, რაჲთა არა შევიძრა,
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდეს მსწრაფლ და პოვეს მარიამ და იოსებ და ყრმაჲ იგი, მწოლარე ბაგასა.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო ცნა მარდოქე განზრახვა ესე და აუწყა ესთერს, ხოლო ესთერ მიუთხრა მეფესა განზრახვა იგი სიკუდილისა მისისა.
მას	მცხ.საქმ	წინასწარმეტყუელი უკუე იყო და იცოდა, რამეთუ ფიცით ეფუცა მას ღმერთი ნაყოფისაგან მუცლისა მისისა ჴორციელად აღდგინებად ქრისტე და დაჯდომად საყდართა მისთა.
მან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან უფლისამან: მოიღე ჴორცი ეგე და უცომონი ეგე პურნი და დააგენ კლდესა იმას ზედა, და წუენი ეგე, დაასხ, ხოლო მან ყო ეგრე.
მათ	მცხ.საქმ	ესმა რაჲ ესე, შეინანეს და ჰრქუეს პეტრეს და სხუათა მათ მოციქულთა: რაჲმე ვყოთ, კაცნო ძმანო?
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე ჰრქუა მათ: შეინანეთ და ნათელ-იღეთ კაცად-კაცადმან თქუენმან სახელითა უფლისა იესუ ქრისტესითა მისატევებელად ცოდვათა, მიიღოთ ნიჭი სულისა წმიდისაჲ.
მის	მცხ.მეფ2	აწ თქუენ ადრე აუწყეთ ესე დავითს, რათა არა დადგეს ღამესა ამას რაბოთისა უდაბნოსა, არამედ ისწრაფოს წარსლვად, რათა არა მოისრას მეფე და ყოველი ერი მისი მის თანა.
მას	მცხ.საქმ	და რომელთა-იგი სიხარულით შეიწყნარეს სიტყუაჲ მისი, ნათელ-იღეს და შეეძინნეს მას დღესა შინა სულნი ვითარ სამ ათასნი ოდენ.
მას	მცხ.საქმ	და იყვნეს განკრძალულ მოძღურებასა მას მოციქულთასა და ზიარებასა და განტეხასა პურისასა და ლოცვასა.
მას	მცხ.საქმ	და დღითი-დღედ განკრძალულ იყვნეს ტაძარსა მას შინა, აკურთხევდეს სახლ-მდაბრ პურსა, მიიღებდეს საზრდელსა მხიარულითა და განმარტებულითა გულითა,
იგი	მცხ.ნეშტ1	და თქუა დავით: ყოველმან, რომელმან სცეს პირველად იებუსელსა, იყოს იგი მთავრად და ერისთავად. და აღჴდა პირველად იოაბ, ძე სარუიასი, და იქმნა იგი მთავარ.
მისა	მცხ.მარკ	ხოლო მათ იწყეს მწუხარებად და სიტყუად მისა თითოეულმან: ნუუკუე მე ვარ? და სხუამან თქჳს: ნუუკუე მე ვარ?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: ერთმან ათორმეტთაგანმან, რომელმან შთამოყოს პინაკსა ამას ჴელი ჩემ თანა, იგი მიმცემს მე.
მისა	მცხ.მარკ	ძე სამე კაცისაჲ წარვალს, ვითარცა წერილ არს მისთჳს, ხოლო ვაჲ არს მის კაცისა, რომლისაგან ძე კაცისაჲ მიეცემის; უკეთეს იყო მისა, უკუეთუმცა არა შობილ იყო კაცი იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და ჭამდეს რაჲ იგინი, მოიღო იესუ პური, აკურთხა, განტეხა და მისცა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ და ჭამეთ, რამეთუ ესე არს ჴორცი ჩემი.
მათ	მცხ.მარკ	და მოიღო სასუმელი, ჰმადლობდა და მისცა მათ, და სუეს მისგან ყოველთა.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: ესე არს სისხლი ჩემი ახლისა შჯულისაჲ, მრავალთათჳს დათხეული.
მას	მცხ.მარკ	და გალობაჲ წართქუეს და განვიდეს მთასა მას ზეთისხილთასა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო პეტრე ჰრქუა მას: დაღათუ ყოველნი დაჰბრკოლდენ, არამედ მე არასადა დავბრკოლდე.
მას	მცხ.მარკ	ჰრქუა მას იესუ: ამენ გეტყჳ შენ, ვითარმედ: შენ დღეს ამას ღამესა, ვიდრე ქათმისა მეორედ ჴმობადმდე, სამ-გზის უვარ-მყო მე.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იხილეს, გულისჴმა-ყვეს სიტყუაჲ იგი, რომელი ითქუა მათა მიმართ ყრმისა მისთჳს.
მათდა	მცხ.ლუკა	და ყოველთა, რომელთა ესმოდა, უკჳრდა სიტყუაჲ იგი მწყემსთაჲ მათ მათდა მიმართ.
იგი	მცხ.ლუკა	და მიიქცეს და წარვიდეს მწყემსნი იგი, ადიდებდეს და აქებდეს ღმერთსა ამას ყოველსა ზედა, რომელი ესმა და იხილეს, ვითარცა-იგი ითქუნეს მათდა მიმართ.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა აღესრულნეს დღენი იგი რვანი წინადაცუეთისა მისისანი, და უწოდეს სახელი მისი იესუ, რომელ-იგი ეწოდა ანგელოზისა მისგან, ვიდრე ყოფადმდე მისა მუცელსა დედისა თჳსისასა.
იგი	მცხ.ლუკა	რაჟამს აღესრულნეს დღენი იგი განწმედისა მათისანი სჯულისა მისებრ მოსესისა, აღმოიყვანეს ყრმაჲ იგი იერუსალჱმდ წარდგინებად წინაშე უფლისა,
მას	მცხ.დან	მას ჟამსა გრძნობანი ჩემნი მოიქცეს ჩემდამო, და პატივად მეფობისა ჩემისა მოვედ, და შესახედავი ჩემი მოიქცა ჩემ ზედა, და მძლავრნი ჩემნი და დიდებულნი ჩემნი მეძიებდეს მე, და მეფობასა ჩემსა ზედა განვმტკიცენ, და სიდიდე უმეტესი მომემატა მე.
მათ	მცხ.დან	ბრძანა შემოხუმად ჭურჭელთა ოქროჲსა და ვეცხლისათა, რომელნი გამოიღო ნაბუქოდონოსორმან, მამამან მისმან, ტაძრისაგან იერუსალჱმისა, და სუმიდეს მათ მიერ მეფე და დიდებულნი მისნი, და თანამწოლნი მისნი და ხარჭნი მისნი.
მის	მცხ.საქმ	და კაცი ვინმე იყო მკელობელი დედის მუცლითგან თჳსით, რომელი-იგი აღიკიდიან და დასჳან დღითი-დღედ ბჭეთა თანა მის ტაძრისათა, რომელთა ერქუა შუენიერ, თხოვად ქველის-საქმისა შემავალთაგან ტაძრად,
მათგან	მცხ.საქმ	რომელმან იხილა პეტრე და იოვანე, შე-რაჲ-ვიდოდეს ტაძრად, და ითხოვდა ქველის-საქმესა მათგან.
მას	მცხ.საქმ	მიჰხედა მას პეტრე და იოვანეთურთ და ჰრქუა: მოიხილა ჩუენდა.
მის	მცხ.მარკ	და წარიყვანნა პეტრე და იაკობ და იოვანე მის თანა, იწყო დასულებად და ურვად.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას პეტრე: ვეცხლი და ოქროჲ არა მაქუს ჩუენ, ხოლო რომელი მაქუს, გცეთ შენ სახელითა იესუ ქრისტე ნაზარეველისაჲთა: აღდეგ და ვიდოდე!
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: მწუხარე არს სული ჩემი, ვიდრე სიკუდილადმდე; დაადგერით აქა და იღჳძებდით.
იგი	მცხ.საქმ	და იხილა იგი ყოველმან ერმან, ვიდოდა რაჲ და აქებდა ღმერთსა;
მის	მცხ.საქმ	იცოდეს იგი, რამეთუ იგი იყო, რომელი ქველის-საქმისათჳს ზინ ბჭეთა თანა შუენიერთა ტაძრისათა. და აღივსნეს იგინი შიშითა და საკჳრველებითა, რომელი იქმნა მის ზედა.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ-იგი ეპყრა განკურნებულსა მას მკელობელსა პეტრე და იოვანე, შეკრბებოდა მათა ყოველი ერი სტოასა მას, რომელსა ჰრქჳან სოლომონისი, საკჳრველებისა მისთჳს.
იგი	მცხ.ლევ	და შევიდეს მღდელი იგი და იხილოს: უკუეთუ განეფინა კუალად შეხებაჲ იგი სახლსა მას, კეთროვანებაჲ დადგრომილ არს სახლსა მას შინა, არაწმიდა არს იგი. დაარღჳონ სახლი იგი და ყოველი ძელი მისი და ქვანი და ყოველივე მტუერი სახლისა მის განიღონ გარეშე ქალაქსა მას, ადგილსა არაწმიდასა.
მას	მცხ.იაკ	ხოლო უკუეთუ ვინმე თქუენგანი ნაკლულევან არს სულიერითა სიბრძნითა, ითხოვენ ღმრთისაგან, რომელმან-იგი მოსცის ყოველთა უხუად და არავის აყუედრის, და მოსცეს მას.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ სამფსონ: მჭამელისაგან გამოჴდა ჭამადი და ძლიერისგან გამოჴდა ტკბილი. და ვერ უძლეს მათ თხრობად იგავი იგი სამთა მათ დღეთა.
მის	მცხ.დან	და მეფე ვალტასარ აღშფოთნა და შესახედავი მისი იცვალა მის ზედა და დიდებულნი მისნი შეშფოთნებოდეს. გ
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო წინამძღუარი იგი ცხორებისაჲ მოჰკალთ, რომელი ღმერთმან აღადგინა მკუდრეთით, რომლისა ვართ ჩუენ მოწამე.
იგინი	მცხ.მარკ	და მოვიდა და პოვნა იგინი მძინარენი და ჰრქუა პეტრეს: სიმონ, გძინავსა? და ვერ უძლე ჟამ ერთ მღჳძარებად ჩემ თანა?
მის	მცხ.საქმ	და სარწმუნოებითა სახელისა მისისაჲთა, ამას რომელსა ჰხედავთ და იცით, განამტკიცა სახელმან მისმან. და სარწმუნოებამან მის მიერმან მოსცა მას სიცოცხლე ესე წინაშე თქუენ ყოველთა.
მათ	მცხ.ტიტე	მოაჴსენებდ მათ მთავრობათა და ჴელმწიფეთა დამორჩილებად და სარწმუნო-ყოფად და რაჲთა ყოვლისა მიმართ საქმისა კეთილისა განმზადებულ იყვნენ,
იგი	მცხ.დან	არს მამაკაცი მეფობისა შენსა ქუეშე, რომლისა შორის სული ღმრთისაჲ წმიდაჲ არს მის თანა. და დღეთა შინა მამისა შენისათა მღჳძარებაჲ და გულისხმის-ყოფაჲ იპოა მის შორის და მეფემან ნაბუქოდონოსორმა, მამამან შენმან, მთავრად მსახრვალთა, მოგუთა და ქალდეველთა და ღაზარინელთა დაადგინა იგი.
მას	მცხ.ლევ	და სცხოს მღდელმან მან სისხლისა მისგან ცოდვისაჲსა თითითა მისითა რქათა მათ საკურთხეველისა ყოვლად დასაწუველთაჲსა და ყოველი სისხლი მისი დასთხიოს კედელსა მას თანა საკურთხეველისა ყოვლად დასაწუველთაჲსა.
იგი	მცხ.ლევ	და ორნი გურიტნი, ანუ ორნი მართუენი ტრედისანი და რაოდენ-რაჲ პოვოს ჴელმან მისმან, და იყოს ერთი იგი ცოდვისათჳს და ერთი იგი მრგულიად დასაწველად.
მას	მცხ.დან	რამეთუ სული მეტი არს მის შორის და ცნობაჲ და გულისხმის-ყოფაჲ თანშემტყუები ძილისშორისთა და მიმთხრობი დაფარულთაჲ, და განმჴსნელი საკრველთაჲ - დანიელ. და მეფემან დასდვა მას სახელი ვალტასარ. აწ იწოდენ დანიელი და თანაშეტყუებაჲ მიგითხრას შენ. დ
იგი	მცხ.ლევ	და განირცხეს განწმედილმან მან სამოსელი თჳსი და დაიყჳნოს ყოველი თმაჲ მისი და დაიბანოს წყლითა და წმიდა იყოს. და მისსა შემდგომად შევიდეს იგი ბანაკად და იქცეოდის იგი გარეშე სახლსა თჳსსა შჳდ დღე.
იგი	მცხ.იაკ	ნუვინ განცდილთაგანი იტყჳნ, ვითარმედ ღმრთისა მიერ განვიცადები, რამეთუ ღმერთი გამოუცდელ არს ბოროტისა და არავის განსცდის იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდა მესამედ და ჰრქუა მათ: დაიძინეთ ამიერითგან და განისუენეთ. მოიწია დასასრული, და მოვიდა ჟამი. აჰა ესერა მიეცემის ძე კაცისაჲ ჴელთა ცოდვილთასა.
იგი	მცხ.ლევ	და უბრძანოს მღდელმან მან და დაკლას ქათამი იგი ერთი ჭურჭელსა კეცისასა წყალსა ზედა ცხოველსა. და ქათამი იგი ერთი მოიღოს მან და ძელი იგი ნაძჳსაჲ და შეგრაგნილი იგი მეწამული და უსუპი და დააწოს იგი
მის	მცხ.მარკ	და მეყსეულად, ვიდრე იგი იტყოდაღა, მოვიდა იუდა ისკარიოტელი, ერთი ათორმეტთაგანი, და მის თანა ერი მრავალი მახჳლებითა და წათებითა მღდელთ-მოძღუართაგან და მწიგნობართა და მოხუცებულთა.
მისგან	მცხ.ლევ	და განვიდეს მღდელი იგი გარეშე ბანაკსა მას და იხილოს მღდელმან მან და, აჰა, განკურნებულ არს შედებაჲ იგი კეთროანებისაჲ კეთროვნისა მისგან.
მის	მცხ.ლევ	ესე არს შჯული კეთროვნისაჲ, რომელსა დღესა განწმიდნეს, და მოიყვანოს იგი მღდელისა მის
მისებრ	მცხ.საქმ	რამეთუ მოსე თქუა მამათა მიმართ, ვითარმედ: წინასწარმეტყუელი აღგიდგინოს თქუენ უფალმან ღმერთმან ძმათაგან თქუენთა, ვითარცა-ესე მე; მისი ისმინეთ ყოვლისა მისებრ, რომელსა გეტყოდის თქუენ.
იგი	მცხ.საქმ	და იყოს ყოველმან სულმან რომელმან არა ისმინოს მის წინასწარმეტყუელისაჲ, მოისპოს იგი ერისაგან.
მისა	მცხ.ეფეს	არამედ ჭეშმარიტ ვიყვნეთ სიყუარულსა ზედა და აღვაორძინებდეთ მისა მიმართ ყოველსა, რომელ არს თავ მისა ქრისტე,
მის	მცხ.ეფეს	ვიდრემდე მივიწინეთ ყოველნი ერთობასა სარწმუნოებისასა და მეცნიერებასა ძისა ღმრთისასა, მამაკაცად სრულად, საზომად ჰასაკისა სავსებისა მის ქრისტესისა,
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მიეცა მათა სასწაული მიმცემელსა მას მისსა და ჰრქუა მათ: რომელსა მე ამბორს-უყო, იგი არს, შეიპყართ იგი და წარიყვანეთ კრძალულად.
მას	მცხ.მარკ	და მეყსეულად მოვიდა და მოუჴდა მას და ჰრქუა: რაბი! რაბი! და ამბორს-უყო მას.
მით	მცხ.ტიტე	არა საქმეთაგან სიმართლისათა, რომელნი-იგი ვქმნენით ჩუენ, არამედ წყალობითა თჳსითა მიჴსნნა ჩუენ, ბანითა მით მეორედ შობისაჲთა, განახლებითა სულისა წმიდისაჲთა,
მის	მცხ.დან	და რამეთუ იხილა მეფემან ირისე და წმიდაჲ გარდამომავალი ზეცისაგან, და თქუა: დაკაფეთ ხე და განხრწენით იგი, თჳნიერ მორჩი ძირთა მისთა ქუეყანისა შორის აცადეთ და საკრველისა მიერ რკინისა და რვალისაჲსა, და მწუანვილითა გარისაჲთა და ცუარისა მიერ ცისაჲსა სრულიად გუარიანობდეს, და მჴეცთა თანა ველურთა ნაწილი მისი, ვიდრე არა შჳდნი ჟამნი იცვალნენ მის ზედა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მათ დაასხნეს მას ზედა ჴელნი და შეიპყრეს იგი.
იგი	მცხ.საქმ	და ვიდრე ეტყოდეს-ღა იგინი ერსა მას, მოიწინეს მათ ზედა მღდელნი იგი და ერისთავი იგი ტაძრისაჲ მის და სადუკეველნი,
მას	მცხ.მარკ	და ერთმან ვინმე წინაშე მდგომელმან იჴადა მახჳლი და სცა მონასა მღდელთ-მოძღურისასა და წარჰკუეთა მას ყური მისი.
მათ	მცხ.მარკ	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ვითარცა ავაზაკსა ზედა გამოხუედით თქუენ მახჳლებითა და წათებითა შეპყრობად ჩემთა.
იგი	მცხ.საქმ	და მრავალთა, რომელთა ესმა სიტყუაჲ იგი მათი, ჰრწმენა; და იყო რიცხჳ იგი მორწმუნეთაჲ მათ ვითარ ხუთ ათას ოდენ.
მას	მცხ.ტიტე	რაჲთა განვმართლდეთ მადლითა მით მისითა და მკჳდრ ვიქმნნეთ სასოებასა მას ცხორებისა საუკუნოჲსასა.
იგი	მცხ.მეფ3	და აღვაშენე მისი ტაძარი სამკჳდრებელად და დასამტკიცებლად საყდრისა მისისა უკუნისამდე. და მიექცა მეფე და აკურთხა ყოველი ისრაჱლი და ყოველი იგი ერი ისრაჱლისა დგა.
მას	მცხ.დან	და სიდიდისაგან, რომელი მისცა მას, ყოველნი ერნი, ტომნი, ენანი იყუნეს მძრწოლარენი და მოშიშნი პირისაგან მისისა, რომელთა ენება, მას მოჰკლვიდა, და რომელთა ენება, სცემდა, და, რომელთა ენება, მას აღამაღლებდა, და, რომელთა ენება, მას დაამდაბლებდა.
იგი	მცხ.მარკ	მაშინ მოწაფეთა მისთა ყოველთა დაუტევეს იგი და ივლტოდეს.
იგინი	მცხ.საქმ	და დაადგინნეს იგინი შორის მათსა და ჰკითხვიდეს: რომლითა ძალითა, ანუ რომლითა სახელითა ჰქმენით თქუენ ესე?
მას	მცხ.მარკ	და ერთი ვინმე ჭაბუკი მისდევდა მას და შეემოსა არდაგი შიშულივ. ხოლო სხუათა მათ ჭაბუკთა შეიპყრეს იგი.
მათ	მცხ.საქმ	მაშინ პეტრე აღივსო სულითა წმიდითა და ჰრქუა მათ: მთავარნო ერისანო და მოხუცებულნო ისრაჱლისანო,
მათგან	მცხ.მარკ	და მან დაუტევა არდაგი და ივლტოდა მათგან შიშუელი.
მის	მცხ.ეფეს	რამეთუ იგი თავადი არს მშჳდობაჲ ჩუენი, რომელმან შექმნა ორივე ერთად და შუა-კედელი ზღუდისაჲ მის დაჰჴსნა,
მით	მცხ.ეფეს	ამისთჳს მოიჴსენეთ, რამეთუ თქუენ, ოდესმე წარმართნი ეგე ჴორცითა, რომელთა გერქუა წინა-დაუცუეთელ მის გამო, რომელსა-იგი ერქუა წინადაცუეთილება ჴორცითა მით ჴელით ქმნულითა,
იგი	მცხ.ტიტე	უწყოდე, რამეთუ გარდაგულარძნილ არს ეგევითარი იგი და ცოდავს და არს იგი თჳთ დაშჯილ.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მღდელთ-მოძღუარნი იგი და ყოველი კრებული ეძიებდეს იესუჲსთჳს მოწამეთა, რაჲთა მოკლან იგი, და არა ჰპოებდეს.
მას	მცხ.დან	და კაცთაგან განიდევნა, და გული მისი მჴეცთა თანა მიეცა, და ვირთა თანა ველურთა მკჳდრობა მისი, და თივასა, ვითარცა ზროხასა, აჭამებდეს მას და ცუარისაგან ცისა სხეული მისი შეიღება, ვიდრეღა ცნა, ვითარმედ უფლებს ღმერთი მაღალი მეფობასა ზედა კაცთასა და, რომლისაცა უნდეს, მისცეს მას.
იგი	მცხ.იოან	და ეწამებოდა მას ერი იგი, რომელი იყო მისთანა, რაჟამს ლაზარეს უწოდა საფლავით და აღადგინა იგი მკუდრეთით,18
მათ	მცხ.ტიტე	ხოლო სიცოფისათა მათ ძიებათა და ტომის რაცხათა და ჴდომათა და ლალვათა შჯულისათა განეშორე, რამეთუ არიან ურგებ და ამაო.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო პეტრე შორით მისდევდა მას, ვიდრე შინა ეზოდმდე მღდელთ-მოძღურისა, და დაჯდა იგი მსახურთა თანა და ტფებოდა წინაშე ნათელსა ცეცხლისასა.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო აწ ქრისტე აღდგა მკუდრეთით და იქმნა იგი დასაბამ შესუენებულთა.
მას	მცხ.იოან	და ვითარცა გემოჲ იხილა პურისა უფალმან წყალი იგი, რომელი ღჳნო იქმნა, და არა უწყოდა, ვინაჲ იყო, გარნა მსახურთა მათ უწყოდეს, რომელთა აღავსნეს წყლითა, მოუწოდა პურისა უფალმან მას სიძესა
მათ	მცხ.ეფეს	რამეთუ მისნი შექმნულნი ვართ და დაბადებულნი ქრისტე იესუჲს მიერ საქმეთათჳს კეთილთა, რომელთათჳს წინაწარ განჰმზადა ღმერთმან, რაჲთა მათ შინა ვიდოდით.
მით	მცხ.იაკ	ხოლო რომელმან მიჰხედა სჯულსა მას სრულსა აზნაურებისასა და დაადგრა მას, ესე არა მსმენელ და დამვიწყებელ იქმნა, არამედ მყოფელ საქმისა; ესე ნეტარ იყოს ქმნითა მით მისითა.
მათ	მცხ.ეფეს	რომელთა შინა ოდესმე ხჳდოდეთ მსგავსად ჟამთა მათ ამის სოფლისათა, მთავრისა მისებრ ჴელმწიფებისა აერისა, სულისა, რომელი-იგი აწ იქმს ნაშობთა მათ შორის ურჩებისათა,
იგი	მცხ.გალათ	პავლე მოციქული არა კაცთაგან, არცა კაცთა მიერ, არამედ იესუ ქრისტეს მიერ და ღმრთისა მამისა, რომელმან აღადგინა იგი მკუდრეთით,
მისთჳს	მცხ.მარკ	რამეთუ მრავალნი ცრუსა წამებდეს მისთჳს, და სწორ არა იყვნეს წამებანი მათნი.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო იგინი ხედვიდეს რაჲ პეტრესსა მას განცხადებულებასა და იოვანესსა, და უწყოდეს, რამეთუ კაცნი უწიგნონი არიან და უმეცარნი, დაუკჳრდა, იცოდნეს იგინი, რამეთუ იესუჲს თანა იყვნეს.
მისთჳს	მცხ.მარკ	და სხუანი ვინმე აღდგეს და ცრუსა წამებდეს მისთჳს და იტყოდეს,
მათა	მცხ.საქმ	და კაცსა მას ხედვიდეს მათ თანა მდგომარესა განკურნებულსა და ვერ ეძლო მათა ცილობად.
იგი	მცხ.იოვ1	კუალად მცნებასა ახალსა მივსწერ თქუენდა, რომელი არს ჭეშმარიტ მის თანა და თქუენ შორის, რამეთუ ბნელი წარვალს და ნათელი იგი ჭეშმარიტი აწვე ჩანს.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე და იოანე მიუგეს და ჰრქუეს მათ: უკუეთუ სამართალ არს წინაშე ღმრთისა თქუენი სმენაჲ უფროჲს, ანუ ღმრთისაჲ, საჯეთ.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო იგინი ამას ზედა უთქუმიდეს-ვე და განუტევნეს, რამეთუ ყოველნი ადიდებდეს ღმერთსა საქმისა მისთჳს.
მას	მცხ.სჯლ	ნუსადა თქუან მკჳდრთა მათ მის ქუეყანისათა: ვინაჲ გამომიყანენ ჩუენ, ვითარმედ ვერვემე შეუძლო უფალმან შეყვანებად ქვეყანასა მას, რომელ აღუთქუა მათ? არამედ სიძულილით გამოიყვანნა იგინი და მოსრნა იგინი უდაბნოსა მას.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო ესენი, ვითარცა განუტევნეს მათ, მოვიდეს თჳსთა თანა და უთხრეს მათ, რაჲ-იგი მღდელთ მოძღუართა და მოხუცებულთა ჰრქუეს მათ.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ, ვითარცა ესმა ესე, აღიღეს ერთბამად ჴმაჲ ღმრთისა მიმართ და თქუეს: უფალო ღმერთო, შენ ხარ, რომელმან ჰქმენ ცანი და ქუეყანაჲ და ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მათ შინა,
იგი	მცხ.დან	და ესე თანშეტყუებაჲ სიტყჳსაჲ: მაკი - განზომა ღმერთმან მეფობა შენი და აღავსო იგი.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ დუმნა და არარაჲ მიუგო მათ. და მერმე ჰკითხვიდა მას მეორედ მღდელთ-მოძღუარი იგი და ეტყოდა: შენ ხარა ქრისტე, ძე კურთხეულისაჲ?
იგი	მცხ.მარკ	და აღდგა მღდელთ-მოძღუარი იგი შორის და ჰკითხა იესუს და ჰრქუა: არარას მიუგება, რასა-ესე შეგწამებენ შენ?
იგი	მცხ.დან	და უფალსა და ღმერთსა ცათასა აჰმაღლდი, და ჭურჭელნი სახლისა მისისანი მოიხუენ წინაშე შენსა, და შენ, და დიდებულნი შენნი, და თანამყოფნი შენნი და ხარჭნი შენნი ღჳნოსა სუემდით მათ მიერ, და ღმერთთა ოქროსა და ვეცხლისა, რვალისა და რკინისა, და ძელისა და ქვისათა, რომელნი არა ჰხედვენ, და არა ესმის და არა იცნობენ, აქებდით. ხოლო ღმერთი, რომლისა მშჳნვაჲ შენი ჴელსა შინა მისსა და ყოველნი გზანი შენნი, იგი არა ადიდე.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ მიუგო მას, ვითარმედ: მე ვარ. და ამიერითგან იხილოთ ძე კაცისაჲ მარჯუენით მჯდომარე ძლიერებათა და მომავალი ღრუბელთა თანა ცისათა.
მან	მცხ.მარკ	ხოლო მღდელთ-მოძღუარმან მან დაიპო სამოსელი თჳსი და თქუა: რაჲსაღა გჳჴმან მოწამენი?
მათ	მცხ.ტიტე	ზინან შჯულის მწერალი და აპოლო ადრე წარმოგზავნენ, და ნუმცა რაჲ აკლს მათ.
იგი	მცხ.დან	და თქუა ვალტასარმან, და შეჰმოსეს დანიელსა პორფირი, და მანიაკი ოქროჲსაჲ გარემოსდვეს გარემოს ქედისა მისისა, და ქადაგა მისთჳს ყოფად იგი მესამედ მთავრად სამეფოსა შინა.
იგი	მცხ.მარკ	გესმა ყოველთა გმობაჲ მაგისგან. ვითარ გნებავს თქუენ? მაშინ ყოველთა დასაჯეს იგი თანა-მდებად სიკუდილისა.
მათსა	მცხ.საქმ	და აწცა, უფალო, მოხედენ თქუმასა ამას მათსა ზედა და მოეც მონათა შენთა ყოვლითა განცხადებულებითა სიტყუად სიტყჳსა შენისა,
მათთჳს	მცხ.ტიტე	ისწავებდედ ჩუენნიცა იგი კეთილისა საქმესა წარდგინებად საჭიროთა მათთჳს საჴმართა, რაჲთა არა იყვნენ უნაყოფო.
მის	მცხ.დან	მაშინ მეფე მრავლად მხიარულ იქმნა მის ზედა და დანიილისი თქუა აღმოყვანება მღჳმისაგან. და აღმოყვანებულ იქმნა დანიილ მღჳმით. და ყოველი განხრწნილება არა იპოვა მის თანა, რამეთუ ჰრწმენა ღმრთისა მიმართ მისისა.
იგინი	მცხ.დან	და სათნო იქმნა წინაშე დარიოს მეფისა და დაადგინნა სამეფოსა ზედა სატრაპესნი ასოცნი ყოფად იგინი ყოველსა შინა მეფობასა მისსა
მისა	მცხ.მარკ	და იწყეს ვიეთმე ნერწყუვად მისა და დაბურვად პირსა მისსა და ჴურთითა ცემად მისა და ეტყოდეს: გჳწინაწარმეტყუელებდ ჩუენ, ქრისტე, ვინ არს, რომელმან გცა შენ? და მსახურთა მათ მოიყვანეს იგი ყურიმლის ცემად.
მას	მცხ.მარკ	და იყო რაჲ პეტრე ეზოსა მას შინა, მოვიდა ერთი მჴევალთაგანი მღდელთ-მოძღურისათაჲ.
მას	მცხ.მარკ	და ვითარცა იხილა იგი, ტფებოდა რაჲ, მიჰხედა მას და ჰრქუა: შენცა იყავ იესუჲს თანა ნაზარეველისა.
იგი	მცხ.საქმ	და ლოცვასა მათსა შეიძრა ადგილი იგი, სადა იყვნეს შეკრებულ, და აღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა და იტყოდეს სიტყუასა მას ღმრთისასა განცხადებულად.
მათდა	მცხ.საქმ	ხოლო სიმრავლისა მის მორწმუნეთაჲსა იყო გული და გონებაჲ ერთ, და არცა ერთმან ვინ თქჳს მონაგები მისი თჳსად, არამედ იყო ყოველივე მათდა ზოგად.
მათ	მცხ.საქმ	და ძალითა დიდითა ჰყოფდეს მოციქულნი წამებასა მას აღდგომისასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა. და მადლი დიდი იყო მათ ყოველთა ზედა,
მას	მცხ.მარკ	ხოლო მან უვარ-ყო და თქუა: არა ვიცი და არცა უწყი, რასა-ეგე იტყჳ შენ. და გამოვიდა პეტრე გარეშესა მას ეზოსა, და ქათამმან ჴმა-ყო.
მათ	მცხ.მარკ	და კუალად იხილა იგი მჴევალმან მან და იწყო სიტყუად წინაშე მდგომარეთა მათ, ვითარმედ: ესეცა მათგანივე არს.
მათ	მცხ.საქმ	და არავინ იყო ნაკლულევან მათ შორის, რამეთუ რომელნი-იგი პოვნიერ იყვნეს სახლებისა გინა დაბნებისა, განჰყიდდეს და მოაქუნდა სასყიდელი განსყიდულთაჲ მათ
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მან კუალად უვარ-ყო. და შემდგომად მცირედისა ჟამისა წინაშე მდგომელნი იგი ეტყოდეს პეტრეს: ჭეშმარიტად მათგანი ხარ და რამეთუ გალილეველ ხარ, სიტყუაჲცა შენი გამოგაჩინებს.
მათ	მცხ.დან	და ზედაჲთ მათსა მეწესენი სამნი და იყო დანიელ ერთი მათგანი, რაჲთა მათ მისცემდენ სატრაპესნი სიტყუასა, და არა შფოთებდეს მეფე.
იგი	მცხ.საქმ	ამას აქუნდა დაბაჲ და განყიდა იგი და მოიღო ფასი და დადვა ფერჴთა თანა მოციქულთასა.
იგი	მცხ.დან	და მეფემან დაადგინა იგი ყოველსა ზედა მეფობასა მისსა. და მეწესენი და სატრაპესნი ეძიებდეს პოვნად მიზეზსა ძჳნად დანიელისსა მეფობისაგან. და ყოველი მიზეზი და ცთომაჲ ვერ პოეს ძჳნად მისსა, რამეთუ სარწმუნო იყო.
მას	მცხ.მარკ	და მეყსეულად მეორედ ქათამმან იყივლა, და მოეჴსენა პეტრეს სიტყუაჲ იგი, რომელი ჰრქუა მას იესუ, ვითარმედ: პირველ ქათმისა ჴმობადმდე მეორედ სამ-გზის უვარ-მყო მე. და იწყო ტირილად.
მათ	მცხ.დან	და თქუეს მეწესეთა მათ: ვერ ვპოოთ მიზეზი ძჳნად დანიილისა თჳნიერ შჯულიერთა შორის ღმრთისა მისისა თანა.
მას	მცხ.დან	მაშინ მეწესენი სატრაპესნი წარმოუდგეს მეფესა და ჰრქუეს მას: დარიე მეფე, საუკუნეთა ცოცხლებდ!
მისდა	მცხ.დან	და დანიელმან, ვითარცა ცნა, ვითარმედ დაიწერა რწმენაჲ, შევიდა სახიდ თჳსსა, და სარკმელნი განღებულ მისდა ქორედთა შორის მისთა დამართით იერუსალიმისა, და ჟამთა დღისათა სამთა იყო მოდრეკილ მუჴლთა ზედა მისთა და მლოცველ და აღმსაარებელ წინაშე ღმრთისა მისისა, ვითარცა იყვის მოქმედი წინაპარ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და დაუტევეს უფალი ღმერთი მამათა მათთა, რომელმან გამოიყუანნა იგინი ქუეყანით ეგჳპტით და ვიდოდეს იგინი შემდგომად ღმერთთა უცხოთა, ღმერთთა მათ ერისათა, რომელნი იყვნეს გარემო მათსა, და თაყუანისცემდეს მათ და განარისხეს უფალი.
მას	მცხ.მარკ	და შეასმენდეს მას მღდელთ-მოძღუარნი იგი ფრიად.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო პილატე კუალად ჰკითხა მას და ჰრქუა: არარას მიუგება? აჰა რაოდენსა შეგწამებენ შენ!
მათ	მცხ.მარკ	და რაჲ დღესასწაულ მიუტევის მათ ერთი პყრობილი, რომელიცა გამოითხოიან.
მისა	მცხ.მარკ	და ღაღატ-ყო ერმან მან გამოთხოვად მისა, ვითარცა-იგი მიჰმადლის მათ მარადის.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო პილატე მიუგო და ჰრქუა მათ: გნებავსა, რაჲთა მიგიტეო თქუენ მეუფჱ ჰურიათაჲ?
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ იცოდა, ვითარმედ შურითა მისცეს იგი მღდელთა-მოძღუართა მათ.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო მღდელთ-მოძღუართა მათ აღძრეს ერი იგი, რაჲთა ბარაბა მიუტეოს მათ.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო პილატე მერმეცა მიუგო და ჰრქუა მათ: და რაჲ უკუე გნებავს ყოფად, რომელსა-ესე იტყჳთ მეუფედ ჰურიათად?
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მათ კუალად ღაღატ-ყვეს და ჰრქუეს: ჯუარს-აცუ ეგე.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო პილატე ეტყოდა მათ: რაჲ ბოროტი უქმნიეს? და იგინი უმეტესად ღაღადებდეს და იტყოდეს: ჯუარს-აცუ ეგე.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო პილატეს უნდა ერისა მის მომადლებაჲ, მიუტევა მათ ბარაბა, ხოლო იესუს სცა შოლტითა და მისცა მათ, რაჲთა ჯუარს-აცუან.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო სტრატიოტთა მათ შეიყვანეს იგი შინაგან ეზოსა მას, რომელ არს ტაძარი, და შეკრიბეს ყოველივე იგი თესლები.
მას	მცხ.მარკ	და შეჰმოსეს მას ძოწეული და დაადგეს შეთხზული ეკალვაგან გჳრგჳნი.
მისა	მცხ.მარკ	და იწყეს მოკითხვად მისა და იტყოდეს: გიხაროდენ, მეუფეო ჰურიათაო!
მას	მცხ.მარკ	და სცემდეს მას თავსა ლერწმითა და ჰნერწყუვიდეს მას და დაიდგნიან მუჴლნი და თაყუანის-სცემედ მას.
იგი	მცხ.მარკ	და ოდეს განკიცხეს იგი, განსძარცუეს მას ძოწეული იგი და შეჰმოსეს თჳსივე სამოსელი და განიყვანეს იგი, რაჲთა ჯუარს-აცუან.
იგი	მცხ.მარკ	და მოიყვანეს იგი გოლგოთას, ადგილსა, რომელ არს გამოთარგმანებით: თხემისა ადგილი.
მას	მცხ.მარკ	და მისცემდეს მას სუმად შემურვილსა ღჳნოსა, ხოლო მან არა მიიღო.
მას	მცხ.მარკ	და ჯუარს-აცუეს იგი და განიყოფდეს სამოსელსა მისსა და განიგდებდეს მას ზედა წილსა, ვინ-ძი რაჲ აღიღოს.
მის	მცხ.მარკ	და მის თანა ჯუარს-აცუნეს ორნი ავაზაკნი: ერთი მარჯუენით და ერთი მარცხენით მისა.
იგი	მცხ.მარკ	და აღესრულა წერილი იგი, რომელი იტყჳს, ვითარმედ: უსჯულოთა თანა შეირაცხა.
იგი	მცხ.მარკ	და თანა-წარმავალნი იგი ჰგმობდეს მას და ყრიდეს თავთა და იტყოდეს: ეჰა, რომელი დაარღუევდ ტაძარსა ამას და მესამესა დღესა აღაშჱნებდ,
იგი	მცხ.მარკ	ეგრეთვე მღდელთ-მოძღუარნი იგი იმღერდეს მწიგნობართა თანა და იტყოდეს: სხუანი აცხოვნნა, თავი თჳსი ვერ ძალ-უც ცხოვნებად ქრისტესა, მეუფესა ისრაჱლისასა!
მას	მცხ.მარკ	გარდამოჴედინ აწ ჯუარით, რაჲთა ვიხილოთ და გურწმენეს. და მის თანა ჯუარ-ცმულნიცა იგი ეგრეთვე აყუედრებდეს მას.
მის	მცხ.მარკ	და კრეტსაბმელი იგი ტაძრისაჲ მის განიპო ორად, ზეითგან ვიდრე ქუედმდე.
მისსა	მცხ.მარკ	და ვითარცა იხილა ასისთავმან მან, რომელი დგა წინაშე მისსა, რამეთუ ესრეთ ღაღატ-ყო და განუტევა სული, თქუა: ჭეშმარიტად კაცი ესე ძე ღმრთისაჲ იყო.
მის	მცხ.მარკ	რომელნი, ოდეს იყო გალილეას, შეუდგეს მას და ჰმსახურებდეს, და სხუანი მრავალნი, რომელნი მის თანა აღსრულ იყვნეს იერუსალჱმდ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო პილატეს დაუკჳრდა, უკუეთუ აწვე მოკუდა, და მოუწოდა ასისთავსა მას და ჰკითხა, უკუეთუ ადრევე მოკუდა.
მისგან	მცხ.მარკ	და ისწავა ასისთავისა მისგან ესე და მიჰმადლა გუამი მისი იოსებს.
მას	მცხ.მარკ	იყო მუნ მარიამ მაგდალენელი და მარიამ იოსესი და ხედვიდეს, სადა-იგი დასდებდეს მას.
იგი	მცხ.მარკ	და მან იყიდა არდაგი და გარდამოჰჴსნა იგი ჯუარისა მისგან და წარგრაგნა იგი არდაგითა მით და დადვა იგი საფლავსა, რომელი იყო გამოკუეთილ კლდისაგან, და მიაგორვა ლოდი კარსა ზედა მის საფლავისასა.
მისგან	მცხ.საქმ	და გამოაჴუა სასყიდლისა მისგან, – უწყოდა ესე ცოლმანცა მისმან, – და მოიღო ზოგი რაოდენიმე და დადვა ფერჴთა თანა მოციქულთასა.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე ჰრქუა მას: ანანია, რაჲსათჳს აღავსო გული შენი ეშმაკმან ცრუებად სულისა წმიდისა და გამოჴუებად სასყიდელსა მის დაბისასა?
იგი	მცხ.მარკ	და ვითარცა გარდაჴდა შაბათი იგი, მარიამ მაგდალენელმან და მარიამ იაკობისმან და სალომე იყიდეს ნელსაცხებელი, რაჲთა მოვიდენ და სცხონ მას.
მას	მცხ.მარკ	და ნიად განთიადსა მას ერთშაბათისასა მოვიდეს საფლავსა მას ზედა მერმეცა აღმოსლვასა ოდენ მზისასა.
მისგან	მცხ.მარკ	და იტყოდეს ურთიერთას: ვინ გარდაგჳგორვოს ჩუენ ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისა?
მას	მცხ.მარკ	და შე-რაჲ-ვიდეს საფლავსა მას, იხილეს ჭაბუკი მჯდომარე მარჯუენით კერძო, შემოსილი სამოსლითა სპეტაკითა, და განჰკრთეს.
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო მან ჰრქუა მათ: ნუ განჰკრთებით! იესუს ეძიებთ ნაზარეველსა, ჯუარ-ცუმულსა; აღდგა, არა არს აქა. აჰა ადგილი, სადა დადვეს იგი.
იგი	მცხ.მარკ	არამედ წარვედით და უთხართ მოწაფეთა მისთა და პეტრეს, ვითარმედ: აჰა ესერა წინა-გიძღჳს თქუენ გალილეას, მუნ იხილოთ იგი, ვითარცა გრქუა თქუენ.
იგი	მცხ.საქმ	და აღდგეს ჭაბუკნი და შემოსეს იგი და განიღეს და დაჰფლეს.
მას	მცხ.საქმ	და იყო შიში დიდი ყოველსა მას ზედა კრებულსა და ყოველთა, რომელთა ესმა ესე.
მან	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას პეტრე: მითხარ მე, უკუეთუ ესოდენის განჰყიდეთ დაბაჲ იგი? ხოლო მან ჰრქუა: ჰე, ეგოდენის.
მათ	მცხ.მარკ	იგი წარვიდა და უთხრა მის თანა მყოფთა მათ, რომელნი იგლოვდეს და ტიროდეს.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას პეტრე: რაჲსათჳს ესრეთ შეითქუენით თქუენ განცდად სულსა უფლისასა? ანუ არა აჰა-ესერა ფერჴნი დამფლველთა ქმრისა შენისათანი კართა ზედა დგანან და განგიღონ შენცა?
მათ	მცხ.მარკ	და მათ რაჲ ესმა, რამეთუ ცხოველ არს და ეჩუენა, მათ არა ჰრწმენა.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო აღ-რაჲ-დგა განთიად პირველსა მას შაბათსა, ეჩუენა პირველად მარიამს მაგდალენელსა, რომლისაგან განსრულ იყვნეს შჳდნი ეშმაკნი.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ჴელითა მოციქულთაჲთა იქმნებოდა სასწაულები და ნიშები მრავალი ერსა შორის და იყვნეს ყოველნი ერთბამად სტოასა მას სოლომონისსა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო სხუათა მათ ვერვის ძალ-ედვა შეხებად მათდა, რამეთუ ადიდებდა მათ ერი იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და იგინი მოვიდეს და უთხრეს სხუათა მათ, და არცა მათი ჰრწმენა.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: კუალად წერილ არს: არა განსცადო უფალი ღმერთი შენი.
იგი	მცხ.მარკ	უკუანაჲსკნელ მსხდომარეთა ათერთმეტთა მათ ეჩუენა და აყუედრა ურწმუნოებაჲ მათი და გულ-ფიცხელობაჲ, რამეთუ რომელთა იგი იხილეს აღდგომილი, მათი არა ჰრწმენა.
იგი	მცხ.საქმ	აღდგა მღდელთ მოძღუარი იგი და ყოველნი მისთანანი, რომელ-იგი იყო წვალებაჲ სადუკეველთაჲ აღივსნეს შურითა.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ: წარვედით ყოველსა სოფელსა და უქადაგეთ სახარებაჲ ესე ყოველსა დაბადებულსა.
იგინი	მცხ.საქმ	და დაასხნეს ჴელნი მათნი მოციქულთა ზედა და შესხნეს იგინი საპყრობილესა შინა დამარხვად ხვალისამდე.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო ანგელოზმან უფლისამან ღამე განუხუნა კარნი საპყრობილისანი და გამოიყვანნა იგინი და ჰრქუა:
მათ	მცხ.მარკ	ხოლო სასწაული მორწმუნეთა მათ ესე შეუდგეს: სახელითა ჩემითა ეშმაკთა განასხმიდენ, ენათა ახალთა იტყოდიან,
მათ	მცხ.მარკ	გუელთა შეიპყრობდენ; დაღათუ სასიკუდინე რაჲმე სუან, არარაჲ ავნოს მათ; სნეულთა ზედა ჴელსა დასდებდენ, და განცოცხლდებოდიან.
მათდა	მცხ.მარკ	ხოლო უფალი შემდგომად სიტყუათა ამათ მათდა მიმართ ამაღლდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით ღმრთისა.
მას	მცხ.საქმ	მივედით და დადეგით და ეტყოდეთ ტაძარსა შინა ერსა მას ყოველთა მათ სიტყუათა ამის ცხორებისათა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა ესე, შევიდეს ცისკარს ოდენ ტაძრად და ასწავებდეს. მაშინ მოვიდა მღდელთ მოძღუარი იგი და მისთანანი, და მოუწოდეს შესაკრებელსა მას და ყოველთა მოხუცებულთა ძეთა ისრაჱლისათა, და მიავლინნეს საპყრობილედ მოყვანებად მოციქულთა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო მი-რაჲ-ვიდეს მსახურნი იგი, არა პოვნეს იგინი საპყრობილესა შინა და მოიქცეს იგინი
მათ	მცხ.საქმ	და უთხრეს მათ და ჰრქუეს, ვითარმედ: საპყრობილე იგი ვპოვეთ დაჴშული ყოვლითა კრძალულებითა და მცველნი იგი მდგომარენი წინაშე კართა; ხოლო გან-რაჲ-ვაღეთ, შინა არავინ ვპოეთ.
მით	მცხ.რომ	ეგრეცა უკუე და აწცა ჟამსა ამას ნეშტი რჩევით მადლითა მით იქმნა.
მას	მცხ.დან	პირველი - ვითარცა ლომაჲ, და ფრთენი, ვითარცა არწივისანი. ვხედევდ, ვითარმედ მოეფხურნეს ფრთენი მისნი, და აღღებულ იქმნა ქუეყანით, და ფერჴთა ზედა კაცისათა დადგა და გული კაცისაჲ მოეცა მას.
მას	მცხ.იოვ1	რომელი იყო პირველითგან, რომელი გუესმა და ვიხილეთ თუალითა ჩუენითა, რომელი ვიხილეთ და ჴელნი ჩუენნი ჰმსახურებდეს სიტყუასა მას ცხორებისასა.
მას	მცხ.იოვ1	და ცხორებაჲ იგი გამოცხადნა და ჩუენ ვიხილეთ და ვწამებთ და გითხრობთ თქუენ ცხორებასა მას საუკუნესა, რომელი იყო მამისა თანა და გამოგჳჩნდა ჩუენ;
მათ	მცხ.საქმ	მო-ვინმე-ვიდა და უთხრა მათ და ჰრქუა, ვითარმედ: აჰა ეგერა კაცნი იგი, რომელნი თქუენ შესხენით საპყრობილესა, არიან ტაძარსა შინა, დგანან და ასწავებენ ერსა.
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ წარვიდა ერისთავი იგი მსახურთა თანა და მოიყვანნა იგინი არა ძლით, რამეთუ ეშინოდა ერისა მის, ნუუკუე ქვაჲ დაჰკრიბონ.
მისგან	მცხ.იოვ1	და ესე არს აღთქუმაჲ იგი, რომელი გუესმა მისგან და გითხრობთ თქუენ, რამეთუ ღმერთი ნათელ არს და ბნელი არა არს მის თანა არცა ერთ.
იგინი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოიყვანნეს იგინი დაადგინეს შორის კრებულსა და ჰკითხვიდა მათ მღდელთ მოძღუარი იგი
იგი	მცხ.ფსალმ	წჳმაჲ ნებსით განუმზადო, ღმერთო, სამკჳდრებელსა შენსა; მო-ღათუ-უძლურდა, ხოლო შენ და-ვე-ამტკიცო იგი.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა ესე, განიხერხებოდეს და განიზრახვიდეს მოკლვასა მათსა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო აღ-ვინმე-დგა კრებულსა მას შორის ფარისეველი, სახელით გამალიელ, სჯულის მოძღუარი, პატიოსანი ყოველსა ერსა შორის, და ბრძანა მცირედ გარე განყვანებაჲ მოციქულთაჲ,
მის	მცხ.იოვ1	უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ ზიარებაჲ გუაქუს მის თანა და ჩუენ ბნელსა შინა ვიდოდით, ვტყუით და არა ვიქმთ ჭეშმარიტებასა.
იგიცა	მცხ.საქმ	ამისა შემდგომად აღდგა იუდა გალილეველი დღეთა მათ სოფლის წერისათა და განიდგინა ერი მრავალი შემდგომად მისსა; და იგიცა წარწყმდა და ყოველნი მორჩილნი მისნი განიბნინეს.
იგი	მცხ.იოვ1	ხოლო უკუეთუ ნათელსა შინა ვიდოდით, ვითარცა იგი ნათელსა შინა არს, ზიარებაჲ გუაქუს ურთიერთას. სისხლი იგი იესუ ქრისტეს, ძისა მისისაჲ განმწმედს ჩუენ ყოვლისაგან ცოდვისა.
იგინი	მცხ.საქმ	და აწცა გეტყჳ თქუენ: განეშორენით კაცთა ამათგან და უტევენით იგინი. რამეთუ, უკუეთუ არს კაცთაგან ზრახვაჲ ესე გინათუ საქმე ესე, დაჰჴსნდეს;
მისა	მცხ.საქმ	ხოლო უკუეთუ ღმრთისაგან არს, ვერ ჴელგეწიფების დაჴსნად მისა, ნუუკუე ღმრთის მოლალეცა იპოვნეთ. ხოლო იგინი ერჩდეს მას.
იგინი	მცხ.საქმ	და მოუწოდეს მოციქულთა, ტანჯნეს იგინი და ამცნეს, რაჲთა არღარა იტყოდიან სახელითა იესუჲსითა, და განუტევნეს იგინი.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო იგინი წარვიდეს პირისაგან მის კრებულისა და უხაროდა, რამეთუ ღირს იქმნნეს სახელისა მისისათჳს გინებად.
მას	მცხ.საქმ	და ყოველსა დღესა ტაძარსა მას შინა და სახლსა არა დასცხრებოდეს მოძღურებითა და სახარებითა იესუ ქრისტესითა.
იგი	მცხ.იოან	მიერ დღითგან შეიზრახნეს ჰურიანი, რაჲთა მოკლან იგი.
იგი	მცხ.საქმ	ამათ დღეთა შინა განმრავლებასა მას მოწაფეთასა იყო დრტჳნვაჲ ბერძენთაჲ ებრაელთა მიმართ, რამეთუ უგულებელს-იქმნებოდა მსახურებაჲ იგი დღითი-დღედი ქურივთა მათთაჲ.
მას	მცხ.საქმ	მაშინ მოუწოდეს ათორმეტთა მათ სიმრავლესა მას მოწაფეთასა და ჰრქუეს: არა სათნო არს ჩუენდა დატევებაჲ სიტყჳსა ღმრთისაჲ და მსახურებაჲ ტაბლებსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და შევქმენ მე კიდობანი ერთი ძელთაგან ულპოლველთა და გამოვთალენ ორნი ფიცარნი ქვისანი მსგავსად პირველთა მათ და აღვედ მთასა მას და ორნი იგი ფიცარნი ჴელთა შინა ჩემთა.
იგი	მცხ.სჯლ	და იყო ორმეოცსა მას დღესა და ორმეოცსა მას ღამესა, რაჟამს მომცნა მე უფალმან ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი, რომელსა ზედა დაწერილ იყო შჯული იგი,
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს ისმინნეთ თქუენ ყოველნი ესე სამართალნი ჩემნი, დაიცვნეთ და მოგცნეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან აღთქუმაჲ იგი და წყალობაჲ, ვითარცა-იგი ეფუცა მამათა მათ თქუენთა.
მას	მცხ.იოვ1	უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ არა ვცოდეთ, მტყუვრად გამოვაჩინებთ მას და სიტყუაჲ მისი არა არს ჩუენ შორის.
მათ	მცხ.საქმ	და დაადგინნეს წინაშე მოციქულთა და ილოცეს, და დაასხნეს მათ ზედა ჴელნი მათნი.
მათ	მცხ.საქმ	და სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ აღორძნდებოდა და განმრავლდებოდა რიცხჳ იგი მოწაფეთაჲ იერუსალჱმს შინა ფრიად და მრავალი ერი მღდელთაჲ მათ ერჩდა სარწმუნოებასა.
მით	მცხ.საქმ	და ვერ შეუძლებდეს წინა დადგომად სიბრძნითა მით სულისა წმიდითა, რომლითა იტყოდა იგი.
იგი	მცხ.იოვ1	და იგი არს მომტევებელი ცოდვათა ჩუენთაჲ და არა ხოლო ცოდვათა ჩუენთაჲ, არამედ ყოვლისა სოფლისათაჲ.
იგი	მცხ.იოვ1	და ამით უწყით, რამეთუ ვიცით იგი, უკუეთუ მცნებათა მისთა ვიმარხვიდეთ.
იგი	მცხ.იოვ1	რომელმან თქუას, ვითარმედ ვიცან იგი, და მცნებათა მისთა არა იმარხვიდეს, მტყუვარ არს და ჭეშმარიტებაჲ არა არს მის თანა.
მის	მცხ.იოვ1	ხოლო რომელმან დაიმარხნეს სიტყუანი მისნი, ჭეშმარიტად სიყუარული ღმრთისაჲ აღსრულებულ არს მის თანა, ამით უწყით, რამეთუ მის თანა ვართ.
მის	მცხ.იოვ1	რომელმან თქუეს მის თანა ყოფაჲ, თანა-აც, რაჲთა, ვითარცა იგი თავადი ვიდოდა, ეგრეცა მისი სლვაჲ.
იგი	მცხ.იოვ1	რომელმან თქუას ნათელსა შინა ყოფაჲ და ძმაჲ თჳსი სძულდეს, იგი ბნელსა შინა არს ვიდრე აქამომდე.
იგი	მცხ.იოვ1	ხოლო რომელსა უყუარდეს ძმაჲ თჳსი, იგი ნათელსა შინა არს და საცთური არა არს მის თანა.
იგი	მცხ.იოვ1	ხოლო რომელსა სძულდეს ძმაჲ თჳსი, იგი ბნელსა შინა არს და ბნელსა შინა ვალს და არა იცის, ვიდრე ვალს, რამეთუ ბნელმან დაუბრმნა თუალნი მისნი.
იგი	მცხ.იოვ1	მივსწერ თქუენდა, მამანო, რამეთუ იცანთ პირველი იგი. მივსწერ თქუენდა, ჭაბუკნო, რამეთუ გიძლევიეს ბოროტისადა. მივსწერ თქუენდა, ყრმანო, რამეთუ იცანთ მამაჲ.
იგი	მცხ.იოვ1	მივწერე თქუენდა, მამანო, რამეთუ იცანთ პირველი იგი. მივწერე თქუენდა, ჭაბუკნო, რამეთუ ძლიერ ხართ და სიტყუაჲ ღმრთისაჲ თქუენ თანა დადგრომილ არს და გიძლევიეს ბოროტისადა.
მისთჳს	მცხ.იუდა	საყუარელნო, ყოველივე სწრაფაჲ ვყავ მიწერად თქუენდა ზოგადისათჳს ცხორებისა. ჯერ-მიჩნდა მიწერად თქუენდა და გლოცავ, იღუწიდით ერთგზის მოცემულისა მისთჳს წმიდათა სარწმუნოებისა.
მის	მცხ.იოვ1	ნუ გიყუარნ სოფელი ესე, ნუცა-ღა რაჲ არს სოფლისაჲ ამის. უკუეთუ ვისმე უყუარდეს სოფელი ესე, არა არს სიყუარული მამისაჲ მის თანა.
იგი	მცხ.იუდა	მოჴსენებაჲ თქუენი მნებავს, დაღათუ იცით ესე ყოველი, რამეთუ ღმერთმან ერთ გზის ერი იგი ქუეყანით ეგჳპტით იჴსნა, ხოლო მეორედ ურწმუნონი იგი წარწყმიდნა.
იგი	მცხ.იოვ1	და სოფელი ესე წარჴდეს და გულის თქუმაჲ მისი, ხოლო რომელმან ყოს ნებაჲ ღმრთისაჲ, იგი ეგოს უკუნისამდე.
იგინი	მცხ.ესა	ესე ყოველნი იყვნენ ქუეყანისა შორის საშუალ წარმართთასა, ვითარსახედ უკეთუ ვინ მოიკუფხლნენ იგინი და უკეთუ დასცხრეს მსთულებელი.
მით	მცხ.იუდა	ანგელოზნი იგი, რომელთა-იგი არა დაიმარხეს თჳსი იგი სამთავროჲ, არამედ დაუტევეს სამკჳდრებელი მათი სასჯელად დიდისა მის დღისა საკრველებითა მით სამარადისოჲთა, წყუდიადსა ქუეშე დაჰმარხნა.
მათდავე	მცხ.იუდა	ვითარცა სოდომოჲ და გომოროჲ და გარემოჲს მათსა ქალაქები იგი, რომელნი მათდავე სახედ ისიძვიდეს და მიდევნებულ იყვნეს შედგომად ჴორცსა უცხოსა, წინა სხენან სახედ, ცეცხლისა საუკუნოჲსა სასჯელი მიუღებიეს.
მის	მცხ.იუდა	ხოლო მიქაელ მთავარანგელოზი ოდეს-იგი ეშმაკსა მას ეშჯოდა და ეტყოდა მოსეს ჴორცთათჳს, ვერ იკადრა საშჯელი გმობისაჲ მოწევნად მის ზედა, არამედ ჰრქუა: შეგრისხენინ შენ უფალმან!
მათ	მცხ.იუდა	გარნა ესენი, რაოდენი არა იციან, ჰგმობენ და რავდენი ვითარცა პირუტყუთა ბუნებით იციან, მათ შინა განიხრწნებიან.
მისგან	მცხ.იოვ1	და თქუენცა ცხორებაჲ გაქუს წმიდისა მისგან და იცით ყოველივე.
მით	მცხ.იუდა	ვაჲ მათდა, რამეთუ გზასა მას კაენისა ვლენან და საცთურსა მას ბალამის სასყიდლისასა აღერინეს და ცილობითა მით კორესითა წარწყმდეს.
მათ	მცხ.იუდა	ესენი არიან, რომელნი სიყვარულთა მათ თქუენთა შებილწებულნი თანა-შეგცხრებიან და უშიშად თავთა თჳსთა ჰმწყსიან. ღრუბელნი ურწყულნი, ქარისაგან მიმოტაცებულნი, ხენი ზამთრისანი უნაყოფონი, ორ გზის მომწყდარნი, ძირითურთ მოფხურილნი,
იგი	მცხ.იუდა	ღელვანი ზღჳსანი განძჳნებულნი, რომელნი პერად აღაფრქუევენ თავისა თჳსისათჳს სირცხჳლსა, ვარსკულავნი ცთომილნი, რომელთათჳს წყუდიადი იგი ბნელისაჲ საუკუნოდ დამარხულ არს.
მათთჳს	მცხ.იუდა	წინაწარმეტყუელა მათთჳს მეშჳდემან ადამისითგან ენუქ და თქუა: აჰა ესერა, მოვიდა უფალი ბევრეულითა წმიდათა მისთაჲთა.
იგი	მცხ.იუდა	ხოლო თქუენ, საყუარელნო, მოიჴსენენით სიტყუანი იგი, წინაწარ თქმულნი მოციქულთა მიერ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთა.
მას	მცხ.იუდა	ხოლო თქუენ, საყუარელნო, წმიდასა მას სარწმუნოებასა თქუენსა ზედა აღაშენებდით თავთა თქუენთა, სულითა წმიდითა ილოცევდით.
მით	მცხ.რომ	რომელი-იგი გამოჩნდა ძედ ღმრთისა ძალითა და სულითა მით სიწმიდისაჲთა, აღდგომითა მით მკუდრეთით იესუ ქრისტეს უფლისა ჩუენისაჲთა,
იგი	მცხ.საქმ	და აღძრნეს ერი იგი და მოხუცებულნი და მწიგნობარნი და ზედა მიადგეს და აღიტაცეს იგი და მოიყვანეს წინაშე კრებულისა,
მას	მცხ.საქმ	და მიჰხედეს მას ყოველთა, რომელნი სხდეს კრებულსა შინა, და იხილეს პირი მისი ვითარცა პირი ანგელოზისაჲ.
მისისათჳს	მცხ.რომ	რომლისაგან მოვიღეთ მადლი და მოციქულებაჲ დასამორჩილებელად სარწმუნოებისა ყოველთა წარმართთა სახელისა მისისათჳს,
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ არა მრცხუენის მე სახარებაჲ იგი ქრისტესი, რამეთუ ძალი ღმრთისაჲ არს მაცხოვრად ყოვლისა მორწმუნისა, ჰურიისა პირველად და მერმე წარმართისა.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ სიმართლე ღმრთისაჲ მას შინა გამოცხადნების სარწმუნოებითი სარწმუნოებად, ვითარცა წერილ არს: მართალი სარწმუნოებითა ცხონდეს.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას მღდელთ მოძღუარმან მან: უკუეთუ ესე ესრეთ არსა?
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მან თქუა: კაცნო, ძმანო და მამანო, ისმინეთ ჩემი! ღმერთი დიდებისაჲ ეჩუენა მამასა ჩუენსა აბრაჰამს, ვიდრე იყო-ღა იგი შუა მდინარეს, პირველ დამკჳდრებისა მისისა ქარანს შინა, და ჰრქუა მას:
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ გამოვიდა ქუეყანისაგან ქალდეველთასა და დაეშენა ქარანს შინა. და მიერ შემდგომად სიკუდილისა მამისა მისისა დაამკჳდრა იგი ქუეყანასა ამას, რომელსა-ეგე აწ თქუენ დამკჳდრებულ ხართ.
მას	მცხ.საქმ	და არა სცა მას სამკჳდრებელი მას შინა, არცა ფერჴის წარსადგმელ, და აღუთქუა მიცემად მას იგი დამკჳდრებულად და ნათესავსა მისსა შემდგომად მისსა. და არა ესუა მას შვილი.
მათ	მცხ.საქმ	ეტყოდა მას ღმერთი ესრეთ, ვითარმედ: მწირ იყოს ნათესავი შენი ქუეყანასა უცხოსა, და დაიმონებდენ მათ და ძჳრსა უყოფდენ ოთხას წელ.
იგი	მცხ.საქმ	და ნათესავი იგი, რომელსა ჰმონებდენ, ვსაჯო მე, თქუა უფალმან, და ამისა შემდგომად გამოვიდენ და მმსახურებდენ მე ქუეყანასა ამას.
მისგან	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ვინმე მოვიდეს თქუენდა მწირი და იქმოდის პასექსა უფლისასა, წინა-დასცჳთო მას, ყოველსა წულსა. და მაშინ მოვიდეს ქმნად მისსა და იყოს ვითარცა მკჳდრი ქუეყანისაჲ. ყოველმან წინა-დაუცვეთელმან არა ჭამოს მისგან.
მათ	მცხ.საქმ	და მოსცა მას სჯული წინა-დაცუეთისაჲ, და მან შვა ისაკი და წინა-დასცჳთა მას მერვესა დღესა, და ისაკმან – იაკობსა და იაკობმან – ათორმეტსა მათ მამათმთავართა.
მის	მცხ.საქმ	და მამათმთავარნი იგი ეშურებოდეს იოსებს და განყიდეს იგი ეგვიპტეს. და იყო ღმერთი მის თანა
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოეახლა ჟამი იგი აღთქუმისაჲ, რომლისათჳს ეფუცა ღმერთი აბრაჰამს, აღორძნდა ერი იგი და განმრავლდა ეგჳპტეს შინა,
იგი	მცხ.საქმ	რომელსა ჟამსა იშვა მოსე. და იყო იგი მკჳრცხლ წინაშე უფლისა და იზარდებოდა სამ თუე სახლსა შინა მამისა თჳსისასა.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა განაგდეს იგი გარე, აღიქუა იგი ასულმან ფარაოჲსმან და განზარდა იგი თავისა თჳსისა შვილად.
მისთჳს	მცხ.საქმ	და იხილა ვინმე დაწუნებული, ერეოდა, და ყო შურისგებაჲ დაწუნებულისა მისთჳს და მოკლა მეგჳპტელი იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	და მათ არარაჲ გულისჴმა-ყვეს ესე, არამედ იყო სიტყუაჲ იგი დაფარულ მათგან, და არა იცოდეს თქუმული იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს სიტყუაჲ იგი, რომელი ჰრქუა მათ.
მათ	მცხ.საქმ	ჰგონებდა, ვითარმედ გულისჴმა-ყონ ძმათა მისთა, რამეთუ ჴელითა მისითა მოსცეს მათ ღმერთმან ცხორებაჲ, ხოლო მათ არა გულისჴმა-ყვეს.
მათ	მცხ.საქმ	კუალად მეორესა დღესა იხილნა ვინმე მოლალენი, და დააგებდა მათ მშჳდობად და ჰრქუა: კაცნო, თქუენ ძმანი ხართ, რაჲსათჳს ავნებთ ურთიერთას?
მას	მცხ.საქმ	ხოლო რომელი-იგი ავნებდა მოყუასსა, აჭენა მას და ჰრქუა: ვინ დაგადგინა შენ მთავრად და მსაჯულად ჩუენ ზედა?
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, წელსა მას მესამესა ოსესა, ძისა ელაის, მეფისა ისრაჱლისა, მეფობდა ეზეკია, ძე აქაზისი, მეფისა იუდასი.
იგი	მცხ.საქმ	ანუ ჩემიცა მოკლვაჲ გნებავს, ვითარცა მოჰკალ გუშინ მეგჳპტელი იგი?
იგი	მცხ.საქმ	და ივლტოდა მოსე სიტყჳთა ამით, და მწირობდა იგი ქუეყანასა მადიამისასა, სადა-იგი ესხნეს ორ ძე.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო მოსე იხილა რაჲ, დაუკჳრდა ხილვაჲ იგი. და ვითარ მივიდოდა განცდად, იყო მისა მიმართ ჴმაჲ უფლისაჲ:
მას	მცხ.რიცხ	და მოვიდეს კაცნი იგი, რომელნი იყუნეს არაწმიდა სულითა კაცისაჲთა და ვერ ეძლო ყოფად ვნებისა მას დღესა შინა: და მოვიდეს წინაშე მოსესა და აჰრონისსა მას დღესა.
მისგან	მცხ.გამ	და თევზნი იგი მდინარისანი მოსწყდენ და დაყროლდეს მდინარე იგი და ვერ ეძლოს ეგჳპტელთა მათ სუმად წყალი მდინარისა მისგან.
მის	მცხ.მეფ4	ნუგეშინის-გცემნ თქუენ ეზეკია უფლისა მიერ და გეტყჳნ, ვითარმედ გჳჴსნეს ჩუენ უფალმან და არა მისცეს ქალაქი ჴელთა მეფისა მის ასურასტანელთასა.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას უფალმან: წარიჴადენ სანდალნი ფერჴთაგან შენთა, რამეთუ ადგილი ეგე, რომელსა ზედა სდგა, ქუეყანაჲ წმიდა არს,
მათა	მცხ.საქმ	ხილვით ვიხილე ჭირი ერისა ჩემისაჲ რომელ არს ეგჳპტეს და სულ-თქუმანი მათნი შეისმინეს და გარდამოვჴედ განრინებად მათა, და აწ მოვედ მიგავლინო შენ ეგჳპტედ.
მას	მცხ.საქმ	ესე მოსე, რომელი უარ-ყვეს და თქუეს: ვინ დაგადგინა შენ მთავრად და მსაჯულად ჩუენ ზედა, ესე ღმერთმან მთავრად და მჴსნელად მოუვლინა ჴელითა მის ანგელოზისაჲთა, რომელი ეჩუენა მაყულოვანსა მას შინა.
მას	მცხ.საქმ	ამან გამოიყვანნა იგინი და ქმნა ნიშები და სასწაულები ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა და ზღუასა მას მეწამულსა და უდაბნოსა ზედა ორმეოც წელ.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მერმე დასდევ წამება მათ თანა, რათამცა მოიქცეს სჯულსა შენსა, ხოლო იგინი უგულისხმონი იქმნნეს და განლაღნეს და არა ისმინეს სჯულისა შენისა, არამედ ბრძანებათა შენთა და მცნებათა შენთა შესცოდეს, რომელ-იგი შენ ჰყავ და ამცენ და უბრძანენ სიტყუანი და მცნებანი შენნი მათ, რამეთუ, რომელმან ყუნეს სიტყუანი ბრძანებათა შენთანი კაცმან, ცხონდეს მითვე, ხოლო მათ ზურგი მათი შეგაქციეს და იქმნნეს ქედ-ფიცხელ და არა ისმინნეს სიტყუანი შენნი
მისა	მცხ.ივდ	ამისთჳს მოელოდეთ მის მიერ ცხორებასა. ხადოდით მას შემწედ ჩუენდა და ისმინოს ჴმისა ჩუენისა, უკუეთუ სათნო არს მისა.
იგი	მცხ.საქმ	ესე არს, რომელი იყო კრებულსა მას თანა უდაბნოსა ზედა ანგელოზისა მის თანა, რომელი ეტყოდა მას მთასა სინასა და მამათა ჩუენთა, რომელმან შეიწყნარა სიტყუანი იგი ცხორებისანი მოცემად ჩუენდა.
მას	მცხ.მეფ4	და შევიდა ელიაკიმ, ძე ქელკიასი, ეზოსმოძღუარი, სომნა მწიგნობართმოძღუარი და იოაქაზ, ძე ასაფისი, საჴსენებელთმწიგნობარი ეზეკიასა სამოსელდაპებულნი და უთხრეს მას სიტყუაჲ იგი რაფსაკისი.
მას	მცხ.საქმ	ეტყოდეს აჰრონს: მიქმნენ ჩუენ ღმერთნი, რომელნი წინა მიძღოდიან ჩუენ, რამეთუ მოსე ესე, რომელმან გამომიყვანნა ჩუენ ქუეყანით ეგჳპტით, არა ვიცით, თუ რაჲ შეემთხჳა მას.
მათ	მცხ.საქმ	და ქმნეს ჴბოჲ მათ დღეთა შინა და შეწირეს მსხუერპლი კერპისა მის და იხარებდეს ქმნულსა ჴელთა მათთასა.
მას	მცხ.მეფ4	და იყო, ვითარცა ესმა ეზეკიას მეფესა, დაიპო სამოსელი თჳსი და შთაიცვა ძაძაჲ და შევიდა სახლსა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	დღეთა მისთა გამოვიდა ნაბოქოდონოსორ, მეფე ბაბილოვანთა, და შეკრა იგი საკრველითა რვალისათა და წარიყვანა იგი ბაბილოვნად.
იგი	მცხ.საქმ	კარავი იგი საწამებელი იყო მამათა ჩუენთა თანა უდაბნოსა ზედა, ვითარცა-იგი უბრძანა, რომელი-იგი ეტყოდა მოსეს საქმედ მისა მსგავსად ხატისა მის, რომელი-იგი ეტყოდა მოსეს საქმედ მისა მსგავსად ხატისა მის, რომელი-იგი ეხილვა,
მას	მცხ.ეზრ1	რამეთუ შევირცხვინეთ თხოვად მეფისაგან შემწეობისათჳს მჴედრებისა, რათამცა განმარინნეს ჩუენ მტერთა ჩუენთაგან გზასა მას, ვარქუთ ჩუენ მეფესა მას ესრეთ, ვითარმედ: ჴელი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა შემწე არს ყოველთა, რომელნი ეძიებენ მას კეთილსა შინა, და ძლიერება მისი და რისხვა მისი ყოველთა ზედა არს, რომელთა დაუტევეს იგი
მას	მცხ.საქმ	ხოლო სოლომონცა უშენა მას სახლი.
იგი	მცხ.საქმ	არამედ არა თუ მაღალი იგი ჴელით ქმნულთა ტაძართა შინა დამკჳდრებულ არს, ვითარცა წინასწარმეტყუელი იტყჳს:
მათ	მცხ.გალათ	რამეთუ გესმინა თქუენ ოდესმე სლვაჲ ჩემი ჰურიაებასა შინა, რამეთუ გარდარეულად ვსდევნიდ ეკლესიათა ღმრთისათა და ვტყუენევდი მათ.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ვითარცა ესმოდა ესე, განიხერხებოდეს გულითა მათითა და იღრჭენდეს მის ზედა კბილთა მათთა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო იგი სავსე იყო სულითა წმიდითა, ახედნა ცად და იხილა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და იესუ, მდგომარე მარჯუენით ღმრთისა.
იგინი	მცხ.მეფ4	და მისცნეს ღმერთნი მათნი ცეცხლსა, რამეთუ იყუნესვე არა ღმერთ, არამედ ქმნილნი ჴელთა კაცთანი, ძელისანი და ქვისანი, და წარწყმიდნეს იგინი.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ჴმითა მაღლითა ღაღად-ყვეს და ჴელნი ყურთა შეისხნეს და მიჰმართეს ერთბამად მის ზედა;
იგი	მცხ.საქმ	და განიყვანეს გარეშე ქალაქსა და ქვასა დაჰკრებდეს. და მკლველნი იგი დასდებდეს სამოსელსა მათსა ფერჴთა თანა ჭაბუკისა ვისთამე, რომელსა სახელი ერქუა სავლე.
იგი	მცხ.საქმ	და ქვასა დაჰკრებდეს სტეფანეს. ხოლო იგი ილოცვიდა და იტყოდა: უფალო იესუ ქრისტე, შეივედრე სული ჩემი.
მის	მცხ.მეფ4	და დაიძინა ეზეკია მამათა თჳსთა თანა და მეფობდა მანასე, ძე მისი, მის წილ.
მის	მცხ.საქმ	და შემოსეს სტეფანე კაცთა ღმრთის მოშიშთა და ყვეს ტყებაჲ დიდი მის ზედა.
მათ	მცხ.მეფ4	და უქმნნა სამსახურებელნი ყოველთა ძალთა ცისათა ყოველთა მათ ეზოთა სახლისა მის უფლისათა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო, წელსა მეთურამეტესა მეფობასა იოსიასასა, მეფისა იუდასასა, თვესა მეშჳდესა მიავლინა მეფემან საფან, ძე ესელისი, ძისა მესოლამისი, მწიგნობარი სახლისა მის უფლისა და ჰრქვა:
მის	მცხ.მეფ4	ხუროთა და მშენებელთა და ჴელოვანთა მოღებად ძელი და ქვა კეთილი გასამტკიცებელად სართულისა მის სახლისა უფლისა.
მათ	მცხ.რომ	რამეთუ მეცნიერებაჲ იგი ღმრთისაჲ ცხად არს მათ შორის, რამეთუ ღმერთმანვე გამოუცხადა მათ.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ იცოდეს ღმერთი, და არა ღმრთეებრ ადიდებდეს მას, გინა ჰმადლობდეს, არამედ ამაო იქმნეს გულის ზრახვითა მათითა, და დაუბნელდა უგულისხმოჲ იგი გული მათი.
მის	მცხ.რომ	და ცვალეს დიდებაჲ იგი უხრწნელისა ღმრთისაჲ მსგავსებად ხატისა მის განხრწნადისა კაცისა და მფრინველთა და ოთხფერჴთა და ქუეწარმავალთა.
მათ	მცხ.რომ	ამისთჳსცა მისცნა იგინი ღმერთმან გულის თქუმასა გულთა მათთასა არა-წმიდებად და გინებად ჴორცთა მათთა მათ თანა,
იგი	მცხ.რომ	ამისთჳს მისცნა იგინი ღმერთმან ვნებასა მას გინებისასა, რამეთუ დედათა მათთა გარდაცვალეს ბუნებისა იგი წესი არა-ბუნებად.
იგი	მცხ.რომ	ეგრეთცა მამათა მათთა დაუტევეს ბუნებისა იგი წესი დედათაჲ, განჴურდეს გულის თქუმითა მათითა ურთიერთარს. მამანი მამათა თანა სარცხჳნელსა იქმოდეს, და კუალად-საგებელი იგი, რომელ ჯერ-არნ საცთურისა მათისაჲ, ურთიერთას მიიღიან.
მას	მცხ.რომ	და ვითარცა არა გამოიცადეს ღმერთი, რაჲთამცა აქუნდა მეცნიერებით, მისცნა იგინი ღმერთმან გამოუცდელსა მას გონებასა საქმედ უჯეროჲსა;
მასვე	მცხ.რომ	ამისთჳს ვერ სიტყჳს მიმგებელ ხარ, ჵ კაცო, ყოველი, რომელიცა შჯი, რამეთუ რომლითა შჯი მოყუასსა, თავსა თჳსსა დაიშჯი, რამეთუ მასვე იქმ, რომელსაცა შჯი.
მას	მცხ.საქმ	და რომელნი-იგი მიმოდაიბნინეს, ვიდოდეს და ახარებდეს სიტყუასა მას ცხოვრებისასა.
მათ	მცხ.საქმ	ფილიპე შთავიდა ქალაქსა მას სამარიტელთასა და უქადაგებდა მათ ქრისტესა.
იგი	მცხ.საქმ	და ერჩდა ერი იგი სიტყუათა მათ ფილიპესთა ერთბამად სმენად მათდა და ხილვად სასწაულებსა მას, რომელსა იქმოდა.
მას	მცხ.საქმ	და იყო სიხარული დიდი ქალაქსა მას შინა.
მათ	მცხ.მარკ	რამეთუ ყოველთა იხილეს იგი და შეძრწუნდეს. და მეყსეულად ეტყოდა მათ და ჰრქუა: გულ-პყრობილ იყვენით, მე ვარ, ნუ გაშინინ!
მას	მცხ.საქმ	კაცი ვინმე იყო, რომელსა სახელი ერქუა სიმონ, წინაჲთვე იყო ქალაქსა მას შინა, ჰგრძნებდა და განაკჳრვებდა ნათესავსა მას სამარიტელთასა.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო ერჩდეს მას, რამეთუ მრავლით ჟამითგან გრძნებითა განეკჳრვნეს იგინი.
მათდა	მცხ.საქმ	ესმა რაჲ უკუე მოციქულთა, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს, რამეთუ შეიწყნარეს სამარიას სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, მიავლინნეს მათდა პეტრე და იოვანე,
მათთჳს	მცხ.საქმ	რომელნი-იგი ვითარცა მივიდეს, ლოცვა ყვეს მათთჳს, რაჲთა მიიღონ სული წმიდაჲ.
იგი	მცხ.მეფ4	და აღთქმა იგი, რომელ დადვა თქვენ თანა, ნუ განაქარვებთ და ნუ გეშინინ ღმერთთაგან უცხოთა.
მათ	მცხ.საქმ	მაშინ დაასხმიდეს ჴელთა მათ ზედა, და მიაქუნდა სული წმიდაჲ.
მით	მცხ.საქმ	ვითარცა იხილა სიმონ, რამეთუ ჴელთ-დასხმითა მით მოციქულთაჲთა მოეცემის სული წმიდაჲ, მიუპყრა მათ ფასი
მას	მცხ.საქმ	და ჰრქუა: მომეცით მეცა ჴელმწიფებაჲ ესე, რაჲთა, რომელსაცა დავასხნე ჴელნი, მიაქუნდეს სული წმიდაჲ. ჰრქუა მას პეტრე:
მას	მცხ.სჯლ	და ესხას თუ ვინმე კაცსა რქაჲ და არღა ეხაროს მისგანი, წარვიდეს და მიიქცეს სახიდ თვისა, ნუუკუე მოკუდეს წყობასა მას შინა, და სხუაჲ კაცი მოვიდეს და იხარებდეს მას.
მას	მცხ.იგავ	სიტყუამან საშინელმან შეაძრწუნის გული კაცისა მართლისა, ხოლო სახარებამან კეთილმან ახარის მას.
იგი	მცხ.საქმ	და მოქცეულ იყო და ჯდა იგი ეტლთა ზედა მისთა და იკითხვიდა წიგნსა ესაია წინასწარმეტყუელისასა.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო შემდგომად სამისა დღისა პოეს იგი ტაძარსა მას შინა, მჯდომარე შორის მოძღუართა, ისმენდა მათსა და ჰკითხვიდა მათ.
მას	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: დაღაცათუ არა ეძლოს მას აღდგომად და მიცემად, რამეთუ არს იგი მეგობარ მისა, წყინებისა მისთჳს მისისა აღდგეს და მისცეს, რაოდენი უჴმდეს მას.
მისგან	მცხ.ლუკა	მოვიდეს მისა დედაჲ და ძმანი მისნი, და ვერ ეძლო შემთხუევად მისა ერისა მისგან.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო მან ჰრქუა: და ვითარ-მე მეძლოს უწყებად, არა თუ ვინმე იყოს წინამძღუარ ჩემდა? და ჰლოცვიდა ფილიპეს აღსლვად და დაჯდომად მის თანა.
მისა	მცხ.სჯლ	რათა გულისხმა-ჰყო დღეს გონებასა შენსა, რამეთუ უფალი თავადი არს ღმერთ ზეცათა შინა და ქვეყანასა ზედა და არა ვინ არს მისა გარეშე სხუაჲ ღმერთი
მან	მცხ.საქმ	მიუგო საჭურისმან მან და ჰრქუა ფილიპეს: გევედრები შენ, ვისთჳს იტყჳს წინასწარმეტყუელი ამას, თავისა თჳსისათჳს, ანუ სხჳსა ვისთჳსმე?
მას	მცხ.ესა	განავრცო ჯოჯოხეთმან გუამი თვისი და აღაღო პირი მისი არა მოკლებად და შთავიდედ დიდებულნი და დიდნი და მდიდარნი და ბილწებანი მისნი და მოხარულნი მას შინა.
მას	მცხ.მეფ4	და ყოველი იგი სახლები მაღალთა, რომელი იყო ქალაქებსა მას სამარიას, რომელი ქმნნეს მეფეთა ისრაჱლისათა განსარისხებელად უფლისა, დაარღჳა იოსია, მეფემან ისრაჱლისამან, და უყო მათ ყოვლისა მისებრ საქმისა, ვითარცა-იგი ყო ბეთელს.
მან	მცხ.საქმ	და ვითარცა მი-ოდენ-ვიდოდეს მგზავრ, მოვიდეს წყალსა ერთსა ზედა და ჰრქუა საჭურისმან მან: აჰა წყალი, რაჲღა ყენება არს ჩემდა ნათლის-ღებად?
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას ფილიპე: გრწამს თუ ყოვლითა გულითა შენითა, ჯერ-არს. მიუგო და ჰრქუა მას: მრწამს, რამეთუ ძე ღმრთსაჲ არს იესუ ქრისტე.
იგი	მცხ.საქმ	და უბრძანა დადგინებაჲ ეტლთაჲ მათ. და შთაჴდეს ორნივე წყალსა, ფილიპე და საჭურისი იგი, და ნათელ-სცა მას.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა აღმოჴდეს წყლით, სული წმიდაჲ მოვიდა საჭურისსა მას ზედა; და სულმან უფლისამან წარიტაცა ფილიპე და მერმე არღარა იხილა იგი საჭურისმან მან, და ვიდოდა გზასა თჳსსა სიხარულით.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო სავლე უფროჲსად განრისხნებოდა და სავსე იყო გულის წყრომითა და კლვითა მოწაფეთა მათ ზედა უფლისათა, მოუჴდა მღდელთ მოძღუარსა მას
მისგან	მცხ.საქმ	და ითხოვა მისგან წიგნები დამასკოდ სხუათა მიმართ კრებულთა, რაჲთა მივიდეს და, თუ ვინმე პოვნეს ამის მოძღურებისა გზასა, მამები ანუ დედები, კრულნი მოიყვანნეს იერუსალემდ.
იგი	მცხ.საქმ	მოიწინეს ანტიოქიაჲთ და იკონიაჲთ ჰურიანი და, ვიდრე-იგი ეტყოდეს მათ განცხადებულად არწმუნეს ერსა მას განშორებად მათგან, რამეთუ იტყოდეს, ვითარმედ: არარას ჭეშმარიტსა იტყჳან, არამედ ყოველსა ტყუიან. და ქვაჲ დაჰკრიბეს პავლეს და განითრიეს იგი გარეშე ქალაქსა მას. ეგრე ჰგონებდეს, ვითარმედ მომკუდარ არს იგი.
მისგან	მცხ.ლუკა	რამეთუ უბრძანა სულსა მას არაწმიდასა განსლვად კაცისა მისგან; რამეთუ მრავალ-გზის წარიტაცის იგი, და შებორკილიან იგი ჯაჭჳთა და საკრველითა და სცვედ, და განხეთქნის საკრველნი და იდევნებინ ეშმაკისა მისგან უდაბნოთა.
მის	მცხ.საქმ	და კაცნი იგი, რომელნი იყვნეს მის თანა, დგეს დაკჳრვებულნი. სმენით ესმოდა ჴმაჲ იგი, ხოლო ხედვიდეს ვერარას.
მათ	მცხ.საქმ	აღდგა სავლე ქუეყანით, თუალნი ეხილვნეს და ხედვიდა ვერარას. უპყრეს ჴელი მისთანათა მათ და შეიყვანეს დამასკოდ.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო იყო ვინმე მოწაფე დამასკეს შინა, სახელით ანანია. და ჰრქუა მას უფალმან ჩუენებით: ანანია! და მან ჰრქუა: აქა ვარ, უფალო.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას უფალმან: აღდეგ შენ ადრე და მივედ უბანსა მას, რომელსა ჰრქჳან მართალი, და მოიძიე ტაძართა მათ იუდაჲსთა სავლე სახელით, ტარსელი, რამეთუ აჰა-ეგერა ილოცავს მუნ.
მან	მცხ.საქმ	და იხილა მან ჩუენებით კაცი სახელით ანანია, რომელი შევიდა და დაასხნა ჴელნი მას ზედა, რაჲთა აღიხილნეს.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას უფალმან: მივედ შენ, რამეთუ მე ჭური რჩეული მიპოვნიეს იგი, რაჲთა ზე აქუნდეს სახელი ჩემი წინაშე ყოველთა წარმართთა, და მეფეთა და მთავართა, ძეთა ისრაჱლისათა.
მისა	მცხ.საქმ	და მე უჩუენო მას რაოდენი ღირდეს მისა ვნებად სახელისა ჩემისათჳს.
მას	მცხ.საქმ	აღდგა ანანია და წარვიდა და შევიდა ტაძართა მათ და დაასხნა მის ზედა ჴელნი მისნი და ჰრქუა: საულ ძმაო, უფალმან მომავლინა მე, იესუ, რომელი გეჩუენა შენ გზასა მას, რომელსა მოხჳდოდე, რაჲთა აღიხილნე თუალნი შენნი და აღივსო სულითა წმიდითა.
მისთჳს	მცხ.საქმ	და დაუკჳრდებოდა ყოველთა, რომელთა ესმოდა და იტყოდეს: არა ესე არსა, რომელი-იგი ტყუენვიდა იერუსალჱმს შინა, რომელნი ხადოდეს სახელსა იესუჲსსა, და აქაცა მისთჳს მოსრულ იყო, რაჲთა კრულნი აღიყვანნეს იგინი მღდელთ მოძღუართა თანა?
მათ	მცხ.საქმ	ვითარცა აღესრულნეს დღენი მრავალნი, განიზრახეს ჰურიათა მათ მოკლვაჲ მისი.
იგი	მცხ.საქმ	და მოიყვანეს იგი მოწაფეთა ღამე და ზღუდით გარდაუტევეს იგი სფჳრიდითა.
მათ	მცხ.სჯლ	გამცენ თქუენ მას ჟამსა შინა და გარქუ: უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცა თქუენ ქუეყანა ეგე ნაწილად მკჳდრობისა თქუენისა, შეიჭურენით, განემზადენით, წარგუალეთ ძმათა თქუენთა თანა ძეთა მათ ისრაჱლისათა ყოველი კაცი ძლიერი მოღუაწე.
მას	მცხ.მარკ	და ეფუცა მას, ვითარმედ: რაჲცა ითხოო, მიგცე შენ, ვიდრე ზოგადმდე მეფობისა ჩემისა.
იგი	მცხ.საქმ	და მი-რაჲ-ვიდა სავლე იერუსალჱმდ, აზმნობდა შედგომად მოწაფეთა მათ; და ყოველთა ეშინოდა მისგან, რამეთუ არა ჰრწმენა, ვითარმედ არს იგი მოწაფე.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ბარნაბა წარმოიყვანა იგი და მოჰგუარა მოციქულთა და უთხრა მათ, ვითარ-იგი გზასა ზედა იხილა უფალი და რამეთუ ეტყოდა მას და ვითარ-იგი დამასკეს შინა განეცხადა სახელითა იესუჲსითა.
მათ	მცხ.საქმ	და იყო მათ თანა და შევიდოდა იერუსალჱმს და განეცხადებოდა სახელითა უფლისა იესუჲსითა.
მასვე	მცხ.რომ	ამას სამე ჰგონება, ჵ კაცო, რომელი შჯი ესევითარისა მოქმედთა მათ და იქმ მასვე ვითარ-მე შენ განერე საშჯელსა ღმრთისასა?
მას	მცხ.რომ	ხოლო სიფიცხლითა მაგით შენითა და შეუნანებელითა გულითა იუნჯებ თავისა შენისა რისხვასა დღესა მას რისხვისა და გამოჩინებისა და მართლმსაჯულებისა ღმრთისასა,
მათ	მცხ.რომ	მოთმინეთა მათ საქმისა კეთილისათა - დიდებაჲ და პატივი და უხრწნელებაჲ, რომელნი ეძიებენ ცხორებასა საუკუნესა;
მათ	მცხ.რომ	ხოლო ჴდომისაგანთა მათ და ურჩთა ჭეშმარიტებისათა და მორჩილთა სიცრუისათა – რისხვაჲ და გულის წყრომაჲ.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ წარმართთა, რომელთა შჯული არა აქუნ, და ბუნებითსა მას შჯულსა ჰყოფდეს; ამათ რამეთუ შჯულ არა აქუს, თავისა თჳსისათჳს შჯულ არიან:
მათდა	მცხ.რომ	რომელნი გამოაჩინებენ საქმესა შჯულისასა, დაწერილსა გულთა შინა მათთა, თანა-მოწამებითა მათდა გონებისა მათისაჲთა და შორის ურთიერთას გულის სიტყუანი შეასმენდენ ანუ სიტყუას უგებდენ
იგინი	მცხ.საქმ	ეტყოდა და გამოეძიებდა ბერძლ მეტყუელთა მათ თანა, ხოლო იგინი განიზრახვიდეს მოკლვასა მისსა.
მის	მცხ.რომ	დღესა მას, რომელსა შჯიდეს ღმერთი დაფარულსა მას კაცთასა მსგავსად სახარებისა მის ჩემისა იესუ ქრისტეს მიერ.
მას	მცხ.რომ	და იცი ნებაჲ იგი და გამოიცდი უმჯობესსა მას და სწავლულ ხარ შჯულისაგან
იგი	მცხ.რომ	მასწავლელად უგუნურთა, მოძღურად ჩჩჳლთა და გაქუს ხატი იგი მეცნიერებისაჲ და ჭეშმარიტებისაჲ შჯულსა შინა,
იგი	მცხ.რომ	აწ უკუე, უკუეთუ წინადაუცუეთელი იგი სიმართლესა შჯულისასა იმარხავს, არა-მე წინადაუცუეთელობაჲ იგი მისი წინადაცუეთილებად შეერაცხოსა?
იგი	მცხ.რომ	და გშჯიდეს ბუნებით წინადაცუეთელი იგი, შჯულისა აღმასრულებელი, შენ, რომელი-ეგე წიგნითა და წინადაცუეთითა შჯულისა გარდამავალ ხარ!
იგინი	მცხ.ტიმ1	ხოლო სული წმიდაჲ ცხადად იტყჳს, რამეთუ უკუანაჲსკნელთა ჟამთა გან-ვინმე-დგენ სარწმუნოებისაგან და ერჩდენ იგინი სულთა მათ მაცთურთა და მოძღურებასა ეშმაკთასა
მის	მცხ.რომ	რაჲ-მე უკუე უმეტეს არს ჰურიისა მის, ანუ რაჲ-მე სარგებელი არს წინადაცუეთილებისაჲ?
მან	მცხ.ივდ	რამეთუ სიღრმე გულისა კაცისა ვერ სცნით და სიტყუასა გონებისა მისისასა ვერ ეწივნით. და ვითარ ღმრთისა გონებასა მისწუდეთ, რამეთუ შექმნა ესე ყოველი? მან იცის, რა-იგი უზრახავს თქუენთჳს, და გონებაჲ მისი სცნათ და ზრახვანი გამოიცადნეთ? ნუსადა, ძმანო, ნუსადა განარისხებთ უფალსა ღმერთსა ჩუენსა.
მან	მცხ.ივდ	უკუეთუ არა უნდეს ხუთთა ამათ დღეთა შეწევნად ჩუენდა, მას ჴელეწიფების ნეფსით თჳსით, და-ღა-თუ დამიფარნეს ჩუენ, რომელთა შინა უნდეს დღეთა, მან იცის, და-ღა-თუ მოგუწყჳდნეს წინაშე მტერთა ჩუენთა. მასვე აქუს ჴელმწიფება და ვინმე ჰრქუას მას: რა ესე ყავა?
მისა	მცხ.ივდ	ხოლო ჩუენ ღმერთი სხუაჲ არა ვიცით მისა გარეშე, რომლისათჳს ვესავთ, ვითარმედ არა უგულებელს-გუყვნეს ჩუენ, არცა განმაშოროს მაცხოვარებაჲ მისი და წყალობაჲ მისი ჩუენგან.
მით	მცხ.რომ	უკუეთუ ჭეშმარიტებაჲ ღმრთისაჲ ჩემითა მით სიცრუითა აღემატა სადიდებელად მისსა, რაჲსაღა მე ვითარცა ცოდვილი ვისაჯები?
მათ	მცხ.რომ	ხოლო ესე უწყით, რამეთუ რაოდენსა შჯული იტყჳს, მათ ეტყჳს, რომელნი-იგი შჯულსა ქუეშე არიან, რაჲთა ყოველი პირი დაიყოს, და საშჯელსა თანა-მდებ იყოს ყოველი სოფელი ღმრთისაჲ,
მით	მცხ.რომ	რომელი-იგი წინაწარ განჰმზადა ღმერთმან სალხინებელად სარწმუნოებითა თჳსითა მით სისხლითა, გამოჩინებად სიმართლისა მისისა, მოტევებითა მით პირველთა ცოდვათაჲთა,
იგი	მცხ.რომ	თავს-დებითა ღმრთისაჲთა გამოჩინებად სიმართლისა მისისა ამათ ჟამთა, რაჲთა იყოს იგი მართალ და განმამართლებელ სარწმუნოებისაგან იესუჲსისა.
იგი	მცხ.რომ	სადა უკუე არს სიქადული იგი? და-მე-ყენებულ არსა? რომლითა-მე შჯულითა? საქმეთაგან-მეა? არა, არამედ შჯულისაგან სარწმუნოებისა.
იგი	მცხ.რომ	რაჲ-მე უკუე ვთქუათ? იპოვა-მეა აბრაჰამ, მამაჲ იგი ჩუენი, ჴორციელად?
მით	მცხ.რომ	აწ შჯულსა ნუ განვაქარვებთა სარწმუნოებითა მით? ნუ იყოფინ. არამედ შჯულსა დავამტკიცებთ.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო მოქმედსა მას სასყიდელი იგი არა შეერაცხების მადლით, არამედ თანა-ნადებით.
მას	მცხ.რომ	ვითარცა-იგი დავით იტყჳს ნეტარებასა მას კაცისასა, რომელსაცა-იგი შეურაცხა ღმერთმან სიმართლე თჳნიერ საქმისა:
იგი	მცხ.რომ	ხოლო რომელი-იგი არა იქმნ და ჰრწამნ ხოლო განმამართლებელი იგი უღმრთოჲსაჲ, შეერაცხების სარწმუნოებაჲ იგი მისი სიმართლედ.
იგი	მცხ.რომ	და სასწაულად მოიღო წინადაცუეთილებაჲ იგი ბეჭდად სიმართლისა სარწმუნოებისა მის წინადაუცუეთილებასა მას შინა, რაჲთა იყოს იგი მამად ყოველთა მორწმუნეთა წინადაუცუეთელთა, რაჲთა შეერაცხოს მათცა სიმართლედ.
მას	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი იოაკიმის ზედა, ძისა იოსიასსა, მეფისა იუდაჲსსა: ვაჲ კაცსა ამას ზედა, არა ეტყებდენ მას. ვაჲ მე, უფალო, და ვაჲ მე, ძმაო, და ვაჲ მე, დაო, არცა სტიროდიან მას, ჵ საყუარელო!
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ არა შჯულისაგან იყო აღთქუმაჲ იგი აბრაჰამისი ანუ ნათესავისა მისისაჲ, რაჲთა იყოს იგი მკჳდრ სოფლისა, არამედ სიმართლითა მით სარწმუნოებისაჲთა.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ უკუეთუ შჯულისაგანნი იგი არიან მკჳდრნი, ცალიერ არს სარწმუნოებაჲ, და განქარვებულ არიან აღთქუმანი იგი.
იგი	მცხ.რომ	ამისთჳს სარწმუნოებისაგან, რაჲთა მადლით იყოს მტკიცე აღთქუმაჲ იგი ყოვლისა ნათესავისაჲ, არა შჯულისაგანთა ხოლო, არამედ სარწმუნოებისაგანთაცა აბრაჰამისთა, რომელ არს მამაჲ ჩუენ ყოველთაჲ,
მის	მცხ.დან	მაშინ მეფესა ვითარცა ესმა სიტყუა, ფრიად შეწუხნა მის ზედა და დანიილისათჳს იღუწიდა, ვითარ განარინოს იგი, და ვიდრე მწუხრამდე ღუაწლსა შინა იყო განრინებად მისსა.
მათ	მცხ.დან	მაშინ კაცთა მათ მიუგეს მეფისა მიმართ: უწყოდე, მეფე, ვითარმედ რწმენისა მიდთა და სპარსთაჲსა ყოვლისათჳს განსაზღურებისა დადგომასა, რომელიცა მეფემან დაადგინოს, არ ჯერ-არს გარდაცვალება.
იგი	მცხ.რომ	და არა მოუძლურდა იგი სარწმუნოებითა, არა განიცადა თავი თჳსი, - რამეთუ კნინღა და მკუდარ იყვნეს ჴორცნი მისნი, რამეთუ ას წლის სადამე იყო, - და მკუდრობაჲ იგი საშოჲსა სარაჲსი.
მან	მცხ.დან	მაშინ მეფემან თქუა, და მოიყვანეს დანიელი და შთააგდეს იგი მღჳმესა ლომთასა. და ჰრქუა მეფემან დანიილსა: ღმერთმან შენმან, რომლისა შენ მიმდემად მკუთნველ ხარ, მან განგარინენ შენ.
იგი	მცხ.იოვ1	და მივწერე თქუენდა, ვითარმედ არა იცით ჭეშმარიტებაჲ იგი, არამედ ვითარმედ იცით იგი და რამეთუ ყოველი ტყუვილი ჭეშმარიტებისაგან არა არს.
მას	მცხ.რომ	ხოლო აღთქუმასა მას ღმრთისასა არა შეორგულდა ურწმუნოებითა, არამედ განძლიერდა სარწმუნოებითა, მისცა დიდებაჲ ღმერთსა
მას	მცხ.რომ	ამისთჳსცა შეერაცხა მას სიმართლედ.
მას	მცხ.რომ	ხოლო არა დაიწერა მისთჳს ხოლო, რამეთუ შეერაცხა მას სიმართლედ,
მათ	მცხ.დან	და წარვიდა მეფე სახიდ თჳსსა და დაწვა უსეროდ, და სანოაგენი არა მოართუნეს მას, და ძილი განეყენა მისგან. და დაჴშნა ღმერთმან პირნი მათ ლომთანი და არა შეეხნეს დანიელს.
მას	მცხ.დან	მაშინ მეფე აღდგა განთიად სანთლითა და სწრაფისა მიერ მოვიდა მღჳმესა მას ლომთასა.
მან	მცხ.მსაჯ	და იყო, ვითარცა იტყოდა ანგელოზი იგი უფლისა სიტყუათა ამათ ყოველთა მიმართ ძეთა ისრაჱლისათა, და აღიღო ერმან მან ჴმაჲ მათი და ტიროდეს.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მე ვთქუ: არღარა შევსძინო განსხმად ერისა მის, რომლისა-იგი ვთქუ განსხმაჲ არა აღვჴოცნე იგინი პირისაგან თქუენისა და იყვნენ იგინი თქუენდა მაჭირვებელ და ღმერთნი იგი მათნი იყვნენ თქუენდა საცთურ.
იგი	მცხ.იოვ1	ვინ-მე არს მტყუარი იგი? ანუ არა, რომელმან უარ-ყოსა, ვითარმედ იესუ არა არს ქრისტე? ესე არს ანტიქრისტე, რომელმან უარ-ყოს მამაჲ და ძე.
მის	მცხ.იოვ1	ყოველმან რომელმან უარყოს ძე, არცა მამაჲ არს მის თანა.
მან	მცხ.იოვ1	და ესე არს აღთქუმაჲ, რომელი-იგი მან აღმითქუა ჩუენ ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მათ	მცხ.იოვ1	ესე მივწერე თქუენდა მაცთუნებელთა მათ თქუენთათჳს.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო შემდგომად აღსრულებისა მის ისოსისა და იკითხვიდეს ძენი ისრაჱლისანი უფლისა მიერ და იტყოდეს: ვინ აღვიდეს წინამძღურად ჩუენდა ქანანელისა მის და ბრძოლა-სცეს მას?
მათ	მცხ.დან	და თქუა მეფემან, და მოიყვანნეს კაცნი, შემასმენელნი დანიილისნი, და მღჳმესა ლომთასა შთაიყარნეს იგინი, და ძენი მათნი, და ცოლნი მათნი, და არღა მიწევნილ იყვნეს იატაკად მღჳმესა, ვიდრე ეუფლნეს მათ ლომნი და ყოველნი ძუალნი მათნი დააწულილნეს. ზ
იგი	მცხ.დან	პირისაგან ჩემისა დაიდვა რწმენაჲ ყოველსა შორის მთავრობასა მეფობისა ჩემისასა ყოფა მძრწოლარეთა და მოშიშთა პირისაგან ღმრთისა დანიილისისა, რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველი და გებული საუკუნეთა, მეფობა მისი არა განირყუნეს და უფლება მისი ვიდრე დასასრულამდე.
მისსა	მცხ.დან	პირველსა შინა წელსა ვალტასარ მეფისა ქალდეველთაჲსსა ძილისშორისი იხილა დანიელ, და ხილვაჲ თავისა მისისა საწოლსა ზედა მისსა. და ძილისშორისი დაწერა დასაწყისი სიტყუათა მისთაჲ და მიმგებელმან თქუა:
მისგან	მცხ.იოვ1	და აწ, შვილნო, ეგენით მას ზედა, რაჲთა, რაჟამს გამოცხადნეს, გუაქუნდეს კადნიერებაჲ და არა მრცხუენეს მისგან მოსლვასა მას მისსა.
იგი	მცხ.იაკ	ჰხედავა, რამეთუ სარწმუნოებაჲ შეეწია საქმეთა მისთა და საქმეთაგან სარწმუნოებაჲ იგი სრულ იქმნა?
მისგან	მცხ.იოვ1	უკუეთუ იცით, ვითარმედ მართალ არს, უწყოდეთ, რამეთუ ყოველმან რომელმან ყოს სიმართლე, მისგან შობილ არს.
მას	მცხ.დან	და, აჰა, მჴეცი სხუაჲ, მსგავსი დათჳსა, და ნაწილსა ერთსა ზედა დადგა, და სამნი გუერდნი პირსა შორის მისსა საშუალ კბილთა მისთა, და ესრეთ ეტყოდეს მას: აღდეგ, ჭამენ ჴორცნი მრავალნი!
მისსა	მცხ.დან	შემდგომად ამისსა ვხედევდ და, აჰა, სხუაჲ მჴეცი, ვითარცა ვეფხი, და მისნი ფრთენი ოთხნი მფრინველისანი ზეშთა კერძო მისსა, და ოთხნი თავნი მჴეცსა, და ჴელმწიფებაჲ მოეცა მას.
იგი	მცხ.იოვ1	იხილეთ, რაბამი სიყუარული მომცა ჩუენ მამამან, რაჲთა შვილ ღმრთისა ვიწოდნეთ. ამისთჳს სოფელმან არა გიცნის თქუენ, რამეთუ არცა იგი იცნეს.
მას	მცხ.იაკ	აჰა ესერა, ნავებიცა იგი დიდ-დიდები და ფიცხელთაგან ქართა მიმოტაცებულნი მოიქცევიან მცირისაგან საჭისა, ვიდრეცა-იგი ჰნებავნ მისლვად მმართებელსა მას მათსა.
მის	მცხ.დან	და რქათა მისთა განვიცდიდ, ათნი რქანი მისნი, და, აჰა, რქა სხუაჲ მცირე აღმოვიდოდა შორის მათსა. და სამნი რქანი წინასწარნი მისნი აღმოიძირნეს პირისაგან მისისა. და, აჰა, თუალნი ვითარცა თვალნი კაცისანი, რქისა მის შორის და პირი მეტყუელი დიდ-დიდთა. და ჰყოფდა ბრძოლასა წმიდათა მიმართ.
მისდა	მცხ.ზაქ	და ჰრქუა ჩემდამო: აღშენებად მისდა სახლსა ქუეყანასა შინა ბაბილონისასა და განმზადებად და დადვან იგი მუნ, განმზადებასა ზედა მისსა.
მას	მცხ.დან	მდინარე ცეცხლისაჲ იზიდვოდა, გამომავალი წინაშე მისსა, ათასნი ათასთანი ჰმსახურებდეს მას და ბევრნი ბევრთანი წარდგომილ იყვნეს წინაშე მისსა სამსჯავროს.
იგი	მცხ.იოვ1	საყუარელნო, აწ შვილნი ღმრთისანი ვართ და არღარა გამოჩინებულ არს, რაჲ ყოფად ვართ. გარნა ვიცით, რამეთუ უკუეთუ გამოცხადნეს, მსგავსად მისსა ვიყვნეთ, რამეთუ ვიხილოთ იგი, ვითარცა იგი არს.
იგი	მცხ.დან	და ჯდა და წიგნნი განეხუნნეს. ვხედევდ მას შინა ჴმისაგან სიტყუათა დიდთაჲსა, რომელთა რქანი იგი იტყოდიან. მხილველ ვიყავ, ვიდრემდის მოიკლა მჴეცი და წარწყმდა, და სხეული მისი მიეცა დასაწუელად ცეცხლითა.
მათ	მცხ.დან	და ნეშტთაცა მჴეცთაჲ გარდადგა მთავრობაჲ. და სიგრძე სიცოცხლისა მიეცა მათ ვიდრე ჟამისამდე და წამისა.
იგი	მცხ.იოვ1	და ყოველსა რომელსა აქუნდეს სასოებაჲ ესე მისა მიმართ, განიწმიდოს თავი თჳსი, ვითარცა იგი წმიდა არს.
იგი	მცხ.იოვ1	ყოველმან რომელმან ქმნეს ცოდვაჲ, მან უსჯულოებაჲცა ქმნეს და ცოდვა იგი არს უსჯულოებაჲ.
მის	მცხ.იოვ1	და იცით, რამეთუ იგი გამოჩნდა, რაჲთა ცოდვანი ჩუენნი აღიხუნეს და ცოდვაჲ მის თანა არა არს.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა აგრძნეს ესე ძმათა, წარიყვანეს კესარიად და წარგზავნეს იგი ტარსუნდ.
იგი	მცხ.ტიმ2	ფელონი, რომელ დაუტევე ტროადას კარპოსს თანა, მო-რაჲ-ხჳდოდი, მოიღე და წიგნებიცა იგი, უფროჲსღა წიგნის ტყავები.
მისგან	მცხ.კორ1	ნუცა ვდრტჳნავთ, ვითარცა-იგი მათგანნი ვინმე დრტჳნვიდეს და წარწყმდეს მომსრველისა მისგან.
მას	მცხ.საქმ	და ჰრქუა მას პეტრე: ენეა, განგკურნებს შენ უფალი იესუ ქრისტე, აღდეგ და გარდაყარენ სარეცელნი შენნი. და მეყსეულად აღდგა.
მისდამი	მცხ.მალ	აჰა, ესერა, მე მიგიღებ თქუენგან მჴარსა და განვჰყოფ ქუსეტსა პირთა თანა თქუენსა, ქუსეტსა დღესასწაულისა თქუენთასა და მიგიხუნე თქუენ მისდამი.
მათ	მცხ.საქმ	და იყო მათ დღეთა შინა დასნეულებაჲ მისი და სიკუდილი. ხოლო დაბანეს იგი და დადვეს ქორსა მას შინა.
იგი	მცხ.საქმ	და აღდგა პეტრე და წარვიდა მათ თანა; რომელი ვითარცა მივიდა აღიყვანეს ქორსა მას ზედა. და გარე მოადგა მას ქურივები იგი, ყოველნი ტიროდეს და უჩუენებდეს კუბასტებსა და სამოსლებსა, რაოდენსა იქმოდა, მათ თანა რაჲ იყო ტაბითა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე განავლინნა გარე ყოველნი და მოიდრიკნა მუჴლნი და ილოცა. და მოექცა გუამსა მას და ჰრქუა: ტაბითა, აღდეგ. და მან მეყსეულად აღიხილნა თუალნი თჳსნი და, იხილა რაჲ პეტრე, წარმოჯდა.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან მისცა მას ჴელი და აღადგინა იგი და მოუწოდა წმიდათა მათ და ქურივთა და წარუდგინა იგი ცოცხალი.
იგი	მცხ.საქმ	და იყო იგი მრავალ დღე დადგრომილ იოპეს შინა სიმონ ვისმე მეპრატაკისა თანა.
მან	მცხ.საქმ	იხილა მან ჩუენებით განცხადებულად ვითარ მეცხრესა ოდენ ჟამსა მის დღისასა, რამეთუ ანგელოზი უფლისაჲ მოვიდა მისა და ჰრქუა მას: კორნილიე!
მან	მცხ.საქმ	და მან მიხედა მას და ზარი განჰჴდა და ჰრქუა მას: ლოცვანი შენნი და ქველის საქმენი შენნი აღვიდეს საჴსენებელად შენდა წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა წარვიდა ანგელოზი იგი, რომელი ეტყოდა მას, მოუწოდა ორთა მონათა მისთა და ერის კაცსა, კეთილად მსახურსა, წინაშე მდგომელსა მისსა,
მათ	მცხ.საქმ	და უთხრა მათ ესე ყოველი და წარავლინნა იგინი იოპედ.
მას	მცხ.საქმ	რამეთუ შეემშია და უნდა პირისა ჴსნაჲ. და ვიდრე იგინი უმზადებდეს მას, იყო მის ზედა განკჳრვებაჲ,
მისა	მცხ.საქმ	და იყო ჴმაჲ მისა მიმართ: აღდეგ პეტრე, დაკალ და ჭამე.
მათგან	მცხ.ეზრ3	რამეთუ მძიმე-გჳჩნდა თხოვა მეფისა მისგან მკჳრცხლებისა და მჴედრებისა, რათამცა გზად-მყვეს ჩუენ შემწეობისათჳს მათგან, რომელნი-იგი წინააღგჳდგეს,
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ესე იყო სამ გზის, და კუალად ამაღლდა ჭურჭელი იგი მუნვე ზეცად.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ-იგი განიზრახვიდა პეტრე გულსა თჳსსა, ვითარმედ რაჲ-მე იყოს ხილვაჲ ესე, რომელი ეჩუენა მას, და აჰა-ესერა კაცნი იგი, რომელნი კორნელეოსისგან მოვლინებულ იყვნეს, იკითხვიდეს სახლსა სიმონისსა და მოვიდეს და დადგეს ბჭეთა ზედა მისთა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე, ვიდრეღა იგი გულის ზრახვად დგა ჩუენებისა მისთჳს, ჰრქუა მას სულმან წმიდამან: აჰა-ეგერა სამნი კაცნი გეძიებენ შენ;
იგინი	მცხ.საქმ	არამედ აღდეგ და გარდაგუალე და მივედ მათ თანა და ნურარას ორგულებ, რამეთუ მე მომივლინებიან იგინი.
მათ	მცხ.საქმ	გარდამოვიდა პეტრე კაცთა მათ თანა, მოვლინებულთა კორნილიოსის მიერ, და ჰრქუა: აჰა-ესერა მე ვარ, რომელსა თქუენ მეძიებთ. აწ რაჲ არს მიზეზი, რომლისათჳს მოსრულ ხართ?
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ჰრქუეს: კორნილიოს ასისთავმან, კაცმან მართალმან და მოშიშმან ღმრთისამან, რომელი წამებულ არს ყოვლისაგან ნათესავისა ჰურიათაჲსა, ბრძანებაჲ მოიღო ანგელოზისაგან წმიდისა მიყვანებად შენდა სახლსა თჳსსა და სმენად შენგან სიტყუათა.
მას	მცხ.იოან	ხოლო იგი მიეყრდნა მკერდსა იესუჲსსა და ჰრქუა მას: უფალო, ვინ არს?
იგი	მცხ.მეფ1	და აღიმსთო სამოველ განთიად და მიეგებვოდა ისრაჱლსა ჟამსა ცისკრისასა. და უთხრეს სამოველს, ვითარმედ: მოვიდა საულ კარმელად. და მიჰყო სამოველ ჴელი თჳსი, გარემოაქცივნა ეტლნი მისნი და შთავიდა იგი მუნვე გალგალად. და მოვიდა სამოველ საულსა თანა და იხილა საულ, რამეთუ შესწირვიდა მსხუერპლთა ნატყუენავისა მისგანსა, რომელი მოეღო ამალეკთაგან.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო მან შეუწოდა მათ და მუნ დაიყენნა და ისტუმრნა იგინი. და ხვალისაგან აღდგა პეტრე და განვიდა მათ თანა, და ვიეთნიმე ძმათაგანნიცა იოპით მიჰყვეს მის თანა.
მას	მცხ.საქმ	და იყო შესლვასა მას პეტრესსა, მოეგებოდა მას კორნილიე და შეუვრდა ფერჴთა მისთა და თაყუანის-სცა მას.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე აღადგინა იგი და ჰრქუა მას: აღდეგ რამეთუ მეცა თავადი კაცივე ვარ.
მათ	მცხ.პეტრ1	გამოეძიებდეს, ოდეს ანუ რომელსა ჟამსა ეუწყებოდა მათ შორის სული ქრისტესი, წინაწარ უწამებდა მათ ქრისტესთა მათ ვნებათა და მისსა შემდგომად დიდებათა მისთა.
მისა	მცხ.იაკ	რაჲ სარგებელ არს, ძმანო ჩემნო, უკუეთუ ვინმე თქუას: სარწმუნოებაჲ მაქუს, და საქმენი არა ჰქონდინ? ნუ ძალ-უც-მეა სარწმუნოებასა ხოლო ცხოვნებად მისა?
იგი	მცხ.იაკ	ეგრეთცა სარწმუნოებაჲ, უკუეთუ არა აქუნდენ საქმენი, მკუდარ არს იგი ხოლო.
მისგან	მცხ.იაკ	შენ გრწამს, ვითარმედ ერთ არს ღმერთი, კეთილად იქმ, და ეშმაკთაცა ჰრწამს და ძრწიან მისგან.
იგი	მცხ.იაკ	რამეთუ ფრიად ვსცთებით ყოველნივე. რომელი სიტყჳთ არა სცთებოდის, იგი სრული კაცი არს, შემძლებელ არს იგი აღჳრ-სხმად ყოვლისავე გუამისა.
მას	მცხ.იაკ	და ენაჲ ეგრეთვე ცეცხლ არს, სამკაული სიცრუისაჲ. ენაჲ დადგრომილ არს ასოთა შინა ჩუენთა, რომელი შეაგინებს ყოველსა გუამსა და აღაგზნებს ურმის თუალსა მას შესაქმისასა და აღგზნებულ არს გეჰენიისაგან.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო გამოაცხადა თჳსი იგი სიყუარული ჩუენდა მომართ ღმერთმან, რამეთუ ვიდრე-იგი ცოდვილ-ღა ვიყვენით, ქრისტე ჩუენთჳს მოკუდა.
მის	მცხ.რომ	რაოდენ უკუე უფროჲს აწ, განმართლებულ რაჲ ვართ სისხლითა მისითა, განვერნეთ ჩუენ მის მიერ რისხვისაგან!
მას	მცხ.დან	და მას მიეცა მთავრობა, და პატივი, და მეფობა, და ყოველნი ერნი, ტომნი, ენანი მას ჰმსახურებდეს, და ჴელმწიფება მისი ჴელმწიფება საუკუნე, რომელი არა წარჴდეს და მეფობა მისი არა განიხრწნას.
მათა	მცხ.სჯლ	ამის გამო არა უც ნაწილი და სამკჳდრებელ ლევიტელთა ძმათა შორის თჳსთა, რამეთუ უფალი თავადი ნაწილ და სამკჳდრებელ არს მათა.
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, ყოვლის მპყრობელი, - მოუწოდოს თითოეულმან მოყუასსა თჳსსა ქუეშე კერძო ვენაჴისა და ქუეშე კერძო ლეღჳსა.
მისგან	მცხ.დან	და მოუჴედ ერთსა მდგომარეთაგანსა და სიმკაცრესა ვეძიებდ მისგან ამათ ყოველთა ზედა, და მითხრა მე სიმკაცრე და თანშეტყუება სიტყუათაჲ მაუწყა მე:
იგი	მცხ.დან	რომელნი აღიხუნენ, და მიიღონ მეფობა წმიდათა მაღლისათა და იპყრან იგი ვიდრე საუკუნომდე და ვიდრე საუკუნომდე საუკუნეთა.
იგი	მცხ.იოვ1	ყოველი რომელი მის თანა ეგოს, არცა ცოდოს და ყოველი რომელი ცოდვიდეს, მას არა უხილავს იგი, არცა იცის იგი.
მის	მცხ.დან	და რქათა მისთათჳს ათთა თავისა მისისა შორისთა მისსა, და ერთისა მის რქისა, მავალისა და განმჴდელისა, უპირველესი იგი სამისა, რქისა მის, რომლისანი თუალნი და პირი მეტყველი დიდსა, და ხილვა მისი უმეტეს სხვათა.
მათდა	მცხ.დან	და ვხედევდ და რქა იგი ყოფდა ბრძოლასა წმიდათასა, განძლიერდა მათდა მიმართ,
იგი	მცხ.იოვ1	შვილნო, ნუმცა ვინ გაცთუნებს თქუენ. რომელმან ქმნეს სიმართლე, იგი მართალ არს, ვითარცა იგი თავადიცა მართალ არს.
მას	მცხ.დან	და მეფობა და ჴელმწიფებაჲ და დიდებულებაჲ მეფეთა ყოვლისა ცისქუეშისათაჲ მოეცა წმიდათა მაღლისათა, და მეფობა მისი - მეფობა საუკუნე. და ყოველნი მთავრობანი მას ჰმონებდენ და ერჩდენ.
იგი	მცხ.იოვ1	რომელმან ქმნეს ცოდვაჲ, იგი ეშმაკისაგან არს, რამეთუ დასაბამითგან ეშმაკი ცოდავს. ამისთჳს გამოცხადნა ძე ღმრთისაჲ, რაჲთა დაარღჳნეს საქმენი ეშმაკისანი.
მის	მცხ.იოვ1	ყოველი რომელი შობილ არს ღმრთისაგან, მან ცოდვაჲ არა ქმნეს, რამეთუ თესლი მისი მის თანა დადგრომილ არს. და ვერ ჴელ-ეწიფების ცოდვად, რამეთუ ღმრთისა მიერ შობილ არს.
იგი	მცხ.დან	და აღვიხუენ თუალნი ჩემნი და ვიხილე: და, აჰა, ვერძი ერთი მდგომარე უბალსა თანა, და ესხნეს მას რქანი, და რქანი მაღალნი, და ერთი იგი უმაღლეს ერთისა მის, და მაღალი აღვიდოდა უკანაჲსკნელ.
იგი	მცხ.იოვ1	ამის მიერ ცხად არიან შვილნი ღმრთისანი და შვილნი ეშმაკისანი. ყოველმან რომელმან არა ქმნეს სიმართლე, იგი არა არს ღმრთისაგან და რომელსა არა უყუარდეს ძმაჲ თჳსი.
იგი	მცხ.დან	და ვიხილე ვერძი იგი მრქენალად ზღუად მიმართ და ჩრდილოთ და სამხრით, და ყოველნი მჴეცნი ვერ დადგეს წინაშე მისსა, და არავინ იყო განმარინებელ ჴელისაგან მისისა, და ქმნა ნებისაებრ თჳსისა და განდიდნა.
მათთჳს	მცხ.იაკ	აწ უკუე თქუენცა, მდიდარნო, ტიროდეთ და გოდებდით უბადრუკებათა მათთჳს თქუენ ზედა მომავალთა.
მათ	მცხ.იაკ	ოქროჲ თქუენი და ვეცხლი თქუენი დაგესლებულ არს და გესლი იგი მათი საწამებელად თქუენდა იყოს და შესჭამდეს ჴორცთა თქუენთა ვითარცა ცეცხლი. დაიუნჯეთ დღეთა მათ უკუანაჲსკნელთა.
იგი	მცხ.იოვ1	არა ვითარცა-იგი კაინ, რომელი-იგი უკეთურისაგან იყო და მოკლა ძმაჲ თჳსი. და რაჲსათჳს-მე მოკლა იგი? რამეთუ საქმენი მისნი ბოროტ იყვნეს, ხოლო ძმისა მისისანი – მართალ.
მის	მცხ.იოვ1	ყოველსა რომელსა სძულდეს ძმაჲ თჳსი, იგი კაცის-მკლველი არს და იცით, რამეთუ ყოველსა კაცის-მკლველსა არა აქუს ცხორებაჲ საუკუნოჲ მის თანა დადგრომილად.
მას	მცხ.იაკ	უძლურ თუ ვინმე არს თქუენ შორის, მოუწოდენ ხუცესთა ეკლესიისათა და ილოცონ მის ზედა და სცხონ მას ზეთი სახელითა უფლისაჲთა.
იგი	მცხ.იაკ	ძმანო, უკუეთუ ვინმე თქუენ შორის შესცთეს ჭეშმარიტებისაგან და თუ ვინმე მოაქციოს იგი,
მან	მცხ.იოვ1	ამით ვცნათ სიყუარული მისი, რამეთუ მან სული თჳსი ჩუენთჳს დადვა და ჩუენცა თანა-გუაც ძმათათჳს სულთა ჩუენთა დადებაჲ.
მით	მცხ.პეტრ1	კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რომელმან-იგი მრავლითა მით წყალობითა თჳსითა კუალად გუშვნა ჩუენ სასოებად ცხოველად აღდგომითა იესუ ქრისტესითა მკუდრეთით,
მას	მცხ.პეტრ1	რომელნი-ეგე ძალითა ღმრთისაჲთა მოცვულ ხართ სარწმუნოებითა ცხორებასა მას განმზადებულსა გამოჩინებად ჟამსა მას უკუანაჲსკნელსა.
იგი	მცხ.იოან	არა თუ იგი იყო ნათელი, არამედ რაჲთა წამოს ნათლისა მისთჳს.
მის	მცხ.პეტრ1	რაჲთა გამოცდილებაჲ იგი სარწმუნოებისა თქუენისაჲ უპატიოსნეს უფროჲს ოქროჲსა მის წარწყმედადისა, ცეცხლისა მიერ გამოცდილისა იპოვოს საქებელად და დიდებად და პატივად გამოჩინებასა იესუ ქრისტესსა.
მას	მცხ.პეტრ1	და მოიღოთ აღსასრულსა მას სარწმუნოებისა თქუენისასა ცხორებაჲ სულთაჲ.
მის	მცხ.იოან	სოფელსა შინა იყო, და სოფელი მის მიერ შეიქმნა, და სოფელმან იგი ვერ იცნა.
იგი	მცხ.იოან	თჳსთა თანა მოვიდა, და თჳსთა იგი არა შეიწყნარეს.
მათ	მცხ.პეტრ1	რომელთა-იგი გამოეცხადა, რამეთუ არა თავთა თჳსთა, არამედ თქუენ გმსახურებდეს მას, რომელ-ესე აწ მიგეთხრა თქუენ მახარებელთა მათ თქუენთა მიერ სულითა წმიდითა მოვლინებულითა ზეცით, რომლისათჳს გული უთქუამს ანგელოზთა ხილვად.
მას	მცხ.პეტრ1	ამისთჳს მოირტყენით წელნი გონებათა თქუენთანი, ფრთხილ იყვენით, სრულიად ესევდით მოწევნულსა მას თქუენდა მადლსა გამოცხადებასა იესუ ქრისტესსა.
მათ	მცხ.პეტრ1	ვითარცა შვილნი მორჩილებისანი და ნუ თანა-ხატ-ექმნებით პირველთა მათ უმეცრებისა თქუენისა გულის თქუმათა,
მისგან	მცხ.იოვ1	უკუეთუ ვისმე აქუნდეს საცხორებელი სოფლისაჲ ამის და იხილოს ძმაჲ თჳსი, რომელსა ეჴმარებოდეს რაჲმე და დაჰჴშნეს ნაწლევნი თჳსნი მისგან, ვითარ-მე ჰგიეს მის თანა სიყუარული ღმრთისაჲ?
მათ	მცხ.იოან	ხოლო რაოდენთა-იგი შეიწყნარეს, მოსცა მათ ჴელმწიფებაჲ შვილ ღმრთისა ყოფად, რომელთა ჰრწამს სახელი მისი,
იგი	მცხ.იოან	და სიტყუაჲ იგი ჴორციელ იქმნა და დაემკჳდრა ჩუენ შორის, და ვიხილეთ დიდებაჲ მისი, დიდებაჲ ვითარცა მხოლოდ შობილისაჲ მამისა მიერ, სავსე მადლითა და ჭეშმარიტებითა.
მისსა	მცხ.იოვ1	და ამით საცნაურ ვიყვნეთ, რამეთუ ჭეშმარიტებისაგანნი ვართ და წინაშე მისსა გულნი ჩუენნი გუერწმუნებიან.
მან	მცხ.იოან	ღმერთი არავინ სადა იხილა; მხოლოდ-შობილმან ძემან, რომელი იყო წიაღთა მამისათა, მან გამოთქუა.
მისა	მცხ.იოან	და ესე არს წამებაჲ იოვანესი, ოდეს მიავლინნეს მისა ჰურიათა იერუსალჱმით მღდელნი და ლევიტელნი, რაჲთა ჰკითხონ მას, ვითარმედ: შენ ვინ ხარ?
მათ	მცხ.იოან	და მათ ჰკითხეს მას: და უკუე ვინ ხარ შენ? ელია ხარა? და მან თქუა: არა ვარ; წინაწარმეტყუელნი იგი ხარა შენ? და მიუგო: არა.
იგი	მცხ.იოან	და მივლინებულნი იგი იყვნეს ფარისეველთაგანნი.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იოვანე და ჰრქუა მათ: მე ნათელ-ვსცემ წყლითა, ხოლო შორის თქუენსა დგას, რომელი თქუენ არა იცით,
იგი	მცხ.ლუკა	და ამან მიიქუა იგი მკლავთა თჳსთა ზედა და აკურთხევდა ღმერთსა და თქუა:
მათ	მცხ.ლუკა	და იყვნეს იოსებ და დედაჲ მისი დაკჳრვებულ სიტყუათა მათ ზედა მისთჳს.
იგინი	მცხ.ლუკა	და აკურთხნა იგინი სჳმეონ და ჰრქუა მარიამს, დედასა მისსა: აჰა ესერა ესე დგას დაცემად და აღდგინებად მრავალთა ისრაჱლსა შორის და სასწაულად სიტყჳს-საგებელად.
მისგან	მცხ.ლუკა	და ესე იყო ქურივ ვითარ ოთხმეოც და ოთხის წლის, რომელი არა განეშორებოდა ტაძრისა მისგან მარხვითა და ვედრებითა და მსახურებითა ღამე და დღე.
მისთჳს	მცხ.ლუკა	ესე მასვე ჟამსა შინა მოიწია და აღუვარებდა ღმერთსა და ეტყოდა მისთჳს ყოველთა, რომელნი მოელოდეს გამოჴსნასა იერუსალჱმს შინა.
მისა	მცხ.იოან	ხვალისაგან იხილა იოვანე იესუ, მომავალი მისა, და თქუა: აჰა ტარიგი ღმრთისაჲ, რომელმან აიხუნეს ცოდვანი სრფლისანი.
მის	მცხ.ლუკა	და ვითარცა აღასრულეს მის ზედა ყოველივე მსგავსად შჯულისა უფლისა, მოიქცეს და წარვიდეს გალილეად, ქალაქად თჳსა – ნაზარეთად.
მისა	მცხ.საქმ	არამედ ყოველთა შორის თესლთა რომელსა ეშინის მისა და იქმს სიმართლესა, სათნო მისა არს.
იგი	მცხ.საქმ	სიტყუაჲ იგი, რომელი მოუვლინა ძეთა ისრაჱლისათა მახარებლად მშჳდობისა იესუ ქრისტეს მიერ, ესე თავადი არს უფალი ყოველთაჲ.
მის	მცხ.ლუკა	ხოლო ყრმაჲ იგი აღორძნდებოდა და განმტკიცნებოდა სულითა და აღივსებოდა სიბრძნითა, და მადლი ღმრთისაჲ იყო მის ზედა.
მის	მცხ.საქმ	იესუს ნაზარეველსა, რომელსა-იგი სცხო ღმერთმან სულითა წმიდითა და ძალითა, რომელი-იგი მოვიდა ქველის მოქმედად და განკურნებად ყოველთა მიმძლავრებულთა ეშმაკისათა, რამეთუ ღმერთი იყო მის თანა.
მას	მცხ.საქმ	ესე ღმერთმან აღადგინა მესამესა დღესა და მისცა მას განცხადებულებაჲ,
მისგან	მცხ.თეს1	და მოლოდებად ძისა მისისა ზეცით, რომელი-იგი აღადგინა მკუდრეთით, იესუ, მჴსნელი ჩუენი, რისხვისა მისგან მომავალისა.
იგი	მცხ.საქმ	და მამცნო ჩუენ ქადაგებად ერისა და წამებად, რამეთუ იგი თავადი არს განჩინებული ღმრთისა მიერ, მსაჯული ცხოველთა და მკუდართაჲ.
მისა	მცხ.საქმ	ამას ყოველნი წინასწარმეტყუელნი ეწამებიან მოტევებასა ცოდვათასა მოღებად სახელითა მისითა ყოველთა რომელთა ჰრწმენეს მისა მიმართ.
იგი	მცხ.საქმ	და ვიდრე-იგი იტყოდა-ღა პეტრე სიტყუათა ამათ, მოვიდა სული წმიდაჲ და დაადგრა ყოველთა ზედა, რომელთა ესმოდა სიტყუაჲ იგი,
იგი	მცხ.საქმ	და დაუკჳრდა წინა-დაცუეთილებისაგანთა მორწმუნეთა, რაოდენნი-იგი შევიდეს პეტრეს თანა, რამეთუ წარმართთაცა ზედა ნიჭი იგი სულისა წმიდისაჲ მიფენილ არს,
იგი	მცხ.იოან	და მე არა ვიცოდე იგი, არამედ რომელმან მომავლინა მე ნათლის-ცემად წყლითა, მან მრქუა მე: რომელსა ზედა იხილო სული გარდამომავალი და დადგრომილი მის ზედა, იგი არს, რომელმან ნათელ-გცეს სულითა წმიდითა.
იგი	მცხ.რომ	ანუ არა უწყითა, ძმანო, - რამეთუ მეცნიერთა მათ შჯულისათა ვეტყჳ, - ვითარმედ შჯული უფლებს კაცსა ზედა, რაოდენ ჟამ ცოცხალ არს იგი?
მათ	მცხ.საქმ	და უბრძანა მათ ნათლის-ღებად სახელითა იესუ ქრისტესითა. მაშინ ევედრნეს მას, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა დღე რაოდენმე.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო ესმა მოციქულთა მათ და ძმათა, რომელნი იყვნეს ჰურიასტანს, ვითარმედ წარმართთაცა შეიწყნარეს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.საქმ	და რაჟამს აღვიდა პეტრე იერუსალჱმდ, ერიდებოდეს მას წინა-დაცუეთილებისაგანნი ძმანი,
მათ	მცხ.საქმ	და იტყოდეს, ვითარმედ: კაცთა მიმართ წინა-დაუცუეთელთა შეხუედ და მათ თანა სჭამე.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პეტრე იწყო და მიუთხრა მათ შემდგომითი შემდგომად და ჰრქუა:
იგი	მცხ.საქმ	ესე იყო სამ გზის და კუალად აღმაღლდა ყოველი იგი ზეცად.
მის	მცხ.საქმ	და აჰა მუნთქუესვე სამნი კაცნი მოიწინეს ბჭეთა მის სახლისათა, რომელსა-იგი შინა ვიყავ, მოვლინებულნი ჩემდა კესარიაჲთ.
მათ	მცხ.საქმ	და მრქუა მე სულმან წმიდამან მისლვად მათ თანა და არარას ორგულებად. მოვიდეს ჩემ თანა ექუსნიცა ესე ძმანი და შევედით სახლსა მის კაცისასა.
მას	მცხ.საქმ	და მითხრა ჩუენ, ვითარ-იგი იხილა ანგელოზი ღმრთისაჲ სახლსა შინა თჳსსა მდგომარე, რომელმან ჰრქუა მას: მიავლინე იოპედ და მოიყვანე შენ სიმონ, რომელსა ჰრქჳან პეტრე,
მას	მცხ.რომ	რომელნი-ესე მოვკუედით ცოდვითა, ვითარ უკუე მერმე ვცხონდებოდით მას შინა?
მის	მცხ.იოვ1	ამით გამოცხადნა სიყუარული ღმრთისაჲ ჩუენ შორის, რამეთუ ძე თჳსი მხოლოდ შობილი მოავლინა ღმერთმან სოფლად, რაჲთა ვცხონდეთ მის მიერ.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა ვიწყე მე სიტყუად, მოვიდა სული წმიდაჲ მათ ზედა, ვითარცა-იგი ჩუენ ზედა პირველად.
იგი	მცხ.იოან	და მე არა ვიცოდე იგი, არამედ რაჲთა გამოეცხადოს ისრაჱლსა, ამისთჳს მოვედ მე წყლითა ნათლის-ცემად.
მას	მცხ.იოან	და წამა იოვანე და თქუა, რამეთუ: ვიხილე სული ღმრთისაჲ ვითარცა ტრედი გარდამომავალი ზეცით, და დაადგრა მას ზედა.
მათ	მცხ.საქმ	აწ უკუეთუ სწორი ნიჭი მისცა მათ ღმერთმან, ვითარცა ჩუენ, რომელთა-ესე გურწმენა უფალი იესუ ქრისტე, მე რაჲ ძალ-მედვა ყენებად ღმრთისა?
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა ესმა ესე, დადუმნეს და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს: უკუეთუ ნანდჳლვე წარმართთაცა მისცა ღმერთმან სინანული იგი ცხორებისაჲ.
მას	მცხ.დან	და ჰრქუა მეფემან დანიილს: აჰა, ესე, არ ძალ-გიც შენ თქმად, ვითარმედ არა არს ესე ღმერთი ცხოველი, არამედ მოედ და თაყუანის-ეც მას.
მათ	მცხ.საქმ	და რომელნი-იგი მიმოდაიბნინეს ჭირისა მისგან, რომელი იყო სტეფანეს ზედა, მივიდეს ვიდრე ფინიკედმდე და კჳპრედ და ანტიოქიად, არარას ვის ეტყოდეს სიტყუასა, გარნა ჰურიათა მათ ხოლო.
მათ	მცხ.საქმ	და იყო ჴელი უფლისაჲ მათ თანა განკურნებად. და მრავალსა რიცხუსა ჰრწმენა და მოიქცეს უფლისა.
იგი	მცხ.საქმ	რომელი-იგი მოვიდა და იხილა მადლი იგი ღმრთისაჲ და განიხარა და ჰლოცვიდა ყოველთა გულს-მოდგინებითა გულისაჲთა დადგრომად უფლისა მიმართ.
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ იყო კაცი იგი სახიერ და სავსე სულითა წმიდითა და სარწმუნოებითა. და შეეძინა ერი მრავალი უფალსა.
მათ	მცხ.საქმ	და იყო მათი წელიწად ერთ შეკრებაჲ ეკლესიად და სწავლად ერისა მრავლისა და წოდებად პირველად ანტიოქიას შინა მოწაფეთა მათ ქრისტეანად.
იგინი	მცხ.ლუკა	და იყო რაჲ იგი ათორმეტის წლის, აღმოვიდეს იგინი იერუსალჱმდ, ვითარცა ჩუეულ იყვნეს, დღესასწაულსა მას.
მათ	მცხ.საქმ	და აღდგა ერთი მათგანი, რომელსა სახელი ერქუა აღაბოს, რომელი-იგი აუწყებდა სულითა წმიდითა, ვითარმედ: სიყმილი დიდი ყოფად არს ყოველსა ზედა სოფელსა, რომელი-იგი იყო დღეთა მათ კლავდის კეისრისათა.
მას	მცხ.ლევ	და დედაკაცი რომელი იყოს წიდოვანებასა შინა მისსა და წიდოვნებაჲ იგი იყოს მის თანა, შჳდ დღე იყოს ჯდომასა მას მისსა ზედა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მოწაფეთა მათ, ვითარცა ჴელ-რაჲ-ვის-ეწიფებოდა, ბრძანეს თითოეულმან მათმან სამსახურებელად მიძღუანებად ძმათა მათ, რომელნი-იგი მყოფ იყვნეს ჰურიასტანს,
მათ	მცხ.საქმ	რომელცა-იგი ყვეს და წარუძღუანეს ხუცესთა მათ მიმართ ჴელითა ბარნაბაჲსითა და სავლესითა.
იგი	მცხ.ესთ	და ოდეს მოიწია ჟამი შესლვისა ესთერისი მეფისად, არა უგულებელს-ყო საჭურისმან, მცველმან დედათამან, რომელ ამცნო ესთერს. რამეთუ პოვა მადლი ესთერ ყოველთაგან, რომელთა იხილიან იგი.
მისგან	მცხ.რომ	აწ უკუე კეთილი იგი მე სიკუდილ მექმნაა? ნუ იყოფინ! არამედ ცოდვაჲ იგი, რაჲთა ჩნდეს ცოდვა კეთილითა მით, რომელი იქმნა ჩემდა სიკუდილ, რაჲთა იყოს გარდარეულად ცოდვილ ცოდვაჲ იგი მცნებისა მისგან.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა იხილა, რამეთუ სათნო უჩნდა ჰურიათა მათ, შესძინა შეპყრობაჲ პეტრესიცა. ხოლო იყვნეს დღენი იგი უცომოებისანი.
მას	მცხ.ლუკა	და აღასრულნეს დღენი იგი, და წარსლვასა მას მათსა დაშთა იესუ ყრმაჲ იერუსალჱმს, და არა უწყოდეს იოსებ და დედამან მისმან,
იგი	მცხ.საქმ	და შე-რაჲ-იპყრა იგი, შესუა საპყრობილესა და მისცა იგი ოთხთა ოთხეულთა ერისაგანთა ცვად. ესრეთ ეგულებოდა, რაჲთა შემდგომად ზატიკისა აღიყვანოს იგი და მისცეს ერსა მას.
მათდა	მცხ.რომ	ხოლო ვიტყჳ: ნუუკუე შეუბრკუმა, რაჲთა დაეცნენ? ნუ იყოფინ! არამედ მათითა მით შეცოდებითა ცხორებაჲ წარმართაჲ იქმნა საშურებელად მათდა.
მისთჳს	მცხ.საქმ	და პეტრე ცვულ იყო საპყრობილესა მას შინა. ხოლო ლოცვაჲ გულს-მოდგინედ იყოფოდა ეკლესიათა მიერ ღმრთისა მიმართ მისთჳს.
იგი	მცხ.ლუკა	ჰგონებდეს მისა, ვითარმედ მოგზაურთა თანა არს იგი. და მოვიდეს დღისა ერთისა გზასა და ეძიებდეს მას ნათესავთა შორის და მეცნიერთა
იგინი	მცხ.ლუკა	და არა პოეს იგი. და მოიქცეს იგინი იერუსალჱმდვე და ეძიებდეს მას.
მისა	მცხ.დაბ	და მათ წინასწარ იხილეს იგი მიმავალი მათა შორის, ვიდრე მიახლებადმდე მათა, მოი-ძმაჲ-ცვეს მოკლვა მისი, ვიდრე მისლვადმდე მისა.
იგი	მცხ.მეფ1	შვებულთა პური მოაკლდა და მშიერთა დაიპყრეს ქუეყანა; რამეთუ ბერწსა მას ესხნეს შჳდ შვილ და შვილმრავალი იგი მოუძლურდა!
მას	მცხ.საქმ	რაჟამს უკუე ეგულებოდა ჰეროდეს გამოყვანებად და მიცემად ჴელთა მათთა, მას ღამესა ეძინა პეტრეს შორის ორთა ერისაგანთა, შეკრულსა ჯაჭჳთა მრჩობლითა, და მჴუმილნი იგი წინაშე კართა სცვიდეს საპყრობილესა მას.
მას	მცხ.საქმ	და აჰა ანგელოზი უფლისაჲ ზედა მოადგა, და ნათელი გამობრწყინდა სახლსა მას შინა, და სცა გუერდსა პეტრესსა, და განაღჳძა იგი და ჰრქუა მას: აღდეგ ადრე. და დასცჳვეს ჯაჭუნი იგი ჴელთაგან მისთა.
იგი	მცხ.ლუკა	განუკჳრდებოდა მათ ყოველთა, რომელთა ესმოდა მისი გულისჴმის-ყოფაჲ იგი და სიტყჳს-მიგებაჲ მისი.
მას	მცხ.ლუკა	და იხილეს იგი და განუკჳრდა. ჰრქუა მას დედამან მისმან: შვილო, რაჲ ესე მიყავ ჩუენ ესრეთ? აჰა ესერა მე და მამაჲ შენი ვრონინებთ და გეძიებთ შენ.
მათ	მცხ.ლუკა	და მან ჰრქუა მათ: და რაჲსა მეძიებთ მე? არა უწყითა, რამეთუ მამისა ჩემისა თანა ჯერ-არს ჩემი ყოფაჲ?
მათდა	მცხ.ლუკა	და წარვიდა მათ თანა და მოვიდა ნაზარეთად და იყო დამორჩილებულ მათდა. ხოლო დედასა მისსა დაემარხნეს ყოველნი ესე სიტყუანი გულსა თჳსსა.
იგი	მცხ.იოან	და მიჰხედა იესუს, ვიდოდა რაჲ იგი, და თქუა: აჰა ტარიგი ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.იოან	და ესმა მისი ორთა მათ მოწაფეთა, იტყოდა რაჲ ამას, და მისდევდეს იესუს.
იგინი	მცხ.იოან	მოექცა იესუ და იხილნა იგინი, მი-რაჲ-სდევდეს მას, და ჰრქუა მათ: რასა ეძიებთ? ხოლო მათ ჰრქუეს მას: რაბი (რომელი ითარგმანების „მოძღუარ“), სადა იყოფი?
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: მოირტყ და შეისხენ სანდალნი შენნი. და მან ყო ეგრეთ. და ჰრქუა მას: შეიმოსე სამოსელი შენი და შემომიდეგ მე.
მას	მცხ.საქმ	და განვიდა და შეუდგა მას, და არა უწყოდა, ვითარმედ ჭეშმარიტ არს, რომელი-იგი იყო ანგელოზისა მისგან; ეგრე ჰგონებდა, ვითარმედ ჩუენებასა იხილავს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ: მოვედით და იხილეთ. და მივიდეს და იხილეს, სადა იყოფოდა, და მის თანა დაადგრეს მას დღესა შინა. ჟამი იყო ვითარ მეათე.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარ განვლეს მათ პირველი საჴუმილავი და მეორე, მიიწინეს იგინი ბჭეთა მათ რკინისათა, რომელი შევიდოდა ქალაქად, რომელცა-იგი თჳთ განეღო მათ. და ვითარცა განვლეს იგი, წარვლეს უბანი ერთი, და მეყსეულად განეშორა მისგან ანგელოზი იგი.
მის	მცხ.საქმ	და პეტრე მოეგო გონებასა თჳსსა და თქუა: აწ უწყი ჭეშმარიტად, რამეთუ მოავლინა ღმერთმან ანგელოზი თჳსი და განმარინა მე ჴელთაგან ჰეროდესთა და ყოვლისაგან მოლოდებისა ერისა მის ჰურიათაჲსა.
მას	მცხ.იოან	იყო ანდრეა, ძმაჲ სიმონ-პეტრესი, ერთი ორთაგანი, რომელთა ესმა იოვანესგან, და მისდევდეს მას.
მის	მცხ.საქმ	გულსა მოეგონა და მივიდა სახლსა მარიამისსა, დედისა მის იოვანესსა, რომელსა ერქუა მარკოს, სადა-იგი იყვნეს მრავალნი შეკრებულ და ილოცვიდეს.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ: ოდეს შეხჳდეთ შჳნებად ებრაელთა მათ და შობასა იყუნენ, უკუეთუ წული იყოს, მოკალით იგი და, უკუეთუ ქალი იყოს, განარინეთ იგი.
მას	მცხ.იოან	პოვა ამან პირველად ძმაჲ თჳსი სიმონ და ჰრქუა მას: ვპოეთ მესია, რომელ არს თარგმანებით: „ქრისტე“.
მათ	მცხ.ივდ	და შესაწირავსა იფქლისასა და ათეულსა ღჳნისასა და ზეთისასა. რომელი დაემარხა და წმიდა ეყო მღდელთათჳს, რომელნი დგანან იერუსალჱმსა წინაშე პირსა ღმრთისა ჩუენისა, უზრახავს იგი შეჭმად, რომელთა არცა ჴელის-შეხებაჲ ჯერ-არს არცა ერთისა მათგანისა თჳნიერ მღდელისა ხოლო და არარა მიუძღუანებიეს იერუსალჱმდ არცა ერთი რა და ამისთჳსცა მონათა მათ დამკჳდრებულთა აბრძნეს ესე, რომელთა-იგი დააყენეს მუნ მიტევება მოხუცებულთა მიერ. და იყოს, რაჟამს-რა იგი მიეთხრას მათ და არა ყონ, მოეცნენ იგინი ჴელთა შენთა მოსასრველად.
მას	მცხ.საქმ	და პეტრე ჰრეკდა კარსა მას ზედაჲს-ზედა. ხოლო გან-რაჲ-უღეს, იხილეს იგი და განჰკრთეს.
მან	მცხ.საქმ	მან ჴელი განუყარა მათ, რაჲთა დადუმნენ. და მიუთხრა მათ, ვითარ-იგი უფალმან გამოიყვანა საპყრობილით, და ამცნო: უთხართ ესე იაკობს და ძმათა ყოველთა. და განვიდა და წარვიდა სხუასა ადგილსა.
მას	მცხ.იოან	ამან მოიყვანა იგი იესუჲსა. მიხედა მას იესუ და ჰრქუა: შენ ხარ სიმონ, ძე იონაჲსი, შენ გეწადოს კეფა, რომელი ითარგმანების „კლდე“.
მას	მცხ.იოან	ხვალისაგან უნდა იესუს განსლვად გალილეად და პოვა ფილიპე და ჰრქუა მას იესუ: მომდევდი მე.
იგი	მცხ.ივდ	და თქუა: აღვედით და დაიპყართ მასადანითგან აღსავალნი მთათანი, რამეთუ მიერ იყო შემოსავალი ჰურიასტანად და ადვილ იყო დაყენება მათი მოსლვად, რამეთუ იწრო იყო აღმოსავალი იგი ყოლად ორის კაცისა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოჰვლიდა ყოველსა მას გარემო სოფლებსა იორდანისასა და ქადაგებდა ნათლის-ცემასა სინანულისასა მისატევებელად ცოდვათა.
მას	მცხ.ლუკა	ვითარცა წერილ არს წიგნსა მას სიტყუათა ესაია წინაწარმეტყუელისათა და იტყჳს: ჴმაჲ ღაღადებისაჲ უდაბნოსა: განჰმზადენით გზანი უფლისანი და წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი.
იგი	მცხ.ლუკა	ყოველი ჴევნები აღმოივსოს, და ყოველნი მთანი და ბორცუნი დამდაბლდენ; და იყოს გულარძნილი იგი მართალ, და ფიცხელი იგი გზად წრფელად.
მას	მცხ.პეტრ1	და უკუეთუ მამით ხადით მას, რომელი-იგი თუალ-უხუავად მსაჯული არს თითეულისა საქმეთაჲ, შიშით მწირობისა მაგის თქუენისა ჟამნი აღასრულენით.
იგი	მცხ.იაკ	ამის წილ რომელი გიღირს თქუენ თქუმად: უკუეთუ უფალსა უნდეს და ვცხონდეთ და ვყოთ ესე გინა იგი.
მისა	მცხ.იაკ	რომელმან იცოდის კეთილი საქმე და არა ქმნეს, ცოდვა არს მისა.
მათ	მცხ.იაკ	აჰა ესერა, სასყიდელი მოქმედთაჲ მათ, რომელთა განლეწეს ყანაჲ თქუენი, დაკლებული იგი თქუენგან ღაღადებს და ღაღადებაჲ იგი მომკალთაჲ მათ ყურთა უფლისა საბაოთისათა მიიწევის.
მას	მცხ.პეტრ1	რომელთა-ეგე მის მიერ გრწმენა ღმრთისა მიმართ, რომელმან-იგი აღადგინა იგი მკუდრეთით და მისცა მას დიდებაჲ, რაჲთა სარწმუნოებაჲ ეგე თქუენი და სასოებაჲ იყოს ღმრთისა მიმართ.
მისსა	მცხ.ზაქ	ვიხილე ღამით, და, აჰა, მამაცი აღმავალი ცხენსა ზედა ხსედსა. და ესე დგა საშუალ ორთა მთათა ჩრდილოანთასა და უკუანა მისსა ცხენნი ხსედნი და თეთრნი.
იგინი	მცხ.საქმ	და ესე რაჲ წართქუეს, ძნიად დააცხრვეს ერი იგი არა ზორვად მათდა, არამედ კაცად-კაცადი წარსლვად ვანად თჳსა. და ვიდრე-ღა იქცეოდეს იგინი მუნ და ასწავებდეს.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო იყო ჰეროდე გულ-მწყრალ ტჳრელთა და სიდონელთათჳს. და იგინი მოსრულ იყვნეს ერბამად მისა და ქველის-მეტყუელ იყოფდეს ვლასტონს, რომელი იყო სასუენებელსა ზედა მეფისასა, და ითხოვდეს მშჳდობასა, რამეთუ ქუეყანაჲ იგი მათი იზარდებოდა სამეუფოჲსაგან მისისა.
მისგან	მცხ.იოვ1	და რაჲცა-იგი ვითხოოთ, მოვიღოთ მისგან, რამეთუ მცნებათა მისთა ვიმარხავთ და სათნოებასა წინაშე მისსა ვჰყოფთ.
მათდა	მცხ.საქმ	და დღესა ერთსა დაწესებულსა ჰეროდე შეიმოსა სამოსელი სამეუფოჲ და დაჯდა საყდარსა ზედა და ზრახვიდა მათდა მიმართ.
იგი	მცხ.საქმ	და ერი იგი ღაღადებდა: ღმრთისა ჴმაჲ არს და არა კაცისაჲ.
იგი	მცხ.პეტრ1	რამეთუ ყოველი ჴორცი თივაჲ არს და ყოველი დიდებაჲ კაცისაჲ, ვითარცა ყუავილი თივისაჲ: განჴმა თივაჲ იგი და ყუავილი მისი დასცჳვა.
მის	მცხ.იოვ1	და რომელი იმარხვიდეს მცნებათა მისთა, მის თანა ჰგიეს და იგი თავადი მის თანა და ამით უწყით, რამეთუ ჰგიეს ჩუენ თანა სულისა მისგან, რომელი მომცა ჩუენ.
მათ	მცხ.საქმ	და ვიდრე-იგი ჰმსახურებდეს უფალსა და იმარხვიდეს, ჰრქუა მათ სულმან წმიდამან: გამომირჩიენით მე ბარნაბა და სავლე საქმესა, რომელსა მე უწოდი მათ.
იგი	მცხ.პეტრ1	ხოლო სიტყუაჲ ღმრთისაჲ ჰგიეს უკუნისამდე, ხოლო ესე არს იგი სიტყუაჲ, რომელი გეხარა თქუენ.
მათ	მცხ.საქმ	მაშინ იმარხეს და ილოცეს და დაასხნეს მათ ზედა ჴელნი მათნი და განუტევნეს.
მის	მცხ.პეტრ1	ვითარცა აწინდელ შობილთა ყრმათა, სიტყჳერისა მის უზაკუველისა სძისა გსუროდენ, რაჲთა მას შინა აჰღორძნდეთ.
მას	მცხ.საქმ	და შე-რაჲ-ვიდეს სალამინდ, უთხრობდეს სიტყუასა მას ღმრთისასა შესაკრებელსა მას შორის ჰურიათასა; თანა ჰყვანდა იოვანეცა მსახურად.
მათგან	მცხ.საქმ	რომელი-იგი იყო მთავრისა მის ანთჳპატისა თანა სერგისა პავლესა, კაცისა გონიერისა. ამან მოუწოდა ბარნაბას და სავლეს, და ეძიებდა მათგან სმენად სიტყუასა ღმრთისასა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და იძრნეს ელჳსით და დაიბანაკეს ჰრაფიდინს. და არა იყო მუნ წყალი სასმელად ერისა მისთჳს.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო სავლე, რომელ არს პავლე, აღივსო სულითა წმიდითა, მიხედა მას
მათ	მცხ.საქმ	და ჰრქუა: ჵ სავსეო ყოვლითა ზაკუვითა და ყოვლითა მანკიერებითა, შვილო ეშმაკისაო და მტერო ყოვლისა სიმართლისაო, არა დასცხრეა გარდაქცევად გზათა მათ უფლისათა წრფელთა?
მან	მცხ.საქმ	მაშინ ვითარცა იხილა ანთჳპატმან მან, რაჲ-იგი იქმნა, ჰრწმენა განკჳრვებულსა მოძღურებასა მას ზედა უფლისასა.
მათგან	მცხ.საქმ	წარ-რაჲ-ვიდეს პაფოჲთ პავლე და მისთანანი იგი, წიაღჴდეს პერგედ პამფილიაჲსა. ხოლო იოვანე განეშორა მათგან და მიიქცა მუნვე იერუსალჱმდ.
იგინი	მცხ.საქმ	და იგინი განვიდეს პერგით და მივიდეს ანტიოქიად პისიდიისა, და შევიდეს შესაკრებელსა მათსა დღესა შაბათსა და დასხდეს.
იგი	მცხ.იოვ1	ამით უწყოდეთ სული ღმრთისაჲ: ყოველმან სულმან რომელმან აღიაროს იესუ ქრისტე ჴორციელად მოსრული, იგი ღმრთისაგან არს;
იგი	მცხ.საქმ	ღმერთმან ამის ერისამან გამოირჩინა მამანი ჩუენნი და ერი იგი აღამაღლა ჟამსა მას მწირობისასა ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, და მკლავითა მაღლითა გამოიყვანნა იგინი მიერ.
მათ	მცხ.საქმ	და ზრდიდა მათ უდაბნოსა ზედა ორმეოცისა წლისა ჟამთა,
იგი	მცხ.იოვ1	და ყოველმან სულმან რომელმან არა აღიაროს იესუ ქრისტე ჴორციელად მოსრული, იგი არა ღმრთისაგან არს. და ესე არს ანტიქრისტესთჳს, რომელ გასმიეს, ვითარმედ მოსლვად არს და აწცა სოფელსა შინა არს.
მას	მცხ.საქმ	და დაარღჳნა ნათესავნი შჳდნი ქუეყანასა მას ქანანისასა და დაუმკჳდრა მათ ქუეყანაჲ იგი მათი.
მას	მცხ.ესთ	და თქუა ბუგათან, ერთმან მონათგანმან მისმან, საჭურისმან: აჰა, ძელი ეზოსა შინა მისსა, რომელი მომზადა ამან ერგასის წყრთა, რამეთუ მოეკვეთა იგი, რათა აღაგოს მარდოქე, რომელი იტყოდა მეფისათჳს კეთილსა. და თქუა მეფემან: დამოჰკიდეთ იგი მას!
მათ	მცხ.საქმ	და შემდგომად ამისა ვითარ ოთხას ერგასის წელ ოდენ მოსცა მათ მსაჯულებ მიდღედმდე სამოელ წინაწარმეტყუელისა.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა გარდაცვალა იგი, აღუდგინა მათ დავით მეფედ, რომელსა-იგი თავადი ეწამა, და თქუა: ვპოვე დავით ძე იესესი, კაცი გულითადი ჩემი, რომელმან ყოს ყოველი ნებაჲ ჩემი.
მათდა	მცხ.იოვ1	თქუენ ღმრთისაგან ხართ, შვილნო, და გიძლევიეს მათდა; რამეთუ უფროჲს არს, რომელი თქუენ შორის არს, ვიდრე-ღა რომელი-იგი სოფლისაგან.
მისებრ	მცხ.საქმ	მისისა მის ნათესავისაგან ღმერთმან აღთქუმისა მისებრ აღუდგინა ისრაჱლსა მჴსნელი იესუ,
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა აღასრულებდა იოვანე სრბასა თჳსსა, იტყოდა: ვინ-იგი გგონიე მე ყოფად, მე არა იგი ვარ, არამედ ესერა მოვალს შემდგომად ჩემსა, რომელსა-იგი არა ვარ ღირს განჴსნად ჴამლთა ფერჴთა მისთასა.
მის	მცხ.საქმ	კაცნო ძმანო და ძენო ნათესავისა მის აბრაჰამისნო, და თქუენ შორის რომელთა ეშინის ღმრთისა, თქუენთჳს სიტყუაჲ იგი ცხორებისაჲ მოივლინა.
იგინი	მცხ.იოვ1	იგინი სოფლისაგანნი არიან, ამისთჳსცა სოფლისასა იტყჳან და სოფელი ისმენს მათსა.
იგი	მცხ.საქმ	და არცა ერთი ბრალი სიკუდილისაჲ უპოეს და მოითხოვეს პილატესგან მოკლვად იგი.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ღმერთმან აღადგინა იგი მკუდრეთით,
მისა	მცხ.საქმ	რომელი-იგი ეჩუენა დღეთა მრავალთა მათ, რომელნი-იგი მის თანა აღმოსულ იყვნეს გალილეაჲთ იერუსალჱმდ, რომელნი-იგი აწ არიან მოწამე მისა ერისა მიმართ.
იგი	მცხ.კორ2	ანუ ცოდვაჲ-მე რაჲ ვქმენა, რამეთუ თავი თჳსი დავიმდაბლე, რაჲთა თქუენ აჰმაღლდეთ, რამეთუ უსასყიდლოდ სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ გახარე თქუენ?
მის	მცხ.იობ	გამოაცხადენ ცამან უსჯულოებაჲ მისი, ქუეყანაჲ აღიძარნ მის ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველმან, რომელმან ჭამოს იგი, მოისპოს და ყოველმან კაცმან, რომელმან ჭამოს მკუდრისაჲ, ანუ ნამჴეცავი, მკჳდრთაგანმან, გინა მწირთაგანმან, მოისპოს სული იგი ერისაგან თჳსისა და რომელი შეეხოს მათგანსა, განირცხეს სამოსელი თჳსი და განიბანოს წყლითა; და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე და მიერ განწმიდნეს.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით და არღარა ეგულებოდა მიქცევაჲ განსახრწნელად, ესრეთ თქუა, ვითარმედ: მიგცე თქუენ წმიდაჲ იგი დავითისი სარწმუნოჲ.
მან	მცხ.იოვ1	ჩუენ ღმრთისაგან ვართ; რომელმან იცოდის ღმერთი, მან ისმინოს ჩუენი და რომელი არა იყოს ღმრთისაგან, მან არა ისმინოს ჩუენი. ამის გამო ვცნათ სული ჭეშმარიტებისაჲ და სული მაცთურებისაჲ.
მათგან	მცხ.საქმ	და ყოველთა მათგან, რომელთაგან ვერ უძლეთ სჯულითა მით მოსესითა განმართლებად, ამის მიერ ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს, განმართლდების.
იგი	მცხ.საქმ	იხილეთ, ნუუკუე მოიწიოს თქუენ ზედა თქუმული იგი წინაწარმეტყუელთა შინა, ვითარმედ:
მას	მცხ.ნეშტ1	და იკითხა მერმეცა დავით ღმრთისაგან და ჰრქუა მას ღმერთმან: არა აღხჳდე შედგომად მათსა, გარემოიქეც აწ მათგან და აცადენ იგინი მახლობელად სხალოვანსა მას.
მათდა	მცხ.საქმ	და ვითარცა ეგულებოდა მათ განსლვაჲ შესაკრებელისაგან ჰურიათაჲსა, ჰლოცვიდეს მათ წარმართნი და ევედრებოდეს მერმესაცა შაბათსა თხრობად მათდა სიტყუათა ამათ.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა განუტევეს კრებული იგი, მისდევდეს მათ მრავალნი ჰურიათაგანნი და მორწმუნეთა მათ მწირთაგანნი პავლეს და ბარნაბას, ხოლო იგინი ეტყოდეს მათ და არწმუნებდეს მტკიცედ დადგრომად მადლსა მას ზედა ღმრთისასა.
მისგან	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა განმავალსა მას მისა ერსა ნათლის-ღებად მისგან: ნაშობნო იქედნეთანო, ვინ გიჩუენა თქუენ სივლტოლაჲ მერმისა მისგან რისხვისა?
მას	მცხ.საქმ	და მერმესა მას შაბათსა კნინღა-და ყოველი იგი ქალაქი შეკრბა სმენად სიტყუასა მას უფლისასა.
მან	მცხ.იოვ1	რომელსა არა უყუარდეს, მან არა იცის ღმერთი, რამეთუ ღმერთი სიყუარულისაჲ არს.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო იხილეს რაჲ ჰურიათა მათ ეგოდენი იგი ერი, აღივსნეს შურითა და მჴდომად აღუდგეს სიტყუათა მათ პავლესთა და ჰგმობდეს მათ.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: ნუ გეშინინ, წარვედით და უთხართ ძმათა ჩემთა, რაჲთა წარვიდენ გალილეას და მუნ მიხილონ მე.
მას	მცხ.საქმ	ესე რაჲ ესმოდა წარმართთა, უხაროდა და ადიდებდეს სიტყუასა მას უფლისასა. და ჰრწმენა, რაოდენნიცა იყვნეს დაწესებულ ცხორებასა საუკუნესა.
მან	მცხ.იოვ1	და ესე არს სიყუარული, არა რამეთუ ჩუენ შევიყუარეთ ღმერთი, არამედ რამეთუ მან ჩუენ შემიყუარნა და მოავლინა ძე თჳსი მლხინებელად ცოდვათა ჩუენთა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო ჰურიათა მათ განარისხნეს მსახურნი იგი დედანი აზნაურნი და მთავარნი იგი მის ქალაქისანი, და აღადგინეს დევნაჲ პავლეს და ბარნაბაჲს ზედა და განდევნნეს იგინი საზღვრით მათით.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ განიყარეს მტუერი ფერჴთა მათთაჲ მათ ზედა და მივიდეს იკონიად.
იგი	მცხ.საქმ	და მოწაფენი იგი აღივსებოდეს მადლითა და სულითა წმიდითა.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰკითხვიდეს მას ერი იგი და ეტყოდეს: და რაჲ-მე უკუე ვყოთ?
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო და ჰრქუა მათ: რომელსა აქუნდეს ორი სამოსელი, მიეცინ, რომელსა არა აქუნდეს, და საზრდელიცა ეგრეთვე მსგავსად ყავნ.
იგი	მცხ.იოვ1	ამით უწყით, რამეთუ მის თანა ვჰგიეთ და იგი ჩუენ შორის, რამეთუ სულისა მისისაგან მომცა ჩუენ.
მისა	მცხ.ლუკა	მოვიდეს მისა მეზუერენიცა ნათლის-ღებად და ჰრქუეს მას: მოძღუარ, ჩუენ რაჲ-მე ვყოთ?
მის	მცხ.იოვ1	რომელმან აღიაროს, ვითარმედ იესუ არს ძჱ ღმრთისაჲ, ღმერთი მის თანა ჰგიეს და იგი ღმრთისა თანა.
მის	მცხ.იოვ1	და ჩუენ ვცნათ და გურწმენა სიყუარული, რომელი აქუს ღმერთსა ჩუენდა მომართ. ღმერთი სიყუარული არს და რომელი ეგოს სიყუარულსა ზედა, ღმერთი მის თანა ჰგიეს და იგი ღმრთისა თანა.
იგი	მცხ.იოვ1	ამით აღსრულებულ არს სიყუარული ჩუენ შორის, რაჲთა განცხადებულებაჲ გუაქუნდეს დღესა მას საშჯელისასა, რამეთუ ვითარცა იგი იყო, და ჩუენცა ვართ სოფელსა ამას შინა.
იგი	მცხ.იოვ1	შიში არა არს სიყუარულსა თანა, არამედ სრულმან სიყუარულმან გარე განდევნის შიში, რამეთუ შიშსა ტანჯვაჲ აქუს, ხოლო მოშიში იგი არა სრულ არს სიყუარულსა ზედა.
მან	მცხ.იოვ1	ჩუენ გჳყუარს იგი, რამეთუ მან პირველად შემიყუარნა ჩუენ.
მას	მცხ.მსაჯ	და შეკრბეს ყოველნი კაცნი სიკიმელნი და ყოველი სახლი მაალოაჲსი. და მოვიდეს და მეფე-ყვეს აბიმელექ მუხასა მას თანა, რომელი-იგი იყო სიკიმას.
იგინი	მცხ.იოან	გამოუცხადე სახელი შენი კაცთა, რომელნი მომცენ მე სოფლისა ამისგან; შენნი იყვნეს და მე მომცენ იგინი, და სიტყუჲ შენი დაუმარხავს.
მისგან	მცხ.იოვ1	და ესე მცნებაჲ მოვიღეთ მისგან, რაჲთა რომელსა უყუარდეს ღმერთი, უყუარდეს ძმაჲცა თჳსი.
იგი	მცხ.გამ	ნუუკუე აღუთქუა აღთქუმაჲ მკჳდრთა მის ქუეყანისათა და ისიძჳდეთ კუალსა მას შედგომად ღმერთთა მათთასა, დაუკლვიდენ კერპთა მათთა, და გხადოდიან შენ და სჭამო შენ ნაკერპავი იგი მათი.
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ სული მისი ცხოვრებასა ოდენ მისსა იკურთხოს; აღგიაროს შენ, რაჟამს კეთილი უყო მას.
მან	მცხ.დან	და მოაქციოს პირი თჳსი ჭალაკთა მიმართ, და დაიპყრნეს მრავალნი და დაწუნეს მთავარნი ყუედრებითა მათითა. ყოველი ყუედრება მისი მიექცეს, მან მოაქციოს პირი მისი
მას	მცხ.ლევ	და მოართუას ძეთა აჰრონისთა მღდელთა და აღიღოს მისგან სავსე მჭელი სამინდოჲსა მისგან ზეთითურთ და ყოველივე იგი გუნდრუკი მისი დასდვას მღდელმან მან საჴსენებელი მისი საკურთხეველსა მას სულად სულნელებად ღმრთისა.
მას	მცხ.იობ	რამეთუ დაადუმა უფალმან მისმან სიბრძნე მისი და არა განუწილა მას გულისჴმის-ყოფაჲ.
მას	მცხ.დან	და აღდგეს ძალი მისი და გული მისი მეფესა ზედა სამხრისასა ძალისა მიერ დიდისა, და მეფემან სამხრისამან შეამტკიცოს ბრძოლაჲ ძალისა მიერ დიდისა და ძლიერისა ფრიად, და ვერ დადგეს, რამეთუ სიტყუედ მას ზედა გულისსიტყვათა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და ძენი ნაბადისნი: სალად და აფაიმ. და მოკუდა სალა, და არა ესუა მას შვილი.
მისსა	მცხ.მეფ1	და შევიდეს დავით და აბესა შორის ბანაკსა მას საულისასა ღამე, და საულს ეძინა და სანთელი და ჰოროლი დგა წინაშე მისსა, და აბენეზერს და ყოველსა ერსა მისსა ეძინა გარემოს მისსა.
მისგან	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან და აჰა, ესერა, ბრძჳრი სპეტაკი არს ჴორცთა მისთა და იგი გარდაიქცა თმად თეთრად ცოცხლისა მისგან ჴორცისა, ცხოველისა ბრძჳრსა მას,
იგი	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან ნიში იგი ტყავსა ფერისა მისისასა და თმაჲ სახესა მას გარდაიქცეოდის სპეტაკად და პირი იგი ნიშისაჲ მის იყოს მწუხარე ტყავისა მისგან, შედებაჲ კეთროვანებისაჲ. არს და იხილოს მღდელმან მან და შეგინებულად შეჰრაცხოს იგი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ხადა იაგბეს ღმერთსა ისრაჱლისასა და თქუა: უკუეთუ კურთხევით მაკურთხო მე და განამრავლნე საზღუარნი ჩემნი, და იყოს ჴელი შენი ჩემ თანა, და ჰყო საცნაური ჩემ თანა არა დამდაბლებად ჩემდა! და მოსცა მას ღმერთმან ყოველი, რაოდენიცა ითხოა.
იგი	მცხ.პეტრ1	თქუენდა უკუე არს პატივ, მორწმუნეთა მაგათ, ხოლო ურჩთათჳს - ლოდი, რომელ შეურაცხ-ყვეს მაშენებელთა, იგი იქმნა თავ საკიდურთა და ლოდ შებრკოლების და კლდე საცთურების,
მას	მცხ.პეტრ1	რომელნი შეჰბრკოლდებიან სიტყუასა მას ურჩებითა, რომელსაცა ზედა დაესხნეს.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა მათ: ნურარას უფროჲს განწესებულისა თქუენისა იქმთ.
იგინი	მცხ.საქმ	მრავალ ჟამ იქცეოდეს იგინი განცხადებულად უფლისა მიმართ, რომელი ეწამებოდა მათ სიტყჳთა მით მადლისა მისისაჲთა და მოსცემდა სასწაულებსა და ნიშებსა ყოფად ჴელითა მათითა.
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ განიწვალა სიმრავლე იგი მის ქალაქისაჲ, და რომელნიმე იყვნეს ჰურიათა თანა და რომელნიმე მოციქულთა თანა.
მათდა	მცხ.საქმ	და ვითარ შეითქუნეს ჰურიანი და წარმართნი მთავრებით მათითურთ ზედა მისლვად და გინებად და ქვისა დაკრებად მათდა,
მას	მცხ.საქმ	ამას ესმნეს სიტყუანი პავლესნი, იტყოდა რაჲ. ვითარ მიჰხედა მას პავლე და იხილა, რამეთუ აქუნდა სარწმუნოებაჲ საცხორებელად მისა,
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას დიდითა ჴმითა: შენ გეტყჳ სახელითა უფლისა იესუ ქრისტესითა, აღდეგ ფერჴთა შენთა ზედა მართლ. და აღიხილნა და იწყო სლვად.
მის	მცხ.სიბრ	რამეთუ წმიდა სული სწავლისა ევლტინ ზაკუასა და განეშორის ზრახვათაგან უგულისჴმოთა, ემხილის, მო-რა-იწიის მის ზედა სიცრუჱ,
მის	მცხ.საქმ	და ხადოდეს ბარნაბას დიოს კერპით და პავლეს – ერმით, რამეთუ პავლე იყო წანამძღუარ სიტყჳსა მის.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო მღდელმან მან დიოს კერპისამან, რამეთუ იყო იგი მთავარი მის ქალაქისაჲ, კუროები და გჳრგჳნები ბჭეთა ზედა ქალაქისათა მოიღო ერისა მის თანა და ეგულებოდა ზორვად.
მას	მცხ.ეზრ1	და ყვეს ეგრე, რომელნი-იგი გამოსრულ იყვნეს ტყუეობისა მისგან და გამოირჩინა ეზრა მღდელმან კაცნი იგი მთავარნი მამათმთავართა მათგან სახლისა თჳსისათა, კაცნი სახელოვანნი, და მოვლეს თთვისთავსა მას მეათესა თთვისასა და განაგეს. ,
მას	მცხ.საქმ	ესმა რაჲ ესე მოციქულთა ბარნაბას და პავლეს, დაიპეს სამოსელი მათი და შეჴდეს ერსა მას შორის, ღაღადებდეს და იტყოდეს:
მან	მცხ.კორ2	რამეთუ უკუეთუ მე შეგაწუხნე თქუენ, და ვინ არს იგი, რომელმან მახაროს მე, არა თუ მან, რომელი-იგი შეწუხებულ იყოს ჩემ მიერ?
მას	მცხ.კორ1	რაჲ-მე უკუე არს სასყიდელი ჩემი? რაჲთა, ვახარებდე რაჲ, უსასყიდლოდ ვახარებდე სახარებასა მას ქრისტესსა, რაჲთა არარაჲ ვიმსახურო ჴელმწიფებითა ჩემითა სახარებასა მას შინა ჩემსა.
მას	მცხ.ლუკა	და ფრიად სხუასაცა მრავალსა ჰლოცვიდა და ახარებდა ერსა მას.
მათ	მცხ.საქმ	კაცნო, რასა იქმთ ამას? რამეთუ ჩუენცა კაცნივე ვართ მსგავსნი თქუენნი და გახარებთ თქუენ, რაჲთა ამაოებათა ამათგან მოიქცეთ ღმრთისა ცხოველისა, რომელმან ქმნა ცაჲ და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მათ შინა,
მას	მცხ.საქმ	რომელმან-იგი წარსრულთა მას ნათესავთა მიუშუა ყოველსა მას თესლებსა სლვად გზასა ნებისა მათისასა,
მათ	მცხ.ლუკა	ჰკითხვიდეს მას მჴედრად განწესებულნიცა იგი და ეტყოდეს: და ჩუენ რაჲ-მე ვყოთ? და მან ჰრქუა მათ: ნუვის აჭირვებთ, ნუცა ცილსა შესწამებთ და კმა გეყავნ როჭიკი თქუენი.
მათ	მცხ.საქმ	და განამტკიცებდეს სულსა მოწაფეთასა და ჰლოცვიდეს მათ, რაჲთა მტკიცედ დგენ სარწმუნოებასა ზედა, და ვითარმედ: მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესლვაჲ სასუფეველსა ღმრთისასა.
მას	მცხ.საქმ	და იტყოდეს პერგეს შინა სიტყუასა მას ღმრთისასა და შთავიდეს ატალიად;
იგი	მცხ.საქმ	და მიერ ნავითა მივიდეს ანტიოქიად, ვინაჲცა იგი შევედრებულ იყვნეს მადლითა ღმრთისაჲთა საქმესა მას, რომელიცა აღასრულეს.
იგი	მცხ.საქმ	და მო-რაჲ-ვიდეს, შეკრბეს კრებული იგი და უთხრეს მათ რაოდენი ყო ღმერთმან მათ თანა, და რამეთუ განუღო წარმართთა კარი სარწმუნოებისაჲ.
მათ	მცხ.საქმ	და მუნ იქცეოდეს ჟამთა არა მცირეთა მოწაფეთა მათ თანა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და საშუვალ ბჭესა მას წყალთა გარდამოსაქანელთა დაიპყრეს ქელკანე და მდიდართა მათ ქალაქისათა.
მისგან	მცხ.საქმ	და მი-რაჲ-ვიდეს იერუსალჱმდ, შეწყნარებულ იქმნეს კრებულისა მისგან და მოციქულთა და ხუცესთა, და მიუთხრეს მათ რაოდენი-რაჲ ღმერთმან ყო მათ თანა, და რამეთუ განუღო წარმართთა კარი სარწმუნოებისაჲ.
მისგან	მცხ.საქმ	აღ-ვინმე-დგეს დასისა მისგან ფარისეველთაჲსა მორწმუნენი და იტყოდეს, ვითარმედ: ჯერ-არს წინა-დაცუეთად მათდა და მცნებად, რაჲთა დაიმარხონ სჯული მოსესი.
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ოზია: ყოველი, რომელი სთქუა გულითა სახიერითა, იტყოდე. და არა ვინ არს, რომელი წინააღუდგეს სიტყუასა შენსა, რამეთუ არა ხოლო დღეს სიბრძნე შენი ცხად არს, არამედ პირველითგან იცის ყოველმან ერმან გულისხმის-ყოფა შენი, რამეთუ კეთილ არს ქმნილება გულისა შენისა, არამედ ერსა ამას შეეწყურა ფრიად და გუაიძულეს სიტყუად, ვითარცა-იგი ვეტყოდე მათ, და მოაწიეს ჩუენ ზედა ფიცი, რომელსა ვერ გარდავჴედით.
მის	მცხ.რომ	არამედ სუფევდა სიკუდილი ადამისითგან ვიდრე მოსესადმდე და მათ ზედაცა, რომელთა-იგი არა ეცოდა მსგავსად გარდასლვისა მის ადამისა, რომელი-იგი არს სახე მერმეთა მათ ჟამთაჲ.
მის	მცხ.რომ	არამედ არა ვითარ შეცოდებაჲ და ეგრეთცა მადლი; რამეთუ უკუეთუ ერთისა მის შეცოდებითა მრავალნი მოსწყდეს, რაოდენ უფროჲს მადლი იგი ღმრთისაჲ და ნიჭი იგი მადლითა მით ერთისა მის კაცისა იესუ ქრისტესითა მრავალთა მიმართცა აღემატა!
იგი	მცხ.რომ	და არა ვითარცა ერთისა შეცოდებულისათჳს ნიჭი იგი, რამეთუ საშჯელი იგი ერთისა მისგან დასაშჯელად, ხოლო მადლი იგი მრავალთაგან შეცოდებათა განსამართლებელად.
მისგან	მცხ.რომ	რამეთუ უკუეთუ ერთისა მის შეცოდებითა სიკუდილი სუფევდა ერთისა მისგან, რაოდენ უფროჲს, რომელნი-იგი უმეტესსა მას მადლისასა და ნიჭსა სიმართლისასა მიიღებენ ცხორებასა შინა სუფევდენ ერთისა მისგან იესუ ქრისტესა.
მის	მცხ.რომ	ვითარცა-იგი ერთისა მის შეცოდებისაგან ყოველთა კაცთა ზედა დასაშჯელად, ეგრეცა ერთისა მის სიმართლისათჳს ყოველთა კაცთა ზედა განსამართლებელად ცხორებისა.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა მოელოდა ერი იგი, და განიზრახვიდეს ყოველნი გულთა მათთა იოვანესთჳს, ნუუკუე იგი არს ქრისტე,
მან	მცხ.ლუკა	მიუგო ყოველთა იოვანე და ეტყოდა: მე ნათელ-გცემ თქუენ წყლითა, ხოლო მოვალს უძლიერესი ჩემსა, რომლისა არა ვარ ღირს ჴამლთა მისთა ტჳრთვად; მან ნათელ-გცეს თქუენ სულითა წმიდითა და ცეცხლითა.
მისთჳს	მცხ.ლუკა	ხოლო ჰეროდე, ოთხთა სამთავროთა მთავარმან, რამეთუ ამხილებდა მას ჰეროდიაჲსთჳს, ცოლისა ფილიპეს, ძმისა მისისა, და ყოვლისა მისთჳს, რომელი ქმნა ბოროტი ჰეროდე.
მას	მცხ.ლუკა	შესძინა ესეცა მას ყოვლისა ზედა და შეაყენა იოვანე საპყრობილესა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ნათლის-ღებასა მას ყოვლისა ერისასა იესუცა ნათელ-იღო და ილოცვიდა; და განეხუნეს ცანი,
მის	მცხ.ლუკა	და გარდამოჴდა სული წმიდაჲ ჴორციელითა ხილვითა, ვითარცა ტრედი, მის ზედა; და ჴმაჲ იყო ზეცით და თქუა: შენ ხარ ძე ჩემი საყუარელი, შენ სათნო-გიყავ.
მათ	მცხ.ივდ	და თქუენ სდგეთ ბჭეთა ზედა ამას დღესა და ღამესა. და განვიდე მე შიმუნვარისა ჩემისა თანა და შემდგომად დღეთა მათ, რომელთა სთქუთ მიცემად ქალაქი ესე მტერთა, მოხედვა-ყოს უფალმან ღმერთმან ისრაჱლსა ზედა ჴელითა ჩემითა.
მას	მცხ.პეტრ1	ხოლო თქუენ, ნათესავი რჩეული, სამეუფოჲ სამღდელოჲ, თესლი წმიდაჲ, ერი მოგებული, რაჲთა სათნოებითა მიუთხრობდეთ, რომელმან-იგი ბნელისაგან გიწოდნა თქუენ საკჳრველსა მას ნათელსა მისსა.
იგინი	მცხ.ივდ	არამედ იხილე მწყობრი მათი და სიბნელემან ტანჯნა იგინი.
იგინი	მცხ.ივდ	უფსკრული ექმნა საფრჴედ და წყალმან დაფარნა იგინი მშჳლდსა და შურდულსა გული შეუპყრიეს.
მის	მცხ.პეტრ1	გინა თუ მთავართა, ვითარცა მის მიერ მოვლინებულთა შურის მეძიებელად ბოროტის მოქმედთათჳს, ხოლო მაქებელად კეთილის მოქმედთათჳს.
მისგან	მცხ.იოვ1	ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს, ვითარმედ იესუ არს ქრისტე, იგი ღმრთისაგან შობილ არს და ყოველსა რომელსა უყუარდეს მშობელი, უყუარს შობილიცა იგი მისგან.
იგი	მცხ.ივდ	შეუპყრენ თუალნი მისნი საფრჴითა ჩემ შორის და დაეც იგი სიყუარულითა ბაგეთა ჩემთათა.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარ იყო მრავალი გამოძიებაჲ, აღდგა პეტრე და ჰრქუა მათ: კაცნო ძმანო, თქვენ უწყით, რამეთუ პირველით დღითგან თქუენ შორის გამოირჩია ღმერთმან პირითა ჩემითა სმენად წარმართთა სიტყუაჲ იგი სახარებისაჲ და რწმუნებად;
მათდა	მცხ.ივდ	შეისმინე ვედრებაჲ მჴევლისა შენისა და მოეც ზაკვა და ცთუნება წყლულებად მტერთა და საგვემელად მათდა, რომელნი-იგი შენისა სჯულისა მტერნი არიან და სახლისა სიწმიდისა შენისანი და თხემისა სიონისანი.
მათსა	მცხ.საქმ	და არარაჲ განიკითხა შორის ჩუენსა და მათსა და სარწმუნოებითა განწმიდნა გულნი მათნი.
მათ	მცხ.საქმ	არამედ მადლითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა გურწამს ჩუენ ცხორებაჲ, ვითარცა სახედ-იგი მათ.
მათ	მცხ.საქმ	და დადუმნა ყოველი იგი სიმრავლე და ისმენდეს ბარნაბაჲსსა მის და პავლჱსსა მითხრობასა, რაოდენი ქმნა ღმერთმან ნიშები და სასწაულები წარმართთა შორის მათ მიერ.
მას	მცხ.ივდ	და აჰკიდა შიმუნვარსა მას თხიერაკითა ღჳნო და კოკით ზეთი და პური წმიდითა ყოვლითა და ყოველი ჭურჭელი მისი, და აჰკიდეს მას.
მას	მცხ.საქმ	და მას შეეტყუებიან სიტყუანი იგი წინაწარმეტყუელთანი, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ:
იგი	მცხ.პეტრ1	რომელი-იგი იგინებოდა და იგი არავის აგინებდა, ევნებოდა და არავის უთქუმიდა, მიეცა მართალი იგი მსაჯულსა;
მას	მცხ.მსაჯ	და მახლობელნი იგი კენეველთანი გამოეშორნეს კინევეთ ძეთაგან იობაბესთა, სიმამრისა მოსესისა, და აღმართა კარავი თჳსი მუხასა მას თანა განსასუენებელთასა, რომელ არს მახლობელად კადესა.
იგი	მცხ.საქმ	ამისა შემდგომად მოვაქციო და აღვაშენო კარავი იგი დავითისი დაცემული, და დამჴობილი იგი მისი აღვჰმართო და აღვაშენო,
მათ	მცხ.ლუკა	და ორმეოც დღე გამოიცადებოდა ეშმაკისაგან და არარაჲ ჭამა მათ დღეთა შინა. და აღ-რაჲ-ესრულნეს დღენი იგი, შეემშია.
მათ	მცხ.საქმ	რაჲთა გამოიძიონ ნეშტთა კაცთა უფალი და ყოველთა წარმართთა, რომელთა ზედა წოდებულ არს სახელი ჩემი მათ ზედა, თქუა უფალმან,
მათ	მცხ.საქმ	და ესე განცხადებულ იქმნა ყოველთა მიმართ ჰურიათა და წარმართთა, რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს ეფესოს. და დაეცა შიში დიდი მათ ყოველთა ზედა და განდიდნებოდა სახელი უფლისა იესუჲსი.
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას ეშმაკმან მან: უკუეთუ ძე ხარ ღმრთისაჲ, არქუ ქვათა ამათ, რაჲთა იქმნენ პურ.
მათ	მცხ.საქმ	ამისთჳს მე ესრეთ ვსჯი და ჯერ-მიჩნს, რომელნი წარმართთაგანნი მოქცეულ არიან ღმრთისა მიმართ, რაჲთა არა ვაურვებდეთ მათ,
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: წერილ არს: არა პურითა ხოლო ცხოვნდების კაცი, არამედ ყოვლითა სიტყჳთა ღმრთისაჲთა.
მის	მცხ.პეტრ1	ეგრეთვე ცოლნი დაემორჩილენით თჳსთა ქმართა, რაჲთა დაღათუ ვინმე ურჩ არიან სიტყჳსა მის, დედათა სლვისა მისგან თჳნიერად სიტყჳსა შეიძინნენ,
იგინი	მცხ.საქმ	არამედ მიწერად მათდა, რაჲთა განეყენნენ იგინი ჭამად ნაზორევისაგან კერპთაჲსა და სიძვისაგან, დამშთვარისა და სისხლისა, და რაჲთა, რაოდენი მათ არა უნებს, რაჲთამცა ეყო, იგინი სხუასა ნუ უყოფენ.
იგინი	მცხ.პეტრ1	ხედვიდენ რაჲ იგინი შიშით წმიდასა მას სლვასა თქუენსა,
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ მოსეს პირველთა ნათესავთაჲთგან ქალაქად-ქალაქად ქადაგნი იგი მისნი დაედგინნეს, რომელნი-იგი ამას აღმოიკითხვიდეს ყოველთა შაბათთა შესაკრებელთა შორის მათთა.
მას	მცხ.ლუკა	და აღიყვანა იგი მთასა მაღალსა და უჩუენნა მას ყოველნი სუფევანი სოფლისანი გამოხატვითა ჟამთაჲთა.
მით	მცხ.პეტრ1	რომელი იყავნ არა გარეშითა მით განთხზვითა თმათაჲთა და შესხმითა ოქროჲსაჲთა, გინა შემოსითა სამოსლისაჲთა, შემკობაჲ,
მის	მცხ.პეტრ1	არამედ დაფარული იგი გულისა კაცი, უხრწნელითა მით მშჳდისა მის და მყუდროჲსა სულისა წესითა, რომელ არს წინაშე ღმრთისა ფრიად პატიოსან.
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას ეშმაკმან მან: შენ მიგცე ამის ყოვლისა ჴელმწიფებაჲ და დიდებაჲ მათი, რამეთუ ჩემდა მოცემულ არს, და რომლისა მინდეს, მივსცე იგი;
იგი	მცხ.პეტრ1	რამეთუ ესრეთვე ოდესმე წმიდანი იგი დედანი, რომელნი ესვიდეს ღმერთსა, შეიმკობდეს თავთა თჳსთა და დამორჩილებულ იყვნეს თჳსთა ქმართა,
მას	მცხ.მეფ1	და შესძინა უფალმან წოდებად სამოველისა მესამედ, და აღდგა სამოველ და მირბოდა ელისაკე და ჰრქუა: აქა ვარ! რაჲსა მიწოდე მე? და გულისჴმა-ყო ელიმ, ვითარმედ უფალი უწოდდა მას.
მას	მცხ.პეტრ1	ვითარცა-იგი სარრა ერჩდა აბრაჰამს და უფლით ხადინ მას, რომლისა-იგი იქმნენით შვილ კეთილის მოქმედ და ნუ გეშინინ ნუცა ერთისა შიშისა.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: წარვედ მართლუკუნ ჩემგან, ეშმაკო; წერილ არს: უფალსა ღმერთსა შენსა თაყუანის-სცე და მას მხოლოსა ჰმსახურებდე.
მათცა	მცხ.საქმ	წარმო-უკუე-გჳვლინებიან იუდა და შილა, და მათცა სიტყჳთ გითხრან ესევე.
იგინი	მცხ.საქმ	იგინი ვითარცა წარმოემართნეს, მოვიდეს ანტიოქიად. და შეკრიბეს კრებული იგი და მისცეს წიგნი ჴელთა მათთა.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა აღმოიკითხეს, განიხარეს ნუგეშინის-ცემასა მას ზედა.
მას	მცხ.იოვ1	რომელსა აქუნდეს ძე, აქუს ცხორებაჲცა. რომელსა არა აქუნდეს ძე ღმრთისაჲ, მას არცა ცხორებაჲ აქუს.
მის	მცხ.პეტრ1	და დაღაცათუ გევნებოდის სიმართლისათჳს, ნეტარ ხარ, ხოლო შიშისა მის მათისაგან ნუ გეშინინ, ნუცა შესძრწუნდებით.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე და ბარნაბა იქცეოდეს ანტიოქიას შინა და ასწავებდეს და ახარებდეს სხუათაცა მრავალთა თანა სიტყუასა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.საქმ	შემდგომად დღეთა რაოდენთამე ჰრქუა პავლე ბარნაბას: მივიქცეთ და მოვიხილნეთ ძმანი ჩუენნი ყოველთა ქალაქთა, რომელთა შინა ვქადაგეთ სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, ვითარ-ძი არიან.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე ჰლოცვიდა, რაჲთა რომელი-იგი განეყენა მათ პანფილიაჲთ და არა შეუდგა მათ საქმესა მას, არა თანა-წარყვანებად იგი.
მათა	მცხ.საქმ	იყო უკუე მკსინვარებაჲ მათ შორის ვიდრე განშორებადმდე მათა ურთიერთას; ბარნაბა თანა წარიყვანა მარკოზ და განვიდა ნავითა კჳპრედ.
მას	მცხ.ივდ	და განვიდეს ორნივე ბჭეთა ქალაქისათა ბეტულასათა პოვნეს, ზედამდგომელად მას ზედა ოზია და მოხუცებულნი ქალაქისანი ქარბი და ქარმი.
იგი	მცხ.ივდ	და ვითარცა იხილეს იგი, იყო პირი მისი ცვალებულ და სამოსელი მისი იქცევის, დაუკჳრდა სიკეთე მისი ფრიად.
იგი	მცხ.საქმ	მიიწია იგი დერბედ და ლუსტრად. და აჰა-ესერა მოწაფე ვინმე იყო მუნ, სახელით ტიმოთეოს, ძე დედაკაცისა ჰურიისა მორწმუნისაჲ და მამისა წარმართისაჲ,
მისა	მცხ.იოვ1	და ესე არს განცხადებულებაჲ, რომელი მაქუს მისა მიმართ, რამეთუ უკუეთუ რაჲმე ვითხოოთ ნებისაებრ მისისა, ისმენს ჩუენსა.
მან	მცხ.პეტრ1	რამეთუ ქრისტემანცა ერთ გზის ცოდვათა ჩუენთათჳს ივნო, მართალმან მან ცრუთათჳს, რაჲთა ჩუენ წარგუადგინნეს ღმრთისა, მოკუდა ჴორცითა და ცხოველ იქმნა სულითა,
მას	მცხ.პეტრ1	რომლითაცა საპყრობილესა მას სულთა მივიდა და ქადაგა.
მის	მცხ.საქმ	ამისი სათნო-უჩნდა პავლეს მის თანა განსლვაჲ. და მოიყვანა და წინა-დასცჳთა მას ჰურიათა მათთჳს, რომელნი იყვნეს მათ ადგილთა, რამეთუ უწყოდეს ყოველთა, ვითარმედ წარმართი იყო მამაჲ მისი.
მას	მცხ.ივდ	და განვიდა ივდით და მჴევალი მისი მის თანა ქალაქით და ხედვიდეს მას კაცნი იგი ქალაქისანი, ვიდრე გარდამოვიდოდეს მთასა მას.
იგი	მცხ.იოვ1	რაჲცა-იგი ვითხოოთ და უწყით, რამეთუ მოვიღოთ თხოაჲ იგი, რომელი ვითხოვეთ მისგან.
მას	მცხ.პეტრ1	რომელნი-იგი ურჩ ოდესმე იყვნეს, რაჟამს ერთ გზის თავს-ედვა სულ-გრძელებასა მას ღმრთისასა დღეთა მათ ნოვესთა, შემზადებასა მას კიდობნისასა, რომელსა შინა მცირედნი, ესე იგი არს რვანი სულნი განერნეს წყლისაგან.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა განჰვლიდეს ქალაქებსა მას, ასწავებდეს მათ დამარხვად მოძღურებათა მათ, დამტკიცებულთა მოციქულთაგან და ხუცესთა, რომელნი-იგი იყვნეს იერუსალჱმს შინა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ეკლესიანი იგი განმტკიცნებოდეს სარწმუნოებითა და შეეძინებოდა რიცხუსა მას დღითი-დღედ.
მის	მცხ.საქმ	და მოვლეს ფრიგჳაჲ და გალატელთა სოფელი და დაყენებულ იქმნეს სულისა მიერ წმიდისა სიტყუად სიტყჳსა მის ასიას შინა,
იგი	მცხ.ეზრ2	და აღდგა ელისუბ მღდელი იგი დიდი და ძმანი მისნი მღდელნი, და აღაშენეს ბჭე იგი ავაზანთა მათ ჯურღმულისათა, განწმინდეს იგი და ამართნეს ბჭენი იგი მისნი და განაგეს იგი ვიდრე გოდლადმდე ანამელისა.
მას	მცხ.პეტრ1	რომელი არს მარჯუენით ღმრთისა, რომელი აღმაღლდა ზეცად და დაემორჩილნეს მას ანგელოზნი, ჴელმწიფებანი და ძალნი.
მათ	მცხ.საქმ	მო-რაჲ-ვიდეს იგინი მისუნდ, აზმნობდეს წარსლვად ბითჳნიად, და არა უტევა მათ სულმან უფლისამან.
მას	მცხ.ტიმ2	ნუ უკუე გრცხუენინ წამებაჲ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ნუცა მე, კრული ესე მისი, არამედ თანა-იჭირვოდე სახარებასა მას ძალითა ღმრთისაჲთა,
მათ	მცხ.ეზრ2	და ჴელთა ძეთა კაცთა მათ იერიქოსთა და ჴელითა ძეთა მათ ზაქურისთა და ძეთა ამარისთა.
მისთჳს	მცხ.იოვ1	უკუეთუ ვინმე იხილოს ძმაჲ თჳსი, რომელი ცოდვიდეს ცოდვასა არა სასიკუდინესა, ითხოვოს და მოსცეს მას ცხორებაჲ, რომელნი-იგი ცოდვიდენ არა სასიკუდინედ; არს ცოდვაჲ სასიკუდინე, არა მისთჳს ვიტყჳ, რაჲთა ითხოოს.
მათდა	მცხ.საქმ	და ვითარცა ჩუენებაჲ იგი იხილა პავლე, ვისწრაფეთ მეყსეულად განსლვად მაკედონიად, გულისჴმა-ვყავთ, რამეთუ მუნ მიჩინნა ჩუენ უფალმან ხარებად მათდა.
იგი	მცხ.ეზრ2	სათევზური და ბჭე იგი იქთვიერანი აღაშენეს ძეთა ასნისათა და მათ გარდაართვეს და განაგეს იგი კლიტენი და მოქლონნი მისნი.
მის	მცხ.იოან	ხოლო სიმონ-პეტრეს აქუნდა მახჳლი, აღმოიჴადა იგი და სცა მონასა მღდელთ-მოძღურისასა და წარჰკუეთა ყური მისი მარჯუენე. ხოლო იყო სახელი მონისაჲ მის მალქოზ.
მას	მცხ.იოვ1	ვიცით, რამეთუ ყოველი რომელი შობილ იყოს ღმრთისაგან, არა ცოდოს, არამედ რომელი-იგი შობილ იყოს ღმრთისაგან, დაიმარხოს თავი თჳსი და ბოროტი მას არა შეეხოს.
მათ	მცხ.საქმ	და დღესა შაბათთასა განვედით გარეშე ქალაქსა მას, მდინარის კიდესა, სადა-იგი საგონებელ იყო ლოცვისა შეწირვაჲ; და დავსხედით და ვეტყოდეთ დედათა მათ, რომელნი მოსრულ იყვნეს.
მან	მცხ.საქმ	და ვითარცა ნათელ-იღო მან და სახლმან მისმან, გულოცვიდა და იტყოდა: უკუეთუ შეგირაცხიე მე მორწმუნედ უფლისა, შემოვედით ვანად ჩემდა და მუნ დაადგერით. და გუაიძულა ჩუენ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ბჭე იგი ძველი ეპყრა იუდიას, ძესა ფალექისასა, და მესოლამს, ძესა ბასუდიასსა, და მათ განაგეს იგი და აღმართნეს ბჭენი მისნი და კართსაჴშველნი და მოქლონნი მისნი.
მის	მცხ.ლუკა	და იყო ამისა შემდგომად თავადი ვიდოდა ქალაქად-ქალაქად და დაბად-დაბად, ქადაგებდა და ახარებდა სასუფეველსა ღმრთისასა; და ათორმეტნი მოწაფენი მის თანა.
მათ	მცხ.საქმ	ვითარცა იხილეს უფალთა მათ დედაკაცისათა, რამეთუ განსრულ იყო სასოებაჲ სარეწავისა მათისაჲ, შეიპყრნეს პავლე და შილა და მიზიდვიდეს მათ ურაკპარაკად მთავართა მათთა.
იგინი	მცხ.საქმ	და მიჰგუარნეს იგინი ერისთავთა მათ და ჰრქუეს: ესე კაცნი აღსძრვენ ქალაქსა ამას ჩუენსა, ჰურიანი არიან
მათ	მცხ.საქმ	და შეკრბებოდა ერი მათ ზედა. და ერისთავთა მათ მოაპეს სამოსელი მათი და უბრძანეს კუერთხითა ცემაჲ.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარ მრავალი წყლულებაჲ დასდვეს მათ ზედა, შესხნეს იგინი საპყრობილესა, და ამცნეს საპყრობილისა მცველსა მას კრძალულად დაცვაჲ მათი;
მან	მცხ.საქმ	და მან, ვითარცა ესევითარი მცნებაჲ მოიღო მათგან, შესხნა იგინი უშინაგანესსა საპყრობილესა და ფერჴნი მათნი დაჰკრძალნა ჴუნდსა შინა.
იგი	მცხ.საქმ	და შუა ღამეს ოდენ პავლე და შილა ილოცვიდეს და უგალობდეს ღმერთსა; და ისმენდეს მათსა სხუანი იგი პყრობილნი.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ განეღჳძა საპყრობილის მცველსა მას და იხილნა კარნი საპყრობილისანი განხუმულნი, იჴადა მახჳლი და ეგულებოდა განგუმერაჲ თავისა თჳსისაჲ: ეგრე ჰგონებდა, ვითარმედ განლტოლვილ არიან ყოველნი პყრობილნი.
მის	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მათისა მის განწესებისა დაიპყრნა ანანია, ძემან ჰოროკიმისმან, და უტევა იერუსალემელთა ვიდრე ზღუდემდე ურაკპარაკთასა.
მას	მცხ.საქმ	ჴმა-უყო მას ჴმითა დიდითა პავლე და ჰრქუა: ნუ რას შეიმთხუევ ბოროტსა თავსა შენსა, რამეთუ ჩუენ ყოველნი აქა ვართ.
მათსა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მათსა დაიპყრა ჰარფია მთავარმან ადგილთა მათ იერუსალემისამან
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან მოითხოა სანთელი და შეისწრაფა შინა, და ძრწოლაჲ შეედვა და შეუვრდა პავლეს და შილას
მას	მცხ.მეფ4	ვიდრე მოვიდე და წარგიყვანნე თქუენ ქვეყანასა მას, რომელ არს ვითარცა ესე თქუენი, ქუეყანა იფქლისა და ღჳნისა და ვენაჴისა და პურისა, ქუეყანა ზეთისა და ერბოსა, თაფლისა, და სცხონდეთ და არა მოკუდეთ და ნუ ისმენთ ეზეკიასსა, რამეთუ ცბის და გეტყჳნ თქუენ, ვითარმედ: უფალმან გჳჴსნნეს ჩუენ.
მას	მცხ.საქმ	და ეტყოდეს მას სიტყუასა მას უფლისასა, და ყოველთა სახლეულთა მისთა.
მის	მცხ.ესა	ფერჴთაგან ვიდრე თავამდე არა არს მის შორის სიმრთელე, არცა წყლული, არცა ნაგვემი, არცა ბრძჳლი განსივებული, არა არს სალბუნი დასადებელად, არცა ზეთი, არცა შესაკრველნი.
მან	მცხ.საქმ	და წარიყვანნა იგინი მასვე ჟამსა ღამისასა და განბანნა იგინი ნაგუემთა მათგან. და ნათელ-იღო მან და მისთა ყოველთა;
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა განთენა, მოუვლინნეს ერისთავთა მათ მტარვალნი და ჰრქუეს: განუტევენ კაცნი ეგე, რომელნი მიგცენით პყრობილად.
მან	მცხ.საქმ	მიუთხრნა სიტყუანი ესე მესაპყრობილეთ მოძღუარმან მან პავლეს და ჰრქუა, ვითარმედ: ერისთავთა მათ უბრძანებიეს განტევებაჲ თქუენი. აწ უკუე განვედით და წარვედით მშჳდობით!
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე ჰრქუა მათ: გუგუემნეს ჩეუნ ურაკ-პარაკთა ზედა კაცნი უბიწონი ჰრომნი და შემსხნეს საპყრობილესა ცუდად, და აწ ფარულად განგჳყვანებენ ჩუენ. არა ეგრე, არამედ თჳთ მოვიდენ და მათ განმიყვანნენ ჩუენ.
მათ	მცხ.საქმ	მიუთხრეს მტარვალთა მათ ესე ყოველი ერისთავთა მათ. და მათ ზარი განჰჴდა, ესმა რაჲ, ვითარმედ, ჰრომნი არიან.
მათ	მცხ.საქმ	და მოვიდეს და ჰლოცვიდეს მათ. და გამოიყვანნეს იგინი საპყრობილით და ევედრებოდეს განსლვად ქალაქისა მისგან.
მათ	მცხ.საქმ	იგინი ვითარ გამოვიდეს მიერ საპყრობილით, მივიდეს და შევიდეს სახლსა ლუდიაჲსსა, და იხილნეს ძმანი და ნუგეშინის-სცეს მათ და გამოვიდეს.
მათა	მცხ.საქმ	და ვითარცა ჩუეულ იყო პავლე, შევიდა მათა და სამსა შაბათსა ეტყოდა მათ წიგნთაგან,
იგი	მცხ.ეზრ2	და ბჭე იგი ჴევისა დაიპყრეს ანუნ, და რომელნი დამკჳდრებულ არიან ზანუსს. მათ აღაშენეს იგი, და აღმართნეს ბჭენი მისნი, კართსაჴშველნი, მოქლონნი და ათასი წყრთა აღაშენეს ზღუდისა მისგანი ვიდრე ბჭედმდე სანაცრისა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოიყვანა იგი იერუსალჱმდ და დაადგინა იგი ფრთესა მას ზედა მის ტაძრისასა და ჰრქუა მას: უკუეთუ ძე ხარ ღმრთისაჲ, გარდაიგდე თავი შენი ამიერ ქუეყანად,
იგი	მცხ.ეზრ2	და ბჭე იგი სანაცრისა დაიპყრა მელქი, ძემან არექაბისმან, მთავარმან ადგილთა მათ ბეთაქარამისთა. მან თჳთ და ადგილთა მისთა გარდაართვეს იგი, და აღმართნეს ბჭენი მისნი და კლიტენი და მოქლონნი მისნი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ზღუდე იგი წყალთა სადინელთა მათ წყაროთა დაიპყრა ურიდიონ, მთავარმან მეფისამან, ვიდრე აღსავალამდე, რომელი შთავიდოდა ქალაქად დავითისად.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას, რამეთუ: თქმულ არს: არა განსცადო უფალი ღმერთი შენი.
მათამდე	მცხ.ეზრ2	შემდგომად მისა დაიპყრა ნემან აზბუქისამან, მთავარმან ბეთსურისამან, ვიდრე მტილადმდე დავითისად წყალთგარდამოსაქანელთა მათამდე განგებულთა და ვიდრე ბეთაგაბარიდმდე.
მას	მცხ.ლუკა	და აღასრულნა ყოველნი განსაცდელნი ეშმაკმან მან და განეშორა მას ვიდრე ჟამადმდე.
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრეს ლევიტელთა: არაუმ, ძემან ბანეასმან, და ჴელისგან მისისა დაიპყრა, ასაბია მთავარმან კელიათკერძომან.
მის	მცხ.ეზრ2	და მისა შემდგომად დაიპყრა ასურ, ძემან ისუამან, მთავარმან მასფეასმან, ზომი მეორის მის ზღუდისა, რომელი-იგი აღვიდოდა და შემდგომად კიდესა მის გოდლისასა.
მისგან	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა ბარუქ, ძემან ზაბუნისამან, საზომი მეორისა მისგან კიდისა ვიდრე ბჭემდე ბეთულუვასუბის, სადა დგან მღდელი იგი დიდი.
მისთჳს	მცხ.ლუკა	და მოიქცა იესუ ძალითა სულისა წმიდისაჲთა გალილეად; და ჰამბავი განჴდა მისთჳს ყოველსა მას გარემო სოფლებსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იგი თავადი ასწავებდა შესაკრებელთა მათთა და იდიდებოდა ყოველთაგან.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდა ნაზარეთად, სადაცა აღზრდილ იყო, და შევიდა, ვითარცა ჩუეულ იყო იგი, დღესა შაბათსა შესაკრებელსა მათსა, და მოსცეს მას წიგნი ესაია წინაწარმეტყუელისაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და აღდგა კითხვად და განყო წიგნი იგი და პოვა ადგილი, რომელსა წერილ იყო:
მას	მცხ.ლუკა	და შეყო წიგნი იგი და მისცა მსახურსა და დაჯდა; და თუალნი ყოვლისა კრებულისანი მას ხედვიდეს.
მათა	მცხ.ლუკა	და იწყო სიტყუად მათა, ვითარმედ: დღეს აღესრულა წერილი ესე ყურთა მომართ თქუენთა.
მას	მცხ.ლუკა	და ყოველნი ეწამებოდეს მას და უკჳრდა სიტყუათა ამათ ზედა მისთა მადლისათა, რომელნი გამოვიდოდეს პირისაგან მისისა, და იტყოდეს: ანუ არა ესე არსა ძე იოსებისი?
მას	მცხ.ლუკა	და თავადმან ჰრქუა მათ: მრქუათ სამე იგავი ესე: მკურნალო, განიკურნე თავი შენი. და ჰრქუეს მას: რაოდენი გუესმა საქმე კაპერნაუმს, ქმენ აქაცა, მამულსა შენსა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ არავინ წინაწარმეტყუელი შეწყნარებულ არს თჳსსა მამულსა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო ჭეშმარიტად გეტყჳ თქუენ, რამეთუ მრავალნი ქურივნი იყვნეს დღეთა მათ ელიაჲსთა ისრაჱლსა შორის, ოდეს-იგი დაეჴშა ცაჲ სამ წელ და ექუს თუე, რაჟამს-იგი იყო სიყმილი დიდი ყოველსა ქუეყანასა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრეს მღდელთა მათ კაცთა აქექამისთა.
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა ბენიამენ და ასუბ წინაშე სახლთა თჳსთა, და შემდგომად მისა დაიპყრა აზარიამ, ძემან მასურისამან, ძისა ანანიასმან, მახლობელად სახლთა თჳსთა.
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა ბანაია, ძემან ენადადისმან, საზომი მეორითგან ბეთაზარით და ვიდრე საკიდურადმდე.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მოსაქცეველი იგი მოსავლისა მის ადგილისა დაიპყრა ფალაქ, ძემან ოზიასამან, პირისპირ სადგურისა მის, და გოდოლი იგი, რომელი იყო გარე კერძო ტაძართა სამეუფოთა უზეშთაეს ეზოსა მის საპყრობელსა.
მის	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრეს თეკუვილთა საზომი მეორე პირისპირ გოდლისა მის დიდისა, რომელი-იგი იყო გარეშე ვიდრე ზღუდედმდე სოფილადისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და უზეშთაეს ბჭისა მის ცხენთასა დაიპყრეს მღდელთა მათ, კაცმან თჳთოეულმან პირისპირ სახლისა თჳსისა.
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა სადუკ, ძემან ეზერისმან. პირისპირ სასახლისა (!) თჳსისა, და შემდგომად მისა დაიპყრა სამეა, ძემან ზექენისამან, რომელი იყო ჴუმილ ბჭეთა მათ მზისა აღმოსავლისათა, და შემდგომად მისა დაიპყრა ანანია, ძემან სელემისამან, და ანონ, ძემან სელეფორისამან, საზომი მეორე, და შემდგომად დაიპყრა მესოლამ, ძემან ბარაქისამან, პირისპირ სახლსა საფასისა თჳსისასა
მას	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა მელქია, ძემან სარეფისამან, ვიდრე ბეთანათაიმდე და სხვათა მათ მდიდართა ქალაქისათა პირისპირ ბჭესა მას მაიფაკდისასა ვიდრე გამოსავალამდე მოსაქცეველისა მის.
მას	მცხ.ივდ	და ვიდრე გარდავიდა ღელესა მას მართლ და არღარა იხილეს. და მოეგებოდეს მას მჴუმილავნი იგი ასურასტანისანი.
იგინი	მცხ.ივდ	და შეიპყრეს იგი და ჰკითხვიდეს მას: ვიეთი ხარ და ვინა მოხვალ და ვიდრე ხვალ? და ჰრქუა მათ ივდით: ასული ვარ მე ებრაელთა და ვივლტვი, რამეთუ მოცემულ არიან იგინი თქუენდა შესაჭმელად.
მას	მცხ.ივდ	და მოვალ წინაშე ჰოლომფორესა, ერისთავისა მის ძლიერებისა თქუენისასა, თხრობად მისსა სიტყუათა ჭეშმარიტებისათა და უჩუენოთ მათ გზა, ვინა შევიდეს და ეუფლოს მას ყოველსა მთითკერძოსა და არა წარწყმდეს კაცთა ამათგანი ჴორციელი ერთი, არცა სული.
მათსა	მცხ.ივდ	ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე კაცთა მათ, განიცდიდეს პირსა მისსა. და იყო სიკეთე იგი მისი წინაშე მათსა საკჳრველ ფრიად და ჰრქუეს მას:
მას	მცხ.ივდ	განირინე სული შენი დღეს კეთილად, რამეთუ ისწრაფე გარდამოსლვად და შემთხუევად პირსა უფლისა ჩუენისასა და აწ მოუჴედ მას კარვად მისა და ჩუენგანთა.
მას	მცხ.ივდ	და წარ-ღა-სდგე წინაშე მისა, ნუ შეშინდებინ გული შენი, არამედ უთხარ მას ყოველი სიტყუათა მაგათ შენთაებრ და გიყოს შენ კეთილი. და გამოარჩიეს მათგანი ასი კაცი და შეავედრეს იგი და შიმუნვარი მისი და მიიყვანნეს იგინი კარავად ჰოლომფორესა. და მირბიოდეს ყოველნი მის ბანაკისანი, რამეთუ მიესმა ყოველსა კრებულსა ამბავი მოსლვისა მისისა. და ვიდრე დგა გარეშე კარავსა ჰოლომფორესსა, უთხრეს მას მისთჳს.
იგი	მცხ.ივდ	და ეტყოდა კაცად-კაცადი მოყუასსა თჳსსა: ვის ჴელეწიფების შეურაცხის-ყოფად ერისა ამის, რომელთა უსხენ ცოლნი ესევითარნი? არა ჯერ-არს დატევებად მამაკაცი მათგანი ერთიცა; რომელნი დაშთენ, შემძლებელ არიან მოკიცხებად ყოველსა ქუეყანასა. და გამოვიდეს ყოველნი მცველნი ჰოლომფორესნი და მსახურნი მისნი და შეიყვანეს იგი კარავსა მისსა.
მას	მცხ.ივდ	და მიწოლილ იყო ჰოლომფორე ცხედარსა თჳსსა ზედა და განისუენებდა ქუეშე სამუმლესა მას, რომელი ქმნულ-იყო ძოწეულისაგან და ოქროთა, მარგალიტითა და ანთრაკითა პატიოსნითა ქსული. და უთხრეს მას ყოველი მისთჳს, ვითარცა ესმა ივდითისათჳს. გამოვიდა ეზოსა მას კარავისასა ჰოლომფორნე და ლამპარნი ცეცხლისანი წინაუძღოდეს მას.
იგი	მცხ.ივდ	და ვითარცა მოვიდა ივდით წინაშე პირსა მისსა, უკჳრდა სიკეთე იგი პირისა მისისა. და ივდით დავარდა პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანი-სცა მას და აღადგინეს იგი მონათა მისთა.
მათ	მცხ.ივდ	და აწ ერმან შენმან, რომელი დამკჳდრებულ არს მთასა შინა, შეურაცხ-მყო მე. არა აღვიღე ჰოროლი მათ ზედა, არამედ მათ ყვეს თავით თჳსით ესე.
მას	მცხ.ივდ	რამეთუ ცხოველ არს ნაბუქოდონოსორ მეფე ყოვლისა ქუეყანისა და ცხოველ არს ძალი მისი, რომელმან მოგავლინა შენ განგებად ყოვლისა კაცისა, რამეთუ არა მხოლოდ კაცნი შენ ძლით ჰმონებდეს მას, არამედ მჴეცნიცა ველისანი, საცხოვარნი და მფრინველნი ცისანი სიმჴნითა შენითა ცხოვნდებოდიან. და ცნას ნაბუქოდონოსორ და ყოველმან ეზომან მისმან,
იგი	მცხ.ივდ	და აწ, უფალო, სიტყუასა მას, რომელსა იტყოდა აქიორ ერსა შორის შენსა, გვესმნეს სიტყუანი იგი მისნი, რამეთუ შეიწყნარეს იგი კაცთა მათ ბეტულასათა და უთხრა მათ, რომელსა იტყოდა შენს წინაშე. ყოველნი სიტყუანი შენნი, რომელთა იტყოდე ამისთჳს, ჴელმწიფეო უფალო. ნუ თანაწარხვალ სიტყუათა მისთა, არამედ დაიდევ იგი გულსა შენსა, რამეთუ ჭეშმარიტ არს,
მათ	მცხ.ლუკა	და თქუენ ემსგავსენით კაცთა მათ, რომელნი მოელიედ უფალსა თჳსსა, ოდეს მოვიდეს ქორწილისაგან, რაჲთა, რაჟამს მოვიდეს და ირეკოს, მეყსეულად განუყონ მას.
მათა	მცხ.ივდ	და აწ რათა არა იყოს უფალი ჩემი გარეშე და უქმ საქმესა ამას, არამედ დაეცეს სიკუდილი მათ ზედა, რამეთუ მოწევნულ არს მათა ცოდვა დიდი, რომლითა განარისხონ ღმერთი მათი, რომელ ქმენ უსჯულოებაჲ,
მათ	მცხ.ივდ	რამეთუ მოაკლდა საზრდელი მათ და შეასრულეს მათ სუმად ყოველი წყალი მათი,
მათა	მცხ.ივდ	რამეთუ უწყეს ჴელის-შეყოფად საცხოვართა მათთა და ყოველი, რაოდენი ბრძანა ღმერთმან სჯულსა მისსა არა ჭამად მათა, გულს-უც ჭამად.
მათსა	მცხ.ივდ	და მითხრას მე, ოდეს-იგი იქმნეს ცოდვა მათი, მოვიდე და გაუწყო ცოდვა იგი მათი და განხჳდე ყოვლითა ძალითა შენითა და არა ვინ წინა აღგიდგეს შენ მათგანი. და მიგიყვანო შენ შორის ჰურიასტანსა ვიდრე მისლვადმდე წინაშე იერუსალჱმსა და დავდგნე საყდარნი შენნი შორის მათსა. და მოიყვანნე იგინი, ვითარცა ცხოვარნი, რომელთა არა არნ მწყემსი, და არა განძრას ძაღლმან ენა თჳსი წინაშე შენსა.
მათ	მცხ.ივდ	და ვინაითგან განურისხნა მათ ღმერთი, ამისთჳს მოვივლინე თხრობად შენდა
მას	მცხ.ეზრ3	და დაემონნეს მათ და შვილთა მათთა ვიდრე მეფეთამდე სპარსთასა აღსრულებასა მას სიტყჳსა უფლისასა, რომელსა იტყოდა პირითა იერემია წინაწარმეტყუელისათა,
მას	მცხ.ივდ	და უბრძანა შეყვანებაჲ მისი, სადა-იგი დაიდებოდა ვეცხლი მისი. და ამცნო დარეცა მისი მუნ. და მისცემდა მას სანოაგეთაგან მისთა და ღჳნისა მისისაგან სუმად.
იგი	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ივდით: ცხოველ არს სული შენი, უფალო ჩემო, რამეთუ არა დაასრულოს მჴევალმან შენმან, რომელი მაქუს ჩემ თანა, ვიდრემდე ყოს ღმერთმან ჴელითა ჩემითა, რომელი-იგი იზრახა. და შეიყვანეს იგი მსახურთა ჰოლომფორესთა კარავად და დაიძინა ვიდრე შუაღამემდე და აღდგა განთიადსა ოდენ საჴუმილავსა.
მას	მცხ.ივდ	ვითარცა აღმოვიდის განბანილი, ევედრებინ უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა, რათა წარემართოს მას გზასა მისსა აღსამაღლებელად ძეთა ერისა მისისა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ივდ	შევიდინ და იყოფინ კარავსა მას შინა, ვიდრე მიიღის საზრდელი მისი მწუხრი.
მას	მცხ.ივდ	და იყო დღესა მას მეოთხესა, და ყო ჰოლომფორნე სუმა მონათა თჳსთა თანა ხოლო. და არავის უწოდა წოდებისა მისებრ, ვითარ-იგი ჴმდა და ჰრქუა ბაგუას, საჭურისსა თჳსსა, რომელი იყო ზედამდგომელი ყოველთა მონაგებთა მისთა: მივედ და არწმუნე დედაკაცსა მას ებრაელსა, რომელ არს შენ თანა, ჭამად და სმად ჩუენ თანა.
იგი	მცხ.ივდ	აჰა ესერა, საკიცხელ არს პირისა ჩემისა, უკუეთუ ესევითარი დედაკაცი ეგრეთ განუტეოთ. ვაცადოთ და არა ვეზრახნეთ მას, უკუეთუ არა მოვაქციოთ იგი ჩუენდა, გამკიცხნეს ჩუენ.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ივდით: და ვინ ვარ მე სიტყჳსმგებელ უფლისა ჩემისა?
იგი	მცხ.ივდ	აღდგა და შეიმოსა სამოსელი მისი და ყოველი სამკაული დედათა. და წარუძღვა მჴევალი იგი თჳსი ჰოლომფორესსა. შევიდა და დაჯდა ივდით.
მისთჳს	მცხ.ივდ	და განკრთა გული ჰოლომფორესი მის ზედა და აღიძრა სული მისი და გული უთქმიდა მას ფრიად თანაყოფისა მისთჳს და იმარჯვებდა ჟამსა, რათამცა აცთუნა, რომლითა დღითა იხილა იგი.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ჰოლომფორე სუ და იქმენ მხიარულ ჩემ თანა.
მის	მცხ.ივდ	მოიღო და ჭამა და სუა მის წინაშე, რომელი-იგი მოუმზადა მჴევალმან მისმან.
მის	მცხ.ივდ	და მხიარულ იქმნა ჰოლომფორე მის ზედა და სუა ღჳნო ფრიადი, რომელ არღარა ესვა სხუასა დღესა ეგოდენი ცხორებასა შინა თჳსსა.
მას	მცხ.ლუკა	და აღივსნეს ყოველნი გულის-წყრომითა, რომელნი-იგი იყვნეს შესაკრებელსა მას შინა, ესმოდა რაჲ ესე.
იგი	მცხ.ლუკა	და აღდგეს და განაძეს იგი გარეშე ქალაქისა მისგან და მოიყვანეს იგი ვიდრე წუერადმდე მის მთისა, რომელსა ზედა ქალაქი იგი მათი დაშენებულ იყო, რაჲთა გარდააგდონ იგი.
მათსა	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან განვლო შორის მათსა და წარვიდა.
მათ	მცხ.ლუკა	და შთავიდა კაპერნაუმდ, ქალაქსა გალილეაჲსასა, და ასწავებდა მათ შაბათსა შინა.
იგი	მცხ.ლუკა	და უკჳრდა მოძღურებაჲ იგი მისი, რამეთუ ჴელმწიფებით იყო სიტყუაჲ იგი მისი.
მან	მცხ.ლუკა	და შეჰრისხნა მას იესუ და ჰრქუა: პირი დაიყავ და განვედ მაგისგან! და დასცა იგი შორის მათსა ეშმაკმან მან და განვიდა მისგან და არაჲ ავნო მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო განკჳრვებაჲ მათ ყოველთა ზედა და ზრახვიდეს ურთიერთას და იტყოდეს: რაჲ არს სიტყუაჲ ესე, რამეთუ ჴელმწიფებითა და ძალითა უბრძანებს სულთა არაწმიდათა, და განვლენ?
მას	მცხ.იოვ2	და ესე არს სიყუარული, რაჲთა ვიდოდით მცნებათაებრ მისთა, და ესე არს მცნებაჲ მისი, ვითარცა-იგი გესმა დასაბამითგან, რაჲთა მას შინა ხჳდოდით.
მის	მცხ.იოვ2	ყოველივე რომელი გარდაჰჴდებოდის და არა ეგოს მოძღურებასა ზედა ქრისტესსა, მის თანა ღმერთი არა არს, ხოლო რომელი ეგოს მოძღურებასა ზედა ქრისტესსა, მის თანა ძეცა და მამაჲცა არს.
მათდა	მცხ.იეზ	და განმამწარეს მე სახლმან ისრაჱლისამან, უდაბნოს ზედა ბრძანებათა შინა ჩემთა არა ვიდოდეს და სამართალნი ჩემნი განიშორნეს, რომელნი ყუნეს იგინი კაცმან და ცხონდეს მათ შინა; და შაბათნი ჩემნი შეაგინნეს ფრიად; და ვთქუ გარდაფენად გულისწყრომაჲ ჩემი მათ ზედა უდაბნოს შინა აღსაჴოცელად მათდა.
მას	მცხ.იოვ2	რომელი მოვიდეს თქუენდა და ესე მოძღურებაჲ არა მოაქუნდეს, ნუ შეიწყნარებთ მას სახლთა თქუენთა და „გიხაროდენ“ ნუ ეტყჳთ მას.
იგი	მცხ.მსაჯ	და უშენა მუნ გედეონ საკურთხეველი უფალსა. და უწოდა მას „მშჳდობაჲ უფლისაჲ“ ვიდრე დღეინდელად დღედმდე. და ვიდრე იყოღა იგი მუნ იეფორას მამისა ეზრისსა.
მათ	მცხ.იოვ3	ხოლო ჩუენდა ჯერ-არს შეწყნარებაჲ ეგევითართაჲ მათ, რაჲთა თანა-შემწე ვექმნეთ ჭეშმარიტებასა.
იგი	მცხ.იოვ3	მივწერე ესე ეკლესიისა, არამედ მთავრობის მოყუარე იგი მათი დიოტრეფე არა შემიწყნარებს ჩუენ.
მისგან	მცხ.ლუკა	და განყო ჴელი, შეახო მას და ჰრქუა: მნებავს, განწმიდენი! და მეყსეულად განეშორა კეთროვნებაჲ იგი მისგან.
მათცა	მცხ.იოვ3	ამისთჳს უკუეთუ მოვიდე, მოვაჴსენნე მას საქმენი მისნი, რომელთა იქმს სიტყჳთა ბოროტითა, გუგმობს ჩუენ და არა კმა-ყოფს* ამას ზედა, არამედ არცა იგი შეიწყნარებს ძმათა და რომელთა ჰნებავს შეწყნარების, მათცა აყენებს და კრებულისაგან განასხამს.
მას	მცხ.იოვ3	საყუარელო, ნუ ჰბაძავ ბოროტსა მას, არამედ კეთილსა, რამეთუ კეთილის მოქმედი ღმრთისაგან არს, ხოლო ბოროტის მოქმედსა მას არა უხილავს ღმერთი.
მისგან	მცხ.ლუკა	რაჟამს გხადოს ვინმე ქორწილსა, ნუ დასჯდები პირველსა საინაჴესა, ნუუკუე უპატიოსნესი შენსა იყოს ჩინებული მისგან;
მის	მცხ.ლუკა	და მიმოეფინებოდა ჰამბავი მისთჳს ყოველთა მათ ადგილთა გარემო მის სოფლებისათა.
მისთჳს	მცხ.ლუკა	და აღდგა მის კრებულისაგან და შევიდა სახლსა სიმონისსა; ხოლო სიდედრი სიმონისი შეპყრობილ იყო სიცხითა დიდითა. და უთხრეს მას მისთჳს.
მას	მცხ.ოსე	და წარვიდა და მოიყვანა გომერ, ასული დებელაიმისი, და მიუდგა და უშვა მას ძე.
იგი	მცხ.ივდ	რამეთუ ყოველნი დამაშურალ იყვნეს და დამთვრალ ამისთჳს, რამეთუ მყოვარ იყო სმა იგი.
მათსა	მცხ.ივდ	და ჰრქუა ივდით მჴევალსა თჳსსა, რათა დადგეს გარეშე სასუენებელისა და სცვიდეს გამოსლვასა მისსა, რათა არა ვინ იყოს შორის მათსა, ვითარცა-იგი ყვის დღითი დღედ. და ვითარცა განვიდა, თქუა ლოცვა და ბაგუას ეტყოდა სიტყუათა მათვე.
მათ	მცხ.ლუკა	ნეტარ იყვნენ იგი მონანი, რომელთაჲ მოვიდეს უფალი მათი და პოვნეს იგინი მღჳძარენი. ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ მოირტყნეს და დასხნეს იგინი, წარმოუდგეს და ჰმსახურებდეს მათ.
მას	მცხ.ივდ	და წარვიდეს ყოველნი და არა ვინ დაშთა სასუენებელსა მას შინა მცირითგან დიდადმდე. და ივდით დგა ცხედარსა მისსა თანა და თქუა გულსა შინა თჳსსა: უფალო ღმერთო ყოვლისა ძლიერებისაო, მოიხილე ჟამსა ამას ჴელთა ჩემთა აღსამაღლებელად იერუსალჱმისათჳს,
მისგან	მცხ.ივდ	და მოუჴდა ფიცარსა ცხედრისასა თავით კერძო ჰოლომფორესა, აღმოჴადა საბარკალი მისი მისგან და მიეახლა ცხედარსა მას.
მათგან	მცხ.ივდ	და გარდააგორვა გუამი მისი სარეცელისაგან და გარდამოიღო სამუმლე იგი სუეტთა მათგან. და ამისა შემდგომად გამოვიდა და მისცა თავი ჰოლომფორნესი შიმუნვარსა თჳსსა.
იგინი	მცხ.ლუკა	დაღათუ მეორესა საჴუმილავსა და მესამესა მოვიდეს და პოვნეს ესრეთ, ნეტარ იყვნენ იგინი.
იგი	მცხ.ივდ	და მორბიოდეს ყოველნი მცირითგან დიდადმდე, რამეთუ საკჳრველუჩნდა მათ მოსლვა იგი მისი და განუხუნეს მათ ბჭენი და შეიყვანნეს იგინი.
იგი	მცხ.ივდ	და აღმოიღო თავი იგი ჰოლომფორესი მახლისა მისგან, უჩუენა მათ და ჰრქუა მათ: აჰა ესერა, თავი ჰოლომფორესი, ერისთავისა ერისა ასურთასა, და აჰა, სამუმლე იგი მისი, რომელსა ქვეშე წვა მთურალი. და მოკლა იგი უფალმან ღმერთმან ჴელითა დედაკაცისათა.
მისისა	მცხ.ივდ	და ცხოველ არს უფალი ღმერთი, რომელმან დამიცვა ანგელოზისა მისისა მიერ და წარმავლინა მუნ, და დამიფარა მუნ და მომაქცია აქავე. და არა მოუშვა უფალმან შებილწებად მჴევლისა თჳსისა და უცოდველად ვღაღადებ და ვიხარებ ძლევასა მისსა ზედა და განრინებასა ჩემსა და ჴსნასა თქუენსა.
მას	მცხ.ივდ	აქებდით მას ყოველნი, რამეთუ კეთილ, რამეთუ უკუნისამდე არს წყალობაჲ მისი.
იგი	მცხ.ივდ	რამეთუ არა მოაკლდეს სახელი შენი გულთა კაცთასა და მოიჴსენებდენ ძალსა ღმრთისასა ვიდრე უკუნისამდე. და იყავნ შენდა იგი სიმაღლედ საუკუნოდ მოხედვად შენდა კეთილითა ამისთჳს, რამეთუ არა ჰრიდე სულსაცა შენსა სიმდაბლისათჳს ნათესავისა ჩუენისა, არამედ განხვედ დაცემისა ჩუენისათჳს. სიწრფოებით ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა ჩუენისა
მათ	მცხ.ივდ	და იყოს, ოდეს განთენდეს ცისკარი და გამოვიდეს მზე ქუეყანად, აღიღენ კაცად-კაცადმან თქუენმან საჭურველი საბრძოლო თჳსი და განვედით ყოველი კაცი ძლიერი გარეშე ქალაქსა და დაადგინეთ ერისთავი მას ზედა, რეცა თუ გარდახვალთ ველად მჴუმილად მათ ძეთა ასურთასა, და ნუ გარდახვალთ.
მათ	მცხ.ივდ	და დაეცეს მათ ზედა შიში დიდი და ივლტოდიან პირისაგან თქუენისა.
მას	მცხ.ივდ	და შეუდეგით თქუენ და ყოველნი მკჳდრნი ყოველთა საზღვართა ისრაჱლისათანი და დარეცენით იგინი გზათა ზედა მათთა. და ვიდრე ყოფადმდე ამისა მომიწოდეთ მე აქიორს ამანიტელსა, რათა იხილოს და იცნას ესე, რომელმან შეურაცხ-ყო სახლი ისრაჱლისა და იგი ვითარცა სასიკუდინე მოავლინა ჩუენდა. და მოიყვანეს აქიორ სახლისაგან ოზიასა. და ვითარცა მოვიდა, იხილა თავი ჰოლომფორესი ჴელთა ერთისა კაცისათა შორის კრებულისა მის ერისა. დავარდა პირსა ზედა თჳსსა და დაითხია მიწასა ზედა სული მისი. და ვითარცა აღადგინეს იგი, შეუვრდა ფერჴთა ივდითისათა და თაყუანი-სცა პირსა წინაშე მისა და ჰრქვა მას: კურთხეულ ხარ შენ ყოველთა შორის საყოფელთა იოსებისათა, იუდასთა და ყოველთა შორის ნათესავთა ეფრემისათა, რამეთუ რომელთა ესმეს სახელი შენი, შეძრწუნდენ და სირცხჳლმან შეიპყრნეს იგინი, ხოლო აწ გჳთხარ, რაოდენი ჰყავ დღეთა ამათ შინა. და უთხრა მას ივდით შორის ერისა მის ყოველი, რა-იგი ქმნა, ვინათ დღითგან განვიდა და ვიდრე ეტყოდა სიტყუათა ამათ. და ვითარცა დასცხრა სიტყვათა მათგან, ღაღად-ყო ერმან ჴმითა დიდითა და ყვეს ჴმაჲ სიხარულისა ქალაქსა მათსა.
მათთა	მცხ.ივდ	და იყო, ვითარცა ცისკარი აღმოვიდენ, დამოჰკიდეს თავი ჰოლომფორესი ზღუდესა ზედა. და აღიღო ყოველმან კაცმან საჭურველი თჳსი და აღვიდეს გუნდად და გუნდად აღსავალსა მას მთისასა. ხოლო ძეთა ასურთა ვითარცა იხილეს იგინი, მიმოავლინეს მთავართა მათთა ერისთავთა და ათასისთავთა და ყოველთა მთავართა მათთა.
მისგან	მცხ.ივდ	ვითარ არა ვინ მოუგო, და-რა-ეყოვნა, შევიდა სასვენებელად და პოვა იგი მდებარე ცხედარსა ქუეშე მკუდარი. და თავი მისი მოკუეთილი იყო მისგან და ღაღად-ყო ჴმითა დიდითა ტირილით და გოდებით ძლიერად და დაიპო სამოსელი თჳსი.
იგი	მცხ.ივდ	და შევიდა კარავსა მას, სადა იყოფვინ ივდით სადგურსა და არა პოვა იგი. გამორბიოდა ერსა წინაშე, ღაღადებდა და იტყოდა:
მას	მცხ.ივდ	და ვითარცა ესმა ბანაკსა მას, რომელნი იყვნეს კარვებსა, განუკჳრდა საქმესა მას ზედა.
მათ	მცხ.ივდ	და დაეცა მათ ზედა შიში და ძრწოლა, არავინ იყო კაცი მდგომ წინაშე პირსა მოყუსისასა,
მას	მცხ.ივდ	არამედ განიბნივნეს ერთბამად და ივლტოდეს ყოველსა მას გზებსა ველისასა და მთასა, რომელნი დაბანაკებულ იყვნეს მთასა მას
მათ	მცხ.ივდ	და ვითარცა ესმა ძეთა ისრაჱლისათა, გამოეფინნეს მათ ზედა ყოველნი ერთბამად და მიეტევებოდეს მათ, მოსრვიდეს დიდად ფრიად სოფლებსა ვიდრე ქობადმდე. ეგრეთვე იერუსალჱმელნი მოიწივნეს და ყოველთა მათგან მიერ კერძოთა მთათა, რამეთუ მიუთხრეს მათ, რა-იგი იქმნა ბანაკსა მტერთა მათთასა და რომელნი იყვნეს გალადს, უმეტეს განძლიერდებოდეს მათ ზედა და რომელნი იყვნეს გალილიას, დევნა უყვეს მას. და იყო ასურასტანელთა მათ ზედა წყლულებაჲ დიდი, ვიდრე თანაწარჴდეს დამასკეს და საზღვართა მისთა.
მას	მცხ.ივდ	ხოლო სხუანი იგი დამკჳდრებულნი ბეტულასნი დაესხნეს ბანაკსა მას ასურთასა და წარმოტყუენვეს იგინი და განმდიდრდეს.
მას	მცხ.ივდ	და ვითარცა მოვიდეს და აკურთხეს ყოველთა ერთბამად და ჰრქუეს მას: შენ ხარ სიმაღლე იერუსალჱმისა, შენ ხარ სიხარული ისრაჱლისა, შენ ხარ სიქადული ნათესავისა ჩუენისა.
მათ	მცხ.ივდ	რომელნი ჰქმენ ჴელითა შენითა და ჰყავ კეთილი ისრაჱლისა თანა და სათნო-ყო ღმერთმან მათ ზედა. კურთხეულ იყავ შენ ყოვლისა მპყრობელისა მიერ უფლისა უკუნისამდე ჟამთა.
მისა	მცხ.ლუკა	და დასვლასა ოდენ მზისასა ყოველთა რაოდენთა აქუნდა უძლურები თითო-სახეთაგან სენთა, მოიყვანნეს მისა. ხოლო თავიდმან კაცად-კაცადსა მათსა დასდვა ჴელი და განკურნნა იგინი.
მან	მცხ.ივდ	და კარვად აღიჭრიდა ერი იგი ბანაკსა ასურთასა ოცდაათ დღე. და მისცეს ივდითსა კარავი ჰოლომფორესი და ყოველი ვეცხლი და ცხედრები და საგებელი მისი და სამოსელი მისი. მოიღო მან და აჰკიდა ჯორებსა თჳსსა და აღაგო იგი ურმებსა თჳსსა და მოიღო იგი ყოველი მათგან.
მის	მცხ.ივდ	და ისწრაფდეს ყოველნი დედანი ისრაჱლისანი ხილვად მისა და კურთხევად მისა და ყვეს მის თანა მძნობარი მისთჳს მათგანი და მოიღეს მორჩი ხეთა და მისცეს ჴელთა მისთა და მისცეს მის თანათაცა დედათა გჳრგჳნები ზეთისხილისა და უპირობდა ყოველსა ერსა ძნობით წინამძღვარად ყოველთა დედათა.
მით	მცხ.ივდ	და უპირობდა ივდით აღსარებითა მით ყოველსა ისრაჱლსა და მიუგებდა ყოველი ერი ქებასა მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და განვიდოდეს ეშმაკნი მრავალთაგან, ღაღადებდეს და იტყოდეს, ვითარმედ: შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისაჲ. და არა უტევებდა მათ სიტყუად, რამეთუ იცოდეს, ვითარმედ იგი არს ქრისტე.
იგი	მცხ.ივდ	რამეთუ იგი თავადი არს, რომელმან შემუსრნის ბრძოლანი, უფალ არს სახელი მისი, ღმერთმან, რომელმან დასცა
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა განთენა, გამოვიდა მიერ და წარვიდა უდაბნოსა ადგილსა, და ერი იგი ეძიებდა მას და მოვიდეს მისა და აყენებდეს მას, რაჲთამცა არა წარვიდა მათგან.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ, ვითარმედ: სხუათაცა ქალაქთა ჯერ-არს ჩემდა ხარებად სასუფეველი ღმრთისაჲ, რამეთუ ამისთჳს მოვივლინე.
მათ	მცხ.ივდ	ძეთა ქალთა განგუმირნეს იგინი და ვითარცა ყრმათა მეოტთა დასწყლვიდეს მათ; წარწყმდეს წყლულებისაგან უფლისა ჩემისა.
მათ	მცხ.ივდ	ვაჲ თესლთა მათ, რომელნი ადგენ ნათესავთა ჩუენთა ზედა, უფალმან ყოვლისა მპყრობელმან დღესა სასჯელისასა შური იძიოს მათთჳს და მოხედვა-ყოს მათ ზედა.
იგი	მცხ.ივდ	და ვითარცა მოვიდეს იერუსალჱმდ და თაყუანის-სცეს ღმერთსა, რაჟამს განწმიდნა ერი იგი არაწმიდებისაგან მათისა, მაშინ შეწირეს ნამსხუერპლები მათი უფლისა და აღნათქვემნი მათნი და ნეფსით შესაწირავნი მათნი და ნიჭნი მათნი.
მან	მცხ.ივდ	და მისცა ივდით ყოველი ჭურჭელი ჰოლომფორესი, რაოდენი მისცა ერმან და სამუმლე იგი, რომელი მოიღო მან საწოლისაგან მისისა, შესაწირავად უფლისა მისცა.
მათ	მცხ.ივდ	და იხარებდა ერი იგი უფლისა მიმართ იერუსალჱმს წინაშე სიწმიდეთა სამ თვე, ივდით მათ თანა დაადგრა მონაგებითურთ მისით.
მას	მცხ.ივდ	და მრავალნი ნატრიდენ მას ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა, ვინა დღითგან მოკუდა მანასე, ქმარი მისი, და შეეძინა ერსა თჳსსა.
იგი	მცხ.ივდ	და წარემატებოდა და დიდებულ იქმნეოდა დღითი დღე და დაბერდა სახლსა შინა ქმრისა თჳსისასა, ცხონდა ასდახუთ წელ და განუტევა შიმუნვარი იგი თავისუფლად და მოკუდა ბეტულსა შინა და დაფლეს საფლავსა მანასესსა, ქმრისა მისისასა.
მას	მცხ.ივდ	და იგლოვდა მას ზედა ყოველი სახლი ისრაჱლისა შჳდ დღე და განუყო მონაგები თჳსი სიცოცხლესავე თჳსსა ნათესავთა მანასესთა, ქმრისა თჳსისათა, და ყოველთა მახლობელთა თჳსთა.
მის	მცხ.ეზრ2	და იყო, ვითარცა ესმა სანაბატალს, ვითარმედ ჩუენ ვაშენებთ ზღუდეთა მათ, აღვმართებთ გოდლებთა მისთა, ბოროტ-უჩნდა მას და შეძრწუნდა მის წინაშე, და განრისხებულ იყო ძლიერად. ეკიცხევდა ჰურიასტანსა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და თქვა წინაშე ძმათა მათ თჳსთა: ესე არს ძლიერებაჲ იგი თქუენიო, ჵ სამორიელნო, ვითარ ჰურიანი იგი აშენებენ და განაძლიერებენ ქალაქთა მათთა?
მას	მცხ.ეზრ2	და ტობის ამანიტელი მოსრულ იყო ხილვად მათდა და ეტყოდა: ნუთუ შე-ვითარ-უძლონ აღშენებად, ანუ შეწირვად საკვერთხთა, ანუ ჭამად შესაწირავთა მათგან და ადგილსა მას მათსა? და არა მიერ გამოჴდენა მელნი, დაარღვინენ ქვანი ზღუდეთა მისთანი? ვთქვათ ჩუენ:
იგინი	მცხ.ეზრ2	და თქვეს რომელნი-იგი მაჭირვებდეს ჩუენ: არა ვაცნობოთ და არცა ვაუწყოთ მათ, ვიდრე თჳთეულად ადგილთაგან თჳსთა აღდგენ და მოვიდენ შორის მათსა, და მოვსწყვიდნეთ იგინი და დავაყდუნოთ საქმე მათი.
მას	მცხ.ეზრ2	და დავადგინნეთ ქვეაღრე ადგილთა მათ უკანა ზღუდესა მას სართულსა ქვეშე და დავადგინნე კაცნი ჭურვილნი და ლახროსანნი და მშჳლდოსანნი.
მათცა	მცხ.ეზრ2	და მე აღვდეგი და ვეტყოდე კაცთა მათ, რომელნი განმზადებულნი და განკრძალულნი დგეს, ერისთავთა მათთა და მათცა, რომელნი-იგი ადგილ-ადგილ ჴუმილვიდენ; ნუ გეშინინ პირისაგან მათისა, მოიჴსენეთ ღმერთი ჩუენი დიდი და საშინელი, და ჰბრძვეთ ძმათა თქუენთათჳს და ძეთა თქვენთათჳს, ცოლთა თქვენთათჳს და ასულთა თქუენთათჳს და სახლთა თქვენთათჳს
მის	მცხ.ეზრ2	და იყო, რაჟამს ესმა მტერთა მათ ჩუენთა, ვითარმედ გულისჴმა-ვყავით და განკრძალულნი განვემზადენით ბრძოლად, განაქარვა ღმერთმან ზრახვა მათი და ჩუენ ყოველნი მოვიქეცით შენებად ზღუდისა მის, კაცად-კაცადი საქმედ თჳსად.
მას	მცხ.ეზრ2	რომელი-იგი აშენებნ ზღუდესა მას, და არნ ჟამი, შეეწევინ ძმასა თჳსსა და აქუნ ერთითა ჴელითა საჭურველი თჳსი, და ერთითა ჴელითა მისცემდა ძმასა თჳსსა ქვასა ანუ თიჴასა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ კაცთა მათ, რომელნი იყვნეს ჭურვილად და განმზადებულ და მთავართა მათთა: საქმე ესე დიდ არს და ფართო და ჩუენ განბნეულ ვართ შენებასა ამის ზღუდისასა და შორს ვართ კაცად-კაცადი ძმისაგან თჳსისა.
მის	მცხ.ეზრ2	აწ დავადგინნეთ ადგილ-ადგილად კაცნი, რომელნიღა ჰბერვიდენ ნესტუებსა, რაჟამს გესმეს ჴმა ნესტჳსა მის რქისა, და მუნ მოკრბენ ყოველნი, და ღმერთი ჩუენი ჰბრძოდის ყოველთა მტერთა ჩუენთა ჩუენ წილ მარადის.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო ვითარ ერი იგი დაესხმოდა მას სმენად სიტყუასა ღმრთისასა, და თავადი დგა კიდესა თანა ტბისა მის გენესარეთისასა.
მისგან	მცხ.ლუკა	და იხილნა ორნი ნავნი, მდგომარენი კიდესა მის ტბისასა; ხოლო მესათხევლენი იგი გამოვიდეს ნავისა მისგან და განჰრცხიდეს ბადეთა.
მის	მცხ.ესა	და განისვენოს მის ზედა სულმან ღმრთისამან, სულმან სიბრძნისა და გულისხმის-ყოფისა, სულმან განზრახვისა ძლიერებისა, სულმან მეცნიერებისა და ღმრთისმსახურებისა,
იგინი	მცხ.ესა	მაშინ ძოვდეს მგელი კრავთა თანა, და ვეფხი თიკანთა თანა განისუენებდეს, და ზუარაკი და ლომი და კუროჲ ერთად ძოვდენ, და ყრმამან მცირემან მოიყვანნეს იგინი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ზოგნი იგი იქმოდეს და ზოგთა მათ აქუნდა ჭური თჳსი განმზადებული გამობრწყინვებითგან ცისკრით ვიდრე აღმოსლვადმდე ვარსკულავთა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ კაცთა მათ ერისათა: მოვედით და დავიმკჳდროთ შორის ქალაქსა იერუსალემსა, ღამე მჴუმილნი დავადგინნეთ გარემო ჩუენსა, და დღისი ვიქმოდით.
მათ	მცხ.ლუკა	და წამ-უყოფდეს, რომელნი-იგი იყვნეს ერთსა მას ნავსა, რაჲთა მოვიდენ და შეეწინენ მათ. და მოვიდეს და აღავსნეს ორნივე იგი ნავნი, ვიდრემდე დაინთქმოდეს იგინი.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იხილა სიმონ-პეტრე, შეუვრდა მუჴლთა იესუჲსთა და ჰრქუა მას: განვედ ჩემგან, რამეთუ კაცი ცოდვილი ვარ, უფალო.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ განკჳრვებამან შეიპყრა იგი და ყოველნი მისთანანი ნადირობასა მას თევზისასა, რომელი შეაყენეს.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ვითარცა შევიდა იგი ერთსა ქალაქთაგანსა, და აჰა კაცი სავსე კეთროვნებითა. ვითარცა იხილა მან იესუ, დავარდა პირსა ზედა თჳსსა, ევედრებოდა მას და ეტყოდა: უფალო, უკუეთუ გინდეს, ძალ-გიც განკურნებად ჩემდა.
მას	მცხ.ლუკა	და თავადმან ამცნო მას, რაჲთა არავის უთხრას, არამედ: წარვედ და უჩუენე თავი შენი მღდელსა და შეწირე განწმედისა შენისათჳს, ვითარცა უბრძანა მოსე, საწამებლად მათა.
მის	მცხ.ლუკა	და უფროჲსად მიმოედებოდა მისთჳს სიტყუაჲ იგი. და შეკრბებოდა ერი მრავალი სმენად და განკურნებად უძლურებათა მათთაგან მის მიერ.
მისა	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა კაცთა მოაქუნდა ცხედრითა კაცი, რომელი იყო განრღუეულ, და უნდა შეღებაჲ მისი და დადგმაჲ წინაშე მისა.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვერ პოეს, ვინაჲმცა შეიღეს იგი ერისა მისგან; აღჴდეს ერდოსა ზედა და აღიღეს კეცი და შთაუტევეს კაცი იგი ცხედრითურთ წინაშე იესუჲსა.
მას	მცხ.ლუკა	და იხილა რაჲ სარწმუნოებაჲ მათი, ჰრქუა მას: კაცო, მიგეტევნენ ცოდვანი შენნი!
მათ	მცხ.ლუკა	და იწყეს განზრახვად მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა და იტყოდეს: ვინ არს ესე, რომელი იტყჳს გმობასა? ვის ჴელ-ეწიფების მიტევებაჲ ცოდვათაჲ, გარნა მხოლოსა ღმერთსა?
მათ	მცხ.ლუკა	გულისჴმა-ყვნა იესუ გულის-ზრახვანი მათნი, მიუგო და ჰრქუა მათ: რასა-ეგე ჰზრახავთ გულთა თქუენთა?
მას	მცხ.ლუკა	არამედ რაჲთა უწყოდით, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ აქუს ძესა კაცისასა ქუეყანასა ზედა მიტევებად ცოდვათა, და ჰრქუა განრღუეულსა მას: შენ გეტყჳ, აღდეგ და აღიღე ცხედარი შენი და წარვედ სახიდ შენდა!
მათსა	მცხ.ლუკა	და მეყსეულად აღდგა წინაშე მათსა და აღიღო ცხედარი, რომელსა ზედა იდვა, და წარვიდა სახიდ თჳსა და ადიდებდა ღმერთსა.
მათ	მცხ.ლუკა	განკჳრვებამან შეიპყრნა ყოველნი და ადიდებდეს ღმერთსა. და შიში დაეცა მათ ზედა და იტყოდეს, რამეთუ: ვიხილეთ უდიდებულესი დიდებაჲ დღეს.
მას	მცხ.ლუკა	და ამისა შემდგომად გამოვიდა და იხილა მეზუერე, სახელით ლევი, მჯდომარე საზუერესა ზედა, და ჰრქუა მას: მომდევდი მე.
მათ	მცხ.ლუკა	და დაუმზადა ლევი პური დიდი იესუს სახლსა შინა თჳსსა. და იყო კრებული დიდი მეზუერეთაჲ და სხუათაჲ, რომელნი იყვნეს მათ თანა ინაჴით-მსხდომარენი.
მან	მცხ.ლუკა	და მან დაუტევა ყოველი და აღდგა და მისდევდა მას.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ უკუეთუ თანა-ნერგ ვექმნენით მსგავსებასა მას სიკუდილისა მისისასა, ეგრეთცა აღდგომასა მას მისსა ვიყვნეთ.
იგი	მცხ.რომ	ესე უწყით, რამეთუ ძუელი იგი კაცი ჩუენი მის თანა ჯუარს-ეცუა, რაჲთა განქარდეს ჴორცი იგი ცოდვისაჲ, რაჲთა არღარა ვჰმონებდეთ ჩუენ ცოდვასა,
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ, რომელი – იგი მოკუდა, განმართლებულ არს ცოდვისაგან.
მათ	მცხ.ეზრ2	განვიზრახევდი გონებასა ჩემსა და ვიწყე ლალვად პატიოსანთა მათ მიმართ და მთავართა მათთა და ვარქუ მათ: თქუენ ხართ, რომელნი მოჴდით ხარკსა ძმათაგან თქუენთა და უბრძანე მათ ყოფად კრებულ დიდად.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვეტყოდე მათ: ჩუენ ვიჴსნნეთ ძმანი ჩუენნი ურიანი, რომელნი-იგი განყიდნეს წარმართთა შორის, რომელი ჩუენ ვერა გულისხმა-ვყავით, და თქუენ განყიდენით იგინი. და დადუმნეს და ვერა რა მომიგეს.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ჰრქუეს მთავართა მათ და სხუათა მათცა დიდ-დიდთა: მოვაქციოთ მუნვე მათგან, არა მოვიღოთ და ეგრეთვე ვყოთ ყოველმან, ვითარცა-იგი გჳბრძანე. და მოუწოდე მღდელთა მათ და ვაფიცენ იგინი ამას სიტყუასა.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და მიერ დღითგან, ვინათგან უბრძანე, რათა არა იყუნენ იგინი მთავრად იუდასა ზედა, მეოცით წლითგან ვიდრე მეოცდაათ წლადმდე, მეორედ არტაშეს მეფისა ათორმეტ წელ, და მე და ძმანი ჩემნი ვიყვენით მთავრად, მძლავრობით ჩუენ არავისი ვჭამეთ და არცა ვსუთ.
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა უჴმს ცოცხალთა მკურნალი, არამედ რომელნი ბოროტსა სენსა შინა არიან.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: რაჲსათჳს მოწაფენი იოვანესნი იმარხვენ ზედაჲს-ზედა და ვედრებასა ჰყოფენ, და ეგრეთვე ფარისეველთანი, ხოლო მოწაფენი შენნი ჭამენ და სუმენ?
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ნუუკუე ჴელ-ეწიფების ძეთა სიძისათა, ვიდრემდე სიძე მათ თანა არს, რაჲთა ამარხვებდეს მათ?
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო მოვლენან დღენი, და ოდეს ამაღლდეს მათგან სიძე იგი, და მაშინ იმარხვიდენ მათ დღეთა შინა.
მას	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ იგავითცა, ვითარმედ: არავინ სადგმელი სამოსლისა ახლისაჲ დაადგის სამოსელსა ძუელსა, რაჲთა არა ახალიცა იგი განაპოს; და ძუელსა მას ვერ შეჰგავს სადგმელი ახლისა სამოსელისაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და არავინ შთაასხის ღჳნოჲ ახალი თხიერთა ძუელთა, რაჲთა არა განხეთქნეს ღჳნომან ახალმან თხიერნი იგი, და ღჳნოჲ დაითხიოს, და თხიერნი წარწყმდენ.
იგი	მცხ.ესთ	იყო შემდგომად სიტყუათა ამათ დღეთა ასვირეოს დიდისა, ესე იგი არს არტაქსექს მეფე, რომელმან დაიპყრა ჰინდოეთითგან ვიდრე ეთიოპადმდე ასოცდაშვიდი სოფელი.
მათ	მცხ.ესთ	მათ დღეთა შინა, რაჟამს დაჯდა საყდარსა შუშანს შინა, ქალაქსა, საყდარსა სამეუფოთა,
მათ	მცხ.ესთ	რათა უჩვენოს მათ სიმდიდრე დიდებისა მისისა და პატივი სიქველისა სიხარულითა და შვებითა, რათა დასხდენ დედანიცა უცხოთესლნი,
მათ	მცხ.ესთ	რამეთუ ესე დღენი არიან ქორწინებისა მეფისანი და ამისა შემდგომად უჩუენა მათ სიმდიდრე სუფევისა მისისა. და ყო მეფემან სმა ყოველთათჳს, რომელნი იპოვნეს. შუშანს შინა ქალაქსა მცირითგან დიდადმდე ვიდრე შვიდ დღე ეზოსა სამეუფოსასა,
მის	მცხ.ესთ	სმანი დღეთა მრავალთა ვიდრე ასოთხმეოც დღე და ოდეს აღესრულნეს დღენი მრავალნი სმისანი, ყო მეფემან ყოველთათჳს, რაოდენი იპოეს ქალაქსა შინა მცირითგან მდიდრამდე ექუს დღე სახლისა მის მეფისანი, ნერგოანისა შემკულისა, ბისონისა და ბარძიმებისა, ოქროჲთა თჳთოსახე ანთრაკი განწონილნი ტაკუკები წინა დაგებულნი ტალანტთა სამთა ბევრთა და ღვინო, ფრიად კეთილი და წყალი სასმელად მეფისა
მას	მცხ.ესთ	და ბრძანა შემოყვანებად ვასტიანე დედოფლისა კრებულსა მას სმისასა შარავანდითა სადედოფლოსა მისისათა. დედოფალ-ყო იგი და დაადგა მას შარავანდი, რათა უჩუენოს ყოველთა თავადთა სიკეთე მისი, რამეთუ ქმნულკეთილ იყო ფრიად.
მათ	მცხ.ესთ	და ვასტიანე დედოფალმან არა ისმინა მისი შესლვად მის წინაშე საჭურისთა მათ თანა ტაძრად, სადა-იგი იყო სუმა. ვითარცა ესმა მეფესა, რამეთუ შეურაცხ-ყო ვასტიანემ ნება მისი, შეწუხნა ფრიად.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელთამე ფარისეველთა ჰრქუეს მათ: რაჲსა ჰზამთ შაბათსა შინა, რომელი არა ჯერ არს?
მისებრ	მცხ.ესთ	უკუეთუ ჯერ-უჩნდეს უფალსა ჩუენსა მეფესა სათნოდ მისა, ბრძანენ სამეფო სჯულისა მისებრ სპარსთა და უჟიკთასა. ნუვინ აქცევნ ერთი.
მის	მცხ.ესთ	ვითარ-იგი სიტყვა-უგო წინაშე თუალთა მისთა, რამეთუ თქვეს: ვასტიანე დედოფალმან სიტყუა-უგო მეფესა არტაქსეს შესლვად სახლსა სასმურსა მის წინაშე. ნუმცა შევალს მიერითგან დედოფალი ვასტიანე მეფისა და დედოფლობა მისი მისცეს უმჯობესსა მისსა,
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არცაღა ესე აღმოგიკითხავსა, რომელ-იგი ყო დავით, ოდეს-იგი შეემშია მას და მისთანათა,
მას	მცხ.ესთ	შემდგომად სიტყუათა ამათ დასცხრა მეფე გულისწყრომისაგან და არღარა მოეჴსენა ვასტიანე. და დაეხსოვნა მას, რაოდენს-იგი იტყოდა, და ვითარ-იგი დასაჯა. და არასადა დედოფალ-ყო ფრიად.
მათ	მცხ.ესთ	და თქვეს მსახურთა მათ მეფისათა: უძიოთ უფალსა ჩუენსა მეფესა ქალები ქალწულაები ქმნილკეთილ.
იგი	მცხ.ლუკა	ვითარ-იგი შევიდა ტაძარსა ღმრთისასა და პურნი იგი შესაწირავისანი შეჭამნა და სცა მისთანათაცა, რომელთაჲ არა ჯერ-არს ჭამაჲ, გარნა მღდელთაჲ ხოლო?
იგი	მცხ.ესთ	და დედაკაცი იგი, რომელიცა სთნდეს მეფესა, დედოფალ-ყოს იგი ვასტიანესა წილ. და სთნდა მეფესა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ: უფალ არს ძე კაცისაჲ შაბათისაცა.
იგი	მცხ.ესთ	და იყო მისა ყრმაჲ ქალი განზრდილი, ასული ამინადაბისა, მამისა ძმისა მისისა. და სახელი მისი ესთერ. ოდეს აღესრულნეს მამა-დედანი მისნი, განსწავლა იგი და განზარდა თავისა თჳსისა ცოლად. და ზრდიდა მას მორწმუნედ, რამეთუ იყო ყრმაჲ იგი შუენიერ ხილვითა და კეთილ პირითა
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო სხუასაცა შაბათსა, და შთავიდა თავადი შესაკრებელსა მათსა და ასწავებდა მათ. და იყო მუნ კაცი, რომელსა ჴელი მისი მარჯუენე განჴმელ ედგა.
იგი	მცხ.ლუკა	უმზირდეს მას მწიგნობარნი და ფარისეველნი, უკუეთუმცა შაბათსა განკურნა, რაჲთა პოონ, ვითარმცა შეასმინეს იგი.
მას	მცხ.ესთ	და შეიყვანეს იგი ტაძრად მეფისა; იხილა რაჲ გოგე საჭურისმან და სთნდა იგი უფროს ყოველთა დედათა. და პოვა ესთერ მადლი და წყალობა წინაშე საჭურისისა მის. და ისწრაფდა ზედდგომად მისსა და მიცემად მას საცხებელსა განსაწმედელსა და როჭიკსა. და შვიდნი იგი ქალნი, რომელნი განჩინებულ იყვნეს მისა მეფისაგან, ჰმსახურებდენ მას კეთილად
მათ	მცხ.ესთ	და არა უჩვენა მათ ესთერ ნათესავი, არცა სოფელი, რამეთუ მარდოქეოს ამცნო მას, რათა არა უთხრას.
მათ	მცხ.ესთ	და დღითი დღე გარეუვლიდა მარდოქეოს სახლთა მათ ქალწულთასა, რაჲ-ძი შეემთხჳოს ესთერს.
მათ	მცხ.ესთ	და იყო ჟამი ქალისა შეყვანებად წინაშე მეფისა, რაჟამს აღესრულნენ თთვენი ათორმეტნი, რამეთუ ესრეთ აღასრულებდენ დღეთა მათ მსახურებისათა: ექუს თთვე სცხებდენ მუროვანსა ზეთსა და ექუს თთვე ნელსაცხებელსა განსაწმედელსა.
მათ	მცხ.ესთ	სთნდა მეფესა ესთერ და პოვა მადლი უფროს ყოველთა მათ ქალწულთა, რამეთუ იყო იგი წარჩინებულ წინაშე მისსა.
იგინი	მცხ.ესთ	ხოლო მეფე აღივსო გულისწყრომითა და ბრძანა შეპყრობა მათ ორთავე და დამოჰკიდა იგინი ძელსა. და ბრძანა წიგნთა მოსაჴსენებელთა, ვითარმედ სარწმუნო ექმნა მეფესა მარდოქეოს.
იგი	მცხ.ესთ	და განადიდა მეფემან არტაქსეს ამან მაკიდონელი, ადამასი ბუგანი, და აღამაღლა იგი და დაუდგნა საყდარნი უფროს ყოველთა მეგობართა მისთა.
მათ	მცხ.ესთ	უთხრა მარდოქემ, რამეთუ ჰურია ვარ და არა ჯერ-არს თაყუანის-ცემა ჩემდა. ხოლო მათ უთხრეს ამანს ვითარმედ მარდოქე წინააღუდგების ბრძანებასა მეფისასა.
მისგან	მცხ.ეზრ2	და რომელნი-იგი ჰმძლავრობდეს პირველად და დაამძიმეს მათ. და მოუღეს პური და ღჳნო და სხუაჲ ყოველი, ვეცხლი ორმეოცი დიდრაქმა, მივეც უფალთა თჳსთა და განვაყენენ იგინი მთავრობისა მისგან ერისასა და მე არა ვიყავ მათებრ შიშისა მისთჳს ღმრთისა.
მის	მცხ.ეზრ2	და განმარჯვებულ იყო საქმე იგი ზღუდისა მის, და არავის ვჰმძლავრე და მოუღე რა, ანუ ვენაჴი. გინა თუ სხუა რა, და ყოველნივე იყუნენ დაყუდებულ საქმესა ზედა ზღუდისასა.
მათ	მცხ.ესთ	და ეტყოდა ამან მეფესა არტაქსექს მარდოქესთჳს და ისრაილთათჳს და თქუა: არს ერთი ნათესავი განთესული ყოველთა შორის სამეფოთა შენთა - ერი მბრძოლი და ურჩი. ხოლო სჯულნი მათნი უცხო არიან სხვათა ნათესავთასა და სჯულსა შენსა, მეფე, არა ისმენენ და არცა ერჩიან, რაჲ-იგი იგი შენ უბრძანე მათ, შეურაცხ-ჰყოფენ სჯულსა და ბრძანებასა სპარსთა, უჟიკთასა საჴსენებელად დიდებისა შენისა, მეფე, გაუწყებთ შენ, ყოველთა შორის თესლთა არა შეჰგავს მეფესა დატევება მათი
იგი	მცხ.ესთ	აწ, უკუეთუ ჯერ-უჩნდეს უფალსა ჩუენსა და კეთილ არს სასჯელი ესე გულსა მისსა, ბრძანენ მეფემან წარწყმედა მათი და მომეც მე ნათესავი იგი წარწყმედად. და მე დავსწერო ფასისსაცავსა მეფისათჳს ჩემი ვეცხლი ბევრი ტალანტი.
მისგან	მცხ.ესა	მოსლვა ქუეყანისაგან შორიელისა მწუერვალისაგან საფუძველისა ცისასა უფალმან და საჭურველით მბრძოლთა მისთა განხრწნად ყოვლისა მკჳდროვნისა და ცოდვილთა წარწყმედად მისგან.
მის	მცხ.ეზრ2	და მეყვის დღეს ერთი ჟუჟარაკი და ექუსი ცხოვარი რჩეული და ერთი წელიწადეული კრავი, ესე იყო დღისა ჩემისა როჭიკი და შუა ვყვი ათი დღე და ურიდად ვსმიდი ღჳნოსა, და არავისი მოვიღი მძლავრებით პური, ანუ ღჳნო ყოველთაგან, რამეთუ უწყოდე, ვითარმედ მძიმე იყო საქმე იგი ერისა მის
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან იცნოდა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა კაცსა მას, რომელსა ჴელი განჴმელ ედგა: აღდეგ და წარმოდეგ შორის! ხოლო იგი აღდგა და დადგა შორის.
მას	მცხ.ესთ	ამისსა შემდგომად იწოდნეს მწიგნობარნი მეფისანი თთვესა მას პირველსა, მეათსამეტესა მის თთჳსასა, და მისწერეს, ვითარ-იგი უბრძანა ამან მეფისა მიერ ერისთავთა და მთავართა ყოველსა სოფელსა ჰინდოეთითგან ვიდრე ეთიოპამდე, ასოცდაშჳდსა მას სოფელსა მათ სიტყჳსაებრ ასვირეოსის მეფის მიერ
მის	მცხ.ეზრ2	მომიჴსენენ მე ღმერთმან კეთილსა შინა, ვითარცა-იგი ვყავ მე ყოვლისა მის ერისათჳს.
მათ	მცხ.ლუკა	და იესუ ჰრქუა მათ: გკითხო თქუენ სიტყუაჲ: რაჲ ჯერ-არს შაბათსა: კეთილისა საქმე ანუ ბოროტისა ყოფაჲ? სულისა ცხორებაჲ ანუ მოკლვაჲ?
იგი	მცხ.ესთ	და შეშფოთნეს ყოველნი შუშანს ქალაქსა შინა, ხოლო მეფე და ამან განეწყობოდეს, და შეიძრა იგი.
მან	მცხ.ლუკა	და მიხედა მათ ყოველთა და ჰრქუა კაცსა მას: განირთხ ჴელი შენი! ხოლო მან განირთხა, და მოეგო ჴელი მისი, ვითარცა სხუაჲ იგი.
მის	მცხ.ესა	და ძოვდენ გლახაკნი მის მიერ, ხოლო დავრდომილნი კაცნი მშჳდობით განისუენებდენ, ხოლო მოჰსრავს სიყმილითა თესლსა შენსა და დანაშთომსა შენსა მოსრავს.
მის	მცხ.რომ	უკუეთუ მოვკუდეთ ქრისტეს თანა, გურწამს, რამეთუ მის თანაცა ვცხონდეთ.
მის	მცხ.რომ	ესე უწყით, რამეთუ ქრისტე აღდგა მკუდრეთით, არღარა მოკუდეს, და სიკუდილი მის ზედა არღარა უფლებდეს.
მისა	მცხ.რომ	ნუ უკუე სუფევნ ცოდვაჲ მოკუდავთა მაგათ ჴორცთა თქუენთა მორჩილებად მისა გულის-თქუმათა შინა მისთა,
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ ქმრის ცოლი დედაკაცი სიკუდილადმდე ქმრისა შეკრულ არს შჯულითა; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს ქმარი იგი, განთავისუფლებულ არს იგი შჯულისა მისგან ქმრისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და იყო, ვითარცა ესმა სანაბალატს და ტობიას და ქუეყანასა მას არაბელთასა და სხუათაცა მრავალთა მტერთა ჩუენთა, ვითარმედ აღვაშენეთ ზღუდე, და არა დაშთა მათ თანა ძალი, და მუნ ოდეს ბჭეები არღარა განღებულ იყო.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მიუვლინენ მათ მოციქულნი და ვარქუ მათ: საქმესა ამას, რომელსა ვიქმ მე დიდი არს და არა მცალს მე შთასლვად თქუენდა, რათა არა შუა გამოჴდეს საქმე ესე, რაჟამს აღვასრულო საქმე ესე, მაშინ შთავიდე თქუენდა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მოავლინეს ჩემდა მრავალგზის და მე იგივე სიტყუაჲ მიუგე მათ.
მისთჳს	მცხ.ეზრ2	რომელსა წერილ იყო ესრეთ: ყოველთა წარმართთა მესმა, ვითარმედ შენ და ურიათა გეგულების განდგომად მეფისაგან და მისთჳს აშენებ ზღუდეთა მაგათ და განაძნელებ გოდოლთა მაგისთა, რამეთუ გეგულების შენ მეფობად.
მისა	მცხ.ეზრ2	და მივავლინენ მისა და ვარქუ: არავისგან არს სიტყუაჲ ეგე, რომელსა შენ იტყჳ, არამედ შენ თჳთ გულისაგან შენისა იტყჳ მაგას.
მას	მცხ.ეზრ2	და მე შევედ სახლსა სემიასასა, ძისა ედალასასა, ძისა მეტაბელისასა, და იგი იყო დადუმებულ სახლსა შინა თჳსსა და მრქუა მე: შევკრბეთ სახლსა უფლისასა და შევევედრნეთ მას შინა და დავკრძალნეთ ბჭენი მისნი, ნუუკუე მოვიდენ მტერნი ჩუენნი ღამე და მოგუკლან ჩუენ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ვთქუ მე: ვინ არს იგი კაცი, რომლისაგან ვივლტოდი მე, ანუ ვინ არს კაცი ჩემებრი, რომელი შევიდის სახლსა უფლისასა და განერეს იგი?
იგინი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი აღივსნეს მანკიერებითა და განიზრახვიდეს ურთიერთას, უკუეთუმცა უყვეს რაჲ იესუს.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო მათ დღეთა შინა და განვიდა თავადი მთად კერძო ლოცვად და ღამესა ათევდა ლოცვითა ღმრთისა მიმართ.
მათ	მცხ.ლუკა	და გარდამოვიდა მათ თანა და დადგა ადგილსა ველსა, და ერი იგი მოწაფეთა მისთაჲ და სხჳსა ერისა სიმრავლე ფრიადი ჰურიასტანით და იერუსალჱმით და ზღჳს-კიდისაჲ, ტჳროსით და სიდონით,
იგი	მცხ.ლუკა	რომელნი მოსრულ იყვნეს სმენად მისგან და განკურნებად სნეულებათაგან მათთა; და ურვილნი იგი სულთაგან არაწმიდათა განიკურნებოდეს.
იგი	მცხ.ლუკა	და ყოველი იგი ერი ეძიებდა შეახლებად მისა, რამეთუ ძალნი გამოვიდოდეს მისგან და განჰკურნებდეს ყოველთა.
იგი	მცხ.ესთ	და ყოველსა სოფელსა და ადგილსა, ვიდრეცა მიაქუნდა ბრძანება იგი მეფისა, იყო ღაღადება, ტყება და გლოვა დიდი ჰურიათა. იმარხვიდეს და ნაცარსსა ირეცდეს ძაძამორტყმულნი.
მას	მცხ.ლუკა	გიხაროდენ მას დღესა შინა და მხიარულ იყვენით, რამეთუ აჰა ესერა სასყიდელი თქუენი მრავალ არს ცათა შინა, რამეთუ ესრეთვე უყოფდეს წინაწარმეტყუელთა მამანი მათნი.
მისა	მცხ.ესთ	ხოლო ესთერ მოუწოდა არქათენს, საჭურისსა თჳსსა, რომელი მის წინაშე დგა, და მიავლინა კითხვად მისა ჭეშმარიტად, რაჲ-ძი არს მიზეზი იგი მწუხარებისა.
იგი	მცხ.ტიმ1	მოიღუაწე ღუაწლი იგი კეთილი სარწმუნოებისაჲ, შეიტკბე საუკუნოჲ იგი ცხორებაჲ, რომელსაცა იჩინე, და აღიარე კეთილი იგი აღსარებაჲ წინაშე მრავალთა მოწამეთა.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო მარდოქე უთხრა მას ჭეშმარიტად საქმე იგი და აღთქუმა იგი, რომელი აღუთქუა ამან მეფესა საფასე ბევრი ქანქარისა, რათა წარწყმიდნეს ჰურიანი,
მას	მცხ.ესთ	და პაჭენისნი წიგნისა მის შუშანს შინა განმარტნეს წარწყმედისა მათისათჳს. და მისცა მას სიტყუაჲ ესე, რათა აუწყოს ესთერს, და აწყინებდა თავსა, რათა შევიდეს მეფისა და ევედროს ერისა თჳსისათჳს.
იგი	მცხ.ესთ	და შევიდა არქათენ და უთხრა ესთერს ყოველივე ესე სიტყუაჲ და ძვირი იგი ნათესავისა მისისა.
მათთჳს	მცხ.ლუკა	და აკურთხევდით მწყევართა თქუენთა და ილოცვიდით მათთჳს, რომელნი გმძლავრობდენ თქუენ.
მას	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მარდოქე არქათენს: მივედ და არქუ მას: ესთერ, ნუთუ სთქუა გულსა შენსა, ვითარმედ განვერე მე მარტო დედოფლობით უმეტეს, ყოველთა ჰურიათა?
მისსა	მცხ.ესთ	და მიავლინა მოციქული იგი, რომელი მოსრულ იყო მისსა, ვითარმედ არქუ მარდოქეს:
იგი	მცხ.ესთ	და დღესა მესამესა, შემკული სამოსლითა დიდებისა თჳსისათა, ესთერ შევიდა მეფესა და დადგა ქორისა მის, სადა პირისპირ იყო ტაძარსა მეფისასა, და იგი ჯდა საყდართა ზედა დიდებულთა თანა მისთა.
მას	მცხ.ესთ	მიუგო ესთერ მეფესა და ჰრქუა: დღე არს ჩემი პატიოსანი. უკუეთუ ჯერ-უჩნდეს მეფესა, მოვედინ იგი ამან, მეგობარი შენი, სმასა მას, რომელი მეგულვების მე ხვალე ყოფად.
მას	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მეფემან: ყავ ნებისაებრ შენისა! და მერმე თქუა: აუწყეთ ამანს, რათა ვყოთ სიტყუაჲ ესთერისა და უთხრეს ამანს ამის სიტყჳსაებრ და დაუკვირდა მას. და მივიდეს ორნივე სმასა მას, ვითარცა-იგი თქუა ესთერ.
მას	მცხ.ესთ	ვითარცა დაეგნეს პირსა სმასა ზედა, ჰრქუა მას მეფემან: რაჲ არს, დედოფალო ესთერ? და ვყო სიტყვა შენი ვიდრე ზოგადმდე მეფობისა ჩემისა. და გეყოს შენ, რომლისათჳსცა მევედრები.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუა მათ: ისმინეთ სიტყუა უფლისაჲ მეფეთა იუდაჲსთა და კაცთა იუდაჲსთა და დამკჳდრებულთა იერუსალიმს და შემავალთა ამათ ბჭეთა შინა. ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაილისა: აჰა, მე მოვაწევ ერსა ამას ზედა ძჳრთა, ვიდრეღა ყოველსა მსმენელსა მათსა აღუყივდენ ყურნი მისნი.
იგინი	მცხ.იერ	და მივსცნე ყოველი ძალი ქალაქისა ამის და ყოველნი ნაშრომნი მისნი და ყოველი პატივი მისი, და ყოველნი საუნჯენი მეფისა იუდაჲსნი მივსცნე ჴელთა მტერთა მათთასა, და წარიხუნენ იგინი ბაბილონად.
მათ	მცხ.იერ	და შენ, პასქორო, და ყოველნი დამკჳდრებულნი სახლსა შინა შენსა, წარხჳდეთ ტყუეობად და ბაბილონად მიხჳდეთ და მუნ მოჰკუდე. და მუნ დაეფლა შენ და ყოველნი მეგობარნი შენნი, რომელთა უწინასწარმეტყუელებდ მათ ცრუსა.
მათ	მცხ.ლუკა	და უკუეთუ ავასხებდეთ მათ, რომელთაგან ესავთ კუალად მოღებასა, რომელი მადლი არს თქუენდა? რამეთუ ცოდვილნიცა ცოდვილთა ავასხებენ, რაჲთა მოიღონ სწორი.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თქუენ გიყუარდედ მტერნი თქუენნი და კეთილსა უყოფდით და ავასხებდით და ნურარას უსასო ჰყოფთ, და იყოს სასყიდელი თქუენი მრავალ, და იყვნეთ ძე მაღლის, რამეთუ იგი თავადი ტკბილ არს უმადლოთათჳსცა და უკეთურთა.
მითვე	მცხ.ლუკა	მიეცით, და მოგეცეს თქუენ. საწყაული კეთილი და შეხრილი და დატენილი და ზედაგარდათხეული მოგცენ წიაღთა თქუენთა; მითვე საწყაულითა, რომლითა მიუწყოთ, კუალად მოგეწყოს თქუენ.
იგი	მცხ.ლუკა	არა არს მოწაფე უფროჲს მოძღურისა თჳსისა, ხოლო განკრძალული იგი ყოველი იყავნ, ვითარცა მოძღუარი თჳსი.
მათ	მცხ.ლუკა	ყოველი რომელი მოვალს ჩემდა და ისმენს სიტყვათა ჩემთა და ჰყოფს მათ, გიჩუენო თქუენ, ვისა იყოს მსგავს.
იგი	მცხ.ლუკა	მსგავს არს იგი კაცსა, რომელი აშენებნ სახლსა, რომელმან მოთხარა და დააღრმო და დადვა საფუძველი კლდესა ზედა; და დიდროაჲ რაჲ იყო, ეკუეთა მდინარე იგი სახლსა მას და ვერ შეუძლო შეძრვად მისა, რამეთუ დაფუძნებულ იყო კლდესა ზედა.
მის	მცხ.ეზრ2	და აღესრულა ზღუდე იგი ოცდამეხუთესა თთუესა მის ელუასა და ერგასისდაორ დღე.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელმან ისმინა და არა ყოს, მსგავს არს იგი კაცსა, რომელმან აღაშენა სახლი მიწასა ზედა თჳნიერ საფუძველისა, რომელსა ეკუეთა მდინარე, და მეყსეულად დაეცა; და იყო დაცემაჲ სახლისაჲ მის დიდ.
მათ	მცხ.ეზრ2	და იყო, ვითარცა ესმა ყოველთა მათ მტერთა ჩუენთა, შეძრწუნდეს ყოველნი წარმართნი, რომელნი გარემოს იყუნეს ჩუენსა, და დაეცა მათ ზედა ზარი და შიში ფრიად და გულისხმა-ყვეს, რამეთუ ღმრთისაგან იყო აღსრულება საქმისა მის ჩუენისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მათ დღეთა შინა დიდითა პატივითა მიუძღუანეს ურიათა მათ წიგნი ტობის, და ტობი მოვიდა მათა.
იგი	მცხ.ეზრ2	რამეთუ იყუნეს მეცნიერ ურთიერთას და იყო იგი სიძე სენექენასი. ძისა იერესა, და იონათან, ძემან მისმან, შეირთო ცოლად ასული მესოლამისა, ძისა ბარაქოსი.
მას	მცხ.ეზრ2	და სიტყუანი მისნი იყუნეს, რომელთა მოიღიან ჩემდა და ჩემი სიტყუაჲ მიუთხრიან მას, და წიგნი მრავალი მოწერის, რათამცა შემაშინა მე.
იგი	მცხ.ეზრ2	და იყო. რაჟამს აღაშენა ზღუდე იგი, აღვმართენ ბჭენი მისნი, და დადგეს მეკარენი და შემასხმელნი ფსალმუნთანი და ლევიტელნი იგი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ვამცენ ანანიას და ძმათა ჩემთა - ანანია მთავარი ზედა იერუსალჱმისა, რამეთუ იგი იყო კაცი ჭეშმარიტი, მოშიში ღმრთისაგან მრავალთა უფროს.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მას: ნუ განაღებ ადრე ბჭეთა იერუსალჱმისათა ვიდრე აღმოსლვადმდე მზისა და ვიდრე ყოველთა ეღჳძისღა, დაჴშნედ ბჭენი იგი კლიტითა, დაკრძალნედ იგინი და დადგედ მჴუმილავნი ბჭეთა თანა მკჳდრთა იერუსალჱმისათა, კაცი საჴუმილავსა თჳსსა, კაცი თჳთეულად სახლსა თჳსსა
მას	მცხ.ეზრ2	რამეთუ ქალაქი ესე დიდ არს და ფართო, და ერი მცირედ არს მას შინა, და არა ყოველი ტაძარი აღშენებულ არს.
იგი	მცხ.ეზრ2	და შთააგდო ღმერთმან გულსა ჩემსა, და შევკრიბენ პატიოსანნი იგი და მთავარნი და ერი იგი ყოველნი შესაკრებელსა ერთსა და ვპოვე წიგნი ერთი ნათესავთა რიცხჳ, რომელნი გამოსრულ იყვნეს პირველ ტყუეობისაგან, და იყო მას შინა წერილი ესრეთ:
მათ	მცხ.ეზრ2	ძენი ფათამოაბისნი, ძეთა მათ იუსასთა და იოაბისთა: ორ ათას ორასდაათურამეტ.
მის	მცხ.ეზრ2	და მღდელნი იგი ძენი ოვიდასნი და სახლისა მის ისოსი: ცხრაასსამეოცდაათცამეტ.
იგი	მცხ.ეზრ2	უდადისთა: სამეოცდათორმეტი და შემასხმელნი იგი ფსალმუნთანი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მეკარენი იგი ძენი ელომაასნი, ძენი ატტერისნი, ძენი ტემეონისნი, ძენი ავუბისნი, ძენი ატიტასნი, ძენი საბეისნი: ასოცდაათრვამეტნი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ნათანიმაელნი იგი: ძენი სილაასნი და ძენი ასაფისნი, ძენი ტაბაოთისნი.
მათ	მცხ.ეზრ2	ძენი მონათა მათ სოლომონისანი: ძენი სუტისნი, ძენი საფარათისნი, ძენი ფერედასნი.
მათ	მცხ.ეზრ2	ყოველნი ნათანიმელნი და ძენი მონათა მათ სოლომონისანი: სამასოთხმეოცდაათორმეტ.
მათგან	მცხ.ეზრ2	და მღდელთა მათგანნი: ძენი ებეასნი. ძენი აკუმისნი, ძენი ელისასნი, რამეთუ მოიყვანა ცოლი ასულთა მათგან ბერზელის გალადიტელისათა და სახელ-ედვა სახელისაებრ მისისა.
მისა	მცხ.ლუკა	და ესმა მას იესუჲსთჳს და მიავლინნა მისა მოხუცებულნი ჰურიათანი ვედრებად მისა, რაჲთა მოვიდეს და განკურნოს მონაჲ იგი მისი.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელნი იგი მოვიდეს იესუჲსა, ჰლოცვიდეს მას მსწრაფლ და ეტყოდეს, ვითარმედ: ღირს არს, რომელი-ესე ჰყო მისთჳს,
მან	მცხ.ლუკა	რამეთუ უყუარს ნათესავი ჩუენი და შესაკრებელი მან აღმიშენა ჩუენ.
მან	მცხ.ლუკა	და იესუ წარვიდა მათ თანა. ხოლო თავადი ვითარ მიახლებულ იყო სახლსა მას, მიუვლინნა ასისთავმან მან მეგობარნი და ჰრქუა: უფალო, ნუ მოშურები, რამეთუ არა ვარ ღირს, რაჲთა სართულსა სახლისა ჩემისასა შემოხჳდე.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ მეცა კაცი ვარ ჴელმწიფებასა ქუეშე განწესებული და მქონან ჩემ ქუეშე ერისა კაცნი; და ვჰრქჳ მას: წარვედ! და წარვიდის; და სხუასა: მოვედ! და მოვიდის; და მონასა ჩემსა: ყავ ესე! და ყვის.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო ვითარცა ესმა ესე იესუს, დაუკჳრდა სარწმუნოებაჲ მისი, მიექცა ერსა მას და ჰრქუა: ამენ გეტყჳ თქუენ, არცაღა ისრაჱლსა შორის ვპოვე ესევითარი სარწმუნოებაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და მიიქცეს, რომელნი-იგი მოსრულ იყვნეს, სახიდ მისა და პოვეს მონაჲ იგი მისი ცოცხალი.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარ მიეახალა ბჭეთა ქალაქისათა, და აჰა ესერა გამოაქუნდა მკუდარი, ძე მხოლოდ-შობილი დედისა თჳსისაჲ, და იგი იყო ქურივ; და ერი მრავალი იყო ქალაქისაჲ მის თანა.
მას	მცხ.ლუკა	და იხილა დედაკაცი იგი იესუ და შეეწყალა იგი და ჰრქუა მას: ნუ სტირ!
იგი	მცხ.ლუკა	და მივიდა ცხედარსა მას და შეახო. ხოლო რომელთა აქუნდა ცხედარი იგი, დადგეს. და ჰრქუა მას: ჭაბუკო, შენ გეტყჳ, აღდეგ!
იგი	მცხ.ლუკა	და ზე წამოჯდა მკუდარი იგი და იწყო სიტყუად; და მისცა იგი დედასა თჳსსა.
მათ	მცხ.ლუკა	და შიში დაეცა მათ ყოველთა ზედა, და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს, ვითარმედ: წინაწარმეტყუელი დიდი აღდგომილ არს ჩუენ შორის და რამეთუ მოხედნა ღმერთმან ერსა თჳსსა.
მას	მცხ.ლუკა	და განეფინა სიტყუაჲ ესე ყოველსა ჰურიასტანსა მისთჳს და ყოველსა მას გარემო სოფლებსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მი-რაჲ-ვიდეს მისა კაცნი იგი, ჰრქუეს: იოვანე ნათლის-მცემელმან მომავლინნა ჩუენ შენდა და თქუა: შენ ხარა მომავალი, ანუ სხუასა მოველოდით?
მას	მცხ.ლუკა	მას ჟამსა შინა განკურნნა მრავალნი სნეულებათაგან და სალმობათა და სულთაგან უკეთურთა და მრავალთა ბრმათა მიჰმადლა ხედვაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და მიუგო და ჰრქუა მათ იესუ: მივედით და უთხართ იოვანეს, რაჲ-ესე იხილეთ და გესმა: ბრმანი აღიხილვენ, მკელობელნი ვლენან, კეთროვანნი განწმდებიან, ყრუთა ესმის, მკუდარნი აღდგებიან, და გლახაკთა ეხარების.
მის	მცხ.ლუკა	და ვითარცა წარვიდეს მოციქულნი იგი იოვანესნი, იწყო სიტყუად იესუ ერისა მის მიმართ იოვანესთჳს: რაჲსა გამოხუედით უდაბნოდ ხილვად? ლერწმისა, ქარისაგან შერყეულისა?
მისგან	მცხ.ეზრ2	და ჰრქუა მათ ათერსასთა: ნუ ჭამედ იგინი სიწმიდისა მისგან წმიდათასა, ვიდრემდის აღდგეს მღდელი და განანათლნეს იგინი განცხადებულად.
მის	მცხ.ეზრ2	და იყო ყოველი იგი ერი კრებულისა მის ოთხი ბევრი ორ ათას და სამეოც.
მას	მცხ.ეზრ2	და მფლობელთა მათ მამათმთავართაებრ მათ მისცეს საქმესა მას და ათერსათა მისცა ფასი ოქროსა ათასოდენ, პინაკები - ერგასის და კვართი სამღდელო - ოცდაათ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და სხდეს მღდელნი იგი ლევიტელნი და მეკარენი და შემასხმელნი ფსალმუნთანი და ერისაგანნი იგი და ნათანელნი იგი და ყოველი ისრაჱლი ქალაქებსა თჳსსა.
მისთა	მცხ.ნაუმ	სიმრავლისაგან უკეთურებისა მეძავი ქმნულკეთილი და მოხარული მძღუანელი წამლვათაჲ, განმფრდელი ნათესავისაჲ სიძვისა მიერ თჳსისა და ტომთაჲ წამლვათა მიერ მისთა.
მისა	მცხ.ნაუმ	და ეთიოპიაჲ ძალ მისსა და ეგჳპტე. არა არს დასასრული ლტოლვისა შენისაჲ და ლიბიელნი იქმნეს შემწე მისა.
მისა	მცხ.ლუკა	რამეთუ გეტყჳ თქუენ: უფროჲსი შობილთა შორის დედათაჲსა იოვანე ნათლის-მცემელისა წინაწარმეტყუელი არავინ არს, ხოლო უმცირესი სასუფეველსა ღმრთისასა უფროჲსა მისა არს.
მისგან	მცხ.ლუკა	ხოლო ფარისეველთა და სჯულის-მოძღუართა ზრახვაჲ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყვეს თავისა თჳსისა, რამეთუ არა ნათელ–იღეს მისგან.
მათ	მცხ.იეზ	და ჭამადსა შენსა, რომელსა შჭამდე სასწორით ოცთა სიკილათა დღივ, ჟამითგან ვიდრე ჟამამდე შჭამდე მათ.
მის	მცხ.ლუკა	ევედრებოდა ვინმე მას ფარისეველთაგანი, რაჲთა ჭამოს პური მის თანა; და შევიდა სახლსა მის ფარისევლისასა და დაჯდა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო დედაკაცი ვინმე ქალაქსა მას შინა, რომელი იყო ცოდვილ. ესმა, რამეთუ არს იგი სახლსა შინა მის ფარისევლისასა, მოიღო ალაბასტრი ნელსაცხებელისაჲ.
მის	მცხ.ესთ	და გამოვიდა ამან მეფისაგან განმხიარულებული სიხარულითა ფრიად. და ოთხასი კაცი მის თანა იმიერ და ამიერ, ხოლო ვითარცა იხილა ამან მარდოქე ჰურია ეზოსა მეფისასა, განრისხნა ფრიად.
მათ	მცხ.ესთ	და უჩვენა მათ სიმდიდრე მისი და დიდებაჲ იგი, რომელი მეფემან დაადგა მას პატივი. და ვითარ ყო იგი უფროს ყოველთა და წინამძღვარ სამეფოსა ზედა მისსა.
მას	მცხ.ესთ	ჰრქუა მას ზოსარა, ცოლმან მისმან, და მეგობართა მისთა: უკუეთუ ნათესავისაგან ჰურიათასა არს, მოგიტევა შენ მეფემან მოწყვეტად ყოველნი ჰურიანი. და მოგცეს შენ ღმერთთა შურის-გებად მათა. მოკვეთად-ეც ხე ერგასის წყრთა, და დაიდევინ, განთიად არქუ მეფესა და დამოჰკიდე მას მარდოქე. და მაშინ შევედ მეფეს თანა პურად და მის თანა იხარებდ. და სათნო-უჩნდა სიტყუაჲ ესე ამანს, და ყო ეგრე, და მზა-ყვეს ძელი იგი და დადვეს სახლსა ამანისასა.
მას	მცხ.ესთ	ხოლო ძლიერმან ღმერთმან მიაქცია ბოროტი ამანის თავსავე მისსა და განაშორა ძილი მეფისაგან მას ღამესა და ეღვიძა. და ჰრქუა მოსაჴსენებელთმწერალსა მისსა შემოღებად წიგნები მოსაჴსენებელი დღეთა, რათა იკითხვიდეს მათ; და მოუწოდეს წიგნისმკითხველსა და მწიგნობართა და მოიღეს წიგნები
მას	მცხ.ესთ	და აღმოიღო წიგნი იგი მარდოქესთჳს დაწერილი მეფისათჳს სპარსთასა და უჟიკთა და უკითხვიდა მეფესა დაწერილსა მას მარდოქესთჳს, ვითარ-იგი უთხრა მეფესა ორთა მათ საჭურისთათჳს, რომელნი სცვიდეს მას. ეგულვებოდათ დასხმად ჴელთა არტაქსექს მეფისა ზედა და მოკლვად მისა, და რომელი ქმნა მარდოქე ქველისსაქმე და განარინა მეფე, და დაიდვა იგი გონებასა
მას	მცხ.ესთ	თქუა მეფემან: ვინ არს ეზოსა? ხოლო ამან მოსრულ იყო ბრძანების მოღებად მეფისაგან, რათა დამოჰკიდოს მარდოქე ძელსა მას, რომელი განმზადა.
მას	მცხ.ესთ	მოიღონ სამოსელი სამეფო და საჴედარი, რომელსა მეფე აღჯდებოდეს, და მისცენ კაცსა მეფისა საყვარელსა, დიდებულსა მას.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა მოსავ იყოს კაცი შემოქმედისა მიმართ თჳსისა, ხოლო თვალნი მისნი წმიდისა მიმართ ისრაჱლისა ჰხედვიდენ.
იგი	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მეფემან ამანს: კეთილ არს სიტყვა ეგე, ადრე ყავ, რბიოდე! და მოიბ ცხენი და სამოსელი, ვითარცა სთქუ, ყავ ეგრეთ. მარდოქე ჰურია, რომელი არს ეზოსა მეფისა შენისასა, ნუმცა რაჲ დავარდების სიტყუათა შენთაგანი, რომელსა იტყოდე ჩემ წინაშე. ვითარცა გულისხმა-ყო ამან, რამეთუ არა იგი არს, რომელი-იგი დიდებულ-ყო ფრიად, არამედ მარდოქე, შეიშთო გული მისი
მას	მცხ.ესთ	და მოიღო ამან სამოსელი იგი და ცხენი სირცხჳლეულმან და ჰრქუა მარდოქეს: განიძარცვე ძაძა შენი. ხოლო მარდოქე შეძრწუნდა, ვითარცა მოსიკუდიდი, და ჰრქუა: ჵ უკეთურო! გვეკიცხევა ჩვენთა ბოროტთა ზედა. და განსძარცვა ძაძა იგი ძალით და შეჰმოსა მას სამოსელი დიდებისა. ხოლო მარდოქეს ეგონა, ვითარმედ სასწაულსა რასამე ჰხედავს. და გული მისი იყო ღმრთისა თანა. ხოლო შეძრწუნებულ იყო ფრიად, განკჳრვებულ იყო უზომოდ. და ისწრაფა ამან აღსმად მისა ცხენსა და გამოვიდა და წინაუძღოდა მას. და ქადაგებდა უბანთა ქალაქისათა და იტყოდა: ესრეთ ეყოს ყოველსა კაცსა, რომელმან მეფესა პატივ-სცეს, რომლისა უნდეს მეფესა დიდებად
მას	მცხ.იოან	ესე უკუე არავინ ცნა ინაჴით-მჯომარეთაგანმან იესუჲს თანა, რაჲსათჳს ჰრქუა მას.
მას	მცხ.ესთ	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, მოიწივნეს ორნი საჭურისნი და ასწრაფებდეს ამანს მისლვად სმასა მას, რომელი მზა-ეყო ესთერს. და ესთერ გულდებულ იქმნა და განმხიარულდა.
მისგან	მცხ.რომ	აწ უკუე ცხორებასა ქმრისასა მემრუშედ ეწოდოს, შე-თუ-ეყოს ქმარსა სხუასა; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს ქმარი მისი, თავისუფალ არს იგი შჯულისა მისგან, რაჲთა არა იყოს იგი მემრუშე, შე-თუ-ეყოს ქმარსა სხუასა.
მის	მცხ.რომ	ამისთჳს თქუენცა, ძმანო ჩემნო, მოჰკუედით შჯულისაგან ჴორცითა მით ქრისტესითა, რაჲთა იყვნეთ თქუენ სხჳსა მის მკუდრეთით აღდგომილისა, რაჲთა ნაყოფი გამოვიღოთ ღმრთისა.
მას	მცხ.ეზრ2	და შეკრბა ყოველი იგი ერი. ვითარცა ერთი კაცი, ურაკპარაკსა მას წინაშე ბჭესა მას წყალთასა და ჰრქუეს ეზრას, მწერალსა მას სჯულისასა, რათამცა მოიღო სჯული იგი მოსესი, რომელ-იგი ბრძანა უფალმან ღმერთმან ისრაჱლისამან.
მისგან	მცხ.რომ	რამეთუ ვიდრე-იგი ვიყვენით ჴორცთა შინა, ვნებანი იგი ცოდვათანი შჯულისა მისგან იქმნებოდეს ასოთა შინა ჩუენთა, რაჲთა ნაყოფი გამოვიღოთ სიკუდილისა;
მის	მცხ.ეზრ2	და მოიღო ეზრა მღდელმან სჯული იგი წინაშე კრებულისა მის, სადა-იგი შეკრებილ იყუნეს მამანი და დედანი და ყოველივე, რომელი უნდა სმენისა თთჳსთავსა მას მეშჳდისა მის თთჳსასა.
მისგან	მცხ.რომ	ხოლო აწ განთავისუფლებულ ვართ შჯულისა მისგან და მოვკუედით, რომლითა-იგი შეპყრობილ ვიყვენით, რაჲთა ვჰმონებდეთ ჩუენ განახლებულითა სულითა და არა დაძუელებულითა წიგნითა.
მისა	მცხ.ეზრ2	და დგა ეზრა მღდელი და მწერალი ზედა ბომონსა ძელისასა, და დგეს მის თანა მატათიას და სამეას, ანანიას და ურიას, ქელკია და მაასია მარჯუენით მისა და მარცხენით მისა - ფადია და მისაელ, მელქია და ასამ, და საბანა, ზაქარია და მოსულამ.
მისგან	მცხ.რომ	მიზეზი უკუე პოვა ცოდვამან მცნებისა მისგან და შექმნა ჩემ თანა ყოველი გულის-თქუმაჲ: რამეთუ თჳნიერ შჯულისა ცოდვაჲ მკუდარ არს.
იგი	მცხ.ეზრ2	და რაჟამს განყუნა ეზრა წიგნნი იგი წინაშე ყოვლისა კრებულისა მის, რამეთუ იყო იგი ზედამდგომელ ყოვლისა მის ერისა. და იყო, ვითარცა განყუნა წიგნნი იგი, და დადგა ერი იგი მის წინაშე,
იგი	მცხ.რომ	და მე მოვკუედ; და მეპოვა მე მცნებაჲ იგი, რომელი იყო საცხორებელად, იგივე სიკუდილად.
მის	მცხ.რომ	რამეთუ ცოდვამან მან მიზეზი მიიღო მცნებისა მისგან, მაცთუნა მე და მის მიერ მომკლა.
იგი	მცხ.რომ	ამიერითგან შჯული წმიდა არს, და მცნებაჲ იგი წმიდა და მართალ და კეთილ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ისუ და ბანეას და სარაბა, იამინ, აკუფ, სეფრაიმ, ოდა, მაასა, ელიტა, აზარია, იოსაფეთ, ანან, ფალაია და ლევიტელნი დაადუმებდენ კრებულთა სმენად შჯულისათჳს. და ერი იგი დგა თჳსად.
იგი	მცხ.ეზრ2	და თქუა ნეემი, რომელ არს ათერსათა, და ეზრა მღდელმან და მწერალმან სჯულისამან და ლევიტელნი იგი, რომელნი გულისხმა-უყოფდეს ერსა მას.
მას	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ, რომელი-იგი არა მნებავს და მას ვჰყოფ, თანა-მოწამე ვარ შჯულისა, რამეთუ კეთილ არს.
მას	მცხ.რომ	აწ უკუე არღარა მე ვიქმ მას, არამედ რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა ცოდვაჲ.
მის	მცხ.რომ	რამეთუ უწყი, ვითარმედ არარაჲ დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა, ესე იგი არს, ჴორცთა შინა ჩემთა კეთილი, რამეთუ ნებაჲ იგი წინა მიც მე, ხოლო საქმედ კეთილისა მის არა ვჰპოებ.
მათ	მცხ.ეზრ2	და თქუეს ყოველმან ერმან: დღე ესე დღე წმიდა არს უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, ნუ იგლოვთ, ნუცა სტირით, რამეთუ ტიროდა ერი იგი, რაჟამს ესმოდა სიტყუა იგი სჯულისა უფლისა და ჰრქუეს მათ: წარვედით და ჭამეთ და სუთ სიპოხე თქუენი და სიტკბოება თქუენ თანა და მიუძღუანეთ ნაწილნი მათ, რომელთაცა არა აქუნდეს, რამეთუ დღე ესე წმიდა არს უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, აწ განძლიერდით და ნუ შეაწუხებთ მათ
მას	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელნი იგი დაადუმებდეს ერსა მას და ეტყოდეს დუმენით და ნუ შესწუხდებით, რამეთუ დღე ესე წმიდა არს.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ არა რომელი-იგი მნებავს კეთილი, მას ვჰყოფ, არამედ რომელი-იგი არა მნებავს ბოროტი, მას ვიქმ.
მას	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ, რომელი-იგი მე არა მნებავს და მას ვჰყოფ, არღარა მე ვიქმ მას, არამედ რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა ცოდვაჲ.
მით	მცხ.რომ	რამეთუ თანა-მნებავს მე შჯულსა ღმრთისასა შინაგანითა მით კაცითა.
მით	მცხ.რომ	და ვხედავ სხუასა შჯულსა ასოთა შინა ჩემთა, რომელი-იგი წინა-განეწყვების შჯულსა მას გონებისა ჩემისასა და წარმტყუენავს მე შჯულითა მით ცოდვისაჲთა, რომელი-იგი არს ასოთა შინა ჩემთა.
მათდა	მცხ.რომ	არა-მე რაჲ დასაშჯელ არსა აწ ქრისტე იესუჲს მიერ მათდა, რომელნი-იგი არა ჴორცთაებრ ვლენან, არამედ სულისაებრ?
მისგან	მცხ.რომ	რამეთუ შჯულმან სულისა ცხორებისამან ქრისტე იესუჲს მიერ განმათავისუფლა მე შჯულისა მისგან ცოდვისა და სიკუდილისა.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ შეუძლებელი იგი შჯულისაჲ, რომლითა უძლურ იყო ჴორცთა მათთჳს, ღმერთმან ძე თჳსი მოავლინა, მსგავსად ჴორცთა მათ ცოდვისათა და ცოდვისათჳს, და საჯა ცოდვაჲ იგი ჴორცითა თჳსითა.
მას	მცხ.ლუკა	ვითარცა იხილა ფარისეველმან მან, რომელმანცა იგი ჰხადა მას, თქუა გულსა თჳსსა: ესე უკუეთუმცა იყო წინაწარმეტყუელი, უწყოდამცა, ვინ და რაბამი დედაკაცი შეეხების მას, რამეთუ ცოდვილ არს.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: სიმონ, მაქუს რაჲმე შენდა სიტყუად. ხოლო მან თქუა: მოძღუარ, იტყოდე!
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარ არარაჲ აქუნდა მათ, ორთავე მიუტევა. აწ თქუ შენ: ვინ უფროჲს შეიყუაროს იგი?
იგი	მცხ.ეზრ2	და წარვიდა ერი იგი ჭამად და სუმად და მიუძღუანეს, რომელთა-იგი არა აქუნდა ნაწილი მათი და ყვეს სიხარული დიდი, რამეთუ გულისხმა-ყვეს სიტყუანი იგი სჯულისანი, რომელ აღმოუკითხა მათ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და დღესა მას მეორესა, შეკრბეს მფლობელნი იგი და მამათმთავარნი ყოვლისა მის ერისა, მღდელნი იგი ლევიტელნი, ეზრა მწერალისა სჯულისასა, რაჲთა მეცნიერ იქმნან და ისწაონ მისგან ყოველი იგი სიტყუა სჯულისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და პოვეს დაწერილი იგი სჯულსა მას შინა, რამეთუ იყო ბრძანებულ უფლისა ღმრთისა მიერ მოსესა, ვითარ წეს არს დამკჳდრებად ძეთა მათ ისრაჱლისათა დღესასწაულსა მას ტალავრობისასა მეშჳდისა მის თთჳსასა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და განვიდა ერი იგი და მოიღეს და იქმნა კაცად-კაცადმან ეზოსა შინა თჳსსა და ეზოსა სახლისა ღმრთისა თჳსისასა და ურაკპარაკთა ქალაქისათა ვიდრე ბჭემდე ეფრემისა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და იქმნეს ტალავრები ყოველმან ერმან კრებულისამან, რომელნი მიქცეულ იყუნეს ტყუეობისაგან მათისა და დასხდეს ტალავართა მათ შინა ყოველნი იგი, რამეთუ არა სადა ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა ვიდრე დღედმდე ისო ძისა ნავესთა, და იყო სიხარული დიდი ფრიად.
მის	მცხ.ეზრ2	და იკითხავნ იგი წიგნებსა სჯულისა ღმრთისასა დღითი დღედ, დღით პირველითგან ვიდრე დღემდე მეშჳდისა მის, და ყვეს დღესასწაული შჳდ დღე, და დღესა მერვესა დაასრულეს მსგავსად სჯულისა.
მას	მცხ.ლუკა	და მიექცა დედაკაცსა მას და სიმონს ეტყოდა: ხედავა ამას დედაკაცსა? შემოვედ სახლსა შენსა, წყალი ფერჴთა ჩემთა არა მეც, ხოლო ამან ცრემლითა დაალტვნა ფერჴნი ჩემნი თმითა თჳსითა წარჴოცნა;
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას: მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი!
მათ	მცხ.ლუკა	და იწყეს თანა-მეინაჴეთა მათ სიტყუად გულთა შინა მათთა: ვინ არს ესე, რომელი ცოდვათა მიუტევებს?
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა დედაკაცსა მას: სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ. გუალე, ვიდოდე მშჳიდობით!
მათგან	მცხ.ეზრ2	და განეშორნეს ძენი ისრაჱლისანი ყოველთა ძეთა მათგან უცხოთესლათასა და ლხინება-ყვეს ცოდვათა მათთათჳს.
იგი	მცხ.ეზრ2	დადგეს ადგილსა მაღალსა ლევიტელნი იგი და ისუ ისუდეკიანი და ძენი იგი კადიმელისნი: საქანია, ძე სარაბიასი, ძენი ანანიასნი და ღაღადყვეს ჴმითა დიდითა უფლისა მიმართ ღმერთისა თჳსსა.
მას	მცხ.ეზრ2	შენ ხარ თავადი იგივე უფალი ღმერთი მხოლო, შენ შექმენ ცა და ცანი ცათანი და ყოველივე წესი მათი, ქუეყანასა, და რა არს ყოველი მას ზედა, ზღუაჲ და ყოველივე რა არს მას შინა. და შენ აცხოვნებ ყოველსა და შენ თაყუანის-გცემენ ერნი ზეცათანი, შენ გაქებენ ცანი ცათანი
მისგან	მცხ.ეზრ2	რამეთუ შენ მხოლო ხარ უფალი ღმერთი ჩუენი, შენ გამოირჩიე აბრამ და გამოიყვანე იგი ქუეყანისა მისგან ქალდეველთასა, და უწოდე მას სახელი აბრაჰამ.
მათ	მცხ.ეზრ2	და იხილე ჭირი იგი მამათა მათ ჩუენთა ეგჳპტეს შინა და შეგესმა ღაღადებასა მათსა ზედა ზღუასა მას მეწამულსა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ჰყავ მათ თანა სასწაული ეგჳპტეს ფარაოს ზედა ყოველთა მონათა მისთა და ყოველსა ერსა მის ქუეყანისასა და გულისხმა-ყავ; ვითარმედ განლაღნა იგი ერსა შენსა ზედა და განადიდეს სახელი შენი მოდღენდელად დღემდე
მათსა	მცხ.ეზრ2	და ზღუაჲ იგი მეწამული განაპე წინაშე მათსა და განვლეს შორის ზღუასა, ვითარცა ჴმელსა და მტერნი და მდევარნი მათნი დაანთქენ უფსკრულთა შინა, ვითარცა ლოდი წყალთა შინა მრავალთა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და სუეტითა ღრუბლისათა უძღოდა მათ დღისი და ღამე სუეტითა ცეცხლისათა, რამეთუ განათლებდა გზათა მათთა, რომელსაც ვიდოდეს.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მთასა მას სინასა გარდამოჴედ და ეტყოდე მათ ზეცით და მოსცენ მათ განკითხვანი სიმართლისა შენისანი და შჯული ჭეშმარიტი და ბრძანებანი და მცნებანი კეთილნი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და შაბათნი შენნი წმიდანი ამცნობენ მათ, და მცნებანი და ბრძანებანი და სჯული მოეც მათ ჴელითა მოსესითა, მონისა შენისათა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და პური ზეცით გარდამო მოეც მათ საზრდელად და წყალი გარდამოუდინე კლდისა მისგან და ასუ მათ და არქუ მათ შესლვად და დამკჳდრებად ქუეყანასა მას, რომლისათჳს აღიღე ჴელი შენი მიცემად.
იგი	მცხ.რომ	რაჲთა სიმართლე იგი შჯულისაჲ აღესრულოს ჩუენ შორის, რომელნი არა ჴორციელად ვიქცევით, არამედ სულიერად.
იგი	მცხ.ეზრ2	შენ მრავლითა წყალობითა და მოწყალებითა შენითა არა დაუტევენ, არცა განაბნიენ იგინი უდაბნოსა მას შინა და სუეტი იგი ღრუბლისა არა განაშორე მათგან, რომელი-იგი უძღოდა მათ დღისი და სუეტი იგი ცეცხლისა, რომელ განანათლებდა მათ ღამე გზითა მათითა, რომელთა ვიდოდეს.
მათ	მცხ.ეზრ2	და არა მოიჴსენეს საკჳრველებანი შენნი, რომელ ჰყვენ შენ მათ თანა, არამედ განიფიცხნეს ქედნი მათნი და ზურგნი მათნი გარეშეგაქციეს და ინებეს მოქცევად და მონებად მუნვე ეგჳპტესა შინა, არამედ შენ, უფალო ღმერთო ჩუენო, სახიერ ხარ და სულგრძელ და დიდად მოწყალე. ქველისმოქმედ და არა სრულიად განიშორენ იგინი
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ სიკუდილ არს, ხოლო ზრახვაჲ იგი სულისაჲ ცხორება არს და მშჳდობა.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ ზრახვაჲ იგი ჴორცთაჲ მტერობა არს ღმრთისა; რამეთუ შჯულსა მას ღმრთისასა ვერ დაემორჩილების და ვერცა ძალ-უც.
მის	მცხ.რომ	უკუეთუ სული იგი აღმადგინებელისა იესუჲსი მკუდრეთით მკჳდრ არს თქუენ შორის, რომელმან-იგი აღადგინა ქრისტე მკუდრეთით, განაცხოველნეს მოკუდავნიცა ეგე ჴორცნი თქუენნი დამკჳდრებულისა მის მიერ თქუენ შორის სულისა მისისა.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ არა მიგიღებიეს სული იგი მონებისაჲ, რაჲთამცა კუალად გეშინოდა, არამედ მიგიღებიეს სული იგი შვილებისაჲ, რომლითა ვღაღადებთ: აბბა, მამაო!
მის	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ შვილ, მკჳდრცა, მკჳდრ ღმრთისა თანა და თანა-მკჳდრ ქრისტესა. უკუეთუ მის თანა ვივნოთ, მის თანაცა ვიდიდნეთ.
მის	მცხ.რომ	რამეთუ მე ესრე მგონიეს, ვითარმედ ვერ ღირს არიან ვნებანი იგი ამის ჟამისანი მერმისა მის თანა დიდებისა, რომელ გამოჩინებად არს ჩუენდა მომართ.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ იჭჳ იგი დაბადებისაჲ გამოჩინებასა მას შვილთა ღმრთისათა მოელის,
მის	მცხ.რომ	რამეთუ ამაოებასა დაემორჩილა დაბადებული არა ნებსით, არამედ მის მიერ, რომელმან-იგი დაამორჩილა, სასოებით.
იგიცა	მცხ.რომ	რამეთუ თჳთ იგიცა დაბადებული გან-ვე-თავისუფლდეს მონებისაგან ხრწნილებისა აზნაურებასა მას დიდებისა შვილთა ღმრთისათა.
მას	მცხ.რომ	არა ხოლო თუ იგი, არამედ თჳთ ჩუენცა, რომელთა- ესე პირველი ნაყოფი სულისაჲ გუაქუს, თჳთ ჩუენცა თავთა შინა ჩუენთა ვკუნესით და შვილებასა მას მოველით, გამოჴსნასა მას ჴორცთა ჩუენთასა,
იგი	მცხ.რომ	ეგრეთვე და სულიცა იგი თანა-შეეწევის უძლურებათა ჩუენთა, რამეთუ რაჲმცა იგი ვილოცეთ, ვითარ-იგი ჯერ-არს, არა ვიცით; არამედ თჳთ იგი სული მეოხ არს ჩუენთჳს სულ-თქუმითა მით უსიტყუელითა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო რომელი-იგი გამომეძიებელ არს გულთაჲ, იცის, თუ რაჲ არს ზრახვაჲ იგი სულისაჲ, რამეთუ ღმრთისა მიმართ მეოხ არს წმიდათათჳს.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ რომელნი-იგი წინაწარ იცნნა, წინაწარცა განაჩინნა თანა-მსგავსად ხატისა მის ძისა თჳსისა, რაჲთა იყოს იგი პირმშო მრავალთა შორის ძმათა;
იგინიცა	მცხ.რომ	ხოლო რომელნი-იგი წინაწარ განაჩინნა, მათცა უწოდა; და რომელთა-იგი უწოდა, იგინიცა განამართლნა; და რომელნი-იგი განამართლნა, იგინიცა ადიდნა.
მითურთ	მცხ.რომ	რომელმან-იგი ძესაცა თჳსსა არა ჰრიდა, არამედ ჩუენ ყოველთათჳს მისცა იგი, ვითარ უკუე არა მითურთ ყოველივე მოგუანიჭოს ჩუენ?
მათ	მცხ.რომ	ვინ არს მაბრალობელ რჩეულთა მათ ღმრთისათა? ღმერთი არს განმამართლებელ.
მას	მცხ.რომ	ვინ განმაშორნეს ჩუენ სიყუარულსა მას ქრისტესსა: ჭირმან ანუ იწროებამან, დევნამან ანუ სიყმილმან, შიშლოებამან ანუ ურვამან ანუ მახვილმან? ვითარცა წერილ არს:
მას	მცხ.ლუკა	იოანნა, ცოლი ქოზაჲსი, ეზოჲს-მოძღურისა ჰეროდესი, და სუსანა და სხუანი მრავანი, რომელნი ჰმსახურებდეს მას ნაყოფთაგან მათთა.
მით	მცხ.აბაკ	მით, რამეთუ, აჰა, აღვადგენ მე ქალდეველთა, ნათესავსა მწარესა და კისკასსა, მავალსა სიბრტყეთა ზედა ქუეყანისათა, დამკჳდრებად დასაკარვებელთა არამისთა
მის	მცხ.რომ	არამედ ამას ყოველსა ზედა ვსძლევთ ჩუენ მის მიერ, რომელმანცა-იგი შემიყუარნა ჩუენ,
მათ	მცხ.აბაკ	აღსასრული უღონოთა ზედა მოიწიოს, წინააღმდგომთა წინაშე პირთა მათ და შეკრიბოს ნატყუენავი, ვითარცა ქჳშაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და რომელიმე დავარდა შორის ეკალთა; და აღმოსცენდეს ეკალნი და შეაშთვეს იგი.
მათდა	მცხ.აბაკ	რამეთუ ანაზდა აღდგენ მკბენელნი მისნი და განიფრთხონ მძმაცუავთა შენთა და იყო დასატაცებელ მათდა.
იგი	მცხ.რომ	ესე იგი არს, არა თუ შვილნი ჴორცთანი ესენი არიან შვილ ღმრთის, არამედ შვილნი იგი აღთქუმისანი შერაცხილ არიან ნათესავად.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ არღასადა შობილ იყვნეს, არცა ექმნა რაჲ კეთილი გინა ბოროტი, - რაჲთა რჩევით წინა-განმზადებაჲ იგი ღმრთისაჲ ეგოს.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: თქუენდა მოცემულ არს ცნობად საიდუმლოჲ სასუფეველისა ღმრთისაჲ, ხოლო სხუათა – იგავით, რაჲთა ხედვიდენ და ვერ იხილონ და ესმოდის და ვერ გულისჴმა-ყონ.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგავი იგი ესე არს: თესლი იგი არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.რომ	არა საქმეთაგან, არამედ მისგან, რომელმან-იგი უწოდა, - რამეთუ ჰრქუა მას, ვითარმედ: უხუცესმან ჰმონოს უმრწემესსა მას.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო გზასა ზედა იგინი არიან, რომელთა ესმის, მერმე მოვიდის ეშმაკი და მოუღის სიტყუაჲ იგი გულისაგან მათისა, რაჲთა არა ჰრწმენეს და ცხოვნდენ.
მისვე	მცხ.რომ	ანუ არა ჴელ-ეწიფებისა მეკეცესა მას თიჴისა მის მისვე შეზელილისაგან შესაქმედ რომელიმე პატიოსნად ჭურჭლად და რომელიმე უპატიოდ?
მათ	მცხ.რომ	უკუეთუმცა უნდა ღმერთსა ჩუენებად რისხვაჲ თჳსი და უწყებად ძალი თჳსი, რომელი დაუთმენიეს მრავლითა სულგრძელებითა ჭურთა მათ ზედა რისხვისათა, განმზადებულთა წარსაწყმედელად,
მათ	მცხ.რომ	და რაჲთა აჩუენოს სიმდიდრე იგი დიდებისა მისისაჲ ჭურთა მათ ზედა წყალობისათა, რომელნი-იგი წინაწარ განჰმზადნა სადიდებელად,
მათ	მცხ.რომ	და იყოს ადგილსა მას, სადა-იგი ერქუა მათ: არა ერი ჩემი თქუენ, მუნ იწოდნენ ძედ ღმრთისა ცხოველისა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო ესაია ღაღადებს ისრაჱლისათჳს: დაღათუ იყოს რიცხჳ იგი ძეთა ისრაჱლისათაჲ, ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსაჲ, ნეშტი ოდენ ცხონდეს;
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელი-იგი კლდესა ზედა, – რომელთა-იგი რაჟამს ისმინიან, სიხარულით შეიწყნარიან სიტყუაჲ იგი, და ამათ ძირი არა უბნ, რომელთა-იგი ჟამ ერთ ჰრწამნ და ჟამსა განსაცდელისასა განდგიან.
მას	მცხ.რომ	ხოლო ისრაჱლი სდევდა შჯულსა მას სიმართლისასა და შჯულსა მას სიმართლისასა ვერ მისწუდა.
იგი	მცხ.რომ	ვითარცა წერილ არს: აჰა ესერა დავსდებ სიონს შინა ლოდსა შებრკოლებისასა და კლდესა საცთურებისასა; და ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს იგი, არასადა ჰრცხუენეს.
მას	მცხ.ლუკა	იხილეთ უკუე, ვითარ-ეგე ისმენთ: რომელსა აქუნდეს, მიეცეს მას, და რომელსა არა აქუნდეს და რომელღა-იგი ჰგონიეს, ვითარმედ აქუს, მო-ვე-ეღოს მას.
მას	მცხ.ლუკა	უთხრეს მას და ეტყოდეს: დედაჲ შენი და ძმანი შენნი გარე დგანან და ხილვაჲ შენი ჰნებავს.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ერთსა შინა დღესა თავადი შევიდა ნავსა, და მოწაფენი მისნი მის თანა, და ჰრქუა მათ: განვიდეთ წიაღკერძო ტბასა მას; და აღვიდეს.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: დედაჲ ჩემი და ძმანი ჩემნი ესე არიან, რომელთა სიტყუაჲ ღმრთისაჲ ისმინონ და ყონ იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	და მი-რაჲ-ვიდოდეს იგინი ნავითა, მიეძინა. და გარდამოჴდა არმური ქარისაჲ ტბასა მას ზედა, და აღივსებოდა ნავი იგი, და იურვოდეს.
მას	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მეფემან ესთერს მეორესაცა დღესა მის სუმისასა: რაჲ არს, ესთერ დედოფალო, ურვა შენი? ანუ რაჲ არს თხოვა შენი? ანუ რასათჳს არს ვედრება შენი? და გეყოს შენ ვიდრე ზოგადმდე სამეფოსა ჩემისა. ხოლო ესთერ ღვაწლსა შინა იყო და ვერ იკადრებდა თხრობად, რამეთუ მოსაჯული მისი წინაშე თუალთა მისთა იყო. და ღმერთმან მისცა მას კადნიერება ვედრებით, რომელი-იგი ხადოდა მას
მათ	მცხ.ესთ	და თქუა ესთერ: კაცმან მტერმან ამან, მეგობარმან შენმან, მტყუარმან და უკეთურმან მაგან. ხოლო ამან შეძრწუნებულ იყო სიტყუათა მათ ზედა მეფისა და დედოფლისათა. და გული განუწყრა მეფესა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მერმე იქმნეს თავისა მათისა ჴბო იგი გამობერვით და თქუეს: ესე არიან ღმერთნი, რომელთა გამოგჳყვანნეს ჩუენ ქუეყანით ეგჳპტით. და ყვეს დიდ-დიდი რისხვა.
მისავე	მცხ.ესთ	და მოაბეს ამან მასვე ძელსა, რომელიცა მზა-ეყო მარდოქესთჳს. და მიაქცია ღმერთმან ზრახვა მისი მისავე და სახლსა ზედა მისსა. და წარიჴადა მეფემან ბეჭედი თჳსი ჴელისაგან მისისა და დაბეჭდეს ყოველსა საცხორებელსა ამანისასა. და მაშინ დასცხრა მეფე გულისწყრომისა მისისაგან
იგი	მცხ.ეზრ2	და სული შენი სახიერი, წმიდაჲ მიეც მათ, რათამცა გულისხმა-ყვეს სჯული შენი და მანანა იგი არა განაშორე პირისაგან მათისა და ასუ მათ წყალი წყურიელისა კლდისაგან.
მას	მცხ.ეზრ2	და ორმეოც წელ ავლინენ იგინი უდაბნოსა მას ზედა. სამოსელი მათი არა დაძველდა და ჴმალი მათი არა განკფდა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და დასცენ წინაშე მათსა მეფენი და ერნი და განიყუნეს ქუეყანა იგი მათი სამკჳდრებელად - ქუეყანა იგი სეონ მეფისა ესებონელთასა და ქუეყანა ოგ მეფისა ბასანისა.
მას	მცხ.ეზრ2	ძენი მათნი გახამრავლენ, ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი და მოიყვანენ იგინი ქუეყანასა მას, რომელი-იგი აღუთქუ მამათა მათთა და დაიმკჳდრეს ესე.
მათ	მცხ.ეზრ2	და შემუსრენ მათ წინაშე მკჳდრნი იგი ქუეყანისა მის ქანანელთასა და მიეც იგინი ჴელთა მათთა და მეფენი მათნი და ერნი მის ქუეყანისანი და ყვეს მათ, რა-იგი უნდა მსგავსად ნებისა მათისა და კადნიერებისა თჳსისა.
მათ	მცხ.ესთ	მას დღესა შინა მიანიჭა ასვირეოს მეფემან ესთერს, რაოდენი მიენიჭა ამანისთჳს, და ყოველი მონაგები ამანისი. და ჰრქუა მეფემან ესთერს და მარდოქეს: რომელმან განმარინე მე ჴელთაგან მათ საჭურისთასა, და მისი ეზრახა წარწყმედა და არა იცოდა, რამეთუ მამა ჩემი არს. და მოუწოდა მარდოქეს მეფემან, რამეთუ უთხრა ესთერ მეფესა, ვითარმედ თჳსი მისი არს
იგი	მცხ.ესთ	და მოიღო ბეჭედი მეფემან იგი, რომელი მიეღო ამანს, და მისცა იგი მარდოქეს. და დაადგინა ესთერ მარდოქე ყოველსა ზედა ხვასტაგსა ამანისასა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და განეშორნეს და განგეყუნეს შენგან და უკუნდგეს სჯულისა შენისაგან და წინასწარმეტყუელნი შენნი მოსწყჳდნეს, რომელნი უქადაგებდეს მათ მოქცევად შენდა მიმართ, და ყვეს გულისწყრომა დიდი შენ წინაშე.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო მეფემან მოიყვანა მარდოქე. და დაადგინა ყოველსა ეზოსა თჳსსა. ხოლო ესთერ და მარდოქე ეტყოდეს მეფესა და შეუვრდეს ფერჴთა. და ევედრებოდეს, რათა მოისპოს ბოროტი იგი ამანისი და რაოდენი-იგი უყო ჰურიათა.
იგი	მცხ.ესთ	და განირთხა მეფემან კვერთხი იგი და ოქროჲსა ქედსა ზედა ესთერისასა. და აღდგა ესთერ და წარდგა წინაშე მეფისა და ითხოა მისგან.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და მისცენ იგინი ჴელთა მაჭირვებელთა მათთასა და აჭირვებდეს მათ დიდ-დიდად და მაშინ ღაღად-ყვეს შენდა მიმართ ჟამსა მას ჭირისა მათისასა და შენ ზეცით გესმა მათი და მრავლითა მოწყალებითა და წყალობითა შენითა იჴსნენ იგინი და გამოიყვანენ იგინი ჴელთაგან მდევართა მათთასა
იგი	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მეფემან ესთერს: უკუეთუ ყოველივე მონაგები ამანისა მიგანიჭე თქუენ და იგი აღვაბი ძელსა, რამეთუ ჴელნი მისნი განყვნა ჰურიათა ზედა (რაღასა ეძიებთ?)
მას	მცხ.ესა	და იყოს სოფელი იუდეანთა მეგჳპტელთათჳს საშიშად; ყოველმან, რომელმანცა მათგანმან სახელ-სდვას, შეშინდენ განზრახვისათჳს, რომელი უფალსა ღმერთსა საბაოთს განუზრახავს მას ზედა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა იყოს მესამედი ისრაილისა მეგჳპტელთა შორის და ასსურასტანელთა შორის კურთხეულ ქვეყანასა შინა,
მათ	მცხ.ესთ	და მოუწოდეს მწიგნობარსა პირველსა მას თთვესა ნისანსა, რომელ არს ვარდობისა, ოცდასამსა მის თთჳსასა და მიუწერეს ჰურიათა, რაოდენი უბრძანა მეფემან მნეთა და მთავართა სოფლებისათა ჰინდოეთითგან ვიდრე ეთიოპამდე, ასოცდაშვიდთა მათ სამთავროთა სოფლად და სოფლად მათისაებრ ენად-ენადისა
იგი	მცხ.ესთ	და დაიწერა ბრძანებითა მეფისათა და დაბეჭდეს ბეჭდითა მისითა და მიუძღვანეს წიგნები იგი მალემსრბოლთაგან, რამეთუ იდგნენ ჰურიანი მტკიცედ და უბიწოდ
მათ	მცხ.ესთ	ყოფად სჯულითა მათითა. და შეეწიენით მათ და იჴმიენით წინა-აღმდგომნი მათნი და მბრძოლნი, ვითარცა მათ უნდეს, ერთსა შინა დღესა ყოველსა სამეფოსა ასვირეოს მეფისასა.
მათ	მცხ.ესთ	და ესე წიგნები მიმოედევინ თუალთა აღხილულად წინაშე ყოველთა ადგილთა სამეფოთა. და განმზადებულ იყუნედ ყოველნი ჰურიანი ამის დღისა ბრძოლისად მათდა, რომელნი-იგი წინააღუდგეს მათ ბრძოლად.
მათ	მცხ.ესა	ხოლო მათ ყვეს შუება და მხიარულება და მკლველთა ზუარაკებთასა და დამწყუედელთა ცხოვართასა, რაჲთა ჭამონ ჴორცი და სუან ღჳნო მეტყუელთა: ვჭამოთ და ვსუათ, რამეთუ ხვალე მოვკუდებით.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო აღმჴედრებულნი იგი განვიდეს მსწრაფლ მეფისა ბრძანებასა აღსრულებად. და მარდოქე გამოვიდა სამეუფოთა შემოსილი სამოსლითა ძოწეულითა და გვირგვინი ოქროსი თავსა მისსა. ვითარცა იხილეს იგი რომელნი იყვნეს შუშანს შინა, განიხარეს ჰურიათა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოვიდეს და განაღჳძეს და ეტყოდეს: მოძღუარ, მოძღუარ, წარვწყმდებით. ხოლო თავადი აღდგა და შეჰრისხნა ქარსა მას და ღელვასა წყალთასა; და დასცხრეს, და იყო დაყუდებაჲ დიდი.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: სადა არს სარწმუნოებაჲ თქუენი? ხოლო მათ შეეშინა და დაუკჳრდა და იტყოდეს ურთიერთას: ვინ-მე არს ესე, რამეთუ ქართაცა უბრძანებს და წყალთა, და ერჩიან მას?
მას	მცხ.ლუკა	და განვიდეს სოფელსა მას გადარინელთასა, რომელ არს წიაღკერძო გალილეასა.
იგინი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა განვიდეს იგინი ქუეყანად, მო-ვინმე-ეგებვოდა კაცი ქალაქისასა, რომლისა თანა იყვნეს ეშმაკნი; და მრავალ ჟამ სამოსელი არა შეემოსა და სახლსა შინა არა იყოფოდა, არამედ საფლავებსა.
მან	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იხილა მან იესუ, ღაღატ-ყო და შეუვრდა ფერჴთა მისთა და ჴმითა დიდითა იტყოდა: რაჲ ძეს ჩემი და შენი, იესუ, ძეო ღმრთისა მაღლისაო? გევედრები, ნუ მტანჯავ მე.
მისა	მცხ.ლუკა	ჰკითხა მას იესუ: რაჲ არს სახელი შენი? ხოლო მან ჰრქუა: ლეგეონ, რამეთუ ეშმაკნი მრავალნი შესრულ იყვნეს მისა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ევედრებოდეს მას, რაჲთა არა უბრძანოს მათ უფსკრულთა შთასლვაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო მუნ კოლტი ღორთაჲ მრავალი, მძოვარი მთასა ზედა; და ევედრებოდეს მას, რაჲთა უბრძანოს მათ ღორებსა მას შესლვაჲ. და თავადმან უბრძანა მათ.
იგი	მცხ.ლუკა	და გამოვიდეს ეშმაკნი იგი კაცისა მისგან და შევიდეს ღორთა მათ. და მიიმართა ყოველმან კოლტმან კბოდესა მას ტბად და დაიშთვნეს.
მათ	მცხ.ეზრ2	და რაჟამს განისუენეს, მერმე ყვესვე შენ წინაშე უკეთურება, მისცენ იგინი ჴელთა მტერთა მათთასა, და ძჳრსა შეაჩუენებდეს მათ და მერმეცა ღაღადებდეს და შენ ზეცით გესმა მათი და იჴსნენ იგინი მრავლითა წყალობითა შენითა.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და შენ მრავლითა მოწყალებითა და წყალობითა შენითა არა დასთხიენ იგინი სრულიად და არა განიშორენ და არცა განიყენენ იგინი შენგან, და შენ ძლიერ ხარ, მოწყალე, სულგრძელ და მრავალმოწყალე.
მათ	მცხ.რომ	ვეწამები მათ, რამეთუ შური საღმრთოჲ აქუს, არამედ არა მეცნიერებით.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ უმეცარ იყვნეს იგინი სიმართლისა მისგან ღმრთისა და თჳსსა მას სიმართლესა ეძიებდეს დამტკიცებად და სიმართლესა ღმრთისასა არა დაემორჩილნეს,
მას	მცხ.რომ	რამეთუ მოსე დასწერს სიმართლესა მას შჯულისაგანსა, ვითარმედ: რომელმან ქმნეს იგი კაცმან, ცხონდეს მას შინა.
იგი	მცხ.რომ	ანუ: ვინ შთავიდეს უფსკრულად? ესე იგი არს, ქრისტესი მკუდრეთით აღმოყვანებაჲ.
იგი	მცხ.რომ	არამედ რასა იტყჳს: მახლობელ შენდა არს სიტყუაჲ ეგე პირსა შენსა და გულსა შენსა, ესე იგი არს სიტყუაჲ სარწმუნოებისაჲ, რომელსა ვქადაგებთ,
იგი	მცხ.რომ	ვითარმედ აღ-თუ-იარო პირითა შენითა უფალი იესუ, და გრწმენეს გულითა შენითა, რამეთუ ღმერთმან აღადგინა იგი მკუდრეთით, სცხონდე.
მისა	მცხ.რომ	რამეთუ იტყჳს წიგნი: ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს მისა მიმართ, არასადა ჰრცხუენეს.
მას	მცხ.ეზრ2	და სახიერება შენი და კეთილნი იგი შენნი მრავალნი, რომელ მოგუცენ ჩუენ, და ქუეყანა ესე ფართო და ვრცელი და პოხილი, რომელ მომეც ჩუენ, ვერ ვაგეთ ჩუენ შენდა მონებად მას ზედა, არამედ გარემოვაქციეთ გული ჩუენი სჯულისაგან შენისა, და მიგუცენ ჩუენ ტყუეობასა ცოდვათა ჩუენთათჳს
მათ	მცხ.რომ	ანუ ვითარ-მე ქადაგებდენ, არა თუ წარივლინნენ? ვითარცა წერილ არს: ვითარ შუენიერ არიან ფერჴნი მახარებელთა მათ მშჳდობია!
მას	მცხ.რომ	არამედ ვიტყჳ: ნუუკუე ისრაჱლმან არა ცნაა? პირველად მოსე იტყჳს: მე გაშურვო თქუენ არა ნათესავსა მას ზედა და ნათესავითა მით უგულისჴმოჲთა განგარისხნე თქუენ.
მათ	მცხ.ეზრ2	აწ დღეს უცხონი მეფენი უფლებენ ჩუენ ზედა და შესჭამენ ამას ცოდვათა ჩუენთათჳს და შევრდომილ ვართ მონებასა დიდსა და გვიმსახურებენ ჩუენ და პირუტყუთა ჩუენთა, და უხარკობთ მათ მონებით, ვითარცა მათ ჰნებავნ, და ვართ ჩუენ იწროებასა შინა და ჭირსა შინა დიდსა დღეს ცოდვათა ჩუენთათჳს
მათ	მცხ.რომ	ხოლო ესაია იკადრებს და იტყჳს: ვეპოვე მათ, რომელნი მე არა მეძიებდეს, და განვეცხადე მათ, რომელნი მე არა მიკითხვიდეს.
მათ	მცხ.ლუკა	ვითარცა იხილეს მწყემსთა მათ საქმე ესე, ივლტოდეს და შევიდეს და უთხრეს ქალაქსა და დაბნებსა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იყო ზედაწერილიცა, რომელი დაწერილ იყო მას ზედა წიგნითა ბერძულითა და ჰრომაელებრითა და ებრაელებრითა, ვითარმედ: ესე არს იესუ, მეუფე ჰურიათაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და გამოვიდეს ხილვად, რომელი-იგი იქმნა, და მოვიდეს იესუჲსა და იხილეს კაცი იგი მჯდომარე, რომლისაგან ეშმაკნი იგი განსრულ იყვნეს, შემოსილი და გონიერი, ფერჴთა თანა იესუჲსთა, და შეეშინა.
მათგან	მცხ.ლუკა	და ევედრებოდეს მას ყოველი იგი სიმრავლე გარემო სოფლებისაჲ მის გადარინელთაჲსაჲ, რაჲთა წარვიდეს მათგან, რამეთუ შიშითა დიდითა შეპყრობილ იყვნეს. ხოლო თავადი შევიდა ნავსა და მიიქცა მუნვე.
მის	მცხ.ლუკა	ევედრებოდა მას კაცი იგი, რომლისაგან ეშმაკნი განსრულ იყვნეს, რაჲთა იყოს მის თანა. ხოლო თავადმან განუტევა იგი და ჰრქუა:
მას	მცხ.ლუკა	მიიქეც სახიდ შენდა და მიუთხარ, რაოდენი გიყო შენ ღმერთმან. და წარვიდა ყოველსა მას ქალაქებსა და ქადაგებდა, რაჲ-იგი ყო მისთჳს იესუ.
მან	მცხ.ლუკა	და იყო მიქცევასა მას იესუჲსსა მუნვე შეიწყნარა იგი ერმან მან, რამეთუ ყოველნივე მოელოდეს მას.
მას	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა მოვიდა კაცი, და სახელი მისი იაიროს, და ესე მთავარი იყო შესაკრებელისაჲ; და დავარდა ფერჴთა თანა იესუჲსთა და ევედრებოდა მას, რაჲთა შევიდეს სახლსა მისსა.
მისა	მცხ.ლუკა	რამეთუ ასული მარტოჲ ესუა მას, რომელი იყო ათორმეტის წლის, და იგი მოკუდებოდა. და მისლვასა მას მისსა ერი იგი შეკრბებოდა მისა.
მას	მცხ.ლუკა	და იხილა რაჲ დედაკაცმან მან, რამეთუ არა დაეფარა, მოვიდა ძრწოლით და შეუვრდა მას და, რომლისა ბრალისათჳს შეახო, უთხრა წინაშე ყოვლისა ერისა, და ვითარ-იგი მეყსეულად განიკურნა.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ ექმენ ყოველსა ქალაქსა მდაბალსა შემწე და შეურვებულთა ნაკლულევანებისათჳს საფარველ. კაცთაგან უკეთურთა იჴსნი მათ,
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: ნუ გეშინინ, ასულო, სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ, ვიდოდე მშჳდობით!
იგი	მცხ.იუდა	და რომელთამე იჴსნიდით შიშითა და ვითარცა ცეცხლისაგან გამოიტაცებდით. გძულდინ ჴორცთაგანცა შეგინებული იგი სამოსელი.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარ-იგი ეტყოდა ოდენ, მო-ვინმე-ვიდა შესაკრებელისა მთავრისა მის და ჰრქუა მას, ვითარმედ: ასული შენი მოკუდა, ნუ დააშრობ მოძღუარსა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუს ვითარცა ესმა, ჰრქუა მას: ნუ გეშინინ, გარნა გრწმენინ, და ცხოვნდეს იგი.
მის	მცხ.ლუკა	და ვითარცა მოვიდა იესუ სახლსა მას, არავინ უტევა შესლვად მის თანა, გარნა პეტრე და იაკობ და იოვანე და მამაჲ და დედაჲ მის ყრმისაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	სტიროდეს მას ყოველნი და ეტყებდეს. ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ნუ სტირთ, რამეთუ ყრმაჲ ეგე არა მომკუდარ არს, არამედ სძინავს.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი ჰბასრობდეს მას, უწყოდეს, რამეთუ მომკუდარ იყო.
მის	მცხ.ლუკა	და თავადმან გამოასხა ყოველი და უპყრა ჴელი ყრმისაჲ მის და ჴმა-უყო: ყრმაო, აღდეგ!
მათ	მცხ.ლუკა	და განუკჳრდებოდა მამა-დედათა მისთა. ხოლო თავადმან ამცნო მათ, რაჲთა არავის უთხრან საქმე იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მოუწოდა იესუ ათორმეტთა მათ მოწაფეთა თჳსთა და მისცა მათ ძალი და ჴელმწიფებაჲ ყოველთა ზედა ეშმაკთა და სენთა განკურნებაჲ.
იგინი	მცხ.ლუკა	და წარავლინნა იგინი ქადაგებად სასუფეველსა ღმრთისასა და განკურნებად უძლურთა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: ნურარაჲ გაქუნ გზასა ზედა, ნუცა კუერთხი, ნუცა ვაშკარანი, ნუცა პური, ნუცა ვეცხლი, ნუცა ორი სამოსელი გაქუნ.
მათა	მცხ.ლუკა	და რაოდენთა არა შეგიწყნარნენ თქუენ, გამო-რაჲ-ხჳდოდით მიერ ქალაქით, მტუერი ფერჴთა თქუენთაგან განიყარეთ საწამებელად მათა.
მას	მცხ.ლუკა	და გამო-რაჲ-ვიდეს, მიმოვიდოდეს დაბნებსა მას და ახარებდეს და განჰკურნებდეს სნეულთა ყოველთა ადგილთა.
მის	მცხ.ლუკა	ესმნეს ჰეროდეს მეოთხედ მთავარსა ყოველნი იგი საქმენი, რომელნი მის მიერ იქმნებოდეს, და განიზრახვიდა, რამეთუ იტყოდეს ვინმე, ვითარმედ: იოვანე ნათლის-მცემელი აღდგომილ არს მკუდრეთით.
იგინი	მცხ.ლუკა	და მოიქცეს მოციქულნი და უთხრეს იესუს, რაოდენი ქმნეს. და წარიყვანნა იგინი და განეშორა თჳსაგან ადგილსა უდაბნოსა ქალაქისასა, რომელსა ჰრქჳან ბეთსაიდაჲ.
მას	მცხ.ესთ	მეათერთმეტესა თთვესა, ათსამეტსა ადარისასა, რომელ არს იგრიკა, მიიწია წიგნები იგი მიწერილი მეფისაგან: მას დღესა შინა წარწყმდენ მტერნი ჰურიათანი.
მათდა	მცხ.ესთ	და ყოვლისა ქალაქებისაგან და სოფლებისაგან შეკრბენ ყოველნი ჰურიანი შურის-ძიებად მტერთა მათ თჳსთა და წინააღდგომად. და არავის ძალ-ედვა დაყენებად მათდა ამისთჳს, რამეთუ ეშინოდათ ყოველთა ერთა ჰურიათა სიმრავლისაგან.
მისგან	მცხ.ესთ	ამისთჳსცა ყოველნი მსაჯულნი და სპასპეტნი და მთავარნი სათნოეყვნეს ჰურიათა, რამეთუ იცოდენ დიდებაჲ მარდოქესი, ეშინოდათ მისგან, რამეთუ მეფისა პალატისა მთავარი იყო და პატივსა უყოფდეს მისთჳს.
მას	მცხ.ესთ	და იავარ-ყვეს ყოველი ნაყოფი მათი მას დღესა შინა. მიეცა რიცხჳ მეფესა წარწყმედისა მათისა შუშანს ქალაქსა შინა.
იგი	მცხ.ესთ	და ჰრქუა ესთერ მეფესა: მიეცნედ ჰურიათა გუამნი იგი ძეთა ამანისათა, რათა დამოჰკიდონ ძელსა ვიდრე მზისდასლვადმდე მსგავსად სჯულისა მათისა.
იგი	მცხ.ესთ	და უბრძანა ეგრე ყოფად მეფემან. და მისცნეს გვამნი იგი და დამოჰკიდეს ბჭეთა ზედა შუშანისა მზისა დასლვადმდე.
მათ	მცხ.ესთ	სხვათა მათ ებრაელთა, რომელნი იყვნეს სამეფოსა მისსა ქუეშე. თავთა თჳსთა შეეწეოდეს და მოსრნეს მტერნი მათნი შვიდი ათასი კაცი და ასი.
მას	მცხ.ესთ	და უძღუნობდენ ძღუენსა კაცად-კაცადი მოყუასსა თჳსსა, რომელნი იყვნეს დაბნებსა, და რომელნი მკჳდრ იყვნეს დედაქალაქსა, და სადა ვინ დაკლებულ იყვნეს, და ჰყოფდესვე მას დღესასწაულად ვიდრე დღეინდელად დღედმდე და მიმდემ.
მას	მცხ.იოან	და შემდგომად მიღებისა იუდაჲსა პურისა მის შევიდა მისა ეშმაკი. და ჰრქუა მას იესუ: რომელი გეგულების საქმედ, ყავ ადრე.
იგი	მცხ.ესთ	ვითარ-იგი შევიდა მეფისა გამოთხოვად მარდოქესა, რათა აღაბას ძელსა და რაოდენს ჴელი შეჰყო ჰურიათა ზედა მოწევნად ბოროტისა, და ვითარ-იგი მიაქცია ღმერთმან მის ზედავე. და დამოჰკიდეს ძელსა იგი და შვილნი მისნი.
მათთჳს	მცხ.ესთ	ამისთჳს ეწოდა დღეთა ამათ ფრურენ წელთათჳს, რამეთუ სიტყჳთა მათითა ნაწილთა ფრურე ჰრქვიან, სიტყუათა მათთჳს ამის წიგნისათა, რაოდენი ევნო ამისგან, და რაოდენი შეემთხვია მათ.
მათ	მცხ.ესთ	და ვითარ-იგი მოელოდეს ჰურიანი მოსრვასა მათ ზედა ნათესავისა მათისასა გამოსრულისა მის ბრძანებისა მათისათჳს. ამის გამო იყვნენ მათა.
მისსა	მცხ.ესთ	დღენი ესე დღესასწაული თთვესა ადარისა, თოთხმეტსა მისვე თთჳსასა, კრებითა და სიხარულითა და მხიარულებითა ღმრთისაჲთა თესლითი თესლად ერსა შორის მისსა ისრაჱლისასა ჴსენებულად. საუკუნოდ აღესრულებოდენ თესლითი თესლამდე ქალაქსა შინა, სოფლებსა და დაბნებსა, და იმარხონ ყოველთა ჟამთა და ჴსენება მათი არა მოაკლდეს ნათესავისაგან მათის
იგი	მცხ.ესთ	დაწერილი იგი წარსცეს ყოველთა ჰურიათა ასოცდაშჳდთა სოფელთა ასჳრეოს მეფისათა, რამეთუ მშჳდობა არს.
იგი	მცხ.ესთ	და ესე დღე იპყრეს დღესასწაულად - დღედ მხიარულებისა. მარდოქე და ესთერ დედოფალმან დაამტკიცეს თავისა თჳსისა, რათა ყოველთა ჰურიათა იმარხონ დღე იგი სრულიად მარხვით და ღაღადებით, რომელ არს ფრურე აღწერილი.
მას	მცხ.ესთ	და ყოველივე აღწერილ არიან წიგნსა მას შინა, რომელ არს ესთერისა.
მის	მცხ.რომ	არამედ რასა ეტყჳს მას ბრძანებაჲ იგი სიტყჳსაჲ მის? დამიტევებიეს თავისა ჩემისა შჳდ ათასი მამაკაცი, რომელთა არა მოუდრეკიან მუჴლნი მათნი ბაალისა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ მადლით, არღარა საქმეთაგან; უკუეთუ არა, მადლი იგი არღარა შეირაცხების მადლად; უკუეთუ კულა საქმეთაგან, არღარა არს მადლი, ვინაჲთგან საქმე იგი არღარა არს საქმე.
იგი	მცხ.რომ	აწ უკუე რაჲ? რომელსა ეძიებს ისრაჱლი, ამას ვერ მიემთხჳა; ხოლო რჩეული იგი მიემთხჳა, და სხუანი იგი დაბრმეს.
მათ	მცხ.რომ	ვითარცა წერილ არს: მოსცა მათ ღმერთმან სული მწუხარებისაჲ, თუალნი, რაჲთა არა ჰხედვიდენ, და ყურნი, რაჲთა არა ესმოდის, ვიდრე დღენდელად დღედმდე.
მათ	მცხ.რომ	და დავით იტყჳს: იქმენინ ტაბლაჲ მათი მათ წინაშე საფრჴე და სანადირო და მისაგებელ და საცდურ მათდა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ შეცოდებაჲ იგი მათი სიმდიდრე სოფლისა, და ძლეულებაჲ იგი მათი სიმდიდრე წარმართთა, რაოდენ უფროჲს სავსებაჲ იგი მათი!
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ უკუეთუ განვრდომაჲ იგი მათი დაგება სოფლისა, რაოდენ-მე შეწყნარებაჲ მათი, არა თუ ცხორებაჲ მკუდართაგან?
იგი	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ დასაბამი იგი წმიდა არს, და თბეცა; და უკუეთუ ძირი იგი წმიდა არს, და რტონიცა მისნი.
მათ	მცხ.რომ	ხოლო უკუეთუ რტოთა მათგანნი ვინმე გარდასტყდეს, ხოლო შენ ველური ზეთის ხილი იყავ და დაემყენ მათ ზედა და თანა-ზიარ ძირისა და სიპოხისა ზეთის ხილისა იქმენ,
მას	მცხ.რომ	ნუ ექადი რტოთა მათ. ხოლო უკუეთუ ექადი, არა თუ შენ ძირი იგი გიტჳრთავს, არამედ ძირსა მას - შენ.
იგი	მცხ.რომ	სთქუა უკუე: გარდასტყდეს რტონი იგი, რაჲთა მე დავემყნა,
იგინი	მცხ.რომ	კეთილ! იგინი ურწმუნოებითა მათითა გარდასტყდეს, ხოლო შენ სარწმუნოებითა სდგა; ნუ ჰმაღლოი, არამედ გეშინოდენ.
მათ	მცხ.რომ	უკუეთუ ღმერთმან ბუნებითთა მათ რტოთა არა ჰრიდა, ნუუკუე შენცა არა გრიდოს.
მას	მცხ.რომ	აწ უკუე იხილე სიტკბოებაჲ და სასტიკებაჲ ღმრთისაჲ: დაცემულთა მათ ზედა - სასტიკებაჲ, ხოლო შენ ზედა - სიტკბოებაჲ, უკუეთუ ეგო სიტკბოებასა მას ზედა; უკუეთუ არა, შენცა მო-ვე-ეკუეთო.
იგინი	მცხ.რომ	და იგინი, თუ არა დაადგრენ ურწმუნოებასა მათსა ზედა, და-ვე-ემყნენ; რამეთუ შემძლებელ არს ღმერთი კუალად დამყნად მათდა.
მისგან	მცხ.რომ	უკუეთუ შენ ბუნებითისა მისგან მოეკუეთე ველურისა ზეთის ხილისა და გარეშე ბუნებისა დაემყენ კეთილსა ზეთის ხილსა, რავდენ უფროჲს იგინი ბუნებითსა მას დაემყნენ თჳსსავე მას ზეთის-ხილსა!
იგი	მცხ.რომ	არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, საიდუმლოჲსა ამის, - რაჲთა არა იყვნეთ თავით თვსით ბრძენ, - რამეთუ სიბრძნე ჟამად-ჟამად შეჰყვა ისრაჱლსა, ვიდრემდე სავსებაჲ იგი წარმართთაჲ შემოჴდეს.
მათდა	მცხ.რომ	და ესე არს ჩემ მიერი იგი მათდა მიმართ აღთქუმაჲ, რაჟამს მოვსპნე ცოდვანი მათნი.
მისგან	მცხ.რომ	სახარებისა მისგან - მტერ თქუენდა, ხოლო რჩეულებისა მისგან - საყუარელ მამათათჳს.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ შეუნანებელ არიან მადლნი იგი და ჩინებანი ღმრთისანი.
მას	მცხ.რომ	ანუ ვინ წინაწარ მი-რაჲმე-სცა მას და კუალად მიეგოს მას?
მისა	მცხ.რომ	რამეთუ მისგან და მის მიერ და მისა მიმართ არს ყოველი. მისა დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.
მით	მცხ.რომ	და ნუ თანა-ხატ ექმნებით სოფელსა ამას, არამედ შეიცვალენით განახლებითა მით გონებისა თქუენისაჲთა, რაჲთა გამოიცადოთ თქუენ, რაჲ-იგი არს ნებაჲ ღმრთისაჲ: კეთილი, სათნოჲ და სრული.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო ერმან მან აგრძნა და მისდევდეს მას. და შეიმთხჳნა იგინი და ეტყოდა მათ სასუფეველისათჳს ღმრთისა, და რაოდენთა უჴმდა განკურნებაჲ, განჰკურნებდა.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იწყო დღემან მიდრეკად, მოვიდეს ათორმეტნი იგი და ჰრქუეს მას: განუტევე ერი ესე, რაჲთა წარვიდენ გარემო დაბნებსა და აგარაკებსა და დაადგრენ მუნ და პოონ საზრდელი თავისა მათისაჲ, რამეთუ აქა უდაბნოსა ადგილსა ვართ.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: თქუენ ეცით მაგათ ჭამადი. და მათ ჰრქუეს: არა არს ჩუენ თანა უფროჲს, გარნა ხუთი ჴუეზაჲ პური და ორი თევზი; გარნა თუ ჩუენ წარვიდეთ და უყიდოთ ყოველსა ამას ერსა საზრდელი?
იგი	მცხ.ლუკა	რამეთუ იყვნეს კაცნი იგი ვითარ ხუთ ათას ოდენ. ჰრქუა იესუ მოწაფეთა თჳსთა: დასხით კაცები ეგე პურისმტედ-პურისმტედ ერგასეული.
მათგან	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელნი: ისუ, ძე აზანიასი, ბანია ძეთა მათგან ენადადასთა, კადმელ,
იგი	მცხ.ეზრ2	და რომელნი-იგი ერთკერძო გარდაჴდეს სჯულსა შენსა, ფიცით დავამტკიცებთ დღეს შენ წინაშე: იყავნ იგი შეჩუენებულ და დაწყეულ, რომელთა დაიმარხონ შჯული შენი, რომელ-იგი მოგუეც ჴელითა მონისა შენისა მოსესითა, არამედ ყოველთა ნებითა ჩუენითა დავიმახროთ, და ვყოთ ყოველივე ნება უფლისა ღმრთისა და განკითხვანი მისნი და ბრძანებანი
მათგან	მცხ.ეზრ2	და ერმან ამის ქუეყანისამან არა მოიღოს ჩუენდა სავაჭრი, დღესა შაბათსა და არა ვიყიდოთ მათგან შაბათსა რამეთუ დღე წმიდა არს და წმიდად ვიმარხოთ ყოველი იგი შჳდეული.
მის	მცხ.ეზრ2	და მივსცეთ ქველისსაქმარი მესამისა მის დიდრაქმისა წლითი წლად ხარკი სახლისა ღმრთისა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და პირველი იფქლისა ნაყოფი ხეთა ვენაჴისა და ზეთისხილისა მივართვათ მღდელთა მათ სახლისა საფასისა ღმრთისა ჩუენისასა და ათეული ქუეყანისა ჩუენისა, და ლევიტელნი იგი მივიდენ და მოიღონ ყოველი ერთბამად.
მას	მცხ.ეზრ2	და იყავნ მღდელი ძეთა მათგან აჰრონისთა, რომელმან მოათეულნეს ლევიტელნი იგი. და ლევიტელთა მათ ათეულისა მისგან ჩუენისა მისცედ ათეული მღდელსა მას დიდსა სახლსა ღმრთისა ჩუენისასა, ადგილსა მას საფასისასა, რომელ არს ტაძარსა მას უფლისასა.
მათ	მცხ.ეზრ2	რამეთუ იდვა საფასედ და საუნჯედ ძეთა მათთჳს ლევიტელთასა და მსახურთა მათ ადგილსა მას, სადა არს ჭურჭელი იგი სიწმიდისა, და იყავნ მღდელთა მათ და ლევიტელთა და მეკარეთა და მეფსალმუნეთა, და ნუ სადამცა მოაკლდების მათ როჭიკი სახლისაგან ღმრთისა ჩუენისასა უკუნისამდე, ნუცამცა იგინი დააყენებენ მსახურებასა უფლისასა.
მის	მცხ.რომ	რამეთუ ვეტყჳ მადლითა ღმრთისაჲთა, რომელი მოცემულ არს ჩემდა ყოველსა მას, ვინცა-იგი არს თქუენ შორის: ნუ უფროჲს ბრძნობნ უმეტეს წესისა მის, არამედ ბრძნობდინ სიწმიდესა კაცად-კაცადი, ვითარცა ღმერთმან განუყო საზომითა მით სარწმუნოებისაჲთა.
მას	მცხ.რომ	ვითარცა ერთსა მას გუამსა მრავალ ასოებ აქუს, ხოლო ასოებსა მას ყოველსა არა იგივე საქმე აქუს,
მისებრ	მცხ.რომ	ხოლო გუაქუს ჩუენ ნიჭები მადლისა მისებრ მოცემულისა ჩუენდა თითო-სახედ, გინა თუ წინაწარმეტყუელებაჲ საზომისაებრ სარწმუნოებისა,
მით	მცხ.რომ	გინა რომელი ჰმსახურებდეს მსახურებითა მით; გინა რომელი ასწავებდეს - სწავლითა მით;
მით	მცხ.რომ	გინა რომელი ნუგეშინის-სცემდეს - ნუგეშინის-ცემითა მით; რომელი მისცემდეს - უხუებით; რომელი ზედა-ადგებოდის - მოსწრაფებით; რომელი სწყალობდეს - მხიარულებით,
მას	მცხ.რომ	და მასვე ურთიერთას ზრახევდით; ნუ მაღალსა მას ჰზრახავთ, არამედ მდაბალსა მას შეეყვენით; ნუ იქმნებით ბრძენ თავით თჳსით
მას	მცხ.რომ	არამედ შიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას; და, სწყუროდის თუ, ასუ მას; რამეთუ ესე რაჲ ჰყო, ნაკუერცხალი ცეცხლისაჲ შეჰკრიბო თავსა მისსა.
მით	მცხ.რომ	ნუ იძლევი ბოროტისაგან, არამედ სძლე კეთილითა მით ბოროტსა მას.
მას	მცხ.რომ	ყოველი სული ჴელმწიფებასა მას უმთავრესისასა დაემორჩილენ, რამეთუ არა არს ჴელმწიფებაჲ, გარნა ღმრთისაგან, და რომელნი-იგი არიან ჴელმწიფებანი, ღმრთისა მიერ განწესებულ არიან.
იგი	მცხ.ლუკა	და მათ ყვეს ეგრე და დასხეს ყოველი იგი ერი.
მან	მცხ.რომ	ნურაჲმცა ვისი თანა-გაც, გარნა ურთიერთას სიყუარული, რამეთუ რომელსა უყუარდეს მოყუასი თჳსი, მან შჯული აღასრულა,
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან მოიღო ხუთი იგი პური და ორი თევზი და აღიხილნა თუალნი ზეცად და აკურთხნა იგინი და დამუსრა და მისცემდა მოწაფეთა, რაჲთა დაუგონ ერსა მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჭამეს და განძღეს ყოველნი; და აღიღეს, რომელ-იგი დაუშთა მათ ნამუსრევი, ათორმეტი გოდორი.
მას	მცხ.მარკ	და იყო მუნ ორმეოც დღე და გამოიცადებოდა ეშმაკისაგან და იყო მჴეცთა თანა, და ანგელოზნი ჰმსახურებდეს მას.
მისთჳს	მცხ.მარკ	ხოლო სიდედრი სიმონისი დავრდომილ იყო მჴურვალებითა. და უთხრეს იესუს მისთჳს.
მისა	მცხ.მარკ	და ვითარ შემწუხრდებოდა, და მზე დაჰვიდოდა, მოჰყვანდეს მისა ყოველნი სნეულნი და ეშმაკეულნი
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ლოცვასა მას მისსა თჳსაგან, მის თანა იყვნეს მოწაფენი. ჰკითხვიდა მათ და ჰრქუა: ვინ ვჰგონიე მე ერსა ამას და რაჲ თქჳან ჩემთჳს ყოფად?
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: თქვენ ვინ გგონიე მე? მიუგო პეტრე და ჰრქუა: ცხებული ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან შეჰრისხნა მათ და ამცნო, რაჲთა არავის უთხრან ესე.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ, ვითარმედ: ჯერ-არს ძისა კაცისაჲ ფრიად ვნებაჲ და შეურაცხ-ყოფაჲ მოხუცებულთაგან და მღდელთ-მოძღუართა და მწიგნობართა და მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად.
იგი	მცხ.ლუკა	რამეთუ რომელსა უნდეს განრინებად სულისა თჳსისა, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს სული თჳსი ჩემთჳს, მან პოოს იგი.
მათ	მცხ.მარკ	და მოვიდეს სახლსა, და შეკრბა კუალად მისა ერი, ვიდრემდის ვერ ჴელ-ეწიფებოდა მათ ვერცაღა პურისა ჭამად.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო რომელმან თქუას გმობაჲ სულისა წმიდისათჳს, არა აქუს მიტევებაჲ უკუნისამდე, არამედ თანამდებ არს იგი საუკუნოჲსა სასჯელისა.
მის	მცხ.მარკ	რამეთუ იტყოდეს, ვითარმედ: სული არაწმიდაჲ არს მის თანა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და სხდეს მთავარნი იგი ერისანი იერუსალჱმს და წილ-იგდეს, რაჲთა ერთსა ათისაგანსა ვის ხუდეს წილი, იგი დაჯდეს იერუსალჱმს ქალაქსა სიწმიდისასა და ცხრანი იგი მივიდენ თჳთეულად ქალაქსა თჳსსა.
მის	მცხ.ეზრ2	და ესე არიან მთავარნი მის ქუეყანისანი, რომელნი დასხდეს იერუსალიმს, მღდელნი, და ლევიტელნი, და ნათანიმელნი და ძენი მონათა მათ სოლომონისანი.
მისგან	მცხ.ეზრ2	და რომელნი სხდეს იერუსალჱმს, იყუნეს ნათესავისა მისგან იუდასთანი და ბენიამენისნი, და ესენი არიან ძეთაგან იუდასთა: ათერ, ძე ზაქარიასი, ძე სამარიასი, ძე საფატიასი, ძე მაელელისი, და ძეთაგან ფარეზისთა
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა გებეია სელეია - ცხრაასორმოცდარვა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და იოსეს, ძე ზექრისი, მეძიებელ და ზედამდგომელ იყო მათ ზედა, იუდა, ძე ასანიასი, რომელი-იგი იყო მეორისა მისგან ქალაქისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მღდელთა მათ: აგდიდ, ძე იოარიბისი, იაქინ,
მას	მცხ.ეზრ2	და ძმანი მისნი, რომელნი იქმოდეს საქმესა მსახურებისასა სახლსა მას უფლისასა, იყუნეს რვაასოცდაორი, და ადა, ძე ემორისი, ძისა ფალაასისა, ძისა ამესისა, ძე ზაქარიასი, ძე ფესეურისი, ძე მელქისი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ძმანი მისნი მფლობელნი მამათმთავარნი მათ - ორასორმეოცდაორი და ამასია, ძე ეზრიელისი.
მათგან	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელთა მათგან: სამეა, ძე ასუბისი, ძე ეზრომისი,
იგი	მცხ.ეზრ2	და ნათანიმელნი იგი: ძენი მიქესნი და იოაბ, ძე სამუისი, - ორას სამეოცდაათოთხმეტ.
მათ	მცხ.ესთ	სიმდიდრე სუფევისა მისისა და სიმჴნე ბრძოლათა მისთა... და მარდოქეოსთჳს და ორთა მათ საჭურისთა და ამანისთჳს ძჳრისმზრახველისა ჰურიათასა და ესთერისთჳს, და ვითარ-იგი იდიდა მარდოქე. ესე ყოველი წერილ არს წიგნსა სპარსთა და უჟიკთასა, წიგნისსამარხავთა შინა შუშანს, ქალაქსა სამეუფოსა სპარსთა და უჟიკთასა, ასოცდაშვიდთა სოფელთა მისთასა
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო მარდოქე იპყრობდა ასჳრეოს მეფესა სპარსთა და უჟიკთასა, რომელ არს არტაქსექს. და იყო იგი წინაშე სპარსთა და უჟიკთა მეფობასა ასჳრეოსისასა და საყვარელ ყოველთა.
მის	მცხ.ესთ	და თქუა მარდოქე: კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა, რამეთუ მის მიერ არს ესე ყოველი,
მის	მცხ.ესთ	რამეთუ მომეჴსენა მე ჩვენებისა მის, რომელი ვიხილე, სიტყვათა ამათთჳს. და არა დააკლდა მათგანი სიტყვა ერთიცა,
იგი	მცხ.ესთ	რამეთუ მცირე იგი წყარო, რომელი იქმნა მდინარე დიდ - ესთერ, რომელი შეირთო მეფემან. ხოლო ჴმანი იგი შფოთნი და ქუხილნი და ძრვანი და შეძრწუნებულნი ქუეყანასა ზედა წარმართთანი იგი არიან, რომელნი შეკრებილ იყვნეს ჩუენ ზედა წარწყმედად ჩუენდა. ხოლო ნათელი, რომელი გამობრწყინდა ჩუენ ზედა, და მდაბალთა შთანთქნეს დიდებულნი. სასჯელი ღმრთისაჲ არს, რომელი მიყო ჩუენ საუკუნემან, ოდეს-იგი შეკრბეს ჩუენ ზედა წარწყმედად სახელისა ჩუენისა წარმართნი. ხოლო ნათესავი ჩემი არს ისრაჱლი, რომელმან ღაღად-ყო ღმრთისა მიმართ და ცხონდა
მისავე	მცხ.ესთ	ხოლო ორნი იგი ურჩხულნი - დევნა - მე ვარ მარდოქე და ამან, ნათესავისა ჩუენისა მბრძოლი, ოდეს-იგი იზრახა დამოკიდება ჩემი ძელსა, ხოლო ღმერთმან მიაქცია ბოროტი მისი მისავე ვიდრე აქა დღედმდე.
მათგან	მცხ.ესთ	და იჴსნა ღმერთმან ერი თჳსი და განმარინა ჩუენ უფალმან ყოველთა მათგან ბოროტთა. და განამართლა ღმერთმან სამკჳდრებელი თჳსი. და განარინა უფალმან ებრაელი, ერი თჳსი, რომელი გამოიყვანა ეგჳპტით ნათესავისაგან მაჭირვებელისა. ესე სასჯელი ღმრთისაგან იყო ჩუენდა მიმართ. და ქმნა ღმერთმან ნიშები და სასწაულები დიდ-დიდნი, რომელი არასადა ექმნა ნათესავთა შორის ქუეყანისათა
მას	მცხ.ესთ	წელსა მეორესა მეფობასა ასვირეოსისა დიდისა, რომელ არს არტაქსექს, ერთსა მას თთვესა ნისანისასა, ესე არს თთვე ვარდობისა, ჩუენება იხილა მარდოქე, ძემან იაირისამან, ძისა სემეისამან, ძისა კისანისამან, ტომისაგან ბენიამენისამან,
იგი	მცხ.ესთ	კაცმან ჰურიამან, რომელი მყოფ იყო შუშანსა ქალიქსა და მსახურებდა ეზოსა შინა მეფისასა. და კაცი იგი დიდ იყო და სარწმუნო.
იგი	მცხ.ესთ	და იყო დღე იგი ბნელ და წყუდიადისა, ჭირი და იწროება ბოროტი, შეძრწუნება დიდი ქუეყანასა ზედა.
მათ	მცხ.ესთ	და დადუმნა მარდოქე და იყო ეზოსა მეფისასა გაბათანსა და თარს თანა, ორთა მათ საჭურისთა მეფისათა, რომელნი იყვნეს მცველნი ეზოსა შინა მეფისასა.
იგი	მცხ.ესთ	და განიკითხა მეფემან ორნი იგი საჭურისნი და პოვა, ვითარმედ ჭეშმარიტ იყვნეს სიტყუანი იგი მარდოქესნი, აღიარეს და აღაბეს სიკუდიდ.
მათ	მცხ.ესთ	და ამან ამადოთელი ბუგანი დიდ იყო წინაშე მეფის და ენება მარდოქესი და ნათესავისა მისისა მოსრვა და უმზირდა მათ, რამეთუ უმძიმდა მოწყვედა საჭურისთა მათ.
იგი	მცხ.რომ	რომელსამე ჰრწამნ ჭამად ყოველი, ხოლო უძლური იგი მხალსა ჭამნ.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მეკარენი იგი აკუბ, ლეტემინ და ძმანი მისნი - ორასსამოცდაათორმეტ.
იგი	მცხ.რომ	და უძლური იგი სარწმუნოებითა შეიწყნარეთ, ნუ ორგულებით და გულის სიტყჳთა.
მათ	მცხ.ესთ	ყოველი სოფელი. ესრეთ მენება, რათა არა სასტიკებასა ჴელმწიფებისასა, არამედ უსახიერეს და უმდოვრესად მარადის ყოფად დამორჩილებულთა მათ ზედა, უშფოთველად ოდესვე დაწყნარებულებით ცხორება და მეფობა მშჳდობით და განგებულებით სლვად, ვიდრე კიდედმდე ქუეყანისა მოცემად განახლებად და სასურველი იგი ყოველთა კაცთა მშჳდობისა
მათგან	მცხ.ეზრ2	და მოღუაწენი და ზედამდგომელნი იგი ლევიტელთანი იერუსალჱმს: აზა, ძე განისი, ძე ასაბიასი, ძე მატთანისი, ძე მიქეასი, ძეთა მათგან ასაფისთა, შემასხმელნი მახლობელად სახლსა უფლისა ჩუენისასა.
მას	მცხ.რომ	მჭამელი იგი არა-მჭამელსა მას ნუ შეურაცხ-ჰყოფნ; და არა-მჭამელი იგი მჭამელსა მას ნუ განიკითხავნ, რამეთუ ღმერთმან იგი შეიწყნარა.
მათ	მცხ.ესთ	რომელნი შჯულთა ჩუენთა აღუდგებიან, უფროსად ყოველთა მიმართ თესლთასა მეფეთა ბრძანებასა გარდავლენ მარადის. არა თავს-ვიდე ჩუენმიერი განგებული მეფობისა დაწყნარება მათ მიერ ყოფად.
მათ	მცხ.ეზრ2	რამეთუ ბრძანება მეფისა იყო მათ მიმართ ყოფად მუნ და დაუცხრომელად მსახურებად.
იგი	მცხ.ესთ	მარტოდ მთავრობისა თქუენდა მიწერილმან გაუწყოს ამანისმიერმან, რომელი განწესებულ არს საქმეთა ზედა მეორედ ჩუენსა შემდგომად მამისა ყოველთა ძირითურთ: ცოლით, შვილით, ტომითურთ, წარწყმედად მახჳლითა მტერთა თჳნიერ რომლისავე წყალობისა და რიდობისა. შუშანს ქალაქსა. საყოფელსა მეფისასა, განჰფინეს სახე ამის წერილისა. და აღმოიკითხა წერილი იგი მეათოთხმეტესა დღესა ადარისასა, რომელ არს იგრიკა
მათგან	მცხ.ეზრ2	და დამკჳდრებულ იყო აგარაკსა თჳსსა და ძეთა მათგან იუდასთა, რომელნი დასხდეს კარიათარბას, დიბოს, და კაბსაელს და აგარაკთა მისთა,
მას	მცხ.რომ	რომელი-იგი ზრახვიდეს დღესა მას, უფლისად ზრახავს; და რომელი არა ზრახვიდეს დღესა მას, უფლისადვე არა ზრახავს; და რომელი ჭამს, უფლისად ჭამს, რამეთუ ჰმადლობს ღმერთსა; და რომელი არა ჭამს, უფლისადვე არა ჭამს, და ჰმადლობს ღმერთსა.
მის	მცხ.ესთ	მოსლვასა მის წელიწადისასა მოსრვიდა ყოველთა ჰურიათა მოტაცებად ჩჩჳლთა ყრმათა, რათა ჟამთა დაწყნარება იყოს თჳნიერ შფოთისა და მეფობა ესე ჩუენი მყუდროებით იყოს, და ცოცხლებით იყვენით.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო დაწერილი იგი პაჭენისსა მიეცემოდა სოფლად და სოფლად და ბრძანება მიეცა ყოველსა თესლებსა და ასწავებდეს საქმესა შუშანს შინა ქალაქსა, ხოლო მეფე და ამან განსცხრებოდეს. და შეშფოთებულ იყო ქალაქსაცა ზედა. და იყო გლოვა დიდი და სიმწარე ყოველსა ქალაქსა შინა, სადაცა დამკჳდრებულ იყვნეს ჰურიანი და მარდოქე, ევედრებოდეს უფალსა და მოახსენებდეს ყოველთა საქმეთა მისთა მათთჳს და იტყოდეს
იგი	მცხ.ესთ	არამედ ვყავ ესე, რათა არა მივსცე დიდებაჲ კაცსა უწინარეს დიდებისა შენისა, ღმრთისა ჩემისა. არავის თაყუანის-ვეც შენსა გარეშე, უფლისა ჩემისა ჭეშმარიტისა, და არა თუ ვყავ იგი ამპარტავანებით.
მათ	მცხ.ესთ	მე მასმიეს, უფალო, ნათესავისაგან მამათა ჩემთასა მამულთაგან წიგნთა, რამეთუ შენ ხარ ღმერთი, რომელმან იჴსენ სხვათაგან თესლთა, რომელნი განიყოფდენ მათ სამკჳდრებელად, და ყავ მათ თანა, რაოდენსაცა იტყოდე. და აწ ვსცოდეთ წინაშე შენსა და მიმცენ ჩუენ ჴელთა მტერთა ჩუენთასა
მის	მცხ.ესთ	მოეც სიტყუაჲ მარჯუჱ პირსა ჩემსა და მოეც მადლი სიტყუათა ჩემთა წინაშე ლომისა ამის და გარდააქციე გული მისი სიძულილად მბრძოლისა ამის ჩუენისა აღსასრულად მის თანა შეთქმულთა მისთა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ლოცვასა მას მისსა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ სხუა და სამოსელი მისი სპეტაკ და ელვარე.
მის	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა ორნი კაცნი მის თანა ზრახვიდეს, რომელნი იყვნეს მოსე და ელია.
მათ	მცხ.ესთ	და მჴევალი შენი მარადის არა განვსცხრებოდი მათ თანა, არამედ მხოლოდ შენ ღმერთსა ჩემსა ზედა ვიხარებდი...
მას	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მას: ამცენ და ეტყოდე, რათა შევიდეს მეფისა და ევედროს მას ერისა ჩუენისათჳს.
იგი	მცხ.ესთ	დღესა მესამესა დასცხრა იგი ლოცვისაგან და განიძარცვა სამოსელი სიმდაბლისა და შეიმოსა სამოსელი დიდებისა. და იქმნა იგი განშვენებულ ფრიად.
მის	მცხ.ესთ	და ხადა სახელსა ყოველთა მცნობელთასა, ღმერთსა მაცხოვარსა, და წარიყვანა მის თანა ორნი შიმუნვარნი.
მას	მცხ.ესთ	ერთსა მას მისდევდა და ჴელი დაეყრდნა,
იგი	მცხ.ესთ	და მეორე იგი აღუმცირებდა სამოსელსა მისსა, ხოლო იგი მეწამულ იყო შვენიერებითა სიკეთისა მისისათა და პირი მისი მხიარულ იყო,
იგი	მცხ.ესთ	და განვლნა ყოველნი კარნი სამეფოსანი და დადგა წინაშე ასვირეოსის მეფისა; ხოლო იგი ჯდა საყდარსა ზედა სამეუფოსა მისსა და ყოველი სამოსელი წარჩინებული ემოსა ოქროჲთა ქსოვილი და ანთრაკი პატიოსანი.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო ღმერთმან და უფალმან ყოვლისა დამბადებელმან რისხვა იგი მეფისა წყალობად გარდააქცია და ცვალა გულისწყრომა მისი მშჳდობად. და ნუგეშინის-სცემდა მას სიტყჳთა მშჳდობისათა და ეტყოდა მას:
იგი	მცხ.ესთ	და აღიღო კვერთხი იგი ოქროჲსა და დასდვა ქედსა მისსა და ამბორსუყოფდა მას.
მას	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მას ესთერ: გიხილე შენ, უფალო ჩემო, ვითარცა ანგელოზი ღმრთისაჲ და შემიძრწუნდა გული ჩემი შიშითა დიდებისა გულისწყრომისა შენისათა,
იგი	მცხ.ესთ	და ამას რაჲ იტყოდა იგი, ფერი პირისა მისისა გარდაეცვალა ყვითლად. და ესე იყო ღვაწლისაგან შიშისა მისისა და აღივსო პირი მისი ოფლითა, რაჟამს ეტყოდა იგი ამას, დაჴსნდა და მოაკლდა.
მას	მცხ.ლუკა	რომელნი გამოჩნდეს დიდებითა და იტყოდეს განსლვასა მას მისსა, რომელი ეგულებოდა აღსრულებად იერუსალჱმს.
მის	მცხ.ლუკა	ხოლო პეტრე და მისთანანი დამძიმებულ იყვნეს ძილითა; ხოლო გან-რაჲ-იღჳძეს, იხილეს დიდებაჲ მისი და ორნი კაცნი მის თანა მდგომარენი.
მისგან	მცხ.ლუკა	და იყო განშორებასა მას მათსა მისგან ჰრქუა პეტრე იესუს: მოძღუარ, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ, და ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა და ერთი მოსესა და ერთი ელიაჲსა, − რამეთუ არა იცოდა, რასა იტყოდა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარცა ამას იტყოდა, აჰა ღრუბელი აგრილობდა მათ, და შეეშინა მათ შესლვად ღრუბელსა მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და ესე რაჲ იყო ჴმაჲ, იპოვა იესუ მარტოჲ. და მათ დაიდუმეს და არაჲ ვის უთხრეს მათ დღეთა შინა, რომელ-იგი იხილეს.
მას	მცხ.რომ	უკუეთუ საჭმლისათჳს ძმაჲ იგი შენი წუხდეს, არღარა სიყუარულით ხუალ. ნუ საჭმლითა შენითა მას წარსწყმედ, რომლისათჳს ქრისტე მოკუდა.
იგი	მცხ.რომ	ნუმცა უკუე იგმობვის კეთილი იგი თქუენი.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ რომელი ამათ შინა ჰმონებდეს ქრისტესა, სათნო არს იგი ღმრთისა და რჩეულ კაცთა.
იგი	მცხ.რომ	უმჯობეს არს არა-ჭამაჲ ჴორცისაჲ და არცა სუმაჲ ღჳნისაჲ, არცა რომლითა ძმაჲ იგი შენი შეჰბრკოლდების გინა დაჰბრკოლდების ანუ მოუძლურდების.
მისა	მცხ.რომ	შენ სარწმუნოებაჲ გაქუს? თავისა შენისათჳს გაქუნდინ წინაშე ღმრთისა. ნეტარ არს მისა, რომელმან არა განიკითხოს თავი თჳსი, რომელსა შინა გამოიცადოს.
მის	მცხ.რომ	შეგვედრებ თქუენ ფიბეს, დასა ჩუენსა, რომელი-იგი არს მსახურ ეკლესიისა მის კენქრელთაჲსა,
იგი	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელნი იგი: იესუვა, ბენუი, კადმელ, სარბა, იუდა და ათთანია და ძმანი მათნი, რომელნი-იგი განწესებულ იყუნეს დღითი დღე,
მას	მცხ.ლუკა	და იყო მერმესა დღესა გარდამოსლვასა მათსა მიერ მთით მოეგებვოდა მას ერი მრავალი.
მას	მცხ.ლუკა	და აჰა კაცმან ვინმე ღაღატ-ყო ერსა მას შორის და ჰრქუა: მოძღუარ, გევედრები შენ, მოიხილე ძესა ზედა ჩემსა, რამეთუ ესე ხოლო მარტოჲ მივის.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელნი იგი დღეთა ელიასიბისთა: იოვადა და იოვა იოვანან და იდუა, შერაცხილნი იგი მფლობელნი მამათმთავარნი და ესე ყოველნი მღდელნი იყუნეს შარავანდედობასა მას დარეჰ მეფისასა.
იგი	მცხ.ლუკა	და სულმან უკეთურმან შეიპყრის იგი, და მეყსეულად ღაღატ-ყვის, და დააკუეთის იგი, და პეროინ, და ძნიად განეშორის მისგან და შემუსრის იგი.
მისა	მცხ.ეზრ2	და მთავარნი იგი ლევიტელთანი: ასაბია და სარაბია და ისუ და ძენი კადმელისნი და ძმანი მისნი მახლობელად მისა აკურთხევდეს და უგალობდეს, ვითარცა-იგი ბრძანა დავით, კაცმან მან უფლისამან.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვევედრე მოწაფეთა შენთა, რაჲთამცა განაშორეს იგი, და ვერ შეუძლეს.
მას	მცხ.ეზრ2	და სატფურებასა მას ზღუდისა მის იერუსალჱმისასა, მოიძიეს ლევიტელნი იგი ადგილსა მათსა და მოყვანებად მათა იერუსალჱმდ ყოფად სატფურსა მას სიხარულითა და მადლობითა და შესხმითა და ნოვაგითა და წინწილითა და ბობღნითა და ფსალმუნითა და ქებითა და ჴმითა ნესტჳსა რქისათა
იგი	მცხ.ლუკა	და ვიდრე იგი მოვიდოდა, დააკუეთა იგი ეშმაკმან მან და აძრწოლებდა მას. შეჰრისხნა იესუ სულსა მას არაწმიდასა და განკურნა ყრმაჲ იგი და მისცა მამასა თჳსსა.
მას	მცხ.ლუკა	და განუკჳრდებოდა ყოველთა დიდებასა მას ზედა ღმრთისასა, და ყოველნი დაკჳრვებულ იყვნეს ყოველსა მას ზედა, რომელსა იქმოდა იესუ. ხოლო იესუ ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა:
იგი	მცხ.ეზრ2	შემდგომად ამათსა: იოსია, ოზია და ზოგნი იგი მთავარნი მათნი იუდასნი,
მას	მცხ.ეზრ2	და აღავლინნეს მთავარნი იგი იუდასნი ზედა ზღუდესა მას პირისპირ შესხმითა ნოვაგთათა ორ-ორი ვიდრე ბჭედმდე სანაგვისა.
მისა	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი უმეცარ იყვნეს სიტყუასა ამას ზედა, და იყო დაფარულ მათგან, რაჲთა ვერ გულისჴმა-ყონ იგი, და ეშინოდა მათ კითხვად მისა სიტყჳსა ამისთჳს.
მას	მცხ.ეზრ2	და ძეთა მათგან მღდელთანი იყუნეს, რომელნი ჰბერვიდეს ნესტუსა მას: ზაქარია, ძე იონანისი, ძე სალმიასი, ძე მათთანიასი, ძე მიქიასი, ძე ზაქარიასი, ძე ასაფისი.
მათდა	მცხ.ლუკა	შევიდა მათდა გულის-სიტყუაჲცა: ვინ-ძი უდიდეს იყოს შორის მათსა?
მის	მცხ.ეზრ2	და ძმანი მათნი: სამეია, იეზრიელ, მალალაილ, გალალაილ, მაალ, ნათანაელ და იუდა და ანანი, აკურთხევდეს და შეასხმიდეს გალობითა მით დავითისითა, კაცისა მის ღმრთისათა, რომელი-იგი გაენოაგა, და ეზრა მწერალი წინაუძღოდა მათ ზედა ბჭეთა მათ წყაროთასა.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ იცნოდა გულის ზრახვანი მათნი და მოიყვანა ყრმაჲ და დაადგინა იგი წინაშე მათსა
მათ	მცხ.ეზრ2	და რომელნი-იგი შეასხმიდეს, მივიდოდეს პირისპირ მისა და აღჴდეს აღსავალთა მათ ქალაქისა დავითისთა. და აღსლვასა მას ზღუდისასა ზემოკერძო ტაძართა მათ დავითისათა ვიდრე ბჭემდე წყალთა მათ ეფრემისათა მზისა აღმოსავლით კერძო.
იგი	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: რომელმან შეიწყნაროს ესე ყრმაჲ სახელითა ჩემითა, მე შემიწყნარა; და რომელმან მე შემიწყნაროს, შეიწყნაროს მომავლინებელი ჩემი. ხოლო უმცირესი თქუენ ყოველთა შორის იგი არს დიდ.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იოვანე და ჰრქუა: მოძღუარ, ვიხილეთ ვინმე, რომელი სახელითა შენითა ეშმაკთა განასხმიდა, და ჩუენ ვაყენებდით მას, რამეთუ არა შემოგჳდგს ჩუენ.
იგი	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: ნუ აყენებთ, რამეთუ რომელი არა არს ჩუენდა მტერ, იგი ჩუენ კერძო არს.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო აღსრულებასა მას დღეთა ამაღლებისა მისისათა და თავადმან დაამტკიცა პირი თჳსი აღსლვად იერუსალჱმდ.
იგინი	მცხ.ლუკა	და წარავლინნა მოციქულნი წინაშე მისსა. და იგინი წარვიდეს და შევიდეს დაბასა სამარიტელთასა, რაჲთა მო-რაჲმე-უმზადონ მას.
მის	მცხ.ეზრ2	და მეორენი ხორონი მადლობდენ და ვიდოდენ პირისპირ მათსა, და მე შეუდეგ უკანა მათსა და ზოგნი ერისა მის დგენ ზღუდესა ზედა და გოდოლსა ზედა ღუმელისასა ვიდრე ზღუდედ ვრცელამდე.
იგინი	მცხ.ლუკა	და არა შეიწყნარეს იგინი, რამეთუ პირი მისი იყო მისლვად იერუსალჱმდ.
იგინი	მცხ.ლუკა	ვითარცა იხილეს მოწაფეთა მისთა იაკობ და იოვანე, თქუეს: უფალო, გნებავსა, რაჲთა ვთქუათ, და ცეცხლი გარდამოჴდეს ზეცით და აღჴოცნეს იგინი, ვითარცა ელია ყო?
მათ	მცხ.ლუკა	მიექცა იესუ და შეჰრისხნა მათ და ჰრქუა: არა იცით, რომლისა სულისანი ხართ თქუენ?
მათ	მცხ.მარკ	რაჲთა ხედვით ხედვიდენ, და არა იხილონ და სმენით ესმოდის და ვერ გულისჴმა-ყონ, ნუუკუე მოიქცენ და მიეტეოს მათ ცოდვაჲ მათი.
მათ	მცხ.ეზრ2	და დაადგინნეს მას დღესა შინა კაცნი ზედა ფასსა მას საფასისასა და პირველთა მათ ათეულთა. და რომელი-იგი ერთვე შეკრბებოდა მუნ მთავართა მათგან ქალაქისათა. ვითარცა ბრძანებულ იყო სჯულსა მეორესა მღდელთა მათ და ლევიტელთა, რამეთუ სიხარული დიდი იყო შორის იუდასა და შორის მღდელთა მათ და ლევიტელთა
იგი	მცხ.ეზრ2	და ეკრძალნეს სიწმიდეთა მათ ღმრთისათა და დაიმარხეს სიწმიდე იგი, რომელ-იგი იყუნეს შემასხმელნი ფსალმუნთანი, და მეკარენი იგი, ვითარცა განაწესეს დავით და ძემან მისმან სოლომონ.
მას	მცხ.ეზრ2	რამეთუ დღეთა დავითისთა ასაფ იყო წინამძღურად და მთავრად შესხმასა მას გალობისასა, რომელნი-იგი ნოაგითა შეასხმიდეს და ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო სლვასა მას მათსა გზასა ზედა ჰრქუა ვინმე მას: მიგდევდე შენ ვიდრეცა მიხუალ.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: იხილეთ, რაჲ-ესე გესმის: რომლითა საწყაულითა მიუწყოთ, მოგეწყოს თქუენ და ზედა დაგერთოს თქუენ, რომელთა-ეგე გესმის.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ყოველი ისრაჱლი დღეთა მათ ზორობაბელისთა და დღეთა ნეემისთა მისცემდეს ნაწილსა და განყოფასა შემასხმელთა მათ და მეკარეთა. ვითარცა განაწესა დღითი დღედ და წმიდა-ჰყოფდეს ლევიტელთა მათ და ლევიტელნი იგი განსწმედდეს ძეთა მათ ქარონისათა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: მელთა ჴურელი უჩნს და მფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადა თავი მიიდრიკოს.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო სხუასა ჰრქუა: შენ მომდევდი მე. და მან ჰრქუა: უფალო, მიბრძანე მე პირველად მისლვად და დაფლვად მამისა ჩემისა.
მას	მცხ.მარკ	რამეთუ თჳსით თავით ქუეყანაჲ ნაყოფსა გამოიღებს: პირველად წუელი, მერმე თავი, მაშინღა სავსე იფქლი თავსა მას შინა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: აცადენ მკუდარნი დაფლვად თჳსთა მკუდართა; ხოლო შენ წარვედ და მიმოსდევ სასუფეველი ღმრთისაჲ.
მისთჳს	მცხ.მარკ	და ეტყოდა: რასა ვამსგავსო სასუფეველი ღმრთისაჲ? ანუ რომელი იგავი მოვიღოთ მისთჳს?
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას სხუამან: მეცა მიგდევდე შენ, უფალო, ხოლო პირველად მიბრძანე მე ჯმნაჲ სახლეულთა ჩემთაგან.
იგი	მცხ.ლუკა	ჰრქა მას იესუ: არავინ დასდვის ჴელი საჴნველსა, და ხედავნ იგი გარეუკუნ და წარმართებულ არნ სასუფეველსა ღმრთისასა.
იგი	მცხ.მარკ	რომელსა საყოფლადვე აქუნდა საფლავები და არცაღა ჯაჭუებითა ვის ჴელ-ეწიფა შეკრვად იგი.
მას	მცხ.ეზრ2	დღესა მას შინა აღმოიკითხეს წიგნი მოსესი სასმენელთა მიმართ ერისათა. და იყო მას შინა წერილ ესრეთ, ვითარმედ: ნუმცა შევალს ამონიტელი მოაბელი ეკლესიასა ღმრთისასა უკუნისამდე ჟამთა.
იგინი	მცხ.მარკ	და არა ქმნა მუნ ძალი არცა ერთი, გარნა მცირედთა სნეულთა ჴელი დასდვა და განკურნნა იგინი.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და იყო, რაჟამს ესმა სჯულისა მისგან, განიშორნეს და განიყუნეს იგინი ყოველნი, რომელნი აღრეულ იყუნეს ისრაჱლთა.
იგინი	მცხ.ლუკა	და ამისა შემდგომად გამოირჩინა უფალმან სხუანი სამეოც და ათნი და წარავლინნა იგინი ორ-ორნი წინაშე მისსა ყოველსა ქალაქებსა და დაბნებსა, ვიდრეცა ეგულებოდა მას მისლვად.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ: სამკალი ფრიად არს, ხოლო მუშაკნი მცირედ. ევედრენით უკუე უფალსა სამკალისასა, რაჲთა მოავლინნეს მუშაკნი სამკალსა თჳსსა.
მისსა	მცხ.ეზრ2	და უწინარესსა მისსა ელიასუბ მღდელმან საფასესა სახლისა უფლისა ჩუენისასა სცა ადგილი ტობიას.
მას	მცხ.ეზრ2	და იშენა მუნ სახლი თავისა თჳსისა, საფასე დიდი და მუნ იყო. და პირველადცა სცემდეს მანანასა მას და ლიბანონსა და ჭურჭელსა სიწმიდისათა, და ათეულსა იფქლსა, და ღჳნისასა, და ზეთისასა, და ერბოსასა, და როჭიკსა ლევიტელთა, და შემასხმელთა, და მეკარეთა და მღდელთმოძღუართა
მას	მცხ.ეზრ2	რამეთუ შთავედი იერუსალჱმდ და გულისხმა-ვყავ ყოველი ბოროტი, რომელიცა ყო ელიასი ტობიასათჳს, რამეთუ მისცა მას აღშენებად სახლი საფასეთა ეზოსა შინა სახლისა უფლისასა.
მის	მცხ.ლუკა	და უკუეთუ იყოს მუნ ძჱ მშჳიდობისაჲ, განისუენოს მის ზედა მშჳდობამან თქუენმან, უკუეთუ არა − თქუენდავე მოიქცეს.
მათ	მცხ.ლუკა	მასვე სახლსა შინა იყვენით, ჭამდით და სუემდით მათ თანა, რამეთუ ღირს არს მუშაკი სასყიდლისა თჳსისა, ნუ მიხუალთ სახლითი სახლად.
იგინი	მცხ.ეზრ2	რამეთუ გულისხმა-ვყავ და ზედამიწევნულ ვიქმენ, რამეთუ ნაწილნი ლევიტელთა არა მიეცა და იგინი წარსრულ იყუნენ აგარაკთა თჳსთა, ხოლო ლევიტელნი და შემასხმელნი იქმოდიან საქმეთა მუშაკობისათა,
მათა	მცხ.ესთ	რომელნი მრავალგზის მრავალთაცა ჴელმწიფებასა ქუეშე განწესებულთა მეგობართა საქმეთა ზედა დადგინებულთა საგენცობელად მათა ბრალეულ-ყვეს უბრალონი დათხევად სისხლამდე.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ იესუ: მოვედით თქუენ თჳსაგან უდაბნოსა ადგილსა და განისუენეთ მცირედ. რამეთუ იყვნეს მომავალნი და წარმავალნი მრავალ და არცაღა პურისა ჭამად აცალებდეს.
მათ	მცხ.ლუკა	და განჰკურნებდით მას შინა უძლურთა და ეტყოდეთ მათ: მოახლებულ არს თქუენ ზედა სასუფეველი ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და რომელსა ქალაქსა შეხჳდეთ, და არა შეგიწყნარნენ თქუენ, გამო-რაჲ-ხჳდოდით უბანთა მისთა, არქუთ მათ:
იგი	მცხ.ესთ	რამეთუ ამათ სახეთაგან ჰგონებდა ყოფად ჩუენდა ოჴრად და უცხო საქმედ სპარსთა სიმტკიცისაგან მიქცევად იგი მაკედონიად.
მათ	მცხ.ესთ	კეთილთა აღთქმითა მამათა ჩუენთათა კეთილად უკუე ყავთ და ნუ ერჩით პირველ წარმოძღვანებულთა მათ თქუენდა წიგნთა ამანისმიერთა,
მას	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: სოდომელთა უმოლხინეს იყოს მას დღესა შინა, ვიდრე ქალაქისა მის.
იგიცა	მცხ.ესთ	რომლისათჳს იგიცა თჳთ ამის მოქმედებისათჳს ბჭეთა წინაშე შუშანისა ქალაქისათა დამოკიდებულ არს ძელსა, რამეთუ ადრე კუალად სასყიდელი მიაგო მას ყოვლისა მპყრობელმან და ბოროტისმოძულემან ღმერთმან.
მათ	მცხ.ესთ	და თანაშეეწეოდეთ მათ, რათა, რომელნი-იგი ჟამსა ჭირისასა დაესხმოდენ მათ ზედა დღესა მეათსამეტესა თჳსა მის მეათორმეტისა, რომელ არს ადარი,
მით	მცხ.რომ	რამეთუ რაოდენი-იგი წინაწარ დაიწერა, ჩუენდა სამოძღურებელად დაიწერა, რაჲთა მოთმინებითა მით და ნუგეშინის-ცემითა წიგნთაჲთა სასოებაჲ გუაქუნდეს.
მათთჳს	მცხ.ესთ	რამეთუ აწ და ამისა შემდგომად ცხორება იყოს თქუენი საუკუნოდ ებრაელთა და ქველისმეტყველთა მათთჳს სპარსთა.
იგი	მცხ.ესთ	ხოლო ყოველმან ქალაქმან გინა სოფელმან, რომელნი არიან ქუეშე სამეფოსა ჩემსა ყოვლითურთ, რომელმან არა ყოს ამის ბრძანებისაებრ, ლახურითა და ცეცხლითა განილიოს რისხვით; და იყოს იგი არა ხოლო კაცთაგან უვალ, არამედ მჴეცთაგანცა და ფრინველთა მიმდემად ყოველთა ჟამთა გარდარეულებისაგან ოჴრებისა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო ტჳროსი და სიდონი უმოლხინეს იყოს სასჯელსა მას, ვიდრე თქუენ.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოიქცეს სამეოც და ათნი იგი სიხარულითა და იტყოდეს: უფალო, ეშმაკნიცა დაგუემორჩილებიან სახელითა შენითა.
მათ	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მათ იესუ: ვხედევდ ეშმაკსა ვითარცა ელვასა, ზეცით გარდამოვრდომილსა.
მისგანცა	მცხ.მარკ	და აღიღეს ნეშტი ნამუსრევი ათორმეტი გოდორი სავსებით; და თევზისა მისგანცა.
მას	მცხ.რომ	და მერმე ესაია იტყჳს: და იყოს ძირი იგი იესესი, და რომელი-იგი აღდგომად არს მთავრად წარმართთა; და მას წარმართნი ესვიდენ.
მით	მცხ.რომ	უკადნიერესად-რე მივწერე თქუენდა, ძმანო, ზოგსრე, რაჲთა მოგაჴსენო თქუენ მადლითა მით, რომელი მოცემულ არს ჩემდა ღმრთისა მიერ,
იგი	მცხ.რომ	რაჲთა ვიყო მე მსახურ იესუ ქრისტესა წარმართთა მიმართ, მღდელობის მოღუაწე სახარებისა მის ღმრთისა, რაჲთა იყოს მსხუერპლი იგი წარმართთაჲ შეწირულ და განწმედილ სულითა წმიდითა.
მისთჳს	მცხ.რომ	არამედ ვითარცა წერილ არს: რომელთა არა თხრობილ არს მისთჳს, იხილონ, და რომელთა არა სმენილ არს, გულისჴმა-ყონ.
მათთჳს	მცხ.რომ	რამეთუ ჯერ-იჩინეს მაკედონიამან და აქაჲამან ზიარებისა რაჲმე ყოფად გლახაკთა მათთჳს წმიდათა, რომელნი არიან იერუსალჱმს.
მათდა	მცხ.რომ	ჯერ-იჩინეს და თანამდებცა არიან მათა. რამეთუ უკუეთუ სულიერთა მათ თანა-ეზიარნეს წარმართნი, თანა-აც და ჴორციელთა მათ შინა მსახურებად მათდა.
მას	მცხ.რომ	ესე უკუე აღვასრულო და დავჰბეჭდო ნაყოფსა მას მათსა. და წარვიდე თქუენ მიერ სპანიად.
მით	მცხ.რომ	ხოლო ესე უწყი, რამეთუ მო-რაჲ-ვიდოდი თქუენდა, სავსებითა მით კურთხევისა სახარებისა ქრისტესითა მოვიდე.
მით	მცხ.რომ	ხოლო გლოცავ თქუენ, ძმანო, უფლისა ჩუენისა მიერ იესუ ქრისტესა და სიყუარულითა მით სულისაჲთა, თანა-მოღუაწე მექმნენით მე ლოცვათა შინა ჩემთჳს ღმრთისა მიმართ.
მათგან	მცხ.რომ	რაჲთა განვერე ურჩთა მათგან ჰურიასტანს და რაჲთა მსახურებაჲ ჩემი იერუსალჱმს შეწირულ იყოს წმიდათა მიმართ,
იგიცა	მცხ.რომ	რაჲთა იგი შეიწყნაროთ უფლისა მიერ ღირსად წმიდათა და თანა-დაუდეგით მას, რომელიცა რაჲმე საქმე უჴმდეს თქუენგან, და რამეთუ იგიცა მრავალთა თანა-მდგომ ექმნა და თჳთ მეცა.
მის	მცხ.ეზრ2	მომიჴსენოს მე ღმერთმან მის ყოვლისათჳს და არა განმაშოროს მისი ჩემგან, რომლისათჳს ვყავ ესე ყოველი სახლსა უფლისასა, ღმრთისა ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	რამეთუ ვაბრალებდი მე ძეთა ჰურიათასა, რომელნი იყუნენ იერუსალჱმსა შინა, და მთავართა იუდასთა და ვეტყოდი მათ: რა არს უსჯულოებაჲ ესე, რომელსა თქუენ ჰყოფთ და შეურაცხ-ჰყოფთ დღესა წმიდასა შაბათსა?
მათა	მცხ.ეზრ2	არა ესრეთ ჰყვესა მამათა თქუენთა და მოაწიაცა მათა ზედა ღმერთმან ბოროტნი ესე ყოველნი და ქალაქსა ამას ზედა? ხოლო თქუენ რაჲსათჳს მოაწევთ რისხვასა ისრაჱლთა ზედა და შეურაცხ-ყოფთ დღესა წმიდასა შაბათთასა?
მათა	მცხ.ეზრ2	იყო ოდეს აღვმართენ ბჭენი იერუსალჱმისანი, პირველ შაბათისა ვბრძანებდ დაჴშვად ბჭეთა და არა უტევებდი გაღებად მათა, ვიდრე გარდაჴდებოდა შაბათი. და კუალად დავადგინე ჭაბუკნი მცველად, რათა არავინ იკადროს შესლვად მძლავრობით დღესა შაბათსა ბჭეთა იერუსალჱმისათა.
იგინი	მცხ.გამოც	და რაჟამს აღასრულონ წამებაჲ მათი, მჴეცმან მან, რომელი აღმოვალს უფსკრულით, ბრძოლა-ყოს მათ თანა და სძლოს და მოკლნეს იგინი.
მათ	მცხ.ეზრ2	დავაბრკოლებდი მათ და დავსწყევდი მათ, და დავეც მათგანნი კაცნი მრავალნი და ვაფუცე მათ სახელი ღმრთისა, რათა არა მისცენ ასულნი მათნი ძეთა მათთა და არცა ასულნი მათნი მოიყვანონ ძეთა მათთათჳს და ვარქუ მათ:
იგი	მცხ.ეზრ2	არა მაგათ ყოველთათჳს შესცოდა სოლომონ, მეფემან ისრაჱლისამან? ხოლო ვინ იყო, ვითარცა-იგი ბრძენი ყოველთა მეფეთა ჩუენთა შორის? და საყუარელ იყო იგი ღმრთისა და დაადგინა იგი ღმერთმან მეფედ ყოველთა ზედა ისრაჱლთა და ესევითარი საყუარელი ღმრთისა და ბრძენი და დიდი მეფე აცთუნეს და გარდააქციეს დედათა ნათესავთა უცხოთა
მისა	მცხ.მარკ	და შეკრბეს მისა ფარისეველნი და რომელნიმე მწიგნობართაგანნი, რომელნი მოსრულ იყვნეს იერუსალჱმით.
მათ	მცხ.ივდ	და ყო ბრძოლა მათ დღეთა შინა ნაბოქოდონოსორ მეფემან ასურასტანისამან მეფისა თანა არსაქსადისა ველსა მას დიდსა ზედა, ესე არს საზღვართა რაგავისთა.
მის	მცხ.ივდ	და წელსა მეთურამეტესა, ოცდაორსა პირველისა მის თთჳსასა იყო სიტყუაჲ სახლსა შინა ნაბოქოდონოსორისა, მეფისა ასურასტანისსა, შურისგებად ყოვლისა ქუეყანისა, ვითარცა-იგი იტყოდა.
იგი	მცხ.ივდ	და შეეშინა ფრიად პირისა მისისაგან და იერუსალჱმისათჳს, ტაძრისა უფლისა ღმრთისა, შეძრწუნებულ იყვნეს, რამეთუ მაშინ ოდეს აღმოსრულ. იყვნეს ტყუეობისაგან, ჭურჭელი და საკურთხეველი და ტაძარი იგი მაშინ განწმედილ იყო შეგინებულებისაგან.
მათ	მცხ.ივდ	ეტყოდეს მათ: უწყოდეთ, რამეთუ უფალი ღმერთი ჩუენი შეისმენს ვედრებასა თქუენსა, უკუეთუ მტკიცედ სდგეთ ლოცვითა და მარხვითა წინაშე უფლისა.
იგინი	მცხ.მარკ	და იყვნეს, რომელთა-იგი ჭამეს, ვითარ ოთხ ათას ოდენ; და განუტევნა იგინი.
მათა	მცხ.მარკ	და იწყო სწავლად მათა, ვითარმედ: ჯერ-არს ძისა კაცისაჲ ფრიად ვნებაჲ და შეურაცხ-ყოფად მოხუცებულთაგან და მღდელთ-მოძღუართა და მწიგნობართა და მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად.
იგინი	მცხ.ივდ	და სადა სდევნიდეს მეგჳპტელნი, მოაქცია და წყალმან დაანთქნა იგინი, რომელ არცაღა თუ ერთი განერა მოსაჴსენებელად შემდგომთათჳს.
მათ	მცხ.ივდ	ხოლო მათ განვლეს ზღუაჲ მეწამული და დაეშენნეს მთასა სინასა, სადა არა ძალ-ედვათ კაცთა დაბანაკებად, ანუ ძესა კაცთასა განსუენებად.
მათ	მცხ.მარკ	და ეტყოდა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ არიან ვინმე აქა მდგომარეთაგანნი, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდე იხილონ სასუფეველი ღმრთისაჲ, მომავალი ძალითა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იესუ უპყრა ჴელი მისი და აღადგინა იგი, და აღდგა.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი დუმნეს, რამეთუ ურთიერთას იტყოდეს გზასა ზედა, ვითარმედ: ჩუენგანი ვინ-მე უდიდეს იყოს?
იგი	მცხ.მარკ	რამეთუ რომელი არა ჩუენდა მტერ არს, იგი ჩუენ კერძო არს.
მანცა	მცხ.მარკ	და ცოლი თუ განვიდეს ქმრისაგან და შეერთოს სხუასა, მანცა იმრუშა.
მას	მცხ.მარკ	ამენ გეტყჳ თქუენ: რამეთუ რომელმან არა შეიწყნაროს სასუფეველი ღმრთისაჲ, ვითარცა ყრმაჲ, ვერ შევიდეს მას.
მას	მცხ.ლუკა	მას ჟამსა შინა იხარებდა იესუ სულითა და თქუა: აღგიარებ შენ, მამაო, უფალო ცისა და ქუეყანისო, რამეთუ დაჰფარე ესე ბრძენთაგან და მეცნიერთა და გამოუცხადე ესე ჩჩჳლთა. ჰე, მამაო, რამეთუ ესრეთ სათნო-იყო შენ წინაშე.
მას	მცხ.მარკ	უკუეთუ არა მოიღოს ასი წილი აწ ჟამსა ამას სახლი და ძმანი და დანი, მამაჲ და დედაჲ და შვილნი და აგარაკნი შემდგომად დევნისა და საუკუნესა მას მომავალსა ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: სჯულსა ვითარ წერილ არს? ვითარ აღმოიკითხავ?
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა: შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, და მოყუასი შენი − ვითარცა თავი თჳსი.
მას	მცხ.ივდ	და აღჭურა ყოველი კაცი ძლიერი მას დღესა შინა და ძალი მათი კაცთა ძლიერთა მბრძოლთა მკჳრცხლი ასსამოცდაათი ათასი და მჴედართა ოცდაორი ათასი თჳნიერ ჭურჭლისა მათისა და კაცთა მათ მკჳრცხლთა, რომელნი იყენეს მათ შორის თანამავალი სიმრავლე ფრიად.
მათ	მცხ.ივდ	რამეთუ უმჯობეს არს ჩუენდა, ვიყუნეთ მათ აღსაჭრელ, ვიდრე ესრეთ წარწყმედასა და ვიყვნეთ მათ მონად და მჴევლად და ცხოვნდეს სული ჩუენი და ვიხილოთ სიკუდილი ჩჳლთა ჩუენთა წინაშე თუალთა ჩუენთა და ცოლთა ჩუენთა და მოკლებაჲ სულთა მათთა.
მათ	მცხ.რომ	კითხვაჲ არქუთ ეროდიონს, ნათესავსა ჩემსა. კითხვაჲ არქუთ ნარკისოჲსგანთა მათ უფლისა მიერ.
იგი	მცხ.მარკ	და მიჰხედეს და იხილეს, რამეთუ გარდაგორვებულ იყო ლოდი იგი, რომელი იყო დიდ ფრიად.
მათ	მცხ.რომ	კითხვაჲ არქუთ ასჳნკრიტეს, ფლეგონს, ერმეს, პატრობას, ერმის და მათ თანათა მათ ძმათა.
მათ	მცხ.რომ	კითხვაჲ არქუთ ფილოლოგეს და ივლიას, ნირეას და დასა მისსა და ულუმპას და მათ თანათა მათ ყოველთა წმიდათა.
მათგან	მცხ.რომ	გლოცავ თქუენ, ძმანო, ეკრძალებოდეთ მათგან, რომელნი იგი წვალებასა და საცთურსა იქმან გარეშე მის მოძღურებისა, რომელი თქუენ გისწავიეს, და განეშორენით მათგან.
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ ეგევითარნი იგი უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა არა ჰმონებენ, არამედ თჳსსა მუცელსა და ტკბილად მეტყუელებითა მით და კურთხევითა აცთუნნიან გულნი უმანკოთანი.
იგინი	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი გამოვიდეს და ქადაგებდეს ყოველსა ქუეყანასა უფლისა შეწევნითა და სიტყჳსა ამის დამტკიცებითა მის მიერ, რომელნი-იგი შეუდგეს მას სასწაულნი.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: მართლ მომიგე, მაგას იქმოდე და სცხონდე.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მას უნდა განმართლებად თავი თჳსი და ჰრქუა იესუს: და ვინ არს მოყუას ჩემდა?
მასვე	მცხ.ლუკა	ხოლო დამთხუევით მღდელი ვინმე შთავიდოდა მასვე გზასა და იხილა იგი და თანა-წარჰჴდა.
მასვე	მცხ.ლუკა	და ეგრეთვე ლევიტელი მასვე ადგილსა მივიდა და იხილა იგი და თანა-წარჰჴდა.
იგი	მცხ.ლუკა	მერმე სამარიტელი ვინმე წარვიდოდა, მოვიდა მასვე ადგილსა, იხილა იგი და შეეწყალა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოვიდა მისა და შეუხჳა წყლული იგი და დაასხა ზეთი და ღჳნოჲ და აღსუა იგი კარაულსა თჳსსა და მოიყვანა იგი ყოველთასა მას სადგურსა და იღუაწა იგი.
მას	მცხ.ლუკა	და ხვალისაგან, გამო-რაჲ-ვიდოდა, ორი დრაჰკანი მისცა ყოველთა სადგურისა მოღუაწესა მას და ჰრქუა: იღუაწე ეგე და, სხუაჲ თუ რაჲმე წარაგო უმეტესი, მო-რაჲ-ვიდე, მიგცე შენ.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და ლევიტელნი განვწმიდენ ყოველთა უცხოთესლთაგან, განკარგვით განვაწესენ იგინი დღითი დღე, მღდელნი და ლევიტელნი, კაცად-კაცადი საქმეთა თჳსთა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მივეც განკარგულთა მოღებად ყოველი შეშა დასაწველთა თჳთეულთა ჟამთასა და პირველთა ნაყოფთა მათთასა მომიჴსენოს. მე ღმერთმან ჩუენმან ყოველსა კეთილსა სიმართლისა ჩემისასა, კურთხეულ არს იგი, რომელი არს უკუნისამდე ამინ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მან თრქუა: რომელმან ყო წყალობაჲ მის თანა. ჰრქუა მას იესუ: ვიდოდე და ჰყოფდ შენცა ეგრევე.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: მართა, მართა! ზრუნავ და შფოთ ხარ მრავლისათჳს, აქა ერთისაჲ არს საჴმარ.
მისგან	მცხ.ლუკა	ხოლო მარიამ კეთილი ნაწილი გამოირჩია, რომელი არასადა მიეღოს მისგან.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ადგილსა რომელსამე თავადი ილოცვიდა. და ვითარცა დასცხრა ლოცვისაგან, ჰრქუა ვინმე მას მოწაფეთაგანმან: უფალო, გუასწავე ლოცვაჲ, ვითარცა იოვანე ასწავა მოწაფეთა თჳსთა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: რაჟამს ილოცვიდეთ, თქუთ: მამაო ჩუენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევაჲ შენი, იყავნ ნებაჲ შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ: ვის თქუენგანსა ესუას მეგობარი და მოვიდეს მისა შუვა-ღამეს და ჰრქუას მას: მეგობარო, მოვასხენ მე სამნი პურნი,
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ მეგობარი მოვიდა ჩემდა გზით, და არარაჲ მაქუს, რაჲ დაუგო მას.
მან	მცხ.ლუკა	მან მიუგოს შინაჲთ გამო და ჰრქუას: ნუ შრომასა შემამთხუევ მე, რამეთუ კარი დაჴშულ არს და ყრმანი ჩემნი ჩემ თანა არიან სარეცელსა ზედა; ვერ ძალ-მიც აღდგომად და მიცემად შენდა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყო იოსია მეფემან ზატიკი იგი უფლისა იერუსალჱმს და შეწირა შესაწირავი იგი უფლისა ათორმეტსა თთჳსა მის პირველისასა.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუა ლევიტელთა მსახურთა: განიწმიდენით თავნი თქუენნი და განემზადენით სიწმიდისა მისებრ კიდობნისა სჯულისა უფლისა ტაძარსა მას, რომელი-იგი აღაშენა სოლომონ მეფემან, ძემან დავითისამან.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და ნუმცა იპოვების თქუენ თანა ბიწოვანებაჲ და ბილწება და აწ მსახურებდით უფალსა ღმერთსა თქუენსა, და შემოკრიბეთ და განუმზადეთ ნათესავი ისრაჱლისა და განაწესეთ განწესებისა მისებრ მამათმთავართასა და ტომთა მისთასა,
მისებრ	მცხ.ეზრ3	ვითარცა განაწესა და დაწერა დავით, მეფემან ისრაჱლისამან, და ძემან მისმან დიდმან სოლომონ. და დადგეს ტაძარსა მას შინა ლევიტელნი განწესებისა მისებრ თჳთოეულად მამათა თჳსთასა წინაშე ძმათა თჳსთა, ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და პირველისაებრ წესისა შეწირეთ ზატიკი და განმზადეთ შესაწირავი იგი სიტყჳსაებრ უფლისა, ვითარცა-იგი უბრძანა ჴელითა მოსესითა.
მას	მცხ.ეზრ3	მიჰმადლა და მისცა იოსია ერსა მას კრავები და თიკანნი ოცდაათი ათასი, ჴბოები სამ ათასი.
მათ	მცხ.ეზრ3	ესე ყოველი მისცა მსგავსად ბრძანებისა მის მეფისასა ერთა და მღდელთა ლევიტელთა, და მერმე მისცა ქელკიასა და ზაქარია მღდელთმოძღუართა მათ, წინამძღუართა ერისათა და მღდელთა ცხოვარი ორ ათასი და ექუსასი და ჴბოები ექუსასი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და იექონია, და სამეა, და ნათანაელ ძმა, და საბეა, და ოზიელ და იორამ ათასისთავთა მათ მისცეს ლევიტელთა ზატიკისა მისთჳს ცხოვარი ხუთ ათასი და ჴბოები ხუთასი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მიიღეს ესე ყოველი მღდელთა მათ და დიდ-დიდად დიდებითა და შუენიერებითა განმზადეს ზატიკი იგი ბალარჯობითა,
იგი	მცხ.ეზრ3	და ესრეთ ცისკარსა მას შემწვარი ცეცხლითა განამზადეს ზატიკი იგი უფლისა შესაწირავი და ნედლნი სურნელებითურთ შეაგბეს სიავ-ქუაბთა შინა და ქვაბებთა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და შესწირეს ყოვლისა მისთჳს ერისა და შემდგომად ამისა მღდელთმოძღუარნი იგი განემზადნეს თჳთ (ძმანი მათნი, ძენი იგი აჰრონისნი).
მის	მცხ.ეზრ3	რამეთუ მღდელნი იგი შესწირვიდეს ცმელსა მას ცეცხლისა მის დასაწველსა და ლევიტელნი განემზადნეს თჳთ და ძმანი თჳსნი მღდელად, ძენი აჰრონისნი,
იგინიცა	მცხ.ეზრ3	და მეკარენი იგი თჳთეულად კართა მათ იყუნენ განკრძალულ წესთა მათთაებრ, რამეთუ იგინიცა იყუნენ ძეთაგან ლევის, განიმზადნეს თავნი თჳსნი.
მას	მცხ.ეზრ3	და ყოველთა ერთბამად აღასრულეს ზატიკი უფლისა მას დღესა შინა.
მის	მცხ.ეზრ3	და შესწირეს შესაწირავი უფლისა საკურთხეველსა ზედა მსგავსად ბრძანებისა მის იოსია მეფისა.
მას	მცხ.ეზრ3	და ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა, რომელი იპოვეს მას ჟამსა შინა, ზატიკი უფლისა და დღესასწაული იგი ბალარჯობათა შჳდ დღე,
მათგან	მცხ.ეზრ3	არასადა ყოფილ იყო ესრეთ ზატიკი შორის ისრაჱლსა, რამეთუ არა ვინ ყო ზატიკი ჟამთა მათგან სამოელ წინაწარმეტყუელისათა.
მათ	მცხ.მარკ	რამეთუ მისცეს ძმამან ძმაჲ სიკუდილად და მამამან შვილი, და აღდგენ შვილნი მამა-დედათა ზედა და მოჰკლვიდენ მათ.
მისთჳს	მცხ.მარკ	ხოლო დღისა მისთჳს და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცათა შინა, არცა ძემან, არამედ მამამან.
მის	მცხ.მარკ	იღჳძებდით უკუე, რამეთუ არა იცის, ოდეს-იგი უფალი სახლისაჲ მის მოვიდეს: მწუხრი ანუ შუვა-ღამეს, ანუ ქათმისა ჴმობასა, ანუ განთიად;
მას	მცხ.ლუკა	ვის უკუე თქუენგანსა მამასა სთხოვდეს ძე პურსა, ნუუკუე ქვაჲ მისცეს მას? გინა თუ თევზსა სთხოვდეს, ნუუკუე თევზისა წილ გუელი მისცესა მას?
მას	მცხ.ლუკა	გინა თუ კუერცხსა სთხოვდეს, ნუუკუე ღრიაკალი მისცეს მას?
მას	მცხ.ლუკა	უკუეთუ თქუენ უკეთურთა იცით მისაცემელი კეთილი მიცემად შვილთა თქუენთა, რაოდენ უფროჲს მამამან ზეცით მოსცეს სული წმიდაჲ, რომელნი სთხოვდენ მას.
მას	მცხ.ლუკა	და კაცისა ვისგანმე განაძო ეშმაკი, რომელი იყო ყრუჲ. და იყო განსლვასა მას ეშმაკისასა იტყოდა ყრუჲ იგი. და უკჳრდა ყოველსა მას ერსა.
მით	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელთამე მათგანთა თქუეს: ბელზებულითა, მთავრითა მით ეშმაკთაჲთა, განასხამს ეშმაკთა.
მათ	მცხ.ეზრ3	არცაღა ყოველთა მეფეთა ისრაჱლისათა ყვეს ზატიკი ესე. ვითარი-იგი ყო იოსია მეფემან, მღდელთა მათ, და ლევიტელთა, და ჰურიათა და ყოველმან ისრაჱლმან, რომელნი-იგი იყუნეს დამკჳდრებულნი მას ჟამსა იერუსალჱმსა შინა.
მისა	მცხ.ეზრ3	და მიავლინა მისა მეფემან მეგჳპტელთამან და ჰრქუა: რა ძეს შენი და ჩემი, მეფეო ჰურიასტანისაო?
მისა	მცხ.ეზრ3	და არა გარემოაქცივნა იოსია ეტლნი თჳსნი, არამედ ბრძოლად ჴელი შეყო მისა და არა ისმინნა სიტყუანი იერემია წინაწარმეტყუელისანი, რომელსა ეტყოდა მას პირითა უფლისათა,
მისგან	მცხ.ლუკა	და სხუანი ვინმე გამოცდით სასწაულსა ზეცით ითხოვდეს მისგან.
იგი	მცხ.ეზრ3	არამედ შეიკრიბა და ზედამოუჴდა ველსა უდმაკედოვადაუს. და მიუჴდეს მთავარნი იგი მეფესა იოსიასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუა იოსია მეფემან მონათა თჳსთა: განმიყვანეთ მე ველისა ამისგან, რამეთუ მოუძლურდი ფრიად. და მეყსეულად გამოიყვანეს იგი მონათა თჳსთა ბრძოლისა მისგან.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან იცნოდა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა მათ: ყოველი მეუფებაჲ, რომელი თავსა თჳსსა განევლთის, მოოჴრდის, და სახლი სახლსა ზედა დაეცის.
იგი	მცხ.ეზრ3	და აღჴდა იგი ეტლთა მათ მეორეთა თჳსთა და აღიყვანეს იგი იერუსალჱმდ, მოკუდა და დაეფლა მამათა თჳსთა თანა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყოველი ჰურიასტანი გოდებდა და იგლოვდა იოსიას. და თქუა იერემია წინაწარმეტყუელმან გოდება ესე იოსიასა ზედა. და დაჯდა იგი დედათა თანა და გოდებდეს გოდებასა იერემიასასა მოდღენდელად დღემდე და მისცეს ბრძანება მარადის ნათესავთა გოდებად შორის ისრაჱლისა
იგი	მცხ.ეზრ3	ესე ყოველი წერილ არს წიგნსა მატიანეთასა მეფეთა ისრაჱლისათა და საქმენი, რომელ ქმნა იოსია, სიმჴნენი იგი დიდისა მის სიმართლისა და დიდებისა მისისა და სიბრძნე იგი კრძალულებისა მისისა, რომელი აქუნდა შჯულისა მიერ უფლისა, ამას ყოველსა მოაქამდე უთხრობენ წიგნნი მეფეთა ისრაჱლისათანი და იუდასთანი
მათ	მცხ.ეზრ3	და მიუვლინა ღმერთმან მამათა მათთა მოციქულად წინაწარმეტყუელი, რათამცა მოიქცეს, რამეთუ ჰრიდებდა მათ ტაძარსა სიწმიდისასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და მეფობდა ჰურიასტანსა და იერუსალჱმსა სამ თვე და აყენებდა მეფე იგი მეგჳპტელთა, რათამცა არა ვინ მეფობდენ იერუსალჱმსა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მოჰჴადა მათ ასი ტალანტი ვერცხლი, ერთი ოქრო.
მათ	მცხ.ეზრ3	და დაადგინა მათ ზედა მეფემან მეგჳპტელთამან მეფედ იოაკიმ, ძმა იექონიასი, და მეფობდა იოაკიმ ჰურიასტანსა ზედა და იერუსალჱმსა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და შეკრა იოაკიმ დიდნი იგი მთავარნი სახლისა ისრაჱლისანი და ზარა, ძმა თჳსი, გამოიყვანა ქუეყანით ეგჳპტით და მოიყვანნა თავისა თჳსისა თანა.
მას	მცხ.ლუკა	და ოდეს უძლიერესი მისი ზედა-მოუჴდის, სძლის მას და საჭურველი მისი მოუღის, რომელსა-იგი ესვიდა, და ნატყუენავი მისი განუყვის.
იგი	მცხ.ლუკა	რომელი არა არს ჩემ თანა, მტერი ჩემი არს; და რომელი არა შეჰკრებს ჩემ თანა, იგი განაბნევს.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდის და პოვის იგი განშუენებული და შემკული.
მას	მცხ.ლუკა	მაშინ წარვიდეს და მოიყვანნის სხუანი შჳდნი სულნი, უბოროტესნი მისსა, და შევიდის და დაიმკჳდრის მას შინა და იქმნის უკუანაჲსკნელი კაცისაჲ მის უძჳრეს პირველისა.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იყო ჟამი მესამე, და ჯუარს-აცუეს იგი.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ვიდრე იტყოდაღა იგი ამას, აღ-ვინმე-იღო დედაკაცმან ჴმაჲ ერსა მას შორის და ჰრქუა მას: ნეტარ არს მუცელი, რომელმან გიტჳრთა შენ, და ძუძუნი რომელთა სწოვდი.
იგი	მცხ.ლუკა	კაცნი იგი ნინეველნი აღდგენ სასჯელსა მას ნათესავისა ამის თანა და დასჯიდენ მათ, რამეთუ შეინანეს ქადაგებასა მას იონაჲსსა; და აჰა ესერა უფროჲს იონაჲსსა არს აქა.
მათ	მცხ.ლუკა	დედოფალი იგი სამხრისაჲ აღდგეს სასჯელსა მას კაცთა თანა ამის ნათესავისათა და დასჯიდეს მათ, რამეთუ მოვიდა კიდით ქუეყანისაჲთ სმენად სიბრძნესა სოლომონისსა; და აჰა ესერა უფროჲს სოლომონისსა არს აქა.
იგი	მცხ.ლუკა	იხილე, ნუუკუე ნათელი იგი შენ შორის ბნელ იყოს.
იგი	მცხ.ლუკა	უკუკეთუ ყოველი გუამი შენი ნათელ არს და არა რაჲ აქუნდეს ადგილი რაჲმე ბნელისაჲ, იყოს იგი ყოვლად ნათელ, ვითარცა-იგი სანთელი ელვითა განგანათლოს შენ.
მის	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იტყოდა ამას თავადი, ჰლოცვიდა ვინმე ფარისეველი, რაჲთა პური ჭამოს მის თანა; და შევიდა და დაჯდა.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო ფარისეველმან მან ვითარცა იხილა, უკჳრდა, რამეთუ პირველად არა იბანა, ვიდრე სადილობადმდე.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას უფალმან: აწ თქუენ, ფარისეველთა, გარეშე სასუმელისაჲ და პინაკისაჲ განსწმიდით, და შინაგანი თქუენი სავსე არნ ნატაცებითა და უკეთურებითა.
მანვე	მცხ.ლუკა	ორგულნო, ანუ არა რომელმან-იგი გარეშე შექმნა, მანვე შინაგანი შექმნა?
იგი	მცხ.ლუკა	არამედ ვაჲ თქუენდა, ფარისეველნო, რამეთუ ათეულსა აღიღებთ პიტნაკისა და ტეგანისასა და ყოვლისა მხლისასა და თანა-წარჰვალთ სამართალსა და სიყუარულსა ღმრთისასა. ესე ჯერ-იყო ყოფად და იგი არა დატევებად.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო სჯულის-მეცნიერმან ვინმე და ჰრქუა მას: მოძღუარ, მაგას რაჲ იტყჳ, ჩუენცა გუაგინებ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: თქუენდაცა, სჯულის-მეცნიერთა, ვაჲ არს, რამეთუ აღჰკიდით კაცთა ტჳრთი ძნიად სატჳრთავი და თქუენ ერთითაცა თითითა არა შეახით ტჳრთსა მას.
იგინი	მცხ.ლუკა	ვაჲ თქუენდა, რამეთუ აშენებთ საფლავებსა წანაჲსწარმეტყუელთასა, ხოლო მამათა თქუენთა მოსწყჳდნეს იგინი.
მათ	მცხ.ლუკა	ეწამებით სამე და თანა-სათნო-ეყოფვით საქმესა მამათა თქუენთასა, რამეთუ მათ მოსწყჳდნეს იგინი, და თქუენ საფლავთა მათთა აშენებთ.
მათა	მცხ.ლუკა	ამისთჳსცა-იგი სიბრძნემან ღმრთისამან თქუა: მოვავლინნე მათა წინაწარმეტყუელნი და მოციქულნი, და მათგანნი მოწყჳდნენ და დევნნენ.
მის	მცხ.ლუკა	სისხლითგან აბელისით, ვიდრე სისხლადმდე ზაქარიაჲსა, რომელი წარწყმდა შორის საკურთხეველისა მის და ტაძრისა. ჰე, გეტყჳ თქუენ, იძიოს ნათესავისა ამისგან.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარ-იგი თავადი ეტყოდა მათ ამას წინაშე ყოვლისა მის ერისა, იწყეს მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა განზრახვად ბოროტისა და უძნდა სიტყუაჲ იგი და ჰგმობდეს მას მრავლისა მისთჳს სიტყჳსა.
მას	მცხ.ლუკა	და უმზირდეს მას პოვნად რასმე სიტყუასა პირისაგან მისისა, რაჲთა შეასმინონ იგი.
მათგან	მცხ.ლუკა	ხოლო გეტყჳ თქუენ, მეგობართა ჩემთა: ნუ გეშინინ მათგან, რომელთა მოსწყჳდნენ ჴორცნი და ამისა შემდგომად ვერარაჲ აქუს უმეტესი, რაჲ გიყონ თქუენ.
მისა	მცხ.ლუკა	ხოლო გიჩუენო თქუენ, ვისა გეშინოდის: გეშინოდენ მისა, რომელსა შემდგომად მოწყუედისა ჴელ-ეწიფების შთაგდებად გეჰენიასა. ჰე, გეტყჳ თქუენ, მისა გეშინოდენ.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო გეტყჳ თქუენ: ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.
იგიცა	მცხ.ლუკა	და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ-იქმნეს იგიცა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.
მას	მცხ.ლუკა	და ყოველმან რომელმან თქუას სიტყუჲ ძისა მიმართ კაცისა, მიეტეოს მას. ხოლო სულისა წმიდისა მგმობარსა არა მიეტეოს.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ სულმან წმიდამან გასწაოს თქუენ მას ჟამსა შინა, რაჲ-იგი სთქუათ.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა ვინმე მას მის ერისაგანმან: მოძღუარ, არქუ ძმასა ჩემსა, რაჲთა განმეყოს მე სამკჳდრებელსა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: კაცო, ვინ დამადგინა მე მსაჯულად და განმყოფელად თქუენდა?
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ: ეკრძალენით და დაიცვენით თავნი თქუენი ყოვლისაგან ანგაჰრებისა, რამეთუ არა ნამეტნავისაგან ვისამე არნ ცხორებაჲ მისი ნაყოფთა მისთაგან.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ იგავსაცა და ჰრქუა მათ: კაცისაჲ ვისიმე მდიდრისაჲ ნაყოფიერ იყო აგარაკი.
მათ	მცხ.მარკ	და ვითარცა მწუხრი იყო, მოვიდა ათორმეტთა მათ თანა.
მათ	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მათ იესუ, ვითარმედ: ყოველნი დაბრკოლებად ხართ ჩემდა მომართ ღამესა ამას, რამეთუ წერილ არს: დავსცე მწყემსი, და განიბნინენ ცხოვარნი სამწყსოჲსა მისისანი.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას ღმერთმან: უგუნურო, ამას ღამესა მიგიღონ სული შენი შენგან; ეგე, რომელ მოიმზადე ვისა იყოს?
მათ	მცხ.ლუკა	განიცადენით ყორანნი, რამეთუ არა სთესვენ, არცა მკიან, რომელთა არა აქუს საუნჯე, ანუ სადა შეიკრიბონ, და ღმერთი ზრდის მათ. რაოდენ თქუენ უმჯობეს ხართ მფრინველთა?
მის	მცხ.ეზრ3	და მეფობდა მის წილ იოაკიმ, ძე მისი, და იყო ოცდაათრვამეტისა წლისა.
მათ	მცხ.ივდ	და ვითარცა ესმეს სიტყუანი ესევითარნი ერისანი მთავრისა მიმართ, რამეთუ სულმოკლე იქმნეს წყლისა ნაკლულევანებითა, და ესმეს ივდითს ყოველნი ესე სიტყუანი, რომელთა იტყოდა ოზია ერისა მიმართ და ვითარ-იგი ეფუცა მათ, ვითარმედ განსცეს ქალაქი შემდგომად ხუთისა დღისა ასურასტანელთა მათ. და მიავლინა შიმუნვარი თჳსი, რომელი ზედამდგომი იყო და მოღუაწე ყოველთა მონაგებთა მისთა, და მოუწოდა ოზიას მღდელსა და ქაბრის და ქარმის, მოხუცებულთა ყოველთა ქალაქისა მისისათა.
მან	მცხ.ეზრ3	და მეფობდა სამ თვე და ათ დღე იერუსალჱმს. და ქმნა მან ბოროტი წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.ივდ	და მოვიდეს მისა და ჰრქუა მათ: ისმინეთ ჩემი მთავართა მაგათ დამკჳდრებულთა ბეტულასთა, რამეთუ არა სამართალ არს სიტყუაჲ ეგე თქუენი, რომელსა იტყოდეთ წინაშე ერისა. დაამტკიცეთ ფიცით, რომელსა-იგი იტყოდეთ წინაშე ღმრთისა შორის თქუენსა და თქჳთ გაცემა ქალაქისა ღმრთისა ჩუენისა მტერთა ჩუენთა, უკუეთუ არა, მათ შინა მოაქციოს თქუენდა ღმერთმან შეწევნა.
მათ	მცხ.ივდ	ვითარცა-იგი იყო დღეთა მათ პირველთა, რომლისა ბრალისათჳს მიეცნეს მამანი ჩუენნი ბაბილონელთა მახჳლსა და მიმოტაცებასა სამეოცდაათ წელ, და დაეცნეს დაცემითა დიდითა წინაშე მტერთა მათთა.
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ოზია და მთავართა მათ: ვიდოდე მშჳდობით, უფალი ღმერთი ისრაჱლისა ჩუენ თანა შურისმეძიებელად მტერთა ჩუენთა. და მოიქცეს კარვისა მისისაგან და წარვიდეს კაცად-კაცადი ადგილსა განწესებულსა თჳსსა.
მას	მცხ.ეზრ3	და ფიცი იგი, რომლითა ეფუცა ნაბოქოდონოსორ მეფესა, სახელითა უფლისათა და არა დაადგრა ფიცსა მას, არამედ ეცრუვა და განეშორა ნაბოქოდონოსორს, და განიფიცხა ქედი თჳსი და გული თჳსი და გარდაჴდა სჯულსა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.ივდ	და არცა ნათესავისა ჩუენისაგან, რამეთუ მოცემასა ჩუენდა ეგრევე ეგოს იერუსალჱმი და ყოველი ჰურიასტანი და ყოველი ქუეყანა დამტკიცნეს. და წარმოჩნდეს სიწმიდე ჩუენი და გამოიძიოს უფალმან შეგინებისათჳს მათისა სისხლისაგან მათისა და მოწყუედისათჳს მამათა ჩუენთასა და ქუეყანისა მისთჳს ჩუენისა, მოოჴრებისათჳს სამკჳდრებელისა ჩუენისა. და მოაქციოს. ჩუენდავე წარმართთა შორის, სადა-იგი ვმონებდით მათ და ვიყვენით ჩუენ შეკრებილ და საყუედრელ წინაშე ყოველთა წარმტყუენველთა ჩუენთა, რამეთუ არა წარემართოს მონებაჲ ჩუენი მადლად, არამედ გინებულად დადვას იგი უფალმან ღმერთმან ჩუენმან.
იგინი	მცხ.ეზრ3	და შეურაცხ-ყვეს მოციქულნი იგი მისნი და დღესა მას, რომელსა ეტყჳნ მას უფალი, იგინი ეკიცხევდეს წინაწარმეტყუელთა მისთა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და განრისხნა უფალი ნათესავსა ზედა მათსა უღმრთოებისა მისთჳს და მოავლინა მათ ზედა მეფენი იგი ქალდეველთანი.
მას	მცხ.ივდ	და ყოველთა ზედა ტომთა შენთა მოხედე ფიცსა მას ჭეშმარიტსა, რომელი ეფუცე აბრაჰამს, რათა გიცოდის შენ, რამეთუ შენ ხარ ღმერთი ძლიერებისა და სიმტკიცისა, და არა ვინ არს სხუა შემწე ისრაჱლისა შენსა გარეშე.
იგი	მცხ.ივდ	და შეისხნა ჴამლნი მოოქროვილნი ფერჴთა მისთა და შეისხნა სამკლავენი და სავლტენი და ბეჭედი და საყურნი და ყოველი სამკაული მისი და. შეიმკო თავი თჳსი ფრიად საცთუნებელად მამაკაცისა თუალთა, რომელთა იხილონ იგი.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქვეს მას: განვედ მშჳდობით, უფალი ღმერთი იყავნ შენ თანა წინაშე შენსა შურისმეძიებელად მტერთა ჩუენთა, ღმერთმან მამათა ჩუენთამან მოგეცინ შენ მადლი და აღასრულენ ზრახვა შენი სიქადულად ძეთა ისრაჱლისათა და აღსამაღლებელად იერუსალჱმისა. და ივდით თაყუანი-სცა პირსა ზედა თჳსსა ღმერთსა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მათ მოსრნეს ჭაბუკნი მათნი მახჳლითა და დასთხიეს სისხლი მათი გარემოს ტაძარსა სიწმიდისასა და არა ჰრიდა ყრმათა ქალწულთა მოხუცებულთა და ჭაბუკთა მათთა,
მის	მცხ.ეზრ3	არამედ ყოველივე მისცა ჴელთა მათთა და სამსახურებელი სახლისა უფლისა, დიდი და კნინი, და ჭურჭელი სამსახურებელი კიდობნისა მის უფლისა, და ყოველი ფასი მეფეთა ისრაჱლისათა აღიღეს და წარიღეს ბაბილონად.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ცეცხლითა მოწვეს ტაძარი იგი უფლისა, დაარღჳეს და აღაოჴრეს ზღუდენი იერუსალჱმისანი, და გოდლები მისი მოწვეს ცეცხლითა.
მის	მცხ.ივდ	და იკჳრვებდეს სიკეთესა მისსა, შეიყვანეს და შეიწყნარებდეს სიტყუათა მისთა, რამეთუ იყვნეს კეთილ ფრიად. დაუკჳრდეს ძენი ისრაჱლისანი მის გამო.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ჰოლომფორე: ნუ გეშინინ, დედაკაცო, კადნიერ იყავ გულითა შენითა, რამეთუ მე არა ვის ბოროტი უყავ კაცსა, რომელმან ინება მონობა ნაბუქოდონოსორისა, მეფისა ყოვლისა ქუეყანისა.
მათ	მცხ.ივდ	რამეთუ ვერვისგან შურ-იგების ნათესავი ჩუენი, არცა ერევის მათ მახჳლი, უკუეთუ არა ცოდონ ღმრთისა მიმართ მათისა
მას	მცხ.ივდ	მას დღესა შინა, რომლისათჳს მე, მჴევალსა შენსა, მომეთხრა ღმრთისა მიერ და ვივლტოდე პირისაგან მათისა. და მომავლინა მე ღმერთმან შენდა საქმედ შენ თანა. რომლისათჳს განკრთეს ყოველი ქუეყანა, რაოდენთა ესმეს იგი.
იგი	მცხ.ეზრ3	და იყო აღსრულება ყოვლისა დიდებისა მათისა და ნეშტნი იგი წინაწარიქცინეს და წარტყუენეს ბაბილონად.
მის	მცხ.ივდ	არა არს ესევითარი დედაკაცი კიდითგან ქუეყანისათა ვიდრე კიდედმდე მის სიკეთითა პირისათა და გულისხმის-ყოფითა სიტყუათათა.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ჰოლომფორე: უკუეთუ მოგაკლდეს, რომელ-ეგე გაქუს შენ, ვინათ გცეთ შენ მსგავსი მათი, რამეთუ არავინ არს ჩუენ თანა კაცი ნათესავისაგან შენისა.
მისა	მცხ.ივდ	და უბრძანა ჰოლომფორე მცველთა მათ თჳსთა არა ყენებად მისა. და იყოფოდა ბანაკსა შინა სამ დღე.
მას	მცხ.ივდ	და განვიდის ღამედ და ღამედ ჴევსა მას ბეტულასასა და იბანებინ წყაროსა მას წყლისასა, ვითარცა წეს იყო ურიათა.
მის	მცხ.ივდ	და განვიდა გაგუა პირისაგან ჰოლომფორნესა და შევიდა მისა და ჰრქუა: ნუუკუე გცონინ მჴევალსა მაგას კეთილსა მოსლვად უფლისა ჩუენისა. რათა იდიდო მის წინაშე და სუა ჩუენ თანა სიხარულით ღჳნო. და იქმნე ჩუენ თანა, ვითარცა ასული ასურასტანელთა დღესა ამას ერთსა, რომელნი წინაშე დგანან სახლსა ნაბუქოდონოსორისასა?
მათ	მცხ.ივდ	და ვითარცა შემწუხრდა, ისწრაფეს მონათა მათ წარსლვად ადგილად თჳსად და ბაგუა შეაჴშა კარნი კარავთანი გარეგნით და წარავლინნა წინაშემდგომელნი პირისაგან უფლისა თჳსისა,
მათ	მცხ.ეზრ3	ვითარმედ სთნდეს უფალსა ქუეყანა იგი და ცალიერად შაბათ-ყო იგი ყოველთა მათ ჟამთა, რაოდენ ჟამ იყო უდაბნოსა, შეერაცხა მათ შაბათობად, ვიდრემდის აღესრულა სამეოცდაათშჳდმეტი წელი.
მას	მცხ.ივდ	და შთადვა იგი მახალსა მას სასაგზლესა და გამოვიდეს ორნივე ზოგად, ვითარცა ჩვეულება აქუნდათ ლოცვისათჳს და განვლეს ბანაკი იგი და აღვიდეს მთასა მას ბეტულასასა.
მათ	მცხ.ივდ	და მოიწინეს ბჭეთა მის ქალაქისათა და ჰრქვა ივდით შორითვე მჴუმილავთა მათ ბჭისათა: განმიხუენით, განმიხუენით მე ბჭენი, რამეთუ ჩუენ თანა არს უფალი ღმერთი ჩუენი და ყოსღა ძლიერებაჲ ისრაჱლისა შორის და შემუსრვა მტერთა ჩუენთა, ვითარცა ყო დღეს.
მათ	მცხ.ივდ	ესმა კაცთა მათ ქალაქისათა ჴმაჲ მისი, ისწრაფეს გარდამოსლვად ბჭეთა ქალაქისათა და მოუწოდეს მღდელთა მოხუცებულთა ქალაქისათა.
მათა	მცხ.ივდ	და აღიღონ საჭურველი თჳსი და მივიდოდიან ბანაკად მათა და აღადგინებდენ ერისთავთა ძლიერებისა ასურთასა და მირბიოდიან კარავად ჰოლომფორესა და არა პოვონ იგი.
მათად	მცხ.ივდ	წარავლინნა ოზია მოციქულნი ბეტომათემად და აბელმაემად და ქობად და კოლად და ყოველთა საზღვართა ისრაჱლისათა, რათა უთხრან ყოველი, რომელი იქმნა, რათა ყოველნი გამოეფინნენ მტერთა მათ თანა მოსრვად მათად.
იგინი	მცხ.ივდ	უფალმან ღმერთმან ყოვლისა მპყრობელმან შეურაცხ-ყვნა ჴელითა ქალისათა და სირცხჳლეულ-ყუნა იგინი,
მისა	მცხ.ივდ	იცხო პირსა მისსა ნელსაცხებელი და შეითხზნა თმანი მისნი საბურველითა და მოიღო სამოსელი სელისა საცთურად მისა.
მათცა	მცხ.ესთ	ეგრეთვე დღესითგან მძლავრებდეს სხუანიცა ცოლნი მთავართა სპარსთანი და უჟიკთანი, და იკადრონ მათცა.
მას	მცხ.ესთ	და მაშინღა მოიყვანებდიან მეფისა, რომლისათჳსცა მისცემდა შეყვანებად მას სადედოთა.
იგი	მცხ.ესთ	მიმწუხრი შევიდის და განთიად გამოიყვანიან და მიიყვანიან, სადა-იგი არს გოგე, საჭურისი მეფისა, მცველი იგი დედათა. და არღარა შევიდის მეფისა, უკუეთუ არა უწესს სახელითა.
იგი	მცხ.ესთ	და წარუძღვანეს წიგნები იგი ჴელითა მალედმსრბოლთაგან არტაქსექსისა სამეფოსა განრყვნად ყოველი ნათესავი ჰურიათა მეათოთხმეტესა თთვესა ადარისასა, რომელ არს იგრიკა, და იავარის-ყოფად ნაყოფთა მათთა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას პეტრე: უფალო, ჩუენდა მომართ ხოლო იტყჳ იგავსა ამას, ანუ სხუათა ყოველთა მიმართ?
იგი	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა იესუ: ვინ-მე არს მნე იგი სარწმუნოჲ და გონიერი, რომელი დაადგინოს უფალმან მონათა თჳსთა ზედა მიცემად იფქლი ჟამსა თჳსსა?
იგი	მცხ.ლუკა	ნეტაო არს იგი მონაჲ, რომლისაჲ მოვიდეს უფალი მისი და პოოს იგი ესრეთ მოქმედი.
იგი	მცხ.ლუკა	ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველთა ზედა მონაგებთა მისთა დაადგინოს იგი.
მის	მცხ.ლუკა	მოვიდეს უფალი იგი მონისაჲ მის დღესა, რომელსა არა მოელოდის, და ჟამსა, რომელი არა იცის, და ორგან განკუეთოს იგი და ნაწილი მისი დადვას ურწმუნოთა თანა.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო მონამან რომელმან იცის ნებაჲ უფლისა თჳსისაჲ და არა განემზადოს ნებისაებრ მისისა, იტანჯოს იგი ფრიად.
მისგან	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელმან არა იცის და ქმნეს რაჲმე ღირსი ტანჯვისაჲ, იგუემოს მცირედ. რამეთუ ყოველსა რომელსა მიეცა დიდად, დიდადცა იძიოს მისგან, და რომელსა მიეცა ფრიად, უმეტესი მოჰჴადონ მას.
მას	მცხ.ეზრ3	მეფობასა კჳროსისასა სპარსთა ზედა წელსა მას პირველსა აღესრულა სიტყუა უფლისა, რომელსა იტყოდა პირითა იერემია წინაწარმეტყუელისათა.
იგი	მცხ.ეზრ3	აწ ვინცა იყოს, რომელსა თანა იყოს ნათესავთაგანი ჰურიათა, და უფალი ღმერთი იყოს მის თანა, და აღვიდენ იერუსალჱმდ ჰურიათა მათ თანა, და აღაშენეს ტაძარი იგი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, ესე არს უფალი, რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ყოველნივე, რომელნი-იგი თჳთეულად თჳსთა ადგილთა დამკჳდრებულ იყუნენ, შეეწინედ მათ ოქროთა და ვეცხლითა.
მას	მცხ.ლუკა	ეტყოდა იესუ ერსაცა მას: რაჟამს იხილით ღრუბელი, აღმომავალი დასავალით, მეყსეულად სთქჳთ, ვითარმედ: წჳმაჲ მოაქუს, და არნ ეგრეთ.
მის	მცხ.ეზრ3	და დაადგინეს მთავარნი იგი ნათესავთა და მამათა მთავართაებრ ნათესავისაებრ იუდასისა, ტომისაგან ბენიამენისი, მღდელთა და ლევიტელთა და ყოველთა, რომელთა განაღჳძა უფალმან სული მათი მისლვად აღშენებად ტაძრისა მის უფლისა იერუსალჱმს, რომელნი გარემოს იყუნენ.
მას	მცხ.ეზრ3	და მეფემან კჳროს მოღებად-სცა სამსახურებელი იგი წმიდა უფლისა, რომელი-იგი წარეღო ნაბოქოდონოსორს იერუსალჱმით და დაედვა სახლსა მას კერპთა თჳსთასა.
იგი	მცხ.ლუკა	გეტყჳ შენ: ვერ გამოხჳდე მიერ, ვიდრემდე უკანაჲსკნელიცა იგი მი-ვე-სცე მწულილი.
მისგან	მცხ.ლუკა	რამეთუ ოდეს მიხუალ მოსაჯულისა შენისა თანა მთავრისა წინაშე გზასა ზედა, მიეც საქმარი განთავისუფლებად მისგან, ნუუკუე მიგიყვანოს შენ მსაჯულისა, და მსაჯულმან მიგცეს შენ მეხარკესა, და მეხარკემან მიგცეს შენ საპყრობილედ.
მათთჳს	მცხ.ლუკა	მო-ვინმე-სრულ იყვნეს მას ჟამსა ოდენ და უთხრეს მას გალილეველთა მათთჳს, რომელთაჲ-იგი სისხლი პილატე შეჰრია მსხუერპლთა მათთა.
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ეგრე გგონიეს, ვითარმედ გალილეველნი ესე უფროჲს ყოველთა გალილეველთა იყვნეს ცოდვილ, რამეთუ ესევითარი ევნო მათ?
იგინი	მცხ.ლუკა	ანუ იგი, რომელ ათრვამეტთა ზედა სილოამს გოდოლი დაეცა და მოსწყჳდნა იგინი, ჰგონებთ, ვითარმედ იგინი ხოლო თანა-მდებ იყვნეს უფროჲს ყოველთა კაცთა, რომელნი მკჳდრ არიან იერუსალჱმს?
მისგან	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ იგავსა ამას: ლეღჳ ვისმე ედგა ნერგი სავენაჴესა თჳსსა, მოვიდა და ეძიებდა ნაყოფსა მისგან და არა პოვა.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: უფალო, უტევე ეგე ამასცა წელსა, ვიდრემდე მოუთოჴნო მას გარემო და სკორე დაუდვა,
იგი	მცხ.ლუკა	ყოს ხოლო თუ ნაყოფი; უკუეთუ არა, მერმე მოჰკუეთე იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და ასწავებდა მათ იესუ შესაკრებელსა ერთსა შაბათსა შინა.
იგი	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა დედაკაცი იყო, რომლისა თანა იყო სული უძლურებისაჲ ათრვამეტ წლითგან; და იყო იგი დაღონებულ და ვერ ეძლო ზე აღხილვად ყოვლითურთ.
მას	მცხ.ლუკა	იხილა იგი იესუ, მოუწოდა და ჰრქუა მას: დედაკაცო, განტევებულ ხარ უძლურებისაგან შენისა.
მას	მცხ.ლუკა	და დაასხნა მას ზედა ჴელნი, და მეყსეულად აღემართა და ვიდოდა და ადიდებდა ღმერთსა.
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო შესაკრებლის-მთავარმან მან რისხვით, რამეთუ შაბათსა განკურნა იგი იესუ, და ეტყოდა ერსა მას: ექუსნი დღენი არიან, რომელთა შინა ჯერ-არს საქმედ; მათ შინა მომავალნი განიკურნებოდეთ და ნუ დღესა შაბათსა.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო მას იესუ და ჰრქუა: ორგულო, კაცად-კაცადმან თქუენმან არა აღჰჴსნისა შაბათსა შინა ჴარი გინა ვირი ბაგათაგან მათთა და წარიბის და ასჳს მას წყალი?
მას	მცხ.ლუკა	და ამას რაჲ იტყოდა თავადი, ჰრცხუენოდა ყოველთა წინა-აღმდგომთა მისთა; და ყოველსა მას ერსა უხაროდა ყოველთა მათ ზედა დიდებულებათა მისთა, რომელნი იქმნებოდეს მის მიერ.
იგი	მცხ.ლუკა	და იტყოდა: რასა ვამსგავსო სასუფეველი ღმრთისაჲ, და ვისა მსგავს არს იგი?
იგი	მცხ.ლუკა	მსგავს არს იგი მარცუალსა მდოგჳსასა, რომელი მოიღო კაცმან და დასთესა იგი მტილსა თჳსსა; და აღორძინდა და იქმნა იგი ხე დიდ, და მფრინველთა ცისათა და დაიმკჳდრეს რტოთა მისთა.
იგი	მცხ.ლუკა	ვამსგავსო იგი ცომსა, რომელი მოიღო დედაკაცმან და შეჰრთო იგი ფქვილსა სამსა საწყაულსა, ვიდრემდე აღფუვნოს ყოველი.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა ვინმე მას: უფალო, უკუეთუ მცირედ არიან ცხორებულნი? ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ:
მისგან	მცხ.ლუკა	იღუაწეთ შესლვად იწროჲსა მისგან კარისა. ხოლო გეტყჳ თქუენ: მრავალნი ეძიებდენ შესლვად და ვერ უძლონ.
მას	მცხ.ლუკა	მას დღესა შინა მო-ვინმე-ვიდეს იესუჲსა ფარისეველნი და ეტყოდეს მას: განვედ და წარვედ ამიერ, რამეთუ ჰეროდე გეძიებს შენ მოკლვად.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: მივედით და არქუთ მელსა მას: აჰა ესერა განვასხამ ეშმაკთა და კურნებათა აღვასრულებ დღეს და ხვალე, და ზეგე აღვესრულები.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა ეყოს უფალი საბაოთ გჳრგჳნ სასოებისა, შეთხზულ დიდებისა დაშთომილსა ერისასა ეგჳპტეს შინა.
იგი	მცხ.ესა	ამისთჳს ესრეთ იტყჳს უფალი ღმერთი ჩუენი: აჰა, ესერა, დავსდებ საფუძველთა სიონისათა, ლოდსა ფრიად პატიოსანსა, რჩეულსა თავსაკიდურსა პატიოსანსა საფუძველთა მისთა, და რომელსა ჰრწმენეს იგი, არასადა ჰრცხუანეს.
იგი	მცხ.ეზრ3	მოღებად-სცა კჳროს, მეფემან სპარსთამან, და უბრძანა მიცემად სამსახურებელი იგი მითრდატს, მეფასეთა მთავარსა თჳსსა.
მის	მცხ.ეზრ3	და ესე იყო რიცხჳ სამსახურებელისა მის ჭურჭელისა უფლისა: სამსახურებელი ოქროსა ათას და სამსახურებელი ვეცხლისა ათას, გუარდაკები ვეცხლისა ოცდაცხრა და საფასები ოქროსა ოცდაათ და ვეცხლისა ორ ათას ოთხასდაოცი, სხუა ჭურჭელი ათას.
იგი	მცხ.ეზრ3	ხოლო ყოველი იგი ჭურჭელი ოქროსა და ვეცხლისა, რომელი მოიღეს ხუთ-ათას ოთხასსამეოცდაცხრა.
მას	მცხ.ეზრ3	ჟამთა მეფობისა არტაშესთა, სპარსთა მეფისა, მიწერეს მისა, რომელნი-იგი დამკჳდრებულ იყუნეს ურიასტანსა და იერუსალჱმს, ბალასამე, და მითრდატ, და ბელლაეს, და არითმოს, და ბელტეთემეოს და სამაელიეს მწერალი, და სხუანიცა მრავალნი მთავარნი მათ თანა, რომელნი დამკჳდრებულ იყუნეს ზღჳსკიდესა მას, ქანანელნი და ტჳრელნი, ამანელნი და მოაბელნი, სამარიტელნი და სხუანი მრავალნი ადგილისმპყრობელნი, მიწერეს წიგნი სახე ესრეთ
მის	მცხ.ეზრ3	აწმცა უწყებულ ხარ უფალი ჩუენი და მეფე ჰურიათა მათთჳს, რომელნი გამოვიდოდეს ჩემდა, მისრულ არიან იერუსალჱმდ, ქალაქსა განდგომილთასა და განმამწარებელთასა და აშენებენ მას და უბნებსა მისსა და ზღუდეთა მისთა ეგულების გამაგრება, ტაძრისა მის ნებავს აღშენება.
იგინი	მცხ.ლუკა	და იყო მო-რაჲ-ვიდა იესუ სახლსა ვისმე მთავრისა ფარისეველისასა დღესა შაბათსა ჭამად პურისა, და იგინი უმზირდეს მას.
მას	მცხ.ეზრ3	რამეთუ იქადიან და ესვენ ტაძარსა მას თჳსსა. აწ კეთილ-მიჩნდა ჩუენდა, ვითარცა იზრუნა ამის საქმისათჳს
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა სჯულის-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა: უკუეთუ ჯერ-არს შაბათსა განკურნებაჲ?
იგი	მცხ.ეზრ3	და ჰურიანი განდგომილ არიან და ცილფიც მკჳდრნი იგი მისნი უკუნისამდე, რომლისათჳსცა ქალაქი ესე აოჴრდა და უდაბნო იქმნა.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი დუმნეს. და მოიყვანა კაცი იგი, განკურნა და განუტევა.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა მიწერა არტაშეს მეფემან ჰრათიმისა, და ბელტედიმესა, და სამაელისა, მწერლისა, სხუათაცა ყოველთა, რომელნი მკჳდრ არიან სამარიათ კერძო და ასურასტანით და ქანანით, რომელთა მიწერეს.
იგი	მცხ.ეზრ3	აღმოვიკითხეთ წიგნი იგი თქუენი, რომელი მოსწერეთ ჩემდა და ვბრძანე ხილვად მატიანთა საჴსენებელთასა. და იპოვა ქალაქი ეგე დასაბამითგან უკუნისამდე მჴდომ ყოველთა მეფეთა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: ვისი თქუენგანისაჲ შვილი გინა ჴარი შთავარდეს ჯურღმულსა, არა-მე მეყსეულად აღმოიქუას იგი დღესა შაბათსა?
მას	მცხ.ლუკა	და ვერარაჲ მიუგეს მას ამისთჳს.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მას ჟამსა აღმოიკითხონ წიგნი იგი მეფისა არტაშესისი და რათიმე და სამაელ მწერალმან და სხუათა მრავალთა მათ თანა, და მსწრაფლ აღვიდენ იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და არა აუფლეს ჰურიათა მათ შენებად და დააყენეს შენება ტაძრისა უფლისა იერუსალჱმს, ვიდრე მეორედ წლადმდე შარავანდედობისა დარეჰ სპარსთა მეფისა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა ჩინებულთა მათ იგავსა და შეასწავებდა, ვითარ-იგი ზემოჯდომასა ირჩევდეს, და ეტყოდა მათ:
მას	მცხ.ლუკა	და მოვიდეს, რომელმან-იგი შენ და მას გხადა, და გრქუას შენ: ადგილ-ეც ამას! მაშინ იწყო სირცხჳლით უკანაჲსკნელსა ადგილსა დაპყრობად.
იგი	მცხ.ლუკა	რამეთუ ყოველმან რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს; და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, ამაღლდეს.
მას	მცხ.ლუკა	ეტყოდა მასცა, რომელმან-იგი ხადა მას: ოდეს ჰყოფდე სამხარსა გინა სერსა, ნუ ჰხადი მეგობართა შენთა, ნუცა ძმათა შენთა, ნუცა ნათესავთა შენთა, ნუცა მოძმეთა მდიდართა, ნუუკუე მათცა კუალად გხადონ შენ, და გექმნეს შენ მოსაგებელ.
მას	მცხ.რომ	პავლე, მონაჲ იესუ ქრისტესი, ჩინებული მოციქული, რჩეული სახარებასა მას ღმრთისასა,
მას	მცხ.ლუკა	და ნეტარ იყო, რამეთუ არარაჲ აქუს, რაჲმცა მოგაგეს შენ, და მოგეგოს შენ აღდგომასა მას მართალთასა.
მის	მცხ.ლუკა	ესმა ვისმე მის თანა მეინაჴესა ესე, და ჰრქუა მას: ნეტარ არს, რომელმან ჭამოს პური სასუფეველსა ღმრთისასა!
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: კაცმან ვინმე იყო პური დიდი და მოუწოდა მრავალთა.
მათ	მცხ.ლუკა	და წარავლინა მონაჲ თჳსი ჟამსა პურისასა, რაჲთა ჰრქუას ჩინებულთა მათ მოსლვად, რამეთუ: აჰა ესერა პური ჩემი მზა არს ყოველი.
მან	მცხ.ლუკა	და იწყო თითოეულმან ყოველმან ჯმნად. პირველმან მან ჰრქუა მას: აგარაკი ვიყიდე და უნებელი ზედა-მაც მისლვად და ხილვად იგი. გლოცავ შენ, განმიტევე, ჯმნულმცა ვარ შენგან.
მათა	მცხ.ლუკა	და სხუამან თქუა: უღლეული ჴართაჲ ვიყიდე ხუთი და მივალ გამოცდად მათა. გლოცავ შენ, ჯმნულმცა ვარ.
მის	მცხ.ლუკა	და მერმე სხუამან ჰრქუა: ცოლი შევირთე და მის გამო ვერ ჴელ-მეწიფების მოსლვად.
მას	მცხ.ლუკა	და მოვიდა მონაჲ იგი და უთხრა ესე უფალსა თჳსსა. მაშინ განრისხნა სახლისა უფალი იგი და ჰრქუა მონასა მას თჳსსა: განვედ ადრე უბანთა და ყურეთა ქალაქისათა და გლახაკთა და უცხოთა და ბრმათა და მკელობელთა შემოჰხადე აქა.
მან	მცხ.ლუკა	და თქუა მონამან მან: უფალო, იქმნა ბრძანებაჲ შენი, და ადგილი არსღა.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა უფალმან მან მონასა მას: განვედ გზათა ზედა და ფოლოცთა და აიძულე შემოსლვად, რაჲთა აღივსოს სახელი ჩემი.
მას	მცხ.კორ1	რამეთუ ყოვლითა განჰმდიდრდით მას შინა, ყოვლითა სიტყჳთა და ყოვლითა მეცნიერებითა,
იგი	მცხ.კორ1	ვითარცა წამებაჲ იგი ქრისტესი განმტკიცნა თქუენ შორის,
მას	მცხ.კორ1	რაჲთა თქუენ არარაჲთ ნაკლულევან იყვნეთ არცა ერთითა მადლითა და მოელოდით გამოჩინებასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა.
მას	მცხ.კორ1	სარწმუნო არს ღმერთი, რომლისა მიერ იჩინენით ზიარებასა მას ძისა მისისასა იესუ ქრისტეს უფლისა ჩუენისასა.
მას	მცხ.კორ1	რომელმანცა დაგამტკიცნეს თქუენ ვიდრე აღსასრულადმდე უბრალონი დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა.
მასვე	მცხ.კორ1	ხოლო გლოცავ თქუენ, ძმანო, სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რაჲთა მასვე იტყოდით ყოველნი, და ნუ იყოფინ თქუენ შორის წვალება, არამედ იყვენით განმტკიცებულნი მითვე გონებითა და მითვე მეცნიერებითა.
მათგან	მცხ.კორ1	რამეთუ მეუწყა მე თქუენთჳს, ძმანო ჩემნო, ქლოველთა მათგან, ვითარმედ ჴდომა რაჲმე არიან თქუენ შორის.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ სიტყუაჲ იგი ჯუარისაჲ წარწყმედულთა მათთჳს სიცოფე არს, ხოლო ჩუენ ცხორებულთა ამათთჳს ძალ ღმრთისა არს.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ წერილ არს: წარვწყმიდო სიბრძნე იგი ბრძენთაჲ და მეცნიერებაჲ იგი მეცნიერთაჲ შეურაცხ-ვყო.
იგი	მცხ.კორ1	სადა არს ბრძენი? სადა არს მწიგნობარი? სადა არს გამომეძიებელი იგი ამის სოფლისაჲ? ანუ არა განაცოფა ღმერთმან სიბრძნე იგი ამის სოფლისაჲ?
მით	მცხ.კორ1	რამეთუ ვინაჲთგან სიბრძნჲთა მით ღმრთისაჲთა ვერ იცნა სოფელმან სიბრძნითა თჳსითა ღმერთი, ჯერ-იჩინა ღმერთმან ქადაგებითა მით სისულელისაჲთა ცხორებაჲ მორწმუნეთაჲ მათ.
მათვე	მცხ.კორ1	ხოლო მათვე ჩინებულთა ჰურიათა და წარმართთა ქრისტე ღმრთისა ძალ არს და ღმრთისა სიბრძნე.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ სულელი იგი ღმრთისაჲ უბრძნეს კაცთა არს, და უძლური იგი ღმრთისაჲ უძლიერეს კაცთა არს.
იგი	მცხ.კორ1	არამედ სულელნი იგი სოფლისანი გამოირჩინა ღმერთმან, რაჲთა არცხჳნოს ბრძენთა და უძლურნი იგი სოფლისანი გამოირჩინა ღმერთმან, რაჲთა არცხჳნოს ძლიერთა.
იგი	მცხ.კორ1	და უაზნონი იგი სოფლისანი და შეურაცხნი გამოირჩინა ღმერთმან და არა-არსნი იგი, რაჲთა არსნი იგი განაქარვნეს;
მისგან	მცხ.კორ1	მისგან თქუენ ხართ ქრისტე იესუს მიერ, რომელი-იგი იქმნა ჩუენდა სიბრძნე ღმრთისა მიერ, სიმართლე, სიწმიდე და გამოჴსნა,
იგი	მცხ.კორ1	და მე მო-რაჲ-ვედ თქუენდა, ძმანო, არა მოვედ მეტნობისა სიტყჳთა სიბრძნისაჲთა მითხრობად თქუენდა წამებაჲ იგი ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო სიბრძნესა ვიტყჳთ სრულთა მათ მიმართ, ხოლო სიბრძნესა არა ამის სოფლისასა, არცა მთავართა მათ სოფლისათა, რომელნი განქარვებად არიან,
მას	მცხ.კორ1	არამედ ვიტყჳთ სიბრძნესა ღმრთისასა, საიდუმლოდ დაფარულსა მას, რომელი-იგი პირველადვე განაჩინა ღმერთმან უწინარეს საუკუნეთა სადიდებელად ჩუენდა.
იგი	მცხ.კორ1	რომელი-იგი არავინ მთავართაგანმან ამის სოფლისამან იცნა, რამეთუ უკუეთუმცა ეცნა, არამცა უფალი იგი დიდებისაჲ ჯუარს-ეცუა.
მის	მცხ.კორ1	რამეთუ ვინ-მე უკუე იცის კაცმან კაცისაჲ, გარნა სულმანვე კაცისამან, რომელი არს მის თანა? ეგრეთცა ღმრთისაჲ არავინ იცის, გარნა სულმანვე ღმრთისამან.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო ჩუენ სული არა ამის სოფლისაჲ მოგჳღებიეს, არამედ სული იგი, რომელ არს ღმრთისაგან, რაჲთა ვიცოდით ღმრთისა მიერ მონიჭებული იგი ჩუენდა;
მას	მცხ.კორ1	ხოლო მშჳნვიერი კაცი არა შეიწყნარებს სულისა ღმრთისაჲსა, რამეთუ სიცოფე უჩნნ მას, და ვერ შემძლებელ არს ცნობად, რამეთუ სულიერად განიკითხვინ.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო სულიერი განიკითხავს ყოველსავე, და იგი არავისგან განიკითხვის.
მას	მცხ.კორ1	რამეთუ ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ, რაჲთამცა აზრახა მას? ხოლო ჩუენ გონებაჲ ქრისტესი გუაქუს.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო დამსხმელი იგი და მომრწყველი ერთ არიან; და კაცად-კაცადმან თჳსი სასყიდელი მიიღოს თჳსისაებრ შრომისა.
მით	მცხ.კორ1	მადლითა მით ღმთისაჲთა, მოცემულითა ჩემდა, ვითარცა ბრძენმან ხუროთმოძღუარმან, საფუძველი დავდევ, ხოლო სხუაჲ იგი აშენებდინ. ხოლო კაცად-კაცადი ეკრძალენ, ვითარ-ძი აშენებდეს.
მისსა	მცხ.კორ1	რამეთუ საფუძველი სხუაჲ ვერვის ჴელ-ეწიფების დადებად გარეშე მისსა, რომელი-იგი დადებულ არს, რომელ არს იესუ ქრისტე.
იგი	მცხ.კორ1	რომლისა-იგი საქმე დაიწუეს, იზღვიოს; ხოლო იგი განერეს და ეგრეთ განერეს, ვითარცა ცეცხლისაგან.
იგი	მცხ.კორ1	კაცად-კაცადისა იგი საქმე გამოცხადნეს, რამეთუ დღემან მან გამოაცხადოს, რამეთუ ცეცხლითა გამოჩინებად არს; და კაცად-კაცადისა იგი საქმე, ვითარ-რაჲ იყოს, ცეცხლმან გამოცადოს.
იგიცა	მცხ.კორ1	რომელმან ტაძარი ღმრთისაჲ განხრწნეს, განხრწნეს იგიცა ღმერთმან; რამეთუ ტაძარი ღმრთისაჲ წმიდა არს, რომელ-ეგე ხართ თქუენ.
იგი	მცხ.კორ1	ნუვინ თავსა თჳსსა აცთუნებნ. უკუეთუ ვისმე ბრძენ ჰგონიეს თავი თჳსი თქუენ შორის ამას სოფელსა, სულელ იქმენინ, რაჲთა იყოს იგი ბრძენ.
იგი	მცხ.კორ1	გინა თუ პავლე, გინა თუ აპოლო, გინა თუ კეფა, გინა თუ სოფელი, გინა თუ ცხორებაჲ, გინა თუ სიკუდილი, გინა თუ აწინდელი ჟამი, გინა თუ მერმე იგი ჟამი - ყოველივე თქუენი არს.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო აქა ამიერითგან საძიებელ არს მნეთა მათ შორის, რაჲთა სარწმუნო ვინმე იპოვოს.
იგი	მცხ.კორ1	ამისთჳს ნუ წინაწარ ჟამსა რას განიკითხავთ, ვიდრემდის მოვიდეს უფალი, რომელმანცა განანათლოს დაფარული იგი ბნელისაჲ და განაცხადნეს ზრახვანი იგი გულთანი, და მაშინ ქებაჲ იყოს კაცად-კაცადისაჲ ღმრთისა მიერ.
მის	მცხ.კორ1	ხოლო ესე, ძმანო, სახედ დავდევ თავისა ჩემისა და აპოლოჲსა თქუენთჳს, რაჲთა ჩუენ მიერ ისწაოთ არა უფროჲს წერილისა მის ზრახვად, რაჲთა არა ერთი-ერთსა ზედა განჰლაღნეთ მოყუსისათჳს.
მისგან	მცხ.კორ1	რამეთუ დაღათუ ბევრ მზარდულ გესხნენ ქრისტეს მიერ, არამედ არა მრავალ მამა, რამეთუ ქრისტე იესუჲს მიერ სახარებისა მისგან მე გშვენ თქუენ.
მას	მცხ.კორ1	რაჲთა არა მოსლვასა მას ჩემსა თქუენდა გან-ვიეთნიმე-ლაღნენ.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო მოვიდე ადრე თქუენდა, უფალსა თუ უნდეს, და ვცნა არა სიტყუაჲ იგი განლაღებულთაჲ მათ, არამედ ძალი,
იგი	მცხ.კორ1	განწმიდეთ უკუე ძუელი იგი ცომი, რაჲთა იყვნეთ ახალ თბე, ვითარცა-ეგე ხართ უცომო, რამეთუ ზატიკად ჩუენდა, ჩუენთჳს დაიკლა ქრისტე.
მით	მცხ.კორ1	რაჲთა ვზატიკობდეთ არა ცომითა მით ძუელითა, არცა ცომითა მით სიბოროტისა და უკეთურებისაჲთა, არამედ უცომოებითა მით სიმართლისა და ჭეშმარიტებისაჲთა.
მის	მცხ.კორ1	ხოლო აწ მივწერე თქუენდა: ნუ თანა-აღერევით, უკუეთუ ვინმე ძმაჲ სახელდებულ იყოს მეძავ ანუ ანგაჰრ, გინა კერპთ-მსახურ, გინა მაგინებელ, გინა მომთრვალე, ანუ მტაცებელ; ესევითარისა მის თანა არცაღა ჭამად.
მათ	მცხ.კორ1	რამეთუ რაჲ ძეს ჩემი და გარეშეთა მათ განკითხვაჲ? ანუ არა შინაგანნი იგი თქუენ განიკითხნეთა?
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო გარეშენი იგი ღმერთმან განიკითხნეს; და მოსპოთ უკეთური იგი შორის თქუენსა.
მის	მცხ.კორ1	არა უწყითა, რამეთუ წმიდათა სოფელი განიკითხონ? და უკუეთუ თქუენგან განიკითხვის სოფელი, არა ჰღირთა სამსჯავროჲსა მის საწუნელისა?
იგი	მცხ.კორ1	უკუეთუ ამის სოფლისა სამშჯავროჲ რაჲმე გაქუნდეს, შეურაცხნი იგი კრებულისა შორის, ესენი დასხენით?
იგიცა	მცხ.კორ1	საზრდელი მუცლისათჳს და მუცელი საზრდელისათჳს. ხოლო ღმერთმან იგიცა და ესეცა განაქარვოს. ხოლო ჴორცნი ესე არა სიძვისათჳს, არამედ უფლისათჳს, და უფალი ჴორცთათჳს.
იგი	მცხ.კორ1	არა უწყითა, რამეთუ ჴორცნი ეგე თქუეენნი ასონი ქრისტესნი არიან? აღ-უკუე-ვიხუნეა ასონი იგი ქრისტესნი და ვყვნე ასო მეძვის? ნუ იყოფინ!
იგი	მცხ.კორ1	ცოლსა ქმარი იგი თანანადებსა პატივსა მისცემდინ, ეგრეთცა ცოლი - ქმარსა.
მათდა	მცხ.კორ1	ვეტყჳ უქორწინებელთა მათ და ქურივთა: კეთილ არს მათდა, უკუეთუ ეგნენ ესრეთ, ვითარცა მე.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო ქორწინებულთა მათ ვამცნებ არა მე, არამედ უფალი: ცოლსა ქმრისაგან არა განშორებად.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო სხუათა მათ ვეტყჳ მე, არა უფალი: უკუეთუ ძმასა ვისმე ესუას ცოლი ურწმუნოჲ და მას ჯერ-უჩნდეს ყოფაჲ მის თანა, ნუ დაუტეობნ ცოლსა მას.
მის	მცხ.კორ1	და დედაკაცსა თუ ესუას ქმარი ურწმუნოჲ და მას ჯერ-უჩნდეს ყოფაჲ მის თანა, ნუ დაუტევებნ ქმარსა მას.
იგი	მცხ.გამ	გჳრგჳნსა ქუეშე, და იყვნენ ბეჭედნი იგი შესაცუმელად აღსაღებელთა მათ, რათა აღიღებოდის მათ მიერ ტაბლაჲ იგი.
მისგან	მცხ.კორ1	რამეთუ განწმიდნების ქმარი იგი ურწმუნოჲ ცოლისა მისგან მორწმუნისა და განწმიდნების ცოლი იგი ურწმუნოჲ ქმრისა მისგან მორწმუნისა. უკუეთუ არა, შვილნიმცა თქუენნი არა-წმიდა იყვნეს, ხოლო აწ წმიდა არიან.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუ ურწმუნოჲ იგი განეყენებოდის, განეყენენ; არა დამონებულ არს ძმაჲ იგი გინა დაჲ იგი ესევითართა მათ, რამეთუ მშჳდობასა გჳწოდნა ჩუენ ღმერთმან.
მას	მცხ.კორ1	კაცად-კაცადი ჩინებითა მით, რომლითაცა იჩინა, მას ზედაცა ეგენ.
მას	მცხ.კორ1	კაცად-კაცადი რომლითაცა იჩინა, ძმანო, მას ზედაცა ეგენ ღმრთისა მიერ.
მისთჳს	მცხ.კორ1	მე ეგრე ვჰგონებ, ვითარმედ: ესე კეთილ არს მოწევნულისა მისთჳს ურვისა, რამეთუ უმჯობეს არს კაცისა, ესრეთ თუ იყოს.
მათ	მცხ.კორ1	იქორწინე თუ, არაჲ სცოდე; და თუ იქორწინოს ქალწული, არაჲ ცოდა. ჭირი ჴორცთაჲ თავს-იდვიან ეგევითართა მათ; ხოლო მე თქუენ გერიდები.
იგი	მცხ.კორ1	და მნებავს თქუენი, რაჲთა უზრუნველ იყვნეთ. უქორწინებელი იგი ზრუნავს უფლისასა, ვითარ-ძი სათნო-ეყოს უფალსა,
იგი	მცხ.კორ1	განყოფილ არს დედაკაციცა იგი და ქალწული. უქორწინებელი იგი ზრუნავს უფლისასა, რაჲთა იყოს წმიდა ჴორცითაცა და სულითაცა; ხოლო ქორწინებული ზრუნავს სოფლისასა, ვითარ-ძი სათნო-ეყოს ქმარსა.
იგი	მცხ.კორ1	და რომელმან იქორწინოს თჳსი იგი ქალწულებაჲ, კეთილად ჰყოფს. ხოლო რომელმან არა იქორწინოს, უმჯობესსა ჰყოფს.
იგი	მცხ.კორ1	დედაკაცი შეკრულ არს შჯულითა, რაოდენ ჟამ ცოცხალ არს ქმარი მისი. ხოლო უკუეთუ მოკუდეს ქმარი იგი, თავისუფალ არს, უნდეს თუ ქორწინებაჲ, გარნა ხოლო უფლისა მიერ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ყოველსა უფლებსა და ერისთავთა და სოფლისმპყრობელთა მათ თანა ჰინდოეთითგან ვიდრე ეთიოპედმდე. და იყუნეს მთავრები იგი ასოცდაშჳდ.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა სამნი იგი სენაკაპანნი მისნი, ვიდრე მეფესა ეძინა და იგინი სასუენებელსა მას შინა ეკრძალებოდეს და ჴუმილვიდეს და სიტყუად იწყეს ურთიერთას და თქუეს:
იგი	მცხ.ეზრ3	მოდით, თჳთეულად ვთქუათ სიტყუა ერთი, რომელმან უბრძანის და უძლიერეს თქუას მოყუასთა თჳსთა, უფროს მისცეს დარეჰ მეფემან ნიჭი დიდი და განადიდოს და სახელოვან-ყოს იგი უფროს ყოველთასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ძოწეული შთააცვას მას და ოქროსა სამსახურებელითა ჭამდეს და სმიდეს, და ზედა ოქროსაგებელთა დაწვეს და დაიძინოს. და აღსვან იგი საჴედარსა ოქროსაღვირედსა და ხორი ბეჰეზისა დაადგან შარავანდედი და შეაბან მანიაკი ოქროსა ყელსა მისსა.
მას	მცხ.ეზრ3	რაჟამს აღდგეს, მიუპყრათ დაწერილი ესე, და იკითხოს მეფემან და მთავართა სპარსეთისათა, და რომლისა იპოოს სიტყუა უბრძნეს, მას მისცედ ძლევისა იგი პატივი.
იგი	მცხ.ეზრ3	და რაჟამს განიღჳძა მეფემან, მოიღეს წერილი იგი და მისცეს მეფესა და აღმოიკითხა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და დაჯდა ადგილსა, სადაცა შეემთხჳნეს მას ყოველნი და აღმოიკითხეს წიგნი იგი ყოველთა წინაშე.
მათ	მცხ.ეზრ3	და თქუა მეფემან: მოუწოდეთ აქა სენაკაპანთა და მათ განგჳმარტენ სიტყუანი თჳსნი და ვითარცა მოუწოდეს, შეიყვანეს წინაშე.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ეტყოდეს მათ: ყოველნივე გჳთხართ ჩუენ დაწერილნი. და იწყო სიტყუად პირველმან, რომელმან-იგი თქუნა ძლიერებისაგან ღჳნისასა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო გეტყჳ თქუენ: არავინ მათ კაცთაგანმან გემოჲ იხილოს სერობისა ამის ჩემისაჲ, რამეთუ მრავალნი არიან ჩინებულ და მცირედნი რჩეულ.
მისა	მცხ.ლუკა	და შეკრბებოდა მისა ერი მრავალი, მიექცა და ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.ლუკა	ვის-მე უკუე თქუენგანსა უნდეს გოდოლი შენებად, არა-მეა პირველად დაჯდეს და აღრაცხოს, რაოდენი წარაგოს, უკუეთუ აქუს, რაჲთა კმა-ეყოს მას აღსრულებადმდე.
მისა	მცხ.ლუკა	ნუუკუე დადვას საფუძველი და ვერ შეუძლოს აღსრულებად მისა, და ყოველნი რომელნი ხედვიდენ მას, იწყონ კიცხევად მისა
მის	მცხ.ლუკა	ანუ რომელი მეფე მივალნ სხჳსა მეფისა ბრძოლად, არა-მე პირველად დაჯდის და განიზრახის, უკუეთუ შემძლებელ არს ათითა ათასითა შემთხუევად ოცითა ათასითა მომავალსა მის ზედა?
იგი	მცხ.ლუკა	უკუეთუ არა, ვიდრე შორსღა არნ, მოციქული მიუვლინის და მოიკითხის იგი მშჳდობით.
იგი	მცხ.ლუკა	კეთილ არს მარილი. უკუეთუ მარილი იგი განქარდეს, რაჲთა დაიმარილოს?
იგი	მცხ.ლუკა	არცა ქუეყანასა, არცა სკორესა სარგებელ არს, არამედ გარე განდვან იგი. რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ესმოდენ!
მათ	მცხ.რომ	რომელთა სამართალი ღმრთისაჲ იცოდეს, რამეთუ ესევითარისა მოქმედნი ღირს არიან სიკუდილისა; არცა ხოლო ამას იქმან, არამედ თანაცა სათნო-ეყოფვიან მოქმედთა მათ.
მას	მცხ.რომ	ანუ სიმდიდრესა მას სიტკბოებისა მისისასა და თავს-დებასა და სულგრძელებასა შეურაცხ-ჰყოფ, ვერ გიცნობიეს, რამეთუ სიტკბოებაჲ ღმრთისაჲ სინანულად მოგიყვანებს შენ?
მით	მცხ.რომ	ხოლო განმართლდებიან უსასყიდლოდ მადლითა მისითა და გამოჴსნითა მით იესუ ქრისტესითა.
მითვე	მცხ.რომ	ვინაჲთგან ერთ არს ღმერთი, რომელმან განამართლის წინადაცუეთილი სარწმუნოებითა და წინადაუცუეთელი მითვე სარწმუნოებითა.
მათთჳს	მცხ.კორ1	ხოლო კერპთ-ნაზორევთა მათთჳს ვიცით, რამეთუ ყოველთა მეცნიერებაჲ გუაქუს. მეცნიერებაჲ განალაღებს, ხოლო სიყუარული აღაშენებს.
მის	მცხ.კორ1	ხოლო რომელსა უყუარს ღმერთი, იგი ცნობილ არს მის მიერ.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო ჭამისათჳს ნაკერპავთაჲსა უწყით, რამეთუ არარაჲ არს კერპ სოფელსა შინა, და ვითარმედ არავინ არს ღმერთ სხუაჲ, გარნა მხოლოჲ იგი ერთი ღმერთი.
მისა	მცხ.კორ1	არამედ ჩუენდა ერთ არს ღმერთი მამაჲ, რომლისაგან არს ყოველი, და ჩუენ - მისა მიმართ. და ერთ არს უფალი იესუ ქრისტე, რომლისა მიერ ყოველი და ჩუენ - მის მიერ.
მას	მცხ.კორ1	არამედ არა ყოველთა თანა არს მეცნიერებაჲ; ხოლო რომელნიმე იჭჳთ ვიდრე აქამომდე კერპთასა მას, ვითარცა ნაკერპავსა, ჭამენ, და გონებაჲ იგი მათი უძლური შეიგინების.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო ეკრძალენით, ნუუკუე ჴელმწიფებაჲ ეგე თქუენი დაბრკოლება ექმნეს უძლურთა მათ.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ უკუეთუ ვინმე გიხილოს შენ, რომელსა გაქუს მეცნიერებაჲ, საკერპოსა შინა ინაჴითმჯდომარე, არა-მეა გონებაჲ იგი უძლურისაჲ მის აღეშენოს ნაკეპავისა მის ჭამად?
იგი	მცხ.კორ1	და წარწყმდეს ძმაჲ იგი უძლური შენითა მით მეცნიერებითა, რომლისათჳს ქრისტე მოკუდა.
მათ	მცხ.ეზრ3	ჵ კაცნო, ანუ არა განძლიერებულ არიან კაცნი და უპყრიეს მათ ზღუა და ჴმელი და ყოველივე, რომელ არს მას შინა?
იგი	მცხ.ეზრ3	და არა ხოლო ერისაგანნი მოღუაწენი, არამედ მუშაკნიცა, რომელნი ქუეყანასა იქმედ, რაჟამს დასთესიან და მკიან, ნაყოფი იგი თჳსი მოართვიან მეფესა და მერმე ხარკისმომჴდელთა ჰმძლავრიან სოფელსა და მოჴადიან ხარკი სამეფო.
მას	მცხ.ეზრ3	და მეფენი ხოლო განძლიერებულნი უფლებენ მას ზედა და თუ უბრძანის მოკლვა, მოკლიან და თუ ცხორებად, აცხოვნიან,
მის	მცხ.ეზრ3	და სხუანი ყოველნი გარემოს ჴუმილვედ მის და ბრძანებასა მისსა ელიედ და არა უფლიედ ნებასა მისლვად და საქმედ, და ვერცა იკადრიან და გარდაჴდიან ბრძანებასა მეფისასა.
მათ	მცხ.კორ1	ჩემი სიტყჳს-გებაჲ ჩემთა მათ განმკითხველთა ესე არს.
მათ	მცხ.კორ1	არა ნუ გუაქუსა ჴელმწიფებაჲ დათა მათ დედათა მიმოყვანებად, ვითარცა სხუათა მათ მოციქულთა და ძმათა უფლისათა და კეფას?
მისგან	მცხ.კორ1	ვინ-მე სადა საგრობნ თჳსითა საგზლითა? ვინ დაასხის ვენაჴი და ნაყოფისა მისისაგან არა ჭამის? ანუ ვინ მწყსინ სამწყსოსა და სძისა მისგან სამწყსოთაჲსა არა ჭამის?
მას	მცხ.კორ1	არამედ ჩუენთჳს სამე იტყჳს, რამეთუ ჩუენთჳს დაიწერა. რამეთუ სასოებით თანა-აც ჴნვაჲ მჴნველსა მას, და რომელი-იგი ლეწავნ სასოებითა მითვე, - შეკრებაჲ სასოებით.
იგი	მცხ.კორ1	ვიქმენ უძლურთა მათ თანა, ვითარცა უძლური, რაჲთა უძლურნი იგი შევიძინნე; ყოველთა ვექმენ ყოვლად, რაჲთა ყოველნი ვაცხოვნნე.
მას	მცხ.კორ1	არა უწყითა, რამეთუ რომელნი-იგი ასპარეზსა მას შინა რბიედ, ყოველნივე რბიედ, ხოლო ერთმან მიიღის ნიჭი? ესრეთ რბიოდეთ, რაჲთა ეწინეთ.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო ყოველივე იგი მოღუაწე ყოველსავე მოითმენნ: იგინი უკუე სამე, რაჲთა განხრწნადი გჳრგჳნი მოიღონ, ხოლო ჩუენ - უხრწნელი.
მით	მცხ.კორ1	და ყოველთა მოსეს მიერ ნათელ-იღეს ღრუბლითა მით და ზღჳთა;
იგინი	მცხ.კორ1	და ყოველთა იგივე სასუმელი სულიერი სუეს; რამეთუ სუმიდეს იგინი სულიერისა მისგან კლდისა, რომელიცა შეუდგა; ხოლო კლდე იგი იყო ქრისტე.
მათ	მცხ.კორ1	და ესენი სახე ჩუენდა იქმნეს, რაჲთა არა ვიყვნეთ ჩუენ გულის მთქუმელ ბოროტისა, ვითარცა-იგი მათ გული უთქუმიდა.
იგი	მცხ.კორ1	ნუცა კერპთმსახურ იქნებით, ვითარცა-იგი მათგანნი ვინმე, ვითარცა წერილ არს: დასხდა ერი იგი ჭამად და სუმად და აღდგეს სიმღერად.
მისგან	მცხ.კორ1	რამეთუ ერთ პურ და ერთ ჴორც ჩუენ მრავალნი ესე ვართ, რამეთუ ყოველთა ერთისა მისგან პურისა მოგუაქუს.
მათ	მცხ.კორ1	იხილეთ-ღა ისრაჱლი ჴორციელად: ანუ არა რომელნი-იგი ჭამენ შესაწირავთა მათ, ზიარ საკურთხეველისა მის არიანა?
იგი	მცხ.კორ1	რასა უკუე ვიტყჳ ამას, ვითარმედ კერპი იგი რაჲ არს, ანუ ნაგები იგი რაჲ არს?
მისსა	მცხ.კორ1	ანუ ვაშურებთ-მეა უფალსა? ნუუკუე უძლიერეს მისსა ვართ?
მის	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუ ვინმე გითხრას თქუენ, ვითარმედ: ესე ნაკერპავი არს, - ნუ შჭამთ მის მაუწყებელისათჳს და იჭჳსა, რამეთუ უფლისაჲ არს ქუეყანაჲ და სავსებაჲ მისი.
მას	მცხ.კორ1	იჭუსა მას ვიტჳ არა თავისა თჳსისასა, არამედ მოყუსისასა. რამეთუ რაჲსათჳს აზნაურებაჲ ჩემი განიკითხვის სხჳსა იჭჳსაგან?
იგი	მცხ.კორ1	და ყოველივე დედაკაცი, რომელი ილოცვიდეს გინა წანაწარმეტყუელებდეს თავ-დაუბურველად, არცხუენს იგი თავსა თჳსსა, რამეთუ ერთ არს და იგივე არს დაყუენილიცა იგი.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ უკუეთუ არა დაიბურავს დედაკაცი იგი, და იკუეცენცა; ხოლო უკუეთუ საძაგელ არს დედაკაცისა კუეცაჲ გინა დაყუენვაჲ, დაიბურენ მან.
მისა	მცხ.კორ1	ხოლო დედაკაცმან თუ გარდაუტეოს, დიდება არს მისა, რამეთუ თმაჲ იგი სამკაულად მოეცა მას.
იგი	მცხ.კორ1	არცაღა თჳთ იგი ბუნებაჲ გასწავებს თქუენ, რამეთუ მამაკაცმან თუ გარდაუტეოს თმაჲ გრძელად, უშუერება არს მისა.
მას	მცხ.კორ1	პირველად უკუე, რამეთუ შეკრებასა მას თქუენსა ეკლესიად მესმის, ვითარმედ წვალება არიან თქუენ შორის, და ზოგს-რაჲმე მრწამს.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ წვალებაცა ყოფად არიან თქუენ შორის, რაჲთა რჩეულნი იგი თქუენ შორის გამოჩნდენ.
მას	მცხ.კორ1	შეკრებასა მას უკუე თქუენსა ერთად არა არს ეკლესიაჲ პურის საჭმელ.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ კაცად-კაცადმან თჳსი იგი სერი წინაწარ წარიღის ჭამად, და რომელსამე ჰშიინ და რომელსამე სთრავნ.
მათ	მცხ.კორ1	ნუუკუე სახლებ არა გიდგსა ჭამად და სუმად? ანუ ეკლესიასა ღმრთისასა შეურაცხ-ჰყოფთ და არცხუენთ მათ, რომელთა არარაჲ აქუს? რაჲ-მე გრქუა თქუენ? გაქებდეა ამისთჳს? არა გაქებ.
მას	მცხ.კორ1	რამეთუ მე მოვიღე უფლისაგან, რომელიცა მიგეც თქუენ, რამეთუ უფალი იესუ ქრისტე ღამესა მას რომელსა მიეცემოდა, მოიღო პური.
იგი	მცხ.კორ1	ამიერითგან, რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანა-მდებ არს იგი ჴორცსა და სისხლსა უფლისასა.
მისგან	მცხ.კორ1	გამო-ღა-იცადენ კაცმან თავი თჳსი და ესრეთ პურისა მისგან ჭამენ და სასუმელისა მისგან სუნ.
მის	მცხ.რომ	ამისთჳს, ვითარცა-იგი ერთისა მის კაცისათჳს ცოდვაჲ სოფლად შემოჴდა და ცოდვისა ძლით - სიკუდილი, და ესრეთ ყოველთა კაცთა ზედა სიკუდილი მოიწია, რომლითა ყოველთა შესცოდეს.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუ ვისმე შიოდის, სახლსა შინა ჭამენ, რაჲთა არა დასაშჯელად შეჰკრბეთ. ხოლო სხუაჲ იგი, ოდეს მოვიდე, მაშინ ვბრძანო.
მათთჳს	მცხ.კორ1	ხოლო სულიერთა მათთჳს, ძმანო, არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი.
მათ	მცხ.კორ1	უწყით, რამეთუ, ვიდრე-იგი წარმართღა იყვენით, კერპთა მათ მიმართ უჴმოთა ვითარ-იგი შეუდეგით, მიმოყვანებულ იყვენით.
მას	მცხ.რომ	რაჲ-მე უკუე ვთქუათ აწ? და-მე-ვადგრეთა ცოდვასა მას ზედა, რაჲთა მადლი განმრავლდეს? ნუ იყოფინ!
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო თჳთოეულსა ჩუენსა მიცემულ არს გამოცხადებაჲ იგი სულისაჲ უმჯობესისათჳს.
მისგან	მცხ.კორ1	რომელსამე სულისა მისგან მიცემულ არს სიტყუაჲ სიბრძნისაჲ, ხოლო სხუასა სიტყუაჲ მეცნიერებისაჲ მითვე სულითა,
მისვე	მცხ.კორ1	და სხუასა სარწმუნოებაჲ მისვე სულისაგან, რომელსამე მადლი კურნებათაჲ მისგანვე სულისა,
იგი	მცხ.კორ1	ვითარცა-იგი გუამი ერთ არს, და მრავალი ასოები აქუს, და ყოველი იგი ასოები ერთისა მის გუამისაჲ მრავალ ღათუ არს, ერთგუამვე არს, ეგრეთცა ქრისტე.
იგი	მცხ.კორ1	და რამეთუ გუამი იგი არა არს ერთ ასო, არამედ მრავალ.
მის	მცხ.კორ1	უკუეთუ თქუას ფერჴმან, ვინაჲთგან არა ვარ ჴელ, არა ვარ მის გუამისაგანი, ამისგან-მე არა არსა მის გუამისაგანი?
მის	მცხ.კორ1	ანუ თუ თქუას ყურმან, რამეთუ არა ვარ თუალ, არა ვარ მის გუამისაგანი, ნუ ამისთჳს არა არსა მის გუამისაგანი?
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუმცა იყო ყოველი ერთ ასო, სადამცა იყო გუამი იგი?
მას	მცხ.კორ1	და უშუერსა მას ჩუენსა შუენიერებაჲ უმეტესი აქუს, ხოლო შუენიერსა მას ჩუენსა არარაჲ უჴმს. არამედ ღმერთმან შეზავა გუამი იგი და ნაკლულსა მას უმეტესი მისცა პატივი,
მათ	მცხ.კორ1	რაჲთა არა იყოს წვალებაჲ ჴორცთა მათ შინა, არამედ მასვე ერთიერთისათჳს ზრუნვიდენ ასონი იგი.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო მე ცხოველ ვიყავ ოდესმე თჳნიერ შჯულისა, და ოდეს მოიწია მცნებაჲ იგი, ცოდვაჲ განცოცხლდა,
მის	მცხ.კორ1	და თუ ევნებინ რაჲ ერთსა ასოსა, მის თანა ელმინ ყოველთა ასოთა; და თუ იდიდებინ ერთი ასოჲ, მის თანა იდიდებიედ ყოველნი ასონი.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო ჰბაძევდით მადლთა მათ უფროჲსთა, და მერმე აღმატებული გზაჲ გიჩუენო თქუენ.
მათდამი	მცხ.იერ	ესრეთ თქვა უფალმან ღმერთმან ისრაილისამან ჩემდამო: მიიღე სასუმელი ღჳნისა ურწყოსაჲ ამის ჴელისაგან ჩემისა, და ასუა ყოველთა ნათესავთა, რომელთა მიმართ მე მიგავლენ შენ მათდამი.
მათ	მცხ.იერ	და მოვიღე სასუმელი ჴელისაგან უფლისა, და ვასუ ყოველთა ნათესავთა, რომელთა მიმართ მიმავლინა მე უფალმან მათ ზედა.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო რაჟამს მოიწიოს სრული იგი, მაშინ მცირედიცა იგი განქარდეს-ვე.
მისსა	მცხ.იერ	და დედანსა, და თემანსა, და როსსა და ყოველსა გლისპსა პირისპირ მისსა,
მათსა	მცხ.იერ	და ყოველთა მეფეთა აპლთიოტაჲსათა, მახლობელთა და შორიელთა, კაცადსა ძმისა მიმართ მისისა და ყოველთა მეფობათა პირისზედათა ქუეყანისათა. და მეფემან სისახ სუას შემდგომად მათსა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო თქუენ არა ხართ ჴორცთა შინა, არამედ სულთა, უკუეთუ სული ღმრთისაჲ დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის. უკუეთუ ვისმე სული ქრისტესი არა აქუს, იგი არა არს მისი.
მათ	მცხ.ეზრ3	იგინი არიან, რომელთა უქმნიან სამოსელი მამათა და მათ გამო შეიმკობიან და იდიდებიან კაცნი და ვერა ეგების თჳნიერ მათისა ყოფა კაცთა.
მას	მცხ.ეზრ3	მიიქციან მისა, და აღუტკბედ პირი და შეხედვედ მას და ყოვლითა ნიჭითა მათითა ჰყუარობედ მას უფროს ოქროსა და უფროს ვეცხლისა და ყოვლისა საშუებელისა.
იგინი	მცხ.ეზრ3	და დაუტევის მამა და დედა თჳსი, რომელთა შუნეს და განზარდნეს იგინი, და სოფელი თჳსი და მისდევნ კვალსა ცოლისა თჳსისასა.
მის	მცხ.ეზრ3	და ესრეთ შეეყჳს მას და ერთ სულ იქმნის მის თანა და არა მოიჴსენის მამა თჳსი და არცა დედა თჳსი და არცა სოფელი თჳსი.
იგი	მცხ.ეზრ3	და შეიბის კაცმან მახჳლი თჳსი და წარვიდის იგი შორსა გზასა, თუ შე-რა-იძინის, ანუ მოიავაზაკის, ანუ ზღუასა შინა გინა მდინარეთა ვალს.
იგი	მცხ.ეზრ3	გინა მჴეცთა შეემთხჳის, გინა თუ ბნელსა შინა ვალნ, რაჟამს იპარის და მოიტაცის, და ყოველსა ჭირსა განვლის, მოვიდის, მიართვის ყოველი იგი ნაშრომი ცოლსა თჳსსა,
მის	მცხ.ეზრ3	და ვხედევდ მე ასულსა ხარჭისა მის მეფისასა, რამეთუ ჯდა მარჯუენით მეფისა.
მის	მცხ.ეზრ3	და ამისთჳს გული არა განუწყრა მეფესა, არამედ პირი აიმტკმო და შეხედვიდა მას, და თუ იცინინ, იგიცა მის თანა იცინინ და, თუ მწუხარე არნ, მეფე ექენებინ ვიდრემდის განმხიარულდა იგი.
მის	მცხ.ეზრ3	და მას ჟამსა მეფე იგი და დიდ-დიდნი, რომელნი მის თანა იყუნეს, იწყეს ხედვად კაცმან მოყუსისა მიმართ თჳსისა. და იწყო სიტყუად ზორობაბელ ჭეშმარიტისათჳს და თქუა:
მისა	მცხ.ლუკა	და იყვნეს ყოველნი მეზუერენი და ცოდვილნი მახლობელად მისა და ისმენდეს მისსა.
მათ	მცხ.ლუკა	და დრტჳნვიდეს ფარისეველნი და მწიგნობარნი და იტყოდეს, ვითარმედ: ესე ცოდვილთა შეიწყნარებს და მათ თანა ჭამს და სუამს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ იგავსა ამას და ჰრქუა:
იგი	მცხ.ლუკა	ვის თქუენგანსა კაცსა ედგას ასი ცხოვარი და წარუწყმდეს მას ერთი მათგანი, არა-მე დაუტევნესა ოთხმეოც და ათცხრამეტნი იგი უდაბნოსა ზედა და წარვიდეს წარწყმედულისა მისთჳს, ვიდრემდე პოოს იგი?
იგი	მცხ.ლუკა	და პოოს რაჲ, დაისუას იგი მჴართა თჳსთა ზედა სიხარულით;
მათ	მცხ.ლუკა	და მო-რაჲ-ვიდეს იგი სახედ თჳსა, მოუწოდოს მეგობართა და მოძმეთა და ჰრქუას მათ: ჩემ თანა გიხაროდენ, რამეთუ ვპოვე ცხოვარი ჩემი წარწყმედული.
მათ	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: ესრეთ იყოს სიხარული ცათა შინა ერთისათჳს ცოდვილისა, რომელმან შეინანოს, ვიდრეღა არა ოთხმეოც და ათცხრამეტთა მათ მართალთა, რომელთა არა უჴმს სინანული.
იგი	მცხ.ლუკა	გინა დედაკაცსა, რომელსა აქუნდა დრაქმაჲ ათი და წარწყმიდის ერთი, არა-მე აღანთისა სანთელი და მოჰმართის სახლი და ეძიებნ გულს-მოდგინედ, ვიდრემდე პოოს იგი?
იგი	მცხ.ლუკა	და პოოს რაჲ, მოუწოდის მეგობართა და მოძმეთა და ჰრქჳს მათ: ჩემ თანა გიხაროდენ, რამეთუ ვპოვე დრაქმაჲ იგი, რომელი წარვწყმიდე.
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა უმრწემესმან მან მამასა თჳსსა: მამაო, მომეც მე, რომელი მხუდების ნაწილი სამკჳდრებელისაჲ. და განუყო მათ საცხორებელი იგი.
მან	მცხ.ლუკა	და შემდგომად არა მრავალთა დღეთა შეიკრიბა ყოველი უმრწემესმან მან ძემან და წარვიდა შორსა სოფელსა და მუნ განაბნია ნაყოფი იგი მისი, რამეთუ ცხოვნდებოდა იგი არაწმიდებით.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა წარაგო მან ყოველივე მისი, იყო სიყმილი ძლიერი მას სოფელსა, და იწყო მან მოკლებად.
მის	მცხ.ლუკა	და მივიდა და შეუდგა ერთსა მოქალაქესა მის სოფლისასა, ხოლო მან წარავლინა იგი ველად თჳსა ძოვნად ღორთა.
მისგან	მცხ.ლუკა	და გული-ეტყოდა განძღებად მუცლისა რქისა მისგან, რომელსა ჭამედ ღორნი, და არავინ სცის მას.
მას	მცხ.ლუკა	აღვდგე და წარვიდე მამისა ჩემისა და ვჰრქუა მას: მამაო, ვცოდე ცად მამართ და წინაშე შენსა,
იგი	მცხ.ლუკა	და აღდგა და მოვიდა იგი მამისა თჳსისა. და ვიდრე შორსღა იყო, იხილა იგი მამამან მისმან და შეეწყალა. და მირბიოდა იგი და დავარდა ქედსა ზედა მისსა და ამბორს-უყოფდა მას.
მან	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას ძემან მან: მამაო, ვცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არღარა ვარ მე ღირს წოდებად ძედ შენდა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მამამან მისმან მონათა თჳსთა: გამოიღეთ სამოსელი პირველი და შეჰმოსეთ მას და შეაცუთ ბეჭედი ჴელსა მისსა და ჴამლნი ფერჴთა მისთა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოიბთ ზუარაკი იგი ჭამებული და დაკალთ, და ვჭამოთ და ვიხარებდეთ,
მას	მცხ.ეზრ3	ჵ კაცნო, არამე ძლიერ არიან დედანი? დიდ არს ქუეყანა, მაღალ არიან ცანი, მალედ რბის მზისთვალი, რამეთუ აქუს მას სრბა კამარისმსგავსსა მას კარავსა ცისასა და მერმე მეყსეულად განფრინდის, და მიიწიის ადგილსა თჳსსა ერთსა დღესა.
იგი	მცხ.ეზრ3	ანუ არამე დიდ არს იგი, რომელმან ესე ყოველი შექმნა? ნანდვილვე ჭეშმარიტებაჲ დიდ არს და ძლიერ უფროს ყოველსა.
მის	მცხ.ეზრ3	და ყოველი ქუეყანა შეევედრების ჭეშმარიტებასა, და ცანი აკურთხევენ ჭეშმარიტებასა, და ყოველნი საქმენი იძრვიან და ძრწიან მის წინაშე და არა არს ჭეშმარიტებასა თანა სიცრუე არცა ერთ.
მათ	მცხ.ეზრ3	უწესო არს ღჳნო, უწესო არს მეფე, უწესო არიან დედანი, უწესო არიან ყოველნი ძენი კაცთანი, უწესო არიან ყოველნი საქმენი მათნი, და არა არს მათ თანა ჭეშმარიტება და უწესოებით წარწყმდიან.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და არა არს მის თანა თუალთ-ხუმა და არა სადა იცვალების, არამედ იქმს სიმართლესა, განშორებულ არს მისგან უსჯულოება და უკეთურება და ყოველნი საქმენი ჭეშმარიტებისანი სათნო არიან ყოვლითავე.
მას	მცხ.ეზრ3	ესე თქუა და დადუმნა სიტყჳსაგან და ყოველმან კრებულმან მას ჟამსა ჴელითა დიდითა ღაღად-ყვეს და თქვეს: დიდ არს ჭეშმარიტება, მძლე არს და ძლიერ.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა მეფემან ჰრქვა: ითხოვე, რაცა გნებავს და მიგცე შენ უფროს დაწერილისა მაგის, რამეთუ იპოვე ბრძენი უფროს ყოვლისა და შემდგომსა საყდარსა ჩემსა დასჯდე, ნათესავად ჩემდა სახელ-გედვას.
მას	მცხ.ეზრ3	მაშინ ჰრქუა ზურობაბელ მეფესა: მოიჴსენე აღთქმა იგი, რომელ აღუთქუ აღშენებისათჳს იერუსალჱმისა დღესა მას, რომელსა მოიღე შარავანდობა ეგე შენი და სთქუ,
მის	მცხ.ეზრ3	ეგრეცა შენ, მეფე, აღუთქუ აღშენებად ტაძრისა მის უფლისა, რომელი-იგი მოიცვეს ედომელთა, რაჟამს უდაბნო-ყვეს ჰურიასტანი ქალდეველთა.
მას	მცხ.ეზრ3	და აწ გევედრები შენ, უფალო ჩემო მეფე, და ვითხოვ შენგან, რათა ესე დიდი ნიჭი მომმადლო მე და ამისთჳს გევედრები შენ, აღასრულე აღთქმა ეგე, რომელ აღუთქუ მეფესა მას ცისასა და ყავ ეგრესახედ, ვითარცა აღმოჴდა პირისა შენისაგან.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა აღდგა დარეჰ მეფე და ამბორს-უყო ზორაბაბელს და დაუწერა მას წიგნები ყოველთა მიმართ სოფლისმპყრობელთა და მფლობელთა და ერისთავთა და უფლებასა, რათა წარგზავნონ იგი, რომელნი მის თანა იყუნეს მისლვად და აღშენებად იერუსალჱმისა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყოველთა მფლობელთა ასურასტანით კერძო და ფინიკიანთ, რომელნი არიან ლიბანით კერძო, მიწერა მათა წიგნი, რათა გარდმოიღონ ნაძჳსძელი ლიბანით იერუსალჱმდ და აღაშენონ ზორაბაბელითურთ ქალაქი იგი.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ძე იგი მისი უხუცესი ველსა გარე. და ვითარცა მოვიდოდა და მოეახლა სახლსა მას, ესმა ჴმაჲ სიხარულისაჲ და განცხრომისაჲ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მიწერა ყოველთა მიმართ ჰურიათა, რომელნი-იგი განსრულ იყუნეს მეუფებასა მისსა და განათავისუფლნა იგინი ხარკისაგან და ჰრქუა ყოველთა მათ ძლიერთა და უფლებასა და მფლობელთა და სოფლისმპყრობელთა: ნუმცა ვინ ხარკისათჳს მიადგების კართა მათთა.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა მას, რამეთუ: ძმაჲ შენი მოსრულ არს, და მამამან შენმან დაკლა ზუარაკი იგი ჭამებული, რამეთუ ცოცხლებით მოვიდა იგი.
მისთჳს	მცხ.ეზრ3	აღსაშენებელად ტაძრისა მისთჳს მისცედ სამეუფოთა წელიწადსა ოცი ტალანტი, ვიდრემდის აღაშენონ ტაძარი იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგი განრისხნა და არა უნდა შინა შესლვად. ხოლო მამაჲ მისი გამოვიდა ჰლოცვიდა მას.
მან	მცხ.ლუკა	და მან მიუგო და ჰრქუა მამასა თჳსსა: აჰა ესერა ესოდენნი წელნი გმონენ შენ და არასადა მცნებასა შენსა გარდავჰჴედ, და არასადა მომეც ერთი თიკანი, რაჲთამცა მეგობართა ჩემთა თანა ვიხარე.
მას	მცხ.ლუკა	და ოდეს ძე ესე შენი მოვიდა, რომელმან შეჭამა საცხორებელი შენი მეძავთა თანა, დაუკალ მას ზუარაკი იგი ჭამებული.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა მას: შვილო, შენ მარადის ჩემ თანა ხარ, და ჩემი ყოველი შენი არს.
მას	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მოწაფეთაცა: კაცი ვინმე იყო მდიდარი, რომელსა ესუა მნე. და ესე შეასმინეს მას, ვითარმედ განაბნია ნაყოფი მისი.
მას	მცხ.ლუკა	და მოუწოდა და ჰრქუა მას: რაჲ არს ესე, რომელ მესმის შენთჳს? მომეც მე სიტყუაჲ სამნოჲსა შენისაჲ, რამეთუ არღარა ჴელ-გეწიფების ამიერითგან მნეობად.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მნემან მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲ ვყო, რამეთუ უფალი ჩემი მიმიღებს სამნოსა ჩემსა? საქმედ არა ძალ-მიც, თხოვად მრცხუენის.
მას	მცხ.ლუკა	და მოუწოდა კაცად-კაცადსა, თანა-მდებსა უფლისა თჳსისასა და ჰრქუა პირველსა მას: რაოდენი თანა-გაც უფლისა ჩემისაჲ?
მან	მცხ.ლუკა	და მან თქუა: ასი საწნეხელი ზეთისაჲ. და ჰრქუა მას: მიიღე ჴელით-წერილი შენი და დაჯედ ადრე და დაწერე ერგასისი.
მან	მცხ.ლუკა	მერმე სხუასა ჰრქუა: შენ რაოდენი თანა-გაც? ხოლო მან თქუა: ასი სათოელი იფქლისაჲ. ჰრქუა მასცა: მიიღე ჴელით-წერილი შენი და დაწერე: ოთხმეოცი.
იგი	მცხ.ლუკა	და აქო უფალმან მნე იგი სიცრუვისაჲ, რამეთუ გონიერად ყო. რამეთუ ძენი ამის სოფლისანი უგონიერეს არიან უფროჲს ძეთა ნათლისათა ნათესავსა შორის მათსა.
მისგან	მცხ.ლუკა	და მე გეტყჳ თქუენ: ისხენით თავისა თქუენისა მეგობარნი მამონაჲსა მისგან სიცრუვისა, რაჲთა, რაჟამს მოაკლდეთ თქუენ ამიერ, შეგიწყნარნენ თქუენ საუკუნეთა მათ საყოფელთა.
იგი	მცხ.ლუკა	სარწმუნოჲ იგი მცირესა ზედა და მრავალსა ზედაცა სარწმუნო არს; და რომელი მცირესა ზედა ცრუ არს, მრავალსაცა ზედა ცრუ არს.
იგი	მცხ.ლუკა	უკუეთუ სიცრუვისა ამას მამონასა სარწმუნო არა იქმნნეთ, ჭეშმარიტი იგი ვინ გარწმუნოს თქუენ?
იგი	მცხ.ლუკა	და უკუეთუ სხჳსასა ამას სარწმუნო არა იქმნნეთ, თქუენი იგი ვინ მოგცეს თქუენ?
იგი	მცხ.ლუკა	არავის მონასა ჴელ-ეწიფების ორთა უფალთა მონებად: ანუ ერთი იგი მოიძულოს და ერთი შეიყუაროს, და ანუ ერთისაჲ თავს-იდვას და ერთი შეურაცხ-ყოს. ვერ ჴელ-ეწიფების ღმრთისა მონებად და მამონაჲსა.
მას	მცხ.ლუკა	ესმოდა ესე ყოველი ფარისეველთაცა, რამეთუ ვეცხლის-მოყუარე იყვნეს და შეურაცხ-ჰყოფდეს მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ: თქუენ ხართ, რომელნი განიმართლებთ თავსა თჳსთა წინაშე კაცთა, ხოლო ღმერთმან იცნის გულნი თქუენნი, რამეთუ კაცთა შორის მაღალი საძაგელ არს წინაშე ღმრთისა.
მან	მცხ.ლუკა	ყოველმან რომელმან განუტეოს ცოლი თჳსი და სხუაჲ შეირთოს, მან იმრუშა; და რომელმან განტევებული ქმრისაგან შეირთოს, მანცა იმრუშა.
იგი	მცხ.ლუკა	იყო სიკუდილი გლახაკისაჲ მის და მიიყვანა იგი ანგელოზთაგან წიაღთა აბრაჰამისთა. მოკუდა მდიდარიცა იგი და დაეფლა.
მან	მცხ.ლუკა	და მან ჴმა-ყო და თქუა: მამაო აბრაჰამ, შემიწყალე მე და მოავლინე ლაზარე, რაჲთა დააწოს მწუერვალი თითისა მისისაჲ წყალსა და განმიგრილოს ენაჲ ჩემი, რამეთუ ვიტანჯები მე ალითა ამით ცეცხლისაჲთა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო აბრაჰამ ჰრქუა მას: შვილო, მოიჴსენე, რამეთუ მიიღე კეთილი შენი ცხორებასა შენსა, და ლაზარე ეგრევე მსგავსად ბოროტი. და აწ ესერა აქა ესე ნუგეშინის-ცემულ არს, ხოლო შენ იტანჯები.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა: გლოცავ შენ, მამაო, მიავლინე ეგე სახლსა მამისა ჩემისასა,
იგინიცა	მცხ.ლუკა	რამეთუ მისხენ ხუთნი ძმანი, რაჲთა აუწყოს მათ, და არა მოვიდენ იგინიცა ადგილსა ამას სატანჯველისასა.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას აბრაჰამ: ჰქონან მოსე და წინაჲსწარმეტუელნი, მათი ისმინედ.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან თქუა: არა, მამაო აბრაჰამ, არამედ უკუეთუ ვინმე მკუდრეთით აღდგეს და მივიდეს, მათ შეინანონ.
მან	მცხ.რომ	რამეთუ მრწამს მე, ვითარმედ არცა სიკუდილმან, არცა ცხორებამან, არცა ანგელოზთა, არცა მთავრობათა, არცა ძალთა, არცა ამან სოფელმან, არცა მან სოფელმან,
მათ	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას აბრაჰამ: უკუეთუ მოსესი და წინაწარმეტყუელთაჲ არა ისმინონ, არცაღა, მკუდრეთით თუ ვინმე აღდგეს, ჰრწმენეს მათ.
მისა	მცხ.ლუკა	უადვილეს არს მისა, უკუეთუმცა ლოდი ვირით საფქველისაჲ ზედა ედვა ქედსა მისსა და შთავრდომილ იყო ზღუასა, ვიდრე არა დაბრკოლებად ერთსა ამას მცირეთაგანსა.
მას	მცხ.ლუკა	არამედ ეკრძალენით თავთა თქუენთა. უკუეთუ შეგცოდოს შენ ძმამან შენმან, შეჰრისხენ მას; და უკუეთუ შეინანოს, მიუტევე მას.
მას	მცხ.ლუკა	დაღათუ შჳდ-გზის დღესა შინა შეგცოდოს და შჳდ-გზის მოაქციოს და გრქუას შენ: შევინანე, მიუტევე მას.
მას	მცხ.რომ	რაჲსათჳს-მე? რამეთუ არა სარწმუნოებისაგან, არამედ ვითარცა საქმეთაგან შჯულისათა, რამეთუ შეჰბრკოლდეს ლოდსა მას შებრკოლებისასა.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო სარწმუნოებისაგან სიმართლე ესრეთ იტყჳს: ნუ იტყჳ გულსა შენსა: ვინ აღვიდეს ზეცად? ესე იგი არს, ქრისტესი გარდამოყვანებაჲ.
მას	მცხ.რომ	რამეთუ არა არს განწვალება ჰურიისა და წარმართისაჲ, რამეთუ თავადი არს უფალი ყოველთაჲ, რომელი განამდიდრებს ყოველთა, რომელნი ხადიან მას.
მის	მცხ.რომ	არამედ არა ყოველთა ისმინეს სახარებისაჲ მის, რამეთუ ესაია იტყჳს: უფალო, ვის-მე ჰრწმენა სასმენელი ჩუენი?
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყოველნი, რომელნი აღვიდენ იერუსალჱმად, აღაშენონ ქალაქი იგი და არიანმცა თავისუფალ და უხარკო თჳთ და ნათესავნი მათნი და ყოველნი მღდელნი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და უბრძანა დაწერად და მიცემად ყოველი საღვაწი და კვართები მღდელთა მათ, რომელნი აღასრულებდეს მსახურებასა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ლევიტელთა მათ დაუწერა როჭიკი მიმუნდღედმდე, ვიდრემდის აღასრულონ ტაძარი იგი უფლისა და იერუსალჱმი აღაშენონ.
მათა	მცხ.ეზრ3	ყოველთა, რომელნი სცვიდეს ქალაქსა მას, მიწერა მიცემად მათა სამკჳდრებელი ქუეყანისა მის და როჭიკი მათი.
მით	მცხ.რომ	რამეთუ ვითარცა-იგი თქუენცა ოდესმე ურჩ ექმნენით ღმერთსა, ხოლო აწ შეიწყალენით მათითა მით ურჩებითა,
მას	მცხ.რომ	რამეთუ ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ? ანუ ვინ თანა-მზრახველ ეყო მას?
იგი	მცხ.ეზრ3	და მოიღო წიგნები იგი და წარვიდა და მოვიდა და შევიდა ბაბილოვნად და მიუთხრნა ყოველნი ძმათა თჳსთა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და აკურთხევდეს ღმერთსა მამათა თჳსთასა, რამეთუ მომადლა მათ ფართოება და განტევება მათთჳს,
იგი	მცხ.რომ	რამეთუ მთავარნი იგი არა არიან საშინელ კეთილის მოქმედთა, არამედ ბოროტის მოქმედთა. გნებავს თუ, რაჲთა არა გეშინოდის ჴელმწიფებისაგან? კეთილსა იქმოდე და მოიღო ქებაჲ მისგან,
მის	მცხ.ეზრ3	რათა მივიდენ და აღაშენონ იერუსალჱმი და ტაძარი იგი უფლისა, რომელსა ეწოდა სახელი მისი მის ზედა. და ყვეს სიხარული დიდი ყოვლით მენოაგითურთ შჳდ დღე.
იგი	მცხ.რომ	ღამე იგი განგუეშორა, და დღე შემოგუეახლა; განვიშორნეთ უკუე საქმენი ბნელისანი და შევიმოსოთ საჭურველი ნათლისაჲ.
მას	მცხ.კორ1	შეუდეგით სიყუარულსა და ჰბაძევდით სულიერსა მას, უფროჲსღა, რაჲთა სწინაწარმეტყუელებდეთ.
მათ	მცხ.კორ1	ეგრეთვე უსულოთა მათ ჴმაჲ გამოსციან - ანუ თუ ნესტუმან ანუ ებანმან; უკუეთუ გამოცხადებაჲ ჴმათაჲ მათ ვერ გამოსცენ, ვითარ-მე საცნაურ იქმნეს სტჳნვაჲ იგი ანუ ებნაჲ?
იგი	მცხ.კორ1	ეგრეთცა თქუენ ენისა მიერ უკუეთუ არა-გამოცხადებულად სიტყუაჲ იგი გამოსცეთ, ვითარ საცნაურ იქნეს თქუმული იგი? რამეთუ იყვნეთ, ვითარცა ჰაერსა მეტყუელნი.
მის	მცხ.კორ1	უკუეთუ არა ვიცოდი ძალი იგი ჴმისაჲ მის, ვიყო მე მეტყუელისა მის ჩემისა ვითარცა სხუაჲ ენაჲ, და რომელი-იგი მეტყოდის მე - ვითარცა სხუაჲ ენაჲ.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუ აკურთხევდე სულითა, რომელი-იგი აღასრულებდეს ადგილსა მას უცბისასა, ვითარ-მე თქუას „ამინი“ შენსა მას ზედა მადლობასა? ვინაჲთგან რასა-იგი იტყჳ, არა იცის.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო წანაწარმეტყუელნი ორნი გინა სამნი იტყოდედ, და სხუანი იგი სცნობედ.
იგი	მცხ.კორ1	უკუეთუ სხუასა გამოეცხადოს მუნ მჯდომარეთაგანსა, პირველი იგი დუმენინ.
მათდა	მცხ.კორ1	დედანი თქუენნი ეკლესიასა შინა დუმნედ, რამეთუ არა ბრძანებულ არს მათდა სიტყუად, არამედ დამორჩილებად, ვითარცა შჯულიცა იტყჳს.
მათ	მცხ.კორ1	ხოლო უკუეთუ სწავლის რაჲმე უნდეს, სახლსა შინა თჳსთა ქმართა ჰკითხედ მათ: რამეთუ საძაგელ არს დედათაჲ ეკლესიასა შინა ზრახვად.
იგი	მცხ.კორ1	ანუ თქუენ მიერ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ გამოვიდა? ანუ თქუენდამდე ხოლო მიიწია?
იგინი	მცხ.ესა	და აღიხუნე კერპნი მოვეცხლულნი და მოოქროვებულნი, დაწულილებულ ქმნნე და განჰფიწლნე, ვითარცა წყალნი დაშტანისა, და, ვითარცა სკორე, დასთხინე იგინი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და დარეჰ მისცა მათ თანა ცხენები ათას, ვიდრემდე მივიდენ და მიიწივნენ იერუსალჱმდ მშჳდობით მენოაგითურთ, ბობღნითა და ნესტჳთა,
იგინი	მცხ.ეზრ3	პარითა და როკვითა, და ყოვლითა სიხარულითა განუტევნა იგინი იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ესე სახელები არს კაცთა მათ, რომელნი აღვიდეს იერუსალჱმდ მსგავსად სახელებისა მამათა თჳსთასა ნათესავისაებრ ტომთა თჳსთა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	მღდელთა მათგანნი იყუნეს ძენი ფინეზისანი, ძისა ჰარონისნი: ისუ, იოსედეკეან და იოაკიმ, რომელ იყო ზორაბაბელ სალათიელენი, თესლისა მისგან დავითის, ტომისაგან ფარეზის, ნათესავისა მისგან იუდასი,
მათ	მცხ.ეზრ3	რომელიცა იტყოდა წინაშე დარეჰ მეფისა სიტყუათა მათ სიბრძნისათა მეორესა წელსა სუფევისა მისისასა თთვესა მას ნისანსა თთვესა მას პირველსა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და დაემკჳდრნეს ურიასტანსა თჳთეულად ქალაქსა თჳსსა და იყუნეს წინამძღუარნი მათნი ზორაბაბელ და ისუ, იოსედეკეანი. და იყუნეს ნათესავისა მისგან მღდელთასა: ნეემი, სარიელ, ერესე, ანანია, მურთქე, ბელესარ, ასფარას, ბოროველ, ჰორომ ბანა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ესე არს რიცხჳ ნახაპეტთა და ნათესავთა მათ და მთავართა მათთა: ძენი ფარეზისნი ორ ათას ასსამეოცდათორმეტ, ძენი საფატისნი: ოთხასსამეოცდათორმეტნი.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და რომელნი იყუნეს ნათესავისა მისგან მღდელთასა, მგალობელნი ძენი ასაფისნი ასორმეოცდარვა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და მეკარენი იგი ძენი სალამესნი, ძენი ატერარასნი, ძენი ტოლმანისნი, ძენი დაკაუბეასნი, ძენი ატეტასნი, ძენი საბეასნი და ყოველნი ესე ასოცდაცხრამეტ.
იგი	მცხ.ეზრ3	და მონანი იგი მღდელთანი: ძენი ასაფასნი, ძენი ტაბალასნი, ძენი კერრასნი, ძენი სივიასნი, ძენი ფალეასნი, ძენი ლაბილისნი, ძენი აგებასნი, ძენი აკუდისნი, ძენი უტოსნი, ძენი კედაბისნი, ძენი აგაბისნი, ძენი სობომისნი, ძენი ასტანისნი, ძენი კათუვათასნი, ძენი გედდუსნი
მათ	მცხ.ეზრ3	ძენი მონათა მათ სოლომონისთა: ძენი საფიოპისნი, ძენი ფარედისნი, ძენი იელელისნი, ძენი ლოდონისნი, ძენი სალიასნი, ძენი საფუვანისნი,
მათ	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მათ იესუ: უკუეთუ გაქუნდეს სარწმუნოებაჲ, ვითარცა მარცუალი მდოგჳსაჲ, არქუთმცა ლეღუსულელსა ამას: აღიფხუერ და დაენერგე ზღუასა შინა, ისმინამცა თქუენი.
მას	მცხ.ლუკა	ვის-მე თქუენგანსა მონაჲ ესუას მჴნველი გინა მწყემსი, რომელიმცა მოვიდა ველით, და მეყსეულად ჰრქუა მას: წარმოჴედ და დაჯედ!
მას	მცხ.ლუკა	ანუ არა-მე ჰრქუასა მას: მზა-მიყავ მე, რაჲთა ვისერო, და მოირტყენ და მმსახურებდ მე, ვიდრემდე ვჭამო და ვსუა, და ამის შემდგომად ჭამე და სუ შენცა?
მის	მცხ.იერ	და განავლინნა მეფემან იოაკიმ იელდათარ, ძე ოხრისი, და კაცნი მის თანა ეგჳპტედ.
მას	მცხ.იოან	პოვა ფილიპე ნათანაელ და ჰრქუა მას: რომელი-იგი დაწერა მოსე სჯულსა და წინაწარმეტყუელთა, ვპოეთ: იესუ, ძე იოსებისი, ნაზარეთით.
მას	მცხ.იოან	და ჰრქუა მას ნათანაელ: ნაზარეთით შესაძლებელ არსა კეთილისა რაჲსამე ყოფად? ჰრქუა მას ფილიპე: მოვედ და იხილე.
მისთჳს	მცხ.იოან	იხილა რაჲ იესუ ნათანაელ, მომავალი მისა, და თქუა მისთჳს: აჰა ჭეშმარიტად ისრაიტელი, რომლისა თანა ზაკუვაჲ არა არს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას ნათანაელ: ვინაჲ მიცი მე? მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: პირველ ფილიპეს ჴმობადმდე შენდა, იყავ რაჲ ლეღუსა ქუეშე, გიხილე შენ.
მას	მცხ.იოან	მიუგო მას ნათანაელ და ჰრქუა: რაბი, შენ ხარ ძე ღმრთისაჲ, შენ ხარ მეუფჱ ისრაჱლისაჲ.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას, რამეთუ: გარქუ შენ, ვითარმედ: გიხილე შენ ლეღუსა ქუეშე, და გრწამს; უფროჲსი ამათსა იხილო.
მათ	მცხ.იოან	და ჰრქუა მათ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: ამიერითგან იხილნეთ ცანი განხუმულნი და ანგელოზნი ღმრთისანი, აღმავალნი და გარდამომავალნი ძესა ზედა კაცისასა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: რაჲ არს ჩემდა და შენდა, დედაკაცო? არღა მოწევნულ არს ჟამი ჩემი.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა დედამან მისმან მსახურთა მათ, ვითარმედ: რაჲცა გრქუას თქუენ, ყავთ!
მათ	მცხ.რომ	კითხვაჲ არქუთ აპელეს, რჩეულსა ქრისტეს მიერ. კითხვაჲ არქუთ არისტუვულესგანთა მათ.
მის	მცხ.იოან	იყვნეს მუნ სარწყულნი ქვისანი ექუსნი, მდგომარენი, მსგავსად განწმენდისა მის ჰურიათაჲსა. რომელთა შთაისხიან საწყაული ორ-ორი გინა სამ-სამი.
მათ	მცხ.იოან	და ჰრქუა მათ იესუ: აღავსენით სარწყულნი ეგე წყლითა! და მათ აღავსნეს იგინი პირისპირ.
მათ	მცხ.იოან	და ჰრქუა მათ: აღმოავსეთ აწ და მოართჳთ პურისა უფალსა! ხოლო მათ მოართუეს.
იგი	მცხ.იერ	ვითარმედ შევქმენ ქუეყანაჲ და კაცი და საცხოვარნი, რაოდენნი არიან პირსა ზედა ქუეყანისა ძალითა ჩემითა დიდითა და მკლავისა მიერ ჩემისა მაღლისა. და მივსცე იგი, რომლისაჲცა სთნდეს თუალთა ჩემთა.
მას	მცხ.იერ	და აწ მე ვარ, რომელი მივეც ქუეყანაჲ ნაბუქოდონოსორს მონებად მისსა, და მჴეცნი ველისანი საქმრად მივცენ მას,
მას	მცხ.იოან	და ჰრქუა მას: ყოველმან კაცმან კეთილი ღჳნოჲ პირველად წარმოდგის, და ოდეს დაითრვნიან, მაშინ უჯერესიცა. ხოლო შენ დაჰმარხე ღჳნოჲ კეთილი აქამომდე.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო გაუწყებთ თქუენ, ძმანო, სახარებასა მას, რომელი გახარე თქუენ, რომელცა-იგი მიგიღებიეს, რომელსაცა ზედა სდგათ.
მის	მცხ.ლუკა	ნუუკუე მადლ-იპყრასა მონისაჲ მის, რამეთუ ყო ბრძანებაჲ მისი? არა ვჰგონებ.
მათ	მცხ.კორ1	და რამეთუ ეჩუენა კეფას და მერმე ათერთმეტთა მათ,
მის	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად შთავიდა იესუ კაპერნაუმდ, იგი და დედაჲ მისი და ძმანი მისნი და მოწაფენი მისნი მის თანა, და მუნ დაადგრა არა მრავალ დღე.
იგი	მცხ.იოან	და მოახლებულ იყო პასექი იგი ჰურიათაჲ, და აღვიდა იესუ იერუსალჱმდ.
მას	მცხ.იოან	და პოვნა ტაძარსა მას შინა მოფარდულნი ზროხათანი და ცხოვართანი და ტრედთანი და მეკერმენი მსხდომარენი.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო მადლითა ღმრთისაჲთა ვარ, რაჲ-იგი ვარ; და მადლი იგი მისი, რომელი ჩემდა მომართ იყო, არა ცუდად რაჲ იყო, არამედ უმეტეს მათ ყოველთასა დავშუერ; არა მე, არამედ მადლი იგი ღმრთისაჲ, რომელი იყო ჩემ თანა.
მათ	მცხ.იოან	და შექმნა შოლტი საბლისაჲ და ყოველი იგი გამოასხა ტაძრით: ზროხაჲ და ცხოვარი; და კერმის-მსყიდველთა მათ დაუთხია კერმაჲ და ტაბლები იგი დაუმჴუა.
იგინი	მცხ.კორ1	აწ უკუე გინა თუ მე, გინა თუ იგინი ესრეთ ვქადაგებთ, და ესრეთ გრწმენა თქუენ.
იგი	მცხ.კორ1	და შესუენებულნი იგი ქრისტეს მიერ წარ-ვე-სამე-წყმდენ.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო მისლვასა მას მისსა იერუსალჱმდ და თავადი განვიდოდა შორის სამარიასა და გალილეასა.
მას	მცხ.იოან	მიუგეს ჰურიათა და ჰრქუეს მას: რასა სასწაულსა მიჩუენებ ჩუენ, რამეთუ ამას იქმ?
მისა	მცხ.კორ1	რამეთუ ჯერ-არს მისა სუფევაჲ, ვიდრემდის დაისხნეს ყოველნი მტერნი მისნი ქუეშე ფერჴთა მისთა.
იგი	მცხ.კორ1	უკუანაჲსკნელ მტერი იგი განქარდეს - სიკუდილი,
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ტაძარი ესე, და შენ სამთა დღეთა აღადგინო იგი?
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იგი იტყოდა ტაძრისათჳს გუამისა თჳსისა.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო რაჟამს დაემორჩილოს მას ყოველი, მაშინ თავადიცა ძე დაემორჩილოს მას, რომელმან-იგი დაამორჩილა მას ყოველი, რაჲთა იყოს ღმერთი ყოვლად ყოველსა შინა.
იგი	მცხ.კორ1	და რომელი-იგი დასთესი, არა თუ იგი გუამი რომელ ყოფად არნ დასთესი, არამედ შიშუელი მარცუალი გინა თუ იფქლისაჲ, ანუ თუ სხუაჲ რომელიმე თესლი.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო ღმერთმან მოსცის მას გუამი, ვითარცა უნებნ, და თჳთოეულსა თესლსა თჳსი გუამი.
იგი	მცხ.კორ1	და ჴორცნი იგი ზეცისათანი და ჴორცნი იგი ქუეყანისათანი; არამედ სხუა არს ზეცისათა მათ დიდებაჲ და სხუა არს ქუეყანისათაჲ.
იგი	მცხ.კორ1	ეგრეთცა წერილ არს: იყო პირველი იგი კაცი ადამ სამშჳნველად ცხოველად, ხოლო უკუანაჲსკნელი ადამ - სულად განმაცხოველებელად.
იგი	მცხ.ლუკა	და შე-რაჲ-ვიდა იგი დაბასა რომელსამე, მოეგებვოდეს მას ათნი კეთროვანნი კაცნი, რომელნი დადგეს შორს.
მათ	მცხ.ლუკა	და მათ აღიმაღლეს ჴმაჲ მათი და იტყოდეს: იესუ მოძღუარ, შემიწყალენ ჩუენ!
იგინი	მცხ.ლუკა	და თავადმან ვითარცა იხილნა იგინი, ჰრქუა მათ: წარვედით და უჩუენენით თავნი თქუენნი მღდელთა. და იყო ვითარცა წარ-ოდენ-ვიდეს იგინი მისგან, განწმიდნეს კეთროვნებისა მისგან.
იგი	მცხ.კორ1	არამედ არა პირველად სულიერი იგი, არამედ მშჳნვიერი, მაშინღა სულიერი.
იგი	მცხ.კორ1	პირველი იგი კაცი ქუეყანისაგან მიწისაჲ, ხოლო მეორე იგი კაცი უფალი ზეცით.
იგი	მცხ.კორ1	ვითარცა-იგი მიწისაგანი, ეგრეთცა მიწისაგანნი, და ვითარცა იგი ზეცისაჲ, ეგრეთცა ზეცისაგანნი იგი.
იგი	მცხ.კორ1	და ვითარცა იგი შევიმოსეთ ხატი იგი მიწისაგანისაჲ, შევიმოსოთ ხატიცა იგი ზეცისაგანისაჲ.
მას	მცხ.ლუკა	და დავარდა წინაშე ფერჴთა იესუჲსთა და ჰმადლობდა მას. და ესე იყო სამარიტელი.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: არა ათნივე განიკურნნესა? და ცხრანი იგი სადა არიან?
მათ	მცხ.რომ	ხოლო თანა-გუაც ჩუენ ძლიერთა უძლურებათა მათ უსუსურთასა ტჳრთვად და არა თავთა თჳსთა სათნო-ყოფად.
მით	მცხ.კორ1	მეყსა შინა წამსა თუალისა უკუანაჲსკნელითა მით საყჳრითა, რამეთუ საყჳრსა დაეცეს, და მკუდარნი იგი აღდგენ უხრწნელნი, და ჩუენ განვახლდეთ.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას: აღდეგ და წერვედ! სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ.
მას	მცხ.ლუკა	ჰკითხეს მას ფარისეველთა: ოდეს მოიწიოს სასუფეველი ღმრთისაჲ? მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა მოვიდეს სასუფეველი ღმრთისაჲ ზმნით;
მისთჳს	მცხ.კორ1	ხოლო შესაწირავისა მისთჳს წმიდათაჲსა, ვითარცა-იგი უბრძანე ეკლესიათა გალატიისათა, ეგრეთცა თქუენ ჰყოფდით.
მის	მცხ.კორ1	ხოლო რაჟამს მოვიდე, რომელნიცა-იგი გამოსცადნეთ წიგნებითა, ესენი წარვავლინნე მიღებად მადლისა მის თქუენისა იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.კორ1	ნუუკუე ვინმე შეურაცხ-ყოს იგი, და წარმომიგზავნეთ იგი მშჳდობით, რაჲთა მოვიდეს იგი ჩემდა, რამეთუ ველი მას ძმათა თანა.
მას	მცხ.კორ1	ხოლო აპოლოჲსთჳს ძმისა ფრიად ვჰლოცევდი მას, რაჲთამცა მოვიდა თქუენდა ძმათა თანა; და არა სამე იყო ნებაჲ, რაჲთამცა აწ მოვიდა, ხოლო მოვიდეს, ოდეს მოიცალოს.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო გლოცავ თქუენ, ძმანო, რამეთუ იცით სახლი იგი სტეფანაჲსი, ვითარმედ არს პირველი აქაიაჲსი, და მსახურად წმიდათა დააწესნეს თავნი თჳსნი.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო მიხარის მოსლვასა მას ზედა სტეფანაჲსსა და ფურტონატესსა და აქაიკესსა, რამეთუ თქუენი იგი დაკლებული ამათ აღავსეს,
მათ	მცხ.იოან	და ოდეს აღდგა მკუდრეთით, მოეჴსენა მოწაფეთა მისთა, რამეთუ ამისთჳს იტყოდა, და ჰრწმენა წიგნისაჲ და სიტყუაჲ იგი, რომელი ჰრქუა მათ იესუ.
იგინი	მცხ.ეზრ3	და სახელ-ედვა მათ სახელად და ეძიებდეს მათ და არა პოვნეს წიგნთა ნათესავთა რიცხუსა ადგილსა განაწილებულსა. და ვითარცა არა იპოვნეს იგინი, რიცხუსა ნათესავთასა, განაშორნეს იგინი და არა მიეახლნეს მღდელობასა.
მას	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუეს მათ ნეემი და ატარი: ნუ მიეახლებით სიწმიდესა მას, ვიდრემდის აღდგეს მღდელთმოძღუარი, რომელსა შთაეცვას განცხადებულება და ჭეშმარიტება.
იგი	მცხ.იოან	და ოდეს იყო იგი იერუსალჱმს პასქასა მას დღესასწაულსა, მრავალთა ჰრწმენა სახელისა მისისაჲ, რამეთუ ხედვიდეს სასწაულთა მისთა, რომელთა იქმოდა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო თჳთ იესუ არა არწმუნებდა მათ თავით თჳსით, რამეთუ ყოველთა იცოდეს იგი.
იგი	მცხ.ეზრ3	და მამათმთავარნი მსგავსად მამათმთავართა მათთასა მოვიდეს და შევიდეს ადგილსა მას ტაძრისა ღმრთისასა, რომელი იყო იერუსალჱმს, და აღუთქუეს აღთქმა, რათა აღემართოს ტაძარი იგი ადგილსავე თჳსსა, და წესისაებრ თჳსისა
მან	მცხ.იოან	და რამეთუ არა უჴმდა, რაჲთა წამოს ვინმე კაცისა მისთჳს, რამეთუ მან თჳთ იცოდა, რაჲ იყო კაცისა მის თანა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და დაემკჳდრნეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი, და ერი იგი იერუსალჱმს და ადგილთა მისთა, და მგალობელნი იგი და მსახურნი, მეკარენი იგი და ყოველი ისრაჱლი დაბნებსა და აგარაკებსა თჳსსა.
მას	მცხ.იოან	ესე მოვიდა იესუჲსა ღამე და ჰრქუა მას: რაბი, უწყით, რამეთუ ღმრთისა მიერ მოსრულ ხარ მოძღურად, რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სასწაულთა ამათ საქმედ, რომელთა შენ იქმ, უკუეთუ არა ღმერთი იყოს მის თანა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და აღდგეს მეშჳდესა მას თთჳსა და ყოველნი იგი ძენი ისრაჱლისანი თჳთეულად ადგილთაგან თჳსთა, და შეკრბეს ერთბამად ფართოსა ადგილსა, ბჭესა მას პირველსა, მზისა აღმოსავლით კერძო.
მათ	მცხ.ეზრ3	და განეწყუნეს ისო სედეკიან და ძმანი მისნი და ყოველნი იგი სიმრავლე მღდელთა მათ და ზორაბაბელ სალათელეანი და ძმანი მისნი და განმზადეს საკურთხეველი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, რათამცა
მის	მცხ.ეზრ3	შეწირეს მას ზედა საკურთხეველსა საკუერთხი, ვითარცა წერილ არს წიგნსა მას მოსესსა, კაცისა მის ღმრთისა.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ამენ, ამენ გეტყჳ შენ: უკუეთუ ვინმე არა იშვეს მეორედ, ვერ ჴელ-ეწიფების ხილვად სასუფეველი ცათაჲ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას ნიკოდიმოს: ვითარ ჴელ-ეწიფების კაცსა ბერსა შობად? ნუუკუე შესაძლებელ არს მუცელსა დედისა თჳსისასა შესლვად მეორედ და შობად?
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყვეს დღესასწაული იგი ტალავრობისა, ვითარცა წერილ არს სჯულსა მოსესასა, და შესწირვიდეს მსხუერპლსა მიერ დღე, ვითარცა ბრძანებულ იყო.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ამენ, ამენ გეტყჳ შენ: უკუეთუ ვინმე არა იშვეს წყლისაგან და სულისა, ვერ ჴელ-ეწიფების შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა.
იგი	მცხ.იოან	შობილი იგი ჴორცთაგან ჴორცი არს და შობილი იგი სულისაგან სული არს.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ამისა შემდგომად შესწირვიდეს საკვერთხთა მათ ჟამად და ჟამად, შაბათთა, და თთვისთავთა და ყოველთა მათ წმიდათა დღესასწაულთა განაწესებდეს და აღასრულებდეს.
იგი	მცხ.ეზრ3	და რომელსა-იგი ერთვე აღუთქმიდეს აღთქუმასა ღმერთსა, თთჳსა თავისაგან მეშჳდესა თთჳსათა იწყეს შეწირვად საკუერთხთა უფლისა ღმრთისა და ტაძარი იგი უფლისა ღმრთისა არღა აღშენებულ იყო.
მას	მცხ.იოან	მიუგო ნიკოდიმოს და ჰრქუა მას: ვითარ შესაძლებელ არს ყოფად ესე?
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: შენ ხარ მოძღუარი ისრაჱლისაჲ და ესე არა იცია?
მათ	მცხ.ეზრ3	და ეგრეთვე სიდონელთა და ტჳრელთა, რათა გარდამოიღონ მათ ძელი ნაძჳსა ლიბანით. და მოიღეს ნავითა ნავთა სადგურთა მათ იოპეტისათა, ვითარცა უბრძანა და განუწესა მათ წინაწარ კჳროს, მეფემან სპარსთამან,
იგი	მცხ.იოან	რაჲთა ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა წარწყმდეს, არამედ აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მათ	მცხ.ეზრ3	წელსა მას მეორესა აღსლვისა თჳსისა იერუსალჱმდ, თთვესა მას მეორესა, იწყეს შენებად ტაძრისა მის ზორობაბელ სალათიელისამან და ისუ იოსედეკეანმან და ძმათა მათთა, და მღდელთმოძღუართა მათ და ლევიტელთა, და ყოველნივე რომელნი გამოსულ იყუნეს ტყუეობისა მისგან იერუსალჱმდ
მას	მცხ.ეზრ3	და დადვეს საფუძველი სახლისა მის უფლისა ღმრთისათჳს თავსა მას მეორისა თჳსასა, მეორესა წელსა აღსლვისა მათისასა ჰურიასტანად და იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და განეწესნეს მღდელთმოძღუარნი იგი, და ეცვა მათ ბჭალამდისინ იგი ნოვაგითა და ნესტჳთურთ და ლევიტელთა მათ, ძეთა ასაფისთა აქუნდეს წინწილანი.
იგი	მცხ.ეზრ3	დიდითა ჴმითა ყოველი იგი ერი დაბერვიდა ნესტუებსა თჳსსა და ოხრიდეს ჴმითა დიდითა და აკურთხევდეს უფალსა, რომელმან აღმართა ტაძარი იგი თჳსი წმიდაჲ.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და მოვიდეს და შევიდეს მღდელთმოძღუარნი იგი და ლევიტელნი, რომელნი-იგი იყუნეს მთავარ და წინამძღუარნი მთავრობისა მისებრ მამათა თჳსთასა, რომელთა ეხილვა ტაძარი იგი უწინარეს ამისსა ბუნებისა,
მისა	მცხ.ლუკა	ხოლო პირველად ჯერ-არს მისა ფრიად ვნებად და შეურაცხ-ყოფად ნათესავისა ამისგან.
მისგან	მცხ.ეზრ3	რამეთუ არა ესმოდა სიმრავლესა მას ჴმაჲ იგი ნესტჳსა ჴმითა მით ტირილისა მისგან ერისასა, დაღაცათუ მრავალ იყუნეს, რომელნი ჰბერვიდეს ნესტუებსა მას. მიიწეოდა ჴმაჲ იგი შორიელთა ადგილთა.
მით	მცხ.ლუკა	და ვითარცა-იგი იყო დღეთა მათ ნოესთა, ეგრეთ იყოს დღეთა მით ძისა კაცისათა:
მის	მცხ.ეზრ3	და ესმა ჴმაჲ იგი მტერთა მათ ნათესავისა მის იუდასთა და ბენიამენისთა და მოვიდეს ხილვად და გულისხმის-ყოფად, ვითარმედ რამე არს ჴმაჲ იგი ნესტჳსა მის.
მას	მცხ.ეზრ3	და გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ გამოსრულნი იგი ბაბილონით ტყუეობისაგან აშენებენ ტაძარსა მას უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მოუჴდეს ზორაბაბელს და ისუს იოსედეკეანსა და სხუათა მათ მთავართა, მამათა მთავართა და ჰრქუეს მათ: ვაშენებდეთ ჩუენცა თქუენ თანა ტაძარსა უფლისასა,
მათ	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუეს მათ ზორაბაბელ და ისუ იოსედეკეანმან, სხუათა მათ მამათმთავართა ისრაჱლისათა: არა წეს არს ჩუენდა და თქუენდა შენებად სახლი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
იგი	მცხ.ლუკა	ესრეთვე იყოს დღე იგი, ოდეს ძე კაცისაჲ გამოჩნდეს.
მისა	მცხ.ლუკა	მას დღესა შინა რომელი იყოს ერდოსა ზედა და ჭურჭელი მისი სახლსა შინა, ნუ გარდამოვალნ აღებად მისა; და რომელი ველსა გარე იყოს, ნუ გარე-მოიქცევინ კუალად.
მის	მცხ.ლუკა	მოიჴსენეთ ცოლისა მის ლოთისი.
იგი	მცხ.ლუკა	რომელსა უნდეს სულისა თჳსისა განრინებაჲ, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს, მან აცხოვნოს იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: მას ღამესა ორნი იყვნენ ერთსა ცხედარსა: ერთი იგი წარიტაცოს, და ერთი იგი დაეტეოს.
იგი	მცხ.ლუკა	ორნი ფქვიდენ ერთად: ერთი იგი წარიტაცოს, და ერთი იგი დაშთეს.
იგი	მცხ.ლუკა	[ორნი იყვნეს ველსა: ერთი იგი წარიტაცოს, და ერთი იგი დაშთეს].
მათ	მცხ.ლუკა	და მიუგეს და ჰრქუეს მას: ვიდრე, უფალო? ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: სადაცა ჴორცი, მუნცა ორბები შეკრბეს.
მას	მცხ.იოან	რამეთუ ესრეთ შეიყუარა ღმერთმან სოფელი ესე, ვითარმედ ძეცა თჳსი მხოლოდ-შობილი მოსცა მას, რაჲთა ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა წარწყმდეს, არამედ აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მის	მცხ.იოან	რამეთუ არა მოავლინა ღმერთმან ძე თჳსი სოფლად, რაჲთა დასაჯოს სოფელი, არამედ რაჲთა აცხოვნოს სოფელი მის მიერ.
მას	მცხ.იოან	რამეთუ ყოველი რომელი ბოროტსა იქმს, სძულს მას ნათელი და არა მოვალს ნათელსა, რაჲთა არა ემხილნენ საქმენი მისნი.
მათ	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად მოვიდა იესუ და მოწაფენი მისნი ქუეყანად ჰურიასტანისა და მუნ იყოფოდა მათ თანა და ნათელ-სცემდა.
მას	მცხ.იოან	და მოვიდეს იოვანესა და ჰრქუეს მას: რაბი, რომელი-იგი იყო შენ თანა წიაღ იორდანესა, რომლისათჳს შენ სწამე, აჰა იგი ნათელ-სცემს, და ყოველნი მივლენან მისა.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იოვანე და ჰრქუა მათ: ვერ ჴელ-ეწიფების კაცსა მოღებად თავით თჳსით არცა ერთი რაჲ, უკუეთუ არა არს მოცემულ მისა ზეცით.
იგი	მცხ.იოან	რომელსა აქუნდეს სძალი, იგი სიძე არს; ხოლო მეგობარი სიძისაჲ რომელი დგას და ესმის მისი, სიხარულით უხარის ჴმითა სიძისაჲთა. ესე უკუე სიხარული ჩემი აღსრულებულ არს.
მისა	მცხ.იოან	მისა ჯერ-არს აღორძინებად, ხოლო ჩემდა მოკლებად.
იგი	მცხ.იოან	ზეგარდამომავალი იგი ყოველთა ზედა არს. და რომელი არს ქუეყანით, ქუეყანისაგანი არს და ქუეყანისასა იტყჳს, ხოლო ზეცით მომავალი ყოველთა ზედა არს.
მის	მცხ.იოან	რომელსა ჰრწმენეს ძე, აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ, ხოლო რომელი ურჩ იყოს ძისა, არა იხილოს ცხორებაჲ, არამედ რისხვაჲ ღმრთისაჲ დადგრომილ არს მის ზედა.
მას	მცხ.იოან	და იყო მუნ წყაროჲ იაკობისი. ხოლო იესუ, მაშურალი გზისა სლვისაგან, ჯდა წყაროსა მას ზედა. ჟამი იყო ვითარ მეექუსე.
მას	მცხ.იოან	მოვიდა დედაკაცი სამარიაჲთ ვსებად წყლისა. ჰრქუა მას იესუ: მასუ მე წყალი.
მან	მცხ.იოან	ჰრქუა მას დედაკაცმან მან სამარიტელმან: ვითარ, შენ ჰურიაჲ ხარ და ჩემგან წყალსა ითხოვ, სამარიტელისა დედაკაცისაგან? რამეთუ არა შეეხნიან ჰურიანი სამარიტელთა.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: უკუეთუმცა იცოდე შენ ნიჭი ღმრთისაჲ და ვინ არს, რომელი გეტყჳს შენ: „მეც მე წყალი, რაჲთა ვსუა“, შენმცა სთხოვე მას, და გცამცა წყალი ცხოველი.
მით	მცხ.კორ2	რომელი ნუგეშინის-მცემს ჩუენ ყოველთა შინა ჭირთა ჩუენთა, რაჲთა შეუძლოთ ჩუენცა ნუგეშინის-ცემად ყოველთა მათ ჭირვეულთა ნუგეშინის-ცემითა მით, რომლითა ნუგეშინის-ცემულ ვართ ჩუენ ღმრთისა მიერ.
მათ	მცხ.კორ2	და სასოებაჲ ჩუენი მტკიცე არს თქუენთჳს. გინა თუ ნუგეშინის-ცემულ ვართ, თქუენისათჳს ნუგეშინის-ცემისა და ცხორებისა; უწყით, რამეთუ ვითარცა-იგი ზიარ ხართ ვნებათა მათ ჩუენთა, ეგრეთცა ნუგეშინის-ცემასა.
მისთჳს	მცხ.კორ2	რამეთუ არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, ჭირისა მისთჳს ჩუენისა, რომელი-იგი შეგუემთხჳა ჩუენ ასიას შინა; რამეთუ გარდარეულად დაგჳმძიმდა ჩუენ უფროჲს ძალისა ჩუენისა ვიდრე წარწირვადმდე ჩუენდა ცხორებისაცა.
იგი	მცხ.კორ2	არამედ თჳთ თავით თჳსით განჩინებაჲ იგი სიკუდილისაჲ მოგუეღო, რაჲთა არა ვესვიდეთ თავთა ჩუენთა, არამედ ღმერთსა, რომელმან-იგი აღადგინნის მკუდარნი,
მის	მცხ.კორ2	რომელმან ესევითარისა მის სიკუდილისაგან მიჴსნნა ჩუენ და მიჴსნის, რომელსა-იგი ვესავთ, ვითარმედ მერმეცა მიჴსნნეს.
იგი	მცხ.კორ2	თანა-შეწევნითა ლოცვათა თქუენთაჲთა ჩუენთჳს, რაჲთა მრავლითა პირითა ჩუენდა მომართი იგი მადლი მრავალთა მიერ სამადლობელ იქმნას თქუენთჳს.
მას	მცხ.კორ2	ვითარცა-იგი მიცნენით ჩუენ ჟამად-ჟამად, რამეთუ სიქადულ თქუენდა ვართ, ვითარცა თქუენ - ჩუენდა დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა.
იგი	მცხ.კორ2	ამას უკუე რაჲ განვიზრახვედ, მცირედ რაჲ-მე ნუუკუე შემერაცხა? ანუ რომელსა-ესე ვზრახავ, ჴორციელად-მე რას ვზრახავა, რაჲთა იყოს ჩემ მიერ იგი ჰეჲ ჰე და არაჲ - არა?
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო სარწმუნო არს ღმერთი, რამეთუ სიტყუაჲ იგი ჩუენი, რომელი იყო თქუენდა მიმართ, არა იყო ჰე და არა.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ ძე ღმრთისაჲ, იესუ ქრისტე, რომელი ჩუენ მიერ თქუენ შორის იქადაგა ჩემ მიერ, და ტიმოთეს და სილოანეს, არა იყო ჰე და არა, არამედ ჰე იგი მას შინა იქმნა.
მას	მცხ.კორ2	რამეთუ რაოდენნი იგი აღთქუმანი ღმრთისანი არიან, მას შინა არს ჰე იგი და მას შინა ამინი ღმრთისა სადიდებელად ჩუენ მიერ.
იგი	მცხ.კორ2	და აღგუბეჭდნა ჩუენ და მომცა წინდი იგი სულისაჲ გულთა შინა ჩუენთა.
მათა	მცხ.ლუკა	ეტყოდა მათ იგავსაცა, ვითარ-იგი ჯერ-არს მათა მარადის ლოცვაჲ, და რაჲთა არა ეწყინებოდის ლოცვასა შინა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას დედაკაცმან მან: უფალო, არცა სავსებელი გაქუს, და ჯურღმული ესე ღრმა არს. ვინაჲ გაქუს შენ წყალი ცხოველი?
იგი	მცხ.იოან	ნუუკუე შენ უფროჲს ხარა მამისა ჩუენისა იაკობისა, რომელმან ესე ჯურღმული მომცა ჩუენ? და იგი თავადი ამისგან სუმიდა და ძენი მისნი და საცხოვარი მისი.
მას	მცხ.იოან	მიუო იესუ და ჰრქუა მას: ყოველი რომელი სუმიდეს წყლისა ამისგან, სწყუროდის კუალადცა,
მასვე	მცხ.ლუკა	და ქურივი ვინმე იყო მასვე ქალაქსა შინა. და მოვიდის მისა და ეტყჳნ: მისაჯე მე წინამოსაჯულისაგან ჩემისა.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ მრავლისაგან მწუხარებისა და შეურვებულისა გულისა მივწერე თქუენდა მრავლითა ცრემლითა, არა რაჲთა შესწუხნეთ, არამედ რაჲთა სცნათ სიყუარული იგი გარდარეული, რომელ მაქუს თქუენდა მიმართ.
მას	მცხ.იოან	ხოლო რომელმან სუას წყლისა მისგან, რომელი მე მივსცე მას, არღარა სწყუროდის უკუნისამდე, არამედ წყალი, რომელი მე მივსცე მას, იქმნეს მის შორის წყარო წყლის, რომელი ვიდოდეს ცხორებად საუკუნოდ.
მის	მცხ.კორ2	კმა-არს ეგევითარისა მის შერისხვაჲ ესე მრავალთაჲ.
მან	მცხ.იოან	ჰრქუა დედაკაცმან მან: უფალო, მეც მე წყალი ესე, რაჲთა არა მწყუროდის, არცაღა მოვიდე აქა ვსებად.
მის	მცხ.კორ2	ამისათჳს გლოცავ თქუენ, განამტკიცეთ მის ზედა სიყუარული.
იგი	მცხ.კორ2	არა მაქუნდა ლხინებაჲ სულისა ჩემისაჲ, რამეთუ არა ვპოვე მე ტიტე, ძმაჲ იგი ჩემი, არამედ ვიჯმენ მათგან და გამოვედ მაკედონიად.
მას	მცხ.ლუკა	ამისთჳს, რამეთუ შრომასა შემამთხუევს მე მარადის ქურივი ესე, უსაჯო მას, რაჲთა არა მარადის მოვიდოდის და მაწყინებდეს მე.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო მადლი ღმერთსა, რომელმან მარადის განმაცხადნის ჩუენ ქრისტეს მიერ და სული იგი მეცნიერებისა მისისაჲ გამოაჩინის ჩუენ მიერ ყოველსა ადგილსა.
მათ	მცხ.ისო	და იყო, ვითარ ესმა ყოველთა მათ მეფეთა ამორეველთა, რომელ იყვნეს წიაღ იორდანესა, და მეფეთა ფჳნიკისათა, რომელ იყვნეს ზღჳსკიდესა, რამეთუ განაჴმო უფალმან ღმერთმან იორდანე მდინარე წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა წიაღსლვასა მას მათსა და დადნეს გულნი მათნი, და ივლტნეს და არღარა იყო მათ თანა გონებაჲ არცა ერთ პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.კორ2	რამეთუ არა ვართ ვითარცა-იგი მრავალნი ვაჭარ სიტყუასა მას ღმრთისასა, არამედ ვითარცა წადიერებისაგან, არამედ ვითარცა ღმრთისაგან, წინაშე ღმრთისა ქრისტეს მიერ ვიტყჳთ.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო უკუეთუ მსახურებაჲ იგი სიკუდილისაჲ, წიგნითა გამოსახული ფიცართა შინა, იქმნა დიდებულ, ვიდრეღა ვერ შემძლებელ იყვნეს ძენი ისრაჱლისანი თუალთა შედგმად პირსა მოსესსა დიდებითა მით პირისა მისისაჲთა, რომელ განქარვებად იყო,
იგი	მცხ.კორ2	რაოდენ-მე არა უფროჲს მსახურებაჲ იგი სულისაჲ იყოს დიდებით?
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ უკუეთუ მსახურებაჲ იგი დაშჯისაჲ დიდება, რაოდენ უფროჲს აღემატოს მსახურებაჲ იგი სიმართლისაჲ დიდებითა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: წარვედ და მოხადე ქმარსა შენსა და მოვედ აქა.
იგი	მცხ.კორ2	და რამეთუ არღა დიდებულ არს დიდებადი იგი ამით ჯერითა გარდარეულისა მისთჳს დიდებისა.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ უკუეთუ განქარვებადი იგი იყო დიდებით, რაოდენ უფროჲს, რომელი-იგი ჰგიეს დიდებით.
მან	მცხ.იოან	მიუგო დედაკაცმან მან და ჰრქუა: არა მივის ქმარი. ჰრქუა მას იესუ: კეთილად სთქუ, ვითარმედ: არა მივის ქმარი,
მას	მცხ.კორ2	და არა ვითარ-იგი მოსე საფარველი დაიბურის პირსა თჳსსა, რაჲთა არა ხედვიდენ ძენი ისრაჱლისანი დასასრულსა მას განქარვებისასა.
მას	მცხ.კორ2	არამედ დაბრმეს გონებანი მათნი, რამეთუ ვიდრე დღენდელად დღედმდე იგივე საბურველი საკითხავსა მას ზედა ძუელისა შჯულისასა ჰგიეს აღუძარცუელად, რამეთუ ქრისტეს მიერ განქარდების.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო რაჟამს მოიქცეს უფლისა, მოეძარცუვის საბურველი იგი.
მასვე	მცხ.კორ2	ხოლო ჩუენ ყოველნი განცხადებულითა პირითა დიდებასა უფლისასა განვიცდით, მასვე ხატსა მივიცვალებით დიდებითი დიდებად, ვითარცა-იგი უფლისაგან სულად.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას დედაკაცმან მან: უფალო, ვხედავ, რამეთუ წინაწარმეტყუელი ხარ შენ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას დედაკაცმან მან: ვიცი, რამეთუ მესია მოვალს, რომელსა ჰრქჳან ქრისტე. ოდეს მოვიდეს იგი, მითხრას ჩუენ ყოველი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: მე ვარ, რომელი გეტყჳ შენ.
მას	მცხ.იოან	და ამას ოდენ სიტყუასა ზედა მოვიდეს მოწაფენი მისნი და უკჳრდა, რამეთუ დედაკაცისა თანა იტყოდა. და არავინ ჰრქუა მას: რასა ეძიებ, ანუ რასა იტყჳ მის თანა?
იგი	მცხ.იოან	დაუტევა უკუე სარწყული იგი მისი დედაკაცმან და წარვიდა ქალაქად და უთხრა კაცთა მათ:
იგი	მცხ.იოან	მოვედით და იხილეთ კაცი, რომელმან მითხრა მე ყოველი, რაჲცა ვქმენ. ნუუკუე იგი არს ქრისტე?
მისა	მცხ.იოან	გამოვიდეს ქალაქით და მოვიდოდეს მისა.
მას	მცხ.იოან	და ვიდრე-იგი მოვიდოდეს, ამას ოდენ სიტყუასა ეტყოდეს მას მოწაფენი და ჰრქუეს: რაბი, ჭამე!
მათ	მცხ.იოან	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: მე ჭამადი მაქუს ჭამად, რომელი თქუენ არა იცით.
მას	მცხ.იოან	იტყოდეს მოწაფენი ურთიერთას: ნუუკუე მო-ვინმე-ართუა მას ჭამადი?
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: ჩემი ჭამადი არს, რაჲთა ვყო ნებაჲ მომავლინებელისა ჩემისაჲ და აღვასრულო საქმე მისი.
იგი	მცხ.კორ2	არამედ განვიშორენით დაფარულნი იგი სირცხჳლისანი და არა ვალთ ჩუენ ვერაგობით, არცა ვზაკუავთ სიტყუასა ღმრთისასა, არამედ განცხადებულებითა ჭეშმარიტებისაჲთა წარუდგინებთ თავთა თჳსთა ყოვლისა მიმართ გონებისა კაცთაჲსა წინაშე ღმრთისა.
მათ	მცხ.კორ2	ხოლო უკუეთუ არს დაფარულ სახარებაჲ ესე ჩუენი, წარწყმედულთა მათ შორის არს დაფარულ,
იგი	მცხ.კორ2	რომელთანი-იგი ღმერთმან ამის სოფლისათა დაუბრმნა გონებანი ურწმუნოთანი, რაჲთა არა გამოუბრწყინდეს მათ ნათელი იგი სახარებისა დიდებისა ქრისტესი, რომელი-იგი არს ხატი ღმრთისა უხილავისაჲ.
მის	მცხ.იოან	და მომკალმან სასყიდელი თჳსი მოიღოს და შეიკრიბოს ნაყოფი ცხორებად საუკუნოდ, რაჲთა მთესვარსა და მომკალსა ერთბამად უხაროდის მის თანა.
იგი	მცხ.იოან	რამეთუ ამით არს ჭეშმარიტ სიტყუაჲ იგი, ვითარმედ სხუაჲ არს მთესვარი და სხუაჲ არს მომკალი.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო გუაქუს ჩუენ საფასე ესე კეცის ჭურებითა, რაჲთა გარდარეული იგი ძლიერებისაჲ იყოს ღმრთისაჲ და არა ჩუენგან.
იგი	მცხ.კორ2	მარადის სიკუდილი იგი უფლისა იესუჲსი ჴორცთა შინა ჩუენთა გჳტჳრთავს, რაჲთა ცხორებაჲცა იგი იესუჲსი ჴორცთა ამათ შინა ჩუენთა გამოცხადნეს.
მის	მცხ.იოან	ხოლო ქალაქისა მისგანთა მრავალთა ჰრწმენა მისა მიმართ, სამარიტელთა მათ, სიტყჳთა მის დედაკაცისაჲთა, რამეთუ წამებდა, ვითარმედ: ყოველივე მითხრა მე, რაოდენი ვქმენ.
მისა	მცხ.იოან	და ვითარცა მოვიდეს მისა სამარიტელნი იგი, ევედრებოდეს მას, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა. და დაადგრა მუნ ორ დღე.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ მარადის ჩუენ, ცხოველნი ესე, სიკუდილსა მივეცემით იესუჲსთჳს, რაჲთა ცხორებაჲცა იგი იესუჲსი მოკუდავთა ამათ შინა ჴორცთა ჩუენთა გამოცხადნეს;
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ ყოველივე თქუენთჳს არს, რაჲთა მადლი იგი აღემატოს მრავალთათჳს, და მადლობაჲ იგი გარდაერიოს სადიდებელად ღმრთისა.
მას	მცხ.კორ2	რამეთუ არა ვხედავთ ჩუენ ხილულსა ამას, არამედ უხილავსა მას, რამეთუ ხილული ესე საწუთრო არს, ხოლო არა-ხილული იგი - საუკუნო.
მისგან	მცხ.იოან	და ეტყოდეს დედაკაცსა მას, ვითარმედ: არღარა სიტყჳთა შენითა გურწამს, რამეთუ ჩუენ თჳთ გუესმა მისგან და უწყით, რამეთუ ესე არს ჭეშმარიტად მაცხოვარი სოფლისაჲ, ქრისტე.
მის	მცხ.იოან	შემდგომად ორისა მის დღისა გამოვიდა მიერ და წარვიდა გალილეად.
იგი	მცხ.იოან	და ოდეს მივიდა გალილეად, შეიწყნარეს იგი გალილეველთა, რამეთუ ყოველი ეხილვა, რაოდენი ქმნა იერუსალჱმს დღესასწაულსა მას და რამეთუ იგინიცა მოსრულ იყვნეს დღესასწაულსა მას.
იგი	მცხ.კორ2	და რამეთუ ამას შინა ვკუნესით და საყოფელი იგი ჩუენი ზეცით გამო შემოსად გუსურის;
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო რომელმან-იგი შემქმნნა ჩუენ ამისთჳს მებრვე ღმერთმან, რომელმან მომცა ჩუენ წინდი იგი სულისაჲ.
მათდა	მცხ.კორ2	და არა თუ კუალად თავთა თჳსთა შეგასწავებთ თქუენ, არამედ მიზეზსა გცემთ თქუენ სიქადულისასა ჩუენთჳს, რაჲთა გაქუნდეს მათდა მიმართ, რომელნი-იგი პირსა წინაშე ხოლო იქადიან და არა გულითაცა.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ სიყუარული იგი ქრისტესი მაწუევს ჩუენ გამორჩევად ამას, ვითარმედ: ერთი იგი ყოველთათჳს მოკუდა, ყოველნივე სამე მოწყდეს.
იგი	მცხ.კორ2	და ქრისტე ყოველთათჳს მოკუდა, რაჲთა ცხოველნი იგი არღარა თავთა თჳსთათჳს ცხოველ იყვნენ, არამედ მათთჳს მომკუდრისა მის და აღდგომილისა.
იგი	მცხ.კორ2	არამედ რაჲ-იგი არს ქრისტეს მიერ ახალი დაბადებული; პირველი იგი წარჴდა, აჰა ესერა იქმნა ყოველივე ახალ.
იგი	მცხ.კორ2	და ყოველივე ღმრთისა მიერ, რომელმან-იგი დამაგნა ჩუენ თავსა თჳსსა ქრისტე იესუჲს მიერ და მომცა ჩუენ მსახურებაჲ იგი დაგებისაჲ.
მათ	მცხ.კორ2	რამეთუ ღმერთი იყო ქრისტეს თანა, სოფელი დააგო თავსა თჳსსა და არა შეურაცხნა მათ ცოდვანი მათნი და დადვა ჩუენ თანა სიტყუაჲ იგი დაგებისაჲ.
მას	მცხ.კორ2	რამეთუ, რომელმან-იგი არა იცოდა ცოდვაჲ, ჩუენთჳს ცოდვაჲ ქმნა, რაჲთა ჩუენ ვიქმნნეთ სიმართლე ღმრთისა მას შინა.
მას	მცხ.მეფ1	და შემდგომად მისა აღვიდა იგი სელომად და თანაწარიბა მან ზვარაკი ერთი სმნიერი და პური და გრივი ერთი სამინდო და საწდითა ღჳნო და შევიდეს ტაძარსა მას უფლისასა სელომს და ყრმაცა იგი მათ თანა.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო თანა-შეგეწევით და გლოცავთ, რაჲთა არა ამაოდ მადლი იგი ღმრთისაჲ შეიწყნაროთ თქუენ.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ იტყჳს: ჟამსა შეწყნარებისასა ვისმინე შენი და დღესა ცხორებისასა შეგეწიე შენ. აჰა ესერა, აწ არს ჟამი იგი შეწყნარებისაჲ, აჰა ესერა აწ არს დღე იგი ცხორებისაჲ.
მით	მცხ.კორ2	სიტყჳთა ჭეშმარიტებისაჲთა, ძალითა ღმრთისაჲთა, საჭურველითა მით სიმართლისაჲთა მარჯუენისაჲთა და მარცხენისაჲთა,
მასვე	მცხ.კორ2	მასვე სასყიდლის კუალად-გებასა, ვითარცა შვილთა გეტყჳ: განვრცენით თქუენცა.
იგინი	მცხ.კორ2	ანუ რაჲ სწორება არს ტაძრისა ღმრთისა კერპთა თანა? რამეთუ თქუენ ტაძარნი ღმრთისა ცხოველისანი ხართ, ვითარცა თქუა ღმერთმან: დავიმკჳდრო და ვიქცეოდი მათ შორის და ვიყო მე მათა ღმერთ და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად.
მათსა	მცხ.კორ2	ამისთჳს გამოვედით შორის მათსა და გამოეშორენით, იტყჳს უფალი, და არა-წმიდასა ნუ შეეხებით, და მე შეგიწყნარნე თქუენ.
მას	მცხ.კორ2	არა ხოლო მოსლვითა მისითა, არამედ ნუგეშინის-ცემითა მით, რომლითა ნუგეშინის-ცემულ იქმნა თქუენ ზედა: მითხრობდა ჩუენ თქუენსა მას სურვილსა, თქუენსა მას გოდებასა, თქუენსა მას შურსა ჩუენთჳს, ვიდრეღა მე უფროჲსად განვიხარე.
მან	მცხ.კორ2	რამეთუ დაღათუ შეგაწუხენ თქუენ წიგნითა მით, არა ვინანი, დაღათუმცა ვინანდი; ვხედავ, რამეთუ წიგნმან მან დაღათუ შეგაწუხნა თქუენ, ჟამ ერთ.
მანვე	მცხ.კორ2	რამეთუ აჰა ესერა მანვე ღმრთისა მიერმან მწუხარებამან მაგან თქუენმან რაოდენი შექმნა თქუენ შორის სწრაფაჲ, რაოდენი სიტყჳს-გებაჲ, რაოდენი შერისხვაჲ, რაოდენი შიში, რაოდენი სურვილი, რაოდენი შური, რაოდენი შურის-გებაჲ, რაოდენი მომადლებაჲ, გინა რაოდენი ლხინი! ყოველსა შინა წარუდგინენით თავნი თქუენნი წმიდად საქმესა მას.
მისთჳს	მცხ.კორ2	და ღაცათუ მივწერე თქუენდა, გარნა არა სამე მავნებელისა მისთჳს, არცა ვნებულისა, არამედ ამისთჳს, რაჲთა გამოჩნდეს მოსწრაფებაჲ თქუენი ჩუენდა მომართ წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.კორ2	ამისთჳს ნუგეშინის-ცემულ ვართ ნუგეშინის-ცემასა მას თქუენსა ზედა; უმეტესადღა და უფროჲს განვიხარეთ სიხარულსა მას ზედა ტიტესსა, რამეთუ განსუენებულ არს სული მისი თქუენ ყოველთაგან.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ რაჲცა-იგი მისა მიმართ ვიქადე თქუენთჳს, არა მრცხუენა, არამედ ვითარცა ყოველსავე ჭეშმარიტებით გეტყოდეთ თქუენ, ეგრეთცა სიქადული იგი ჩუენი ტიტეს მიმართ ჭეშმარიტ იქმნა.
იგი	მცხ.კორ2	და მოწყალებაჲ მისი უმეტესადღა თქუენდა მიმართ არს, მოეჴსენების თქუენ ყოველთა იგი მორჩილებაჲ, ვითარ-იგი შიშით და ძრწოლით შეიწყნარეთ იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ უფალმან: ისმინეთ, რასა-იგი მსაჯული სიცრუვისაჲ იტყვს.
მისა	მცხ.ლუკა	ხოლო ღმერთმან არა-მე ყოსა შურის-გებაჲ რჩეულთა მისთაჲ, რომელნი ღაღადებენ მისა დღე და ღამე, და სულგრძელ არს მათ ზედა?
მათთჳს	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: ყოს შურის-გებაჲ მათთჳს ადრე. ხოლო მო-რაჲ-ვიდეს ძე კაცისაჲ, პოვოს-მეა სარწმუნოებაჲ ქუეყანასა ზედა?
იგი	მცხ.ეზრ3	რამეთუ ესე ნათესავნი იყუნეს, რომელნი ზიარ იყუნენ მტერთა მათ იუდასთა, რომელნი იგი აყენებდეს შენებად.
მის	მცხ.ეზრ3	ჟამთა მათ კჳროს მეფისათა, რამეთუ უბრძანა მან შენება ტაძრისა მის ცხორებასა თჳსსა და შემდგომად სიკუდილისა მისისა. და აღაშენეს ათორმეტ წელ, ვიდრე მეორედ წლადმდე დარეჰისა.
მას	მცხ.ლუკა	ვითარმედ: ორნი კაცნი აღვიდოდეს ლოცვად ტაძარსა მას: ერთი ფარისეველი და ერთი მეზუერე.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ არა იხილოთ სასწაულები და ნიშები, არა გრწმენეს.
მან	მცხ.იოან	ჰრქუა მას სამეუფოჲსა კაცმან მან: უფალო, მოვედ პირველად სიკუდილადმდე ძისა ჩემისა.
იგი	მცხ.ლუკა	ფარისეველი იგი წარდგა და ამას ილოცვიდა თჳსაგან: ღმერთო, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი, მტაცებელ, ცრუ და მემრუშე, გინა ვითარცა ესე მეზუერე,
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: ვიდოდე, ცოცხალ არს ძე შენი. და ჰრწმენა კაცსა მას სიტყუაჲ იგი, რომელი ჰრქუა მას იესუ, და წარვიდა.
მას	მცხ.იოან	და ვითარცა მი-ოდენ-ვიდოდა იგი, მონანი მისნი მოეგებვოდეს მას და უთხრეს და ჰრქუეს, ვითარმედ: ძე შენი ცოცხალ არს.
მას	მცხ.იოან	ჰკითხვიდა მათ: რომელსა ჟამსა უმოლხინეს იქმნა? ჰრქუეს მას: გუშინ მეშჳდესა ჟამსა ოდენ დაუტევა იგი მჴურვალებამან.
მის	მცხ.იოან	მოეჴსენა მამასა მის ყრმისასა, რამეთუ მას ჟამსა ოდენ ჰრქუა მას იესუ, ვითარმედ: ძე შენი ცოცხალ არს. და ჰრწმენა მას და ყოველთა სახლეულთა მისთა.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო მეზუერე იგი შორს დგა და არა იკადრებდა თუალთაცა ზე ახილვად, არამედ იცემდა მკერდსა და იტყოდა: ღმერთო, მილხინე ცოდვილსა ამას.
იგი	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ: გარდამოვიდა ესე განმანათლებელი სახედ თჳსა, ვიდრე ფარისეველი იგი, რამეთუ ყოველმან რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს; და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს.
მას	მცხ.იოან	და არს იერუსალჱმს ცხოვართა საბანელსა მას ტბაჲ, რომელსა ჰრქჳან ებრაელებრ ბეთეზდა, და ხუთ სტოვა იყო.
მის	მცხ.იოან	ამას შინა ისხა სიმრავლე უძლურთაჲ, ბრმები, მკელობლები, განჴმელები, რომელნი მოელიედ წყლისა მის აღმრღუევასა.
მას	მცხ.იოან	რამეთუ ანგელოზი წლითი წლად გარდამოვიდოდა საბანელსა მას და აღამრღჳის წყალი იგი; და რომელიცა პირველ შთავიდის აღმრღუევასა მას წყლისასა, განიკურნის, რომლითაცა შეპყრობილ არნ სნეულებითა.
მას	მცხ.ლუკა	მოჰგურიდეს მას ყრმებსაცა, რაჲთა მიეახლნენ მას. და ვითარცა იხილეს მოწაფეთა, აყენებდეს მათ.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ მოუწოდა მათ და ჰრქუა: აცადეთ ყრმებსა მაგას მოსლვად ჩემდა და ნუ აყენებთ მაგათ, რამეთუ ეგევითართაჲ არს სასუფეველი ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.ლუკა	ამენ გეტყჳ თქუენ: რომელმან არა შეიწყნაროს სასუფეველი ღმრთისაჲ, ვითარცა ყრმაჲ, ვერ შევიდეს მას შინა.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰკითხა ვინმე მას მთავარმან და ჰრქუა: მოძღუარო სახიერო, რაჲ საქმე ვქმნე, რაჲთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდრო?
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: რაჲსა მეტყჳ მე სახიერით? არავინ არს სახიერ, გარნა მხოლოჲ ღმერთი.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან თქუა: ეგე ყოველნი დავიმარხე სიყრმით ჩემითგან.
მას	მცხ.ლუკა	ესმა რაი ესე იესუს, ჰრქუა მას: ერთიღა გაკლს შენ: ყოველი, რაჲცა გაქუს, განყიდე და მიეც გლახაკთა და გაქუნდეს საუნჯე ცათა შინა და მოვედ და შემომიდეგ მე.
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა ესმა ესე მას, მწუხარე იქმნა, რამეთუ იყო მდიდარ ფრიად.
იგი	მცხ.ლუკა	ვითარცა იხილა იგი იესუ, რამეთუ შეწუხნა, თქუა, ვითარმედ: ძნიად შევიდენ სასუფეველსა ღმრთისასა, რომელთა აქუნდეს საფასე!
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელთა-იგი ესმა, ჰრქუეს მას: და ვის ჴელ-ეწიფების ცხორებად?
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: შეუძლებელი კაცთაგან შესაძლებელ არს ღმრთისა მიერ.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას პეტრე: აჰა ესერა ჩუენ დაუტევეთ ყოველი და შეგიდეგით შენ.
მის	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა ზორობაბელ სალეთეალეანმან და ისუ იოსედეკეანმან იწყო შენებად ტაძრისა მის უფლისა იერუსალჱმს წინაწარმეტყუელითურთ უფლისათა, რომელნი-ეგე შემწე იყუნეს მათა.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა მოვიდეს მათა სისინე, მთავარი ასურასტანელთა და ფინიკელთა, და სართაბუზან და სხუანიცა მათ თანა მოყუასნი მათნი.
იგინი	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუეს მათ: ვისითა ბრძანებითა აშენებთ ტაძარსა მაგას და ეზოთა მაგისთა? ანუ ვინმე არიან იგინი, რომელთა ჰნებავს აღშენება მაგისი და აღსრულება?
მათ	მცხ.ეზრ3	იქმნა მადლი მოძღურებისა უფლისა მიერ მღდელთა მათ ზედა ჰურიასტანს.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და არა დააყენნეს იგინი შენებისაგან ვიდრე მიწერადმდე დარეჰ მეფისა, და რათა მოიღონ ბრძანება მისგან - წიგნი, რომელი მიწერეს და მიუძღუანეს დარეჰ მეფესა:
მათ	მცხ.ეზრ3	სისინი, მთავარი ასურასტნელთა და ფინიკელთა, და სათარბუზან და რომელნი არიან მათ თანა ასურასტანელთა და ფინიკელთა და მოსაქმენი და მთავარნი დარეჰ მეფესა გიკითხავთ.
იგი	მცხ.ეზრ3	უწყებულმცა შენდა, უფალო ჩუენო მეფე, რამეთუ მივედით და მივიწივენთ ჩუენ ქუეყანასა მას ჰურიასტანისასა, და შევედით ქალაქსა იერუსალჱმსა და ვპოვენთ მუნ განსრულნი იგი ტყუეობისაგან მოძღუარნი მათნი ქალაქსა იერუსალჱმს და ვიხილეთ, რამეთუ აშენებდეს ტაძარსა უფლისასა დიდ-დიდსა
მათ	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა ვკითხეთ ჩუენ მოხუცებულთა მათ და ვარქუთ: ვისითა ბრძანებითა აშენებთ სახლსა მაგასა, ანუ ვისითა სიტყჳთა დასდევით საფუძველი მაგისი?
მათ	მცხ.ეზრ3	და ვკითხეთ მათ და აწ გაუწყოთ და გიჩუენოთ შენ კაცნი წინამძღუარნი მათნი და მიგწერნეთ სახელნი მათნი, რომელნი არიან მთავარნი საქმისა მათისანი.
მათ	მცხ.ეზრ3	მათ მოგჳგეს და გურქვეს: ჩუენ ვართ მონანი უფლისა ღმრთისანი, რომელმან ქმნა ცა და ქუეყანა.
მის	მცხ.ეზრ3	და იყო აღშენებულ ტაძარი ესე უპირატეს მრავლისა ჟამისა ჴელითა დიდისა მის და ძლიერისა მეფისა ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.ეზრ3	ხოლო რაჟამს მამათა ჩუენთა განამწარეს და შესცოდეს უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა, რომელმან ქმნა ცა და ქუეყანა, და მისცნა იგინი ჴელთა ნაბუქოდონოსორ მეფესა ბაბილოვანისათა, რომელ-იგი იყო მეფე ქალდეველთა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და ყოველი ჭურჭელი და სამსახურებელი ტაძრისა ოქროსა და ვეცხლისა, რომელ წარიღო ნაბუქოდონოსორ მეფემან ტაძრისაგან უფლისა იერუსალჱმით და დადვა დასაცველად სახლსა კერპთა თჳსთა, და მერმე კჳროს გამოიღო სახლისა მისგან კერპთა და მისცა ზორაბაბელსა და სალმანასარსა
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ არავინ არს, რომელმან დაუტევა სახლი, გინა მამაჲ, გინა დედაჲ, გინა ძმანი, გინა ცოლი, გინა შვილი სასუფეველისათჳს ღმრთისა,
იგი	მცხ.ლუკა	და წარიყვანნა ათორმეტნი იგი და ჰრქუა მათ: აჰა ესერა აღვალთ იერუსალჱმდ, და აღესრულნენ ყოველნი წერილნი წინაწარმეტყუელთანი ძესა ზედა კაცისასა:
იგინი	მცხ.იერ	მას ჟამსა შინა, - თქუა უფალმან, - ვეყო მე ღმრთად ნათესავსა ისრაჱლისასა, და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად.
მათ	მცხ.იერ	მათ დღეთ შინა არღარა თქუან მერმე: მამათა ჭამეს კაწახი და კბილნი შვილთანი მოლხუეს,
იგი	მცხ.იერ	აჰა, ანამეილ, ძე სალომისი, ძმისა მამისა შენისა, მოვალს შენდა მეტყუელი: მოიგე თავისა შენისად აგარაკი ჩემი, ანათოთს შინა, რამეთუ შენი არს სამართალი ნათესავობისაჲ - დაპყრობად იგი მოსაგებელად.
იგი	მცხ.იერ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაელისაჲ: მიცემით მიეცეს ქალაქი ესე ჴელთა ქალდეონ და ჴელთა მეფისა ბაბილონისათა, და წარიღონ იგი.
მის	მცხ.იერ	და დასხნეს სიბილწენი მათნი სახლსა შინა, სადა წოდებულ არს სახელი ჩემი მის ზედა,
მათდა	მცხ.იერ	და იყვნენ ჩემდა ერად, და მე ვიყო მათდა ღმერთად.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ მიეცეს ჴელთა წარმართთასა, და ეკიცხევდენ მას, და იგინოს, და ჰნერწყუვიდენ
იგი	მცხ.ლუკა	და ტანჯონ და მოკლან იგი, და მესამესა დღესა აღდგეს.
მათ	მცხ.ეზრ3	და უბრძანა მათ, მოიღონ და დადვან ჭურჭელი და სამსახურებელნი ტაძრისა უფლისა იერუსალჱმს და ტაძარი იგი უფლისა, ბრძანა, აღაშენონ ადგილსა თჳსსა.
მის	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა სალმანასარ აღვიდა იერუსალჱმდ და დადვა საფუძველი ტაძრისა მის, ვიდრე აქამომდე ვაშენეთ და არღარა აღსრულებულ არს.
მას	მცხ.ეზრ3	მას ჟამსა დარეჰ მეფემან უბრძანა ძიებად სახლსა მატიანთასა სამეუფოსათა, რომელი-იგი იდვა ბაბილონს და პოვა ბატანბარიტენისსა მართა სოფელსა, ადგილსა, სადა იდვა წიგნი საჴსენებელთაჲ, რომელსა წერილ იყო ესრეთ:
იგი	მცხ.ეზრ3	წელსა მას პირველსა შარავანდედებასა კჳროსისასა მეფემან კჳროს ბრძანა აღშენებად სახლი იგი უფლისა იერუსალჱმს, შესწირვენ საკუერთხთა განცხადებულად ჴელითა ცეცხლისაჲთა.
მას	მცხ.ლუკა	უთხრეს მას, ვითარმედ: იესუ ნაზარეველი წარმოვალს.
მან	მცხ.ლუკა	და მან ღაღატ-ყო და თქუა: იესუ, ძეო დავითისო, შემიწყალე მე!
მან	მცხ.ეზრ3	სადაცა წოდებულ არს სახელი უფლისა, მუნ ბრძანებულ იყო ყოველივე საღვაწი სამეუფო ნათესავთა, და მან იკადრა ჴელის განდგმად. და დაყენებად და იზრახა ბოროტი ტაძრისა მისთჳს უფლისა იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელნი წინა-უძღოდეს, ჰრისხვიდეს მას, რაჲთა დადუმნეს. ხოლო იგი უფროჲს ღაღადებდა და იტყოდა: იესუ, ძეო დავითისო, შემიწყალე მე!
იგი	მცხ.ლუკა	და დადგა იესუ და ბრძანა მოწოდებაჲ მისი. და ვითარცა მოეახლა იგი, ჰკითხა მას:
მან	მცხ.ლუკა	რაჲ გნებავს, და გიყო შენ? ხოლო მან ჰრქუა: უფალო, რაჲთა აღვიხილნე თუალნი.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: აღიხილენ! სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ.
მას	მცხ.ლუკა	და მეყსეულად აღიხილნა და მისდევდა მას და ადიდებდა ღმერთსა. და ყოველმან ერმან იხილეს და აქებდეს ღმერთსა.
მას	მცხ.კორ2	ხოლო გაუწყებ თქუენ, ძმანო, მადლსა მას ღმრთისასა, რომელი-იგი მოცემულ არს ეკლესიათა მაკედონიაჲსათა,
მან	მცხ.კორ2	რამეთუ მრავალმან მან გამოცდილებამან ჭირისამან და უმეტესმან სიხარულმან მათმან და დიდძალმან სიგლახაკემან მათმან გადაჰმატა სიმდიდრესა მას უხუებისა მათისასა;
მას	მცხ.კორ2	მრავლითა ვედრებითა გუევედრნეს მადლსა მას და ზიარებასა მსახურებისასა წმიდათა მიმართ.
მით	მცხ.კორ2	არამედ ვითარცა-იგი ყოველსა შინა წარემატებით: სარწმუნოებითა და სიტყჳთა და მეცნიერებითა და ყოვლითა მოსწრაფებითა და ჩუენ მიერითა მით თქუენ შორის სიყუარულითა, რაჲთა ამითცა მადლითა აღემატნეთ.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ იცით მადლი იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რამეთუ თქუენთჳს დაგლახაკნა მდიდარი იგი, რაჲთა თქუენ მისითა მით სიგლახაკითა განჰმდიდრდეთ.
მისგან	მცხ.კორ2	ხოლო აწ ესერა ყოფადცა აღასრულეთ, რაჲთა ვითარცა-იგი გულს-მოდგინებაჲ ნებისათჳს, ეგრეთცა აღსრულებაჲ მისგან, რომელი-იგი გაქუს.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ უკუეთუ გულსმოდგინებაჲ იგი წინა ძეს, რაჲცა-იგი ვის აქუს, შეწირულ არს, არა რომელი-იგი არა აქუს.
იგი	მცხ.კორ2	ამას ჟამსა თქუენი იგი ნამეტნავი მათისა ნაკლულევანებისა, რაჲთა მათიცა იგი ნამეტნავი იყოს თქუენისა მის ნაკლულევანებისა, რაჲთა იყოს განსწორებულ.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ ვედრებაჲ იგი შეიწყნარა და უმოსწრაფეს რაჲ იყო, ნეფსით თჳსით განვიდა თქუენდა მიმართ.
მის	მცხ.კორ2	და მის თანა მივავლინეთ ძმაჲ, რომლისა-იგი ქებაჲ სახარებასა შინა ყოველთა მიერ ეკლესიათა,
იგი	მცხ.კორ2	და ამათ თანა მივავლინეთ ძმაჲ ჩუენი, რომელი გამოგუეცადა მრავალსა შინა მრავალ-გზის, და არს იგი მოსწრაფე, ხოლო აწ ფრიად უმოსწრაფეს სასოებითა მრავლითა თქუენდა მიმართ.
მის	მცხ.კორ2	გინა თუ ტიტესთჳს, საქმისა ზიარისა მის ჩუენისა და თქუენისა შემწისა, გინა თუ ძმანი ჩუენნი, მოციქულნი ეკლესიათანი, დიდებანი ქრისტესნი.
იგი	მცხ.კორ2	აწ უკუე გამოჩინებაჲ იგი სიყუარულისა თქუენისაჲ და ჩუენისა სიქადულისაჲ თქუენთჳს მათა მიმართ აჩუენეთ წინაშე პირსა ეკლესიათასა.
მისთჳს	მცხ.კორ2	რამეთუ მსახურებისა მისთჳს წმიდათაჲსა ნამეტნავ არს ჩემდა მიწერად თქუენდა.
იგი	მცხ.კორ2	უმჯობესად უკუე შევჰრაცხე, რაჲთა ვევედრო ძმათა, რაჲთა წინაწარ მივიდენ თქუენდა და წინაწარ განგაკრძალნენ და დაამტკიცონ პირველ აღთქუმული იგი ევლოგიაჲ თქუენი, რაჲთა ესე განმზადებულ იყოს, ვითარცა ევლოგიაჲ და არა ვითარცა ანგაჰრებაჲ.
იგი	მცხ.კორ2	ვითარცა წერილ არს: განაბნია და მისცა იგი გლახაკთა, და სიმართლე მისი ჰგიეს უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო რომელმან იგი მოსცის თესლი მთესვარსა და პური საზრდელად, მოგეცინ და განამრავლენ თესლი თქუენი და აღაორძინენ ნაყოფი სიმართლისა თქუენისაჲ.
მის	მცხ.კორ2	რამეთუ მსახურებაჲ ესე შესაწირავისაჲ ამის არა თუ აღმავსებელ ხოლო არს ნაკლულევანებისა მის წმიდათაჲსა, არამედ აღმატებაცა მრავალთათჳს სამადლობელად ღმრთისა.
მით	მცხ.კორ2	გამოცდილებითა მით ამის მსახურებისაჲთა ადიდებდით ღმერთსა, დამორჩილებითა მით აღსარებისა თქუენისაჲთა სახარებასა მას ქრისტესსა და უხუებითა მით ზიარებისაჲთა მათდა მიმართ და ყოველთა.
იგი	მცხ.კორ2	და მათი იგი ლოცვაჲ თქუენთჳს, ჰსურის მათ თქუენდა გარდარეულისა მისთჳს მადლისა ღმრთისა, რომელ არს თქუენ ზედა.
მათ	მცხ.კორ2	ხოლო მადლი ღმერთსა გამოუთქუმელთა მათ ნიჭთა მისთა ზედა.
მათ	მცხ.ეზრ3	იწყეს ზედადგომად და ზრუნვიდეს საქმისა მისთჳს და ექმნეს საქმისა მოდგამთა მოხუცებულთა მათ ჰურიათასა და მღდელთმოძღუართა.
მის	მცხ.ეზრ3	და განემარჯვებოდა საქმე იგი ტაძრისა მის, და რამეთუ წინაწარმეტყუელებდეს ანგეა და ზაქარია.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და აღასრულეს ტაძარი იგი ბრძანებისა მისებრ უფლისა მიერ ღმრთისა ისრაჱლისასა და ბრძანებისაებრ და ნიჭისა კჳროსისა და დარეჰისა და არტაშერსისა, მეფისა სპარსთასა, წელსა მას მეექუსესა დარეჰ მეფისასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	აღესრულა ტაძარი იგი წმიდაჲ მირაკნისასა, მეოცესა თთჳსა ადარისასა, მეექუსესა წელსა შარავანდედობასა დარეჰისასა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ყვეს ძეთა მათ ისრაჱლისათა და მღდელთა და ლევიტელთა ყოველთა მათ გამოსრულთა ტყუეობისაგან, ვითარცა განწესებულ და ბრძანებულ იყო წიგნთა სჯულისა მოსესთა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და შეწირეს სატფური იგი სახლისა უფლისა: ზუარაკები ას, და ვაცები ორას, და კრავები ოთხას
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და წელიწდეულნი ცოდვათათჳს ყოვლისა ისრაჱლისათა თორმეტ, რიცხჳსა მისებრ ტომთა და მთავართა მათ ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და განეწყუნეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი ნათესავთა მათებრ და ეცვა მათ ბრჭალამდისი იგი წინაშე უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა ბრძანებულთაებრ წიგნთა მოსესთა და მეკარენი იგი თჳთვეულად კართა.
მის	მცხ.ეზრ3	და ყვეს ძეთა მათ ისრაჱლისათა, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისაგან, ზატიკი იგი უფლისა მეათოთხმეტესა დღესა თთჳსა მის პირველისასა, რამეთუ განწმიდეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი იგი ყოვლითურთ ერთბამად.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყოველნი, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისაგან. და ვითარცა განწმიდნეს ლევიტელნი იგი,
მათ	მცხ.ეზრ3	ყვეს ზატიკი იგი უფლისა ყოველთა მათ ძეთა ისრაჱლისათა, რომელნი-იგი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისაგან ძმათა თჳსთა, და თჳთ მღდელთა მათ.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და ჭამეს ძეთა მათ ისრაჱლისათა, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისაგან მათისა ყოველნივე, რომელნი განეშორნეს ბილწებისა მისგან წარმართთასა, და რომელთა გამოიძიეს უფალი ღმერთი.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ყვეს ზატიკი იგი ბალარჯობისა შჳდ დღე და იხარებდეს წინაშე უფლისა.
მათა	მცხ.ეზრ3	რამეთუ გარემიაქცია უფალმან ზრახვა მეფისა მის ასურთასა მათა მომართ და განაძლიერნა ჴელნი მათნი საქმესა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა კაცი ვინმე, და სახელი მისი ზაქე, და იყო იგი მთავარი მეზუერეთაჲ, და ესე იყო მდიდარ ფრიად.
მისგან	მცხ.ლუკა	და უნდა ხილვაჲ იესუჲსი, ვინ-ძი არს, და ვერ უძლო ხილვად ერისა მისგან, რამეთუ ჰასაკითა იყო მცირე.
იგი	მცხ.ლუკა	და წარრბიოდა წინა და აღჴდა ლეღუსულელსა, რაჲთა იხილოს იგი, რამეთუ მიერ წარსლვად იყო.
მას	მცხ.ლუკა	და მოვიდა ადგილსა მას, მიხედა იესუ და ჰრქუა მას: ზაქე, ისწრაფე და გარდამოჴედ, რამეთუ დღეს სახლსა შინა შენსა ჯერ-არს ჩემი ყოფაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და ისწრაფა და გარდამოჴდა და შეიყვანა იგი სიხარულით.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას იესუ: დღეს იქმნა ცხორებაჲ სახლისაჲ ამის, რამეთუ ესეცა შვილი აბრაჰამისი არს.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა ესმოდა ესე ერსა მას, შესძინა და თქუა იგავი ამისთჳს, რამეთუ მოახლებულ იყო იგი იერუსალჱმსა, და ჰგონებდეს იგინი, ვითარმედ მეყსეულად გამოჩნდეს სასუფეველი ღმრთისაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: კაცი ვინმე აზნაური წარვიდა შორსა სოფელსა მოღებად თავისა თჳსისა მეუფებისა და მოქცევად.
მათ	მცხ.ლუკა	და მოუწოდა ათთა მონათა თჳსთა და მისცა მათ ათი მნაჲ და ჰრქუა მათ: ვაჭრობდით ამას, ვიდრემდე მოვიდე.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მოქალაქეთა მისთა სძულდა იგი და მიავლინნეს მოციქულნი შემდგომად მისა და ჰრქუეს მას: არა გუნებავს მაგისი მეუფებაჲ ჩუენ ზედა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო მოქცევასა მას მისსა, მო-რაჲ-აქუნდა მეუფებაჲ თჳსი, და ბრძანა მოწოდებაჲ მათ მონათაჲ, რომელთადა მიეცა ვეცხლი იგი, რაჲთა უწყოდის, რაჲ-იგი ივაჭრეს.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდა პირველი იგი და ჰრქუა: უფალო, შენმან ვეცხლმან ათი სხუაჲ შესძინა სასწორი.
მას	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მას: კეთილ, სახიერო მონაო, რამეთუ მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, იყავ შენ ჴელმწიფე ათთა ზედა ქალაქთა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოვიდა მეორე იგი და ჰრქუა: უფალო, ვეცხლმან შენმან სხუაჲღა ხუთი სასწორი ყო.
მასცა	მცხ.ლუკა	ჰრქუა მასცა: და შენცა იყავ ხუთთა ზედა ქალაქთა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მესამე იგი მოვიდა და ჰრქუა: უფალო, აჰა ვეცხლი შენი, რომელი მაქუნდა დაკრძალული სუდარსა,
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მას: პირისა შენისაგან გსაჯო შენ, მონაო ბოროტო; იცოდე, რამეთუ მე კაცი ვარ სასტიკი: მოვიღი, სადა არა დავდვი, და მოვიმკი, სადა არა დავსთესი.
იგი	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა წინაშე მდგომელთა მათ: მოუღეთ ვეცხლი იგი და მიეცით, რომელს-იგი აქუს ათი სასწორი ვეცხლი.
მას	მცხ.ლუკა	და მათ ჰრქუეს მას: უფალო, აქუს ათი სასწორი.
მისგან	მცხ.ლუკა	გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: ყოველსა რომელსა აქუნდეს, მიეცეს; ხოლო რომელსა არა აქუნდეს და რომელღა-იგი აქუნდეს, მო-ვე-ეღოს მისგან.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მტერნი იგი ჩემნი, რომელთა-იგი არა უნდა მეუფებაჲ ჩემი მათ ზედა, მომგუარენით მე აქა და მოწყჳდენით წინაშე ჩემსა.
მათსა	მცხ.ლუკა	და ვითარცა ესე წართქუა, ვიდოდა წინაშე მათსა და აღვიდოდა იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: წარვედით წინაშე დაბასა მაგას, რომელსა შეხჳდეთ და ჰპოოთ კიცჳ დაბმული, რომელსა კაცი არღავინ დაჯდომილ არს; აღჰჴსენით და მომგუარეთ მე.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარცა წარვიდეს, რომელნი-იგი მიავლინნა, პოვეს ეგრეთ, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ.
მათ	მცხ.ლუკა	და აღ-რაჲ-ჰჴსნიდეს იგინი კიცუსა მას, ჰრქუეს მათ უფალთა მათ მისთა: რაჲსათჳს აღჰჴსნით კიცუსა მაგას?
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ ჰრქუეს, ვითარმედ: უფალსა უჴმს ეგე.
მას	მცხ.ლუკა	და მოჰგუარეს იგი იესუს და დაასხეს სამოსელი კიცუსა მას, და დაჯდა იესუ მას ზედა.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარ შევიდოდა იგი, დაუფენდეს სამოსელსა მათსა გზასა ზედა.
მათთჳს	მცხ.ლუკა	და ვითარცა მიიწია იგი შთასავალსა მას მთისა ზეთისხილთაჲსა, იწყო ყოველმან სიმრავლემან მოწაფეთამან სიხარულით ქებად ღმრთისა ჴმითა დიდითა ყოველთა მათთჳს, რომელნი იხილნეს ძალნი,
მას	მცხ.ლუკა	და ფარისეველნი ვინმე ერისა მისგანნი ეტყოდეს მას და ჰრქუეს: მოძღუარ, შეჰრისხენ მოწაფეთა შენთა!
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: გეტყჳ თქუენ: დაღათუ ესენი დუმნენ, ქვანი ღაღადებდენვე.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა მიეახლა, იხილა ქალაქი იგი და ტიროდა მას ზედა
იგინი	მცხ.იერ	ხოლო ჴმა-ყავ ჩემდამო, და მოგიგო მე შენ და მიგითხრნე შენ დიდნი და ძლიერნი, რომელნი არა იცოდენ იგინი,
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა შევიდა ტაძარსა მას, იწყო გამოსხმად მსყიდელთა მათ და მომსყიდელთა
მის	მცხ.იერ	ჴმაჲ სიხარულისა და ჴმაჲ მხიარულებისაჲ, ჴმაჲ სიძისა და ჴმაჲ სძლისაჲ, ჴმაჲ მეტყუელთა: აღუვარებდით უფალსა ყოვლისა მპყრობელსა, რამეთუ სახიერ უფალი, რამეთუ საუკუნეთა არს წყალობაჲ მისი. და შეიხუნენ ძღუენნი ლხინებისათჳს სახიდ უფლისა, რამეთუ მოვაქციო განსახლვაჲ ქუეყანისაჲ, მის ყოველი პირველებრვე, - თქუა უფალმან,
მათ	მცხ.იერ	მათ დღეთა შინა ცხონდეს იუდეა, და იერუსალემი დაემკჳდროს სასოებით. და ესე სახელი, რომელი ეწოდოს: ,,უფალი სიმართლე ჩუენი~.
იგი	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: წერილ არს: სახლი ჩემი სახლ სალოცველ არს, ხოლო თქუენ ჰყავთ იგი ქუაბ ავაზაკთა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო მუნ და ასწავებდა დღითი-დღედ ტაძარსა მას შინა. ხოლო მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი და მთავარნი ერისანი ეძიებდეს მას წარწყმედად.
იგინი	მცხ.იერ	თესლიცა სადმე იაკობისი და დავით, მონისა ჩემისაჲ გამოუცდელ-ვყო, არმოყვანებად მთავარი თესლისაგან მისისა, ნათესავისა მიმართ აბრაჰამისსა და ისაკისსა და იაკობისსა, რამეთუ მოვაქციო მოქცევაჲ მათი და შევიწყალნე იგინი.
მისგან	მცხ.ლუკა	და ვერარას ჰპოებდეს, რაჲ უყონ მას, რამეთუ ყოველი ერი დამორჩილებულ იყო სმენად მისგან.
მას	მცხ.ლუკა	ეტყოდეს მას და ჰრქუეს: გჳთხარ ჩუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას იქმ, ანუ ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე?
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: გკითხო თქუენ მეცა სიტყუაჲ ერთი, და მითხართ მე:
მათ	მცხ.ლუკა	და იესუ ჰრქუა მათ: არცა მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ.
მას	მცხ.იერ	და სახლნი არ აღიშენნეთ, და თესლი არა დასთესოთ, და ვენაჴთა ნუ დაასხამთ, ნუცა იყვნენ თქუენდა, რამეთუ კარავთა შინა ჰმკჳდრობდეთ ყოველთა დღეთა ცხორებისა თქუენისათა, რაჲთა ცოცხალ იყვნეთ დღეთა მრავალთა ქუეყანასა ზედა, რომელსა ზედა თქუენ ხჳდოდით მას ზედა~.
მას	მცხ.ეზრ3	ესე ეზრა, რომელი განვიდა ბაბილონით, რომელი-იგი იყო მწერალ მარჯვე სჯულსა მას მოსესასა მოცემულისა მის ღმრთისა მიერ ისრაჱლისა.
მის	მცხ.ეზრ3	და მისცა მას მეფემან დიდებაჲ და პოვა მადლი მის წინაშე და განადიდა იგი დიდითა პატივითა.
მის	მცხ.ეზრ3	და გამოვიდეს მის თანა ძეთა მათ ისრაჱლისათა და მღდელთა მათგანი, და ლევიტელთა და მსახურთა, მეფსალმუნეთა და მეკარეთა მათგანი და მონათა მღდელთაგანი იერუსალჱმად.
მის	მცხ.ეზრ3	წელსა მეშჳდესა შარავანდედებასა არტაშე მეფისასა, თთუესა მეხუთესა, რომელი-იგი იყო წელი მეშჳდე მეფისა მის, და გამოვიდეს ბაბილონით თთჳსთავსა მას მეხუთესა პირველისა მის თთჳსასა,
მათ	მცხ.ეზრ3	შევიდეს იერუსალჱმდ, ვითარცა-იგი განუმარჯვა მათ უფალმან გზა,
მისგან	მცხ.ეზრ3	რამეთუ სავსე იყო ეზრა ყოვლითა სიბრძნითა და არარა დაკლებულ იყო მისგან ყოველთაგან მცნებათა უფლისათა, მსგავსად შჯულისა ასწავებდა ისრაჱლსა განკითხვათა და სიმართლეთა.
მას	მცხ.ეზრ3	და შესწირონ შესაწირავი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, ვითარცა აღუთქუთ მე და მოყუარეთა ჩემთა იერუსალჱმსა, და ყოველივე ოქრო და ვეცხლი, რაოდენიცა იპოოს ქუეყანასა მას ბაბილოვანთასა, უფლისა ღმრთისა შეწირენ მსხუერპლი იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მიიღედ საწევნელი ქუეყანისა მისგან ბაბილონელთასა, მღდელთა მათ უფლისა ღმრთისა მოართვედ იერუსალჱმად: ოქრო და ვეცხლი, ზვარაკები და ვერძები, კრავები და სხუა იგი ყოველი საკუერთხი მსხუერპლთა
იგი	მცხ.ეზრ3	ყოველივე, რაცა გენებოს ძმებითურთ შენით, იგი ყავ ოქროსა და ვეცხლისა ხარკთათჳს, ნებისაებრ უფლისა ღმრთისა შენისა აღასრულე,
იგი	მცხ.ეზრ3	სამღდელო იგი ჭურჭელი და სამსახურებელი უფლისა მიიღე იერუსალჱმდ.
მის	მცხ.ეზრ3	და იყავნ, ვითარცა საჴმარ იყოს ტაძრისა მის უფლისა ღმრთისასა, და დადევ ყოველი წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ეზრ3	და სხუა იგი ნამეტნავი ნეშტი, რომელი-იგი იყოს საჴმარისაგან ტაძრისასა, დადევ იგი სახლსა საფასისა მეფეთასა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მიბრძანებიეს თქუენ მღდელთათჳს, და ლევიტელთა, მეფსალმუნეთა მათ მსახურთა, და მეკარეთა, და მონათა მღდელთასა, და მსახურთა სახლისა უფლისათა.
მათგან	მცხ.ეზრ3	ნუცა ხარკი, ნუცა სხუა ყოვლითურთ ჴელ-ეწიფებინ მათგან მოღებად.
იგი	მცხ.გალათ	რომელ სხუაჲ არა არს, გარნა არიან ვინმე, რომელნი აღგძრვენ თქუენ და ჰნებავს გარდაქცევად სახარებაჲ იგი ქრისტესი.
მისსა	მცხ.გალათ	არამედ დაღათუ ჩუენ, გინა თუ ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი-იგი გახარეთ თქუენ, შეჩუენებულ იყავნ!
მისა	მცხ.გალათ	ვითარცა წინაწარ ვთქუ და აწ კუალად ვიტყჳ: უკუეთუ ვინმე გახარებდეს თქუენ მისა გარეშე, რომელი-იგი მიიღეთ, შეჩუენებულ იყავნ!
იგი	მცხ.ლუკა	და იწყო იგავით სიტყუად მათა: კაცმან ვინმე დაასხა ვენაჴი და მისცა იგი მოქმედთა და წარვიდა მრავალთა ჟამთა.
მას	მცხ.გალათ	ხოლო გაუწყებ თქუენ, ძმანო, სახარებასა მას, რომელი-იგი გეხარა ჩემ მიერ, რამეთუ არა არს კაცობრივ,
იგი	მცხ.ლუკა	და ჟამსა თჳსსა მიუვლინა მოქმედთა მათ მონაჲ, რაჲთა ნაყოფისა მისგან მოსცენ მას. ხოლო მოქმედთა მათ სცეს და ტანჯეს და წარავლინეს იგი ცალიერი.
იგი	მცხ.გალათ	და რამეთუ არცაღა მე კაცისა მიერ მოვიღე იგი გინა ვისწავე, არამედ გამოცხადებითა იესუ ქრისტესითა.
იგიცა	მცხ.ლუკა	და შესძინა მივლინებად სხუაჲ მონაჲ. ხოლო მათ იგიცა გუემეს და წარავლინეს ცუდი.
მას	მცხ.ლუკა	მერმე კუალად მიავლინა მესამე. ხოლო მათ შეიპყრეს და დასდვეს მას წყლულებაჲ და გამოაძეს იგი.
მის	მცხ.ლუკა	და თქუა უფალმან მის ვენაჴისამან: რაჲ ვყო? მივავლინო ძე ჩემი საყუარელი, ვინ უწყის, შეიკდიმონ.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო ვითარცა იხილეს იგი ქუეყანის-მოქმედთა მათ, ზრახვა-ყვეს ურთიერთას და თქუეს: ესე არს მკჳდრი, მოვედით და მოვკლათ იგი, რაჲთა ჩუენდა იყოს სამკჳდრებელი.
მათ	მცხ.ლუკა	და განიყვანეს იგი გარეშე სავენაჴესა მას და მოკლეს. აწ რაჲ უყოს მათ უფალმან სავენაჴისამან?
იგი	მცხ.ლუკა	მოვიდეს და წარწყმიდნეს ქუეყანის-მოქმედნი იგი და მისცეს ვენაჴი იგი სხუათა. ხოლო მათ ესმა ესე და თქუეს: ნუ იყოფინ.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან მან მიხედა მათ და ჰრქუა: ვითარ არს წერილი ესე: ლოდი, რომელ შეურაუხ-ყვეს მაშენებელთა, იგი იქმნა თავ კიდეთა?
იგი	მცხ.ლუკა	ყოველი, რომელი დაეცეს ლოდსა მას ზედა, შეიმუსროს; და რომელსა ზედა დაეცეს, განანქრიოს იგი.
მათთჳს	მცხ.ლუკა	და უნდა მღდელთ-მოძღუართა მათ და მწიგნობართა დასხმად ჴელთა მათთა მას ჟამსა შინა და ეშინოდა ერისა მის, რამეთუ გულისჴმა-ყვეს, ვითარმედ მათთჳს თქუა იგავი ესე.
მის	მცხ.ლუკა	და მზირ-უყვეს მას და მიავლინნეს მზირნი ორგულნი, რომელნი მართლად იტყოდეს თავთა თჳსთა, რაჲთა პოონ რაჲმე სიტყუაჲ მის თანა და მისცენ იგი მთავრობასა და ჴელმწიფებასა მთავრისასა.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰკითხეს მას და ეტყოდეს: მოძღუარ, ვიცით, რამეთუ მართალსა იტყჳ და ასწავებ და არავის თუალ-აღებ პირსა, არამედ ჭეშმარიტად გზასა ღმრთისასა ასწავებ.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარცა გულისჴმა-ყო ზაკულებაჲ იგი მათი, ჰრქუა მათ: რაჲსა გამომცდით მე?
მათ	მცხ.ლუკა	მიჩუენეთ მე დრაჰკანი! ხოლო მათ უჩუენეს და ჰრქუა: ვისი არს ხატი და ზედაწერილი? ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: კეისრისაჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	და იესუ ჰრქუა მათ: აწ უკუე მიეცით კეისრისაჲ კეისარსა და ღმრთისაჲ ღმერთსა.
მის	მცხ.ლუკა	და ვერარაჲ პოვეს მისთჳს სიტყჳს-გებაჲ წინაშე ერისა მის. და უკჳრდა სიტყჳს-მიგებაჲ იგი მისი და დადუმნეს.
მას	მცხ.ლუკა	მო-ვინმე-უჴდეს მას ჟამსა შინა სადუკეველნი, რომელნი აცილობენ, ვითარმედ აღდგომაჲ არა არს, და ჰკითხეს მას და ეტყოდეს:
იგი	მცხ.ლუკა	მოძღუარ, მოსე ესრეთ დამიწერა ჩუენ: უკუეთუ ვისმე ძმაჲ მოუკუდეს და ესუას მას ცოლი და იგი უშვილო იყოს, რაჲთა შეირთოს ცოლი იგი მისი ძმამან მისმან და აღუდგინოს თესლი ძმასა თჳსსა.
მან	მცხ.ლუკა	შჳდნი უკუე ძმანი იყვნეს ჩუენ შორის. და პირველმან მან შეირთო ცოლი და მოკუდა უშვილოჲ.
მათ	მცხ.ლუკა	შემდგომად მათ ყოველთაჲსა მოკუდა დედაკაციცა იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	აწ უკუე აღდგომასა მას მკუდართასა ვისა მათგანისა იყოს ცოლ, რამეთუ შჳდთავე მათ ესუა იგი ცოლად?
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ნაშობნი ამის სოფლისანი იქორწინებიან და განჰქორწინებენ;
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო რომელნი-იგი ღირს იქმნნენ საუკუნესა მას მიმთხუევად და აღდგომასა მას მკუდრეთით, არცა იქორწინებოდიან, არცა განჰქორწინებდენ,
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო რამეთუ აღდგენ მკუდარნი, მოსეცა აუწყა მაყულოვანსა მას ზედა, ვითარცა-იგი იტყჳს უფალსა ღმერთსა აბრაჰამისსა და ღმერთსა ისაკისსა და ღმერთსა იაკობისსა.
მის	მცხ.ლუკა	რამეთუ არა არს ღმერთი მკუდართაჲ, არამედ ცხოველთაჲ, რამეთუ ყოველნი ცხოველ არიან მის წინაშე.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვერღარა იკადრეს კითხვად მისა მიერითგან. და ჰრქუა მათ უფალმან:
იგი	მცხ.ლუკა	რამეთუ თჳთ იგი დავით იტყჳს წიგნსა ფსალმუნთასა: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა,
იგი	მცხ.ლუკა	თჳთ იგი დავით უფლით ხადის, და ვითარ ძე მისი არს?
მას	მცხ.ლუკა	და ვითარცა ესმოდა ესე ყოველსა მას ერსა, ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა:
მას	მცხ.ლუკა	და მიჰხედა და იხილა, რომელნი-იგი დასდებდეს შესაწირავსა ფასის-საცავსა მას მდიდარნი.
მას	მცხ.ლუკა	ჰკითხეს მას მოწაფეთა: მოძღუარ, ოდეს უკუე იყოს ესე, და რაჲ არს სასწაული, რაჟამს ესე ყოფად არს?
მათ	მცხ.ლუკა	მაშინ ეტყოდა მათ: აღდგეს ნათესავი ნათესავსა ზედა და მეუფებაჲ მეუფებასა ზედა;
მის	მცხ.ეზრ3	და მე დიდებულ და პატიოსან-მყო წინაშე შარავანდედისა მის წინაშე ყოველთა თანამზრახველთა თანა მისთა და მოყუარეთა და ყოველთა დიდ-დიდთა მისთა.
იგი	მცხ.ეზრ3	მხიარულ ვიქმენ მეფედ შეწევნითა უფლისა ღმრთისა ჩუენისათა და შეკრიბნა ყოველნი იგი კაცნი ისრაჱლისანი, რომელნი-იგი აღსრულ იყვნეს მის თანა იერუსალჱმდ.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და ესენი არიან მთავარნი ნახპეტთა მათებრ მამათა თჳსთასა და განწილვისა მისებრ მამათა და ნათესავთასა, რომელნი გამოვიდეს ეზრას თანა ბაბილონით შარავანდედებასა არტაშეს მეფისასა,
მათგან	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ფინეზისთა - გერსონ, ძეთა მათგან ითამარისთა - გამაელ, ძეთა მათგან დავითისთა - ფარეზ.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ფურუსისთა - ზაქარია, და რომელნი მის თანა წერილ იყუნეს, კაცნი ასერგასის.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ფაათ-მოაბისთა - ელია, ონია, ზარია და მის თანა ორასი კაცი.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ზათოესთა: იექონია იეთერიასი და მის თანა კაცნი სამასნი.
მათგან	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ადინუბესთა - იონათან და მის თანა კაცნი სამასერგასისნი; ძეთა მათგან ელამისთა - გოთოლისა და მის თანა კაცნი სამეოცდაათ.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან საფატიასთა: ზაქარია მიქელაიანი და მის თანა კაცნი სამეოცდაათ.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ოაბისთა - აბადისერ ეზელიანი და მის თანა კაცნი ორასდათორმეტ.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ბანესთა - ასალიმუთ ასაფეანი და მის თანა კაცნი ასსამეოც.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ბერისთა: ზაქარია, ბიერია და მის თანა კაცნი ოცდარვა.
მათგან	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ადომიკამისთა და ესფატისთა. და ესე სახელები მათი არს: ელიფატ გულუველ, და სამეას, და მათ თანა კაცნი სამეოცდაათ ძეთა მათგან ბენეასთა - უთიას ტაკურიანი და მის თანა კაცნი სამეოცდაათ.
მისა	მცხ.ლუკა	მაშინ ყოველნი იყვნენ ჰურიასტანს, ივლტოდედ მთად; და რომელნი იყვნენ შორის მისა, განივლტოდედ; და რომელნი ველსა იყვნენ, ნუ შევლენედ მუნ.
იგინი	მცხ.ეზრ3	და შეკრიბნა იგინი კიდესა მას მდინარისასა, რომელსა სახელ-ედების თერა. და დაიდვეს მუნ სავანე სამ დღე ოდენ და ყვეს ახილვა ყოველთა.
მათ	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგანი მღდელთა ძეთა მათ ლევიტელთა არა ვინ იპოვა მათ თანა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო ვაჲ მუცელ-ქუმულთა და რომელნი აწოებდენ მათ დღეთა შინა, რამეთუ იყოს მაშინ ჭირი დიდი ქუეყანასა ზედა და რისხვაჲ ერსა ამას ზედა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ვარქუ მათ, რათამცა მივიდეს ლოდეონ მთავრისა მეფასეთასა.
მას	მცხ.ეზრ3	და ვამცენ მათ, რათა ჰრქუან ლოდეონს და ძმათა მისთა, რომელნი-იგი ერთვე არიან ადგილსა მას მეფარეშისასა, რათამცა მოავლინნეს ჩუენდა მღდელთა მათგანნი სახლისა უფლისა.
მის	მცხ.ეზრ3	და მოიყვანნეს ჩუენდა კაცნი, რომელნი იყუნეს ძლიერ და მსგავსად სიტყჳსა მის უფლისა და მეცნიერ შჯულისა უფლისასა ძისა მოუოლისა, რომელი-იგი ლევისგან და ისრაჱლისგან - ასერევინ, და ძენი მისნი და ძმანი ათრვამეტ,
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ასებიან და აუნონდა, ოსეტან და ძმა ძეთა მათგან ქანუნისთა და ძენი მისნი ოც კაც.
იგი	მცხ.ლუკა	ეკრძალენით თავთა თქუენთა, ნუუკუე დამძიმდენ გულნი თქუენნი შუებითა და მთრვალობითა და ზრუნვითა ამის სოფლისაჲთა, და მეყსეულად მოიწიოს თქუენ ზედა დღე იგი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მონათა მათგან მღდელთასა, რომელნი მოსცნა დავით მთავარმან საქმედ სამსახურებელად ლევიტელთასა, რომელთა დაიწერნეს სახელნი სახელოვანთა მათ ორასდაოც.
მას	მცხ.ლუკა	და იყოფვოდა თავადი ტაძარსა მას შინა დღისი და ასწავებდა; ხოლო ღამე განვიდის და იქცევინ მთასა მას, რომელსა ჰრქჳან ზეთისხილთაჲ.
მას	მცხ.ლუკა	და ყოველმან ერმან აღიმსთჳს მისა ტაძარსა მას შინა სმენად სიტყუათა მისთა.
იგი	მცხ.გალათ	გამოცხადებად ძე მისი ჩემ მიერ, რაჲთა ვახარო იგი წარმართთა შორის, მეყსეულად არა ვაუწყე იგი ჴორცთა და სისხლთა,
მათდა	მცხ.გალათ	არცა აღვედ იერუსალჱმდ მათდა, რომელნი-იგი იყვნეს უწინარეს ჩემსა მოციქულნი, არამედ მივედ არაბიად და კუალად მოვიქეც დამასკედ.
მის	მცხ.გალათ	და მერმე შემდგომად სამისა წლისა აღვედ იერუსალჱმდ ხილვად პეტრესა და ვიყავ მის თანა ათხუთმეტ დღე.
მათ	მცხ.გალათ	და მერმე მოვედ ადგილთა მათ ასურეთისა და კილიკიაჲსათა.
მათ	მცხ.გალათ	ხოლო ვიყავ შეუსწავებელ წინაშე პირსა ეკლესიათა მათ ჰურიასტანისათა, რომელნი იყვნეს ქრისტეს მიმართ;
მას	მცხ.გალათ	გარნა სმენით ხოლო ესმინა, ვითარმედ რომელი-იგი გუდევნიდა ჩუენ ოდესმე, აწ ახარებს სარწმუნოებასა მას, რომელსა-იგი ოდესმე ტყუენვიდა.
მას	მცხ.ეზრ3	რამეთუ ვარქუთ ჩუენ მეფესა ესრეთ, ვითარმედ: ძლიერებაჲ უფლისა ღმრთისა ჩუენისა არს ჩუენ თანა და ყოველთა თანა, რომელნი ეძიებენ მას.
მის	მცხ.ეზრ3	და მის ყოვლისათჳს ვქადაგებდით მარხვასა და ვილოცევდით, რათამცა უფალმან დაგჳცვა ჩუენ და წარგჳმართა ჩუენ გზათა მშჳდობისათა.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და გამოვირჩიენ მთავარნი ნათესავთა მათგან და მღდელთანი, კაცნი ათორმეტნი, და ესებიან და ესემინ და მათ თანა ძმათაგანნი მათთა ათ კაც.
მათ	მცხ.ეზრ3	და აღვწონეთ და მივეცით მათ ოქრო და ვეცხლი და სამსახურებელი სამღდელო და ჭურჭელი სახლისა უფლისა, რომელი-იგი მოგვანიჭა ჩუენ მეფემან და თანამზრახველთა მისთა და მთავართა და ყოველმან ისრაჱლმან.
იგი	მცხ.ეზრ3	აღვწონე და მივეც ვეცხლი იგი ექუსასერგასისი ტალანტი, და სამსახურებელი ვეცხლისა ასი ტალანტი, და ასი ტალანტი ოქროსა,
მათ	მცხ.ეზრ3	და ვარქუ მათ: თქუენ განწმედილ ხართ უფლისა მიერ და ყოველი სამსახურებელი წმიდაჲ უფლისა არს ოქროსანი და ვეცხლისანი, ილოცეთ უფლისა მიმართ და უფალმან ღმერთმან მამათა ჩუენთამან დაგჳცვნეს და მოგვაწივნეს ჩუენ მშჳდობით ადგილსა ამას სიწმიდისა თჳსისასა.
იგი	მცხ.ლუკა	და მოახლებულ იყო დღესასწაული იგი უცომოებისაჲ, რომელსა ჰრქჳან პასქაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და ეძიებდეს მას მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი, რაჲთამცა მოკლეს იგი, ხოლო ეშინოდა ერისა მას.
იგინი	მცხ.ეზრ3	მღჳძარედ დეგით და ეკრძალენით, ვიდრემდის მიიყვანნეთ და მიაწივნეთ იგინი მთავართა მიმართ მღდელთა და ლევიტელთასა, მთავართა და მღდელთმოძღუართა ისრაჱლისათა, რომელნი არიან იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ლუკა	და შეუჴდა ეშმაკი იუდას, რომელსა ერქუა ისკარიოტელ და იყო იგი რიცხჳსაგან ათორმეტთაჲსა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და რომელ მოიღეს მცველთა ტაძრისა უფლისათა და მღდელთმოძღუართა მათ და ლევიტელთა ვეცხლი, ოქრო და ჭურჭელი სამსახურებელისაჲ, რომელ მოიღონ ტაძრად უფლისა, რომელი-იგი არს იერუსალჱმს.
მის	მცხ.ეზრ3	და აღვდგეთ და წარვიდეთ თერა მდინარით, რომელსა დღესა ათორმეტი იყო თთჳსა მის პირველისა, მოდით და მივცენით იერუსალჱმდ დაცულნი ამაღლებულითა მით ძლიერითა მკლავითა ღმრთისათა, და გჳჴსნას ჩუენ ღმერთმან ჩუენმან ყოველთა მტერთაგან, მშჳდობით და ცოცხლებით მივიწივნეთ იერუსალჱმდ
იგი	მცხ.ლუკა	და მივიდა, ეზრახა მღდელთ-მოძღუართა და მწიგნობართა და ერისა წინამძღუართა, ვითარმცა იგი მისცა მათ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ განიხარეს და აღუთქუეს მას ვეცხლი მიცემად.
მას	მცხ.ეზრ3	და იპოვა სასწორი რიცხჳსა მას დღესა შინა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და რომელნი-იგი მოსრულ იყუნენ ჩემ თანა ტყუეობისა მისგან ბაბილოვნელთასა, შესწირეს მსხუერპლი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა: ზვარაკი ათორმეტ, ყოვლისათჳს ისრაჱლისა, ვერძები ოთხმეოცდაათ,
მათ	მცხ.ეზრ3	და მისცეს წიგნი ბრძანებისა მის მეფისა კარანთა მათ მეფისათა მფლობელთა და სოფლისმპყრობელთა ასურთასა და ფინიკისათა და დიდის პატივით იდიდა ნათესავი ჩუენი და ტაძარი უფლისა.
იგინი	მცხ.ეზრ3	რამეთუ შეიბილწნეს ასულთა მათთა თანა იგი და ძენი მათნი და შეერია თესლი სიწმიდისა მათისა უცხოთესლთა და წარმართთა მის ქუეყანისათა და უსჯულო იქმნნეს მთავარნი და დიდ-დიდნი თჳთეულად თავით თჳსით, რამეთუ იგინი იქმნნეს წინამძღუარ ბოროტისა მის შერეულობისათჳს.
მათთჳს	მცხ.ეზრ3	და მოკრბეს ჩუენდა ყოველნი, ვითარ ესმა გოდება ჩემი, რომელ იყო უფლისათჳს ღმრთისა ისრაჱლისა, და მიხილეს მე, რასა ვიქმოდე ზედა უსჯულოებათა მათთჳს, რამეთუ ვჯედ მწუხარედვე ვიდრე მწუხრადმდე და მოწევნამდე შესაწირავისა მის სამწუხროსა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და აღვდეგ მე გლოვისა მისგან და ეგრევე დაპებულ იყო სამოსელი ჩემი, დაღონებულ ვიყავ გლოვითა და აღვიპყრენ ჴელნი ჩემნი უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩემისა, ღაღად-ვყავ,
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ გზანი მესამეთანი მოოჴრდენ. დაცხრომილ არს შიში წარმართთა და ამათდა მიმართ აღთქუმა აღიღების და არა შეჰრაცხდეთ მათ კაცად.
მათ	მცხ.ესა	და მან დააგდოს მათ ზედა წილი, და ჴელმან მისმან განნაწილნა ძოვნად საუკუნედმდე ჟამად, დაიმკჳდრნედ ნათესავთამდე ნათესავთასა, განისუენებდენ მის ზედა.
მათ	მცხ.ეზრ3	ნუცა ჰყოფ მშჳდობასა მათ თანა ყოველთა ჟამთა, და იყავ შენ განძლიერებულ ჭამად სიპოხესა მის ქუეყანისასა და დაიმკჳდრედ ძეთა შენთა ქუეყანა იგი უკუნისამდე ჟამთა.
მათ	მცხ.ლუკა	და აღუვარა მათ და ეძიებდა ჟამსა მარჯუესა, რაჲთა მისცეს იგი მათ თჳნიერ ერისა.
იგი	მცხ.ლუკა	მოიწინეს დღენი იგი უცომოებისანი, ოდეს ღირდა პასქაჲ იგი დაკლვად.
მათ	მცხ.ლუკა	და წარავლინნა პეტრე და იოვანე და ჰრქუა მათ: წარვედით და მომიმზადეთ ჩუენ პასქაჲ, რაჲთა ვჭამოთ.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ ჰრქუეს: სადა გნებავს, და მოგიმზადოთ?
მით	მცხ.კორ2	მე, თავადი პავლე, გლოცავ თქუენ სიმშჳდითა მით და სახიერებითა ქრისტესითა, რომელი-ესე პირისპირ მდაბალ თქუენ შორის, ხოლო შორით ვიკადრებ თქუენდა მიმართ.
მის	მცხ.კორ2	რამეთუ საჭურველი ჩუენისა მის მჴედრობისაჲ - არა ჴორციელ არს, არამედ ძლიერ ღმრთისა მიერ დასარღუეველად ძნელოვანთა, გულის სიტყუათა დავარღუევთ
იგი	მცხ.კორ2	კაცად-კაცადისა პირსა ხედევდით. ვინ-იგი ესავს თავსა თჳსსა ქრისტესა ყოფად, ესე განიზრახენ კუალად თავით თჳსით, რამეთუ ვითარცა იგი ქრისტესი არს, ეგრეთცა ჩუენ ქრისტესნი.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: აჰა ეგერა შესლვასა ოდენ თქუენსა ქალაქად შეგემთხჳოს თქუენ კაცი, რომელსა ლაგჳნი წყლითა ზე ედგას; შეუდეგით მას სახიდ, ვიდრეცა შევიდეს.
იგინი	მცხ.კორ2	რამეთუ ვერ ვიკადრებთ თავთა თჳსთა განკითხვად გინა შეტყუებად ვიეთმე თანა, რომელნი-იგი თავთა თჳსთა ეწამებიან. არამედ იგინი თჳთ თავთა თჳსთა განიზომენ და თანა-შეატყუებენ თავთა თჳსთა თავით თჳსით და ვერ გულისჴმა-ჰყოფენ.
მით	მცხ.კორ2	ხოლო ჩუენ არა უსაზომოდ ვიქადოთ, არამედ საზომითა მით წესისაჲთა, რომელი-იგი განგჳყო ჩუენ ღმერთმან საზომითა მით მიწდომად ვიდრე თქუენდამდე.
მას	მცხ.ლუკა	და არქუთ სახლისა უფალსა მას: გეტყჳს შენ მოძღუარი: სადა არს სავანე, რომელსა პასქაჲ ესე მოწაფეთა ჩემთა თანა ვჭამო?
მის	მცხ.კორ2	არა უსაზომოდ მოქადულნი სხჳსა შრომილსა ზედა, არამედ სასოებაჲ გუაქუს ჩუენ აღორძინებულისა მის სარწმუნოებისა თქუენისა თქუენ შორის განდიდებად კანონისაებრ ჩუენისა ნამეტნავად,
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ არა რომელი-იგი თავსა თჳსსა ეწამებოდის, იგი არს გამოცდილი, არამედ რომელსა-იგი უფალი ეწამოს.
მან	მცხ.ლუკა	და მან გიჩუენოს თქუენ ქორი დაგებული დიდი; მუნ მზა-მიყავთ ჩუენ.
იგი	მცხ.ლუკა	და წარვიდეს და პოვეს ეგრე, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ, და მოუმზადეს პასქაჲ იგი.
მათ	მცხ.კორ2	რამეთუ ვჰგონებ, ვითარმედ არარაჲ დავაკლდი ფრიად მოციქულთა მათ.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: გულის-სიტყჳთ გული-მითქუმიდა პასექსა ამას ჭამად თქუენ თანა ვიდრე ვნებადმდე ჩემდა.
მათ	მცხ.კორ2	არს ჭეშმარიტებაჲ ქრისტესი ჩემ თანა, ვითარმედ სიქადული ესე არა დაეყენოს ჩემდა მომართ ადგილთა მათ აქაიაჲსათა.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ ეგევითარნი იგი ცრუ-მოციქულნი, მუშაკნი ზაკულნი, გარდაიცვალნიან მოციქულად ქრისტესად.
იგიცა	მცხ.კორ2	და არა საკჳრველ არს, რამეთუ თჳთ იგიცა ეშმაკი იცვალვისვე ანგელოზად ნათლისა.
მათ	მცხ.ლუკა	და მოიღო პური, ჰმადლობდა და განტეხა და მისცა მათ და თქუა: ესე არს ჴორცი ჩემი, თქუენთჳს მიცემული; ამას ჰყოფდით მოსაჴსენებლად ჩემდა.
მისა	მცხ.კორ2	გარეშე მისა, რომელი მოიწევის ჩემ ზედა დღითი დღედ, ზრუნვაჲ ყოველთა ეკლესიათაჲ.
მის	მცხ.ლუკა	ძე სამე კაცისაჲ, მსგავსად განჩინებულისა მისისა, წარვალს, ხოლო ვაჲ არს კაცისა მის, ვის მიერ მიეცემის იგი!
მათ	მცხ.ლუკა	და მათ იწყეს გამოძიებად ურთიერთას: ვინ-მე არს მათგანი, რომელსა ეგულების ესე ყოფად?
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ცილობაჲცა მათ შორის, ვითარმედ: ვინ-მე იყოს დიდ მათ შორის?
იგიცა	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ: რომელმან განუტეოს ცოლი თჳსი თჳნიერ სიძვისა და სხუაჲ შეირთოს, იმრუშებს; და რომელმან განტევებული შეირთოს, იგიცა იმრუშებს.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: მეფენი წარმართთანი უფლებენ მათ ზედა, და რომელთა ჴელმწიფებაჲ აქუნ მათ ზედა, ქველის-მოქმედ ჰრქჳან.
მათ	მცხ.კორ2	ვიქმენ უგუნურ სიქადულისათჳს. რამეთუ თქუენ მაიძულეთ მე. რამეთუ ჯერ-იყო ჩემდა, რაჲთამცა თქუენ მეწამენით მე, რამეთუ არარაჲთ დავაკლდი ფრიად მოციქულთა მათ, დაღათუ არარაჲ ვარ.
იგი	მცხ.კორ2	არამედ სასწაული იგი მოციქულისაჲვე იქმნა თქუენ შორის ყოვლითა მოთმინებითა, სასწაულებითა და ნიშებითა და ძალითა.
მათ	მცხ.კორ2	რამეთუ რაჲ არს, რომლითა-იგი იძლიენით უფროჲს სხუათა მათ ეკლესიათა, გარნა თუ, რამეთუ მე თჳთ არარაჲ დაგიმძიმე თქუენ? მომმადლეთ მე შეცოდებაჲ ესე.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თქუენ არა ეგრე იყვნეთ, არამედ უდიდესი იგი თქუენ შორის იყავნ მრწემ, და წინამძღუარი იგი ვითარცა მსახური.
მის	მცხ.კორ2	ნუუკუე რომელი-იგი მივავლინე თქუენდა, მის მიერ მო-მე-რაჲ-გაანგაჰრე თქუენ?
მითვე	მცხ.კორ2	ვჰლოცევდ ტიტეს და თანამივაყვანე ძმაჲ: ნუ მო-მე-რაჲ-გხუეჭა ტიტე? ანუ არა მითვე სულითა ვიდოდეთა? ანუ არა მათვე კუალთა შეუდეგითა?
მათ	მცხ.კორ2	ნუ კუალად, მო-რაჲ-ვიდე, დამამდაბლოს მე ღმერთმან ჩემმან თქუენდა მიმართ, და ვეგლოვდე მრავალთა წინაწარ შეცოდებულთა მათ და არა შენანებულთა არა-წმიდებასა მათსა ზედა, სიძვასა და სიბილწესა, რომელ ქმნეს.
მათდა	მცხ.კორ2	წინაწარ ვთქუ და აწცა წინაწარ ვიტყჳ, ვითარცა-იგი პირისპირ მეორედ მაშინ, და აწ შორით მივსწერ წინაწარ შეცოდებულთა მათდა და სხუათა ყოველთა: და რამეთუ უკუეთუ მოვიდე კუალად, არღარაჲ ვჰრიდო.
მისა	მცხ.კორ2	რამეთუ დაღაცათუ ჯუარს-ეცუა უძლურებით, არამედ ცხოველ არს ძალითა ღმრთისაჲთა; და რამეთუ ჩუენცა უძლურ ვართ მისა მიმართ, არამედ ვცხონდეთ მის თანა ძალისაგან ღმრთისა თქუენითურთ.
მისებრ	მცხ.კორ2	და ამისთჳს ამას შორით მივსწერ, რაჲთა მი-რაჲ-ვიდე, არა თუალ-უხუავად ვიჴუმიო ჴელმწიფებისა მისებრ, რომელ მომცა მე უფალმან აღსაშენებელად და არა დასარღუეველად.
მასვე	მცხ.კორ2	ამიერითგან, ძმანო, გიხაროდენ, განმტკიცენით, ნუგეშინის-ცემულ იქმნენით, ნუგეშინის-სცემდით, მასვე ზრახევდით, მშჳდობასა ჰყოფდით; და ღმერთი სიყუარულისა და მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა.
მათგან	მცხ.ეზრ3	წელთა მათგან და ჟამთა მამათა ჩუენთასა და ვართ ჩუენ ცოდვათა შინა დიდთა მოდღენდელად დღედმდე
მას	მცხ.ეზრ3	და აწ, რაოდენ იქმენ წყალობა შენი, უფალო, დატევებად ძირი და ნათესავი ადგილსა მას სიწმიდისა შენისასა.
მათ	მცხ.გალათ	ხოლო აღვედ გამოცხადებით და ვაუწყე მათ სახარებაჲ იგი, რომელსა ვქადაგებდ წარმართთა შორის, ხოლო თჳსაგან მათ, რომელნი-იგი საგონებელ იყვნეს, ნუუკუე ცუდად ვრბიოდე ანუ ვრბი.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან თქუა: უფალო, მე შენ თანა მზა ვარ საპყრობილედ და სიკუდილად მისლვად.
იგი	მცხ.ეზრ3	დიდებულ-ყო ტაძარი იგი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა და აღმართა და აღაშენა უდაბნო იგი სიონი და დაგუამკჳდრნა ჩუენ ჰურიასტანსა შინა და იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: ოდეს-იგი წარგავლინენ თქუენ თჳნიერ ბალანტისა და ვაშკარანისა და ფერჴთა-შესასხმელთა, ნუ გაკლდა რაჲა თქუენ? ხოლო მათ ჰრქუეს: არარაჲ გუაკლდა.
მას	მცხ.ეზრ3	და სთქუ ესრეთ: ქუეყანასა, რომელსა შეხჳდეთ დამკჳდრებად, მას ზედა არს ქუეყანა იგი შეგინებულ სიბილწითა მით ნათესავთა მათგან მის ქუეყანისათა და შეგინებითა მათითა აღივსნეს იგინი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მერმე ჰრქუა მათ: არამედ აწ რომელსა აქუნდეს საქუფთე, აღიღენ; ეგრეთვე მსგავსად ვაშკარანიცა; და რომელსა არა აქუნდეს, განყიდენ სამოსელი თჳსი და იყიდენ მახჳლი.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ ჰრქუეს: უფალო, აჰა ესერა არიან აქა ორ დანაკ. ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: კმა არს.
მას	მცხ.ლუკა	და გამოვიდა მიერ და წარვიდა, ვითარცა ჩუეულებაჲ აქუნდა, მთასა მას ზეთისხილთასა, და მისდევდეს მას მოწაფენიცა მისნი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მი-რაჲ-ვიდა ადგილსა მას, ჰრქუა მათ: ილოცევდით, რაჲთა არა შეხჳდეთ განსაცდელსა.
მათგან	მცხ.ლუკა	და თავადი განეშორა მათგან ვითარ ქვის-სატყორცებელ ოდენ და დაიდგა მუჴლნი, ილოცვიდა
მას	მცხ.ეზრ3	და რაჟამს ილოცვიდა ეზრა მით აღსარებითურთ და გოდებითა დიდითა, და დავრდომილი იდვა პირსა ზედა ქუეყანისასა წინაშე ტაძარსა მას უფლისასა, შეკრბეს მისსა ყოველნივე, რომელნი იყუნეს იერუსალჱმს, ერი მრავალი, მამანი და დედანი, ჭაბუკნი და ქალწულნი, რამეთუ გოდება დიდი იყო სიმრავლისა ერისა
მას	მცხ.ლუკა	და ეჩუენა მას ანგელოზი ზეცით, განაძლიერებდა მას.
იგი	მცხ.ლუკა	და იყო იგი ღუაწლსა შინა, უმეტესღა ილოცვიდა და იქმნა ოფლი მისი, ვითარცა ცუარი სისხლისაჲ გარდამომავალი ქუეყანასა ზედა.
მისგან	მცხ.ლუკა	და აღდგა მიერ ლოცვისაგან და მოვიდა მოწაფეთა თჳსთა და პოვნა იგინი მძინარენი მწუხარებისა მისგან
მას	მცხ.ესა	იყოს მუნ გზა წმიდაჲ და გზად წმიდად ეწოდოს. არა წარვიდეს მიერ არაწმიდაჲ, არცა იყოს მუნ გზა არაწმიდა. ხოლო განთესულნი ვიდოდიან მას ზედა. არა შესცთეს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: რაჲსა გძინავს? აღდეგით, ილოცევდით, რაჲთა არა შეხჳდეთ განსაცდელსა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო შური აღიღეს, რომელნი-იგი ურწმუნონი ჰურიანი იყვნეს, და მოიყვანნეს სავაჭროთაგან კაცნი ვინმე ბოროტნი, და ერის კრება ყვეს და აღაშფოთებდეს ქალაქსა მათ ზედა. და ზედა მიადგეს სახლსა იასონისსა და ეძიებდეს მათ გამოყვანებად ერსა წინაშე.
იგინი	მცხ.საქმ	და ვითარცა არა პოვნეს იგინი, მიითრევდეს იასონს და სხუათა ვიეთმე ძმათა მთავართა წინაშე ქალაქისათა და ღაღადებდეს, ვითარმედ: რომელთა ყოველი სოფელი აღუშფოთებიეს, იგინი აქაცა მოსრულ არიან,
მისა	მცხ.ლუკა	და ვიდრე იგი ამას იტყოდაღა, აჰა ერი და, რომელსა ერქუა იუდა ისკარიოტელი, ერთი ათორმეტთაგანი, წინა-უძღოდა მათ და მიეახლა იესუს ამბორის-ყოფად მისა, რამეთუ ესე სასწაული მიეცა მათა და ჰრქუა: რომელსა მე ამბორს-უყო, იგი არს.
იგი	მცხ.საქმ	აღაშფოთეს ერი იგი და მთავარნი ქალაქისანი, ესმოდა რაჲ ესე.
იგინი	მცხ.საქმ	და მოჰჴადეს თავს-მდები იასონს, და მაშინ-ღა განუტევნეს იგინი.
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ ესენი უაზნაურეს იყვნეს თესალონიკელთა მათ, რომელთაცა შეიწყნარეს სიტყუაჲ იგი ყოვლითა გულს-მოდგინებითა, მარადღე გამოეძიებდეს წიგნთაგან, უკუეთუ ესე ესრეთ არს.
მას	მცხ.ლუკა	იხილეს რაჲ მისთანათა მათ საქმე ესე, ჰრქუეს მას: უფალო, უკუეთუ მოვსრნეთ ესენი მახჳლითა?
მის	მცხ.ესა	და აწ ნუ თჳნიერ უფლისა აღმოვედითა სოფელსა ამას ზედა ბრძოლად ამისსა? უფალმან თქვა ჩემდამო: აღვედ მის ზედა და განხრწენ იგი.
მას	მცხ.მეფ1	და იხილეს გუშაგთა მათ საულისათა, რომელნი იყვნეს გაბას ბენიამენისასა, აღტეხა იგი ბანაკისა მის უცხოთესლთასა, და აცნობეს ესე საულსაცა მეფესა, რამეთუ იგიცა მაღალსავე ზედა ჯდა და ხედვიდა აღტეხასა მას მათსა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ვითარცა აგრძნეს თესალონიკელთა მათ ჰურიათა, ვითარმედ ბერიასცა მიეთხრა პავლეს მიერ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ, მოვიდეს მუნცა, აღსძრვიდეს და აღსტეხდეს ერსა მას.
მათ	მცხ.საქმ	მუნქუესვე განიყვანეს ძმათა მათ პავლე წარსლვად ზღჳთ კერძო; ხოლო შილა და ტიმოთე მუნვე დადგეს.
მათ	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: აცადეთ აქამომდე, და შეახო ჴელი ყურსა მისსა და განკურნა იგი.
იგი	მცხ.საქმ	და რომელთა-იგი მიჰყვანდა პავლე, წარიყვანეს იგი ვიდრე ათინადმდე, და მოიღეს მცნებაჲ შილაჲს და ტიმოთეს მიმართ, რაჲთა ადრე მივიდენ მისა, და გამოვიდეს.
მის	მცხ.საქმ	ვიდრე-იგი ათინას შინა ელოდა მათ პავლე, ეძჳნებოდა სულსა მისსა მის თანა, ხედვიდა რაჲ კერპთ მსახურებასა მის ქალაქისასა.
მის	მცხ.ლუკა	ჰრქუა იესუ მოსრულთა მათ მის ზედა მღდელთ-მოძღუართა და ერისთავთა ტაძრისათა და ხუცესთა: ვითარცა ავაზაკსა ზედა გამოსრულ ხართ მახჳლითა და წათებითა.
მას	მცხ.ლუკა	დღითი-დღე ვიყავ მე თქუენ თანა ტაძარსა მას შინა, და არა განჰყავთ ჴელი ჩემ ზედა; არამედ ესე არს ჟამი თქუენი და ჴელმწიფებაჲ ბნელისაჲ.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა შეიპყრეს იგი, წარიყვანეს და შეიყვანეს სახლსა მღდელთ-მოძღურისასა. ხოლო პეტრე მისდევდა შორით.
მათსა	მცხ.ლუკა	და აღაგზნეს ცეცხლი შორის ეზოსა მას და გარე მოასხდეს იგინი; დაჯდა პეტრეცა შორის მათსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და იხილა იგი მჴევალმან ვინმე მჯდომარე ნათელსა მას, მიჰხედა მას და თქუა: ესეცა მის თანა იყო.
მან	მცხ.ლუკა	ხოლო მან უვარ-ყო და თქუა: დედაკაცო, არა ვიცი იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	და მცირედრე შემდგომად იხილა იგი სხუამან და თქუა: და შენცა მათთანაჲ ხარ. ხოლო პეტრე თქუა: კაცო, არა ვარ მათთანაჲ.
მის	მცხ.ლუკა	და ვითარცა წარჴდა ჟამი ერთი, სხუაჲ ვინმე დაამტკიცებდა და იტყოდა: ჭეშმარიტად ესეცა მის თანავე იყო, და რამეთუ გალილეველ არს.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო პეტრე ჰრქუა მას: კაცო, არა ვიცი, რასა იტყჳ. და მეყსეულად, ვიდრე იტყოდაღა იგი ამას, ქათამმან იყივლა.
მას	მცხ.ლუკა	და მოიქცა უფალი და მიხედა პეტრეს. და მოეჴსენა პეტრეს სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელ ჰრქუა მას, ვითარმედ: ვიდრე ქათმისა ჴმობადმდე სამ-გზის უვარ-მყო მე.
მათ	მცხ.საქმ	რომელთამე ეპიკურელთა და სტოჲსა ფილოსოფოსთა სიტუა-ყვეს მის თანა, და რომელნიმე იტყოდეს: უცხოთა ეშმაკთა ჩანს მთხრობელ ესე. რამეთუ იესუს და აღდგომასა ახარებდა მათ.
მისა	მცხ.ნეშტ1	და მივსცე ადგილი ერსა ჩემსა ისრაჱლსა და დავნერგო იგი დასაბამსა, დაიმკჳდროს თჳსაგან და არღარა ზრუნვიდეს მერმე, და არღარა შესძინოს სიცრუემან დამდაბლებად მისა, ვითარცა-იგი დასაბამსა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო კაცთა მათ რომელთა შეეპყრა იესუ, ეკიცხევდეს მას და სცემდეს.
მას	მცხ.ლუკა	და დაჰბურეს მას თავსა და სცემდეს პირსა და ჰკითხვიდეს და ეტყოდეს: წინაწარმეტყუელებდ, ვინ არს, რომელმან გცა შენ.
მისთჳს	მცხ.ლუკა	და სხუასა მრავალსა სიტყუასა ჰგმობდეს და იტყოდეს მისთჳს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდეს: უკუეთუ შენ ხარ ქრისტე, მითხარ ჩუენ. ჰრქუა მათ იესუ: უკუეთუ გითხრა თქუენ, არა გრწმენეს ჩემი;
იგი	მცხ.გალათ	რომელთაჲ ჟამ ერთცა არა თავს-ვიდევით დამორჩილებაჲ, რაჲთა ჭეშმარიტებაჲ იგი სახარებისაჲ დაადგრეს თქუენ თანა.
იგი	მცხ.გალათ	არამედ წინააღმდგომი, უწყოდეს, რამეთუ რწმუნებულ არს ჩემდა სახარებაჲ იგი წინადაუცუეთელებისაჲ, ვითარცა-იგი პეტრეს - წინადაცუეთილებისაჲ.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და აღდგა ეზრა ეზოსა მისგან ტაძრისა უფლისა და მივიდა სახლსა იოანესასა და ელისაბენისასა.
მის	მცხ.ეზრ3	შემდგომად ორისა და სამისა დისა, რომელნი-იგი ვერ მიეწიფნეს მუნ განსჯილნი წინამძღუართა მათგან და მოხუცებულთა, და იავარ-ყვეს მონაგები მათი, და იგინი უცხო ქმნილნი გარეგანჴდეს სიმრავლესა ერისა მის წარტყუენულისასა.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და შეკრბეს ყოველნი, რომელნი იყუნეს ნათესავისა მისგან იუდასნი და ბენიამენისნი ვიდრე მესამედ დღედმდე იერუსალჱმდ თთუესა მას მეცხრესა ოცსა მის თთჳსასა.
მის	მცხ.ეზრ3	და დასხდეს მის თანა ყოველი იგი სიმრავლე სივრცესა მის ეზოსა სახლისა უფლისასა და განბრწყინვებულნი ძრწოდეს სიფიცხისა მისგან ზამთრისასა.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ყავთ ნება მისი და განეყენენით ყოველთა წარმართთა ქუეყანისათა და ცოლთა მათგან უცხოთესლთასა, რომელნი-იგი ისხენით.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ერთბამად ყოველი იგი სიმრავლე ღაღადებდა დიდითა ჴმითა და იტყოდა: ეგრეთვე ვყოთ, ვითარცა-ესე სთქუ,
იგი	მცხ.ეზრ3	მივიდენ და მოჰჴადონ მას თჳთეულად ადგილსა, და დადგედ მოხუცებულნი იგი და მსაჯულნი და ლხინება-ყვედ და დააცხრვედ ჩუენგან რისხვა უფლისა დიდ-დიდთა უკეთურებათათჳს, რომელნი ჩუენ ვქმნენით.
მისებრ	მცხ.ეზრ3	და ყვეს ყოვლისა მისებრ, ვითარცა-იგი უბრძანეს, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისაგან.
მას	მცხ.ეზრ3	და გამოირჩია ეზრა კაცნი მღდელნი და მფლობელნი და მამათმთავარნი მსგავსად სახელისა მათისა და დასხდეს თთჳსთავსა მას თთჳსასა მეათესსა, რათა აღასრულონ საქმე იგი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და მოკრიბონ და მოიყვანნეს მამანი და დედანი, რომელთა ესხნეს ცოლნი უცხოთესლთაგან ვიდრე წელთა მათ თთუეთა პირველამდე.
მით	მცხ.გალათ	უკუეთუ მით ვეძიებდეთ განმართლებასა ქრისტეს მიმართ, ვიპოვნეთ ჩუენცა ცოდვილ; აწ უკუე ქრისტე ცოდვისა-მე მსახურ იქმნა? ნუ იყოფინ!
მათგან	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან იესუვისთა: იოსედეკანი და ძმა მისი მათელა და ელეაზარ და იორიბოსი და იოვადან.
მასვე	მცხ.გალათ	რამეთუ უკუეთუ რომელი-იგი დავარღჳე და კუალად მასვე ვაშენებდე, გარდამავალად შჯულისა თავი ჩემი შევირაცხო.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუეს მას ყოველთა: შენ უკუე ხარა ძე ღმრთისაჲ? ჰრქუა მათ იესუ: თქუენ იტყჳთ, ვითარმედ მე ვარ.
მას	მცხ.გალათ	არა შეურაცხ-ვჰყოფ მადლსა მას ღმრთისასა. რამეთუ უკუეთუ შჯულისაგან არს სიმართლე, ქრისტე სამე ცუდად მოკუდა?
იგი	მცხ.გალათ	ესე ხოლო მნებავს თქუენგან უწყებად: საქმეთაგან შჯულისათა სული იგი მიიღეთ ანუ სმენითა მით სარწმუნოებისაჲთა?
მათ	მცხ.ლუკა	და მათ თქუეს: რაჲსაღა გჳჴმან მოწამენი? რამეთუ ჩუენ თჳთ გუესმის პირისაგან მაგისისა.
მას	მცხ.გალათ	ვითარცა აბრაჰამს ჰრწმენა ღმერთი და შეერაცხა მას სიმართლედ.
იგი	მცხ.გალათ	უწყით-მეა, რამეთუ სარწმუნოებისაგანნი იგი არიან შვილნი აბრაჰამისნი?
მის	მცხ.გალათ	აწ უკუე სარწმუნოებისაგანნი იგი იკურთხევიან მორწმუნისა მის აბრაჰამის თანა.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო შჯული არა არს სარწმუნოებისაგან, არამედ, ყოს თუ ვინმე იგი კაცმან, ცხონდეს მას შინა.
მისგან	მცხ.გალათ	ქრისტემან ჩუენ მოგჳყიდნა წყევისა მისგან შჯულისა და იქმნა ჩუენთჳს წყევასა ქუეშე. რამეთუ წერილ არს: წყეულ იყავნ ყოველი, რომელი დამოეკიდოს ძელსა.
იგი	მცხ.გალათ	რაჲთა წარმართთა მიმართ კურთხევაჲ იგი აბრაჰამისი იყოს ქრისტე იესუჲს მიერ, რაჲთა აღთქუმაჲ იგი სულისაჲ მოვიღოთ სარწმუნოებითა.
იგი	მცხ.გალათ	რამეთუ უკუეთუ შჯულისაგან არს მკჳდრობაჲ იგი, არღარა აღთქუმისაგან არს; ხოლო აბრაჰამს აღთქუმისა მიერ მოჰმადლა ღმერთმან.
იგი	მცხ.გალათ	აწ უკუე რაჲ შჯული? გარდასლვისათჳს-მე მოეცა, ვიდრემდის მოვიდეს ნათესავი იგი, რომელ აღთქმულ არს, ბრძანებული ანგელოზთაგან ჴელითა შუამდგომელისაჲთა?
მათ	მცხ.გალათ	აწ უკუე შჯული მტერ-მე არსა აღთქუმათა მათ ღმრთისაჲთა? ნუ იყოფინ! რამეთუ უკუეთუმცა მოცემულ იყო შჯული, შემძლებელი ცხორებად, ნანდჳლვე სამე შჯულისაგანმცა იყო სიმართლე.
იგი	მცხ.გალათ	არამედ შეაყენა წიგნმან ყოველივე ცოდვასა ქუეშე, რაჲთა აღთქუმაჲ იგი სარწმუნოებისაგან იესუ ქრისტესისა მოეცეს მორწმუნეთა.
მისთჳს	მცხ.გალათ	ხოლო პირველ მოწევნადმდე სარწმუნოებისა შჯულსა ქუეშე მოცულ ვიყვენით და შეყენებულ მერმისა მისთჳს სარწმუნოებისა გამოჩინებადმდე.
იგი	მცხ.გალათ	ვინაჲცა შჯული იგი მზარდულ გუექმნა ჩუენ ქრისტეს მიმართ, რაჲთა სარწმუნოებითა განვმართლდეთ.
მისგან	მცხ.გალათ	ხოლო უკუეთუ თქუენ ქრისტესნი ხართ, აბრაჰამისნი ვიდრემე შვილნი ხართ და აღთქუმისა მისგან მკჳდრნი.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო ამას ვიტყჳ: რაოდენ ჟამ მკჳდრი იგი ყრმა არნ, არარაჲთ ჰმატნ მონასა, უფალ ღათუ არნ ყოვლისა.
მათ	მცხ.გალათ	ეგრეთცა ჩუენ, ვიდრე-იგი ყრმაღა ვიყვენით, წესთა მათ ქუეშე ამის სოფლისათა ვიყვენით დაკირთებულ.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო ოდეს მოიწია აღსასრული ჟამთაჲ, მოავლინა ღმერთმან ძე თჳსი, შობილი დედაკაცისაგან, და იქმნა იგი შჯულსა ქუეშე,
მათ	მცხ.გალათ	არამედ მაშინ არა იცოდეთ ღმერთი და ჰმონებდით მათ, რომელნი-იგი არა იყვნეს ბუნებით ღმერთ.
მის	მცხ.გალათ	ხოლო აწ იცანთ ღმერთი, უფროჲსღა გიცნნა თქუენ ღმერთმან, ვითარ მიიქცევით კუალად უძლურისა მის და გლახაკისა წესისა, რომელთაჲ კუალად ზემოჲთვე გნებავს მონებად?
იგი	მცხ.გალათ	და განსაცდელი იგი ჴორცთა ჩემთაჲ არა შეურაცხ-ჰყავთ, არცა მოიძაგეთ, არამედ, ვითარცა ანგელოზი ღმრთისაჲ, შემიწყნარეთ მე, ვითარცა ქრისტე იესუ.
იგი	მცხ.გალათ	რაჲ-მე უკუე იყო ნეტარებაჲ იგი თქუენი, რამეთუ გეწამები თქუენ, ვითარმედ, შე-თუმცა-საძლებელ იყო, თუალნიმცა თქუენნი აღმოიჴადენით და მომცენით მე,
მათ	მცხ.გალათ	გეშურობდა თქუენ არა კეთილისათჳს, არამედ გარდაქცევაჲ თქუენი ჰნებავს, რაჲთა მათ ჰბაძვიდეთ.
მას	მცხ.გალათ	ხოლო კეთილ არს ბაძვაჲ კეთილისათჳს მარადის, და ნუ მისვლასა მას ხოლო ჩემსა თქუენდა მიმართ,
იგი	მცხ.ლუკა	და აღდგა ყოველი იგი სიმრავლე მათი და მოიყვანეს იგი პილატესა.
მისა	მცხ.ლუკა	და იწყეს შესმენად მისა და იტყოდეს: ესე ვპოეთ, რამეთუ გარდააქცევდა ნათესავსა ჩუენსა და აყენებდა ხარკსაცა მიცემად კეისრისა და იტყოდა თავსა თჳსსა ქრისტედ და მეუფე ყოფად.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰკითხა მას პილატე და ჰრქუა: შენ ხარა მეუფე ჰურიათაჲ? ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: შენ იტყჳ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო პილატე ჰრქუა მღდელთ-მოძღუართა და ერსა მას: არარას ბრალსა ვჰპოებ კაცისა ამის თანა.
იგინი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი უფროჲს განძლიერდებოდეს და იტყოდეს, ვითარმედ: აღაშფოთებს ერსა და ასწავებს ყოველსა ჰურიასტანსა, უწყიეს გალილეაჲთ ვიდრე აქამომდე.
იგი	მცხ.გალათ	არამედ მჴევლისაგანი იგი ჴორციელად შობილი იყო, ხოლო აზნაურისაჲ იგი - აღთქუმისაგან.
იგი	მცხ.გალათ	რომელი-იგი არს იგავად, რამეთუ ესე არიან ორნი შჯულნი: ერთი იგი სინა მთით, შობილი მონებად, რომელ არს აგარ.
მას	მცხ.გალათ	არამედ ვითარცა-იგი მაშინ ჴორციელად შობილი იგი სდევნიდა სულიერსა მას, ეგრეთცა აწ.
მას	მცხ.საქმ	რამეთუ, მიმო-რაჲ-ვიქცეოდე და მოვიხილევდ სამსახურებელთა თქუენთა, ვპოვე ბომონიცა, რომელსა ზედა წერილ იყო: უცნაურსა ღმერთსა. აწ უკუე რომელსა-იგი უმეცარ ხართ და ჰმსახურებთ მას, მე გახარებ თქუენ,
მით	მცხ.გალათ	აზნაურებითა მით, რომლითა ქრისტემან ჩუენ განგუააზნაურნა, მტკიცედ დეგით და ნუ კუალად უღელსა მას მონებისასა თავს-იდებთ.
იგი	მცხ.საქმ	არცა კაცობრივთა ჴელთა მიერ იმსახურების, ვითარმცა მოქენე ვისამე იყო, რამეთუ იგი თავად მოსცემს ყოველთა ცხორებასა და სულსა ყოვლით კერძო.
მათ	მცხ.გამოც	რამეთუ დაიმარხე შენ სიტყუაჲ მოთმინებისა ჩემისაჲ, და მეცა დაგიცვა შენ ჟამისა მისგან განსაცდელისა, რომელსა ეგულების მოსლვად ყოვლსა ზედა სოფელსა გამოცდად მკჳდრთა მათ ქუეყანისათა.
იგი	მცხ.საქმ	და უკუეთუმცა ვინ ეძიებდა, პოამცა იგი, და რამეთუ მის მიერ ცხოველ ვართ და ვიქცევით და ვართ, ვითარცა-იგი ვინმე თქუენგანნი სიტყჳს მოქმედნი იტყჳან: რომლისა-იგი ნათესავცა ვართო.
მის	მცხ.საქმ	აწ უკუე ვინაჲთგან ნათესავ ღმრთისა ვართ, არა გჳღირს, ვითარმცა ვჰგონებდით ოქროსა გინა ვეცხლსა ანუ ანთრაკსა, გამოხატულსა ხუროებით განზრახვითა კაცთაჲთა, საღმრთოჲსა მის მსგავს ყოფად.
მათ	მცხ.გალათ	აწ უკუე, ვიდრე ჟამი გუაქუს-ღა, ვიქმოდით კეთილსა ყოველთა მიმართ, ხოლო უფროჲსად სახლეულთა მათ მიმართ სარწმუნოებისათა.
მისგან	მცხ.ლუკა	ხოლო ჰეროდე ვითარცა იხილა იესუ, განიხარა ფრიად, რამეთუ უნდა მისი ხილვაჲ მრავლით ჟამითგან ამისთჳს, რამეთუ ესმოდა მისთჳს და სწადოდა ხილვად რაჲსამე სასწაულისა ყოფასა მისგან.
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა-იგი დაამტკიცა დღე, რომელსა შინა ეგულების განკითხვაჲ სოფლისაჲ სიმართლით, კაცითა მით, რომელი განაჩინა სარწმუნოებაჲ, მოსცა ყოველთა, რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით.
მის	მცხ.ეზრ3	და შუა წარმოიღო ეზრა სჯული იგი წინაშე ყოველთა მათ მამათა და დედათა და წინაშე ყოველთა მღდელთასა. და ისმინეს სჯული მოსესი, რომელი-იგი იყო უფლისა მიერ თთჳსთავისა მის თთვისა მეშჳდესასა.
მათსა	მცხ.საქმ	და ესრეთ გამოვიდა პავლე შორის მათსა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო რომელნიმე კაცნი მისდევდეს მას და ჰრწმენა, რომელთა თანა იყო დიონისიოს არეოპაგელი და დედაკაცი, სახელით დამარის, და სხუანი მათ თანა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო პილატეს რაჲ ესმა გალილეაჲ, ჰკითხა მათ: უკუეთუ გალილეაჲთ არს კაცი ესე?
იგიცა	მცხ.ლუკა	და გულისჴმა-ყო, რამეთუ ჴელმწიფებისაგან ჰეროდესისა არს; მიუძღუანა იგი ჰეროდეს, რამეთუ იყო იგიცა მაშინ იერუსალჱმს მათ დღეთა შინა.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰკითხვიდა მას სიტყჳთა მრავლითა, ხოლო თავადმან არარაჲ მიუგო მას.
იგი	მცხ.ლუკა	დგეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი და განკრძალულად შეასმენდეს მას.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო ჰეროდე შეურაცხ-ყო იგი და ერმან მისმან, და განკიცხეს იგი და შეჰმოსეს მას სამოსელი ბრწყინვალე და მიუძღუანეს პილატეს.
მას	მცხ.ლუკა	და იქმნნეს მეგობარ პილატე და ჰეროდე ურთიერთას მას დღესა შინა, რამეთუ პირველ მტერ იყვნეს იგინი.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო პილატე მოუწოდა მღდელთ-მოძღუართა მათ და მთავართა და ერსა მას.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: მომგუარეთ მე კაცი ესე, ვითარცა გარდამაქცეველი ერისაჲ, და მე წინაშე თქუენსა განვიკითხე და არარაჲ ვპოე ბრალი კაცისა ამის თანა, რასა-იგი შეასმენდით მას.
იგი	მცხ.ლუკა	ვსწავლო იგი და განუტევო.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ემორისთა: ანანია, და ბადდიოს, და მანნეს, და სამმეს, და იერიელ და აზარიას.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ფასურისთა: ელიანას, და მასსიას, ისმაელ, და ნათანაელ, და სოკეთლედოს, და სალთოს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ლევიტელთა: იაზაპტოს, და სემის, და კონოს, და ესე იგი არს სალვიტას, და ფათეოს, რომელი-იგიცა იყო იუდა და იონას.
მათ	მცხ.ეზრ3	მეფსალმუნეთა მათ მსახურთაგანი: ელიასიბოს და ბაქოროს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ისრაჱლისაგანნი: ძეთა მათგან ფეროსისთა: იერამოს, და იედდიოს, და მელქიას, და მალეს, და ელიაზაროს, და საბოს, და ბანეს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ზათუმისთა: ელიადას, ელისიმოს, იოთონიას, არიმოთს, და საბათოს, და ზარდეას.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ბებეასთა: და იოანნეს, და ანანიას, და იოზბოს და ევმოთს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ანნასთა: ელონას, და ასეას, და მელქიას, და საბეოს, სიმონოს და ქოსამეოს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ასიმატისთა: ანნესოს, მატათიას, ბანეოს ელიფატანს, მანასეს, და სემეის.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ბაანისთა: ერემიას, მომფდის, ისმაეროს, და იოველს და მამბლეს, პერდას, ანოს, რაბასიოს, ანასიბოს, მამნიტანემოს, ელიასის, ბანუს, ელიალი, სომეია, სელემიას, ნათანიას, და ძეთა მათგან ეზორასთა: აემ, ეზრიელ, აზელ, სამატონ, ზამბრის, იოსებ.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ნაუმაასთა: ზაზეკიას, ზაბადის, ედესიუელ, ბენესეას.
იგი	მცხ.ეზრ3	ესე ყოველნი იყუნეს, რომელთა ესხნეს ცოლნი უცხოთესლთაგანი და განიშორეს ცოლები იგი თჳსი და შვილნი თჳსნი.
იგი	მცხ.ეზრ3	შეკრბა ყოველი იგი სიმრავლე ერთბამად ფართოსა ადგილსა მზისა აღმოსავლით კერძო წინაშე ბჭისა მის ტაძრისასა.
იგი	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუეს ეზრას მღდელმოძღუარსა და მთხრობელსა სჯულისასა რათა მიიღოს სჯული იგი მოსესი მოცემული უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა.
მის	მცხ.ეზრ3	და იკითხვიდა წიგნსა მას ბჭესა ტაძრისასა ფართოსა მას ცისკრითგან ვიდრე ექუს ჟამამდე წინაშე ყოველთა მამათა და დედათა, ისმენდეს და გულისხმა-ჰყოფდეს ყოველი იგი სიმრავლე სჯულისა მის უფლისა ღმრთისასა.
მისა	მცხ.ეზრ3	დადგეს მახლობელად მისა მარჯუენით კერძო: მატათია, სამუს, ანანია, აზარია, ჰურიას, ეზეკიაოს, ბალასამოს.
იგი	მცხ.ეზრ3	და მოიღეს ჴელითა ეზრასითა წიგნი იგი სჯულისა, რამეთუ ჯდა იგი დიდითა დიდებითა წინაშე ყოველთასა და ყოველი იგი სიმრავლე სხდა წინაშე მისსა.
იგი	მცხ.ეზრ3	რაჟამს განყუნნა წიგნნი იგი სჯულისანი, ზეადგა ყოველი იგი სიმრავლე და აკურთხა ეზრა უფალი ღმერთი მაღალი, ღმერთი საბაოთ ყოვლისა მპყრობელი.
მას	მცხ.ეზრ3	ესე იყუნეს ლევიტელნი იგი, რომელნი ასწავებდეს ერსა მას სჯულსა უფლისასა და გულისხმა-ყვეს და აუარებდეს სჯულთა უფლისა ღმრთისათა.
მას	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუა ატტარატეს ეზრა მღდელსა და მთხრობელსა სჯულისა უფლისასა და ლევიტელთა, რომელნი ასწავებდეს სიმართლესა მას.
მის	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუა მათ წინაშე ყოველთა: დღე ესე დღე არს სიწმიდისა უფლისა და ყოველნი დაჴსნილ არიან სმენით მით სჯულისა მის უფლისათა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და წარვედით და ჭამეთ სიპოხე და სუთ სიტკბოება და მიუძღუანეთ მათ წიგნი, რომელთა არა აქუნდეს,
მათ	მცხ.ეზრ3	რამეთუ წმიდა არს დღე ესე უფლისა და ნუ შეაწუხებთ მათ, რამეთუ უფალი ღმერთი არს, რომელმან დიდებულ-გუყვნა ჩუენ.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ლევიტელთა მათ ყოველთა უბრძანეს სიმრავლესა მას და ჰრქვეს: დღე ესე წმიდა არს და ნუ შეაწუხებთ მათ.
მას	მცხ.ეზრ3	და ჰრქუა სიმრავლესა მას, რომელსა აქუნდეს, ჭამენ და სუნ და მხიარულ იყავნ და ეცნ მას, რომელსა-იგი არა აქუნდეს. და იყუნენ ყოველნი მხიარულ მას დღესა შინა, რამეთუ აღივსენით და გულისხმა-ყვენით სიტყუანი სჯულისა უფლისანი, რომელსა თქუენ შეჰკრებთ და ჩუენ გასწავებთ თქუენ
იგინი	მცხ.ესა	და შეყარნეს კერპნი მათნი ცეცხლად, რამეთუ არა ღმერთნი იყვნეს, არამედ საქმეებ ჴელებისა კაცთასა, ძელ და ქვა, და წარწყმიდნეს იგინი.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო კუალად უწამებ ყოველსა კაცსა წინადაცუეთილსა, ვითარმედ თანა-მდებ არს იგი ყოველსა შჯულსა ყოფად.
მისგან	მცხ.გალათ	განქარვებულ ხართ ქრისტესგან რომელნი-ეგე შჯულითა განჰმართლდებით, მადლისა მისგან განვრდომილ ხართ.
მისგან	მცხ.გალათ	მორჩილებაჲ ეგე არა მისგან არს, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ.
მან	მცხ.გალათ	მე გესავ თქუენ უფლისა მიერ, ვითარმედ სხუასა არარას ზრახვიდეთ; ხოლო რომელი-იგი აღგძრავს თქუენ, მან იტჳრთოს საშჯელი, ვინცა-იგი არს.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო მე, ძმანო, წინადაცუეთასა ღათუ ვქადაგებდე, რაჲსაღა-მე ვიდევნები? გან-მე-ქარდა საცთური იგი ჯუარისაჲ?
მისთჳს	მცხ.გალათ	რამეთუ თქუენ აზნაურებასა ჩინებულ ხართ, ძმანო; გარნა ხოლო აზნაურებაჲ ეგე ნუ მიზეზად ჴორცთა, არამედ სიყუარულისა მისთჳს ჰმონებდით ურთიერთარს.
მათ	მცხ.გალათ	ხოლო ქრისტესთა მათ ჴორცნი თჳსნი ჯუარს-აცუნეს ვნებითურთ და გულის თქუმით.
მით	მცხ.გალათ	ძმანო, უკუეთუ ვინმე დაეპყრას კაცი რომელსამე ბრალსა, თქუენ, სულიერთა მაგათ, დაამტკიცეთ ეგევითარი იგი სულითა მით მშჳდობისაჲთა; ეკრძალე თავსა შენსა, ნუუკუე შენცა განიცადო.
იგი	მცხ.გალათ	რამეთუ უკუეთუ ვისმე ეგონოს, ვითარმედ არს რაჲმე, და იგი არაჲ იყოს, თავსა თჳსსა აცთუნებს.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო ეზიარებოდენ უმეცარი იგი სიტყუასა მასწავლელისასა ყოველსა შინა კეთილსა.
იგინი	მცხ.გალათ	რომელთა-იგი ჰნებავს პირ-შუენიერებაჲ ჴორცითა, იგინი გაიძულებენ თქუენ წინადაცუეთად, გარნა ხოლო რაჲთა ჯუარსა ქრისტესსა არა შეუდგენ.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ უნებელად ედებოდა მას განტევებად დღესასწაულსა მას ერთი.
მათ	მცხ.ლუკა	კუალად უკუე მოუწოდა მათ პილატე, რამეთუ უნდა განტევებაჲ იესუჲსი.
იგინი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი ღაღადებდეს და იტყოდეს: ჯუარს-აცუ, ჯუარს-აცუ ეგე!
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მან მესამედ ჰრქუა მათ: რაჲ ბოროტი უქმნიეს ამას? არარაჲ ბრალი სიკუდილისაჲ ვპოე ამის თანა. ვსწავლო ეგე და განუტევო.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი ზედა დაესხმოდეს ჴმითა დიდითა და გამოითხოვდეს მას ჯუარ-ცუმად; და განძლიერდებოდეს ჴმანი მათნი და მღდელთ-მოძღუართანი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მიუტევა მათ ბარაბა, რომელი-იგი შფოთისათჳს და კაცის-კლვისა შეგდებულ იყო საპყრობილესა, რომელსაცა ითხოვდეს, ხოლო იესუ მისცა ნებასა მათსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა წარიყვანეს იგი, შეიპყრეს სიმონ ვინმე კჳრინელი, მომავალი ველით, და დასდევს მას ზედა ჯუარი იგი, და მიაქუნდა შემდგომად იესუჲსა.
იგი	მცხ.გალათ	რამეთუ არცაღა თჳთ იგი წინადაცუეთილნი შჯულსა იმარხვენ, არამედ ჰნებავს თქუენი წინადაცუეთაჲ, რაჲთა თქუენითა მით ჴორცითა იქადოდიან.
მათ	მცხ.გალათ	და რაოდენნი წესსა ამას ზედა ეგნენ, მშჳდობაჲ მათ ზედა და წყალობაჲ და ისრაელსა ზედა ღმრთისასა.
იგი	მცხ.გალათ	ამიერითგან შრომასა ნუვინ შემამთხუევნ მე; რამეთუ მე საწრეტელნი იგი უფლისა იესუჲსნი ჴორცთა შინა ჩემთა მიტჳრთვან.
მათ	მცხ.ლუკა	მიექცა მათ იესუ და ეტყოდა: ასულნო იერუსალჱმისანო, ნუ სტირთ ჩემ ზედა, არამედ თავთა თქუენთა სტიროდეთ და შვილთა თქუენთა.
მას	მცხ.ლუკა	რამეთუ უკუეთუ ნედლსა ხესა ესრეთ უყოფენ, ჴმელსა მას რაჲ-მე ეყოს?
მის	მცხ.ლუკა	მაშინ მოჰყვანდეს სხუანიცა ორნი ძჳრის-მოქმედნი მოკლვად მის თანა.
მათ	მცხ.ლუკა	და დგა ერი იგი და ხედვიდა. ხოლო შეურაცხ-ჰყოფდეს მას მთავარნიცა იგი მათ თანა და იტყოდეს: სხუანი აცხოვნნა, იცხოვნენ თავიცა თჳსი, უკუეთუ ეგე არს ქრისტე, რჩეული ღმრთისჲ.
მას	მცხ.ლუკა	ემღერდეს მას ერის-კაცნიცა იგი, მოუჴდიან მას და ძმარი მოართჳან
მისგან	მცხ.გალათ	მიკჳრს, რამეთუ ესრეთ ადრე გარდაიქცევით მისგან, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ მადლითა ქრისტესითა, სხუად სახარებად,
მის	მცხ.გალათ	და მის თანა ორგულ იქმნნეს სხუანიცა ჰურიანი, ვიდრე ბარნაბაცა მიერჩდა მათსა მას ორგულებასა.
მისა	მცხ.გალათ	რამეთუ რაოდენნი-იგი საქმეთაგან შჯულისათა არიან, წყევასა ქუეშე არიან. რამეთუ წერილ არს: წყეულ იყავნ ყოველი, რომელი არა დაადგრეს ყოველსა წერილსა წიგნისა ამის შჯულისასა ყოფად მისა.
მის	მცხ.ეზრ2	ოცდამეოთხესა მის თთჳსასა შეკრბეს ძენი ისრაჱლისანი და იწყეს მარხვად და შთაიცვეს ძაძა და გარდაისხეს ნაცარი თავსა თჳსსა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და აწ ამას ყოველსა ზედა ჩუენ დავსდებთ აღთქმასა და სარწმუნოებასა, და გურწამს სჯული შენი და ვყოთ იგი, და რა-იგი წერილ არს მათ შინა, და ესე სიტყუა წიგნითა დავამტკიცოთ და დავბეჭდოთ ჩუენ და მთავართა ჩუენთა, და ლევიტელთა ჩუენთა და მღდელთა ჩუენთა.
მას	მცხ.გამოც	გამოცხადებაჲ იესუ ქრისტესი, რომელ-იგი მოსცა მას ღმერთმან, ჩუენებად მონათა მისთა, საქმეთა მათ, რომელთაჲ ჯერ-არს ადრე აღსრულებაჲ, და გამოუცხადა მოვლინებითა ანგელოზისა მისისაჲთა მონასა მისსა იოვანეს,
მას	მცხ.გამოც	ნეტარ არს, რომელი იკითხვიდეს და რომელნი ისმენდენ სიტყუათა ამის წინაწარმეტყუელებისათა და დაიმარხონ, რაჲ-იგი მას შინა წერილ არს, რამეთუ ჟამი ახლოს არს.
მათ	მცხ.გამოც	იოვანე, შჳდთა ეკლესიათა ასიაჲსათა: მადლი თქუენდა და მშჳდობაჲ ღმრთისაგან, რომელი არს და რომელი იყო და რომელი მომავალ არს, და შჳდთა მათ სულთაგან, რომელნი წინაშე საყდარსა მისსა არიან.
მის	მცხ.გამოც	და იესუ ქრისტესგან, მოწამისა მის სარწმუნოჲსა, პირმშოჲსა შესუენებულთაჲსა და მთავრისა მეფეთა ქუეყნისათა, რომელმან შემიყუარნა ჩუენ და განგუბანნა ცოდვათა ჩუენთაგან სისხლითა თჳსითა.
იგი	მცხ.გამოც	აჰა ესერა მოვალს ღრუბელთა თანა, და იხილოს იგი ყოველმან თუალმან და რომელთა-იგი უგუმირეს მას; და გოდებდენ ტომნი ქუეყანისანი: ჰე, ამინ.
მას	მცხ.გამოც	მე, იოვანე, ძმაჲ თქუენი და ზიარი ჭირსა და სუფევასა და მოთმინებასა თქუენსა ქრისტე იესუს მიერ, ვიყავ ჭალაკსა მას, რომელსა ეწოდების პატმო, სიტყჳსათჳს ღმრთისა და წამებისათჳს იესუ ქრისტესისა.
მის	მცხ.გამოც	და მივიქეც მუნ ხილვად ჴმისა მის, რომელი მეტყოდა მე. და ვითარცა მივიქეც, ვიხილენ შჳდნი სასანთლენი ოქროჲსანი;
მათ	მცხ.გამოც	და შორის შჳდთა მათ სასანთლეთა მსგავსი ძისა კაცისაჲ, შემოსილი ზეწრითა, და ერტყა სარტყელი ოქროჲსაჲ ძუძუთა თანა მისთა.
მან	მცხ.გამოც	და რაჟამს ვიხილე იგი, დავვარდი ფერჴთა თანა მისთა, ვითარცა მკუდარი. და დადვა მან მარჯუენე მისი ჩემ ზედა და თქუა: ნუ გეშინინ, მე ვარ პირველი და უკუანაჲსკნელი;
მათგან	მცხ.საქმ	ამისა შემდგომად გამოვიდა პავლე ათინელთა მათგან და მოვიდა კორინთედ;
მის	მცხ.ესა	და შერყევით შეირყიოს ქუეყანა, ვითარცა მთრვალი და მებრუე. და შეიძრას, ვითარცა ხილისსაცავი, ქუეყანა. და დაეცეს და ვერ ეძლოს აღდგომად, რამეთუ განძლიერდა მის ზედა უსჯულოება.
მათა	მცხ.საქმ	და პოა ვინმე ჰურიაჲ, სახელით აკჳლა, პონტოელი ნათესავით, რამეთუ მაშინ ოდენ მოსრულ იყო იგი იტალიაჲთ, და პრისკილა, ცოლი მისი, – რამეთუ ებრძანა კლავდის კეისარსა განშორებად ყოველნი ჰურიანი ჰრომით, – მოვიდა მათა
მათ	მცხ.საქმ	და, რამეთუ ერთი ჴელოვნებაჲ იცოდეს, იყოფოდა მათ თანა და იქმოდა, რამეთუ იყვნეს ჴელოვნებით მეპრატაკე.
მას	მცხ.საქმ	და ეტყოდა შესაკრებელსა მას ყოველსა შაბათსა და არწმუნებდა ჰურიათა და წარმართთა.
მათ	მცხ.საქმ	და ოდეს მოვიდეს მაკედონიაჲთ შილა და ტიმოთე, აწუევდა სული პავლეს და უწამებდა ჰურიათა მათ ქრისტე იესუს.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო იგინი ვითარ უჴდებოდეს და ჰგმობდეს, განიყარა მათ ზედა სამოსელი თჳსი და ჰრქუა მათ: სისხლი თქუენი თავთა ზედა თქუენთა! უბრალომცა ვარ მე! ამიერითგან წარმართთა მიმართ მივიდე.
მას	მცხ.საქმ	და წარმოვიდა მიერ და შევიდა სახლსა ვისსამე, რომელსა სახელი ერქუა ტიტოს, ძისა იოსტოჲსსა, ღმრთის მსახურისა, რომლისა სახლი ეზღვრებოდა შესაკრებელსა მას.
მისებრმცა	მცხ.საქმ	და ვითარცა ეგულებოდა პავლეს აღებად პირისა, ჰრქუა გალიონ ჰურიათა მათ: უკუეთუმცა იყო შეცოდებათაგანი რაჲმე ძჳრის საქმე ბოროტი, ჵ ჰურიანო, სიტყჳსა მისებრმცა თავს-ვიდევ თქუენი;
იგინი	მცხ.საქმ	და განასხნა იგინი საყდრისაგან.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და არქუა (!) საულ ნიჯოგარსა მას თჳსსა, რომელსა-იგი აქუნდა საჭურველი მისი: იჴადე მახჳლი შენი და განმგუმირე მე! ნუუკუე მოვიდენ წინადაუცვეთელნი იგი და მეკიცხევდენ მე. და არა ინება ნიჯოგარმან, რამეთუ შეეშინა მოკლვად მისა. და მოიღო საულ ჴმალი თჳსი და დაეცვა მას ზედა
მის	მცხ.რიცხ	და ესმეს მამასა მას თჳსსა აღთქუმაჲ იგი მისი და დროჲსა ყოფაჲ იგი მისი, რომელ დრო-ყო თავსა ზედა თჳსსა, დეგინ მის ზედა.
მათ	მცხ.სჯლ	რამეთუ უფალი ღმერთი მოწყალე არს, უფალმან ღმერთმან შენმან არა დაგაგდოს შენ, არცაღა წარგწყმიდოს შენ, არცა დაივიწყოს აღთქუმაჲ იგი მამათა შენთა, რომელ-იგი ეფუცა მათ.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე და-ვეღა-ადგრა მუნ მრავალ დღე ძმათა თანა, და მერმე იჯმნა და განვიდა ნავითა ასურეთად, და მის თანა პრისკილა და აკვილა. ხოლო იკუეცა მან თმაჲ კენქრეს, რამეთუ აღთქუმაჲ აღეთქუა.
იგი	მცხ.საქმ	და მიიწია ეფესოდ, იგინი დაუტევნა მუნ, და იგი შევიდა შესაკრებელსა და ეზრახა ჰურიათა მათ.
იგინი	მცხ.საქმ	და ვითარ იგინი ჰლოცვიდეს უმეტესსა-რე ჟამსა დადგრომად მათ თანა, არა ინება,
მათგან	მცხ.საქმ	არამედ იჯმნა მათგან და თქუა: ჯერ-არს ჩემდა დღესასწაულსა ამას მომავალსა იერუსალჱმს აღსრულებად და კუალად მოვიდე თქუენდა ნებითა ღმრთისაჲთა. შევიდა ნავსა ეფესოჲთ
იგი	მცხ.საქმ	ამან იწყო განცხადებად შესაკრებელსა შორის. ესმა მისი აკჳლას და პრისკილას და მოიყვანეს იგი და უჭეშმარიტესად-რე უთხრეს მას გზაჲ იგი უფლისაჲ.
მის	მცხ.საქმ	და ვითარ-იგი ეგულებოდა მას აქაიად წიაღ-სვლად, უბრძანეს ძმათა და მიუწერეს მოწაფეთა მათ შეწყნარებაჲ მისი, რომელი მივიდა და შეეწეოდა მორწმუნეთა მათ ფრიად მადლისა მის მიერ,
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ ძლიერად ჰურიათა მათ ამხილებდა ერსა წინაშე და უჩუენებდა წიგნთაგან, ვითარმედ არს ქრისტე იესუ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო ერთი იგი დამოკიდებულთაგანი ძჳრის-მოქმედი ჰგმობდა მას და ეტყოდა: შენ თუ ხარ ქრისტე, იჴსენ თავი შენი და ჩუენცა.
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო ერთმან მან მოყუასმან, შეჰრისხნა მას და ეტყოდა: არცაღა გეშინის შენ ღმრთისა, რამეთუ მასვე სასჯელსა შინა ხარ?
მისგან	მცხ.გამოც	რომელსა ჰქონან ყურნი, ისმინენ, რასა ეტყჳს სული ეკლესიათა: რომელმან სძლოს, არაჲ ევნოს მას სიკუდილისა მისგან მეორისა.
იგი	მცხ.საქმ	ჰრქუა მათ პავლე: იოვანე ნათელ-სცემდა ნათლის-ცემასა სინანულისასა ერსა და ეტყოდა მომავალისა მისთჳს შემდგომად მისა, რაჲთა ჰრწმენეს, ესე იგი არს იესუ ქრისტე.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ, ვითარცა ესმა, ნათელ-იღეს სახელითა უფლისა იესუ ქრისტჱსითა.
მათ	მცხ.საქმ	და დასხმითა ჴელთა პავლესთაჲთა მათ ზედა მოვიდა მათ ზედა სული წმიდაჲ, იტყოდეს ენათა და წინაწარმეტყუელებდეს.
იგი	მცხ.გალათ	ხოლო ზეცისა იგი იერუსალჱმი აზნაურ არს, რომელ არს დედაჲ ჩუენ ყოველთაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	ანგელოზსა ეფესოჲსა ეკლესიისასა არქუ, ვითარმედ: ამას იტყჳს, რომელსა უპყრიან შჳდნი იგი ვარსკულავნი მარჯუენესა მისსა, რომელი-იგი ვალს შჳდთა მათ სასანთლეთა შორის ოქროჲსათა:
მათ	მცხ.გამოც	ვიცნი საქმენი შენნი და შრომაჲ შენი და მოთმინებაჲ შენი და ვითარმედ ვერ ძალ-გიც ტჳრთვად უკეთურთა მათ და გამოსცადენ იგინი, რომელნი იტყჳან თავთა თჳსთა მოციქულად, და არა არიან, და ჰპოვენ იგინი მტყუვარ.
იგი	მცხ.გამოც	არამედ მაქუს შენდა მომართ, რამეთუ სიყუარული იგი შენი პირველი დაუტევე.
იგი	მცხ.გამოც	არამედ ესე გაქუს, რამეთუ გძულან საქმენი იგი ნიკოლაელთანი, რომელნი-იგი მე მძულან.
მისგან	მცხ.გამოც	რომელსა ჰქონან ყურნი, ისმინენ, რასა ეტყჳს სული ეკლესიათა: რომელმან სძლოს, მივსცე მას ჭამად ძელისა მისგან ცხორებისა, რომელი არს შორის სამოთხესა ღმრთისა ჩემისასა.
იგი	მცხ.გამოც	და ანგელოზსა ზმირნისა ეკლესიისასა მიუწერე: ამას იტყჳს პირველი და უკუანაჲსკნელი იგი, რომელი იქმნა მკუდარ და ცხონდა:
იგი	მცხ.გამოც	ვიცნი საქმენი შენნი და ჭირი და სიგლახაკე, არამედ მდიდარ ხარ. და გმობაჲ იგი მათი, რომელნი იტყჳან თავთა თჳსთა ჰურიად, და არა არიან, არამედ შესაკრებელი ეშმაკისაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	ნუ გეშინის საქმეთაგან, რომელთა ეგულების მოწევნად შენ ზედა, რამეთუ აჰა ესერა ეგულების ეშმაკსა თქუენგანთა შთაგდებად საპყრობილესა, რაჲთა გამოიცადნეთ ათ დღე. იქმენ მორწმუნე ვიდრე სიკუდილადმდე, და მოგცე შენ გჳრგჳნი იგი ცხორებისაჲ.
მათ	მცხ.გამოც	ვიცნი საქმენი შენნი, და თუ სადა მკჳდრ ხარ, სადა-იგი არს საყდარი ეშმაკისაჲ, და გიპყრიეს სახელი ჩემი და არა უარ-ჰყავ სარწმუნოებაჲ ჩემი დღეთა მათ ანტიპაჲს, მოწამისა ჩემისა სარწმუნოჲსათა, რომელი-იგი მოიკლა თქუენ შორის, სადა-იგი ეშმაკი მკჳდრ არს.
იგი	მცხ.გამოც	არამედ მაქუს შენდა მომართ მცირედი, რამეთუ გყვანან ვინმე, რომელთა უპყრიეს სწავლაჲ იგი ბალამისი, რომელი ასწავა ბალაკს, რაჲთა დადვას დაბრკოლებაჲ წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა, და ჭამად კერპთა ნაზორევისა და სიძვად.
მათ	მცხ.გამოც	შეინანე; უკუეთუ არა, მოვალ შენდა ადრე და ბრძოლა-ვყო მათ თანა მახჳილითა პირისა ჩემისაჲთა.
მას	მცხ.გამოც	რომელსა ჰქონან ყურნი, ისმინენ, რასა ეტყჳს სული ეკლესიათა, ვითარმედ: რომელმან სძლოს, მივსცე მას მანანაჲსა მისგან დაფარულისა და მივსცე რიცხჳ სპეტაკი და რიცხუსა მას თანა სახელი ახალი დაწერილი, რომელი არავინ უწყის, გარნა რომელმან მიიღოს.
მას	მცხ.ესა	მას ჟამსა შინა მოავლინნა მაროდახ, ძემან ლაადანისმან, მეფემან ბაბილოვნისამან, ეპისტოლენი და მოციქულნი და ძღუენნი ეზეკიასსა, რამეთუ ესმა, ვითარმედ მოუსუსურდა ვიდრე სიკუდიდმდე და აღდგა.
მას	მცხ.საქმ	შევიდა უკუე შესაკრებელსა მას და კადნიერად იქცეოდა სამ თუე, ეტყოდა და არწმუნებდა სასუფეველისათჳს ღმრთისა.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ-იგი ვინმე განფიცხნებოდეს და ურჩ იქმნებოდეს და ძჳრსა იტყოდეს გზისა მისთჳს წინაშე სიმრავლისა მის, განეყენა მათგან და განაშორნა მოწაფენი იგი და დღითი-დღე ეტყოდა მათ სამწიგნობრესა მას ტჳრანეს ვისსამე.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიიქცეს მოციქულნი იგი, მიუთხრეს და მოიქცეს აქაბისავე და ჰრქუეს: ესრე იტყჳს ძე ადერისი: მე მივავლინე, რათამცა ვეცხლი შენი და ოქრო შენი და ცოლნი შენნი, შვილნი შენნი მომიძღვანნე.
იგი	მცხ.საქმ	ვიდრეღა უძლურთაცა ზედა მიაქუნდა ოფლისა მისისაგან ვარშამაგებითა და ოლარებითა, და განეყენებოდა მათ სენი იგი და სულები არაწმიდაჲ განვიდოდა.
მათ	მცხ.საქმ	იწყეს ვიეთმე მიმომავალთა ჰურიათა, მაფუცებელთა, სახელის-დებად სახელსა უფლისა იესუჲსსა მათ ზედა, რომელთა თანა იყო სულები უკეთურები, და იტყოდეს: გაფუცებთ თქუენ იესუს, რომელსა პავლე ქადაგებს.
იგი	მცხ.საქმ	და ახლდნა კაცი იგი, რომლისა თანა იყო სული არაწმიდაჲ, სძლო მათ და ერეოდა, ვიდრემდე შიშუელნი და წყლულნი ივლტოდეს მიერ სახლით.
მათ	მცხ.პეტრ2	არამედ აღორძნდებოდეთ მადლითა და მეცნიერებითა უფლისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა. მისა დიდებაჲ აწ და დღეთა მათ საუკუნეთაჲსა. ამინ.
მას	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით იგიცა სარრა, ბერწ ღათუ იყო, ძალი მიიღო შესაწყნარებელად თესლისა და ჟამთა გარდასრულმან შვა, რამეთუ სარწმუნოდ შეჰრაცხა, რომელმან-იგი აღუთქუა მას.
მას	მცხ.ტობ	იტყოდეთ ყოველნი და აუარებდით მას.
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ დემეტრეოს ვინმე სახელით, ვეცხლის მჭედელი, იქმოდა ტაძართა ვეცხლისათა ატრემისთა და მისცემდა ხუროთა მათ სარეწავსა არა მცირედსა,
მას	მცხ.რომ	რასა უკუე იტყჳს წიგნი? ჰრწმენა აბრაჰამს ღმერთი და შეერაცხა მას სიმართლედ.
მას	მცხ.დან	და ყოველნი დამკჳდრებულნი ქუეყანისანი, ვითარცა არარა, შეირაცხნეს და ნებისაებრ მისისა ჰყოფს ძალსა შორის ცისასა და მკჳდრობასა შორის ქუეყანისასა და არა არს, რომელი წინადაუდგეს ჴელსა მისსა და ჰრქუას მას: რაჲ ჰყავ?
მას	მცხ.საქმ	და აღივსო ყოველი ქალაქი შფოთითა და მიიმართეს და მივიდეს ერთბამად სახილველსა მას, თანა წარსრულნი.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო პავლეს ენება რაჲ შესლვად ერსა მას შორის, არა უტევეს მოწაფეთა.
მისა	მცხ.საქმ	და რომელნიმე ასიაჲსა მთავარნი მეგობარ იყვნეს მისა, მიავლინნეს მისა და ჰლოცვიდეს, რაჲთა არა მისცეს თავი თჳსი სახილველსა მას.
იგი	მცხ.საქმ	სხუანი უკუე სხუასა რასმე ღაღადებდეს, რამეთუ იყო კრებული იგი შეშფოთებულ და უმრავლესთა მათგანთა არა უწყოდეს, რაჲსათჳს შეკრებულ იყვნეს.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შემდგომად მრავლისა წლისა შთავიდა აქაბისა სამარიად და დასწყჳდა აქაბ იოსაფატისთჳს და ერისა მისისათჳს ცხოვარი და ზროხა მრავალი, რამეთუ უყუარდა და ინება მის თანა შთასლვად რემონად გალაადისასა.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო ერისაგან წარმოადგინეს ალექსანდრე, რამეთუ ჰურიათა წარმოადგინეს იგი. ხოლო ალექსანდრე განუყარა ჴელი და უნდა სიტყჳს მიგებაჲ ერისაჲ მის.
მათ	მცხ.ებრ	რომელი-იგი იგავი იყო ჟამისა მის მოწევნადისაჲ, რომელსა შინა მსხუერპლნი და შესაწირავნი შეიწირვოდეს, რომელნი ვერ შემძლებელ იყვნეს გულითად სრულყოფად შემწირველთა მათ,
იგი	მცხ.საქმ	და რამეთუ ვიურვით ბრალობად შფოთისა ამისთჳსცა დღენდელისა, რამეთუ არარაჲ მიზეზი იყო, რომლისათჳსცა ვერცა სიტყჳს მიგებად ჴელ-მეწიფების შეკრებულისა ამისთჳს ერისა. და ესე ვითარცა თქუა, განუტევა კრებული იგი.
მას	მცხ.იოან	ესე იხილა იესუ მდებარე და გულისჴმა-ყო, რამეთუ მრავალი წელი აქუს უძლურებასა შინა. ჰრქუა მას იესუ: გნებავსა, რაჲთა განიკურნო?
მან	მცხ.იოან	მიუგო უძლურმან მან და ჰრქუა: უფალო, კაცი არა მაქუს, რაჲთა, რაჟამს წყალი ესე აღიმრღუეს, და შთა-მცა-მაგდო საბანელსა ამას. ვიდრე მე მოვიდოდი, სხუაჲ უწინარეს ჩემსა შთავიდის და განიკურნის.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: აღდეგ, აღიღე ცხედარი შენი და ვიდოდე!
იგი	მცხ.იოან	და მეყსეულად განცოცხლდა კაცი იგი და აღიღო ცხედარი თჳსი და წარვიდა. ხოლო იყო შაბათი დღე იგი.
იგი	მცხ.იოან	ეტყოდეს მას ჰურიანი იგი: შაბათი არს, და არა ჯერ-არს შენდა აღებად ცხედარი შენი.
მან	მცხ.იოან	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მათ: რომელმან-იგი განმკურნა მე, მან მჰრქუა: აღიღე ცხედარი შენი და ვიდოდე!
იგი	მცხ.იოან	ჰკითხვიდეს უკუე მას ჰურიანი იგი და ჰრქუეს: ვინ არს კაცი იგი, რომელმან გრქუა შენ: აღიღე ცხედარი შენი და ვიდოდე?
მან	მცხ.იოან	ხოლო განკურნებულმან მან არა უწყოდა, ვინ არს, რამეთუ იესუ მიეფარა, რამეთუ ერი იყო ადგილსა მას.
მას	მცხ.იოან	ამისსა შემდგომად პოვა იგი იესუ ტაძარსა მას შინა და ჰრქუა მას: აჰა ცოცხალ იქმენ, ნუღარა სცოდავ, რაჲთა არა უძჳრესი რაჲმე გეყოს შენ.
იგი	მცხ.იოან	წარვიდა კაცი იგი და უთხრა ჰურიათა მათ, ვითარმედ: იესუ არს, რომელმან განმკურნა მე.
იგი	მცხ.იოან	და ამისთჳს სდევნიდეს ჰურიანი იგი იესუს და ენება მოკლვაჲ მისი, რამეთუ ამას იქმოდა შაბათთა შინა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: მამაჲ ჩემი მოაქამომდე იქმს, და მეცა ვიქმ.
იგი	მცხ.იოან	ამისთჳს უფროჲს ხოლო ეძიებდეს ჰურიანი იგი მოკლვად იესუს, რამეთუ არა ხოლო თუ შაბათსა დაჰჴსნიდა, არამედ ღმერთსაცა მამად თჳსა იტყოდა და თავსა თჳსსა სწორ-ჰყოფდა ღმრთისა.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: არა ჴელ-ეწიფების ძესა კაცისასა საქმედ თავით თჳსით არცა ერთი რაჲ, უკუეთუ არა იხილოს რაჲმე მამისაგან საქმე, რამეთუ რავდენსა-იგი მამაჲ იქმს, მას ძე ეგრეთვე მსგავსად იქმს.
იგი	მცხ.იოან	რამეთუ მამასა უყუარს ძე და ყოველსავე უჩუენებს მას, რაოდენსაცა იგი იქმს, და უფროჲსიცა ამისა უჩუენოს მას საქმე, რაჲთა თქუენ გიკჳრდეს.
მან	მცხ.იოან	რაჲთა ყოველნი პატივ-სცემდენ ძესა, ვითარცა-იგი პატივ-სცემენ მამასა, რამეთუ რომელმან არა პატივ-სცეს ძესა, მან არა პატივ-სცა მამასა, რომელმან მოავლინა იგი.
იგი	მცხ.იოან	ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ რომელმან სიტყუანი ჩემნი ისმინნეს და ჰრწმენეს მომავლინებელი ჩემი, აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ, და სასჯელსა იგი არა შევიდეს, არამედ გარდაიცვალოს იგი სიკუდილისაგან ცხორებად.
მას	მცხ.იოან	და ჴელმწიფებაჲ მოსცა მას სასჯელისაცა ყოფად, რამეთუ ძე კაცისაჲ არს.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოვლო ადგილები იგი და ნუგეშინის-სცა მათ სიტყჳთა მრავლითა, წარვიდა ელადად.
მას	მცხ.ტობ	აუარებდით მას ძენი ისრაჱლისანი წინაშე წარმართთა,
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო ჩუენ ნავითა წარვედით შემდგომად დღეთა მათ უცომოებისათა ფილიპიაჲთ და მოვედით მათ თანა ტროადად მეხუთესა დღესა, და ვიყვენით ჩუენ მუნ შჳდ დღე.
იგი	მცხ.საქმ	და ერთსა მას შაბათსა შეკრებულ რაჲ იყვნეს მოწაფენი იგი განტეხად პურისა, ხოლო პავლე ეტყოდა მათ სიტყუასა მოძღურებისათა, რამეთუ განსლვად იყო ხვალისაგან, და განაგრძო სიტყუაჲ იგი ვიდრე შუა ღამედმდე.
მას	მცხ.საქმ	იყვნეს სანთელნი მრავალნი ქორსა მას ზედა, სადა-იგი შეკრებულ ვიყვენით.
მისგან	მცხ.საქმ	ხოლო ჯდა ჭაბუკი ვინმე ერთი, სახელით ევტჳქოს, სარკუმელსა ზედა. და ვითარცა მიერულა მას ძილითა ჴშირითა სიტყუასა მას პავლესსა მრავალ ჟამ, გარდავარდა მძინარე და დაეცა სამ სართულისა მისგან ქუეყანად და იდვა მკუდარი.
მას	მცხ.საქმ	გარდავიდა პავლე და დავარდა მას ზედა, შეიტკბო იგი და თქუა: ნუ აღშფოთნებით, რამეთუ სული მისი მის თანა არს.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო მოიყვანეს ყრმაჲ იგი ცოცხალი და ნუგეშინის-იცეს არა მცირედ.
მას	მცხ.ეზრ1	და ყოველივე, რაოდენიცა იპოვოს ვეცხლი და ოქროჲ, რომელნი მიიტყვენნეს ჰურიანი მსხემობით ბაბილონად, ერთა და მღდელთა მათ თანაწარიღედ და მიიღედ სახლსა მას უფლისასა იერუსალჱმად.
მის	მცხ.საქმ	ინება პავლე ეფესოჲსა თანა-წარსლვაჲ, რაჲთა არა დაეყოვნოს მრავალ ჟამ ასიას შინა, რამეთუ ისწრაფდა, უკუეთუმცა შესაძლებელ იყო მისა, დღისა მის მეერგასისა ყოფად იერუსალჱმს.
მისგან	მცხ.ლევ	და ასული კაცისა მღდელისაჲ უკუეთუ იყოს ქურივ და გამოაძონ და ნაშობი არა ესვას მას, მოიქცეს სახლსავე მამისა თჳსისასა, ვითარცა პირველ სიჭაბუკესა მას მისსა, პურსა მამისა მისისასა ჭამდეს იგი, ხოლო ყოველმან უცხოთესლმან არა ჭამოს მისგან.
მას	მცხ.ლუკა	არამედ დედათაცა ვიეთმე ჩუენთაგანთა დამაკჳრვნეს ჩუენ, ვითარ-იგი მივიდეს ცისკარსა საფლავსა მას
მას	მცხ.მათე	და ჰკითხეს მას მოწაფეთა მისთა და ეტყოდეს: ვითარ უკუე იტყჳან მწიგნობარნი, ვითარმედ: ელიაჲსი ჯერ-არს პირველად მოსლვაჲ?
იგი	მცხ.საქმ	არამედ არარას ვზრუნავ ამისთჳს, არცა უპატიოსნეს სულისა ჩემისა შემირაცხიეს თავი ჩემი, ვითარმცა არა აღვასრულე სრბაჲ ჩემი სიხარულით და მსახურებაჲ, რომელი მოვიღე უფლისა იესუ ქრისტესგან წამებად სახარებაჲ იგი მადლისა ღმრთისაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შთაიყვანა ერი იგი წყალსა მას და ჰრქუა უფალმან გედეონს: ყოველმან, რომელმან წბას ენითა თჳსითა წყლისა მისგან, იგი წბის ძაღლმან. დაადგინნე იგინი თჳსაგან და ყოველი, რომელი მოდრკეს მუჴლთა თჳსთა ზედა სუმად წყლისა, გან-რე-ადგინო იგი.
მათდა	მცხ.საქმ	და თჳთ თქუენგანნი აღდგენ კაცნი, რომელნი იტყოდიან გულარძნილსა, რაჲთა განადგინნენ მოწაფენი შემდგომად მათდა.
მას	მცხ.საქმ	თქუენ თჳთ უწყით, რამეთუ საჴმარსა მას ჩემსა და რომელნი იყვნეს ჩემ თანა, ჴელნი ესე ჩემნი ჰმსახურებდეს.
მას	მცხ.ეფეს	უზეშთაეს ყოველთა მთავრობათა და ჴელმწიფებათა და ძალთა და უფლებათა და ყოვლისავე სახელისა, რომელ სახელ-დებულ არს არა ხოლო თუ ამას სოფელსა, არამედ მერმესაცა მას.
მათ	მცხ.საქმ	იყო ტირილი დიდი მათ ყოველთაჲ და მოეხჳნეს ქედსა პავლესსა, ამბორს-უყოფდეს მას.
მას	მცხ.საქმ	და ელმოდა უფროჲს-ღა სიტყჳსა მისთჳს, რომელი თქუა, ვითარმედ: არღარა იხილონ პირი მისი. და წარჰგზავნიდეს მას ნავად.
იგინი	მცხ.ესა	იძინე იგინი და ვერ ჰპოვნე კაცნი უცნობელქმნილნი შენდამი, რამეთუ იყვნენ, ვითარცა არმყოფნი, და არა იყვნენ წინააღმდგომ მბრძოლნი შენნი,
მას	მცხ.გამოც	და მივეც მას ჟამი, რაჲთა შეინანოს, და არა ჰნებავს სინანულად სიძვისაგან მისისა.
მის	მცხ.გამოც	აჰა ესერა დავამჴუა იგი სარეცელსა ზედა, და რომელნი იმრუშებდეს მის თანა, შთავყარნე ჭირსა დიდსა, უკუეთუ არა შეინანონ საქმეთაგან მათთა.
იგი	მცხ.გამოც	და ჰმწყსიდეს მათ კუერთხითა რკინისაჲთა; ვითარცა ჭურნი იგი მეკეცეთანი შეიმუსრნიან, ვითარცა მე მოვიღე მამისაგან.
მას	მცხ.გამოც	და მივსცე მას ვარსკულავი იგი განთიადისაჲ.
მისა	მცხ.ეფეს	წინაწარ გჳჩინნა ჩუენ შვილებად იესუ ქრისტეს მიერ მისა მიმართ სათნოებისაებრ ნებისა მისისა,
მის	მცხ.ეფეს	განგებულად აღვსებისა მის ჟამთაჲსა, თავ-ყოფად ყოველივე ქრისტეს მიმართ, რაჲ-იგი არს ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა;
იგი	მცხ.ეფეს	რომლისა მიერ და თქუენცა გესმა სიტყუაჲ იგი ჭეშმარიტებისაჲ, სახარებაჲ იგი ცხორებისა თქუენისაჲ, რომლითაცა-იგი გრწმენა და აღიბეჭდენით სულითა მით წმიდითა აღთქუმისაჲთა.
იგი	მცხ.ეფეს	ამისთჳს მეცა მესმა თქუენი ეგე სარწმუნოებაჲ უფლისა იესუჲს მიერ და სიყუარული იგი, რომელ გაქუს ყოველთა მიმართ წმიდათა.
იგი	მცხ.ეფეს	რომელ ქმნა ქრისტეს თანა, რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით და დასუა მარჯუენით მისა ზეცათა შინა,
იგი	მცხ.ეფეს	და ყოველივე დაამორჩილა ქუეშე ფერჴთა მისთა და იგი მოსცა მთავრობად ზეშთა ყოველთა ეკლესიასა,
იგი	მცხ.ეფეს	რომელი-იგი არს გუამი მისი, აღსავსებაჲ იგი, რომელმან ყოველივე ყოველსა შინა აღავსო.
იგი	მცხ.პეტრ1	რაჲთა არღარა კაცთა გულის თქუმითა, არამედ ნებითა ღმრთისაჲთა ნეშტნი იგი ჟამნი ჴორცითა ცხორებად.
მისებრ	მცხ.პეტრ1	რამეთუ კმა არიან ჩუენდა წარსრულნიცა იგი ჟამნი ამის ცხორებისანი ნებისა მისებრ წარმართთაჲსა აღსრულებად, რომელი-იგი ვლენან არაწმიდებითა გულის თქუმათაჲთა, მთრვალობითა, სიმღერითა, შუებითა და უჯეროჲთა კერპთ-მსახურებითა.
მასვე	მცხ.პეტრ1	რომლისაგან უკჳრს არა სლვაჲ თქუენი მასვე არაწმიდებისა აღრევასა და გგმობენ.
მას	მცხ.პეტრ1	რომელთა სიტყუაჲ მიუგონ მას, რომელნი-იგი განმზადებულ არს განშჯად ცხოველთა და მკუდართა.
მას	მცხ.პეტრ1	კაცად-კაცადმან, ვითარცა მიიღო მადლი, ეგრეთვე ურთიერთას ამსახურებდით მას, ვითარცა კეთილნი მნენი მრავალ-ფერისა მის ნიჭისა ღმრთისანი.
იგინი	მცხ.პეტრ1	უკუეთუ იყუედრებოდით სახელისათჳს ქრისტესისა, ნეტარ ხართ, რამეთუ დიდებისაჲ იგი და ღმრთისაჲ სული თქუენ ზედა განსუენებულ არს, რამეთუ ვითარ იგინი ჰგონებენ, იგმობვით, ხოლო ვითარ-იგი თქუენ გნებავს, იდიდებით.
მას	მცხ.საქმ	და ვპოვეთ ნავი, რომელი წიაღვიდოდა ფინიკედ, აღვჴედით და შევსხედით მას.
იგი	მცხ.პეტრ1	და უკუეთუ მართალი ძნიად განერეს, უღმრთოჲ იგი და ცოდვილი სადა-ღა იპოოს?
იგი	მცხ.მეფ1	და ესე სასწაულ იყოს შენდა: ვითარცა წარხჳდე დღეს ჩემგან, შეგემთხჳვნენ მუნ ორნი კაცნი საფლავსა მას თანა რაქაელისასა, საზღვართა მათ ბენიამენისათა, სამხრით ოდენ, და იწყონ ვლდომად შენს წინაშე და გითხრან შენ, ვითარმედ: ვიპოვნეთ ვირნი იგი, რომელთა შენ ეძიებდი და მამასა დაუვიწყებიეს ზრუნვა კარაულისა მის და თქუენთჳს იურვის, ვითარმედ: ვიდრემე ჴდა შვილი იგი ჩემი?
მის	მცხ.საქმ	ხოლო აღ-რაჲ-ჩნდა კჳპრე, დაუტევეთ იგი მარცხენით და მივიდოდეთ ასურეთა, და მივიწიენით ტჳრედ, რამეთუ მუნ გარდაყრად იყო ნავისა მის ტჳრთი.
მათ	მცხ.პეტრ1	ხუცესთა მათ თქუენ შორის ვჰლოცავ, ვითარცა თანა-ხუცესი და მოწამე ვნებათა ქრისტესთაჲ, და მერმისა მის გამოჩინებადისა დიდებისა ზიარი; მწყსიდით თქუენ შორის სამწყსოსა მას ღმრთისასა.
მათ	მცხ.პეტრ1	ნუცა ვითარმცა ეუფლებოდეთ მნეთა მათ, არამედ სახე ექმნენით სამწყსოსა მას.
იგინი	მცხ.საქმ	და მოვიკითხენით ურთიერთას და აღვედით ნავსა, და იგინი მიიქცეს თჳსსა ადგილსა.
მას	მცხ.პეტრ1	და გამოჩინებასა მას მწყემსთ მთავრისასა მოიღოთ დაუჭნობელი იგი დიდებისა გჳრგჳნი.
მათ	მცხ.საქმ	და ჩუენ ნავითა წარმოვედით ტჳრეთ და მივიწიენით პტოლემაიდად, მოვიკითხენით ძმანი და დავადგერით მათ თანა ერთ დღე.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო ხვალისაგან გამოვედით მიერ და შევედით კესარიად და მივედით სახლსა ფილიპე მახარებელისასა, რომელი-იგი იყო შჳდთაგანი, და დავადგერით მის თანა.
იგი	მცხ.პეტრ1	ყოველივე ზრუნვაჲ თქუენი მიუტევეთ მას, რამეთუ იგი იღუწის თქუენთჳს.
იგი	მცხ.საქმ	და მოვიდა ჩუენდა და აღაღო სარტყელი პავლესი და შეიკრნა ფერჴნი და ჴელნი მისნი და თქუა: ამას იტყჳს სული წმიდაჲ: კაცისა რომლისაჲ არს სარტყელი ესე, ესრეთ შეკრან იერუსალჱმს ჰურიათა და მისცენ იგი ჴელსა წარმართთასა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ჩუენ ვითარცა გუესმა ესე, ვევედრებოდეთ მას და მის ადგილისანი იგი, რაჲთამცა არა აღვიდა იგი იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.პეტრ1	რომელსა წინა-აღუდეგით მტკიცენი სარწმუნოებითა, უწოდეთ, იგივე ვნებათაჲ მათ ამას სოფელსა შინა ძმობასა მას თქუენსა აღასრულებდით.
მან	მცხ.ლევ	და კარად კარვისა საწამებელისა არა მოიღოს ყოფად მისა მსხუერპლად ცხორებისა, უფლისა სათნოდ სულად სულნელად და დაკლას გარეშე ბანაკსა და კარად კარვისა საწამებელისა, არა მოიღოს იგი შესაწირავად ძღუნად ღმრთისა წინაშე კარავსა ღმრთისსა, სისხლად შეერაცხოს მას კაცსა, იგი სისხლი დასთხია მან, მოისპოს სული იგი ერისაგან მისისა.
მას	მცხ.პეტრ1	ხოლო ღმერთმან ყოვლისა მადლისამან, რომელმან გიჩინნა თქუენ საუკუნესა მას დიდებასა მისსა ქრისტე იესუჲს მიერ, მცირედ-ღა თუ გევნო, მანვე განგამტკიცენინ თქუენ, დაგამტკიცენინ, განგაძლიერენინ და დაგამყარენინ.
მისა	მცხ.პეტრ1	მისა დიდებაჲ და სიმტკიცე უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მას	მცხ.საქმ	და მოიკითხვიდეს მას. და მიუთხრობდა კაცად-კაცადსა, რომელი-იგი ქმნა ღმერთმან წარმართთა შორის მსახურებითა მისითა.
მისთჳს	მცხ.გამოც	და ერთი თავთა მისთაგანი, რომელი-იგი დაკლულ იყო სიკუდილდ, და წყლულებაჲ იგი სიკუდილისა მისისაჲ განიკურნა. და დაუკჳრდა ყოველსავე ქუეყანასა მჴეცისა მისთჳს.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ტარიგები იგი დაარჩია იაკობ და დაადგინა წინაშე ცხოვართა მათ ვერძი მოსპეტაკე და ყოვლად ჭრელი ტარიგთა შორის და განაშორვა სამწყსო იგი თჳსაგან და არა შერთო იგი ცხოვართა ლაბანისთა.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ: სასუმელი სამე ჩემი შესუათ და ნათლის-ღებაჲ, რომელი მე ნათელ-ვიღო, ნათელ-იღოთ, ხოლო დაჯდომაჲ მარჯუენით ჩემსა და მარცხენით არა არს ჩემი მიცემად, არამედ ვიეთდა განმზადებულ არს მამისა მიერ ჩემისა.
იგი	მცხ.საქმ	ესენი წარიყვანენ და განწმდი მათ თანა და იკუეცე მათ თანა, რაჲთა დაიყჳნნენ თავნი მათნი და ცნან ყოველთა, ვითარმედ რომლისათჳს იგი ესმა შენთჳს, არარაჲ არს, არამედ ჰგიე შენცა და იმარხავ სჯულსა.
მას	მცხ.პეტრ2	რომელმან-იგი ყოველივე თჳსისა ღმრთეებისა ძალი საცხორებელად და ღმრთისა სამსახურებელად მოგუანიჭა ჩუენ მეცნიერებითა მისითა, რომელმან-იგი მიჩინნა ჩუენ თჳსსა მას დიდებასა და სათნოებასა;
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო მორწმუნეთა წარმართთათჳს ჩუენ მივწერეთ და უბრძანეთ, რაჲთა არარას ეგევითარსა იმარხვიდენ იგინი, არამედ რაჲთა ეკრძალენ კერპთა კლულისაგან და სისხლისა დამშთვრისა და სიძვისა.
მის	მცხ.პეტრ2	რომელთაგან დიდ-დიდნი და პატიოსანნი აღთქუმანი ჩუენ მოგუანიჭნა, რაჲთა ამის მიერ იქმნეთ საღმრთოჲსა მის ზიარ ბუნებისა და ევლტოდით სოფლისა ამის გულის თქუმისა ხრწნილებასა.
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ პავლე წარიყვანნა კაცნი იგი მეორესა დღესა და მათ თანა განწმიდნა. და შევიდოდა ტაძარსა მითხრობად აღსრულებასა შჳდთა მათ დღეთა განწმედისათა, ვიდრემდის შეიწირა კაცად-კაცადისა მათისათჳს შესაწირავი.
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა აღესრულებოდეს შჳდნი იგი დღენი, რომელნი-იგი იყვნეს ასიაჲთ ჰურიანი, იხილეს იგი ტაძარსა შინა, შეაშფოთეს ყოველი იგი ერი და დაასხნეს მის ზედა ჴელნი მათნი.
იგი	მცხ.საქმ	და ღაღადებდეს და იტყოდეს: კაცნო ისრაიტელნო, შემეწიენით ჩუენ! ესე არს კაცი იგი, რომელი ერისა ამისთჳს და სჯულისა და ადგილისა ამისთჳს ყოველთა ყოველსა ადგილსა ასწავებს. და მერმე კუალად წარმართნიცა შეიყვანნა ტაძრად და შეაგინა ადგილი ესე წმიდაჲ.
მის	მცხ.საქმ	რამეთუ ეხილვა წინაჲსწარ ტროფიმე ეფესელი მის თანა ქალაქსა შინა, რომლისასა ჰგონებდეს, ვითარმედ ტაძრად შეიყვანა პავლე.
იგი	მცხ.პეტრ2	ხოლო რომელსა თანა ესე არა არს, ბრმა არს და ვერ ხედავს იგი, რამეთუ დაავიწყდა განწმედაჲ იგი პირველთა მათ ცოდვათა მისთაჲ.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქვა საულ: რა გულისხმა-ყავ? რქვა დედაკაცმან: ვხედავ მე კაცსა ერთსა მაღალსა აღმომავალსა ქუეყანით და ჩუდკეცი სამოსელი მოუბლარდნიეს მას! და გულისხმა-ყო საულ, ვითარმედ სამოველ იყო იგი, დადრკა ქუეყანასა ზედა და თაყუანი-სცა მას.
იგი	მცხ.პეტრ2	ამისთჳს, ძმანო, უფროჲსღა ისწრაფეთ, რაჲთა კეთილთაგან საქმეთა მტკიცე ჰყოთ ჩინებაჲ იგი თქუენი და რჩეულებაჲ; რამეთუ ამას რაჲ იქმოდით, არასადა სცთეთ ყოვლადვე.
მის	მცხ.საქმ	და ვითარცა ეგულებოდა მოკლვაჲ მისი, მიიწია ჰამბავი ათასისთავისა მის გუნდისა, ვითარმედ ყოველი იერუსალჱმი შეკრებულ არს.
მას	მცხ.პეტრ2	არამედ ესრეთ მდიდრად წარგემართოს თქუენ შესავალი იგი საუკუნესა მას სასუფეველსა უფლისა ჩუენისა და მაცხოვრისა იესუ ქრისტესა,
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან მეყსეულად წარიყვანნა მჴედარნი და ასისთავნი და მიიწია მათ ზედა. ხოლო მათ ვითარცა იხილეს ათასისთავი იგი და მჴედარნი, დააცადეს ცემაჲ პავლესი.
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ მიეახლა ათასისთავი იგი და გამოიყვანნა იგი, და ბრძანა შეკრვაჲ მისი მრჩობლითა ჯაჭვითა და ჰკითხვიდა: ვინ არს ანუ რაჲ უქმნიეს?
მისგან	მცხ.საქმ	სხუანი იგი სხუასა რასმე ჴმობდეს ერსა შორის. და ვითარ-იგი ვერ გულისჴმა-ყო გამოწულილვით შფოთისა მისგან, ბრძანა შეყვანებაჲ მისი ბანაკად.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა მიიწია იგი აღსავალსა მას, ზე აქუნდა პავლე მჴედართა მათ სიმრავლესა მისთჳს ერისა,
მას	მცხ.გამ	და ხედვიდა დაჲ მისი შორით, რათა უწყოდის, რაჲძი შეემთხჳოს მას.
მათ	მცხ.სჯლ	და თქუან ყოველთა ნათესავთა: რაჲსამე ესრე შექმნა უფალმან ღმერთმან ქუეყანაჲ ესე, ანუ რაჲმე არს რისხვაჲ ესე დიდი გულისწყრომისა მისისაჲ, რომელ-ესე ყო მათ ზედა?
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა შეჰყვანდა ბანაკად, ჰრქუა პავლე ათასისთავსა მას: უკუეთუ ჯერ-არს რაჲსამე ჩემდა სიტყუად შენდა მიმართ? ხოლო მას ჰრქუა: ბერძლ იცია?
მათ	მცხ.სჯლ	არა გეშინოდის შენ მათგან, მოჴსენებით მოიჴსენო, რაჲ-იგი უყო უფალმან ღმერთმან შენ მიერ ფარაოს და ყოველთა მათ მეგჳპტელთა.
იგი	მცხ.სჯლ	და განგაშოროს უფალმან ღმერთმან შენგან ყოველი იგი სენი და სალმობაჲ ბოროტი მეგჳპტელთა, რომელ-იგი იხილე და უწყოდე, არა მოავლინოს იგი შენ ზედა, არამედ მიავლინოს იგი ჴელთა ზედა მტერთა შენთა.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას პავლე: მე კაცი ვარ ჰურიაჲ, ტარსელი კილიკიისაჲ, არა უცნაურისა ქალაქისა მოქალაქე; და გევედრები შენ: მიბრძანე მე ერისა მიმართ სიტყუად.
მის	მცხ.პეტრ2	და ესე ჴმაჲ ჩუენ გუესმა ზეცით მოსრული მის ზედა, მის თანა რაჲ ვიყვენით მთასა მას წმიდასა.
მათ	მცხ.საქმ	და მან ვითარცა უბრძანა, დადგა პავლე აღსავალსა მას და განუყარა ჴელი ერსა მას; და ვითარ მრავალი დადუმებაჲ იყო, ეტყოდა მათ ებრაელებრითა სიტყჳთა და ჰრქუა:
მას	მცხ.პეტრ2	და მრავალნი შეუდგენ მათსა მას არაწმიდებასა, რომელთაგან გზაჲ იგი ჭეშმარიტებისაჲ იგმებოდის.
მით	მცხ.პეტრ2	უკუეთუ ღმერთმან ანგელოზთა მათ შეცოდებულთა არა ჰრიდა, არამედ ჯაჭუებითა მით წყუდიადისაჲთა ტარტაროზსა შეაყენნა და მისცნა იგინი სატანჯველად და საშჯელად დამარხვად.
იგი	მცხ.პეტრ2	და ქალაქები იგი სოდომელთა და გომორეველთაჲ დაწუა და დააქცია და დასაჯა და სახედ მერმეთა მათ უღმრთოთა დადვა.
მათ	მცხ.პეტრ2	და მართალი ლოთ, დაწუნებული უშჯულოთა მათ სიბილწით მრავალთაგან, იჴსნა.
იგი	მცხ.პეტრ2	რამეთუ ხედვითა და სმენითა მართალი იგი დამკჳდრებულ რაჲ იყო მათ შორის, დღითი-დღედ სული იგი მისი მართალი უშჯულოთა მათ საქმეთაგან იტანჯებოდა.
იგი	მცხ.პეტრ2	იცის უფალმან ღმრთის მსახურთა მათ განსაცდელთაგან ჴსნაჲ, ხოლო ცრუნი იგი დღესა მას საშჯელისასა ტანჯვასა შინა დაჰმარხნეს.
მას	მცხ.პეტრ2	უფროჲს-ღა, რომელნი-იგი კუალსა მას ჴორცთა გულის თქუმისასა სიბილწით შეუდგან და უფლებასა შეურაცხ-ჰყოფენ, კადნიერნი და თავჴედნი, დიდებათათჳს არა ძრწიან, არამედ ჰგმობენ.
მათ	მცხ.პეტრ2	სადა-ღა ანგელოზნი, რომელნი ძლიერებითა და ძალითა უფროჲს არიან, არა მოაწევენ მათ ზედა საშჯელსა გმობისასა უფლისა მიერ.
იგი	მცხ.პეტრ2	და მოიღონ სასყიდელი სიცრუისაჲ. გულის თქუმაჲ იგი შეურაცხიეს, ვითარცა დღე შუებისაჲ. შეგინებულნი და ბილწნი იშუებენ საცთურსა შინა მათსა და თქუენ თანა-შეგცხრებიან.
მას	მცხ.პეტრ2	დაუტევეს წრფელი იგი გზაჲ, შესცთეს და შეუდგეს გზასა მას ბალამ ბოსორელისასა, რომელმან-იგი სასყიდელი სიცრუისაჲ შეიყუარა.
იგინი	მცხ.პეტრ2	თავისუფლებასა აღუთქუმენ მათ და იგინი თჳთ მონა არიან ხრწნილებისა, რამეთუ რომლისაგანცა ვინ ძლეულ არნ, მისდაცა დამონებულ არნ.
მათვე	მცხ.პეტრ2	რამეთუ რომელნი-იგი განერნეს შეგინებათაგან ამის სოფლისათა მეცნიერებითა უფლისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, მათვე კუალად აღერინეს და იძლინეს, ექმნა მათ უკუანაჲსკნელი იგი უძჳრეს პირველისა.
იგი	მცხ.პეტრ2	უმჯობეს იყო მათდა, ეცნავე თუმცა არა გზაჲ იგი სიმართლისაჲ, ვიდრე ცნობასა და მართლუკუნ ქცევასა მოცემულისა მისგან მათდა წმიდისა მცნებისა.
მისებრ	მცხ.პეტრ2	შეემთხჳა მათ ჭეშმარიტისა მისებრ იგავისა: ძაღლი მიექცა ნათხევარსა თჳსსა და ღორი ინწუბა სანგორელსა მწჳრისასა.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა ესმა, რამეთუ ებრაელებრითა სიტყჳთა ეტყოდა მათ, უფროჲს დადუმება-სცეს. და თქუა:
მათ	მცხ.საქმ	ვითარცა-ეგე მღდელთ მოძღუარი მეწამების მე და ყოველნი მოხუცებულნი, რომელთაგან წიგნებიცა მოვიღე ძმათათჳს, რომელნი იყვნეს დამასკეს, და მოვიდოდე მოყვანებად მუნ მყოფთა მათ კრულთა იერუსალჱმდ, რაჲთა იტანჯნენ.
იგი	მცხ.იოან	იგი იყო სანთელი აღნთებული და საჩინოჲ, ხოლო თქუენ ინებეთ ჟამ ერთ სიხარული ნათელსა მისსა.
იგინი	მცხ.იოან	ხოლო მე მაქუს წამებაჲ უფროჲს იოვანესსა, რამეთუ საქმენი, რომელნი მომცნა მე მამამან, რაჲთა აღვასრულნე იგინი, ესევე საქმენი წამებენ ჩემთჳს, რომელთა მე ვიქმ, რამეთუ მამამან მომავლინა მე.
მან	მცხ.იოან	და რომელმან მომავლინა მე, მამამან, მან წამა ჩემთჳს. თქუენ არცა ჴმაჲ მისი გესმა სადამე, არცა ხატი მისი იხილეთ.
მათ	მცხ.იოან	გამოიძიებდით წიგნთა, რამეთუ თქუენ ჰგონებთ, ვითარმედ გაქუს ცხორებაჲ საუკუნოჲ მათ შინა; და იგინი არიან, რომელნი წამებენ ჩემთჳს.
იგი	მცხ.იოან	მე მოვედ სახელითა მამისა ჩემისაჲთა, და არა შემიწყნარებთ. უკუეთუ სხუაჲ მოვიდეს სახელითა თჳსითა, იგი შეიწყნაროთ.
მან	მცხ.იოან	უკუეთუმცა გრწმენა მოსესი, გრწმენამცა ჩემიცა, რამეთუ მან ჩემთჳს დაწერა.
იგი	მცხ.გამოც	და ანგელოზსა სარდისა ეკლესიისასა მიუწერე, ვითარმედ: ამას იტყჳს, რომელსა ჰქონან შჳდნი იგი სულნი ღმრთისანი და შჳდნი იგი ვარსკულავნი: ვიცნი საქმენი შენნი, რამეთუ სახელი გაქუს და ცხოველ ხარ და მკუდარ ხარ.
იგი	მცხ.გამოც	იქმენ მღჳძარე და დაამტკიცენ სხუანი იგი, რომელთაჲ გეგულებოდა განგდებაჲ, რამეთუ არა მიპოვნიან საქმენი შენნი აღსრულებულად წინაშე ღმრთისა ჩემისა.
იგინი	მცხ.გამოც	არამედ მცირედი სახელები გყავს სარდეს შინა, რომელთა არა შეუგინებიეს სამოსლები მათი, და ვიდოდიან იგინი ჩემ თანა სამოსლითა სპეტაკითა, რამეთუ ღირს არიან.
იგი	მცხ.გამოც	და ანგელოზსა ფილადელფიისა ეკლესიისასა მიუწერე: ამას იტყჳს წმიდაჲ იგი და ჭეშმარიტი, რომელსა აქუს კლიტე დავითისი, რომელი-იგი განაღებს, და არავინ დაჰჴშას, გარნა განმღებელმან მან, და არავინ განაღოს დაჴშული იგი.
იგინი	მცხ.გამოც	აჰა ესერა მიგცემ კრებულისაგან ეშმაკისა, რომელნი იტყჳან თავსა თჳსსა ჰურიად, და არა არიან, არამედ ტყუვიან; აჰა ესერა ვყვნე იგინი, რაჲთა მოვიდენ და თაყუანის-გცენ წინაშე ფერჴთა შენთა და ცნან, რამეთუ შეგიყუარე შენ.
იგი	მცხ.გამოც	და ანგელოზსა ლავდიკიისა ეკლესიისასა მიუწერე, ვითარმედ: ამას იტყჳს ამინ, მოწამე იგი სარწმუნოჲ და ჭეშმარიტი, დასაბამი დაბადებულთა ღმრთისათაჲ:
მას	მცხ.საქმ	იყო უკუე ჩემსა მას სლვასა და მიახლებასა დამასკისასა, შუა სამხრის, მეყსეულად ზეცით გამობრწყინდა ნათელი დიდი ჩუენ ზედა.
იგინი	მცხ.ოსე	რამეთუ ისრაჱლი განვაყენე კეთილსა, მტერმა დევნა იგინი.
იგი	მცხ.საქმ	და რომელნი-იგი ჩემ თანა იყვნეს, ნათელი იგი იხილეს და შიში დაეცა მათ ზედა, ხოლო ჴმაჲ იგი არა ესმა, რომელი მეტყოდა მე.
მას	მცხ.რომ	ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: მამად მრავალთა თესლთა დაგადგინე შენ წინაშე პირსა, რომლისაჲ-იგი ჰრწმენა ღმრთისაჲ, რომელმან-იგი განაცხოველნის მკუდარნი და უწესნ არა-არსსა მას, ვითარცა არსსა.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა-იგი მე არას ვხედევდი დიდებისა მისგან ნათლისა მის, ჴელის პყრობითა თანა მყოფთა მათ ჩემთაჲთა შევედ დამასკედ.
მას	მცხ.საქმ	მოვიდა ჩემდა, ზედა მომადგა და მრქუა მე: საულ ძმაო, აღიხილენ! და მე მასვე ჟამსა შინა აღვიხილენ და მივხედენ მას.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან მრქუა მე: ღმერთმან მამათა ჩუენთამან გამოგირჩია შენ ცნობად ნებისა მისისა და ხილვად მართლისა მის და სმენად ჴმაჲ პირისა მისისაჲ,
მისა	მცხ.საქმ	რამეთუ იყო მოწამე მისა ყოველთა მიმართ კაცთა, რომელი-იგი იხილე და გესმა.
იგინი	მცხ.საქმ	და ვითარცა ღაღადებდეს იგინი უმეტეს, და დაჰყრიდეს სამოსელსა მათსა, და მტუერსა ზე აღაფრქუევდეს ჰაერსა,
მან	მცხ.საქმ	ბრძანა ათასისთავმან მან შეყვანებაჲ მისი ბანაკად და თქუა: ტანჯვით განვიკითხო ეგე, რაჲთა ვცნა, რომლისა ბრალისათჳს ესრეთ ჴმობენ მისთჳს.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა განართხმიდეს მას ღუედებითა, ჰრქუა პავლე ასისთავსა მას ზედამდგომელსა: უკუეთუ კაცისა ჰრომისა და უბრალოჲსა ჯერ-არს თქუენდა ტანჯვად?
მას	მცხ.საქმ	ესმა რაჲ ესე ასისთავსა მას, მოვიდა და უთხრა ათასისთავსა მას და ჰრქუა: იხილე, რაჲ გეგულების ყოფად, რამეთუ კაცი ესე ჰრომი არს.
იგი	მცხ.საქმ	მოუჴდა ათასისთავი იგი და ჰრქუა პავლეს: მითხარ მე, ჰრომი ხარა შენ? ხოლო მან ჰრქუა: ჰე.
მან	მცხ.საქმ	მიუგო ათასისთავმან მან: მე მრავლითა საფასითა მოქალაქობაჲ ესე მოვიპოვე. ხოლო პავლე ჰრქუა: მე შობილვე მას შინა ვარ.
მისა	მცხ.მეფ1	რამეთუ ცხოველ არს უფალი, რომელმან იჴსნა ისრაჱლი. იონათანისგანღა თუ იყოს, ძისა ჩემისა, შეცოდება ესე, სიკუდილითვე მოვაკუდინო იგი! და ვერავინ იკადრა სიტყჳს-მიგებად მისა.
მას	მცხ.იოელ	და შეიშურვა უფალმან ქუეყანა ერისა თჳსისა და ჰრიდა მას.
მისა	მცხ.საქმ	მაშინ მეყსეულად განეშორნეს მისგან, რომელთა-იგი ეგულებოდა ტანჯვაჲ მისი, და ათასისთავსა მასცა შეეშინა, ცნა რაჲ, რამეთუ ჰრომი არს და რამეთუ მისა იყო შევედრებულ.
მის	მცხ.მეფ1	და იყო ხვალისაგან, გამოვიდა იონათან ველად პაიმანისა მისებრ, რომელ დაედვა დავითის თანა და ყრმა ერთი მცირე მის თანა.
მის	მცხ.საქმ	ხვალისაგან უნდა გულისჴმის-ყოფად უკრძალულესად-რე, რაჲსათჳს-ძი შეასმენენ მას ჰურიანი იგი. განჴსნა იგი და ბრძანა შეკრებაჲ მღდელთ მოძღუართაჲ და ყოვლისა მის კრებულისაჲ, და მოიყვანა პავლე და დაადგინა შორის მათსა.
მას	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად წიაღჴდა იესუ წიაღ ზღუასა მას გალილეაჲსასა, რომელ არს ტიბერიაჲსაჲ.
მათ	მცხ.იოან	და მისდევდა მას ერი მრავალი, რამეთუ ხედვიდეს სასწაულთა მათ, რომელთა იქმოდა უძლურთა ზედა.
იგი	მცხ.იოან	და იყო მოახლებულ პასქაჲ, დღესასწაული იგი ჰურიათაჲ.
მისა	მცხ.იოან	აღიხილნა თუალნი თჳსნი იესუ და იხილა, რამეთუ მრავალი ერი მოვალს მისა. ჰრქუა ფილიპეს: ვინაჲ ვიყიდოთ პური, რაჲთა ჭამონ ამათ?
მას	მცხ.იოან	ამას რაჲ ეტყოდა, გამოსცდიდა მას, ხოლო თჳთ უწყოდა, რაჲ ეგულებოდა ყოფად.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას ერთმან მოწაფეთა მისთაგანმან, ანდრია, ძმამან სიმონ-პეტრესმან:
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქმნე ორნი ქერობინნი ოქროჲსანი წახნაგებულნი და დაჰსხნე იგინი ორკერძოთაგანვე კიდეთა სალხინებელისათა.
იგი	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: დასხით კაცები ესე. და იყო თივაჲ ფრიად ადგილსა მას, და დასხდა კაცები იგი, რიცხჳთ ვითარ ხუთ ათას ოდენ.
მან	მცხ.გამოც	აჰა ესერა ვდგა კარსა ზედა და ვჰრეკ, უკუეთუ ვინ ისმინოს ჴმისა ჩემისაჲ და განაღოს კარი, და შევიდე მის თანა და ვჭამო მის თანა სერი, და მან - ჩემ თანა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მღდელთ მოძღუარმან ანანია უბრძანა წინაშე მდგომელთა მათ მისთა პირსა ცემაჲ მისი.
მას	მცხ.საქმ	მაშინ პავლე ჰრქუა მას: ცემაჲ შენი ეგულების ღმერთსა, კედელო განგოზილო! და შენ ჰზი მსაჯულად ჩემდა მსგავსად სჯულისა, და უსჯულოდ ჰბრძანებ ცემად ჩემდა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო წინაშე მდგომელთა მათ ჰრქუეს მას: მღდელთ მოძღუარსა ღმრთისასა აგინება?
მათ	მცხ.საქმ	ჰრქუა მათ პავლე: არა ვიცოდე, ძმანო, ვითარმედ არს ეგე მღდელთ მოძღუარ, რამეთუ წერილ არს: მთავარსა ერისა შენისასა არა ჰრქუა ბოროტი.
იგინი	მცხ.იოან	მე მათ შორის, და შენ ჩემ თანა, რაჲთა იყვნენ სრულ ერთობითა, და რაჲთა უწყოდის სოფელმან, რამეთუ შენ მომავლინე მე და შეიყუარენ იგინი, ვითარცა მე შემიყუარე.
მან	მცხ.საქმ	ესე ვითარცა თქუა მან, იყო შფოთი სადუკეველთა და ფარისეველთაჲ და განივლთა სიმრავლე იგი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰლალვიდეს მწყემსნი იგი გერარელთანი მწყემსთა მათ ისაკისთა და იტყოდეს, ვითარმედ: მათი არს წყალი იგი. და უწოდა სახელი ჯურღმულსა მას "ვნებაჲ", რამეთუ ავნეს მას.
მას	მცხ.მსაჯ	და აწ შენ უმჯობეს ხარა ბალაკისა, ძისა სეფორისსა, მეფისა მოაბისასა? ლალვით ნუ ჰლალვიდა ისრაჱლსა, ანუ ბრძოლით ნუ ჰბრძოდა მას?
მას	მცხ.საქმ	და იყო ღაღადებაჲ დიდი. და აღ-ვინმე-დგეს მწიგნობარნი კრებულისაგან ფარისეველთაჲსა, ილალვიდეს და იტყოდეს: არარას ბოროტსა ვჰპოებთ კაცისა ამის თანა, გინა სული ეტყოდა მას, გინა ანგელოზი; ნუ ღმრთისა მბრძოლ ვართ.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ მრავალი შფოთი იყო, შეეშინა ათასისთავსა მას, ნუუკუე განიჭრას პავლე მათგან, უბრძანა მჴედრობასა შთასლვაჲ და გამოტაცებაჲ მისი შორის მათსა და მიყვანებაჲ მისი ბანაკად.
მას	მცხ.იოან	ხოლო ესე თქუა და აუწყებდა, რომლითა სიკუდილითა ადიდოს ღმერთი. და ვითარცა ესე თქუა, ჰრქუა მას: შემომიდეგ მე.
მისა	მცხ.საქმ	აწ უკუე თქუენ აუწყეთ ათასისთავსა კრებულითურთ, რაჲთა ხვალე შთამოიყვანოს იგი თქუენდა, რეცა თუ გეგულების, უჭეშმარიტესად-რე გულისჴმის-ყოფად მისთჳს, ხოლო ჩუენ ვიდრე მოახლებადმდე მისა განმზადებულ ვართ მოკლვად მისა.
მისა	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე მოუწოდა ასისთავსა ერთსა და ჰრქუა: ჭაბუკი ესე მიიყვანე ათასისთავისა, რამეთუ უნებს რაჲმე თხრობად მისა.
მას	მცხ.იოან	და მოიხუნა იესუ პურნი იგი და ჰმადლობდა და მისცემდა მოწაფეთა, და მოწაფენი მისცემდეს ერსა მას, რომელნი-იგი დასხდეს. ეგრეცა თევზთა მათგანი, რაოდენი-იგი უნდა მათ.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო მათ შეკრიბეს და აღავსეს ათორმეტი გოდორი ნამუსრევითა ხუთთა მათ პურთაგან ქრთილისათა, რომელ-იგი დაუშთა მათ, რომელთა-იგი ჭამეს.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო კაცთა მათ ვითარცა იხილეს სასწაული იგი, რომელ ქმნა იესუ, იტყოდეს: ესე არს ჭეშმარიტად წინაწარმეტყუელი, რომელი მოსრულ არს სოფლად.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იესუ გულისჴმა-ყო, რამეთუ მოვიდოდეს წარტაცებად, რაჲთამცა ყვეს იგი მეფე, და განეშორა და წარვიდა მთად იგი ხოლო მარტოჲ.
მას	მცხ.იოან	და შევიდეს ნავსა და მოვიდოდეს წიაღ ზღუასა მას კაპერნაუმდ. და ვითარ შე-ოდენ-რიჟუდებოდა, და არღა მოსრულ იყო მათა იესუ,
იგი	მცხ.იოან	და ზღუაჲ იგი ქარისაგან დიდისა აღიძრვოდა.
მას	მცხ.იოან	და შე-ოდენ-სრულ იყვნეს ვითარ ოც და ხუთ უტევან გინა ოც და ათ, იხილეს იესუ, ვიდოდა რაჲ ზღუასა ზედა; და მოეახლა რაჲ ნავსა მას, შეეშინა მათ.
მან	მცხ.იოან	ხოლო თავადმან მან ჰრქუა მათ: მე ვარ, ნუ გეშინინ!
მათ	მცხ.იოან	უნდა მათ, რაჲთამცა შეიყვანეს იგი ნავსა მას. და მეყსეულად იპოვა ნავი იგი ქუეყანასა მას, ვიდრეცა მივიდოდეს.
იგი	მცხ.იოან	ხვალისაგან ერი იგი რომელი დგა წიაღ ზღუასა მას, უწყოდეს, რამეთუ სხუაჲ ნავი არა იყო მუნ, გარნა ერთი იგი ხოლო, რომელსა შესრულ იყვნეს მოწაფენი იესუჲსნი, და რამეთუ არა შევიდა იესუ მოწაფეთა თანა ნავსა მას, არამედ მოწაფენი ხოლო მისნი შევიდეს.
მას	მცხ.იოან	მოვიდეს უკუე სხუანიცა ნავნი ტიბერიით, მახლობელად ადგილსა მას, სადა-იგი ჭამეს პური, რომელი-იგი აკურთხა უფალმან და ჰმადლობდა.
მან	მცხ.იოან	ვითარცა იხილა ერმან მან, ვითარმედ იესუ არა მუნ არს, არცა მოწაფენი მისნი, მოადგინეს მათ ნავები იგი და მოვიდეს კაპერნაუმდ და ეძიებდეს იესუს.
იგი	მცხ.იოან	და პოვეს იგი წიაღ ზღუასა მას და ჰრქუეს მას: რაბი, ოდეს მოუხუედ აქა?
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: მეძიებთ მე, არა თუ რამეთუ იხილენით სასწაულნი, არამედ რამეთუ სჭამეთ პურთა მათგან და განსძეღით.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას: რაჲ ვყოთ, რაჲთა ვიქმოდით საქმესა ღმრთისასა?
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ესე არს საქმე ღმრთისაჲ, რაჲთა გრწმენეს, რომელი-იგი მან მოავლინა.
მათ	მცხ.იოან	და მათ ჰრქუეს მას: რასა სასწაულსა იქმ, რაჲთა ვიხილოთ და გურწმენეს შენი? რასა იქმ?
მათ	მცხ.იოან	მამანი ჩუენნი ჭამდეს მანანასა უდაბნოსა ზედა, ვითარცა წერილ არს: პური ზეცით მოსცა მათ ჭამად.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: არა მოსე მოგცა თქუენ პური ზეცით, არამედ მამამან ჩემმან მოგცა თქუენ პური ჭეშმარიტი ზეცით.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას: უფალო, მარადის მომეც ჩუენ პური ესე.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: მე ვარ პური ცხორებისაჲ; რომელი მოვიდეს ჩემდა, არა შიოდის, და რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, არასადა სწყუროდის.
იგი	მცხ.იოან	რამეთუ ესე არს ნებაჲ მომავლინებელისა ჩემისაჲ, რაჲთა ყოველი რომელი ხედვიდეს ძესა და ჰრწმენეს მისი, აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ, და მე აღვადგინო იგი უკუანაჲსკნელსა მას დღესა.
იგი	მცხ.იოან	დრტჳნვიდეს მისთვის ჰურიანი იგი, რამეთუ თქუა: მე ვარ პური იგი, რომელი ზეცით გარდმოვჴედ,
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ნუ სდრტჳნავთ ურთიერთას.
იგი	მცხ.იოან	ვერვის ჴელ-ეწიფების მოსლვად ჩემდა, უკუეთუ არა მამამან, მომავლინებელმან ჩემმან, მოიყვანოს იგი ჩემდა, და მე აღვადგინო იგი უკუანაჲსკნელსა მას დღესა.
იგი	მცხ.იოან	ილალვიდეს ურთიერთას ჰურიანი იგი და იტყოდეს: ვითარ-მე ჴელ-ეწიფების ამას მოცემად ჩუენდა ჴორცი თჳსი ჭამად?
იგი	მცხ.იოან	ხოლო რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა და სუმიდეს სისხლსა ჩემსა, აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ, და მე აღვადგინო იგი უკუანაჲსკნელსა მას დღესა.
იგი	მცხ.იოან	და რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა და სუმიდეს სისხლსა ჩემსა, იგი ჩემ თანა დადგომილ არს, და მე მის თანა.
მისა	მცხ.იოან	მრავალთა უკუე მოწაფეთა მისთაგანთა ესმა ესე და იტყოდეს: ფიცხელ არს სიტყუაჲ ესე: ვის ჴელ-ეწიფების სმენად მისა?
მათ	მცხ.იოან	იცოდა იესუ თავით თჳსით, რამეთუ დრტჳნვენ მოწაფენი მისნი ამისჳს, და ჰრქუა მათ: ესე დაგაბრკოლებსა თქუენ?
იგინი	მცხ.იოან	არამედ არიან ვინმე თქუენგანნი, რომელთა არა ჰრწამს. რამეთუ იცოდა იესუ პირველითგან, თუ ვინ არიან იგინი, რომელთა არა ჰრწამს, ანუ ვინ არს მიმცემელი მისი.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა იესუ ათორმეტთა მათ: ნუუკუე თქუენცა გნებავს წარსლვის?
მას	მცხ.იოან	მიუგო მას სიმონ-პეტრე და ჰრქუა: უფალო, ვისა მივიდეთ ჩუენ? რამეთუ სიტყუანი ცხორებისა საუკუნოჲსანი გქონან შენ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა-მე ათორმეტნი გამოგირჩიენა? და ერთი თქუენგანი ეშმაკი არს.
მას	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად იქცეოდა იესუ გალილეას და არა უნდა მისლვად ჰურიასტანს, რამეთუ ეძიებდეს მას ჰურიანი იგი მოკლვად.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იყო მახლობელ დღესასწაული იგი ჰურიათაჲ, რომელ არს კარვობისაჲ.
მისთჳს	მცხ.საქმ	ხოლო მან წარიყვანა იგი და მიიყვანა ათასისთავისა მისთჳს და ჰრქუა: კრულმან პავლე მიწოდა და მრქუა მე ჭაბუკისაჲ ამის მოყვანებად შენდა, რამეთუ აქუს რაჲმე სიტყუაჲ თხრობად შენდა.
იგი	მცხ.ეფეს	რაჲთა აჩუენოს ჟამთა მათ მომავალთა გარდამატებული იგი სიმდიდრე მადლისა მისისაჲ სიტკბოებით ჩუენ ზედა ქრისტე იესუჲს მიერ.
მათგან	მცხ.ეფეს	რამეთუ იყვენით მას ჟამსა შინა თჳნიერად ქრისტესა, უცხო-ქმნულნი მოქალაქეობისა მისგან ისრაჱლისა და უცხო რჩულთა მათგან აღთქუმათაჲსა, სასოებაჲ არა გაქუნდა, და უღმრთო იყვენით სოფელსა შინა.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან თქუა, ვითარმედ: ჰურიანი შეითქუნეს, რაჲთა ითხოონ შენგან და პავლე შთაიყვანონ ხვალე კრებულსა მათსა, რეცა თუ უჭეშმარიტესად-რე კითხვად მისთჳს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ძმათა მისთა: გარდაგუალე ამიერ და წარვედ ჰურიასტანად, რაჲთა მოწაფეთაცა შენთა იხილნენ საქმენი შენნი, რომელთა იქმ.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: ჟამი ჩემი არღა მოწევნულ არს, ხოლო ჟამი თქუენი ოდესვე განმზადებულ არს.
იგი	მცხ.საქმ	და საჴედარი ერთი, რაჲთა აღსუან პავლე და მიიყვანონ იგი ფელიქს მთავრისა.
მისთჳს	მცხ.იოან	ვერ ჴელ-ეწიფების სოფელსა მოძულებად თქუენდა, ხოლო მე ვსძულ, რამეთუ ვწამე მისთჳს, ვითარმედ საქმენი მისნი ბოროტ არიან.
მათ	მცხ.იოან	ესე ჰრქუა მათ და დაადგრა გალილეას.
მას	მცხ.იოან	და ვითარცა აღვიდეს ძმანი მისნი დღესასწაულსა მას, მაშინ თავადიცა იესუ აღვიდა არა განცხადებულად, არამედ ვითარცა ფარულად.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო ჰურიანი იგი ეძიებდეს მას დღესასწაულსა მას და იტყოდეს: სადა-მე არს იგი?
მისთჳს	მცხ.იოან	და იყო მრავალი დრტჳნვაჲ მისთჳს ერსა შორის. რომელნიმე იტყოდეს: კეთილ არს; ხოლო სხუანი იტყოდეს: არა, არამედ აცთუნებს ერსა.
იგი	მცხ.საქმ	და მინდა გულისჴმის-ყოფად ბრალი იგი, რომლისათჳს შეასმენდეს მას ჰურიანი, და შთავიყვანე იგი კრებულსა მათსა
მისთჳს	მცხ.იოან	და არავინ განცხადებულად იტყოდა მისთჳს შიშისათჳს ჰურიათაჲსა.
მას	მცხ.საქმ	და ვპოე, რამეთუ აბრალებდეს მას ძიებათათჳს სჯულისა მათისათა, და არარაჲ ღირსი სიკუდილისა გინა კრულებისა ბრალი იპოა მაგის თანა.
მათ	მცხ.ბარ	და წარგზავნეს იერუსალჱმდ იოაკიმის მიმართ, ძისა ქელკისსა, ძისა სალომისა, მღდელისა და მღდელთა მიმართ, და ყოვლისა ერისა მიმართ, პოვნილთა მათ თანა იერუსალჱმს შინა,
იგინი	მცხ.საქმ	და ხვალისაგან განუტევნეს მჴედარნი იგი მისლვად მის თანა, და იგინი მოიქცეს ბანაკად.
იგი	მცხ.იოან	და ვითარცა დღესასწაული იგი გან-ოდენ-ზოგებულ იყო, აღვიდა იესუ ტაძრად და ასწავებდა.
იგი	მცხ.საქმ	რომელნი-იგი მო-რაჲ-ვიდეს კესარიად, მისცეს წიგნი იგი მთავარმან მან და ჰკითხა, თუ რომლისა სამთავროჲსაჲ არს. და ისწავა, რამეთუ კილიკიაჲთ არს, და ჰრქუა:
მათ	მცხ.იოან	უკჳრდა ჰურიათა მათ და იტყოდეს: ვითარ უკუე ამან წიგნი იცის უსწავლელად?
მისი	მცხ.საქმ	ვისმინო შენი, რაჟამს შემასმენელნიცა შენნი მოვიდენ. და უბრძანა ტაძარსა მას ჰეროდესსა დამარხვაჲ მისი.
მას	მცხ.საქმ	შემდგომად ხუთისა დღისა შთავიდა მღდელთ მოძღუარი ანანია ხუცესთა თანა და მეტყუელისა ვისმე ტერტჳლოჲს თანა, რომელთა აუწყეს მთავარსა მას პავლესთჳს.
მან	მცხ.იოან	უკუეთუ ვინმე ნებასა მისსა ჰყოფდეს, ცნას მან მოძღურებაჲ ესე, ვითარ რაჲ არს: ღმრთისაგან არს, ანუ მე თავით თჳსით ვიტყჳ.
მისა	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოუწოდეს მას, იწყო ტერტჳლოს შესმენად მისა და თქუა:
მას	მცხ.მათე	ხოლო მე გეტყჳ თქუენ: არა წინა-აღდგომად ბოროტისა, არამედ რომელმან გცეს შენ ყურიმალსა შენსა მარჯუენესა, მიუპყარ მას ერთკერძოჲცა.
იგი	მცხ.იოან	რომელი თავით თჳსით იტყჳნ, დიდებასა თავისა თჳსისასა ეძიებნ; ხოლო რომელი ეძიებნ დიდებასა მომავლინებელისა თჳსისასა, იგი ჭეშმარიტ არს, და სიცრუჱ არა არს მის თანა.
მისებრ	მცხ.საქმ	ხოლო ამას აღგიარებ შენ, რამეთუ ვჰმსახურებ მამათა ღმერთსა და მრწამს ყოვლისა მისებრ, რომელი სჯულსა და წინაწარმეტყუელთა წერილ არს.
მან	მცხ.იოან	მიუგო ერმან მან და ჰრქუა: ეშმაკი არს შენ თანა. ვინ გეძიებს შენ მოკლვად?
მის	მცხ.საქმ	ანუ ერთისა მის სიტყჳსათჳს, რომელ ჴმა-ვყავ მათ შორის, რაჲ-იგი ვდეგ, ვითარმედ: აღდგომისათჳს მკუდართაჲსა ვისაჯები დღეს თქუენ მიერ.
მას	მცხ.საქმ	და უბრძანა ასისთავსა მას დამარხვაჲ პავლესი და რაჲთა იყოს იგი მოლხინედ და ნუვისა ყენებად თჳსთა მისთა მსახურებისა ანუ შესლვად მის თანა.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ არა მაქუს ჩუენ აქა საყოფელად ქალაქი, არამედ მერმესა მას ვეძიებთ.
მან	მცხ.საქმ	და ამას თანა ჰგონებდა, ვითარმედ ფასი მოიღოს მან პავლესგან, რაჲთა განჰჴსნას იგი. ამისთჳს ზედაჲსზედა მოუწოდნ და ზრახავნ მას.
მისა	მცხ.საქმ	ხოლო ვითარ ორი წელი აღესრულა, გარდაიდგინა ფელიქს და ნაცვლად მისა მოვიდა პორკიონი ფესტოს, და, რამეთუ ენება ფელიქსს მომადლებაჲ ჰურიათაჲ, დაუტევა პავლე კრულებათა შინა.
მით	მცხ.ეფეს	ხოლო აწ ქრისტე იესუჲს მიერ თქუენ, რომელნი-ეგე ოდესმე იყვენით შორს, იქმნენით მახლობელ სისხლითა მით ქრისტესითა.
მას	მცხ.ეფეს	მტერობაჲ იგი ჴორცითა მისითა, შჯული იგი მცნებათაჲ მათ ბრძანებითა განაქარვა, რაჲთა ორივე იგი დაჰბადოს მას შინა ერთად ახლად კაცად ყოფად მშჳდობისა
იგი	მცხ.ეფეს	და დააგნეს ორნივე იგი ერთითა მით ჴორცითა ღმერთსა ჯუარისა მიერ, მოკლა მტერობაჲ იგი მას შინა,
იგი	მცხ.ეფეს	რამეთუ მის მიერ მაქუს ჩუენ მიახლებაჲ იგი ურთიერთას ერთითა სულითა მამისა მიმართ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ერთი საქმე ვქმენ თქუენ შორის, და ყოველთა გიკჳრს.
მას	მცხ.იოან	აჰა ესერა განცხადებულად იტყჳს, და არარას ეტყჳან მას. ნუუკუე ჭეშმარიტად ცნეს მთავართა მათ, ვითარმედ ესე არს ჭეშმარიტად ქრისტე?
მან	მცხ.იოან	ხოლო მე ვიცი იგი, რამეთუ მის მიერ ვარ, და მან მომავლინა მე.
მას	მცხ.იოან	ეძიებდეს მას შეპყრობად, და არავინ დაასხნა მას ჴელნი, რამეთუ არღა მოწევნულ იყო ჟამი მისი.
მათ	მცხ.იოან	რამეთუ მიეცა მცნებაჲ მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა, რაჲთა, უკუეთუ ვინმე უწყოდის, სადა არს, აუწყოს მათ, რაჲთა შეიპყრან იგი.
მას	მცხ.საქმ	აუწყეს მას მღდელთ მოძღუარმან და მთავართა ჰურიათამან პავლესთჳს და ევედრებოდეს მას
მისთჳს	მცხ.საქმ	და ითხოვდეს მადლსა მისთჳს, რაჲთა მოუწოდოს მას იერუსალჱმდ, და უმზირდეს გზასა ზედა მოკლვად.
მის	მცხ.საქმ	აწ უკუე რომელნი შემძლებელ არიან თქუენგანნი, ჩემ თანა შთამოვიდენ და, რაჲ-იგი არს უჯეროჲ კაცისა მის თანა, შესწამონ მას.
მის	მცხ.იოან	და ესმა ფარისეველთა ერისა მის დრტჳნვაჲ მისთჳს. და მიავლინნეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა მსახურნი, რაჲთა შეიპყრან იგი.
მათ	მცხ.იოან	იტყოდეს ურთიერთას ჰურიანი იგი: ვიდრე-მე ეგულების ამას წარსლვად, და ჩუენ არა ვპოოთ იგი? ნუუკუე განთესულთა მათ წარმართთასა ეგულების მისლვად და სწავლად მუნ წარმართთა?
მის	მცხ.მათე	აჰა ესერა ძე ჩემი, რომელი მე სათნო-ვიყავ, საყუარელი ჩემი, რომელი სთნავს სულსა ჩემსა. დავდა სული ჩემი მის ზედა, და სამართალი წარმართთა მიუთხრას.
მის	მცხ.იოან	და დასასრულსა მას დიდისა მის დღესასწაულისასა დადგა იესუ, ღაღატ-ყო და თქუა: უკუეთუ ვისმე სწყუროდის, მოვედინ ჩემდა და სუემდინ.
მათა	მცხ.საქმ	უკუეთუ რასმე ვავნებ და ღირსი სიკუდილისაჲ მიქმნიეს, არა ვევლტი სიკუდილსა; უკუეთუ არარაჲ არს, რომელსა ესენი შემასმენენ მე, ვერვის ჴელ-ეწიფების მიმადლებაჲ ჩემი მათა, კეისარსა უღაღადებ.
მისთჳს	მცხ.საქმ	რომლისათჳს, ვიყავ რაჲ იერუსალჱმს, მითხრეს მე მღდელთ მოძღუართა და მოხუცებულთა ჰურიათა და ითხოვდეს მისთჳს სასჯელსა.
იგი	მცხ.საქმ	რომელთა მიუგე და ვარქუ, ვითარმედ: არა არს ჩუეულებაჲ ჰრომთაჲ მიმადლებად ვისამე კაცისაჲ წარწყმედად, ვიდრემდე, რომელსა-იგი შეასმენდენ, პირისპირ აქუნდენ შემასმენელნი იგი, და ადგილი სიტყჳს-გებისაჲ მიიღოს ბრალისა მისთჳს.
მათ	მცხ.იოან	და ოდეს დაჰბანნა ფერჴნი მათნი, მოიღო სამოსელი თჳსი და ინაჴ-იდგა და მერე ჰრქუა მათ: უწყითა, რაჲ-ესე გიყავ თქუენ?
მის	მცხ.მეფ4	დაიძინა მანასე მამათა თჳსთა თანა და დაეფლა მტილსა სახლისა თჳსისასა მტილსა ოზიასასა. და მეფობდა ამმონ, ძე მისი, მის წილ.
მისთჳს	მცხ.იოან	ხოლო ესე არა ეცნა მოწაფეთა მისთა პირველად, არამედ ოდეს იდიდა იესუ, მაშინ მოეჴსენა, რამეთუ ესრეთ წერილ იყო მისთჳს, და ესე უყვეს მას.
მის	მცხ.საქმ	და ვითარცა შემოკრბეს იგინი აქა, არცა ერთი რაჲ დროჲ ვყავ, ხვალისაგან დავჯედ საყდართა ზედა და ვბრძანე მოყვანებაჲ კაცისაჲ მის.
მისა	მცხ.საქმ	ძიებანი რაჲმე თჳსისა ეშმაკეულებისანი აქუნდეს მისა მიმართ და იესუჲს ვისთჳსმე მომკუდრისა, რომელსა იტყოდა პავლე ცხოველად.
იგი	მცხ.გამ	ყვიანღა თუ გრძნეულთა მათ მისნობითა მით მათითა გამოყვანებაჲ მუმლისა, განა-ვერ-ვე-აძლიან და განმრავლდა მუმლი იგი ზედა კაცსა და საცხოვარსა.
მან	მცხ.დაბ	ხოლო იუდა მიუძღუანა თიკანი თხათაჲ ჴელითა მწყემსისა მის ოდოლამელისათა, რათა მიიღოს წინდი იგი დედაკაცისა მისგან. ხოლო მან არა პოვა იგი
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე ღაღადებდა დამარხვად მისა, რაჲთა კეისარმანცა აგრძნეს, და ვბრძანე დამარხვაჲ მისი ვიდრემდე მიუძღუანო იგი კეისარსა.
მას	მცხ.საქმ	მიუგო აღრიპა და ჰრქუა ფესტოსს: მინდა მეცა კაცისა მისგან სმენად. ხოლო მან ჰრქუა მას: ხვალე ისმინო მისი.
მათდა	მცხ.საქმ	რომელი-იგი ვყავცა იერუსალჱმს შინა: და მრავალნი წმიდათაგანნი მე საპყრობილესა შევაყენენ, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ მოვიღე მღდელთ მოძღუართაგან მოსრვად მათდა და მომეღო რიცხჳ.
მათ	მცხ.საქმ	შუა დღე გზასა ზედა ვიხილე, მეფეო, ზეცით გარდამო უბრწყინვალესი მზისაჲ, გამომიბრწყინდა მე ნათელი და ჩემ თანა მოგზაურთა მათ.
მათდა	მცხ.საქმ	ახილვად თუალთა მათთა და მოქცევად ბნელისაგან ნათლად და ჴელმწიფებისაგან ეშმაკისა ღმრთისა მიმართ მიღებად მათდა მიტევებაჲ ცოდვათაჲ და ნაწილი განწმედილთა შორის სარწმუნოებითა ჩემდა მომართ.
მას	მცხ.საქმ	რომლისათჳს, მეფე აღრიპა, არა ვექმენ ურჩ ზეცისასა მას ჩუენებასა,
იგი	მცხ.ნეშტ2	და უბრძანა მეფემან შეწირვა ყოვლად დასაწველთა მათ და იწყეს მათცა გალობად უფლისა და საყჳრნი იგი სტჳრთა თანა დავითის მეფისა ისრაჱლისთა.
მის	მცხ.მეფ1	მიუგეს ქალთა მათ და რქუეს: აწღა თქუენსა წინა შემოვიდა ქალაქად, რამეთუ შეწირვად მოსრულ არს მსხუერპლისა ერისა მის ბამას.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე ჰრქუა მას: ვილოცავ ღმრთისა მიმართ მცირეთათჳსცა და მრავალთა, არა ხოლო თუ შენდა, არამედ ყოველთა, რომელთა ესმის ჩემი დღეს ყოფად ესრეთ, ვითარცა მე ვარ, თჳნიერ კრულებათა ამათ.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა ესე თქუა მან, აღდგა მეფე და მთავარი და ბერენიკე და მათ თანა მსხდომარენი იგი,
მისა	მცხ.იოან	ესე თქუა სულისა მისთჳს, რომელი მიღებად იყო მორწმუნეთა მათ მისა მიმართ, რამეთუ არღა მოცემულ იყო სული წმიდაჲ, რამეთუ იესუ არღა იყო დიდებულ.
მის	მცხ.იოან	და რომელთამე მათგანთა უნდა შეპყრობაჲ მისი, და არავინ მიყვნა ჴელნი მის ზედა.
იგი	მცხ.იოან	მოვიდეს მსახურნი იგი მღდელთ-მოძღუართანი და ფარისეველთანი, და ჰრქუეს მათ: რად არა მოიყვანეთ იგი?
მათ	მცხ.იოან	მიუგეს მსახურთა მათ და ჰრქუეს: არასადა ვინ იტყოდა კაცი ესრეთ, ვითარ ესე კაცი.
მათ	მცხ.იოან	მიუგეს ფარისეველთა მათ და ჰრქუეს: თქუენცა ნუუკუე შე-ვე-ცთომილ ხართა?
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ ნიკოდიმოს, რომელი-იგი მოსრულ იყო პირველ მისა, იყო ერთი მათგანი:
მისგან	მცხ.იოან	ნუუკუე სჯული ჩუენი დასჯის კაცსა, უკუეთუ არა პირველად ისმინოს მისგან და ცნას, რასა იქმს?
მათ	მცხ.იოან	მიუგეს მათ და ჰრქუეს მას: ნუ შენცა გალილეაჲთ ხარ? გამოიძიე და იხილე, რამეთუ გალილეაჲთ წინაწარმეტყუელი არა აღდგომილ არს.
მას	მცხ.იოან	ხოლო იესუ წარვიდა მთასა მას ზეთის ხილთასა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იესუ ჰრქუა მას: ამინ გეტყჳ შენ: დღეს ჩემ თანა იყო სამოთხესა.
მის	მცხ.ლუკა	და დაბნელდა მზე, და განიპო კრეტსაბმელი ტაძრისაჲ მის შორის.
მათ	მცხ.პეტრ2	მოჴსენებად პირველ თქუმულთა მათ სიტყუათა წმიდათა წინაწარმეტყუელთა მიერ და მოციქულთა მათ თქუენთა მცნებათა უფლისა და მაცხოვრისათა.
მან	მცხ.ლუკა	და ვითარცა იხილა ასისთავმან მან საქმე ესე, ადიდებდა ღმერთსა და იტყოდა: ჭეშმარიტად კაცი ესე მართალი იყო.
იგი	მცხ.პეტრ2	და იტყოდიან: სადა არს აღთქუმაჲ იგი მოსლვისა მისისაჲ? რამეთუ ვინაჲთგან მამათა შეისუენეს, ყოველივე ესრეთ ჰგიეს დასაბამითგან დაბადებისაჲთ.
იგი	მცხ.პეტრ2	რომლისაგან მაშინდელი იგი სოფელი წყლითა წარირღუნა და წარწყმდა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ყოველნი მათ თანა მოსრულნი და რომელთა იხილეს ხილვაჲ ესე და საქმენი ესე, იცემდეს მკერდსა მათსა და წარვიდოდეს.
მითვე	მცხ.პეტრ2	ხოლო აწ ცანი და ქუეყანაჲ მითვე სიტყჳთა დაუნჯებულ არიან, ცეცხლისა დამარხულნი დღედ საშჯელისა და წარწყმედისა უღმრთოთა კაცთაჲსა.
მას	მცხ.ლუკა	და დგეს ყოველნი მეცნიერნი მისნი შორით; და დედანი, რომელნი შეუდგეს მას გალილეაჲთ, ხედვიდეს მას.
მის	მცხ.პეტრ2	და ისწრაფდეთ მოსლვასა მას დღისა მის ღმრთისასა, რომელსა შინა ცანი მჴურვალენი დაიჴსნენ და წესნი დაიწუნენ და დადნენ.
მისა	მცხ.პეტრ2	ამისთჳს, საყუარელნო, ამას მოელოდეთ, და ისწრაფეთ შეუგინებელთა და უბიწოთა მისა პოვნად მშჳდობით.
იგი	მცხ.ლუკა	ესე არა თანა-შერთულ იყო ზრახვასა მათსა და საქმესა. იყო იგი არიმათიაჲთ, ქალაქისაგან ჰურიათაჲსა, რომელი-იგიცა მოელოდა სასუფეველსა ღმრთისასა.
იგი	მცხ.პეტრ2	და უფლისა ჩუენისა იგი სულ-გრძელებაჲ ცხორებად შეჰრაცხეთ, ვითარცა-იგი საყუარელმან ძმამან ჩუენმან პავლე, მსგავსად მოცემულისა მის მისდა სიბრძნისა მიწერა თქუენდა.
იგი	მცხ.ლუკა	ესე მივიდა პილატესა და მოითხოვა გუამი იგი იესუჲსი.
მას	მცხ.პეტრ2	თქუენ უკუე, საყუარელნო, წინაწარ რაჲ უწყით ესე, ეკრძალენით, რაჲთა არა უჯეროთასა მას საცთურსა თანა-აღერინეთ და განსცჳვეთ სიმტკიცისა მისგან თჳსისა.
იგი	მცხ.ლუკა	და გარდამოჰჴსნა იგი და შეჰმოსა მას არდაგი და დადვა იგი საფლავსა გამოკუეთილსა კლდისაგან, სადა არავინ დადებულ იყო.
იგი	მცხ.ლუკა	და დღე იგი იყო პარასკევი, შაბათად განთენდებოდა.
მის	მცხ.ლუკა	შეუდგეს მას დედანიცა, რომელნი მის თანა მოსრულ იყვნეს გალილეაჲთ, და იხილეს საფლავი და ვითარ დასდებდეს გუმასა მისსა.
იგი	მცხ.ლუკა	და წარვიდეს და მოჰმზადეს საკუმეველი სულნელი და ნელსაცხებელი და შაბათი იგი და-ღა-იდუმეს მცნებისა მისთჳს.
იგი	მცხ.ეფეს	უკუეთუ გასმიეს მოღუაწებაჲ იგი მადლისა ღმრთისაჲ, რომელ მოცემულ არს ჩემდა თქუენდა მიმართ,
იგი	მცხ.ეფეს	რამეთუ გამოცხადებით მაუწყა მე საიდუმლოჲ იგი, ვითარცა-იგი უწინარეს მივწერე თქუენდა მცირედრე,
მით	მცხ.ეფეს	რომლითა შემძლებელ ხართ, აღმოიკითხოთ რაჲ, ცნობად გულისჴმის-ყოფისა მის ჩემისა საიდუმლოჲთა მით ქრისტესითა,
მის	მცხ.ეფეს	რაჲთა იყვნენ წარმართნი თანა-მკჳდრ და თანა-ჴორც და თანა-მყოფ აღთქუმისა მის ღმრთისა იესუ ქრისტეს მიერ სახარებითა მით,
მისებრ	მცხ.ეფეს	რომლისა ვიქმენ მე მსახურ ნიჭისა მისებრ მადლისა ღმერთისა, მოცემულისა ჩემდა შეწევნისაებრ ძალისა მისისა.
მის	მცხ.ეფეს	და განათლებად ყოველთა, რაჲ-იგი არს განგებულებაჲ იგი საიდუმლოჲსაჲ მის დაფარულისაჲ საუკუნითგან ღმრთისა თანა, რომელმან ყოველივე დაჰბადა იესუ ქრისტეს მიერ,
იგი	მცხ.ეფეს	რათა ეუწყოს აწ მთავრობათა მათ და ჴელმწიფებათა ზეცისათა ეკლესიისაგან მრავალფერი იგი სიბრძნე ღმრთისაჲ
მისა	მცხ.იოან	ხოლო მწიგნობართა მათ და ფარისეველთა მოიყვანეს მისა დედაკაცი, რომელი ცხადად ერსა ზედა დაეპყრა მრუშებასა, და დაედგინეს იგი შორს.
მისა	მცხ.იოან	ხოლო ესე თქუეს და გამოსცდიდეს მას, რაჲთა აქუნდეს შესმენად მისა, ხოლო იესუ ქუეყანად დადრკა და თითითა ქუეყანასა წერდა და არარას ეტყოდა.
მათ	მცხ.იოან	და ვითარ მყოვარ დგეს და ჰკითხვიდეს მას, აღემართა ზე და ჰრქუა მათ: ვინ უცოდველ არს თქუენგანი, პირველად მან დაუტევენ ქვაჲ მაგას ზედა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო მათ, ვითარცა ესმა, მხილებულნი სჳნდისისაგან, განვიდოდეს თითოჲ, იწყეს მოხუცებულითგან, ვიდრემდის დაშთა თავადი მარტოჲ, და დედაკაცი იგი დგა შორის.
მას	მცხ.იოან	ხოლო იესუ აღემართა და არავინ იხილა, გარნა დედაკაცი იგი და ჰრქუა მას: სადა არიან შემასმენელნი შენნი? არავინ განგიკითხა შენ?
მან	მცხ.იოან	ხოლო მან ჰრქუა: არავინ, უფალო! ხოლო იესუ ჰრქუა მას: არცა მე განგიკითხავ შენ; წარვედ და ამიერითგან ნუღარა სცოდავ.
მათ	მცხ.იოან	მერმეცა ეტყოდავე იესუ და ჰრქუა მათ: მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ. რომელი შემომიდგეს მე, არა ვიდოდის ბნელსა, არამედ აქუნდეს ნათელი ცხორებისაჲ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ფარისეველთა: შენ თავისა შენისათჳს სწამებ, და წამებაჲ შენი არა არს ჭეშმარიტ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: დაღაცათუ მე ვწამო თავისა ჩემისათჳს, ჭეშმარიტ არს წამებაჲ ჩემი, რამეთუ ვიცი, ვინაჲ მოსრულ ვარ და ვიდრე მივალ; ხოლო თქუენ არა იცით, ვინაჲ მოვედ და ვიდრე ვალ.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ესენი მოვიდეს დავითისა სეკელაკად, ვიდრე შე-ღა-წყუდეულ იყო საულის მიერ, ძისა კისისა, და ესენი ძლიერთა მათ თანა შეეწეოდეს ბრძოლასა,
მით	მცხ.მეფ1	ხოლო მე არა ესრე აღვთქუა, ვითარმედ ულხინო უსჯულოებათა სახლისა მის ელისთა მსხუერპლითა მით და საკუმეველითა უკუნისამდე ჟამთა.
მან	მცხ.საქმ	და მუნ პოა ასისთავმან მან ნავი ალექსანდრიისაჲ, რომელი მივიდოდა იტალიად, და შემსხნა ჩუენ მას შინა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო მრავალთა დღეთა მძიმედ ვიდოდეთ და ძნიად მივიწიენით კნიდონდ, რამეთუ არა გჳტევებდა ჩუენ ქარი იგი, და თანაწარვლეთ კრიტი სალმონით კერძო.
მას	მცხ.მსაჯ	და შეთქმულ იყუნეს კაცნი ისრაჱლისანი მზირთა მათ თანა მაჱჳლითა აღდებად ცეცხლისა და კუამლისა ქალაქსა მას შინა.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ჰურიათა მათ: სადა არს მამაჲ შენი? მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არცა მე მიცით, არცა მამაჲ ჩემი. უკუეთუმცა მიცოდეთ მე, მამაჲცამცა ჩემი იცოდეთ.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა მრავალი ჟამი წარჴდა, და იყო-ღა ნავი საცთომელ სავალად, რამეთუ მარხვანი წარ-ოდენ-სრულ იყვნეს, ამცნებდა მათ პავლე
იგი	მცხ.იოან	ამას სიტყუასა ეტყოდა ფასის საცავსა მას თანა და ასწავებდა ტაძარსა შინა. და არავინ შეიპყრა იგი, რამეთუ არღა მოსრულ იყო ჟამი მისი.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ასისთავი იგი მენავეთ მოძღუარსა მას და ნავის უფალსა ერჩდა უფროჲს, ვიდრე-ღა პავლეს სიტყუათა.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ უმარჯუ იყო ნავთსადგური იგი დასაზამთრებლად, უმრავლესთა მათგანთა დაიდვეს გულსა წარსლვად მიერ, უკუეთუმცა ვითარ უძლეს მისლვად ფინიკედ და მუნ დაზამთრებად ტბასა მას კრიტისასა, რომელი ხედვიდა ჩრდილოდ და სოფლად.
მის	მცხ.საქმ	და ვითარ შეაცთუნა ნავი იგი და ვერ ეძლო პირსა მიქცევად ქარისა მის, მიუტევეთ და მიმოვაქუნდით.
მათსა	მცხ.საქმ	და ფრიადი უზმობაჲ იყო. მაშინ პავლე აღდგა შორის მათსა და თქუა: ჯერ-იყო, ჵ კაცნო, რაჲთამცა მერჩდით მე და არა წარხუედით კრიტით და შეიძინეთ ჭირი ესე და ზღვევაჲ.
მათ	მცხ.იოან	მერმე ჰრქუა მათ იესუ: მე წარვალ, და მეძიებდეთ მე და არა მპოოთ და ცოდვათა შინა თქუენთა მოსწყდეთ; და ვიდრე-იგი მე მივალ, თქუენ ვერ ჴელ-გეწიფების მოსლვად.
მას	მცხ.იოან	და უკუეთუ ვინმე ვიდოდის ღამესა შინა, უბრკუმეს მას, რამეთუ ნათელი არა არს მას შინა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ვითარცა მეათოთხმეტე ღამე მოიწია და მიმოვეტაცენით ჩუენ ანდრიასა შინა, შუა ღამეს ოდენ ჰგონებდეს მენავენი იგი მიწევნად რომელსამე სოფელსა.
მის	მცხ.საქმ	და ეშინოდა, ნუუკუე კბოდოანსა ადგილსა განცჳვენ, ბოლოჲთ კერძო ნავისა მის გარდასთხინეს ოთხნი კავნი და ილოცვიდეს განთენებასა.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მენავეთა მათ ეგულებოდა სივლტოლაჲ ნავისა მისგან და გარდაუტევეს ჴუამალდი იგი ზღუად, მიზეზად რეცა თუ თავით კერძო ნავისა მის განჰმარტებენ კავთა.
მას	მცხ.საქმ	მაშინ პავლე ჰრქუა ასისთავსა მას და ერის კაცთა: უკუეთუ ესენი არა იყვნენ ნავსა შინა, თქუენ განრინებად ვერ ჴელ-გეწიფების.
მათ	მცხ.საქმ	მაშინ ერისგანთა მათ განუკუეთნეს საბელნი იგი ჴუამალდისანი და მიუშუეს იგი წარტაცებად ღელვათა.
მათცა	მცხ.საქმ	გულს-მოდგინე იქმნეს ყოველნი და მათცა მიიღეს საზრდელი.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ვიყვენით ნავსა მას შინა ყოველნი კაცნი ორას სამეოც და ათექუსმეტი სული.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა განძღეს საზრდელითა, აღუმცირებდეს ნავსა მას და გარდასდებდეს იფქლსა ზღუად.
იგი	მცხ.საქმ	და რაჟამს განთენა, ქუეყანაჲ იგი ვერ იცნეს, ყურესა რასმე განიცდიდეს, რომლისა იყო ზღჳს კიდე, სადა-იგი ეგულებოდა, უკუეთუმცა ვითარ შეუძლეს, განდგინებაჲ ნავისაჲ მის.
იგი	მცხ.საქმ	მოჰჴსნნეს კავნიცა იგი და მიუტევნეს ზღუად, და მათ თანა მიუტევნეს შესაუღლველნიცა იგი საჭეთანი და აღუპყრეს აფრაჲ მცირე, და ქარით კერძო ეპყრა ზღჳს კიდით კერძო.
მის	მცხ.გამოც	და მიეცნეს დედაკაცსა მას ორნი ფრთენი არწივისა მის დიდისანი, რაჲთა ფრინვიდეს უდაბნოდ ადგილსა მისსა, რაჲთა გამოიზარდოს მუნ წელსა და წელთა და კერძოსა წელიწდისასა პირისაგან გუელისა მის.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა შეცჳვეს უმძაფრესსა ადგილსა, დაჰკიდეს ნავი იგი. და, რამეთუ თავით კერძოჲ იგი უმაგრესად დგა, ეგო უძრავად, ხოლო ბოლოჲთ კერძო იგი დაირღუეოდა სიმძაფრითა ღელვათაჲთა.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ასისთავსა მას უნდა განრინებაჲ პავლესი და დააბრკოლნა იგინი ზრახვისა მისგან და უბრძანა, რომელნი-იგი ცურვით შემძლებელ იყვნეს, განსლვად ქუეყანად,
მას	მცხ.საქმ	და გამო-რაჲ-ვჴედით, მაშინ იცნეს, რამეთუ მელიტონი ერქუა ჭალაკსა მას.
მისგან	მცხ.საქმ	ხოლო ბარბაროზთა მათ წინა-მიყვეს ჩუენ არა მცირედი კაცთ მოყუარებაჲ, რამეთუ აღაგზნეს ცეცხლი და შემიწყნარნეს ჩუენ ყოველნი წჳმისა მისგან და ყინელისა, რომელი იყო.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ შეჰკრებდა პავლე ფრიადსა ქარქუეტსა და დაასხმიდა ცეცხლსა მას ზედა, იქედნე სიტფოჲსა მისგან გამოჴდა და მოეხჳა ჴელსა პავლესსა.
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა იხილეს ბარბაროზთა მათ გუელი იგი, დამოკიდებული ჴელსა მისსა, იტყოდეს ურთიერთას: კაცის-მკლველი სამე არს კაცი ესე, რომელი ზღუასა ღათუ განერა, სასჯელმან ცხორებად არა უტევა.
მან	მცხ.საქმ	ხოლო მან ჴელი განყარა და შეაგდო გუელი იგი ცეცხლსა, და არარაჲ ბოროტი ევნო მას.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო იგინი ჰგონებდეს, ვითარმედ განსივნეს და დაეცეს მეყსეულად მკუდარი. და ვითარ-იგი მყოვარ ჟამ ჰგებდეს და ჰხედვიდეს, რამეთუ არარაჲ ბოროტი შეემთხჳა მას, მოიქცეს და იტყოდეს, ვითარმედ ღმერთი არს.
მის	მცხ.საქმ	და იყო მამაჲ პოპლიოჲსი სიცხითა და ნაწლევითა სნეულ და მწოლარე, რომლისა შევიდა პავლე და ულოცა და დაასხნა მის ზედა ჴელნი მისნი და განკურნა იგი.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა ესე იქმნა, სხუანიცა, რომელნი იყვნეს ჭალაკსა მას შინა და აქუნდა უძლურებაჲ, მოვიდოდეს და განიკურნებოდეს ძალითა ღმრთისაჲთა,
მან	მცხ.საქმ	და ოდეს შევედით ჰრომედ, ასისთავმან მან მისცნა პყრობილნი იგი ერის მთავარსა მას, ხოლო პავლეს ებრძანა ყოფაჲ თჳსაგან მცველისა მისისა ერის კაცისა თანა.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ განისუენოს მონამან შენმან და მჴევალმან შენმან და საცხოვარმან შენმან და მწირმან შენმან, ვითარცა შენ. მოიჴსენე შენ, რამეთუ შენცა დამონებულ იყავ ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა და გამოგიყვანა შენ მიერ უფალმან ღმერთმან შენმან ჴელითა მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა. ამისთჳს გიბრძანა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან დამარხვად დღე იგი შაბათთაჲ.
მას	მცხ.საქმ	და განუჩინეს მას დღე და მოვიდეს ვანად მისა მრავალნი, რომელთა ასწავებდა და მიუთხრობდა სასუფეველისათჳს ღმრთისა და არწმუნებდა მათ იესუჲსთჳს სჯულისაგან მოსესა და წინაწარმეტყუელთა განთიადითგან ვიდრე მიმწუხრადმდე.
მათ	მცხ.საქმ	და რომელნიმე ერჩდეს სიტყუათა მათ და რომელნიმე არა ერჩდეს.
იგინი	მცხ.იოან	დაუბრმეს მათ თუალნი მათნი, რაჲთა ვერ იხილონ თუალითა, და დაუსულბეს გულნი მათნი, რაჲთა არა გულისჴმა-ყონ გულითა და მოიქცენ, და მე განვკურნნე იგინი.
მათ	მცხ.იოან	ამას იგავსა ეტყოდა მათ იესუ, და მათ არა გულისჴმა-ყვეს, რასა-იგი ეტყოდა მათ.
იგინი	მცხ.საქმ	რამეთუ განზრქნა გული ერისაჲ ამის, და ყურითა მძიმედ ისმინეს და თუალნი მათნი დაიწუხნეს, ნუსადა იხილონ თუალითა და ყურითა ისმინონ და გულითა გულისჴმა-ყონ და მოიქცენ და განვკურნე იგინი.
იგი	მცხ.საქმ	და ესე რაჲ თქუა, წარვიდეს ჰურიანი იგი და ფრიადი გამოძიებაჲ აქუნდა თავთა შორის თჳსთა.
მისა	მცხ.საქმ	ხოლო პავლე დაადგრა მუნ ორ წელ ყოვლად თჳსითა სასყიდლითა და შეიწყნარებდა ყოველთა, რომელნი მოვიდოდეს მისა.
იგი	მცხ.იოან	იტყოდეს ურთიერთას ჰურიანი იგი: ნუუკუე მოიკლავს თავსა თჳსსა, რამეთუ იტყჳს: ვიდრე-იგი მე მივალ, თქუენ ვერ ჴელ-გეწიფების მოსლვად?
მათ	მცხ.იოან	და ეტყოდა მათ იესუ: თქუენ ქუეყანისაგანნი ხართ, ხოლო მე ზეცისაგანი ვარ; თქუენ ამის სოფლისაგანნი ხართ, ხოლო მე არა ამის სოფლისაგანი ვარ.
მას	მცხ.იოან	ეტყოდეს მას: და შენ ვინ ხარ? ჰრქუა მათ იესუ: პირველად, რამეთუ მე გეტყჳ თქუენ.
მისგან	მცხ.იოან	მრავალი მაქუს თქუენდა სიტყუად და განკითხვად, არამედ რომელმან მომავლინა მე, ჭეშმარიტ არს, და რაჲ-იგი მესმა მისგან, მას ვიტყჳ სოფელსა ამას შინა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო მათ არა ცნეს, რამეთუ მამასა თჳსსა უთხრობდა მათ.
მათ	მცხ.იოან	და ეტყოდა იესუ მორწმუნეთა მათ მისთა ჰურიათა: უკუეთუ თქუენ დაადგრეთ სიტყუათა ჩემთა, ჭეშმარიტად მოწაფენი ჩემნი ხართ.
იგი	მცხ.ეფეს	ცნობად გარდარეული იგი მეცნიერებისა სიყუარული ქრისტესი, რაჲთა აღივსნეთ თქუენ ყოვლითა სავსებითა ღმრთისაჲთა.
მათ	მცხ.იოან	მიუგეს ჰურიათა მათ და ჰრქუეს მას: ჩუენ ნათესავნი აბრაჰამისნი ვართ და არასადა ვის ვჰმონებდით; ვითარ-ეგე შენ იტყჳ, ვითარმედ: განსთავისუფლდეთ?
მათ	მცხ.იეზ	დგომასა შინა მათსა დგიან და აღმაღლებასა შინა მათსა აღიმაღლებდეს მათ თანა მით, რამეთუ სული სიცოცხლისა იყო მათ თანა.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველმან რომელმან ქმნეს ცოდვაჲ, მონაჲ არს იგი ცოდვისაჲ.
მათ	მცხ.იეზ	და აღიხუნეს ქეროვიმთა ფრთენი მათნი და აღიმაღლეს ქუეყანით წინაშე ჩემსა აღსლვასა თანა მათსა და ეტლისთუალთაცა მახლობელთა მათთა და დადგეს წინა კართა ზედა ბჭისა სახლისა უფლისა პირისპირისასა; და დიდებაჲ ღმრთისა ისრაჱლისაჲ იყო მათ ზენა, ზენაკერძო;
მას	მცხ.იოან	მე რომელი ვიხილე მამისა ჩემისა თანა, მას ვიტყჳ; და თქუენ რომელი იხილეთ მამისა თქუენისა თანა, მას ჰყოფთ.
მას	მცხ.იოან	მიუგეს და ჰრქუეს მას: მამაჲ ჩუენი აბრაჰამი არს. მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: უკუეთუმცა შვილნი აბრაჰამისნი იყვენით, საქმეთამცა აბრაჰამისთა იქმოდეთ.
მას	მცხ.იოან	ხოლო თქუენ იქმთ საქმესა მამისა თქუენისასა. ჰრქუეს მას: ჩუენ სიძვით არა შობილ ვართ, ერთი მამაჲ ვიცით – ღმერთი.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: უკუეთუმცა ღმერთი მამაჲ თქუენი იყო, გიყუარდიმცა მე, რამეთუ ღმრთისაგან გამოვედ და მოსრულ ვარ, რამეთუ არა თავით თჳსით მოსრულ ვარ, არამედ მან მომავლინა მე.
მის	მცხ.იოან	თქუენ მამისა ეშმაკისანი ხართ და გულის-თქუმათა მამისა თქუენისათა გნებავს ყოფად; რამეთუ იგი კაცის-მკვლელი იყო დასაბამითგან და ჭეშმარიტებასა არა დაადგრა, რამეთუ ჭეშმარიტებაჲ არა არს მის თანა. ოდეს იტყჳნ ტყუვილსა, თჳსისაგან გულისა იტყჳნ, რამეთუ მტყუვარ არს, და რამეთუ მამაჲცა მისი მტყუვარი არს.
მას	მცხ.იოან	მიუგეს ჰურიათა მათ და ჰრქუეს მას: არა კეთილად ვთქუთა, ვითარმედ: სამარიტელ ხარ შენ, და ეშმაკი არს შენ თანა?
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: ჩემ თანა ეშმაკი არა არს, არამედ პატივ-ვსცემ მამასა ჩემსა, და თქუენ მაგინებთ მე.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ჰურიათა: აწ გჳცნობიეს, რამეთუ ეშმაკეულ ხარ: აბრაჰამ მოკუდა და წინაწარმეტყუელნიცა, და შენ იტყჳ: უკუეთუ ვინმე სიტყუაჲ ჩემი დაიმარხოს, არა იხილოს გემოჲ სიკუდილისაჲ უკუნისამდე.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: უკუეთუ მე ვადიდებდე თავსა ჩემსა, დიდებაჲ ჩემი არარაჲ არს; არამედ არს მამაჲ ჩემი, რომელი მადიდებს მე, რომელი თქუენ სთქუთ, ვითარმედ: ღმერთი ჩუენი არს იგი.
იგი	მცხ.იოან	და არა იცით იგი, ხოლო მე ვიცი იგი. და უკუეთუ ვთქუა, ვითარმედ: არა ვიცი იგი, ვიყო მეცა მსგავს თქუენდა მტყუვარ, არამედ ვიცი იგი და სიტყუასა მისსა ვიმარხავ.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას ჰურიათა მათ: ერგასის წლის არღა ხარ და შენ აბრაჰამი გიხილავსა?
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: პირველ აბრაჰამის ყოფადმდე მე ვარ.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: არცა ამან ცოდა, არცა მშობელთა ამისთა, არამედ რაჲთა გამოცხადნეს საქმე ღმრთისაჲ მაგას ზედა.
მით	მცხ.ეფეს	გლოცავ თქუენ მე, კრული ესე უფლისა მიერ, რაჲთა ღირსად ხჳდოდით ჩინებითა მით, რომლითა იჩინენით,
მის	მცხ.ლუკა	ვითარცა-იგი მომცეს ჩუენ, რომელნი დასაბამითგან თჳთ-მხილველ და მსახურ ყოფილ იყვნეს სიტყჳსა მის,
იგი	მცხ.იოან	და ესე ვითარცა თქუა ჰნერწყუა ქუეყანასა და შექმნა თიჴაჲ ნერწყჳსაგან და სცხო თიჴაჲ იგი თვალთა მის ბრმისათა7
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მოძმენი და რომელთა ეხილვა იგი პირველად, რამეთუ მთხოველი იყო, იტყოდეს: არა ესე არსა, რომელი ზინ და ითხოვნ?
იგი	მცხ.იოან	სხვანი იტყოდეს: ესე არს; ხოლო რომელნიმე იტყოდეს: არა, არამედ მსგავსი მისი არს; ხოლო იგი იტყოდა: მე ვარ.
მას	მცხ.იოან	ჰკითხვიდეს მას: ვითარ აღგეხილნეს თუალნი შენნი?
მას	მცხ.იოან	მან მიუგო და ჰრქუა მათ: კაცმან რომელსა ჰრქჳან იესუ, თიჴაჲ შექმნა და მცხო თვალთა ჩემთა და მრქუა მე: წარვედ საბანელსა მას სილოამისასა და დაიბანე. მივედ და დავიბანე და აღვიხილენ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას: სადა არს იგი? ხოლო მან რქუა მათ: არა უწყი.
იგი	მცხ.იოან	მოიყვანეს იგი წინაშე ფარისეველთა, რომელი–იგი პირველად ბრმაჲ იყო.
მას	მცხ.იოან	კუალად ჰკითხვიდეს მას ფარისეველნიცა იგი: ვითარ აღიხილენ? ხოლო მან ჰრქუა მათ: თიჴაჲ დამდვა თუალთა ჩემთა, და დავიბანე და აწ ვხედავ.
მათ	მცხ.იოან	იტყოდეს ვინმე ფარისეველთაგანნი: ესე კაცი არა არს ღმრთისაგან, რამეთუ შაბათსა არა იმარხავს. სხუანი იტყოდეს: ვითარ ჴელ-ეწიფების კაცსა ცოდვილსა ესევითარისა სასწაულისა საქმედ? და ცილობაჲ იყო მათ შორის.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას, რომელი-იგი პირველ ბრმაჲ იყო: შენ რასა იტყჳ მისთჳს, რამეთუ აღგიხილნა თუალნი შენნი? ხოლო მან ჰრქუა მათ: წინაწარმეტყუელი არს.
მათ	მცხ.იოან	ჰკითხვიდეს მათ და ჰრქუეს: ესე არსა ძჱ იგი თქუენი, რომელისაჲ თქუენ სთქუთ, ვითარმედ: ბრმაჲ იშვა? აწ უკუე ვითარ ხედავს?
მას	მცხ.იოან	მოუწოდეს კაცსა მას მეორედ, რომელი-იგი პირველ ბრმაჲ იყო, და ჰრქუეს მას: მიეც დიდებაჲ ღმერთსა; ჩუენ უწყით, რამეთუ კაცი ესე ცოდვილ არს.
მან	მცხ.იოან	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: ცოდვილი თუ არს, მე არა უწყი; ხოლო ერთი ესე უწყი, რამეთუ ბრმაჲ ვიყავ და აწ ვხედავ.
მას	მცხ.იოან	მერმე ჰრქუეს მას: რაჲ გიყო შენ? ვითარ აღგიხილნა თუალნი შენნი?
მათ	მცხ.იოან	მიუგო და ჰრქუა მათ: გარქუ თქუენ პირველვე, და არა გესმა; რაჲსაღა გნებავს კუალად სმენად? ანუ თქუენცა გნებავს მოწაფე ყოფად მისა?
იგინი	მცხ.იოან	ხოლო იგინი აგინებდეს მას და ჰრქუეს: შენ ხარ მოწაფე მისი, ხოლო ჩუენ მოწაფენი მოსესნი ვართ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა მათ: საკჳრველი ესე არს, რამეთუ თქუენ არა იცით, ვინაჲ არს, და მე აღმიხილნა თუალნი.
მას	მცხ.იოან	მიუგეს და ჰრქუეს მას: ცოდვათა შინა შობილ ხარ შენ ყოვლად და შენ გუასწავებ ჩუენ? და განჴადეს იგი გარე.
იგი	მცხ.იოან	ესმა იესუს, რამეთუ განაძეს იგი გარე, პოვა იგი და ჰრქუა მას: შენ გრწამსა ძე ღმრთისაჲ?
მან	მცხ.იოან	მან მიუგო და ჰრქუა: ვინ არს იგი, უფალო, რაჲთა მრწმენეს იგი?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: იხილე იგი, და რომელი იტყჳს შენ თანა, იგი არს.
მან	მცხ.იოან	ხოლო მან ჰრქუა მას: მრწამს, უფალო, და თაყუანის-სცა მას.
მის	მცხ.იოან	ესმა ესე ფარისეველთაგანთა, რომელნი იყვნეს მის თანა, და ჰრქუეს: ნუუკუე ჩუენცა ბრმანი ვართა?
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: უკუეთუმცა ბრმანი იყვენით, ცოდვაჲმცა არა გაქუნდა; ხოლო აწ იტყჳთ, ვითარმედ: ვხედავთ, და ცოდვანი თქუენნი ჰგიან.
იგი	მცხ.იოან	ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: რომელი არა შევალს კარით ეზოსა ცხოვართასა, არამედ სხჳთ კერძო შევალს, იგი მპარავი არს და ავაზაკი.
იგი	მცხ.იოან	და ოდეს თჳსნი იგი ყოველნი განიყვანნის, წინაშე მათსა ვიდოდის, და შეუდგენ მას ცხოვარნი იგი, რამეთუ იციან ჴმაჲ მისი.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო იესუ მერმეცა ჰრქუა მათ: ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: მე ვარ კარი ცხოვართაჲ.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მპარავი იგი არა მოვიდის, არამედ რაჲთა იპაროს და დაკლას და წარწყმიდოს. ხოლო მე მოვედ, რაჲთა ცხორებაჲ აქუნდეს და უმეტესი აქუნდეს.
იგინი	მცხ.იოან	ხოლო სასყიდლით-დადგინებულმან და რომელი არა არნ მწყემსი, რომლისა არა არიედ ცხოვარნი თჳსნი, იხილის რაჲ მგელი მომავალი, დაუტევნის ცხოვარნი და ივლტინ, და მგელმან წარიტაცნის იგინი და განაბნინის ცხოვარნი.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო სასყიდლით დადგინებული იგი ივლტინ, რამეთუ სასყიდლით დადგინებული არნ და არარაჲ სჭირნ მას ცხოვართათჳს.
იგი	მცხ.იოან	მე ვარ მწყემსი კეთილი და ვიცნი ჩემნი იგი, და მიციან ჩემთა მათ.
იგინიცა	მცხ.იოან	და სხუანიცა ცხოვარნი მიდგან, რომელნი არა არიან ამის ეზოჲსაგანნი, იგინიცა ჯერ-არიან მოყვანებად ჩემდა, და ჴმისა ჩემისაჲ ისმინონ და იყვნენ ერთ სამწყსო და ერთ მწყემს.
იგი	მცხ.იოან	ამისთჳს უყუარ მე მამასა, რამეთუ მე დავსდებ სულსა ჩემსა, რაჲთა კუალად მოვიღო იგი.
მისა	მცხ.იოან	არავინ მიმიღოს იგი ჩემგან, არამედ მე დავსდებ მას თავით ჩემით. ჴელ-მეწიფების დადებად მისა და ჴელ-მეწიფების კუალად მოღებად მისა. ესე მცნებაჲ მომიღებიეს მამისა ჩემისაგან.
მათ	მცხ.იოან	და იყო განწვალებაჲ კუალად ჰურიათა მათ შორის ამის სიტყჳსათჳს.
მას	მცხ.იოან	და იქცეოდა იესუ ტაძარსა მას შინა და სტოასა სოლომონისსა.
იგი	მცხ.იოან	გარე მოადგეს მას ჰურიანი იგი და ეტყოდეს: ვიდრემდის სულთა ჩუენთა წარგუჴდი? უკუეთუ შენ ხარ ქრისტე, გჳთხარ ჩუენ განცხადებულად.
მათ	მცხ.იოან	და მე ცხორებაჲ საუკუნოჲ მივსცე მათ, და არა წარწმყდენ უკუნისამდე, და არავინ მიმტაცნეს იგინი ჴელთაგან ჩემთა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო ერთსა მას შაბათსა, ცისკარსა მსთუად მოვიდეს საფლავსა მას და მოაქუნდა, რაჲ-იგი მოემზადა სულნელი და ნელსაცხებელი, და სხუანი ვინმე მათ თანა.
იგინი	მცხ.იოან	მამაჲ ჩემი, რომელმან მომცნა იგინი, უფროჲს ყოველთასა არს, და არავის ჴელ-ეწიფების მიტაცებად მათა ჴელთაგან მამისა ჩემისათა.
მათ	მცხ.იოან	აქუნდა კუალად ქვები ჰურიათა მათ, რაჲთამცა დაჰკრიბეს მას.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: მრავალი საქმე კეთილი გიჩუენე თქუენ მამისა ჩემისა მიერ; რომლისა მათგანისა საქმისათჳს ქვასა დამკრებთ მე?
მას	მცხ.იოან	მიუგეს ჰურიათა და ჰრქუეს მას: კეთილისა საქმისათჳს ქვასა არა დაგკრებთ შენ, არამედ გმობისათჳს, და რამეთუ კაცი ხარ შენ და გიყოფიეს თავი შენი ღმერთ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა წერილ არსა სჯულსა, ვითარმედ: მე ვთქუ: ღმერთნი სამე ხართ?
მისგან	მცხ.ლუკა	და პოვეს ლოდი იგი გარდაგორვებული საფლავისა მისგან.
იგინი	მცხ.იოან	უკუეთუ იგინი თქუნა ღმრთად, რომელთა მიმართ იყო სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, და ვერ ჴელ-ეწიფების დაჴსნად წერილი.
იგი	მცხ.ლუკა	და შე-რაჲ-ვიდეს შინა, არა პოვეს გუამი იგი უფლისა იესუჲსი.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო განზრახვასა მას მათსა ამისთჳს, და აჰა ესერა ორ კაც ზედა მოადგეს მათ სამოსლითა ელვარითა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარ შეშინებულ იყვნეს იგინი და დაედრიკნეს პირნი მათნი ქუეყანად, ჰრქუეს მათ: რაჲსა ეძიებთ ცხოველსა მას მკუდართა თანა?
მას	მცხ.იოან	ეძიებდეს კუალად შეპყრობად მას, და განვიდა ჴელთაგან მათთა.
მას	მცხ.იოან	და წიაღჴდა მიერ იორდანესა, ადგილსა მას, სადა ნათელ-სცემდა პირველად იოვანე, და დაადგრა მუნ.
მისა	მცხ.იოან	და მრავალნი მოვიდოდეს მისა და იტყოდეს, ვითარმედ: იოვანე სასწაული არარჲ ქმნა; ხოლო ყოველი, რომელი თქუა იოვანე ამისთჳს, ჭეშმარიტ იყო.
იგი	მცხ.ლუკა	არა არს აქა, არამედ აღდგა. მოიჴსენეთ, ვითარ-იგი გეტყოდა თქუენ, ვიდრე იყოღა იგი გალილეას,
მათ	მცხ.ლუკა	და მიიქცეს საფლავით და უთხრეს ესე ყოველი ათერთმეტთა მათ და სხუათა ყოველთა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო იყვნეს მაგდალენელი მარიამ და იოანნა და მარიამ იაკობისი და სხუანი მათ თანა, რომელნი უთხრობდეს მოციქულთა ამას.
მათ	მცხ.ლუკა	და უჩნდეს სიტყუანი მათნი, ვითარცა სიჩქურისანი, მათ წინაშე და არა ჰრწმენა მათი.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო პეტრე აღდგა და მირბიოდა საფლავად და შთაჰხედნა საფლავსა მას და იხილნა ტილონი იგი ხოლო მდებარენი და წარვიდა თჳსაგან და დაუკჳრდა საქმე ესე.
მას	მცხ.იოან	ვითარცა ესმა, რამეთუ სნეულ არს, მაშინ და-ღა-ადგრა ადგილსა მას, სადაცა იყო, ორ დღე.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას მოწაფეთა: მოძღუარ, აწღა გეძიებდეს შენ ჰურიანი ქვისა დაკრებად, და კუალად მუნვე მიხუალა?
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: არა ათორმეტნი ჟამნი არიანა დღისანი? უკუეთუ ვინმე ვიდოდის დღისი, არა წარსცეს ფერჴი, რამეთუ ნათელსა ამის სოფლისასა ხედავს.
მით	მცხ.ეფეს	ისწრაფდით დამარხვად ერთობასა მას სულისასა საკრველითა მით მშჳდობისაჲთა.
მით	მცხ.ეფეს	ერთ ჴორც და ერთ სულ, ვითარცა-იგი იჩინენით ერთითა მით სასოებითა ჩინებისა თქუენისაჲთა;
იგი	მცხ.ეფეს	რომლისათჳს იტყჳს: აღჴდა მაღალსა, წარმოტყუენა ტყუე და მისცა იგი ნიჭად კაცთა.
იგი	მცხ.ეფეს	ხოლო „აღსლვაჲ იგი“ რაჲ-მე არს, არა თუ ესე, რამეთუ შთაჴდა იგი პირველად ქუესკნელთა ქუეყანისათა?
მან	მცხ.ეფეს	და მან მოსცნა, რომელნიმე მოციქულნი, რომელნიმე წინაწარმეტყუელნი, რომელნიმე მახარებელნი, რომელნიმე მწყემსნი და მოძღუარნი
მათ	მცხ.იოან	ესე თქუა და ამისა შემდგომად ჰრქუა მათ: ლაზარე, მეგობარმან ჩემმან, დაიძინა, არამედ მე მივიდე და განვაღჳძო იგი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას მოწაფეთა: უფალო, უკუეთუ დაიძინა, ცხონდეს.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო იესუ ჰრქუა სიკუდილისა მისისათჳს, და მათ ეგონა, ვითარმედ მძინარებისათჳს ძილისა თქუა.
მათ	მცხ.იოან	მაშინ ჰრქუა მათ იესუ განცხადებულად: ლაზარე მოკუდა.
მისა	მცხ.იოან	და მე მიხარის თქვენთჳს, რაჲთა გრწმენეს ჩემი, რამეთუ არა ვიყავ მუნ. არამედ მოგუალედ, მივიდეთ მისა.
მის	მცხ.ეფეს	რაჲთა არღარა ვიყვნეთ ყრმა ჩჩჳლ, ღელვა-აღტეხილ და მიმოტაცებულ ყოველსა მას ქარსა მოძღურებისასა სივერაგითა კაცათაჲთა და ზაკულებითა მანქანებისა მის მიმართ საცთურებისა,
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა უკუე თომა, რომელსა ერქუა მარჩბივ, მისთანათა მათ მოწაფეთა: მოგუალეთ, მივიდეთ, რაჲთა მოვსწყდეთ ჩუენცა მისთანა.
მას	მცხ.ეფეს	რომლისაგან ყოველი გუამი შენაწევრებულ და შემტკიცებულ არს ყოვლითა შეახლებითა უხუებისაჲთა შეწევნისაებრ საზომისა თჳთოეულისა ასოჲსა; სიორძილსა მას გუამისასა ჰყოფდით აღსაშენებელად თავისა თქუენისა სიყუარულით.
იგი	მცხ.იოან	და ვითარცა მოვიდა იესუ ბეთანიად, პოვა იგი, რამეთუ ოთხი დღე აქუნდა საფლავსა შინა.
იგი	მცხ.ეფეს	ამას უკუე ვიტყჳ და ვწამებ უფლისა მიერ, რაჲთა ნუღარამცა ხუალთ, ვითარცა სხუანი იგი წარმართნი ვლენან ამაოებითა გონებისა მათისაჲთა,
მათ	მცხ.ეფეს	დაბნელებულნი გულითა, უცხო-ქმნულნი ცხორებისაგან ღმრთისა, უმეცრებითა მით, რომელ არს მათ თანა საბრმითა გულისა მათისაჲთა.
მას	მცხ.იოან	ხოლო მართას ვითარცა ესმა, რამეთუ იესუ მოვალს, მიეგებვოდა მას, ხოლო მარიამ სახლსა შინა ჯდა.
მისა	მცხ.ეფეს	უკუეთუ გასმიეს იგი და მისა მიმართ გისწავიეს, ვითარცა-იგი არს ჭეშმარიტებაჲ იესუჲს თანა,
იგი	მცხ.ეფეს	განიშორეთ თქუენგან პირველისა მისებრ სლვისა თქუენისა ძუელი იგი კაცი, განხრწნილი გულის თქუმისა მისებრ საცთურისა,
იგი	მცხ.იოან	ჰრქუა მართა იესუს: უფალო, უკუეთუმცა აქა იყავ, არამცა მომკუდარ იყო ძმაჲ იგი ჩემი.
მით	მცხ.ეფეს	და განახლდებოდეთ თქუენ სულითა მით გონებისა თქუენისაჲთა
იგი	მცხ.ეფეს	და შეიმოსეთ ახალი იგი კაცი, ღმრთისა მიერ დაბადებული, სიმართლითა და სიწმიდითა ჭეშმარიტებისაჲთა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: აღდგეს ძმაჲ შენი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას მართა: უწყი, რამეთუ აღდგეს აღდგომასა მას უკუანაჲსკნელსა დღესა.
იგი	მცხ.ეფეს	მპარავი იგი ნუღარა იპარავნ, არამედ უფროჲსღა შურებოდენ და იქმოდენ კეთილსა თჳსითა ჴელითა, რაჲთა აქუნდეს მიცემად, ვის-იგი უჴმდეს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: მე ვარ აღდგომაჲ და ცხორებაჲ. რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, მო-ღათუ-კუდეს, ცხონდესვე.
იგი	მცხ.იოან	და ყოველი რომელი ცოცხალ არს და ჰრწმენეს ჩემი, არა მოკუდეს იგი უკუნისამდე. გრწამსა ესე?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას მართა: ჰე, უფალო, მრაწამს, რამეთუ შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისაჲ, მომავალი სოფლად.
მას	მცხ.იოან	და ვითარცა ესე თქუა, წარვიდა და მოუწოდა მარიამს, დასა თჳსსა, იდუმალ და რქუა მას: მოღძუარი მოსრულ არს და გიწესს შენ.
მას	მცხ.იოან	რამეთუ არღა მოსრულ იყო იესუ დაბად, არმედ მუნღა იყო ადგილსა მას, სადაცა მიეგებვოდა მას მართა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო ჰურიანი იგი, რომელნი იყვნეს მისთანა სახლსა შინა და ნუგეშინის-სცემდეს მათ, ვითარცა იხილეს მარიამ, რამეთუ ადრე აღდგა და გამოვიდა, მისდევს მას, ჰგონებდეს, ვითარმედ საფლავად მივალს ტირილდ მისა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მარიამ ვითარცა მოვიდა, სადა-იგი იყო იესუ, ვითარცა იხილა იგი, დავარდა ფერჴთა მისთა თანა და ჰრქუა მას: უფალო, უკუეთუმცა აქა ყოფილ იყავ, არამცა მომკუდარ იყო ძმაჲ იგი ჩემი.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იესუ ვითარცა იხილა იგი, რამეთუ ტიროდა, და მის თანა მოსრულნი იგი ჰურიანიცა ტიროდეს, შეძრწუნდა სულითა, ვითარცა რისხვით,
მათ	მცხ.იოან	და ჰრქუა მათ: სადა დასდევით იგი? ჰრქუეს მას: მოვედ და იხილე.
იგი	მცხ.იოან	იტყოდეს უკუე ჰურიანი იგი: აჰა ვითარ სამე უყვარდა იგი!
მან	მცხ.იოან	ვიეთნიმე მათგანნი იტყოდეს: არამცა ეძლო ამას, რომელ მან აღუხილნა თუალნი ბრმასა, ყოფად რაჲმე, რაჲთამცა ესეცა არა მოკუდა?
მას	მცხ.იოან	ხოლო იესუ კუალად, ვითარცა განრისხებული თავსა შორის თჳსსა, მოვიდა საფლავსა მას. ხოლო იყო ქუაბი, და ლოდი ზედა ედვა მას.
მის	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: აღიღეთ ლოდი ეგე. ჰრქუა მას მართა, დამან მის მკუდრისამან: უფალო, ყროდისღა, რამეთუ მეოთხე დღე არს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: არა გარქუ შენ, ვითარმედ, უკუეთუ გრწმენეს, იხილო დიდებაჲ ღმრთისაჲ?
იგი	მცხ.იოან	აღიღეს უკუე ლოდი იგი, სადა მდებარე იყო მკუდარი იგი. ხოლო იესუ აღიხილნა თუალნი ზეცად და თქუა: მამაო, გმადლობ შენ, რამეთუ ისმინე ჩემი.
იგი	მცხ.იოან	და გამოვიდა მკუდარი იგი შეკრული ჴელით და ფერჴით სახუევლითა, და პირი მისი დაბურვილ იყო სუდარითა. ჰრქუა მათ იესუ: განჰჴსენით ეგე და უტევეთ, ვიდოდის.
მისა	მცხ.იოან	მრავალთა უკუე ჰურიათაგანთა, რომელნი მოსულ იყვნეს მარიამისა და მართაჲსა, იხილეს, რომელ-იგი ქმნა იესუ, და ჰრწმენა მისა მიმართ.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო რომელნიმე მათგანნი წარვიდეს და უთხრეს ფარისეველთა მათ, რაჲ-იგი ქმნა იესუ.
იგი	მცხ.იოან	უკუეთუ დაუტეოთ იგი ესრეთ, ყოველთა ჰრწმენეს მისა მიმართ, და მოვიდენ ჰრომნი და მიგჳღონ ჩუენ ადგილიცა ჩუენი და ნათესავიცა.
მის	მცხ.იოან	ერთმან ვინმე მათგანმან, კაიაფა, რომელი იყო მღდელთ-მოძღუარი მის წელიწადისაჲ, ჰქუა მათ: თქუენ არა იცით არცა ერთი,
მის	მცხ.იოან	ესე თავით თჳსით არა თქუა, არამედ მღდელთ-მოძღუარი იყო მის წელიწადისაჲ და წინაწარმეტყუელა, რამეთუ ეგულებოდა იესუს მოსიკუდიდ ნათესავთათჳს.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იყო მახლობელ პასექი იგი ჰურიათაჲ, და აღვიდეს მრავალნი იერუსალჱმდ სოფლებისაგან უწინარეს მის პასექისა, რაჲთა განიწმიდნენ თავნი თჳსნი.
მის	მცხ.იოან	ხოლო იესუ უწინარეს ექუსისა დღისა ვნებისა მის მოვიდა ბეთანიად, სადა-იგი იყო ლაზარე მომკუდარი, რომელი-იგი აღადგინა მკუდრეთით.
მას	მცხ.იოან	და მოუმზადეს მას მუნ სერი, და მართა ჰმსახურებდა მას, ხოლო ლაზარე იყო ერთი მეინაჴეთაგანი მის თანა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო ზრახვა-ყვეს მღდელთ-მოძღუართა მათ, რაჲთა ლაზარეცა მოკლან.
მასვე	მცხ.ლუკა	და აჰა ორნი მათგანნი მოვიდოდეს მასვე დღესა შინა დაბასა, რომელი შორავს იერუსალჱმსა სამეოც უტევან, რომლისა სახელი ემმაოს.
მათ	მცხ.ეფეს	და ნუ თანა-ეზიარებით საქმეთა მათ უნაყოფოთა ბნელისათა, არამედ უფროჲსღა ამხილებდითცა.
მათ	მცხ.ეფეს	რამეთუ, რაჲ-იგი ფარულად იქმნების მათ მიერ, საძაგელ არს სიტყუადცა.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ზრახვასა მას მათსა და გამოძიბასა, და თავადი იესუ მიეახლა მათ და თანა-უვიდოდა.
მისთჳს	მცხ.იოან	რამეთუ მრავალნი ჰურიათაგანნი მისთჳს მოვიდოდეს და ირწმუნებდეს იესუჲსსა.
მას	მცხ.იოან	ხვალისაგან ერი მრავალი რომელ-იგი მოსრულ იყვნეს დღესასწაულსა მას, რამეთუ ესმა, ვითარმედ იესუ მოვალს იერუსალჱმდ,
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თუალნი მათნი შეპყრობილ იყვნეს, რაჲთა ვერ იცნან იგი.
მისა	მცხ.იოან	მოიღეს რტოები დანაკისკუდთაგან და განვიდეს მიგებებად მისა, ღაღადებდეს და იტყოდეს: ოსანა! კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა, მეუფე ისრაჱლისაჲ!
მას	მცხ.იოან	და პოვა იესუ ვირი და დაჯდა მას ზედა, ვითარცა წერილ არს:
იგი	მცხ.იოან	ნუ გეშინინ, ასულო სიონისაო! აჰა ესერა მეუფე შენი მოვალს შენდა და ზე ზის იგი კიცუსა ვირისასა.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ: რაჲ არიან სიტყუანი ესე, რომელთა იცილობთ ურთიერთას სლავსა შინა და ხართ თქუენ მწუხარე?
მას	მცხ.ლუკა	მიუგო ერთმან მათგანმან, რომლისა სახელი კლეოპა, და ჰრქუა მას: შენ ხოლო მწირ ხარ იერუსალჱმს და არა სცანა, რაჲ-ესე იქმნა მას შინა ამათ დღეთა?
მათ	მცხ.ლუკა	და მან ჰრქუა მათ: რომელი? ხოლო მათ ჰრქუეს: იესუჲსთვს ნაზარეველისა, რომელი იყო კაცი წინაწარმეტყუელი, ძლიერი საქმითა და სიტჳთა, მისითა წინაშე ღმრთისა და ყოვლისა ერისა;
მათ	მცხ.იოან	ხოლო ფარისეველთა მათ თქუეს ურთიერთას: ხედავთა, რამეთუ არა ირგებთ არარას? აჰა ესერა სოფელი ყოველი მივიდა შედგომად მისა.
მას	მცხ.იოან	იყვნეს ვინმე წარმართთაგანიცა აღმოსრულთა მათგანნი, რაჲთა თაყუანის-სცენ დღესასწაულსა მას.
იგი	მცხ.ლუკა	ვითარ-იგი მისცეს მღდელთ-მოძღუართა და მთავართა ჩუენთა სასჯელსა სიკუდილისასა და ჯუარს-აცუეს იგი.
მას	მცხ.იოან	ესენი მოვიდეს ფილიპესა, რომელი-იგი იყო ბეთსაიდაჲთ გალილეაჲსაჲთ, და ეტყოდეს მას: უფალო, გუნებავს იესუჲსი ხილვაჲ.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: მოიწია ჟამი, რაჲთა იდიდოს ძე კაცისაჲ.
იგი	მცხ.იოან	ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: უკეთუ არა მარცუალი იფქლისაჲ დავარდეს ქუეყანასა და მოკუდეს, იგი მარტოჲ ხოლო ეგოს; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს, მრავალნ ნაყოფნი გამოიღოს.
იგი	მცხ.იოან	რომელსა უყვარდეს სული თჳსი, წარიწყმიდოს იგი; და რომელსა სძულდეს სული თჳსი ამას სოფელსა, ცხორებად საუკუნოდ დაიმარხოს იგი.
მას	მცხ.იოან	უკუეთუ ვინმე მე მმსახურებდეს, მე შემომიდეგინ; და სადაცა მე ვიყო, მუნცა მსახური ჩემი იყოს. და უკუეთუ ვინმე მე მმსახურებდეს, პატივ-სცეს მას მამამან ჩემმან.
მისა	მცხ.იოან	მამაო, ადიდე ძე შენი. მოიწია მისა ჴმაჲ ზეცით: და ვადიდე და კუალადცა ვადიდო.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო ერი იგი, რომელი დგა და ესმა, იტყოდეს, ვითარმედ: ქუხილი იყო; ხოლო სხუანი იტყოდეს: ანგელოზი ეტყოდა მას.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: არა ჩემთჳს იყო ჴმაჲ ესე, არამედ თქუენთჳს.
იგი	მცხ.იოან	აწ არს სასჯელი ამის სოფლისაჲ, აწ მთავარი იგი ამის სოფლისაჲ განვარდეს გარე.
მას	მცხ.იოან	მიუგო მას ერმან მან და რქუა: ჩუენ გუასმიეს სჯულისაგან, ვითარმედ ქრისტე უკუნისამდე ეგოს. და შენ ვითარ იტყჳ, ვითარმედ ჯერ-არს ამაღლებაჲ ძისა კაცისაჲ? ვინ არს ესე ძე კაცისაჲ?
მათ	მცხ.იოან	რქუა მათ იესუ: მცირედ ჟამ ნათელი თქუენ თანა არს. ვიდოდეთ, ვიდრე ნათელი გაქუსღა, რაჲთა არა გეწიოს თქუენ ბნელი, რამეთუ რომელი ვალნ ბნელსა, არა უწყინ, ვიდრე ვალნ.
იგი	მცხ.იოან	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი ესაია წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს: უფალო, ვის-მე ჰრწმენა სასმენელი ჩუენი? და მკლავი უფლისაჲ ვის გამოეცხადა?
მისდამი	მცხ.იერ	და მოუწოდა იერემია ბარუქს, ძესა ნირისსა, და დაწერნა ბარუქმან პირისაგან იერემიაჲსსა ყოველნი სიტყუანი უფლისანი, რომელნი გამოაცხადნა მისდამი ქარტასა ზედა წიგნისასა.
მათ	მცხ.იერ	და შეხჳდე შენ და აღმოიკითხო ქარტასა ამას შინა, რომელნიცა დასწერენ პირისაგან ჩემისა სიტყვანი უფლისანი, ყურთა მიმართ ერისათა სახლსა შინა უფლისასა დღესა მარხვისასა, და ყურთა შორის ყოვლისა იუდაჲსათა, რომელნი მოვლენ ქალაქთაგან მათთა, აღმოუკითხო მათ.
მათ	მცხ.იერ	და მიუთხრნა მათ მიქეა ყოველნი სიტყვანი, რომელნი ესმნეს, აღმოიკითხვიდა რაჲ ბარუქ ყურთა მიმართ ერისათა.
მისსა	მცხ.იერ	და მეფე ჯდა სახლსა შინა საზამთროსა, თუესა მეცხრესა და კერაკნი ცეცხლისანი პირისპირ მისსა.
იგი	მცხ.იერ	და უკმოიქცენ ქალდეველნი, და ჰბრძოდენ ქუეყანასა ამას, და დაიპყრან იგი და დაწუან იგი ცეცხლითა.
იგინი	მცხ.იერ	და წარიყვანნა აბემელექ კაცნი და შევიდა სახიდ მეფისა ქუეშედ, და გამოიხუნა მიერ ძუელნი ბებკულნი და ძუელნი საბელნი და შთაყარნა იგინი იერემიას მიმართ მღჳმედ.
მისდა	მცხ.იერ	და თქუა მისდა მიმართ აბემელექ ეთიოპმან: დასხენ ძუელნი ესე ბებკულნი და მატყლიერნი იღლიათა ქუეშე ჴელთა შენთასა ქუეშე კერძო საბელთასა. და ქმნა იერემია ეგრეთ.
მას	მცხ.იერ	და ეფუცა მას მეფე იდუმალ მეტყუელი: ცხოველ არს უფალი, რომელმან შექმნა ჩემი ესე სული, უკუეთუ მოგაკუდინო შენ, და უკეთუ განგცე შენ ჴელებსა ამათ კაცთა მეძიებელთა სულისა შენისათასა.
მას	მცხ.იერ	და ჰრქუა მას იერემია: ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: უკეთუ განსრული განხჳდე მთავართა მიმართ მეფისა ბაბილოვნისათა და ცხოვნდეს სული შენი, და ქალაქი ესე არა დაიწვას ცეცხლითა, და სცხოვნდე შენ და სახლი შენი.
იგი	მცხ.იოან	და რომელმან ისმინნეს სიტყუანი ჩემნი და არა ჰრწმენენ, მე არა ვსაჯო იგი, რამეთუ არა მოვედ მე სჯად სოფლისა, არამედ რაჲთა ვაცხოვნო სოფელი.
მან	მცხ.იოან	ხოლო რომელმან შეურაცხ-მყოს მე და არა შეიწყნარნეს სიტყუანი ჩემნი, აქუს მსაჯული თჳსი: სიტყუასა რომელსა ვიტყოდე, მან საჯოს იგი უკუანაჲსკნელსა დღესა.
მან	მცხ.იოან	რამეთუ მე თავით თჳსით არარას ვიტყოდე, არამედ რომელმან მომავლინა მე, მამამან, მან მომცა მე მცნებაჲ, რაჲ ვთქუა და რასა ვიტყოდი.
იგი	მცხ.იოან	და ვითარცა სერობაჲ იგი იყო, და ეშმაკი შესრულ იყო გულსა იუდაჲსსა, სიმონ ისკარიოტელისასა, რაჲთა განსცეს იგი.
მას	მცხ.იოან	იცოდა იესუ, რამეთუ ყოველივე მოსცა მას მამამან ჴელთა მისთა, და რამეთუ ღმრთისაგან გამოვიდა და ღმრთისა მივალს.
იგი	მცხ.იოან	აღდგა სერობისა მისგან და დადვა სამოსელი თჳსი და მოიღო არდაგი და მოირტყა იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი, რამეთუ მშჯავრთა ჩემთაებრ თქუენ არა ხჳდოდეთ და სამართალნი ჩემნი თქუენ არა დაიმარხენით, არამედ მიწესთა მათამდე წარმართთასა, რომელნი იყუნეს გარემო თქუენსა, მათ თანავე ხჳდოდეთ.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს არქუ: ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი, ვითარმედ განვიშორნე იგინი წარმართთა შორის და განვაბნინე იგინი ყოველსა ზედა ქუეყანასა და ვეყო მე მათ სიწმიდე მცირე სოფლებთა შორის, სადაცა შევიდენ მუნ.
მისგან	მცხ.იეზ	და შევიდენ მუნ და აღსპნენ ყოველნი საძაგელებანი მათნი და ყოველნი უშჯულოვებანი მისნი მისგან.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცე მათ გული სხუაჲ და სული ახალი მივსცე მათ შორის და გამოვჰფხურა გული მათი ქვისაჲ და მივსცე მათ გული ჴორცისაჲ ჴორცისაგან მათისა.
მათდა	მცხ.იეზ	რათა ბრძანებათა შინა ჩემთა ვიდოდიან და სამართალთა ჩემთა იმარხვიდენ და ჰყოფდენ მათ; და იყუნენ ჩემდა ერად და მე ვიყო მათდა ღმერთად.
მათსა	მცხ.იეზ	და აღიხუნეს ქეროვიმთა ფრთენი მათნი და ეტლისთუალნი მათნი, მახლობელნი მათნი, და დიდებაჲ ღმრთისა ისრაჱლისაჲ მათ ზედა, ზეშთა ზედაჲთ მათსა.
მით	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, იქმენ თავისა შენისა ჭურჭელნი ტყუეობისანი და ტყუე იქმენ წინაშე მათსა. და ტყუე იქმენ ადგილისაგან შენისა ადგილისა მიმართ სხჳსა, წინაშე მათსა, რაჲთა იხილონ მით, რამეთუ სახლი განმამწარებელი არს.
მის	მცხ.იეზ	წინაშე თუალთა მათთა და შენ გამოხჳდე მიმწუხრი წინაშე მათსა, ვითარცა განვალნ ტყუე, დასთხარო თავისა შენისად ზღუდისა შორის და განხჳდე მის მიერ.
მას	მცხ.იოან	და მოიღო წყალი და შთაასხა საბანელსა მას და იწყო ბანად ფერჴთა მოწაფეთა თჳსთა და წარჰჴოცდა არდაგითა მით, რომელი მოერტყა.
მას	მცხ.იოან	და მოვიდა სიმონ-პეტრესა. ჰრქუა მას პეტრე: უფალო, შენ დამბანა ფერჴთა ჩემთა?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას პეტრე: არა დამბანნე ფერჴნი ჩემნი უკუნისამდე. ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ არა დაგბანნე შენ ფერჴნი, არა გაქუნდეს ნაწილი ჩემ თანა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას სიმონ-პეტრე: უფალო, ნუ ხოლო ფერჴნი ჩემნი, არამედ ჴელნიცა და თავიცა ჩემი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: განბანილსა მას არა უჴმს, გარნა ფერჴნი ხოლო დაბანად, რამეთუ ყოვლად წმიდა არს იგი, და თქუენცა წმიდა ხართ, არამედ არა ყოველნი.
იგი	მცხ.იოან	რამეთუ იცოდა იესუ მიმცემელი იგი. ამისთჳს თქუა, ვითარმედ: არა ყოველნი წმიდა ხართ.
იგი	მცხ.იოან	არა თქუენ ყოველთათჳს ვიტყჳ, რამეთუ მე გიცნი, რომელნი გამოგირჩიენ, არამედ რაჲთა წერილნი იგი აღესრულნენ: რომელი ჭამდა ჩემ თანა პურსა, აღიღო ჩემ ზედა ბრჭალი მისი.
მას	მცხ.იოან	წამ-უყვნა მას სიმონ-პეტრე, რაჲთა ჰკითხოს, ვინ არს, რომლისათჳს იტყჳს?
იგი	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა: რომელსა მე დავაწო პური და მივსცე, იგი არს. და დააწყო პური იგი და მისცა იუდას სიმონისსა, ისკარიოტელსა.
მას	მცხ.იოან	რამეთუ რომელნიმე ჰგონებდეს: ვინაჲთგან გუადრუცი იგი იუდას აქუნდა, ვითარმედ ჰრქუა მას იესუ: იყიდე, რაჲ-იგი გჳჴმდეს დღესასწაულსა ამას, გინა თუ მიცემად რაჲმე გლახაკთა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მან მიიღო პური იგი და მეყსეულად განვიდა. და იყო ღამე.
მის	მცხ.იოან	და ვითარცა განვიდა იუდა, თქუა იესუ: აწ იდიდა ძე კაცისაჲ, და ღმერთიცა იდიდა მის თანა.
მის	მცხ.იოან	უკუეთუ ღმერთი იდიდა მის თანა, ღმერთმანცა ადიდოს იგი თავისა თჳსისა თანა და მეყსეულად ადიდოს იგი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას სიმონ-პეტრე: უფალო, ვიდრე ხუალ? ჰრქუა მას იესუ: ვიდრე-იგი მე მივალ, შენ ვერ ძალ-გიც მოსლვად აწ, ხოლო მერმე მომდევდე მე.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: სული შენი ჩემთჳს დასდვაა? ამენ, ამენ გეტყჳ შენ: არღარა ეყივლოს ქათამსა, ვიდრემდის უვარ-მყო მე სამ-გზის.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო ჩუენ ვესავთ, ვითარმედ იგი არს, რომელმან იჴსნეს ისრაელი; და ამას ყოველსა თანა ესე მესამე დღე არს, ვინაჲთგან ესე იქმნა.
მათ	მცხ.ლუკა	და არა პოვეს გუამი მისი. მოვიდეს და თქუეს, ვითარმედ ხილვაჲცა ანგელოზთაჲ იხილეს, რომელთა ჰრქუეს მათ, ვითარმედ: ცხოველ არს იგი.
მათ	მცხ.ლუკა	და მი-ვინმე-ვიდეს ჩუენგანნიცა საფლავად და პოვეს ეგრე, ვითარცა დედათა მათ თქუეს, ხოლო იგი თავადი ვერ იხილეს.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მან ჰრქუა მათ: ჵ უცნობელნო და მძიმენო გულითა სარწმუნოებისათჳს ყოველსა ზედა, რომელსა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი!
მათ	მცხ.ლუკა	და იწყო მოსესითაგან და წინაწარმეტყუელთა და გამოუთარგმანებდა მათ ყოველთაგან წიგნთა მისთჳს.
მას	მცხ.ლუკა	და მიეახლნეს დაბასა მას, ვიდრეცა ვიდოდეს, ხოლო თავადმან მიზეზ-ყო უშორესადრე წარსლვაჲ.
იგი	მცხ.იოან	და ვიდრე-იგი მე მივალ, უწყით და გზაჲცა იგი იცით.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას თომა: უფალო, არა ვიცით, ვიდრე ხუალ, და ვითარ შემძლებელ ვართ გზისა მის ცნობად?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: მე ვარ გზაჲ და მე ვარ ჭეშმარიტებაჲ და ცხორებაჲ; არავინ მოვიდეს მამისა, გარნა ჩემ მიერ.
იგი	მცხ.იოან	უკუეთუმცა მიცოდეთ მე, მამაჲცამცა ჩემი იცოდეთ. ამიერითგან იცით იგი და გიხილავს იგი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას ფილიპე: უფალო, მიჩუენე ჩუენ მამაჲ შენი, და კმა არს ჩუენდა.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: ესოდენ ჟამ თქუენ თანა ვარ, და არა მიცი მე, ფილიპე? რომელმან მიხილა მე, იხილა მამაჲ ჩემი, და შენ ვითარ მეტყჳ მე: მიჩუენე ჩუენ მამაჲ შენი?
იგი	მცხ.იოან	არა გრწამსა, რამეთუ მე მამისა თანა ვარ, და მამაჲ ჩემ თანა არს? სიტყუათა რომელთა გეტყჳ თქუენ, თავით ჩემით არა გეტყჳ, არამედ მამაჲ ჩემი, რომელი ჩემ თანა არს, იგი იქმს საქმესა.
მანცა	მცხ.იოან	ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, საქმესა რომელსა მე ვიქმ, მანცა ქმნეს და უფროჲსიღა ამისსა ქმნეს, რამეთუ მე მამისა მივალ.
იგი	მცხ.იოან	და რაჲცა ითხოვოთ სახელითა ჩემითა, იგი ვყო, რაჲთა იდიდოს მამაჲ ძისა თანა.
იგი	მცხ.იოან	სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი სოფელსა ვერ ჴელ-ეწიფების მოღებად, რამეთუ არა ჰხედავს მას, არცა იცის იგი, ხოლო თქუენ იცით იგი, რამეთუ თქუენ თანა არს და თქუენ თანა იყოს.
მას	მცხ.იოან	მას დღესა შინა სცნათ თქუენ, რამეთუ მე მამისა ჩემისა თანა, და თქუენ ჩემ თანა, და მე თქუენ შორის.
იგინი	მცხ.იერ	და ათნი კაცნი იპოვნეს მუნ და ჰრქუეს ისმაილსა: ნუ მომწყუედ ჩუენ, რამეთუ არიან ჩუენდა საუნჯენი ვვლსა შინა, იფქლნი და ქრთილნი და თაფლი და ზეთი. და წარჰჴდა და არა მოსწყჳდნა იგინი შორის ძმათა მათთა.
იგი	მცხ.იოან	რომელსა აქუნდენ მცნებანი ჩემნი და დაიმარხნეს იგინი, იგი არს, რომელსა უყუარ მე. ხოლო რომელსა უყუარდე მე, საყუარელ იყოს მამისა ჩემისა მიერ, და მეცა შევიყუარო იგი და გამოუცხადო მას თავი ჩემი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იუდა, არა ისკარიოტელმან: უფალო, რაჲ არს, რამეთუ ჩუენ გამოგჳცხადებ თავსა შენსა და არა სოფელსა?
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: უკუეთუ ვისმე უყუარდე მე, სიტყუანი ჩემნი დაიმარხნეს, და მამამანცა ჩემმან შეიყუაროს იგი, და მოვიდეთ მისა და მის თანა დავადგრეთ.
მათ	მცხ.იერ	და იყვნენ ყოველნი კაცნი და ყოველნი სხუანი ნათესავნი მოსრულნი პირითა მათითა ქუეყანად ეგჳპტისა, დამკჳდრებად მუნ, და მოაკლდენ მახჳლისა მიერ და სიყმილისა მიერ და არა იყოს მათი არავინ განრინებულ ბოროტთაგან, რომელთა მე მოვაწევ მათ ზედა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო ნუგეშინის-მცემელი იგი სული წმიდაჲ, რომელი მოავლინოს სახელითა ჩემითა მამამან, მან გასწაოს თქუენ ყოველი და მოგაჴსენოს თქუენ ყოველი, რაოდენი გარქუ თქუენ.
იგი	მცხ.იოან	არღარა მრავალსა ვიტყოდი თქუენ თანა, რამეთუ მოვალს მთავარი იგი ამის სოფლისაჲ და ჩემ თანა პოოს არარაჲ.
მით	მცხ.იოან	ხოლო თქუენ აწვე წმიდა ხართ სიტყჳთა მით, რომელსა გეტყოდე თქუენ.
მისდა	მცხ.იერ	და ჰრქუა იერემია ყოველსა ერსა ძლიერთა და დედებსა, და ყოველსა ერსა მიმგებელთა მისდა სიტყუათასა მეტყუელმან:
მის	მცხ.იოან	მე ვარ ვენაჴი და თქუენ რტონი. რომელი დაადგრეს ჩემ თანა, და მე მის თანა, ამან მოიღოს ნაყოფი მრავალი, რამეთუ თჳნიერ ჩემსა არარაჲ ძალ-გიც ყოფად არცა ერთი.
იგი	მცხ.იოან	უკუეთუ ვინმე არა დაადგრეს ჩემ თანა, განვარდეს გარე, ვითარცა ნასხლევი, და განჴმეს, და შეკრიბონ იგი და ცეცხლსა დაასხან, და დაიწუას.
მას	მცხ.იერ	წყალი ეგჳპტე, ვითარცა მდინარე, აღმოვალს და, ვითარცა მდინარენი, აღსძრავს ღელვათა მისთა და იტყჳს: აღვიდე, და დავფარო ქუეყანაჲ, და წარვწყმიდო ქალაქი და დამკჳდრებულნი მას შინა.
იგი	მცხ.იერ	და დღე იგი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა დღე შურისძიებისა არს, ძიებად შური მტერთა მისთა, შეჭამნეს მახჳლმან და განძღეს და დაითროს სისხლისაგან მათისა, რამეთუ მსხუერპლი უფლისა საბაოთისაჲ ქუეყანასა ზედა ჩრდილოსა, მდინარესა ზედა ევფრატსა.
მის	მცხ.იერ	ჭურჭელნი ტყუეობისანი იქმნენ თავისა შენისად. მკჳდრობამან ასულისა ეგჳპტისამან, რამეთუ მემფი უჩინო საქმნელად იყოს, და ეწოდოს ვაება არყოფისაგან მკჳდრთა მის შორის.
იგი	მცხ.იოან	მოიჴსენეთ სიტყუაჲ იგი, რომელ გარქუ თქუენ: არა არს მონაჲ უფროჲს უფლისა თჳსისა. უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ; უკუეთუ სიტყუანი ჩემნი დაიმარხნეს, თქუენნიცა დაიმარხნენ.
მათ	მცხ.იოან	უკუეთუმცა არა მოვედ და ვეტყოდე მათ, ცოდვაჲმცა არა აქუნდა; ხოლო აწ მიზეზი არა აქუს ცოდვათა მათთათჳს.
იგი	მცხ.იოან	უკეთუმცა არა ვქმნენ საქმენი იგი მათ შორის, რომელნი სხუამან არავინ ქმნნა, ცოდვაჲმცა არა აქუნდა. ხოლო აწ მიხილეს და მომიძულეს მეცა და მამაჲცა ჩემი.
იგი	მცხ.იოან	არამედ რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი, რომელი სჯულსა მათსა წერილ არს, რამეთუ: მომიძულეს მე ცუდად.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინის-მცემელი იგი, რომელი მე მოვავლინო თქუენდა მამისა ჩემისა მიერ, სული ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისაგან გამოვალს, მან წამოს ჩემთჳს.
იგი	მცხ.იოან	არამედ ამას გეტყოდე თქუენ, რაჲთა რაჟამს მოიწიოს ჟამი იგი, მოიჴსენოთ მათი, რამეთუ მე გარქუ თქუენ. ესე პირველითგან არა გარქუ თქუენ, რამეთუ თქუენ თანა ვიყავ.
იგი	მცხ.იოან	არამედ მე ჭეშმარიტსა გეტყჳ თქუენ: უმჯობეს არს თქუენდა, რაჲთა მე წარვიდე; უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინის-მცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა; უკუეთუ მე წარვიდე, მოვავლინო იგი თქუენდა.
იგი	მცხ.იოან	და მოვიდეს იგი და ამხილოს სოფელსა ცოდვისათჳს და სიმართლისათჳს და სასჯელისათჳს:
იგი	მცხ.იოან	ხოლო სასჯელისათჳს, რამეთუ მთავარი იგი ამის სოფლისაჲ დასჯილ არს.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გიძღოდის თქუენ ჭეშმარიტებასა ყოველსა, რამეთუ არა იტყოდის თავით თჳსით, არამედ რაოდენი-რაჲ ესმეს, იტყოდის და მომავალი იგი გითხრას თქუენ.
მან	მცხ.იოან	მან მე მადიდოს, რამეთუ ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ.
მათ	მცხ.იოან	გულისჴმა-ყო იესუ, რამეთუ უნდა კითხვის, და ჰრქუა მათ: ამისთჳს გამოეძიებთა ურთიერთას, რამეთუ ვთქუ: მცირედღა, და არღარა მხედვიდეთ მე; და კუალად მცირედ, და მიხილოთ მე?
იგი	მცხ.იოან	დედაკაცი რაჟამს შობნ, მწუხარე არნ, რამეთუ მოიწია ჟამი მისი. ხოლო რაჟამს შვის ყრმაჲ, არღარა მოეჴსენის ჭირი იგი სიხარულითა მით, რამეთუ იშვა კაცი სოფელსა შინა.
იგი	მცხ.ეფეს	რამეთუ ქმარი არს თავ ცოლისა, ვითარცა ქრისტე თავ არს ეკლესიისა, და იგი თავადი არს მაცხოვარი გუამისაჲ.
მით	მცხ.ეფეს	რაჲთა იგი წმიდა-ყოს, განწმიდა საბანელითა მით წყლისაჲთა და სიტყჳთა,
მას	მცხ.ეფეს	რამეთუ არავინ სადა თავი თჳსი მოიძულის, არამედ ზრდინ და ჰფუფუნებნ მას, ვითარცა ქრისტე ეკლესიასა,
იგი	მცხ.ეფეს	ამისთჳს დაუტეოს კაცმან მამაჲ თჳსი და დედაჲ თჳსი და შეეყოს ცოლსა თჳსსა და იყვნენ ორნივე იგი ერთ ჴორც.
მას	მცხ.ეფეს	გარნა თქუენცა კაცად-კაცადმან თჳსი ცოლი ეგრეთ შეიყუარეთ, ვითარცა თავი თჳსი; ხოლო ცოლსა მას რაჲთა ეშინოდის ქმრისა.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი აიძულებდეს მას და ეტყოდეს: დაადგერ ჩუენ თანა, რამეთუ მწუხრ არს, და მიდრეკილ არა დღე. და შევიდა დადგომად მათ თანა.
მათ	მცხ.ლუკა	და იყო ინაჴით-ჯდომას მას მისსა მათ თანა მოიღო პური, აკურთხა და განტეხა და მისცემად მათ.
იგინი	მცხ.ლუკა	და იგინი იტყოდეს ურთიერთას: ანუ არა გულნი ჩუენნი განჴურვებულ იყვნეს ჩუენ შორის, ვითარ-იგი მეტყოდა ჩუენ გზასა ზედა და ვითარ-იგი გამომითარგმანებდა ჩუენ წიგნთა?
მას	მცხ.ლუკა	და იგინი უთხრობდეს გზისასა მას და ვითარ იგი გამოეცხადა მათ განტეხასა მას პურისასა.
მათსა	მცხ.ლუკა	და ვითარ იგინი ამას იტყოდეს ოდენ, და თავადი იესუ დადგა შორის მათსა და ჰრქუა მათ: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
იგინი	მცხ.ლუკა	ხოლო იგინი შეძრწუნდეს და შეეშინა, ეგონა, ვითარმედ სული რაჲმე იხილეს.
მათ	მცხ.ლუკა	და თავადმან ჰრქუა მათ: რაჲსა შეძრწუნებულ ხართ, და რაჲსათჳს გულის-სიტყუანი მრავალნი მოვლენან გულთა თქუენთა?
მას	მცხ.იოან	და მას დღესა შინა მე არარაჲ მკითხოთ. ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ რაოდენიცა-რაჲ სთხოოთ მამასა სახელითა ჩემითა, მოგცეს თქუენ.
მას	მცხ.იოან	მას დღესა შინა ითხოოთ სახელითა ჩემითა, და არა გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: მე ვჰკითხო მამასა ჩემსა თქუენთჳს.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუეს მას მოწაფეთა მისთა: აჰა აწ განცხადებულად იტყჳ და იგავსა არცა ერთსა რას იტყჳ.
მათ	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ: აწ სამე გრწამს?
მას	მცხ.იოან	ვითარცა-ესე მოეც მას ჴელმწიფებაჲ ყოველთა ჴორციელთაჲ, რაჲთა ყოველი რომელი მოეც მას, მისცეს მათ ცხორებაჲ საუკუნოჲ.
მით	მცხ.იოან	და აწ მადიდე მე, მამაო, თავისა შენისა თანა დიდებითა მით, რომელი მაქუნდა წინაშე შენსა უწინარეს სოფლის დაბადებისა.
მათთჳს	მცხ.იოან	მე მათთჳს გკითხავ; არა თუ სოფლისათჳს გკითხავ, არამედ მათთჳს, რომელნი მომცენ მე, რამეთუ შენნი არიან.
მათ	მცხ.იოან	და ჩემი ყოველი შენი არს, და შენი ჩემი არს, და დიდებულ ვარ მე მათ შორის.
მათ	მცხ.იოან	ოდეს ვიყავ მათ თანა სოფელსა შინა, მე ვსცევდ მათ სახელითა შენითა; რომელნი მომცენ მე, დავიცვენ, და არავინ მათგანი წარწყმდა, გარნა ძე იგი წარწყმედისაჲ, რაჲთა წერილი აღესრულოს.
იგინი	მცხ.იოან	მე მივსცენ მათ სიტყუანი შენნი, და სოფელმან მოიძულნა იგინი, რამეთუ არა არიან სოფლისა ამისგანნი, ვითარცა მე არა ვარ სოფლისა ამისგან.
იგინი	მცხ.იოან	არა ვიტყჳ, რაჲთა აღიხუნე იგინი სოფლისაგან, არამედ რაჲთა დაიცვნე იგინი ბოროტისაგან.
მათ	მცხ.იოან	ვითარცა მომავლინე მე სოფლად, მეცა წარვავლინებ მათ სოფლად.
იგინიცა	მცხ.იოან	და მათთჳს წმიდა-ვჰყოფ თავსა ჩემსა, რაჲთა იგინიცა იყვნენ წმიდა ჭეშმარიტებით.
იგინიცა	მცხ.იოან	რაჲთა ყოველნი ერთ იყვნენ, ვითარცა შენ, მამაო, ჩემდამო, და მე შენდამი, რაჲთა იგინიცა ჩუენ შორის ერთ იყვნენ, რაჲთა სოფელსა ჰრწმენეს, რამეთუ შენ მომავლინე მე.
მათ	მცხ.იოან	და მე დიდებაჲ, რომელი მომეც მე, მივეც მათ, რაჲთა იყვნენ ერთ, ვითარცა ჩუენ ერთ ვართ.
იგინიცა	მცხ.იოან	მამაო, რომელნი-ესე მომცენ მე, მნებავს, რაჲთა, სადაცა მე ვიყო, იგინიცა ჩემ თანა იყვნენ, რაჲთა ხედვიდენ დიდებასა ჩემსა, რომელი მომეც მე, რამეთუ შემიყუარე მე უწინარეს სოფლის დაბადებისა.
მათცა	მცხ.იოან	მამაო მართალო, და სოფელმან შენ არა გიცნა, ხოლო მე გიცან შენ, და მათცა ცნეს, რამეთუ შენ მომავლინე მე.
მას	მცხ.იოან	ესე თქუა იესუ და გამოვიდა მოწფითურთ თჳსით წიაღ ჴევსა მას ნაძოვანსა, სადაცა-იგი იყო მტილი, რომელსა შევიდა თავადი და მოწაფენი მისნი.
მის	მცხ.იერ	ეცით სასწაული მოაბსა, რამეთუ ნთებით აღენთოს და ყოველნი ქალაქნი მისნი უვალად იყუნენ არ ყოფისაგან დამკჳდრებულისა მის შორის, ვინავე მყოფსა მას შინა.
იგინი	მცხ.ეფეს	და მამანი ნუ განრისხდებით შვილთა თქუენთა, არამედ განზარდენით იგინი სწავლითა და მოძღურებითა უფლისაჲთა.
იგი	მცხ.იოან	იცოდა იუდაცა, მიმცემელმან მისმან, ადგილი იგი, რამეთუ მრავალ-გზის შესრულ იყო მუნ იესუ მოწაფითურთ თჳსით.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იესუ იცოდა ყოველი იგი მომავალი მის ზედა, გამოვიდა და ჰრქუა მათ: ვის ეძიებთ?
მათ	მცხ.იოან	მიუგეს და ჰრქუეს მას: იესუს ნაზარეველსა. ჰრქუა მათ იესუ: მე ვარ. დგა იუდაცა, მიმცემელი იგი მისი, მათ თანა.
მათ	მცხ.იოან	და ვითარცა ჰრქუა მათ: მე ვარ, გარეუკუნიქცეს და დაეცნეს ქუეყანასა.
მათ	მცხ.იოან	მერმე კუალად ჰკითხა მათ: ვის ეძიებთ? და მათ ჰრქუეს მას: იესუს ნაზარეველსა.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: გარქუ თქუენ, ვითარმედ: მე ვარ. უკუეთუ მე მეძიებთ, უტევენით ესენი, წარვიდენ.
იგი	მცხ.იოან	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი, რომელი თქუა, ვითარმედ: რომელნი მომცენ მე, არა წარვწყმიდე მათგანი არცა ერთი.
იგი	მცხ.იოან	ჰრქუა იესუ პეტრეს: დადევ მახჳლი ქარქაშსა! სასუმელი, რომელი მომცა მე მამამან, არა შევსუაა იგი?
მან	მცხ.იოან	ხოლო კრებულმან მან და ათასისთავმან და მსახურთა მათ ჰურიათამან შეიპყრეს იესუ და შეკრეს იგი.
იგი	მცხ.იოან	და მიიყვანეს იგი პირველად ანნაჲსა, რამეთუ იყო სიმამრი კაიაფაჲსი, რომელი იყო მღდელთ-მოძღუარი მის წელიწადისაჲ.
იგი	მცხ.იოან	მისდევდა იესუს სიმონ-პეტრე და სხუაჲ იგი მოწაფჱ. ხოლო მოწაფე იგი ერთი მეცნიერ იყო მღდელთ-მოძღურისა და შევიდა იესუჲს თანა ეზოსა მღდელთ-მოძღურისასა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო პეტრე დგა კარსა თანა გარეშე. განვიდა ერთი იგი მოწაფე, რომელი იყო მეცნიერ მღდელთ-მოძღურისა, და ჰრქუა მეკარესა მას დედაკაცსა და შეიყვანა პეტრე.
მან	მცხ.იოან	ჰრქუა მჴევალმან მან მეკარემან პეტრეს: ნუუკუე შენცა მოწაფეთაგანი ხარ მის კაცისათაჲ? ხოლო პეტრე თქუა: არა ვარ.
იგი	მცხ.იოან	დგეს მონანი იგი და მსახურნი მღდელთ-მოძღუართანი, და ნაკუერცხალი აღეგზნა, რამეთუ ყინელი იყო, და ტფებოდეს. დგა მათ თანა პეტრეცა და ტფებოდა.
მან	მცხ.იოან	ხოლო მღდელთ-მოძღუარმან მან ჰკითხა იესუს მოწაფეთა მისთათჳს და მოძღურებისა მისისათჳს.
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: მე განცხადებულად ვეტყოდე სოფელსა და მე მარადის ვასწავებდ შესაკრებელსა და ტაძარსა შინა, სადა-იგი ყოვლადვე ჰურიანი შეკრბიან, ხოლო ფარულად არარას ვეტყოდე.
მათ	მცხ.იოან	რაჲსა მკითხავ მე? ჰკითხე მათ, რომელთა ესმოდა, რასა ვასწავებდ მათ. აჰა ამათ იციან, რასა-იგი ვეტყოდე მათ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ ბოროტსა ვიტყოდე, წამე ბოროტისათჳს; უკუეთუ კეთილსა, რაჲსათჳს მცემ?
იგი	მცხ.იერ	დაათრვეთ იგი, რამეთუ უფლისა ზედა განდიდნა, და ტყუელვიდეს მოაბ ჴელითა თჳსითა, და იყოს საკიცხელ იგიცა.
იგი	მცხ.იოან	და მიავლინა იგი ანა კრული კაიაფაჲსა, მღდელთ-მოძღურისა.
მას	მცხ.იერ	და რამეთუ შენდაცა საკიცხელ იყო ისრაილი, ანუ პარვათა შინა შენთა იპოვა, რამეთუ ჰბრძოდე მას, და მისთანავე წარიტყუენო.
მას	მცხ.იოან	ხოლო სიმონ-პეტრე დგა და ტფებოდა. ჰრქუეს მას მუნ მდგომარეთა მათ: ნუუკუე შენცა მოწაფეთა მისთაგანი ხარ? ხოლო მან უვარ-ყო და თქუა: არა ვარ.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას ერთმან მონათაგანმან მღდელთ-მოძღურისამან – ნათესავი იყო მისი, რომელსა-იგი პეტრე წარჰკუეთა ყური – არა მე გიხილეა მტილსა მას შინა მის თანა?
იგინი	მცხ.იოან	და მოიყვანეს იესუ კაიაფაჲსით ტაძრად. და იყო განთიად. და იგინი არა შევიდეს ტაძრად, რაჲთა არა შეიგინნენ, არამედ რაჲთა ჭამონ პასექი.
მათა	მცხ.იოან	გამოვიდა პილატე მათა გარე და ჰრქუა მათ: რასა შესმენასა მოიღებთ კაცისა ამისა ზედა?
მას	მცხ.იოან	მიუგეს და ჰრქუეს მას: უკუეთუმცა არა ბოროტის-მოქმედი იყო, არამცა მიგეცით შენ ეგე.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ პილატე: მიიყვანეთ ეგე თქუენ და სჯულისა თქუენისაებრ განიკითხეთ ეგე. ჰრქუეს მას ჰურიათა მათ: ჩუენდა არავისი ჯერ-არს მოკლვაჲ.
იგი	მცხ.იოან	რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი იესუჲსი, რომელ თქუა და აუწყებდა, რომლითა სიკუდილითა ეგულებოდა მოსიკუდიდ.
მას	მცხ.იოან	კუალად უკუე შევიდა პილატე ტაძრად და შეხადა იესუს და ჰრქუა მას: შენ ხარა მეუფჱ ჰურიათაჲ?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: შენ თავით თჳსით იტყჳ მაგას, ანუ სხუათა გითხრეს ჩემთჳს?
მას	მცხ.იოან	მიუგო პილატე და ჰრქუა მას: ნუუკუე მე ჰურიაჲ ვარა? ნათესავთა შენთა და მღდელთ-მოძღუართა მოუცემიხარ შენ ჩემდა. რაჲ გიქმნიეს?
იგი	მცხ.იერ	და არა არს მეტყუელი დატევებასა ობლისა შენისასა, რაჲთა ცხოვნდეს, და მე ვაცხოვნო იგი. და ქურივნი შენნი ჩემდამო ესვიდენ,
მას	მცხ.იოან	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: მეუფებაჲ ჩემი არა ამის სოფლისაგანი არს. უკუეთუმცა ამის სოფლისაგანი იყო მეუფებაჲ ჩემი, მსახურნიმცა ჩემნი იღუწიდეს ჩემთჳს, რაჲთა არამცა მივეცი ჰურიათა. ხოლო აწ მეუფებაჲ ჩემი არა არს ამიერ სოფლით.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას პილატე: უკუეთუ მეუფჱ ხარ შენ? ჰრქუა მას იესუ: შენ იტყჳ, რამეთუ მეუფე ვარ მე. ამისთჳს შობილ ვარ და ამისათჳს მოვივლინე სოფლად, რაჲთა ვწამო ჭეშმარიტი. ყოველი რომელი ჭეშმარიტებისგან იყოს, ისმინოს ჴმისა ჩემისაჲ.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მას პილატე: რაჲ არს ჭეშმარიტებაჲ? და ვითარცა ესე თქუა, კუალად გამოვიდა და ჰრქუა ჰურიათა მათ: მე არცა ერთსა ბრალსა ვჰპოებ ამის თანა.
მის	მცხ.იერ	და დაიპყართ მის ზედა გარემოჲს, დაიჴსნნეს ჴელნი მისნი, დაეცნეს დაეფანნი მისნი, დაირღვა ზღუდე მისი, რამეთუ შურისგება ღმრთისა მიერ არს. შური იძიეთ მის ზედა, ვითარცა ყო, უყავთ მას.
იგი	მცხ.იოან	მაშინ მოიყვანა პილატე იესუ და ტანჯა იგი.
მათ	მცხ.იოან	და ერისაგანთა მათ შეთხზეს გჳრგჳნი ეკალთაგან და დაადგეს თავსა მისსა და სამოსელი ძოწეული შეჰმოსეს მას.
მისა	მცხ.იოან	და მოვიდიან მისა და ეტყჳედ მას: გიხაროდენ, მეუფეო ჰურიათაო! და სცემდეს ყურიმალსა.
მათ	მცხ.იოან	გამოვიდა უკუე კუალად გარე პილატე და ჰრქუა მათ: აჰა გამოვიყვანო იგი გარე თქუენდა, რაჲთა სცნათ, რამეთუ მის თანა არცა ერთი ბრალი ვპოე.
იგი	მცხ.იოან	გამოვიდა იესუ გარე, და ედგა ეკლისა იგი გჳრგჳნი და ძოწეული სამოსელი. და ჰრქუა მათ პილატე: აჰა კაცი იგი!
იგი	მცხ.იოან	და ვითარცა იხილეს იგი მღდელთ-მოძღუართა მათ და მსახურთა, ღაღად-ყვეს და თქუეს: ჯუარს-აცუ, ჯუარს-აცუ ეგე! ჰრქუა მათ პილატე: მიიყვანეთ ეგე თქუენ და ჯუარს-აცუთ, რამეთუ მე მაგის თანა ბრალსა არარას ვჰპოებ.
მას	მცხ.იოან	მიუგეს ჰურიათა და ჰრქუეს მას: ჩუენ სჯული გუაქუს და, სჯულისა ჩუენისაებრ თანა-აც სიკუდილი, რამეთუ თავი თჳსი ძედ ღმრთისა ყო.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას პილატე: მე არას მეტყჳა? ანუ არა უწყია, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ მაქუს ჯუარს-ცუმად შენდა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს განტევებად შენდა?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: არა გაქუს ჴელმწიფებაჲ ჩემი არცა ერთი, უკუეთუმცა არა მოცემულ იყო შენდა ზეგარდამო. ამისათჳს მიმცემელსა ჩემსა შენდა უდიდესი ცოდვაჲ აქუს.
იგი	მცხ.იოან	ამის გამო პილატეს უნდა განტევებაჲ მისი, ხოლო ჰურიანი იგი ღაღადებდეს და იტყოდეს: უკუეთუ ეგე განუტეო, არა ხარ მოყუარე კეისრისაჲ, რამეთუ ყოველი, რომელი მეუფედ იტყჳნ თავსა თჳსსა, სიტყუას-უგებნ კეისარსა.
მას	მცხ.იოან	ხოლო პილატეს რაჲ ესმა სიტყუაჲ ესე, გამოიყვანა იესუ გარე და დაჯდა იგი საყდართა ზედა, ადგილსა მას, რომელსა ჰრქჳან ქვაფენილ, ხოლო ებრაელებრ კაპპათა.
მათ	მცხ.იოან	და იყო პარასკევი პასქაჲსაჲ, და ჟამი იყო მეექვსე. ჰრქუა პილატე ჰურიათა მათ: აჰა მეუფჱ თქუენი!
მათ	მცხ.იოან	ხოლო იგინი ღაღადებდეს და იტყოდეს: აღიღე, აღიღე და ჯუარს-აცუ ეგე! ჰრქუა მათ პილატე: მეუფე თქუენი მე ჯუარს-ვაცუაა? მიუგეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და ჰრქუეს: არა გჳვის ჩვენ მეუფჱ, გარნა კეისარი.
იგი	მცხ.იოან	მაშინ მისცა იგი მათ, რაჲთა ჯუარს-ეცუას. ხოლო მათ წარიყვანეს იესუ.
მას	მცხ.იოან	და ეკიდა თჳთ ჯუარი თჳსი, და განვიდა ადგილსა მას თხემისა, რომელსა ჰრქჳან ებრაელებრ გოლგოთა.
იგი	მცხ.იოან	და მუნ ჯუარს-აცუეს იგი, და მის თანა სხუანი ორნი ამიერ და იმიერ და შორის იესუ.
მას	მცხ.იოან	და დაწერა პილატე ფიცარი და დასდვა ჯუარსა მას ზედა. და იყო წერილი ესრე: იესუ ნაზარეველი, მეუფჱ ჰურიათაჲ.
იგი	მცხ.იოან	ესე ფიცარი მრავალთა ჰურიათა აღმოიკითხეს, რამეთუ მახლობელ იყო ქალაქსა ადგილი იგი, სადა ჯუარს-აცუეს იესუ. და იყო წერილი ებრაელებრ და ჰრომაელებრ და ბერძლ.
იგი	მცხ.იოან	ეტყოდეს უკუე პილატეს მღდელთ-მოძღუარნი იგი ჰურიათანი: ნუ დასწერ მეუფედ ჰურიათა, არამედ ვითარმედ მან თქუა: მეუფჱ ჰურიათაჲ ვარი მე.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ პილატე: რომელი დავწერე, დავწერე.
იგი	მცხ.იოან	თქუეს უკუე ურთიერთას: არა განვხიოთ ესე, არამედ წილ-ვიგდოთ ამას ზედა, ვისაცა იყოს, რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი: განიყვეს სამოსელი ჩემი თავისა მათისა და კუართსა ჩემსა ზედა განიგდეს წილი. ერისაგანთა მათ ესე ყვეს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ესე რაჲ თქუა, უჩუენნა მათ ჴელნი და ფერჴნი მისნი.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვიდრე-იგი არღა ჰრწმენა მათ სიხარულისა მისგან და საკჳრველებისა, ჰრქუა მათ იესუ: გაქუს რაჲ აქა ჭამადი?
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ მიუპყრეს მას თევზისა მწურისა ნახევარი და თაფლისაგან გოლი.
მათსა	მცხ.ლუკა	და ჭამა წინაშე მათსა და მოიღო ნეშტი იგი და მისცა მათ
იგი	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა: ესე იგი სიტყუანი არიან, რომელთა გეტყოდე თქუენ, ვიდრე-იგი ვიყავღა თქუენ თანა, ვითარმედ: ჯერ-არს აღსრულებად ყოველი წერილი სჯულსა მოსესსა და წინაწარმეტყუელთასა და ფსალმუნთა ჩემთჳს.
მათ	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა მათ, რამეთუ: ესრეთ ჯერ-იყო ვნებად ქრისტესა და აღდგომად მკუდრეთით მესამესა დღესა.
მისსა	მცხ.იერ	და დაეცნენ წყლულნი ქუეყანასა შინა ქალდეველთასა და დაგუმერილნი გარეთ მისსა.
მათ	მცხ.იერ	განსულელნა ყოველი კაცი მეცნიერებისაგან; სირცხჳლეულ იქმნა ყოველი ოქროსმჭედელი ქანდაკებულთა მისთაგან, რამეთუ ნაწილად გამოადნვეს. არა არს სული მათ შორის,
მის	მცხ.იერ	წმიდა-ყავთ მის ზედა ნათესავი, მეფე მიდთაჲ და წინამძღუარნი მისნი, და ყოველნი სპასპეტნი მისნი და ყოვლისა ქუეყანისა ჴელმწიფებისა მისისანი.
მისსა	მცხ.იერ	ამისთჳს, აჰა, დღენი მოვლენ, - იტყჳს უფალი, - და ზედა მივიხილო ქანდაკებულთა ზედა ბაბილონისათა, და ყოველი ქუეყანაჲ მისი სირცხჳლეულ იქმნეს, და ყოველნი წყლულნი მისნი დაეცნენ შორის მისსა.
მას	მცხ.იერ	და ეზრახა მას ტკბილთა და მისცა საყდარი მისი ზეშთა საყდრებსა მეფეთა მისთანათასა ბაბილონსა შინა.
მას	მცხ.იოან	ხოლო დგეს ჯუარსა მას თანა იესუჲსსა დედაჲ მისი დაჲ დედისა მისისაჲ, მარიამ კლეოპაჲსი, და მარიამ მაგდალენელი.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო იესუ ვითარცა იხილა დედაჲ თჳსი და მოწაფე იგი, რომელი უყუარდა, წინაშე მდგომარენი, ჰრქუა დედასა თჳსსა: დედაკაცო, აჰა ძე შენი!
მას	მცხ.იოან	და მერმე მოწაფესა მას ჰრქუა: აჰა დედაჲ შენი! და მიერითგან წარიყვანა იგი მოწაფემან მან თჳსთა თანა.
მით	მცხ.იოან	დგა მუნ ჭურჭელი ძმრითა სავსე. და მათ ღრუბელი აღავსეს ძმრითა მით უსუპსა თანა და დაადგეს ლერწამი და მიუპყრეს პირსა მისსა.
იგი	მცხ.იოან	და ოდეს მიიღო ძმარი იგი იესუ, თქუა: ესეცა წერილი აღსრულებულ არს. და მიიდრიკა თავი და განუტევა სული.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო ჰურიათა მათ, რამეთუ პარასკევი იყო, რაჲთა არა დაადგრეს გუამი მისი ჯუარსა ზედა შაბათადმდე, რამეთუ იყო დიდ დღე იგი შაბათისაჲ მის, ჰკითხეს პილატეს, რაჲთა წჳვნი მათნი განუტეხნენ და გარდამოიხუნენ.
მის	მცხ.იოან	მოვიდეს ერისაგანნი იგი და პირველისანი მის განუტეხნეს წჳვნი, და ერთისაჲ მის ეგრეთვე, რომელნი ჯუარ-ცუმულ იყვნეს მის თანა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მო-რაჲ-ვიდეს იესუჲსა და იხილეს იგი, რამეთუ მომკუდარ იყო, არა განუტეხნეს წჳვნი მისნი,
მან	მცხ.იოან	და რომელმან იხილა, წამა, და ჭეშმარიტ არს წამებაჲ მისი, და მან უწყის, რამეთუ ჭეშმარიტსა იტყჳს, რაჲთა თქუენცა გრწმენეს.
იგი	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად ჰკითხა პილატეს იოსებ, რომელი იყო არიმათიაჲთ, რამეთუ იყო იგი მოწაფე იესუჲსი ფარულად, შიშისათჳს ჰურიათაჲსა რაჲთა აღიღოს გუამი იესუჲსი. და უბრძანა მას პილატე, მოვიდა და აღიღო გუამი მისი.
იგი	მცხ.იოან	და მოიღეს გუამი იესუჲსი და შეგრაგნეს იგი ტილოებითა სულნელთა მათ თანა, ვითარცა ჩუეულებაჲ არს ჰურიათა დაფლვისაჲ.
მას	მცხ.იოან	იყო ადგილსა მას, სადა ჯუარს-ეცუა, მტილი, და მტილსა მას შინა საფლავი ახალი, რომელსა არავინ დადებულ იყო.
მას	მცხ.იოან	ერთსა მას შაბათსა მოვიდა მარიამ მაგდალენელი განთიად, ვიდრე ბნელღა იყო, საფლავსა მას ზედა და იხილა ლოდი იგი აღებული კარისა მისგან საფლავისა.
მათ	მცხ.იოან	რბიოდა და მოვიდა სიმონ-პეტრესა და სხჳსა მის მოწაფისა, რომელი უყუარდა იესუს, და რქუა მათ: აღიღეს უფალი საფლავისაგან, და არა უწყი, სადა დადვეს იგი.
იგი	მცხ.იოან	გამოვიდა პეტრე და სხუაჲ იგი მოწაფჱ და მოვიდოდეს საფლავად.
იგი	მცხ.იოან	რბიოდეს ორნივე ზოგად. ხოლო სხუაჲ იგი მოწაფე წინა რბიოდა უადრეს პეტრესსა და მოვიდა პირველად საფლავად.
მას	მცხ.იოან	და შთახედა საფლავსა მას და იხილნა ტილონი იგი ხოლო მდებარენი და შინა არა შევიდა.
მისა	მცხ.იოან	მოვიდა სიმონ-პეტრეცა შემდგომად მისა და შევიდა საფლავად და იხილნა ტილონი იგი მდებარენი.
იგი	მცხ.იოან	და სუდარი იგი, რომელი იყო თავსა მისსა არა ტილოთა თანა მდებარე, არამედ თჳსაგან შეკეცილი ერთსა ადგილსა.
იგი	მცხ.იოან	მაშინ შევიდა სხუაჲცა იგი მოწაფე, რომელი მოვიდა პირველად პეტრესა საფლავად. და იხილეს და ჰრწმენა.
იგი	მცხ.იოან	წარვიდეს უკუე კუალად თჳსაგან მოწაფენი იგი.
მას	მცხ.იოან	ხოლო მარიამ დგა გარეშე საფლავსა მას თანა და ტიროდა. და ვითარ ტიროდა, შთახედა საფლავსა მას.
მათ	მცხ.იოან	და ჰრქუეს მას ანგელოზთა მათ: დედაკაცო, რაჲსა სტირ? ხოლო მან ჰრქუა მათ, რამეთუ აღიღეს უფალი ჩემი საფლავით და არა უწყი, სადა დადვეს იგი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: დედაკაცო, რაჲსა სტირ? ვის ეძიებ? მას ეგონა, ვითარმედ მემტილე იგი არს, და ჰრქუა მას: უფალო, უკუეთუ შენ აღიღე იგი, მითხარ მე, სადა დასდევ, და მე წარმოვიღო იგი.
მას	მცხ.იოან	რქუა მას იესუ: ნუ შემომეხები მე, რამეთუ არღა აღსრულ ვარ მამისა ჩემისა; წარვედ ძმათა ჩემთა და არქუ მათ: აღვალ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა.
მას	მცხ.იოან	მოვიდა მარიამ მაგდალენელი თხრობად მოწაფეთა მისთა, რამეთუ იხილა უფალი და ესრეთ ჰრქუა მას.
იგი	მცხ.იოან	და ვითარცა შემწუხრდა დღე იგი ერთშაბათისაჲ მის, და კარნი იგი დაჴშულ იყვნეს, სადა-იგი იყვნეს მოწაფენი შეკრებულ შიშისათჳს ჰურიათაჲსა, მოვიდა იესუ და დადგა შორის მათსა და ჰრქუა მათ: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
მათ	მცხ.იოან	და ვითარცა ესე თქუა, უჩუენა მათ ჴელნი თჳსნი და გუერდი მისი. და განიხარეს მოწაფეთა, იხილეს რაჲ უფალი.
მათ	მცხ.იოან	რქუა მათ იესუ კუალად: მშჳდობაჲ თქუენ თანა! ვითარცა მომავლინა მე მამამან, მეცა წარგავლინებ თქუენ.
მათ	მცხ.იოან	და ვითარცა ესე თქუა შეჰბერა მათ და რჰქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ.
მათ	მცხ.იოან	უკუეთუ ვიეთნიმე მიუტევნეთ ცოდვანი, მიეტევნენ მათ; და უკუეთუ ვიეთნიმე შეიპყრნეთ, შეპყრობილ იყვნენ.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო თომა, ერთი იგი ათორმეტთაგანნი, რომელსა ერქუა მარჩბივ, არა იყო მათ თანა, ოდეს-იგი მოვიდა იესუ.
მას	მცხ.იოან	უთხრობდეს მას სხუანი იგი მოწაფენი, ვითარმედ: ვიხილეთ ჩვენ უფალი. ხოლო მან ჰრქუა მათ: უკუეთუ არა ვიხილო ჴელთა მისთა სახე იგი სამსჭუალთაჲ და დავსხნე თითნი ჩემნი ადგილსა მას სამსჭუალთასა და დავსდვა ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, არასადა მრწმენეს.
მათ	მცხ.იოან	და შემდგომად რვისა დღისა კუალად იყვნეს მოწაფენი მისნი შინაგან, და თომაცა მათ თანა. და შევიდა იესუ კართა ჴშულთა და დადგა შორის მათსა და ჰრქუა მათ: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: რამეთუ მიხილე და გრწამს; ნეტარ არიან, რომელთა არა უხილავ და ვჰრწმენე.
მას	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად კუალად გამოუცხადა თავი თჳსი იესუ მოწაფეთა თჳსთა ზღუასა მას ზედა ტიბერიისასა. ხოლო გამოუცხადა ესრეთ:
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ სიმონ-პეტრე: წარვიდე სათხევლობად. ჰრქუეს მას: მოვიდეთ ჩუენცა შენ თანა. განვიდეს და შევიდეს ნავსა. და მას ღამესა არარაჲ იპყრეს.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: ყრმანო, საჭმელი ნუ გაქუს რაჲა? მიუგეს და ჰრქუეს: არა.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: სდევით ბადე ეგე მარჯუენით კერძო ნავისა მაგის და ჰპოოთ. ხოლო მათ სდევს ბადე იგი და ვერღარა ეძლო გამოთრევად სიმრავლისა მისგან თევზთაჲსა.
მან	მცხ.იოან	ჰრქუა პეტრეს მოწაფემან მან, რომელი უყუარდა იესუს, ვითარმედ: უფალი არს. ხოლო სიმონ-პეტრეს ვითარცა ესმა, ვითარმედ უფალი არს, მოირტყა შესამოსელი თჳსი, რამეთუ შიშუელი იყო, და შთაიგდო თავი თჳსი ზღუად.
იგიცა	მცხ.ეფეს	უწყოდეთ, რამეთუ რაჲცა ვინ ქმნეს კაცად-კაცადმან კეთილი, იგიცა მოიღოს უფლისა მიერ, გინა თუ მონამან გინა თუ აზნაურმან.
მათა	მცხ.ეფეს	და უფალნი ეგე ეგრეთვე ჰყოფდით მათა მიმართ, შეუნდობდით რისხვასა, უწყოდეთ, რამეთუ თქუენი და მათი უფალი ცათა შინა არს, და თუალთ-ღება არა არს მის თანა.
იგი	მცხ.ეფეს	შეიმოსეთ ყოვლად საჭურველი იგი ღმრთისაჲ, რაჲთა შეუძლოთ თქუენ წინა-დადგომად მანქანებათა მათ ეშმაკისათა.
იგი	მცხ.ეფეს	მტკიცედ უკუე დეგით, მოირტყენით წელნი თქუენნი ჭეშმარიტებითა და შეიმოსეთ ჯაჭჳ იგი სიმართლისაჲ.
მათ	მცხ.ეფეს	ყოველსა შინა აღიღეთ ფარი იგი სარწმუნოებისაჲ, რომლითა შეუძლოთ ყოველთა მათ ისართა ბოროტისათა განჴურვებულთა დაშრეტად;
იგი	მცხ.ეფეს	და ჩაფხუტი იგი ცხორებისაჲ დაიდგთ და მახჳლი იგი სულისაჲ, რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ;
მას	მცხ.ეფეს	რომლისათჳს-ესე ვციქუ ჯაჭჳთურთ, რაჲთა მას შინა განვცხადნე, ვითარ-იგი ღირს ჩემდა სიტყუად.
მას	მცხ.იოან	ხოლო სხუანი მოწაფენი ნავითა მოვიდოდეს, რამეთუ არა შორს იყვნეს ქუეყანისაგან, არამედ ორას წყრთა ოდენ, და გამოითრევდეს ბადესა მას თევზითა სავსესა.
მას	მცხ.იოან	და ვითარცა გამოჴდეს ქუეყანად, იხილეს ნაკუერცხალი მდებარე და თევზი მას ზედა და პური.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: მოიღეთ თევზთა მათგანი, რომელი იპყართ.
მას	მცხ.იოან	აღვიდა სიმონ-პეტრეცა და გამოითრევდა ბადესა მას ქუეყანად, სავსესა დიდ-დიდითა თევზითა, რომელი იყო ას ერგასის და სამ. ესოდენ იყო, და არა განსთქდა ბადე იგი.
მისა	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: მოვედით და ისადილენით. და არავინ მოწაფეთაგანმან კითხვად მისა, ვითარმედ: შენ ვინ ხარ? იცოდეს ყოველთა, რამეთუ უფალი არს.
მათ	მცხ.იოან	მოვიდა იესუ და მოიღო პური იგი და მისცა მათ, და თევზი იგი ეგრეთვე.
მას	მცხ.იოან	და ოდეს ისადილნეს, ჰრქუა სიმონ-პეტრეს იესუ: სიმონ იონაჲსო, გიყუარ მეა უფროჲს ამათსა? ჰრქუა მას პეტრე: ჰე, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ მიყუარ შენ. ჰრქუა მას იესუ: აძოენ კრავნი ჩემნი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას მერმეცა მეორედ: სიმონ იონაჲსო, გიყუარ მეა? ჰრქუა მას პეტრე: ჰე, უფალო, შენ იცი, რამეთუ მიყუარ შენ. ჰრქუა მას იესუ: დამწყსენ ცხოვარნი ჩემნი.
მის	მცხ.სოფ	უწინარეს ქმნისა თქუენისა, ვითარცა ყუავილი თანაწარმვლელი დღისაჲ, პირველ მოსლვისა თქუენ ზედა დღისა მის რისხვისა გულისწყრომისა უფლისსა.
იგი	მცხ.დაბ	და შექმნა უფალმან ღმერთმან კაცი მტუერისა მიმღებელმა ქვეყანისაგან. და შთაბერა პირსა მისსა სული სიცოცხლისაჲ და იქმნა კაცი იგი სულად ცხოველად.
მას	მცხ.სოფ	და იყოს, მას დღესა შინა გამოვიძიო იერუსალჱმი ბაზმაკითა, და შურ-ვიგო მამაკაცთა ზედა შეურაცხისმყოფელთა ნამარხევთა ზედა მათთა, რომელნი იტყჳან გულთა შინა მათთა: არა კეთილი უყოს უფალმან, არცა უბოროტოს.
მას	მცხ.დაბ	ესე წიგნი შესაქმისა ცისა და ქვეყანისაჲ, ოდეს შეიქმნნეს დღესა მას, რომელსა შექმნნა ღმერთმან ცაჲ და ქვეყანაჲ და.
მას	მცხ.დაბ	და აკურთხა ღმერთმან დღე მეშჳდე და წმიდა-ყო იგი, რამეთუ მას შინა დასცხრა ყოველთაგან საქმეთა მისთა, რომელთა იწყო ღმერთმან ქმნად.
მას	მცხ.დაბ	და აკურთხნა იგინი ღმერთმან მეტყუელმან: აღორძნდით და განმრავლდით. და აღავსეთ ქუეყანაჲ და ეუფლენით მას. და მთავრობდით თევზთა ზღჳსათა, და მფრინველთა ცისათა, და ყოველთა პირუტყუთა, და ყოველსა ქვეყანასა და ყოველთა ქუეწარმავალთა, მავალთა ქვეყანასა ზედა.
იგინი	მცხ.დაბ	და შექმნა ღმერთმან კაცი სახედ თჳსად და ხატად ღმრთისა შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად ქმნა იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ ჭირსა მათსა, და ურვათა მათთაგან განარინნა იგინი
მათდა	მცხ.ფსალმ	და დამდაბლდა შრომითა გული მათი, მოუძლურდეს და არა ვინ იყო მწე მათდა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და ჰმონეს კერპთა მათთა, და ექმნა მათ იგი საცთურ;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და თქუა მოსრვა მათი, არა თუმცა მოსე, რჩეული მისი, დადგა სრვასა მას წინაშე მისსა, გარემიქცევად გულისწყრომა მისი, რათამცა არა მოსრნა იგინი.
იგი	მცხ.იგავ	საუნჯე გულისსათქუმელი განუსუენებს პირსა ბრძენთასა, ხოლო კაცთა უგუნურთა შთანთქან იგი.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქვა ერმან მან სამოველისა: ვინ იყუნეს კაცნი იგი, რომელთა თქუეს, ვითარმედ: ნუ მეფობნ საულ ჩუენ ზედა? მოგუცენ ჩუენ კაცნი იგი და აწვე მოვსწყჳდნეთ!
მას	მცხ.ესა	და იყოს მას დღესა შინა, დაჰბერონ საყჳრსა დიდსა, და მოვიდენ წარწყმედულნი სოფელსა შინა ასსურატანელთასა და წარწყმედულნი ეგჳპტეს შინა და თაყუანი-სცეს უფალსა მთასა ზედა წმიდასა, იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი იმარხვიდეს მცნებასა, დაიცვას სული თჳსი, ხოლო, რომელი უდებ-იყოს გზათა თჳსთა, იგი წარწყმდეს.
მაზედ	მცხ.იგავ	უსასყიდლო მადლი არს წურთილება და, რომელნი ვლენან მაზედ, წარემართოს.
მას	მცხ.მეფ1	და მიერ წარმოემართა უცხოთესლი იგი და მოუვიდოდა დავითს და ვითარცა მოეახლა მას, ფერჴი დაიპყრა, და მეფარე ერთი წინაუფარებდა მას.
იგი	მცხ.იგავ	ბრძენ ჩანნ თავით თჳსით მდიდარი, ხოლო გლახაკმან გონიერმან განგმოს იგი.
იგი	მცხ.ლუკა	მიუგო იესუ და ჰრქუა: კაცი ვინმე გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ, და ავაზაკნი დაესხნეს, განძარცუეს იგი, დაწყლეს და წარვიდეს და დაუტევეს მწყდარი.
მის	მცხ.მეფ1	და თქუა საულ: განაგდეთ ჩემ ზედა და იონათანს ზედა, და ვისგანცა იყოს, მოვკუდეთ! და მიუგო ყოველმან ერმან: ნუ იყოფინ სიტყუაჲ ეგე! და არა ერჩდა საულ. არამედ განაგდეს მის ზედა და იონათანისა, ძისა მისისა, და აღმოჰჴდა წილი იონათანსა ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა კაცმან ვინმე ერთმან ისრაიტელთამან მოყუასსა თჳსსა: მე უწყი, ვითარღა ყუედრებად გამოსრულ არს კაცი ესე უცხოთესლი ისრაჱლისა, ხოლო რომელმან მოკლას ეგე, მე ვიცი, რამეთუ მეფემან განამდიდროს, ასული თჳსი მისცეს მას ცოლად და სახლი მამისა განათავისუფლოს ისრაჱლსა შორის.
მისა	მცხ.მეფ1	ხოლო ბუნი ჰოროლისა მისისა, ვითარცა ავლი ქსელთა, პირი ჰოროლისა მისისა - ექუსასის სასწორისა, და მეაბჯრე ერთი წინაშე მისა.
მათსა	მცხ.მეფ1	საულ და ერი იგი ისრაჱლისა შეკრბა, და მოვიდა და დაიბანაკეს ღელესა მას მაღნარისასა პირისპირ მათსა, და განეწყვნენ ურთიერთსა ამიერ და იმიერ.
იგი	მცხ.მეფ1	და აჰკიდა იესე კარაულსა ცხოვარი ერთი, პური, თხიერი ერთი ღჳნო და ერთი თიკანი და მიუძღვანა იგი იესე დავითის მიერ, ძისა თჳსისა, საულს. და შემოვიდა დავით და დადგა მის წინაშე და შეიყვარა იგი საულ ფრიად. და იყო დავით მომრთმელი მშჳლდ-კაპარჭთა მისსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და თქუა საულ მონათა მისთა მიმართ: მიძიეთ მე კაცი ერთი, რომელი კეთილად გალობდეს უფლისასა, და მოიყვანეთ იგი ჩემდა.
მის	მცხ.მეფ3	დაიძინა რობუამ მამათა თჳსთა თანა ქალაქსა დავითისასა და სახელი დედისა მისისა ნამა ამანიტელი და მეფობდა აბიუ, ძე მისი, მის წილ.
მას	მცხ.მეფ1	და ყო სამოველ ყოველივე, რაჲცა უბრძანა მას უფალმან, და მოვიდა იგი ბეთლემად. და განიკჳრვეს მოხუცებულთა მათ ქალაქისათა შესლვა იგი მისი და ჰრქუეს მას: მშჳდობით არს შემოსლვა ეგე შენი ჩუენდა, მხილველო? ბ
იგი	მცხ.მეფ1	და წარვიდა სამოველ არმათემად. და საულ წარვიდა სახლით თჳსა გაბაას. და არღარა შევიდა სამოველ ხილვად საულისა ვიდრე დღემდე სიკუდილისა თჳსისა, რამეთუ ეგლოვდა სამოველ საულს. და უფალმანცა შეინანა, რამეთუ დაადგინა იგი მეფედ ისრაჱლსა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	და განხეთქოს ისრაჱლი ორგან, და არღარა მოიქცეს და არცა შეინანოს უფალმან ისრაჱლისამან, რამეთუ არა ვითარცა კაცი არს იგი, ვითარცა შეინანა რისხვა იგი!
იგინი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ კინეველსა: წარვედ შენ ამალეკისაგან და ნუღარა მიეახლები მას, რათა არა მოსწყდე მათ თანა ამისთჳს, რამეთუ კეთილ უყავ შენ ძეთა ისრაჱლისათა, რაჟამს განვიდოდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით. და განეშორა კინეველი იგი ამალეკისაგან.
მის	მცხ.მეფ1	და მოეახლებოდა უცხოთესლი იგი დავითს და დავით ისწრაფა და განვიდა შემთხუევად უცხოთესლისა მის.
მათ	მცხ.ეზრ2	და იყო თვესა მას ქასლევსა, წელსა მას მეოცესა არტაშეს მეფისასა, მე ვიყავ შუშ დედაქალაქთა მათ აბირაასთა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და იყო თვესა მას ნისანსა, მეოცესა წელსა არტაშეს მეფისასა, და მიითხოვა ჩემგან ღვინო, და მოვიღე ღვინო და ვასუ მეფესა. და იყო მეფე იგი მარტო. რაჟამს შესუა ღვინო იგი,
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ ამას იტყჳს უფალი ყოვლისამპყრობელი: აჰა, ესერა, მე ვიძიო შური ამალეკისა ზედა ამისთჳს, რამეთუ ბოროტი უყვეს ერსა მას ჩემსა, რაჟამს გამოვიდოდა იგი ქუეყანით ეგჳპტით.
მათ	მცხ.ფსალმ	და არა მოსრნეს ნათესავნი იგი, რომელთა ჰრქუა მათ უფალმან.
მის	მცხ.ფსალმ	მამათა ჩუენთა ეგჳპტეს შინა არა გულისჴმა-ყვნეს საკჳრველებანი შენნი, არცა მოიჴსენეს მრავალნი წყალობანი შენნი და გაგამწარეს წიაღ სლვასა ზღჳსა მის მეწამულისასა.
მას	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა დარეჰ მეფემან ძიება-ყო და პოვა სახლსა მეფეთა წიგთა მატიანთასა ბაბილონელთასა.
მათა	მცხ.მარკ	და იყო შაბათი, და იწყო შესაკრებელსა მათსა სწავლად მათა. და მრავალთა, რომელთა ესმოდა, განუკჳრდებოდა და იტყოდეს: ვინაჲ არს ესე ამისა? ანუ რაჲ არს სიბრძნე ესე მოცემული ამისა, და ძალნი ესოდენნი, ჴელთაგან ამისთა რომელნი იქმნებიან?
იგი	მცხ.დაბ	და იქმნა მწუხრი და იქმნა განთიად დღე იგი მეოთხე.
იგინი	მცხ.დაბ	და დასხნა იგინი ღმერთმან სამყაროსა ცისასა, რათა ჩნდენ ქუეყანასა ზედა.
მათ	მცხ.ლევ	და უწოდდა ღმერთი მოსეს. და ეტყოდა მას უფალი კარვისა მისგან საწამებელისა და ჰრქუა: ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ:
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ მრგულიად მწუარი იყოს მსხუერპლი იგი მისი: ჴარი ჴბოჲ უბიწოჲ ზროხათაგან, მოიბას იგი კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა და შეწიროს იგი სათნოდ წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ბრწყინვალებაჲ იგი იყოს სპეტაკ ტყავსა მას ფერისა მისისასა და მწუხარე არა იყოს ფერი იგი პირისა მისისა, ტყავი მისგან და თმაჲ მისი არა ფერქცეულ იყოს და თმაჲ სპეტაკ, არამედ მოშავე, და განავლინოს იგი გარე მღდელმან მან, რომელსა-იგი შეედების კეთროვანებაჲ, შჳდ დღე.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და დასდვას ჴელი მისი თავსა ზედა მის შესაწირავისასა სათნოდ მისა და სალხინებელად მისთჳს.
მათ	მცხ.ლევ	და დაკლან ჴბოჲ იგი წინაშე უფლისა. და შეწირონ ძეთა აჰრონისთა მღდელთა სისხლი იგი მისი და მოაპკურონ სისხლი იგი მისი გარემოს საკურთხეველსა მას, რომელ-იგი არს კართა მათ თანა კარვისა საწამებელისათა.
მას	მცხ.ლევ	და დადგან ძეთა აჰრონისთა მღდელთა ცეცხლი საკურთხეველსა მას ზედა და დაასხან შეშაჲ ცეცხლსა მას ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	და განჰჴადოს მრგულიად შესაწირავი იგი, და განაგონ იგი ასოდ-ასოდ.
მას	მცხ.ლევ	და დააგონ ძეთა აჰრონისთა მღდელთა დრონეული იგი, და თავი და ცმელი შეშასა მას ზედა, რომელი იყო საკურთხეველსა მას ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	და დასდვან ჴელი მისი თავსა მისსა ზედა და დაკლან იგი გუერდით საკურთხეველსა მას, ბღუარით კერძო წინაშე უფლისა და მოაპკურონ მღდელთა, ძეთა აჰრონისთა, სისხლი მისი გარემო საკურთხეველსა მას.
მას	მცხ.ლევ	და განყონ იგი ასოდ-ასოდ, თავი და ცმელი დააგონ მღდელთა მათ შეშასა მას ზედა.
მას	მცხ.ლევ	ხოლო ნაწლევნი და ფერჴნი განრცხნეს წყლითა, შეწიროს მღდელმან მან ყოველი ესე და დადგას საკურთხეველსა მას ზედა, ნაყოფი არს შესაწირავი სული სულნელებისა უფლისა.
მას	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან საკურთხეველსა თანა და წარჰკუეთოს მღდელმან მან თავი და დადვას საკურთხვველსა ზედა და დასწრიდოს სისხლი მისი ხარისხსა მას საკურთხეველისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და წარჰკუეთნეს შეწებულად ფრთითურთ და გამოიხუნეს იგი საკურთხეველისაგან აღმოსავალად ადგილსა მსხუერპლისასა.
მას	მცხ.ლევ	და მოსტეხნეს იგი ფრთეთა მათგან, და არა განყოს და დასდვას იგი მღდელმან მან საკურთხეველსა მას ზედა შეშასა მას და ცეცხლსა. ნაყოფი არს შესაწირავი სული სულნელებისა ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ შესაწირავად ცხორებისა იყოს მსხუერპლი იგი მისი ღმრთისა, ანუ თუ ზროხათაგან შესწირვიდეს იგი, გინათუ ვერძსა გინათუ ნეზუსა, უბიწოჲ მოიბნ იგი წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ სულსა შესწირვიდეს ძღუნად შესაწირავად ღმრთისა, სამინდოჲ იყოს შესაწირავი მისი, და დაასხას მას ზედა ზეთი და დასდვას მას ზედა გუნდრუკი. შესაწირავი არს ესე.
მის	მცხ.ლევ	და სხუაჲ იგი მსხუერპლისაჲ მის აჰრონისა და ძეთა მისთა იყოს, წმიდათა მათგან მსხუერპლთა ღმრთისათა.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ შესაწირავი იგი ტაპაკისაგან იყოს, ძღუენი იგი შენი სამინდოჲ შესუარული ზეთითა უცომოჲ იყოს.
მას	მცხ.ლევ	და დაალტვო იგი დამუსრვილი და დასხა მას ზეთი: შესაწირავი არს ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ შესაწირავი ლანძჳსაგან იყოს, ძღუენი იგი შენი სამინდოჲ ზეთითა შეიქმნეს.
იგი	მცხ.ლევ	და შეწიროს მსხუერპლი იგი, რომელი ექმნეს ერთი ამათგანი, ღმრთისა, და მოართვას იგი მღდელსა. და მიეახლოს მღდელი იგი საკურთხეველსა მას.
მან	მცხ.ლევ	და აღიღოს მსხუერპლისა მისგან მოსაჴსენებელი მისი, და დადვას მღდელმან მან საკურთხეველსა ზედა, ნაყოფად, სულად სულნელებისა ღმრთისა.
მის	მცხ.ლევ	ხოლო ნეშტი იგი შესაწირავისაჲ მის აჰრონისა და ძეთა მისთა იყოს, წმიდაჲ წმიდათაჲ ნაყოფთა მათგან ღმრთისათა.
მას	მცხ.ლევ	ყოველსა მას შესაწირავსა, რომელსა შესწირვიდეთ ღმრთისა, არა ჰყოთ ცომოვანი, რამეთუ ყოველივე ცომი და ყოველივე თაფლი არა შესწიროთ მათგანი ნაყოფად ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და ძღუნად პირველად შესაწირავად იგი ღმრთისა და საკურთხეველსა ზედა არა აღვიდეს სულად სულნელად ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	და დაასხა მას ზედა ზეთი და დასდვა მას ზედა გუნდრუკი. შესაწირავი არს ესე.
მის	მცხ.ლევ	და დაასხნენ ჴელნი მისნი თავსა მას ზედა მის შესაწირავისასა, და დაკლას იგი კართა თანა კარვისა მის საწამებელისასა, და დასთხიონ ძეთა აჰრონისთა მღდელთა სისხლი იგი მისი საკურთხეველსა მას მრგულიად დასაწველთასა გარემოჲს.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღონ შესაწირავისა მისგან ცხორებისაჲსა ნაყოფად ღმრთისა ცმელი იგი გარდაბურვილი ქუსეტსა და ყოველი ცმელი მუცლისაჲ.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ცხოვართაგან იყოს მსხუერპლი იგი მისი ღმრთისა საცხორებელად მისა, ვერძი გინა თუ ნეზჳ უბიწოჲ, მოიბას იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მას ზედა, რომელ არს ბარკალთაჲ და ღჳძლის ყურნი იგი თირკმელთა თანა მოჰკუეთოს.
მას	მცხ.ლევ	და შეწირონ იგი ძეთა აჰრონისთა მღდელთა საკურთხეველსა მას ზედა შესაწირავთასა, შეშასა მას და ცეცხლსა, ნაყოფად, სულად სულნელად ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ კრავი მოიბას შესაწირავად მისა, მოართუას იგი წინაშე ღმრთისა
მას	მცხ.ლევ	დაასხნენ ჴელნი მისნი თავსა მას შესაწირავისა მისისასა
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლას იგი კართა თანა კარვისა საწამებელისათა,
იგი	მცხ.ლევ	და დასთხიონ ძეთა აჰრონისთა მღდელთა სისხლი იგი მისი გარემო საკურთხეველსა მას. და შეწიროს შესაწირავი იგი ცხორებისაჲ მსხუერპლად ღმრთისა, ცმელი და წელნი უბიწოჲ, თეძოჲთურთ მოჰკუეთოს იგი და ცმელი იგი გარდაბურვილი ქუსეტსა და ყოველი ცმელი მუცლისაჲ და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მათ ზედა, რომელ არს ბარკალთაჲ და ღჳძლის ყურნი იგი თირკუმლითურთ მოჰჴადოს.
მან	მცხ.ლევ	და შეწიროს მღდელმან მან საკურთხეველსა ზედა სულად სულნელებისა მსხუერპლად ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	ანუ თუ თხათაგანი იყოს შესაწირავი იგი მისი და მოჰგუაროს იგი წინაშე ღმრთისა.
მის	მცხ.ლევ	და დაასხნეს ჴელნი მისნი თავსა ზედა მისსა და დაკლან იგი წინაშე ღმრთისა კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა და დასთხიონ ძეთა აჰრონისთა მღდელთა სისხლი იგი მისი გარემო საკურთხეველსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	და შეწიროს მას ზედა მსხუერპლად ღმრთისა ცმელი იგი გარდაბურვილი მუცელსა და ყოველი ცმელი მუცლისაჲ.
იგი	მცხ.ლევ	და ორნი თირკუმელნი და ცმელნი იგი მათ ზედა, რომელ არს ბარკალთაჲ და ღჳძლის ყურნი იგი ღჳძლისაჲ თირკუმელთა თანა მოჰკუეთოს,
მან	მცხ.ლევ	და შეწიროს იგი მღდელმან მან საკურთხევვლსა ზედა, ნაყოფად, სულად სულნელად ღმრთისა ყოველივე ცმელი ღმერთსა.
მათგან	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: კაცმან თუ ცოდოს წინაშე ღმრთისა არა ნეფსით ყოველთა მათგან ბრძანებათა ღმრთისათა, რომელ არა ჯერ-არს ყოფად, და ყოს ერთი რაჲმე მათგანი,
მისთჳს	მცხ.ლევ	უკუეთუ მღდელთმოძღუარმან მან ცხებულმან ცოდოს ესე ერისა ცოდვაჲ და მოიბას ცოდვისა მისთჳს, რომელ ცოდა, ჴბოჲ ზროხათაგან უბიწო ღმრთისა წინაშე ცოდვისა მისთჳს.
იგი	მცხ.ლევ	და წარმოიბას კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა წინაშე ღმრთისა და დასდვას ჴელი მისი თავსა ზედა მის ჴბოჲსასა წინაშე ღმრთისა და დაკლას ჴბოჲ იგი წინაშე უფლისა.
მის	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან ცხებულმან, განსრულებულმან, ჴელითა მისითა სისხლი იგი ჴბოჲსაჲ მის და შეიღოს იგი კარავსა მას საწამებელისასა.
მას	მცხ.ლევ	და დააწოს თითი მღდელმან მან სისხლსა მას და აპკუროს სისხლისა მისგანი შჳდგზის თითითა მისითა წინაშე ღმრთისა კრეთსაბმელსა მას თანა წმიდასა.
მათ	მცხ.ლევ	და სცხოს მღდელმან მან სისხლისა მისგან ჴბოჲსა რქათა მათ საკურთხეველისათა საკმეველისა მის აღზავებულისათა წინაშე ღმრთისა, რომელ არს კარავსა მას შინა საწამებელისასა, და ყოველივე იგი სისხლი ჴბოჲსაჲ მის მოაპკუროს წინაშე ხარისხსა მას საკურთხეველისა მის ნაყოფთაჲსა, რომელ არს წინაშე კართა მათ კარვისა საწამებელთა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი ცმელი ჴბოჲსაჲ მის ცოდვათაჲსაჲ მოჰჴადოს მისგან, ცმელი იგი ნაწლევთაჲ
იგი	მცხ.ლევ	და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მათ ზედა, რომელ არს ბარკალთა თანა და ძირი იგი ღჳძლისაჲ თირკმელთა თანა მოჰჴადოს.
მას	მცხ.ლევ	ვითარცა-იგი მოჰჴადეს ჴბოსა მას შესაწირავისა საცხორებელისასა და შეწიროს მღდელმან მან საკურთხეველსა მას ზედა ნაყოფთასა.
მის	მცხ.ლევ	და ტყავი ჴბოჲსაჲ მის და ყოველი ჴორცი მისი თავ-ფერჴითურთ და ნაწლევით და ფუშნიერით.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოვლადვე ჴბოჲ იგი განიღოს გარეშე ბანაკსა მას ადგილსა წმიდასა, სადა-იგი დასხიან ნაცარი და დაწჳან იგი შეშასა ზედა ცეცხლითა და სათხეველსა თანა ნაცრისასა და დაიწუეს იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ ყოველმან კრებულმან ისრაჱლისამან უმეცრებაჲ ქმნეს არა ნეფსით, და დაეფაროს სიტყუაჲ იგი თუალთაგან კრებულისათა, და ყონ ერთი რაჲმე მცნებათაგანი ღმრთისათაჲ, რომელ არა ყოფად ჯერ-იყო,
მათ	მცხ.ლევ	და განცხადნეს მათი იგი ცოდვაჲ, რომელ ცოდეს მას შინა, მოიბას კრებულმან მან ზროხათაგან უბიწოჲ ცოდვისა მისთჳს და მოჰგუარონ იგი კართა მათ თანა კარვისა საწამებელისათა.
მას	მცხ.ლევ	და დაასხნენ ჴელნი მოხუცებულთა მათ ერისათა თავსა მას ზედა ჴბოჲსა წინაშე ღმრთისა და დაკლან იგი წინაშე ღმრთისა.
მისგანი	მცხ.ლევ	და შეიღოს მღდელმან მან ცხებულმან სისხლისა მისგანი ჴბოჲსაჲ კარვად საწამებელისა.
მას	მცხ.ლევ	დააწოს მღდელმან მან თითი სისხლსა მას ჴბოჲსასა და აპკუროს შჳდგზის წინაშე ღმრთისა პირისპირ კრეთსაბმელსა მას სიწმიდისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და მისვე სისხლსგანი სცხოს რქათა მათ საკურთხეველისა საკმეველისათა წინადაგებულისათა წინაშე ღმრთისა, რომელ არს კარავსა მას შინა საწამებელისასა, და ყოველი იგი სისხლი დასთხიოს ხარისხსა თანა საკურთხეველისა მის ნაყოფთაჲსა, რომელ არს კართა მათ ზედა კარვისა მის საწამებელისათა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი ცმელი მოიღოს მისგან და შეწიროს იგი საკურთხეველსა ზედა.
მათ	მცხ.ლევ	და ყოს ჴბოჲ ესე, ვითარცა სახედ ყო ჴბოჲ იგი ცოდვისაჲ, ეგრევე იყოს ესე. და ლხინება-ყოს მათთჳს მღდელმან მან და მიეტევნენ მათ ცოდვანი მათნი.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და განიღონ ჴბოჲ იგი გარეშე ბანაკსა მას და დაწუან იგი, ვითარცა სახედ დაწუეს ჴბოჲ იგი პირველი: ცოდვისა მისთჳს, კრებულისა არს ესე.
მათგან	მცხ.ლევ	უკუეთუ მთავარმან მან ცოდოს და ქმნეს ყოველთა მათგან მცნებათა უფლისა ღმრთისა მისისათა არა ნეფსით, რომელ არა ჯერ-იყო ყოფად,
მისა	მცხ.ლევ	და ცოდოს და განცხადნეს ცოდვაჲ იგი მისი, რომელსა შინა ცოდა, მოიბას შესაწირავად მისა თიკანი თხათაგან, ვაცი უბიწოჲ.
იგი	მცხ.ლევ	და დასდვას ჴელი მისი თავსა ზედა მის ვაცისასა, და დაკლან იგი ადგილსა მას წინაშე ღმრთისა, სადაცა დაკლნიან ყოვლად დასაწუველნი იგი, რამეთუ ცოდვისაჲ არს.
მან	მცხ.ლევ	და ყოველი ცმელი მისი შეწიროს საკურთხეველსა ზედა, ვითარცა ცმელი იგი საკლველისაჲ მის ცხორებისაჲ და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან ცოდვისაგან მისისა, და მიეტეოს მას.
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ კაცმან ერთმან ერისა მის ქუეყანისამან ცოდოს ცოდვაჲ არა ნებსით და ყოს ერთი რაჲმე მცნებათაგან ღმრთისათა, რომელ არა ჯერ-იყო ყოფად, და ქმნეს,
იგი	მცხ.ლევ	და განცხადნეს ცოდვაჲ იგი მისი, რომელ ცოდა და მოიბას თიკანი თხათაგანი, ნეზჳ უბიწოჲ, ცოდვისა მისთჳს, რომელ ცოდა
მას	მცხ.ლევ	და დასდვას ჴელი მისი თავსა მას ზედა, რომელ-იგი არს ცოდვისათჳს, და დაკლან თიკანი იგი ცოდვისაჲ ადგილსა მას, სადაცა დაკლნიან ყოვლად დასაწუველნი იგი.
მათ	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან სისხლისა მისგანი თითითა და სცხოს რქათა მათ საკურთხეველისათა ყოვლად დასაწველთასა და ყოველი სისხლი მისი დასთხიოს ხარისხთა თანა საკურთხეველისათა.
მან	მცხ.ლევ	და ყოველივე ცმელი მისი მოჰჴადოს, ვითარცა-სახედ მოჰჴადიან ცმელი შესაწირავსა და შეწიროს იგი მღდელმან მან საკურთხეველსა ზედა სულად სულნელად ღმრთისა; და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან, და მიეტეოს მას.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ცხოვარი შეწიროს მსხუერპლად თჳსა ცოდვისათჳს, ნეზჳ უბიწოჲ შეწირენ იგი.
მას	მცხ.ლევ	და დასდვას ჴელი მისი თავსა მას ზედა ცოდვისასა, და დაკლან იგი ადგილსა მას, სადაცა დაკლნიან ყოვლად დასაწველნი იგი.
მათ	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან სისხლისა მისგან ცოდვისაჲ თითითა და სცხოს რქათა მათ საკურთხეველისა ყოვლად დასაწველთასა, და ყოველივე სისხლი მისი დასთხიოს ხარისხსა თანა საკურთხეველისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი ცმელი მისი მოჰჴადოს, ვითარცა მოჰჴადიან ცმელი ცხოვარსა მას შესაწირავისა ცხორებისასა, და სცხოს მღდელმან მან საკურთხეველსა მას მსხუერპლთასა წინაშე ღმრთისა. და ულხინოს მღდელმან მან ცოდვაჲ იგი მისი და მიეტეოს მას.
იგი	მცხ.ლევ	და კაცმან, რომელმან ფუცოს და გან-რაჲმე-აჩინოს პირითა თჳსითა ბოროტისა ყოფად, გინა კეთილის ყოფად ყოვლისა მისებრ, რომელი აღუთქუა კაცმან ფიცით და დაავიწყდა იგი, და ესრეთ ცნა და ცოდა ერთი რაჲმე მათგანი,
იგი	მცხ.ლევ	და მიუთხრას მისთჳს ცოდვაჲ იგი, რომელ ცოდა,
იგი	მცხ.ლევ	და შეწიროს ღმრთისა, რომელთათჳს ცოდა, ნეზჳ ცხოვართაგან ტარიგი, გინა ვაცი თხათაგან ცოდვისათჳს. და ლხინება-ყოს მღდელმან მან ცოდვისა მისთჳს და მიეტეოს მას ცოდვაჲ იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და აპკუროს სისხლისა მისგან, რომელ-იგი არს ცოდვისაჲ, კედელსა საკურთხეველისასა, ხოლო ნეშტი იგი სისხლი დაწრიდოს ხარისხსა თანა საკურთხეველისასა, რამეთუ ცოდვისაჲ არს.
იგი	მცხ.ლევ	და მოართუას იგი მღდელსა მას და აღიღოს მისგანი მღდელმან მან სავსე მჭელი და მოსაჴსენებელად მისა დადვას იგი საკურთხეველსა ზედა მსხუერპლთასა წინაშე ღმრთისა, ცოდვისაჲ არს.
მისისაგან	მცხ.ლევ	ხოლო მეორე იგი ყოს ყოვლად დასაწველ, ვითარცა-იგი ჯერ-არნ და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან ცოდვისა მისისაგან, რომელ ცოდა და მიეტეოს მას.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ არა პოვოს ჴელმან მისმნ წყვილნი გურიტთანი, გინა მართუენი ტრედთანი, შეწიროს მსხუერპლად მისა ცოდვისა მისთჳს მეათე სათველი სამინდოჲ ცოდვისა მისისათჳს, და არა დაასხას მას ზედა ზეთი, და არა დასდვას მას ზედა გუნდრუკი, რამეთუ ცოდვისაჲ არს.
იგი	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან ცოდვისა მისისათჳს, რომელ ცოდა, ერთი რაჲმე ამათგანი, რომელ-რაჲ პოვა და შეწირა, მიეტეოს მას; ხოლო ნეშტი იგი იყოს მღდელისა მის, ვითარცა მსხუერპლი ქებისაჲ.
მით	მცხ.ლევ	და ცოდა, სიწმიდეთა შინა მისთა, ზღოს ესე და მეხუთე შესძინოს მას ზედა და მისცეს იგი მღდელსა მას. და მღდელმან ლხინება-ყოს მისთჳს ვერძითა მით ბრალისაჲთა და მიეტეოს მას.
მისთჳს	მცხ.ლევ	მოჰგუაროს მღდელსა ვერძი უბიწოჲ ცხოვართაგან სასყიდლითა ვეცხლისაჲთა ბრალისა მისთჳს; და ლხინება-ყოს მღდელმან მან
მან	მცხ.ლევ	უმეცრებისა მისისათჳს, რომელ ვერ ცნა და მან არა იცოდა ცოდვაჲ წინაშე ღმრთისა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	ანუ თუ პოვა წარწყმედული, და ტყუვა მისთჳს და ფუცა ნაცულად ერთისა ამათგანისათჳს, რომელი ყვის კაცმან
იგი	მცხ.ლევ	და ცოდის ამათ შინა, და ყოს, რაჟამს ცოდა და ბრალი ქმნა, და მისცა მუნ ნატაცები იგი, რომელ მოსტაცა,
მას	მცხ.ლევ	გინა ვნებისა მისთჳს, რომელ ავნო გინა ვედრებისა მისთჳს, რომელი ვედრად აქუნდა მას, გინა წარწყმედულისა მისთჳს, რომელ პოვა ყოვლისაგან საქმისა, რომლისათჳს ფუცა ნაცულად და მისცეს მას თავადი იგი და მეხუთე იგი შესძინოს მას ზედა. ვისაცა იყოს, მასვე მისცეს, რომელსაცა დღესა ემხილოს.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და ბრალისა მისთჳს შეწიროს ღმრთისა ვერძი უბიწოჲ სასყიდლითა, რომლისათჳს ბრალი ქმნა.
მან	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან წინაშე ღმრთისა
მას	მცხ.ლევ	და მიეტეოს მას ერთისა მათგანისათჳს, რომელ ქმნა საცოდავსა მას შინა და ეტყოდა უფალი მოსეს და ჰრქუა:
იგი	მცხ.ლევ	ამცენ შენ აჰრონს და ძეთა მისთა და არქუ: ესე არს შჯული ყოვლად დასაწველისაჲ: ესე ყოვლად დაწუვაჲ დაწვასა მისსა ზედა საკურთხეველსა ზედა ეგზნებოდის ღამე ყოველ განთიადმდე, და არა დაშრტეს, და ცეცხლი იგი საკურთხეველისაჲ ეგზნებოდის მას ზედა და არა დაშრტეს
იგი	მცხ.ლევ	და შეიმოსოს მღდელმან მან სამოსელი სელისაჲ, და ნიფხავი შეიმოსოს სხეულთა მისთა და აღიღოს შეწირული იგი, რომელ განლია ცეცხლმან ყოვლად დამწვარი იგი საკურთხეველისა მისგან და დადგას იგი მახლობელად საკურთხეველსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	და განიძარცოს სამოსელი მისი, და შეიმოსოს სხუაჲ და განიღოს ნაყოფად შეწირული იგი გარეშე ბანაკსა მას ადგილსა წმიდასა.
იგი	მცხ.ლევ	და ცეცხლი ეგზებოდის საკურთხეველსა მას ზედა და არა დაშრტეს, და აგზებდეს მღდელი იგი შეშასა განთიად-განთიად, და დაზჳნოს მას ზედა ყოვლად დასაწველი იგი და დასდვას მას ზედა ცეცხლი იგი ცხოვრებისაჲ.
მას	მცხ.ლევ	და აღიღოს სამინდოჲსა მისგან შესაწირავისა მჭელითა ზეთითურთ მისით გუნდრუკსა თანა მისსა, რომელი-იგი იყოს შესაწირავსა მას ზედა და შეწიროს საკურთხეველსა მას ზედა ნაყოფად, სულად სულნელად, საჴსენებელი მისი უფლისა ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო ნეშტი იგი მისგანი შეჭამოს აჰრონ და ძეთა მისთა; უცომოჲ შეჭამოს იგი ადგილსა წმიდასა ეზოსა კარვისა საწამებელისასა, სადა შეჭამონ იგი.
იგი	მცხ.ლევ	არა შეიცხოს ცომოვანი; ნაწილად მივსცე იგი მათ ნაყოფთაგან ღმრთისათა: წმიდაჲ წმიდათაჲ არს, ვითარცა ცოდვისაჲ იგი და ვითარცა ბრალისაჲ იგი.
მათგან	მცხ.ლევ	ყოველივე წული მღდელთაჲ ჭამდეს მას: შჯულად საუკუნოდ ნათესავსა შორის თქუენსა ნაყოფად შეწირულთა მათგან ღმრთისათა. ყოველი, რომელი შეეხოს მას, განწმიდნეს.
მათ	მცხ.ლევ	ესე არს შესაწირავი აჰრონისი და ძეთა მისთაჲ, რომელი შეწირონ ღმრთისა დღესა მას, რომელსა ვცხო მათ: მეათე სათველისაჲ სამინდოჲ - მსხუერპლად სამარადისოდ, ზოგი მისი განთიად და ზოგი მისი მწუხრი.
იგი	მცხ.ლევ	ტაპაკსა ზედა ზეთითა შესვარული შექმნეს იგი, შეწიროს იგი გულარძნილი მსხუერპლი განატეხთაჲ შესაწირავი სულად სულნელად ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	მღდელმან ცხებულმან მის წილ, ძეთა მისთაგანმან ყოს იგი, შჯულად საუკუნოდ, ყოვლადვე დადვას საკურთხეველსა ზედა.
მას	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ აჰრონს და ძეთა მისთა და არქუ: ესე არს შჯული ცოდვისაჲ: ადგილსა მას, სადა-იგი დაჰკლვიდენ ყოვლად დასაწველთა, დაკლან ცოდვისაჲ იგი წინაშე ღმრთისა: წმიდაჲ წმიდათაჲ არს.
მას	მცხ.ლევ	მღდელმან მან, რომელმან შეწიროს იგი, მანვე შეჭამოს იგი ადგილსა წმიდასა და შეჭამოს იგი, ეზოსა მას კარვისა საწამებელისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და ჭურჭერი კეცისაჲ, რომლითა შეიგბას იგი, შეიმუსრენ, უკუეთუ ჭურჭრითა რვალისათა შეიგბას, მოხუეტენ იგი, და დაწონ და ჭურჭელი განრცხენ წყლითა.
მას	მცხ.ლევ	ყოველი წული მღდელთაჲ ჭამდეს მას: წმიდაჲ წმიდათაჲ არს ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	და ყოველივე, რომელ ცოდვისათჳს არს, რომელი შეიწიროს სისხლისა მათისაგანი კარავსა მას საწამებელისასა სალხინებელად სიწმიდესა შინა, არა იჭამოს, ცეცხლითა დაიწუეს იგი.
მის	მცხ.ლევ	და ესე არს შჯული ვერძისაჲ მის, რომელი იყოს ცოდვისათჳს: რამეთუ წმიდაჲ წმიდათა არს.
იგი	მცხ.ლევ	ადგილსა მას, სადაცა დაკლიან ყოვლად დასაწველები იგი და დაკლან ვერძი იგი ცოდვისაჲ წინაშე ღმრთისა და სისხლი მისი მოაპკურონ ხარისხსა თანა საკურთხეველისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და ორნი იგი თირკუმელნი და ცმელი იგი მათ ზედა, რომელ არს ბარკალთაჲ, და ღჳძლის ყური იგი თირკუმლითურთ მოჰჴადოს.
მას	მცხ.ლევ	ყოველივე წული მღდელთაგანი ჭამდეს მას, ადგილსა წმიდასა ჭამდენ მას, რამეთუ წმიდაჲ წმიდათა არს.
მისა	მცხ.ლევ	ვითარცა-იგი ცოდვისაჲ, ეგრეცა ბრალისაჲ შჯული ერთისა მათგანისა: მღდელისა, რომელმან ყოს ლხინებაჲ, მისა იყავნ იგი.
მის	მცხ.ლევ	მღდელი იგი, რომელი შესწირვიდეს მსხუერპლსა მას კაცისასა, ტყავი იგი ყოვლად დასაწველისაჲ მის, რომელი მან შეწიროს, მისაცა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელსა დღესა შეწიროს იგი, შეჭამოს, არა დაუტეონ იგი განთიადმდე.
მისავე	მცხ.ლევ	მღდელმან მან, რომელმან აპკუროს სისხლი იგი ცხორებისაჲ, მისა იყოს იგი და მსხუერპლი იგი და ჴორცი ქებისა ცხორებისა მისავე იყოს
მას	მცხ.ლევ	პურთა თანა ცომოვანთა შეწიროს შესაწირავი იგი მისი მსხუერპლსა მას ზედა ქებისასა. და მოართუას მისგანი თითოჲ ყოვლისა ამისგან შესაწირავისა მისისა ნაყოფად პირველად უფალსა ღმერთსა.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ აღთქმით, გინათუ ნეფსით შეწიროს მსხუერპლი მისი, რომელსაცა დღესა შეწიროს მსხუერპლი იგი მისი, შეჭამონ ხვალისაგანცა.
მან	მცხ.ლევ	და შეწიროს მღდელმან მან საკურთხეველსა ზედა ნაყოფად სულად სულნელად ღმრთისა, რამეთუ ცოდვისაჲ არს.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ჭამით ჭამოს დღესა მას მესამესა ჴორცისა მისგანი, არა შეიწირა იგი, რამეთუ შეგინება არს, ხოლო კაცმან, რომელმან ჭამოს მისგანი, ცოდვაჲ მოიღოს თავისა თჳსისა.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო კაცმან, რომელმან ჭამოს ჴორცისაგან შესაწირავისა ცხორებისაჲ, რომელ არს ღმრთისა, არაწმიდებაჲ მისი მის ზედაცა იყოს, წარწყმდეს სული იგი ერისაგან თჳსისა.
მის	მცხ.ლევ	და კაცი, რომელი შეეხოს საქმესა არაწმიდასა, არაწმიდებითგან კაცისაჲთ, გინა თუ ოთხფერჴთა არაწმიდათა, გინა საძაგელსა, ყოველსა არაწმიდასა და ჭამოს შესაწირავისაგან მის ჴორცისა ცხოვრებისა, რომელ არს უფლისა, წარწყმდეს კაცი იგი ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველმან რომელმან ჭამოს ცმელისა ცხოვართაგან, რომელთა შესწირვიდეთ მსხუერპლად ღმრთისა, წარწყმდეს კაცი იგი, რომელმან ჭამოს ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველმან კაცმან, რომელმან ჭამოს სისხლი, წარწყმდეს სული იგი ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: რომელი შესწირვიდეს მსხუერპლსა ცხორებისასა ღმრთისა, მოართუის შესაწირავი იგი მისი ღმერთსა მსხუერპლისაგან ცხორებისა.
იგი	მცხ.ლევ	ჴელითა თჳსითა მოართუას ნაყოფი იგი მისი ღმერთსა: ესე არს, ცმელი მკრდისაჲ და ღჳძლის ყური. მოართვას იგი, რათა დადვას დასადებელად წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და შეწიროს მღდელმან ცმელი იგი საკურთხეველსა ზედა და მკერდი იგი იყოს აჰრონისა და ძეთა მისთა.
მას	მცხ.ლევ	და მჴარი იგი მარჯუენე მისცეთ შესაწირავისათჳს მღდელსა მას შესაწირავთაგან ცხორებისა თქუენისათა.
მისა	მცხ.ლევ	რომელი შესწირვიდეს სისხლსა მას ცხორებისასა და ცმელსა, ძეთაგანი აჰრონისთაჲ, მისა იყოს მჴარი იგი მარჯუენე ნაწილად.
იგი	მცხ.ლევ	რამეთუ მკერდი იგი დაგებისაჲ და მჴარი იგი შესაწირავისაჲ მოვიღე ძეთაგან ისრაჱლისათა მსხუერპლთაგან ცხორებისა თქუენისათა და მივეც იგი აჰრონს და ძეთა მისთა შჯულად საუკუნედ ძეთაგან ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.ლევ	ესე არს ცხებაჲ აჰრონისი და ცხებაჲ ძეთა მისთაჲ შესაწირავთაგან ღმრთისათა დღესა მას, რომელსა მოიყვანნა იგინი მღდელობად ღმრთისა, ვითარცა-იგი ამცნო ღმერთმან მიცემად მათა
მათ	მცხ.ლევ	დღესა მას, რომელსა ეცხო მათ ძეთაგან ისრაჱლისათა, შჯულად საუკუნედ ნათესავსა შორის მათსა.
მათ	მცხ.ლევ	ესე არს შჯული ყოვლად დასაწუელთაჲ მათ და შესაწირავთაჲ და რომელ ცოდვათათჳს არნ და ბრალისათჳს და სრულებისათჳს და მსხუერპლთათჳს ცხორებისა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი იგი ერი შეკრიბე კართა თანა კარვისა საწამებელისათა.
მას	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მოსე კრებულსა მას: ესე სიტყუაჲ არს, რომელი მამცნო ღმერთმან ყოფად.
იგინი	მცხ.ლევ	და მოიყვანნა მოსე აჰრონ და ძენი მისნი და განბანნა იგინი წყლითა.
მათ	მცხ.ლევ	და შეჰმოსა მათ სამოსელი იგი და შეარტყა მათ სარტყლები და შეასხა მათ ჴამლები და გარდასდვა მათ ზედა სამჴრე
იგი	მცხ.ლევ	და დაასხა მოსე ზეთისა მისგან ცხებისა თავსა აჰრონისსა, სცხო მას და განწმიდა იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და სცხო საკურთხეველსა მას და განწმიდა იგი და ყოველივე ჭურჭერი მისი, და ენბაზი იგი და ხარისხნი მისნი, და განწმიდა იგი და სცხო კარავსა მას და ყოველსა მას, რაჲცა იყო მას შინა და განწმიდა იგი.
მას	მცხ.ლევ	და შეარტყა მსგავსად ქმნულებისა მისისა და შეამტკიცა იგი მით. და დასდვა სამჴრეთა მათ ზედა საკითხავი იგი და დაადგა საკითხავსა მას ზედა გამოცხადებაჲ იგი და ჭეშმარიტებაჲ
იგი	მცხ.ლევ	და დაჰბურა ვარშამაგი თავსა მისსა და დასდვა ვარშამაგსა მას ზედა წინაშე პირსა მისსა პეპელი იგი ოქროჲსაჲ განწმედილი იგი წმიდაჲ, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
მათ	მცხ.ლევ	და მოიღო მოსე ზეთისა მისგან საცხებელისა და აპკურა მათ და საკურთხეველსა მას შჳდგზის
მათ	მცხ.ლევ	მოიყვანნა მოსე ძენი აჰრონისნი და შეჰმოსა მათ სამოსელი და შეარტყა მათ სარტყლები და დაჰბურა მათ ვარშამაგები, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიბა ზუარაკი იგი, რომელ არნ ცოდვისათჳს და დაასხნეს აჰრონ და ძეთა მისთა ჴელნი თავსა ზედა ზვარაკისა მის ცოდვისასა და დაკლა იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღო ცმელი, და მუცელი, და ცმელი იგი ქუსეტისაჲ, და ძირი იგი ღჳძლისაჲ და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მათ ზედა და მჴარი იგი მარჯუენე
მათ	მცხ.ლევ	და მოიღო მოსე სისხლისაგან მისისა და სცხო რქათა მათ საკურთხეველისათა თითითა თჳსითა გარემოჲს
მას	მცხ.ლევ	და განწმიდა საკურთხეველი იგი და სისხლი იგი დასთხია ხარისხსა თანა საკურთხეველისასა და განწმიდა იგი ლხინებისა ყოფად მას ზედა. და მოიღო ყოველივე ცმელი ნაწლევთაჲ, და ძირი იგი ღჳძლისაჲ, და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მათ ზედა და შეწირა მოსე საკურთხეველსა მას ზედა.
მას	მცხ.ლევ	და ზუარაკი იგი და ტყავი მისი და ყოველი ჴორცი მისი და ფუშნიერი მისი დაწუას ცეცხლითა გარეშე ბანაკსა მას, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიბა მოსე ვერძი იგი ყოვლად დასაწველი და დაასხნეს აჰრონ და ძეთა მისთა ჴელნი მათნი თავსა ზედა მის ვერძისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლა მოსე ვერძი იგი და მოაპკურა სისხლი იგი მისი გარემო საკურთხეველსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	და ვერძი იგი განყო ასოდ-ასოდ და შეწირა მოსე თავი მისი, და ასოები მისი, და ცმელი, და ნაწლევნი მისნი
იგი	მცხ.ლევ	და ფერჴნი მისნი განრცხა წყლითა. და შეწირა მოსე ყოვლადვე ვერძი იგი საკურთხეველსა ზედა: მრგულიად დასაწველი არს, სული სულნელებისაჲ, ნაყოფად შეწირული არს ღმერთისა, ვითარცა ამცნო ღმერთმან მოსეს.
იგი	მცხ.ლევ	და მოჰგუარა მოსე ვერძი იგი მეორე - ვერძი სრულებისაჲ. და დაასხნეს აჰრონ და ძეთა მისთა ჴელნი მათნი თავსა ზედა მის ვერძისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლა იგი და მოიღო მოსე სისხლისაგან მისისა და სცხო ყურისა ძირსა მარჯუენესა აჰრონისსა, და მწუერვალთა თითთა მარჯუენისათა და მწუერვალთა თითთა ფერჴისა მარჯუენისათა.
მის	მცხ.ლევ	და მოიყვანნა მოსე ძენი აჰრონისნი. და სცხო მოსე მის სისხლისაგანი ყურის ძირთა მარჯუენისა მათისათა და თითთა ჴელისა მარჯუენისა მათისათა და თითთა ფერჴისა მარჯუენისა მათისათა. და მოაპკურა მოსე სისხლი იგი საკურთხეველსა მას გარემოჲს.
მის	მცხ.ლევ	არქუ მათ ნათესავთა შორის თქუენთა: ყოველი კაცი, რომელი მოვიდეს ყოვლისაგან ნათესავისა თქუენისა სიწმიდესა მას, რაოდენ-რაჲ განწმიდონ ძეთა ისრაჱლისათა, ღმრთისა და არაწმიდებაჲ იგი მის თანა იყოს, მოისპოს სული იგი ჩემგან, მე ვარ უფალი.
მას	მცხ.ლევ	და ლანკლითა მისგან სრულებისა, რომელ-იგი იყო წინაშე ღმრთისა, მოიღო პური ერთი უცომოჲ და პური ზეთითა ქმნული ერთი და ლელანგოჲ ერთი და დასდვა ცმელსა მას ზედა და მჴარსა მას ზედა მარჯუენესა
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღო იგი მოსე ჴელთაგან მათთა და შეწირა იგი საკურთხეველსა ზედა ყოვლად დასაწველთასა სრულებისა. სულად სულნელად მსხუერპლი არს ესე ღმრთისა
მისგან	მცხ.ლევ	და მოიღო მოსე მკერდი იგი და მოჰჴადა იგი შესაწირავად წინაშე ღმრთისა ვერძისა მისგან სრულებისა და იყო მოსე მონაწილედ, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს
მისგან	მცხ.ლევ	და მოიღო მოსე ზეთისა მისგან ცხებისა და სისხლისა მისგან საკურთხეველისა და აპკურა აჰრონს და სამოსელსა მისსა, და ძეთა მისთა და სამოსელსა მათსა
იგი	მცხ.ლევ	და განწმიდა აჰრონ სამოსელი მისი, და ძენი მისნი და სამოსელი მათი მათ თანა. და ჰრქუა მოსე აჰრონს და ძეთა მისთა: შეაგბეთ ჴორცი იგი ეზოსა მას კარვისა მის საწამებელისასა, ადგილსა წმიდასა, და მუნ შეჭამეთ იგი და პურნი იგი, რომელ არიან ლანკლასა მას ზედა სრულებისასა, ვითარცა მიბრძანა მე უფალმან და მრქუა: აჰრონ და ძენი მისნი ჭამდენ მას.
მის	მცხ.ლევ	და ნეშტი იგი ჴორცისაჲ მის და პურისაჲ ცეცხლითა დაწუთ.
მისგან	მცხ.ლევ	და კარისა მისგან კარვისა საწამებელისა არა გამოხჳდეთ შჳდ დღე ვიდრე დღედმდე აღსასრულთა სრულებისა თქვენისათა, რამეთუ შჳდთა დღეთა სრულ-იქმნენ ჴელნი თქუენნი,
მისა	მცხ.ლევ	ვითარცა-იგი ყო ამას დღესა შინა რომელსა მიბრძანა მე ღმერთმან ყოფად მისა, რათა ლხინება-ყოს თქუენთჳს.
მას	მცხ.ლევ	და კართა ზედა კარვისა საწამებელისათა სხდეთ შჳდ დღე და ღამე, სცჳდეთ საცოსა მას ღმერთისასა, რათა არა მოსწყდეთ, რამეთუ ესრე მამცნო მე ღმერთმან.
მას	მცხ.ლევ	და იყო, დღესა მას მერვესა მოუწოდა მოსე აჰრონს და ძეთა მისთა და მოხუცებულთა ისრაჱლისათა. და ჰრქუა მოსე აჰრონს:
იგი	მცხ.ლევ	მოიბ თავისა შენისა ჴბოჲ ზროხათაგან ცოდვისათჳს და ვერძი იგი ყოვლად დასაწველი უბიწოჲ და შეწირე იგი წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღეს, ვითარცა-იგი ამცნო მოსე წინაშე კარავსა მას საწამებელისასა და ყოველივე იგი, მოვიდა კრებული და დადგეს წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მათ მოსე: ესე იგი სიტყუაჲ არს, რომელ თქუა ღმერთმან, რაჲთა ჰყოთ და გამოჩნდეს თქუენ შორის დიდებაჲ ღმრთისა.
მათთჳს	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს: წარმოდეგ წინაშე საკურთხეველსა ღმრთისასა და შეწირე ცოდვისა შენისაჲ და მსხუერპლი შენი და ლხინება-ყავ თავისა შენისა და სახლისა შენისა, და შეწირე მსხუერპლი ერისა და ლხინება-ყავ მათთჳს, ვითარცა-იგი ბრძანა ღმერთმან.
მას	მცხ.ლევ	და წარდგა აჰრონ წინაშე საკურთხეველსა მას და დაკლა ჴბოჲ იგი ცოდვისაჲ.
იგი	მცხ.ლევ	და მოართუეს ძეთა აჰრონისთა სისხლი იგი მას. და დააწო თითი მისი სისხლსა მას და სცხო რქათა მათ საკურთხეველისათა, და სისხლი იგი სხუაჲ დასთხია ხარისხსა თანა მის საკურთხეველისასა.
იგი	მცხ.ლევ	და ცმელი, და თირკუმელნი და ძირი იგი ღჳძლისაჲ, რომელ არს ცოდათათჳს, შეწირა საკურთხეველსა ზედა, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
მას	მცხ.ლევ	და ჴორცი, და ტყავი და ფუშნიერი მისი დაწუეს გარეშე ბანაკსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლა მრგულიად დასაწველი იგი და მოართუეს ძეთა აჰრონისთა მღდელთა სისხლი იგი მამასა მათსა და მოაბკურა გარემო საკურთხეველსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	და მრგულიად დასაწველი იგი მოართუეს მას ასოდ-ასოდ და თავი იგი მისი, და დააგო იგი საკურთხეველსა ზედა.
იგიცა	მცხ.ლევ	და განრცხნეს ნაწლევი და ფერჴნი მისნი წყლითა და დააგო იგიცა საკურთხეველსა ზედა ყოვლად დასაწველთასა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოჰგუარეს ვაცი იგი ცოდვისათჳს ერისა. და დაკლა, ვითარცა-იგი პირველი, და მოართუეს ყოვლად დასაწველი იგი
მის	მცხ.ლევ	და ყო იგი ეგრევე, ვითარცა ჯერ-არნ. და მოართუეს შესაწირავი და აღივსნეს ჴელნი მისგან და დააგო საკურთხეველსა მას ზედა თჳნიერ მსხუერპლისა მის განთიადისა.
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლა ჴბოჲ იგი და ვერძი შესაწირავისაჲ ცხორებისათჳს ერისა. და მოართუეს ძეთა აჰრონისთა სისხლი იგი მათი მამასა მათსა.
იგი	მცხ.ლევ	და ცმელი იგი ჴბოჲსა მისგან და ვერძისა მისგან, მუცელი და ცმელი იგი გარდაბურვილი ქუსეტსა და ყოველი ცმელი ნაწლევთაჲ და ორნი თირკუმელნი, და ცმელი იგი მათ ზედა და ძირი იგი ღჳძლისაჲ.
მას	მცხ.ლევ	და დასდვა ცმელი იგი მკერდსა მას ზედა და შეწირა ცმელები ესე საკურთხეველსა ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	და მკერდი იგი და მჴარი მარჯუენე მოჰჴადა აჰრონ აღსაღებელად წინაშე ღმრთისა, ვითარცა-იგი უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
მის	მცხ.ლევ	და აღიპყრნა აჰრონ ჴელნი თჳსნი ერსა მას ზედა და აკურთხნა იგინი და გარდამოჴდა შემდგომად შეწირვისა მის მსხუერპლისა და რომელი-იგი ცოდვათათჳს არნ, და რომელი-იგი ცხორებისათჳს არიან.
იგი	მცხ.ლევ	და შევიდეს მოსე და აჰრონ კარავსა მას საწამებელისასა, და ვითარცა მიერ გამოვიდეს, აკურთხეს ერი იგი და გამოჩნდა დიდებაჲ ღმრთისა ყოველსა მას ერსა.
იგი	მცხ.ლევ	და გამოჰჴდა ცეცხლი ღმრთისა მიერ და შეჭამა ყოველივე, რაჲცა იყო საკურთხეველსა მას ზედა, ყოვლად დასაწველი იგი და ცმელები. და იხილა ყოველმან ერმან და განუკჳრდა და დაეცნეს პირსა თჳსსა ზედა და თაყუანი-სცეს.
მათ	მცხ.ლევ	და მიიღეს ორთა მათ ძეთა აჰრონისათა, ნადაბ და აბიუდ, კაცად-კაცადმან საცეცხური თჳსი, და დადვეს მათ ზედა ცეცხლი და დაასხეს საკუმეველი
მათ	მცხ.ლევ	და მოიღეს ცეცხლი უცხოჲ წინაშე ღმრთისა, რომელი არა უბრძანა მათ ღმერთმან და გამოჴდა ცეცხლი ღმრთისა მიერ, და შეწუნა იგინი და მოწყდეს წინაშე ღმრთისა.
მათ	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს: ესე იგი არს, რომელსა ეტყოდა ღმერთი და თქუა: რომელნი მომეახლებოდიან, მათ ზედა განვწმიდნე და ყოველსა კრებულსა შორის ვიდიდო. და წუხნა აჰრონ ფრიად
მათ	მცხ.ლევ	და მოუწოდა მოსე მისადეს და ელისაფანს, ძეთა ოზიელისთა, ძეთა მამის ძმისა აჰრონისთა, და ჰრქუა მათ: მოდით და აღიხუენით ძმანი თქუენნი პირისაგან სიწმიდეთაჲსა და განიხუენეთ გარეშე ბანაკსა.
იგინი	მცხ.ლევ	და მოვიდეს და აღიხუნეს იგინი სამოსლითა მათითა და განიხუნეს გარეშე ბანაკსა მას, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ მოსე.
იგი	მცხ.ლევ	და კარისაგან კარვისა საწამებელისა არა გამოხჳდეთ, რათა არა მოსწყდეთ, რამეთუ ზეთი იგი ცხებისაჲ ღმრთისამიერი არს თქუენ ზედა. და მათ ეგრე ყვეს, ვითარცა უბრძანა მოსე.
მას	მცხ.ლევ	ღჳნოჲ და თაფლუჭი არა ჰსუათ შენ და ძეთა შენთა, რაჟამს შეხჳდოდით კარავსა მას საწამებელისასა, ანუ თუ წარსდგებოდით წინაშე საკურთხეველსა და არა მოსწყდეთ: შჯულად საუკუნედ ნათესავსა შორის თქუენსა
მას	მცხ.ლევ	და ესმა ესე მოსეს და სთნდა მას.
მას	მცხ.ლევ	რაჲთა ასწავებდენ ძეთა ისრაჱლისათა ყოველსა მას შჯულსა, რომელსა ეტყოდა ღმერთი მათ ჴელითა მოსესითა.
იგი	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს და ელიაზარს და ითამარს, ნეშტთა მისთა: მოიღეთ შესაწირავი იგი, რომელი დაშთომილ არს ნაყოფად შეწირულთაგან ღმრთისათა,
მას	მცხ.ლევ	და შეჭამეთ უცომოჲ იგი წინაშე საკურთხეველსა, რამეთუ წმიდაჲ წმიდათაჲ არს და ჭამდით მას ადგილსა წმიდასა, რამეთუ შჯულად შენდა ეგე არს და შჯულად ძეთა შენთა ესე წმიდათაგან ნაყოფთა ღმრთისათა, რამეთუ ესრეთ ბრძანებულ არს ჩემდა.
იგი	მცხ.ლევ	მჴარი იგი შესაწირავისაჲ და მკერდი იგი განჩემებისაჲ ნაყოფთა თანა ცმელთასა შეწიროდიან, განჩემებად განჩინებული იგი წინაშე ღმრთისა. და იყოს შენდა და ძეთა შენთა შენ თანა შჯულად საუკუნედ, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს.
იგი	მცხ.ლევ	და ვაცსა მას ცოდვისასა ძიებით ეძიებდა მოსე და იგი დამწუარ იყო. და განურისხნა მოსე ელიაზარს და ითამარს, ძეთა აჰრონისთა, რომელ დაშთომილ იყუნეს,
მათ	მცხ.ლევ	და ჰრქუა მათ: რაჲსა არა შეჰჭამეთ ცოდვისაჲ ესე ადგილსა წმიდასა? რამეთუ წმიდაჲ წმიდათაჲ არს ესე, და მოგცა თქუენ ჭამად, რაჲთა მოუსპნეთ ცოდვანი ერისანი და ლხინება-ჰყოფდით მათთჳს წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	რამეთუ არა შევიდა სისხლისა მისისაგანი სიწმიდესა შინა, წინაშე პირისპირ შინაგან ჭამდით მას ადგილსა წმიდასა, ვითარცა-იგი მიბრძანა მე უფალმან.
იგი	მცხ.ლევ	და ეტყოდა აჰრონ მოსეს და ჰრქუა: უკუეთუ დღეს-ღა მოუღებიეს ცოდვისა მათისაჲ და მსხუერპლები იგი წინაშე ღმრთისა, და შემხუედა მე ესევითარი და ვჭამო ცოდვისაჲ ესე დღეს, ნუუკუე არა სათნო იყოს ღმრთისა?
მათ	მცხ.ლევ	ეტყოდეთ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: ესე არიან საცხოვარნი, რომელსა ჰჭამდეთ ყოველთაგან საცხოვართა ქუეყანისათა:
მისი	მცხ.ლევ	ესე არს, რომელსა სჭამდეთ მათგან: ბოცომკალი და ყოველი მსგავსი მისი, მჭრინავი და ყოველი მსგავსი მისი, [გველისმბრძოლი] და ყოველი მსგავსი მისი, მკალი და ყოველი მსგავსი მისი.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი რომელი შეეხოს მძორსა მას მათსა, განირცხენ სამოსელი მისი და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი რომელი ვალს ჴელითა, ყოველთა შორის მჴეცთა, რომელი ვალს ოთხითა, არაწმიდა არს იგი თქუენდა. ყოველი რომელი შეეხოს მძორსა მათსა, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელმან აღიღოს ჴელითა მკუდარი მათგანი, განირცხეს სამოსელი მისი, და იბანენ წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველივე ჭურჭელი, რომლითა იქმნების საქმე, წყლითა განირცხეს და არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე და არაწმიდა იყოს. და ყოველი ჭურჭერი კეცისაჲ, რომელსა შთავარდეს მათგანი შიდა, რაოდენ-რაჲ იყოს მას შინა, არაწმიდა არს და იგი შეიმუსრენ.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო რომელი შეეხოს მკუდარსა მათგანსა, არაწმიდა იყოს. უკუეთუ დავარდეს მძორი იგი მათგანი ყოველსავე თესლსა სათესავსა, რომელი ითესვის, არაწმიდა იყოს.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ დაესხას წყალი ყოველსა მას ზედა თესლსა და დავარდეს მათგანი მძორი მას ზედა, არაწმიდა იყოს იგი თქუენდა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ მოკუდეს პირუტყუთაგანი, რომლისა არს ესე მისა საჭმელი, რომელი შეეხოს მძორსა მას მათსა, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელმან ჭამოს მკუდარი ამათგან, განირცხეს სამოსელი მისი და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე. და რომელმან აღიღოს მძორი ამათგანისაჲ, განირცხეს სამოსელი მისი და არაწმიდა იყოს იგი მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი, რომელი ვალს ოთხითა მარადის, რომელი მრავალფერჴ არს ყოველთა შორის ქუეწარმავალთა, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა, არა ჰჭამოთ იგი, რამეთუ საძაგელ არს.
იგი	მცხ.ლევ	და არქუ მათ: დედაკაცმან, რომელმან მუცლად-იღოს თესლი და შვეს წული, არაწმიდა იყოს იგი შჳდ დღე, მუნ დღედმდე განწმედისა წიდოვანებისა მისისა არაწმიდა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და ჯდეს იგი ოცდაათცამეტ დღე სისხლითა არაწმიდითა მისითა და ყოველსა წმიდასა არა შეეხოს და სიწმიდესა არა შევიდეს ვიდრემდე აღესრულნენ დღენი იგი განწმედისა მისისანი.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ქალი შვეს, არაწმიდა იყოს იგი ორწილ შჳდ დღე მსგავსად წიდოვანებისა მისისა და სამეოცდაექუს დღე ჯდეს იგი სისხლითა არაწმიდითა მისითა.
იგი	მცხ.ლევ	და რაჟამს აღესრულნენ დღენი იგი განწმედისა მისისანი ძესა ზედა, გინა ასულსა, შეწიროს ტარიგი წელიწდეული უბიწოჲ მსხუერპლად და მართუენი ტრედისანი, გინა გურიტნი ცოდვისათჳს კართა თანა კარვისა საწამებელისათა მღდელისა მიერ.
მისგან	მცხ.ლევ	და შეწიროს წინაშე ღმრთისა და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან და განწმიდნეს წყაროჲსა მისგან სისხლისა მისისა. ესე არს შჯული მშობიერისაჲ წულსა ზედა გინა ქალსა.
იგი	მცხ.ლევ	კაცისა უკეთუ იყოს ვისსამე სხეულსა ფერისა მისისასა ბრძჳრი, ნიში, ანუ თუ თეთრი, და იყოს ჴორცსა ფერისა მისისასა სახე კეთროვანებისაჲ და მოიყვანოს იგი აჰრონის მღდელისა, გინა ერთისა ძისა მისისა მღდელისა.
მან	მცხ.ლევ	და იხილოს მდღელმან მან ნიში იგი, ჰგიესღა მის თანა და არა მოიქცა ნიში იგი ფერსავე თჳსსა, და კუალად განავლინოს იგი მღდელმან მან მეორედ შჳდ დღე.
მან	მცხ.ლევ	და იხილოს იგი მღდელმან მან დღესა მეშჳდესა მეორედ და აჰა, ესერა, მოშავე არს ნიში იგი, არა იცვალა სხეულისაგან თჳსისა. განწმიდოს იგი მღდელმან მან, რამეთუ სასწაულად არს და განირცხეს სამოსელი თჳსი და არაწმიდა იყოს.
მან	მცხ.ლევ	უკუეთუ გარდაქცევით გარდაიქცა სასწაული იგი სხეულისაგან მისისა შემდგომად ხილვისა მის მღდელისა ღა განწმედისა მისისა და ეჩუენოს მეორედ მღდელსა მას და იხილოს მღდელმან მან და აჰა, ესერა, სასწაულად არს და იცვალა ტყავისაგან მისისა.
იგი	მცხ.ლევ	და კუალაღ შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან, რამეთუ კეთროვანებაჲ არს.
მან	მცხ.ლევ	კეთროვანებაჲ დაძუელებული არს ჴორცსა ფერისა მისისასა. და შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან მან და განჴადოს იგი გარე, რამეთუ არაწმიდა არს.
იგი	მცხ.ლევ	ყოვლადვე ხილვად მღდელისა მის, და აჰა, ესერა, დაფარა სისპეტაკემან მან ყოველივე სხეული ფერისა მისისაჲ, და განწმიდოს მღდელმან მან შეხებაჲ იგი, რამეთუ ყოვლადვე გარდაიქცა სპეტაკად, წმიდა არს იგი.
მან	მცხ.ლევ	უკუეთუ ყუავილით ყუაოდის სისპეტაკე იგი სხეულთა მისთა და დაფაროს სისპეტაკემან მან ყოველივე სხეული ხილვისა მისისაჲ თავითგან ვიდრე ფერჴადმდე
იგი	მცხ.ლევ	და რომელსა დღესა გამოაჩნდეს მას ფერი ცოცხალი, შეიგინა იგი.
მან	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან ფერი იგი ცოცხალი, და შეაგინოს ფერმან მან ცოცხალმან და არაწმიდა არს იგი.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ კუალად ეგოს, ფერი იგი ცოცხალი და გარდაიქცეს სპეტაკად,
მას	მცხ.ლევ	და იყოს ადგილსა მას წყლულებისასა ბრძჳლი სპეტაკი გინა ბრწყინვალე მოთეთრედ, გინა მოწითლედ, ეჩუენოს იგი მღდელსა მას.
იგი	მცხ.ლევ	მოვიდეს იგი მღდელისა მის. და იხილოს მღდელმან მან და, აჰა, ესერა, გარდაიქცა შეხებაჲ იგი სპეტაკად, და განწმიდოს მღდელმან მან შეხებაჲ იგი და წმიდა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ იყოს ჴორცსა ტყავისა მისისასა წყლულებაჲ იგი რაჲმე და განცოცხლდეს
მან	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან და, ესერა, განფენილ არს დასჳრინგებაჲ იგი ტყავსა მას მისსა ზედა, არა მიხედოს მღდელმან მან თმისა მისთჳს მწითურისა, რამეთუ არაწმიდა არს.
მის	მცხ.ლევ	და იხილოს იგი მღდელმან მან და, აჰა, ესერა, პირი მისი უმდაბლე ტყავისა მის და თმაჲ მისი გარდაიქცა თეთრად, და შეგინებულ-ყოს მღდელმან, რამეთუ კეთროვნებაჲ არს, რამეთუ წყლულსა მას გამოაჩნდა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ იხილოს მღდელმან მან და არა იყოს მას ზედა თმაჲ სპეტაკი და უმწუხარეს არა იყოს ფერისაგან მისისა, და იგი იყოს მოშავე, და განავლინოს იგი გარე მღდელმან მან შჳდ დღე.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ განეფინოს ტყავსა მას შინა, შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან მან, რამეთუ შედებაჲ არს კეთროვანებისაჲ და წყლულსა მას გამოაჩნდა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ადგილობანს ეგოს ბრწყინვალებაჲ იგი და არა განეზაოს, ბრძჳლი წყლულებისაჲ არს იგი, განწმიდოს იგი მღდელმან მან.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ იყოს ჴორცი გუამსა მისსა დამწუარი ცეცხლითა და იყოს ტყავსა მას მისსა განგებულსა ნაწუევისასა მონათლედ ბრწყინვალე, სპეტაკად მოწითლედ, გინა მოთეთრედ.
მას	მცხ.ლევ	იხილოს იგი მღდელმან მან და, აჰა, ესერა, გარდაიქცა თმაჲ იგი სპეტაკად ბრწყინვალედ და პირი მისი უმდაბლეს ტყავისაგან, კეთროვანება არს, დამწუარსა მას გამოაჩნდა და შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან, რამეთუ შეხებაჲ კეთროვანებისაჲ არს.
მას	მცხ.ლევ	და უკუეთუ იხილოს მღდელმან მან და არა იყოს მოთეთრესა მას თმაჲ სპეტაკი და მდაბალ არა იყოს ტყავისაგან და იყოს მოშავე.
მას	მცხ.ლევ	განჴადოს იგი გარე მღდელმან მან შჳდ დღე და იხილოს მღდელმან დღესა მეშჳდესა, უკუეთუ განფენით განფენილ იყოს ტყავსა მას ზედა, შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან მან, რამეთუ შეხებაჲ კეთროვანებისაჲ არს, წყლულსა მას გამოაჩნდა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ადგილობანს ეგოს ბრწყინვალებაჲ იგი და არა განეზაოს ტყავსა მას ზედა, და იგი იყოს მოშავე, ბრძჳლი დამწუარისაჲ არს. და განწმიდოს იგი მღდელმან მან, რამეთუ ხატი ნამწუარევისაჲ არს.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ მამაკაცსა, გინა დედაკაცსა იყოს მათ თანა შედებაჲ კეთროვანებისაჲ, თავსა გინა წუერსა, და იხილოს მღდელმან მან შედებაჲ იგი მისი
მან	მცხ.ლევ	და, აჰა, ესერა, პირი მისი უდაკლებულე არს ტყავისა და მას ზედა არს თმაჲ მოწითურე, გინა მოწითლე მწულილი. და შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან მან: დასჳრინგებულ არს კეთროვანებაჲ თავისაჲ გინა კეთროვანებაჲ წუერისაჲ.
მას	მცხ.ლევ	და უკუეთუ იხილოს მღდელმან მან შედებაჲ იგი დასჳრინგებისაჲ იგი, და არა იყოს პირი მისი უდაკლებულე ტყავისა და თმაჲ მოწითლე არა იყოს მას შინა, განავლინოს გარე მღდელმან მან შედებული იგი დასჳრინგებისაჲ მის შჳდ დღე.
მას	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან შეხებაჲ იგი დღესა მეშჳდესა, და არა განეზავა დასჳრინგებაჲ იგი და თმაჲ მოწითლე არა არს მას შინა და პირი სჳრინგებისაჲ მის არა დაკლებულ არს ტყავისაგან,
მის	მცხ.ლევ	და არა განეზავა დასჳრინგებაჲ იგი ტყავსა მას მისსა ზედა შემდგომად დაყუენვისა მისისა და პირი დასჳრინგებისაჲ მის არა უდარე არს ტყავისაგან, და განწმიდოს იგი მღდელმან მან, განირცხეს სამოსელი მისი წყლითა და წმიდა იყოს.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ განფენით განეფინოს დასჳრინგებაჲ იგი ტყავსა მას ზედა შემდგომად განწმედისა მისისა
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ წინაშე ეგოს ადგილობანს დასჳრინგებაჲ იგი და თმაჲ შავი აღმოსცენდეს მას ზედა, განიკურნა დასჳრინგებაჲ იგი და წმიდა არს და განწმიდოს იგი მღდელმან მან.
მას	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან და, აჰა, ესერა, ტყავსა მას ჴორცისა მისისასა მბრწყინვალე მობრწყინვალედ მოთეთრედ არს, მძოვარი არს ყუავილად ტყავისა ჴორცისა მისისა, წმიდა არს იგი.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ იყოს სიმტიერესა მას მისსა გინა სიშულუვესა მას მისსა შედებაჲ სითეთრისაჲ გინა მოწითლედ,
მას	მცხ.ლევ	კეთროვანებაჲ არს სიმტიერესა მას მისსა, ანუ თუ სიშლუესა მისსა გამოაჩნდა.
მას	მცხ.ლევ	და იხილოს იგი მღდელმან მან და, აჰა, ესერა, პირი შედებისაჲ მის თეთრ არს გინა მოწითლე სიმტიერესა მას მისსა გინათუ სიშლუესა მას მისსა,
იგი	მცხ.ლევ	კაცი არს იგი კეთროვანი. შეგინებით შეგინებულ-ყოს იგი მღდელმან მან, თავსა მისსა ზედა არს შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ და კეთროვანსა მას, რომელსა იყოს შედებაჲ იგი, კუართი მისი იყავნ წარჴსნილ და თავი მისი დაუბურველ და პირი მისი დაიხურენ, არაწმიდა ეწოდოს მას.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველთა დღეთა, რაოდენ ჟამ იყოს იგი მის თანა, შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ, არაწმიდა არს და არაწმიდა იყოს, განშორებულად ჯდეს იგი, გარეშე ბანაკსა იყოს მყოფებაჲ მისი.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ სამოსელსა მისსა იყოს შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ სამოსელსა მატყლისასა,
მათ	მცხ.ლევ	უკუეთუ ბრძანებათა ჩემთა ხჳდოდით, და მცნებათა ჩემთა იმარხჳდეთ და ჰყოფდეთ მათ, მოგცე თქუენ წჳმაჲ ჟამსა თჳსსა.
იგი	მცხ.ლევ	გინათუ ტყავისასა, გინათუ ყოველსავე საქმარსა ტყავისასა, იყოს შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ მომწუანედ გინა მოწითლედ ტყავსა მას ზედა, გინა სამოსელსა, გინა საგუასლსა, ანუ თუ ფესუსა, ანუ თუ ყოველსა საქმარსა ტყავისასა, და იყოს შეხებაჲ იგი მიმწუანე, ანუ მოწითლე, შედებაჲ კეთროვნებისაჲ არს და უჩუენოს მდღელსა მას.
მან	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან შედებაჲ იგი და განაშოროს.
იგი	მცხ.ლევ	დაწუას სამოსელი იგი, ანუ თუ სავაღლსა, ანუ თუ ფესუსა მატყლისასა, ანუ თუ სელისასა, გინათუ ყოველსავე ქმნილსა ტყავისასა, რომელსაცა შინა იყოს იგი, რამეთუ კეთროვანებაჲ დადგრომილ არს, ცეცხლითა დაიწუნ.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ იხილოს მღდელმან მან და არა განეფინა შედებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ სამოსელსა მას, ანუ სავაღლსა, ანუ თუ ფესუსა, ანუ თუ ყოველსავე ჭურჭერსა ტყავისასა,
იგი	მცხ.ლევ	და უბრძანოს მღდელმან მან და განრცხეს, რომელსა ზედა იყოს შედებაჲ იგი. და განაშოვროს იგი მღდელმან შჳდ დღე მეორედ.
მას	მცხ.ლევ	და იხილოს მღდელმან მან შემდგომად განრცხისა მის შედებაჲ იგი და შედებამან მან არა იცვალა ფერი პირისა მისისაჲ და შედებაჲ იგი არა განეფინა, არაწმიდა არს, ცეცხლითა დაიწუნ. მტკეცელი არს სამოსელსა მას, ანუ სავაღლსა, ანუ თუ ფესუსა, ანუ თუ ტყავსა.
მისგან	მცხ.ლევ	და უკუეთუ იხილოს მღდელმან მან და იყოს შედებაჲ იგი მოშავე შემდგომად განრცხისა მისისა, გამოჰხიოს იგი სამოსლისა მისგან,
იგი	მცხ.ლევ	ანუ ყოველსა ჭურჭერსა ტყავისასა, კეთროვანებაჲ აღმოცენებულ არს, ცეცხლითა დაიწუეს, რომელსა თანა არს შეხებაჲ იგი. და სამოსელი, ანუ ფესჳანი ჭურჭერი ტყავისაჲ, რომელი განირცხეს, და გარდაადგინოს იგი მღდელმან მან და განირცხეს მეორედ და წმიდა იყოს.
მათგან	მცხ.ლევ	და შეწიროს მღდელმან მან საჴსენებელი მისი ეტერთა მათგან ზეთითურთ, და ყოველივე გუნდრუკი მისი. შესაწირავი არს ესე ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	და უბრძანოს მღდელმან მან და მოართუნენ განწმედილსა მას ორნი ქათამნი ცოცხალნი წმიდანი და ძელი ნაძჳსაჲ და შესთული მეწამული და უსუპი.
მას	მცხ.ლევ	და ქათამი იგი ცოცხალი სისხლსა მას ქათმისა დაკლულისასა წყალსა ზედა ცხოველსა.
იგი	მცხ.ლევ	და აპკუროს განწმედილსა მას კეთროვნებისაგან შჳდგზის და წმიდა იყოს და განავლინოს ქათამი იგი ცოცხალი ველად.
იგი	მცხ.ლევ	და დაადგინოს მღდელმან მან განმწმედელმან კაცი იგი განწმედილი და ესე ყოველი წინაშე ღმრთისა კართა თანა კარვისა საწამებელისათა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიბას მღდელმან მან ტარიგი ერთი და მოჰგვაროს, რომელ-იგი ბრალისათჳს არს და საწყაული იგი ზეთისაჲ და განაჩინოს განჩემებით წინაშე ღმრთისა.
მის	მცხ.ლევ	და დაკლან ტარიგი იგი ადგილსა მას, სადა-იგი დაკლიან მრგულიად დასაწუელები, და რომელ-იგი ცოდვისათჳს ადგილსა წმიდასა, რამეთუ არს იგი ცოდვისაჲ და ბრალისაჲ მღდელისა მის: წმიდაჲ წმიდათაჲ არს.
მისგან	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან საწყაულისა მისგან ზეთისა ჴელსა მღდელისა მარცხენესა და დააწოს თითი მარჯუენე ზეთისა მისგან, რომელ იყოს ჴელსა მას მისსა მარცხენესა.
მას	მცხ.ლევ	და დააპკუროს ზეთითა შჳდგზის წინაშე ღმრთისა, ხოლო ნეშტი იგი ზეთი, რომელი ჴელსა ზედა ედგას მღდელსა მას, სცხოს ყურისა ძირსა განწმედილისასა მას მარჯუენესა
მისგან	მცხ.ლევ	და მწუერვალსა ჴელისა მისისა მარჯუენისასა და მწუერვალთა ფერჴისა მისისა მარჯუენისათა სისხლისა მისგან ბრალისაჲსა.
იგი	მცხ.ლევ	და ამისა შემდგომად დაკლას მღდელმან მან ყოვლად დასაწველი იგი და შესაწირავი საკურთხეველსა ზედა წინაშე ღმრთისა, და ლხინება-ყოს და განწმიდნეს.
მას	მცხ.ლევ	და მოართვას იგი დღესა მეშჳდესა განსაწმედელად თჳსა მღდელსა მას კარად კარვისა საწამებელისა წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან ტარიგი იგი ბრალისაჲ და საწყაული ზეთისაჲ და დადვას დასადებელად წინაშე ღმრთისა.
მისგან	მცხ.ლევ	და დაკლას ტარიგი იგი, რომელ არს ბრალისათჳს, და მოიღოს მღდელმან სისხლისა მისგან ბრალისაჲსა და სცხოს ძირსა ყურისასა მის განწმედილისასა მარჯუენესა
მისგან	მცხ.ლევ	და ზეთისა მისგან დაასხას მღდელმან ჴელსა მღდელისა მის მარცხენისა და აპკუროს მღდელმან მან თითითა მარჯვენითა ზეთისა მისგან, რომელ იყოს ჴელსა მისსა მარცხენესა, შჳდგზის წინაშე ღმრთისა.
მის	მცხ.ლევ	ხოლო ნეშტი იგი ზეთისაჲ მის, რომელ-იგი იყოს ჴელსა მის მღდელისასა, დაასხას თავსა ზედა მის განწმედილისასა, და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოს ერთი იგი გურიტთაგანი, ანუ ერთი იგი ტრედისა მართუეთაგანი, რაჲცა-იგი პოვა ჴელმან მისმან,
იგი	მცხ.ლევ	ერთი ცოდვისათჳს და ერთი იგი მრგულიად დასაწველად და შესაწირავსა თანა და ლხინება-ყოს მღდელმან მან განწმედილისა მისთჳს წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	ესე არს შჯული, რომლისა თანა იყოს შეხებაჲ იგი კეთროვანებისაჲ, და რომელმან არა პოვოს ჴელითა თჳსითა განსაწმედელად თავისა თჳსისა.
მათ	მცხ.ლევ	რაჟამს შეხჳდეთ ქუეყანასა მას ქანანელთასა, რომელსა მე მიგეც თქუენ ნაწილად და მოვსცე შეხებაჲ კეთროვანებისაჲ სახლთა მათ ქუეყანისათა მონაგებისა თქუენისათა,
მას	მცხ.ლევ	და თუ იყოს სახლსა ვისსამე და უთხრას მღდელსა მას და ჰრქუას, ვითარმედ: შეხებაჲ კეთროვანებისაჲ ვიხილე სახლსა ჩემსა,
მის	მცხ.ლევ	და უბრძანოს მღდელმან მან გამოკრებაჲ ჭურჭრისა სახლისა მისგან შესულადმდე მღდელისა მის და ხილვად სახლისა მის, და რათა არაწმიდა იქმნეს, რაოდენი-რაჲ იყო სახლსა მას შინა.
მის	მცხ.ლევ	და ამისა შემდგომად შევიდეს მღდელი იგი ხილვად სახლისა მის. და იხილოს მღდელმან მან შეღებაჲ იგი კედელთა მის სახლისათაჲ ჴჳფლოვნად მომწუანედ გინა მოწითლედ, პირი უმდაბლეს კედელთა მათ.
მის	მცხ.ლევ	გამოვიდეს მღდელი იგი სახლისა მისგან კართა ზედა მის სახლისათა და განაშოროს სახლი იგი შჳდ დღე.
იგი	მცხ.ლევ	და უბრძანოს მღდელმან მან და გამოიხუნეს ქვანი იგი, რომელთა არს შეხებაჲ იგი და განიხუნენ იგინი გარეშე ქალაქსა მას ადგილსა არაწმიდასა და სახლი იგი მოხუეტონ გარემოჲსი და შინაგანი და განსთხიოს მტუერი იგი გარეშე ქალაქსა მას, ადგილსა არაწმიდასა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიხუნენ ლოდნი გამოთლილნი და კუალად შეუსხნენ ლოდთა მათ წილ პირველთა და განგოზონ სახლი იგი, უკუეთუ მოუჴდეს კუალად შეხებაჲ იგი სახლსა მას.
მის	მცხ.ლევ	და აღმოსცენდეს კუალად სახლსა მას შინა შემდგომად გამოღებისა მის ლოდთაჲსა, და შემდგომად მოხუეტისა მის სახლისა და შემდგომად გაგოზისა მის მისისა,
იგი	მცხ.ლევ	რამეთუ განიკურნა სახლი იგი.
მის	მცხ.ლევ	სახლისა მის ორნი ქათამნი ცოცხალნი
იგი	მცხ.ლევ	და დაკლან ქათამი იგი ერთი ჭურჭელსა კეცისასა ტყავსა ზედა ცხოველსა
მის	მცხ.ლევ	და მოიღოს ძელი იგი ნაძჳსაჲ და შეძახილი იგი მეწამული და უსუპი, და ქათამი იგი ცოცხალი, და დააწოს სისხლსა მას ქათმისა მის დაკლულისასა წყალსა ზედა ცხოველსა და აპკუროს ამით სახლსა მას შჳდგზის.
მით	მცხ.ლევ	და განწმიდოს სახლი იგი სისხლითა მით ქათმისაჲთა და წყლითა მით ცხოველითა და ძელითა მით ნაძჳსაჲთა და უსუპითა და შეგრაგნილითა მით მეწამულითა.
მას	მცხ.ლევ	და განუტეოს ქათამი იგი ცოცხალი გარეშე ქალაქსა მას ველად და ლხინება-ყოს სახლისა მისთჳს და განწმიდნეს.
იგი	მცხ.ლევ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: კაცსა უკუეთუ შეხუდეს დინებაჲ თესლისაჲ ჴორცთაგან მისთა, დინებაჲ იგი მისი არაწმიდა არს.
მის	მცხ.ლევ	და ესე შჯული არს არაწმიდებისა მისისაჲ, რომელსა სდიოდის შობადი ჴორცთაგან მისთა დინებისა მისგან, რომლითა შეიქმნა ჴორცი მისი გამოდინებითა მით, ესე არს არაწმიდებაჲ მისი მის თანა. ყოველნი დღენი დინებისა ჴორცთა მისთანი, რომლითა შეიქმნა გუამი მისი დინებისა მისგან, არაწმიდებისა მისისა.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველი საწოლი, რომელსა დაწვეს მას ზედა თესლმდინარე იგი, არაწმიდა იყოს და ყოველსა ჭურჭელსა, რომელსა ზედა დაჯდეს თესლმდინარე იგი, არაწმიდა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელი დაჯდეს ჭურჭელსა ზედა, რომელსა ზედა ჯდა თესლგამომდინარე იგი, განირცხეს სამოსელი მისი, დაიბანოს წყლითა და არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე.
მის	მცხ.ლევ	და რომელი შეეხოს სხეულსა მის თესლმდინარისსა, განირცხეს სამოსელი თჳსი, და იბანოს წყლითა და არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე.
მან	მცხ.ლევ	უკუეთუ ჰნერწყოს თესლმდინარემან მან წმიდასა ვისმე, განირცხენ სამოსელი მისი და იბანოდ წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველსა, რომელსა შეეხოს ყოვლისაგანსა, რომელი იყოს ქუეშე მისსა, არაწმიდა იყოს. და რომელმან აღიღოს იგი, განირცხეს სამოსელი მისი, და იბანოს წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და რაოდენსა შეეხოს თესლმდინარე იგი და ჴელნი არა დაიბანნენ წყლითა, განირცხენ სამოსელი მისი და იბანოს წყლითა და არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ჭურჭელსა კეცისასა, რომელსა შეეხოს თესლმდინარე იგი, შეიმუსრენ და ჭურჭელი ძელისაჲ გაირცხეს წყლითა და წმიდა იყოს.
იგინი	მცხ.ლევ	და დღესა მერვესა მოიხუნეს თავისა თჳსისა ორნი გურიტნი, ანუ თუ ორნი მართუენი ტრედისანი და მოართუნეს იგინი წინაშე ღმრთისა კართა ზედა კარვისა საწამებელისათა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და მისცეს იგი მღდელსა მას და შეწიროს იგი მღდელმან მან ერთი - ცოდვისათჳს და ერთი იგი - მრგულიად დასაწველად. და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან წინაშე ღმრთისა დინებისა მისთჳს თესლისა მისისა.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველივე სამოსელი და ყოველივე ტყავი, რომელსა ზედა იყოს საწოლი იგი თესლისაჲ, განირცხეს წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
მას	მცხ.ლევ	ყოველი, რომელი შეეხოს მას, არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე.
მას	მცხ.ლევ	და ყოველსა რომელსა ზედა დაწვეს განსლვასა მას მისსა, არაწმიდა იყოს.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი რომელი შეეხოს ყოველსა ჭურჭელსა, სადა-იგი დაჯდა, განირცხეს სამოსელი და დაიბანოს გუამი წყლითა. და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ დაწვეს იგი რასმე ზედა, რომელსა ზედა დაჯდა იგი შეხებასა მას მისსა, არაწმიდა იყოს ვიდრე მწუხრადმდე. უკეთუ დაწოლით ვინმე დაწვეს მის თანა და არაწმიდებაჲ იგი იყოს მის თანა, არაწმიდა იყოს იგი შჳდ დღე. და ყოველი საწოლი, რომელსა ზედა დაწვეს, არაწმიდა არს.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველი, რომელი შეეხოს მას, არაწმიდა იყოს და განირცხეს სამოსელი და დაიბანოს გუამი მისი წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
მას	მცხ.ლევ	და ყოველსა საწოლსა რომელსა დაწვეს მას ზედა ყოველთა დღეთა დინებისა მისისათა დღეთა მათებრვე საწოლისა არაწმიდებისა მისისა, შეერაცხნენ მას და ყოველსა ჭურჭელსა, რომელსა ზედა დაჯდეს არაწმიდა იყოს მსგავსად არაწმიდებისა მისებრვე დაჯდომისა.
იგინი	მცხ.ლევ	და დღესა მერვესა მოიქუნეს ორნი გურიტნი, ანუ ორნი მართუენი ტრედისანი და მოართუნეს იგინი მღდელსა მას კართა თანა კარვისა საწამებელისათა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და შეწიროს მღდელმან მან ერთი იგი - ცოდვისათჳს და ერთი იგი - მრგულიად დასაწველად და ლხინება-ყოს მისთჳს წინაშე ღმრთისა დინებისა მისთჳს არაწმიდებისა მისისა.
იგი	მცხ.ლევ	და მოშიშ ქმნენით ძენი ისრაჱლისანი არაწმიდებათაგან მათთა და არა მოწყდენ არაწმიდებათა მათგან შეგინებითა მით მათითა კარავი იგი ჩემი, რომელ არს მათ შორის.
მის	მცხ.ლევ	ესე არს შჯული თესლმდინარისაჲ მის და უკუეთუ ვისიმე გამოჴდეს საწოლი თესლისაჲ და შეიგინოს მით.
იგი	მცხ.ლევ	და ეტყოდა ღმერთი მოსეს შემდგომად სიკუდილისა ორთა მათ ძეთა აჰრონისთა, რაჟამს მოიღეს ცეცხლი იგი უცხოჲ წინაშე ღმრთისა და მოწყდეს.
მის	მცხ.ლევ	და ეტყოდა ღმერთი მოსეს და ჰრქუა: ეტყოდე შენ აჰრონს, ძმასა შენსა, რათა არა შევიდოდის იგი ყოველსა ჟამსა სიწმიდესა მას შინა შინაგან კრეთსაბმელისა მის წინაშე პირსა სალხინებელისასა, რომელ არს პირისპირ კიდობანსა მას საწამებელისასა, რათა არა მოკუდეს, რამეთუ ღრუბლითა გამოვჩნდე მე სალხინებელსა მას ზედა.
მათ	მცხ.ლევ	დაასხნეს აჰრონ ორთა მათ ვაცთა ზედა წილი: წილი ერთი - ღმერთსა და წილი - ერთი გამომყვანებელსა ველად.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიბას აჰრონ ვაცი იგი, ერთი, რომელსა ზედა გამოჴდა წილი იგი ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	შეწიროს იგი ცოდვისათჳს, და ვაცი იგი ერთი,
მას	მცხ.ლევ	რომელსა ზედა გამოჴდა წილი განმყვანებელისა, დაადგინოს ცოცხალი წინაშე ღმრთისა, რათა ლხინება-ყოს მას ზედა, ვითარმედ განვლინებად იგი განყვანებასა მას და განუტეოს იგი უდაბნოდ.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიბას აჰრონ ჴბოჲ იგი ცოდვისათჳს თავისა თჳსისა და ლხინება-ყოს თავისა თჳსისათჳს და სახლისა მისისათჳს და დაკლას ჴბოჲ იგი ცოდვისათჳს თავისა თჳსისა.
მას	მცხ.ლევ	და მოიღოს სისხლისა მისგან ჴბოჲსა თითითა მისითა და აპკუროს სალხინებელსა მას მზისაღმოსავალით კერძო, წინაშე სალხინებელსა მას აპკუროს სისხლისა მისგანი შჳდგზის თითითა მისითა.
მას	მცხ.ლევ	და აღივსნეს ჴელნი საკუმეველითა შეზავებულითა მწულილითა და შეიღოს შინაგანსა მას კრეთსაბმელსა მას და დაასხას საკუმეველი იგი ცეცხლსა მას ზედა წინაშე ღმრთისა და დაფაროს კუამლმან მან სალხინებელი იგი, რომელ არს საწამებელთა ზედა და არა მოკუდეს.
მის	მცხ.ლევ	და დაკლას ვაცი იგი ცოდვისაჲ წინაშე ღმრთისა ერისა მისთჳს და შეიღოს სისხლისა მისგანი შინაგან კრეტსაბმელსა მას და ყოს სისხლი იგი მისი, ვითარცა ყო სისხლი იგი ჴბოჲსა მის და აპკუროს სისხლი მისი სალხინებელსა მას წინაშე პირსა სალხინებელისასა.
მას	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს წმიდათათჳს არაწმიდებათათჳს ძეთა ისრაჱლისათა და სიცრუეთაგან მათთა და ყოველთათჳს ცოდვათა მათთა და ესრეთ უყოს კარავსა მას საწამებელისასა შჱნებულსა მას შორის შინაგან კარავსა მას საწამებელისასა არაწმიდებისაგან მათისა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და კაცი ნუ ვინ არნ კარავსა მას საწამებელისასა, შე-რაჲ-ვიდოდის იგი ყოფად ლხინებისა სიწმიდესა მას შინა ვიდრე გამოსლვადმდე და ლხინება-ყოს მისთჳს და სახლისა მისისათჳს და ყოვლისათჳს კრებულისა ძეთა ისრაჱლისათა.
მისგან	მცხ.ლევ	და გამოვიდეს საკურთხეველად, რომელ-იგი არს წინაშე ღმრთისა და ლხინება-ყოს მისთჳს და მოიღოს სისხლისა მისგან ჴბოჲსა და სისხლისა მისგან ვაცისა და სცხოს გარემო რქათა მათ საკურთხეველისათა.
იგი	მცხ.ლევ	და აპკუროს მას სისხლისა მისგან გარემო თითითა შჳდგზის და განწმიდოს იგი და წმიდა იყოს იგი არაწმიდებათაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ლევ	და დაასხნეს აჰრონ ჴელნი მისნი თავსა მას ზედა ვაცისა მის ცოცხალისასა და მიუთხრნეს მას ზედა ყოველნივე უშჯულოებანი ძეთა ისრაჱლისათანი, და ყოველნი სიცრუენი და ყოველნი ცოდვანი მათნი, და დაჰკრიბნეს ცოდვანი მათნი თავსა მას ზედა ვაცისა ცოცხალისასა.
მის	მცხ.ლევ	და განავლინოს იგი ჴელითა კაცისა განმზადებულისაჲთა უდაბნოდ და მოიხუნეს ვაცმან მან მის ზედა სიცრუვენი მათნი ქუეყანად უვალად, განგზავნოს ვაცი იგი უდაბნოდ.
მას	მცხ.ლევ	და შევიდეს აჰრონ კარავსა მას საწამებელისასა და განირცხოს სამოსელი იგი სელისაჲ, რომელ-იგი ემოსა შესლვასა მას მისსა სიწმიდესა მას, და დაასხას იგი მუნ.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და დაიბანოს გუამი მისი წყლითა ადგილსა წმიდასა, და შეიმოსოს სამოსელი თჳსი, და გამოვიდეს და შეწიროს მრგულიად დასაწველი იგი მისი და ყოვლად სანაყოფე იგი ერისაჲ და ლხინება-ყოს მისთჳს და სახლისა მისისათჳს, და ერისათჳს, ვითარცა-იგი მღდელთათჳს.
იგი	მცხ.ლევ	და ცმელი იგი ცოდვათაჲ შეწიროს საკურთხეველსა ზედა.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელმან განავლინა ვაცი იგი განჩინებული განტევებად, განირცხეს სამოსელი და დაიბანოს გუამი მისი წყლითა, და ამისა შემდგომად გამოვიდეს იგი ბანაკად.
იგინი	მცხ.ლევ	და რომელმან დაწუნეს იგინი, განირცხენ სამოსელი მისი და დაიბანოს გუამი მისი წყლითა და ამისა შემდგომად შევიდეს ბანაკად.
მას	მცხ.ლევ	და იყოს ესე თქუენდა შჯულად საუკუნედ: თთუესა მას მეშჳდესა, ათსა თთჳსასა, დაიმდაბლნეთ სულნი თქუენნი, ყოველივე საქმე თქუენი არა ჰქმნეთ მას შინა მკჳდრმან და მწირმან, რომელი მოსრულ იყოს თქუენ შორის.
მას	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს მღდელმან მან, რომელსა-იგი სცხო მას და რომლისანი-იგი სრულ იყუნეს ჴელნი მათნი მღდელობად შემდგომად მამათა მისთა და შეიმოსოს სამოსელი იგი სელისაჲ სამოსელი წმიდაჲ.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს წმიდისა მისთჳს წმიდათაჲსა და კარვისა მისთჳს საწამებელისა და საკურთხეველისა მისთჳს ლხინება-ყოს, და მღდელთათჳს და ყოვლისათჳს კრებულისა ლხინება-ყოს.
მათ	მცხ.ლევ	და არქუ მათ: ესე სიტყუაჲ არს, რომელ ამცნო ღმერთმან.
მან	მცხ.ლევ	და ჰრქუა: კაცმან ძეთა ისრაჱლისათამან და მწირმან მან, რომელი მოსრულ იყოს თქუენ შორის, რომელმან დაკლას ზუარაკი, გინა ცხოვარი, ანუ თუ თხაჲ ბანაკსა შინა და რომელმან დაკლას გარეშე ბანაკსა.
იგი	მცხ.ლევ	არამედ რათა მოიღოდიან ძეთა ისრაჱლისათა მსხუერპლები მათი, რაოდენი-რაჲ დაკლან ველსა ზედა, მოიღედ იგი ღმრთისა კარად კარვისა საწამებელისა მღდელისა მის და შეწიროს იგი მსხუერპლად ცხორებისა წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ლევ	და მოასხუროს სისხლი იგი გარემო საკურთხეველსა მას წინაშე უფლისა, კართა თანა კარვისა საწამებელისათა.
მათსა	მცხ.ლევ	და შეწიროს ცმელი მისი სულად სულნელად ღმრთისა და არღარა შესწირვიდენ მსხუერპლთა მათთა ამაოთა მიმართ, რათა არა ისიძვიდენ შემდგომად კვალსა მათსა, შჯულად საუკუნოდ იყოს, ესე თქუენდა და ნათესავსა შორის თქუენსა.
იგი	მცხ.ლევ	და კარად კარვისა საწამებელისა არა მოიღოს შეწირვად იგი ღმრთისა, მოისპოს კაცი იგი ერისაგან თჳსისა.
მას	მცხ.ლევ	და კაცმან-კაცმან ძეთა ისრაჱლისათამან, გინათუ მწირმან მან, რომელი მოსრულ იყოს თქუენ შორის, რომელმან ჭამოს ყოველივე სისხლი, დავამტკიცო პირი ჩემი კაცსა მას ზედა, რომელმან ჭამოს სისხლი და წარვწყმიდო იგი ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.ლევ	რამეთუ სული ყოვლისა ჴორციელისაჲ სისხლი თჳსი არს და იგი მიგცე თქვენ საკურთხეველსა ზედა სალხინებელად სულთა თქუენთათჳს, რამეთუ სისხლი მისი არს სალხინებელად სულთა თქუენთა წილ.
მან	მცხ.ლევ	ამისთჳს ვარქუ ძეთა ისრაჱლისათა: ყოველმან კაცმან თქუენგანმან არა ჭამოს სისხლი და მწირმან მან, რომელი მოსრულ იყოს თქუენ შორის, არა ჭამოს სისხლი.
იგი	მცხ.ლევ	და კაცმან-კაცმან ძეთა ისრაჱლისათამან და მწირმან მან, რომელი-იგი იყოს თქუენ შორის, რომელმან ინადიროს ნადირი მჴეცი, გინა თუ მფრინველი, რომელი იჭამების, დასთხიოს სისხლი მისი, დაფარენ იგი მიწითა, რამეთუ სული ყოვლისა ჴორციელისაჲ სისხლი თჳსი არს. და ვარქუ ძეთა ისრაჱლისათა: სისხლისა ყოვლისა ჴორციელისაჲ არა ჰჭამოთ.
მას	მცხ.ლევ	მსგავსად საზღვართა მათ ქუეყანისა ეგჳპტელთაჲსა, რომელთა შორის დამკჳდრებულ იყვენით თქუენ, ეგრე არა ჰყოთ და მსგავსად სლვისა მის ქუეყანისა ქანანელთაჲსა, ვიდრე-იგი შეგიყვანნე თქუენ მუნ, არა ჰყოთ და შჯულსა მას მათსა არა ხჳდოდით.
მათ	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათ	მცხ.ლევ	სამართალთა ჩემთა ჰყოფდით და ბრძანებათა ჩემთა იმარხევდით და ვიდოდეთ მათ შინა: მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათ	მცხ.ლევ	და დაიმარხენით ყოველნივე ბრძანებანი ჩემნი და მშჯავრნი ჩემნი და ჰყოფდით მათ. რომელმან ყუნეს იგი კაცმან, ცხონდეს მათ შინა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მის	მცხ.ლევ	და ცოლად დაჲ მისი არა მოიყვანო მოშურნედ, გამოცხადებად სარცხჳნელი მისი მის თანა ცხორებასა მისსა.
იგი	მცხ.ლევ	და ნათესავისა შენისაგან არა მისცე მსახურებად იგი მთავარსა და არა შეაგინოთ სახელი წმიდაჲ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მის	მცხ.ლევ	და ყოველისა თანა ოთხფერჴისა არა შეხჳდე დაწოლად და შეგინებად მის თანა და დედაკაცი არა დადგეს მოსლვად მის ზედა ყოველივე ოთხფერჴი და მამლობად, რამეთუ საძაგელ არს.
მას	მცხ.ლევ	და მივაგე მას სიცრუჱ მისი ამისთჳს, და მოიწყინა ქუეყანამან დამკჳდრებულნი მისნი მას ზედა.
მით	მცხ.ლევ	და რომელმან არა მოგიძაგოს თქუენ ქუეყანამან შეგინებითა მით მისითა თქუენ მიერ, ვითარცა-იგი მოიძაგნა უწინარესნი თქუენსა.
იგი	მცხ.ლევ	რამეთუ ყოველმან, რომელმან ყოს ესრეთ, მოისპენ სული იგი, რომელთა ყონ, ერისაგან თჳსისასა.
მათ	მცხ.ლევ	და დაიცუნეთ მცნებანი ჩემნი, რათა არა ჰყოფდეთ უშჯულოებათა მათგან საძაგელთა, რომელნი იქმნეს უწინარეს თქუენსა და არა შეიგინნეთ მათ შინა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათ	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ კრებულსა მას ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: წმიდა იყვენით, რამეთუ მე წმიდა ვარ, უფალი ღმერთი თქუენი.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო რომელმან ჭამოს იგი, ცოდვაჲ თავისა თჳსისა მოიღოს, რამეთუ სიწმიდე უფლისა ღმრთისა შეაგინა და მოისპნენ სულნი იგი.
იგი	მცხ.ლევ	რომელთა ჭამონ ერისაგან მათისა და რომელთა მომკონ სამკალი იგი ქუეყანისა მის თქუენისაჲ, არა მოასრულოთ სამკალი იგი თქუენი ქუეყანისა თქუენისაჲ მომკად.
იგი	მცხ.ლევ	და ვენაჴსა შენსა არა შეიქცე მეორედ მოხილვად და არცაღა მარცვალი ვენაჴსა შენსა აღკრიბო, გლახაკთა და მწირთა დაუტევო იგი, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
იგი	მცხ.ლევ	და უკუეთუ ვინმე დაწვეს დედაკაცისა თანა საწოლითა თესლისაჲთა, და იგი იყოს მჴევალი თხოვილ კაცისა, დაჴსნით არა ჴსნილ იყოს და განთავისუფლებულ არა იყოს, მოხედვაჲ იყავნ მათა, არა მოწყდენ, რამეთუ არა განთავისუფლებულ იყოს.
მას	მცხ.ლევ	და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან ვერძითა მით შეცოდებათათჳს წინაშე ღმრთისა ცოდვისა მისისათჳს, რომელ ცოდა და მიეტეოს მას ცოდვაჲ იგი.
მისთჳს	მცხ.ლევ	და შეიწიროს უფლისა შეცოდებისა მისთჳს მისისა კართა თანა კარვისა საწამებელისათა - ვერძი შეცოდებისათჳს.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ შეხჳდეთ ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცეს თქუენდა, დაასხათ ყოველი ხე საჭმელი, და განწმიდოთ არაწმიდებაჲ მისი, და ხილი მისი სამ წელ იყოს თქუენდა განუწმედელ და არა იჭამოს.
იგი	მცხ.ლევ	არა შეაგინო ასული შენი, სიძვად იგი, და არა ისიძვიდეს ქუეყანაჲ და აღივსოს იგი უშჯულოებითა.
იგი	მცხ.ლევ	არამედ ვითარცა მკჳდრი თქუენ შორის იყოს მწირი იგი, რომელი მოვიდეს თქუენდა და შეიყვარო იგი, ვითარცა თავი თჳსი, რამეთუ მწირ იყვენით თქუენცა ქუეყანასა ეგჳპტისასა. მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათ	მცხ.ლევ	და დაიმარხეთ ყოველივე შჯული ჩემი და ყოველნი სამართალნი ჩემნი და ჰყოფდით მათ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მისთჳს	მცხ.ლევ	უკუეთუ უგულებით უგულებელ-ყონ თუალითა მათითა მკჳდრთა მათ ქუეყანისათა კაცისა მისთჳს, რომელმან მისცა ნათესავი თჳსი მთავარსა და არა მოკლან იგი.
მას	მცხ.ლევ	და დავამტკიცო პირი ჩემი კაცსა მას ზედა და ნათესავსა მისსა.
მის	მცხ.ლევ	და წარწვწყმიდო იგი და ყოველნივე მის თანა შეთქმულნი, ვითარცა ისიძვიდეს მთავართა მიმართ, ერისაგან მათისანი.
იგი	მცხ.ლევ	და კაცი, რომელი შეუდგის მუცლითმეზღაპრედ, გინა მსახრვალად, რათა ისიძვიდენ იგინი მთავართა მიმართ, ერისა მათისაგანნი და დავამტკიცო პირი ჩემი კაცსა მას ზედა და წარვწყმიდო იგი ერისაგან თჳსისა და იყუნეთ თქუენ წმიდა, რამეთუ მე წმიდა ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
იგინი	მცხ.ლევ	და დაიმარხნეთ ბრძანებანი ჩემნი და ჰყუნეთ იგინი, რამეთუ მე ვარ უფალი, რომელი განგწმედ თქუენ. უკუეთუ კაცმან-კაცმან ბოროტი ჰრქუას მამასა თჳსსა, გინა დედასა თჳსსა, სიკუდილით მოკუედინ, რამეთუ მამასა თჳსსა და დედასა თჳსსა ბოროტი ჰრქუა, თანამდებ არს სიკუდილისა.
იგი	მცხ.ლევ	სიკუდილით მოკუედინ მრუშავი იგი და რომლისა თანა იმრუშა.
მის	მცხ.ლევ	ცეცხლითა დაწჳთ იგი და იგინი მის თანა, და არა იყოს ურჩულოებაჲ თქუენ შორის.
იგი	მცხ.ლევ	და დედაკაცი, რომელი მოუჴდეს ყოველსა პირუტყუსა ცოდვად მისგან, მოკალთ დედაკაცი იგი და პირუტყჳცა იგი. სიკუდილით მოწყდენ, რამეთუ თანამდებ არიან.
იგინი	მცხ.ლევ	რომელმან შეირთოს დაჲ თჳსი მამით, გინა დედით და იხილოს სარცხჳნელი მისი და მან იხილოს სარცხჳნელი თჳსი, რამეთუ საყუედრელ არს, მოისპედ იგინი წინაშე ძეთა ნათესავისა მათისათა, რამეთუ სარცხჳნელი დისა თჳსისაჲ გამოაცხადა, ცოდვაჲ მოიღონ მათ.
იგინი	მცხ.ლევ	და დაიმარხნეთ ყოველნივე ბრძანებანი ჩემნი და სამართალნი ჩემნი და ყვენით იგინი. და არა მოგიძაგნეს თქუენ ქუეყანამან, რომელსა მე შეგიყვანენ თქუენ დამკჳდრებად მას ზედა.
მას	მცხ.ლევ	და არა ხჳდოდით თქუენ შჯულსა მას წარმართთასა, რომელნიმე განვასხნე პირისაგან თქუენისა.
იგინი	მცხ.ლევ	რამეთუ ამას ყოველსა იქმოდეს იგინი და მოვიძაგენ იგინი და გარქუ თქუენ, ვითარმედ თქუენ დაიმკჳდრეთ ქუეყანაჲ, რომელ არს მდინარე სძისა და თაფლისაჲ. მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი, ვითარცა-იგი მე გამოგირჩიენ თქუენ ყოველთაგან ნათესავთა.
მათ	მცხ.ლევ	გამოირჩიეთ თქუენცა შორის საცხოვართა მათ წმიდათა და შორის არაწმიდათა და შორის მფრინველთა წმიდათა და არაწმიდათა, და არა საძაგელ იყუნენ სულნი თქუენნი საცხოვართაგან და მფრინველთაგან და ყოველთაგან ქუეწარმავალთა ქუეყანისათა, რომელნი მე განგიჩინენ თქუენ არაწმიდად.
იგინი	მცხ.ლევ	და მამაკაცი, ანუ თუ დედაკაცი იყუნენ თუ მისან, გინა მსახრვალ, სიკუდილით მოწყდედ, ქვითა დაქოლენით იგინი, რამეთუ თანამდებ არიან.
მათ	მცხ.ლევ	და ეტყოდა ღმერთი მოსეს და ჰრქუა: ეტყოდე შენ ძეთა აჰრონისთა და არქუ მათ: რათა სულთაგან არა შეიგინებოდიან შორის ნათესავთა მათთა,
მისა	მცხ.ლევ	და ძეთა და ასულთა და ძმისა და დისა ქალწულისა, რომელი მახლობელ იყოს მისა და რომელი არა მიცემულ იყოს ქმარსა, ამათა შევიდედ.
მათა	მცხ.ლევ	და არა შეიგინნენ მეყსეულად ერსა შორის თჳსსა შეგინებად მათა და შიშულად
იგინი	მცხ.ლევ	არამედ წმიდა იყუნედ ღმრთისა მათისსა და არა შეიგინონ სახელი ღმრთისა მათისაჲ, რამეთუ შესაწირავსა ღმრთისა მათისსა იგინი შესწირვენ და იყუნედ იგინი წმიდა.
იგი	მცხ.ლევ	და წმიდა-ჰყო იგი, რამეთუ მსხუერპლსა უფლისა ღმრთისა თქუენისასა იგი შესწირავს და წმიდა იყავნ, რამეთუ წმიდა ვარ მე უფალი ღმერთი, რომელი განვსწმედ მათ.
მის	მცხ.ლევ	და მღდელმან დიდმან ძმათაგან მისთა რომელსა ზედა დაესხა თავსა მისსა ზეთი ცხებისაჲ და სრულ ქმნულ არს შემოსად სამოსელისა მის თავსა ვარშამაგი, აღძარცუენ, ხოლო სამოსელსა ნუ დაიპებნ.
იგი	მცხ.ლევ	და სიწმიდეთაგან ნუ გამოვალნ, რათა არა შეაგინოს სიწმიდე იგი ღმრთისა მისისაჲ, რამეთუ წმიდაჲ, იგი ზეთი ცხებულებისაჲ ღმრთისამიერი არს მის ზედა. მე ვარ უფალი ღმერთი.
მის	მცხ.ლევ	და ყოვლისა თანა, რომლისა თანა იყოს ბიწი ნათესავსა აჰრონის მღდელისასა, ვერ მიეახლოს იგი შეწირვად მსხუერპლსა ღმრთისა შენისასა, რამეთუ ბიწი არს მის თანა, მსხუერპლსა ღმრთისა მისისასა ვერ მოუჴდეს შეწირვად წმიდასა წმიდათასა.
მისა	მცხ.ლევ	გარნა კრეთსაბმელას ნუ მოვალნ, ნუცა საკურთხეველსა შევალნ, რამეთუ ბიწი არს მის თანა, და ვერ მივიდეს იგი შეგინებად მისა სიწმიდესა ღმრთისა მისისასა, რამეთუ მე ვარ უფალი, რომელი განვსწმედ მათ.
მათგან	მცხ.ლევ	და ჰრქუა: არქუ შენ აჰრონს და ძეთა მისთა და ეკრძალნედ სიწმიდეთა მათგან ძეთა ისრაჱლისათა, რათა არა შეიგინონ სახელი ჩემი წმიდაჲ, რაოდენ-რაჲ განწმიდონ მათ ჩემდა მომართ, მე ვარ უფალი.
იგი	მცხ.ლევ	ანუ რომელი შეეხოს ყოველსა ქუეწარმავალსა არაწმიდასა, რომელმან შეაგინოს იგი, გინა თუ კაცსა ზედა, რომელმან შეაგინოს იგი ყოვლისაებრ
მას	მცხ.ლევ	არაწმიდებისა მისისა, კაცმან რომელმან შეახოს მას, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
მათგან	მცხ.ლევ	რამეთუ პური მისი არს იგი, მკუდრისაჲ და ნამჴეცავისაჲ არა ჭამოს შეგინებად მისა მათგან. მე ვარ უფალი ღმერთი.
იგი	მცხ.ლევ	დაიმარხედ დასაცავნი ჩემნი, რათა არა მოიღონ ამისთჳს ცოდვაჲ და მოწყდენ მისთჳს, უკუეთუ შეაგინონ იგი. მე ვარ უფალი ღმერთი, რომელი განვსწმედ მათ.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველმან უცხოთესლმან არა ჭამოს წმიდაჲ იგი და შემყოფმან მღდელისამან და სასყიდლით დადგინებულმან არა ჭამოს სიწმიდისაგანი.
მან	მცხ.ლევ	უკეთუ მღდელმან მან მოიგოს კაცი სასყიდლით ვეცხლითა, ამან ჭამოს პური მისი და შვილთა, მონათა მისთა, ამათცა ჭამონ პური მისი.
მას	მცხ.ლევ	და კაცმან რომელმან ჭამოს წმიდაჲ იგი უმეცრებით, დაურთოს ნახუთალი მისი მას ზედა, და მისცეს მღდელსა მას წმიდაჲ იგი.
იგი	მცხ.ლევ	და არა შეაგინოს სიწმიდე იგი ძეთა ისრაჱლისათა, რომელსა იგინი შეწირვენ უფლისა.
მას	მცხ.ლევ	და არა მოავლინონ მათ ზედა უშჯულოებაჲ იგი შეცოდებისაჲ ჭამასა მას მათსა წმიდათაგან მათთა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი, განვსწმედ მათ.
მათა	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ აჰრონს და ძეთა მისთა და ყოველსა კრებულსა ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: კაცმან-კაცმან ძეთა ისრაჱლისათამან, ანუ ძეთაგანმან მწირთამან, რომელი მოსრულ იყოს მათა ისრაჱლსა შორის, რომელმან შეწიროს მსხუერპლი მისი მსგავსად ყოვლისავე აღსაარებისა მათისა.
მას	მცხ.ლევ	მრგულიად დასაწველად სათნოჲ თქუენი უბიწოჲ ვერძი ზროხათაგან და თხათაგან ყოველსა მას, რომელსა შინა იყოს ბიწი, ნუ შესწირვედ ღმრთისა, რამეთუ არა შევიწირო მათგან.
მათ	მცხ.ლევ	და კაცმან უკუეთუ შეწიროს ძღუენი მისი მსგავსად ყოვლისავე აღსაარებისა მათისა და ყოვლისავე ნებისა მათისა მსხუერპლი ცხორებისაჲ ღმრთისა, რომელი განაჩინა აღთქმით დღესასწაულთა მათ თქუენთა მროწ[ლე]თაგან, ანუ თუ არვისაგან, უბიწო იყოს, შეწიროს, ყოველიმცა ბიწი ნუ არს მის თანა,
იგი	მცხ.ლევ	და ჴბოჲ, ანუ თუ ცხოვარი ყურკუეთილი, ანუ თუ კუდმოკლე საკლველად ჰყო იგი თავისა შენისა, ხოლო აღნათქუემად შენდა არა შეიწიროს.
მათ	მცხ.ლევ	და ქუეყანასა თქუენსა არა ჰყოთ, ჴელისაგან უცხოთესლთაჲსა არა შესწიროთ შესაწირავად ღმრთისა თქუენისა ამათ ყოველთაგანი, რამეთუ ხრწნილებაჲ არს მათ თანა და ბიწი არს მათ თანა, არა შეიწიროს ესე თქუენდა.
იგი	მცხ.ლევ	ჴბოჲ, ანუ თუ ცხოვარი, ანუ თუ თხაჲ, რომელი იშვეს, იყოს იგი შჳდ დღე დედისა თანა, ხოლო მერვით დღითგან და წამართ შეიწიროს მსხუერპლად ნაყოფად უფლისა.
მას	მცხ.ლევ	და მას დღესა შეიჭამენ, არა გაუტეოთ ჴორცისა მისგანი განთიადმდე.
მათ	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: დღესასწაულთა, რომელთა ჰხადოთ მათ - წოდებულ წმიდაჲ, ესე იგი არიან დღესასწაულნი ჩემნი.
მათ	მცხ.ლევ	ესე წმიდანი არიან, რომელთა უწოდეთ მათ ჟამსა მათსა.
მათ	მცხ.ლევ	პირველსა მათ თთუესა, მეათოთხმეტესა დღისა თჳსისა, პასექი ღმრთისა მწუხრთა ზატიკი ღმრთისა,
იგი	მცხ.ლევ	და დღე იგი პირველი წმიდაჲ წოდებულ იყოს თქუენდა და ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ. და შესწირვიდით
იგი	მცხ.ლევ	მრგულიად დასაწველთა ღმრთისა შჳდ დღე და დღე იგი მეშჳდე წმიდაჲ წოდებულ იყოს თქუენდა, ყოველი საქმე სამსახურებელი არა ჰქმნეთ.
მას	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: რაჟამს შეხჳდეთ თქუენ ქუეყანასა მას, რომელ მე მიგცე თქუენ და მომკოთ სამკალი მის ქუეყანისაჲ,
იგი	მცხ.ლევ	და მოართუათ მჭელეულები პირველისა ყანისა თქუენისაჲ მღდელსა მას და შეწიროს მჭელეული იგი წინაშე ღმრთისა სათნოდ თქუენდა, ხვალისაგან პირველისა მის დღისა შეწიროს მღდელმან მან:
მას	მცხ.ლევ	და ჰყოთ დღესა მას, რომელსა შესწირვიდეთ მჭელეულსა მას ცხოვარი წელიწდეული უბიწოჲ მრგულიად მწურად ღმრთისა.
მის	მცხ.ლევ	და მსხუერპლი მისი ორი ათისაგანი სამინდოჲ აღსუარული ზეთითა მსხუერპლად ღმრთისა სულად სულნელად ღმრთისა - და შესაწირავი მის თანა ნაოთხალი მერისაჲ ღჳნოჲ.
იგი	მცხ.ლევ	და აღირაცხოთ თქუენ ხვალისაგან შაბათთაჲსა, ვინაჲთ დღითგან შესწიროთ მჭელეული იგი, წინაშე დაგებისა შჳდნი შაბათნი სავსედ აღირაცხნე ვიდრე ხვალისაგან.
იგი	მცხ.ლევ	პური წინაშე დაგებისა ორი პური, ორთაგან ათეულთა იყოს პური იგი, ერთი ცომოვანი შეიცხოს პირველ ნაყოფად ღმრთისა.
მათ	მცხ.ლევ	პურთა თანა პირველთა ნაყოფთასა, რომელნი დაეგნენ წინაშე ღმრთისა, ორთა მათ თანა ტარიგთა. განწმიდნედ ღმრთისა, მღდელისა მის შემწირველისა იყოს იგი.
მას	მცხ.ლევ	და ჰხადოთ დღესა მას, წოდებულ წმიდა იყოს იგი თქუენდა, ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ მას შინა, შჯულად საუკუნოდ იყოს ნათესავსა შორის თქუენსა ყოველსავე სამკჳდრებელსა თქუენსა.
იგი	მცხ.ლევ	რაჟამს მოჰმკიდეთ სამკალსა თქუენსა ქუეყანასა თქუენისასა, არა ყოვლად მოასრულოთ ნეშტი იგი სამკალისაჲ ყანისა მის თქუენისაჲ მკასა მას თქუენსა და დანაცჳვნები იგი სამკალისა თქუენისაჲ არა აღკრიბოთ, გლახაკსა და მწირსა დაუტეოთ იგი. მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მის	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: თთუესა მეშჳდესა ერთსა მის თთჳსასა იყავნ თქუენი განსუენებაჲ, საჴსენებელი საყჳრთა დაბერვისაჲ, წოდებულ - წმიდაჲ უფლისა.
მის	მცხ.ლევ	და მეათესა დღესა თთჳსა ამის მეშჳდისასა დღე ლხინებისაჲ ჩინებული წმიდაჲ იყავნ თქუენდა. და დაიმდაბლნეთ სულნი თქუენნი მეცხრით დღითგან მის თთჳსაჲთ და შეწირეთ თქუენ მსხუერპლები ღმრთისა.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველი საქმე ჰქმნე მას დღესა შინა, რამეთუ არს დღე იგი ლხინებისა თქუენისაჲ, ლხინებად თქუენთჳს წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
მას	მცხ.ლევ	ყოველმან სულმან, რომელმან არა დაიმდაბლოს თავი მას დღესა შინა, მოისპოს იგი ერისაგან თჳსისა;
მას	მცხ.ლევ	და ყოველმან კაცმან რომელმან ქმნეს საქმე მას შინა, დღესა მას წარწყმდეს სული იგი ერისაგან თჳსისა.
მას	მცხ.ლევ	შაბათი შაბათთაჲ იყავნ ესე თქუენდა და დაიტანჯნეთ სულნი თქვენნი. მეცხრითგან თთჳსაჲთ მწუხრითგან ვიდრე მწუხრადმდე, ჰშაბათობდეთ შაბათსა მას თქუენსა.
იგი	მცხ.ლევ	და დღე იგი პირველი წმიდა წოდებულ იყოს, ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ.
იგი	მცხ.ლევ	შჳდ დღე შესწირვიდე მსხუერპლსა ღმრთისა და დღე იგი მერვე წმიდა წოდებულ იყავნ თქუენდა, და შეწირეთ მსხუერპლები თქუენი ღმრთისა, განსლვაჲ დღესასწაულთაჲ არს, ყოველი საქმე მსახურებისა არა ჰქმნე.
მათ	მცხ.ლევ	ესე არიან დღესასწაულნი ღმრთისანი, რომელსა ჰხადოთ მათ ჩინებულ წმიდა, რათა შესწირვიდეთ ნაყოფთა თქუენთა ღმრთისა მრგულიად მწუართა და მსხუერპლთა მათთა და შესაწირავთა დღითი დღედ მუნ დღედმდე.
მათ	მცხ.ლევ	თჳნიერ შაბათთა მათ ღმრთისათა, თჳნიერ დასადებელთა თქუენთა და თჳნიერ ყოველთა მათ აღნათქვემთა თქუენთა და ნეფსით შესაწირავთა თქუენთა, რაოდენი-რაჲ მისცეთ ღმერთსა.
იგი	მცხ.ლევ	და მეთხუთმეტესა დღესა თთჳსა მის მეშჳდისასა, რაჟამს მოასრულოთ ნაყოფი ქუეყანისა თქუენისაჲ და დღესასწაულსა ჰყოფდით უფლისასა შჳდ დღე, და დღე იგი პირველი განსუენება არს.
მას	მცხ.ლევ	შჳდ დღე მის წელიწადისა შჯულად საუკუნოდ ნათესავსა შორის თქუენსა თთუესა მას მეშჳდესა დღესასწაულობდით მას, კარავსა შინა სხდეთ შჳდ დღე. ყოველივე ქუეყანის უფალი ისრაჱლსა შორის,
იგინი	მცხ.ლევ	რათა იხილონ ნათესავთა თქუენთა, რამეთუ კარავთა შინა დავამკჳდრენ ძენი ისრაჱლისანი, რაჟამს გამომყვანდეს მე იგინი ქუეყანით ეგჳპტით. მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მას	მცხ.ლევ	გარეშე კრეთსაბმელსა მას კარვისა საწამებელისასა და ჰნათებდენ მას აჰრონ და ძენი მისნი მწუხრითგან განთიადმდე წინაშე ღმრთისა მოუკლებელად შჯულად საუკუნედ ნათესავსა შორის თქუენსა.
იგინი	მცხ.ლევ	და დააგნეთ იგინი ორად წინაშე დასაგებელად, ექუს-ექუსი პური დააგეთ ლანკლასა ზედა წმიდასა წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.ლევ	და დასდვა მას ზედა დასადებელი გუნდრუკი წმიდაჲ და მარილი. და იყუნენ პურნი ესე მოსაჴსენებელად წინაშე დაგებულ ღმრთისა.
მათა	მცხ.ლევ	და იყოს იგი აჰრონისა და ძეთა მისთა და ჭამდენ მას ადგილსა წმიდასა, რამეთუ არს წმიდაჲ წმიდათაჲ ესე მათა შესაწირავთაგან ღმრთისათა შჯულად საუკუნედ.
მისგან	მცხ.ლევ	და სახელ-სდვა ძემან მან მის დედაკაცისამან სახელსა და სწყევა. და მოიყვანეს მოსესა და სახელი დედისა მისისაჲ ალამით, ასული ზამბრესი, ტომისა მისგან დანისა.
იგინი	მცხ.ლევ	და შესუეს იგი საპყრობილესა, რათა განიკითხნენ იგინი ბრძანებითა ღმრთისათა.
მან	მცხ.ლევ	და ძეთა ისრაჱლისათა ეტყოდე და არქუ მათ: კაცმან, რომელმან სწყეოს ღმერთსა, ცოდვაჲ მოიღო მან.
მის	მცხ.ლევ	სამართალი ერთი იყავნ მწირისაჲ მის და მსოფლელისაჲ და ეტყოდა მოსე ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ლევ	და გამოიყვანეს კაცი იგი, რომელმან სწყევა გარეშე ბანაკსა და დაჰკრიბეს ქვაჲ ყოველმან კრებულმან და ძეთა ისრაჱლისათა, ეგრე ყვეს, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.ლევ	და ეტყოდა უფალი მოსეს მთასა ზედა სინასა და ჰრქუა მას:
იგი	მცხ.ლევ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: რაჟამს შეხჳდეთ თქუენ ქუეყანასა მას, რომელსა მე მიგცემ თქუენ, დაიპყრათ ქუეყანაჲ იგი, რომელ მე მიგცემ თქუენ და ჰყოფდით თქუენ შაბათად უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	და აღირაცხო თავისა შენისა შჳდი განსუენებაჲ წელთა მათ, შჳდი წელი შჳდგზის, და იყუნენ შენდა შჳდნი იგი შჳდეულნი წელიწადთანი ორმეოცდაცხრა წელ.
მას	მცხ.ლევ	და წმიდა-ყავთ წელი იგი მეერგასისე წელიწადი, მიმოითქუას მიტევებაჲ იგი ქუეყანასა ყოველსა დამკჳდრებულსა მას ზედა, წელიწადი მიტევებისაჲ შესაწირავებისა მისისაჲ იყოს თქუენდა. და წარვიდეს კაცად-კაცადი მონაგებსა თჳსსა და კაცად-კაცადი - მამულსა თჳსსა.
მას	მცხ.ლევ	და მიმოდასდვათ ნესტჳსა ჴმითა ყოველსა ქუეყანასა თქუენსა თთუესა მას მეშჳდესა, ათსა თთჳსასა, დღესა მას ლხინებისსა, მიმოაუწყეთ ნესტჳთა ყოველსა ქუეყანასა თქუენსა.
მას	მცხ.ლევ	წელსა მას მიტევებისასა კუალად მოვიდეს კაცად-კაცადი მონაგებსა თჳსსა.
მის	მცხ.ლევ	და მსგავსად რიცხუთა მათ წელიწადისათა შემდგომად სასწაულისა მის დღისა მოიგე მოყუსისაგან, რიცხჳსაებრ წელიწადისა ნაყოფთაჲსა მოგცეს შენ.
იგი	მცხ.ლევ	რაოდენცა უმრავლეს წელთა მათ განამრავლოს მოგებაჲ მისი, გინათუ რაოდენ მოკლებისა წელთა მათ დააკლოს მოგებაჲ იგი მისი, რამეთუ, ვითარცა რიცხჳ ნაყოფთაჲ, ეგრევე მოგცეს შენ.
იგი	მცხ.ლევ	და ყავთ ყოველივე მსჯავრი ჩემი და დაიმარხეთ და ყავთ იგი და დაემკჳდრნეთ ქვეყანასა ზედა სასოებით.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ სთქუათ, რაჲ ვჭამოთ წელსა მას მეშჳდესა, უკუეთუ არა ვსთესოთ და არა შევიკრიბოთ ნაყოფი ჩუენი.
მას	მცხ.ლევ	და მოვავლინო კურთხევაჲ ჩემი თქუენ ზედა წელსა მას მეექუსესა და ყოს ნაყოფი მისი სამისა წლისაჲ.
მათგან	მცხ.ლევ	და სთესოს წელსა მას მერვესა და ჰჭამდეთ ნაყოფთა მათგან ძუელთა ვიდრე მეცხრედ წლადმდე, ვიდრემდე მოჴდეს ნაყოფი მისი, ჰჭამდეთ ძუელისძუელსა.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვისმე არა ესუას ნათესავი და პოვნიერ იყოს ჴელითა და ეპოვოს მას ნოყიერად საჴსრად მისა.
იგი	მცხ.ლევ	და შეჰრაცხოს წელი იგი განსყიდისა მისისაჲ და მისცეს, რომელი-იგი აქუს კაცსა მას, რომელსა მიჰყიდა იგი და წარვიდეს ქუეყანასა მას მკჳდრობისა თჳსისასა.
მის	მცხ.ლევ	ხოლო სახლნი, რომელნი იყუნენ აგარაკსა, რომელთა არა აქუს ზღუდე გარემო, მსგავსად აგარაკისა მის ქუეყანისა შეირაცხენ, და საჴსარ მარადის იყუნენ და მიტევებასა მას გამოვიდენ.
მას	მცხ.ლევ	და რომელმან იჴსნეს ლევიტელთა შორის, გამოჴდეს სასყიდელი მათი, სახლნი ქალაქთა სამკჳდრებელისა მათისანი მიტევებასა მას, რამეთუ სახლნი ქალაქთა სამკჳდრებელისა მათისანი შორის ძეთა ისრაჱლისათა არიან.
იგი	მცხ.ლევ	და ქუეყანა იგი განჩემებული ქალაქთა მათთაჲ არა განიყიდოს, რამეთუ სამკჳდრებელი საუკუნე ესე არს მათი.
მას	მცხ.ლევ	ვეცხლი შენი არა მისცე მას ვახშად და განსამრავლებლად, არა ავასხო მას საზრდელი შენი,
მის	მცხ.ლევ	და განვიდეს თავისუფლად მიტევებასა მას და შვილნი მისნი მის თანა და მივიდეს ნათესავსა თჳსსა, სამკჳდრებელსა მამულსა მისსა შევიდეს.
მას	მცხ.ლევ	არა დაამძიმო მას შრომითა და გეშინოდენ ღმრთისა შენისა.
იგინი	მცხ.ლევ	და ნათესავთაგან მათთა, რაოდენნი იყუნენ ქუეყანასა თქუენსა, იყუნედ იგინი თქუენდა სამკჳდრო.
იგინი	მცხ.ლევ	და განუყუნეთ იგინი ძეთა თქუენდა შემდგომად თქუენსა, და იყუნედ იგინი მონა თქუენდა საუკუნედ, რამეთუ ძმანი თქუენნი ძენი ისრაჱლისანი, კაცად-კაცადმან ძმაჲ თჳსი დაიდგინენ ვითარცა მოქმედი.
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ პოვოს ჴელმან მის მწირისამან, რომელი მსხემობდეს შენ შორის, და შეჰჭირდეს ძმასა შენსა და მიჰყიდოს თავი თჳსი მწირსა, გინათუ შემყოფსა მისსა, ნაშობსა მწირისასა.
იგი	მცხ.ლევ	მამისძმამან, ანუ თუ მამისძმისწულმან იჴსნეს იგი, ანუ სახლეულმან, ჴორცთა მისთაგანმან, ტომმან მისმან იჴსნეს იგი, უკუეთუ პოვნიერ იქმნეს, ჴელითა თჳსითა იჴსნეს თავი თჳსი.
მისგან	მცხ.ლევ	უკუეთუ უმრავლესთა წელთა იყოს; ამისებრვე მისცეს სასყიდელი მისი ვეცხლისა მისგან მონაგებისა მისისა:
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ მცირედ დაშთეს წელთა მათგანნი, წელიწადადმდე მიტევებისა შეერაცხოს მას წელიწადი იგი და მისცეს მას საჴსარი მისი.
მას	მცხ.ლევ	ვითარცა სასყიდლითდადგინებულმან წელიწადით წელიწადადმდე იყოს მის თანა, არა დაამძიმო მას რუდუნებაჲ წინაშე შენსა.
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვერ იჴსნეს თავი თჳსი, ეგრევე განვიდეს წელსა მას მიტევებისა მისისასა და ყრმანი მისნი მის თანა, რამეთუ ჩემნი არიან ძენი ისრაჱლისანი მსახლობნი
მათ	მცხ.ლევ	არამედ ურჩ ექმნნეთ მათ და სამართალნი ჩემნი მოიწყინნეს სულმან თქუენმან და არა ჰყოფდეთ ბრძანებათა ჩემთა და განაქარვნეთ აღთქუმანი ჩემნი.
იგი	მცხ.ლევ	და შევმუსრო გინებაჲ იგი ამპარტავნებისაჲ და ვყო ცაჲ თქუენ ზედა ვითარცა რკინაჲ და ქუეყანა ვითარცა რვალი.
მან	მცხ.ლევ	და მიმოდაგთესნე თქუენ წარმართთა შორის, და აღგჴოცნეს თქუენ მომავალმან მან მახჳლმან თქუენ ზედა და იყოს ქუეყანა თქუენი უდაბნო და ქალაქნი თქუენნი - ოჴერ.
მათ	მცხ.ლევ	და თქუენ იყუნეთ ქუეყანასა მტერთა თქუენთასა. და მაშინღა შაბათობდეს ქუეყანა და სათნო იყოს შაბათი მისი. ყოველსა ჟამსა ოჴრებისა მისისასა შაბათობდეს, რომელ არა შაბათობდა შაბათთა მათ შინა თქუენთა, რაჟამს მკჳდრ იყვენით მას ზედა.
მათ	მცხ.ლევ	და მაშინ სათნო იყოს ქუეყანამან შაბათი თჳსი ყოველთა მათ დღეთა ოჴრებისა მისისათა.
მათ	მცხ.ლევ	და დაშთომილთა მათ ზედა თქუენგანთა მოვავლინო შიში გულთა მათთა ქუეყანასა მტერთა მათთასა და სდევნიდეს მათ ჴმაჲ ფურცლისაჲ მოღებული ქარითა. და ივლტოდიან, ვითარცა ვინ ივლტინ მბრძოლისაგან და დაეცნენ თჳნიერ მდევართა.
მათ	მცხ.ლევ	და უგულებელ-ყოს ძმამან ძმაჲ, ვითარცა ბრძოლასა შინა, დაღათუ არა ვინ სდევნიდეს მათ და ვერ გეძლოს წინადადგომად მტერთა თქუენთა.
იგი	მცხ.ლევ	და წარსწყმდეთ თქუენ წარმართთა შორის და შეგჭამდეს თქუენ ქუეყანაჲ იგი მტერთა თქუენთაჲ.
მას	მცხ.ლევ	და მეცა ვიდოდე მათა მიმართ დრკუდ და წარვწყმიდნე იგინი ქვეყანასა მას მტერთა მათთასა. და მაშინ ჰრცხუენოდის გულსა მათსა წინადაუცუეთელსა, და მაშინ სათნო იყუნენ ცოდვანი მათნი.
იგი	მცხ.ლევ	და ქუეყანა იგი თქუენი დაშთეს. და მაშინ შეიწყნაროს ქუეყანამან შაბათი მისი მოოჴრებითა მით მისითა ამისთჳს და მათ მოიხუნენ თჳსნი იგი უშჯულოებანი ამისთჳს, რამეთუ სამართალნი ჩემნი უგულებელს-ყუნეს, ბრძანებანი ჩემნი მოიწყინნა გულმა მათმან.
მათა	მცხ.ლევ	და იყუნეს ღათუ ქუეყანასა მტერთა მათთასა, არა უგულებელ-ვყვენ იგინი და არცა მოვიწყინე მოჴოცად მათა და განქარვებად აღთქმათა ჩემთა მამათა მიმართ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი მათი.
მათ	მცხ.ლევ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: რომელმან ილოცოს ლოცვაჲ მიცემად სასყიდელი სულისა თჳსისაჲ ღმერთსა,
იგი	მცხ.ლევ	და იყოს სასყიდელი იგი წულისაჲ ოცით წლითგან ვიდრე სამეოც წლადმდე, იყოს სასყიდელი მისი ერგასისი სატირი ვეცხლისაჲ სასწორითა წმიდითა
მის	მცხ.ლევ	ხოლო ქალისაჲ - სამი სატირი ვეცხლისაჲ. უკეთუ სამეოცისა წლისა უზეშთაეს იყოს, წულისაჲ მის იყოს ათხუთმეტ სატირი ვეცხლისაჲ.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ჴსნით იჴსნეს იგი, შესძინენ მეხუთე იგი სასყიდელსა მისსა. და უკუეთუ კაცმან განწმიდოს სახლი თჳსი წმიდად უფლისა, დასდვას სასყიდელი შორის ხენეშსა, რაჲცა-იგი დასდვას მღდელმან მან, იგიცა დაემტკიცენ.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ შემდგომად განწმედისა მის იჴსნიდეს სახლსა მას თჳსსა, შესძინოს ნახუთალი ვეცხლისა სასყიდელსა მისსა და იყოს მისა სახლი იგი.
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ წელიწადსა მას მიტევებისა წმიდა-ყოს ყანაჲ თჳსი, მსგავსად სასყიდელისა მის დაემტკიცოს.
მას	მცხ.ლევ	შეურაცხოს მას მღდელმან მან სასყიდელისაგან მისისა ვიდრე წელიწადადმდე მიტევებისა მის და მისცეს სასყიდელი იგი მისი მას დღესა, წმიდა-ყოს ღმრთისა.
მისავე	მცხ.ლევ	უკუეთუ ოთხფერჴთაგანი არაწმიდათაჲ შესცვალო, შემსგავსებულად სასყიდელისა მისისა შესძინოს ნახუთალი მისი მას ზედა. და იყოს იგი მისავე, უკუეთუ არა იჴსნეს, განიყიდოს მსგავსად სასყიდელისა მისისა.
მისა	მცხ.ლევ	უკუეთუ ჴსნით იჴსნეს კაცმან ათეული თჳსი, მეხუთე იგი შესძინოს მას ზედა, და იყოს იგი მისა.
იგი	მცხ.ლევ	არა შესცვალო კეთილი ბოროტად, არცა ბოროტი კეთილად. უკუეთუ შეცვალებით შესცვალო იგი, ნაცვალიცა იგი მისი იყოს წმიდაჲ, არღარა იჴსნეს.
მას	მცხ.ისო	მოსე, მონაჲ ჩემი, აღესრულა. აწ შენ აღდეგ და წიაღვედ იორდანესა, შენ და ყოველი ერი ესე ქუეყანასა მას, რომელსა მე მიგცემ თქუენ.
მისგან	მცხ.მეფ1	და საულ ემარჯვებოდა განგმირად დავითისა და შესტყორცა ლახვარი იგი დავითს და ვერ მიამთხჳა, რამეთუ დავით მიჰრიდა და ლახვარი იგი შეამსჭვალა კედელსა. და დავით გამოვიდა და წარვიდა მისგან.
მათ	მცხ.ისო	დედა-წული თქუენი და საცხოვარი თქუენი შეიყვანენ ქუეყანასა მას, რომელ მიგცე თქუენ. ხოლო თქუენ წიაღხჳდეთ, ჭაბუკნი, პირველად ძმათა თქუენთა ყოველსა, რომელსა უძლავს, და შეეწინეთ მათ,
იგინი	მცხ.მეფ4	და ყოველი კაცი შემძლებელი, კაცი ძლიერი, რომელნი ჰყოფდეს ბრძოლასა შჳდი ათასი, ხურო და მჭედელი ოქროსა და ანთრაკისა შთამსმელი - ათასი კაცი და ყოველი ძალი ძლიერითა და მოქმედი ბრძოლისა, წარიყვანნა იგინი მეფემან ბაბილოვნისამან ბაბილონად.
მას	მცხ.ფილიპ	ზიარებისა მაგის თქუენისათჳს სახარებასა მას პირველით დღითგან მოაქამდე.
მის	მცხ.გამ	და იყო განზოგებასა ოდენ ღამისასა, გარდამოჴდა უფალი ქუეყანასა მას, ეგჳპტელთასა მოსპოლვად ყოვლისა მის პირმშოებისა ეგჳპტისა კაცითგან მიპირუტყუამდე პირმშოჲთგან ფარაოსით, რომელ-იგი ჯდა სასთულთა მათ საერკულოთა, მიპირმშოდმდე ტყჳსა მის, რომელი გამოეკრა ფქჳლთა მათ.
იგინი	მცხ.გამოც	და ღამე არა იყოს მუნ, და არა საჴმარ იყოს ნათელი და მზე, რამეთუ უფალმან ღმერთმან განანათლნეს იგინი, და სუფევდენ უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	მცხ.ივდ	განიძარცვა ძაძა იგი, რომელ ემოსა ქურიობისა მისისა, და განიბანა გუამი წყლითა და იცხო ნელსაცხებელი ჴშირი და განითხზა სამკაულად თმა თჳსი და დაიდგა თავსა ხოირი და შეიმოსა სამოსელი სიხარულისა მისისა, რომლითა შეიმოსის ცხორებასა მანასესა, ქმრისა თჳსისასა.
იგინი	მცხ.ისო	და წარვიდეს და მივიდეს მთად და იყვნეს მუნ სამ დღე და ეძიებდეს მდევარნი იგი ყოველთა გზათა და არა პოვნეს იგინი.
იგი	მცხ.ისო	და იყო, შემდგომად სამისა დღისა გამოვლეს მწიგნობართა მათ ბანაკი იგი
მისად	მცხ.ისო	და ვითარცა შევიდოდეს მღდელნი იგი, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა იორდანედ, და ფერჴნი მღდელთანი მათ კიდობნისა აღმღებელთანი შეისოლვნენ მცირედ წყალსა იორდანისასა, ხოლო იორდანე სავსე იყო რაჲთურთით კიდემდე მისად, ვითარცა დღეთა იფქლის მკისათა.
იგი	მცხ.ისო	დადგეს წყალნი იგი ზენადამომავალნი. დგა მკდნარად განყენებულად შორს ჯეკმა ფრიად ადამინითაგან ვიდრე კარიათიმდმდე, ხოლო შთამავალი იგი შთაჴდა ზღვასა მარილოვანსა და სრულიად მოაკლდა და ერი იგი დგა მართლ იერიქოჲსა.
იგინი	მცხ.ისო	და ყვეს ეგრე ძეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა უბრძანა უფალმან ისოს. და აღიხუნეს ათორმეტნი საშუვალ იორდანესა, ვითარცა უბრძანა უფალმან ისოს დასრულებასა მას წიაღსლვისასა ძეთა ისრაჱლისათასა და წიაღიხუნეს მათ თანა ბანაკად. და დასხნეს იგინი მუნ.
მან	მცხ.ისო	და დადგეს მღდელნი იგი, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისაჲ, იორდანესა შინა, ვიდრე დაასრულა ისო ყოველი, რავდენი ამცნო უფალმან ისოს თხრობად ერსა მას, და ისწრაფა ერმან მან და წიაღჴდა.
მათსა	მცხ.ისო	და იყო, რაჟამს აღასრულა ერმან მან წიაღსლვაჲ, წიაღჴდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა და ქვანი იგი წინა მათსა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ესევე იყო დავითის თანა ფასოდომინს, და უცხოთესლნი შეკრბეს მუნ ბრძოლად, და იყო მუნ ნაწილი აგარაკისა სავსე ქრთილითა, და ერი იგი ივლტოდა პირისაგან უცხოთესლთასა.
მათთა	მცხ.ისო	რამეთუ ორმეოცდაორ წელ იქცეოდა ისრაჱლი უდაბნოსა მას მადბარიტისადისასა. ამისთჳს წინადაუცუეთელ იყვნეს მრავალნი მბრძოლთა მათგანნი, რომელნი გამოსრულ იყვნეს ქუეყანით ეგჳპტით, რომელნი-იგი არა ერჩდეს ბრძანებათა ღმრთისათა, რომელნი-იგი განაჩინნა უფალმან არა ხილვად მათა ქვეყანა იგი, რომლისათჳს ეფუცა უფალი მამათა მათთა მოცემად ჩუენდა ქუეყანა, რომლისგან გამოსდის სძე და თაფლი.
მას	მცხ.ისო	და რაჟამს წინადაიცჳთეს ყოველთა მათ ნათესავთა, ყუედრებით იყვნეს მუნვე მსხდომარენი ბანაკსა მას შინა, ვიდრემდის განეგნეს.
მას	მცხ.ისო	ამას დღესა შინა მოაკლდა მანანაჲ შემდგომად ჭამისა მის მათისა იფქლისაგან ქუეყანისასა. და არღარაჲ ეპოვა ძეთა ისრაჱლისათა მანანაჲ და დაიკრიბეს ნაყოფი იგი ფჳნიკელთა მას წელსა.
მისგან	მცხ.ისო	და იერიქოჲ შეყენებულ იყო და განძლიერებულ პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა. და არა ვინ გამოვიდოდა მისგან, არცა შევიდოდა.
მას	მცხ.იობ	ღამე იგი იყავნ ბნელ და ნუ გამოიძიოს უფალმან ზეგარდამო, ნუცა მოვალნ მას ზედა ნათელი.
მას	მცხ.ისო	და შჳდთა მღდელთა აღეხუნედ შჳდნი ნესტუნი იობელისნი წინაშე კიდობნისა მის და დღესა მას მეშჳდესა მოადგეთ ქალაქსა მას შჳდგზის და მღდელთა მათ დაჰბერონ ნესტუსა მას რქისასა.
მათსა	მცხ.ისო	და ამცნეს ერსა მას და ჰრქუეს: რაჟამს იხილოთ კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისაჲ. და მღდელნი ჩუენნი და ლევიტელნი, რომელთა აღეღოს იგი, წარემართენით ადგილთაგან თქუენთა და შეუდეგით უკუანა მათსა.
მათა	მცხ.ისო	განძლიერდი და მჴნე იყავ, რამეთუ შენ განუყო ერსა მას ქუეყანაჲ იგი, რომლისათჳს-იგი ვეფუცე მამათა თქუენთა მიცემად მათა.
მათ	მცხ.ისო	შემოვიდეს ჩემდა კაცნი იგი და, რაჟამს დაჰჴშვიდეს ბჭეთა შერიჟუებასა, კაცნი იგი განვიდეს. არა უწყი, ვიდრე ვიდეს. დევნა-უყავთ უკუანა მათსა, ეწივნეთ ხოლო თუ მათ.
მათსა	მცხ.ისო	და კაცთა დევნა-უყვეს უკუანა მათსა გზასა იორდანისასა წიაღსავალით კერძო და ბჭენი დაუჴშნეს. და იყო, რაჟამს განვიდეს მდევარნი იგი უკუანა მათსა.
იგი	მცხ.ლევ	წარხჳდეთ, მიტევებაჲ უწყებისაჲ ესე იყოს თქუენდა. და წელი მეერგასისე წელიწადი იყოს თქუენდა, არა სთესოთ, არცაღა ლეწოთ ნეფსით აღმოსრული მისი და არცა მოსთულოთ განწმედილი იგი მისი.
მის	მცხ.ლევ	და იყოს შაბათი ქუეყანისაჲ თქუენდა და საჭმლად შენდა და მონისა შენისა და სასყიდლითდადგინებულისა შენისა და შემყოფისა მის, რომელი მოსრულ იყოს შენდა.
იგი	მცხ.ისო	და დაჰბერეს ნესტჳთა მღდელთა მათ. და რაჟამს ესმა ერსა მას ჴმაჲ იგი ნესტჳთა, ღაღად-ყო ყოველმან ერმან ერთბამად ღაღადებითა დიდითა და ძლიერებითა და დაეცა ზღუდე გარემოს და აღჴდა ყოველი იგი ერი ქალაქად კაცად-კაცადი პირისპირ და იპყრეს ქალაქი იგი,
მის	მცხ.ისო	და აფუცა ისო მას დღესა შინა წინაშე უფლისა და თქუა: წყეულ იყავნ წინაშე უფლისა კაცი იგი, რომელმან აღჰმართოს, ანუ აღაშენოს ქალაქი იგი იერიქოჲ პირმშოსა ზედა თჳსსა. და დადვას საძირკველი მისი და უმწემესსა ზედა მისსა აღმართნეს ბჭენი მისნი (და ეგრე ყო ოზან ბეთელმან აბირონს ზედა, პირმშოსა ზედა, დადვა საძირკველი მისი. და რომელ დაუშთა უმწემესი, მის ზედა აჰმართნა ბჭენი მისნი).
იგი	მცხ.ისო	და წარავლინნა ისო კაცნი იგი იერიქოთ გაიდ, რომელ არს პირისპირ ბეთელისა, და ჰრქუა მათ: აღვედით და მოისტუანეთ გაიდ. და აღვიდეს კაცნი იგი და მოისტუანეს ქუეყანაჲ გაისაჲ.
იგი	მცხ.ისო	და ესმას ესე ქანანელთა და ყოველთა მკჳდრთა ქუეყანისათა, გარემოგუადგენ ჩუენ და მოგუსრნენ ჩუენ ქუეყანით. და ვითარ ჰყო სახელი იგი შენი დიდი?
იგი	მცხ.ისო	ვერ უძლონ ძეთა ისრაჱლისათა დადგომად წინაშე პირსა მტერთა მათთასა. და დაიდრიკონ ქედი მათი წინაშე მტერთა მათთასა, რამეთუ შეჩუენებულ იქმნნეს. არღარა შევსძინო მერმე ყოფად თქუენ თანა, არა თუ განიშოროთ თქუენგან შესაჩუნებელი იგი.
მას	მცხ.ისო	და დაიპყრეს და მოსრეს იგი პირითა მახჳლისათა და ყოველი მშუმინვიერი, რავდენი იყო მას შინა, არა იყო მას შინა განრინებულ, ვითარცა უყვეს ოდოლამსა, აჴოცეს იგი და რაჲცა იყო მას შინა.
მათსა	მცხ.ისო	ვიხილე ტყუენვასა მას შინა შატროვანი ერთი ჭრელი და ორასი სატირი ვეცხლი და ენაჲ ერთი ოქროჲსაჲ ერგასის სატირ სასწორით. გულმან მითქუა მათგანი და მოვიღე. და აჰა, ესერა, ესე დამიმალავს მიწასა ქუეშე კარავსა შინა ჩემსა და ვეცხლი იგი დამიმალავს ქუეშე მათსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	აღიმსთუეს თუალთა ჩემთა განთიად ზრახვად სიტყუათა მათ შენთა.
მათსა	მცხ.ისო	და მიავლინნა ისო მოციქულნი. და მირბიოდეს კარავსა მას ბანაკად და ესე დამალულ იყო კარავსა შინა მისსა და ვეცხლი იგი ქუეშე მათსა.
იგი	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო: რად აღგუჴოცენ ჩვენ? და აღგჴოცოს შენ უფალმან ვითარცა-ესე დღეს. და განტჳნა იგი ყოველმან ისრაჱლმან ქვითა და დაწვეს იგი ცეცხლითა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ობდია, ძე ოსსასი, ძისა ელკანასი, რომელი მკჳდრ იყო დაბნებსა მას ნეტოფატიასსა,
იგინი	მცხ.ისო	და აღდგა ისო და ყოველი ერი მბრძოლი აღსლვად გაიდ და წარარჩია ისო ოცდაათი ათასი კაცი ძლიერი ძალითა და წარავლინნა იგინი ღამე.
მას	მცხ.ისო	და წარავლინნა იგინი ისო ღა მივიდეს სადარანოდ დაიმალნეს საშუვალ ბეთელსა და საშუვალ გაისა ზღჳთგან გაისით. და ისო იყო მას ღამესა საშუვალ ერსა მას.
იგი	მცხ.ისო	და დადარანებულნი იგი აღდგეს ადგილით მათით. და გამოჴდეს, ვითარცა განყარა ჴელი, და შევიდეს ქალაქად და დაიპყრეს იგი, და ისწრაფეს და მოწუეს ქალაქი იგი ცეცხლითა.
მათ	მცხ.ისო	და უკუნიხილეს მკჳდრთა გაისთა უკუანა მათსა და ხედვიდეს კუამლსა აღმავალსა ქალაქისასა ზეცად. და არღარა უღირდა, ვიდრემცა ივლტოდეს აქა, ანუ იქი და ერი იგი, რომელ ივლტოდა უდაბნოდ, აღდგეს მდევართა მათ ზედა.
იგინი	მცხ.ისო	და ვითარ დააცადეს ძეთა ისრაჱლისათა მოსრვაჲ ყოველთა მყოფთა გაისა და რომელ იყვნეს ველთა და მთისა დამოსავალთა, ვიდრემდის სდევდეს მათ. და შევიდეს ყოველნი პირსა მახჳლისასა სრულიად. და მოიქცა ისო გაისად და მოსრნა იგინი პირითა მახჳლისათა.
იგი	მცხ.იერ	ესრეთ თქუა უფალმან, შემქმნელმან ქვეყანისამან და განმზელელმან მისმან, აღმართებად იგი, - უფალ სახელი მისი.
მის	მცხ.რიცხ	არა ესრევე ყვესა მამათა თქუენთა, რაჟამს წარავლინნა იგინი კადეს ბარნეთ მოხილვად ქუეყანისა მის?
მას	მცხ.ებრ	აწ უკუეთუმცა გუესხნეს ჴორციელნი მამა-დედანი მასწავლელად, გუეკდიმებოდა სამემცა; არა-მე უფროჲს დავემორჩილნეთა მამასა მას სულთასა და ვცხონდეთ?
მათსა	მცხ.ისო	და იყო, მესამესა დღესა შემდგომად აღთქუმისა მის მათა მიმართ ესმა, ვითარმედ მახლობელ არიან მათა და შორის მათსა შენ არიან.
იგი	მცხ.ისო	და არა ლალვიდეს მათ ძენი ისრაჱლისანი, რამეთუ ეფუცნეს მათ ყოველნი მთავარნი კრებულისანი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა. და დრტჳნვიდა ყოველი კრებული იგი მთავართათჳს.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ სახლისწულსა თჳსსა: მან მომითხრა პოვნა კარაულისა, ხოლო მეფობისათჳს სიტყუაჲ არა აჴსენა მის თანა, რომელი ჰრქუა მას სამოელ.
იგი	მცხ.ესა	წელსა, რომელსა შევიდა ტანათან აზოტედ, მო-რა-ივლინა არნაჲს მიერ, მეფისა ასსურასტანელთასა და ებრძოლა აზოტესა და გამოიღო იგი.
მას	მცხ.ესა	და დაშთის მას შინა ლელწამი, ანუ ვითარცა კუფხალნი მოსთულებულისა ზეთისხილისანი ორნი, ანუ სამნი მწუერვალსა ზედა ზენაკიდესა, ანუ ოთხნი, ანუ ხუთნი, რომელთა ზედა მისთა დაშთომილნი ზენაკიდეთა, - ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა:
მას	მცხ.ისო	და იყო, ვითარ იყო ისო იერიქოს, აღიხილნა თუალნი თჳსნი და იხილა კაცი ერთი მდგომარე წინაშე მისსა და მახჳლი ჴდილი ჴელთა შინა მისთა. და მოვიდა ისო და ჰრქუა მას: ჩუენი ხარ, ანუ მტერთა ჩუენთაჲ?
იგინი	მცხ.ისო	ამათ წილ დაადგინნა ძენი მათნი, რომელთა წინადასცჳთა ისო, რამეთუ წინადაუცუეთელ იყვნეს, რამეთუ იყვნეს იგინი გზასა ზედა წინადაუცვეთელ.
მის	მცხ.ისო	და ეტყოდა მათ და ჰრქუა: ამცენით ესა გარემო მოსლვად და მოდგომად ქალაქსა მას. და მბრძოლნი თანავიდოდედ. შეჭურვილნი წინაშე კიდობნისა მის უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ1	ხოლო აწ მეფობა ეგე არა დაადგრეს შენ თანა, არამედ მოიძიოს უფალმან კაცი, სათნო გულისა თჳსისა და დაადგინოს იგინი მთავრად ერსა თჳსსა ზედა, რამეთუ არა დაიმარხე მცნება იგი, რომელ გამცნო შენ უფალმან.
იგი	მცხ.ისო	და შევიდეს ჭაბუკნი იგი მსტოარნი მის ქალაქისანი სახლსა მას დედაკაცისასა და გამოიყვანეს რააბ მეძავი და მამაჲ მისი და დედაჲ მისი და ძმანი მისნი და ყოველი, რაჲცა იყო მათი და ყოველი ნათესავი მისი და დაადგინეს იგი გარეშე ბანაკსა ისრაჱლისასა.
მის	მცხ.ისო	და მოსწყჳდნეს მათგანნი კაცთა გაისათა ოცდაათექუსმეტ კაც და დევნა-უყვეს მათ ბჭითგან, ვიდრემდის შემუსრნეს იგინი შთამართებსა და შეძრწუნდა გული ერისა მის და იქმნა, ვითარცა წყალი.
მას	მცხ.ისო	და დაიბანაკა ერმან ყოველი ბანაკი ჩრდილოთ კერძო ქალაქისა მის. წიაღჴდა ისო მას ღამესა ჴევსა მას.
მის	მცხ.ისო	და მეფე გაისაჲ დამოჰკიდეს ძელსა ბორჯღლედსა და იყო ძელსა მას ზედა დამოკიდებულ მიმწუხრადმდე. და დასლვასა მზისასა უბრძანა ისო და გარდამოიღეს გუამი მისი ძელისა მისგან და შთააგდეს იგი გუბსა ბჭეთა თანა ქალაქისათა და აღადგინეს მის ზედა ღუერფი დიდი ქჳშისაჲ მოდღენდელად დღედმდე.
მათ	მცხ.ისო	და სადგმელი ჴამლთა მათთა და სანდალნი მათნი დაძუელებულ და დაბებკულ იყვნეს ფერჴთა შინა მათთა. და სამოსელი მათი დაძუელებულ იყო მათ ზედა და პური საგზლისა მათისა განჴმელ იყო და დამღილულ.
მას	მცხ.ისო	და შექმნნა ისო დანაკნი ცისნატეხისანი. და წინადასცჳთა ძეთა ისრაჱლისათა ადგილსა მას, რომელსა ერქუა ბორცჳ წინადაცუეთილთაჲ.
მათ	მცხ.ისო	და იყვნენ იგინი მრეშველ და მერწყულე ყოველსა ამას კრებულსა. და ყო ეგრე ყოველმან კრებულმან, ვითარცა ჰრქუეს მათ მთავართა.
მას	მცხ.ესა	ხოლო გულისწყრომა შენი, რომელსა განსწყერ და სიმწარე შენი აღმოვიდა ჩემდამო, და განვაცუა ხრატუკი ცხჳრსა შენსა და აღვირ პირსა შენსა, და მიგაქციო შენ გზასა, რომელსა მოხუედ მას ზედა.
მათ	მცხ.ისო	და აღვიდეს ხუთნი ესე მეფენი იებოსელთანი: მეფე იერუსალჱმისა, და მეფე ქებრონისაჲ, და მეფე იერემოთისაჲ, და მეფე ლაქისაჲ და მეფე ოდოლამისაჲ, იგინი და ყოველი ერი მათი, და გარე მოადგეს გაბაონსა და ჰბრძოდეს მათ.
მას	მცხ.მეფ2	და ისხნა დავით სხუანი ცოლნი და ხარჭანი იერუსალემს შემდგომად მოსლვისა მისისა ქებრონით, და ესხნეს მას სხუანიცა ძეებ და ასულებ.
მათ	მცხ.ისო	და შესულიბნა იგინი პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა და შემუსრნა იგინი უფალმან შემუსრვითა დიდითა გაბაონს შინა და დევნა-უყვეს მათ გზასა აღსავალსა ბეთორონისასა და მუსრვიდეს მათ მიაზეკადმდე და მაკედადმდე.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო: მიაგორვეთ ქვები პირსა ზედა ქუაბისასა და დაადგინენით მას ზედა კაცნი მცველად მათ.
მისა	მცხ.მეფ2	სიტყუად იწყო მეფემან ერისა მისა და ჰრქუა: არა იცითა, რამეთუ დღეს მთავარი დიდი დაეცა ისრაჱლსა შორის?
იგი	მცხ.მეფ2	იოაბ და ყოველი ერი მისი, ვითარცა მოვიდნენ და მიუთხრეს იოაბს და ჰრქუეს, ვითარმედ: მოვიდა აბენერ, ძე ნერისი, დავითისა და განუტევა იგი მშჳდობით და წარვიდა მუნთქუესვე.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ ისო: ნუ გეშინინ მათგან, ნუცა შესძრწუნდებით! მჴნე იყვენით და განძლიერდით! რამეთუ ესრე უყოს უფალმან ყოველთა მტერთა თქუენთა, რომელთა ჰბრძავთ თქუენ მათ.
მისგან	მცხ.მეფ2	განკრთა იებოსთე სიტყჳსა ამისთჳს და ვერარა მიუგო სიტყუაჲ აბენერს შიშისა მისგან.
მას	მცხ.მეფ2	ესე მიყავნ მე უფალმან და ესე შემძინენ, არა თუ ეგრე ვყო დავითისთჳს, ვითარცა ეფუცა მას უფალი!
იგი	მცხ.მეფ1	და ნუ ჰყოფს ბოროტსა უფალი ჩემი კაცისა მისთჳს ბილწისა, რამეთუ შემსგავსებულად საქმისა მისისა არს სახელიცა მისი, რამეთუ ნაბალ ითქმის უწესობა და უგუნურება, ხოლო მე, მჴევალმან შენმან, არა ვიხილენ მონანი იგი შენნი, რომელ აღმოგევლინნეს მუნ.
მას	მცხ.ისო	და მოსცა იგი უფალმან ჴელთა ისრაჱლისათა. და დაიპყრეს ლემნაჲ და მეფჱ მისი. და მოსრნეს იგინი პირითა მახჳლისათა და ყოველი მშუმინვიერი მას შინა. და არა დაშთა მისგანი არცა ერთ განრინებული და ოტებული და ეგრე უყვეს მეფესა მას, ვითარცა უყვეს მეფესა იერიქოჲსასა.
მას	მცხ.ისო	და წარვიდა ისო და ყოველი ისრაჱლი მის თანა ლებნაჲთ ლაქისა და მოადგეს მას.
იგინი	მცხ.ისო	და მისცა უფალმან ლაქისი ჴელთა ისრაჱლისათა. და დაიპყრეს იგი დღესა მეორესა და მოსრნეს იგინი პირითა მახჳლისათა და აღჴოცნეს იგინი, ვითარცა ყვეს ლებნასა მაშინ.
მას	მცხ.იერ	და მათ დღეთა შინა და მას ჟამსა შინა აღმოუვლინო დავითს აღმოსავალი მართალი და ქმნას მსჯავრი და სიმართლე ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა იყოს კაცისაჲ მის ნათესავი, რათამცა მისცა მას შეცოდებისა მისთჳს მისაცემელი იგი უფალსა, მღდლისა იყოს იგი თჳნიერ ვერძისა მის ლხინებისაჲსა, რომლითა-იგი ლხინება-ყო მისთჳს მას შინა.
მას	მცხ.ისო	და წარვიდა ისო და ყოველი ისრაჱლი მის თანა ქებრონდ და გარე მოადგეს მას.
მას	მცხ.ისო	და მოსრა ისო ყოველი ქუეყანაჲ მთისაჲ და ნაგები და ველი და აჰლოთი და მეფენი მისნი და არა დაუტევეს მუნ განრინებული და ყოველი მშუმინვიერი მისგან აჴოცეს, ვითარცა ამცნო უფალმან ღმერთმან ისრაჱლისა მას.
მის	მცხ.სჯლ	ყოველი ქალაქები ნისონისაჲ და ყოველი გალაადი და ყოველი ბასაანი ვიდრე სელლქალდმდე და ედრაემდ, ესე ყოველი ქალაქები ოგისი, მეფისა მის ბასანელთაჲსა.
მის	მცხ.სჯლ	დავიპყართ ყოველი ქალაქები მათი, მას ჟამსა შინა არა იყო ქალაქი, რომელი არა ვიპყართ მათგანი, სამეოცი ქალაქი დავიპყართ სოფლებით მათით არგობ, მეფისა მის ოგისი, ქუეყანისა მის ბასანელთაჲსა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და განაპეს სამთა მათ ბანაკი იგი უცხოთესლთა და ივსეს წყალი ჯურღმულისა მისგან, რომელი იყო ბეთლემს ბჭეთა ზედა, წარიღეს და მოვიდეს დავითისა, და არა ინება დავით სუმად იგი, არამედ შეწირა იგი უფალსა.
მისგან	მცხ.იერ	და სდევნა ძალმან ქალდეველთამან უკანა მეფისა, დაეწინეს მეფესა სედეკიას წიაღ იერიქოჲსა, უდაბნოს შინა, და ყოველნი ყრმანი მისნი განიბნინეს მისგან.
იგინი	მცხ.ისო	და მისცნა იგინი უფალმან ჴელთა ისრაჱლისათა და მოსწყუედდეს მათ და სდევნიდეს მათ სიდონადმდე დიდად და მასრეფოთ მაიდმდე და ვიდრე ველთა მოსეფათისათა აღმოსავალით კერძო. და მოსრნეს იგინი და არა დაუტევეს მათგანი განრინებული.
მას	მცხ.ესა	და სთქუა მას დღესა შინა: გაკურთხევ შენ, უფალო, მით, რამეთუ განმირისხენ მე, და გარემიიქციე გულისწყრომა შენი ჩემგან და შემიწყალე მე.
იგინი	მცხ.ესა	და დაშთომილნი მათნი იყვნენ რიცხვეულ და ყრმამან დაწერნეს იგინი.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო დღესა მას, რომელსა აღასრულა მოსე, რათა აღმართოს კარავი იგი და სცხო მას და განწმიდა იგი.
იგინი	მცხ.ისო	და ღელენი მთათა ქუეშენი მთიდგან ალაკისათ და რომელ აღჰმართეს სეირასა და გალგალდმდე და ველი ლიბანისა მთასა ქუეშე აერმონსა. და მეფენი მათნი ყოველნი მოსრნა და მოწყჳდნა იგინი.
მას	მცხ.ესა	და რაჲ ყონ დღესა მას მოხედვისასა, რამეთუ ჭირი თქვენი შორით მოვიდეს, და ვისსა მიმართ მიივლტოდით შესაწევნელად, და სადა დაუტეოთ დიდებაჲ თქვენი?
იგინი	მცხ.ისო	რამეთუ უფლისა მიერ იყო განძლიერებაჲ ისრაჱლისაჲ და გული მათი შეემთხუეოდა ბრძოლად ისრაჱლისა, რათა მოსრნეს, რათა არა იყოს მას ზედა წყალობაჲ, და მოისრნეს იგინი, ვითარცა ჰრქუა უფალმან მოსეს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ადდისთა: ნათოს, და მოოსიას, ლაკვინოს, ნაიდას, მატათიას, სესთელს, ბალუნოს და მანასეს.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან მანისთა: ლამოს, ასმამუმოს, იეგეოს, იასუბოს, იასაელოს და იერემოთს.
იგინი	მცხ.ისო	და მოვიდა ისო მას ჟამსა შინა და მოსრნა, რომელნი იყვნეს აკიმს შინა მთისაგან ქებრონისა და დაბირით, და ანობით და ყოვლისაგან საზღვრისა ისრაჱლისა ქალაქებითურთ მათით. და მოსრნა იგინი ისო.
იგი	მცხ.მსაჯ	არა პოონ იგი განყოფასა ნატყუენავისასა? და სიყუარულსა მეგობართასა თავისა კაცისათა. ნატყუენავი ღებილთა სისარას, ნატყუენავი ღებილთა თითოფერთაჲ, ღებილი ჭრელთა იგი ქედსა მისსა ნატყუენავითურთ.
იგი	მცხ.ისო	ხოლო ქალაქი, რომელი წინადაცუეთილ იყო, არა მოწუა ისრალმან, გარნა ასური მარტოჲ იგი მოწუა ისო.
მის	მცხ.კოლ	და მის მიერ დაგებად ყოველი მისა მიმართ, მშჳდობა-ყო სისხლითა მით ჯუარისა მისისაჲთა მის მიერ, გინა თუ ქუეყანასა ზედა, გინა თუ ცათა შინა.
მათა	მცხ.მეფ4	და წარავლინა მეორედ მჴედარი და მოიწია მათა და ჰრქუა: ესრე იტყჳს მეფე: მშჳდობა არსა? და თქუა იუ: რა ძეს შენი და მშჳდობისა? უკმოდეგ აქა.
იგიცა	მცხ.ნეშტ1	და ვითარცა იხილა ნიჯოგარმან მისმან, რამეთუ მოკუდა საულ, და დაეცვა მახჳლისა თჳსსა იგიცა და მოკუდა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და არს ვიდრე აქამომდე ბჭე მეფისა მის აღმოსავლით. ესე არიან ბჭენი ბანაკთა მათ ლევიტელთანი:
მათ	მცხ.ისო	და აწ განუყავ ქუეყანაჲ ესე სამკჳდრებელად ცხრათა მათ ნათესავთა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა (იორდანითგან ვიდრე ზღუადმდე დიდად ზღჳს დასავალი მისცეს მათ, ზღუაჲ დიდი ეზღუანვის),
მათგან	მცხ.იერ	და სედეკიაჲ, მეფე იუდაჲსა, და მთავარნი მისნი მივსცნე ჴელსა მტერთა მათთასა და ჴელსა მეძიებელთა სულისა მათისასა და ჴელსა ძალისა მეფისა ბაბილონისასა, მლტოლველნი მათგან.
იგი	მცხ.ისო	ყოველი სამეუფოჲ ოგისი ბასანს შინა, რომელ მეფობდა ასტაროთს და ედრაინს შინა, ესე დაშთომილ იყო გმირთაგანი, და მოკლა იგი მოსე და აღჴოცა,
მას	მცხ.გამ	უკუეთუ ვეცხლი ისესხოს ძმამან შენგან, რომელი იყოს გლახაკ, არა იყო მაჭირვებელ მისსა, არა დასდვა მას ვახში.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და მეფე-ყვეს ნათესავისა მისგან იაქონია, ძე იოსიასი. მეფობდა იექონია მამისა თჳსისა იოსიას წილ და იყო ოცდასამ წლისა, რაჟამს დადგა იგი მეფედ .
მათ	მცხ.ისო	და ნათესავსა ლევისსა არა სცა მოსე მკჳდრობაჲ, რამეთუ უფალი ღმერთი ისრაჱლისა, იგი სამკჳდრებელ იყო მათა, ვითარცა ეტყოდა მათ.
მას	მცხ.ნეშტ1	ესენი და ძენი ამათნი ბჭეთა ზედა სახლისა უფლისათა, და სახლსა მას კარავისა უფლისასა ცვად.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა შინა აყჳნვიოს უფალმან საყჳნველთა დიდთა და განმწმედელთა წიაღ კერძო მდინარესა მეფისა ასურასტანელთასა, თავი და თმანი ფერჴთანი და წუერი მოუღოს.
იგინი	მცხ.ისო	და აწ გთხოვ შენ მთასა ამას, ვითარცა თქუა უფალმან მას დღესა, რამეთუ შენ გესმა სიტყუაჲ ესე მას დღესა შინა. აწ, ესერა, აკიმელნი მუნ არიან ქალაქნი. ძნელნი და დიდნი, უკუეთუ უფალი იყოს ჩემ თანა, მოვსრნე იგინი,
მის	მცხ.ესა	და დაუტევო ვენაჴი ჩემი: და არა მოისხლას და არცა მოითოჴნოს, და აღმოსცენდენ, ვითარცა კორდსა შინა ეკალნი და ღრუბელთა ვამცნებ არა წჳმად მის ზედა წვიმაჲ.
მათა	მცხ.ისო	რამეთუ განაჴმო უფალმან ღმერთმან ჩუენმან, წყალი იორდანისა წინაშე მათსა, ვიდრე წიაღსლვადმდე მათა.
იგი	მცხ.ისო	და წარვიდა ისო და ყოველი ისრაჱლი მის თანა მაკედაჲთ ლომნად და ჰბრძოდა იგი ლომნასა.
მას	მცხ.ისო	და მოაქცია ისო და ყოველმან ისრაჱლმან დაბირდ და გარე მოადგეს მას.
იგი	მცხ.ისო	ხოლო ორთა მათ ნათესავთა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა, რომელ არიან მათ თანა რუბენსა და გადს, რომელ მისცა მოსე წიაღ იორდანესა, აღმოსავლით კერძო, მისცა იგი მოსე, მონამან უფლისამან.
მათა	მცხ.ისო	და მისცა მოსე ძეთა გადისთა ტომად-ტომად მათა.
მათა	მცხ.ისო	ესე სამკჳდრებელი ძეთა გადისთა ტომად-ტომად მათა და ქალაქად-ქალაქად მათა და ვანები მათი.
მათ	მცხ.ისო	და ლევიტელთა არა სცა ნაწილ მათ შორის.
მის	მცხ.დაბ	აღდგა იაკობ განთიად და აღიღო ლოდი იგი, რომელი ედვა სასთუნალად. და აღმართა იგი ძეგლად და დაასხა ზეთი თავსა ზედა მის ლოდისასა.
მას	მცხ.დაბ	და აღაშენა მუნ საკურთხეველი და ხადა სახელი უფლისა და აღმართა მუნ კარავი თჳსი. თხარეს მონათა ისაკისთა ჯურღმული ჴევსა მას გერარონისასა.
მისა	მცხ.ისო	და აღვალს საზღვარი მეოთხესა ოდენ ნაწილსა ჴევისა აქორისასა და შთავალს გალგალდ კერძო, რომელ არს მართლ გამოსავალსა ადომისასა, რომელ არს ბღუარით კერძო ჴევსა და განიწევის წყლად კერძო წყაროჲსა ლელიუსად, და იყოს გამოსავალად მისა წყაროჲ ჰრუგელისაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაადგინოს იგი დედაკაცი წინაშე უფლისა და აღსძარცოს თავსა დედაკაცსა მას და მისცეს ჴელთა მისთა შესაწირავი იგი მოჴსენებისაჲ, რომელ-იგი არს შურისსახისა, და ჴელსა მღდელისასა იყოს წყალი იგი მხილებისაჲ დაწყეული.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოიღეთ კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა, დადევით ურემსა მას ზედა, და ჭურჭელი ოქროსა თანაწარეცით გვემულებისათჳს და შთადევით იგი ჩაჴვსა და დადევით გვერდით კერძო მისა, და წარავლინენით იგი და განიყვანენით, რათა წარვიდეს.
მათა	მცხ.ისო	და საზღუარნი მათნი ზღჳთგან, ზღუაჲ დიდი ეზღუანვის. ესე საზღუარი ძეთა იუდაჲსთანი გარემოჲს ტომად-ტომად მათა.
მას	მცხ.სჯლ	უკეთუ შორს იყოს უფალი იგი მისი ადგილობანს, ნუ დაუტევებნ მას, არამედ მოსერო იგი და შეასხა სახიდ შენდა, და რაჟამს ეძიებდეს ძმა იგი შენი, მისცე მას.
მას	მცხ.ისო	და იყო, შესლვასა მისსა, აზრახა მას და ჰრქუა: უთხოვო მამასა ჩემსა აგარაკი. და ჴმა-ყო კარაულით და ჰრქუა მას ქალებ: რაჲ არს შენდა?
მას	მცხ.ისო	და ჰრქუა მას: მეც მე კურთხეული, რამეთუ ქუეყანად ნაგებდ მიმცემ მე. მომეც მე გოლადმაიმი. და მისცა მას ქალებ გოლათი ზენაჲ და გოლათი ქუეყანაჲ.
მათა	მცხ.ისო	ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა იუდასთაჲ ტომად-ტომად მათა.
მათ	მცხ.ებრ	ანუ ვიეთ ეფუცა არა-შესლვად განსასუენებელსა მისსა? არა-მე ურჩთა მათ?
იგი	მცხ.რიცხ	და შევიდა უკანა კაცისა მის ისრაიტელისა საცხობელსა კეცისასა და დაგურიმნა ორნივე იგი: კაცი იგი ისრაიტელი და დედაკაცი იგი საშოჲთ მისით. და დასცხრა გუემაჲ იგი ძეთაგან ისრაჱლისათაჲსა.
იგინი	მცხ.გამ	და შეჭამნენ აჰრონ და ძეთა მისთა ჴორცნი ვერძისანი და პურნი ლაკნისანი, კართა თანა კარვისა საწამებელისათა შეჭამნენ იგინი.
მისა	მცხ.მეფ3	იაქირ, ძე ექორებისი, ბეთნამს, ლუზას და ამექსას და ფარაქიმს, ანადაბს და მათსასას და ფატის კაცი ერთი, რომლისა ტაბაათ, ასული სოლომონისი, იყო ცოლად მისა.
მას	მცხ.რიცხ	და მოიღოს მღდელმან მან წყალი წმიდაჲ ცხოველი ჭურჭრითა კეცისაჲთა და მიწისა მისგან ეატაკისა კარვისა საწამებელისა, და მოიღოს მღდელმან მან და შთაასხას იგი წყალსა მას.
მათა	მცხ.ისო	და თაქუესა გარეწარვლნეს საზღუარნი ზღუად კერძო ჴევსა კანაჲსასა. და იყოს გამოსავალი მისი ზღჳთ კერძო. ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა ეფრემისთაჲ ტომად-ტომად მათა.
მათსა	მცხ.მათე	და მოუწოდა იესუ ყრმასა და დაადგინა შორის მათსა
იგი	მცხ.ისო	და არა მოსპო ეფრემ ქანანელი, რომელ მკჳდრ იყო გაზერს შინა, და შენ იყო ქანანელი შორის ეფრემისა მოაქადღედმდე ვიდრე აღმოსავალადმდე ფარაო მეფისა ეგჳპტისაჲ. და დაიპყრა ქალაქი და მოწუა იგი ცეცხლითა, და ქანანელნი და ფერეზელნი, და მკჳდრნი გაზერისანი და გმირნი, და მისცა იგი ფარაო ზითვად ასულსა თჳსსა.
მათა	მცხ.ისო	და იყო ძეთა მანასესთა სხუათა ტომად-ტომად მათა ძეთა აქიეზერისთა, და ძეთა ქეზეკისთა, და ძეთა იერეელისთა, და ძეთა სექემისთა, და ძე სემემირაესთა. ესე იყვნეს ძენი ტომად-ტომად მათა.
მათ	მცხ.ისო	და წარდგეს წინაშე ელიაზარ მღდელისა და წინაშე ისოჲსა, ძისა ნავჱსა, და წინაშე მთავართა და თქუეს: ღმერთმან ამცნო ჴელითა მოსესითა ცემად ჩუენდა სამკჳდრებელი შორის ძმათა ჩუენთა და სცეს მათ ნაწილი ბრძანებითა უფლისათა შორის ძმათა მამისა მათისათა.
მით	მცხ.გამ	და ყო უფალმან ღმერთმან ეგრე და მოუჴდა ძაღლის მწერი ძლიერი ტაძრებსა მას ფარაოსასა და ყოველსა სახლებსა ერისა მისისასა და ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტელთასა. და მოისრა ყოველი ქუეყანა ძაღლის მწერითა მით.
მას	მცხ.რიცხ	მოიყვანენ ნათესავნი ლევისნი და დაადგინენ იგინი წინაშე აჰრონ მღდელისა და ჰმსახურებდენ მას.
იგინი	მცხ.ისო	და იყო, რამეთუ სძლეს ძეთა ისრაჱლისათა და მორჩილ იყვნეს ქანანელნი, ხოლო მოსრვით არა მოსრნეს იგინი.
იგი	მცხ.იოან	ჰკითხეს მას და ჰრქუეს: და რაჲსათჳს ნათელ-სცემ, უკუეთუ არა ხარ შენ ქრისტე, არცა ელია, არცა წინაწარმეტყუელი იგი?
იგი	მცხ.მეფ1	და დადგა დავით ანქუშის თანა გეთსა შინა, იგი თავადი და ერი იგი და ყოველი სახლი მათი და ორნივე იგი ცოლნი მისნი: აქინამ იზრაიტერი და აბგეა, ცოლი იგი ნაბალისი კარმელელისა.
მას	მცხ.ისო	რამეთუ მაღნარი შენდა იყოს და რაჟამს აჰჴოცო ქანანელი, რამეთუ ცხენი რჩეული არს მისი, შენ ვერ სძლო მას.
მათგან	მცხ.ისო	და განკრბა ყოველი კრებული ძეთა ისრაჱლისათა სელომდ. და აღდგეს მუნ კარავი საწამებელისაჲ და ქუეყანაჲ დაიპყრა მათგან.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდა გაალ, ძე აბედისი, და დადგა იგი კართა თანა ბჭეთა მის ქალაქისათა. და წარმოიძრა აბიმელექ და ერი მის თანა ადგილისა მისგან სამზიროჲსა და მოვიდოდა.
მათთა	მცხ.ისო	და მოვიდეს მისსა და განუყვეს მათ შჳდად ნაწილად იუდაჲ. დადგეს საზღვრად მათა ბღუარით კერძო. და ძენი იოსებისნი დადგეს საზღვართა ზედა მათთა, ჩრდილოჲთ კერძო.
მათ	მცხ.ესა	ხილვა ოთხფერჴთა უდაბნოსა შინათა ჭირსა შინა და იწროებასა. ლომი და ლეკვი ლომისაჲ, მუნით ასპიდნი, შვილისწულნი ასპიდთა მფრინვალეთანი, რომელთა მოჰქონდა ვირთა ზედა და აქლემთა სიმდიდრე მათი ნათესავისა მომართ, რომელმან არა არგოს მათ შესაწევნელად, არამედ სირცხჳლად და ყუედრებად.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო იყო ვინმე ტომისაგან ლევისა, რომელმან გამოიყუანა ცოლი ასულთაგან ლევისთა და ესუა იგი ცოლად.
მათ	მცხ.ისო	რამეთუ არა არს ნაწილი ძეთა ლევისთა თქუენ შორის. და მღდელობაჲ უფლისა ნაწილად მათა არს: და გად და რუბენ და ზოგმან ნათესავმან ძეთა მანასესთამან მიიღეს სამკჳდრებელი მათი წიაღ იორდანესა. აღმოსავალით, რომელ მისცა მათ მოსე, მონამან უფლისამან.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მის თანა ელეაზარ, ძე გოდასი, აქოქელი, ესე იყო სამთა მათ შორის ძლიერთა დავითისათა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ძენი ელიასნი, ძმისა აქისამისნი: იეთერ და იონათან. და მოკუდა იეთერ, და არა ესუა მას შვილი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოციქულნი წარავლინნა გედეონ ყოველთა საზღუართა ეფრემისათა და ჰრქუა: გარდამოვედით შემთხუევად მადიამისა და დაიპყართ წიაღსავალი იგი ვიდრე ბეთბერადმდე და იორდანე. და აღიზახა ყოველმან კაცმან ეფრემისმან, და უსწრეს და დაიპყრეს წყალი იგი ვიდრე ბეთბერადმდე და იორდანე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ესრეთ მოციქულთა მათ მთავართა ბაბილოვნით, რომელნი მოივლინნეს მისა კითხვად მის მიერ ნიში, რომელი იქმნა ქუეყანასა ზედა და დაუტევა იგი უფალმან, რათა გამოსცადოს იგი და იცოდის გულისა მისისა.
მისსა	მცხ.მეფ2	და ვითარცა ესმა ესე დავითს, ჴელი მიყო საყელოსა და მოიღო სამოსელი თჳსი, ეგრეთვე ყოველმან ერმან, რომელნი დგეს წინაშე მისსა, ტიროდეს.
მათა	მცხ.ისო	ბღუარით კერძო. ესე საზღვარნი ბღუარით კერძონი და იორდანე ეზღუანვის ნაწილითგან აღმოსავალით, ესე არს სამკჳდრებელი ძეთა ბენიამენისთა, საზღვარნი მისნი გარემო ტომად-ტომად მათა.
მათა	მცხ.ისო	და იყვნეს ქალაქნი ძეთა ბენიამენისთა ტომად-ტომად მათა: იერიქოჲ,
მათ	მცხ.დან	და იყო ამელსად აღმღებელი სერისა მათისა და ღჳნისა სასუმელისა მათისაჲ, და მისცემდა მათ თესლთა, და ყრმათა ოთხთა.
მათა	მცხ.ისო	და სჱ, და ლიფი, და იებუსი (და ესე არს იერუსალჱმი) და გაათი, და ქალაქი იარემი, და ქალაქები ათცამეტი და დაბნები მათი. ესე არს სამკჳდრებელი ძეთა ბენიამენისთა: ტომად-ტომად მათა.
მათ	მცხ.სჯლ	ვითარცა-იგი აჰრონ, ძმაჲ, შენი, მოკუდა ენორს, მთასა მას ზედა და შეეძინა ერსა მას მამათა თჳსთასა. რამეთუ ურჩ ვქმნენით სიტყუათა მათ ჩემთა ძეთა მათ შორის ისრაჱლისათა, წყალთა მათ ზედა ცილობისათა კადეს ბარნეს უდაბნოსა მას, რამეთუ არა მადიდებდით მე ძეთა მათ შორის ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.ფსალმ	კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისჴმა-ყო, ჰბაძვიდა იგი პირუტყუთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ. დიდება
მათა	მცხ.ისო	და იზაქარს აღმოუჴდა წილი მეოთხე ძეთა იზაქარისთა ტომად-ტომად მათა
მათა	მცხ.ისო	და აღმოუჴდა მეხუთე წილი ნათესავსა ძეთა ასერისთასა ტომად-ტომად მათა.
იგი	მცხ.ეზრ1	რომელსა დღესა სამი იყო ადარისა თთჳსა, წელსა მას მეექუსესა შარავანდობისა დარეჰისასა, აღესრულა ტაძარი იგი.
მის	მცხ.ისო	და აღმოუჴდა საზღვარი ძეთა დანისთა მათგან. ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა დანისთა ტომად-ტომად მათა, ქალაქები და დაბნები მათი. და აჭირეს ძეთა დანისთა ამორეველსა, მაჭირებელსა მათსა, მთასა შინა. და არა უტევებდეს მათ ამორეველნი შთასლვად ველად და იჭირვოდა მათგან საზღვარი ნაწილისა მათისა. და წარვიდეს ძენი დანისნი და ჰბრძოდეს ლესემსა, და დაიპყრეს იგი და მოსრნეს იგინი პირითა მახჳლისათა და დაეშენნეს მუნ და უწოდეს სახელი მისი ლესენდან მსგავსად სახელისა მის მთისაჲსა.
მათა	მცხ.მეფ2	და განამზადე თავისა შენისა ერი შენი ისრაჱლი ერად საუკუნოდ და შენ, უფალო, იყავ მათა ღმერთად.
მათ	მცხ.ისო	და დაასრულეს ქუეყანაჲ იგი დამკჳდრებად საზღვრად-საზღვრად მათა. და ამორეველი დაშთა დამკჳდრებად აელომს და სალამიდს შინა. და დამძიმდა ჴელი ეფრემისი მათ ზედა. და ექმნეს მათ იგი მოჰარკე და წარვიდეს მოხილვად ქუეყანისა და საზღვართა მათთა. და სცეს ძეთა ისრაჱლისათა ნაწილი ისოს ძეთა ნავესთა მათ შორის ბრძანებითა უფლისათა.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყო სასწორი საყურებისაჲ მის ოქროჲსა, რომელ ითხოვა მათგან ათას და შჳდას სასწორ, თჳნიერ მანიაკებისა მის და მძივისა და სამოსლისა ძოწეულისა. და რაჲ-იგი იყო მეფეთა მათ მადიამისათაჲ, გარნა ფარიელებისა მის, რომელ-იგი იყო ყელსა აქლემებსა მათსა.
მის	მცხ.ისო	ესე არს განყოფაჲ, რომელ დაუმკჳდრეს ელიაზარ მღდელმან და ისო, და ისო ნავესი და მთავართა ტომთა ნათესავთა ისრაჱლისათა წილით სედომს შინა წინაშე უფლისა კართა ზედა კარვისა მის საწამებელისათა და წარვიდეს მოხილვად ქუეყანისა.
იგი	მცხ.ისო	შესავედრებელად კაცისმკლველისა, რომელმან მოკლას სული არა ნეფსით და იყვნენ თქუენდა ქალაქნი იგი შესავედრებელ. და არა მოკუდეს კაცისმკლველი იგი მეძიებელისაგან სისხლისასა, ვიდრე წარდგომადმდე წინაშე კრებულისა განკითხვად.
მათ	მცხ.ისო	მიივლტოდეს ერთსა მას ქალაქთაგანსა და დადგეს შესავალთა მათ ბჭეთა ქალაქისათა და ეტყოდეს ყოველთა მოხუცებულთა მის ქალაქისათა სიტყუათა თჳსთა და შეწყნარებულ იყოს იგი ერისა მის თანა. და სცენ მას ადგილ და დაემკჳდროს მათ თანა.
მისა	მცხ.ისო	და თუ სდევდეს მას მახლობელი სისხლისაჲ მის, ნუ მისცემედ ჴელთა მისთა მომკლველსა მას, რამეთუ არა ნებსით სცა მოყუასსა მას თჳსსა და არა მტერად იყო მისა გუშინ და ძუღუან.
იგი	მცხ.ისო	და დაემკჳდრენ ქალაქსა მას ვიდრე წარდგომადმდე წინაშე ერსა მის საშჯელად ვიდრე სიკუდიდმდე მღდელისა მის დიდისა, რომელი იყოს დღეთა მათ და მაშინღა მოიქცეს მკლველი იგი ადგილად თჳსა და ქალაქად, რომლისაგან ივლტოდა.
მათა	მცხ.იერ	ვეცხლ გამოჭედილი თარშით მოღებული და ოქრო ოფაზით ქმნული ხუროსაჲ, და ჴელთა ოქრომჭედელისათა იაკინთე, და ძოწეული სამოსლად მათა ქმნული ბრძენთაჲ.
მათ	მცხ.მეფ4	და ჰრქუა იოას მღდელთა მათ: ყოველი ვეცხლი, რომელი შეწირულ არს ტაძარსა მაგას უფლისასა სიწმიდეთა მაგათ, ვეცხლი თჳთოეულად კაცად-კაცადისა აღსრულებულისა, შერაცხილ სულთათჳს, ყოველი, ვეცხლი რაოდენი მოუჴდეს გულსა კაცისასა შეღებად სახლსა მაგას უფლისასა.
მისა	მცხ.ისო	და მისცეს მათ კარიათაბოკი დედაქალაქი ენაკიმისი (ესე არს ქებრონი), მთა ადასი და საყანურნი გარემოს მისა
მათსა	მცხ.ბარ	მჴეცნი მათსა უმჯობეს არიან, რომელთა ძალ-უც, განერნენ რაჲ. და თუ იარნენ სარგებელ-ყოფად თავთა.
მათ	მცხ.მეფ1	რამეთუ წინათ ქუეყანასა მას ისრაჱლისასა ესრეთ იტყჳედ კაცისა მისთჳს ღმრთისასა, რომელნი შევიდიან კითხვად მისა უფლისა მიერ: მიდით კაცისა მის, რომელი მხილველი არს, რამეთუ წინასწარმეტყველთა მათ ჟამთა მხილველი უწოდიან.
მას	მცხ.ნეშტ2	მას ჟამსა შინა წარავლინა აქაზ მეფისა ასურთასა, რათა შეეწეოდის მას.
მისა	მცხ.ისო	და იერმოთი და განკუთნებული გარემო მისსა, და წყაროჲ მწიგნობართა და განკუთნებული მისა, ქალაქი ოთხი.
მისა	მცხ.ისო	და ნათესავისაგან ნეფთალემისი ქალაქი განკუთნებული კაცისმკლველისათჳს კედესი გალილეას შინა და განკუთნებული გარემოჲს მისა, და აენმათდორი და განკუთნებული მათდა მიმართ, და ნოთმონი და განკუთნებული გარემო მისა, ქალაქები სამი.
მათ	მცხ.მეფ1	და აღემართა იონათან ჴელთაგან და ფერჴთა მისთა და ნიჟორგალი იგი მის თანა. და შეეტევნეს მათ ზედა.
მის	მცხ.მეფ4	და უჴმო ქმარსა თჳსსა და ჰრქუა: მო-ნუ-ვინ-ავლინე ერთი მონათა მათგანი და ერთი ვირი და მივისწრაფო კაცისა მის ღმრთისა და მოვიქცე.
მის	მცხ.სჯლ	წიგნსა და მატიანთა, და მისცა იგი ძეთა ლევისთა მღდელთა, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა მის უფლისაჲსა და ყოველთა მათ მოხუცებულთა ერისა მის ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შერყეულნი იცვალებიედ შვილნი მისნი და ითხოედ, განვარდედ იგინი ნატამალისაგან მათისა.
იგინი	მცხ.ისო	ქალაქი და სათესველი გარემოჲს ქალაქსა ყოველსა ქალაქსა ამას, და დაასრულა ისო და ქუეყანა იგი განუყო საზღვრებსა შინა მისსა და სცეს ნაწილი ძეთა ისრაჱლისათა ისოს ბრძანებითა უფლისათა, სცეს მას ქალაქი, რომელცა ითხოვა, თამნასაქარი მისცეს მას მთასა ეფრემისასა. და აღაშენა ისო ქალაქი იგი და დაეშენა მას შინა და მოიხუნა ისო დანაკნი იგი ქვისანი, რომლითა წინადასცჳთა ძეთა ისრაჱლისათა, რომელნი-იგი იშვნეს გზასა უდაბნოსა ზედა, და დასხნა იგინი თამნასაქარს შინა.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი ქალაქები, რომელი მისცეთ ლევიტელთა ორმეოცდარვა ქალაქ იგი და დაბნები მისი.
იგი	მცხ.რიცხ	ეტყოდა მოსე სიტყუათა ამათ ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა. და იგლოვდა ერი იგი ფრიად.
მათსა	მცხ.რიცხ	და იყოს იგი თქუენდა ფესუთა მათ ზედა და იხილოთ იგი და მოგეჴსენენ ყოველნი მცნებანი უფლისანი, ჰყუნეთ იგინი და არღარა მისდრკეთ უკუანა გონებათა და თუალთა თქუენთა, რომლითა-იგი თქუენ ისიძავთ უკუანა მათსა.
მათთა	მცხ.მსაჯ	და აწ მოგუცენით ჩუენ კაცნი იგი უღმრთონი გაბაჲსანი, და მოვწყჳდნეთ, იგინი და აღვიღოთ უკეთურებაჲ იგი ისრაჱლისაგან! და არა ინებეს ძეთა ბენიამენისთა სმენად ჴმისა ძმათა მათთა ძეთა ისრაჱლისათა.
მისთჳს	მცხ.იოან	ესე თქუა ესაია, ოდეს-იგი იხილა დიდებაჲ მისი და იტყოდა მისთჳს.
იგინი	მცხ.ისო	და ზოგთა ნათესავთა მანასესთა მისცა მოსე ბასანი და ზოგთა მისცა ისო მამათა მათთა წიაღმო იორდანესა ზღჳსკიდესა. და რაჟამს წარავლინნა იგინი ისო სახიდ მათა, აკურთხნა იგინი.
მათ	მცხ.ისო	და თქუა: ფასითა მრავლითა წარვიდენ სახიდ მათა. და საცხოვარი მრავალი ფრიად, და ვეცხლი, და ოქროჲ, და რვალი, და რკინა და სამოსელი ჯეკმა ფრიად განიყვეს ნატყუენავი მტერთა მათთა ძმათა მათ თანა.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და არნ, ვითარცა მოკუდის მსაჯული იგი, გარდაიქციან და კუალად განიხრწნიან უფროს მამათა მათა მისლვად კუალსა მათსა ღმერთთა უცხოთასა. და ჰმსახურებედ და თაყუანის-სცემედ მათ და არა განიშორნეს სლვანი გზისა მისგან მათისა.
მათა	მცხ.ისო	და წარვიდეს ძენი რუბენისნი და ძენი გადისნი და ზოგი ნათესავისა მანასესნი ძეთა ისრაჱლისათაგან სელოჲთ ქუეყანით ქანაანისათ მისლვად ქუეყანად გალადისად სამკჳდრებელად მათა, რომელ-იგი დაემკჳდრა ბრძანებითა უფლისათა ჴელითა მოსესითა.
მათ	მცხ.ისო	და შეკრბეს ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი სელომდ, რათამცა აღვიდეს და ჰბრძოდეს მათ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მსხუერპლი მათი და შესაწირავი მათი. და მოიღოს იგი მღდელმან მან წინაშე უფლისა და ყოს იგი ცოდვისათჳს და მსხუერპლი იგი ყოვლად მწუარი მისი.
მის	მცხ.ეზრ3	მაშინ სისინი მთავარმან და დიდმან, რომელი-იგი იყო ასურეთით კერძო და ფინიკიათ, და სათრაბუზან და სხუანი მოყუასნი მათნი, რომელ აყენებდეს საქმესა მის ტაძრისასა, რაჟამს მოიღეს ბრძანება დარეჰ მეფისაგან,
მის	მცხ.მეფ1	და წიაღჴდა დავით მიერ ჴევსა მას განშორებულადრე, პირისპირ წინაშე მათსა, დადგა იგი თხემსა ზედა მის მთისასა.
მით	მცხ.ისო	და აწ მცირე თუ რაჲ არს თქუენდა ქუეყანაჲ ეგე სამკჳდრებელისა თქუენისაჲ, წიაღმოვედით ქუეყანასა ამას სამკჳდრებელსა უფლისასა. სადა დამკჳდრებულ არს კარავი უფლისაჲ, დაემკჳდრენით ჩუენ თანა და ნუ განსდგებით უფლისაგან და ჩუენგან ნუ განსდგებით საქმითა მით ბომონისათა გარეშე საკურთხეველსა უფლისა ღმრთისა ჩუენისასა.
მას	მცხ.ისო	არა ხედავთა, აქა არს, ზარასა ცთომით სცა შესაჩუენებელისა მისგან და ყოველთა ზედა კრებულსა ისრაჱლისასა, და იყოს რისხვაჲ? და ესე ერთი მარტოჲ იყო, მარტო ხოლო ნუ ესე მოკუდა ცოდვასა მას შინა თჳსსა?
მათა	მცხ.ბარ	არა რომლითა უკუე გუარითა ცხად არს თქუენდა, ვითარმედ არიან ღმერთნი, რომლისათჳს ნუცა გეშინინ მათა,
მათ	მცხ.დან	და მიუგო ნაბუქოდონოსორ და ჰრქუა მათ: უკუეთუ ჭეშმარიტად, სედრაკ, მისაკ და ავდენაღო, ღმერთთა ჩემთა არამკუთნველ ხართ და ხატსა ოქროსასა, რომელი აღვსდგი, არ თაყუანის-სცემთ?
მათ	მცხ.ისო	და ესმა ფინეეზ მღდელსა და ყოველთა მათ მთავართა ერისათა ათასისთავთა ისრაჱლისათა, რომელ იყვნეს მის თანა სიტყუანი ესე, რომელ თქუნეს ძეთა რუბენისთა და ძეთა გადისთა და ზოგთა ნათესავთა მანასესთა, და სთნდა მათ.
იგი	მცხ.სჯლ	და გულისხმა-ჰყო დღეს, ვითარმედ არა თუ ყრმანი თქუენნი, რომელთა არარაჲ უწყიან და არცა იხილეს სწავლაჲ იგი უფლისა ღმრთისა თქუენისაჲ და საკჳრველებანი მისნი, ჴელი იგი მტკიცე და მკლავი იგი მაღალი,
იგი	მცხ.დან	და ვიხილე მიწევნული ვიდრე ვერძისამდე, და განველურნა მისსა მიმართ, ეკუეთა ვერძსა და შემუსრნა ორნივე რქანი მისნი, და არა იყო ძალი ვერძისა დადგრომად წინაშე მისსა, და დააგდო იგი ქუეყანასა ზედა და დათრგუნა იგი, და არა იყო განმარინებელი ვერძისა ჴელისაგან მისისა.
მას	მცხ.ისო	და მიუთხრნეს მათ სიტყუანი ესე და სთნდა ძეთა ისრაჱლისათა. და ეტყოდეს ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუეს: ნუღარა მიხუალთ ბრძოლად მათა მოსრვად ქუეყანისა ძეთა რუბენისთასა, ძეთა გადისთასა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა და დაეშენნეს მას ზედა.
მათ	მცხ.მათე	და წარმოვიდა მიერ და იხილნა სხუანი ორნი ძმანი: იაკობ ზებედესი და იოვანე, ძმაჲ მისი, ნავსა შინა ზებედეს თანა, მამისა მათისა, გან-რაჲ-აგდებდეს ბადეთა მათთა, და უწოდა მათ.
მათსა	მცხ.ისო	და უწოდა ისო სახელი ბომონსა მას ბომონი რუბენისი და გადისი დ ზოგისა ნათესავისა მანასესი. და თქუა: ვითარმედ საწამებელ არს საშუვალ მათსა, რამეთუ უფალი ღმერთი მათი არს.
იგი	მცხ.ისო	ხოლთ თქუენ იხილეთ, რავდენი უყო უფალმან ღმერთმან ჩუენმან, ყოველთა ნათესავთა მათ პირისაგან თქუენისა, რამეთუ უფალი ღმერთი თქუენი, იგი თავადი ჰბრძოდა თქუენ წილ.
მას	მცხ.ლევ	და მოვაოჴრო ქუეყანა თქუენი და უკჳრდეს ამას ზედა მტერთა თქუენთა, რომელნი მკჳდრ იყუნენ მას ზედა.
იგი	მცხ.ისო	ხოლო უფალმან ღმერთმან ჩუენმან მან მოსრნეს იგინი პირისაგან ჩუენისა, ვიდრემდის წარწყმდენ და მიუვლინნეს მათ მჴეცი ველურნი, ვიდრემდის მოისრნენ იგინი და მეფენი მათნი პირისაგან თქუენისა. და დაიმკჳდრეთ ქუეყანაჲ იგი მათი, ვითარცა გრქუა თქუენ უფალმან ღმერთმან ჩუენმან.
მათ	მცხ.იობ	ნათელი მათი ბნელად გარდაიქცეს საყოფელსა მათსა, ხოლო ნათელი იმათი დაშრტეს მათ ზედა.
მისგან	მცხ.ისო	განძლიერდით აწ ფრიად დამარხვად და ყოფად ყოველთა წერილთა წიგნსა შინა შჯულისა მოსესისათა, რათა არა გარდაიქციოთ მისგან მარჯულ ანუ მარცხლ.
მათ	მცხ.ისო	რათა არა შეერთნეთ ნათესავთა ამათ დაშთომილთა, და სახელები ღმერთთა მათთა არა ითქუას თქუენ შორის. და ნუ ჰფუცავთ მათ, ნუცა ჰმსახურებთ მათ, ნუცა თაყუანის-სცემთ მათ.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო ნაას ამმანიტელმან და ჰრქუა: რა აღთქმა აღგითქუა თქუენ, გარნა თუ ესე აღმოღება თუალისა მარჯუენისა? და იგი იყოს აღთქუმად თქუენ ზედა და იყოს იგი საყუედრელად ისრაჱლსა შორის უკუნისამდე.
იგინი	მცხ.ისო	უკუეთუ მოიქცეთ და შეერთნეთ დაშთომილთა და წარმართთა ამათ, რომელ არიან თქუენ თანა, და მზა-უყოთ მათა მიმართ, და აღერინეთ მათ და იგინი თქუენ,
მათგან	მცხ.მათე	და შეკრიბნა ყოველნი მღდელთმოძღუარნი და მწიგნობარნი ერისანი და იკითხვიდა მათგან: სადა უკუე შობად არს ქრისტე?
მათ	მცხ.ისო	და მივეც მას ისაკი, და ისაკს იაკობი და ესავი. და მივეც ესავსა მთაჲ სეირი სამკჳდრებელად მისა. და იაკობ და ძენი მისნი შთავიდეს ეგჳპტედ და იქმნნეს მუნ ნათესავად დიდად და მრავალ და ძლიერ, და ჰბრძოდეს მათ ეგჳპტელნი.
მათ	მცხ.ისო	და ვგუემე ეგჳპტელნი სასწაულითა და ნიშითა, რომელ ვყავ მათ შორის.
იგინი	მცხ.იერ	მივიდა და არა უკუნიქცეს რისხვაჲ გულისწყრომისა უფლისაჲ, ვიდრემდის ყოს და ვიდრემდის დაადგინოს ჴელ-ყოფაჲ გულისა მისისაჲ. უკანასკნელთა დღეთასა ცნენით იგინი.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ ჴელთ-სადმე-იდვას კაცი მპარავმან ნათესავთაგანი თჳსთა ძეთა მათ ისრაჱლისათა, და ჰმძლავროს და განყიდოს იგი, მოკუედინ კაცი იგი და მოისპენ ბოროტი იგი შორის თქუენსა.
იგინი	მცხ.ისო	და მოგჳყვანნა ჩუენ ქუეყანასა ამორეველთასა, რომელ მკჳდრ იყვნეს წიაღ იორდანესა, და განგეწყუნეს თქუენ და მოგცნა იგინი უფალმან ჴელთა თქუენთა და დაიმკჳდრეთ ქუეყანაჲ მათი, და მოსრენით იგინი პირისაგან თქუენისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და თქუა: ლხინება იყავნ ჩემდა ღმერთო, ყოფად სიტყუაჲ ესე! უკუეთუ სისხლი კაცთა ამათ ვსუა სულთა მათთა? რამეთუ სულითა მათითა მოიღეს იგი. და არა ინება სუმად წყალი იგი. ესე ყვეს სამთა მათ ძლიერთა.
იგი	მცხ.კოლ	რომელთაჲ-იგი ინება ღმერთმან უწყებად, რაჲ-იგი არს სიმდიდრე დიდებისა საიდუმლოჲსაჲ მის წარმართთა შორის, რომელ არს ქრისტე თქუენ შორის, სასოებაჲ იგი დიდებისაჲ,
იგინი	მცხ.ისო	და არა ინება უფალმან ღმერთმან შენმან წარწყმედად შენდა და კურთხევით გაკურთხნა თქუენ და გიჴსნნა თქუენ ჴელისაგან მათისა და მოგცნა იგინი.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოუყუნე ფრჩხილნი მისნი, და განსძარცო ყოველი იგი სამოსელი ტყუეობისა მისისაჲ. და ჯდეს სახლსა შენსა, სტიროდის მამა-დედასა თჳსსა თთუე ერთ, მაშინღა შეხჳდე და შეირთო იგი და იყოს მიერითგან იგი შენდა ცოლად.
იგინი	მცხ.ისო	და წიაღმოხუედით იორდანესა და მოხუედით იერიქოდ. და გბრძოდეს თქუენ მკჳდრნი იგი იერიქოჲსანი: ამორეველი, და ფერეზელი, და ქანანელი, და ქეტელი, და გერგესეველი, და ეველი და იებოსელი. და მოგცნა იგინი უფალმან ჴელთა თქუენთა.
მათ	მცხ.ისო	რამეთუ უფალი ღმერთი ჩუენი არს და მან აღგჳყვანნა ჩუენ და მამანი ჩუენნი ქუეყანით ეგჳპტით სახლით მონებისაჲთ და გჳყო ჩუენ სასწაული დიდ-დიდი და დაგჳცვნა ჩუენ ყოველსა გზასა, რომელსა ვიდოდეთ მას შინა და შორის ყოველთა ნათესავთა, რომელთა თანა წარვიდოდეთ მათ.
მას	მცხ.იგავ	გულისწყრომაჲ მეფისა ანგელოზი მაკუდინებელი, ხოლო კაცმან გონიერმან ულხინოს მას.
მის	მცხ.ისო	რაჟამს დაუტეოთ უფალი და ჰმსახურებდეთ ღმერთთა უცხოთა, და მოვიდეს და ბოროტი გიყოს თქუენ და მოგსრნეს თქუენ მის წილ, რამეთუ კეთილი გიყო თქუენ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და რამეთუ აღუდგინის მათ უფალმან მსაჯული და არნ უფალი მსაჯულისა მის თანა. და იჴსნეს იგი ჴელთაგან მტერთა მისთასა ყოველთა დღეთა მის მსაჯულისათა: და ნუგეშინის-სცის უფალმან სულთქუმისათჳს მათისა პირისაგან მათისა, რომელთა გარემოიცვნიან იგინი და ბოროტსა უყოფედ მათ.
მას	მცხ.მეფ1	და იყუნეს ვინმე მუნ ბეთსამას, ვითარცა იხილეს მომკალთა მათ კიდობანი იგი ღმრთისა მომავალი, განიხარეს ფრიად და წინამოეგებვოდეს მას.
მათთა	მცხ.სჯლ	ხოლო შენ არა ეგრე ჰყო უფლისა მიმართ ღმრთისა შენისა ყოველივე საძაგელებაჲ, რომელი წინავე სძულდა უფალსა, ყვეს კერპთა მიმართ მათთა, რამეთუ ძეთასა მათთა და ასულთა მათთა დასწვიდეს წინაშე კერპთა მათთა.
მან	მცხ.ისო	დაჰფლეს იგი საზღვართა შინა ნაწილისა მისისათა თამნასაქარს შინა, მთასა ეფრემისსა, ჩრდილოთ მთასა გალადსა. და მუნ დასხნეს მის თანა სამარესა მას, რომელსა დაჰფლნეს იგინი მუნ, დანაკი ქვისანი, რომლითა-იგი წინადასცჳთა ძეთა ისრაჱლისათა გალგალს შინა, რაჟამს გამოიყვანა იგინი ეგჳპტით, ვითარცა უბრძანა უფალმან მან, არიან მოდღენდელად დღემდე.
იგი	მცხ.ისო	და ძუალნი იოსებისნი გამოიხუნეს ძეთა ისრაჱლისათა ეგჳპტით და დაჰფლნეს იგინი სიკიმას შინა ნაწილსა მას აგარაკისასა, რომელ მოიგო იაკობ ამორეველთაგან, რომელ იყვნეს სიკიმას შინა, ასითა ტარიგითა და მისცა იგი იოსებს ნაწილად.
მას	მცხ.ფსალმ	რომელმან ქმნნა ცანი და ქუეყანა, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა,
იგი	მცხ.რიცხ	თთუესა მას მეორესა, მეათოთხმეტესა დღესა, მიმწური, ყონ იგი, უცომოსა თანა ველისყრდელითა ჭამონ იგი.
მან	მცხ.რუთ	და მე ვთქუ, ვითარმედ: ვაუწყო ყურთა შენთა. და ჰრქუა მას: მოიგე ამათ წინაშე, რომელნი სხენან, და მოხუცებულთა წინაშე ერისა ჩემისათა. უკუეთუ ეშჳლები, ეშჳლე. უკუეთუ არა ეშჳლები, მითხარ მე, რათა ვცნა, რამეთუ არავინ არს შენსა გარეშე ნათესავ, და შემდგომად შენსა ვარ. ხოლო მან ჰრქუა: მე ვერ ვეშჳლო.
მათ	მცხ.ისო	და იყო, შემდგომად ამისსა ელიაზარცა, ძე აჰრონისი, მღდელი აღესრულა და დაეფლა გაბაარს შინა ფინეზის, ძისა თჳსისა, რომელ მისცა მას მთასა მას ეფრემისასა. მას დღესა შინა მოიღეს ძეთა ისრაჱლისათა კიდობანი შჯულისა ღმრთისა და მიმოდააქუნდა მათ შორის. და ფინეეზ მღდელობდა ელიაზარის წილ მამისა თჳსისა ვიდრე მოსიკუდიმდე. და დაეფლა გაბაათს შინა თჳსსავე, ხოლო ძენი ისრაჱლისნი წარვიდეს კაცად-კაცადი ადგილად თჳსა და ქალაქად თჳსა. და ჰმსახურებდეს ძენი ისრაჱლისნი ასტარტეს და ასტაროთს ღმერთთა წარმართთასა, რომელ იყვნეს გარემოჲს მათსა. და მისცნა იგინი უფალმან ჴელთა ეგლომისა მეფისა მოაბისათა და ეუფლა მათ ათურამეტ წელ.
მათდა	მცხ.ესა	რამეთუ დაუტევა ერი თჳსი, სახლი იაკობისი, რამეთუ აღივსო ვითარცა დასაბამსა სოფელი მათი მისნობითა, ვითარცა უცხოტომთაჲ და შვილნი მრავალნი უცხოტომნი იყვნეს მათდა,
იგი	მცხ.მსაჯ	და ასერ არა აღჴოცნა დამკჳდრებელნი იგი აკქორისანი. და იყო იგი მისა მოხარკე და დამკჳდრებულნი დორისანი და მკჳდრნი იგი სიდონისანი, და დამკჳდრებულნი იგი დალაფისანი და აქაზიფისანი და ელბოჲსანი და აფეკისანი და რთობისანი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ეფრემ არა აღჴოცა ქანანელი იგი, რომელი დამკჳდრებულ იყო გაზერს შინა. და დაემკჳდრა ქანანელი იგი შორის მისსა გაზერს შინა და იყო იგი მისი მოხარკე.
მის	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა იუდა სჳმეონს, ძმასა თჳსსა: აღმოვედ ჩემ თანა ნაწილსა მას ჩემსა და ვჰბრძოდით ქანანელსა მას და მოვიდე მეცა შენ თანა ნაწილსა შენსა, და წარვიდა მის თანა სჳმეონ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდვს ძენიცა იოსებისნი ბეთლემდ და უფალი იყო მათ თანა
იგი	მცხ.მსაჯ	და პოვეს ოდონიბეზეკ ბეზეკს შინა და ჰბრძოდეს მას და მოსრნეს ქანანელნი იგი და ფერეზელნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ღაღად-ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა უფლისა მიმართ, რამეთუ ცხრაასი ეტლი რკინისა იყო მისი, და იგი აჭირვებდა ისრაჱლსა ფრიად ოც წელ.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო, რაჟამს შევიდოდა იგი, აბირა იგი გოთონიელ, ცოლი თჳსი, რათა სთხოოს მამასა თჳსსა აგარაკი. და დრტჳნვიდა იგი და ჴმობდა კარაულსა მას ზედა, ვითარმედ: ქუეყანად სამხრით კერძო მიმეც მე. და ჰრქუა მას ქალებ: რასა მთხოვ მე?
მათ	მცხ.მსაჯ	და თქუა ოდონიბეზეკ: სამეოცდაათორმეტნი მეფენი, რომელთანი ჴელნი მათნი და ფერჴნი მათნი მოკუეთილ იყუნეს, და კრებდეს ნაბიჭევსა ტაბლასა ჩემსა ქუეშე, რამეთუ ვითარცა-იგი უყავ მათ, ეგრეცა მომაგო მე ღმერთმან, და მოიყუანეს იგი იერუსალჱმდ, და მოკუდა მუნ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰბრძოდეს ძენი იუდასნი იერუსალჱმსა. და დაიპყრეს იგი და მოსრეს იგი პირითა მახჳლისათა და ქალაქი იგი მოწუეს ცეცხლითა.
მის	მცხ.მსაჯ	და მისა შემდგომად შთავიდეს ძენი იუდასნი ბრძოლად ქანანელისა მის, რომელი დამკჳდრებულ იყო მთათა შინა და სამხრით და ველით.
მათა	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა იუდა ქანანელისა მის, რომელი დამკჳდრებულ იყო ქებრონს შინა; და გამოჴდა ქებრონი წინაშე პირისპირ ბრძოლად მათა, ხოლო სახელი ქებრონისა იყო პირველ კარიათარბოკსეფერ; და მოსრეს ესესი და აქიმან, და თოლმი, ნაშობნი ენაკისნი.
მას	მცხ.მსაჯ	და დაიპყრა იგი გოთონიელ, ძემან კვნეზისმან, ძმისწულმან ქალებისმან უმრწემესმან და მისცა მას ქალებ ასქან, ასული თჳსი, ცოლად.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას ასქან, ასულმან თჳსმან: მეც ნურაჲ კურთხეულად, რამეთუ ქუეყანად სამხრით კერძო მიმეც მე და მეც მე საჴმარი წყალთა. და მისცა მას ქალებ მსგავსად გულისა მისისა საჴსარი მაღალთა და საჴსარი მდაბალთაჲ
მათ	მცხ.მსაჯ	და იყო უფალი იუდას თანა. და დაიმკჳდრა მთაჲ იგი, რამეთუ ვერ შეუძლეს დამკჳდრებად მკჳდრთა მათ ბარისათა, რამეთუ, რექაბ შორის განუწვალა მათ და ეტლები რკინისა იყო მათი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მისცეს ქალებს ქებრონი, ვითარცა ეტყოდა მოსე და დაიმკჳდრნეს მუნ სამნი იგი ქალაქნი ძეთა ენაკისთანი და აღჴოცნეს მიერ სამნი იგი ძენი ენაკისნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იებოსელი იგი, რომელი დამკჳდრებულ იყო იჱრუსალამს, არა დაიმკჳდრეს ძეთა ბენიამენისთა, და მკჳდრ იყო იებოსელი იგი ძეთა თანა ბენიამენისთა იჱრუსალიმს, ვიდრე აქა დღედმდე.
მის	მცხ.მსაჯ	და დაიბანაკა სახლმან ისრაჱლისამან გარემო ბეთელსა, ხოლო სახელი ქალაქისა მის იყო პირველად ლუზა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იხილეს ებგურთა მათ კაცი გამომავალი ქალაქით. და შეიპყრვს იგი და ჰრქუეს მას: გჳჩუენე ჩუენ შესავალი ქალაქისა ამის და ვყოთ შენ თანა წყალობაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და უჩუენა მათ შესავალი ქალაქისა მის, და მოსრეს ქალაქი იგი პირითა მახჳლისათა, ხოლო კაცი იგი და ნათესავი მისი გამოიყუანეს და განუტევეს.
მას	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა კაცი იგი ქუეყანასა მას ქეთემისასა და აღაშენა მუნ ქალაქი. და უწოდა სახელი მისი ლუზა. ესე არს სახელი მისი დღენდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ზაბულონ არა აღჴოცნა დამკჳდრებულნი კედარისანი და დამკჳდრებულნი იგი ამონისანი: და დაემკჳდრა ქანანელი იგი შორის მისსა. და იყო იგი მისსა მოხარკე.
მას	მცხ.მსაჯ	და იწყო ამორეველმან მან დამკჳდრებად მთასა მას მურტოვანსა, სადა-იგი დათუნი და მელნი იყვნეს, მურტოვანსა მას და სალაბინს და დამძიმდა ჴელი სახლისა იოსებისი ამორეველისა მის ზედა და იყო იგი მათა მოხარკე
მას	მცხ.მსაჯ	და საზღვარნი ამორეველთანი ზემო კერძო აღსავალსა მას აკრიბინისასა კლდითგან უზეშთაეს იყო.
მათ	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდა ანგელოზი უფლისა გალგად და ადგილსა მას ტირილისასა და ბეთელდ და სახლსა მას ისრაჱლისასა და ჰრქუა მათ. ამას იტყჳს უფალი: უფალმან აღმოგიყუანნა თქუენ ეგჳპტით და შემოგიყუანნა თქვენ ქუეყანასა ამას, რომლისათჳს ეფუცა მამათა თქუენთა მოცემად თქუენდა. და თქუა: არა განვაქარვო აღთქუმაჲ ჩემი, რომელ არს თქუენდა მიმართ უკუნისამდე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და თქუენ არა აღუთქუათ აღთქუმაჲ მკჳდრთა მათ ამის ქუეყანისათა, არცა თაყუანის-სცემდეთ კერპთა მათთა, არამედ გამოქანდაკებულნი იგი კერპნი მათნი შეჰმუსრენით და საკურთხეველები მათი დაარღჳეთ. და თქუენ არა ისმინეთ ჴმისა ჩემისა და ესე ყოველი ჰყავთ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰმონებდა ერი იგი უფალსა ყოველთა დღეთა მათ მოხუცებულთასა, რომელნი დღეგრძელ იყვნეს ისოჲს თანა, და რომელთა იცნოდეს ყოველნი საქმენი უფლისანი, და დიდნი, რომელ იყო ისრაჱლსა თანა.
მის	მცხ.მსაჯ	და დაჰფლეს იგი მთასა მას სამკჳდრებელისა თჳსისასა თამნასაქარს, მთასა მას ეფრემისსა, ბღუარით კერძოჲ მთისა მის გაასისსა. და ყოველი ნათესავი წარჴდა და შეეძინნეს მამათა მათთა.
მათსა	მცხ.მსაჯ	და აღდგა ნათესავი სხუაჲ შემდგომად მათსა, რომელთა არა იცოდეს [უფალი] და საქმენი. რომელ ქმნნა ისრაჲლსა თანა.
მას	მცხ.მსაჯ	ამისთჳს ეწოდა სახელი ადგილსა მას ტირილისა და შეწირეს მუნ მსხუერპლი უფლისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დაუტევეს იგი და ჰმსახურებდეს ბაალსა და ასტარტესა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი და მისცნა იგინი ჴელთა წარმტყუენველთა მათთასა. და წარტყუენნეს იგინი გარემოჲს და ვერ ეძლო დადგომად წინაშე პირსა მტერთა მათთასა ყოველთავე მით, რომელსა იქმოდეს.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჴელი უფლისა იყო მათ ზედა ბოროტისა საქმედ, ვითარცა ეტყოდა უფალი, და ვითარცა-იგი ფუცა უფალმან, და აჭირებდა მათ ფრიად
იგინი	მცხ.მსაჯ	და აღადგინნის უფალმან მსაჯულნი, და განარინნის იგინი უფალმან ჴელთაგან წარმტყუენველთა მათთასა და მათცა არავე ისმინეს.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ისიძვიდეს შემდგომად ღმერთთა უცხოთა და თაყუანის-სცემდეს მათ. და განარისხეს უფალი და გარდაჴდეს ადრე გზისა მისგან, რომელსა ვიდოდეს მამანი მათნი არა სმენად მცნებათა უფლისათა, არცა ყვეს ეგრეთ.
მას	მცხ.მსაჯ	და დააცადა გამოცდად მათ შორის ისრაჱლისა, და-თუ-იმარხნენ გზანი უფლისანი, და ვიდოდიან მას, ანუ თუ არა, ვითარცა-იგი დაიმარხნეს მამათა მათთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ესე ნათესავნი დაუტევნა უფალმან, რათა გამოცადნეს მათგან ძენი ისრაჱლისანი, ყოველნივე იგი, რომელთა არა იცნოდეს ბრძოლანი ქანანელთანი.
მათთა	მცხ.მსაჯ	ნათესავისა მისთჳს, ძეთა ისრაჱლისათა, რათა ასწაონ მათ ბრძოლაჲ. ხოლო უწინარესთა მათთა არავე იცნოდეს ესენი.
მის	მცხ.მსაჯ	და ძენი ისრაჱლისანი დაემკჳდრნეს შორის ქანანელისა მის, და ქეტელისა, და ამორეველისა, და ფერეზელისა, და ეველისა, და იებოსელისა და გერგესელისა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ისრაჱლსა ზედა და მისცნა იგინი ჴელსა ქუსარსათემისასა, მეფისა ასურეთისასა, და ჰმონებდეს მათ რვა წელ.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და ღაღად-ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა უფლისა მიმართ. და აღუდგინა უფალმან მჴსნელი ისრაჱლსა და იჴსნნა იგინი გოთონიელ, ძემან კენეზისმან, ძისა ქალებისმან უმრწემესისამან.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ღაღად-ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა უფლისა მიმართ და აღუდგინა მათ უფალმან მჴსნელად აოდ, ძე გერაჲსი. ძისა იემენელისაჲ, კაცი ორითავე ჴელითა მარჯუენე. და მიუძღუანეს ძეთა ისრაჱლისათა ჴელითა მისითა ძღუენი ეგლომს, მეფესა მოაბისასა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იქმნა აოდ თავისა თჳსისა მახჳლი ორპირი, სიგრძე ყო მტკაველ ერთ და შეიბა იგი ბარკალთა ქუეშე ბარკლისა მარჯუენისა მისისასა და წარვიდა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ვითარცა აღასრულა აოდ შეწირვად ძღუენი იგი, და წარავლინნა კაცნი იგი, რომელთა აქუნდა ძღუენი იგი.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ეგლომ გამო-ოდენ-სრულ იყო კერპთა მისთაგან გალგალის თანა და ჰრქუა აოდ ეგლომს: სიტყუაჲ მიჴმს ფარულად შენდამი, მეფე. და ჰრქუა ეგლომ: დადუმენ! და გამოვიდეს წინაშემდგომელნი იგი მისგან.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შთააგდო ტარიცა შემდგომად მახჳლისა. და დაყო პოზანმან პირი მისი და არა გამოჴადა მახჳლი იგი მუცელსა მისსა.
მის	მცხ.მსაჯ	და შევიდეს მონანი მისნი და იხილეს და კარნი მის ქორისანი დაჴშულ იყვნეს, და თქუეს: ნუუკუე საჯდომელთა ჯდეს განშორებულად სასუენებელსა მისსა?
მის	მცხ.მსაჯ	და ელოდეს და ეშინოდა რეკად კარისა და, აჰა ესერა, არა ვინ იყო, რომელმანცა განახუნა კარნი მის ქორისანი და მოიღეს კლიტე. და განაღეს კარნი მის ქორისანი და იხილეს და უფალი მათი იდვა ქუეყანასა ზედა მკუდარი.
მისთჳს	მცხ.მსაჯ	და აოდ განერა და შევარდა ტიროთად, ვიდრე იგინი შფოთსაღა შინა იყვნეს. და არავინ იყო, რომელმანცა გულისხმა-ყო მისთჳს. და იგი თანაწარჰჴდა გამოქანდაკებულთა მათ, და განერა და შევარდა ტიროთად.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყო, რაჟამს მოვიდა აოდ ქუეყანასა ისრაჱლისასა, და დაჰბერეს ნესტუსა მთასა მას ეფრემისასა. და შეკრბეს მის თანა ძენი ისრაჱლისანი და იგი წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ აოდ: მოდით ჩემ თანა, რამეთუ მოგცნა უფალმან ღმერთმან თქუენმან მტერნი თქუენნი მოაბელნი ჴელთა თქუენთა. და მივიდეს მის თანა და დაიპყრეს წიაღსავალი იგი იორდანისაჲ, რომელ არს მოაბელთა, და არა უტევეს კაცი წიაღსლვად.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოსრეს მოაბელთაგანი მას დღესა შინა ათი ათასი კაცი ყოველნივე მბრძოლნი მათ შორის და ყოველი კაცი ძლიერი. და არავინ განერა ერთიცა მათგანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და დებორა იყო დედაკაცი წინასწარმეტყუელა, ცოლი ლაფიჭუდისი და იგი შჯიდა ისრაჱლსა მას ჟამსა შინა.
მისა	მცხ.მსაჯ	და დამკჳდრებულ იყო იგი დანაკისკუდსა მას ქუეშე დებორასა შორის რამასა და შორის ბეთელსა, მთასა ეფრემისსა. მოვიდიან მისა ძენი ისრაჱლისანი საშჯელად.
მას	მცხ.მსაჯ	და წარავლინა დებორა და მოუწოდა ბარაკს, ძესა აბინოემისსა, კედენეთ, რომელ არს ლეფთალიმისი, და ჰრქუა მას: ანუ არა, აჰა ეგერა, გიბრძანა შენ უფალმან ღმერთმან ისრაჱლისამან და წარხვიდე შენ მთასა მას თაბორსა და მიიყვანო შენ თანა ათ ათასი კაცი ძეთაგანი ლეფთალემისთაჲ და ძეთაგანი ზაბულონისაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მიიყვანო შენ ჴევსა მას კიშოვნისასა სისარაჲს ზედა, ერისთავისა მის იაბინისა, და ეტლებსა მისსა და სიმრავლესა მისსა ზედა. და მოგცე იგი ჴელსა შენსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას ბარაკ: უკუეთუ მოხჳდე შენ, მოვიდე მეცა და უკუეთუ არა მოხჳდე ჩემ თანა, მე არა წარვიდე; რამეთუ არა ვიცი დღე იგი, რომელსა წარმოუმართოს ანგელოზსა მას უფალმან ჩემ თანა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და განაკრთო უფალმან სისარა წინაშე ბარაკისა და ყოველი ეტლები მისი და ყოველივე ბანაკი მისი. და დაეცნეს იგინი პირითა მახჳლისათა წინაშე ბარაკისა, და გარდამოჴდა სისარა ეტლისაგან თჳსისა და ევლტოდა იგი ფერჴითა თჳსითა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ბარაკ დევნა შემდგომად ეტლთა მათ მისთა და შემდგომად ბანაკისა მის ვიდრე მაღნარადმდე წარმართთასა; და დაეცა ყოველივე იგი ბანაკი სისარასი პირითა მახჳლისათა და არა დაშთა ერთიცა.
მას	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდა იაჱლ შემთხუევად სისარასა და ჰრქუა მას: მოაქციე ჩემდა, და ნუ გეშინინ! და მიაქცია კარვად მისა და დამალა იგი მაშკსა ქუეშე მისსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას სისარა: მასუ მე წყალი მცირედ, რამეთუ მწყურის. და განჰჴსნა თხიერსა სასძეურსა და ასუა მას. და დაჰბურა სამუმლელი პირსა მისსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას სისარა: დეგ შენ კართა ზედა კარვისათა. და იყოს, უკუეთუ ვინმე მოვიდეს შენდა და გრქუას შენ: არს ვინა კაცი აქა? შენ არქუ: ვითარმედ არავინ არს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აჰა ესერა, ბარაკ სდევდა სისარას; და მოიწია მუნ, და იაელ განვიდა გარე, და მიეგებვოდა მას და ჰრქუა: ბარაკ, მოვედ და გიჩუენო შენ კაცი, რომელსა შენ ეძიებ! და შევიდა იგი მისსა და იხილა, და სისარა იდვა მკუდარი, და მანაჲ იგი განწონილი ყურიმალსა მისსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და დაამდაბლა უფალმან იაბინი, მეფე ქანაანისაჲ, მას დღესა შინა წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.მსაჯ	და გალობდეს დებორა და ბარაკ, ძე აბინოემისი, მის დღესა შინა და თქუეს,
იგი	მცხ.მსაჯ	შორის მოხარულთასა. მუნ მისცეს უფალსა სიმართლე, სიმართლე განაძლიერე ისრაჱლსა შორის. მაშინ შევიდა ერი იგი ქალაქებსა უფლისასა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	ჴევთაგან კიშოვნისათა განასხნეს იგინი ჴევთა კადემისათა, ჴევთა კიშოვნისათა. დათრგუნოს იგინი სულმან ჩემმან ძლიერმან,
იგი	მცხ.მსაჯ	მაშინ ძარღუნი დაჰკუეთნეს ტერფსა ცხენთასა და დატკებნეს იგინი ბრჭყალმან ჩემმან, გინებანი იგი განკრთომისა მათისანი.
მისთა	მცხ.მსაჯ	სწყევდით მარუსს, თქუა ანგელოზმან უფლისამან: წყევით სწყევდით მკჳდრთა მისთა, რამეთუ არა მოვიდეს შემწედ უფლისა უფალი შემწე მბრძოლთა მათ შორის.
მას	მცხ.მსაჯ	წყალსა სთხოვდა და სძე მოართუა მას ფილითა წყლისათა, და მოართუა მას ერბოჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	ბრძენნი დედანი მთავარნი მისნი მიეგებვოდეს მას. და იგი იტყოდა სიტყუათა მისთა თავით თჳსით.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და უყვეს ბოროტი ძეთა ისრაჱლისათა წინაშე უფლისა და მისცნა იგინი უფალმან ჴელთა მადიამისასა შჳდ წელ.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდეს და დაიბანაკეს მათ ზედა, და განრყუნიან ჯეჯილი ქუეყანისა ვიდრე მოსლვადმდე გაზად. და არა დაუტევიან ძალი ცხორებისაჲ ისრაჱლისა შორის, რამეთუ იგინი და სამწყსოჲ და ზროხაჲ და ცხოვარი მათი.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და განგარინენ თქუენ ჴელთაგან მეგჳპტელთასა და ჴელთაგან ყოველთა მაჭირვებელთა თქუენთასა, და განვასხენ იგინი პირისაგან თქუენისა და მიგეც თქუენ მათი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისა და ჰრქუა მას: უფალი შენ თანა ძლიერი ძალითა!
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას გედეონ: ჩემდა მოიხილე, უფალო, და უკუეთუ არს უფალი ჩუენ თანა, რაჲსათჳს მპოვნა ჩუენ ყოველმანვე ამან ბოროტმან? და სადა არიან ყოველნი იგი საკჳრველებანი მისნი, რავდენთა მითხრობდეს ჩუენ მამანი ჩუენნი? და თქუან, ვითარმედ: ეგჳპტით გამომიყვანნა ჩუენ. ხოლო აწ განგჳშორნა ჩუენ და მიგუცნა ჩუენ ჴელთა მადიამისათა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მოიხილა მისსა ანგელოზმან მან უფლისამან და ჰრქუა მას: წარვედ ძლიერებითა შენითა და იჴსენ ისრაელი: აჰა ეგერა, წარგავლინე შენ.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას: უფალი შენ თანა! და მოსრა შენ მადიამი, ვითარცა ერთი კაცი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას გედეონ: და უკუეთუ ვპოვე მადლი წინაშე თუალთა შენთა.
მან	მცხ.მსაჯ	ნუ განმეშორები ამიერ ვიდრე მოსლვამდე ჩემდა წინაშე შენსა და მოგართუა მსხუერპლი ჩემი, დავაგო წინაშე შენსა. და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: მე ვარ, გგებდე შენ ვიდრე მოსლვადმდე შენდა.
მას	მცხ.მსაჯ	და გედეონ შევიდა და შეაგბო თიკანი თხათა და საწყაული ერთი ფქჳლი უცომოთა. და ჴორცი იგი დააგო ლანკლასა ზედა. და წუენი იგი მისი შთაასხა ქოთანსა და გამოართუა მას მუხასა მას ქუეშე და თაყუანის-სცა მას.
იგი	მცხ.მსაჯ	და განირთხა ანგელოზმან მან უფლისამან წუერი იგი კუერთხისაჲ, რომელ იყო ჴელსა მისსა, და შეახო ჴორცსა მას და უცომოთა მათ პურთა. და ააღატყდა ცეცხლი კლდისა მისგან და შეჭამა ჴორცი იგი და უცომონი იგი და პურნი. და ანგელოზი იგი უფლისაჲ წარვიდა და მიეფარა თუალთაგან მისთა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას გედეონ: ჩემდა მოიქეც, უფალო, რათა ვიჴსნე მე ისრაჱლი. აჰა ესერა, ათასეული ჩემი უმდაბლეს არს მანასესა შორის და მე უმცირეს ვარ სახლსა შინა მამისა ჩემისასა.
იგი	მცხ.მსაჯ	იყო მას ღამესა მისა მიმართ სიტყუაჲ უფლისაჲ და ჰრქუა მას: მოიბ ზუარაკი იგი ჭამებული მამისა შენისა და ზუარაკი სხუაჲ შჳდ წელისაჲ, დაარღჳე საკურთხეველი იგი ბაალისი, რომელ არს მამისა შენისა და სერტყები იგი მისი მოკაფე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღაშენე საკურთხეველი უფლისა ღმრთისა შენისაჲ თხემსა მას ზედა მანოზ მთისასა განსაწყობელსა; და მოიბ ზუარაკი იგი და შეწირე მსხუერპლად შეშითა მით მის სერტყებისაჲთა, რომელ მოჰკაფო.
მის	მცხ.მსაჯ	და წარიყუანა გედეონ ათი კაცი მონათაგან თჳსთა ყოფად ეგრე, ვითარცა ეტყოდა მას უფალი; და რამეთუ ეშინოდა მას, სახლისათჳს მამისა თჳსისა და კაცთათჳს მის ქალაქისათა, არა ყო დღისი, არამედ ღამე.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღიმსთუეს კაცთა მის ქალაქისათა განთიად და იხილეს, რამეთუ დარღუეულ იყო საკურთხეველი იგი ბაალისი და სერტყები იგი მისი მოკაფულ იყო და ზუარაკი იგი ჭამებული შეიწირა საკურთხეველსა მას ზედა, რომელი ეშენა.
მის	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს კაცთა მის ქალაქისათა იოასს: გამოიყვანე ძე შენი და მოკუედინ რამეთუ დაარღჳა საკურთხეველი ბაალისი და მოჰკაფა სერტყები იგი მას ზედა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა იოას კაცთა მათ, რომელნი აღდგომილ იყვნეს მის ზედა: აწ თქუენ უშჯითა ბაალსა? ანუ თქუენმე იჴსნეთა იგი, რომელმან-იგი ავნო მას? მოკუდეს იგი განთიადმდე, უკუეთუ ღმერთი არს, შურ-აგოს თავსა თჳსსა, რამეთუ დაამჴუა საკურთხეველი მისი.
მას	მცხ.მსაჯ	და უწოდა მას სახელი მას დღესა შინა სამშჯავროჲ ბაალისი, რამეთუ დაარღჳა გედეონ საკურთხეველი მისი.
მისა	მცხ.მსაჯ	და მოციქულნი წარავლინნა ყოველსა მანასესა, და აღიზახეს მათცა შემდგომად მისა და მოციქულნი წარავლინნა ასერისა და ზაბულონისა და ლეფთალემისა; და გამოვიდეს და მიეგებვოდეს მას.
მას	მცხ.მსაჯ	აჰა ესერა, მე დავდვა საწმისი ერთი მატყლისაჲ კალოსა ზედა; და უკუეთუ იყოს ცუარი საწმისსა მას ხოლო ზედა და ყოველი ქუეყანაჲ ჴმელი იყოს, უწყოდი, რამეთუ ჴელითა ჩემითა იჴსნე შენ ისრაჱლი, ვითარცა-იგი იტყოდის უფალი.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და იყო ეგრე. და აღიმსთო გედეონ განთიად და გამოწურა საწმისი იგი, და გამოჴდა ცუარი საწმისისა მისგან და აღავსო ფიალი წყლითა მით.
მას	მცხ.მსაჯ	და ყო ღმერთმან ეგრეთ მას ღამესა შინა, და იყო ჴმელი საწმისსა მას ხოლო ზედა და ყოველსა ქუეყანასა ზედა იყო ცუარი.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღიმსთო იერობოალ, (ესე იგი თავადი არს გედეონ), და ყოველმან ერმან მის თანა და დაიბანაკეს წყაროსა მას ზედა არედისასა; და მადიამი იყო ბღუარით და ამალეკ იყო ჩრდილოთ გაბთანისა ველსა.
მისგან	მცხ.მსაჯ	ეტყოდე შენ ყურთა მიმართ მაგის ერისათა და არქუ: უკუეთუ ვინმე არს მოშიში გულითა, უკუნიქეცინ და განვიდეს მთისა მისგან გალადისა. და უკუნიქცა ერი მისგანი ოცდაორი ათასი, და ათ ათასნი დაშთეს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა უფალმან გედეონს: ფრიადღა არს ერი ეგე შენ თანა. შთაიყვანენ ეგენი მდინარესა მას და გამოცადენ ეგენი მუნ, და იყოს, რომლისა გრქუა შენ, ვითარმედ: ესე წარვიდეს შენ თანა, იგი წარვედინ, და ყოვლისა, რომლისა გრქუა შენ, ვითარმედ: არა წარვიდეს შენ თანა, იგი ნუ წარვალნ შენ თანა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო ყოველი რიცხჳ, რომელთა წბეს ენითა მათითა, სამას ოდენ კაც, და სხუაჲ იგი ყოველი ერი მოდრკა მუჴლთა თჳსთა ზედა სუმად წყლისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	მოიღეს საგზალი ერისაჲ მის ჴელითა მათითა და ნესტუები იგი მათი რქისაჲ და ყოველი ისრაჱლი წარავლინა კაცად-კაცადი საყოფლად თჳსა, ხოლო სამასნი იგი კაცნი დაიყენნა და ბანაკი იგი მადიამაჲსი იყო ქუემო კერძო მისა ღელესა მას შიდა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო მას ღამესა და ჰრქუა უფალმან გედეონს: აღდეგ და შთავედ ბანაკსა მას მადიამისა, რამეთუ მიგეც იგი ჴელთა შენთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და გესმეს, რასა-იგი იტყოდიან, და ამისსა შემდგომად განძლიერდენ. ჴელნი შენნი და მიუჴდენ ბანაკსა მას. და შთავიდა იგი და ფარა, მონაჲ მისი, ერთკერძოჲსა მისგან ერგასისისა, რომელნი იყვნეს მის ბანაკისანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და მადიამი და ამალეკი და ყთველნივე ძენი მზისაღმოსავალისანი დაბანაკებულ იყვნენ ღელესა მას შიდა, ვითარცა მკალი სიმრავლითა და აქლემებისა მათისა არა იყო რიცხჳ, არამედ იყვნეს, ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსაჲ სიმრავლითა.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყო, ვითარცა ესმა გედეონს თხრობაჲ იგი ჩუენებისაჲ მის და შეტყუებაჲ მისი, თაყუანის-სცა უფალსა და მოაქცია ბანაკად ისრაჱლისა და ჰრქუა მათ: აღდეგით, რამეთუ მოსცა უფალმან ბანაკი მადიამისაჲ ჴელთა ჩუენთა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და განყო სამასი იგი კაცი სამად გუნდად და მისცა ნესტუ რქისა ჴელთა მათ ყოველთასა და ჩაფები ახლები და ლამპრები ჩაფებსა მას შიდა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ: ჩემგან იხილეთ, ვითარ-იგი ვყო და თქუენცა ეგრევე ყავთ, და მე შევიდე შორის ბანაკსა მას, და იყოს, ვითარ-იგი ვყო, და თქუენცა ეგრევე ყავთ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დაჰბერა სამმანვე მან გუნდმან ნესტუსა მას რქისასა. და შემუსრეს ჩაფები იგი და მიიღეს ჴელითა მარცხენითა მათითა ლამპრები იგი აღნთებული და ჴელითა მარჯუენითა ნესტუები იგი რქისაჲ. და ჰბერვიდეს, ღაღადყუეს და თქუეს: მახჳლი უფლისაჲ და გედეონისი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰბერვიდეს სამასსავე მას ნესტუსა რქისასა. და დასდვა უფალმან მახჳლი კაცისაჲ მოყუასსა თჳსა ზედა ყოველსავე მას ბანაკსა.
მის	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა გედეონ იორდანედ და წიაღჴდა იგი და სამასნი იგი კაცნი მის თანა სულშემოკლებულნი და მშიერნი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს მას მთავართა მათ სოქოთისათა: აწ ნუ თავი ზებესი და სალმანასი ჴელსა შენსა არს? და ვსცეთ ერსა შენსა პური.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წარმოვიდა მიერ და მოვიდა ფანუელდ და ეტყოდა მათ ეგრევე. და მიუგეს მას კაცთა მათ ფანუელისათა, ვითარცა-იგი ეტყოდეს კაცნი იგი სოქოთისანი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა გედეონ კაცთა მათ ფანუელისთა: რაჟამს მოვიქცე მე მშჳდობით ბრძოლისა ამისგან, დავარღჳო გოდოლი ესე.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ზებეე და სალმანა იყვნეს კარკარას შინა და ბანაკი მათი მათ თანა, ვითარ ათხუთმეტ ათას ოდენ, რომელნი განრინებულ იყუნეს ყოვლისა მისგან ბანაკისა, ძეთა მზისაღმოსავლისათა, და რომელნი დაცემულ იყვნეს მახჳლითა. იყვნეს ას და ოც ათას კაცნი მახჳლოსანნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღვიდა გედეონ გზასა მას დამკჳდრებულთა კარვებისათა მზისაღმოსავალით ნაბაისა და წინაშე ნაბესა და დაესხა ბანაკსა მას და მოსრა იგი, ხოლო ბანაკი იგი მათი უზრუნველ იყო მიერითგან, და მეყსეულად დაესხნეს იგინი
იგი	მცხ.მსაჯ	და ევლტოდეს ზებეე და სალმანა, და დევნა-უყო გედეონ, და შეიპყრნა ორნი იგი მეფენი მადიამისანი, ზვბეე და სალმანა და ყოველი ბანაკი მათი განიბნია.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და მოიქცა გედეონ. ძე იოასისი, ბრძოლისა მისგან [აღ]მართსა მას თანა არერისასა.
მით	მცხ.მსაჯ	შეიპყრნა გედეონ მთავარნი იგი და მოხუცებულნი ქალაქისანი, და მოიღო ეკალი და კუროჲსთავი და ტანჯნა იგინი მით, კაცნი იგი სოქოთისანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და შეიპყრა ყრმაჲ ერთი კაცთაგან სოქოთისათა და ჰკითხა მას სახელები კაცთა სოქოთისათა და აღწერნა გედეონ მთავარნი და მოხუცებულნი იგი სოქოთისანი სამეოცდათჩჳდმეტნი კაცნი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა გედეონ მთავართა მათ ზედა სოქოთისათა და ჰრქუა მათ: აჰა, ზებეე და სალმანა ჴელთა ჩემთა არიან, რომელთათჳს მაყუედრეთ მე და სთქუთ: ნუ თავი ზებეესი და სალმანასი ჴელთა შენთა არიან? და ვსცეთ ერსა შენსა პური მაშინ.
მის	მცხ.მსაჯ	და გოდოლი იგი ფანოველისაჲ დაარღჳა და კაცნი იგი მის ქალაქისანი მოწყჳდნა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარავლინა ისო ერი იგი და წარვიდეს ძენი ისრაჱლისანი კაცად-კაცადი სამკჳდრვბელსა თჳსსა დაპყრობად ქუეყანისა.
მის	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდა კარსესა და გამოვლნა განწესებულნი იგი. და დაჰჴშნა კარნი ქორისანი მის მის ზედა და დამშჭუალნა, და აოდ გამო-ოდენ-ვიდა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას დებორა: მოსლვით მოვიდე შენ თანა, ხოლო უწყოდე, რამეთუ არა იყოს პირველი ჴელის-ყოფაჲ შენი გზასა მაგას, რომელსა შენ წარხუალ, და ჴელსა დედაკაცისასა მოსცეს უფალმან სისარა. და აღდგა დებორა და წარვიდა ბარაკის თანა კედემით.
მათ	მცხ.მსაჯ	ზეცით შეეწყვნეს მათ ვარსკულავნი, წესთაგან მათთა შეეწყვნეს სისარაჲს თანა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ყოველი მადიამი და ამალეკი და ძენი იგი მზისაღმოსავალისათანი შეკრებილ იყუნეს ერთბამად, და მოვიდეს და დაიბანაკეს ღელესა მას იეზრაელისასა.
მან	მცხ.მსაჯ	მიუგო მოყუასმან მან თჳსმან და ჰრქუა: არა არს ეგე სხუაჲ, არამედ მახჳლი გედეონისი, ძისა იოასისი, კაცისა ისრაიტელისა, რამეთუ მისცა ღმერთმან ჴელსა მისსა მადიამი და ყოველი ესე ბანაკი.
მას	მცხ.მსაჯ	დავჰბერო ნესტუსა მას რქისასა და ყოველთავე ჩემ თანა დაჰბერეთ ნესტუსა თქუენსა გარემოჲს და თქუან: მახჳლი უფლისაჲ და გედეონისი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ივლტოდა ბანაკი იგი ვიდრვ ბეთასეპადმდე და ვიდრე კიდედმდე საბილმაულისა და ტაბეთად. და აღიზახა კაცმან ისრაჱლისამან ლეფთალემით გამო და ასერით და ყოვლისაგან მანასესა და დევნა-უყუეს შემდგომად მადიამისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შეიპყრნეს ორნი იგი მთავარნი მადიამისანი: ორებ და ზებ. და მოკლეს ორებ სურს შინა და ზებ მოკლეს იაკებზებს შინა და სდევდეს მადიამსა. და თავი ორებისი და ზეებისი მოართუეს გედეონს კაცთა მათ წიაღ იორდანესა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ გედეონ: რაჲ ვქმენ მე აწ, ვითარ-ეგე თქუენ? ანუ არა უმჯობეს არს საკუფხლებელი ეგე ეფრემისი ვიდრეღა სასთულებელი აბიეზერისი?
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა გედეონ კაცთა მათ სოქოთისათა: ეცით პური საზრდელად ერსა ამას ჩემსა, რომელ არს ჩემ თანა, რამეთუ ჰშის. და მე ვსდევნი ზეებს და სალმანას, მეფეთა მადიამისათა.
მათა	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა ზებეეს და სალმანას: ვირე. ადგენით კაცნი იგი, რომელ მოსწყჳდენით ბათორს შინა? და ჰრქუეს მას: ვითარცა-ეგე შენ, ეგრეცა იგინი იყვნეს მსგავს და შენ მსგავს მათა ხარ, ხატნი მათნი ეგრე იყვნეს, ვითარცა ძენი მეფეთანი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ გედეონ: ძმანი ჩემნი იყვნეს და ძენი დედისა ჩემისანი. ცხოველ არს უფალი, უკუეთუმცა არა მოგეწყჳდნეს იგინი, არამცა მოგწყჳდენ თქუენ.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას ზებეე და სალმანა: აღდეგ შენ და მომწყჳდენ ჩუენ! რამეთუ ვითარცა კაცი, ეგრეცა ძალი მისი არს და აღდგა გედეონ და მოწყჳდნა ზებეე და სალმანა. და მოიღო მანიაკები იგი, რომელ იყო ყელსა აქლემებსა მათსა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ გედეონ: არა გმთავრობდე მე თქუენ ზედა, არცა გმთავრობდეს თქუენ ძე ჩემი, არამედ უფალი გმთავრობდეს თქუენ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს მათ: მიცემით მიგცეთ და განიპყრნა გედეონ სამოსელნი თჳსნი და შთაუგდებდა კაცად-კაცადი მუნ საყურსა ოქროჲსასა ნატყუენავისა მისგან.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შექმნა იგი გედეონ ევფუთად და დადგა იგი ქალაქსა თჳსსა ეფრაას, და მიიქცა ყოველი ისრაჱლი მსახურებად მუნ და ექმნა იგი გედეონს სახლსა მისსა საცთურ დიდ.
მანცა	მცხ.მსაჯ	და ხარჭმან მისმან, რომელი იყო საკიმას, უშვა მას მანცა ძე და უწოდა სახელი მისი აბიმელექ.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და არა მოიჴსენეს ძეთა ისრაჱლისათა უფალი ღმერთი მათი, რომელმან იჴსნნა იგინი ჴელთაგან მტერთა მათთასა გარემოჲს.
მისებრ	მცხ.მსაჯ	და არა ყვეს წყალობაჲ სახლსა იერობოალისსა, ესე იგი არს გედეონ ყოვლისა მისებრ, რომელ ყო კეთილი ისრაჱლსა თანა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა აბიმელექ, ძე იერობოალისი, ძმათა თანა დედისა მისისათა, და ეტყოდა მათ და ყოველსა ნათესავსა სახლისა მამის-დედისა მისისათა და ჰრქუა მათ.
მისთჳს	მცხ.მსაჯ	და ეტყოდეს მისთჳს ძმანი დედისა მისისანი ყურთა მიმართ კაცთა სიკიმელთასა ყოველთავე ამათ სიტყუათა. და მოაქციეს გული მათი შემდგომად აბიმელექისა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: ძმაჲ ჩუენი არს!
მით	მცხ.მსაჯ	და მისცეს მას სამეოცდაათი სასწორი ვეცხლისაჲ სახლისაგან ბაალბერეთით აღთქმისა და მოინადნა მით აბიმელექ კაცნი უკეთურნი და განკრთომილნი და შეუდგეს მას.
მათ	მცხ.მსაჯ	და აგრძნა ესე იუათარ. და წარვიდა და დადგა იგი თხემსა მას ზედა მთისა გარიზინისასა. და აღიღო ჴმაჲ თჳსი, და ეტყოდა მათ და ჰრქუა: ისმინეთ ჩემი კაცთა სიკიმისათა, და ისმინოს თქუენი ღმერთმან!
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს ზეთისხილსა: მეფობდ ჩუენ ზედა! და ჰრქუა მათ ზეთისხილმან: აწ და-მე-უტეო სიპოხე ჩემი, რომელ ადიდა ჩემ თანა ღმერთმან და კაცთა, და მოვიდე და ვმთავრობდე ხეთა?
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს ყოველთა მათ ხეთა ლეღუსა: მოვედ და მეფობდ შენ ჩუენ ზედა!
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს ხეთა მათ ვენაჴსა: მოვედ, მეფობდ შენ ჩუენ ზედა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ ვენაჴმან: აწ და-მე-უტეოა ღჳნოჲ ჩემი, სიხარული კაცთაჲ, მოვიდე და ვმთავრობდე ხეთა?
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს ყოველთა მათ ხეთა ძეძუსა: მოვედ და მეფობდ შენ ჩუენ ზედა!
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა ძეძუმან ხეთა მათ: უკუეთუ ჭეშმარიტად მცხებთ მე თქუენ ზედა მეფედ, მოვედით და მესევდით საფარველსა ჩემსა ქუეშე. და აწ უკუეთუ ეგრე არს, გამოვედინ ცეცხლი ძეძჳსა მისგან და შეჭამენინ ნაძუნი ლიბანისანი.
მის	მცხ.მსაჯ	ვითარ-იგი ჰბრძოდა მამაჲ ჩემი თქუენთჳს, და დადვა სული მისი წინაშე მის და გიჴსნნა თქუენ ჴელისაგან მადიამისა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოუვლინა ღმერთმან სული უკეთური შორის აბიმელექისა და. შორის კაცთა მათ სიკიმისათა. და შეურაცხ-ყვეს კაცთა მათ სიკიმელთა სახლისა მიმართ აბიმელექისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	რათა მოაწიოს უფალმან სიცრუვისა მისთჳს მისისა სამეოცდათთა მათთჳს ძეთა იერობოალისთა და სისხლი იგი მათი დაკრებად აბიმელექის ზედა, ძმისა მათისა, რამეთუ მოსრნა იგინი.
მისთჳს	მცხ.მსაჯ	და კაცთა მათ ზედა სიკიმაჲსათა, რამეთუ განაძლიერნეს ჴელნი მისნი მოწყუედად ძმათა თჳსთა. და უმზირდეს მას კაცნი იგი სიკემელნი და ქმნეს მისთჳს სამზიროჲ თავთა ზედა მთათასა და მოიტაცებდეს ყოველსა ჟამსა წარმავალთა გზისათა და უთხრეს ესე აბიმელექს.
მას	მცხ.მსაჯ	და თქუა ბაალ, ძემან აბედისმან: ვინ არს აბიმელექ და ვინ არს ძე, სუქემისი, რამეთუ ვჰმონებდეთ მას? ანუ არა ძე არს იერობოალისი და ზებულ მოღუაწე მისი და მონაჲ მისი კაცთა თანა ემორისთა, მამისა სჳქემისთა? და რაჲსათჳს ვჰონებდეთ მას ჩუენ?
მის	მცხ.მსაჯ	და ესმეს ზებულს, მთავარსა მის ქალაქისასა, სიტყუანი ესე გაალისნი, ძისა აბედისნი, და განრისხნა გულისწყრომითა ფრიად.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მოუვლინნა მოციქულნი და ძღუენი აბიმელექისა და ჰრქუა: აჰა ესერა, გაალ, ძე აბედისი, და ძმანი მისნი მოსრულ არიან სიკიმად და იგინი აშფოთებენ ქალაქსა შენსა ზედა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყოს, განთიად აღმოსლვასა ოდენ მზისასა აღიმსთო და განირთხა ჴელი შენი ქალაქსა ამას ზედა. და იგი და ერი მისი მის თანა განგივლენ შენ და უყავ მას, რაჲ-იგი ძალ-გედვას ჴელსა შენსა.
მის	მცხ.მსაჯ	და აღდგა აბიმელექ და ყოველი ერი, რომელ იყო მის თანა ღამე და უმზირდეს სიკიმასა ოთხი გუნდი ოთხად განყოფილი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მიჰხედა და იხილა გაალ, ძემან აბედიმან, ერი იგი და ჰრქუა ზებულს: აჰა ესერა, რომელი გარდამოვალს თავთაგან მთისათა. და ჰრქუა მას ზებულს: აჩრდილსა მთათასა ხედავ. შენ კაცად.
მას	მცხ.მსაჯ	და შესძინა გაალ მერმე სიტყუად და თქუა: ერი გარდამოვალს ზღჳთ კერძო მახლობლად ღელესა მას ქუეყანისასა. და გუნდი ერთი მოვალს გზისა მისგან მაღნარისა სამსტროთაჲსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას ზებულ: სადა არს პირი შენი, რომელი იტყოდა, ვითარმედ: ვინ არს აბიმელექ, რამეთუ ვჰმონებდეთ? აჰა ეგერა, ეგე არს ერი იგი, რომელ შენ შეურაცხ-ჰყავ. აწ განვედ და ჰბრძოდე მას.
მათ	მცხ.მსაჯ	და განვიდა გაალ წინამძღუარად კაცთა მათ სიკიმელთა და ჰბრძოდა აბემელიქს.
მას	მცხ.მსაჯ	და დევნა-უყო მას აბემელიქ და ივლტოდა გაალ პირისაგან მისისა. და დაეცნეს წყლულებითა მრავალნი ვიდრე ბჭედმდე მის ქალაქისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შევიდა აბიმელიქ არიმად და იყო იგი მუნ და განაძო ზებულ გაალი და ძმანი მისნი, რათა არა მკჳდრობდენ სიკიმას შინა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო ხვალისაგან, განვიდა ერი იგი ველად და უთხრეს აბიმელექს:
მათ	მცხ.მსაჯ	ვითარმედ ზედა მოგივლენ. ხოლო მან წარმოიყვანა ერი თჳსი და განყო იგი სამად გუნდად და დაემალა მათ. და ვითარცა იხილა, რამეთუ ერი გამოჴდა ქალაქით, დაესხა მათ და მოსრნა იგინი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და აბიმელექ და გუნდი იგი მისი მოიწინეს და გადგეს ბჭეთა თანა მის ქალაქისათა და ორი იგი გუნდი განეფინა მათ ზედა ყოველნი, რომელნი იყუნეს ველსა მას, დამუსრჳდეს მათ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აბიმელექ ჰბრძოდა ქალაქსა მას დღე ყოელ. და დაიპყრეს იგი და ერი მისი მოსრეს და ქალაქი იგი დაარღჳეს. და დასთესეს მას მარილი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ესმეს სიტყუანი ესე ყოველნი ყოველთავე მათ კაცთა გოდლისა სიკიმისათა და შევიდეს იგინი მოზღუდვილსა მას ტაძარსა ბაალბერითისსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და უთხრეს აბიმელექს, ვითარმედ: შეკრბეს ყოველნი იგი კაცნი გოდლისა სიკიმაჲსანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღვიდა აბიმელექ მთასა მას ევმონსა, იგი და ყოველი ერი მისი მის თანა. და მოიღო აბიმელექ ცული ჴელითა თჳსითა და მოკაფა ტჳრთი ერთი შეშაჲ, და აღიდვა იგი მჴარსა და ჰრქუა ერსა მას თჳსსა: ვითარცა-ესე მიხილეთ მე, რაჲ-ესე ვყავ. თქუენცა ესრეთ ყავთ ადრე, ვითარცა-ესე მე ვყავ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოკაფა კაცად-კაცადმან ტჳრთი და შეუდგა აბიმელექს. და დაზჳნეს იგი გარემოს მოზღუდვილსა მას და დაწუეს იგი ცეცხლითა. და მოწყჳდა ყოველი კაცი გოდლისა მის სიკიმელთაჲსა, ვითარ ათას ოდენ მამაკაცი და დედაკაცი.
მას	მცხ.მსაჯ	და წარმოვიდა აბიმელექ თებედდ და გარე მოადგა მას.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყო გოდოლი დიდი შორის ქალაქსა მას, და შეივლტოდეს მუნ მამანი და დედანი და ყოველნივე მთავარნი მის ქალაქისანი და დაჰჴშეს კარი და აღვიდეს იგინი ერდოსა მის გოდლისასა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა აბიმელექ გოდოლსა მას თანა და ჰბრძოდეს მას. და მიეახლა აბიმელექ ვიდრე კარადმდე მის გოდლისა, რათამცა დაწუა იგი ცეცხლითა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ღაღად-ყო მეყსეულად და ჰრქუა მონასა მას ნიჟოგარსა თჳსსა: იჴადე მახჳლი შენი და მომკალ მე, რათა არა თქუან, ვითარმედ დედაკაცმან მოკლა იგი, და განგუმირა იგი მონამან მან თჳსმან და მოკუდა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და იხილეს კაცთა მათ ისრაჱლისათა, რამეთუ მოკუდა აბიმელექ, და ივლტოდა და წარვიდა კაცად-კაცადი ადგილსა თჳსსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოაქცია ღმერთმან უკეთურებაჲ იგი აბიმელექესი თავსა ზედა მისსა, რომელ-იგი უყო მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი მოწყჳდნა სამეოცდაათნი ძმანი თჳსნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ყოველივე უკეთურებაჲ კაცთა მათ სუქემისათა შეაქცია ღმერთმან თავთა მათთა ზედა წყევაჲ იგი იოათამისი, ძისა იორობოალისი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღდგა აბიმელექს შემდგომად ცხორებად ისრაჱლსა თოლა, ძე ფოლაჲსი, ძე მამისძმისა მისისა, კაცი ისაქარისაჲ და იგი მკუდრ იყო სამარიას მთასა მას ეფრემისსა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ესხნეს მას ოცდათორმეტ ძენი, აღსხდებოდეს ოცდაათორმეტსა საჴედარსა. და ოცდაათორმეტი ქალაქი იყო მათი. და უწოდა მათ საყოფლები იარისი ვიდრე დღენდელად დღედმდე, რომელ-იგი არიან ქუეყანასა გულაადისასა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ისრაჱლსა ზედა და მისცნა იგინი ჴელთა უცხოთესლთასა და ჴელთა ძეთა ამონისთასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	ვიდოდით და ღაღადებდით ღმერთთა მიმართ, რომელნი გამოირჩიენით თავისა თჳსისა და მათ გიჴსნენ თქუენ ჟამსა ჭირისა თქუენისასა.
მათსა	მცხ.მსაჯ	და განშორნეს ძეთა ისრაჱლისათა ღმერთნი უცხონი შორის მათსა და ჰმსახურებდეს ღმერთსა მხოლოსა და სულმოკლე იქმნა შრომითა ისრაჱლი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და თქუა ერმან მან, რომელნი იყვნეს მთავარნი გალაადისანი, კაცად-კაცადმან მოყუსისა მიმართ თჳსისა: ვინმე იყოს კაცი, რომელმან იწყოს ბრძოლად ძეთა ამონისთა? და იყოს იგი მთავარ ყოველთა ზედა დამკჳდრებულთა გალაადისათა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მერმე უშვნა ცოლმან გალადისმან მას ძეებ. და განორძინდეს ძენი იგი ცოლისა მისისანი და გამოაძეს იეფთა და ჰრქუეს მას: ვერ დაემკჳდრო სახლსა შინა მამისა ჩუენისასა, რამეთუ დედაკაცისა უცხოჲსა ძე ხარ შენ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და იყო, შემდგომად დღეთა მათ ჰბრძოდეს ძენი ამონის ისრაჱლსა და ვითარ-იგი ჰბრძოდეს ძენი ამონის ისრაჱლსა,
მათ	მცხ.მსაჯ	მიუგეს და ჰრქუეს მოხუცებულთა მათ გალაადისათა იეფთაეს: ეგრე, არამედ წარმოსრულ ვართ შენდა, რათა წარმოხჳდე და ვჰბრძოდით ძეთა ამონისთა და იყავ შენ ჩუენდა მთავარ ყოველთა დამკჳდრებულთა გალაადისათა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა იეფთაე მოხუცებულთა მათ გალაადისათა: უკუეთუ მხადით მე თქუენ ბრძოლად ძეთა ამონისთა, და მომცნეს იგინი უფალმან წინაშე ჩემსა, ვიყო თქუენდა მთავარ.
მათ	მცხ.მსაჯ	მიუგეს და ჰრქუეს მოხუცებულთა მათ გალაადისათა იეფთაეს: უფალი იყავნ ჩუენ შორის, რომელსა-ესე ესმეს ჩუენი, ვითარმედ სიტყჳსა შენისაებრ ვყოთ.
მისსა	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მეფემან ძეთა ამონისთამან მოციქულთა მათ იეფთაესთა: რაჲსათჳს მიმიღო მე ისრაჱლმან ქუეყანა ჩემი გამოსლვასა მას მისსა ეგჳპტით არნონითგან ვიდრე იაბოკდმდე, და იორდანედ? და კუალად მომაგე იგი მშჳდობით და წარვიდე შენგან. და შესძინა მერმე იეფთაე
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას: ესრეთ იტყჳს იეფთაე: არა მოუღო ისრაელმან ქუეყანაჲ მოაბისაჲ და ქუეყანაჲ ძეთა ამონისთაჲ;
მას	მცხ.მსაჯ	აღმოსლვასა მათსა ეგჳპტით, არამედ წარმოვიდა ისრაჱლი უდაბნოსა მას ვიდრე ზღუადმდე მეწამულად და მოიწია ვიდრე კადედმდე.
მას	მცხ.მსაჯ	და მიუვლინნა ისრაჱლმან მოციქულნი სეონისა, მეფისა ამორეველთასა, მეფისა ესებონისა. და ჰრქუა მას ისრაჱლმან: წარვლო ქუეყანით შენით ვიდრე ადგიდმდე ჩემდა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მოსცა უფალმან ღმერთმან სეონ და ყოველი ერი მისი ჴელსა ისრაჱლისსა და მოსრნეს იგინი და დაიმკჳდრა ისრაჱლმან ყოველი ქუეყანაჲ ამორეველთაჲ.
მას	მცხ.მსაჯ	რომელნი დამკჳდრებულ იყუნეს მას ქუეყანასა არონითგან ვიდრე იაბოკადმდე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აწ უფალმან ღმერთმან აღიღო ამორეველი იგი ერისაგან თჳსისა ისრაჱლისა. და შენ დაიმკჳდრო იგია?
იგი	მცხ.მსაჯ	და არა ისმინნა მეფემან ძეთა ამონისთამან სიტყუანი იგი იეფთაესნი, ვითარ-იგი მიუვლინა მას.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყოს, ყოველივე, რომელი გამოვიდეს კართაგან სახლისა ჩემისათა შემთხუევად ჩემდა, მო-რა-ვიქცე მე მშჳდობით ძეთაგან ამონისთა, იყავნ იგი უფლისაჲ და შევწირო იგი მსხუერპლად მისსა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა იეფთაე ძეთა ამონისთა ბრძოლად მათა. და მოსცნა იგინი უფალმან ჴელსა მისსა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მოსრნა იგინი არონითგან ვიდრე მოსლვადმდე სემინნდ ოცი ქალაქი და ვიდრე აბელდმდე ვენაჴოანისა წყლულებითა დიდითა ფრიად. და ჰრცხუენა ძეთა ამონისთა პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მისა	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა იეფთაე მასეფად სახიდ თჳსა და ასული მისი გამოვიდოდა შემთხუევად მისა ბობღნითა და მძნობრითა. და იგი იყო იამავრი მისი და არა ესუა მას მისა გარეშე ძე გინა ასული.
მას	მცხ.მსაჯ	სიტყჳსა ჩემისა. და ჰრქუა მას ასულმან: უკუეთუ. ჩვმთჳს აღაღე პირი შენი უფლისა მიმართ, მიყავ მე, ვითარცა აღმოჰჴდა პირისაგან შენისა ამისთჳს, რამეთუ ჰყავ შენ უფალი შურისმეძიებელად მტერთა შენთათა ძეთათჳს ამონისთა.
მის	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მამასა თჳსსა: მიყავ მე სიტყჳსაებრ მის და მაცადე მე ორ თვე ოდენ და განვიდე მთად და ვტიროდი მე ქალწულებასა ჩემსა მოყუასთა ჩემთა თანა.
მის	მცხ.მსაჯ	ხოლო მან ჰრქუა მას: განვედ! და განვიდა იგი და მის თანა სხუანი ქალწულნი. და სტიროდა ქალწულებასა თჳსსა მთათა გარე.
მან	მცხ.მსაჯ	და იყო, შემდგომად აღსრულებისა ორთა თუეთაჲსა მოვიდა იგი მამისა თჳსისა. და აღასრულა მის ზედა აღთქუმაჲ იგი თჳსი იეფთაე, რიმელ-იგი აღუთქუა ღმერთსა, ხოლო მან არა იცოდა მამაკაცი და დამტკიცნა სიტყუაჲ ესე ბრძანებად ისრაჱლსა შორის.
მასვე	მცხ.მსაჯ	მიერ დღითგან მუნ დღედმდე მასვე ჟამსა შეკრბიან ასულნი ისრაჱლისანი გოდებად ასულისა იეფთაეს გალაადელისა ოთხ დღე წელიწადსა შინა.
მათ	მცხ.მსაჯ	ხოლო იეფთაე ჰრქუა მათ: კაცი მსაჯული ვიყავ მე, და ერი ჩემი და ძენი ამონისნი მაჭირვებდეს მე ფრიად, და ვღაღადებდ მე თქუენდა მიმართ და არა მიჴსენით მე ჴელთაგან მათთა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წინაწარ დაიპყრეს გალაადელთა წიაღსავალი იგი იორდანისაჲ ეფრემისი. და იყო, რაჟამს-იგი თქუეს განრინებულთა მათ ეფრემისთა, ვითარმედ: წიაღვჴდეთ იორდანესა: ჰრქუეს გალაადელთა მათ: ნუუკუე ეფრემისგანი იყუნეთ თქუენ? ხოლო მათ ჰრქუეს: არა ვართ ეფრემისგანნი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მათ ჰრქუეს: გჳთხარ ნუ რაჲ სასწაული და მათ ვერ წარიმართეს სიტყუად სიტყუად ეგრესახედ. და აღიპყრობდეს მათ და მოსწყუედდეს წიაღსავალსა მას ზედა იორდანისასა და დაეცნეს მას დღესა შინა ერისაგან ეფრემისი ორმეოცდაორი ათასი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და სჯიდა იეფთაე ისრაჱლსა ექუს წელ. და მოკუდა იეფთაე გალაადელი, და დაფლეს იგი ქალაქსა თჳსსა გალაადს.
მისსა	მცხ.მსაჯ	და სჯიდა მისსა შემდგომად ისრაჱლსა ესებონ ბეთლემელი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ესხნეს მას ოცდაათ ძე ოცდაათ ასულ, რომელნი მიეცნეს ქმართა ოცდაათნი ცოლნი შემოჰგუარნეს ძეთა თჳსთა, და სჯიდა ისრაჱლსა შჳდ წელ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოკუდა ესებონ და დაფლეს იგი ბეთლემს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ესხნეს მას ორმეოც ძე და ოცდაათ ძისწულ, რომელნი აღსხდებოდეს სამეოცდაათთა საჴედართა; და სჯიდა იგი ისრაჱლსა რვა წელ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოკუდა აბოდონ, ძე ელექისი, ფარათონელი, და დაფლეს იგი ფარათონს, მთასა ამალეკისასა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და შესძინეს ძეთა ისრაჱლისათა მერმე ყოფა ბოროტისა წინაშე უფლისა. და მისცნა იგინი უფალმან ჴელთა უცხოთესლთასა ორმეოც წელ.
მას	მცხ.მსაჯ	და გამოეცხადა დედაკაცსა მას ანგელოზი უფლისაჲ და ჰრქუა მას: შენ, ეგერა ბერწ ხარ და არა გიშობიეს, ხოლო აწ მიუდგე და შვე ძე.
მან	მცხ.მსაჯ	რამეთუ შენ მუცლად-იღო და ჰშვე ძე. და მახჳლი თავსა მისსა ნუ შეეხებინ, რამეთუ წმიდაჲ ღმრთისაჲ იყოს ყრმაჲ იგი შობითგან მისით. და მან იწყოს განრინებად ისრაჱლისა ჴელისაგან უცხოთესლთა, ფილისტიმელთასა.
მას	მცხ.მსაჯ	და შევიდა ცოლი და ჰრქუა ქმარსა თჳსსა: რამეთუ კაცი უფლისაჲ მოვიდა ჩემდა და ხილვა მისი. ვითარცა ხილვა ანგელოზისა ღმრთისაჲ, შუენიერ იყო ფრიად. და ვკითხე მას: ვინა მოხვალ? და სახელი მისი არა მითხრა მე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შეისმინა ღმერთმან ვედრებაჲ იგი მანოესი, და მოვიდა ანგელოზი იგი უფლისაჲ დედაკაცისა მის. ხოლო დედაკაცი იგი ჯდა ველსა გარე, და მანოე, ქმარი მისი, არა იყო მის თანა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ისწრაფა დედაკაცმან მან და მირბიოდა და უთხრა ქმარსა თჳსსა და ჰრქუა მას: აჰა ესერა, მეჩუენა მე კაცი იგი, რომელი მოვიდა მას დღესა ჩემდა.
მან	მცხ.მსაჯ	და აღდგა მანოე და შეუდგა ცოლსა თჳსსა და მოვიდა კაცისა მის და ჰრქუა მას: უკუეთუ შენ ხარა კაცი იგი, რომელ ეტყოდე ცოლსა ჩემსა? და მან ჰრქუა: მე ვარ.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას მანოე: აწ, რაჟამს მოიწიოს სიტყუაჲ შენი, რაჲმე იყოს სამართალი ყრმისა მის და საქმე მისი?
მას	მცხ.მსაჯ	მიუგო და ჰრქუა მანოე ანგელოზსა მას უფლისასა: გაიძულოთ შენ და მოვჰმზადოთ შენ წინაშე თიკანი ერთი თხათაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა ანგელოზმან მან უფლისამან მანოეს: დაღათუ მაიძულოთ, მე არა ვჭამო პური შენი. ხოლო შე-თუ-სწირავ მსხუერპლსა, უფლისა შეწირე იგი, რამეთუ. ვერ გულისჴმა-ყო მანოე, ვითარმედ ანგელოზი უფლისაჲ არს.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მანოე ანგელოზსა მას უფლისასა. რაჲ არს სახელი შენი? რათა, რაჟამს მოიწიოს სიტყუაჲ შენი, გადიდებდე შენ!
მას	მცხ.მსაჯ	ჰრქუა მას ანგელოზმან უფლისამან: რაჲსათჳს ესრეთ მკითხავ მე სახელსა ჩემსა? და იგი არს საკჳრველ.
მას	მცხ.მსაჯ	და მოიღო მანოე თიკანი იგი თხათაჲ და შესაწირავი. და შეწირა იგი უფლისა საკჳრველმოქმედისა კლდესა მას ზედა; და მანოე და ცოლი მისი ჰხედვიდეს.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო, ვითარ-იგი აღვიდოდა ალი იგი ზედა კერძო საკურთხეველსა მას ზეცად, თანააღვიდა ანგელოზი იგი უფლისაჲ ალსა მას. და მანოე და ცოლმან მისმან იხილეს და დაცჳვეს იგინი პირსა ზედა თჳსსა ქუეყანად.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შვა დედაკაცმან მან ყრმაჲ იგი და უწოდა სახელი მისი სამსონ და აკურთხა იგი უფალმა.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღორძნდა ყრმაჲ იგი, და იწყო სულმან უფლისამან სლვად მის თანა ბანაკსა მას დანისსა შორის სარაასა და შორის ასთალონსა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა და უთხრა მამასა და დედასა თჳსსა და ჰრქუა მათ: ვიხილე დედაკაცი თამნათას ასულთაგან უცხოთესლთაჲსა, და აწ მომგუარეთ მე იგი ცოლად.
მათ	მცხ.მსაჯ	ხოლო მამასა და დედასა მისსა ვერ გულისჴმა-ეყო, რამეთუ უფლისა მიერ არს. რამეთუ შურისგებასა ეძიებდა უფალი უცხოთესლთაგან, ხოლო მათ ჟამთა შინა უფლებდეს ისრაჱლთა ზედა.
მას	მცხ.მსაჯ	და შთავიდა სამსონ და დედაჲ და მამაჲ მისი თამნათად და მიაქციეს ვენაჴოანსა მას თამნათაჲსსა, და აჰა ესერა, ლეკჳ ლომისა იზახებდა და მოეგებვოდა მას.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარიმართა მის ზედა სულმან უფლისმან და დააკუეთა იგი, ვითარცა თიკანი თხათაჲ და არა რაჲ იყო ჴელთა შინა. ხოლო მან არა უთხრა მამა-დედასა მისსა, რაჲ-იგი ყო.
მას	მცხ.მსაჯ	და შთავიდეს და ეტყოდეს დედაკაცსა მას და სათნო-უჩნდა იგი წინაშე თუალთა სამსონისთა.
მის	მცხ.მსაჯ	და მოვიდეს შემდგომად დღეთა მათ მოყვანებად მისსა და მიაქცია სამსონ ხილვად ლომის ლეკჳ, ესერა, ფუტკარი შეკრებილ იყო პირსა მის ლომისასა და გოლი თაფლისა.
მის	მცხ.მსაჯ	გამოიღო პირისა მის ლომისაგან და ვიდოდა სლვით და ჭამდა და სცა მამა-დედასა თჳსსაცა და ჭამეს და არა უთხრა, ვიდრე მოიღო თაფლი იგი.
მის	მცხ.მსაჯ	და შთავიდეს იგინი დედაკაცისა მის და ყო მუნ სამსონ სუმაჲ შჳდ დღე, რამეთუ ესრეთ ყჳან ჭაბუკთა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ სამსონ: დაგიდვა თქუენ იგავი და, უკუეთუ მითხრათ მე შჳდთა ამათ დღეთა სუმისათა, მოგცე თქუენ ოცდათი არდაგი და ოცდათი კუართი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და უკუეთუ ვერ მითხრათ მე, თქუენ მომეცით ოცდაათი არდაგი კუართი. ხოლო მათ ჰრქუეს: გჳთხარ ჩუენ იგავი შენი და ვისმინოთ იგი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს ცოლსა სამსონისსა: გამოჰკითხე შენ ქმარსა შენსა და გითხრას შენ იგავი იგი, რათა არა დაგწუათ შენ და სახლი მამისა შენისა ცეცხლითა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მიერითგან იწყო ტირილად ცოლმან სამსონისმან და ეტყოდა მას: მომიძულე მე. რამეთუ იგავი იგი, რომელ უთხრა ძეთა დედისა ჩემისათა, არა მითხარ მე. და ჰრქუა მას სამსონ: მამასა ჩემსა და დედასა ჩემსა არა უთხარ იგი და შენ გითხრა იგი?
მან	მცხ.მსაჯ	და ტიროდა იგი შჳდთა მათ დღეთა, რომელთა შინა იყო სუმაჲ იგი. და იყო, დღესა მას მეშჳდესა უთხრა მას იგავი იგი, რამეთუ შეაურვა მას და მოაწყინა. და მან უთხრა ძეთა დედისა თჳსისათა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და თქუეს კაცთა მათ მის ქალაქისათა დღესა მას მეშჳდესა ვიდრე დასლვად მზისა: რაჲ უტკბილეს არს თაფლისა, ანუ რაჲ უძლიერეს არს ლომისა? მიუგო სამსონ და ჰრქუა მათ: არა თუმცა დასაჯეთ დიაკეული ჩემი, ვერმცა ჰპოეთ იგავი ჩემი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარიმართა მის ზედა სულმან უფლისამან, და შთავიდა ასკალონდ და დაესხა მუნ ოცდაათსა კაცსა. და მოიღო და მისცა მათ სამოსელი იგი, რომელთა უთხრეს მას იგავი იგი მისი. და განრისხნა გულისწყრომით სამსონ და წარვიდა სახიდ მამისა თჳსისა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო, შემდგომად დღეთა რავდენთამე დღეთა მკისა იფქლისათა მივიდა სამსონ ცოლისა თჳსისა და მიართუა მას თიკანი თხათაჲ და თქუა: შევიდე მე ცოლისა ჩემისა სასუენებელად.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ სამსონ: უბრალომცა ვარ მე ამიერითგან უცხოთესლთაგან, რამეთუ ყოფით ვყო მათ თანა ბოროტი!
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს უცხოთესლთა მათ: ვინმე ქმნა საქმე ესე? და თქუეს: სამსონ, ძემან მანოელისმან, რამეთუ მოუღო ცოლი მისი, და მისცა მოყუასსა მისსა. და აღმოვიდეს უცხოთესლნი იგი და დაწუეს იგი და სახლი მამისა მისისა ცეცხლითა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ სამსონ: დაღათუ ჰყავთ ესე, არავე სათნო-მიჩნს მე, არამედ შურისგებაჲ ჩემისა კაცად-კაცადისაგან ვიძიო თქუენისა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მოსრნა იგინი წყლვითა ბარკალსხჳლითა გუემითა დიდითა ფრიად და წარვიდა იგი და დაემკჳდრა ჴევსა მას ქუაბსა ეტამისასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა კაცმან იუდაჲსმან უცხოთესლთა მათ: რაჲსათჳს აღმოსრულ ხართ ჩუენდა? და თქუეს უცხოთესლთა მათ: შეპყრობად და შეკრვად სამსონისა აღმოსრულ ვართ, რათა უყოთ მას, ვითარცა იგი ჩუენ მიყო მან.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წარვიდეს სამათასნი კაცნი იუდაჲსაგანნი ჴურელსა მას კლდისა ეტამისასა. და ჰრქუეს სამსონს: არა უწყია, რამეთუ უცხოთესლნი უფლებენ ჩუენ ზედა? რაჲსათჳს მიყავ ჩუენ ესე? და ჰრქუა მათ სამსონ: ვითარცა-იგი მათ მიყუეს მე, ეგრეცა მე უყავ მათ.
მათ	მცხ.მსაჯ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: შეკრვად შენდა მოსრულ ვართ და მიცემად ჴელსა უცხოთესლთასა! ხოლო სამსონ ჰრქუა მათ: მეფუცენით, რათა არა მომკლათ მე თქუენ! და მიმეცით ჴელთა მათთა, ნუუკუე თქუენ მემთხჳნეთ მე.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ეფუცნეს მას და ჰრქუეს: არა! არამედ შე-ხოლო-გკრათ შენ და მიგცეთ ჴელთა მათთა, ხოლო სიკუდილითა არა მოგკლათ შენ! და შეკრეს იგი ორითა საბლითა ახლითა მანქანისათა და წარიყვანეს იგი კლდისა მისგან ეტამისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და პოვა ღაწჳ ვირისა მდებარე, მიყო ჴელი მისი და მოიღო იგი და მოსრა მით ათასი კაცი.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და თქუა სამსონ: ღაწვითა ვირისაჲთა აღჴოცით აღვჴოცნე იგინი, რამეთუ ღაწჳთა ვირისაჲთა მოვსარ ათასი კაცი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო, რაჟამს აღასრულნა სიტყუანი ესე, დააგდო ღაწჳ იგი ჴელისაგან მისისა და უწოდა აღგილსა მას მუსრვაჲ ღაწჳთა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და შჯიდა ისრაჱლსა სამსონ დღეთა მათ უცხოთესლთასა ოც წელ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო რაჟამს მოაშრო იგი სიტყჳთა მისითა ღამე ყოელ და შეაურვა მას, და სულმოკლე იქმნა იგი ვიდრე სიკუდიდმდე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და უთხრეს გაზელთა და ჰრქუეს, ვითარმედ მოსრულ არს სამსონ აქა! და გარემოადგეს და უმზირდეს მას ღამე ყოელ ბჭეთა ზედა ქალაქისათა. და დადუმნეს ღამე ყოელ და თქუეს: ვიდრე განთენებადმდე ხვალისა ვჰგებდეთ, მოვკლათ იგი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დაიძინა სამსონ ვიდრე შუაღამეს ოდენ. და შებმა-უყო, კართა მის ქალაქისათა და აღიხუნა იგინი წყირთხლითურთ და მოქლონით, და დაისხნა იგინი ბეჭთა ზედა თჳსთა და აღიხუნა იგი თხემსა ზედა მის მთისასა, რომელ არს წინაშე ქებრონსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყო ამისა შემდგომად, და შეიყუარა სამსონ დედაკაცი იგი ჴელსა მას სორექისასა, რომელსა სახელი ერქუა დალილა.
მას	მცხ.მსაჯ	მიუგო სამსონ და ჰრქჱუა მას: უკუეთუ შემკრა მე შვიდითა ძარღჳთა ნედლითა, რომელი არღა განრყუნილ იყოს, მაშინ მოუძლურდე მე და ვიქმნე მე, ვითარცა ერთი კაცთაგანი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოართუეს მას მთავართა მათ უცხოთესლთა შჳდი ძარღჳ ნედლი, რომელი არა განრყუნილ იყო. და შეკრა იგი მით და მზირნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	იგი სხდეს სენაკსა შინა. და ჰრქუა მას დალილა: უცხოთესლნი შენ ზედა, სამსონ! და აღდგა და განხეთქნა ძარღუნი იგი, ვითარცა განწყდეს მკედი, რაჟამს ეცის სული ცეცხლისაჲ და ვერ საცნაურ იქმნა ძალი იგი მისი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას სამსონ: უკუეთუ შემკრან მე საბლითა ახლითა მანქანისათა. რომლითა არა ქმნილ იყოს საქმე, მოუძლურდე და ვიქმნე მე, ვითარცა ერთი კაცთაგანი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოიღო დალილა საბელი მანქანისაჲ ახალი და შეკრა იგი მით და ჰრქუა მას: უცხოთესლნი შენ ზედა სამსონ! და მზირნი იგი სხდეს დამალულნი სენაკსა შინა. და აღდგა სამსონ და განხეთქნა იგინი მკლავითგან მისთა, ვითარცა მკედი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დააწუნა იგი დალილა და მოიხუნა შჳდნი იგი კოწოლნი თავისა მისისანი და დააქსოვნა იგინი ვარჯითურთ და დამსჭუალა იგი მანებითა კედელსა და ჰრქუა: უცხოთესლნი შენ ზედა, სამსონ! და აღდგა იგი ძილისაგან და გამოჰჴადა მანები იგი დაქსოვილითურთ კედლისა მისგან და საგუსლით და არა საცნაურ იქმნა ძალი იგი მისი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას დალილა: ვითარ სთქუ, ვითარმედ შეგიყუარე შენ და გული შენი არა არს ჩემ თანა. ესე სამგზის შეურაცხ-მყავ მე და არა მითხარ მე, რაჲსაგან არს ძალი ესე შენი დიდი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ვითარცა იხილა დალილა, რამეთუ უთხრა მას ყოველივე გულისა მისისაჲ, მიავლინა და მოუწოდა ყოველთა მათ მთავართა უცხოთესლსთასა და ჰრქუა, ვითარმედ: მოვედით აწ, რამეთუ მითხრა მე ყოველივე გულისა მისისაჲ. და მოვიდეს მისა ყოველნი მთავარნი უცხოთესლთანი და მოართუეს ვეცხლი იგი ჴელითა მათითა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დააწჳნა იგი შორის მუხლთა თჳსთა და მოიყვანა მკუეცარი, და დაჰყჳნა შჳდივე იგი კოწოლი თავისაჲ. და იწყო დამდაბლებად და განეშორა მისგან ძალი მისი.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა დალილა: უცხოთესლნი შენ ზედა, სამსონ! და განიღჳძა ძილისა თჳსისაგან სამსონ და თქუა: განვიდე და განვყარნე მტერნი ჩემნი და უყო, ვითარცა იგი პირველ! და მან არა უწყოდა, რამეთუ განეშორა მისგან ძალი მისი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შეიპყრეს იგი უცხოთესლთა მათ და აღმოჰჴადნეს თუალნი მისნი და წარიყვანეს იგი გაზად და შეკრეს იგი ბორკილითა რვალისაჲთა, და ფქჳდა იგი სახლსა შინა საპყრობილისასა.
მან	მცხ.მსაჯ	და იხილა იგი ერმან მან და აქებდეს ღმერთთა, რამეთუ თქუეს: მოგუცა ღმერთმან ჩუენმან მტერი ჩუენი ჴელთა ჩუენთა, რომელი მოაოჴრებდა და ქუეყანასა ჩუენსა, რომელმან განამრავლნა წყლულებანი ჩუენნი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და შებმა-უყო სამსონ ორთა მათ სუეტთა, რომელნი დგეს შორის, რომელთა ზედა ტაძარი იგი დამტკიცებულ იყო, და მოსდვა მათ ერთსა ჴელი მარჯუენაჲ მისი და ერთსა ჴელი მარცხენე მისი.
მას	მცხ.მსაჯ	და თქუა სამსონ: მოკუედინ თავი ჩემი უცხოთესლთა ამათ თანა! მოზიდა ძალითა და დაეცა ტაძარი იგი მთავართა მათ ზედა უცხოთესლთასა და ყოველსავე მას ერსა, რომელნი იყვნეს მას შინა. და იყვნეს მომწყდარი იგი, რომელნი მოსრნა სამსონ სიკუდილსა უფროს, რომელნი მოსრნა ცხორებასა მისსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შთავიდეს ძმანი მისნი და ყოველი სახლი მამისა მისისაჲ და წარმოიღეს იგი და დაფლეს შორის სარასა და შორის ერთაულსა საფლავსა მის თანა მანუესა, მამისა თჳსისა. და იგი შჯიდა ისრაჱლსა ოც წელ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა დედასა თჳსსა: ათასი იგი ფასი, რომელი მოგართუეს შენ, და მაფუცე და მარქუ ყურთა ჩემთა, აჰა ესერა, ვეცხლი იგი ჩემ თანა არს, მე მოვიღო იგი. და ჰრქუა დედამან თჳსმან: კურთხეულ არს ძე ჩემი უფლისა მიერ!
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოიღო დედამან მისმან ორასი ვეცხლი და მისცა იგი მჭედელსა და შექმნა იგი კერპად გამობერილად. და იყო იგი სახლსა შინა მიქაჲსსა.
მათ	მცხ.მსაჯ	მათ დღეთა შინა არა იყო მეფე ისრაჱლსა შორის, რამეთუ კაცი ნებასა თავისა თჳსისასა თუალთა წინაშე მისთა იქმოდა.
მან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას მიქა: ვინა მოხვალ? და მან ჰრქუა: მე ვარ ლევიტელი ბეთლემით, რომელ არს იუდაჲსა, მივალ მწირობად.
იგი	მცხ.მსაჯ	და შევიდა ლევიტელი იგი და დაადგრა მკუდრობად კაცისა მის თანა და იყო ყრმაჲ იგი მისა, ვითარცა ერთი ძეთა მისთაგანი.
მისა	მცხ.მსაჯ	და აღავსო მიქა ჴელი ლევიტელისაჲ და იყო ყრმაჲ იგი მისა მღდელად და იყოფოდა სახლსა შინა მიქაჲსსა.
მათ	მცხ.მსაჯ	მღდელ. მათ დღეთა შინა არა იყო მეფე ისრაჱლსა შორის.
მას	მცხ.მსაჯ	და კაცმან ისრაჱლისამან ფუცა მასეფას მას დღესა შინა და თქუა: კაცმან ჩუენგანმან არა მისცეს ასული თჳსი ბენიამენს ცოლად.
მათ	მცხ.მსაჯ	და დღეთა მათ ოდენ ტომი დანისი ეძიებდა სამკჳდრებელსა თავისა თჳსისასა დამკჳდრებად, რამეთუ არღა ეცა მათ ნაწილი ვიდრე მოდღენდელად დღედმდე შორის ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წარავლინეს ძეთა დანისთა გუნდისაგან მათისა ხუთნი კაცნი ძენი ძლიერებისანი სასარაჲთ და ესთაულით განმსტურობად ქუეყანისა და ძიებად მისა. და ჰრქუეს მათ: წარვედით და იძიეთ ქუეყანაჲ! და მიიწინეს მთასა ეფრემისსა ვიდრე სახლადმდე მიქაჲსა და დაადგრეს მუნ.
მის	მცხ.მსაჯ	და ვითარ იყვნეს იგინი სახლსა შინა მიქაჲსსა, იცნეს მათ ჴმაჲ იგი ყრმისა მის ლევიტელისაჲ, და მიაქციეს მუნ და ჰრქუეს: ვინ მოგიყვანა შენ აქა? და შენ რასა ზამ და რაჲ ძეს შენი აქა?
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ: ესრე და ესრეთ მიყო მიქა და სასყიდლით დამიდგინა მე და ვიქმენ მისა მღდელად.
მან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ მღდელმან მან: წარვედით მშჳდობით, რამეთუ წინაშე უფლისა არს გზაჲ თქუენი, რომელსა მიხუალთ თქუენ მუნ.
მის	მცხ.მსაჯ	და წარვიდეს ხუთნი იგი კაცნი და მიიწინეს ვიდრე ლესადმდე. და იხილეს ერი იგი დამკჳდრებული მას ზედა და მსხდომარე სასოებით მსგავსად წესისა მის სიდონელთაჲსა დაყუდებულად გულდებულად, და ვერ შემძლებელ იყუნეს თხრობად ვისამე სიტყჳსა, რამეთუ. შორს იყუნეს სიდონისაგან. და სიტყუაჲ არა დაედვა მათ ასურეთისა თანა.
მათთა	მცხ.მსაჯ	და მოვიდეს ხუთნი ესე კაცნი ძმათა მათთა სარაად და ესთაოლდ. და ჰრქუეს ძმათა მათთა: რაჲსათჳს სდუმთ თქუენ და სხედთ?
იგი	მცხ.მსაჯ	აღდეგით და აღხჳდეთ მათ ზედა და რამეთუ ვიხილეთ ჩუენ ქუეყანაჲ იგი და იგი კეთილ არს ფრიად. და თქუენ სდუმთ და სხედთ, ნუ გცონის მისლვად და შესლვად. ქუეყანასა მას და დამკჳდრებად მისა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და რაჟამს მიხჳდეთ თქუენ, მიუჴდეთ ერსა, რომელი სასოებით სხდეს, და ქუეყანაჲ იგი ფართო არს ფრიად, რამეთუ მოგცა იგი უფალმან ჴელთა თქუენთა ადგილი ეგე, რომლისა ნაკლულევანებაჲ არა არს მუნ ყოვლისავე კეთილისაჲ, რავდენ-რაჲ არს ქუეყანასა ზედა.
მის	მცხ.მსაჯ	და მიაქციეს მუნ და შევიდეს სახლსა მას ყრმისა მის ლევიტელისა სავანედ მიქაჲსა და მოიკითხეს იგი მშჳდობით.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ექუსასნი იგი კაცნი ჭურვილნი საჭურველითა საბრძოლისა მათისაჲთა დგეს ბჭეთა ზედა სახლისა მისისაჲთა ძეთაგან დანისთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღვიდეს ხუთნი იგი კაცნი, რომელნი წარსრულ იყუნეს განმსტურობად ქუეყანისა და შევიდეს მუნ და გამოიღეს ევფუდი იგი და თერაფინი და კერპი იგი გამობერული. და მღდელი დგა წინაშე კართა ზედა მის ბჭისათა და ექუსასნი კაცნი, რომელთა ემოსა საჭურველი ბრძოლისაჲ.
მათ	მცხ.მსაჯ	ხოლო მათ ჰრქუეს: დუმენ და დაიდევ ჴელი პირსა შენსა და მოვედ შენ ჩუენ თანა, და მექმენ ჩუენ მამა და მღდელ! ესე ნუ უმჯობეს არსა შენდა მღდელობაჲ სახლისა კაცისა ერთისაჲ, ანუ მღდელობაჲ ტომისა თავადისაჲ და ნათესავისა ერისა ისრაჱლსა შორის?
იგი	მცხ.მსაჯ	და განმხიარულდა გული მღდელისაჲ მის და მოიღო ევფუდი იგი და თერაფინი და გამოქანდაკებული იგი და გამობერული, და შევიდა იგი შორის ერისა მის.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მიაქციეს და წარვიდეს და დასცეს ყოვლად სახლი იგი და მონაგები მისი დიდებული, რომელი იყო წინაშე მათსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იგინი ვითარ გან-ოდენ-ეშორნეს სახლსა მას მიქაჲსა, ღაღადებდეს და ეწეოდეს ძეთა დანისთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს მიქას: რაჲ ჰყავ შენ, რამეთუ ჰღაღადებ? და ჰრქუა მათ მიქა: რამეთუ ღმერთნი ჩემნი, რომელ ვიქმნენ თავისა ჩემისად, წარიხუენათ და მღდელი იგი წარიყუანეთ, და წარხუალთ და ჩემდა რაჲღა აწ? და მეტყჳ მე, რაჲსა ჰღაღადებ?
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდეს ძენი დანისნი გზასა თჳსსა და ვითარცა იხილა მიქა, რამეთუ უძლიერეს არიან მისა, და მოიქცა იგი სახიდ თჳსა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მათ წარიღეს, რავდენ-რაჲ ექმნა მიქას, და მღდელი იგი მისი და მივიდეს იგინი ლესად ერსა ზედა დაყუდებულსა და მსხდომარესა სასოებით. და მოსრეს იგი პირითა მახჳლისაჲთა და ქალაქი იგი მოწუეს ცეცხლითა.
მას	მცხ.მსაჯ	და არა ვინ იყო მათა განმარინებელ, რამეთუ შორს იყუნეს სიდონელთაგან. და სიტყუაჲ არა დაედვა მათ კაცისა ვის თანამე. და ესე იყო ღელესა მას შიდა სახლისა ჰროობისსა და აღაშენეს ქალაქი იგი და დაემკჳდრნეს მას შინა.
მისგან	მცხ.მსაჯ	და განურისხნა მას ცოლი იგი მისი და წარვიდა იგი მისგან და მივიდა სახიდ მამისა თჳსისა ბეთლემდ. და იყო იგი მუნ ოთხ თუე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღდგა ქმარი იგი მისი და წარვიდა შედგომად მისა სიტყუად მისა მსგავსად ნებისაებრ გულისა მისისა, რათა დაიგოს იგი მუნ, და მონაჲ იგი მისი თანა და ორი კარაული და მოვიდა იგი სახლსა მამისა მის დედაკაცისასა. და იხილა იგი მამამან მის ქალისამან და გამოვიდა შემთხუევად მისა.
მის	მცხ.მსაჯ	და შეიყვანა იგი სიმამრმან მისმან, მამამან მის ქალისამან, და იყოფოდა იგი მის თანა სამ დღე. და ჭამეს და სუეს და დაიძინეს მუნ.
მის	მცხ.მსაჯ	და იყო, დღესა მეოთხესა აღიმსთუეს განთიად და აღდგა და განემზადა წარსლვად. და ჰრქუა მამამან მის ქალისამან სიძესა თჳსსა: განიმაგრე გული შენი პურითა და ამისა შემდგომად წარვედით.
მას	მცხ.მსაჯ	და დასხდეს, ყოველნი ერთბაშად და ჭამეს და სუეს. და ჰრქუა მამამან მის ქალისამან კაცსა მას: აღდეგ და მიმოვლე და განსცხერ და განმხიარულდინ გული შენი!
მის	მცხ.მსაჯ	და აღდგა კაცი იგი და წარვიდეს იგინი და ცოლი იგი მისი და მონაჲ იგი მისი და ჰრქუა მას სიმამრმან მისმან, მამამან მის ქალისამან, აჰა ესერა, მიდრკა მზე და მწუხრ არს. დაადგერ აქა და უმხიარულეს იყოს გული შენი და აღიმსთუეთ ხვალისაგან და წარვედით გზასა თქუენსა და მივედით საყოფელად თჳსა!
მის	მცხ.მსაჯ	და არა ინება კაცმან მან დადგრომად, და აღდგა და წარვიდა და მოვიდა მახლობელად წინაშე იებუსსა, ესე იგი არს იჱრუსალემი, და მის თანა ორნი იგი კარაულნი დასხმულნი, და ცოლი იგი მისი მის თანა.
მან	მცხ.მსაჯ	და იგინი მი-ოდენ-იწინეს იებუსად და დღე მიდრეკილ იყო ფრიად, ჰრქუა მონამან მან უფალსა თჳსსა: მოვედ და მივაქციოთ ქალაქსა ამას იებუსელთასა, და დავადგრეთ მუნ!
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას უფალმან მისმან: არა შევიდეთ ჩუენ ქალაქსა მას უცხოთესლთასა, სადა-იგი არავინ არს ძეთაგან ისრაჱლისათა, არამედ თანაწარვჰჴდეთ და მივიდეთ ვიდრე გაბადმდე.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მონასა მას თჳსსა: მოგუალე და მივეახლნეთ ერთსა ადგილთაგანსა ჩუენსა და ვიყუნეთ გაბაას გინა რამას!
მათ	მცხ.მსაჯ	და თანაწარჴდეს და წარვიდეს და დაუჴდა მათ მზე მახლობელად გაბაასა, რომელ არს ბენიამენისი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მიაქციეს და შევიდეს მუნ და დაადგრეს გაბაას. და შერ-რაჲ-ვიდა იგი, სხდეს უბანთა ზედა ქალაქისათა და არავინ იყო კაცი, რომელმანცა შეიყვანა იგი სახიდ და და-მცა-ადგინა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მერმე შე-ვეღა-სძინეს უცხოთესლთა მათ და მუნვე შესცჳვეს ღელესა მას გმირთასა.
მის	მცხ.მსაჯ	და აჰა, კაცი მოხუცებული შემოვიდოდა ველით სიქმისაგან თჳსისა მწუხრი და კაცი იგი იყო მთისაგან ეფრემისი, მკჳდრობდა იგი გაბაას შინა, ხოლო კაცნი იგი მის ადგილისანი იყვნეს ძენი ბენიამენისნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღიხილნა თუალნი მოხუცებულმან მან და იხილა კაცი იგი მოგზაური უბანთა ზედა ქალაქისათა. და ჰრქუა მოხუცებულმან მან: ვინაჲ მოხუალ, ანუ ვიდრე ხუალთ?
მას	მცხ.მსაჯ	ხოლო მან ჰრქუა მას: მოვალთ ჩუენ ბეთლემით, რომელ არს იუდაჲსი, და მოვალთ ვიდრე ადგილმდე მთისა ეფრემისა, რამეთუ მე მიერ ვალ და წარსრულ ვიყავ ვიდრე ბეთლემდმდე იუდაჲსსა, და აწ წარვალ სახლად ჩემდა და არა ვინ არს, რომელმანცა ჩუენ სახლსა შემიყვანნა და დამადგინნა.
მისთჳს	მცხ.მსაჯ	და ბზე და საზრდელი მაქუს ჩუენ კარაულთა ჩუენთათჳს და პური და ღჳნოჲ, ჩუენთჳს, და მჴევლისა შენისა და ჭაბუკისა მისთჳს და მონათა შენთა, არა რაჲ არს ნაკლულევანებაჲ ყოვლისაგან საჴმრისა.
მათთა	მცხ.მსაჯ	და შეიყვანა იგი სახიდ თჳსა და დაუდვა კარაულთა მათთა; და დაჰბანნა ფერჴნი მათნი, და ჭამდეს და სუმიდეს.
მის	მცხ.მსაჯ	და ვითარცა გა-ოდენ-მხიარულდეს გულითა მათითა, და აჰა ესერა, კაცნი იგი მის ქალაქისანი ძენი უსჯულოებისანი გარემოადგეს სახლსა მას მისსა, ჰრეკდეს კარსა მას და ეტყოდეს კაცსა მას მოხუცებულსა უფალსა მის სახლისასა და ჰრქუეს: გამოიყვანე კაცი იგი, რომელი შევიდა სახლსა შენსა, რათა ვიცნათ იგი!
მათ	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდა კაცი იგი უფალი მის სახლისაჲ და ჰრქუა მათ: ნუსადა ნურას ბოროტსა იქმთ, ვინაჲთგან ერთვე შემოვიდა კაცი ესე სახლსა ჩემსა, ნუ იქმთ უგუნურებასა მაგას.
მას	მცხ.მსაჯ	აჰა ესერა, ასული ჩემი ქალწული და ხარჭი მისი, გამოგგუარნე იგინი თქუენ, და დამდაბლენით იგინი თქუენ, და ყავთ, რაჲ-იგი სათნო არს წინაშე თუალთა თქუენთა, ხოლო კაცსა მას ნურას უყოფთ სიტყუასა უგნურებისასა!
იგი	მცხ.მსაჯ	ხოლო მათ არა ინებეს სმენად მისი. და კაცმან მან უპყრა ჴელი ცოლსა თჳსსა და გამოჰგუარა იგი მათ გარე; და იცნეს და დაამდაბლეს იგი და მოკიცხეს იგი ღამე ყოველ ვიდრე განთიადმდე, და განუტევეს იგი აღმოსლვასა ოდენ ცისკრისასა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა დედაკაცი იგი განთიად და დაეცა იგი კართა ზედა სახლისა მის კაცისათა, სადაცა იყო უფალი იგი მისი, და სულნი წარჰჴდეს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღდგა უფალი იგი მისი განთიად, განახუნა კარნი მის სახლისანი და გამოვიდა, რათამცა წარვიდა გზასა თჳსსა და, ესერა, დედაკაცი იგი ცოლი მისი დაცემულ იყო კართა ზედა და ჴელნი მისნი დაესხნეს წინაშე კართა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას: აღდეგ და წარვიდეთ! და არა რაჲ მიუგო მას სიტყუაჲ, რამეთუ მომკუდარ იყო და აღიღო იგი და აღჰკიდა კარაულსა. და აღდგა კაცი იგი და წარვიდა სახიდ თჳსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოიღო მახჳლი და უპყრა ცოლსა მას მისსა და განყო იგი ასოდ-ასოდ ათორმეტად ნაწილად და მიუძღუანა იგი ყოველსა ტომსა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო, ყოველმან, რომელმან იხილის იგი, თქჳს: არცა ყოფილ სადა იყო და არცა ეხილვა ესრეთ, ვინაჲთგან გამოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი ქჳეყანით ეგჳპტით და ვიდრე აქა დღედმდე! აწ ყავთ ზრახვაჲ ამისთჳს და თქუთ: რაჲ ვყოთ?
მას	მცხ.მსაჯ	გაბაად ბენიამენისა დადგომად. და აღდგეს ჩემ ზედა კაცნი იგი გაბაჲსანი და გარემომადგეს მე სახლსა მას ღამე, ჩემი უნდა მოკლვაჲ და ცოლი ჩემი დაამდაბლეს, მოკიცხეს და მოკუდა.
მის	მცხ.მსაჯ	მიუგო კაცმან მან ლევიტელმან, ქმარმან მის დედაკაცისა მოკლულისამან, და თქუა: მოვედ მე და ხარჭი ჩემი
იგი	მცხ.მსაჯ	და შებმა-უყავ და განვყავ ასოდ-ასოდ და მიუძღუანე იგი ყოველთა საზღუართა სამკჳდრებელისა ისრაჱლისათა, რამეთუ ქმნეს უგნურებაჲ ესე ისრაჱლსა შორის.
მათთჳს	მცხ.მსაჯ	აჰა ესერა, აქა ხართ ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი, ყავთ მათთჳს სიტყუაჲ და ზრახვაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და აღდგა ყოველი იგი ერი, ვითარცა კაცი ერთი, და თქუეს: არა წარვიდეთ კაცი საყოფლად თჳსა, და არცა მივიქციოთ კაცმან სახიდ თჳსა.
მათგან	მცხ.მსაჯ	და შეკრბეს ძენი ბენიამენისნი ქალაქთა მათგან გაბაად განსლვად და ბრძოლად ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღიხილნეს თუალნი თჳსნი ძეთა ბენიამენისთა მას დღესა შინა, რომელნი მოსრულ იყუნეს ქალაქებისაგან. და იყუნეს ოცდახუთი ათას კაცნი მახჳლოსანნი გარეშე მკჳდრთა გაბაჲსათა.
მას	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდეს ძენი ბენიამენისნი ქალაქით და მოსრეს ისრაჱლისაგანი მას დღესა შინა ოცდაორი ათასი კაცი ადგილობანს.
მას	მცხ.მსაჯ	და განძლიერდეს ძენი ისრაჱლისანი და შესძინეს წყობად ბრძოლისა ადგილსავე მას, სადაცა-იგი ეწყვნეს დღესა მას პირველსა.
მათა	მცხ.მსაჯ	და გამოუჴდა ბენიამენი გაბაჲთ წყობად მათა დღესა მეორესა და დასხეს ერისაგანი ისრაჱლისაჲ ათურამეტი ათასი კაცი ადგილობანს ყოველნივე, რომელთა ეჴადა მახჳლი.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდეს ყოველნივე ძენი ისრაჱლისანი და ყოველი იგი ერი, და მოვიდეს იგინი ბეთლემდ და ტიროდეს წინაშე უფლისა, და იმარხეს მას დღესა შინა და შეწირეს მსხუერპლი ცხორებისაჲ.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მუნ იყო კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა ღმრთისაჲ მათ დღეთა შინა.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი ბენიამენისა დღესა მას მესამესა და განეწყვნეს წინაშე გაბასა, ვითარცა-იგი პირველ და მეორედ.
მისგანთა	მცხ.მსაჯ	და გამოუჴდეს ძენი ბენიამენისნი ბრძოლად ერსა მას, და გამოაშორნეს ქალაქისა მისგან, და იწყეს მოსრვად ერისა მისგანთა წყლულებითა, ვითარცა პირველ, და მერმე გზასა ზედა, რომელი-იგი აღვალს ერთი ბეთლემდ და ერთი გაბაად ველსა ზედა. და დაეცნეს ვითარ ოცდაათ ოდენ კაც ისრაჱლისაგან.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ყოველი კაცი ისრაჱლისაჲ აღდგეს ადგილით მათით და ეწყვნეს ბალთაბარს, და მზირი იგი ისრაჱლისაჲ ჰბრძოდა ადგილობანს დასავალით კერძო გაბაასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოექცეს იგინი პირისპირ წინაშე, გაბაასათ ათასი კაცი რჩეული ყოვლისაგან ისრაჱლისა, და ბრძოლაჲ იგი დამძიმდა მათ ზედა, და მათ არა უწყოდეს, რამეთუ მოწევნულ არს ბოროტი მათ ზედა.
მას	მცხ.მსაჯ	და დასცა უფალმან ბენიამენ წინაშე პირსა ისრაჱლისასა და მოსრეს ძეთა ისრაჱლისათა ბენიამენი მას დღესა შინა ოცდახუთი ათასი და ასი კაცი ყოველნივე ესე, რომელთა ეჴადა მახჳლი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და იხილა ბენიამენ, რამეთუ იძლია და კაცმან ისრაჱლისამან ადგილსცა ბენიამენს, რამეთუ ესვიდეს იგინი მზირთა მათ, რომელნი დაედგინნეს გარემო გაბაასა,
მათ	მცხ.მსაჯ	და მზირთა მათ შეიმართეს და განეფინნეს გაბაასა შინა და შევიდეს და მოსრეს ყოველი იგი ქალაქი პირითა მახჳლისათა.
მისა	მცხ.მსაჯ	და სასწაული იგი აღვიდოდა უფროჲს ქალაქისა მისგან სუეტი იგი კუამლისაჲ და მოიხილა ბენიამენ ზურგით კერძო მისა და, აჰა ესერა, აღვიდოდა აღსასრული ქალაქისაჲ მის ზეცად.
მათ	მცხ.მსაჯ	ვითარცა იხილეს, რამეთუ მოწევნულ არს მათ ზედა ბოროტი იგი, და მიაქციეს გზასა მას უდაბნოსასა და მბრძოლნი იგი ეწინეს მათ, და რომელნი-იგი იყუნეს ქალაქთა მათ შინა და მოსრვიდეს. მათ შორის მათსა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მოიხილეს გარე ნეშტთა მათ და ივლტოდეს უდაბნოდ კლდესა მას რემონისასა, და მო-ღავე-სრეს მერმე გზათა ზედა ხუთ ათასი კაცი, და დევნა-უყუეს კუალსა მათსა ვიდრე. გაბადმდე და მერმე მოსრეს მათგანი ორ ათასი კაცი.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყუნეს ყოველნი, რავდენნი დაეცნეს შორის ბენიამენისა ოცდახუთი ათასი კაცნი მახჳლოსანნი მას დღესა შინა, ყოველნივე ესე კაცნი ძლიერებისანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და მიაქციეს ნეშტთა მათ და ივლტოდეს უდაბნოდ კლდესა მას რემონისასა ოთხ თუე, და ძენი ისრაჱლისანი მოიქცეს
მას	მცხ.მსაჯ	ძეთაგან ბენიამენისთა, და მოსრნეს იგინი პირითა მახჳლისაჲთა ქალაქისაგან შემდგომითი შემდგომად ვიდრე საცხოვრადმდე. და ყოველი, რომელი იპოვა ყოველსა მას ქალაქებსა, და ყოველივე ქალაქები, რომელი დაშთომილ იყო, დაწუეს ცეცხლითა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარმოვიდა ერი იგი და მოვიდეს ბეთლემდ. და დასხდა მუნ წინაშე უფლისა ვიდრე მწუხრადმდე და აღიღეს ჴმაჲ მათი და ტიროდეს ტირილითა დიდითა.
მან	მცხ.მსაჯ	და იყო ხვალისაგან, და აღიმსთო ერმან მან და აღაშენეს საკურთხეველი და შეწირეს მსხუერპლები ცხორებისაჲ,
იგი	მცხ.მსაჯ	იაბის გალაადისა კრებულსა მას და აღიხილეს ერი იგი. და არა იყო მუნ კაცი მკუდრთაგან იაბის გალაადისათა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მიავლინნა მუნ ერმან მან ათორმეტი ათასი კაცი ძეთაგან ძლიერებისათა და ამცნეს მათ და ჰრქუეს: წარვედით და მოსრენით ყოველნი დამკჳდრებულნი იაბის გალაადისანი პირითა მახჳლისათა, დედანი და ერი მათი.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და პოვეს მკჳდრთაგან იაბის გალაადისათა ოთხასი ქალწული ქალი, რომელთა არა იცოდეს მამაკაცი საწოლითა მამაკაცისაჲთა, და მოიყვანნეს იგინი ბანაკად სელომდ, რომელ არს ქალაქსა ქანაანისასა.
მას	მცხ.მსაჯ	და მიავლინნეს ყოველმან კრებულმან და ეტყოდეს ძეთა ბენიამენისთა, რომელნი-იგი იყუნეს კლდესა მას რემონისასა, და მოუწოდეს მათ მშჳდობად.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მოიქცა ბენიამენ ძეთა ისრაჱლისათა მას ჟამსა შინა, და მისცეს მათ ცოლები, რომელნი იყუნეს დედათაგან იაბის გალაადისათანი, და სათნო-უჩნდა მათ ესრე.
მათა	მცხ.მსაჯ	და ჩუენ ვერ ჴელ-გუეწიფების მიცემად მათა ცოლი ასულთაგან ჩუენთა, რამეთუ ვფუცეთ ძეთა ისრაჱლისათა და ვთქუთ: წყეულ იყავნ, რომელმან მისცეს ცოლი ბენიამენს.
მათ	მცხ.მსაჯ	და თქუეს: ესერა, დღესასწაული არს უფლისაჲ სელომს დღეთა წელიწადისათა, რომელ არს ბღუარით კერძო ბეთლემსა მზისაღმოსავალით მებოძირთა მათ, რომელი აღვალს ბეთლემით სიკიმად, და სამხრით კერძო ლებონასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ამცნეს ძეთა მათ ბენიამენისთა და ჰრქუეს: წარვედით და მზირ-უყავთ ვენაჴოვანსა შინა.
მათგან	მცხ.მსაჯ	და იხილეთ, რაჟამს გამოვიდენ ასულნი იგი მკჳდრთა სელომისთანი და მძნობრები მძნობრად, გამოეტევენით ვენაჴოვანთა მათგან! და იტაცენ კაცად-კაცადმან თავისა თჳსისა ცოლი ასულთაგან სელომისთა, და წარიყვანეთ და წარვედით ქუეყანად ბენიამენისა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იყოს, რაჟამს მოვიდენ მამანი მათნი, გინათუ ძმანი მათნი სასჯელად თქუენდა, ჰრქუათ მათ: შეიწყალენით იგინი, რამეთუ არა გამოიყვანა კაცმან ცოლი თჳსი ბრძოლასა მას შინა; არა თუ თქუენ მისცნეთ მათ და არცაღა ბრალი რაჲ ჰქმენით თქუენ.
იგი	მცხ.მეფ1	ეგრეცა ხუთნი იგი თაგუნი ოქროსანი მსგავსად რიცხჳსა მის ქალაქთასა ხუთთა თავადთა და მთავართა ქალაქთა განმაძნელებელთა დაბადმდე ფერეზისა და ვიდრე ლოდადმდე დიდად, რომელსა ზედა დადგეს კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა, რომელი დადგა ადგილსა მას ოსესა ბეთსაბილესისასა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ყვეს ეგრე ძეთა ბენიამენისთა და მოიყვანეს ცოლები მსგავსად რიცხჳსა მის მათისა მძნობართა მათგანი, რომელნი იტაცნეს, და წარვიდეს და მოიქცეს სამკჳდრებელსა მათსა და აღაშენეს ქალაქები და დაემკჳდრნეს მათ შინა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და წარმოვიდეს მიერ ძენი ისრაჱლისანი მას ჟამსა შინა. და მივიდა კაცად-კაცადი ტომსა თჳსსა და ნათესავსა თჳსსა და მიეგო კაცად-კაცადი სამკჳდრებელსა თჳსსა. მათ დღეთა შინა არა იყო მეფე ისრაჱლსა შორის და კაცად-კაცადი ნებასა თავისა თჳსისასა თუალთა წინაშე მისთა ჰყოფდა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდეს დამკჳდრებულთა მათ ზედა დაბირისთა და სახელი დაბირისაჲ იყო პირველად ქალაქი მწიგნობართაჲ.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ევედრებოდა უფალსა მანოე და იტყოდა: მოიხილე ჩემდა, უფალო! და კაცი იგი ღმრთისაჲ, რომელი მოავლინე ჩუენდა, მერმეცა მოვედინ ჩუენდა, და მაუწყენ ჩუენ, რაჲ უყოთ ყრმასა მას. რომელ იგი იშვეს!
მას	მცხ.მსაჯ	და აღუდვა ცეცხლი ლამპრებსა მას და განუტევნა იგინი შორის მჭელეულებსა მას უცხოთესლთასა. და მოწუა ჴუვილი ზჳნითგან ვიდრე უმკალადმდე და ვენაჴი და ზეთისხილი.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას მიქა: დაადგერ შენ ჩემ თანა და მექმენ მე მამაჲ და მღდელ და მე მიგცე შენ ათი ვეცხლი დღეთა წელიწადისათა და სამოსელი და საზრდელი შენი.
მის	მცხ.ისო	და იყო, შემდგომად აღსასრულისა მის მოსესი, მონისა მის უფლისა, ჰრქუა უფალმან ისოს, ძესა ნავესა, მსახურსა მოსესა.
მათგან	მცხ.ისო	აწ განძლიერდი და მჴნე იყავ დამარხვად და ყოფად, რაჲ-იგი გამცნო შენ მოსე, მონამან ჩუენმან. და არა გარდააქციო შენ მათგან მარჯულ, არცაღა მარცხულ, რათა გულისხმა-ჰყო ყოველი, რასაცა იქმოდი.
მას	მცხ.ისო	და არა განგეშოროს შენ წიგნი ესე ამის შჯულისა პირისაგან შენისა და იწურთიდე მას დღე და ღამე, რათა გულისხმა-ჰყო ყოფად ყოველი წერილი. მაშინ წარგემართოს და წარჰმართნე გზანი შენნი და მაშინ გულისხმა-ჰყო.
მის	მცხ.ისო	აღჰმზადეთ საგზალი, რამეთუ შემდგომად სამისა დღისა წიაღსლვად ხართ იორდანესა ამას. შეხჳდეთ დაპყრობად ქუეყანისა მის, რომელი უფალმან ღმერთმან მამათა თქუენთამან მოგცეს თქუენ სამკჳდრებელად.
მათ	მცხ.ისო	ვიდრემდის დაფუძნეს უფალმან ღმერთმან თქუენმან ძმანი ეს თქუენნი, ვითარცა-ეგე თქუენ. და დაიმკჳდრონ მათცა ქუეყანა იგი, რომელ უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოსცეს მათ. და მაშინ წარხჳდეთ კაცად-კაცად სამკჳდრებელად თჳსად, რომელი მიგცა თქუენ მოსე წიაღ იორდანესა მზის აღმოსავალით.
იგი	მცხ.ისო	ხოლო კაცმან, რომელმან გაცილოს შენ, და რომელმან არა ისმინოს სიტყუათა შენთა, ამცნებდეთ თუ რასმე მას, მოკუედინ იგი, არამედ განძლიერდი და მჴნე იყავ.
მათ	მცხ.ისო	და მიიყვანნა მან დედაკაცმან კაცნი იგი და დამალნა იგინი. და მათ მიუგო და ჰრქუა:
იგი	მცხ.ისო	და წარავლინნა ისო, ძემან ნავესმან, სატიმით ორნი ჭაბუკნი მსახურად და ჰრქუა მათ: აღვედით და იხილეთ ქუეყანა იგი და იერიქოჲ. და წარვიდეს ორნი იგი ჭაბუკნი და მოვიდეს იერიქოდ და შევიდეს სახლსა დედაკაცისა მეძავისასა, რომელსა სახელი ერქუა ჰრააბ. და იყვნეს მუნ.
იგი	მცხ.ისო	და მიავლინა მეფემან იერიქოჲსამან, ეტყოდა ჰრააბს და ჰრქუა: გამოიყვანენ კაცნი იგი, რომელ შემოსრულ არიან სახიდ შენდა ღამე, რამეთ მსტოვრად მოსრულ არიან.
იგინი	მცხ.ისო	ხოლო მან აღიყვანნა იგინი სჴუენად და დამალნა იგინი სელსა შინა ძნეულსა, რომელ დაზჳნებულ იყო სჴუენსა შინა მისსა.
მათ	მცხ.ისო	და გუასმიეს, რამეთუ განაჴმო უფალმან ღმერთმან ზღუაჲ იგი ერუთრაჲსაჲ პირისაგან თქუენისა, რაჟამს გამოხჳდოდეთ ეგჳპტით, და რავდენი-იგი უყო ორთა მათ მეფეთა ამორეველთა, რომელ-იგი იყვნეს წიაღ იორდანესა: სეონ და ოგ, რომელ-იგი მოსრენით.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუეს მას კაცთა მათ: სული ჩუენი თქუენ წილ იყავნ სიკუდიდ. და მან ჰრქუა მათ: რაჟამს მიგცეს თქუენ უფალმან ქალაქი ესე, ყავთ ჩემთჳს წყალობაჲ და ჭეშმარიტებაჲ.
იგი	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ: მსგავსად სიტყჳსა თქუენისა, ეგრეცა ყავთ. და განავლინნა იგინი და წარვიდეს. და მოაბა სასწაული იგი მეწამული სარკუმელსა.
მათ	მცხ.ისო	და მოიქცეს ორნი იგი ჭაბუკნი და მოვიდეს მთით და წიაღვიდეს ისოჲსა, ძისა ნავესისა, და მიუთხრეს ყოველი, რაჲცა-იგი შეემთხჳა მათ,
მას	მცხ.ისო	და იყავნ განშორებაჲ საშუვალ თქუენსა და მისსა ორ ათასითა ოდენ წყრთითა, ადგილ-იპყართ ნუ შეეახლებით მას არამედ რათა უწყოდით ოდენ გზაჲ, რომელსა ხჳდოდით, რამეთუ არა სრულ ხართ გზასა ამას გუშინ და ძუღან დღეთა.
მის	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო მღდელთა: აღიღეთ კიდობანი იგი შჯულისაჲ და წარუძეღუთ ერსა ამას. და აღიღეს მღდელთა მათ კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა და ვიდოდეს წინა ერისა მის.
იგი	მცხ.ისო	აწ ამან მღდელთა, რომელთა აღიღეს კიდობანი იგი შჯულისაჲ დ არქუ: რაჟამს შეხჳდეთ ზოგსა წყალსა იორდანისასა, იორდანესა შინა ადგილ-იპყართ.
იგი	მცხ.ისო	და იყოს, რამეთუ დადგენ ფერჴნი მღდელთანი, რომელთა აღეღოს კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა ყოვლისა ქუეყანისაჲ წყალსა შინა იორდანისასა, წყალი იორდანისა დასწდეს, ხოლო წყალი იგი დამომავალი დადგეს.
იგი	მცხ.ისო	და წარიძრა ერი იგი საყოფელთაგან მათთა წიაღსლვად იორდანესა. ხოლო მღდელთა აღიღეს კიდობანი იგი შჯულისაჲ წარძღუანვად ერისა.
იგი	მცხ.ისო	და დგეს მღდელნი იგი, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა ჴმელსა ზედა შორის იორდანესა. და ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი წიაღვიდოდეს ჴმელსა, ვიდრემდის დაასრულა ყოველმან ერმან წიაღსლვად იორდანესა.
იგი	მცხ.ისო	მას დღესა შინა აღამაღლა უფალმან წინაშე ყოვლისა ნათესავისა ისრაჱლისა, და ეშინოდა მისგან, ვითარცა ეშინოდა მოსესგან, რავდენ ჟამ ცხოველ იყო იგი.
იგინი	მცხ.ისო	უბრძანე მათ და არქუ: აღიღეთ ამიერ საშუვალ იორდანესა, სადა ქუე დადგეს ფერჴნი მღდელთანი, მზანი ქვანი ათორმეტნი. და ესენი წიაღიხვენით თქუენ თანა და დასხენით იგინი საბანაკესა თქუენსა, სადა დაიბანაკოთ მუნ ამას ღამესა.
მის	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ ისო: მოდით წინაშე ჩემსა. წინაშე პირსა უფლისასა საშუვალ იორდანესა. და აღებით აიღენ კაცად-კაცადმან ქვაჲ ერთი ზედა ბჭეთა თჳსთა მსგავსად რიცხჳსა მის ნათესავთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ისო	და აღჰმართნა ისო სხუანი ათორმეტნი ქვანი იორდანესა შინა ადგილსა, მას, სადა დადგეს ფერჴნი მღდელთანი, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა და არიან მუნ დღეინდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.ისო	და შენ აუწყო ძესა შენსა და ჰრქუა, ვითარმედ: დასწყდა იორდანე მდინარე პირისაგან კიდობნისა შჯულისა უფლისა ყოვლისა ქუეყნისასა, რაჟამს წიაღვიდოდა მას. და იყვნენ თქუენდა ქვანი იგი საჴსენებელად ძეთა ისრაელისათა მიუკუნისამდე.
იგი	მცხ.ისო	უბრძანე მღდელთა, რომელთა აქუნდეს კიდობანი იგი შჯულისა საწამებლისაჲ გამოსლვად იორდანისაგან.
მათ	მცხ.ისო	და უბრძანა მღდელთა მათ ისო და ჰრქუა: გამოვედით იორდანით.
იგი	მცხ.ისო	და იყო ვითარ გამოჴდეს მღდელნი იგი, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა, იორდანისაგან. და დაიდგნეს ფერჴნი მათნი ჴმელსა ზედა. და წარმოემართა წყალი იგი იორდანისა ადგილსავე თჳსსა და ვიდოდა, ვითარცა გუშინ და ძოღან დღეთა ყოლად კიდესა.
იგი	მცხ.ისო	და ერი იგი აღმოჴდა იორდანით მეათესა თთუესა პირველისასა და დაიბანაკეს ძეთა ისრაჱლისათა გალგალს შინა მიერ კერძო მზის აღმოსავლით იერიქოჲსა.
მათ	მცხ.კორ2	რამეთუ ქრისტეს სურნელებანი ვართ ღმრთისა მიერ ცხორებულთა მათ შორის და წარწყმედულთა:
იგი	მცხ.ისო	და ვითარცა განწმიდნა ისო ძენი იგი ისრაჱლისანი, რომელნი-იგი იყვნეს ოდესმე გზასა ზედა და რომელნი იგი ოდესმე წინადაუცვეთელ იყვნეს გამოსრულთაგანნი ეგჳპტით. ყოველსა ამას წინადასცჳთა ისო ყოველსა გამოსრულსა ეგჳპტით წულსა ყრმასა, რამეთუ ყოველნი კაცნი მბრძოლნი მოსწყდეს მუნვე უდაბნოსა გზას შემდგომად გამოსლვისა მათისა ქუეყანით ეგჳპტით.
იგი	მცხ.ისო	რამეთუ წინადაცუეთილ იყო ყოველი იგი ერი, რომელ გამოსრულ იყო და ყოველი იგი ერი, რომელი ეშვა უდაბნოჲსა გზას შემდგომად გამოსლვისა მათისა ქუეყანით ეგჳპტით, წინადასცჳთეს.
მის	მცხ.ისო	და ჰრქუა უფალმან ისოს: დღესდღესა შინა განგაშოვრე ყუედრებაჲ ეგჳპტელთა თქუენგან. და უწოდა სახელი მის ადგილისა გალგალა მოდღეინდელად დღედმდე.
მას	მცხ.ისო	და მან ჰრქუა მას: მე ვარ ერისთავი ძალისა უფლისაჲ და აწ მოსრულ ვარ.
მას	მცხ.ისო	და ისო დავარდა პირსა თჳსსა ქუეყანასა ზედა, თაყუანის-სცა მას და ჰრქუა: უფალო, რაჲ უბრძანო შენსა მონასა?
მას	მცხ.ისო	ხოლო შენ მოადგინენ მას ყოველნი მბრძოლნი გარემოჲს იობელითა მით სმენად თქუენდა ჴმაჲ ნესტჳსა და იყოს, ვითარცა დაჰბეროთ ნესტუსა მას, მოადგეთ ქალაქსა მას ყოველნი კაცნი მბრძოლნი გარემო ქალაქსა მას ერთჯერ, ესრე ჰყოთ ექუს დღე.
იგი	მცხ.ისო	და იყოს, რაჟამს დაჰბეროთ ნესტუთა მათ, ღაღად-ყავნ ყოველმან ერმან. და ღაღადებასა შინა მათსა დაეცნენ თჳთ ზღუდენი იგი ქალაქისანი და შევიდეს ყოველი ერი, შეიმართოს კაცად-კაცადმან პირისპირ ქალაქად.
იგი	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ: მთად წარვედით, ნუუკვე შეგემთხჳნენ მდევარნი იგი თქუენნი და დაემალენით მუნ სამ დღე ვიდრე უკმოქცევადმდე, რომელთა დევნა-უყოფიეს უკუანა თქუენსა. და ამისა შემდგომად წარხჳდეთ გზასა თქუენსა.
მას	მცხ.ისო	აჰა, ესერა, ჩუენ შემოვიდოდით ზოგსა ქალაქისასა და დასდვა შენ სასწაულად: შტანგი ესე მეწამული გამოაბა სარკუმელსა, ვინა-იგი გარდამოგუსხენ ჩუენ მას ზედა. და მამაჲ შენი და დედაჲ შენი და ძმანი შენნი და ყოველი სახლი მამისა შენისაჲ შეჰკრიბნე. შენ თანა სახლსა შინა შენსა.
მათ	მცხ.ისო	და იყო აღძრვაჲ ერისაჲ და შვიდთა მათ მღდელთა, რომელთა აქუნდა შვიდნი ნესტუნი სამღდელონი, წარმოვიდენ ეგრეთვე წინაშე უფლისა, ასმინედ მაგრიად და კიდობანი შჯულისა უფლისა შეუდეგინ.
მას	მცხ.ისო	ხოლო მბრძოლნი იგი თანაუვიდოდედ წინ და მღდელნი იგი, რომელნი ჰბერვიდენ ნესტუსა და რომელნი შეუდგენ უკუანა კიდობანსა მას შჯულისა უფლისასა, გარეწარვიდოდედ და ჰბერვიდედ ნესტუსა.
მისა	მცხ.ისო	და მღდელთა მათ შჳდთა, რომელთა აქუნდეს კიდობანი, ნესტუნი, წინავიდოდეს წინაშე უფლისა. და მღდელნი იგი ჰბერვიდეს ნესტუთა ღა სხუაჲ იგი ყოველი ერი შევიდეს კუალად ბანაკად. და მისა შემდგომად შევიდენ მბრძოლნი და სხუანიცა ერნი შეუდგენ კიდობანსა აღთქმისა უფლისასა, და ვიდოდენ და ჰბერვიდენ ნესტვთა რქისათა.
მათ	მცხ.ისო	და მეშჳდესა მას გარეშესლვასა დაჰბერეს მღდელთა ნესტუთა მათ და ჰრქუა ისო ძეთა ისრაჱლისათა: ღაღატ-ყავთ, რამეთუ მოგცა თქუენ ქალაქი ესე.
მას	მცხ.ისო	და დღესა მას მეშჳდესა აღდგეს აღმოსლვასა ცისკრისასა და შე-გარე-ვლეს ქალაქი შჳდგზის.
მის	მცხ.ისო	და იყოს ქალაქი ესე შეჩუენებულ და ყოველი, რაჲ არს მის შინა ძალითა უფლისათა, ხოლო რააბ მეძავი განარინეთ და ყოველივე, რომელნი იყონ სახლსა შინა მისსა, რამეთუ დამალნა მსტოვარნი, რომელნი მივავლინენი.
მისგან	მცხ.ისო	ხოლო თქუენ ეკრძალენით შესაჩუენებელსა მისგან. ნუსადა გულსა მოგიჴდეს თქუენ და აღიღოთ შესაჩუენებელისა მისგან და ჰყოთ ბანაკი ძეთა ისრაჱლისათა შეჩუენებულ და მოგუსრნეთ ჩუენ.
იგი	მცხ.ისო	და რააბ მეძავი და სახლი მისი და მამული განარინა ისო. და დაეშენა შორის ისრაჱლსა მოდღეინდელად დღედმდე, რამეთუ დამალნა მსტოარნი იგი, რომელ მოავლინა ისო სტუანვად იერიქოჲსა.
მისგან	მცხ.ისო	და ცოდეს ძეთა ისრაჱლისათა ცოდვაჲ. და იპარეს შენაჩუენებისა მისგანი: და აღიღო აქარ, ძემან ქარმისმან, ძისა ზამბრისმან, ძისა ზარასმან, ნათესავისაგან იუდასმან, შენაჩუენებისა მისგან. და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ძეთათჳს ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ისო	და ჩამოიპო ისო სამოსელი თჳსი და დავარდა ქუეყანასა ზედა პირსა ზედა თჳსსა წინაშე უფლისა მიმწუხრადმდე, იგი და მოხუცებულნი ისრაელისანი და გარდაისხეს მიწაჲ თავსა ზედა მათსა.
იგი	მცხ.ისო	და თქუა ისო: გევედრები, უფალო, უფალო! რაჲსათჳს წიაღმოიყუანა მონამან შენმან ერი ესე იორდანესა მიცემად იგი ამორეველსა და წარწყმედად ჩუენდა? და-თუმცა-ვეშენენით და დავემკჳდრენით წიაღ იორდანესა
მისგან	მცხ.ისო	ცოდა ერმან მაგან და გარდაჴდა შჯულსა ჩემსა რომელ დავდევ მათა მიმართ. და იპარეს შესაჩუენებელისა მისგან და შთაიდვეს ჭურჭელსა მათსა.
იგი	მცხ.ისო	აღდეგ და განწმიდე ერი ეგე და არქუ წმიდა-ყოფად ხვალისა, რამეთუ ესრე იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა: შენაჩუენები თქუენ შორის არს ისრაჱლ. ვერ შეუძლოთ წინადადგომად წინაშე მტერთა თქუენთა, ვიდრემდის არა მოსპოთ შენაჩუენები იგი თქუენგან.
იგი	მცხ.ისო	და იყოს, რომელი გამოჩნდეს შენაჩუენებსა მას ზედა, დაიწუას ცეცხლითა იგი და ყოველი, რაჲცა არს მისი, რამეთუ გარდაჰჴდა აღთქუმასა უფლისასა და ყო ურჩულოებაჲ შორის ისრაჱლისა.
მათად	მცხ.ისო	და აღიმსთო ისო განთიად და წარმოადგინა ერი იგი ნათესავად-ნათესავად მათად. და გამოჩნდა ნათესავი იუდასი.
მის	მცხ.ისო	და აღიმსთო ისო განთიად და აღიხილა ერი. და აღვიდა იგი და მოხუცებულნი ისრაჱლინი პირისპირ ერისა მის გაის ზედა.
იგი	მცხ.ისო	და გამოიღეს იგი კარვით და მოიღეს იგი ისოსა. და მოხუცებულთა ისრაჱლისათა დადვეს იგი წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.ისო	ამცნო მათ და ჰრქუა: თქუენ უმზირდით უკუანა ქალაქსა და ნუ განეშორებით ქალაქსა და მზა იყვენით ყოველნი. და მე
იგი	მცხ.ისო	და თქუან: აღსდგეთ სადარანოჲსა მისგან და შეხჳდეთ ქალაქად და მოსრათ ქალაქი იგი. და მოგცეს იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან, ჴელთა თქუენთა.
მის	მცხ.ისო	და რაჟამს დაიპყრათ ქალაქი იგი, აღუდვათ მას ცეცხლი და მსგავსად მის სიტყჳსა ყავთ. აჰა, ესერა, გამცნებ თქუენ.
იგი	მცხ.ისო	და ყოველი ერი მბრძოლი მის თანა აღვიდა, მივიდეს და მიიწინეს წინაშე ქალაქსა მას აღმოსავალით კერძო. და დადარნებულნი იგი ქალაქსა ზღჳთ კერძო იყვნეს. და დაიბანაკეს ჩრდილოთ კერძო გაისსა.
იგინი	მცხ.ისო	და იყო ჴევი საშუვალ მათსა გაისსა. და წარიყვანა ხუთი ათასი კაცი, დამალნა იგინი საშუვალ ბეთნავსა და საშუვალ ზღუასა გაისსა.
მას	მცხ.ისო	და იყო, ვითარ იხილა მეფემან მან გაისამან, ისწრაფა, აღიმსთო და გამოჴდა შემთხუევად მათა პირისპირ ბრძოლად, იგი და ერი მისი. და მან არა უწყოდა, რამეთუ დადარანებულ იყვნეს მისთჳს უკუანა ქალაქსა მას.
იგი	მცხ.ისო	არა დაშთა არავინ გაისს შინა, რომელმან არა დევნა-უყო უკუანა ისრაჱლსა და დაუტევეს ქალაქი იგი განღებული და სდევდეს უკუანა ისრაჱლსა.
იგი	მცხ.ისო	და ჰრქუა უფალმან ისოს: მიყავ ჴელი შენი გეონითა, ლახურითა, ჰორლითა, რომელ არს ჴელსა შინა შენსა ქალაქსა ზედა. რამეთუ ჴელთა შენთა მიმიცემიეს იგი (დადარანებულნი იგი აღდგენ ადრე ადგილით მათით). და მიყო ისო გეონი და ჴელი მისი ქალაქსა ზედა.
იგი	მცხ.ისო	და ისო და ყოველმან ისრაჱლმან იხილეს, რამეთუ დაიპყრეს დადარანებულთა ქალაქი და რამეთუ აღჴდა კუამლი ქალაქისა ზეცად, მოაქციეს და მოსრნეს კაცნი იგი გაისისანი.
იგინი	მცხ.ისო	და იგინი გამოჴდეს ქალაქისაგან და მიეგებვოდეს და იქმნეს იგინი საშუვალ ბანაკსა, ესენი ერთკერძო და ესენი ერთკერძო. და მოსრნეს იგინი, ვიდრემდის რაჲთურთით არა დაშთა მათი განრინებული და მეოტი.
მას	მცხ.ისო	და იყვნეს ყოველნი დაცემულნი მას დღესა შინა მამაკაცითგან მიდედაკაცადმდე ათორმეტ ათას ყოველნი მკჳდრნი გაისნი, გარნა საცხოვრისა.
იგი	მცხ.ისო	და მოწუა ისო ქალაქი იგი ცეცხლითა და ქმნა იგი ბორცუ მიწის უშენებელ უკუნისამდე მოდღენდელად დღედმდე.
მათ	მცხ.ისო	და დაწერა ისო ქვათა მათ ზედა მეორე შჯული, შჯული მოსესი, რომელ დაწერა წერითა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.ისო	და ყოველი ისრაჱლი და მოხუცებულნი მათნი და მსაჯულნი მათნი და მწიგნობარნი მათნი თანაუვიდოდეს იმიერ და ამიერ წინაშე კიდობნისა. და მღდელთა ლევიტელთა აღიღეს კიდობანი იგი შჯულისა უფლისა და მოქცეულნი და მკჳდრნი, და იყვნეს ზოგნი მახლობელად მთასა ბარიზინსა და ზოგნი მათნი მახლობელად მთასა გებალსა, ვითარცა ამცნო მოსე, მონამან უფლისამან, კურთხევად უფლისა ისრაჱლისა პირველად.
მათცა	მცხ.ისო	და ყვეს მათცა ზაკუვით, და მოვიდეს და იმზადეს საგზალი. და მოიღეს თხიერები ძუელები და აღიკიდეს ზურგებსა მათსა და ღჳნოჲ თხიერებითა ძუელითა და დახეთქილებითა,
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუეს ისოს: მონანი შენნი ვართ. და ჰრქუა მათ ისო: ვინანი ხართ და ვინა მოსრულ ხართ?
მათ	მცხ.ისო	და გურქუეს ჩუენ მოხუცებულთა ჩუენთა. და ყოველთა მკჳდრთა მოხუცებულთა ქუეყანისა ჩუენისათა თქუეს: აღიღეთ თქუენდა საგზალი გზად, წარვედით და მიეგებვოდეთ მათ და არქუთ მათ: მონანი თქუენნი ვართ, და აწ აღთქუმა-ყავ ჩუენდა მომართ.
მას	მცხ.ისო	რამეთუ ესე პური ტფილი გამოგუცეს ჩუენ თანა დღესა მას, რომელსა გამოვედით მოსლვად თქუენდა, აწ განჴმეს და დამღილულ იქმნნეს.
მათ	მცხ.ისო	და აწ ვერ შემძლებელ ვართ ჴელსა შეხებად მათა, რამეთუ ესე ჰყოთ, დაიცვნეთ იგინი და განვარინნეთ იგინი და არა იყოს ჩვენ ზედა რისხვაჲ ფიცისა მისთჳს, რომელ ვეფუცენით მათ, და ცხონდენ.
მათ	მცხ.ისო	და შეკრიბნა იგინი ისო და ჰრქუა მათ: რად შეურაცხ-მყავთ მე და სთქუთ, ვითარმედ: შორს ვართ შენგან ფრიად და თქუენ მსოფლელ ხართ, რომელნი დამკჳდრებულ ხართ ჩუენ შორის?
იგინი	მცხ.ისო	და ყო მათთჳს ესრე და განარინნა იგინი ისო მას დღესა შინა ჴელთაგან ძეთა ისრაჱლისათა და არა მოსრნეს იგინი.
მას	მცხ.ისო	და დაადგინნა იგინი ისო მას დღესა შინა მრეშუელად და მერწყულად ყოვლისა კრებულისა და საკურთხეველისა ღმრთისა. ამისთჳს იქმნენ მკჳდრნი გაბაონისანი მრეშუელ და მერწყულ საკურთხეველისა ღმრთისა მოდღენდელად დღედმდე. და ადგილსა, რომელსა გამოირჩია უფალმან.
მას	მცხ.ისო	მას ჟამსა შინა ჰრქუა უფალმან ისოს: იქმნენ შენ დანაკნი ქვისანი ქვისა ცისნატეხისანი და დაჯედ და წინადასცჳთე ძეთა ისრაჱლისათა მეორედ.
მას	მცხ.ისო	ხოლო ერსა მას ამცნო ისო და ჰრქუა: ნუ ჰჴმობთ, ნუცაღა ვის ესმინ ჴმაჲ თქუენი ვიდრე დღედმდე, რომელსა გიბრძანა თქუენ ჴმობად, და მაშინ ჴმა-ჰყოთ.
იგი	მცხ.ისო	და ქალაქი იგი დაწვეს ცეცხლითა ყოვლითურთ, რაჲცა იყო მას შინა, გარნა ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რვალისა, რკინისაჲ, მისცეს იგი შეღებად საფასედ უფლისად.
მას	მცხ.ისო	და შეაჩუენეს იგი და რაიცრა იყო ქალაქსა მას შინა მამაკაცითგან ვიდრე დედაკაცმდე და ჭაბუკითგან მიმოხუცებულადმდე და ვიდრე ჴბოდ და ცხოვრადმდე და მი-კარაულადმდე პირითა მახჳლისათა.
მას	მცხ.ისო	და მოიქცეს ისოჲსა და ჰრქუეს მას: ნუ აღმოვალნ ყოველი ერი! არამედ ვითარ ორ ათას ოდენ, ანუ სამ ათას კაც აღვიდედ და მოიცვან ქალაქი. ნუ აღიყვანებთ მუნ ყოველსა ერსა, რამეთუ მცირედ არიან.
მას	მცხ.ისო	და ჰრქუეს მას: ქუეყანით შორით მოსრულ ვართ, მონანი შენნი სახელითა უფლისა ღმრთისა შენისათა, რამეთუ გუესმა სახელი მისი და რავდენი უყო ეგჳპტესა.
მათ	მცხ.ისო	და რავდენი უყო ორთა მათ მეფეთა ამორეველთა, რომელ იყვნეს წიაღ იორდანესა სეონს, მეფესა ესებონისასა, და ოგ მეფესა ბასანისასა, რომელ მკჳდრ იყო ასტაროდს შინა და ედრაინს.
მათ	მცხ.ისო	და ყო ისო მათა მიმართ მშჳდობაჲ და აღუთქუა მათ აღთქუმაჲ განრინებად მათა და ეფუცნეს მათ მთავარნი კრებულისანი.
იგინი	მცხ.ისო	და ვითარ ესმა ადონიბეზეკს, მეფესა იერუსალჱმისასა, ვითარმედ: ისო დაიპყრო გაჲ და მოსრნა იგინი, ვითარცა ყო იერიქოჲ და მეფე მისი, ეგრე უყო გაის მეფესა მისსა. და რამეთუ მიადგეს მკჳდრნი გაბაონისნი ისოს და ძეთა ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.ისო	და ჰრქუა: აღდეგით და აღმოვედით ჩემდა და შემეწიენით მე და ვჰბრძოდით გაბაონსა, რამეთუ მიადგეს იგინი ისოს და ძეთა ისრაჱლისათა.
მათგან	მცხ.ისო	და შეიშინეს მათგან ფრიად, რამეთუ უწყოდეს, ვითარმედ ქალაქი დიდი იყო გაბაონი, ვითარცა ერთი დედაქალაქთაგანი, და ყოველნი კაცნი მისნი ძლიერნი.
იგინი	მცხ.ისო	და ჰრქუა უფალმან ისოს: ნუ გეშინინ მათგან, რამეთუ ჴელთა შენთა მიმიცემიან იგინი, არა დაგიდგეს მათგანი არა ვინ წინაშე თქუენსა.
იგი	მცხ.ისო	და რაჟამს ივლტოდეს იგინი პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათა შთამართსა მას ბეთორონისასა, და უფალმან დასდვა მათ ზედა ქვაჲ სეტყჳსაჲ ზეცით გარდამო ვიდრე აზეკადმდე. და იყვნეს უმრავლეს მომკუდარნი იგი ქვითა სეტყჳსათა, ვიდრე რომელნი-იგი მოწყჳდნეს ძეთა ისრაჱლისათა მახჳლითა ბრძოლასა შინა.
იგინი	მცხ.ისო	მაშინ იტყოდა ისო უფლისა მიმართ დღესა მას, რომელსა მოსცა უფალმან ღმერთმან ამორეველი ჴელთა ისრაჱლისათა, რაჟამს შემუსრნა იგინი გაბაონს შინა და შეიმუსრნეს პირისაგან ისრაჱლისა, და თქუა ისო: დადეგინ მზე გაბაონსა ზედა და მთოვარე ჴევსა ზედა იალონისასა, ვიდრემდის უბრძანო ერსა ამას.
იგინი	მცხ.ისო	ხოლო თქუენ ნუ დასცხრებით უკუანა მტერთა თქუენთათა და ეწიენით ბუნაურსა მათსა. და ნუ აუფლებთ შესლვად ქალაქად მათა. რამეთუ მოგუცნა იგინი უფალმან ღმერთმან ჩუენმან ჴელთა ჩუენთა.
მას	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო: აღიღეთ ქუაბსა მას და გამოიყუანენით ხუთნი ესე მეფენი მიერ ქუაბით.
მათ	მცხ.ისო	და რამეთუ გამოიყვანნეს იგინი ისოჲსსა, მოუწოდა ისო ყოველსა ისრაჱლსა და წინამძღუართა ბრძოლისათა, რომელნი თანაუვიდოდეს მას და ჰრქუა მათ: მიდით და დაადგემდით ფერჴთა თქუენთა ქედთა ზედა მათთა. და მივიდეს და დაადგნეს ფერჴნი მათნი ქედთა ზედა მათთა.
მას	მცხ.ისო	და იყო, დასლვასა მზისასა უბრძანა ისო და გარდამოიხუნეს ძელთაგან. და შთასთხინა იგინი ქუაბსა მას, რომელსაცა შეივლტოდეს მუნ და მიაგორეს ქვები დიდ-დიდი მოდღენდელად დღედმდე.
მას	მცხ.ისო	და მაკედაჲ დაიპყრეს მას დღესა შინა და მოსრნეს იგინი პირითა მახჳლისათა და აჴოცნეს იგინი და ყოველი მშუმინვიერი, რომელ იყო მას შინა, არავინ განრინებულნი და ოტებულნი. და უყვეს მეფესა მაკედასასა, ვითარცა უყვეს მეფესა იერიქოჲსასა.
იგი	მცხ.ისო	აღმოვიდა ელამ, მეფე გაბერისაჲ, შეწევნად ლაქისა. და მოკლა იგი ისო პირითა მახჳლისაჲთა და ერი მისი, და არა დაშთა მათგანი განრინებული და ოტებული.
იგი	მცხ.ისო	და წარვიდა ისო და ყოველი ისრაჱლი მის თანა ლაქისით ოდოლამდ. და გარე მოადგეს მას და ჰბრძოდეს მათ. და მოსცა იგი უფალმან ჴელთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ისო	და დაიპყრეს იგი მას დღესა შინა და მოსრეს იგი პირითა მახჳლისათა. და ყოველი მშუმინვიერი მას შინა მოსრეს, ვითარცა უყვეს ლაქისსა.
მის	მცხ.ისო	და დაიპყრეს იგი და მეფე მისი და დაბნები მისი და მოსრეს იგი პირთა მახჳლისათა. და აღჴოცეს იგი და ყოველი მშუმინვიერი მის თანა, და არა დაუტევეს რაჲთურთით განრინებული, ვითარცა უყვეს ქებრონსა, ეგრე უყვეს დაბირსა და მეფესა მისსა, ვითარცა უყვეს ლებნასა და მეფესა მისსა.
იგინი	მცხ.ისო	და მოსრნა იგინი ისო კადჱს ბარნეთგან ვიდრე გაზედმდე, ყოველი ქუეყანაჲ გოსომისაჲ მიგაბაონდმდე.
მის	მცხ.ისო	და მოაქცია ისო და ყოველმან ისრაჱლმან მის თანა გალგალდ.
მათ	მცხ.ისო	და გამოვიდეს იგინი და მეფენი მათნი მათ თანა, ვითარცა ქჳშაჲ, რომელ არს კიდესა ზღჳსასა, სიმრავლით და ცხენები და ეტლები დიდად ფრიად.
იგინი	მცხ.ისო	და ჰრქუა უფალმან ისოს: ნუ გეშინინ პირისაგან მათისა, რამეთუ ხვალე ამას ჟამსა მიგცნე იგინი დაცემულნი წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა. ჰუნებსა მათსა დაჰკუეთნეთ კირნი და ეტლები მათი დასწუათ ცეცხლითა.
მას	მცხ.ისო	და უყო მათ ისო, ვითარცა ამცნო მას უფალმან, და ჰუნეთა მათთა დაჰკუეთნა კირნი და ეტლები მათი დაწუა ცეცხლითა.
მას	მცხ.ისო	და მოიქცა ისო მას ჟამსა შინა და დაიპყრა ასური და მეფე მისი, რამეთუ ასური მთავრობდა პირველად ყოველთა მეფეთა ამათ.
მას	მცხ.ისო	და მოსრეს ყოველი მშჳნვიერი მას შინა პირითა მახჳლისათა და აღჴოცეს ყოველი და არა დაშთა მას შინა მშჳნვიერი. და ასური მოწუა ცეცხლითა
იგინი	მცხ.ისო	და ყოველი ნატყუენავი მისი განიყვეს თავისა თჳსისად ძეთა ისრაჱლისათა, ხოლო იგინი ყოველნი პირითა მახჳლისათა წარწყმიდნეს, არა დაშთა მათგანი რაჲთურთით მშჳნვიერი.
მათ	მცხ.ისო	და დაიპყრა ისო ყოველი ქალაქი, ვითარცა ამცნო უფალმან მოსეს. და მისცა მათ ისო სამკჳდრებელად ისრაჱლსა განყოფით ნათესავთა მათთა და ქუეყანაჲ დასცხრა ბრძოლისაგან.
მის	მცხ.ისო	და ესე მეფენი მის ქუეყანისანი, რომელ მოსრნა მოსე: და ძეთა ისრაჱლისათა დაიმკჳდრეს ქუეყანა მათი წიაღ იორდანესა მზის აღმოსავალით კერძო, ჴევითგან არნონით ვიდრე მთადმდე აერმონდ და ყოველი არაბიაჲ აღმოსავალით კერძო.
მათ	მცხ.ისო	და ქანანელი უდაბნოთაგან, რომელ არს წინაშე პირსა ეგჳპტისასა მისაზღვრადმდე აკარონისად მარცხლ ქანანელთასა, შერაცხილ არს ხუთთა მათ სანახპეტოთა ფილისტიმისათა: გაზეულსა, და აზოტელსა, ასკანოლიტელსაჲ, და აკარონელსა და ეველსა თემანითგან,
იგი	მცხ.ისო	ყოველი, რომელნი მკჳდრ არიან მთასა შინა ლიბანითგან ვიდრე სერეფოთ მაიდმდე, ყოველნი სიდონელნი, მე ავჴოცნე იგინი პირისაგან ისრაჱლისა და განუყავ იგი წილით ისრაჱლსა, ვითარცა გამცნებ შენ.
მათ	მცხ.ისო	ხოლო ნათესავსა ლევისსა არა სცა სამკჳდრებელი, რამეთუ ღმერთი ისრაჱლისა იგი თავადი იყო მათა სამკჳდრებელ, ვითარცა ჰრქუა მათ უფალმან (და ესე არს განყოფაჲ, რომელ განუყო მოსე ძეთა ისრაჱლისათა, არაბოთ მოაბისასა წიაღ იორდანესა იერიქოჲთ კერძო).
მათა	მცხ.ისო	და მისცა მოსე ნათესავსა რუბენისსა ტომად-ტომად მათა.
იგი	მცხ.ისო	და ყოველი სამეუფოჲ სეონ მეფისა ამორეველთაჲსაჲ, რომელ მეფობდა ესებონს შინა, რომელ მოკლა მოსე იგი, და წინამძღუარნი მადიამისანი და ები, და ჰროკამ, და სურ, და ჰრუბენ მთავარი სეონისაჲ, რომელ მკჳდრ იყო ქუეყანასა.
მათა	მცხ.ისო	და იყვნეს საზღვარნი რუბენისნი იორდანე საზღვრად, ესე სამკჳდრებელი ძეთა რუბენისთა, ტომად-ტომად მათა ქალაქები და ვანები მათი.
მათა	მცხ.ისო	და იყო საზღვრად მათა იარჱსი, ყოველი ქალაქები გალაადისაჲ და ზოგი ქუეყანაჲ ძეთა ამონისთაჲ არუერმდე, რომელ არს წინაშე პირსა ლაბბოჲსასა.
იგი	მცხ.ისო	და ემეკს ბეთარამ ბეთისამნა, და სოქო, და საფონ და სხუა იგი სამეუფოჲ სეონისი მეფისა ესებონისაჲ. იორდანჱ იზღუანის ვიდრე ზღუადმდე ქენეროთისად წიაღ იორდანესა აღმოსავლით.
მათა	მცხ.ისო	და მისცა მოსე ზოგსა ნათესავსა მანასესა და იყო ზოგთა ძეთა მანასჱსთა ტომად-ტომად მათა.
მას	მცხ.ისო	და მოვიდეს ძენი იუდაჲსნი ისოჲსა გალგალს შინა და ჰრქუა მას ქალებ იეფონისმან კენეზელმან: შენ უწყი სიტყუაჲ, რომელ თქუა უფალმან მოსეს მიმართ, კაცისა ღმრთისა, ჩემთჳს და შენთჳს კადჱს ბარნჱს შინა.
მათ	მცხ.ისო	და მიუგეს მათ სიტყუაჲ გონებით თჳსით ძმათა ჩემთა, რომელ აღმოვიდეს ჩემდა და გარდაცვალეს გონებაჲ ერისაჲ. ხოლო მე შევეყავ შემდგომად უფლისა, ღმრთისა ჩემისა.
მას	მცხ.ისო	და ფუცა მოსე მას დღესა შინა და თქუა: ქუეყანასა რომელსა მიხუედ, შენდად იყოს სამკჳდრებელად და შვილთა შენთა უკუნისამდე. რამეთუ შევეყავ შემდგომად უკუანა უფლისა ღმრთისა ჩემისა.
იგი	მცხ.ისო	ამისთჳს იქმნა ქებრონი იეფონეს კენეზელისა სამჳდრებელად მოდღენდელად დღედმდე. რამეთუ იგი შეუდგა ბრძანებასა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა.
მათა	მცხ.ისო	და იყვნეს საზღვარნი ნათესავისანი ძეთა იუდაჲსთანი ტომად-ტომად მათა საზღვართაგან იუდაჲსთა უდაბნოჲთგან სინით ვიდრე კადედმდე, ბღუარით კერძო.
მას	მცხ.ისო	და ქალებს, ძესა იეფონესსა, მისცა ნაწილი შორის ძეთა იუდაჲსთა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და მისცა ისო მას ქალაქი ერბოკი, დედაქალაქი ენანისი (ესე არს ქებრონი).
მათა	მცხ.ისო	და იებოსელი დამკჳდრებულ იყო იერუსალჱმს. და ვერ შეუძლეს ძეთა იუდასთა ბრძოლად მათა, დაეშენნეს იებოსელნი მიმუნდღედმდე.
მათა	მცხ.ისო	და იყვნეს საზღვარნი ტომად-ტომად მათა: აღმოსავალით ასტაროთი და ადარი ვიდრე ზენა ბეთორონდმდე და გაზარაჲ.
მას	მცხ.ისო	და სალფაათს, ძესა სოფერისსა, არა ესხნეს მას ძეებ, არამედ ასულებ. და ესე არს სახელები ასულთა სალპაადისთა: მაალი, და ნუსა და ეგლა, და მელქა და თესრა.
მისა	მცხ.ისო	ჩრდილოჲთ კერძო ნაღუარევისა და იყოს გამოსავალად მისა ზღუაჲ ჩრდილოჲთ კერძო და იზაქარისა აღმოსავალით.
მას	მცხ.ისო	[და] ვერ შეუძლეს ძეთა მანასესთა მოსრვად ამის ქალაქებისა. და იწყო ქანანელმან დაშენებად ქუეყანასა მას.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ ისო: ერმრავალ თუ ხარ შენ, აღგუალე მაღნარად და განკაფე თავისა შენისად. გიწრობს თუ შენ მთა ეფრემისი.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ ისო: ვიდრემდის აჰხუმიდეთ დამკჳდრებად ქუეყანისა, რომელ მიგცა თქუენ უფალმან ღმერთმან მამათა ჩუენთამან.
იგი	მცხ.ისო	მომცენით მე თქუენნი სამნი კაცნი ნათესავისაგან და წარვავლინნე იგინი. და აღდგენ და მოვლონ ქუეყანაჲ და აღწერედ იგი წინაშე ჩემსა, ვითარცა ჯერ-არს განყოფაჲ მისი.
მის	მცხ.ისო	და აღდგეს კაცნი იგი და წარვიდეს. და ამცნო ისო, რომელნი-იგი წარვიდეს განზომად ქუეყანისა მის და ჰრქუა: წარვედით და განზომეთ ქუეყანაჲ და მოვედით ჩემდა აქა და მოგცე თქუენ სამკჳდრებელი წინაშე უფლისა სელომს შინა.
იგი	მცხ.ისო	და წარვიდეს, და განზომეს ქუეყანაჲ და იხილეს იგი და აღწერეს ქალაქად-ქალაქად შჳდად ნაწილად წიგნსა და მოართუეს ისოს სელომდ.
მათ	მცხ.ისო	და შთაუთხინა მათ ისო წილნი სელომს წინაშე უფლისა.
მათა	მცხ.ისო	და აღმოუჴდა წილი ნათესავსა ბენიამენისსა პირველად ტომად-ტომად მათა. და აღმოუჴდა საზღვარი ნაწილისა მათისა საშუვალ იუდაჲსა და საშუვალ ძენი იოსებისნი.
მათა	მცხ.ისო	და იყო მათა სრულიად ბერსაბე, და საბეჱ და მოლადამ,
მათა	მცხ.ისო	და აღმოუჴდა მესამე ნაწილი ზაბულონისი ტომად-ტომად მათა, და იყვნეს საზღვარნი სამკჳდრებელისა მათისანი სართითმდე.
მათა	მცხ.ისო	საზღვარად მათა ზღუაჲ: და მიიწიოს...დმდე ჴევსა, რომელ არს პირისპირ იეკნამსა.
მათა	მცხ.ისო	ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა ზაბულონისათა, ტომად-ტომად მათა ქალაქები ესე არს და დაბნები მათი.
მათა	მცხ.ისო	ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა იზაქარისთა ტომად-ტომად მათა, ქალაქები და ვანები მათი.
მათა	მცხ.ისო	ესე სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა უერისთაჲ ტომად-ტომად მათა, ქალაქები მათი და დაბნები მათი.
მათა	მცხ.ისო	ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა ნეფთალემისთაჲ ტომადტომად მათა.
მათა	მცხ.ისო	ესე არს სამკჳდრებელი ნათესავისა ძეთა დანისთა ტომად-ტომად მათა, ქალაქები ესე და დაბნები მათი.
მას	მცხ.ისო	და მისცა მას ქალაქი, რომელ ითხოვა, თამნათსარაჲ, რომელ არს მთასა ეფრემისასა და აღაშენა ქალაქი და დაეშენა მუნ.
მათ	მცხ.ისო	ესე ქალაქნი განჩინებულნი ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათანი და მწირისა, რომელ შევედრებულ იყოს მათ შორის შევედრებად მუნ. ყოველმან, რომელმან სცეს კაცსა, არა ნებსით, რათა არა მოკუდეს ჴელისაგან სისხლისმეძიებელისაჲსა, ვიდრემდე არ დადგეს წინაშე კრებულსა განკითხვად.
იგინი	მცხ.ისო	და მისცეს ძეთა ისრაჱლისათა ლევიტელთა, რაჟამს დაგიმკჳდრებდენ იგინი ბრძანებითა უფლისათა, ქალაქები და გარემო სათესველი მათი.
მათა	მცხ.ისო	და ძეთა მერარისთა ტომად-ტომად მათა ნათესავისაგან რუბენისთა და ნათესავისაგან გადისთა და ნათესავისაგან ზაბულონისთა წილით ქალაქები ათორმეტი.
მისა	მცხ.ისო	და იანი, და განკუთნებული გარემოჲს მისა, და იეხტოჲ და განკუთნებული გარემოჲს მისა, ქალაქები ცხრა ორთა ამათ ნათესავთაჲ.
მისა	მცხ.ისო	და ნათესავისაგან ასერისა მასაალი და განკუთნებული მისა და აბდონ და განკუთნებული მათი,
მისა	მცხ.ისო	ქელკათ და განკუთნებული მათი, რაუბ და განკუთნებული მისა მიმართ, ქალაქი ოთხი.
მათა	მცხ.ისო	ყოველი ქალაქები გესონისი ტომად-ტომად მათა ქალაქები ათცამეტი.
მათა	მცხ.ისო	ყოველი ქალაქები ძეთა მერარისთა ტომად-ტომად მათა, რომელ დაშთომილ იყვნეს ნათესავისაგან ლევისნი. და იყვნეს საზღვრად ქალაქნი ათორმეტნი.
მათ	მცხ.ისო	და განუსუენა მათ უფალმან გარემო, რამეთუ ეფუცა მამათა მათთა. არა ვინ წინა დაუდგა მათ ყოველთაგანი მტერთა მათთა. ყოველნი მტერნი მათნი მისცნა უფალმან ჴელთა მათთა, არა დააკლდა ყოველთაგან სიტყუათა კეთილთა, რომელ თქუა უფალმან ძეთა ზედა ისრაჱლისათა, ყოველი მოჴდა.
მათ	მცხ.ისო	და ჰრქუა მათ: თქუენ გესმა ყოველი, რავდენი გუამცნო ჩუენ მოსე, მონამან უფლისამან, და ისმინეთ ჴმისა ჩემისა ყოვლადვე, რავდენიცა გამცენ თქუენ.
მათ	მცხ.ისო	ხოლო აწ განუსუენა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან ძმათა თქუენთა, ვითარცა ჰრქუა მათ: აწ მიიქეცით და მივედით სახიდ თქუენდა. და ქუეყანად სამკჳდრებელისა თქუენისად, რომელ მიგცა თქუენ მოსე წიაღ იორდანესა.
მისა	მცხ.ისო	და ეკრძალენით ფრიად ყოფად მცნებათა შჯულისათა, რომელ გუამცნო ჩუენ მოსე, მონამან უფლისამან. და გიყუარდინ უფალი ღმერთი თქუენი ყოველთა გზათა მისთა, ეკრძალენით მცნებათა მისთა და შეუდეგით მას მსახურებად მისა ყოვლითა გულითა თქუენითა და ყოვლითა სულითა თქუენითა.
იგინი	მცხ.ისო	აკურთხნა იგინი ისო და წარავლინნა იგინი და წარვიდეს სახიდ თჳსა.
მისგან	მცხ.ისო	მცირედ ნურაჲ არს თქუენდა ცოდვაჲ იგი ფოგორისი, რამეთუ არა განწმენდილ ვართ მისგან მოაქადღედმდე? და იყო წყლულებაჲ კრებულსა ზედა უფლისასა.
მან	მცხ.ისო	ღმერთი, ღმერთი უფალი არს და ღმერთმან, ღმერთმან უფალმან მან უწყის და ისრაჱლმან თავადმან ცნას, უკუეთუ განდგომით ვცოდეთ წინაშე უფლისა, ნუ გჳჴსნინ ჩუენ დღესა ამას შინა.
მას	მცხ.ისო	და თუ ვქმენით თავისა ჩუენისა ბომონი განსადგომელად უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, რათამცა შევწირეთ მას ზედა მსხუერპლი მრგულიადდასაწველთაჲ.
მის	მცხ.ისო	და ვთქუათ ყოფად ესრე აღშენებად მის ბომონისა არა შესაწირავთათჳს, არცა მსხუერპლთათჳს,
იგინი	მცხ.ისო	და მოსრნეს იგინი უფალმან პირისაგან თქუენისა ნათესავნი დიდ-დიდნი და ძლიერნი, და თქუენ არა ვინ დაგიდგეს წინაშე თქუენსა მოაქადღედმდე.
იგი	მცხ.ისო	ერთმან თქუენგანმან დევნნა ათასნი, რამეთუ უფალი ღმერთი თქუენი იგი თავადი ჰბრძოდა თქუენ წილ, ვითარცა გრქუა თქუენ.
იგინი	მცხ.ისო	უწყებით უწყოდეთ, რამეთუ არღარა შესძინოს უფალმან ნათესავი ესე მოსრვად პირისაგან თქუენისა. და იყვნენ იგინი თქუენდა საფრჴე და საცთურ და პატნეზ ფერჴთა თქუენთა და ისარ თუალთა თქუენთა, ვიდრემდის წარსწყმდეთ ქუეყანისა ამისგან კეთილისა, რომელ მიგცა თქუენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან.
მათა	მცხ.ისო	რაჟამს გარდაჰჴდეთ თქუენ აღთქუმასა უფლისა ღმრთისა თქუენისასა, რომელი გამცნო თქუენ და მიხჳდეთ მსახურებად ღმერთთა უცხოთა, თაყუანის-ცემად მათა, და განრისხნეს თქუენ ზედა უფალი და წარსწყმდეთ ადრე-ადრე ქუეყანით.
იგინი	მცხ.ისო	და ღაღად-ვყავთ და მოავლინა ღრუბელი და ნისლი საშუვალ ჩუენსა და საშუვალ ეგჳპტელთასა. და მოაქცია მათ ზედა ზღუაჲ, დაფარნა იგინი და იხილეს თუალთა ჩუენთა, რავდენი უყო უფალმან ქუეყანასა ეგჳპტისასა. და ვიყვენით უდაბნოსა ზედა მრავალ დღე.
იგინი	მცხ.ისო	და მიუვლინა პირველად თქუენსა ბზიკი და განასხნა იგინი პირისაგან ჩუენისა, ათორმეტნი მეფენი, პირისაგან ჩუენისა მრავალნი არა მახჳლითა შენითა, არცა მშჳლდითა შენითა.
მათ	მცხ.ისო	და მოგცა თქუენ ქუეყანა, რომელსა ზედა არა დამაშურალ იყვენით, და ქალაქები, რომელ არა გეშენა, დაეშენენით მათ შინა, და ვენაჴები და ზეთისხილოვანები, რომელ არა დაჰნერგეთ თქუენ, და სჭამთ.
მან	მცხ.ისო	და მიუგო ერმან მან და ჰრქუა: ნუ იყოფინ ჩუენდა დატევებად უფლისა, რათამცა ვჰმსახურებდით ჩუენ ღმერთთა უცხოთა.
მას	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო ერსა მას: ვერ უძლოთ მსახურებად უფლისა, რამეთუ ღმერთი წმიდა არს და აღიშუროს ამან და არა გილხინოს ცოდვათა თქუენთა და უშჯულოებათა თქუენთა,
მან	მცხ.ისო	და ჰრქუა ერმან მან ისოს: არამედ უფალსა ვჰმსახურებდეთ!
მისა	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო ერსა მას: მოწამე ხართ თქუენ თავთა თქუენთა, რამეთუ თქუენ გამოირჩიეთ უფალი მსახურებად მისა!
მან	მცხ.ისო	და ჰრქუა ერმან მან ისოს: უფალსა ვჰმსახურებდეთ და ჴმისა მისისა ვისმინოთ.
მათ	მცხ.ისო	დადვა ისო აღთქუმაჲ ერისა მიმართ მას დღესა შინა და მისცა მათ შჯული და სამართალი სელომს შინა წინაშე კარავსა ღმრთისა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.ისო	დაწერნა სიტყუანი ესე წიგნსა შჯულისა ღმრთისასა: და მოიღო ქვაჲ დიდი და დადგა იგი ისო ბელეკუნსა ქუეშე წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ისო	და ჰრქუა ისო ერსა მას: აჰა, ესერა, ქვაჲ ესე იყავნ თქუენდა საწამებელად, რამეთუ ამას ესმნეს ყოველნი თქუმულნი უფლისა მიერ, რავდენნი თქუნა თქუენდამო დღეს. და ესე იყოს თქუენ შორის საწამებელად აღსასრულთა დღეთა, რაჟამს ეცრუვნეთ უფალსა ღმერთსა თქუენსა.
მას	მცხ.ისო	ანუმცა ვყავთ მას ზედა მსხუერპლი ცხორებისა, უფალმან თავადმან იძიენ, არამედ კრძალულებისათჳს სიტყჳსა ვყავთ ესე. და ვთქუთ: რათა არა ჰრქუან ხვალე შჳლთა თქუენთა შჳლთა ჩუენთა: რაჲ ძეს თქუენი და უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისაჲ?
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა უფალმან იუდა აღვიდეს. აჰა ესერა, მივეც ქუეყანაჲ იგი ჴელთა მისთა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა იუდაცა. და მოსცა უფალმან ქანანელი იგი და ფერეზელი ჴელთა მისთა და მოსრნა იგინი ბეზეკს შინა, ათი ათასი კაცი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ივლტოდა იდონიბეზეკ და დევნა-უყვეს შემდგომად მისსა, ეწინეს და შეიპყრეს იგი და მოჰკუეთნეს ჴელნი და ფერჴნი მისნი.
იგი	მცხ.მეფ3	და დავით მეფე დაბერდა და მიიწია წესსა ჟამთა თჳსთასა და შემოსიან იგი სამოსლითა და ვერ განტფის.
მის	მცხ.რუთ	და მოიყვანნეს ძეთა მათ მისთა თავისა თჳსისა ცოლნი მოაბელნი, სახელი ერთისა მის ურიფა და სახელი მეორისა მის რუთ. და იყოფოდეს მუნ ვიდრე ათად წლადმდე.
იგი	მცხ.მეფ3	და მამამან არასადა შერისხნა, ვითარმედ: რად ეგრე ჰყავ, ანუ რად იქმ მაგასა? და იყო იგი ქმნულკეთილ პირითა, რამეთუ აბესალომის შემდგომად შობილ იყო.
მას	მცხ.რუთ	და აღდგა დედაკაცი იგი და ორნივე იგი ძის ცოლნი მისნი და მოიქცეს იგინი ქუეყანით მოაბისაჲთ სოფლად ჰურიასტანისა, რამეთუ ესმა მათ ქუეყანასა მას მოაბისასა, ვითარმედ მოჰხედა უფალმან ერსა თჳსსა მოცემად ნაყოფისა.
მას	მცხ.რუთ	და ჰრქუეს მას: არა ეგრე, არამედ შენ თანა მივიდეთ ერისა შენისა.
მას	მცხ.მეფ3	ხოლო იყუნეს ადონიასნი ცხოვარნი, ზროხანი და კრავნი ფრიად ლოდსა მას თანა სელათისასა, რომელი-იგი არს მახლობელად ჰრობელსა, და უწოდა ყოველთა ძმათა მისთა, ძეთა მეფისათა, ყოველსა კაცსა იუდასასა, მსახურთა მეფისათა.
მათ	მცხ.მეფ3	და ვითარცა ესმა ესე მათ ყოველთა, განკრთეს და აღდგეს ყოველნი, რომელნი პურად სხდეს ადონიასა თანა, და წარვიდეს თჳთოეულად გზასა თჳსსა.
მას	მცხ.რუთ	მიუგო და ჰრქუა მას რუთ: ნუ შემემთხუევინ მე ეგე ყოფად, ვითარმცა დაგიტევე მე შენ და მივიქეც და წარვედ შენგან, არამედ ვიდრეცა მიხჳდე, მივიდე და სადაცა იყოფოდე, ვიყოფოდე მეცა შენ თანა, ერი შენი ერი ჩემი არს და ღმერთი შენი ღმერთი ჩემი არს.
მის	მცხ.რუთ	ხოლო მან ვითარცა იხილა, რამეთუ დაამტკიცა ესრჱთ მისლვად მის თანა, დასცხრა მიერითგან სიტყუად მის თანა.
მათ	მცხ.რუთ	და წარმოვიდეს მიერ ორნივე და მოვიდეს ბეთლემდ. და იყო, ვითარცა მოიწინეს იგინი ბეთლემდ, ოხრიდა ყოველი იგი ქალაქი მათ ზედა და თქუეს: უკუეთუ ნანდჳლ ნოომინ არს ესე?
მათ	მცხ.რუთ	და ჰრქუა მათ: ნუ მრქუათ მე ნოომინ, არამედ მარქუთ მე სიმწარე, რამეთუ განამწარა ძლიერმან ჩემ ზედა,
მის	მცხ.რუთ	და მოიქცა ნოომინ და მოვიდა და რუთ მოაბელი, ძის ცოლი მისი მის თანა, მოვიდეს ქუეყანით მოაბისაჲთ. და ესენი მოვიდეს ბეთლემდ დასაბამსა ოდენ მკისასა ქრთილისასა.
მას	მცხ.რუთ	და ჰრქუა ბოოზ მონათა მას მისსა, ზედა-მდგომელსა მას მომკალთასა: ვინ არს ჭაბუკა ესე?
მათ	მცხ.რუთ	მიუგო მონამან მან, რომელი-იგი ზედაადგა მომკალთა მათ და ჰრქუა ბოოზს: დედაკაცი ეგე არს მოაბელი, რომელი მოვიდა ნოომისის თანა ქუეყანით მოაბისაჲთ.
მათ	მცხ.რუთ	და თუალნი შენნი იგენ ყანასა მას, სადაცა მკიდენ, შეუდეგ მათ. აჰა ესერა, მიბრძანებიეს მონათა ჩემთა, რათა არა გეტყოდიან შენ. და ოდეს გწყუროდის, მიხჳდე ჭურჭლად და ჰსუა, ვინაჲცა სუან მონათა ჩემთა.
მას	მცხ.რუთ	და ჰრქუა მას ბოოზ: ჟამთა პურის ჭამისასა მოვედ აქა და ჭამე პური, და დააწე პური შენი ძმარსა. და დაჯდა რუთ ერთ კერძო მომკალთა მათ და შეუსუარა მას ბოოზ ჴალი და ჭამა და განძღა და დაუშთა.
იგი	მცხ.რუთ	და თავს-დებით თავს-იდევით ეგე! და მისცით მაგას საჭმლისაგან თქუენისა და უტევეთ იგი, და ჭამდეს და კრებდეს თავსა და ნუ რისხავთ მაგას.
მას	მცხ.რუთ	და კრიბა ყანასა მას შიდა ვიდრე მწუხრადმდე და გამოწმიდა, რომელი-იგი შეეკრიბა და იყო სათხოელ ერთ ქრთილი იგი.
იგი	მცხ.რუთ	ჰრქუა ნოომინ ძის ცოლსა თჳსსა: კურთხეულ იყავნ კაცი იგი უფლისა მიერ, რამეთუ არა დაუტევა წყალობაჲ მისი ცოცხალთა თანა და მკუდართა თანა. და ჰრქუა ნოომინ: მახლობელ არს კაცი იგი ჩუენდა და ნათესავცა ჩუენდა არს.
იგი	მცხ.რუთ	და, ეგერა, ბოოზ მეცნიერი ჩუენი არს, სადა-იგი მჴევალთა მისთა თანა იყავ შენ! და იგი შეჰკრებს ქრთილსა კალოსა თჳსსა ამას ღამესა.
მისა	მცხ.რუთ	და შენ იბანე და იცხე და შეიმოსე სამოსელი თჳსი და აღვედ შენ კალოდ მისა, და ნუ გამოეცხადები შენ კაცსა მას, ვიდრე აღსრულებადმდე ჭამისა და სუმისა.
მან	მცხ.რუთ	და იყოს, რაჟამს დაწუეს იგი, და დაისწავე ადგილი იგი, სადა დაწვეს მუნ და მივედ მახლობელად მისა და დაწევ ფერჴთა თანა მისთა! და მან გითხრას შენ, რაჲ-იგი ჯერ-არს ყოფად შენდა.
მას	მცხ.რუთ	და აღვიდა იგი კალოდ მისა და ყო ეგრე, ვითარცა-იგი ამცნო მას დედამთილმან თჳსმან.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღდგა დავით ფარულად და მოვიდა საულისა. და მას ეძინა და აბენერს, ძესა ნერისსა, ერისთავსა მას მისსა, და სანთელი ერთი ენთებოდა წინაშე მისსა. და ერი იგი ყოველი წვა გარემოს მისა.
იგი	მცხ.რუთ	და ჭამა ბოოზ და სუა და განმხიარულდა გული მისი და მივიდა და დაწვა იგი ზჳნსა მას წერეულისა მისისასა, ხოლო რუთ მივიდა მისა ფარულად და დაწვა იგი მახლობელად ფერჴთა თანა მისთა.
იგი	მცხ.რუთ	და იყო შუვა ღამეს ოდენ განიღჳძა და განჰკრთა კაცი იგი და შეძრწუნდა, რამეთუ დედაკაცი წვა ფერჴთა თანა მისთა.
მას	მცხ.რუთ	ჰრქუა მას ბოოზ: ვინ ხარ შენ? ხოლო მან ჰრქუა მას: მე ვარ რუთ, მჴევალი შენი. და გარდამომდევ სამოსელი მჴევალსა შენსა, რამეთუ შენ ნათესავ ჩემდა ხარ.
მის	მცხ.რუთ	ჰრქუა მას ბოოზ: კურთხეულ იყავ შენ უფლისა ღმრთისა მიერ, ასულო, რამეთუ კეთილი ჰქმენ წყალობაჲ ესე უკუანასკნელი უფროჲ პირველისა მის, რამეთუ არა მიხუედ შენ შემდგომად ჭაბუკთა, გინათუ გლახაკისა ვისამე, გინათუ მდიდრისა.
იგი	მცხ.რუთ	და დაიძინა ფერჴთა თანა მისთა ვიდრე ხვალისადმდე. და აღდგა იგი უადრეს, ვიდრემდე იცნას კაცმან მოყუასი თჳსი, და თქუა ბოოს: ნუმცა ვინ უწყის, რამეთუ მოვიდა დედაკაცი კალოსა ამას.
იგი	მცხ.რუთ	და ჰრქუა ბოოს: მოიპყარ სამოსელი შენი აქა, რომელ გმოსიეს შენ, და განჰმარტე იგი! ხოლო მან მოუპყრა მას, და გარდაუწყო მას ექუსი საწყაული ქრთილი და დასდვა იგი მას ზედა. და შევიდა იგი ქალაქად.
მან	მცხ.რუთ	და ვითარცა შევიდა რუთ დედამთილისა თჳსისა და ჰრქუა მას: რაჲ არს, ასულო? ხოლო მან უთხრა ყოველივე, რაჲცა უყო კაცმან მან.
მათ	მცხ.რუთ	და მოიყვანა ბოოზ ათი კაცი მოხუცებულთაგან ქალაქისათა და ჰრქუა მათ: დასხედით! დასხდეს.
მის	მცხ.რუთ	და ჰრქუა ბოოზ ნათესავსა მას: ნაწილი იგი ქუეყანისაჲ მის, რომელ არს ძმისა ჩემისა ელიმელიქისი, მიეცინ ნოომინს, რომელ-იგი მოვიდა ქუეყანის მოაბისაჲთ
იგიცა	მცხ.რუთ	და თქუა ბოოზ: დღესა მას, რომელსა მოიგო ქუეყანაჲ იგი ჴელისაგან ნოომინისა და რუთისგან მოაბელისა, ძის ცოლისა მისისა, რომლისა მოკუდა ქმარი, სამკჳდრებელი იგი მისი მოიგო თავისა შენისა. და იგიცა მოიყვანე თავისა შენისა, რომლისაგან აღუდგინო მკჳდრი მკუდარსა მას სამკჳდრებელსა მას მისსა ზედა.
მისა	მცხ.რუთ	ჰრქუა ნათესავმან მან: ვერ ჴელ-მეწიფების თავისა ჩემისა შჳლებად მისა, ნუუკუე განვრყუნე სამკჳდრებელი ჩემი და ეშჳლე შენ საშჳლებელსა მას ჩემსა ზედა, რამეთუ მე ვერ ძალ-მიც შვილებად.
იგი	მცხ.რუთ	და ჰრქუა ნათესავმან მან ბოოზს: მიიღე თავისა შენისა საშჳლებელი იგი ჩემი! და განიძარცუა ჴამლი თჳსი და მისცა მას.
მის	მცხ.რუთ	და რუთი მოაბელისა, ცოლი მაალონისი, მოვიგე თავის ჩემისა ცოლად აღდგინებად სახელი მკჳდრისა მის სამკჳდრებელსა მისსა ზედა. და არა აღიჴოცოს სახელი მკჳდრისაჲ მის ძმათაგან მისთა და ტომთაგან ადგილისა მისისათა, მოწამეცა ხართ თქუენ დღეს.
მას	მცხ.რუთ	და მიუგო ყოველმან ერმან, რომელნი სხდეს ბჭეთა ზედა, და თქუეს: მოწამე ვართ! და მოხუცებულთა მათ ჰრქუეს: მოეცინ უფალმან ცოლსა მას შენსა, რომელი შევალს სახლსა მას შენსა, ვითარცა რაქელს და ვითარცა ლიას, რომელ აღაშჱნეს ორთავე ამათ სახლი ისრაჱლისა და ყვეს ძალი ეფრათას და წოდებად სახელი ბეთლემს.
მისა	მცხ.რუთ	და მოიყვანა ბოოზ რუთ და იყო მისა ცოლად. და შევიდა მისა და მოსცა მას უფალმან მიდგომილებაჲ.
იგი	მცხ.რუთ	და მოიქუა ნოომინ ყრმაჲ იგი და დაისუა იგი წიაღთა თჳსთა და ექმნა მას მპოხელ.
მას	მცხ.მეფ1	და ესხნეს მას ორ ცოლ და სახელი ერქვა ერთსა მას ანნა და მეორეს - ფენნა. და ესხნეს ფენნას ყრმები, ხოლო ანნას არა ესვა.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღვიდის კაცი იგი დღითი დღე ქალაქით თჳსით არმათემით წესისაებრ თაყუანის-ცემად უფლისა ღმრთისა ძალთასა და მსხუერპლის შეწირვად სელომს შინა. და მუნ იყო ელი და ორნი იგი ძენი მისნი: ოფნი და ფინეზ, მღდელნი იგი უფლისანი.
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ არა ესვა მას შვილი და გულისსიტყუათა გულისა მისისათა იურვოდა იგი ამისთჳს, რამეთუ ბრძანა უფალმან დაჴშვა საშოსა მისისა და არა მოსცა შვილი.
მას	მცხ.მეფ1	ესრე ყვის წლითი წლად აღსლვასა მისსა ტაძარსა მას უფლისასა, წუხნ და ტირნ და არა რას სჭამნ.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას ელკანა, ქმარმან მისმან, ანნას. და ჰრქუა მას: აჰა, აქა ვარ, უფალო! ჰრქუა მას ელკანა: რა არს, რამეთუ სტირ და არა სჭამ და განიკაფები? მე არა უმჯობეს ვარა შენთჳს ვიდრეღა ათთა შვილთასა?
იგი	მცხ.მეფ1	უფალო ღმერთო, უკუეთუ ხილვით მომხედო მწუხარებასა ამას მჴევლისა შენისასა და მცე მე მკჳდრი მამაკაცი, განგიკუთნო იგი წინაშე შენსა მსახურ აღთქუმისად დღედმდე სიკუდილისა მისისა, ღვინო და მთრვალობისა გემო ვერა იხილოს, მახჳლი ვარსამით არა აღვიდეს თავსა მისსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და რაჟამს განაგრძო ანნა თაყუანის-ცემა წინაშე უფლისა და ელი მღდელი არა უტევებდა მას სიტყუად, ხოლო იგი ეტყოდა გულსა თჳსსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და თქუა ანნა: აწღა ვპოე მადლი წინაშე შენსა მჴევალმან შენმან! და წარვიდა ანნა გზასა თჳსსა სიხარულით და შევიდა იგი სახლად თჳსსა, ჭამა და სვა ქმრისა თჳსისა თანა, და პირი მისი არღარა მწუხარე იყო.
იგი	მცხ.მეფ1	აღიმსთვეს განთიად თაყუანის-ცემად უფლისა და შეუდგეს გზასა თჳსსა არმათემად და შევიდა ელკანა ცოლისა თჳსისა ანნას თანა, რამეთუ მოიჴსენა იგი უფალმან და მიუდგა.
მის	მცხ.მეფ1	და აღვიდა კაცი იგი ელკანა და ყოველი სახლი მისი შეწირვად მსხუერპლისა სელომსა შინა წესთა მათ ჩუეულებისა მათისათა აღნათქვემთა თჳსთა და ყოველთა ათეულთა ქუეყანისა მისისა შეწირვად, ხოლო ანნა არა აღვიდა მის თანა, რამეთუ ჰრქუა ქმარსა თჳსსა, ვითარმედ მე არა აღვიდე ვიდრე განყენებადმდე ყრმისა ამის ძუძუსაგან, და მაშინ წარვადგინო იგი წინაშე უფლისა და ჯდეს მუნ უკუნისამდე ჟამთა.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას ელკანა, ქმარმან მისმან: ეგრე ყავ, რაჲცა სათნო-გიჩნს; ჯედ, ვიდრემდე განაყენო იგი ძუძუსა; ხოლო აღასრულენ უფალმან ყოველი თხოვა შენი! და დაჯდა დედაკაცი იგი და პოხდა ყრმასა მას ვიდრე განყენებადმდე ძუძუსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარუდგინეს წინაშე უფლისა და დაკლა მამამან მისმან ზვარაკი იგი და შესწირეს მსხუერპლი უფლისა წესისაებრ პირველისა, რომელ შესწირიან წინაშე უფლისა და წარუდგინეს ყრმა იგი უფალსა, და რამეთუ დაიკლა ზვარაკი იგი ცხოვრებად ყრმისა მისთჳს.
იგი	მცხ.მეფ1	აღადგინის ქუეყანისაგან გლახაკი და სკორეთაგან აღამაღლის დავრდომილი, რათა დასვას იგი ძლიერთა თანა ერისა მისისათა და საყდარნი დიდებისანი დაუმკჳდრნეს მას;
იგი	მცხ.მეფ1	და დაუტევეს ყრმა იგი სამოველ სელომს წინაშე უფლისა და თაყუანი-სცეს უფალსა და წარვიდეს არმათემად სახიდ თჳსად; და ყრმა იგი სამოველ აღორძნდებოდა და მსახურებდა უფალსა წინაშე ელი მღდელისა.
მის	მცხ.მეფ1	და შთაყვის იგი სიავსა შიგან, ქოთანსა, გინა ქვაბსა და, პირველად რაჲცა მოემთხჳვის ფუცხუსა მას, იგიცა წარიღის ნაწილად მღდელისა მის. და ესე სახედ უყოფდეს ძეთა ისრაჱლისათა, რომელნი მოვიდიან შეწირვად მსხუერპლისა უფლისა მიმართ სელომად.
მან	მცხ.მეფ1	მაშინ რქუა კაცმან მან, რომელი მოსრულ არნ შეწირვად მსხუერპლისა: პირველად შე-ღა-ვსწიროთ საკუმეველი და მსხუერპლი უფლისა, ვითარცა ჯერ-არს და მაშინ მიიღე ყოვლისაგან, რომლისათჳს გული უთქმიდეს სულსა შენსა. და ჰრქუას მან: არა, არამედ მომეც აწ, უკუეთუ არა, მოვიღო მძლავრ.
მას	მცხ.მეფ1	და ვიდრე არღა უკმევიედ ცმელი იგი წინაშე უფლისა, მოვიდის მსახური იგი მღდელისა და ჰრქუის კაცსა მას შემწირველსა, ვითარმედ: მომეც მე ჴორცი შესაწვავად მღვდლისათჳს, და არა მოვიღო მგბარი ქვაბთაგან.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო ცოდვა იგი ყრმათა მათ დიდ წინაშე უფლისა, რამეთუ შეურაცხ-ყოფდეს მსხუერპლსა უფლისასა.
მას	მცხ.მეფ1	და ყრმა იგი სამოველ იყო მსახურებად წინაშე უფლისა და ემოსა მას ევფუდ ბარი.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჩუდკეცი მცირე უქმნის მას დედამან მისმან და მიართვის მას ჟამითი ჟამად, რაჟამს იგი აღვალნ ქმარსა თჳსსა თანა შეწირვად მსხუერპლისა მათ დღეთასა.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მათ: რომლისათჳს ეგრე იქმთ სიტყჳსა ამისებრ, რომელი მესმის პირისაგან ერისა უფლისა?
მისთჳს	მცხ.მეფ1	უკუეთუ შეცოდებით შესცოდის კაცმან კაცისა მისთჳს უფლისა მიმართ, უკეთუ უფალსა შესცოდოს, ვინ ლოცვიდეს მისთჳს? და არა ისმენდეს ჴმასა მამისა მათისასა, რამეთუ ნეფსით უნდა უფალსა განრყუნა მათი.
იგი	მცხ.მეფ1	და ყრმა იგი სამოველ ვიდოდა და განდიდნებოდა. და იყო იგი სათნო ღმრთისა და კაცთა.
მათთჳს	მცხ.მეფ1	და რომლისათჳს მიხედეთ თქუენ საკურთხეველსა ჩემსა მსხუერპლსა ჩემსა ურცხჳნოთა თუალითა და ადიდენ ძენი შენნი უფროს ჩემსა, კურთხევად მათთჳს პირველად ყოველი ნაყოფი მსხუერპლთა სახლისა ისრაჱლისა?
მათგან	მცხ.მეფ1	და ესე იყავნ სასწაულად შენდა, რომელი მოიწიოს ორთა მათგან ძეთა შენთა: ერთსა შინა დღესა მოსწყდენ ოფნი და ფინეზ ერთბამად ორნივე.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღვადგინო ჩემდა მღდელი სარწმუნო, რომელმან ყოველივე გულისა ჩემისა და სულისა ჩემისა ყოს; და უშენო მას სახლი სარწმუნო; და ვიდოდის იგი წინაშე ცხებულისა ჩემისა ყოველთა დღეთა.
მისა	მცხ.მეფ1	და იყოს, ყოველი ნეშტი სახლისა შენისა მოვიდოდის თაყუანის-ცემად მისა დანგითა ვეცხლისათა და ერთითა ჴუეზითა პურითა და რქუას: დამადგინე ერთსა ოდენ სამღდელოსა შენსა ჭამად პურისა.
მათ	მცხ.მეფ1	და ყრმა იგი სამოველ იყო მსახურებად უფლისა წინაშე ელი მღდელისა და სიტყუაჲ უფლისა საძიებელ იყო მათ დღეთა შინა, რამეთუ არა იყო ჩუენებაჲ, არცა განცხადებაჲ წინასწარმეტყუელებათა.
მას	მცხ.მეფ1	და იყო მას დღესა შინა, ეძინა ელის ადგილსა თჳსსა და იწყეს თუალთა მისთა დამძიმებად და ვერ ხედვიდა
იგი	მცხ.მეფ1	სანთელსა მას ღმრთისასა ვიდრე აღგებადმდე. სამოველს ეძინა ტაძარსა მას შინა უფლისასა, სადა-იგი დგა კიდობანი იგი ღმრთისა.
მას	მცხ.მეფ1	და მირბიოდა სამოველ ელისა და ჰრქუა: რომლისათჳს მიწოდე მე? ჰრქუა მას ელიმ: არას გიწოდე შენ, მივედ და დაიძინე ადგილსავე შენსა, შვილო! და მივიდა სამოველ და დაიძინა ადგილსავე თჳსსა.
მას	მცხ.მეფ1	და შესძინა უფალმან წოდებად ყრმისა მის მეორედ და ჰრქუა: სამოველ, სამოველ! განჰკრთა სამოველ და მირბიოდა ელისაკე და ჰრქვა: რომლისათჳს მიწოდე მე? და რქუა მას ელიმ. არას გიწოდდი შენ, შვილო, მივედ და დაიძინე ადგილსავე თჳსსა.
მისა	მცხ.მეფ1	და სამოველ არა უწყოდა, ვითარმედ უფლისა რამე განცხადებულებაჲ არს მისა მიმართ.
მას	მცხ.მეფ1	და მოვიდა უფალი და დაადგა მას ზედა და უწოდა მას, ვითარცა-იგი პირველად და რქუა: სამოველ, სამოველ! მიუგო სამოველ და ჰრქუა: იტყოდენ უფალი, რამეთუ ესმის მონასა შენსა.
მას	მცხ.მეფ1	დღესა მას, რომელსა აღვადგინო, ელის ზედა დავდვა, რასაცა ვიტყოდე და ყოველსა სახლსა მისსა ზედა დავდვა, და აღვასრულო.
მას	მცხ.მეფ1	და უთხრა მას: რამეთუ მოვიგო შური სახლისა ჩემისა სახლსა მისსა ზედა უკუნისამდე ჟამთა უსჯულოებათათჳს ძეთა მისთასა, რამეთუ ძჳრსა იტყოდეს ღმრთისათჳს ძენი მისნი და არა განსწავლნა.
იგი	მცხ.მეფ1	დაიძინა სამოველ მუნვე ვიდრე ცისკრადმდე და აღიმსთო განთიად და განახუნა კარნი იგი ტაძრისანი. და ვერ იკადრა სამოველ თხრობად ელისა ჩუენებაჲ იგი, რამეთუ ეშინოდა, რომელი იხილა მისთჳს.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო ელიმ სამოველს და ჰრქუა: შვილო! ხოლო მან რქუა მას: აქა ვარ!
მას	მცხ.მეფ3	და დაუკლავს მას ზროხა და ცხოვარი და ტარიგნი დიდძალი და მოუხადიან ყოველნი ძენი მეფისანი და აბიათარ მღდელი და იოაბ სპასპეტი, და სოლომონ, მონა შენი, არა მიხადეს.
იგი	მცხ.მეფ3	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა ოდენ, მი-ხოლო-ვიდა ნათან წინაწარმეტყუელი კართა ზედა.
მის	მცხ.მეფ1	და განძლიერდა სამოველ და უფალი იყო მის თანა და არა დავარდებოდა ქუეყანასა ზედა ყოველთაგან სიტყუათა მისთა არცა ერთი სიტყუაჲ.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო მათ დღეთა შინა და შეკრბეს უცხოთესლნი იგი წყობად ისრაჱლისა. და ისრაიტელნი განემზადნეს ბრძოლად და ისრაიტელნი იგი მოვიდეს და დაიბანაკეს აბეზენერს. და უცხოთესლთა მათ დაიბანაკეს აფეკს.
მათ	მცხ.მეფ1	და შეიქმნა ბრძოლა დიდი მათ შორის და ძლევასა მიეცა ისრაჱლი. და დაეცეს ბრძოლასა მას შინა უცხოთესლთა მათ მიერ ვითარ ოთხ ათას ოდენ მამაკაცი.
იგი	მცხ.მეფ1	და სხვა ერი იგი ისრაჱლისა მეოტ იქმნა და შემოვიდა ბანაკსა თჳსსა. და ზრახვიდეს ურთიერთას მოხუცებულნი ისრაჱლისანი: რაჲსათჳსმე განგუწირნა უფალმან დღეს უცხოთესლთა თანა? აწ მოდით და გამოვიღოთ კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა სელომით და წინაწარვიძღვანოთ იგი და ვსძლიოთ მტერთა ჩუენთა!
იგი	მცხ.მეფ1	და მაშინ წარმოიღეს კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა, და რამეთუ დგეს კიდობანსა მას ზედა ქერობინნი; და ორნი იგი ძენი ელისნი ოფან და ფინეზ მოვიდეს კიდობანსა მას თანა სჯულისასა.
მათ	მცხ.მეფ1	და ვითარცა შეიღეს კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა ბანაკად, იზახეს ისრაიტელთა მათ ჴმითა დიდითა, და ოხრიდა ქუეყანა იგი.
მას	მცხ.მეფ1	ესმა რაჲ ესე უცხოთესლთა, შეძრწუნდეს და იტყოდეს ურთიერთას: რაჲმე არს ჴმაჲ ესე ღაღადებისა ბანაკსა მას ებრაელთასა? და სცნეს ყოველთა, ვითარმედ კიდობანი იგი სჯულისა მოსრულ არს ბანაკსა მათსა.
მათსა	მცხ.მეფ1	და შეეშინა ფრიად და იტყოდეს ურთიერთას: ვაჲ ჩუენდა, ვაჲ ჩუენდა, რამეთუ ღმერთი იგი მათი მოსრულ არს შემწედ მათად! და იტყოდეს: უფალო, განმარინენ ჩუენ ჴელთაგან მათთა! რამეთუ არა იყო შორის მათსა გუშინ და ძოღან ჴმაჲ ესე საშინელი.
იგი	მცხ.მეფ1	ვაჲ ჩუენდა, ვინ განმარინნეს ჩუენ ჴელთაგან ღმრთისა ძლიერებისათა? ესე იგი ღმერთი არს, რომელმან დასცა ქუეყანა იგი ეგჳპტისა, და გუემა უდაბნოსა შინა იგი!
იგინი	მცხ.მეფ1	მერმე იწყეს ნუგეშინის-ცემად ურთიერთას და თქუეს: განძლიერდით უცხოთესლნი ეგე. არა დავემორჩილნეთ ებრაელთა, ვითარცა იგინი ჩუენ გუმონებდეს, მჴნე იყვენით და ჰბრძოდით! და ნუგეშინის-იცეს უცხოთესლთა მათ.
მათ	მცხ.მეფ1	და ბრძოლა-ყვეს, სძლიეს და ძლევასა მიეცა ისრაჱლი უცხოთესლთა მათ, და ივლტოდა ისრაჱლი ბანაკად თჳსა. და იყო დაცემა დიდი, დაეცა ისრაჱლისაგან ოცდაათი ათასი კაცი განწყობილი.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარიღეს კიდობანი იგი სჯულისა, და ორნი იგი ძენი ელისნი დაეცნეს მახჳლითა - ოფნი და ფინეზ.
მას	მცხ.მეფ1	და ივლტოდა კაცი ერთი იემინელი ბენიამენისა წყობისა მისგან ბრძოლისა. და მოვიდა სელომად მას დღესა კვართდაპებული და მიწაგარდასხმული თავსა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ესმა ელის ჴმაჲ იგი და იკითხჳდა: რაჲ არს ღაღადებაჲ იგი? ამას ოდენ სიტყუასა ზედა მოვიდა კაცი იგი ელისსა და უთხრა ყოველივე, რაჲ-იგი იქმნა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ელი მოხუცებული იყო, რამეთუ იყო იგი ოთხმეოცდათურამეტ წლისა, და თუალნი მისნი დადგომილ იყუნეს, და ვერა ხედვიდა.
მან	მცხ.მეფ1	ჰკითხჳდა ელი კაცთა მათ და ჰრქუა: რა არს ჴმაჲ ესე ამბოხისა ამისი? რქუა მას კაცმან მან: მე ვარ, რომელი მოსულ ვარ ბანაკით ისრაიტელთათა ოტებული.
მათ	მცხ.მეფ1	მიუგო ელიმ და ჰრქუა მას: რა იქმნა, შვილო? მან უთხრა მას: ძლევასა მიეცა ისრაჱლი უცხოთესლთა მათ, და მეოტ იქმნა ყოველი კაცი მებრძოლი და დაეცა სიკუდილითა მახჳლისათა, და ორნივე ძენი შენნი მოკლეს; და კიდობანი იგი სჯულისა სიწმიდისა წარიღეს.
იგი	მცხ.მეფ1	და ელის რაჲ ესმა კიდობნისა მის ღმრთისა წაღებაჲ, ზეუკუნიჭრა სავარძელისაგან თჳსისა და დაეცა ზღურბლთა მათ ზედა მართლუკუნ და განიტეხა ზურგი და მოკუდა, რამეთუ მოხუცებულ იყო. და იგი სჯიდა ისრაჱლსა ოც წელ.
იგი	მცხ.მეფ1	და ძისცოლი მისი, ცოლი ფინეზისი, მიდგომილ იყო შობად. და ესმა ჰამბავი ესე, ვითარმედ კიდობანი იგი მიუღებიესთ და მამამთილი მისი და ქმარი მისი მომკუდარ იყუნენ, ტიროდა და შვა. და მოიქცეს საშონი და მოკუდებოდა.
მან	მცხ.მეფ1	და ჟამსა მას სიკუდილისასა ჰრქუეს მას დედათა მათ, რომელნი მახლობელ იყუნეს: ნუ გეშინის, ძე შევ. ხოლო მან არა მიუგო, არცა ცნა, რამეთუ დასულებულ იყო.
მას	მცხ.მეფ1	და უჴმობდეს ყრმასა მას სახელით ბექაბოდ: კიდობანსა მას ზედა სჯულისასა მამამთილსა და ქმარსა მისსა ზედა, რამეთუ მომკუდარ იყო.
იგი	მცხ.მეფ1	და უცხოთესლთა წარიღეს კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა, აბენეზერით აზოტად.
იგი	მცხ.მეფ1	და შეიღეს სახლსა მას დაგონისასა, დადგეს იგი მახლობელად დაგონისასა.
მის	მცხ.მეფ1	და აღიმსთვეს აზოტელთა მათ და შევიდეს დაგონისა და იხილეს დაგონი, რამეთუ დაცემულ იყო და პირდაქცევით ქუეყანასა ზედა წინაშე კიდობნისა მის უფლისა. და აღადგინეს დაგონი და დადგეს ადგილსავე თჳსსა.
მის	მცხ.მეფ1	და მერმე ხვალისგან იხილეს დაგონი დაცემული პირდაქცევით წინაშე კიდობნისა მის ღმრთისასა და თავი დაგონისი და ორნივე ჴელნი და ბრჭალნი მისნი მოვრდომილ იყუნეს, გარნა გუამი ხოლო მისი დაშთომილ იყო ზღურბლთა ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და ამისთჳს მღდელთა მათ დაგონისათა და ყოველმან შემავალმან სახლსა მას დაგონისასა აზოტს შინა არა დაადგნის ფერჴნი ზღურბლთა ზედა, არამედ ბიჯებით გარდააბიჯიან ვიდრე მოაქაჟამამდე.
მათ	მცხ.მეფ1	და დამძიმდა ჴელი უფლისა აზოტელთა ზედა და გვემნა იგინი სენითა საგურკველისათა. და განამრავლა მათ ზედა თაგვი და აღივსო სარწყულები მათი, ყანობირი და უბანნი მათნი თაგვითა და განმრავლდა სიკუდილი ქალაქთა ზედა მათთა.
მათ	მცხ.მეფ1	და მოუწოდეს მთავართა მათ უცხოთესლთა აზოტელთა მათ და ჰრქუეს: რაჲმე ვყოთ კიდობანი იგი ღმრთისა მის ისრაჱლისა? მიუგეს გეთეელთა მათ და რქუეს: მოგუეცით ჩუენ! და წარიღეს კიდობანი იგი ღმრთისა გეთეელთა.
მის	მცხ.მეფ1	და მისლვასა მას მათსა იყო ჴელი უფლისა ქალაქსა მას ზედა და შეძრწუნებაჲ დიდი ფრიად. და ტანჯნა კაცნი მის ქალაქისანი მცირითგან ვიდრე დიდადმდე და გვემნა იგინი საგურკუელითა მათითა. და იქმნეს გეთეელთა მათ საგურკველები ოქროსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარიღის კიდობანი იგი ღმრთისა ისრაჱლისა ასკალონდ, და ვითარცა მიიღეს კიდობანი იგი, ეტყოდეს ასკალონელნი იგი: რაჲსათჳს მოიღეთ კიდობანი ეგე აქავე მოსასრველად ჩუენდა და ერისა ჩუენისა?
მით	მცხ.მეფ1	რამეთუ ცოცხალნი და მკუდარნიცა ჩუენნი იგუემნესვე სენითა მით საგურკველისათა, და მიიწია სიტყუაჲ იგი ღაღადებისა ცადმდე.
მას	მცხ.მეფ1	და დადგა კიდობანი იგი ღმრთისა ქუეყანასა მას უცხოთესლთასა შვიდ თვე და აღმოაცენა ქუეყანამან მათმან თაგვი.
მათ	მცხ.მეფ1	მაშინ მოუწოდეს უცხოთესლთა მათ ქურუმთა მათთა და მისანთა და ულუკთა: რაჲ ვყოთ კიდობანი ესე უფლისა? მითხართ ჩუენ, რათა მივიღოთ ეგე ადგილსავე თჳსსა. ხოლო მათ რქუეს:
მის	მცხ.მეფ1	უკუეთუ წარავლინებთ კიდობანსა მაგას შჯულისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისასა, ნუ წარიღებთ მაგას ეგრე, არამედ წარიღეთ მის თანა გვემისა თქუენისათჳს ნიჭად მისად და გელხინოს თქუენ, უკუეთუ არა აღიღოს ჴელი მისი დამძიმებული თქუენ ზედა.
მათ	მცხ.მეფ1	მიუგეს და თქუეს: რაჲ მივსცეთ კურნებისა ჩუენისათჳს? ხოლო მათ თქუეს: რიცხჳსაებრ ჴლმოსანთა უცხოთესლთა ხუთნი საგურკველნი ოქროსნი ჰქმენით და ხუთი თაგჳ ოქროსა, რამეთუ გვემანი არიან თქუენ ზედა და მთავართა თქუენთა ზედა და ერთა ზედა თქუენთა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰქმენით მსგავსი საგურკველთა თქუენთა და მსგავსი თაგუთა მათ და მიეცით უფალსა დიდებაჲ, რათა განგაშოროს თქუენ გვემა იგი და აღიღოს ჴელი მისი ძლიერი თქუენ ზედა და ქუეყანისა თქუენისაგან.
მით	მცხ.მეფ1	რაჲსათჳს განაფიცხებთ გულთა, ვითარცა-იგი ეგჳპტელნი და ფარაო განაფიცხნეს გულნი მათნი? და გვემნა იგინი გუემითა მით სასტიკითა, მაშინვე განუტევეს ერი იგი და წარვიდეს.
მას	მცხ.მეფ1	და იხილეთ, უკუეთუ წარვიდეს საზღვართა მისთა ბეთსამიით კერძო. მაშა სცანით, რამეთუ მას მოუვლინებიეს გუემაჲ ესე. უკუეთუ არა წარვიდეს, უწყოდით, რამეთუ ჴელი მისი არა გვავნებს ჩუენ, არამედ შემთხუევით რაჲმე შეგუემთხჳა ჩუენ ესენი ესე.
იგინი	მცხ.მეფ1	და ყვეს ეგრე უცხოთესლთა მათ. და მოიბნეს დიაკეულნი იგი პირმშონი და უმწყსნი, და შეაბნეს იგინი ურემსა მას და ჴბონი მათნი შინა დააყენნეს.
იგი	მცხ.მეფ1	და დადგეს კიდობანი იგი ღმრთისა ურემსა მას ზედა და თაგუნი იგი ოქროსანი და საგურკველნი იგი, და ჩაასხნეს იგინი ჩაჴვსა, და დასხნეს გვერდით მისა.
იგი	მცხ.მეფ1	მოვიდა ურემი იგი და დადგა იგი ლოდსა მას თანა დიდსა. და ურემი იგი დაკოდეს და დიაკეულნი იგი დაკლნეს და შესწირნეს მსხუერპლად უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ხუთნივე იგი მთავარნი უცხოთესლნი ხედვიდეს და წარვიდეს ასკალონად.
იგინი	მცხ.მეფ1	და დასცნა მათგანი ღმერთმან ერგასის ათას სამეოცდაათი კაცი. იწყეს გლოვად ერმან მან, რამეთუ დასცნა იგინი უფალმან გუემითა დიდითა ფრიად.
მათ	მცხ.მეფ1	მიავლინნეს მოციქულნი მკჳდრთა მიმართ კარიათიმსათა და რქუეს მათ, ვითარმედ: აქავე მოიღეს კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა უცხოთესლთა მათ. აწ მოდით და წარიღეთ თქუენდა.
მას	მცხ.მეფ1	და მოვიდნეს კარიათიმელნი და წარიღეს მათ კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა, შეიღეს იგი სახლსა მას ამინადაბისა, რომელი დაშენებულ იყო ბორცუსა მას ზედა, და გამოირჩიეს ძე მისი, ელიაზარ, და დაადგინეს მცველად კიდობანსა მას უფლისასა.
მას	მცხ.მეფ1	და რქუა მას სამოველ: შეკრბით ყოველი ერი ისრაჱლისა მასეფათდ, და ვილოცო თქუენთჳს უფლისა მიმართ!
მას	მცხ.მეფ1	და შემოკრბა ყოველი ერი მასეფათდ და მოიღეს წყალი და მოაპკურეს ქუეყანას წინაშე უფლისა და იმარხეს მას დღესა და თქუეს: ვსცოდეთ წინაშე უფლისა! რამეთუ შჯიდა სამოველ მასეფათს ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.მეფ1	და ესმა უცხოთესლთა მათ, რამეთუ შეკრბეს მასეფათდ ძენი ისრაჱლისანი და შეკრბეს უცხოთესლნიცა იგი და მოვიდეს ისრაჱლისა და გამოვიდნენ ისრაჱლნი უცხოთესლთა მათ ზედა. და ესმა რაჲ ესე ძეთა მათ ისრაჱლისათა, შეეშინათ ფრიად.
მათ	მცხ.მეფ1	და ვიდრე შესწირვიდა სამოველ მსხუჱრპლსა მას, უცხოთესლნი იგი მი-ხოლო-ვიდეს განმზადებულნი ბრძოლად ისრაჱლისა. და ქუხდა უფალი უცხოთესლთა მათ ზედა ჴმითა კრჩხიალებისათა, და შეძრწუნდეს და ძლევასა მიეცნეს წინაშე ისრაიტელთა მათ. და გამოვიდეს ისრაიტელნი იგი მასეფათით.
იგი	მცხ.მეფ1	და დევნა-უყვეს, და ეწივნეს, მოსრნეს უცხოთესლნი იგი და ნეშტი იგი მეოტად წარიქციეს ბეთსაბემდე.
მას	მცხ.მეფ1	და მოიღო სამოველ ლოდი ერთი და აღმართა იგი შორის მასეფათსა და შორის განსაწყობელსა მას, და უწოდა სახელი მისი აბენეზერ, რომელ არს თარგმანებით ლოდი შეწევნისა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: აქამომდე შეგვეწია ჩუენ უფალი.
იგი	მცხ.მეფ1	და დაამდაბლნა უფალმან უცხოთესლნი იგი. და არღარა შესძინეს ზედამისლვად ისრაჱლისა. და იყო ჴელი უფლისა უცხოთესლთა მათ ზედა ყოველთა დღეთა სამოველისათა.
იგი	მცხ.მეფ1	და უკმოიღეს ქალაქები იგი, რომელი დაეპყრა უცხოთესლთა მათ ძეთაგან ისრაჱლისათა, აკარონითგან ვიდრე გეთადმდე დაიპყრეს საზღვარი იგი ისრაჱლისა ჴელთაგან უცხოთესლთასა. და იყო მშჳდობაჲ შორის ისრაჱლსა და ამორეველთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდის იგი არმათემადვე, რამეთუ საყოფელი მისი მუნ იყო; და მუნ განიკითხავნ ისრაჱლსა და აღაშენა მუნ სამოველ საკურთხეველი უფლისა.
მისი	მცხ.მეფ1	და ესე სახელები არს ძეთა მისთა: პირმშო მისი იოელ, შემდგომი მისი აბა, მსაჯულნი ბერსაბესანი.
იგინი	მცხ.მეფ1	და არა ვიდოდეს ძენი იგი მისნი გზათა მისთა, არამედ შეუდგეს იგინი ანგაჰარებასა, მიიღებდეს ქრთამსა და სამართალი არა უყვიან.
მას	მცხ.მეფ1	და შეუძნდა სიტყუაჲ ესე სამოელს, რამეთუ რქუეს მას, ვითარმედ: მოგუეც მეფე, რომელი წინაგჳძღოდის ჩუენ! და ილოცვიდა სამოველ უფლისა მიმართ.
იგინი	მცხ.მეფ1	ყოველთა ზედა საქმეთა თჳსთა, ვინათგან მოვიყვანნეთ იგინი ეგჳპტით ვიდრე დღევანდელად დღედმდე, რამეთუ დამიტევეს მე და მსახურებდეს კერპთა უცხოთა, ეგრეცა შენ გიყვეს.
მათ	მცხ.მეფ1	აწ შენ ისმინე მათი; აღთქმა დავდვა მათ შორის და უთხრა წესი და სამართალი სამეფო, რომელი მეფობდეს მაგათ ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და უთხრა სამოველ ყოველი იგი სიტყუაჲ ღმრთისა ერსა მას, რომელნი ითხოვდეს მისგან მეფესა.
იგი	მცხ.მეფ1	და მიგიღოს ყანები და ვენაჴები თქუენი და ზეთისხილები კეთილ-კეთილი და ნაყოფიერი, და მისცეს იგი მონათა თჳსთა.
მას	მცხ.მეფ1	მონანი და მჴევალნი თქუენნი, მროწეულნი და კარაულნი და ჴარნი თქუენნი მოგიხუნეს და დაადგინნეს საქმესა მას სამეფოსა.
მის	მცხ.მეფ1	და ღაღადებდით მეფისა მის, და არა ისმინოს თქუენი უფალმან, რამეთუ თქუენ თჳთ გამოირჩიეთ მეფე.
მას	მცხ.მეფ1	და არა უნდა ერსა მას სმენად სიტყუაჲ იგი სამოველისა. მაშინ რქუეს მას: არა ეგრე არს, არამედ დაადგინე ჩუენ ზედა მეფე
მისა	მცხ.მეფ1	და მორჩილ ვიყუნეთ მისა, ვითარცა სხუანი ნათესავნი და განგვიკითხევდეს ჩუენ მეფე და ბრძოდეს მტერთა ჩუენთა.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ ისმინა სამოველ სიტყუაჲ იგი მათი და უთხრა ყოველი უფალსა.
მას	მცხ.მეფ1	და რქუა უფალმან სამოველს: ისმინე მათი და დაადგინე მათ ზედა მეფე, რათა მეფობდეს მათ ზედა! და გამოვიდა სამოველ და უბრძანა ერსა მას: წარვედით თქუენთჳს ქალაქად!
მისა	მცხ.მეფ1	და ესვა მას ძე, სახელი მისი საულ. და იყო იგი ჰასაკითა დიდ და ქმნულკეთილი. და არა ვინ იყო უმაღლეს მისა ასაკითა ისრაჱლსა შორის, რამეთუ მჴრითგან უმაღლეს იყო ყოველსა კაცსა.
მათ	მცხ.მეფ1	მაშინ მოვიდეს სიფასა, რქუა საულ ყრმასა მას: გვალე და მივიქცეთ ჩუენდავე მამისა ჩუენისა, ნუუკუე დაეტეოს ზრუნვა, ვითარ მათ, და იურვოდის იგი ჩუენთჳს?
მისა	მცხ.მეფ1	მიუგო ყრმამან მან და რქუა: მესმა მე, ვითარმედ კაცი არს აქა, ღმრთისა ქალაქსა მას, პატიოსანი და დიდებული, და რაჲცა თქჳს, ყოველივე აღესრულის. აწ მივიდეთ მისა, რათა ვკითხოთ, თუ რომელსა კერძოსა უმჯობეს არს, და წარვიდეთ.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო მეორედ ყრმამან მან და ჰრქუა საულს: არს აქა ჩემ თანა მეოთხე ნაწილი სასწორი ვეცხლისა, იგი მიიღე და მიეც კაცსა მას ღმრთისასა, რათა გჳთხრას ჩუენ გზა იგი ჩუენი, რომელსა ვიდოდით.
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ რქუა საულ ყრმასა მას: კეთილ, გვალე, მივიდეთ! და მივიდოდეს ქალაქსა მას, სადა-იგი იყო კაცი ღმრთისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ოდეს შეხჳდეთ ქალაქად, ჰპოოთ კაცი იგი, ესრეთ ერი კრებულ იყოს, რამეთუ მას ელიან და არა ჭამონ პური, ვიდრე ერმან შესწირნეს მსხუერპლნი იგი უფლისა, მაშინღა ჭამონ პური. და აწ თქუენ ადრე აღვედით და ჰპოოთ იგი ქალაქსა შინა, რამეთუ დღეს ამისთჳს მოსრულ არს მსხუერპლისა შეწირვად.
მათ	მცხ.მეფ1	და ვითარცა შევიდოდეს იგინი საშუალ ქალაქსა მას, შეემთხჳა მათ სამოველ, რამეთუ მოვიდოდა ბამად.
იგი	მცხ.მეფ1	ხვალე ამას ჟამსა მოვავლინო შენდა კაცი ქუეყანისა მისგან ბენიამენისა და სცხე მას მეფედ ერსა მას ჩემსა ზედა ისრაჱლსა. და მან იჴსნეს ერი იგი ჩემი ისრაჱლი ჴელთაგან უცხოთესლთასა, რამეთუ მოვხედო სიმდაბლესა მას ერისა ჩემისასა, რამეთუ მოვიდა ჩემდა ღაღადებაჲ იგი მათი.
იგი	მცხ.მეფ1	და სამოველ ვითარცა იხილა საულ და ჰრქუა მას მეუფემან: ესე არს კაცი იგი, რომლისათჳს გარქუ შენ. ესე მეფობდეს ერსა მას ჩემსა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	ხოლო ვირთა მათთჳს ნურას ზრუნავ, რამეთუ დღე სამ არს, ვინათგან უპოვნიან ვირები იგი. ამიერითგან კეთილსა ზრახევდ, რამეთუ ვისამე არს სიხარული დღეს ისრაჱლსა შორის ვითარ შენდა და სახლისათჳს მამისა შენისა?
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ და რქუა: არამე ძე კაცისა იემენელისა ვარ უმრწემესი ნათესავთა შორის ისრაჱლისასა და ტომი იგი ჩემი უმცირეს ყოველსა შორის ტომსა ბენიამენისასა? აწ რად მარქუ მე, უფალო, სიტყუაჲ ეგე?
იგინი	მცხ.მეფ1	მოიღო სამოველ რქა იგი საცხებელისა და დაასხა თავსა ზედა და ამბორს-უყო მას და რქუა: გცხო შენ მეფედ უფალმან ერსა მას თჳსსა ზედა ისრაჱლსა! და შენ უძღოდი ერსა მას უფლისასა, და იჴსნნე იგინი ჴელთაგან მტერთა მათთასა! და ესე სასწაულ იყოს შენდა, რამეთუ გცხო შენ უფალმან შენმან და დაგადგინა შენ სამკჳდრებელსა თჳსსა ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარ წარხჳდე მცირედ მახლობელად მუხასა მას თანა შუენიერსა, და შეგემთხჳნენ მუნ სამნი კაცნი, აღმავალნი ღმრთისა ბეთელად. ერთსა ჰქონდენ სამნი თიკანნი, და ერთსა ჰქონდეს ტიკით ღჳნო და ერთსა ჰქონდეს კიშტე, სავსე პურითა.
მათსა	მცხ.მეფ1	და მისა შემდგომად ახჳდე შენ ბორცუსა მას ღმრთისასა, სადა-იგი არს გუნდი უცხოთესლთა. და რაჟამს შეხჳდე ქალაქად, შეგემთხჳოს შენ დასი ერთი წინაწარმეტყველთა, გარდამომავალი ბამით, და წინაშე მათსა პარით მემღერნი და ქნარით, ნესტჳ და ბობღანი. და იგინი წინაწარმეტყუელებდენ მათ თანა.
მათ	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს შენ ზედა სული ღმრთისა, და შენცა წინაწარმეტყუელებდე მათ თანა და გარდაიცვალო შენ ახალ კაცად.
მის	მცხ.მეფ1	და ვითარცა გარემოიქცა და ზურგი შეაქცია, ვითარცა წარ-ოდენ-ვიდა სამოველისგან, გარდაცვალა გული მისი ღმერთმან და განახლდა და მოიწია ყოველი ესე სასწაული მის ზედა მას დღესა შინა.
მის	მცხ.მეფ1	და მოვიდა იგი ბორცუსა მას თანა და მოეგებოდეს მას დასნი იგი წინაწარმეტყუელთანი. და მოეფინა მის ზედა სული იგი ღმრთისა და იწყო მანცა წინაწარმეტყუელებად მათ შორის.
მათ	მცხ.მეფ1	და რაჟამს იხილეს, რამეთუ გუშინ და ძოღანცა ეხილვა, რამეთუ წინაწარმეტყუელებდა წინაწარმეტყველთა შორის, თქუეს ერთა მათ მოყვასმან მოყუსისა მიმართ: ესეღა სამე ელოდა ძესა კისისასა, აწ საულცა წინაწარმეტყუელთა თანავე?
მას	მცხ.მეფ1	და დაასრულა წინაწარმეტყუელება და მოვიდა ბორცუსა მას ოდენ.
მას	მცხ.მეფ1	ჰრქუა მამისძმამან მისმან ყრმასა მას: ვიდრე ოდენ სრულ იყვენით? ხოლო მან რქუა მას: ვირთა ძებნასა, და არასადა ვპოენით და მოვედით ჩუენ სამოველისა.
მან	მცხ.მეფ1	და რქუა სახლისწულმან მან საულს: მითხარ მე, რაჲცა გითხრა შენ სამოველ.
იგი	მცხ.მეფ1	და შეკრიბა სამოველ ყოველი იგი ერი უფლისად მასეფათდ
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა ძეთა მათ ისრაჱლისათა: ესრეთ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა, მე გამოვიყვანენ ძენი ისრაჱლისანი ქუეყანით ეგჳპტით და გიჴსნენ თქუენ ჴელისაგან ფარაოსთა, რომელი-იგი გაჭირვებდა თქუენ.
იგი	მცხ.მეფ1	და შეკრიბა სამოველ ყოველი იგი ნათესავები ისრაჱლისა და განაწილა და აღმოუჴდა წილი იგი ბენიამენს.
იგი	მცხ.მეფ1	და შემოკრიბა ტომები იგი ბენიამენისა, განაწილა და აღმოუჴდა წილი მატტარიისი და შემოკრიბა ტომები იგი მატტარიასი კაცად-კაცადი და განუწილა. აღმოუჴდა წილი საულისი, ძისა კისისა, და ეძიებდა მას და ვერა ჰპოვეს.
მათსა	მცხ.მეფ1	და მიირბინა სამოველ და გამოიყვანა საულ მიერ და წარმოადგინა შორის მათსა. და უმაღლეს იყო იგი ყოვლისა მის ერისა ბეჭითგან აღმართ.
იგი	მცხ.მეფ1	და იკითხა კუალად სამოველ უფლისა მიმართ და თქუა: იპოვოსმე სადა კაცი იგი ჩუენ შორის? და ჰრქუა უფალმან სამოველს: აჰა ეგერა, დამალულ არს ჭურსა შორის!
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა სამოველ ყოველსა მას ერსა: იხილეთღა, რამეთუ გამოირჩია უფალმან! არა ვინ არს თქუენ შორის მსგავსი ამისა რაჲთურთით! და იხილა ყოველმან ერმან და თქუეს: უკუნისამდინ ცხონდინ მეფე!
იგი	მცხ.მეფ1	შვილნი უშჯულოებისანი შეურაცხ-ყოფდეს საულს და თქუეს: არამე უკუჱ მაცხოვნნეს ჩუენ ამან? და არასადა მიართვეს ამას ძღუენი. ხოლო იგი დუმნა და არა იტყოდა.
იგი	მცხ.მეფ1	შვილი იყო საულ წელიწადისა ერთისა, ვინათგან დაჯდა იგი მეფედ და მეორესა წელსა მეფობისა მისისასა ისრაჱლსა ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	გამოირჩია საულ თავისა თჳსისათჳს სამ ათასი მამაკაცი ძეთა ისრაჱლისათა, ორი ათასი იგი საულისა თანა იყო მაქმასს მთასა მას ბეთელისასა, და ხოლო ათასი იგი ყო ნათანისა თანა ბორცუსა მას გაბაონსა ბენიამენისსა. და სხუასა მას ერსა განუჯმნა თჳთეულად სოფლად თჳსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და სცნა ესე ყოველმან ისრაჱლმან, ვითარმედ მოსრა, მოსწყჳდა ყოველი იგი ერი უცხოთესლთა და დაწუნეს ისრაიტელთა მათ უცხოთესლნი იგი. და მოკრბა ყოველი იგი ერი საულს გალგალად.
იგინი	მცხ.მეფ1	და უცხოთესლნი იგი შეკრბეს და ბრძოლად მივიდეს ისრაჱლისა სამ ათასითა ეტლითა და ექუს ათასითა მჴედრითა. ხოლო სხუაჲ ერი ურიცხჳ იყო ვითარცა ქჳშა ზღჳსა კიდისა. და აღვიდეს იგინი და დაიბანაკეს მაქმასსა ზურგით კერძო ბეთორს.
იგი	მცხ.მეფ1	და კაცთა მათ ისრაჱლისათა ვითარცა იხილეს, რამეთუ შემოაჭირვებდეს მათ უცხოთესლნი იგი, მოჰრიდეს და დაემალნეს ქვაბებსა და ნაპრალებსა კლდეთასა, ორმოებსა და ჯურღმულებსა წყლისასა.
მისგან	მცხ.მეფ1	რომელნიმე წიაღვიდოდეს იორდანეს ქუეყანად გადისა და გალადისა; საულ მუნვე იყო გალგალს, და ყოველნი ერნი განცჳვნეს მისგან.
მისა	მცხ.მეფ1	და ვითარცა შე-ოდენ-სწირა მსხუერპლი იგი, მოვიდა სამოველ. გამოვიდა საულ შემთხუევად მისა, რათამცა აკურთხა იგი.
მისებრ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა სამოველ: რა ჰყავ ეგე? მიუგო საულ და ჰრქუა: რაჟამს ვიხილე, რამეთუ ერი იგი განიჭრა ჩემგან და შენ დაგეყოვნა, და არა მოხვედ აღთქმისა მისებრ, რომელ სთქუ ჩემ თანა, და უცხოთესლნი იგი მოსრულ იყუნეს მაქმასად.
იგი	მცხ.მეფ1	და მე ვთქუ: ნუუკუე ჩამო-ნუუკუე-ჴდენმეა უცხოთესლნი იგი გალგალად? და უფალი არა ვაშურო მე! არამედ განვიწმიდე თავი ჩემი და შევსწირე მსხუერპლი ესე.
მის	მცხ.მეფ1	და წარვიდა სამოველ გალგალით გზასა თჳსსა (და ნეშტნი იგი ერისანი აღვიდეს საულის თანა შემთხუევად ერისა მის განწყობილისა). და ვითარცა მოვიდეს გალგალად ბორცუსა მას ბენიამენისასა, და ახილვა-ყო საულ ერისა მისთჳს, რომელნი-იგი მის თანა იყვნეს, და იპოვა მუნ ვითარ ექუსასი კაცი.
მის	მცხ.მეფ1	და საულ და იონათან, ძე მისი, და ერი იგი, რომელ მის თანა იყო გაბაონს ბენიამენისსა, და უცხოთესლთა მათ დაიბანაკეს მაქმასს.
იგი	მცხ.მეფ1	და მჭკუერველი, რომელი გამოვიდოდა უცხოთესლთა მათ, სამად გუნდად განიყოფოდა: ერთი იგი გუნდი მსტუანვად გოფერით კერძო გზასა მას წყაროსასა სოგალიმით;
იგი	მცხ.მეფ1	და ერთი იგი გუნდი წარმართებულ იყო გზასა მას ბეთორისასა, და მესამე იგი გუნდი მივიდოდა გაბაონად, და რომელი შთაიყვანების გაჲდ საბასსა, რომელ არს უდაბნოთ კერძო.
მათ	მცხ.მეფ1	და მჭედელი რკინისამებრვე არა იპოებოდა მათ ჟამთა ქუეყანასა მას ისრაჱლისასა, რამეთუ ესრე თქჳან უცხოთესლთა მათ: ნუუკუე იქმოდიან ებრაელნი იგი ჰოროლსა, ჴრმალსა? და ურიდად მოვიდოდიან ქუეყანასა მას ჩუენსა.
მას	მცხ.მეფ1	არამედ შთავიდიან ისრაიტელნი იგი ქუეყანასა მას უცხოთესლთასა ჭედად თჳთეულად საქმრისა თჳსისა საჴმართა: საჴნისისა, მანგლისა, ცელისა, ცულისა, სასხლევისა, და ქმნიან იგი რეწვით სასყიდლით.
მის	მცხ.მეფ1	და დღეთა მათ შინა წყობისათა მაქმასს ყოვლადვე არა იყო მახჳლი, არცა ჴმალი და არცა ჰოროლი ჴელთა შინა მის ერისათა, რომელ-იგი იყვნეს საულის თანა და იონათანისა, ძისა მისისა, გარნა საულის თანა და იონათანის თანა, ძისა მისისა.
მას	მცხ.მეფ1	და იყო, დღესა ერთსა ჰრქუა იონათან, ძემან საულისამან, ნიჟორგალსა მას თჳსსა, რომელსა ჰქონდა მშჳლდ-კაპარჭი მისი: მოგვალე, წიაღვჴდეთ ბანაკსა მას წინადაუცვეთელთასა, რომელ არს პირისპირ ჩუენსა! და მამასა თჳსსა არა აუწყა.
მას	მცხ.მეფ1	და საულ ჯდა ბორცუსა მას ზედა ხესა ქუეშე ბროწეულსა მაგდოსს, და ექუსას ოდენ კაცი მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ1	და აქია, ძე აქიტობელისი, ძმისა იოაქებელისი, ძისა ფინეზისი, ძისა ელი მღდელთმოძღურისა მის ღმრთისა სელომისა, რომელსა აქუნდა სამკაული სამღდელო, და არცაღა ერმან მან უწყოდა წიაღსლვად იგი იონათანისი.
იგი	მცხ.მეფ1	ერთი იგი კონცხი იყო ჩრდილოთ მაქმასით და ერთი იგი კონცხი იყო სამჴრით გაბაონით.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა იონათან ნიჟორგალსა მას თჳსსა, რომელსა აქუნდა საჭურველი მისი: მოგვალე, წინაღვჴდეთ ბანაკსა მას წინადაუცვეთელთასა შეწევნითა ღმრთისა ჩუენისათა, რამეთუ ადვილ არს წინაშე ღმრთისა ჴსნა ჩუენი მტერთაგან ჩუენთა მცირითა, გინათუ დიდითა ერითა.
მისა	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ დავითს და ჰრქუა: შენ ყრმაღა ხარ და იგი განსრულებული კაცი არს და მბრძოლი სიჭაბუკითგან მისით. ვერ შემძლებელ ხარ წინადადგომად მისა.
იგინი	მცხ.მეფ1	უკუეთუ ესრე თქუან, ვითარმედ: წარმოგვალეთ! ჴსნილად მივიდეთ მათ ზედა, უწყოდეთ, რათა უფალსა განუწირვან იგინი ჴელთა მომართ ჩუენთა. და ესე სასწაული იყავნ ჩუენდა.
მათ	მცხ.მეფ1	და შევიდეს ორნივე იგი ბანაკსა მას უცხოთესლთასა, სიტყუად იწყეს უცხოთესლთა მათ და თქუეს ებრაელთა იმათ: ვითარ გამოვლენან ჴურელებით მათით, სადა-იგი დამალულ იყუნეს?
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუეს მიერ მომართ უცხოთესლთა მათ იონათანს: მოგვალეთ, წარმოიმართეთ და გიჩვენო თქუენ, რა-იგი ჯერ-იყოს თქუენდა უწყებად ჩუენგან. მაშინ ჰრქუა იონათან კაცსა მას, რომელსა ჰქონდა საჭურველი მისი: შემომიდეგ მე! აწ უწყი, რამეთუ უფალსა განუწირვან იგინი ჴელთა მომართ ჩუენთა.
მას	მცხ.მეფ1	ვითარცა იხილეს უცხოთესლთა მათ იონათან ზედა მიმავალი მათდა, მოეგებოდეს მას. ხოლო პირველსა მას შერევასა ადგილობანს მოსწყჳდნა იონათან ოცი სპარაზენი, რომელსა-იგი ჰქონდა საჭურველი მისი, უმარჯვებდა მახჳლსა მისსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და შეიმუსრნეს, რომელნი წინაეტევებოდეს მას და ბანაკი იგი, და, რომელნი აღუდგებოდეს გარემოს, ყოველნი ერთბამად შეიმუსროდეს. და კაცსა გული ბრძოლად ვერ შეუვიდოდა. და შეშინდა ყოველი ქუეყანა, რამეთუ მოვიდა მათ ზედა შეძრწუნება უფლისა მიერ.
მის	მცხ.მეფ1	სიტყუად იწყო საულ და ჰრქუა ერსა მას, რომელი იგი მის თანა იყო: ძიებაღა ყავთ და იხილეთ, ნუთუ ჩუენგანი ვინმე წიაღსულ არს მუნ? და ვითარცა მოიხილეს, არა ჰპოეს იონათან და მემშჳლდკაპარჭე იგი მისი.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ აქიას, მღდელთმოძღუარსა მას: განიპყარ ევფუდი ეგე და იკითხე უფლისა მიერ! რამეთუ კიდობანი ღმრთისა იყო წინაშე ისრაჱლთა მას დღესა შინა.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო, ვიდრე ეტყოდაღა საულ მღდელთმოძღუარსა მას, ამბოხი იგი უცხოთესლთა მათ უფროს და უფროს განძლიერდებოდა. და ჰრქუა საულ აქიას მღდელთმოძღუარსა: შემოკრიბენ ჴელნი შენნი და დააცადე კითხვა ევფუდისა მაგის.
იგი	მცხ.მეფ1	და ამჴედრდა საულ და ყოველი ერი მის თანა და მივიდეს ადგილსა მას განსაწყობელსა. და უცხოთესლნი იგი შერეულ იყვნეს ერთიერთსა და კაცად-კაცადისა ჴმალი თავსა ზედა მოყუასისასა იყო. და შეიქმნა შემუსრვა დიდი ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და მონანი იგი საულისანი, რომელ განქცეულ იყვნეს უცხოთესლთაგან, მოვიდეს და შეერთნეს მუნვე ერსა მას ისრაიტელთასა საულის თანა და იონათანის თანა.
მას	მცხ.მეფ1	და ყოველნი ისრაჱლთაგანი, რომელნი დამალულ იყუნეს მთასა მას ეფრემისსა, მოვიდეს და ჴელი შეყვეს საქმესა ბრძოლისასა მეოტთა მათ ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და იჴსნა უფალმან ისრაჱლი მას დღესა შინა ჴელთაგან უცხოთესლთასა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ისრაჱლი იყო საულის თანა ვითარ ათი ათასი კაცი. ხოლო ღუაწლი იგი ბრძოლისა მიმოდაფენილ იყო ყოველსა მათ ქალაქთა მთათა მათ ეფრემისათა. მას ჟამსა უგუნურად იყო საულ უმეცრებითა დიდითა, რამეთუ ფერჴი დაიპყრა და შესწყევა ერი იგი და ჰრქუა: წყეულ იყავნ ყოველი კაცი, რომელმან ჭამოს პური დღეს ვიდრე მწუხრადმდე, ვიდრემდის არა სრულიად ვიძიო შური მტერთა ჩემთა! და არავინ ჭამა პური მას დღესა.
მას	მცხ.მეფ1	და იონათან არა იცოდა წყევა იგი მამისა თჳსისა. ვითარცა მოვიდა იონათან ადგილსა მას თაფლოვანსა, მიყო ბუნი ოროლისა მისისა, დააწო გოლსა მას თაფლისასა და შესვა პირსა მისსა. და აღეხუნეს თუალნი მისნი და განძლიერდა.
იგი	მცხ.მეფ1	მი-ვინმე-უგო ერთმან ერისაგანმან და ჰრქუა მას: ფიცით აფუცა მამამან შენმან ერი იგი და ჰრქუა, ვითარმედ: წყეულ იყავნ კაცი იგი, რომელმან ჭამოს პური დღეს მწუხრამდის! და აწ დაჴსნილ არს ყოველი კაცი.
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ ვითარცა დააცადეს ბრძოლისგან, შეეურვა შიმშილითა, შეეტევა ყოველი იგი ერი ნატყუენავსა მას და აღჭრიდეს ცხოვარსა და ზროხასა, და დასწყვედდეს და ჭამდეს აღრეულად ჴორცსა სისხლითურთ.
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ აუწყეს საულს, ვითარმედ შესცოდა ერმან მან უფალსა, რამეთუ ჭამეს ჴორცი სისხლითურთ. ვითარცა ესმა საულს ესე, შერისხნა ერსა მას და ჰრქუა: უსჯულო ვიქმნენით და ვსცოდეთ, აღმოაგორვეთ ჩემ ზედა ლოდი ერთი დიდი.
მით	მცხ.მეფ1	და თქუა საულ: განუცხადეთ ყოველსა ერსა და უთხართ მათ, რათა მოიყვანონ კაცად-კაცადმან ჩემ თანა ზროხა თჳსი და ცხოვარი, და დაჰკალთ ამას ზედა და სჭამდით! არა შესცოდოთ უფალსა სისხლიანითა მით ჭამითა. და ყოველმან ერმან თჳთეულმან ზროხანი მოიბნეს ჴელითა თჳსითა მიმწუხრი და დაკლნეს მუნ.
მან	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ ერსა მას და ჰრქუა: მოგვალე, გარდაუჴდეთ უცხოთესლთა მათ ამას ღამესა და აღვჭრნეთ იგინი ვიდრე განთიადმდე, და არა დაუტეოთ მათგანნი კაცნი! მიუგო ერმან მან და ჰრქუა: ყავ, რაჲცა, სათნო-გიჩნს წინაშე შენსა! მიუგო მღდელთმოძღუარმან მან და ჰრქუა: პირველად ვიკითხოღა უფლისაგან, ესრეთ გარდაუჴდეთ!
მას	მცხ.მეფ1	და წარდგა საულ კითხვად უფლისაგან და თქუა: მო-თუ-მცნე იგინი ჴელთა ჩემთა? და არა მიუგო მას უფალმან მაშინ.
მათ	მცხ.მეფ1	და უბრძანა საულ ყოველსა ერსა შემოკრებად თესლად-თესლად წინაშე მისა და ჰრქვა მათ: იკითხეთ და მოიკითხეთ, ვისგან-ძი იყოს შეცოდება ესე დღეს?
იგინი	მცხ.მეფ1	მაშინ აღმჴედრნეს და შეიჭურნეს და დევნა-უყვეს უცხოთესლთა მათ და შეაწყუდივნეს იგინი თჳთეულად ადგილად თჳსა.
მათ	მცხ.მეფ1	დაემტკიცა მეფობა იგი საულისა ისრაჱლსა ზედა. და ჰბრძოდა ყოველთა მტერთა მისთა მოაბისა და ძეთა მათ ამონისთა და ედომელთა მათ და ბეთორელთა და მეფეთა მათ სუბასათა და ყოველთა უცხოთესლთა, ვიდრეცა მივიდოდეს და ყვეს ცხორება და ძალი დიდი.
მასვე	მცხ.მეფ1	და მოსრა მასვე ჟამსა ამალიკი და იჴსნა ისრაჱლი ჴელთაგან მტერთა მათთასა.
მას	მცხ.მეფ1	მას ჟამსა მოვიდა სამოველ საულისა და ჰრქუა მას: მომავლინა უფალმან ცხებად შენდა მეფედ ისრაჱლსა ზედა, ერსა მისსა! აწ ისმინე ბრძანება უფლისა!
მათ	მცხ.მეფ1	და აწ აღდეგ, და წარვედ, მივედ მათ ზედა და მოსარ ამალეკი და ყოველივე მათი, რაჲცა იყოს კაცითგან მიპირუტყვამდე, მამაკაცი და დედაკაცი, ყრმა და ძუძუსმწოვარი, ზროხა და ცხოვარი, აქლემი და კარაული, ყოველი მოსრა და მოსწყჳტო და ნურარას დაუტევებ.
მას	მცხ.მეფ1	და უბრძანა სამოველ ყოვლისა ერისა მოწოდებაჲ ანდეზობით და ყო გალგალას ახილვასა მას მათსა. იპოვნეს მუნ ისრაჱლისაგანნი ერი, ვითარ ოთხასი ათასი კაცი და იუდასი ოცდაათი ათასი კაცი.
იგი	მცხ.მეფ1	შემინანებიეს მე, რამეთუ დავადგინე საულ მეფედ. რამეთუ გარდაჴდა იგი ბრძანებასა ჩემსა და არა ქმნა, რომელ-იგი ვამცენ. და შეუძნდა სამოველს სიტყუაჲ იგი და გოდებდა ღმრთისა მიმართ ღამე ყოელ.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარცა მოვიდა სამოველ საულისა თანა, და ჰრქუა მას საულ: კურთხეულო უფლისაო, აჰა, ესერა, აღვასრულე ყოველი ბრძანება უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარგავლინა შენ უფალმან გზასა ერთსა და გრქვა, ვითარმედ: მივედ, მოსარ ამალეკი შეცოდებული იგი ჩემდა მომართ, მოსწყჳდო მისრულიადმდე!
მას	მცხ.მეფ1	ხოლო შენ არა ჰყავ ბრძანება უფლისა, არამედ განუტევენ თუალნი შენნი ნატყუენავსა მას ზედა და ჰყავ შენ ბოროტი წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და კეთილ-კეთილი იგი ცხოვარი და ზროხა მოასხეს ერმან ამან შესაწირავად უფლისა ღმრთისა გალგალად.
მის	მცხ.მეფ1	და გარემოიქცა სამოველ წარსლვად პირისაგან. და მიჰყო საულ ჴელი თჳსი და შეუპყრა კიდე ჩუდკეცისა მისისა, რათამცა დაიყენა იგი მის თანა და მოხეთქა კიდე ერთი სამოსლისა მისისა.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა სამოველ: მომგვარეთ მე აგაგ, მეფე იგი ამალეკისა! და მოჰგუარეს მას აგაგ და ძრწოლა შეედვა მას და თქუა: უკუეთუ ესრე მწარე არს სიკუდილი?
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო მას სამოველ და ჰრქუა: ვითარ-იგი უშვილო ქმნნა დედანი იგი მახჳლმან შენმან, ეგრე უშვილო იქმნეს დედათა შორის შენთა დედაჲ შენი. და სცა და მოკლა აგაგ წინაშე უფლისა გალგალას.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა უფალმან სამოველს: ვიდრემდე ეგლოვდე შენ საულს? რამეთუ განმიგდებიეს იგი, რათა არღარა მეფობდეს იგი ისრაჱლსა ზედა, არამედ აღავსე რქა ეგე შენი ზეთითა და წარგავლინო შენ ბეთლემად იესესა, რამეთუ გამოვირჩიე ჩემდად ძეთაგანი იესესთა მეფედ!
მან	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს იგინი მის წინაშე. და ვითარცა იხილა მან ელიაბ, თქუა წინაშე უფლისა: ესე-მე იყოს ცხებული მისი?
იგი	მცხ.მეფ1	და მოუწოდა იესე ამინადაბს და წარმოდგა იგი სამოველის წინაშე და თქუა: არცაღა ესე გამოირჩია ღმერთმან.
მას	მცხ.მეფ1	მერმე წარმოუდგინა მას იესე სამაა და თქუა სამოველ: არცაღა ეგე გამოირჩია უფალმან!
იგი	მცხ.მეფ1	და წარმოუდგინა იესე შჳდნივე იგი ძენი მისნი წინაშე სამოველისა და ჰრქუა სამოველ იესეს: არა ვინ გამოირჩია უფალმან ამათგანი.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარავლინა იესე და მოიყვანეს იგი წინაშე სამოველისა. და იყო იგი მწითურ, პირითა მხიარულ, გრემან, ქმნილკეთილ ხილვითა. მაშინღა ჰრქუა უფალმან სამოველს: აღდეგ ადრე და სცხე დავითს, რამეთუ ეგე გამოვირჩიე!
მას	მცხ.მეფ1	და მოიღო სამოველ რქა იგი საცხებელისა მის და სცხო მას წინაშე ძმათა მისთა, და მოვიდა სული უფლისა დავითის ზედა მიერ დღითგან მყოვარ ჟამ და წარვიდა სამოველ არმათემადვე.
იგი	მცხ.მეფ1	მას ჟამსა შეკრბეს უცხოთესლნი იგი და მოვიდეს და დაიბანაკეს წყობად შორის სოქოთსა და შორის აზაკესა აფერმნისასა.
მისგან	მცხ.მეფ1	და გამოვიდა კაცი ერთი ერისა მისგან უცხოთესლთასა, კაცი მჴნე და ძლიერი და ქველი, გუნდისა მისგან გეთელთასა, და სახელი მისი გოლიად, სიმაღლე მისი ექუს წყრთა და მტკაველი,
მისისა	მცხ.მეფ1	სპარაზენად ჭურვილი ჯაჭჳთ ჩაბალახითურთ, და იყო სასწორი საჭურველისა მისისა ხუთ ათას სიკილა რკინით და რვალითურთ;
მათ	მცხ.მეფ1	მოვიდა და დადგა განმზადებული წინაშე ისრაიტელთა მათ, ჴმა-ყო მათ მიმართ და თქუა: რად ერთბამად ყოველნი განწყობილ ხართ ბრძოლად ჩუენდა? აჰა, ესერა, მე ერთი უცხოთესლთაგანი ვარ და თქუენ ებრაელნი მონანი საულისანი ხართ. აწ გამოირჩიეთ ერთი კაცი, რომელი მოვიდეს და ბრძოლა-ყოს ჩემ თანა!
მის	მცხ.მეფ1	და ვითარცა ესმა საულს და ყოველთა ისრაიტელთა მათ სიტყუაჲ იგი უცხოთესლისა მის, ზარი განჰჴდა, რამეთუ შეშინდეს ფრიად.
მათ	მცხ.მეფ1	და წარვიდეს ძენი იგი მისნი სამნივე უმრწემესნი საულის თანა ღუაწლსა ბრძოლისასა. და ესე სახელები არს სამთა მათ ძეთა იესესთა: ელიაბ პირმშო, ამინადაბ, სამაა.
მათსა	მცხ.მეფ1	დავით - უმრწემესი მათსა, და ესე სამნი მივიდეს საულისსა.
მან	მცხ.მეფ1	და უცხოთესლმან მან აღიმსთვის და წარმოუდგის დილითგან ვიდრე მწუხრადმდე, აყუედრის ორმეოც დღე.
მას	მცხ.მეფ1	და ათი ესე ხაჭო მიიპყარ ერისთავსა მას, და სცან სიცოცხლე ძმათა შენთა და მითხარ მე სიცოცხლე მათი.
მის	მცხ.მეფ1	და დავით მოიღო ჭურჭელი იგი, და დავედრა ვანისმცველსა მას, და წარვიდა ერისა მის თანა ბრძოლად და ჰკითხვიდა ძმათა თჳსთა მშჳდობასა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა ოდენ, აჰა, ესერა, გამოუჴდა კაცი იგი ამინელი, ფილისტიმელი გეთელი, რომელსა ერქუა გოლიად, უცხოთესლი, და ესმა დავითს და ყოველსა ერსა ისრაჱლისასა, რომელი იტყოდა სიტყუასა ამპარტავანებისასა სილაღით.
იგი	მცხ.მეფ1	და რაჟამს იხილეს მათ კაცი იგი, შეშინდეს ფრიად და სივლტოლად მიიქცეს პირისაგან მისისა.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარცა ესმა სიტყუა ესე დავითს, და ჰრქუა კაცთა მათ, რომელნი გარემოს იყვნეს მისა: რაჲმემცა კეთილი უყვეს კაცსა მას, რომელმანცა მოკლა უცხოთესლი ესე, რომელი აყუედრებს ერსა ისრაჱლისა? ანუ ვინ არს წინადაუცვეთელი ისი, რომელი გამოსრულ არს მაყუედრებელად ერსა უფლისა ცხოველისასა?
მას	მცხ.მეფ1	მო-ვინმე-უგო მიერ განწყობილისა მისგანმან სიტყუასა მას ოდენ და ჰრქუა: მსგავსად აღთქმისა მის მისცეს მას, რომელმანცა მოკლას იგი.
იგი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა ესმა სიტყუაჲ ესე დავითისი ელიაბს, ძმასა მისსა უხუცესსა, რომელსა ეტყოდა კაცთა მათ, განრისხნა ფრიად დავითისათჳს და ჰრქუა: შენ მო-ვე-რა-ხვედ აქა, ანუ ვის დავედრენ უბადრუკნი იგი საცხოვარნი უდაბნოსა? მე უწყი ამპარტავანება ეგე შენი და სიბოროტე, რასა იქ სილაღითა, რამეთუ მოსრულ ხარ აქა ხილვად ღუაწლსა ბრძოლისასა.
მასვე	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით სხუასა ადგილსა და მასვე იტყოდა, და მიერ ერისაგან მიუგეს პირველისაებრვე სიტყჳსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და სიტყვა იგი დავითისი უთხრეს საულს, და მიიყვანეს დავით და წარ-ხოლო-უდგინეს საულს.
იგი	მცხ.მეფ1	და აწ შერაცხილ იყავნ უცხოთესლი იგი წინადაუცუეთელი, ვითარცა ერთი ბოროტთა მჴეცთაგანი. ვითარ არა მოვიდე და მოვჰკლა იგი და აღვჴოცო ყუედრება ისრაჱლსა შორის დღეს? რამეთუ ვინ არის წინადაუცვეთელი ესე, რომელი აყუედრებს ბანაკსა ღმრთისა ცხოველისასა?
მას	მცხ.მეფ1	და შთააცვა დავითს ჯაჭვი ჯაჭუსა მას ზედა იალმაგი და ჩაფხუტი სპილენძისა დაადგა თავსა მისსა.
მან	მცხ.მეფ1	და ვითარცა იხილა უცხოთესლმან მან დავით, რამეთუ ჭაბუკი იყო შუენიერ და მწითურ, შეურაცხ-ყო იგი.
მას	მცხ.მეფ1	და შთაყო ჴელი თჳსი დავით ვაშკარანსა მას და აღმოიტაცა ქვა ერთი, და შთადვა იგი შურდულთა მას მისთა და განსტყორცა და მიამთხჳა შუბლსა უცხოთესლსა მას, და შევიდა ჩაფხუტით, შუბლი ჩასტეხა და ტვინად ჩაუგდო და პირდაქვე ზედა ქუეყანასა დასცა.
იგი	მცხ.მეფ1	და განძლიერდა დავით უფროს უცხოთესლთა მათ ზედა მას დღესა შინა, რამეთუ შურდულითა და ქვითა მოკლა უცხოთესლი იგი, და მახჳლი საჭურველი და ჰოროლი არა აქუნდა მას.
მის	მცხ.მეფ1	ფერჴნი განუტევნა დავით და მოვიდა უხცოთესლისა მის, მუჴლი ყელსა დაადგა და აღმოჰჴადა ჴმალი მისი და თავი ჩაფხუტითურთ მოჰკუეთა. ვითარცა იხილეს უცხოთესლთა მათ, ვითარმედ მოკლა ძლიერი იგი მათი, მეოტ იქმნნეს.
მათ	მცხ.მეფ1	და აღიზახნეს ისრაჱლისამან და იუდასამან, ღაღად-ყვეს და მიეტევნეს მათ ზედა და აღჴოცდეს ვიდრე გეთადმდე და ვიდრე ბჭედმდე ასკალონისა. და დაეცნეს წყლულნი მრავალნი უცხოთესლთანი გზასა ზედა, ვიდრე ბჭედ გეთისა და ასკალონისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარიღო დავით თავი იგი უცხოთესლისა მის, და შეიღო იგი იერუსალჱმად და ჯაჭჳ და საჭურველი მისი მოიღო საყოფელად თჳსა.
მის	მცხ.მეფ1	რაჟამს იხილა საულ ზედამისლვა დავითისა უცხოთესლისა მის, ჰრქუა აბენერს, სპასპეტსა თჳსსა: ვისიმე რა შვილი არს ჭაბუკი ისი? მიუგო აბენერ და ჰრქუა: ცხოველ არს სული შენი, უფალო ჩემო მეფე, არა უწყი.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქვა მეფემან: ჰკითხე მას, უკუეთუ ვისი ძე არს ჭაბუკი ეგე?
იგი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა მოვიდა დავით ახოვანებისა მისგან, რამეთუ მოეკლა უცხოთესლი იგი, უპყრა ჴელი აბენერ და შეიყვანა იგი წინაშე საულისა, და თავი იგი ახოვანისა მის ჴელთა შინა დავითისათა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა უთხრა დავით სიტყუაჲ ესე მეფესა მას, შეიყვარა იგი იონათან, ძემან მეფისამან, სიყუარულითა დიდითა, ვითარცა თავი თჳსი.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღთქმა-ყო იონათან დავითის თანა ესე, რამეთუ შეიყუარა იგი სწორად თავისა თჳსისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და დაიდგინა დავით საულ კაცთა თანა ზედამოღუაწეთა მის ერისათა, და შემომავალ და გამომავალ იყო დავით მეცნიერებით წინაშე უფლისა და მბრძანებელ მის წინაშე, და სათნო იყო იგი საულისა წინაშე ყოვლითა საქმითა მისითა, წინაშე ყოვლისა ერისა საულისა.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო, რაჟამს მოვიდოდეს მოწყუედისა მისგან უცხოთესლთასა და გამოეგებოდა მათ მძნობარი შემთხუევად დავითისა ყოველთაგან ქალაქთა ისრაჱლისა მემღერად მათ წინაშე პარით, წინაშე მეფისა საულისა ნესტჳთა და ქნარითა, ბობღნითა და წინწილითა.
მათ	მცხ.მეფ1	პირი აღეღო და მიეგებოდეს მათ, სახიობდეს, აქებდეს და იტყოდეს: საულ მოსწყჳდა ათასები, ხოლო დავით დასცა ბევრები!
იგი	მცხ.მეფ1	განრისხნა საულ, რამეთუ შეძრწუნდა, შეუძნდა სიტყუაჲ იგი და თქუა: ვითარ მისცეს დავითს მოწყუედა ბევრეულთა და მე ათასეულთა? აწ სხუაჲ რაღა აკლს მას, გარნა შარავანდობაჲ?
მას	მცხ.მეფ1	და იყო ხვალისგან, ვითარცა მოვიდა სული უკეთური უფლისა მიერ საულის ზედა და იგვემებოდა სახლსა შინა თჳსსა. და დავით ახიობდა სახიობასა მას, ვითარცა მარადის ჩუეულ იყო, და საულს აქუნდა ჴელთა მისთა ჰოროლი.
მით	მცხ.მეფ1	და ეგულებოდა განგურემა დავითისი და შემსჭვალვა კედელსა ლახურითა მით. და დავით მიჰრიდა პირისაგან მახჳლისა ორჯერ.
იგი	მცხ.მეფ1	შეეშინა საულს დავითისგან, რამეთუ დაეტევა იგი უფალსა და დავითის თანა იყო. დ
მას	მცხ.მეფ1	და განიშორა საულმან დავითი თჳსაგან და დაადგინა იგი ერისთავად ერსა მას თჳსსა ზედა; და შევიდოდა და გამოვიდოდა წინაშე ერისა.
მას	მცხ.მეფ1	და ხედვიდა საულ სიბრძნესა მას დავითისსა და ეშინოდა ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და ყოველი ისრაჱლი და იუდა ჰყუარობდა დავითს, რამეთუ შინაგანმავალ იყო იგი წინაშე ერისა.
მის	მცხ.მეფ1	სიტყუად იწყო საულ დავითისა და ჰრქუა: აჰა, ესერა, ასული ჩემი მერობ მიმიცემიეს ცოლად შენდა! და იყავ შენ ჩემად შვილ და ძალ და მბრძოლ მტერთა მიმართ უფლისათა. რამეთუ ესრე გულსა-ედვა საულს, ვითარმედ მებრვე რაჲსა შევახებ ჴელსა ჩემსა, არამედ ჴელი უცხოთესლთა იყავნ მის ზედა. ე
მან	მცხ.მეფ1	და იყო შემდგომად რაოდენისამე ჟამისა, რაჟამს მითხოვილ იყო მერობ, ასული იგი საულისა, ცოლად დავითისა, არა ინება ქალმან მან ცოლებად დავითისა, რამეთუ თხოვილ იყო იგი ედრიელ მოლოთელისა ცოლად.
იგი	მცხ.მეფ1	და შეიყუარა დავით მელქოლ, ასულმან საულისამან. და ვითარ სცნა საულ სიტყუაჲ იგი, სათნო-უჩნდა ფრიად წინაშე თუალთა მისთა.
მის	მცხ.მეფ1	და თქუა საულ: მივსცე იგი ცოლად. და იყოს იგი მისა საცთურ და ჴელი უცხოთესლთა იყოს მის ზედა. და ჰრქუა საულ დავითს შორის ერსა მას: სიძე გერქუნ შენ ჩემდა დღესდღითგან!
მისა	მცხ.მეფ1	და ამცნო საულ მონათა თჳსთა და ჰრქუა: მივედით და არქუთ დავითს იდუმალ: აჰა, ესერა, მეფესა ჰნებავს სიძედ-ყოფად შენი მისა და ყოველნი მონანი მისნი გყუარობენ შენ, აწ ჯერ-იჩინე შენ სიძობა მეფისა!
იგი	მცხ.მეფ1	და უთხრეს მათ საულს ყოველი იგი სიტყუაჲ დავითისი.
მას	მცხ.მეფ1	და მივიდეს და უთხრეს დავითს ყოველი იგი სიტყუაჲ საულისა. და სათნო-უჩნდა დავითს სიძე-ყოფად მეფისა და მორთმა, რაჲსაცა-იგი სთხოვდა მას. და ვიდრე არღარა მცირედნი ჟამნი წარსრულ იყუნეს,
იგი	მცხ.მეფ1	წარვიდა დავით რაოდენითამე კაცითა და დასცნა უცხოთესლნი იგი, ვითარ ორასი ოდენ კაცი და მიუთვალა მათ კაცთა, რასა სთხოვდა მას მეფე; და მიერითგან ესიძა იგი მეფესა. და მისცა საულ ასული თჳსი მელქოლ ცოლად.
მას	მცხ.მეფ1	და შევიდა იონათან საულ მამისა თჳსისა კეთილის-თხოვად დავითისათჳს, ჰრქუა მას: ნუ უყოფ ბოროტსა, მეფე, დავითს, რამეთუ არა შეუცოდებიეს შენდა, არამედ ყოველნი საქმენი მისნი კეთილ არიან შენდა!
იგი	მცხ.მეფ1	და თავი თჳსი მისცა ჴელთა მტერთასა, და მოკლა უცხოთესლი იგი შენსა წინაშე და ქმნა უფალმა ცხორებაჲ დიდი ჴელითა მისითა ისრაჱლსა ზედა; და იხილა ყოველმან ისრაჱლმან და განიხარა. აწ რაჲსა სცოდავ შენ და დასთხევ სისხლსა მართლისასა და მოაკუდინებ დავითს უბრალოდ?
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ მოუწოდა იონათან დავითს და ჰრქუა, რასა-იგი იტყოდა საულ მისთჳს და შეიყვანა იონათან დავით წინაშე საულისა. და იყო იგი მის წინაშე, ვითარცა გუშინ და ძოღან.
მათ	მცხ.მეფ1	მერმე შე-ღავე-სძინეს ღვაწლი ბრძოლისა უცხოთესლთა მათ მიმართ და დავით უფროს განძლიერდებოდა და მოწყუედდა უცხოთესლთა მათ წყლულებითა დიდ-დიდითა, ნეშტთა მათ მეოტად წარიქცევდა.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოიწია სული იგი უკეთური უფლისამიერი საულისა ზედა და ჯდა იგი სახლსა შინა თჳსსა, და ლახვარი ჴელთა აქუნდა და დავით წინაშე მისსა ქნარითა განაცხრობდა ნელიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და მასვე ღამესა წარავლინა საულ ერი რჩეული სახიდ დავითისა, რათა მოიცვან იგი სახლსა შინა მისსა, და განთიად მოკლან იგი. და უთხრა სიტყუაჲ იგი მელქოლ, ცოლმან თჳსმან, დავითს და ჰრქუა: არა თუ წარხჳდე შენ ამას ღამესა და არა აცხოვნო თავი შენი, ხვალე სიკუდიდ ხარ.
იგი	მცხ.მეფ1	მერმე მიავლინა კუალად შეპყრობად დავითისა და ჰრქვა მელქოლ მოციქულთა მათ: იგი ჭირვეული ძეს ცხედარსა ზედა და სულთა ბრძავს. და უთხრეს ესე საულს.
მითვე	მცხ.მეფ1	და კუალად მიავლინა საულ მოციქულნი დავითისა და ჰრქუა: მითვე ცხედრითურთ მომართუთ მე იგი აქა, რათა მოვკლა იგი!
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს მოციქულნი იგი და იხილეს ცხედარი იგი სამარის მსგავსად შემკული და ღვიძლი თხისა და თმანი. მივიდეს და უთხრეს საულს.
მან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ მელქოლს: რაჲსათჳს განმარინე მე და წარავლინე მტერი ჩემი და განმერა? მიუგო მელქოლამ საულს და ჰრქუა: მან ესრე მრქუა: უკუეთუ არა წარმგზავნო, მოგკლა შენო.
მას	მცხ.მეფ1	ივლტოდა და განერა დავით და მოვიდა სამოველისა არმათემად და უთხრა ყოველი, რაჲცა უყო მას საულ. და წარვიდეს დავით და სამოველ ნავათად ჰარამასასა და მუნ იყოფებოდეს.
იგინიცა	მცხ.მეფ1	ვითარცა ესმა ესე საულს, მიავლინნა სხუანი მოციქულნი და იგინიცა წინაწარმეტყველებდესვე, და შესძინა საულ სხუანი მოციქულნი და იგინიცა წინაწარმეტყუელებდესვე.
იგი	მცხ.მეფ1	და განრისხნა საულ გულისწყრომითა დიდითა, აღდგა და მივიდოდა იგი თჳთ არმათემად. და მოვიდა იგი ვიდრე დიდ ჯურღმულამდე, რომელი იყო სოქოთს. და იკითხჳდა საულ და თქვა: სადა არიან სამოველ და დავით? მიუგეს და ჰრქვეს: ნავათს ჰრამასასა!
იგიცა	მცხ.მეფ1	და მოვიდოდა საულ ნავათად ჰრამასასა და მოიწია მის ზედა სული ღმრთისა, და სლვით ვიდოდა, და იგიცა წინასწარმეტყველებდავე, ვიდრემდი მოვიდა ნავათად ჰრამასსა.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო თვესა ერთსა მას დღეთასა და მოვიდა ნაას ამმანიტელი და მოიცვა ერითა თჳსითა იაბისი გალადას. და ჰრქუეს კაცთა მათ იაბისელთა ნაას ამმანიტელსა: აღთქმა აღგჳთქუ და პაიმანი დადევ ჩუენ შორის და გმონებდეთ შენ.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო ელი და ჰრქუა მას: გუალე, ვიდოდე შენ მშჳდობით! ღმერთმან ისრაჱლისამან მოგეცინ შენ ყოველი თხოვა გულისა შენისა, რაჲცა ითხოო მისგან.
მას	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს მოციქულნი იაბისანი ბორცუსა მას, სადა-იგი იყო საულ, და უთხრეს სიტყუაჲ ესე ყოველსა ერსა. და აღიმაღლეს ჴმაჲ თჳსი და ტიროდა და იურვოდა ყოველი იგი ერი.
მის	მცხ.მეფ1	და მოიბნა ორნი იგი ჴარნი და დაკლა და განყუნა იგინი ასოეულად და მიმოუძღუანა იგი ყოველსა ნათესავსა ისრაჱლისასა ჴელითა მოციქულთათა და თქუა: ღვაწლი ბრძოლისა მოწევნულ არს ჩუენ ზედა. აწ ყოველი კაცი, რომელი არა გამოვიდეს საულსა და სამოველს თანა ბრძოლად, შემდგომად საქმისა მის ამის მსგავსად დაჭრად არს ზროხა და ცხოვარი მისი! და დაეცა შიში დიდი ყოველსა ზედა ერსა ისრაჱლისასა უფლისა მიერ. და იზრახა ყოველმან ერმან, ვითარცა ერთითა პირითა.
მის	მცხ.მეფ1	და ახილვა-ყო მათდა ბეზეკსა შინა. ანდეზობით იყუნეს ვითარ ექუს ათას კაცი სახლისა მისგან ისრაჱლისანი, ხოლო სახლისა მის იუდასნი იყუნეს ვითარ სამეოცდაათი ათასი კაცი.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუეს იაბისელთა მათ ამანიტელსა: ხვალე გამოვიდეთ თქუენდა და ვყოთ, რაც სათნო-გიჩნდეს!
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა სამოველ ერსა მას: აჰა ესერა, მე ვისმინე თქუენი, რომელი მითხართ მე და დავადგინე თქვენ ზედა მეფე, ვითარცა-იგი თქუენ ითხოვეთ.
მათ	მცხ.მეფ1	ხოლო მათ დაივიწყეს უფალი ღმერთი მათი, და მისცა იგინი ჴელთა სისარასთა, მთავრისა მის ძლიერისა აბინაჲსა, მეფისა მის ასურთასა, და ჴელთა უცხოთესლთასა და მეფისა მის მოაბელთასა. და იგინი ავნებდეს მათ.
იგინი	მცხ.მეფ1	ჟამსა მას, რომელსა შევიდა იაკობ და ძენი მისნი ეგჳპტესა და ვითარ-იგი აჭირვებდეს მათ ეგჳპტელნი იგი, და მამანი იგი ჩუენნი ღაღადებდეს უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩუენისა. და მოავლინა უფალმან მოსე და ჰარონ და გამოიყვანნა მამანი იგი ჩუენნი ეგჳპტით და დაამკჳდრნა იგინი ადგილსა ამას.
მათ	მცხ.მეფ1	და მათ ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ და თქუეს: ვსცოდეთ წინაშე შენსა, უფალო, რამეთუ დაგიტევეთ შენ, უფალი ჩუენი, და ვმონებდით ჩუენ ბალიმსა და სერტყთა მათ ასტაროთისათა. აწ მიჴსნენ ჩუენ ჴელთაგან მტერთა ჩუენთასა და გმონებდეთ შენ.
იგი	მცხ.მეფ1	და აწ, აჰა ეგერა, არს შარავანდოსანი იგი თქუენი, რომელ გამოირჩიეთ და მოითხოვეთ, რომელი მოგცა თქუენ უფალმან თქუენმან.
მას	მცხ.მეფ1	უკუეთუ გეშინოდის უფლისა, და მსახურებდეთ მას და დაემორჩილნეთ ბრძანებასა მისსა და არა მჴდომად აღუდგეთ სიტყუათა უფლისათა, და იყვნეთ თქუენ და მეფე თქუენი მორჩილ მცნებათა უფლისა თქუენისათა. და იგი იყოს მჴსნელი თქუენდა!
მათ	მცხ.მეფ1	ხოლო აწ უფროსღა დაემტკიცენით და დაეწყნარენით დიდთა მათ სიტყუათა უფლისათა, რომელ ყოს უფალმან წინაშე თუალთა თქუენთა.
მას	მცხ.მეფ1	და ითხოვა სამოველ უფლისაგან. და მოსცა მას უფალმან წჳმა მძაფრი, სავსე ქუხილითა საშინელითა.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო სამოველ ერსა მას და რქუა: ნუ გეშინინ თქუენ! რამეთუ თქუენგან ღათუ იყოს უკეთურება ეგე, ხოლო თქუენ ნუვე გარდააქცევთ გზათა მათგან უფლისათა, არამედ მონებდით უფალსა ყოვლითა გულითა თქუენითა.
იგინი	მცხ.მეფ1	და ნუ შეუდგებით უნდოთა, რომელნი არა სარგებელ-გეყუნენ თქუენ და არცა გიჴსნნეს თქუენ, რამეთუ იგინი უნდო არიან!
მისისათჳს	მცხ.მეფ1	ხოლო უფალმან არა განიშოროს ერი თჳსი სახელისა მისისათჳს დიდისა, რამეთუ შეგიწყნარნა თქვენ უფალმან და გამოგირჩივნა თქუენ ერად საზეპუროდ.
მას	მცხ.მეფ1	ხოლო თქუენ გეშინოდესვე უფლისა და მონებდეთ მას ჭეშმარიტებითა ყოვლითა გულითა თქუენითა, რამეთუ გიხილავს, ვითარ განადიდა უფალმან ყოფა მისი ჩუენ თანა.
იგიცა	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა იონათან დავითს: და რა გნებავს, თქუ, და იგიცა ვყო.
იგი	მცხ.მეფ1	და შე-ღავე-სძინა იონათან ფიცად დავითის მიმართ, რამეთუ უყუარდა იგი ფრიად.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას იონათან: ხვალე დღესასწაული არს თთვისთავისა და
მას	მცხ.მეფ1	ხილვით იხილოს საჯდომელი შენი და შენ სამგზის იხილო, და მოხჳდე ადგილსა მას, სადაცა დამალულ იყო დღესა მას საქმისასა მაგას ქვეშე.
იგი	მცხ.მეფ1	და მივავლინო ყრმა ჩემი, და ვრქვა ყრმასა მას, ვითარმედ: მომართვენი ისი ისარნი ჩემნი, რომელ შევსტყორცენ! უკუეთუ ვრქვა, ვითარმედ: ეგერა, ისარნი იგი შენ კერძო! მაშინ უწყოდე, რამეთუ მშჳდობა არს და არა არს სიტყუაჲ ბოროტი. ცხოველ არს უფალი!
იგი	მცხ.მეფ1	და დაემალა დავით ველსა მას შინა, და იყო დღესასწაული იგი თთვისთავისა. და მოვიდა მეფე ტაძრად პურის-ჭამად.
იგი	მცხ.მეფ1	და დაჯდა მეფე საინაჴესსა თჳსსა და შემდგომად მისა დაჯდა იონათან, და მოვიდა აბენერ და დაჯდა გუერდით კერძო საულისსა, ხოლო ადგილი იგი დავითისი ცუდად დაშთომილ იქმნა.
მას	მცხ.მეფ1	და საულ არა თქუა მას დღესა შინა, რამეთუ ესრე ჰგონებდა, ვითარმედ ნუთუ ზრუნვასა რასმე შეპყრობილ იყოს გული მისი და არა განწმედილ იყოს.
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო ხვალისაგან, მეორესა დღესა მის თვისასა მიხედა საულ და იხილა ადგილი იგი დავითისი ცალიერადვე და ჰრქუა იონათანს, ძესა მისსა: რადმე არა შემოვიდა ძე იესესი გუშინ, ანუ დღეს პურის-ჭამად?
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ ყოველთა დღეთა, ვიდრე ცოცხალ იყოს ძე იესესი ქუეყანასა ზედა, არა განგემარჯოს მეფობაჲ შენი. აწ წარავლინე ადრე და შეპყრობად-ეც იგი და მოყვანებად, რამეთუ შვილი სიკუდილისა არს იგი!
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა იონათან ყრმასა მას: გვალე, მომართვენ ისარნი ჩემნი, რომელ გავსტყორცნო! და წარვიდა ყრმა იგი და განსტყორცნა ისარნი მოღებად.
მის	მცხ.მეფ1	და მირბიოდა ყრმა იგი ადგილსა მას ისართასა, რომელ-იგი სტყორცნა იონათან და უჴმო უკანა ყრმისა მის იონათან და ჰრქუა: შენსა მიმართრე არს ისარნი.
იგი	მცხ.მეფ1	ხოლო ყრმამან მან არა იცოდა ზრახვა იგი მათი, გარნა იონათან და დავით.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღჴსნა იონათან მშჳლდი იგი და ისარნი და მისცა ყრმასა და ჰრქუა: გვალე, ადრე მიისწრაფე ქალაქად!
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდა დავით ნობად აბიმელიქსა მღდელისა, და განუკჳრდა აბიმელიქს მღდელსა მისლვა იგი დავითისი და ჰრქუა: რად ეგრე? რაჲსათჳს მარტო მოხვალ და არა ვინ არს შენ თანა?
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო მღდელმან მან და ჰრქუა: არა არს პური შერეული ჴელთა შინა ჩემთა, გარნა პური იგი შესაწირავისანი. აწ წმიდა თუ არიან ყრმანი შენნი დედათაგან, მიიღეთ და ჭამეთ.
იგი	მცხ.მეფ1	ამოიღო პური იგი აბიმელიქ და მისცა მას პური იგი, რომელ დაგებულ იყო წინაშე უფლისა, რამეთუ სხუაჲ პური შერეული არა იდვა, გარნა პური იგი, რომელ დაგებულ იყო წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დავით აბიმელიქს: იხილე შენ, არს თუ სადა შენ თანა ჰოროლი, ანუ ჴმალი, ანუ ლახვარი, რამეთუ ჴმალი ჩემი და საჭურველი ჩემი არა მოვიღე ჩემ თანა, რამეთუ ბრძანებაჲ იგი მეფისა მსწრაფლ იყო.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო მღდელმან მან და ჰრქვა: აჰა, ეგერა, ჴმალი იგი გოლიადისა, უცხოთესლისა მის, რომელ შენ მოჰკალ ღელესა მას ელისსა, წარგრაგნილი სამოსლითა ძეს, იგი თუ მიგაქუს, მიიღე; ხოლო მახჳლი არა არს ჩემ თანა, თჳნიერ მისა. მიუგო დავით და ჰრქუა: მომართუ მე იგი, რამეთუ არა არს მისა უმჯობესი! მოიღო აქიმელექ ჴმალი იგი და მისცა მას.
იგი	მცხ.მეფ1	და ადგა დავით სწრაფით და ივლტოდა საულისგან, და მოვიდა იგი ანქუშისა, მეფისა მის გეთელთასა.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუეს ანქუშს მონათა მათ მისთა: არა ესე არს დავით მეფე იგი ქუეყანისა? არა ამას გამოეგებვოდეს მაქებელნი იგი, რომელ იტყოდეს: საულ დასცა ათასები, ხოლო დავით დასცნა ბევრეულნი?
მით	მცხ.მეფ1	და განიმრუდა პირი მისი წინაშე მათსა და მოიცოფა თავი თჳსი, როკავნ და იქცევინ იგი კარით კარად მიბჭედმდე ქალაქისა, მერმე იწყო ოთხითა სლვად, გორვად და პეროად და აღავსებდა პერითა მით წვერთა მისთა.
მათ	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით მშჳდობით, განერა და მივიდა იგი ქვაბთა მათ ოდოლონისათა. ესმა რა უკუე ძმათა მისთა და ყოველსა სახლსა მამისა მისისასა, და მოვიდეს მუნ.
მათა	მცხ.მეფ1	და შემოუკრბებოდა მას ყოველი ჭირვეული და იყო მათა ერისთავ და იყუნეს იგინი ვითარ ოთხას ოდენ კაცი.
მას	მცხ.მეფ1	და წარვიდა იგი მასეფთად მოაბელთა და ჰრქუა დავით მეფესა მას მოაბელთასა: იყუნედ მამა ჩუენი და დედა ჩუენი შენ თანა, ვიდრემდის ვსცნა, თუ რა ყოს ღმერთმან ჩუენთჳს.
მის	მცხ.მეფ1	და შეეაჯა მეფესა მას მოაბელთასა. და იყუნეს მის თანა, ვიდრე იყო დავით ჭირსა მას შინა.
მისსა	მცხ.მეფ1	და ესმა საულს, ვითარმედ დავით გამოჩნდა და კაცებიცა იგი, რომელ იყო მის თანა. და საულ ჯდა ბორცუსა მას ზედა საჴნველთასა, და ჰოროლი ჴელთა ჰქონდა მას, და მონანი იგი მისნი დგეს წინაშე მისსა.
მას	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა საულ ერსა მას: ისმინეთ ესე, ნაშობნო ბენიამენისანო! უკუეთუ ნანდვილვე ძემან იესესმან მოგცეს თქუენ დაბნები და აგარაკები, გინა ზვრები ვენაჴთა, ანუ თუ დაგადგინეს თქუენ ასისთავად და ათასისთავად?
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ ყოველნი სდგათ და არა ვინ იპოვა კაცი ერთი თქუენგანი, რომელმანცა მიმხილა მე, რაჟამს-იგი შეიყოფვოდეს, აღთქუმასა ჰყოფდეს ძე იგი ჩემი იონათან ძისა თანა იესესისა; და არა ვინ იყო თქუენგანი, რომელსამცა გული ელმოდა ჩემთჳს, და მიმხილა მე, რაჟამს აღადგინებდა ძე იგი ჩემი მონასა ჩემსა მტრად ჩემდა, ვითარცა-ესე დღესდღე.
მას	მცხ.მეფ1	და იკითხჳდა იგი მის მიერ უფლისაგან, და საგზალი მისცა მას და ჴმალი იგი გოლიადისა მისცა მას.
მათ	მცხ.მეფ1	და წარავლინა საულ მოწოდებად აქიმელექ მღდელისა, ძისა აქიტობისა, და ყოველთა მამისა მისისათა მღდელთა მათ, რომელნი იყუნეს ნობას. და მოკრბეს ყოველნი საულისა.
მან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას საულ: შენ გეტყჳ, აქიმელექ, ძეო აქიტობისაო! და ჰრქუა მან: აჰა, აქა ვარ! იტყოდეს უფალი!
მისა	მცხ.მეფ1	ჰრქუა მას საულ: რაჲსათჳს შეეზრახე შენ ძესა იესესსა ჩემთჳს და მიეც მას საგზალი და ჴმალი იგი გოლიადისა? და იკითხვიდიღა მისთჳს უფლისაგან აღდგომად მისა მტერად ჩემ ზედა. ვითარცა ესე დღესდღე.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო აქიმელექ და ჰრქუა: ვინ სარწმუნო იყო მონათა შენთაგანი, ვითარ დავით, არამედ სიძეცა გეყო იგი მეფესა და ჴელმწიფე და განმგებელ ყოველსა განსაგებელსა სამეფოსა.
მას	მცხ.მეფ1	ჰრქუა მას საულ მეფემან: სიკუდილით მოჰკუდე შენ, აქიმელექ, და ყოველი სახლი მამისა შენისა!
მათ	მცხ.მეფ1	ჰრქუა საულ მსახურთა მათ მისთა, რომელნი დგეს წინაშე მისსა: წარიყვანენით მღდელნი ეგე უფლისანი და მოსწყჳდენით ყოველნი! რამეთუ ჴელი მაგათი დავითის თანა არს და უწყოდეს მაგათ სივლტოლა იგი მისი და არა მაუწყეს მე. ხოლო მათ არა ჯერ-იჩინეს მოკლვა მღდელთა მათ უფლისათა.
მან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ დოიკ იდუმელსა: მივედ და მოსწყჳდენ მღდელნი ეგე უფლისანი მახჳლითა! მივიდა დოიკ იდუმელი და მოსწყჳდნა მღდელნი იგი უფლისანი მახჳლითა, და მოსრნა მან მას დღესა შინა სამასოთხმოცდახუთი კაცნი, რომელნი-იგი წარდგებოდეს მსახურებასა მას უფლისასა.
იგი	მცხ.მეფ1	ნობა, ქალაქი იგი მღდელთა, მოსრა მახჳლითა მამაკაცითგან მიდედაკაცამდე, ყრმა და ძუძუსმწოვარი, ზროხა და ცხოვარი ყოველი მოსრა პირითა მახჳლისათა.
იგი	მცხ.მეფ1	და უთხრა მას ამოწყუედა იგი მღდელთა მათ.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დავით აბიათარს: ვსცან მასვე დღესა, რაჟამს ვიხილე მე დოიკ იდუმელი იგი, მეჯორე, და ვთქუ-მეთქი: მიუთხრას ესე ყოველი საულს. აწ მე თანამდებ არა ვარ სისხლთა მათთა და ყოვლისა მის სახლისა მამისა შენისასა.
იგი	მცხ.მეფ1	და იკითხა დავით უფლისაგან და თქუა: მიბრძანო თუ, მივიდე და მოვსრნე უცხოთესლნი იგი! და ჰრქუა უფალმან დავითს: მივედ და მოსრენ უცხოთესლნი იგი და განარინე კეილა!
იგინი	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით კაცითურთ, რომელნი იყუნეს მის თანა კეილად, და ბრძოლა-ყო უცხოთესლთა მათ თანა. და ერეოდა დავით, და მეოტ იქმნნეს იგინი პირისაგან მათისა, და მოსრნა იგინი წყლულებითა დიდითა და დაყარა ნატყუენავი იგი ერსა მას და განარინა მკჳდრნი კეილოს.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ უთხრეს საულს, ვითარმედ: ესერა, მივიდა დავით კეილად! და თქუა: აწ უწყი, რამეთუ განწირა უფალმან ჴელთა მიმართ ჩემთა, რამეთუ შევიდა იგი ქალაქსა მას მოზღუდვილსა და განკრძალულსა ბჭითა და მოქლონებითა.
მის	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ ყოველსა ერსა მოსლვად მის თანა, რათა შთავიდეს და ჰბრძოდიან კეილასა შეცვად დავითისა და ერისა მის, რომელ მის თანა იყო.
იგი	მცხ.მეფ1	და აგრძნა დავით ზედამისლვა იგი საულისი, რამეთუ არღა დაევიწყა საულს უკეთურებაჲ იგი, რომელ ეზრახა დავითისთჳს, და ჰრქუა დავით აბიათარს მღდელსა: განიპყარ ევფუდი ეგე წინაშე უფლისა.
მის	მცხ.მეფ1	და აღდგა დავით სწრაფით, და წავიდა და ერი იგი, რომელ მის თანა იყო, ვითარ ოთხას ოდენ კაცი, ვიდრეცა ვიდოდეს და უთხრეს საულს, ვითარმედ: განერა დავით, და განერა და გავიდა კეილაჲთ. და ადგილობანს ფერჴი დაიპყრა საულ.
მას	მცხ.მეფ1	რაჟამს სცნა დავით, ვითარმედ ეძიებს მას საულ, და დავით ჯდა მთასა მას არმუროვანსა ზიფელთასა.
მათ	მცხ.მეფ1	და აღთქმა აღთქვეს და წამება დადვეს წინაშე უფლისა. და დავით დაადგრა მუნვე ახალთა მათ და იონათან წარვიდა სახიდ თჳსა.
მათ	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს ზიფელნი იგი საულისა ბორცვად და ჰრქუეს: აჰა, ესერა, დავით დამალულ არს ჩვენ შორის მესერამს, ძნელოვანსა მას, ახალთა მათ ოდენ ბორცუსა მას ქელას, რომელ არს მარჯულ კერძო ესემონსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და აწ აღესრულა ყოველი ნება გულისა შენისა, მეფე, რამეთუ შემოყენებულ არს იგი ჴელთა შენთა.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარვიდეს ზიფელნი იგი საულისგან, და დავით და ერი მისი ჯდა მარჯულ კერძო ესემონისა.
მას	მცხ.მეფ1	და წარვიდა საულ ერითურთ ძიებად დავითისა და უთხრეს დავითს გუშაგთა მათ მისთა, ვითარმედ: აჰა, ეგერა, საულ ერითურთ მისით გეძიებს შენ! ვითარცა ესმა დავითს, შთავიდა მას, რომელ-იგი იყო უდაბნოსა მას მაონათ კერძო. და საულ დევნა-უყო დავითს უდაბნოსა მას მაონისასა.
მას	მცხ.მეფ1	და საულ ვიდოდა ერითურთ მისით მიერ კერძო მთასა მას. და დავით ერითურთ გარდაფარულ იყო სივლტოლასა მას პირისაგან საულისა. და საულ და ერმან მისმან შეიცვეს დავით და ერი მისი, რომელ მის თანა იყო. და ვითარ შე-ოდენმცა-იპყრეს იგინი,
მათ	მცხ.მეფ1	და მუნთქუესვე ხოლო იქცა საულ და დაუტევა დევნა იგი დავითისი, და მოვიდა შემთხუევად უცხოთესლთა მათ. ამის გამო ერქუმის ადგილსა მას "კლდე განსაყენებელი".
მას	მცხ.მეფ1	და იყო, ვითარცა მოიქცა საულ უცხოთესლთა მათგან, უთხრეს მას, ვითარმედ: აჰა, ესერა, დავით მოსრულ არს უდაბნოსა მას გადესსა!
მის	მცხ.მეფ1	და წარიყვანა საულ მის თანა სამი ათასი კაცი რჩეული ყოველთაგან ისრაჱლთასა და მივიდა ძიებად დავითისა და ესეკ სადამისისა ადგილთა კაპანთა ფრიალოთა.
მას	მცხ.მეფ1	და მოვიდა იგი ადგილსა მას მწყემსთასა. და იყო მუნ ქვაბი ერთი. და შევიდა მუნ საულ განსვენებად მას შინა. და დავით ერითურთ მისით დამალულ იყო შინაგან ქვაბთა.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუეს კაცთა მათ დავითს, რომელნი მის თანა იყუნეს: ესე დღე მათ დღეთაგანი არს, რომელსა დღესა აღგითქვა ღმერთმან მოცემად მტერთა შენთა ჴელთა შინა შენთა. აწ ყავ, რომელი კეთილ არს შენ წინაშე! და მოვიდა დავით მსწრაფლ საულისა და მოჰკუეთა ფრთე ერთი ქლამინდისა მისისისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დავით ერსა მას: ნუ იყოფინ ჩემდა ეგე უფლისა მიერ, რათამცა ვნებაჲ რამე შევამთხჳე უფალსა ჩემსა, რამეთუ ცხებული უფლისა არს იგი!
მას	მცხ.მეფ1	და შეაჯერა დავით სიტყჳთა ამით ერსა მას მისსა და არა ვის უტევა მოკლვად საულისა. და გამოვიდა საულ ქვაბისა მისგან და წარვიდა გზასა თჳსსა.
მას	მცხ.მეფ1	და ვინმე არს, რომელმანცა პოვა მტერი იწროებასა შინა და არა მოკლა იგი, არამედ განუტევა იგი გზასა თჳსსა კეთილობითა? უფალმან მიაგოს მას კეთილი, ვითარცა ესე შენ ყავ დღეს ჩემთჳს!
იგი	მცხ.მეფ1	და ეფუცა დავით საულს. და წარვიდა საულ სახიდ თჳსა და დავით და მისთანანი იგი აღვიდეს მასეფთად იწროსა მას.
იგი	მცხ.მეფ1	და მას ჟამსა მოკუდა სამოველ და შეკრბა ყოველი ისრაჱლი. და დაიტყებეს იგი და დაფლეს საფლავსა თჳსსა არმათემს და დავით შთავიდა უდაბნოსა მას მაონისასა.
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო მუნ კაცი ერთი მაონას და არვე მისი კარმელს; და კაცი იგი მდიდარი იყო ფრიად და ედგა მას სამ ათასი ცხოვარი და ათასი თხა და რისვიდა იგი ცხოვარსა მას მისსა კარმელს.
იგი	მცხ.მეფ1	სახელი კაცისა - მის ნაბალ და ცოლისა მისისა აბეგა. და ცოლი იგი მისი იყო სახიერ გონებითა და კეთილ ქმნულებითა, ხოლო ქმარი იგი მისი ფიცხელ და ბოროტ და ბილწ გზათა მისთა და უღირს გონებითა თჳსითა.
მის	მცხ.მეფ1	აწ გვესმა ჩუენ, ვითარმედ რისვა არს მწყემსთა მათ შენთა საცხოვარისა მის შენისა, რომელნი იყოსვე ჩუენ თანა მთასა მას კარმელსა.
მათგან	მცხ.მეფ1	და შენცა ჰკითხე მწყემსთა მაგათ და გითხრან შენ. და აწ პოვედ მონათა მათგან ჩემთა მადლი წინაშე შენსა, რამეთუ ჟამსა დღესა კეთილსა მიმთხუეულ ვართ, აწ მო-რა-მეც შვილსა ამას შენსა, რაჲცა გეპოოს ჴელთა შენთა.
იგი	მცხ.მეფ1	და მოვიდეს მონანი იგი დავითისნი ნაბალისა და უთხრეს მას ყოველი იგი სიტყუაჲ დავითისი.
იგი	მცხ.მეფ1	და განჰკრთა ნაბალ და ჰრქუა მონათა მათ დავითისთა რისხჳთ: ვინ არს დავით, ანუ ვინ არს ძე იგი იესესი? აწ დღეს გან-რამე-მრავლებულ არიან, დაუტეობიან თჳთეულად თჳსნი უფალნი და განძლიერებულ არიან თჳსთა უფალთაგან!
მათ	მცხ.მეფ1	და აწ მოვიღო პური ჩემი და ღჳნო ჩემი და პატრუჭაკი იგი ჩემი, რომელ დაუკალ მრისველთა ჩემთა და მივსცე კაცთა მათ, რომელ არა ვიცნი, ვინანი არიან?
იგი	მცხ.მეფ1	და წარმოვიდეს მონანი იგი ცალიერნი და უთხრეს დავითს ყოველი იგი სიტყუაჲ ნაბალისი.
მათ	მცხ.მეფ1	და მუნთქუესვე მირბიოდა ყრმა ერთი აბგეასა, ცოლისა მის ნაბალისა, და უთხრა ყოველი იგი, რაჲცა ჰრქუა ნაბალ მონათა მათ დავითისთა, და ჰრქუა: მე ვსცან, ვითარმედ მოუვლინნა დავით უდაბნოთ მოციქულნი ქმარსა შენსა და მან არად შერაცხნა იგინი.
იგი	მცხ.მეფ1	და კაცნი იგი კეთილ იყუნეს ჩუენთჳს და ფრიად, არას გვავნებდეს ჩუენ, ვიდრე-იგი ვიყვენით ჩუენ არეობად.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარცა ზღუდე იყუნეს ჩუენთჳს დღე და ღამე ყოველთა დღეთა, ვიდრე-იგი მათ თანა ვიყვენით მთასა მას, შეგვეწეოდეს დღით და ღამით, ვიდრე-იგი ვმწყსიდით საცხოვარსა ამას.
იგი	მცხ.მეფ1	აწ განიზრახე გონებასა შენსა, რაჲ ყო, რამეთუ მოწევნად არს ბოროტი უფალსა ჩუენსა ზედა და სახლსა ზედა ნაბალისასა, რამეთუ იგი კაცი ჯერკვალი არს და არა ჯერ-არს სიტყჳს-გებად მისა!
იგი	მცხ.მეფ1	განკრთა აბგეა და აღდგა მსწრაფლ და მოიღო მან ორასი ჴუეზა პური, ორი საწყული ღჳნო და ხუთი ცხოვარი მომზადებული და ხუთი ჴჳმირი ჴალი და ჴჳმირი ერთი სკიჭი, ორასი ლეღვისკვერი, და აჰკიდა იგი კარაულთა.
მისთა	მცხ.მეფ1	და წარსცა იგი წინა მონათა მისთა და ჰრქუა: ვიდოდით თქვენ და მე გეწიო უკანა! და ქმარსა მას მისსა არა უთხრა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა-იგი აღჯდა კარაულსა თჳსსა, შთავიდოდა იგი შთამართ მთისასა. და, აჰა, დავით ერითურთ აღმოვიდოდა და შეემთხჳვნეს გზასა ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	სიტყუად იწყო დავით მიერვე და თქუა: ცუდად ვიდრემე ვსცევდ ყოველსა მას საცხოვარსა ნაბალისასა უდაბნოსა მას ზედა და არა ვის უტევე დაჭირვება მისა და აწ მან მომაგო მე ბოროტი კეთილისა წილ?
მის	მცხ.მეფ1	ესე რაჲმე უყავნ ღმერთმან დავითს და ესე შესძინენ, უკუეთუ დაუტეო მე სახლისა მის ნაბალისი ვიდრე განთენებადმდე ყრმაცა ერთი, რომელიმცა მიექცა კედელსა!
იგი	მცხ.მეფ1	და მიუტევე შეცოდება მჴევალსა შენსა და ყოს უფალმან უფლისა ჩემისა სახლი სარწმუნო და ღუაწლი იგი უფლისა ჩემისა. და უფალმან ღმერთმან მოიღუაწოს და ბოროტი შენ თანა არა იპოოს.
მით	მცხ.მეფ1	და აღ-თუ-დგეს ვინმე მბრძოლად უფლისა ჩემისა და ვინმე დგეს, ეძიებდეს სულსა შენსა და იყოს სული იგი უფლისა ჩემისა შეკრულ კრულებითა მით ცხორებისათა უფლისა ღმრთისათა და თავი მტერთა შენთა შემუსრო შურდულთა შინა შენთა.
მას	მცხ.მეფ1	და წარვიდა აბგეა მუნვე ნაბალისა, რამეთუ სმა ეყო მას და იშვებდა იგი ტაძრობასა მას სამეფოსა და გული ნაბალისი მხიარულ იყო ფრიად, სთროდა. და მას დღესა არა უთხრა აბგეა სიტყუაჲ დიდი, არცა მცირე ვიდრე განთიადმდე.
იგი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა განთენა და ღჳნო იგი გამოჰქარდა ნაბალს, უთხრა ცოლმან მისმან ყოველი იგი სიტყვა. და მუნთქუესვე მოკუდა გული ნაბალისი და შეიქმნა ვითარცა ქვა.
იგი	მცხ.მეფ1	და ესმა დავითს სიკუდილი ნაბალისი და თქუა: კურთხეულ იყავნ უფალი, რომელმან საჯა სასჯელი იგი ნებისა ჩემისა ჴელთაგან ნაბალისათა და მონა მისი ბოროტის-ყოფისგან დაიცვა და უკეთურება იგი ნაბალისი დაჰკრიბა თავსა მისსა! და მიავლინა დავით აბგეასა მოყვანებად იგი მისა ცოლად.
მათ	მცხ.მეფ1	აღდგა აბგეა სწრაფით და აღჯდა კარაულსა თჳსსა და თანაწარიყვანნა ხუთნი მჴევალნი, აღეგო და წარვიდა მოციქულთა მათ თანა დავითისთა, და ცოლ-ეყო დავითს.
მას	მცხ.მეფ1	მას ჟამსა მოვიდეს ზიფეანი არმურისა მისგან ბორცვად საულისსა და ჰრქუეს მას: ესერა, დავით დამალულ არს ჩუენ შორის ბორცუსა მას ექელაკისსა, რომელ არს წინაშე პირსა ესემონისასა.
მას	მცხ.მეფ1	მოვიდა და დაიბანაკა ბორცუსა მის თანა ექელაკიას, რომელ არს წინაშე პირსა ესემონისასა, მახლობელად გზასა მას. და დავით ჯდა უდაბნოსა მას და ვითარცა ესმა დავითს, ვითარმედ საულ მოსულ არს ერითურთ ძიებად დავითისა,
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო დავით და ჰრქვა აბიმელექს ქეტელსა და აბესეს, ძესა შარუელისასა, ძმასა მას იოაბისსა: ვინ შემოვიდეს ჩემ თანა ბანაკსა მას საულისასა? და ჰრქუა აბესა დავითს: მე შემოვიდე შენ თანა.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო აბესა დავითს და ჰრქუა: დღეს შემოაწყუდინა უფალმან მტერნი შენნი ჴელთა შენთა, ვსცე და მოვკლა იგი ჰოროლითავე მისითა, და დავმსჭვალო იგი ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	და თქუა დავით: ცხოველ არს უფალი ჩემი! არა თუ უფალმან მოაკუდინოს იგი, გინა თუ დაეცეს ბრძოლასა შინა.
მისგან	მცხ.მეფ1	და აღიღო მან ჰოროლი იგი და გოზაკი და წარვიდეს და არა ვინ სცნა საქმე იგი, არცა ვინ განიღჳძა, რამეთუ ყოველნი დასულებულ იყუნეს ძილისა მისგან, რამეთუ თლემულება ძილისა დადებულ იყო მათ ზედა უფლისა მიერ.
მას	მცხ.მეფ1	და უჴმობდა დავით მიმართ ერსა მას საულისასა და თქუა: აბენერ, შენ გეტყჳ, არას მომიგებ? მიუგო აბენერ და ჰრქუა: ვინ ხარ შენ, რომელი-ეგე მიჴმობ მე?
მისა	მცხ.მეფ1	არა კეთილ არს საქმე ეგე თქუენი, რომელ ჰყავით, ხოლო ცხოველ არს უფალი ჩემი, რამეთუ სიკუდილისა თანა-მდებ ხართ მცველნი ეგე უფლისა თქუენისა მეფისანი, ცხებულისა უფლისა! აწ აღდეგით და იხილეთ თქუენ ჰოროლი იგი და გოვზაკი მეფისა, რომელი იყო სასთუნალით კერძო მისა!
იგი	მცხ.მეფ1	და იცნა საულ ჴმაჲ იგი დავითისი და თქუა: ეგე ჴმაჲ შენი არს, შვილო ჩემო დავით! და თქუა დავით: აქა ვარ მონა შენი, მეფე!
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო დავით და ჰრქუა: აჰა, ესერა, დამიც ჰოროლი იგი მეფისა ველსა ამასა ზედა. აწ მო-ვინ-ვედინ მონათა შენთაგანი და წარიღენ!
მას	მცხ.მეფ1	განიზრახა დავით გულსა თჳსსა და თქუა: მე უწყი, რამეთუ შე-სამე-ვარდე დღესა ერთსა ჴელთა საულისთა, და არა კეთილ იყოს იგი ჩემდა, არამედ წარვიდე მე ქუეყანასა მას უცხოთესლთასა. და თუ მეძიებდეს მე საულ ყოველთა მათ საზღვართა ისრაჱლისათა, ხოლო მე განვერე ჴელთაგან მისთა.
მის	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით ექუს ათასითა მით კაცითა და მივიდა იგი ანქუშისა, ძისა მის მოაქისა, მეფისა მის გეთელთასა.
მას	მცხ.მეფ1	და უთხრეს საულს, ვითარმედ: წარვიდა დავით სივლტოლით გეთად, ქუეყანასა მას უცხოთესლთასა, და არღარა შესძინა საულ ძიებად დავითისა.
მის	მცხ.მეფ1	და მისცა მას ანქუშ მას დღესა შინა სეკელა, რამეთუ იყო სეკელა მოაქა-ჟამამდე მეფისა მის ჰურიასტანელთასა.
მას	მცხ.მეფ1	დაყო მუნ დავით აგარაკსა მას უცხოთესლთასა ოთხ თთვე.
მას	მცხ.მეფ1	და გამოვიდეს დავით და კაცნი იგი, რომელნი მის თანა იყუნეს, და დაესხნეს მახლობელსა მას სოფლებსა გესირს და ამალეკსა და ყოველსა ქუეყანასა, რომელ-იგი მკჳდრ იყუნეს მშჳდობით გესურითგან ვიდრე ქუეყანამდე ეგჳპტისა.
მათსა	მცხ.მეფ1	მოსრვიდეს ქუეყანასა მათსა და არა აცხოვნებდეს მამაკაცსა, არცა დედაკაცსა; და წარმოსტყუენვიდეს ცხოვარსა და მროწეულსა მათსა, რემაკებსა აქლემთა, ვირთა, სამოსელთა და მოვიდეს ანქუშისავე.
მას	მცხ.მეფ1	და მოსრვიდა დავით მამაკაცსა და დედაკაცსა ერთბამად და არა შეუტევებდა მთხრობელსა გეთად, რამეთუ ესრეთ თქუეს: ნუუკუე უთხრან გეთელთა, ვითარმედ დავით ამას იქსო. და ესე საქმე იყო დავითისი ყოველთა დღეთა, ვიდრე იგი დამკჳდრებულ იყო ადგილსა მას უცხოთესლთასა.
მის	მცხ.მეფ1	სარწმუნო ეყო დავით ანქუშს ფრიად და თქუა ანქუშ: სირცხჳლ-უჩნდეს დავითს მისლვად აწ ერისა მის ისრაჱლისა, არამედ იყოს ესე ჩემდა მონა უკუნისამდე ჟამთა.
მათ	მცხ.მეფ1	და იყო, მათ დღეთა შინა შეკრბეს უცხოთესლნი იგი წყობად ისრაიტელთა მათ. და ჰრქუა ანქუშ დავითს: უწყოდე, რამეთუ დღეს ჩემ თანა ყოფად ხარ ერითურთ შენით წყობად ისრაჱლისა!
იგი	მცხ.მეფ1	და მოკუდა სამოველ და დაიტყება ყოველმან ისრაჱლმან. და დაფლეს იგი არმათემს ქალაქსავე თჳსსა. და საულ მოსრა ყოველი მისანი გრძნეული და ულუკი სოფლისაგან თჳსისა ქვეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	რაჟამს იხილა საულ ბანაკი იგი უცხოთესლთა, შეეშინა ფრიად და განვარდა გული მისი.
მას	მცხ.მეფ1	და იწყო კითხვად უფლისაგან და არა მიუგო მას უფალმან. და იკითხჳდა ჩუენებათაგან და წინასწარმეტყუელთა და არა ვინ ყო მისა სიტყჳსგება.
მისგან	მცხ.მეფ1	მაშინღა ჰრქუა საულ მონათა მათ თჳსთა: მიძიეთ მე დედაკაცი ერთი ულუკი, მივიდე და ვიკითხო მისგან სიტყუაჲ. და ჰრქუეს მონათა მისთა: აჰა, ესერა, არს დედაკაცი ერთი ულუკი აენდორსა შინა.
მან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: შენ თჳთ უწყი, რაჲ ყო საულ, რამეთუ მოსრნა მან ყოველნი მეცნიერნი და მისანნი და ულუკნი და ქუეყანით მეტყუელნი. აწ შენ რად მოინადირებ სულსა ჩემსა, რათამცა მომაკუდინა მე?
მას	მცხ.მეფ1	ეფუცა მას საულ ღმრთისა მიმართ და ჰრქუა: ცხოველ არს უფალი ჩემი! არა შეგემთხჳოს შენ ბოროტი სიტყუასა ამას ზედა.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დედაკაცმან მან: ვინ აღმოვიყვანო შენდა? და ჰრქუა მას საულ: სამოველ აღმომგვარე მე!
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო სამოველ და ჰრქუა საულს: რასათჳს შემაურვე მე? აღმომიყვანე მე შენდა? მიუგო საულ და ჰრქუა: ურვილ ვარ მე ფრიად და უცხოთესლნი იგი მბრძვანან მე. და ღმერთმან განმაგდო მე ჴელთაგან მისთა და არა ისმინა ჩემი, ვკითხე ღათუ ჩუენებათა მიერ და წინაწარმეტყუელთა და უწყებათა მიერ, და არავე ისმინა ჩემი. ამისთჳს აღმოგიწოდე შენ, რათა მაუწყო მე, რა ვყო.
იგი	მცხ.მეფ1	და მისცეს უფალმან შენითურთ ისრაჱლი უცხოთესლთასა და ხვალე ამას ჟამსა შენ და ძენი შენნი დაეცეთ პირითა მახჳლისათა, და ერი იგი ისრაჱლისა მიეცეს ჴელთა უცხოთესლთასა.
იგი	მცხ.მეფ1	რამეთუ არა ისმინე შენ ბრძანება იგი უფლისა და არცა დააცხრევ რისხვა გულისწყრომისა მისისა ამალეკსა ზედა. ამისთჳს ყო ეგე შენ ზედა უფალმან.
მის	მცხ.მეფ1	დაეცა საულ ქუეყანასა ზედა პირდაქცევით, რამეთუ ზარი გაჰჴდა მას სიტყუათა მათგან სამოველისათა, და ძილი არღარა იყო მის თანა, რამეთუ არცა ეჭამა რა მას დღესა და ღამესა, არცა ესვა რა.
მას	მცხ.მეფ1	და დედაკაცმან მან იხილა საულ, რამეთუ შეურვებულ იყო ფრიად და ჰრქუა მას: აჰა, ესერა, ისმინა მჴევალმან შენმან ჴმისა შენისა და შევიპყრენ სულნი იგი ჴელთა შინა ჩემთა და ვისმინენ სიტყუანი შენნი!
იგი	მცხ.მეფ1	და შეკრბეს უცხოთესლნი იგი, მოვიდეს და დაიბანაკეს აფეკს და ისრაჱლმან აენდომს, რომელ-იგი არს იეზრაელით კერძო.
იგი	მცხ.მეფ1	და მთავარნი იგი უცხოთესლთანი წარმოვიდოდეს ათასნი ათასებითა და ბევრნი ბევრეულითა და დავით გუნდითურთ მოვიდოდა ანქუშის თანა.
მის	მცხ.მეფ1	მაშინ თქუეს მთავართა მათ უცხოთესლთა: ვინ არიან ესენი, რომელნი მჴრით ვლენან გუნდსა ამას ჩუენსა? მიუგო ანქუშ და ჰრქუა: არა ესე თვით დავით არს, მონა იგი საულისი, მეფისა მის ისრაჱლისა, და ესე ორი წელი არს, ვინათგან ჩუენ თანა არს, და არა ვპოვე მაგის თანა ბიწი არცა ერთი.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარცა ესმა უცხოთესლთა მათ, შეძრწუნდეს ფრიად და ჰრქუეს მას: უკუნაქციე კაცი ეგე და მივიდეს ადგილსა თჳსსა, სადაცა დაგიდგინებიეს და ნუ მოვალნ ჩუენ თანა ღუაწლსა ამასა, რათა არა შინაგამცემელ ეყოს ერსა ამას ჩუენსა და ბოროტი დიდი შეგვამთხჳოს ჩუენ! და აწ დაეგოს უფალსა მას თჳსსა თავებითა ამათ კაცთათა, რომელ-ესე ჩუენ თანა არიან?
იგი	მცხ.მეფ1	ანუ არა ესე იგი დავით არს, რომელსა-იგი გამოეგებვოდეს მაქებელნი იგი და იტყოდეს, ვითარმედ: საულ დასცნა ათასეულნი და დავით დასცნა ბევრეულნი?
იგი	მცხ.მეფ1	და რაჟამს შევიდა დავით და ერი მისი სეკელად დღით მესამით, ამალეკი დაესხა სეკელასა სამხრით კერძო და დასცა სეკელა და მოწვა იგი ცეცხლითა.
მას	მცხ.მეფ1	აწ აღიმსთუე განთიად და შევედ ერითურთ შენით ადგილსა მას, რომელსაცა დაგადგინენ თქუენ და სიტყუასა ბოროტსა გულსა შენსა ნუ დაიდებ, რამეთუ სათნო-მიჩნ წინაშე თუალთა ჩუენთა ყოვლით კერძოვე, ვითარცა მოციქული ღმრთისა გზასა. აწ აღიმსთვე და წარვედ და გზასამცა განგითენდების.
მის	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით ერითურთ, განთიად დაცვად ქუეყანისა მის უცხოთესლთასა და უცხოთესლნი ბრძოდეს ისრაჱლთა.
მას	მცხ.მეფ1	და წარეტყუენათ დედა-წული და ყოველი, რაცა იყო მას შინა, მცირითგან ვიდრე დიდამდე, ხოლო არა მოესრათ მამაცნი და დიაცნი, არამედ წარეტყუენათ. და წარსრულ იყუნეს გზათა თჳსთა.
იგი	მცხ.მეფ1	და მწუხარე იყო დავით ფრიად, რამეთუ შეიზრახა ერი იგი, რათამცა ქვა დაკრიბეს დავითს, რამეთუ განრისხებულ იყო ერი იგი ცოლთა და შვილთა მათთათჳს. და განძლიერდა დავით უფლისა მიერ ღმრთისა თჳსისა.
მას	მცხ.მეფ1	და იკითხა დავით უფლისა მიერ: უკუეთუ ვდევნო და ვეწიო ერსა მას? და ჰრქუა უფალმან: დევნა-უყავ, რამეთუ ეწიო და მოუღო ნატყუენავი იგი!
მას	მცხ.მეფ1	და დევნა-უყო დავით ექუსასითა მით ერითა და, ვითარცა მოვიდა იგი ნაღვარევსა მას ბოსორისასა, დაუტევა მუნ ორასი კაცი მცველი ვანისა.
მას	მცხ.მეფ1	და ოთხასითა მით სდევდა დავით და ორასი კაცითა დაშთა წიაღ კერძო ნაღვარევსა მას ბოსორისასა.
იგი	მცხ.მეფ1	და პოვეს მუნ კაცი ერთი ეგჳპტელი ველსა მას და შეიპყრეს იგი, მოიყვანეს დავითისა და სცეს მას პური და წყალი, ჭამა და სვა.
მან	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰკითხა დავით და ჰრქუა: ვისი ხარ, ანუ ვიდრე ხვალ? ხოლო მან ჰრქუა: მონა ვარ მე კაცისა ერთისა ამალეკელისა და დამაგდო მე უფალმან ჩემმან, რამეთუ შემყმა მე შიმშილმან, რამეთუ ესე სამი დღე არს.
მან	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას დავით: და აწ შენ შემძლებელ ხარა, რათა შემიყვანო ბანაკსა მათსა? ხოლო მან ჰრქუა დავითს: მეფუცო თუ მე ღმერთსა შენსა, და არა მომკლა მე და არცა მიმცე ჴელთა უფლისა ჩემისათა, შეგიყვანო შენ ბანაკსა მათსა. და ეფუცა დავით მას.
მას	მცხ.მეფ1	და შეიყვანა იგი ბანაკსა მათსა და იხილა დავით, რამეთუ განბნეულ იყუნეს ჟამსა მას ქუეყანასა, ჭამდეს, სუმიდეს და იხარებდეს დიდძალსა მას ზედა ნატყუენავსა, რომელ მოეღო ქუეყანისა მისგან უცხოთესლთასა და ჰურიასტანისა.
იგინი	მცხ.მეფ1	და მივიდა დავით და დაესხა მათ ზედა და მოსრნა იგინი ცისკრითგან მწუხრადმდე. და ხვალისგანცა მოსწყჳდნა იგინი და არა განერა მათგანი, გარნა ოთხას ოდენ ყრმა, რომელნი ასხდეს აქლემთა და ივლტოდეს.
იგი	მცხ.მეფ1	და დაჰყარა დავით ყოველი იგი ნატყუენავი და ორნივე იგი ცოლნი მისნი.
მათგან	მცხ.მეფ1	და არა დაუტევა მათგან მცირითგან ვიდრე დიდამდე ვაჟნი და ქალნი და ნატყუენავი ყოველნი, რომელიცა წარეღოთ მათგან, ყოველივე მოუღო დავით.
მის	მცხ.მეფ1	და მოუღო დავით ყოველი საცხოვარი, მროწეულნი და არვენი და წარიქცინა წინაშე იავარისა მის. და წარვიდა დავით და ერქვა მას მიერითგან "ნატყუენავი დავითისა".
იგინი	მცხ.მეფ1	და ვითარცა მივიდა დავით ორასთა მათ თანა კაცთა, რომელნი ვანისმცველად დაედგინნეს და იგინი მოეგებვოდეს დავითს და ერსა მას და ჰკითხვიდა მათ დავით მშჳდობით სიცოცხლესა.
მათ	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუეს კაცთა მათ უღირსთა და უცებთა, რომელნი იყუნეს ღვაწლსა მას დავითისათა, ვითარმედ არა მიიღონ ნაწილი კაცთა მათ, რომელნი აქა დადგეს, გარნა ცოლნი და შვილნი მათნი მიიყვანნედ და სხუასა ნატყუენავსა განვეყენნეთ ჩუენგან.
მისგან	მცხ.მეფ1	და მოვიდა დავით სეკელად და წარავლინნა მოციქულნი და მოუძღუანნა ნაწილნი ყოვლისა მისგან ნატყუენავისა მოხუცებულთა იუდასთა და ყოველსა გარემოს მისსა და თქუა: ესე ნაწილი იყავნ თქუენდა ნატყუენავისა ამისგან მტერთა უფლისათასა,
მათ	მცხ.მეფ1	და რომელნი-იგი რაქათს იყუნეს, და რომელნი ქალაქთა ერამელთასა იყუნეს, და რომელნი-იგი ქალაქთა მათ კინეველთასა იყუნეს,
მის	მცხ.მეფ1	და ქებრონს და ყოველთა მათ ქალაქთა, რომელთა მისმენილ იყო დავით და კაცნი იგი, რომელ მის თანა იყვნეს.
მათ	მცხ.მეფ1	და უცხოთესლნი იგი ებრძოდეს ისრაიტელთა მათ. და ძლევასა მიეცა ისრაელი და მეოტ იქმნა ყოველი კაცი მბრძოლი ისრაჱლისა პირისაგან უცხოთესლთასა და დაეცნეს წყლულნი მთასა მას ზედა გელბუესა.
იგი	მცხ.მეფ1	და მიიწინეს უცხოთესლნი იგი საულის ზედა და ძეთა მისთა და მოკლეს ონათან და ამინადაბ და მელქისაკე, ძენი საულისანი.
მას	მცხ.მეფ1	დამძიმდა ღუაწლი იგი საულს ზედა და ჰპოვეს იგი კაცთა მოისართა, და წყლეს იგი ძნიად, რამეთუ სცეს მას გულისეზოთა და ნესტუსა მიუწიეს.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა საულ მენიჟაგორესა თჳსსა: იჴადე მახჳლი შენი და მომკალ მე, ნუუკუე მოვიდენ წინადაუცუეთელნი იგი და მომკლან მე, და სულთა აღმოსლვასა კიცხევით დამწერტდენ მე. და არა უნდა მემშჳლდკაპარჭესა მას მიყოფად ჴელი მისი საულისა, რამეთუ ეშინოდა ფრიად და აღმოიჴადა საულ ჴმალი თჳსი და დაეცვა მას ზედა.
მანცა	მცხ.მეფ1	ვითარცა იხილა მემშჳლდკაპარჭემან მან მისმან, რამეთუ მოკუდა საულ, იჴადა მანცა ჴმალი თჳსი და დაეცვა და მოკუდა იგიცა მის თანა.
მის	მცხ.მეფ1	და მოკუდა საულ და სამნი ძენი მისნი და მემშჳლდკაპარჭე იგი მისი მის თანა და ყოველნი კაცნი მისნი ერთბამად.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარცა იხილეს კაცთა მათ ისრაჱლისათა, რომელნი-იგი მიერ იყუნეს ღელესა მას, და რომელნი-იგი წიაღ იყვნეს იორდანესა, რამეთუ ივლტოდა ისრაჱლი, და მოკუდა საულ და ძენი მისნი, დაუტევეს ქალაქები იგი მათი და ივლტოდეს. და მოვიდეს უცხოთესლნი იგი, დაემკჳდრნეს მათ შინა.
მას	მცხ.მეფ1	განსძარცვეს სამოსელი მას, მოჰკუთეს თავი მისი და წარიღეს საჭურველი მისი და წარავლინეს მახარობელი კერპთა მიმართ მათთა და ერისა მიმართ მათისა და ყოველსა ქუეყანასა მათსა.
მათ	მცხ.მეფ1	ვითარცა ესმა იგი მკჳდრთა მათ იაბის გალადისთა, რა-იგი უყვეს საულს,
იგინი	მცხ.მეფ1	აღდგეს ყოველნი კაცნი ძლიერნი, წარვიდეს და წარმოიღეს გვამი საულისი და იონათანისი, ძისა მისისა, ბეთსანით და აღიხუნეს იგინი იაბის და დაწუნეს ჴორცნი მათნი ცეცხლითა.
მას	მცხ.მეფ1	ხოლო ძვალნი იგი მათნი დაფლეს ყანასა მას იაბისა და იმარხვიდეს შჳდ დღე.
მას	მცხ.ნეშტ2	და წარვიდა სოლომონ და ყოველი იგი კრებული ისრაჱლისა მაღალსა მას მთასა, რომელი არს გაბაონს, სადა-იგი იყო კარავი საწამებელი ღმრთისაჲ, რომელი ქმნა მოსემ, მონამან უფლისამან, უდაბნოსა ზედა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იწყო სოლომონ შენებად სახლისა უფლისა იერუსალჱმს, მთასა მას ამორიასა, სადა-იგი ეჩუენა უფალი დავითს, მამასა მისსა, ადგილსა მას, რომელი განმზადა დავით, კალოსა ორნიასსა, იებუსელისასა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოკუდა აბია მამათა მისთა თანა და დაფლეს იგი ქალაქსა დავითისასა. და მეფობდა ასა, ძე მისი, მის წილ და დღეთა ასასიასთა დამშჳდნა ქუეყანა ათ წელ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მეფობდა იოსაფატ, ძე მისი, მის წილ და განძლიერდა იოსაფატ ისრაჱლსა ზედა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ამისა შემდგომად მოვიდეს ძენი მოაბისნი და ძენი ამონისნი და მათ თანა მინელელთაგანნი იოსაფატისა ბრძოლად.
მას	მცხ.ნეშტ2	მას ღამესა ეჩუენა ღმერთი სოლომონს და ჰრქუა მას: ითხოე, რაჲცა გნებავს და მე მიგცე შენ.
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და, აჰა, ესერა, მეცა, ძე მისი, ვაშენებ სახლსა სახელისათჳს უფლისა ღმრთისა ჩემისა წმიდა-ყოფად იგი მისა კუმევად საკუმეველი წინაშე მისსა და სარგებელი მარადის და შეწირვად მსხუერპლები სამარადისო განთიად, მწუხრი და შაბათთა და ახალთუეთა დღესასწაულთა უფლისა ღმრთისა ჩუენისათა საუკუნოდ ესე ისრაჱლსა ზედა
მათ	მცხ.ნეშტ2	და, აჰა, ესერა, მოქმედთა მათ, რომელნი კაფდენ ძელსა, მივეც საზრდელად მათ იფქლი ნიჭად მონათა შენთა ოც ათასი საწყაული, და ოც ათასი საწყაული ქრთილისა, და ღჳნისა საწყაული ოც ათასი და ზეთის საწყაული ოც ათასი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბა სოლომონ ყოველი კაცი მწირი ქუეყანისა ისრაჱლისა შემდგომად აღრაცხისა მის, რომელნი-იგი აღრაცხნა დავით, მამამან მისმან, და იპოვნეს ასერგასის ათას და სამ ათას ექუსას.
მათგან	მცხ.ნეშტ2	და ყო მათგან სამეოცდაათი ათასი ზურგით მოტჳრთე და ოთხმეოცი ათასი მკუეთელი ქვისა და სამ ათას ექუსასი მაწუეველი მოქმედთა ზედა ერსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	ტაძარი იგი დიდი მორჩუნა ძელითა ნაძჳსათა და მოქმნა იგი ლესვით ოქროთა წმიდითა და გამოჭრა მას ზედა ქანდაკები, დანაკისა კუდები და ჯაჭუები დამოკიდებულად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოქმნა ოქროთა სახლი იგი და კედელნი. და ბჭენი და სართულები და კარები ოქროთა და გამოქანდაკა ქერობინები კედელთა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ფრთენი იგი ქერობინთანი განმარტებულ იყუნეს ოც წყრთა და იგინი დგეს ფერჴთა ზედა მათთა და პირი მათი ტაძრად კერძო.
მის	მცხ.ნეშტ2	და აღმართნა წინაშე ტაძრისა მის ორნი სუეტნი, და იყო წყრთითა ოცი და ათხუთმეტ სიმაღლე მათი. და სუეტისთავნი მათნი ხუთ-ხუთ წყრთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ზღუაჲ იგი რვალისა დასხმით ათ წყრთა საზომი მისი მრგვალი გარემო და ხუთ წყრთა სიმაღლე და გარემო ოცდაათ წყრთა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და იყო სიზრქე ზღჳსა მის ციდა ერთ და ბაკონი მისნი, ვითარცა ბაკო სასუმელისა გამოქანდაკებულ მცენარედ სახედ შროშნისა და შთაისხის საწყაული სამ ათასი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნნა სასანთლენი ოქროსანი ათნი მსგავსად სამართლისავე მათისა და დადგნა ტაძარსა მას შინა, ხუთნი მარჯვენით და ხუთნი მარცხენით.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ლანკნები ათი ოქროსა და დადგნა იგინი ტაძარსა მას შინა. ხუთი მარჯვენით და ხუთი მარცხენით და ქმნა ფიალები ოქროსა ასნი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ზღუაჲ დადგა კიდით კერძო ტაძარსა მას მარჯვენით მზისა აღმოსავლით წინაუკუნ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ქირამ ფუცხუები და საცეცხურები და ლანძჳ იგი საკურთხევლისა და ყოველი ჭურჭელი მისი. და აღასრულა ქირამ საქმედ ყოველი საქმარი სამსახურებელი, რომელი უქმნა სოლომონ მეფესა სახლისათჳს უფლისა,
მათ	მცხ.ნეშტ2	და სასანთლები მათ ზედა სანათებელად მსგავსად სამართლისა და წინაშე პირსა დაბირისასა ოქროსაგან წმიდისა,
მის	მცხ.ნეშტ2	და მეფემან სოლომონ, ყოველმან კრებულმან ისრაჱლისამან და მოშიშთა და რაოდენნი შემოკრებილ იყუნეს წინაშე კიდობნისა მის, დასწყუედდენ ზუარაკებსა და ცხოვარსა, რომლისა არა იყო რიცხჳ და არცა აღითვალოს სიმრავლისაგან.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და გამოემატნეს აღსაღებელნი იგი და იხედებოდეს აღსაპყრობელთა მათ მწვერვალნი იგი წმიდათაგან წინაშე პირსა დაბირისასა და არა იხედვებოდეს გარეშე. და იყუნეს მუნ ვიდრე აქა დღემდე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოიქცია მეფემან პირი თჳსი და აკურთხა ყოველი იგი კრებული ისრაჱლისა, და ყოველი ერი ისრაჱლისა წინაშე დგა. და თქუა:
მას	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ ქმნა სოლომონ ხარისხი რვალისა, და აღმართა იგი შორის ეზოსა მას ტაძრისასა, ხუთ წყრთა სიგრძე მისი და ხუთ წყრთა სივრცე მისი და სამ წყრთა სიმაღლე მისი. და აჰჴდა მას ზედა და დავარდა მუჴლთა ზედა თჳსთა წინაშე ყოვლისა კრებულისა ისრაჱლისა და განიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად
მას	მცხ.ნეშტ2	რომელი დაუმარხე დავითს, მონასა შენსა, მამასა ჩემსა, რომელსა ეტყოდე მას და სთქუ, და იტყოდე პირითა შენითა, და ჴელითა შენითა აღასრულე, ვითარცა-ესე დღეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აწ ღმერთო, ღმერთო ისრაჱლისაო! დაუმარხე მონასა შენსა დავითს, მამასა ჩემსა, რომელსა ეტყოდე მას და სთქუ: არა მოაკლდეს კაცი შენი, მდგომარე ჩემ წინაშე და მჯდომარე საყდარსა ისრაჱლისასა, არამედ ძეთა შენთა დაიმარხნენ გზანი მათნი, რათა ვიდოდიან შჯულსა ჩემსა, ვითარცა-იგი ხჳდოდე შენ წინაშე ჩემსა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და თუ ცოდოს კაცმან მოყუსისა მიმართ თჳსისა და მოიღოს მის ზედა წყევა, რათა წყეოს იგი, და მოვიდეს და დადგეს წინაშე საკურთხეველსა სახლსა ამას შინა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შენ ისმინე მათი ზეცით და მლხინებელ ექმენ ცოდვათა მონათა შენთასა და ერისა შენისა ისრაჱლისასა, რათა აუწყო მათ გზაჲ იგი კეთილი, რათა ვიდოდიან მას ზედა და მოეც წჳმა ქუეყანასა შენსა, რომელი მოეც ერსა შენსა სამკჳდრებელად.
მისი	მცხ.ნეშტ2	და შენ შეისმინე მისი ზეცით, გამზადებულით შენით სამკჳდრებელით, და ულხინო და მისცე კაცსა გზისაებრ თჳსისა, ვითარცა სცნა გული მისი, რამეთუ შენ მხოლომან იცნი გულნი ძეთა კაცთანი,
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რათა ეშინოდის გზათა შენთათჳს ყოველთა დღეთა, რაოდენთაცა ცოცხალ იყუნენ იგინი პირსა ზედა ქუეყანისასა, რომელი მოეცა მამათა ჩუენთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შეისმინენ ზეცით, განმზადებულით სამკჳდრებელით შენით, და ჰყო ყოვლისა მისებრ, რაჲსათჳსცა გხადოდის შენ უცხოთესლი იგი, რათა იცნან სახელი შენი ყოველთა ერთა ქუეყანისათა და ეშინოდის შენდა, ვითარცა ერსა შენსა ისრაჱლსა, რათა საცნაურ იყოს, რამეთუ წოდებულ არს სახელი შენი სახლსა ამას ზედა, რომელი ვაშენე
იგინი	მცხ.ნეშტ2	უკუეთუ განვიდეს ერი შენი ბრძოლად მტერთა მისთა გზასა მას, რომელსა მიავლინნე იგინი და ილოცვიდენ შენდამი გზასა ამას ქალაქისა ამის, რომელი გამოირჩიე და სახლი, რომელი ვაშენე სახელისა შენისათჳს.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ შეგცოდონ შენ, რამეთუ არავინ არს კაცი, რომელმან არა ცოდოს, და მოსრნე იგინი და მისცნე იგინი წინაშე პირსა მტერთასა, და წარტყუენნენ იგინი წარმტყუენველთა მათთა ქუეყანად მტერთა, ქუეყანად შორად, გინა მახლობელად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოიქცენ გულითა ქუეყანათა მათთა, ვიდრე-იგი წარტყუენნენ მუნ და მოიქცენ და გევედრებოდიან შენ ქუეყანასა მას ტყუეობისა მათისასა და იტყოდიან: ვცოდეთ და უსჯულოებაჲ ვყავთ, და სიცრუესა შინა ვიდოდეთ ჩუენ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი ხედვიდეს გარდამომავალსა მას ცეცხლსა და დიდებაჲ უფლისაჲ იყო სახლსა მას ზედა. და დაეცნეს პირსა მათსა ზედა და თაყუანი-სცეს და აქებდეს უფალსა. აღუარებდით უფალსა, რამეთუ კეთილ, რამეთუ უკუნისამდე არს წყალობა მისი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დასწყჳდა სოლომონ საკლავები ზუარაკები ოცდაორი ათასი, და ყო მეფემან სატფურებაჲ სახლისა მის უფლისაჲ და ყოველმან ერმან.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ყო სოლომონ დღესასწაული მას ჟამსა შჳდ დღე და ყოველი ისრაჱლი იყო მის თანა, და კრებული დიდი ფრიად შესავალთაგან ემათისად ვიდრე ჴევადმდე ეგჳპტისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ყო დღესა მას მერვესა განსლვა, რამეთუ სატფურებაჲ იგი საკურთხევლისა ყო შჳდ დღე დღესასწაული.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ოცდამესამესა დღესა თთუესა მის მეშჳდისასა წარავლინა ერი იგი საყოფელად თჳსა სიხარულითა და გულქველებითა და კეთილითა მათ ზედა, რაოდენი უყო უფალმან დავითს და სოლომონს და ისრაჱლსა, ერსა თჳსსა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღასრულა სახლი იგი უფლისაჲ და სახლი იგი მეფისა და ყოველი, რაცა უნდა სულსა სოლომონისასა საქმედ სახლსა უფლისასა და სახლსა თჳსსა, ყოველივე წარემართა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ეჩუენა ღმერთი სოლომონს ღამესა და ჰრქუა მას: ვისმინე ლოცვისა შენისა და გამოვირჩიე ადგილი ესე თავისა ჩემისა სახლად შესაწირავთა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და უკუეთუ შენ ხჳდოდი წინაშე ჩემსა, ვითარცა დავით, მამა შენი, და ჰყო ყოვლისა მისებრ, რომელი მე გამცნო შენ, და ბრძანებანი ჩემნი დაიმარხნე და სამართალნი ჩემნი შეიწყნარნე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და საჭმელი ტაბლათა და სასხდომები იგი მონათა მისთა, და წინაშე დგომა მსახურთა მისთა და სამოსელი მათი, და მწდენი მისნი, და შემკულება მათი, და მსხუერპლი, რომელთა შესწირვიდა სახლსა უფლისასა. განუკჳრდა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მან მეფესა: ჭეშმარიტ არს სიტყუა იგი, რომელი მესმოდა მე ქუეყანასა ჩემსა სიტყუათა შენთათჳს და სიბრძნისა შენისათჳს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა მეფემან ძელითა ნაძჳსათა აღსავალი იგი სახლისა უფლისაჲ და სახლისა სამეფოსა ქნარები, ებნები გალობათა. და არასადა ხილულ იყო ეგევითარი ძელი, უპირატეს ქუეყანასა იუდასა.
მან	მცხ.ნეშტ2	და სოლომონ მეფემან მისცა დედოფალსა მას საბასა ყოველი, რაცა უნდა მას, და რომელი ითხოა თჳნიერ მისა, რომელი მოართვა მან სოლომონ მეფესა. და მიიქცა და წარვიდა ქუეყანად თჳსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	გარნა კაცთა მათ განწესებულთა და ვაჭართა, რომელთა დამოაქუნდა ოქრო და ვეცხლი მეფისა სოლომონისა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ათორმეტნი ლომნი დგეს ექუსთა მათ აღსავალთა იმიერ და ამიერ და არასადა იქმნა ესრეთ ყოველსა სამეფოსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ყოველი ჭურჭელი სოლომონისა იყო ოქროსაგან, და ყოველი ჭურჭელი სახლისა მის მაღნარისა ლიბანისა იყო ოქრო ხვეწილ, არად შერაცხილ იყო ვეცხლი დღეთა სოლომონისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მათ მოაქუნდა კაცად-კაცადსა ძღუენი თჳსი: ჭურჭელი ოქროსა და ვეცხლისა, და სამოსელი, შტახსი, და სულნელი საკუმეველი, ცხენები, და ჯორები წელიწადითი და წელიწადად.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყო სოლომონისი ორმეოცი ათასი ჴდალი ეტლებისა და ათორმეტი ათასი ახტა საჴედარი და დაადგინნა იგინი ქალაქებსა საეტლოსა და მეფისა თანა სოლომონისა იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო იგი მთავარ ყოველთა ზედა მეფეთა მდინარითგან ევფრატით ვიდრე ქუეყანადმდე უცხოთესლთა, ვიდრე საზღვრამდე ეგჳპტისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა ესმა იორობოამს, ძესა ნაბატისასა, რომელი-იგი იყო ეგჳპტეს, ოდეს იგი ივლტოდა პირისაგან სოლომონისა მეფისა. და იყო იორობომ ეგჳპტესა და მოიქცა იორობომ ეგჳპტით.
იგი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ მიავლინეს და მოიყვანეს იგი, და მოვიდა იორობომ და ყოველი კრებული ისრაჱლისა მეფისა რობოამისა და ეტყოდეს:
მათ	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბნა რობოამ მოხუცებულნი, რომელნი დგეს წინაშე სოლომონისა, მამისა მისისა, ცხორებასა მისსა და ჰრქუა მათ: ვითარ გნებავს თქუენ, რა სიტყუა მიუგო ერსა ამას?
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იგინი ეტყოდეს მას და ჰრქუეს: უკეთუ დღეს ექმნე სახიერ ერსა ამას და სათნო-იყო და ეტყოდი მათ სიტყუათა კეთილთა, იყუნენ შენდა მონა ყოველთა დღეთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მათ: რა გნებავს თქუენ? მიუგო სიტყუა ერსა მას, რომელნი მეტყოდეს მე, და მრქუეს: შენ გჳლხინე უღლისა ამისგან, რომელი დაგვდვა მამამან შენმან.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა იორობოამ და ყოველი იგი ერი რობოამისა მესამესა დღესა, ვითარცა-იგი ეტყოდა მათ მეფე, რამეთუ არქუა, ვითარმედ: მოდით ჩემდა მესამესა დღესა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ეტყოდა მათ ზრახვისა მისებრ ჭაბუკთასა, და ჰრქუა მათ: მამამან ჩემმან დაამძიმა უღელი თქუენი და მე დაგირთო მას ზედან; მამამან ჩემმან გსწავლნა თქუენ კუერთხითა და მე გსწავლნე თქუენ ღრიაკალითა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და არა ისმინა მეფემან ერისა მის, რამეთუ ღმრთისა მიერ იყო გარდაქცევა იგი, ვითარცა თქუა და დაამტკიცა იგი უფალმან სიტყუაჲ თჳსი, რომელსა იტყოდა ჴელითა აქია სელონელისითა რობოამისთჳს, ძისა ნაბატისა, და ყოვლისა ისრაჱლისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და წარავლინნა რობოამ მეფემან ადონირამ, რომელი იყო ხარკსა ზედა, და ქვა დაკრიბეს მას ძეთა ისრაჱლისათა და მოკუდა და რობოამ მეფე მიიქცა და აღდგა ეტლთა თჳსთა და ივლტოდა იერუსალჱმდ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და განაძლიერნა იგინი ზღუდებითა, და დაადგინნა მუნ მთავარნი, და დადვა უნჯი საზრდელთა, ზეთი, და ღჳნოჲ
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ გამოასხნა იგინი იორობოამ და ძეთა მისთა, რათა არა ჰმსახურებდენ უფალსა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და გამოასხნა იგინი ტომთაგან ისრაჱლისათა, რომელთა მოსცნეს გულნი მათნი გამოძიებად უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, და მოვიდეს იერუსალჱმდ შეწირვად მსხუერპლისა უფლისა ღმრთისა მამათა მათთასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და უშვნა მას ძენი: იაუთ და სამარია და ზოლამ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ამისა შემდგომად შეირთო მან მააქა, ასული აბესალომისი, და უშვა მას: აბია, და იეთი, და ზიზა, და სალემოთ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აღორძინდა უმეტეს ყოველთა ძეთა მისთა ყოველთა შორის საზღვართა იუდასთა, ბენიამენისათა და ქალაქთა ძლიერთა და დადვა მათ შინა უნჯნი მრავალი ფრიად და ითხოვა მრავალი ცოლები.
მის	მცხ.ნეშტ2	ათას ორასითა ეტლითა და სამეოც ათასითა მჴედრითა. და არა იყო რიცხჳ სიმრავლისა მკჳრცხლისა, რომელი აღმოვიდოდა მის თანა ეგჳპტით და ლივიბიათ ტროგლოდჳტელნი და ეთიოპელნი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და სამეა წინაწარმეტყუელი მოვიდა რობოამისა და მთავართა იუდასთა, რომელნი შეკრებილ იყუნეს იერუსალიმს პირისაგან სუსაკისა და ჰრქუა მათ: ესრე იტყჳს უფალი: თქუენ მიტევეთ მე და მე დაგიტევენ თქუენ ჴელთა შინა სუსაკიმისთა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და არცხჳნა მთავართა მათ ისრაჱლისათა და მეფისა, და თქუეს: მართალ არს ღმერთი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იხილა უფალმან, რამეთუ შეიკდიმეს. მაშინ იყო სიტყუაჲ უფლისაჲ სამეასა მიმართ და თქუა: ამისთჳს, რამეთუ შეიკდიმეს, არა განვრყუნე იგინი და მივსცე მათ, ვითარცა მცირედ რაოდენმე საცხორებელად და არა წთოდის გულისწყრომა ჩემი იერუსალიმსა ზედა,
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ იყუნეს იგინი მონა და ცნან მონებაჲ ჩემი და მონებაჲ მეფეთა ქუეყანისათა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღმოვიდა სოსაკიმ, მეფე ეგჳპტისა, და წარიღო სუსაკიმ ფარებიცა იგი ოქროსა და ლახურები, რომელ ქმნნა სოლომონ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა-იგი შეიკდიმეს მათ, გარემიიქცა მათგან რისხვა უფლისაჲ, რათა არა განირყუნენ იგინი სრულიად, რამეთუ იუდასცა შორის იყუნეს სიტყუანი კეთილნი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ეწყო აბია ბრძოლად ძალითა მბრძოლთა ძლიერთა ოთხას ათასითა კაცითა ძლიერითა და იორობოამ ეწყო მას რვაასი ათასითა ძლიერითა მბრძოლითა ძალითა.
მისგან	მცხ.ნეშტ2	და აღდგა აბია მთისა მისგან სომორონისა, რომელ არს მთასა ეფრემისასა, და თქუა: ისმინეთ იორობოამ და ყოველმან ისრაჱლმან.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შეკრბეს მის თანა კაცნი ბილწნი, ძენი უსჯულოებისანი, და აღდგომილ არს რობოამის ზედა, ძისა სოლომონისა. და რობოამ იყო ჭაბუკ და მოშიშ გულითა და ვერ წინადაუდგა წინაშე პირსა მისსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	ღაღად-ყო იუდამან და ყოველთა კაცთა იუდასთა. და იყო, ღაღადებასა მას კაცთა იუდასთა, უფალმან დასცა იორობოამს და ისრაჱლსა და ისრაჱლსა წინა აბიასსა იუდასსა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ივლტოდეს ძენი ისრაჱლისანი პირისაგან იუდასა და მოსცნა იგინი უფალმან ჴელთა მათთა.
მისგან	მცხ.ნეშტ2	და სდევდა აბია შემდგომად იორობოამისა და დაიპყრნა მისგან ქალაქნი, ბეთელი და დაბნები მისი და ეფრონი და ასულები მისი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და განვიდა ასა მიგებებად მისა და ეწყო მას ჴევსა მას ჩრდილოთ კერძო მარესასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა მათ ზედა ზარე ეთიოპელი ერითა ათასითა ათასეულითა და ეტლებითა სამასითა და მოვიდა ვიდრე მარესადმდე.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოსრეს დაბნები მათი გარემო გედორსა და იყო მათ ზედა განკრთომაჲ უფლისა მიერ და წარმოტყუენეს ყოველი ქალაქები მათი, რამეთუ მრავალი ნატყუენავი იყო მათი
იგი	მცხ.ნეშტ2	და კარვები მონაგებთა, და ამაზონელნიცა იგი მოსწყჳდნეს და წარმოასხეს ცხუარი ფრიად და აქლემები მრავალი, და მოიქცეს და მოვიდეს იერუსალიმდ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მას ჟამსა შინა არა იყოს მშჳდობა შემავალისა და გამომავალისა, რამეთუ განკჳრვება იყოს ყოველსა ზედა სოფლებსა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ჰბრძოდის თესლები თესლებსა და ქალაქი ქალაქსა, რამეთუ ღმერთმან განაკრთნეს იგინი ყოვლითა ჭირითა.
მისგან	მცხ.ნეშტ2	შეწირა უფლისა მას დღესა შინა ნატყუენავისა მისგან, რომელი მოიღო, ზუარაკი შჳდასი და ცხოვარი შჳდი ათასი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	ხოლო მღდელნი იგი არა განაშორნა, მერმე იყუნეს ვეღარა იუდასა შორის და ისრაჱლსა, არამედ გული ასასი არა იყო სავსე ყოველთა დღეთა მისთა.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და ბრძოლა არავინ იყო მისა, ვიდრე ოცდამეათხუთმეტედ წლამდე მეფობისა მისისა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	მას ჟამსა ოდენ მოვიდა ანანია წინაწარმეტყუელი ასას მეფისა იუდასასა და ჰრქუა მათ: ამისთჳს, რამეთუ მოსავ ხარ შენ მეფისა ასურეთისასა და არა ესავ შენ მეუფესა, ღმერთსა შენსა, ამისთჳს
მისა	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ თუალნი უფლისანი ხედვენ ყოველსა ქუეყანასა განძლიერებად ყოვლითა გულითა სავსითა მისა მიმართ, და აწ უმეცარ იქმენ ფრიად ამას ზედა, ამიერითგან იყოს ბრძოლა შენ ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაფლეს იგი საფლავსა მას, რომელი ქმნა თავისა თჳსისა ქალაქსა დავითისსა. და მოიღეს იგი ცხედრითა და აღავსეს სულნელითა თჳთოსახითა ნელსაცხებელითა მენელსაცხებლეთმგბოლველთასა და ყვეს განღება დაფლვასა მისსა დიდ ფრიად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო უფალი იოსაფატისა თანა, რამეთუ ვიდოდა იგი გზათა მამისა თჳსისათა პირველთა და არა ეძიებდა კერპთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ამაღლდა გული მისი გზასა უფლისასა და აღ-ვეღა-იხუნა მღდელნი იგი და სერტყნი ქუეყანით იუდასით.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მათ თანა ლევიტელნი: სამეა, და სათანას, და ზაბდია, და ასიელ, და სემირამოთ, და იონათან, და აბდონია, და ტობადონია, და ლევიტელნი მათ თანა: ელისამა და იორამ მღდელნი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ესე არს რიცხჳ მათი სახლად და სახლად ტომებისა მათისა, ათასისთავნი იუდასნი, ედნა მთავარი და მის თანა ძენი ძლიერებისანი სამასი ათასნი;
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ამისა შემდგომად იონან მთავარი და მათ თანა ორასოთხმოცი ათასი;
მის	მცხ.ნეშტ2	და ბენიამენისგანნი ძლიერნი ძალითა ელიადა და მის თანა მოისარნი და ლახვაროსანნი ორასი ათასნი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მისა შემდგომად იოზაბალ და მის თანა ასოთხმეოც ათასნი ძლიერნი ბრძოლასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ესენი ჰმსახურებდეს მეფესა გარეშე მათსა, რომელნი დაედგინნეს მეფესა ქალაქთა მათ მოძნელებულთა ყოველსა ზედა იუდასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა აქაბ, მეფემან ისრაჱლისამან, იოსაფატს, მეფესა იუდასასა: უკუეთუ მოხჳდე ჩემ თანა რემონად გალაადისა? და ჰრქუა მას იოსაფატ: ვითარცა შენ, ეგრეცა მე და ვითარცა ერი შენი, ეგრეცა ერი ჩემი შთავიდეთ შენ თანა ბრძოლად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოციქული იგი, რომელი წარვიდა წოდებად მიქეასა, ეტყოდა მას და ჰრქუა: აჰა ესერა, იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი ერთითა პირითა კეთილსა მეფისათჳს. და იყუნედ სიტყუანი შენნი, ვითარცა ერთისა მათგანისა და იტყოდი კეთილსა მეფისათჳს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა მიქეა მეფისა და ჰრქუა მას მეფემან: მიქეა, მითხარ მე, უკუეთუ წარვიდე რემონად გალაადისა ბრძოლად, ანუ დავაცადო? და თქუა მიქეა: აღვედ და წარგემართენ და მოგეცნენ ჴელთა თქუენთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მას მეფემან: რაოდენგზის გაფუცე შენ, რათა არა მეტყოდი მე ცრუსა, გარნა ჭეშმარიტსა სახელითა უფლისათა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მიეახლა სედეკია, ძე ქანანისი, და სცა მიქეას ღაწუსა. და ჰრქუა მას: ვინათ გზით წარვიდა სული უფლისაჲ ჩემგან? და გეტყოდა შენ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მას მიქეა: აჰა, შენ იხილო მას დღესა შინა, რომელსა შეხჳდოდი საუნჯითი საუნჯედ დამალვად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მას მიქეა: უკუეთუ მოქცევით მოიქცე მშჳდობით, არა ვიდრემე მეტყოდა მე უფალი, ისმინეთ ყოველმან ერმან.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მეფემან ასურეთისამან ამცნო მთავართა მეეტლეთა მისთა, რომელნი იყუნეს მის თანა და ჰრქუა: ნუ ვის ჰბრძავთ მცირესა და დიდსა, გარნა მეფესა ისრაჱლისასა მარტო.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იძლია ბრძოლა იგი მას დღესა შინა, და მეფე ისრაჱლისა დგა ეტლთა ზედა ვიდრე მწუხრადმდე წინაშე ასურეთისა. და მოკუდა დასლვასა ოდენ მზისასა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და დაემკჳდრა იოსაფატ იერუსალჱმს და კუალად გან-ვე-ღა-ვიდა იოსაფატ ბერსაბეთაგან, ვიდრე მთადმდე ეფრემისა და მოაქცინა იგინი უფლისა მიმართ ღმრთისა მამათა მათთასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ყოვლისათჳს კაცისა, რომელი სარჩელად მოვიდოდის თქუენ წინაშე ძმათა თქუენთაგანნი, რომელნი მკჳდრ არიან ქალაქთა მათთა შორის სისხლისა და შორის ბრძანებასა და მცნებასა და სამართალსა და მსჯავრსა და განუჩინებდით მათ, რათა არა ცოდვიდენ უფლისა მიმართ და არა იყოს რისხვა თქუენ ზედა და ძმათა თქუენთა ზედა, ესრეთ იქმოდეთ და არა სცოდოთ
მათვე	მცხ.დაბ	და მერმე კუალად შჳდნი თავნი აღმოსცენდეს მათვე თანა, წულილნი და ხორშაკეულნი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დაემკჳდრნეს მას ზედა და აღაშენეს მას შინა სიწმიდე სახელისა შენისათჳს და თქუეს:
მას	მცხ.ნეშტ2	და აწ, ესერა, ძენი ამონისნი და მოაბ და მთისა სეირისანი, რომელნი არა მოსცენ ისრაჱლსა განსლვად მათ მიერ და მოსლვასა მას მათსა ეგჳპტით, რამეთუ მოიქცეს მათგან და არა მოსრნეს იგინი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აწ, აჰა, ესერა, მათ იწყეს ჩუენ ზედა მოსლვად და განსხმად ჩუენდა სამკჳდრებელით ჩუენით, რომელი-იგი მომეც ჩუენ.
მათა	მცხ.ნეშტ2	უფალო, ღმერთო ჩუენო! არა საჯო მათ შორის, რამეთუ არა არს ჩუენდა ძალ წინააღმდგომად მათა ესეოდენსა ამას სიმრავლესა დიდსა, რომელნი ესე მოსრულ არიან ჩუენ ზედა და არა ვიცით, რაჲ ვყოთ მათთჳს, არამედ შენდა მიმართ მხედვარ არიან თუალნი ჩუენნი.
მათთჳს	მცხ.ნეშტ2	და თქუა: ისმინეთ იუდამან და მკჳდრთა იერუსალჱმისათა, მეფემან იოსაფატ! ამას იტყჳს უფალი, ნუ გეშინინ თქუენ მათთჳს და ნუცა შეძრწუნდებით პირისაგან ერისა ამის მრავლისა, რამეთუ არა თქუენი არს ბრძოლა, არამედ უფლისაჲ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	ხვალე გარდავედით მათა, აჰა, ეგერა, აღმოვლენ იგინი აღმოსლვასა მას გამომატებულსა ასერისასა და პოვნეთ იგინი თავსა მას ზედა მძინარისა მის უდაბნოსა იერიელისასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ზრახვა-ყო იოსაფატ ერისათჳს და დაადგინნა მგალობელნი და მაქებელნი აღსარებად და ქებად სიწმიდესა განსლვასა მას წინაშე ერისა და იტყოდეს: აუარებდით უფალსა, რამეთუ კეთილ, რამეთუ უკუე არს წყალობაჲ მისი.
მათა	მცხ.ნეშტ2	და აღდგეს ძენი მოაბისნი და ძენი ამონისნი მკჳდრთა მათ ზედა მთისა სეირისათა მოჴოცად და შემუსრვად მათა. და მოასრულნეს მკჳდრნი სეირისნი, რამეთუ აღდგეს იგინი ურთიერთას, და მოისრნეს იგინი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დღესა მას მეოთხესა შეკრბეს ღელესა მას კურთხევისასა, რამეთუ მუნ აკურთხეს უფალი, ამისთჳს დასდვეს ადგილსა მას სახელი ღელე კურთხევისა ვიდრე აქა დღემდე.
მათ	მცხ.ნეშტ2	მოიქცა ყოველი კაცი იუდასი იერუსალჱმდ და იოსაფატ, წინამძღუარი მათი, სიხარულითა დიდითა, რამეთუ ახარა მათ უფალმან მტერთა მათთა ზედა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იყო განკჳრვებაჲ უფლისა მიერ ყოველთა ზედა მეფეთა ქუეყანისათა, ვითარცა ესმა მათ, რამეთუ უფალი ბრძოდა მტერთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.ნეშტ2	არამედ მაღალნი იგი იყუნესვეღა, და მერმეცა ერსა მას არღავე წარემართა გული მათი უფლისა მიმართ ღმრთისა მამათა მათთასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მეფედ ყვეს მკჳდრთა იერუსალჱმისათა ოქოზია, ძე მისი უმრწამესი, მის წილ, რამეთუ ყოველნი ძენი მისნი უხუცესნი მოსწყჳდნეს ავაზაკთა, რომელნ-იგი მოუჴდეს მათ ზედა, არაბიელნი და ალიმაზონელნი, და მეფე იქმნა ოქოზია, ძე იორამის, მეფისა იუდასი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ვითარცა სახლმან აქაბისმან, რამეთუ იგინი იყუნეს შემდგომად სიკუდილისა მის მისისა მზრახებელ მოსასრველად მისსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოიქცა იგი კურნებად იეზრაელად წყლულებისა მისგან, რომელ წყლეს ასურთა რამოთს შინა აზაელის, ბრძოლასა მას, მეფისა ასურეთისასა, და ოქოზია, ძე იორამისი, მეფე იუდასი, შთავიდა ხილვად იორამისა, ძისა აქაბისა, იაზარელად, რამეთუ სნეულ იყო.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ღმრთისა მიერ იყო გარდაქცევა და მოსლვა ოქოზიასი იორამისა და მი-რა-ვიდა, განვიდა მის თანა იორამ იეუისა, ძისა ნამესისა, ცხებულისა უფლისა მიერ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და თქუა იეუ მოძიება ოქოზიასი და პოეს იგი, რამეთუ იკურნებოდა სამარიას შინა და მოიყვანეს იგი იეუასა და მოკლა იგი და დაფლეს იგი, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: ძე იოსაფატისი არს, რომელი ეძიებდა უფალსა ყოვლითა გულითა მისითა და არა ვინ იყო სახლსა ოქოზიასასა, რომელმანმცა განამტკიცა ძალი მეფობისა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოიყვანა იოსაბედ, ასულმან მეფისამან იოას, ძე ოქოზიასი, და გამოიპარა შორის ძეთა მეფისათა მოკლულთა და მისცა იგი და მზარდული მისი მაწოვნებელი საუნჯესა მას ცხედართასა. და დამალა იგი იოსაბედ, ასულმან იოსაფატისა მეფისამან, დამან ოქოზიასამან, ცოლმან იოვდაეს მღდლისამან, და დამალა იგი პირისაგან გოთოლიასა, და არა მოკლა იგი
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აღთქუმა აღუთქუა ყოველმან კრებულმან იუდასამან სახლსა შინა უფლისა ღმრთისა მეფისა თანა. და მაშინ უჩუენა მათ ძე მეფისა და ჰრქუა მათ: აჰა, ძე მეფისა, ესე მეფობდინ, ვითარცა იტყოდა უფალი სახელისათჳს დავითისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მესამე თქუენგანი სახლსა მეფისასა გარემოადეგინ და მესამე თქუენგანი დეგინ ბჭესა მას საშუალსა, და ყოველი ერი იყავნ ეზოსა სახლისა უფლისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ნუ ვინ შევალნ სხუაჲ სახლსა უფლისასა, გარნა მღდელნი და ლევიტელნი და მსახურნი იგი ლევიტელთანი. ესენი შევიდენ, რამეთუ წმიდა არიან და ყოველი ერი სცევდინ საცავსა მას უფლისასა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და ყვეს ლევიტელთა მათ და ყოველმან იუდამან ყოვლისა მისებრ, ვითარცა-იგი ამცნო იოდაე მღდელმან და წარიყვანა კაცად-კაცადმან ერი თჳსი დასაბამსა შაბათისასა, რამეთუ არა განაქარვა იუდაე მდღევარი იგი მსახურებაჲ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და გამოიყვანა ძე იგი მეფისა და მოსცა მის ზედა შარავანდი იგი სამეფო და საწამებელნი და მეფე-ყვეს იგი და სცხეს მას იოედაე და ძეთა მისთა და თქუეს: ცხონდინ მეფე!
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ესმა გოთოლიას ჴმაჲ იგი ერისა, რომელნი რბიოდეს და აღუარებდეს და აქებდეს მეფესა. და შევიდა მეფისა სახლსა უფლისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იხილა და, აჰა, ესერა, მეფე დგა სადგომელსა თჳსსა და შესლვასა მას დგეს მთავარნი და ნესტუები და მთავრები გარემო მეფისა და ყოველსა ერსა უხაროდა და სცემდეს ნესტუებსა და შემასხმელნი იგი სტჳრითა შესხმასა და ახიობდეს ქებასა და დაიპო გოთოლია სამოსელი თჳსი, ღაღად-ყო და თქუა: დასხმით დამესხმით
მან	მცხ.ნეშტ2	და ამცნო იოდაე მღდელმან ასისთავთა მათ და მთავართა მათ ძლიერთასა და ჰრქუა მათ: გაიყვანეთ ეგე გარეშე ტაძრით და განვედით შემდგომად მისა და მოკუედინ მახჳლითა, რამეთუ თქუა მღდელმან მან: ნუ მოკუდებინ ეგე სახლსა შინა უფლისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და სცეს მას შენდობა, და განვიდა ბჭეთა მათ საცხენოსათა სახლისა მეფისათა და მოკლეს იგი მუნ.
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და აღუთქუა იუდაე აღთქმა შორის მისსა და შორის ერისა და მეფისა, რათა იყუნენ ერად უფლისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იწყო იოდაე მღდელმან საქმესა სახლისა უფლისასა ჴელთა მღდელთა და ლევიტელთა და დაადგინნა მდღევარ განწესებით მსახურებანი იგი მღდელთანი და ლევიტელთანი, ვითარცა-იგი განეჩინა დავით მეფესა სახლსა შინა უფლისასა და შეწირა მსხუერპლები უფლისა, ვითარცა წერილ არს სჯულსა მოსესსა, სიხარულითა და გალობითა ჴელითა დავითისითა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დადგეს მეკარენი იგი ბჭეთა ზედა სახლისა უფლისათა, რათა არა შევიდეს მუნ არაწმიდაჲ ყოვლისა მიმართ საქმისა.
მისგან	მცხ.ნეშტ2	და მოიყვანნა მამათმთავარნი იგი და ძლიერნი და მთავარნი ერისანი და ყოველი ერი ქუეყანისა და აღიყვანეს მეფე ტაძრად უფლისა, და შევიდა ბჭისა მისგან შინაგანისა ტაძრად მეფისა და დასვეს მეფე საყდარსა ზედა სამეუფოსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოუწოდა იუას მეფემან იოდაეს მღდელმთავარსა და ჰრქუა მას: რასათჳს არა იღუაწე ლევიტელთათჳს შემოღებად იუდასაგან იერუსალჱმისა ბრძანებული იგი მოსეს მიერ კაცისა მის ღმრთისა, რამეთუ შეკრიბა ისრაჱლნი კარავსა მას საწამებელისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და თქუა მეფემან: ქმენით გუადრუცი და დადგით იგი ბჭეთა თანა სახლისა უფლისათა გარეშე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა შემოაქუნდა გუადრუცი წინაშემდგომელთა მათ მეფისა მიმართ ჴელითა ლევიტელთათა და ვითარცა იხილეს, რამეთუ ფრიად იყო ვეცხლი იგი, მოვიდა მწიგნობარი მეფისა, წინაშემდგომელი იგი მღდელისა მის დიდისა, და წარმოიღეს ვეცხლი იგი გვადრუცისა მისგან და დადვეს თჳსსავე ადგილსა. ესრეთ ყოფდეს დღითი დღედ და შეკრიბეს ვეცხლი დიდძალი
მის	მცხ.ნეშტ2	და მისცეს იგი მეფემან და იოდაე მღდელმან მოქმედთა მათ საქმისათა, საქმისა მის ტაძრისა უფლისათა, და დაადგინნეს სასყიდლითა ქვისმკუეთელნი და ხურონი განსაგებელად ტაძრისა მის უფლისა და იქმოდეს მოქმედნი იგი საქმესა მას.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღმაღლდა სიგრძედ საქმე იგი ჴელითა და აღმართეს ტაძარი იგი უფლისაჲ წესსა ზედა თჳსსა და განამტკიცეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა აღასრულეს, მოიღეს მეფისა და იოდაესა ნეშტი იგი ვერცხლისა მის და შექმნეს იგი ჭურჭლად ტაძრისათჳს უფლისა, ჭურჭლად სამსახურებელად მსხუერპლთათჳს და ფიალები ოქროსა და ვეცხლისა. და შეიწირვოდა მსხუერპლები სახლსა უფლისასა მარადის ყოველთა დღეთა იოდაესთა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღსრულებასა მისსა დაფლეს იგი ქალაქსა დავითისა საფლავსა მეფეთასა, რამეთუ ქმნა კეთილი ისრაჱლისა თანა და ღმრთისა მიმართ სახლისა მისისათჳს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, შემდგომად აღსრულებისა მის იოდაესა შევიდეს მთავარნი იგი იუდასნი და თაყუანის-სცეს მეფესა. მაშინ ერჩდა მათ მეფე.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მიივლინნეს მათა წინაწარმეტყუელნი, რათამცა მოიქცეს უფლისა და არა ისმინეს და უწამებდეს მათ და არავე ისმინეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დაესხნეს მას და ქვა დაკრიბეს ბრძანებითა იუას მეფისათა ეზოსა შინა სახლისა უფლისა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და არა მოიხსენა იუას წყალობისა მის, რომელი ყო მის თანა იოდაე, მამამან მისმან, და მოკლა ძე მისი და, ვითარცა მოკუდებოდა, თქუა: იხილენ უფალმან და საჯენ.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ მცირედითა კაცითა მოვიდა ერი ასურეთისა და ღმერთმან მისცნა იგინი ჴელთა მათთა, ერი იუდასი დიდძალი ფრიად, რამეთუ დაუტევეს უფალი ღმერთი მამათა მათთა და იოასის თანაცა იყო სასჯელი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შემდგომად წასლვისა მის მათისა მისგან დატევებისა მისთჳს უფლისა დასცა იგი უფალმან სენითა დიდითა და დაესხნეს მას მონანი მისნი სისხლისა მისთჳს ძისა იოადესა მღდელისა და მოკლეს იგი ცხედარსა თჳსსა ზედა და დაფლეს იგი ქალაქსა დავითისასა, ხოლო მეფეთა საფლავსა არა დაფლეს იგი
მისა	მცხ.ნეშტ2	და ვიდოდა გზასა მეფეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა ყო სახლმან აქაბისმან, რამეთუ ასული აქაბისი იყო მისა ცოლად და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა
მას	მცხ.ნეშტ2	და არა ინება უფალმან აჴოცად სახლი დავითისი აღთქმისა მისთჳს, რომელი აღუთქუა დავითს და ვითარცა-იგი ჰრქუა მას მიცემად სანთლად ძეთა მისთა ყოველთა დღეთა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	მათ დღეთა შინა განდგა ედომი იუდასაგან და დაიდგინეს თავისა თჳსისა ზედა სხუაჲ მეფე.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და წარვიდა იორამ მთავართა თჳსთა თანა და ყოველი ცხენები მისი მის თანა. და იყო, ვითარცა აღდგა იგი ღამე და მოსრა ედომმან, რომელთა გარემოეცვა იგი და მთავარნი იგი ეტლებისანი, და ივლტოდა ერი იგი საყოფლად თჳსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და განდგა ჴელისაგან იუდასა ედომი იგი ვიდრე აქა დღედმდე. მაშინ განდგა ლუბნაცა ჴელისაგან მისისა მას ჟამსა შინა ამისთჳს, რამეთუ უტევა უფალი ღმერთი მამათა მისთა.
მან	მცხ.ნეშტ2	და იგუემებოდა დღითი დღე და ვითარცა მოიწია ჟამი დღეთა მისთა, მეორესა დღესა გამოვიდა ნაწლევი მისი სენითურთ და მოკუდა იგი სენითა მით ბოროტითა და არა ყო ერმან მან განღება პატივითა, ვითარცა განღება მამათა მისთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო იგი ოცდაათორმეტისა წლისა ოდენ, ოდეს დადგა მეფედ, და რვა წელ მეფობდა იერუსალჱმს და ვიდოდა იგი არაქებულად. და მოკუდა იორამ და დაეფლა იგი ქალაქსა დავითისასა, ხოლო არა საფლავსა მეფეთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა დამტკიცნა მეფობაჲ იგი ჴელთა მისთა, მოსწყჳდნა მონანი იგი მისნი მომკლველნი მეფისა, მამისა მისისანი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბა ამასია ყოველი სახლი იუდასი და დაადგინნა იგინი სახლად და სახლად მამულებისა მათისაებრ ათასისთავებად, ასისთავებად ყოველსა იუდასა ზედა და იერუსალჱმსა, და აღრაცხნა იგინი ოცით წლითგან და უზეშთაესი და იყუნეს იგინი სამასი ათას ძლიერნი, რომელნი განმზადებულ იყუნეს ბრძოლად და რომელთა აქუნდა ლახვარი ფარი
მას	მცხ.ნეშტ2	და კაცი ღმრთისაჲ ვინმე მოვიდა ამასიასა და ჰრქუა მას: მეფე, არა მოვიდეს შენ თანა ერი ისრაჱლისა, რამეთუ არა არს უფალი ისრაჱლისა თანა და ყოველთა თანა ძეთა ეფრემისათა.
მან	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა ამასია კაცსა მას ღმრთისასა: რაჲ ვყო ასისა მისთჳს ტალანტისა ვეცხლისა, რომელ მივეც ერსა ისრაჱლისასა? და ჰრქუა კაცმან მან ღმრთისამან: შესაძლებელ არს უფლისა მიერ მოცემად შენდა უმრავლესი მისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ათი ათასიცა ცოცხალი აღიპყრეს ძეთა იუდასთა და მოიყვანნეს იგინი მწვერვალსა მას კლდისასა და გარდააჭრნეს იგინი მწვერვალსა მას კბოდისასა და ყოველნი განსქდეს.
მის	მცხ.ნეშტ2	ხოლო ძენი იგი ძლიერებისანი, რომელნი გარეწარიქცივნა ამასია და არა წარიყვანნა მის თანა ბრძოლად, დაესხნეს ქალაქებსა იუდასასა სამარიათგან ბეთრონამდე და მოსრეს მათ შორის სამ ათასი კაცი და წარიღეს ნატყუენავი მრავალი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყო შემდგომად მოქცევისა მის ამასიასა მოსრვისაგან ედომისა, მოიხუნა მათგან კერპნი იგი ძეთა სეითისთანი და დაიდგნა იგინი თავისა თჳსისა ღმერთად, მათ წინაშე თაყუანის-სცემდა და მათ უზორვიდა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იყო რისხვა უფლისაჲ ამასიას ზედა და მოუვლინნა მას წინაწარმეტყუელნი და ჰრქუა მას: რასათჳს მოიძიენ კერპნი ერისანი მის, რომელთა ვერ განარინეს ერი მათი ჴელთაგან შენთა?
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო სიტყუასა მას მათსა მისა მიმართ და მან ჰრქუა მას: ნუუკუე თანამზრახველ მეფისა გყავ, ეკრძალე თავსა შენსა, რათა არა გტანჯო შენ. და დადუმნა წინაწარმეტყუელი იგი და თქუა, რამეთუ ვიცი, ვითარმედ ეგულებოდა მოკლვა შენი უფალსა, რამეთუ ჰყავ ესე და ისმინე ზრახებისა ჩემისა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღმოვიდა იოას, მეფე ისრაჱლისა, და შეიმთხჳვნეს ერთიერთსა იგი და ამასია, მეფე იუდასი, ბეთსამუსსად, რომელ არს იუდასი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ამასია, მეფე იუდასი, ძე იოასისი, ივლტოდა და ეწია და შეიპყრა იგი იოას, მეფემან ისრაჱლისამან, ბეთსამუსს და შეიყვანა იგი იერუსალიმს და დაარღჳა ზღუდისაგანი იერუსალჱმისა ბჭითგან ეფრემისით ვიდრე ბჭემდე საკიდურისა სამასი წყრთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოიყვანა ყოველმან ერმან ქუეყანისამან ოზია, ძე მისი, და იყო იგი ათექუსმეტის წლისა და მეფე ყვეს იგი ამასიას წილ, მამისა მისისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ამან აღაშენა აელათი და მოაქცია იგი იუდასსა და შემდგომად სიკუდილისა მამისა მისისა მეფისა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სიწრფოება წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, ვითარცა ქმნა ამასია, მამამან მისმან.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განაძლიერა იგი უფალმან უცხოთესლთა ზედა და არაბიელთა, რომელნი მკჳდრ იყუნეს პეტრას და მივნეელთა ზედა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აღაგო ოზია გოდლები იერუსალჱმს ბჭესა მას ზედა საკიდურისასა და ბჭესა მას ზედა ჴევისასა და ყოველთა კიდეთა და განამტკიცა ქალაქი.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და აღაშენა გოდლები უდაბნოს და აღმოკუეთა ჯურღმულები მრავალი, რამეთუ იყო საცხოვარი მრავალ ვაკესა მისა სეფელას, ერი და ვენაჴისმოქმედნი მთათა გარე და კარმელის ზედა, რამეთუ ქუეყანისსაქმესა მოყვარე იყო.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო ოზიასი ერი, რომელი ჰყოფდა ბრძოლასა განმავალნი წყობასა რიცხჳთ. და იყო რიცხჳ იგი იერუსალჱმით მწიგნობრისათა და მასეა მსაჯულისათა და ჴელითა ანანიასითა, მსახურისა მის მეფისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ყოველი რიცხჳ ძლიერთა მათ ტომისა მთავართა ბრძოლად ორ ათას და ექუსას.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოუმზადებნ ოზია ყოველსა მას ერსა ფარსა, და ლახუარსა, ჯაჭუსა, და ჩაფხუტსა, მშჳლდსა, და ისარსა, და შურდულსა სისრად ქვისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა იერუსალჱმს მანქანები მანქანებად რჩეულად, რათა იყუნენ გოდოლთა ზედა სისრად ისრითა და ქვებთა დიდ-დიდთა და განითქუა მომზადება იგი ამათ საქმეთა შორად, რამეთუ საკჳრველი ქმნა საშინელად ვიდრე განძლიერდა ფრიად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა განძლიერდა, ამაღლდა გული მისი და განიხრწნა და ცოდა უფლისა მიმართ ღმრთისა თჳსისა, რამეთუ შევიდა ტაძრად უფლისა კუმევად საკუმეველისა საკურთხეველსა მას საკუმეველთასა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შევიდა მისა აზარია მღდელი და მის თანა მღდელნი უფლისანი ოთხმეოცნი, ძენი ძლიერებისანი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და განრისხნა ოზია და ჴელსა მისსა ეპყრა სასაკუმევლე კუმევად ტაძარსა შინა უფლისასა და ვითარ-იგი განრისხნა მღდელთათჳს, კეთროვნება გამოჩნდა შუბლსა მისსა წინაშე მღდელთა მათ სახლსა შინა უფლისასა ზედა საკურთხეველსა მას საკუმეველთასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მიიქცა მისა მღდელი იგი მთავარი და სხუანი იგი და, აჰა ესერა, მას აჩნდა კეთროვნებაჲ შუბლსა მისსა და ასწრაფებდეს მას მღდელნი იგი გარდამოსლვად მიერ და თჳთ იგიცა ისწრაფდა გარდამოსლვად, რამეთუ ამხილა მას უფალმან.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დაიძინა ოზია მამათა მისთა თანა ველსა მას საფლავისა მის მეფეთასა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: კეთროვან არს, და მეფობდა იონათამ, ძე მისი, მის წილ.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და იწყო სიწრფოებაჲ წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, ვითარცა ქმნა ოზია, მამამან მისმან, არამედ არა შევიდა ტაძრად უფლისა. და მერმე ერი იგი გან-ვე-იხრწნებოდა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ამან აღაშენა ბჭე იგი სახლისა უფლისაჲ მაღალი და ზღუდესა ოფლასასა აშენა ფრიად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ამან ჰბრძო მეფესა ძეთა ამონისთასა და განძლიერდა მის ზედა და მოსცემდეს მას ძენი ამონისნი წლითი წლად ასსა ტალანტსა ვერცხლსა, რომელ არს ასი ქანქარი და ასი ათასსა საწყავსა იფქლსა და ათი ათასსა ქრთილსა. ამას მოართმიდეს მას მეფე ამონ წლითი წლად პირველსა წელსა და მეორესა და მესამესა
მათებრ	მცხ.ნეშტ2	და ვიდოდა იგი გზათა მათებრ მეფეთა ისრაჱლისათა და რამეთუ გამოქანდაკებულნიცა ქმნნა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ამისთჳს მოსცა იგი უფალმან ჴელთა მეფისა ასურისათა და მოსრა და წარტყუენა ტყუედ მრავალნი დამასკედ და შეასმინა მეფესა ისრაჱლისასა და ტანჯნა იგინი დიდად წყლულებითა დიდითა.
მისთჳს	მცხ.ნეშტ2	და მოსრა ფაკე, ძემან ჰორომელისმან იუდასაგანი ერთსა დღესა შინა ასდაორი ათასი კაცთა ძლიერთა ძალითა დატევებისა მისთჳს უფლისა ღმრთისა მამათა მათთასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მუნ იყო წინაწარმეტყუელი უფლისაჲ, ოდედ სახელი მისი, და განვიდა შემთხუევად ერისა მის, რომელი მოვიდოდა სამარიად, და ჰრქუა მათ: აჰა, ესერა, რისხვაჲ უფლისა ღმრთისა მამათა თქუენთასა იუდასა ზედა. და მოგცნა იგინი ჴელთა თქუენთა და მოსრენით მათ შორის რისხვით და ვიდრე ცადმდე მიიწია ესე
იგი	მცხ.ნეშტ2	მაშინ განუტევეს მბრძოლთა მათ კაცთა ტყუჱ იგი ნატყუენავი წინაშე მთავართა მათ და ყოვლისა კრებულისა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და აღდგეს კაცნი, რომელნი იწოდნეს სახელით, და შეწევნა-სცეს ტყუეთა მათ, და ყოველნი შიშუელნი შემოსნეს ნატყუენავისა მისგან და შემოსნეს იგინი და ფერჴთა შეასხნეს მათ და სცეს მათ საზრდელი და საცხებელი, აღსხეს კარაულებსა ყოველი უძლური და მიგზავნნეს იგინი იერიქოდ ქალაქად დანაკისკუდოვანად და ძმათა მიმართ მათთა, და მიიქცეს სამარიად
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა მის ზედა თაგალათფალნასარ, მეფე ასურეთისა, და მოსრა იგი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოიღო აქაზ, რაჲ-იგი იყო საფასე სახლისა უფლისაჲ, და სახლისა სამეფოსა, და მთავართა, და მისცა იგი მეფესა ასურეთისასა და არად შესაწევნელ ექმნა მას, არამედ უფროსღა საჭირველ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და თქუა აქაზ მეფემან: გამოვიძინე ღმერთნი დამასკისანი, რომელნი მგუემენ. და თქუა, ვითარმედ: ღმერთნი, მეფისა ასურეთისანი, იგინი განაძლიერებენ მათ, აწ მათ უგო მეცა და შემეწეოდიან მე და ესენი ექმნნეს მათ საწერტელ ყოველსა ისრაჱლსა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განაშორა აქაზ ჭურჭელი სახლისა უფლისაჲ. და დაარღჳა იგი და დაჰჴსნნა კარნი სახლისა უფლისანი, და ქმნა იგინი საკურთხეველებად ყოველთა ყურეთა იერუსალჱმისათა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სიწრფოება წინაშე უფლისა ყოვლისა მისებრ, ვითარცა ქმნა დავით, მამამან მისმან.
იგი	მცხ.დაბ	უკუეთუ არა მოავლინებ ძმასა ჩუენსა ჩუენ თანა, არა შთავიდეთ, რამეთუ კაცი იგი გვეტყოდა ჩუენ და გურქუა: არა იხილოთ პირი ჩემი, უკუეთუ არა ძმაჲ იგი თქუენი უმრწმესი იყოს თქუენ თანა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შეიყუანნა მღდელნი და ლევიტელნი და დაადგინნა იგინი ადგილსა მას ზედა მზისა აღმოსავლით კერძო.
იგი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ განდგეს მამანი ჩუენნი და ქმნეს ბოროტი წინაშე უფლისა და დაუტევეს იგი და გარემიიქციეს პირი მათი კარვისაგან უფლისა და ზურგი შეაქციეს.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი იუდასა ზედა და იერუსალჱმსა ზედა და მისცნა იგინი განსაკრთოლველად და განსარყუნელად, და დასატჳნველად, ვითარცა-ეგე ხედავთ თუალითა თქუენითა.
მისსა	მცხ.ნეშტ2	და აწ ნუ დააკლებთ, რამეთუ თქუენი სათნო იყო უფალმან წარდგომად წინაშე მისსა მსახურებად და ყოფად და კუმევად საკუმეველისა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბნეს ძმანი მათნი და განწმიდნეს მსგავსად მცნებისა მის მეფისა ბრძანებითა უფლისათა განწმედად სახლი იგი უფლისაჲ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და შევიდეს მღდელნი იგი შინაგან სახლსა მას უფლისასა წმიდა-ყოფად მისა, და გამოიღეს ყოველი არაწმიდაჲ, რომელი იპოა სახლსა შინა უფლისასა, და ეზოსა სახლისა უფლისასა, და იწყეს ლევიტელთა მათ განღებად გარე ჴევსა მას ნაძუთასა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ჴელ-ყვეს დღესა მას პირველსა თჳსთავსა თთჳსა მის პირველისასა განწმედად. და დღესა მერვესა მის თთჳსასა შევიდეს ტაძრად უფლისა. და წმიდა-ყვეს ტაძარი უფლისაჲ რვასა დღესა, და დღესა მეათექუსმეტესა თთჳსა მის პირველისასა აღასრულეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ყოველი სამსახურებელი მისი, რამეთუ შეაგინა აქაზ მეფემან მეფობასა თჳსსა, განდგომასა მას მისსა, აწ მზა-გჳყოფიეს და განგჳწმედიეს. და, აჰა, ესერა, არს წინაშე საკურთხეველსა უფლისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაკლეს ზურაკები იგი, და მოიღეს მღდელთა სისხლი იგი მათი. და მოაპკურეს გარემო საკურთხეველსა, და დაკლეს ტარიგები იგი, და მოაპკურეს სისხლი მათი გარემო საკურთხეველსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოასხეს ვაცები იგი, რომელი იყო ცოდვათათჳს წინაშე მეფისა და კრებულისა მის და დასხნეს ჴელნი მათნი მათ ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაკლნეს იგინი მღდელთა მათ და ლხინება-ყვეს სისხლითა მით საკურთხეველსა ზედა. და ლხინება-ყვეს ყოვლისათჳს ისრაჱლისა, რამეთუ ყოვლისათჳს ისრაჱლისა თქუა მეფემან შეწირვა იგი ყოვლად დასაწველთა მათ, და რომელი ცოდვისათჳს ყვეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დადგეს ლევიტელნი იგი სტჳრითა დავითისითა და მღდელნი იგი ნესტჳთა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ყოველი იგი კრებული თაყუანის-ცემად და მეფსალმუნენი იგი გალობდეს, და ნესტუებსა მას სცემდეს, ვიდრე დაესრულნეს ყოვლად დასაწველნი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მიუგო ეზეკია და ჰრქუა: აწ აღასრულენით ჴელნი თქუენნი უფლისა მიმართ; მოიღეთ აწ და შესწირეთ მსხუერპლები და ქება იგი სახლსა უფლისასა. და მოართვა კრებულმან საკლავები და ქებისა იგი შესაწირავი ტაძრად უფლისა და ყოველმან გულთ-მოდგინემან გულითა, და ყოვლად დასაწველები
იგი	მცხ.ნეშტ2	არამედ მღდელნი მცირედ იყუნეს და ვერ ეძლო განჴდად ყოვლად დასაწველები იგი და შეეწეოდეს მათ ძმანი მათნი ლევიტელნი, ვიდრე აღესრულა საქმე იგი, და ვიდრე განწმიდეს მღდელნი, ლევიტელნი, განწმიდეს გულსმოდგინედ უწინარეს მღდელთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ყოვლად დასაწველი იგი ფრიად იყო ცმელთა თანა სრულებისა მის ცხორებისათა დასაწუელი იგი ყოვლად მწვართასა და წარმოემართა საქმე იგი სახლსა შინა უფლისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განიხარა ეზეკია და ყოველმან ერმან მისთჳს, რამეთუ განემზადა ერი იგი უფლისაჲ, რამეთუ მეყსეულად იქმნა საქმე იგი.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და განაჩინეს სიტყუაჲ განსლვად ქადაგი ყოველსა ისრაჱლსა ბერსაბეთგან ვიდრე დანამდე, რათა მოვიდენ და ყონ პასექი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა იერუსალჱმს, რამეთუ სიმრავლემან არა ყო წერილისა მისებრ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და წარვიდეს მალედმსრბოლნი იგი წიგნებითა მეფისა მიერ და მთავართა მიერ ყოვლისა მიმართ ისრაჱლისა და იუდასა ბრძანებისაებრ მეფისა, და იტყოდეს ძენი იგი ისრაჱლისანი: მოიქეცით მიმართ ღმრთისა აბრაჰამისა, ისაკისა და იაკობისა და მოაქციენით განრინებულნი იგი ნეშტნი ჴელისაგან მეფისა ასურთასა
იგინი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ მოქცევითა თქუენითა უფლისა მიმართ ძმანი და შვილნი თქუენნი წყალობასა შინა იყუნეს წინაშე ყოველთა წარმტყუენელთა მათთა და მოაქცივნეს იგინი ქუეყანად თჳსა, რამეთუ მოწყალე არს და მწყალობელ უფალი ღმერთი ჩუენი, და არა გარემიაქციოს პირი მისი ჩუენგან, უკუეთუ მოიქცეთ მისა
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და მალედმსრბოლნი იგი ვიდოდეს ქალაქით ქალაქად მთასა ეფრემისა და მანასესა და ვიდრე ზაბულონადმდე და იგინი ბასრობდეს მათ და შეურაცხ-ყუნეს იგინი.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და იუდად იყო ჴელი უფლისაჲ მიცემად მათა გული ერთი მოსლვად და ყოფად ბრძანებისა მისებრ მეფისა და მთავართასა სიტყუათა უფლისათა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შემოკრიბეს იერუსალჱმდ, მრავალნი ერნი ყოფად დღესასწაულისა მის უცომოებისათა, მეორესა მას თვესა კრებული დიდ ფრიად.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აღდგეს და დაარღჳეს ბომონები იგი საკერპო იერუსალჱმს და ყოველივე, სადა-იგი უკუმევდეს ტყუილისათა მათ კერპთა. დაარღჳეს და შთააბნიეს ჴევსა მას გედრონისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და დაკლეს პასექი იგი მეათორმეტესა დღესა თჳსასა მის მეორისასა, და მღდელთა მათ და ლევიტელთა შეიკდიმეს და განწმიდნეს თავნი თჳსნი და შეიღეს მრგულიადმწურები იგი სახლად უფლისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დადგეს სადგურსა თჳსსა მცნებისაებრ მოსესა, კაცისა ღმრთისასა, და მღდელნი იგი მოიღებდეს სისხლსა ჴელთაგან ლევიტელთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ სიმრავლე კრებულისა მის არღარა განწმედილ იყო, და ლევიტელნი იგი დაკლვიდეს პასექსა ყოვლისათჳს, რომელ ვერ შემძლებელ იყუნეს წმიდა-ყოფად წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ მრავალი ერი ეფრემისგანი და მანასესი, და იზაქარისი, და ზაბულონი არა განწმედილ იყუნეს, არამედ ჭამეს პასქა იგი თჳნიერ წერილისა. და ილოცა ეზეკია ერისათჳს და თქუა: უფალმან სახიერმან ლხინება-უყავნ
მათ	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ ეზეკიამ შეუწირა იუდასსა კრებულსა ზუარაკი ათასი, ცხოვარი შჳდ ათასი. და მთავართა მათ შეწირეს ერისათჳს ზუარაკი ათასი, და ცხოვარი ათი ათასი, და სიწმიდე იგი მღდელთა მრავლად ფრიად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იხარებდა ყოველი იგი კრებული, მღდელნი და ლევიტელნი, და ყოველი იგი ერი იუდასი, და რაოდენნი იპოვნეს ისრაჱლისგანნი, და მწირნი, რომელნი მოსრულ იყუნეს ქუეყანით ისრაჱლისათ და რომელნი მკჳდრ იყუნეს იუდასა შორის.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღდგეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი და აკურთხეს ერი იგი. და სასმენელ იქმნა ჴმაჲ მათი და მიიწია ლოცვა მათი სამკჳდრებელსა წმიდასა უფლისასა ზეცად.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და განუწესა ეზეკია მდღევრი მსახურებაჲ მღდელთა და ლევიტელთა, და მდღევრი მსახურებაჲ კაცად-კაცადისაებრ მსახურებისა მღდელთასა და ლევიტელთა ყოვლად დასაწველთა დასაკლველთა მათ ცხორებისათა, და ქებად და აღსარებად და მსახურებად ეზოთა სახლისა უფლისათა.
მათცა	მცხ.ნეშტ2	ძეთა ისრაჱლისათა და იუდასთა, რომელნი მკჳდრ იყუნეს ქალაქებსა იუდასასა და მათცა მოასხეს ათეული ზროხათა და ცხოვართა და ათეული თხათა, წმიდა-ყვეს უფლისა ღმრთისა მათისა და შეიღეს და დადვეს ხვავად და ხვავად.
მის	მცხ.ნეშტ2	თუესა მესამესა იწყეს მოღებად ხუავებისა მის და მეშჳდესა აღასრულეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა ეზეკია და მთავარნი იგი და იხილეს ხუავები იგი და აკურთხეს ღმერთი და ერი მისი ისრაჱლი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰკითხვიდა ეზეკია მღდელთა მათ და ლევიტელთა ხვავებისა მისთჳს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა აზარია მღდელმან, მთავარმან სახლისა სადუკისამან: ვინათგან იწყეს პირველ ნაყოფსა მას შემოღებად სახლსა უფლისასა, ვჭამეთ და ვსუთ, და დაგჳშთა, რამეთუ უფალმან აკურთხა ერი თჳსი და დაშთა ესოდენი ესე სიმრავლე.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მათ ეზეკია მერმე: გან-ვე-მზადეთ სენაკები სახლსა უფლისასა. და მზა-ყვეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და შეიღეს მუნ პირველი ნაყოფთა და ათეული სარწმუნოებით. და მას ზედამდგომელ ქოვქენიას ლევიტელი და სემეი, ძმა მისი, ნაცვლად მისა,
მას	მცხ.ნეშტ2	ყოველსა ნაშობსა ძეთა მათთასა და ასულთა მათთასა და ყოველსა მას სიმრავლესა, რამეთუ სარწმუნოებით განწმიდეს სიწმიდე იგი ძეთა ჰარონისთა,
მას	მცხ.ნეშტ2	და შემდგომად სიტყუათა მათ და ჭეშმარიტებისა ამის მოვიდა სენაქირიმ, მეფე ასურეთისა, მოიწია ჰურიასტანად და დაესხა ქალაქსა მას მოზღუდვილსა და იტყოდა დაპყრობად მათდა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ზრახვა-ყო მოხუცებულთა თანა მისთა ძლიერთა, და-რათა-ყუნენ წყარონი იგი წყალთანი, რომელნი იყუნეს გარეშე ქალაქსა, და დაყუნეს იგინი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განძლიერდეს მთავარნი იგი და დაყუნეს წყალნი იგი წყაროთანი და მდინარე იგი, რომელი განიყოფოდა შორის ქალაქსა და თქუა: ნუუკუე მოვიდეს მეფე ასურთა და პოოს წყალი ფრიად და განძლიერდეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და განძლიერდა ეზეკია და აღაშენა ყოველი ზღუდე დარღუეული და გოდლები და გარეშე ზღუდისზღუდე სხუა, და განამტკიცა აღსავალი იგი ქალაქისა დავითისი და მომზადა საჭურველი მრავალი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დაადგინნა მთავარნი ბრძოლისანი ერსა ზედა, და შეკრბეს მისა უბანსა ზედა ბჭისა მის ჴევისასა, და ეტყოდა ყურთა მიმართ მათთა და თქუა:
მის	მცხ.ნეშტ2	განძლიერდით და მჴნე იყვენით, ნუ გეშინინ პირისაგან მეფისა ასურეთისა, და პირისაგან ნათესავთასა, რომელნი არიან მის თანა, რამეთუ ჩუენ თანა უმრავლეს არიან ვიდრე მათ თანა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ამისა შემდგომად მოავლინნა სენაქირიმ, მეფემან ასურეთისამან, მონანი თჳსნი იერუსალჱმდ და იგი თავადი იყო ლაქისს და ყოველი ერი მისი მის თანა. მოავლინა ეზეკიასა, მეფისა იუდისასა და ყოვლისა იუდისასა, რომელნი იყუნეს იერუსალჱმს და ჰრქუეს:
მისთჳს	მცხ.ნეშტ2	და წიგნი მოწერა ყუედრებისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა და იტყოდა მისთჳს და თქუა: ვითარცა-იგი ღმერთთა წარმართთა ქუეყანისათა ვერ განარინნეს ერი თჳსი ჴელთაგან ჩემთა, ეგრეთ ვერ განარინოს ღმერთმან ეზეკიასმან ერი თჳსი ჴელთაგან ჩემთა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა ჰურიაებრ რაფსაკ ერისა მიმართ იერუსალჱმისა, რომელი იყო ზღუდესა ზედა, რათა შეეწივნენ მათ და დაარღჳონ იგი, რათამცა დაიპყრეს ქალაქი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ქალაქნი, რომელნი იშენნა თავისა თჳსისა, და განმზადა საცხოვრე და საძროხე დიდად ფრიად, რამეთუ მოსცა მათ უფალმან ხუასტაგი მრავალი ფრიად.
მას	მცხ.ნეშტ2	ამან ეზეკია დაყო გამოსავალი წყლისა მის გესონისა ზემოსი და წარუმართა მას ქუემო ბღუარით ქალაქად კერძო დავითისა და წარემართა ეზეკიას ყოველსა შინა საქმესა მისსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დაიძინა ეზეკია მამათა მისთა თანა და დაფლეს იგი აღსავალსა მის საფლავისა ძეთა დავითისთასა, და დიდებაჲ და პატივი მისცეს მას სიკუდილსა მისსა ყოველმან იუდამან და მკჳდრთა იერუსალჱმისათა და მეფობდა მანასე, ძე მისი, მის წილ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	უშენა მუნ ბომონები ყოველთა ერთა ცისათა ორთა მათ შინა ეზოთა სახლისა უფლისათა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და არღარა შევსძინო შეძრვად ფერჴი ისრაჱლისა ქუეყანისა მისგან, რომელი მივეც მამათა მათთა, გარნა და-თუ-იცვნენ ყოფად ყოველი, რაოდენი ვამცენ მათ ყოვლისა მისებრ სჯულისა ბრძანებათა და სამართალთა ჴელითა მოსესითა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოავლინნა უფალმან მათ ზედა მთავარნი ძლიერებისანი მეფისა ასურასტანელისანი და შეიპყრეს მანასე და შეაბორკილეს ბორკილითა და წარიყვანეს ბაბილონად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ილოცა მისა მიმართ და ისმინა მისი და შეისმინა ღაღადება მისი და კუალად მოაქცია იგი იერუსალჱმდ მეფობასავე თჳსსა და ცნა მანასე, რამეთუ უფალი ესე არს თავადი ღმერთი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ამისა შემდგომად აღაშენა ზღუდენი გარეშე ქალაქსა დავითისსა დასავლითგან სამხრით კერძო ჴევსა მას და მისლვად ბჭისა მის გარემო და მოსცა ოფლასა და აღამაღლა ფრიად და დაადგინნა მთავარნი ძლიერებისანი ყოველთა ქალაქთა მოზღუდვილთა, რომელნი იყუნეს იუდასნი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აღმართა საკურთხეველი უფლისა და შესწირა მას ზედა მსხუერპლი ცხორებისა და ქებისა და ჰრქუა იუდასა, რათა ჰმონებდენ უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	ნეშტნი სიტყუანი მანასესი და ლოცვა მისი ღმრთისა მიმართ, და სიტყუანი მხილველთანი, რომელნი ეტყოდეს მას სახელითა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისათა, აჰა, ესერა წერილ არიან სიტყუათა შინა მეფეთა ისრაჱლისათა.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და სიტყუანი ლოცვათა მისთასა, და ვითარ-იგი ისმინა მისი და ყოველნი ცოდვანი მისნი და განდგომილება მისი და ადგილნი, რომელთა ზედა აშენნა მაღალნი და დაასხა სერტყები და გამოქანდაკებულნი ვიდრე მოქცევადმდე მისა, აჰა, ესერა, წერილ არიან სიტყუათა მხილველთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაიძინა მანასე მამათა მისთა თანა და დაფლეს იგი სამოთხესა სახლისა მისისასა, და მეფობდა ამოს, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაესხნეს მას მონანი მისნი, სცეს და მოკლეს იგი სახლსა შინა თჳსსა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა სიწრფოება წინაშე უფლისა. და ვიდოდა იგი გზათა დავითისათა, მამისა თჳსისათა, და არა გარდააქცია მარჯვენით და არცა მარცხენით.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაარღჳეს წინაშე პირსა მისსა ბომონები ბაალისნი და მაღალნი იგი მას ზედა, და მოკაფეს სერტყები იგი, და გამოქანდაკებულნი იგი, და გამოდნობილნი, და შემუსრნა და დააწულილნა და დასთხია წინაშე პირსა საფლავისა მათისასა, რომელნი უზორვიდეს მათ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ძუალნი იგი ქურუმთანი დაწუნა ბომონებსა მას ზედა და განწმიდა იუდა და იერუსალჱმი
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდეს ქელკიასა, მღდელისა მის დიდისა, და მისცეს ვეცხლი იგი შეღებული სახლსა უფლისასა, რომელი-იგი შეკრიბეს ლევიტელთა მცველთა მათ ბჭისათა ჴელისაგან მანასესა და ეფრემისა და მთავართა და ყოველთაგან ნეშტთა ისრაჱლსა შორის, და ძეთა იუდასთა და ბენიამენისათა და მკჳდრთა იერუსალჱმისთა
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მისცეს იგი ჴელთა მოქმედთა მის საქმისათა და დადგინებულთა მათ სახლსა უფლისასა. და მათ მისცეს მოქმედთა საქმეთა, რომელნი იქმოდეს სახლსა მას უფლისასა შემზადებად და განმაგრებად სახლისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და კაცნი სარწმუნოებით იყუნეს საქმესა მას ზედა და მათ ზედა მოღუაწენი: იეთ და აბდიას, ლევიტელნი, ძეთაგან მერარისთა, ზაქარია და მოსოლონ, ძეთაგან კათისთანი ზედამდგომელად და ყოველი ლევიტელი გულისხმის-მყოფელი სტჳრითა გალობათათა,
მის	მცხ.ნეშტ2	და გამოღებასა მას მათსა ვეცხლისა მის შეწირულისასა სახლსა უფლისასა პოვა ქელკია მღდელმან წიგნი სჯულისა უფლისა ჴელითა მოსესითა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და შეიღო საფან წიგნი იგი მეფისა და მიართვა სიტყუაჲ იგი მეფისა და რიცხჳ ყოველივე მიცემული ვეცხლისა ჴელთა მონათა მისთასა, რომელნიცა იქმოდეს საქმესა.
მას	მცხ.ნეშტ2	ამას იტყჳს უფალი: აჰა, მე მოვჴადო ბოროტი ადგილსა მას, რამეთუ სიტყუანი აღმოიკითხეს, წერილი წინაშე მეფისა იუდასა.
მათთჳს	მცხ.ნეშტ2	ამისთჳს დამიტევეს მე და უზორვიდეს ღმერთთა უცხოთა, რათა განმარისხონ მე საქმითა მით ბოროტითა ჴელთა მათთა, აღგზებულ არს წყრომა ჩემი მათთჳს და არა დაშრტეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	მეფესა იუდასასა, რომელმან მოგავლინნა თქვენ ძიებად უფლისა, ესრე არქუთ მას: ამას იტყჳს უფალი, ღმერთი ისრაჱლისა: სიტყუანი, რომელნი გესმა შენ
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და დაადგინნა მღდელნი საცოსა თჳსსა ზედა და განაძლიერნა იგინი საქმესა ზედა სახლსა უფლისასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და დადეგით ტაძარსა მას შინა ტომად-ტომად თქუენნი წინაშე ძმათა თქუენთა და ნაწილი სახლისა ტომისა ლევიტელთა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	დაკალით პასექი და სიწმიდე მზა-უყავთ ძმათა თქუენთა სიტყჳსა მისებრ უფლისა ჴელითა მოსესითა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მთავართა მისთა იწყეს მიცემად ერისათჳს, მღდელთა და ლევიტელთა და მისცეს ქელკია და ზაქარია, და იეიელ, მთავარი სახლისა ღმრთისა; მღდელთა მისცეს პასექად მას ცხოვარი, და ტარიგი, და თიკანი ორ ათას ექუსასი, ჴბო სამასი.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ქონენია, და ბასანია, და სამეა, და ნათანაელ, ძმამან მისმან და ასაბია და იეიელ, და იოზაბად, მთავართა ლევიტელთა, შესწირეს პასექსა მას ცხოვარი ხუთი ათასი და ჴბო ხუთასი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	შემდგომად განმზადებისა მათისა და მღდელთასა, რამეთუ მღდელნი შესწირვიდეს ცმელსა და ყოვლად დასაწველებსა ვიდრე მწუხრამდე და ლევიტელნი მოუმზადებდეს მათ და ძმათა მათთა და ძეთა არონისათა,
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და წარემართა ყოველი მსახურება უფლისაჲ მათ დღეთა შინა ყოფად პასექისა და მიღებად ყოვლად დასაწველები საკურთხეველსა უფლისასა და მცნებისა მისებრ ოსია მეფისა იუდასსა.
მისა	მცხ.ნეშტ2	მეათურამეტესა წელსა იოსია მეფისასა, და მუცლითმეზღაპრენი, და მცნობელნი, და თერაფინნი, და კერპნი, და რომელნი იყუნეს ქუეყანასა იუდასა, და იერუსალჱმს, დაწვა ოსია მეფემან, რათა დაამტკიცნეს სიტყუანი, იგი მისისა სჯულისანი და წერილი წიგნსა მას, რომელ-იგი პოვა ქელკია სახლსა შინა უფლისასა, რამეთუ მსგავსი იოსია მეფისა არა იყო უწინარეს მისა მეფე, რომელი მოიქცა უფლისათჳს ყოვლითა გულითა მისითა სჯულისა მოსესითა. და შემდგომად აღარა აღდგა მეფე სხუაჲ მისი მსგავსი, ხოლო არავე გარემიიქცა უფალი რისხვისაგან გულისწყრომისა მისისა, რომელ განრისხდა უფალი იუდასა ზედა, რომელ განარისხა მანასე, და თქუა უფალმან: იუდაცა განვიშორო პირისაგან ჩემისა, ვითარცა განვიშორე ისრაჱლი, განვიშორო ქალაქი, რომელი გამოვირჩიე, იერუსალჱმი, და სახელი ვთქუ დამტკიცებად სახლი ჩემი მუნ
მისა	მცხ.ნეშტ2	და აღმოვიდა ფარაო ნექაო, მეფე ეგჳპტისა, მეფისა ზედა ასურეთისასა მდინარედ ევფრატად. და გამოვიდა იოსია მეფე შემთხუევად მისა, რათა ბრძოლა-სცეს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოუვლინა მოციქული ფარაო ნექაო და ჰრქუა მას: რაჲ ძეს შენი და ჩემი, მეფეო იუდასო? არა შენ ზედა მოვალ ბრძოლისა ყოფად, ღმერთმან მრქუა მე, რათა ვისწრაფო მე, აწ ეკრძალე ღმრთისაგან, რომელი არს ჩემ თანა, ნუუკუე განგრყუნეს შენ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და არა გარემიიქცია იოსია პირი მისგან, არამედ ბრძოლად მისა განეწყო და არა ისმინნა სიტყუანი ნექაოსისნი პირისაგან უფლისა და მოვიდა მისა ბრძოლად ველსა მას მაგედონისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და გამოიყვანეს იგი მონათა მისთა ეტლისა მისგან და აღსუეს იგი ეტლსა მას მეორესა მისსა და მოიყვანეს იგი იერუსალჱმდ და მოკუდა. და დაფლეს იგი მამათა მისთა თანა და ყოველი იუდა და იერუსალჱმი იგლოვდა იოსიას ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჰგოდებდა იერემია იოსიას და თქუეს ყოველთა მთავართა, მამათა და დედათა, ჰგოდებდენ იოსიას ზედა, ვიდრე დღევანდელად დღემდე და მისცეს იგი ბრძანებაჲ ისრაჱლსა და, აჰა, ესერა, წერილ არიან გოდებათა შინა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოიყვანა ერმან ქუეყანისამან იოქაზ, ძე იოსიასი, და სცხეს მას მეფედ მამისა მისისა წილ იერუსალჱმსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და შეკრა იგი ფარაო ნექაო დებლათას, ქუეყანასა ემათისასა, რათა არა მეფობდეს იგი იერუსალჱმსა და მის თანა წარიყვანა ეგჳპტედ და დასდვა ხარკი ქუეყანასა მას ასი ტალანტი ვეცხლისა და ერთი ტალანტი ოქროსა.
მით	მცხ.ნეშტ2	და იყო ოცდახუთის წლისა იოაკიმ მეფობასა მისსა და ათერთმეტ წელ მეფობდა იერუსალჱმს და სახელი დედისა მისისა ზექორ, ასული ნერისი, არამათ. და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, რაოდენ ქმნეს მამათა მისთა, და მოვიდა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისა მის ქუეყანისა და ჰმონებდა მას იოაკიმ სამ წელ. და მერმე მოავლინა უფალმან მათ ზედა ქალდეველნი, და ავაზაკნი ასურეთისანი, და ავაზაკნი მოაბელთანი, და ძენი ამონისთანი, და სამარიასნი, და განდგეს სიტყჳთა მით, სიტყჳსაებრ უფლისა, ჴელითა მონათა მისთა წინაწარმეტყუელთათა. ხოლო გულისწყრომაჲ უფლისაჲ იყო იუდასა ზედა, რათა განიშოროს პირისა მისისაგან ცოდვათათჳს მანასესთა, რაცა ქმნა სისხლი უბრალო, რომელ დასთხია იოაკიმ და აღავსო სისხლითა იერუსალჱმი და არა ინება უფალმან აჴოცა მათი
იგი	მცხ.ნეშტ2	და აღმოვიდა მას ზედა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისა, და შეკრა იგი რვალის ბორკილითა და წარიყვანა იგი ბაბილონად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ნაწილნი ჭურჭელთანი სახლისა უფლისანი წარიღო ბაბილონად და დადვა იგი ტაძარსა თჳსსა შინა, რომელი იყო ბაბილონს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოქცევასა მის წელიწდისასა მოავლინა ნაბუქოდონოსორ მეფემან და შეიყვანა იგი ბაბილონად ჭურჭელსა თანა და გულისსათქმელსა სახლსა უფლისასა, და მეფედ დაადგინა სედეკია, მამისძმა მისი, იუდასა ზედა და იერუსალჱმსა ზედა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	შეურაცხ-ყვეს წინაწარმეტყუელნი მისნი და ეკიცხევდენ სიტყუათა მისთა და ემღერდენ მათ, ვიდრე აღსტყდა გულისწყრომა უფლისაჲ ერსა ზედა მისსა, და არღარა იქმნეს შემდგომად საკურნებელ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოწვა სახლი უფლისაჲ და დაარღჳა ზღუდე იერუსალჱმისა და ტაძრები მისი, რომელი იყო მათ შორის, დაწვა ცეცხლითა და ყოველნი ჭურჭელნი გულისსათქმელნი შეაგინა.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და წარიტყუენა ნეშტნი ბაბილონად და იყუნეს მუნ მონად მისა და ძეთა მისთა ვიდრე მეფობადმდე ხუჟიკთა,
მის	მცხ.ნეშტ2	ამას იტყჳს კჳროს, მეფე სპარსთა: ყოველი სამეფო ქუეყანისაი მომცა მე უფალმან ღმერთმან ცათამან, და მან მიბრძანა მე შენებად მის სახლისა იერუსალჱმს ჰურიასტანისასა, აწ ვინ არის თქუენგანი ყოვლისაგან ერისა მისისა, იყოს ღმერთი მის თანა, და აღვედინ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ჰშიოდა და სწყუროდა, და სული მათი მათგან მოაკლდა. ღაღად-ყვეს უფლისა მიმართ ჭირსა მათსა, და ურვათა მათთაგან იჴსნნა იგინი
იგინი	მცხ.ფსალმ	თქუედ ჴსნილთა უფლისათა, რომელნი იჴსნნა ჴელისაგან მტერთასა, და ყოველთაგან სოფლებთა შეკრიბნა იგინი
მის	მცხ.ეზრ1	და თუ ვინმე იყოს თქუენგანი ყოველსა ერსა უფლისასა, რომლისა თანა იყოს ღმერთი მისი მის თანა, და აღვედინ იერუსალჱმდ ჰურიასტანისა, და აღაშენენ სახლი იგი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, და თავადი ღმერთი, რომელი-იგი დამკჳდრებულ არს იერუსალჱმს, იყავნ მის თანა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არიან, რომელნი გამოიკულევენ წამებათა მისთა, ყოვლითა გულითა გამოიძინენ იგი.
იგინი	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს წიაღხვიდოდი შენ იორდანესა, ქუეყანასა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ, აღჰმართნე შენ თავისა შენისა ქვანი დიდ-დიდნი და აღმოჰკოდნე იგინი.
მის	მცხ.ეზრ1	რომელნი გამოსულ იყუნეს ზურობაბელის თანა: ისუ, ნეემია, სარეა, ჰრეილიას, მარდოქეა, ბალაასან, მასაფარ, გაგუვარ, ჰრეუმ, ბაანა. ესე არს რიცხჳ კრებულის მის ძეთა ისრაჱლისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	ქებრონისი: ასდიას და ძმანი მისნი, ძენი ძლიერებისნი, ათას შჳდას აღხილვასა ზედა ისრაჱლისასა წიაღ კერძო იორდანესა მზისა დასავლით ყოველსა მას მსახურებასა უფლისასა და საქმესა მეფისასა,
მათთჳს	მცხ.კოლ	რამეთუ ვეწამები მას, ვითარმედ აქუს შური ფრიადი თქუენთჳს და ლავდიკელთა მათთჳს და იერაპოლელთა.
იგი	მცხ.ეზრ1	და ლევიტელთანი იგი ძენი ისუასნი, კადმიოელ ძისა სუდიასი სამეოცდაათოთხმეტ.
მას	მცხ.ფსალმ	უკუნისამდე დაუმარხო მას წყალობაჲ ჩემი, და აღთქმა ჩემი ერწმუნოს მას.
იგინი	მცხ.ეზრ1	და ეძიებდეს ნათესავთა რიცხუსა წიგნთა მათსა და არა იპოვა. და განაშორნეს იგინი მღდელთაგან.
მის	მცხ.ეზრ1	და ჰრქუა ანამესითა მათ: არა წეს არს თქუენდა ჭამად სიწმიდისა მისგან წმიდათასა, ვიდრემდის აღდგეს მღდელთმოძღუარი და განცხადებულად უჩუენოს, მის მიერ განათლდენ ყოველნი სრულიად.
მისა	მცხ.ეზრ1	და მფლობელნი იგი მამათმთავარნი, რომელნი მოვიდეს სახლსა უფლისასა იერუსალჱმდ, შეწირეს სახლსა ღმრთისასა განმზადებულება საშენებელად მისა,
მათ	მცხ.იოან	და ტრედის-მოფარდულთა მათ ჰრქუა: აღიღეთ ესე ამიერ და ნუ ჰყოფთ სახლსა მამისა ჩემისასა სახლ სავაჭრო.
მათ	მცხ.ეზრ1	და ყვეს დღესასწაული ტაძრობისა, ვითარცა წერილ არს, საკუერთხი დღითი დღე ერთ რიცხვად, ვითარცა ამცნო მათ.
მათ	მცხ.ეზრ1	და მისცა ვეცხლი ქვისმჴდელთა და ხუროთა სასმელი და საჭმელი და ზეთი სიდონელთა და ტჳრელთა, და მოაქუნდა ნაძჳსძელი ლიბანით ზღჳთ იოპეთ, ვითარცა უბრძანა მათ კჳროს, მეფემან სპარსთამან.
მისგან	მცხ.ეზრ1	და მეორესა წელსა გამოსლვისა მათისასა, რაჟამს მოვიდეს ტაძარსა უფლისასა იერუსალჱმად თთუესა მას მეორესა, იწყეს ზორაბაბელ სალათიელმან და ისუ იოსედეკიანმან და ძმათა მათთა მღდელთა ლევიტელთა ყოველთა მოსლვად ტყუეობისა მისგან იერუსალჱმდ, და დაადგინებდეს ლევიტელთა ოც წლითგან ზედამდგომელად საქმისათჳს სახლისა უფლისასა
მათ	მცხ.ეზრ2	და ჰრქუეს ლევიტელთა მათ და ისუ და კადიმელ: ძმანო, აღდეგით და აქეთ უფალი ღმერთი ჩუენი უკუნისამდე და უკუნითი უკუნისამდე იყავნ ქებულ დიდებაჲ უფლისა და აღმაღლდინ ქებაჲ მისი და დიდებაჲ (და იწყო ეზრა კურთხევად უფლისა ღმერთისა და თქუა):
იგი	მცხ.ეზრ1	და არა ვინ იყო კრებულისა მისგან, რომელმანცა შეუძლო ცნობად და სმენად ჴმა სიხარულისა. ერი იგი ღაღადებდეს ჴმითა დიდითა და მიესმოდა ჴმაჲ იგი შორიელთა ადგილთა.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ, დაბრკოლებით დააბრკოლოს იგი ქმარმან მან მისმან შემდგომად დღესა მას, რომელსა ესმა და მან მოიღოს ცოდვაჲ იგი მისი.
მით	მცხ.ეზრ1	ესე არიან ბრძანებანი იგი, რომელი მისცა არტაშეს მეფემან ეზრას მღდელსა და მწერალსა წიგნთასა და სიტყუათა უფლისათა და ბრძანებისა სჯულისა უფლისათა და ბრძანებითა მით, რომელი იყო ზედა ისრაილსა.
მას	მცხ.ეზრ1	და სხუანი იგი დაშთომილნი ნათესავნი, რომელნი დაამკჳდრნა ასენაფარ დიდმან და პატიოსანმან ქალაქსა სომონორსა, ესე არს სამარია. და ნეშტნი იგი წიაღ მდინარესა მას.
იგი	მცხ.მეფ3	და მეფე სოლომონ იყო დედათმოყუარე და მოიყვანნა ცოლნი უცხოთესლთაგან მრავალნი და ასული იგი ფარაოსი და მოაბელთა და ამანიტელთა და იდუმელთა და ასურასტანით და ქეტელთა და ამორეველთა.
მათ	მცხ.ეზრ1	მიუწერა მეფემან არეუმ ბალტემისა და სამაიასა მწერალსა და სხუათა მონათა და მოდგამთა მათთა, რომელნი დამკჳდრებულ იყუნეს სამარიას და ნეშტთა მათ წიაღ მდინარისათა: მშჳდობა თქუენდა,
მას	მცხ.ეზრ1	და მეფენი ფიცხელნი და ძლიერნი დადგომილა იერუსალჱმს და განძლიერდეს, დაიპყრეს ყოველი ქუეყანა მზისდასავლით კერძო წიაღ ეფრატსა მდინარესა, და აწ დასდევით მას ზედა ხარკი და ზუერი, რათა არა მერმეცა თავს მოთნებით განლაღდენ.
მას	მცხ.ეზრ1	და უბრძანა მეფემან მიცემად სახლსა უფლისასა ვეცხლი და ოქრო თანამზრახველითურთ თჳსით იერუსალჱმს და დადება ტაძარსა მას შინა წინაშე უფლისა ღმრთისა ისრაელისა.
მას	მცხ.ეზრ1	ესრეთ იტყჳს კჳროს, მეფე სპარსთა: ყოველი შარავანდედები ქუეყანისა მომცა მე უფალმან ღმერთმან ზეცისამან და მან მიბრძანა მე მოძიება, რათა უშენო მას ტაძარი იერუსალიმს ჰურიასტანისასა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და ერი იგი მის ქუეყანისა დააშთინებდა ჴელთა კრებულისა ჰურიასტანისათა და დააბრკოლებდეს მათ შენებისაგან.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო იყვნეს კაცნი იგი ყოველნივე ათორმეტ.
მით	მცხ.ოსე	რომელი მომნადირებელთა ნადირისათა დაარწყუეს, ხოლო მე მწურთელი თქუენი. ვიცან ეფრემ და ისრაელი არ განმეყენა ჩემგან მით, რამეთუ აწ განმეძჳნა ეფრემ, შეიბილწა ისრაჱლ.
მას	მცხ.ესა	მე შევქმენ ქვეყანა და კაცი მას ზედა, მე ჴელითა ჩემითა დავამყარე ცაჲ, მე ყოველთა ვარსკულავთა ვამცენ.
იგი	მცხ.ესა	რამეთუ ესრეთ იტყჳს უფალი, რომელმან შექმნა ცაჲ, ესეა ღმერთი, რომელმან გამოაჩინა ქვეყანა და შექმნა იგი, მან განასაზღვრა იგი. არა ცუდად შექმნა იგი, არამედ სამკჳდრებელად: მე ვარ უფალი და არა არს მერმე.
იგინი	მცხ.ესა	დაეცა ბილ, შეიმუსრა დაგონ. იქმნეს ქანდაკებულნი მათნი მჴეცად და საცხოვრად აღიხუნენ იგინი შეკრულნი, ვითარცა ტჳრთი მაშურალისა და მშიერისა,
მისა	მცხ.საქმ	და ფილიპე იპოა აზოტით კერძო, მიმოვიდოდა და ახარებდა ყოველსა მას ქალაქებსა ვიდრე მოსლვადმდე მისა კესარიად.
მას	მცხ.ესა	და მოიწიოს შენ ზედა წარწყმედა, და ვერ აგრძნა მთხრებლი და შთავარდე მას შინა და მოიწიოს შენ ზედა საარებულებაჲ და ვერ გეძლოს წმიდა-ქმნად და მოიწიოს შენ ზედა მეყსა შინა წარწყმედა და ვერ სცნა.
მათ	მცხ.ესა	აჰა, ყოველნი, ვითარცა ქარქუეტნი, ცეცხლისა მიერ დაიწუნენ და ვერ განარინონ მათ ალისაგან, რამეთუ გქონან ნაკუერცხალნი ცეცხლისანი დაჯდომად მათ ზედა. ესენი იყვნენ შენდა შეწევნა.
მათ	მცხ.ესა	და ჴელმან ჩემმან დააფუძნა ქუეყანაჲ და მარჯუენემან ჩემმან დაამყარა ცაჲ, უწოდო მე მათ და დადგენ ერთბამად.
მათ	მცხ.ესა	და შეკრბენ ერთბამად ყოველნი და ისმინონ, ვინ მიუთხრნა მათ ესენი? სიყვარულითა შენითა ვყავ ნება შენი ბაბილონსა ზედა აღებად თესლი ქალდეველთა.
მათდა	მცხ.ესა	და უკეთუ სწყუროდის, უდაბნოთა მოიყვანნეს იგინი. წყალი კლდისაგან გამოიყვანოს მათდა. განიპოს კლდე და დიოდის წყალი. და სუმიდეს ერი ჩემი, არა არს სიხარული უთნოთა, - იტყჳს უფალი.
მის	მცხ.ესა	და აწ ესრეთ იტყჳს უფალი, აღმზელელი ჩემი, მუცლითგან მონად თავისა თჳსისა: შესაკრებელი იაკობისი, და ისრაილ მის თანა შევკრიბო, და ვიდიდო მე წინაშე უფლისა. და ღმერთი ჩემი იყოს ძალ ჩემდა.
იგი	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი, მჴსნელი ღმერთი ისრაილისა: წმიდა-ყავთ, რომელი ბიწიან-ჰყოფს სულსა მისსა, მოძაგებული წარმართთა მიერ მონათა მთავართასა, მეფეთა იხილონ იგი და აღდგენ მთავარნი და თაყუანი-სცემდენ უფალსა, რამეთუ სარწმუნო არს წმიდა ისრაილისა, და გამოგირჩიე შენ.
მათდა	მცხ.ესა	და დავდვა ყოველი მთაჲ გზად და ყოველი ალაგი საძოვრად მათდა.
იგინი	მცხ.ესა	აღიხუენ გარემოს თვალნი შენნი და იხილენ ყოველნი: აჰა, შეკრბეს და მოვიდეს შენდამო. ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს უფალი, - ვითარმედ ყოველნი იგი გარეშეიმოსნეს და მოიბლარდნნეს იგინი, ვითარცა სამკაული სძლისა.
იგი	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი: ვქმენ ესე წიგნი დედისა თქუენისა, რომლითა განვავლინე იგი? ანუ ვისმან მოვალემან განგყიდენ თქუენ? აჰა, ცოდვათა მიერ თქუენთა განისყიდენით და უშჯულოებათა თქუენთათჳს განვავლინე დედა თქუენი
მათდა	მცხ.ესა	ვინ არს თქუენ შორის მოშიში უფლისაჲ? ისმინედ ჴმისა მონისა მისისა, რომელნი ვლენან ბნელსა შინა, არა არს მათდა ნათელი. ესევდით სახელისა მიმართ უფლისა და განმტკიცდით ღმრთისა მიმართ.
იგინი	მცხ.ესა	აღიხუენით ცად მიმართ თვალნი თქუენნი და დაჰხედენით ქუეყანად თქვენ ქუე, რამეთუ ცაჲ, ვითარცა კუამლი, დაემყარა, ხოლო ქვეყანაჲ, ვითარცა სამოსელი, დაძუელდეს. ხოლო დამკჳდრებულნი მისნი, ვითარცა იგინი, მოკუდებიან. ხოლო მაცხოვარებაჲ ჩემი უკუნისამდე იყოს და სიმართლე ჩემი არა მოაკლდეს.
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ უფლისა მიერ მოიქცენ და მოვიდენ სიონდ შუებითა და მხიარულებითა საუკუნოჲთა, რამეთუ თავსა მათსა ზედა შუებაჲ და მხიარულებაჲ ეწიოს მათ. წარჴდა სალმობაჲ, მწუხარებაჲ, და სულთქმაჲ.
იგი	მცხ.ესა	მერმე მივსცე იგი ჴელებსა მიმმძლავრებელთა შენთასა და დამამდაბლებელთა შენთასა, რომელთა ჰრქუეს სულსა შენსა: მოდერკ, რაჲთა წარჰვლოთ და დაჰსხენ სწორად ქუეყანისა საშუალნი შენნი გარეშე თანწარმავალთათჳს.
მას	მცხ.ესა	ამისთჳს ცნას ერმან ჩემმან სახელი ჩემი მას დღესა შინა, ვითარმედ მე ვარ თავადი, მეტყუელი: აქა ვარ.
მისთჳს	მცხ.ესა	ესრეთ უკჳრდეს წარმართთა მრავლად მის ზედა და შეიყონ მეფეთა პირი მათი, რამეთუ რომელთა არა მიეთხრა მისთჳს, იხილონ და, რომელთა არა ესმა, გულისხმა-ყონ.
იგი	მცხ.ესა	მიუთხართ წინაშე მისსა, ვითარცა ყრმაჲ და ვითარცა ძირი ქუეყანასა წყურიელსა; არა არს სახე მისი, არცა დიდებაჲ, და ვიხილეთ იგი და არა აქუნდა სახე მისი, არცა სიკეთე,
იგი	მცხ.ესა	ესე გუემულებათა ჩუენთა იტჳრთავს და ჩუენ ძლით ლმობილ არს, და ჩუენ შეჰვრაცხეთ იგი ყოფად ტკივილსა შინა და წყლულებასა შინა ღმრთისა მიერ და განბოროტებასა შინა.
მის	მცხ.ესა	ხოლო იგი იწყლა ცოდვათა ჩუენთათჳს და გუემულ არს უსჯულოებათა ჩვენთათჳს, წურთა მშჳდობისა ჩუენისა მის ზედა, წყლულებითა მისითა ჩუენ განვიკურნენით.
იგი	მცხ.ესა	და იგი განბოროტებისათჳს არა აღაღებს პირსა თჳსსა, ვითარცა ცხოვარი, კლვად მიმართ მიიყვანა და, ვითარცა კრავი, წინაშე მრისველისა თჳსისა უჴმოჲ, ეგრეთ არა აღაღებს პირსა თჳსსა.
იგი	მცხ.ესა	რამეთუ უფალი შემოქმედი შენი, უფალი, საბაოთ სახელი მისი, და გამომჴსნელი შენი, თჳთ იგი ღმერთი ისრაილისა, ყოველსა ქუეყანასა იწოდოს.
მას	მცხ.ესა	წყლითგან ქმნილით ნოეს ზე ესე არს ჩემდა, ვითარ-იგი ვეფუცე მას ჟამსა მას შინა ქუეყანასა არა განწყრომად შენ ზედა მერმე,
მას	მცხ.ნეშტ1	და შემდგომად სიკუდილისა ესრომისა მოვიდა ქალებ ეფრათად და უშვა მას ასდოდ, მამა თეკვსისი.
მათ	მცხ.ესა	ყოველსა ჭურჭელსა განხრწნადსა შენდამი არ წარემართოს, და ყოველი ჴმაჲ უკუეთუ აღდგეს შენ ზედა საშჯელად, მათ ყოველთა სძლო. ხოლო თანამდებნი შენნი იყვნენ წუხილსა შინა. არს სამკჳდრებელი აღმაშენებელთა უფლისათა და თქუენ იყვნეთ ჩემდა მართალ, - იტყჳს უფალი.
მათ	მცხ.ესა	შევიყუანნე იგინი მთად წმიდად ჩემდა და ვახარო მათ სახლსა შინა ლოცვისა ჩემისასა, ყოვლად დასაწუელნი მათნი და მსხუერპლნი მათნი იყუნენ მითუალულ მსხუერპლისსაცავსა ზედა ჩემსა, რამეთუ სახლი ჩემი სახლ ლოცვის იწოდოს ყოველთათჳს წარმართთა.
მის	მცხ.ესა	თქუა უფალმან ღმერთმან, შემკრებელმან განთესულთა ისრაილისათამან, ვითარმედ: შევკრიბო მის ზედა შესაკრებელი, ყოველნი მჴეცნი ველურნი.
იგი	მცხ.ესა	მოვედით, მოვიღოთ ღჳნოჲ და ვიჴუმიოთ იგი სიმთრვალედ და არს ესევითარი დღე ხვალე დიდ შენთჳს, ვითარ ფრიად.
იგინი	მცხ.ესა	ოდეს ჴმა-ჰყო, განგარინედ შენ ჭირსა შინა შენსა, რამეთუ ესე ყოველნი ქარმან მიიხუნეს და არარა-ყუნეს იგინი ნიავქარმან, ხოლო შემოდგომილთა ჩემთა მოიგონ ქუეყანაჲ და დაიმკჳდრონ მთა წმიდაჲ ჩემი.
მისგან	მცხ.ესა	ცოდვისათჳს მცირისა შევაწუხე იგი და დავეც იგი, და მივიქციე პირი ჩემი მისგან, და შეწუხნა და ვიდოდა მჭმუნვარე წინაშე ჩემსა, გზათა შორის გულისა მისისათა.
მათდა	მცხ.ესა	ამისთჳს განეყენა სამართალი მათგან და არა ეწიოს მათ სიმართლე. მორა-ელოდეს იგინი ნათელსა, იქმნა მათდა ბნელი. მომლოდენი ცისკრისანი უჟამოსა შინა ვიდოდეს.
მათდა	მცხ.ესა	და ესე არს ჩემ მიერ აღთქმა მათდა, - თქვა უფალმან, - სული ჩემი, რომელი არს შენ ზედა და სიტყუანი, რომელნი მივსცენ პირსა შენსა, არა მოაკლდენ პირისაგან შენისა და პირისაგან თესლისა შენისა, - თქუა უფალმან, - ამიერითგან და საუკუნოდმდე.
მათ	მცხ.ესა	მე ჭალაკნი მელოდეს, და ნავნი თარშისანი პირველთა შორის მოყვანებად შვილთა შენთა შორით, და ოქროსა და ვეცხლსა მათსა მათ თანა სახელისათჳს უფლისა წმიდისათჳს ისრაილისა დიდებულ-ყოფად,
მათ	მცხ.ესა	და საცნაურ იყოს წარმართთა შორის თესლი მათი და ნაშვისნაშობნი მათნი საშუალ ერთა, ყოველნი მხილველნი მათნი იცნობდეს მათ, ვითარმედ ესე არიან თესლნი კურთხეულნი ღმრთისა მიერ და შუებით იშუებდენ უფლისა მიმართ.
მათ	მცხ.ესა	არამედ შემკრებელნი ჭამდენ მათ და აქებდენ უფალსა, და შემკრებელნი სუმიდენ მათ ეზოთა შინა ჩემთა წმიდათა,
იგინი	მცხ.ესა	საწნეხელი დავთრგუნე მარტომან, და ნათესავთაგანი არა არს მამაკაცი ჩემ თანა და დავთრგუნენ იგინი გულისწყრომისა მიერ, და დავფქვენ იგინი, ვითარცა ქუეყანა, და შთავიყვანე სისხლი მათი ქუეყანად მიმართ და შეისვარა სამოსელი ჩემი,
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ დღე მისაგებელისა მოიწია მათ ზედა, და წელიწადი გამოჴსნისა წარმოდგა.
იგინი	მცხ.ესა	და მე ვიხილე, და არა იყო შემწე, და განვიცადე და არა ვინ თანაიღუწიდა, და გამოიჴსნნა იგინი მკლავმან ჩემმან, და გულისწყრომა ჩემი ეწია.
იგინი	მცხ.ესა	და დავთრგუნენ იგინი რისხვითა ჩემითა, და შთავიყვანე სისხლი მათი ქუეყანად მიმართ.
მათ	მცხ.ესა	და თქუა: არა ერი ჩემი არსა შვილებ? არა უარ იქმნენ, და ექმნა მათ მაცხოვარება
მისსა	მცხ.ესა	რომელმან აღმოიყვანა მარჯუენითა მოსე, მკლავმან დიდებისა მისისამან, ესრეთ მოიყვანე ერი შენი. განძლიერდა წყალი პირისპირ მისსა, ქმნად თავისა თჳსისა სახელსა საუკუნესა.
მის	მცხ.ესა	ესრეთ იტყჳს უფალი: ვითარსახედ იპოვების კუფხალი ტევანსა შინა და იტყჳან: ნუ განჰრყუნი მას, რამეთუ კურთხევა უფლისაჲ არს მის შორის, ეგრეთ ვყო მმონებელისათჳს ჩემისა, ამისათჳს არა წარვწყმიდნე ყოველნი,
მათ	მცხ.ესა	რამეთუ იყოს ცაჲ ახალი და ქუეყანა ახალი. და არღა მოიჴსენონ პირველთა მათ, არცა არა მოუჴდეს გულსა მათსა ზედა,
მას	მცხ.ესა	არამედ შუებაჲ და მხიარულებაჲ პოონ მას შინა, რამეთუ, აჰა, მე ვჰყოფ იერუსალიმსა სიხარულად და ერსა ჩემსა შუებად.
მის	მცხ.ესა	და ვიხარებდე იერუსალიმსა ზედა, და ვიშუებდე ერსა ჩემსა ზედა, და არღა ისმეს მის შორის მერმე ჴმაჲ ტირილისა, არცა ჴმაჲ ყივილისა.
მათდა	მცხ.ესა	და იყოს, პირველ, ვიდრე ჴმობადმდე მათდა, მე ვისმინო მათი, ჯერეთ თქუმასაღა მათსა ვჰრქუა: რაჲ არს?
მათ	მცხ.ესა	და მე გამოვარჩინე საძაგელებანი მათნი და ცოდვანი მათნი კუალად-ვაგნე მათ, რამეთუ უწოდე მათ და არა მერჩდეს მე, ვეტყოდე და არა ისმინეს და ქმნეს ბოროტი წინაშე ჩემსა და, რომელნი არა მნებვიდეს, აღირჩინეს.
მათთა	მცხ.ოსე	და აღღებულ იქმნენ ბომონნი ონისნი, ცოდვანი ისრაჱლისანი. ეკალნი და კუროსთავნი აღდგენ მსხუერპლისსაცავთა მათთა ზედა. და ჰრქუან მთათა: დამფარენით ჩუენ; ბორცუთა - დამეცენით ჩუენ ზედა,
მათ	მცხ.ესა	და მე საქმეთა მათთა და გულისსიტყვათა მათთა მეცნიერ ვარ, და მივაგო მათ. აჰა, მოვალ შეკრებად ყოველთა ნათესავთა და ენათა, და მოვიდენ და იხილონ დიდებაჲ ჩემი.
მათგან	მცხ.ესა	და დაუტევო მათ თანა სასწაული და განვავლინნე მათგან ცხოვნებულნი წარმართთა მიმართ თარშიდ და ფუდდ, და ლუდდ, და მოსოხდ, და თოველდ, და ელლადად მიმართ და ჭალაკთა მიმართ შორიელთა, რომელთა არა ესმა სახელი ჩემი, არცა იხილეს დიდებაჲ ჩემი წარმართთა შორის.
მათგანცა	მცხ.ესა	და მათგანცა მოვიყვანნე ჩემდა მღდელნი და ლევიტელნი, - თქვა უფალმან, -
მის	მცხ.იეზ	და ვიხილე, და, აჰა, სული აღმღებელი მოვიდოდა ჩრდილოთ და ღრუბელი დიდი მას ზედა და ნათელი გარემოჲს მისსა, და ცეცხლი ელვარე; და საშუალ მისსა, ვითარცა ხილვაჲ ილეკტროჲსაჲ, საშუალ ცეცხლისა, და ნათელი მის შორის.
მას	მცხ.დაბ	აღდგა აბრაჰამ განთიად და აღსხნა კარაულსა თჳსსა და წარიყვანნა მის თანა ორნი მონანი და ისაკ, ძე თჳსი, და დაკოდა შეშაჲ მსხუერპლისათჳს, და აღდგა და წარვიდა, და მოვიდა ადგილსა მას, რომელსაცა ჰრქუა მას ღმერთმან მესამესა დღესა.
მისგან	მცხ.დაბ	ხოლო ვაკურთხო იგი და მოგცე მისგან შვილი და ვაკურთხო იგი და იყოს ნათესავად და მეფენი ნათესავთანი მისგან გამოვიდენ.
მის	მცხ.იეზ	და ზეშთა ზენა სამყაროჲსა, ზეშთა თავისა მათისა, ვითარცა ხილვაჲ ქვისა საპფირისანი. მსგავსებაჲ საყდრისა მის ზედა; და მსგავსებასა ზედა საყდრისასა მსგავსებაჲ, ვითარცა სახესა კაცისასა მის ზედა ზენა.
იგი	მცხ.იეზ	და განმიღო პირი ჩემი და შემაჭამა მე მატიანი იგი;
მან	მცხ.იაკ	უწყოდეთ, რამეთუ გამოცდილებამან მან სარწმუნოებისა თქუენისამან შექმნის მოთმინებაჲ,
მას	მცხ.იაკ	ხოლო მოთმინებასა მას საქმე სრული აქუნდინ, რაჲთა იყვნეთ სრულ და ყოვლად ცოცხალ და არარაჲთ ნაკლულევან.
მისგან	მცხ.საქმ	მაშინ მოიქცეს იერუსალჱმდ მთისა მისგან, რომელსა ჰრქჳან ზეთის ხილთაჲ, რომელ არს მახლობელ იერუსალჱმსა შაბათის გზა ოდენ.
მას	მცხ.საქმ	რამეთუ წერილ არს წიგნსა მას ფსალმუნთასა: იყავნ სამკჳდრებელი მისი ოჴერ და ნუ იყოფინ მკჳდრი მას შინა, და განსაგებელი მისი სხუამან მიიღენ.
მათ	მცხ.საქმ	და მისცნეს წილნი მათ. და გამოუჴდა წილი მატათიას და თანა-აღირაცხა ათერთმეტთა მოციქულთა.
მას	მცხ.საქმ	და აღსრულებასა მას დღისა მეერგასისასა, იყვნეს ყოველნი ერთბამად ურთიერთას,
მათ	მცხ.საქმ	და ეჩუენნეს მათ განყოფანი ენათანი ვითარცა ცეცხლისანი, და დაადგრა თითოეულად კაცად-კაცადსა მათსა ზედა.
მის	მცხ.საქმ	მზე გარდაიქცეს ბნელად და მთოვარე სისხლად პირველ ვიდრე მოწევნადმდე დღისა მის უფლისა დიდისა და განჩინებულისა.
იგი	მცხ.საქმ	განცხადებულად უკუე უწყოდენ ყოველმან სახლმან ისრაჱლისამან, რამეთუ უფალ და ცხებულ ყო იგი ღმერთმან, ესე იესუ, რომელი თქუენ ჯუარს-აცუთ.
მათ	მცხ.საქმ	და სხჳთაცა მრავლითა სიტყჳთა უწამებდა, ჰლოცვიდა მათ და ეტყოდა: ცხოვნდით ნათესავისა ამის დრკუჲსაგან.
მას	მცხ.საქმ	პეტრე და იოვანე აღვიდოდეს ტაძარსა მას ჟამსა ოდენ ლოცვისასა, ცხრა ჟამს.
მათგან	მცხ.საქმ	ხოლო იგი ჰხედვიდა მათ და ელოდა მოღებად რასმე მათგან.
მას	მცხ.საქმ	და ხლდომით აღდგა და ვიდოდა, და შევიდა მათ თანა ტაძარსა მას, და ვიდოდა და ხლდებოდა და აქებდა ღმერთსა.
იგი	მცხ.იაკ	ითხოვდინ ხოლო სარწმუნოებით და ნუ ორგულებით, რამეთუ რომელი ორგულებდეს, მსგავს არს იგი ღელვასა ზღჳსასა, ქარითა აღძრულსა და მიმოტაცებულსა.
იგი	მცხ.იაკ	ნუ ჰგონებნ კაცი იგი, ვითარმედ მო-რაჲმე-იღოს ღმრთისაგან.
მას	მცხ.საქმ	ვითარცა იხილა პეტრე, ჰრქუა ერსა მას: კაცნო ისრაიტელნო, რაჲსა გიკჳრს ამას ზედა? ანუ ჩუენ რაჲსა გუხედავთ ვითარცა თჳსითა ძალითა გინა ღმრთის მსახურებითამცა გუექმნა სლვაჲ მაგისი?
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო თქუენ წმიდაჲ იგი და მართალი უარ-ჰყავთ და ითხოვეთ კაცი იგი კაცის მკვლელი მიმადლებად თქუენდა.
იგი	მცხ.იაკ	იქადოდენ ძმაჲ იგი მდაბალი ამაღლებასა თჳსსა,
იგი	მცხ.იაკ	რამეთუ აღმოჰჴდა მზე სიცხითა თჳსითა და განაჴმო თივაჲ იგი და ყუავილი მისი დასცჳვა და შუენიერებაჲ პირისა მისისაჲ წარჴდა. ეგრეცა მდიდარი სლვასა შინა თჳსსა დაჭნეს.
იგი	მცხ.იაკ	მერმე გულის თქუმაჲ იგი მიუდგის და შვის ცოდვაჲ და ცოდვაჲ იგი სრულ-იქმნის და შვის სიკუდილი.
მისთვის	მცხ.საქმ	ლმობილნი და მკსინვარენი სწავლისა მისთვის ერისა და მითხრობისა იესუჲს მიერ აღდგომისათჳს მკუდრეთით,
იგინი	მცხ.საქმ	და დაასხეს მათ ზედა ჴელნი მათნი და მისცნეს იგინი დამარხვად ხვალისა, რამეთუ შემწუხრდებოდა.
იგი	მცხ.იაკ	ამისთჳს განიშორეთ ყოველი მწიკულევანებაჲ და მეტი იგი სიბოროტისაჲ, სიმშჳდით შეიწყნარეთ ნერგი იგი სიტყჳსაჲ, რომელი შემძლებელ არს ცხორებად სულთა თქუენთა.
მის	მცხ.იაკ	და იყვენით მყოფელ სიტყჳსა მის და ნუ ხოლო მსმენელ და შეურაცხის-მყოფელ თავთა თჳსთა.
მის	მცხ.იაკ	უკუეთუ ვინმე მსმენელ ხოლო იყოს სიტყჳსა მის და მყოფელ არა, ესევითარი იგი მსგავს არს კაცისა მის, რომელმან განიცადის პირი ქმნულებისა თჳსისაჲ სარკითა.
იგი	მცხ.საქმ	ესე არს ლოდი იგი, რომელი შეურაცხ იქმნა თქუენ მიერ მაშენებელთა, რომელი იქმნა თავ საკიდურთა,
მათ	მცხ.საქმ	და თქუეს: რაჲ-მე უყოთ კაცთა ამათ, რამეთუ სასწაული განცხადებული იქმნა მათ მიერ, ყოველთა შორის მკჳდრთა იერუსალჱმისათა ჩანს და ვერ ჴელ-გუეწიფების უარისყოფად?
მათ	მცხ.საქმ	არამედ რაჲთა არა უფროჲს განითქუას ერსა შორის, შინებით უთქუმიდეთ მათ, რაჲთა არა უთხრობდენ სახლითა ამით არავის კაცსა.
მათ	მცხ.საქმ	და მოუწოდეს მათ და ამცნეს ყოვლითურთ არა სიტყუად, არცა სწავლად სახელითა იესუჲსითა.
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ უმეტეს ორმეოცისა წლისა იყო კაცი იგი, რომელსა ზედა იქმნა სასწაული ესე კურნებისაჲ.
მათთჳს	მცხ.იაკ	რამეთუ სასჯელი უწყალო არს მათთჳს, რომელთა არა ყონ წყალობაჲ; იქადოდეთ წყალობასა სასჯელისასა.
იგი	მცხ.საქმ	და დაეცა მეყსეულად ფერჴთა თანა მისთა და სული წარჰჴდეს. შევიდეს ჭაბუკნი იგი და ჰპოვეს იგი მომკუდარი და განიღეს და დაჰფლეს ქმრისა მისისა თანა.
მას	მცხ.საქმ	ვითარმედ უბანთაცა ზედა გამოაქუნდეს უძლურნი და დასდგმიდეს ცხედრებითა და საკაცებითა, რაჲთა მოსლვასა მას პეტრესსა აჩრდილი ოდენ მისი შეადგეს მათგანსა.
მათთჳს	მცხ.საქმ	და ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე ერისთავსა მას ტაძრისასა და მღდელთ მოძღუართა, განიზრახვიდეს მათთჳს ვითარმედ: რაჲმე იქმნა ესე?
იგი	მცხ.იოვ1	და ამას მივსწერ თქუენდა, რაჲთა სიხარული იგი ჩუენი სავსებით იყოს.
მისა	მცხ.საქმ	და ჩუენ ვართ მოწამე მისა სიტყუათა ამათ და სული წმიდაჲ, რომელ მოსცა ღმერთმან მორწმუნეთა მისთა.
იგიცა	მცხ.საქმ	რამეთუ უწინარეს დღეთა ამათ აღდგა თევდა და იტყოდა თავსა თჳსსა, ვითარმედ არს ვინმე, რომელსა მისდევდეს კაცნი რიცხჳთ ვითარ ოთხას ოდენ, რომელ იგიცა მოისპო, და ყოველნი მორჩილნი მისნი განიბნინეს და იქმნეს ვითარცა არარაჲ.
მისგან	მცხ.საქმ	აღ-ვინმე-დგეს კრებულისა მისგან, რომელსა ჰრქჳან ლიბირტიმელთაჲ და კჳრინელთაჲ და ალექსანდრელთაჲ და კილიკიაჲთ და ასიაჲთ, და გამოეძიებდეს სტეფანეს თანა სიტყუასა,
იგი	მცხ.იოვ1	ძმანო, არა მცნებასა ახალსა მივსწერ თქუენდა, არამედ მცნებასა პირველსა, რომელი გაქუნდა დასაბამითგან. მცნებაჲ იგი პირველი არს სიტყუაჲ იგი, რომელი გესმა პირველითგან.
იგი	მცხ.საქმ	და განარინა იგი ყოველთაგან ჭირთა მისთა და მოსცა მას მადლი და სიბრძნე წინაშე ფარაო მეფისა მეგჳპტელთაჲსა და დაადგინა იგი მთავრად ეგვიპტესა ზედა და ყოველსა ზედა სახლსა მისსა.
იგი	მცხ.საქმ	და შთავიდა იაკობ ეგჳპტედ და აღესრულა იგი და მამანი ჩუენნი.
მას	მცხ.საქმ	და მოიხუნეს იგინი სჳქემდ და დაისხნეს საფლავსა მას, რომელ მოიგო აბრაჰამ სასყიდლითა ვეცხლისაჲთა ძეთაგან ემორისთა სჳქემს.
იგი	მცხ.საქმ	და განისწავლა მოსე ყოვლითა სიბრძნითა მეგვიპტელთაჲთა და იყო იგი ძლიერ სიტყჳთა და საქმითა მისითა.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა აღსრულნეს ორმეოცნი წელნი, ეჩუენა მას უდაბნოსა მთისა სინისასა ანგელოზი უფლისაჲ ალითა ცეცხლისაჲთა მაყულოვანით.
მათ	მცხ.საქმ	რომელთაჲ არა ინებეს დამორჩილებად მამათა მათ ჩუენთა, არამედ განიშორნეს და მიიქცეს გულითა მათითა ეგჳპტედ.
იგი	მცხ.საქმ	და აღიღეთ კარავი იგი მოლოქისი და ვარსკულავი ღმრთისა თქუენისა რემფაჲსი, კერპნი იგი, რომელ ჰქმნენით თაყუანის-საცემელად, და მიგჴადნე თქუენ მიერ კერძო ბაბილოვნსა.
მას	მცხ.საქმ	რომელცა-იგი შემოიღეს მამათა ჩუენთა შემდგომითი-შემდგომად იესუჲს თანა დამკჳდრებასა მას წარმართთასა, რომელნი-იგი მოსრნა ღმერთმან პირისაგან მამათა ჩუენთასა ვიდრე დღეთადმდე დავითისთა,
მას	მცხ.საქმ	რომელნიმე წინასწარმეტყუელთაგანნი არა დევნნეს მამათა მათ თქუენთა? და მოსწყჳდნეს, რომელნი წინაჲსწარ უთხრობდეს მოსლვასა მას მართლისასა, რომელსა-იგი თქუენ აწ შინა-განმცემელ და მკლველ იქმნენით,
მას	მცხ.საქმ	ხოლო სავლე იყო თანა-ჯერმჩინებელ მოკლვასა მისსა. იყო მას დღესა შინა დევნულებაჲ დიდი ეკლესიათა მათ ზედა, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს. და ყოველნივე განიბნინეს სოფლებსა მას ჰურიასტანისასა და სამარიაჲსასა, თჳნიერ ხოლო მოციქულთა.
მას	მცხ.საქმ	ვეცხლი ეგე შენი შენთანავე იყავნ წარსაწყმედელად შენდა, რამეთუ ნიჭსა მას ღმრთისასა ჰგონებ ფასითა მოპოვნებად.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მათ მიმოდააწესეს წამებაჲ იგი სიტყჳსაჲ მის და იტყოდეს სიტყუასა მას უფლისასა, და მოიქცეს იერუსალჱმდ და მრავალსა დაბნებსა სამარიტელთასა ახარებდეს.
მას	მცხ.საქმ	ანგელოზი უფლისაჲ ეტყოდა ფილიპეს და ჰრქუა: აღდეგ და მივედ შენ სამხრით კერძო, გზასა მას, რომელი შთავალს იერუსალჱმით გაზად. ესე არს უდაბნოჲ.
მის	მცხ.საქმ	და აღდგა და წარვიდა. და აჰა ესერა კაცი ჰინდოჲ საჭურისი ძლიერი კანდაკესი დედოფლისა მის ჰინდოეთისაჲ, რომელი იყო ყოველსა ზედა საფასესა მისსა, რომელი-იგი მოსრულ იყო თაყუანის-ცემად იერუსალჱმდ,
მისა	მცხ.საქმ	აღაღო პირი თჳსი ფილიპე და იწყო თხრობად მისა და ხარებად წიგნთაგან იესუჲსთჳს.
მისსა	მცხ.საქმ	და მი-ოდენ-რაჲ-ვიდოდა იგი და მიეახლნეს დამასკესა, მეყსეულად იყო გარემოჲს მისსა ბრწყინვალებაჲ ნათლისაჲ ზეცით გარდამო.
მას	მცხ.საქმ	და იგი დაეცა ქუეყანასა ზედა და ესმა ჴმაჲ, რომელმან ჰრქუა მას: საულ, საულ, რაჲსა მდევნი მე? ფიცხელ არს შენდა წიხნაჲ დეზისაჲ.
მას	მცხ.საქმ	მან მიუგო და ჰრქუა: შენ ვინ ხარ, უფალო? ჰრქუა მას: მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი.
მის	მცხ.საქმ	მიუგო ანანია და ჰრქუა: უფალო, მასმიეს მრავალთაგან მის კაცისათჳს, რაოდენი ძჳრი შეაჩუენა წმიდათა შენთა იერუსალჱმს შინა,
მათ	მცხ.საქმ	და მოიღო საზრდელი და განძლიერდა. და იყო მუნ მოწაფეთა მათ თანა დამასკოს დღე რაოდენმე;
მას	მცხ.იაკ	და მიჰხედოთ მას, რომელსა-იგი ემოსოს სამოსელი ბრწყინვალე, და ჰრქუათ მას: შენ დაჯედ აქა კეთილად, და გლახაკსა მას ჰრქუათ: შენ დეგ იქი, ანუ დაჯედ აქა ქუეშე ფერჴთა ჩუენთა
იგინივე	მცხ.იაკ	ხოლო თქუენ შეურაცხ-ჰყავთ გლახაკი. ანუ არა მდიდარნი გმძლავრობენა თქუენ, და იგინივე მიგიზიდვენ თქუენ სამსჯავროდ?
მას	მცხ.იაკ	არა იგინი ჰგმობენა კეთილსა მას სახელსა, რომელი წოდებულ არს თქუენ ზედა?
იგი	მცხ.იაკ	რამეთუ რომელმან ყოველი სჯული დაიმარხოს და სცთეს ერთითა, იქმნა იგი ყოვლისავე თანამდებ.
მათ	მცხ.იაკ	და ჰრქუას ვინმე თქუენგანმან: წარვედით მშჳდობით, განძეღით და განტეფით, და არა სცეთ მათ საჴმარი ჴორცითაჲ, რაჲ სარგებელ არს?
მას	მცხ.იაკ	და აღესრულა წერილი იგი, რომელი იტყჳს: ჰრწმენა აბრაჰამს ღმერთი, და შეერაცხა მას სიმართლედ, და მეგობარ ღმრთისა იწოდა.
იგი	მცხ.იაკ	ეგრეთვე რააბცა, მეძავი, არა საქმეთაგან განმართლდაა, რამეთუ შეიწყნარნა მსტოვარნი იგი და სხჳთ გზით წარავლინნა?
იგი	მცხ.იაკ	უკუეთუ ცხენსა აღჳრნი აღუსხნით დამორჩილებად ჩუენდა იგი, და ყოველი გუამი მისი მოვაქციით.
მითვე	მცხ.იაკ	რამეთუ მით ვაკურთხევთ ღმერთსა და მამასა. და მითვე ვსწყევთ კაცთა, რომელნი მსგავსად ღმრთისა შექმნულ არიან.
მისვე	მცხ.იაკ	ნუუკუე წყაროჲსაგან მისვე თუალისა აღმოდინ ტკბილი და მწარე?
მათთჳს	მცხ.იაკ	რამეთუ ნაყოფი სიმართლისაჲ დაეთესვის მშჳდობით მათთჳს, რომელნი ჰყოფენ მშჳდობასა.
მათცა	მცხ.საქმ	და იყო, იქცეოდა რაჲ პეტრე ყოველთა მათ ადგილთა, შთავიდა წმიდათა მათცა, რომელნი მკჳდრ იყვნეს ლჳდიას.
მისა	მცხ.საქმ	რამეთუ ახს ლუდიაჲ იოპესა, ესმა მოწაფეთა, ვითარმედ პეტრე მუნ არს, და მიავლინნეს მისა ორნი კაცნი და ჰლოცვიდეს, ვითარმედ: ნუ გცონის მოსლვად ვიდრე ჩუენდამდე.
მას	მცხ.საქმ	კეთილად მსახური და მოშიში უფლისაჲ ყოვლითურთ სახლეულით თჳსით, იქმოდა ქველის საქმესა მრავალსა ერსა მას შორის და ევედრებოდა ღმერთსა მარადის.
იგინი	მცხ.საქმ	და ხვალისაგან მი-რაჲ-ვიდოდეს იგინი გზასა ზედა, ქალაქსა მიეახლნეს, აღჴდა პეტრე ერდოსა ზედა ლოცვად ჟამსა მეექუსესა,
მისა	მცხ.საქმ	და მერმე კუალად მეორედ ჴმაჲ იყო მისა მიმართ და თქუა: რომელი-იგი ღმერთმან წმიდა ყო, შენ ნუ შეგინებულ გიჩნს.
მათ	მცხ.საქმ	და ხვალისაგან შევიდეს კესარიად, ხოლო კორნილეოს მოელოდა მათ, შემოეკრიბა თესლ-ტომი მისი და საყუარელნი მეგობარნი მისნი.
მანვე	მცხ.იაკ	რამეთუ რომელმან-იგი თქუა: ნუ იმრუშებ, მანვე თქუა: ნუ კაც-ჰკლავ, ხოლო უკუეთუ იმრუშო არა და კაც-ჰკლა, იქმენ გარდამავალ სჯულისა.
მას	მცხ.იაკ	აწ უკუე თქუენცა, რომელნი-ეგე იტყჳთ: დღეს გინა ხვალე წარვიდეთ მას რომელსამე ქალაქსა და დავყოთ მუნ წელიწადი ერთი და ვივაჭროთ და შევიძინოთ.
იგი	მცხ.იაკ	დასაჯეთ და მოჰკალთ მართალი იგი და არა წინა-აღგიდგა თქუენ.
მას	მცხ.იაკ	სულ-გრძელ უკუე იქმნენით, ძმანო, ვიდრე მოსლვადმდე უფლისა. აჰა ესერა მუშაკი მოელის პატიოსანსა ნაყოფსა ქუეყანისასა და სულ-გრძელ არს მას ზედა, ვიდრემდის მოიღოს წჳმაჲ მსთუაჲ და მცხუედი.
მათ	მცხ.იაკ	აჰა ესერა, ვჰნატრით მოთმინეთა მათ. მოთმინებაჲ იობისი გასმიეს და აღსასრული უფლისაჲ იხილეთ, რამეთუ მრავალ-მოწყალე არს და შემწყნარებელ.
იგი	მცხ.იაკ	და ლოცვამან სარწმუნოებისამან აცხოვნოს სნეული იგი და აღადგინოს იგი უფალმან. დაღაცათუ ცოდვაჲ რაჲმე ექმნეს, მო-ვე-ეტეოს მას.
იგი	მცხ.საქმ	თქუენ თჳთ უწყით სიტყუაჲ იგი, რომელი იყო ყოველსა ზედა ჰურიასტანსა, რომელმან-იგი იწყო გალილეაჲთ შემდგომად ნათლის-ცემისა, რომელსა-იგი ქადაგებდა იოვანე:
მას	მცხ.საქმ	და ჩუენ მოწამე ვართ ყოველთათჳს, რომელნი ქმნნა სოფელსა მას ჰურიასტანისასა და იერუსალჱმს შინა, რომელცა-იგი მოკლეს დამოკიდებითა ძელსა ზედა.
მის	მცხ.საქმ	არა ყოვლისა ერისაჲ, არამედ მოწამეთა ამათ, რჩეულთა წინაჲსწარვე ღმრთისა მიერ, ჩუენ, რომელნი მის თანა ვჭამდით და ვსუემდით შემდგომად მკუდრეთით აღდგომისა მისისა.
მას	მცხ.საქმ	რომელსა მივხედენ და გავიცდიდი, და ვიხილე მას შინა ოთხფერჴი ქუეყანისაჲ და მჴეცნი და ქუეწარმავალნი და მფრინველნი ცისანი,
იგი	მცხ.საქმ	რომელმან იგი გრქუნეს შენ სიტყუანი, რომლითა სცხონდე შენ და ყოველი სახლი შენი.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო იყვნეს ვინმე მათგანნი კაცნი კჳპრელნი და კჳრინელნი, რომელნი შევიდეს ანტიოქიად და იტყოდეს ბერძლ მეტყუელთა მათ მიმართ და ახარებდეს უფალსა იესუს.
მათთჳს	მცხ.საქმ	ესმა სიტყუაჲ ესე ყურთა კრებულისათა, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს მათთჳს და მიავლინეს ბარნაბა, რაჲთა განვიდეს ვიდრე ანტიოქიადმდე,
მას	მცხ.საქმ	და ვითარცა იცნა ჴმაჲ იგი პეტრესი, სიხარულითა არა განუღო მას კარი, არამედ შინა შერბიოდა და უთხრა, ვითარმედ: პეტრე კართა ზედა დგას.
იგინი	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჰბორგი. და იგი დაამტკიცებდა, ვითარმედ: ესრეთ არს. ხოლო იგინი იტყოდეს, ვითარმედ: ანგელოზი მისი არს.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა განთენა, არა მცირედი შეზრუნებაჲ იყო ერის კაცთაჲ მათ, ვითარმე: რაიმე იქმნა პეტრე?
იგი	მცხ.საქმ	და ჰეროდე ეძიებდა მას და არა პოვა. მაშინ განიკითხნა მცველნი იგი და ბრძანა მოკლვაჲ მათი. და მოვიდა მიერ ჰურიასტანით და კესარიას იქცეოდა.
იგი	მცხ.საქმ	და მეყსეულად სცა მას ანგელოზმან უფლისამან ამისთჳს, რამეთუ არა მისცა დიდებაჲ ღმერთსა, და იქმნა იგი მატლთა შესაჭმელ და სულნი წარჰჴდეს.
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ აღორძნდებოდა და განმრავლდებოდა.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოვლეს ყოველი იგი ჭალაკი ვიდრე პაფოდმდე, პოვეს კაცი ვინმე მოგჳ, ცრუ წინაწარმეტყუელი, ჰურიაჲ, რომლისა სახელი ბარიისუ,
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო უჴდებოდა მას ელჳმას, მოგჳ იგი, რამეთუ ესრეთ გამოითარგმანების სახელი მისი, და ეძიებდა გარდაქცევასა ანთჳპატისასა სარწმუნოებისაგან.
მის	მცხ.საქმ	და აწ ესერა ჴელი უფლისაჲ შენ ზედა, და იყო შენ ბრმა და შენ ხედვიდე მზესა ვიდრე ჟამადმდე. და მეყსეულად დაეცა მის ზედა არმური და ბნელი, და მიმოვიდოდა და იძიებდა მძღუარსა.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა აღმოიკითხეს სჯული და წინაწარმეტყუელნი, მიავლინნეს მათდა შესაკრებელის მთავართა მათ და ჰრქუეს: კაცნო ძმანო, უკუეთუ არს თქუენ თანა სიტყუაჲ ნუგეშინის-ცემისაჲ ერისა ამის მომართ, იტყოდეთ.
მათ	მცხ.საქმ	მიერითგან ითხოვეს მეფე, და მოსცა მათ ღმერთმან საულ, ძე კისისი, კაცი ნათესავისაგან ბენიამენისა, ორმეოც წელ.
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ რომელნი-იგი მკჳდრ არიან იერუსალჱმს შინა და მთავარნი იგი მათნი ამას უმეცარ იქმნნეს და ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთასა, რომელნი-იგი ყოველთა შაბათთა აღმოიკითხვოდეს, საჯეს და აღასრულეს.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარ-იგი აღასრულეს ყოველივე, რომელი მისთჳს წერილ იყო, გარდამოჰჴსნეს იგი ძელისაგან და დადვეს საფლავსა.
მას	მცხ.საქმ	და ჩუენ თქუენ გახარებთ მამათა მიმართ ქმნილსა მას აღთქუმასა, რამეთუ ესე ღმერთმან აღუსრულა შვილთა მათთა და ჩუენ აღგჳდგინა იესუ.
მას	მცხ.საქმ	განეცხადნეს ბარნაბა და პავლე და თქუეს: თქუენდა ჯერ-იყო პირველად რქუმად სიტყუაჲ ესე ღმრთისაჲ. ხოლო ვინაჲთგან განიშორებთ მას და არა ღირსად გისჯიან თავნი თჳსნი ცხოვრებისა საუკუნოჲსა, აჰა-ესერა მივიქცევით წარმართთა მიმართ.
მას	მცხ.საქმ	და მიმოეფინებოდა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ ყოველსა მას სოფელსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ესენი იყუნეს ძენი დავითისნი, რომელნი ესხნეს მას ქებრონს: პირმშო ამონ აქინამასაგან იეზრაიტელისა; მეორე - დალუა, აბიგეასგან კარმელისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ესენი ესხნეს მას იერუსალჱმს: სამაა, სობაბ, ნათან და სოლომონ ბერსაბესგან, ასულისა ამელისა,
იგი	მცხ.იობ	უკუეთუ დატკბნეს პირსა მისსა უკეთურებაჲ, დაიფაროს იგი ქუეშე ენასა მისსა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და იყო იაგაბეს უდიდებულეს ძმათა თჳსთა, და დედამან მისმან უწოდა მას სახელი იაგბეს, და თქუა: ვშევ, ვითარცა იაგბეს.
მით	მცხ.საქმ	ხოლო ერმან მან იხილა რაჲ, რომელი-იგი ქმნა პავლე, აღიმაღლეს ჴმაჲ მათი ჴმითა მით ლუკაონებრითა და იტყოდეს: ღმერთნი მსგავსებულ არიან კაცთა და გარდამოსრულ არიან ჩუენდა.
იგი	მცხ.საქმ	და არავე უწამებელად დაუტევა ქველის მოქმედებაჲ იგი მისი, ზეცით გარდამო მოცემად თქუენდა წჳმაჲ და ჟამნი ნაყოფის გამომღებელნი, განძღებად საზრდელითა და სიხარულითა გულთა თქუენთა.
მას	მცხ.ეზრ1	ესე ეზრა, რომელი გამოვიდა ბაბილონით, იყო მწერალი მალედ სჯულისა მის მოსესისა, რომელი-იგი მოსცა უფალმან ღმერთმან ისრაჱლისამან. და მისცა მას მეფემან ყოველივე, რაცა უნდა და ითხოვოს. რამეთუ ჴელი უფლისა ღმრთისა იყო მის თანა.
მას	მცხ.საქმ	და ახარებდეს ქალაქსა მას და დაიმოწაფნეს მრავალნი, და მივიდეს ლუსტრად და იკონიად და ანტიოქიად,
იგინი	მცხ.საქმ	და უკურთხნეს მათ ეკლესიად-ეკლესიად ხუცესნი, და ლოცვითა და მარხვითა შეჰვედრნეს იგინი უფალსა, რომლისაცა მიმართ ჰრწმენა.
მათ	მცხ.საქმ	და იგინი წარმოგზავნნეს კრებულისა მისგან. და გან-რაჲ-ჰვლიდეს ფინიკესა და სამარიასა, მიუთხრობდეს მათ მოქცევასა წარმართთასა და ჰყოფდეს სიხარულსა დიდსა ყოველთა შორის ძმათა.
მათ	მცხ.საქმ	და გულთ მეცნიერი ღმერთი ეწამა მათ და მისცა მათ სული წმიდაჲ, ვითარცა-იგი ჩუენ;
მათ	მცხ.საქმ	იუდა და შილა, რამეთუ იგინი წინაწარმეტყუელნი იყვნეს, მრავლითა სიტყჳთა ნუგეშინის-სცეს ძმათა მათ და დაამტკიცნეს.
მას	მცხ.საქმ	და ჩუენებასა ღამისასა ეჩუენა პავლეს: კაცი ვინმე იყო მაკედონელი, დგა და ევედრებოდა მას და ეტყოდა: წიაღ მოგუალე მაკედონიად და შემეწიე ჩუენ.
მას	მცხ.საქმ	და მიერ ფილიპედ, რომელი-იგი არს პირველი ნაწილი მაკედონიისაჲ, ქალაქი კოლონიაჲ. ხოლო ვიყვენით მას ქალაქსა შინა და ვიქცეოდეთ დღეთა რაოდენთამე.
მას	მცხ.საქმ	და ამას ჰყოფდა დღეთა მრავალთა. განრისხნა პავლე და მიექცა სულსა მას უკეთურსა და ჰრქუა: გამცნებ შენ სახელითა იესუ ქრისტესითა განსლვად მაგისგან. და განვიდა მასვე ჟამსა.
იგი	მცხ.საქმ	მეყსეულად ძრვაჲ იყო დიდი ვიდრემდე საპყრობილე იგი საფუძველითურთ შეიძრა, და მუნქუესვე ყოველნი კარნი განეჴუნეს, და ყოველთა კრულებანი განიჴსნნეს.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ჰრქუეს: გრწმენინ უფალი იესუ ქრისტე, და სცხონდე შენ და ყოველი სახლი შენი.
იგინი	მცხ.საქმ	და გამოიყვანნა იგინი გარე და ჰრქუა: უფალნო, რაჲ მიღირს მე ყოფად, რაჲთა ვცხონდე?
მას	მცხ.საქმ	მეყსეულად აღიყვანნა იგინი სახედ თჳსა და დაუგო მათ ტაბლაჲ. და უხაროდა მას ყოვლითურთ სახლეულით, რომელთა ჰრწმენა ღმერთი.
იგინი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოვლეს ამფიპოლი და აპოლონიაჲ, მოვიდეს იგინი თესალონიკედ, სადა-იგი იყო შესაკრებელი ჰურიათაჲ.
მას	მცხ.იოვ2	რამეთუ რომელმან ჰრქუას მას „გიხაროდენ“, ეზიარების საქმეთა მისთა ბოროტთა.
იგი	მცხ.იოვ2	მრავალი მინდა მიწერად თქუენდა, არამედ არა ვინებე ქარტითა და მელნითა, რამეთუ ვესავ მოსლვად თქუენდა და პირისპირ სიტყუად, რაჲთა სიხარული იგი ჩუენი სავსებით იყოს.
მათ	მცხ.იოვ3	რომელთა წამეს სიყუარულისა შენისათჳს წინაშე ეკლესიათა, რომელთასა კეთილად ჰყოფ, წარ-რაჲ-ჰგზავნი* მათ ღირსად ღმრთისა.
მის	მცხ.იოვ3	დიმიტრი* წამებულ არს ყოველთაგან და თჳთ მის ჭეშმარიტებისაგანცა და ჩუენცა ვწამებთ და იცით, რამეთუ წამებაჲ ჩუენი ჭეშმარიტ არს.
იგინი	მცხ.იეზ	და შეასრულნე იგინი ყოველნი და დასწვე გუერდსა შენსა ზედა მარჯუენესა მეორედ და მოიხუნე სიცრუენი სახლისა იუდაჲსნი ორმეოცთა დღეთა, დღე წელიწადად დაგისხენ შენ იგინი.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, მოიღე თავისა შენისა იფქლნი და ქრთილნი და ცერცჳ და ოსპნი და ფეტჳ და ასლი, და შთაასხნე იგინი ჭურჭელსა კეცისასა, და შეჰქმნნე იგინი თავისა შენისა პურად რიცხჳსაებრ დღეთასა, რომელთა შენ სწვე გუერდსა შენსა ზედა; ოთხმეოცდაათთა და სამასთა დღეთა შჭამდე შენ მათ.
იგინი	მცხ.იეზ	და სთქუა: ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისაჲ: ესრეთ შჭამდენ ძენი ისრაჱლისანი პურსა მათსა არაწმიდასა წარმართთა შორის, სადა განვაბნინნე იგინი, მუნ.
იგინი	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, მოიღე თავისა შენისად მახჳლი ლესული, უფროჲს საყუენველისა მკუეცრისა, და მოიგე იგი თავისა შენისად, და აღიღო იგი თავსა შენსა ზედა, და წუერთა შენთა ზედა, და მოიღო თავისა შენისა უღელი სასწორისაჲ და აღწონნე იგინი.
მათსა	მცხ.იეზ	მესამედი ცეცხლითა დასწუა საშუალ ქალაქისა დასასრულსა თანა დღეთა შეყენებულებისა შენისათასა, და მოიღო მესამედი და დასწუა იგი საშუალ მისსა და მეოთხე დაშჭრა მახჳლითა გარემოჲს მისსა და მესამედი განუბნიო ქარსა და მახჳლი წარმოვსცალო შემდგომად მათსა.
მათ	მცხ.იეზ	და ჰრქუა, შეცვალნა სამართალნი ჩემნი უშჯულოებად წარმართთაგან და შჯულიერნი ჩემნი სოფლებთაგან გარემოთა მისთა მით, რამეთუ სამართალნი ჩემნი განიშორნეს იგინი და შჯულთა ჩემთა შინა არა ვიდოდეს მათ შინა.
მათსა	მცხ.იეზ	მესამედი შენი სიკუდილითა აღიჴოცოს და მესამედი შენი სიყმილითა მოესრულოს შორის შენსა; და მესამედი შენი მახჳლითა დაეცეს გარემოჲს შენსა; და მესამე შენი ყოველსა ქარსა, განვაბნინე იგინი და მახჳლი წარმოვაცალიერო შემდგომად მათსა.
მათ	მცხ.იეზ	და სრულ იქმნეს გულისწყრომაჲ ჩემი და რისხვაჲ ჩემი მათ ზედა და ნუგეშინის-ვსცე და სცნა, ვითარმედ მე უფალი ვიტყოდე შურითა ჩემითა დასრულებასა შინა რისხვისა ჩემისასა მათ ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	და შემუსროს სიმტკიცე უსჯულოჲსა და არცა შფოთებით, არცა სისწრაფით, და არა მათგან არიან, გონებასა მათსა, არცა შუენიერებაჲ მათ შორის.
იგი	მცხ.მათე	და იყო რაჟამს დაასრულნა იესუ სიტყუანი ესე, განუკჳრდებოდა ერსა მას მოძღურებაჲ იგი მისი,
იგინი	მცხ.იეზ	და განვსცნე იგინი ჴელთა უცხოთასა დატაცებად იგინი და ბუგრთა ქუეყანისათა - ტყუედ და შეამწიკულნეს იგინი.
მას	მცხ.საქმ	ღმერთსა, რომელმან შექმნა სოფელი და ყოველი, რაჲ არს მას შინა. ესე ცისა და ქუეყანისაჲ არს უფალი, არა ჴელით ქმნულთა ტაძართა შინა დამკჳრდებულ არს,
მათ	მცხ.გამოც	რომელი მეტყოდა, ვითარმედ: რომელსა-ესე ჰხედავ, დაწერე წიგნსა შინა და წარეც შჳდთა მათ ეკლესიათა: ეფესოს და ზმირნას და პერღამოს და თჳატრის და სარდეს და ფილადელფიას და ლავდიკის.
მათ	მცხ.საქმ	და დაყო მუნ ერთ წელ და ექუს თუე და ასწავებდა მათ შორის სიტყუასა ღმრთისასა.
იგი	მცხ.საქმ	იყო აპოლოჲსსა მას ყოფასა კორინთეს შინა პავლეს მოევლო ზემო კერძო იგი ადგილი და მოიწია ეფესოდ და პოვნა ვინმე მოწაფეთაგანნი
მას	მცხ.საქმ	და ჰრქუა მათ: უკუეთუ სული წმიდაჲ მიგიღებიეს და გრწამს? ხოლო მათ ჰრქუეს მას: არამედ არცაღა არს, თუ სული წმიდაჲ გუასმიეს.
მათ	მცხ.საქმ	ჰრქუა მათ პავლე: რაჲთა უკუე ნათელ-გიღებიეს? და მათ ჰრქუეს: იოვანეს ნათლის-ცემითა.
მათ	მცხ.საქმ	მიუგო სულმან მან უკეთურმან და ჰრქუა მათ: იესუ ვიცი და პავლესთჳსცა მეცნიერ ვარ, ხოლო თქუენ ვინ ხართ?
იგი	მცხ.საქმ	და ესრეთ მტკიცედ სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ აღორძნდებოდა და განმტკიცნებოდა.
იგი	მცხ.საქმ	და მიავლინნა მაკედონიად ორნი მსახურნი მისნი, ტიმოთე და ერასტოს, ხოლო იგი დაადგრა ჟამ რავდენმე ასიას შინა.
მისთჳს	მცხ.საქმ	იყო მას ჟამსა შინა შფოთი არა მცირედი გზისა მისთჳს,
მათ	მცხ.საქმ	უკუეთუ დემეტრიოსს და მის თანა ხუროთა მათ უც ვიეთ თანამე სიტყუაჲ, უბანთა ვაჭარნი მოიყვანნედ, და მთავარნი არიან, და აბრალებედ ურთიერთას.
მათგან	მცხ.საქმ	ხოლო შემდგომად დაცხრომისა მის შფოთისა, მოუწოდა პავლე მოწაფეთა მათ და ნუგეშინის-სცა და მოიკითხნა, და იჯმნა მათგან და განვიდა მისლვად მაკედონიად.
მისთჳს	მცხ.საქმ	იყო მუნ სამ თთუე. იქმნა მისთჳს ძჳრის ზრახვაჲ ჰურიათაგან. ეგულებოდა რაჲ აღსლვაჲ ასურეთა, განიზრახა მიქცევაჲ მაკედონიაჲთ.
იგი	მცხ.საქმ	ვითარცა მოვიდა ჩუენდა ასსონდ, წარმოვიყვანეთ იგი და მოვედით მიტჳლინდ.
მათ	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოვიდეს მისა, ჰრქუა მათ: თქუენ იცით პირველ დღითგან, ვინაჲთგან შემოვედ ასიად, თუ ვითარ ვიყავ თქუენ თანა ყოველსა ჟამსა,
მას	მცხ.საქმ	და აწ შეგვედრებ თქუენ ღმერთსა, ძმანო, და სიტყუასა მას მადლისა მისისასა, რომელი შემძლებელ არს აღშენებად და მოცემად თქუენდა მკჳდრობისა ყოველთა შორის წმიდათა.
იგი	მცხ.საქმ	და ყოველივე გიჩუენე თქუენ, რამეთუ ესრეთ მშრომელთა მათდა ჯერ-არს შეწყნარებაჲ უძლურთა მათ და მოჴსენებად სიტყუაჲ იგი უფლისა იესუჲსი, რამეთუ თავადმან თქუა: ნეტარ არს მიცემაჲ უფროჲს მოღებისა.
მათ	მცხ.საქმ	და ესე რაჲ თქუა, დაიდგინა მუჴლნი მათ ყოველთა თანა და ილოცა.
მათგან	მცხ.საქმ	და ვითარცა იყო შესლვაჲ ჩუენი, განვეშორენით მათგან მართლ წარმოვედით და მივიწიენით კონდ, და კუალად ხვალისაგან – როდედ და მიერ – პატრად.
მის	მცხ.საქმ	და ვითარცა აღვასრულენით ჩუენ დღენი იგი, გამოვედით და წარვიდოდეთ. და იგინი წარმგზავნიდეს ჩუენ სახლეულებითურთ და შვილით ვიდრე გარეშე ქალაქისა მის, და დაიდგნეს მუჴლნი ზღჳს კიდესა და ილოცეს.
მას	მცხ.საქმ	ვითარ-იგი ვერ ვარწმუნეთ მას, დავდუმენით და ვთქუთ: ნებაჲ უფლისაჲ იყავნ!
იგიცა	მცხ.საქმ	მოვიდეს ჩუენ თანა მოწაფენი კესარიაჲთცა, მოვიყვანეთ იგიცა, რომლისა თანა ვიყვენით, მნასონ კჳპრელი, პირველი მოწაფე.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა ესე, ადიდებდეს ღმერთსა და ჰრქუეს მას: ჰხედავა ძმაო, რაოდენნი ბევრნი არიან ჰურიათა შორის მორწმუნენი! და ყოველნივე მოშურნე სჯულისა არიან.
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ შეუდგა მას სიმრავლე იგი ერისაჲ და ჴმობდეს: აღიღე ეგე!
მას	მცხ.საქმ	და მე მიუგე მას: ვინ ხარ, უფალო? და მრქუა მე: მე ვარ იესუ ნაზარეველი, რომელსა შენ მდევნი.
მათ	მცხ.საქმ	და მე ვთქუ: უფალო, მათ თჳთ იციან, რამეთუ მე ვიყავ, რომელი მივსცემდ საპყრობილედ და ვსტანჯევდ შესაკრებელსა შორის მორწმუნეთა შენთა.
მას	მცხ.საქმ	ვითარცა გულისჴმა-ყო პავლე, ვითარმედ ერთ-კერძოჲ იგი კრებული ფარისეველთაჲ არს და ერთკერძოჲ – სადუკეველთაჲ, ჴმა-ყო კრებულსა მას შორის: კაცნო ძმანო, მე ფარისეველი ვარ და ძე ფარისეველისაჲ, და სასოებისათჳს და აღდგომისა მკუდართაჲსა მე ვისაჯები.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ათასისთავმან განუტევა ჭაბუკი იგი და ამცნო, რაჲთა არავის უთხრას, ვითარმედ: ესე მაუწყე მე.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო სტრატიოტთა მათ მსგავსად ბრძანებულისა მათისა წარიყვანეს პავლე და მიიყვანეს ღამე ანტიპატრიადმდე.
მისთჳს	მცხ.საქმ	ესმა რაჲ ესე ფელიქსს, დრო-იყო მათ, ჭეშმარიტებით იცოდა გზისა მისთჳს და თქუა: რაჟამს ლუსია ათასისთავი მოვიდეს, მაშინ ვცნა თქუენთჳს.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო ფესტოს მიუგო და ჰრქუა მათ, ვითარმედ: ადრე ჰნებავს მას განსლვაჲ იერუსალჱმით.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა მოვიდა იგი, გარე მოადგეს მას იერუსალჱმით შთასრულნი იგი ჰურიანი, მრავალსა და მძიმესა ბრალსა დასდებდეს პავლეს ზედა, რომლისა ვერ ეძლო გამოჩინებად.
მას	მცხ.საქმ	და ვითარ ვერარას ვჰპოებდ მე ამის ძიებისათჳს, ვეტყოდე მას, უკუეთუმცა უნდა მისლვად იერუსალჱმდ და მუნ განკითხვაჲ ამისთჳს.
მათ	მცხ.საქმ	და ხვლისაგან მოვიდა აღრიპა და ბერენიკე მრავლითა საუცრებითა. და შევიდა განსაკითხავსა მას ათასისთავთა თანა და კაცთა მათ, მთავართა ქალაქისათა. და ვითარცა ბრძანა ფესტოს, მოუყვანეს პავლე.
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ მეცნიერ ხარ შენ ყოველთა მათ ჩვეულებათა და ძიებათა ჰურიათასა. ამისთჳს გევედრები, სულგრძელებით ისმინე ჩემი.
მისებრ	მცხ.საქმ	წინაჲსწარვე მიცოდეს მე პირველითგან, უკუეთუ უნდეს წამების, რამეთუ ჭეშმარიტებისა მისებრ მსახურებისა სჯულისა ჩუენისა ვცხონდებოდე ფარისეველი.
მათ	მცხ.საქმ	და ყოველთა შესაკრებელთა შორის მრავალ გზის ვსტანჯევდ მათ და ვაიძულებდ გმობად, უმეტესად-ღა ვბორგდ მათ ზედა და ვსდევნიდი ვიდრე გარემოთა ქალაქამდეცა.
მან	მცხ.საქმ	და მე ვარქუ: შენ ვინ ხარ, უფალო? ხოლო მან მრქუა მე: მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი.
მისა	მცხ.საქმ	რამეთუ მეცნიერ არს ამისთჳს მეფე, რომლისა მიმართცა კადნიერად ვიტყჳ, რამეთუ დაფარვად მისა რაჲსამე ამათგანისა არა ვირწმუნო, რამეთუ არცა დაფარულსა ადგილსა ქმნილ არს ესე.
მათ	მცხ.საქმ	შევედით ნავსა ადრამიტჳნელსა, რომელი მიმავალ იყო ადგილთა მათ ასიაჲსათა, და, აღვჴედით რაჲ, ჩუენ თანა იყო არისტარხოს მაკედონელი, თესალონიკელი.
იგი	მცხ.საქმ	მაშინ უფსკრული იგი კილიკიისაჲ და პამფილიისაჲ განვლეთ და შთავედით მჳრა ქალაქად ლუკიისა.
მან	მცხ.საქმ	და შემდგომად არა მრავლისა ჟამისა იწყო ქროლად მის თანა ქარმან მან ბორბალმან, რომელსა ჰრქჳან ვრცელ ღელვა.
იგი	მცხ.საქმ	ხოლო ერის კაცთა მათ ზრახვა-ყვეს, რაჲთა მოსწყჳდნენ პყრობილნი იგი, ნუუკუე განვინმე-ცურდეს და ივლტოდის.
მის	მცხ.საქმ	ხოლო ადგილთა მათ იყო სოფლები მთავრისა ვისიმე მის ჭალაკისაჲ, რომელსა სახელი ერქუა პოპლიოს, რომელმან შემიწყნარნა ჩუენ და სამ დღე სიყუარულით მოწლედ მისტუმრნა.
მას	მცხ.საქმ	და შემდგომად სამისა თჳსა შევედით ნავსა, რომელსა დაეზამთრა მას ჭალაკსა ალექსანდრიაჲსასა, სახელით დიოსკორესსა.
მათ	მცხ.საქმ	სადა-იგი ვპოენით ძმანი, და ნუგეშინის-ცემულ ვიქმნენით მათ ზედა და დავადგერით მუნ შჳდ დღე. და ესრეთ მოვედით ჰრომედ.
მის	მცხ.საქმ	და იყო შემდგომად სამისა დღისა მოუწოდა პავლე, რომელნი-იგი იყვნეს მუნ ჰურიანი მთავარნი. და ვითარ მოკრბეს იგინი, ეტყოდა მათ: კაცნო ძმანო, მე არაჲ ბოროტი ვქმენ ერისა მის თანა გინა სჯულისა მამულისა, და კრული იერუსალჱმით მივეცი ჴელთა ჰრომთასა,
მათ	მცხ.საქმ	და თქუა: მივედ ერისა ამის და არქუ მათ: სმენით გესმოდის და არა გულისჴმა-ჰყოთ, და ხედვით ჰხედვიდეთ და არა იხილოთ.
მათცა	მცხ.საქმ	საცნაურ უკუე იყავნ თქუენდა, რამეთუ წარმართთათჳს მოივლინე მაცხოვარებაჲ ღმრთისაჲ, და მათცა ისმინონ.
იგი	მცხ.იოან	მოიქცა პეტრე და იხილა მოწაფე იგი, რომელი უყუარდა იესუს, მისდევდა რაჲ, რომელი-იგი მიეყრდნა სერობასა მას მკერდსა მისსა და ჰრქუა მას: უფალო, ვინ არს, რომელი მიგცემს შენ?
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ მინდეს ყოფაჲ მაგისი, ვიდრემდე მოვიდე, შენდა რაჲ? შენ მე შემომიდეგ.
მას	მცხ.იოან	და განჴდა სიტყუაჲ ესე ძმათა შორის, ვითარმედ: მოწაფე იგი არა მოკუდეს. და არა ჰრქუა მას იესუ, ვითარმედ: არა მოკუდეს, არამედ: უკუეთუ მინდეს მაგისი ყოფაჲ, ვიდრე მოსლვად ჩემდამდე, შენდა რაჲ?
იგი	მცხ.იოან	ესე არს მოწაფე იგი, რომელი წამებს ამათთჳს და რომელმან დაწერა ესე. და უწყით, რამეთუ ჭეშმარიტ არს წამებაჲ მისი.
იგი	მცხ.ებრ	რომელი-იგი არს ბრწყინვალებაჲ დიდებისაჲ და ხატი ძლიერებისა მისისაჲ, უტჳრთვან ყოველნივე სიტყჳთა მით ძლიერებისა მისისაჲთა, თავისა მიერ თჳსისა განწმედაჲ ცოდვათა ჩუენთაჲ ყო; და დაჯდა იგი მარჯუენით სიმდიდრესა მისსა მაღალთა შინა;
იგი	მცხ.ებრ	და ოდეს კუალად შემოჰყავს პირმშოჲ იგი სოფლად, იტყჳს: და თაყუანის-სცემდენ მას ყოველნი ანგელოზნი ღმრთისანი.
იგინი	მცხ.ებრ	იგინი წარჴდენ, ხოლო შენ ეგო უკუნისამდე; და ყოველნი ვითარცა სამოსელნი დაძუელდენ,
იგინი	მცხ.ებრ	და ვითარცა შესამოსელნი სცვალნე იგინი, და იცვალნენ. ხოლო შენ თავადი იგივე ხარ, და წელიწადთა შენთა არაჲ მოაკლდეს.
მათთჳს	მცხ.ებრ	ანუ არა ყოველნივე არიანა მოხარკე სულებ, მსახურად მოვლინებულ მათთჳს, რომელთაჲ-იგი დამკჳდრებად არს ცხორებაჲ?
მას	მცხ.ფილიპ	ვითარცა არს სამართალ ჩემდა ზრახვად ესე თქუენ ყოველთათჳს, რამეთუ მაჴსოვთ მე თქუენ გულსა ჩემსა კრულებათა შინა ჩემთა და სიტყჳს-გებათა და დამტკიცებასა მას სახარებისასა, რაჲთა ზიარ ჩემ თანა მადლისა მის თქუენ ყოველნი იყვნეთ.
იგი	მცხ.ლუკა	და აჰა ესერა მე მოგივლინო თქუენ აღთქუმაჲ იგი მამისა ჩემისაჲ. ხოლო თქუენ დასხედით ქალაქსა ამას შინა იერუსალჱმსა, ვიდრემდე შეიმოსოთ ძალი მაღლით.
იგინი	მცხ.ლუკა	და განიყვანნა იგინი გარე ვიდრე ბეთანიადმდე და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი და აკურთხნა იგინი.
მათა	მცხ.ლუკა	და იყო კურთხევასა მას იესუჲსსა მათა მიმართ განეშორა მათგან და აღვიდოდა ზეცად.
მას	მცხ.ლუკა	და იგინი თაყუანის-სცემდეს მას და მოიქცეს იერუსალჱმდ სიხარულითა დიდითა.
მათ	მცხ.საქმ	და თანა-ექცეოდა მათ და ამცნებდა: იერუსალჱმით ნუ განეშორებით, არამედ მოელოდეთ აღთქუმასა მამისასა, რომელი გესმა ჩემგან.
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მან ჰრქუა მათ: არა თქუენი არს ცნობაჲ ჟამთა და წელთაჲ, რომელნი-იგი მამამან დასხნა თჳსითა ჴელმწიფებითა,
მათ	მცხ.საქმ	და ჰრქუეს მათ: კაცნო გალილეველნო, რაჲსა სდგათ და ჰხედავთ ზეცად? ესე იესო, რომელი ამაღლდა თქუენგან ზეცად, ეგრეთვე მოვიდეს, ვითარცა იხილეთ აღმავალი ზეცად.
იგი	მცხ.ფილიპ	რაჲთა გამოიცადოთ თქუენ უმჯობესი იგი, რაჲთა იყვნეთ თქუენ ჭეშმარიტ და დაუბრკოლებელ დღედმდე ქრისტე იესუჲსა,
მისთჳს	მცხ.ფილიპ	უწყებაჲ თქუენი მნებავს, ძმანო, რამეთუ ჩემთჳს უფროჲსღა წარსამატებელად სახარებისა მისთჳს მოივლინა,
მას	მცხ.ფილიპ	ვიდრეღა კრულებანი ესე ჩემნი განცხადებულ იქმნნეს ქრისტეს მიერ ყოველსა მას ტაძარსა და სხუათა მიმართ ყოველთა,
მას	მცხ.ფილიპ	და უმრავლესთა ძმათა უფლისა მიერ, მოსავთა მათ ჩემთა კრულებათასა, უმეტესღა ვიკადრებ უშიშად სიტყუასა მას ღმრთისასა სიტყუად.
მას	მცხ.ლუკა	და იყოფვოდეს ტაძარსა მას შინა მარადის, აქებდეს და აკურთხევდეს ღმერთსა. ამინ.
მით	მცხ.ფილიპ	მოსალოდებელითა მით და სასოებითა ჩემითა, რამეთუ არარაჲ მრცხუენის მე, არამედ ყოვლითა კადნიერებითა, ვითარცა მარადის და აწცა იდიდოს ქრისტე ჴორცთა ზედა ჩემთა, გინა თუ ცხორებით გინა თუ სიკუდილით.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ არა ანგელოზთა დაამორჩილა მერმე იგი სოფელი, რომლისათჳს-ესე ვიტყჳთ.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო უწამებიეს სადამე ვისმე და იტყჳს: რაჲ არს კაცი, რამეთუ მოიჴსენე იგი? ანუ ძე კაცისაჲ, რამეთუ მოხედე მას?
იგი	მცხ.ებრ	დააკლე იგი მცირედ რაჲმე ანგელოზთა შენთა; დიდებითა და პატივითა გჳრგჳნოსან ჰყავ იგი,
მისა	მცხ.ებრ	ყოველივე დაამორჩილე ქუეშე ფერჴთა მისთა. რამეთუ დამორჩილებასა მას ყოვლისასა არარაჲ დაუშთა მისა დაუმორჩილებელად. ხოლო აწ არღა ვხედავთ ყოველსავე დასამორჩილებელად.
მით	მცხ.ებრ	ხოლო მცირედ რაჲმე ანგელოზთა დაკლებულად ვხედავთ იესუს ვნებითა მით სიკუდილისაჲთა და დიდებითა და პატივითა გჳრგჳნოსანსა, რაჲთა მადლითა ღმრთისაჲთა ყოვლისავეთჳს იხილოს გემოჲ სიკუდილისაჲ.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ შე-ვე-მისა-ჰგვანდა მისა, რომლისათჳს არს ყოველი და რომლისაგან არს ყოველი, რომელმან მრავალნი შვილნი დიდებად მოიყვანნა, და წინამძღუარი იგი ცხორებისა ჩუენისაჲ ვნებითა სრულ ყოფად.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ განმწმედელი იგი და განწმედილნი იგი ერთისაგან არიან ყოველნი, რომლისათჳსაცა არა ჰრცხუენის ძმად წოდებაჲ მათი და იტყჳს:
მით	მცხ.ებრ	რამეთუ ყრმათაცა ეზიარა ჴორცითა და სისხლითა, და თავადმან მსგავსად მოიღო მათივე, რაჲთა სიკუდილითა მით განაქარვოს, რომლისა-იგი ჴელმწიფებაჲ აქუნდა სიკუდილისაჲ, ესე იგი არს ეშმაკი,
იგი	მცხ.ებრ	ვინაჲცა, ძმანო წმიდანო, ჩინებისა მის ზეცათაჲსა ზიარნო, განიცადეთ მოციქული იგი და მღდელთმოძღუარი აღსარებისა ჩუენისაჲ, იესუ ქრისტე,
მას	მცხ.ებრ	რომელი სარწმუნო არს შემოქმედისა თჳსისა, ვითარცა-იგი მოსეცა ყოველსა მას სახლსა მისსა.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო ქრისტე, - ვითარცა ძე სახლსა ზედა მისსა; რომლისა სახლ ვართ ჩუენ, უკუეთუ კადნიერებაჲ იგი და სიქადული სასოებისაჲ მის ვიდრე აღსასრულადმდე მტკიცედ შევიკრძალოთ.
მას	მცხ.ებრ	ნუ განიფიცხებთ გულთა თქუენთა, ვითარცა-იგი განმწარებასა მას დღისა მისებრ გამოცდისა უდაბნოსა ზედა,
იგი	მცხ.ებრ	ამისთჳს მოვიწყინე ნათესავი იგი და ვთქუ: მარადის სცთებიან იგინი გულითა მათითა და მათ არა იცნნეს გზანი ჩემნი.
იგინი	მცხ.ებრ	ვითარცა ვფუცე რისხვითა ჩემითა, ვერ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ თანა-ზიარ ქრისტესა ვიქმნენით, უკუეთუ დასაბამი იგი ძლიერებისაჲ აღსასრულადმდე მტკიცედ შევიკრძალოთ.
მას	მცხ.ებრ	გუეშინოდენ უკუე, ნუსადა, დატევებასა მას აღთქუმისასა შესლვად განსასუენებელსა მისსა, ჰგონებდეს ვინმე თქუენგანი დაკლებულად თავსა თჳსსა.
მან	მცხ.ებრ	და რამეთუ ვართ ჩუენ ხარებულ, ვითარცა-იგი იგინი; არამედ არარაჲ არგო მათ სიტყუამან მან სმენისამან, ვინაჲთგან არა თანა-შეეზავა სარწმუნოებაჲ იგი მსმენელთა მათ.
მას	მცხ.ებრ	ხოლო ჩუენ შევიდეთ განსასუენებელსა მას, მორწმუნენი ესე, ვითარცა-იგი თქუა: ვითარცა ვფუცე რისხვითა ჩემითა, ვერ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა; და დაღათუ საქმენი იგი დასაბამითგან სოფლისაჲთ ქმნულ იყვნეს.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ უთქუამს სადამე მეშჳდისა მისთჳს ესრეთ: და განისუენა ღმერთმან დღესა მას მეშჳდესა ყოველთაგან საქმეთა მისთა.
იგინი	მცხ.ებრ	და ამისა შემდგომად კუალად იტყჳს: ვერ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა.
მას	მცხ.ებრ	ვინაჲთგან უკუე და-ვიეთმე-აკლებს შესლვად მას შინა, და რომელნი-იგი წანაწარ ხარებულ იქმნეს, ვერ შევიდეს ურწმუნეობითა.
მათდა	მცხ.ებრ	რამეთუ უკუეთუმცა ისოს, ძესა ნავესსა, განესუენა მათდა, არამცა სხჳსა დღისათჳს ამისსა შემდგომად იტყოდა.
იგი	მცხ.ებრ	და-სამე-აკლდების შაბათობაჲ იგი ერსა მას ღმრთისასა.
მანცა	მცხ.ებრ	რამეთუ რომელი-იგი შევიდა განსასუენებელსა მისსა, მანცა განისუენა საქმეთაგან მისთა, ვითარცა-იგი თჳსთაგან ღმერთმან.
მათ	მცხ.საქმ	და ჰრქუა მათ: კაცნო ისრაიტელნო, ეკრძალენით თავთა თქუენთა კაცთა ამათგან, რაჲ გეგულებით ყოფად?
მის	მცხ.საქმ	და სათნო უჩნდა სიტყუაჲ ესე წინაშე ყოვლისა მის სიმრავლისა. და გამოირჩიეს სტეფანე, კაცი სავსე სარწმუნოებითა და სულითა წმიდითა, და ფილიპე და პროხორონ და ნიკანორა და ტიმონა და პარმენა და ნიკოლაოს, მწირი ანტიოქელი,
მის	მცხ.საქმ	ხოლო თავი საკითხავისაჲ მის, რომელსა იკითხვიდა, იყო ესე: ვითარცა ცხოვარი კლვად მიიგუარა და ვითარცა ტარიგი წინაშე მრისუველისა უჴმობელად, ესრეთ არა აღაღებს პირსა თჳსსა.
იგი	მცხ.გამოც	შემდგომად ამისა ვიხილე, და აჰა კარი განღებული ცათა შინა, და ჴმაჲ იგი, რომელ მესმა პირველ, ვითარცა საყჳრისაჲ, მეტყოდა მე, ვითარმედ: აღმოვედ აქა, და გიჩუენო, რაჲ-იგი ყოფად არს შემდგომად ამისა.
იგი	მცხ.გამოც	და მჯდომარე იგი იყო მსგავსი ქვასა მას იასპსა და სარდიონსა; და ირისე იყო გარემო საყდრისა მის, და ეგრეთვე ხილვაჲ სამარაგდეთაჲ.
მათ	მცხ.გამოც	გარემო საყდრისა საყდარნი ოც და ოთხნი, და საყდართა მათ ზედა ოც და ოთხნი მღდელნი მსხდომარენი, შემოსილნი სამოსლითა სპეტაკითა, და თავთა მათთა ზედა გჳრგჳნნი ოქროჲსანი.
მისგან	მცხ.გამოც	და საყდრისა მისგან გამოვლენ ელვანი და ჴმანი და ქუხილნი; და შჳდნი ლამპარნი ცეცხლისანი იწუებოდეს წინაშე საყდარსა მისსა, რომელნი არიან შჳდნი იგი სულნი ღმრთისანი.
იგი	მცხ.გამოც	და პირველი იგი ცხოველი მსგავსი იყო ლომისაჲ, და მეორე ცხოველი მსგავსი იყო კუროჲსაჲ, და მესამესა ცხოველსა აქუნდა პირი კაცისაჲ, და მეოთხე მსგავსი არწივსა მფრინვალესა.
მათ	მცხ.გამოც	და ოთხთა მათ ცხოველთა თითოეულსა აქუნდეს ექუსნი ფრთენი გარემო, და შინაგან სავსე არიან თუალითა. და განსუენებაჲ არა აქუს დღე და ღამე, არამედ იტყჳან: წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი ღმერთი, ყოვლისა მპყრობელი, რომელი იყო და რომელი არს და რომელი მომავალ არს.
მას	მცხ.გამოც	და რაჟამს მისცენ ცხოველთა მათ დიდებაჲ და პატივი და მადლობაჲ მჯდომარესა მას საყდარსა ზედა, რომელი ცხოველ არს უკუნითი უკუნისამდე,
იგი	მცხ.გამოც	დავარდებიან ოც და ოთხნი იგი მღდელნი წინაშე საყდარსა ზედა მჯდომარისა მის და თაყუანის-სცემენ მას, რომელი-იგი ცხოველ არს უკუნითი უკუნისამდე, და დასხმენ გჳრგჳნთა მათთა წინაშე საყდრისა მის და იტყჳან:
მასვე	მცხ.ებრ	ვისწრაფოთ უკუე შესლვად განსასუენებელსა მას, რაჲთა არა მასვე სახესა ურწმუნეობისასა ვინმე შთავარდეს.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ ცხოველ არს სიტყუაჲ ღმრითსაჲ და ძლიერ და უმკუეთელეს უფროჲს ყოვლისა მახჳლისა ორპირისა: და მისწუდების იგი ვიდრე განსაყოფელადმდე სამშჳნველისა და სულისა, ნაწევართა და ტჳნთა, და განმკითხველ გონებათა და ზრახვათა გულისათა.
იგი	მცხ.ებრ	მივის ჩუენ მღდელთმოძღუარი დიდი, რომელმან განვლნა ცანი, იესუ, ძე ღმრთისაჲ, შევიკრძალოთ აღსარებაჲ იგი მისა მართლ.
მათ	მცხ.ებრ	მოუჴდეთ უკუე განცხადებულად საყდართა მათ მადლისასა, რაჲთა მოვიღოთ წყალობაჲ და ვპოოთ მადლი ჟამსა შეწევნისასა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ ყოველივე მღდელთმოძღუარი, კაცთაგან მოყვანებული, კაცთათჳს დადგის იგი ღმრთისა მიმართ, რაჲთა შესწირვიდეს შესაწირავთა და მსხუერპლთა ცოდვათათჳს შენდობით.
იგინი	მცხ.საქმ	მიაქცინა და მისცნა იგინი ღმერთმან მსახურებად ძალთა ცისათა, ვითარცა წერილ არს წიგნსა წინასწარმეტუელთასა: საკლველებსა ნუ და მსხუერპლებსა შესწირევდით ჩემდა უდაბნოსა ზედა ორმეოც წელ, სახლო ისრაჱლისაო?
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო ეკლესიანი იგი ყოველთა მათ ადგილთა ჰურიასტანისათა და გალილეაჲსათა და სამარიაჲსათა ეგნეს მშჳდობით, შენნი და წარმართებულნი შიშსა უფლისასა, და ნუგეშინის-ცემითა სულისა წმიდისაჲთა განმრავლდებოდეს.
იგი	მცხ.საქმ	და იხილეს იგი ყოველთა მკჳდრთა ლუდიისათა და სარონოსათა, რომელთა-იგი მოაქციეს უფლისა.
მათ	მცხ.ებრ	და სწორად წყალობად შემძლებელ არს უმეცართა მათ და შეცთომილთა, ვინაჲთგან მასცა ზედა-აც უძლურებაჲ;
იგი	მცხ.ებრ	ეგრეთცა ქრისტე არა თავი თჳსი ადიდა ყოფად იგი მღდელთმოძღუარად, არამედ რომელი-იგი ეტყოდა მას: ძე ჩემი ხარი შენ, და მე დღეს მიშობიე შენ.
მას	მცხ.ებრ	ვითარცა-იგი სხუასაცა ადგილსა იტყჳს: შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა.
იგი	მცხ.ებრ	და რამეთუ ძეღა იყო, ისწავა, ვინაჲთგან იგი ივნო მორჩილებაჲ.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ ყოველი, რომელი მიიღებნ სძესა, უმეცარ არს სიტყუასა მას სიმართლისასა, რამეთუ ჩჩჳლ არს.
მით	მცხ.ებრ	ხოლო სრულთაჲ არს მტკიცე იგი საზრდელი, რომელთა წესითა მით გონებანი წურთილნი ჰქონედ განრჩევად კეთილისა და ბოროტისა.
მის	მცხ.ებრ	ნათლის-ღებისა სწავლისა, დასხმისა ჴელთაჲსა და აღდგომისა მკუდართაჲსა და საშჯელისა მის საუკუნოჲსა.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ შეუძლებელ არს ერთ-გზის განათლებულთა მათ, რომელთა გემოჲ ეხილვოს ნიჭთა მათ ზეცისათაჲ და ზიარ-ქმნულ იყვნენ სულისა წმიდისა
მათთჳს	მცხ.ებრ	რამეთუ ერთი მსხუერპლი სრულ იქმნა სამარადისოდ განწმედილთა მათთჳს,
მათთჳს	მცხ.ებრ	რამეთუ ქუეყანამან რომელმან სჳს მარავალ გზის მის ზედა მოსრული წჳმაჲ და გამოიღის მწუანვილი, სარგებელი მათთჳს, რომელთათჳსცა იქმნების, მიიღებს კურთხევასა ღმრთისა მიერ.
მის	მცხ.ებრ	გუსურის კაცად-კაცადისა თქუენისაჲ, რაჲთა მასვე აჩუენებდეთ მოსწრაფებასა გულსავსებისა მის მიმართ სასოებისა ვიდრე აღსასრულადმდე,
მათდა	მცხ.ებრ	რაჲთა არა მოჰმედგრდეთ, არამედ მობაძავ იყვნეთ მათდა, რომელთა-იგი სარწმუნეობითა და სულგრძელებითა დაიმკჳდრნეს აღთქუმანი.
მის	მცხ.ებრ	რომლითა უმეტესად უნდა ღმერთსა ჩუენებად მკჳდრთა მათ მის აღთქუმისათა შეუძრველობაჲ ზრახვისა მისისაჲ, შუამდგომელ ყო ფიცი,
მას	მცხ.ებრ	რომელი ვითარცა ხარისხი გჳპყრიეს სულისაჲ კრძალული და მტკიცე და შემავალი შინაგანსა მას კრეტსაბმელსა,
მას	მცხ.ებრ	სადა-იგი წინამორბედად ჩუენთჳს შევიდა იესუ, წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა მღდელთმოძღუარ იქმნა იგი უკუნისამდე.
იგი	მცხ.ებრ	უმამო, უდედო, ნათესავ-მოუჴსენელებელ; არცა დასაბამი დღეთაჲ, არცა აღსასრული ცხორებისაჲ აქუს, ხოლო მიმსგავსებულ არს იგი ძესა ღმრთისასა და ჰგიეს იგი მღდელად სამარადისოდ.
მათგან	მცხ.ებრ	იხილეთ-ღა, რაბამ იყო ესე, რომელსა-იგი ათეულიცა მისცა აბრაჰამ რჩეულთა მათგან მამათმთავარმან.
იგი	მცხ.ებრ	და რომელნი-იგი ლევის ძეთაგანნი მღდელობასა მიიღებენ, მცნებაჲ აქუს ათეულისა მიღებად ერისაგან მსგავსად რჩულისა, ესე იგი არს, ძმათაგან თჳსთა, და გამოსრულთა მათგანღა წელთაგან აბრაჰამისთა.
მათგან	მცხ.ებრ	ხოლო ნათესავ-მოუჴსენებელმან მან მათგან ათეული მიიღო აბრაჰამისგან და აკურთხა, რომელსა-იგი აღთქუმანი აქუნდეს.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო თჳნიერ ყოვლისა ცილობისა უმცირესი იგი უმჯობესისაგან იკურთხევის.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ წელთაღა შინა მამისათა იყო, ოდეს-იგი შეემთხჳა მას მელქისედეკ.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ ეწამების, ვითარმედ: შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა.
მის	მცხ.ებრ	რამეთუ შეურაცხებაჲ იქმნების პირველისა მის მცნებისაჲ უძლურებისა მისისათჳს და ურგებობისა,
მას	მცხ.ებრ	ხოლო ესე - ფიცით მის მიერ, რომელმან-იგი ჰრქუა მას: ფუცა უფალმან და არა შეინანოს; შენ ხარ მღდელ უკუნისამდე წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა, -
მათ	მცხ.ებრ	რომელსა არა უჴმს დღითი დღედ, ვითარცა მღდელთმოძღუართა მათ, პირველად თჳსთა ცოდვათათჳს მსხუერპლისა შეწირვაჲ და მერმე ერისათჳს, რამეთუ თავადმან ერთგზის ყო ესე და თავი თჳსი შეწირა.
მათ	მცხ.ებრ	ხოლო თავად თქუმულთა მათ ზედა ესე არს: ესევითარი გჳვის ჩვენ მღდელთმოძღუარი, რომელი დაჯდა მარჯუნით საყდართა დიდებისათა ზეცათა შინა,
მის	მცხ.ებრ	წმიდათა მსახური და კარვისა მის ჭეშმარიტისაჲ, რომელი აღაშენა უფალმან და არა კაცმან.
მასცა	მცხ.ებრ	რამეთუ ყოველივე მღდელთმოძღუარი შეწირვად მსხუერპლისა და შესაწირავისა დადგინებულ არს, ვინაჲცა უღირს მასცა, რაჲთა აქუნდეს რაჲმე, რომელი-იგი შეწიროს თავისა თჳსისათჳს.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ უკუეთუმცა იყო ქუეყანასა ზედა, არამცა იყო მღდელი, ყოფილთა მათ მღდელთა შემწირველთა, მსგავსად შჯულისა, მსხუერპლთა,
მას	მცხ.ებრ	რომელნი-იგი სახედ და აჩრდილად ჰმსახურებენ ზეცისაჲსა მას, ვითარცა-იგი ბრძანებაჲ მოიღო მოსე საქმესა მას კარვისასა, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: იხილე და ქმენ ყოველივე მსგავსად სახისა მის, რომელი გიჩუენეს შენ მთასა ზედა.
მას	მცხ.ებრ	ხოლო აწ უმჯობესსა მიიწია მსახურებასა, ვითარცა-იგი არს უმჯობესისა აღთქუმისა შუა-მდგომელ, რომელი-იგი უმჯობესსა მას აღთქუმასა ზედა შჯულ-დებულ არს.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ უკუეთუმცა პირველი იგი იყო უბიწო, არღარამცა მეორისაჲ მის საძიებელ იყო ადგილი.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ აბრალებს მათ და ეტყჳს: აჰა ესერა დღენი მოვლენან, იტყჳს უფალი, და აღვასრულო სახლსა ზედა ისრაჱლისასა და სახლსა ზედა იუდაჲსსა აღთქუმაჲ ახალი.
მას	მცხ.ებრ	არა აღთქუმისა მისებრ, რომელი-იგი აღუთქუ მამათა მათთა დღესა მას, რომელსა უპყარ ჴელი მათი გამოყვანებად მათდა ქუეყანით ეგჳპტით, რამეთუ იგინი არა დაადგრეს შჯულსა ჩემსა, და მე შეურაცხ-ვყვენ იგინი, იტყჳს უფალი.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ ესე არს აღთქუმაჲ, რომელი აღუთქუა სახლსა ისრაჱლისასა შემდგომად დღეთა მათ, იტყჳს უფალი: მივსცნე შჯულნი ჩემნი გონებათა მათთა და გულთა მათთა ზედა გამოვწერნე იგინი; და ვიყო მათდა ღმერთად, და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად.
იგი	მცხ.ებრ	რაჟამს-იგი თქუას: „ახალიო“, დააძუელა პირველი იგი; ხოლო დაძუელებადი იგი და დაბერებადი მახლობელ არს განრყუნისა.
მასცა	მცხ.ებრ	რამეთუ აქუნდა პირველსა მასცა შჯულსა სამართალი მსახურებათაჲ, წმიდაჲ იგი სოფლიოჲ;
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ კარავი შეიმზადა პირველი, რომელსა შინა იყო სასანთლე იგი და ტაბლაჲ და დაგებაჲ იგი პურთაჲ, რომელსა ერქუა „წმიდა“.
მის	მცხ.გამოც	და ვიხილე მარჯუენით საყდარსა ზედა მჯდომარისა მის წიგნი, დაწერილი შინაგან და გარეგან, დაბეჭდული ბეჭდითა შჳდითა.
იგი	მცხ.გამოც	და მე ვტიროდე ფრიად, რამეთუ არავინ იპოვა, რომელსამცა განეღო წიგნი იგი, ანუმცა მიეხედნეს მისა.
მათ	მცხ.გამოც	და ვიხილე შორის საყდრისა და ოთხთა მათ ცხოველთა და მღდელთაჲსა კრავი მდგომარე, ვითარცა დაკლული. და აქუნდეს შჳდნი რქანი და შჳდნი თუალნი, რომელ არიან შჳდნი იგი სულნი ღმრთისანი, რომელნი მოივლინებიან ყოველსავე ქუეყანასა.
მან	მცხ.გამოც	და რაჟამს მიიღო მან წიგნი იგი, ოთხნი იგი ცხოველნი და ოც და ოთხნი მღდელნი დავარდეს წინაშე კრავისა მის. და აქუნდა თითოეულსა ათძალი და ლანკნანი ოქროჲსანი, სავსენი საკუმეველითა, რომელ არიან ლოცვანი წმიდათანი.
მის	მცხ.გამოც	და გალობდეს გალობასა ახალსა და იტყოდეს: ღირს ხარ შენ მიღებად წიგნისა მის და აღებად ბეჭედთა მისთა, რამეთუ დაიკალ და გჳყიდენ ჩუენ ღმრთისა სისხლითა შენითა ყოვლისაგანვე თესლისა და ენისა და ერთა და წარმართთა,
იგინი	მცხ.გამოც	და ჰყვენ იგინი ღმრთისა ჩუენისა მეფედ და მღდელად, და სუფევდენ იგინი ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.გამოც	რომელნი იტყოდეს ჴმითა დიდითა: ღირს არს კრავი იგი დაკლული მიღებად ძალისა და სიმდიდრისა და სიბრძნისა, და პატივისა და დიდებისა და კურთხევისა.
იგი	მცხ.გამოც	და ოთხთა მათ ცხოველთა თქუეს: ამინ! და მღდელნი იგი დავარდეს და თაყუანის-სცეს.
მას	მცხ.კოლ	სასოებისა მისთჳს, განმზადებულისა თქუენთჳს ცათა შინა, რომელი-იგი წინაწარ გესმა სიტყუასა მას შინა ჭეშმარიტებისა სახარებისასა,
იგი	მცხ.კოლ	რომელი-იგი მოიწია თქუენდა, ვითარცა ყოველსა შინა სოფელსა, და არს ნაყოფიერ და აღორძინებულ, ვითარცა-ეგე თქუენ შორის, ვინაჲ დღითგან გესმა და სცანთ მადლი იგი ღმრთისაჲ ჭეშმარიტებით,
მით	მცხ.ფილიპ	რაჲთა სიქადული ეგე თქუენი აღემატოს ქრისტე იესუჲს მიერ ჩემდა მომართ ჩემითა მით მისლვითა კუალად თქუენდა მიმართ.
მას	მცხ.კოლ	ჰმადლობდით მამასა, რომელმან ღირს გუყვნა ჩუენ ნაწილსა მას მკჳდრობისა წმიდათაჲსა ნათელსა შინა,
მისგან	მცხ.კოლ	რომელმან მიჴსნნა ჩუენ ჴელმწიფებისა მისგან ბნელისა და მიმცვალნა ჩუენ სასუფეველსა ძისა მისისა საყუარელისასა,
მისა	მცხ.კოლ	რამეთუ მის მიერ დაებადა ყოველივე ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა, ხილულნი და არა-ხილულნი, ანუ თუ საყდარნი, ანუ თუ უფლებანი, გინა თუ მთავრობანი, გინა თუ ჴელმწიფებანი, - ყოველივე მის მიერ და მისა მიმართ დაებადა.
მათდა	მცხ.ფილიპ	და არა ჰფრთხებით არარაჲთ მჴდომთა მათგან, რომელი-იგი არს მათდა სახე წარწყმედისაჲ, ხოლო თქუენდა – ცხორებისა; და ესე ღმრთისა მიერ.
მისა	მცხ.ფილიპ	რამეთუ თქუენ მიგემადლა ქრისტჱსთჳს არა ხოლო მისა მიმართ სარწმუნოებაჲ, არამედ მისთჳს ვნებაჲცა.
მასვე	მცხ.ფილიპ	აღავსეთ სიხარული ჩემი, რაჲთა მასვე ჰზრახვიდეთ და იგივე სიყუარული გაქუნდეს; ერთ-სულ და ერთ-ზრახვა იყვენით,
მის	მცხ.კოლ	და იგი თავადი არს ყოველთა წინა, და ყოველივე მის მიერ დამტკიცნა.
იგი	მცხ.კოლ	და იგი არს თავი გუამისა მის ეკლესიისაჲ, რომელი არს დასაბამი, პირმშოჲ მკუდრეთით, რაჲთა იყოს იგი თავადი ყოველსა შინა მთავარ;
მათ	მცხ.საქმ	და ჰრქუა მათ პეტრე: თქუენ თჳთ უწყით, ვითარმედ არა ჯერ-არს კაცისა ჰურიისა მიახლებად წარმართთა, ანუ შეხებად უცხო თესლთა; და მე მიჩუენა ღმერთმან, რაჲთა არავინ კაცი შევჰრაცხო ბილწად და არაწმიდად.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას კორნილიოს: მეოთხით დღითგან ვიდრე აქა ჟამადმდე ვიყავ მარხული და მეცხრესა ჟამსა ვილოცევდ რაჲ სახლსა შინა ჩემსა, და აჰა-ესერა დადგა კაცი წინაშე ჩემსა სამოსლითა ბრწყინვალითა
მათ	მცხ.თეს1	მოუკლებელად მოვიჴსენებთ თქუენთა მათ საქმეთა სარწმუნოებისათა და შრომასა სიყუარულისასა და მოთმინებასა მას სასოებისასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა წინაშე ღმრთისა და მამისა ჩუენისა.
იგი	მცხ.თეს1	და თქუენ მობაძავ ჩუენდა იქმნენით და უფლისა, და შეიწყნარეთ სიტყუაჲ იგი ჭირსა შინა მრავალსა სიხარულითა სულისა წმიდისაჲთა,
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო შემდგომად მეორე იგი კრეტსაბმელი კარვისაჲ, რომელსა ერქუა „წმიდაჲ წმიდათაჲ“.
იგი	მცხ.ებრ	ოქროჲსაჲ აქუნდა სასაკუმევლე და კიდობანი იგი შჯულისაჲ შემოსილი გარეთ და შინაჲთ ოქროჲთა, რომელსა შინა იყო ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ, სავსე მანანაჲთა, და კუერთხი იგი აჰრონისი, რომელი განედლდა, და ფიცარნი იგი შჯულისანი,
მას	მცხ.კოლ	რამეთუ მას შინა სათნო-იყო ყოველივე სავსებაჲ დამკჳდრებად
მას	მცხ.ებრ	ხოლო ზედა კერძო მისსა ქერობინი დიდებისაჲ, რომელი აგრილობდა სალხინებელსა მას; რომელთათჳს არა არს აწ თჳთოეულად სიტყუად.
მათ	მცხ.კოლ	და თქუენ ოდესმე იყვენით უცხო-ქმნულ და მტერ გონებითა თქუენითა საქმეთა მათ შინა ბოროტთა,
მას	მცხ.ებრ	ხოლო შინაგანსა მას ერთგზის წელიწადსა მღდელთმოძღუარი იგი ხოლო შევიდის და არა თჳნიერ სისხლისა, რომელი-იგი შეწირის თავისა თჳსისათჳს და ერისა უმეცრებისათჳს.
იგი	მცხ.ებრ	და ესე უწყებითა სულისა წმიდისაჲთა, რამეთუ არღა გამოჩინებულ იყო წმიდათა იგი გზაჲ, არამედ პირველისა მისღა კარვისაჲ აქუნდა წესი.
მათ	მცხ.თეს1	ვიდრეღა იქმნენითცა თქუენ სახე ყოველთა მათ მორწმუნეთა, რომელნი არიან მაკედონიას შინა და აქაჲას.
მის	მცხ.ებრ	გარნა საჭმელთა ხოლო ზედა და სასუმელთა და პირად-პირადთა ბანათა და სამართალითა ჴორცთაჲთა ვიდრე ჟამადმდე განგებისა მის მოწევნადისა.
იგი	მცხ.თეს1	რამეთუ თქუენ მიერ განეფინა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ არა ხოლო მაკედონიას შინა და აქაიას, არამედ ყოველთა ადგილთა სარწმუნოებაჲ თქუენი ღმრთისა მიმართ განჴდა, ვიდრემდის არღარა გჳჴმს ჩუენ სიტყუად რაჲმე.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო ქრისტე მოვიდა, მღდელთმოძღუარი იგი ყოფადთა მათ კეთილთაჲ, უფროჲსითა მით და უსრულესითა კარვითა ჴელით უქმნელითა, ესე იგი არს, არა ამის დაბადებულისაჲთა.
იგი	მცხ.თეს1	რამეთუ თქუენ თჳთ უწყით, ძმანო, შემოსლვაჲ იგი ჩუენი თქუენდა მიმართ, რამეთუ არა ცუდად რაჲ იყო;
მას	მცხ.ებრ	არცა სისხლითა ვაცთა და ზუარაკთაჲთა, არამედ თჳსითა სისხლითა შევიდა ერთ-გზის სიწმიდესა მას და საუკუნოჲ გამოჴსნაჲ პოვა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ უკუეთუ სისხლი იგი ვაცთა და ზუარაკთაჲ და ნაცარი იგი დიაკეულთაჲ, რომელი ეპკურებოდა შეგინებულთა მათ და განსწმედდა მსგავსად ჴორცთა მათ განწმედისათა,
იგი	მცხ.თეს1	არამედ, ვითარცა-იგი გამოცდილ ვართ ღმრთისა მიერ რწმუნებად ჩუენდა სახარებაჲ იგი, ეგრეთცა ვიტყჳთ, არა ვითარცა კაცთა სათნო-ვეყოფვით, არამედ ღმერთსა, რომელი-იგი არს გამომცდელი გულითა ჩუენითაჲ.
იგი	მცხ.თეს1	ეგრეთ მოსურნე ვიყვენით თქუენდა და ჯერ-გჳჩნდა მიცემად თქუენდა არა ხოლო სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ, არამედ თჳსთაცა სულთა, რამეთუ საყუარელ ჩუენდა იქმნენით.
მის	მცხ.ებრ	და ამისთჳს ახლისა აღთქუმისა შუა-მდგომელ არს, რაჲთა სიკუდილიღა მოიწიოს გამოსაჴსრად პირველისა მის შჯულისა გარდასრულთა, აღთქუმაჲ იგი მოიღონ ჩინებულთა მათ საუკუნოჲსა მის მკჳდრობისათა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ ანდერძი დაწერილი მკუდართა შემდგომადღა მტკიცე არს; უკუეთუ არა, ვერსადა მტკიცე არნ, ვიდრე ცოცხალღა არნ ანდერძის მწერალი იგი.
იგი	მცხ.ებრ	ვინაჲცა არცა პირველი იგი თჳნიერ სისხლისა განახლდებოდა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ ითქუნეს ყოველნი იგი მცნებანი მსგავსად შჯულისა მოსეს მიერ ყოვლისა მიმართ ერისა, მოიღის სისხლი იგი ზუარაკთა და ვაცთაჲ წყალსა თანა მატყლითა მეწამულითა და უსუპითა, თჳთ მასვე წიგნსა და ყოველსა ერსა აპკურის
მას	მცხ.ებრ	თჳთ მას კარავსა და ყოველსა მას ჭურჭელსა სამსახურებელისასა ეგრეთვე მსგავსად სისხლი ასხურის.
მის	მცხ.ებრ	და კნინღა ყოველივე იგი სისხლითა განწმდებოდა მსგავსად შჯულისა მის, და თჳნიერ სისხლის დათხევისა არა იყო მოტევებაჲ.
იგი	მცხ.ებრ	საჭიროა არს უკუე, ვინაჲთგან სახენი იგი ზეცისათანი ამით განწმდებოდეს, რაჲთა ზეცისანი იგი ამათსა უმჯობესითა მსხუერპლითა განწმდენ.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ არა ჴელით ქმნულთა სიწმიდეთა შევიდა ქრისტე სახედ ჭეშმარიტთა მათ, არამედ თჳთ მათ ცათა აწვე ჩუენებად პირსა ღმრთისასა ჩუენთჳს,
იგი	მცხ.ებრ	არცა რაჲთა მრავალგზის შეწიროს თავი თჳსი, ვითარცა-იგი მღდელთმოძღუარი იგი შევიდის წელიწადსა ერთ-გზის სიწმიდესა მას სისხლითა სხჳსაჲთა;
მისა	მცხ.ებრ	უკუე ჯერ-ვიდრემე-იყო მისა მრავალ-გზის ვნებად სოფლის დაბადებითგან; ხოლო აწ ერთ-გზის აღსასრულსა ჟამთასა შეურაცხის-ყოფად ცოდვათა მსხუერპლითა თჳსითა გამოჩნდა.
მისა	მცხ.ებრ	და ვითარცა-იგი წინა-უც კაცთა ერთგზის სიკუდილი და მისა შემდგომად საშჯელი,
იგინი	მცხ.ებრ	რამეთუ აჩრდილი აქუნდა შჯულსა მერმეთა მათ კეთილთაჲ, არა თჳთ იგი ხატი საქმეთაჲ მათ წლითი წლად მსხუერპლთა მათ, რომელთა შესწირვედ სამარადისოდ, ვერსადა შემძლებელ იყვნეს იგინი შემწირველთა მათ განსრულებად.
მათ	მცხ.ებრ	არამედ მათ შინა კუალად მოჴსენებაჲ ცოდვათაჲ წლითი წლად,
მას	მცხ.ებრ	მაშინ თქუა: ესერა მოვალ ყოფად ნებისა შენისა, აიღებს პირველსა მას, რაჲთა მეორე იგი დაამტკიცოს.
მით	მცხ.ებრ	რომლისა ნებითა ჩუენ განწმედილ ვართ შესაწირავითა მით, ჴორცითა იესუ ქრისტესითა ერთ-გზის.
მათვე	მცხ.ებრ	და ყოველი იგი მღდელი დგან დღითი დღე მსახურებასა მას და მათვე მსხუერპლთა შესწირავნ მრავალ-გზის, რომელნი-იგი არასადა შემძლებელ არიან აჴოცად ცოდვათა.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო თავადმან ერთ-გზის შეწირა მსხუერპლი ცოდვათათჳს სამარადისოდ და დაჯდა იგი მარჯუენით ღმრთისა
მის	მცხ.ებრ	ხოლო მეწამების ჩუენ სული წმიდაჲცა, რამეთუ შემდგომად სიტყჳსა მის,
მათ	მცხ.ებრ	ვითარმედ: ესე არს აღთქუმაჲ ჩემი, რომელი აღვთქუა მათა მიმართ შემდგომად დღეთა მათ, იტყჳს უფალი, მივსცენ შჯულნი ჩემნი გულთა მათთა და გონებათა მათთა ზედა გამოვწერნე იგინი
მათ	მცხ.ებრ	გუაქუს უკუე, ძმანო, კადნიერებაჲ შესლვად სიწმიდეთა მათ სისხლითა იესუჲსითა,
მით	მცხ.ებრ	რომელ-იგი განგჳახლა ჩუენ გზაჲ ახალი და ცხოველი კრეტსაბმელითა მით, ესე იგი არს ჴორცითა მისთაჲთა,
მას	მცხ.ებრ	მოუჴდეთ მას ჭეშმარიტითა გულითა, გულ-სავსებითა სარწმუნოებისაჲთა, სხურებულნი გულითა იჭჳსაგან ბოროტისა
იგი	მცხ.ებრ	და განბანილნი გუამითა წყლითა წმიდითა, შევიკრძალოთ აღსარებაჲ იგი სასოებისაჲ მოუდრეკელად, რამეთუ სარწმუნო არს, რომელმან-იგი აღმითქუა.
მის	მცხ.ებრ	რამეთუ ნეფსით შეცოდებათა ჩუენთათჳს, შემდგომად მოღებისა მის ცნობისა ჭეშმარიტებისა, არღარა ცოდვათათჳს მოაკლდების მსხუერპლი,
მათ	მცხ.ებრ	არამედ საშინელი რაჲმე მოლოდებაჲ საშჯელისაჲ და ცეცხლისა შური შესჭამდეს მტერთა მათ.
იგი	მცხ.ებრ	რაოდენ ჰგონებთ უძჳრესისა ტანჯვისა ღირს-ყოფად, რომელმან ძე ღმრთისაჲ დათრგუნოს და სისხლი იგი აღთქუმისაჲ არა-ღირსად შეჰრაცხოს, რომლითა განწმიდნა, და სული იგი მადლისაჲ აგინა?
მათ	მცხ.ებრ	მოიჴსენებდით პირველთა მათ დღეთა, რომელთა-იგი შინა ნათელ-იღეთ და მრავალი ღუაწლი დაითმინეთ ვნებათაჲ,
მათ	მცხ.ებრ	ესე არს, ყუედრებათა და ჭირთა შინა სოფლის სახილველ იქმნენით და ესე, რამეთუ ეზიარენით მათ, რომელნი-იგი მათ შინა იქცეოდეს;
იგი	მცხ.ებრ	და რამეთუ კრულებათა მათ ჩემთათჳს გელმოდა, და იავარის-ყოფაჲ იგი მონაგებთა თქუენთაჲ სიხარულით შეიწყნარეთ; უწყით, რამეთუ გაქუს თავისა თქუენისა საუნჯე უმჯობესი, ცათა შინა დადგრომილი.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ მოთმინებაჲ გიჴმს თქუენ, რაჲთა ნებაჲ ღმრთისაჲ ჰყოთ და მოიღოთ აღნათქუემი იგი.
მისგან	მცხ.ებრ	ხოლო მართალი სარწმუნოებით ცხონდეს; და უკუეთუ იჯმნეთ მისგან, არა სთნავს სულსა ჩემსა მას შინა.
მის	მცხ.ებრ	ხოლო ჩუენ არა ვართ ჯმნულებისანი მის წარსაწყმედელად, არამედ სარწმუნოებისანი შესაწევნელად სულისა.
მათ	მცხ.ებრ	ხოლო არს სარწმუნოებაჲ მოსავთა მათ ძალ, საქმეთა მამხილებელ არა-ხილულთა,
მათ	მცხ.გამოც	და ვიხილე, რამეთუ აღაღო კრავმან მან ერთი შჳდთა მათ ბეჭედთაგანი, და მესმა ერთისა ცხოველთა მათგანისაჲ, რომელი იტყოდა, ვითარცა ჴმითა ქუხილისაჲთა, ვითარმედ: მოვედ და იხილე.
მას	მცხ.გამოც	და აჰა ცხენი სპეტაკი, და მჯდომარესა მას ზედა აქუნდა მშჳლდი, და მიეცა მას გჳრგჳნი, და განვიდა ძლევითა, და სძლოსცა.
მის	მცხ.გამოც	და რაჟამს აღაღო მეორე ბეჭედი, მესმა მეორისა მის ცხოველისაჲ, რომელი იტყოდა, ვითარმედ: მოვედ!
მას	მცხ.გამოც	და გამოვიდა სხუაჲ ცხენი წითელი, და მჯდომარესა მას ზედა მიეცა აღებად მშჳდობაჲ ქუეყანით, რაჲთა ერთმანერთი მოსწყჳდონ, და მიეცა მას მახჳლი დიდი.
მის	მცხ.გამოც	და რაჟამს აღაღო მესამე ბეჭედი, მესმა მესამისა მის ცხოველისაჲ, რომელი იტყოდა: მოვედ და იხილე! და აჰა ცხენი შავი, და მჯდომარესა მას ზედა აქუნდა ჴელთა მისთა უღელი.
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ შორის ოთხთა მათ ცხოველთაჲსა, რომელი იტყოდა: სამადგანი იფქლი - დრაჰკნის, და სამი სამადგანი ქერი - დრაჰკნის, და ღჳნოსა და ზეთსა ნუ ავნებ.
მას	მცხ.გამოც	და აჰა ცხენი მწუანე, და მჯდომარესა მას ზედა სახელი მისი სიკუდილი; და ჯოჯოხეთი შეუდგა მას, და მიეცა მას ჴელმწიფებაჲ მეოთხედსა ზედა ქუეყანისასა მოსრვად მათდა მახჳლითა და სიყმილითა და სიკუდილითა და მჴეცთა მიერ ქუეყანისათა.
იგი	მცხ.გამოც	და რაჟამს აღაღო მეხუთე ბეჭედი, ვიხილენ საკურთხეველსა ქუეშე სულნი იგი მკუდართანი სიტყჳსათჳს ღმრთისა და წამებისათჳს კრავისა მის, რომელ აქუნდა.
მათ	მცხ.გამოც	და მიეცა მათ სამოსლები სპეტაკები და ითქუა მათდა მიმართ, რაჲთა განისუენონ მცირედ ჟამღა, ვიდრემდის აღესრულნენ მათ თანა მონანი და ძმანი მათნი და რომელთა ეგულებოდა სიკუდილი, ვითარცა მათ.
იგი	მცხ.გამოც	რამეთუ მოვიდა დღე იგი დიდი რისხვისა მისისაჲ და ვინ შემძლებელ არს დადგომად?
მათ	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით უმრავლესი მსხუერპლები შეწირა ღმრთისა აბელ კაენისა, რომლისაგან იწამა, ვითარმედ მართალ არს წამებითა ღმრთისაჲთა მსხუერპლთა მათ მისთა ზედა; და ამისთჳს მო-ღათუ-კუდა, მერმე იტყჳსვე-ღა.
მათ	მცხ.ტიმ1	უნდა მათ, რაჲთამცა იყვნეს შჯულის მოძღუარ, და არა იცოდეს, არცა რასა-იგი იტყჳან, არცა ვიეთთჳს დაამტკიცებენ.
მისებრ	მცხ.ტიმ1	სახარებისა მისებრ დიდებისა ნეტარისა ღმრთისა, რომელი მერწმუნა მე.
იგი	მცხ.ტიმ1	ხოლო უფროჲს გარდაემატა მადლი იგი უფლისა ჩუენისაჲ სარწმუნოებითურთ და სიყუარულით ქრისტე იესუჲს მიერ.
მისა	მცხ.ტიმ1	არამედ ამისათჳს შევიწყალე, რაჲთა ჩემდა მომართ აჩუენოს პირველად იესუ ქრისტემან ყოველი სულგრძელებაჲ მისი სახედ მერმეთა მათ მორწმუნეთა მისა მიმართ ცხორებად საუკუნოდ.
მას	მცხ.ტიმ1	ხოლო მეუფესა მას საუკუნეთასა უხრწნელსა, უხილავსა, მხოლოსა ბრძენსა ღმერთსა პატივი და დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.
მას	მცხ.ტიმ1	ამას მცნებასა შეგვედრებ შენ, შვილო ტიმოთე, მსგავსად მიძღუანებულთა მათ შენდა წინაწარმეტყუელებათა, რაჲთა ჰსაგრობდე მას შინა კეთილსა მას საგრობასა,
მას	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით იწოდა რაჲ აბრაჰამ, ერჩდა გამოსლვად ადგილსა მას, რომელი დაპყრობად იყო მისა სამკჳდრებელად; და გამოვიდა და არა უწყოდა, ვიდრე მოვიდოდა.
იგი	მცხ.ტიმ1	მოძღურებად დედათა არა უბრძანებ, არცა მთავრობად ქმრისა, არამედ რაჲთა იყოს იგი მყუდროებით.
მას	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით მწირობდა ქუეყანასა მას აღთქუმისასა, ვითარცა უცხოსა, კარავსა შინა მკჳდრობდა ისააკ და იაკობის თანა, მკჳდრთა მათ თანა მისვე აღთქუმისათა;
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ მოელოდა მას, რომელსა-იგი საფუძველ უსხენ ქალაქსა, რომლისა-იგი ხუროთმოძღუარ და შემოქმედ ღმერთი არს.
იგი	მცხ.ტიმ1	და ადამ არა სცთა, ხოლო დედაკაცი იგი სცთა და შჯულსა გარდაჰჴდა,
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნობით მოსწყდეს ესე ყოველნი და არღა მოეღო მათ აღნათქუემი იგი, არამედ შორით იხილეს იგი და მოიკითხეს და აღიარეს, რამეთუ სტუმარ და წარმავალ არიან იგინი ქუყანასა ზედა.
მისა	მცხ.ტიმ1	არამედ ჯერ-არს მისა, რაჲთა წამებაჲცა კეთილი აქუნდეს გარეშეთგან, რაჲთა არა ყუედრებასა შევარდეს და საფრჴესა ეშმაკისასა.
მას	მცხ.ებრ	და თუმცა მას მოიჴსენებდეს, ვინაჲ-იგი გამოვიდეს, აქუნდამცა ჟამი მიქცევისაჲ.
მას	მცხ.ებრ	ხოლო აწ უმჯობესსა მას გული ეტყჳს, ესე იგი არს ზეცისასა; ამისთჳსცა არა სირცხჳლ-უჩნს მათი ღმერთსა სახელის-დებად მათდა ღმრთად, რამეთუ განუმზადა მათ ქალაქი.
მას	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით შეწირა აბრაჰამ ისაკი გამოცდასა მას და მხოლოდშობილსა მას შესწირვიდა, რომელმან აღთქუმაჲ იგი მოიღო,
იგი	მცხ.ებრ	ესრეთ შეჰრაცხა, ვითარმედ მკუდრეთითცა აღდგინებად შემძლებელ არს ღმერთი, რომლისათჳსცა იგავით მოიყვანა იგი.
მათთჳს	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით მერმეთა მათთჳს ისაკმან აკურთხა იაკობი და ესავი.
იგი	მცხ.ტიმ1	აქუსმცა საიდუმლოჲ იგი სარწმუნოებისაჲ წმიდითა გონებითა.
მათ	მცხ.ტიმ1	ხოლო შეგინებულთა მათ და დედაბერებრთა ზღაპართაგან იჯმენ. ხოლო იწუართე თავი შენი ღმრთის მსახურებასა,
მათ	მცხ.ტიმ1	ნუმცა ვინ სიჭაბუკესა შენსა შეურაცხ-ჰყოფნ; არამედ სახე ექმენ მორწმუნეთა მათ სიტყჳთა, სლვითა, სიყუარულითა, სულითა, სარწმუნოებითა, სიწმიდითა.
მით	მცხ.ტიმ1	ეკრძალე თავსა შენსა და მოძღურებითა მით დაადგერ მათ ზედა, რამეთუ ამას რაჲ ჰყოფდე, თავიცა შენი აცხოვნო და მორჩილნიცა შენნი.
მას	მცხ.საქმ	მას ჟამსა შინა ჴელი მიყო ჰეროდე მეფემან ძჳრის ყოფად რომელთამე ეკლესიისაგანთა
იგი	მცხ.ტიმ1	ხოლო უკუეთუ ვინმე თჳსთა და უფროჲსღა სახლეულთა არა მოღუაწე იყოს, სარწმუნოებაჲ უარ-უყოფიეს და არს იგი ურწმუნოჲსა უძჳრეს.
იგი	მცხ.ტიმ1	ხოლო ქურივთა ჭაბუკთა განეშორე, რამეთუ რაჟამს დაიმღერნიან ქრისტესნი იგი, ქორწინების უნებნ.
მათ	მცხ.ტიმ1	აქუს მათ საშჯელი, რამეთუ პირველი იგი სარწმუნოებაჲ შეურაცხ-ყვეს.
იგი	მცხ.ტიმ1	უკუეთუ ვინმე მორწმუნე ესუას ქურივთა, იგი კმა-ეყავნ მათ და ნუ დაუმძიმებედ ეკლესიასა, რაჲთა სხუათა ქურივთა კმა-ეყოს.
მათ	მცხ.ტიმ1	და რომელნი-იგი ცოდვიდენ, წინაშე ყოველთაჲსა ამხილე, რაჲთა სხუათა მათ ეშინოდის.
მას	მცხ.თეს1	არამედ წინაწარ ვივნეთ და ვიგინენით, ვითარცა-იგი უწყით, ფილიპეს შინა, განვეცხადენით ღმრთისა ჩუენისა მიერ სიტყუად თქუენდა მიმართ სახარებასა მას ღმრთისასა მრავლითა ღუაწლითა.
იგი	მცხ.თეს1	მოიჴსენენით, ძმანო, შურომანი ჩუენნი და რუდუნებანი, რამეთუ ღამე და დღე ვიქმოდეთ, რაჲთა არავის დაუმძიმოთ თქუენგანსა, და ესრეთ ვქადაგეთ თქუენდა მიმართ სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ.
იგი	მცხ.თეს1	ამისთჳს ჩუენცა ვჰმადლობთ ღმერთსა მოუკლებელად, რამეთუ მიიღეთ თქუენ სიტყუაჲ იგი სმენისა ღმრთისაჲ ჩუენ მიერ და შეიწყნარეთ არა თუ სიტყუაჲ კაცთაჲ, არამედ ვითარცა არს ჭეშმარიტად სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, რომელიცა-იგი შეწევნასა აჩუენებს თქუენ შორის მორწმუნეთა მაგათ.
მათ	მცხ.თეს1	რამეთუ თქუენ მობაძავ იქმნენით, ძმანო, ეკლესიათა მათ ღმრთისათა, რომელნი არიან ჰურიასტანს ქრისტე იესუჲს მიერ, რამეთუ ეგრეთვე გევნო თქუენცა თჳსთაგან ტომთა, ვითარცა-იგი მათ ჰურიათაგან,
მას	მცხ.თეს1	და მივავლინეთ ტიმოთე, ძმაჲ ჩუენი და მსახური ღმრთისაჲ და თანა-შემწე ჩუენი სახარებასა მას ქრისტესსა, რაჲთა დაგამტკიცნეს თქუენ და ნუგეშინის-გცეს თქუენ სარწმუნოებისა მაგის თქუენისათჳს,
მან	მცხ.თეს1	ამისთჳს მეცა ვერღარა დავთმე და მივავლინე ტიმოთე, რაჲთა ვცნა თქუენი ეგე სარწმუნოებაჲ, ნუუკუე განგცადნა თქუენ განმცდელმან მან, და ცუდად იყოს შრომაჲ იგი ჩუენი.
მის	მცხ.საქმ	იყვნეს ანტიოქიას შინა მსგავსად კრებულისა მის წინაწარმეტყუელნი და მოძღუარნი: ბარნაბა და სჳმეონ, რომელსა-იგი ერქუა ნიგერ, და ლუკიოს კჳრინელი და მანაინ, რომელი-იგი იყო ძუძუს მტე ჰეროდე მეფისაჲ, და სავლე.
მათგან	მცხ.თეს1	ამისთჳს ნუგეშინის-ცემულ ვიქმნენით, ძმანო, თქუენ ზედა ყოველთა მათგან ურვათა და ჭირთა ჩუენთა თქუენითა მაგით სარწმუნოებითა,
მისთჳს	მცხ.თეს1	რამეთუ რომელსა-მე მადლობასა შემძლებელ ვართ მიცემად ღმრთისა თქუენთჳს ყოველისა მისთჳს სიხარულისა, რომლითა გჳხარის თქუენთჳს წინაშე ღმრთისა ჩუენისა.
იგი	მცხ.თეს1	ღამე და დღე უფროჲს და უმეტეს ვევედრებით ხილვად პირისა თქუენისა და განმტკიცებად დაკლებული იგი სარწმუნოებისა თქუენისაჲ.
მას	მცხ.თეს1	განმტკიცებად გულთა თქუენთა სიწმიდით და უბიწოდ წინაშე ღმრთისა და მამისა ჩუენისა მოსლვასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა ყოველთა თანა წმიდათა მისთა.
მათ	მცხ.თეს1	და მაშინღა ჩუენ, ცხოველნი ესე, რომელნი დაშთომილ ვიყვნეთ, მათ თანავე აღვიტაცნეთ ღრუბლითა შემთხუევად უფლისა ჰაერთა ზედა და ესრეთ მარადის უფლისა თანა ვიყოფვოდით.
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით მოსე, იშვა რაჲ, დამალეს სამ თუე მამა-დედათა მისთა, რამეთუ იხილეს მკჳრცხლ ყრმაჲ იგი, და არა შეიშინეს ბრძანებისა მისგან მეფისა.
მას	მცხ.თეს1	და რამეთუ ჰყოფთცა მას ყოველთა მიმართ ძმათა, რომელნი არიან ყოველსა მაკედონიასა. ხოლო გლოცავ თქუენ, ძმანო, გარდამატებად უფროჲსღა
მას	მცხ.ებრ	უფროჲსღა გამოირჩია თანა-ძჳრის-ხილვაჲ ერსა თანა ღმრთისასა, ვიდრეღა რაჲთა აქუნდეს მას საწუთროჲ იგი საშუებელი ცოდვისაჲ;
მათ	მცხ.თეს1	რაჲთა ხჳდოდით შუენიერად გარეშეთა მათ მიმართ, და ნურარაჲ ვის გიჴმნ.
მათთჳს	მცხ.თეს1	ხოლო არა გუნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს, რაჲთა არა სწუხდეთ, ვითარცა-იგი სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ.
იგი	მცხ.თეს1	რამეთუ უკუეთუ გურწამს, ვითარმედ იესუ მოკუდა და აღდგა, ეგრეცა ღმერთმან შესუენებულნი იგი იესუჲს მიერ მოიყვანნეს მის თანა.
მას	მცხ.თეს1	ხოლო ამას გეტყჳ თქუენ სიტყჳთა უფლისაჲთა, ვითარმედ ჩუენ, ცხოველნი ესე, რომელ დაშთომილ ვიყვნეთ მოსლვასა მას უფლისასა, ვერ მივეწინეთ შესუენებულთა მათ,
იგი	მცხ.თეს1	რამეთუ თავადი უფალი ბრძანებითა და ჴმითა ანგელოზთ მთავრისაჲთა და საყჳრითა ღმრთისაჲთა გარდამოჴდეს ზეცით, და მკუდარნი იგი ქრისტეს მიერნი აღდგენ პირველად;
იგი	მცხ.ებრ	უფროჲსად სიმდიდრედ შეჰრაცხა ეგჳპტისა საფასეთა ყუედრებაჲ იგი ქრისტესი, რამეთუ ჰხედვიდა იგი სასყიდლის კუალად-გებასა.
მათთჳს	მცხ.თეს1	ხოლო ჟამთა მათთჳს და წელთა, ძმანო, არა გჳჴმს მიწერად თქუენდა,
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით დაუტევა ეგჳპტე და არა შეიშინა გულის წყრომისა მისგან მეფისა, რამეთუ უხილავი იგი ვითარცა ხილული შეჰრაცხა.
იგი	მცხ.თეს1	რამეთუ თქუენ თჳთ გამოწულილვით იცით, რამეთუ დღე იგი უფლისაჲ, ვითარცა მპარავი ღამისაჲ, ეგრეთ მოიწევის.
იგი	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით ყო ზატიკი იგი და პკურებაჲ იგი სისხლისაჲ, რაჲთა არა მომსრველი იგი პირმშოთაჲ შეეხოს მათ.
მათ	მცხ.თეს1	რამეთუ რაჟამს თქუან: „მშჳდობაჲ და კრძალულებაჲ“, მაშინ მეყსეულად მოიწიოს მათ ზედა მომსრველი, ვითარცა სალმობაჲ შობადისაჲ, და ვერ განერნენ.
იგი	მცხ.თეს1	ხოლო თქუენ, ძმანო, არა ხართ ბნელსა შინა, რაჲთა დღე იგი ვითარცა მპარავი გეწიოს თქუენ.
მას	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით წიაღჴდეს ზღუასა მას მეწამულსა, ვითარცა ჴმელსა ქუეყანასა, რომელსა-იგი აზმნეს მეგჳპტელთა და დაინთქნეს.
იგი	მცხ.თეს1	ხოლო ჩუენ, რამეთუ დღისანი ვართ ნაშობნი, განვიფრთხოთ, შევიმოსოთ ჯაჭჳ იგი სარწმუნოებისაჲ და სიყუარულისაჲ და ჩაფხუტი იგი სასოებისაჲ და ცხოვრებისაჲ.
იგი	მცხ.თეს1	ხოლო გლოცავთ თქუენ, ძმანო, იცნითმცა მშრომელნი იგი თქუენ შორის და წინამძღუარნი იგი თქუენნი უფლისა მიერ და მასწავლელნი იგი თქუენნი.
იგინი	მცხ.თეს1	და უმეტესად შეჰრაცხენით იგინი სიყუარულით უფროჲს საქმისათჳს მათისა; და მშჳდობასა ჰყოფდით მათ თანა.
მათ	მცხ.თეს1	გლოცავ თქუენ, ძმანო, სწავლიდით უწესოთა მათ, ნუგეშინის-სცემდით სულმოკლეთა, თავს-იდებდით უძლურთა მათ, სულგრძელ იყვენით ყოველთა მიმართ.
მათ	მცხ.ებრ	სარწმუნოებით რააბ, მეძავი იგი, არა წარწყმდა ურჩთა მათ თანა, რამეთუ შეიწყნარნა მსტუარნი იგი მშჳდობით.
მათ	მცხ.ებრ	მოიყვანნეს დედათა აღდგომილნი მკუდარნი მათნი; ხოლო სხუანი წარკუეთითა თავთაჲთა აღესრულნეს; და არა მოიღეს მათ გამოჴსნაჲ, რაჲთა უმჯობესსა აღდგომასა ღირს იქმნენ.
მით	მცხ.კოლ	ხოლო აწ დაგიგნა გუამითა მით ჴორცთა მისთაჲთა სიკუდილისა მიერ და წარგადგინნა თქუენ წმიდად და უბიწოდ და უბრალოდ წინაშე მისსა,
იგი	მცხ.ებრ	და ესე ყოველნი იწამნეს სარწმუნოებით და არა მოიღეს აღნათქუემი იგი,
იგი	მცხ.ებრ	აწ უკუე ჩუენცა, ესოდენი მაქუს გარე-მოდგომილი ჩუენდა სიმრავლე წმიდათა მოწამეთაჲ, სიმძიმე ყოველი განვიშოროთ და მსწრაფლ მომავალი იგი ცოდვაჲ და მოთმინებით ვრბიოდით წინა-განმზადებულსა მას ჩუენსა ღუაწლსა.
მის	მცხ.ებრ	და ვხედვიდეთ სარწმუნოებისა ჩუენისა წინამძღუარსა და სრულებისა მოქმედსა იესუს, რომელმან-იგი წინა-განმზადებულისა მის წილ სიხარულისა დაითმინა ჯუარი და სირცხჳლი შეურაცხ-ყო და მარჯუენით საყდართა ღმრთისათა დაჯდა.
იგი	მცხ.ებრ	გან-უკუე-იზრახეთ, რომელმან-იგი ესევითარი დაითმინა ცოდვილთაგან მისა მიმართი იგი სიტყჳს-გებაჲ, რაჲთა არა დაშურეთ სულითა თქუენითა და მოჰმედგრდეთ.
იგი	მცხ.ებრ	რომელსა-იგი შეიწირვის საცხოვართა სისხლი ცოდვათათჳს სიწმიდესა მას შინა მღდელთმოძღურისა მიერ, ამათნი იგი ჴორცნი დაიწუებოდეს გარეშე ბანაკსა მას.
იგი	მცხ.თეს1	ყოველივე გამოიცადეთ და უკეთესი იგი შეიკრძალეთ.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ რომელნიმე იგი მცირედთა დღეთა მათისაებრ ნებისა სწავლიდეს, ხოლო ესე უმჯობესისათჳს, რაჲთა მოიღონ სიწმიდისაგან მისისა.
მას	მცხ.თეს1	ხოლო თავადმან ღმერთმან მშჳდობისამან წმიდა გყვენინ თქუენ ყოვლითა სრულებითა და ყოვლითა სიცოცხლითა, სული თქუენი, სამშჳნელი და გუამი უბიწოდ მოსლვასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა დაჰმარხენინ.
მათ	მცხ.ებრ	ყოველივე სწავლაჲ მეყსეულად არა არნ სიხარულ, არამედ მწუხარება; ხოლო უკუანაჲსკნელ ნაყოფი მშჳდობისაჲ მის მიერ წურთილთა მათ მოაგის - სიმართლე.
იგი	მცხ.ებრ	და ალაგნი მართლ ყვენით ფერჴთა თქუენთანი, რაჲთა არა მკელობელი იგი დაეცეს, არამედ უფროჲსღა განიკურნოს.
იგი	მცხ.გამოც	და შემდგომად ამისა ვიხილენ ოთხნი ანგელოზნი, მდგომარენი ოთხთა კიდეთა ქუეყანისათა. და ეპყრნეს ოთხნი იგი ქარნი ქუეყანისანი, რაჲთა არა ქროდიან ქუეყანასა ზედა, არცა ზღუასა, არცა ხეთა.
მათ	მცხ.გამოც	და ვიხილე სხუაჲ ანგელოზი, აღმომავალი აღმოსავალით მზისაჲთ, და აქუნდა ბეჭედი ღმრთისა ცხოველისაჲ. და ჴმა-უყო ჴმითა დიდითა ოთხთა მათ ანგელოზთა, რომელთა მიეცა ვნებაჲ ქუეყანისა და ზღჳსაჲ, ვითარმედ:
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა რიცხჳ დაბეჭდულთაჲ მათ: ას ორმეოცდაოთხი ათასი დაბეჭდულთაჲ ყოვლისაგან ტომისა ძეთა ისრაჱლისათა:
მათ	მცხ.გამოც	და ყოველნივე ანგელოზნი დგეს გარემოჲს საყდრისა და მღდელთაჲსა და ოთხთა მათ ცხოველთაჲსა და დავარდეს წინაშე საყდრისა მისისა პირთა ზედა მათთა და თაყუანის-სცეს ღმერთსა
მას	მცხ.გამოც	და ვარქუ მას: უფალო ჩემო, შენ უწყი. და მრქუა მე: ესენი არიან, რომელნი მოსრულ არიან ჭირისა მისგან დიდისა, და განრცხნეს მათ სამოსელნი მათნი და განასპეტაკნეს სისხლითა მით კრავისაჲთა.
მას	მცხ.გამოც	ამისათჳს, არიან წინაშე საყდარსა ღმრთისასა, და ჰმსახურებენ მას დღე და ღამე ტაძარსა შინა მისსა. და მჯდომარემან მან საყდართა ზედა დაიმკჳდროს მათ შორის.
მათ	მცხ.გამოც	არღარა მოემშიოს მათ, არცაღა მოეწყუროს, არცაღა მოვიდეს მათ ზედა მზე, არცა ყოველივე სიცხე,
მათ	მცხ.გამოც	რამეთუ კრავი იგი, რომელ არს შორის საყდრისა, ჰმწყსის მათ და უძღჳს წყაროთა მიმართ წყლისა ცხოველისათა, და აღჴოცოს ღმერთმან ყოველივე ცრემლი თუალთაგან მათთა.
მათ	მცხ.ტიმ1	უკუეთუ ვინმე სხუასა მოძღურებდეს და არა მოვიდეს სიცოცხლისა მათ მოძღურებათა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთა და ღმრთის მსახურებისა ამის მოძღურებასა ზედა,
მას	მცხ.ებრ	უწყით, რამეთუ ამისა შემდგომად უნდა დამკჳდრებად კურთხევაჲ და შეურაცხ-იქმნა, რამეთუ სინანულისა ადგილი არა პოვა, და ცრემლით ღათუ ითხოვდა მას.
მათგან	მცხ.ტიმ1	გულის წყრომანი, განხრწნილთა კაცთა გონებაჲ და ნაკლულევანთაჲ ჭეშმარიტებისაგან, რომელნი ჰგონებენ, ვითარმედ სარეწავ არს ღმრთის მსახურებაჲ. განეშორე ესევითართა მათგან.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ არა მოსრულ ხართ თქუენ მთასა მას ჴელით შესახებელსა და აღგზებულსა ცეცხლითა და წყუდიადითა და ბნელითა და ნისლითა
მათ	მცხ.ებრ	და საყჳრისა ოხრასა და ჴმასა სიტყუათასა, რომელთა-იგი ესმა, იჯმნეს, რაჲთა არღარა შეეძინოს მათ სიტყუაჲ.
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ ვერ ითმენდეს ბრძანებულსა მას; მჴეცი ღათუ შეეხებოდა მთასა მას, ქვითა განიდევნებოდა.
იგი	მცხ.ტიმ1	დამარხვად შენდა მცნებაჲ იგი უბიწოდ და უბრალოდ ვიდრე გამოჩინებადმდე უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა,
მან	მცხ.ტიმ1	რომელ-იგი ჟამთა თჳსთა აჩუენოს ნეტარმან მან და მხოლომან ძლიერმან მეუფემან მეუფეთამან და უფალმან უფლებათამან,
მას	მცხ.ტიმ1	მდიდართა მათ ამას სოფელსა ამცენ, რაჲთა არა მაღლოოდიან, არცა ესვიდენ სიმდიდრესა მას უჩინოსა, არამედ ღმერთსა ცხოველსა, რომელმან მომცის ჩუენ ყოველივე მდიდრად საშუებელად,
მისთჳს	მცხ.ტიმ1	და იუნჯებდინ თავისა მათისა საფუძველსა კეთილსა მერმისა მისთჳს ჟამისა, რაჲთა შეეკრძალნენ საუკუნესა მას ცხორებასა.
მათგან	მცხ.ტიმ1	ჵ ტიმოთე, ვედრი იგი დაიმარხე და განეშორე ბილწთა მათგან ცუდთა ჴმათა და სიტყჳს-გებათა მათგან ტყუვილით სახელის მეცნიერებისასა,
მისებრ	მცხ.ტიმ2	პავლე, მოციქული ქრისტე იესუჲსი ნებითა ღმრთისაჲთა, აღთქუმისა მისებრ ცხორებისა ქრისტე იესუჲს მიერ,
მას	მცხ.ტიმ2	რომლისათჳს მოგაჴსენებ შენ განცხოველებად მჴურვალედ მადლსა მას ღმრთისასა, რომელ არს შენ თანა დასხმითა ჴელთა ჩემთაჲთა.
იგი	მცხ.ებრ	და ესრეთ საშინელ იყო საუცრებაჲ იგი, მოსე თქუა: შეშინებულ ვარ და შეძრწუნებულ.
მათ	მცხ.ებრ	და ეკლესიასა პირმშოთასა, აღწერილსა ცათა შინა, და ღმრთისა მსაჯულისა ყოველთაჲსა და სულებისა მართალთა მათ აღსრულებულთაჲსა.
იგინი	მცხ.ებრ	ეკრძალენით, ნუუკუე იჯმნათ მეტყუელისა მისგან. რამეთუ უკუეთუ იგინი ვერ განერნეს, რომელთა ქუეყანასა ზედა იჯმნეს ბრძანებისაგან, რაოდენ უფროჲს ჩუენ, უკუეთუ ზეცისასა მას გარე-მოვექცეთ,
მათ	მცხ.ებრ	ხოლო ესე „მერმე ერთგზისღა“ აუწყებს შეძრულთა მათ ცვალებასა, ვითარცა ქმნულთასა, რაჲთა ეგოს შეუძრველი იგი.
იგი	მცხ.ებრ	მოიჴსენენით კრულებანი იგი, ვითარცა მათ თანავე კრულთა, და ძჳრ-ხილულნი იგი, რამეთუ თქუენცა ჴორცნივე გასხენ.
მათ	მცხ.ებრ	მოიჴსენენით წინამძღუარნი იგი თქუენნი, რომელნი გეტყოდეს თქუენ სიტყუათა მათ ღმრთისათა, და ჰხედევდით გამოსლვასა მას ცხორებისა მათისასა და ჰბაძევდით სარწმუნოებასა მათსა.
იგი	მცხ.ებრ	იესუ ქრისტე გუშინ და დღეს და იგი თავადი არს უკუნისამდე.
მას	მცხ.ებრ	მოძღურებასა მრავალ-სახესა და უცხოსა ნუ შეიწყნარებთ, რამეთუ კეთილად მადლითა განმტკიცებულ ხართ გულთა და არა საჭმლითა, რომლითა ვერაჲ ირგეს, რომელნი ვიდოდეს მას შინა.
მას	მცხ.ებრ	მაქუს ჩუენ საკურთხეველი, რომლისაგან ჭამად ვერ ჴელ-ეწიფების, რომელნი-იგი კარავსა მას ჰმსახურებენ.
მათ	მცხ.ტიმ2	რომელმან-იგი მიჴსნნა ჩუენ და მიჩინნა ჩუენ ჩინებითა მით წმიდითა არა საქმეთა ჩუენთათჳს, არამედ თჳსითა ნებითა და მადლითა, რომელი მომცა ჩუენ ქრისტე იესუჲს მიერ უპირატეს ჟამთა მათ საუკუნეთა,
მით	მცხ.ტიმ2	რომელ გამოცხადნა აწ გამოჩინებითა მით მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რომელმან-იგი განაქარვა სიკუდილი და განანათლა ცხორებაჲ და უხრწნელებაჲ სახარებითა მით,
მის	მცხ.ტიმ2	რომლისათჳსცა ესე მევნების, არამედ არა მრცხუნის. რამეთუ ვიცი, რომელი-იგი მრწმენა და მრწამს, რამეთუ ძალ-უც ვედრისა მის ჩემისა დამარხვად მერმესა მას დღესა.
იგი	მცხ.ტიმ2	სახედ გაქუნდინ ცოცხლებისა სიტყუაჲ იგი, რომელი გესმა ჩემგან სარწმუნოებითა და სიყუარულითა ქრისტე იესუჲსითა.
იგი	მცხ.ტიმ2	კეთილი იგი ვედრი დაიმარხე სულითა წმიდითა, რომელმან დაიმკჳდრა ჩუენ თანა.
მას	მცხ.ტიმ2	მოეცინ მას უფალმან პოვნად წყალობაჲ უფლისა მიერ მას დღესა შინა; და რაოდენი-იგი ეფესოს შინა მმსახურა, უმჯობეს შენ უწყი.
მას	მცხ.ტიმ2	არავინ მოღუაწე შეეყოფვის სოფლისა საქმეთა, რაჲთა ერისთავსა მას სათნო-ეყოს.
მის	მცხ.ტიმ2	მშრომელისა მის ქუეყანის მოქმედისაჲ ჯერ-არს პირველად ნაყოფისა მოღებაჲ.
მისა	მცხ.ებრ	აწ უკუე განვიდეთ მისა გარე ბანაკსა მას და ყუედრებაჲ იგი მისი მოვიღოთ.
იგი	მცხ.ტიმ2	რომელსა შინა ძჳრს ვიხილავ ვიდრე კრულებადმდე, ვითარცა ძჳრის-მოქმედი; არამედ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ არა შეკრულ არს.
მათთჳს	მცხ.ტიმ2	ამისთჳს ყოველსა დავითმენ რჩეულთა მათთჳს, რაჲთა მათცა ცხორებაჲ პოვონ ქრისტე იესუჲს მიერ დიდებასა თანა საუკუნესა.
მის	მცხ.ტიმ2	სარწმუნო არს სიტყუაჲ, რამეთუ უკუეთუ მის თანა მოვსწყდეთ, მის თანაცა ვცხონდეთ.
მის	მცხ.ტიმ2	უკუეთუ დავითმინოთ, მის თანა ვსუფევდეთ; უკუეთუ უარ-ვყოთ, მანცა უარ-მყვნეს ჩუენ.
იგი	მცხ.ტიმ2	უკუეთუ არა გურწმენეს, იგი სარწმუნოდ ჰგიეს; უარ-ყოფად თავისა თჳსისა ვერ ძალ-უც.
მათ	მცხ.ტიმ2	ამას მოაჴსენებდ წინაშე ღმრთისა და უწამებდ ნუ სიტყჳთა ლალვისაჲთა არად საჴმარად, განსადრეკელად მსმენელთა მათ.
მას	მცხ.ტიმ2	ისწრაფე თავისა შენისა რჩეულად წარდგინებად წინაშე ღმრთისა, მუშაკად ურცხჳნელად, წარმართებად სიტყუასა მას ჭეშმარიტებისასა.
მათ	მცხ.ტიმ2	ხოლო ბილწთა მათ და ცუდთა ჴმათა განეშორე, რამეთუ უმეტეს წარემატნიან უშჯულოებითა,
იგი	მცხ.ტიმ2	უკუეთუ ვინმე განიწმიდოს თავი თჳსი ამათგან, იყოს იგი ჭურ პატიოსან, წმიდა და საჴმარ უფლისა, ყოვლისავეთჳს საქმისა კეთილისა განმზადებულ.
მათ	მცხ.ტიმ2	ხოლო სიჭაბუკისა მათ გულის თქუმათა ევლტოდე, შეუდეგ სიმართლესა, სარწმუნოებასა, სიყუარულსა, მშჳდობასა მათ თანა, რომელნი ხადიან უფალსა გულითა წმიდითა.
მათ	მცხ.ტიმ2	მშჳდობით მასწავლელ წინააღმდგომთა მათ, მო-ხოლო-თუ-სცეს მათ უფალმან სინანული მეცნიერებად ჭეშმარიტებისა,
მისგან	მცხ.ტიმ2	და განიფრთხონ საფრჴისა მისგან ეშმაკისა მონადირებულთა მათ მის მიერ ნებისაებრ მისასა.
მის	მცხ.მეფ4	და იყო, ხვალისგან მოიღო მაქმანი და შეასოვლა წყლითა და მიიბურა პირსა თჳსსა და მოკუდა, და დადგა მეფედ მის წილ აზაელ.
მას	მცხ.ტიმ2	ხოლო შენ დაადგერ მას ზედა, რომელიცა გისწავიეს და გრწმენა, უწყი, ვისგან გისწავიეს;
იგი	მცხ.ტიმ2	რაჲთა აწვე იყოს ღმრთისა იგი კაცი, ყოვლისა მიმართ საქმისა კეთილისა განმტკიცებულ.
იგი	მცხ.ებრ	ამისთჳს შევსწირავთ მსხუერპლსა ქებისასა მარადის ღმრთისა, ესე იგი არს ნაყოფსა ბაგეთა და აღსარებასა სახელისა მისისასა.
იგი	მცხ.ტიმ2	რამეთუ მე აწ ესერა შევიწირვი, და ჟამი იგი მიქცევისა ჩემისაჲ მოიწია.
მან	მცხ.ტიმ2	ამიერითგან მიმელის მე სიმართლისა იგი გჳრგჳნი, რომელი მომცეს მე უფალმან მას დღესა შინა, მართალმან მან მსაჯულმან; არა ხოლო თუ მე, არამედ ყოველთა, რომელთა შეიყუარეს გამოჩინებაჲ მისი.
მათ	მცხ.ებრ	დაემორჩილენით წინამძღუართა თქუენთა და ერჩდით მათ, რამეთუ იგინი იღჳძებენ სულთა თქუენთათჳს, ვითარცა-იგი სიტყუაჲ მისცენ; რაჲთა სიხარულით ამას ჰყოფდენ და არა სულთ-ითქუმიდენ, რამეთუ არა ადვილ არს ესე თქუენდა.
მას	მცხ.ტიმ2	ალექსანდრე მჭედელმან მრავალი ბოროტი შემაჩუენა მე. მიაგოს მას უფალმან საქმეთა მისთაებრ.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო ღმერთმან მშჳდობისამან, რომელმან აღმოიყვანა მკუდრეთით მწყემსი იგი ცხოვართაჲ დიდი სისხლითა მით აღთქუმისა საუკუნოჲსაჲთა - უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე,
იგი	მცხ.ტიმ2	რომელსა შენცა ეკრძალე, რამეთუ ფრიად წინა-აღუდგა იგი ჩუენთა სიტყუათა.
მისსა	მცხ.ებრ	დაგამტკიცენინ თქუენ ყოვლითა საქმითა კეთილითა ყოფად ნებისა მისისა, რომელმან ყვის სათნოებაჲ მისი ჩუენ შორის წინაშე მისსა ქრისტე იესუჲს მიერ, რომლისა არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	მცხ.ტიმ2	პირველსა მას სიტყჳს-გებასა ჩემსა არავინ თანა-დამიდგა მე, არამედ ყოველთა დამიტევეს მე. ნუ შეერაცხებინ მათ.
იგი	მცხ.გამოც	და ვიხილენ შჳდნი იგი ანგელოზნი, რომელნი წინაშე ღმრთისა დგანან, და მიეცნეს მათ შჳდნი საყჳრნი.
მას	მცხ.გამოც	და სხუაჲ ანგელოზი მოვიდა და დადგა საკურთხეველსა ზედა, რომელსა აქუნდა სასაკუმევლე ოქროჲსაჲ; და მიეცა მას საკუმეველი ფრიადი, რაჲთა მისცეს იგი ლოცვასა წმიდათასა საკურთხეველსა მას ზედა ოქროჲსასა, რომელი არს წინაშე საყდარსა.
იგი	მცხ.გამოც	და აღჴდა კუამლი იგი საკუმეველთაჲ ლოცვისა მიმართ წმიდათაჲსა ჴელისაგან ანგელოზისა მის წინაშე ღმრთისა.
მან	მცხ.გამოც	და აღიღო ანგელოზმან მან სასაკუმევლე იგი და აღავსო ცეცხლისა მისგან საკურთხეველისა და დაასხა იგი ქუეყანასა ზედა, და იქმნნეს ქუხილნი და ჴმანი და ელვანი და ძრვაჲ.
მათ	მცხ.გამოც	და ანგელოზთა მათ, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი საყჳრნი, განჰმზადნეს თავნი თჳსნი ცემად.
მან	მცხ.გამოც	და პირველმან მან დასცა, და იქმნა სეტყუაჲ და ცეცხლი, შეერთებული სისხლითა, და მოვიდა ქუეყანად, და მესამედი ქუეყანისაჲ დაიწუა და მესამედი ხეთაჲ დაიწუა და ყოველივე თივაჲ ნედლი დაჲწუა.
მის	მცხ.გამოც	და სახელი ვარსკულავისაჲ მის არს აფსინთი. და გარდაიქცა მესამედი წყალთაჲ აფსინთად, და მრავალნი კაცთაგანნი მოსწყდეს წყალთა მიერ, რამეთუ დამწარდეს.
მისგან	მცხ.კოლ	უკუეთუ ეგნეთ სარწმუნოებასა ზედა დაფუძნებულნი და დამტკიცებულნი და შეურყეველნი სასოებისა მისგან სახარებისა, რომლისაჲ გესმა, ქადაგებულისაჲ ყოვლისა შორის დაბადებულისა ცასა ქუეშე, რომლისა ვიქმენ მე, პავლე, მსახურ.
მათ	მცხ.გამოც	და ვიხილე და მესმა ერთისა არწივისა მფრინვალისაჲ ჰაერთა შინა, რომელი იტყოდა ჴმითა დიდითა: ვაჲ არს, ვაჲ არს, ვაჲ არს მკჳდრთა ქუეყანისათა სხუათა მათ ჴმათაგან საყჳრთაჲსა სამთა მათ ანგელოზთა, რომელთა ეგულების ჴმობად!
მათ	მცხ.კოლ	აწ მიხარის ვნებათა მათ შინა თქუენთჳს და აღვასრულებ დაკლებულთა მათ ჭირთა ქრისტესთა ჴორცითა ჩემითა გუამისათჳს მისისა, რომელ არს ეკლესიაჲ,
იგი	მცხ.კოლ	საიდუმლოჲ იგი, დაფარული საუკუნითგან და ნათესავითგან, ხოლო აწ გამოეცხადა წმიდათა მისთა,
მათ	მცხ.კოლ	რამეთუ მნებავს უწყებად თქუენდა, რაბამი ღუაწლი მაქუს თქუენთჳს და ლავდიკელთა მათ და რაოდენთა არა უხილავს პირი ჩემი ჴორციელად,
იგი	მცხ.ფილიპ	დაიმდაბლა თავი თჳსი და იქმნა იგი მორჩილ ვიდრე სიკუდიდმდე და სიკუდილითა მით ჯუარისაჲთა.
მას	მცხ.ფილიპ	ამისთჳსცა იგი ღმერთმან უმეტესად აღამაღლა და მიანიჭა მას სახელი უზეშთაესი უფროჲს ყოველთა სახელთაჲსა,
მას	მცხ.ფილიპ	ვინაჲცა, საყუარელნო ჩემნო, ვითარცა-ეგე ყოვლადვე მორჩილ ხართ, ნუ ხოლო მისლვასა მას ჩემსა, არამედ აწ უფროჲსღა შორს ყოფასა ამას ჩემსა შიშით და ძრწოლით თჳსსა ცხორებასა იქმოდეთ.
მას	მცხ.კოლ	რაჲთა ნუგეშინის-ცემულ იქმნენ გულნი მათნი, თანა-შეტყუებულნი სიყუარულით ყოვლისა მიმართ სიმდიდრისა გულ-სავსებისა, გულისჴმის-ყოფისა მეცნიერად საიდუმლოსა მას ღმრთისასა და მამისასა და ქრისტესსა,
მას	მცხ.კოლ	ვითარცა-ეგე გისწავიეს ქრისტე იესუ უფალი, მას შინა ვიდოდეთ,
მას	მცხ.ფილიპ	სიტყუაჲ ცხორებისაჲ გაქუნდინ სიქადულად ჩემდა დღესა მას ქრისტესსა, რამეთუ არა ცუდად ვრბიოდე, არცა ცუდად დავშუერ.
მას	მცხ.ფილიპ	არამედ დაღათუ შევიწირვი მსხუერპლსა მას ზედა და მსახურებასა სარწმუნოებისა თქუენისისა, მიხარის და მიხაროდისცა თქუენ ყოველთა თანა.
მას	მცხ.კოლ	დაფუძნებულნი და აღშენებულნი მას ზედა და დამტკიცებულნი სარწმუნოებითა, ვითარცა-იგი ისწავეთ, აღემატებოდეთ მას შინა მადლობითა.
მისებრ	მცხ.კოლ	ეკრძალენით, ნუ ვინმე იყოს წარმტყუენველ თქუენდა სიბრძნის მოყუარებითა და ცუდითა საცთურითა მოძღურებისა მისებრ კაცთაჲსა, წესთა მათებრ ამის სოფლისათა და არა ქრისტეს მიერ,
მას	მცხ.კოლ	რამეთუ მას შინა დამკჳდრებულ არს ყოველივე სავსებაჲ ღმრთეებისაჲ ჴორციელად.
მას	მცხ.კოლ	და ხართ თქუენ მას შინა აღსავსე, რომელი-იგი არს თავი ყოვლისა მთავრობისა და ჴელმწიფებისაჲ,
იგი	მცხ.ფილიპ	ხოლო გამოცდილებაჲ იგი მისი იცით, რამეთუ ვითარცა მამასა შვილმან, ეგრე ჰმონა ჩემ თანა სახარებასა მას.
მისგან	მცხ.ფილიპ	ამისსა უკუე ვესავ მივლინებასა, რაჟამს განვიგო თავისა ჩემისაჲ მისგან.
მათ	მცხ.კოლ	რომლითაცა წინადაიცჳთეთ წინადაცუეთითა მით ჴელით უქმნელითა, განძარცუვითა მით გუამისა მის ჴორცთა მათ ცოდვათაჲსა წინადაცუეთითა ქრისტესითა.
იგი	მცხ.ფილიპ	და ნანდჳლვე დასნეულდა ვიდრე სიკუდიდმდე; არამედ ღმერთმან შეიწყალა იგი და არა ხოლო თუ იგი, არამედ მეცა, რაჲთა არა მწუხარებაჲ მწუხარებასა ზედა დამერთოს.
იგი	მცხ.ფილიპ	რამეთუ საქმისათჳს ქრისტესისა სიკუდილადმდე მიიწია წინა-დაპყრობად სულითა, რაჲთა აღავსოს თქუენი იგი დაკლებული ჩემდა მომართ მსახურებისაჲ.
მით	მცხ.კოლ	მის თანა დაეფლენით ნათლის-ღებითა მით, რომლისა თანაცა აღსდეგით სარწმუნოებითა მით შეწევნითა ღმრთისაჲთა, რომელმან-იგი აღადგინა მკუდრეთით.
მის	მცხ.კოლ	და თქუენცა მკუდარ იყვენით შეცოდებათა შინა და წინადაუცუეთელებითა მით ჴორცთა თქუენთაჲთა, მის თანა განგაცხოველნა თქუენ, მოგჳტევნა ჩუენ ყოველნი შეცოდებანი.
იგი	მცხ.კოლ	და აჴოცა ჩუენთჳს ჴელით წერილი ბრძანებით, რომელი იყო ანტაკრად ჩუენდა, და იგი აღიღო შორის და შეჰმსჭუალა ჯუარსა,
იგინი	მცხ.კოლ	განძარცუნა მთავრობანი იგი და ჴელმწიფებანი და საჩუენებელ ქმნნა იგინი კადნიერებით და განაქიქნა იგინი მას შინა.
მათ	მცხ.კოლ	რომელი-იგი არს აჩრდილი მერმეთაჲ მათ, ხოლო ჴორცთა - ქრისტესთა.
მას	მცხ.კოლ	და არა შეეკრძალოს თავი, რომლისაგან ყოველი გუამი, სხეულთაგან და ნაწევართა შექმნული და შეერთებული, ორძის სიორძილსა მას ღმრთისასა.
მათგან	მცხ.კოლ	უკუეთუ მოჰკუედით ქრისტეს თანა ნივთთა მათგან ამის სოფლისათა, რაჲსაღა, ვითარცა ცხოველნი სოფელსა შინა ჰბრძანებთ:
მისებრ	მცხ.კოლ	რომელი-იგი არს ყოველივე განსარყუნელად ჴუმევითა მით მცნებისა მისებრ და მოძღურებისა კაცთაჲსა?
მით	მცხ.კოლ	რომელ-იგი არს, რეცა სიტყუაჲ რაჲმე აქუს სიბრძნისაჲ ნეფსითათა მით წესითა და სიმდაბლითა და ურიდებითა ჴორცთაჲთა, არა თუ პატივითა რაჲთმე განსაძღებელად ჴორცთა.
მას	მცხ.გამოც	და მეხუთემან ანგელოზმან დასცა საყჳრსა, და ვიხილე ვარსკულავი, რომელი გარდამოვარდა ზეცით ქუეყანად, და მიეცა მას კლიტე ჯურღმულისა მის უფსკრულისაჲ.
მისგან	მცხ.გამოც	და აღჴდა კუამლი ჯურღმულისა მისგან, ვითარცა კუამლი ცეცხლისა მოტყინარისაჲ, და დაბნელდა მზე და ჰაერი კუამლისა მისგან ჯურღმულისა.
მისგან	მცხ.გამოც	და კუამლისა მისგან გამოვიდეს მკალნი ქუეყანად. და მიეცა მათ ჴელმწიფებაჲ, ვითარცა აქუს ჴელმწიფებაჲ ღრიაკალთა ქუეყანისათა.
მათა	მცხ.გამოც	და ითქუა მათა მიმართ, რაჲთა არა ავნონ თივასა ქუეყანისასა, არცა ყოველსა მწუანვილსა, არცა ხეთა, არამედ კაცთა, რომელთა არა აქუს ბეჭედი ღმრთისაჲ შუბლთა ზედა მათთა.
მათ	მცხ.გამოც	და მიეცა მათ, რაჲთა არა მოკლნენ იგინი, არამედ რაჲთა იტანჯნენ ხუთ თუე. და ტანჯვაჲ მათი, ვითარცა ტანჯვაჲ ღრიაკალისაჲ, რაჟამს უცის კაცსა.
მათ	მცხ.გამოც	და მათ დღეთა შინა ეძიებდენ კაცნი სიკუდილსა და ვერ პოონ, და სუროდის მოკუდომად და ივლტოდის მათგან სიკუდილი.
იგი	მცხ.გამოც	და მსგავსებაჲ იგი მკალთაჲ ესევითარი იყო: მსგავს იყვნეს ცხენთა, განმზადებულთა ბრძოლად. და თავთა ზედა მათთა, ვითარცა გჳრგჳნნი ოქროჲსანი, და პირნი მათნი, ვითარცა პირნი კაცთანი.
მათ	მცხ.გამოც	და აქუს მათ ზედა მეფედ ანგელოზი იგი უფსკრულისაჲ. სახელი მისი ებრაელებრ: ავადონ, ხოლო ბერძლებრ აქუს სახელი აპოლიონ.
იგი	მცხ.გამოც	ერთი იგი ვაებაჲ წარჴდა. აჰა ესერა მოვლენ ორნიღა ვაებანი შემდგომად ამისა.
მათ	მცხ.გამოც	მეექუსემან ანგელოზმან დასცა საყჳრსა თჳსსა, და მესმა ჴმაჲ ერთი ოთხთა მათ რქათაგან საკურთხეველისა მის ოქროჲსათა, რომელ არს წინაშე ღმრთისა,
მას	მცხ.გამოც	რომელი ეტყოდა მეექუსესა მას ანგელოზსა, ვითარმედ: რომელსა-ეგე გაქუს საყჳრი, განჴსნენ ოთხნი იგი ანგელოზნი, რომელნი შეკრულ არიან მდინარესა მას ზედა დიდსა ევფრატსა.
მისთჳს	მცხ.გამოც	და განიჴსნნეს ოთხნი იგი ანგელოზნი, განმზადებულნი ჟამისა მისთჳს და დღისა და თჳსა და წელიწადისა, რაჲთა მოსრან მესამედი კაცთაჲ.
მათ	მცხ.გამოც	და რიცხჳ მჴედრობათაჲ მათ ცხენთაჲ ბევრნი ბევრთანი, მესმა რიცხჳ მათი.
იგი	მცხ.გამოც	და ესრეთ ვიხილენ ცხენნი იგი ხილვითა; და მსხდომარეთა მათ ზედა აქუნდა ჯაჭუები ცეცხლისა და ვაკინთისა და წუმწუბის სახენი; და თავნი ცხენთანი, ვითარცა თავნი ლომთანი; და პირთა მათთაგან გამოვალს ცეცხლი და კუამლი და წუმწუბაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	რამეთუ ჴელმწიფებაჲ იგი ცხენთაჲ მათ პირთა შინა მათთა არს და კუდთა, რამეთუ კუდნი მათნი მსგავს არიან გუელთა, და აქუს თავები და მით ავნებენ.
მათ	მცხ.გამოც	და სხუათა მათ კაცთა, რომელნი-იგი არა მოიკლნეს ამათ წყლულებათაგან, არა შეინანეს მათ საქმეთაგან ჴელთა მათთაჲსა, რაჲთამცა არა თაყუანის-სცემდეს ეშმაკთა და კერპთა ოქროჲსა და ვეცხლისა და ქვისა და შეშისათა, რომელთა ვერცა ხედვად ძალ-უც, ვერცა სმენად, ვერცა სლვად.
მათ	მცხ.საქმ	გამოუთარგმანებდა მათ და წინა-დაუდებდა, რამეთუ ქრისტესა ჯერ-იყო ვნებაჲ და აღდგომაჲ მკუდრეთით და ვითარმედ: ესე არს იესუ ქრისტე, რომელსა მე გახარებ თქუენ.
იგი	მცხ.საქმ	შეიპყრეს იგი და არიოპაგედ მიიყვანეს და ეტყოდეს: შემძლებელ ვართ ცნობად, რაჲ არს ახალი ესე შენ მიერ თქუმული მოძღურებაჲ?
იგი	მცხ.კოლ	რაჟამს ქრისტე გამოცხადნეს, ცხორებაჲ იგი ჩუენი, მაშინ თქუენცა მის თანა გამოსცხადნეთ დიდებითა.
იგი	მცხ.საქმ	რამეთუ ჟამნი იგი უმეცრებისანი უგულებელს-ყვნა ღმერთმან და აწ ამცნებს ყოველთა კაცთა ყოველსა ადგილსა შენანებად;
მათ	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა აღდგომაჲ მკუდართაჲ, რომელნიმე ეკიცხევდეს და რომელთამე თქუეს: ვისმინოთ შენი ამისთჳს კუალადცა.
მათ	მცხ.კოლ	რომელთათჳს მოიწევის რისხვაჲ ღმრთისაჲ ნაშობთა მათ ზედა ურჩებისათა,
მათ	მცხ.კოლ	რომელთა-იგი შინა თქუენცა სადმე იქცეოდეთ, ოდეს-იგი სცხონდებოდეთ მათ შინა.
იგი	მცხ.კოლ	ნუ უტყუით ერთი-ერთსა, განიძარცუეთ ძუელი იგი კაცი საქმით მისითურთ
მის	მცხ.კოლ	და შეიმოსეთ ახალი იგი განახლებული მეცნიერებაჲ მსგავსად ხატისა მის დამბადებელისა მისისა,
მათ	მცხ.გამოც	და რაჟამს თქუეს შჳდთა მათ ქუხილთა, მეგულებოდა წერად. და მესმა ჴმაჲ ზეცით, რომელი მეტყოდა: დაჰბეჭდე, რაჲ-ეგე თქუეს შჳდთა მათ ქუხილთა, და ნუ დასწერ.
მან	მცხ.გამოც	და ანგელოზმან მან, რომელი-იგი ვიხილე ქუეყანასა ზედა და ზღუასა ზედა მდგომარე, აღიღო ჴელი თჳსი მარჯუენე ზეცად
მათ	მცხ.გამოც	არამედ დღეთა მათ ჴმისა მეშჳდისა ანგელოზისა, რომელსა ეგულების დაცემად საყჳრისა, და აღესრულა საიდუმლოჲ ღმრთისაჲ, ვითარცა ახარა მონათა თჳსითა წინაჲსწარმეტყუელთა.
იგი	მცხ.გამოც	და ჴმაჲ იგი, რომელი მესმა პირველ, კუალად მეტყოდა მე, ვითარმედ: წარვედ და აღიღე წიგნი იგი განღებული ჴელთა შინა ანგელოზისა მის, მდგომარისა ზღუასა ზედა და ჴმელსა.
იგი	მცხ.გამოც	და წარვედ ანგელოზისა მის და ვარქუ მას მოცემად ჩემდა წიგნი იგი. და მრქუა მე, ვითარმედ: აღიღე და შეჭამე წიგნი ესე, და დაამწაროს მუცელი შენი, არამედ პირსა შენსა ტკბილ იყოს ვითარცა თაფლი.
იგი	მცხ.გამოც	და აღვიღე წიგნი იგი ჴელთაგან ანგელოზისათა და შევჭამე. და იყო პირსა შინა ჩემსა ტკბილ ვითარცა თაფლი. და რაჟამს შევჭამე იგი, დაამწარა მუცელი ჩემი.
მას	მცხ.გამოც	და მომეცა მე ლერწამი, მსგავსი კუერთხისაჲ, და მრქუა: აღდეგ და განზომე ტაძარი ღმრთისაჲ და საკურთხეველი და თაყუანის-მცემელნი მას შინა.
იგი	მცხ.გამოც	და ეზოჲ იგი, რომელი არს გარეგან ტაძრისა, განაგდე გარე და ნუ განჰზომ მას, რამეთუ მიეცა იგი წარმართთა, და ქალაქი იგი წმიდაჲ დათრგუნონ ორმეოცდაორ თთუე
მათ	მცხ.გამოც	და მივსცე ორთა მათ მოწამეთა ჩემთა, და წინაწარმეტყუელებდენ ათას ორას და სამეოც დღე, შემოსილნი ძაძითა.
იგი	მცხ.გამოც	ესენი არიან ორნი იგი ზეთისხილნი და ორნი სასანთლენი, მდგომარენი წინაშე უფლისა ყოვლისა ქუეყანისა.
მათა	მცხ.გამოც	და რომელსა უნდეს ვნებად მათა, ცეცხლი გამოვალს პირისაგან მათისა და შესჭამს მტერთა მათთა; და რომელსაცა ენებოს ვნებაჲ მათი, ესრეთ ჯერ-არს მოკუდომაჲ მისი.
მის	მცხ.გამოც	და მძორები მათი უბანთა ზედა ქალაქისა მის დიდისათა, რომელსა ეწოდების სულიერად სოდომი და ეგჳპტე, სადა-იგი უფალი მათი ჯუარს-ეცუა.
მათ	მცხ.გამოც	და მკჳდრთა ქუეყანისათა განიხარონ მათ ზედა და იშუებდენ და ძღუენი მისცენ ურთიერთას, რამეთუ ამათ ორთა წინაჲსწარმეტყუელთა ტანჯნეს მკჳდრნი ქუეყანისანი.
მის	მცხ.გამოც	და შემდგომად სამისა მის და ნახევრისა დღისა სული ღმრთისაჲ ცხოველი შევიდა მათ თანა; და აღდგეს ფერჴთა ზედა მათთა. და შიში დიდი დაეცა მათ ზედა, რომელნი ჰხედვიდეს მათ.
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ დიდი ზეცით, რომელი ეტყოდა მათ: აღმოვედით აქა! და აღვიდეს ზეცად ღრუბლითა. და იხილნეს იგინი მტერთა მათთა.
მას	მცხ.გამოც	მას დღესა შინა იქმნა ძრვაჲ დიდი, და მეათედი ქალაქისაჲ დაეცა, და მოსწყდეს ძრვისა მისგან კაცნი შჳდ ათასნი, და სხუანი იგი შეშინებულ იქმნეს და მისცეს დიდებაჲ ღმერთსა ცათასა.
იგი	მცხ.გამოც	ვაებაჲ იგი მეორე წარჴდა, და აჰა ესერა ვაებაჲ იგი მესამე მოვალს ადრე.
მან	მცხ.გამოც	და მეშჳდემან მან ანგელოზმან დასცა საყჳრსა, და იქმნეს ჴმანი დიდნი ცათა შინა, რომელნი იტყოდეს: იქმნა სუფევაჲ სოფლისაჲ უფლისა ჩუენისაჲ და ქრისტჱს მისისაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	და კუალად ოც და ოთხნი იგი მღდელნი, რომელნი სხენან წინაშე საყდარსა ღმრთისასა საყდართა ზედა მათთა, დავარდეს პირსა ზედა და თაყუანის-სცეს ღმერთსა,
მათ	მცხ.კოლ	თავს-იდებდით ურთიერთას და მიჰმადლებდით თავთა თჳსთა, უკუეთუ ვისმე აქუნდეს ვისთჳსმე ბრალი. ვითარცა-იგი ქრისტემან მიგმადლა თქუენ, ეგრეთცა თქუენ მიჰმადლეთ მათ.
იგი	მცხ.კოლ	და მშჳდობაჲ იგი ღმრთისაჲ განმტკიცენინ გულთა შინა თქუენთა, რომლისა მიმართცა-იგი ჩინებულ ხართ ერთითა ჴორცითა, და მადლის მიმცემელ იყვენით.
იგი	მცხ.კოლ	და სიტყუაჲ იგი ქრისტესი დამკჳდრებულ იყავნ თქუენ თანა მდიდრად ყოვლითა სიბრძნითა; ასწავებდით და ჰმოძღურიდით თავთა თქუენთა ფსალმუნითა და გალობითა და შესხმითა სულიერითა, მადლითურთ უგალობდით გულთა შინა თქუენთა უფალსა;
მათა	მცხ.კოლ	ქმართა გიყუარდედ ცოლნი თჳსნი და ნუ განჰმწარდებით მათა მიმართ.
მის	მცხ.კოლ	უწყოდეთ, რამეთუ უფლისა მიერ მოიღოთ მოსაგებელი მკჳდრობისა მის თქუენისაჲ, რამეთუ უფალსა ქრისტესა ჰმონებთ.
მათ	მცხ.კოლ	უფალნი ეგე სამართალსა და სწორსა მისცემდით მონათა მათ; უწყოდეთ, რამეთუ თქუენცა უფალივე გივის ცათა შინა.
მას	მცხ.კოლ	ლოცვასა განეკრძალენით, იღჳძებდით მას შინა მადლობით;
მის	მცხ.კოლ	ილოცევდით მის თანა და ჩუენთჳსცა, რაჲთა ღმერთმან განმიღოს ჩუენ კარი სიტყჳსაჲ სიტყუად საიდუმლოთა მათ ქრისტესთა, რომლისათჳსცა პყრობილ ვარ,
იგი	მცხ.კოლ	რაჲთა განვაცხადო იგი, ვითარ-იგი ჯერ-არს ჩემდა სიტყუად.
მათ	მცხ.კოლ	სიბრძნით იქცეოდეთ გარეშეთა მათ მიმართ, ჟამთა გამოიფრდიდით.
იგი	მცხ.კოლ	გიკითხავს თქუენ არისტარხოს, თანა-ტყუე ჩუენი, და მარკოზ, მამის ძმის წული ბარნაბაჲსი, - რომლისათჳს მიიღეთ მცნებაჲ; უკუეთუ მოვიდეს თქუენდა, შეიწყნარეთ იგი, -
მათ	მცხ.კოლ	კითხვაჲ არქუთ ლავდიკელთა მათ ძმათა და ნუმფას და სახლად-სახლად სახლისა მათისა კრებულთა.
იგი	მცხ.გამოც	და განეღო ტაძარი ღმრთისაჲ ცათა შინა, და იხილვა კიდობანი იგი აღთქუმისა ღმრთისაჲ ტაძარსა შინა მისსა. და იქმნნეს ელვანი და ქუხილნი და ჴმანი და სეტყუაჲ დიდი.
იგინი	მცხ.გამოც	და კუდი მისი მიითრევდა მესამედსა ვარსკულავთა ცისათა, და გარდამოყარნა იგინი ქუეყანად. და ვეშაპი იგი დგა წინაშე დედაკაცისა მის, რომელსა ეგულებოდა შობაჲ, რაჲთა ოდეს შვეს, შთანთქას შვილი მისი.
მან	მცხ.გამოც	და შვა მან ძე წული, რომელსა ეგულების მწყსაჲ ყოველთა წარმართთაჲ კუერთხითა რკინისაჲთა, და წარტაცებულ იქმნა შვილი მისი ღმრთისა მიმართ და საყდრისა მიმართ მისისა.
იგი	მცხ.გამოც	და დედაკაცი იგი ივლტოდა უდაბნოდ, სადა-იგი აქუს მუნ ადგილი განმზადებული ღმრთისა მიერ, რაჲთა მუნ გამოზარდონ იგი ათას ორას და სამეოც დღე.
მას	მცხ.გამოც	და იქმნა ბრძოლაჲ ცათა შინა: მიქაელ და ანგელოზნი მისნი ჰბრძოდეს ვეშაპსა მას, და ვეშაპი და ანგელოზნი მისნი ებრძოდეს მათ.
მას	მცხ.გამოც	და ვერ შეუძლო და არცაღა ეპოვა მას ადგილი ცათა შინა.
იგი	მცხ.გამოც	და გარდამოვარდა ვეშაპი იგი დიდი, გუელი დასაბამისაჲ, რომელსა ეწოდების ეშმაკი და სატანა, რომელი აცთუნებს ყოველსა სოფელსა; გარდამოვარდა ქუეყანად და ანგელოზნი მისნი მის თანა გარდამოცჳვეს.
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ დიდი ცათა შინა, რომელი იტყოდა, ვითარმედ: აწ იქმნა მაცხოვარებაჲ და ძალი და სუფევაჲ ღმრთისა ჩუენისაჲ და ჴელმწიფებაჲ ქრისტეს მისისაჲ, რამეთუ გარდამოვარდა შემასმენელი ძმათა ჩუენთაჲ, რომელი შეასმენდა მათ წინაშე ღმრთისა ჩუენისა დღე და ღამე.
მათ	მცხ.გამოც	და მათ სძლეს მას სისხლითა მით კრავისაჲთა და სიტყჳთა წამებისა მისისაჲთა და არა შეიყუარნეს სულნი მათნი ვიდრე სიკუდილადმდე.
მას	მცხ.გამოც	ამისათჳს იხარებდით ცანი და ყოველნი დამკჳდრებულნი მას შინა. ვაჲ არს ქუეყანისა და ზღჳსა, რამეთუ გარდამოჴდა ეშმაკი თქუენდა მომართ სავსე გულისწყრომითა დიდითა, რამეთუ უწყის, ვითარმედ მცირედი ჟამი უც მას.
იგი	მცხ.გამოც	და რაჟამს იხილა ვეშაპმან მან, ვითარმედ გარდამოვარდა ქუეყანად, დევნა-უყო დედაკცსა მას, რომელმან შვა ძჱ იგი წული.
მის	მცხ.გამოც	და აღმოასხა გუელმან მან პირისაგან თჳსისა წყალი, ვითარცა მდინარე, შემდგომად დედაკაცისა მის, რაჲთამცა წარიღო დედაკაცი იგი მდინარემან მან.
მას	მცხ.გამოც	და შეეწია ქუეყანაჲ დედაკაცსა მას. და აღაღო ქუეყანამან პირი თჳსი და შთანთქა მდინარე იგი, რომელი აღმოასხა ვეშაპმან მან პირით თჳსით.
მათ	მცხ.გამოც	და განრისხნა ვეშაპი იგი დედაკაცისა მისთჳს და წარვიდა ბრძოლის-ყოფად სხუათა მათ თანა თესლისა მისისათა, რომელნი იმარხვენ მცნებასა ღმრთისასა და აქუს წამებაჲ იესუჲსი.
იგი	მცხ.კოლ	და არქუთ არქიპოსს: ეკრძალე მსახურებასა მას, რომელი მიიღე უფლისა მიერ, რაჲთა იგი აღასრულო.
მათგან	მცხ.ფილიპ	ეკრძალებოდეთ ძაღლთა მათგან, ეკრძალებოდეთ ბოროტთა მათგან მუშაკთა, ხედევდით განკუეთილებასა მას,
იგი	მცხ.ფილიპ	რამეთუ ჩუენ ვართ წინადაცუეთილებაჲ იგი, რომელნი სულითა ღმრთისა ვჰმსახურებთ და ვიქადით ქრისტე იესუჲს მიერ და არა ჴორცთა ვესავთ,
იგი	მცხ.ფილიპ	არამედ და შე-ცა-ვჰრაცხო ყოველივე ზღვევად გარდამატებულისა მისთჳს მეცნიერებისა ქრისტე იესუჲს უფლისა ჩუნისაჲთა, რომლისათჳს ყოვლისაგან ვიზღვიე და შემირაცხიეს იგი ნაგევად, რაჲთა ქრისტე შევიძინო.
მას	მცხ.ფილიპ	და ვიპოო მას შინა, რაჲთა არა მაქუნდეს ჩემი სიმართლე შჯულისაგან, არამედ სარწმუნოებითა ქრისტესითა, ღმრთისა მიერი იგი სიმართლე სარწმუნოებით,
მას	მცხ.ფილიპ	ცნობად მისა და ძალსა მას აღდგომისა მისისასა და ზიარებასა მას ვნებათა მისთასა, თანა-ხატ ქმნად სიკუდილსა მას მისსა,
მასცა	მცხ.ფილიპ	რაჲთა მი-ვითარ-რაჲ-ვსწუდე აღდგომასა მასცა მკუდართასა.
მათ	მცხ.საქმ	მათ ვითარცა ესმა ესე, აღივსნეს გულის წყრომითა, ღაღადებდეს და იტყოდეს: დიდ არს არტემი ეფესელთაჲ!
მათ	მცხ.საქმ	მათ ვითარცა გულისჴმა-ყვეს, ვითარმედ ჰურიაჲ არს, იქმნა ერთი ჴმაჲ ყოველთაგან, ვიდრე ორ ჟამადმდე ღაღადებდეს და იტყოდეს: დიდ არს არტემი ეფესელთაჲ!
იგი	მცხ.საქმ	დააცხრვო მწიგნობარმან მან ერი იგი და ჰრქუა: კაცნო ეფესელნო, ვინ-მე არს კაცთაგანი, რომელმან არა იცის ეფესელთა ქალაქი, რამეთუ მსახური არს დიდისა არტემისი და დიოპეტისი?
მას	მცხ.ფილიპ	ძმანო, მე არღარა შემირაცხიეს თავი ჩემი წარწევნულად; ხოლო ერთი ესე: უკუანასა მას დავივიწყებ და წინასა მას მივსწუდები,
მას	მცხ.ფილიპ	და კრძალულებით ვსდევ გჳრგჳნსა მას ზეცისა ჩინებისა ღმრთისასა ქრისტე იესუჲს მიერ.
იგიცა	მცხ.ფილიპ	რაოდენნი უკუე სრულნი ვართ, ამას ვზრახვიდეთ; და სხუასა თუ რასმე ზრახვიდეთ, და იგიცა ღმერთმან გამო-ვე-გიცხადოს თქუენ.
მასვე	მცხ.ფილიპ	გარნა, რომელსა-ესე მივსწუეთით, მასვე ვზრახვიდეთ და მასვე წესსა ზედა ვეგნეთ.
მათთჳს	მცხ.ფილიპ	რამეთუ მრავალნი ვინმე ვლენან, რომელთათჳს მრავალ-გზის გეტყოდე თქუენ, ხოლო აწ ტირილით გითხრობ თქუენ მტერთა მათთჳს ქრისტეს ჯუარისათა,
მათ	მცხ.ფილიპ	რომელმან გარდაცვალნეს ჴორცნი ესე სიმდაბლისა ჩუენისანი, რაჲთა იყვნენ იგინი თანა-ხატ ჴორცთა მათ დიდებისა მისისათა შეწევნისაებრ ძლიერებისა მისისა, დამორჩილებად მისა ყოველი.
მასვე	მცხ.ფილიპ	ევვოდიას გლოცავ და სჳნტჳქოს გლოცავ, რაჲთა მასვე ჰზრახვიდეთ უფლისა მიერ;
მათ	მცხ.ფილიპ	ჰე, გლოცავ შენცა, ერთგულსა თანა-მეუღლესა, შეიწყნარენ ეგენი, რომელნი-ეგე სახარებასა მას თანა-მოღუაწე მექმნეს მე კლემენტოსითურთ, და სხუათა მათ თანა-შემწეთა ჩემთა, რომელთა სახელები წერილ არს წიგნსა მას ცხორებისასა.
მას	მცხ.ფილიპ	რომელცა-იგი ისწავეთ და მიიღეთ და გესმა და იხილეთ ჩემ თანა, მას იქმოდეთ; და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა.
მათდა	მცხ.იეზ	და ესე სახელები ტომებისაჲ დასაბამისაგან ჩრდილოჲთკერძისა ადგილით კერძო შთასლვისა განმხეთქელისა შესავალსა თანა ემათ; ეზოსა ავნანისსა საზღუარი დამასკისაჲ ჩრდილოდ კერძო. ნაწილისა კერძ ეზოსა ემათისსა, და იყვნენ მათდა აღმოსავალთაჲთკერძონი ვიდრე ზღუადმდე დანისსა - ერთი.
მათსა	მცხ.იეზ	და საზღვართაგან იუდაჲსთა აღმოსავალთათკერძოთგან ვიდრე ზღუადმიმართამდე იყოს დასაბამი განჩინებისაჲ ხუთ და ოც ათასეულნი სივრცით და სიგრძით, ვითარცა ერთი ნაწილთაგანი აღმოსავალთაჲთკერძოთგან ვიდრე ზღუადმიმართამდე, და იყოს წმიდაჲ შორის მათსა.
მათსა	მცხ.იეზ	და ესე იყავნ დასაბამ წმიდათა მღდელთათჳს ჩრდილოდ მიმართ ხუთ და ოც ათასეულ და ზღუად მიმართ სივრცე ათი ათასეული და აღმოსავალთაჲთ მიმართ ათი ათასეული და ჩრდილოდ მიმართ სიგრძე ხუთ და ოც ათასეული და უფლისაჲ წმიდაჲ იყოს შორის მათსა.
მისსა	მცხ.იეზ	ხოლო ხუთთა ათასეულთასა მეტნი სივრცესა შინა ხუთთა ზედა და ოცთა ათასეულთა გარემოზღუდვილობა იყავნ ქალაქისა სამკჳდრებელად და ხანად მისსა. და იყოს ქალაქი შორის მისსა.
იგი	მცხ.იეზ	ყოველი დასაბამი ხუთ და ოც ათასეულ ხუთსა ზედა და ოცსა ათასეულსა ოთხ კედელსა განუჩინეთ იგი დასაბამად წმიდისა - დაპყრობისაგან ქალაქისა.
მათსა	მცხ.იეზ	ხოლო ნამეტნავი - წინამძღუარსა ამისგან და იმისგან, დასაბამი წმიდათაჲ დასაპყრობელად ქალაქისა პირისპირ ხუთ და ოც ათას სიგრძით, საზღვართაგან აღმოსავალადმიმართთა და ზღუადმიმართთა პირსა ზედა ხუთ და ოც ათასეულთასა ვიდრე საზღვართამდე ზღუადმიმართთა, მახლობელთა ნაწილებსა წინამძღვრისასა, და იყოს დასაბამი წმიდისა და სიწმიდე სახლისა შორის მათსა.
მას	მცხ.რიცხ	და მთავარი სახლისა მის მამათაჲსა ტომისა მის მერარისთაჲ - სურიელ, ძე აბიქეაჲსი, გუერდით კარავსა მას დაიბანაკონ ჩრდილოჲთ.
მის	მცხ.საქმ	და მის თანა ჰყვანდეს ვიდრე ასიადმდე სოსიპატრე პჳრესი, ბერიელი, და თესალონიკელი არისტარქოს და სეკუნდოს და გაიოს დერბელი და ტიმოთე და ასიელნი ტჳქიკოს და ტროფიმოს.
მას	მცხ.იეზ	და, აჰა, ვითარცა გამოსლვაჲ მამაკაცისაჲ პირისპირისაგან, და საზომი ჴელსა შინა მისსა, და განზომნა ათასნი საზომითა წყრთისაჲთა და განჴდა წყალსა მას შინა წყალი მიტევებისაჲ.
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მას: ესრეთ იტყჳს უფალი: ამისთჳს, რამეთუ განუტევე შენ კაცი წინაწარმეტყუელი ჴელთაგან შენთა, იყავნ თავი შენი თავისა მისისა წილ და ერი შენი ერისა მისისა წილ.
იგი	მცხ.მეფ4	ნუ ისმენთ ეზეკიასსა, რამეთუ ესრე იტყჳს მეფე იგი ასურასტანისა: ყავთ ჩემდა მომართ სათნოება და გამოვედით ჩუენდა და ჭამეთ კაცთა თჳთოეულად ვენაჴი თჳსი და ლეღოვანი თჳსი და სუას წყალი თჳთოეულად ჯურღმულისაგან თვისისა,
მათთა	მცხ.იეზ	ხოლო მდინარესა ზედა აღმოჰჴდეს, ბაგესა თანა მისსა ამიერ და იმიერ, ყოველი ხე საჭამადი, რომელმან არ განიყაროს ფურცელი მისი და არა დაძუელდეს მის ზედა, არცა მოაკლდეს ნაყოფი მისი სიახლისა მისისაჲ თუეთა მისთასა, წინაწარ გამოიღოს მით, რამეთუ წყალნი მათნი წმიდათაგან მათთა გამოვლენ, და იყოს ნაყოფი მათი საჭამადად და აღმოცენებაჲ მათი სიმართლედ.
მათდა	მცხ.იერ	და სთქუა მათდა მიმართ სიტყუაჲ ესე: დამოადინენით თვალთაგან თქუენთა ცრემლნი დღე და ღამე და ნუ მოაკლდებინ, რამეთუ შემუსრვითა დიდითა შეიმუსრა ქალწული ასული ერისა ჩემისა და წყლულებითა სალმობიერითა ფრიად.
მას	მცხ.მეფ4	მას ჟამსა წარავლინა ამასია მოციქულნი იოასისა, ძისა იოაქაზისა, ძისათჳს იოას მეფისა ისრაჱლისასა და ჰრქუა: მოვედ, შეგიმთხჳვნეთ ურთიერთარს პირისპირ.
მას	მცხ.ამოს	ვითარსახედ უკუეთუ ივლტოდის კაცი პირისაგან ლომისა და დაემთხჳოს მას დათჳ და ივლტოდეს სახიდ მიმართ და დადგნეს ჴელნი მისნი კედელსა და უკბინის მას გუელმან.
მათ	მცხ.დან	მაშინ კაცთა მათ დაუმზირეს და პოეს დანიილი მოქენედ და მვედრებლად წინაშე ღმრთისა თჳსისა.
მან	მცხ.გამოც	და მჴეცი იგი, რომელ ვიხილე, იყო მსგავსი ვეფხისაჲ, და ფერჴნი მისნი, ვითარცა დათჳსანი, და პირი მისი, ვითარცა პირი ლომისაჲ. და მისცა მას ვეშაპმან მან ძალი თჳსი და საყდარი თჳსი და ჴელმწიფებაჲ დიდი.
მას	მცხ.გამოც	და თაყუანის-სცეს ვეშაპსა მას, რომელმანცა მისცა ჴელმწიფებაჲ იგი მჴეცსა მას; და თაყუანის-სცეს მჴეცსა და იტყოდეს: ვინ არს მსგავს მჴეცისა მის? ვინ შემძლებელ არს ბრძოლად მისა?
მას	მცხ.გამოც	და მიეცა მას პირი დიდადმეტყუელი და მგმობარი, და მიეცა მას ჴელმწიფებაჲ ყოფად ბრძოლისა ორმეოც და ორ თთუე.
მათ	მცხ.გამოც	და აღაღო პირი თჳსი გმობად ღმრთისა მიმართ, გმობად სახელისა მისისა და სამკჳდრებელისა მისისა, და ცათა შინა დამკჳდრებულთა მათ.
მას	მცხ.გამოც	და მიეცა მას ბრძოლისაცა ყოფად წმიდათა მიმართ და ძლევად მათდა; მიეცა მას ჴელმწიფებაჲ ყოველსა ზედა ტომსა და ერსა, და ენასა და ნათესავსა.
მას	მცხ.გამოც	და თაყუანის-სცენ მას ყოველთა მკჳდრთა ქუეყანისათა, რომელთა სახელები არა დაწერილ არს დასაბამითგან სოფლისაჲთ წიგნსა მას ცხორებისასა კრავისა მის დაკლულისა.
მის	მცხ.გამოც	და ჴელმწიფებასა პირველისა მის მჴეცისასა ყოველსა იქმნ წინაშე მისსა და ჰყოფდა ქუეყანასა და ყოველთა მკჳდრთა მისთა, რაჲთა თაყუანის-სცენ მჴეცსა მას პირველსა, რომლისა წყლულებაჲ სიკუდილისა მისისაჲ განიკურნა.
მათ	მცხ.გამოც	და აცთუნებს მკჳდრთა მათ, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა, სასწაულთა მათთჳს, რომელ მიეცნეს მას ქმნად წინაშე მჴეცისა მის, და ეტყჳს მკჳდრთა ქუეყანისათა, რაჲთა ქმნან ხატი მჴეცისაჲ მის, რომელსა-იგი აქუნდა წყლულებაჲ და ცხოვნდა მახჳლისგან.
მას	მცხ.გამოც	და მიეცა მას სული მიცემად ხატსა მას მჴეცისასა, რაჲთა იტყოდის ხატი მჴეცისაჲ მის და ქმნას. ყოველნი, რომელთა არა თაყუანის-სცენ ხატსა მჴეცისასა, მოიკლნენ.
იგი	მცხ.გამოც	აქა არს სიბრძნე; რომელსა აქუს გონებაჲ, აღიპყარნ რიცხჳ იგი მჴეცისაჲ, რამეთუ რიცხჳ კაცისაჲ არს რიცხჳ მისი ექუსას სამეოც და ექუს.
მას	მცხ.იობ	სათხედი და თორნი? (!) შეურაცხიეს მას რკინაჲ ბზედ, ხოლო რვალი ვითარცა ძელი.
მას	მცხ.ტობ	და მზა-ყვეს საგზალი და წარემართნეს განსლვად და ამბორს-უყო მამასა თჳსსა და დედასა თჳსსა და ჰრქუა მას ტობი: წარვედ ცოცხლებით. და ტიროდა დედა მისი და ჰრქუა ტობის: რასა წარავლინე ყრმა ესე? ანუ არა ეგე არს კუერთხი ჴელისა შენისა? და ესე განვალს და შემოვალს ჩუენ ზედა.
მითვე	მცხ.იეზ	და შესლვასა შინა წინამძღუარისასა გზით ელამისა ბჭისაჲთ შევიდეს და მითვე გზით ბჭისაჲთ გამოვიდეს.
იგინი	მცხ.გამ	და ქმნა რქანი მისნი ოთხთა მათ კიდეთა მისთასა, დასაწყისითვე მისით იყვნეს რქანი მისნი და შემოსნა იგინი რვალითა.
იგი	მცხ.იეზ	და ტარიგი წელიწდეული უქმნას ყოვლადდასაწუელად უბიწოდ დღითი დღე უფალსა და განთიად-განთიად ქმნას იგი.
იგი	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: უკუეთუ სცეს წინამძღუარმან საცემელი ერთსა ძეთაგანსა მისსა სამკჳდრებელისაგან მისისა, იგი ძეთა მისთად იყავნ, დასაპყრობელ მათდა არს იგი სამკჳდრებელი.
მათდა	მცხ.იეზ	ხოლო უკუეთუ სცეს საცემელი სამკჳდრებელისაგან მისისა ერთსა ყრმათა მისთაგანსა, და იყოს მისსა ვიდრე წიაღამდე მიტევებისა, და უკუნეცეს წინამძღუარსა თჳნიერ სამკჳდრებელისა ძეთა მისთაჲსა, მათდა იყოს.
მის	მცხ.გამოც	და ვიხილე, და აჰა კრავი იგი მდგომარე მთასა ზედა სიონსა, და მის თანა რიცხჳ ას ორმეოც და ოთხი ათასი, რომელთა აქუნდა სახელი მისი და სახელი მამისა მისისაჲ დაწერილი შუბლთა ზედა მათთა.
იგი	მცხ.გამოც	და მესმა ზეცით ჴმაჲ, ვითარცა ჴმაჲ წყალთა მრავალთაჲ და ვითარცა ჴმაჲ ქუხილისა დიდისაჲ; და ჴმაჲ იგი, რომელი მესმა, ვითარცა მეათძალეთაჲ, რომელნი სცემდეს ათძალთა მათთა.
მათ	მცხ.გამოც	და გალობდეს გალობასა ახალსა წინაშე საყდრისა და წინაშე ოთხთა მათ ცხოველთა და მღდელთასა. და ვერვინ შემძლებელ იყო ცნობად გალობისა მის, გარნა ას ორმეოც და ოთხნი იგი ათასნი სყიდულნი ქუეყანისაგან.
მას	მცხ.გამოც	ესენი არიან, რომელნი-იგი დედათა თანა არა შეიგინნეს, რამეთუ ქალწულ არიან; ესენი არიან, რომელნი შეუდგენ კრავსა მას, სადაცა ვიდოდის; ესენი იესუჲს მიერ სყიდულ არიან კაცთაგან შესაწირავად ღმრთისა და კრავისა.
მას	მცხ.გამოც	იტყოდა ჴმითა დიდითა: გეშინოდენ უფლისა და მიეცით მას დიდებაჲ, რამეთუ მოვიდა ჟამი სასჯელისა მისისაჲ, და თაყუანის-ეცით მას, რომელმან ქმნა ცაჲ და ქუეყანაჲ, და ზღუაჲ და წყარონი წყალთანი.
მისგან	მცხ.გამოც	და სხუაჲ, მეორე ანგელოზი შეუდგა მას და იტყოდა: დაეცა, დაეცა ბაბილონი იგი დიდი, რამეთუ ღჳნისა მისგან გულის-წყრომისა სიძვისა მისისა ასუა ყოველთა წარმართთა.
მას	მცხ.გამოც	და სხუაჲ ანგელოზი მესამე შეუდგა მას და იტყოდა ჴმითა დიდითა: რომელმანცა თაყუანის-სცეს მჴეცსა მას და ხატსა მისსა და მიიღოს ბეჭედი შუბლსა მისსა, ანუ ჴელსა მისსა,
მანცა	მცხ.გამოც	მანცა სუას ღჳნისა მისგან გულისწყრომისა ღმრთისა, რომელი-იგი წდეულ არს ურწყულად სასუმელსა მას შინა რისხვისა მისისასა, და იტანჯოს ცეცხლითა და წუმწუბითა წინაშე წმიდათა ანგელოზთა და წინაშე კრავისა.
მას	მცხ.გამოც	და კუამლი ტანჯვისა მისისაჲ უკუნითი უკუნისამდე აღვიდოდის, და არა აქუნდეს განსუენებაჲ დღე და ღამე, რომელთაცა თაყუანის-სცენ მჴეცსა მას და ხატსა მისსა, ანუ მიიღონ ბეჭედი სახელისა მისისაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ ზეცით, რომელი მეტყოდა, ვითარმედ: დაწერე: ნეტარ არიან მკუდარნი იგი, რომელნი უფლისა მიერ მოკუდენ ამიერითგან. იტყჳს სული: ჰე, რაჲთა განისუენონ შრომათაგან მათთა, და საქმე მათი შეუდგეს მათ თანა.
მას	მცხ.გამოც	და ვიხილე, და აჰა ღრუბელი სპეტაკი, და ღრუბელსა მას ზედა მჯდომარე, მსგავსი ძისა კაცისაჲ. და აქუნდა თავსა ზედა თჳსსა გჳრგჳნი ოქროჲსაჲ და ჴელთა მისთა მანგალი აღლესული.
მას	მცხ.გამოც	და სხუაჲ ანგელოზი გამოვიდა ტაძრისაგან და ჴმა-უყო ჴმითა დიდითა მჯდომარესა მას ღრუბელსა ზედა: მიყავ მანგალი ეგე შენი და მომკე, რამეთუ მოვიდა ჟამი მკისაჲ, და განჴმა სამკალი იგი ქუეყანისაჲ.
მან	მცხ.გამოც	და მიყო მჯდომარემან მან ღრუბელსა ზედა მანგალი თჳსი ქუეყანად და მომკო ქუეყანაჲ.
მისგან	მცხ.გამოც	და სხუაჲ ანგელოზი გამოვიდა ტაძრისა მისგან ზეცათაჲსა, და აქუნდა მასცა მანგალი მახჳლი.
იგი	მცხ.გამოც	და სხუაჲ ანგელოზი გამოვიდა საკურთხეველისაგან, რომელსა აქუნდა ჴელმწიფებაჲ ცეცხლსა ზედა და ჴმა-უყო ჴმითა დიდითა, რომელსა-იგი აქუნდა მანგალი მახჳლი, ვითარმედ: მიყავ მანგალი ეგე მახჳლი და მოისთულენ ტევანნი იგი ვენაჴისა მის ქუეყანისანი, რამეთუ დამწიფებულ არს ყურძენი იგი ქუეყანისაჲ.
მან	მცხ.გამოც	და გამოიღო ანგელოზმან მან მანგალი თჳსი ქუეყანად და მოკრიბა ვენაჴი ქუეყანისაჲ და შთადვა საწნეხელსა მას გულისწყრომისა ღმრთისა დიდისასა.
მისგან	მცხ.გამოც	და დაიწნიხა საწნეხელი იგი გარეშე ქალაქისა, და გამოჴდა სისხლი საწნეხელისა მისგან ვიდრე აღვირადმდე ცხენთა ათას ექუსასით უტევანით შორს.
მას	მცხ.საქმ	მიჰხედა პავლე შესაკრებელსა მას და თქუა: კაცნო ძმანო, მე ყოვლითა გონებითა კეთილითა ვმოქალაქობდ ღმრთისა მიმართ ვიდრე აქა დღედმდე.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მეორესა ღამესა დაადგრა მას უფალი და ჰრქუა: ნუ გეშინინ, პავლე, რამეთუ, ვითარცა-ეგე სწამე ჩემთჳს იერუსალჱმს, ეგრეცა ჯერ-არს შენდა ჰრომესცა შინა წამებაჲ.
მას	მცხ.საქმ	შენ უკუე ნუ ერჩი მათ, რამეთუ უმზირიან მას მათგანნი კაცნი უმრავლეს ორმეოცისა, რომელთა შეუჩუენნეს თავნი თჳსნი არა ჭამად, არცა სუმად, ვიდრემდე მოკლან პავლე, და აწ განმზადებულ არიან და ელიან შენსა ბრძანებასა.
იგი	მცხ.გამოც	და ვიხილე სხუაჲ სასწაული ცათა შინა დიდი და საკჳრველი: ანგელოზნი შჳდნი, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი წყლულებანი უკუანაჲსკნელნი, რამეთუ მათ წყლულებათა ზედა აღესრულა გულისწყრომაჲ ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და ვიხილე, ვითარცა ზღუაჲ ჭიქისაჲ, შერეული ცეცხლითა. და რომელთაცა სძლიან ხატსა მას და მჴეცსა და რიცხუსა მას სახელისა მისისასა, მდგომარე იყვნეს ზღუასა მას ზედა ჭიქისასა და აქუნდა ათძალები ღმრთისაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და გალობენ გალობასა მოსეს, მონისა ღმრთისასა, და გალობასა მას კრავისასა და იტყჳან: დიდ და საკჳრველ არიან საქმენი შენნი, უფალო ღმერთო, ყოვლისა მპყრობელო; მართალ და ჭეშმარიტ არიან გზანი შენნი, მეუფეო წმიდათაო.
მის	მცხ.გამოც	და შემდგომად ამისა ვიხილე, რამეთუ განეღო ტაძარი კარვისაჲ მის საწამებელისაჲ ცათა შინა.
იგი	მცხ.გამოც	და გამოვიდეს შჳდნი იგი ანგელოზნი, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი წყლულებანი, რომელთა ემოსა სამოსელი სელისაჲ წმიდაჲ და ბრწყინვალე, და მკერდთა მათთა ზედა ერტყა სარტყელები ოქროჲსაჲ.
მათ	მცხ.გამოც	და ერთმან ოთხთა მათ ცხოველთაგანმან მისცნა შჳდთა მათ ანგელოზთა შჳდნი ლანკნანი ოქროჲსანი, სავსენი გულის-წყრომითა ღმრთისაჲთა, რომელი-იგი ცხოველ არს უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	მცხ.გამოც	და აღივსო ტაძარი იგი კუამლითა დიდებისაგან ღმრთისა და ძლიერებისაგან მისისა. და ვერვინ შემძლებელ იყო შესლვად ტაძარსა, ვიდრემდის აღესრულნეს შჳდნი იგი წყლულებანი შჳდთა მათ ანგელოზთანი.
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ დიდი, რომელი ეტყოდა შჳდთა მათ ანგელოზთა, ვითარმედ: წარვედით და დასთხიენით შჳდნი ეგე ლანკნანი გულისწყრომისა ღმრთისანი ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.გამოც	და ერთი იგი წარვიდა და დასთხია ლანკნაჲ თჳსი ქუეყანასა ზედა, და იქმნა შალალი ბოროტი კაცთა ზედა, რომელთაცა აქუნდა ბეჭედი იგი მჴეცისაჲ მათ ზედა; და თაყუანის-სცემდეს ხატსა მისსა.
მისგან	მცხ.გამოც	და მესმა ანგელოზისა მისგან წყალთაჲსა, რომელი იტყოდა: მართალ ხარ, რომელი-ეგე ხარ და იყავ წმიდა, რამეთუ ესე საჯე.
მათ	მცხ.გამოც	რამეთუ სისხლი წმიდათაჲ და წინაწარმეტყუელთაჲ დასთხიეს, და სისხლი ასუ მათ, რამეთუ ღირს არიან.
მას	მცხ.გამოც	და მეოთხემან ანგელოზმან დასთხია ლანკნაჲ თჳსი მზესა ზედა, და მიეცა მას ცეცხლითა დაწუვად კაცთა.
მას	მცხ.გამოც	და დაიწუნეს კაცნი სიცხითა დიდითა; და ჰგმობდეს კაცნი სახელსა ღმრთისასა, რომელსა-იგი აქუს ჴელმწიფებაჲ წყლულებათა ზედა მათთა, და არა შეინანეს, რაჲთამცა მისცეს მას დიდებაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და მეხუთემან დასთხია საყდარსა მას ზედა მჴეცისა მის, და იქმნა მეუფებაჲ მისი დაბნელებულ, და იცოხნიდეს ენათა თჳსთა ტკივილისაგან
მათ	მცხ.გამოც	და მეექუსემან დასთხია მდინარესა ზედა დიდსა ევფრატსა, და განჴმა წყალი მისი, რაჲთა განემზადოს გზაჲ მეფეთაჲ მათ, აღმოსავალით მზისაჲთ მომავალთაჲ.
მის	მცხ.გამოც	და ვიხილენ პირისაგან ვეშაპისა და პირისაგან მჴეცისა და პირისაგან ცრუწინაჲსწარმეტყუელისა მის სულნი არაწმიდანი სამნი, ვითარცა მყუარნი.
მათდა	მცხ.გამოც	რამეთუ არიან სულნიცა საეშმაკონი, მოქმედნი სასწაულთანი, რომელნი გამოვლენ მეფეთა ზედა ყოვლისა ქუეყანისათა შემოკრებად მათდა ბრძოლასა მას დიდისა მის დღისა ღმრთისა ყოვლისა მპყრობელისასა.
იგინი	მცხ.გამოც	და შემოკრიბნა იგინი ადგილსა მას, რომელსა ეწოდების ებრაელებრ მაგედონ.
მან	მცხ.გამოც	და მეშჳდემან მან ანგელოზმან დასთხია ლანკნაჲ თჳსი ჰაერსა ზედა, და გამოჴდა ჴმაჲ დიდი ტაძრისაგან ზეცათაჲსა და საყდრისაგან, რომელი იტყოდა, ვითარმედ: იქმნა.
იგი	მცხ.გამოც	და განიყო ქალაქი იგი დიდი სამად, და ქალაქნი წარმართთანი დაეცნეს, და ბაბილოვნი დიდი მოჴსენებულ იქმნა წინაშე ღმრთისა მიცემად მისა სასუმელი იგი ღჳნისაჲ გულისწყრომისა რისხვისა მისისაჲ.
მისგან	მცხ.გამოც	და სეტყუაჲ დიდი მოვიდა ზეცით კაცთა ზედა და გმეს კაცთა სახელი ღმრთისაჲ წყლულებისა მისგან სეტყჳსა მის, რამეთუ დიდ არს წყლულებაჲ მისი ფრიად.
მას	მცხ.ფილიპ	ხოლო ესე თქუენცა უწყით, ფილიპელნო, რამეთუ დასაბამსა მას სახარებისასა, რაჟამს გამოვედ მაკედონიაჲთ, არცა ერთი ეკლესიაჲ მეზიარა მე მოცემისათჳს და მოღებისა, გარნა ხოლო თქუენ მარტოდ.
მას	მცხ.ფილიპ	არა თუ რამეთუ საცემელსა ვეძიებ, არამედ ვეძიებ ნაყოფსა მას, რომელი აღემატების სახელად თქუენდა.
მით	მცხ.ფილიპ	მაქუს მე ყოველი და გარდამრევიეს; და აღსავსე ვარ მოღებითა ეპაფროდიტესგან თქუენ მიერ სულითა სურნელებისაჲთა, მსხუერპლითა მით შეწირულითა სათნოთა ღმრთისაჲთა.
მას	მცხ.დან	და მე ვიყავ გულისხმა-მყოფელ. და, აჰა, ვაცი თხათაჲ მოვიდოდა სამხრისაგან პირსა ზედა ქუეყანისა ყოვლისასა, და არა იყო შემხებელ ქუეყანისა. და ვაცსა მას რქაჲ სახილველი საშუალ თუალთა მისთა.
იგი	მცხ.დან	და აღმოსავალად მიმართ და ძალისა მიმართ, და განდიდნა ვიდრე ძალისამდე ცისაჲსა, და დაეცა ქუეყანასა ზედა ძალისაგან და ვარსკულავთაგან, და დათრგუნეს იგი.
მას	მცხ.დან	და ვიდრე მთავრისამდე ძალისაჲსა განმტკიცნა და ვიდრემდის მთავარსპათმძღუარმან იჴსნას ტყუეობა, და მისთჳს მსხუერპლი, შეშფოთნა შეცოდებითა, და იქმნა, და წარემართა მას და წმიდაჲ მოოჴრდეს.
იგი	მცხ.დან	და მესმა ერთისა წმიდისა სიტყჳსა მზრახვალისაჲ, და ჰრქუა ერთმან წმიდამან ფილმონსა, მზრახვალსა: ვიდრემდის ხილვაჲ დადგეს და მსხუერპლი უქმქმნილი, და ცოდვა იგი მოოჴრდეს, რომელ მოეცა, და წმიდაჲ და ძალი დაითრგუნოს?
მას	მცხ.დან	და ჰრქუა მას: ვიდრე მწუხრამდე და განთიად დღენი ორ ათას და სამასნი, და განწმედს წმიდასა.
იგი	მცხ.დან	და ვაცი თხათაჲ - მეფე იონთა, და რქა, რომელი იყო საშუალ თუალთა მისთა, თჳთ იგი არს მეფე პირველი.
მათსა	მცხ.იეზ	და იყოს ამის განწმედისათჳს ხუთასნი ხუთასთა თანა მოთხვით მრგულივ და ერგასისთა წყრთათა ხანი მრგულივ მათსა.
მას	მცხ.იეზ	და განზომისა ამისგან განზომო სიგრძე ხუთი და ოცი ათასეული სივრცე ათი ათასეული, და მას შინა იყოს სიწმიდე წმიდისა წმიდათაჲსა.
მათდა	მცხ.იეზ	წმიდაჲ ქუეყანისაგან ესე მღდელთათჳს იყოს, რომელნი ჰმსახურებენ წმიდასა შინა, და იყოს მიახლებულთად მსახურებად უფლისა. და იყოს მათდა ადგილი სახლთათჳს განჩემებული სიწმიდედ მათდა.
მის	მცხ.რიცხ	და დაიყჳნოს მლოცველმან მან კართა თანა კარვისა საწამებელისათა თავი ლოცვისა მისისაჲ და დადვას თმაჲ იგი ცეცხლსა მას, რომელ-იგი არს შესაწირავი მის ცხოვრებისაჲ.
იგინი	მცხ.მეფ2	ვითარცა ესმა ანონს, შეიპყრნა მონანი დავითისნი და დაჰყჳნა ნახევარი თმა წვერისანი და მოჰკუეთნა კალთანი სამოსელთა მათთანი და განუტევნა იგინი.
მან	მცხ.იეზ	და წინამძღუარისათჳს იყვნენ ყოვლადდასაწუელნი და მსხუერპლნი და გებანი დღესასწაულთა შინა და ახალთთუეთა და შაბათთთა და ყოველთა შინა დღესასწაულთა სახლისა ისრაჱლისათა. და მან ყვნეს ცოდვისა ძლითნი და მსხუერპლი და ყოვლადდასაწუელნი და მაცხოვარებითნი ლხინებად სახლისათჳს ისრაჱლისა.
იგი	მცხ.იეზ	და მომაქცია მე გზისა მიმართ ბჭისა წმიდათაჲსა გარეშისა, რომელი ჰხედავს აღმოსავალთა მიმართ, და იგი იყო დაჴშულ.
მისვე	მცხ.იეზ	წინამძღურისა მით, რამეთუ თჳთ წინამძღუარი დაჯდეს მას შინა ჭამად პურისა წინაშე უფლისა; გზისაგან ელამისა ბჭისა შევიდეს და მისვე გზისაგან გამოვიდეს.
იგი	მცხ.გამოც	და მოვიდა ერთი შჳდთა მათ ანგელოზთაგანი, რომელთა აქუნდა შჳდი იგი ლანკნები, და იტყოდა ჩემ თანა და თქუა: მოვედ და გიჩუენო შენ საშჯელი იგი მეძვისა მის დიდისაჲ, რომელი-იგი ზის წყალთა მათ ზედა მრავალთა,
მისგან	მცხ.გამოც	რომლისა თანა ისიძვეს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა, და დაითრვნეს მკჳდრნი ქუეყანისანი ღჳნისა მისგან სიძვისა მისისა.
მას	მცხ.გამოც	და დედაკაცსა მას ემოსა პორფირი და ძოწეული, შემკული ოქროჲთა და ქვითა პატიოსნითა და მარგალიტითა. და აქუნდა ჴელთა მისთა ბარძიმი ოქროჲსაჲ, სავსე საძაგელებითა და არაწმიდებითა სიძვისა ქუეყანისაჲთა.
იგი	მცხ.გამოც	და ვიხილე დედაკაცი იგი დამთრვალი სისხლითა წმიდათაჲთა და სისხლითა მით მოწამეთა იესუჲსთაჲთა. და დამიკჳრდა, ვიხილე რაჲ იგი, საკჳრველებითა დიდითა.
მის	მცხ.გამოც	და მრქუა მე ანგელოზმან მან: რად დაგიკჳრდა? მე გითხრა შენ საიდუმლოჲ დედაკაცისაჲ მის და მჴეცისაჲ, რომელსა-იგი უტჳრთავს, რომელსა ჰქონან შჳდნი თავნი და ათნი რქანი.
მას	მცხ.გამოც	მჴეცი ეგე, რომელ იხილე, იყო და არა არს, და ეგულების აღმოსლვაჲ უფსკრულით და წარსაწყმედელად წარსლვაჲ. და დაუკჳრდეს მკჳდრთა ქუეყანისათა, რომელთა სახელები არა წერილ არს წიგნსა მას ცხორებისასა დასაბამითგან სოფლისაჲთ, რაჟამს-იგი ჰხედვიდენ, რამეთუ იყო მჴეცი იგი და არა არს, და მოვიდეს.
იგი	მცხ.გამოც	აქა არს გონებაჲ, რომელსა აქუნდეს სიბრძნე. შჳდნი იგი თავნი შჳდნი მთანი არიან, რომელთა ზედა დედაკაცი ზის.
იგი	მცხ.გამოც	და მეფენი არიან შჳდნი: ხუთნი იგი დაეცნეს, და ერთი არს, და სხუაჲ იგი არღა მოსრულ არს, და მო-რაჲ-ვიდეს, მცირედ ჯერ-არს მისი ყოფაჲ.
იგი	მცხ.გამოც	და მჴეცი იგი, რომელი იყო და არა არს, და ესე მერვე არს, და შჳდთაგანი არს და წარსაწყმედელად წარვალს.
იგი	მცხ.გამოც	და ათნი იგი რქანი, რომელ იხილენ, ათნი მეფენი არიან, რომელთა მეფობაჲ არღა მიუღია, არამედ ჴელმწიფებასა, ვითარცა მეფენი, ერთსა ჟამსა მიიღებენ მჴეცისა მის თანა.
მას	მცხ.გამოც	ესენი კრავსა მას ებრძოლნენ, და კრავმან სძლოს მათ, რამეთუ უფალი უფლებათაჲ არს და მეუფე მეუფეთაჲ, და მის თანა წოდებულნი იგი და რჩეულნი და მორწმუნენი.
იგი	მცხ.გამოც	და მრქუა მე: წყალნი იგი, რომელ იხილენ, ერნი არიან და წარმართნი და ენანი.
იგი	მცხ.გამოც	და ათნი იგი რქანი, რომელ იხილენ, და მჴეცი - მათ მოიძულონ მეძავი იგი, განრყუნილ და შიშუელ ყონ იგი, და ჴორცნი მისნი შეჭამნენ და იგი დაწუან ცეცხლითა.
იგი	მცხ.გამოც	და დედაკაცი იგი, რომელ იხილე, არს ქალაქი იგი დიდი, რომელსა აქუს მეფობაჲ მეფეთაჲ ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.საქმ	იქცეოდა იგი მუნ არა უმრავლეს ათისა დღისა, და შთავიდა კესარიად, და ხვალისაგან დაჯდა საყდართა ზედა და ბრძანა მოყვანებაჲ პავლესი.
მათ	მცხ.საქმ	რამეთუ იგი სიტყუას-უგებდა მათ, ვითარმედ: არცა სჯულსა ჰურიათასა, არცა ტაძარსა, არცა კეისარსა რაჲ შევსცოდე.
მას	მცხ.საქმ	ჰრქუა მას პავლე: საყდართა წინაშე კეისრისათა ვდგა, სადა ჯერ-არს ჩემი განკითხვაჲ, ჰურიათა არაჲ შევსცოდე, ვითარცა შენ უმჯობეს იცი.
იგინი	მცხ.დან	შენდა, უფალო, სიმართლე და ჩუენდა სირცხჳლი პირისაჲ, ვითარცა დღესა ამას კაცისა იუდაჲსასა, და დამკჳდრებულთა იერუსალჱმისათა, და ყოვლისა ისრაჱლისა მახლობელთა და შორიელთა, ყოვლისა შორის ქუეყანისა, სადა განსთესენ იგინი, მუნ, შეურაცხებისათჳს მათისა, რომელ იშეურაცხეს შენდამი.
მისა	მცხ.ეზრ3	და სხუანიცა მეფენი იყუნეს უწინარეს მისა, რომლისათჳს წერილ არს, რომელთა-იგი შესცოდეს და უსჯულო იქმნნეს ყოველთა შინა ნათესავთა და შეაწუხეს უფალი და მჴდომად აღუდგეს სიტყვათა მისთა შორის ისრაჱლისა.
მისსა	მცხ.იეზ	და იყვნეს სიწმიდესა შინა ჩემსა მსახურნი, მეკარენი ბჭეთა ზედა სახლისათა, და მსახურნი სახლისათანი, ესენი დაჰკლვიდეს ყოვლადდასაწუელსა და მსხუერპლსა ერისასა, და ესენი დგეს წინაშე მისსა მსახურებად მისსა,
იგინი	მცხ.ბარ	და რამეთუ ოდეს დავარდეს სახლსა ღმერთთა ძელისათასა, ანუ მოვეცხლულთა, ანუ მოოქროვილთასა ცეცხლი, მღდელნი უკუე მათნი ივლტიან და განერებიან, ხოლო იგინი, ვითარცა მოსელნი, საშუალ დაიწჳან.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ესენი ბრძოდეს დავითის თანა გედდურს, ისწრაფეს, რამეთუ ძლიერ იყუნეს ყოველნი ძალითა და იყუნეს წინამძღუარ ერსა მას ზედა ძალითა.
მას	მცხ.იეზ	დააწესნენ იგინი ცვად საცავთა სახლისა ჩემისათა, ყოველსა კუთნვასა მისსა და ყოველთა მიმართ ქმნადთა მას შინა.
მათ	მცხ.გამ	და გამოვიდეს მოსე და აჰრონ პირისაგან ფარაოჲსა და ღაღადებდეს უფლისა მიმართ ღმრთისა განქარვებისათჳს მის მყუარისა, ვითარცა-იგი დრო-იღეს მათ ფარაოსგან.
მის	მცხ.რიცხ	და ესმეს ქმარსა მას მისსა და დაუდუმნეს მას და თავს-იდვას მისი, დაემტკიცნენ ყოველნივე აღთქმანი იგი მისნი და ყოველნივე დროებანი იგი მისნი, რომელ დრო-ყო თავსა თჳსისათჳს და დადგენ იგინი მის ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	და ერსა ჩემსა ასწავებდენ შორის წმიდისა და ხენეშისა და შორის უბიწოჲსა და ბიწიანისა. აუწყებდენ მათ
მათდა	მცხ.იეზ	და იყოს მათდა სამკჳდრებელად, მე - სამკჳდრებელ მათდა, და დასაპყრობელი მათი არა მიეცეს ძეთა შორის ისრაელისათა, რამეთუ მე ვარ დასაპყრობელ მათდა.
მათდა	მცხ.იეზ	და მსხუერპლთა და ცოდვისა ძლითთა და უმეცრებისა ძლითთა იგინი ჭამდენ, და ყოველი განაჩინები ისრაჱლისა შორის მათდა იყოს.
მისგან	მცხ.გამოც	რამეთუ ღჳნისა მისგან გულის-წყრომისა სიძვისა მისისა სუეს ყოველთა წარმართთა; და მეფეთა ქუეყანისათა მის თანა ისიძვეს, და ვაჭარნი ქუეყანისანი ძალისაგან სიბორგილისა მისისა განმდიდრდეს.
მისგან	მცხ.გამოც	და მესმა სხუაჲ ჴმაჲ ზეცით, რომელი იტყოდა: გამოვედით მისგან, ერო ჩემო, რაჲთა არა ეზიარნეთ ცოდვათა მისთა, და წყლულებათა მისთაგან არა მიიღოთ.
მას	მცხ.გამოც	მიაგეთ მას, ვითარცა-იგი მან მოგაგო, და შეკეცეთ ორკეცი იგი, ვითარცა მან ქმნა, და საქმეთა მისთაებრ ბარძიმსა შინა მისსა, რომელ გიწდია, უწდიეთ მას ორკეცი.
მას	მცხ.გამოც	ვითარ-იგი ადიდა თავი თჳსი და განცოფნა, ესეზომად მიეცა მას ტანჯვაჲ და ტკივილი, რამეთუ გულსა თჳსსა იტყჳს, ვითარმედ: ვზი დედუფლად და ქურივ არა ვარ, და გლოვაჲ არა ვიხილო.
იგი	მცხ.გამოც	ამისთჳს ერთსა დღესა მოვიდენ წყლულებანი მისნი, სიკუდილი, გლოვაჲ და სიყმილი, და ცეცხლითა დაიწუას, რამეთუ ძლიერ არს უფალი ღმერთი, რომელმან განიკითხა იგი.
მის	მცხ.გამოც	და ვაჭარნი ქუეყანისანი ტიროდიან და იგლოვდენ მის ზედა, რამეთუ ტჳრთსა მათსა არღარავინ იყიდდეს.
მისგან	მცხ.გამოც	ვაჭარნი ამის ყოვლისანი, რომელნი განმდიდრდეს მისგან, შორს დადგენ შიშისათჳს ტანჯვისა მისისა და ტიროდიან და იგლოვდენ
იგი	მცხ.გამოც	და იტყოდიან: ვაჲ ქალაქი იგი დიდი, შემოსილი ბისონითა და პორფირითა და ძოწეულითა და შემკული ოქროჲთა, და ქვითა პატიოსნითა და მარგალიტითა!
მას	მცხ.გამოც	და ხედვიდეს კუამლსა მას ჴურვებისა მისისასა და იტყოდეს: ვინ არს მსგავს ქალაქსა მას დიდსა?!
იგი	მცხ.გამოც	და დაისხეს მიწაჲ თავთა ზედა მათთა და ღაღადებდეს ტირილით და გლოვით და იტყოდეს: ვაჲ, ვაჲ ქალაქი იგი დიდი, რომელსა შინა განმდიდრდეს ყოველნი, რომელთა აქუნდა ნავები ზღუასა შინა პატიოსნებისაგან მისისა! რამეთუ ერთსა ჟამსა აღოჴრდა.
მის	მცხ.გამოც	იხარებდი მის ზედა, ცაო და წმიდანო მოციქულნო და წინაჲსწარმეტყუელნო, რამეთუ საჯა ღმერთმან სასჯელი თქუენი მისგან.
იგი	მცხ.გამოც	და აღიღო ერთმან ანგელოზმან ძლიერმან ქვაჲ, ვითარცა წისქჳლი დიდი, და შთააგდო იგი ზღუასა და თქუა: ესრეთ შთავარდეს ბაბილონ, ქალაქი იგი დიდი, და არღარა იპოოს.
იგი	მცხ.საქმ	და ვითარცა ძლით წარმოვირჩიეთ იგი, მოვედით ადგილსა რასმე, რომელსა ერქუა ტბები კეთილი, რომელსა ეახლა ქალაქი ლასიაჲ.
იგი	მცხ.იეზ	და აღმიღო მე სულმან და შემიყვანა მე ეზოდ უშინაგანესად; და, აჰა, სავსე დიდებითა უფლისაჲთა სახლი იგი. და დავდეგ
მათსა	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: უკუეთუ მიხილე მე, ძეო კაცისაო, ადგილი საყდრისა ჩემისაჲ და ადგილი კუალისა ფერჴთა ჩემთაჲსა, რომელთა შინა დაიმკჳდროს მუნ სახელმან ჩემმან შორის სახლსა ისრაჱლისასა უკუნისამდე? და არ შეაგინონ არღა მერმე სახლმან ისრაჱლისამან სახელი ჩემი წმიდაჲ, მან და წინამძღუართა მისთა, სიძვათა მიერ მათთა და მკლველობათა მიერ წინამძღუართა მათთა, შორის მათსა მომკუდართაჲთა,
იგი	მცხ.საქმ	და სხუანი იგი რომელნიმე ფიცრითა და რომელნიმე ჭურჭლითა ნავისაჲთა რომლითამე. და ესრეთ განვერენით ყოველნივე და გამოვედით ქუეყანად.
იგინი	მცხ.იეზ	და დადგომასა შინა მათსა წინაშე კართა ჩემთა, წინაკართა თანა მათთა, და ზღურბლნი ჩემნი მახლობელნი ზღურბლთა მათთანი; და მისცეს კედელი ჩემი, ვითარცა თანაქონებული ჩემდა მათი, და შეაგინეს სახელი ჩემი წმიდაჲ უსჯულოებათა მიერ მათთა, რომელთა ჰყოფდეს. და განვმუსრენ იგინი გულისწყრომითა ჩემითა და კლვითა.
მათსა	მცხ.იეზ	და აწ განიშორნენ სიძვაჲ მათი და მკლველობანი მთავართა მათთანი ჩემგან. და დავიმკჳდრო შორის მათსა უკუნისამდე.
მას	მცხ.საქმ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ჩუენ არცა წიგნი მოგჳჴდა შენთჳს ჰურიასტანით, არცა მო-ვინ-ვიდა ძმათაგანი და გჳთხრა, გინა იტყოდა შენთჳს ბოროტსა.
მათ	მცხ.ტიმ2	ხოლო სიცოფისათა მათ და უსწავლელთა ძიებათაგან იჯმენ, უწყი, რამეთუ შვნიან ლალვანი.
მათ	მცხ.იეზ	ნუ ვითარ ჰრცხუენეს? და მიიღონ მათ ტანჯვაჲ მათი ყოველთათჳს, რომელნი ქმნნეს; და გამოსწერო სახლი და განმზადებულებაჲ მისი, და გამოსავალნი მისნი, და შესავალნი მისნი, და ყოველი გუამოვნებაჲ მისი, და ყოველნი ბრძანებანი მისნი, და ყოველნი შჯულვილნი მისნი, და ყოველნი შჯულნი მისნი აცნობნე მათ; და გამოსწერნე წინაშე მათსა, და დაიცვნენ ყოველნი სამართალნი ჩემნი და ყოველნი ბრძანებანი ჩემნი, და ჰყოფდენ მათ.
იგი	მცხ.რომ	აწ უკუე ნეტარებაჲ ესე წინადაცუეთილებასა ზედა არსა ანუ წინადაუცუეთილებასაცა? რამეთუ ვიტყჳთ, ვითარმედ: შეერაცხა აბრაჰამს სარწმუნოებაჲ იგი მისი სიმართლედ.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ მასვე დღესა მისცე მას სასყიდელი იგი მისი, ნუ დააღამებ მას მას ზედა, რამეთუ უპოვარ არს იგი და იგი არს სასო მისა, ნუუკუე ღაღადბდეს შენთჳს უფლისა მიმართ და შეგერაცხოს იგი ცოდვად.
მისა	მცხ.იეზ	და სალხინებელისა წყრთათა ათორმეტთაჲ სიგრძე წყრთათა ზედა ათოთხმეტთა სივრცით ოთხთავე კერძოთა მისთა; და ძგიდე მისი და მოგარვებული მისი გარემო კერძოჲ წყრთისაჲ და მრგულივ მისა წყრთა გარეშემო და კიბეებნი მისნი, მხედველნი აღმოსავალთა მიმართ.
მის	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: ძეო კაცისაო, ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაილისა: ესე არიან ბრძანებანი საკურთხეველისანი დღესა შინა ქმნისა მისისასა აღხუმად მის ზედა ყოვლადდასაწველნი და დათხევად მის ზედა სისხლი.
მას	მცხ.იეზ	და მოიღონ სისხლისაგან მისისა და ზედადასცხონ ოთხთავე რქათა საკურთხეველისათა და ოთხთა ყურეთა ზედა სალხინებელისათა და ხარისხსა ზედა გარემო, და გარემოასხურონ მას და ალხინონ მას.
იგი	მცხ.ფილიპ	რომელი-იგი ხატი ღმრთისაჲ იყო, არა ნატაცებად შეირაცხა ყოფად იგი სწორებად ღმრთისა,
იგინი	მცხ.იეზ	და შემოიყვანნენ იგინი წინაშე უფლისა და დაყარნენ მათ ზედა მღდელთა მარილნი, და აღიხუნენ იგინი ყოვლადდასაწუელად უფლისა.
მას	მცხ.იეზ	შჳდთა დღეთა, და ულხინებდენ საკურთხეველსა, და განსწმედდენ მას, და აღივსებდენ ჴელთა მათთა
მათ	მცხ.თეს2	ვიდრეღა ჩუენ თჳთ თქუენთჳს ვიქადეთ ეკლესიათა შინა ღმრთისათა მოთმინებისა მის თქუენისათჳს და სარწმუნოებისა ყოველთა მათ შინა დევნულებათა თქუენთა და ჭირთა, რომელთა თავს-იდებთ
მას	მცხ.თეს2	და თქუენ, ჭირვეულთა, ლხინი ჩუენ თანა გამოჩინებასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა ზეცით ანგელოზთა თანა ძლიერებისა მისისათა,
მას	მცხ.თეს2	ცეცხლითა ალისაჲთა მიგებად შურის-გებისა, რომელთა-იგი არა იციან ღმერთი და რომელნი-იგი არა დაემორჩილებიან სახარებასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა,
მის	მცხ.თეს2	რომლისათჳს ვილოცავთ მარადის თქუენთჳს, რაჲთა ღირს გყვნეს თქუენ ღმერთმან ჩინებისა მის და აღგავსნეს ყოვლითა სათნოებითა სახიერებისაჲთა, საქმითა სარწმუნოებისაჲთა და ძალითა,
მით	მცხ.თეს2	რაჲთა იდიდოს სახელი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი თქუენ შორის, და თქუენ მის მიერ, მადლითა მით ღმრთისა ჩუენისაჲთა და უფლისა იესუ ქრისტესითა.
მისთჳს	მცხ.თეს2	ხოლო გეტყჳთ თქუენ, ძმანო, მოსლვისა მისთჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა და ჩუენისა შეკრებისათჳს მისა მიმართ,
იგი	მცხ.თეს2	ნუმცა ვინ გაცთუნებს თქუენ ნუ რომლითა სახითა, რამეთუ უკუეთუ არა მოვიდეს განდგომილებაჲ იგი პირველად, და გამოჩნდეს კაცი იგი უშჯულოებისაჲ, შვილი იგი წარსაწყმედელისაჲ,
იგი	მცხ.თეს2	მჴდომი იგი და განლაღებული ყოველთა ზედა, რომელნი სახელ-დებულ არიან ღმრთად გინა სამსახურებელად, ვითარმედ და-ცა-ჯდეს იგი ტაძარსა მას ღმრთისასა და გამოაჩინებდეს თავსა თჳსსა, ვითარცა ღმერთი.
იგი	მცხ.თეს2	და აწ, რომელი-იგი დაგისწავიეს, იცით გამოჩინებადი იგი თჳსსა მას ჟამსა.
იგი	მცხ.თეს2	რამეთუ საიდუმლოჲ იგი აწვე იქმნების უშჯულოებისაჲ, გარნა ხოლო, რომელსა-ესე უპყრიეს აწ, ვიდრემდე შორს განვიდეს,
იგი	მცხ.თეს2	და მაშინ გამოჩნდეს უშჯულოჲ იგი, რომელი-იგი უფალმან აღჴოცოს სულითა პირისა მისისაჲთა და განაქარვოს იგი გამოჩინებითა მით მოსლვისა მისისაჲთა,
იგი	მცხ.თეს2	და ყოვლითავე საცთურითა სიცრუისაჲთა და წარწყმედულთა მათ შორის, რამეთუ ვინაჲთგან სიყუარული იგი ჭეშმარიტებისაჲ არა შეიწყნარეს, რაჲთამცა ცხონდეს იგინი,
მათ	მცხ.თეს2	ამისათჳს მოუვლინოს მათ ღმერთმან შემწე საცთურებისაჲ, რაჲთა ჰრწმენეს მათ ტყუვილისაჲ,
მის	მცხ.თეს2	რაჲთა ისაჯნენ ყოველნი, რომელთა არა ჰრწმენა ჭეშმარიტებისა მის, არამედ სათნო-ეყვნეს სიცრუესა შინა.
მისგან	მცხ.თეს2	გამცნებ თქუენ, ძმანო, სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა განშორებად თქუენდა ყოვლისავე მისგან ძმისა, რომელი უწესოდ ვიდოდის, და არა მოძღურებისა მისებრ, რომელი ისწავა ჩუენგან.
იგი	მცხ.გამოც	რამეთუ ჭეშმარიტებით და სიმართლით არიან საშჯელნი მისნი, რამეთუ საჯა მეძავი იგი დიდი, რომელმან განხრწნა ქუეყანაჲ სიძვითა თჳსითა, და გამოიძია სისხლი მონათა თჳსთაჲ ჴელისაგან მისისა.
იგი	მცხ.გამოც	და დავარდეს ოც და ოთხნი იგი მღდელნი და ოთხნი ცხოველნი და თაყუანის-სცეს ღმერთსა, მჯდომარესა საყდართა ზედა, და თქუეს: ამინ! ალელუჲა!
მას	მცხ.გამოც	ვიხარებდეთ და ვიშუებდეთ და მივსცეთ მას დიდებაჲ, რამეთუ მოვიდა ქორწილი კრავისაჲ, და ცოლმან მისმან განმზადა თავი თჳსი,
მას	მცხ.გამოც	და მიეცა მას, რაჲთა შეიმოსოს ძოწეული წმიდაჲ და ბრწყინვალე. რამეთუ ძოწეული სიმართლენი წმიდათანი არიან.
მას	მცხ.გამოც	და მრქუა მე: დაწერე, ვითარმედ: ნეტარ არიან წოდებულნი სერობასა მას კრავისასა, და მრქუა მე: ესე სიტყუანი ჭეშმარიტნი ღმრთისანი არიან.
იგი	მცხ.გამოც	და დავვარდი წინაშე ფერჴთა მისთა თაყუანის-ცემად მისა, და მრქუა მე: იხილე ნუ, შენ თანა მონაჲ ვარ მე და ძმათა შენთა, რომელთა აქუს წამებაჲ იესუჲსი; ღმერთსა თაყუანის-ეც, რამეთუ წამებაჲ იესუჲსი არს სული იგი წინაწარმეტყუელებისაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და ვიხილენ ცანი განხუმულნი. და აჰა ცხენი სპეტაკი, და მჯდომარესა მას ზედა ეწოდებოდა სარწმუნოჲ და ჭეშმარიტი, და სიმართლით შჯის და იბრძვის.
მან	მცხ.გამოც	და თუალნი მისნი იყვნეს ვითარცა ალი ცეცხლისაჲ, და თავსა ზედა მისსა გჳრგჳნნი მრავალნი, რომელთა ზედა წერილ იყო სახელები, და სახელი წერილი, რომელი არავინ უწყის, გარნა მან თავადმან.
მას	მცხ.გამოც	და მჴედრობანი ცათანი შეუდგეს მას, მსხდომარენი ცხენთა ზედა სპეტაკთა, შემოსილნი ბისონითა სპეტაკითა და ბრწყინვალითა.
იგი	მცხ.გამოც	და პირისაგან მისისა გამოვიდოდა მახჳლი ორპირი აღლესული, რაჲთა მით მოსრნეს წარმართნი, და იგი ჰმწყსიდეს მათ კუერთხითა რკინისაჲთა. და იგი დასწნეხს საწნეხელსა მას ღჳნისა მის გულის-წყრომისა და რისხვისა ღმრთისა, ყოვლისა მპყრობელისასა.
მას	მცხ.გამოც	და ვიხილე ანგელოზი, მდგომარე მზესა ზედა, და ეტყოდა ყოველთა მფრინველთა, მფრინვალეთა ცათა შინა: მოვედით და შემოკერბით სერსა მას დიდისა ღმრთისასა,
მათ	მცხ.გამოც	რაჲთა შჭამნეთ ჴორცნი მეფეთანი და ჴორცნი ათასის-თავთანი, და ჴორცნი ძლიერთანი, და ჴორცნი ცხენთანი და მათ ზედა მსხდომარეთანი, და ჴორცნი ყოველთა აზნაურთა და მონათა, და მცირეთა და დიდთანი.
იგი	მცხ.გამოც	და ვიხილე მჴეცი იგი და მეფენი ქუეყანისანი და მჴედრობანი მათნი, შეკრებულნი ბრძოლის-ყოფად მჯდომარისა მის ცხენსა ზედა და მჴედრობისა მისისა მიმართ.
იგი	მცხ.გამოც	და შეპყრობილ იქმნა მჴეცი იგი და მის თანა ცრუწინაწარმეტყუელი იგი, რომელმან ქმნნა წინაშე მისსა სასწაულნი, რომლითა აცთუნნა იგინი, რომელთა მიიღეს ბეჭედი იგი მჴეცისაჲ და თაყუანის-სცეს ხატსა მისსა. და ცოცხლივ შთავარდეს ორნივე იგი ტბასა მას ცეცხლისასა, რომელი-იგი იწუების წუმწუბითა.
იგი	მცხ.გამოც	და სხუანი იგი მოისრნეს მახჳლითა ცხენსა მას ზედა მჯდომარისაჲთა, რომელი გამოვიდოდა პირით მისით, და ყოველნი მფრინველნი განძღეს ჴორცითა მათითა.
იგი	მცხ.იაკ	ნეტარ არს კაცი იგი, რომელმან დაუთმოს განსაცდელსა, რამეთუ გამოცდილ იქნეს და მოიღოს გჳრგჳნი ცხორებისაჲ, რომელი აღუთქუა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
მას	მცხ.იაკ	მას უნდა და გუშვნა ჩუენ სიტყჳთა ჭეშმარიტებისაჲთა, რაჲთა ვიყვნეთ ჩუენ დასაბამ რაჲმე მისთა დაბადებულთა.
მათ	მცხ.თეს2	ესევითართა უკუე მათ ვამცნებთ და ვჰლოცავთ უფლისა ჩუენისა მიერ იესუ ქრისტესა, რაჲთა მყუდროებით შურებოდინ და თჳსსა პურსა ჭამდენ.
იგი	მცხ.თეს2	და უკუეთუ ვინმე არა ერჩის სიტყუასა ჩუენსა წიგნითა ამით, იგი შეისწავეთ და ნუ თანააღერევით მას, რაჲთა შეიკდიმოს.
მას	მცხ.თეს2	და ნუ ვითარცა მტერსა შეჰრაცხთ მას, არამედ ასწავებდით ვითარცა ძმასა.
იგი	მცხ.გამოც	და აჴოცოს ყოველივე ცრემლი თუალთაგან მათთა, და სიკუდილი არღარა იყოს, არცა გლოვაჲ, არცა ღაღადებაჲ, არცა ტკივილი, რამეთუ პირველნი იგი წარჴდეს.
მას	მცხ.დან	მოყავ, ღმერთო, ყური შენი და ისმინე, განახუენ თუალნი შენნი და იხილე უჩინოქმნულებაჲ ჩუენი, და სახელი შენი და ქალაქისა შენისაჲ, რომელსა ზედა წოდებულ არს სახელი შენი მას ზედა, რამეთუ რა სიმართლეთა ზედა ჩუენთა მივაგდებთ ჩუენ შეწყნარებასა ჩუენსა წინაშე შენსა, არამედ წყალობათა შენთა ზედა მრავალთა.
მას	მცხ.დან	და შემდგომად შჳდეულისა სამეოცდაორთა მოისპოს ცხებაჲ და მსჯავრი არა იყოს მას შინა, და ქალაქი და წმიდაჲ განიხრწნას წინამძღუარისა თანა მომავალისა და მოიკუეთნენ წყლითრღუნასა შინა და ვიდრე დასასრულამდე ბრძოლისა შემოკლებულისა დააწესნეს უჩინოქმნულებად, და განაძლიეროს აღთქმაჲ მრავალთაჲ შჳდეულსა ერთსა და ნახევარსა შორის შჳდეულისასა დააცხროს მსხუერპლისსაცავი და მსხუერპლი შესაწირავი და ფრთესა ზედა დააწესოს უჩინოქმნისაგან და ვიდრე აღსასრულისამდე და სწრაფისა დააწესოს უჩინოქმნასა ზედა.
მათ	მცხ.დან	მათ დღეთა შინა მე, დანიელ, ვიყავ მგლოვარე სამსა შჳდეულსა დღეთასა.
მის	მცხ.იეზ	და განსაზიდთაებრ მათთა საყდართა სამხრადმიმართაჲსა, და განსაზიდთაებრ არდაბაგის დასაწყისთაჲსა, ვითარცა ნათლად მიმართ, ხანი ლელწმისაჲ; და აღმოსავალით კერძო შესლვად მის მიერ.
მას	მცხ.მათე	უკუეთუ თქუენ, უკეთურთა, იცით მისაცემელი კეთილი მიცემად შვილთა თქუენთა, რაოდენ უფროჲსღა მამამან თქუენმან ზეცათამან მოსცეს კეთილი, რომელნი სთხოვდენ მას!
მათ	მცხ.იეზ	არ შევიდოდიან მუნ გარეშე მღდელთაჲსა; და არ გამოვიდოდიან წმიდათაგან გარეშედ მიმართ ეზოდ, რაჲთა მარადის წმიდა იყვნენ შემწირველნი და მუნ დაჰკრებდენ სამოსელთა მათთა, რაჲთა არა შეეხებოდენ შესამოსელსა მათსა, რომელნი მწირველობენ მათ, რამეთუ წმიდა არიან; და შეიმოსედ შესამოსელთა სხუათა, ოდეს შეეხებოდიან ერსა.
მის	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდეს და დაიბანაკეს კარიათიარიმს, ქუეყანასა იუდაჲსა, ამისთჳს ეწოდა სახელი ადგილისაჲ მის საბანაკოჲ დანისი ვიდრე აქა დღედმდე, რომელ-იგი არს ზურგით კერძო კარიათიარიმსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	ხოლო ცოლი იგი სამსონისი შეირთო ძმამან მისმან, რომელ-იგი იყო მოყუასი მისი.
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას პეტრე: უფალო, რაჲსა ვერ ძალ-მიც მიდევნებად შენდა? აწ სული ჩემი შენთვის დავდვა.
მას	მცხ.მეფ1	და მიიღო დავით ყოველი, რაჲცა მოერთვა აბგეასა, და ჰრქუა მას დავით: წარვედ შენ მშჳდობით სახიდ შენდა და გულისხმა-ყავ, რამეთუ ვისმინე შენი და თუალ-გახვენ შენ.
მან	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ვირმან მან ბალაამს: არა მე ვირი იგი შენი ვარა, რომელ ზედა შჯდი სიჭაბუკით შენითგან მოდღენდელად დღედმდე? ანუ შეურაცხებით შეურაცხ-გყავ სადამე შენ? ხოლო მან თქუა: არა.
მან	მცხ.რიცხ	და აფუცოს მღდელმან მან დედაკაცი იგი ფიცსა ამას წყევისასა და ჰრქუას მღდელმან მან დედაკაცსა მას: მიგეცინ შენ უფალმან წყევასა და ფიცსა ერსა შორის შენსა მოცემად შენდა უფლისა მიერ ბარკალი შენი გარდავრდომად და მუცელი შენი განსივებად. და შევიდეს წყალი ესე დაწყეული მუცელსა შენსა, რათა გარდაგივარდეს ბარკალი შენი და განასიოს მუცელი შენი. და თქუას დედაკაცმან მან: იყავნ, იყავნ.
იგი	მცხ.გამოც	და შეიპყრა ვეშაპი იგი - გუელი დასაბამისაჲ, რომელი არს ეშმაკი და სატანა, რომელი აცთუნებს ყოველსა სოფელსა, და შეკრა იგი ათას წელ.
მის	მცხ.გამოც	და შთააგდო იგი უფსკრულსა შინა და დაჰჴშა კარი და დაჰბეჭდა მის ზედა, რაჲთა ვერღარა აცთუნებდეს წარმართთა, ვიდრემდე აღესრულოს ათასი წელი. შემდგომად ამისა ჯერ-არს განჴსნაჲ მისი მცირედ ჟამ.
მათ	მცხ.გამოც	და ვიხილენ საყდარნი, და დასხდეს მათ ზედა, და საშჯელი მიეცა მათ და სულნი იგი მოკლულთანი წამებისათჳს იესუჲსა და სიტყჳსათჳს ღმრთისა, და რომელთაცა არა თაყუანის-სცეს ხატსა მას მჴეცისასა და არცა მიიღეს ბეჭედი მისი შუბლთა ზედა, ანუ ჴელთა მათთა, და ცხოვნდეს და სუფევდეს ქრისტეს თანა ათასსა მას წელსა.
იგი	მცხ.გამოც	და სხუანი იგი მკუდარნი არა ცხოვნდეს ათასსა მას წელსა. ესე არს აღდგომაჲ იგი პირველი.
მას	მცხ.გამოც	ნეტარ არს და წმიდა, რომელსა აქუნდეს ნაწილი აღდგომასა მას შინა პირველსა. მათ ზედა მეორესა მას სიკუდილსა არა აქუს ჴელმწიფებაჲ, არამედ იყვნენ მღდელ ღმრთისა და ქრისტესა, და სუფევდენ მის თანა ათასსა მას წელსა.
მის	მცხ.გამოც	და შემდგომად ათასისა მის წლისა განიჴსნას ეშმაკი საპყრობილისაგან თჳსისა.
მათა	მცხ.გამოც	და გამოვიდეს ცთუნებად წარმართთა, რომელნი არიან ოთხთა კიდეთა ქუეყანისათა, გოგს და მაგოგს, შემოკრებად მათა და ბრძოლად, რომელთა სიმრავლე ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და აღმოვიდეს სივრცესა ზედა ქუეყანისასა და გარე-მოადგეს ბანაკსა წმიდათასა და ქალაქსა მას შეყუარებულსა. და გარდამოჴდა ცეცხლი ზეცით და შეჭამნა იგინი.
მათ	მცხ.გამოც	და ეშმაკი, რომელი-იგი აცთუნებდა მათ, შთავარდა ტბასა მას ცეცხლისა და წუმწუბისასა, სადა იყვნეს მჴეცი იგი და ცრუწინაწარმეტყუელი, და იტანჯებოდიან დღე და ღამე უკუნითი უკუნისამდე.
მას	მცხ.გამოც	და ვიხილე საყდარი დიდი სპეტაკი და მჯდომარე მას ზედა, რომლისა პირისაგან ლტოლვილ იქმნა ქუეყანაჲ და ცაჲ, და ადგილი არა ეპოვა მათ.
მის	მცხ.გამოც	და ვიხილენ მკუდარნი, მდგომარენი წინაშე საყდრისა მის. და წიგნნი განეხუნეს და სხუაჲ წიგნი განეღო, რომელ არს ცხორებისაჲ. და განისაჯნეს მკუდარნი წერილთა მათგან წიგნთა მათ შინა საქმეთაებრ მათთა.
მას	მცხ.გამოც	და მოსცნა ზღუამან მკუდარნი, რომელნი იყვნეს მას შინა; და სიკუდილმან და ჯოჯოხეთმან მოსცნეს მკუდარნი, რომელნი იყვნეს მათ შორის. და განისაჯა თითოეული საქმეთაებრ თჳსთა.
მას	მცხ.გამოც	და სიკუდილი და ჯოჯოხეთი შთავარდეს ტბასა მას ცეცხლისასა. ესე სიკუდილი მეორე არს ტბაჲ იგი ცეცხლისაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და რომელიცა არა იპოვა წიგნსა მას ცხორებისასა დაწერილ, შთავარდა ტბასა მას ცეცხლისასა.
მათ	მცხ.დან	და ვიხილე მე, დანიელ, მარტომან ჩუენება და ჩემთანათა კაცთა არა იხილეს ჩუენება, არამედ, განცჳბრება დიდი დაეცა მათ ზედა და ივლტოდეს შიშისაგან.
იგი	მცხ.იეზ	და გარემოგაქციო შენ მრგვლივ და მივსცე აღჳრი ღაწუთა მიმართ შენთა და შეგკრიბო შენ და ყოველი ძალი შენი, და ცხენნი და ცხენოსანნი, შემმოსელნი საჭურველთანი, ყოველნი მთავარნი, შესაკრებელი მრავალი, მშჳლდებისა და ჩაფხუტებისა და ფარებისა მქონებელნი, ყოველნი იგი
მათ	მცხ.იეზ	და ვყავ ეგრეთ ყოველთაებრ, რაოდენნი მამცნო მე უფალმან: და მოვიხუჱნ ჭურჭელნი, ვითარცა ჭურჭელნი დღისა ტყუეობისანი, და მიმწუხრი დაუთხარე თავსა ჩემსა ზღუდე ჴელითა, და დაფარულად ფიჩვითა გამოვედ მღუნვარედ მათ წინაშე.
მას	მცხ.მეფ4	ამისთჳს, არა ეგრე, აჰა, ესერა, მე შეგძინო შენ მამათა შენთა და შეხჳდე საფლავად შენდა მშჳდობით და არა იხილონ თუალთა შენთა ყოველი ესე ბოროტი, რომელი მივავლინო ქალაქსა მას ზედა და მკჳდრთა მისთა.
მათსა	მცხ.იეზ	თქუ მათდამი: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: მთავარსა და წინამძღუარსა იერუსალიმსშინასა და ყოველსა სახლსა ისრაჱლისასა, რომელნი არიან შორის მათსა,
მან	მცხ.იეზ	და მთავარნი მათნი შორის მათსა მღუნვარედ ვიდოდიან და დაფარულად ფიჩვითა განვიდენ ზღუდით; და განთხაროს, გამოსლვასა მისსა მიერ პირი მისი დაიბუროს, რაჲთა არა იხილოს თუალითა, და მან ქუეყანაჲ არა იხილოს.
იგი	მცხ.ეზრ1	და აწ ნუ მოჰგური შენ ასულთა მათთაგანსა ცოლად ძესა შენსა და ასულთა თქუენთა ნუ მისცემთ ცოლად ძეთა მათთა, და ნუცა ეძიებ ყოფად მშჳდობასა მათ თანა ყოველთავე ჟამთა. და იყავ შენ განძლიერებულ ჭამად სიპოხესა მის ქუეყანისასა და დაიმკჳდრედ შვილთა შენთა ქუეყანა იგი უკუნისამდე ჟამთა
მათსა	მცხ.იეზ	და ყოველნი გარემოჲსნი მისნი შემწენი მისნი და ყოველნი მეშუელნი მისნი განვსთესნე ყოვლისა მიმართ ქარისა და მახჳლი განვჰფინო უკანა მათსა.
მის	მცხ.იეზ	და სთქუა ერისა მიმართ ქუეყანისაჲსა: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი დამკჳდრებულთა იერუსალჱმს და ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა: პურსა მათსა ნაკლულევანებით ჭამდენ და წყალსა მათსა უჩინოქმნულებით სუმიდენ, რაჲთა უჩინო იქმნეს ქუეყანაჲ სავსებითურთ მისით უთნოობითა ყოველთა დამკჳდრებულთაჲთა მის ზედა.
მას	მცხ.იგავ	რაჟამს მიიწიის უღმრთოჲ სიღრმესა უკეთურებისასა, მაშინ შეურაცხყვის. ხოლო მოუჴდეს მას შეურაცხებაჲ და ყუედრებაჲ.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს თქუ მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: არა განგრძნენ მერმე ყოველნი სიტყუაჲნი ჩემნი, რომელთაცა ვიტყოდი, რამეთუ ვთქუა სიტყუაჲ და ვყო იგი, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მათდამი	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, წინაწარმეტყუელებდ წინაწარმეტყუელთა ზედა ისრაჱლისათა, რომელნი წინაწარმეტყუელებენ, და ჰრქუა წინაწარმეტყუელთა რომელნი წინაწარმეტყუელებენ გულით გამო მათით: წინაწარმეტყუელებდე და სთქუა მათდამი: ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ!
იგინი	მცხ.იეზ	მხედველნი ცრუთა, მემისნენი ამაოთა, რომელნი იტყოდეს, - იტყჳს უფალი, - და უფალმან არ მოავლინნა იგინი; და იწყეს აღდგინებად სიტყჳსა.
მათ	მცხ.სჯლ	არა თაყუანი-სცე მათ, არცა ჰმსახურებდე მათ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი შენი, ღმერთი მოშურნე, რომელმან მივაგი ცოდვაჲ მამათაჲ შვილთა სამად და ოთხადმდე ნათესავად მოძულეთა მათ ჩემთა.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო აწ მე მოსიკუდიდ ვარ ამასვე ქუეყანასა და არა წიაღსლვად ვარ მე იორდანესა მდინარესა, ხოლო თქუენ წიაღჰჴდეთ და დაიმკჳდროთ ქუეყანაჲ იგი კეთილი.
იგინი	მცხ.იეზ	მის წილ, რამეთუ შეაცთუნეს ერი ჩემი, მეტყუელთა: მშჳდობა, მშჳდობა და არა იყო მშჳდობა; და ესე აშენებს კედელსა, და იგინი ჰგოზდეს მას, უკუეთუ დაეცა,
იგი	მცხ.ტიმ2	ხოლო მტკიცე იგი საფუძველი ღმრთისაჲ ჰგიეს და აქუს ბეჭედი ესე: „იცნის უფალმან, რომელნი-იგი არიან მისნი“ და: „განეშორენ სიცრუისაგან ყოველი, რომელი სახელ-სდებდეს სახელსა უფლისასა“.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, განიმტკიცე პირი შენი ასულთა ზედა ერისა შენისათა, რომელნი წინაწარმეტყუელებენ გულით გამო მათით, და წინაწარმეტყუელებდ მათ ზედა.
მისა	მცხ.ტიმ1	და მადლიერ ვარ მისა, რომელმან-იგი განმაძლიერა მე, ქრისტე იესუჲს უფლისა ჩუენისა, რამეთუ სარწმუნოდ შემრაცხა მე და დამადგინა მე მსახურებასა ამას,
იგი	მცხ.მეფ3	და ტაძარი იგი, რომელ აღუშენა სოლომონ მეფემან უფალსა, სამეოც წყრთა - სიგრძე მისი და ოც წყრთა - სივრცე მისი და ოც წყრთა - სიმაღლე მის ტაძრისა.
მათ	მცხ.მეფ1	ვითარცა ესმა აბგეას, დამხედ თაყუანი-სცა და ჰრქუა მათ: მჴევლებად ღირს ვარ მე და დაბანად ფერჴთა მონათა მათ უფლისა ჩემისათა.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო ერმან მან, რომელი იყო დავითის თანა და ჰრქუეს: ჩვენ ჰურიასტანს ვართ შიშსა შინა, აწ ვერ მივიდეთ კეილად ღელესა მას უცხოთესლთასა.
მათ	მცხ.იეზ	და ორნი კარებნი ტაძრისანი და წმიდისა კარებნი, ხოლო ორთა მათ კარებთა ქცევითთა
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო დავითს საულ და ჰრქუა მას: ვისი შვილი ხარ, ჭაბუკო? მიუგო დავით და ჰრქუა: ძე ვარი მე მონისა შენისა იესესი ბეთლემელისა.
მათ	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო! კაცთა ამათ დასხნეს გულისზრახვანი მათნი გულთა შინა მათთა და ტანჯვაჲ სიცრუეთა მათთაჲ დადვეს წინაშე პირსა მათსა. მიმგებელმან ღათუ მიუგო მათ?
მას	მცხ.რიცხ	აჰა, ეგერა, მივეც ყოველი ათეული ძეთა ისრაჱლისათაჲ ნაწილად მსახურებისა მათისა წილ, რომელსა იგინი ჰმსახურებდენ კარავსა მას წამებისსა.
მას	მცხ.იეზ	და იქმნა ხუთ და მეოცესა შინა წელსა ტყუეობისა ჩუენისასაჲ, პირველსა შინა თთუესა, ათსა თთჳსასა, ოთხ და მეათესა წელსა შემდგომად დაპყრობისა ქალაქისა, მას დღესა შინა იქმნა ჩემ ზედა ჴელი უფლისაჲ
მას	მცხ.იეზ	ამისთჳს ეტყოდე მათ და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: კაცმან-კაცმან სახლისაგან ისრაჱლისა, რომელმან და-თუ-ისხნეს მოგონებანი მისნი გულსა შინა თჳსსა და ტანჯვაჲ სიცრუისა მისისაჲ დააწესოს წინაშე პირსა მისსა და მივიდეს წინაწარმეტყუელისა მიმართ, მე უფალმან მიუგო მას მათ შინა, რომელთა შინა შეწყდომილ არს გაგონება მისი,
მის	მცხ.ეზრ2	და განვლე მე ბჭესა მას წყაროსასა წყალთა გარდამოსაქანელთა თანა მეფისათა, და არა იყო მუნ ადგილი კარაულისა მის ჩემისათჳს, ვითარმცა განვლე იგი ადგილი მჴედრ.
მას	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ კაცმან-კაცმან სახლისაგან ისრაჱლისა და მსხემთაგან, რომელნი მსხემობენ ისრაჱლსა შორის, რომელიცა უცხო თუ იქმნეს ჩემგან, და დასხნეს გულისზრახვანი მისნი გულსა შინა თჳსსა და ტანჯვაჲ უკეთურებისა თჳსისა დააწესოს წინაშე პირსა მისსა, და მივიდეს წინაწარმეტყუელისა კითხვად მისსა ჩემ მიერ, უფალმან მიუგო მას, რომელსა შინა შეწყდომილ არს, მას შინა.
იგი	მცხ.იეზ	და შემიყვანა მე მუნ და, აჰა, კაცი და ხილვაჲ მისი იყო, ვითარცა ხილვაჲ რვალისა მბზინვარისაჲ და იყო საბელი მაშენებლისაჲ ჴელსა შორის მისსა და ლელწამი საზომისაჲ ჴელსა შინა მისსა, და იგი დგა ბჭესა ზედა.
მისა	მცხ.კორ2	ამისთჳსცა პატივცემულ ვართ, გინა თუ შემოვიდეთ გინა თუ განვიდეთ, სათნომცა ხოლო ვართ მისა.
იგი	მცხ.იეზ	და წინასწარმეტყველი თუ სცთეს და თქუას სიტყუაჲ, მე უფალმან შევაცთუნე იგი, და მივყო ჴელი ჩემი მის ზედა და უჩინო-ვყო იგი საშუალ ერისა ჩემისა ისრაჱლისა.
მათდა	მცხ.იეზ	რაჲთა არღა სცთეს მერმე სახლი ისრაჱლისა ჩემგან, და რაჲთა არღა ეგნენ მერმე შეცოდებათა მათთა ზედა ყოველთა, და იყუნენ ჩემდა ერად, და მე ვიყო მათდა ღმერთად, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მისგან	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, ქუეყანამან, რომელმან მე თუ შემცოდოს შთავრდომაჲ შეცოდებასა, და მივყო ჴელი ჩემი მის ზედა, და შევმუსრნე მისგან სიმტკიცენი პურისანი, და გამოვავლინო მას ზედა სიყმილი და აღვიღო მისგან კაცი და საცხოვარი.
იგინი	მცხ.იეზ	და სამნი ესე კაცნი იყვნენ შორის მათსა, ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაი უფალი, - უკუეთუ ძენი მათნი, ანუ ასულნი ცხონდენ. - იტყჳს ადონაი უფალი, - არამედ იგინი მარტონი ცხოვნდენ, ხოლო ქუეყანაჲ იყოს მოსასრულებლად.
მისგან	მცხ.იეზ	ანუ მახჳლი თუ მოვჰჴადო ქუეყანასა მას ზედა და ვთქუა: მახჳლმან მოიარენ ქუეყანასა ზედა! - და აღვიღო მისგან კაცი და საცხოვარი;
მას	მცხ.იეზ	და მომიყვანა მე მუნ ხილვასა შორის ღმრთისასა, შემიყვანა მე ქუეყანად ისრაჱლისა და დამდვა მე მთასა ზედა მაღალსა ფრიად და მას ზედა, ვითარცა დაშენებულებაჲ ქალაქისაჲ პირისპირ.
მისთაგანნი	მცხ.კორ1	თქუენ ხართ ჴორცნი ქრისტესნი და ასონი ასოთა მისთაგანნი.
იგი	მცხ.იეზ	და სამნი ესე კაცნი შორის მისსა, ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაი უფალი, - ვითარმედ ვერ განარინნენ ძენი მათნი, ანუ ასულნი, არამედ იგი მხოლონი განერნენ.
მისგან	მცხ.იეზ	ანუ სიკუდილი თუ მოვავლინო ქუეყანასა მას ზედა და განვფინო გულისწყრომაჲ ჩემი მის ზედა სახლისა მიერ მოსრულებად მისგან კაცი და საცხოვარი.
მისგან	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და უკუეთუ ოთხნი შურისგებანი ჩემნი: მახჳლი და სიყმილი და მჴეცნი ბოროტნი და სიკუდილი გამოვავლინო იერუსალჱმსა ზედა მოსრულებად მისგან კაცი და საცხოვარი.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ მე შორს ღათუ ვარ ჴორცითა, ხოლო მახლობელ სულითა; და აწ ეგრეთ შემირაცხიეს, ვითარცა მანდა მყოფსა ეგევითარისა მისთჳს, რომელმან საქმე იგი ქმნა,
მისსა	მცხ.იეზ	ბაბილოთა შორის მისთა დაიბუდეს ყოველთა მფრინველთა ცისათა და ქუეშე კერძო რტოთა მისთა შობდეს ყოველნი მჴეცნი ველისანი, აჩრდილსა ქუეშე მისსა დაემკჳდრა ყოველი სიმრავლე წარმართთაჲ.
მის	მცხ.იეზ	და ნუგეშინის-გცემდენ თქუენ მით, რამეთუ იხილნეთ გზანი მათნი და მოგონებანი მათნი და სცნათ, ვითარმედ არა ამაოდ ვყვენ ყოველნი, რაოდენნი ვქმნენ მის შორის, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მის	მცხ.იობ	ხოლო კაცი სხუად სახედ აქცევს სიტყუასა, კაცი შობილი დედაკაცისაჲ. სწორ არს კანჯრისა მის უდაბნოჲსა.
იგი	მცხ.გამოც	და ვიხილე ცაჲ ახალი და ქუეყანაჲ ახალი, რამეთუ პირველი იგი ცაჲ და პირველი ქუეყანაჲ წარჴდეს, და ზღუაჲ არღარა არს.
იგი	მცხ.გამოც	და ქალაქი იგი წმიდაჲ, იერუსალჱმი ახალი, ვიხილე გარდამომავალი ზეცით ღმრთისაგან, განმზადებული, ვითარცა სძალი შემკული ქმრისა მიმართ თჳსისა.
მათ	მცხ.გამოც	და მესმა ჴმაჲ დიდი ზეცით, რომელი იტყოდა: აჰა, სამკჳდრებელი ღმრთისაჲ კაცთა თანა, და დაიმკჳდროს მათ თანა, და იგინი იყვნენ ერ მისა, და იგი ღმერთი თავადი მკჳდრ იყოს მათ შორის.
მან	მცხ.გამოც	თქუა მჯდომარემან მან საყდარსა ზედა: აჰა ესერა ყოველსავე ახალ-ვჰყოფ. და თქუა: დაწერე, ვითარმედ ესე სიტყუანი სარწმუნონი და ჭეშმარიტნი ღმრთისანი არიან.
მისგან	მცხ.გამოც	და მრქუა მე: ვიქმენ მე ანი და ჵ, დასაბამი და დასასრული. მე წყურიელსა მივსცე წყაროჲსა მისგან წყლისა ცხოველისა უსასყიდლოდ.
მას	მცხ.გამოც	რომელმან სძლოს, მივსცე მას ესე ყოველი და ვიყო მისა ღმერთ, და იგი იყოს ჩემდა ძე.
მას	მცხ.გამოც	ხოლო მოშიშთა და ურწმუნოთა და ცოდვილთა და საძაგელთა და კაცისმკლველთა და მეძავთა და მწამლველთა და კერპთმსახურთა და ყოველთა მტყუვართაჲ ნაწილი მათი იყოს ტბასა მას ცეცხლითა და წუნწუბითა მოტყინარესა, რომელ არს სიკუდილი იგი მეორე.
მათ	მცხ.გამოც	და მოვიდა ერთი შჳდთა მათ ანგელოზთაგანი, რომელთა-იგი აქუნდეს შჳდნი იგი ლანკნანი, სავსენი წყლულებათა მათ მიერ უკუანაჲსკნელთა, და იტყოდა ჩემ თანა და მრქუა მე: მოვედ, და გიჩუენო შენ დედაკაცი იგი, სძალი კრავისაჲ.
მას	მცხ.გამოც	და ზღუდესა მას ქალაქისასა აქუნდეს ათორმეტნი საფუძველნი და მათ ზედა ათორმეტნი სახელნი ათორმეტთა მათ მოციქულთა კრავისათანი.
იგი	მცხ.გამოც	და რომელი-იგი იტყოდა ჩემ თანა, აქუნდა საზომი ლერწამი ოქროჲსაჲ, რაჲთამცა განზომა ქალაქი იგი და ბჭენი მისნი და ზღუდენი მისნი.
იგი	მცხ.გამოც	და ქალაქი იგი მოთხვითად არს; და სიგრძე მისი, ვითარცა სივრცე. და განზომა ქალაქი იგი ლერწმითა მით ათორმეტსა ათასსა უტევანსა. ათორმეტი სიგრძე და სივრცე და სიმაღლე მისი სწორ არიან.
იგი	მცხ.გამოც	და იყო მოსწორებაჲ ნაშენები ზღუდისა მისისაჲ იასპი, და ქალაქი იგი ოქროჲ წმიდაჲ, მსგავსი ჭიქასა წმიდასა.
იგი	მცხ.გამოც	და ათორმეტნი იგი ბჭენი იყვნეს ათორმეტნი მარგალიტნი. თითოეული ბჭე იყო ერთისა და ერთისა მარგალიტისაჲ. და უბანი ქალაქისაჲ მის - ოქროჲ წმიდაჲ და ჭიქაჲ ბრწყინვალე.
მას	მცხ.გამოც	და ტაძარი არა მიხილავს მას შორის, რამეთუ უფალი ღმერთი, ყოვლისა მპყრობელი, ტაძარ მისა არს, და კრავი იგი.
მას	მცხ.გამოც	და ქალაქსა მას არა უჴმს მზე, ანუ მთოვარე მნათობად, რამეთუ დიდებამან ღმრთისამან განანათლა იგი, და სანთელ მისა არს კრავი იგი.
მისა	მცხ.გამოც	და ვიდოდიან წარმართნი ნათლითა მისითა, და მეფეთა ქუეყანისათა დიდებაჲ და პატივი წარმართთაჲ მისა მიიღონ.
მის	მცხ.დან	და განძლიერდეს მეფე სამხრისა, და ერთი მთავართა მისთაგანი განძლიერდეს მის თანა და ეუფლოს უფლებათა მრავალთა გარეშე ჴელმწიფებისა მისისა.
იგი	მცხ.დან	და შემდგომად წელთა მათთა შეიყვანნენ, და ასული მეფისა სამხრისა შევიდეს მეფისა მიმართ ბღუარისაჲსა ყოფად ზავისა მის თანა, და ვერ დაიპყრას ძალი ძლიერებისაჲ, და არა დადგის თესლი მისი, და მიეცეს იგი და მომყვანებელნი მისნი და ჭაბუკაჲ და განმაძლიერებელი მისი სამთა შინა ჟამთა.
მას	მცხ.მსაჯ	და აწ ესე სიტყუაჲ ვყოთ, გაბაასა ზედა მიუჴდეთ მას წილის-გდებით.
მის	მცხ.იეზ	უკუეთუ მოიღონ მისგან ძელი შესაქმედ საქმარისა, მოიღონ მისგან მანაჲ დაკიდებად ყოველი ჭურჭელი მის ზედა?
იგი	მცხ.იეზ	და არცა მერმე ყოფასაღა მისსა ყოვლად სრულიად არა იყოს საქმრად, რამეთუ ცეცხლმან ღათუ განლიოს იგი სრულიად, უკეთუ შეიქმნას საქმრად მერმე?
იგი	მცხ.იეზ	და შემიყვანა მე ჩრდილოდ მიმართ. და, აჰა, ბჭე, მხედველი ჩრდილოთ კერძო ეზოჲსა გარეშისაჲ, და განზომა იგი, სიგრძეცა მისი და სივრცე მისი.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ვთქუა, - ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, - ვითარსახედ ხე ვენაჴისაჲ ხეთა შორის მაღნარისათა, რომელი მივეც ცეცხლსა განსალევნელად იგი, ეგრეთ მივსცნე მკჳდრნი იერუსალჱმს შინა.
იგი	მცხ.ებრ	ხოლო ამას დადგრომისათჳს მისისა უკუნისამდე წარუვალად აქუს მღდელობაჲ იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცე პირი ჩემი მათ ზედა; ცეცხლისაგან გამოვიდენ და ცეცხლმან შეჭამნეს იგინი; და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი განმტკიცებასა შინა პირისა ჩემისასა მათ ზედა.
მათსა	მცხ.იეზ	და სარკუმელნი მისნი და ელამმონნი მისნი და ფინიკნი მისნი, ვითარ-იგი ბჭე, მხედველი აღმოსავალით კერძო, და შჳდთა აღხარისხულთა მიერ აღვიდოდეს მის ზედა და ელამმონნი მისნი შინაგან მათსა.
მათ	მცხ.ლუკა	ეტყოდა მათ იგავსაცა: ნუ ჴელ-ეწიფებისა ბრმასა ბრმისა წინა-ძღუანვად? არა-მეა ორნივე ჯურღმულსა შთაცჳენ?
მისგან	მცხ.გამოც	და უკუეთუ ვინ მოაკლოს სიტყუათა წიგნისა ამის წინაწარმეტყუელებისათა, მოაკლენ ღმერთმან ნაწილი მისი ძელისა მისგან ცხორებისა. და ქალაქისა მისგან წმიდისა, რომელ წერილ არიან ამას წიგნსა.
იგი	მცხ.იეზ	და მიმიყვანა მე გზისა მიმართ სამხრითკერძისა და, აჰა ბჭე, მხედველი სამხრად მიმართ, და განზომა იგი და თეენი და ელანი და ელამმონნი საზომთაებრ ამათ.
იგი	მცხ.გამოც	ვწამებ მე ყოვლისა მიმართ, რომელსა ესმოდიან სიტყუანი წინაწარმეტყუელებისა ამის წიგნისანი: უკუეთუ ვინ შესძინოს ამათ ზედა, შესძინენ ღმერთმან მის ზედა წყლულებანი იგი, რომელ წერილ არიან ამას წიგნსა.
მას	მცხ.გამ	და სეტყუდა სეტყუაჲ იგი და შესტუსვიდა ცეცხლი შორის სეტყუასა მას და იყო სეტყუაჲ იგი სასტიკ ფრიად, რომელ არა ოდეს ყოფილ იყო ეგევითარი დასაბამითგან ჟამთა ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მის	მცხ.მეფ1	და აღდგა ანნა შემდგომად პურის ჭამისა მათისა სელომს შინა, წარდგა წინაშე უფლისა და ელი, მღდელი უფლისა, ჯდა საყდართა ზღურბლთა ზედა ტაძრისა მის უფლისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	მოკუდინებად სიკუდილისა თანამდებისა მის, და მაშინღა ყოვლისა მის ერისანი შემდგომად მათისა, მოისპენ უკეთური იგი თქუენ შორის.
მისგან	მცხ.სჯლ	რამეთუ შეიყვანნა მუნ მამანი იგი თქუენნი და გამოირჩია მან ნათესავი იგი მათი შემდგომად მათსა თქუენ ყოველთა უფროჲს წარმართთა და გამოგიყვანა შენ ძალითა მით დიდითა ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთაჲსა.
მათდამი	მცხ.იეზ	და მოიხუენ ჭურჭელნი სიქადულისა შენისანი ოქროჲსაგან ჩემისა და ვერცხლისაგან ჩემისა, რომელნი მიგცენ შენ, და უქმნენ თავსა შენსა ხატნი წულებრნი და განჰმეძვენ მათდამი.
მის	მცხ.გამოც	შორის სივრცესა მის ქალაქისასა, და მდინარისა მის ამიერ და წიაღ, ძელი ცხორებისაჲ, გამომღებელი ათორმეტსა ნაყოფსა, ყოველთა თუეთა მომცემელი თჳსისა მის ნაყოფისაჲ, და ფურცელნი იგი მის ხისანი საკურნებელად წარმართთა.
იგი	მცხ.გამოც	და ყოველი წყევაჲ არა იყოს მუნ. და საყდარი იგი ღმრთისაჲ და კრავისაჲ მას შინა იყოს. და მონანი მისნი ჰმსახურებდენ მას.
იგი	მცხ.გამოც	უსამართლოჲ იგი უსამართლოებდინ ჯერეთ, და შეგინებული შეიგინებოდენ ჯერეთ, და მართალი სიმართლესა იქმოდენ ჯერეთ, და წმიდაჲ იგი წმიდა იქმნებოდენ ჯერეთ.
მას	მცხ.გამოც	ნეტარ არიან, რომელნი იქმოდიან მცნებათა მისთა, რაჲთა იყოს ჴელმწიფებაჲ მათი ძელსა მას ზედა ცხორებისასა, და ბჭეთა მათ მიერ შევიდენ ქალაქად.
მას	მცხ.გამ	ექუსთა დღეთა შეჰკრიბოთ, ხოლო მეშჳდე დღე შაბათი არს, არა იყოს მას შინა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და შეკრიბა დავით ყოველი ისრაჱლი საზღუარითგან ეგჳპტისთა ვიდრე შესლვადმდე ემათისა, შემოღებად კიდობნისა მის ღმრთისა ქალაქით იარიმით.
მათ	მცხ.იეზ	და ოთხნი ტაბლანი ყოვლადდასაწუელთანი ქვისანი, გამოთლილნი სიგრძით წყრთა და ნახევარ, და სივრცით წყრთა და ნახევარ, და წყრთა ერთ სიმაღლით; მათ ზედა დადვან ჭურჭლები, რომელთა მიერ დაკლიან მუნ ყოვლადდასაწუელები.
მისთჳს	მცხ.ნეშტ1	და შეკრიბა დავით ყოველი ისრაჱლი იერუსალჱმად აღმოღებად კიდობნისა მის უფლისა ადგილსა მას, რომელი განმზადა მისთჳს.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ჰოლომფორე: კეთილად ყო ღმერთმან, რამეთუ მოგავლინა შენ წინამძღურად ერისა, რათა იქმნეს ჴელითა შენითა ძალი, ხოლო შეურაცხის-მყოფელთა უფლისა ჩუენისათა წარწყმედა. და აწ სასტიკი ხარ შენ ხილვითა შენითა და კეთილ სიტყჳთა შენითა.
მას	მცხ.სჯლ	და ნეშტი იგი გალადისაჲ და ყოველი იგი ბასანი მეფისა ოგისი მივეც კერძოსა მას,
იგი	მცხ.ლუკა	არავინ სანთელი აღანთის და დაფარის ჭურჭლითა, გინა ქუეშე ცხედარსა შედგიან, არამედ სასანთლესა ზედა დადგიან, რაჲთა შემავალნი იგი ნათელსა ხედვიდენ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ღმერთსა არა ხადეს. მუნ შეეშინა მათ შიში, სადა-იგი არ იყო შიში; რამეთუ ღმერთმან განაბნინა ძუალნი კაცთა მოთნეთანი. ჰრცხუენოდენ მათ, რამეთუ ღმერთმან შეურაცხ-ყვნა იგინი.
მას	მცხ.ივდ	და ნუგეშინ-სცეს აქიორს და აქებდეს მას ფრიად და თქუეს: რაცა სთნდეს ღმერთსა ჩუენთჳს და შენდაცა იყოს კეთილი.
იგი	მცხ.დან	და ღმერთნიცა მათნი გამოდნობილთა თანა მათთა, ყოველი ჭურჭელი გულისსათქმელი მათი ვეცხლისა და ოქროჲსა ნატყუენავისა თანა შეიღოს ეგჳპტედ, და იგი დადგეს ზედა მეფისა ჩრდილოსასა.
მათ	მცხ.დან	და მათ ჟამთა შინა მრავალნი აღდგენ მეფესა ზედა სამხრისასა, და ძენი ბუგრიანთა ერისა შენისათანი აღზუავნენ დადგინებად ხილვისა და მოუძლურდენ.
მის	მცხ.დან	და დააწესოს პირი მისი შესლვად ძალითა ყოვლისა მეფობისა მისისათა, და სიწრფოებანი ყოველნი ყუნეს მის თანა, და ასული დედათაჲ მისცეს მას განხრწნად იგი, და არა დაადგრეს და არა იყოს მისსა.
მათ	მცხ.დან	და აღდგეს ძირისაგან მისისა ნერგი მეფობისაჲ განმზადებულებასა ზედა მისსა წარმდროებელი და მოქმედებასა მეფობისასა. და მათ დღეთა შინა შეიმუსროს და არა პირითა და არცა ბრძოლისა მიერ.
მათდად	მცხ.იეზ	და დასწყჳდენ შვილნი შენნი და მისცენ მათ გარეშესაჴდელად იგინი მათდად.
მისა	მცხ.ივდ	ხოლო რომელნი არა გერჩდენ, ნუ ერიდებინ თუალი შენი მიცემად იგინი სიკუდილსა და აღჭრასა ყოვლისა ქუეყანისასა, რამეთუ ცხოველ ვარ მე და ძალი სუფევისა ჩემისა ვითარცა ვიტყოდე, ეგრეცა ვყო ესე ყოველი ჴელითა ჩემითა და შენ არა რასა გარდაჴდე ერთსაცა სიტყუასა უფლისა შენისასა, არამედ აღსრულებით აღასრულნე, ვითარცა გიბრძანე შენ, და ნუ ჰყოვნი ყოფად მისა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მაშინ აღივსო სიხარულითა პირი ჩუენი და ენაჲ ჩუენი - გალობითა; მაშინ თქუან წარმართთა შორის: განადიდა უფალმან ყოფა მათ თანა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იყო მოწევნასა მას მეორისა წელიწადისასა განსლვასა ოდეს მეფეთასა, და მოიყვანა იოაბ ყოველი ძლიერისა. და განრყუნეს ყოველი სოფელი ძეთა ამონისთა, და მოვიდეს და გარემოადგეს არაბათსა. და დავით იყოფოდა იერუსალჱმს. და მოსრა იოაბ არაბათი და დაარღჳა იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და ყოველთა მეძავქმნილთაჲ მის თანა მიმცემელი სასყიდელთაჲ: ხოლო შენ მისცენ სასყიდელნი ყოველთა ტრფიალთა შენთა და აღსტჳრთევდ მათ მოსლვად შენდამი გარემოჲს სიძვითა შენითა.
იგი	მცხ.მეფ1	ხოლო ჩუენდა ნუ იყოფინ შეცოდება უფლისა, ანუ დაკლებად თქუენდა უფლისა მიმართ ლოცვათა ჩემთა და უწყებად თქუენდა გზა იგი სიმართლისა და სიწრფოებისა!
მათ	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მის წილ, რომელ მიჰფენ რვალსა შენსა და გამოცხადნეს სირცხჳლი შენი ტრფიალთა მიმართ შენთა და ყოველთა მიმართ გულისზრახვათა უსჯულოებათა შენთასა და შორის სისხლებისა შვილთა შენთაჲსა, რომელნი მისცენ მათ,
მათდამი	მცხ.იეზ	ამისთჳს, აჰა, მე შენ ზედა შევკრიბნე ყოველნი ტრფიალნი შენნი, რომელთა შორის აღერიე მათ შორის, და ყოველნი, რომელნი შეიყუარენ, ყოველთა თანა, რომელთა სძულობდ; და შევკრიბნე იგინი შენ ზედა გარემოჲს, და გამოვაცხადნე სიბოროტენი შენნი მათდამი, და იხილონ ყოველი სირცხჳლი შენი.
მისგან	მცხ.გამ	და თქუა უფალმან მოსეს და აჰრონის მიმართ: ესე შჯული არს პასექისაჲ, ყოველმან უცხონათესავმან არა ჭამოს მისგანი. და ყოველსა მონასა ვისსამე და ვეცხლით ფრდილსა წინა-დასცჳთო მას, და მაშინ ჭამოს მისგან.
იგი	მცხ.საქმ	აღიძრა ყოველი იგი ქალაქი და იყო შეკრებაჲ ერისაჲ და შფოთი დიდი, და შეიპყრეს პავლე და გამოითრევდეს გარე ტაძრისა მისგან, და მეყსეულად დაეჴშნეს კარნი.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ მოუწოდა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: მეწყალის ერი ესე, რამეთუ აჰა ესერა სამი დღე არს, და მელიან მე და არარაჲ აქუს, რაჲმცა ჭამეს; და განტევებაჲ მათი უზმთაჲ არა მნებავს, ნუუკუე დაცჳვენ გზასა ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	და არცა ვითარ გზათა მათთა ზედა ხჳდოდე, არცა უსჯულოებათა მათთაებრ ჰყავ მცირედ, აღემატე მათ ყოველთა შინა გზათა შენთა.
მას	მცხ.იობ	აგრილობედ მას ხენი დიდ-დიდნი მორჩითურთ და რტონი აგნისანი ნუ იყოს ღათუ.
იგინი	მცხ.იეზ	და დიდმოქადულობდეს და ყვნეს უსჯულოებანი წინაშე ჩემსა და აღვიხუენ იგინი, ვითარცა იხილე.
იგი	მცხ.მეფ2	და შეიქცა დავით კურთხევად სახლისა თჳსისა. და გამოეგებოდა მას მელქოლ, ასული საულისა, აკურთხა იგი და ჰრქუა: რაბამადღა რამე ჰაეროვან და დიდებულ იყავ შენ დღეს, მეფე ეგე ისრაელისა, რაჟამს განკვართულ იყავ შენ და მოხჳდოდე წინაშე მონათა შენთა და მჴევალთა, ვითარცა ვინ განიკვართის როკვასა თჳსსა, ეგრე რამე განკვართულ იყავ დღეს.
მათსა	მცხ.იეზ	და გარემივაქცინე გარემიქცევანი მათნი, გარემიქცევაჲ სოდომისაჲ და ასულთა მისთაჲ, და გარემივაქციო გარემიქცევაჲ სამარიისაჲ და ასულთა მისთაჲ და გარემივაქციო გარემიქცევაჲ შენი შორის მათსა,
იგინი	მცხ.იეზ	და მოიჴსენნე გზანი შენნი და უპატივო იქმნე მოხუმასა შენგან დათა შენთა, უხუცესთა შენთასა, უმრწემესთა თანა შენთა, და მიგცნე იგინი შენ გამოსაცდელად და არა აღთქმად შენდა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და ესე არს რიცხჳ ძალთა მათ დავითისთა: ისბაამ, ძე აქიმანისი, უმთავრესი მათ სამთა. ამან იჴადა მახჳლი თჳსი ერთგზის სამასთა ზედა წყლვად ერთსა შინა ჟამსა და მოსწყჳდნა იგინი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და ნუ იყოფით, ვითარცა მამანი თქუენნი და ძმანი თქუენნი, რომელნი განდგენ უფლისაგან ღმრთისა მამათა თქუენთასა, და მისცნა იგინი ოჴრებად, ვითარცა-ესე ხედავთ თქუენ.
მათ	მცხ.ბარ	და გუცეს უფალმან ძალი ჩუენ, და განგჳნათლნეს თუალნი ჩუენნი, და ცოცხალ ვიყვნეთ აჩრდილსა ქუეშე ნაბუქოდონოსორ, მეფისა ბაბილოვნისასა და აჩრდილთა ქუეშე ვალტასარ, ძისა მისისა. და ვჰმონოთ მათ დღეთა მრავალთა და ვპოოთ მადლი წინაშე მათსა.
მათ	მცხ.იეზ	და გამოვიდენ დამკჳდრებულნი ისრაჱლისანი ქალაქთაგან, და დასწჳდენ და აღაგზნებდენ საჭურველთა მიერ ფარებისა და ჰოროლებისა და შუბებისა და მშჳლდებისა და ისრებისა. და კუერთხებისა ჴელთაჲსა და ლახურებისა და აღაგზებდენ მათ მიერ ცეცხლსა შჳდთა წელიწადთა.
მას	მცხ.მსაჯ	და შესძინეს ძეთა ისრაჱლისათა ყოფად ბოროტისა წინაშე უფლისა და ჰმსახურებდეს ბაალის, და ასტაროთსა და ღმერთთა ასურეთისათა. და ღმერთთა სიდონისათა და ღმერთთა მოაბისათა და ღმერთთა ძეთა ამონისთასა და ღმერთთა უცხოთესლთასა. და დაუტევეს ღმერთი მათი და არა ჰმონებდეს მას.
მათ	მცხ.მსაჯ	და იყვნეს, რათა გამოცადოს მათ შორის ისრაჱლი, და რათა უწყოდის, უკუეთუ ისმინნეს, მცნებანი უფლისანი, ანუ არა, რომელი-იგი ამცნო მამათა მათთა ჴელითა მოსესითა.
იგინი	მცხ.იეზ	და გამოეძიებდენ ყოველი მომვლელი ქუეყანისაჲ და მიმომავალი; მხილველმან ძუალსა კაცისასა აღაშენოს მათ მიერ სასწაული, ვიდრე არა დაჰფლნენ იგინი დამფლველთა გეს შინა, სამრავალკაცოსა გოგისასა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდა ასური იგი დამასკელი შემწედ ადრაზარისა, მეფისა მის სუბასა, და მოსრა დავით ასურისა მის ოცდაორი ათასი კაცი.
იგინი	მცხ.იეზ	მწუერვალნი სიჩჩოჲსა მისისანი მოჰფხანნა და მოიხუნა იგინი ქუეყანად ქანანისა, ქალაქსა შინა მოზღუდვილსა დასხნა იგინი.
იგინი	მცხ.იეზ	და მოიღო თესლისაგან ქუეყანისა და მისცა იგი ველად, ნერგი წყალსა ზედა მრავალსა და ძირნი მისნი მას ზედა იყვნენ, ზედასახედავებად დააწესნა იგინი.
იგი	მცხ.ფსალმ	დაკოდნეს ბჭენი მათნი, რაჲთურთით ცულითა და წერაქჳთა დაამჴუეს იგი.
იგი	მცხ.იეზ	და იქმნა სხუაჲ არწივი დიდი, ფრთადიდი და მრავალი ფრჩხილებითა; და, აჰა, ვენაჴი იგი, გარემოხუეული მისდამი, და ძირნი მისნი მისსა მიმართ და რტონი მისნი გამოუვლინნა მას მორწყვად იგი მასკნესა თანა მორჩისაგან ნერგობისა მისისა ველსა ზედა კარგსა,
მისა	მცხ.სჯლ	უკეთუ მიხვიდე და გარემოადგე რომელსამე ქალაქსა, და მოიცვა იგი და ჰბრძოდი მას ბრძოლითა მრავალ დღე, ნუ დაჰკაფ შენ ნერგსა მათსა მახჳლითა შენითა, არამედ ჭამით შჭამდე შენ მათ, ნუ მოჰკვეთ შენ ხესა ხილისა გამომღებელსა პატნეზად, შესაცველად გამოსაპყრობელად მისა.
მისგან	მცხ.სჯლ	ვარჯოვანთა ბაგინები მათი დაამჴჳთ და ძეგლები მათი დამუსრეთ, სერტყები მათი დაკაფეთ, კერპები მათი დაწვით ცეცხლითა და საჴსენებელი მათი წარწყმიდეთ ქუეყანისა მისგან.
მის	მცხ.მეფ4	და გამოვიდა მანაელ, ძე გადდისი, თერსით და შევიდა სამარიად და სცა სელიმს, ძესა იაბისასა, და მოკლა იგი და მეფობდა მის წილ.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცე დიდებაჲ ჩემი თქუენ შორის და იხილონ ყოველთა წარმართთა სასჯელი ჩემი, რომელი ვყავ, და ჴელი ჩემი, რომელი მოვაწიე მათ ზედა.
იგინი	მცხ.იეზ	არქუ უკუე სახლსა ამას განმამწარებელსა; არა უწყით, რაჲ არიან ესენი? თქუ მათდამი: აჰა, მოვალს მეფე ბაბილონისაჲ ისრაჱლსა ზედა და მიიღოს მეფე მისი და მთავარნი მისნი და წარიყვანნეს იგინი თავისა თჳსისა თანა ბაბილონდ.
მათგან	მცხ.იეზ	არაწმიდებათაებრ მათთა და უსჯულოებათაებრ მათთა უყავ მათ და მივიქციე პირი ჩემი მათგან.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა მას გაად წინაწარმეტყუელმან: ნუ ჰზი შენ ქალაქსა ამას, არამედ წარვედ შენ ქუეყანად იუდაისა! და წარვიდა დავით მიერ და მივიდა და დაემკჳდრა ქალაქსა მას სართისა.
მათ	მცხ.იეზ	მო-რაჲ-ვაქცევდე მე მათ წარმართთაგან და შევჰკრებდე მე მათ სოფლებთაგან მტერთა მათთაჲსა, და წმიდა ვიქმნე მე მათ შორის წინაშე მრავალთა ნათესავთასა.
მათ	მცხ.იეზ	და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი მათი, გამო-რაჲ-უჩნდე მე მათ წარმართთა შორის, და შევკრიბნე იგინი ქუეყანასა ზედა თჳსსა და არა ვინ დაუტეო მათგანი მათ თანა
მას	მცხ.იეზ	და შეურაცხ-ყო ფიცი გარდასლვითა მცნებისაჲთა და, აჰა, მივეც ჴელი მისი და ყოველნი ესე უყვენ მას; არა განერეს.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ვთქუ: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ცხოველ ვარ მე? უკუეთუ არა აღთქუმაჲ ჩემი, რომელსა გარდაჰჴდა, და ფიცი ჩემი, რომელი შეურაცხყო, და მივსცე იგი თავისა მიმართ მისისა.
მას	მცხ.მიქ	ერო ჩემო, მოიჴსენე, რაჲ იზრახა ძჳნად შენდა ბალაკ, მეფემან მოაბისმან და რაჲ-იგი მიუგო მას ბალაამ, ძემან ბეორისამან, საზომელთაჲთგან ვიდრე ბალგალამდე, რათა საცნაურ იქმნეს სიმართლე უფლისაჲ
იგი	მცხ.იეზ	რამეთუ ყოველნი სულნი ჩემნი არიან, ვითარსახედ სული მამისაჲ, ეგრეთვე სულიცა ძეთაჲ, - ყოველნი სულნი ჩემნი არიან. და სული მცოდველი იგი მოკუდეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ეტყოდა ეზეკია ყოველთა გულთა ლევიტელთასა და ყოველთა გულისხმისმყოფელთა გულისხმისყოფისა კეთილისათა უფლისა მიმართ და აღასრულეს დღესასწაული იგი უცომოებისა და შჳდ დღე შესწირვიდეს მსხუერპლსა ცხორებისასა და აღუარებდეს უფალსა ღმერთსა მამათა მათთასა.
მის	მცხ.იეზ	ვეცხლი აღნადგინებად განსცა და განნამრავლები მოიღო, ესე ცხოვნებითა არა ცხოვნდეს; ყოველნი ესე უსჯულოებანი ქმნნა, სიკუდილით მოკუდეს, სისხლი მისი მის ზედა იყოს.
მათ	მცხ.იერ	და ჰრქუან: მათ წილ, რომელ დაუტევეს ანდერძი უფლისა ღმრთისა მათისა და თაყვანის-სცეს ღმერთთა უცხოთა და ჰმსახურეს მათ.
მათებრ	მცხ.იეზ	ხოლო უკუეთუ შვას ძე და იხილნეს ყოველნი ცოდვანი მამისა მისისანი, რომელნი ქმნნა, და შეიშინოს და არა ყოს მათებრ:
იგინი	მცხ.იეზ	და სთქუთ: რად, რამეთუ არა მიიღო ძემან სიცრუე მამისა მისისაჲ? რამეთუ ძემან მშჯავრი და სიმართლე და წყალობა ქმნა, ყოველნი შჯულვილნი ჩემნი დაიცვნა და ქმნნა იგინი, ცხოვრებით ცოცხალ იყოს.
მის	მცხ.იეზ	ასული მცოდველი იგი მოკუდეს: ძემან არა მოიღოს სიცრუე მამისა მისისაჲ, არცა მამამან მოიღოს სიცრუჱ ძისა მისისაჲ, სიმართლე მართლისაჲ მის ზედა იყოს და უსჯულოება უსჯულოჲსაჲ მის ზედა იყოს.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა მეფემან დავით ყოველსა მას კრებულსა: სოლომონ, ძე ჩემი, რომელი სათნო-იყო უფალმან, ყრმა არს და ჩჩჳლ და საქმე დიდ არს, რამეთუ არა კაცთა შენება არს, არამედ უფლისა ღმრთისა.
მით	მცხ.ნეშტ1	სამ ათასი ტალანტი ვეცხლისა გამოცდილისა დამორჩუნვად მით კედელნი ტაძრისანი ჴელითა ხუროთაჲთა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოსცეს საქმესა მას სახლისა უფლისასა ოქრო ტალანტი ხუთი ათასი და ბევრი დრაკანი და ვეცხლის ტალანტი ათი ათასი და პილენძი ტალანტი ბევრი და რვა ათასი, და რკინის ტალანტი ასი ათასი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და რომელთა თანა იპოვა მათ შორის ანთრაკი, მოსცეს საუნჯესა უფლისასა ჴელითა ერიელისითა, ძისა ესრომისითა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და აკურთხევდა დავით მეფე ღმერთს წინაშე კრებულისა მის და თქუა: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო ღმერთო ისრაჱლისაო, მამათა ჩუენთაო, საუკუნითგან და ვიდრე საუკუნეთამდე.
მის	მცხ.დან	დადგეს განმზადებულებასა ზედა მისსა, შეურაცხ იქმნას, და არა მისცეს მის ზედა დიდებაჲ მეფობისა, და მოვიდეს იეფობისა თანა და განაძლიეროს მეფობა შებრკოლებისა მიერ.
მისა	მცხ.დან	და თანაშემყოფელთაგანმან მისა მიმართ ზაკუვაჲ, და აღვიდეს და ზეშთა განაძლიეროს მცირედისა მიერ ძალისა და ნათესაობისა.
მას	მცხ.დან	და ჭამენ სათანადოთა მისთა და შემუსრვენ მას, და ძალი თჳსი წარღუნას და დაეცნენ წყლულნი მრავალნი.
მის	მცხ.დან	და შევიდენ მის თანა გამომავალნი კიტელნი, დაიმორჩილონ და დამდაბლდეს, და მიიქცეს და საკჳრველებდეს აღთქმასა ზედა წმიდასა. და იყოს და მოიქცეს, და გულისხუმა-ყოს დამტევებელთა ზედა აღთქმისა წმიდისათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და აღრაცხნა იგინი მოსე და აჰრონ სიტყჳთა უფლისათა, ვითარცა უბრძანა მათ უფალმან.
მათ	მცხ.იეზ	და მიქცევასა შინა მართლისასა სიმართლისაგან მისისა და ქმნასა უსამართლოებათასა ყოველთაებრ უსჯულოებათა, რომელნი ქმნნა უშჯულომან, ყვნეს თუ არა, ცხოვნდეს; ყოველნი სიმართლენი მისნი, რომელნი ქმნნა, არმოჴსენებულ იქმნენ დაცემასა შინა მისსა, რომელ დაეცა; და ცოდვათა შინა მისთა, რომელნი ცოდნა, მათ შინა მოკუდეს.
მას	მცხ.ნეშტ1	და იოაბ, ძემან სარუსმან, იწყო აღრაცხვად ერისა, ვერა სრულად აღრაცხა. და იყო ამისთჳს რისხვა ისრაჱლსა ზედა და არა დაიწერა რიცხჳ წიგნსა მას სიტყუათასა დღეთა დავითის მეფისათა.
მისგან	მცხ.დან	და ნათესავისა მისგან აღდგენ და შეაგინონ სიწმიდე მძლავრებისაჲ, და გარდაადგინონ სამარადისოდ და მისცენ საძაგელი უჩინოქმნილი.
მას	მცხ.ივდ	და გამოვიდა ჰოლომფორე პირისაგან უფლისა თჳსისა და მოუწოდა ყოველთა ძლიერთა და ერისა წინამძღუართა და მთავრობასა ზედა მდგომელთა ერისა ასურეთისათა და აღირაცხა რჩეული კაცი მბრძოლად, ვითარცა უბრძანა მას უფალმან თჳსმან ათორმეტი ბევრი და ორათასი.
იგი	მცხ.გამ	და გამოთალნა მოსე ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი, ვითარცა-იგი პირველნი და აღიმსთო განთიად და აღვიდა მთასა მას სინასა, ვითარცა-იგი უბრძანა მას უფალმან. და მიიხუნა მოსე მის თანა ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი.
იგი	მცხ.იეზ	და ესმა მისთჳს წარმართთა და შეპყრობილ იქმნა განხრწნილებასა შინა მათსა და მიიყვანეს იგი ჭიმითა ქუეყანად ეგჳპტისა.
იგი	მცხ.იეზ	და იხილნეს, რამეთუ განდგომილ არს მისგან, და წარწყმდა განდგომაჲ მისი და მოიყვანა სხუაჲ ლეკუთაგან მისთა, ლომად დააწესა იგი.
მისსა	მცხ.დან	და იყო იოაკიმ მდიდარ ფრიად; და იყო მისსა სამოთხე მეზობლად სახლისა მისისა, და მისსა მიმართ მივიდოდეს იუდეანნი ყოფისათჳს მისისა უდიდებულეს ყოველთასა.
მას	მცხ.დან	და გამოჩინებულ იქმნნეს ორნი მოხუცებულნი ერისაგან მსაჯულად მას წელიწადსა შინა, რომელთათჳს თქუა მეუფემან, ვითარმედ: გამოვიდა უსჯულოებაჲ ბაბილონით მოხუცებულთაგან მსაჯულთა, რომელნი ჰგონებდეს მართებასა ერისასა.
იგი	მცხ.იეზ	და ვთქუ: არა ამათ შინა იმრუშებენ, და საქმეებ მეძვის ესენი, და იგი განმეძვნა?
იგი	მცხ.იეზ	და შეიმუსრა გულისწყრომითა, ქუეყანასა ზედა დავარდა და ქარი შემწველი განაჴმობდა რჩეულთა მისთა; შურისძიებულ იქმნეს და განჴმეს კუერთხნი ძალისა მისისანი, ცეცხლმან განლია იგი.
მას	მცხ.დან	და ხედვიდიან მას მოხუცებულნი ორნი დღითი დღე შესრულად და მავალად და იქმნეს გულისთქმისა შორის მისსა.
მისთჳს	მცხ.დან	და იყუნეს ორნივე ლმობიერ მისთჳს და არა მიუთხრეს ურთიერთას ლმობა მათი,
მათ	მცხ.დან	და მოუძლურებასა შინა მათსა შეწევნულ იქმნეს შეწევნითა მცირითა და შესძინენ მათ ზედა მრავალი შებრკოლებისა მიერ.
მისსა	მცხ.დან	და უმზირდეს დღითი დღე პატივისმოყუარებით ხედვად მისსა, და ჰრქუა მოყუასმან მოყუასსა:
მათ	მცხ.დან	და გულისხმისმყოფელთაგანნი მოუძლურდენ გამოჴურვებად მათ შინა და გამორჩევად და გამოცხადებად ვიდრე ჟამამდე გამოჴურვებისა მცირესა ჟამადმდე.
მათ	მცხ.დან	და იყო სიმაგრეთა შორის მისალტოლველთა ღმრთისა თანა უცხოჲსა, და განამრავლოს დიდებაჲ, და დაიმორჩილნეს მათ მრავალნი და ქუეყანა განყოს ნიჭთა მიერ.
მათ	მცხ.დან	და ჰრქუა ქალთა მათ: მომართჳთ მე ზეთი და შენაზავები და კარნი სამოთხისანი დაჰჴშენით, რაჲთა ვიბანო.
მის	მცხ.დან	და ჟამსა დასასრულისასა მრქენალ იქმნას მეფისა თანა სამხრისათა; და შეკრბეს მის ზედა მეფე ბღუარისა ეტლებისა მიერ და ცხენებისა და ნავებისა მრავლებისა, და შევიდეს ქუეყანად დასავანებელთა შორის, და შემუსროს და თანაწარჰჴდეს.
მათდა	მცხ.დან	და ყვეს, ვითარცა თქუა, და დაჰჴშნეს კარნი სამოთხისანი, და გამოვიდეს იგურდივთა კართაჲთ მირთმად ბრძანებულთა მათდა და არა უწყოდეს, ვითარმედ იყვნეს დამალულ მოხუცებულნი.
მისსა	მცხ.დან	და იყო, ვითარცა განვიდეს ქალნი, და აღდგეს ორნი მოხუცებულნი და ზედმირბიოდეს მისსა და ჰრქუეს:
მას	მცხ.დან	და ჰამბავნი და სისწრაფენი შეაშფოთებდენ მას და აღმოსავალისაგან და ბღუარისა, და მოვიდეს გულისწყრომითა მრავლითა განყოფად და შეჩუენებად მრავალთა.
იგი	მცხ.დან	და მოვიდა იგი, და მშობელნი მისნი, და შვილნი მისნი და ყოველნი ნათესავნი მისნი.
იგი	მცხ.დან	და უსჯულოთა ბრძანეს უსაბურველო-ქმნა, რამეთუ იყო იგი მობურვილ, რაჲთა აღივსნენ შუენიერებისაგან მისისა.
მისთჳს	მცხ.დან	ხოლო ტიროდეს მისთჳს ყოველნი მხილველნი მისნი.
მათ	მცხ.დან	ხოლო აღდგომილთა შორის საშუალსა ერისასა ორთა მათ მოხუცებულთა დაასხნეს ჴელნი თავსა ზედა მისსა.
მან	მცხ.დან	ხოლო მან, მტირალმან, აღიხილნა ცად მიმართ, რამეთუ იყო გული მისი მოსავ უფლისა მიმართ.
მათ	მცხ.დან	და თქუეს ორთა მათ მოხუცებულთა: ვიდოდეთ რაჲ ჩუენ შორის სამოთხისა მარტონი, შემოვიდა ეგე ორთა თანა მჴევალთა, და დაჰჴშნა კარნი სამოთხისანი და განავლინნა მჴევალნი,
მისსა	მცხ.დან	და მოვიდა მისსა მიმართ ჭაბუკი, რომელი დამალულ იყო, და დაწვა მის თანა.
მათ	მცხ.დან	ხოლო ჩუენ, მყოფთა შორის ყურესა სამოთხისასა, ვიხილეთ რა უსჯულოებაჲ, მივრბიოდეთ მათ ზედა, და მხილველთა მათთა თანაქმნილად
მათ	მცხ.დან	და ემოწმა მათ შესაკრებელი ერისა, ვითარცა მოხუცებულთა და მსაჯულთა, და დასაჯეს იგი სიკუდიდ.
იგი	მცხ.დან	და მიიყვანებოდა რაჲ იგი წარწყმედად, აღადგინა ღმერთმან სული წმიდაჲ ყრმისა ჭაბუკისა, სახელით დანიელისა.
მისდამი	მცხ.დან	და დადგა ყოველი ერი მისდამი და ჰრქუეს: რაჲ არს სიტყუა ეგე შენი, რომელსა იტყჳ?
მათსა	მცხ.დან	ხოლო მან თქუა შორის მათსა: ესრეთ, სულელთა, ძენო ისრაჱლისანო, არა განმსჯელთა, არცა ცხადად შემეცნებულთა დასაჯეთ ასული ისრაჱლისა?
მას	მცხ.დან	და მიიქცა ერი სწრაფისა თანა, და ჰრქვეს მას მოხუცებულთა: მოვედ, დაჯედ საშუალ ჩუენსა და მომითხარ ჩუენ, რამეთუ შენ მოგცა ღმერთმან მოხუცებულობა.
იგინი	მცხ.დან	და თქუა ერისა მიმართ დანიილმან: განყვენით იგინი ურთიერთას შორად და განვსაჯნე იგინი.
მისდა	მცხ.დან	და ვითარცა განყვნეს ერთიერთისაგან, მიუწოდა ერთსა მათგანსა და თქუა მისდა მიმართ: დაძუელებულო ბოროტთა დღეთაო, აწ გეწინეს ცოდვანი შენნი, რომელთა ჰყოფდი პირველად.
იგინი	მცხ.დან	აწ უკუე, ესე უგულებელ-ჰყავ, თქუ, რომელსა ხესა ქუეშე იხილენ იგინი მზრახვალნი ურთიერთას? და მან თქუა: ხეთქილსა ქუეშე.
მას	მცხ.დან	და გარდამადგინებელმან მისმან ბრძანა მოყვანება სხჳსა და ჰრქუა მას: თესლო ქანანისაო და არა იუდასო, შუენიერებამან შეგაცთუნა შენ და გულისთქმამან გარდააქცია გული შენი.
მას	მცხ.დან	და მას ჟამსა შინა აღდგეს მიქაილ, მთავარი დიდი, რომელი დგას ზედა ძეთა ერისა შენისათა, და იყოს ჟამი ჭირისა, ჭირი, რომელი არა იყო, ვინათგან იქმნა ნათესავი ქუეყანასა ზედა და ვიდრე ჟამამდე, და მას ჟამსა განერეს ერი შენი, ყოველი პოვნილი დაწერილ წიგნსა შინა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მამასა თჳსსა: ნუ მძიმე-გიჩნ, უფალო, ვერ ძალ-მიც აღდგომად შენ წინაშე, რამეთუ ჩუეულებათა დედათასა ვარ მე. აღიხილა ლაბან ყოველივე სახლნი და არა პოვა კერპნი იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და განდგეს ჩემგან და არა ინებეს სმენად ჩემი, თითოეულმან საძაგელებანი თუალთა მისთანი არა განყარნეს და სიმარჯუენი ეგჳპტისანი არ დაუტევნეს, და ვთქუ გარდაფენად გულისწყრომაჲ ჩემი მათ ზედა, შესრულებად რისხვაჲ ჩემი მათ შორის საშუალ ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
მან	მცხ.რიცხ	გინათუ მამაკაცსა, რომელსა მოუჴდეს სული მოშურნეობისაჲ და ჰშუროდეს ცოლისა თჳსისაჲ და დაადგინოს ცოლი იგი თჳსი წინაშე უფლისა და უყოს მას მღდელმან მან ყოველივე შჯული ესე.
მათგან	მცხ.რიცხ	ყონ იგი წინაშე პირსა აჰრონისა და ძეთა მისთა, იყოს მსახურებაჲ იგი ძეთა გეთსონისთაჲ ყოვლისა მისებრ საქმისა მათისა, და აღიხილენით იგინი სახელად-სახელად ყოველივე აღსაღებელი მათგან.
მათ	მცხ.იეზ	უკუეთუ უსაჯი მათ შჯაჲ, ძეო კაცისაო, უსჯულოებანი მამათა მათთანი უწამენ მათ.
იგი	მცხ.იეზ	და ვეძიებდ მათგან კაცსა, მქცევსა მართლიად და მდგომსა წინაშე პირისა ჩემისა ყოვლითურთ ჟამსა შინა რისხვისასა, რაჲთა არა სრულიად მოისპოს იგი, და ვერ ვპოე.
იგი	მცხ.იეზ	ქმნად სამეფოდ უძლურად ყოვლითურთ არამაღლებად, არამედ დამარხვად აღთქმაჲ მისი და დამტკიცებად იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: დღით რომლითგან სათნო ვიყავ სახლი ისრაჱლისაჲ და ვეცნობე თესლსა სახლისა იაკობისსა და ვეცნობე მათ ქუეყანასა შინა ეგჳპტისასა და შევეწიე მათ ჴელითა ჩემითა მეტყუელი: მე უფალი ღმერთი თქუენი,
მათ	მცხ.ფსალმ	რომელი-იგი არ მექმნა, იხილეს თუალთა შენთა, და წიგნსა შენსა ყოველნივე შთაიწერნენ, დღისი დაიბადენ, და არღარა იყოს ნაკლულოვანებაჲ მათ შორის.
მის	მცხ.რიცხ	და შთანთქნა იგინი და სახლნი მათნი და ყოველნი კაცნი, რომელნი იყუნეს კორეს თანა და ყოველი საცხოვარი მათი და ყოველივე, რაჲცა იყო მათი ცხოველნი ჯოჯოხეთა. და დაფარნა იგინი ქუეყანამან და წარწყმდეს იგინი შორის კრებულისა მის.
მათ	მცხ.რიცხ	და სუეტები იგი ეზოჲსა მის გარემო და ხარისხები მათი და სუეტნი იგი კრეთსაბმელისა ბჭისა მის ეზოჲსანი და ხარისხები მათი და მანაები მათი და საბლები იგი მათი და ყოველი სამსახურებელი მათი, სახელად-სახელად აღიხილნეთ იგინი და ყოველივე ჭურჭერი საცავი აღსაღებელი მათ მიერ.
მათდა	მცხ.იეზ	და ვყო, რაჲთა სახელი ჩემი ყოვლად ყოვლითურთ არ შეიგინოს წინაშე წარმართთა, რომელთასა იგინი არიან შორის მათსა, და რომელთა შორის ვეცნობე წინაშე მათსა, გამოყვანებად მათდა ეგჳპტით.
იგინი	მცხ.იეზ	და გამოვიყვანენ იგინი ეგჳპტისაგან და მივიყვანენ იგინი უდაბნოდ.
მის	მცხ.რიცხ	და მოიღონ სამოსელი ძოწეული და შეხურონ ემბაზსა მას და ხარისხთა მათ მისთა, და შთადგან იგი საბურველსა ტყავისა იაკინთოსა და დადგან იგი აღსაღებელთა მათ და აღასრულონ აჰრონ და ძეთა მისთა დაბურვაჲ იგი სიწმიდისაჲ მის და ყოველივე ჭურჭერი წმიდა ტრვასა მას ბანაკისასა და ამისა შემდგომად შევიდენ ძენი კაათისნი აღებად და არა შეეხნენ სიწმიდეთა მათ, რათა არა მოწყდენ. ესე აღიღოდიან ძეთა კაათისთა კარავსა მის საწამებელისასა.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ უხუცესი იგი ნაწილი მის საძულელისასა მიეცენ შენდობით, მრჩობლი ყოვლისავე მისგან ფასისა მისისა, რაჲცა იყოს ჴელსა შინა მისსა. რამეთუ იგი არს დასაბამი შვილებისა მისისაჲ და მისდა წეს არს პირმშოებაჲ იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და შაბათნი ჩემნი მივსცენ მათ ყოფად იგინი სასწაულად შორის ჩემსა და შორის მათსა, რაჲთა ცნან მათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი წმიდამყოფელი მათი და ვთქუ სახლისა მიმართ ისრაჱლისა: უდაბნოს ბრძანებათა შინა ჩემთა ვიდოდეთ, და არა ვიდოდეს, და სამართალნი ჩემნი განიშორნეს, რომელნი ყუნეს იგინი კაცმან და ცხოვნდეს მათ შინა,
იგინი	მცხ.იეზ	და ვყავ, რაჲთა სახელი ჩემი ყოვლითურთ არ შეიგინოს წინაშე წარმართთასა, რომელთაგან გამოვიყვანენ იგინი წინაშე თუალთა მათთა.
მათ	მცხ.გამ	და მიიღეს მოსესგან ყოველივე შეწირული, რომელი მოიღეს ძეთა ისრაჱლისათა ყოვლისა მისთჳს საქმისა სიწმიდისა საქმედ მისა და ესენიცა მოიღებდეს განთიად, რომელი მოაქუნდა მერმე შემწირველთა მათ.
მას	მცხ.გამ	ყოველსავე ზედა ხუროთმოძღურებად საქმედ ოქროჲსა და ვეცხლისა, და რვალსა და ანთრაკსა მას.
მას	მცხ.რიცხ	და ტაბლასა მას წინაშესა დასდვან მას ზედა ყოვლად ძოწეული სამოსელი, და პინაკები, და ფიალები, და ციცხუები და ტაკუკები, რომლითა-იგი შესწირვიდეს მით და პურნი იგი სამარადისონი მას ზედა იყუნენ.
მას	მცხ.გამ	და ტაბლასა მას, და ყოველსავე ჭურჭელსა მისსა, და საგრილებელთა ტაბლისათა, და საკუმეველსა მას შეზავებულსა, და აღსაღებელსა მას, და ყოველსა ჭურჭელსა მისსა, და პურსა პირისა.
იგი	მცხ.გამ	ყოვლისაებრ სიტყჳსა უსამართლოჲსა ზუარაკისათჳს და კაჰრაულისა და ცხოვრისა და შესამოსლისა და ყოვლისა წარწყმედისა სასარჩლოჲსა მის, რაჲცა რაჲმე იყოს იგი და წინაშე ღმრთისა გამოვიდეს საშჯელი ორთავე და მხილებულმან ღმრთისა მიერ ორწილ მიაგოს მოყუასსა.
იგინი	მცხ.იეზ	მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი: ბრძანებათა შინა ჩემთა ვიდოდეთ და სამართალნი ჩემნი დაიმარხენით და ყვენით იგინი.
მას	მცხ.გამ	და გამოვიდა პირისაგან ფარაოსა სავსე გულისწყრომითა და ჰრქუა უფალმან მოსეს: არა ყოფად არს, არა ისმინოს შენი ფარაო, არა თუ აღვავსო და აღვასრულო ყოველივე იგი ნიშები ჩემი და სასწაულები ქუეყანასა მას ზედა ეგჳპტელთასა.
მის	მცხ.გამ	და ეტყოდა აჰრონ ყოველთავე მათ სიტყუათა, რომელთა ეტყოდა ღმერთი მოსეს და ქმნნა სასწაულნი იგი წინაშე ერისა მის.
მათსა	მცხ.გამ	და ცნან ყოველთავე ეგჳპტელთა, რამეთუ მე ვარ უფალი, რომელმან მივყავ ჴელი ჩემი ეგჳპტესა ზედა და გამოვიყუანნე ძენი ისრაჱლისანი შორის მათსა.
მას	მცხ.გამ	და უთხრა მოსე აჰრონს: ყოველნი ესე სიტყუანი უფლისანი, რომლისათჳს მოავლინა და ყოველნივე იგი სასწაულნი, რომელ ამცნო მას.
მათ	მცხ.გამ	და აჭირვებდეს სალმობით ცხორებასა მათსა საქმითა მით ფიცხელითა თიჴისა და ალიზისათა და ყოვლითავე საქმითა, რომლითა დაიმონებდეს მათ სასტიკად.
იგი	მცხ.დაბ	და ვითარცა განთენა, შეძრწუნებულ იყო სული მისი მის თანა. და მიავლინა და მოუწოდა ყოველთავე გამომეტყუელთა ეგჳპტისათა და ყოველთა ბრძენთა მისთა და უთხრა მათ ფარაო ჩუენებაჲ იგი მისი. და არა ვინ იყო მათგანი, რომელმან-ცა უთხრა ფარაოს ჩუენებაჲ იგი.
მათ	მცხ.იეზ	და განმამწარეს მე შვილთაცა მათთა: ბრძანებათა შინა ჩემთა არა ვიდოდეს და სამართალნი ჩემნი არ დაიმარხნეს ყოფად მათდა, რომელთაჲ მოქმედი მათი კაცი ცხონდეს მათ შინა. და შაბათნი ჩემნი შეაგინნეს და ვთქუ მიფენად გულისწყრომაჲ ჩემი მათ ზედა, აღსრულებად რისხვაჲ ჩემი მათ ზედა, უდაბნოსა შინა.
იგინი	მცხ.იეზ	და მოვაქციე ჴელი ჩემი მათგან, რომელი ვყავ ჩემთჳს, რაჲთა სახელი ჩემი რაჲთურთით არ შეიგინოს წინაშე წარმართთასა, რომელთაგან გამოვიყვანენ იგინი წინაშე თუალთა მათთა.
მათდა	მცხ.იეზ	და აღვიღე ჴელი ჩემი მათ ზედა უდაბნოსა შინა განბნევად მათდა წარმართთა შორის და განთესვად მათდა სოფლებთა შორის.
მის	მცხ.დაბ	და პოვა იოსებ მადლი წინაშე უფლისა თჳსისა და სათნო-ეყო იგი მას. და დაადგინა იგი სახლსა ზედა თჳსსა და ყოველივე რაჲცა იყო, მისცა ჴელთა იოსებისთა, და იყო შემდგომად დადგინებისა მისისა სახლსა ზედა მისსა, რაჲცა იყო მისი, აკურთხონ სახლი ეგჳპტელისა მის იოსებისათჳს.
მათ	მცხ.იეზ	და მე მივსცენ მათ ბრძანებანი არაკეთილნი და სამართალნი, რომელთა შინა არ ცხოვნდენ მათ შინა.
მან	მცხ.დაბ	ესრეთ ამცნო პირველსა და მეორესა და მესამესა და ყოველთავე, რომელნი ვიდოდეს წინაშე მისა, და ამის სიტყჳსაებრ ეტყოდეთ თქუენ ესავს, რაჟამს გპოვნეს მან.
მათა	მცხ.ეზრ1	და შეჭამეს ძეთა ისრაჱლისათა ზატიკი იგი, რომელნი გამოსრულ იყუნეს ტყვეობისაგან, და ყოველნივე, რომელნი განშორებულ იყუნეს სიბილწისა მისგან ნათესავთა მათ მის ქვეყანისათა, რომელნი-იგი მოსრულ იყუნეს მათა გამოძიებად უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა.
მის	მცხ.იობ	რაჲმე უკუე აწ წინასწარ იგავ, ანუ შიში მის მიერ სამე, რომელმან ქმნა ყოვლითურთ ყოველი მაღალთა შინა?
იგი	მცხ.იეზ	და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი შეყვანებასა შინა ჩემ მიერ თქუენსა ქუეყანად ისრაჱლისა. ქუეყანად, რომლისა მიმართ აღვიღე ჴელი ჩემი მიცემად იგი მამათა თქუენთა.
მას	მცხ.მეფ3	და შეკრბეს მას ზედა კაცნი მთავარნი ერად ნეშტთა მათგანნი, რომელ მოსწყჳდნა დავით, და მივიდეს დამასკედ და დადგა ადერ მეფედ დამასკესა.
მის	მცხ.იეზ	და ჰრქუა მაღნარსა ნაგევისა: ისმინე სიტყუაჲ უფლისაჲ: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი: აჰა მე აღვაგზნა შენ შორის ცვცხლი და შეჭამოს შენ შორის ყოველი ხე ნედლი და ყოველი ხე ხმელი, არა დაშრტეს ალი აღტყინებული და დაიწვას მის შორის ყოველი პირი მზის აღმოსავალითგან ვიდრე ჩრდილოდმდე.
მან	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა დავით ყოველსა მას კრებულსა: აკურთხეთ უფალი, ღმერთი ჩუენი! და აკურთხა ყოველმან მან ერმან უფალი, ღმერთი მამათა მათთა, და მოიდრიკნეს მუჴლნი და თაყუანი-სცეს უფალსა მეუფესა მათსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	ჭამეს და სუეს წინაშე უფლისა სიხარულით მას დღესა შინა და მეფედ ყვეს მეორედ სოლომონ, ძე დავითისი, და სცხეს მას წინაშე მეფედ და სადუკს მღდლად.
მას	მცხ.ნეშტ1	და განადიდა უფალმან სოლომონ ზემო კერძო წინაშე ყოვლისა ისრაჱლისა და მოსცა მას დიდებაჲ მეფობისა, რომლისა თანა არა იყო ყოვლისა მეფობისა უწინარესისა მისისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	ყოვლისათჳს მეფობისა მისისა და ყოვლისა ძლიერებისა მისისა და ჟამნი, რომელნი იყუნეს მას შინა და ისრაჱლსა ზედა. და ყოველთა ზედა მეფეთა ქუეყანისათა. დაესრულა ნეშტთა თავი.
მას	მცხ.დან	და ვარქუ მას კაცსა მოსილსა ბადენით, რომელი იყო ზემოჲთ წყლისა მდინარისასა: ვიდრე იყოს დასასრული, რომელნი სთქუენ საკჳრველებანი?
მისა	მცხ.დან	და იყო კერპი ბაბილოვნელთაჲ, რომლისა სახელი ბილ. და წარაგებდეს მისა მიმართ თითოეულსა დღესა სემიდალსა გრივსა ათორმეტსა, და ცხოვართა ორმეოცთა, და ღჳნოსა საწყაულსა ექუსთა.
მას	მცხ.დან	და მეფე ჰმსახურებდა მას. და მივიდოდა მეფე თითოეულსა დღესა თაყუანის-ცემად მისსა, ხოლო დანიელ თაყუანის-სცემდა ღმერთსა თჳსსა. და ჰრქუა მას მეფემან: რასათჳს არ თაყვანის-სცემ ბილს?
მას	მცხ.გამოც	და არა შევიდეს მუნ ყოველივე შეგინებული და მოქმედი ბოროტისაჲ და ტყუვილისაჲ, გარნა დაწერილნი იგი წიგნსა მას ცხორებისა კრავისასა.
იგი	მცხ.გამოც	რამეთუ ერთსა ჟამსა განირყუნა ესოდენი იგი სიმდიდრე. და ყოველივე წყალთა ზედა მავალი და მენავენი, და რომელნიცა შურებიან ზღუასა ზედა, შორით დგეს.
მას	მცხ.დან	ხოლო მან ჰრქუა მას: რამეთუ არა ვმსახურებ კერპთა ჴელითქმნულთა, არამედ ღმერთსა ცხოველსა, ამგებელსა ცისა და ქუეყანისასა და მქონებელსა უფლებისა ყოვლისა ჴორცისასა.
იგი	მცხ.იეზ	და მისცა მას განმზადებული პყრობად ჴელი მისი, აღილესა მახჳლი, არს მზა მიცემად იგი ჴელსა განმგურემლისასა,
მის	მცხ.კოლ	და ყოველსავე, რასაცა იქმოდით სიტყჳთ გინა თუ საქმით, ყოველსავე სახელითა უფლისა იესუჲსითა ჰმადლობდით ღმერთსა და მამასა მის მიერ.
მათ	მცხ.გამოც	ამათ აქუს ჴელმწიფებაჲ დაჴშვად ცათა, რაჲთა არა წჳმდეს დღეთა მათ წინაწარმეტყუელებისა მათისათა; და ჴელმწიფებაჲ აქუს წყალთა ზედა, რაჲთა გარდააქციონ სისხლად და რაჲთა შემუსრონ ქუეყანაჲ, რაოდენ-გზისცა ენებოს, ყოვლითავე წყლულებითა.
იგინი	მცხ.დან	ესრეთ უყოფდით ასულთა ისრაჱლისათა და იგინი შიშნეულნი გზრახვიდეს თქუენ, გარნა არა ასულმან იუდაჲსამან დათმო უსჯულოებაჲ თქუენი.
მან	მცხ.დან	ხოლო აწ მითხარ მე, ქვეშე რომელსა ხესა დააპყრენ იგინი მზრახვალნი ურთიერთას? და მან თქუა: ხერხულსა ქუეშე.
იგი	მცხ.ტიმ1	რაოდენნი-იგი არიან უღელსა ქუეშე მონებისასა, თჳსნი იგი უფალნი ყოვლისავე პატივისა ღირსად შეჰრაცხნედ, რაჲთა არა სახელი ღმრთისაჲ და მოძღურებაჲ ესე იგემოს.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და პირველად დაიპყრა დავით ათასი ეტლები მათი და შჳდ ათასი ცხენები და შჳდ ათასი კაცი მკჳრცხლი. და დაჴსნა დავით ყოველი იგი ეტლები და დაუტევა მათგანი ასი ეტლი.
მათ	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ დადგეს მეფე ბაბილონისაჲ დასაბამისასა ზედა გზასა, დასაწყისსა ზედა ორთა გზათასა მისნობად მისნობისა და აღმოდუღებად კუერთხი და გამოკითხვად ქანდაკებულთა მათ და ღჳძლისმსტრობად.
მის	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მათ წილ, რომელ მოიჴსენენით სიცრუვენი მათნი გამოსაცხადებელად უთნოობათა თქუენთა, საჩუენებელად ცოდვათა თქუენთა ყოველთა შინა უსჯულოებათა თქუენთა და ყოველთა შინა სიმარჯუეთა თქუენთა, მის წილ, რომელ აღიჴსენეთ, ამათ შინა მოესრულნეთ.
მას	მცხ.იეზ	სიცრუვედ სიცრუვედ, სიცრუვედ დავდვა იგი, არცა იგი ეგევითარი იყოს, ვიდრემდის მოვიდეს, რომლისა ჯერ-არს მსჯავრი, და მივსცე მას.
მას	მცხ.დან	ხოლო ჰრქუა მას დანიელმან: მართლად სიტყუე და შენცა თავისა მიმართ შენისა, რამეთუ დგას ანგელოზი ღმრთისაჲ მქონებელი მახჳლსა განხერხვად შენდა საშუალ, რაჲთა მოგსპნეს თქუენ.
იგინი	მცხ.დან	და აღდგეს მოხუცებულთა ზედა, რამეთუ შეაყენნა იგინი დანიელ თქმულთაგან მათთა ცილისდამწამებელნი და ყვეს მათდა, ვითარცა-იგი ბოროტი იზრახეს ყოფად მოყუსისა,
იგინი	მცხ.დან	შჯულისაებრ მოსესსა, და მოკლნეს იგინი, და ცხონდა სული უმიზეზოჲ მას დღესა შინა.
მათ	მცხ.ებრ	და მოსეცა სარწმუნო იყო ყოველსავე სახლსა მისსა, ვითარცა მსახური მოწამედ თქმულთა მათ.
მას	მცხ.დან	ხოლო მათ შთააგდეს იგი მღჳმესა მას ლომთასა, და იყო მუნ დღეთა ექუსთა.
მათ	მცხ.დან	ხოლო იყვნეს მღჳმესა მას შინა შჳდნი ლომნი. და მიეცემოდა მათ დღივ ორი კაცისა გუამნი და ორნი პატრუჭაკნი. ხოლო მაშინ არა მიეცა მათ, რაჲთა შეჭამონ დანიილი.
იგი	მცხ.დან	და უპყრა ანგელოზმან უფლისამან თხემისა მისისა და მტჳრთველმან თმითა თავისა მისისათა დადვა იგი ბაბილონს მღჳმესა ზედა და განკრთომილებასა შინა სულისა მისისასა.
მათ	მცხ.დან	და განმწყრალმან მეფემან მიუწოდა მღდელთა მისთა და ჰრქუა მათ: არა თუ მითხრათ მე, ვინ არს შემჭმელი წარსაგებელისაჲ ამის, მოჰკუდეთ.
იგი	მცხ.დან	მაშინ თქუა მეფემან: რაჲთა დაამტკიცონ ყოველთა დამკჳდრებულთა ყოვლისა ქუეყანისათა ღმერთი დანიელისი, რამეთუ იგი არს მაცხოვარი და მოქმედი ნიშებთა საკჳრველთა ქუეყანასა ზედა, რომელმან განარინა დანიელ მღჳმისაგან ლომთასა.
მას	მცხ.დან	და იხილა მეფემან, რამეთუ ზედდაესხმიან მას ფრიად და იძულებულმან მისცა მათ დანიილ.
იგი	მცხ.დან	და მოსწყჳდნა იგინი მეფემან, და მისცა ბელი საჴელმწიფოდ დანიელს, და დაამჴუა იგი და ტაძარი მისი.
მასვე	მცხ.დან	და იყო ვეშაპი დიდი მასვე ადგილთა შინა და ჰმსახურებდეს მას ბაბილოვნელნი იგი.
მის	მცხ.დან	ხოლო იგინი შეურაცხ-ჰყოფდეს, რამეთუ ექმნაყე ქუეშე ტრაპეზისა დაფარულ შესავალი და მის მიერ შევიდოდეს მარადის, და იგინი სჭამდიან მათ.
იგინი	მცხ.დან	და იყო, ვითარცა განვიდეს იგინი, და მეფემან დაუგო შეჭამადნი ბელსა, და უბრძანა დანიელ ყრმათა თჳსთა, და მოიღეს ნაცარი და მოაცურიეს ტაძარსა წინაშე ბელისსა, და გამოსრულთ მეფემან დანიელის თანა კარი დაჰბეჭდეს ბეჭდითა მეფისათა და წარვიდეს.
იგი	მცხ.მეფ1	და დაუგო იგი წინაშე მათსა, და ჭამეს იგი და წარვიდეს გზასა თჳსსა ღამე ყოელ.
იგინი	მცხ.მათე	ნეტარ იყვნენ, რომელთა ჰშიოდის და სწყუროდის სიმართლისათჳს, რამეთუ იგინი განძღენ.
მის	მცხ.დაბ	და ყოველივე მონაგები მათი, რაოდენი-რაჲ მოეგო ქუეყანასა ქანანისასა. და შევიდეს ეგჳპტედ იაკობ და ნათესავი მისი მის თანა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და მოიღო აჰრონ საკუმეველი, ვითარცა ჰრქუას მას მოსე და მირბიოდა ბანაკად, და ეწყო მოსრვად ერისა და დაასხა საკუმეველი და ლხინება-ყო ერისა მისთჳს.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და უთხრეს დავითს. და შეიკრიბა ყოველი ისრაჱლი წიაღ იორდანესა და მოვიდა მათ ზედა და ეწყო მათ. და განეწყო დავით წინაშე ასურთა მათ და ჰბრძოდა მათ.
მის	მცხ.ნეშტ1	და იხილა იოაბ, რამეთუ იყუნეს იგინი წინაშე პირისპირ ბრძოლად მისა წინა და უკანა კერძო. და გამოირჩია ყოველთაგან ჭაბუკთა ისრაჱლისათა და ეწყო წინაშე ასურისა მის.
მის	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, განიმტკიცე პირი შენი გოგსა ზედა და ქუეყანასა ზედა მაგოგოთასა მთავარსა როსს, მოსოხს და თობელსა, და წინაწარმეტყუელებდ მის ზედა.
მათ	მცხ.მეფ1	და რქუა მათ: ესე წესი არს მეფისა, რომელი მეფობდეს თქუენ ზედა: მიგიხუნეს შვილნი თქუენნი და ყვნეს მჴედრებად, რომელნიმე მეეტლედ და წინამცორვალად,
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ სადა-იგი წიგნის წერაჲ არს, სიკუდილი უნებლიად ზედა-აც წიგნის მწერალსა მას,
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს შეგიყვანოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ქუეყანასა მას, რომელსა შეხუალ დამკვიდრებად მუნ და მისცე კურთხევაჲ იგი მთასა მას ზედა გარიზინსა და წყევაჲ იგი მთასა მას ზედა გებალსა.
მის	მცხ.დან	და იყო დანიელ ზეშთამძლეველ ზეშთა მეწესეთა და სატრაპესთა პირისპირ, რამეთუ სული მეტი იყო მის შორის.
მის	მცხ.რიცხ	და დაწეროს მღდელმან მან წყევაჲ ესე წიგნსა და აღჴოცოს იგი წყალსა მას შიდა მხილებისა მის დაწყეულისა.
მის	მცხ.იეზ	გომერ და ყოველნი გარემოჲსნი მისნი, სახლი თერგამოჲსი, დასასრულისაგან ჩრდილოჲსა, და ყოველნი სიმტკიცენი მისნი და ნათესავნი მრავალნი მის თანა.
მის	მცხ.იეზ	და სიძვაჲ მისი ვგჳპტითგანი არა დაუტევა, რამეთუ მის თანა წვებოდეს სიჭაბუკესა შინა მისსა, და მათ გარდააქალწულეს იგი და გარდაჰფინეს სიძვაჲ მათი მის ზედა.
მათ	მცხ.იერ	და ეფუცა მათ გოდოლია, ძე აქიკამისი, ძისა საფანისი, და მამაკაცთა მათთა მეტყუელი: ნუ გეშინინყე პირისაგან ყრმათა ქალდეველთაჲსა, დაეშენენით ქუეყანასა ზედა, და უქმოდეთ მეფესა ბაბილონისასა. და უმჯობეს იყოს თქუენდა.
მისებრ	მცხ.მეფ1	მოვიდეს და ჰრქუეს დავითს მონათა მათ, ვითარცა უბრძანა მათ მეფემან ყოვლისავე სიტყჳსა მისებრ. მიუგო დავით და ჰრქუა: მცირე ნურა გიჩნდეს წინაშე თუალთა თქუენთა სიძე-ყოფად მეფისა? რამეთუ მე კაცი მკოდოვი ვარ და არა დიდებულ.
მისთა	მცხ.იეზ	მათ გამოაცხადეს სირცხჳლი მისი, ძენი და ასულნი მისნი მიიხუნეს, და იგი მახჳლითა მოკლეს; და იქმნა სასიტყუელ დედათა შორის და შურისგებაჲ ყვეს მის ზედა ასულთა მისთა მიმართ.
იგი	მცხ.იეზ	დღეთაჲთგან უმრავლესთაჲთ განმზადებულ და უკუანაჲსკნელსა წელთასა მოხჳდე; და მოხჳდე ქუეყანად, ქუეყანად გარმიქცეულად მახჳლისაგან, შეკრებულად ერთგან მრავალთა ქუეყანად, ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა, რომელი იქმნა ოჴერ ყოვლითურთ და ესენი წარმართთაგან გამოვიდეს და დაემკჳდრნენ მშჳდობით ყოველნი იგი.
იგი	მცხ.მეფ1	მაშინ უთხრა მას სამოველ ყოველი იგი სიტყუაჲ, რომელსა ეტყოდა უფალი და არა დაუმალა ერთიცა სიტყუაჲ. და თქუა ელი: აღასრულენ უფალმან ყოველივე, რაჲცა სათნო-უჩნს, რამეთუ იგი მხოლო უფალ არს.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს და აჰრონს: რამეთუ არა გრწმენა თქუენ ჩემი წმიდა-ყოფად წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა, ამისთჳს არა შეიყვანოთ კრებული ესე ქუეყანასა მას, რომელ მივეც მათ.
მათდა	მცხ.იეზ	და ზედდაჰრთო მათ ზედა მიხედვაჲ თუალთა მისთაჲ და მიავლინნა ქადაგნი მათდა მიმართ ქალდეად.
მათგან	მცხ.იეზ	და მოვიდეს მისდამი ძენი ბაბილოვნელთანი საწოლად მედგურთა და, შეაგინებდეს მას სიძვისა მიერ მისისა. და შეიბილწა მათ თანა, და განდგა სული მისი მათგან,
მისგან	მცხ.იეზ	და გამოაცხადა სიძვაჲ მისი, და გამოაცხადა უშუერებაჲ მისი და განეშორა სული ჩემი მისგან, ვითარსახედ განეშორა დისაგან მისისა.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ესე სიტყუაჲ არს, რომელი ჰყოთ: ყოველივე მამაკაცი და ყოველივე დედაკაცი, რომელმან იცის საწოლი მამაკაცისაჲ, შეჩუენებულ-ყავთ, ხოლო ქალწულნი განარინენით! და მათ ყვეს ეგრეთ.
მან	მცხ.სიბრ	რამეთუ იცის მან ყოველივე და გულისჴმა-ყოფს. და მიძღოდის მე საქმეთა ჩემთა სიწმიდით და დამიცვას მე დიდებითა თჳსითა.
მათგან	მცხ.იეზ	ამისთჳს, ოოლიბა, - ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, - აჰა, მე აღვადგინნე ტრფიალნი შენნი შენ ზედა, რომელთაგან განდგა სული შენი მათგან და მოვხადნე შენ ზედა გარემოს.
მას	მცხ.მსაჯ	და ყოველივე რომელი გამოვალს ვენაჴისგან, ნუ ჭამნ; და ღჳნოსა და თაფლუჭსა ნუ სუამნ და ყოველსავე არაწმიდასა ნუ ჭამნ; და ყოველივე რომელი ვამცენ მას, ეკრძალენ.
მათდამი	მცხ.იეზ	და მივაქცინე უთნოობანი შენნი შენგან და სიძვაჲ შენი ქუეყანისა ეგჳპტისაგან, და არა აღიხუნე თუალნი შენნი მათდამი, და ეგჳპტისაჲ არღა მოიჴსენო მერმე
მისა	მცხ.მსაჯ	და მრქუა მე: ეგერა, შენ მუცლად-იღო და ჰშვე ძე. და მრქუა მე: ნუ სუამ ღჳნოსა და თაფლუჭსა და ნუ სჭამ ყოველსავე არაწმიდასა, რამეთუ წმიდაჲ ღმრთისაჲ იყოს ყრმაჲ იგი საშოჲთგანვე სიკუდიდმდე მისა.
მათგან	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ, - ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, - აჰა, მე განგცემ შენ ჴელებსა, რომელნი გძულან რომელთაგან განდგა სული შენი მათგან.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა იეფთაე მოხუცებულთა თანა გალაადისსა და დაადგინეს იგი ერსა ზედა მათსა მთავრად და წინამძღურად. და იტყოდა იეფთეა ყოველთავე ამათ სიტყუათა მისთა წინაშე უფლისა მასეფატს.
მას	მცხ.მსაჯ	და დაგლახაკნეს იგინი და დაამდაბლნეს ძენი ისრაჱლისანი მას ჟამსა შინა ათრვამეტ წელ ყოველნივე, რომელნი იყუნეს წიაღ იორდანეს და ქუეყანასა ამორეველთასა და ბალაადისასა.
მით	მცხ.იეზ	და შეჰსუა იგი და გამოსწრიდო, და კეცისჭურნი მისნი დაჰმუსრნე და ძუძუნი შენნი მოშჭრნე და დღესასწაულნი და ახალთთუენი შენნი გარემივაქცინე, მით, რამეთუ მე ვიტყოდე, - იტყჳს ადონაი უფალი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა უფალმან გედეონს: სამასითა ამით კაცითა, რომელთა წბეს ენითა მათითა, გიჴსნე თქუენ და მოვსცე მადიამი ჴელთა შენთა; და ყოველივე იგი ერი წარვედინ ადგილად თჳსა.
იგი	მცხ.სჯლ	არა შეიღო იგი სახლად შენდა, რამეთუ ბილწი არს, რათა არა მის თანა წყეულ იყოს, დამჴობით დაამჴუნე იგინი და განშორებით განიშორო იგი, რამეთუ წყეულ არს.
მათ	მცხ.იეზ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: ძეო კაცისაო, უკუეთუ შჯი ოოლას და ოოლიბას და მიუთხრობ მათ უსჯულოებათა მათთა,
მათ	მცხ.იეზ	რამეთუ იმრუშებდეს და სისხლი ჴელთა შინა მათთა და იმრუშებდეს და შვილნი მათნი, რომელნი მიშვნეს მე, განავლნეს მათ იგინი ცეცხლისა შორის.
მათ	მცხ.იეზ	და დაკლვისა მიერცა მათგან შვილთა მათთაჲსა კერპთა მათთათჳს და შესლვითა მათითა წმიდათა მიმართ ჩემთა მას დღესა შინა შეაგინებდეს მათ, და, აჰა, ესრეთ ჰყოფდეს შორის სახლისა ჩემისა!
მათ	მცხ.იეზ	და დაშჯედ ცხედარსა ზედა გარდაგებულსა, და ტაბლაჲ შემკული წინაშე შენსა და საკუმეველი ჩემი და ზეთი ჩემი დასდევ წინაშე მათსა და იშუებდეს მათ მიერ.
მათ	მცხ.იეზ	რამეთუ ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი: არამედ მოიყვანე მათ ზედა ერი და მიეც მათ ზედა შფოთი და დატაცებაჲ.
მას	მცხ.იეზ	დღითგან დღესისაჲსა, და თქუ სახლისა მიმართ განმამწარებელისა იგავი და სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, უფალი: ზედდადგი სიავი და შთაასხ მას წყალი;
იგი	მცხ.ეფეს	ამისთჳს აღიღეთ ყოვლად-საჭურველი იგი ღმრთისაჲ, რაჲთა შეუძლოთ წინა-დადგომად დღესა მას ბოროტსა, და ყოველსავე იქმოდეთ, რაჲთა სდგეთ.
იგი	მცხ.იოან	ამისა შემდგომად იხილა იესუ, რამეთუ ყოველივე აღსრულებულ არს. და რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი, თქუა: მწყურის.
მის	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ჵ ქალაქო მოსისხლეთაო, ქალაქო, რომლისა შორის არს გესლი მის შორის, და გესლი არ გამოვიდა მისგან! ასოეული მისი გამოიღო, არა დავარდა მის ზედა წილი,
მას	მცხ.იეზ	რამეთუ სისხლი მისი შორის მისსა დიოდა; მყარკლდეობას ზედა დავაწესე იგი, არა დავსთხიე იგი ქუეყანასა ზედა დაბურვად მას ზედა მიწაჲ.
იგი	მცხ.იეზ	აღსლვად გულისწყრომისა შურისსაგებელად, შურისსაძიებელად მივეც სისხლი მისი, მყარკლდეობასა ზედა დავაწესე იგი არადაფარვად მისსა.
იგი	მცხ.ტიმ1	ხოლო ესე უწყით, ვითარმედ კეთილ არს შჯული, უკუეთუ ვინმე წესიერად იპყრას იგი;
იგინი	მცხ.სჯლ	და დაწერა ფიცართა მათ ზედა ათი იგი მცნებაჲ, რომელთა-იგი გეტყოდა თქუენ უფალი მთასა მას ზედა შორის ცეცხლსა მას და მომცნა მე იგინი უფალმან.
მათდა	მცხ.იეზ	მას დღესა შინა აღეღოს პირი შენი განრინებულისა მიმართ, და ისიტყო და არა დაჰყრუვდე მერმე და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი, და ვიყო მე მათდა ნიშად.
მათ	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, განიმტკიცე პირი შენი ძეთა ზედა ამმონისთა და წინაწარმეტყუელებდ მათ ზედა.
იგინი	მცხ.იეზ	ამისთჳს, აჰა, მე მიგცემ თქუენ ძეთა კედემისთა სამკჳდრებელად, და დაიკარვონ ბანაკითა მათითა შენ შორის, და მისცენ შენ შორის კარვები მათი; იგინი ჭამდენ ნაყოფთა შენთა, და იგინი წოვდენ სიპოხესა შენსა.
მისა	მცხ.ლუკა	რამეთუ სჯული და წინაწარმეტყუელნი ვიდრე იოვანესამდე: მიერითგან სასუფეველი ღმრთისაჲ ეხარების, და ყოველივე მისა მიმართ იიძულების.
მას	მცხ.კორ1	უკუეთუ სხუანი ჴელმწიფებჲსაგან თქუენისა მიღებენ, არა-მე უფროჲსღა ჩუენდა? არამედ არა ვინებეთ ჴელმწიფებაჲ ესე, რამეთუ ყოველსავე დავითმენთ, რაჲთა არა დაბრკოლებაჲ რაჲმე ვსცეთ სახარებასა მას ქრისტესსა.
მათ	მცხ.იეზ	და ვყუნე მათ შორის შურისძიებანი დიდნი მხილებითა გულისწყრომისაჲთა და ცნან, ვითარმედ მე ვარ ადონაი უფალი მიცემას შურისგებისა ჩემისასა მათ ზედა.
იგი	მცხ.იეზ	და დაამჴუნენ ზღუდენი სორისანი და დაარღჳნენ გოდოლნი, და განფიწლონ მტუერი მისი მისგან და მივსცე იგი წყლტუკლდეობად.
იგი	მცხ.იეზ	სიმრავლისაგან ცხენთა მისთაჲსა დაგფაროს შენ მტუერმან მათმან და ჴმისაგან ცხენოსანთა მისთაჲსა და ეტლისთუალთა და ეტლთა მისთაჲსა შეირყინენ ზღუდენი შენნი, შე-რამეთუ-ვიდოდის იგი ბჭეთა შენთა, ვითარცა შემავალი ქალაქად ველით.
მის	მცხ.ნეშტ1	და აღდგა დავით მეფე შორის კრებულისა მის და თქუა: ისმინეთ ჩემი, ძმანო, და ერო ჩემო! გულსა ჩემსა იყო ზრახვა - შენებად სახლი განსასუენებელი კიდობნისა შჯულისა უფლისა, დასადგმელი ფერჴთა უფლისა ღმრთისა ჩუენისათა. და მოუმზადე მე საქმისა მისთჳს, საჴმარი: ოქრო, ვეცხლი, პილენძი, რვალი, რკინა და ძელნი მრავალნი
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ყოველთაგან ძეთა ჩემთა, რამეთუ მრავალნი ძენი მომცნა მე ღმერთმან, გამოირჩია ძე ჩემი სოლომონ დაჯდომად იგი საყდართა ზედა სუფევისა უფლისასა ისრაჱლსა ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მრქუა მე ღმერთმან: სოლომონ, ძემან შენმან, აღაშენოს სახლი ჩემი და ეზო ჩემი, რამეთუ სათნო-ვიყავ იგი, რათა იყოს იგი ძედ ჩემდა და მე ვიყო მისა მამა.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: გვალე, აღვედ შენ და ერი ეგე შენი, რომელი გამოიყვანე ქუეყანით ეგჳპტით ქუეყანასა მას, რომლისათჳს ვეფუცე აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს და ვარქუ: ნათესავსა თქუენსა მივსცე იგი.
იგი	მცხ.გამ	და იყოს, ვითარცა შეგიყვანოს შენ უფალმან ქუეყანასა ქანანელთასა, ვითარ სახედ ეფუცა მამათა შენთა, და მიგცეს იგი შენ.
იგი	მცხ.რიცხ	კაცმან, რომელმან აღუთქვას აღთქმაჲ უფლისაჲ, ანუ ფუცოს ფიცი დროებით, ანუ დრო-ყოს თავისი თჳსისათჳს, არა განაცრუვოს სიტყუაჲ თჳსი ყოველი, რავდენი გამოჴდეს პირისა მისისგან, ყოს იგი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და აწ, სოლომონ, ძეო ჩემო, იცან ღმერთი მამათა შენთა და ჰმონებდ მას სრულითა გულითა და სულისა ნებითა შენითა, რამეთუ ყოველთა გულთა განმკითხველი არს ღმერთი და ყოველნი გულისზრახვანი იცნის. უკეთუ ეძიებდე მას, გეპოოს შენ იგი და უკუეთუ დაუტეო იგი, დაგიტეოს შენცა მან სრულიად
მისა	მცხ.ნეშტ1	და, აჰა, ესერა, სათნო-გიყო შენ უფალმან შენებად მისა სახლი სიწმიდისა, განძლიერდი და იქმოდე.
მისსა	მცხ.იერ	რაჲსათჳს ვსხდეთ ჩუენ შეკრებულად? და შევიდეთ ქალაქებსა მაგართა, და შევცჳვეთ მუნ, რამეთუ ღმერთმან განმყარნა ჩუენ და მასუა ჩუენ წყალი ნავღლისა, რამეთუ ვცოდეთ წინაშე მისსა.
მას	მცხ.მათე	და მეყსეულად მირბიოდა ერთი მათგანი და მოიღო ღრუბელი და აღავსო ძმრითა და დაადგა ლერწამსა და ასუმიდა მას.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მისცა დავით სოლომონს, ძესა თჳსსა, სახე ტაძრისა და სახლისა მისისა, და ქორებისა მის ზაკქოსა მისისა და ქორთა მათ, და საუნჯეთა მათ შინაგანთა და სახლისა სალხინებელისა
მათ	მცხ.ნეშტ1	და სახე, რომელი აქუნდა გონებასა შინა თჳსსა ეზოთა მათ სახლისა უფლისათა და ყოვლისა მის სენაკებისა გარემო საუნჯეთა მათ წმიდათა.
მას	მცხ.იეზ	ძალნი შენნი და მმართებელნი შენნი და განმზრახნი შენნი და შემყოფნი შენნი და ნიჩბის-მცემელნი შენნი და თანშემყოფნი თანშეყოფისა შენისანი და ყოველნი კაცნი, მბრძოლნი შენნი, შენ შორის. და ყოველი კრებული შენ შორისი დაეცნენ საშუალ გულსა ზღჳსასა დღესა მას დაკუეთებისა შენისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და საყოფელთა მათ მღდელთა და სამსახურებელთა მათ მღდელთა და ლევიტელთა და ყოველსა მას საქმესა მსახურებისასა სახლისა უფლისასა,
მით	მცხ.ნეშტ1	და სასწორითა მით ოქროსათა და ვეცხლისათა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და სასანთლეთა აღწონილი მისცა მას ეგრევე მსგავსად,
იგინი	მცხ.იეზ	მოუძლურებული არ განაძლიერეთ, და სნეული არ განამრთელეთ, და შემუსრვილი არ შეჰკართ, და ბოროტად მყოფსა არა უსხეულსაქმეთ, და ცთომილი არ მოაქციეთ და წარწყმედული არ მოიძიეთ, და ძლიერი იქმნეთ შრომით და სიმტკიცით სწუართენით იგინი და ლაღობით.
მის	მცხ.ნეშტ1	და ფუცხუებისა, და შესაწირავად ღჳნისათა, და ფიალებისა მის ოქროსათა და ვეცხლისათა, პარაფსიტებისა თჳთვეულისა სასწორისა,
მის	მცხ.ნეშტ1	და საკურთხეველისა მის საკუმეველთასა ოქროსაგან გამოცდილისა სასწორი უჩუენა მას, და ხატი იგი ეტლისა მის ქერობინთასა, განმარტებულ ფრთენი მათნი, რათა აგრილობდენ კიდობანსა მას სჯულისა უფლისასა.
მის	მცხ.ნეშტ1	ყოველივე წიგნითა ჴელითა უფლისათა მისცა დავით სოლომონს, მსგავსად მოცემულისა მის მისა გულისხმის-ყოფისა საქმარისა მის სახისაებრ.
იგი	მცხ.მათე	რაჟამს იხილოთ საძაგელი იგი მოოჴრებისაჲ, თქუმული დანიელ წინაწარმეტყუელისა მიერ, მდგომარე ადგილსა წმიდასა, რომელი აღმოიკითხვიდეს, გულისჴმა-ყავნ.
მათ	მცხ.ივდ	და მოაკლდა მკჳდრთაგან ბეტულისთა ყოველი სარწყული წყალთა და ჯურღმულნი მათნი მოცალიერდებოდეს. და არა აქუნდა სასუმელად წყალი მრავალ დღე, რამეთუ საწყაულით მიეცემოდა მათ სუმად.
მის	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა დავით სოლომონს, ძესა თჳსსა: განძლიერდი და მჴნე იყავ, ნუ გეშინინ და ნუცა შესძრწუნდები, რამეთუ უფალი ღმერთი ჩემი შენ თანა არს. არა დაგაგდოს შენ და არცა დაგიტეოს შენ, ვიდრემდე აღასრულო შენ ყოველივე საქმარი სამსახურებისა მის სახლისა მისისა უფლისა. და, აჰა, ესერა, სახე ტაძრისა და სახლისა მისისა და ზაკქო და ქორებისა და საუნჯეთა მათ შინაგანთა, და სახლისა მის სალხინებელისა და სახე სახლისა უფლისაჲ
მას	მცხ.ნეშტ1	და, აჰა, ესერა, მდღევრითმსახურნი მღდელნი და ლევიტელნი, ყოველსა მას მსახურებასა სახლისა უფლისა ღმრთისასა, და შენ თანა არიან ყოველსა საქმესა, ყოველნი გულსმოდგინენი სიბრძნითა ყოველსა მას ხუროებსა, და მთავარნი და ყოველი ერი ყოველთა სიტყუათა შენთა არიან მორჩილ
მათ	მცხ.იერ	სახიდ ანკანაკობისა მათისა არა შეხჳდე ოდესცა თანდაჯდომად მათ თანა, ჭამად და სუმად,
იგი	მცხ.სჯლ	და წინაწარმეტყუელი იგი, გინა ჩუენებისმხილველი იგი სიკუდილით მოკუედინ, რამეთუ საცთურსა იტყოდა, რათამცა გაცთუნა შენ უფლისაგან ღმრთისა შენისა, რომელმან გამოგიყვანა შენ ქვეყანით ეგჳპტით და გიჴსნა შენ სახლისაგან კირთებისაჲსა, რათამცა განგაშორა შენ მან გზისა მისგან, რომელ გამცნო შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, რათამცა ხვიდოდე შენ მას და აღიჴოცენ უკეთურებანი იგი თქუენ შორის.
მისგან	მცხ.გამ	თხარეს ყოველთა ეგჳპტელთა გარემო მდინარესა მას, რათამცა სუეს წყალი და ვერ ეძლო წყალი სუმად მდინარისა მისგან. და აღესრულნეს შჳდ დღენი შემდგომად გუემისა მის მდინარისა მისგან უფლისა მიერ.
მათ	მცხ.სჯლ	უკუეთუ გლოცვიდეს შენ ძმაჲ შენი მამითი, გინა თუ დედით, გინა თუ ძე შენი, გინა თუ ასული შენი, გინა თუ ცოლი შენი, რომელი იყოს წიაღთა შენთა, ანუ თუ მეგობარი შენი, რომელი სწორი იყოს თავისა შენისაჲ ფარულად და გეტყოდის: გუალე, მივიდეთ, და ვმსახუროთ ღმერთთა უცხოთა, რომელ არა იცოდე შენ, არცა მამათა მათ შენთა.
მის	მცხ.გამ	და ემოსნენ იგინი აჰრონს და ძეთა მისთა, რაჟამს შევიდოდიან კარავსა საწამებელსა, და ანუ რაჟამს შევიდოდიან მსახურებად საკურთხეველსა წმიდისა, და არა აღიღონ თავთა მათთა თანა ცოდვაჲ, რათა არა მოკუდენ შჯულად საუკუნოდ მისსა და თესლისა მისისა მის თანა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და დასცნა მტერნი მისნი მართლუკუნ და საყუედრელად საუკუნოდ მისცნა იგინი.
მის	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, განამტკიცე პირი შენი ფარაოს ზედა, მეფისა ეგჳპტისასა; და წინაწარმეტყუელებდ მის ზედა ყოველსა ზედა ეგჳპტესა,
მისა	მცხ.მეფ2	და მელქოლს, ასულსა საულისასა, აღარა ესვა შვილი, ვიდრე სიკუდიდმდე მისა.
იგინი	მცხ.იეზ	იტყოდე და თქუ: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: აჰა, მე შენ ზედა, ფარაო, მეფეო ეგჳპტისაო, ვეშაპსა დიდსა, მჯდომარესა საშუალ მდინარეთა მისთა მეტყუელსა: ჩემნი არიან მდინარენი, მე შევქმნენ იგინი.
იგი	მცხ.ლევ	და პური და ტუსვილი ეტერი ახალი არა ჰჭამოთ იგი მასვე დღესა ვიდრე შეწირვად თქუენდა მსხუერპლისა ღმრთისა თქუენისა შჯულად საუკუნოდ ნათესავსა შორის თქუენსა ყოველსავე სამკჳდრებელსა თქუენსა.
მის	მცხ.იეზ	და ცნან ყოველთა დამკჳდრებულთა ეგჳპტისათა, ვითარმედ მე ვარ უფალი მის წილ, რომელ ექმენ კუერთხ ლერწმისა სახლსა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ლეფთალიმს ჰრქუა: სავსებაჲ შეწირული და აღივსენ კურთხევითა უფლისა მიერ, ზღჳთ კერძო და სამხრით დაემკჳდროს იგი.
იგინი	მცხ.იეზ	და იყო ქუეყანაჲ ეგჳპტისაჲ წარსაწყმედელად და მოსაოჴრებელად და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი ნაცვლად თქმისა შენგან: მდინარენი ჩემნი არიან და მე შევქმენ იგინი,
იგინი	მცხ.იეზ	და მივსცე ქუეყანა მისი წარსაწყმედელად შორის ქუეყანისა მოოჴრებულისა და ქალაქნი მისნი შორის ქალაქთა მოოჴრებულთასა იყვნენ ორმეოც წელ. უჩინოქმნილ იყოს და განვსთესო ეგჳპტე წარმართთა შორის, და განვფიწლნე იგინი სოფლებსა შორის.
იგინი	მცხ.იეზ	და იყოს სიმდაბლე არამაღლებად მერმე წარმართთა ზედა და შემცირებულ-ვყუნე იგინი უმრავლო-ყოფად მათდა წარმართთა შორის.
იგი	მცხ.მეფ3	რათა დაამტკიცოს უფალმან ყოველივე სიტყუაჲ იგი, რომელსაცა მეტყოდა მე და თქუა: უკუეთუ დაიმარხნენ შვილთა შენთა გზანი ჩემნი და ვიდოდიან წინაშე ჩემსა ჭეშმარიტებითა, არა მოვაკლო ნაშობი შენი საყდართა შენთა და ძეთა შორის ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, ნაბუქოდონოსორ მეფემან ბაბილონისამან დაამონა ძალი თჳსი მონებითა დიდითა ტჳროსსა ზედა; ყოველი თავი მტიერ და ყოველი მჴარი მოშუე და სასყიდელი არა იქმნა მისსა და ძალი მისი ტჳროსსა ზედა დამონებასა, რომელი ჰმონეს მის ზედა.
მათსა	მცხ.იეზ	მას დღესა შინა აღმოსცენდეს რქაჲ ყოვლისა სახლისა ისრაჱლისაჲ და შენ მიგცე პირი აღებული შორის მათსა, და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მას	მცხ.ამოს	და ვალალებდენ სართულნი ტაძრისანი. და მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - მრავალი დაცემული ყოველსა ზედა ადგილსა, ზედა მივაგდო დუმილი.
მათ	მცხ.ეკლ	და არა რაჲ არს ყოველივე მზესა ამას ქუეშე, რომლისათჳს იტყჳს და თქუას, ვითარმედ: ესე ახალი არს. მიერითგან ქმნილ არს საუკუნეთა მათ ყოფილთა უწინარეს ჩუენსა
მათ	მცხ.ქებ	კბილნი შენნი - ვითარცა არვე მორისულთაჲ, რომელნი აღმოჴდეს საბანელით, ყოველნივე ორთმსხმელნი და ბერწი არა არს მათ შორის.
მათ	მცხ.იეზ	და დაიჴსნენ სპარსნი, და კრიტელნი, და ლიბრიელნი, და ლჳდნი, და ეთიოპელნი, და ყოველი არაბიაჲ და ყოველნი ზედშემყოფნი, და ძენი აღთქუმისა ჩემისანი მის შორის მახჳლითა დაეცნენ მათ თანა.
მის	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და დაეცნენ საფუძველნი ეგჳპტისანი და შთამოქუევდეს გინებაჲ ძალისა მისისა, მაგდალოჲთგან ვიდრე სჳნადმდე მახჳლითა დაეცნენ მის შორის, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მისგან	მცხ.იობ	ყოველივე ცხორებაჲ უღმრთოთა ზრუნვით, წელნი რიცხჳთ მოცემულ არიან ძლიერისა მისგან;
მას	მცხ.იობ	კეთილმე არსა, უკუეთუ გამოიკულიოს თქუენიცა, დაღათუ ყოველივე ჰყოთ და შეეძინნეთ მას?
მათსა	მცხ.იეზ	და აღხჳდე ერსა ჩემსა ზედა ისრაჱლსა, ვითარცა ღრუბელი, დაფარვად ქუეყანისა, უკანაჲსკნელთა დღეთასა იყვნეთ. და აღმოგიყვანო შენ ქუეყანასა ზედა ჩემსა, რაჲთა მიცნან ყოველთა ნათესავთა მე წმიდა-ყოფასა შინა ჩემსა შენ შორის წინაშე მათსა.
მათ	მცხ.იეზ	ამათ ეტყჳს უფალი, უფალი გოგს: შენ ხარ, რომლისათჳს ვიტყოდე პირველ დღეთასა წინავე ჴელითა მონათა ჩემთა წინაწარმეტყუელთა ისრაჱლისათათა, რომელნი წინაწარმეტყუელებდეს მათ დღეთა შინა და წელთა აღმოყვანებასა შენსა მათ ზედა.
მის	მცხ.იეზ	და ვსაჯო იგი სიკუდილისა მიერ და სისხლისა და წჳმითა წარმღუნელითა, და ქვანი სეტყჳსანი და წუნწუბაჲ ვწვიმო მის ზედა და ყოველთა ზედა მისთანათა და ნათესავთა ზედა მრავალთა მის თანა.
მათ	მცხ.გამ	და მოიღონ სისხლისა მისგან და გამონიშნონ ორთავე მათგან წყირთლთა მათ ზედა კართასა და ზღურბლთა მათ ზედა სახლებისა მათისათა, რომელთა შინა შეჭამონ იგი მათ.
იგინი	მცხ.იეზ	და მომავლო მე მათ ზედა გარემო მრგულივ; და, აჰა, მრავლებ ფრიად პირსა ზედა ველისასა და, აჰა, ჴმელ ფრიად იგინი.
მათდამი	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: წინაწარმეტყუელებდ ძუალებსა ამას ზედა, წინაწარმეტყუელებდ, ძეო კაცისაო, და სთქუა მათდამი: ძუალთა ჴმელთა ისმინეთ სიტყვა უფლისაჲ!
მათგან	მცხ.ლევ	ბრმაჲ, ანუ ყურკუეთილი, ანუ განტეხილი, ანუ ჭლაკითა ბრმაჲ, ანუ მღიერი, ანუ მეფხანოვანი, არა შეწირონ ესევითარი ღმრთისა და ნაყოფად არა მოსცეთ მათგან საკურთხეველსა ზედა ღმრთისასა.
მისისა	მცხ.იეზ	და ვსწინაწარმეტყუელებდ, ვითარცა მამცნო მე უფალმან. და იქმნა ჴმაჲ, ვსწინაწარმეტყუელებდ რაჲ მე, და აჰა, ძრვა და მოიყვანნა ძუალნი, ძუალი ძუალისა მიმართ, თითოეული შენაწევრებისა მიმართ მისისა.
მათ	მცხ.იეზ	და ვიხილე და, აჰა, ზედდაექმნეს მათ ძარღუნი, და ჴორცნი აღმოსცენდებოდეს და აღმოვიდოდეს მათ ზედა, და გარემოერთხა მათ ზედა ტყავი ზედა კერძო, და სული არა იყო მათ შორის.
მისდამი	მცხ.იეზ	და ძეო კაცისაო, მოიღე თავისა შენისა კუერთხი ერთი და დაწერე მას ზედა იუდაჲ და ძენი ისრაჱლისანი, თანმდებარენი მისსა მიმართ და კუერთხი მეორე მოიღე თავისა შენისად, და დასწერო მას იოსებ, კუერთხი ეფრემისი და ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი, თანმდებარენი მისდამი.
მის	მცხ.იეზ	და სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: აჰა, მე მოვიღო ტომი იოსებისი ჴელისა მიერ ეფრემისისა და ტომნი ისრაჱლისანი, თანმდებარენი მის თანა, და მივსცნე იგინი მის თანა ტომსა ზედა იუდაჲსსა და იყვნენ კუერთხად ერთად ჴელსა შინა იუდასსა.
მათსა	მცხ.იეზ	და იყუნენ კუერთხნი, რომელთა ზედა შენ დასწერე მათ ზედა, ჴელითა შენითა წინაშე მათსა.
იგინი	მცხ.იეზ	და ჰრქუა მათ: ამათ იტყვის ადონაი უფალი აჰა, მე მოვიღებ ყოველსა სახლსა ისრაჱლისასა საშუალისაგან წარმართთაჲსა, სადა შევიდეს მუნ, და შევკრიბნე იგინი ყოველთაგან გარემოჲსთა მათთა და შევიყვანნე იგინი ქუეყანად ისრაილისა.
იგი	მცხ.იერ	რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი: მიცემით მიეცეს ქალაქი ესე ჴელთა ძალისა მეფისა ბაბილოანისათა, და დაიპყრას იგი.
მას	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს უფალი ადონაი: და წარვწყმიდნე საძაგელნი და დავაცხრვნე დიდებულნი მემფისაგან და მთავარნი ქუეყანისაგან ეგჳპტისა, და არა იყვნენ მერმე. და დავჰკრიბო შიში და ზარი ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მათცა	მცხ.მათე	მაშინ მიუგონ მათცა და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი ანუ წყურიელი, ანუ უცხოებასა, ანუ შიშულოებასა, ანუ უძლურებასა, ანუ საპყრობილესა და არა გმსახურეთ შენ?
მათდა	მცხ.იეზ	რაჲთა არ შეიგინებოდიან მერმე კერპთა მიერ მათთა და მოსაწყინელთა მიერ მათთა და ყოველთა შინა უთნოობათა მათთა, და ვიჴსნნე იგინი ყოველთაგან უთნოობათა მათთა, რომელთა ცოდეს მათ შინა, და განვწმიდნე იგინი, და იყვნენ ჩემდა ერად, და მე ვიყო მათდა ღმრთად.
მათ	მცხ.იეზ	და მონაჲ ჩემი დავით მთავარი შორის მათსა. და მწყემსი ერთი იყოს ყოველთაჲ მათი და ბრძანებათა შინა ჩემთა ვიდოდიან და მსჯავრნი ჩემნი დაიცვნენ და ჰყოფდენ მათ.
იგი	მცხ.იეზ	და განვაძლიერნე მკლავნი მეფისა ბაბილონისანი, ხოლო მკლავნი ფარაოჲსნი დავარდენ, და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი, მი-რაჲ-ვსცე მე მახჳლი ჩემი ჴელთა მეფისა ბაბილონისათა და განჰმარტოს იგი ქუეყანასა ზედა ეგჳპტისასა.
მისგან	მცხ.იოან	იყო იოვანეცა და ნათელ-სცემდა ენონს, მახლობელად სალიმსა, რამეთუ წყალნი ფრიად იყვნეს მუნ, და მოვიდოდეს და ნათელს-იღებდეს მისგან.
მისგან	მცხ.დან	და ოდეს ამაღლდა გული მისი და სული მისი განძლიერდა გაამპარტავნებად შთამოქუევდა საყდრისაგან მეფობისა მისისა და პატივი მისი მიეღო მისგან,
მას	მცხ.მათე	ვაჲ თქუენდა, წინამძღუარნო ბრმანო, რომელთა სთქუთ, ვითარმედ: რომელმან ფუცოს ტაძარსა ამას, არარაჲ არს; ხოლო რომელმან ფუცოს ოქროსა მას ტაძრისასა, ჯერ-არს.
მათდა	მცხ.იეზ	და დაემკჳდრნენ ქუეყანასა ზედა მათსა, რომელი მივეც მე მონასა ჩემსა იაკობსა, სადა მკჳდრობდეს მუნ მამანი მათნი, და დაემკჳრნენ მას ზედა იგინი და ძენი მათნი და ძენი ძეთა მათთანი ვიდრე საუკუნომდე; და დავით, მონაჲ ჩემი, მთავარ მათდა იყოს უკუნისამდე.
მის	მცხ.ებრ	ეკრძალენით, ნუ ვინმე დაკლებულ იყოს მადლისაგან ღმრთისა; ნუ ვისმე თანა ძირი სიმწარისაჲ აღმოცენებულ იყოს შემაურვებელი, და მის მიერ შეიგინნენ მრავალნი.
მათსა	მცხ.იეზ	და აღუთქუა მათ აღთქმაჲ მშჳდობისაჲ, აღთქმაჲ საუკუნოჲ იყოს მათ თანა, და მივსცე მათ და განვამრავლნე იგინი, და დავსხნე წმიდანი ჩემნი შორის მათსა საუკუნოდ.
მას	მცხ.იეზ	კჳპაროზნი ესევითარებ სამოთხესა შინა ღმრთისაჲსა, და პიტუნი არა მსგავს იყუნეს ბაბილოთა მისთა, და სოჭნი არა იქმნეს მსგავს მორჩთა მისთა, ყოველი ხე სამოთხესა შინა ღმრთისაჲსა არე ემსგავსა მას სიკეთესა შინა მისსა,
მათგან	მცხ.იეზ	და ვშუნე თქუენ შორის კაცნი ერისა ჩემისა ისრაჱლისა, და დაგიმკჳდრნენ თქუენ და იყუნეთ მათდა დასაპყრობელად, და არღა შესძინოთ მერმე უშვილოებად მათგან.
იგი	მცხ.იეზ	და მოასრულეს იგი უცხოთა ბუგრთა წარმართთაგანთა და დაამჴუეს იგი მთათა ზედა; ყოველთა შინა ჴევნებთა დაცჳვეს რტონი მისნი, და დაიმუსრნეს კეწერნი მისნი ყოველსა ზედა ველსა ქუეყანისასა, და შთამოვიდეს საფარველისაგან მისისა ყოველნი ერნი წარმართთანი და დააქუეყანეს იგი.
მისსა	მცხ.დან	ვიდრე არა სხუაჲ ვინმე შემოვიდა წინაშე ჩემსა დანიილი, რომლისა სახელი ვალტასარ, სახელისაებრ ღმრთისა ჩუენისა, რომელსა სული ღმრთისა წმიდაჲ აქუს მის შორის და მე ძილისშორისი წინაშე მისსა ვთქუ.
მის	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: დღესა, რომელსა შინა შთაყვანებულ იქმნა ჯოჯოხეთად, ეგლოვდა მას უფსკრული, დაფარა და ზედდაადგინნა მდინარენი მისნი და დააყენა სიმრავლე წყლისაჲ და დააბნელა მის ზედა ლიბანმან, ყოველნი ხენი ველისანი მის ზედა დაიჴსნნეს.
მის	მცხ.იერ	განისუენა მოაბმან სიყრმისაგან, და მოსავ იყო დიდებასა ზედა მისსა, და არ შთაასხმიდა ჭურჭლისაგან ჭურჭლად, და გარდასახლებად არა ვიდოდა. ამისთჳს არს გემოჲ მისი მის თანა და საყნოსი მისი არა მოაკლდა.
მის	მცხ.მსაჯ	და აღიმსთო იუალისგან დღესა მას მეხუთესა, რათამცა წარვიდა. ჰრქუა მას მამამან მის დედაკაცისამან: განიმაგრე გული შენი პურითა და იქცეოდე, ვიდრემდის მოდრკეს მზე დღეს! და მერმეცა ჭამეს და სუეს ყოველთავე.
მისა	მცხ.იგავ	უმჯობეს არს სიბრძნე უფროჲს ანთრაკთა პატიოსანთა; ყოველივე პატიოსანი ვერ არს ღირს მისა.
იგი	მცხ.იგავ	რამეთუ არაწმიდა არს წინაშე უფლისა ყოველივე უშჯულოჲ და მართალთა თანა არა დაადგრეს იგი.
მას	მცხ.მეფ3	და მოვიდა იერუსალჱმდ ძალითა დიდითა და აქლემებითა, რომელთა ეკიდა საკუმეველი და ოქრო დიდად ფრიად და თვლები პიტიოსნები და შევიდა სოლომონისა და ეტყოდა მას ყოველსავე, რაცა იყო გულსა მისსა.
იგი	მცხ.იეზ	და წარვწყმიდნე ყოველნი საცხოვარნი მისნი წყლისა მიერ მრავლისა და არა აღთქუეფოს იგი ფერჴმან კაცისამან არა მერმე და კუალმან საცხოვრისამან არა დატკებნოს იგი ესრეთ.
მას	მცხ.იეზ	გოდებაჲ არს და ჰგოდებდენ მას; და სულნი წარმართთანი ჰგოდებდენ მას ეგჳპტესა ზედა და ყოველსა ზედა ძალსა მისსა ჰგოდებდენ მას, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მის	მცხ.იერ	ამათ იტყჳს უფალი ძალთა, ღმერთი ისრაილისა: მის წილ, რამეთუ შენ წარსცენ სახელითა ჩემითა წიგნნი ყოვლისა მიმართ ერისა იერუსალიმსშინასა: არ მიგავლინე შენ სახელითა ჩემითა, და სოფონიაჲს მიმართ, ძისა მაასესსა, მღდელისა, და ყოველთა მღდელთა მეტყუელმან:
მას	მცხ.რიცხ	შენ და ძეთა შენთა შენ თანა დაიმარხეთ მღდელობაჲ თქუენი ყოვლისაებრ წმიდისა საკურთხეველისა და შინაგან კრეტსაბმელისა და ჰმსახურებდით მსახურებასა მოცემულისა მღდელობისა თქუენისასა. და უცხოთესლი იგი, რომელი შეეხოს მას, მოკუდეს.
იგი	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, არქუ ძეთა ერისა შენისათა და სთქუა მათდამი: ქუეყანასა, რომელსაცა ზედა მოვჴადო მახჳლი მე, და მოიყვანოს ერმან ქუეყანისამან კაცი ერთი მათგანი და მისცენ იგი თავთა მათთა ებგურად.
იგინი	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, ებგურად მიგეც შენ სახლსა ისრაჱლისასა. და ისმინო პირისა ჩემისაგან სიტყუაჲ და წინდაცვულ ყუნე იგინი ჩემ მიერ.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ ძეო, კაცისაო, არქუ სახლსა ისრაჱლისასა: ესრეთ ჰზრახეთ მეტყუელთა: ცთომანი ჩუენნი და უსჯულოებანი ჩუენნი ჩუენ თანა არიან და მათ შინა დავდნებით და ვითარ ვცხოვნდეთ?
მათ	მცხ.ივდ	და ესმა მათ დღეთა შინა ივდითს, ასულსა მერარისასა, ძისა ოქოზიასა, ძისა იოსეფისსა, ძისა ოზიელისასა, ძისა ელკიასსა, ძისა ანანიასსა, ძისა გედეონისსა, ძისა რაფინისსა, ძისა აქიტობისსა, ძისა ელიესისა, ძისა ქელკიასსა, ძისა ელიაბისსა, ძისა ნათანაელისსა, ძისა სალმელისსა, ძისა სარადაისსა, ძისა სჳმეონისსა, ძისა ისრაჱლისსა.
მას	მცხ.იეზ	თქუმასა შინა ჩემგან მართლისასა: ცხოვნებით სცხოვნდე, და ესე ესვიდეს სიმართლისა მიმართ თჳსისა და ქმნეს უსჯულოებაჲ, ყოველნი სიმართლენი მისნი არ აღეჴსენნენ მას უსამართლოებასა შინა მისსა, რომელ ქმნა, მას შინა მოკუდეს.
მან	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას კაცმან მან მოხუცებულმან: მშჳდობაჲ იყავნ! დაღათუ რაჲმე გაკლს შენ, ჩემდამო იყავნ, გარნა უბანთა ზედა ნუ იყოფი.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	ძენი ისრაჱლისნი რიცხჳსაებრ მათისა, მთავარნი ტომებისანი, ათასისთავები და ასისთავები, მწიგნობარნი, რომელნი მსახურებდეს ერსა და ყოვლისა მიმართ სიტყჳსა მეფისასა განყოფისა მისებრ ყოვლისა სიტყჳსა, შემავალისა და გამომავალისა თთჳთ თთუედ, ყოველთა თუეთა წელიწდისათა განყოფა
მის	მცხ.ნეშტ1	განყოფასა მას პირველსა პირველისა მის თთჳსასა აესბალა და ბაზელ და განყოფასა მას მისსა ოცდაოთხი ათასი,
მათ	მცხ.ნეშტ1	ესე ბანეა უძლიერეს იყო ოცდაათთა მათ ზედა და ოცდაათთა ნაწილთა რჩეულთა მას მისსა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და განყოფასა მას თთჳსა მეორისასა დოდი და დაქოთი და მაგალოთ, წინამძღუარნი მათნი, განყოფასა მას მისსა ზედა ოცდაოთხი ათასთა,
მას	მცხ.ნეშტ1	მეშჳდედ, თთუესა მეშჳდესა ქელელეს ფალლუსით, ძეთაგანი ეფრემისთა, და განყოფილსა მას მისსა ზედა ნაწილსა ოცდაოთხი ათასი,
მას	მცხ.ნეშტ1	მერვედ, თთუესა მას მერვესა უსაქ იეკესთელთა ზარიასი, და განყოფასა მას ზედა ნაწილსა ოცდაოთხი ათასი,
მას	მცხ.ნეშტ1	მეცხრედ, თთუესა მას მეცხრესა აბიეზერ ანათოთელი, ქუეყანისაგან ბენიამენისა, და განყოფილი ნაწილი მისი ოცდაოთხი ათასი,
მას	მცხ.ნეშტ1	მეთერთმეტედ, თთუესა მას მეთერთმეტესა ბანეა ფარათონელი, ძეთაგან ეფრემისთა, და განყოფილი ნაწილი მისი ოცდაოთხი ათასი,
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იონათან, მამისძმა დავითისი, - თანამზრახვალ, რამეთუ იყო კაცი იგი გულისხმის-მყოფელ და მწიგნობარ. ეიეელი, ძე აქამინისი, - ძეთა თანა მეფისათა;
მათ	მცხ.იეზ	ყოველნი ცოდვანი მისნი. რომელნი ცოდნა, არა მოეჴსენნენ მას, რამეთუ მსჯავრი და სიმართლე ქმნა, მათ შინა ცხონდეს.
იგი	მცხ.იეზ	უკეთუ მიაქციოს მართალმან სიმართლისაგან თჳსისა და ქმნას შეცოდებაჲ, მას შინა მოკუდეს იგი.
იგი	მცხ.იეზ	და უკუეთუ მოაქციოს ცოდვილმან უსჯულოებისაგან თჳსისა და ქმნას მსჯავრი და სიმართლე, მათ შინა ცხოვნდეს იგი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და თქუა დავით: სოლომონ, ძე ჩემი, ყრმა არს ჩჩჳლ. და სახლისა შენებად უფლისა სიდიდედ და სიმაღლედ სახელად და დიდებად ყოვლისა ქუეყანისა მოუმზადო მას და მოამზადა დავით სიმრავლედ უწინარეს აღსრულებისა მისისა.
მათდა	მცხ.ესა	და დასცხრენით კაცისაგან, რომლისა სამშჳნველი მისი ცხჳრთა შინა მისთა არს, რამეთუ რაჲსა შერაცხილ იქმნა მათდა?
იგი	მცხ.მეფ3	და არა აღვიღო ყოვლადვე მეუფება იგი ჴელისაგან მისისა დავითისთჳს, მონისა ჩემისა, რომელი გამოვირჩიე, რომელმან დაიცუნა მცნებანი ჩემნი და ჭეშმარიტება ჩემი, და ჴდომით [მ]ჴდომ ვექმნე სოლომონს ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
მას	მცხ.იეზ	და მოვლენ შენდა, ვითარცა შემოკრბების ერი, და დასხდენ წინაშე შენსა ერი ჩემი და ისმენენ სიტყუათა შენთა და არა ჰყოფენ მათ, რამეთუ სიცრუე პირთა შინა მათთა. და კვალსა მას უსჯულოებისა და ბილწობისასა შეუდგენ გულნი მათნი.
მათსა	მცხ.იეზ	და ოდესცა მოვიდენ, იტყჳან: აჰა, მოიწია. და ცნან, ვითარმედ წინაწარმეტყუელი იყო შორის მათსა.
მათდა	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე მწყემსთა ზედა და გამოვიძინე ცხოვარნი ჩემნი ჴელთაგან მათთა და დავაცადნე იგინი არმწყსად ცხოვართა ჩემთა: და არა ჰმწყსიდენ მათ მერმე მწყემსნი, და გამოვიჴსნე ცხოვარნი ჩემნი პირისაგან მათისა, და არა მერმე იყუნენ მათდა შესაჭმელ.
მათ	მცხ.ეზრ3	განაწესნა და დაადგინნა მღდელნი სახლსა უფლისასა ყოველთა დღჴეთა რიცხჳსაებრ და შთააცვა მათ კვართი სამღდელო.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და მოიყვანნა ანან მონანი იგი დავითისნი და დაჰყჳნა მათ წუერი, და მოკუეთა სამოსლისა მათისა ზოგი ვიდრე სარტყლამდე და განუტევნა იგინი.
მათ	მცხ.ტობ	პურსა მისსა ცემდის მშიერთა და სამოსელსა შიშველთა, უკუეთუ სადა ვინ იხილის ნათესავისა ჩუენისაგანი მომკუდარი და განგდებული უკანა კერძო ზღუდესა ნინევისასა, დაჰფლევდის მათ, და რაოდენთა მოსწყუედდა სენიქერიმ მეფე.
იგინი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი: აჰა, მე გამოვიძინე ცხოვარნი ჩემნი და მოვიხილნე იგინი,
იგი	მცხ.კორ1	ოდეს-იგი ვიყავ ყრმა, ვიტყოდე ვითარცა ყრმაჲ, შერაცხილ ვიყავ, ვითარცა ყრმაჲ; ხოლო ოდეს ვიქმენ მამაკაც, დაუტევე სიყრმისაჲ იგი.
მათდა	მცხ.იეზ	და გამოვიყვანნე იგინი წარმართთაგან და შევკრიბნე იგინი სოფლებთაგან და შევიყვანნე იგინი ქუეყანად მათდა, დავმწყსნნე იგინი მთათა ზედა ისრაჱლისათა.
იგინი	მცხ.იეზ	წარწყმედული გამოვიძიო და შეცთომილი მოვაქციო, და შემუსრვილი შევხჳო, და მოუძლურებული განვაძლიერო, და პოხიერი და ძლიერი დავიცვა და ვაძოვნე იგინი მსჯავრისა მიერ.
იგინი	მცხ.იეზ	ვინაჲთგან გუერდებითა თქუენითა და მჴრებითა თქუენითა აჭენებდით და რქებითა თქუენითა ურქენდით, ხოლო ყოველსა მოკლებულსა აჭირვებთ, ვიდრე არა განაგარეენით იგინი გარე; და განითესნეს ცხოვარნი ჩემნი ყოვლისა თანწარმავალისად.
მათ	მცხ.ებრ	უკუეთუმცა [არა], არასადა დასცხრეს შეწირვისაგან, ვინაჲთგან არცა ერთიღა-მცა რაჲ იჭჳ აქუნდა ცოდვათაჲ შემწირველთა მათ ერთ-გზის განწმედილთა,
იგი	მცხ.იეზ	და აღვადგინო მათ ზედა მწყემსი ერთი, რომელი ჰმწყსიდეს მათ, მონაჲ ჩემი დავითი, მან მწყსნეს იგინი, და მან განუსუენოს მათ და იყოს იგი მწყემს.
მათსა	მცხ.იეზ	და მე, უფალი, ვიყო მათდა ღმერთად და მონაჲ ჩემი დავითი მთავარ შორის მათსა. მე, უფალი, ვიტყოდე.
მისსა	მცხ.იეზ	და მივსცნე იგინი გარემოჲს მთისა ჩემისა კურთხეულებად. და გარდამოვიყვანო წჳმაჲ თქვენი ჟამსა შინა, წჳმანი კურთხევისანი იყვნენ მისსა.
მისა	მცხ.ლუკა	და იყო მისა უწყებულ სულისაგან წმიდისა არა ხილვად სიკუდილი, ვიდრემდე იხილოს ცხებული უფლისაჲ.
იგინი	მცხ.იეზ	და ხეთა ველისათა მოსცენ ნაყოფი მათი და ქუეყანამან მოსცეს ძალი მისი; და დაემკჳდრნენ ქუეყანასა ზედა მათსა სასოებითა მშჳდობისათა და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი, შე-რა-ვმუსრნე საჴივნი უღლისა მათისანი, და გამოვიჴსნნე იგინი ჴელისაგან დამმონებელთა მათთაჲსა.
მათ	მცხ.იეზ	და არა იყვნენ მერმე წარსატყუენველ წარმართთა და მჴეცთა ქუეყანისათა, არღა მერმე დაჭამნენ იგინი და დაემკჳდრნენ სასოებით და არა იყოს, რომელი აშინებდეს მათ.
მისგან	მცხ.ეზრ1	და ქადაგი იგი ჴმობდა იერუსალემს და ურიასტანს და თქუა: ყოველივე, რომელი არა მოვიდეს იერუსალემად ვიდრე მესამედ დღემდე მთავართა მათგან და მოხუცებულთა, იყავნ შეჩვენებულ ყოვლითურთ მონაგებით მისით, და იგი თავადი განჴედინ კრებულისა მისგან ერისა ისრაელისა
მის	მცხ.ეზრ1	და განაშორეს ყოველი კაცი, რომელსა ესვა ცოლი უცხოთესლი, ვიდრე თთვისთავადმდე თთვისა მის პირველისა. ,
მას	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, მიიქციე პირი შენი მთისა მიმართ სიირისა და წინაწარმეტყუელებდ მის ზედა და არქუ მას:
მათ	მცხ.ეზრ1	და იონათან, ძე აზელისა, და იოვასია, ძე თეკუასი, დაადგინეს საქმისა ამის ზედა და მეზოლამ და საბათი ლევიტელნი შეეწეოდეს მათ. ,
მან	მცხ.მათე	მაშინ მღდელთ-მოძღუარმან მან დაიპო სამოსელი თჳსი და თქუა, ვითარმედ: გმო; აწ უკუე რაჲსაღა გჳჴმან მოწამენი? აჰა ესერა გესმა გმობაჲ მაგისი.
იგი	მცხ.ეზრ1	და დგედ მთავარნი ყოველთა ადგილთა და ქალაქთა, რომელთა ესხნენ ცოლნი უცხოთესლთანი, მოვიდედ ჟამსა მას, რომელ-იგი მოხუცებულთა განაწესეს ქალაქად და ქალაქად, და დაისაჯნედ და განუქარვედ ცოდვა იგი ჩუენგან, და გარეწარაქციედ რისხვა იგი ღმრთისა ჩუენგან ამის სიტყჳსათჳს ,
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი დანისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი
მისგან	მცხ.იეზ	და მივსცე მთაჲ სიირისი საოჴროდ და მოოჴრებულად, და წარვწყმიდნე მისგან კაცნი და საცხოვარნი.
მის	მცხ.ეზრ1	და აწ მიეცით დიდება უფალსა ღმერთსა მამათა ჩუენთასა და ყავთ სათნოებაჲ წინაშე მისსა და განეყენენით და განეშორენით ყოველთაგან წარმართთა მის ქუეყანისათა და ცოლთაგან უცხოთესლთასა, რომელნი ისხენით. ,
მისგან	მცხ.ეზრ1	და შეკრბა ყოველი კაცი იუდასი და ბენიამენისი იერუსალჱმად ვიდრე მესამედ დღემდე მეცხრესა მას თთვესა, რომელსა დღესა ოცი იყო თვისა მის, და სხდა ყოველი იგი ერი ურაკპარაკსა სახლისა უფლისასა, და იყვნეს შეძრწუნებულ ყოველნი სიტყუათაგან მისთა და ყინელისა მისგან ზამთრისა ,
იგინი	მცხ.იეზ	თქუმისათჳს შენგან ორნივე ნათესავნი და ორნივე სოფელნი ჩემნი იყვნენ, დავიმკჳდრნე იგინი და უფალი მუნ არს.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაი უფალი, - და გიყო შენ მტერობისაებრ შენისა და შურისაებრ შენისა, რომელი ჰყავ მოძულეობისაგან შენისა მათ შორის, და გეცნობო შენ, ოდეს-იგი გსჯიდე შენ.
მათ	მცხ.ეზრ1	და ფუცეს და აღდგა ეზრა პირისაგან სახლისა უფლისა, და მოვიდა სახლსა საფასისა იოანეს, ძისა ელისუბისასა, პური არა ჭამა და წყალი არა სვა, და გოდებდა ზედა უსჯულოებათა მათ დიდ-დიდთა ცოდვათა სიმრავლისა. ,
იგი	მცხ.დან	და თქუა დანიელმან: უფალსა ღმერთსა ჩემსა თაყუანის-ვსცე, რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველი.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ განწიდნეს გინებისაგან მისისა, და აღირაცხნენ შჳდნი იგი დღენი მისნი და ამისა შემდგომად განწმიდნეს.
იგი	მცხ.იეზ	და განვჰფინე გულისწყრომაჲ ჩემი მათ ზედა მის წილ, რომელ განჰფინეს სისხლი ქუეყანასა ზედა, და კერპთა მათთა მიერ შეაგინეს იგი.
იგინი	მცხ.იეზ	და განვაბნიენ იგინი წარმართთა შორის, და განვფიწლენ იგინი სოფლებთა შორის და გზისაებრ მათისა. და სიმარჯუეთაებრ მათთა ვსაჯენ იგინი.
მათ	მცხ.სჯლ	უკეთუ ჰპოვნე სადამე შენ მართუენი მფრინველისანი ბუდეთა ზედა, ანუ თუ ხეთა ზედა, ანუ თუ ქუეყანასა, ანუ თუ მართუენი, ანუ კუერცხნი, და დედაჲ იგი ზედა ჯდეს, ანუ აცხობდეს, ანუ თუ ზრდიდეს, ნუ წარმოჰკრებ მართუეთა მათ დედითურთ.
იგი	მცხ.სჯლ	ნუ უგულებელს-ჰყოფ კარაულსა ძმისა შენისა, ანუ თუ ვირსა, ანუ თუ ჴარსა, რომელი დაცემულ იყოს გზასა ზედა, არამედ შეეწიო მას და აღადგინო იგი.
მას	მცხ.სჯლ	ვერ თუ რაჲმე შესაძლებელ იყოს თქუენ შორის სიტყუაჲ საშჯელისაჲ, განგებასა განსაგებელისასა, ანუ განკითხვასა რასმე სასჯელისასა, ანუ იჭუისა მიმართ რაჲსმე გონებისასა, ანუ ცილობისათჳს რაჲმე სიტყვისა სასჯელისაჲსა ქალაქთა შინა შენთა, აღსდგე და აღხვიდე შენ ადგილსა მას, რომელცა-იგი გამოირჩია უფალმან ღმერთმან თქუენმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა,
იგი	მცხ.სჯლ	არა შესწირო შენ უფლისა ღმრთისა შენისა ზუარაკი, ანუ თუ ცხოვარი, რომლისა თანა იყოს ბიწი, ანუ სიხაშმე, რამეთუ საძაგელ არს იგი უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
იგი	მცხ.სჯლ	უკუეთუ ბილწ რაჲმე იყოს მის თანა, ბრმა იყოს, ანუ ყრუ იყოს, ანუ მკელობელი იყოს, ანუ სხუა რაჲმე ბოროტ სიხაშმე იყოს მის თანა, არა დაუკლა იგი უფალსა ღმერთსა შენსა,
იგი	მცხ.სჯლ	უკუეთუ იყიდო ვინმე შენ ძმათა შენთაგანი თავისი სჯულის მონა ნასყიდი, ან მჴევალი ებრაელი, ანუ მამაკაცი, ანუ დედაკაცი, ექუს წელ გმსახუროს შენ და წელსა მას მეშვიდესა გამოავლინო იგი შენგან განთავისუფლებული.
მათ	მცხ.იეზ	და სული ჩემი მივსცე თქვენ შორის და ვყო, რაჲთა სამართალთა შინა ჩემთა ხჳდოდით, და მსჯავრნი ჩემნი დაიცუნეთ და ჰყოფდეთ მათ.
მას	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე ითხოოს მოყუსისაგან და დაიმუსროს, ანუ მოკუდეს, ანუ მჴეცის შესაჭმელ იქმნეს, ხოლო უფალი მისი არა იყოს მის თანა, უზღოს მას.
იგი	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იუდა: რაჲ სიტყუაჲ მიუგოთ უფალსა ჩუენსა, ანუ რასა ვიტყოდით, ანუ რასა ვიმართლობდეთ, რამეთუ ღმერთმან პოვნა მონანი თჳსნი ცოდვასა შინა. აჰა ესერა, ვართ ჩუენ მონა უფლისა ჩუენისა და რომლისა თანა იპოვა ბარძიმი იგი.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო იგინი მოვიდეს და ჰკითხვიდეს მას: მოძღუარ, ვიცით, რამეთუ ჭეშმარიტ ხარ და არარაჲ ზრუნვაჲ გაქუს ვისთჳსმე, რამეთუ არა ხედავ პირსა კაცისასა, არამედ ჭეშმარიტად გზასა ღმრთისასა ასწავებ. ჯერ-არსა ხარკი მიცემად კეისრისა ანუ არა? მივსცეთ ანუ არა მივსცეთ?
მის	მცხ.გამოც	და რაჲთა არავის ჴელ-ეწიფებოდის სყიდად, ანუ განსყიდად, გარნა რომელთა აქუნდეს ბეჭედი სახელისა მჴეცისა მის, ანუ რიცხჳ სახელისა მისისაჲ.
მას	მცხ.თეს1	რამეთუ რაჲ-მე არს სასოებაჲ ჩუენი ანუ სიხარული ანუ გჳრგჳნი სიქადულისაჲ? ანუ არა-მე თქუენა წინაშე უფლისა იესუ ქრისტესა მისსა მას მოსლვასა?
მას	მცხ.ნეშტ1	უშვა მას ნოორა: ოქსამ, და ეფად, და თემან და ასთერა. ყოველნი ესე ძენი ნორასნი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ცოლმან მისმან ადა უშვა მას იარედი, მამა გედორისა, და აბერი, მამა სოქოასა, და იეთიელ, მამა ზანოისი. და ესე არიან ძენი ბეთთასი, ასულისა ფარაოსი, რომელი მოიყვანა მეორედ.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და კაცნი ქოზიბასანი და იოასისნი სალაფინელი, რომელნი დაეშენნეს მოაბს და კუალად მოაქცინა იგინი, აბედდერინ და ათუკიიმ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოსრნეს დაშთომილნი იგი ნეშტნი ამალეკისანი და დაემკჳდრნეს მუნ ვიდრე აქა დღედმდე.
მათნი	მცხ.ნეშტ1	და საყოფელნი მათნი: ერამინი, და ერემონი, და თოკანი, და ესანი და თეკანი - ქალაქები ხუთი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ეოსამ, ძეთაგან მერარისთა, ძე ერთი შამორისა. და სცვიდეს დასაბამსა, რამეთუ არა ესუა მას პირმშო და ყო იგი მამამან მისმან მთავარ.
მათ	მცხ.ნეშტ1	ამათა იყო განყოფა ბჭეებისა მთავართა მათ ძლიერთა მდევარ შემდგომითი შემდგომად ძმანი მათნი და მსახურებად სახლსა შინა უფლისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	ესე სალომოთ და ძმანი მისნი ყოველთა ზედა საუნჯეთა წმიდათასა მათ ტომთასა, რომელნი განწმიდნა დავით მთავართა მათ ტომთა, და ათასისთავთა, და ასისთავთა და ერისთავთა ერისათა,
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და ძმანი მისნი, ძენი ძლიერებისნი, ორ ათას და შჳდას მთავარნი ტომებისანი. და დაადგინნა იგინი დავით მეფემან რუბენსა ზედა და გადსა და კერძოსა ნათესავსა მანასესასა ყოველსა ზედა სიტყუასა ღმრთისასა და სიტყუასა მეფისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და იყო რიცხჳ მათი ძმათა მათ სწავლულნი გალობად უფლისა. ყოველნი გულისხმისმყოფელნი ორას ოთხმეოცდარვა.
მისგანნი	მცხ.ნეშტ1	რამეთუ იუდა იყო ძლიერ ძალითა ძმათა შორის მისთა, და იყუნეს მთავრად მისგანნი. ხოლო კურთხევა იგი იყო იოსებისა.
მისი	მცხ.ნეშტ1	ძისა სემეისნი, ძე მისი ბაალ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დღეთა საულისთა ყვეს ბრძოლა მკჳდრთა მათ მიმართ მის ქუეყანისათა. და დასცნეს ჴელითა მათითა დამკჳდრებულნი იგი კარვებსა ყოველნივე აღმოსავლად კერძო გალადისსა.
მათსა	მცხ.ნეშტ1	და ძენი გადისნი წინაშე მათსა დაემკჳდრნეს ბასანს შინა ვიდრე ზელაქადმდე:
იგი	მცხ.ნეშტ1	და განძლიერდეს მათ ზედა, და მოეცნეს ჴელთა მათთა აგარელნი იგი და ყოველი საყოფლები მათი, რამეთუ ღმრთისა მიმართ ღაღად-ყვეს ბრძოლასა შინა და ისმინა მათი ღმერთმან, რამეთუ ესვიდეს მას.
მის	მცხ.ნეშტ1	და შეურაცხება ქმნეს ღმრთისა მიმართ მამათა მათთასა და ისიძვიდეს შემდგომად ღმერთთა ერისა მის ქუეყანისათა, რომელნი-იგი აღჴოცნა ღმერთმან პირისაგან მათისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და აღუდგინა ღმერთმან ისრაჱლისამან სული ფალუქისი, მეფისა ასურეთისა, და სული თალგათფალსარისი, მეფისა ასუბისა, და წარტყუენეს რუბენ და გადი და ზოგი ნათესავი მანასესი, და წარიყუანნა ქალად და ქაბორად და მდინარესა მას ქუზასტანისასა ვიდრე აქა დღედმდე.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მოსწყდეს ნადაბ და აბიუდ წინაშე მამისა მათისა და შვილნი არა ესხნეს მათ და მღდელობდეს ელეაზარ და ითამარ, ძენი აჰრონისნი.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და განყუნა იგინი დავით - სადუკ. ძეთაგან ელიეზარისათა, და აქიმელექ, ძეთა ითამარისთა, ახილვისაებრ მათისა და მსახურებად სახლად და სახლად მამულთა მათთა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და იპოვნეს ძენი ელიეზერისნი უმრავლეს მთავრად ძლიერთა და უფროს ძეთა ითამარისათა და განყუნა იგინი, და ძენი ელიეზერისნი დაადგინა მთავრად სახლთა მამულთა მათთა ათექუსმეტ და ძეთა ითამარისთა სახლად მამათა რვა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და განყუნა იგინი წილითი ესენი ამათ მიმართ, რამეთუ იყუნეს ესენი მთავარნი წმიდათანი და მთავარნი უფლისანი ძეთა შორის ელიეზერისათა და ძეთა შორის ითამარისათა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და აღწერნა იგინი სემაია, ძემან ნათანელისამან, მწიგნობარმან ლევისგანმან, წინაშე მეფისა და მთავართა, და სადუკის მღდელსა და აქიმელიქისასა. ძისა აბიათარისასა, მთავართა მამადმამათა მღდელთასა და ლევიტელთა, სახლისა მამულისათა, ერთ-ერთი ძეთაგან ელიეზარისა და ერთ-ერთი ძეთაგან ითამარისა
მათცა	მცხ.ნეშტ1	და განიგდეს მათცა წილი ვითარცა ძმათა მათთა და ძეთა არონისთა წინაშე მეფისა, და სადუკისსა და აქიმელიქისასა და მთავართა ტომთასა მღდელთასა და ლევიტელთასა, ტომნი პირველნი, ვითარცა ძმანი მისნი უმრწემესნი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და იოანა შვა აზარია - ესე მღდელობდა სახლსა ღმრთისასა მას, რომელი აღაშენა სოლომან იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მისცეს ძეთა ისრაჱლისთა ლევიტელთა მათ ქალაქები ესე და გარემო სათესავი მათი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მისცეს მათ ქებრონი ქუეყანასა იუდასსა და გარემო ნათესავი მისი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და აჰრონ და ძენი მისნი აკუმევდეს საკუმეველსა საკურთხეველსა მას ყოვლად დასაწველთასა და საკურთხეველსა მას საკუმეველთასა. და ყოველსა მას საქმარსა წმიდასა წმიდათასა და ლხინებად ისრაჱლისა ყოვლისა მისებრ, რაოდენი ამცნო მოსე, მონამან ღმრთისამან.
მისა	მცხ.ნეშტ1	და ძმა მისი ასაფ, რომელი დგა მარჯვენით მისა, ასაფ, ძე ბარაქიასი, ძე სამაასი,
მის	მცხ.ნეშტ1	და იყუნეს ესენი მსახურ წინაშე კარავსა მას სახლისა საწამებელისასა სტჳრითა და ებნითა ვიდრე შენებადმდე სოლომონისსა ტაძრისა მის უფლისა იერუსალიმს, და დადგეს სამართლისაებრ მათისა მსახურებასა მათსა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	სოთოლე, ძე მისი, იეზერ, ძე მისი, ელდად, ძე მისი. და მოსრნეს იგინი კაცთა გესელთა, ნაშობთა მის ქუეყანისათა, რამეთუ გარდასულ იყუნეს იგინი ტაცებად საცხოვარისა მათისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ასული მისი სარრა, და სხუათა მათ ნეშტთათჳს აღაშენა ბეთორონი ქვემო კერძო და ზემო. და ძენი ოზანისნი: სეერა,
იგინი	მცხ.ნეშტ1	ესე ძენი ადოდისნი, ესე არიან მთავარნი ტომთანი მკჳდრთა გაბესანი. და მიიყვანნა იგინი მანაქადით:
მის	მცხ.ნეშტ1	დავით მოხუცებულ იყო დღეთა და სავსე სიბერითა. და მეფე ყო სოლომონ, ძე მისი, მის წილ ისრაჱლსა ზედა.
მას	მცხ.ნეშტ1	ამათგანნი იყუნეს საქმესა ზედა მდგომელნი საქმესა მას სახლისა უფლისასა ოცდაოთხი ათასი, და მწიგნობარნი და მსაჯულნი ექუს ათასნი,
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და განუყუნა იგინი დავით უფალსა მდღევრად მსახურებად ძეთა ლევისთა: გეთსონს, კაათს და მერარის,
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ძენი ამბრამისნი: ჰარონ და მოსე. და განიჩინა აარონ სიწმიდედ წმიდაჲ წმიდათასა იგი და ძენი მისნი ვიდრე საუკუნოდ კმევად საკუმევლისა წინაშე უფლისა და მსახურებად და ლოცვად სახელითა მისითა ვიდრე საუკუნოდ საუკუნედმდე;
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა ელეაზარ. და არა ესხნეს მას ძენი, არამედ ასულნი. და მიიყუანნეს იგინი ძეთა კისისთა, ძმათა მათთა;
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ლევიტელთა მათ არა მოვლო კარავი იგი, არცა ყოველი ჭურჭელი სამსახურებელად მისა;
იგინი	მცხ.ნეშტ1	რამეთუ დაადგინნა იგინი ჴელსა ქუეშე არონისსა მსახურებად სახლსა შინა უფლისასა, ბჭეებსა და ტაძრებსა, განრჩევად ყოველსა წელსა და მსახურებასა სახლისა ღმრთისასა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და სცვიდეთ საცავსა მას კარვისა საწამებელისასა და ძეთა არონის, ძმისა მათისათა, ხოლო მსახურებდეს სახლსა შინა უფლისასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოუწოდა სოლომონს, ძესა თჳსსა, და ამცნო მას შენებად სახლი სახელისათჳს უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და, აჰა, ეგერა, ძე გეშვების შენ, ესე იყოს კაცი განსვენებისა. და განუსუენო მას მტერთაგან გარემო, რამეთუ სოლომონ იყოს სახელი მისი, მშჳდობაჲ, და დაყუდებაჲ მოსცეს ისრაჱლსა დღეთა მისთა.
მისად	მცხ.ნეშტ1	მაშინ მიშენოს სახლი სახელისათჳს ჩემისა. და იგი იყოს ჩემდა ძე და მე მისად მამა. და აღუმართო საყდარი სუფევისა მისისა ისრაჱლსა ზედა ვიდრე საუკუნომდე.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა მათ: ანუ არა უფალი თქუენ თანა არს? და განგისუენა თქუენ გარემოთგან, რამეთუ მოგცნა ჴელთა თქუენთა მკჳდრნი ქვეყანისანი და დამორჩილებულ არს ქუეყანა წინაშე უფლისა, წინაშე ერისა მისისა.
მისი	მცხ.ნეშტ1	ძე მისი ბაელ, რომელი წარტყუენა თაგლადფალნასარ, მეფემან ასურეთისამან. ესე მთავარი რუბენისი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა მეფემან დავით იოაბს და მთავართა მათ ძლიერებისათა: წარვედით და აღრაცხეთ ისრაჱლი ბერსაბეთგან ვიდრე დანადმდე, და მომართუთ მე, რათა უწყოდი რიცხჳ მათი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	ხოლო სიტყუაჲ იგი მეფისა განძლიერდა უფროს იოაბის მიმართ. და განვიდა იოაბ და განავლინა ყოველნი საზღუარნი ისრაჱლისანი და მოვიდა იერუსალჱმად.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მისცა იოაბ მეფესა რიცხჳ ახილვისა მის ერისა. და იყო ისრაჱლი ათას ათასეულ და ას ათას კაცთა მახჳლოსანთა, და იუდა ოთხასორმეოცდაათას მახჳლოსანი კაცი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ლევი და ბენიამინ არა აღრაცხნა მათ შორის, რამეთუ განძლიერდა სიტყუა მეფისა იოაბისა მიმართ.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდა გად დავითისა და ჰრქუა მას: ესრე იტყჳს უფალი: გამოირჩიე თავისა შენისა:
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოავლინა უფალმან ანგელოზი იგი იერუსალჱმდ მოსრვად მათა და ვითარ-იგი მოსრვიდა, იხილა უფალმან და შეინანა ბოროტისა მისთჳს, და ჰრქუა ანგელოზსა მას მომსრველსა: კმა იყავნ შენდა, დააცადე ჴელი შენი და ანგელოზი უფლისაჲ დგა კალოსა ზედა ურნიასა იებუსელისასა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	და აღვიდა დავით სიტყჳსა მისებრ გადისა, რომელსა იტყოდა სახელითა უფლისაჲთა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მოიქცა ურნია და იხილა მეფე და ოთხნი ძენი მისნი მის თანა დაბურვილი და ურნია ლეწვიდა კალოსა ზედა იფქლსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და უცხოთესლნი ებრძოდეს ისრაელსა, და ივლტოდეს პირისაგან უცხოთესლთასა, და დაეცნეს წყლულნი მთასა მას ზედა გელბუესა.
მათგან	მცხ.ნეშტ1	დამძიმდა ბრძოლა იგი საულის ზედა, და პოვეს იგი მეისართა კაცთა და მშჳლდოსანთა და წყლეს; და შეელმა ისართა მათგან.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა საულ და სამნივე ძენი მისნი მას დღესა შინა, და ყოველი სახლი მისი ერთბაშად მოსწყჳდეს.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ვითარცა იხილა ყოველმან კაცმან ისრაჱლისმან, რომელი იყუნეს ღელვასა მას, რამეთუ ივლტოდა ისრაჱლი და მოკუდა საულ და ძენი მისნი, დაუტევეს ქალაქები მათი და ივლტოდეს. და მოვიდეს უცხოთესლნი იგი და დაემკჳდრნეს მათ შინა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და იყო ხვალისაგან, და მოვიდეს უცხოთესლნი იგი ტყუენვად და განცრცვად წყლულთა მათ და პოეს საულ და ძენი მისნი დაცემულნი მთასა ზედა გელბუესა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და განძარცვეს იგი და წარიღეს თავი მისი და საჭურველი მისი და მიუძღუანეს იგი გარემო ყოველსა ქუეყანასა უცხოთესლთასა და კერპებთა მათთა და ერთა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და აღდგეს გალადით ყოველნი კაცნი ძლიერებისანი და წარიღეს გუამი საულისი და გუამნი ძეთა მისთანი, და მიიხუნეს იგინი იაბინად და დაფლეს ძუალნი მათნი ქუეშე მუხასა მას იაბინისასა და იმარხვიდეს შჳდ დღე.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	და მოკუდა საულ უსჯულოებითა თჳსითა, რომლითა შესცოდა ღმერთსა სიტყჳსა მისებრ უფლისა, რამეთუ არა დაიმარხა, არამედ იკითხა მუცლითმზღაპრელთა გამოძიებად, და უთხრა მას სამუელ წინაწარმეტყუელმან.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და არა გამოიძია უფალი, და მოკლა იგი, და მოაქცია მეფობაჲ იგი დავითისა, ძისა იესესი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	რომელნი მკჳდრ იყუნეს პირველ სამკჳდრებელთა მათთა და ქალაქთა მათ ისრაჱლისთა მღდელნი და ლევიტელნი, რომელნი-იგი განჩემებულ იყუნეს.
მათ	მცხ.ნეშტ1	გოთი, ძე ამიუდისი, ძისა ამისისი, ძისა ამეკისა, ძისა ბანესი, ძეთა მათ ფარესისთანი, ძისა იუდასნი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და საჰალომ, ძე ქორებისი, ძისა აბისაფისი, ძისა კორესი, და ძმანი მისნი სახლსა მამისა მისისასა, და ძენი კორესნი ზედა საქმესა მას მსახურებისასა, რომელნი სცვიდეს საცავსა მას კარვისასა, და მამანი მათნი ბანაკსა ზედა უფლისასა სცვიდეს შესავალსა ბჭეთასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ფინეზ იყო მთავარ მათ ზედა, ძე ელეაზარისი, პირველად და ესენი იყუნეს მის თანა,
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ყოველნი რჩეულნი ბჭეებისანი, ბჭეთა ზედა კაცნი ორას და თორმეტ: ესენი იყუნეს ეზოთა მათ ზედა ნაწილად ხუედრებულთა მათთა: ესენი დაადგინნეს დავით და სამუელ მხილველმან სარწმუნოებისათა მათთა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	ოთხთა მათ კერძოთა ცისათა იყუნეს ბჭენი იგი მზისა აღმოსავალითა, ზღჳთ, და ჩრდილოთ და სამხრით,
იგი	მცხ.ნეშტ1	რამეთუ სარწმუნოებით იყუნეს ძლიერნი იგი ბჭეთანი. და ლევიტელნი იგი იყუნეს ტაძრებსა ზედა და საუნჯეთა ზედა სახლისა უფლისა ღმრთისათა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და გარემო დაიბანაკიან, რამეთუ მათ ზედა რწმუნებულ იყო ცვა იგი. და ესენივე იყუნეს კლიტეებსა ზედა განთიად და განთიად გაღებად კარებსა მას ტაძრისასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მისცეს მას ქალაქნი შესავედრებელნი მეოტთანი: სჳქემი და გარემო სათესავი მისი საზღვართა ეფრემისთა, და გაზირი და გარემო სათესავი მისი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ძეთა აჰრონისთა მისცეს ქალაქები იგი შესავედრებელი მეოტთა: ქებრონი და ლობნა. და გარემო სათესავი მისი და ესთამონი და გარემო სათესავი მისი და დელონი და გარემო სათესავი მისი.
მისგან	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდა დავით ურნიასა და ურნია გამოვიდა კალოსა მისგან, და თაყუანის-სცა პირსა ზედა თჳსსა ქუეყანასა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა დავით ურნიას: მომეც მე ადგილი ესე კალოსა სყიდვით ვეცხლითა, რასა ღირდეს, და ვაშენო მას ზედა საკურთხეველი უფლისაჲ რათა დასცხრეს ტანჯვა ესე ერისა ამისგან.
მისსა	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა ორნა დავითს: მიიღე ეგე შენდად. და ყავნ უფალმან ჩემმან მეფემან კეთილი, ვითარცა სათნო-უჩნდეს წინაშე მისსა. აჰა, ესერა, მიმიცემიან ზროხანი მსხუერპლად და საჴნველი, და ურემნი შეშად და იფქლი შესაწირავად. ყოველივე ეგრეთ მიგცე და ყავ, ვითარცა გნებავს
მისთჳს	მცხ.ნეშტ1	და მისცა დავით ურნიას ადგილისა მისთჳს ოქრო სიკლისა სასწორი ექუსასი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა უფალმან ანგელოზსა მას, და მიაქცია მახჳლი იგი ქარქაშსავე თჳსსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	მას ჟამსა, ვითარცა იხილა დავით, რამეთუ შეისმინა მისი უფალმან, კალოსა მას ურნიასა იებუსელისასა ზედა, შეწირა მუნ.
მას	მცხ.ნეშტ1	და კარავი იგი უფლისაჲ, რომელი ქმნა მოსე უდაბნოსა ზედა, და საკურთხეველი ყოვლად დასაწველთა მას ჟამსა შინა ბამასა შინა რომელი არს გაბაონს.
მისსა	მცხ.ნეშტ1	და ვერ ჴელ-ეწიფა დავითს წარსლვად წინაშე მისსა და გამოძიებად ღმრთისაგან, რამეთუ ისწრაფოდა პირსა წინაშე მახჳლისა მის ანგელოზისა უფლისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოიღო დავით გჳრგჳნი მოლქომისა, მეფისა მათისა, თავისაგან მისისა. და იყო სასწორი მისი ტალანტი ოქროსა. და მას შინა იყო ანთრაკი პატიოსანი და დაიდგა იგი თავსა დავით და ნატყუენავი იგი ქალაქისა გამოიღო მრავალი ფრიად.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და ერი იგი მას შინა გამოიყვანა და განხერხნა იგინი ხერხითა რკინისათა. ესრეთ უყო დავით ყოველთა ძეთა ამონისთა. და მოიქცა დავით და ყოველი ერი მისი იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და აყუედრა ისრაჱლსა და მოკლა იგი იონათან, ძემან სამაასმან, ძმისწულმან დავითისამან. ესენი ესხნეს რაფას გეთსა შინა. ყოველნი ესე იყუნეს კაცნი გმირნი. დაეცნეს ესენი ჴელითა დავითისათა და ჴელითა მონათა მისთათა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და სდევდეს უცხოთესლნი იგი შემდგომად საულისა და შემდგომად ძეთა მისთა, და მოსრნეს უცხოთესლთა იონათან, და ამინადაბ და მელქისუე, ძენი საულისნი.
მისთჳს	მცხ.ნეშტ1	და იქმნა თავისა თჳსისა სახლები ქალაქსა დავითისსა და განმზადა ადგილი კიდობნისა მისთჳს უფლისა და უქმნა მას კარავი.
მის	მცხ.ნეშტ1	მაშინ თქუა დავით: არა ვისი არს აღება კიდობნისა მის ღმრთისა, არამედ ლევიტელთა, რამეთუ იგინი გამოირჩივნა უფალმან აღებად კიდობნისა მის უფლისა და მსახურებად ღმრთისა მისა საუკუნოდ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და განწმიდნეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი, რათა აღიღონ კიდობანი იგი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისაჲ.
მით	მცხ.ნეშტ1	და აღიღეს ძეთა ლევიტელთა კიდობანი იგი ღმრთისაჲ, ვითარცა-იგი ამცნო მოსე სიტყჳთა ღმრთისაჲთა წერილისა მისებრ აღსაღებელითა მით მჴრითა მათითა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და სობია, და იოსაფატ, და ნათანაელ და ამან, და ზაქარია, და ბანანია; და ელიეზერ და მღდელნი იგი ჰბერვიდეს ნესტუსა წინაშე კიდობნისა მის ღმრთისა: და აბდედომ და იეია მეკარე კიდობნისა მის ღმრთისა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და წინავიდოდა დავით და მოხუცებულნი ისრაჱლისანი და ათასისთავნი აღმოყვანებად კიდობნისა მის შჯულისა უფლისა სახლისაგან აბედადარისა სიხარულით.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იყო განძლიერებასა მას ღმრთისა მიერ მთავართა, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა უფლისაჲ და შესწირვიდეს შჳდსა ზვარაკსა და შჳდსა ვერძსა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დავითს შეემოსა სამოსელი ბისონისა, და ყოველთა ლევიტელთა აღიღეს კიდობანი იგი შჯულისა უფლისაჲ და ვიდოდეს თანა მგალობელნი და ქონენია მთავარი გალობათა მგალობელთა. და დავითს ემოსა სამოსელი ბისონი.
მის	მცხ.ნეშტ1	და იყო კიდობნისა მის სჯულისა უფლისა მისლვასა მის ვიდრე ქალაქადმდე დავითისა და მელქოლ, ასულმან საულისმან, გარდამოიხილა სარკუმელით და იხილა მეფე დავით, როკვიდა რა და იმღერდა და შეურაცხ-ყო იგი გულსა თჳსსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და გულისხმა-ყო დავით, რამეთუ განუმზადა მას უფალმან ისრაჱლსა ზედა. და აღორძინდა სიმაღლედ მეფობაჲ მისი ერისა მისთჳს ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და დაუტევნეს მათ კერპნი მათნი, და ივლტოდეს და უბრძანა დავით დაწვა მათი ცეცხლითა.
მათად	მცხ.ნეშტ1	და იყოს, რაჟამს გესმეს ჴმა ძრვისა მწვერვალთა მას სხალისათა, მაშინ გამოხჳდე და ღმერთი წინაშე შენსა ბრძოლად მათად, რამეთუ მაშინ გამოვიდა ღმრთის წინაშე მოსრვად ბანაკისა მის უცხოთესლთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ყო ეგრე დავით, ვითარცა უბრძანა მას ღმერთმან. და მოსრა ბანაკი იგი უცხოთესლთა გაბაონითგან ვიდრე გაზერადმდე.
მას	მცხ.ნეშტ1	და თქუა დავით: ვყო წყალობაჲ ანანის თანა, ძისა ნაასისა, ვითარცა ყო მამამან მისმან ჩუენ თანა წყალობაჲ. და მიავლინნა მოციქულნი დავით, რათა ნუგეშინის-სცეს მას მამისა მისისათჳს. და მივიდეს მონანი იგი დავითისნი ქუეყანად ძეთა ამონისთა, ნუგეშინის-ცემად მისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მოვიდეს და უთხრეს დავითს კაცთა მათთჳს. და წარავლინნა მიგებებად მათდა, რამეთუ იყუნეს გინებულ ფრიად და ჰრქუა მათ მეფემან: დასხედით იერიქოდ ვიდრე აღმოგესხას თმა და წუერი თქუენი, და მაშინღა აღმოვედით.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დაიდგინეს ვეცხლითა თავისა მათისა ოცდაათორმეტი ათასი ეტლები, და მეფე იგი მოაბ და ერი მისი მოვიდეს და დაიბანაკეს წინაშე მედაბასი და ძენი ამონისნი შეკრბეს ქალაქებისაგან მათისა და მოვიდეს ბრძოლად.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და გამოვიდა ძენი ამონისნი და განეწყუნეს ბრძოლად ბჭეთა თანა ქალაქისთა. და მეფენი იგი, რომელნი მოსულ იყუნეს, განეწყუნეს თჳსაგან ველსა გარე.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მათ თანა ნათესავთაებრ მათთა სახლად ტომთა მათთა ძლიერნი წყობასა ბრძოლისასა ოცდაათექუსმეტ ათას, რამეთუ განიმრავლეს ცოლები და ძეები.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ეგლოვდა მათ ეფრემ, მამა მათი, დღეთა მრავალთა და მოვიდეს ძმანი მისნი ნუგეშინის-ცემად მისა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ნეშტი იგი ერი მისცა ჴელსა აბესასა, ძმისა მისისასა. და განეწყო ძეთა ამონისთა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა: უკუეთუ განძლიერდეს ასური იგი უფროს ჩემსა, მეყავ მე შემწე, და უკეთუ განძლიერდენ ძენი ამონისნი უფროს შენსა, მე მოვიდე შემწედ შენდა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და განეწყო იოაბ და ერი იგი მის თანა წინაშე ასურთა მათ ბრძოლად და ივლტოდეს მისგან ასურნი იგი.
იგინიცა	მცხ.ნეშტ1	და იხილეს ძეთა ამონისთა, რამეთუ ივლტიან ასურნი იგი და ივლტოდეს იგინიცა პირისაგან იოაბისა და პირისაგან აბესასა, ძმისა მისისა, და შევიდეს ქალაქად. და მოვიდა იოაბ იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იხილა ასურმან, რამეთუ იოტა იგი ისრაჱლმან. და მიავლინეს მოციქულნი და მოიყვანნეს ასურნი იგი წიაღ მდინარით და სობოქა ერისმთავარი იგი ძლიერებისა ადრააზარისა წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ივლტოდეს ასურნი იგი პირისაგან დავითისა და მოსრა დავით ასურთა მათგანი შჳდ ათასი ეტლი და ორმეოცი ათასი კაცი და სოფაქ, ერისმთავარი იგი ძლიერებისა ადრააზარისი, მოკლა.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და იყო ამისა შემდგომად და მოსრნა დავით უცხოთესლნი და იოტნა იგინი და დაიპყრა გეთი და დაბნები მისი ჴელისაგან უცხოთესლთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოსრა დავით ადრაზარისი, ერი მეფისა სუბასი, რომელი არს ემათისა, მი-რა-ვიდოდა იგი დადგმად ჴელისა ევფრატსა ზედა მდინარესა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოადგა დავით ზღუდე ასურეთს დამასკეთ კერძო და დაიპყრა იგი. და იყუნეს დავითის მონა და მოართმიდეს ძღუენსა და ხარკსა. და აცხოვნებდა უფალი დავითს ყოველსა შინა, ვიდრეცა ვიდოდა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოიღო დავით მანიაკები იგი ოქროსა, რომელნი იყუნეს მონათა ადრაზარისთა, და მოიღო იგი იერუსალიმად.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მატეფაით და რჩეულთაგან ქალაქთა ადრაზარისათა მოიღო დავით რვალი ფრიად მრავალი. და მისგან ქმნა სოლომონ ზღუაჲ იგი რვალისა, და სვეტნი და ჭურჭელნი იგი რვალისა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოავლინა თოა ადურამ, ძე მისი, მეფისა დავითისა, მოკითხვად მისა მშჳდობით და კითხვად მისა ამისთჳს, რამეთუ ებრძოდა ადრაზარს და მოსრა იგი, რამეთუ კაცი მტერ იყო თოეს ადრაზარ, და ყოველი ჭურჭელი ვეცხლისა და ოქროსა მოუძღუანა მას.
მათგან	მცხ.ნეშტ1	და ესე განწმიდა დავით უფლისად ვეცხლისა მის თანა და ოქროსა, რომელი მოიღო ყოველთა მათგან ნათესავთა იდუმიათ და მოაბით, და ძეთაგან ამონისთა და უცხოთესლთაგან და ამალეკით.
მას	მცხ.ნეშტ1	და დადვა ღელესა მას სიმაგრე და იყუნეს ყოველნი ედომელნი მონად დავითისა. და აცხოვნებდა უფალი დავითს ყოველსა შინა, ვიდრეცა ვიდოდა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და შეიღეს კიდობანი იგი ღმრთისაჲ და დადგეს იგი შორს კარავსა მას, რომელი-იგი აღმართა დავით. და შეწირეს ყოვლად დასაწველები ცხორებისა წინაშე ღმრთისა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დაასრულა დავით შეწირვად ყოვლად დასაწველები იგი ცხორებისა და აკურთხა ერი იგი სახელითა უფლისაჲთა.
მისა	მცხ.ნეშტ1	ასაფ, წინამძღუარი, შემდგომი მისა ზაქარია, და იეიელ, და სემარიმოთ, და აიელ, მატათია, და ელიაბ, და ბანეა, და აბდედომ და იესიელ ქნარითა, ებნითა და სტჳრითა, და ასაფ წინწილითა ჴმითა,
მას	მცხ.ნეშტ1	გალობაჲ ესე: აუარებდით უფალსა და ხადოდეთ მას, სახელითა მისითა აუწყეთ ერთა შორის სლვანი მისნი.
მას	მცხ.ნეშტ1	აქებდით მას და უგალობდით მას, მიუთხრობდით ყოველთა ერთა შორის საკჳრველებათა მისთა, რომელი ქმნა უფალმან.
მისა	მცხ.რიცხ	და იხილა ვირმან მან ანგელოზი იგი ღმრთისა, და მიიდრიკებოდა იგი ღობესა მას, და მოჰქლიშა ფერჴი ბალამისი და შესძინა მერმე გუემად მისა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და აღუდგინა იგი იაკობს ბრძანებად ისრაჱლისა აღთქმად საუკუნოდ
იგინი	მცხ.ნეშტ1	რამეთუ იყუნნეს იგინი რიცხჳთ მცირე, ვიდრე შემცირდეს და მწირ იქმნნეს მას ზედა.
მათა	მცხ.ნეშტ1	არა უტევა კაცსა მძლავრობად მათა. და ამხილა მათთჳს მეფეთა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	შეწირვად მრგულიად დასაწველთა უფლისათა საკურთხეველსა ზედა ყოვლად დასაწველთასა მარადის განთიად და მწუხრი ყოვლისა მისებრ წერილისა სჯულსა უფლისასა, რაოდენი ამცნო უფალმან ძეთა ისრაჱლისათა ჴელითა მოსესითა, მსახურისა უფლისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მათ თანა საყჳრები და წინწილები ჴმობდა გალობასა და სტჳრები გალობათა ღმრთისათა და ძენი იდითუმისნი ბჭეთა ზედა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და იყო მას ღამესა სიტყუაჲ უფლისა ნათანისა
მის	მცხ.ნეშტ1	და მის თანა ემან და იდითუმ და სხუანი, რომელნი გამორჩეულ იყუნეს სახელით ქებად უფლისა, რამეთუ საუკუნესა არს წყალობაჲ მისი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და არქუა დავით ყოველსა მას კრებულსა ისრაჱლისასა: უკუეთუ ესე თქუენდა სათნო არს, და უფლისა ღმრთისა ჩუენისა მიერ წარემართოს, მივავლინოთ ძმათაცა ჩუენთა ნეშტთა ყოველთა ქუეყანასა ისრაჱლისასა და მათ თანა მღდელნი იგი და ლევიტელნი ქალაქთაგან სამკჳდრებელთა მათთა შემოკრბედ ჩუენდა
იგი	მცხ.ნეშტ1	და მოვიღოთ კიდობანი იგი ღმრთისა ჩუენისა ჩუენდა, რამეთუ არა ეძია იგი დღითგან საულისით.
მან	მცხ.ნეშტ1	და თქუა ყოველმან მან კრებულმან ყოფად ეგრეთ, რამეთუ სათნო-უჩნდა სიტყუაჲ ესე წინაშე თუალთა ყოვლისა ამის ერისათა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და აღმოიღო იგი დავით. და ყოველი ისრაჱლი აღმოვიდოდა ქალაქად დავითისა, რომელი იყო იუდასი, აღმოღებად მიერ კიდობანი იგი ღმრთისაჲ, მჯდომარე ქერობინსა ზედა, სადა-იგი წოდებულ იყო სახელი მისი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დადგეს კიდობანი იგი ღმრთისაჲ ურემსა ზედა ახალსა, სახლისაგან ამინადაბისა. და ოზიას და ძმათა მისთა მოჰყვანდა ურემი იგი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და გულისწყრომით განრისხნა უფალი ოზიას ზედა და მოკლა იგი მუნ განყოფისა მისთჳს ჴელისა მისისა კიდობანსა ზედა. და მოკუდა იგი მუნ წინაშე ღმრთისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და შეწუხნა დავით, რამეთუ განკუეთა უფალმან, განკუეთა იგი ოზიას ზედა და ჰრქჳან ადგილსა მას ,,განკუეთა ოზიასი`` ვიდრე აქა დღედმდე.
მას	მცხ.ნეშტ1	და შეიშინა დავით მას დღესა შინა ღმრთისა და თქუა: ვითარ შევიღო კიდობანი ესე ღმრთისაჲ ჩემდა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იყო კიდობანი იგი ღმრთისაჲ სახლსა აბედადარისასა სამ თვე. და აკურთხა ღმერთმან აბედადარისი და ყოველივე მისი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა მათ: თქუენ ხართ მთავარნი ტომთა ლევიტელთანი, განიწმიდენით თქუენ და ძმანი თქუენნი და აღიღეთ კიდობანი ღმრთისა ისრაჱლისა, სადა-იგი განუმზადე მას.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ჰრქუა დავით მთავართა მათ და ლევიტელთა: დაადგინენით ძმანი თქუენნი მგალობელნი ფსალმუნითა, სტჳრითა და საგალობელითა, ნესტჳთა, და ფანდურითა, და წინწილითა, ჴმითა მაღლითა და ჴმითა სიხარულისაჲთა.
მის	მცხ.ნეშტ1	და მის თანა ძმანი მათნი მეორენი: ზაქარია, და იოელ, და სემირანოთ, და იელიელ, და ანანია, და ელიაბ, და ბანეა, და მაასია, და მატათია, და ელიფალა, და მაზელია, და აბდედომ, და იელიელ და ოოზია, მეკარენი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და ყოველსა ისრაჱლსა აღმოაქუნდა კიდობანი იგი სჯულისა უფლისაჲ სასწაულითა და ჴმითა, სოფერითა, და საყჳრითა და წინწილითა, ჴმა-სცემდეს ნესტჳთა, ებნითა და სტჳრითა.
მან	მცხ.ნეშტ1	მან მიშენოს მე სახლი და აღუმართო საყდარი მისი ვიდრე საუკუნოდ
იგი	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მეფესა მას: მეფე, უკუნისამდე ცხოვნდი, რასათჳს არა იყოს მჭმუნვარე და მწუხარე პირი ჩემი, რამეთუ ქალაქი იგი და სახლი მამათა ჩუენთა უდაბნო არს? ბჭენი მისნი განრყუნილ არიან ურიდად ცეცხლითა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მეფესა მას: იყავნ ზედა მეფობასა შენსა კეთილ, და თუ ვპოვე მონამან შენმან წინაშე პირსა შენსა მადლი, და მნებავს მივლინება ჩემი ურიასტანად, ქალაქსა საჴსენებელთა მათ მამათა ჩუენთასა, და მე სიტყჳთა შენითა აღვაშენო იგი.
მის	მცხ.ეზრ2	და მრქვა მე მეფემან და ხარჭმან მისმან, რომელი ჯდა მის თანა: რაჟამს ოდენ მიგცალდეს შენ, ანუ ოდეს მოიქცე შენ მუნით? და ყო კეთილი ჩემდა მომართ მეფემან, და განმიტევა მე, და მე დაუდევ მას დრო.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მეფესა მას: უკეთუ ვპოვე მადლი წინაშე შენსა, მეც მე წიგნი მთავართა მათ მისთა მიერ კერძო მდინარისა მის, და მიმიყვანონ მე, ვიდრემდის მივიდე ურიასტანად,
მისთჳს	მცხ.ეზრ2	და წიგნი ერთი ასაფისა, რომელ-იგი არს მცველ ბოსტნისა მის სამეფოსა, რათა მცეს მე ძელი განსაგებელად ბჭეთა მათთჳს ზღუდეთა მათ განსაგებელად მის ქალაქისათა და სახლისა მისთჳს, რომელსა შევიდე მე მუნ. და მომცა მე მეფემან, რამეთუ ჴელი ღმრთისა ჩემისა იყო ჩემ თანა კეთილობით
იგი	მცხ.ეზრ2	და მოვედ მთავართა მათ მდინარითკერძოთა და მივეც მათ წიგნები იგი მეფისა, და წარმაყვანნა მე მეფემან წინამძღუარნი ძლიერნი და ცხენოსნები.
მათსა	მცხ.ეზრ2	და ესმა ანბალატს მთავარსა და ტობიას, მონასა ამონისასა, და ბოროტი უჩნდა წინაშე მათსა, რამეთუ ვითხოვენ მე კაცნი კეთილობით საჴმრად ისრაელისათჳს.
მათ	მცხ.ეზრ2	და აღვდეგ ღამე მე და მცირედნი კაცნი ჩემ თანა იყვნენ, და არა უთხარ კაცთა მათ, ვითარმედ რა შთამიგდო ღმერთმან გულსა ჩემსა ყოფად ისრაელისათჳს, და კარაული არა იყო ჩემ თანა, გარნა მარტო იგი კარაული, რომელსა ზედა ვჯედი.
მას	მცხ.ეზრ2	და აღვჴედ ზედა ზღუდესა მას ნაღვარევით კერძოსა ღამე, და ვიყავ იწროებითა მით შეურვებულ ზღუდესა მას ზედა და ვიყავ ბჭესა მის თანა ჴევისასა და მოვიქეც.
მას	მცხ.ეზრ2	და არა აგრძნეს მჴუმილავთა მათ, ვიდრე არა მისრულ ვიყავ, ანუ რასა ვიქმოდე ურიათა მათ და მღდელთა პატიოსანთა და ერისთავთა და სხვათაცა, რომელნი აღასრულებდეს ღვაწლსა მას საქმისასა, ვიდრე აქა ოდენ არა მეთხრა მათა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და უთხარ მათ, ვითარმედ: ჴელი უფლისა იყო ჩემ თანა კეთილობით, და სიტყუანი იგი მეფისანი, რომელ მრქუნა მე, და ვარქუ მათ: და აღვდგეთ, ვიქმოდეთ და აღვაშენოთ და განძლიერდეს ჴელნი მათნი კეთილობად.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და არქუეს მკჳდრთა მათ იებუსელისათა დავითს: არა შემოხჳდე აქა! და დაიპყრა დავით გარემოზღუდვილი იგი სიონისა, ესე არს ქალაქი დავითისი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და დაიპყრა დავით გარემოზღუდვილი იგი. ამისთჳს უწოდა მას ქალაქი დავითისი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და აღაშენა ქალაქი იგი გარემოს, და ბრძოდა და დაიპყრა ქალაქი იგი.
მას	მცხ.ნეშტ1	ესენი იყუნეს მთავარნი და ძლიერნი დავითისნი, რომელნი განძლიერდებოდეს მის თანა მეფობასა მისსა ყოვლისა თანა ისრაელისა, რომელნი ამეფებდეს მას სიტყჳსა მისებრ უფლისა ისრაჱლსა ზედა.
მისგან	მცხ.ნეშტ1	და მე ვიყო მისად მამად და იგი იყოს ჩემდა ძედ. და მე შევიწყნარო იგი და წყალობაჲ ჩემი არა განვაყენო მისგან, ვითარცა-იგი განვაყენე მათგან, რომელნი-იგი იყუნეს უწინარეს შენსა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და სარწმუნო-ვყო იგი სახლსა ჩემსა და მეფობასა მისსა ზედა ვიდრე საუკუნოდ. და საყდარი მისი იყოს აღმართულ ვიდრე საუკუნოდ.
მათ	მცხ.ნეშტ1	მსგავსად ყოველთა მათ სიტყუათა და ხილვისა ამისებრ ყოვლისა. ესრეთ ეტყოდა ნათან დავითს.
მისებრ	მცხ.ნეშტ1	არავინ არს მსგავს შენდა. და არავინ არს შენსა გარეშე ყოვლისა მისებრ, რომელი ისმინეს ყურთა ჩუენთა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და არავინ არს, ვითარ ერი შენი ისრაჱლი, სხუაჲ ნათესავი ქუეყანასა ზედა, ვითარ-იგი უძღოდე მას ღმერთი ჴსნად თავისა თჳსისა ერად და დადებად თავისა თჳსისა სახელი დიდი და გამოჩინებული განსხმად პირისაგან ერისა შენისა, რომელ იჴსნენ და გამოიყვანნე ეგჳპტით ნათესავნი
მათ	მცხ.იეზ	და საშუალ, ვითარცა მსგავსებაჲ, ოთხთა ცხოველთაჲ, და ესე ხილვაჲ მათი: მსგავსებაჲ კაცისა მათ ზედა;
მით	მცხ.იეზ	სადაცა იყვის ღრუბელი, მუნ მიიმართის სულმან სლვად; და ვიდოდეს ცხოველნი და ურმისთუალნიცა ამაღლდებოდეს მათ თანა მით, რამეთუ სული ცხოველობისა იყო ურმისთუალთა შორის.
მის	მცხ.იეზ	და ვიხილე და, აჰა, ჴელი განმარტებული ჩემდამო, და მას შინა თავი წიგნისაჲ. და განგრაგნა იგი წინაშე ჩემსა და იყვნეს მას შინა დაწერილებ წინა და უკან, და იყო მის შორის გოდება, და გურინვაჲ და კილოვნობა და ვაებაჲ.
მათდა	მცხ.იეზ	და ძენი პირფიცხელნი და გულმყარნი, რომელთა მიმართ მე მიგავლენ შენ მათდამი, და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი უფალი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დადგა შორის ნაწილსა მას და განარინნა იგინი და მოსრნა უცხოთესლნი იგი. და ყო უფალმან მის მიერ მაცხოვარება დიდი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და შთავიდეს სამნი მათ ოცდაათთა მთავართაგანნი კლდესა მას დავითისსა ქუაბსა ოდოლამისასა და ბანაკი იგი უცხოთესლთა დაბანაკებულ იყო ღელესა მას გმირთასა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და დავით იყო მაშინ გარემოცულსა მას, და ძალი იგი უცხოთესლთა დგა მაშინ ბეთლემს.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და აბესა, ძმა იოაბისი, ესე იყო მთავარ სამთა მათ. ამან იჴადა მახჳლი თჳსი ზედა ექუსასთა მათ წყლვად, და მოსწყჳდნა იგინი ერთსა ჟამსა შინა. და ესე იყო სახელოვან სამთა მათ შორის
მათ	მცხ.ნეშტ1	და სამთა მათგან უფროს, ორთა მათ დიდებულ, და იყო მათ ზედა მთავარ, და სამთამდე არა მოვიდა.
მან	მცხ.ნეშტ1	და ბანეა, ძე იოდაესი, ძე კაცისა ძლიერისა, და მრავალ იყუნეს საქმენი მისნი უფროს კაბესაბელისა: მან მოსწყჳდნა ორნი ძენი არიელბანისა და ესე შთაუჴდა ჯურღმულსა და მოკლა ლომი დღეთა ზამთრისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	ესე ქმნა ბანეა ძემან იოდაესმან, და იყო მისი სახელი სამთა მათ შორის ძლიერთა
მათ	მცხ.ნეშტ1	უფროს მათ სამთა, და უდიდებულეს იყო ესე და სამთა მათ არა მოვიდა. და დაადგინა იგი დავით მამულსა მისსა ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და გუშინ და ძოღან ვიდრე იგი იყოღა საულ მეფე, და შენვე იყავ შემომყვანებელ და გამომყვანებელ ისრაჱლისა. და გრქუა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან: შენ დამწყსო ერი ჩემი ისრაჱლი, და შენ იყო წინამძღუარი ისრაჱლსა ზედა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და წარვიდა დავით მეფე და კაცნი ისრაჱლისანი იერუსალჱმდ, ესე იგი არს იებუსი, და მუნ იებუსელნი მკჳდრობდეს ქუეყანასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და დავით განვიდა მიგებებად მათა, და არქუა მათ: უკუეთუ მშჳდობით მოსულ ხართ ჩემდა, იყავნ გული ჩემი მარტოდ თქუენ ზედა; უკუეთუ მიცემად მოხუედით მტერთა ჩუენთა არა ჭეშმარიტითა ჴელითა, იხილოს ღმერთმან მამათა თქუენთამან და გამხილენ თქუენ.
იგინი	მცხ.ნეშტ1	და სულმან უფლისამან განაძლიერა ამასია, მთავარი იგი ოცდაათთა, და თქუა: ვიდოდე, დავით, ძეო იესესო, მშჳდობა შენდა და მშჳდობაჲ შემწეთა შენთა! რამეთუ შეგეწია შენ ღმერთი შენი. და შეიერთნა იგინი დავით მის თანა და დაადგინნა იგინი მთავრად ძლიერებისა.
მას	მცხ.ნეშტ1	მისულასა მას მისსა სეკელაკად მოადგეს მას მანასესგანი: იდანა, და იოზაბად, და იედიელ, და მიქაელ და იოზაბედ, და ელიუ, და სელათი, მთავარნი ათასეულთანი მანასესნი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ესე არს სახელები მთავართა მათ ერისათა, რომელნი მოვიდეს დავითისა ქებრონად, მოქცევად მეფობაჲ საულისა მისა, სიტყჳსა მისებრ უფლისა:
მათ	მცხ.ნეშტ1	და კერძოსაგან ნათესავისა მანასესისა ათურამეტი ათასი, რომელთა სახელ-ედვა მათ სახელით მეფე-ყოფა დავითისა;
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ნეფთალემისგანნი მთავარნი - ათას და მათ თანა ფაროსანნი და ლახუროსანნი ოცდაათჩჳდმეტ ათას;
იგი	მცხ.ნეშტ1	ყოველნი ესე კაცნი მბრძოლნი, რომელნი ეწყვებოდეს წყობასა სულითა მშჳდობისათა და მოვიდეს ქებრონად მეფობად დავითისა ყოველსა ისრაჱლსა ზედა. და ნეშტი იგი ისრაჱლისა გულითა ერთითა იყუნეს მეფობად დავითისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და იყუნეს მუნ სამ დღე. ჭამდეს და სუმიდეს, რამეთუ მოუმზადეს მათ ძმათა მათთა
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მომძღურეთა მათთა, ვიდრე ისაქარითგან და ზაბულონით და ნეფთალემით მოართმიდეს მათ აქლემებითა და ჯორებითა და ვირებითა და აზავრებითა საზრდელსა: ფქჳლსა და ლეღჳსკუერსა, სკიჭსა და ღჳნოსა, ზეთსა, ჴბოსა და ცხოვარსა მრავლად, რამეთუ სიხარული იყო ისრაჱლსა.
მათდა	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: ძეო კაცისაო, ვიდოდე, შევედ სახლისა მიმართ ისრაჱლისა, და თქუენ სიტყუანი ჩემნი მათდა მიმართ
მათცამცა	მცხ.იეზ	არცა ერთა მიმართ მრავალთა სხუაჴმათა ანუ სხუაენათა, არცა ენაძლიერად მყოფელთა, რომელთანი არა გესმოდიან სიტყუანი მათნი; და თქუა: ეგევითართა მიმართ ღათუმცა მიგავლინე შენ, მათცამცა ისმინნეს სიტყუანი შენნი.
მათსა	მცხ.იეზ	და შევედ ტყუეობისა მიმართ აღტაცებული და მიმოვვლენ დაშენებულნი მდინარესა ზედა ქობარსა, მყოფნი მუნ, და დავჯედ მუნ შჳდთა დღეთა და ვიქცეოდე მე შორის მათსა.
მათ	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, ებგურად მიგეც სახლსა ისრაილისასა, და ისმინო პირისა ჩემისაგან სიტყუა, და უთქმიდე მათ ჩემ მიერ.
იგი	მცხ.იეზ	ვრქუა რაჲ მე უშჯულოსა სიკუდილით მოკუდომაჲ, და არა თუ განამკაცრო იგი, არცა ჰრქუა განმკაცრება უსჯულოსა მოქცევად მისა გზათაგან მისთა, ცხოვნებად მისსა, უსჯულოჲ იგი უსჯულოებითა მისითა მოკუდეს, და სისხლი მისი ჴელისაგან შენისა გამოვიძიო.
იგი	მცხ.იეზ	და უკუეთუ შენ განამკაცრო მართალი არაცოდვად და მან არა ცოდოს, მართალი ცხორებით ცხონდეს, რამეთუ განამკაცრე იგი, და შენ სული შენი განირინო.
მას	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, მოიღე თავისა შენისა ალიზი, და დასდვა იგი წინაშე პირსა შენსა, და გამოსწერო მას ზედა ქალაქი იერუსალიმი.
მის	მცხ.იეზ	და მისცე მას ზედა გარემოცვაჲ და აღაშენნე მას ზედა წინასაბრძოლებნი, და გარემოადგა მას ზედა პატნეზი, და მისცე მის ზედა ბანაკები და განაწყო მის ზედა მოისრები გარემოჲს;
იგი	მცხ.იეზ	და შენ მოიღე თავისა შენისა ტაფაკი რკინისაჲ, და დასდვა იგი, ვითარცა ზღუდე რკინისაჲ საშუალ შენსა და საშუალ ქალაქისა; და განჰმზადო პირი შენი მის ზედა და იყოს შეყენებულობასა შინა, და შეაყენო იგი, სასწაულ არს ესე ძეთა ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.იეზ	და შეყენებად იერუსალჱმისა განჰმზადო პირი შენი და მკლავი შენი განიმტკიცო და წინაწარჰმეტყუელებდე მის ზედა.
იგინი	მცხ.იეზ	და ყუერბეულად ქრთილისად შჭამნე შენ იგინი და ფუნესა შინა სკორისა კაცობრივისასა დაჰფლნე იგინი წინაშე თუალთა მათთა.
მას	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: აჰა, მიგეც შენ ფუნე ზროხათაჲ ფუნისა წილ კაცობრივისა, და შეჰქმნნე პურნი შენნი მას ზედა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და მანასესგანნი მოადგეს დავითს, მოსლვასა მას უცხოთესლთასა საულის ზედა ბრძოლად და არა შეეწივნეს მათ, რამეთუ ზრახვა ესრეთ იყო ერისთავთა მათგან უცხოთესლთასა, რამეთუ თქუეს: თავებითა მათ კაცთათა მივიქცეთ უფლისა ჩუენისა საულისა.
იგი	მცხ.იეზ	და ჰრქუა ყოველსა სახლსა ისრაჱლისასა: ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი: ესე იერუსალჱმი, საშუალ წარმართთასა დავდევ იგი და გარემო სოფლები მისი.
მათ	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, განიმტკიცე პირი შენი მთათა ზედა ისრაჱლისათა და წინაწარმეტყუელებდ მათ ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	შორიელი სიკუდილითა აღესრულოს და მახლობელი მახჳლითა დაეცეს, და შეპყრობილი და გარეშეცული სიყმილითა მოესრულოს, და შევასრულო რისხვაჲ ჩემი მათ ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	და გარემოირტყნენ ძაძანი და დაფარნეს იგინი საკჳრველებამან და დასულებამან; და ყოველსა პირსა ზედა სირცხჳლი მათ ზედა და ყოველსა თავსა ზედა სიმტიერე.
მათ	მცხ.იეზ	რჩეულნი სამკაულნი ამპარტავნებად დასხნეს, იგინი და ხატნი საძაგელებათა მათთანი და მოსაწყინელთა მათთანი ქმნნეს მათგან; ამისთჳს მივსცნე იგინი მათ არაწმიდებად.
მის	მცხ.იეზ	და მოვიყვანნე ბილწნი იგი წარმართნი და დაუმკჳდრო ტაძრები იგი მათი, დავამჴუა სილაღე ამპარტავანებისა სილაღისა მის მათისა, და შეიგინნენ სიწმიდენი მათნი.
მათგან	მცხ.იეზ	მეფე იგლოვდეს და მთავარმან შეიმოსოს უჩინოქმნილება და ჴელნი ერისა ქუეყანისაჲსანი დაიჴსნენ; გზათაებრ მათთა უყო მათ და მსჯავრითა მათითა შური ვიძიო მათგან; და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მის	მცხ.იეზ	და თქუა უფალმან მისდამი: განვლე საშუალ ქალაქი შორის იერუსალჱმისა: და მისცენ სასწაულნი შუბლებსა ზედა კაცთასა, რომელნი სულთითქმენ და რომელთა ელმის ყოველთა ზედა უსჯულოებათა, ქმნილთა მის შორის!
მისდა	მცხ.რომ	შენ ვინ ხარ, რომელი განიკითხავ სხჳსა მონასა? თჳსისა უფლისა დგეს, გინა თუ დაეცეს, დგეს სამე, რამეთუ შემძლებელ არს ღმერთი დადგინებად მისდა.
იგი	მცხ.რომ	ვიცი და მრწამს უფლისა იესუს მიერ, რამეთუ არარაჲ შეგინებულ არს თავით თჳსით; გარნა თუ რომელი-იგი შე-ვინმე-ჰრაცხოს შეგინებულად, იგი არს შეგინებულ.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო რომელი-იგი ორგულებდეს, დაღაცათუ ჭამოს, და-ვე-სჯილ არს, რამეთუ არა სარწმუნოებით ჭამს; და ყოველი, რომელი არა სარწმუნოებით არს, იგი ცოდვა არს.
მას	მცხ.რომ	ხოლო ვიტყჳ იესუ ქრისტესსა, რამეთუ მსახურ იქმნა წინადაცუეთილებისა ჭეშმარიტებისათჳს ღმრთისა დასამტკიცებლად აღთქუმასა მას მამათასა,
მას	მცხ.რომ	და კუალად იტყჳს: უგალობდით უფალსა ყოველი თესლები, და აქებდით მას ყოველი ერი.
იგი	მცხ.რომ	ძალითა სასწაულებისა და ნიშებისაჲთა, ძალითა სულისა ღმრთისაჲთა, რაჲთა მე იერუსალჱმითგან და გარემო ვიდრე ილორიკიადმდე აღვასრულო სახარებაჲ იგი ქრისტესი.
მან	მცხ.ლევ	და მოიღოს მღდელმან მან სისხლისა მისგან ბრალისაჲსა და სცხოს მღდელმან მან ყურის ძირსა განწმედილსა მარჯუენესა და მწუერვალთა ჴელისა მისისა მარჯუენისათა და მწუერვალთა ფერჴისა მისისა მარჯუენისასა.
იგი	მცხ.ლევ	ხოლო ნეშტი იგი ზეთი, რომელი იყოს ჴელსა მღდელისასა, დაასხას თავსა ზედა მის განწმედილისასა.
მან	მცხ.მსაჯ	და შეიკრიბნა მან ყოველნი ძენი ამასისნი და ამალეკი, და მოვიდა და მოსრა ისრაჱლი, და მოვიდა და დაიმკჳდრა ქალაქები იგი დანაკისკუდოვანთაჲ.
მათ	მცხ.გალათ	ხოლო მათ, რომელნი-იგი ჰგონებდეს, ვითარმედ არიან რაჲმე, რომელნი-იგი ყოფილ ოდესმე იყვნეს, არარაჲ უმჯობეს ჩემსა. პირსა კაცისასა ღმერთმან არა თუალ-ახუნის. რამეთუ მე, რომელნი-იგი საგონებელ იყვნეს, არარაჲვე მითხრეს.
მის	მცხ.ეფეს	ვითარცა-იგი გამოგჳრჩინა ჩუენ მის მიერ უწინარეს სოფლის დაბადებისა, რაჲთა ვიყვნეთ ჩუენ წმიდა და უბიწო წინაშე მისსა სიყუარულით.
მას	მცხ.გალათ	შემოსულთა მათთჳს ძმათა-მტყუვართა, რომელნი შემოვიდეს განმსტურობად აზნაურებასა მას ჩუენსა, რომელი მაქუს ქრისტე იესუჲს მიერ, რაჲთა ჩუენ დაგჳმონნენ,
იგი	მცხ.გალათ	და ვითარცა ცნეს მადლი იგი, რომელ მოცემულ იყო ჩემდა, იაკობ და კეფა და იოვანე, რომელნი-იგი ჰგონებდეს სუეტად თავთა თჳსთა, მარჯუენე მოგუცეს მე და ბარნაბას ზიარებისაჲ, რაჲთა ჩუენ წარმართთა მიმართ, ხოლო იგინი წინადაცუეთილებისა მიმართ.
მას	მცხ.სოფ	ამისთჳს ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს უფალი ძალთა, ღმერთი ისრაილისაჲ, - მით, რამეთუ მოაბი ვითარცა სოდომაჲ იყოს. და ძენი ამმონისნი ვითარცა გომორრაჲ და დამასკოჲ განფიწლულ, ვითარცა ხუავი კალოჲსა ზედა უჩინოქმნილი საუკუნოდ და ნეშტნი ერისა ჩემისანი ჰბასრობდენ მას და ნეშტთა ნათესავისა ჩემისათა დაიმკჳდრნენ იგინი.
მისსა	მცხ.სოფ	და ძოვდენ საშუალ მისსა სამწყსონი და ყოველნი მჴეცნი ქუეყანისანი, და მიწისლომნი, და ექინნი ბაგოვნებისა შორის მისისა დაწვენ. და მჴეცნი ჴმობდენ ნათხართა შორის მისთა, ყორანნი ბჭოოვნებისა შორის მისისა მით, რამეთუ ნაძჳ აღსადგომელ მისსა.
მის	მცხ.სოფ	მთავარნი მისნი მის შორის, ვითარცა ლომნი მყჳრალნი. მსაჯულნი მისნი, ვითარცა მგელნი არაბიაჲსნი, არა მოაკლდებოდეს განთიადმი.
იგინი	მცხ.სოფ	რამეთუ მაშინ მოვაქციო ერთა ზედა ენათასა ნათესავადმი მისსა, ხდად ყოველთა სახელი უფლისაჲ. მონებდენ იგინი მას ერთსა ქუეშე უღელსა.
მას	მცხ.სოფ	მას დღესა შინა არსირცხჳლეულ იქმნე ყოველთაგან სიმარჯუეთა შენთა, რომლითა იუთნოე ჩემდამო, რამეთუ მაშინ მოგძარცუნე შენგან სიხენეშენი გინებისა შენისანი და არღა მერმე შესძინო დიდმოქადულობად მთასა ზედა წმიდასა ჩემსა.
მას	მცხ.სოფ	მას ჟამსა შინა ჰრქუას უფალმან იერუსალჱმსა: მინდობით იყავ, სიონ, ნუ დაჰჴსნდებიედ ჴელნი შენნი,
მას	მცხ.სოფ	აჰა, ესერა, მე ვჰყოფ შენ შორის შენთჳს. მას ჟამსა შინა იტყჳს უფალი: და აცხოვნეს განრწმუნებული, და განგდებული შევიწყნარო, და დავსხნე მე იგინი საქადულად, და სახელოვნად ყოველსა ზედა ქუეყანასა.
მას	მცხ.სოფ	და არა ჰრცხუენოდისყე მას ჟამსა შინა, ოდეს კეთილი გიყო თქუენ და ჟამსა შინა, ოდეს შეგიწყნარნე თქუენ მით, რამეთუ მიგცნე თქუენ სახელდებულად და საქადულად ყოველთა შორის ერთა ქუეყანისათა მოქცევასა ჩემგან ტყუეობისა თქუენისასა წინაშე თქუენსა, - იტყჳს უფალი.
მათ	მცხ.ანგ	და აწ ამას იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, დააწესენით გულნი თქუენნი გზათა მათ თქუენთა.
მას	მცხ.ანგ	ვინ არს თქუენგანი, რომელმან იხილა სახლი ესე დიდებასა შინა მისსა წინაპარსა და ვითარ თქუენ ხედავთ მას აწ, ვითარცა არამყოფსა თქვენ წინაშე?
მის	მცხ.ანგ	მით, რამეთუ დიდ იყოს დიდებაჲ სახლისა ამის უკუანაჲსკნელი, უფროს პირველისა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და ადგილსა ამას შინა მივსცე მშჳდობა, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი (და მშჳდობაჲ სულისაჲ მოურნეობად ყოველსა მგებელსა აღდგინებად ტაძრისა მის).
იგინი	მცხ.მალ	და სთქჳთ: ესენი ძჳრვნებულობისაგან არიან, და განვბერენ იგინი, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, და შემოიხუამთ ნატაცებთა და მკელობელთა და აღშფოთებულთა და შემოსწირავთ მსხუერპლსა, უკეთუ მივითუალავ ამათ ჴელთაგან თქუენთა? - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი,
მას	მცხ.პეტრ2	და პირველსა მას სოფელსა არავე ჰრიდა, არამედ მერვე ნოე, სიმართლისა ქადაგი, დაჰმარხა და წყლით რღუნაჲ იგი უღმრთოთა სოფელსა ზედა მოაწია.
იგი	მცხ.პეტრ2	მამხილებელად აქუნდა თჳსისა უშჯულოებისა კარაული უტყჳ, კაცობრივითა ჴმითა მეტყუელი, რომელმან დააბრკოლა წინაწარმეტყუელისა იგი უგუნურებაჲ
იგი	მცხ.პეტრ2	ესენი არიან წყარონი ურწყულნი, ღრუბელნი არმურისა მიერ მიმოტაცებულნი, რომელთათჳს წყუდიადი იგი ბნელი საუკუნოჲ დამარხულ არს.
მათ	მცხ.პეტრ2	რამეთუ დაავიწყდეს მათ ესე ნებსით, ვითარმედ ცანი იყვნეს პირველითგან და ქუეყანაჲ წყალთაგან და წყალთა მიერ შეიქმნა სიტყჳთა ღმრთისაჲთა.
მისგან	მცხ.პეტრ2	არა ყოვნოს უფალმან აღთქუმისა მისგან, ვითარ-იგი ვიეთმე დაყოვნებად შეურაცხიეს, არამედ სულ-გრძელ არს თქუენთჳს, რამეთუ არავისი ჰნებავს წარწყმედაჲ, არამედ ყოველთა სინანულად მოსლვაჲ.
მას	მცხ.პეტრ1	რომლისა ცხორებისათჳს გამოიძიეს და გამოიკულიეს წინაწარმეტყუელთა, რომელნი თქუენ მადლსა მას გიწინაწარმეტყუელებდეს,
მისებრ	მცხ.პეტრ1	არამედ მწოდებელსა მისებრ თქუენისა წმიდისა და თქუენცა წმიდა იყვენით ყოველსავე შინა სლვასა თქუენსა.
მისგან	მცხ.პეტრ1	უწყოდეთ, რამეთუ არა განხრწნადითა ვეცხლითა გინა ოქროჲთა იჴსნენით თქუენ ამაოჲსა მისგან მამათა მოცემულისა სლვისა,
მის	მცხ.პეტრ1	გიკითხავს თქუენ, რომელ არს ბაბილოვნს შინა რჩეულისა მის თანა და მარკოს, ძე ჩემი,
მით	მცხ.გალათ	აწ უკუე რომელმან-იგი მოგცა თქუენ სული და იქმს ძალთა თქუენ შორის, საქმეთაგან-მე შჯულისათა ანუ სმენითა მით სარწმუნოებისაჲთა?
მის	მცხ.გალათ	ძმანო, კაცობრივ ვიტყჳ, ვითარმედ: კაცისა დამტკიცებული წიგნი არავინ შეურაცხ-ყვის გინა სხუაჲ ბრძანებაჲ ბრძანის მის ზედა.
იგი	მცხ.გალათ	რაჲთა შჯულსა ქუეშე მყოფნი გამოიჴსნნეს და რაჲთა შვილებაჲ იგი მოვიღოთ.
მას	მცხ.გალათ	რამეთუ ჴორცთა გული უთქუამს სულისათჳს და სულსა - ჴორცთათჳს; და ესენი მჴდომ არიან ურთიერთარს, რაჲთა არა რაჲ-იგი გინდეს, მას ჰყოფდეთ.
იგი	მცხ.გალათ	ურთიერთარს სიმძიმე იტჳრთეთ და ესრეთ აღასრულეთ შჯული იგი ქრისტესი.
იგიცა	მცხ.გალათ	ნუ სცთებით, ღმერთი არა შეურაცხ-იქმნების. რამეთუ რაჲ-ცა-იგი სთესოს კაცმან, იგიცა მოიმკოს.
მის	მცხ.ეფეს	საქებელად დიდებისა მადლისა მისისა, რომლითა მოგუმადლა ჩუენ საყუარელისა მის მიერ,
იგი	მცხ.ეფეს	გუაუწყა ჩუენ საიდუმლოჲ იგი ნებისა მისისაჲ სათნოებისაებრ მისისა, რომელი-იგი წინაჲთვე განაჩინა მას შინა
მისა	მცხ.ეფეს	მისა მიმართ, რომელსა შინაცა განვეწესენით და წინაწარ ვიჩინენით ნებითა ღმრთისაჲთა, რომელმან-იგი ყოველივე შექმნა ზრახვისაებრ ნებისა მისისა,
იგი	მცხ.ეფეს	მე, უმრწემესსა ამას ყოველთა წმიდათასა, მომეცა მადლი ესე წარმართთა შორის ხარებად გამოუკულეველი იგი სიმდიდრე ქრისტესი
მისებრ	მცხ.ეფეს	ხოლო რომელი-იგი შემძლებელ არს უფროჲს ყოვლისა ყოფად უმეტეს, რომელსა-იგი ვითხოვთ გინა თუ ვსცნობთ ძალისა მისებრ შეწევნისა ჩუენ შორის,
მისა	მცხ.ეფეს	მისა დიდებაჲ ეკლესიასა შინა ქრისტე იესუჲს მიერ ყოველთა ნათესავთა მიმართ საუკუნეთა უკუნისამდე. ამინ.
მას	მცხ.პეტრ1	სლვაჲ თქუენი წარმართთა შორის გაქუნდინ კეთილი, რაჲთა, რომლითა-იგი ძჳრსა იტყოდიან თქუენთჳს, ვითარცა ძჳრის მოქმედთასა, კეთილთა საქმეთაგან შეიკდიმონ და ადიდებდენ ღმერთსა დღესა მას მოხედვისასა.
მის	მცხ.პეტრ1	რამეთუ იყვენით, ვითარცა ცხოარნი შეცთომილნი, არამედ აწ მოიქეცით მწყემსისა მის მიმართ და მოღუაწისა სულთა თქუენთაჲსა.
მას	მცხ.პეტრ1	მოიქეცინ ბოროტისაგან, ქმენინ კეთილი, მოიძიენ მშჳდობაჲ და მისდევდინ მას,
მისთჳს	მცხ.პეტრ1	არამედ უფალი ღმერთი წმიდა ყავთ გულთა შინა თქუენთა; განმზადებულ იყვენით მარადის სიტყჳს მიგებად ყოვლისა, რომელი ეძიებდეს თქუენგან სიტყუასა თქუენ შორის სასოებისა მისთჳს, სიმშჳდით და შიშით.
მას	მცხ.პეტრ1	გონებაჲ გაქუნდინ კეთილი, რაჲთა, რომელნი-იგი ძჳრსა იტყოდიან თქუენთჳს, ვითარცა ძჳრის მოქმედთათჳს, ჰრცხუენოდის, რომელნი-იგი ჰმძლავრობდენ თქუენსა მას კეთილსა ქრისტეს მიერ სლვასა.
მათ	მცხ.პეტრ1	რამეთუ ჟამმან დაწყებად საშჯელისა პირველად სახლისაგან ღმრთისა იწყოს, უკუეთუ კულა პირველად ჩუენგან, რაჲ-მე იყოს აღსასრული ურჩთა მათ სახარებისა ღმრთისათაჲ?
მის	მცხ.ეფეს	ყოველი სიტყუაჲ უშუერი პირით თქუენით ნუ გამოვალნ, არამედ რაჲ-იგი იყოს კეთილ აღსაშენებელად საჴმრისა მის, რაჲთა მისცეს მადლი მსმენელთა მათ.
მათა	მცხ.ეფეს	ნუუკუე იქმნებით მსგავს მათა,
მის	მცხ.ეფეს	და შეიხსენით ფერჴთა თქუენთა განმზადებულებაჲ სახარებისა მის მშჳდობისაჲ.
იგი	მცხ.ეფეს	და ჩემთჳსცა, რაჲთა მომეცეს მე სიტყუაჲ აღებასა პირისა ჩემისასა განცხადებულად უწყებად საიდუმლოჲ იგი სახარებისაჲ,
მის	მცხ.ფილიპ	ხოლო რომელნიმე - სიყუარულით: უწყიან, რამეთუ სიტყჳს-გებად სახარებისა მის ვდგა მე.
მას	მცხ.ფილიპ	ამიერითგან, ძმანო, რაოდენი არს ჭეშმარიტ, რაოდენი პატიოსან, რაოდენი მართალ, რაოდენი წმიდა, რაოდენი საყუარელ, რაოდენი საქებელ, რაოდენი სათნო და რაოდენი ქებულ, მას ზრახევდით.
მის	მცხ.ფილიპ	გიკითხვენ თქუენ ყოველნი წმიდანი, უფროჲსღა სახლისა მის კეისრისანი.
მათსა	მცხ.ფილიპ	რომელთა აღსასრული წარწყმედაჲ არს, რომელთა ღმერთ მუცელი არს და დიდებაჲ - სირცხჳლსა შინა მათსა, რომელნი ქუეყანისასა ზრახვენ.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და დაუტევნა უფალმან ნათესავნი ჱსე და არა აღჴოცნა ადრე, არა მისცნა იგინი ჴელთა ისოჲსსთა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იგი ჯდა ქორსა მას საზაფხულოსა მარტო. და ჰრქუა აოდ: სიტყუაჲ ღმრთისაჲ მიჴმს მე რქუმად შენდა, მეფე, და აღდგა ეგლომ საყდრისაგან თჳსისა.
მას	მცხ.მსაჯ	და იძლია მოაბი მას დღესა შინა ჴელსა ქუეშე ისრაჱლისასა; და დამშჳდნა ქუეყანა ოთხმეოც წელ. და შჯიდა აოდ ვიღრე დღედმდე სიკუდილისა მისისა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და მისცნა იგინი უფალმან ჴელთა იაბისსა, მეფისა ქანანელთასა, რომელი მეფობდა ასურს შინა, და მთავარ ერისა მისისა იყო სისარაჲ. და დამკჳდრებულ იყო არისოთს წარმართთასა.
მას	მცხ.ზაქ	ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: ვაშურვე სიონსა და იერუსალიმსა შური დიდი და გულისწყრომასა დიდსა ვეშურვე მას.
მას	მცხ.მსაჯ	და უთხრეს სისარას, ვითარმედ: აღმოვიდა ბარაკ, ძე აბინუმისი, მთასა მას თაბორსა.
მის	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა დებორა ბარაკს: აღდეგ აწ, რამეთუ ესე არს დღე, რომელსა მოგცეს უფალმან სისარა ჴელთა შენთა, რამეთუ უფალი არს წინამძღუარად შენდა და შთავიდა ბარაკ მთისაგან თაბორისა და ათი ათასი კაცი მის თანა.
მათ	მცხ.ზაქ	მით, რამეთუ უწინარეს მათ დღეთასა მიზდი კაცთაჲ არ იყოს მოსასყიდელად და მიზდი საცხოვართაჲ არა არს და გამომავალისა და შემავალისა არა იყოს მშჳდობა ჭირისაგან და განვავლენ ყოველთა კაცთა, თითოეულსა მოყუსისა მიმართ თჳსისა.
იგინი	მცხ.მსაჯ	და ვიდოდა ჴელი ძეთა ისრაჱლისათა სლვით და აღმაღლდებოდა იაბინის, ზედა, მეფისა ქანანელთასა, ვიდრემდე. მოსრნეს იგინი სრულიად.
მათ	მცხ.ზაქ	ამათ იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი: მათ დღეთა შინა, უკეთუ მოეკიდნენ ათნი მამაცნი ყოველთაგან ნათესავთა ენათაჲსა და მოეკიდნენ ფესუსა მამაცისა იუდეანისასა მეტყუელნი: მოვიდეთ შენ თანა მით, რამეთუ გუესმა, ვითარმედ ღმერთი თქუენ შორის არს.
იგინი	მცხ.მსაჯ	ერმან უფლისამან ტანჯნა იგინი ღელეთა შინა და ძმაჲ შენი ბენიამენ ერისა შენისა თანა. ჩემგან მაქირ გამოვიდა გამოძიებად და ზაბულონისგან განძლიერებულნი ტომითა მითხრობისა მწიგნობრისათა.
მათ	მცხ.ზაქ	და იყოს უფალი მათ ზედა. და გამოვიდეს, ვითარცა ელვა, ისარი, და უფალმან ღმერთმან, ყოვლისა მპყრობელმან, ნესტჳსა მიერ დანესტოს და ვიდოდის ძრვისა მიერ ქადებაჲ მისი.
იგინი	მცხ.ზაქ	განძჳნდა გულისწყრომაჲ ჩემი მწყემსთა ზედა და კრავთა ზედა მივიხილო, და ზედ მიიხილოს უფალმან ღმერთმან, ყოვლისა მპყრობელმან, სამწყსოსა მისსა, სახლსა იუდაჲსსა და დააწესნეს იგინი, ვითარცა ცხენნი მისნი შუენიერნი ბრძოლასა შინა.
მათდა	მცხ.ზაქ	და ვთქუ მათდა მიმართ: უკეთუ კეთილ არს წინაშე თქუენსა, მოეცით, აღწონეთ სასყიდელი ჩემი, ანუ უკუნ თქჳთ.
მის	მცხ.ზაქ	ნეშტი სიტყჳსა უფლისა ისრაჱლსა ზედა, - იტყჳს უფალი, გარდამრთხმელი ცისაჲ და დამამყარებელი ქუეყანისაჲ და შემქმნელი სულისა კაცისასა მის შორის:
მას	მცხ.მსაჯ	ზაბულონ ერმან აყუედრა სულსა მისსა სიკუდიდმდე; და ლეფთალიმს სიმაღლესა ზედა ველისასა, მოუჴდეს მას მეფენი და ეწყვნეს.
იგი	მცხ.მსაჯ	აღმოვიდიან და კარვები მათი მოიწინიან, ვითარცა მკალნი სიმრავლითა და რემაკები მათი და აქლემებისა მათისა არა არნ რიცხჳ, და მოვიდიან ქუეყანასა ისრაჱლისასა და განხრწნიან იგი.
მას	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა ანგელოზი უფლისა და დაჯდა იგი მუხასა მას ქუეშე, რმელი-იგი იყო ეფრაასიოსისსა, მამისა ეზრისსა, და გედეონ, ძე მისი, გამოძეგუდა იფქლსა კუერთხითა საწნეხელსა შინა, რათა მოსტაცოს წინაშე პირსა მადიამისასა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მას უფალმან: მშჳდობაჲ შენ თანა! ნუ გეშინინ, არა მოჰკუდე.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ განწმიდეს თესლმდინარე იგი გინებისაგან მისისა და აღირაცხნეს შჳდნი დღენი განწმედისა მისისანი, და განირცხეს სამოსელი მისი, და დაიბანოს გუამი მისი წყლითა ცხოველითა და წმიდა იყოს.
მისგან	მცხ.ლევ	და კაცისაგან რომლისაჲ გამოჴდეს მისგან საწოლი თესლისაჲ და არა დაიბანოს გუამი მისი წყლითა, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
მას	მცხ.ზაქ	და იყოს მას დღესა შინა, სირცხჳლეულ იქმნენ წინაწარმეტყუელნი, თითოეული ხილვისაგან თჳსისა, წინაწარმეტყუელებასა შინა მისსა და შეიმოსონ ტყავი შავი ბალნისა ტყუილისა წილ.
მისგან	მცხ.ზაქ	და შევკრიბნე ყოველნი წარმართნი იერუსალჱმსა ზედა ბრძოლად და წარიტყუენოს ქალაქი, და განიბძარნენ სახლნი, და დედანი შეიბილწნენ, და განვიდეს ნახევარი ქალაქისაჲ ტყუეობად, და ნეშტი ერისა ჩემისა არა მოისრნენ ქალაქისა მისგან.
მის	მცხ.ზაქ	და აღმოიგნენ ღელენი მთათა ჩემთანი და შებრძჳლდეს ჴევი მთათა ჩემთაჲ ვიდრე ასაილამდე. ვითარ-იგი აღმოიგო დღეთა შინა ძრვისათა და დღეთა შინა ოზიაჲ მეფისა იუდასთასა და მოვიდეს უფალი ღმერთი ჩემი და ყოველნი წმიდანი მის თანა.
მას	მცხ.ზაქ	და მას დღესა შინა გამოვიდეს წყალი მცოცხლი იერუსალჱმით, ნახევარი მისი ზღუასა ზედა პირველსა და ნახევარი ზღუასა ზედა უკანასკნელსა; ზაფხულსა შორის და არესა შორის იყოს ესრეთ.
მათ	მცხ.ზაქ	და ესე იყოს დაცემაჲ: ცხენთა და კერძოვირთა, და აქლემთა, და ვირთა, და ყოველთა საცხოვართა, მყოფთა ბანაკთა მათ შინა დაცემისა ამისებრ.
მას	მცხ.მსაჯ	და შევიდა გედეონ ბანაკსა მას. და, აჰა ესერა, კაცი უთხრობდა ჩუენებასა მოყუასსა თჳსსა, ვითარმედ: ვიხილე ჩუჱნებაჲ და, აჰა ესერა, ჴუეზაჲ პური ქრთილისაჲ გორვიდა ბანაკსა მადიამისასა და მოიწია ვიდრე კარვებადმდე მადიამისა, და ეკუეთა და დაამჴუნა იგინი.
მას	მცხ.მსაჯ	ჰრქუეს გედეონს მთავართა ეფრემისთა: რაჲ არს სიტყუაჲ ესე, რომელი მიყავ ჩუენ, რამეთუ არა მხადენ ჩუენ, რაჟამს განხჳდოდე შენ წყობად მადიამისა? და ესჯოდეს მას ფრიად.
იგი	მცხ.მსაჯ	რამეთუ ჴელსა თქუენსა მოსცნა უფალმან მთავარნი იგი მადიამისანი: ორებ და ზებ. და რაჲ შევსძინე მე ყოფად, ვითარ-ესე თქუენ? მაშინ დააცხრვნა გულნი მათნი სიტყჳთა ამით მისითა.
მას	მცხ.მსაჯ	და გედეონისნი იყუნეს ძენი სამეოცდაათ, რომელნი გამოსრულ იყუნეს წყჳლთაგან მისთა, რამეთუ ცოლნი მრავალნი ესხნეს მას.
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა მათ ლეღუმან: და აწ და-მე-უტეო სიტკბოებაჲ ჩემი და ნაყოფი ჩემი კეთილი, და მოვიდე და ვმთავრობდე ხეთა?
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა და ივლტოდა იოათარ და მივიდა იგი ბეჰრად და იყოფოდა მუნ პირისაგან აბიმელექისა, ძმისა თჳსისა.
მის	მცხ.მსაჯ	და მოვიდა გაალ, ძჱ აბედისი, და ძმანი მისნი და შევიდეს სიკემად. და მოსავ იყუნეს მის კაცნი იგი სიკემელნი.
იგი	მცხ.ეკლ	და აღმოვალს მზე და დავალს მზე და ადგილსა თჳსსა მივალს იგი
მან	მცხ.ეკლ	რამეთუ სიმრავლესა შინა სიბრძნისა სიმრავლე მეცნიერებისა არს; და რომელმან შესძინოს ცნობა, შესძინოს მან სალმობა
მათ	მცხ.ეკლ	ბრძნისა თუალნი თავსა მისსა და უგუნური ბნელსა შინა ვალს. და ვცან ესეცა, რამეთუ შემთხუევაჲ ერთი შეემთხჳოს მათ ყოველთა
მისსა	მცხ.ეკლ	ვინმე უკუე ჭამოს და სუას თჳნიერ მისსა
იგი	მცხ.მსაჯ	და იგი შჯიდა ისრაჱლსა ოცდასამ წელ და მოკუდა თოლა, ძე ფულაჲსი, და დაფლეს იგი სამარიას.
მას	მცხ.მსაჯ	და აღმოვიდეს ძენი ამონისნი და დაიბანაკეს გალაადით კერძო. და გამოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი და დაიბანაკეს სამსტროსა მას ზედა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და თქუეს ძეთა ისრაჱლისათა: ვინ არა მოვიდა კრებულსა ამას ყოველთაგან ტომთა ისრაჱლისათა უფლისა? რამეთუ ფიცი იყო დიდი, რომელი არა მოვიდეს უფლისა მასეფად და თქუეს: სიკუდილით მოკუედინ იგი.
მის	მცხ.მსაჯ	და თქუეს მოხუცებულთა მის კრებულისათა: რაჲმე ვყოთ ნეშტთა ამათთჳს, რომელნი დაშთეს უცოლოდ, რამეთუ აღიჴოცა ბენიამენისგან დედაკაცი?
მათცა	მცხ.ეკლ	და რამეთუ მათცა შემთხუევაჲ ძეთა კაცთავე, ვითარცა შემთხუევაჲ პირუტყუთაჲ, ერთ არს მათი, ვითარცა მისი სიკუდილი, ეგრეცა ამის სიკუდილი. და სული მათი ყოველთა შინა და რაჲთამე ჰმატს კაცი პირუტყუსა? არარაჲთ, რამეთუ ყოველივე ამაო
მათ	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა იეფთაე მოხუცებულთა მათ გალაადისათა: თქუენ მომიძულეთ მე და გამომაძეთ მე სახლისაგან მამისა ჩემისა და წარმომგზავნეთ თქუენგან. და აწ მოსრულ ხართ ჩემდა, რაჟამსღა გჭირს?
მან	მცხ.მსაჯ	და იყო, იგი ვითარცა იხილა მან, დაიპო სამოსელი თჳსი და თქუა: ვაჲმე ასულო ჩემო, ვაჲმე, რამეთუ ბორკილ მექმენ მე და საწერტელ თუალთა ჩემთა. და მე აღვაღე პირი ჩემი უფლისა მიმართ და ვერ ჴელ-მეწიფების მე ქცევად.
მას	მცხ.მსაჯ	და შეეწყურა, მას ფრიად, და ღაღად-ყო უფლისა მიმართ და თქუა: შენ წარუმართე ჴელსა მონისა შენისასა ცხოვრებაჲ ესე დიდი; და აწ, ესერა, მოვკუდები წყურილითა, დავვარდი მე ჴელთა წინადაუცუეთელთასა?
მისგან	მცხ.მსაჯ	და განაღო ღმერთმან წყლული იგი ღაწჳსაჲ მის და გამოეცა მისგან წყალი, და სუა და მოიქცია სული თჳსი და განისუენა. ამისთჳს ერქუა სახელი მისი წყაროჲ წოდებული ღაწჳსაჲ ვიდრე აქა დღედმდე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო ყრმაჲ ერთი ბეთლემელი იუდასაჲ ნათესავისაგან ტომისა იუდაჲსი. და ესე იყო ლევიტელი და მწირობდა იგი მუნ.
მისა	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა სამსონ გაზად და იხილა მუნ დედაკაცი მეძავი და მივიდა მისა.
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუა დალილა სამსონს: აქამომდე შეურაცხ-მყავ მე და მეტყოდე მე ტყუილით. აწ მითხარ მე, რაჲთა შეიკრა შენ! და ჰრქუა მას სამსონ: უკუეთუ დაქსოვო შჳდი ესე კოწოლი თავისა ჩემისაჲ საგუსალსა თანა და დამსჭუალო მანებითა კედელსა, და მაშინღა მოუძლურდე მე, ვითარცა ერთი კაცთაგანი.
მას	მცხ.მსაჯ	და უთხრა მას ყოველივე გულისა მისისაჲ და ჰრქუა მას: არა აღსრულ არს საპარსველი თავსა ჩემსა, რამეთუ წმიდაჲ ღმრთისაჲ ვარი მე მუცლითგან დედისა ჩემისათ. და უკუეთუ დავიყჳნო თმაჲ ესე ჩემი, განდგეს ძალი ჩემი ჩემგან და მოუძლურდე და ვიქმნე, ვითარცა ყოველნი კაცნი.
იგი	მცხ.მსაჯ	და იყო, რაჟამს განმხიარულდა გული მათი ღჳნითა, თქუეს: მოუწოდეთ სამსონს სახლისაგან საპყრობილისა და იმღერდინ წინაშე ჩუენსა. და მოუწოდეს სამსონს სახლისაგან საპყრობილისა და ემღერდეს და დაადგინეს იგი შორის ორთა მათ სუეტთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	ხოლო ტაძარი იგი სავსე იყო მამებითა და დედებითა და მუნ იყუნეს ყოველნი მთავარნი უცხოთესლთანი. და ერდოსა ზედა დგა ვითარ სამ ათას ოდენ მამაკაცი და დედაკაცი, და ხედჳდეს და ემღერდეს იგინი სამსონს.
მათ	მცხ.მსაჯ	და მიიწინეს ვიდრე სახლადმდე მიქაჲსა. და მიუგეს და ჰრქუეს ხუთთა მათ კაცთა, რომელნი წარსულ იყუნეს განმსტურობად ქუეყანისა და უთხრეს ძმათა მათთა: უკუეთუ უწყით, რამეთუ არს სახლთა ამათ შინა ევფუდი და თერაფინი და გამოქანდაკებული და შებერული? და აწ განიზრახეთ, რაჲ ვყოთ!
მას	მცხ.მსაჯ	და ჰრქუეს მას ძეთა დანისთა: ნუღარა ისმის ჴმაჲ შენი, ნუუკუე გემთხჳნენ თქუენ კაცნი ტკივნეულნი გულითა და დართო თავი შენი და თავი სახლისა შენისაჲ.
მისა	მცხ.მსაჯ	და მოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი და ტიროდეს წინაშე უფლისა ვიდრე მწუხრადმდე. და მერმე იკითხეს უფლისა მიერ და რქუეს: უკუეთუ შევსძინოთ მიახლებად და ბრძოლად ბენიამენისა, ძმისა ჩუენისა? და ჰრქუა უფალმან: აღვედით მისა!
იგინი	მცხ.მსაჯ	და თქუეს ძეთა ბენიამენისთა: დაეცნეს წინაშე ჩუენსა, ვითარცა-იგი პირველ! და ძეთა ისრაჱლისათა თქუეს: ვივლტოდეთ და გამოვაშორნეთ იგინი ქალაქისაგან გზათა ზედა! და ყვეს ეგრე.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დაეცნეს ბენიამენისაგანნი ათურამეტ ათასნი კაცნი, ყოველნივე იგი ძლიერნი.
მას	მცხ.სიბრ	შეიყუარეთ სიმართლე მსაჯულთა მაგათ ქუეყანისათა, ზრახევდით უფლისათჳს სახიერითა და განმარტებულითა გულითა ეძიებდით მას.
იგი	მცხ.სიბრ	დავაპკოლოთ მართალი იგი, რამეთუ განმაძნელებელ ჩუენდა არს. და წინააუდგების საქმეთა ჩუენთა და მაყუედრებს ჩუენ ცოდვათა სჯულისათა და მიმომდებს ჩუენ ცოდვათა სწავლისა ჩუენისათა,
იგი	მცხ.სიბრ	რამეთუ ღმერთმან დაჰბადა კაცი უხრწნელებისათჳს და ხატი თავისა თჳსობისათჳს შექმნა იგი.
მათ	მცხ.სიბრ	შჯიდენ თესლებსა და დაიპყრიან ერნი. და სუფევდეს უფალი მათ ზედა საუკუნოდ.
იგი	მცხ.სიბრ	რა მარგო ჩუენ ამპარტავანებამან ჩუენმან? და რა შემეწია ჩუენ სიმდიდრე იგი სილაღისა?
მათთჳს	მცხ.სიბრ	მართალნი საუკუნოდ ცხონდენ, და უფლისა მიერ არს სასყიდელი მათი და ზრუნვა მათთჳს მაღლისა მიერ.
იგინი	მცხ.სიბრ	ამისთჳს მოიღონ მეუფება შუენიერებისა და შარავანდედი სიკეთისა ჴელისაგან უფლისა, რამეთუ მარჯუენითა თჳსითა დაიფარნეს იგინი და მკლავითა თჳსითა შეეწიოს მათ.
მან	მცხ.სიბრ	რამეთუ მან მომცა მე ყოფილთა ცნობა, შესაქმე სოფლისა, შეწევნანი წესთანი, დასაბამი და დასასრულამდე,
იგი	მცხ.სიბრ	არარა იგი ეგრეთ უყუარს ღმერთსა, ვითარ-იგი, რომელნი სიბრძნესა შინა ყოფილ არიან,
მან	მცხ.ლევ	ხოლო ნაწლევნი და ფერჴნი განჰრცხნე წყლითა და დააგოს მღდელმან მან ყოველი ესე საკურთხეველსა ზედა, ნაყოფი არს ესე შესაწირავი სული სულნელებისაჲ უფლისა.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ცხოვართაგანი იყოს შესაწირავი იგი მისი ღმრთისა კრავთაგან და თიკანთაგან მრგულიად მწუარად, ვერძი უბიწოჲ მოიბას იგი.
იგი	მცხ.იობ	და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, მოვიდა სხუაჲ ღაღადისი და ჰრქუა იობს: ძენი შენნი და ასულნი შენნი ჭამდეს და სუმიდეს ძმისა მათისა თანა უხუცესისა.
მათსა	მცხ.იობ	და იყო დღე ესევითარი და მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი წარდგომად წინაშე უფლისა. და ეშმაკი შორის მათსა წარდგომად წინაშე უფლისა.
მის	მცხ.იობ	დაბნელდედ ვარსკულავნი მის ღამისანი და ნუ დაადგრებინ და ნუცა განათლებად მოვალნ და ნუ იხილავნ მთიებსა აღმომავალსა.
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ სიკუდილი კაცისა განსუენებაჲ არს, და შეაყენა ღმერთმან მათ ზედა.
იგი	მცხ.იობ	ვითარცა თოვლი, გინა მყინვარი დაყინებული რაჲ დადნის სიცხისაგან და არა საცნაურ არნ, სადა იგი იყო.
იგი	მცხ.იობ	და ვერ მოითიბოს პირველ, ვიდრე არა მოირწყოს ყოველივე მწუანვილი, გაჴმეს იგი.
იგი	მცხ.იობ	და-ღათუ-მტკიცნენ სახლნი მათნი. ვერვე დგენ, შე-ღათუ-იკრძალონ იგი, ვერვე დაუთმოს,
მისთჳს	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვერ ეძლოს ჴელსა მისსა ყოფად ცხოვარი, შეწიროს ღმრთისა ცოდვისა მისთჳს, რომელ ცოდა, ორნი გურიტნი, გინა თუ ორნი მართუენი ტრედისანი, ერთი - ცოდვისათჳს და ერთი - ყოვლად დასაწველად.
მან	მცხ.ლევ	და მოართუნეს იგინი მღდელსა და შეწიროს იგი მღდელმან მან ცოდვისა მისისათჳს პირველად, და წარჰკუეთოს მღდელმან თავი მისი საქციელითგან და არა განახევროს.
მისა	მცხ.იობ	უკუეთუ შენ წმიდა-ჰყავ გული შენი და განიპყრნე ჴელნი შენნი მისა მიმართ,
მისგან	მცხ.ლევ	და ცმელი მისი მოიღოს მისგან მუცლისა და ყოველივე ცმელი, გარდაბურვილი შინაგან, და ყოველივე ცმელი, რომელ არს ნაწლევთაჲ.
მის	მცხ.იობ	მის მიერ არს სიმტკიცე და ძალი, მისი არს მეცნიერებაჲ და გულისჴმის-ყოფაჲ.
მას	მცხ.იობ	და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: ვინა მოხუალ შენ? მაშინ თქუა ეშმაკმან წინაშე უფლისა: გამივლიეს ცასა ქუეშე და მომიხილავს ყოვლითურთ და აწ შენ წინაშე ვარ.
იგი	მცხ.იობ	ჰრქუა მას ცოლმან მისმან: ვიდრე დაგითმენიეს და იტყჳ, აჰა ესერა, მოველი ჟამსა მცირედღა და მოიწიოს სასოებაჲ მაცხოვარებისა ჩემისაჲ? აჰა ესერა, წარწყმდა საჴსენებელი შენი ქუეყანით, ძენი და ასულნი იგი მუცლისა ჩემისანი, ტკივილნი ჩემნი და სალმობანი, რომელთათჳს ცუდად დავშუერ რუდუნებითა შენ, ეგერა, თჳთ მყრალობასა მატლთასა ჰზი და ღამეთა ათევ ჰაერთა ქუეშე. მე, შეცთომილი მსახური შენი, ადგილითი ადგილად და სახლითი სახლად მოველოდი მზესა, ოდესმე დაჰჴდეს, რათა განვისუენო შრომათა ჩემთაგან და სალმობათა, რომელთა მოუცავ, არამედ აწ თქუ ნურაჲ სიტყუა უფლისა მიმართ და მოჰკუდე.
მისთჳსცა	მცხ.იობ	ანუ არა მისთჳსცა სიტყუაჲვე ჰყავ და ესე შეიყვანე წინაშე სასჯელსა შენსა?
მის	მცხ.იობ	უკუეთუ წმიდათა მიმართ არა ჰრწამს და ცაჲ არაწმიდაჲ არს მის წინაშე.
მის	მცხ.იობ	ხოლო შიში მისი ყურთა მისთა, რაჟამს ჰგონებდეს, ვითარმედ მშჳდობით არს, მაშინღა მოიწიოს მის ზედა დაქცევაჲ.
იგი	მცხ.იობ	და მოისთულონ იგი, ვითარცა კაწახი უჟამოდ და დასცჳვენ, ვითარცა ყუავილი ზეთისხილისა,
მას	მცხ.იობ	და მუცლად-იღენ სალმობანი, შეემთხჳენ მას ცუდი ცუდსა ზედა და მუცელმან მისმან შთაიკრიბოს ზაკუაჲ.
მის	მცხ.ქებ	ძმისწულმან ჩემმან მოყო ჴელი მისი სარკუმლით გამო და მუცელი ჩემი აღიძრა მის ზედა.
მას	მცხ.ქებ	გაფუცებ თქუენ, ასულნო იერუსალიმისანო, ძალთა და სიმტკიცეთა აგარაკისათა, უკუეთუ სადა ჰპოვოთ ძმისწული ჩემი, უთხართ მას, ვითარმედ წყლულ ვარ მე სიყუარულითა.
იგი	მცხ.ქებ	ჰკითხვიდეს ასულნი იერუსალიმისანი, სადა წარვალს ძმისწული მისი: ვიდრე ვიდა ძმისწული შენი, შუენიერო დედათა შორის? ვიდრე მიიმართა ძმისწულმან შენმან? და ვიძიოთ იგი შენ თანა?
მათ	მცხ.ქებ	კბილნი შენნი, ვითარცა არვე მორისულთა, რომელნი აღმოვიდეს საბანელით, ყოველნი ორთმსხმელ და ბერწი არა არს მათ შორის;
მისდამი	მცხ.იონ	და თქუეს მისდამი: მითხარ ჩუენ, რასათჳს არს სიბოროტე ესე ჩუენ შორის, რაჲ არს მოქმედებაჲ შენი და ვინა მოხუალ და სადა წარხუალ, და რომლისა სოფლისა და რომლისა ერისაგან ხარ შენ?
მათდა	მცხ.იონ	და თქუა მათდა მიმართ: მონაჲ უფლისაჲ ვარ მე. და ღმერთსა ცისასა ვეშიშვი მე, რომელმან შექმნა ზღუაჲ და ჴმელი.
მისდამი	მცხ.იონ	და თქუეს მისდამი: რა გიყოთ შენ? და დასცხრეს ჩუენ ზედა ზღუაჲ, რამეთუ ზღუაჲ ვიდოდა და უფროს აღადგენდა ღელვათა.
მათდა	მცხ.იონ	და თქუა იონამან მათდა მიმართ: აღმიღეთ მე და შთამაგდეთ ზღუად და დაყუდნეს თქუენგან ზღუაჲ მით, რამეთუ ვსცნობ მე, ვითარმედ ჩემთჳს არს ღელვა ესე დიდი თქუენ ზედა.
იგინი	მცხ.იობ	რამეთუ გული მათი დამალეს გონიერებისაგან, ამისთჳს არა აღამაღლნე იგინი?
იგი	მცხ.იობ	ღამე იგი დღედ დავდევ; ნათელი ახლოს არს პირსა წინაშე ბნელისასა.
მათ	მცხ.იობ	და ნათელი უღმრთოთა დაშრტეს, ანუ არა შეემთხჳოს მათ.
იგი	მცხ.იობ	თუალმან იხილა და არღარა შესძინა. არცა იცნას იგი ადგილმან თჳსმან.
იგი	მცხ.იობ	სიმდიდრე, სიცრუვით შეკრებული, წარუთხიოს სახლისა მისისაგან; გამოიღოს იგი ანგელოზმან.
იგი	მცხ.იობ	არცა არს ნეშტ საზრდელთა მისთა, ამისთჳს არა ყუაოდის მტილი იგი მისი.
იგი	მცხ.იობ	და ვერ განერეს ჴელსა მახჳლისასა, წყლულნი იგი მშჳლდისა რვალისანი.
მის	მცხ.იობ	განვედინ გულსა მისსა ისარი; ვარსკულავნი საყოფელთა მისთა იქცეოდედ; მოვიდენ მის ზედა შიში.
მის	მცხ.იობ	მიიზიდენ წარსაწყმედელმან სახლი მისი სრულიად; დღე რისხვის, მოვედინ მის ზედა.
იგინი	მცხ.იობ	ჰგიან იგინი ვითარცა ცხოვარნი საუკუნენი და ყრმანი მათნი იმღერიან.
მათ	მცხ.იობ	მოაკლდეს ძეთა მისთა ნაყოფი მისი, მიაგოს მათ და ცნას.
იგი	მცხ.იობ	ვითარ უკუე აწ არამე უფალი არს, რომელმან ასწავის გულისჴმისყოფაჲ და მეცნიერებაჲ? და იგი თავადი კაცისმკლველთა განიკითხავს.
მის	მცხ.იობ	უკუეთუ მთოვარესა უბრძანოს და არა გამობრწყინდეს, ვარსკულავნი არავე წმიდა არიან მის წინაშე.
მათ	მცხ.იობ	ეკიცხენ სიმრავლესა ქალაქისასა და ბრძოლაჲ ხარკის-მკრებელთაჲ არა ესმინ მათ.
მას	მცხ.იობ	აწ ნუუკუე შენ სასჯელსა შემძლებელისა თანა ერიდები, რომელი ამხილებდეს ღმერთსა, მიეგოს მას სიტყუაჲ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და გამოვიდა იეუ შემთხუევად მისა, ძე ანანიასი წინაწარმეტყუელისა, და ჰრქუა მას მეფე იოსაფატ: უკუეთუ ცოდვილსა შენ შეეწევი, რამეთუ მოძულებულსა უფლისა მიერ დაემოყურე, ამისთჳს იყო შენ ზედა რისხვაჲ უფლისაჲ.
მის	მცხ.იობ	ჴორცნი გუამისა მისისანი შეყოფილ არიან, წარმო-თუ-ეცეს მის ზედა დარღუნაჲ.
იგი	მცხ.იობ	და არარაჲ არს არცაღა ერთ მსგავსი მისი ქუეყანასა ზედა. და შექმნილ არს იგი სამღერელად ანგელოზთა ჩემთათჳს.
მათ	მცხ.იობ	და არა იპოვნეს ასულთაებრ იობისთა და ძეთა უმჯობესნი ცასა ქუეშე და მისცა იობ ასულთა თჳსთა სამკჳდრებელი ძმათა მათ თანა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მსაჯულთა მათ: იხილეთ თქუენ, რასაცა იქმოდით, რათა არა კაცთა სასჯელსა სჯიდეთ თქუენ, არამედ ღმრთისასა და თქუენ თანა იყუნედ სიტყუანი სასჯელისანი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ამცნო მათ და ჰრქუა: ესრეთ იქმოდეთ შიშითა უფლისათა ჭეშმარიტებით და სრულითა გულითა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და აღდგა იოსაფატ კრებულსა შორის იუდასსა, სახლსა შინა უფლისასა, წინაშე ეზოსა მას კარვისასა,
იგი	მცხ.ნეშტ2	შენ ხარ ღმერთი, რომელმან მოსრენ მკჳდრნი ამის ქუეყანისანი წინაშე ერისა შენისა ისრაჱლისა და მიეც იგი ნათესავსა აბრაჰამისსა, საყუარელისა შენისასა, საუკუნოდ,
მას	მცხ.ნეშტ2	აღიმსთუეს განთიად და განვიდეს უდაბნოსა მას თეკვასასა და განსლვასა მას დადგა იოსაფატ, ღაღად-ყო და თქუა: ისმინეთ ჩემი იუდამან და მკჳდრთა იერუსალჱმისათა! ერწმუნენით უფალსა, ღმერთსა ჩუენსა, გერწმუნოს თქუენ, გრწმენინ წინაწარმეტყუელისა მისისა და წარგემართოს თქუენ
მის	მცხ.ნეშტ2	და იუდა მოვიდა სამსტროსა მას უდაბნოსასა და მოიხედეს და იხილეს სიმრავლე იგი ერისა მის და, აჰა, ესერა, ყოველნივე მომწყდარ იყუნეს და დაცემულ ქუეყანასა ზედა, და არა ვინ იყო განრინებულ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვიდოდა იგი გზასა ასასა, მამისა მისისასა, და არა გარდააქცია სიწრფოებისაგან ყოფად წინაშე უფლისა.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და მისლვად მისა და საქმედ ნავებისა და წარსლვად თარშიდ, და ქმნა ნავები გასიონგაბერს.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მისცა მათ მამამან მათმან მისაცემელი ფრიადი: ოქრო და ვეცხლი და საჭურველი ქალაქთა თანამოზღუდვილთა იუდასა შორის. და მეფობაჲ მისცა იორამს, რამეთუ ესე იყო ძე მისი პირმშო.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო იორამ ოცდათორმეტისა წლისა, ოდეს დადგა იგი მეფობასა ზედა თჳსსა, და რვა წელ მეფობდა იერუსალჱმს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოუჴდა მას წიგნი ელიასგან წინაწარმეტყუელისა და თქუა: ამას იტყჳს უფალი, ღმერთი დავითის, მამისა შენისაჲ, რამეთუ არა ხჳდოდე შენ გზასა იოსაფატის, მამისა შენისა, და გზასა ასასასა, მეფისა იუდასასა.
იგინი	მცხ.იგავ	რაჟამს ხჳდოდი, წარიხუენ იგინი, და შენ თანა იყუნენ და, რაჟამს გეძინოს, გცვიდენ შენ და რათა, რაჟამს აღსდგე, თანაგზრახვიდეს შენ,
მას	მცხ.იგავ	ეგრეთვე, რომელი შევიდეს დედაკაცისა თანა ქმრისცოლისა, არა განერეს ტანჯვასა ძჳრსა, ეგრეთვე არა უბრალო იყოს ყოველი, რომელი შეეხოს მას.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო ოქოზია ოცდაორისა წლისა, ოდეს დადგა იგი მეფედ და ერთ წელ მეფობდა იერუსალჱმს. და სახელი დედისა მისისა გოთოლია, ასული ზამბრისი.
იგი	მცხ.იგავ	დედაკაცი იგი შეემთხვევა პირითა საროსკიპოთა, რომელმან შესულიბნის გულნი ჭაბუკთანი, ეითარცა მთრვალთა მოუძლურებულთანი,
მის	მცხ.ნეშტ2	და წელსა მეშჳდესა განძლიერდა იოდაე და მოიყვანა ასისთავები: აარია, ძე იორამისი, და ისმაელ, ძე იონანისი, და აზარია ძე ობედისი, და მასეა ძე ადაიაისი, და ელისაფან, ძე ზაქარიასი, მის თანა სახლსა შინა უფლისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აწ ესე სიტყუაჲ არს, რომელი ჰყოთ: მესამე თქუენგანი შევედინ შაბათსა მღდელთაგანნი და ლევიტელთაგანნი ბჭეთა მათ შესავალთასა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოსცეს ყოველთა მთავართა, ყოველმან ერმან და შეიღებდეს გვადრუცსა მას, ვიდრე აღივსო.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და დაუტევეს უფალი ღმერთი მამათა მათთა და მსახურებდეს კერპთა და ასტრატეთა, და იყო რისხვა უფლისა იუდას ზედა და იერუსალჱმსა მათ დღეთა შინა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იყო აღსრულებასა მას წელიწადისასა, აღმოვიდა მათ ზედა ერი ასურეთისა, და მოუჴდეს იუდასა და იერუსალჱმსა და მოსრნეს ყოველნი მთავარნი ერისანი ერსა შორის, და ყოველი მონაგები და საფასე მათი წარუძღუნეს მეფესა დამასკისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და რომელთა მოკლეს იგი, იყუნეს ერნი და ზაბელ, ძე ამეათისა, ამანიტელი, და იოზაბედ, ძე სამარითისი, მოაბელი
მათგან	მცხ.ნეშტ2	უკუეთუ ჰგონებდე ძლევად მათგან, გარცხჳნოს შენ უფალმან წინაშე მტერთა შენთა, რამეთუ უფლისა მიერ არს განძლიერება და გარეშექცევა სივლტოლად.
მისა	მცხ.ნეშტ2	და გააშორა ამასია ერი იგი, რომელ მოსრულ იყო მისა ეფრემისგანი, რათა წარვიდენ ადგილსა თჳსსა. და განრისხდეს იუდასა ზედა ფრიად და მიიქცეს ადგილად თჳსსა რისხვითა გულისწყრომისათა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მათ თანა ძალი მბრძოლთა სამასშჳდ ათას და ხუთას: ესენი იყუნეს, რომელნი ჰყოფდეს ბრძოლასა ძლიერებისასა ძალითა შემწედ მეფისა მტერთა მიმართ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მიადგეს ოზია მეფეს და ჰრქუეს მას: არა არს, ოზია მეფე, შენი კმევად საკუმევლისა წინაშე უფლისა, არამედ მღდელთა ძეთა აჰრონისთა, რომელნი განწმედილ არიან, კუმევად, გამოვედ სიწმიდისაგან, რამეთუ განსდეგ უფლისაგან და არა იყოს ესე შენდა დიდებაჲ უფლისა მიერ ღმრთისა
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აღდგეს მთავარნი ძეთაგან ეფრემისათანი: აზარია, ძე იონანისი, და ბარაქია, ძე მოსოლამოთისი, და ეზეკია, ძე იელემისი, და ამასია, ძე ადაასი, მომავალთა მათ წინაშე ბრძოლით.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუეს მათ: არა შემოიყვანოთ აქა ჩემდა ტყუე, რამეთუ ცოდვა არს ესე ჩუენდა უფლისა მიმართ და თქუენ იტყჳთ დართვად ცოდვა ცოდვასა ზედა ჩუენსა და უმეცრებაჲ უმეცრებასა ზედა ჩუენსა, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩუენნი და რისხვა გულისწყრომისა უფლისაჲ არს ისრაჱლსა ზედა
მას	მცხ.ნეშტ2	და უცხოთესლნი მოეტევნეს ქალაქებსა მას ვაკისასა და ჩრდილოთ კერძო იუდასა, და დაიპყრეს ბეთსამუსი, და იალონი, და გადეროთი, და სიოქოა და დაბნები მისი, და თამნა, დაბნები მისი, და გამეზა და დაბნები მისი, და დაემკჳდრნეს მათ შინა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და აწცა არს მათ ზედა აღთქუმად აღთქუმა გულითად სჯულისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, და გარეწარაქციოს რისხვა გულისწყრომისა მისისა ჩუენგან.
მისთჳს	მცხ.ნეშტ2	და დადგეს ლევიტელნი იგი განახლებად სახლისა მისთჳს უფლისა: მაეთ ამასიასი, და იოილ ზაქარიასი ძეთაგან კაათისთა; და ძეთაგან მერარისთა: კის აბდისი, და აზარია იელელელისი; და ძეთაგან გერსონისთა: იოვა ზემათისი, და იოდან იოაქასი;
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	და დაადგინნა ლევიტელნი იგი სახლსა შინა უფლისასა წინწილითა და ებნითა და სტჳრითა მეცნიერებისა მისებრ დავითის მეფისა და გადის მხილველისა, რომელი იყო მეფისა და ნათან წინაწარმეტყუელისა, რამეთუ მეცნიერებისაებრ უფლისა იყო ბრძანებაჲ ესე ჴელსა წინაწარმეტყუელთათა
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა აღასრულეს შეწირვა იგი, დამოდრკა მეფე და ყოველნი, რომელნი იყუნეს, და მუნ თაყუანის-სცეს უფალსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა ეზეკია მეფემან და ყოველთა მთავართა ლევიტელთა მათ, რათა უგალობდენ უფალსა სიტყუათა დავითისათა და ასაფის წინაწარმეტყუელისათა და გალობდეს სიხარულით და დავარდეს და თაყუანის-სცეს უფალსა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და იზრახა მეფემან და მთავართა და ყოველმან კრებულმან, რომელი იყო იერუსალჱმს ყოფად პასქა თვესა მას მეორესა.
მას	მცხ.ნეშტ2	რამეთუ ვერ ეძლო ყოფად იგი მას ჟამსა, რამეთუ მღდელნი მრავალნი არღა განწმედილ იყუნეს და არცა ერი შეკრებილ იყო იერუსალჱმდ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ხოლო კაცთა მათ ასერისთა და მანასესა, და ზაბულონისთა შეიკდიმეს და მოვიდეს იერუსალჱმდ.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ვითარცა აღესრულა ესე ყოველი, განვიდა ყოველი ისრაჱლი, რაოდენნი იპოვნნეს ქალაქებსა იუდასასა, შემუსრეს ძეგლები იგი, და მოკაფეს სერტყები, და დაარღჳნეს მაღალნი და ბომონნი ყოვლისაგან ქუეყანისა იუდასა და ბენიამენისა, და ეფრემისისა, და მანასესისა ვიდრე სრულიადმდე და მიიქცა ყოველი ისრაჱლი კაცად-კაცადი სამკჳდრებელსა თჳსსა და ქალაქსა თჳსსა
მათ	მცხ.ნეშტ2	გარნა ნაშობთა მათ წულთა სამისა წლითგანისა და უზეშთაესისა ყოვლისა შემავალისა სახლსა უფლისასა და სიტყუად დღითიდღედისა და მსახურებისა მის მდღევრისა ბრძანებულისა მათისა,
მათ	მცხ.ნეშტ2	მათ თანა მკლავნი ჴორციელნი, ხოლო ჩუენ თანა უფალი ღმერთი ჩუენი ცხორებად ჩუენდა და ბრძოლად ბრძოლასა ჩუენსა და ნუგეშინის-იცა ერმან მან სიტყუასა მას ზედა ეზეკიასასა, მეფისა იუდისასა.
მისი	მცხ.ნეშტ2	აწ ნუ გაცთუნებნ თქუენ ეზეკია და ნუ მოსავ-გიქმნ თქუენ ესრესახედ და ნუ გრწმენინ მისი, რამეთუ ვერ შემძლებელ არს ღმერთი ყოველთა ნათესავთა და მეფობათა განრინებად ერი თჳსი ჴელთაგან ჩემთა და ჴელთაგან მამათა ჩემთასა, ეგრევე ღმერთმან თქუენმან ვერ გიჴსნნეს თქუენ ჴელთა ჩემთაგან
მათ	მცხ.ნეშტ2	მათ დღეთა შინა დასნეულდა ეზეკია ვიდრე სიკუდილადმდე და ილოცა უფლისა მიმართ და შეისმინა მისი და სასწაული მოსცა მას.
მან	მცხ.რუთ	და დავარდა რუთ პირსა ზედა თჳსსა და თაყუანის-სცა მას ქუეყანასა ზედა. და ჰრქუა მან ბოოზს: რაჲ არს, რამეთუ ვპოე მადლი წინაშე თუალთა შენთა და მიცან მე, და მე ვარ უცხოჲ?
მას	მცხ.რუთ	მიუგო მას ბოოზ და ჰრქუა: თხრობით მითხრეს მე, რავდენი უყავ დედამთილსა მას შენსა შემდგომად სიკუდილისა ქმრისა შენისა და დაუტევე მამაჲ შენი და დედაჲ შენი და ქუეყანაჲ შობისა შენისა და მოხუედ ერისა, რომელი არა იცოდე გუშინ და ძუღუან?
მას	მცხ.რუთ	და აღიღო და შევიდა ქალაქად. და იხილა დედამთილმან მან მისმან, რომელი-იგი შეეკრიბა. და გამოიღო რუთ და მისცა მას, რომელი-იგი დაუშთა ნეშტი, რომლისაგან განძღა.
მან	მცხ.რუთ	და ჰრქუა დედამთილმან მან მისმან: სადა ჰკრიბე დღეს, ასულო? და სადა დაჰყავ ესოდენი ესე? კურთხეულმცა არს, რომელმან-იგი გიცნა შენ! და უთხრა რუთ დედამთილსა თჳსსა, სადა-იგი კრიბა, და უთხრა სახელი კაცისა მის, რომლისა თანა ვკრიბე დღეს, ჰრქჳან ბოოზ.
მათ	მცხ.რუთ	და შეეყო რუთ მჴევალთა მათ ბოოზისთა კრებად თავისა, ვიდრემდე დაასრულეს მკაჲ ქრთილისაჲ, და შევიდა რუთ და იყოფოდა დედამთილისა თჳსისა თანა.
მას	მცხ.რუთ	ჰრქუა მას ნოომინ, დედამთილმან მისმან: ასულო, აწ არა-მე გიძიო შენ განსუენებაჲ, რათა კეთილი გეყოს შენ?
მას	მცხ.რუთ	და ჰრქუა მას: ექუსი ესე საწყაული ქრთილი მომცა მე და მრქუა მე: ნუ შეხუალ ცალიერი დედამთილისა შენისა.
იგი	მცხ.რუთ	აღვიდა ბოოზ ბჭეთა ზედა და დაჯდა მუნ. და, აჰა ესერა, ნათესავი იგი წარმოვიდოდა, რომლისათჳს თქუა ბოოზ. და ჰრქუა ბოოზ: მოაქციე და დაჯედ აქა საჲდუმლოო! და მოაქცია და დაჯდა მუნ.
მას	მცხ.ნეშტ2	და განიშორნა ღმერთნი უცხონი გამოქანდაკებულნი სახლისაგან უფლისა და ყოველი ბომონები, რომელ აღაშენა მთასა მას სახლისა უფლისასა და იერუსალჱმს და გარეშე ქალაქსა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მოსწყჳდნა ერმან ქუეყანისამან, რომელნი-იგი დაესხნეს და მოკლეს ამოს მეფე, და მეფე-ყო ერმან ქუეყანისამან იოსია, ძე მისი, მის წილ.
მათ	მცხ.რუთ	ჰრქუა ბოოზ მოხუცებულთა მათ და ყოველსა ერსა: მოწამე ხართ თქუენ დღეს, რამეთუ მომიგებიეს ყოველივე ელიმელიქისი და ყოველი, რავდენი არს ქელეონისი და მალოონისი, ჴელისაგან ნოომისი
იგი	მცხ.რუთ	და ეტყოდეს დედანი იგი ნოომინს და ჰრქუეს: კურთხეულ არს უფალი, რომელმან დაგიმტკიცა შენ დღეს შჳლებულებაჲ წოდებად სახელი შენი ისრაჱლსა შორის.
იგი	მცხ.რუთ	და იყოს იგი შენდა მოსაქცეველ სულისა და გამომზრდელ სიბერესა შენსა, რამეთუ სძალმან შენმან, რომელმან შეგიყუარა შენ, შვა ძე, რომელ არს უმჯობეს შენდა უფროჲს შჳდთა ძეთა.
მათ	მცხ.იგავ	ხოლო რომელნი ცოდვენ ჩემდამო, უღმრთოებენ თავისა თჳსისა სულთა და რომელნი მე მძულობენ, უყუარს მათ სიკუდილი.
მას	მცხ.იგავ	სიბრძნემან იშენა თავისა თჳსისა სახლი, და ქუეშე შეუდგნა მას შჳდნი სუეტნი,
მას	მცხ.იგავ	რომელი ასწავებდეს უკეთურთა, მოიღოს თავისა თჳსისა გინებაჲ, და რომელი ამხილებდეს უღმრთოსა, შეიბილწოს თავი, და რომელი ამხილებდეს უღმრთოსა, სწყლავს მას.
იგინი	მცხ.იგავ	მტერობაჲ დაფარიან ბაგეთა მართალთა, ხოლო რომელნი წარმოიღებდენ გინებასა, იგინი უგუნურ არიან.
მათ	მცხ.მეფ1	იყო კაცი ერთი არმათემს სიფასისასა, მთათაგან ეფრემისთა, სახელი მისი ელკანა, ძე ერემელისა, ძისა ელისი, ძისა თოკესი, ნასეფსა საზღუართა მათ ეფრემისთა.
მას	მცხ.მეფ1	ჰრქუა მას ყრმამან ერთმან ელისმან: გთროდის ხოლო? არამედ მირიდე პირისაგან უფლისა და განაქარვე ღჳნო ეგე.
იგი	მცხ.მეფ1	შეწირვად ლოცვათა ჩემთა უფლისა მიმართ, რამეთუ ვილოცევდი ყრმისა ამისთჳს. და მომცა მე უფალმან თხოვა იგი ჩემი, რომელი ვითხოვე მისგან.
იგი	მცხ.მეფ1	და ძენი იგი ელისნი, ნაშობნი უძღებნი და უსჯულონი, რომელთა არა გულისჴმა-ყვეს შიში უფლისა,
იგი	მცხ.მეფ1	და აკურთხა ელი ელკანა და ცოლი მისი და ჰრქუა: მოგეცინ შენ უფალმან თესლი ცოლისა მაგისგან შენისა ამის წილ თანანადებისა, რომელ-იგი მსახურეთ წინაშე უფლისა! და წარვიდა კაცი იგი ადგილად თჳსად.
იგი	მცხ.მეფ1	და მიხედნა უფალმან ანნას, და შვა სამ ძე და სამ ასულ. და განდიდნა ყრმა იგი სამოელ წინაშე უფლისა.
იგინი	მცხ.მეფ1	და მოვიდა კაცი ღმრთისა ელისა და ჰრქუა: ამას იტყჳს უფალი: გამოცხადებით გამოვეცხადე სახლსა მამისა შენისასა, ვიდრე იყუნესღა იგინი ეგჳპტესა მონად ფარაოსა.
მას	მცხ.მეფ1	და რქუა მას: მოვედ და დაიძინე ადგილსავე შენსა, შვილო! და უკუეთუ შესძინოს წოდებად შენდა, რქვა მას, ვითარმედ: ისმენს მონა შენი, იტყოდე, უფალო. და წარვიდა სამოველ და დაიძინა ადგილსავე თჳსსა.
იგი	მცხ.მეფ1	რქუა მას ელი: მითხარ მე სიტყუაჲ იგი, რომელი იყო შენდა მომართ ამას ღამესა, და ნუ დამიმალავ მე ერთსაცა სიტყუასა! ესე რაჲმე გიყავნ შენ უფალმან და ესე დაგირთენ, უკუეთუ დამიმალო ერთიცა სიტყუაჲ.
მათ	მცხ.მეფ1	და იხილეს რაჲ აზოტელთა მათ, რამეთუ ესე დღენი დაუდგეს, იტყოდეს ურთიერთას და თქუეს: არა ჯერ-არს ჩუენ შორის ყოფნა კიდობნისა ამის ღმრთისა, რამეთუ განრისხნა ჩუენ ზედა და ღმერთსა ჩუენსა ზედა დაგონსა.
მათ	მცხ.მეფ1	და წარავლინეს და გამოჰკრიბეს ყოველი ჴრმლოსანი უცხოთესლთა მათ, რქუეს: წარიღეთ კიდობანი ეგე ღმრთისა ისრაჱლისა და მიიღეთ [თჳ]სისავე ადგილსა, რათა აღარა მოვისრნეთ ჩუენ და ერი ჩუენი, რამეთუ დაეცა შიში სიკუდილისა ქუეყანასა ჩუენსა, ვინათგან შემოვიდა კიდობანი ესე ღმრთისა ისრაჱლისა აქა.
მას	მცხ.მეფ1	და წარვიდეს დიაკეულნი იგი გზასა მას ბეთსამისით კერძო, მართლ გზასა მივიდოდეს, არა დაშვრენ და არა გარდააქცივეს გზასა, არცა მარჯულ და არცა მარცხულ. და მთავარნი უცხოთესლთანი შეუდგეს უკანა საზღვრადმდე ბეთსამისა.
იგი	მცხ.მეფ1	და საგურკველნი იგი ოქროსანი, რომელ ქმნეს უცხოთესლთა ლხინებისა მათისათჳს უფლისა: ერთი აზოტელთა, ერთი გაზელთა, ერთი ასკალონელთა, ერთი აკკარონელთა და ერთი გეთეელთა.
მათ	მცხ.მეფ1	და თქუეს კაცთა მათ ბეთსამისელთა: ვინმე შემძლებელ არს დადგომად წინაშე პირსა უფლისა ღმრთისა წმიდისასა? ანუ ვისსამე მოიქცეს კიდობანი ესე უფლისა?
იგი	მცხ.ნეშტ2	და რქუა ქელკია საფან მწიგნობარსა: წიგნი ესე ვპოე სახლსა შინა უფლისასა, და ქელკიმ მისცა წიგნი იგი საფანს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოადვნეს ვეცხლი იგი, რომელი იპოა სახლსა უფლისასა, და მისცეს ჴელთა მოღუაწეთა და ჴელთა მოქმედთა საქმისათა.
მათთჳს	მცხ.ნეშტ2	მივედით და იკითხეთ ჩემთჳს უფლისაგან და ყოველთა დაშთომილთა ისრაჱლსა შორის და იუდასა სიტყუათა მათთჳს წიგნისათა, რომელი იპოვა, გულისწყრომა უფლისაჲ აღგზებული არს ჩემდა, რამეთუ არა ისმინეს მამათა ჩუენთა სიტყუაჲ უფლისაჲ ყოფად წერილისა მისებრ წიგნისა.
მას	მცხ.ნეშტ2	და წარვიდა ქელკია და რომელთა-იგი უბრძანა მეფემან და მივიდეს ოლდასა წინაწარმეტყუელასა, ცოლისა სელემისა, ძისა თაკუათისა, ძისა სელლესისა, რომელი იყო მცველი მცნებათა. და ესე დამკჳდრებულ იყო იერუსალიმს მასანაინს შინა და ეტყოდეს მას მსგავსად სიტყჳსა ამის.
მათ	მცხ.ნეშტ2	ხოლო მან რქუა მათ: ამას იტყჳს უფალი, ღმერთი ისრაჱლისა: და არქუთ კაცსა მას, რომელმან მოგავლინნა თქუენ ჩემდამო.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა ლევიტელთა ძლიერთა მათ და ყოველთა ისრაჱლთა, რათა წმიდა იყუნენ იგინი უფლისათჳს. და დადგეს კიდობანი იგი წმიდაჲ სახლსა შინა, რომელი აშენა სოლომონ, ძემან დავითისმან, მეფისა ისრაჱლისამან, თქუა მეფემან: არა არს აღება მჴრითა, არამედ ჰმსახურებდით უფალსა ღმერთსა თქუენსა ერი მისი ისრაჱლი
იგი	მცხ.ნეშტ2	და წარემართა მსახურება იგი და დადგეს მღდელნი განწესებისაებრ და ლევიტელნი განაწილებდეს მცნებისა მისებრ მეფისა.
მის	მცხ.ნეშტ2	და მეფსალმუნენი, ძენი ასაფისნი, სადგურსა თჳსსა ზედა მსგავსად ბრძანებისა მის დავითისსა და ასაფ, და ემან, და იდითუმ წინაწარმეტყუელნი მეფისანი და მთავარნი და მეკარენი ბჭისათა თითოეულისა, არა იყო შეძრვა მათი მსახურებისაგან წმიდათასა, რამეთუ ძმანი მათნი ლევიტელნი მოუმზადებდეს
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	რომელ არა ყოფილ იყო მისებრ პასექი ისრაჱლსა დღეთაგან ვითარ სამოელ წინაწარმეტყუელისათა, და მეფეთა ისრაჱლისათა არა ყვეს პასექი, რომელ ყო იოსია მეფემან და მღდელთა და ლევიტელთა და ყოველმან იუდამან და ისრაჱლმან, რომელნი იყუნეს მუნ და მკჳდრმან იერუსალჱმისამა
მან	მცხ.მეფ1	და რქუა სამოველ ყოველსა ისრაჱლსა: უკუეთუ მოიქცეთ უფლისა ყოვლითა გულითა თქუენითა, და განიშოროთ კერპთმსახურებაჲ და მონებდეთ უფალსა ღმერთსა, და მან გიჴსნნეს თქუენ ჴელთაგან უცხოთესლთასა.
მას	მცხ.მეფ1	და რქუეს მას: შენ, ესერა, დაბერებულ ხარ, და ძენი შენნი არა ვლენან გზათა შენთა. აწ მოგუეც ჩუენ მეფე, რათა სჯიდეს სამართალსა, ვითარცა სხუათა ნათესავთა არს!
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო მუნ კაცი ერთი ნათესავისაგან ბენიამენისა, და სახელი მისი კისი, ძე აქელისი, ძისა საბიგასი, ძისა ზაქესი, ძისა აფეკისი, კაცისა იემენელისი. და იყო კაცი იგი ძლიერი.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო საულ ყრმასა მას და რქუა: მისლვით მივიდეთ, გარნა რაჲ მივართვათ კაცსა მას ღმრთისასა, რამეთუ პურიცა მოკლებულ არს საგზლისაგან ჩუენისა და ამისა უფროს არა გვაქუს, რომელსა-ესე ხედავ?
მის	მცხ.მეფ1	რქვა საულ სამოველს: მითხარღა მე სახელი მხილველისა მის.
იგი	მცხ.მეფ1	და წარიყვანა სამოველ საულ და ყრმა იგი, რომელ მის თანა იყო, და შეიყვანა იგი ვანად თჳსა და უბრძანა მას დაჯდომა ოცდაათსა მეინაჴესა ზემო კერძო.
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა სამოველ მზარეულსა მას: მომართუ მე ნაწილი იგი, რომელ მიგეც დამარხვად!
მისა	მცხ.მეფ1	და მზარეულმან მოართვა ბარკალი ერთი კუნთითურთ, დაუგო წინაშე მისა, და რქუა სამოველ საულს: აჰა ეგერა, ეგე საწამებელი არს შენდა წინაშე ყოვლისა ერისა მაგის! და მოიღო იგი საულ და შეჭამა სამოველითურთ მას დღესა შინა.
მას	მცხ.მეფ1	და ვითარ ცისკარი განეღებოდა, გარდამოუწოდა სამოველ საულს მიერ ერდოთ და რქუა: აღდეგ და გარდამოჴედ და წარგავლინო შენ. და აღდგა საულ და გამოვიდეს ორნივე გარეშე ქალაქსა მას.
მისსა	მცხ.იგავ	უღელი ზაკული საძაგელ არს წინაშე უფლისა, ხოლო სასწორი სიმართლისა სათნო არს მისსა.
იგი	მცხ.იგავ	პირსა უღმრთოთასა საფრჴე მოქალაქეთა, ხოლო ცნობამან მართლისამან განაგის იგი.
მასვე	მცხ.იგავ	რომელი იქმოდის კეთილსა, ეძიებს მადლსა კეთილსა, ხოლო რომელი გამოეძიებს ბოროტსა, ეწიოს მასვე.
იგი	მცხ.იგავ	რომელი ესვიდეს სიმდიდრესა, დაეცეს, ხოლო, რომელი ეწეოდის მართალსა, იგი განბრწყინდეს.
მას	მცხ.იგავ	ნაყოფისაგან პირისა კაცისა აღივსოს კეთილითა სული მისი და განძღეს; მისაგებელი ბაგეთა მისთა მიეცეს მას.
იგი	მცხ.იგავ	მეფე ამპარტავანი შთავარდების მახესა, ხოლო ანგელოზმან ბრძენმან გამოიჴსნას იგი.
იგინი	მცხ.იგავ	პირისაგან უგუნურთასა კუერთხი გინებისაჲ, ხოლო ბაგეთა მართალთა დაიცვნეს იგინი.
იგი	მცხ.იგავ	კურნებაჲ ენისა ხე ცხორებისაჲ, ხოლო რომელმან დაიმარხოს იგი, განძღეს სულითა.
მისა	მცხ.იგავ	მსხუერპლნი უღმრთოთანი საძაგელ უფლისა, ხოლო ლოცვანი მართალთანი შეწირულ მისა.
იგინი	მცხ.იგავ	საძაგელ უფლისა გზანი უღმრთოთანი, ხოლო რომელნი ხედვიდენ სიმართლესა, იგინი უყუარან.
იგი	მცხ.იგავ	კაცი გულმწყრალი განემზადების კლვად, ხოლო სულგრძელმან ყოფადიცა იგი დაამშჳდის.
მას	მცხ.იგავ	არა ერჩდეს მას უკეთური, არცა თქუას სრული რამე და შუენიერი ზოგადი,
მათ	მცხ.იგავ	გულითა მართალთა უყუარს სარწმუნოებაჲ, ხოლო პირმან უღმრთოთამან მოიღოს ბოროტი. შეწყნარებულ უფლისა მიერ გზანი კაცთა მართალთანი და მათ მიერ მტერნიცა მოყუარე იქმნებიან.
მით	მცხ.მეფ1	ხოლო თქუენ დღეს შეურაცხ-ყავთ ღმერთი თქუენი, რომელი-იგი იყო მჴსნელი თქუენი ყოვლისაგან ჭირისა და ძჳრთასა, და სთქუთ, ვითარმედ, მეფე დაადგინე ჩუენ ზედა! აწ წამოდეგით წინაშე უფლისა ნათესავად-ნათესავადი თქუენი ათასეულებითა მით თქუენითა!
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუეს მას კაცთა მათ იაბისელთა: დრო-გვეც ჩუენ შჳდ დღე ოდენ და მივავლინნეთ მოციქულნი ყოველთა საზღვართა ისრაჱლისათა. და თუ არა ვინ იყოს შემწე ჩემდა, გამოვიდეთ თქუენდა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ყოველთა დიდებულთა იუდასთა, და მღდელთა, და ერმან ქუეყანისამან განამრავლეს უსჯულოებაჲ უსჯულოებათა საძაგელთა მათ ნათესავთა და შეაგინეს ტაძარი უფლისაჲ იერუსალჱმს.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და მოავლინა მათ ზედა მეფე ქალდეველთა და მოსწყჳდნა ჭაბუკნი მათნი მახჳლითა სახლსა შინა სიწმიდისა მათისათა და არა ერჩდა სედეკიას და ქალწულნი მათნი არა შეიწყნარნა, და მოხუცებულნი მათნი წარიყვანეს და უფალმან მისცა ჴელთა მათთა.
მის	მცხ.ნეშტ2	პირველსა წელსა კჳროს მეფისა სპარსთასა, შემდგომად აღსრულებისა მის სიტყჳსა უფლისა პირითა იერემიასითა აღადგინა უფალმან სული კჳროს მეფისა სპარსთასა და უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისსა ქადაგებით და წიგნის წერით და თქუა:
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო სამოველ ერსა მას და ჰრქუა: მოწამე იყავნ უფალი თქუენ შორის და მოწამე იყავნ ცხებული მისი, რამეთუ არა ჰპოეთ ბოროტი ჩემ თანა! მიუგო ყოველმან ერმან და ჰრქუა: ჰე, მოწამე იყავნ!
მისგან	მცხ.მეფ1	თქუა სამოველ ერისა მიმართ: მოწამე იყავნ უფალი ღმერთი ისრაჱლისა, რომელმან შექმნა მოსე და ჰარონ, რომელმან გამოიყვანნა მამანი ჩუენნი ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა.
მის	მცხ.მეფ1	და აღსავალსა, რომელსა უმზირდა იონათან ფილისტიმელთა, დასხმად იყო ორ კონცხ კლდისა, ერთი იმიერ და ერთი ამიერ და სახელი ერთისა მის კონცხისა ბაზეთ და მეორისა მის სენაჰარ.
მათ	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა იონათან: აჰა, ესერა, ჩუენ წიაღვჴდეთ და შევეპარებოდით მათ!
მის	მცხ.მეფ1	და იყო დავით მცნობელ ყოველთა გზათა მისთა, რამეთუ უფალი იყო მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ1	გამოვიდეს მთავარნი იგი უცხოთესლთანი უჟამოდ და დავით უფროს შერაცხილ იყო ყოველთა მონათა საულისათა. და დიდებულ იქმნა სახელი მისი ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ1	და შექმნა მელქოლ ცხედარსა მისსა ზედა კაცისსახედ ღჳძლი თხისა და ბირთჳ ერთი თმა სასთუნალით დაუდვა, დაბურა იგი სამოსლითა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მოვიდა ერთი ძმათა ჩემთაგანი ჩემდა, იგი და კაცნი იუდასნი, და ვკითხე მათ ჴსნილთა მათთჳს, განრინებულთა ტყვეობისა მისგან იერუსალემისათჳს.
იგი	მცხ.ეზრ2	და მრქვა მე: განრინებულნი იგი ტყვეობისაგან მათისა მუნ არიან სოფელსა თჳსსა დიდსა ჭირსა და ყვედრებასა, და ზღუდენი იერუსალემისანი დგანან ეგრევე დაჴსნილნი და დარღვეულნი, და ბჭენი მისნი მომწვარ არიან ცეცხლითა.
მას	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა აღდგეს ზორობაბელ სალათიელეანი და ისუ იოსედეკეანი და იწყეს შენებად სახლისა მის უფლისა ღმრთისა ისრაილისა იერუსალჱმს. და ერთსიტყვა იყვნეს მათ თანა წინასწარმეტყუელნი ღმრთისანი და შეეწეოდეს მათ.
მათ	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა მოვიდა თათანი მთავარი ევფრატით მდინარით კერძო და სათრაბუზან და მონათმოდგამნი მათნი და ჰრქუეს მათ: ვინ გიბრძანა შენება სახლისა მაგის თქუენ, ანუ ვისითა სიტყჳთა აღმართენით გოდოლი მაგისი?
იგინი	მცხ.ეზრ1	და იყვნეს თუალნი უფლისა ღმრთისა ზედა ჰურიათა მოქცეულთა ტყუეობისაგან, და არა დაუყვნეს იგინი, ვიდრემდის აუწყონ დარეჰ მეფესა. მაშინ წარავლინეს ხარკისმომჴდელნი იგი ამის საქმისათჳს, რათა მეცნიერ იქმნნენ წიგნთა.
მას	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა სამნასარ მოვიდა და დადვა საფუძველი სახლისა უფლისა ღმრთისა იერუსალემს, და მიერითგან ვაშენებთ და არა აღგჳსრულებიეს
მის	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა მისცა დარეჰ წიგნი ბრძანებისა მთავრისა მის მდინარისა კერძოჲსა სათრაბუზანს და მონათმოდგამთა თჳსთა მდინარითკერძოჲსა და უფროსღა შორიელთა ადგილთა.
მათ	მცხ.ეზრ1	აწ ამიერითგან მიუშჳთ შენება სახლისა მის ღმრთისა მთავართა მათ ჰურიათა და მოხუცებულთა ისრაჱლისათა, და აღაშენონ სახლი იგი ღმრთისა ადგილსავე თჳსსა.
მის	მცხ.ეზრ1	და ღმერთმან, რომლისა დამკჳდრებულ არს სახელი მისი მას ზედა, განხრწნენინ და დაარღვიენ მეფობა და ერი, რომელი წარმდებ იქმნა და აღყო ჴელი თჳსი დაყენებად და განრყუნად სახლისა მის უფლისა ღმრთისა, რომელი-იგი არს იერუსალჱმს. მე, დარეჰ მეფემან, დავდევ ბრძანება ესე და ნუვის უფლიეს გარდასლვად
იგი	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა მთავარი იგი მდინარეთკერძოთა სათრაბუზან და მონათმოდგამნი მათნი, რომელ-იგი მიწერა დარეჰ მეფემან, მსწრაფლ აღასრულეს ბრძანება იგი მისი.
იგი	მცხ.ეზრ1	და მოხუცებულნი იგი ურიათანი აშენებდეს და ლევიტელნი იგი ჟამთა მათ წინასწარმეტყუელებისათა ანგეასთა და ზაქარიასათ, ძისა ადდოვეასსა. აღაშენეს და დაამტკიცეს ბრძანებისა მისებრ უფლისა ისრაელისა, ვითარცა უბრძანა კვიროს მეფემან და დარეჰ და ჟამთა არტარასისთა, მეფისა სპარსთასა
მათ	მცხ.ეზრ1	და ყვეს ძეთა ისრაელისათა, მღდელთა მათ და ლევიტელთა, რომელნი-იგი გამოსრულ იყუნეს ტყუეობისა მისგან, სატფური სახლისა უფლისა დიდითა სიხარულითა.
მას	მცხ.ეზრ1	შეწირეს სატფურსა მას სახლსა უფლისასა ზვარაკი ასი, ვერძი ორასი, კრავი ოთხასი, წელიწდეულნი თხათაგან ცოდვათათჳს ყოვლისა ისრაელთათჳს ათორმეტ, მსგავსად რიცხჳსა მისგან ნათესავთა ისრაელისათა.
იგი	მცხ.ეზრ1	დაადგინნეს მღდელნი იგი თითოეულად ადგილთა თჳსთა და ლევიტელნი იგი განწილვისა მისებრ განყოფისა მათისასა მსახურებასა მას უფლისასა იერუსალჱმს, ვითარცა წერილ არს წიგნსა მას მოსესსა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა, გამოსრულთა მათ ტყვეობისაგან, ზატიკი იგი უფლისა დღესა მეათოთხმეტესა თთვისა მის პირველისასა.
იგი	მცხ.ეზრ1	და განწმიდნეს მღდელნი იგი და ლევიტელნი იგი, და იყუნეს იგინი წმიდა, და შეწირეს ზატიკი იგი უფლისა ყოველთა, რომელნი-იგი გამოსრულ იყუნეს ტყვეობისა მისგან, ძმათა მათთა და მღდელთა.
მის	მცხ.ეზრ1	და ყვეს დღესასწაული ბალარჯობისა შვიდ დღე და გახმხიარულდეს იერუსალჱმს, რამეთუ მხიარულ-ყუნა იგინი უფალმან ღმერთმან და მოაქცია უფალმან გული მეფისა მის ასურთა მათდა მომართ, რათა შეეწიოს და განაძლიერნეს ჴელნი მათნი საქმედ ტაძრისა მის უფლისა, ღმრთისა ისრაილისა
მათ	მცხ.ეზრ1	და შემდგომად სიტყჳსა მათ შარავანდობისა არტახშესის, მეფისა სპარსთასა, გამოვიდა ეზრა, ძე სარუველისი, ძისა აზრიასი, ძისა ქელკიასი,
მათგან	მცხ.ეზრ1	და გამოვიდეს მის თანა ძეთა მათგან ისრაელისათა მღდელთა მათგანნი და ლევიტელთა და შემსხმელთა მათგანნი მსახურთა და მეკარეთა მათგანნი და ნათანაელთა მათგანნი იერუსალიმად წელსა მეშჳდესა არტაშესის მეფისასა.
მას	მცხ.ეზრ1	გამოვიდნენ იერუსალჱმად თთვესა მას მეშჳდესა, რომელი-იგი იყო წელი მეშჳდე მეფისა მის.
მის	მცხ.ეზრ1	და თთჳსთავსა მის მეშჳდისა თთჳსასა მოვიდა ეზრა იერუსალიმად, რამეთუ ჴელი უფლისა ღმრთისა ამაღლებულ იყო მის თანა.
მის	მცხ.ეზრ1	და დაიდვა ეზრა გულსა თჳსსა მოძიებად სჯულისა მის უფლისა და აღწერად მისა და სწავლად ისრაელისა ბრძანებანი და მსჯავრნი.
მისგან	მცხ.ეზრ1	ყოვლითა სიმტკიცითა მივეც მე ბრძანება ყოველთა ზედა, რომელნი არიან სუფევასა ჩემსა ერისა მისგან ისრაელისასა მღდელთა მათგან და ლევიტელთა, რათა აღვიდენ ყოველნი იერუსალჱმად შენ თანა.
იგინი	მცხ.ეზრ1	და ყოველთავე, რომელნი განვიდენ, იგინი განმზადნნედ ესრეთ სახედ, ვითარცა ვწერეთ, ზვარაკები, ვერძები და კრავები და საკვერთხნი და შესაწირავნი მათნი და შეწირედ ზედა საკურთხეველსა უფლისა ღმრთისა თჳსისასა იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ეზრ1	და ჭურჭელი იგი მიგცეს შენ სამსახურებელად სახლისა უფლისა, წარიღე შენ თანა და მიეც იერუსალჱმს.
იგი	მცხ.ეზრ1	და ნეშტი იგი მიეც დამარხვად საფასესა სახლსა სამეუფოსა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და შენ, ეზრა, რომლისა სიბრძნე ღმრთისა შენისა ჴელთა შინა შენთა არს, დაადგინენ მწერალნი და მსაჯულნი მათ ზედა, რომელნი სჯიდენ ყოველსა მას ერსა, რომელნი არიან მდინარესა მას მიერ კერძო და ასწავებდენ ყოველთა, რომელთა არა იციან სჯული ღმრთისა შენისა, რომელთა-იგი არა იცოდიან, ყოველთა
მათებრ	მცხ.ეზრ1	ყოველთავე, რომელთა არა ყონ მსგავსად სჯულისა მის უფლისა და ბრძანებისა მისებრ მეფისასა, მი-მცა-ეცემიან მსაჯულსა საქმეთა მათებრ თჳსთა, გინა თუ სიკუდილსა, გინა თუ სატანჯველსა, გინა თუ ზღვევად, გინა თუ პყრობილებად.
იგი	მცხ.ეზრ1	კურთხეულ არს უფალი ღმერთი მამათა ჩუენთა, რომელმან შთაუგდო გულსა მეფისასა, და დიდებულ-ყავნ სახლი იგი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, რომელ არს იერუსალჱმს.
მათგან	მცხ.ეზრ1	ძეთაგან ფინეზისათა გერსონ, და ძეთა მათგან ითამარისთა დანიელ, და ძეთა მათგან დავითისთა ატუუს.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ნააქისთა ნია, და ძეთა მათგან ფოროსისთა ზაქარია, და მის თანა ასერგასის კაცი.
მის	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ფაათ ელიანი, ძე ზარესი, და მის თანა ორასი კაცთა მათგანი.
მის	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ზათუფელისთა სექენია, ძე აზილისი, და მის თანა სამასი კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ადეასთა ობენ, ძე იონათანისნი, და მის თანა ერგასისი კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ელამისთა ესაია, ძე ათალიასი, და მის თანა სამეოცდაათი კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან საფატიასთა ზამბდია, ძე მიქაელისი, და მის თანა სამეოცდაათი კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან იოაბადია, ძე იეელისი, და მის თანა ორასდაათრვამეტი კაცთა მათგანი.
მის	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ბაანისთა სელიმოთ, ძე იოსებისი, და მის თანა ასსამეოცი კაცი მათგანი.
მის	მცხ.ეზრ1	და ძეთაგან ბაბეისთა ზაქარია, ძე ბაბესი, და მის თანა ოცდარვა კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ადონიკამისთა და აზდადისთა იოენან, ძე ზაკატანისი, და მის თანა ასდაათი კაცთა მათგანნი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ადონიკამისთა ესქატი. და ესე არს სახელები ამათ ყოველთა: ელიფალათ, იეიელ და სამეა და მის თანა სამეოცი კაცთა მათგანი;
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ბაგუისთა უთაია და ზაბუთ და მის თანა სამეოცდაათი კაცთა მათგანი.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და შევკრიბენ იგინი კიდესა მდინარისასა, რომელი ვალს იევის, და მოვიღე მუნ სავანე სამ დღე და სიმრავლე იგი ერისა მის, და ძეთა მათგან მღდელთა, და ძეთა მათგან ლევიტელთა არავინ ვპოვე.
მათსა	მცხ.ეზრ1	და გულისჴმა-უყო და მოიყუანნეს იგინი წინაშე მთავართა მათ, რომელნი-იგი იყვნეს ადგილსა მეფასეთასა და მისცნეს სიტყუანი პირსა მათსა. რათა ეტყოდიან ძმათა თჳსთა თანა ნათანიმს, რომელი-იგი არს ადგილსა მეფასეთასა, რომელნი-იგი მოიყვანნეს ჩუენდა, რომელნი-იგი შეასხმიდეს სახლსა ღმრთისასა ჩუენისასა
მათგან	მცხ.ეზრ1	და მოვიდეს ჩუენდა, რამეთუ იყო ჴელი ღმრთისა ჩუენისა აღსამაღლებელად ჩუენ თანა მარადის ძეთა მათგან ლევიტელთა და ძეთა მათგან ისრაჱლისათა. და პირველად მოვიდეს ჩუენდა ძენი მისნი და ძმანი მისნი ათვრამეტ;
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ასებია და იესეა და ძეთა მათგან მერარისთა და ძმანი მისნი და ძენი მისნი - ოც კაც;
მათ	მცხ.ეზრ1	და ნათანისგანნი, რომელნი-იგი მისცნა დავითმან და მთავართა მათ მონებად, განცდად ლევიტელთა და ნათანიმ ორასდაოც, და ყოველნივე შეკრბეს მსგავსად სახელისა მათისა.
მისგან	მცხ.ეზრ1	და მივაწვიეთ მუნ მარხვა კიდესა მას მდინარისა აკუთაისსა და ვილოცევდით წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა და ვითხოვდით მისგან გზასა სიწრფოებისასა ჩუენთჳს და შვილთა ჩუენთათჳს და ყოვლისათჳს, რომელი იყო ჩუენ თანა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და წარვავლინეთ მთავართა მათგანი მღდელთასა ათორმეტნი, სარაბია და ასაბია და მათ თანა ძმათა მათგანნი ათნი.
მათ	მცხ.ეზრ1	და აღვწონეთ და მივეცით მათ ვეცხლი და ოქროჲ და სამსახურებელი პირველთა სახლსა მას ღმრთისა ჩუენისა, რომლითა აღგვამაღლნა ჩუენ მეფემან და თანამზრახველთა მისთა და ყოველმან ისრაჱლმან, რომელნი-იგი იყვნეს მუნ.
მათ	მცხ.ეზრ1	და აღვწონეთ და მივეცით მათ ვეცხლი ექუსასდაერგასისი ტალანტი და ჭურჭელი ვეცხლისაჲ ასი და ოქროსაჲ ასი ტალანტი.
მათ	მცხ.ეზრ1	და ვარქუ მათ: თქუენცა განწმედილ ხართ უფლისა ღმრთისა მიერ, და ყოველი ჭურჭელი წმინდა უფლისა არს, ოქროსა და ვეცხლისა რჩეული, უფლისა ღმრთისა მამათა ჩუენთასა.
მათ	მცხ.ეზრ1	მღვიძარედ დეგით და ჴუმილევდით, ვიდრემდის აღსწონოთ ეგე წინაშე მთავართა მათ მღდელთა და ლევიტელთა და მფლობელთა მათ მამათა მთავართა ისრაჱლისათა, რომელნი არიან იერუსალჱმს, კარავთა შინა სახლისა უფლისათა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და აღიღეს მღდელთა მათ და ლევიტელთა რიცხჳ იგი ოქროსა და ვეცხლისაჲ და ჭურჭლისა, და მიიღეს იერუსალჱმად სახლსა შინა ღმრთისა ჩუენისასა.
მის	მცხ.ეზრ1	და აღვდეგით და წარვიძრენით იაოს მდინარით, რომელსა დღესა ათორმეტ იყო თთვე, და მოვედით მის პირველისა და მოვიწიენით იერუსალჱმად, ჴელი ღმრთისა ჩუენისა იყო ჩუენ თანა და მიჴსნნა ჩუენ ჴელთაგან მტერთა ჩუენთასა და მბრძოლთა ჩუენთაგან, რომელნი იყვნეს გზასა მას.
მას	მცხ.ეზრ1	და დღესა მას მეოთხესა აღვწონეთ და მივეცით ვეცხლი იგი და ოქრო და ჭურჭელი სახლსა მას უფლისა ღმრთისა ჩუენისასა ჴელთა მარემოთ ძისა ჰურიასა მღდელისათა, რომელი-იგი იყო მის თანა ელიეზერ, ძე ფინეზისი, და იოაბად, ძე ისუასი, და ნოადია, ძე ბანესი, და სხვანი ლევიტელნი
მისგან	მცხ.ეზრ1	და მას ჟამსა შინა, რომელნი გამოსრულ იყვნეს ტყვეობისა მისგან შვილნი მსხემობისანი, შესწირეს საკვერთხნი უფლისა ღმრთისა ისრაელისა ზვარაკები ათორმეტ ყოვლისათჳს ისრაჱლისა, ვერძები ოთხმეოცდაათექუსმეტ, კრავები სამეოცდააჩვიდმეტ და წელიწდეულნი ცოდვათათჳს - ათორმეტ. ესე ყოველი საკუერთხები შეწირეს უფლისა ღმრთისა
იგი	მცხ.ეზრ1	და მისცეს აღწერილი იგი წიგნი ჭურჭლისა მის, რომელი-იგი ებრძანა მეფესა მას, ნახპეტთა და მთავართა მათ მდინარითკერძოთა ევფრატისათა, და დიდებულ-ყვეს ერი იგი და ტაძარი იგი ღმრთისა.
მისით	მცხ.მეფ1	და უკუეთუ მიკითხევდეს მამა შენი, ჰრქუა მამასა შენსა, ვითარმედ: იჯმნა დავით ჩემგან და მივიდა ბეთლემად, ქალაქად თჳსა, რამეთუ დღესასწაული არს მსხუერპლთა შესაწირავისა ნათესავ-ტომითურთ მისით.
მას	მცხ.მეფ1	უკუეთუ ესრე ვრქვა ყრმასა მას, ვითარმედ შენითგან მიმართ მი-რე-იძიე, აღდეგ და ივლტოდე, რამეთუ წარგგზავნა შენ უფალმან.
მისთჳს	მცხ.მეფ1	ხოლო სიტყჳსა მისთჳს, რომელსა ვიტყოდეთ შენ და მე, მოწამე არს შორის ჩემდა და შორის შენსა ღმერთი, ნათესავისა ჩემისა შორის და ნათესავისა შენისა უკუნისადმე ჟამთა!
მის	მცხ.მეფ1	რამეთუ ესრე მრქუა, ვითარმედ: განმიტევე მე, რამეთუ შესაწირავი უყოფიეს ნათესავთა ჩემთაო და კაცი მომივლინესო ძმათა ჩემთა, რათა მივიდეო.აწ მიპოვნიეს თუ მადლი წინაშე შენსა, მივიდეო და ვიხილნე ძმანი ჩემნი და მის გამო არა შემოვიდა პურის-ჭამად შენს წინაშე.
იგი	მცხ.მეფ1	მიუგო იონათან მამასა თჳსსა და ჰრქვა: რასათჳს მოკუდების იგი, რა შეუცოდებიეს?
მას	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა იონათან დავითს: აწ გვალე, ვიდოდე შენ მშჳდობით! და ვითარცა ვფუცეთ ურთიერთარს სახელსა მას უფლისასა და ვთქუ, ვითარმედ მოწამე არს უფალი შორის შენსა და ჩემსა და შორის ნათესავისა ჩუენისა, ეგრეცა იყავნ ვიდრე საუკუნომდე!
მის	მცხ.ეზრ1	და ისხნეს ცოლნი ასულთა მათთაგანნი. და შვილთა მათთა შეერია და შეიბილწა თესლი სიწმიდისა მათისა ერისა მის ქვეყანისასა. და იქმნა დასაბამი უსჯულოებისა ამის მთავართა მათგან.
იგი	მცხ.ეზრ1	და მოკრბეს ჩემდა ყოველნი, რომელთა ეშინოდა ღმრთისაგან ისრაელისა, რომელნი-იგი იყუნეს შეკრებილ, გამოსრულნი იგი მწირობისაგან. და მე ვჯედ ეგრეთვე მგლოვარედ, ვიდრე მოწევნამდე შესაწირავისა მის სამწუხროსა.
მას	მცხ.ეზრ1	და შეწირვასა მას მწუხრისასა აღვდეგ ურვისაგან ჩემისა და დაპებულითა მით სამოსლითა ჩემითა დაღონებულ ვიყავ და დადრეკილ ზედა მუჴლთა ჩემთა, და განვმარტენ და აღვიპყრენ ჴელნი ჩემნი უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩემისა
მათგან	მცხ.ეზრ1	წელთა მათგან და ჟამთა მამათა ჩუენთასა ვართ ჩუენ ცოდვათა შინა დიდ-დიდთა მოდღენდელად დღედმდე, და ცოდვათა ჩუენთათჳს მიგუცენ ჩუენ და მეფენი ჩუენნი და შვილნი ჩუენნი ჴელთა მეფეთა წარმართთასა, და მახვილსა და ტყვეობასა და წარსატაცებელად, და სირცხვილსა პირისა ჩუენისასა ვართ მოდღენდელად დღემდე
მის	მცხ.ეზრ1	რამეთუ დამონებულ ვიყვენით ჩუენ, და მონებასა შინა ჩუენსა არა დაგუთხიენ ჩუენ, უფალო ღმერთო ჩუენო, და მოსდრიკენ ჩუენდა წყალობანი შენნი წინაშე მეფისა მის სპარსთასა მოცემად ჩუენდა მაცხოვარება შენი, ამაღლებად სახლი ღმრთისა ჩუენისა და აღშენებად მოოჴრებულსა ამას უდაბნოსა და მოზღუდვად სიძნელისა იუდასი და იერუსალჱმისა
მას	მცხ.ეზრ1	რომელი მოგვეც ჩუენ, ჴელთა მონათა შენთა წინასწარმეტყუელთათა და სთქუ ესრე, ვითარმედ: ქუეყანასა მას, რომელსა შეხვიდეთ თქუენ დამკჳდრებად მას ზედა, არს ქუეყანა იგი შეგინებულ, შეგინებითა მით ნათესავთა მათგან მის ქუეყანისათა, და ბილწებითა თჳსითა აღავსეს იგი
მის	მცხ.ეზრ1	და მერმე მივსდრკით და გარდავაქციეთ სჯულსა შენსა და აღვირიენით სიბილწესა და მწიკულევანსა ნათესავთა მის ქუეყანისათა, და არა განრისხენ ჩუენ ზედა წარსაწყმედელად ჩუენდა მოაქამდე, ვიდრემდის არა დაშთეს ძირი და ნათესავი და სახელი ჩუენი.
იგი	მცხ.ბარ	წელსა მეხუთესა, შჳდსა თჳსასა, ჟამსა, რომელსა წარიღეს ქალდეველთა იერუსალჱმი და მოწუეს იგი ცეცხლითა.
მის	მცხ.ბარ	და წარიკითხნა ბარუქმან სიტყუანი წიგნისანი ყურთა მიმართ იექონიაჲსთა, ძისა იოაკიმისთა, მეფისა იუდაჲსთა, და ყურთა მიმართ ყოვლისა ერისათა, რომელნი მოვიდოდეს მის წიგნისა,
მათდა	მცხ.ბარ	და ყურთა ძლიერთა და ძეთა მეფეთასა, და ყურთა მიმართ მოხუცებულთასა, და ყურთა მიმართ ყოვლისა ერისათა კნინითგან ვიდრე დიდადმდე მათდა, ყოველთა დამკჳდრებულთა ბაბილონს შინა, მდინარესა ზედა სუდსა.
მისა	მცხ.ეზრ1	და რაჟამს თაყუანის-სცა ეზრა აღსარებითურთ ამით და გოდებითა დიდითა, დავრდომილი იდვა ზედა პირსა ქუეყანისასა წინაშე უფლისასა, შეკრბეს მისა ყოველნი, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს, ერი მრავალი: მამანი და დედანი, ჭაბუკნი და ქალწულნი, და გოდებდა ერი იგი და აღიმაღლეს ჴმა ტირილისა მათისა
მათგან	მცხ.ეზრ1	და მიუგო იოქონია, ძემან ელიასამან, ძეთა მათგან ელამისთა და ჰრქვა ეზრას: ჩუენ ვცოდეთ უფლისა მიმართ ღმრთისა ჩუენისა და ვისხენით ცოლნი უცხოთესლთაგან მის ქუეყანისათა და აწ არიან დღეს უსჯულოებანი შორის ისრაელსა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და აწ აღვთქვათ აღთქმა წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა: განჴდა ყოვლისა დედაკაცისა და ნათესავისა მათგანისა. და აწ, ვითარცა გნებავს, აღდეგ და შეაშინე მათ სჯულითა უფლისა ღმრთისა ჩუენისათა, ვითარცა მცნება ბრძანებს:
მათ	მცხ.ეზრ1	და აღდგა ეზრა და აფუცნა მამათმთავარნი იგი ტომთა მათ და ლევიტელთა ყოველი ისრაელი ყოფად ამის სახისაებრ, ,
მისგან	მცხ.ბარ	რომელ ვცოდენით წინაშე უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, და არა ვირწმუნეთ და განვეშორენით მისგან.
მას	მცხ.ბარ	და ვეურჩენით მას და არა ვისმინეთ ჴმისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა სლვად ბრძანებათა მისთა, რომელნი მოგუცნა წინაშე პირსა ჩუენსა.
მათ	მცხ.ეზრ1	და აღდგა ეზრა და ჰრქვა მათ: თქუენ ხართ, რომელთა სცოდეთ და ისხენით ცოლნი ასულთაგან უცხოთესლთასა და შესძინეთ უსჯულოებაჲ და ცოდვა ზედა ისრაელსა. ,
მისნი	მცხ.ბარ	ესე წიგნი ბრძანებათა ღმრთისათა და სჯული მყოფი საუკუნომდე; ყოველნი მპყრობელნი მისნი ცხორებადმი, ხოლო დამტევებელნი მისნი მოკუდენ.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და იპოვნეს ძეთა მათგან მღდელნი, რომელთა ესხნეს ცოლნი უცხოთესლთაგან ძეთა მათგან ისოს იოსედეკიანისათა და ძმათა მისთა მანასეს და ელიეზერ და იარირ და გადალიმ. ,
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ემერისა: ანანია, და ზებედია და ძეთა მათგან არამისთა: ელია, სამელ და ელოზია. ,
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ფასურისთა: ელიანას, მასია, მისაელ, ნათანაელ, იოსაფატ და ელასა.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ლევიტელთასა: იოზაბათ, სამუთ, კოვლია (ესე აკოელიტას) და აფეთის და იუდას და ელიეზერ.
მათ	მცხ.ბარ	ხოლო ვიხილე ტყუეობაჲ ძეთა ჩემთა და ასულთა, რომელი მოჰხადა მათ ზედა საუკუნემან
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ელამისთა: მატთონია, ზაქარია, იაელ, ბაბდია, ერიმოოთ და ელია.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ზათუვასთა: ელიონე, ელიასაფ, მატთანა, იარომოთ, ზაბაათ, უაზაია.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ბაბეისთა: იოანან, ანანია და ზაბაის ათალოეს.
მათ	მცხ.ბარ	მოვიდედ მსხემნი სიონისანი და მოიჴსენედ ტყუეობაჲ ძეთა ჩემთა და ასულთაჲ, რომელ მოაწია მათ ზედა საუკუნემან.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ბანისთა: მოსულამ და მალუქს, ადაიას, იოსაბაინ, და საალ და ჰრემეოთ.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ფადასისა-მოაბეისათა: ადენე და ქალიელ, ბანააია, და მასუახ, მათანაია, ბესელელის, ბანუვილ და მანასე.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ერამისთა: ელიეზარ, ესსაია, მელქია, სამერას, სიმეონ,
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ასუმისთა: მათანაი, მატათი, საპათ, ელიფალეთ, იერემია. მანასე, სემის.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან ნაგუისთა: ივიელ, მათათიეს,
მათგან	მცხ.ეზრ1	ესე ყოველნი იყუნეს, რომელთა ესხა ცოლები უცხოთესლები და შობდეს მათგან ძეებსა და ასულებსა.
მათთჳს	მცხ.ეზრ2	იყვნედ ყურნი შენნი სმენად და თვალნი შენნი ხედვად, და აწ ისმინე და იხილე ლოცვა მონისა შენისა, რომელთა მე დღეს შევსწირავ შენ წინაშე დღე და ღამე ძეთა მათთჳს ისრაელისათა მონათა შენთა, რომელნი მიეცნეს ჭირსა ცოდვათა ჩუენთათჳს, რომელი-იგი შეგცოდეთ მე და სახლმან მამისა ჩემისამან
მას	მცხ.ეზრ2	უკუეთუ მოიქცეთ და დაიმარხოთ სჯული ჩემი, და ჰყვნეთ იგინი, და თუ იყვნეთ განბნეულ ვიდრე კიდედმდე ქუეყანისა და მიერცა, შეგიკრიბნე თქუენ და მოგიყვანნე თქუენ ადგილსა მას, რომელი-იგი გამოვირჩიე და სადა დამკჳდრებულ არს სახელი ჩემი მას ზედა.
მის	მცხ.მეფ1	მიუგო დოიკ იდუმელმან, მეჯორემან საულისამან, და ჰრქუა: ვიხილე მე ძე იესესი, რაჟამს მოსრულ იყო ნოაბად აქიმელექისსა, ძისა აქიტობისა, მღდელისა მის.
მის	მცხ.მეფ1	და განერა მუნ ძე ერთი აქიმელიქისა, ძისა აქიტობისა, რომლისა სახელი აბიათარ, ივლტოდა და მივიდა დავითისა და იყო მის თანა.
იგინი	მცხ.მეფ1	მერმე შე-ღავე-სძინა დავით კითხვად უფლისაგან და ჰრქუა უფალმან დავითს: გვალე, მივედ შენ ადრე, რამეთუ მიმიცემიან იგინი ჴელთა შენთა!
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო, რაჟამს ივლტოდა აბიათარ, ძე აქიმელექისა, და მივიდა დავითისა და შთავიდა კეილად და აქუნდა ეფუდი იგი.
მის	მცხ.მეფ1	სიტყუად იწყო საულ ერისა მის მიმართ და ჰრქუა: კურთხეულ ხართ თქუენ უფლისა მიერ, რამეთუ გელმოდა თქუენ ჩემთჳს!
იგი	მცხ.მეფ1	და აწ მოვედით და მზა იყვენით, და მოიხილეთ ადგილი იგი და ჭეშმარიტად მაუწყეთ მე, ნუუკუე მო-რამე-გერგოს თქუენ ზაკულებითა მისითა.
იგი	მცხ.მეფ1	არამედ ჭეშმარიტად დაისწავეთ ადგილი იგი, სადა დამალულ იყოს. და მოდით და მითხართ ჩუენ, და ჩუენ მოვიდეთ განმზადებულნი და მოვიძიოთ იგი, სადაცა დამალულ იყოს ათასითა ამით ერითა იუდასითა.
მას	მცხ.მეფ1	და წარვიდა დავით და დაადგრა ძნელოვანსა მას გადდესა.
მისა	მცხ.მეფ1	შემდგომად მისა გამოვიდა დავითცა და უჴმობდა მიმართ და თქუა: უფალო ჩემო მეფე! და გარეუკმოიხედნა საულ და დადრკა დავით და დამხედ თაყუანი-სცა მას.
მათ	მცხ.მეფ1	ვითარცა-იგი თქჳან პირველთა მათ სიტყჳსჯერად, ვითარმედ: ჴელთაგან უსჯულოსათა გამოჴდეს ცოდვა. აწ, ესერა, ჴელნი ჩემნი შენდა მიმართ არა შეიგინნეს!
მას	მცხ.მეფ1	და წარავლინა დავით მონანი თჳსნი ათნი და ჰრქუა: მივედით თქუენ კარმელად ნაბაალისსა და არქუთ მას კითხვად მშჳდობისა ჩუენ მიერ.
მას	მცხ.მეფ1	და არქუთ მას, ვითარმედ, ესრე თქუა დავით: მშჳდობა და სიცოცხლე შენ თანა იყავნ და სახლისა შენისა და ყოველი, რაჲცა იყოს შენი.
მის	მცხ.მეფ1	და ჰრქუა დავით კაცთა მათ, რომელნი მის თანა იყუნეს: აღიღეთ კაცად-კაცადმან თქუენმან მახჳლი თჳსი თჳთეულად! და დავითცა შეირტყა მახჳლი თჳსი და წარვიდეს დავითის თანა, ვითარ ოთხასი კაცი, და ორასნი შინა დადგეს ვანისმცველად.
მას	მცხ.მეფ1	და ნუ შეგემთხუევინ შენ ესე ბილწება და საცთური, უფალსა ჩემსა, დათხევად სისხლისა მართლისა უბრალო! დაიცვეს უფალმან ჴელი უფლისა ჩემისა ბოროტისაგან და ახაროს უფალმან უფალსა ჩემსა და მოიხსენო შენ მჴევალი შენი და კეთილი უყო მას.
მისა	მცხ.მეფ1	და მისა შემდგომად ვითარცა ათი ოდენ დღე წარჴდა, მოაკუდინა უფალმან ნაბალ.
იგი	მცხ.მეფ1	და მერმე აქინამ იზრაიტელი მოიყვანა დავით. და იყუნეს ორნივე იგი ცოლად დავითისა.
მას	მცხ.მეფ1	მიუგო მეფემან დედაკაცსა მას და ჰრქუა: გარქვი შენ პირველვე, ვითარმედ, ნუ გეშინინ შენ, არამედ რა იხილო, მითხარ მე! რქვა დედაკაცმან საულს: ვხედავ მე კერპთა მრავალთა აღმომავალთა ქუეყანით.
მათ	მცხ.მეფ1	მიუგო დავით ანქუშს და ჰრქუა: რა შეგცოდე შენ, ანუ რა ჰპოვე ბოროტი მონისა შენისა თანა, ვინათგან მოვედ მე შენ წინაშე, რამეთუ არა მიტევებ მე მისლვად შენ თანა მოსრვად მტერთა მათ უფლისა ჩემსა მეფისათა?
მას	მცხ.მეფ1	და მოსცეს მას ლეღვისკვერი და სკიჭი. და მოექცეს მას სულნი, რამეთუ სამ დღე და სამ ღამე პური არა ეჭამა და არცა ესვა წყალი.
მას	მცხ.მეფ1	და მოიღეს საჭურველი მათი და დადვეს ბაგინსა მათსა კერპთა მათთასა, და გუამი მისი დამოჰკიდეს ზღუდესა მას ზედა ბელსანისასა.
მათ	მცხ.გამ	მიუგო მოსე და ჰრქუა: უკუეთუ არა ჰრწმენეს ჩემი, არცა ისმინონ ჴმისა ჩემისა, რამეთუ მრქუან, ვითარმედ: არა გეჩუენა შენ ღმერთი, რაჲ ვჰრქუა მათ?
იგი	მცხ.ფსალმ	ვითარცა გუესმა, ეგრეცა და ვიხილეთ ქალაქსა უფლისა ძალთასა, ქალაქსა ღმრთისა ჩუენისასა; ღმერთმან დააფუძნა იგი უკუნისამდე.
მათდა	მცხ.ბარ	უჩინო ქმნეს და ჯოჯოხეთად შთაჴდეს და სხუანი აღდგეს ნაცულად მათდა.
მათ	მცხ.ბარ	არა ესენი გამოირჩინა ღმერთმან, არცა გზა ზედმიწევნილობისა მისცა მათ.
მათ	მცხ.ბარ	და უწოდა მათ, და ჰრქუეს: იქა ვართ. და უნათობდეს სიხარულით შემოქმედსა მათსა.
მათ	მცხ.ბარ	შემოსილნი სამოსლითა პორფირითა განჰჴოცენ პირსა მათსა სახლთაჲსაგან მტუერისა, რომელი მრავალ არს მათ შორის.
მათ	მცხ.ბარ	მყოფნი ძელისად და მოვეცხლულად და მოოქროვილად. ეცნობოს ამისთჳს შემდგომად ყოველთა წარმართთა, ვითარმედ ნაცილ არიან და მეფეთადცა ცხორებად არიან, ვითარმედ არა არიან ღმრთეებ, არამედ საქმენი ჴელებისა კაცთასა და არარაჲ არს საქმე ღმრთისაჲ მათ შორის.
მათ	მცხ.ბარ	ვისდა უკუე არსაცნაურ არს, ვითარმედ არა არიან ღმერთებ, არამედ საქმენი ჴელთა კაცთანი და არა არს საქმენი ღმრთისაჲ მათ შორის?
მათგან	მცხ.ბარ	მცნობელთა უკუე, ვითარმედ არა არიან ღმერთებ, ნუ გეშინინყე მათგან,
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მათ: თქუენ იხილეთ უკეთურებაჲ ესე, რომელსა შინა ვართ აწ, და ვითარ არს იერუსალემი უდაბნო და ბჭენი მისნი ცეცხლითა მომწვარ, მოვედით და აღვაშენოთ ზღუდენი იერუსალჱმისანი, და არღარა ვიყვნეთ საყუედრელ.
მათ	მცხ.ეზრ2	მიუგე და ვარქუ მათ: ღმერთმან ცათამან წარგვიმართა ჩუენ, და ჩუენ მონანი მისნი ვართ წმინდანი, და აღვაშენოთ, და თქუენ არა გიც ნაწილი და საჴსენებელი და სამართალი იერუსალემს.
მისა	მცხ.ეზრ2	და შემდგომად მისა დაიპყრა მერამოთ, ძემან ურიასმან, ძემან აკსისამან, და საზომი მეორისით ბჭითგან ბეთელისუბ ვიდრე დასასრულამდე მისა.
მათსა	მცხ.ეზრ2	რომელი-იგი აშენებდეს, აქვნდა კაცად-კაცადსა ჴმალი თჳსი წელთა თჳსთა და საბარკული ბარკალსა თჳსსა და ეგრეთვე აღაშენებდეს ზღუდეთა იერუსალემისათა, რომელნი-იგი ჰბერვიდეს ნესტუსა რქისასა, დგეს მახლობელად მათსა.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და აწ, ვითარცა ჴორცნი ძმათა ჩუენთანი, არიან ჴორცნი ჩუენნი და, ვითარცა შვილნი მათნი, შვილნი ჩუენნი, და აწ რასა მივსცენით ჩუენ ძენი ჩუენნი მონებად და ასულნი ჩუენნი წარვიდეს მძლავრებით და არა არს ჴელთა შინა ჩუენთა ძალი, რომლითამცა ვიჴსნენით იგინი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ ძმათა ჩემთა და მეცნიერთა: თქუენცა გეტყჳ, მივსცეთ ვეცხლი და ნაყოფი ჩუენი საჴსრად, რომელსა ითხოვენ ხარკისმომჴდელნი იგი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და საბლარდელი იგი ჩემი განვყარე მაგრიად და ვთქუ: ესრეთ დაყარენ ღმერთმან ყოველი კაცი, რომელმან არა აღასრულნეს სიტყუანი ესე, ცხორებისაგან თჳსისა და ადგილისაგან თჳსისა, ესრეთ დაყრილ და დაცჳვნებულ იყავნ ცხორებისაგან თჳსისა. და თქუა ყოველმან ერმან კრებულისამან: ამენ. და აკურთხეს უფალი. ყვეს და აღასრულეს ყოველმან კრებულმან სიტყუაჲ ესე
მისათა	მცხ.იონ	და იქადაგა და ითქუა ნინევს შინა მეფისა მიერ. და დიდ-დიდთა მისათა მეტყუელთა: და კაცნი და საცხოვარნი და ზროხანი და ცხოვარნი ნუ იგემებენ ნურარას. და წყალსა ნუ სმენ, ნუცა ძოენ.
მათდა	მცხ.იონ	და იხილნა ღმერთმან საქმენი მათნი, რამეთუ მოაქციეს გზათაგან მათთა ბოროტთა და შეინანა ღმერთმან სიბოროტესა ზედა, რომელი თქუა ყოფად მათდა და არა უყო.
მათ	მცხ.იონ	და იძულებოდეს კაცნი მიქცევად ქუეყანად მიმართ და ვერ შეუძლებდეს, რამეთუ ზღუაჲ ვიდოდა და უფროს აღდგებოდა მათ ზედა.
იგი	მცხ.ეზრ2	ძენი ერამისნი: ათას და ათჩჳდმეტ. და ლევიტელნი იგი:
მათგან	მცხ.ეზრ2	ძენი ისუჲსნი, კადიმელ, ძეთა მათგან.
მათგან	მცხ.ეზრ2	ამათ მოიძიეს აღწერად ნათესავთა რიცხჳსა მათისა და არა იპოვა, განიყენნეს მღდელთა მათგან.
მათ	მცხ.ეზრ2	მფლობელთა მათ მამათმთავართა მისცეს ფასი საქმარად ოქრო ორი ბევრი, ვეცხლი ბევრი, ქანქარი - ორ ათას ორასი.
მან	მცხ.ეზრ2	და სახლმან მან ერმან მისცეს ორი ბევრი დრაჰკანი, და ჭურჭელი ვეცხლისა. ორ ათას ოდენ და კვართები სამღდელო სამეოცდაშჳდი.
მათ	მცხ.ეზრ2	იწყო და უკითხვიდა მათ ცისკრითგან, რაჟამს აღმობრწყინდის მზე ვიდრე ექუს ჟამამდე, წინაშე მამათა და დედათა, და გულისხმა-ყოფდეს ყოველნი და ყური მიუპყრეს ყოველმან ერმან სმენად წიგნსა მას სჯულისა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და წიგნი შჯულისა ღმერთისა განმარტებით და საჩინოდ აღმოიკითხეს, რათა გულისხმა-ყონ სიტყუაჲ იგი და სცნან
მის	მცხ.აბდ	ხილვაჲ აბდიასი, რომელი იყო უწინარეს გამოსლვისა ასურასტანით. ამათ ეტყვის უფალი ღმერთი იდუმეასა: სასმენელი მესმა უფლისა მიერ. და გარემოცვა წარმართთა მიმართ განავლინა: აღდეგით და აღვდგეთ მის ზედა ბრძოლად.
მათგან	მცხ.აბდ	ნუცა დასდგები განსავალთა ზედა მათთა მოწყუედად განრინებულთა მათგანთა. ნუ წყუდეულ-ჰყოფ მლტოლვარეთა მათგან დღესა შინა ჭირისასა
იგი	მცხ.ეზრ2	და პური იგი პირველი და შესაწირავი ჟამად და ჟამად, საკუერთხი ყოველთა დღესასწაულთა წელიწდისათა და შაბათთა და ყოველთა თვისთავთა და სატფურებისა და სიწმიდეთა და ცოდვათათჳს, რომელ-იგი არს სალხინებელად ისრაჱლისა და საქმე ტაძრისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და წილ-ვიგდოთ მკჳდრობისათჳს ძელისა მისთჳს, რომელ მიუვლინა მღდელთა მათ და ლევიტელთა და ერმან მოიღენ სახლად უფლისა ღმრთისა ჩუენისა და სახლსა მამათა ჩუენთასა ჟამად და ჟამად და წლითი წლად, რომელი-იგი წეს იყოს, საგზებელად ზედა საკურთხეველსა შესაწირავთა უფლისა ღმრთისა ჩუენისათა, ვითარცა წერილ არს სჯულსა მოსესსა
მას	მცხ.ეზრ2	სარია, ძე მელქიასი, ძე მესულამისი, ძე სადუკისი, ძე მარაუთისი, ძე ეტობისი. და იყო სახლები მათი მახლობელად ტაძარსა მას უფლისასა.
მათთჳს	მცხ.ეზრ2	სახლისაგან გალგალისა და თემისაგან გებისა და ამალეთისა ამისთჳს, რამეთუ შემასხმელთა აღაშენეს დაბნები გარეშემო იერუსალჱმისა მათთჳს.
იგინი	მცხ.ეზრ2	და უბრძანე მიცემად ჴელთა ელიმა მღდელისა და სადუკა მწერალისასა და ფადიასა, რომელ იყო ლევიტელთაგან, და ჴელთა მათსა ანან, ძე ზაქარისა, ძე მათანისა, მით, რამეთუ სარწმუნონი იყუნეს იგინი, რომელნი განუყოფდეს და მისცემდენ ძმათა მათთასა.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ვარქუ მათ: რასათჳს დაადგრებით თქუენ გარეშე ზღუდისა მაგის? და უკუეთუ კუალადცა ვიხილო უშჯულოებაჲ ეგე, ვბრძანო, რათა ვერღარა შეხჳდეთ თქუენ შაბათსა შინა ქალაქსა ამას.
მათ	მცხ.ეზრ2	და მათ დღეთა შინა ვიხილე ჰურიანი, რამეთუ ისხდენ დედანი აზოტელნი და ამონელნი და მოაბელნი.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ძეთა იოვადისათა და ელიასიბისა დიდისა მღდელისა მესმა, რამეთუ იყო ცოლი მისი ასული სანაბალატისა და განძებით განვდევნე იგი ჩემგან.
იგინი	მცხ.ეზრ2	მოიჴსენოს იგინი ღმერთმან სამკჳდრებელსა და აღთქმისა მღდელობისა მისისასა.
მათგან	მცხ.მიქ	რომელთა გძულან კეთილნი და ეძიებთ ბოროტთა, მტაცებელნი ტყავთა მათთანი მათგან
მას	მცხ.მიქ	მას დღესა შინა იტყჳს უფალი: შევკრიბო შემუსრვილი და განგდებული შევიწყნარო და რომელნი განვყარენ
მათ	მცხ.მიქ	ამისთჳს მისცეს მათ, ვიდრე ჟამადმდე შობისა შუეს. და ნეშტნი ძმათა მისთანი მოიქცენ ძეთა მომართ ისრაჱლისათა
მათ	მცხ.მიქ	და დღეთაებრ გამოსვლისა შენისათაა ქუეყანისაგან ეგჳპტისა, უჩუენნე მათ საკჳრველნი.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ ქებისათჳს შესწირვიდე მას და შეწიროს მსხუერპლსა მას ზედა ქებისასა პურნი სამინდოჲსაგან შესუარული ზეთითა და ლელანგოჲ უცომოჲ, ცხებული ზეთითა, და სამიდოჲ აღდგინებული ზეთითა,
მისსა	მცხ.ამოს	მიუთხართ სოფლებსა ასსურასტანელთა შორის და სოფლებისა მიმართ ეგჳპტეს შინა და არქუთ: შეკერბით მთასა ზედა სამარიაჲსასა და იხილენით საკჳრველნი მრავალნი შორის მისსა და მძლავრებაჲ მისშორისი.
იგი	მცხ.ლევ	და მოიღეს შესაწირავი იგი ერისაჲ
მას	მცხ.ლევ	და მკერდსა მას განჩემებულსა და მჴარსა მას შესაწირავსა ჭამდით ადგილსა წმიდასა შენ, და ძენი შენნი და სახლეულნი შენნი შენ თანა, რამეთუ შჯულად შენდა და შჯულად ძეთა შენთა მოგეცა შესაწირავთაგან ცხორებისათა ძეთაგან ისრაჱლისათა.
მით	მცხ.ლევ	მფრინველთაგან, რომელთა ასხენ ოთხ ფერჴ, საძაგელ არს თქუენდა და მით არა შეიგინნეთ.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველი რომელი შეეხოს მკუდარსა მათგანსა, არაწმიდაჲ იყოს იგი მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	ქურცინი, და თაგჳ, და ხჳთქი, და თაგჳ ქურცინი, და მსუენ-ლომი, და მხულივი და მსუენი და მთხუნველი. ესე ყოველი არაწმიდა არს თქუენდა ყოველთაგან ქუეწარმავალთა, რომელნი ძურებიან ქუეყანასა ზედა. ყოველი რომელი შეეხოს მათგანსა მძორსა, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ლევ	და ყოველი საჭმელი, რომელი იჭამების, რომელსა მივიდეს წყალი, არაწმიდა იყოს, და ყოველი სასუმელი, რომელი ისუმების ყოვლითა ჭურჭრითა, არაწმიდა არს იგი.
მისთჳს	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვერ პოვოს ჴელმან მისმან ტარიგი, მოიქუნეს ორნი გურიტნი, ანუ მართუენი ტრედისანი: ერთი ყოვლად დასაწუველად და ერთი ცოდვისათჳს და ლხინება-ყოს მისთჳს მღდელმან მან და განწმიდნეს.
მის	მცხ.ლევ	უკუეთუ შედებაჲ კეთროვანებისაჲ იყოს ვისთანამე კაცისა, მოვიდეს მღდელისა მის.
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვისმე თმაჲ დასრულ იყოს თავსა მისსა, სიმტიერე არს, წმიდა არს იგი.
მისა	მცხ.ლევ	ესე არს შჯული შეხებისა კეთროვანებისაჲ სამოსელსა მატყლისასა, გინათუ სელისასა, ანუ თუ სავაღლსა, ანუ თუ ფესუსა, გინა ყოველსა ჭურჭერსა ტყავისასა, გინა თუ განწმედად მისა, გინა შეგინებად მისა.
მათდა	მცხ.ამოს	ვაჲ, რომელნი შეურაცხ-ყოფენ სიონსა და მოსავ არიან მთისა მიმართ სამარიისაჲსა. მოისთულნეს დასაბამნი წარმართთანი და შევიდა მათდა სახლი ისრაჱლისაჲ
იგი	მცხ.ლევ	უკუეთუ გლახაკ იყოს და ჴელმან მისმან არარაჲ პოვოს, მოიბას ტარიგი ერთი წელიწდეული, რომლისათჳს-იგი ცოდა, შესაწირავად და მეათე სამინდოჲსაჲ შესუარული ზეთითა, მსხუერპლად დასაწუელი იგი ზეთისაჲ ერთი.
მისსა	მცხ.ამოს	და თქუა უფალმან ჩემდამო: რასა ხედავ შენ, ამოს? და ვთქუ: ადამასსა. და თქუა უფალმან: აჰა, მე დავამტკიცე ადამანტი საშუალ ერისა ჩემისა ისრაჱლისასა, არღა მერმე შევსძინო თანაწარსვლად მისსა.
იგი	მცხ.ამოს	და გარდავაქცინე დღესასწაულნი თქუენნი გლოად, და ყოველნი გალობანი თქუენნი გოდებად, და აღვიღო ყოველსა წელსა ზედა ძაძაჲ, და ყოველსა თავსა ზედა სიმტიერე, და დავდვა მე იგი, ვითარცა გლოვაჲ საყუარელისაჲ, და მისთანანი, ვითარცა დღე სალმობისაჲ.
მათ	მცხ.ამოს	უკუეთუ დაჰჴდენ თუალთაგან ჩემთა სიღრმეთა შინა ზღჳსათა, მუნ ვამცნებ ვეშაპსა და შესთქრეს მათ.
მას	მცხ.ლევ	და მაშინღა ესრე შევიდეს აჰრონ სიწმიდესა მას ჴბოჲთა ერთითა ზროხათაგან ცოდვისათჳს და ვერძითა მრგულიად მწუარითა.
იგი	მცხ.ლევ	და სამოსელი სელისაჲ განწმედილი შეიმოსოს, და ნიფხავი სელისაჲ იყოს სხეულსა მისსა: და სარტყელი სელისაჲ შეირტყას და ვარშამაგი სელისაჲ დაიბუროს, რამეთუ სამოსელი წმიდა არს, და დაიბანოს წყლითა ყოველი გუამი მისი და მაშინღა შეიმოსოს იგი.
მათ	მცხ.ლევ	და არქუ მათ: კაცმან-კაცმან ძეთა ისრაილისათამან, ანუ თუ მწირთაგანმან, რომელი მოსრულ იყოს თქუენ შორის, რომელმან ყოს მსხუერპლი, გინა შესაწირავი,
მან	მცხ.ლევ	უკეთუ არა განირცხეს სამოსელი თჳსი და არა დაიბანოს გუამი თჳსი წყლითა, მოიღოს მან უშჯულოებაჲ თჳსი.
მისა	მცხ.ლევ	და ცოლისა მოყუსისა შენისა არა შეხჳდე დაწოლად და შეგინებად მისა.
მისთჳს	მცხ.ლევ	არა გძულდეს ძმაჲ შენი გონებითა შენითა, მხილებით ამხილო მოყუასსა შენსა და არა მოიღო მისთჳს ცოდვაჲ.
მათ	მცხ.ლევ	არა შეუდგეთ თქუენ მუცლითმეზღაპრეთა და მსახრვალთა, არა შეეყენნეთ შეგინებად მათ შორის. მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მას	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვინმე მოგიჴდეს თქუენ მწირი ქუეყანასა თქუენსა, არა აჭირვებდეთ მას.
მისვე	მცხ.ლევ	უკუეთუ ვინმე ძეთაგანმან ისრაჱლისათამან, გინათუ მოსრულთაგანმან მწირმან ისრაჱლსა შორის, რომელ მისცეს ნათესავი თჳსი მთავარსა, სიკუდილით მოკუედინ, ტომმან მისვე ქუეყანისამან ქვაჲ დაჰკრიბონ მას.
იგი	მცხ.ლევ	და მე დავამტკიცო პირი ჩემი კაცსა მას ზედა და წარვწყმიდო იგი ერისაგან თჳსისა, რამეთუ მისცა მთავარსა, რათა შეაგინოს სიწმიდე ჩემი და შეაბილწოს სახელი განწმედილთა ჩემდამო.
იგი	მცხ.ლევ	და რომელი დაწვეს პირუტყუსა თანა, სიკუდილით მოკუედინ და ოთხფერჴი იგი მოკალთ.
იგი	მცხ.ლევ	რათა არა შეიგინოს თესლი მისი ერსა შორის მისსა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი, რომელმან განვწმიდე იგი.
მათ	მცხ.ლევ	და ეტყოდა მოსე აჰრონს და ძეთა მისთა და ყოველთა მიმართ ძეთა ისრაჱლისათა ყოველთა მათ სიტყუათა.
მან	მცხ.ლევ	არა ჭამოს მან სიწმიდეთაგან, ვიდრე არა დაიბანოს გუამი მისი წყლითა და დაჰჴდეს მზე და წმიდა იყოს და მაშინღა ჭამოს სიწმიდეთაგანი,
იგი	მცხ.ლევ	გამოტეხილი და შეჭყლემული და მოკუეთილი და აღმოტაცებული არა შესწირო იგი ღმრთისა.
მათ	მცხ.ლევ	მე ვარ უფალი და დაიმარხნეთ მცნებანი ჩემნი და ჰყოფდით მათ.
მას	მცხ.ლევ	და მოიღოთ დღესა მას პირველსა ნაყოფი ხისაჲ შუენიერი და ფურცელი დანაკისკუდთაჲ და რტოები ხეთა ბორობანთაჲ, ძეწნი და ტირიფისაგან რტოები ჴევთაგან, რათა იხარებდეთ თქუენ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო ოქრო მის ქვეყანისაჲ კეთილ, მუნ არს ანთრაკი და ქვაჲ იგი კაპოეტი.
იგი	მცხ.დაბ	და მოიყვანა უფალმან ღმერთმან კაცი, რომელი შექმნა, და დაადგინა იგი სამოთხესა მას საშვებელისასა საქმედ მისა და დაცვად.
მისგან	მცხ.დაბ	ხოლო ხისა მისგან ცნობადისა კეთილისა და ბოროტისა არა შჭამოთ მისგან, რამეთუ, რომელსა დღესა შჭამოთ მისგან, სიკუდილითა მოსწყდეთ.
იგინი	მცხ.დაბ	და და-ვე-ჰბადა უფალმან ღმერთმან ყოველი მჴეცი ველისაჲ ყოველი მფრინველი ცისაჲ და მოიყვანნა იგინი ადამისა ხილვად და ყოველთა მშჳნვიერთა ცხოველთა, რომელიცა უწოდა ადამ, იგი არს სახელი მათი, რაჲძი უწოდოს მათ.
იგი	მცხ.დაბ	და იყვნენ ორნივე იგი ერთ ჴორც. და იყვნეს ორნივე შიშუელ: ადამ და ცოლი მისი, და არა ჰრცხუენოდა.
მის	მცხ.დაბ	და იხილა დედაკაცმან, რამეთუ კეთილ არს ხე ჭამად და სათნო თვალთათჳს ხილვად და შუენიერ განცდად. და მიმღებელმან დედაკაცმან ნაყოფისაგან ჭამა და მისცა ქმარსა-ცა მისსა მის თანა და ჭამეს.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა უფალმან ღმერთმან ადამს და ჰრქუა მას: ადამ: სადა ხარ?
მან	მცხ.დაბ	და მან თქუა: ჴმისა შენისა მესმა, მავალისა შორის სამოთხესა, რამეთუ შიშუელ ვარ და დავიმალე.
მისგან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას უფალმან ღმერთმან: ვინ გითხრა შენ, რამეთუ შიშუელ ხარ? უკუეთუ არა ხისაგან, რომლისა გამცენ შენ მისგან ხოლო არა ჭამაჲ, მისგან სჭამე-ა ?
მან	მცხ.დაბ	და თქუა ადამ: დედაკაცი, რომელი მომეც ჩემ თანა, მან მომცა მე ხისაგან და ვჭამე.
იგი	მცხ.დაბ	და მტერობაჲ დავდვა შორის შენსა და შორის დედაკაცისა. და შორის თესლისა შენისა და შორის თესლისა მისისა იგი შენსა უმზირდეს თავსა და შენ უმზირდე მისსა ბრჭალსა.
მისგან	მცხ.დაბ	ხოლო ადამს ჰრქუა: რამეთუ ისმინე ჴმაჲ ცოლისა შენისაჲ და სჭამე ხისაგან, რომლისა გამცენ შენ მისი ხოლო არაჭამაჲ, მისგან სჭამე, წყეულ იყავნ ქუეყანა საქმეთა შინა შენთა, მწუხარებით სჭამდე მას ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა.
იგი	მცხ.დაბ	და უწოდა ადამ სახელი ცოლსა თჳსსა: ცხორებაჲ. რამეთუ იგი არს დედა ყოველთა მაცხორებელთა.
იგი	მცხ.დაბ	და განავლინა იგი უფალმან ღმერთმან სამოთხისაგან საშუებელისა საქმედ ქუეყანისა, რომლისაგან მოღებულ იქმნა.
იგი	მცხ.დაბ	და განჴადა ადამ და დაამკჳდრა იგი წინაშე საშუებელსა სამოთხისასა და დააწესა ქერობინი და მოტყინარე მახჳლი იქცევისი დაცვად გზასა ხისა ცხორებისასა.
იგი	მცხ.დაბ	და შესძინა შობად ძმაჲ მისი აბელ და იქმნა იგი მწყემს ცხოვართა; ხოლო კაინ - მშრომელ ქუეყანისა.
მან-ცა	მცხ.დაბ	და აბელ მოართუა მან-ცა პირმშოთაგან ცხოვართა მისთასა და ცმელთაგან. და მოიხილა ღმერთმან აბელს ზედა და ძღუენთა მისთა ზედა.
მან-ცა	მცხ.დაბ	ხოლო სელა შვა. მან-ცა თობალ და იყო კუერით ხუროჲ, მჭედელი რვალისა და რკინისა, ხოლო დაჲ თობელისი - ნოემა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა ენოს შემდგომად შობისა მის კაინანისსა შვიდასათხუთმეტ წელ. და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა კაინან შემდგომად შობისა მის მალელეილისსა შვიდასორმეოც წელ. და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა მალელეილ შემდგომად შობისა მის იარედისსა შვიდასოცდაათ წელ. და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა იარედ შემდგომად შობისა მის ენუქისსა შვიდას წელ. და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო სათნო ეყო ენუქ ღმერთსა. და ცხოვნდა ენუქ შემდგომად შობისა მის მათუსალასა ორას წელ და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა მათუსალა შემდგომად შობისა მის ლამექისა. შვიდასოთხმეოცდაორ წელ. და შვნა ძენი და ასულნი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა ლამექ შემდგომად შობისა მის ნოესსა. ხუთასსამეოცდახუთ წელ და შვნა ძენი და ასულნი.
მას	მცხ.დაბ	და ქმნნა ნოე ყოველნი, რაოდენნი ამცნო მას უფალმან ღმერთმან, ეგრეთ ქმნნა.
მის	მცხ.დაბ	და შევიდა ნოე და ძენი მისნი მის თანა და ცოლი მისი და ცოლნი ძეთა მისთანი კიდობნად წყლისათჳს რღუნისა.
მის	მცხ.დაბ	და დადგა კიდობანი თთუესა მეშჳდესა ოცდაშჳდისა მის თთჳსასა მთათა ზედა არარატისასა.
მისა	მცხ.დაბ	და განავლინა ტრედი უკუანა მისა, უკუე-თუ მოაკლდა წყალი პირისაგან ქუეყანისა.
მისა	მცხ.დაბ	და მოაქცია მისა მიმართ ტრედმან მიმწუხრი და აქუნდა ზეთისხილისა ფურცელი რტოჲთა პირსა შინა მისსა და ცნა ნოე, რამეთუ მოაკლდა წყალი პირისაგან ქუეყანისა.
იგინი	მცხ.დაბ	და აღუშენა ნოე საკურთხეველი ღმერთსა და მოიღო ყოველთაგან საცხოვართა წმიდათა და ყოველთაგან მფრინველთა წმიდათა და შეწირნა იგინი ყოვლად ნაყოფებად საკურთხეველსა ზედა.
მათ	მცხ.დაბ	და აკურთხნა ღმერთმან ნოე და ძენი მისნი და ჰრქუა მათ აღორძნდით, და განმრავლდით და აღავსეთ ქუეყანა და ეუფლენით მას.
იგი	მცხ.დაბ	და რამეთუ სისხლიცა თქუენი სულთა თქუენთა გამოვიძიო ჴელისაგან მჴეცთასა და გამოვიძიო იგი ჴელისაგან კაცისა ძმისა მისისა გამოვიძიო სული კაცისა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყოს, რაჟამს მოვავლინო ღრუბელი შორის ქუეყანასა, გამოჩნდეს მშჳლდი იგი ღრუბელთა შინა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყოს მშვილდი იგი ღრუბელთა შინა და ვიხილო და მოვიჴსენო აღთქუმაჲ საუკუნო შორის ჩემსა. და შორის ყოვლისა ცხოველისა და ყოვლისა ჴორციელისა, რომელ არს ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	და განიფრთხო ნოე ღჳნისაგან და ცნა, რაოდენ უყო მას ძემან მისმან უჭაბუკესმან.
მათდა	მცხ.დაბ	ესე შობანი ძეთა ნოესთანი: სემ, ქამ და იაფეთ. და იყვნეს მათდა ძენი შემდგომად წყლით რღუნისა.
მისგან	მცხ.დაბ	ქუეყანისა მისგან გამოვიდა ასურ და აღაშენა ნინევი, და ქალაქი რომოთი, და ხალანი.
მათსა	მცხ.დაბ	და არადელნი, და სამარეელნი, და ამათეფელნი და ამაათი, შედგომად მათსა განეთესნეს, ტომნი ქანანელთანი.
მისდაცა	მცხ.დაბ	და სემისსა იშუნეს მისდაცა მამისა ყოველთა ძეთა ებერისთასა, ძმისა იაფეთისა, ძმისა უხუცესისა.
მის	მცხ.დაბ	და ებერისსა იშვნეს ორნი ძენი: სახელი ერთისა მის ფალეკ, რამეთუ დღეთა მისთა განინაწილა ქუეყანა და სახელი ძმისა მისისა იეკტან.
მათდა	მცხ.დაბ	და ჰრქუა კაცმან მოყუასსა: მოვედით, გამოვზილნეთ ალიზნი და გამოვაცხუნეთ იგინი ცეცხლითა. და იყო მათდა ალიზი ქვაჲ და ასფალტოსი იყო მათდა თიჴაჲ.
მათ	მცხ.დაბ	მოვედით, გარდავიდეთ და შეურინეთ მათ ენანი მუნ, რათა არა ესმოდის თჳთოეულსა ჴმაჲ მოყუსისა.
იგინი	მცხ.დაბ	ამისთჳს ეწოდა სახელი მისი შერევნა, რამეთუ მუნ შეურივნა უფალმან ბაგენი ყოვლისა ქუეყანისანი და მუნით განთესნა იგინი უფალმან ღმერთმან პირსა ზედა ყოვლისა ქუეყანისასა.
იგინი	მცხ.დაბ	და განთესნა იგინი უფალმან მუნით პირსა ზედა ყოვლისა ქუეყანისასა. და დასცხრეს მაშენებელნი ქალაქისა და გოდლისანი.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა არფაქსად შემდგომად შობისა მის სალასა, სამასოცდაათ წელ, და შუნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა სალა შემდგომდა შობისა მის ებერისსა სამასერგასის წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა ებერ შემდგომად შობისა მის ფალეგისსა ორასსამეოცდაათ წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა ფალეგ შემდგომად შობისა მის რაგავისა ორასდაცხრა წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა რაგავ შემდგომად შობისა მის სერუქისსა ორასდაშჳდ წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა სერუქ შემდგომად შობისა მის ნაქორისსა ორას წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა ნაქორ შემდგომად შობისა მის თარრასა ასოცდაცხრა წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
მის	მცხ.დაბ	და ცხოვნდა სემ შემდგომად შობისა მის არფაქსადისა ხუთას წელ, და შვნა ძენი და ასულნი, და მოკუდა.
იგინი	მცხ.დაბ	და მოიყვანნა თარრა აბრაამ და ნაქორ, ძენი თჳსნი, და ლოთ, ძე არრანისი, ძისა თჳსისა და გამოიყვანნა იგინი სოფლისაგან ქალდეველთასა წარსლვად ქუეყანად ქანანისა და მოვიდა ვიდრე ხარრანადმდე და დაემკჳდრა მუნ.
მის	მცხ.დაბ	და გამოვიდა აბრაამ, ვითარცა ამცნო მას უფალმან, და ჰყუა მის თანა ლოთ, ხოლო აბრაამ იყო წლისა სამეოცდაათხუთმეტისა, რაჟამს გამოვიდა ხარანით.
მისა	მცხ.დაბ	და განვლო აბრაამ ქუეყანაჲ იგი სიგრძედ მიმართ მისა ვიდრე ადგიდმდე სჳქემისა, მუხასა თანა მაღალსა, ხოლო ქანანელნი მკჳდრ იყვნეს მაშინ მას ქუეყანასა.
მას	მცხ.დაბ	და გამოუჩნდა უფალი აბრაამს და ჰრქუა მას: თესლსა შენსა მივსცე ქუეყანა ესე და აღუშენა მუნ აბრაამ საკურთხეველი უფალსა გამოჩინებულსა მისდა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს შევიდა აბრაამ ეგჳპტედ, იხილეს მეგჳპტელთა დედაკაცი იგი, რამეთუ შუენიერ იყო ფრიად.
იგი	მცხ.დაბ	და მხილველთა მისთა მთავართა ფარაოჲსთა აქეს იგი წინაშე ფარაოსა, და შეიყუანეს იგი სახლსა ფარაოსსა.
მის	მცხ.დაბ	და აბრაამს კეთილსა უყოფდეს მის ძლით და იქმნნეს მისსა ცხოვარი და ზროხები და ვირნი და მონანი და მჴევალნი, კერძოვირნი და აქლემნი.
მას	მცხ.დაბ	და მოუწოდა ფარაო აბრაამს და ჰრქუა მას: რაჲ ესე მიყავ მე? რამეთუ არა მითხარ მე, ვითარმედ ცოლი ჩემი არს.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო გამოვიდა აბრაამ ეგჳპტით, იგი და ცოლი მისი და ყოველნი მისნი, და ლოთ მის თანა უდაბნოდ.
იგი	მცხ.დაბ	და არა იტევდა მათ ქუეყანა იგი დამკჳდრებად ზოგად, რამეთუ იყო მონაგები მათი ფრიად. და ვერ შემძლებელ იყვნეს დამკჳდრებად ზოგად.
მისგან	მცხ.დაბ	ხოლო ღმერთმან თქუა აბრაამის მიმართ შემდგომად ლოთის განყოფისა მისგან: აღიხილენ თუალნი შენნი და იხილენ ადგილთაგან, რომელსა ხარ შენ აწ, ჩრდილოჲთ მიმართ და სამხრად და აღმოსავლად და ზღუად.
იგი	მცხ.დაბ	რამეთუ ყოველი ქუეყანაჲ, რომელსა შინა ჰხედავ შენ, მიგცე იგი შენ და თესლსა შენსა უკუნისამდე.
მისა	მცხ.დაბ	აღდეგ, მოვლე ქუეყანა, სიგრძედ მიმართ მისა, და სივრცედ მისსა, რამეთუ შენ მიგცე იგი.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო მოვიდა ვინმე განრომილთაგანი და უთხრა აბრაამს წიაღ სადა იგი მკჳდრ იყო მუხასა თანა მამბრესსა ამორისსა, ძმისა ესტოლისსა, და ძისა ავანისსა, რომელნი იყვნეს ყურცემულ აბრაამისსა.
იგინი	მცხ.დაბ	და დევნა-უყო უკანა მათისა ვიდრე დაანადმდე. და დაესხა მათ ზედა ღამე, იგი და ყრმანი, მისნი, და დასცნა იგინი. და სდევდეს ვიდრე ქობალადმდე, რომელ არს მარცხენით დამასკისა.
მის	მცხ.დაბ	და გამოვიდა მეფე სოდომისა შემთხუევად მისსა, შემდგომად მოქცევისა მისისა ჭირისაგან ქოდოლგომორისა და მის თანა მეფეთასა ღელესა შინა საბისსა, რომელ არს ველი მეფისაჲ.
მისდა	მცხ.დაბ	და მეყსეულად იქმნა ჴმაჲ მისსა მისდა მიმართ მეტყუელი: არა დაგიმკჳდრებს შენ, არამედ, რომელი გამოვიდეს შენგან, მან დაგიმკჳდროს შენ.
მას	მცხ.დაბ	და განიყუანა იგი გარე და ჰრქუა მას: აღიხილენ თუალნი ცად მიმართ და აღრაცხენ ვარსკულავნი, უკუეთუ ძალ-გიც აღრაცხვაჲ მათი. ესრეთ იყოს თესლი შენი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრწმენა აბრაამს ღმრთისაჲ და შეერაცხა მას სიმართლედ.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას: მომგუარე მე დიაკეული სამისა წლისაჲ და ვაცი სამისა წლისაჲ და ვერძი სამისა წლისა და გურიტი და ტრედი.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო მან მოიხუნა ესე ყოველნი და განყუნა იგინი შუა ღა დასხნა იგინი პირისპირ ურთიერთას, ხოლო მფრინველნი არა განყუნა.
მათ	მცხ.დაბ	და გარდამოვიდეს მფრინველი მძორთა მათ ზედა ორად განკუეთილებათა მათთა. და თანა-უჯდა მათ აბრაამ.
მათ	მცხ.დაბ	და თქუა აბრაამის მიმართ: ცნობით უწყოდე, ვითარმედ მსხემ იყოს თესლი შენი ქუეყანასა არა თჳსსა და დაიმონებდენ მათ. და განაშორებდენ მათ და დაამდაბლებდნენ მათ ოთხას წელ.
მას	მცხ.დაბ	მას დღესა შინა აღუთქუა უფალმან აბრაამს აღთქუმაჲ მეტყუელმან: თესლსა შენსა მივსცე ქუეყანა ესე მდინარითგან ეგჳპტისათ, ვიდრე მდინარედმდე დიდად ევფრატად.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო სარრაჲ, ცოლი აბრაამისი, არა უშობდა მას. და იყო მისი მჴევალი მეგჳპტელი, რომლისა სახელი აგარ.
მისგან	მცხ.დაბ	და თქუა სარრა აბრაამის მიმართ ქუეყანასა ქანანისასა: აჰა ეგერა, დამჴშა მე უფალმან არა შობად. შევედ უკვე მჴევლისა მიმართ ჩემისა, რათა შვილიერ ვიქმნნეთ მისგან. და ისმინა აბრაამ ჴმისა სარასა.
იგი	მცხ.დაბ	და მოიყუანა სარა, ცოლმან აბრაამისმან, მჴევალი მისი, მეგჳპტელი აგარ, შედგომად ათისა წლისა დამკჳდრებისა აბრამისა ქუეყანასა ქანანისსა, და მისცა იგი აბრაამს, ქმარსა თჳსსა, ცოლად მისსა.
მან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა სარრა აბრაამის მიმართ: ვიუსამარლოები შენგან, მე მოგეც შენ მჴევალი ჩემი წიაღთა შენთა. ხოლო მან იხილა რაჲ, ვითარმედ მუცელქმულ არს, უპატიო-ვიქმენ წინაშე მისსა. საჯენ ღმერთმან შორის ჩემსა და შენსა.
მას	მცხ.დაბ	და თქუა აბრაამ სარრას მიმართ: აჰა, მჴევალი შენი ჴელთა შინა შენთა. იჴუმიე იგი, ვითარ-რაჲმეცა სათნო არს შენდა. და ძჳრი შეაჩუენა მას სარრა. და წარვიდა პირისაგან მისისა
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო პოვა იგი ანგელოზმან უფლისა ღმრთისამან წყაროსა ზედა წყლისასა უდაბნოსა შინა, ქუეყანასა ზედა გზასა ზედა სურისასა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან უფლისამან: აგარ, მჴევალო სარასო, ვინაჲ მოხუალ? და სადაჲ წარხუალ? და თქუა: პირისაგან სარას, დედოფლისა ჩემისა, ვივლტი მე.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან უფლისამან: მიიქეც დედოფლისა შენისა მიმართ და დამდაბლდი ქუეშე ჴელსა მისსა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან უფლისამან: განმრავლებით განვამრავლო თესლი შენი და არა აღირაცხოდის სიმრავლისაგან.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან უფლისამან: აჰა შენ მუცელქმულ ხარ და ჰშვე ძე, და უწოდი სახელი მისი ისმაილ, რამეთუ შეისმინა უფალმან სიმდაბლისა შენისაჲ.
მის	მცხ.დაბ	ესე იყოს ველური კაცი. ჴელნი მისნი ყოველთა ზედა და ჴელნი ყოველთანი მის ზედა და წინაშე პირსა ყოველთა ძმათა მისთასა დაიმკჳდროს.
მას	მცხ.დაბ	უწოდა აგარ სახელი უფლისა, მზრახუალსა მას მისსა: შენ, ღმერთო, რომელმან მოიხილე ჩემ ზედა, ვითარმედ სთქუ, და რამეთუ წინაშე ვიხილე გამოჩინებული ჩემდა.
მას	მცხ.დაბ	ამისთჳს უწოდა ჯურღმულსა მას ჯურღმული, წინაშე ვიხილე, აჰა, საშუალ კადისა და საშუალ ვარადისა.
მისდა	მცხ.დაბ	და უშვა აგარ აბრაამს ძე და უწოდა აბრაამ სახელი ძისა თჳსისა შობილისაჲ მისდა, რომელი შვა აგარ, ისმაილ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იქმნა აბრაამ წელთა ოთხმეოცდაათცხრამეტთაჲ. და გამოუჩნდა უფალი აბრაამს და ჰრქუა მას: მე ვარ ღმერთი შენი. სათნო იყავ წინაშე ჩემსა და იქმენ უბრალოჲ.
მას	მცხ.დაბ	და დავარდა აბრაამ პირსა ზედა თჳსსა და ჰრქუა მას ღმერთმან მეტყუელმან:
მათდა	მცხ.დაბ	მიგცე შენ და თესლსა შენსა შენ თანა სამკჳდრებელად საუკუნოდ და ვიყო მათდა ღმერთ.
იგი	მცხ.დაბ	და წულმან რომელმან არა წინა-დაიცვითოს ჴორცი წინა-დაუცვეთელობისა მისისა, მოისპოს სული იგი ნათესავისაგან მისისა, რამეთუ აღთქუმაჲ ჩემი განაქარვა.
მისსა	მცხ.დაბ	დაასრულა მეტყუელმან მისსა მიმართ და ამაღლდა უფალი აბრაჰამისაგან.
მის	მცხ.დაბ	ჟამსა მას მის დღისასა წინა-დაიცჳთა აბრაჰამ და ისმაელ, ძემან მისმან.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ეჩუენა მას ღმერთი მუხასა თანა მამბრესსა, ჯდა რაჲ იგი კართა თანა კარვისა თჳსისათა შუადღე.
მას	მცხ.დაბ	და შეისწრაფა აბრაჰამ კარვად სარრას მიმართ და ჰრქუა მას: ისწრაფე და შესუარე სამი საწყაული სამინდოჲ და შექმენ ყურბეულად.
მან	მცხ.დაბ	და თქუა მისსა მიმართ: სადა არს სარრაჲ, ცოლი შენი? ხოლო მან მიუგო: ესერა კარავსა შინა.
მისებრ	მცხ.დაბ	არა სადა ჰყო შორის სიტყჳსა მისებრ მოკუდინებაჲ მართლისა უღმრთოთა თანა და იყოს მართალი, ვითარცა უღმრთოჲ? ნუ სადა რომელი სჯი ყოველსა ქუეყანასა, ნუ ჰყოფ სასჯელსა.
მისსა	მცხ.დაბ	და შესძინა მერმე სიტყუად მისსა მიმართ და თქუა: უკუეთუ იყვნენ ორმეოცნი? და თქუა: არა წარვწყმიდო ორმეოცთათჳს.
მათდა	მცხ.დაბ	ხოლო მოვიდეს ორნი ანგელოზნი მიმწუხრი და ლოთ ჯდა წინაშე ბჭეთა სოდომისთა. და იხილნა რაჲ ლოთ, აღდგა მიგებებად მათდა და თაყუანის-სცა პირითა ქუეყანასა ზედა.
მისა	მცხ.დაბ	და განუწოდდეს ლოთს და იტყოდეს მისა მიმართ: სადა არიან კაცნი, მოსრულნი შენდა ღამით? გამოიყუანენ იგინი ჩუენდა, რამეთუ თანა-ვეყუნეთ მათ.
მათდა	მცხ.დაბ	ხოლო გამოვიდა ლოთ მათდა მიმართ წინაშე კართა და კარი განიჴშა უკუანა თჳსსა.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ: ნუ სადა, ძმანო, ნუ უკეთურებთ.
იგინი	მცხ.დაბ	რამეთუ არიან ჩემნი ორნი ასულნი, რომელთა არღა უცნიეს მამაკაცნი. გამოვიყუანნე იგინი თქუენდა და იჴმიენით იგინი, ვითარცა გთნავს, მხოლოდ კაცთა ამათ მიმართ ოდენ ნურარას ჰყოფთ უსამართლოსა, ვინათგან შემოვიდეს სართულსა ქუეშე მოსრულთა ჩემთასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუეს: განერე იქი. მწირობად შემოხუედ, ნუ. სასჯელისა სჯად. აწ უკუე შენ გიბოროტოთ უფროს-ღა, ვიდრე მათ. და აიძულებდეს ლოთს ფრიად და მიეახლნეს შემუსრვად კარსა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო კაცთა მათ ბანყუნეს ჴელნი და შეიტანეს ლოთ ჴელთა მიმართ თჳსთა და კარი სახლისა დაჴშეს.
იგინი	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს გამოიყუანეს იგინი გარე და ჰრქუეს: ცხოვნებით იცხოვნე სული შენი, ნუ უკმოიხედავ უკუღმართ. ნუცა დასდგები ყოველსა შინა გარემო სოფლებთა, არამედ მთად კერძო ივლტოდე, ნუუკუე თანა შეეპყრა.
მათდა	მცხ.დაბ	და თქუა ლოთ მათდა მიმართ: გევედრები, უფალო.
მან	მცხ.დაბ	და თქუა მან: აჰა, დამიკჳრდა პირი შენი ამასცა ზედა სიტყუასა, არა დავაქციო ქალაქი, რომლისათჳს სთქუ.
მის	მცხ.დაბ	და დააქცია ყოველნი ესე ქალაქნი და ყოველი სანახები და მოსწყდეს, ყოველნი მეფენი მის ქალაქისანი და ყოველი მცენარე ქუეყანისა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო აღიმსთო აბრაჰამ განთიად ადგილსა მას, სადა-იგი დგა წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა უხუცესმან უმრწემესსა მას: მამაჲ ჩუენი მოხუცებულ არს და ქუეყანასა ზედა არა არს, ვინმცა შემოვიდა ჩუენდა, ვითარცა-იგი არს წესი, რათა მკჳდროან იქმნეს ყოვლისა ქუეყანისაჲ.
მის	მცხ.დაბ	მოვედ და ვასუათ ღჳნოჲ მამასა ჩუენსა და დავწვეთ მის თანა და აღვადგინოთ თესლი მამისაგან ჩუენისა.
მას	მცხ.დაბ	ასუეს მამასა მათსა ღჳნოჲ მას ღამესა და შევიდა უხუცესი იგი და დაწვა მამისა თჳსისა თანა მას ღამესა. და არა ცნა დაწოლაჲ მისი და აღდგომა მისი.
იგი	მცხ.დაბ	ასუეს მას ღამესა ღჳნოჲ მამასა მათსა და შევიდა უმრწემესი იგი ასული და დაწვა მამისა თჳსისა თანა. და არა აგრძნა დაწოლა მისი და აღდგომაჲ
იგი	მცხ.დაბ	და მიუდგეს ორნივე იგი ასულნი ლოთისანი მამისაგან თჳსისა.
მან	მცხ.დაბ	და შვა უხუცესმან მან ძე და უწოდა სახელი მისი მოაბ და თქუა: მამისა ჩემისაგანი. ესე არს, მამაჲ მოაბელთა ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მანცა	მცხ.დაბ	ხოლო შვა უმრწემესმან მანცა ძე და უწოდა სახელი მისი ამან, მეტყუელმან: ძე თესლისაგან მამისა. ესე არს მამაჲ ამანელთა ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მის	მცხ.დაბ	და თქუა აბრაჰამ სარრასთჳს, ცოლისა თჳსისა, ვითარმედ: დაჲ ჩემი არს. შეეშინა სიტყუად, ვითარმედ: ცოლი ჩემი არს, ნუუკუე მოკლან იგი კაცთა მის ქალაქისათა, მისთჳს მიავლინა აბიმელიქ მეფემან გერართამან და მიიყუანა სარრაჲ.
მას	მცხ.დაბ	მოვიდა ღმერთი აბიმელიქისა ძილსა შინა ღამე და ჰრქუა მას: აჰა ეგერა, შენ მოჰკუდე დედაკაცისა მაგის ძლით, რამეთუ ეგე შეყოფილ არს ქმარსა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო აბიმელიქ არა შეეხო მას და ჰრქუა: უფალო, ნათესავი უმეცარი და მართალი წარსწყმიდოა?
მან	მცხ.დაბ	არა მან მრქუა მეა, ვითარმედ: დაჲ ჩემი არს და მან მითხრა, ვითარმედ: ძმაჲ ჩემი არს? გულითა წრფელითა და სიმართლითა ჴელთათა ვყავ ესე.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ღმერთმან: მეცა ვიცი, რამეთუ გულითა წმიდითა ჰყავ ეგე და გერიდე შენ, რათა არა სცოდო ჩემდა მომართ, ამისთჳს არა გიტევე შენ შეხებად მისსა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო შენ მიეც აწ ცოლი მისი, რამეთუ კაცი წინასწარმეტყუელი არს იგი და ილოცოს შენთჳს და სცხონდე. უკუეთუ არა მისცე, იცოდე, რამეთუ მოჰკუდები შენ და ყოველი სახლი შენი.
მას	მცხ.დაბ	და მოუწოდა აბიმელიქ აბრაჰამს და ჰრქუა მას: რაჲ ესე მიყავ ჩუენ, შე-მე-რა-გცოდეთა შენ, რამეთუ მოაწიე ჩემ ზედა და სამეფოსა ჩემსა ზედა ცოდვა დიდი, საქმე, რომელ არა ვინ ქმნის, მაქმნიე ჩუენ.
მას	მცხ.დაბ	და იყო, ოდეს გამომიყუანა მე სახლისაგან მამისა ჩემისა და ვარქუ მას: ესე სიმართლე ჰყო ჩემდა მომართ ყოველსავე ადგილსა, ვიდრეცა შევიდეთ მუნ, თქუ ჩემთჳს, ვითარმედ ძმაჲ ჩემი არს.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო აბრაჰამ იყო ას წლისა, რაჟამს ესუა მას ისაკ, ძე თჳსი.
იგი	მცხ.დაბ	და განორძნდა ყრმაჲ იგი და განეყენა სძესა და ყო აბრაჰამ სერი დიდი, რომელსა დღესა განეყენა სძესა ისაკ, ძე მისი.
მის	მცხ.დაბ	შეისმინა ღმერთმან ჴმაჲ ყრმისაჲ მის ადგილით, სადა-იგი იყო, და უწოდა ანგელოზი უფლისა აგარს ზეცით და ჰრქუა: რაჲ არს, აგარ? ნუ გეშინინ, რამეთუ შეისმინა ღმერთმან ჴმაჲ ვედრებისა ყრმისა მაგის შენისა მიერ ადგილით, სადა-იგი არს.
მას	მცხ.დაბ	აღდეგ უკუე და შეიყუარე ყრმაჲ შენი და უპყრა მას ჴელითა შენითა, რამეთუ ნათესავად დიდად ვყო ესე.
მას	მცხ.დაბ	და დაემკჳდრა უდაბნოსა მას ფარანისა, და მოჰგუარა მას დედამან მისმან ცოლი ქუეყანით ეგჳპტით.
მას	მცხ.დაბ	მას ჟამსა ოდენ მიუგო აბიმელექ და ოქოზათ, ეზოჲსმოძღუარმან და ფიქოლ, ერისთავმან ერისა მისისამან, აბრაჰამს და ჰრქუა: ღმერთი შენ თანა არს ყოველსავე, რასაცა იქმ.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას აბრაჰამ: მე უკუე გეფუცო შენ.
იგი	მცხ.დაბ	რამეთუ მუნ იფიცნეს ურთიერთას და აღითქუეს აღთქუმაჲ ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა. და აღდგა აბიმელექ და ოქოზათ, მზახალი იგი მისი, და ფიქორ, ერისთავი ერისა მისისაჲ, და წარვიდეს ქუეყანად ფილისტიმედ.
მას	მცხ.დაბ	დაასხა აბრაჰამ ყანაჲ ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა და ჰხადა მუნ სახელი უფლისა ღმრთისა საუკუნოჲ.
მას	მცხ.დაბ	და დაემკჳდრა აბრაჰამ ქუეყანასა მას ფილისტიმისასა დღეთა მრავალთა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას: მოიყუანე ძე შენი ისაკი და წარვედ ქუეყანასა მაღალსა და შეწირე იგი მუნ ყოვლად დასაწველად ერთსა ზედა მთათაგანსა, რომელსა მე გრქუა შენ.
იგი	მცხ.დაბ	და აღიხილნა აბრაჰამ თუალნი თჳსნი და იხილა ადგილი იგი შორით.
მან	მცხ.დაბ	ჰრქუა ისაკ აბრაჰამს, მამასა თჳსსა: თქუ, მამაო. ხოლო მან ჰრქუა: რაჲ არს, შჳლო? და ისაკ ჰრქუა: აჰა ცეცხლი და შეშაჲ; სადა არს ცხოვარი მსხუერპლისაჲ?
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას. ნუ მიჰყოფ ჴელსა შენსა ყრმისა მაგის ზედა, ნუ-ცა რას უყოფ მას. აწ უწყი, რამეთუ გეშინის შენ ღმრთისაჲ და არა ჰრიდე ძესა შენსა საყუარელსა ჩემთჳს.
იგი	მცხ.დაბ	და აღიხილნა თუალნი თჳსნი აბრაჰამ და იხილა: და აჰა, ვერძი ერთი გამოკიდებულ იყო რქათაგან ნერგსა საბეკსა, რქათა მიერ. და მივიდა აბრაჰამ და მოიბა ვერძი იგი და შეწირა იგი მსხუერპლად უფლისა ისაკის წილ, ძისა თჳსისა.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა აბრაჰამ სახელი ადგილსა მას "უფალმან იხილა", რომელსა ჰრქჳან დღესა მთასა მას "უფალი გამოჩნდა".
მანცა	მცხ.დაბ	და ხარჭმან მისმან, რომელსა ერქუა რეჰმა, შვა მანცა, ბაეკ და ტაბეკ და ტოქოს და მუქან.
იგი	მცხ.დაბ	და მოკუდა სარრა ქალაქსა შინა არბოკსა, რომელ არს ღელოვანსა მას, ესე იგი არს, ქებრონი ქუეყანასა ქანანისსა. მოვიდა აბრაჰამ ტყებად სარრასა და გლოვად.
მისგან	მცხ.დაბ	და აღდგა აბრაჰამ მკუდრისა მისგან და ჰრქუა ძეთა ქეტისთა მეტყუელმან:
მის	მცხ.დაბ	აღდგა აბრაჰამ და თაყუანი-სცა ერსა მას მის ქუეყანისასა, ძეთა ქეტისთა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა: ჩემდა მოიხილე, უფალო და ისმინე ჩემი: აგარაკსა მას და ქუაბსა, რომელ არს მას შინა, შენ მიგცემ, წინაშე ყოველთა მოქალაქეთა ჩემთა დაჰფალ მუნ მკუდარი შენი.
მის	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ეფრონს ყურთა მიმართ ყოვლისა ერისა მის ქუეყანისათა: რამეთუ ჩემ კერძო ხარ, ისმინე ჩემი, ვეცხლი აგარაკისა მის მიიღე ჩემგან და დავფლა მკუდარი ჩემი მუნ.
იგი	მცხ.დაბ	და ისმინა აბრაჰამ ეფრონისი და მისცა აბრაჰამ ეფრონს ვეცხლი იგი, რომელ თქუა ეფრონ წინაშე ძეთა ქეტისთა, ოთხას დიდრაქმაი ვეცხლი გამოცდილითა სავაჭროჲთა.
მას	მცხ.დაბ	და დაამტკიცა აგარაკი იგი ეფრონისი, რომელი იყო ქუაბსა მას მრჩობლსა, რომელ არს პირისპირ წინაშე მამბრესსა აგარაკი იგი და ქუაბი, რომელი იყო მას შინა და ყოველი ხე, რომელი იყო აგარაკსა შინა, რომელ არს საზღვართა მისთა გარემო.
იგი	მცხ.დაბ	და ამისსა შემდგომად დაჰფლა აბრაჰამ ცოლი თჳსი სარრა, ქუაბსა მას შინა აგარაკისასა მრჩობლსა, რომელ არს წინაშე მამბრესსა. ესე იგი არს, ქებრონი ქუეყანასა ქანანისასა.
მას	მცხ.დაბ	და დაამტკიცნა აგარაკი იგი და ქუაბი, რომელ იყო მას შინა აბრაჰამისად, მოსაგებად საფლავი ძეთაგან ქეტისთა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა აბრაჰამ მონასა თჳსსა უხუცესსა სახლისა მისისასა, მთავარსა მას ყოვლისასა, რომელ-რაჲ იყო მისი: დამდევ ჴელი შენი წყვილთა ჩემთა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას მონამან მან უკეთუ არა ინებოს დედაკაცმან მოსლვად ჩემ თანა ქუეყანასა ამას, მივაქციოა ძე შენი ქუეყანასა მას, ვინა-ცა გამოხუედ შენ მიერ?
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას აბრაჰამ: ეკრძალე თავსა შენსა, ნუ მიაქცევ ძესა ჩემსა მუნ.
მან	მცხ.დაბ	უფალმან ღმერთმან ცისამან და ღმერთმან ქუეყანისამან, რომელმან გამომიყუანა მე სახლისაგან მამისა ჩემისა და ქუეყანისა მისგან, რომელსა ვიშევ, რომელ-იგი მეტყოდა მე და მეფუცა და მრქუა: შენ მიგცე ქუეყანაჲ ესე და ნათესავსა შენსა, მან წარავლინოს ანგელოზი მისი წინაშე შენსა და მოჰგუარო ცოლი ძესა ჩემსა მუნით.
მას	მცხ.დაბ	და დასდვა ჴელი მონამან მან წყჳლთა აბრაჰამისთა, უფლისა თჳსისათა, და ეფუცა მას სიტყჳსა ამისთჳს.
მას	მცხ.დაბ	და დააწვინნა აქლემნი იგი გარეშე ქალაქსა ჯურღმულსა მას თანა მიმწუხრი, რაჟამს გამოვლენედ მერწყულნი.
მან	მცხ.დაბ	და იყოს ქალწული. რომელსა ვჰრქუა მე: მომიდრიკე მე სარწყული შენი, რათა ვსუა მე. ხოლო მან მრქუას: შენცა სუ და აქლემთაცა შენთა ასუ, ესე არს დედაკაცი, რომელი განუმზადე მონასა შენსა ისაკს. და ამით ვცნა, რამეთუ ჰყავ წყალობაჲ უფლისა ჩემისა აბრაჰამის თანა.
მან	მცხ.დაბ	და წარიყუანა მონამან მან ათი აქლემი აქლემთაგან უფლისა თჳსისათა და ყოვლისაგან კეთილისა უფლისა თჳსისა თავისა თჳსისა თანა და აღდგა და წარვიდა შუამდინარედ ქალაქად ნაქორისაჲ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ქალწული შუენიერ იყო ხილვითა ფრიად, და ქალწული იყო, მამაკაცი არა უწყოდა მან. და შთავიდა წყაროსა მას და აღმოავსო სარწყული და აღმოვიდა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მირბიოდა ყრმაჲ მიგებებად მისსა და ჰრქუა მას: მეც მე წყალი, ისწრაფა და გარდამოიღო სარწყული იგი მისგან.
მას	მცხ.დაბ	და ჰკითხა მას და ჰრქუა: ასული ვისი ხარ. შენ? მითხარ მე. უკუეთუ არს მამისა შენისა თანა ადგილი ჩემთჳს დავანებად.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მან მას: ასული ბათოელისი ვარ მე მელქაჲსისაჲ, რომელი უშვა მან ნაქორს.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას: ბზე-ცა და თივაჲ არს ჩუენდა და ადგილი დავანებად.
მას	მცხ.დაბ	და სთნდა კაცსა მას და თაყუანის-სცა უფალსა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას: მოედ, შემოვედ კურთხეულ არს უფალი, რაჲსათჳს სდგა გარე? რამეთუ მე განმიმზადებიეს სახლი ღა ადგილი აქლემთა.
მან	მცხ.დაბ	და დაუგნა მან პურნი ჭამად. და თქუა მან: არა ვჭამო ვიდრე თქუმადმდე სიტყუათა ჩემთა.
მას	მცხ.დაბ	უფალმან აკურთხა უფალი ჩემი ფრიად, და ამაღლდა. და მისცნა მას ცხოვარნი და ზროხანი, ოქროჲ და ვეცხლი, აქლემი და ვირნი.
მან	მცხ.დაბ	და მრქუა მე უფალმან ღმერთმან, რომლისა სათნო-ვიქმენ წინაშე მისსა, მან წარმოავლინენ ანგელოზი თჳსი შენ თანა და წარმართენ გზა შენი და მოგუარო ცოლი ძესა ჩემსა ტომისაგან ჩემისა და სახლისაგან მამისა ჩემისა.
მან	მცხ.დაბ	და ვჰკითხე მას და ვარქუ: ვისი ხარ ასული? ხოლო მან თქუა: ასული ბათოელისი, რომელი უშვა მელქა. და შეუსხენ მას საყურნი და სალტენი ჴელთა მისთა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჭამეს და სუეს მან და მისთანათა მყოფთა კაცთა. და დაიძინეს და აღ-რაჲ-დგა განთიად ყრმაჲ იგი და თქუა: განმავლინე მე, რათა წარვიდე უფლისა ჩემისა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა მათ: ნუ მაბრკოლებთ მე, რამეთუ უფლისა მიერ წარმემართა გზაჲ ჩემი, წარმგზავნეთ მე და წარვიდე უფლისა ჩემისა.
მასცა	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: მოუწოდეთ ქალწულსა მასცა და ვჰკითხოთ პირსა მისსა.
იგი	მცხ.დაბ	და წარგზავნეს რებეკა, დაჲ მათი, და ზითევი მისი და მონაჲ იგი აბრაჰამისი და მისთანანი ყოველნი.
მის	მცხ.დაბ	აღდგა რებეკა და შიმუნვარნი მისნი და აღსხდეს აქლემებსა ზედა და წარვიდეს, კაცისა მის თანა და წარიყუანა მონამან მან რებეკა და წარვიდა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ისაკ იქცეოდა უდაბნოსა, ჯურღმულსა მას თანა ხილვისასა, რამეთუ იგი დამკჳდრებულ იყო ქუეყანასა მას სამხრითკერძოსა.
იგი	მცხ.დაბ	და განსრულ იყო იგი ველად განცხრომად მიმწუხრი. და აღმხილველმან თუალთამან იხილნა აქლემნი მომავალნი ათნი.
მან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მონასა მას: ვინ არს კაცი ესე, რომელი მოგებებად ჩუენდა? ხოლო მან ჰრქუა: ესე უფალი ჩემი. და გარდამოჴდა იგი აქლემისა მისგან და მოიღო თერისტროჲ და გარე მოისხა.
მან	მცხ.დაბ	მაშინ მიუთხრა მონამან მან ისაკს ყოველივე ესე სიტყუაჲ, რაჲცა ყო.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო შევიდა ისაკ სახიდ დედისა თჳსისასა და შეიყუანა რებეკა და იყო იგი მისა ცოლად. და შეიყუარა იგი და ნუგეშინის-იცა ისაკ სარრაჲსთჳს დედისა თჳსისა.
მას	მცხ.დაბ	და უშვა მას ზემბრან და იეკტან და მანადან და მადიამ, იესბოკამ და სუვიე.
იგინი	მცხ.დაბ	და ძეთა მათ ხარჭთა მისთასა სცა საცემელი და განავლინნა იგინი ისაკისგან, ძისა თჳსისა, ცხორებასავე თჳსსა აღმოსლვად ქუეყანად აღმოსავალთასა.
მას	მცხ.დაბ	და დაფლეს იგი ისაკ და ისმაელ, ძეთა მისთა, ქუაბსა მრჩობლსა, აგარაკსა მას ეფრონისსა, ძისა საარისსა ქეტელისასა, რომელ არს წინაშე მამბრესსა.
იგი	მცხ.დაბ	აგარაკი იგი და ქუაბი, რომელ მოიგო აბრაჰამ ძეთაგან ქეტისთა, მუნ დაჰფლეს აბრაჰამ და სარრა, ცოლი მისი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას უფალმან: აჰა ეგერა, ორი ნათესავი არს მუცელსა შენსა და ორნი ერნი მუცლისა შენისაგან გამოვიდენ. და ერი ერსა წარემატოს და უხუცესი ჰმონებდეს მრწემსა.
იგი	მცხ.დაბ	და აღივსნეს დღენი იგი შობისა მისისანი და იყვნეს მარჩბივნი მუცელსა მისსა.
მას	მცხ.დაბ	და გამოვიდა პირმშოჲ იგი მწითური ყოვლად, ვითარცა ტყავი ფაჩუნიერი. და დასდვა მას სახელი ესავ. და ამისსა შემდგომად გამოვიდა ძმაჲ მისი და ჴელი მისი მოხუეული იყო ბრჭალსა ესავისსა და უწოდა სახელი მისი იაკობ.
მისა	მცხ.დაბ	უყვარდა ისაკს ესავ, რამეთუ ნადირი მისი იყო საზრდელად მისა, და რებეკას უყვარდა იაკობ.
მისგან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ესავ იაკობს: გემო მაჩუენე მე მგბარისა მისგან ოსპისანი, რამეთუ მოუძლურდი. ამისთჳს ეწოდა სახელი მისი ედომ.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იაკობ: მეფუცე მე დღეს. და ეფუცა მას და მისცა პირმშოებაჲ თჳსი იაკობს.
მის	მცხ.დაბ	და იქმნა სიყმილი ქუეყანასა ზედა თჳნიერ მის სიყმილისა, რომელ-იგი იყო ჟამთა აბრაჰამისთა. და მივიდა ისაკ აბიმელექისა, მეფისა ფილისტიმელთასა, გერარდ.
მას	მცხ.დაბ	ეჩუენა მას უფალი და ჰრქუა: ნუ შთახუალ ეგჳპტედ. არამედ დაემკჳდრე ქუეყანასა მას, რომლისა მე გრქუა შენ.
მის	მცხ.დაბ	ჰკითხეს კაცთა მის ადგილისათა რებეკაჲსთჳს, ცოლისა მისისა, და თქუა: დაჲ ჩემი არს. რამეთუ შეეშინა თქუმად, ვითარმედ: ცოლი ჩემი არს, ნუუკუე-მცა მოკლეს იგი კაცთა მის ადგილისათა რებეკაჲსთჳს, ცოლისა მისისა, რამეთუ შუენიერ იყო იგი პირითა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო იგი მუნ მრავალ ჟამ. და შთახედა აბიმელექ მეფემან გერარელთამან სარკუმლით და იხილა ისაკ, იმღერდა რებეკაჲს თანა, ცოლისა თჳსისა.
მას	მცხ.დაბ	მოუწოდა აბიმელექ ისაკს და ჰრქუა: ცოლი სამე შენი არს. რაჲსათჳს სთქუ, დაჲ ჩემი არს? ჰრქუა მას ისაკ: ვთქუ, ნუუკუემცა მოვჰკუედ მაგის ძლით.
იგი	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას აბიმელექ: რაჲ ესე მიყავ ჩუენ? მცირედღა და წარ-მცა-იტაცა ვინმე იგი ნათესავისა ჩუენისაგანმან ცოლი შენი და მო-მცა-ჰჴადე ჩუენ ზედა უმეცრებაჲ. და უბრძანა აბიმელექ ყოველსა ერსა თჳსსა
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა: ყოველი, რომელი შეეხოს კაცსა მას და ცოლსა მისსა, სიკუდილისა თანა-მდებ იყოს.
მას	მცხ.დაბ	სთესა ისაკ მას წელსა და იყო ას ასეული ქრთილისაჲ. აკურთხა იგი უფალმან.
იგი	მცხ.დაბ	და ამაღლდა კაცი იგი და ვიდოდა და უფროჲს იქმნებოდა, ვიდრემდე დიდ იქმნა ფრიად.
იგი	მცხ.დაბ	და ყოველივე ჯურღმულები, რომელი თხარეს მონათა მამისა მისისათა, დაყვეს იგი ფილისტიმელთა და აღავსეს მიწითა.
მას	მცხ.დაბ	და წარვიდა ისაკ და დაივანა ჴევსა მას გერარისასა და დაეშენა მუნ.
მათ	მცხ.დაბ	და მერმე მო-ვე-თხარა ისაკ ჯურღმულები იგი წყალისა, რომელ თხარეს მონათა აბრაჰამ მამისა მისისათა და დაყუეს იგი ფილისტიმელთა მათ შემდგომად სიკუდილისა მამისა მისისა აბრაჰამისა და დასდვა მათ სახელები, რაჲცა-იგი დაედვა აბრაჰამს, მამასა მისსა.
მას	მცხ.დაბ	და თხარეს მონათა ისაკისთა ჯურღმული ჴევსა მას გერარისასა და პოვეს მუნ ჯურღმული წყლისა ცხოველისაჲ.
იგინი	მცხ.დაბ	წარმოვიდა მიერ ისაკ და თხარა ჯურღმული სხუაჲ. და ესჯოდეს მას იგინი მისთჳსცა და დასდვა მას სახელი "მტერობაჲ".
მას	მცხ.დაბ	და წარვიდა იგი მიერ-ცა და თხარა ჯურღმული სხუაჲ და არა ჰლალვიდეს მისთჳს და დასდვა მას სახელი "ფართოებაჲ" და თქუა: რამეთუ განგჳფართა ჩუენ უფალმან აწ და აღგუაორძინა ჩუენ ქვეყანასა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	აღმოვიდა მიერ ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა.
მას	მცხ.დაბ	და ეჩუენა მას უფალი ღამესა მას და ჰრქუა: მე ვარ ღმერთი მამისა შენისა აბრაჰამისი. ნუ გეშინინ, რამეთუ მე შენ თანა ვარ. და გაკურთხო შენ და განვამრავლო ნათესავი შენი აბრაჰამისთჳს, მამისა შენისა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ხილვით ვიხილეთ, უფალი, რამეთუ შენ თანა არს, და ვთქუთ: იყავნ ფიცი შორის შენსა და ჩუენსა და აღვთქუათ შენ თანა აღთქუმაჲ.
იგინი	მცხ.დაბ	და აღდგეს განთიად და ეფუცა კაცი მოყუასსა თჳსსა. და წარგზავნა იგინი ისაკ და წარვიდეს მისგან ცოცხლებით.
მათ	მცხ.დაბ	და მათ დღეთა ოდენ მოვიდეს მონანი ისაკისნი და უთხრეს ჯურღმულისა მისთჳს, რომელ თხარეს, და ჰრქუეს: არა ვპოვეთ წყალი.
მას	მცხ.დაბ	და ფიცისა მისთჳს უწოდა ქალაქსა მას "ჯურღმული ფიცისა", ვიდრე დღეინდელად დღემდე.
მის	მცხ.დაბ	და შემდგომად სიბერისა მის ისაკისა დაუბრყჳლდეს თუალნი მისნი ხედვად. და მოუწოდა ძესა თჳსსა უხუცესსა და ჰრქუა მას: ძეო ჩემო. და მან თქუა: აჰა, მე.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას: აჰა ესერა, მე დავბერდი და არა ვიცი დღე აღსრულებისა ჩემისა.
იგი	მცხ.დაბ	და უქმნე იგი სანოვაგედ მამასა შენსა, ვითარ-იგი უყუარს მას. და შეართვი იგი მამასა შენსა, ჭამოს და გაკურთხოს შენ მამამან შენმან ვიდრე სიკუდილადმდე მისსა.
მისსა	მცხ.დაბ	ნუუკუე ჴელი შემახოს მე მამამან ჩემმან და ვიყო წინაშე მისსა ვითარცა შეურაცხის-მყოფელი და მოვიღო თავისა ჩემისა წყევაჲ და არა კურთხევაჲ.
იგი	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას დედამან მისმან: ჩემ ზედა იყავნ, შვილო, წყევაჲ იგი. გარნა შენ ისმინე ჴმისა ჩემისა და წარვედ და მომართუ მე, რაჲ-იგი გარქუ შენ.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო იგი წარვიდა და მოიყუანნა და მოართუა დედასა თჳსსა. და უქმნა დედამან მისმან სანოვაგენი, ვითარცა უყვარდა მამასა მისსა.
მის	მცხ.დაბ	და მოიღო რებეკა სამოსელი ესავისი, ძისა თჳსისა, კეთილი, რომელი ედვა მის თანა სახლსა შინა, და შეჰმოსა იგი იაკობს, ძესა თჳსსა უმრწემესსა.
იგი	მცხ.დაბ	და ტყავნი იგი თიკანთანი მოხჳნა მკლავთა მისთა და შიშუელსა ქედსა მისსა.
იგი	მცხ.დაბ	და მისცა საჭმელი იგი, რომელ ქმნა და პური ჴელთა იაკობისთა, ძისა თჳსისათა.
მან	მცხ.დაბ	და შეართუა იგი მამასა თჳსსა და ჰრქუა: მამაო და მან ჰრქუა: აჰა, მე, ვინ ხარ შენ, შჳლო?
მან	მცხ.დაბ	ჰრქუა ისაკ ძესა თჳსსა: რაჲ არს, შჳლო, რამეთუ ადრე ჰპოვე, შჳლო? და მან ჰრქუა: რამეთუ მომცა მე უფალმან ღმერთმან შენმან წინაშე ჩემსა.
მან	მცხ.დაბ	და მიეახლა იაკობ ისაკს, მამასა თჳსსა და მან ჴელი შეახო და თქუა: ჴმაჲ ესე - ჴმაჲ იაკობისი, ხოლო ჴელნი - ესავისნი.
იგი	მცხ.დაბ	და ვერ იცნა იგი, რამეთუ იყვნეს ჴელნი მისნი ვითარცა ჴელნი ესავის, ძმისა მისისანი, ფაჩუნიერ და აკურთხა იგი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ისაკ, მამამან მისმან: მომეახლე მე და ამბორს-გიყო შენ, შჳლო.
იგი	მცხ.დაბ	და მიეახლა და ამბორს-უყო მას. და ეცა სულნელებაჲ სამოსლისა მისისაჲ აკურთხა იგი და თქუა: აჰა ესერა, სულნელებაჲ ძისა ჩემისაჲ, ვითარცა სულნელებაჲ ველისა სავსისა, რომელი აკურთხა უფალმან.
მან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ისაკ, მამამან მისმან: ვინ ხარ შენ? ხოლო მან ჰრქუა: მე ვარ ძე შენი პირმშო, ესავ.
მისგან	მცხ.დაბ	განცჳფრდა ისაკ განცჳფრებითა დიდითა და თქუა: ვინ იყო, რომელმან მინადირა მე ნადირი, შემომართუა და ვსჭამე მისგან ვიდრე მოსლვადმდე შენდა? და ვაკურთხე იგი და იყავნ კურთხეულ.
მისა	მცხ.დაბ	მიუგო ისაკ და ჰრქუა ესავს: ვინათგან უფალ-ვყო იგი შენ ზედა და ყოველნი ძმანი მისნი ვყუენ მისა მრწემ, იფქლითა და ღჳნითა განვამტკიცე იგი, აწ შენ რაჲ გიყო, შჳლო?
იგი	მცხ.დაბ	და ძჳრსა უთქმიდა ესავ იაკობს კურთხევისა მისთჳს, რომლითა აკურთხა იგი ისაკ, მამამან მისმან, და თქუა ესავ გონებასა თჳსსა მოიწინენ დღენი სიკუდილისა მამისა ჩემისანი, და მოვკლა იაკობ, ძმაჲ ჩემი.
მას	მცხ.დაბ	და დავიწყდეს, რაჲ-იგი უყავ მას. და მოვავლინო და მოგიწოდო შენ მიერ, ნუუკუე უშვილო ვიქმნე თქუენ ორთაგან-ვე ერთსა შინა დღესა.
მას	მცხ.დაბ	მოუწოდა ისაკ იაკობს და აკურთხა იგი და ამცნო მას და ჰრქუა: არა მოიყუანო ცოლი ასულთაგან ქანანისათა.
მისგან	მცხ.დაბ	და განვიდა იაკობ ჯურღმულისა მისგან ფიცისა და წარვიდა ქარრანად.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო უფალი დამტკიცებულ იყო მას ზედა. და თქუა: მე ვარ ღმერთი აბრაჰამისი და ღმერთი ისაკისი მამისა შენისა, ნუ გეშინინ. ქუეყანაჲ ეგე, რომელსა გძინავს, შენ მიგცე და ნათესავსა შენსა.
მისგან	მცხ.დაბ	და ვითარცა განიღჳძა იაკობ ძილისა მისგან, თქუა, რამეთუ: არს უფალი ადგილსა ამას და მე არა ვიცოდე.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა სახელი ადგილსა მას "სახლი ღმრთისა", რამეთუ უალამ იყო სახელი ქალაქისა მის პირველად.
მას	მცხ.დაბ	და აღთქუა აღთქუმაჲ ახალი და თქუა: უკუეთუ იყოს ღმერთი ჩემ თანა და დამიცვეს მე გზასა მას, რომელსა მე მივალ, და მცეს მე პური ჭამად და სამოსელი შემოსად.
მათსა	მცხ.დაბ	და მიჰხედა, და იხილა ჯურღმული ველსა ზედა. და იყვნეს მუნ სამნი მწყემსნი ცხოვართანი და განისუენებდეს მუნ, რამეთუ მის ჯურღმულისაგან ასჳან წყალი სამწყსოსა მათსა. და ქვაჲ დაედვა პირსა ზედა ჯურღმულისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ვითარ იხილნა იგინი იაკობ, ჰრქუა მათ: ძმანო, ვინანი ხართ? ხოლო მათ ჰრქუეს: ქარანით ვართ ჩუენ.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ: იცით-ა ლაბან, ძე ნაქორისა? და მათ ჰრქუეს: ვიცით.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა: ცოცხლებით არს-ა? და მათ ჰრქუეს: ცოცხლებით არს. და ვიდრე იგინი ამას იტყოდეს, აჰა, რაქელ მოვიდოდა ცხოვართა თანა მამისა თჳსისათა.
მათ	მცხ.დაბ	ჯერეთ ზრახვიდა იგი მათ, და რაქელ მოვიდოდა ცხოვართა თანა მამისა მისისათა, რამეთუ აძოებდა ცხოვართა მამისა მისისათა.
მის	მცხ.დაბ	და ვითარცა იხილა იაკობ რაქელ, ასული ლაბანისი. დედისძმისა თჳსისა, მოვიდა და გარდააგორვა ლოდი იგი პირისაგან მის ჯურღმულისა და სუა ცხოვართა მათ ლაბანისთა, დედისძმისა თჳსისათა.
მას	მცხ.დაბ	და ვითარცა ესმა ლაბანს სახელი იაკობისი, დისწულისა თჳსისა, სრბით გამოვიდა შემთხუევად მისა და ვითარცა იხილა იგი, მოეხჳა მას და ამბორს-უყო. და შეიყვანა სახიდ თჳსა და უთხრა ლაბან ყოველთა სიტყუანი ესე.
მის	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ლაბან: ძუალთა ჩემთაგანი და ჴორცთა ჩემთაგანი ხარ შენ. და იყო მის თანა თთვეთა და დღეთა მრავალთა.
იგი	მცხ.დაბ	მიუგო და ჰრქუა ლაბან: უმჯობეს არს ჩუენდა მიცემად იგი შენ, ვიდრე მიცემად იგი სხუასა ქმარსა, იყოფოდე ჩემ თანა.
მისსა	მცხ.დაბ	და ჰმონებდა იაკობ შჳდ წელ რაქელისთჳს და იყუნეს წინაშე მისსა ვითარცა დღენი მცირენი სიყვარულისა მისისათჳს. და ვითარცა წარჰჴდეს შჳდნი წელნი,
მის	მცხ.დაბ	და შეკრიბნა ლაბან ყოველნი კაცნი მის ადგილისანი და ყო ქორწილი.
მისა	მცხ.დაბ	და მისცა ლაბან ლიას, ასულსა თჳსსა, ზელფა მჴევალი თჳსი, მისა მჴევლად. და ვითარცა იყო განთიადი და, აჰა ესერა, იყო იგი ლია.
მისთჳს	მცხ.დაბ	აღასრულენ სხუანი-ღა წელნი და მიგცე იგი შენ საქმისა მისთჳს. რომელსა იქმოდი ჩემ თანა მერმეცა შჳდ წელ.
მისა	მცხ.დაბ	და მისცა მას ლაბან ასული თჳსი რაქელ ცოლად მისა და რაქელს მისცა ბალა, მჴევალი თჳსი, მისა მჴევლად.
მას	მცხ.დაბ	და შევიდა იაკობ რაქელისა და შეიყუარა იგი უფროჲს ლიასსა და ჰმონებდა მას შჳდ წელ-ღა სხუა.
მას	მცხ.დაბ	და მერმე მიუდგა და შვა ძე და თქუა: ამიერითგან ჩემდამო იყოს ქმარი ჩემი, რამეთუ უშვენ მას სამ ძე და უწოდა სახელი მისი ლევი.
იგი	მცხ.დაბ	და განუყვნა ყრმანი იგი ლიას და რაქელს და ორთა მათ მჴევალთა. და დაადგინა ორნი იგი მჴევალნი პირველად, და ლია და ყრმანი მისნი შემდგომად, და რაქელ და იოსებ უკანაჲსკნელ.
მას	მცხ.დაბ	და იაკობ წარუძღუა წინაშე მათსა და თაყუანის-სცა მას ქუეყანასა ზედა შვიდგზის ვიდრე მიახლებადმდე ძმისა თჳსისა.
მისა	მცხ.დაბ	და მირბიოდა ესავ შემთხუევად მისა და მოეხჳა და ამბორს-უყო და დასდვა პირი მისი ზედა ქედსა იაკობისასა; და ტიროდეს ორნივე.
მან	მცხ.დაბ	და მიხედა და იხილნა ცოლნი მისნი და ყრმანი და ჰრქუა: რაჲ გეყვიან ესენი? და მან ჰრქუა: ყრმანი ესე, რომელ მე შემიწყალა ღმერთმან, მონაჲ შენი.
იგი	მცხ.დაბ	და მოეახლნეს მჴევალნი იგი და ყრმანი მათნი და თაყუანის-სცეს.
მას	მცხ.დაბ	მიუგო და ჰრქუა ესავ: შენი არსა ყოველნი ესე ბანაკები, რომელ შემემთხჳა? და მან მიუგო მას: რათა პოვოს მადლი მონამან შენმან წინაშე შენსა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ესავ: არს ჩემი ფრიად, ძმაო, გეყავნ შენ შენივე.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ესავ: აღვდგეთ და წარვიდეთ მართლ.
იგინი	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას მან: უფალმან ჩემმან იცის, რამეთუ ყრმანი ჩემნი ჩჩჳლ არიან და ზროხა და ცხოვარი ჩემნი შობენ ოდენ. უკუეთუ წარვიქცინე იგინი დღე ერთ, გინა თუ ორ დღე, მოსწყდეს ყოველნი საცხოვარნი ჩემნი.
ჩემი	მცხ.დაბ	წარვედინ უფალი ჩემი წინაშე მონისა თჳსისა და მე შეუძლო გზასა ზედა მოცალედ სლვით წინაშე ჩემსა და შემდგომად ყრმათა მისლვადმდე ჩემდა უფლისა ჩემისა სეირად.
მან	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ესავ დაუტეო ერისა ამისგან შენ თანა, რომელი არს ჩემ თანა. ხოლო მან ჰრქუა: რაჲსათჳს? ესე კმა არს, რამეთუ ვპოვე მადლი წინაშე შენსა, უფალო.
მას	მცხ.დაბ	და მიაქცია ესავ მას დღესა შინა გზასა თჳსსა სეირად.
მის	მცხ.დაბ	და იაკობ წარმოვიდა კარვობად და იქმნა მუნ სახლი და საცხოვარსა თჳსსა უქმნა საყოფელი. ამისთჳს უწოდა სახელი ადგილისა მის "კარვებ".
იგი	მცხ.დაბ	და მოიგო ნაწილი იგი ველისაჲ, სადა-იგი აღდგა კარავი თჳსი, ემორისგან, მამისა სჳქემისა, ასის ტარიგისა.
მისა	მცხ.დაბ	ხოლო რაქელ ჰრქუა იაკობს: აჰა ეგერა, ბალა, მჴევალი ჩემი შევედ უკუე მისა და მიშუეს მე მუჴლთა ჩემთა ზედა და შვილიერ ვიქმნე მეცა მისგან.
მას	მცხ.დაბ	და მისცა მას რაქელ ბალა, მჴევალი თჳსი, ცოლად და შევიდა მისა იაკობ.
იგი	მცხ.დაბ	განვიდა რუბენ დღესა ზაფხულისასა ცხელსა და პოვა ვაშლი მანდრაგორი ველსა ზედა და მოართუა იგი ლიას, დედასა თჳსსა. და ჰრქუა რაქელ დასა თჳსსა: მომეც მანდრაგორი ძისა შენისანი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ლია: ვერ კმა არს შენდა, რამეთუ მიმიღე ქმარი ჩემი? და აწ მანდრაგორიცა ძისა ჩემისა მი-ვე-იღო-ა? ჰრქუა მას რაქელ: აჰა ეგერა, შევედინ შენდა ამას ღამესა მანდრაგორთა წილ ძისა შენისათა.
მისა	მცხ.დაბ	შემოვიდა იაკობ ველით მიმწუხრი. და განვიდა ლია მიგებებად მისა და ჰრქუა: ჩემდა შემოხჳდე დღეს, რამეთუ მომიყიდიე შენ მანდრაგორთა წილ ძისა შენისათა. და შევიდა მისა მას ღამესა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ლაბან: რაჲ მიგცე შენ? ჰრქუა მას იაკობ: ნუ რას მომცემ მე. უკუეთუ ჰყო სიტყუაჲ ესე ჩემი, კუალად ვჰმწყსიდე-ღა ცხოვართა შენთა და ვსცვიდე.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ლაბან: იყავნ სიტყჳსაებრ შენისა!
მათ	მცხ.დაბ	და განარჩია მას დღესა შინა ვაცები სხურებული და სპეტაკი და ყოველი თხაჲ ნეზჳ ჭრელი და სპეტაკი, და ყოველი-ვე, რომელი იყო თეთრ მათ შორის, და ყოველივე, რომელი იყო ფეროჲ კრავთა შორის, და მისცა მას, ჴელითა ძეთა თჳსთათა და სამწყსოჲ თჳს-თჳსად.
მათსა	მცხ.დაბ	განაშორა გზასა სამისა დღისასა შორის მათსა და შორის იაკობისა. და იაკობ ჰმწყსიდა ცხოვართა ლაბანისთა ნეშტთა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო იაკობ მოიღო კუერთხი ბრაწისა და ნიგუზისაჲ და ძელქჳსაჲ ნედლი და გამოქურთნა იგი იაკობ, ნაქრთუენად თეთრად, გარე შემძრველმან სიმწვანისამან, ხოლო დააჩნდა კუერთხთა მათ თეთრი იგი, რომელ გამოქურთნა ჭრელად.
მას	მცხ.დაბ	და დაუსხა კუერთხები იგი წინა ისარნებსა მას წყლისსასუმელსა, რათა, რაჟამს მოვიდეს ცხოვარი სუმად წყლისა წინაშე კუერთხთა მოსლვასა მათსა სუმად.
მას	მცხ.დაბ	მიხედოდიან ცხოვართა მათ და ისახოდიან კუერთხებსა მას და შობდეს სპეტაკსა და ჭრელსა და ნაცრისფერად სხურებულსა.
მათ	მცხ.დაბ	და იყო მას ჟამსა შინა, ოდეს მაკდებიედ ცხოვარნი და მუცლად-იღებდენ, დაასხის იაკობ კუერთხები იგი წინაშე ცხოვართა მათ ისარნებსა შორის წყლის სასხმელსა მას, რათა მუცლად-იღონ მათ კუერთხებისა მის სახედ.
იგი	მცხ.დაბ	და რაჟამს შობედ, არა დაასხის. და იყო უნიშნოჲ იგი ლაბანისაჲ, ხოლო ნიშნოანი იგი იაკობისა.
იგი	მცხ.დაბ	და განმდიდრდა კაცი იგი ფრიად ფრიად და იყო მისი საცხოვარი ფრიად: ზროხაჲ, და მონაჲ და მჴევალი, აქლემი და ვირები.
მისა	მცხ.დაბ	და იხილა იაკობ პირი ლაბანისი და არა იყო მისა მიმართ, ვითარ-იგი გუშინდელსა და ძოღანდელსა დღესა.
იგი	მცხ.დაბ	და მოუღო ღმერთმან ყოველივე იგი საცხოვარი მამისა თქუენისა და მომცა მე.
მას	მცხ.დაბ	მიუგეს ლია და რაქელ და ჰრქუეს მას: ნუუკუე ამიერითგან არს ნაწილ და სამკჳდრებელ სახლსა შინა მამისა შენისასა?
მის	მცხ.დაბ	ანუ არა, ვითარცა უცხონი შერაცხილ ვართ მის წინაშე, რამეთუ განმყიდნა ჩვენ და შეჭამა შეჭმით ვეცხლი ჩუენი.
იგინი	მცხ.დაბ	აღდგა იაკობ და წარიყვანნა ცოლნი თჳსნი და ყრმანი და აღსხნა იგინი აქლემებსა.
მას	მცხ.დაბ	და წარივლტოდა იგი და ყოველივე მისი. და წიაღჴდა მდინარესა და მიმართა მთასა მას გალადისასა.
მის	მცხ.დაბ	და წარიყუანნა მის თანა ყოველნი ძენი მისნი, ლაბან დევნა-უყო იაკობს გზასა შჳდისა დღისასა და ეწია მას მთასა გალადისასა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მოვიდა ღმერთი ლაბანისა ჩუენებად ღამე და ჰრქუა მას: ეკრძალე, ნუუკუე ეტყოდე იაკობს ფიცხელად და ეწია ლაბან იაკობს.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იაკობს აღედგა კარავი მთასა მას ზედა, და ლაბან დაადგინა ძმანი თჳსნი მთასა მას ზედა გალაადისა.
მის	მცხ.დაბ	მიუგო იაკობ და ჰრქუა: რომლისა თანა ჰპოვნე ღმერთნი შენნი, არა ცხონდეს წინაშე ძმათა ჩემთა აწ უკუე იცან ყოველი, რაჲ არს შენი ჩემ თანა, და მიიღე. და ვერარაჲ იცნა მის თანა არცა ერთი რაჲ. არა იცოდა იაკობ, რამეთუ რაქელ, ცოლმან მისმან, წარმოიპარნა იგინი.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო რაქელ მოიხუნა კერპნი იგი და ქუე შესხნა იგინი პალანთა აქლემისათა და დაჯდა მათ ზედა.
მას	მცხ.დაბ	აწ მოვედ და აღვითქუათ აღთქუმაჲ მე და შენ და იყოს საწამებელ შორის შენსა და ჩემსა. და ჰრქუა მას: აჰა ესერა, არა ვინ არს ჩუენ თანა, აჰა ესერა. ღმერთი არს მოწამე შორის შენსა და ჩემსა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა ლაბან იაკობს: ბორცჳ ესე მოწამე არს შორის ჩემსა და შენსა დღეს. და უწოდა მას ლაბან "ბორცუ წამებისაჲ", ხოლო იაკობ უწოდა "ბორცუ მოწამე". და ჰრქუა ლაბან იაკობს: აჰა ესერა, ბორცჳ ესე და ძეგლი, რომელი აღმართე შორის ჩემსა და შენსა, წამებს ბორცჳ ესე და ძეგლიცა ესე წამებს. ამისთჳს ეწოდა სახელი მისი "ბორცუ წამებისაჲ".
იგი	მცხ.დაბ	და ხილვაჲ იგი, რომელ იხილე, იხილენ ღმერთმან შორის ჩემდა და შენსა, რამეთუ განვეშორებით მოყუასი მოყუასისა.
მას	მცხ.დაბ	და შეწირა მსხუერპლი იაკობ მთასა მას თანა და ხადა ყოველთა ძმათა თჳსთა. ჭამეს და სუეს და დაიძინეს მთასა მას.
იგინი	მცხ.დაბ	და აღდგა ლაბან განთიად და ამბორს-უყო ძეთა მისთა და ასულთა თჳსთა და აკურთხნა იგინი და მიიქცა ლაბან და წარვიდა ადგიდ თჳსა. და იაკობ წარვიდა გზასა თჳსსა.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო იაკობ თქუა, რაჟამს იხილნა იგინი: ბანაკი წმიდაჲ არს ესე და უწოდა ადგილსა მას "ბანაკებ".
მათ	მცხ.დაბ	ამცნო მათ და ჰრქუა: ესრე არქუთ უფალსა ჩემსა ესავს: ესრე იტყჳს მონა შენი იაკობ: ლაბანის თანა ვმწირობდ და ვყოვნე ვიდრე აქამომდე.
იგიცა	მცხ.დაბ	და მოიქცეს და მოვიდეს მაუწყებელნი იგი იაკობისა და ჰრქუეს: მივედით ესავისა, ძმისა შენისა, და აჰა, იგიცა მოვალს შემთხუევად შენდა და ოთხასნი კაცნი მის თანა.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო იაკობს შეეშინა ფრიად და უღონოებად. განყო ერი მისი მის თანა და ცხოვარი და ზროხა და აქლემი ორად ბანაკად.
მისგან	მცხ.დაბ	განმარინე მე, ჴელთაგან ძმისა ჩემისა ესავისთა, რამეთუ მეშინის მე მისგან, ნუუკუე მოვიდეს და მომკლას მე და დედანი შვილთა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	და დაიძინა მუნ ღამესა მას. და მოიღო რომელ-იგი მოაქუნდა ძღუენი, და მიუძღუანა ესავს, ძმასა თჳსსა.
მათ	მცხ.დაბ	და მისცა იგი ჴელთა მონათა მისთასა სამწყსო თჳს-თჳს და ჰრქუა მათ: წარვედით წინაშე ჩემსა და ხანი დაუტევეთ სამწყსოჲ და სამწყსოსა.
მას	მცხ.დაბ	და ამცნო პირველსა მას და ჰრქუა: უკუეთუ შეგემთხჳოს შენ ესავ, ძმაჲ ჩემი, და გკითხოს შენ და გრქუას: ვისი ხარ, ანუ ვიდრე ხუალ და ვისი არს, რომელი-ესე ვალს წინაშე შენსა?
იგი	მცხ.დაბ	არქუ შენ: მონისა შენისა იაკობისი; ძღუენი რომელი მიუძღუანა უფალსა ესავს და აჰა, იგი შემდგომად ჩუენსა მოვალს.
მისა	მცხ.დაბ	და არქუთ: აჰა, მონა შენი იაკობ მოვალს შემდგომად ჩუენსა. რამეთუ თქუა: მოვამშჳდო ძღუენითა ამით, წინაჲსწარ ჩემსა წარძღუანულითა, და მისა. შემდგომად ვიხილო პირი მისი; ვინ იცის, შემიწყნაროს.
მან	მცხ.დაბ	და შემიმთხჳოს მე. და წინა უძღოდა ძღუენი იგი წინაშე მისა. ხოლო მან დაიძინა ღამესა მას სავანესა მას.
იგი	მცხ.დაბ	და აღდგა მას ღამესა და მოიყვანნა ორნი იგი ცოლნი თჳსნი რა ორნი მჴევალნი და ათორმეტნი ძენი მისნი და წიაღმოჴდა წიაღმოსლვასა მას რაბოკისასა და წარმოიყუანნა იგინი.
მას	მცხ.დაბ	და წიაღმოჴდა ნაღუარევსა მას და წიაღმოიკრიბა ყოველივე, რა-ცა იყო მისი.
მას	მცხ.დაბ	და დადგა იგი მარტოჲ მუნ. და ერკინებოდა მას კაცი ვიდრე განთიადმდე.
მისსა	მცხ.დაბ	და ვითარ იხილა, რამეთუ ვერ უძლავს მისსა მიმართ, შეახო ვრცელსა ბარკლისა მისისასა და დაუბუშა ვრცელი ბარკლისაჲ იაკობისი ბრძოლასა მას მისსა მის თანა.
მას	მცხ.დაბ	და თქუა: განმიტევე მე, რამეთუ აღმოჴდა ცისკარი, ხოლო მან ჰრქუა მას: არა განგიტეო შენ, ვიდრემდე მაკურთხო მე.
მან	მცხ.დაბ	და მან ჰრქუა: რაჲ არს სახელი შენი? ხოლო მან ჰრქუა: იაკობ.
მან	მცხ.დაბ	ხოლო ჰკითხა იაკობ და ჰრქუა: რაჲ არს სახელი შენი? და მან ჰრქუა: რაჲსათჳს იკითხავ სახელსა ჩემსა? და იგი არს საკჳრველ. და აკურთხა იგი მუნ.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა იაკობ ადგილსა მას "ხილვაჲ ღმრთისაჲ", რამეთუ "ვიხილე ღმერთ პირისპირ და ცხოვნდა სული ჩემი".
იგი	მცხ.დაბ	და აღმოუჴდა მას მზე. და ვითარცა წარვიდა ხილვაჲ იგი ღმრთისაჲ, კელობდა იგი ბარკლითა მით.
იგი	მცხ.დაბ	და იხილა იგი სჳქემ, ძემან ემორისმან, ქორეველმან, მთავარმან მის ქუეყანისამან და მიიყვანა იგი მისდა და დაწვა მის თანა და დაამდაბლა იგი.
მათა	მცხ.დაბ	ხოლო ძენი იაკობისნი მოვიდეს ველით. ვითარცა ესმა ესე, შეწუხნეს იგინი და მწუხარებაჲ იყო მათა დიდად, რამეთუ სარცხჳნელ იქმნა ისრაჱლსა შორის, ვითარმედ დაწვა ასულისა თანა იაკობისა, და არა ეგრე იყოს.
მათ	მცხ.დაბ	ეტყოდა მათ ემორ და ჰრქუა: ძემან ჩემმან, სჳქემ, აღირჩია სულითა ასული თქუენი. მოეცით მას იგი ცოლად.
მათ	მცხ.დაბ	მიუგეს ძეთა იაკობისთა სჳქემს და ემორს, მამასა მისსა, ზაკჳთ, რამეთუ შეაგინა დაჲ იგი მათი, და ეტყოდეს მათ სჳმეონ და ლევი, ძმანი დინასნი, ძენი ლიასნი:
იგი	მცხ.დაბ	და არღარა ყოვნა ჭაბუკმან მან ყოფად საქმისა ამის, რამეთუ ტრფიალ იყო ასულისა იაკობისა, რამეთუ იგი იყო უდიდებულეს ყოველთა სახლსა შინა მამისა თჳსისასა.
მის	მცხ.დაბ	მოვიდეს ემორ და სჳქემ, ძე მისი, ბჭეთა თანა ქალაქისა მათისათა და ეტყოდეს კაცთა მათ მის ქალაქისათა და ჰრქუეს:
მათსა	მცხ.დაბ	კაცნი ესე მშჳდობისანი არიან ჩუენ თანა, დაემკჳდრნედ ამას ქუეყანასა და ვაჭრობდედ. ესერა, ქუეყანაჲ ფართო არს წინაშე მათსა. ასულნი მათნი მოვიყუანნეთ ჩუენდა ცოლად და ასულნი ჩუენნი მივსცნეთ მათ.
მით	მცხ.დაბ	გარნა ამით ხოლო ვემსგავსნეთ ჩუენ კაცთა მათ დამკჳდრებად ჩუენ თანა, რათა ვიყვნეთ ვითარცა ერი ერთი წინა-დაცუეთითა მით ჩუენითა ყოველსავე წულსა თანა, ვითარცა-იგი წინა-დაცუეთილ არიან.
მის	მცხ.დაბ	და ისმინეს ემორისი და სჳქემისი, ძისა მისისაჲ, ყოველთავე გამომავალთა ბჭეთა ზედა მის ქალაქისათა და წინა-დაიცუეთდეს წინა-დაცვეთილებასა მათსა ყოველივე წული.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ძენი იაკობისნი შევიდეს წყლულებასა მას ზედა და აღიჭრეს ყოველივე იგი ქალაქი ამისთჳს, რამეთუ შეაგინეს დინა, დაჲ მათი.
მას	მცხ.დაბ	ცხოვარი და ზროხაჲ მათი, და ვირები მათი, რაოდენი იყო ქალაქსა მას შინა, რაოდენი იყო ველსა ზედა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: არამედ, ვითარცა მეძავი იჴმიონა დაჲ ჩუენი?
მას	მცხ.დაბ	და მოსცნეს იაკობს კერპნი იგი უცხოთესლთანი, რომელნი იყვნეს ჴელთა შინა მათთა და საყურები იგი ყურთა მათთა. და დამალნა იგინი იაკობ ქუეშე ბელეკონსა მას, რომელი იყო სიკიმას, და წარწყმიდნა იგინი ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მას	მცხ.დაბ	და წარმოვიდა ისრაჱლ სიკიმათ და იყო შიში ღმრთისაჲ ქალაქებსა მას მათსა ზედა გარემოს და არა დევნა-უყვეს უკუანა ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.დაბ	და აღაშენა მუნ საკურთხეველი და უწოდა სახელი ადგილსა მას ბეთელ, რამეთუ მუნ ეჩუენა ღმერთი, რაჟამს ივლტოდა იგი პირისაგან ესავისა, ძმისა თჳსისა.
იგი	მცხ.დაბ	მოკუდა დებორა, მზარდული რებეკასი, და დაეფლა იგი ქუემოკერძო ბეთელსა ქუეშე მუხასა. და უწოდა სახელი მუხასა მას "მუხაჲ გლოისაჲ".
იგი	მცხ.დაბ	და ქუეყანა, რომელი მივეც აბრაჰამს და ისაკს, შენ მიგცე იგი, და შენდა იყოს და ნათესავისა შენისა შემდგომად შენსა.
მას	მცხ.დაბ	და აღმართნა იაკობ ძეგლნი ადგილსა მას, სადა-იგი იტყოდა ღმერთი მის თანა, და შეწირა მას ზედა შესაწირავი და დაასხა მას ზედა ზეთი.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა სახელი ადგილსა მას ბეთელ და გამოვიდა მუნით, ჟამსა ზამთრისასა.
მან	მცხ.დაბ	და შობასა მისსა ძნიად შობდა. და იყო ფიცხლად შობასა მისსა. ჰრქუა მას ყრმისა აღმქმელმან მან: ნუ გეშინინ, რამეთუ ესეცა ძე გესვა შენ.
მას	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს დაემკჳდრა ისრაჱლ ქუეყანასა მას, მივიდა რუბენ და დაწვა ბალას თანა, ხარჭისა მამისა თჳსისა, იაკობისა. და ვითარცა ესმა ესე ისრაჱლს, ბოროტ-უჩნდა წინაშე მისსა. იყუნეს ძენი იაკობისნი ათორმეტ.
იგი	მცხ.დაბ	მოვიდა იაკობ ისაკისა, მამისა თჳსისა, ჯერეთ სიცოცხლესა-ღა ქალაქად მამბრედ ეველისა, ესე იგი არს ქებრონი, ქუეყანასა ქანანისასა, სადა-იგი მსხემ იყო აბრაჰამ და ისაკ.
მას	მცხ.დაბ	და უშვა მას - ადან ესავს ელიფას და ბასიმათ უშვა რაგოელ.
იგი	მცხ.დაბ	და ესე ძენი სებეგონისნი: ეე და ესან. ესე იგი არს ენან, რომელმან პოვა იამინი უდაბნოსა, რაჟამს-იგი აძოებდა კარაულთა სებეგონისთა, მამისა თჳსისათა.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა ბალაკ და მეფობდა მის წილ იობაბ, ძე ზარასი, ბოსორელი.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა იობაბ და მეფობდა მის წილ ასონ ქუეყანისაგან თემანელთასა.
მას	მცხ.დაბ	მოკუდა ასონ და მეფობდა მის წილ ადად, ძე ბარადისი, რომელმან მოსრა მადიამი ველსა მას მოაბისასა და სახელი ქალაქისა მისისა გეთემ.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა ადად და მეფობდა მის წილ სამალაკ, რომელი იყო მასეკათ.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა სამალაკ და მეფობდა მის წილ საულ, რომელი იყო რობოთით, რომელ არს მდინარესა ზედა.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა საულ და მეფობდა მის წილ ბალაენონ, ძე აქაბრისი.
მის	მცხ.დაბ	მოკუდა ბალაენონ და მეფობდა მის წილ ადად, ძე ბარადისი, და სახელი ქალაქისა მისისა ფოგორ, და სახელი ცოლისა მატებელ, ასული მატრადისი, ძისა მეზოფისი.
მის	მცხ.დაბ	მთავარი მეგედიელ, მთავარი ზეფოიმ. ესე მთავარნი ედომისნი და შენებულთა შინა ქუეყანისა მის მონაგებისა მათისასა. ესე არს ესავ, მამაჲ ედომისაჲ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იაკობ დამკჳდრებულ იყო ქუეყანასა მას, სადაცა დამკჳდრებულ იყო მამაჲ მისი ქუეყანასა მას ქანანისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ვითარცა იხილეს ძმათა მისთა, რამეთუ მამასა უყვარს იგი უფროჲს ყოველთა ძეთა მისთა, მოიძულეს იგი ძმათა თჳსთა და ვერ ეძლო მათ მშჳდობისა სიტყუად მის თანა რაჲთურთით.
მისთათჳს	მცხ.დაბ	ჰრქუეს მას ძმათა თჳსთა: აწ მეფობით ნუ მეფობდი-ა ჩუენ ზედა, ანუ უფლებით უფლებდე ჩუენ ზედა? და შესძინეს მერმე სიძულილი მისი ჩუენებათა მათ მისთათჳს და სიტყუათათჳს მისთა.
იგი	მცხ.დაბ	მერმე იხილა ჩუენებაჲ სხუაჲ და უთხრა იგი მამასა და ძმათა და თქუა: აჰა მეჩუენა მე ჩუენებაჲ სხუაჲ, ვითარმედ მზე და მთოვარე და ათერთმეტნი ვარსკულავნი თაყუანის-მცემდეს.
მას	მცხ.დაბ	და ეშურებოდეს მას ძმანი მისნი ხოლო მამასა მისსა დაემარხა სიტყუაჲ ესე.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა: აჰა, მე. და ჰრქუა მის ისრაჱლ: წარვედ და იხილენ ძმანი შენნი, ვითარძი ცოცხლებით არიან, საცხოვარი, და მითხარ მე. და წარავლინა იგი ღელეთაგან ქებრონისთა და მივიდა სჳქემად.
მას	მცხ.დაბ	და პოვა იგი კაცმან შეცთომილი ველსა ზედა. და ჰკითხა მას: ვის ეძიებ?
მან	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა: ძმათა ჩემთა ვეძიებ: მითხარ მე სადა აძოებენ?
მან	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას კაცმან მან: წარვიდეს ამიერ, რამეთუ მესმა მათი, იტყოდეს რაჲ, ვითარმედ წარვიდეთ დოთაიმად. და წარვიდა იოსებ კუალსა ძმათა თჳსთასა და პოვნა იგინი დოთაიმს.
იგი	მცხ.დაბ	აწ მოვედით და მოვკლათ იგი და შთავაგდოთ იგი ერთსა ჯურღმულთაგანსა და ვთქუათ, ვითარმედ მჴეცმან ბოროტმან შეჭამა იგი. და ვიხილოთ, რაჲძი იყოს ჩუენებაჲ იგი მისი.
იგი	მცხ.დაბ	ესმა ესე რუბენს და განარინა იგი ჴელისაგან მათისა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ: არა მოვჰკლათ იგი მოკლვით, ნუ დასთხევთ სისხლსა. შთააგდეთ ეგე ჯურღმულსა უდაბნოსასა, ხოლო ჴელსა ნუ მიჰყოფთ მის ზედა, რათამცა განარინა იგი ჴელთაგან მათთა და მისცა მამასა თჳსსა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს მოვიდა იოსებ ძმათა თჳსთა, განძარცუეს მას სამოსელი იგი ჭრელი, რომელ ემოსა.
იგი	მცხ.დაბ	და მიიყუანეს და შთააგდეს იგი ჯურღმულსა მას. ხოლო ჯურღმული იგი ცალიერ იყო, წყალი არა დგა.
მის	მცხ.დაბ	მოდით და მივჰყიდოთ იგი ისმაელიტელთა მათ, ხოლო ჴელი ჩუენი ნუ იყოფინ მის ზედა, რამეთუ ძმაჲ ჩუენი არს. ისმინეს მისი ძმათა მისთა.
იგი	მცხ.დაბ	და წარმოვიდეს კაცნი იგი მადიამელნი ვაჭარნი, და აღმოიყუანეს იოსებ მიერ ჯურღმულით და მიჰყიდეს ისმაელიტელთა მათ ოც დრაჰკნისა.
მას	მცხ.დაბ	და შთაიყუანეს იგი ეგჳპტედ. მოაქცია რუბენ ჯურღმულსა მას და არა პოვა იოსებ ჯურღმულსა მას.
იგი	მცხ.დაბ	და დაიპო სამოსელი თჳსი და მიაქცია ძმათა თჳსთა და ჰრქუა მათ: ყრმაჲ იგი აქა არა არს და მე ვიდრე მივიდე?
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ მოიღეს სამოსელი იოსებისი და დაკლეს თიკანი თხათაჲ და შებღალეს სამოსელი იგი სისხლითა.
იგი	მცხ.დაბ	და იცნა იგი და თქუა: სამოსელი ძისა ჩემისა არს ესე. მჴეცმან ბოროტმან შეჭამა იოსებ, მჴეცმან ბოროტმან მიმტაცა იოსებ.
მისა	მცხ.დაბ	შეკრბეს ყოველნი ძენი მისნი და ასულნი და მოვიდეს ნუგეშინის-ცემად მისა. და არა უნდა ნუგეშინის-ცემისა და თქუა, ვითარმედ: შთავიდე ძისა ჩემისა თანა გლოვით ჯოჯოხეთად. და ტიროდა მამა თჳსი.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მადიამელთა მათ ვაჭართა მიჰყიდეს იოსებ ეგჳპტეს პეტეფრეს, საჭურისსა ფარაოსასა მატაკარანსა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო პირმშო იგი ჰერ, ძე იუდასი, უკეთურ წინაშე უფლისა და მოკლა იგი უფალმან.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა იუდა ავნანს: შევედ ცოლისა ძმისა შენისა და ესიძე მას და აღუდგინე თესლი ძმასა შენსა.
მის	მცხ.დაბ	გულისჴმა-ყო ავნან, ვითარმედ არა მისსა იყოს თესლი იგი. და იყო, ვითარცა შევიდა ცოლისა მის ძმისა თჳსისა, დასთხია ქუეყანასა, რათა არა მისცეს თესლი ძმასა თჳსსა.
იგი	მცხ.დაბ	განიძარცუა თამარ სამოსელი ქურიობისა მისგან და გარემოისხა თერისტროჲ და შეიმკო და დაჯდა იგი ბჭეთა თანა ენანისთა, რომელ არს თანაწარსავალსა თამნასასა, რამეთუ იხილა, ვითარმედ განჰმწჳსნა სელომ, ძე მისი, და მან არა მისცა იგი მას ცოლად.
იგი	მცხ.დაბ	და ვითარ იხილა იგი იუდა, აგონა, ვითარმედ მეძავი ნუ იყოს, რამეთუ დაიფარა პირი და ვერ იცნა იგი.
იგი	მცხ.დაბ	და მიაქცია მისა გზისა მისგან და ჰრქუა მას: მიტევე მე შესლვად შენდა. რამეთუ ვერ იცნა იგი, ვითარმედ ძის ცოლი მისსა არს. ხოლო მან ჰრქუა მას: რაჲ მომცე მე, უკუეთუ შემოხჳდე ჩემდა.
მას	მცხ.დაბ	და იუდა ჰრქუა მას: მე მოგიძღუანო შენ თიკანი თხათა სამწყსოთ. ხოლო მან ჰრქუა მას: მომეც მე წინდი ვიდრე მოძღუანებადმდე შენდა.
მან	მცხ.დაბ	და იუდა ჰრქუა: რაჲ წინდი მიგცე შენ? ხოლო მან ჰრქუა: ბეჭედი შენნი და მძივი და კუერთხი ეგე, რომელ გაქუს ჴელსა შენსა. და მან მისცა იგი და შევიდა მისა, და მიუდგა მისგან.
იგი	მცხ.დაბ	და იგი აღდგა და მოიძარცვა თერისტრა თავისაგან თჳსისა და შეიმოსა სამოსელი იგი ქურიობისა მისისა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰკითხა კაცთა მის ადგილისათა: ვითარმედ სადა არს მეძავი იგი, რომელი იყო ენანს გზასა ზედა?
იგი	მცხ.დაბ	და მათ ჰრქუეს: არა არს მეძავი აქა. და მიიქცა მწყემსი იგი იუდასა და ჰრქუა: არა ვპოვე; და კაცთა მის ადგილისათა თქუეს: არა არს აქა მეძავი.
იგი	მცხ.დაბ	და თქუა იუდა: აქუნდინ იგი მას არამედ ნუუკუე მოვიკიცხნეთ, მე, მიუძღუანე თიკანი ესე, ხოლო შენ არა ჰპოვე იგი.
იგი	მცხ.დაბ	და შემდგომად სამისა თთჳსა უთხრეს იუდას და ჰრქუეს, ვითარმედ ისიძა თამარ, სძალმან შენმან, და მიდგომილ არს იგი სიძვით. თქუა იუდა: გამოიყუანეთ იგი და დაწვით ცეცხლითა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო იუდა იცნა იგი და თქუა: მართალ არს თამარ, ვიდრე-ღა მე რამეთუ არა მივეც სელომს, ძესა ჩემსა. და არღარა შესძინა მერმე ცნობად მისა.
მან	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს შობდა იგი, იყვნეს მარჩბივნი მუცელსა მისსა. და შობასა მისსა ერთმან მან პირველ გამოყო ჴელი მისი. მოიღო ამქუმელმან და გამოაბა მეწამული ჴელსა მისსა.
მისა	მცხ.დაბ	და მისა შემდგომად გამოვიდა ძმაჲ მისი, რომლისსა იყო ჴელსა მისსა ზედა მეწამული და უწოდა სახელი მისი ზარა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო იოსებ შთაიყუანეს ეგჳპტედ და მიიყიდა იგი პეტეფრი, საჭურისმან ფარაოსმან, მზარაულთა მთავარმან, კაცმან ეგჳპტელმან, ჴელთაგან ისმაელიტელთასა, რომელთა შთაიყვანეს იგი მუნ.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო იცოდა უფალმან მისმან, რამეთუ ღმერთი იყო მის თანა, და რაოდენსა-რას იქმს, უფალი წარმართებს ჴელთა შინა მისთა.
მან	მცხ.დაბ	და არღარა იცოდა, რასა იქმოდა იოსებ, გარნა პური, რომელ ჭამის მან. და იყო იოსებ კეთილ სახითა, შუენიერ ქმნულობითა.
მას	მცხ.დაბ	და იყო შემდგომად სიტყჳსა ამის, თუალ-აგნა ცოლმან უფლისა თჳსისამან იოსებს და ჰრქუა მას: დაწევ ჩემ თანა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მან არა ინება და ჰრქუა ცოლსა მას უფლისა თჳსისასა: უკუეთუ უფალმან ჩემმან არა უწყის ჩემთჳს სახლსა შინა მისსა.
მის	მცხ.დაბ	და რაჟამს ეტყჳნ იგი დღითი დღედ, არა ერჩდა იოსებ დაწოლად მის თანა და თანა-ყოფად მას.
მათ	მცხ.დაბ	მოუწოდა, რომელნი-იგი იყვნეს სახლსა შინა, და ეტყოდა მათ და ჰრქუა: იხილეთ აწ, რამეთუ შემომგუარა ჩუენ მონაჲ ებრაელი საკიცხევად ჩუენდა: შემოვიდა დაწოლად ჩემ თანა. და მე ღაღად-ვყავ ჴმითა დიდითა.
მას	მცხ.დაბ	მას ვითარცა ესმა, რამეთუ აღვიმაღლე ჴმაჲ ჩემი და ღაღად-ვყავ, დაუტევა სამოსელი მისი ჩემ თანა, და ივლტოდა და განვიდა გარე.
იგი	მცხ.დაბ	და დაიყენა სამოსელი იგი მის თანა, ვიდრემდე მოვიდა უფალი იგი სახიდ თჳსად. და უთხრა მას მსგავსად სიტყჳსა ამის და ჰრქუა:
მას	მცხ.დაბ	და იყო, ვითარცა ესმა უფალსა მისსა სიტყუანი იგი ცოლისა მისისანი, რაოდენ-იგი უთხრა მას და ჰრქუა, ვითარმედ ესე მიყო მე მონამან შენმან, განრისხნა პეტეფრე გულისწყრომით.
იგი	მცხ.დაბ	და მოიყუანა იოსებ და შესუა იგი საპყრობილესა, სადაცა პყრობილნი იგი მეფისანი იყვნეს საპყრობილესა შინა.
იგი	მცხ.დაბ	და მისცა მესაპყრობილეთ მთავარმან მან საპყრობილე იგი ჴელთა იოსებისთა და ყოველნი იგი პყრობილნი, რაოდენნი იყვნეს საპყრობილესა შინა, რა ყოველივე, რაჲცა ქმნიან მუნ შინა.
მის	მცხ.დაბ	არარაჲ იცოდა მესაპყრობილეთმთავარმან მან არცა ერთი რაჲ, რამეთუ ყოველივე იყო ჴელთა შინა იოსებისთა, ამისთჳს რამეთუ უფალი იყო მის თანა. და რაოდენსა-იგი იქმოდა, უფალი წარუმართებდა ჴელთა შინა მისთა.
მათ	მცხ.დაბ	და განურისხნა ფარაო ორთავე მათ საჭურისთა, ღჳნისმნესა მას და მეპურეთმოძღუარსა.
იგინი	მცხ.დაბ	და მისცნა იგინი საპყრობილესა, სადაცა-იგი იოსებ პყრობილ იყო.
მათსა	მცხ.დაბ	და შეჰვედრნა იგინი მესაპყრობილეთმთავარმან მან იოსებს. და დგა იგი წინაშე მათსა და იყუნეს იგინი საპყრობილესა შინა მრავალ დღე.
მან	მცხ.დაბ	და იხილეს ჩუენებაჲ ორთავე, კაცად-კაცადმან მათმან ღამესა ერთსა, ხილვაჲ იგი ჩუენებისა მათისა, ღჳნისმნემან მან და მეპურეთმოძღუარმან მან, რომელ-იგი იყვნეს მეფისა მის ეგჳპტელისანი. და ესენი იყვნეს საპყრობილესა შინა.
იგინი	მცხ.დაბ	შევიდა მათა იოსებ განთიად და იხილნა იგინი, რამეთუ იყვნეს შეძრწუნებულ.
მას	მცხ.დაბ	და ჰკითხვიდა საჭურისთა მათ ფარაოსთა, რომელნი იყვნეს საპყრობილესა მას შინა უფლისა თჳსისასა, და ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს პირნი თქუენნი მწუხარე არიან დღეს.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს მას: ჩუენებაჲ ვიხილეთ და გამომეტყუელ მისა არა ვინ არს. ჰრქუა მათ იოსებ: ანუ არა ღმრთისა მიერ არს გამოთქმაჲ მათი? მითხართ იგი მე.
იგი	მცხ.დაბ	და უთხრა ღჳნისმნემან მან ჩუენებაჲ იგი თჳსი იოსებს და თქუა: ვხედევდ ძილსა შინა ჩემსა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო ვენაჴი წინაშე ჩემსა და ვენაჴსა მას სამნი ძირნი ჯდა. იგი ცენდა და აღმოორძნდა მორჩი და მწიფე იყვნეს ტევანნი მისნი.
იგი	მცხ.დაბ	და სასუმელი ფარაოჲსი ჴელსა ჩემსა და მოვიღე ყურძენი, იგი და გამოვწურე სასუმელსა შინა ფარაოჲსსა და მივეც სასუმელი იგი ჴელთა ფარაოსთა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას იოსებ: ესე არს გამოთარგმანებაჲ მაგისი: სამნი იგი ძირნი სამნი დღენი არიან.
მას	მცხ.დაბ	და ვითარცა იხილა მეპურეთმოძღუარმან მან, რამეთუ მართალ გამოუთარგმნა მას, ჰრქუა იოსებს: მეცა ვიხილე ჩუენებაჲ: მეგონა მე, ვითარმედ სამნი ლაკანნი სამინდოთა მაქუნდეს თავსა ზედა ჩემსა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ლაკანსა მას ზედა კერძოჲსა იყო ყოვლისაგან სანოვაგისა, რომელსა ჭამნ მეფე ფარაო, ქმნული მეპურეთ მოძღურისა. და მფრინველნი ცისანი შესჭამდეს მას ლაკნისა მისგან, რომელ იყო თავსა ზედა ჩემსა.
მას	მცხ.დაბ	მიუგო მას იოსებ და ჰრქუა: ესე არს შეტყუებაჲ მაგისი: სამნი ეგე ლაკანნი სამნი დღენი არიან.
მის	მცხ.დაბ	და იყო, მესამესა დღესა დღე იყო შობისა ფარაოსი და ყო სმა დიდი ყოველთა მონათა თჳსთა თანა და მოეჴსენა პატივი ღჳნისმნისა მის და პატიჟი მეპურეთმოძღურისა მის შორის მონათა თჳსთა.
იგი	მცხ.დაბ	და კუალად დაადგინა ღჳნისმნე იგი მთავრობასავე თჳსსა ზედა და მისცა სასუმელი ჴელთა ფარაოჲსთა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მეპურეთმოძღუარი იგი დამოჰკიდა ძელსა, ვითარცა-იგი გამოუთარგმნა მას იოსებ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ღჳნისმნესა მას არა მოეჴსენა იოსებ, არამედ დაავიწყდა.
მათ	მცხ.დაბ	და იყო, შემდგომად ორისა წლისა მათ დღეთასა ფარაო იხილა ჩუენებაჲ: ეგონა, ვითარმედ დგა იგი მდინარესა ზედა.
მისგან	მცხ.დაბ	და, აჰა ესერა, ვითარცა მდინარისა მისგან გამოვიდოდეს შჳდნი ზროხანი, შუენიერნი პირითა და მსუქანნი ჴორცითა, და ძოვდეს მდინარისა კიდესა.
მათსა	მცხ.დაბ	და სხუანი შჳდნი ზროხანი აღმოვიდოდეს შემდგომად მათსა მიერ მდინარით, საძაგელნი ხილვითა და მჭლენი ჴორცითა და ძოვდეს ზროხათავე მათ თანა კეთილსახისათა მდინარისკიდესა მას.
იგი	მცხ.დაბ	და შეჭამნეს შჳდთა მათ ზროხათა, საძაგელთა, ხილვითა და მჭლეთა ჴორცითა, შჳდნი იგი ზროხანი, კეთილნი ხილვითა და კეთილნი ჴორცითა. და არა ცხად იქმნა, ვითარმედ შევიდეს მუცელთა მათთა. განიღჳძა ფარაო.
იგი	მცხ.დაბ	და შეჭამნეს შჳდთა მათ წულილთა და ხორშაკეულთა შჳდნი იგი თავნი სავსენი და კეთილნი. და განიღჳძა ფარაო და, აჰა ესერა, იყო იგი ჩუენებაჲ.
იგი	მცხ.დაბ	და ეტყოდა ღჳნისმნე იგი ფარაოს და ჰრქუა: ცოდვაჲ ჩემი მოვიჴსენო დღეს.
მან	მცხ.დაბ	და ვიხილეთ ჩუენებაჲ ღამესა ერთსა მე და მან. კაცად-კაცადმან ჩუენმან მსგავსად თჳსისაებრ ჩუენებისა ვიხილეთ.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო მუნ ჩუენ თანა ჭაბუკი ებრაელი, მონაჲ მზარაულთა მოძღურისაჲ, და უთხართ მას ჩუენებაჲ იგი და განგჳმარტა ჩუენ.
იგი	მცხ.დაბ	და ვითარცა განგჳმარტა ჩუენ, ეგრეცა იყო: მე კუალად მოვედ ჩემსავე ამას პატივსა, ხოლო იგი დამოეკიდა ძელსა და მოკუდა.
მას	მცხ.დაბ	მიავლინა ფარაო და მოუწოდა იოსებს და გამოიყუანა იგი საპყრობილისა მისგან. დაუკვეცეს მას თმაჲ და შეუცვალეს მას სამოსელი მისი და მოვიდა წინაშე ფარაოჲსა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ფარაო იოსებს: ჩუენებაჲ ვიხილე და არა ვინ არს, რომელმან-ცა განმიმარტა იგი, ხოლო მე მასმიეს შენთჳს ვითარმედ თქჳან, გესმის რაჲ ჩუენებაჲ, განჰმარტი იგი.
მათსა	მცხ.დაბ	და მერმე კუალად სხუანი ზროხანი შჳდნი აღმოვიდოდეს, შემდგომად მათსა მიერ-ვე მდინარით, ხენეშნი და საძაგელნი ხილვითა და მჭლენი ჴორცითა, რომელ, არა სადა მეხილვნეს ეგევითარნი საძაგელნი ყოველსა ეგჳპტესა უუშვერესი.
იგი	მცხ.დაბ	და შეჭამნეს შჳდთა მათ ზროხათა, მჭლეთა და საძაგელთა, შჳდნი იგი ზროხანი, კეთილნი და რჩეულნი.
მათ	მცხ.დაბ	და შევიდეს მუცელთა მათთა და არა რაჲ აჩნდა, ვითარმედ შევიდეს მუცელთა მათ თანა. და პირნი მათნი საძაგელ იყვნეს, ვითარცა-იგი პირველ.
იგი	მცხ.დაბ	და შთანთქნეს შჳდთა მათ თავთა ხორშაკეულთა შჳდნი იგი თავნი, კეთილნი და სავსენი. უთხარ ესე გამომეტყუელთა და არა ვინ არს. რომელმან-ცა მითხრა მე.
იგი	მცხ.დაბ	შჳდნი იგი ზროხანი კეთილნი შჳდნი წელნი არიან და შჳდნი იგი თავნი ჴუვილისანი კეთილნი შჳდნი წელნი არიან. ჩუენებაჲ ფარაოჲსა ორი-ვე ერთ არს.
იგი	მცხ.დაბ	შჳდნი იგი ზროხანი, რომელნი აღმოვიდოდეს შემდგომად მათსა მჭლენი, შჳდნი წელნი არიან; და შჳდნი იგი თავნი ჴუვილისანი წულილნი და ხორშაკეულნი - იყოს შჳდ წელ სიყმილი.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო სიტყუაჲ იგი რომელ ვარქუ ფარაოს, რაოდენი ღმერთსა ეგულების, უჩუენა ფარაოს.
იგი	მცხ.დაბ	და მოიწინენ შჳდნი წელნი სიყმილისანი შემდგომად მისა და დაივიწყონ ნაყოფიერებაჲ იგი მაძღრობისა ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა. და აღჴოცოს სიყმილმან ქუეყანაჲ.
მისგან	მცხ.დაბ	და არ-ღა-რა საცნაურ იყოს ნაყოფიერებაჲ ქუეყანასა ზედა სიყმილისა მისგან, რომელ იყოს შემდგომად მისა, რამეთუ სასტიკ იყოს ფრიად.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო მეორედ ქცევისა მისთჳს ჩუენებისა ფარაოჲსა ორგზის, რამეთუ ჭეშმარიტ იყოს სიტყუაჲ იგი ღმრთისამიერი და ისწრაფოს ღმერთმან ყოფად ესე.
მათ	მცხ.დაბ	და ყავნ ესრეთ ფარაო, დაადგინენინ ადგილთმთავარნი ქუეყანასა ზედა და ხუთეული აღიღეთ ყოვლისაგან ნაყოფისა ქუეყანისა ეგჳპტისა შჳდთა მათ წელთა ნაყოფიერებისათა.
მათ	მცხ.დაბ	და შეკრიბედ ყოველივე საზრდელი შჳდთა მათ წელთა მომავალთა კეთილთა და შეკრიბედ იფქლი ჴელსა ქუეშე ფარაოსსა, საზრდელი ქალაქთა შინა.
მათთჳს	მცხ.დაბ	და დამარხულ იყავნ ქუეყანისათჳს საზრდელი იგი შჳდთა მათთჳს წელთა სიყმილისათა, რომელნი ყოფად არიან ქუეყანასა ეგჳპტისასა, და არა მოისრას ქუეყანა სიყმილითა.
მას	მცხ.დაბ	და წარიჴადა ფარაო ბეჭედი ჴელისა თჳსისა და შეაცუა ჴელსა იოსებსა და შეჰმოსეს მას სამოსელი ბისონი და გარდააცუეს მანიაკი ოქროჲსა ყელსა მისსა.
მისსა	მცხ.დაბ	და აღსუეს იგი ეტლსა შემდგომსა მისსა და ქადაგებდა წინაშე მისსა ქადაგი და დაადგინა იგი ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
მის	მცხ.დაბ	და უწოდა ფარაო სახელი იოსებს ფსომთოფანი და მისცა მას ასენექ, ასული პეტეფრესი, მღდელისა მის მზისქალაქისა, მისა ცოლად.
მათ	მცხ.დაბ	და ყო ქუეყანამან შჳდთა მათ წელთა ნაყოფიერებისათა ნაყოფი.
მათ	მცხ.დაბ	და შეკრიბა ყოველი საზრდელი შჳდთა მათ წელთა ნაყოფიერებისათა, ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა. და დადვა საზრდელი ქალაქთა შინა, საზრდელი ველთა მათ ქალაქისა გარემოთა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო იოსებს ესხნეს ორ ძე, ვიდრე მოწევნადმდე შჳდთა მათ წელთა სიყმილისათა, რომელნი უშვნა ასენექ, ასულმან პეტეფრესმან, მღდელისა მის მზისქალაქისამან.
მას	მცხ.დაბ	და უწოდა სახელი იოსებ პირმშოსა მას მანასე და თქუა: დამავიწყა მე ღმერთმან ყოველი სალმობაჲ ჩემი და ყოველი მამისა ჩემისა.
მის	მცხ.დაბ	და სახელი მეორისა მის უწოდა ეფრემ და თქუა: რამეთუ აღმაორძინა მე ღმერთმან სიმდაბლესა შინა ჩემსა.
იგი	მცხ.დაბ	წარჴდეს შჳდნი იგი წელნი ნაყოფიერებისანი, რომელ იყვნეს ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და იწყეს შჳდთა მათ წელთა სიყმილისათა მოსლვად, ვითარცა-იგი თქუა იოსებ. და იყო სიყმილი ყოველსა ქუეყანასა, და ყოველსა ეგჳპტესა არა იყო პური.
იგი	მცხ.დაბ	და სიყმილი იყო პირსა ზედა ყოვლისა ქუეყანისასა, განახუნა იოსებ ყოველნი იგი იფქლისა საუნჯენი და ჰყიდდა ყოველთა ეგჳპტელთა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იოსებ იყო მთავარ ქუეყანასა მას და ესე მიჰყიდდა ყოველსა ერსა ქუეყანისასა. და მოვიდეს ძმანი იოსებისნი და თაყუანის-სცეს მას პირსა ზედა ქუეყანისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ვითარცა იხილა იოსებ ძმანი თჳსნი, იცნა იგინი და არა გამოეცხადა მათ, არამედ ეტყოდა ფიცხელად და ჰრქუა მათ: ვინა მოხუალთ? ხოლო მათ ჰრქუეს: ქუეყანით ქანანისათ სყიდად საზრდელისა.
მათ	მცხ.დაბ	იცნა იოსებ ძმანი თჳსნი, ხოლო მათ ვერ იცნეს იგი.
მათ	მცხ.დაბ	მოეჴსენა იოსებს ჩუენებაჲ იგი, რომელ იხილა მან და ჰრქუა მათ: მსტოარნი ხართ და ალაგთა სოფლისათა მისრულ ხართ ხილვად.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, უფალო, მონანი შენნი ვართ და მოვედით სყიდად საზრდელისა.
მათ	მცხ.დაბ	ჰრქუა მათ იოსებ: არა, არამედ ალაგთა სოფლებისათა მოსრულ ხართ ხილვად.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ათორმეტნი ვიყვენით ჩუენ ძმანი, მონანი შენნი, ქუეყანასა ქანანისსა. და ერთი უმრწემესი ჩუენი მამისა თანა არს დღეს, ხოლო ერთი იგი არა არს ჩუენ შორის.
იგი	მცხ.დაბ	ჰრქუა მათ იოსებ: ესე იგი არს, რომელსა გეტყოდე თქუენ, ვითარმედ მსტოვარნი ხართ.
იგინი	მცხ.დაბ	და შესხნა იგინი საპყრობილესა სამ დღე.
მათ	მცხ.დაბ	და მესამესა დღესა ჰრქუა მათ: ესე ჰყავთ და სცხოვნდეთ, რამეთუ მე ღმრთისა მეშინის.
მათ	მცხ.დაბ	და ძმა იგი თქუენი მოიყუანეთ ჩემდა, და მაშინ-ღა თუ სარწმუნო იყვნენ სიტყუანი ეგე თქუენნი; უკეთუ არა, მოსწყდეთ. ხოლო მათ ჰრქუეს: ეგრე.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ არა იცოდეს, ვითარმედ ესმის იოსებს, რამეთუ თარგმანი დგას მათ შორის.
მათგან	მცხ.დაბ	მიიქცა გარე მათგან იოსებ და ტიროდა. მერმე მოუჴდა და ჰრქუა მათ ეგრევე.
მათ	მცხ.დაბ	და შეიპყრა სჳმეონ და შეკრა მათ წინაშე. და უბრძანა იოსებ აღვსებად ჭურჭელნი მათნი იფქლითა და მიცემად კაცად-კაცადისა ვეცხლი ძაძასა თჳსსა და მიცემად საგზალი გზასა ზედა და უყვეს მათ ეგრე.
იგი	მცხ.დაბ	განჴსნა ერთმან ტჳრთსა, რათა-მცა სცა საზრდელი ვირთა სადგურსა ზედა, და იხილა კრული იგი ვეცხლი თჳსი, რამეთუ იყვა ზედა კერძო ძაძასა მისსა
იგი	მცხ.დაბ	მიუგო და ჰრქუა ძმათა თჳსთა: კუალად მომეცა მე ვეცხლი ჩემი და, აჰა, იგი ვაშკარანსა ჩემსა არს. და განუკრთა გული მათი და შეშფოთნეს ურთიერთას და იტყოდეს: რაჲ ესე მიყო ჩუენ ღმერთმან?
მათ	მცხ.დაბ	და მოვიდეს იგინი იაკობისა, მამისა მათისა, ქუეყანად ქანანისა, უთხრეს მათ ყოველი, რაჲცა შეემთხჳა და ეტყოდეს:
მის	მცხ.დაბ	მეტყოდა ჩუენ კაცი იგი, უფალი მის ქუეყანისა ფიცხლად და შემსხნა საპყრობილესა, ვითარცა მსტოვარნი ქუეყანისანი.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ჩუენ ვარქუთ მას: რამეთუ მშჳდობისანი ვართ და არა მსტოვარნი.
იგი	მცხ.დაბ	ათორმეტნი ვიყუენით ჩუენ ძენი ერთისა მამისანი, ერთი იგი არა შოვრის არს, ხოლო ერთი იგი უმრწამესი მამისა ჩუენისა თანა არს ქუეყანასა ქანანისსა.
მის	მცხ.დაბ	და მრქუა ჩუენ კაცმან მან, უფალმან მის ქუეყანისამან: ამით ვცნა, რამეთუ მშჳდობისანი ხართ, ძმაჲ ერთი თქუენგანი აქა დაუტევეთ ჩემ თანა და სყიდულიცა იგი იფქლი, რომელი მიგიღებიეს, მიართჳთ ვანსა თქუენსა და წარვედით.
იგი	მცხ.დაბ	და ძმაჲ იგი თქუენი უმრწემესი მოიყუანეთ ჩემდა და ვცნა, რამეთუ არა მსტოვარნი ხართ, არამედ მშჳდობისანი, მიგცე ძმაჲ ესე თქუენი და ქუეყანასა ამას იქცეოდეთ და ვაჭრობდეთ.
მათ	მცხ.დაბ	და იყო, რაჟამს შეასრულეს იფქლი იგი შეჭმად, რომელ მიეღო ეგჳპტით, ჰრქუა მათ მამამან მათმან: კუალად წარვედით და მიყიდეთ ჩუენ მცირედ საზრდელი.
მის	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იუდა: წამებით მიწამებდა ჩუენ კაცი იგი, უფალი ქუეყანისა მის, და თქუა: ვერ იხილოთ პირი ჩემი, უკუეთუ არა ძმაჲ იგი თქუენი უმრწემესი იყოს თქუენ თანა.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ ისრაჱლ: რაჲ ესე ბოროტი მიყავთ მე? რაჲსათჳს უთხართ, კაცსა მას, რამეთუ გივის თქუენ ძმაჲ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: კითხჳთ მკითხვიდა ჩუენ კაცი იგი ნათესავსა ჩუენსა: უკეთუ მამაჲ თქუენი ცოცხალ-ღა არს, ანუ თუ გივის ძმაჲ? და ჩუენ უთხართ მას კითხჳსა მისისაებრ. ჩუენ რაჲ უწყოდეთ, თუ მრქუას ჩუენ: ვითარმედ მოიყუანეთ ძმაჲ თქუენი?
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იუდა: მოავლინე ყრმაჲ ეგე ჩემ თანა და აღვდგეთ და წარვიდეთ, რათა ვსცხოვნდეთ და არა მოვსწყდეთ ჩუენ-ცა და შენ-ცა და ვანი-ცა შენი.
მის	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას ისრაჱლ: ვინათგან ეგრე არს, ესე ყავთ: მიიღეთ ნაყოფისაგან ამის ქუეყანისა ჭურჭელთა შინა თქუენთა და შთაართუთ ძღუენი კაცსა მის ღმრთისასა: რეტინე და თაფლი და საკუმეველი და შტახსი და ბელეკონი და ნიგოზი.
იგი	მცხ.დაბ	და ვეცხლი ორი წილი მიიღეთ ჴელთა თქუენთა, ვეცხლი იგი, რომელ მოიგო ჭურჭელთა თქუენთა თანა, მიიღეთ თქუენ თანავე, ნუუკუე უმეცრება რაჲმე არს.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ღმერთმან ჩემმან მოგეცინ თქუენ მადლი წინაშე მის კაცისა, მოავლინენ ძმაჲ იგი თქუენი ერთი და ბენიამენ, რამეთუ მე ერთ-ვე უშვილო ვიქმენ.
იგი	მცხ.დაბ	მიიღეს კაცთა მათ ძღუენი იგი და ვეცხლი ორი წილი მიიღეს ჴელთა მათთა და ბენიამენ, და აღდგეს და შთავიდეს ეგჳპტედ და წარდგეს წინაშე იოსებისა.
იგი	მცხ.დაბ	ვითარცა იხილნა იგინი იოსებ და ბენიამენ, ძმაჲ იგი თჳსი ერთისა დედისაჲ, ჰრქუა ეზოჲსმოძღუარსა თჳსსა: შეიყუანენ კაცნი ეგე სახიდ და დაკალ საკლველები და მზა-ყავ, რამეთუ ჩემ თანა ჭამონ პური კაცთა მაგათ სამხრის.
მას	მცხ.დაბ	ყო ეგრე კაცმან მან, ვითარცა უბრძანა მას იოსებ და შეიყუანნა იგინი ვანად იოსებისა.
მისთჳს	მცხ.დაბ	ვითარცა იხილეს, რამეთუ შეიყუანეს კაცნი იგი სახიდ იოსებისა და თქუეს ვეცხლისა მისთჳს, რაჟამს იპოვა ჭურჭელთა ჩუენთა პირველად, მისთჳს შევჰყავთ ჩუენ შეწამებად დაცვისა და დადებად ბრალისა და მიყუანებად ჩუენდა მონად და კარაულთა ჩუენთა.
მას	მცხ.დაბ	მოუჴდეს კაცსა მას, რომელ-იგი იყო სახლსა ზედა იოსებისსა.
იგი	მცხ.დაბ	და ვეცხლი სხუაჲ მოგჳღებიეს სყიდად საზრდელისა და არა ვიცით, ვინ შთადვა იგი ძაძათა ჩუენთა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა მათ: შენდობა იყავნ თქუენდა. ნუ გეშინინ, ღმერთმან თქუენმან და ღმერთმან მამათა თქუენთამან გცა საფასე ჭურჭელთა თქუენთა. ხოლო მე ვეცხლი თქუენი გამოცდილი მომიღებიეს და გამოგუარა მათ სჳმეონ და შეიყუანნა იგინი შინაგან.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ მზა-ყუეს ძღუენი მოსლვადმდე იოსებისა სამხრად, რამეთუ ესმა ვითარმედ, მუნ სადილობად არს.
მის	მცხ.დაბ	შევიდა იოსებ სახიდ თჳსა და შეართუეს მის ძღუენი, რომელ აქუნდა ჴელთა მათთა და თაყუანი-სცეს მას თავითა ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.დაბ	ჰკითხა მათ იოსებ და ჰრქუა: ვითარ-რაჲ ცოცხლებით იყუენით? და მერმე ჰრქუა მათ: ცოცხლებით არს-ა მამაჲ იგი თქუენი მოხუცებული, რომლისა სთქუთ: ცოცხალ-ღა არს?
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ცოცხლებით არს მონაჲ შენი, მამაჲ ჩუენი, ცოცხალ-ღა არს. და თქუა იოსებ: კურთხეულ არს კაცი იგი ღმრთისა მიერ და იგინი მოდრკეს და თაყუანის-სცეს.
მისსა	მცხ.დაბ	და დასხდეს წინაშე მისსა უხუცესი უხუცესად და უმრწემესი უმრწემესად, განუკჳრდებოდა კაცთა მათ კაცად-კაცადისა ძმისა მიმართ თჳსისა.
მათსა	მცხ.დაბ	რამეთუ მიიღებდეს იგინი ბოძსა კაცად-კაცადი, მიიხუენ თავისა თჳსისა, ხოლო დიდად განდიდნებოდა ბოძი ბენიამენისი უფროჲს მათსა ხუთ წილ, ვიდრე მათი, სუეს ღჳნოჲ და დაითვრნეს მის თანა.
მათ	მცხ.დაბ	და ბარძიმი იგი ჩემი ვეცხლისა შთაუდევით ძაძასა უმრწემესისასა და სასყიდელი-ცა იფქლისა მისისაჲ, ხოლო მათ ყუეს სიტყჳსა მის იოსებისსა, ვითარ-იგი უბრძანა მათ.
იგი	მცხ.დაბ	ღამე იგი განთენა და კაცნი იგი წარიგზავნნეს და კარაულნი მათნი
მათ	მცხ.დაბ	და ვითარცა განვლეს ქალაქი, არღა განშორებულ იყვნეს შორად, ჰრქუა იოსებ ეზოსმოძღუარსა თჳსსა: აღდეგ, დევნა-უყავ კაცთა მათ, ეწიე და არქუ მათ: რაჲსათჳს მომაგეთ მე ბოროტი კეთილისა წილ?
იგი	მცხ.დაბ	რასა მიმპარეთ მე ბარძიმი ვეცხლისაჲ, ანუ არა ესე არს-ა, რომლითა სუამნ უფალი ჩემი და იგი ზმნით იზმნიან მაგით? ბოროტი აღასრულეთ რომელ ესე ჰყავთ.
მათ	მცხ.დაბ	და ვითარ ეწია იგი, ჰრქუა მათ სიტყჳსა მისებრ.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: რად იტყჳს უფალი ჩუენი სიტყუასა მაგას? ნუ იყოფინ ჩუენდა, მონათა შენთა სიტყჳსა მაგისებრ.
იგი	მცხ.დაბ	უკუეთუ ვეცხლი იგი, რომელ ვპოვეთ ჭურჭელთა ჩუენთა, მოვიღე შენდა ქუეყანით ქანანით, ვითარმცა ვიპარეთ სახლისაგან უფლისა შენისა ოქროჲ, გინა ვეცხლი?
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო რომლისაცა თანა იპოოს მონათა შენთაგანისა ბარძიმი იგი მოკუედინ და ჩუენმცა ვართ უფლისა შენისა მონა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო მან ჰრქუა: და აწ ვითარ იტყჳთ, ეგრე იყავნ. ვის თანა-ცა იპოოს ბარძიმი იგი, იყავნ ჩუენდა მონა. ხოლო თქუენ უბრალო იყვნეთ.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ დაიპეს სამოსელი მათი და აჰკიდეს კაცად-კაცადმან ტჳრთი თჳსი კარაულსა მათსა და მიიქცეს ქალაქად.
იგი-ცა	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იოსებ: ნუ იყოფინ ჩემდა ყოფად სიტყჳსა მაგის, კაცი რომლისა თანა იპოვა ბარძიმი იგი, იგი-ცა იყოს ჩემდა მონა ხოლო თქუენ აღვედით ცოცხლებით მამისა თქუენისა.
იგი	მცხ.დაბ	და გარქუთ უფალსა ჩუენისა, ვითარმედ გჳვის ჩუენ მამაჲ მოხუცებული და ძე სიბერისა მისისა. ძმაჲ მისი მოკუდა და იგი მარტო დაშთა დედასა მისსა და მამამან მისმან შეიყუარა იგი.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო შენ არქუ მონათა შენთა: მოიყუანეთ იგი ჩემდა და მე ვიღუაწო იგი.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ჩუენ გარქუთ შენ, უფალსა ჩუენსა, ვერ ჴელ-გეწიფების ყრმასა მას დატევებად მამისა, უკუეთუ დაუტეოს მამაჲ, მოკუდეს იგი.
მას	მცხ.დაბ	და იყო, ვითარცა აღვედით მონისა შენისა, მამისა ჩუენისა, უთხართ მას სიტყუაჲ უფლისაჲ ჩუენისა.
იგი	მცხ.დაბ	და ერთი იგი წარწყმდა, განვიდა ჩემგან და სთქუთ: მჴეცმან შეჭამა იგი და არ-ღა-რა ვიხილე.
მას	მცხ.ეზრ1	პირველსა მას წელსა კჳროს მეფისა სპარსთასა, აღსრულებასა მას სიტყჳსა უფლისასა პირითა იერემია წინაწარმეტყუელისათა, განაღჳძა უფალმან სული კჳროსისი, მეფისა სპარსთასა, და მისცა ბრძანება მეცნიერებისა ყოველსა საშარავანდედოსა თჳსსა და მიწერა ყოველთა მიმართ სახე ესრე
იგი	მცხ.ეზრ1	და აღდგეს მფლობელნი იგი მამამთავართა ძეთა იუდასთა და ბენიამენისთა, მღდელნი იგი და ლევიტელნი და ყოველნი, რომელთა განაღჳძა უფალმან ღმერთმან სული მათი აღსლვად და აღშენებად ტაძრისა უფლისა ღმრთისა იერუსალჱმდ.
მის	მცხ.ეზრ1	და მეფემან კჳროს მოღებად-სცა ყოველი იგი სამსახურებელი სახლისა მის უფლისაჲ, რომელ გამოიღო ნაბუქოდონოსორ მეფემან იერუსალჱმით, და მოსცა დამარხვად სახლსა ღმრთისა თჳსისასა.
იგი	მცხ.ეზრ1	და ესე არს რიცხჳ აღთვალვისა: საზორველნი იგი ოქროსა ოცდაათ და საზორველნი იგი სამსახურებელთა ვეცხლისათანი ათას ოცდაცხრა;
იგი	მცხ.ეზრ1	და რომელნი-იგი იყუნეს მეფსალმუნენი და შემასხმელნი და ძენი იგი ასაფისნი ასოცდარვა.
მათ	მცხ.ეზრ1	ყოველნი იგი ძენი ნათანისნი და ძენი მონათა მათ სოლომონისათანი სამასოთხმეოცდაათორმეტ.
მათგან	მცხ.ეზრ1	და ძეთა მათგან მღდელთასა: ძენი აბაასნი, ძენი აკოსისნი, ძენი ბერზელესნი, ვითარცა მოიყვანნა ასულთა მათგან ბერზულოსთა გალაადიტელისა თჳსა ცოლად, იყო დავიწყება სახელთა მათთა.
იგი	მცხ.ეზრ1	და იყო ყოველი იგი კრებული ერთბამად ოთხ ბევრი ორ ათას სამასსამეოც.
მას	მცხ.ეზრ1	და აღდგა ისუ იოსედეკიანი და ძმანი მისნი მღდელნი და ზურობაბელ, ძე სალათიელისი, და ძმანი მისნი ექუსნი. და აღაშენეს საკურთხეველი საზორველისა უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა შეწირვად მას ზედა საკუერთხი, ვითარცა წერილ არს სჯულსა მოსესა, კაცისა ღმრთისა.
მის	მცხ.ეზრ1	და განამზადეს საზორველნი წესისაებრ თჳსისა. რამეთუ ეშინოდა ნათესავთაგან მის ქუეყანისათა, და შესწირეს საკუერთხი მეყსეულად უფლისა ღმრთისა მათისა: ერთი ცისკარს და ერთი მწუხრი.
მის	მცხ.ეზრ1	და პირველსა მას თთჳსასა მეშჳდისა იწყეს შეწირვად საკუერთხთა უფლისა ღმრთისა და სახლისა მის აღარ დადებულ იყო საფუძველი.
მის	მცხ.ეზრ1	ისუ და ძენი მისნი, მდგომელნი ზედა საქმისა სახლისა მის უფლისასა, ძენი ენადისანი და ძმანი მისნი და ლევიტელნი.
იგი	მცხ.ეზრ1	და ჰრქუა კაცმან მოყუასსა თჳსსა: აუარებდით უფალსა და აქებდით, რამეთუ კეთილ, რამეთუ უკუე არს წყალობაჲ მისი ისრაჱლსა ზედა, და ყოველი იგი კრებული დიდითა ჴმითა აკურთხევდეს უფალსა ღმერთსა ისრაჱლისასა. რამეთუ დაიდვა საფუძველი სახლისა უფლისაჲ.
იგი	მცხ.ეზრ1	და მრავალნი მღდელთაგანნი და ლევიტელთაგანნი და მფლობელთა მათ მამათმთავართა და მოხუცებულთა, რომელთა ეხილვა ტაძარი იგი უფლისაჲ, და აწ იხილეს თუალითა თჳსითა საფუძველი მისი, ტიროდეს დიდითა ჴმითა; და ყოველი ერი სასწაულსა ჰყოფდა სიხარულისასა და აღამაღლებდეს ჴმასა მათსა
მათ	მცხ.ეზრ1	და მიეახლნეს ზორობაბელს და მფლობელთა და მამამთავართა და ჰრქუეს მათ: ვაშენებდეთ ჩუენცა თქუენ თანა, ვითარცა თქუენ, ვითხოვთ უფლისაგან ღმრთისა თქუენისა, რამეთუ ჩუენცა, ეგრეთვე შევსწირავთ შესაწირავსა, ვინათგან ასარდან, მეფემან ასურასტანისამან, მოგჳყვანნა ჩუენ აქა
მათ	მცხ.ეზრ1	და რქუა მათ ზორაბაბელ და ისუ იოსედეკიანმან და ნეშტთა მათ მფლობელთა მამამთავართა ისრაჱლისათა: არა წეს არს ჩუენდა და თქუენდა ერთბამად აღშენებად სახლი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა. ჩუენ თჳთ აღვაშენოთ სახლი უფლისა ღმრთისა ისრაჱლისა, ვითარცა გჳბრძანა ჩუენ კჳროს, მეფემან სპარსთამან
იგინი	მცხ.ეზრ1	და დაიდგინეს მორეწენი და ზრახვიდეს, ვითარმცა დააბრკოლნეს იგინი ყოველთა დღეთა კჳროს მეფისა სპარსთასა ვიდრე დღემდე დარეჰ მეფისა სპარსთასა.
მის	მცხ.ეზრ1	და ესე არიან სიტყუანი წერილისა მის, რომელი მიუვლინეს: მონანი არსა მეფისა ესე მონანი შენნი, რომელნი მკჳდრ ვართ კიდესა ამის მდინარისასა?
მათ	მცხ.ეზრ1	ესე არიან სიტყუანი მის წიგნისანი, რომელი მიუძღუანეს მათ არტაშეს მეფესა: მონანი შენნი კაცნი, რომელნი დამკჳდრებულ არიან წიაღ მდინარესა, მშჳდობა მოაჴსენეს.
მის	მცხ.ეზრ1	და მჴდომ ექმნენ მეფეთა და ჩუენ არა გუნებავს ხილვად, და მის ყოვლისათჳს მივსწერეთ შენდა, მეფე.
იგი	მცხ.ეზრ1	აწ გაუწყებ თქუენ, მივედით და დააყენენით იგინი და დააბრკოლეთ საქმე იგი მათი, რომელ არა აღიშენონ ქალაქი მათი.
მათ	მცხ.ეზრ1	ნუ შეუნდობთ მათ, ნუცა მიუტეობთ, არამედ გულსა დაიდევით და მოჰჴადეთ ყოველი ხარკი მათი და ზუერი, რათა არა განმრავლდენ და განძლიერდენ და იყონ მჴდომ მეფეთა.
მას	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა ხარკისმომჴდელმან არსას მეფისამან, რომელ არს არტაშესი, მოიღო და აღმოიკითხა წიგნი წინაშე არეუმის და საის მწერალისა და მონათა მათთა. აღვიდეს მსწრაფლ იერუსალჱმად და ჰურიასტანად დიდითა ძლიერებითა და მჴედრებითა და დააბრკოლეს ურიანი იგი შენებისაგან
იგი	მცხ.ეზრ1	მას ჟამსა დაბრკოლებულ, მოცალე იქმნა საქმე იგი ტაძრისა უფლისა ღმრთისა იერუსალჱმს და იყო მოცალებულ ვიდრე მეორე წლადმდე დარეჰ მეფისა სპარსთასა.
მას	მცხ.ეზრ1	და ყოველი განმზადებულებაჲ მისი მიიღოს მის თანა, წარიღენ ადგილსა მას, სადა-იგი თჳთ დამკჳდრებულ არს და თანაწარიღენ კაცად-კაცადმან ყოველივე აღსაგებელი თჳსი, რომელ-რა იყოს: ოქროსა და ვეცხლსა და ჭურჭელსა და საცხოვარსა, მოყუსიანად მიიღონ განმზადებულობა ტაძრისა უფლისა ღმრთისა იერუსალიმს
იგი	მცხ.გამ	აღესრულა იოსებ და ყოველნი ძმანი მისნი და ყოველივე იგი ნათესავი.
იგინიცა	მცხ.გამ	მოდით და ვისიბრძნოთ დამჴობად მათდა, ნუუკუე განმრავლდენ და ოდეს, თუ სადმე შეგვემთხჳოს ჩუენ ბრძოლაჲ, შეერთნენ იგინიცა მტერთა მათ ჩუენთა და გუბრძოდიან ჩუენ და ეგრეთ განვიდენ ქუეყანით.
მათ	მცხ.გამ	და დაადგინნა მათ ზედა ზედამდგომელნი საქმისანი, რათა ძჳრსა შეაჩუენებდენ მათ საქმითა და უშენნენ ქალაქნი ძლიერნი ფარაოს: პითოფი და რამესე და ონი, რომელ არს მზის ქალაქი.
იგინი	მცხ.გამ	და რაოდენ იგინი დაამდაბლებდენ, ეგოდენ ესენი განმრავლდებოდეს და განძლიერდებოდეს დიდად ფრიად.
იგი	მცხ.გამ	და საძაგელ იყვნეს ეგჳპტელნი ძეთაგან ისრაჱლისათა და მსძლავრობდეს მეგჳპტელნი იგი ძეთა ისრაჱლისათა ძლით.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მეფემან მან მეგჳპტელთამან ყრმისა ამქუმელთა მათ ებრაელთასა, სახელი ერთისა მის სეფორა და ერთისა - ფოა
მათ	მცხ.გამ	შეეშინა ღმრთისა ყრმისა აღმქუმელთა მათ და არა ყვეს ეგრე, ვითარ-იგი უბრძანა მათ მეფემან ეგჳპტელთამან და აცხოვნებდეს წულსა.
მათ	მცხ.გამ	მოუწოდა მეფემან ეგჳპტელთამან ყრმისა აღმქუმელთა მათ და ჰრქუა: რაჲსათჳს ჰყავთ საქმე ესე და აცხოვნებდით ყოველსა წულსა?
მათ	მცხ.გამ	კეთილსა უყოფდა ღმერთი ყრმისა აღმქუმელთა მათ და განმრავლდა ერი იგი და განძლიერდებოდა ფრიად.
მათ	მცხ.გამ	რამეთუ ეშინოდა ღმრთისა ყრმისა აღმქუმელთა მათ და იშენეს მათ თავისა მათისა სახლებ.
იგი	მცხ.გამ	მუცლად-იღო და შვა მან წული, ვითარცა იხილა იგი მკჳრცხედ, მალვიდეს მას სამ თუე.
მას	მცხ.გამ	და ვითარ-იგი ვერღარა ეძლო დამალვად, მოიღო დედამან მისმან კიდობანაკი და მოფისა იგი და შთააწვინა ყრმაჲ იგი მას შინა და დადგა იგი შამბსა შინა მდინარის კიდესა მას.
იგი	მცხ.გამ	შთავიდოდა ასული ფარაოჲსი ბანად მდინარესა მას და შიმუნვარნი მისნი უვიდოდეს იმიერ და ამიერ მდინარის კიდესა მას. და იხილა კიდობანი იგი შამბისა შორის და მიავლინა შიმუნვარი თჳსი და მოიღო იგი.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო ასულმან ფარაოსმან ჰრქუა: წარვედ, უწოდე. წარვიდა ქალი იგი და უწოდა დედასა მის ყრმისასა.
მას	მცხ.გამ	და ჰრქუა მას ასულმან ფარაოჲსმან: დამიმარხე მე ყრმაჲ ესე, აწოებდ მაგას და მე მიგცე სასყიდელი შენი. მიიქუა დედაკაცმან მან ყრმაჲ იგი და აწოებდა მას და, ვითარცა აღორძნდა ყრმაჲ იგი, შეჰგუარა იგი ასულსაა ფარაოსსა.
იგი	მცხ.გამ	და იყო იგი მისსა შვილად და დასდვა სახელი მისი მოსე და თქუა: წყლისაგან გამოვიღე ეგე.
იგი	მცხ.გამ	მიიხილა აქა და იქი და არა ვინ იხილა, მოკლა ეგჳპტელი იგი და დაფლა ქჳშასა შინა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო მან ჰრქუა: ვინ დაგადგინა შენ მთავრად და მსაჯულად ჩუენ ზედა, ანუ მოკლვაჲ ჩემი გნებავს შენ, ვითარცა მოჰკალ გუშინ ეგჳპტელი იგი? შეეშინა მოსეს და თქუა: უკუეთუ ესრეთ განცხადნა სიტყუაჲ ესე?
იგი	მცხ.გამ	ესმა ფარაოს სიტყუაჲ ესე და ეძიებდა მოკლვად მოსეს, წარივლტოდა მოსე პირისაგან ფარაოჲსსა და დაემკჳდრა ქუეყანასა მადიამისასა, და მოვიდა იგი ქუეყანასა მადიამისასა და დაჯდა ჯურღმულსა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო მღდელსა მადიამისასა ესხნეს შჳდ ასულ და მწყსიდეს ცხოვართა მამისა მათისა იოთორისთა, ვითარცა მოვიდეს, აღმოავსებდეს, წყალსა, ვიდრემდე აღავსეს ისარნები იგი, რათა ასუან ცხოვართა მამისა მათისათა.
იგინი	მცხ.გამ	მოვიდეს მწყემსნი და წარასხნეს იგინი, აღდგა მოსე და განარინნა იგინი და აღმოასხა წყალი და ასუა ცხოვარსა მათსა.
მათ	მცხ.გამ	და შევიდეს იგინი რაგოელ, მამისა მათისა, ხოლო მან ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს ისწრაფეთ შემოსლვად დღეს?
იგი	მცხ.გამ	ხოლო მან ჰრქუა ასულთა თჳსთა: სადა არს? და რაჲსათჳს დაუტევეთ კაცი იგი? მოუწოდეთ მას, რათა ჭამოს პური.
მის	მცხ.გამ	და დაემკჳდრა მოსე კაცისა მის თანა და მისცა სეფორა, ასული თჳსი, მოსეს ცოლად.
მის	მცხ.გამ	მიუდგა დედაკაცი იგი და შვა ძე და სახელი უწოდა მას გერსამ და, თქუა: რამეთუ მწირ ვარი მე ქუეყანასა უცხოსა, ხოლო სახელი მეორისა მის უწოდა ელიეზერ და თქუა: ღმერთი მამისა ჩემისა შემწე ჩემდა და მიჴსნა მე ჴელთაგან ფარაოჲსთა.
იგი	მცხ.გამ	შემდგომად დღეთა მრავალთა მოკუდა მეფე იგი ეგჳპტელთა და სულთ-ითქუმიდეს ძენი ისრაჱლისანი საქმეთა მათგან ფიცხელთა და ღადადებდეს.
იგი	მცხ.გამ	და მიიწია ღაღადებაჲ მათი წინაშე ღმრთისა და შეისმინა სულთქუმანი მათნი და მოიჴსენა ღმერთმან აღთქუმაჲ იგი თჳსი აბრაჰამის მიმართ, ისაკ და იაკობისა.
მათ	მცხ.გამ	და მოხედნა ღმერთმან ძეთა ისრაჱლისათა და გამოეცხადა მათ.
იგი	მცხ.გამ	და მოსე მწყსიდა ცხოვართა იოთორ სიმამრისა თჳსისათა მღდელისა მის მადიამელთასა და მოჰყვანდეს ცხოვარნი იგი უდაბნოდ და მოვიდა მთასა მას ღმერთისასა ქორებად.
მას	მცხ.გამ	ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისა ცეცხლითა ალისათა მაყლოვანით გამო, და იხილა, ვითარმედ მაყლოვანსა მას აღატყდების ცეცხლი და მაყუალი იგი არა შეიწვების.
მას	მცხ.გამ	ვითარცა იხილა უფალმან, რამეთუ მოვალს ხილვად, უწოდა მას უფალმან მაყლოვანით გამო და ჰრქუა: მოსე, მოსე! ხოლო მან ჰრქუა: რაჲ არს?
მას	მცხ.გამ	და ღაღადებაჲ მათი მესმა საქმის მაწვეველთა მათგან, რამეთუ ვიცი იგი ჭირი მათი, და გარდამოვედ განრინებად მათა ჴელისაგან მეგჳპტელთასა, გამოყუანებად მათა მიერ ქუეყანით და შეყვანებად მათა ქუეყანასა კეთილსა და ფრიადსა, ქუეყანასა მას გამომადინებელსა სძისა და თაფლისასა, ადგილსა მას ქანანელთასა და ქეტელთასა, ამორეველთასა და ეველთასა, ფერეზელთასა და გერგესველთასა და იებოსელთასა.
მის	მცხ.გამ	აწ უკუე მოვედ და მიგავლინო შენ ფარაოჲსა, მეფისა მის ეგჳპტელთასა, და გამოიყუანო ერი ჩემი - ძენი ისრაჱლისანი - ქუეყანით ეგჳპტით.
მის	მცხ.გამ	და ჰრქუა მოსე ღმერთსა: ვინ ვარ მე, რამეთუ მივიდე ფარაოჲსა მეფისა მის ეგჳპტისა და გამოვიყუანნე ძენი ისრაჱლისანი ქუეყანით ეგჳპტით?
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მოსე ღმერთსა: აჰა ესერა, მე მივიდე ძეთა ისრაჱლისათა და ვჰრქუა მათ: ღმერთმან მამათა თქუენთამან მომავლინა მე თქუენდა და მკითხვიდენ, თუ რაჲ არს სახელი მისი, რაჲ ვჰრქუა მათ?
მან	მცხ.გამ	და ჰრქუა ღმერთმან მოსეს: მე ვარ ღმერთი, მყოფი რომელი ვარ, და ესრე არქუ ძეთა ისრაჱლისათა: რომელ-იგი არს, მან მომავლინა მე თქუენდა.
მას	მცხ.გამ	და ვთქუ გამოყვანება თქუენი ბოროტის ყოფისაგან ეგჳპტელთასა და შეყვანებად ქუეყანასა მას ქანანელთასა და ქეტელთასა, ამორეველთასა, ფერეზელთასა და გერგესეველთასა და ეველთა და იებოსელთასა, ქუეყანასა მას მდინარისა სძისა და თაფლისა.
მას	მცხ.გამ	და ისმინონ ჴმისა შენისა შეხჳდე შენ და მოხუცებულნი ძეთა ისრაჱლისათანი ფარაოჲსა, მეფისა ეგჳპტელთასა, და არქუ მას: უფალი ღმერთი ებრაელთა მიწესს ჩუენ, განვიდეთ უკუე გზისა სამისა დღისასა უდაბნოდ, რათა ვჰმსახუროთ ღმერთსა ჩუენსა.
მათ	მცხ.გამ	განვყო ჴელი ჩემი და ვსცე ეგჳტელთა ყოვლითა საკჳრველებითა ჩემითა, რაოდენი იყო მათ შორის, და ამისა შემდგომად განგიტევნეს თქუენ.
იგი	მცხ.გამ	არამედ ითხოვენ დედაკაცმან მეზობლისაგან და შემყოფისა თჳსისა ჭურჭელი ვეცხლისაჲ და ოქროჲსა და სამოსელი და შეჰმოსეთ იგი ძეთა თქუენთა და ასულთა თქუენთა და გამოტყუენენით ეგჳპტელნი იგი.
მან	მცხ.გამ	ჰრქუა მას უფალმან: რაჲ არს ესე ჴელსა შენსა? ხოლო მან თქუა: კუერთხი.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან, მიაგდე ეგე ქუეყანასა! ხოლო მან მიაგდო იგი და იქმნა გუელ. და ივლტოდა მოსე გუელისა მისგან.
იგი	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: მიყავ ჴელი შენი და უპყარ ბოლოჲ. მიყო ჴელი მისი მოსე და უპყრა მას ბოლოჲ. და იქმნა იგი კუერთხი ჴელსა მისსა.
მან	მცხ.გამ	მერმე ჰრქუა მას უფალმან ღმერთმან: შეყავ ჴელი შენი წიაღსა შენსა. ხოლო მან შეყო ჴელი მისი წიაღსა თჳსსა. და ჰრქუა: გამოიღე ჴელი შენი. და გამოიღო და იქმნა ჴელი მისი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი.
მის	მცხ.გამ	უკუეთუ არა ჰრწმენეს შენი, არცა ისმინონ ჴმისა შენისა სასწაულისა ამის პირველისაჲ, ჰრწმენეს, უკუეთუ არა ჰრწმენეს პირველისა მის სასწაულისა, მეორისა მის ჰრწმენეს.
მისგან	მცხ.გამ	და იყოს უკუეთუ არა ჰრწმენეს შენი ორთა ამათ სასწაულთა, არცა ისმინონ ჴმისა შენისაჲ, მოიღო წყლისა მისგან მდინარისა და დასთხიო ჴმელსა ზედა. და იყოს წყალი, რომელიცა მოიღო მდინარისაგან, სისხლ ჴმელსა ზედა
იგი	მცხ.გამ	და განრისხნა უფალი გულისწყრომით მოსეს ზედა და თქუა: ანუ არა, ეგერა, აჰრონ ძმაჲ შენი ლევიტელი, ვიცი, რამეთუ სიტყჳთ გეტყოდის იგი შენ, აჰა ეგერა იგი მოგეგებვოდის შენ შემთხუევად შენდა და გიხილოს შენ და განიხაროს გულსა თჳსსა.
მას	მცხ.გამ	და უთხრნე მას სიტყუანი ესე და მისცნე მას სიტყუანი ჩემნი პირსა მისსა და მე აღვაღო პირი შენი და პირი მისი და გასწაო თქუენ, რაჲ ჰყოთ.
იგი	მცხ.გამ	და იგი ეტყოდის შენ წილ ერსა მას და იგი იყოს პირ შენდა და შენ ეყო მას ღმრთისა მიმართ.
იგინი	მცხ.გამ	წარმოვიდა მოსე და მიიქცა იოთორისა, სიმამრისა თჳსისა, და ჰრქუა მას: წარვიდე მე და მივიქცე ძმათა ჩემთა, რომელნი არიან ეგჳპტეს, და ვიხილნე იგინი, ცოცხალ-ღა თუ არიან, და ჰრქუა იოთორ მოსეს: გუალე, ვიდოდე ცოცხლებით!
იგი	მცხ.გამ	შემდგომად დღეთა მრავალთა მოკუდა მეფე იგი ეგჳპტისაჲ. ჰრქუა უფალმან მოსეს მადიამს შინა: გუალე და მივედ შენ ეგჳპტედ, რამეთუ მოსწყდეს ყოველნი, რომელნი ეძიებდეს სულსა შენსა
იგი	მცხ.გამ	წარმოიყუანა მოსე ცოლი თჳსი და ძენი თჳსნი და აღსხნა იგინი კარაულებსა და მოიქცა ეგჳპტედ და მოიღო მოსე კუერთხი იგი ღმრთისამიერი ჴელითა თჳსითა.
იგი	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: მი-რა-ხჳდე შენ ეგჳპტედ და მიიქცე, იხილე ყოველი იგი ნიშები, რომელ მიგეც ჴელთა შენთა, ქმენ იგი წინაშე ფარაოჲსა. ხოლო მე განვაფიცხო გული მისი და არა გამოუტეოს ერი იგი.
მას	მცხ.გამ	და იყო გზასა ზედა სავანესა მას შეემთხჳა მას ანგელოზი უფლისაჲ და ეგულვა მოკლვაჲ მისი.
იგი	მცხ.გამ	და წარვიდა მისგან ანგელოზი იგი, რამეთუ თქუა: დადგა სისხლი წინადაცუეთისაჲ ყრმისა ჩემისაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრწმენა ერსა მას და განიხარეს, რამეთუ მოხედა უფალმან ერსა თჳსსა ძეთა ისრაჱლისათა, და რამეთუ იხილა ჭირი იგი მათი. და მოდრკა ერი იგი და თაყუანი-სცეს ღმერთსა.
მას	მცხ.გამ	და ამისა შემდგომად შევიდეს მოსე და აჰრონ წინაშე ფარაოჲსსა და ჰრქუეს მას: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაჱლისაჲ: გამოავლინე ერი ჩემი, რათა მმსახურებდენ მე უდაბნოსა ზედა.
მას	მცხ.გამ	და ჰრქუეს მას: ღმერთი ებრაელთა მიწესს ჩუენ, განვიდი გზასა სამისა დღისასა უდაბნოდ, რათა მსხუერპლი შევწიროთ უფლისა ღმრთისა ჩუენისა, ნუუკუე შემემთხჳოს ჩუენ სიკუდილი, გინა მახჳლი.
მათ	მცხ.გამ	და თქუა ფარაო: აჰა ესერა, აწ განმრავლებულ არს ერი ესე ქუეყანისა, არღარა შეუნდოთ მათ საქმისა მისგან.
მათ	მცხ.გამ	და უბრძანა ფარაო მას დღესა შინა საქმის მაწუეველთა მათ ერისათა და მწიგნობართა და ჰრქუა:
იგინი	მცხ.გამ	ნუღარა შესძინებთ ცემად ბზესა ალიზისა საქმედ რად, ვითარცა გუშინ და ძოღან, იგინი წარვიდედ და შეიკრიბედ თავისა თჳსისა ბზე.
მათ	მცხ.გამ	და ბრძანებული იგი ალიზი, რომელსა იქმან დღითი-დღედ იგივე დასდევით მათ, ნუმცა რას დააკლებენ, რამეთუ სცალს და ამისთჳს ღაღადებენ და იტყჳან: განვიდეთ და შევწიროთ უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
მას	მცხ.გამ	დაუმძიმდინ საქმე კაცთა ამათ და მას ზრუნვიდენ და ნუ ზრუნვედ სიტყუასა ცუდსა.
იგი	მცხ.გამ	და განიბნია ერი იგი ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა შეკრებად წუელისა ბზედ.
მათ	მცხ.გამ	და იტანჯნენ მწიგნობარნი იგი ნათესავისა მის ძეთა ისრაჱლისათანი, რომელნი-იგი დაედგინნეს მათ ზედა ზედამდგომელთა მათ ფარაოჲსთა და ეტყოდეს: რაჲსათჳს არა აღასრულეთ დაწესებული იგი ალიზისა საქმე თქუენი გუშინდელისა და ძოღანდელისა დღისა დღესცა ეგრევე?
მასვე	მცხ.გამ	ბზესა არა გუცემენ მონათა შენთა და ალიზსა მასვე გვეტყჳან საქმედ და, აჰა ესერა, მონანი შენნი ტანჯულ არიან, ავნებ ეგრე ერსა შენსა?
მათ	მცხ.გამ	ვითარცა აღიხილნეს თავნი თჳსნი მწიგნობართა მათ ძეთა ისრაჱლისათა, რამეთუ ბოროტსა შინა არიან, ვითარ-იგი ეტყოდეს, ვითარმედ: არა დააკლოთ თქუენ განწესებულსა მას მდღევარსა რიცხვი ალიზთა.
მათა	მცხ.გამ	და შეემთხჳნეს მოსეს და აჰრონს, მო-რა-ვიდოდეს მათა, ვითარ-იგი გამოვიდოდეს ფარაოჲსგან.
იგინი	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: აწ იხილო, რაჲ-იგი უყო ფარაოს, რამეთუ ჴელითა მტკიცითა გამოავლინნეს იგინი და მკლავითა მაღლითა გამოასხნეს იგინი ქუეყანით მათით.
მათ	მცხ.გამ	რომელი ვეჩუენე აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს, რომელთა ღმერთი მე ვარ და სახელი ჩემი უფალ არა ვაუწყეა მათ?
იგი	მცხ.გამ	და დავამტკიცე აღთქუმაჲ ჩემი მათ თანა მიცემად მათა ქუეყანა იგი ქანანელთაჲ, რომელსაცა მწირობდეს, რომელსა იყოფოდეს მას ზედა.
იგი	მცხ.გამ	და მესმნეს სულთქუმანი იგი ძეთა ისრაჱლისათანი, რომლითა ეგჳპტელნი იგი დაიმონებენ მათ და მოვიჴსენე აღთქუმაჲ იგი თქუენი.
იგი	მცხ.გამ	და შეგიყვანნე თქუენ ქუეყანასა მას, რომელსა განვირთხ ჴელი ჩემი მიცემად იგი აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს და მიგცე იგი თქუენ ნაწილად მე უფალმან.
მისგან	მცხ.გამ	ეტყოდა ესრეთ მოსე ძეთა ისრაჱლისათა და არა ისმინეს მოსესი სულმოკლებისა მისგან და საქმეთა მათგან ფიცხელთა.
მისგან	მცხ.გამ	ესე არიან ნათესავნი რუბენისნი და ძენი სჳმეონისნი: იჱმუელ, და იამინ, და ოდ, და იაქიმ, და საარ და საულ, რომელი იყო ფინიკიელისა მისგან. ესე არიან ტომნი ძეთა სჳმეონისთანი.
მას	მცხ.გამ	და მოიყუანა ამბრაამ იოქაბედ, ასული მამის ძმისა თჳსისა, თავისა თჳსისა ცოლად და უშვნა მას: აჰრონ, და მოსე და მარიამ, დაჲ მათი, ხოლო წელნი ცხორებისა ამბრამისნი ასოცდაათშჳდმეტ წელ.
მას	მცხ.გამ	და მოიყუანა აჰრონ ელისაბეთ, ასული ამინადარისი და დაჲ ნაასონისი, თჳსა ცოლად და უშვნა მას ნადაბ და აბიუდ და ელიეზერ და იათამარ.
მას	მცხ.გამ	და ელიაზარ, ძემან აჰრონისმან, მოიყუანა ასულთაგანი ფუტიელისთა თჳსა ცოლად და უშვა მას ფინეზ. ესე მთავარნი ტომთა ლევიტელთანი მსგავსად შობისა მათისა.
მას	მცხ.გამ	დღესა მას, რომელსა ეტყოდა უფალი ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, რაოდენი მე გრქუა შენ.
მათ	მცხ.გამ	და ყვეს ეგრე მოსე და აჰრონ, ვითარცა ამცნო მათ უფალმან, ეგრეცა ყვეს.
მან	მცხ.გამ	და მიაგდო კაცად-კაცადმან კუერთხი თჳსი და იქმნა იგი ვეშაპებ. და შთანთქა კუერთხმან მან აჰრონისმან კუერთხები იგი მათი.
იგი	მცხ.გამ	მივედ ფარაოჲსა ხვალე. აჰა ეგერა, იგი გამოვალს მდინარესა მას წყალთასა და შეემთხჳე მას მდინარის კიდესა მას. და კუერთხი იგი, რომელ გარდაიქცა გუელად, მოიღე ჴელითა შენითა.
მას	მცხ.გამ	და ყვეს ეგრე მოსე და აჰრონ, ვითარცა უბრძანა მათ უფალმან და განიპყრა აჰრონ კუერთხი იგი მისი და სცა წყალსა მას მდინარისა წინაშე ფარაოჲსა და წინაშე მსახურთა მისთა. და გარდაიქცეს ყოველნი წყალნი მდინარისანი სისხლად.
მის	მცხ.გამ	და თევზნი იგი მდინარისანი მოსწყდეს და დაყროლდა მდინარე იგი და ვერ ეძლო ეგჳპტელთა მათ წყალი იგი მდინარისა მის სუმად. და იყო სისხლი ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
იგი	მცხ.გამ	ყვეს ეგრევე გრძნეულთა მათ ეგჳპტისათა და განიფიცხა გული ფარაო და არა ინება გამოვლინებად ერი იგი, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ უფალმან.
მას	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: შევედ ფარაოსა და არქუ მას: ამას იტყჳს უფალი: გამოუტევე ერი ჩემი, რათა მმსახურებდენ მე.
მათ	მცხ.გამ	და განირთხა აჰრონ ჴელი თჳსი წყალთა მათ ზედა ეგჳპტისათა და აღმოიყუანა მყვარი. და აღმოვიდა მყვარი და დაფარა ქუეყანა ეგჳპტისა.
მას	მცხ.გამ	ყვეს ეგრევე გრძნეულთა მათ ეგჳპტისათა გრძნებითა მათითა და აღმოავლინნეს მყვარი ყოველსა მას ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
იგი	მცხ.გამ	უბრძანა უფალმან, ვითარცა-იგი ჰრქუა მოსე და მოსწყდა მყუარი იგი ტაძრებისა მისგან და არეთაგან მათთა და ეზოებისა მისგან.
იგი	მცხ.გამ	და შეკრიბეს მყუარი იგი ყოველი ზჳნად და დალპა ყოველი იგი ქუეყანა.
მან	მცხ.გამ	იხილა რაჲ იგი ფარაო, რამეთუ განქარდა მყუარი იგი სოფლებისაგან მისისა, მერმე გან-ვე-იფიცხა გული თჳსი და არა ისმინა მან ბრძანებაჲ იგი ღმრთისაჲ.
მის	მცხ.გამ	აღირთხა აჰრონ ჴელითა თჳსითა კუერთხი იგი და სცა სიზრქესა მას ქუეყანისასა, დაჰკრბა მუმლი კაცსა და საცხოვარსა. და ყოველივე ნაპრალი მის ქუეყანისა აღივსო მუმლითა მით.
მას	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: აღიმსთუე განთიად და წარდეგ შენ წინაშე ფარაოჲსა და მუნთქუესვე გამოვიდოდეს იგი წყლის კიდედ, ჰრქუა შენ მას: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი: გამოავლინე ერი ჩემი, რათა მოვიდენ და მმსახურონ მე.
იგი	მცხ.გამ	და საკჳრველ-ვყო ქუეყანაჲ იგი გესემი მას დღესა შინა, რომელსა-იგი ერი ჩემი დაშენებულ არს მუნ, რამეთუ მუნ არა იყოს ძაღლის მწერი იგი, რათა ცნან, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი ყოვლისა ქუეყანისა.
მასვე	მცხ.გამ	მოუწოდა ფარაო მოსეს და აჰრონს და ჰრქუა: მივედით ქუეყანასა მასვე და შეწირეთ მსხუერპლი თქუენი უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
მით	მცხ.გამ	და ჰრქუა მოსე: ვერ ეგების ეგე, ვითარმცა წიდოვანებითა მით ეგჳპტელთათა შევწირეთ მსხუერპლი უფლისა ღმრთისა ჩუენისა. უკუეთუ შევწიროთ ჩუენ საძაგელებითა ამით მეგჳპტელთათა, ვამსხვერპლოთ წინაშე, ქჳთა განვიტჳნნეთ.
იგი	მცხ.გამ	და ყო უფალმან, ვითარცა იგი ჰრქუა მას მოსე, და მოუსპო ძაღლის მწერი იგი ფარაოსგან და მონათა მისთა და ერისა მისისაგან და არა დაშთა არცაღა ერთ.
მას	მცხ.გამ	მერმეცა გან-ვე-იფიცხა ფარაო გული თჳსი და მას ჟამსაცა არავე ისმინა, არცა ინება გამოვლინებაჲ ერისაჲ მის.
მას	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: გუალე შენ, შევედ ფარაოჲსა და არქუ მას: ამას იტყჳს უფალი ღმერთი ებრაელთაჲ: გამოუტევე შენ ერი ეგე ჩემი, რათა გამოვიდენ უდაბნოდ და მმსახურონ მე.
მისგან	მცხ.გამ	და ვისაკვირველო მე მას ჟამსა შინა ქუეყანა იგი ძეთა ისრაჱლისათა ქუეყანასა მას ზედა ეგჳპტელთასა, რათა საცხოვრისა მათისაგანი არა მოკუდეს არცაღა ერთი და საცხოვრისა მისგან ეგჳპტელთასა არა დაშთეს არცაღა თუ ერთ.
მათგან	მცხ.გამ	და ხვალისაგან ყო უფალმან სიტყუაჲ იგი და მოიწია სიკუდილი ყოველსა ზედა პირუტყუსა ეგჳპტელთასა და პირუტყუთა მათგან ძეთა ისრაჱლისათა არა განეჴუა არცაღა ერთ.
მათ	მცხ.გამ	და ვერღარა დაუდგებოდეს გრძნეულნი იგი წინაშე მოსესა ფაქლისა მისთჳს, რომელი-იგი გამოსხმულ იყო მათ ზედა, რამეთუ ეგრე სასტაკად გამოესხმოდა პირველად გრძნეულთა მათ და მერმეღა ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	და განუფიცხა უფალმან გული ფარაოსი და არა ერჩდა მათ, ვითარცა-იგი უბრძანებდა უფალი.
იგი	მცხ.გამ	აწ უკვე სწრაფით უბრძანე შემოკრებად საცხოვრისა, რომელ-იგი იყოს ველსა გარე, რამეთუ ყოველი კაცი და პირუტყჳ, რომელ იპოოს ველსა და არა შევიდეს სახიდ, დაეცემოდის მას ზედა სეტყუაჲ იგი და მოსპოლვიდეს მას.
იგი	მცხ.გამ	და ყოველთა, რომელთა შეეშინა სიტყჳსა მისგან უფლისა მონათა მისთაგან ფარაოსთა, შემოკრიბეს საცხოვარი იგი მათი სახლებსა და განერა.
მას	მცხ.გამ	და რომელთა-იგი არა მიხედეს სიტყუასა მას უფლისასა, დაუტევეს ველსა გარე და მოისრა.
მას	მცხ.გამ	აღირთხა მოსე ჴელი თჳსი ცად და უფალმან მოსცა ჴმაჲ ზეცით გარდამო და იყო ქუხილი და მოჴდა სეტყუაჲ იგი სასტიკი და რბიოდა ნაბერწყალები ზედა ქუეყანასა მას. და აწჳმა უფალმან სეტყუაჲ იგი სასტიკი ყოველსა მას ზედა ქუეყანასა ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	და გუემა სეტყუამან ყოველი იგი ქუეყანაჲ ეგჳპტელთა მათ კაცითგან მიპირუტყუთადმდე. და ყოველი თივაჲ ველისა მოსპო სეტყუამან მან და ყოველი ხე ველისაჲ შემუსრა.
მას	მცხ.გამ	გარნა ქუეყანასა მას ხოლო გესემისასა, სადა-იგი იყუნეს ძენი ისრაჱლისანი, არა იყო სეტყუაჲ იგი.
მათ	მცხ.გამ	მიავლინა ფარაო და მოუწოდა მაოსეს და აჰრონს და ჰრქუა მათ: აწ შეცოდებულ ვარ მე ამიერითგან, რამეთუ უფალი მართალ არს, მე და ერი ჩემი ცრუ ვართ.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ სელი იგი და ქრთილი იგუემა, რამეთუ ქრთილი იგი გოდლოოდა ოდენღა და სელი თესლოოდა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო იფქლი იგი და ასლი არა იგუემა, რამეთუ მცხუედ იყო.
იგი	მცხ.გამ	და გამოვიდა მოსე ფარაოჲსაგან ქალაქსა მას, აღიპყრა ჴელნი თჳსნი უფლისა მიმართ და ქუხილნი იგი და ელვანი, წჳმაჲ იგი და სეტყუაჲ დასცხრეს და არღარა დასწუთა ნაწუეთი ერთი ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	იხილა რაჲ ფარაო. რამეთუ დასცხრეს წჳმანი იგი და სეტყუაჲ და დაყუდნეს ჴმანი იგი ქუხილისანი მის, შე-ვეღა-სძინა შეცოდებაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	ხოლო ლევიტელნი იგი და ნათესავნი იგი მათნი არა შეარაცხნეს შოვრის ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.გამ	რათა თქუენცა უთხრათ შჳლთა თქუენთა და შვილის შვილთა თქუენთა - ნაშობთა მათ თჳსთა, რაოდენი უყო მე ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მას	მცხ.გამ	და სასწაულები იგი და ნიშები ჩემი, რომელ ვყავ მაგათ ზედა გულისჴმა-ჰყოთ და უწყოდეთ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი. შევიდეს მოსე და აჰრონ წინაშე ფარაოსა და ჰრქუეს მას: ამას იტყჳს უფალი, ღმერთი ებრაელთა: ვიდრემდის არა გრცხუენოდის, გამოუტევე შენ ერი ეგე ჩემი, რათა მსახურებაჲ მმსახურონ მე.
მისგან	მცხ.გამ	და დაფაროს პირი ქუეყანისა მაგის შენისაჲ და ვერ იხილო ქუეყანაჲ იგი შენი და შეჭამოს ყოველივე იგი ნეშტი ქუეყანისა მაგის, რომელი დაშთომილ იყოს სეტყჳსა მისგან და შეჭამოს ყოველივე მცენარე ქუეყანისა მაგის შენისაჲ.
იგინი	მცხ.გამ	აღივსოს საუნჯეები შენი და ტაძრები ეგე შენი და სახლები და ყოველი საუნჯეები მონებისა მაგის შენისა და ყოველივე სახლები აღივსოს ყოველსა მაგას ქუეყანასა ეგჳპტელთასა, რომელ ეგევითარი არა სადა ეხილვოს მამათა თქუენთა ჟამითგან, რომლით დაბადებულ იყვნეს იგინი ქუეყანასა ზედა მოდღენდელად დღედმდე, მიჰრიდა მოსე და გამოვიდა პირისაგან ფარაოჲსა მთავართა თჳსთა.
მათ	მცხ.გამ	და მოაქციეს მოსე და აჰრონ მუნვე ფარაოსა და ჰრქუა მათ: გუალეთ, წარვედით და ჰმსახურეთ უფალსა ღმერთსა თქუენსა, და აწ ვინ და ვინ მისლვად ხართ?
იგი	მცხ.გამ	აღიპყრნა მოსე ჴელნი თჳსნი ზეცად და მიავლინა უფალმან ქარი ბღუარისაჲ ყოველსა მას ზედა ქუეყანასა დღე ყოველ და ღამე ყოველ. განთიადითგან შემწუხრებადმდე და მიცისკრადმდე ქარნი იგი ქროდა და აღმოადინებდა მკალსა.
მას	მცხ.გამ	და გარდააქცია უფალმან ქარი იგი უსასტიკესად ზღჳთ, და აღიღო და აღუმაღლა მკალსა მას და შთადვა იგი ზღუასა მას მეწამულსა და არა დაშთა რაჲთურთით მკალი იგი არცა ერთ ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	მერმე განუფიცხა უფალმან გული ფარაოსი, და არავე უნდა განტევებაჲ ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.გამ	და ვერ იხილა კაცმან მოყუასი თჳსი, ვერცა ძმაჲ თჳსი და არა ვის ეძლო ყოვლად აღდგომად სარეცელით თჳსით სამთა მათ დღეთა. ხოლო ძეთა მათ ისრაჱლისათა იყო ნათელ ყოველთავე საყოფელთა მათთა.
მის	მცხ.გამ	აცადე, თუ ჩუენი არა დაგიტეოთ შენ, არცაღა ჭლაკი ერთი მათგანი, რამეთუ არა უწყით, რაჲ სათნო იყოს მსახურებად უფლისა, ღმრთისა ჩუენისა, მსხუერპლი საკუერთხთაჲ ნაყოფისა მის ჩუენისაგანი, არც უწყით, რაჲ ბრძანებაჲ გამოვიდეს ჩუენდა მსახურებისა მისთჳს მსხუერპლთასა ვიდრე მიწევნადმდე ადგილსა მას მსხუერპლისასა.
მას	მცხ.გამ	ჰრქუა მას მოსე: არღარა გეჩუენო პირსა შენსა.
მათ	მცხ.გამ	ჰრქუეს ყრმისა აღმქუმელთა მათ ფარაოს: არა ვითარცა დედანი ეგჳპტისანი არიან ებრაელთა დედანი, რამეთუ შვიან ვიდრე შესლვადმდე ყრმისა აღმქუმელთა და შობდეს იგინი.
მას	მცხ.გამ	აღაღო და იხილა ყრმაჲ იგი, ტიროდა კიდობანსა მას შინა და განარინა ასულმან ფარაოსმან და თქუა: ყრმათაგანი ებრაელთასა არს ესე.
მის	მცხ.გამ	ჰრქუა ასულსა ფარაოსსა დამან მის ყრმისამან: გნებავს, მოგიხადო დედაკაცსა მზარდულსა ებრაელთაგანსა და გიწოებდეს ყრმასა მაგას?
იგი	მცხ.გამ	ხოლო გამო-რა-ვიდა იგი მეორესა დღესა და იხილნა ორნი კაცნი ებრაელნი, იბრძოდეს და ჰრქუა: რომელ-იგი ავსებდა მოყუასსა თჳსსა, რაჲსათჳს, სცემ შენ მოყუასსა თჳსსა?
მათ	მცხ.გამ	მი-რა-ხჳდე უკუე და შეკრიბენ მოხუცებულთა ძეთა ისრაჱლისათანი და არქუ მათ: უფალი ღმერთი მამათა თქუენთა მეჩუენა მე, ღმერთი აბრაჰამისი, ღმერთი ისაკისი და ღმერთი იაკობისი და მრქუა მე: მოხედვით მოგხედო თქუენ და რაოდენი შეგემთხჳა თქუენ ეგჳპტეს.
მას	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან აჰრონს: განვედ შენ უდაბნოდ და მიეგებვოდე მოსეს, და განვიდა და შეემთხჳა მას მთასა მას ზედა ღმრთისასა და ამბორს-უყვეს ურთიერთას.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა ფარაო: ვინ არს იგი, რათა ვისმინო ჴმისა მისისა, ვითარმედ განუტევნე ძენი ისრაჱლისანი? არა ვიცი უფალი, არცა განუტეო ისრაჱლი.
მათ	მცხ.გამ	ჰრქუა მათ მეფემან ეგჳპტისამან: რაჲსათჳს თქუენ, მოსე და აჰრონ, გარდააქცევთ ერსა საქმისაგან მათისა? წარვედით კაცად-კაცადი თქუენი საქმესა თჳსსა.
იგი	მცხ.გამ	ასწრაფდეს მათ საქმის მწუეველნი იგი ერისანი და მწიგნობარნი იგი და ეტყოდეს ერსა: ამას იტყჳს ფარაო, არარა გცემ თქუენ ბზესა.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო საქმის მწვეველნი იგი ასწრაფებდეს მათ და ეტყოდეს: აღასრულეთ საქმე დაწესებული თქუენი დღითი-დღედ, ვითარცა-იგი რაჟამს ბზე გეცემოდა თქუენ.
იგი	მცხ.გამ	შევიდეს მწიგნობარნი იგი ძეთა ისრაჱლისათანი, ღაღადებდეს წინაშე ფარაოსსა და იტყოდეს: რაჲსათჳს ესრეთ უყოფ მონათა შენთა?
მათ	მცხ.გამ	ჰრქუა მათ ფარაო: გცალს, მოცალე ხართ და მისთჳს იტყჳთ: განვიდეთ და ემსახურეთ უფალსა ღმერთსა ჩუენსა.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუეს მათ: იხილენ ღმერთმან თქუენი და საჯენ, რამეთუ საძაგელ ჰქმენით სულნელებაჲ ჩუენი წინაშე ფარაოჲსა და წინაშე მსახურთა მისთა მიცემად მახჳლი ჴელთა მისთა და მოკლვად ჩუენდა.
მას	მცხ.გამ	შენ ეტყოდი მას ყოველსავე, რაოდენსა გამცნებდე შენ და აჰრონ, ძმაჲ შენი, ეტყოდის ფარაოს, რათა გამოავლინნეს ძენი ისრაჱლისანი ქუეყანით ეგჳპტით.
მათ	მცხ.გამ	მოუწოდა ფარაო ბრძენთა ეგჳპტისათა და გრძნეულთა და ყვეს გრძნეულთა მათ ეგჳპტისათა გრძნებითა მათითა ეგრევე.
მათ	მცხ.გამ	მოუწოდა ფარაო მოსეს და აჰრონს და ჰრქუა მათ: ლოცვა-ყავთ ჩემთჳს ღმრთისა მიმართ თქუენისა, რათა განმაყენოს ჩემგან მყუარი ესე და ერისა ამის ჩემისგან და განვავლინო ერი ესე. რათა მივიდენ და ჰმსახურონ უფალსა ღმერთსა.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: არქუ შენ აჰრონს, რათა განირთხას ჴელი თჳსი და აღირთხას კუერთხი იგი მისი და სცეს სიზრქესა ქუეყანისასა. და გამოჴდეს მიერ მუმლი, დაეცეს ზედა კაცსა და საცხოვარსა ერთბამად ყოველსა ქუეყნასა ეგჳპტისასა.
მას	მცხ.გამ	ჰრქუა მას მოსე: აწ ვითარცა განვიდე ქალაქსა ამას, განვიპყრნე ჴელნი ჩემნი უფლისა მიმართ ღმრთისა. და ჴმაჲ ეგე ქუხილისა მაგის დაყუდნეს და სეტყუაჲ ეგე დასცხრეს და დადგეს წჳმაჲ ეგე, რათა უწყოდი, რამეთუ უფლისაჲ არს ქუეყანაჲ.
მათგან	მცხ.გამ	ეტყოდე შენ ფარულად ყურთა ერისათა, რათა მივიდენ და სამკაული შესასხმელად მოითხოვონ ეგჳპტელთა მათგან მამაკაცმან მოძმისაგან თჳსისა და ეგრეთვე დედაკაცმან მახლობელისაგან თჳსისა ჭურჭელი ოქროჲსა და ვერცხლისა და სამოსელი პატიოსანი.
იგი	მცხ.გამ	და უფალმან მისცა მადლი ერსა თჳსსა წინაშე ეგჳპტელია მათ და განუჴსნა გული მათი მოცემად მათდა სამკაული იგი შესხმად, ვითარცა-რას ითხოვდეს იგინი მათგან. და კაცი იგი მოსე განდიდნა და ამაღლდა დიდად ფრიად წინაშე მეგჳპტელთა მათ და წინაშე ფარაოჲსა და ყოვლისა ერისა მისისა.
მისგან	მცხ.გამ	ვგუემო და მოვსპო ყოველი პირმშოჲ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა კაცითგან მიპირუტყუადმდე, პირმშოჲთგან ფარაოჲსით, რომელი ზის სასთაულთა საერკოლოტოთა მიპირმშოდმდე მჴევლისა, რომელი-იგი გამოჰკრავს ფქჳლთა მათ,
მათსა	მცხ.გამ	და იყოს ღაღადება დიდ ყოველსა ზედა ეგჳპტესა, რომელ ეგევითარი ღაღადებაჲ არა სადა ყოფილ იყოს შორის მათსა, არცაღა მერმე ყოფად არს მიაღსასრულადმდე ჟამთა.
მას	მცხ.გამ	ყვეს მოსე და აჰრონ ყოველივე სასწაულები და ნიშები ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა წინაშე ფარაოსა; ხოლო უფალმან განაფიცხა გული ფარაოსი, და არავე გამოუტევებდა ძეთა ისრაჱლისათა ქუეყანისაგან ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	თთუე ესე იყავნ თქუენდა თავად თთუეთა, თთუე პირველი - თთუეთა მათ შინა წელიწადისათა. აწ მივედ შენ
მის	მცხ.გამ	და ეტყოდე ყოველსა მას კრებულსა ძეთა ისრაჱლთასა: ათსა მის თთჳსასა მოიღედ თჳთეულად კრავი ერთი თესლად-თესლად და ტომად-ტომად, განიყონ კრავი, სახიდ გამოიღონ.
მის	მცხ.გამ	უკუეთუ უმცირეს იყვნენ სახლსა მის და ვერ შემძლებელ იყუნენ კრავისა მის, შეიყონ მეზობელი და მოყუასი სახლად მსგავსად რიცხჳსა მის კაცთასა, მიიღედ თითოეულად, ვითარ ეყოფოდის კრავი იგი, განითუალონ კრავი.
მისგან	მცხ.გამ	ვერძი მოზუერი იყავნ სრულად თქუენდა, საცხოვარისა მისგან ცხოვართასა და თხათასა მოიღოთ.
იგი	მცხ.გამ	და იყოს იგი თქუენდა დამარხულ კრძალვით ვიდრე მეათოთხმეტედმდე თთჳსა მის, და დაკლას იგი ყოველმან ერმან, კრებულმან ძეთა ისრაჱლისათამან მიმწუხრი.
მას	მცხ.გამ	და განვლო მე ქუეყანაჲ ეგჳპტელთა მას ღამესა და ვგუემო ყოველი პირმშოჲ კაცითგან მიპირუტყუადმდე და ზედა ყოველსა მას ქუეყანასა ეგჳპტელთასა აღვადგინო შური შურისძიებათა, რამეთუ მე ვარ უფალი.
მათ	მცხ.გამ	და იყოს სისხლი იგი თქუენდა აღსანიშნველად ზედა სახლებსა მას, რომელსა შინა იყვნეს ძენი ისრაჱლისანი, რომელთა შინა დაშენებულ იყვნეთ, მუნ ვიხილო მე სისხლი იგი აღნიშნული ზედა ბჭეთა მათ და დაგიფარნე თქუენ დაცვად თქუენდა გუემისა მისგან რისხვისა, რაჟამს გარდამოსრულ ვიყო და მოვსრვიდე პირმშოსა მას ეგჳპტისასა.
იგი	მცხ.გამ	და იყოს სისხლი იგი თქუენდა საჴსენებელად დღესასწაულად ზატიკობისა უფლისა თესლთა მიმართ ყოველთა შჯული სიხარულისა უკუნისამდე თავი დღესასწაულთა მათ წელიწდეულთა.
იგი	მცხ.გამ	შჳდ დღე უფუველი ჭამეთ და პირველით დღითგანვე ბალარჯობათა მათ განაქარვეთ ყოველივე ცომი სახლებისაგან თქუენისა და ყოველმან, რომელმან ჭამოს თბისაგან მფუვილისა, მოსპოლვით მოისპოს იგი კაცი ისრაჱლისაგან პირველით დღითგან დღედმდე, მეშჳდედ.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ დღე იგი პირველი წოდებულ არს წმიდა. და დღე იგი უფლისაჲ წოდებულ არს წმიდა უფლისა, ყოველივე საქმე ხარკით მსახურებისა მათ დღეთა შინა ნუ იქთ, გარნა ერთი იგი საქმე, რომლისა გარეშე არა რაჲ განეგების ყოველსა კაცსა, საქმე ესე ხოლო იქმნებოდენ თქუენდა.
იგი	მცხ.გამ	ეკრძალენით მცნებასა ამას, რამეთუ დღესა ამას გამოგიყუანებ თქუენ ქუეყანისა ამისგან ეგჳპტელთასა, და გეპყრან თქუენ დღე იგი თესლითი თესლადმდე თქუენდა შჯულად საუკუნოდ.
მას	მცხ.გამ	და მოიღეთ თქუენ უსუპი კონაჲ ერთი საპკურებელი და დააწეთ სისხლსა მას კრავისასა და აღნიშნეთ თქუენ ზედა წყირთლთა მათ ბჭეთასა და ზღურბლსა მას, ხოლო თქუენ ნუ გამოხუალთ კართა მათ სახლისა თქუენისათა მიგანთიადმდე რომელსა ჟამსა
მათ	მცხ.გამ	შჳდ დღე ნუ იპოებინ ცომი სახლებსა თქუენსა, ყოველმან, რომელმან ჭამოს ცომოვანი, მოისპოს იგი კაცი ერისა მისგან ძეთა ისრაჱლისათა გარეშე მოსრულთა მათ მწირთა და შიშუელთა ბუნაკთა მათ მონათაგან სოფლისა მის თქუენისათა რაჲთურთით.
მათ	მცხ.გამ	მოუწოდა მოსე მოხუცებულთა ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუა მათ: გუალეთ, მოიღეთ თქუენდა თჳთო კრავი ტომად-ტომადმან თქუენმან და დაკალთ იგი ზატიკად უფლისა!
მას	მცხ.გამ	გარდამოვიდეს უფალი მოსპოლვად ეგჳპტელთა მათ, იხილოს სისხლი იგი სამსავე მას კერძოსა ბჭეთასა და თანა-წარჴდეს ბჭეთა მათ თქუენთა და არა აუფლოს მომსრველსა სიკუდილისა მტარვალსა შესლვად სახლებსა მას თქუენსა და მოსრვად პირმშოჲსა მის თქუენისა.
მას	მცხ.გამ	უკუეთუ შეხჳდეთ თქუენ ქუეყანასა მას, რომელსა მოგცემს თქუენ უფალი, ვითარცა გიბრძანა, დაიმარხეთ სიტყუაჲ ესე.
იგი	მცხ.გამ	და იყოს, გკითხვიდენ თუ ძენი იგი თქუენნი: რაჲ არს მსახურებაჲ ესე?
მის	მცხ.გამ	და სწრაფით წარვიდოდეს აღსრულებად ქუეყანისა მის ბრძანებულისა, რომელ-იგი ამცნეს მოსე და აჰრონ სიტყჳთა უფლისათა.
მას	მცხ.გამ	აღდგა სწრაფით ფარაო ღამე და ყოველნივე იგი მთავარნი მისნი და ყოველი ერი ქუეყანისა მის ეგჳპტისაჲ. და იყო გოდებაჲ და ღაღადება დიდ ყოველსა მას ქუეყანასა ეგჳპტისასა. რამეთუ არა იყო სახლი, რომელსა შინა არა იდვა მკუდარი.
იგი	მცხ.გამ	და აღიღო ერმან მან თბე იგი აღსუარული მჩურითა განუყოფელი და გარდაიკიდეს მჴართა მათთა და განვიდეს.
იგი	მცხ.გამ	და ყვეს ეგრე ძეთა მათ ისრაჱლისათა, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ მოსე და მოითხოვეს სამოსელი იგი შესხმად მამაკაცმან მოყუსისაგან თჳსისა და დედაკაცმან მეზობლისაგან თჳსისა, ჭურჭელი ოქროჲსა და ვერცხლისაჲ და სამოსელი პატიოსანი.
მათ	მცხ.გამ	და უფალმან მოსცა მადლი ერსა თჳსსა წინაშე ეგჳპტელთა მათ, რამეთუ განუჴსნნა გულნი მათნი და მისცეს, ვითარცა იგინი სთხოვდეს, და მოიღეს და შეუკრიბეს ყოველივე ძეთა მათ ისრაჱლისათა. და ესრეთ განძარცული და განშიშულებული დაუტევეს ქუეყანა იგი ეგჳპტელთა მათ.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო აღიტრნეს ძენი ისრაჱლისანი რამესით სოქოთდ ექუსასი ათასი მკჳრცხლი მამაკაცი, თჳნიერ ყრმა - დედებისა და ნართაული მრავალი თანა-აღვიდა მათ თანა და ცხოვარი და ზროხაჲ და პირუტყჳ მრავალი ფრიად.
იგინი	მცხ.გამ	და შექმნეს იფქლი იგი, რომელი გამოიტანეს ეგჳპტით ყუერბეულებად უცომოდ, რამეთუ არა შეზელილ იყო. და გამოჴადნეს იგინი მეგჳპტელთა და ვერ შემძლებელ იქმნნეს დათმენად, არცა საგზაული უქნეს, თავთა თჳსთა გზისათჳს.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო მსხემობაჲ ძეთა ისრაჱლისათა, რაოდენი იმსხემეს ქუეყანასა ეგჳპტისასა და ქუეყანასა ქანანისასა, მათ და მამათა მათთა წელნი - ოთხას ოცდაათ. და იყო შემდგომად ოთხასოცდაათისა წლისა,
იგი	მცხ.გამ	ღამე წინა საჴუმილავი არს უფლისაჲ გამოყვანებისა მათისა ქუეყანით ეგჳპტით. ღამე იგი ესე წინა საჴუმილავი არს უფლისა, ვინაცა ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათად იყოს ესე ნათესავსა შინა მათსა.
მათდა	მცხ.გამ	და ქმნეს ძეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა ამცნო უფალმან მოსეს და აჰრონს მათდა მიმართ, ეგრეთ ყვეს.
მას	მცხ.გამ	და იყო, მას დღესა შინა განიყვანნა უფალმან ძენი ისრაჱლისანი ქუეყანით ეგჳპტით ძალისა თანა მათისა.
მას	მცხ.გამ	და უთხრობდე ძესა შენსა მას დღესა შინა მეტყუელი; ამის მიერ, ქმნა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან, ვითარცა-იგი მოვიდოდე ეგჳპტით.
იგი	მცხ.გამ	ყოველი განმღებელი საშოჲსაჲ კარაული განსცვალო ცხოვრად, ხოლო უკუეთუ არა განსცვალო, იჴსნა იგი. ყოველი პირმშოჲ კაცისაჲ ძეთა შენთასა იჴსნა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ გკითხოს შენ ამისსა შემდგომად ძემან შენმან მეტყუელმან: რაჲ არს ესე? და ჰრქუა მას, ვითარმედ: ჴელითა მტკიცითა გამომიყუანნა ჩუენ უფალმან ქუეყანით ეგჳპტით სახლისაგან მონებისა.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო ვითარცა განავლინა ფარაო ერი იგი, არა გზა-უყო მათ ღმერთმან გზაჲ ქუეყანისა ფილისტიმისაჲ, რამეთუ ახლო იყო. რამეთუ თქუა უფალმან: ნუსადა შეინანოს ერმან, იხილოს რაჲ ბრძოლაჲ, და მიაქციოს ეგჳპტედ.
მას	მცხ.გამ	და მიიხუნა მოსე ძუალნი იოსებისნი მის თანა, რამეთუ ფიცით აფუცა იოსებ ძეთა ისრაჱლისათა, მეტყუელმან: მოხილვასა მას, რომლითა მოგხედოს თქუენ უფალმან, თანა-აღიხუენით ძალნიცა ჩემნი ამიერ თქუენ თანა
მათდა	მცხ.გამ	ხოლო ღმერთი უძღოდა მათ დღისი უკუე სუეტითა ღრუბლისათა ჩუენებად მათდა გზასა, ხოლო ღამე - სუეტითა ცეცხლისათა.
იგი	მცხ.გამ	და არა მოაკლდა სუეტი იგი ღრუბლისა დღისი და სუეტი ცეცხლისა ღამე წინაშე ყოვლისა ერისა.
მათ	მცხ.გამ	და თქუა ფარაო ძეთათჳს ისრაჱლისათა: მიმოსცთებიან ისინი ქუეყანასა შინა, რამეთუ გარე შეაქცევს მათ უდაბნო.
მას	მცხ.გამ	და მიეთხრა მეფესა მეგჳპტელთასა, ვითარმედ ივლტოდა ერი, და გარდაიქცა გული ფარაოსი და მსახურთა მისთა ერსა მას ზედა, და თქუეს: რაჲ-ესე ვყავთ განვლინებაჲ ძეთა ისრაჱლისათაჲ არღარა მონებად ჩუენდა?
იგინი	მცხ.გამ	და სდევდეს მეგჳპტელნი შემდგომად მათსა და პოვნეს იგინი დაბანაკებულნი ზღჳს კიდესა, და ყოველი ცხენი და ეტლები ფარაოსი და ცხენნი მათნი და ლაშქარი მისი წინაშე ეპავლეოსა პირისპირ ვეელსეფონსა.
იგი	მცხ.გამ	და შენ აღიღე კუერთხი შენი და განირთხ ჴელი შენი ზღუასა ზედა და განაღე იგი, და შევიდენ ძენი ისრაჱლისანი საშუალ ზღუასა ვითარცა ჴმელსა.
მათსა	მცხ.გამ	და აჰა, მე განვაფიცხო გული ფარაოსი და მეგჳპტელთა ყოველთა და შევიდენ შემდგომად მათსა და ვიდიდო მე ფარაოს ზედა და ყოველსა მჴედრობასა მისსა ზედა და ეტლთა მისთა ზედა და ცხენთა მისთა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო აღიძრა ანგელოზი იგი წინამავალი ბანაკისა ძეთა ისრაჱლისათასა და ვიდოდა უკუანაგან, და აღიძრა სუეტიცა ღრუბლისა პირისაგან მათისა და დადგა უკუანაგან მათსა.
მათდა	მცხ.გამ	და შევიდეს ძენი ისრაჱლისანი შორის ზღუასა ჴმელებრ, და წყალი მათდა ზღუდე მარჯუენით და ზღუდე მარცხენით.
მათსა	მცხ.გამ	ხოლო სდევდეს მეგჳპტელნი და შევიდეს შემდგომად მათსა, ყოველი ჰუნე ფარაოსი და ეტლები და მჴედრები შუა ზღჳსასა.
იგინი	მცხ.გამ	და შეუკრა ღერძები ეტლებისა მათისა და მოჰყუანდეს იგინი იძულებით და თქუეს მეგჳპტელთა: ვევლტოდით პირისაგან ისრაჱლისა, რამეთუ უფალი ჰბრძავს მათ წილ მეგჳპტელთა.
მასვე	მცხ.გამ	და განირთხა მოსე ჴელი ზღუასა ზედა, და კუალად მოეგო წყალი იგი დღეულად ადგილსა მასვე ზედა, ხოლო მეგჳპტელნი ივლტოდეს წყალსა ზედა, და შთაყარნა უფალმან მეგჳპტელნი შუა ზღუასა.
მათსა	მცხ.გამ	და მოაქცია წყალმან და დაფარნა ეტლნი და მჴედარნი და ყოველი ძალი ფარაოსი შესრული შემდგომად მათსა ზღუად, და არა დაშთა მათგანი არცა ერთი.
მათდა	მცხ.გამ	ხოლო ძენი ისრაჱლისანი ვიდოდეს ჴმელად შუა ზღუასა, და იყო წყალი მათდა ზღუდე მარჯუენით და ზღუდე მარცხენით.
მას	მცხ.გამ	და იჴსნა უფალმან ისრაჱლი მას დღესა შინა ჴელისაგან მეგჳპტელთასა.
იგინი	მცხ.გამ	ღრმამან დაფარნა იგინი, შთაჴდეს სიღრმედ ვითარცა ლოდი.
იგინი	მცხ.გამ	მიავლინე სული შენი, და დაფარნა იგინი ზღუამან, დაჴდეს ვითარცა ბრპენი წყალსა შინა ფრიადსა.
იგინი	მცხ.გამ	მიჰყავ მარჯუენე შენი, შთანთქნა იგინი ქუეყანამან.
იგინი	მცხ.გამ	მაშინ ისწრაფეს მთავართა ედომისათა, და მთავართა მოაბელთამან, ძრწოლამან შეიპყრნა იგინი, და დადნეს ყოველნი მკჳდრნი ქანანისანი.
იგინი	მცხ.გამ	შეიყვანენ და დაჰნერგენ იგინი მთასა მკჳდრობისა შენისასა განმზადებულსა სამკჳდრებელსა შენსა, რომელ ჰქმენ, უფალო, სიწმიდე, უფალო, რომელ განჰმზადეს ჴელთა შენთა, უფალო.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ შევიდა ჰუნე ფარაოჲსი ეტლებითურთ და მჴედრებით ზღუად, და მოაქცია მათ ზედა უფალმან წყალი იგი ზღჳსაჲ. ხოლო ძენი ისრაჱლისანი ვიდოდეს ჴმელად შუა ზღუასა.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო უპირობდა მათ მარიამ მეტყუელი:
მას	მცხ.გამ	უგალობდეთ უფალსა, რამეთუ დიდებით დიდებულ არს. ცხენი და მჴედარი შთასთხია ზღუასა. და აღიხუნა მოსე ძენი ისრაჱლისანი ზღჳით მეწამულით და მოიყუანნა იგინი უდაბნოდ სურდ. და ვიდოდეს სამთა დღეთა უდაბნოსა მას შინა და არა ჰპოებდეს წყალსა, რათამცა სუეს.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო ღაღად-ყო მოსე უფლისა მიმართ და უჩუენა მას უფალმან ძელი და შთააგდო იგი წყალსა და დატკბა წყალი. მუნ დაუსხნა ღმერთმან სამართალნი და მსჯავრი და მუნ გამოსცდიდა მას.
მისსა	მცხ.გამ	და თქუა: უკუეთუ სმენით ისმინო ჴმისა უფლისა, ღმრთისა შენისა, და სათნონი წინაშე მისსა ჰყვნე და ყურად-იხუნე მცნებანი მისნი და დაიცვნე ყოველნი სამართალნი მისნი, ყოველი სნეულებაჲ, რომელი მოვაწიე მეგჳპტელთა ზედა, არა მოვაწიე შენ ზედა, რამეთუ მე ვარ უფალი, განმკურნებელი შენი.
მის	მცხ.რიცხ	და ერი იგი დრტჳნვიდა ბოროტად წინაშე უფლისა და ესმა უფალსა და განრისხნა გულისწყრომით და აღატყდა ცეცხლი მათ შორის უფლისა მიერ და შეჭამა რაოდენიმე ბანაკისაჲ მის.
მათდა	მცხ.გამ	და იტყოდეს მათდა მიმართ ძენი ისრაჱლისანი: ჰე, თუმცა მომკუდარ ვიყუენით მოწყლულნი უფლისა მიერ ქუეყანასა შინა ეგჳპტისასა, რაჟამს ვსხედით სიავთა ზედა ჴორცისათა და ვჭამდით პურსა მაძღრივ. რამეთუ გამომიყუანენით ჩუენ უდაბნოსა ამას მოსიკუდიდ სიყმილითა, ყოველი ესე შესაკრებელი.
იგინი	მცხ.გამ	ხოლო უფალმან ჰრქუა მოსეს: აჰა, მე გიწჳმებ თქუენ პურსა ზეცით, და განვიდეს ერი და შეკრიბონ დღისაჲ დღესა შინა, რათა გამოვცადნე იგინი, უკუეთუ ვლენან შჯულსა ჩემსა, ანუ არა.
მათდა	მცხ.გამ	მესმა დრტჳნვაჲ ძეთა ისრაჱლისათა, თქუ მათდა მიმართ მეტყუელმან: მიმწუხრი შჭამოთ ჴორცი და განთიად განსძღეთ პურითა; და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი!
მათდა	მცხ.გამ	ხოლო იხილეს რაჲ ძეთა ისრაჱლისათა, ჰრქუა მოყუასმან მოყუასსა: რაჲ არს ესე? რამეთ: არა უწყოდეს, რაჲ იყო; ხოლო მოსე თქუა მათდა მიმართ: ესე პური, რომელი მოგცა თქუენ უფალმან ჭამად.
მისგან	მცხ.გამ	ესე სიტყუაჲ, რომელი თქუა უფალმან: შეკრიბეთ კაცად-კაცადმან მისგან, რაოდენ ჯერ-იყოს, ღომორი თავად-თავად, რიცხჳსაებრ სულთა თქუენთასა, თჳთოეულმან კარავთა შინა თქუენთა შეიკრიბეთ.
მან	მცხ.გამ	იხილეთ, რამეთუ უფალმან მოგცა თქუენ დღე ესე შაბათთაჲ. ამისთჳს მან მოგცა თქუენ დღესა მეექუსესა პური ორისა დღისაჲ; დასხედით კაცად-კაცადი სახლთა შინა თქუენთა, ნუმცა ვინ თქუენი განვალს თითოეული ადგილისაგან თჳსისა დღესა მეშჳდესა!
მათდა	მცხ.გამ	ხოლო თქუა მოსე მათდა მიმართ: ნუ ვინ დაუტეობს მისგანსა განთიადმდე!
იგი	მცხ.გამ	და შეკრიბეს იგი განთიად თჳთოეულმან წესად თავისა თჳსისა. ხოლო, რაჟამს დატფის მზე, დადნებოდა.
მათდა	მცხ.გამ	და თქუა მოსე მათდა მიმართ: ესე არს სიტყუაჲ, რომელი თქუა უფალმან: შაბათი განსუენებისა წმიდაჲ უფლისაჲ ხვალე, რაოდენიცა შესწუათ, შეიწუას, და რაოდენიცა შეაგბოთ, შეგბეს; და ყოველი ნამეტავი დაუტევეთ იგი შთასადებელსა შინა ვიდრე განთიადმდე!
მათ	მცხ.გამ	და დაუტევეს მისგან ვიდრე განთიადმდე, ვითარცა ამცნო მათ მოსე: და არა აღყროლდა, არცა მატლი შეიქმნა მას შინა.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ მოსე: ჭამეთ დღეს, რამეთუ შაბათი არს უფლისაჲ; დღეს არა ჰპოოთ ველსა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	და თქუა მოსე აჰრონის მიმართ: მოიღე ტაკუკი ოქროჲსა ერთი და შთაასხ მას შინა ღომორი სავსე მანანათა და დასდგა იგი წინაშე უფლისა ღმრთისა დასამარხველად ნათესავთათჳს თქუენთა!
მათ	მცხ.გამ	და ჭუოდა ერი მოსეს მიმართ და იტყოდა: მეც ჩუენ წყალი, რათა ვსუათ! და ჰრქუა მათ მოსე: რაჲსა სჭუით ჩემდა მომართ? და რაჲსა განსცდით უფალსა?
მისთჳს	მცხ.გამ	და უწოდა სახელი ადგილსა მას "განცდა და დრტჳნვაჲ" დრტჳნვისა მისთჳს ძეთა ისრაჱლისათისა და გამოცდისათჳს უფლისა და თქუმისა: უკუეთუ არს უფალი ჩუენ შორის, ანუ არა.
მას	მცხ.გამ	და იყო ისო, ვითარ-იგი ჰრქუა მას მოსე, და განეწყო ამალეკსა. და მოსე და აჰრონ და ორ აღვიდეს თხემსა ზედა ბორცჳსასა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო ჴელნი მოსესნი იყვნეს მძიმე, და მოიღეს ქვაჲ, და დადვეს ქუეშე მისსა, და დაჯდა მას ზედა. ხოლო აჰრონ და ორ განამტკიცებდეს ჴელთა მისთა, ერთი ამიერ და ერთი იმიერ. და იყვნეს ჴელნი მოსესნი განპყრობილ ვიდრე დასლვადმდე მზისა.
მის	მცხ.გამ	და ორნი ძენი მისნი: სახელი ერთისა მის - გერსამ, მეტყუელი: მსხემ ვარ ქუეყანასა უცხოსა;
მას	მცხ.გამ	და განვიდა მოსე მიგებებად სიმამრისა თჳსისა, და თაყუანი-სცა მას და ამბორს-უყო მას, და შეიტკბნეს ურთიერთას, და შეიყვანა იგი კარავსა შინა.
იგინი	მცხ.გამ	ხოლო განკჳრდა იოთორ ყოველთა ზედა კეთილთა, რომელნი უყვნა მათ უფალმან, რამეთუ გამოიჴსნნა იგინი ჴელისაგან მეგჳპტელთასა და ჴელისაგან ფარაოჲსთა.
მათ	მცხ.გამ	რამეთუ რაჟამს იქმნეს მათდა ცილობაჲ, და მოვიდენ ჩემდა, განუბჭობ თითოეულსა და შევაზავებ მათ ბრძანებასა ღმრთისასა და შჯულსა მისსა.
მისსა	მცხ.გამ	და თქუა სიმამრმან მოსესმან მისსა მიმართ: არა მართლად ჰყოფ შენ სიტყუასა ამას!
მათ	მცხ.გამ	და უწამებდ მათ ბრძანებათა ღმრთისათა და შჯულსა მისსა, და უნიშნევდ მათ გზათა, რომელთა ზედა ვიდოდინ მათ ზედა და საქმეთა, რომელთა ჰყოფდენ.
იგინი	მცხ.გამ	და წერილის შემომყვანებელად და შჯიდენ ერსა ყოველსა ჟამსა, ხოლო სიტყუასა უზეშთაესსა ძალისასა მოაწევდენ შენდა, ხოლო მცირეთა საშჯელთა შჯიდენ იგინი, და აღასუბუქებდენ შენგან და თანაშეგეწეოდინ შენ.
მან	მცხ.გამ	და ისმინა მოსე ჴმაჲ სიმამრისა და ქმნა, რაოდენიცა მან თქუა.
მათ	მცხ.გამ	და გამოირჩინა მოსე კაცნი ძლიერნი ყოვლისაგან ისრაჱლისა და ყვნა იგინი მათ ზედა ათასისთავ და ასისთავ და ერგასისთავ და ათისთავ
მას	მცხ.გამ	და მოსე აღვიდა მთასა ღმრთისასა და უწოდა მას ღმერთმან მთით გამომეტყუელმან: ესე ჰრქუენ სახლსა იაკობისასა, მიუთხრენ ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო მოვიდა მოსე და მოუწოდა ყოველთა მოხუცებულთა ერისათა და წინა დაუგნა მათ ყოველნი ესე სიტყუანი, რომელნი მიუმცნნა მათ ღმერთმან.
იგინი	მცხ.გამ	ხოლო უფალი ეტყოდა მოსეს: შთავედ და უწამე ერსა და განწმდენ იგინი დღეს და ხვალე და განირცხნენ სამოსელნი მათნი.
იგინი	მცხ.გამ	და შთამოვიდა მოსე მთით ერისა მომართ და განწმიდნა იგინი და განირცხნეს სამოსელნი მათნი.
მას	მცხ.გამ	ხოლო მთაჲ სინა მკმოლვარე იყო ყოვლად გარდამოსლვისათჳს ღმრთისა მას ზედა ცეცხლითა. და აღვიდოდა კუამლი ვითარცა კუამლი საჴუმილისა.
იგი	მცხ.გამ	და განკჳრდა ყოველი ერი ფრიად და იყვნეს ჴმანი იგი საყჳრისანი, რაოდენ ვიდოდეს, უძლიერეს იქმნებოდეს ფრიად და მოსე იტყოდა, ხოლო ღმერთი მიუგებდა მას ჴმითა.
მას	მცხ.გამ	და ჰრქუა მას უფალმან: ვიდოდე, შთავედ და აღმოხჳდე შენ და აჰრონ შენ თანა, ხოლო მღდელნი და ერნი ნუ იიძულებიან აღსლვად ღმრთისა მიმართ, ნუსადა წარწყმიდოს მათგანი უფალმან.
მათ	მცხ.გამ	არა თაყუანის-სცე მათ, არცა ჰმსახურო მათ, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი შენი, ღმერთი მოშურნე, მიმგებელი ცოდვათა მამათასა შვილთა მიმართ მესამედ და მეოთხედ ნათესავადმდე მოძულეთა ჩემთა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო დღე მეშჳდე შაბათი არს უფლისა, ღმრთისა შენისა, არა ჰქმნე მას შინა ყოველი საქმე შენ და ძემან შენმან და ასულმან შენმან და მონამან შენმან და მჴევალმან შენმან, ჴარმან შენმან და კარაულმან შენმან და ყოველმან საცხოვარმან შენმან და მწირმან, რომელი მკჳდრ არს შენ შორის.
მათ	მცხ.გამ	და ეტყოდა მათ მოსე: მინდობილ იყვენით, გამოცდისა თქუენისათჳს მოვიდა ღმერთი თქუენდა, რათა იქმნეს შიში მისი თქუენ შორის, რათა არა სცოდოთ.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ქვათაგან მიქმნე მე საკურთხეველი, არა აშენნე იგინი გამოკუეთილნი, რამეთუ ჴელითა ქანდაკებულობაჲ დასდევ მას ზედა და ბიწიან იქმნნეს.
მის	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ თჳთ მხოლოჲ შემოვიდეს, მხოლოცა განვიდეს. ხოლო უკუეთუ ცოლი შემოვიდეს მის თანა, ცოლიცა განვიდეს მის თანა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ უფალმან მისმან უსუას მას ცოლი და უშვნეს მას ძენი, ანუ ასულნი, ცოლი და შჳლნი იყვნედ უფლისა მათისად და იგი მხოლოჲ განვიდეს.
მას	მცხ.გამ	მიიყუანოს იგი უფალმან მისმან სამშჯავროსა ღმრთისასა და მერმე მიიყუანოს იგი კარად ზღურბლსა თანა და განუჴურიტოს მას უფალმან მისმან ყური სადგისითა და ჰმონებდეს მას უკუნისამდე.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ არა სათნო-იყოს უფლისა თჳსისა, რომელი არა აღიარა მან წინაშე თუალთა, გამოიჴსნას იგი, ხოლო წარმართისა უცხოჲსა არა უფალ არს განსყიდისა მისისა, რამეთუ შეურაცხ-ყო იგი.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ძედ აღიაროს იგი, სამართალთაებრ ასულთასა უყოს მას.
მან	მცხ.გამ	და უკუეთუ სხუაჲ მიიყვანოს მან, სათანადოთაგან და შესამოსლისა და ზრახვისა მისისა არა დააკლოს იგი.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ სამნი ესე არა ყვნეს მან, განვიდეს იგი ცუდად თჳნიერ ვეცხლისა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო რომელმან არა ნებსით, არამედ ღმერთმან მისცა იგი ჴელთა მისთა. მისცე ადგილი, რომელსა მიივლტოდის მუნ კაცისმკულელი იგი.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ვინმე ზედა დაესხას მოყუასსა მოკლვად მისა ზაკვითა და მოივლტოდის იგი საკურთხეველისა მიმართ ჩემისა, გამოიყვანო იგი მოკლვად.
მის	მცხ.გამ	რომელმან მოჰპაროს ვისმე რაჲმე ძეთა ისრაჱლისათაგანსა და ჰმძლავროს მას მიხუეჭად და იპოოს მის თანა, სიკუდილით მოკუედინ.
იგი	მცხ.გამ	უკუეთუ აღდგეს კაცი იგი და ვიდოდეს გარე კუერთხითა, უბრალო იყოს მცემელი იგი, გარნა უქმებისათჳს მისისა მიაგოს მისდა კურნებისაჲ.
იგინი	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე სცეს თუალსა მონისა ანუ მჴევლისა თჳსისასა და დააბრმოს, თავისუფლად განავლინნეს იგინი ნაცულად თუალთა მათთა.
იგინი	მცხ.გამ	უკუეთუ კბილი მონისა ანუ კბილი მჴევლისა თჳსისა აღმოჰფხურას, თავისუფლად განავლინნეს იგინი ნაცულად კბილისა მათისა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ კურო მრქენალი იყოს უწინარეს გუშინდლისა და უწინარეს ძოღანდლითგან, და უწამებდენ უფალსა მისსა და არა უჩინო-ყოს იგი, ხოლო მოკლას მამაკაცი, ანუ დედაკაცი, კუროჲ ქჳთა განიტჳნოს და უფალი მისი თანა მოკუდეს.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკეთუ საჴსარი იგი ზედა ესვას მას, მისცეს საჴსარი სულისა მისისა ყოველთაებრ, რაოდენნი ზედა დაჰსხნენ მას.
იგი	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე განაღოს ჯურღმული, ანუ აღმოჰკუეთოს ჯურღმული და არა დაბუროს იგი და შთავარდეს მას შინა ზუარაკი, ანუ ვირი,
იგი	მცხ.გამ	უკუეთუ ურქინოს კურომან ვისმანმე კუროსა მეზობლისასა და მოკუდეს, განსცეს კუროჲ იგი ცოცხალი და განიყონ ვეცხლი მისი და მომკუდარი იგიცა კუროჲ განიყონ.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ცნობილ იყოს, ვითარმედ მრქენალი არს პირველ გუშინდლისა და პირველ ძოღანდლისა და ეწამოს უფლისა მისისადა და არა უჩინო-ეყოს მას, მისცეს კუროჲ ნაცვლად კუროჲსა უფალსა მისსა, ანუ მისცეს ვეცხლი ნაცვლად კუროჲსა, ხოლო მომკუდარი იგი მისდა იყოს.
იგი	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე მოიპაროს ზუარაკი, ანუ ცხოვარი და დაკლას იგი, ანუ განყიდოს, ხუთნი ზუარაკნი მისცნეს ზუარაკისათჳს და ოთხნი ცხოვარნი ცხოვარისათჳს.
მის	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ აღმოჰჴდეს მზე მის შინა, თანა-მდებ არს, მოკუედინ. ხოლო უკუეთუ არა აქუნდეს მას, განისყიდენ იგი ნაცულად ნაპარევისა.
მის	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე მისცეს მოყუასსა ვეცხლი, ანუ ჭურჭელი დასამარხველად და მოპარულ იქმნეს სახლისაგან კაცისა მის, უკუეთუ იპოოს მპარავი, გარდაიჴადოს ორ წილ.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ არა იპოოს მპარავი, შევიდეს უფალი სახლისაჲ წინაშე ღმრთისა და ფუცოს, ვითარმედ მას არა უზაკუავს ყოველსავე დანადებსა ზედა მოყუსისასა
იგი	მცხ.გამ	ფიცი ღმრთისაჲ იყოს შორის ორთავე, ვითარმედ მას არა რაჲ უზაკუავს რაჲთურთით დანატეობისა მისთჳს მოყუსისა და ესრეთ შეიწყნაროს იგი უფალმან, არა მისცეს.
მის	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ მოიპაროს მის მიერ, უზღოს უფალსა მისსა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ მჴეცის შესაჭმელ იქმნეს, მიიყუანოს უფალი მისი ნამჴეცავსა მას ზედა და არა უზღოს.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ უფალი მისი მუნ იყოს, არა უზღოს. ხოლო უკუეთუ. მიზდური იყოს, ეყოს მას ნაცულად მიზდისა მისისა.
მის	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე შეაცთუნოს ქალწული დაუწინდებელი და დაწვეს მის თანა, მიყვანებით მიიყვანოს იგი თავისა თჳსისა ცოლად.
მისდა	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ განფრთხობით განიფრთხოს და არა ენებოს მამასა მისსა მიცემად მისდა ცოლად, ვეცხლი მისცეს მამასა მისსა, რაოდენი მოღებად არს ქალწულთაგან.
მას	მცხ.გამ	მწირი არა განაბოროტოთ, არცა აჭირვოთ მას, რამეთუ იყვენით თქუენცა მწირ ქუეყანასა ეგჳპტისასა.
იგინი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ქენჯნით დაჰქენჯნნეთ იგინი და იწყონ ჴმობად ჩემდამო, სმენით ვისმინო ჴმისა მათისა.
იგი	მცხ.გამ	უკუეთუ წინდად დაიწინდო სამოსელი მოყუასისაჲ, უკენსცე იგი უწინარეს მზის დასლვისა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ იხილო კარაული მტერისა შენისა დაცემული ტჳრთსა შინა მისსა, არა თანაწარჰჴდე მას, არამედ შეეწიო მას მის თანა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო მეშჳდესა წელსა განტევებაჲ ჰყო და განუსუენო მას და ჭამდენ გლახაკნი ნათესავისანი, ხოლო დანაშთომთა მისთა ჭამდენ მჴეცნი ველურნი. ესრეთ უყო ვენაჴსა შენსა და ზეთის ხილოანსაცა შენსა.
მას	მცხ.გამ	დღესასწაული უცომოთაჲ დაიმარხეთ, შჳდთა დღეთა შჭამდეთ უცომოსა ვითარ-იგი გამცენ შენ ჟამსა თთჳსა ახალთაჲსასაჲ, რამეთუ მას შინა გამოხუედ ეგჳპტით. არა მეჩუენო ცალიერი წინაშე ჩემსა.
მას	მცხ.გამ	ეკრძალე თავსა შენსა და ისმინე მისი. და ნუ ურჩ ექმნები მას, რამეთუ არა გრიდოს შენ, რამეთუ სახელი ჩემი არს მას ზედა.
იგინი	მცხ.გამ	არა თაყუანი-სცე ღმერთთა მათთა, არამედ დამჴობით დაამჴუნე იგინი და შემუსრვით შეჰმუსრნე სუეტნი მათნი.
იგინი	მცხ.გამ	არა განვჴადნე იგინი პირისაგან შენისა წელიწადსა ერთსა, რათა არა დაშთეს ქუეყანა ოჴრად და მრავალ იქმნენ შენ ზედა მჴეცნი მის ქუეყანისანი.
იგინი	მცხ.გამ	მცირედ-მცირედ განვჴადნე იგინი შენგან, ვიდრემდის აღორძინდე და დაიმკჳდრო ქუეყანაჲ.
მათ	მცხ.გამ	არა დასდვა მათ თანა და ღმერთთა მათთა თანა აღთქუმაჲ.
იგინი	მცხ.გამ	და მიეახლოს მოსე ხოლო ღმერთსა, ხოლო იგინი არა მიეახლნენ და ერი არა თანააღმოვიდეს მათ თანა.
მას	მცხ.გამ	და დაწერნა მოსე ყოველნი სიტყუანი უფლისანი, აღიმსთო მოსე განთიად და აღაშენა საკურთხეველი ქუეშე მთასა მას და დასხნა ათორმეტნი ქვანი ათორმეტთაებრ ტომთა ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.გამ	და მოიღო მოსე ზოგი იგი სისხლისა მის და შთაასხა ტაკუკსა, ხოლო ზოგი იგი აპკურა საკურთხეველსა.
იგი	მცხ.გამ	და გარდამოჴდა დიდებაჲ ღმრთისაჲ მთასა ზედა სინასა და დაფარა იგი ღრუბელმან ექუს დღე. და უწოდდა უფალი მოსეს დღესა მეშჳდესა საშუალით ღრუბლისათ.
მათგან	მცხ.გამ	და ესე არს ნაყოფი, რომელი მიიღო მათგან: ოქროჲ, ვეცხლი, რვალი,
მისებრ	მცხ.გამ	და მიქმნე მე ყოვლისა მისებრ, რაოდენი მე გიჩუენო შენ მთასა ზედა მაგალითი კარვისაჲ და მაგალითი ჭურჭელთა მისთაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და ოქრომოსილ-ჰყო იგი ოქროჲთა წმიდითა შინათ და გარეთ, ოქრომოსილ-ჰყო იგი და ჰყვნე თხზულნი ოქროჲსანი ქცეულნი გარემოჲს მისსა.
იგინი	მცხ.გამ	და განშჭედნე იგინი ოთხად ბეჭდად ოქროსად და დაჰსხნე ოთხთა კიდეთა ზედა ორნი ბეჭედნი ერთსა კიდესა ზედა და ორნი ბეჭედნი სხუასა კიდესა ზედა.
მათ	მცხ.გამ	და განუხუნე აღსაღებელნი იგი ბეჭედთა შინა, რომელნი არიან კიდეთა ზედა კიდობნისათა აღებად კიდობნისა მათ მიერ.
მის	მცხ.გამ	ბეჭედთა შინა კიდობნისა მის აღთქმისათა იყვნენ აღსაღებელნი შეურყეველ.
მათებრ	მცხ.გამ	და გეცნობო მე შენ მუნით და გეტყოდი შენ ზენა კერძოჲთ, სალხინებლისათ საშუალ ორთა ქერობინთასა, რომელნი არიან კიდობანსა ზედა წამებისასა, ყოველთა მათებრ, რაოდენნიცა გამცენ შენ ძეთა მიმართ ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.გამ	და აქმნნე მას კიდენი ოქროჲსა წმიდისანი თხზვით გარემო.
მას	მცხ.გამ	და აქმნე მას გჳრგჳნი ოთხგოჯეული გარემოჲს და აქმნე ქუეით თხზული გარემოჲს გჳრგჳნისა.
იგი	მცხ.გამ	და აქმნე მას ოთხნი ბეჭედნი ოქროჲსანი და დაასხნე ბეჭედნი იგი ოთხთა ზედა კერძოთა ფერჴთა მისთასა.
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქმნნე აღსაღებელნი იგი ძელთაგან ულპოლველთა და ოქროჲთა, მოსილ-ჰყვნე იგინი ოქროჲთა წმიდითა და აღიღებოდის მათ მიერ ტაბლაჲ იგი.
მათ	მცხ.გამ	და ჰქმნე პინაკები მისი და ფიალები და ტაკუკები და ბარძიმები და შთასაყოფელები, რომლითა შესწირვიდე მათ მიერ, ოქროჲსაგან წმიდისა ჰქმნნე იგინი.
მას	მცხ.გამ	და სასანთლესა მას ოთხნი ტაკუკნი დაწესებულნი ნიგუზის მსგავსნი ბირთჳს სახენი და შროშანნი მისნი.
მისგან	მცხ.გამ	ბირთჳს სახე ქუეშე: ორთა ლელწმის სახეთა მისგან და ბირთჳს სახე ქუეშე ორთა ლელწმის სახეთა მისგან, ესრეთ ექუსნი ლელწმის სახენი გამომავალნი სასანთლისაგან.
მისგან	მცხ.გამ	ბირთჳს სახენი და ლელწმის სახენი მისგან იყვნენ ყოველი წახნაგებული, ერთისაგან ოქროჲსა წმიდისა.
იგი	მცხ.გამ	ხუთნი ეზონი იყვნენ მახლობელნი ერთკერძო და ხუთნივე იგი იყვნენ შედგმულ მოყუასი მოყუასსა.
მის	მცხ.გამ	და ჰქმნე გარდასაბურველი თმისა საფარველად კარვისა მის, ათერთმეტი გარდასაბურველი უქმნე მათ.
იგი	მცხ.გამ	და შეიყვნენ ხუთნი გარდასაბურველნი ერთბამად და ექუსნი გარდასაბურველნი ერთბამად; და შემოჰკეცო მეექუსე იგი გარდასაბურველი წინაშე პირსა კარვისასა.
მით	მცხ.გამ	და ჰქმნნე კარშიკნი რვალისანი ერგასისნი და შეაკინძო კარშიკები იგი კილოებითა მით, შეაბრძჳლნე გარდასაბურველნი და იყვნენ ერთ.
მას	მცხ.გამ	სივრცე ერთისა ორნი იდაყუნი სუეტსა მას ერთსა, წინააღმდგომნი ერთი ერთისაჲ. ესრეთ უყო ყოველთა სუეტთა კარვისათა.
მათ	მცხ.გამ	და ორმეოცი სუეტის თავები ვეცხლისა უქმნე ოცთა მათ სუეტთა, ორნი სუეტის თავნი ერთსა სუეტსა ორთავე კერძოთა მისთა.
მის	მცხ.გამ	და ორნი სუეტნი ჰქმნნე ყურეთა მის კარვისათა ზურგით კერძო.
მისებრვე	მცხ.გამ	და იყვნენ სწორ ქუენა კერძო და მისებრვე იყუნენ სწორნი სუეტის თავთაგან შესანაწევრებელად ერთად. ესრეთ უყო ორკერძოთავე მათ ორთა ყურეთა, რათა სწორ იყვნენ.
იგი	მცხ.გამ	და სუეტნი იგი ოქრომოსილ ჰყვნე ოქროჲთა და ჰქმნნე ბეჭედნი ოქროჲსანი, რომელთა განაცუნე მოქლონნი იგი და ოქროვან-ჰყვნე მოქლონნი იგი ოქროჲთა.
იგი	მცხ.გამ	და აღჰმართო კარავი იგი სახისაებრ ჩუენებულისა შენდა მთასა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	და დასდვა კრეტსაბმელი სუეტთა მათ ზედა. და შეიღო მუნ უშინაგანეს კრეტსაბმელისა კიდობანი წამებისაჲ და განგიწვალებდეს თქუენ კრეტსაბმელი იგი შორის წმიდისა მის და შორის წმიდისა წმიდათასა.
იგი	მცხ.გამ	და დაჰფარო კრეტსაბმელითა კიდობანი იგი წამებისაჲ წმიდათა შინა წმიდათასა.
იგინი	მცხ.გამ	და უქმნე კრეტსაბმელსა მას ხუთნი სუეტნი ხისაგან ულპოლველისა და ოქრომოსილ-ჰყვნე იგინი ოქროჲთა და სუეტის თავნი მათნი ოქროჲსანი და გამოადნვნე მათგან ხუთნი ხარისხნი რვალისანი.
მისგანვე	მცხ.გამ	და უქმნნე რქანი ოთხთა კიდეთა მისთა. მისგანვე იყვნენ რქანი მისნი და დაჰფარნე იგინი რვალითა.
იგი	მცხ.გამ	და შემოუდრიკნე იგინი ლანძუსა მას საკურთხეველისასა ქუეშე კერძო, ხოლო იყოს ლანძჳ იგი ვიდრე ნახევრადმდე საკურთხეველისა.
მას	მცხ.გამ	და უქმნე აღსაღებელი საკურთხეველსა მას ძელთაგან ულპოლველთა და გარე შეჰრვალნე იგინი რვალითა.
იგი	მცხ.გამ	და განუხუნე აღსაღებელნი იგი ბეჭედთა მათ და იყვნენ აღსაღებელნი იგი ორთავე გუერდთა საკურთხეველისათა აღსაღებელად მისსა.
იგი	მცხ.გამ	გრძელოვნად ფიცრედად ჰქმნე იგი ჩუენებულისაებრ შენდა მთასა ზედა, ეგრეთ ჰქმნნე.
მის	მცხ.გამ	და ათხუთმეტი წყრთაჲ - სიმაღლე კრეტსაბმელთა ერთისა მის კერძოჲსათა, სუეტნი მათნი - სამ და ხარისხნი მათნი - სამ.
მას	მცხ.გამ	და ბჭესა მას ეზოჲსასა საბურველი - ოცი წყრთაჲ სიმაღლით ჳაკინთისაგან და პორფირისა და ძოწეულისა ძახილისა და ბისონისა გრეხილისა ჭრელად ნემსულისა სუეტნი მისნი - ოთხ და ხარისხნი მისნი - ოთხ.
მის	მცხ.გამ	და ყოველი სამზადისი კარვისა და ყოველნი ჭურჭელნი და მანანი მის ეზოჲსანი - რვალისანი.
მას	მცხ.გამ	კარავსა შინა წამებისასა გარეშე კრეტსაბმელსა ზედა კერძოსა აღთქუმისასა ანთებდენ მას აჰრონ და ძენი მისნი მწუხრითგან ვიდრე განთიადადმდე წინაშე უფლისა შჯულად საუკუნოდ ნათესავსა შინა თქუენსა ძეთა მიერ ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.გამ	და მათ მოიღონ ოქროჲ და ძოწეული და ჳაკინთი და პორფირი და ბისონი.
მისგანვე	მცხ.გამ	და ნაქსოჲ - სამჴართა, რომელ არს მას ზედა, ქმნულებისაებრ მისგანვე იყოს ოქროჲსაგან და ჳაკინთისა და პორფირისა და ძოწეულისა ძახილისა და ბისონისა გრეხილისა.
მათ	მცხ.გამ	და მოიხუნე ორნი ქვანი სამარაგდონნი და სწახნაგნე მათ ზედა სახელნი ძეთა ისრაჱლისათანი.
იგი	მცხ.გამ	და დაჰსხნე ორნი იგი ქვანი მჴართა ზედა სამჴართასა, ქვანი მოსაჴსენებელისანი არიან ძეთა ისრაჱლისათანი და აღიღებდეს აჰრონ სახელებსა ძეთა ისრაჱლისათასა წინაშე უფლისა ორთა ზედა მჴართა მისთა მოსაჴსენებელად მათთჳს.
იგი	მცხ.გამ	თანა მათსა წინაჲ კერძოჲთგან. და ჰქმნა სიტყჳერი მსჯავრთა მსგავსად ჭრელებულად შენაწევრებისაებრ სამჴართასა. ჰქმნა იგი ოქროჲსაგან და ჳაკინთისა და პორფირისა და ძოწეულისა გრეხილისა და ბისონისა ძახილისა.
იგი	მცხ.გამ	ჰქმნე იგი მოთხვით. იყოს იგი მრჩობლ მტკავლეული სიგრძით და მტკავლეული სივრცით.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნნე სიტყჳერსა ზედა ორნი ბეჭედნი ოქროჲსანი და დაჰსხნე ორნი იგი ბეჭედნი ორთა ზედა კიდეთა სიტყჳერისათა.
იგი	მცხ.გამ	და დაასხნე ორნი იგი ჯაჭუედნი ოქროჲსანი ორთა ზედა ბეჭედთა კიდესა თანა სიტყჳერისასა.
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქნნე ორნი ბეჭედნი ოქროჲსანი და დაჰსხნე იგინი ორთა ზედა მწუერვალთა სიტყჳერისათა, კიდესა თანა მისსა, რომელ არს კერძოჲსა თანა სამჴართასა შინათ კერძო.
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქმნნე ბეჭედნი ოქროჲსანი და დაჰსხნე იგინი ორთა ზედა მჴართა სამჴრისათა ქუეშე კერძო პირით კერძოჲსა თანა შესაკრებელსა მათსა, ზედა კერძო ღონესა მას სამჴრისასა.
მათსა	მცხ.გამ	და ჰქმნე ქუე ქუემოსა ზედა ქუეშეთსაცუმელისასა ქუეით, ვითარცა აღყუავებულთა ბროწეულთა ბროწეულებანი ჳაკინთისაგან და პორფირისა და მეწამულისა ძახილისა და ბისონისა გრეხილისა ქუე ქუემოსა ზედა ქუეშეთსაცუმელსა, ხოლო მითვე სახითა ბროწეულნი ოქროჲსანი და ეჟუანნი საშუალ მათსა გარემოჲს გარე ბროწეულთა თანა ოქროჲსასა.
მას	მცხ.გამ	და ჰქმნა პეტალი ოქროჲსა წმიდაჲ და ჰსწახნაგო მას ზედა წახნაგებად ბეჭდისად სიწმიდე უფლისა.
მათთჳს	მცხ.გამ	და იყოს შუბლსა ზედა აჰრონისასა და აღიხუნეს აჰრონ ცოდვანი წმიდათანი, რაოდენნიცა განწმიდნენ ძეთა ისრაჱლისათა, ყოველი მოსაცემელი წმიდათა მათთა, და იყოს შუბლსა ზედა აჰრონისსა სამარადისოდ მითუალულად მათთჳს წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.გამ	და ძეთაცა აჰრონისთა უქმნე სამოსელნი და სარტყელნი და კიდარნი, უქმნნე მათ დიდებად და პატივად.
მათ	მცხ.გამ	და შეჰმოსნე იგინი აჰრონს, ძმასა შენსა, და ძეთა მისთა მის თანა და სცხო მათ, და აღუვსნე მათ ჴელნი მათნი და განსწმიდნე იგინი, რათა მიმღდელობდენ მე.
იგინი	მცხ.გამ	და ესე არიან, რომელნი უყვნე მათ, განწმიდენ იგინი, რათა მიმღდელობდენ მე იგინი, მოიყუანო ზუარაკი ზროხათაგან ერთი და ვერძნი უბიწონი ორნი.
მით	მცხ.გამ	და დააგნე იგინი ლანკნასა ზედა ერთსა და შესწირნე იგინი ლანკნითა მით და ზუარაკი და ორნი ვერძნი.
მათ	მცხ.გამ	და ძენი მისნი მოიყვანნე და შეჰმოსნე მათ შესამოსელნი და შეარტყნე მათ სარტყელნი.
მათდა	მცხ.გამ	და დაადგნე მათ კიდარნი და იყოს მათდა მღდელობაჲ ჩემი უკუნისამდე, და განასრულნე ჴელნი აჰრონისნი და ჴელნი ძეთა მისთანი.
მის	მცხ.გამ	და მოიღო ყოველი ცმელი მუცლისზედაჲ და ყური ღვიძლისაჲ და ორნი თირკუმელნი და ცმელი იგი მის ზედაჲ და აკუმიო და დააგო საკურთხვველსა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	და დაჰკლა იგი და მოიღო სისხლისაგან მისისა და სცხო ცმელსა აჰრონის ყურისასა მარჯუენესა, და მწუერვალთა ჴელისა მარჯუენისათა და მწუერვალთა ფერჴისა მარჯუენისათა და ცმელსა ყურისასა ძეთა მისთასა მარჯუენესა და მწუერვალთაჲ ჴელთა მათთა მარჯუენეთასა, და მწუერვალთა ფერჴთა მათთა მარჯუენეთასა, აპკურო სისხლი საკურთხეველსა.
იგი	მცხ.გამ	და მოიღო სისხლთაგან საკურთხეველისა და ზეთისაგან საცხებელისა, და აპკურო აჰრონს ზედა და შესამოსელსა მისსა ზედა და ძეთა ზედა მისთა და შესამოსელსა ზედა ძეთა მისთასა მის თანა, და განწმიდნეს იგი და სამოსელი მისი და ძენი მისნი და სამოსელნი ძეთა მისთა მის თანა, ხოლო სისხლი ვერძისა მოჰღუარო საკურთხეველსა ზედა გარემოჲს.
მათ	მცხ.გამ	და მოიღო ვერძისაგან ცმელი მისი და ცმელი დამფარველი მუცლისაჲ და ყური ღჳძლისა და ორნი თირკუმელნი და მათ ზედა ცმელი და მარჯუენე მჴარი, რამეთუ განსრულებაჲ არს მისი.
იგინი	მცხ.გამ	და მიითუალნეს იგინი ჴელთაგან მათთა და აღიხუნე იგინი საკურთხეველსა ზედა ყოვლად დასაწველობისასა სულად სულნელებისად წინაშე უფალსა, ნაყოფება არს უფლისა.
იგი	მცხ.გამ	და მოიღო მკერდი ვერძისაგან სრულებისასა, რომელ არს აჰრონისი, და განაჩინო იგი განჩინებად წინაშე უფლისა და იყოს შენდა ნაწილად.
მათ	მცხ.გამ	და სამოსელი სიწმიდისა, რომელ არს აჰრონისსა, იყოს ძეთა მისთაცა მის თანა, ცხებად მათდა მათ შინა და განსრულებად ჴელთა მათთა.
მის	მცხ.გამ	შჳდ დღე შეიმოსდეს მათ მღდელი, ნაცვალი მისი, ძეთა მისთაგანი, რომელი შევიდოდის კარვად საწამებელად მსახურებად მის შორისთა წმიდათა.
იგინი	მცხ.გამ	რომელთა შინა წმიდა იქმნნეს, მათ შინა სრულ იქმნნეს ჴელნი მათნი და განწმდეს იგინი და სხუა ნათესავმან არა ჭამოს მათგან, რამეთუ არიან წმიდა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკეთუ დაშთეს ჴორცთაგან სრულებისათაჲსა და პურთაგან ვიდრე განთიადმდე, დასწუა იგი ცეცხლითა და სხუანი არა იჭამნენ, რამეთუ სიწმიდენი არიან.
იგი	მცხ.გამ	და ჴბოჲ ცოდვისა ჰქმნა დღესა განწმედისასა და წმიდა-ჰყო საკურთხეველი განწმედითა შენითა მას ზედა და სცხო მას. შჳდთა დღეთა განსწმიდო საკურთხეველი და წმიდა-ჰყო იგი და იყოს საკურთხეველი წმიდაჲ წმიდისა. ყოველი, რომელი შეეხოს საკურთხვველსა, განწმდეს.
მათდა	მცხ.გამ	და წოდებულ ვიქმნე ძეთა ზედა ისრაჱლისათა და ვიყო მე მათდა ღმერთ და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი მათი ქუეყანით ეგჳპტით,
მათ	მცხ.გამ	წოდებად მათ ზედა და ღმერთ მათდა ყოფად.
მისგანვე	მცხ.გამ	და ჰქმნა იგი წყრთეულ სიგრძით და წყრთეულ სივრცით, მოთხჳთ იყოს იგი, და ორ წყრთეულ სიმაღლედ. მისგანვე იყვნედ რქანი მისნი და ოქროვან.
მას	მცხ.გამ	ჰყო იგი ოქროჲთა წმიდითა იატაკი მისი და კედელნი მისნი გარემოჲს და რქანი მისნი, უქმნნე მას ღულარჭნილი გჳრგჳნი ოქროჲსა გარემოჲს.
მას	მცხ.გამ	და ორნი კარშიკნი ოქროჲსანი წმიდანი უქმნნე მას ღულარჭნილსა ქუეშე გჳრგჳნსა მისსა ორნი კიდენი
იგი	მცხ.გამ	და კუერთხნი იგი ჰქმნნე ძელთაგან ულპოლველთა და შეჰმოსნე იგინი ოქროჲთა.
მას	მცხ.გამ	და აკუმიოს მას ზედა აჰრონ საკუმეველი შეზავებული წყლითა განთიად-განთიად, რაჟამს განჰმზადებდეს სასანთლეთა, აკუმიოს მას ზედა სამარადისოდ.
მას	მცხ.გამ	და რაჟამს აღანთებდეს აჰრონ სასანთლესა, მწუხრი აკუმიოს მას ზედა საკუმეველი სამიმდემო მარადის წინაშე უფლისა ნათესავსა შინა მათსა.
იგი	მცხ.გამ	და ლხინება-ყოს აჰრონ რქათა მისთა ზედა ერთგზის წელიწადსა შინა სისხლისაგან განსაწმედელისა ცოდვათასა სალხინებელისა, ერთსა ჯერსა წელიწადისასა განწმიდოს იგი ნათესავსა შინა მათსა, რამეთუ წმიდაჲ წმიდათა უფლისა არს.
მას	მცხ.გამ	ყოველი, რომელი წარიჴდიდეს მოხედვასა მას ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, მისცენ სახარკოჲ უფალსა.
იგი	მცხ.გამ	ნახევრისაგან დიდრაქმისა მი-რა-სცემდით უფალსა სახარკოჲსა ძენი ისრაილისანი ლხინებისათჳს სულთა თქუენთასა და მოიღო ვეცხლი სახარკოჲსა ძეთაგან ისრაჱლისათა და მისცე იგი საქმარად კარვისა საწამებელისა. და იყოს ძეთათჳს ისრაჱლისათა მოსაჴსენებელად წინაშე უფლისა ლხინებისათჳს სულთა მათთასა.
იგი	მცხ.გამ	ქმენ ემბაზი რვალისა და ხარისხი მისი რვალისა დასაბანელად დასდგა იგი შორის კარვისა საწამებელისა და შთაასხა მას შინა წყალი.
მისგან	მცხ.გამ	დაიბანოდიან აჰრონ და ძენი მისნი მისგან ჴელთა მათთა და ფერჴთა მათთა.
მათდა	მცხ.გამ	და არა მოკუდენ და იყო მათდა და ნათესავთა მისთა.
მისგან	მცხ.გამ	და სცხო მისგან კარავსა წამებისასა და კიდობანსა მას საწამებელისა,
იგინი	მცხ.გამ	და განწმიდნე იგინი და იყავნ წმიდაჲ წმიდათა. ყოველი, რომელი შეეხოს მათ, წმიდა იქმნეს.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნე იგი საკუმეველად მენელსაცხებელთა ქმნულად ნელსაცხებლის მგბოლველთად, აღზავებული განრჩეული წმიდაჲ.
მას	მცხ.გამ	და მოჰგალო ამისგან წვლილად და დასდვა იგი წინაშე საწამებელთასა და კარსა მას კარისა საწამებელისასა, ვინაჲ-იგი გამოგეცხადოდი შენ, წმიდაჲ წმიდათა იყოს საკურთხეველი იგი თქუენდა ამის ქმნულებისაებრ.
იგი	მცხ.გამ	და ზეთი იგი ცხებულებისა და საკუმეველი იგი შეზავებული სიწმიდისა მსგავსად ყოვლისა, რომელი გიბრძანე შენ, ქმნენ ყოველთაებრ, რომელთა მე გამცნებდ შენ ქმნად.
იგი	მცხ.გამ	და აღვავსო იგი სულითა საღმრთოჲთა, სიბრძნითა და მეცნიერებითა, ყოვლითა საქმითა.
მის	მცხ.გამ	განზრახვად და ხუროთმოძღვრებად საქმედ ოქროჲსა მის და ვეცხლისა და რვალისა.
მათ	მცხ.იობ	რამეთუ დაუტევნეს ქუეყანასა ზედა კუერცხნი მისნი და მიწასა ზედა აცხობნ მათ,
მის	მცხ.გამ	და იაკინთისა და ძოწეულისა, და მეწამულისა მის სთულისა და ზეზისა მის ძახილისა სამსახურებელისა მის, და საქმისა მისა ძელით ხუროობისა საქმედ, ყოვლისავე საქმისაებრ.
მას	მცხ.გამ	და მე მივსცე მას ელიაბ, ძე აქისამაქისი, ტომისაგან დაანისა და ყოველსა გულისხმის-მყოფელსა გულითა მივეც მეცნიერებაჲ, და ქმნენ ყოველი, რომელი გიბრძანე შენ.
მას	მცხ.გამ	კარავი იგი საწამებელისაჲ და კიდობანი იგი შჯულისა და სალხინებელი მას ზედა და შესამზადებელი იგი კარვისაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და შესამოსელი ქვესამსახურებელი სიწმიდისანი და სამოსელნი იგი, სამსახურებელნი აჰრონისი და სამოსელნი იგი ძეთა მისთანი სამღდელოდ ჩემდა.
იგი	მცხ.გამ	შენ ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: ეკრძალენით და შაბათი ჩემი დაიმარხენით, რამეთუ იგი სასწაული ჩემდამო და თქუენ შორის და ნათესავთა თქვენთა, რათა სცნათ, რამეთუ მე ვარ უფალი, რომელმან განგწმიდენ თქუენ.
იგი	მცხ.გამ	დაიმარხეთ შაბათი ჩემი, რამეთუ წმიდაჲ არს უფლისა მიერ თქუენ შორის, რომელმან შეაგინოს იგი, სიკუდილითა მოკუდეს და ყოველმან, რომელმან ქმნეს საქმე მას შინა, მოისპოს სული იგი შორის ერისა მის.
მას	მცხ.გამ	ექუს დღე იქმოდე საქმესა შენსა, ხოლო დღე იგი მეშჳდე განსუენება არს, წმიდაჲ უფლისაჲ. ყოველმან, რომელმან ქმნეს საქმე მას დღესა, სიკუდილითა მოკუედინ.
მათ	მცხ.გამ	და დაიმარხედ ძეთა ისრაჱლისათა შაბათისა მის. ყოფად მისა ნათესავთა მათ შორის სჯულად საუკუნოდ.
იგი	მცხ.გამ	და მოსცა უფალმან მოსეს, რაჟამს დასცხრა სიტყუად მისა მთასა მას ზედა სინასა, ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი დაწერილნი თითითა ღმრთისაჲთა.
მას	მცხ.გამ	და ვითარცა იხილა ერმან მან, რამეთუ დაყოვნა მოსე გარდამოსლვად მიერ მთით, შეკრბა ერი იგი აჰრონის ზედა და ჰრქვეს მას: აღდეგ და მიქმენ ჩუენ ღმერთნი, რომელნი წინაგჳძღოდიან ჩუენ, რამეთუ კაცსა მას მოსეს, რომელმან გამომიყვანა ჩუენ ქუეყანით ეგჳპტით, არა ვიცით, რაჲ შეემთხჳა მას.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ აჰრონ: გამოუღეთ საყურები ოქროჲსა ყურთაგან ცოლთა თქუენთა და ასულთაგან თქუენთა და მომართვით აქა.
იგი	მცხ.გამ	და მოიღო იგი ჴელთაგან მათთა და გამოუქმნა იგი გამოწერით და შექმნა ჴბო გამოდნობილად დასხმით. და თქვეს: ესე არიან ღმერთნი შენნი, ისრაილ, რომელთა გამოგიყვანეს შენ ქუეყანით ეგჳპტით.
მათა	მცხ.გამ	და იხილა აჰრონ და უშენა საკურთხეველი წინაშე მისა და ქადაგი განავლინა მათა აჰრონ და ჰრქუა: დღესასწაული არს უფლისაჲ ხვალე.
იგი	მცხ.გამ	და აღიმსთო ხვალისაგან და შეწირა მსხვერპლები. და მოიღო შესაწირავი ცხორებისა და დასხდა ერი იგი ჭამად და სუმად და აღდგეს სიმღერად.
მას	მცხ.გამ	და გარდაჴდეს ადრე გზისა მისგან რომელი ამცენ მათ, იქმნეს თავისა მათისა ჴბოჲ გამოდნობილი და თაყუანის-სცეს მას და თქვეს: ესე არიან ღმერთნი შენნი, ისრაჱლ, რომელმან აღმოგიყუანა შენ ქუეყანით ეგჳპტით.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: ვიხილე ერი იგი, აჰა, ერი ქედფიცხელი არს.
იგინი	მცხ.გამ	და აწ მიტევე მე და განვრისხნე გულისწყრომითა დიდითა. და აღვჴოცნე იგინი და გყო შენ ნათესავად დიდად.
მისთჳს	მცხ.გამ	და ლხინებაჲ-ყო ბოროტისა მისთჳს ერისა, რომელ თქუა ყოფად მათდა.
იგი	მცხ.გამ	მოიქცა მოსე და გარდამოვიდოდა მიერ მთით და ორნი იგი ფიცარნი წამებისანი ჴელთა მისთა, ფიცარნი ქვისანი, რომელნი წერილ იყო ორკერძოვე (იმიერ და ამიერ).
იგი	მცხ.გამ	ფიცარნი იგი ქნულნი ღმრთისანი იყვნეს და წერილი იგი იყო წერილი ღმრთისაჲ გამოდგმულ ფიცართა მათ.
მის	მცხ.გამ	და ესმა ისოს, ძესა ნავესასა, ჴმაჲ იგი ერისა მის და ჰრქუა მოსეს: ჴმაჲ ბრძოლისა მესმის ბანაკსა მას.
იგი	მცხ.გამ	და ვითარცა მოეახლა ბანაკსა მას, იხილა ჴბოჲ იგი და მწყობრი და განრისხნა მოსე გულისწყრომითა და განუტევა ჴელთაგან თჳსთა ორნი იგი ფიცარნი და შემუსრნა იგინი მთასა მას ქუეშე.
იგი	მცხ.გამ	და ჴბოჲ იგი, რომელ ქმნეს, დაწვა იგი ცეცხლითა, დამუსრნა წვლილად და შთააბნია იგი წყალსა და ასვა იგი ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს: რაჲ გიყო ერმან ამან, რამეთუ მოაწიე მათ ზედა ცოდვაჲ დიდი.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ მრქუეს მე: მიქმნენ ჩუენ ღმერთნი, რომელნი წინამიძღოდიან ჩუენ. რამეთუ მოსე, კაცი იგი, რომელმან გამომიყვნა ჩუენ ეგჳპტით, არა ვიცით, რაჲ შეემთხჳა მას.
მათ	მცხ.გამ	და ვარქუ მათ: ვის აქუს ოქროჲ, გამოიღენ. და მომცეს მე და შევაბნიე ცეცხლსა და გამოჰჴდა ჴბო ესე.
იგინი	მცხ.გამ	და ვითარცა იხილა მოსე ერი, რამეთუ განქარდეს და რამეთუ განაქარვა იგინი აჰრონ მოსაცხრომელად მტერთა მათთა.
მისა	მცხ.გამ	დადგა მოსე ბჭეთა თანა ბანაკისათა და თქუა: ვინ არს უფლისა კერძო, მოვედინ ჩემდა. და შეკრბეს მისა ყოველნი ძენი ლევისანი.
მას	მცხ.გამ	და ყვეს ძეთა ლევისათა, ვითარცა ეტყოდა მათ მოსე და დაეცნეს მას დღესა შინა ოცდასამი ათასი კაცი.
მას	მცხ.გამ	და იყო ხვალისაგან და ჰრქუა მოსე ერსა მას: თქვენ სცოდეთ ცოდვა დიდი და აწ აღვიდე მე ღმრთისა, რათა გილხინოს ცოდვათა თქუენთათჳს.
მისგან	მცხ.გამ	უკუეთუ არა, აღმჴოცე მეცა წიგნსა მისგან, რომელსა დამწერე.
მას	მცხ.გამ	ხოლო აწ ვიდოდე და წარუძეღუ ერსა მაგას ადგილსა მას, რომელსა გარქუ შენ. აჰა ესერა, ანგელოზი ჩემი წარგიძღვეს წინაშე პირსა შენსა, რომელსა დღესა მოვხედო, მოვჴადო მათ ზედა ცოდვა მათი.
მის	მცხ.გამ	და მოვსრა მე უფალმან ერისა მისგან ჴბოჲსა მის საქმისათჳს, რომელი-იგი ქმნა აჰრონ.
იგი	მცხ.გამ	და თანამივავლინო ანგელოზი ჩემი უწინარეს შენსა და განასხნეს ქანანელნი იგი და ამორეველნი, ქეტელნი, და ფერეზელნი, და ეველნი, და გერგესეველნი, და იობოსელნი.
იგინი	მცხ.გამ	შეგიყვანო შენ ქუეყანასა მას, რომელსა გამოსდის სძე და თაფლი, ხოლო მე არა აღვიდე თქუენ თანა, რამეთუ ერი ეგე ქედფიცხელ არს, რათა არა აღვჴოცნე იგინი გზასა ზედა.
მას	მცხ.გამ	და ესმა ერსა მას სიტყვაჲ ესე ბოროტი და იგლოვდეს გლოვით და არა აღიღეს კაცთა მათ გვამნი.
მას	მცხ.გამ	და მოიღო მოსე კარავი იგი მისი და აღმართა იგი გარეშე ბანაკსა მას. და ეწოდა მას კარავი საწამებელი. და იყო, ყოველი რომელი ეძიებდა უფალსა, განვიდოდა კარავსა მას გარეშე ბანაკსა მას.
იგი	მცხ.გამ	და რაჟამს შევალნ მოსე ბანაკსა მას, გარე დგა ერი იგი და იხედავნ კაცად-კაცადი კარავსა თჳსისაჲთ და ხედვიდიან მი-რაჲ-ვალნ მოსე, ვიდრემდის შევიდის კარავსა მას.
იგი	მცხ.გამ	და ვითარცა შევიდის მოსე კარავსა მას, გარდამოჴდის სუეტი იგი ღრუბლისა და დადგის კართა თანა მის კარვისათა და ეტყჳნ უფალი მოსეს.
იგი	მცხ.გამ	და ჰხედვიდა ყოველი იგი ერი სუეტსა მას ღრუბლისასა, მდგომარესა კართა ზედა მის კარვისათა. და დგან ყოველი იგი ერი და თაყუანის-სცის კაცად-კაცადმან კარით კარვისა თჳსისაჲთ.
მას	მცხ.გამ	და ვითარმედ საცნაურ იყოს ჭეშმარიტად, რამეთუ ვჰპოე მადლი წინაშე შენსა, არამედ მოსლვასა მას შენსა ჩუენ თანა ვიდიდნეთ მე და ესე უფროს ყოველთა ნათესავთა, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: გამოჰქმნენ თავისა შენისა ორნი ფიცარნი, ვითარცა-იგი პირველნი და აღმოვედ ჩემდა მთასა ამას, და დავსწერნე ფიცართა სიტყუანი იგი, რომელნი წერილ იყვნეს პირველთა მათ ფიცართა, რომელნი შეჰმუსრენ.
მას	მცხ.გამ	და ნუ ვინ აღმოვალნ შენ თანა და ნუ ვინ იპოვებინ ყოველსა მას მთასა და საცხოვარი და ზროხა ნუ ძოვნ მახლობელად მთასა მას.
იგი	მცხ.გამ	რომელმან დამარხის სიმართლე და ყვის წყალობა ათასამდე ნათესავად. და აჰჴოცის უსჯულოებანი და სიცრუენი და ცოდვანი და თანამდებნი იგი არა განწმიდის და მოჰჴადნის ცოდვანი მამათანი შვილთა ზედა და შვილისშვილთა მესამედ და მეოთხედ ნათესავადმდე.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ საკჳრველ იყო, რომელ გიყო შენ, ეკრძალე ყოველსა, რომელსა გამცნებ შენ, და აჰა, მე განვასხნე პირისაგან თქუენისა ამორეველნი იგი, და ქანანელნი, და ქეტელნი, და ფერეზელნი, და ეველნი, და გერგესეველნი, და იაბოსელნი.
მის	მცხ.გამ	ეკრძალე თავსა შენსა, ნუუკუე აღუთქუა აღთქუმა მკჳდრთა თანა მის ქუეყანისათა, რომელსა-იგი შეხვალ შენ, ნუუკუე გექმნეს საცთურ.
იგი	მცხ.გამ	ბომონნი მათი დაარღჳე და ძეგლები მათი შეჰმუსრენ, და სერტყები მათი მოჰკაფენ და გამოქანდაკებულნი იგი ღმერთთა მათთანი დაწვენ ცეცხლითა.
მას	მცხ.გამ	და დღესასწაული უცომოებისა თქუენისა დაიმარხეთ. შჳდ დღე სჭამო უცომოჲ, ვითარცა-იგი გამცენ ჟამსა მას ოდენ თთუესა მას ახალსა, რამეთუ თთუესა მას ახალსა გამოხვედ შენ ქუეყანით ეგჳპტით.
იგი	მცხ.გამ	დღესასწაული იგი ჩემი შჳდეულთაჲ ჰყო დასაბამსა იფქლის მკასა, დღესაწაული ნაყოფის შეკრებისაჲ, განსაზოგებელისა წელიწდისასა.
იგი	მცხ.გამ	და ვითარცა გარდამოვიდა მოსე მთისა მისგან სინაჲსა, და ორნი ფიცარნი იგი ჴელთა შინა მოსესთა და გარდამო-რა-ჰჴდა მიერ მთით მოსე, არა უწყოდა, რამეთუ დიდებულ იყო ფერი პირისა მოსესი სიტყჳთა მით მისითა ღმრთისა მიმართ.
მისა	მცხ.გამ	და უწოდა მათ მოსე და მოიქცეს მისა აჰრონ და ყოველნი მთავარნი კრებულისანი და ეტყოდა მათ მოსე.
მათ	მცხ.გამ	და ამისა შემდგომად მოუჴდეს ძენი ისრაჱლისანი და ამცნო მათ ყოველი, რაოდენსა ეტყოდა უფალი მოსეს მთასა ზედა სინასა. და ვითარცა დასცხრა მოსე სიტყუად მათდა მიმართ, დაიბურა საფარველი პირსა მისსა.
მისა	მცხ.გამ	და ოდეს შევალნ მოსე წინაშე უფლისა სიტყუად მისა, აღიჴადის საბურველი იგი ვიდრე გამოსლვადმდე მისა და გამო-რა-ვიდის, ეტყჳნ ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა, რაოდენი უბრძანის უფალმან.
მათ	მცხ.გამ	და შეკრიბა მოსე ყოველი კრებული ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუა მათ: ესე სიტყუანი არიან, რომელნი თქუა უფალმან ყოფად მათდა.
მის	მცხ.გამ	ექუს დღე იქმოდეთ საქმესა, ხოლო დღესა მის მეშჳდესა განისუენო, წმიდა არს ესე შაბათი ესე განსუენებაჲ უფლისაჲ. ყოველმან, რომელმან ქმნეს საქმე მას შინა, სიკუდილითა მოკუედინ.
მას	მცხ.გამ	ეტყოდა მოსე ყოველსა მას კრებულსა ძეთა ისრაჱლისათა და თქუა: ესე სიტყუა არს, რომელი გიბრძანა უფალმან და თქუა:
იგი	მცხ.გამ	და ზეთი სანთებელი, და საკუმეველები იგი ზავებული, და ნელსაცხებელი რჩეული.
მას	მცხ.გამ	და ყოველივე ბრძენი გონებით თქუენ შორის მოვედინ და იქმოდენ ყოველსავე მას რომელი ბრძანა უფალმან,
მას	მცხ.გამ	საქმედ კარავსა მას, და სტოაებსა, და სახურველებსა, და სამაგდარებსა, და მოქლონებსა, და სუეტებსა, და ხარისხთა.
მათ	მცხ.გამ	და კიდობანსა მას საწამებელისასა და აღსაღებელთა მას მისთა. და სალხინებელსა, და კრეტსაბმელსა და განსაბმელსა მას ეზოსასა, და სუეტთა მათ მისთა, და ქვათა მათ ზმარაგდოთა საკმეველთა, და ზეთთა მათ ცხებისათა,
მას	მცხ.გამ	და კრეტსაბმელსა კარისა მის ეზოჲსასა, და მანაებსა მას ეზოჲსასა,
მას	მცხ.გამ	სამოსელსა მას წმიდასა აჰრონ მღდლისასა, და სამოსელსა მას, რომელი მსახურებენ სიწმიდესა მას შინა, და სამოსელსა მას ძეთა აჰრონისთასა სამღდელოსა.
მას	მცხ.გამ	და მოიღებდეს კაცად-კაცადი, რომელი უნდა გულსა მათსა, და რომელი ჯერ-უჩნდა სულსა მათსა, მოიღებდენ შესაწირავად უფლისა ყოველსავე საქმესა კარვისა მის საწამებელისასა, ყოველსავე მას საქმარსა მისსა და ყოველსავე
მისთჳს	მცხ.გამ	და მოიღეს ყოველი, რომელი შესწირვიდა შესაწირავსა ოქროჲსა და ვეცხლისა, და ყოველი მოაქუნდათ შესაწირავად უფლისა, და რომელთა თანა იპოვა მათ შორის ძელი ულპოლველი, მოაქუნდა ყოვლისა მისთჳს საქმისა მომზადებად.
მას	მცხ.გამ	და საკითხავისა შემზადებად და ზეთსა მას ცხებისასა და შემზადებასა მას საკუმეველთასა.
მას	მცხ.გამ	და ყოველი მამაკაცი და დედაკაცი, რომელთა მოუვიდოდა გონებითა მათითა, შევიდოდეს საქმედ ყოველსავე მას საქმესა, რომელი ბრძანა უფალმან საქმედ მოსეს მიერ. მოიღეს ძეთა ისრაჱლისათა შესაწირავი უფლისა.
იგი	მცხ.გამ	და აღავსო იგი სულითა საღმრთოჲთა სიბრძნითა და გულისხმისყოფითა და მეცნიერებითა ყოვლითა.
მას	მცხ.გამ	და ელიაბს, ძესა მას აქის მაქისისასა, ტომისაგან დაანისსა.
მისთჳს	მცხ.გამ	და იქმოდეს ბესელიელ და ელიაბ და ყოველი ბრძენი გონებითა, რომელთა მისცა უფალმან სიბრძნე და მეცნიერება მათ შორის გულისხმის-ყოფად საქმედ ყოველსავე მას საქმესა მის სიწმიდისა ჯეროვანად ყოვლისა მისთჳს საქმისა, ვითარცა-იგი უბრძანა უფალმან.
მათ	მცხ.გამ	მოუწოდა ბესელიეს და ელიაბს მოსე და ყოველსა, რომელსა აქუნდა გულისხმის-ყოფაჲ, რომელსა მოსცა ღმერთმან მეცნიერებაჲ გულსა მისსა და ყოველთავე მათ ნებსით მომავალთა, რომელთა უნდა მოსლვად საქმისა აღსრულებად მისსა.
იგინი	მცხ.გამ	და მოვიდეს ყოველი იგი ბრძენნი, რომელნი იქმოდეს საქმესა მას წიდისასა, რომელსა იქმოდენ იგინი კაცად-კაცადი საქმისაებრ თჳსისა.
მის	მცხ.გამ	ჰრქუეს მოსეს, ვითარმედ: ფრიად მოაქუს ერსა ამას უმეტეს საქმარისა მის. რომელი ბრძანა უფალმან საქმედ.
მის	მცხ.გამ	და დააცადა ერმან მან არღარა მოღებად, რამეთუ კმა-ეყო მზა იგი ნივთი, კარვისა მის საქმე წარემართებოდა და ნივთი იგი გარდაერეოდა.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნეს ყოველთა ბრძენთა გონებითა მოქმედთა მათ საქმისათა კარავი იგი ათ ეზოედად იაკინთისაგან სთულისა მეწამულისა, და პორფირისა, და ძოწეულისა ძახილისა ქერობინებრ ქმნილად.
მის	მცხ.გამ	სიგრძე ეზოჲსა ერთისა ფელიკისა მის ოცდარვა წყრთა მისი, და სივრცე ოთხით წყრთით ერთისა მის ფელიკისა. და ყოველთავე ფელიკთა ზომა ეგრეთვე იყო.
იგი	მცხ.გამ	შეაბრძვილო ხუთნი იგი ფელიკნი სხვათა მათ ხუთთა ფელიკთა ზედა, და ხუთნიცა სხუანი იგი ფელიკნი - ხუთთა მათ სხვათავე ზედა.
მის	მცხ.გამ	და ჰქმნა წალაები ვიაკინთისაგან გარეგან ერთისა მის ფელიკისა.
მის	მცხ.გამ	უქმნა ფელიკნი ბალანთაგან საბურველად კარვისა მის, ათერთმეტნი ფელიკნი უქმნა მას.
მათ	მცხ.გამ	სიგრძე ერთისა მის ფელიკისა - ერგასი წყრთა და სივრცე ერთისა ფელიკისა - ოთხი წყრთა, ზომით ეგრეთვე იყოს ათერთმეტთა მათ ფელიკთანი.
იგი	მცხ.გამ	და შეაბრძვილნა ხუთნი ფელიკნი ერთად და ექუსნი იგი ფელიკნი ერთად
მათ	მცხ.გამ	და ქმნა ერგასნი წალაები გარემოჲს ფელიკთა მათ შორის შესაბრძჳლველად. და ქმნა ერგასნიცა სხვანი წალაები გარემოჲს ფელიკთა მათ მეორისა შებრძვილებულისა თანა.
მის	მცხ.გამ	და ქმნა ორნი სუეტნი კარვისა მის ძელთაგან ულპოლველთა და აღმართებული.
მის	მცხ.გამ	ათ წყრთა სიგრძე ერთისა მის სუეტისა და წყრთისა და კერძოსი სივრცე ერთისა სვეტისა.
მის	მცხ.გამ	და ორნი ხარისხნი - ერთსა მას სვეტთა ორთავე კერძოთა და ორნი ხარისხნი - ერთისაცა მის სვეტთასა ორთავე კერძოთა.
მის	მცხ.გამ	და მეორე კერძო კარვისა მის ჩრდილოჲთ კერძო ოცნი სვეტნი.
მის	მცხ.გამ	და ზურგით კარვისა მის ზღჳთ კერძო ქმნა ექუსნი სვეტნი.
მათ	მცხ.გამ	და იყვნეს სწორად შინაგან და ეგრეთვე მსგავსად მისა იყვნეს სწორად თავის კერძოდ ერთად შებრძჳლებულად. და ეგრეთვე უქმნა ოთხთა მათ სუეტთა, რომელნი იყვნეს საფუძველად ძგიდეთა მათ.
მის	მცხ.გამ	და ქმნა სართული მისი ძელთაგან ულპოლველისა, ხუთნი ერთისა მის სვეტისა ერთ კერძო კარვისა მის.
მის	მცხ.გამ	და ხუთნი იგი სხვანი სართულნი მეორისა კერძო კარვისა მის და ხუთნი სართულნი ზურგით ზღჳს კერძო.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნეს კრეტსაბმელი იგი იაკინთისაგან, და ძოწეულისა, და მეწამულისა, და ზეზისაგან ძახილისა და ქმნული ქსოვით ქერობინად.
მის	მცხ.გამ	და ქმნეს კრეთსაბმელი იგი კარისა მის კარვისა საწამებელისა იაკინთისაგან ძოწეულისა, და მეწამულისა სთულისა და ზეზისაგან ძახილისა ქმნული ქსოვით ქერაბინად.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნა ბესელიელ კიდობანი იგი სჯულისაჲ ძელთაგან ულპოლველთა, ორ წყრთა, და კერძო - სიგრძე მისი, და წყრთა და კერძო - სივრცე მისი, და წყრთა და კერძო - სიმაღლე მისი. და შემოსა იგი ოქროჲთა წმიდითა შინათ და გარეთ.
მას	მცხ.გამ	და აქმნა მას კიდენი ოქროჲსანი გარემოჲს.
მას	მცხ.გამ	და უქმნა მას დასხმითნი ოთხნი გრკალნი ოქროჲსანი ოთხთავე კიდეთა მისთა: ორი - ერთ კერძო და ორი - ერთ კერძო სივრცისაებრ მათ განსაცმელთასა, რათა აღიღოდიან იგი მით.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნა სალხინებელი იგი ძელთაგან ულპოლველთა და შემოსა იგი ოქროჲთა.
მის	მცხ.გამ	და შეაკრნეს სალხინებელსა გრკალნი იგი კიდით კიდობნისა მის, რათა აღიღოდიან.
მის	მცხ.გამ	და ჰქმნე სალხინებელი ზედა კიდობანსა მის ოქროჲსგან წმიდისა, ორი წყრთა და ნახევარი - სიგრძე მისი, წყრთა და ნახევარი - სივრცე მისი.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნნა ორნი იგი ქერაბინნი პატიოსანი ორთავე კიდეთა სალხინებელისასა,
მას	მცხ.გამ	ქერობინი ერთი კიდესა მას სალხინებელისასა და ქერობინი მეორე მეორისა კიდესა სალხინებელისასა, ჰქმნე ორნივე ქერობინად ორთავე კიდეთა მისთა.
მას	მცხ.გამ	და იყვნეს ფრთენი ქერობინთა მათ განმარტებით ზედა კერძო სალხინებელსა მას, რათა აგრილობდეს ფრთითა მით. პირნი ქერობინთანი აქუნდენ პირისპირ.
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქმნა ლანკანი წინაშე ოქროჲსაგან წმიდისა და უქმნა მას კარშიკნი ოქროჲსანი ოთხნი, კარშიკნი ორნი - ერთ კერძოსა კიდესა და კარშიკნი ორნი - კარშიკსა მას მეორესა სივრცით, რათა აღიღოდიან იგი უღლითა მით, და უღელნი იგი კიდობნისანი და ტაბლისანი ქმნნა ძელთაგან ულპოლველთა და შემოსნა იგინი ოქროჲთა, ორი წყრთა - სიგრძე მისი და ორი წყრთა და ნახევარი - სიმაღლე მისი.
იგინი	მცხ.გამ	და შემოსნა იგინი ოქროჲთა წმიდითა და გარემოს მისა.
მით	მცხ.გამ	და ქმნა ოთხნი გრკალნი ოქროჲსაგან და დადვა სალტითა მით ოთხთავე კერძოთა, რომელი იყუნეს ოთხთა ფერჴთა მისთა.
იგინი	მცხ.გამ	და ქმნა ორნი უღელნი ძელთაგან ულპოლველთა და შემოსნა იგინი ოქროჲთა აღსაღებელად ტაბლასა.
იგი	მცხ.გამ	(38,12) და ქმნა სასანოვაგე იგი ჭურჭელი ტაბლისაჲ მის, პინაკები იგი, და ფიალები და ფეშხუნები, და გოვზაკები, რომლითა შეწირეს მით ყოველი, ოქროჲთა წმიდითა.
მათ	მცხ.გამ	(38,13) და ქმნა სასანთლე იგი, რომელი ენთებოდის (მყარი ოქროჲსა (38,14), ჴერი იგი და რტონი ორკერძოვე გვერდით მისით (38,15) მისგანვე რტოთა მისთა გამომცენარედ გამომატებულ, სამნი ამიერ და სამნი იმიერ განსწორებულ ურთიერთას. (38,16) და სასანთლენი მათნი, რომელნი დგენ მწუერვალთა მათთანი გველისსახედ მათგანვე და დასადგმელნი მათგანვე, რათა იყუნენ სანთელნი იგი მათ ზედა და დასადგმელი მეშჳდე ზედა წუერსა სანთლისასა თხემსა ზედა კერძო მყარი ყოვლად ოქროჲსაჲ (38,17) და შჳდნი სანთელნი მისნი მას ზედა - ოქროჲსანი და მარწუხნი მისნი - ოქროჲსანი), ოქროჲ წმიდაჲ ოფაზი ქმნა სასანთლე, ბუნი და ჴერი მისი ყვავილედად აღმოკვეთილად, და ბირთვი და შროშანნი მისნი გამოზიდვით მისგანვე.
მის	მცხ.გამ	ექვსკეცად განუმზადა საბურველად გვერდით მისა სამნი ნიგოსაკები - ერთ კერძო სასანთლისა მის და სამნი ნიგოზაკები - მეორედ კერძო სასანთლისა მის.
მის	მცხ.გამ	ქმნა საკურთხეველი იგი რვალისაჲ (საცეცხურთა მათგან რვალისათა, რომელნი იყვნეს კაცთა მათ მის მკრებელთაჲ კრებულისა მის კორესისა) ძელთაგან ულპოლველთა, ხუთ წყრთა- სიგრძე მისი და ხუთ წყრთა - სივრცე მისი ოთხკუთხედად და სამ წყრთა - სიმაღლე მისი.
მათ	მცხ.გამ	და განასხნა მას ოთხნი გრკალნი რვალისანი ოთხთა მათ კიდეთა გარემოსადგმელისა მის საკურთხეველისათა რვალისანი.
მათ	მცხ.გამ	და შეაცვნეს გრკალნი ტაბლისა მის კერძო აღსაღებელად ტაბლისა, მათ მიერ ყოვლითურთ ფიცრითა შეძერწული, და ქმნა შინაგანი მისი ცალიერ.
მას	მცხ.გამ	ამან ქმნა საბანელი იგი რვალისაჲ და ხარისხი მისი რვალი სარკეთა მათგან მმარხველთა დედათაჲსა, რომელნი იმარხვიდეს წინაშე კართა მის კარვისა საწამებელისათა დღესა მას, რომელსა აღმართა კარავი იგი.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმენი ეზოჲ იგი სამხრით კერძო და წალაები იგი მისი ზეზისაგან ძახილისა, ას წყრთა - სიგრძე, ასი - სივრცე.
იგი	მცხ.გამ	და გვერდი იგი ბღუარით კერძო და გარემოჲს სუეტის თავნი შეძერწულ ვეცხლითა.
იგი	მცხ.გამ	და გვერდი იგი ზღუდით კერძო, ეზოები - ერგასის წყრთა, სუეტები მათი - ათ და ხარისხები მათი - ათ და გარემოჲს სუეტთა და სუეტის თავნი - შეძერწულ ვეცხლითა.
იგი	მცხ.გამ	და გვერდი იგი - აღმოსავალით კერძო ერგასის წყრთა, ეზოჲ წარმოსატევებელ.
მისებრვე	მცხ.გამ	და ზურგით კერძოჲსა მას მეორესა ამიერ და იმიერ ბრჭისა მისებრვე ეზოჲსა, ეზოები ათხუთმეტ წყრთით და სვეტები მათი - სამ და ხარისხები მათი - სამ.
მის	მცხ.გამ	და ყოველი იგი ეზოჲსა მის კარვისა გარემოს ზეზსაგან ძახილისა.
მის	მცხ.გამ	და ხარისხები სუეტებისა მის რვალისაჲ, და იდაყუნი მათნი ვეცხლისანი, და სუეტის თავნი მათნი - შემოსილნი ვეცხლითა და სუეტნი მისნი - შემოსილ ვეცხლითა.
მის	მცხ.გამ	ყოველივე სვეტები ეზოჲსა მის და დასახურველი ბჭისა მის ეზოჲსაჲ - ქმნული ჭრელებულად იაკინთისაგან და ძოწეულისა და მეწამულისა სთულისა და ზეზისა ძახილისა, ოც წყრთა - სიგრძე და სივრცე - ათხუთმეტ წყრთა, სწორედ ეზოებისა მის წარმოსატევებელისა ეზოჲსა დიდისა.
იგი	მცხ.გამ	და სუეტები მათი ოთხ და ხარისხები მათი ოთხ, რვალისა, და იდაყუები იგი მათი ვეცხლისა და სვეტის თავნი შემოსილი ვეცხლითა.
მის	მცხ.გამ	და ესე არს ბრძანებისა განწესებაჲ კარვისა მის საწამებელისაჲ, ვითარცა-იგი ბრძანებაჲ მოსცა მოსეს მსახურებისა მის ყოფაჲ ლევიტელთა ითამარის მიერ, ძისა აჰრონის მღდლისაჲთა,
მას	მცხ.გამ	და ელიაბ, ძე აქისმაქისი, ტომისაგან დანისა, რომელი ხუროთმოძღურებდა ქსოვილსა მას, და ნემსულსა და ჭრელსა ქსოვად მეწამულსა და ზეზსა.
მის	მცხ.გამ	ყოველი ოქროჲ, რომელი შეემსახურა საქმესა მას ყოვლისა მისებრ საქმისა წმიდათასა, იყო ოქროჲ მის შესაწირავისაჲ ოცდაცხრა ქანქარი და შვიდას და ოცდაათ სიკილა სიკილითა მით წმიდითა.
მას	მცხ.გამ	და ვეცხლი შეწირული აღრაცხილთა მათგან კაცთა კრებულისათა (ასი ქანქარი და ათას შვიდას და სამეოცდაათხუთმეტ სიკილა დიდრაჰქმაჲ ერთი, თავად-თავად ნაზოგალი სიკილისაჲ, სიკილითა მით წმიდითა), ყოველი, რომელი წარმოვიდოდა ახილვასა მას, ოცის წლითგან და უზეშთაესი ექუსასი ბევრისა სამ ათას ხუთას ერგასის.
მის	მცხ.გამ	და იყო ასი იგი ქანქარი ვეცხლისაჲ გამოსადნობელად და სხმით სუეტის თავებად კარვისა მის და სუეტის თავად კრეტსაბმელისა და ასი სუეტის თავები ასისა მის ქანქარისაჲ.
მის	მცხ.გამ	და ათას შვიდას სამეოცდაათხუთმეტი სიკილაჲ ქმნეს იდაყვებად სუეტებისა მის, და ოქროცხებულ სუეტის თავები იგი შეემკო.
იგი	მცხ.გამ	და რვალი იგი შესაწირავისაჲ სამეოცდაათი ქანქარი იგი და ორ ათას ოთხასი სიკილაჲ.
მის	მცხ.გამ	ქმნა მისგან ხარისხები იგი ბჭეთა მათ კარვისა მის საწამებელისათა ტაბლა პილენძისა და მარჯუენით კერძო ტაბლისა მის პილენძისა და ყოველივე ტაბლა და ხარისხნი გარეგან კრეტსაბმელისად.
მის	მცხ.გამ	და ხარისხები ბჭეთა მის ეზოჲსთა და ყოველი მანაებად კარვისა მის და მანაებად ეზოსა მის გარემოჲს და მოსადგმელი იგი იაკინთისა და ძოწეულისა და მეწამულისა სთულისა.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნა ყოველმან ბრძენმან მოქმედთა მათ შორის სამოსელი იგი წმიდაჲ, რომელი არს აჰრონ მღდლისა, ვითარცა უბრძანა უფალმან ღმერთმან მოსეს.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნეს სამჴარნი იგი ოქროჲსაგან, და იაკინთისა, და ძოწეულისა სთულისა და ზეზისაგან ძახილისა.
მას	მცხ.გამ	და დახიეს ოქროჲ იგი განჭედილი სხეპლად, რათა თანა-შეექსოოს იაკინთესა მას, და ძოწეულსა, და მეწამულსა სთულსა და ზეზსა მას ძახილსა, ქსოვილად ქმნეს იგი სამჴრად.
მისვე	მცხ.გამ	და მისგანვე ქმნეს მისვე ქმნულებისაებრ ოქროჲსა და იაკინთოსა, და ძოწეულისა, და მეწამულისა სთულისა და ზეზისა ძახილისა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	და ქმნეს ორნივე იგი ქვანი ზამარაგდენი თანა-შექსოვილად ოქროსა მას ქანდაკებულად, გამოჭრილად ბეჭდის სახედ სახელებისაებრ ძეთა ისრაილისათა.
მის	მცხ.გამ	და დასხნა იგინი მჴართა ზედა მის სამჴრისათა ქვანი მოსაჴსენებელნი, ძეთა ისრაჱლისათანი, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მისებრვე	მცხ.გამ	და ქმნა საკითხავი იგი ქმნული ქსოვილად ჭრელად ქმნულისა მისებრვე სამჴართა ოქროჲსაგან და იაკინთისა, და ძოწეულისა, და მეწამულისა და ზეზისაგან ძახილისა.
იგი	მცხ.გამ	ოთხკიდედ ორკეცად ქმნა საკითხავი იგი, მტკაველ სიგრძე მისი და მტკაველ - სივრცე მისი ორკეცად.
იგი	მცხ.გამ	და მეორე იგი კარგი: ანთრაკი, და საფირონი და იასპი.
იგი	მცხ.გამ	(36,20) და მეოთხე იგი კარგი: ოქროქვა, და ბივრილიონი და ფრცხილი და გარემოდგმული ოქროჲთა.
მას	მცხ.გამ	(36,22) და ჰქმნეს საკითხავსა მას ფერსუები თანა შეთხზულად ქმნულად თხზულსა ოქროჲსაგან წმიდისა.
იგი	მცხ.გამ	(36,23) და ქმნეს ორნი იგი ფიცარნი ოქროჲსანი და გამოაბნეს ორნი იგი გრკალნი ოქროჲსანი ორთა მათ კიდეთა საკითხავისა.
მათ	მცხ.გამ	(36,24) და განაცუნეს თხზულნი იგი ოქროჲსანი ორთა მათ გრკალთა ორკერძოვე კიდეთა მის საკითხავისათა (36,25) და ორთა მათ შესაკინძველთა ორთა მათ თხზულთასა, და განასხნეს ორთა მათ ასპიტაკთა და დაასხნეს ორთა მათ ზედა მჴართა მის სამჴრისათა
მათ	მცხ.გამ	წინაუკმო პირისპირ მისსა (36,26) და ქმნეს ორნი კარშიკნი ოქროჲსანი, და განასხნეს იგინი ორთა მათ ფრთეთა კიდეთა მის საკითხავისათა, ერთ კერძო კიდეთა ბეჭით კერძოთა მის სამჴრისათა, შიგან კერძო და ქმნეს ორნი კარშიკნი ოქროჲსანი სხვანი, და განასხნეს ორთავე მათ კერძოთა ბეჭთა მის სამჴრისათა ქვემო კერძო მის წინაშე პირისპირ შეკინძულისა მის ზემო კერძოსა თანა-შექსოისა მისაებრვე სამჴართასა.
მას	მცხ.გამ	რათა შეამტკიცებდენ საკითხავსა მას კარშიკნი იგი, რომელნი იყვნენ მას ზედა კარშიკთა მათ სამჴრისათა შემტკეცილი იაკინთოთა და თანაშეთხზულ ნაქსოვსა მას სამჴართასა, რათა არა გამოეკეცებოდეს საკითხავი იგი სამჴართა მათგან, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათ	მცხ.გამ	და ქმნეს შთასაცუმელნი იგი ქვემო კერძო სამჴართა მათ ქმნულად ქსოილად ყოვლად იაკინთონი.
მას	მცხ.გამ	ხოლო საყელე იგი შთასაცმელისა მის საშუალ გამოქსოვილად თანაშეთხზულ იყო მარტივსა მას. იყო მოსხმულ კილონი იგი გარემოსთა საყელესა მას განუხსნელად.
მას	მცხ.გამ	და ქმნეს ნივთსა მას ქუმეჯაკისასა ქუემო კერძო, ვითარცა ყვავილი ბროწეულისაჲ ბროწეულაკები იაკინთოჲსაგან, ძოწეულისა, და მეწამულისაგან სთულისა და ზეზისაგან ძახილისა.
მის	მცხ.გამ	და ქმნეს ეჟუნები ოქროჲსაჲ წმიდისა ფესუებსა მას მის ქუმენჯაკისასა გარემო.
მას	მცხ.გამ	შორის ბროწეულაკთა მათ ეჟუანი ოქროჲსა, ბროწეული გარემო ფესუებსა მას ქუმენჯაკისასა სამსახურებლად, ვითარცა-იგი უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	და ქმნეს განჭედილი იგი ოქროჲსაგან რჩეულისა და გამოწერა მას ზედა წიგნი გამოდგმით ბეჭდის სახედ სიწმიდისა უფლისა.
მას	მცხ.გამ	და გამოჰკიდა მას სთული იაკინთისა, რათა იყოს ზედა კერძო ვარშამაგსა მას, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მის	მცხ.გამ	და აღესრულა ყოველივე საქმარი საქმე მის კარვისა საწამებელისა, რაოდენი უბრძანა უფალმან მოსეს და ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა ეგრეთ, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს, ხოლო ნეშტი იგი ოქროჲ მის შეწირულისა ქმნეს ჭურჭელნი სამსახურებელისა მათისა წინაშე უფლისა.
იგი	მცხ.გამ	და მოიღეს სამოსელი იგი მოსეს წინაშე და კარავი იგი, და ყოველი ჭურჭელი მისი, და მოქლონები, და ხარისხები მისი, და სვეტები, და კიდობანი იგი სჯულისა და აღსაპყრობელნი მისნი.
იგი	მცხ.გამ	და მაშკები ტყავებისა იგი ვერძთასა ენდროჲსფერი და საბურველი იგი ტყავებისა მის იაკინთესა.
მას	მცხ.გამ	და კრეტსაბმელი, რომელ ჰფარვიდა კიდობანსა მას აღთქუმისასა, და უღელნი.
იგი	მცხ.გამ	და ტაბლა იგი წინაშე დასაგებელი, და ყოველივე სასანოვაგე ჭურჭელი მისი, და პურნი შესაწირავთანი,
იგი	მცხ.გამ	და სასანთლე იგი წმიდაჲ, და სანთელნი იგი მისნი და სანთელნი სანათობელნი, და ზეთი იგი ნათლისაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და საკურთხეველი ოქროჲსა, და ყოველი ჭურჭელი მისი, და ზეთი იგი ცხებისა, და საკმეველი შეზავებული.
იგი	მცხ.გამ	და ტაბლა იგი სპილენძისა, და სალხინებელი მათი, და ყოველი ჭურჭელი მათი, და საბანელი და ხარისხი მათი.
იგი	მცხ.გამ	სამოსელნი იგი სამსახურებელი სიწმიდისა, სამოსელნი სიწმიდისა, რომელ არიან აჰრონ მღდელთმოძღურისა, და სამოსელნი იგი ძეთა მისთანი სამღდელონი.
იგი	მცხ.გამ	და იხილა მოსე ყოველივე იგი ქმნული და იყო ქმნილ მსგავსად, ვითარცა უბრძანა ღმერთმან მოსეს, ეგრეთ მოექმნათ იგი. აკურთხნა იგინი მოსემ.
მის	მცხ.გამ	ერთსა დღესა თთჳსა მის მირკანისასა, თჳს თავსა აღმართო კარავი იგი საწამებელისა,
იგი	მცხ.გამ	და დასდგა კიდობანი იგი საწამებელისაჲ, და დაჰბურო კიდობანი იგი საბურველითა.
იგი	მცხ.გამ	და შეიღო ტაბლა იგი ოქროჲსა და დააგო პური იგი დასაგებელი მისი, და შეიღო სასანთლე იგი და დასდგნე მის ზედა სანთელნი მისნი.
მას	მცხ.გამ	და დასდგა საკურთხეველი იგი ოქროჲსა კმევად საკუმეველისა წინაშე კიდობანსა მას საწამებელისა და დაჰბურო საბურველი იგი კრეტსაბმელისაჲ კარსა კარვისა მის საწამებელისა,
მის	მცხ.გამ	და დასდგა საკურთხეველი იგი ნაყოფითა კართა მის კარვისა საწამებელისათა.
მას	მცხ.გამ	და სცხო ეზოსა მას გარემოს და განმარტო კრეტსაბმელი კარსა მას ზედა ეზოსასა,
იგი	მცხ.გამ	და მოიღო ზეთი იგი ცხებისაჲ და სცხო კარავსა მას და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, და განსწმიდო იგი და ყოველი ჭურჭელი მისი და იყოს წმიდა.
მას	მცხ.გამ	და სცხო საკურთხეველსა მას ნაყოფთასა და ყოველთა ჭურჭელთა მისთა,
იგი	მცხ.გამ	და განსწმიდო საკურთხეველი იგი და იყოს წმიდა წმიდათა. და სცხო საბანელსა და ხარისხთა მისთა, და, განსწმიდო იგი.
მის	მცხ.გამ	და მოიყვანო აჰრონ და ძენი მისნი წინაშე კარსა კარვისა მის საწამებელისასა, და განბანნე იგინი წყლითა,
მათა	მცხ.გამ	და შეჰმოსო აჰრონს იგი წმიდაჲ, და სცხო მას და წმიდა იყოს იგი მღდელად ჩემდა; და იყოს მათა ცხებულება მღდელობისა უკუნისამდე ნათესავთა შორის მათსა.
მის	მცხ.გამ	და იყო, თთვესა მას პირველსა მეორესა წელთათა გამოსლვისა მის ეგჳპტით, თთვის თავსა, რომელთა კარავი იგი განესრულა.
იგი	მცხ.გამ	და აღმართა მოსე კარავი და დადგინა ხარისხნი მისნი, და აღმართნა სვეტნი იგი მისნი, და დასდვა სვეტის თავნი,
მის	მცხ.გამ	და მოქლონნი, და აღმართნა სუეტნი, და განმარტნა ეზოები იგი კარვისა მის, და დაჰბურა საფარველი კარავსა მას ზედა კერძო, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
იგი	მცხ.გამ	და მოიხუნა საწამებელნი იგი და შთაასხნა იგინი კიდობანსა მას და განუთხინა უღელნი იგი ქვეშე კერძო კიდობანსა მას.
მის	მცხ.გამ	და შეიღო კიდობანი იგი შინაგან კარვისა მის, დაჰბურა საფარველი იგი კრეტსაბმელისა მის და დაფარა კიდობანი იგი წამებისა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	დადგა ტაბლა იგი კარავსა მას შინა საწამებელისასა, ჩრდილოთ კერძო, გარე კრეტსაბმელსა მას, კარვისა მის საწამებელისასა.
იგი	მცხ.გამ	და დააგო მას ზედა პური იგი შესაწირავი წინაშე უფლისა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	და დადგა სასანოვაგე იგი კარავსა მას საწამებელისასა ადგილსა მას სამხრით კერძო კარვისასა.
მას	მცხ.გამ	და დააგნა სასანთლენი მას ზედა წინაშე უფლისა, ვითარცა-იგი უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	დადგა საკურთხეველი იგი ოქროჲსა კარავსა მას შინა საწამებელისასა, წინაშე კრეტსაბმელისა.
მას	მცხ.გამ	და დააკმია საკმეველი იგი აღზავებული მას ზედა, ვითარცა-იგი უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.გამ	და საკურთხეველი ნაყოფთა დადგა კართა მათ თანა კარვისა მის საწამებელისათა. დაასხნა მას ზედა მსხუერპლი და შესაწირავი იგი, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მის	მცხ.გამ	და დასდგა საბანელი იგი კარავსა მის თანა საწამებელისათა ტაბლასა თანა და შთაასხა მას შინა წყალი.
მისგან	მცხ.გამ	და იბანებდენ მისგან მოსე და აჰრონ და ძენი მისნი ჴელთა და ფერჴთა მათთა.
მას	მცხ.გამ	რაჟამს შევიდოდიან კარავსა მას საწამებელისასა, გინა რაჟამს შეეხებოდენ საკურთხეველსა მას მსახურებად, და დაიბანდენ მით, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მით	მცხ.გამ	და აღმართა ეზო გარემოს კარვისა მის საკურთხევლითურთ და დაჰბურა კარნი ბრჭისა ეზოსა მის საბურველითა მით და აღასრულა მოსე ყოველივე საქმე.
იგი	მცხ.გამ	დაფარა ღრუბელმან კარავი იგი საწამებელისა და აღივსო დიდებითა უფლისაჲთა კარავი იგი.
იგი	მცხ.გამ	და ვერ ჴელ-ეწიფა მოსეს შესლვად კარავსა მას საწამებელისასა, რამეთუ აგრილობდა მას ზედა ღრუბელი იგი და დიდებითა უფლისაჲთა აღივსო კარავი იგი.
მისგან	მცხ.გამ	და რაჟამს ამაღლდის ღრუბელი იგი კარვისა მისგან, აღეგნიან ძენი ისრაჱლისანი ტრვად ყოვლით ვანითურთ მათით.
მან	მცხ.გამ	და უკუეთუ არა აღიმაღლის ღრუბელმან მან, არა აღეგნიან ტრვად მუნ დღედმდე, ვიდრემდე აღიმაღლის ღრუბელმან მან.
მას	მცხ.გამ	რამეთუ ღრუბელი უფლისაჲ იყო კარავსა მას ზედა დღისი და ცეცხლი იყო მას ზედა ღამე წინაშე ყოვლისა სახლისა ისრაჱლისა და ყოვლისა მის ვანისა ტრვასა მათსა.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყო მეორმეოცესა მას წელსა, ათერთმეტსა მას თჳსასა, რომელ იყო პირველი თვისა, ეტყოდა მოსე ყოველთა მათ ძეთა ისრაჱლისათა ყოველთა მათ მცნებათა, რომელ ამცნო მას უფალმან,
იგი	მცხ.სჯლ	რაჟამს დასცა მან სეონ მეფჱ იგი ამორეველთა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ესებონს, და ოგ მეფჱ იგი ბასაანისაჲ, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ასტაროთს და ლედრაინს.
მას	მცხ.სჯლ	გეტყოდე თქუენ და გარქუ მას ჟამსა შინა,
მათსა	მცხ.სჯლ	აჰა, ეგერა, მიმიცემიეს თქუენდა ქუეყანა იგი, შევედით და დაიმკჳდრეთ ქუეყანაჲ იგი, რომლისათჳს ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა აბრაჰამს, ისაკს, და იაკობს და ნათესავსა მათსა შემდგომად მათსა.
მას	მცხ.სჯლ	მიიქეცით თქუენ, აჰკიდეთ, წარიძრენით და მივედით, და შევედით მთასა მას ამორეველთასა და ყოველთა მათ გარემო მკჳდრთა არაბიელთასა, რომელნი-იგი დამკჳდრებულ არიან ველთა, და მთათა, და ღელეთა და სამხრით კერძო ზღჳსკიდესა მას ქანანელთასა და ყოველსა მას მთისპირსა ლიბანით კერძო ვიდრე მდინარედ დიდადმდე ევფრატად.
იგინი	მცხ.სჯლ	და მოვიყვანენ თქუენგან კაცნი ბრძენნი, გონიერნი და მეცნიერნი და დავადგინენ იგინი წინამძღურად თქუენდა - ათასისთავებად, და ასისთავებად, და ერგასისთავებად, და ათისთავებად და მწიგნობარნი საშჯელისა განმგებელად ნათესავთა თქუენთა.
მას	მცხ.სჯლ	და ვამცენ მსაჯულთა თქუენთა მას ჟამსა და ისმინეთ შორის ძმათა და საჯეთ სიმართლით შორის კაცისა და ძმისა მიმართ თჳსისა.
მას	მცხ.სჯლ	მას ჟამსა შინა გამცენ თქუენ და გარქუ, ვითარმედ ყოველთა მაგათ მცნებათა, რომელსა გამცნებდი, ჰყოფდით.
მის	მცხ.სჯლ	და წარვიძრენით ჩუენ ქორებით, განვლეთ ჩუენ უდაბნოჲ იგი დიდი და საშინელი, რომელ თქუენ თჳთ იხილეთ, გზაჲ იგი მთისა მის ამორეველთაჲსა, ვითარცა გჳბრძანა ჩუენ უფალმან ღმერთმან ჩუენმან და მოვედით ჩუენ ვიდრე კადეს ბარნედმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	აწ თქუენ, ეგერა, წიაღხუალთ იორდანესა შესლვად და დამკვიდრებად ქუეყანისა მის, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცეს თქუენ და დაიმკვიდროთ იგი, და დაეშენეთ მუნ.
მას	მცხ.სჯლ	და გარქუ თქუენ: ეგერა, მოწევნულ ხართ თქუენ მთასა მას ამორეველთასა.
მათ	მცხ.სჯლ	და მოვედით ჩემ წინაშე და სთქუთ: წარავლინნეთ კაცნი წინასწარ ჩუენსა და მოვლონ, მოისტოვრონ ქუეყანაჲ იგი და მოვიდენ, მოგჳთხრან ჩუენ საზომი გზისაჲ მის, რომელსა აღვიდეთ, და ქალაქთა მათ, რომელთა შევიდეთ, დამკჳდრებად მათ შინა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და წარვავლინენ იგინი მსტოვრად ქუეყანისა მის და წარვიდეს იგინი მთით კერძოსა მას და მიიწინეს იგინი ვიდრე ჴევადმდე ტევნისა და მოისტუნეს ქუეყანა იგი ყოველი.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოიღეს ჴელითა მათითა ნაყოფისაგან მის ქუეყანისაჲსა, და მომართუეს ჩუენ და მრქუეს ჩუენ: კეთილ არს ქუეყანაჲ იგი, რომელსა უფალი ღმერთი ჩუენი მოგუცემს ჩუენ.
მისგან	მცხ.სჯლ	და სდრტჳნევდით ბანაკსა შინა თქუენსა და იტყოდეთ: რამეთუ ვსძულდით ჩუენ უფალსა, ამისთჳს გამომიყვანნა ჩუენ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთაჲსა მიცემად ჩუენდა ჴელთა ამორეველთა, რათა მოგუსრნენ ჩუენ.
მას	მცხ.სჯლ	უფალი ღმერთი თქუენი წარგიძღუეს წინაშე პირსა თქუენსა და იგი ჰბრძოდის თქუენ წილ შეზღუდვილსა მკჳდრთათჳს ქუეყანისათა, ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა მსგავსად ყოვლისა მის, რომელ-იგი ყო ჩუენთჳს ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა წინაშე თუალთა თქუენთა.
მას	მცხ.სჯლ	და უდაბნოსაცა მას, რომელ-ესე თქუენ იხილეთ, ვითარ-იგი გუზრდიდა ჩუენ უფალი ღმერთი ჩუენი, ვითარცა-იგი ზრდინ კაცი შვილსა თჳსსა ყოველთავე გზათა თქუენთა, რომელთაცა ხჳდოდით თქუენ ვიდრე მოსლვად-მოწევნადმდე ადგილსა ამას.
იგი	მცხ.სჯლ	ფუცა და თქუა: ვერვინ იხილოს ამათ კაცთაგანმან ქუეყანაჲ იგი კეთილთაჲ, რომელ ვეფუცე მამათა თქუენთა,
იგი	მცხ.სჯლ	გარნა ქალებ, ძემან იეფონისმან, იხილოს იგი და მას მივსცე ქუეყანაჲ იგი, რომელსა მიიწია და შევიდა, და შვილთა მისთა, რამეთუ სათნო ეყო უფალსა.
მან	მცხ.სჯლ	გარნა ისო, ძე იგი ნავესი, მსახური იგი შენი, იგი შევიდეს ქვეყანასა მას აღთქუმისასა, გარნა ძლიერი იგი, რამეთუ მან დაუმკჳდროს იგი ისრაჱლსა და ერისა თქუენისაგანმან,
მათ	მცხ.სჯლ	ყრმამან ჩჩჳლმან, რომელმან არა იცის დღე კეთილი და ბოროტი, იგი შევიდეს მუნ და მათ მივსცე იგი. და მათცა დაიმკჳდრონ იგი.
მას	მცხ.სჯლ	და თქუენ მიიქეცით და დაიბანაკეთ უდაბნოსა მას გზასა ევრჳთრით ზღჳთ კერძო.
მას	მცხ.სჯლ	და გეტყოდი თქუენ და თქუენ არა ისმინეთ ჩემი, გარდაჰჴედით ბრძანებასა მას უფლისასა, არამედ ურჩ ექმნენით და აღხუედით მთასა მას.
მას	მცხ.სჯლ	და გამოვიდა ამორეველი იგი, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო მთასა მას შემთხუევად თქუენდა და წარგიქცინა თქუენ მეოტად და შეგიცვნეს თქუენ, ვითარცა ფუტკართა. და დაგჩხუეპდეს თქუენ სეირითგან მიჰრმადმდე.
მას	მცხ.სჯლ	მერმე მოიქეცით მუნვე უდაბნოდ კერძო გზასა მას ერჳთრისა ზღუასა, ვითარცა მეტყოდა მე უფალი. და დავადგერით მთასა მას სეირსა მრავალ დღე.
მათ	მცხ.სჯლ	და ერსა მაგას ამცენ და არქუ: ეგერა, განხვალ საზღვარსა ძმათა თქუენთასა ძეთა მათ ესავისთა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ არიან სეირს, რამეთუ შეშინებულ და შეძრწუნებულ არიან ფრიად.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო თქუენ ნუ ბრძოლა-სცემთ მათ, რამეთუ არა მიმიცემიეს ქუეყანისა მის მათისაგანი თქუენდა, არცაღა წარსადგმელ ერთ ფერჴისა, რამეთუ ნაწილად მკჳდრობისა მიმიცემიეს მთაჲ იგი სეირი ესავსა.
მათგან	მცხ.სჯლ	არამედ საჭმელი იყიდეთ მათგან და ჭამეთ და წყალი სასწორით იყიდეთ მათგან და სუთ.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ უფალმან ღმერთმან შენმან გაკურთხა შენ ყოველთა შინა საქმეთა ჴელთა შენთასა, განიგულე გონებასა შენსა, ვითარ განვლე შენ უდაბნოჲ იგი დიდი და საშინელი. ესე მეორმეოცე წელი არს, უფალი ღმერთი შენი შენ თანა არს, არაჲთ ნაკლულევან გყოს შენ.
მათ	მცხ.სჯლ	და თანაწარვჰჴედით ჩუენ ძმათა ჩუენთა, ძეთა მათ ესავისთა, რომელნი-იგი დამკჳდრებულ იყვნეს სეირს, გზასა მას არაბიელთასა, ელათით და გასიონ გაბერით და მოვაქციეთ, განვლეთ ჩუენ უდაბნოჲ იგი მოაბელთაჲ.
იგი	მცხ.სჯლ	მერმე სიტყუად იწყო ჩემდა უფალმან და თქუა: ნუ ემტერებით მოაბელთა მაგათ და ნუცა აღადგინებთ მაგათა მიმართ ღუაწლსა ბრძოლისასა, რამეთუ არა მიგეც თქუენ ქუეყანაჲ ეგე მაგათი ჴელთა თქუენთა, რამეთუ ძეთა ლოთისთა მიმიცემიეს იგი ნაწილად მკჳდრობისა მათისა,
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ პირველად ომინელნი იგი დამკჳდრებულ იყვნეს მას ზედა, ნათესავი დიდი მრავალი და ძლიერი.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოისრა ყოველი იგი კაცი მბრძოლი სიკუდილითა შორის ერსა მას.
იგი	მცხ.სჯლ	და ვითარცა აკიმრაფასიელნი იგი შეირაცხნეს, ეგრეცა ესენი, რომელნი აკიმს არიან, ეგრეცა მოაბელნი იგი სახელდებულ არიან ნოემად.
მათ	მცხ.სჯლ	და სეირსა პირველად ქორეველი იგი დამკჳდრებულ იყო და ძეთა მათ ესავისთა აღჴოცეს, წარწყმიდეს იგი პირისაგან მათისა და დაემკჳდრნეს იგინი მათ წილ, ვითარცა ისრაჱლმან ყო ქუეყანაჲ იგი მკჳდრობისა მათისაჲ, რომელ-იგი მისცა მათ უფალმან.
მას	მცხ.სჯლ	აწ აღდეგით და წარვედით ჴევსა მას ზარედისასა.
მისგან	მცხ.სჯლ	და დღენი, ვინაჲთგან წარვედით ჩუენ კადეთ ბარნედ ვიდრე მისლვადმდე ჴევსა მას ზარედისასა, ოცდაათურამეტ წელ ვიდრე დასრულებადმდე ყოვლისა ნათესავისა კაცთა მათ მბრძოლთაჲსა ბანაკისა მისგან ისრაჱლთაჲსა, ვითარცა ეფუცა მათ უფალი.
მათა	მცხ.სჯლ	და იყო მათ ზედა ჴელი უფლისაჲ მოსპოლვად მათა ბანაკისა მისგან ვიდრე მოსპოლვადმდე მათა.
იგი	მცხ.სჯლ	შენ განვლო დღეს საზღვარი იგი მოაბელთაჲ არუჱრი.
მათ	მცხ.სჯლ	და მახლობელად წარჰჴდეთ თქუენ ძეთა მათ ამონისთა: ნუ ემტერებით მათ და ნუ აღუდგინებთ მათა მიმართ ღუაწლსა ბრძოლისასა, რამეთუ არა მიგეც თქვენ ქუეყანაჲ იგი ძეთა მათ ამოსისთაჲ, რამეთუ ნაწილად ძეთა მათ ლოთისთა მიმიცემიეს.
იგი	მცხ.სჯლ	ქუეყანაჲ იგი ჰრაფაიმი, რამეთუ ჰრაფაიმელნი იგი დამკჳდრებულ იყვნეს მუნ პირველად ამანიტელთა მათ, სახელი ჰრქჳან ზომზომინ,
მათ	მცხ.სჯლ	ნათესავი დიდი და მრავალი და უძლიერესი, ვითარცა-იგი აკიმელნი. და წარწყმიდნა იგინი უფალმან პირისაგან მათისა და დაიმკჳდრეს იგი და დაეშენნეს მუნ მათ წილ მოდღეინდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	ვითარცა-იგი უყო ძეთა მათ ესავისთა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ არიან სეირს, ვითარცა-იგი აღჴოცა ქორეველი იგი პირისაგან მათისა და დაიმკჳდრეს იგი და დაეშენნეს მუნ მოდღეინდელად დღედმდე.
იგინი	მცხ.სჯლ	და ეგრეცა ეველი იგი, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ასეროთს გაზადმდე და კაბადუნი იგი, რომელ გამოვიდეს კაბადუკიაჲთ, მოსრნეს იგინი და დაეშენნეს იგინი მათ წილ.
მისა	მცხ.სჯლ	აწ თქუენცა აღდეგით, წარემართენით, განვლეთ ჴევი იგი არნონისაჲ, რამეთუ, ეგერა, მიმიცემიეს იგი ჴელთა თქუენთა, სეონ, მეფჱ იგი ამორეველთაჲ, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ესებონს, და ქუეყანაჲ იგი მათი იწყედ დამკჳდრებად და იწყეთ მისა მიმართ ღუაწლი ბრძოლისა.
იგი	მცხ.სჯლ	დღესით დღითგან დავიდევ აერი და შიში შენი პირსა ზედა ყოველთა წარმართთასა, რომელნი არიან პირსა ქუეშე ცისასა, რათა ყოველთა რომელთა ესმეს სახელი შენი, შეძრწუნდენ და სალმობამან შეიპყრნეს იგი პირისაგან შენისა.
მის	მცხ.სჯლ	და წარვავლინნე მოციქულნი უდაბნოჲთ კადემოთით სეონისა მეფისა მის ესებონელთაჲსა სიტყჳთ მშჳდობისაჲთა.
მას	მცხ.სჯლ	განვლეთ ქუეყანა იგი ძეთა მათ ესავისთაჲ, რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს სეირს და ვითარცა განვლეთ ქუეყანაჲ იგი მოაბელთაჲ რომელნი-იგი დამკჳდრებულ არიან აროჱრს, ვიდრე წიაღვლო მე იორდანე, მივიწიო ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან ჩუენმან მომცეს ჩუენ.
მან	მცხ.სჯლ	და არა ინება მეფემან მან ესებონელთამან განსლვაჲ ჩვენი მიერ, რამეთუ განაფიცხა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან სული მისი და განამტკიცა გული მისი, რათა მოგცეს იგი ჴელთა შენთა დღესდღე.
იგი	მცხ.სჯლ	და სიტყუად იწყო უფალმან მოსესა და ჰრქუა: აჰა, ესერა, მიწყიეს მე მიცემად წინაშე შენდა სეონ მეფჱ ესებონისაჲ, ამორეველი იგი, აწ იწყე განაწილებად და დამკჳდრებად ქუეყანაჲ იგი მისი.
მის	მცხ.სჯლ	და მოვიდა სეონ მეფჱ იგი ამორეველთაჲ და ყოველი იგი ერი მისი მის თანა შემთხუევად ჩუენდა ღუაწლით ბრძოლასა.
იგი	მცხ.სჯლ	და განწირა იგი უფალმან ღმერთმან ჩუენმან წინაშე პირსა ჩუენსა და მოვსართ იგი და ძენი მისნი და ყოველი ერი მისი.
მას	მცხ.სჯლ	აროერით, რომელ-იგი არს კიდესა ზედა მდინარისა მის არონისასა, და ქალაქი იგი ძნელოვანი, რომელ დაშენებულ იყო ჴევსა მას ვიდრე მთადმდე გალადისა და არა იყო ქალაქი, რომელიმცა განერა ჴელთაგან ჩუენთა, არამედ ყოველი იგი ქალაქები მოგუცა ჩუენ უფალმან ღმერთმან ჩუენმან ჴელთა ჩუენთა.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო ქუეყანასა მას ძეთა მათ ამონისთასა არად შევეხენით საზღვართა მათთა ნაღუარევთასა იაბოკისთა და ყოველი იგი ქალაქები მთის კერძო ვითარცა გუამცნო ჩუენ უფალმან ღმეთმან ჩუენმან.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოვიქეცით და მივედით გზასა მას ბასანად კერძო და გამოვიდა ოლ, მეფჱ ბასანისაჲ, შემთხუევად ჩუენდა, იგი და ყოველი ერი მისი ღუაწლით ბრძოლისა ჰედრაინდ.
მას	მცხ.სჯლ	სიტყუად იწყო ჩემდა უფალმან და მრქუა მე: ნუ გეშინინ, ნუცა შესძრწუნდები მისგან, რამეთუ ჴელთა შენთა მიმიცემიეს ყოვლითურთ ერით მისით და ყოვლითურთ ქუეყანით მისით და უყო მას, რაჲცა-იგი უყავ სეონ, მეფესა მას ამორეველთასა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყოს ესობონს.
იგი	მცხ.სჯლ	მოგუცა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან ოგ, მეფჱ იგი ბასანისაჲ, და ყოველი იგი ერი მისი და მოვსართ იგი და ყოველი სოფელი მისი და არა დაშთა სოფელსა მისსა ნათესავი.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ ოგ, მეფჱ ბასანელთაჲ, მარტო დაშთა რაფანელთაგან. და იყო ცხედარი მისი ცხედარი რკინისაჲ და ძნელოვანსა მას ძეთა ამონისთასა დადგომილ იყო იგი, ცხრა წყრთაჲ სიგრძე მისი და ოთხ წყრთა სივრცე მისი წყრთა მამაკაცისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ქუეყანაჲ იგი მათი დავიმკჳდრეთ ჩუენ მას ჟამსა შინა, რომელ არს კიდედმდე ნაღუარევისა მის არნონისა და ვიდრე ზოგადმდე მთისა მის გალადელთაჲსა: და ქალაქები იგი მათი მივეც რუბენს და გაადს.
იგი	მცხ.სჯლ	და რუბენს და გაადს მივეც ქუეყანისა მის გალაადისაჲ ვიდრე ნაღუარევადმდე არნონისა შუა საზღვრითგან ნაღუარევისა მის ვიდრე იაბოკდმდე ნაღუარევი იგი, რომელ არს საზღვარი ძეთა მათ ამონისთაჲ.
იგი	მცხ.სჯლ	გარნა დედაწული თქუენი და საცხოვარი თქუენი და ნაყოფი თქუენ უწყი, რამეთუ მრავალ არს საცხოვარი იგი თქუენი, დაუტევენით ქალაქთა მაგათ თქუენთა, რომელ-ეგე მიგეც თქუენ.
მათ	მცხ.სჯლ	ვიდრემდე განსასუენებელი სცეს უფალმან ღმერთმან თქუენმან ძმათა თქუენთა, ვითარცა-ეგე თქუენ და დაემკჳდრნენ იგინიცა ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მისცეს მათ წილი იორდანესა მდინარესა და მიიქცეს კაცად-კაცადი თითოეულად სამკჳდრებელთავე თჳსთა, რომელ მიგეც თქუენ.
მათ	მცხ.სჯლ	და ვამცენ ისოს, ძესა ნავესა, მას ჟამსა შინა და ვარქუ: თუალთა თქუენთა იხილეს, რაჲ-იგი უყო უფალმან ღმერთმან თქუენმან ორთა მათ მეფეთა, ეგრე უყოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან ყოველთა მათ მეფეთა, რომელთა-იგი მიხუალთ თქუენ მუნ.
მას	მცხ.სჯლ	და ვევედრე უფალსა მას ჟამსა შინა და ვთქუ:
იგი	მცხ.სჯლ	ანუ მსგავს ძლიერებისა მაგის შენისა? აწ ჯერ-თუ-გიჩნდეს, წიაღვჴდე, ვიხილო ქუეყანაჲ იგი კეთილთაჲ, რომელ-იგი არს წიაღ ორდანესა, მთაჲ იგი კეთილი და ადგილი იგი ლიბანისაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ შენ ამცენ ისოს და ნუგეშინის-ეც მას, რამეთუ ესე წიაღუძღუეს ერსა მას და მანცა დაუმკჳდროს მათ ქუეყანაჲ იგი, რომელ-ეგე შენ იხილე. დავსხედით ჩუენ ღელესა ერთსა მახლობელად სახლსა მას ფოგორისსა.
იგი	მცხ.სჯლ	აწ გესმოდენ ისრაჱლსა სამართალი და მსჯავრი, რომელსა-ესე მე გასწავებ შენ დღესდღე ყოფად მაგისა, რათა სცხონდე და განსძლიერდე, შეხჳდე და დაიმკჳდრო ქუეყანაჲ იგი, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მამათა შენთამან მოგცეს შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	იგულეთ, აჰა, ესერა, მიგეც თქუენ სამართალი და მსჯავრი, ვითარცა მამცნო მე უფალმან ღმერთმან ჩემმან, რათა ჰყოთ თქუენ იგი ქუეყანასა მას, რომელსა შეხუალთ დამკჳდრებად მუნ.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოჰკერბით და დასდეგით წინაშე მთასა მას და მთა იგი აღჭურვილი აღატყდებოდა ცეცხლითა ვიდრე ცადმდე და ბნელი ჴშირი ნისლისა და არმურისაჲ და ჴმაჲ ბრძანებისა უფლისაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	გეტყოდა თქუენ უფალი მიერ მთით შორის ცეცხლსა მას, რომლისა ჴმაჲ სიტყუათა მისთაჲ გესმოდა თქუენ, ხოლო ქმნულებასა არა ხედევდით.
იგი	მცხ.სჯლ	და გითხრობდა თქუენ მცნებათა მათ, რომელ-იგი გამცნო თქუენ ყოფად მისა და მოგცნა თქუენ ათნი იგი მცნებანი შჯულისანი დაწერილნი ორთა ზედა ფიცართა ქვისათა.
მას	მცხ.სჯლ	და მამცნო მე უფალმან მას ჟამსა შინა სწავლად თქუენდა სამართალი და მშჯავრი, რათა ვყო იგი ქუეყანასა მას, რომელსა შეხუალთ თქუენ.
მას	მცხ.სჯლ	ეკრძალენით თავთა თქუენთა, რამეთუ ხატი ქმნულებისაჲ არა იხილოთ თქუენ დღესა მას, რომელსა გეტყოდა თქუენ უფალი ღმერთი მთასა მას ქორებსა შორის ცეცხლსა მას.
მათ	მცხ.სჯლ	ნუცა აღიხილავ ზეცად, რათა არა რაჟამს იხილო მზე, გინა თუ მთოვარე და ვარსკულავნი, ანუ თუ ყოველი სამკაული ცათა, და შესცთე თაყუანის-ცემად, ანუ მსახურებდე მათ, რომელ-იგი განგაშორნა თქუენგან უფალმან ღმერთმან თქუენმან და მისცა წარმართთა, რომელ არს ქუეშე ცასა.
მისგან	მცხ.სჯლ	ხოლო თქუენ შეგიწყალნა უფალმან ღმერთმან თქუენმან და გამოგიყვანნა თქუენ საჴუმილისა მისგან რკინისასა ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთაჲსა, რათა იყო შენ მისა ერად მკჳდრობისა დღესდღე.
მას	მცხ.სჯლ	და აწ უფალი ღმერთი განრისხნა ჩემ ზედა სიტყუათა თქუენთათჳს და ფუცა, რათა არა წიაღვიდე მე იორდანესა მდინარესა და არცა შევიდე მე ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს თქუენ ნაწილად მკჳდრობისა თქვენისა.
მის	მცხ.სჯლ	ეკრძალე, ნუუკუე დაივიწყო შენ მცნებაჲ იგი უფლისა ღმრთისა თქუენისა, რომელ გამცნო თქუენ და არა იქმნნეთ თავისა თქუენისა კერპნი გამოქანდაკებულნი მსგავსად ყოვლისა მის, რომლისა-ესე გიბრძანა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან,
მისგან	მცხ.სჯლ	განშორებად მისგან, რამეთუ უფალი ღმერთი ცეცხლშემცველ არს და ღმერთი მოშურნე.
მისა	მცხ.სჯლ	აჰა, ესერა, შეგწამებ მე დღეს თქუენ წინაშე ცასა და ქუეყანასა, რამეთუ მოსპოლვით მოგსპნეს თქუენ ქუეყანისა მისგან, რომლისათჳს წიაღ ხუალთ იორდანესა მდინარესა დამკჳდრებად მისა და არა დღეგრძელად დაიმკჳდროთ მუნ, არამედ მოსრვით მოისრნეთ.
მას	მცხ.სჯლ	და ეძიებდეთ თქუენ უფალსა ღმერთსა თქუენსა და ჰპოოთ იგი, რაჟამს ეძიებდეთ მას ყოვლითა გონებითა თქუენითა და ყოვლითა გულითა თქუენითა.
მისა	მცხ.სჯლ	იკითხენით დღენი იგი პირველნი, რომელ-იგი თქუენსა წინა იყვნეს, ვინაჲთ დღითგან შექმნა ღმერთმან კაცი პირსა ზედა ქუეყანისასა და კიდითგან ცისაჲთ ვიდრე კიდედმდე მისა ყოფილ თუ სადამე არს მსგავსად სიტყჳსა ამის დიდისა,
იგი	მცხ.სჯლ	ცით გარდამო ისმა ჴმაჲ მისი სასწაულად შენდა და ქუეყანასა ზედა გიჩუენა შენ ცეცხლი იგი მისი დიდი და სიტყუაჲ იგი მისი გესმა შორის ცეცხლსა მას.
იგი	მცხ.სჯლ	დაცემად წინაშე პირსა შენსა, ნათესავები იგი დიდ-დიდები უძლიერესი შენსა შეყვანებად და მიცემად შენდა ქუეყანაჲ იგი მათი სამკჳდრებელად მკჳდრობისა შენისა, ვითარცა-ეგე გიპყრიეს დღესდღე.
მას	მცხ.სჯლ	მას ჟამსა გამოაყენნა მოსე სამნი ქალაქნი წიაღ იორდანესა მზის აღმოსავალით კერძო.
მას	მცხ.სჯლ	შესავედრებელად კაცისმკლველთა, რათა რომელმანცა მოკლა მოყუასი თჳსი იშჳდ და არა ნებსით თჳსით, არა ზრახვით და არცა სიძულილით იყო მისა მიმართ გუშინ, ანუ ძოღან და შევარდეს ეგევითარი იგი ერთსა მას ქალაქთაგანსა, განერეს და ცხონდეს.
მისგან	მცხ.სჯლ	ბოსორი უდაბნოჲთ კერძო, ველთა მათ ქუეყანისა რუბენისგან და ჰრომოთ გალაადით კერძო ქუეყანისა მისგან გაადისი და გულანი ბასაანსა.
მას	მცხ.სჯლ	ესე მცნებანი არიან წამებანი და სამართალნი, რომელთა ეტყოდა მოსე ძეთა მათ ისრაჱლისათა უდაბნოსა მას, რაჟამს გამოვიდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით.
იგინი	მცხ.სჯლ	წიაღ იორდანესა ჴევსა მას, მახლობელად სახლისა მის ფოგორისსა, ქვეყანასა მას სეონ, მეფისა მის ამორეველთაჲსა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო ესებონს, რომელ-იგი მოსრა მოსე და ძეთა მათ ისრაჱლისათა, რაჟამს გამოვიდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით.
მათ	მცხ.სჯლ	და დაიმკჳდრეს მათ ქუეყანაჲ იგი და ქუეყანაჲ ოგისი, მეფისა მის ბასაანისაჲ, ორთა მათ შარავანდედთა ამორეველთაჲ, რომელ-იგი იყვნეს წიაღ იორდანესა,
მათ	მცხ.სჯლ	მზის აღმოსავალით კერძო აროერითგან, რომელ არს კიდესა ნაღუარევთა მათ არნონისათა მიმთადმდე სებნისა, რომელ არს ერმონი,
მათ	მცხ.სჯლ	მოუწოდა მოსე ყოველსა მას ისრაჱლსა და ჰრქუა მათ: გესმოდენ ისრაჱლსა ყოველი ესე სამართალი და მშჯავრი, რომელთა-ესე გეტყჳ თქუენ ყურთა თქუენთა დღესდღე, დაისწავეთ დამარხვად და ყოფად მაგისა.
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ პირისპირ გეტყოდა თქუენ უფალი მთასა მას შინა ცეცხლსა მას შორის.
მას	მცხ.სჯლ	და მე ვდეგ შორის უფლისა და თქუენსაცა მას ჟამსა შინა თხრობად თქუენ სიტყუათა მათ უფლისათა, რამეთუ შეშინებულ იყვენით თქუენ წინაშე პირსა მის ცეცხლისასა და არა აღხუედით მთასა მას, რამეთუ გეტყოდა თქუენ უფალი და თქუა:
მისგან	მცხ.სჯლ	მე ვარ უფალი ღმერთი შენი, რომელმან გამოგიყვანე შენ ქუეყანით ეგჳპტით სახლისა მისგან კირთებისაჲსა.
იგი	მცხ.სჯლ	დაიცევ შენ დღე იგი შაბათისაჲ, წმიდა და ფუფუნეულ-ჰყო იგი, ვითარცა გიბრძანა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
მას	მცხ.სჯლ	ექუს დღე იქმოდი შენ ყოველსა მას საქმესა შენსა.
მის	მცხ.სჯლ	ამათ სიტყუათა ეტყოდა უფალი ყოველსა მას შესაკრებელსა ისრაჱლისასა მთასა მას შინა, შორის ცეცხლსა მას, და შორის ბნელსა მას არმურისა მის ნისლისა წყუდიადისასა, ჴმითა მაღლითა, და მერმე არღარა შესძინა სიტყუად. და დაწერა ესე ორთა ფიცართა ქვისათა და მომცა მე.
იგი	მცხ.სჯლ	აჰა, ესერა, გჳჩუენა ჩუენ უფალმან ღმერთმან დიდებაჲ იგი მისი და ჴმაჲ იგი მისი გუესმა ცეცხლით გამო დღესდღე და ვიხილეთ, ვითარცა ეტყოდა ღმერთი კაცსა და ცხონდა.
მან	მცხ.სჯლ	და აწ ნუუკუე მოვწყდეთ, ანუ გუეწიოს და მოგუსრნეს ჩუენ ცეცხლმან მან დიდმან, შე-ღათუ-ვსძინოთ ჩუენ სმენად ჴმისა მისა უფლისა ღმრთისა ჩუენისაჲსა მერმე, და მოვწყდეთ.
მათ	მცხ.სჯლ	აწ მიეახლე შენ და ისმინე, რასა იტყოდის უფალი ღმერთი ჩუენი და შენ გუეტყოდე ჩუენ ყოველთა მათ მცნებათა, რომელთასა გეტყოდის შენ უფალი ღმერთი ჩუენი, ვისმინოთ შენი და ვყოთ.
მის	მცხ.სჯლ	და შეესმა უფალსა ჴმაჲ იგი სიტყჳსა მის ქუეყანისაჲ, რომელსა მეტყოდეთ მე და მრქუა მე უფალმან: მესმა მე ჴმაჲ სიტყჳსა ერისაჲ მის, რომელსა-იგი გეტყოდის შენ მართლიად, მოგიგეს შენ ყოველივე, რომელსაცა-იგი გეტყოდეს შენ.
მათ	მცხ.სჯლ	ვინმემცა უკუე მისცა გულთა მაგათთა მარადის შიში იგი ჩემი და დამარხვა ყოველსა ჟამსა მცნებათა ჩემთაჲ, რათამცა კეთილი ეყო მათ და ნაშობთა მათთა უკუნისამდე?
იგინი	მცხ.სჯლ	აწ მივედ და ეტყოდე მათ და მიიქცენ იგინი სახედვე მათთა.
მას	მცხ.სჯლ	ხოლო შენ დადეგ აქა ჩემ თანა და გეტყოდი შენ ყოველთა მათ მცნებათა და სამართალთა, რომელი ასწაო მათ და ჰყოფდენ მას ქუეყანასა მას ზედა, რომელი მე მივეც მათ ნაწილად მკჳდრობისა მათისა
მას	მცხ.სჯლ	ყოველთავე გზათა შენთა, რომელ გამცნო შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, არამედ ხჳდოდი ყოველთა მცნებათა მისთა, რათა განგისუენოს შენ და კეთილი გეყოს შენ და დღეგრძელ იყო ქუეყანასა მას ზედა, რომელსა დაემკჳდრო შენ.
იგინი	მცხ.სჯლ	და დასწერნე იგინი ზღრუბლსა სახლისა შენისასა წყირთლთა ბჭეთა შენთასა.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს შეგიყვანოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ქუეყანასა მას, რომელსა-იგი ეფუცა მამათა მათ შენთა: აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს მიცემად შენდა ქალაქებისა მის დიდ-დიდებისა და შუენიერებისა, რომელ შენ არა აღაშენენ.
მის	მცხ.სჯლ	და სახლებისა მის სავსისა ყოვლითა მით კეთილითა, რომელ შენ არა აღავსენ ჯურღმულებისა მის აღმოქმნულებისა, რომელ არა შენ აღმოჰქმნენ, ვენაჴებისა მის და ზეთისხილებისა, რომელ არა შენ დაჰნერგენ.
მას	მცხ.სჯლ	ეკრძალე თავსა შენსა, ნუუკუე დაივიწყო უფალი ღმერთი შენი, რომელმან გამოგიყვანა შენ ქუეყანით ეგჳპტით სახლისა მისგან კირთებისაჲსა, უფლისა ღმრთისა შენისა გეშინოდენ და მას მხოლოსა ჰმსახურებდე და მას მხოლოსა ესვიდე და სახელსა მისასა ჰფუცვიდე.
მათ	მცხ.სჯლ	არა შეუდგე შენ კუალსა ღმერთთა უცხოთა, კერპთა მათ წარმართთასა, რომელნი-იგი გარემო იყვნენ თქუენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	ჰყო კეთილი და სათნოებაჲ წინაშე უფლისა ღმრთისა, რათა კეთილი გეყოს შენ და შეხვიდე და დაიმკჳდრო ქუეყანა იგი კეთილი, რომელთა-იგი ეფუცა უფალი მამათა მათ შენთა
მათ	მცხ.სჯლ	განდევნად მტერთა მათ შენთა პირისაგან შენისა, ვითარცა ეტყოდა უფალი.
მათ	მცხ.სჯლ	მიუგო შენ შვილთა მათ შენთა და ჰრქუა: დაკირთებულ ვიყვენით ჩუენ ფარაოჲსა ეგჳპტეს და გამოგვიყვანნა ჩუენ უფალმან ეგჳპტით ჴელითა მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა.
მათ	მცხ.სჯლ	და მამცნო ჩუენ უფალმან ყოფად ყოველთა მათ სამართალთა მისთა და რათა გუეშინოდის უფლისა ღმრთისა ჩუენისა და კეთილი გუეყოს ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩუენისათა და ვცხონდეთ, ვითარცა-ესე დღესდღე.
იგი	მცხ.სჯლ	რაჟამს უკუე შეგიყვანოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ქუეყანასა მას, რომელსა შეხუალთ, დამკჳდრებად მუნ და შემუსრნეს ნათესავნი იგი დიდნი და მართალნი პირისაგან შენისა, ქეტელი იგი, გერგესეველი, ამორეველი იგი, და ქანანელი იგი, და ფერეზელი იგი, ეველი იგი და იობოსელი იგი, შვიდი იგი ნათესავი დიდ-დიდი და უძლიერესი თქუენსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	მოგცნეს შენ უფალმან ღმერთმან ჴელთა შენთა, დასცნე შენ იგინი და მოსრვით მოსრნე, არა აღუთქუა აღთქუმაჲ შენი მათ თანა, არცა შევიწყალნე იგინი.
მათსა	მცხ.სჯლ	არცა დაემზახო მათ, ასული შენი არა მისცე მათსა ძესა და ასული მისი არა მოჰგუარო ძესა შენსა.
მისა	მცხ.სჯლ	რამეთუ ერი ეგე წმიდა ხართ უფლისა ღმრთისა შენისა. და შენ პირველად გამოგირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან, რათა იყო შენ მისა ერად საზეპუროდ ყოველთა უფროს ნათესავსა ნათესავთა, რომელნი არიან პირსა ზედა ქუეყანისასა.
მისგან	მცხ.სჯლ	არამედ, რამეთუ უყუარდით თქუენ უფალსა, დაამტკიცა ფიცი იგი, რომელ ეფუცა მამათა მათ თქუენთა და გამოგიყვანნა თქუენ ჴელითა მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა და გიჴსნა შენ სახლისა მისგან კირთებისაჲსა ჴელთაგან ფარაო, მეფისათა ეგჳპტელთაჲსა,
იგი	მცხ.სჯლ	და შეგიყვაროს შენ და გაკურთხოს შენ და განგამრავლოს შენ, აკურთხნეს ნაშობნი მუცლისა შენისანი და ნაყოფი ქუეყანისა შენისაჲ, იფქლი იგი შენი და ღვინოჲ შენი და ზეთი შენი, ზროხანი სამროწლისა შენისანი და არვები ცხოვართა შენთა ქვეყანასა ზედა, რომელ-იგი ეფუცა ღმერთი მამათა მათ შენთა მიცემად შენდა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და შეჭამდე შენ ნატყუენავსა მას წარმართთასა რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ, არა გეწყალოდიან შენ იგინი, არცაღა ჰმსახურო სამსახურებელთა მათთა, რათა არა საცთურ გეყოს შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	განსაცდელნი დიდ-დიდნი, რომელ-იგი იხილეს თუალთა შენთა, სასწაულები და ნიშები დიდ-დიდები, ჴელი იგი მტკიცე და მკლავი იგი მაღალი, ვითარ-იგი გამოგიყვანა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, ეგრე უყოს უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა წარმართთა, რომელთაგან გეშინის პირისაგან მათისა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ბზიკები მოავლინოს უფალმან ღმერთმან მათა, ვიდრე მოესრულნენ ნეშტნი იგი და რომელნი დამალულ იყვნენ პირისაგან შენისა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და მოსრნეს უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველნი წარმართნი პირისაგან შენისა მცირედ, არა მოსრნეს იგინი ერთბამად, რათა არა დაშთეს ქუეყანაჲ იგი ოჴრად და განმრავლდენ შენ ზედა მჴეცნი.
იგინი	მცხ.სჯლ	და მიგცნეს შენ იგინი უფალმან ღმერთმან შენმან ჴელთა შენთა და მოსრნეს იგინი მოსრვითა დიდითა, ვიდრემდე მოასრულნე იგინი.
იგინი	მცხ.სჯლ	ყოველთა ამათ მცნებათა, რომელთა-ესე მე გამცნებ შენ დღესდღე, დაიმარხნე იგინი და ჰყო, რათა სცხონდეთ და განმართლდეთ, შეხვიდეთ და დაიმკჳდროთ ქუეყანაჲ იგი, რომელ ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა.
მას	მცხ.სჯლ	მოიჴსენნე ყოველნი იგი გზანი შენნი, რომელსა მოგიყვანა შენ უფალმან ღმერთმან, ესე მეორმეოცე წელი არს უდაბნოსა მას, ბოროტი ღათუ გიყო შენ და გამოგცადა შენ, რათა გულისხმა-ჰყო გულისა შენისაჲ და-რაჲძი-იტევნე მცნებანი მისნი, ანუ არა.
იგი	მცხ.სჯლ	შე-ღათუ-გაურვა შენ სიყმილითა უდაბნოსა მას, მანანაჲ იგი გაჭამა შენ, რომელ არა იცოდე შენ, არცა მამათა შენთა, რათა გულისხმა-გიყო შენ, რამეთუ არა პურითა ხოლო ცხონდების კაცი, არამედ ყოვლითა სიტყჳთა, რომელი გამოვალს პირისაგან ღმრთისაჲსა, ცხონდების კაცი.
მას	მცხ.სჯლ	რათა უფალმან ღმერთმან შენმან შეგიყვანოს შენ ქუეყანასა მას დიდსა და კეთილსა, სადა-იგი მდინარენი წყალთანი და წყარონი უბსკრულთანი დიან მთათა და ველთა,
მას	მცხ.სჯლ	ქუეყანასა მას საიფქლესა და საქრთილესა, ქუეყანასა მას ვენაჴოვანსა და ლეღოვანსა და ბროწეულოვანსა, ქუეყანასა კეთილსა თაფლისასა,
მას	მცხ.სჯლ	ქუეყანასა მას, რომელსა ზედა არა ცვინეულად შჭამდე პურსა შენსა, არცა ნაკლულევან იყო მას ზედა, რომლისანი ქვანი მისნი არიან რკინა და მამათა მისთა გამოეკუეთების სპილენძი.
მას	მცხ.სჯლ	ჰჭამდე და განსძღებოდე და აკურთხევდე უფალსა ღმერთსა შენსა ქუეყანასა მას ზედა კეთილსა, რომელი-იგი მოგცა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
მით	მცხ.სჯლ	და განმრავლებითა მით მროწეულისა და არვებისა შენისაჲთა, ოქროჲსა და ვეცხლისა შენისაჲთა
მისგან	მცხ.სჯლ	და აღგიყვანა შენ უდაბნოსა მას დიდსა და საშინელსა, სადა-იგი გველი და ღრიანკალი კბენდა და წყურილი იგი წყლისაჲ აჭირვებდა მათ, სადა არა იყო წყალი, რომელმან გამოგიდინა შენ წყაროჲ კლდისა მისგან უღაღისა.
მათ	მცხ.სჯლ	არამედ მოიჴსენო შენ უფალი ღმერთი შენი, რამეთუ მან მოგცეს შენ ძალი და ძლიერებაჲ, რათა აღესრულოს აღთქუმაჲ იგი, რომელ ეფუცა უფალი მამათა მათ შენთა, ვითარცა დღესდღე.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს, უკუეთუ დავიწყებით დაივიწყო უფალი ღმერთი შენი და შეუდგე შენ ღმერთთა უცხოთა და ჰმსახურებდე მათ და თაყუანის-სცემდე მათ, ვწამებ მე თქუენ წინაშე დღესდღე, რამეთუ მოსრვით მოისრნეთ,
მათ	მცხ.სჯლ	ერსა დიდსა და ძლიერსა და კაცთა სრულთა ჰასაკითა, ძეთა მათ ენაკისთა, რომლისაჲ შენცა სადმე გესმინოს, ვითარმედ: ვინმცა წინა დაუდგა პირსა წინაშე ძეთა მათ აკიმისთა?
იგინი	მცხ.სჯლ	არამედ უწყოდი შენ, რამეთუ უფალი ღმერთი შენი წინაგიძღვის შენ წინაშე პირსა შენსა, ვითარცა ცეცხლმან შემწველმან მოსრნეს იგინი და მან გარემიაქცინეს იგინი პირისაგან შენისა, აღჴოცნეს და წარწყმიდეს იგინი მსთუად, ვითარცა გეტყოდა თქვენ უფალი.
იგი	მცხ.სჯლ	ნუ იტყჳ გულსა შენსა, რაჟამს მოსრნეს უფალმან ღმერთმან შენმან წარმართნი იგი პირისაგან შენსა, ნუ იტყჳ, ვითარმედ: სიმართლისა ჩემისათჳს შემომიყვანა მე უფალმან დამკჳდრებად ქუეყანისა ამის, არამედ უკეთურებისათჳს წარმართთაჲსა მოსრნა იგინი უფალმან პირისაგან შენისა
იგინი	მცხ.სჯლ	და არა თუ სიმართლისა შენისათჳს, არცაღა სიწმიდისა გულისა შენისათჳს შეხუედ შენ დამკჳდრებად ქუეყანისა მის მათისა, არამედ უკეთურებისათჳს წარმართთაჲსა მოსრნეს იგინი უფალმან ღმერთმან შენმან პირისაგან შენისა, რათა დაემტკიცოს აღთქუმა იგი, რომელ ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა: აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს,
მას	მცხ.სჯლ	მოიჴსენე და ნუ დაივიწყებ, რავდენ ჟამ განარისხე უფალი ღმერთი შენი უდაბნოსა მას, რომლით დღითგან გამოხუედ შენ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთაჲსა მოსლვად-მოწევნადმდე ადგილსა მას, რამეთუ ურჩებით დაუმორჩილებელ ექმნენით უფალსა.
მას	მცხ.სჯლ	რათამცა მოგსრნა თქუენ, რაჟამს აღვიდოდე მთასა მას მოღებად ფიცართა მათ ქვისათა, ფიცართა მათ შჯულისათა, რომელ-იგი მომცნა მე და ვიყავ მე მთასა მას ზედა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე, პური არ ვჭამე და არცა წყალი ვსუ.
იგი	მცხ.სჯლ	და მომცნა მე ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი დაწერილნი ჴელითა ღმრთისათა, რამეთუ მას ზედა დაწერილ იყვნეს ყოველნი იგი მცნებანი, რომელთა გეტყოდა თქუენ უფალი მთასა მას ზედა.
მათ	მცხ.სჯლ	სიტყუად იწყო ჩემდა უფალმან და მრქუა: აღდეგ, გარდაგუალე ადრე ამიერ, რამეთუ უსჯულო იქმნა ერი იგი შენი, რომელ გამოიყვანე ქუეყანით ეგჳპტით და გარდაჴდეს მცნებასა მას, რომელი-იგი ამცნო მათ და იქმნეს თავისა მათისა კერპი გამოქანდაკებული და თაყუანი-სცეს ხატსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	მომიშუ მე, რათა მოვსრნე იგინი და აღვჰჴოცო სახელი მათი ცასა ქუეშე და გყო შენ ნათესავად დიდად და ძლიერად უფროჲს მაგათსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოვიქეც და გარდამოვედ მიერ მთით და მთაჲ იგი ცეცხლითა აღჭურვილი აღატყდებოდა და ორნივე ფიცარნი იგი მეპყრნეს ორთავე ჴელთა ჩემთა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და მოვიხუენ ორნივე იგი ფიცარნი ორთავე ჴელთა ჩემთაგან და დავსთხიენ იგინი წინაშე თქუენსა და დავმუსრენ.
მათ	მცხ.სჯლ	და დავვარდი წინაშე უფლისა და ვილოცევდ, ვითარცა-იგი პირველ ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე პური არა ვჭამე და არცა წყალი ვსუ ყოველთა მათ ცოდვათა თქუენთათჳს, რომელ-იგი სცოდეთ თქუენ და ბოროტი ჰქმენით წინაშე უფლისა, და განარისხეთ იგი.
მას	მცხ.სჯლ	და შეშინებულ ვიყავ მე გულისწყრომისათჳს რისხვისასა, რამეთუ - განრისხნა უფალი თქუენ ზედა, რათამცა აღგჴოცნა თქუენ ქუეყანით და შეესმა ჩემი უფალსა მას ჟამსა შინა.
მას	მცხ.სჯლ	და აჰრონის ზედაცა განრისხნა უფალი ფრიად, რათამცა მოსპო იგი და აჰრონისთჳსცა ვილოცე მას ჟამსა შინა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ცოდვაჲ იგი თქუენი, რომელ ჰქმენით, ჴბოჲ იგი მოვიღე იგი და დავწვი ცეცხლითა, დავჭარ და დავმუსრე იგი წულილად და შევქმენ იგი, ვითარცა მტუერი და შთავაბნიე იგი ჴევსა მას, რომელ-იგი გარდამოვიდოდა მიერ მთით.
მათ	მცხ.სჯლ	შეწუვითა მით და განცდითა და სამარეთა მათ გულისთქუმისათა განარისხეთ უფალი ღმერთი თქუენი.
მისი	მცხ.სჯლ	და რაჟამს წარავლინნა უფალმან კადეს ბარნედ და გრქუა: აღვედით და დაიმკჳდრეთ ქუეყანაჲ იგი, რომელ-იგი მიგცე თქუენ. ხოლო თქუენ ურჩ ექმნენით და არა ისმინეთ ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა თქუენისაჲ, არცაღა გრწმენა მისი და არცა ისმინეთ ჴმისა მისისაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	მას ჟამსა შინა მრქუა მე უფალმან: გამოთალენ თავისა შენისა ორნი ფიცარნი ქვისანი მსგავსად პირველისა მის და აღმოგუალე ჩემდა მთასა მას და იქმენ შენ თავისა შენისა კიდობანაკი ძელთაგან ულპოლველთა.
მათ	მცხ.სჯლ	და დავწერო ფიცართა მათ შჯული იგი პირველი, რომელი-იგი იყო პირველთა მათ ფიცართა, რომელნი-იგი შენ დაჰმუსრენ და შთასხნე ფიცარნი იგი კიდობანსა მას.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოვიქეც და გარდამოვედ მე მიერ მთით და შთავსხენ მე ფიცარნი იგი კიდობანსა, რომელ-იგი შევქმენ, ვითარცა მიბრძანა მე უფალმან.
მათგან	მცხ.სჯლ	და წარიძრნეს და წარვიდეს ძენი იგი ისრაჱლისანი ბეროთით ძეთა მათგან აკასისთა მოსლვად. და მუნ მოკუდა აჰრონ და დაეფლა და შედგა მღდელობად მის წილ ელიაზარ, ძე მისი.
მას	მცხ.სჯლ	მიერ წარიძრნეს გალგალდ და გალგალით მივიდეს ტეგად, ქუეყანასა მას მდინარეთა წყალთასა.
მის	მცხ.სჯლ	მას ჟამსა შინა გამოარჩია უფალმან ნათესავი იგი ლევისი აღღებად კიდობნისა მის შჯულისა უფლისა შეწირვად მსახურებათა და ლოცვათა სახელისათჳს უფლისა დღენდელად დღედმდე.
მას	მცხ.სჯლ	და მე დავადგერ მთასა მას ზედა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე მას ჟამსა, შეისმინა ჩემი უფალმან და არა ჯერ-იჩინა მოსრვაჲ მათი.
იგი	მცხ.სჯლ	აწ, ისრაჱლ, რასა ითხოვს უფალი ღმერთი შენგან, არამედ, რათა გეშინოდის შენ უფლისა ღმრთისა შენისა და ხვიდოდი შენ ყოველთა გზათა მისთა და შეიყუარო იგი და ჰმსახურებდე შენ უფალსა ღმერთსა შენსა ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა.
მათსა	მცხ.სჯლ	ხოლო მამანი თქუენნი გამოირჩინა უფალმან, შეიყვარნა იგინი და შემდგომად მათსა გამოგირჩინა თქუენ ნათესავი ეგე მათი ყოველთა უფროჲს წარმართთა ვიდრე დღენდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ უფალი ღმერთი თქუენი იგი თავადი არს ღმერთი ღმერთთა და უფალი უფალთა, ღმერთი დიდი და ძლიერი და საშინელი, რომელმან არა თუალ-ახუნის, არა შეიღის ქრთამი,
მას	მცხ.სჯლ	ყვის სასჯელი მწირისა, ობლისა და ქურივისაჲ, შეიყუარის მწირი იგი და სცის მას პური და სასუმელი.
მას	მცხ.სჯლ	აწ შეიყუარეთ თქუენ მწირი იგი და მსხემი, რამეთუ თქუენცა მწირ და მსხემ იყვენით ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მას	მცხ.სჯლ	უფლისა ღმრთისა შენისა გეშინოდენ და მას მხოლოსა ჰმსახურებდე, მას შეეყო და სახელსა მისსა ჰფუცვიდე,
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ იგი არს სიქადულ შენდა და იგი თავადი არს ღმერთი შენი, რომელმან-იგი ყო შენ ზედა სასწაული დიდ-დიდი და საკჳრველებაჲ, რომელ იხილეს თუალთა შენთა,
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ სამეოცდაათ სულ შთავიდეს მამანი იგი თქუენნი ეგჳპტედ, აწ, ეგერა, შეგქმნა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი სიმრავლითა.
იგი	მცხ.სჯლ	სასწაულნი მისნი და საქმენი იგი მისნი, რომელ ყო უფალმან ღმერთმან ეგჳპტეს ფარაო მეფისა ზედა და ყოველსა ქუეყანასა მისსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და რაჲ-იგი უყო ერსა მას მეგჳპტელთასა, ეტლებსა და ჰუნებსა მათსა, ვითარ-იგი დაფარნა წყალმან ერთრისა მის ზღჳსამან წინაშე მდევართა თქუენთა, რამეთუ წარწყმიდნა იგინი უფალმან მოდღენდელად დღედმდე.
მას	მცხ.სჯლ	და რავდენ-რაჲ იყო თქუენთჳს უდაბნოსა მას ვიდრე მოსლვად-მოწევნადმდე ადგილსა ამას.
იგი	მცხ.სჯლ	ეკრძალენით დამარხვად ყოველთა მცნებათა მისთა, რომელ-ესე მე გამცნებ თქუენ დღეს, რათა სცხონდეთ და გამრავლდეთ და შეხვიდეთ და დაიმკჳდროთ ქუეყანაჲ იგი, რომლისათჳს-ეგე წიაღხუალთ იორდანესა დამკვიდრებად მუნ,
მათსა	მცხ.სჯლ	რათა დღეგრძელ იყვნეთ ქუეყანასა მას ზედა, რომლისათჳს-იგი ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა მიცემად მათა და ნათესავისა მათისა შემდგომად მათსა ქუეყანასა, რომელსა გამოსდის სძე და თაფლი.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო ქუეყანა იგი, რომელსა თქუენ შეხუალთ დამკვიდრებად ქუეყანაჲ - მთაჲ და ბარი, ცუარისაგან ზეცისაჲსა ირწყვის იგი.
მას	მცხ.სჯლ	რომელსა-იგი უფალი ღმერთი თვით ღუწილ და თუალნი უფლისა ღმრთისანი მარადის მას ზედა არიან დასაბამითგან წელიწადისაჲთ და მიაღსასრულადმდე წელიწადისა.
მათ	მცხ.სჯლ	უკეთუ სმენით ისმინეთ ყოველნი ესე მცნებანი ჩემნი, რომელთა-ესე დღეს გამცნებ თქვენ და შეიყუაროთ უფალი ღმერთი თქუენი და ჰმსახურებდით მათ ყოვლითავე გულითა თქუენითა და ყოვლითა ძალითა თქუენითა,
მისგან	მცხ.სჯლ	და განრისხნეს უფალი გულისწყრომით თქუენ ზედა. და დაეყენნეს ცანი და არა გამოსცეს წვიმაჲ და ქუეყანამან არა გამოსცეს ნაყოფი თჳსი და წარწყმდეთ მსთუად ქუეყანისა მისგან კეთილთაჲსა, რომელ-იგი უფალმან მოგცეს თქუენ.
იგი	მცხ.სჯლ	დაისხენით მცნებანი ესე ჩემნი გულთა თქუენთა და შევიბნეთ იგი სასწაულად ჴელთა თქუნთა და იყვნენ იგინი შეურყეველად წინაშე თუალთა თქუენთა.
იგი	მცხ.რიცხ	და აღიღო იგავი იგი თჳსი და ჰრქუა: აღდეგ, ბალაკ, და ისმინე, ყურად-იღე მოწამემან ძემან სეფორისმან.
მათ	მცხ.სჯლ	რათა განმრავლდენ დღენი თქუენნი და დღენი ნაშობთა მათ თქუენთანი ქუეყანასა მას ზედა, რომლისათჳს ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა მიცემად მათა, ვითარცა დღენი ცისანი ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	არა ვინ გიჴდებოდის თქვენ და არცაღა მო-ვინ-გექცეს პირსა თქუენსა, რამეთუ შიში და ზარი თქუენი მიჰფინოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან ყოველსა მას ქუეყანასა, რომელსაცა მიხვიდოდით თქუენ, ვითარცა გეტყოდა თქუენ უფალი.
მისგან	მცხ.სჯლ	დაწყევასა, არა თუ ისმინნეთ მცნებანი უფლისა ღმრთისა თქუენისანი, რომელსა-ესე დღეს გამცნებ თქუენ და შესცთეთ გზისა მისგან, რომელი გამცენ თქუენ და შეხვიდეთ და ჰმსახურებდეთ თქუენ ღმერთთა უცხოთა, რომელ არა იცოდეთ.
მას	მცხ.სჯლ	და ესე არიან ბრძანებანი და მსჯავრნი, რომელ დაიმკვიდრნეთ და ჰყოთ ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მამათა თქუენთამან მოგცეს შენ სამკვიდრებელად ყოველთა დღეთა, რავდენცა სცხონდეთ ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.სჯლ	მოსპოლვით მოსპნე ყოველნი იგი ადგილნი სამსახურებელნი წარმართთანი, რომელსა ემსახუროს სამსახურებელი იგი ბილწებისაჲ ზედა მთათა მაღალთა და ბორცუთა და ხეთა ქუეშე
მან	მცხ.რიცხ	თქუა კაცმან მან, რომელ ჭეშმარიტად ხედვიდა, რომელმან ხილვაჲ ღმრთისა იხილა ძილსა შინა ზემხილვარითა თუალითა თჳსითა:
იგი	მცხ.სჯლ	და შეწირეთ მსხუერპლები იგი თქუენი მუნ და საკუმეველები, და პირველისა ნაყოფისა თქუენისაჲ და აღნათქუემი თქვენი ძღუენი ნეფსითი გონებათა თქუენთაჲ და პირმშოები ზროხათა თქვენთაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	არა ჰყო ეგრე, ვითარ-ეგე ჰყოფთ აქა დღეს კაცად-კაცადი ეგე ნებასა თავისა თჳსისასა, რამეთუ არღა მიწევნულ ხართ თქუენ აქამდის განსასუენებელსა მას და სამკვიდრებელსა თქვენსა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცეს თქუენ.
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ წიაღჰჴდეთ თქუენ იორდანესა და დაეშენნეთ ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან დაგიმკვიდროს თქვენ და განგისუენოს თქუენ ყოველთაგან მტერთა თქუენთა, რომელნი იყვნეს გარემოჲს თქუენსა და დაეშენნეთ ყუდროებით.
იგი	მცხ.სჯლ	და იყოს ადგილი იგი, რომელ გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან თავისა თვისისა სახელ-დებად სახელი მისი მას ზედა, მუნ შესწირით ყოველი შესაწირავი, რომელსა-ესე მე გამცნებ თქუენ დღეს, მსხუერპლები იგი თქვენი და ძღუენი თქუენი და ათეული თქუენი და პირველი იგი ჴელთა თქუენთა და რჩეულ-რჩეული ძღუენი აღნათქუემთა თქუენთაჲ, რომელ აღუთქუათ უფალსა ღმერთსა თქუენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და იხარებდეთ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა და თქუენ, და ძენი თქუენნი, და ასულნი თქუენნი, მონანი და მჴევალნი თქუენნი და ლევიტელნი იგი, რომელ არს ზედამდგომელ თქუენდა, რამეთუ არა უც მას ნაწილ და სამკვიდრებელ თქუენ შორის.
მას	მცხ.სჯლ	იგულე თავი შენი, ნუუკუე შე-სადამე-სწირვიდე შესაწირავთა შენთა ყოველსავე ადგილსა, რომელ იხილო, არამედ მას ადგილსა,
მათ	მცხ.სჯლ	და ყოვლითა გულისთქუმითა შენითა შესწირო მსხუერპლი იგი შენი და შჭამო ჴორცი იგი მისი კურთხევითა მით უფლისა ღმრთისა შენისაჲთა, რომელ-იგი მოგცა შენ ყოველთა მათ ქალაქთა შენთა ბილწი იგი და წმიდაჲ, ერთბამად შჭამდეთ, ვითარცა ქურციკსა და ირემსა.
იგი	მცხ.სჯლ	ვერ შეშჭამო შენ ქალაქთა შინა შენთა ათეული იგი იფქლისა შენისაჲ და ღვინისა და ზეთისა შენისაჲ და პირმშოები ზროხათა შენთაჲ და ცხოვართა შენთაჲ და აღთქუმული იგი აღნათქუემთა შენთაჲ, და შესაწირავი იგი აღსაარებათა თქუენთაჲ და პირველი იგი ნაყოფთაჲ ქმნული ჴელთა თქუენთაჲ,
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა შეშჭამო იგი ადგილსა მას, რომელსაცა-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან, შენ, და ძემან შენმან, და ასულმან შენმან, და მონამან და მჴევალმან და ლევიტელი იგი, რომელ დამკვიდრებულ იყოს ქალაქთა შენთა, შჭამდე და იხარებდე წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა ყოველსა მას ზედა, რომელსაცა შეგეხოს ჴელი შენი.
იგი	მცხ.სჯლ	ეკრძალე, ნუუკუე და-სადამე-უტეო ლევიტელი იგი ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა, რავდენცა სცხონდე ქუეყანასა ზედა.
მით	მცხ.სჯლ	უკეთუ განშორებულადრე იყოს შენგან ადგილი იგი, რომელ გამოირჩია უფალმან ღმერთმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა და შესწირო შენ ზუარაკთაგანი შენთაჲ, ანუ ცხოვართაჲ, რომელი მოგცეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, ვითარცა გიბრძანა შენ და შეშჭამო იგი ქალაქთა შინა შენთა ყოვლითა მით გულისთქუმითა გულისა შენისაჲთა.
იგი	მცხ.სჯლ	ვითარცა შეიჭამოს ქურციკი და ირემი, ეგრე შეშჭამო იგი, რომელ-იგი არაწმიდაჲ არს შენ თანა და წმიდაჲ იგი ერთბამად შეჭამეთ იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	ეკრძალე მტკიცედ არაჭამად სისხლისა, რამეთუ სისხლი საცხოვრისაჲ სამშვინველ მისა არს; არა შეშჭამო შენ სამშვინველი იგი ჴორცსა მას თანა,
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ ქუეყანასა დასთხიო იგი ვითარცა წყალი.
მას	მცხ.სჯლ	ხოლო შესაწირავი იგი სიწმიდისა შენისაჲ და აღნათქუემი იგი შენი მოიღო ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩია უფალმან და შესწირო იგი მუნ.
იგი	მცხ.სჯლ	მსხუერპლი შენი ჴორცი იგი შესწირო საკურთხეველსა მას ზედა უფლისა ღმრთისა შენისასა, რამეთუ სისხლი იგი დააპკურო აღსავალთა მათ საკურთხეველისა ამის უფლისა ღმრთისათა და ჴორცი იგი შესჭამო.
იგი	მცხ.სჯლ	უკუეთუ მოსრნეს უფალმან ღმერთმან შენმან ნათესავნი იგი, რომელსა-იგი მიხუალთ დამკვიდრებად ქუეყანისა მათისა წინაშე პირსა შენსა, დაიმკვიდრნე იგი და დაეშენო ქუეყანასა მათსა.
მათთა	მცხ.სჯლ	იგულე თავი შენი, ნუკუე გამოიძიებდე მიდევნებად მათა შემდგომად მოსრვისა მის მათისა პირისაგან შენსა, ნუუკუე ეძიებდე კერპთა მათთა და სთქუა, ვითარცა-იგი მათ ნათესავთა ყვიან კერპთა მიმართ მათთა, ეგრეცა მე ვყო.
იგი	მცხ.სჯლ	ყოველივე სიტყუაჲ, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღეს, დაიმარხო იგი და ჰყო, არა დააკლო, არცაღა შეჰმატო მათ.
მის	მცხ.სჯლ	ნუ ისმენთ სიტყუათა მის წინასწარმეტყუელისათა, ნუცა მის ჩუენებისმხილველისათა, რამეთუ გამოცდით გამოგცდის თქუენ უფალი ღმერთი თქუენი, გიყუარდეს თუ თქუენ უფალი ღმერთი თქუენი ყოვლითა გულითა თქუენითა და ყოვლითა გონებითა თქუენითა.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ შენ უფალსა ღმერთსა შენსა ხოლო შეუდეგ და მისა გეშინოდენ და მცნებათა მისთა იმარხევდით და ჴმისა მისისაჲ ისმინეთ და მას მხოლოსა შეეყვენით.
მის	მცხ.სჯლ	სამსახურებელთა მათგან წარმართთაჲსა, რომელნი იყვნენ გარემოჲს თქვენსა, მახლობელნი, გინა თუ შორიელნი, კიდითგან კიდედმდე ქუეყანისა, არა ჯერ-იჩინო მისლვაჲ მის თანა, არცაღა ისმინო მისი.
იგი	მცხ.სჯლ	არა ჰრიდოს თუალმან შენმან, არცაღა გეწყალოდის იგი, არცაღა დაუფარო მას,
მისა	მცხ.სჯლ	არამედ მხილებით ამხილო მას და ჴელი შენიღა პირველად შეხებულ იყავნ მოკლვად მისა, მაშინღა ჴელნი ყოვლისა ერისანი.
მას	მცხ.სჯლ	და ქვაჲ დაჰკრიბონ მას და მოკუედინ, რამეთუ იზრახა განშორებად შენი უფლისაგან ღმრთისა შენისა, რომელმან მოგიყვანა შენ ქუეყანით ეგჳპტით სახლისა მისგან კირთებისა.
მის	მცხ.სჯლ	ვითარმედ კაცნი უსჯულონი განვიდეს ჩუენგან და გადააქცინეს ყოველნი იგი მკვიდრნი მის ქალაქისანი და ჰრქუეს: მოვედით და ვმსახუროთ ღმერთთა უცხოთა, რომელ-იგი თქუენ არა იცოდეთ.
მას	მცხ.სჯლ	მოსრვით მოისრნეთ მკვიდრნი იგი მის ქალაქისანი პირითა მახვილისაჲთა. და დაწყევით დასწყევნეთ იგინი და ყოველივე, რაჲცა იყოს ქალაქსა მას შინა და საცხოვარი მათი მოსრათ პირითა მახვილისაჲთა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ყოველი მონაგები მათი გამოჰკრიბო გზასა წარსავალთა მათთასა, და ქალაქნი იგი მათნი, და ყოველი იგი ნატყუენავი და მონაგები მათი, რომელ გამოგეკრიბოს დაწვით ცეცხლითა წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა და იყავნ იგი ოჴერ უკუნისამდე ჟამთა და ნუღარა აღიშენებინ.
მისგან	მცხ.სჯლ	და ნუცარაჲ შეგეხებინ ჴელთა შენთა ჭურჭელისა მისგან მისისა, რამეთუ წყეულ არს, რათა მოიქცეს, უფალი რისხვისა, მისგან გულისწყრომისა მისისა და შეგიწყალოს შენ და განგამრავლოს შენ, ვითარცა ეფუცა უფალი მამათა მათ შენთა.
მისა	მცხ.სჯლ	რამეთუ ერი ეგე წმიდაჲ ხარ უფლისა ღმრთისა შენისაჲ და შენ გამოგირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან, რათა იყო მისა ერ საზეპურო ყოველთა შორის ნათესავთა, რომელნი არიან გარემოჲს შენსა.
მისი	მცხ.სჯლ	და ყოველსა, რომელსა ფრთე არა ესხნენ, და არცა ქეცი ედვან, მისი არა შჭამო, რამეთუ ბილწი არს.
მისი	მცხ.სჯლ	და ვარხჳ და მღამიობი, და ბუკიოტი და ყოველი მსგავსი მისი.
მას	მცხ.სჯლ	ყოველსავე მკუდრისასა ნუ შჭამთ, ყოველსავე მსხემსა და მწირსა, რომელი ქალაქსა შინა შენსა იყოს, ნუ სცემ მას, ნუცა აწამებ და ნუცა სხუასა სცემ, რამეთუ ერი ეგე წმიდა ხარ უფლისა ღმრთისა შენისა, კრავსა სძითა დედისა თჳსისაჲთა ნუ შეჰგბოლავთ.
მას	მცხ.სჯლ	და შეშჭამო იგი წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა ადგილსა მას, რომელსაცა გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა, მუნ შესწირო ყოველივე ათეული იფქლისა შენისაჲ და ზეთისა შენისაჲ და პირმშოები ზროხათა და ცხოვართა შენთაჲ, რათა შეისწაო შიში უფლისა ღმრთისა შენისა ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ შორს იყოს შენგან გზაჲ იგი და ვერ შესწირო იგი, რამეთუ შორს იყოს შენგან ადგილი იგი, რომელი გამოირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა რამეთუ გაკურთხა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
იგი	მცხ.სჯლ	განჰყიდო შენ ნაყოფი იგი ვეცხლად, და მოიღო შენ ვეცხლი იგი ჴელითა შენითა და მიხვიდე ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან.
იგი	მცხ.სჯლ	განჰყიდო იგი, რადცა გინდეს და გულმან გრქუას შენ, ზროხად, გინა თუ ცხოვრად, გინა თუ ღვინოდ, გინა თუ რადმე, რაჲ გულმან გრქუას შენ, და შეშჭამო იგი წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა და იხარებდე შენ და სახლეულნი შენნი.
იგი	მცხ.სჯლ	და ლევიტელი იგიცა, რომელი იყოს ქალაქსა შენსა, არა განიშორო იგი, რამეთუ არა უც ნაწილ და სამკვიდრებელ შენ თანა.
მასვე	მცხ.სჯლ	მესამესა წელსა გამოსცე შენ ყოველი-იგი ათეული ნაყოფისა მის შენისაჲ და მასვე წელსა დასდვა იგი ქალაქსა შენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და მივიდეს ლევიტელი, რამეთუ არა უც ნაწილ და სამკვიდრებელ შენ თანა და მსხემი იგი, და მწირი იგი, და ქურივი იგი და ობოლი იგი, რომელ იყოს ქალაქსა შენსა, მივიდენ და შეჭამონ იგი და განძღენ, რათა გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა მათთჳს საქმეთა შენთა, რომელსა იქმოდე შენ.
მას	მცხ.სჯლ	უცხოთესლსა მას და შორიელსა არა მიუტეო, არამედ მოჰჴადო, რაჲცა თანა-ედვას, მოყუასსა მას და ძმასა მიუტეო,
მისთჳს	მცხ.სჯლ	რათა არავინ იპოოს შენ შორის ნაკლულევან, რათა მისთჳს კურთხევით გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან, მოგცეს შენ მკვიდრობით დამკვიდრებად მას ზედა,
იგი	მცხ.სჯლ	უკუეთუ სმენით ისმინოთ ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა თქუენისაჲ და დაიმარხნე და ჰყვნე ყოველნი იგი მცნებანი, რომელსა მე გამცნებ შენ დღესდღე.
მის	მცხ.სჯლ	უკეთუ ვინმე იყოს შენ შორის ნაკლულევანი ძმათა შენთაგანი რომელსავე ერთსა ქალაქთა შენთაგანსა, არა გარე მიიქციო გული შენი მისგან, არცაღა კრულ-ჰყო ჴელი შენი ძმისა მის შენისა ნაკლულევანისა.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ ჴსნილ-ჰყო ჴელი შენი მისთჳს და ავასხო მას, რავდენცა უჴმდეს.
მას	მცხ.სჯლ	იგულე თავი შენი, ნუუკუე იყოს სამე დაფარულ სიტყუაჲ უშჯულოებისაჲ გულსა შინა შენსა და სთქუა: მოახს წელი იგი მეშვიდე წელიწადი იგი მიტევებისაჲ და თუალძვირ იქმნე ძმისა მის შენისა ნაკლულევანისა, და არა რაჲ სცე მას და ღაღადებდეს უფლისა მიმართ შენთჳს და იყოს შენდა ცოდვა დიდ.
მას	მცხ.სჯლ	მიცემით მისცე მას, რავდენცა აკლდეს და არა შესწუხნე გულითა შენითა შემდგომად მიცემისა მის შენისა, რამეთუ ამისთჳს გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა მათ საქმეთა შინა შენთა და ყოველსა მას ზედა, რომელსა შეახო ჴელი შენი.
მის	მცხ.სჯლ	რამეთუ არასადა მოაკლდეს ნაკლულევანისაგან, ამისთჳს გამცნებ შენ და გეტყვი: ჴსნით ჴსნილ-ყავ ჴელი შენი ძმისა მის შენისა ნაკლულევანისათჳს და გლახაკისათჳს, რომელი-იგი იყოს ქუეყანასა შენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და რაჟამს გამოავლინებდე მას შენგან განთავისუფლებულსა, არა გამოავლინო იგი შენგან ჴელცუდად,
მას	მცხ.სჯლ	არამედ აღგებით აღაგო იგი: საცხოვართა შენთაგან, და იფქლისა შენისაგან და საწნეხელისა შენისაგან მისცე მას, რათა გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
მას	მცხ.სჯლ	მოიჴსენე, რამეთუ შენცა დამონებულ იყავ ქუეყანასა მას ეგვიპტისასა და გიჴსნეს შენ უფალმან შენმან, ამისთჳს გამცნებ შენ სიტყუათა ამათ.
იგი	მცხ.სჯლ	მოიღო შენ სადგისი და დააპყრა ყური მისი კარსა, და განჴურიტო იგი და იყოს იგი შენდა მონა უკუნისამდე და ეგრეცა მსგავსად მჴევალსა მას უყო.
მათ	მცხ.სჯლ	არა ფიცხელ გიჩნდეს წინაშე შენსა, რაჟამს გამოავლინებდე შენგან განთავისუფლებულსა, რამეთუ წელიწდეულად სასყიდელითა მორეწისაჲთა გმსახურებდა შენ ექუს წელ და გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა მათ საქმეთა შენთა, რომელსაცა იქმოდე.
იგი	მცხ.სჯლ	ყოველივე პირმშოჲ, რომელი იშვეს ზროხათა შენთაჲ, გინა თუ ცხოვართაჲ უპედი, განწმიდო შენ უფლისა ღმრთისა შენისათჳს, არა აქმნიო ჴარი იგი პირმშოთა შენთაჲ და არცა მოჰრისო ცხოვარი იგი პირმშოთა შენთაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა შეშჭამო იგი წლითი წლად ადგილსა მას, რომელი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან, შენ და სახლეულთა შენთა შეჭამეთ იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ ქალაქთა შინა შენთა შეშჭამო იგი, წმიდამან და არაწმიდამან ზოგად. შეჭამონ ვითარცა ქურციკი და ვითარცა ირემი.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო სისხლი მისი არა შეშჭამოთ, არამედ ვითარცა წყალი დასთხიოთ იგი ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	დაიცევ თთუჱ იგი ახალთაჲ და ჰყვი იგი უფლისა ღმრთისა შენისა, რამეთუ თუესა მას ახალთასა გამოგიყვანა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ღამე ეგჳპტით.
მას	მცხ.სჯლ	და დაჰკლა შენ მსხუერპლი უფლისა ღმრთისა შენისა ცხოვარი იგი და ზროხაჲ ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან, წოდება და სახელი მისი მას ზედა.
მის	მცხ.სჯლ	არა შჭამო მას შინა მფუე, შვიდ დღე უფოველი პური შჭამო ჭირსა მას შინა, რამეთუ მწრაფლ ღამე გამოხუედ ეგვიპტით და მოიჴსენით დღე იგი გამოსლვისა მის თქუენისაჲ ქუეყანით ეგვიპტით ყოველთა დღეთა ცხორებისა თქუენისათა.
მას	მცხ.სჯლ	არა იპოოს ცომი შვიდ დღე ყოველთა საზღვართა თქვენთა და არცა განაციოთ ჴორცი იგი, რომელ დაჰკლა მიმწუხრი განთიად დღესა მას პირველსა.
მას	მცხ.სჯლ	ნუ გიფლიენ შენ ჭამად ურიდად საკლველისა მისგან, რომელი-იგი დაიკლას დღესასწაულსა მას ყოველთასა ქალაქთა შენთა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა, მუნ დაკლის საკლველი იგი დღესასწაულთაჲ მათ, მწუხრი დასლვასა ოდენ მზისასა ჟამსა მას, რომელსაცა გამოხუედ ქუეყანით ეგვიპტით.
მას	მცხ.სჯლ	შეაგბო და შესწვა და შეშჭამო ადგილსა მას, რომელსაცა გამოირჩიოს უფალმან ღმერამან შენმან და მიიქცე ხვალისაგან და მიხვიდე სახიდ შენდა.
მას	მცხ.სჯლ	ექუს დღე უფუველი შჭამო და მეშვიდესა დღესა განჴსნაჲ არს დღესასწაულისაჲ მის უფლისა ღმრთისა შენისაჲ, არა ჰქმნე მას შინა ყოველივე საქმე შვიდი შვიდეული მრგულიად აღრაცხო თავისა, რაჟამს იწყო მანგლისა საქმე მკათა, მიერითგან აღირაცხო შვიდი შვიდეული.
იგი	მცხ.სჯლ	და იხარებდე შენ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა, შენ, და ძენი შენნი და ასული შენნი, მონაჲ, და მჴევალი შენი და ლევიტელი იგი, რომელ დამკვიდრებულ იყოს ქალაქსა შენსა და მწირი იგი, და ობოლი იგი და ქურივი იგი, რომელი მყოფ იყოს თქუენ შორის ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან წოდებად სახელი მისი.
მას	მცხ.სჯლ	დღესასწაული იგი ტალავრობისაჲ ჰყვი თავისა შენისა შვიდ დღე შეკრებასა მას კალოჲსა შენისასა და საწნეხელისა შენისასა.
იგი	მცხ.სჯლ	და იხარებდე დღესასწაულსა მას შენსა შენ, და ძე ეგე შენი, და ასული შენი, მონა და მჴევალი შენი, და ლევიტელიცა იგი, და მწირი, და ობოლი და ქურივი, რომელ იყოს ქალაქსა შენსა.
მას	მცხ.სჯლ	შვიდ დღე ჰყო დღესასწაული იგი უფლისა ღმრთისა შენისაჲ ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან თავისა შენისა, უკეთუ გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა ზედა ნაყოფთა შენთა და ყოველთა ზედა საქმეთა ჴელთა შენთასა, და იყო შენ სახარულევან.
მას	მცხ.სჯლ	შვიდგზის წელიწადსა ეჩუენოს ყოველი წული ყრმაჲ შენი წარდგინებად წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან თავისა თვისისად დღესასწაულსა მას უფუველთასა და დღესასწაულსა მას შვიდეულთასა და დღესასწაულსა მას ტალავრობისასა, არა ეჩვენო შენ პირსა უფლისასა ჴელცუდად, არამედ თითოეულად რავდენ-რაჲ.
მისთჳს	მცხ.სჯლ	ძალი აქუნდეს ჴელთა შინა მისთა კურთხევისა მისთჳს უფლისაჲსა, რომელ მოგცეს შენ.
მათ	მცხ.სჯლ	მსაჯული და განმგებელნი და მწიგნობარნი დაიდგინნე თავისა შენისა ყოველთაგან ნათესავთა შენთა ყოველთა მათ ქალაქთა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან, რომელმან მოგცეს შენ და შჯიდე ერსა მას სიმართლისა საშჯელითა,
იგი	მცხ.სჯლ	სიმართლით სამართალსა შეუდეგით, რათა სცხონდეთ და შეხვიდეთ და დაიმკვიდროთ ქუეყანაჲ იგი, რომელ უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ.
მან	მცხ.სჯლ	და მივიდეს და ჰმსახუროს მან კერპთა და თაყუანი-სცეს მზესა, გინა მთოვარესა, გინა თუ ყოველსავე სამკაულსა ცისასა, რომლისაჲ მე არა უბრძანე მათ.
მას	მცხ.სჯლ	განიყვანო კაცი იგი გარეშე ქალაქსა, გინა თუ მამაკაცი იყოს, გინა თუ დედაკაცი იყოს, ქვაჲ დაჰკრიბონ მას და მოკუდეს. და, რომელი-იგი მოკუდებოდის,
იგი	მცხ.სჯლ	და მიხვიდე შენ მღდელთა მათ ლევიტელთა და მსაჯულნი იგი, რომელ იყვნენ მათ ჟამთა, და გამოიკითხონ სასჯელი იგი და გითხრან შენ განგებაჲ იგი სასჯელისა მის.
მის	მცხ.სჯლ	და ჰყო მსგავსად სიტყვისა მის, რომელცა-იგი გითხრან შენ ადგილისა მისგან, რომელ-იგი გამოირჩია უფალმან და ეკრძალო მას ყოფად ყოვლისა მის მცნებისა სასჯელისაჲსა.
მის	მცხ.სჯლ	რომელ-იგი შჯული შეგითხრა შენ და რაჲცა გასწაონ შენ, ჰყო შენ მსგავსად სიტყჳსა მის მათისა, რაჲცა-იგი გრქუან შენ, არა გარდააქციო შენ მარჯულ, არცა მარცხლ.
იგი	მცხ.სჯლ	არა იდგინო შენ სხუაჲ, არამედ რომელნიცა გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან ძმათაგანვე შენთა, იგი დაიდგინო მთავრად შენ ზედა, რომელ არა ძმათა შენთაგანი იყოს.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს დაჯდეს საყდართა მათ ზედა მთავრობისა მისისათა და გარდაწეროს წიგნი ესე მეორისა სჯულისაჲ წიგნთა
მას	მცხ.სჯლ	მღდელთაგან და ლევიტელთა და იყოს მის თანა მარადის და ჰკითხვიდეს მას ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა, რათა შეისწაოს შიში უფლისა ღმრთისა თჳსისაჲ და დაიმარხნეს ყოველნი ესე მცნებანი და სამართალნი და ყოს ესე.
მას	მცხ.სჯლ	რათა არა აღმაღლდეს გული მისი ძმათაგან თჳსთა და გარდააქციოს სჯულისა მისგან მარჯულ, ანუ მარცხლ, რათა დღეგრძელ იყოს მთავრობასა მას ზედა მისსა იგი და შვილნი მისნი შორის ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.სჯლ	არა იყოს მღდელთა მათ ძეთა ლევისთა, ვითარცა სხუათა მათ ნათესავთაჲ ნაწილ და სამკვიდრებელ შორის ისრაჱლსა, არამედ შესაწირავნი იგი უფლისანი იყვნედ ნაწილად მათა და მას ჭამედ.
მას	მცხ.სჯლ	მღდელთა მათ ერისა მისგან, რომელნი-იგი შესწირვიდენ მსხუერპლთა მათ, გინა თუ ზუარაკსა, გინა თუ ცხოვარსა, მიეცენ მღდელსა მას ნაწილად აღსაბმელი და ღაწუნი კოჭანითურთ.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ იგი გამოირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან თავისა თჳსისა ყოველთაგან ნათესავთა დადგინებად მისა მსახურებად უფლისა, იგი და ძენი მისნი ძეთაგან ისრაჱლისათა ყოველთა დღეთა ცხორებისა მათისათა.
მას	მცხ.სჯლ	მო-თუ-ვინმე-ვიდეს ლევიტელი ერთი, რომლისავე ქალაქისა ძეთა მათ ისრაჱლისათა, სადაცა ვინ დამკვიდრებულ იყოს და რამეთუ გულმან ჰრქუა მას მოსლვად და მსახურებად ადგილსა ამას, რომელი-იგი გამოირჩია უფალმან
მისგან	მცხ.სჯლ	ეგრეცა მას მიეც ნაწილი საჭმლად, გარნა სასყიდელისა მისგან ნათესავთაჲსა არა სცე მას.
მას	მცხ.სჯლ	უკეთუ შეხვიდე შენ ქუეყანასა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ, ნუ ისწავებ შენ საქმედ მსგავსად ბილწებისა მის მათ წარმართთაჲსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	რამეთუ ბილწი არს წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა, რომელი იქმოდის ამას ყოველსა, რამეთუ ამის ყოვლისა ბილწებისათჳს მოსრნა იგინი უფალმან ღმერთმან შენმან პირისაგან შენისა.
მის	მცხ.სჯლ	ისმინეთ მსგავსად ყოვლისა მის, რომელი-იგი ითხოვე უფლისა ღმრთისა შენისაგან ქორებს ჟამსა მას შეკრებისასა, რამეთუ სთქუათ: არღარა შევსძინოთ ჩუენ სმენად ჴმისა მის უფლისა ღმრთისა ჩუენისაჲსა. და ცეცხლი ესე დიდი არღარა ვიხილოთ მერმე, რათა არღარა მოვწყდეთ.
მათ	მცხ.სჯლ	წინაწარმეტყუელნი აღუდგინო მათ ძმათაგანვე თჳსთა, ვითარცა-ეგე შენ და მივსცნე მე სიტყუანი ესე ჩემნი პირსა მისსა და ეტყოდის მათ ყოველთავე მცნებათა ჩემთა.
მის	მცხ.სჯლ	და იყოს კაცი იგი, რომელმან არა ისმინნეს ყოველნი იგი სიტყუანი მის წინაწარმეტყუელისანი, რომელსა-იგი ეტყოდის სახელითა ჩემითა.
მას	მცხ.სჯლ	მე შური ვიძიო მისგან და წინაწარმეტყუელი, რომელი უშჯულოებდეს და იტყოდის სახელითა ჩემითა სიტყუასა, რომელ მე არა უბრძანე მას სიტყუად და ანუ თუ ეტყოდის სახელითა ღმერთთა უცხოთაჲთა, სიკუდილით მოკუდეს იგი წინაწარმეტყუელი.
იგი	მცხ.სჯლ	რომელსა-იგი უფალი არა ეტყოდის წინასწარმეტუელსა მას? სიტყუასა, რომელ-იგი იტყოდის წინაწარმეტყუელი იგი სახელით უფლისათა და სიტყუაჲ იგი არა იყოს მსგავსად წინაწარმეტყუელებისა მის მისისა, რომელსა-იგი ეტყოდა მას უფალი ღმერთი, ნუ შეუდგებით, რამეთუ უსჯულოებით მით თავისა თვისისაჲთა იტყოდა ცრუწინაწარმეტყუელი იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ მოსრვით მოსრნეს უფალმან ღმერთმან შენმან წარმართნი იგი, რომელთაჲ-იგი მოგცეს უფალმან ღმერთმან შენმან ქუეყანაჲ იგი დამკვიდრებად. და დაეშენო შენ ქალაქთა მათთა და სახლთა მათთა.
მისგან	მცხ.სჯლ	სამი ქალაქი გამოირჩია უფალმან თავისა შენისა ქუეყანისა მისგან, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ.
მის	მცხ.სჯლ	აღიწონე გონებასა შენსა გზაჲ იგი მისი და სამად ნაწილად განჰყო საზღვარი იგი მის ქუეყანისაჲ, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ და განუყო შენ ნაწილად თითოჲ ქალაქი და იყოს იგი შესავედრებელად კაცისმკლველთა.
მის	მცხ.სჯლ	და ბრძანებაჲ ესე იყოს კაცისა მკლველისა მის ზედა, რომელ-იგი მეოტ იქმნეს და შევარდეს ქალაქსა მას, განერეს.
მას	მცხ.სჯლ	რომელმან მოკლას მოყუასი იშვით, არა ნებსით, არცა ზაკვით, არც ყოფილ იყოს გული მისი სიძულილით მისა მიმართ გუშინ, გინა თუ ძოღან. შე-თუ-ვინმე-სრულ იყოს ტყესა შეშისა კრვად მოყუასისა თანა დაცემასა მას ცულისასა, განერეს ჴელთა მისთა და მახვილი იგი ეცეს მოყუასსა მას თჳსსა და მოკუდეს, ეგევითარი იგი ივლტოდის და შევარდეს ერთსა ქალაქთა მათგანსა,
მისა	მცხ.სჯლ	რათა არა მახლობელმან ვინმე მის სისხლისამან დევნა-უყოს მომკლველსა მას, განჴურვებითა მით გულისაჲთა ეწიოს მას და მოკლას, რამეთუ შორს იყოს გზაჲ მისი და იგი არა თანამდებ იყოს, რამეთუ არა მტერობით, ანუ სიძულილით იყო მისა მიმართ გუშინ, ანუ ძოღან.
იგი	მცხ.სჯლ	ამისთჳს განმცნებ შენ სიტყუასა ამას, რათა გამოჰყუნე შენ სამნი იგი ქალაქნი განსარინებელად მკლველთა მათ.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ განვრცობით განგივრცნეს უფალმან ღმერთმან შენმან საზღვარნი იგი შენნი, ვითარცა-იგი ეფუცა მამათა შენთა და მოგცეს შენ ყოველი-იგი ქუეყანაჲ, ვითარცა-იგი ეტყოდა მამათა შენთა.
მას	მცხ.სჯლ	რათა არა დაითხეოდის სისხლი უბრალოჲ ქუეყანასა მას შენსა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ დამკვიდრებად და ნუმცა იპოების შენ შორის თანამდებ სისხლისა.
მის	მცხ.სჯლ	უკეთუ იყოს ვინმე კაცი, რომელსა სძულდეს მოყუასი იგი თჳსი მტერობით და უმზიროს მას და აღდგეს მის ზედა და მოკლას და შევარდეს ერთსა ქალაქთაგანსა,
იგი	მცხ.სჯლ	მიავლინეთ ყოველთა მათ მოხუცებულთა მის ქალაქისათა და გამოიყვანეთ მიერ. და მიეცეს იგი ჴელთა შურისმგებელისა მის სისხლისასა და მოკლან იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	და ნუ დაჰრიდებნ თუალი მისი და ნუცა შეიწყალებნ მას და განსწმიდო სისხლი იგი უბრალოჲ ისრაჱლსა შორის და კეთილი გეყოს შენ.
მას	მცხ.სჯლ	ნუ გარდასცვალებ საზღვართა, რომელ დაამტკიცნეს მამათა შენთა სამკვიდრებელსა მას შენსა ქვეყანასა მას ზედა, რომელსა დაგამკვიდროს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
იგი	მცხ.სჯლ	წარმოდგედ ორნივე იგი კაცნი და იტყოდედ წინაშე უფლისა და წინაშე მღდელთა და წინაშე მსაჯულთა, რომელნი იყუნენ მათ ჟამთა.
მას	მცხ.სჯლ	და გამოიკითხონ მათ ჭეშმარიტებით და თუ იპოვნენ კაცი იგი წამებასა მას ზედა ცრუსა, სიცრუით წამებდა მოყუსისა მისისათჳს.
იგი	მცხ.სჯლ	და ვახად აღუდგა მას და უყვედ მას მსგავსად სიბოროტისა მისისა, რომელ-იგი ზრახა ყოფად მოყუსისა მის თჳსისათჳს და მოსპეთ ეგევითარი იგი ბოროტი თქუენ შორის,
მათ	მცხ.სჯლ	რათა ნეშტთა მათ, რომელნი-იგი დაშთენ, ეშინოდის და არღა შესძინონ საქმედ ბოროტისა რაჲთურთით.
მას	მცხ.სჯლ	ნუ ჰრიდებნ თუალი შენი ეგევითარსა მას, სული სულისა წილ, თუალი თუალისა წილ, კბილი კბილისა წილ, ჴელი ჴელისა წილ, ფერჴი ფერჴისა წილ, რაჲცა ვინ უყოს მოყუასსა თჳსა, მიეგოს მას.
მათგან	მცხ.სჯლ	გან-თუ-ხვიდოდი შენ წყობად მტერთა შენთა და იხილო მუნ ვაშტი და მჴედრები და გუნდები ერთა მრავალთაჲ უძლიერესი შენსა, ნუ გეშინინ მათგან, რამეთუ უფალი ღმერთი შენ თანა არს, რომელმან გამოგიყვანა შენ ქუეყანით ეგვიპტით.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს მიეახლო შენ ადგილსა მას განსაწყობელსა, წარდგეს მღდელთმოძღუარი იგი
მათგან	მცხ.სჯლ	და თქუას: ისმინე, ისრაჱლო, თქუენ გამოსრულ ხართ, ეგრე, დღეს წყობად მტერთა მათ თქუენთა, ნუ და აღჴსნდებიედ გულნი თქუენნი, ნუცა გეშინინ მათგან, ნუ დაბრკოლდებიედ გულნი თქუენნი, ნუცა დაჰრიდებთ პირსა მათსა,
მას	მცხ.სჯლ	მერმე წარდგენ შჯულისმწიგნობარნი იგი, ეტყოდიან ერსა მას და ჰრქუან: ეშენოს თუ ვისმე კაცსა თქუენგანსა სახლი ახალი და სატფური არა ეყოს მას შინა, განვედინ ჩუენგან და მიიქეცინ მუნ სახიდ თვისა, ნუუკუე მოკუდეს წყობასა მას შინა და სხუაჲ კაცი მოვიდეს და სატფურ იყოს მას შინა.
მას	მცხ.სჯლ	და ეთხოვოს თუ ვისმე კაცსა ცოლი და არღა შეერთოს, წარვედინ და მიიქეცინ სახიდვე თვისა. ნუუკუე მოკუდეს წყობასა მას და სხუამან კაცმან შეირთოს ცოლი იგი მისი.
მის	მცხ.სჯლ	მერმე შესძინოს მწიგნობართა მათ ერისა მის მიმართ და თქუან, იყოს თუ ვინმე კაცი გულმედგარ და შეშინებულ იყოს გული მისი, წარვედინ და მიიქეცინ სახიდ თვისა, რათა არა მედგროს გული ძმისაჲ მის, ვითარცა-იგი მისი იყოს შეშინებულ.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს დადუმნენ მწიგნობარნი იგი სიტყვისა მისგან, რომელსა-იგი ეტყოდიან ერსა მას, დაადგინედ მთავარნი და ერისთავნი და წინამძღუარნი ერსა მას ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	ხოლო დედები მათი, ფასი და მონაგები მათი, და საცხოვარი მათი და ყოველი, რაჲცა იპოოს ქალაქსა მას, საცხორებელი მათი წარმოიღო ტყუედ. და შჭამდე შენ ნატყუენავსა მას მტერთა შენთასა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ.
მისგანისა	მცხ.სჯლ	ესრე უყო ყოველთა მათ ქალაქთა, რომელნი-იგი განშორებულად იყვნენ შენსა, რომელ-იგი არა ნათესავისა მისგანისა წარმართთაჲსა იყვნენ.
მას	მცხ.სჯლ	ხოლო ქალაქთა მათთჳს წარმართთაჲსა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ დამკვიდრებად, მოსრვით მოსრნე იგინი და არა დაუტეო მას შინა ცოცხალი ერთიცა მშუმინვიერი, რომლისა თანა იყოს სამშვინველი ცხოველი.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ წყევით დასწყევნე იგინი, ქეტელი იგი და ამორეველი, და ქანანელი იგი, და ფერეზელი იგი, და ეველი იგი, და გერგესეველი იგი და იაბოსელი იგი, ვითარცა გამცნო შენ უფალმან ღმერთმან შენმან,
მათთა	მცხ.სჯლ	რათა არა გასწაონ შენ ყოველი იგი საქმე ბილწებისაჲ, რომელსა-იგი იქმოდეს კერპთა მიმართ მათთა და გაცთუნონ შენ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ იგი ძელი მოჰკაფო, რომელი უწყოდი, ვითარმედ არა ხილისა გამომღებელი იყოს, და დამოაქმნა მას გარემო საბრძოლად ქალაქსა მას, ვიდრემდის უფალმან ღმერთმან მოგცეს ქალაქი იგი ჴელთა შენთა.
მას	მცხ.სჯლ	გამოვიდეს ყოველი იგი მოხუცებული ქალაქისაჲ მის მსაჯულითურთ და მოზომონ ქალაქი იგი, რომელ-იგი იყოს გარემოჲს წყლულსა მას და რომელი ქალაქი ეხოს მას, გამოიბან ქალაქისა მისგან
მათ	მცხ.სჯლ	მოხუცებულთა მათ დიაკეული ერთი ზროხათაგან, რომელი არა შეხებულ იყოს უღელსა და არცა საქმე რაჲ ექმნას,
მის	მცხ.სჯლ	და შთაიბან იგი ჴევსა ერთსა ძნელსა, რომელი არა დაჴნულ იყოს მოხუცებულთა მათ მის ქალაქისათა და კართნი დაჰკუეთნენ დიაკეულსა მას ჴევსა მას შიდა.
მის	მცხ.სჯლ	და წარდგენ ლევიტელენი იგი მღდელნი, რამეთუ იგინი გამოირჩინა უფალმან ღმერთმან წარდგომად წინაშე მისა და კურთხევად სახელისა მის მისისა პირითა მათითა ყოვლისათჳს იჭვისა და ყოვლისათჳს ჴდომისა.
მის	მცხ.სჯლ	და ყოველი იგი მოხუცებული ქალაქისა მის, რომელი-იგი მახლობელ იყოს წყლულისა მის, დაიბანნენ ჴელნი მათნი თავსა ზედა მის დიაკეულისასა [] დაკუეთილისა ჴევსა მას შინა.
მისგან	მცხ.სჯლ	ლხინებაჲ იყავნ ერისა ამის შენისა ისრაჱლისა, რომელ-ესე იჴსენ ქუეყანისა მისგან ეგვიპტელთაჲსა და ნუ ეკითხვინ სისხლი ესე უბრალოჲ ერსა შენსა ისრაჱლსა. და განწმიდნენ იგინი სისხლისა მისგან ეგვიპტელთაჲსა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და ნუ ეკითხვის სისხლი ესე უბრალოჲ ერსა შენსა ისრაჱლსა. და განწმიდნენ იგინი სისხლისა მისგან და თქუენ განიწმიდენით თავნი სისხლისა მისგან უბიწოჲსა, რათა კეთილი გეყოს თქუენ, რაჟამს ჰყოთ კეთილი და სათნოებაჲ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
იგი	მცხ.სჯლ	და შეიყვანო იგი სახიდ შენდა და დაჰყჳნო თავი მისი,
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ იყოს და არა რაჲმე სათნო გეყოს შენ, გამოავლინო იგი შენგან განთავისუფლებული და სყიდით არა განჰყიდო იგი ვეცხლად და არცა შეურაცხ-ჰყო იგი, რამეთუ აგინე.
მას	მცხ.სჯლ	ესხნენ თუ ვისმე კაცსა ორ ცოლ, და ერთი მათგანი საყუარელ იყოს და ერთი საძულელ, და უსხნენ მათ ორთავე ნაშობ, საძულელმანცა და საყუარელმანცა. და პირმშო უხუცეს იყოს საძულელისაჲ მის დღესა მას განყოფისასა და წილის-გდებისასა.
მას	მცხ.სჯლ	რაჟამს განჰყოფდეს ნაყოფსა მისსა შვილთა მისთა სამკვიდრებელად, ნუ ახუცებნ შვილსა მას საყუარელისასა უხუცესსა მას შვილსა საძულელისასა, ნუცა შეურაცხ-ჰყოფნ პირმშოებასა მისსა,
მას	მცხ.სჯლ	შეიპყრან იგი მამა-დედათა მისთა და მოიყვანონ იგი წინაშე კრებულსა მას მოხუცებულთა ერისა ქალაქისათა და კარსა მას, სადა სასხდომელი იყოს კაცთაჲ მათ მის ქალაქისათაჲ.
იგი	მცხ.სჯლ	მოიყვანონ იგი კაცთა მათ ქალაქისათა და ქვაჲ დაჰკრიბონ მას და მოკუდეს, რათა მოისპოს უკეთური იგი თქუენ შორის. და ყოველსა ისრაჱლსა, რომელსა ესმეს, შეეშინოს.
იგი	მცხ.სჯლ	იყოს თუ ვის ზედამე სიკუდილისა თანამდებისა და მოკლან იგი და ჯუარს-აცვან,
მას	მცხ.სჯლ	არა დაუტეოთ გუამი იგი მისი ჯუარსა ზედა, არამედ გარდამოიღო იგი და დაჰფლა მასვე დღესა, დაწყეულ არს უფლისა მიერ ყოველი, რომელი დამოეკიდოს ძელსა და ნუ შეაბილწებთ ადგილსა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცეს თქუენ ნაწილად მკჳდრობისა თქუენისა.
მას	მცხ.სჯლ	ნუ უგულებელს-ჰყოფ ზროხასა, გინა თუ ცხოვარსა შეცთომილსა ძმისა შენისასა, ნუ უდებ-ჰყოფ მას, არამედ მოქცევით მოაქციო იგი და მისცე ძმასავე მას შენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	ეგრეცა კარაული მისი ჰყო, ეგრეცა ფიჩჳ მისი ჰყო, ეგრეცა სამოსელი მისი ჰყო, ეგრეცა ყოველი ჰყო, რაჲცა წამებულ იყოს ძმისა მის შენისა, რაჟამს ჰპოო იგი, არა უგულებელს-ჰყო იგი, არამედ აღიღო იგი და მისცე მას.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ დედაჲ იგი განტევებით განუტეო, ხოლო მართუენი იგი წარმოჰკრიბნე, რათა კეთილი გეყოს შენ და დღეგრძელ იყო.
მას	მცხ.სჯლ	ვენაჴსა შინა შენსა ყანასა ნუ დასთესავ და ნუცა ორს ლარკს ჰყოფ მას, რამეთუ არა განწმიდნეს ნაყოფი იგი თესულისა მის შენისაჲ ნაყოფისა მის ვენაჴისა თანა.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოიძულოს იგი,
მას	მცხ.სჯლ	და მიზეზით სიტყუასა დასდებდეს მას და სახელსა ბოროტსა განუჴდიდეს მას და თქუას: არა ქალწული დავიპყარ დედაკაცი ესე,
მის	მცხ.სჯლ	მოიყვანონ დედამან და მამამან მის ქალისამან წინაშე კრებულსა მას მოხუცებულთა მის ქალაქისათა მსგავსად ქალწულებისა მისისა.
მათ	მცხ.სჯლ	და ბჭეთა ზედა თქუან მამა-დედათა მის ქალისათა მოხუცებულთა მათ წინაშე: ესე ასული ჩუენი მივეცით კაცსა ამას ცოლად.
მის	მცხ.სჯლ	და ესე სიძულილით მიზეზსა უკრებს და დასდებს სიტყუასა, ვითარმედ: ასული ესე შენი არა ქალწული დავიპყარო, განსძარცონ სამოსელი მისი და განიხილონ იგი მსგავსად ქალწულებისა წინაშე ერისა მის და თუ ქალწული იყოს,
მის	მცხ.სჯლ	მოიყვანონ კაცი იგი მოხუცებულთა მის ქალაქისათა და გუემონ იგი,
მის	მცხ.სჯლ	და აზღვიონ მას ათასი სასწორი ვეცხლი და მისცენ მამასა მის ქალისასა, რამეთუ სახელი ბოროტი განუჴდა ქალწულსა მას ისრაჱლისასა. და ქალი იგი მისცენ მასვე ცოლად და იყოს მის თანა ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	უკუეთუ ჭეშმარიტ იყოს სიტყუაჲ იგი და არა იპოოს ქალწულებაჲ ქალისა მის თანა,
იგი	მცხ.სჯლ	გამოიყვანონ ქალი იგი და მოიყვანონ კართა მამისა თჳსისათა და ქვაჲ დაჰკრიბონ მას კაცთა მის ქალაქისათა და მოკუდეს, რამეთუ უგუნურებაჲ ყო მან შორის ისრაჱლსა და შეაგინა სახლი იგი მამისა თჳსისა და მოისპოს ბოროტი იგი შენ შორის.
იგი	მცხ.სჯლ	და თუ ვინმე შეიპყრას მამაკაცი ქმრისცოლისა თანა სიძვასა, მოსწყვიდნეთ ორნივე იგი ერთად მამაკაციცა და დედაკაციცა და მოსპო ბოროტი იგი შორის ისრაჱლსა,
მით	მცხ.სჯლ	გამოიყვანეთ იგი გარეშე ქალაქსა მათსა და ქვაჲ დაჰკრიბონ მათ და მოწყდენ ქალსა მას მით, რამეთუ არა ჴმა-ყო მამაკაცსა ამით, რამეთუ აგინა ცოლი მოყუსისა თჳსისაჲ და მოისპენ ბოროტი იგი თქუენ შორის.
იგი	მცხ.სჯლ	და-თუ-ვინმე-აპყრას კაცმან ველსა გარე ქალი განთხოვილი და მჰძლავროს და დაიწანოს იგი, მოკუედინ მამაკაცი იგი, რომელმან დაიწანა.
მას	მცხ.სჯლ	ხოლო ისრაჱლსა მას ნურა ევნებინ, რამეთუ არა თანა-აც მას ბრალი სიკუდილისაჲ, რამეთუ ვითარცა კაცმან, რომელმან დააპყრის კაცი ველსა ზედა და მოკლის, იგი საქმე წარჴდა ქალსა ამას.
იგი	მცხ.სჯლ	შე-თუ-ვინმე-იპყრას ქალი ქალწული განთხოვილი, ველსა ჰმძლავროს და დაიწანოს იგი და გამოჩნდეს,
მისგან	მცხ.დან	და თითნი ფერჴთანი, ზოგნი უკუე რკინისანი, ხოლო ზოგნი კეცისანი, და ზოგი მეფობისაჲ იყოს ძლიერ, და მისგან იყოს შემუსრვილი.
იგი	მცხ.სჯლ	მიეცინ კაცმან მან მამასა მის ქალისასა ერგასი სატირი ვეცხლი და ქალი იგი იყავნ მისავე ცოლად, რამეთუ აგინა იგი, და ნუ უფლიედ განტევებაჲ მისი ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	და არა უნდა უფალსა ღმერთსა სმენად ბალამისი, არამედ გარდააქცია წყევაჲ იგი კურთხევად თქუენდა, რამეთუ შეგიყუარნა თქუენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან რაჲთურთით.
მათა	მცხ.სჯლ	კითხვაჲ არა მისცე მას, არცაღა მშჳდობასა იტყოდი მათა მიმართ ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა შენისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	ნუ გძაგნ შენ იდუმელი იგი, რამეთუ ძმაჲ შენი არს, ნუ გძაგნ შენ მეგვიპტელი იგი, რამეთუ მწირ იყავ შენ ქუეყანასა მათსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და-თუ-ემკჳდროს შენ შორის და ესხნენ მას შვილ, მესამე იგი ნათესავი მისი შევიდეს სახლსა უფლისასა.
მას	მცხ.სჯლ	იყოს თუ ვინმე შენ შორის ხაშმ და უწრდოდის საფსმელი მისი ღამე, განვედინ გარეშე ბანაკსა მას და ნუ შემოვალნ ბანაკად.
მას	მცხ.სჯლ	და ადგილი ერთი განჩინებულ იყავნ შენდა გარეშე ბანაკსა მას, რომელსა განხვიდოდი შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ უფალი ღმერთი შენი გარდამოსრულ არს და იქცევის ბანაკსა შენსა განრინებად შენდა და მოცემად მტერთა შენთა წინაშე პირსა შენსა, რათა იყოს ბანაკი იგი შენი წმიდა და არა გამოჩნდეს შენ შორის საქმე საძაგელებისაჲ. და გარე მიიქციოს უფალმან პირი შენგან.
მას	მცხ.სჯლ	რომელი შეყოფილ იყოს შენდა და ჯდეს შორის ყოველსავე ადგილსა, რომელსაცა სთნდეს მას, ნურას აჭირებნ მას.
მათ	მცხ.სჯლ	ნუცა ყოველსა აღნადგინებსა სესხისა მის შენისასა, რომელ ავასხე ძმასა მას შენსა, რათა გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა მათ ზედა საქმეთა შენთა ქუეყანასა მას, რომელსა შეხჳდე დამკჳდრებად მუნ.
იგი	მცხ.სჯლ	აღ-თუ-უთქუა აღნათქუემი უფალსა ღმერთსა შენსა, არა დააყენო აღსრულებაჲ მისი, რამეთუ მიჴდით მიუჴადოს იგი უფალმან ღმერთმან შენგან და იყოს შენდა ცოდვაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	შთა-თუ-ჰჴდე ყანასა მოყუსისა შენისასა თავის-კრებად, მანგლითა, ნუ მოჰმკი ყანასა მას მოყუასისა შენისასა,
მას	მცხ.სჯლ	მო-თუ-ვინმე-იყვანოს ცოლი და შეირთოს იგი და არა სათნო ეყოს, ანუ თუ და-რაჲმე-აპყრას მის თანა საქმე ჯერკუალი, დაუწერენ მას წიგნი განსატევებელი და მიეცინ ჴელთა მისთა და გამოავლინენ იგი სახლით მისით.
იგი	მცხ.სჯლ	და ცოლ-ეყოს სხუასა ქმარსა და მოიძულოს იგი უკანაჲსკნელმანცა ქმარმან, დაუწერენ მანცა წიგნი განსატევებელი და მიეცინ იგი ჴელთა მისთა და განავლინენ იგი სახლით თჳსით, უკეთუ მოკუდეს უკანაჲსკნელ იგი ქმარი, რომელმან შეირთო დედაკაცი იგი,
მას	მცხ.სჯლ	ვერ ჴელ-იწიფოს პირველმან მან ქმარმან, რომელმან განუტევა იგი მიქცევად და მიყვანებად მისა ცოლად შემდგომად შეგინებისა მისისა, რამეთუ ბილწ არს წინაშე, უფლისა ღმრთისა თქუენისა და ნუ შეაგინებთ ადგილსა მას, რომელ მოგცეს თქუენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან ნაწილად მკჳდრობისა თქუენისა.
იგი	მცხ.სჯლ	შე-თუ-ვინმე-ირთოს ცოლი ახლად, ღუაწიდ ნუ განვალნ იგი, და ნუცა შეერევინ იგი რომელსავე საქმესა ჯერკუალსა, არამედ წმიდად ეგენ იგი სახლსა თჳსსა წელიწად ერთ და ახარენ ცოლსა მას თჳსსა, რომელცა-იგი შეერთოს.
მათ	მცხ.სჯლ	ეკრძალე თავსა შენსა, იგულე, ერიდებოდე კეთროვნებისაგან, დაიმარხო და ჰყო, რაჲ-იგი გასწაონ შენ მღდელთა მათ ლევიტელთა, რაჲცა-იგი გამცნო თქუენ დამარხვად და ყოფად.
მას	მცხ.სჯლ	თანა-თუ-რაჲმე-ედვას თანანადები მოყუასსა მას შენსა რაჲვე თანანადები, ნუ შეხუალ შენ ჴუთვად სახლსა მისსა.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ გარეშე დასდგე და მოსთხოვო ნაჴუთევი იგი თანამდებსა მას შენსა და გარე გამოართვან მან ნაჴუთევი იგი.
მას	მცხ.სჯლ	უკუეთუ უპოვარ იყოს კაცი იგი, ნუ დაადგრებინ ნაჴუთევი იგი მას დღესა შენ თანა,
მან	მცხ.სჯლ	არამედ მიცემით მისცე მას სამოსელი იგი მისი მიმწუხრი, დასლვასა მზისასა და შეიმოსოს იგი მან და გაკურთხევდეს შენ და რათა შეგრაცხოს შენ იგი ქველისსაქმედ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა.
მას	მცხ.სჯლ	ნუ მოხუეჭ სასყიდელსა მორეწესა უპოვარსა მას და ნაკლულევანსა, რომელი იყო ნათესავისა შენისაგან, ნუცაღა მწირსა მას და მსხემსა, რომელი-იგი დამკჳდრებულ იყოს ქუეყანასა შენსა ქალაქთა შინა შენთა.
მის	მცხ.სჯლ	ჰმკიდე თუ სამკალსა შენსა და დაგიშთეს შენ, მუნ მჭელეული, ნუ უკუნიქცევი აკრებად დაშთომილსა მას თავისა შენისასა, არამედ გლახაკისა მის იყავნ იგი, და მწირისა მის, ობლისა და ქურივისა მის, რათა კეთილი გეყოს შენ და გაკურთხოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთა დღეთა მათ შინა საქმეთა ჴელთა შენთასა.
მან	მცხ.სჯლ	მო-თუ-ისთულებდე შენ ზეთისხილსა შენსა და დაგიშთეს, ნუ უკუნიქცევი მოკუფხულად დაშთომილისა მის, არამედ ნაკლულევანმან მან მწირმან, ობოლმან და ქურივმან მოიკუფხლონ იგი.
მისგანი	მცხ.სჯლ	მო-თუ-ისთულებდე შენ საყურძნესა შენსა და დაგიშთეს მისგანი, ნუუკუე იქცევი მოკუფხულად, არამედ მწირმან, ობოლმან და ქურივმან მოიკრიბონ იგი.
მას	მცხ.სჯლ	მოიჴსენე, რამეთუ შენცა დამონებულ იყავ ქვეყანასა მას ეგჳპტისასა. ამისთჳს გამცნებ ყოფად ყოველსა ამა სიტყუასა.
იგი	მცხ.სჯლ	იყოს თუ ვისიმე სიტყუაჲ ჴმობისაჲ ორთა კაცთა შორის ერსა მაგას და წარდგეს იგი საშჯელად, განსაჯენით იგინი მართლიად და განამართლეთ და განაცრუეთ ცრუჲ იგი.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს ღირს გუემისა ცრუჲ იგი, დასუა იგი წინაშე მსაჯულთა მათ და ჰგუემო იგი მათ წინაშე შემსგავსებულად უსჯულოებისა მისისა
იგი	მცხ.სჯლ	რიცხჳთ ორმეოც, ნუ შეუმატებ მას უფროჲს, უკეთუ შემატო გუემასა მას, იკდიმოს ძმაჲ იგი წინაშე შენსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და-თუ-მკჳდრებულ იყვნენ შენ შორის ორნი ძმანი ერთად და მოკუდეს ერთი იგი მათგანი და ცოლი იგი მისი უშვილო დაშთეს, ნუ განვალნ იგი ქმრისა უცხოსა, არამედ ძმამან მისმან მიიყვანოს იგი და შეირთოს ცოლად.
მისგან	მცხ.სჯლ	და თუ ესუას მისგანი შვილი, დაადგინოს იგი სახელად ძმისა მის თჳსისა მომკუდრისა. მიუგოს და ჰრქუას: ესე ეყავნ კაცსა, რომელმან არა ინებოს აღშენებად სახლი ძმისა მის მისისაჲ და ერქუას მას სახელი შორის ისრაჱლსა სახლი ჴამლთწარჴდილისაჲ, იბრძოდიან თუ ორნი კაცნი ურთიერთას მოყუასნი და მივიდეს ცოლი ერთისა მის მათგანისაჲ განრინებად ქმრისა მისსა მგუემელისა მისგან, და მიყოს ჴელი მისი და შებმა-უყოს მჩობლთა მისთა, წარვჰკუეთო ჴელი მისი და არა შეიწყალოს იგი თუალმან შენმან.
მას	მცხ.სჯლ	არამედ საწყაული სარწმუნოებისაჲ და სამართალი იყავნ შენ შორის, რათა დღეგრძელ იყო და კეთილი გეყოს ქუეყანასა მას ზედა, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ სამკჳდრებელად,
იგი	მცხ.სჯლ	რაჟამს გამოხვიდოდე შენ ქუეყანით ეგჳპტით, ვითარ-იგი წინა აღგიდგენ შენ და მიგკუეთა ბოლოჲ იგი შენი მაშურალი და მოდგინარი შემდგომად შენსა, ხოლო შენ გშიოდა და მაშურალ იყავ და მას არა შეეშინა უფლისა ღმრთისა შენისა.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს განგისუენოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ყოველთაგან მტერთა შენთა, რომელნი იყვნენ გარემოჲს შენსა ქუეყანასა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს ნაწილად მკჳდრობისა შენისა, აღჴოცოს სახელი ამალეკისი პირისაგან ქუეყანისასა და არა დაივიწყოს იგი.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს შეხჳდე შენ ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ ნაწილად დამკჳდრებად და შენებად მას ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	მოიღო შენ პირველი იგი ნაწილი ნაყოფთა მათ მის ქუეყანისთაჲ, რაჲცა იყოს და შთაასხ იგი კოლოფსა და მიხვიდე ადგილსა მას, რომელ-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან წოდებად სახელი მისი მას ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	და მიხვიდე შენ მღდლისა მის, რომელი-იგი იყოს მათ ჟამთა და ჰრქუა მას: ვჰმადლობ მე დღესდღე უფალსა ღმერთსა ჩემსა, რამეთუ შევედ მე ქვეყანასა მას, რომელ-იგი ეფუცა უფალი ღმერთი მამათა მათ ჩუენთა მოცემად ჩუენდა.
მის	მცხ.სჯლ	და მოიღოს მღდელმან კოლოფი იგი ჴელთაგან შენთა და დადგას წინაშე საკურთხეველსა მის უფლისა ღმრთისა შენისა.
იგი	მცხ.სჯლ	სიტყუად იწყო შენ წინაშე უფლისა შენისა და ჰრქუა: ასურეთი დაუტევა მამამან ჩუენმან და შთავიდა ეგჳპტედ დამკჳდრებად მუნ მცირედ ჟამ და შეიქმნა იგი ნათესავად დიდად და მრავლად ფრიად.
იგი	მცხ.სჯლ	და იხარებდე შენ ყოვლითა მით კეთილითა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ, შენ და სახლი შენი და ლევიტელი იგი და მწირი იგი, რომელ დამკჳდრებულ იყო შენ თანა.
მას	მცხ.სჯლ	უკეთუ გამოასრულო გამოცემად ყოველი იგი ათეული ნაყოფისა მის ქუეყანისა შენისაჲ წელსა მას მესამესა, მეორე ნაწილი ათეულისაჲ მის მისცე ლევიტელსა მას და მწირსა მას, და ობოლსა მას და ქურივსა მას, ჭამენ ქალაქსა მას შინა შენსა და განძღებოდიან.
იგი	მცხ.სჯლ	და სთქუა შენ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა: განვწმიდე მე სახლისა ჩემისაგან ყოველნი იგი მსხუერპლნი და მივეც იგინი ლევიტელსა მას და მწირსა მას და მსხემსა მას ობოლსა მას და ქურივსა და ყოველნი იგი მცნებანი შენნი, რომელ მამცნენ მე, დავიმარხენ და არა დავივიწყენ იგი მცნებანი შენნი.
იგი	მცხ.სჯლ	აწ გარდამოიხილე შენ ზეცით სამკჳდრებლით შენით და აკურთხე ერი ესე შენი ისრაჱლი და ქუეყანაჲ ესე, რომელი მოეც ამათ, ვითარ-იგი ეფუცა მამათა მათ ჩვენთა მოცემად ჩუენდა ქუეყანაჲ იგი, რომელი გამოადინებს სძესა და თაფლსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და არა ვჭამე მისგანი ნაკლულევანებითა ამით ჩემითა და არცა განვაბნიე მისგანი ბილწებითა, და არცა წარ-რაჲ-ვაგე მისგანი მკუდართა მიმართ, არამედ ვისმინე ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა ჩემისაჲ და ვყვენ ყოველნი იგი მცნებანი მისნი.
მათ	მცხ.სჯლ	ამას დღესა შინა გამცნო შენ უფალმან ღმერთმან შენმან დამარხვად და ყოფად ყოველთა მათ სამართალთა და მშჯავრთა ყოვლითა გულითა თქუენითა და ყოვლითა გონებითა თქუენითა.
მისა	მცხ.სჯლ	მორჩილ იყავ და ისმინე ჴმისა მისისაჲ, რამეთუ გამოგირჩია შენ დღეს უფალმან, რათა იყო შენ მისა ერად საზეპუროდ და იმარხვიდე შენ ყოველთა მცნებათა მისთა.
მას	მცხ.სჯლ	და უბრძანა მოსე და ყოველმან მან კრებულმან მოხუცებულთა ერსა მას ისრაჱლისასა და ჰრქუეს: დაიმარხენით ყოველნი ესე მცნებანი, რომელსა-ესე მე გამცნებ დღესდღე.
მას	მცხ.სჯლ	და შესწირო შენ მას ზედა მსხუერპლი შესაწირავი მაცხოარებისაჲ უფალსა ღმერთსა შენსა და დაუკლნე მუნ საკლველნი ლხინებისანი, შჭამდე და განსძღე და იხარებდე წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა.
მათ	მცხ.სჯლ	და დასწერო ლოდთა მათ ზედა ყოველი ესე შჯული ჭეშმარიტებისაჲ განცხადებულად.
მის	მცხ.სჯლ	სიტყუად იწყო მოსე და მღდელთა მათ ლევიტელთა ყოვლსა მის ერისა და ჰრქუეს: დუმენ და ისმინე, ისრაჱლ, რამეთუ დღესდღე შეიქმენ შენ ერად უფლისა ღმრთისა.
მას	მცხ.სჯლ	და ამცნო მოსე ყოველსა მას ერსა და ჰრქუა:
მას	მცხ.სჯლ	ესენი დადგეს მაკურთხევლად ყოვლისა მაგის ერისა მთასა მას ზედა გარიზინსა, რაჟამს წიაღჰჴდე თქუენ იორდანესა მდინარესა: სჳმეონ, ლევი, იუდა, იზაქარ, იოსებ და ბენიამენ.
მას	მცხ.სჯლ	და ესენი დადგენ წყევად მათსა მას ზედა გებალსა: რუბენ, გად, ასერ, ზაბულონ, დან და ლეფთალიმ.
მას	მცხ.სჯლ	და ეტყოდიან ლევიტელნი იგი ყოველსა მას ერსა ისრაჱლისასა ჴმითა დიდითა და ჰრქუან:
იგინი	მცხ.სჯლ	წყეულ იყავნ იგი კაცი, რომელმან იქმნნეს თავისა თჳსისა კერპნი გამოქანდაკებულნი და გამოჭედილნი ქმნილნი ჴელთა ჴელოვნისათა და დადგნეს იგინი დაფარულად, რამეთუ ბილწ არს უფლისა ღმრთისა. და ჰრქუან ყოველმან ერმან: იყავნ!
იგი	მცხ.სჯლ	წყეულ იყავნ, რომელი დაწვეს მამის ცოლისა თანა, რამეთუ განაცხადა საიდუმლოჲ იგი მამისა თჳსისა. და თქუას ყოველმან ერმან: იყავნ!
მისა	მცხ.სჯლ	წყეულ იყავნ ყოველი კაცი რომელი არა დაადგრეს ყოველთა ამათ სიტყუათა შჯულისათა ყოფად მისა. და თქუას ყოველმან ერმან: იყავნ!
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს წიაღჰჴდეთ თქუენ იორდანესა მდინარესა შესლვად ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან მოგცეს თქუენ, და იყოს, სმენით თუ ისმინნეთ მცნებანი უფლისა ღმრთისა თქუენისანი დამარხვად და ყოფად ყოველთა ამათ მცნებათა მისთა, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღესდღე. და გყოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ზეშთა ყოველთა მათ ნათესავთა ქუეყანისათა.
მას	მცხ.სჯლ	და მოავლინოს უფალმან კურთხევაჲ შენ ზედა და საუნჯეთა შენთა და ყოველსა მას, რომელსაცა იქმოდის ჴელი შენი ქუეყანასა მას, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ.
მათ	მცხ.სჯლ	და მოავლინოს შენ ზედა უპოვარებაჲ და ნაკლულევანებაჲ და უნაყოფოებაჲ ყოველსა, რომელსა მიჰყო ჴელი შენი, ვიდრემდის მოგსპოს შენ და წარგწყმიდო შენ მსთუად ბოროტთა მათ საქმეთა შენთათჳს, რამეთუ დაუტევე შენ უფალი ღმერთი შენი.
მისგან	მცხ.სჯლ	და მოავლინოს უფალმან შენ ზედა სიკუდილი და მოსრვაჲ, ვიდრემდის მოგასრულოს შენ ქუეყანისა მისგან, რომელსა-ეგე შეხუალ დამკჳდრებად მუნ.
მის	მცხ.სჯლ	და გარდაიქციის უფალმან ღმერთმან შენმან წვიმაჲ იგი ქუეყანისა მის შენსაჲ მტუერად და ვითარცა მიწაჲ ცით გარდამო დამოცჳოდის, ვიდრემდის შეგმუსრო შენ და წარგწყმიდოს ქუეყანისა მისგან, რომელსა შეხუალ დამკჳდრებად.
მათგან	მცხ.სჯლ	და მიგცეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ძლევასა წინაშე მტერთა შენთა, ერთით გზით მიუდგე შენ მათ და შვიდით გზით მეოტად წარქცეული ივლტოდი მათგან და განგაბნიოს შენ უფალმან ყოველთა შორის შარავანდედებათა და ნათესავთა ქუეყანისათა.
მით	მცხ.სჯლ	და გგუემოს შენ უფალმან სალმობითა ეგჳპტელთაჲთა სენითა მით საგურკველისაჲთა და სიმღიერითა უცხოჲთა, და ფხანითა და სალმობითა, რომელსა ვერ განერე.
იგინივე	მცხ.ფსალმ	მახე განჰმზადეს ფერჴთა ჩემთათჳს და დაამდაბლეს სული ჩემი; თხარეს წინაშე პირსა ჩემსა მთხრებლი და იგინივე შთაითხინეს.
იგი	მცხ.სჯლ	ცოლი მოიყვანო შენ და სხუამან მამაკაცმან შეირთოს იგი ცოლად, სახლსა იშენებდე და სხუათა დაიმკჳდრონ იგი, რქასა დაასხმიდე და სხუათა მოსთლონ იგი,
იგი	მცხ.სჯლ	უსხი შენი დაკლულ იყოს შენ წინაშე, ხოლო შენ არა შჭამო მისი, არამედ სხუათა შეჭამონ იგი, კარაული შენი მიგტაცონ შენგან. და კუალად არავინ გაგოს შენ, საცხოვარი შენი მიცემულ იყოს ჴელთა მტერთა შენთასა.
მით	მცხ.სჯლ	და იყო შენ გულპებულ და შეურვებულ ხილვითა მით თუალთა შენთაჲთა, რომელსა-იგი ხედვიდე შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	და მიგცნეს უფალმან შენ და მთავრობანი იგი შენნი, რომელ დაედგინნენ შენ ზედა ნათესავსა უცხოსა, რომელ არა იცოდი შენ და არცაღა მამათა შენთა და მსახურებდე შენ მუნ კერპთა უცხოთა ძელისა და ქვისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	თესლი დიდად განსთესო ყანობირსა შენსა და მცირედ შეიკრიბო იგი, რამეთუ შეჭამოს იგი მკალმან.
მისგან	მცხ.სჯლ	ვენაჴსა ასხმიდე და იქმოდი, და ღჳნოჲ არა სუა და არცაღა იხარებდი მისგან, რამეთუ შეჭამოს იგი მგრაგნელმან.
იგი	მცხ.სჯლ	ზეთისხილი იყოს ყოველთა საზღვართა შენთა და ზეთი არა ჰპოო ცხებად, რამეთუ უჟამოდ დასცჳვეს ზეთისხილი იგი.
იგინი	მცხ.სჯლ	ძეებ და ასულებ ისხნე და არა სარგებელ გეყვნენ შენ, არამედ წარიყვანნენ იგინი ტყუედ.
იგი	მცხ.სჯლ	მწირი იგი და მსხემი, რომელი იყოს შენ შორის, აღმაღლდეს უზეშთაეს შენსა, ხოლო შენ დაჰჴდე დამართ, იყო შენ ნაკლულევან.
მისა	მცხ.სჯლ	იგი გავასხებდეს შენ და შენ არაჲ ჰპოო, რაჲმცა სესხად უკუეც, იგი იყოს თავ შენდა, ხოლო შენ იყო მისა ბოლო.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოავლინოს შენ ზედა უფალმან ღმერთმან შენმან ნათესავი იგი შორიელი კიდითგან ქუეყანისაჲთ, რომელნი იღუმერდენ, ვითარცა ლომნი, და ეტევებოდიან, ვითარცა ორბნი.
მას	მცხ.სჯლ	აღგფხურას შენ ქალაქთა შენთა, რომელთა დამკჳდრებულ იყო და დაამჴუნეს ზღუდენი იგი მაღალნი და შენნი და ძნელნი, რომელსა-იგი შენ ესვიდე ყოველსა მას ქუეყანასა შენსა და შეგიცვან შენ და შეგაურვონ ყოველთა მათ შინა ქალაქთა შენთა, რომელნი მოგცნა შენ უფალმან ღმერთმან შენმან.
მათ	მცხ.სჯლ	და შეშჭამდე შენ ნაშობთა მუცლისა შენისათა ორთა ძეთა და ასულთა შენთასა, რომელნი-იგი მოგცნეს შენ უფალმან ღმერთმან შენ იწროებითა მით ჭირისა შენისაჲთა, რომელსა გაჭირებდენ შენ მტერნი იგი შენნი ყოველთავე მათ ქალაქთა შინა შენთა,
იგი	მცხ.სჯლ	რომელი-იგი ნუკეული და ფრიად ფუფუნეულ იყოს შენ შორის, თუალძჳრ იქნეს იგი ძმისა თჳსისათჳს და ცოლისა თჳსისა, რომელ-იგი იყოს უბეთა მისთა და ნეშტთა მათ შვილთა მისთა და-თუ-რაჲმე-უშთეს.
მით	მცხ.სჯლ	მიცემად მათა თითოეულად ჴორცისა მის ნაშობთა მისთაჲსა, რომელთა-იგი შეშჭამდეს, და არა დაუშთებოდის იწროებითა მით და ჭირითა, რომელსა-იგი გაჭირებდენ შენ მტერნი შენნი ყოველთა შინა ქალაქთა შენთა.
იგი	მცხ.სჯლ	რომელი-იგი გამოსრულ იყოს წყვილთა მისთა და შეშჭამდეს ნაშობთა მუცლისა თჳსისათა იდუმალ უპოვარებითა მით და იწროებითა ჭირისა მისისაჲთა, რომელსა-იგი გაჭირებდეს შენ მტერნი იგი შენნი ყოველთა შინა ქალაქთა შენთა.
მის	მცხ.სჯლ	არა თუ ისმინო შენ ყოფად ყოველთა ამათ სიტყუათა სჯულისათა, რომელ-ესე დაწერილ არიან წიგნთა ამათ და გეშინოდის შენ სახელისა მის პატიოსნისა და დიდებულისა უფლისა ღმრთისა შენისაჲსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და განაძლიერნეს უფალმან გუემანი იგი შენნი და გუემანი იგი ნათესავისა შენისანი, გუემანი იგი დიდ-დიდნი და საკჳრველნი სენითა მით პირად-პირადითა და ბოროტითა,
იგი	მცხ.სჯლ	და მოაქცინეს შენ ზედა სალმობანი იგი მეგჳპტელთანი ძჳრად-ძჳრადნი, რომელთაგან-იგი შეძრწუნებულა მათგან.
იგი	მცხ.სჯლ	და მოვიდენ შენ ზედა ყოველნი იგი გუემანი, რომელ-იგი წერილ არს და რომელ-იგი არა წერილ არს წიგნსა მას შჯულისასა, მოავლინოს იგი უფალმან შენ ზედა, ვიდრემდის მოგსპოს შენ.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, ვითარცა მხიარულ იყო უფალი კეთილის ყოფასა მას თქუენსა და განმრავლებასა თქუენსა, ეგრე მხიარულ იყოს უფალი ღმერთი თქუენი მოსრვასა მას თქუენსა და აღჴოცასა მას თქუენსა ქუეყანისა მისგან, რომელ-იგი არა იცოდეს მამათა შენთა.
მათ	მცხ.სჯლ	და განგაბნინეს თქვენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან ყოველთა მიმართ წარმართთა და ჰმსახურებდეთ თქუენ კერპთა მათ ქვისათა და ძელისათა, რომელ-იგი არა იცოდეს მამათა შენთა.
მათ	მცხ.სჯლ	არამედ წარმართთა მათ შორის არავე განისუენო შენ და არცაღა იყოს განსუენებაჲ ფერჴთა შენთა. და მოგცეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან გული ჭუვნიერი და თუალნი ნაკლულევანნი და სული განკაფული.
მის	მცხ.სჯლ	განთიად სთქუათ: ოდესმე დაღამდეს და მწუხრი სთქუა: ოდესმე განთენდეს, შეძრწუნებითა მით გულისა შენისაჲთა და შეშინებითა მით ხილვისა მის თუალთა შენთაჲსა, რომელსა-იგი ხედვიდე შენ.
მას	მცხ.სჯლ	და მიგაქციოს შენ უფალმან მუნ ვიდრე ეგჳპტედ ნავებითა და გზასა მას, რომელსა-იგი გარქუ თქუენ, ვითარმედ არღარა შესძინოთ თქუენ მოქცევად აქავე, მიგყიდოს თქუენ ჴელთა მტერთა თქუენთასა მონად და მჴევლად და არავინ იყოს, რომელმანცა მიგიყიდნა თქუენ.
მას	მცხ.სჯლ	ესე სიტყუანი არიან შჯულისანი, რომელ ამცნო უფალმან ღმერთმან მოსეს დადებად წინაშე ძეთა მათ ისრაჱლისათა ქუეყანასა მას მოაბისასა გარეშე შჯულსა მას, რომელი ამცნო უფალმან მოსეს მთასა მას ქორებს.
მას	მცხ.სჯლ	და მოუწოდა მოსე ძეთა მათ ისრაჱლისათა და ჰრქუა მათ: თუალთა თქუენთა იხილეს, რაჲ-იგი უყო უფალმან ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა, ფარაოს და ყოველსა მას ერსა მისსა და ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტელთასა.
იგი	მცხ.სჯლ	განსაცდელი იგი დიდ-დიდი, რომელ იხილეს თუალთა თქუენთა, სასწაულები დიდ-დიდები და საკჳრველი, ჴელი იგი მტკიცე და მკლავი მაღალი.
იგი	მცხ.სჯლ	პური არა შჭამოთ, ღჳნოჲ და სასუმელი არა სუათ რათა გულისხმა ჰყოთ, რამეთუ იგი არს უფალი ღმერთი თქუენი.
იგინი	მცხ.სჯლ	ვიდრე მოსლვად მოწევნადმდე ადგილსა მას. და გამოგიჴდა თქუენ სეონ, მეფე იგი ესებონელთაჲ, და ოგ, მეფე იგი ბასანისაჲ, შემთხუევად წყობად თქუენდა, და მოვსრენ იგინი.
მას	მცხ.სჯლ	და მივეც ქუეყანაჲ იგი მათი ნაწილად რუბენს და გადს და კერძოსა მას ნათესავსა მანასესა.
მათა	მცხ.სჯლ	ეკრძალენით თქუენ ყოველთა ამათ მცნებათა შჯულისათა და ყოფად მათა, რათა გულისხმა-ჰყოთ ყოველი, რაჲცა-იგი გიფლიეს აწ, ეგერა, წარმოდგომილ ხართ
მათ	მცხ.სჯლ	თჳსა ერად. და იგი იყოს შენდა ღმერთ, ვითარცა-იგი გეტყოდა შენ და ვითარცა-იგი ეფუცა მამათა მათ შენთა: აბრაჰამსა, ისაკსა და იაკობსა.
მათცა	მცხ.სჯლ	არამედ ყოველთავე, რომელ-ესე დღეს თქუენ შორის არიან წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა და მათცა, რომელ-იგი არ თქუენ შორის არიან დღეს.
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ თქუენ თჳთ უწყით, ვითარ-იგი დამკჳდრებულ იყვენით ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა და ვითარ-იგი გამოვედით ჩვენ შორის წარმართთა, რამეთუ გამოსლვასა მას თქუენსა,
მათ	მცხ.სჯლ	იხილეთ თქუენ ყოველივე იგი სამსახურებელი ბილწებისა მათისაჲ, კერპნი იგი ძელისანი და ქვისანი, ვეცხლისა და ოქროჲსანი რომელ იყვნეს მათ თანა.
იგი	მცხ.სჯლ	ნუუკუე იყოს ვინმე თქუენ შორის, რომლისა თანა აღმოცენებულ იყოს ძირი ნავღლისა და სიმწარისაჲ. და იყოს, ისმინნე თუ სიტყუანი წყევისანი ამის, დაიდვას გულსა შინა და რქუას: ესე უმჯობეს არს ჩემდა, საცთურსა თუ გულსა ჩემისასა მისდევდე მე და წარწყმდეს უცოდველი იგი ცოდვილისა თანა.
იგი	მცხ.სჯლ	და არღა უნდეს ღმერთსა შენდობად მისა, აღატყდეს, ვითარცა ცეცხლი, რისხვაჲ იგი უფლისაჲ და შური იგი კაცისა მის ზედა. და ეწინეს მას წყევანი იგი ამათ მცნებათანი, რომელნი-იგი წერილ არიან წიგნსა ამას შჯულისასა. და აღჴოცოს უფალმან ღმერთმან სახელი მისი ქუეყანისა მისგან.
მის	მცხ.სჯლ	და დაჰკრიბოს უფალმან ღმერთმან ყოველი იგი წყევაჲ ძეთა მათ ზედა ისრაჱლისაათა მსგავსად ყოვლისა მის წყევისა, რომელი-იგი წერილ არს წიგნსა მას შჯულისასა.
მათ	მცხ.სჯლ	და თქუენ ნათესავთა მათ სხუათა ნაშობთა მათ თქუენთა, რომელნი აღდგენ შემდგომად თქუენსა და უცხონი იგი, რომელ მოსრულ იყვნენ თქუენდა, რაჟამს იხილნენ გუემანი იგი და სალმობანი სნეულებისანი, რომელნი მოავლინნეს მათ ზედა უფალმან.
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს ქუეყანაჲ იგი მათი, ვითარცა წუნწუბაჲ და ნამწუარები ცეცხლისაჲ. ნუ იპოებინ ქუეყანასა მათსა თესლი თესვისაჲ, ნუცა საძოვარი ჴარისაჲ, და არცა აღმოსცენდეს მათ ზედა მწუანვილი თივისა და არცა აღმოჴდეს, არამედ ვითარცა დაიქცა სოდომაჲ და გომორაჲ, ადამაჲ და სებეიმი, რომელ-იგი დააქცია უფალმან ღმერთმან რისხვითა მით გულისწყრომითა რისხვისა მისისაჲთა.
იგი	მცხ.სჯლ	და თქუან: ამის გამო, რამეთუ დაუტევეს მცნებაჲ იგი შჯულისა უფლისა ღმრთისა მამათა მათთაჲსა, რაჟამს გამოჰყვანდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით.
მათ	მცხ.სჯლ	და განრისხნა უფალი გულისწყრომით მათ ზედა და ქუეყანასა მათსა ზედა და მოავლინა მათ ზედა მსგავსად წყევისა მის, რომელ წერილ არს წიგნსა მას შჯულისისა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და აღჴოცნა იგინი უფალმან ღმერთმან ქუეყანისა მისგან მათისა რისხვითა მით გულისწყრომისა მისისაჲთა, რამეთუ განრისხნა მათ ზედა ფრიად და განჴადნა იგინი ქუეყანად უცხოდ მოაქაჟამადმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	რომელ-რაჲ დაფარული არს უფლისა ღმრთისა ჩვენისა, ხოლო განცხადებული იგი თქუენ და შვილთა თქუენთა უკუნისამდე ჟამთა ყოფად ყოველთა ამათ სიტყუათა ამის შჯულისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ისმინო ჴმისა ამისაჲ, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღესდღე და ჰყო იგი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა.
მისა	მცხ.სჯლ	და გან-ღა-თუ-ბნეულ იყო შენ კიდითგან ქვეყანისაჲთ ვიდრე კიდემდე მისა, მიერცა შემო-ვე-გკრიბოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან და მოგიყვანოს.
იგი	მცხ.სჯლ	და შეგიყვანოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ქუეყანასა მას, რომელსა-იგი დამკჳდრებულ იყვნეს მამანი იგი შენნი და გაკურთხოს შენ და კეთილი გეყოს შენ და განგამრავლოს შენ უფროჲს მამათა მათ შენთა.
მის	მცხ.სჯლ	და განწმიდოს უფალმან გული შენი და გული ნათესავისა მის შენისა შეყუარებად უფლისა ღმრთისა შენისა ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, რათა სცხონდე შენ და ნათესავი შენი.
მათ	მცხ.სჯლ	და მიავლინოს უფალმან ღმერთმან შენმან წყევაჲ ესე მტერთა მათ შენთა და მოძულეთა შენთა, რომელნი-იგი გდევნიდეს შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	მო-თუ-იქცე და ისმინო ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა შენისაჲ, და ჰყვნე ყოველნი იგი მცნებანი მისნი, რომელსა-სეე მე გამცნებ შენ დღესდღე.
მას	მცხ.სჯლ	უკეთუ ისმინო ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა შენისა და დაიმარხნე ყოველნი მცნებანი მისნი და ჰყვნე ყოველნი სამართალნი მისნი და მშჯავრნი მისნი, რომელ-ესე წერილ არიან წიგნსა მას შჯულისასა, მო-თუ-იქცე შენ უფლისა ღმრთისა შენისა და ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა,
იგი	მცხ.სჯლ	და არცა ქუეყანასა, სთქვათ: ვინ წარვიდეს და მოგუართვას ჩუენ? რათა ვისმინოთ და ვყოთ იგი,
იგი	მცხ.სჯლ	მახლობელ არს შენდა სიტყუაჲ იგი ფრიად, პირსა შენსა შინა არს და გულსა შენსა და ჴელთა შენთა შინა არს ყოფაჲ მისი.
მათ	მცხ.სჯლ	უკეთუ გარდა-რაჲმე-იცვალოს გული შენი და არა ისმინო შენ უფლისა ღმრთისა შენისაჲ და შესცთე და თაყუანის-სცემდე შენ ღმერთთა უცხოთა და ჰმსახურებდე შენ მათ.
მას	მცხ.სჯლ	გაუწყებ შენ დღესდღე, რამეთუ წარწყმედით წარსწყმდეთ თქუენ და არა დღეგრძელ იყვნეთ თქუენ ქუეყანასა მას ზედა, რომელი-იგი უფალმან ღმერთმან მოგცეს შენ, რომლისათჳს წიაღხუალ შენ იორდანესა მდინარესა შესლვად და დამკჳდრებად მუნ.
იგი	მცხ.სჯლ	მოწამეს-ვჰყოფ დღეს ცასა და ქუეყანასა, რამეთუ ცხორებასა და სიკუდილსა დავსდებ თქუენ წინაშე, კურთხევასა და წყევასა გამოირჩიე შენ კურთხევაჲ იგი, რათა სცხონდე შენ და ნათესავი შენი.
იგი	მცხ.სჯლ	შეიყუარე შენ უფალი ღმერთი შენი და ისმინე ჴმისა მისისა და შეიკრძალე იგი მტკიცე... დამკჳდრებად შენდა ქუეყანასა მათსა, რომლისათჳს ეფუცა უფალი ღმერთი მამათა შენთა: აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს მიცემად მათა.
იგი	მცხ.სჯლ	და დაასრულნა მოსე ყოველნი იგი სიტყუანი, რომელთა-იგი ეტყოდა ძეთა მიმართ ისრაილისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	უფალი ღმერთი წინაგიძღოდის შენ და მან მოსპნეს ყოველნი მტერნი შენნი წინაშე პირსა შენსა და დაგიმკჳდროს შენ ქუეყანაჲ იგი, რამეთუ ისო წარგიძღუეს წინაშე პირსა თქუენსა, ვითარცა ეტყოდა ღმერთი.
მათ	მცხ.სჯლ	მოგცნა იგინი მან ღმერთმან თქუენმან ჴელთა თქუენთა და უყავთ მათ, ვითარა-იგი გამცენ თქუენ:
მათ	მცხ.სჯლ	ეგრეცა უყოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან, რაჲცა-იგი უყო სეონს და ოგს, ორთა მათ მეფეთა ამორეველთა, რომელნი-იგი იყვნეს წიაღ იორდანესა...
მას	მცხ.სჯლ	მერმე სიტყუად იწყო მოსე ისოჲსა და ჰრქუა მას წინაშე ყოვლისა მის ერისა ისრაჱლისა: მჴნე იყავ, განძლიერდი, რამეთუ შენ წარუძღუე ერსა ამას და შეხჳდე ქუეყანასა მას, რომლისათჳს ეფუცა უფალი ღმერთი მამათა შენთა მიცემად მაგათ და შენ დაუმკჳდრო იგი მაგათ.
მის	მცხ.სჯლ	მერმე ამცნებდა მათ მოსე მას დღესა შინა და ჰრქუა: მეშჳდესა მას წელსა ჟამსა მას წელიწადისა მის მიტევებისასა და დღესასწაულსა მას ტალავრობისასა,
მას	მცხ.სჯლ	რაჟამს შეკრბებოდიან ყოველნი იგი ძენი ისრაჱლისანი წარდგომად წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა ადგილსა მას, რომელცა-იგი გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან შენმან და აღმოიკითხოდის წიგნი ესე შჯულისაჲ ყოველთა მათ წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა ყურთა ყოვლისა მის
მას	მცხ.სჯლ	მერმე სიტყუად იწყო უფალმან მოსესა და ჰრქუა: ესერა, მოახლებულ არიან დღენი სიკუდილისა შენისანი, მოუწოდე ისოს და დაადგინე იგი კაცთა ზედა კარვისა მის საწამებელისათა და ვამცნებდე მას. და მივიდეს მოსე და ისო კარავსა მას საწამებელისასა და დადგეს კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა.
მის	მცხ.სჯლ	და გარდამოჴდა უფალი სუეტითა მით ღრუბლისაჲთა წინაშე კართა მის საწამებელისათა.
მას	მცხ.სჯლ	და ეტყოდა უფალი მოსეს და ჰრქუა: აწ, ეგერა, დაიძინო მამათა შენთა თანა და აღდგეს ერი იგი, ისიძვიდეს სამსახურებელთა მიმართ უცხოთა მაგის ქუეყანისათა, რომელსა შევლენან მაგას და დამიტეონ მე და გარდაჰჴდენ შჯულსა მას და მცნებათა ჩემთა, რომელ ვამცენ მათ.
მას	მცხ.სჯლ	და განვრისხნე გულისწყრომით მათ ზედა მას დღესა შინა და დავსთხინე იგინი და გარემივაქციო პირი ჩემი მათგან და იყვნენ იგინი საჭმლად მჴეცთა ქუეყანისათა, იპოვნენ იგინი ძჳრთა პირად-პირადთა და ჭირთა და თქუენ მას დღესა შინა, არა ვიდრემე ჩუენ თანა არს უფალი ღმერთი ჩუენი, ამისთჳს მპოვნეს ჩუენ ძჳრთა ამათ პირად-პირადთა და ჭირთა.
მას	მცხ.სჯლ	და მე გარემიქცევითა გარემოვიქციო პირი ჩემი მათგან მას დღესა შინა უკეთურებათა მათთათჳს, რომელსა-იგი იქმოდეს, რამეთუ მიეცეს სამსახურებელთა უცხოთა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და აწ დაწერენით სიტყუანი ესე ამის გალობისანი და დაასწავლენით ძეთა მათ ისრაჱლისათა და შეასწავენით იგინი პირსა მათსა, რათა იყოს გალობაჲ ეგე საწამებელად ძეთა მაგათ შორის ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.სჯლ	რაჟამს შევიყვანენ იგინი ქუეყანასა მას კეთილსა, რომელ-იგი ვეფუცე მამათა მათ თქუენთა, რომელსა გამოსდის სძე და თაფლი, ჭამონ და განძღენ და მიიქცენ კერპთა მათ მიმართ უცხოთა და ჰმსახურებდენ მათ და განმარისხონ მე და გარდაჰჴდენ მცნებათა მათ შჯულისა ჩემისათა.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, რაჟამს პოვნენ იგინი ჭირთა ბოროტთა და ძჳრთა და აღუდგეს წინაშე პირსა მათსა გალობაჲ ესე საწამებელად ჩემდა. და არა დავიწყებულ იყოს ეს პირისაგან ნათესავისა მათისა, რამეთუ მე უწყი უკეთურებაჲ იგი მათი, რომელსა-ეგე იქმან დღეს, ვიდრე არღა შემიყვანებიან ეგენი ქუეყანასა მას კეთილსა, რომელ-იგი ვეფუცე მამათა მათთა.
მას	მცხ.სჯლ	დაწერა მოსე გალობაჲ ესე მას დღესა შინა და ასწავებდა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.სჯლ	და ამცნებდა მოსე ისოს, ძესა ნავესსა, და ჰრქუა მას: მჴნე იყავ, განძლიერდი, რამეთუ შენ შეიყვანნე ძენი ეგე ისრაჱლისანი ქუეყანასა მას, რომლისათჳს ეფუცა უფალი მათ, რამეთუ იგი თავადი წინაგიძღოდის შენ.
მის	მცხ.სჯლ	ამცნებდა ლევიტელთა მათ, რომელთა აქუნდა კიდობანი იგი შჯულისა მის უფლისაჲ და ჰრქუა:
მის	მცხ.სჯლ	მიიღე წიგნი ესე მცნებათა მათ შჯულისა მის უფლისათაჲ და შთადევ ეგე გუერდით კერძო კიდობნისა მის შჯულისა მის უფლისა და იყავნ ეგე თქუენ შორის საწამებელად,
მათ	მცხ.სჯლ	აწ შემოკრიბე ჩემ წინაშე მთავრები იგი თქუენი და მღდელნი თქუენნი და მსაჯულნი თქუენნი და მწიგნობარნი იგი განმგებელნი თქუენნი, რათა ვეტყოდი ყურთა მათთა სიტყუათა ამათ და დავდვა აღთქუმა ესე ჩემი მათ თანა და მოწამე ვიყო მათ წინაშე ცაჲ და ქუეყანაჲ.
მათ	მცხ.სჯლ	უწყი მე, რამეთუ შემდგომად სიკუდილისა ჩემისა უსჯულოებით უსჯულოებდეთ და გარდააქციოთ გზისა მისგან, რომელ-ესე მე გამცენ თქუენ და შეგემთხჳოს თქუენ ბოროტი შემდგომად მათ დღეთა, რამეთუ ბოროტსა იქმოდით წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა და განარისხოთ საქმითა მით ჴელთა თქუენთაჲთა.
მის	მცხ.სჯლ	და ეტყოდა მოსე სიტყუათა ამათ გალობისათა ყურთა ყოვლისა მის ერისა ისრაჱლისათა მიაღსასრულადმდე.
მის	მცხ.სჯლ	ღმერთი ჩუენი, ჭეშმარიტებით არიან საქმენი მისნი და ყოველნი გზანი მისნი სიმართლით არიან, ღმერთი სარწმუნო არს და არა არს სიცრუვე მის თანა, მართალ და წრფელ არს უფალი.
მათ	მცხ.სჯლ	შესცოდეს მას ნაშობთა მათ ბილწებისათა, ნათესავმან დრკუმან და გულარძნილმან.
იგი	მცხ.სჯლ	მოიჴსენენ დღენი იგი საუკუნენი და გულისხმა-ყვენ წელიწადნი იგი. თესლითი თესლამდე ჰკითხე მამასა შენსა, გითხრან შენ და მოხუცებულთა შენთა გაუწყონ შენ.
იგი	მცხ.სჯლ	რაჟამს მიმოდაყვნა მაღალმან ნათესავნი იგი, ვითარ-იგი მიმოდაჰფინნა ძენი ადამისნი, დაამტკიცნა საზღვარნი იგი თესლებისანი მსგავსად რიცხუთა მათ ანგელოზთა ღმრთისათა,
იგინი	მცხ.სჯლ	უნაკლულო-ყვნა იგინი უდაბნოსა მას ზედა წყურიელსა მას სიცხისასა და ურწყულსა გარემოადგა მათ და განწვალნა იგინი და დაიცვნა იგინი, ვითარცა გუგაჲ თუალისა.
იგი	მცხ.სჯლ	ვითარცა ორბმან რაჲ დაიფარნა ბუდენი თჳსნი და მართუეთა თვისთა სუროდა, განყვნა ფრთენი თვისნი და შეიკრიბნა იგინი და აღიმატნა იგი ბეჭთა ზედა თჳსთა.
მათ	მცხ.სჯლ	უფალი მხოლოჲ უძღოდა მათ და არავინ იყო მათდა სხუა ღმერთ.
იგი	მცხ.სჯლ	ჭამა იაკობ, განძღა და შეჰზრიობდა საყუარელი იგი, განსუქნა, განსხუა, განიშუა, დაუტევა ღმერთი შემოქმედი თჳსი და განუდგა ღმერთსა მაცხოვარსა თჳსსა.
მათ	მცხ.სჯლ	განმარისხეს მე უცხოთა მათ სამსახურებელთა მათთა ზედა და კერპებითა მათითა განმამწარეს მე.
მათ	მცხ.სჯლ	უზორვიდეს იგინი ეშმაკთა და არა შესწირვიდეს ღმრთისა ღმერთთა მათ, რომელი-იგი არა იცოდეს ცრუთა მათ საწუთროჲთ მოხუმულთა, რომელ-იგი არა იცოდეს მამათა მათთა.
მათა	მცხ.სჯლ	და თქუა უფალმან: გარემივიქციო პირი ჩემი მათგან და განვაცხადო, რაჲ-იგი ყოფად არს მათა შემდგომად ჟამსა, რამეთუ ნათესავი ესე განდრეკილი არს, ნაშობნი არიან, რომელთა თანა არა არს სარწმუნოებაჲ.
მათ	მცხ.სჯლ	დავჰკრიბო ძჳრი მათ ზედა და ისარნი ჩემნი დავასრულნე მათ ზედა.
მათ	მცხ.სჯლ	განჰკფდენ იგინი სიყმილითა და მიეცნენ საჭმლად მფრინველთა ცისათა და სალმობაჲ იგი განმამრუდებელი დაეცვეს მათ ზედა, კბილნი მძჳნვარეთანი მივავლინნე მათ ზედა, რომელნი გულისწყრომით ითრევდეს ქუეყანასა ზედა.
იგინი	მცხ.სჯლ	და თქუა უფალმან: განვაბნინე იგინი და განვაქარვო კაცთაგან საჴსენებელი მათი.
იგი	მცხ.სჯლ	არა თუმცა გულისწყრომითა მტერთაჲთა, რათა არა მყოვარ ჟამ იყვნენ და რათა არა განმრავლდენ მჴდომნი იგი მათნი და რათა არა თქუან: იყოვე ჴელი ჩუენი უაღრეს მათ ზედა, არა თუმცა უფალმან ყო ესე ყოველი.
მისგან	მცხ.სჯლ	რამეთუ საყურძნისა მისგან სოდომელთაჲსა იყო საყურძნე მათი და ვენაჴები მათი გომორელთაგან, ყურძენი მათი ყურძენი ნავღლისაჲ და ტევანი სიმწარისა მათისაჲ.
იგი	მცხ.სჯლ	დღესა მას შურისგებისასა მივაგო მათ ჟამსა მას, რომელსაცა შეუცთენ ფერჴნი მათნი, რამეთუ ახლოს არს დღე იგი წარწყმედისა მათისაჲ და მოწევნულ არს განმზადებული მათ ზედა.
იგინი	მცხ.სჯლ	რამეთუ განიკითხოს უფალმან ერი თჳსი და მონათა თჳსთა ნუგეშინის-სცეს, რამეთუ იხილნა იგინი ნაკლულევანნი, ჴუებულნი, ტყუედ წარქცეულნი და განკაფულნი.
იგი	მცხ.სჯლ	და თქუა უფალმან: აწ სადა არიან კერპნი იგი თქუენნი, რომელთა-იგი თქვენ ესევდით,
მის	მცხ.სჯლ	და შევიდა მოსე და ეტყოდა ყოველთა ამათ სიტყუათა შჯულისათა ყურთა ყოვლისა მის ერისათა, თვით მოსე და ისო, ძე იგი ნავესი.
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ არა ცუდად რაჲმე იყვნეს სიტყუანი ესე თქუენდა მიმართ, არამედ ესე არს ცხორება თქუენი, რამეთუ ამათ სიტყუათა გამო დღეგრძელ იყვნეთ ქვეყანასა მას ზედა, რომლისათჳს-იგი წიაღხუალთ იორდანესა დამჳდრებად მუნ.
მას	მცხ.სჯლ	და ეტყოდა უფალი მოსეს მას დღესა შინა და ჰრქუა:
მას	მცხ.სჯლ	აღვედ შენ მთასა მას ზედა აბარიმსა, რამეთუ იგი თჳთ არს ნაბავ ქუეყანასა მას მოაბელთასა, რომელ არს პირისპირ იერიქოსა და იხილე ქუეყანაჲ ქანანისა, რომელ-იგი მივსცე მე ძეთა მათ ისრაჱლისათა სამკჳდრებელად მათა.
მას	მცხ.სჯლ	და მოკუედ მთასა მას ზედა, რომელსაცა აღხჳდე. მუნ და შეეძინე შენ ერსა მას მამათა შენთასა,
მას	მცხ.სჯლ	ხილვით იხილო ქუეყანაჲ იგი შორით, რამეთუ ვერ შეხჳდე მუნ ქუეყანასა მას, რომელი-იგი მე მივეც ძეთა მათ იარაჱლისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ესე კურთხევაჲ არს, რომლითა აკრთხნა მოსე კაცმან მან ღმრთისამან ძენი იგი ისრაილისანი ვიდრე სიკუდილადმდე მისა.
მისა	მცხ.სჯლ	და თქუა: უფალი სინად მოვიდა და გამოგვიჩნდა ჩუენ სეირს. ისწრაფა ფარან მთით ბევრებითა კადეს, მარჯუენით მისა ანგელოზნი მისნი მას თანა
მათ	მცხ.სჯლ	და იყოს საყუარელისა მისგან მთავარი შეკრება მას მთავართა მათ ნათესავთა ისრაჱლისათა.
მისა	მცხ.სჯლ	და ესე იუდა. ისმინე, უფალო, ჴმაჲ იუდასი და შესაკრებელთა მისთა შეკრბენ, ჴელნი მისნი გამოირჩინედ მას შემწედ მისა მტერთაგან მათთა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ლევის ჰრქუა: მიეცით ლევის მხილებაჲ და ჭეშმარიტებაჲ მისი კაცსა მას უბიწოსა, რამეთუ განცადეს იგი განცდით და განაბოროტეს იგი წყალთა მათ ზედა ცილობისათა.
მან	მცხ.სჯლ	რამეთუ ჰრქუა მამასა თჳსსა და დედასა თჳსსა: არა გიცი შენ, და ძმანი თვისნი არა იცნნა და შვილნი თჳსნი არა იცნნა. დაიმარხნა მან მცნებანი ესე შენნი და შჯულსა შენსა არა შესცთა.
მათ	მცხ.სჯლ	აუწყნე სიმართლენი შენნი იაკობსა და შჯული მისი ისრაჱლსა შეწირონ მათ მსხუერპლი და საკურთხეველი რისხვისათჳს შენისა მარადის საკურთხეველსა შენსა ზედა.
მის	მცხ.სჯლ	აკურთხე, უფალო, ძალი იგი მისი და საქმენი ჴელთა მისთანი შეწირენ, შემუსრე ძალი იგი მტერთაჲ, რომელნი-იგი აღდგომილ იყვნეს მის ზედა და მოძულენი მისნი ნუღარა აღემართნედ.
მას	მცხ.სჯლ	და ბენიამენს ჰრქუა: შეყუარებული უფლისაჲ დაემკჳდროს სასოებით და ღმერთი თავადი მფარველ ეყოს მას ყოველთა დღეთა და ბეჭთა შორის მისთა განუსუენოს მას.
იგი	მცხ.სჯლ	და იოსებს ჰრქუა: კურთხევითა უფლისაჲთა ქუეყანაჲ იგი მისი და საზღვართაგან ცისათა და ცუარითა და წყაროთაგან უფსკრულთაჲსა ქუესკნელ და აღმოცენებისა
მათ	მცხ.სჯლ	ჟამთა ნაყოფთა მათ მზისათა დამდაბლებასა,
მათ	მცხ.სჯლ	თავთა მთათა მათ საუკუნოჲსათა და თხემსა ბორცუთა მათ სამარადისოჲთა,
იგინი	მცხ.სჯლ	ჟამსა მას სავსებისა ქუეყანისასა მსგავსად შეწყნარებისა მის, რომელ-იგი გამოჩნდა მაყვლოვანსა მას, მოვიდენ თავსა ზედა იოსებისსა და თხემსა მისსა ზედა და იდიდენ იგინი შორის ძმათა თჳსთა პირმშოთა.
მათა	მცხ.რიცხ	ძენი გადისნი დასად-დასად მათა: საფონ, დასი საფონისი, აგგი, დასი აგგისი, სუნი, დასი სუნისი.
მითა	მცხ.სჯლ	იყავნ შუენიერებაჲ მისი, ვითარცა შუენიერებაჲ ზუარაკთაჲ, და ვითარცა რქაჲ მარტორქისაჲ - რქანი მისნი. და მითა ურქენდეს წარმართთა ვიდრე კიდედმდე ქუეყანისა ბევრებითა ეფრემ და ათასებითა მანასე.
იგი	მცხ.სჯლ	არა შჭამო იგი, რათა კეთილი გეყოს შენ და შვილთა შენთა შენ თანა, რაჟამს ჰყო კეთილი და სათნოებაჲ წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა.
მას	მცხ.სჯლ	და ხადოდით თქუენ სახელსა მისსა და შესწიროთ მსხუერპლი სიმართლისა უფლისა მიმართ, სიმდიდრესა მას ზღჳსასა სწოვდე შენ ვაჭართა მათ დამკჳდრებულთა ზღჳსკიდისათა.
მას	მცხ.სჯლ	და იხილა დასაბამი მისი, რამეთუ მუნ განიყო ქუეყანაჲ იგი მთავართაჲ შეკრებასა მას ერთა მრავალთასა მთავრობითურთ მისით, სამართალი წინაშე უფლისა ყო და შჯული შორის ისრაჱლსა.
იგი	მცხ.სჯლ	ვითარცა რკინაჲ და სპილენძი, და იყოს ჴამლი იგი მისი და, ვითარცა დღენი შენნი, ეგრე იყოს ძალი შენი.
მათ	მცხ.სჯლ	და საფარველსა მას ღმრთისასა ჴელმწიფებითა ძლიერებითა მკლავისაჲთა სამარადისოთა მათ და განასხნეს მტერნი შენნი პირისაგან შენისა. და ჰრქუას: მივედ, წარწყმი.
იგი	მცხ.სჯლ	ნეტარ ხარ შენ, ისრაჱლ, ვინმე გემსგავსოს შენ ერი ეგე გამოჴსნილი უფლისა მიერ? ზედა მდგომელ გეყოს შენ შემწე იგი შენი და მახჳლითა შენითა სიქადული შენი, გეცრუვნენ მტერნი იგი შენნი და ქედსა მათსა ზედა ფერჴი ეგე შენი.
იგი	მცხ.სჯლ	და აღჴდა მოსე არაბოთდ მოაბით მთასა მას ზედა ფაჲგასა, რომელ არს პირისპირ იერიქოსა, და უჩუენა მას უფალმან ყოველი იგი ქუეყანაჲ გალადისაჲ ვიდრე დანადმდე,
იგი	მცხ.სჯლ	და ყოველი იგი ქუეყანაჲ ლეფთალემისი და ყოველი ქუეყანაჲ ეფრემისი და მანასესი, და ყოველი იგი ქუეყანა იუდაჲსი ვიდრე დასასრულადმდე ზღჳსა.
იგი	მცხ.სჯლ	და ყოველი იგი უდაბნოჲ და ყოველი გარემოჲს სოფლები, რომელ იყო ველთა მათ იერიქოსაჲთა, ქალაქები იგი დანაკისკუდოვანი ვიდრე სეგორდმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: ესე არს ქუეყანა იგი, რომელ ვეფუცე აბრაჰამს, ისაკს და იაკობსა და ვარქუ, ვითარმედ: ნათესავსა შენსა მივსცე ეგე. აწ, ეგერა, გიჩუენე შენ, თუალთა შენთა იხილეს, ხოლო შენ არა შეხჳდე მუნ.
მას	მცხ.სჯლ	და მოკუდა მოსე, მონა იგი ღმრთისაჲ, ქუეყანასა მას მოაბისასა სიტყჳთა უფლისაჲთა.
მას	მცხ.სჯლ	და დაჰფლეს იგი გეზს, მახლობელად სახლისა მას ფაგომისსა. და არა ვინ იცის საფლავი მისი მოდღენდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	და დაიტირეს მოსე ძეთა მათ ისრაჱლისათა არბოთს მოაბისასა, კიდესა მას იორდანისა მდინარისასა, პირისპირ იერიქოსა. და დაიტირეს იგი ოცდაათ დღე და აღესრულნეს დღენი იგი ტირილისანი და გლოვისანი მოსესნი.
იგი	მცხ.სჯლ	და ისო, ძე იგი ნავესი, აღივსო სულითა სიბრძნისაჲთა, რამეთუ მოსე დაასხნა ჴელნი მისნი მის ზედა და ერჩდეს მას ყოველნი იგი ძენი ისრაჱლისანი და ყვეს, რაჲ-იგი უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათ	მცხ.სჯლ	ყოვლითა მით სასწაულებითა და ნიშებითა, ვითარ-იგი მიავლინნა უფალმან ყოფად სასწაულთა მათ ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა ფარაოჲს ზედა და ყოველთა მონათა მისთა და ყოველსა ქუეყანასა მისსა საკჳრველებანი იგი დიდ-დიდნი,
მას	მცხ.რიცხ	ეტყოდა უფალი მოსეს უდაბნოსა სინას კარავსა შინა წამებისასა პირველსა მას თთუესა მეორესა წელსა გამოსლვასა მათსა ქუეყანით ეგჳპტით, ჰრქუა:
იგინი	მცხ.რიცხ	ყოველი ჭაბუკი ოცი წლითგან და უზეშთაესი ყოველი, რომელი გამოვალს ძლიერი ისრაჱლისაგან, აღხილვად მათა ძლიერთა მათ ისრაჱლისათა აღიხილნეთ იგინი ძლიერებითურთ მათით, შენ და აჰრონ აღრაცხნეთ იგინი.
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი ისაქარისნი ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და რიცხუნი სახელთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი
იგი	მცხ.რიცხ	და იყუნეს ძენი რუბენისნი პირმშოჲსა ისრაჱლისა ნათესავნი მათნი და ტომნი მათნი და სახლნი მამისა მათისანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი,
მის	მცხ.რიცხ	აღხილვაჲ იგი მათი ნათესავისა მის სჳმეონისი - ორმეოცდაცხრამეტ ათას და ოთხას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ისაქარისი - ორმეოცდაათოთხმეტ ათას და ოთხას.
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი იუდაჲსნი ნათესავნი მათნი და ტომნი მამათა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის იუდაჲსა - სამეოცდაათხუთმეტ ათას და ექუსას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ეფრემისი - ორმეოც ათას და ხუთას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ზაბულონსი - ორმეოცდააჩჳდმეტ ათას და ოთხას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის მანასესი - ოცდაათოთხმეტ ათას და სამას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ბენიამენისი - ოთხ და ათხუთმეტ ათას და ოთხას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის დანისი - სამეოცდაორ ათას და ოთხას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ასერისი - ორმეოც და ათას და ხუთას.
მის	მცხ.რიცხ	ნათესავისა მის ნეფთალემისი - ორმეოცდაათცამეტ ათას და ოთხას.
იგინი	მცხ.რიცხ	იხილე ნათესავი ლევისი, არა შეარაცხნე იგინი შორის ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	და რაჟამს დაიბანაკებდეს კარავი, მათ აღმართონ იგი და სხუა, რომელი მიეახლოს, მოკუედინ.
მათ	მცხ.რიცხ	ხოლო ლევიტელთა დაიბანაკონ წინაშე უფლისა მახლობელად გარემო კარავსა წამებისასა. და არა იყოს ცოდვა შორის ძეთა ისრაჱლისათა და დაიცვან ლევიტელთა მათ ჴუმილვაჲ იგი კარავისა მის წამებისაჲ.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან იზაქარისმან და მთავარმან ძეთა ისაქარისთა, ნათანაელ, ძემან სოგორისმან.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან გადისმან და მთავარ ძეთა გადისთა - ელისაფატ, ძე რაგუჱლისი.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან მანასჱსმან და მთავარ ძეთაგან მანასჱსთა გამალიელ ძემან ფადასორისმან.
მათსა	მცხ.რიცხ	ძალი მისი აღხილული - ოცდაათხუთმეტ ათას და ოთხას, რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან ბენიამენისამან და მთავარი ძეთა ბენიამენისთაჲ - აბედან, ძე გედეონისი. ძალი მისი აღხილული - ოცდათხუთმეტ ათას და ორას.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან ასერისმან და მთავარ ძეთა ასერისთა - ფაგელ, ძე ექრანისი.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან ბენიამისმან და მთავარი ძეთა ბენიამისთაჲ - აბიდან, ძე გედეონისი.
მათსა	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ მახლობელად მათსა ნათესავმან ნეფთალისმან და მთავარი ძეთა ნეფთალემისთაჲ - აქირე, ძე ენანისი.
მათა	მცხ.რიცხ	და ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს, ესრესახედ დაიბანაკეს მსგავსად განწესებულებასა მათსა და ესრეთ აღიძრნიან თითოეულად მახლობელად ტომად-ტომად მათა მსგავსად სახლად-სახლად მამათა მათთა.
მათ	მცხ.რიცხ	ხოლო ლევიტელნი არა შეარაცხნეს მათ, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მას	მცხ.რიცხ	ესე შობაჲ აჰრონისი და მოსესი დღესა მას, რომელსა ეტყოდა უფალი მოსეს მთასა ზედა სინასა.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოკუდა ნადაბ და აბიუთ წინაშე უფლისა, რამეთუ შესწირვიდეს ცეცხლსა უცხოსა წინაშე უფლისა უდაბნოსა სინას. და შვილი არა ესუა მათ და მდღელობდეს ელიაზარ და ითამარ აჰრონის თანა მამისა მათისა.
მას	მცხ.რიცხ	რამეთუ ჩემი არს ყოველი პირმშოჲ დღესა მას, რომელსა მოვსარ ყოველი პირმშოჲ ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, განვწმიდენ ჩემდად ყოველნი პირმშონი ისრაჱლისანი კაცითგან მიპირუტყვადმდე: ჩემდა იყუნედ, მე ვარ უფალი.
იგი	მცხ.რიცხ	ესე ტომნი - გეთსონისნი, აღხილვაჲ იგი მათი შჳდ ათას და ხუთათას.
მის	მცხ.რიცხ	და მთავარი ტომისა მის გეთსონისი - ელისაბან, ძე დანიელისი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჴუმილვაჲ იგი ძეთა მათ გეთსონისთაჲ.
მის	მცხ.რიცხ	კარვისა მის წამებისა კარავი და საბურველი მისი დასახურველი კართაჲ კარვისა მის წამებათაჲსაჲ. და სუეტნი ეზოჲსანი და კრეტსაბმელი ბჭეთა მათ ეზოჲსათაჲ, რომელი არს კარვისაჲ და ნეშტნი ყოველნი სამსახურებელნი მისნი.
მის	მცხ.რიცხ	და მთავარი სახლისა მის კაათისი - ელისაფან, ძე ოზიელისი.
მათ	მცხ.რიცხ	და მთავარი მთავართა მათ ზედა ლევიტელთა - ელიაზარ, ძე აჰრონისი მღდელისაჲ, დადგინებული ჴუმილვად ჴუმილვასა მას წმიდასა.
იგი	მცხ.რიცხ	მსახურებაჲ იგი ძეთა მერარისთაჲ სუეტისთავთა კარვისათა და მოქლონთა მისთა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჴუმილვაჲ იგი მათი კიდობნისა და ტაბლისა და სანთელთა და საკურთხეველთა და ჭურჭერთა წმიდათა, რაოდენითაცა ჰმსახურებდენ მით, დასახურველი ყოველი და სამსახურებელი მათი.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოიყვანნე ლევიტელნი ჩემდა, მე ვარ უფალი, ყოველთა მათ წილ პირმშოთა ძეთა ისრაჱლისათა და პირუტყუნი ლევიტელთანი ყოველთა მათ პირმშოთა წილ პირუტყუთა მათ ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და აღიხილნა მოსე, ვითარცა უბრძანა მას უფალმან ყოველი პირმშოჲ ძეთა ისრაჱლისათაჲ.
მათთა	მცხ.რიცხ	ლევიტელნი იგი ყოველთა წილ პირმშოთა ძეთა ისრაჱლისათა და საცხოვარი იგი ლევიტელთაჲ საცხოვართა წილ მათთა. და იყუნედ ჩემდა ლევიტელნი იგი, მე ვარ უფალი.
მის	მცხ.რიცხ	და მოიღო ხუთი სასწორი თავად-თავად მსგავსად სასწორისა მის წმიდისა და მოიღო ოცი დანგი სასწორისა მის,
იგი	მცხ.რიცხ	და მივსცე ვეცხლი იგი აჰრონს და ძეთა მისთა საჴსარი უმეტესთაჲ მათ შორის.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე ვეცხლი იგი საჴსარი უმეტესთა მათ საჴსრად ლევიტელთა.
იგი	მცხ.რიცხ	პირმშოთა მათგან ძეთა ისრაჱლისათა, მოიღო ვეცხლი იგი ათას სამასსამეოცდახუთი სასწორი სასწორისაებრ წმიდისა.
მათ	მცხ.რიცხ	და მისცა მოსე საჴსარი იგი უმეტესთაჲ მათ აჰრონს და ძეთა მისთა სიტყჳთა უფლისაჲთა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა: მოიღე რიცხჳ იგი ძეთა მათ კაათისთაჲ შოვრის ძეთა მათ ლევისთა ტომად-ტომადი მათი და სახლად-სახლადი მამათა მათთაჲ,
მას	მცხ.რიცხ	ოცდახუთისა წლისაჲთ და უზეშთაესი ვიდრე ერგასისად წლადმდე ყოველი, რომელი შევიდოდის მსახურებად და საქმედ ყოველსავე მას საქმესა კარვისასა წამებისასა.
მას	მცხ.რიცხ	და ესე საქმე იყო ძეთა კაათისთაჲ კარავსა მას წამებისასა წმიდა წმიდათა.
მით	მცხ.რიცხ	და შევიდეს აჰრონ და ძენი მისნი, რაჟამს აღიძრას ბანაკი იგი და გარდამოჰჴსნენ კრეტსაბმელი იგი, რომელი აგრილობდა და დაჰხურონ მით კიდობანი იგი წამებისაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და საკურთხეველსა მას ზედა ოქროჲსასა დაჰბურონ საბურველი იაკინთონი და დაფარონ იგი ტყავითა იაკინთონისაჲთა და განუთხინენ აღსაღებელნი მისნი.
იგი	მცხ.რიცხ	და დასდვან მას ზედა სამოსელი მეწამული და დაფარონ იგი საბურველითა ტყავითა იაკინთონისაჲთა და განუთხინენ მას აღსაღებელნი იგი.
მით	მცხ.რიცხ	და მოიღონ სამოსელი იაკინთონი და შეხურონ სასანთლე იგი, რომელ-იგი ჰნათობნ, და ორნი სანთელნი მისნი და მარწუხნი მისნი და მოსაყოფელნი მისნი და ყოველივე ჭურჭერი ზეთისაჲ, რომლითა-იგი ჰმსახურებედ მით.
იგი	მცხ.რიცხ	და შთადვან იგი და ყოველი ჭურჭერი მისი საბურველსა ტყავისა იაკინთონისასა და დადვან იგი აღსაღებელსა მათ ზედა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღონ ყოველი ჭურჭერი სამსახურებელი, რომლითა ჰმსახურებდეს მით სიწმიდეთა შინა და შთადვან იგი სამოსელსა იაკინთონსა და დაფარონ იგი საბურველითა ტყავისა იაკინთონისაჲთა.
მას	მცხ.რიცხ	და დადვან აღსაღებელთა მათ ზედა და საბურველი იგი დაჰბურონ საკურთხეველსა მას და დასდვან მას სამოსელი ყოვლად ძოწეული.
მას	მცხ.რიცხ	და დაასხან მას ყოველი ჭურჭერი, რომლითა-იგი ჰმსახურებდენ მით, საცეცხურები იგი, და ფუცხუები, და ფიალები იგი, და საბურველი იგი და ყოველივე ჭურჭერი საკურთხეველისაჲ და დადვან მას ზედა საბურველი ტყავი იაკინთონი და განუთხინენ მას აღსაღებელნი მისნი.
მას	მცხ.რიცხ	და მოღუაწემან ელიაზარ, ძემან აჰრონის მღდელისამან, ზეთი იგი სანთლისა და საკუმეველი იგი შეზავებული და შესაწირავი იგი დღითი დღედი, და ზეთი იგი ცხებისაჲ და საღუაწოჲ იგი ყოველი კარვისაჲ მის, და რაოდენი არს სიწმიდესა მას შინა, და ყოველივე საქმარი მისი.
მათა	მცხ.რიცხ	ნუ მოსრავთ ნათესავსა გუნდისა მის კაათისსა შორის ლევიტელთა, ესრეთ ყავთ მათა მიმართ და ცხონდენ და არა მოწყდენ,
მას	მცხ.რიცხ	და არა შევიდენ იგინი ხილვად მეყსეულად წმიდასა მას წმიდათასა, რათა არა მოწყდენ.
იგინი	მცხ.რიცხ	ოცდახუთისა წლისაჲთგან და უზეშთაესი ვიდრე ერგასისად წლადმდე და აღიხილენ იგინი ყოველი, რომელი შევიდოდის მსახურებად და საქმედ-საქმესა თჳსსა კარავსა მას შინა წამებისასა.
იგი	მცხ.რიცხ	და აღებად აღსაღებელსა მაშკები კარვისა მის და კარავი იგი წამებისაჲ და საბურველი იგი მისი და შესახურველი იგი იაკინთონი, რომელ არს ზედა კერძო მისსა და საბურველი იგი კარვისა საწამებელისაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და კარვის ძელები იგი ეზოჲსაჲ მის, და რაოდენი არს კარვისა მის საწამებელისაჲ და მეტი იგი, და ყოველი ჭურჭერი სამსახურებელი, რაოდენთა-იგი ჰმსახურებდენ მას შინა.
იგი	მცხ.რიცხ	ესე არს მსახურებაჲ ძეთა გეთსონისთაჲ კარავსა მას შინა წამებისასა და ჴუმილვაჲ იგი მათი ჴელითა ითამარისითა ძისა აჰრონის მღდელისაჲთა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესე არს საცავი აღსაღებელი მათ მიერ ყოვლისავე მისებრ საქმისა მათისა კარავსა მას შინა წამებისა, სუეტისთავნი იგი კარვისანი და მოქლონები იგი და სუეტები იგი და ხარისხები მისი გარდასაბურველი და ხარისხები მათი და სუეტები იგი მათი და საბურველი იგი კარისა მის კარვისაჲ.
მას	მცხ.რიცხ	ესე არს სამსახურებელი ძეთა მერარისთაჲ ყოველთა შინა საქმეთა მათთა კარავსა მას წამებისასა ჴელითა ითამარისითა, ძისა აჰრონის მღდელისაჲთა.
მას	მცხ.რიცხ	ესე არს აღხილვაჲ ძეთა კაათისთაჲ ყოველი, რომელი ჰმსახურებდა კარავსა მას წამებისსა, ვითარცა აღიხილნეს მოსე და აჰრონ სიტყჳთა უფლისათა ჴელითა მოსესითა.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი, რომელი შევიდოდა მსახურებად და საქმედ საქმესა მას კარვისა წამებისასა. და იყო რიცხჳ იგი მათი ტომად-ტომადისა მათისაჲ სახლად-სახლად მამათა მათთაჲ ორ ათას და ექუსასდაერგასის.
მას	მცხ.რიცხ	ესე არს აღხილვაჲ ძეთა გეთსონისთაჲ, ყოველი, რომელი ჰმსახურებდა კარავსა მას წამებისასა, რომელნი აღიხილნეს მოსე და აჰრონ სიტყჳთა უფლისაჲთა და ჴელითა მოსესითა.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი, რომელი შევიდოდა მსახურებად საქმესა მას კარვისა წამებისასა. და იყო რიცხჳ იგი მათი ტომად-ტომადისა მათისაჲ და სახლად-სახლად მამათა მათთაჲ სამ ათას და ორას.
იგი	მცხ.რიცხ	და მთავართა ისრაჱლისათა ლევიტელნი იგი ტომად-ტომადი მათი და სახლად-სახლად მამათა მათთაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	ოცდახუთისა წლისაჲთგან და უზეშთაესი ვიდრე ერგასისად წლადმდე, რომელი შევიდოდა საქმესა მას სიწმიდეთასა და საქმესა მას აღსაღებელსა კარვისა მის წამებისასა. და იყუნეს აღხილულნი იგი რვა ათას ხუთასდაოთხმეოც სიტყჳთა უფლისაჲთა. აღიხილნა იგინი მოსე, ჴელითა მოსესითა კაცად-კაცადი საქმესა მათსა ზედა,
მათ	მცხ.რიცხ	და რომელი აღიღოდიან მათ და აღიხილნეს, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ყვეს ეგრე ძეთა ისრაჱლისათა და განავლინნეს იგინი გარეშე ბანაკსა, ვითარცა ეტყოდა უფალი მოსეს, ეგრეთ ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და აღიაროს ცოდვაჲ იგი, რომელი ქმნა და მისცეს ცოდვისა მისთჳს იგი თავადი და მეხუთე მისი დასძინოს მას ზედა და მისცეს, ვის-იგი შესცოდა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყოველივე პირველნაყოფი და ყოველი განწმედილი ძეთა შორის ისრაჱლისათა და რაოდენ-რაჲ მოართვან უფალსა, მღდელისა იყოს იგი.
მისა	მცხ.რიცხ	და კაცად-კაცადისა შეწირული მისა იყოს და კაცმან, რომელმან მისცეს მღდელსა, მისა იყოს.
[მათ]	მცხ.რიცხ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ [მათ]: კაცისაჲ, რომლისაჲ გარდაჴდეს ცოლი მისი და უგულებელ-ყოს ქმარი იგი თჳსი უგულებლებით
იგი	მცხ.რიცხ	და და-ვინმე-წვეს მის თანა საწოლითა თესლისაჲთა და დაეფაროს თუალთაგან ქმრისა თჳსისაჲთა და დაუმალოს, და იგი დედაკაცი იყოს შეგინებულ და მოწამე არა ვინ იყოს მისა და მიდგომილ არღა იყოს.
მას	მცხ.რიცხ	და მოუჴდეს ქმარსა მისსა სული შურობისაჲ და ეშურობდეს ცოლსა თჳსსა, და იგი იყოს შეგინებულ, ანუ მოუჴდეს მას სული მოშურნეობისაჲ, და ეშურობდეს ცოლსა თჳსსა და იგი არა იყოს შეგინებულ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიყვანოს კაცმან მან ცოლი თჳსი მღდელისა და შეწიროს მსხუერპლი მისთჳს მეათე წილი სათველისაჲ. ფქვილი ქრთილისაჲ და არა დაასხას მას ზედა ზეთი და არცა დასდვას მას ზედა გუნდრუკი, რამეთუ არს იგი შესაწირავი შურისსახისაჲ, შესაწირავი მოსაჴსენებელისაჲ, შესაწირავი მოსაჴსენებელი ცოდვისაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიყვანოს მღდელმან მან და დაადგინოს დედაკაცი იგი წინაშე უფლისა.
მან	მცხ.რიცხ	და აფუცოს იგი მღდელმან მან და ჰრქუას დედაკაცსა მას:
მისა	მცხ.რიცხ	და ასუას დედაკაცსა მას წყალი იგი მხილებისა მის დაწყეულისაჲ. და შევიდეს მისა წყალი იგი მხილებისაჲ დაწყეული.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღოს მდღელმან მან ჴელთაგან მის დედაკაცისათა შესაწირავი იგი შურისსახისაჲ და დადვას შესაწირავი იგი წინაშე უფლისა, დადგას იგი საკურთხეველსა თანა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღოს მჭელითა მღდელმან მან შესაწირავისა მისგან საჴსენებელისა მისისა და შეწიროს იგი საკურთხეველსა ზედა. და ამისა შემდგომად ასუას დედაკაცსა მას წყალი იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყოს, უკეთუ შეგინებულ იყოს დედაკაცი იგი, დავიწყებით დაავიწყდა ქმარსა მისსა, შევიდეს მისა წყალი იგი მხილებისაჲ დაწყეული, და განსივნეს მუცელი მისი და გარდაჰვარდეს ბარკალი მისი. და იყოს დედაკაცი იგი წყეული ერსა შორის.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა შეგინებულ იყოს დედაკაცი იგი და წმიდა იყოს, უბრალო არს და თესლი გამოიღოს.
იგი	მცხ.რიცხ	და უბრალო იყოს კაცი იგი ცოდვისაგან და დედაკაცმან მან მოიღოს ცოდვაჲ თჳსი.
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: მამაკაცმან, ანუ დედაკაცმან, რომელმან ილოცოს ლოცვაჲ დიდად,
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველთა დღეთა მათ განწმედისათა მახჳლი არა აღვიდეს თავსა მისსა, ვიდრემდის აღივსნენ დღენი იგი, რომელ აღუთქუა უფალსა, წმიდა იყოს, მიუტეოს სიგრძედ თმაჲ თავისაჲ.
მათ	მცხ.რიცხ	მამასა ზედა და დედასა და ძმასა და დასა, არა შეიგინოს მათ შორის სიკუდილსა მათსა, რამეთუ ლოცვაჲ უფლისა მისისაჲ მის ზედა თავსა მისსა.
მის	მცხ.რიცხ	და დღესა მეშჳდესა დაიყჳნოს და დღესა მერვესა მოიქუნეს ორნი გურიტნი, ანუ ორნი მართუენი ტრედისანი მღდელისა მის კარად კარვისა საწამებელისა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და ყოს მღდელმან მან ერთი ცოდვისათჳს და ერთი ყოვლად დასაწველად და ლხინება-ყოს მღდელმან მან, რომელთათჳს ცოდა სულისა მისთჳს და განწმიდოს თავი მისი.
იგი	მცხ.რიცხ	მას დღესა შინა მას დღესა განწმიდნეს უფლისა დღენი იგი ლოცვისანი და მოჰგუაროს ტარიგი წელიწადეული ცოდვისა მისთჳს და პირველნი იგი დღენი შეურაცხ იყუნენ, რამეთუ შეიგინა თავი ლოცვისა მისისაჲ.
მან	მცხ.რიცხ	ესე არს შჯული მლოცველისაჲ მის, რომელსა დღესა აღასრულნეს დღენი ლოცვისა მისისანი, შეწიროს მან კართა თანა კარვისა წამებისათა.
მათ	მცხ.იერ	და შეჰკრებდენ ნაშრომთა მათთა, - იტყჳს უფალი, - არა არს ყურძენი ვენაჴთა შინა და არა არს ლეღჳ ლეღოანთა შორის. და ფურცელნი დამოსცჳვეს, რომელ მივეცით მათ, გარეწარჴდა.
მას	მცხ.რიცხ	და ვერძი იგი ყოს შესაწირავად ცხორებისა მისისათჳს უფლისა ლანკლანსა მას თანა უცომოსა, და ყოს მღდელმან შესაწირავი იგი მისი და მსხუერპლი მისი.
მან	მცხ.რიცხ	და მოიღოს მღდელმან მან მჴარი იგი მგბარი ვერძისა მისგან და პური ერთი უცომოჲ ლანკნისა მისგან და ლელანგოჲ უცომოჲ ერთი. და დაუდგას მღდელმან მან ჴელთა ზედა მის მლოცველისათა შემდგომად დაყჳნვისა თავისა მის ლოცვისა მისისა.
მის	მცხ.რიცხ	და შეწიროს იგი მღდელმან მან დასადებელად წინაშე უფლისა წმიდაჲ იყოს იგი მღდელისა, მკერდისაჲ მის დასადებელისაჲ და მჴრისაჲ მის შესაწირავისაჲ, და ამისა შემდგომად სუას მლოცველმან მან ღჳნოჲ.
მისებრ	მცხ.რიცხ	ესე არს შჯული მლოცველისა მის, რაოდენიცა აღუთქუა უფალსა ძღუენი ლოცვისა მისისათჳს თჳნიერ მისა, რომელი-რაჲ პოვოს ჴელმან მისმან ძალისაებრ აღთქმისა მისისა, რაოდენიცა აღუთქუას შჯულისა მისებრ უმეცრებისა მისისა უფლისა მიმართ.
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე აჰრონს და ძეთა მისთა და არქუ მათ, და დადვან სახელი ჩემი ძეთა ზედა ისრაჱლისათა და მე, უფალმან, ვაკურთხნე იგინი.
მათ	მცხ.რიცხ	და შეწირეს მთავართა მათ ისრაჱლისათა ათორმეტთა მთავართა სახლთა მამათა მათთაჲსა.
იგინი	მცხ.რიცხ	მოიღე მათგან და იყუნენ საქმესა მას მსახურებისა კარვისა მის საწამებელისა და მისცენ იგინი ლევიტელთა მათ კაცად-კაცადსა მსგავსად თჳსისა მის მსახურებისა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე ურმები იგი და ჴარები იგი, მისცა იგინი ლევიტელთა მათ.
იგი	მცხ.რიცხ	ორნი იგი ურემნი და ოთხი ჴარი მისცა ძეთა გეთსონისთა მსგავსად მსახურებისა მათისა.
იგი	მცხ.რიცხ	ხოლო ძეთა კაათისთა არა მისცა, რამეთუ სამსახურებელი იგი სიწმიდისაჲ აქუნდა და მჴრითა აღიღოდიან.
მას	მცხ.რიცხ	და მოართვეს მთავართა მათ სატფურებასა მას კარვისასა დღესა, რომელსა სცხო მას და შეწირეს მთავართა მათ შესაწირავი მათი წინაშე საკურთხეველსა მას.
მას	მცხ.რიცხ	და იყო დღესა მას პირველსა და შეწირა შესაწირავი მისი ნაასონ, ძემან ამინადაბისმან, მთავარმან ტომისა იუდაჲსთამან, და შეწირა შესაწირავი მისი:
მათგან	მცხ.რიცხ	ესე არს სატფურებაჲ საკურთხეველისაჲ, რომელსა დღესა ეცხო მას მთავართა მათგან ძეთა ისრაჱლისათა: ლანკანაჲ ვეცხლისაჲ ათორმეტ ფიალი ვეცხლისაჲ - ათორმეტ, პარაფსიტი ოქროჲსაჲ - ათორმეტ.
მათ	მცხ.რიცხ	შესლვასა მას მოსესსა კარავსა მას წამებისასა სიტყუად მისა და ესმა მას ჴმაჲ უფლისა, ეტყოდა რაჲ მას ზეგარდამო სალხინებელით შორის ორთა მათ ქერობინთა, რომელ იყო კიდობანსა მას წამებისასა შორის ორთა მათ ქერობინთა და ეტყოდა მას.
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე აჰრონს და არქუ მას: რაჟამს დაადგმიდე სანთელთა მათ ერთკერძო წინაშე პირსა სასანთლეთასა, ნათობდენ შჳდნივე იგი სანთელნი.
იგი	მცხ.რიცხ	მოიყვანენ ლევიტელნი იგი შორის ძეთაგან ისრაჱლისათა, განწმიდენ იგინი.
მათ	მცხ.რიცხ	და ესრეთ ყავ განწმედაჲ იგი მათი: აპკურე მათ წყალი განწმედისაჲ და მოვიდეს მახჳლი ყოველთა ასოთა მათთა და განირცხენ ყოველი სამოსელი მათი და წმიდა იყუნენ.
მას	მცხ.რიცხ	და მოიყვანნე ლევიტელნი იგი წინაშე კარავსა მას წამებისასა და შეჰკრიბო ყოველი კრებული ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიყვანნე ლევიტელნი იგი წინაშე უფლისა და დაასხნენ ჴელნი ძეთა ისრაჱლისათა ლევიტელთა მათ ზედა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და განაჩინნეს აჰრონ ლევიტელნი იგი მიცემულად წინაშე უფლისა ძეთაგან ისრაჱლისათა. და იყუნენ იგინი მოქმედად საქმისა მის კარვისა უფლისასა.
იგი	მცხ.რიცხ	ხოლო ლევიტელთა მათ დაასხნენ ჴელნი მათნი თავთა ზედა მათ ზუარაკთასა და ჰყო ერთი იგი ცოდვისათჳს და ერთი იგი საკუერთხად უფლისა სალხინებელად მათთჳს.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაადგინნე ლევიტელნი იგი წინაშე უფლისა და წინაშე აჰრონისა და წინაშე ძეთა მისთა და მისცნე იგინი მათ მიცემულად წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.რიცხ	და ამისსა შემდგომად შევიდენ ლევიტელნი იგი საქმედ საქმესა მას კარვისა წამებისასა და განწმიდნე იგინი და მისცნე მიცემულად წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.რიცხ	რამეთუ მოსაცემელად მიცემულ არიან იგინი ჩემდა შორის ძეთაგან ისრაჱლისათა მათ წილ, რომელთა განაღონ საშოჲ
მას	მცხ.რიცხ	პირმშოთა ძეთა ისრაჱლისათაჲ, მოიყვანენ იგინი ჩემდა, რამეთუ ჩემი არს ყოველი პირმშოჲ, ძეთა ისრაჱლისათაჲ კაცითგან მიპირუტყუადმდე. დღესა მას, რომელსა მოვსარ ყოველი პირმშოჲ ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, წმიდა-ვყვენ იგინი ჩემდად.
მას	მცხ.რიცხ	და მივსცენ იგინი მისაცემელად მიცემულ აჰრონს და ძეთა მისთა შორის ძეთაგან ისრაჱლისათა საქმედ საქმისა ძეთა ისრაჱლისათა კარავსა მას წამებისასა და ლხინებად ძეთა ისრაჱლისათა, და არავინ იყოს შორის ძეთა ისრაჱლისათა, რომელი შეეახლებოდის სიწმიდესა მას.
იგინი	მცხ.რიცხ	და განწმიდნეს ლევიტელნი იგი და განირცხეს სამოსელი მათი. და მისცნა იგინი აჰრონს მიცემულად წინაშე უფლისა და ლხინება-ყო მათთჳს აჰრონ და განწმიდნა იგინი.
მას	მცხ.რიცხ	და ამისსა შემდგომად შევიდეს ლევიტელნი იგი მსახურებად მსახურებასა თჳსსა კარავსა მას წამებისასა წინაშე აჰრონისა და წინაშე ძეთა მისთა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს ლევიტელთათჳს, ეგრეთ ყვეს მათთჳს.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰმსახურებდეს ძმაჲ მისი კარავსა მას წამებისასა დაცვად საცავსა მას, ხოლო საქმით არა იქმოდის. ესრეთ უყო ლევიტელთა მათ საცოსა მათსა ზედა.
მას	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა უფალი მოსეს უდაბნოსა მას სინაჲსასა წელსა მას მეორესა გამოსლვასა მას მათსა ქუეყანით ეგჳპტით, თთუესა მას პირველსა, და ჰრქუა:
იგი	მცხ.რიცხ	მეათოთხმეტესა დღესა თთჳსა მის პირველისასა, მიმწუხრი, ყონ იგი ჟამისაებრ და შჯულისა მისისა, მეტყველებისაებრ მისისა ყონ იგი.
მას	მცხ.რიცხ	დასაბამისა მეათოთხმეტესა დღესა თთჳსა მის პირველისასა უდაბნოსა მას სინაჲსასა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს, ეგრეთ ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუეს მათ კაცთა მათ: ჩუენ არაწმიდა ვართ სულითა კაცისაჲთა, ნუ დააკლებთ შეწირვად მსხუერპლსა უფლისასა ჟამსა თჳსსა შორის ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ მოსე: დეგით მანდა და ვისმინო, რაჲ მათ უბრძანოს უფალმან თქუენთჳს.
მისგანი	მცხ.რიცხ	და არა დაუტეონ მისგანი განთიადმდე და ძუალი არა განტეხონ მისგანი, შჯულისა მისებრ ვნებისა ყონ იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და კაცი, რომელი წმიდა იყოს და გზასა შოვრსა არა იყოს და დააკლოს ყოფად ვნებაჲ, მოიჴოცოს სული იგი შორის ერისა თჳსისა, რამეთუ მსხუერპლი უფლისა არა შეწირა ჟამსა თჳსსა, ცოდვაჲ მოიღოს კაცმან მან.
მას	მცხ.რიცხ	დღესა მას, რომელსა აღემართა კარავი იგი, დაფარა ღრუბელმან კარავი იგი სახლი წამებისაჲ და მწუხრად-მწუხრად არნ კარავსა მას ზედა, ვითარცა ხილვაჲ ცეცხლისაჲ ვიდრე განთიადადმდე.
მას	მცხ.რიცხ	ესრეთ იყო მას, ღრუბელი ჰფარვიდა მას დღისი და ხილვაჲ იგი ცეცხლისაჲ - ღამე.
მისგან	მცხ.რიცხ	და რაჟამს აღიმაღლის ღრუბელმან კარვისა მისგან, ამისა შემდგომად წარიტრიან ძენი ისრაჱლისანი და ადგილსა მას, რომელსა დადგის ღრუბელი იგი, მუნ დაიბანაკიან ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველთა დღეთა, რაოდენთა აგრილობნ ღრუბელი კარავსა მას ზედა, დაიბანაკიან ძეთა ისრაჱლისათა და ოდეს დაადგრის ღრუბელი იგი მრავალ დღე, დაიცვიან საცოჲ იგი ღმრთისა და არა აღიძრნიან.
მათ	მცხ.რიცხ	და იყოს, ოდეს აგრილობნ ღრუბელი დღეთა მათ, რიცხჳთ კარავსა ზედა სიტყჳთა უფლისათა დაიბანაკიან და სიტყჳთა უფლისაჲთა აღიძრნიან.
იგი	მცხ.რიცხ	და არნ, ოდეს დგან ღრუბელი იგი მწუხრითგან და ვიდრე განთიადმდე.
მას	მცხ.რიცხ	და უკუეთუ აღვიდეს ღრუბელი იგი განთიად, იტრნიან, დღისი გინა ღამე, ოდეს წარვიდეს ღრუბელი იგი, წარიტრნიან. უკუეთუ თთუეთა დღეთამდე გამრავლდის ღრუბელი იგი და აგრილობნ მას ზედა, დაადგრიან ძენი ისრაჱლისანი და არა იტრნიან.
იგინი	მცხ.რიცხ	იქმნენ თავისი შენისა ორნი ნესტუნი, ჭედილნი ვეცხლისანი ჰქმნე იგინი და იყუნენ შენდა მოწოდებად კრებულისა და ტრვად ბანაკისა.
მით	მცხ.რიცხ	და დაჰბეროს მით და შემოკრბეს ყოველი კრებული კარად კარვისა საწამებელისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაჰბეროთ საუწყებელად და იტრას ბანაკი იგი, რომელი დაბანაკებულ იყოს მზის აღმოსავალით,
მას	მცხ.რიცხ	და დაჰბეროთ საუწყებელსა მას მეორესა და იტრას ბანაკი იგი, რომელი დაბანაკებულ იყოს ჩრდილოჲთ; და დაჰბერეთ საუწყებელითა მესამითა, იტრას ბანაკი იგი, რომელი დაბანაკებულ იყოს ზღჳთ კერძო; და დაჰბეროთ საუწყებელსა მას მეოთხესა და იტრას ბანაკი იგი, რომელი დაბანაკებულ იყოს ბღუარით. და საუწყებელსა დაჰბეროდიან ტრვასა მას მათსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ძეთა აჰრონისთა, მღდელთა, დაჰბეროდიან ნესტუებითა მით და იყოს იგი თქუენდა შჯულად საუკუნოდ ნათესავთა შორის თქუენთა.
მით	მცხ.რიცხ	უკუეთუ განხჳდეთ ბრძოლად მტერთა მათ თქუენთა ქუეყანასა მას თქუენსა და აუწყოდით ნესტუებითა მით და მოიჴსენნეთ წინაშე უფლისა და განერნეთ მტერთაგან თქუენთა.
მას	მცხ.რიცხ	და იყო, წელსა მას მეორესა და თთუესა მეორესა, ოცსა თთჳსასა, აღიმაღლა ღრუბელმან კარვისა მისგან წამებისა.
მისგან	მცხ.რიცხ	და წარიტრნეს ძენი ისრაჱლისანი კარვითურთ მათით უდაბნოჲსა მისგან სინაჲსა და დადგა ღრუბელი იგი უდაბნოსა მას ფარანისასა.
მას	მცხ.რიცხ	და იტრა განწესებული ბანაკი ძეთა იუდაჲსთაჲ ძალითურთ მათით და ერსა მას ზედა მათსა - ნაასონ, ძე ამინადაბისი,
იგი	მცხ.რიცხ	და დაჴსნენ კარავი იგი და იტრნენ ძენი გეთსონისნი და ძენი მერარისნი და აღიღონ კარავი იგი.
მას	მცხ.რიცხ	და წარიძრა განწესებული იგი ბანაკი ძეთა რუბენისთაჲ ძალითურთ მათით და ერსა მას ზედა - ელისურ, ძე სედეორისი, და ერსა მას ზედა ნათესავისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იტრნეს ძენი კაათისნი და აღიღონ სიწმიდე იგი და აღმართონ კარავი იგი ვიდრე მისლვად მათთამდე.
მას	მცხ.რიცხ	და იტრას განწესებული ბანაკი ეფრემისი და ერსა მას ზედა მათსა - ელისამა, ძე სემიუდისი.
მას	მცხ.რიცხ	და იტრას განწესებული ბანაკი ძეთა დანისთაჲ შემდგომად ყოველთა ბანაკთა ძალითურთ მათით და ერსა მას ზედა - აქეზურ, ძე ამინადაჲსი.
მას	მცხ.რიცხ	და ერსა მას ზედა ტოჰმისა ასერისთასა - ფაგელ, ძე ექრანისი.
მას	მცხ.რიცხ	და ტომსა მას ზედა ძეთა ნეფთალემისთასა - აქირე, ძე ენანისი.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსე იუბიბას, ძესა რაგუელისსა, მადიამელსა, სიმამრსა მოსესა: წარვიძრვით ჩუენ ადგილსა მას, რომელი მრქუა ჩუენ უფალმან. ესე მიგცე თქუენ, აწ მოვედ ჩუენ თანა და კეთილი გიყოთ შენ, რამეთუ უფალმან თქვა კეთილი ისრაჱლისათჳს.
მას	მცხ.რიცხ	და მან ჰრქუა მას: არა მივიდე, არამედ ქუეყანად ჩემდა და ნათესავისა ჩემისა წარვიდე.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მას მოსე: ნუ დამიტევებ ჩუენ, ვინაჲთგან იყავ ჩუენ თანა უდაბნოსა ამას და იყო ჩუენ შორის მოხუცებულად.
იგი	მცხ.რიცხ	და უკუეთუ მოხჳდე ჩუენ თანა, იყოს კეთილი იგი, რაოდენი კეთილი გჳყოს ჩუენ უფალმან, შენცა კეთილ გიყოთ და მან არა ინება.
იგი	მცხ.რიცხ	და წარიძრნეს იგინი მთისაგან უფლისა გზასა სამისა დღისასა და კიდობანი იგი უფლისა წინავიდოდა უწინარეს მათსა გზასა სამისა დღისასა,
მათთჳს	მცხ.რიცხ	განხილვად მათთჳს განსასუენებელისა.
მან	მცხ.რიცხ	და ღაღად-ყო ერმან მან მოსესა მიმართ და ილოცა მოსე უფლისა მიმართ და დასცხრა ცეცხლი იგი.
მათ	მცხ.რიცხ	და ეწოდა ადგილსა მას `ცეცხლით მოწუა," რამეთუ მუნ აღატყდა მათ შორის ცეცხლი უფლისა მიერ.
მათ	მცხ.რიცხ	და ერსა მას უცხოსა, რომელი გამოვიდა ისრაჱლისა თანა, გულმან უთქუა გულისთქმაჲ, დასხდა და ტიროდა, და ძენი ისრაჱლისანიცა მათ თანა, და იტყოდეს: ვინ მცეს ჩუენ ჴორცი და ვჭამოთ.
მათ	მცხ.სჯლ	და ასწავლნე ეგენი შვილთა მათ შენთა და იტყოდი მაგათ ჯდომასა სახლსა შინა შენსა და სლვასა გზასა შენსა და სასუენებელსა ზედა შენსა და აღდგომასა შენსა.
იგი	მცხ.რიცხ	რამეთუ მოვიჴსენეთ ჩუენ თევზი იგი, რომელსა ვჭამდით ჩუენ ეგჳპტეს უსასყიდლოდ და ნესუსა, და მელაპეპონსა, და პრასასა, და ხახუსა და ნიორსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და განვიდეს ერი იგი, შეკრიბის და დაფქვიან მფქველითა, და მოგალიან ფილთა, და შეგბიან იგი ქოთნითა და შექმნიან ყურბეულად. და იყო გემოჲ მისი, ვითარცა გემოჲ რჩეულისა ზეთისაჲ და,
მას	მცხ.რიცხ	რაჟამს გარდამოჴდის ცუარი ბანაკსა მას ზედა, გარდამოჴდის მანანაჲცა იგი მის თანა.
მას	მცხ.რიცხ	ნუუკუე მე მუცლად-ვიღე ყოველი ესე ერი, ანუ მე ვშვენ ესენი, რამეთუ მეტყჳ მე: შთაისხენ ეგენი წიაღსა შენსა, ვითარცა აღიქჳს დედამძუძემან მწოვარი ჩჩჳლი და შეიყვანენ იგინი ქუეყანასა მას, რომლისათჳს ეფუცე მამათა მათთა?
იგინი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: შემიკრიბენ მე სამეოცდაათნი კაცნი მოხუცებულთაგან ისრაჱლისათა, რომელნი შენ იცნი, ვითარმედ: ესენი არიან მოხუცებულნი ერისანი და მწიგნობარნი მათნი, და მიიყვანენ იგინი კარვად წამებისა, და დგენ მუნ შენ თანა.
მას	მცხ.რიცხ	და მოვიღო სულისა მისგან, რომელ არს შენ თანა და მივსცე მათ ზედა, და შეგეწეოდიან შენ ზედა მოსლვასა მას ერისასა და არა გეტჳრთოს შენ მარტოსა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსე უფალსა: ექუსას ათასი არს მკჳრცხლი ერი ესე, რომელსა ვარ მე მათ ზედა და შენ იტყჳ: ჴორცი ვსცე მათ და ჭამდენ, ვიდრე თთუეთა დღეთამდე?
მათ	მცხ.რიცხ	ნუ ცხოვარი და ზროხაჲ დაუკლნენა მათ და კმა-ეყოს მათ, ანუ ყოველნი თევზნი ზღჳსანი შეკრბენ და ეყოს მათ.
მას	მცხ.რიცხ	და გამოვიდა მოსე და ეტყოდა ერსა სიტყუასა მას უფლისასა და შეკრიბა სამეოცდაათი კაცი მოხუცებულთაგან ერისათა და დაადგინნა იგინი გარემო კარავსა მას.
მათ	მცხ.რიცხ	და გარდამოჴდა უფალი ღრუბლითა და ეტყოდა მოსეს. და მოიღო უფალმან სულისა მისგან, რომელი იყო მის ზედა და მიჰფინა იგი სამეოცდაათთა მათ კაცთა ზედა მოხუცებულთა. და ვითარცა განისუენა სულმან მან მათ ზედა და წინაწარმეტყუელებდეს ბანაკსა მათსა შინა და არღარა შეეძინნეს.
მათ	მცხ.რიცხ	და დაშთეს ორნი კაცნი ბანაკსა მას შინა: სახელი ერთისაჲ ელდად და სახელი მეორისაჲ მის - მოლდად. და განისუენა სულმან მან მათ ზედა. და ესენი იყუნეს აღწერილთა მათგანნი და არა მოვიდეს კარვად
მას	მცხ.რიცხ	და წინაწარმეტყუელებდეს ბანაკსა მას შინა. და მორბიოდა ჭაბუკი ერთი და უთხრა მოსეს და ჰრქუა მას: ელდად და მოლდად წინაწარმეტყველებენ ბანაკსა შინა.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მას მოსე: და შენცა მეშურობ მე? და ვინ მომცეს ყოველი ესე ერი წინასწარმეტუელად, რაჟამს მოსცეს უფალმან სული მისი მათ ზედა?
მას	მცხ.რიცხ	და გამოვიდა სული უფლისა და გამოიღო მწყერმარჴილი ზღჳთ და დადვა იგი ბანაკსა მას დღის ერთისაგანსა ამიერ და იმიერ, გარემო ბანაკსა მას, ვითარ ორ წყრთა ქუეყანასა ზედა.
მას	მცხ.რიცხ	და აღდგა ერი იგი მას დღესა დღე ყოველ და ღამე ყოველ, და დღე ყოველ ხვალისაგან და შეკრიბეს მწყერმარჴილი იგი, რომელმან მცირედ შეიკრიბა ათკოროს, რომელ არს სამას გრივ. და დაწჳდეს და განაჴმეს ჴმელად გარეშე ბანაკსა მას.
მას	მცხ.რიცხ	და ჴორცი იგი იყოღა პირსა შინა მათსა და არღა მოკლებულ იყო. და უფალი განრისხნა ერსა მას ზედა და მოსრა ერი იგი წყლულებითა დიდითა ფრიად.
იგი	მცხ.რიცხ	და ეწოდა ადგილსა მას `საფლავებ გულისთქმისაჲ,~ რამეთუ მუნ დაჰფლეს ერი იგი გულისმთქმელი. და სამარით გულისთქმით წარიძრა ერი იგი ასეროთდ და იყო ერი იგი ასეროთს.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და იტყოდეს მარიამ და აჰრონ მოსეს ზედა დედაკაცისა მისთჳს ჰინდოჲსა, რამეთუ ცოლი ჰინდოჲ მოიყვანა.
მის	მცხ.რიცხ	და გარდამოჴდა უფალი სუეტითა ღრუბლისაჲთა, და დადგა კართა წინაშე კარვისა მის საწამებელისათა და უწოდა აჰრონს და მარიამს. და განვიდეს ორნივე.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ უფალმან: ისმინნეთ სიტყუანი ჩემნი: უკუეთუ იყოს ვინმე თქუენგანი წინაწარმეტყუელ უფლისა, ჩუენებით გამოვეცხადო მას და ძილსა შინა ვეტყოდი მას.
მათ	მცხ.რიცხ	და რისხვაჲ გულისწყრომისა უფლისაჲ ყო მათ ზედა, წარვიდეს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ღრუბელი იგი განეშოვრა მიერ კარვით და, აჰა, ესერა, მარიამ განკეთრდა, ვითარცა თოვლი და მიჰხედა აჰრონ მარიამს. და იგი განკეთრებულ იყო და
მას	მცხ.რიცხ	და განჴადეს მარიამ გარეშე ბანაკსა მას შჳდ დღე. და ერი არა წარიძრა, ვიდრემდე განწმიდნა მარიამ.
მას	მცხ.რიცხ	პირისპირ ვეტყოდი მას ხილვით და არა იგავით, დიდებაჲ უფლისა იხილა და ვითარ არა შეიშინით ძჳრისსიტყუად მსახურისა ჩემისა მოსესთჳს?
იგი	მცხ.რიცხ	და მისა შემდგომად წარიძრა ერი იგი ასეროთით კერძო და დაიბანაკეს უდაბნოსა მას ფარანისასა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და წარავლინნა იგინი მოსე უდაბნოჲთ ფარანისაჲთ სიტყჳთა უფლისაჲთა, ყოველნი კაცნი მთავარნი ძეთა ისრაჱლისათანი. და ესე არს სახელები მათი:
მის	მცხ.რიცხ	ესე არს სახელები კაცთაჲ მათ, რომელნი წარავლინნა მოსე განხილვად ქუეყანისა მის ქანანელთაჲსა და დასდვა ასეს, ძესა ნავესსა, სახელი მისი ისუ.
იგინი	მცხ.რიცხ	და წარავლინნა იგინი მოსე უდაბნოჲთ ფარანისაჲთ განმსტრობად ქუეყანისა მის ქანანელთაჲსა და ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.რიცხ	აღვედით ამიერ უდაბნოჲთ და აღხჳდეთ თქუენ მთასა მას. და იხილეთ ქუეყანა იგი, რაბამ-რაჲ არს და ერი იგი, რომელ მსხდომ არს მას ზედა, ანუ თუ ძლიერ არს, ანუ თუ უძლურ, ანუ თუ მცირედ არიან, ანუ თუ მრავალ.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ვითარ არს ქუეყანა იგი, რომელსა ზედა დამკჳდრებულ არიან იგინი, გინათუ კეთილ არს, ანუ ბოროტ, ანუ ვითარ არიან ქალაქნი იგი, რომელსა შინა დამკჳდრებულ არიან იგინი, ანუ თუ მოზღუდვილ არიან, ანუ თუ უზღუდო.
იგი	მცხ.რიცხ	და რაჲ არს ქუეყანა იგი, ანუ თუ პოხილ არს, ანუ მჭლე, ანუ თუ არს ხე მას ზედა, ანუ თუ არა, და განეკრძალენით და მოიღეთ ნაყოფისა მისგან მის ქუეყანისა. და დღენი იგი იყუნეს დღენი ზაფხულისანი და ჟამი მსთჳსა ყურძნისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოვიდეს იგინი ჴევადმდე ტევნისა და განიმსტურეს იგი და მოჰკუეთეს მიერ რქაჲ და ტევანი ყურძნისაჲ მას ზედა ერთი და წარიღეს იგი მჴრითა აღებით და ბროწეულისაგან და ლეღჳსა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და უწოდეს სახელი ადგილისაჲ მის „ჴევ ტევნის“ - ტევნისა მისთჳს, რომელ მოჰკუეთეს ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და წარვიდეს მიერ და მოვიდეს მოსესა და აჰრონისა და ყოვლისა მის კრებულისა ძეთა ისრაჱლისათა - უდაბნოდ ფარანისა, რომელ არს კადჱსაჲ, და მიუთხრეს მათ სიტყუაჲ ყოველსა მას კრებულსა, და უჩუენეს ნაყოფი იგი ქუეყანისაჲ მის, და უთხრეს მათ და ჰრქუეს მათ:
მას	მცხ.რიცხ	მივიდეთ ჩუენ ქუეყანასა მას, რომელსა მიმავლინენ ჩუენ ქუეყანასა, მდინარესა სძისა და თაფლისასა, და ესე არს, ნაყოფი მისი.
მას	მცხ.რიცხ	არამედ ფიცხელ არს ნათესავი იგი, რომელი მყოფ არს მას ზედა და ქალაქნი ძნელ და მოზღუდვილ და დიდად, და ნათესავიცა ენაკისი ვიხილეთ მუნ.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაადუმა ქალებ ერი იგი მოსესა მიმართ და ჰრქუა მათ: არა, არამედ აღსლვით აღვიდე და დავიმკჳდროთ ქუეყანა იგი, რამეთუ შეძლებით შეუძლოთ მათ.
მის	მცხ.რიცხ	და კაცნი იგი, რომელნი აღსრულ იყუნეს მის თანა, თქვეს: არა აღვიდეთ, რამეთუ ვერ შემძლებელ ვართ აღსლვად ერისა მის, რამეთუ უძლიერეს ჩუენსა არიან ფრიად.
იგი	მცხ.რიცხ	და განთქუეს გმობაჲ მის ქუეყანისაჲ, რომელ-იგი განიმსტურეს ძეთა მიმართ ისრაელისათა და იტყოდეს: ქუეყანა იგი, რომელ ჩუენ განვლეთ და ვიხილეთ, ქუეყანაჲ იგი შემჭამელი მკჳდრთა მისთაჲ არს და ერი იგი, რომელი ვიხილეთ, მას ზედა, კაცნი ჰასაკგრძელნი არიან მუნ.
მათ	მცხ.რიცხ	და მუნ ვიხილენით გმირნიცა და ვიყვენით ჩუენ მათ წინაშე, ვითარცა მკალნი, არამედ ესრეთ ვიყვენით მათ წინაშე.
მან	მცხ.რიცხ	და დრტჳნვიდეს მოსესთჳს და აჰრონისთჳს ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი. და ჰრქუეს მათ ყოველმან მან კრებულმან: მო-თუმცა-მწყდარ ვიყვენით ჩუენ ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა, და უდაბნოსა ამას თუმცა მოვწყედით.
მას	მცხ.რიცხ	და რაჲსათჳს შევჰყავთ ჩუენ უფალსა ქუეყანასა მას დაცემად ბრძოლითა, ცოლნი ჩუენნი და ყრმანი იყუნენ აღსაჭრელ, აწ უმჯობეს არს ჩუენდა მიქცევაჲ ეგჳპტედვე.
მას	მცხ.რიცხ	და ეტყოდეს ყოველსა მას კრებულსა ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუეს: ქუეყანა, რომელი განვიხილეთ, კეთილ არს დიდად ფრიად.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ სათნო უჩნდეთ ჩუენ უფალსა, შეგჳყვანნეს ჩუენ მას და მოგუცეს ჩუენ იგი, რომელ-იგი არს გამომადინებელი სძისა და თაფლისაჲ.
მათგან	მცხ.რიცხ	არამედ უფლისაგან ნუ განსდგებით, ხოლო თქვენ ნუ გეშინინ ერისა მისთჳს მის ქუეყანისა, რამეთუ შესაჭმელ ჩუენდა არიან იგინი, რამეთუ განიშოვრა მათგან ჟამი, ხოლო უფალი ჩუენ შორის არს. ნუ გეშინინ მათგან.
მას	მცხ.რიცხ	ხოლო კრებულმან მან თქუა მათი ქვისა დაკრებაჲ, ხოლო დიდებაჲ უფლისა გამოჩნდა ღრუბელსა შინა კარავსა მას ზედა წამებისასა ყოველისა შორის ძეთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი გადისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი
მას	მცხ.რიცხ	მო-რაჲ-ვიდოდიან იგინი წმიდასა მას წმიდათასა, აჰრონ და ძენი მისნი შევიდენ და დაადგინონ კაცად-კაცადი მათი მსგავსად აღსაღებელისა მათისა.
მათ	მცხ.რიცხ	არამედ ყოველთა მკჳდრთაცა ამის ქუეყანისათა ასმიეს, რამეთუ შენ ხარ უფალი ერსა ამას შორის, რამეთუ თუალთა წინაშე პირისპირ იხილვები შენ, უფალი, და ღრუბელი წმიდაჲ შენი ზედა-ადგს მათ და სუეტითა ღრუბლისაჲთა ხუალ წინაშე მათსა დღისი და სუეტითა ცეცხლისაჲთა ღამე.
მას	მცხ.რიცხ	რამეთუ ვერ უძლო შეყვანებად უფალმან ერი ესე ქუეყანასა მას, რომლისათჳს ეფუცა მათ და დასცნა იგინი უდაბნოსა მას ზედა.
იგი	მცხ.რიცხ	სულგრძელ, დიდად მოწყალე, ჭეშმარიტ, მომტევებელ უსჯულოებათა, სიცრუვეთა და ცოდვათა და განწმედით არა განიწმიდის თანამდები იგი მაგის ცოდვაჲ მამათაჲ შვილთა ვიდრე სამად და ოთხად ნათესავადმდე.
მას	მცხ.რიცხ	მიუტევე ცოდვაჲ ერსა მას დიდისაებრ წყალობისა შენისა, ვითარცა-იგი მალხინებელ ექმენ ეგჳპტელთაგან ვიდრე აქამდე.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ მაგათ იხილონ ქუეყანა იგი, რომლისათჳს ვეფუცე მამათა მათთა, არამედ შვილთა მათთა, რომელ არა იციან ჩემ თანა აქა, რომელთა არა იციან კეთილი და ბოროტი, ყოველსა ჭაბუკსა უმეცარსა, ამათ მისცე ქუეყანა იგი, ხოლო რომელთა განმარისხეს, არა იხილონ იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	ხოლო მონა ჩემი ქალებ, რამეთუ იყო სული სხუაჲ მის ზედა და შემომიდგა მე, შევიყვანო იგი ქუეყანასა მას, რომელსა შევიდა მუნ და ნათესავმან მისმან დაიმკჳდროს.
იგინი	მცხ.რიცხ	ვიდრემდის ვითავსებდე კრებულსა ამას უკეთურსა, იგინი დრტჳნვენ წინაშე ჩემსა, დრტჳნვა ძეთა ისრაჱლისათა თქუენთჳს მესმა.
მათ	მცხ.რიცხ	ვარქუ მათ: ცხოველ ვარ მე, იტყჳს უფალი, არამედ ვითარცა იტყოდეთ ყურთა ჩემთა, ეგრე გიყო თქუენ.
იგი	მცხ.რიცხ	უდაბნოსა ამას დაცჳვენ ძვალნი თქუენნი, ყოველივე ხილვაჲ თქუენი და აღრაცხილნი იგი თქუენნი ოცით წლითგანი დამართ, რომელნი დრტჳნვიდეს ჩემთჳს.
მას	მცხ.რიცხ	უკუეთუ თქუენ შეხჳდეთ ქუეყანასა მას, რომელსა მიმიყოფიეს ჴელი ჩემი დამკჳდრებად თქუენდა მას ზედა, გარნა ქალები იეფონესი და ისო ნავესი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყრმათა მათ, რომელთა არქუთ: მიმოდასატაცებელ იყვენით, შევიყვანნე იგინი ქუეყანასა მას და დაიმკჳდრონ ქუეყანა იგი, რომლისაგან განსდეგით.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	და კაცნი იგი, რომელ წარავლინნა მოსე მოხილვად მის ქუეყანისა, მოვიდეს, იდრტჳნეს მისთჳს კრებულსა თანა თქუმად სიტყუასა ბოროტსა მის ქუეყანისათჳს.
მის	მცხ.რიცხ	მოსწყდეს კაცნი იგი, რომელთა თქუეს მის ქუეყანისათჳს ძჳრი, გუემითა ბოროტითა წინაშე უფლისა.
მათგან	მცხ.რიცხ	ისო ნავესი და ქალებ იეფონესი ცხოვნდეს კაცთა მათგან, რომელ წარვიდეს მოხილვად მის ქუეყანისა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	რამეთუ ამალეკი და ქანანელი მუნ წინაშე თქუენსა არს და დაეცნეთ მახჳლითა მისთჳს, რამეთუ უკუნ თუ იქეცით ურჩებით უფლისაგან. და არა იყოს უფალი თქუენ თანა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იძულებით აღჴდეს თავსა ზედა მის მთისასა, ხოლო კიდობანი იგი სჯულისა უფლისა და მოსე არა იძრნეს ბანაკით.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოჴდა ამალეკი და ქანანელი, რომელ ჯდა მას მთასა შინა, სძლეს მათ და მოსრნეს იგინი ერთადმდე.
მას	მცხ.რიცხ	არქუ შენ ძეთა ისრაჱლისათა: რაჟამს შეხჳდეთ ქუეყანასა მას მკჳდრობისა თქუენისასა, რომელ მე მიგცე თქუენ,
მას	მცხ.რიცხ	ზუარაკსა თანა ერთსა, ანუ კრავსა ცხოვართასა, ანუ თხათასა მსგავსად რიცხუთა მათ, რომელ ჰყოთ, ესრეთ ჰყოთ ერთსა მას ზედა, ვითარცა არს რიცხჳ მათი.
იგი	მცხ.რიცხ	სჯული ერთი იყავნ თქუენი და მოქცეულთაჲ, რომელ შემყოფი იყუნენ თანა სჯულად საუკუნოდ, იყავნ ნათესავთა თქუენთა, ვითარცა თქუენ, ეგრე მოქცეული იგი იყოს წინაშე უფლისა. სჯული ერთი იყავნ და სამართალი ერთი იყავნ თქუენ შორის.
მას	მცხ.რიცხ	რაჟამს შეხჳდეთ ქუეყანასა მას, რომელსა შეგიყვანნე თქუენ მუნ.
მის	მცხ.რიცხ	რაჟამს სჭამდეთ პურსა მის ქუეყანისასა, გამოჰყოთ შესაწირავად ზე საყოფელად უფლისა პირველი თბისა თქუენისა.
იგი	მცხ.რიცხ	პური შესაწირავად გამოჰყოთ იგი, ვითარცა შესაწირავი კალოჲსაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	ეგრე გამოჰყოთ იგი თჳსნიერი თბეთა თქუენთაჲ და მისცეთ უფალსა შესაწირავად ნათესავთა თქუენთა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ლხინება-ყოს მღდელმან ყოვლისა ცოდვისა კრებულისა ძეთა ისრაჱლისათა, მიეტეოს მას, რამეთუ არანებსით არს და მათ მოიღეს შესაწირავი მათი მსხუერპლად უფლისა ცოდვისა მათისათჳს წინაშე უფლისა არანებსითთა მათთჳს.
მას	მცხ.რიცხ	ულხინოს მღდელმან სულსა მას არანებსით შეცოდებულსა წინაშე უფლისა, ლხინება-ყოს მისთჳს.
მათა	მცხ.რიცხ	ძეთა ისრაჱლისათა და მოქცეულთაჲ, რომელნი შეყოფილ იყუნენ მათა, სჯული ერთი იყავნ, რომელმან ქმნეს რაჲმე არანებსით.
იგი	მცხ.რიცხ	და თავმან, რომელმან ქმნას ჴელითა ამპარტავანებისათა მკჳდრთაგანმან, ანუ მოქცეულმან, ღმერთი განარისხოს, მოისპოს იგი ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.რიცხ	რამეთუ სიტყუაჲ უფლისა გარდააქცია და მცნებანი მისნი განაქარვნა. და მოჴოცით მოიჴოცოს სული იგი ერისაგან თჳსისა, რამეთუ ცოდვა მისი მას შინა.
მას	მცხ.რიცხ	და იყუნეს ძენი ისრაჱლისანი უდაბნოსა მას. პოვეს კაცი, რომელ კრებდა შეშასა დღესა შაბათსა.
იგი	მცხ.რიცხ	მოჰგუარეს იგი კრებასა შეშისასა, რომელთა პოვეს, მოსეს და აჰრონს და ყოველთა კრებულთა ისრაჱლისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	და შესუეს იგი საპყრობილესა, რამეთუ ვერ გულისხმა-ყვეს, რაჲმცა უყონ მას.
იგი	მცხ.რიცხ	ეტყოდა უფალი მოსეს - სიკუდილით მოკუედინ კაცი იგი, განტჳნეთ ქვითა ყოველმან კრებულმან გარეშე ბანაკსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და გამოიყვანა იგი ყოველმან კრებულმან გარეშე ბანაკსა და დაჰკრიბეს ქვაჲ, ვითარცა ჰრქუა უფალმან მოსეს და ჰრქუა:
მათ	მცხ.რიცხ	იქმნედ მათ ფესჳ ყურთა ზედა სამოსლისა მათისათა ნათესავთა მათთა და დაახჳოთ ფესუთა მათ ზედა კიდეთასა საწვალი იაკინთისაჲ.
მათ	მცხ.რიცხ	შეკრბეს მოსეს ზედა და აჰრონს და თქუეს: გაქუნდინ თქუენ, რამეთუ ყოველი იგი კრებული წმიდა არს და მათ შორის უფალი, რაჲსათჳს აღდგომილ ხართ კრებულსა ზედა უფლისასა?
მას	მცხ.რიცხ	და შთაასხთ ცეცხლი და დაასხთ მას ზედა საკუმეველი წინაშე უფლისა ხვალე; იყოს კაცი, რომელი გამოირჩიოს უფალმან. წმიდა არს იგი, კმა-იყავნ თქუენდა, ძენო ლევისნო.
მას	მცხ.რიცხ	ნუ მცირე არს ესე, რამეთუ შემიყვანენ ჩუენ ქუეყანასა მას მდინარისა სძისა და თაფლისასა მოსრვად ჩუენდა უდაბნოსა ამას, რამეთუ გუმთავრობ ჩუენ? შენ ხარ მთავარ.
მათ	მცხ.რიცხ	ქუეყანასა მას მდინარისა სძისა და თაფლისასა შემიყვანენ ჩუენ და მომეც ჩუენ ნაწილები აგარაკთაჲ და საყურძენთაჲ, თუალნი მათ კაცთანი აღმოჰჴდეს, არა აღვალთ. და დამძიმდა
მათ	მცხ.რიცხ	სულმოკლებითა ფრიად მოსე და ჰრქუა უფალსა: ნუ მოჰხედავ შესაწირავთა მათსა, რამეთუ არა ვისი მათგანისაჲ გულისსათქმელი რაჲმე მოვიღე, არცა ბოროტი ვისმე უყავ მათ.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსე კორეს: წმიდა-ყავ კრებული შენი და იყვენით თქვენ მზა წინაშე უფლისა, შენ და იგინი და აჰრონ ხვალისა;
მას	მცხ.რიცხ	და მოიღეთ კაცად-კაცადმან საცეცხური თჳსი და დაასხთ მას ზედა საკმეველი და მოიღეთ წინაშე უფლისა კაცად-კაცადმან საცეცხური თჳსი ორასერგასისი საცეცხური, შენ და აჰრონ თჳთოეულმან სასაკმევლე თჳსი.
მას	მცხ.რიცხ	და მოიღო კაცად-კაცადმან საცეცხური თჳსი და შთაასხეს მას ცეცხლი, და დაასხეს საკუმეველი და დადვეს კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა მოსე და აჰრონ.
მის	მცხ.რიცხ	და შეკრიბნა მათ თანა კორე ყოველნი კრებულნი თჳსნი კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა და გამოჩნდა დიდებაჲ უფლისა ყოველსა მას ზედა კრებულსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ამალეკი დამკჳდრებულ არს ქუეყანასა მას სამხრით კერძო და ქეტელი იგი, და ეველი, და იებოლელი და ამორეველი დამკჳდრებულ არიან მთით კერძო. და ქანანელი იგი მკჳდრ არს ზღჳსკიდესა და იორდანით კერძო.
მის	მცხ.რიცხ	და აღდგა მოსე და მივიდა დათანისა და აბირონისა და მივიდეს მის თანა ყოველნი მოხუცებულნი ისრაჱლისანი.
მათ	მცხ.რიცხ	და გამოეშოვრნეს გარემო კარავთა მათ კორესთა და გამოვიდეს დათან და აბირონ, დადგეს კართა თანა კარვისა მათისათა ცოლნი მათნი, და შვილნი მათნი და ყოველი ჭურჭერი მათი.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსე: ამით სცნათ, რამეთუ უფალმან მომავლინა მე საქმედ ყოველსა მას საქმესა და არა თავით ჩემით.
იგინი	მცხ.რიცხ	არამედ საოცრად აჩუენოს უფალმან და განაღოს ქუეყანამან პირი თჳსი და შთანთქნეს იგინი. და სახლნი მაგათნი და საყოფელნი მაგათნი და ყოველი, რაოდენი არს მაგათი და შთაჴდენ ყოველნი ჯოჯოხეთად და სცნათ, რამეთუ განარისხეს კაცთა ამათ უფალი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ცეცხლი გამოვიდა უფლისაგან და შეჭამნა ორასერგასისნი იგი კაცნი, რომელთა მოაქუნდა საკუმეველი.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოიხუნა ელიაზარ მღდელმან, ძემან აჰრონისმან, საცეცხურნი იგი რვალისანი, რაოდენნი-იგი მოიხუნეს დამწვართა მათ და მოსდვეს გარეშე სადებელად საკურთხეველსა
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო, ვითარცა მოიქცა კრებული იგი მოსეს ზედა და აჰრონის ზედა და მოიმართეს კარვად საწამებელისა. და მეყსეულად დაჰფარა ღრუბელმან კარავი იგი და გამოჩნდა დიდებაჲ უფლისა.
მათთჳს	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსე აჰრონს: მოიღე სასაკუმევლე და დაასხთ მას ცეცხლი საკურთხეველისაგან, და დასდევ მას ზედა საკუმეველი, და მოიღე ადრე ბანაკად და ლხინება-ყავ მათთჳს, რამეთუ გარდამოჴდა რისხვაჲ უფლისამიერი და უწყიეს მოსრვაჲ ერისაჲ.
მას	მცხ.რიცხ	და იყუნეს მოსრვასა მას, ათორმეტ ათას და შჳდას თჳნიერ მომწყუდართა მათ კორეს თანა.
მის	მცხ.რიცხ	და მოიქცა აჰრონ მოსესა კარად კარვისა მის საწამებელისა. და დასცხრა მოსრვაჲ იგი.
მათთჳს	მცხ.რიცხ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და მოიღე მათთჳს კუერთხები სახლად-სახლად მამათა მათთა ყოველთაგან მთავართა მათთა - ათორმეტი კუერთხი და კაცად-კაცადისაჲ გამოწერე სახელი კუერთხსა მისსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და დასხი იგი კარავსა საწამებელისასა, ვინაჲ-იგი გამოგეცხადო შენ მუნ.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყოს კაცი, რომელი გამოვირჩიო მე, კუერთხი იგი მისი განედლდეს და მოვსპო დრტჳნვაჲ ძეთა ისრაჱლისათაჲ ჩემგან, რომელსა დრტჳნვენ თქუენთჳს.
იგი	მცხ.რიცხ	და დასხა მოსე კუერთხები იგი წინაშე უფლისა კარავსა მას შინა საწამებელისასა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო ხვალისაგან, და შევიდეს მოსე და აჰრონ კარვად საწამებელისა. და, აჰა, ესერა, კუერთხი იგი აჰრონისი განედლებული იყო სახლსა ზედა ლევისსა, და მოეღო ფურცელი, და გამოეღო ყუავილი და გამოსცა ნიგოზი.
იგი	მცხ.რიცხ	და გამოიღო მოსე ყოველი იგი კუერთხები პირისაგან უფლისა წინაშე ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა. და იხილეს და მოიღო კაცად-კაცადმან კუერთხი თჳსი.
მას	მცხ.რიცხ	და სცვიდენ საცოსა მას შენსა და საცოსა მას კარვისა საწამებელისასა. გარნა ჭურჭელსა წმიდასა და საკურთხეველსა არა მოუჴდენ, და რათა არა მოწყდენ ესენი
მისებრ	მცხ.რიცხ	და თქუენ, და შემოგეძინენ შენ და სცვიდენ საცოსა მას კარვისა საწამებელისასა ყოვლისა მისებრ მსახურებისა მის კარვისაჲსა. და სხუაჲ ნათესავი არა მოვიდეს შენდა.
მას	მცხ.რიცხ	და სცევდით საცოსა მას წმიდასა და საცოსა მას საკურთხეველისსა. და არღარა იყოს რისხვაჲ ძეთა ზედა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და მე მოვიყვანენ ძმანი შენნი ლევიტელნი შორის ძეთაგან ისრაჱლისათა, მოცემით მოცემულ არიან უფალსა მსახურებად მსახურებასა მას კარვისა საწამებელისასა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა უფალი აჰრონს: და, აჰა, ეგერა, მიგეც თქუენ საცავი იგი პირველ ნაყოფთა ჩემთაჲ ყოველთაგან განწმედილთა ჩემდამო ძეთაგან ისრაჱლისათა, შენ მიგეც იგი სიბერედ და ძეთა შენთა შემდგომად შენსა შჯულად საუკუნოდ.
იგი	მცხ.რიცხ	წმიდათა შინა წმიდათასა ჰჭამდეთ მას. ყოველმან წულმან ჭამოს იგი, შენ და ძეთა შენთა. წმიდა იყოს ესე შენდა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესე იყოს თქუენდა ნაყოფად მიცემულთა მათთა ყოველთაგან დასადებელთა ძეთა ისრაჱლისათა. შენ მიგეც იგი და ძეთა შენთა და ასულთა შენთა შემდგომად შენსა შჯულად საუკუნოდ. ყოველი წმიდაჲ სახლსა შინა შენსა ჭამდეს მას.
მით	მცხ.რიცხ	და ჴსნაჲ მისი - თთჳთგანი. და სასყიდელი მისი ხუთი სიკილაჲ სიკილითა მით წმიდითა ოცი დანგი არს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჴორცი იგი იყოს შენდა და მკერდი იგი დასადებელი და მჴარი მარჯუენე შენდა იყოს.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი შესაწირავი წმიდათაგანი, რაოდენი შეწირონ ძეთა ისრაჱლისათა უფლისა, შენ მიგეც იგი, ძეთა შენთა და ასულთა შენთა, შენ თანა შჯულად საუკუნოდ აღნათქუემად მარილისა საუკუნისა არს წინაშე უფლისა, შენდა იყოს და ნათესავისა შენისა შემდგომად შენსა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა უფალი აჰრონს: ქუეყანაჲ მათი არა დაიმკჳდრო და ნაწილი არა იყოს მათ შორის შენი, რამეთუ ნაწილი შენი და სამკჳდრებელი შენი შორის ძეთა ისრაჱლისათა და ძეთა ლევისთა.
მას	მცხ.რიცხ	და არღარა მოუჴდენ მსახურებად ძენი ისრაჱლისანი კარავსა მას წამებისასა მიღებად ცოდვისა მაკუდინებელისა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰმსახურებდეს ლევიტელი იგი მსახურებასა მას კარვისა საწამებელისასა და მათ მოიხუნენ ცოდვანი მათნი შჯულად საუკუნოდ ნათესავსა მათსა შორის ძეთა ისრაჱლისათა, არა დაიმკჳდროს სამკჳდრებელი.
მათ	მცხ.რიცხ	რამეთუ ათეული ძეთა ისრაჱლისათაჲ, რაოდენ-რაჲ განუჩემონ უფალსა, განჩემებული იგი მივეც ლევიტელთა სამკჳდრებელად. ამისთჳს ვარქუ მათ: შორის ძეთა ისრაჱლისათა არა დაიმკჳდრონ სამკჳდრებელი.
მისგან	მცხ.რიცხ	და ლევიტელთა მათ ეტყოდე და არქუ: უკუეთუ მოიღოთ ძეთაგან ისრაჱლისათა ათეული, რომელი მიგეც თქუენ მათგან ნაწილად და აღიღეთ თქუენცა მისგან შესაწირავი უფლისა ათეული ათეულისაგან.
იგი	მცხ.რიცხ	და შეგერაცხოს თქვენ შესაწირავი იგი თქუენი, ვითარცა იფქლი კალოჲსაგან და ვითარცა შესაწირავი საწნახელისაჲ.
მათ	მცხ.რიცხ	და არქუ მათ, რაჟამს შესწირვიდეთ პირველ ნაყოფსა მისგან და შეერაცხოს ლევიტელთა მათ, ვითარცა ნაყოფი კალოჲსაჲ და საწნახელისაჲ.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰსჭამდეთ მას ყოველსა ადგილსა თქუენ და სახლეულნი თქუენნი, რამეთუ სასყიდელ თქუენდა ესე იყოს მსახურებათა მათ თქუენთა წილ კარავსა მას წამებისასა.
იგი	მცხ.რიცხ	და არა მოიღოთ ცოდვაჲ მისთჳს, ოდეს შესწიროდით პირველი ნაყოფისა მისგან და სიწმიდე იგი ძეთა ისრაჱლისთაჲ არა შეაგინოთ, რათა არა მოსწყდეთ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მისცენ იგინი ელიაზარს მღდელსა. და განიბან იგი გარეშე ბანაკსა ადგილსა წმიდასა და დაკლან იგი წინაშე მისა.
მის	მცხ.რიცხ	და მოიღოს ელიაზარ სისხლისაგან მისისა და აპკუროს იგი წინაშე კარვისა მის საწამებელისასა სისხლისა მისისაგან შჳდგზის.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაწვან იგი მის წინაშე, და ტყავი მისი, და ჴორცი მისი, და სისხლი იგი მისი ფუშნიერითურთ მისით დაიწუეს.
იგი	მცხ.რიცხ	და რომელმან დაწუას იგი, განირცხეს სამოსელი მისი და განიბანონ გუამი მისი წყლითა და არაწმიდა იყოს იგი მწუხრადმდე.
მის	მცხ.რიცხ	და შეკრიბოს კაცმან წმიდამან ნაცარი იგი დიაკეულისაჲ მის და დაასხას იგი გარეშე ბანაკსა ადგილსა წმიდასა და იყოს კრებულისა მის ძეთა ისრაჱლისათა დასამარხავად წყალი პკურებისაჲ, განწმედა არს.
იგი	მცხ.რიცხ	და განირცხეს სამოსელი მღდელმან მან და დაიბანოს გუამი თჳსი წყლითა და ამისსა შემდგომად შევიდეს იგი ბანაკად და არაწმიდა იყოს მღდელი იგი მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.რიცხ	და განიბანოს გუამი თჳსი, რომელმან შეკრიბოს ნაცარი იგი დიაკეულისაჲ მის და განირცხეს სამოსელი თჳსი. და არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე. და იყოს იგი კრებულისათჳს ძეთა ისრაჱლისათა და მწირთა მათთჳს, რომელი მოსრულ იყოს მათ შჯულად საუკუნოდ.
მას	მცხ.რიცხ	ყოველი რომელი შეეხოს მკუდარსა სულითგან კაცისათა, უკუეთუ მო-ვინმე-კუდეს და არა განწმიდნეს, კარავი უფლისა შეაგინა, შეიმუსრო სული სული იგი ისრაჱლისაგან, რამეთუ წყალი იგი პკურებისაჲ არა ეპკურა მას, არაწმიდა იყოს, რამეთუ არაწმიდებაჲ მისი მის ზედა იყოს.
მას	მცხ.რიცხ	და ესე შჯული არს, უკუეთუ მოკუდეს კაცი სახლსა შინა, ყოველი, რომელი შევიდეს სახლსა მას და ყოველი, რომელიცა-რაჲ იყოს სახლსა მას შინა, არაწმიდა იყოს შჳდ დღე.
მას	მცხ.რიცხ	და მოართუან არაწმიდასა მას ნაცრისა მისგან, დამწურისა მისგან განსაწმედელისა და დაასხან მას ზედა წყალი ცხოველი ჭურჭერსა შიდა.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოიღონ უსუპი და დააწოს წყალსა მას კაცმან წმიდამან და აპკუროს სახლსა მას და ჭურჭელთა ზედა და სულთა ზედა, რავდენ იყუნენ მუნ და შეხებულთა მათ ზედა ძვალთა კაცისასა, გინა თუ სამოსელსა მკუდრისასა, გინა თუ სამარესა.
მას	მცხ.რიცხ	და აპკუროს წმიდამან არაწმიდასა მას დღესა მესამესა და განწმიდნეს დღესა მეშჳდესა და განირცხას სამოსელი თჳსი და განიბანოს წყლითა. და არაწმიდა იყოს მიმწუხრადმდე.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყოველსა, რომელსა შეეხოს არაწმიდაჲ იგი, არაწმიდა იყოს და სული, რომელი შეეხოს, არაწმიდა იყოს მიმწუხრადმდე.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი, ყოველი კრებული იგი უდაბნოდ სინად თთუესა პირველსა. და დაადგრა ერი იგი კადეს და აღესრულა მარიამ და დაეფლა იგი მუნ.
მას	მცხ.რიცხ	და არა იყო წყალი კრებულსა მას და შეკრბეს მოსეს ზედა და აჰრონისა.
მას	მცხ.რიცხ	და იწყეს ძჳრის-სიტყუად ერმან მან მოსეს ზედა და თქუეს: შჯობდა, მო-ღამცა-ვკუედით წარწყმედასა მას ძმათა ჩუენთასა წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.რიცხ	მოიღე კუერთხი ეგე და შეკრიბეთ კრებული შენ და აჰრონ, ძმამან შენმან, და არქუთ კლდესა წინაშე მათსა, და გამოსცეს წყალი და გამოუდინოს მათ წყალი კლდისაგან და ასუას კრებულსა ამას და საცხოვარსა მათსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე კუერთხი იგი, რომელ იყო წინაშე უფლისა, ვითარცა უბრძანა უფალმან.
მათ	მცხ.რიცხ	და შეკრიბეს მოსე და აჰრონ კრებული იგი წინაშე კლდესა მას და ჰრქუა მათ: ისმინეთ ჩემი, ურჩნო, კლდისაგან ნუ ამის გამოგიდინოთ თქუენ წყალი.
მით	მცხ.რიცხ	და აღყო მოსე ჴელი თჳსი და სცა კლდესა მას კუერთხითა მით ორგზის და გამოჴდა წყალი ფრიად, და სუა კრებულმან მან და საცხოვარმან მათმან.
მათა	მცხ.ისო	და რამეთუ მიიწია მათა ისო მეყსეულად, ღამე ყოელ მიიწია გალგალით
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ ედომ: ვერ განხჳდეთ ჩემით, უკუეთუ არა ბრძოლით განგიჴდე შემთხუევად შენდა.
მისა	მცხ.რიცხ	ხოლო მან თქუა: ვერ განხჳდეთ ჩემით. და გამოჴდა ედომი შემთხუევად მისა ერითა დიდითა და ჴელითა მტკიცითა.
მას	მცხ.რიცხ	შეეძინენ აჰრონ ერსა თჳსსა, რამეთუ ვერ შეხჳდეთ ქუეყანასა მას, რომელ მივეც ძეთა ისრაჱლისათა, რამეთუ განმარისხეთ მე წყალსა მას ზედა ცილობისასა.
იგინი	მცხ.რიცხ	წარიყვანე აჰრონ და ელიაზარ, ძე მისი, და აღიყვანენ იგინი ორდ მთად წინაშე ყოვლისა კრებულისა.
მას	მცხ.რიცხ	და ყო მოსე, ვითარცა უბრძანა მას უფალმან და აღიყვანნა იგინი ორდ მთად წინაშე ყოვლისა კრებულისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და გასძარცვა აჰრონს სამოსელი თჳსი და შეჰმოსა იგი ელიაზარს, ძესა მისსა.
მის	მცხ.რიცხ	და მოკუდა აჰრონ თავსა ზედა მის მთისასა. და გარდამოჴდა მოსე და ელიაზარ მთით.
იგი	მცხ.რიცხ	და აღუთქუა ისრაჱლმან აღთქმაჲ უფალსა და თქუა: მო-თუ-მცე ერი ესე ჴელთა ჩემთა, შეჩუენებულ-ვყო იგი და ქალაქები მისი.
მას	მცხ.რიცხ	და ისმინა უფალმან ჴმაჲ ისრაჱლისაჲ და მოსცა ქანანი ჴელთა მისთა. და შეჩუენებულ-ყო იგი და ქალაქები მისი და უწოდა მას ადგილსა სახელი - `შეჩუენებულ.~
მას	მცხ.რიცხ	და მოუვლინა უფალმან ერსა მას გუელი მომსრველი და უკბენდეს ერსა მას და მოისრა ერი მრავალი ძეთა ისრაჱლისათაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოვიდა ერი იგი მოსესა და ეტყოდა: ვცოდეთ, რამეთუ ძჳრსა ვიტყოდეთ უფლისათჳს და შენთჳს. ილოცე აწ უფლისა მიმართ და განგუაყენე ჩუენგან გუელი ესე. და ილოცა მოსე უფლისა მიმართ ერისა მისთჳს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: ქმენ შენ გუელი და დადვე იგი საზღვარსა ზედა. და იყოს, უკბინოს თუ გუელმან კაცსა, ყოველმან კბენილმან, რომელმან იხილოს იგი, ცხონდეს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ქმნა მოსე გუელი რვალისაჲ და აღმართა იგი საზღვართა ზედა. და იყო, რაჟამს უკბინის გუელმან კაცსა, და მიჰხედის გუელსა მას რვალისასა და ცხონდის.
იგი	მცხ.რიცხ	ამისთჳს თქმულ არს წიგნსა ბრძოლაჲ იგი უფლისა, ზუობი მოწუა და ჴევნი არნონისანი.
მათ	მცხ.რიცხ	და მუნ იყო ჯურღმული ესე, ჯურღმული, რომლისათჳს ჰრქუა უფალმან მოსეს: შეკრიბე ერი ეგე და ვსცე მათ წყალი სუმად.
მას	მცხ.რიცხ	მაშინ გალობდა ისრაჱლი გალობასა ამას ჯურღმულსა მას ზედა. წინამძღუართა მისთა თხარეს
მათ	მცხ.რიცხ	ჯურღმული, მთავართა აღმოკოდეს იგი, მეუფეთა წარმართთა მეუფებასა მათსა, რაჟამს ეუფლებოდეს მათ და ჯურღმულით მანთანაინდ.
მას	მცხ.რიცხ	და სძლო მას ისრაჱლმან მოსრვად მახჳლითა და ეუფლა ქუეყანასა მისსა არნუნითგან მიიაბუკდმდე და ვიდრე ძეთა ამანისთადმდე, რამეთუ იაზერ საზღვარი არს ამმანისთაჲ.
მათმან	მცხ.რიცხ	და ნათესავი მათი წარწყმდეს ესებონდ მიდებონდმდე და დედებმან მათმან უფროჲს აღაგზნეს ცეცხლი მოაბსა ზედა.
იგი	მცხ.რიცხ	და წარავლინა მოსე მოხილვად იაზერისა და დაიპყრეს იგი და დაბნები მისი და გამოჴადეს ამორეველი იგი, რომელ მკჳდრ იყო მუნ.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოაქციეს და აღვიდეს გზასა ბასანისასა და გამოვიდა ოგ, მეფე ბასანისაჲ, წინაშემთხუევად მათა, თავადი იგი და ყოველი ერი მისი ბრძოლად ედრაინს.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: ნუ გეშინინ მისგან, რამეთუ ჴელთა შენთა მიმიცემიეს იგი და ყოველი ერი მისი და ყოველი ქუეყანა მისი და უყავ მას, ვითარცა-იგი უყავ სეონ მეფესა ამორეველთასა, რომელ შენ იყო ესებონს შინა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოკლა იგი და ძენი მისნი, და ყოველი ერი მისი, და არა დაუტევა მისი განრინებული და დაიმკჳდრეს ქუეყანა მათი.
მისგან	მცხ.რიცხ	და შეეშინა მოაბსა ერისა მისგან ფრიად, რამეთუ მრავალ იყუნეს და ზარ-ჰჴდა მოაბსა პირისაგან ძეთა ისრაჱლისათაჲსა.
მისა	მცხ.რიცხ	და მიავლინნა მოციქულნი ბალაამისსა ძისა ბეორისსა ფათურაჲსსა, რომელ არს მდინარესა ზედა ქუეყანასა ზედა, ძეთა ერისა თჳსისათა, მოხადად მისა და რქუმად მისა: აჰა, ესერა, ერი გამოჴდა ეგჳპტით. აჰა, ესერა, დაიფარა პირი ქუეყანისაჲ, და ესე დადგრომილ არს მახლობელად ჩემსა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და აწ მოვედ და წყევე ერი ესე, რამეთუ უძლიერეს არს ესე ჩემსა. უძლოთ ხოლო თუ მოსრვად მათგანთა და განვასხნეთ იგინი ქუეყანით, რამეთუ უწყი, რომელნი აკურთხნი შენ, კურთხეულ არიედ და, რომელნი სწყევნი შენ, წყეულ არიედ.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ: დაადგერით მწუხრად და მიგეთხრას თქუენ საქმე, რომელ თქვას უფალმან ჩემდამო. და იყუნეს მთავარნი იგი მოაბისანი ბალაამის თანა.
მას	მცხ.რიცხ	და მოვიდა ღმერთი ბალაამისსა, და ჰრქუა მას: ვინ არიან კაცნი ესე შენსა?
იგინი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაამ ღმერთსა: ბალააკ, ძემან სეფორისმან, მეფემან მოაბისმან, მოავლინნა იგინი ჩემდა და თქუა:
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ღმერთმან ბალამს: არა შეხჳდე მათ თანა, არცაღა სწყეო ერი იგი, რამეთუ კურთხეულ არს.
მათ	მცხ.რიცხ	და აღდგა ბალაამ განთიად, ჰრქუა მთავართა მათ ბალაკისთა: წარვედით უფლისა თქუენისა, არა მიფლო მე ღმერთმან შესლვად თქუენ თანა.
იგი	მცხ.რიცხ	და აღდგეს მთავარნი იგი მოაბისანი და მივიდეს ბალაკისა და ჰრქუეს: არა ჰნებავს ბალაამს მოსლვად ჩუენ თანა.
მას	მცხ.რიცხ	და მოვიდეს ბალაამისსა და ჰრქუეს მას: ესრე იტყჳს ბალაკ, ძე სეფორისი, გლოცავ შენ, ნუ გცონის მოსლვად ჩემდა.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოვიდა ღმერთი ბალაამისსა ღამე და ჰრქუა მას: ხადილდ თუ შენდა მოსრულ არიან კაცნი ესე, აღდეგ და მივედ მათ თანა და სიტყუაჲ, რომელ გრქუა შენ, ესრე ჰყო.
იგი	მცხ.რიცხ	და განრისხნა გულისწყრომით ღმერთი, რამეთუ მივიდა იგი. და დადგა ანგელოზი ღმრთისა დაბრკოლებად მისა. და იგი აღმჴედრებულ იყო ვირსა ზედა მისსა და ორნი ყრმანი მისნი მის თანა.
მან	მცხ.რიცხ	და იხილა ვირმან მან ანგელოზი იგი ღმრთისა მდგომარე გზასა ზედა და მახჳლი ჴდილი ჴელსა შინა მისსა, და მიიქცია ვირმან მან გზისაგან და ვიდოდა ველსა და სცა ვირსა მას კუერთხითა მოქცევად იგი გზად.
იგი	მცხ.რიცხ	და დადგა ანგელოზი იგი ღმრთისა ფოლოცთა ვენაჴისათა, იყო ღობე ერთკერძო და ღობე ერთკერძო.
მან	მცხ.რიცხ	და შესძინა მერმე ანგელოზმან მან ღმრთისამან და მივიდა და დადგა გზასა იწროსა, რომელსა ვერ იყო მისაქცეველ მარჯულ, ვერცა მარცხლ.
მან	მცხ.რიცხ	და იხილა ვირმან მან ანგელოზი ღმრთისა და დაჯდა ქუეშე ბალაამისსა. და განრისხნა ბალამ და სცემდა ვირსა მას კუერთხითა.
მას	მცხ.რიცხ	და განუღო ღმერთმან პირი მას ვირსა და ჰრქუა ბალაამს: რაჲ გიყავ შენ, რამეთუ მეც მე? ესე სამგზის ყო.
იგი	მცხ.რიცხ	და განუხუნა ღმერთმან თუალნი ბალაამისნი და იხილა ანგელოზი იგი ღმრთისა მდგომარე წინაშე ვირისა და მახჳლი ჴდილი ჴელთა შინა მისთა, დადრკა და თაყუანის-სცა პირითა.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაამ ანგელოზსა მას: უფალო, ვსცოდე, რამეთუ არა უწყოდე, რამეთუ შენ სდეგ გზასა ზედა დაყდუნებად ჩემდა, და აწ არა თუ გთნავს შენ, უკუნვიქცე.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ანგელოზმან ღმრთისამან ბალაამს: მივედ კაცთა მათ თანა, გარნა სიტყუაჲ, რომელ გრქუა შენ, ესე იკრძალე სიტყუად. და წარვიდა ბალამ მთავართა თანა ბალაკისთა.
მისა	მცხ.რიცხ	და ესმა ბალაკს, ვითარმედ მოვალს ბალამ. გამოვიდა წინამიგებებად მისა ქალაქად მოაბსა, რომელ არს საზღუართა ზედა აჰრონისთა, რომელ არს კიდეთა საზღუარისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და ყო ეგრე ბალაკ, ვითარცა ჰრქუა მას ბალაამ, და შეწირა ზურაკი და ვერძი ბომონსა მას ზედა.
მისგან	მცხ.რიცხ	და მიაქცია ისრაჱლმან მისგან. და იძრნეს კადეთ და მივიდეს ძენი ისრაჱლისანი, ყოველი კრებული იგი ორდ მთად.
მას	მცხ.რიცხ	და შენ დაადგინენ ლევიტელნი კარავსა წამებისასა და ყოველსა ჭურჭერსა მისსა და ყოველსა ზედა, რაჲცა არს მას შინა, მათ აღიღონ კარავი და ყოველი სამსახურებელი მისი. და იგინი ჰმსახურებდენ მას შინა, და გარემო კარავსა დაიბანაკონ და, რაჟამს აღიღებდენ კარავსა, დაჴსნენ იგი ლევიტელთა.
მათ	მცხ.რიცხ	და აღიხილნეს მოსე და აჰრონ და მთავართა მათ ისრაჱლისათა ძენი კაათისნი ტომად-ტომადისაებრ მათისა და სახლისაებრ მამათა მათთაჲსა
მას	მცხ.რიცხ	და დასდვან მას ზედა საბურველი იგი ტყავი, იაკინთონი და დაჰბურონ მას სამოსელი ყოვლად იაკინთონი ზედა კერძო და განუთხინენ აღსაღებელნი იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი, რომელი შევიდოდის მსახურებად და საქმედ საქმესა კარვისა წამებისასა და იყო რიცხჳ იგი მათი ტომად-ტომადისა მათისაჲ ორ ათას შჳდასდაერგასის.
მით	მცხ.რიცხ	და დღესა სიხარულისა თქუენისათა და დღესასწაულთა და თთჳსთავთა თქუენთა დაჰბერით ნესტუებითა მით მსხუერპლთა თქუენთა ზედა და შესაწირავთა ცხორებისა თქუენისათა და იყოს თქუენდა მოსაჴსენებელ წინაშე ღმრთისა თქუენისა, რამეთუ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათსა	მცხ.რიცხ	განსთქდა ქუეყანა ქუეშე მათსა და განეღო ქუეყანა
იგი	მცხ.რიცხ	და კაცი, რომელი შეიგინოს და არა განწმიდნეს, აღიჴოცოს სული იგი კრებულისაგან ძეთა ისრაჱლისათა, რამეთუ წმიდანი უფლისანი შეაგინნა და წყალი პკურებისაჲ არა დაეპკურა მას ზედა, არაწმიდა არს იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყავნ თქუენდა შჯულად საუკუნოდ ესე. და რომელმან ასხუროს წყალი იგი პკურებისაჲ, განირცხას სამოსელი თჳსი და, რომელი შეეხოს წყალსა მას პკურებისასა, არაწმიდა იყოს მიმწუხრადმდე.
მას	მცხ.რიცხ	და გამოეცხადა ღმერთი ბალაამს და ჰრქუა მას ბალაამ: შჳდნი ბომონნი დამიმზადებიან და შემიწირავს ზუარაკი და ვერძი ბომონსა ზედა.
მისთა	მცხ.რიცხ	და მოიქცა მისა, ხოლო იგი დგა მრგულიად დასაწველთა ზედა მისთა და ყოველნი მთავარნი მოაბისანი მის თანა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო სული ღმრთისა მის თანა და აღიღო იგავი იგი თჳსი და თქუა: შუვამდინარით მომხადა მე ბალაკ, მეფემან მოაბისამან, მთათაგან აღმოსავალთაჲთ და თქუა: მოვედ და სწყევე იაკობი, და მოვედ და წყევე ისრაჱლი.
იგი	მცხ.რიცხ	არამედ თავთაგან მთათაჲსა ვიხილო იგი და ბორცუთაგან განვიცადო იგი. აჰა, ესერა, ერი მარტოჲ დაეშენოს და შორის წარმართთა არა შეირაცხოს.
მისი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მას ბალაკ: მოვედ მერმეცა ჩემ თანა ადგილსა სხუასა, ვინაჲ არა იხილო იგი მიერ, არამედ მცირედი რაჲმე მისი იხილო. ხოლო ყოველი არა იხილო და დაწყევე იგი მიერ.
იგი	მცხ.რიცხ	და წარიყვანა იგი აგარაკით ებგურთაჲთ თავად გამოთლილისად. და აღქმნნა მუნ შჳდნი ბომონნი და შეწირა ზუარაკი და ვერძი ბომონსა მას ზედა.
მის	მცხ.რიცხ	და მოიქცა მისა, სადა-იგი დგა მრგუალიად დასაწველსა ზედა მისსა და ყოველნი მთავარნი მის თანა და ჰრქუა მას ბალაკ: რაჲ გრქუა უფალმან?
მის	მცხ.რიცხ	არა იყოს შრომაჲ შორის იაკობსა, არცა იხილო სალმობაჲ შორის ისრაჱლსა. უფალი ღმერთი მისი მის თანა და დიდებულნი მთავართანი შორის მისსა.
იგინი	მცხ.რიცხ	ღმერთი არს, რომელმან გამოიყვანნა იგინი ეგჳპტით, ვითარცა დიდებაჲ მარტორქისაჲ მის.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაკ ბალაამს: ნუცა წყევით სწყევ მას, ნუცა კურთხევით აკურთხევ.
მას	მცხ.რიცხ	და ყო ბალაკ, ვითარცა ჰრქუა მას ბალამ, და შეწირა ზუარაკი და ვერძი ბომონსა მას ზედა.
იგი	მცხ.რიცხ	და აღიღო იგავი იგი მისი და თქუა ბალაამ, ძემან ბეორისმან,
იგი	მცხ.რიცხ	ინაჴ-იდგა და განისუენა ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან. ვინ აღადგინოს იგი? მაკურთხეველნი შენნი კურთხეულ არიან, და მაწყევარნი შენნი წყეულ არიან.
მათ-მეთქი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაამ ბალაკს: არა მოციქულთაცა შენთა, რომელ მოავლინენ ჩემდა, ვარქუ მათ-მეთქი:
მისა	მცხ.რიცხ	მო-ღათუ-მცეს ბალაკ სახლი თჳსი სავსე ვეცხლითა და ოქროჲთა, ვერვე შეუძლო გარდასლვად სიტყუასა უფლისასა ყოფად მისა კეთილად, ანუ ბოროტად თავით ჩემით, არამედ რავდენი მრქუას მე ღმერთმან, ესე ვთქუა.
მან	მცხ.რიცხ	აღიღო იგავი თჳსი და თქუა ბალამ, ძემან ბეორისმან, თქუა კაცმან მან, რომელ ჭეშმარიტად ხედვიდა,
იგი	მცხ.რიცხ	და იხილა ამალეკი და იხილა იგავი იგი თჳსი და თქუა: დასაბამი წარმართთაჲ ამალეკი და ნათესავი მათი წარწყმდეს.
იგინი	მცხ.რიცხ	და გამოჴდეს ჴელთაგან კიტელთაჲსა და აჭირონ ასურს და აჭირებდენ ებრაელთა. და იგინი ერთბამად წარწყმდენ და აღდგა ბალაამ და წარვიდა, მიიქცა ადგილად თჳსა. და ბალაკ წარვიდა თჳსა.
მან	მცხ.რიცხ	და ხადეს მათ ნაგებთა ზედა კერპთა მათთასა და ჭამა ერმან მან ნაზორევთა მათთაჲ და თაყუანი-სცეს კერპთა მათთა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: მოიყვანენ ყოველნი მთავარნი ერისანი და განაქიქენ იგინი უფლისა მიერ წინაშე მზესა და უკუნიქცეს რისხვაჲ იგი გულისწყრომისა უფლისა ისრაჱლისაგან.
იგინი	მცხ.რიცხ	და. აჰა, ესერა, კაცი ძეთა ისრაჱლისათაჲ მოვიდა, მიიყვანა ძმაჲ თჳსი მადიანიტელისა წინაშე მოსესა და წინაშე ყოვლისა კრებულისა ძეთა ისრაჱლისათაჲსა, ხოლო იგინი ტიროდეს წინაშე კართა კარვისა მის საწამებელთაჲსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იხილა ფინეეზ, ძემან ელიაზარისმან, ძისა აჰრონ მღდელისამან, და აღდგა იგი შორის კრებულსა, მოიღო ლახუარი ჴელთა.
მას	მცხ.რიცხ	და იყუნეს მოსრულნი გუემასა მას შინა ოცდაოთხ ათას.
მათ	მცხ.რიცხ	ფინეეზ, ძემან ელიაზარისმან, ძისა აჰრონ მღდელისამან, დააცხრვო რისხვაჲ ჩემი ძეთაგან ისრაჱლისათა აღშურვებასა შურისა ჩემისასა მათ შორის და არა მოვსპენ ძენი ისრაჱლისანი შურსა შინა ჩემსა.
მისსა	მცხ.რიცხ	აჰა, ესერა, მე მივსცემ მას აღთქუმასა მშჳდობისასა და იყოს მისა და ნათესავისა მისისა შემდგომად მისსა აღთქმა მღდელობისაჲ საუკუნე, რამეთუ შური იძია ღმრთისა მისისა და ლხინება-ყო ძეთათჳს ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.რიცხ	ხოლო სახელი კაცისა მის ისრაიტელისაჲ მის, რომელ მოკუდა მადიანიტელისა თანა, ზამბრი, ძე სალომისი, მთავარი სახლისა ტომისა სჳმეონისი.
მის	მცხ.რიცხ	და სახელი დედაკაცისა მის მოკლულისაჲ, მადიანიტელისაჲ - ქასბი, ასული სურისი, მთავრისა ნათესავისა სომმოთისი, სახლისა ტომთა მადიამელთაჲ არს.
მას	მცხ.რიცხ	რამეთუ გემტერებიან თქუენ იგინი ზაკჳთ, რავდენსა გზაკვენ იგინი თქუენ ფოგორისთჳს და ქაზბისთჳს, ასულისა მთავრისა მადიამელისა, დისა მათისათჳს, რომელ მოკუდა დღესა მას გუემისა ფოგორისთჳს.
მათ	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა მოსე და ელიაზარ მღდელი მათ არაბუთ მოაბს იორდანესა ზედა იერიქოჲთ, კერძო და ჰრქუა:
მას	მცხ.რიცხ	და განაღო ქუეყანამან პირი თჳსი და შთათქნა იგინი. და კორე თანა იყო სიკუდილსა მას კრებულისასა, რაჟამს შეჭამნა ცეცხლმან ერგასის და ორასნი. და იქმნნეს იგინი სასწაულ.
მათა	მცხ.რიცხ	და იყუნეს ძენი იუდაჲსნი დასად-დასად მათა: სელომისი დასი, დასი სელომისი, დასი ფარეზისი, ზარაჲსი დასი.
მათა	მცხ.რიცხ	და იყუნეს ძენი იუდასნი დასად-დასად მათა: სელომ, დასი სელომისი, ფარეზ, დასი ფარესისი, ზარა, დასი ზარაჲსი.
მათა	მცხ.რიცხ	და ძენი იზაქარისნი დასად-დასად მათა: თულა, დასი თულაჲსი, ფუსი - დასი ფუჰისი.
მათა	მცხ.რიცხ	ძენი ზაბულონისნი დასად-დასად მათა: სარედ, დასი სარედისი, ალილონ, დასი ალილონისი, იალიჱლ, დასი იალიჱლისი.
მათისა	მცხ.რიცხ	ესე დასნი ზაბულონისნი აღხილვისაგან მათისა - სამეოც ათას და ხუთას.
მათა	მცხ.რიცხ	ძენი იოსებისნი დასად-დასად მათა: მანასე და ეფრემ.
მას	მცხ.რიცხ	და სალპაადს, ძესა ოფერისსა, არა ესხნეს მას ძე, არამედ ასულებ. და ესე არს სახელები ასულთა სალპადისთაჲ: მაალა, და ნუა, და ეგლა, და მელქა და თერსა.
მათა	მცხ.რიცხ	ძენი ბენიამენისნი და დასად-დასად მათა: ბალი, დასი ბალისი, ასბელ, დასი ასბელისი, იაქირამ, დასი იაქირამისი.
მათა	მცხ.რიცხ	ესე ძენი ბენიამენისნი დასად-დასად მათა აღხილვისგან მათისა - ორმოცდახუთ ათას და ექუსას.
მათა	მცხ.რიცხ	და ესე ძენი დანისნი დასად-დასად მათა: სუამ, დასი სუამისი, ესე დასნი დასად-დასად მათა.
მათა	მცხ.რიცხ	ძენი ასერისნი დასად-დასად მათა: იამი, დასი იამმინისი, იესუჲ - დასი იესუჲსი, ბარია, დასი ბარიაჲსი.
იგი	მცხ.რიცხ	ამათ განეყოს ქუეყანა იგი დამკჳდრებად რიცხჳთ სახელებით.
მათ	მცხ.რიცხ	უმრავლესთა განამრავლო სამკჳდრებელი მათი თითოეულად, ვითარცა აღიხილნეს, მიეცეს მათ სამკჳდრებელი იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	წილით განიყოს ქუეყანაჲ იგი, სახელებსა თესლად-თესლადსა ტომთა მათთასა დაემკჳდრონ.
მათა	მცხ.რიცხ	და ესე არიან ძენი ლევისნი დასად-დასად მათა: გერსონ, დასი გერსონისი, კაათ, დასი კაათისი, მერარი, დასი მერარისი.
მას	მცხ.რიცხ	და მოკუდა ნადაბ და აბიუთ შეწირვასა მას მათსა ცეცხლისა უცხოჲსასა წინაშე უფლისა უდაბნოსა ზედა.
მას	მცხ.რიცხ	მამაჲ ჩუენი მოკუდა უდაბნოსა ზედა და იგი არა თანა იყო კრებულსა მას აღდგომილსა წინაშე უფლისა შორის კრებულსა მას კორესა, რამეთუ ცოდვისათჳს მოკუდეს და ძენი არა ესხნეს მას.
მისა	მცხ.რიცხ	ნუ აღიჴოცებინ სახელი მამისა ჩუენისაჲ დასისაგან მისისა, რამეთუ არა არს მისა ძე, გუეცით ჩუენ სამკჳდრებელი შორის ძმათა მამისა ჩუენისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მიაწია მოსე საშჯელი იგი მათი წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.რიცხ	მართლ იტყჳან ასულნი სალპადისნი, ცემით სცე მათ დასაპყრობელი სამკჳდრებელისაჲ შორის ძმათა მამისა მათისათა და მივსცე ნაწილი მამისა მათისაჲ მათ.
მას	მცხ.რიცხ	და ძეთა ისრაჱლისათა ეტყოდა და ჰრქუა: კაციღა მოკუდეს და ძე არა ესუას მას, მისცეს სამკჳდრებელი მისი ასულსა მისსა.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა ესხნეს მას ძმა, მისცეთ იგი მამისძმასა მისსა.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა ესუას მას მამისძმაჲ, მისცეს სამკჳდრებელი იგი სახლეულსა მახლობელსა მისსა. ნათესავისა მისისაგანმან დაიმკჳდროს მისი და იყოს იგი ძეთა ისრაჱლისათა სამართალ საშჯელის, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მოსეს: აღვედ მთასა წიაღსა ამას მთასა ნაბავსა და იხილე ქუეყანა იგი ქანაანისაჲ, რომელსა მივსცემ მე ძეთა ისრაჱლისათა დაპყრობად.
იგი	მცხ.რიცხ	იხილო იგი და შევსძინო ერსა შენსა, ვითარცა შეეძინა აჰრონ, ძმაჲ შენი, ორს მთასა შინა.
მას	მცხ.რიცხ	რამეთუ გარდაჰჴედით სიტყუასა ჩემსა უდაბნოდა ზედა სინასა რაჟამს მიჴდებოდა კრებული იგი წმიდა-ყოფად ჩემდა. არაწმიდა მყავთ მე წყალსა მას ზედა წინაშე მთასა. ესე არს წყალი ცილობისა კადესა, უდაბნოსა შინა სინასა.
იგინი	მცხ.რიცხ	რომელ გამოვიდოდის წინამძღურად მათსა და, რომელმან შეიყუარნეს იგინი, და რომელმან გამოიყვანნეს იგინი. და არა იყოს კრებული ესე უფლისა ვითარცა ცხოვარი, რომელთა არა არს მწყემს.
მას	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა უფალი მოსეს და ჰრქუა: მოიყვანე შენ თანა ისუ, ძე ნავესი, კაცსა, რომელსა აქუს მას სული და დაასხნე მას ზედა ჴელნი შენნი.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაადგინო იგი წინაშე ელიეზერ მღდელისა და წინაშე ყოვლისა კრებულისა.
მას	მცხ.რიცხ	და ამცნო მათ მისთჳს წინაშე მათსა და მისცე დიდებაჲ შენი მას, რაჲთა ისმინოდიან მისი ძეთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.რიცხ	და წინაშე ელიაზარ მღდელისა დადგეს და ჰკითხოდიან მას საშჯელი განცხადებისაჲ წინაშე უფლისა. სიტყჳთა პირისა მისისაჲთა გამოვიდოდიან და სიტყჳთა პირისა მისისაჲთა შევიდოდიან და ძენი ისრაჱლისანი ერთბამად და ყოველი კრებული იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყო მოსე, ვითარცა ამცნო მას უფალმან და მოიყვანა ისუ და დაადგინა იგი წინაშე ელიაზარ მღდელისა და წინაშე ყოვლისა კრებულისასა.
მათ	მცხ.რიცხ	და დაასხნა ჴელნი მისნი მის ზედა და შეასწავა იგი მათ, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათ	მცხ.რიცხ	ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: შესაწირავი ჩემი და მსხუერპლი ჩემი სულად სულნელებისად ჩემდა დაიმარხეთ შესაწირავად ჩემდა.
მათ	მცხ.რიცხ	დღესასწაულთა ჩემთა. და არქუ მათ ესე: შესაწირავი, რავდენი შესწიროთ უფლისა კრავნი წელიწდეულნი უბიწონი ორნი დღედ-დღედ დაუკლებელად მრგულიად დასაწველად.
იგი	მცხ.რიცხ	კრავი იგი ერთი ჰყო დილითი და კრავი იგი მეორე ჰყო მწუხრითი.
მისა	მცხ.რიცხ	და შესაწირავად მისა მეოთხე ნაწილი დორაკისაჲ კარავსა ერთსა წმიდასა შინა შესწირო შესაწირავად უფლისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და კარავი იგი მეორე ჰყო მწუხრად მსგავსად შესაწირავისა მისისა და მსგავსად მსხუერპლისა მისისა ჰყო იგი სულად სულნელად უფლისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და დღე იგი პირველი ჩინებულ იყოს წმიდად თქუენდა, ყოველსა საქმესა მსახურებისასა ნუ იქმთ.
მის	მცხ.რიცხ	გარნა მრგულიად დასაწველისა მის დილითისაჲსა, რომელ არს მრგულიად დასაწველი სამარადისოჲ.
მათ	მცხ.რიცხ	ჰყო იგი მსგავსად ამისა, ჰყოთ დღესა შინა შჳდთა მათ დღეთა შესაწირავი მსხუერპლად სულად სულნელებისად უფლისა მრგულიად დასაწველსა ზედა სამარადისოსა. ჰყოთ შესაწირავი მისი.
იგი	მცხ.რიცხ	და დღე იგი მეშჳდე ჩინებულ წმიდა იყოს თქუენდა, ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ მას შინა.
იგი	მცხ.რიცხ	და დღეთა მათ ახლისათა შესწიროთ შესაწირავი ახალი უფლისა შჳდ შაბათთაჲ, ჩინებულ წმიდა იყოს იგი თქუენდა, ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ.
მათ	მცხ.რიცხ	ათეული კრავსა ერთსა შჳდთა მათ კრავთა.
იგი	მცხ.რიცხ	და თთუჱსა მეშჳდესა, ერთსა თთჳსასა ჩინებულ წმიდა იყოს იგი თქუენდა. ყოველი საქმე მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ, დღე იგი უწყებისაჲ იყოს თქუენდა.
მათთჳს	მცხ.რიცხ	გარნა მრგულიად დისაწველთა მათთჳს თავისათა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი და მრგულიად დასაწველი სამარადისოჲ და შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი მსგავსად სულად სულნელებისად უფლისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და წალი თხათაგან ერთი ცოდვათათჳს სალხინებელად თქუენთჳს და მრგულიად დასაწველი იგი სამარადისოჲ და შესაწირავი მისი და მსხუერპლი მისი სულად სულნელად უფლისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მეათხუთმეტესა დღესა თთჳსა მეშჳდისასა, წოდებულ წმიდა იყავნ იგი თქუენდა, ყოველსა საქმესა მსახურებისასა ნუ იქმთ და დღესასწაულ-ყავთ იგი დღესასწაულად უფლისა შჳდ დღე.
მას	მცხ.რიცხ	და შეწირენით მრგულიად დასაწველნი მსხუერპლად სულად სულნელად უფლისა და დღესა მას პირველსა ზუარაკი მროწლისაგანი ათცამეტი, ვერძნი ორნი, კრავნი წელიწდეულნი ათოთხმეტნი უბიწონი, იყუნენ.
მათ	მცხ.რიცხ	და შესაწირავი მათი სამინდოჲ აღსუარული ზეთითა სამი ათეული ზუარაკსა ერთსა ათცამეტთა მათ ზუარაკთა და ორი ათეული ვერძსა ერთსა ორთავე მათ ვერძთა.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი თხათაგანი ერთი - ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა - შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი - ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი - ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი - ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა შესაწირავი მათი და მსხუერპლი მათი.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა თავს-დებით არა ითავსოს მამამან მისმან დღესა მას, რომელსა ესმეს ყოველი აღთქუმაჲ იგი მისი და დროებანი, რომელ დრო-ყუნა თავისა თჳსისათჳს, არა დადეგინ და განწმიდოს იგი, რამეთუ არა თავს-იდვა მამამან მისმან.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ყოფით ქმრისცოლი იყოს იგი ბაგითა თჳსითა და დროებანი იგი, რომელ დრო-ყვნა თავისა თჳსისათჳს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესმეს ქმარსა მას მისა დღესა მას, რომელსა ესმეს მას და დაუდუმნეს მას. და ესრეთ დაემტკიცნენ ყოველნი აღთქუმანი მისნი დროებანი მისნი, რომელ დრო-ყუნა თავისა თჳსისათჳს, დადეგინ იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	უკეთუ სახლსა შინა ქმრისა თჳსისასა აღთქუმაჲ იგი იყოს, ანუ დროებაჲ თავისა მისისაჲ ფიცით.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველი აღთქუმაჲ და ყოველი ფიცი კრულებისა და ბოროტისაჲ თავისა თჳსისაჲ. ქმარმან მისმან დაამტკიცოს იგი და ქმარმან მისმან არა შეურაცხოს მას.
მას	მცხ.რიცხ	უკუეთუ დუმილით დაუდუმნეს მამაჲ, დღითი დღედ დაამტკიცოს მან ყოველი აღთქუმაჲ მისი და ყოველი დროებაჲ მისი, რომელ ყოს მას ზედა, რამეთუ დაუდუმა დღესა მას შინა, რომელსა ესმა.
მას	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა მოსე ერსა მას და ჰრქუა: შეიჭურენით თქუენგანნი კაცნი წყობად წინაშე უფლისა მადიამსა ზედა მიგებად უფლისა მიერ მადიამსა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და წარავლინნა იგინი მოსე ათასი ნათესავისაგან და ათასი ნათესავისაგან ძალითურთ მათით და ფინეეზ, ძე ელიაზარისი, ძისა არრონ მღდელისა და ჭურჭლები წმიდაჲ და ნესტუები უწყებისაჲ ჴელთა შინა მათთა.
მათა	მცხ.რიცხ	და გამოვიდა მოსე და ელიაზარ მღდელი და ყოველნი მთავარნი კრებულისანი წინამიგებებად მათა გარეშე ბანაკსა.
მათ	მცხ.რიცხ	და განრისხნა მოსე განმგებელთა მათ ზედა ძალისათა ათასისთავთა და ასისთავთა, რომელ მოვიდეს წყობით ბრძოლისაჲთ.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ მოსე: რად აცხოვნეთ ყოველი ნეზჳ?
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ელიაზარ მღდელმან კაცთა მათ ძალისათა, რომელ მოვიდოდეს წყობით ბრძოლისაჲთ: ესე არს სამართალი შჯულისაჲ, რომელ უბრძანა უფალმან მოსეს.
მით	მცხ.რიცხ	ყოველი, რომელ შევალს ცეცხლსა და განწმიდნეს იგი, წყლითა მით განსაწმედელთა განწმიდნეს და ყოველი, რომელი არა შევალს ცეცხლსა, შევიდეს იგი წყალსა.
მის	მცხ.რიცხ	მოიღე თავსნიერი წარმონაღებისა მის ნატყუენავისაჲ კაცითგან მიპირუტყუადმდე შენ და ელიეზერ მღდელმან და მთავართა ტომთა კრებულისათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და განყავთ ნატყუენავი იგი შორის მბრძოლთა მათ, რომელ განვიდეს წყობად და შორის ყოვლისა კრებულისა.
მათგან	მცხ.რიცხ	და გამოჰყოთ ზუერი უფლისა კაცთა მათგან მბრძოლთა, რომელ გამოვიდეს წყობად სული ერთი ხუთასისაგან - კაცთაგანი და ყოველთაგან საცხოვართა - ზროხათაგანი და ცხოვართაგანი და თხათაგანი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ზოგისაგანი ძეთა ისრაჱლისათაჲ მოიღო ერთი ერგასისაგან კაცთაგანი და ზროხისაგანი და ცხოვარისაგანი და ვირთაგანი და ყოვლისაგან საცხოვრისა და მისცე იგი ლევიტელთა, რომელნი ჴუმილვენ ჴუმილვასა კარავსა შინა უფლისასა.
მათ	მცხ.რიცხ	და იყო წარმონაღები იგი ნატყუენავისაჲ, რომელ წარმოიღეს კაცთა მათ ბრძოლთა - ცხოვარი ექუსასი ათასი და სამეოცდაათხუთმეტ ათასი.
მისგან	მცხ.რიცხ	და იყო ზოგი იგი ნაწილი, რომელ განვიდეს ბრძოლად რიცხჳსა მისგან ცხოვართაჲსა სამასდაოცდაათი ათას და შჳდ ათას და ხუთას.
იგი	მცხ.რიცხ	და მისცა მოსე ზუერი იგი უფლისაჲ განაყოფი ღმრთისად ელიაზარს მღდელსა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათგან	მცხ.რიცხ	ზოგისა მისგან ძეთა ისრაჱლისათაჲსა, რომელთა განჰყო მოსე კაცთა მათგან მბრძოლთა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე ზოგისა მისგან ძეთა ისრაჱლისათაჲსა ერთი ერგასისაგან კაცთაგანი და საცხოვართაგანი და მისცა იგი ლევიტელთა, რომელნი ჴუმილვიდეს ჴუმილვასა კარვისა უფლისასა, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოვიდეს მოსესა ყოველნი ზედამდგომელნი ათასისთავთა მათ ძალისათა, ათასისთავნი და ასისთავნი.
მათგან	მცხ.რიცხ	და ჰრქუეს მოსეს: მონათა შენთა მოვიყვანნეთ რჩეული იგი კაცნი მბრძოლნი ჩუენთანანი. და არა განერა მათგან არცა ერთი.
მათგან	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე და ელიაზარ მღდელმან ოქროჲ იგი მათგან, ყოველი ჭურჭელი ქმნილი.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო ყოველი ოქროჲ იგი გამონაყოფი, რომელ გამოყვეს უფლისა ათექუსმეტ ათას და შჳდასდაერგასის სიკილა ათასისთავთაგან და ასისთავთაგან.
მათ	მცხ.რიცხ	და კაცთა მათ მბრძოლთა წარმოიღეს კაცად-კაცადმან თავისა თჳსისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღო მოსე და ელიაზარ მღდელმან ოქროჲ იგი ათასთავთა მათგან და ასისთავთაგან და შეიღეს იგი კარავად საწამებელისად საჴსენებელად ძეთა ისრაჱლისათა წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.რიცხ	და რად განსდრეკთ გონებასა ძეთა ისრაჱლისათასა არა წიაღსლვად ქუეყანასა მას, რომელსა მოსცემს მათ უფალი?
იგი	მცხ.რიცხ	და მივიდეს იგინი ჴევსა მას ტევნისასა და მოიხილეს ქუეყანა იგი, და განდრიკეს გული ძეთა ისრაჱლისათაჲ, რათა არა შევიდენ ქუეყანასა მას, რომელ მოსცა მათ უფალმან.
მას	მცხ.რიცხ	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი მას დღესა შინა და თქუა:
იგი	მცხ.რიცხ	უკეთუ იხილოთ კაცთა მათ, რომელნი აღმოვიდეს ეგჳპტით ოცით წლითგანთა და მიმართ, რომელ მეცნიერ არიან კეთილისა და ბოროტისა, ქუეყანაჲ იგი, რომლისათჳს ეფუცა აბრაჰამს, ისაკს, და იაკობს, რამეთუ არა შემომიდგეს მე.
მათგან	მცხ.რიცხ	გარნა ქალებ იეფონისი, რომელ განეყენა მათგან და ისუ, ძე ნავესი, რამეთუ შეუდგეს უკუანა უფალსა,
იგი	მცხ.რიცხ	და განრისხნა გულისწყრომით უფალი ისრაჱლსა ზედა და აგურიობნა იგინი უდაბნოსა ზედა ორმეოც წელ, ვიდრემდის მოისრა ყოველი ნათესავი იგი, რომელნი იქმან ძჳრსა წინაშე უფლისა.
მისგან	მცხ.რიცხ	რამეთუ უკუნიქცევით თქუენ მისგან და შესძინებთ კუალად დატევებასა მისსა უდაბნოსა ზედა და იქმთ უშჯულოებასა ყოველსა ზედა კრებულსა ამას.
მათსა	მცხ.რიცხ	და ჩუენ ჭურვილნი წინაშე ძეთა ისრაჱლისათა ვიდრემდის მივიყვანნეთ იგინი ადგილად მათა და დაეშენოს დედაწული ჩუენი ქალაქთა ისრაჱლისათა. და სცენ ლევიტელთა ნაწილისაგან სამკჳდრებელისა მათისა ქალაქები საყოფელად და აგარაკები ქალაქებისაჲ გარემოჲს მათსა მისცენ ლევიტელთა და იყუნენ ქალაქნი იგი საყოფელად მათა. და გარემოჲსი მათსა იყოს საცხოვრისა მათისათჳს და ოთხფერჴისა მათისათჳს და საბრძანებელი ქალაქთაჲ, რომელ მისცეთ ლევიტელთა ზღჳთგან ქალაქისაჲთა გამართ ათას წყრთა გარემოჲს და განჰზომო გარეშე ქალაქსა აღმოსავალით კერძო ადგილი - ორ ათას და ბღუარით კერძო - ორ ათას წყრთა და ზღჳთ კერძო - ათას წყრთა ქალაქები იგი საშუალ.
მათ	მცხ.რიცხ	და არღარა დავიმკჳდროთ მათ შორის მიერ კერძო, რამეთუ მოგჳღებიეს ჩუენ ნაწილი ჩუენი წიაღმო იორდანესა აღმოსავალით კერძო.
იგინი	მცხ.რიცხ	და შეასწავლნა იგინი მოსე ელიაზარს მღდელსა და ისოს, ძესა ნავესსა, და მთავართა და ტომთა ძეთა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ მოსე: წიაღ-თუ-ჴდენ ძენი რუბენისნი და ძენი გადისნი თქუენ თანა იორდანესა ყოველნი შეჭურვილნი ბრძოლად წინაშე უფლისა და ეუფლნეთ ქუეყანასა მას წინაშე თქუენსა, მისცეთ მათ ქუეყანა გალაადისაჲ სამკჳდრებელად.
იგინი	მცხ.რიცხ	და აღამაღლნეს იგინი და ბეთნაბრაჲ და ბეთარრანი, ქალაქნი ძნელნი, და ბოსლები საცხოვრე.
იგი	მცხ.რიცხ	და წარვიდა ძე მაქირისი, ძისა მანასესი, გალაადდ და დაიპყრა იგი და წარწყმიდა ამორეველი იგი, რომელ მკჳდრ იყო მუნ.
მას	მცხ.რიცხ	და ნაბავ წარვიდა, დაიპყრა კანათაჲ და დაბნები მისი. და უწოდა მას ნაბავ, სახელი თჳსი.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ესე არიან საბანაკონი ძეთა ისრაჱლისათანი, რაჟამს გამოვიდეს იგინი ქუეყანით ეგჳპტით ძალითურთ ჴელითა მოსესითა და აჰრონისითა.
მის	მცხ.რიცხ	და იძრნეს რამესეთ თუესა პირველსა, მეათხუთმეტესა დღესა თთჳსა მის პირველისასა, ხვალისაგან ზატიკსა გამოვიდეს ძენი ისრაჱლისანი ჴელითა მაღლითა წინაშე ყოველთა ეგჳპტელთა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ეგჳპტელნი დაჰფლვიდეს ყოველთა მათ, რომელნი მოსრნა უფალმან მათგანნი, ყოველი პირმშოჲ ქუეყანასა ეგჳპტისასა და შორის ღმერთთა მათთა ყო უფალმან შურისგებაჲ.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესმა ქანაანის მეფესა არადისასა. და იგი დაშენებულ იყო ბღუარით კერძო ქუეყანასა ქანანისასა, რაჟამს შევიდოდეს ძენი ისრაჱლისანი.
მათ	მცხ.რიცხ	და თქვა: ეტყოდეთ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: თქუენ წიაღხვალთ იორდანესა ქუეყანად ქანანისად.
მას	მცხ.რიცხ	და წარსწყმიდნეთ ყოველნი დამკჳდრებულნი ქუეყანასა მას პირისაგან თქუენისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყოველი ძეგლები მათი მოსპოთ და წარსწყმიდნეთ ყოველნი იგი მკჳდრნი მის ქუეყანისანი და დაეშენნეთ მას შინა, რამეთუ თქუენ მიგეც ქუეყანაჲ იგი მათი ნაწილად წილითა ნათესავად-ნათესავთა თქუენთა. უმრავლესთაჲ განამრავლოთ სამკჳდრებელი მათი და უმცირესთაჲ დაამციროთ სამკჳდრებელი მათი, რომელსაცა აღმოჴდეს სახელი მისი მუნ, მისი იყოს, ნათესავად-ნათესავად ტომთა თქუენთა დაიმკჳდრეთ.
მის	მცხ.რიცხ	უკუეთუ არა წარსწყმიდნეთ მკჳდრნი იგი მის ქუეყანისანი პირისაგან თქუენისა.
იგი	მცხ.რიცხ	ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა და ეტყოდე მათ და არქუ: თქუენ შეხვალთ ქუეყანად ქანანისა. იგი იყოს სამკჳდრებელად თქუენდა ქუეყანაჲ ქანანისაჲ - საზღურითურთ მათით.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყოს ერთკერძოჲ იგი, რომელ არს ბღუარით კერძო უდაბნოჲთგან სინაჲთ მიმახლობელადმდე ედომისა. და იყუნენ საზღუარნი თქუენნი ბღუარითნი ზღჳთ კერძო მარილოვნით და აღმოსავალით კერძო.
იგი	მცხ.რიცხ	და ამცნო მოსე ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუა: ესე არს ქუეყანაჲ იგი, რომელ დაიმკჳდროთ წილითა, ვითარცა ბრძანა უფალმან მიცემად იგი ცხრათა ნათესავთა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა,
იგი	მცხ.რიცხ	ესე არს სახელები კაცთაჲ მათ, რომელთა დაგიმკჳდრონ თქუენ ქუეყანაჲ იგი - ელიაზარ მღდელმან და ისუ ნავესმან.
მათდა	მცხ.რიცხ	და იყუნენ ქალაქნი იგი საყოფელად მათდა, გარემოს მათსა იყოს საცხოვრისა მათისა და ოთხფერჴისა მათისათჳს.
იგი	მცხ.რიცხ	და ქალაქნი, რომელ მივსცნეთ ლევიტელთა, ექუსნი იგი ქალაქნი შესაოტებელნი, რომელ მისცნეთ შევლტოლად მუნ კაცისმკლველისა და ამათ თანა ორმეოცდაორ ქალაქ.
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ: თქუენ წიაღხვალთ იორდანესა, ქუეყანად ქანაანისა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და განაკუთნეთ თქუენდად ქალაქნი, შესავედრებელად იყუნენ იგინი თქუენდა შევლტოლად მუნ კაცისმკლველისა, ყოველმან, რომელმან მოკლას კაცი არანეფსით.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყუნენ თქუენდა ქალაქნი იგი შესავედრებელად მეძიებელისაგან სისხლისაჲსა და არა მოკუდეს კაცისმკლველი იგი ვიდრე წარდგომადმდე წინაშე კრებულისა საშჯელად.
იგი	მცხ.რიცხ	და ქალაქნი იგი, რომელ მისცნეთ, ექუსნი ქალაქნი შესავედრებელად იყუნენ თქუენდა.
იგი	მცხ.რიცხ	სამნი იგი ქალაქნი მისცნეთ წიაღ იორდანესა და სამნი იგი მისცნეთ ქუეყანასა ქანაანისასა. შესავედრებელად იყუნენ ძეთა ისრაჱლისათა და მოქცეულთა და მსხემთა, რომელ იყუნენ თქუენ შორის, იყუნენ ექუსნი ესე ქალაქნი შესავედრებელად მუნ ყოვლისა კაცისმკლველისა არანეფსით.
მას	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ქვაჲ ვინმე აღიღოს ჴელითა, რომელსა შინა მოკუდეს, და მით სცეს მას და მოკუდეს, კაცისმკლველ არს, სიკუდილით მოკუედინ მკლველი იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ჭურჭლითა ძელისაჲთა ჴელითა სცეს ვინმე მას და მოკუდეს, კაცისმკლველ არს იგი, სიკუდილით მოკუედინ მკლველი იგი.
მას	მცხ.რიცხ	მეძიებელმან მან სისხლისამან მოკლას, რაჟამს შეემთხჳოს მას. ამან მოკლას იგი.
მის	მცხ.რიცხ	უკუეთუ მტერობით უგუმიროს მას და დაუტეოს მის ზედა ყოველი ჭურჭელი ზაკჳთ და მოკუდეს,
მან	მცხ.რიცხ	ანუ მანკიერებით სცეს მას ჴელითა თჳსითა და მოკუდეს, სიკუდილით მოკუედინ მცემელი იგი, კაცისმკლველ არს, მეძიებელმან მან სისხლისამან მოკლას მკლველი იგი, რაჟამს შეემთხჳოს მას იგი.
მის	მცხ.რიცხ	უკუეთუ მყის არა მტერობით უგუმიროს მას, ანუ მიაგდოს მის ზედა ყოველი ჭურჭელი, არა უმზირდა მას,
იგი	მცხ.რიცხ	არღაცა ყოვლითა ქვითა, რომლითა მოკუდეს მით, არამეცნიერობით და დაეცეს მის ზედა და მოკუდეს, ხოლო იგი არა მტერ იყო მას, არცაღა ეძიებდა ბოროტსა-ყოფად მისა.
მის	მცხ.რიცხ	და საჯოს კრებულმან შორის მცემელისა მის და შორის მეძიებელისა სისხლისაჲსა მსგავსად ამას საშჯელისა.
მას	მცხ.რიცხ	და განარინოს კრებულმან მან მკლველი იგი მეძიებელისა მისგან სისხლისაჲსა და შეიყვანოს კრებულმან მან ქალაქსა მას შესავედრებელსა. და დაეშენოს მუნ ვიდრე მოსიკუდიდმდე მღდელისა მის დიდისა, რომელსა სცხეს საცხებელითა წმიდითა.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ გამოვიდეს მკლველი იგი საზღვართა მისთა ქალაქისათა, რომელსა შეევედრა მუნ.
მის	მცხ.რიცხ	და პოვოს იგი მეძიებელმან მან სისხლისამან გარეშე საზღვართა ქალაქისა მის შესავედრებელისა მისისათა და მოკლას მეძიებელმან მან სისხლისამან მკლველი იგი, არა თანამდებ იყოს,
მის	მცხ.რიცხ	არამედ ქალაქსა მას შესავედრებელსა შენ იყოს, ვიდრემდის მოკუდეს მღდელი იგი დიდი და შემდგომად სიკუდილისა მღდელისა მის დიდისა მიიქცეს მკლველი იგი ქუეყანად სამკჳდრებელად თჳსა.
იგი	მცხ.რიცხ	ყოველმან, რომელმან სცეს კაცსა მოწამით, მოკლას მკლველი იგი და მოწამემან ერთმან არა წამოს კაცისათჳს მოსიკუდიდ.
იგი	მცხ.რიცხ	არა მოიღოს საჴსარი ოხებად მისა ქალაქთა შესავედრებელთა, რათამცა შენ იყო იგი კუალად ქუეყანასა ზედა ვიდრე მოსიკუდიდმდე მღდელისა მის დიდისა.
მას	მცხ.რიცხ	და არა მოსრათ ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა თქუენ შენ ხართ, რამეთუ სისხლმან მან მოსრა ქუეყანაჲ და ვერ განერეს ქუეყანაჲ სისხლისა მისგან, რომელ დაითხია მას ზედა, არამედ მას სისხლსა ზედა, რომელ დასთხია იგი.
მის	მცხ.რიცხ	და თქუეს: უფალსა ჩუენსა ამცნო უფალმან მოცემად ქუეყანისა მის სამკჳდრებელისა წილით ძეთა ისრაჱლისათა და უფალსა ჩუენსა უბრძანა უფალმან მიცემად სამკჳდრებელი სალპადისი, ძმისა ჩუენისაჲ, ასულთა მისთა.
მას	მცხ.რიცხ	და ცოლ-ეყუნენ იგინი ერთსა ნათესავსა ძეთა ისრაჱლისათასა და აღიღოს ნაწილი იგი მათი სამკჳდრებელისაგან მამათა ჩუენთა და შეეძინოს სამკჳდრებელსა მას ნათესავისასა, რომელსაცა ეცოლნენ და ნაწილისაგან სამკჳდრებელისა ჩუენისაჲსა განეყენნენ.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ მიტევებაჲ იყოს ძეთა ისრაჱლისათაჲ და შეეძინოს სამკჳდრებელი იგი მათი, სამკჳდრებელისაგან ნათესავისა ტომისა ჩუენისაჲსა მიიღონ სამკჳდრებელი იგი მათა.
იგინი	მცხ.რიცხ	ესე სიტყუაჲ, რომელი უბრძანა უფალმან სულთა სალპადისთა და ჰრქუა: სთნავს თუ წინაშე მათსა, ცოლ-ეყვნედ იგინი ტომსა მამისა მათისსა ეცოლნენ იგინი.
იგინი	მცხ.რიცხ	ტომისაგან მანასესთა ძეთა იოსებისთა ცოლ-ეყვნეს იგინი და იყო სამკჳდრებელი მათი ნათესავსა თანა ტომისა მამისა მათისასა.
მის	მცხ.ფსალმ	ხოლო მე დავდეგ მეუფედ მის მიერ ზედა სიონსა, მთასა წმიდასა მისსა
იგი	მცხ.ფსალმ	ფსალმუნი დავითისი, რაჟამს ივლტოდა იგი პირისაგან აბესალომისა, ძისა თჳსისა
მათ	მცხ.ფსალმ	და იშუებდენ ყოველნი, რომელნი გესვენ შენ, უკუნისამდე იხარებდენ და დაიმკჳდრო მათ შორის. და იქადოდიან შენდამი, რომელთა უყუარს სახელი შენი.
მათთჳს	მცხ.ფსალმ	ფსალმუნი დავითისი, რომლითა აქო უფალი სიტყუათა მათთჳს ქუშისთა, ძისა იემენისთა.
მას	მცხ.ფსალმ	ვიხარებდეთ ჩუენ მაცხოვარებითა შენითა. დაინთქნეს წარმართნი განსახრწნელსა მას, რომელცა ქმნეს; მახითა ამით, რომელ დაარწყუეს, შეიპყრა ფერჴი მათი.
მათ	მცხ.ფსალმ	დაადგინე, უფალო, სჯულისმდებელ მათ ზედა; გულისჴმა-ყვედ წარმართთა, რამეთუ კაცნი არიან.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ თქუა გულსა შინა თჳსსა: დაუვიწყებიეს იგი ღმერთსა, გარემიიქცია პირი მისი არახილვად სრულიად.
იგი	მცხ.ფსალმ	ჰხედავ შენ, რამეთუ სალმობასა და რისხვასა განიცდი, რათამცა მოგეცა შენ იგი ჴელთა შენთა. შენდა დაშთომილ არს გლახაკი; ობოლსა შენ ეყავ მწე.
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ, რაჲ-იგი შენ აღაშენე, მათ დაარღჳეს; ხოლო მართალმან რაჲ ყო?
მას	მცხ.ფსალმ	ნუსადა თქუას მტერმან ჩემმან: მრე ვეყავ მას; მაჭირვებელნი ჩემნი იხარებდენ, შე-თუ-ვიძრა.
მის	მცხ.ფსალმ	და ყუედრებაჲ მახლობელთა მისთა ზედა არა მოიღო. შეურაცხ არს მის წინაშე უკეთური, ხოლო მოშიშთა უფლისათა ადიდებს; რომელი ეფუცოს მოყუასსა თჳსსა და არა ეცრუოს;
იგინი	მცხ.ფსალმ	აღდეგ, უფალო, უსწრვე მათ და დააბრკოლენ იგინი და იჴსენ სული ჩემი უღმრთოთაგან, მახჳლი შენ
მისსა	მცხ.ფსალმ	და დადვა ბნელი საფარველად მისა და გარემოს მისსა საყოფელი მისი, ბნელისა წყალნი ღრუბელთა შინა ჰაერისათა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	და რჩეულისა თანა რჩეული იყო და დრკუსა მისგან განეშორო.
მისი	მცხ.ფსალმ	აღგისრულენ უფალმან ყოველი თხოვაჲ შენი. აწ გულისჴმა-ყავ, რამეთუ აცხოვნა უფალმან ცხებული თჳსი და შეისმინოს მისი ზეცით წმიდით მისით; ძლიერებით არს ცხორებაჲ მარჯუენისა მისისა.
მას	მცხ.ფსალმ	უფალო, აცხოვნე მეფე და ისმინე ჩუენი დღესა მას, რომელსაცა გხადოდით შენ. დიდება
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მისცე მას კურთხევა უკუნითი უკუნისამდე და ახარო მას სიხარულითა პირისა შენისაჲთა. რამეთუ მეუფე ესავს უფალსა და წყალობითა მაღლისაჲთა არა იძრას.
მის	მცხ.ფსალმ	ჭამეს და თაყვანი-სცეს ყოველთა პოხილთა ქუეყანისათა; მის წინაშე დაცჳოდიან ყოველნი, რომელნი შთავლენენ მიწად.
მას	მცხ.ფსალმ	ეუწყოს უფალსა ნათესავი მომავალი. და უთხრობდენ სიმართლესა მისსა ერსა მას შობადსა, რომელ ქმნა უფალმან.
მათთჳს	მცხ.ფსალმ	ყოველნი გზანი უფლისანი - წყალობაჲ და ჭეშმარიტებაჲ მათთჳს, რომელნი გამოეძიებენ აღთქუმათა მისთა და წამებათა მისთა.
მას	მცხ.ფსალმ	მრწამს მე ხილვად კეთილი უფლისა ქუეყანასა მას ცხოველთასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და დააწულილნეს იგინი, ვითარცა ჴბო იგი ლიბანისა და საყუარელი იგი - ვითარცა შვილი მარტორქისა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოიძულენ შენ იგინი, რომელთა დაცვან ამაოებაჲ ცუდად, ხოლო მე უფალსა ვესავ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მესმა მე ყუედრებაჲ მრავალთა, რომელნი გარემოს იყვნეს ჩემსა; რაჟამს შეკრბეს იგინი ერთბამად ჩემ ზედა, მიღებაჲ სულისა ჩემისა იზრახეს.
იგი	მცხ.ფსალმ	ვითარ მრავალ არს წყალობაჲ სიტკბოებისა შენისა, უფალო, რომელ დაუმარხე მოშიშთა შენთა! ჰყავ შენ იგი მოსავთა შენთათჳს წინაშე ძეთა კაცთასა.
მათ	მცხ.ფსალმ	შეიყუარეთ უფალი ყოველთა ღირსთა მისთა, რამეთუ ჭეშმარიტებასა ეძიებს უფალი და მიაგოს მათ, რომელნი მეტად ჰყოფენ ამპარტავნებასა.
მისსა	მცხ.ფსალმ	რამეთუ ზაკვიდა იგი წინაშე მისსა მოპოვნებად უსჯულოებისა თჳსისა და სიძულილისა.
მას	მცხ.ფსალმ	გონიერ-გყო შენ და გულისხმა-გიყო შენ გზასა მას, რომელსაცა ხჳდოდი; ვიგნე შენ ზედა თუალნი ჩემნი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ეწიენ მათ საბრჴე, რომელ არა უწყოდიან და სანადირო, რომელ დაარწყუეს, შეიპყრნედ იგინი და საბრჴესავე მათსა შეითხინედ.
მისი	მცხ.ფსალმ	დაემორჩილე უფალსა და დაემონე მას და ნუ გშურნ მისი, რომელი წარმართებულ იყოს გზასა მისსა კაცისა თანა, რომელი იქმოდის უსჯულოებასა.
მის	მცხ.ფსალმ	უმზირინ ცოდვილი მართალსა და დაიღრჭინნის მის ზედა კბილნი მისნი;
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ უფალსა უყუარს მშჯავრი და არა დასთხინეს ღირსნი მისნი, უკუნისამდე დაიცვნენ იგინი; ხოლო უშჯულონი იდევნნენ და თესლი უღმრთოთა მოისრას.
მას	მცხ.ფსალმ	ჰრცხუენოდენ და კდემებოდენ თანად, რომელნი ეძიებენ სულსა ჩემსა მიღებად მას; მართლუკუნიქცენ და სირცხჳლეულ იქმნენ, რომელთა უნდა ბოროტი ჩემი.
მას	მცხ.ფსალმ	რად მწუხარე ხარ, სულო ჩემო, ანუ რად შემაძრწუნებ მე? ესევდ ღმერთსა, რამეთუ მე აუვარო მას, მაცხოვარსა პირისა ჩემისასა და ღმერთსა ჩემსა.
მას	მცხ.ფსალმ	რად მწუხარე ხარ, სულო ჩემო, ანუ რად შემაძრწუნებ მე? ესევდ ღმერთსა, რამეთუ მე აუვარო მას, მაცხოვარსა პირისა ჩემისასა და ღმერთსა ჩემსა.
მას	მცხ.ფსალმ	რად მწუხარე ხარ, სულო ჩემო, ანუ რად შემაძრწუნებ მე? ესევდ ღმერთსა, რამეთუ მე აუვარო მას, მაცხოვარსა პირისა ჩემისასა და ღმერთსა ჩემსა. დიდება
მათ	მცხ.ფსალმ	ღმერთო, ყურთა ჩუენთა გუესმა ჩუენ და მამათა ჩუენთა გჳთხრეს ჩუენ საქმე იგი, რომელ ჰქმენ დღეთა მათთა, დღეთა მათ შინა პირველთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ჴელმან შენმან მოსრნა წარმართნი და დაჰნერგენ იგინი, ბოროტი უყავ ერთა და განასხენ იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ არა მახჳლითა მათითა დაიმკჳდრონ ქუეყანა და არცა მკლავმან მათმან იჴსნნა იგინი; არამედ მარჯუენემან შენმან და მკლავმან შენმან და ნათელმან პირისა შენისამან, რამეთუ სათნო-იყვენ შენ იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შენ გამო მტერნი ჩუენნი დავრქენეთ, და სახელითა შენითა შეურაცხ-ვყუნეთ იგინი, რომელნი აღდგომილ არიან ჩუენ ზედა.
მან	მცხ.ფსალმ	არა ღმერთმან სამემცა იძია ესე? რამეთუ მან უწყის საიდუმლო გულისა. რამეთუ შენთჳს მოვსწყდებით ჩუენ მარადღე, შევირაცხენით ჩუენ, ვითარცა ცხოვარნი კლვადნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	და გულმან უთქუას მეუფესა სიკეთისა შენისა; რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ღმერთი შენი. და თაყუანის-სცეს მას
მისსა	მცხ.ფსალმ	და შემოსილ პირად-პირადად. მიერთუნენ მეუფესა ქალწულნი, შემდგომად მისსა, მოყუასნი მისნი მიგერთუნენ შენ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიგერთუნენ შენ გალობითა და სიხარულითა და შეიყვანნენ იგინი ტაძარსა მეუფისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მამათა შენთა წილ იქმნნეს შვილნი შენნი და დაადგინნე იგინი მთავრად ყოველსა ქუეყანასა ზედა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ღმერთი მის შორის და იგი არა შეიძრას; შეეწიოს მას ღმერთი დილითი-დილად.
მათ	მცხ.ფსალმ	მათ იხილეს ესრეთ და დაუკჳრდა, შეშფოთნეს, შეირყინეს;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და ძრწოლამან შეიპყრნა იგინი;
იგი	მცხ.ფსალმ	მოადეგით სიონსა და მოიცევით იგი და მიუთხრობდით გოდლებსა შორის მისსა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	და სამარენი მათნი სახლ მათდა იყუნენ უკუნისამდე და საყოფელ მათდა თესლითი თესლადმდე; სახელები მათი უწოდეს მიწასა მათსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისჴმა-ყო; ჰბაძვიდა იგი პირუტყუთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ.
მათდა	მცხ.ფსალმ	ესე გზაჲ არს საცთურებისა მათისა მათდა მიმართ და ამისსა შემდგომად პირითა მათითა სათნო-იყონ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვითარცა საცხოვარნი, ჯოჯოხეთსა მიეცნენ და სიკუდილი ჰმწყსიდეს მათ; და ეუფლნენ მათ წრფელნი განთიად და შეწევნა მათი განკფდეს ჯოჯოხეთს და დიდებისა მათისაგან განვარდენ.
მან	მცხ.ფსალმ	რამეთუ არა სიკუდილსა მისსა წარიღოს მან ყოველი, არცა შთაჰყვეს დიდებაჲ მისი მის თანა.
მის	მცხ.ფსალმ	ღმერთი ცხადად მოვიდეს, ღმერთი ჩუენი და არა დადუმნეს; ცეცხლი მის წინაშე აღატყდეს და გარემოს მისსა ნიავქარი ფრიად.
მას	მცხ.ფსალმ	იხილი თუ მპარავი, თანაურბიოდე მას და მეძავსა თანა დასდვა ნაწილი შენი.
მას	მცხ.ფსალმ	რაჟამს მოვიდა დიოკ იდუმელი და უთხრა საულს და ჰრქუა მას, ვითარმედ: მოვიდა დავით სახლსა აქიმელიქისსა
მას	მცხ.ფსალმ	იხილონ მართალთა და შეეშინოს და მას ზედა იცინოდიან და თქუან:
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოვედინ სიკუდილი მათ ზედა, ცოცხლივ შთაჴდენ იგინი ჯოჯოხეთად; რამეთუ უკეთურებაჲ იყო სამკჳდრებელსა შინა მათსა და შორის მათსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	იჴსენ სული ჩემი მშჳდობით მახლობელთაგან ჩემთა, რამეთუ მრავლობით იყუნეს იგინი ჩემ თანა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მიყო ჴელი მისი, რაჲთამცა მიაგო მათ, რამეთუ მათ შეაგინეს შჯული მისი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	განიყვნეს იგინი რისხვითა პირისა მისისათა და მიეახლნეს გულნი მათნი. ლბილ იქმნეს სიტყუანი მათნი უფროს ზეთისა და იგინი იყუნეს, ვითარცა ისრისპირნი.
მან	მცხ.ფსალმ	მიუტევე უფალსა ზრუნვა შენი და მან გამოგზარდოს შენ; და არა სცეს შერყევაჲ უკუნისამდე მართალსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მწირ იქმნენ და დაეფარნენ, რამეთუ იგინი ბრჭალსა ჩემსა უმზირდეს, ვითარცა უმზირდეს სულსა ჩემსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ამისთჳს არარაჲთა დასცნე იგინი და რისხვით ერნი მოჰსრნე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შეურაცხ იქმნენ იგინი, ვითარცა წყალი დათხეული, გარდააცუეს მშჳლდსა მისსა, ვიდრემდის მოუძლურდენ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვითარცა ცჳლი რა დადნის, ეგრეთ მოესრულნენ, დაეცა მათ ზედა ცეცხლი და არა იხილეს მზე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ესერა, იგინი იტყოდიან პირითა მათითა, და მახჳლი ბაგეთა შინა მათთა, ვითარმედ ვის ესმა?
მათ	მცხ.ფსალმ	და შენ, უფალი, ეცინოდი მათ და შეურაცხ-ჰყვნე ყოველნი წარმართნი. ძალი ჩემი შენდამი ვიმარხო, რამეთუ შენ, ღმერთი მწე ჩემდა ხარ,
იგინი	მცხ.ფსალმ	ღმერთმან ჩემმან მიჩუენოს მე მტერთა ჩემთა. ნუ მოსწყუედ მათ, ნუუკუე დაივიწყონ შჯული შენი; განაბნიენ იგინი ძალითა შენითა და დაამჴუენ იგინი, მფარველო ჩემო უფალო.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ცოდვაჲ პირისა მათისა სიტყუაჲ ბაგეთა მათთა, და შეიპყრნედ იგინი ამპარტავნებითა მათითა და წყევასა და სიცრუესა უთხრობდენ.
იგი	მცხ.ფსალმ	შეარყიე ქუეყანა და შეაძრწუნე იგი; განკურნე შემუსრვილებაჲ მისი, რამეთუ შეიძრა.
მას	მცხ.ფსალმ	ვინ მომიყვანოს მე ქალაქსა მას ძნელსა? ანუ ვინ მიმიძღუეს მე იდუმიადმდე,
მან	მცხ.ფსალმ	ღმრთისა მიერ ვყოთ ძალი და მან შეურაცხ-ყვნეს მაჭირვებელნი ჩუენნი.
მათთჳს	მცხ.ფსალმ	ფსალმუნი დავითისი, ძეთა იონადაბისთა და პირველ წარტყუენულთა მათთჳს, წარუწერელი ებრაელთა შორის
მის	მცხ.ფსალმ	ანუ არა ღმერთსავე დაემორჩილოსა სული ჩემი? რამეთუ მის მიერ არს ცხორებაჲ ჩემი.
მის	მცხ.ფსალმ	გარნა ღმერთსა დაემორჩილე, სულო ჩემო, რამეთუ მის მიერ არს თმენა ჩემი,
მის	მცხ.ფსალმ	ესევდით მას ყოველი კრებული ერისა, განჰფინენით მის წინაშე გულნი თქუენნი, რამეთუ ღმერთი მწე თქუენდა არს.
იგინივე	მცხ.ფსალმ	ხოლო ამაო არიან ძენი კაცთანი, ცრუ არიან ძენი კაცთანი სასწორთა მათ ზედა სიცრუვისათა, და იგინივე ამაოებით არიან ურთიერთას.
იგი	მცხ.ფსალმ	ფსალმუნი დავითისი, რაჟამს იყო იგი უდაბნოსა მას ჰურიასტანისასა
იგინი	მცხ.ფსალმ	ხოლო მათ ცუდად იძიეს სული ჩემი, შთაჴდენ იგინი ქუესკნელთა ქუეყანისათა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიეცნენ იგინი ჴელთა მახჳლისათა, ნაწილად მელთა იყუნენ იგინი.
მისა	მცხ.ფსალმ	ხოლო მეუფჱ იხარებდეს ღმრთისა მიმართ და იქოს ყოველი, რომელი ფუცვიდეს მისა, რამეთუ დაიყო პირი, რომელი იტყოდა სიცრუესა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და შეეშინა ყოველსა კაცსა და უთხრნეს მათ საქმენი ღმრთისანი და დაბადებულნი მისნი გულისჴმა-ყუნეს.
მას	მცხ.ფსალმ	იხარებდეს მართალი უფლისა მიმართ და ესვიდეს მას და იქნენ ყოველნი წრფელნი გულითა. დიდებაჲ
მისგან	მცხ.ფსალმ	ღმერთმან ჩუენმან მაკურთხენინ ჩუენ, ღმერთმან, და ეშინოდენ მისგან ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა. დიდება
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით ღმერთსა და უგალობდით სახელსა მისსა, გზა-უყავთ მას, რომელი-იგი ამაღლდა დასავალით; უფალ არს სახელი მისი და იხარებდით მის წინაშე.
მას	მცხ.ფსალმ	და ცხოველნიცა შენნი მკჳდრ არიან მას შინა; განუმზადე სიტკბოებითა შენითა გლახაკსა, ღმერთო.
მას	მცხ.ფსალმ	რაჟამს განაჩინებდა ცათა მყოფი იგი მეუფებასა მას ზედა, განთოვლდენ იგინი სელმონს.
მას	მცხ.ფსალმ	რასამე ჰგონებთ თქუენ, მთანო შეყოფილნო? მთაჲ ესე, რომელ სთნდა ღმერთსა დამკჳდრებად მას ზედა, და რამეთუ უფალმანცა დაიმკჳდროს იგი სრულიად.
მათ	მცხ.ფსალმ	ეტლნი ღმრთისანი ბევრწილ არიან და ათასეულნი წარუმართებენ მას; უფალი მათ შორის სინასა, მთასა წმიდასა მისსა.
მან	მცხ.ფსალმ	საკჳრველ არს ღმერთი წმიდათა შორის მისთა; ღმერთი ისრაჱლისა, მან მოსცეს ძალი და სიმტკიცე ერსა თჳსსა. კურთხეულ არს ღმერთი. დიდება
იგი	მცხ.ფსალმ	და დავიფარე მარხვითა სული ჩემი, და იქმნა იგი ჩემდა საყუედრელ.
მათ	მცხ.ფსალმ	იქმენინ ტაბლა მათი მათ წინაშე საბრჴე და მისაგებელ და საცთურ.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ, რომელი შენ დაეც, მათ დევნეს იგი და სალმობასა წყლულთა ჩემთასა შესძინეს.
მისგან	მცხ.ფსალმ	აიჴოცნედ იგინი წიგნისა მისგან ცხოველთასა და მართალთა თანა ნუ დაიწერებიედ.
მის	მცხ.ფსალმ	და სათნო-ეყოს ღმერთსა უფროჲს ჴბოსა მის ჩჩჳლისა, რომელსა გამოჰქონედ რქანი და ჭლიკნი.
მას	მცხ.ფსალმ	და იტყოდეს: ღმერთმან დააგდო იგი; დევნეთ და ეწიენით მას, რამეთუ არავინ არს მჴსნელ მისა.
მისა	მცხ.ფსალმ	მეფეთა თარშისათა და ჭალაკთა ძღუენი შეწირონ მისა, მეფეთა არაბიასთა და საბაჲსათა ძღუენი მიართუან მას.
მათ	მცხ.ფსალმ	აღნადგინებისაგან და სიცრუისა იჴსნნეს სულნი მათნი, და პატიოსან იყოს სახელი მისი მათ წინაშე.
მისთჳს	მცხ.ფსალმ	და ცხონდეს და მოეცეს მას ოქროსა მისგან არაბიასა, და ილოცვიდეს მისთჳს სამარადისოდ, ყოველსა დღესა აკურთხევდენ მას.
მისა	მცხ.ფსალმ	იყოს სახელი მისი კურთხეულ უკუნისამდე; უწინარეს მზისა ეგოს სახელი მისი; მისა მიმართ იკურთხეოდიან ყოველნი ტომნი ქუეყანისანი, და ყოველი თესლები ჰნატრიდეს მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და გამოჴდეს, ვითარცა ცმელისაგან სიცრუჱ მათი, რამეთუ ვიდოდეს იგინი ზრახვითა გულისათა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ხოლო ზაკვისა მათისათჳს დასდევ მათთჳს ბოროტი და დაამჴუენ იგინი ამპარტავანებასა ოდენ მათსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ, აჰა ესერა, რომელთა განიშორნეს თავნი თჳსნი შენგან, იგინი წარწყმდენ; და მოსრენ ყოველნი, რომელნი განგიდგეს შენგან.
იგი	მცხ.ფსალმ	შენ შეჰმუსრე თავი ვეშაპისა მის და მიეც იგი საჭმელად ერსა მას ჰინდოეთისასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ სასუმელი ჴელთა შინა უფლისათა ღჳნისა ურწყოსა სავსე არს სხმულითა; და მიდრკა ამიერ მუნ, ხოლო თხლე მისი არა წარმოიცალიერა; სუან იგი ყოველთა ცოდვილთა ქუეყანისათა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მრისხანებითა შენითა, ღმერთო იაკობისო, ჰრულოდა მათ, რომელნი ზესხდეს ჰუნებსა.
მას	მცხ.ფსალმ	ალელუაჲ. აქებდით ღმერთსა წმიდათა შორის მისთა, აქებდით მას სამყაროთა ძალისა მისისათა;
მის	მცხ.ფსალმ	დღესა ჭირისა ჩემისასა ღმერთი გამოვიძიე, ჴელითა ჩემითა ღამე მის წინაშე, და არა ვსცეთ; წარეწირა ნუგეშინის-ცემა სულსა ჩემსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვიგონებდ დღეთა მათ პირველთა და წელიწადნი საუკუნენი მოვიჴსენენ. და ვიწურთიდ
იგი	მცხ.ფსალმ	რაოდენი გუესმა და ვცანით იგი, და მამათა ჩუენთა გჳთხრეს ჩუენ.
მას	მცხ.ფსალმ	ძენი ეფრემისნი მომრთხმელნი და მოისარნი მშჳლდებითა, იქცეს იგინი დღესა მას წყობისასა.
მას	მცხ.ფსალმ	წინაშე მამათა მათთა, რომელ ქმნნა საკჳრველებანი ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა და ველსა მას ტანეოსსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	განაღო ზღუაჲ და წიაღიყვანნა იგინი და დაადგინნა წყალნი, ვითარცა თხიერთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	განაპო კლდე უდაბნოსა და ასუა მათ, ვითარცა ღრმისაგან დიდისა.
მისა	მცხ.ფსალმ	და შე-ღავე-სძინეს მერმეცა შეცოდებად მისა, განამწარეს მაღალი ურწყულსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ არა ჰრწმენა მათ ღმრთისაჲ, არცა ესვიდეს მაცხოვარებასა მისსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და აწჳმა მათ ზედა, ვითარცა მიწა, ჴორცი და, ვითარცა ქჳშა ზღუათა - ფრინველნი ფრთოვანნი.
მათ	მცხ.ფსალმ	და უწჳმა მათ მანანა საჭმლად და პური ცათა მოსცა მათ;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და არა ჴუებულ იქმნნეს იგინი გულისთქმისა მათისაგან: იყოღა საჭმელი პირსა მათსა,
მას	მცხ.ფსალმ	რაჟამს მოსრავნ მათ, მაშინ ეძიებდიან მას და მოიქცევიედ და აღიმსთობედ ღმრთისა მიმართ.
მათდა	მცხ.ფსალმ	და მოიჴსენეს, რამეთუ ღმერთი მწე მათდა არს და ღმერთი მაღალი მჴსნელ მათდა არს.
იგი	მცხ.ფსალმ	და შეიყუარეს იგი პირითა მათითა და ენითა მათითა ეცრუვნეს მას.
მისა	მცხ.ფსალმ	ხოლო გულნი მათნი არა წრფელ იყვნეს მისა მიმართ, არცა ერწმუნნეს აღთქმასა მისსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რაოდენგზის განამწარეს იგი უდაბნოსა ზედა, განარისხეს იგი ქუეყანასა ურწყულსა!
იგი	მცხ.ფსალმ	და მოაქციეს და განცადეს ღმერთი და წმიდაჲ იგი ისრაჱლისა განამწარეს.
იგინი	მცხ.ფსალმ	არა მოიჴსენნეს ჴელისა მისისა დღესა მას, რომელსაცა იჴსნნა იგინი ჴელისაგან მაჭირვებელთა მათთასა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიავლინა მათდა ძაღლისმწერი, და შეჭამნა იგინი, და მყუარი, და განხრწნნა იგინი.
იგი	მცხ.ფსალმ	და წარმოუმართა, ვითარცა ცხოვარსა, ერსა თჳსსა და აღიყვანა იგი, ვითარცა სამწყსო, უდაბნოდ.
მათ	მცხ.ფსალმ	და უძღოდა მათ სასოებითა, და არა შეეშინა, და მტერნი მათნი დაფარნა ზღუამან.
მას	მცხ.ფსალმ	და შეიყვანნა იგინი მთასა მას სიწმიდისა მისისასა, მთასა ამას, რომელ მოიგო მარჯუენემან მისმან;
მათ	მცხ.ფსალმ	და განასხნა პირისა მათისაგან წარმართნი და განუწილა მათ საზომითა დამკჳდრებისათა და დააშენა საყოფელთა მათთა ტომები ისრაჱლისა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	და განიშორა მისგან კარავი სელომისი, კარავი, რომელ დამკჳდრებულ იყო შორის კაცთა.
მან	მცხ.ფსალმ	არამედ გამოირჩია მან თესლი იუდასი და მთა სიონი, რომელ შეიყუარა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და გამოირჩია მან დავით, მონა თჳსი, და შეიწყნარა იგი სამწყსოსაგან ცხოვართასა; და ცხოვართა მუცელქმულთაგან გამოიყვანა იგი
მის	მცხ.ფსალმ	ნუსადა თქუან წარმართთა: სადა არს ღმერთი იგი მათი? და განცხადებულ იყავნ წარმართთა შორის წინაშე თუალთა ჩუენთა შურისგებაჲ სისხლისა მის მონათა შენთასა, რომელ დაითხია.
მას	მცხ.ფსალმ	აწ რად მოჰჴადე ზღუდე მისი, და მოჰყურძნიან მას ყოველნი თანაწარმავალნი გზისანი?
იგი	მცხ.ფსალმ	წამებად იოსების თანა დადვა ესე, რაჟამს გამოვიდოდა იგი ქუეყანით ეგჳპტით; ენაჲ, რომელი არა იცოდა, ესმა;
მათ	მცხ.ფსალმ	ჭირსა მხადე მე, და გიჴსენ შენ; მესმა შენი დაფარულთა შინა ნიავქარისათა, გამოგცადე შენ წყალთა მათ ზედა ცილობისათა.
იგი	მცხ.სჯლ	არცაღა ზღუასა წიაღ არს, სთქუა თუ ვითარმედ: ვინ წიაღჰჴდეს და წიაღ მოგუართვას ჩუენ? რათა ვისმინოთ ჩუენ და ვყოთ იგი.
იგი	მცხ.ფსალმ	ჴმა-ყოს ჩემდამო, და მე ვისმინო მისი და მის თანა ვიყო ჭირსა შინა; ვიჴსნა იგი და ვადიდო იგი.
მას	მცხ.ფსალმ	მტერნი უფლისანი ეცრუვნეს მას, და იყო ჟამი მათი საუკუნოდ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და აჭამა მათ სიპოხისაგან იფქლისა და კლდისაგან თაფლისა განაძღნა იგინი. დიდება.
იგი	მცხ.ფსალმ	განარინეთ გლახაკი და დავრდომილი და ჴელთაგან ცოდვილისათა იჴსენით იგი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და თქუეს: მოდით და მოვსრნეთ იგინი თესლთაგან, და არღარა მოიჴსენოს სახელი ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და რამეთუ ასურცა მოსრულ იყო მათ თანავე და ექმნეს თანაშემწე ძეთა მათ ლოთისთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოისრნეს იგინი აენდრს შინა და იქმნეს იგინი, ვითარცა სკორე ქუეყანისა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ღმერთო ჩემო, ყვენ იგინი, ვითარცა ურმისთუალი და ვითარცა ლერწამი წინაშე პირსა ქარისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ეგრეთ სდევნნე იგინი ნიავქარითა შენითა და რისხვითა შენითა შეაძრწუნენ იგინი.
მას	მცხ.ფსალმ	ღელესა მას გლოვისასა, ადგილსა მას, რომელსაცა აღუთქუა,
მათ	მცხ.ფსალმ	და რამეთუ კურთხევა მოსცეს, რომელმანცა შჯული დადვა. ვიდოდიან იგინი ძალითი ძალად, და გამოუჩნდეს მათ ღმერთი ღმერთთა სიონს.
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ შჯობს დღე ერთი ეზოთა შინა შენთა უფროს ათასთა მათ; ვირჩიე მე მივრდომა სახლსა ღმრთისა ჩემისასა, უფროს ვიდრეღა დამკჳდრებად ჩემდა საყოფელსა ცოდვილთასა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვისმინო მე, რასაცა მეტყოდის უფალი ღმერთი ჩემი, რამეთუ იტყოდის იგი მშჳდობასა ერისა თჳსისა ზედა და წმიდათა მისთა ზედა და მათ ზედაცა, რომელთა მოუქცევიან გულნი მისა მიმართ.
მას	მცხ.ფსალმ	დედად სიონსა ჰრქუას კაცმან, რამეთუ კაცი იშვა მას შინა, და თავადმან დააფუძნა იგი მაღალმან.
მათდა	მცხ.ფსალმ	განმაშორენ ჩემგან მეცნიერნი ჩემნი, და შემრაცხეს მე საძაგელად მათდა; მივეცი და არა გამოვიდოდე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და განვავლინენ იგინი საქმეთაებრ გულითა მათთასა, რათა ვიდოდიან საქმეთა შინა მათთა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს ერი იგი, რომელმან იცის გალობაჲ შენი; უფალო, ნათლითა პირისა შენისათა ვიდოდიან,
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ ჴელი ჩემი შეეწიოს მას, და მკლავმან ჩემმან განაძლიეროს იგი.
მისგან	მცხ.ფსალმ	არა ირგოს მტერმან მისგან, და შვილმან უსჯულოებისამან ვერ შესძინოს ვნებად მისა.
მის	მცხ.ფსალმ	წყალობაჲ ჩემი და ჭეშმარიტებაჲ ჩემი მის თანა, და სახელითა ჩემითა ამაღლდეს რქაჲ მისი;
იგი	მცხ.ფსალმ	და მე პირმშოდ დავადგინო იგი უმაღლეს უფროს მეფეთა ქუეყანისათა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	ხოლო წყალობაჲ ჩემი არავე განვაქარვო მისგან, არცა ვვცრუვო ჭეშმარიტებასა ჩემსა,
იგი	მცხ.ფსალმ	და მიმოდაიტაცებდეს მას ყოველნი თანაწარმავალნი გზისანი, და იქმნა იგი საყუედრელ გარემოსთა მისთა.
მის	მცხ.ფსალმ	შეამცირენ დღენი ჟამთა მისთანი და მიჰფინე მის ზედა სირცხჳლი.
მათ	მცხ.ფსალმ	ყოველთა დღეთა ჩუენთა ვიხარებდეთ მათ დღეთა წილ, რომელთა დამამდაბლეს ჩუენ და წელთა, ვიხილეთ ჩუენ ძჳრი.
მისგან	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მან გიჴსნეს შენ საფრჴისა მისგან მონადირეთასა და სიტყჳსა მისგან განსაკრთომელისა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მე მესვიდა, და ვიჴსნა იგი და დავიფარო იგი, რამეთუ იცნა სახელი ჩემი.
მას	მცხ.ფსალმ	დღეგრძელებით განვაძღო იგი და უჩუენო მას მაცხოვარებაჲ ჩემი. დიდებაჲ
მათთჳს	მცხ.ფსალმ	და იხილა თუალმან ჩემმან მტერთა ჩემთა და მათთჳს, რომელნი აღდგომილ არიან ჩემ ზედა ბოროტებით, ესმა ყურსა ჩემსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	აღიღეს მდინარეთა, უფალო, აღიმაღლნეს მდინარეთა ჴმანი მათ აღდგენ მდინარენი სლვასა თჳსსა.
მისა	მცხ.ფსალმ	დამშჳდებად მისა დღეთა ბოროტთა, ვიდრემდის ეთხაროს ჴნარცჳ ცოდვილსა.
მას	მცხ.ფსალმ	ვიდრემდის მოიქცეს სიმართლე განკითხვად, და მიეახლნენ მას ყოველნი, რომელნი წრფელ არიან გულითა.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მისი არს ზღუაჲ და ამან შექმნა იგი, ჴმელი ჴელთა მისთა დაჰბადეს.
მას	მცხ.ფსალმ	მოვედით თაყუანის-ვსცეთ და შეუვრდეთ მას და ვტიროდეთ წინაშე უფლისა შემოქმედისა ჩუენისა,
მისებრ	მცხ.ფსალმ	ვითარცა-იგი განმწარებასა მას დღისა მისებრ განცდისა უდაბნოსა ზედა; სადა-იგი განმცადეს მე მამათა თქუენთა; გამომცადეს მე და იხილნეს საქმენი ჩემნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ დიდ არს უფალი და ქებულ ფრიად და საშინელ არს იგი უფროს ყოველთა ღმერთთა;
მისსა	მცხ.ფსალმ	აღსაარებაჲ და ჰაეროვნებაჲ არს წინაშე მისსა, სიწმიდე და დიდად შუენიერებაჲ არს სიწმიდესა მისსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	იხარებდენ ველნი და ყოველი, რაჲ არს მათ შინა; მაშინ იხარებდენ ყოველნი ხენი მაღნარისანი
იგი	მცხ.ფსალმ	პირისაგან უფლისა, რამეთუ მოვალს, რამეთუ მოვიდეს იგი განკითხვად ქუეყანისა; განიკითხოს სოფელი სიმართლით და ერნი ჭეშმარიტებითა თჳსითა.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ძლიერებითა მისითა, აქებდით მას მრავლითა სიმდიდრითა მისითა;
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ჴმითა ნესტჳსათა, აქებდით მას ფსალმუნითა და ებნითა;
მისსა	მცხ.ფსალმ	ღრუბელი და ნისლი გარემო არს მისსა, სიმართლე და განკითხვა წარმართება საყდრისა მისისა.
მის	მცხ.ფსალმ	ცეცხლი მის წინაშე ვიდოდის და შეწუნეს გარემოს მტერნი მისნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	უგალობდით უფალსა გალობითა ახლითა, რამეთუ საკჳრველ-ქმნა უფალმან; აცხოვნა იგი მარჯუენემან მისმან და მკლავმან წმიდამან მისმან.
მან	მცხ.ფსალმ	შევიდოდეთ მის წინაშე მხიარულებით, და უწყოდეთ, რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ღმერთი ჩუენი; მან შემქმნნა ჩუენ, და არა ჩუენ; ხოლო ჩუენ ვართ ერი მისი და ცხოვარნი სამწყსოსა მისისანი.
მას	მცხ.ფსალმ	შევიდოდეთ ბჭეთა მისთა აღსარებითა და ეზოთა მისთა გალობითა; აუარებდით მას და აქებდით სახელსა მისსა,
მის	მცხ.ფსალმ	რომელი იტყჳნ იდუმალ მოყურისა თჳსისა ძჳრსა, ესე წარვსდევნო; რომელი ამპარტავან იყო თუალითა და უძღებ გულითა, მის თანა არა ვჭამო.
იგინი	მცხ.ფსალმ	თუალნი ჩემნი სარწმუნოთა ზედა ქუეყანისათა, რათა დასხდენ იგინი ჩემ თანა; რომელი ვიდოდა გზასა უბიწოსა, ესე მმსახურებდა მე.
მას	მცხ.ფსალმ	ვემსგავსე მე ვარხუსა მას უდაბნოსასა და ვიქმენი მე, ვითარცა ბუჲ ნატამალსა.
მის	მცხ.ფსალმ	რამეთუ განვლო სულმან მის შორის, და არღარა იყოს, და არცა იცნას ადგილი მისი.
იგი	მცხ.ფსალმ	რომელმან დააფუძნა ქუეყანა სიმტკიცესა ზედა თჳსსა, არა შეიძრას იგი უკუნითი უკუნისამდე.
მისა	მცხ.ფსალმ	უფსკრული, ვითარცა სამოსელი, გარემოდებულ არს მისა, მთათა ზედა დადგენ წყალნი.
მას	მცხ.ფსალმ	დასდევ ბნელი და იქმნა ღამე, მას შინა ვიდოდიან ყოველნი მჴეცნი მაღნარისანი,
მას	მცხ.ფსალმ	ესე ზღუაჲ დიდი და ვრცელი, მას შინა არიან ქუეწარმავალნი, რომელთა არა არს რიცხჳ, მჴეცნი წურილნი დიდთა თანა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	გამოავლინო სული შენი და დაჰბადნე იგინი და განაახლო პირი ქუეყანისა.
მას	მცხ.ფსალმ	რომელი მოხედავს ქუეყანასა ზედა და ჰყოფს მას შეძრწუნებულ, რომელი შეახებს მთათა, და კუმოდიან.
მას	მცხ.ფსალმ	მოაკლდენ ცოდვილნი ქუეყანით, და უსჯულონი ნუღარა იპოებიედ მას ზედა; აკურთხევს სული ჩემი უფალსა. დიდება
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას და უგალობდით მას, მიუთხრობდით ყოველთა საკჳრველებათა მისთა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და დაამტკიცა იგი იაკობის თანა ბრძანებად და ისრაჱლისა აღთქმად საუკუნოდ.
იგი	მცხ.ფსალმ	და ჰრქუა მას: შენ მიგცე ქუეყანა იგი ქანანისა ნაწილად მკჳდრებისა თქუენისა;
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ იყვნეს იგინი რიცხჳთ მცირე-მცირე და მსხემ მას შინა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და ვიდოდეს იგინი თესლითი თესლად და მეფეთაგან ერად სხუად.
მათთჳს	მცხ.ფსალმ	არა აუფლა კაცსა ვნებად მათდა და ამხილა მათთჳს მეფეთა:
მათსა	მცხ.ფსალმ	წარავლინა წინაწარ მათსა კაცი, და მონად განისყიდა იოსები.
იგი	მცხ.ფსალმ	მიავლინა მეფემან და განჰჴსნა იგი მთავრად ერისა და განუტევა იგი.
იგი	მცხ.ფსალმ	და დაადგინა იგი უფლად სახლსა თჳსისა და მთავრად ყოვლისა მონაგებისა მისისა;
იგი	მცხ.ფსალმ	და აღაორძინა ერი მისი ფრიად და განაძლიერა იგი უფროს მტერთა მისთა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	მიავლინა მათდა ბნელი და დააბნელნა, რამეთუ განამწარნეს სიტყუანი მისნი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და გამოიყვანნა იგინი ოქროთა და ვეცხლითა, და არა იყო ნათესავსა მათსა სნეულ.
მათსა	მცხ.ფსალმ	იხარა ეგჳპტემან გამოსლვასა მათსა, რამეთუ დაეცა შიში მათი მათ ზედა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	განჰმარტა ღრუბელი საგრილად მათდა და ცეცხლი მნათობად მათდა ღამე.
მათ	მცხ.ფსალმ	და შეჰრისხნა ზღუასა მეწამულსა, და განჴმა, და უძღოდა მათ უფსკრულსა შინა, ვითარცა უდაბნოსა ზედა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და განარინნა იგინი ჴელისაგან მოძულეთასა და იჴსნნა იგინი ჴელისაგან მტერთა მათთასა;
მათ	მცხ.ფსალმ	და ჰრწმენა მათ სიტყჳსა მისისა და აქებდეს ქებულებასა მისსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ისწრაფეს და დაივიწყეს მათ საქმენი მისნი და არა დაუთმეს ზრახვასა მისსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და მოსცა მათ თხოვა მათი და მოუვლინა სავსებაჲ სულსა მათსა.
მას	მცხ.ფსალმ	საკჳრველებანი მისნი ქუეყანასა მას ქამისსა და საშინელებანი მისნი ზღუასა მას ზედა მეწამულსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და შეურაცხ-ყვეს ქუეყანა იგი გულისსათქმელი და არა ჰრწმენა მათ სიტყჳსა მისისა;
მათდა	მცხ.ფსალმ	და აღიღო ჴელი მისი მათ ზედა დაცემად მათდა უდაბნოსა ზედა
იგინი	მცხ.ფსალმ	და შეიბილწნეს იგინი ბელფეგორს და ჭამეს ნაგები მკუდართა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და განარისხეს იგი საქმითა მათითა, და განმრავლდა მათ ზედა დაცემა.
მას	მცხ.ფსალმ	და შეერაცხა მას სიმართლედ და თესლითი თესლადმდე მიუკუნისამდე.
მათ	მცხ.ფსალმ	და განარისხეს იგი წყალთა მათ ზედა ცილობისათა, და განბოროტნა მოსე მათთჳს,
მას	მცხ.ფსალმ	და დასთხიეს სისხლი უბრალო, სისხლი ძეთა და ასულთა მათთა, რომელ-იგი უზორეს კერპსა მას ქანანისასა, დაკლვით მოისრა ქუეყანაჲ სისხლითა
იგინი	მცხ.ფსალმ	და შეიგინა საქმითა მათითა, რამეთუ ისიძვიდეს იგინი საქმეთა შინა მათთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და მისცნა იგინი ჴელთა მტერთასა, დაეუფლნეს მათ მოძალენი მათნი;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და აჭირვებდეს მათ მტერნი მათნი, და დამდაბლდეს იგინი ქუეშე ჴელსა მათსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მრავალგზის იჴსნნა იგინი, ხოლო მათ გან-ვე-ამწარეს იგი ზრახვითა მათითა და დამდაბლდეს უსჯულოებითა მათითა.
მან	მცხ.ფსალმ	და მოხედნა უფალმან ჭირსა მათსა, რაჟამს შეისმინა მან ვედრებისა მათისა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და მისცნა იგინი საწყალობელად წინაშე ყოველთა წარმტყუენველთა მათთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შესცთეს იგინი უდაბნოსა ურწყულსა, გზაჲ ქალაქისა სამკჳდრებელისა არა პოეს;
იგინი	მცხ.ფსალმ	და უძღოდა მათ გზასა წრფელსა, რათა შევიდენ იგინი ქალაქსა მკჳდრობისა მათისასა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	შეეწია მათ გზისა მისგან უსჯულოებისა მათისა, რამეთუ ცოდვითა მათითა დამდაბლდეს;
მისა	მცხ.ფსალმ	და შეწირედ მისა მსხუერპლი ქებისა და უთხრობდედ საქმეთა მისთა სიხარულით.
მათ	მცხ.ფსალმ	და იხარეს, რამეთუ დაყუდნეს, და მიუძღუა მათ ნავთსაყუდელსა ნებისა მისისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და აკურთხნა იგინი, და განმრავლდეს ფრიად, და საცხოვარი მათი არა შეამცირა.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ბობღნითა და მწყობრითა, აქებდით მას ძნობითა და ორღანოთა;
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას წინწილითა კეთილჴმითა, აქებდით მას წინწილითა ღაღადებისათა;
მას	მცხ.ფსალმ	ვინ მიმიყვანოს მე ქალაქსა მას შეცულსა? ანუ ვინ მიმიძღუეს მე იდუმიადმდე,
მან	მცხ.ფსალმ	ღმრთისა მიერ ვყოთ ძალი, და მან შეურაცხ-ყვნეს მტერნი ჩუენნი.
მის	მცხ.ფსალმ	დაადგინე ცოდვილი მის ზედა, და ეშმაკი დადეგინ მარჯუენით მისა;
მას	მცხ.ფსალმ	აღიხილენ მოსესხემან ყოველივე, რაცა ედვას მას, და აღიჭრედ უცხოთა ნაშრომი მისი.
მისგან	მცხ.ფსალმ	და შეიყუარა წყევა, და მივედინ მისა; და არა ინება კურთხევაჲ, და განეშორენ მისგან. და შეიმოსა წყევა, ვითარცა სამოსელი, და შთაჴდა, ვითარცა წყალი, ნაწლევთა მისთა და, ვითარცა ზეთი, ძუალთა მისთა;
მათდა	მცხ.ფსალმ	და ვიქმენი მე საყუედრელ მათდა, მიხილეს მე და შეხარნეს თავნი მათნი.
იგი	მცხ.ფსალმ	დასაბამი სიბრძნისა შიში უფლისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი, და ქებაჲ მისი ეგოს უკუნითი უკუნისამდე.
იგი	მცხ.ფსალმ	რათა დასუას იგი მთავართა თანა, მთავართა თანა ერისა მისისათა;
მას	მცხ.ფსალმ	ნუ ეპოებინ მას შემწე, ნუცა იყოფინ შემწყნარებელი ობოლთა მისთა;
მათ	მცხ.ფსალმ	განმიხუენით მე ბჭენი სიმართლისანი, შევიდე მათ შინა და აუვარო უფალსა.
იგი	მცხ.ფსალმ	გულისჴმა-მიყავ მე და გამოვიძიო შჯული შენი და დავიმარხო იგი ყოვლითა გულითა ჩემითა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მიძღოდე მე ალაგსა მცნებათა შენთასა, რამეთუ იგი მთნდა მე.
იგი	მცხ.ფსალმ	მოსპე ჩემგან ყუედრებაჲ იგი, რომელსაცა ვეჭუ მე, რამეთუ სამართალნი შენნი ტკბილ არიან.
მისთჳს	მცხ.ფსალმ	მოვდრიკე გული ჩემი ყოფად სამართალთა შენთა უკუნისამდე მერმისა მისთჳს მოსაბებელისა.
მათ	მცხ.ფსალმ	განცხადებაჲ სიტყუათა მათ შენთა განანათლებს და გონიერ-ჰყოფს ჩჩჳლთა;
მათ	მცხ.ფსალმ	დასაბამი სიტყუათა მათ შენთა ჭეშმარიტებაჲ არს, და უკუნისამდე ყოველნი განკითხვანი სიმართლისა შენისანი.
მათ	მცხ.ფსალმ	მშჳდობაჲ მრავალ არს მათ თანა, რომელთა უყუარს შჯული შენი, და არა არს მათ თანა საცთურ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და მე ვიყავ მამშჳდებელ; რაჟამს ვეტყოდე მათ, იგინი მბრძოდეს მე ცუდად.
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მუნ დაიდგნეს საყდარნი სასჯელისანი, საყდარნი სახლსა მას შინა დავითისსა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	სული ჩუენი, ვითარცა სირი, განერა მახისა მისგან მონადირეთასა; საბრჴე შეიმუსრა, და ჩუენ განვერენით.
მისსა	მცხ.ფსალმ	მთანი გარემოს მისსა, და უფალი გარემოს ერისა თჳსისა ამიერითგან და უკუნისამდე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ხოლო რომელთა გარდააქციონ გულარძნილებად, მიიყვანნეს იგინი უფალმან მოქმედთა თანა უსჯულოებისათა მშჳდობაჲ ისრაჱლსა ზედა.
მათ	მცხ.ფსალმ	რომელნი სთესვიდენ ცრემლით, მათ სიხარულით მოიმკონ.
მათგან	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს, რომელმან აღავსოს ნება თჳსი მათგან, არა ჰრცხუენოდის, რაჟამს ეტყოდიან მტერთა მათთა ბჭეთა შინა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	იქმნედ იგინი, ვითარცა თივა ერდოთა რომელი-იგი ვიდრე მოფხურადმდე განჴმა,
იგი	მცხ.ფსალმ	ესერა, გუესმა ესე ევფრათას, და ვპოეთ იგი ველსა მას მაღნართასა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ეფუცა უფალი დავითს ჭეშმარიტებითა და არა შეურაცხ-ყოს იგი ნაყოფისაგან მუცლისა შენისა დავსუა საყდართა შენთა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და-თუ-იმარხონ შვილთა შენთა შჯული ჩემი და წამებანი ჩემნი ესე, რომელ ვასწავლნე მათ, და ნაშობნი მათნი დასხდენ უკუნისამდე საყდართა შენთა.
მის	მცხ.ფსალმ	მტერთა მისთა შევმოსო სირცხჳლი, ხოლო მის ზედა აღყვავნეს სიწმიდე ჩემი.
მისა	მცხ.ფსალმ	რომელმან განაპო ზღუაჲ მეწამული ორად და განიყვანა ისრაჱლი შორის მისა, რამეთუ...
მას	მცხ.ფსალმ	და შთასთხია ფარაო და ძალი მისი ზღუასა მას მეწამულსა, რამეთუ...
მისსა	მცხ.ფსალმ	ძეწნთა ზედა შორის მისსა მუნ დავჰკიდენით საგალობელნი ჩუენნი,
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მუნ მკითხვიდეს ჩუენ წარმტყუენველნი ჩუენნი სიტყუათა მათ ქებათასა, და წარმყუანებელნი ჩუენნი გალობასა: გჳგალობდით ჩუენ გალობათა მათგან სიონისათა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მოიჴსენენ, უფალო, ძენი ედომისნი და დღე იგი იერუსალჱმისა, რომელნი იტყოდეს: დაარღჳეთ, დაარღჳეთ მისაფუძვლადმდე მისა!
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მაღალ არს უფალი და მდაბალთა ხედავს და მაღალნი იგი შორით იცნის.
იგინი	მცხ.ფსალმ	სიძულილითა სრულითა მოვიძულენ, და იგინი მტერად შემექმნეს მე.
მათსა	მცხ.ფსალმ	რომელთა ზრახეს უსჯულოებაჲ გულსა შინა მათსა, ყოველსა დღესა განაწყობენ ბრძოლათა;
იგინი	მცხ.ფსალმ	დაეცემოდიან მათ ზედა ნაკუერცხალნი ცეცხლისანი, დაამჴუნე იგინი გლახაკობითა, და ვერ დაუთმონ.
მის	მცხ.ფსალმ	განვჰფინო მის წინაშე ვედრებაჲ ჩემი და ჭირი ჩემი წინაშე მისსა მიუთხრა.
მას	მცხ.ფსალმ	წყალობაო ჩემო და შემწეო ჩემო, და მჴსნელო ჩემო; შესავედრებელი ჩემი, და მე ვესავ მას, რომელმან დაამორჩილა ერი მისი ჩემ ქუეშე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	გამოაბრწყინვენ ელვანი და განაბნინე იგინი, გამოავლინენ ისარნი შენნი და შეაძრწუნენ იგინი.
მის	მცხ.ფსალმ	ჰნატრეს ერსა მას, რომლისა-ესე ესრეთ არს; ნეტარ არს ერისა მის, რომლისა არს უფალი ღმერთი მათი.
იგი	მცხ.ფსალმ	მართალ არს უფალი ყოველთა შინა გზათა მისთა და წმიდა არს იგი ყოველთა შინა საქმეთა მისთა.
მას	მცხ.ფსალმ	ახს უფალი ყოველთა, რომელნი ხადიან მას, ყოველთა, რომელნი ხადიან მას ჭეშმარიტებით.
მას	მცხ.ფსალმ	გამოვიდეს სული მისი და მიიქცის მუნვე მიწად მისდა; მას დღესა შინა წარწყმიდიან ყოველნი ზრახვანი მისნი.
მისა	მცხ.ფსალმ	ნეტარ არს, რომლისა ღმერთი იაკობისი შემწე არს მისა, და სასოება მისი არს უფლისა მიმართ ღმრთისა მისისა,
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით უფალსა, რამეთუ კეთილ არს გალობაჲ; ღმერთსა ჩუენსა ტკბილ ეყავნ მას ქებაჲ.
მათ	მცხ.ფსალმ	რომელმან აღრაცხის სიმრავლე ვარსკულავთა და ყოველთავე მათ სახელით უწესნ.
იგი	მცხ.ფსალმ	მიავლინის სიტყუაჲ მისი და დაადვნის იგი; ქროდის სული მისი და დიოდიან წყალნი;
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას მზე და მთოვარე, აქებდით მას ყოველნი ვარსკულავნი და ნათელნი;
მან	მცხ.ფსალმ	აქებდით სახელსა უფლისასა, რამეთუ მან თქუა, და იქმნეს, თავადმან ბრძანა, და დაებადნეს
იგინი	მცხ.ფსალმ	და დაადგინნა იგინი უკუნისამდე და უკუნითი უკუნისამდე; ბრძანებაჲ დადვა, რომელი არა წარჴდეს.
მისა	მცხ.ფსალმ	ანუ თუ მისა დავაგე, რომელთა მომაგეს მე ბოროტი, გან-სამე-უკუე-ვვარდე მტერთა ჩემთაგან ცუდი;
მას	მცხ.ფსალმ	მშჳდობით მას ზედა დავწვე და დავიძინო,
იგინი	მცხ.ფსალმ	იგინი შებრკოლდეს და დაეცნეს, ხოლო ჩუენ აღვდეგით და აღვემართენით.
მათ	მცხ.ფსალმ	ჰრცხუენოდენ მათ, რომელნი უშჯულოებენ ცუდად. გზანი შენნი, უფალო, მაუწყენ მე და ალაგნი შენნი მასწავენ მე.
იგი	მცხ.ფსალმ	შეჰკრებს იგი, ვითარცა თხიერთა, წყალთა ზღჳსათა და დაასხამს საუნჯეთა შინა უფსკრულთა.
მისა	მცხ.ფსალმ	მოედით მისა და განათლდით და პირსა თქუენსა არა ჰრცხუენეს.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ხოლო რაჟამს იგინი მაჭირვებდიან მე, შევიმოსი ძაძა და დავიმდაბლი მარხვითა სული ჩემი, და ლოცვა ჩემი წიაღადვე ჩემდა მოიქცეს.
მას	მცხ.ფსალმ	უფალი შეეწიოს მას ცხედარსა ზედა სალმობისა მისისასა; ყოველი სარეცელი მისი გარემიაქციე არაძლებასა შინა მისსა.
მან	მცხ.ფსალმ	არა იხილოს მან განსახრწნელი, რაჟამს იხილნეს ბრძენნი სიკუდილად. ერთბამად უგუნური და უცნობო წარწყმდენ და დაუტეონ უცხოთა სიმდიდრე მათი.
იგი	მცხ.ფსალმ	შევიდეს იგი ვიდრე ნათესავადმდე მამათა მისთა, ვიდრე უკუნისამდე ნათელი არა იხილოს.
მისა	მცხ.ფსალმ	და შემოკრიბენით მისა წმიდანი მისნი, აღმასრულებელნი აღთქმისა მისისანი საკუერთხთა ზედა.
მას	მცხ.ფსალმ	დღე და ღამე გარემოადგეს მას და ზღუდეთა მისთა, და უსჯულოებაჲ და სიცრუჱ და შრომა შორის მათსა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ესმეს ღმერთსა და დაამდაბლნეს იგინი, რომელ-იგი წინავე იყო საუკუნეთა; რამეთუ არა არს მათდა ნაცვალ, არცა შეეშინა მათ ღმრთისა.
მას	მცხ.ფსალმ	ხოლო შენ, ღმერთმან, შთაჰჴადნე იგინი მღჳმესა მას განხრწნისასა; კაცთა მოსისხლეთა და მზაკვართა ნუ განაზოგნენ დღენი მათნი? ხოლო მე, უფალო, შენ გესავ. დიდებაჲ
მათგან	მცხ.ფსალმ	მიჴსენ მე მტერთა ჩემთაგან, ღმერთო, და მათგან, რომელნი აღდგომილ არიან ჩემ ზედა, განმარინე მე.
იგინი	მცხ.ფსალმ	იგინი განიბნინენ ჭამად და უკუეთუ ვერ განძღენ, დრტჳნვიდენცა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და რამეთუ იგი არს ღმერთი ჩემი და მაცხოვარი ჩემი, და მე არა შევირყიო უფროს.
იგი	მცხ.ფსალმ	და რამეთუ იგი არს ღმერთი ჩემი და მაცხოვარი ჩემი, შესავედრებელი ჩემი, და მე არა შევირყიო.
მისა	მცხ.ფსალმ	მისა მიმართ პირითა ჩემითა ღაღად-ვყავ და აღვამაღლე იგი ენითა ჩემითა.
იგი	მცხ.ფსალმ	მოხედენ სულსა ჩემსა და განარინე იგი და მტერთა ჩემთაგან მიჴსენ მე.
მათ	მცხ.ფსალმ	მიჰფინე მათ ზედა რისხვა შენი, და გულისწყრომა რისხვისა შენისა ეწიენ მათ.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ცანი და ქუეყანა, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ ვალს მას შინა.
იგი	მცხ.ფსალმ	და უფლებდეს იგი ზღჳთ-ზღუადმდე და მდინარითგან კიდედმდე სოფლისა.
მას	მცხ.ფსალმ	და თაყუანის-სცემდენ მას ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი, და ყოველნი წარმართნი ჰმონებდენ მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ამისთჳს შეიპყრნა იგინი ამპარტავანებამან სრულიად, შეიმოსეს უღმრთოებაჲ და სიცრუჱ თჳსი.
მის	მცხ.ფსალმ	საშინელისა მის, რომელმან მიუხუნის სულნი მთავართანი, უსაშინელესისა უფროს მეფეთა ქუეყანისათა.
მათ	მცხ.ფსალმ	არა იმარხეს მათ აღთქმა ღმრთისაჲ და შჯულსა მისსა არა ინებეს სლვაჲ.
მათ	მცხ.ფსალმ	და დაივიწყეს მათ კეთილის-ყოფათა მისთა და საკჳრველებათა მისთა, რომელ უჩუენნა მათ
მათ	მცხ.ფსალმ	და უძღოდა მათ ღრუბლითა დღისი და ღამე ყოველ ნათლითა ცეცხლისათა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და რისხვა ღმრთისაჲ აღჴდა მათ ზედა, მოსწყჳდნა მრავალნი მათგანნი და რჩეულნი ისრაჱლისანი დაამჴუნა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	განიშორა მისგან კარავი იოსებისი და თესლი ეფრემისი არა გამოირჩია მან;
მათ	მცხ.ფსალმ	და მწყსიდა მათ უმანკოებითა გულისა მისისათა და გონიერებითა ჴელითა მისთათა უძღოდა მათ. დიდება.
იგი	მცხ.ფსალმ	განრყუნა იგი ეშუმან მაღნარისამან, და ბრანგუმან მძჳნვარემან მოძოა იგი.
მათ	მცხ.ფსალმ	შევირაცხე მე მათ თანა, რომელნი შთავიდოდეს მღჳმესა; ვიქმენ მე, ვითარცა კაცი შეუწევნელი,
მან	მცხ.ფსალმ	მან მხადოს მე: მამა ჩემი ხარი შენ, ღმერთი ჩემი და შემწყნარებელი ცხორებისა ჩემისა.
მათ	მცხ.ფსალმ	დღენი წელიწადთა ჩუენთანი მათ თანა სამეოცდაათ წელ, ხოლო უკუეთუ ძლიერებასა შინა, ოთხმეოც წელ, და უმრავლესი მათი შრომა და სალმობაჲ; რამეთუ მოვიდა ჩუენ ზედა სიმშჳდე, და ჩუენ განვისწავლენით.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ იგი არს ღმერთი ჩუენი, და ჩუენ ერი სამწყსოსა მისისა და ცხოვარნი ჴელისა მისისანი.
მას	მცხ.ფსალმ	მიუგო მას გზასა შინა ძლიერებისა მისისასა: სიმცირე დღეთა ჩემთა მითხარ მე.
მან	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მან უწყის დაბადებაჲ ჩუენი; მოიჴსენა, რამეთუ მიწანი ვართ.
მას	მცხ.ფსალმ	მას ზედა ნავნი ვლენან; ვეშაპი ესე, რომელ დაჰბადე სამღერელად მისა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მოსცი მათ, და აღიზარდნიან იგინი, ხოლო აღაღი რაჲ ჴელი შენი, ყოველნივე განაძღნი სიტკბოებითა.
მათ	მცხ.ფსალმ	დასხნა მათ შორის სიტყუანი სასწაულთა მისთანი და ნიშთა მისთანი ქუეყანასა მას ქამისასა.
მათ	მცხ.ფსალმ	და მისცა მათ სოფლები წარმართთა, და ნაშრომი ერთა დაიმკჳდრეს,
იგინი	მცხ.ფსალმ	და იჴსნა იგინი სახელისა მისისათჳს, რათამცა გულისჴმა-ყვეს ძლიერებაჲ მისი;
იგინი	მცხ.ფსალმ	დრტჳნვიდეს იგინი კარვებსა მათსა და არა ისმინეს ჴმაჲ უფლისაჲ.
მათ	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მათ განამწარეს სული მისი; და განუჩინა მათ ბაგითა თჳსითა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და გამოიყვანნა იგინი ბნელისაგან და აჩრდილთა სიკუდილისათა და საკრველნი მათნი განხეთქნა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მათ იხილნეს საქმენი უფლისანი და საკჳრველებანი მისნი ღრმათა შინა.
მან	მცხ.ფსალმ	და დევნა მან კაცი დავრდომილი და გლახაკი და შეწუხებული გულითა მოკლვად.
მას	მცხ.ფსალმ	ეყავნ მას, ვითარცა სამოსელი, რომელ შთაიცუამს და, ვითარცა სარტყელი, რომელსა მარადის გარეშეირტყამს.
იგინი	მცხ.ფსალმ	იგინი სწყევდენ, და შენ აკურთხო; რომელნი აღდგომილ არიან ჩემ ზედა, ჰრცხუენოდის, ხოლო მონა შენი იხარებდეს.
მათდა	მცხ.ფსალმ	მიცემად მათდა სამკჳდრებელი წარმართთა. საქმენი ჴელთა მისთანი ჭეშმარიტებაჲ და განკითხვა; სარწმუნო არიან ყოველნივე მცნებანი მისნი,
მათ	მცხ.ფსალმ	ყოფად მათ შორის სასჯელი და წერილი; დიდებაჲ ესე არს ყოველთა წმიდათა მისთა.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდით მას ცანი ცათანი და წყალნი ზესკნელს ცათანი,
იგინი	მცხ.იეზ	და სლვასა თანა ქეროვიმთასა ვიდოდეს ეტლისთუალნი ესე, მახლობელნი მათნი. და განმარტებასა თანა ქეროვიმთაგან ფრთეთა მათთასა ამაღლებისათჳს ქუეყანით, არა მოიქცეოდეს ეტლისთუალნი მათნი, დაღათუ იგინი მოახლეთაგან მათთა.
მათ	მცხ.იეზ	და ვიხილე და, აჰა, ზედაჲთ სამყაროსა, ზეშთა თავისა ქეროვიმთასა, ვითარცა ქვისა საპფირონისა, მსგავსებაჲ სახესა საყდრისასა მათ ზედა.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს არქუყე: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და შევიწყნარე იგინი წარმართთაგან და შევკრიბნე იგინი სოფლებთაგან, სადა განვსთესენ იგინი მათ შორის; და მივსცე მათ ქუეყანაჲ ისრაჱლისაჲ.
იგინი	მცხ.იეზ	და სიმაღლე იყო მათდა და საშინელ იყუნეს; და ვიხილენ იგინი და ზურგნი მათნი სავსე თვალებითა მრგულივ ოთხთასავე.
მათ	მცხ.იეზ	და სლვასა მას ურმისთუალნიცა იგი ვლენან, და დადგომასა მას ცხოველთასა ურმისთუალნიცა დადგიან, და ქუეყანით ამაღლებასა მათსა მათ თანავე ამაღლდიან, რამეთუ სული ცხოველი იყო ურმისთუალთა თანა.
მათ	მცხ.იეზ	მსგავსებაჲ ზეშთა თავისა მათ ცხოველთასა, ვითარცა სამყაროჲ, ვითარცა ხილვაჲ ბრძოლისა საშინელისა, განმარტებულისაჲ ზეშთა თავისა მათისა ზედა კერძო.
მათ	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: ძეო კაცისაო, მიგავლენ მე შენ სახლისა მიმართ ისრაჱლისა, განმამწარებელთა მიმართ ჩემთა, რომელთა განმამწარეს მე, მათ და მამათა მათთა, და შეურაცხ-მყოფ იქმნეს ჩემდამო ვიდრე დღესისამდე დღისა.
მათ	მცხ.იეზ	რამეთუ სახლი განმამწარებელთა არს; და არქუთ სიტყუაჲ ჩემი მათ; უკეთუ არა ისმინონ სიტყუაჲ ჩემი, ანუ თუ განჰკრთენ, რამეთუ სახლი განმამწარებელთა არს.
იგი	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: ძეო კაცისაო, პირმან შენმან ჭამოს და მუცელი შენი აღივსოს მატიანითა ამით, მიცემულითა შენდა და შევჭამე იგი: და იქმნა პირსა შინა ჩემსა, ვითარცა თაფლი დამატკბობელი.
მათგან	მცხ.იეზ	და იყოს მარადის უმტკიცეს კლდისა; მიგეც ძლევაჲ შენი, ნუ შეშინდები მათგან, ნუცა იწიწვი პირისაგან მათისა, რამეთუ სახლი განმამწარებელისა არს.
მათდა	მცხ.იეზ	და ვიდოდე, შევედ ტყუეობისადმი, ძეთა მიმართ ერისა შენისათა, და იტყოდი მათდამი და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი! ისმინონ ღათუ სადამე და შეიკდიმონ ღათუ სამე.
იგი	მცხ.იეზ	ხოლო უკუეთუ შენ განამკაცრო უსჯულოჲ და არა მოქცევით მოიქცეს უსჯულოებისაგან მისისა და გზისაგან მისისა, უსჯულოჲ იგი უსამართლოებასა შინა მისსა მოკუდეს, და შენ სული შენი განირინო.
იგი	მცხ.იეზ	და მი-რაჲ-იქცეს მართალი სიმართლეთაგან თჳსთა და ქმნას შეცოდება, და მივსცე ტანჯვაჲ წინაშე პირსა მისსა, იგი მოკუდეს, რამეთუ არა განამკაცრე იგი, ცოდვათა შინა მისთა მოკუდეს მით, რამეთუ არმოჴსენებულ იქმნენ სიმართლენი მისნი, რომელნი ქმნნა, და სისხლი მისი ჴელისაგან შენისა გამოვიძიო.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, აჰა, მიგეცემიან შენ ზედა საკრველნი და შეგკრან შენ მათ მიერ, და არ გამოხვიდე საშუალისაგან მათისა;
მათდა	მცხ.იეზ	და ენაჲ შენი თანშევაკრა სასისა მიმართ შენისა და დაჰყდუნდე და არა იყო შენ მათდა კაცად მამხილებელად მით, რამეთუ სახლი განმამწარებელი არს.
მათდა	მცხ.იეზ	და თქუმასა შინა ჩემსა შენდამი აღვაღო პირი შენი და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: მსმენელსა ესმოდენ და ურწმუნოჲ ურწმუნოებდინ მით, რამეთუ სახლი განმამწარებელი არს.
მას	მცხ.იეზ	და შენ დასწვე გუერდსა შენსა ზედა მარცხენესა და დაჰსხნე სიცრუენი სახლისა ისრაჱლისათანი მას ზედა რიცხჳსაებრ დღეთასა ასერგასისათა, რომელთა სწვე მას ზედა, და მოიხუნე სიცრუენი მათნი.
იგინი	მცხ.იეზ	და მოიხუნე მუნით მცირედნი რიცხჳთა და შეიცვნე იგინი შესამოსლითა შენითა.
მას	მცხ.იეზ	და ამათგან მოიყვანნე მერმეცა და შეჰყარნე იგინი საშუალსა ცეცხლისასა და დასწუნე იგინი ცეცხლითა, მას შინა გამოვიდეს ცეცხლი ყოვლისათჳს სახლისა ისრაჱლისა.
მათ	მცხ.იეზ	მე, უფალი ვიტყოდე, გამოვლენასა შინა სატყორცთა ჩემთა ბოროტთა სიყმილისათასა მათ ზედა, და იყვნენ ნაკლულევანებად და შევმუსრნე სიმტკიცენი პურისა შენისანი;
მით	მცხ.იეზ	არა ჰრიდოს თუალმან ჩემმან, არცა შევიწყალო მით, რამეთუ გზანი შენნი შენ ზედა მივსცნე და საძაგელებანი შენნი შენ შორის იყუნენ და სცნა, ვითარმედ მე ვარ უფალი, რომელი ვსცემ.
მათდა	მცხ.იეზ	ვეცხლი მათი დაისრიოს უბანთა ზედა და ოქროჲ მათი შეურაცხ იქმნეს. ვეცხლი მათი და ოქროჲ მათი ვერ შემძლებელ იქმნეს განრინებად მათდა დღესა შინა რისხვისა უფლისასა. და სულნი მათნი ვერ განძღენ და მუცელნი მათნი ვერ აღივსნენ, რამეთუ ტანჯვაჲ უსამართლოობათა მათთა იქმნა.
მათ	მცხ.იეზ	და გარემივიქციო პირი ჩემი მათგან და შეაბილწონ ზედხედვაჲ ჩემი; და შევიდოდიან მათ ზედა უმცველოდ და შეაგინებდენ მათ.
მის	მცხ.იეზ	და განირთხა მსგავსებაჲ ჴელისა კაცობრივისა და აღმიღო მე თხემითა თავისა ჩემისაჲთა და აღმიღო მე სულმან საშუალ ქუეყანისა და საშუალ ცისა და მომიყვანა მე იერუსალჱმად ხილვისა მის ღმრთისა, წინა ბჭეთა ზედა შინაგანისა ბჭისა, მხედველისათა ჩრდილოდ მიმართ. სადა იყო სუეტი ხატისა შურისა მომგებელისა.
მათსა	მცხ.იეზ	და სამეოცდაათნი კაცნი მოხუცებულთაგან სახლისა ისრაჱლისათა და იეზონია, ძე საფანისი, საშუალ მათსა დგა წინა პირისა მათისა; თითოეულსა მათსა სასაკუმევლე აქუნდა ჴელსა შინა თჳსსა. და ორთქლი საკუმეველისაჲ აღვიდოდა, აღბორქუნებოდა და მიმოეფინებოდა.
მით	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: იხილეა, ძეო კაცისაო? ნუ მცირე არსა სახლისა იუდაჲსსა ქმნაჲ უსჯულოებათაჲ, რომელნი ყუნეს აქა მით, რამეთუ აღავსეს ქუეყანაჲ უსჯულოვებითა და მიიქცეს განრისხებად ჩემდა? და, აჰა, ესენი განავრცობენ ნერგსა, ვითარცა მოკიცხარნი ჩემნი;
მათსა	მცხ.იეზ	და, აჰა, ექუსნი კაცნი მოვიდოდეს გზით ბჭისა მაღლისა, მხედველისაჲთ ჩრდილოდ მიმართ, და კაცადსა ცული ჴელსა შინა მისსა; და კაცი ერთი საშუალ მათსა, შემოსილი პოდირითა და სარტყელი საპფირისაჲ წელთა ზედა მისთა, და შევიდეს და დადგეს მახლობელად მსხუერპლისსაცავსა რვალისასა.
მას	მცხ.იეზ	და დიდებაჲ ღმრთისა ისრაჱლისა აღვიდა ქეროვიმთაგან, რომელი იყო მას ზედა უსართულოსა სახლისასა. და უწოდა კაცსა შემოსილსა პოდირითა, რომელსა აქუნდა წელთა მისთა ზედა სარტყელი.
მისსა	მცხ.იეზ	და მათ ჰრქუა სასმენელად ჩემდა: შევედით შემდგომად მისსა ქალაქად, და ჭრიდით, ნუ ერიდებით თუალითა თქუენითა და ნუ შეიწყალებთ.
იგი	მცხ.იეზ	და ქეროვიმნი დგეს მარჯუენით კერძო სახლისა, შე-რა-ვიდოდა კაცი იგი და ღრუბელი აღავსებდა შინაგანსა ეზოსა.
მას	მცხ.იეზ	და იყო, ამცნებდა რაჲ იგი კაცსა მას, მოსილსა სამოსლითა წმიდითა, მეტყუელი: მიიღე ცეცხლი საშუალისაგან ეტლისთუალთაჲსა, შორისისაგან ქეროვიმთაჲსა; და შევიდა და დადგა მახლობელად ეტლისთუალთასა.
მისსა	მცხ.იეზ	სლვასა შინა მათსა ოთხთა კერძოთა მიმართ ვიდოდეს იგინი, არა მიიქცეოდეს სლვასა შინა მათსა, რამეთუ რომლისაცა მიმართ ადგილისა მიიხილის დასაბამმან ერთმან, უკანა მისსა ვიდოდეს და არა მიიქცეოდეს სლვასა შინა მათსა.
მათსა	მცხ.იეზ	და აღმიღო მე სულმან და მიმიყვანა მე ბჭესა ზედა სახლისა უფლისაჲსა, პირისპირსა, მხედველსა აღმოსავალთაჲთ, და, აჰა, წინაკართა ზედა ბჭისათა, ვითარცა ოთხნი და ხუთნი კაცნი; და ვიხილე საშუალ მათსა იეზონია იეზერისი და ფალტია ბანეესი, წინამძღვარნი ერისანი.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს წინაწარმეტყუელებდ მათ ზედა, წინაწარმეტყუელებდ, ძეო კაცისაო.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მკუდარნი თქუენნი, რომელნი დაჰსრენით საშუალ მისსა, იგინი არიან ჴორცნი, ხოლო თჳთ იგი - სიავი და თქუენცა გამო-ვე-გიყვანნე საშუალისაგან მისისა.
მათ	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, ძმანი შენნი და კაცნი ტყუჱობისა შენისანი და ყოველი სახლი ისრაჱლისაჲ მოსრულდეს, რომელთა ჰრქუეს მათ მკჳდრთა იერუსალჱმისათა: შორად განდგომილ ხართ უფლისაგან; თქუენდა მოცემულ არს ქვეყანაჲ სამკჳდრებელად.
მათდა	მცხ.იეზ	და იყავნ მათდა დასაბამი მიცემული დასაბამთაგან ქუეყანისათა წმიდაჲ წმიდათა, საზღვართაგან ლევიტელთაჲსა.
მათ	მცხ.იეზ	ხოლო მოქმედნი ქალაქისანი იქმოდეთ მათ ყოველთაგან ტომთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.იეზ	და შემიყვანა მე წინა ბჭეთა თანა სახლისათა და, აჰა, წყალი გამოვიდოდა ქუეშე კერძო ურთავსა მას სახლისასა, აღმოსავალთათ კერძო, რამეთუ პირი სახლისაჲ ჰხედვიდა აღმოსავალად და წყალი შთამოვიდოდა კედლისაგან სახლისაჲსა მარჯუენისა, ჩრდილოჲთ საკურთხეველსა ზედა.
იგი	მცხ.იეზ	და დაიმკჳდროთ იგი თითოეულმან, ვითარცა ძმამან მისმან, რომლისა მიმართ აღვიღე ჴელი ჩემი მიცემად იგი მამათა მათთა, და დავარდეს ქუეყანაჲ ესე თქუენდა სამკჳდრებელად.
იგი	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი: ბჭე იგი ეზოსა შინა შინაგანსა, მხედველი აღმოსავალთა მიმართ, იყოს დაჴშულ ექუსთა დღეთა საქმისათა, ხოლო დღესა შინა შაბათთასა განეღებოდის და დღესა ახალთთჳსასა განეღებოდის.
მის	მცხ.იეზ	და თაყვანის-სცეს ერმან ქუეყანისამან წინაკართა თანა მის ბჭისათა შაბათთა შინა და ახალთუეთა წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.იეზ	და ცხობილი ჴბოსა და ცხობილი ვერძსა ეყოს მანააჲ, და ტარიგთა მათ, ვითარ-იგი ყოს ჴელმან მისმან, და ზეთისა ინი ცხობილსა.
მის	მცხ.იეზ	და შევიდეს წინამძღუარი გზისაგან ელამისა ბჭისა მის გარეშისა, და დადგეს წინაკართა ზედა ბჭისათა, და ჰყოფდენ მღდელნი ყოვლადდასაწუელთა მისთა, და მაცხოვარებისა მისისათა და თაყუანის-სცეს წინაკარსა ზედა ბჭისასა. და შევიდეს და არა დაეჴშას ბჭე ვიდრე მწუხრამდე.
მათ	მცხ.იეზ	და წინამძღუარი იგი საშუალ მათსა შესლვასა შინა მათსა შევიდეს მათ თანა და გამოსლვასა შორის მათსა გამოვიდეს.
მათდა	მცხ.იეზ	და არა მოიღოს წინამძღუარმან სამკჳდრებელისაგან ერისა მისისა მიმძლავრებად მათდა, დასაპყრობელისაგან მათისა, სამკჳდრებელისაგან თჳსისა, დაუმკჳდროს ძეთა მისთა, რაჲთა არ განიბნიოს ერი ჩემი თითოეული დასაპყრობელისაგან თჳსისა.
მათ	მცხ.იეზ	და საყდარნი მრგულივ ოთხთავე მათ შინა და სამზარეულოჲ, ქმნილი ქუეშე კერძო საყდართასა მრგულივ.
მის	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო უფალმან: ბჭე ესე დაჴშულ იყოს, არა განეღოს და არცა ერთი ვინ არა განვიდეს მის მიერ, რამეთუ უფალი ღმერთი ისრაილისაჲ შევიდეს მის მიერ, და იყოს დაჴშულ.
მათ	მცხ.იეზ	მის წილ, რომელ ჰმსახურებდეს იგინი წინაშე კერპებისა მათისა; და იქმნეს სახლისა ისრაილისა ტანჯვა სიცრუჲს, ამისთჳს აღვიღე ჴელი ჩემი მათ ზედა, - იტყჳს ადონაი უფალი, - და მიიღონ უსჯულოება მათი;
იგინი	მცხ.იეზ	ხოლო მღდელნი ლევიტელნი, ძენი სადუკისნი, რომელთა დაიცვნეს საცავნი წმიდათა ჩემთანი, ოდეს შესცთეს ძენი ისრაილისანი ჩემგან, იგინი მომეახლნენ ჩემდამო მსახურებად ჩემდა და დადგენ წინაშე პირსა ჩემსა შეწირვად ჩემდა მსხუერპლისა, ცმელსა და სისხლსა, იტყჳს ადონაი უფალი.
იგინი	მცხ.იეზ	იგინი შემოვიდოდიან სიწმიდედ ჩემდა, და იგინი მოუჴდებოდიან ტრაპეზისა მიმართ ჩემისა მსახურებად ჩემდა, დაცვად საცავთა ჩემთა.
მათ	მცხ.იეზ	და გა-რაჲ-ვიდოდიან იგინი გარეშედ ეზოდ ერისა მიმართ, განიძარცუვიდენ შესამოსელთა მათთა, რომელთა მიერ ჰმსახურებენ მათ, და დასხმიდენ მათ საყდრებისა შორის წმიდათაჲსა და შეიმოსდენ სამოსელთა სხუათა. და არა წმიდა-ვყო ერი შესამოსელთა მათთა მიერ.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, უჩუენე სახლსა ისრაჱლისასა სახლი, და დასცხრენ ცოდვათაგან მათსა და უჩვენე მათ სახე მისი და განწესება მისი,
მისგან	მცხ.იეზ	და არდაბაგები; ქორედები ეგრეთვე, რამეთუ გამოემატებოდა გარემოჲ სუეტი მისგან ქუეშეკერძოჲსაგან გარემოჲსისა სუეტისა, და ხანი ესრეთგამოჲ სუეტი და ხანი და ესრეთ სტოანი.
მათ	მცხ.იეზ	და კარები საყდართაჲ ამათ შესავალისათაჲ აღმოსავალით შესავლად მათ მიერ ეზოჲსაგან გარეშისა.
იგი	მცხ.იეზ	ოთხთავე მიმართ განზომა კერძოთა მითვე ლელწმითა და განაწესა იგი და ზღუდე მისი მრგულივ ხუთასნი წყრთანი აღმოსავალით კერძო; და ხუთასთა წყრთათა სივრცე განსაწვალებელად საშუალ წმიდათა და საშუალ წინმოზღუდვილობისა, განწესებისაებრ სახლისაჲსა.
იგი	მცხ.იეზ	და სივრცე ზღუდისა გუერდისაჲსაჲ გარეგნით წყრთათა ხუთთაჲ და ნეშტნი იგი საშუალ გუერდთა სახლისათა.
მათ	მცხ.იეზ	და საშუალ საყდართა მათ სივრცე წყრთათა ოცთაჲ გარემოსავლელი მრგულივ სახლისა.
მათ	მცხ.იეზ	თქუ მათდა მიმართ, ვითარმედ: მე ნიშებსა ვჰყოფ, ვითარსახედ ვყავ, ესრეთ ყონ მათ, გარდასახლებად და ტყუეობად განვიდენ.
იგი	მცხ.იეზ	და განვფინო ბადე ჩემი მის ზედა და შეპყრობილ იქმნეს გარემოცვითა ჩემითა. და მოვიყვანო იგი ბაბილონად, ქუეყანად ქალდეველთა, და იგი არა იხილოს და მუნ აღესრულოს.
იგინი	მცხ.იეზ	და ცნან, რამეთუ მე ვარ უფალი, განვაბნინე რაჲმე იგინი წარმართთა შორის და განვსთესნე სოფლებსა შორის.
მათდამი	მცხ.იეზ	ამისთჳს თქუ მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მოვაქციო იგავი ესე. და არღა იტყოდიან იგავსა მაგას სახლი ისრაჱლისაჲ; რამეთუ თქუას მათდამი მეტყუელმან: მოეახლნეს დღენი და სიტყუაჲ ყოვლისა ხილვისაჲ
მის	მცხ.იეზ	ამისთჳს არქუ, - ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი: მის წილ, რომელ სიტყუანი თქუენნი ცრუ და მისნობანი თქუენნი ამაოებ, ამისთჳს მე თქუენ ზედა, - იტყჳს ადონაჲ უფალი,
იგი	მცხ.იეზ	და აღმოვჴუარდო ზღუდე, რომელსა სცხეთ, და დაეცეს და დავდვა იგი ქუეყანასა ზედა, და გამოჩნდენ საფუძველნი მისნი, და დაეცნენ და მოჰსრულდეთ მხილებითა და სცნათ, რამეთუ მე ვარ ადონაი უფალი.
იგინი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: აჰა, მე თავისსაცოებსა თქვენსა ზედა, რომელთა ზედა თქუენ მიმოიქცევით მუნ სულთა დასარღუეველად; და განვხეთქნი იგინი მკლავთა თქუენთაგან და განვავლინნე სულნი, რომელთა თქუენ გარდააქცევთ სულთა მათთა განბნეულებად.
იგი	მცხ.იეზ	მის წილ, რომელ გარდააქციეთ გული მართლისაჲ უსამართლოდ, და მე არა გარდამექცია იგი, და განაძლიერებდით ჴელთა უსჯულოჲსათა ყოვლითურთ არა მოქცევად მისსა გზისაგან მისისა უკეთურისა და ცხოვნებად მისსა,
მის	მცხ.იეზ	და განზომა სიგრძე განმასაზღვრელებისაჲ პირისპირ დანეშტებულისა უკანაკერძოჲსა სახლისა მის. და დანეშტებულნი აქაჲთ და იქით წყრთათა ასთანი სიგრძედ და ტაძარი შინაგანი და კუთხნი და ელამი გარეშემობაგულნი.
იგი	მცხ.იეზ	და დავამტკიცო პირი ჩემი კაცსა მას ზედა, და დავდვა იგი ოჴრად და უჩინოსაქმნელად და აღვიღო იგი საშუალ ერისა ჩემისა, და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მის	მცხ.იეზ	და მოღებულ იქმნეს სიცრუე მათი სიცრუჲსაებრ მკითხველისა მის და სიცრუჲსაებრ ეგრეთვე წინაწარმეტყუელსა ეყოს.
იგინი	მცხ.იეზ	და უკეთუ იყვნენ სამნი ესე კაცნი შორის მისსა: ნოე, იობ და დანიილ, იგინი სიმართლესა შინა მათსა ცხოვნდენ, - იტყჳს ადონაი უფალი.
იგი	მცხ.იეზ	ხოლო უკუეთუ მჴეცნიცა ბოროტნი მოვჰჴადნე ქუეყანასა მას ზედა და ვტანჯო იგი და იყოს უჩინოსაქმნელად და არა იყოს, რომელმან განვლოს პირისაგან მჴეცთაჲსა.
მის	მცხ.იეზ	და იქმნა სიტყუაჲ უფლისაჲ ჩემდამო მეტყუელი: ძეო კაცისაო, განიმტკიცე პირი შენი სიდონსა ზედა და წინაწარმეტყუელებდ მის ზედა
მათ	მცხ.იეზ	და ნოვე და იობ და დანიილ საშუალ მისსა იყვნენ, ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაი უფალი, - უკუეთუ ძენი მათნი და ასულნი განარინნენ, რამეთუ მათ სიმართლესა შინა მათსა განარინნენ სულნი მათნი.
იგინი	მცხ.იეზ	და უნდონი დაშთომილნი მის შორის, განრინებულნი მისგან, რომელნი გამოიყვანებენ მისგან ძეთა და ასულთა; და, აჰა, იგინი გამოვლენ თქუენდამო და იხილნეთ გზანი მათნი და მოგონებანი მათნი და შეინანოთ ბოროტთა ზედა, რომელნი მოვჰჴადენ იერუსალჱმსა ზედა, ყოველთა ზედა ძჳრთა, რომელნი მოვაწიენ მის ზედა.
მის	მცხ.იეზ	და განზომა სივრცე კარისა ბჭისაჲ მის წყრთაებ ათ და სიგრძე ბჭისაჲ წყრთათა ათსამეტთაჲ.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცე ქუეყანაჲ უჩინოსაქმნელად მათ წილ, რომლითა დაეკუეთნეს შეცოდებითა, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მისსა	მცხ.იეზ	და შვიდნი აღკიბულნი მისნი და ელამმონნი მისნი შინაგან მისსა და ფინიკნი მისნი, ერთი ამიერ და ერთი იმიერ ელევით კერძო.
იგი	მცხ.იეზ	და შემიყვანა მე უშინაგანესისა მიმართ ბჭისა, მხედველისა გზად აღმოსავალით კერძოდ, და განზომა იგი საზომთაებრ ამათ.
მისსა	მცხ.იეზ	და თეენი და ელევნი და ელამმონნი და სარკუმელნი მისნი გარემოჲს; და ელამმონნი მისსა გარემო ერგასის წყრთაებ - სიგრძე მისი, და სივრცე მისი - ოცდახუთ წყრთაებ.
მათ	მცხ.იეზ	და მოიღე სამოსელთაგან შენთა და უქმენ იგი კერპთა კერულებად და განჰმეძვენ მათ ზედა და არა შეხჳდე, რომელნი არა იყვნენ, არცა არა იქმნეს.
მათ	მცხ.იეზ	და მოიღე შესამოსელი შენი ჭრელი და გარეშეჰმოსე მათ და ზეთი ჩემი და საკმეველი ჩემი დასდევ წინაშე პირსა მათსა;
მათ	მცხ.იეზ	ხოლო წინაკარსა თანა ბჭისასა ორნი ტაბლანი ამიერ და იმიერ, ტაბლანი ამიერ მეორისა გამოსადინელისა, რაჲთა დაიკლოდიან მათ ზედა ყოვლადდასაწუელი და ცოდვისა ძლითნი და უმეცრებისა ძლითნი.
იგინი	მცხ.იეზ	და პურნი ჩემნი, რომელნი მიგცენ შენ, სემიდალი და ზეთი და თაფლი გასაზრდელე შენ, და დასხენ იგინი წინაშე პირსა მათსა საყნოსად სულნელებისად.
მათ	მცხ.იეზ	და იქმნა შემდგომად ამათსა, - იტყჳს ადონაი უფალი, - და მიიყვანენ ძენი შენნი და ასულნი შენნი, რომელნი მიშვენ მე, და უზორენ მათ განსალევნელად, ვითარცა მცირედ განჰმეძვენ.
მათ	მცხ.იეზ	ოთხნი ტაბლანი ამიერ და ოთხნი ტაბლანი იმიერ, სამხრით კერძო ბჭისაჲთ რვანი ტაბლანი მსხუერპლთანი; მათ ზედა დაკლნიან საკლველნი ყოვლადდასაწუელთანი წინაშე რვათა ტაბლათასა.
იგინი	მცხ.იეზ	და თქუა ჩემდამო: საყდარი ესე, მხედველი სამხრად მიმართ, მღდელთა, მცველთა საცავსა სახლისასა. და საყდარი, მხედველი ჩრდილოდ მიმართ, მღდელთა, მცველთა საცავსა საკურთხეველისასა; იგინი არიან ძენი სადუკისნი, მიახლებულნი ლევისგან უფლისა მიმართ მსახურებად მისსა.
მის	მცხ.იეზ	და სიგრძე ელამისაჲ წყრთათა ოცთაჲ და სივრცე წყრთათა ათერთმეტთაჲ; და ათთა აღხარისხულთა მიერ აღვიდოდეს მის ზედა და სუეტნი იყვნეს ელამსა ზედა, ერთი ამიერ და ერთი იმიერ.
იგი	მცხ.იეზ	დაჲ თქვენი უხუცესი - სამარიაჲ, იგი, ასულნი მისნი, დამკჳდრებულნი მარცხენით შენსა; და დაჲ შენი უმრწემესი შენი, დამკჳდრებული მარჯუენით შენსა - სოდომაჲ, და ასულნი მისნი.
მან	მცხ.იეზ	ცხოველ ვარ მე, - ადონაი იტყჳს უფალი, - უკუეთუ ყო სოდომამან, დამან შენმან მან, და ასულთა მისთა, ვითარსახედ ჰყავ შენ და ასულთა შენთა.
მის	მცხ.იეზ	გარნა ესე უსჯულოებაჲ სოდომისა, დისა შენისა, ამპარტავანებაჲ და სისავსითა პურისაჲთა და იეფობითა ნუკვეულობდა იგი და ასულნი მისნი. ესე იყო მის შორის და ასულთა მისთა და ჴელსა გლახაკისა და დავრდომილისასა არა უპყრობდეს,
იგინი	მცხ.იეზ	და შენ მოიღე ტანჯვაჲ შენი გარდარეული, რომლითა განხრწნენ დანი შენნი ცოდვათა შინა შენთა, რომელნი იუსჯულოენ უფროს მათსა და განამართლენ იგინი უფროჲს თავისა შენისა, შენ შეირცხჳნე და მიიღე უპატიოება შენი განმართლებითა შენგან დათა შენთაჲთა.
იგინი	მცხ.იეზ	და დაჰფლნეს იგინი სახლმან ისრაჱლისამან, რაჲთა განწმიდნეს ქუეყანაჲ შჳდ თთუე.
მათდა	მცხ.იეზ	და დაჰფლვიდენ მათ ყოველი ერი ქუეყანისა, და იყოს მათდა სახელად დღე, რომელსა შინა ვიდიდო მე, ,,იტყჳს ადონაჲ უფალი.
მის	მცხ.იეზ	და აღმოსცენდა და იქმნა ვენაჴად უძლურად და კნინად სიდიდითა და სახედავად მისსა, და რტონი მისნი მის ზედა და ძირნი მისნი ქუეშე კერძო მისსა იყვნეს; და იქმნა ვენაჴად და ყვნა წიდნენი და განვრცნა ბაბილონი მისნი.
იგინი	მცხ.იეზ	და ცნან ყოველთა წარმართთა, ვითარმედ ცოდვათა მათთათჳს ტყუე იქმნეს სახლი ისრაჱლისაჲ, მის წილ, რომელი შეურაცხეს ჩემდამო, და მოვიქციე პირი ჩემი მათგან, და მივსცენ იგინი ჴელთა მტერთა მათთასა, და დაეცნეს ყოველნი მახჳლითა.
იგი	მცხ.იეზ	და მიიღოს თესლისაგან მეფობისაჲსა და დადვას მის თანა აღთქმაჲ და შეიყვანოს იგი წყევასა შინა და წინამძღუარნი ქუეყანისანი მიიხუნეს.
მას	მცხ.იეზ	და განდგეს მისგან განვლინებად მიმთხრობელთა ეგჳპტედ, რაჲთა მოსცენ მას ცხენები და ერი მრავალი. უკუეთუ წარემართოს, ანუ განერეს მოქმედი წინააღმდგომთაჲ? და გარდამავალი აღთქმისაჲ უკუეთუ ცხონდეს?
მისდა	მცხ.იეზ	არა ძალითა დიდითა, არცა ერითა მრავლითა ხოლო ყოს მისდა მიმართ ფარაო ბრძოლაჲ ლაშქრის მოდგმითა და შენებითა ისრის საყენებელთაჲთა აღებად სულთა მრავალთა.
მის	მცხ.იეზ	და არა მივიქციო არა მერმე პირი ჩემი მათგან მის წილ, რომელ მივჰფინე გულისწყრომაჲ ჩემი სახლსა ზედა ისრაჱლისასა, - იტყჳს უფალი, უფალი.
მისა	მცხ.იეზ	და გარდავჰფინო მის ზედა ბადე ჩემი და მოსრულდეს გარემოდგომასა შინა მისსა; და შთავაწიო იგი ბაბილონდ და განვისაჯო მისა თანა მუნ სიცრუჲსათჳს მისისა რომელი იცრუა ჩემდამო.
მისსა	მცხ.იეზ	და გამოვჰკიდო იგი მთასა ზედა განსაცხრომელსა ისრაჱლისასა და დავჰნერგო იგი, და გამოიღოს მორჩი, და ყოს ნაყოფი და იყოს ნაძუად დიდად. და განისუენებდეს ქუეშე მისსა ყოველი ქათამი და ყოველმან მფრინველმან ქუე საგრილსა რტოთა მისთასა განისუჱნოს და რტონი მისნი კუალად მოეგნენ.
იგინი	მცხ.იეზ	და ბრძანებათა შინა ჩემთა ვლოს, და სამართალნი ჩემნი დაიმარხნეს ქმნად იგინი, მართალ არს ესე, ცხოვნებით ცხონდეს იტყჳს, - ადონაი უფალი.
მას	მცხ.იეზ	ყოველნი უსამართლოებანი მისნი, რომელნი ქმნნა, არა აღეჴსენნენ მას; სიმართლესა შინა მისსა, რომელნი ქმნნა, ცხოვნდეს.
მას	მცხ.იეზ	მი-თუ-აქციოს მართალმან სიმართლისაგან თჳსისა და ყოს შეცოდება და მოკუდეს, ცოდვასა შინა თჳსსა, რომელ ქმნნა, მას შინაცა მოკუდეს. და მოთუ-აქციოს უსჯულომან უსჯულოებათაგან თჳსთა, რომელნი ქმნნა, და იქმოდის განკითხვასა და სიმართლესა, ამან სული თჳსი დაიცვა.
მის	მცხ.იეზ	რამეთუ არა მნებავს სიკუდილი მოსიკუდიდისა მის, - იტყჳს ადონაი უფალი, ვითარ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა და ცხოვნებად სული მისი, - იტყჳს ადონაი უფალი, - და მოიქეცით და ცხოვნდით.
მის	მცხ.იეზ	და მისცნა მის ზედა წარმართნი გარემოჲს სოფლებთაგან და გარდააფინნა მის ზედა ბადენი მისნი და განხრწნილებასა შინა მათსა შეპყრობილ იქმნა.
იგი	მცხ.იეზ	და დადვეს იგი ჭიმითა და გალეაკითა და მოვიდა მეფისა ბაბილონისა და შეიყვანეს იგი საპყრობილედ, რაჲთა არა ისმეს ჴმაჲ მისი მერმე მთათა ზედა ისრაჱლისათა.
მის	მცხ.იეზ	და აწ დანერგეს იგი უდაბნოსა შინა, ქუეყანასა ურწყულსა და წყურიელსა. და გამოვიდეს ცეცხლი კუერთხისაგან რჩეულისა მისისა და შეჭამოს იგი, და არა იყოს მის შორის კუერთხი ძალისაჲ, ტომი იგავად გოდებისა არს და იყოს გოდებად.
მათდამი	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, თქუ მოხუცებულთა მიმართ ისრაჱლისათა და სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: უკუეთუ გამოკითხვად ჩემდა მოხუალთ თქუენ, ცხოველ ვარ მე, უკუეთუ მიგიგო თქუენ, - იტყჳს ადონაი უფალი.
მათ	მცხ.იეზ	მას დღესა შინა შევეწეოდე მათ ჴელითა ჩემითა გამოყვანებად მათდა ქუეყანისაგან ეგჳპტისა ქუეყანად, რომელი განუმზადე მათ, ქუეყანად მადინებელად სძისა და თაფლისა, გოლი არს უფროს ყოვლისა ქუეყანისა.
მათ	მცხ.იეზ	და მე აღვიღე ჴელი ჩემი მათ ზედა, უდაბნოს შინა, რაჲთურთით არა შეყვანებად მათდა ქუეყანად, რომელი მივეც მათ ქუეყანად მადინებელად სძესა და თაფლსა, გოლ არს უფროს ყოვლისა ქუეყანისა.
მათ	მცხ.იეზ	მათ წილ, რომელ სამართალნი ჩემნი განიშორნეს, და ბრძანებათა შინა ჩემთა არა ვიდოდეს მათ შინა და შაბათთა ჩემთა შეაგინებდეს, შემდგომად გულისზრახვათა მათთასა ვიდოდეს.
იგინი	მცხ.იეზ	და ჰრიდა მათ თუალმან ჩემმან არა აღჴოცად მათდა და არა ვყვენ იგინი მოსასრულებლად უდაბნოს ზედა.
იგი	მცხ.იეზ	და მწიკულევან-ვყუნე იგინი ნიჭთა შინა მათთა განსლვასა ჩემსა ყოვლისა მიმართ განმღებისა საშოჲსაჲსა, რაჲთა უჩინო-ვყო იგი, რაჲთა ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მათდა	მცხ.იეზ	ამისთჳს თქუ სახლისა მიმართ ისრაჱლისა, ძეო კაცისაო, და სთქუა მათდა მიმართ: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ვიდრე ამისამდე განმარისხეს მე მამათა თქუენთა დაკუეთებათა მიერ მათთა, რომელთა შინა დაეკუთნეს თჳთ ჩემდამო.
მათ	მცხ.იეზ	და შევიყვანენ იგინი ქუეყანად, რომლისა მიმართ აღვიღე ჴელი ჩემი მიცემად იგი მათ, და იხილეს ყოველი ბორცჳ მაღალი და ყოველი ხე ჩრდილოანი და უზორეს მუნ ღმერთთა მათთა და დააწესეს მუნ საკუმეველი ძღუენთა მათთაჲ, და დადვეს მუნ საყნოსი სულნელებისა მათისაჲ, და უგეს მუნ გებანი მათნი.
მათ	მცხ.იეზ	და გამოგიყვანნე თქუენ ერთაგან და შეგიწყნარნე თქუენ სოფლებთაგან, სადა განიბნიენით მათ შორის, ჴელითა მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა და გულისწყრომითა განფენილითა.
იგინი	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ ქუეყანისაგან მსხემობისა მათისა გამოვიყვანენ იგინი და ქუეყანად ისრაჱლისა არა შევიდენ, და სცნათ, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
იგინი	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ მთასა ზედა წმიდასა ჩემსა, მთასა ზედა მაღალსა ისრაჱლისასა, - იტყჳს ადონაი უფალი, - მუნ მმსახურებდეს მე ყოველი სახლი ისრაჱლისაჲ სრულიად ქუეყანასა ზედა, და მუნ შევიწყნარნე მე იგინი, და მუნ ზედმივიხილო დასაბამთა თქუენთა და დასაბამთა განნაჩინებთა თქუენთასა, ყოველთა შორის სიწმიდეთა თქუენთა?
მათ	მცხ.იეზ	საყნოსად სულნელებისად შეგიწყნარნე თქუენ, გამოგიყვანნე რაჲ თქუენ ერთგან, და შეგიწყნარნე თქუენ სოფლებთაგან, რომელთა შორის განიბნიენით მათ შორის, და წმიდა ვიყო თქუენ შორის წინაშე თუალებსა ერთასა.
მათ	მცხ.იეზ	და მოიჴსენოთ მუნ გზათა თქუენთაჲ და სიმარჯუეთა თქუენთა ყოველთაჲ, რომელთა შინა შეიგინებოდეთ მათ შინა; იცემდით პირთა თქუენთა ყოველთა ზედა უკეთურებათა თქუენთა, რომელთაცა იქმოდეთ.
იგინი	მცხ.იეზ	და ცნას ყოველმან ჴორციელმან, ვითარმედ მე უფალმან აღვაგზენ იგი, და არა დავშრიტო და ვთქუ: ნუსადა, უფალო, უფალო! იგინი მეტყჳან მე, ანუ არა იგავი თქმული არს ესე?
მათ	მცხ.იეზ	ღაღად-ყავ და ვალალაებდ, ძეო კაცისაო! რამეთუ ესე იქმნა ერსა შორის ჩემსა, ესე ყოველთა შორის მისათხრობელთა მათ ერთა ისრაჱლისათა, მოახლენი ჩემნი სამახჳლოდ იქმნეს ერისა ჩემისა. და ამისთჳს დაიტყუელენ ჴელითა შენითა,
მათდა	მცხ.იეზ	და თჳთ იგი მათდა, ვითარცა მემისნე მისნობისაჲ წინაშე მათდა და მეშვიდე ყონ მეშვიდემანცა აღმჴსენებელმან სიცრუჲსა მათისამან შეპყრობად.
მით	მცხ.იეზ	ცეცხლისა მიერ იყო შესაჭმელ. სისხლი შენი იყოს საშუალ ქუეყანისა შენისა, არღა იყოს შენდა ჴსენებაჲ მით, რამეთუ მე უფალი ვიტყოდე.
მათ	მცხ.იეზ	და უკუეთუ დავსცე ჴელი ჩემი ჴელისა მიმართ მათ ზედა, რომელნი აღასრულენ და რომელნი ჰყვენ და სისხლთა შენთა ზედა, ქმნილთა შენ შორის.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს არქუ: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მათ წილ, რომელ იქმნენით ყოველნი ერთშეზავებაჲ ამისთჳს მე შეგიწყნარნე თქუენ საშუალ იერუსალჱმისა,
მისდამი	მცხ.იეზ	ვითარცა შეიწყნარებს ვეცხლი, და რვალი, და რკინაჲ, და ბრპენი, და კალაჲ შორის საჴმილისა გამობერვად მისდამი ცეცხლსა გამოსადნობელად, ეგრეთ შეგიწყნარნე თქუენ რისხვასა შინა ჩემსა
მას	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, არქუ მას: შენ ხარ ქუეყანაჲ არდამლტვარი, არცა წჳმაჲ იქმნა შენ ზედა დღესა შინა რისხვისა შენისასა.
მას	მცხ.იეზ	და არქუ მას: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: აჰა, მე შენ ზედა, გოგ, მთავარსა როსს, მოსოხს და თობელს,
მათდა	მცხ.იეზ	და წინაწარმეტყუელნი მისნი მცხებელნი მათდა ვეცხლისანი დაეცნენ, მხედველნი ამაოთანი მემისნენი ცრუთანი, ამათ იტყჳს ადონაი უფალი, და უფალი არა იტყოდა.
მათ	მცხ.იეზ	სპარსნი, და ეთიოპელნი, და ლჳდნი, ლიბიელნი, და ფუთნი მათ თანა, ყოველნი ესე ფარებისა და ჩაფხუტებისა და მშჳლდებისა მქონებელნი,
მათდამი	მცხ.იეზ	და მისცა სიძვაჲ თჳსი მათდამი გამორჩეულთა მიმართ ძეთა ასურასტანელთასა, ყოველთა და ყოველთა, რომელთა მიმართ თვალ-აგნა, ყოვლითა, გულისზრახვითა მისითა შეიგინებოდა.
მან	მცხ.იეზ	და იხილა დამან მისმან, ოოლიბა, და განხრწნა მან ზედდართვაჲ თჳსი უფროს მისსა, და სიძვაჲ მისი უფროს სიძვისა დისა მისისასა.
მას	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და იყოს მას დღესა შინა, აღვიდენ სიტყუანი გულსა ზედა შენსა და ჰგულისსიტყჳდე გულისსიტყუათა ბოროტთა
მათ	მცხ.იეზ	ძენი ბაბილოვნისანი და ყოველნი ქალდეველნი ფაკუთ, და სუდ, და კუდ, და ყოველნი ძენი ასსურასტანელთანი მათ თანა, ჭაბუკნი რჩეულნი, წინამძღუარნი და ლაშქრისმძღუარნი, ყოველნი მსამობნი სამწილნი და სახელოვანნი ცხენოსანნი, ცხენთა ზედა.
იგი	მცხ.იეზ	და მივსცე შური ჩემი შენ ზედა და ჰყოფდენ შენ თანა რისხვითა გულისწყრომისა ჩემისაჲთა. ცხჳრნი შენნი და ყურნი შენნი მიგიხუნენ, დაშთომილნი შენნი მახჳლითა დაამჴუნენ, თჳთ იგი ძენი შენნი და ასულნი შენნი წარიყვანნენ და ნეშტნი შენნი ცეცხლმან შეჭამნეს.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: მათ წილ, რომელ დამივიწყე მე და განმაგდე მე უკანა სხეულისა შენისა, შენცა მიიღე უთნოობა შენი და სიძვა შენი.
მას	მცხ.იეზ	ვიდრემდის ესენიცა მიყვნეს მე, შეაგინებდეს წმიდათა ჩემთა მას დღესა შინა და შაბათთა ჩემთა შეამწიკულებდეს
მას	მცხ.იეზ	ამისთჳს წინაწარმეტყუელებდ, ძეო კაცისაო, და არქუ გოგს: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: არა დღესა მას შინა დამკჳდრებულ რაჲ იყო ერი ჩემი ისრაჱლი მშჳდობით; სცნა და აღსდგე
მათდამი	მცხ.იეზ	და მიუმცნებდეს კაცთა, მომავალთა შორით, რომელთა მოციქულთა მიავლინებდეს მათდამი, და მყის მოსლვასა მათსა მეყსეულად იბანებოდე, და იგრემლებდ თუალთა შენთა, და იმკვებოდე სამკაულითა.
მათ	მცხ.იეზ	და იგინი შევიდოდეს მისსა, ვითარსახედ შევლენ დედაკაცისა მიმართ მეძვისა, ეგრეთ შევიდოდეს ოოლაჲს მიმართ და ოოლიბაჲსა, დედათა მათ უსჯულოთა, ქმნად უსჯულოებისა.
მათ	მცხ.იეზ	და კაცთა ამათ მართალთა შური მიჰჴადონ მათ შურის-გებითა მემრუშეთაჲთა და მსჯავრითა დამთხეველთა სისხლისათაჲთა, რამეთუ მემრუშე არიან, და სისხლი ჴელთა შინა მათთა:
იგინი	მცხ.იეზ	და ქვაჲ დაჰკრიბონ ქვებითა საჭურველთაჲთა და დაწერტნენ იგინი მახჳლთა მიერ მათთა. ძენი მათნი და ასულნი მათნი მოსრნენ, და სახლნი მათნი დაწუნენ ცეცხლითა.
მისდამი	მცხ.იეზ	და შთაადგენ მას დრონეულნი, ყოველი დრონეული კარგი მისდამი: წჳვი და მჴარი, გამოჴორცვილი ძუალთაგან.
მათსა	მცხ.იეზ	რჩეულთაგან საცხოვართა მართებულთა, და ქუეშე დასწვა ძუალები ქუეშჱ კერძო მათსა; დუღილით იდუღოს და შეგბეს ძუალებიცა მისი შორის მისსა.
მისგან	მცხ.იეზ	დამდაბლდეს გესლი მისი. და არ გამოვიდეს მისგან, მრავალ არს გესლი მისი და ჰრცხუენეს გესლსა მისსა.
მათდამი	მცხ.იეზ	და ვთქუ მათდამი: სიტყუაჲ უფლისაჲ იქმნა ჩემდამო მეტყუელი.
მათგან	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, არა დღესა შინა, ოდეს მოვიღო ძალი მათი მათგან და სიმაღლე სიქადულისა მათისაჲ, გულისსათქმელნი თუალთა მათთანი და ამაღლებაჲ სულისა მათისაჲ, ძენი მათნი და ასულნი მათნი
მას	მცხ.იეზ	მოვიდეს, განრინებული მას დღესა შინა, შენდამო მითხრობად შენდა ყურთა მომართ.
მათ	მცხ.იეზ	და ჰრქუა ძეთა ამმონისთა: ისმინეთ სიტყუაჲ ადონაი უფლისაჲ, ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მათ წილ, რომელ მოსცხრებოდეთ წმიდათა ზედა ჩემთა, რამეთუ შეიგინა და ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა, რამეთუ უჩინო იქმნა, და სახლსა ზედა იუდაჲსასა, რამეთუ წარვიდა ტყუეობად.
მის	მცხ.იეზ	მით, რამეთუ ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მის წილ, რომელ დაიტყუელე ჴელი შენი და ზედიბგერდი ფეჴითა შენითა, და მოსცხრებოდე სულითა შენითა ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა.
იგი	მცხ.იეზ	ძეთა კედემისთა, ძეთა თანა ამმონისთა, მივეც იგი სამკჳდრებელად, და მივცე იგი აღსაჴოცელად, რაჲთა არა იქმნეს ჴსენება ძეთა ამმონისთაჲ წარმართთა შორის.
მათგან	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: მის წილ, რომელ ქმნა იდუმეამან, რამეთუ შურისგებასა შინა მათგან შურისგებისასა სახლსა ზედა იუდაჲსასა და ძჳრისმოჴსენე იქმნეს და ისაჯეს სჯაჲ მათგან.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და განვირთხამ ჴელსა ჩემსა იდუმეას ზედა და მოვსრავ მისგან კაცსა და საცხოვარსა; და დავდვა იგი ოჴრად, და თემანით და დედანით დევნულნი ძახჳლითა დაეცნენ.
მის	მცხ.იეზ	ამისთჳს ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი: მის წილ, რომელ ქმნეს უცხოტომთა შურისგებისა მიერ და აღადგინეს შურისგებაჲ ზედმოხარულ ყოვლითა სულითა აღჴოცად მტერობაჲ საუკუნოჲ.
იგი	მცხ.იეზ	და მოიღონ შენ ზედა გოდებაჲ და გრქუან შენ: ვითარ წარწყმდი და დაირღუ ზღვისაგან ქალაქი საქებელი, რომელი იყავ ძლიერ ზღუასა შინა, იგი და მკჳდრნი მისნი, მიმცემელი შიშისა მისისაჲ ყოველთადა მკჳდრთა მისთაჲ.
იგინი	მცხ.იეზ	მოხუცებულნი წიგნთანი და ბრძენნი მათნი, რომელნი იყვნეს შენ შორის, იგინი განაძლიერებდეს განზრახვასა შენსა. და ყოველნი ნავნი ზღჳსანი და ნიჩბის-მცემელნი მათნი იყვნეს შენ შორის მიმგებელ შერევნასა შენსა, და გექმნნეს შენ დასავალთა ზედა დასავალთასა.
იგინი	მცხ.იეზ	ვაჭარნი საბაჲსანი და რათმაჲსანი - იგინი ვაჭარ შენდა პირველთა თანა სულნელთა და ქვათა კეთილთა, რომელთა ოქროჲცა მოსცეს სავაჭროსა შენსა. ხარრანი და ქალანი და დადანი,
მის	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, არქუ მთავარსა ტჳროსისასა: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი, მის წილ, რომელ ამაღლდა გული შენი და თქუა: ღმერთი ვარ მე, საყოფელი ღმრთისაჲ დავიმკჳდრე გულსა შორის ზღჳსასა; შენ კაცი ხარ და არა ღმერთი, და მიეც გული შენი გულად ღმრთისა.
მათ	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: და შევკრიბო სახლი ისრაჱლისაჲ წარმართთაგან, სადა განითესნეს, მუნ, და წმიდა ვიქმნე მე მათ შორის, წინაშე ერთა და წარმართთასა, და დაემკჳდრნენ ქუეყანასა ზედა მათსა, რომელი მივეც მონასა ჩემსა, იაკობსა,
მათთა	მცხ.იეზ	და დაემკჳდრნენ მის ზედა სასოებით და აღაშენნეს სახლნი, და დაჰნერგნენ ვენაჴოანნი და დაემკჳდრნენ სასოებით, ოდეს ვყო მსჯავრი ყოველთა თანა შეურაცხისმყოფელთა მათთა, გარემოსნი შორის მათთა და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი მათი და ღმერთი მამათა მათთა.
მათ	მცხ.იეზ	ოდეს გიპყრეს შენ ჴელითა მათითა, შეიმუსრე და ოდეს ეზედმპყრობელა მათ ზედა ყოველი ჴელი და ოდეს ზედგანისუენა შენ ზედა, შეიმუსრე და შეჰფქევ ყოველი ძალი მათი.
იგი	მცხ.იეზ	არა განვლოს მის მიერ ფერჴმან კაცისამან და ყოველმან საცხოვარმან არა განვლოს იგი და არდამკჳდრებულ იქმნეს ორმეოც წელ.
იგინი	მცხ.იეზ	და მოვაქციო ტყუეობაჲ ეგჳპტისაჲ და დავამკჳდრნე იგინი პათურისსა, ქუეყანასა შინა, რომლისაგან მოცემულ იქმნეს, და იყოს მუნ სამთავროჲ მდაბალი უფროს ყოველთა სამთავროთასა.
მათსა	მცხ.იეზ	და არღა იყვნენ მერმე სახლისათჳს ისრაჱლისა სასოებად, აღსაჴსენებელად უსჯულოებისა შედგომასა შინა მათსა უკანა გულთა მათთა და ცნან, ვითარმედ მე ვარ ადონაი უფალი.
მას	მცხ.იეზ	მსახურებისა წილ მისისა, რომელი ჰმონა ტჳროსსა ზედა, მივეც მას ქუეყანაჲ ეგჳპტისაჲ, - იტყჳს ადონაი უფალი; ამათ იტყჳს უფალი, უფალი:
მას	მცხ.იეზ	და შური ჩემი ცეცხლითა რისხვისა ჩემისაჲათა, ვიტყოდე, არა თუ მას დღესა შინა იყოს ძრვა დიდი ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა.
მას	მცხ.იეზ	და მოუწოდა მას ზედა შიშსა მახჳლისასა, - იტყჳს ადონაჲ უფალი, - მახჳლი კაცისაჲ ძმასა მისსა ზედა იყოს.
მის	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაი უფალი მის წილ, რომელ თქვა მტერმან თქუენ ზედა: ვაშა, ვაშა, ოჴერ საუკუნე მაღალნი დასაპყრობელად იქმნნეს ჩუენდა.
მათდამი	მცხ.იეზ	და ვიწინაწარმეტყუელე, ვითარ-იგი მამცნო მე; და შევიდა მათდამი სული და განცოცხლდეს, და დადგეს ფერჴთა მათთა ზედა შესაკრებელი მრავალი ფრიად.
იგინი	მცხ.იეზ	და იტყოდა უფალი ჩემდამო მეტყუელი: ძეო კაცისაო, ძუალები ესე ყოველი სახლი ისრაჱლისაჲ არს, იგინი იტყჳან: ჴმელ იქმნეს ძუალნი ჩუენნი. წარწყმდა სასოებაჲ ჩუენი, მოვისრენით.
მათდამი	მცხ.იეზ	ამისთჳს წინაწარმეტყუელებდ, ძეო კაცისაო, და თქუ მათდამი: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: აჰა, მე აღვახუნე სამარენი თქუენნი, ერო ჩემო, და აღმოგიყვანნე თქუენ საფლავთაგან თქუენთა და შეგიყვანნე თქუენ ქუეყანად ისრაილისა.
იგინი	მცხ.იეზ	და შეაყვნე იგინი ურთიერთას მიმართ შენდად, ერთ კუერთხად შეკრვად იგინი. და იყვნენ ერთბამად ჴელსა შინა შენსა.
მათ	მცხ.იეზ	მას დღესა შინა გამოვიდენ ქადაგნი მოსწრაფენი უჩინო-ქმნად ეთიოპიისა. და იყოს შფოთი მათ შორის დღესა შინა ეგჳპტისასა, რამეთუ, აჰა, მოიწია.
მათ	მცხ.იეზ	და მივსცნე იგინი ნათესავად ერთად ქუეყანასა შინა ჩემსა და მთათა შორის ისრაჱლისათა, და მთავარი ერთი იყოს მათ ყოველთა მეფედ, და არა იყვნენ მერმე ორ ნათესავად, არცა განიყოფვოდიან მერმე ორთა მეფეთა მიმართ.
იგი	მცხ.იეზ	და ტაფნას დაბნელდეს დღე შემუსრვასა ჩემგან მუნ სკიპტრთა ეგჳპტისათასა და წარწყმდეს მუნ გინებაჲ ძალისა მისისაჲ, და იგი ღრუბელმან დაფაროს და ასულნი მისნი ტყუედ წარიყვანნენ.
მის	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, მკლავნი ფარაო მეფისა ეგჳპტისანი შევმუსრენ და, აჰა, არ შეიხჳნეს მიცემად მისსა კურნებაჲ, დადებად მის ზედა სალბუნი, მიცემად და განძლიერებად მისსა პყრობად მახჳლისა.
იგინი	მცხ.იეზ	და განვსთესნე მეგჳპტელნი წარმართთა შორის და განვფიწლნე იგინი სოფლებთა მიმართ.
იგი	მცხ.იეზ	და განვაძლიერნე მკლავნი მეფისა ბაბილოვნისანი და მივსცე მახჳლი ჩემი ჴელსა მისსა. და მოაწიოს იგი ეგჳპტესა ზედა და წარტყუენოს ტყუე მისი და იავარ-ყოს იავარი მისი.
იგინი	მცხ.იეზ	და განვსთესო ეგჳპტე წარმართთა მიმართ და განვფიწლნე იგინი სოფლებსა შორის. და ცნან ყოველთა მეგჳპტელთა, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
იგი	მცხ.იეზ	წყალმან განზარდა იგი, და უფსკრულმან აღამაღლა იგი. მდინარენი მისნი მოადინნა გარემო ნერგთა მისთა და შეყენებანი მისნი განავლინნა ყოველთა მიმართ ხეთა ველისათა.
იგინი	მცხ.იეზ	და იყოს დაკარვებაჲ ჩემი მათ შორის, და ვიყო მე მათდა ღმერთ და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად.
მას	მცხ.იეზ	სიმრავლისათჳს რტოთა მისთაჲსა დაეშურვნეს მას ხენი საშუებლისა სამოთხისა ღმრთისანი.
მათ	მცხ.იეზ	და ცნან წარმართთა, ვითარმედ მე ვარ უფალი, წმიდამყოფელი მათი ყოვლისა მიერ წმიდათა ჩემთაჲსა მათ შორის უკუნისამდე.
იგი	მცხ.იეზ	და განვეც იგი ჴელთა მთავართა წარმართთასა და ყვეს წარწყმედაჲ მისი.
მისსა	მცხ.იეზ	რაჲთა არა ამაღლდენ სიდიდესა თანა მათსა ყოველნი ხენი წყლისზედანი, და არა მისცეს მთავრობაჲ მისი საშუალ ღრუბელთასა, და არა დადგეს სიმაღლესა შორის მათსა მისსა მიმართ ყოველნი მსუმელნი წყალსა, რამეთუ ყოველნი მიეცნეს სიკუდილდ სიღრმედ ქუეყანისა, შორის ძეთა კაცთა, შთამავალთასა მთხრებლად.
მას	მცხ.იეზ	ჴმისაგან და კუეთებისა მისისა შეირყინეს ყოველნი წარმართნი, ოდეს შთამიყვანდა ჯოჯოხეთად, შთამავალთა თანა მღჳმედ, და ნუგეშინის-სცემდეს მას უქუესთა შინა ყოველნი ხენი საშუებელისანი და ურჩეულესნი და უკეთესნი ლიბანისანი, ყოველნი მსუმელნი წყალსა;
მის	მცხ.იეზ	და რამეთუ იგინიცა შთავიდეს მის თანა ჯოჯოხეთად, მოწყლულთა თანა მახჳლისა მიერ, და თესლი მისი დამკჳდრებულთა ქუეშე საგრილსა მისსა, შორის ცხორებისა მათისა, წარწყმდეს.
მას	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, აღიღე გოდება მეფობასა ზედა ფარაო ეგჳპტისაჲსასა და ჰრქუა მას: ლომსა წარმართთასა ემსგავსე შენ; და ვითარცა ვეშაპი ზღჳსშინაჲ, და ურქენდი მდინარეთა შორის შენთა და აღამრღჳე წყალი ფერჴებითა შენითა და დასთრგუნევდ მდინარეთა შენთა.
მის	მცხ.იეზ	ოდეს მივსცე ეგჳპტე წარსაწყმედელად და მოვაოჴრო ქუეყანაჲ სავსებითურთ მისით, ოდეს განვსთესნე ყოველნი დამკჳდრებულნი მის შორის, და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
იგი	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, გოდებდ ძალსა ზედა ეგჳპტისასა და მიდრეკილმან მოიზიდე იგი და შთაიყვანენ ასულნი მისნი, წარმართთა მკუდარნი, სიღრმედ ქუეყანისა, შთამავალთა მიმართ მღჳმედ.
მის	მცხ.იეზ	საშუალ წყლულთა მახჳლისათა დაეცნენ მის თანა და დაიძინოს ყოველმან ძალმან მისმან.
იგი	მცხ.იეზ	მუნ მთავარნი ჩრდილოჲსანი, ყოველნი იგი, ყოველნი ლაშქრის მძღუარნი ასსურისანი, შთამავალნი წყლულნი შიშისა თანა მათისა და ძალისა მათისა, დაიძინეს წინადაუცუეთელთა წყლულთა თანა მახჳლისათა, და წარიღეს ტანჯვაჲ მათი შთამავალთა თანა მთხრებლად.
მას	მცხ.იეზ	და ესმეს მსმენელსა ჴმაჲ საყჳრისაჲ და არა დაცვა-ყოს და ზედამოვიდეს მახჳლი და ეწიოს მას, სისხლი მისი თავსა ზედა მისსა იყოს.
მას	მცხ.იეზ	რამეთუ ჴმასა საყჳრისასა მსმენელმან არა დაცვა-ყო, სისხლი მისი მას ზედა იყოს; და ესრეთ და რამეთუ დაცვა-ყო, სული თჳსი განირინა.
იგი	მცხ.იეზ	და ებგურმან უკეთუ იხილოს მახჳლი მომავალი და არა საყჳრ-სცეს საყჳრსა და არ დაუნიშნოს ერსა, და ერმან არა დაცვა-ყოს და ზედამოსრულმან მახჳლმან მიიღოს მათგან სული, იგი უკუე ცოდვისათჳს თავისა თჳსისა მიღებულ იქმნა, ხოლო სისხლი მისი ჴელისაგან ებგურისა გამოვიძიო.
იგი	მცხ.იეზ	თქუმასა შინა ჩემგან ცოდვილისასა: ცოდვილო, სიკუდილით მოჰკუდე, და არა კრძალვა-სცე ცოდვილსა დაცვად უთნოობაჲ მოქცევად მისსა გზისაგან მისისა, ცხოვნებად ძიებად მისსა, უსჯულო იგი უსჯულოებითა მისითა მოკუდეს, ხოლო სისხლი მისი ჴელისაგან შენისა გამოვიძიო.
იგი	მცხ.იეზ	ხოლო შენ უკუეთუ წინამიუთხრა უთნოსა გზაჲ მისი მოქცევად მისსა მისგან, და არა მოიქცეს გზისაგან მისისა, იგი ვიდრემე უსჯულოებასა შინა თჳსსა მოკუდეს, ხოლო შენ სული შენი განირინო.
იგი	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, არქუ ძეთა ერისა შენისათა: სიმართლემან მართლისამან ვერ განარინოს იგი, რომელსაცა დღესა სცთეს; და უსჯულოებამან უსჯულოჲსამან ვერ მოკლას, რომელსაცა დღესა მოაქციოს უსჯულოებისაგან მისისა, და მართალსა ვერ ძალ-უც ცხოვნებად სიმართლისათჳს თჳსისა, რომელსაცა დღესა ცოდოს.
იგი	მცხ.იეზ	და იტყჳან ძენი ერისა შენისანი: არა მართალ არს გზაჲ უფლისაჲ. და იგი გზაჲ მათი არა მართალ არს. ხოლო ისმინეთ, სახლო ისრაჱლისაო: ნუ გზაჲ ჩემი არა მართალ არს, არა გზანი თქვენნი არამართალ?
მის	მცხ.იეზ	და ჴელი უფლისაჲ იქმნა ჩემ ზედა მიმწუხრი, პირველ მოსლვისა განრინებულისა მის, და აღმიღო პირი ჩემი, ვითარცა მოვიდა ჩემდა განთიად, და აღ-რაჲ-ეღო პირი ჩემი, არღარა დაიპყრა მერმე.
მის	მცხ.იეზ	და შენ ექმენ მათ, ვითარცა ჴმაჲ იგი სახიობისაჲ და ჴმაჲ ნესტჳსა მის, და ესმოდეს სიტყუაჲ შენი და არა ყონ.
იგინი	მცხ.იეზ	ვითარ-იგი მოიხილავს მათ მწყემსი დღესა შინა, ოდეს იყოს ალმური და ღრუბელი, შორის ცხოვართა მისთა განშორებულთა, ეგრეთ გამოვიძინე ცხოვარნი ჩემნი და ვიჴსნნე მე იგინი ყოვლისა ადგილისგან, სადა განითესნეს, მუნ, დღესა შინა ალმურისა და ღრუბლისასა.
მათ	მცხ.იეზ	და მე ვაძოვნე ცხოვარნი ჩემნი და მე განუსუენო მათ და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი, - ამათ იტყჳს ადონაი უფალი.
იგინი	მცხ.იეზ	და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი, ღმერთი მათი, მათ თანა, და იგინი ერი ჩემი, სახლი ისრაჱლისა, - იტყჳს უფალი, უფალი,
მის	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: მის წილ, რომელ გრქუეს: ქუეყანა შემჭამელი კაცთაჲ ხარ შენ და უშვილოქმნილ წარმართთა მიერ იქმენ,
იგი	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, სახლი ისრაჱლისაჲ დაემკჳდრა ქუეყანასა ზედა მათსა, და შეაგინეს იგი გზათა მიერ მათთა, და კერპთა მიერ მათთა, და არაწმიდებათა მიერ მათთა არაწმიდებისაებრ დაშტანეულისა, და იქმნა გზაჲ მათი წინაშე პირსა ჩემსა.
მათთჳს	მცხ.იეზ	და შევიდეს იგინი წარმართთა მიმართ, რომელთა მიმართ შევიდეს მუნ და მუნ შეაგინეს სახელი ჩემი წმიდაჲ თქმასა შინა მათთჳს, - ერი უფლისაჲ ესენი, და ქუეყანისაგან მისისა გამოვიდეს.
მათსა	მცხ.იეზ	წმიდა-ვყო სახელი ჩემი დიდი, მწიკულევანქმნილი წარმართთა შორის, რომელი შეაგინეთ შორის მათსა; და ცნან წარმართთა, ვითარმედ მე ვარ უფალი, - იტყჳს ადონაი უფალი, - განვწმიდნე რაჲ მე თქუენ შორის წინაშე თუალთა მათთა.
იგი	მცხ.იეზ	და განგწმიდნე თქუენ ყოველთაგან ცოდვათა თქუენთა, და მოუწოდო იფქლსა, და განვამრავლო იგი და არა მივსცე თქუენ ზედა სიყმილი.
მის	მცხ.იეზ	და ქუეყანა უჩინოქმნილი მოიქმნას მის წილ, რამეთუ უჩინოქმნილ იქმნა წინაშე თუალთა ყოვლისა თანწარმავალისათა.
იგინი	მცხ.იეზ	ამათ იტყჳს ადონაჲ უფალი მერმე: ესეღა საძიებელი დავდვა, სახლო ისრაელისაო, ყოფად მათდა და განვამრავლნე იგინი, ვითარცა ცხოვარნი, კაცნი.
მას	მცხ.იეზ	და სლვასა მას ცხოველთასა ვიდოდეს ურმისთუალნიცა, მახლობელნი მათნი, და ამაღლებასა ცხოველთასა ქუეყანით ამაღლდებოდეს ურმისთუალნიცა.
მათ	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, ნუ ეშიშვი მათ, ნუცა განჰკრთები პირისაგან მათისა მით, რამეთუ განკსუვდენ და ზედშეკრბენ შენ ზედა გარემოჲს და საშუალ ღრიაკალთასა მკჳდრ ხარ შენ; სიტყუათა მათთაგან ნუ გეშინინ და პირისაგან მათისა ნუ განჰკრთები,
მათ	მცხ.იეზ	და განვირთხა ჴელი ჩემი მათ ზედა და დავდვა ქუეყანაჲ უჩინოსაქმნელად და მოსასრველად უდაბნოჲთგნ დევლათაჲსათ, ყოვლისაგან სამკჳდრებელისა მათისა, და შეემეცნენ, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მათგან	მცხ.იეზ	და განერნენ განრინებულნი მათგან და იყუნენ მთათა ზედა, ვითარცა ტრედნი მღუნავნი; ყოველნი მოსწყდენ კაცადნი უმართლობათა შინა მისთა.
მათ	მცხ.იეზ	და მეცა უყო მათ გულისწყრომით; არა ერიდოს თუალი ჩემი, არცა შევიწყალო. და უწოდდენ ჴმითა დიდითა ყურთა შორის ჩემთა, და არა შევისმინო მათი.
მათდა	მცხ.იეზ	და თქუა მათდა მიმართ: შეაგინეთ სახლი და აღავსენით გზანი მკუდრებითა, გამოვიდოდეთ და შჭრიდით და გამოსრულნი სცემდეს ქალაქსა.
მათსა	მცხ.იეზ	წინაშე მათსა ვიდოდე მღუნვარედ და დაფარულად განხჳდე, პირი შენი დაიბურო ფიჩჳთა და არა იხილო ქუეყანაჲ მით, რამეთუ ნიშად მიგეც შენ სახლსა ისრაჱლისასა.
მათგან	მცხ.იეზ	და მოვიხუნე მათგან კაცნი რიცხუეულნი მახჳლისაგან და სიყმილისაგან და სიკუდილისა, რაჲთა მიუთხრობდენ ყოველთა უსჯულოებათა მათთა წარმართთა შორის, სადა მივიდენ, მუნ, და ცნან, ვითარმედ მე ვარ უფალი.
მათ	მცხ.იეზ	მათ წილ, რომელ არ მოიჴსენე დღე სიჩჩოჲსა შენისაჲ და მაწუხებდ მე ამათ ყოველთა მიერ. და, აჰა, მე გზანი შენნი თავსა ზედა შენსა მივსცენ, - იტყჳს ადონაი უფალი, - და ეგრეთცა არა ვიყავ ყოვლისაებრ უთნოობისა შენისა ყოველთა ზედა უსჯულოებათა შენთა.
მათ	მცხ.იეზ	ამისთჳს არქუ მათ, იტყჳს ადონაი უფალი: უკუეთუ წარიმართოს, არა ძირნი მისნი სიჩჩოჲსა მისისანი და ნაყოფი მისი დალპეს და განჴმენ ყოველნი პირველაღმონაცენნი მისნი; და არა მკლავითა დიდითა, არცა ერითა მრავლითა ვყო მოფხურაჲ მისი ძირთაგან მისთა.
იგი	მცხ.იეზ	და იქმნა იგი კუერთხ ძალისა, ტომსა ზედა წინამძღუარ და ამაღლდა სიდიდესა შინა მისსა საშუალ მაღნართასა; და იხილა სიდიდე მისი სიმრავლითა რტოთა მისთაჲთა.
მათდამი	მცხ.იეზ	და ვთქუა მათდამი: თითოეულმან საძაგელებანი თუალთა მისთანი განყარენინ და სიმარჯუეთა შინა ეგჳპტისათა ნუ შეიგინებით, მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
იგინი	მცხ.იეზ	და შაბათნი ჩემნი წმიდა-ყვენით იგინი, და იყვნენ სასწაულად შორის თქუენსა და შორის ჩემსა ცნობად, ეითარმედ მე ვარ უფალი ღმერთი თქუენი.
მათ	მცხ.იეზ	მათ წილ, რომელ სამართალნი ჩემნი არა ყვნეს, და ბრძანებანი ჩემნი განიშორნეს, და შაბათნი ჩემნი შეაგინნეს და უკუანა გულისზრახვათა მამათა მათთასა იყვნეს თვალნი მათნი.
მათდამი	მცხ.იეზ	და ვთქუ მათდამი: რაჲ არს იავვანა, რამეთუ თქუენ შეხუალთ მუნ? და ეწოდა სახელი მისი იავვანა ვიდრე დღესისა დღემდე.
მას	მცხ.იეზ	და უჩუენენ მას ყოველნი უსჯულოებანი მისნი და სთქუა: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ჵ ქალაქო, დამთხეველო სისხლთაო საშუალ შენსა, მოსლვად ჟამისა შენისა და მყოფო გულისზრახვათაო, ძჳნად თავისა თჳსისა შეგინებად მისსა!
მის	მცხ.იეზ	და მივჰფინე მის ზედა გულისწყრომაჲ ჩემი ცეცხლითა რისხვისა ჩემისაჲთა მოსრულებად მისსა; გზანი მათნი თავთა მათთა მივსცენ, - იტყჳს, ადონაი უფალი.
იგი	მცხ.იეზ	ამისთჳს მივეც იგი ჴელთა ტრფიალთა მისთასა, ჴელებსა ძეთა ასსურასტანელთასა, რომელთა მიმართ თუალ-აგნა.
მათ	მცხ.იეზ	მათ წილ, რომელ შეიგინებოდე შენ, არა განსწმიდენ არაწმიდებისაგან შენისა და არა განწმიდნეს არღა მერმე, ვიდრე არა აღვავსო გულისწყრომაჲ ჩემი შენ შორის.
მის	მცხ.იეზ	ამას იტყჳს ადონაი უფალი: მის წილ, რამეთუ თქუა მოაბმან და სეირმან: აჰა, ვითარსახედ ყოველნი ნათესავნი, სახლიცა ისრაჱლისაჲ და იუდაჲსი.
მის	მცხ.იეზ	ძეო კაცისაო, მის წილ, რომელ თქუა სორმან იერუსალჱმსა ზედა: ვაშა, ვაშა, შეიმუსრა, წარწყმდეს წარმართნი, მოიქცა ჩემდამო, სავსე მოოჴრებულ არს.
მათ	მცხ.იეზ	და ნავთა შინა კჳპაროზისათა, მათ შორის ვაჭარნი შენნი. კარქიდონელნი ვაჭარნი შენდა; სიმრავლისა თანშემყოფისა შორის შენისა და აღივსე და დაჰმძიმდი ფრიად გულსა შინა ზღჳსასა.
მას	მცხ.იეზ	და არქუ მას: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: შენ ხარ აღმონაბეჭდავ, სავსე სიბრძნითა მსგავსებისაჲთა და გჳრგჳნ სიკეთისა.
მის	მცხ.იეზ	და ერისა მისისაჲთა, მის თანა ბუგრნი წარმართთაგან, მოვლინებულნი წარწყმედად ქუეყანისა. და წარმოაცალიერნენ ყოველთა მახჳლნი მათნი ვგჳპტესა ზედა და აღივსოს ქუეყანაჲ წყლულთა მიერ.
იგინი	მცხ.იეზ	იგინი იხილნეს მეფემან ფარაო და ნუგეშინისცემულ იქმნეს ყოველსა ზედა ძალსა მათსა, წყლულებ მახჳლითა ფარაო და ყოველი ძალი მისი, - იტყჳს უფალი, უფალი.
მათ	მცხ.იეზ	არქუ მათ: ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაი უფალი, რამეთუ არა მნებავს მე სიკუდილი უთნოჲსაჲ, ვითარ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა და ცხოვნებაჲ მისი. მოქცევით მოიქეცით ჩემდამო გზისაგან თქუენისა ბოროტისა, რათა რად მოჰკუდებით, სახლო ისრაჱლისაო?
მათდამი	მცხ.იეზ	ამისთჳს თქუ მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ვინაჲთგან სისხლსა სჭამთ და თუალნი თქუენნი აღგიხუმან კერპთა მიმართ თქუენთა, და სისხლსა დასთხევთ და ქუეყანაჲ დაგიმკჳდრებიეს.
მათდამი	მცხ.იეზ	ესრეთ სთქუა მათდამი: ამათ იტყჳს ადონაი უფალი: ცხოველ ვარ მე, უკუეთუ არა მოოჴრებულთა შინა მახჳლითა დაეცნენ და, რომელნი არიან პირსა ზედა ველისასა, მჴეცთა ველისათა მიეცნენ შესაჭმელად და მოზღუდვილთშინათა და ქუაბთშინათა სიკუდილით მოვსწყვედ.
იგინი	მცხ.იეზ	და ჴევნებთა შინა და ყოველსა შინა მკჳდრობასა ქუეყანისასა კეთილსა ზედა საძოვარსა ვაძოვნე იგინი, მთასა ზედა მაღალსა ისრაჱლისასა იყოს შუენიერებაჲ მათი, და იყვნენ ბაკნი მათნი მუნ, და დაიძინონ, და განისუენონ შუებასა შინა კეთილსა და საძოვარსა შინა პოხიერსა ძოვდენ მთათა ზედა ისრაჱლისათა.
მათ	მცხ.იეზ	და აღუდგინო მათ ნერგი მშჳდობისა სახლად, და არა მერმე იყვნენ მცირეებ რიცხჳთა ქუეყანასა ზედა, და არა მერმე იყვნენ წარწყმედილ სიყმილითა ქუეყანასა ზედა, და არა მოიღონ მერმე ყუედრებაჲ წარმართთაჲ.
მათ	მცხ.იეზ	და ვჰრიდე მათ სახელისათჳს ჩემისა წმიდისა, რომელი შეაგინეს სახლმან ისრაჱლისამან წარმართთა შორის, სადა შევიდეს, მუნ:
იგი	მცხ.იეზ	და თქუან: ქუეყანაჲ იგი, რომელი იყო უჩინოქმნული, იქმნა ვითარცა სამოთხე შუებისაჲ, და ქალაქნი ოჴერნი უჩინოქმნულნი და დათხრილნი ზღუდეთა შინა განმაგრებულთა, დასხდეს.
მას	მცხ.იეზ	და იყოს მას დღესა შინა, რომელსაცა დღესა მოვიდეს გოგ ქუეყანასა ზედა ისრაჱლისასა, - იტყჳს ადონაი უფალი, აღვიდეს გულისწყრომა ჩემი რისხვითა ჩემითა
მის	მცხ.იეზ	და კარები საყდართაჲ ნეშტისა მიმართ კარისა მის ერთისა ჩრდილოდმიმართისა სალოცველად წყრთათა ხუთთაჲ გარემოჲს; და კარი ერთი სამხრად მიმართ და სივრცე ნათლისა დანეშტებულისაჲ, ადგილი ლოცვისაჲ, წყრთათა ხუთთაჲ სივრცე გარემო.
მის	მცხ.იეზ	და ნაწახნაგები მის ზედა და კარებთა ზედა ტაძრისათა, ქეროვიმი და ფინიკნი ნაწახნაგებისაებრ წმიდათაჲსა, და მწრაფლები ძელები წინაშე პირსა ელამისასა გარეთ.
მათსა	მცხ.იეზ	პირისპირ მათსა საზომთაებრ საყდართაჲსა, გზათა ჩრდილოდმიმართთა, და სიგრძისაებრ მათისა და სივრცისაებრ მათისა და ყოველთაებრ გამოსავალთა მათთა და ყოველთაებრ ქცეულებათა მათთა, და ნათელთაებრ მათთა
მისგან	მცხ.იეზ	და წინამძღუარსა მას ამისგან და მისგან და ამისგან დასაბამად წმიდათა და დასაპყრობელად ქალაქისა პირისპირ დასაბამებისა წმიდათაჲსა და პირისპირ დასაპყრობელსა ქალაქისასა ზღუადმიმართთა, ზღჳთ კერძო და ზღჳსა მიმართთაგან აღმოსავალთადმი, და სიგრძე ვითარცა ერთი ნაწილთაგანი საზღვართაგან ზღუადმიმართთა, სიგრძე საზღვართა კერძო აღმოსავალთაჲთმიმართთა ქუეყანისათა.
მას	მცხ.იეზ	და ყოს წინამძღუარმან მას დღესა შინა თავისა თჳსისათჳს და სახლისა თჳსისათჳს და ყოვლისათჳს ერისა ქუეყანისაჲსა ზუარაკი ზროხათაგან ცოდვისათჳს.
მას	მცხ.იეზ	და მანააჲ ქმნას მას ზედა განთიად-განთიად მეექუსე საწყევოსა და ზეთი მესამედი ინისა შესუარვად სემიდალი მანაად უფლისა, ბრძანებად საუკუნოდ.
მათ	მცხ.იეზ	და დადგენ მათ ზედა მუნ მეთევზურნი მრავალნი ენღღადით ვიდრე აღალიმამდე; საშრობი ბადეთა იყოს, თავით თჳსით იყოს და თევზნი მისნი, ვითარცა თევზნი ზღჳსა დიდისანი, სიმრავლე მრავალი ფრიად.
მათ	მცხ.იეზ	ყავთ ესე წილად თქუენდა და მწირთა მათ, დამკჳდრებულთა საშუალ თქუენსა, რომელთა შვნეს ძენი საშუალ თქუენსა, და იყვნენ თქუენდა, ვითარცა მექუეყანენი ძეთა შორის ისრაჱლისათა: თქუენ თანა იყვნენ მემკჳდრეობასა შინა საშუალ ტომთა ისრაჱლისათა.
მას	მცხ.მეფ2	მაშინ თაყუანი-სცა მას მემფიბოსთე და ჰრქუა: რა ვარი მე, მონა ესე შენი, რამეთუ მომხედე მე, ძაღლსა ერთსა მკუდარსა, მიმსგავსებულსა ჩემსა?
მის	მცხ.მეფ2	ამისა შემდგომად მოკუდა მეფე ძეთა ამონისთა, და მეფობდა ანონ, ძე მისი, მის წილ.
მის	მცხ.მეფ2	და ვითარცა ესმა დავითს, წარავლინა სპასპეტი თჳსი იოაბ და ყოველი ერი მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ2	და ვითარცა ესმა დავითს, უბრძანა შეკრებაჲ ყოვლისა ერისა ისრაჱლისა. და წიაღჴდეს იორდანეს მდინარესა და მოვიდეს ქალამად და განეწყო ასური იგი წინაშე პირსა დავითისასა და ბრძოლა-უყვეს.
იგი	მცხ.მეფ2	და დღესა ერთსა მიმწუხრი გამოვიდა დავით სასუენებლით თჳსით და იქცეოდა ერდოსა ზედა ტაძრისა სამეფოსასა. და იხილა, მიერ ერდოჲთ დედაკაცი ერთი იბანებოდა რა სამოთხესა შინა თჳსსა, და იყო დედაკაცი იგი ქმნულკეთილ ფრიად.
იგი	მცხ.მეფ2	და იწყო კითხვად დავით ურიასსა და ჰრქუა: ცოცხლებით არსა იოაბ და ცოცხლებით არსა ერი იგი? მიუგო მან: ცოცხლებით!
მას	მცხ.მეფ2	მას ჟამსა წარავლინნა იოაბ მოციქულნი, რათა უთხრან დავითს ყოველივე საქმე ბრძოლისა.
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო დავით მოციქულსა მას და ჰრქუა: ესრეთ უთხარ იოაბს, ვითარმედ: ნუ უმძიმეს-გიჩნს საქმე ეგე, რომელი იქმნა, რამეთუ ღუაწლი ბრძოლისა სადმე ესრეთ არიან და სადმე - ეგრეთ. აწ შენ განაძლიერე ღუაწლი ბრძოლისა ქალაქსა მაგას ზედა და დაარღჳე ეგე!
იგი	მცხ.მეფ2	ვითარცა ესმა ესე დავითს, განრისხნა ფრიად და ჰრქუა ნათანს: ცხოველ არს უფალი! სიკუდილისა თანამდებ არს კაცი იგი, რომელმან ესე საქმე ჰყო.
მისსა	მცხ.მეფ2	და შევიდეს მისსა მოხუცებულნი ერისანი და აიძულებდეს აღდგომად და ჭამად რასმე, და არა აღდგა მიწისაგან, არცა ჭამა და არცა სვა.
იგი	მცხ.მეფ2	და შეკრიბა დავით ყოველი ერი და მივიდა რობათს, ბრძოლა-ყო და დაიპყრა ქალაქი იგი.
იგი	მცხ.მეფ2	და იყო, ამისა შემდგომად ესუა აბესალომს, ძესა დავითისსა, დაჲ ერთი ქმნულკეთილი ფრიად და სახელი მისი თამარ. და შეიყუარა იგი ამონ, ძემან დავითისამან.
იგი	მცხ.მეფ2	და არა ისმინა ამონ, არამედ შეიპყრა და დაამდაბლა იგი.
მათ	მცხ.გამ	და მათ ჰრქუეს: კაცმან მეგჳპტელმან განმარინნა ჩუენ მწყემსთაგან და მივსო ჩუენ წყალი და ასუა ცხოვართა ჩუენთა.
მას	მცხ.მეფ2	მოეგებოდა მას აბესალომ, ძმა მისი, და ჰრქუა: რასა სტირ, რა არს? ნუუკუე ამონ, ძმამან შენმან, უნებელი რამე გიყო? აწ დადუმენ, დაო ჩემო, რამეთუ ძმა შენი არს და ნურარასა მიიღებ გულად შენდა! და დაჯდა თამარ ქურივობით სახლსა შინა ძმისა თჳსისა აბესალომისასა.
მათ	მცხ.გამ	და აწ ესერა, ღაღადებაჲ ძეთა ისრაჱლისათა მოიწევის ჩემდა და მე ვიხილე ჭირი მათი, რომელსა ეგჳპტელნი აჭირვებდეს მათ.
მას	მცხ.გამ	წარვედით თქუენ და შეკრიბეთ ბზე, სადაცა ჰპოოთ და არარაჲ დააკლოთ თქუენ დაწესებულსა მას არცაღა ერთ.
იგი	მცხ.გამ	აწ უკვე წარვედით და იქმოდეთ, ხოლო ბზე არა გცეს თქუენ და დაწესებული იგი ალიზი მოსცეთ.
მას	მცხ.გამ	ხოლო მე განვაფიცხო გული ფარაოსი და განვამრავლნე სასწაულნი და ნიშნი ჩემნი ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა.
მას	მცხ.გამ	და არქუ მას: უფალმან ღმერთმან ებრაელთამან მომავლინა მე შენდა და თქუა: გამოავლინე ერი ჩემი, რათა მმსახურებდენ მე უდაბნოსა ზედა. და, აჰა ეგერა, არა ისმინე აქამომდე.
მათ	მცხ.გამ	ღაღად-ყვეს გრძნეულთა მათ და ქურუმთა წინაშე ფარაოსა და ჰრქუეს: თითი ღმრთისაჲ არს ეგე. და განუფიცხნა გული ფარაოსი და არავე ისმინა, რაჲ-იგი უბრძანა უფალმან.
მას	მცხ.გამ	უკუეთუ არა ინებო გამოვლინება ერისა ჩემისა, აჰა ეგერა, მოვავლინო შენ ზედა და მსახურთა შენთა ზედა და ზედა ერსა შენსა და ყოველსა ზედა სახლებსა თქუენსა ძაღლის მწერი. და აღივსოს ძაღლის მწერითა ყოველივე სახლები ეგჳპტელთა და ქუეყანასა მას, რომელსა იყვნენ იგინი მას ზედა.
იგი	მცხ.გამ	იხილა რაჲ ფარაო, რამეთუ საცხოვათა მათგანი ძეთა ისრაჱლისათაჲ არა განეჴუა არცაღა ერთი, განიფიცხა გული თჳსი და არა გამოუტევა ერი იგი.
მას	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მეუფე არს ყოვლისა ქუეყანისა ღმერთი, უგალობდით მას მეცნიერებით.
მას	მცხ.ფსალმ	ღმერთი ტაძართა შინა მისთა განცხადებულ არს, რაჟამს შეეწეოდის მას.
მას	მცხ.სჯლ	უფალი ღმერთი ჩუენი გუეტყოდა ჩუენ ქორებს და თქუა: კმა-იყავნ თქუენდა დგომაჲ მთასა მას.
იგინი	მცხ.სჯლ	აწ მომცენით მე კაცნი ბრძენნი და გონიერნი და მეცნიერნი ნათესავთაგან თქუენთა, რათა დავადგინნე იგინი მთავრად და განმგებელად თქუენ ზედა.
მას	მცხ.ფსალმ	ხოლო ცოდვილსა მას ჰრქუა ღმერთმან: რაჲსათჳს-მე მიუთხრობ შენ სამართალთა ჩემთა და აღიღებ აღთქმასა ჩემსა პირითა შენითა?
მას	მცხ.ფსალმ	მსხუერპლმან ქებისამან მადიდოს მე, და მუნ არს გზაჲ, სადა უჩუენო მას მაცხოვარებაჲ ჩემი.
მას	მცხ.სჯლ	და თქუენ არა ინებეთ აღსლვაჲ, არამედ ურჩ ექმნენით სიტყუასა მას უფლისა ღმრთისა თქუენისასა.
მათგან	მცხ.სჯლ	ხოლო მე გარქუ თქუენ, ვითარმედ: ნუ გეშინინ, ნუცა შესძრწუნდებით მათგან.
მას	მცხ.სჯლ	და მომიგეთ და მარქუთ მე: ვცოდეთ წინაშე უფლისა ღმერთისა ჩუენისა. აწ აღვიდეთ ჩუენ, ბრძოლა-ვსცეთ, ვითარცა გჳბრძანა ჩუენ უფალმან ღმერთმან ჩუენმან და შეიჭურენით თითოეულად საჭურველი თქუენი, შეჰკერბით და აღხუედით მთასა მას.
მის	მცხ.დაბ	და თქუა ღმერთმან: აღმოამორჩენ ქუეყანამან მწუანვილი თივისაჲ. მთესველი თესლისაჲ, ნათესავობისაებრ და მსგავსებისა და ხე ნაყოფიერი მყოფელი ნაყოფისა, რომლისა თესლი მისი მის თანა მსგავსებისაებრ ქუეყანასა ზედა. და იქმნა ეგრეთ.
მის	მცხ.დაბ	და გამოიღო ქუეყანამან მწუანვილი თივისაჲ, მთესველი თესლსა ნათესავობისაებრ და მსგავსებისაებრ და ხე ნაყოფიერი, მყოფი ნაყოფისაჲ, რომლისა თესლი მისი მის თანა ნათესავობისაებრ ქუეყანასა ზედა. და იხილა ღმერთმან, რამეთუ კეთილ.
იგინი	მცხ.დაბ	და აკურთხნა იგინი ღმერთმან მეტყუელმან: აღორძნდით და განმრავლდით. და აღავსენით წყალნი ზღჳსანი. და მფრინველნი განმრავლდედ ქუეყანასა ზედა.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ ფარაო: ეგრე იყავნ, უფალი თქუენ თანა, და თქუენ განგიტევნე, სახლითურთ თქუენით გნებავს წარსლვის? ჰხედავთ, რამეთუ ზრახვაჲ ბოროტებისა ძეს გულსა შინა თქუენსა.
იგინი	მცხ.გამ	არა ეგრე არს. ნუ მიხუალთ, არამედ მამანი ხოლო მივიდე და მსახურებაჲ თჳსი ჰმსახურედ უფალსა ღმერთსა მათსა, სადა მაგას რასა ეძიებდი თქუენ. და გამოასხნეს იგინი პირისაგან ფარაოსა.
მას	მცხ.გამ	და დაფარა ყოველი პირი ქუეყანისაჲ და განრყუნა ყოველი ქუეყანა ეგჳპტელთაჲ და შეჭამა ყოველი მწუანვილი ველისაჲ და ყოველი ნაყოფი ხისაჲ, რომელ განრინებულ იყო სეტყჳსაგან სასტიკისა და არა დაშთა რაჲთურთით მხალი ნედლი ველისა ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	მიუგო მოსე და ჰრქუა: არა ეგრე, არამედ ცხოვრით და ზროხით და ყოვლითურთ ჭურჭლით ჩვენით წარვიდეთ და ზედა შენცა მეც ჩუენ საწევნელი მსხუერპლთა მათ, რომელ-იგი შევწიროთ ჩუენ უფლისა ღმრთისა ჩუენისა.
მათ	მცხ.გამ	გარნა შორის ძეთა მათ ისრაჱლისათა ლეკჳსაცა ერთისა ჭუმინვაჲ არცა იყოს კაცითგან მიპირუტყუადმდე, რამეთუ არა ვის ევნებოდის, რათა განცხადნეს, ვითარ იდიდოს უფალი ღმერთი შორის მეგჳპტელთა მაგათ და შორის ისრაჱლთა.
მას	მცხ.გამ	სიტყუად იწყო უფალმან მოსესა და აჰრონისა ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა და ჰრქუა:
იგი	მცხ.გამ	და შეჭამონ კრავი იგი მასვე ღამესა მწუარი ცეცხლითა, და უფუველი პური და ველისყრდელი ჭამონ, ხოლო შეჭამონ კრავი იგი ესრე სახედ.
იგი	მცხ.გამ	ნუ უმწუარი ჭამონ, ნუცა წყლითა მგბარი ჭამონ, არამედ მწუარი ცეცხლითა ტფილად ჭამონ, და ადრე შეჭამონ თავფერჴი იგი, ნაწლევითურთ შეჭამონ.
მათა	მცხ.რიცხ	ეტყოდა უფალი მოსეს და ჰრქუა: და, აჰა, ესერა, მე მოვიყვანნე ლევიტელნი შორის ძეთა ისრაჱლისათა ყოველთა წილ პირმშოთა, რომელმან განაღოს საშოჲ ძეთაგან ისრაჱლისათა, საჴსრად მათა იყუნენ ჩემდად ლევიტელნი.
მის	მცხ.გამ	იწყეთ თქუენ ათოთხმეტითგან დღით მის თთჳსა პირველისათ, ჭამად უფუველისა მწუხრითგან ვიდრე დღედმდე მეოცედ მძღუარად თთჳსა მის მიმწუხრადმდე
მას	მცხ.რიცხ	და რომელთა დაიბანაკონ წინაშე პირსა კარვისა წამებისასა აღმოსავლით, მოსე და აჰრონ და ძენი მისნი ჴუმილვიდენ ჴუმილვასა წმიდასა საჴუმილავსა მას ძეთა ისრაჱლისათასა და სხუაჲ ნათესავი, რომელი შეეხოს, მოკუდეს.
იგი	მცხ.რიცხ	და საჴსარი იგი ორასსამეოცდაცამეტისა, რომელნი-იგი ემატნენ ძეთა ლევისთა პირმშოთაგან ძეთა ისრაჱლისათა.
მისგანი	მცხ.გამ	მსხემმან და მოსასყიდელმან არა ჭამოს მისგანი.
იგი	მცხ.გამ	ყოველმან შესაკრებელმან ძეთა ისრაჱლისათამან ყოს იგი.
მის	მცხ.რიცხ	და მთავარი ერთი ნათესავისაგან მოიყვანოთ დამკჳდრებად თქუენდა ქუეყანისა მის.
მათ	მცხ.რიცხ	და ესე არს სახელები კაცთაჲ მათ:
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ჭურჭლითა რკინისაჲთა სცეს და მოკუდეს, კაცისმკლველ არს, სიკუდილით მოკუედინ მკლველი იგი.
მისა	მცხ.ფსალმ	რაჟამს მოვიდა მისა ნათან წინაწარმეტყუელი, ოდეს-იგი შევიდა ბერსაბესა, ჰურიაჲს ცოლისა
მათსა	მცხ.ფსალმ	რამეთუ უცხონი აღდგს ჩემ ზედა და ძლიერთა იძიეს სული ჩემი და არა შეჰრაცხეს ღმერთი წინაშე მათსა.
მისგან	მცხ.ფსალმ	რამეთუ მტერმან თუმცა მაყუედრა, მო-მცა-ვითმინე მისი. და მოძულე თუმცა ჩემი ჩემ ზედა მდიდრად იტყოდა, და-მცა-ვემალე მისგან.
იგინი	მცხ.რიცხ	ძენი მერარისნი ტომად-ტომადი მათი და სახლად-სახლადი მამათა მათთაჲ აღიხილნეთ იგინი.
მას	მცხ.რიცხ	ოცდახუთისა წლისაჲთგანი და უზეშთაესი ვიდრე ერგასისა წლადმდე ყოველი, რომელი შევიდოდის მსახურებად და საქმედ კარავსა მას წამებისასა.
მათა	მცხ.რიცხ	მამაკაცითგან ვიდრე დედაკაცადმდე, განავლინენ გარეშე ბანაკსა და არა შეაგინონ ბანაკი მათი, რომელთა შორის მე გარდამოვალ მათა.
მის	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ვინმე მოკუდეს მის თანა, მეყსეულად შეიგინა თავი ლოცვისა მისისაჲ და დაიყჳნოს თავი მისი, რომელსა დღესა განწმიდნა.
იგი	მცხ.დაბ	და დაასხა ღმერთმან სამოთხე ედემისა აღმოსავალით და დადვა მუნ კაცი იგი, რომელ შექმნა.
იგი	მცხ.სჯლ	ყოველი ესე ქალაქები ძნელოვანები და ზღუდე მათი მაღლები და მოქლონები მათი განგებული, ხოლო ქალაქები იგი უზღუდოჲ ფრიად მრავალი მოვსართ,
იგი	მცხ.სჯლ	და საცხოვარი მათი და ფასი მონაგები მათი ნატყუენავსა თანა განვიყავთ წილით და დავიპყართ ქვეყანა იგი მათი.
მან	მცხ.სჯლ	რომელთა-იგი ტაიჭიკ სახელ-ედების ჰაერმონ, რომელ-იგი არს სანიორი, რამეთუ ამორეველმან მან სანირ სახელი უწოდა მას.
იგი	მცხ.დაბ	და აღმო-ვე-აცენა ღმერთმან მერმე ქვეყანით ყოველი ხე შუენიერი ხილვად და კეთილი საჭმელად და ხე ცხოვრებისა - შორის სამოთხესა და ხე იგი - ცნობად კეთილისა და ბოროტისა.
მას	მცხ.სჯლ	ნათესავსა მანასესა და ყოველი იგი გარემო სოფლები არგობისი და ყოველი ბასანი ქუეყანად რაფაინისა შერაცხილ არიან, და იაირ, ძემან მანასესმან, დაიპყრა ყოველი იგი სოფლები არგობისაჲ ვიდრე საზღვრადმდე გარგასისა. და მაქათი სახელი უწოდა მას სახელად თავისა თჳსისა ბასანა ვათაირ მოდღეინდელად დღედმდე.
იგი	მცხ.სჯლ	თუალნი თქუენნი ხედვიდეს, რაჲ-იგი უყო უფალმან ღმერთმან ბელფეგოს, რამეთუ ყოველი კაცი, რომელი შეუდგა ბელფეგორსა, აღჴოცა იგი უფალმან ღმერთმან თქუენმან საშოვლისაგან.
მათ	მცხ.სჯლ	დაცვად მცნებათა მათ და ყოფად ამისა, რამეთუ ესე არს სიბრძნე და მეცნიერებაჲ თქუენდა, წინაშე ყოველთა წარმართთა, რომელთა ესმოდის ყოველი სამართალი ესე თქუენი. აჰა, ესერა, ერი ბრძენი და მეცნიერი ნათესავი დიდი,
მას	მცხ.სჯლ	დღესა მას, რომელსა-იგი წარსდეგით თქუენ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა ქორებს, რამეთუ მეტყოდა მე უფალი და მრქუა: შემოკრიბე ერი ეგე ჩემ წინაშე და ისმინნეს სიტყუანი ჩემნი და შეისწაონ შიში ჩემი ყოველთა დღეთა ცხორებისა მათისათა, რავდენცა ცხონდენ ქუეყანასა ზედა, და ასწაონ შვილთაცა მათთა.
მას	მცხ.სჯლ	რაჟამს სიმდაბლით ეძიებდეთ მას ჭირსა შინა თქუენსა და მოგეგონებოდიან თქუენ სიტყუანი ესე ჩემნი შემდგომად ჟამთა. და მოიქცე შენ უფლისა მიმართ ღმრთისა შენისა და ისმინო ჴმაჲ ბრძანებისა მისისა.
მას	მცხ.სჯლ	ანუ თუ გან-სადამე-ცადა ღმერთმან შესლვად და გამოყვანებად ნათესავი ნათესავთაგან სასწაულებითა და ნიშებითა ჴელითა მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა და საჩუენებელითა დიდძალითა ყოველთათჳს, რომელ ყო უფალმან ღმერთმან თქვენმან ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა წინაშე შენსა,
მათ	მცხ.დაბ	და ყოველი, რომელი უწოდა მათ ადამ სახელები ყოველთა საცხოვართა და ყოველთა მფრინველთა ცისათა და ყოველთა მჴეცთა ქვეყანისათა, ხოლო ადამისი არა ეპოვა შემწე მსგავსი მისი.
მის	მცხ.დაბ	დასდვა ღმერთმან განკჳრვებაჲ ადამს და დააძინა: მოიღო ფერცხალი ერთი გუერდისა მისისა. და აღმოუვსო ჴორცითა მის წილ.
იგი	მცხ.დაბ	და აღუშენა უფალმან ღმერთმან გუერდი, რომელ მოიღო ადამისგან, ცოლად და მოიყვანა იგი ადამისსა:
იგი	მცხ.დაბ	და თქვა ადამ: აწ ესე ძუალი ძუალთა ჩემთაგანი და ჴორცი ჴორცთა ჩემთაგანი. ამას ეწოდოს ცოლ, რამეთუ ქმრისა მისისაგან გამოღებულ იქმნა იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ოთხი იგი ურემი და რვაჲ ჴარი მისცა ძეთა მერარისთა მსგავსად მსახურებისა მათისა ითამარის მიერ, ძისა აჰრონის მღდელისა.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: მთავარმან ერთმან დღითი დღედ შეწირენ შესაწირავი თჳსი სატფურებასა მას საკურთხეველისასა.
მის	მცხ.რიცხ	ასოცდაათ სასწორ ლანკანაჲ ერთი, სამეოცდაათ სასწორ ფიალი ერთი, ყოველი ჭურჭერი ვეცხლისაჲ ორ ათას და ოთხას სასწორ მსგავსად სასწორისა მის წმიდათაჲსა.
მას	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა უფალი მოსეს და ჰრქუა მას:
მათსა	მცხ.გამ	არქუთ ძეთა ისრაჱლისათა და მიიქცენ და წყობა-ყონ წინაშე ეპავლეოჲსა საშუალ მაგდალოსა და საშუალ ზღუასა პირისპირ ბეელსეფონსა, და წინაშე მათსა წყობას-ჰყოფდე ზღუად მიმართ.
მათსა	მცხ.გამ	ხოლო მე განვაფიცხო გული ფარაოსი და დევნა-უყოს შემდგომად მათსა.
მათსა	მცხ.გამ	და ფარაო წინა ვიდოდა და აღიხილნეს ძეთა ისრაჱლისათა თუალნი და იხილეს, და მეგჳპტელნი განწყობილ იყუნეს უკუანა მათსა, და შეეშინა ფრიად.
მათთჳს	მცხ.რიცხ	და ყვეს მოსე და აჰრონ და ყოველმან კრებულმან ძეთა ისრაჱლისათამან ლევიტელთა მიმართ, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოსეს ლევიტელთათჳს, ეგრე ყვეს ძეთა ისრაჱლისათა მათთჳს.
მათდა	მცხ.გამ	და თქუა მოსე ერისა მიმართ: მინდობილ იყუენით, დეგით და იხილოთ მაცხოვარებაჲ უფლისამიერი, რომელი გიყოს თქუენ დღეს, რამეთუ ვითარ სახედ იხილენით მეგჳპტელნი დღეს, არღა შესძინოთ მერმე ხილვად მათდა საუკუნესა ამსა.
მისა	მცხ.სჯლ	რათა გულისხმა-ჰყო, რამეთუ უფალი ღმერთი შენი მხოლოჲ არს ღმერთ და არა არს სხუა ღმერთ მისა გარე.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო განირთხა მოსე ჴელი თჳსი ზღუასა ზედა, და მოაწია უფალმან ქარი სამხრისა მაიძულებელი ღამე ყოველ ზღუასა ზედა და ყო ზღუაჲ იგი ჴმელ, და განიპო წყალი.
მათ	მცხ.სჯლ	ესე შჯული არს, რომელ დადვა მოსე წინაშე ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მისსა	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: უკუეთუმცა მამამან მისმან პირსა ჰნერწყვა, არამცა შეიკდიმაა შჳდ დღე? განჴედინ გარეშე ბანაკსა და მისსა შემდგომად შემოვედინ.
იგინი	მცხ.გამ	და სიმრავლითა დიდებისა შენისათა შეჰმუსრენ წინააღმდგომნი, მიავლინე რისხვაჲ შენი და შეჭამნა იგინი, ვითარცა ლერწამი.
იგი	მცხ.რიცხ	უკუეთუ ერთსა დაჰბეროთ, მოვიდოდიან შენდა მთავარნი იგი წინამძღუარნი ისრაჱლისანი.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ დღე იგი მეშვიდე შაბათი არს უფლისა ღმრთისა შენისაჲ, არა იქმოდე შენ ყოველსავე საქმესა შენსა, ნუცა შენ, ნუცაღა ძე შენი, ნუცა ასული შენი, ნუცა მონა შენი, ნუცა მჴევალი შენი, ნუცა ჴარი შენი, ნუცა კარაული შენი, ნუცაღა ყოველივე საცხოვარი შენი, ნუცა მწირი შენი, ნუცა მსხემი შენი, რომელი შეყოფილ იყოს, და ჯდეს შინაგან ბჭეთა შენთა.
მათ	მცხ.გამ	დაეცეს მათ ზედა შიში და ძრწოლაჲ, სიდიდითა მკლავისა შენისათა ქვა იქმნენ, ვიდრემდის წარვლოს ერმან შენმან, უფალო, ვიდრემდის წარვლოს ერმან შენმან ამან, რომელ მოიგე.
მისსა	მცხ.გამ	და მოიღო მარიამ წინასწარმეტყუელმან, დამან აჰრონისმან, ებანი ჴელითა მისითა და განვიდეს ყოველნი დედანი შემდგომად მისსა ბობღნებისა თანა და მწყობრებისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა უფალმან მეყსეულად მოსეს და აჰრონს და მარიამს: გამოვედით თქუენ სამნივე გარეშე კარვად საწამებელისა, და გამოვიდეს სამნივე იგი კარვად საწამებელისა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	ჰრქუა აჰრონ მოსეს: გევედრები, უფალო, ნუ მომაგებ ჩუენ ცოდვისა მისთჳს,
მათ	მცხ.გამ	და მოვიდეს ელიმდ, და იყვნეს მუნ ათორმეტნი წყარონი წყალთანი და სამეოცდაათნი ხენი დანაკისკუდთანი და დაიბანაკეს მუნ წყალთა მათ ზედა.
მას	მცხ.სჯლ	ესე მცნებანი არიან და სამართალნი და მშჯავრი, რომელ-იგი გამცნო თქუენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან, რათა ისწაოთ და ჰყოთ ესე ქუეყანასა მას, რომელსა-ეგე თქუენ შეხუალთ დამკჳდრებად მუნ.
იგი	მცხ.რიცხ	და ესმა მოსეს ტირილი იგი მათი ტომად-ტომადისა მათისაჲ თითოეულთაჲ წინაშე კარსა კარვისა თჳსისასა და ტიროდეს. განრისხდა გულისწყრომით უფალი ფრიად და წინაშე მოსესცა იყო ესე ბოროტ.
მისსა	მცხ.რიცხ	არამედ ვიდრე თვესა დღეთასა ჰჭამდეთ, ვიდრემდე წარმოჴდეს ცხჳრით თქუენით და გექმნეს თქუენ ნავღელ, რამეთუ ურჩ ექმნენით უფალსა, რომელი არს თქუენ შორის, რამეთუ სტიროდეთ წინაშე მისსა და იტყოდეთ: რაჲსათჳს იყო გამოსლვაჲ ჩუენი ქუეყანით ეგჳპტით?
იგინი	მცხ.რიცხ	მიუგო ისო, ძემან ნავესმან, წინაშემდგომელმან მოსესმან რჩეულმან, და ჰრქუა: უფალო მოსე, დააბრკოლენ იგინი.
მის	მცხ.გამ	ხოლო მიუთხრეს მოსეს მეტყუელთა: აჰა, იოთორ, სიმამრი შენი, მოვალს შენდა და ცოლი შენი და ორნი ძენი შენნი მის თანა.
იგინი	მცხ.გამ	და მიუთხრა მოსე სიმამრსა ყოველნი, რაოდენნი უყვნა უფალმან ფარაოს და მეგჳპტელთა ისრაჱლისათჳს, და ყოველი ჭირი შემთხუეული გზასა ზედა, და ვითარმედ გამოიჴსნნა იგინი უფალმან ჴელისაგან ფარაოჲსსა და ჴელისაგან მეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.გამ	აწ მიცნობიეს, რამეთუ დიდ არს უფალი უფროჲს ყოველთა ღმერთთასა ამისთჳს, რამეთუ მძლე ექმნა მათ!
იგინი	მცხ.გამ	და შენ თავსა შენსა ეკრძალე და გამოირჩიენ ყოვლისაგან ერისა კაცნი ძლიერნი, ღმრთის მსახურნი, კაცნი მართალნი, მოძულენი ამპარტავანებისანი; და დაადგინენ იგინი მათ ზედა ათასისთავად და ასისთავად და ერგასისთავად და ათისთავად
იგინი	მცხ.გამ	და წერილის შემომყუანებელ, და შჯიდეს ერსა ყოველსა ჟამსა, ხოლო სიტყუასა უზეშთაესსა ძალისსა მიაწევდეს მოსეს მიმართ და ყოველსა სიტყუასა სუბუქსა შჯიდენ იგინი.
მას	მცხ.გამ	არა შეეხოს მას ჴელი, რამეთუ ქვითა დაიქოლოს, ანუ სატყორცნითა განიშურდლოს, უკუეთუ საცხოვარი, უკუეთუ კაცი არა ცხოვნდეს, რაჟამს ჴმანი და საყჳრნი და ღრუბელი წარვიდენ მთით, მაშინ აღვიდენ იგინი მთად.
მათგან	მცხ.გამ	და მღდელნი, მახლობელნი უფლისა ღმრთისანი, წმიდა იყვნენ, ნუსადა მოაკუდინოს მათგან უფალმან.
იგი	მცხ.გამ	და თქუა მოსე ღმრთისა მიმართ: ვერ შეუძლებს ერი აღმოსლვად მთასა სინასა, რამეთუ შენ მიწამე ჩუენ, მეტყუელმან, განაჩინე მთაჲ და წმიდა-ყავ იგი.
მათ	მცხ.გამ	ხოლო შთავიდა მოსე ერისა მიმართ და ჰრქუა მათ.
მას	მცხ.სჯლ	არა განსცადო შენ უფალი ღმერთი შენი, ვითარცა-იგი განსცადეთ დღესა მას განცდისასა.
მას	მცხ.გამ	საკურთხეველი ქუეყანისაგან მიქმენით მე. და შეწირენით მას ზედა ყოვლად-დასაწველნი და საცხოვრებელნი თქუენნი, ცხოვარი და ზუარაკნი თქუენნი ყოველსა ადგილსა, რომელსა სახელ-სდვათ სახელსა ჩემსა მუნ და მოვიდე შენდა და გაკურთხო შენ.
მას	მცხ.გამ	არა აღხჳდე აღსავალებითა საკურთხეველსა ზედა ჩემსა, რათა არა გამოაცხადო უშუერებაჲ შენი მას ზედა.
მათსა	მცხ.გამ	და ესე აღრიცხვაჲ სამართალთა ჩემთა წინაშე მათსა.
იგიცა	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ სცეს ვინმე ვისმე და მოკუდეს, იგიცა მოკუედინ.
მის	მცხ.გამ	უკუეთუ ვინმე იბრძოდინ ორნი კაცნი და დასცეს დედაკაცი მუცელქუმული და განვიდეს ყრმაჲ მისი დაუხატველი, ზღვევით იზღვიოს, ვითარცა ინებოს ქმარმან მის დედაკაცისამან და მისცეს პატივისა თანა.
მას	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ ძესა ურქინოს, ანუ ასულსა, სამართლისა ამისებრ უყონ მას.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო უკუეთუ დაშთეს და იპოოს, ჴელსა შინა მისსა ნაპარევი ვირითგან ვიდრე ცხოვრადმდე, ორ წილად გარდაიჴადოს იგი.
იგი	მცხ.გამ	რამეთუ იგი ხოლო მარტო არს შესამოსელი მისი, ესე არს სამოსელი უშუერებისა მისისა, რომლითა დაიძინის და უკუეთუ ჴმა-ყოს ჩემდა მომართ, მე ვისმინო მისი, რამეთუ მოწყალე ვარ.
იგი	მცხ.გამ	და კაცნი წმიდანი იყვნეთ და ჴორცი ნამჴეცავი არა შჭამოთ, ძაღლსა მიუგდოთ იგი.
იგი	მცხ.რიცხ	და განიმსტრვედ ქუეყანა იგი ქანანელთაჲ, რომელი მივეც მე ძეთა ისრაჱლისათა სამკჳდრებელად. კაცი თითოჲ ტომისაგან, სახლისაგან მამათა მათთაჲსა, წარავლინნე ყოველნივე იგინი მთავარნი მათგანი.
მან	მცხ.რიცხ	და აღიღო ყოველმან მან კრებულმან და მოსცეს ჴმაჲ და ტიროდა ყოველი იგი ერი ღამე ყოელ.
იგინი	მცხ.გამ	რამეთუ ვიდოდის ანგელოზი ჩემი წინამძღურად შენდა და შეგიყვანოს შენ აღმორეველისა მიმართ და ქეტელისა და ფერეზელისა და ქანანელისა და გერგესეველისა და ეველისა და იებოსელისა და აღვჴოცნე იგინი.
მათ	მცხ.გამ	და შიში ჩემი წარვავლინო წინამძღურად შენდა და განვაცჳბრნე ყოველნი წარმართნი, რომელთაცა მიერ შენ განხჳდე მათ მიერ და მოგცნე წინააღმდგომნი შენნი მეოტად.
იგინი	მცხ.გამ	და არა დაადგრენ ქუეყანასა შენსა, რათა არა შემცოდე-გყონ შენ ჩემდა მომართ, რამეთუ უკუეთუ ჰმსახურო ღმერთთა მათთა, იგინი იყვნენ შენდა შესაბრკოლებელ.
მათგან	მცხ.რიცხ	ჰრქუა მოსე უფალსა: ესმეს სამე ეგჳპტელთა, რამეთუ გამოიყვანე ძალითა შენითა ერი ესე მათგან.
იგი	მცხ.რიცხ	მსგავსად რიცხუსა მას დღეთაჲსა, რაოდენსა მოიხილეს ქუეყანა იგი ორმეოცსა წელსა, დღე - წელიწდისა წილ და მოიხუნეთ ცოდვანი თქუენნი ორმეოც წელ და გულისხმა-ჰყოთ რისხვაჲ გულისწყრომისა ჩემისა.
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ:
მათ	მცხ.რიცხ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ მათ:
მათდა	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: აღმოვედ ჩემდა მომართ მთად და იყავ მუნ და მიგცნე შენ ფიცარნი ქვისანი, შჯული და მცნებანი, რომელნი დავწერენ შჯულისდებად მათდა.
მათდა	მცხ.გამ	და მოხუცებულთა ჰრქუა: და დაყუდენით მანდა, ვიდრემდის მოვიქცეთ თქუენდა მომართ და აჰა, აჰრონ და ორ თქუენ თანა, უკუეთუ რაჲმე დაემთხჳოს საშჯელი, მივიდოდე მათდა მიმართ.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა კორეს და ყოველსა კრებულსა მისსა და ჰრქუა: მოხედა და იცნა ღმერთმან, რომელნი-იგი არიან მისნი და წმიდანი მისნი და მოიყვანნა იგინი თავისა თჳსისა და, რომელნი არა გამოირჩინა, არა მოიყვანნა.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ განდრიკოს ძე იგი შენი ჩემგან და ამსახუროს იგი ღმერთთა უცხოთა და განრისხნეს გულისწყრომითა უფალი შენ ზედა და აღგჴოცოს მსთუად.
მათ	მცხ.სჯლ	არამედ ესრეთ უყო მათ, ბაგინები მათი დაამჴუთ, ძეგლები დაჰმუსრეთ, კერპები მათი სერტყები დაჰკაფეთ, ძეგლები მათი დაწვით ცეცხლითა,
მისა	მცხ.რიცხ	მცირე არს ესე თქუენდა, რამეთუ გამოგირჩინა ღმერთმან ისრაჱლისამან კრებულისაგან და მოგიყვანნა თქუენ თავისა თჳსისა მსახურებად მსახურებასა კარვისა უფლისასა და წარდგომად წინაშე კრებულისა და მსახურებად მისა.
მისთჳს	მცხ.რიცხ	ესრეთ შენ და კრებულსა შენსა, რომელნი შეკრებულ ხართ ღმრთისა ზედა და აჰრონ ვინ არს, რამეთუ სდრტვინავთ მისთჳს?
მისა	მცხ.სჯლ	და ესე სამართალნი და მშჯავრნი, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღეს, ყოფად მისა.
მათა	მცხ.სჯლ	უკეთუ სთქუა გონებასა შენსა: არამედ ნათესავი ესე უძლიერ არს შენსა, ვითარ შეუძლო მოსრვად მათა?
იგინი	მცხ.რიცხ	გამოეშორენით შორის კრებულისა მაგის და აღვჴოცნე იგინი ერთბამად.
იგინი	მცხ.სჯლ	და მოგცნეს უფალმან შარავანდედნი მათნი ჴელთა თქუენთა და წარსყმიდოთ საჴსენებელი მათი ადგილით მათით, არა ვინ აღგიდგეს წინაშე შენსა პირსა, ვიდრე მოასრულნე იგინი.
იგი	მცხ.სჯლ	ხატები კერპებისა მათისაჲ დასწუა ვეცხლითა, ნუ გული-გითქუამნ ოქროსა და ვეცხლსა მათსა ნუ მოიღებ თავისა შენისა, რათა არა საცთური გეყოს შენ იგი, რამეთუ საძაგელ არს წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა.
იგინი	მცხ.გამ	და ჰქმნე აღსაღებელნი ძელთაგან ულპოლველისა და ოქრომოსილ-ჰყვნე იგინი ოქროჲთა.
მის	მცხ.რიცხ	და დადგეს მოსე და აჰრონ წინაშე პირსა კარვისა მის საწამებელისა.
მისგან	მცხ.გამ	და ჰქმნე სასანთლე ოქროჲსაგან წმიდისა, წახნაგებულად ჰქმნე სასანთლე. ღერი მისი და ლელწმის სახენი და ტაკუკნი და ბირთჳს სახენი და შროშანნი მისგან იყვნენ.
იგი	მცხ.რიცხ	და დადგა შორის მომწყუდართა და შორის ცოცხალთა. და დასცხრა მოსრვაჲ იგი.
მათ	მცხ.რიცხ	და ეტყოდა მოსე ძეთა ისრაჱლისათა. და მოსცეს მას ყოველთა მათ მთავართა მათთა კუერთხები: კუერთხი მთავრისაჲ - ერთი კუერთხი მთავრად-მთავრად და სახლად-სახლად მამათა მათთა, მოჰსცეს ათორმეტი კუერთხები და კუერთხი აჰრონისი შორის კუერთხებსა მათსა.
მისა	მცხ.სჯლ	და დაიცვნე შენ მცნებანი უფლისა ღმრთისა შენისანი და ხვიდოდი გზათა მისთა და გეშინოდის შენ მისა,
მათ	მცხ.სჯლ	დღესდღე ნუუკუე შჭამდე და განსძღებოდე და ტაძრებსა შუენიერებსა იშენებდე და დაემკჳდრებოდი მათ შინა.
იგი	მცხ.სჯლ	რომელმან-იგი უდაბნოსა მას მანანაჲ იგი გაჭამა შენ, რომელ-იგი არა იცოდე შენ, არცა მამათა შენთა, ბოროტიღა თუ გიყო და გამოგცადა შენ, რათა უკუანაჲსკნელ კეთილი გეყოს და განგისუენოს შენ.
იგინი	მცხ.გამ	და კარავი ჰქმნე ათ ეზოებად ბისონისა ძახილისა და ჳაკინთისა და პორფირისა და ძოწეულისა ძახილისა; ქერობინად ქმნულად ქსოილად ჰქმნნე იგინი.
მათ	მცხ.გამ	და უქმნე მათ კილოები ჳაკინთისა ძგიდესა ზედა ეზოჲსა ერთისასა ერთისა კერძოჲსაგან შესაკინძველად და ესრეთ ჰყო ძგიდისაგან გარეგანისა ეზოჲსა შესაკინძველად მეორისა.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნე კრეტსაბმელი ჳაკინთისაგან და პორფირისა და ძოწეულისა ძახილისა და ბისონისა სთულისა, ნაქმარად ქსოილად ჰქმნე იგი ქერობინად.
მას	მცხ.რიცხ	და ძმანი შენნი, ტოჰმი ლევისი, გუნდი მამისა შენისაჲ, მიიყვანე თავისა შენისა და შეგიძინედ შენ და ძენი შენნი შენ თანა წინაშე კარავსა მას წამებისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყოველი შესაწირავი ზეთისაჲ და ყოველი შესაწირავი ღჳნისაჲ და შესაწირავი იფქლისაჲ, რაოდენიცა მოსცენ უფალსა, შენ მიგეც იგი.
მას	მცხ.რიცხ	პირველი ნაყოფი ყოველი, რაოდენიცა იყოს ქუეყანასა მათსა, რაოდენი მოართუან უფალსა, შენდა იყოს, ყოველი წმიდაჲ სახლსა შინა შენსა ჭამდეს მას.
მათგან	მცხ.რიცხ	ყოველთაგან მოცემულთა თქუენდა შესწირეთ შესაწირავად უფლისა ყოველთაგან ნაყოფთა განწმედილთა მათგან.
მას	მცხ.რიცხ	ესე არს ბრძანებაჲ შჯულისაჲ, რაოდენი ბრძანა უფალმან და თქუა: ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და მოგგუარედ შენ დიაკეული წითელი უბიწოჲ, რომლისა თანა არა იყოს ბიწი და არა დადებულ მას ზედა უღელი.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნე საკურთხეველი ძელთაგან ულპოლველთა ხუთ წყრთა სიგრძე და ხუთ წყრთა სივრცე მისი, მოთხვითი იყოს საკურთხეველი იგი და სამი წყრთა სიმაღლე მისი.
იგი	მცხ.რიცხ	და რომელი შეეხოს მკუდარსა ყოვლისა სულისასა, ანუ კაცისასა, არაწმიდა იყოს იგი შჳდ დღე.
იგი	მცხ.რიცხ	და ყოველი, რომელი შეეხოს პირსა ყრმისა წულისასა გინა მკუდრისა ძვალსა კაცისასა, გინა საფლავსა, არაწმიდა იყოს იგი შჳდ დღე.
მათ	მცხ.რიცხ	და მოვიდა მოსე და აჰრონ პირისაგან კრებულისაჲსა კარად კარვისა საწამებელისად და დავარდეს პირსა ზედა თჳსსა და გამოჩნდა დიდებაჲ უფლისა მათ ზედა.
მისსა	მცხ.მეფ2	უკუეთუ მრქვას მე, ვითარმედ: არა სათნო ხარ ჩემდა, ყავნ, რაცა სათნო არს წინაშე მისსა!
მას	მცხ.მეფ2	მიუგო მეფემან აბესას: რა ძეს ჩემი და შენი, ძეო შარუელისაო? ნუ აყენებ მაგას, აცადე და მწყევდეს, ვინ უწყის, თუ უფალსა უთქუამს, ვითარმედ ძჳრისა მეტყუელად აღუდგა დავითსაო და ვინა არს, რომელმან ჰრქუას მას, ვითარმედ: რად ეგრე ჰყავ?
მის	მცხ.მეფ2	რამეთუ იხილოს უფალმან დამდაბლებაჲ ესე ჩემი და მომაგოს მე კეთილი წყევისა მის წილ ამას დღესა შინა.
იგინი	მცხ.გამ	საქმედ ქვის მოქმედებითისა ჴელოვნებისად წახნაგებად საბეჭდავისად სწახნაგნე ორნი ქვანი სახელებისაებრ ძეთა ისრაჱლისათასა, გამოსახულად და გამოწახნაგებულად ოქროჲთა ჰქმნე იგინი.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნნე ორნი ფესჳს სახენი ოქროჲსაგან წმიდისა აღრეული ყუავილთა თანა ნაქმრად თხზულებისა, და დასხნე ფესჳს სახენი იგი განთხზულნი ფარის სახეთა მათ ზედა დასასრულსა
მას	მცხ.გამ	და ქსოო მას შინა ნაქსოვი ქვათაგან ოთხ სტიქონი და სტიქონი ქვათაჲ იყოს: სარდიონი, პაზიონი, სამარაგდონი - სტიქონი.
იგი	მცხ.რიცხ	და ძჳრსა იტყოდა ერი იგი ღმრთისა მიმართ და მოსესთჳს და თქუა: რაჲსათჳს მოგჳყვანენ ჩუენ ეგჳპტით მოსრვად უდაბნოსა ამას, რამეთუ არა არს პური, არცა წყალი და სულსა ჩუენსა მოეწყინა პური ესე ცუდი?
იგი	მცხ.გამ	და შეჰკრვიდენ სიტყჳერსა ბეჭედსა ზედა მისსა ბეჭდისა მიმართ სამჴართასა გრეხილითა ჳაკინთისათა, რათა იყოს იგი ღონესა ზედა სამჴრისასა, და არა განჰყო სიტყჳერი სამჴრისაგან.
მის	მცხ.გამ	და იყოს პირის გარემოჲსი დასაწყისისა მისისა საშუალო მქონებელი სირასა გარემო პირის გარემოჲსისა ნაქმარსა ქსოით და შესარწყუმელსა მის თანა ქსოილსა მისგანვე, რათა არა განიბძაროს.
იგი	მცხ.გამ	და დასდვა იგი ჳაკინთსა ქუეშე გრეხილსა და იყოს მიტრასა ზედა, პირსა ზედა მიტრასასა იყოს.
იგი	მცხ.სჯლ	ჴელი იგი მტკიცე და მკლავი მაღალი, რომელ ყო მოსე წინაშე ყოვლისა ერისა.
მას	მცხ.რიცხ	და წარვიდეს მოხუცებულნი მადიამისანი და სამისნველნი ჴელთა შინა მათთა. და მოვიდეს ბალაამისსა და უთხრნეს მას სიტყუანი ბალააკისანი.
მისა	მცხ.რიცხ	და მიუგო ბალაამ და ჰრქუა მთავართა ბალაკისთა: მო-თუ-მცეს მე ბალაკ სახლი თჳსი სავსე ოქროჲთა და ვეცხლითა ვერ შემძლებელ ვარ, გარდასლვად სიტყუასა უფლისა ღმრთისასა, დამცირებად მისა, ანუ განდიდებად გულსა შინა ჩემსა.
მას	მცხ.სჯლ	და ესენიცა შენ ქუეშე არიან და შეიწყნარნა სიტყუანი მისნი შჯული, რომელ მოგუცა ჩუენ მოსე სამკჳდრებელად შესაკრებელსა მას იაკობისასა.
მისგან	მცხ.სჯლ	და ვიხილე, რამეთუ შეცოდებულ იყვენით თქუენ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენსა და გექმნა თქუენ კერპი გამოდუღებითი, და გარდასრულ იყვენით თქუენ გზისა მისგან, რომელ გამცნო თქუენ უფალმან.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა ბალაამ ვირსა მას: რამეთუ დამიწუნე მე და, თუმცა მაქუნდა მახჳლი ჴელსა შინა ჩემსა, მუნთქუსვემცა დაგურიმე შენ.
მან	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან ღმრთისამან: რად ეც ვირსა მაგას შენსა ესე სამგზის? და, აჰა, ესერა, მე გამოსრულ ვარ დაყდუნებად შენდა, რამეთუ არა მართალ არს გზაჲ ეგე შენი წინაშე ჩემსა.
მას	მცხ.სჯლ	აჰა, ესერა, უფლისა ღმრთისა შენისანი, არიან ცანი და ცანი ცათანი, ქუეყანაჲ და ყოველ, რაჲ არს მას შინა.
მის	მცხ.რიცხ	და დაწყჳდა ბალაკ ცხოვარი და ზროხაჲ და მიუძღუანა ბალაამს და მთავართა, რომელ იყუნეს მის თანა.
მათ	მცხ.გამ	და უქმნნე მათ საწვივენი სელისანი დაფარვად უშუერებასა სარცხჳნელისა მათისასა, წელთაგან ბარკალსხჳლადმდე იყოს.
მათ	მცხ.სჯლ	და ასწავლნეთ ესე შვილთა მათ თქუენთა და იტყოდი ამას ჯდომასა სახლსა შენსა, და სლვასა გზასა შენსა, და დაწოლას სარეცელსა შენსა და აღდგომასა შენსა.
იგინი	მცხ.გამ	და პურნი უცომონი, გამოზელილნი ზეთითა, და ლელანგონი უცომონი, ცხებულნი ზეთითა, სამინდოსაგან იფქლისა ჰქმნნე იგინი.
იგინი	მცხ.გამ	და აჰრონ და ძენი მისნი მოიყუანნე კართა ზედა კარვისა საწამებელისათა და განჰბანნე იგინი წყლითა.
იგი	მცხ.გამ	და მომხუმელმან შესამოსელთა წმიდათამან შეჰმოსო აჰრონ, ძმაჲ შენი, და სამოსელი პოდირი შესამოსლისაჲ და სამჴარი და სიტყჳერი, და შეაყო სიტყჳერი იგი სამჴარსა თანა.
მას	მცხ.გამ	და მოიღო ზეთი ცხებისა და დაასხა თავსა ზედა მისსა და სცხო მას.
იგი	მცხ.გამ	და მოიღო სისხლისაგან ზუარაკისა და სცხო რქათა საკურთხეველისათა თითითა შენითა, ხოლო სხუაჲ იგი ყოველი სისხლი მოჰღუარო ხარისხსა თანა საკურთხეველისასა.
მან	მცხ.რიცხ	აჰა, ესერა, მან, ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, განიღჳძოს და ვითარცა ლომი იბრდღუენდეს, არა დაიძინოს ვიდრემდის არა ჭამოს ნადირი და სისხლი წყლულთაჲ სუას.
მის	მცხ.რიცხ	და აღიხილნა თუალნი თჳსნი ბალამ და იხილა ისრაჱლი დაბანაკებული ნათესავად-ნათესავად. და იყო სული ღმრთისა მის ზედა.
იგი	მცხ.სჯლ	არამედ ადგილსა ერთსა, რომელსა გამოირჩიოს უფალმან ღმერთმან თქუენმან ადგილი ერთი ნათესავთაგან თქუენთა სახელის-დებად სახელი მისი მუნ: ადგილი იგი გამოირჩიეთ და შევედით მუნ.
მას	მცხ.რიცხ	ღმერთი უძღოდა მას ეგჳპტით, ვითარცა დიდებაჲ მარტორქისაჲ მისი, შეჭამნეს ნათესავნი მტერთა მისთანი და სიპოხე მათი ტჳნითურთ გამოწოოს და ისრითა მისითა ესროდის მტერთა.
იგინი	მცხ.გამ	და დააგნე ყოველნი ჴელთა ზედა აჰრონისთა და ჴელთა ზედა ძეთა მისთასა და განაჩინნე იგინი განჩინებად წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.რიცხ	უჩუენო მას და არა აწ ვნატრო და არა მახლობელად გამობრწყინდეს ვარსკულავი იაკობისგან და აღდგეს კაცი ისრაჱლისაგან და მოსრნეს მთავარნი მოაბისანი და წარტყუენნეს ყოველნი ძენი სეითისნი.
იგი	მცხ.სჯლ	ხოლო სისხლსა მისსა ნუ შჭამთ, არამედ ქუეყანასა დასთხიეთ იგი, ვითარცა წყალი.
მის	მცხ.რიცხ	და დადგეს წინაშე მოსესა და წინაშე ელიაზარ მღდელისა და წინაშე მთავართასა და წინაშე ყოვლისა კრებულისა კართა თანა კარვისა მის საწამებელისათა და თქუეს:
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა ქუშიმ აბესალომს: არა კეთილ არს ჯერეთ ზრახვა იგი აქიტობელისი.
მის	მცხ.მეფ2	და დავით მივიდა საბანაკესა თჳსსა და აბესალომ წიაღჴდა იორდანესა მდინარესა და ყოველი ისრაჱლი მის თანა.
მას	მცხ.მეფ2	და მივიდა აბესალომ და ყოველნი ისრაჱლნი და დაიბანაკეს ქუეყანასა მას გალაადისასა.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ განგიფართნეს შენ უფალმან ღმერთმან საზღვარნი შენნი, ვითარცა გეტყოდა შენ, უკეთუ გულმან გითქუას ჭამად ჴორცისა გულისთქუმისათჳს გულისა შენისასა, ჭამე შენ ჴორცი იგი.
მას	მცხ.მეფ2	და მაშინ ჰრქუა იოაბ: მაგა სიტყჳსათჳს აწვე გიჩუენო თუალთა შენთა! და მოიღო იოაბ სამი ლიბანდაკი ჴელთა მისთა და განწონნა გულსა აბესალომისასა, ვიდრე ცოცხალი ეკიდა ხესა მას რკოსასა.
მათა	მცხ.რიცხ	ესე დასნი ძეთა ეფრემისთანი აღხილვისაგან მათისა ოცდაათოთხმეტ ათას და ხუთას. ესე ძენი იოსებისნი - დასად-დასად მათა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ უფალმან: სიკუდილით მოკუდენ უდაბნოსა ზედა. და არა დაშთა მათგანი არცა ერთი გარნა ქალებ, ძე იეფონესი, და ისუ, ძე ნავესი.
მათ	მცხ.რიცხ	ათეულ-ათეული ჰყო კრავსა ერთსა შჳდთა მათ კრავთა.
მათ	მცხ.რიცხ	ათეული-ათეული კრავსა ერთსა შჳდთა მათ კრავთა.
იგინი	მცხ.გამ	უქმნნე ორთა ზედა გუერდთა, იყუნენ მარწუხად კუერთხებნი, რათა აღიღოდიან იგინი მით.
იგი	მცხ.გამ	და დასდგა იგი წინაშე კრეტსაბმელისა, რომელი არს კიდობანსა ზედა საწამებელთასა, რომელთა შინა გეცნობებოდი მე შენ მუნ.
მათ	მცხ.რიცხ	ათეულ-ათეული კრავსა ერთსა შჳდთა მათ კრავთა.
მას	მცხ.გამ	და არა აღვიდეს მას ზედა საკუმეველი სხუა, ნაყოფებაჲ, მსხუერპლი და შესაწირავი არა შეწირულ იქმნნეს მას ზედა.
მათ	მცხ.რიცხ	ათეული-ათეული კრავსა ერთსა ათოთხმეტთა მათ კრავთა.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი ერთი თხათაგანი ცოდვათათჳს, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა.
მათ	მცხ.გამ	და თქუა უფალმან მოსეს მიმართ მეტყუელმა: უკუეთუ მოიღო შენაკრები ძელთაგან ისრაჱლისათა მოხედვასა შინა მათსა და მისცეს კაცად-კაცადმან საჴსარი სულისა თჳსისა უფალსა. და არა იყოს მათ შორის დაცემაჲ მოხედვასა შინა მათსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მრავალ იყო საცხოვარი ძეთა რუბენისთაჲ და ძეთა გადისთაჲ, მრავალ იყო ფრიად და იხილეს სოფელი იაზერისი და სოფელი გალაადისაჲ. და იყო ადგილი იგი ადგილი სასაცხოვრე.
იგინი	მცხ.სჯლ	გარეშე უმკჳდროვნეს იგინი მახჳლმან საუნჯით მათითგან შიშმან ჭაბუკნი და ქალწულნი ძუძუჲსმწოვარნი მოხუცებულთა თანა დღითა.
იგი	მცხ.გამ	და ჰქმნე იგი ზეთი საცხებელი წმიდაჲ მიჰრონად მიჰრონობითად ნაჴელოვნებად მემიჰრონისად, ზეთი ცხებისა წმიდა იყოს.
მას	მცხ.რიცხ	და მოუჴდეს მას და ეტყოდეს: ბოსლები სასაცხოვრე ვაშენოთ საცხოვრისა ჩუენისათჳს და ქალაქები ბუნაურებისა ჩუენისათჳს.
იგინი	მცხ.გამ	და აჰრონს და ძეთა მისთა სცხო და წმიდა-ჰყვნე იგინი მღდელობად ჩემდა.
იგი	მცხ.გამ	რომელმან ქნეს ეგრეთვე და რომელმან უქმნეს უცხოთესლსა, მოისპოს იგი ერისგან თჳსისა.
მათ	მცხ.რიცხ	და ჰრქუა მათ მოსე: ჰყოთ თუ მსგავსად სიტყჳსა ამის, შე-თუ-იჭურნეთ ბრძოლად წინაშე უფლისა.
მათ	მცხ.სჯლ	რამეთუ ნათესავი ესე წარწყმედისაჲ მზრახვალი არს და არა არს მათ თანა მეცნიერებაჲ.
იგი	მცხ.გამ	არა ჰქმნათ თავისა თქუენისა სხუაჲ საკუმეველი, სიწმიდე უფალი იყოს თქუენდა. კაცმან, რომელმან ქმნეს ეგრევე, ვითარცა იყნოსა იგი, წარწყმდეს იგი ერისაგან თჳსისა.
იგი	მცხ.რიცხ	და დაიპყრას ქუეყანაჲ იგი წინაშე უფლისა და შემდგომად ამისსა უკუმოიქცეთ და იყუნეთ უბრალო წინაშე უფლისა და ისრაჱლისაგაჱ, და იყოს ქუეყანა ესე სამკჳდრებელად თქვენდა წინაშე უფლისა.
მას	მცხ.რიცხ	და დედები ჩემნი და ყოველი საცხოვარი ჩუენი იყოს მუნ ქალაქებსა მას გალაადისასა.
იგინი	მცხ.სჯლ	რამეთუ ცმელსა ნაზორევსა მათთასა შჭამდით და სუემდით თქუენ ღჳნოსა ნაგებსა მათთასა. აწ აღდგენ და შეგეწინენ და გეყვნენ თქუენ იგინი მფარველ.
მათ	მცხ.რიცხ	და მისცა მათ მოსე: ძეთა რუბენისთა და ძეთა გადისთა და ზოგსა ნათესავსა მანასესა, ძისა იოსებისსა, სამეუფოჲ სეონ მეფისა ამორველისაჲ, და სამეუფოჲ ოგ მეფისა ბასანისაჲ ქუეყანაჲ და ქალაქები მისი საზღურითურთ, ქალაქები ქუეყანასა გარემო.
მის	მცხ.სჯლ	დავათრვნე ისარნი ჩემნი სისხლითა და ჴრმალი ჩემი ჭამდეს ჴორცსა სისხლთაგან წყლულებისათა და ნატყუენავებისათა და თავებისაგან მთავართაჲსა და მტერთაჲსა. იხარებდით ცანი მის თანა და თაყუანი-სცემდით მას ყოველნი ძენი ღმრთისანი.
მას	მცხ.რიცხ	და ბელმოჲნი გარემოჲს დასაბამი და დასდვეს სახელები მათი სახელებად ქალაქებსა მას, რომელ აღაშენნეს.
მათ	მცხ.რიცხ	და იაირ, ძე მანასესი, წარვიდა და დაიპყრა ბოსლები მათი და უწოდა მათ ბანაკები იაირისი.
მათ	მცხ.სჯლ	და დაასრულნა მოსე ყოველნი ესე სიტყუანი, რომელსა-იგი ეტყოდა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
მათა	მცხ.რიცხ	ათასი ნათესავთაგანი ისრაჱლისათა მიავლინნით წყობად მათა.
იგინი	მცხ.რიცხ	რამეთუ იგინი იყუნეს ძეთათჳს ისრაჱლისათა სიტყჳთა ბალაამისითა განდგომად და შეურაცხებად სიტყჳსა უფლისა ფოგორისათჳს. და იყო გუემაჲ კრებულსა ზედა უფლისასა.
იგინი	მცხ.რიცხ	და ყოველი კრებული დედებისაჲ, რომელთა არა იციან საწოლი მამაკაცისაჲ, აცხოვნენით იგინი.
მათ	მცხ.სჯლ	და აჩუენოს რაჲმე სასწაული საცთურებისაჲ თქუენ შორის და თქუას: მოვედით და მივიდეთ ჩუენ ღმერთთა უცხოთა, რომელ-იგი თქუენ არა იცოდეთ, თქუას: ვმსახურებდეთ მათ.
მათ	მცხ.სჯლ	და ჰრქუა მათ: გულისხმა-ყვენით გულითა თქუენითა ყოველი ესე სიტყუანი, რომელთა-ესე მე გამცნებ თქუენ დღეს, რათა თქუენცა ამცნოთ შვილთა თქუენთა დამარხვად და ყოფად ყოველთა მათ სიტყუათა სჯულისათა.
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო ზოგი იგი კრებულისაჲ ცხოვარისაგანი - სამას ათას და შჳდ ათას და ხუთას.
იგი	მცხ.სჯლ	გამოიძიო, გამოიკულიო ეგევითარი იგი, გამოიკითხო ფრიად და თუ ჭეშმარიტად ყოფილ იყო სიტყუაჲ იგი ბილწებისაჲ თქუენ შორის,
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ: ამას იტყჳს უფალი, ღმერთი ისრაჱლისა: შეიბ კაცად-კაცადმან მახჳლი წელთა მისთა და განვლეთ და მოაქციეთ ბჭით ბჭედ ბანაკისა მაგისაგან და მოკალნ კაცად-კაცადმან ძმა თჳსი და კაცად-კაცადმან მოყუასი თჳსი და კაცად-კაცადმან მახლობელი თჳსი.
მათ	მცხ.გამ	და ჰრქუა მათ მოსე: აღასრულეთ ჴელითა თქუენითა დღეს უფლისა მიმართ კაცად-კაცადმან ძესა თჳსსა ზედა და ძმასა მოცემად თქუენდა კურთხევისა.
იგი	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: რომელმან ცოდა, აღვჴოცე იგი წიგნისაგან ჩემისა.
მის	მცხ.სჯლ	და ესე ბრძანებაჲ არს მიტევებისა მის, მიუტეო შენ ყოველი თანანადები შენი, რაჲცა თანა-ედვას მოყუასსა შენსა და ძმასა შენსა, რამეთუ მიტევებაჲ წოდებულ არს უფლისა ღმრთისა შენისა.
მას	მცხ.ფსალმ	დასასრულსა, ნუ განხრწნი, დავითის ძეგლისწერისათჳს, რაჟამს-იგი ივლტოდა პირისაგან საულისა და შევიდა ქუაბსა მას
იგინი	მცხ.ფსალმ	ვიდრე არა თანა იყო ეკალთა თქუენთა ძეძჳ, ვითარცა ცხოველნი, ვითარცა რისხვით შთანთქნეს იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	და თქუას კაცმან, რამეთუ არს სამე ნაყოფი მართლისა; და არს სამე ღმერთი, რომელმან საჯნეს იგინი ქუეყანას ზედა. დიდება
იგი	მცხ.ფსალმ	დასასრულსა, ნუ განხრწნა, დავითის ძეგლისწერა, ოდეს-იგი მიავლინა საულ და შეიცვა სახლი მისი, რათა მოკლას იგი
იგი	მცხ.მეფ2	და აბესალომს, რომელსა ვსცხეთ მეფედ ჩუენ ზედა, ესერა, მოიკლა ღუაწლსა შინა! აწ თქუენ რად დაიყოვნებთ და არა მოიქცევით მეფისა? და სიტყუაჲ იგი ისრაიტელთა მიიწია მეფისა.
მის	მცხ.მეფ2	ჰრქუა დავით ტომთა იუდასთა: არა ძვალნი ჩემნი და ჴორცნი ჩემნი თქუენ ხართა? რასათჳს უკუნსდეგით მეფისა მის?
მას	მცხ.ფსალმ	რაჟამს-იგი მოწუა შუამდინარე ასურეთისა და ასურეთი სუბაკაჲ და მოაქცია იოაბ, და დასცა ედომი ჴევსა მას მარილთასა ათორმეტი ათასი
იგი	მცხ.ფსალმ	ღმერთი იტყოდა წმიდით გამო მისით; განვიხარო და განვყო სიკიმა და ღელე იგი საყოფელთა განვზომო.
იგი	მცხ.ფსალმ	დაადგრების უკუნისამდე წინაშე ღმრთისა; წყალობაჲ და ჭეშმარიტებაჲ მისი ვინ გამოიძიოს იგი?
იგი	მცხ.სჯლ	და ჰყო დღესასწაული იგი შვიდეულთაჲ უფლისა ღმრთისა შენისაჲ, რავდენცა ეძლოს ჴელთა შენთა, რავდენცა-რაჲ განგემარჯოს შენ, რამეთუ გაკურთხა შენ უფალმან ღმერმთან შენმან.
მას	მცხ.სჯლ	არა ისხა თავისა შენისა სერტყები სამსახურებელად თავისა შენისა და ყოვლისავეგანი ხისა მაღნარსა გარეშე საკურთხეველსა მას უფლისა ღმრთისა შენისასა.
მას	მცხ.სჯლ	შე-თუ-ხვიდე შენ ქუეყანასა მას, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ ნაწილად მკვიდრობისა შენისა და დაეშენო მუნ და მოიჴსენო გულსა შენსა და სთქუა: ვიდგინო თავისა ჩემისა მთავარი, ვითარცა სხუათა ნათესავთა, რომელნი-იგი გარემო არიან ჩემსა.
მას	მცხ.ფსალმ	მყის სისრა-უყონ მას, და არა შეიშინონ. განიმტკიცეს თავისა თჳსისა სიტყუაჲ უკეთური, მიუთხრეს დარწყმაჲ მახისა; და თქუეს: ვინ იხილნეს იგინი?
მას	მცხ.სჯლ	და პირველ იფქლისაჲ და ღვინისაჲ და ზეთისაჲ და პირველი ნარისუელი ცხოვართა შენთაჲ მისცე მას.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ სთქუა გულსა შენსა, ვითარ მე უწყოდით სიტყუაჲ იგი უფლისა,
მათ	მცხ.ფსალმ	და მოუძლურდეს მათ ზედა ენანი მათნი. შეძრწუნდეს ყოველნი, რომელნი ხედვიდეს მათ.
იგი	მცხ.სჯლ	და თუ მშვიდობისა სიტყუაჲ მოგიგონ თქუენ, და სიმდაბლით დაგემორჩილნენ თქუენ და იყავნ ყოველი იგი ერი დამორჩილებულ მოხარკე თქუენდა.
იგი	მცხ.სჯლ	და უკეთუ არა გერჩდენ თქუენ და ბრძოლად გამოგეწყვნენ თქუენ, გარემოადგე და მოიცვა იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	იპოოს თუ ვინმე წყლული ქუეყანასა, რომელ-იგი უფალმან ღმერთმან შენმან მოგცეს შენ და არა ვინ უწყოდის, რომელმან წყლა იგი.
იგი	მცხ.სჯლ	უკეთუ განხვიდე ბრძოლად მტერთა შენთა და მოგცეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან ჴელთა შენთა და წარმოსტყუენო ნატყუენავი იგი მათი.
იგი	მცხ.მეფ2	არამედ იგი მასმენდაცა მე უფლისა ჩემისა მეფისა წინაშე, ხოლო უფალმან ჩემმან მეფემან, ვითარცა ანგელოზმან ღმრთისამან, კეთილად ყავნ ღმრთისათჳს.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა მას მეფემან: რას განამრავლებ სიტყუასა შენსა? შენ და სიბა განიყავთ, განანაწილეთ აგარაკი.
მას	მცხ.მეფ2	მიბრძანე მონასა შენსა, რათა დავსჯდე და მოვკუდე ქალაქსა ჩემსა, და დავეფლა საფლავსა მამა-დედათასა ჩემისასა. და აქინამ, ძე ჩემი, მივიდეს უფლისა ჩემისა მეფისა თანა და კეთილი უყავ მას, რაცა სათნო-გიჩნდეს!
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ნაყოფისაგან ხისა, რომელ არს შორის სამოთხისა, თქუა ღმერთმან, არა სჭამოთ მისგანი, არცა შეეხნეთ მას, რათა არა მოჰკუდეთ.
იგი	მცხ.სჯლ	იყოს თუ ვინმე ქალი ქალწული და განთხოვილ იყოს და შეიპყრას სხუამან კაცმან ქალაქსა შინა და შეაგინოს იგი,
მას	მცხ.სჯლ	რამეთუ ველსა დაეპყრა, ღაღადებდა და არა ვინ შეეწია მას.
მათ	მცხ.სჯლ	რამეთუ არა მოგეგებვოდეს თქუენ პურითა და წყლითა, რაჟამს გამოხუედით თქუენ ქუეყანით ეგვიპტით, არამედ სასყიდლით მოიყვანეს ბალამი, ძე ბეორისი, შორის მდინარეთა მათ წყევად თქუენდა.
მას	მცხ.სჯლ	და მერმე მიმწუხრი დაიბანენ გუამი მისი წყლითა და მზისა დასლვასა შემოვედინ ბანაკსავე მას.
იგი	მცხ.სჯლ	და მანაჲ ერთი იყავნ გამობმულ სარტყელსა შენსა და სადა-იგი დასდგე, აღმოსთხარო და დაჰფარო საძაგელებაჲ იგი სარცხჳნელისა მის შენისაჲ.
მას	მცხ.გამ	და განიძარცვეს ძეთა ისრაჱლისათა სამკაულები მათი და სამოსელი მთასა მას ქორებს.
მათ	მცხ.სჯლ	და ჰრქუა მათ: ასოც წლის ვარ მე დღეს და ვერ მიძლავს მე შემოსლვად და განსლვად თქუენ წინაშე, რამეთუ უფალმანცა მრქუა მე, ვითარმედ: არა წიაღჰჴდე შენ იორდანესა.
იგი	მცხ.გამ	და ეტყოდა უფალი მოსეს პირისპირ, ვითარცა-იგი ვინ ზრახავს თჳსსა მეგობარსა და მოივლინის ბანაკად. ხოლო მსახური იგი მოსესი, ისო ჭაბუკი, არა გამოვიდის კარვით.
იგი	მცხ.სჯლ	და აღგიხუნეს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან საფასენი იგი კეთილნი ცათანი და მოსცეს წჳმაჲ ქუეყანასა შენსა ჟამსა შინა, მსთუაჲ და მცხუედი, და აკურთხნეს ყოველნი საქმენი ჴელთა შენთანი და ავასხებდე შენ ნათესავთა მრავალთა, ხოლო შენ არა ივასხებდე.
იგი	მცხ.გამ	რაჟამს განვასხნე ნათესავნი იგი პირისაგან შენისა და განვავრცნე საზღვარნი შენნი, არავის გულმან უთქუას ქუეყანისათჳს შენისა, რაჟამს აღხჳდოდე შენ შემთხუევად წინაშე უფლისა ღმრთისა შენისა სამგზის წელიწადსა.
მის	მცხ.გამ	არა დაჰკლა ცომსა ზედა სისხლი საკლველთა ჩემთაჲ. და არა დაადგრეს განთიადმდე საკლველი დღესასწაულისა მის ვნებათა.
იგი	მცხ.გამ	და იყო მუნ მოსე წინაშე უფლისა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე. პური არა ჭამა და წყალი არა სუა და აღწერნა სიტყუანი ესე სჯულისანი ფიცართა ათნი იგი სიტყუანი.
მისა	მცხ.გამ	და იხილა აჰრონ და ყოველთა ძეთა ისრაჱლისათა მოსე. და იყო დიდებულ წინაშე ფერი პირისა მოსესი. და შეეშინა მიახლებად მისა.
მისა	მცხ.გამ	და იხილეს ძეთა ისრაჱლისათა პირი მოსესი, რამეთუ დიდებულ იყო. და დაიბურის მოსე საფარველი პირსა მისსა ვიდრე შესლვადმდე მისა წინაშე უფლისა თანა ზრახვად მისსა.
მათ	მცხ.გამ	და ქვაჲ სარდიონი, და ანთრაკი გამოქანდაკებულად საჴმართა მათ დასაწველთა.
იგი	მცხ.გამ	და მთავარნი იგი მამანი მოიღებდეს თვალთა პატიოსანთა: ანთრაკსა, ზამარაგდესა და ბივრილსა, და იაკინთსა ნივთად ვაკასისა მის.
მას	მცხ.გამ	ხუროვნებად საქმედ ძელსა მას და ყოველსა საქმესა სიბრძნისასა და წინაწარ განზრახვად მოსცა მას.
იგინი	მცხ.გამ	და აღავსნა იგინი სიბრძნისა და განზრახვისა და გულისხმის-ყოფად და საქმედ ქსოვასა, და ჭრელსა ქსოვად მეწამულსა მას და ზეზსა ხუროთმოძღურებისა.
მან	მცხ.სჯლ	და არცაღა შეიწყალის ყრმაჲ ჩჩჳლი. და შეჭამნეს მან ნაშობნი საცხოვართა შენთანი და ნაყოფი ქვეყანისა შენისაჲ. და არა დაგიშთეს შენ იფქლი და ღჳნოჲ, და ზეთი და არცა დაგიშთვენ ზროხანი მროწეულთა შენთანი და არცა სამწყსონი ცხოვართა შენთანი, ვიდრემდის მოგასრულოს შენ.
მის	მცხ.ფსალმ	დასასრულსა, ფსალმუნი დავითისი, გალობაჲ იერემიასი და ეზეკიელისი და ერისა მის მსხემობისა
იგი	მცხ.ფსალმ	მიხედე ქუეყანასა და დაათრვე იგი, განამრავლე განმდიდრებაჲ მისი; მდინარე ღმრთისაჲ აღივსო წყლითა; განუმზადე საზრდელი მათი, რამეთუ ესე არს განმზადებაჲ.
იგი	მცხ.ფსალმ	რომელი-იგი უფლებს ძალითა თჳსითა საუკუნეთა. თუალნი მისნი წარმართთა ხედვენ; რომელთა განამწარეს იგი, ნუ ამაღლდებიედ თავით თჳსით.
მის	მცხ.ფსალმ	რათა შეიღებოს ფერჴი შენი სისხლითა და ენანი ძაღლთა შენთანი - მტერთაგან მის მიერ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ვყავ სამოსლად ჩემდა ძაძა და ვექმენი მე მათ იგავ.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შესძინე უსჯულოებაჲ უსჯულოებასა მათსა ზედა, და ნუ შევლენედ იგინი სიმართლესა შენსა;
იგი	მცხ.ფსალმ	ვაქებდე სახელსა ღმრთისა ჩემისასა გალობითა და განვადიდო იგი ქებითა;
მათ	მცხ.გამ	და ორნი თჳთეულთა სუეტთა შესაბრძვილველად ურთიერთას, ეგრეთვე უქმნა ყოველთა მათ სვეტთა კარვისათა.
იგი	მცხ.გამ	და დგეს იგი ოთხთა სუეტთა ძელთაგან ულპოლველთა, რომელნი შემოსილ იყუნეს ოქროჲთა და სვეტის თავნი მათნი ოქროჲსანი, და ხარისხები მათნი ოთხნი - ვეცხლისანი.
მათა	მცხ.სჯლ	და არა გარდააქციო ყოველთა ამათ მცნებათაგან, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღესდღე მარჯულ, არცაღა მარცხლ, ვითარმცა შეუდეგ შენ კერპთა უცხოთა მსახურებად მათა. და იყოს,
იგი	მცხ.სჯლ	ცხონდენ რუბენ და ნუ მოკუდებინ და იყავნ იგი რიცხჳთ მრავალ.
მით	მცხ.გამ	წალაები ერგასნი უქმნა ერთსა ფელიკსა და წალაები ერგასნი უქმნა გვერდით მეორისა ფელიკისა მეორისაებრ შებრძჳლებულსა, რათა შეებრძვილოს ურთიერთას წალაებთა ურთიერთს თანა. და უქმნა კარშიკები ოქროჲსა ერგასი შესაკინძველად ფელიკთა ურთიერთს თანა კარშიკებითა მით, რათა იქმნას შებრძჳლებულად ერთად.
იგი	მცხ.გამ	ორნივე სვეტნი ოქროჲთა შემოსა და ორნი იდაყუნი მისნი ოქროჲსანი, რომელი განეცმოდიან ურთიერთას. და შემოსა სართული იგი ოქროჲთა.
მას	მცხ.გამ	და უქმნა მას გვირგვინი მტკაველადი გარემოს და ქმნა რქანი ოქროჲსა გვირგვინისანი გარემოს.
იგი	მცხ.გამ	ამან ქმნა ყოველივე იგი სასანოვაგე ჭურჭელი საკურთხეველისაჲ, ხარისხი მისი და საცეცხური მისი, ფიალები მისი და ფუცხები მისი რვალისაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და ქმნა სალხინებელი ძელთაგან ულპოლველთასა და შემოსა იგი რვალთათა.
მას	მცხ.გამ	და თან შეაქსოვა მას ქსოვილი თითოეული ანთრაკი კარგად-კარგად ოთხ სტიქონად; კარგი ერთი: ქვაჲ სარდიონი, და ტოპაზიონი და ზამარაგდონი.
იგი	მცხ.გამ	და მესამე იგი კარგი: ლიგჳრი, აქატი და ამეთჳსტონი.
მათ	მცხ.გამ	(36,21) და შემაგრებული ოქროსა შინა და ანთრაკნი ესე იყვნეს სახელებისაებრ ძეთა ისრაჱლისათა, ათორმეტ სახელები მათი გამოწერით ბეჭდებრ თჳთოეული სახელი ათორმეტთა მათ ტომთაჲ.
მათ	მცხ.დაბ	და უქმნა უფალმან ღმერთმან ადამს და ცოლსა მისსა სამოსელნი ტყავისანი და შეჰმოსნა მათ.
მას	მცხ.გამ	და დასდგა საბანელი წინაშე კარსა კარვისა საწამებელისათა, და შთაასხა მას შინა წყალი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	შრომასა კაცთა თანა არა შურებიან და კაცთა თანა იგინი არა იტანჯნენ.
მათ	მცხ.ფსალმ	ამისთჳს მოიქცეს ერი ჩემი აქავე, და დღენი სრულნი იპოვნენ მათ თანა.
მისა	მცხ.ფსალმ	რომელი გარდააქცევს ზღუასა ჴმელად, მდინარესა წიაღჴდენ ფრჴივ; მუნ ვიხარებდეთ ჩუენ მისა მიმართ,
მას	მცხ.მეფ2	და წარვიდა ამესა და ყო ეგრე, ვითარცა უბრძანა მას მეფემან.
იგი	მცხ.ფსალმ	რამეთუ ღმერთმან იჴსნეს სიონი, და აღეშენნენ ქალაქნი ჰურიასტანისანი, და დაეშენნენ მუნ და დაიმკჳდრონ იგი;
მისა	მცხ.ფსალმ	ილოცეთ და მიეცით უფალსა ღმერთსა ჩუენსა, ყოველნი, რომელნი არიან გარემოს მისა, შეწირონ ძღუენი
იგი	მცხ.ფსალმ	და აღდგა საწამებელად იაკობსა შორის და შჯული დადვა ისრაჱლსა შორის, რაოდენი ამცნო მამათა ჩუენთა, უწყებად იგი შვილთა მათთა,
მათ	მცხ.ფსალმ	და პური ანგელოზთა ჭამა კაცმან; საზრდელი მოუვლინა მათ განსაძღებელად.
მათ	მცხ.ფსალმ	და ჭამეს და განძღეს ფრიად, და გულისთქმა მათი მოსცა მათ;
მათდა	მცხ.ფსალმ	მიავლინა მათდა რისხვა გულისწყრომისა მისისა, გულისწყრომა და რისხვაჲ და ჭირი მივლინებითა ანგელოზთა მიერ ბოროტთა.
იგი	მცხ.ფსალმ	განარისხეს იგი ბორცუებსა ზედა მათსა და კერპებითა მათითა აშურვებდეს მას.
იგი	მცხ.ფსალმ	და აღაშენა, ვითარცა მარტორქისა, სიწმიდე მისი, ქუეყანასა ზედა დააფუძნა იგი უკუნისამდე.
მათდა	მცხ.ფსალმ	დასთხიეს სისხლი მათი ვითარცა წყალი გარემოს იერუსალჱმსა, და არა ვინ იყო მფარველ მათდა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ვენაჴი ეგჳპტით სცვალე, განასხენ წარმართნი და დაასხი იგი.
მას	მცხ.ფსალმ	ჰყვენ იგინი, ვითარცა მადიამი და სისარა და ვითარცა იაბი ჴევსა მას კიშონისასა.
მის	მცხ.ფსალმ	სიმართლე მის წინაშე ვიდოდის, და დადვას გზად სლვა თჳსი. დიდებაჲ
მათსა	მცხ.ფსალმ	ღმერთო, უსჯულონი აღდგეს ჩემ ზედა, და კრებულმან ძლიერთამან იძიეს სული ჩემი და არა შეგრაცხეს შენ წინაშე მათსა.
იგი	მცხ.ესა	ყოველნი, რავდენნი ზედწოდებულან სახელითა ჩემითა! რამეთუ დიდებისა მიერ ჩემისა შევჰმზადე იგი და შევქმენ იგი.
მათგან	მცხ.ესა	ყოველნი წარმართნი შეკრბენ ერთბამად და შეკრბენ მთავარნი მათგან; ვინ მიუთხრნეს ესენი? ანუ დასაბამითგანნი ვინ მიგითხრნეს თქუენ? მოიყვანედ მოწამენი მათნი და განმართლდედ, და ისმინედ და თქუედ ჭეშმარიტი.
მას	მცხ.ფსალმ	უფალი მიმოდაითქუას წიგნითა ერისათა და მთავართა ამათგან, რომელნი იყვნეს მას შინა.
მისა	მცხ.ფსალმ	ღმერთი დიდებულ არს ზრახვასა შინა წმიდათასა, დიდ არს და საშინელ ყოველთა ზედა, რომელნი არიან გარემოს მისა.
მას	მცხ.ფსალმ	ვპოე დავით, მონაჲ ჩემი, და საცხებელი წმიდაჲ ჩემი ვსცხე მას.
მას	მცხ.ფსალმ	ერთგზის ვეფუცე წმიდასა ჩემსა დავითს და მე არა ვეცრუვო მას.
იგიცა	მცხ.მეფ2	მოიღო მუნით ძვალნი საულისნი და ძვალნი იონათანისნი, ძისა მისისა, და შეკრიბნა დაზორვილნიცა იგიცა.
მას	მცხ.ფსალმ	ჰრქუას უფალსა: ჴელისამპყრობელი ჩემი ხარი შენ და შესავედრებელი ჩემი, ღმერთი ჩემი, და მე ვესავ მას.
იგი	მცხ.მეფ2	და იყო, ამისა შემდგომად წყობა იყო უცხოთესლთა მიმართ გეთს, მაშინ მოსწყჳდნა სობოქა ოსათისა საფ არაფისა, ნათესავმან გმირთამან უცხოთესლნი იგი.
იგინი	მცხ.მეფ2	ესე ოთხნივე იყვნენ ნათესავნი გმირთანი, რომელნი იყუნეს გეთს სახლისაგან რაფასისა. და მოსწყჳდნა იგინი დავით ერითა თჳსითა.
მათ	მცხ.მეფ2	იძრა და შეძრწუნდა ქუეყანა! და საფუძველნი მთათანი შეირყნეს, შეძრწუნდეს, რამეთუ შერისხდა მათ ღმერთი!
მისგან	მცხ.მეფ2	აჰჴდა კუამლი რისხვასა მისსა, და ცეცხლი პირისა მისისგან აღატყდა, და ნაბერწყალნი გამოეთხეოდეს მისგან!
მისგან	მცხ.მეფ2	და რჩეულისა თანა რჩეული იყო და დრკუსა მისგან განეშორო!
იგი	მცხ.მეფ2	ფართო-ყვენ სლვანი ჩემნი, ნაკლულევანებათა დამაკჳრვეს მე ქუეშე ჩემსა, რათა არა მოუძლურდენ ალაგნი ჩემნი, და ვერ წინადამიდგეს მე მჴდომნი იგი ჩემნი!
იგი	მცხ.ფსალმ	სუან იგი ყოველთა მჴეცთა ველისათა, განძღნენ კანჯარნი წყურილსა მათსა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მათ ზედა მფრინველთა ცისათა დაიმკჳდრონ, შორის კლდეთა მოსცენ ჴმაჲ მათი.
იგი	მცხ.დაბ	და მოვიჴსენო აღთქუმაჲ ჩემი, რომელ არს შორის ჩემსა და თქუენსა და შორის ყოვლისა ჴორციელისა ცხოველისა ყოვლისა მიმართ ჴორცისა და არ-ღა-რა იყოს წყალი იგი რღუნისა მოსპოლვად ყოველსა ჴორციელსა.
მისა	მცხ.დაბ	განავრცენ ღმერთმან იაფეთ და დაემკჳდრენინ საყოფელთა შინა სემისთა. და იქმენინ ქანან მონა მისა.
იგი	მცხ.ფსალმ	ვიდრე მოწევნადმდე სიტყჳსა მისისა სიტყუამან უფლისამან გამოაჴურვა იგი.
მის	მცხ.დაბ	ჰრქუა ფარაო კაცთა აბრაამისთა თანა განვლინებად მისსა ცოლი-ცა მისი და ყოველნი, რაოდენნი იყუნეს მისნი, და ლოთ მის თანა.
მას	მცხ.დაბ	და იქმნა ბრძოლაჲ შორის მწყემსთა საცხოვართა აბრაამისთა და შორის მწყემსთა ლოთისთასა. ხოლო ქანანელნი და ფერეზელნი მკჳდრ იყუნეს მაშინ ქუეყანასა მას.
მისსა	მცხ.დაბ	ხოლო ღმერთმან თქუა მისსა მიმართ: მე, ღმერთი გამომყუანებელი შენი სოფლისაგან ქალდეველთასა, რათა მოგცე შენ ქუეყანა ესე სამკჳდრებელად.
იგი	მცხ.დაბ	და თქუა: მეუფეო უფალო, რაჲთა ვცნა, ვითარმედ დავიმკჳდრო იგი.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო დასლვასა მზისასა განკჳრვებაჲ დაეცა აბრაამს და, აჰა, შიში ბნელი დიდი დაეკუეთა მას.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო ვინათგან დასლვად მიიწია მზე იქმნა ალი და აჰა საჴმილი და ლამპარნი ცეცხლისანი, რომელნი განვიდეს შორის ორ განკუეთილებათა მათ.
მის	მცხ.დაბ	და შევიდა აგარის მიმართ და მიუდგა. და იხილა, რამეთუ მუცელქმულ არს. და უპატიო იქმნა დედოფალი მისი მის წინაშე.
მან	მცხ.დაბ	ხოლო უწოდდა ანგელოზი უფლისა ზეცით და ჰრქუა: აბრაჰამ. აბრაჰამ. და მან თქუა: აჰა მე.
მას	მცხ.დაბ	და მიიქცა აბრაჰამ მონათა თჳსთა თანა. და აღდგეს და წარვიდეს. ერთბამად ჯურღმულად ფიცისა და დაეშენა აბრაჰამ ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ეტყოდა მათ და ჰრქუა: უკუეთუ გულითად გნებავს, რათა დავჰფლა მკუდარი ჩემი პირისაგან ჩემისა; ისმინეთ ჩემი და ეტყოდეთ ჩემთჳს ეფრონს, ძესა სარასსა.
იგი	მცხ.დაბ	და მომეცინ მე ქუაბი მრჩობლი. რომელ არს მისი, რომელ-იგი არს ერთკერძო აგარაკსა მისსა, ვეცხლის რაჲ ღირდეს, მომეცინ მე იგი თქუენ შორის მონაგებად საფლავისა.
მის	მცხ.დაბ	თაყუანის-სცა აბრაჰამ წინაშე ყოვლისა ერისა მის ქუეყანისა.
მათ	მცხ.დაბ	და გაფუცო შენ უფალსა ღმერთსა ცათასა და ქუეყანისასა, რათა არა მოჰგუარო ცოლი ძესა ჩემსა ისაკს ასულთაგან ქანანელთასა, რომელთა თანა მე დამკჳდრებულ ვარ მათ შორის.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო კაცი შეისწავლიდა მას და ზომდა ცნობად, უკუეთუ კეთილ-ყო ღმერთმან გზაჲ მისი, ანუ არა.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო ვითარცა იხილნა სალტენი და საყურნი ჴელთა ზედა დისა თჳსისათა, რამეთუ ესმნეს სიტყუანი დისა მისისა რებეკას მეტყუელისანი: ესრეთ მეტყოდა მე კაცი, და მოვიდა კაცისა მომართ, დგა რა იგი აქლემთა თანა წყაროსა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	და უშვა სარრა, ცოლმან უფლისა ჩემისამან, ძე ერთი უფალსა ჩემსა შემდგომად დაბერებისა მისისა და მისცა მას ყოველი, რაოდენი-რაჲ იყო მისი.
მას	მცხ.დაბ	და იყო პირველ დასრულებისა ჩემგან, მეტყუელისა გონებასა შინა, მეყსეულად რებეკა გამოვიდოდა მქონებელი სარწყულისა მჴართა ზედა. და შთავიდა წყაროსა ზედა და აღმოივსო. ხოლო ვარქუ მას: მასუ მე.
მან	მცხ.დაბ	და მოუწოდეს რებეკას და ჰრქუეს: წარხჳდეა კაცისა ამის თანა? ხოლო მან თქუა: წარვიდე.
მას	მცხ.ფსალმ	აუარო უფალსა ფრიად პირითა ჩემითა და შორის მრავალთასა ვაქებდე მას,
მას	მცხ.დაბ	და იყო, შემდგომად სიკუდილისა აბრაჰამისა აკურთხა ღმერთმან ისაკი, ძე მისი. და დაემკჳდრა ისაკ ჯურღმულსა მას თანა ხილვისასა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰკრთებოდეს ყრმანი მუცელსა მისსა და თქუა: უკუეთუ ესრეთ ყოფად არს ჩემდა, რაჲსათჳსმე ესე ჩემდა? და წარვიდა იგი კითხვად უფლისა მიერ.
მათ	მცხ.ფსალმ	მოაკლდა თუალთა ჩემთა მაცხოვარებისა მიმართ შენისა და სიტყუათა მათ სიმართლისა შენისათა.
იგინი	მცხ.დაბ	და ისაკ იყო სამეოცსა წელსა, რომელსა ჟამსა შვნა იგინი რებეკა
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ესავ: აჰა ესერა, მე მივახ აღსრულებად და ჩემდა რაჲ სარგებელ არს პირმშოებაჲ ესე?
იგი	მცხ.ფსალმ	გამოჴურვებულ არს სიტყუაჲ შენი ფრიად, და მონამანცა შენმან შეიყუარა იგი.
მის	მცხ.ფსალმ	იერუსალიმი შენებულ არს, ვითარცა ქალაქი, რომლისა საყოფელ მისი მის თანა.
იგი	მცხ.დაბ	და მწირობდ მუნ შინა და ვიყო მე შენ თანა და გაკურთხო შენ, და რამეთუ შენ და ნათესავსა შენსა მივსცე ესე ყოველი და დავამტკიცო ფიცი იგი, რომელ ვეფუცე აბრაჰამს, მამასა შენსა.
მას	მცხ.დაბ	და იყო მისი სამწყსოჲ ცხოვართაჲ და მროწლე ზროხათაჲ და ქუეყანისა საქმე ფრიად. ეშურებოდეს მას ფილისტიმელნი იგი.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ ისაკ: რაჲსათჳს მოხუედით ჩემდა, რამეთუ თქუენ მომიძულეთ მე? და გამომავლინეთ თქუენგან.
მის	მცხ.ფსალმ	ესევდინ ისრაჱლი უფალსა, რამეთუ უფლისა მიერ არს წყალობაჲ და მრავალ არს მის მიერ გამოჴსნა.
მათ	მცხ.ფსალმ	ემსგავსენ მათ მოქმედნი მათნი. და ყოველნი, რომელნი ესვენ მას
მისსა	მცხ.ფსალმ	და გამოიყვანა ისრაჱლი შორის მისსა, რამეთუ...
მას	მცხ.ფსალმ	საკჳრველ იქმნა ცნობაჲ შენი ჩემგან; განძლიერდა და ვერ შეუძლო მას.
იგინი	მცხ.ფსალმ	აღვრაცხნე იგინი, და უფროს ქჳშისა განმრავლდენ; განვიღჳძე, და მერმეცა მე შენ თანა ვარ.
მას	მცხ.ფსალმ	და იხილე, არს თუ გზაჲ უსჯულოებისა ჩემ თანა, და მიძღოდე მე გზასა მას საუკუნესა.
მას	მცხ.ფსალმ	ღაღად-ვყავ შენდამი, უფალო, და ვთქუ: შენ ხარ სასო ჩემი, და ნაწილი ჩემი ქუეყანასა მას ცხოველთასა.
მათ	მცხ.ფსალმ	მსთუად შეისმინე ჩემი, უფალო, რამეთუ მოაკლდა სულსა ჩემსა; ნუ გარემიიქცევ პირსა შენსა ჩემგან, და ვემსგავსო მათ, რომელნი შთავლენან მღჳმესა.
იგი	მცხ.ფსალმ	სუფევა შენი სუფევა არს ყოველთა საუკუნეთა, და მეუფებაჲ შენი ყოველსა შორის თესლსა და თესლსა. სარწმუნო არს უფალი ყოველთა შინა სიტყუათა მისთა და წმიდა არს იგი ყოველთა შინა საქმეთა მისთა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	ნებაჲ მოშიშთა მისთა ყოს და ვედრებისა მათისა შეისმინოს და აცხოვნნეს იგინი,
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ისაკ: მომართუ მე ნადირებულისა შენისა და ვჭამო, და გაკურთხოს შენ სულმან ჩემმან. და მოართუა მას და ჭამა და ღჳნოჲ სუა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ისაკ: მოვიდა ძმაჲ შენი ზაკჳთ და მიიღო კურთხევაჲ შენი.
მისი	მცხ.დაბ	და თქუა ესავ: სამართლად ეწოდა სახელი მისი იაკობ, რამეთუ განმწიხნა მე, ესერა, მეორედ. პირველად პირმშოებაჲ ჩემი მიმიღო და აწ ესერა კურთხევაჲ ჩემი მიმიღო. და ჰრქუა ესავ მამასა თჳსსა ისაკს: არა დამიშთინე-ა მე კურთხევაჲ, მამაო?
მას	მცხ.დაბ	უთხრეს რებეკას სიტყუაჲ ესე ძისა თჳსისა უხუცესისა. და მიავლინა და მოუწოდა ძესა თჳსსა უმრწემესსა და ჰრქუა მას: აჰა ესერა, ძმაჲ შენი ესავ გითქუამს შენ მოკლვად.
მის	მცხ.დაბ	და იყავ მის თანა რაოდენმე დღე, ვიდრემდე გარე მიიქცეს გულისწყრომაჲ და რისხვაჲ ძმისა შენისა შენგან.
მისა	მცხ.ფსალმ	და აღსარებაჲ მისი ზეცასა და ქუეყანასა. და აღიმაღლოს რქაჲ ერისა თჳსისა გალობად ყოველთა წმიდათა მისთა, ძეთა ისრაჱლისათა, ერი, რომელ მახლობელ არს მისა.
მას	მცხ.დაბ	და ჩუენებასა იხილვიდა. და აჰა ესერა, კიბენი აღმართებულნი ქუეყანით, რომლისა თავი მიწდომილ იყო ცად და ანგელოზნი ღმრთისანი აღვიდოდეს და გარდამოვიდოდეს მას ზედა.
მათ	მცხ.ოსე	და აღუთქუა მათ აღთქმა მათი მათ დღეთა შინა მჴეცთა თანა ველისათა, და მფრინველთა ცისათა და ქუეწარმავალთა ქუეყანისათა მშჳლდი და ბრძოლა და მახჳლი შევმუსრო ქუეყანით. და დაგამკჳდრო შენ სასოებით,
მით	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ მე ვარ, ვითარცა ვეფხი ეფრემისსა და ვითარცა ლომი სახლისა იუდაჲსსა. და მე ვიწყო, და წარვიდე, და მოვიღო და არა იყოს განმარინებელ.
მან	მცხ.ოსე	რამეთუ მან მწყლნა, და განმკურნნეს ჩუენ, და მცნეს და მილბუნოს ჩუენ,
მისთა	მცხ.ოსე	და მისთა ასსურასტანელთა მიმართ შემკრველთა მიჰგუარეს ძღუნად მეფესა არიმისასა მისაცემელად, ეფრემ შეიწყნაროს, სირცხჳლეულ იქმნეს ისრაჱლ განზრახვისა მიერ მისისა.
მას	მცხ.ოსე	და საშჯელი უფლისაჲ იუდაჲს მიმართ შურის-გებად იაკობისა გზათაებრ მისთა და სიმარჯუეთაებრ მისთა მიაგოს მას.
იგი	მცხ.იოელ	და ჩრდილოთ გამო წარვდევნო თქუენგან, და განვჰჴადო იგი ქუეყანად ურწყულად, და უჩინო-ვყო პირი მისი ზღუად მიმართ პირველად და უკანანი მისნი ზღუად მიმართ უკანასკნელად და აღვიდეს სიხენეშე მისი და აღვიდეს მყრალობა მისი, რამეთუ განდიდნეს საქმენი მისნი.
მას	მცხ.იოელ	და იყოს მას დღესა შინა და მოაწთონ მთათა სიტკბოება და ბორცუნი ადენდენ სძესა. და ყოველნი გამოსატევებელნი იუდაჲსნი ადინებდენ წყალთა. და წყაროჲ სახლისაგან უფლისა გამოვიდეს და მოჰრწყვიდეს ნაღუარევსა ეკალთასა.
მან	მცხ.რუთ	ხოლო მან თქუა: მიპოვნიესმცა მადლი წინაშე თუალთა შენთა, უფალო, რამეთუ ნუგეშინის-მეც მე და ეტყოდე გულსა მჴევლისა შენისსა, და მე ვიყო ამიერითგან, ვითარცა ერთი მჴევალთა შენთაგანი.
მას	მცხ.რუთ	ხოლო მან ჰრქუა მას: დაჯედ, ასულო, ვიდრემდე გულისხმა-ჰყო შენ, [ვ] ვითარ-იგი არა დავარდეს სიტყუაჲ, რამეთუ არა დაიდუმოს კაცმან მან, ვიდრემდე აღასრულოს სიტყუაჲ იგი დღესვე.
იგი	მცხ.ტობ	და მოეჴსენა წინაწარმეტყუელება იგი ამოსისი, ვითარცა თქუა, ვითარმედ: გარდაიქცეს დღესასწაულნი თქუენნი გლოვად და ყოველნი სიხარულნი თქუენნი გოდებად; ხოლო მოეჴსენა ესე რა, ტიროდა ფრიად.
იგინი	მცხ.მეფ4	უკმოექცა მათ და დასწყევნა იგინი სახელითა უფლისათა და თქუა: შვილნო ცოდვისანო და ცალიერებისანო! და გამოჴდეს ორნი დათუნი მაღნარით და განბძარნეს მათგანნი ორმეოცდაორი ყრმა.
მათგან	მცხ.ტობ	ვითარცა გაქუნდეს შენ, სიმრავლისაებრ ჰყოფდი მათგან მოწყალებასა,
მისსა	მცხ.ტობ	ნუ გეშინინ, ყრმაო, რამეთუ დავგლახაკენით ფრიად და გაქუს შენ მრავალი რაჲმე. უკუეთუ გეშინოდის ღმრთისა და განეშორო ყოვლისაგან ცოდვისა და ჰყოფდე სათნოებასა წინაშე მისსა.
მას	მცხ.ტობ	ჰრქუა მას ანგელოზმან: მე წარგიძღუე და მეცნიერ ვარ გზისაცა და ვიცნობ გაბაელს, ძმასა ჩუენსა.
მას	მცხ.ტობ	და ჰრქუა მას ტობია: მგებდ მე აქა, ჭაბუკო, ვაუწყო მამასა ჩემსა, რამეთუ მიჴმს მე, რათა მოხჳდე ჩემ. თანა და მიგცე სასყიდელი შენი. და თქუა: აჰა, გელი შენ, არამედ ნუ ჰყოვნი.
მას	მცხ.ტობ	და მოუწოდა ტობი ძესა თჳსსა და ჰრქვა მას: შვილო, განვედ ძმისა შენისა თანა და მზა იყავ. ხოლო ღმერთმან, რომელი არს ცათა შინა, მიგიყვანენ თქუენ მშჳდობით და მოგაქციენ თქუენ ცოცხლებით და ანგელოზი მისი თანაგივიდოდენ თქუენ.
მისგან	მცხ.ტობ	წამალ არს გული, ტყირპი, ნავღელი კუმევად წინაშე კაცისა, რომლისა არიან შემთხუევა ეშმაკისა, გინა სულისა ბოროტისა და ივლტინ მისგან.
მას	მცხ.ტობ	მას ჟამსა შინა ტობია ასწავლა ქალწულსა მას და ჰრქუა: სარა, აღდეგ და ვევედრნეთ ღმერთსა დღეს, ხვალე და ზეგე ამისთჳს, რომე სამთა ამათ ღამეთა ღმერთსა ვეზიარნეთ, და შემდგომად მესამისა ღამისა ვიქორწინნეთ ჩუენ.
მათ	მცხ.ტობ	და მიავლინა ანე მჴევალი, და სანთელი აქუნდა ჴელსა მისსა და განაღო კარი სასვენებელისა და იხილა, რამეთუ ეძინა მათ ერთად მშჳდობით.
იგინი	მცხ.ტობ	და აკურთხნა, წარავლინნა იგინი რაგუელ და ჰრქუა: წარვედით, შვილნო, ცოცხლებით! და ღმერთმან ცათამან წარგიმართენ თქუენ და მიხილვანმცა შვილნი თქუენნი პირველ სიკუდილისა ჩემისა. ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა.
იგი	მცხ.ტობ	და შთააწვეთნა ნავღელი იგი თევზისა თუალთა მისთა და დაიწუხნა ტობი თუალნი თჳსნი, რამეთუ, შესტკივეს. და თქუა ტობი: რა ჰყავ ესე, შვილო? და ჰრქუა: დაითმინე, მამაო, რამეთუ წამალი მიტევებისა არს.
მის	მცხ.ტობ	და განვიდეს მიგებებად სძლისა მის, ძისა ცოლისა მათისა, და იხილეს ნათესავთა მათთა. და ყოველნი, რომელნი შეემთხუეოდეს, დაუკჳრდა, რამეთუ ვიდოდა ტობი ყოვლითა ძალითა თჳთ და არა ვინ წინაუპყრობდა მას, და აკურთხევდა მაღლითა ჴმითა ღმერთსა. და შეიწყალა იგი ღმერთმან.
იგი	მცხ.ტობ	და ყვეს ქორწილი შჳდ დღე ყოვლითა სიხარულითა. და ოდეს აღასრულეს ქორწილი იგი,
მათ	მცხ.ტობ	ოდეს-იგი ილოცევდით შენ და სარა, სძალი შენი, შეისმეს ლოცვანი ორთანივე წინაშე ღმრთისა და საცნაურ იქმნნეს საქმენი შენნი და მწყალობელობანი შენნი, რომელთა იქმოდე მკუდართა მათ ზედა.
მან	მცხ.ტობ	რამეთუ მან ტანჯის და შეიწყალის, შთაიყვანის ჯოჯოხეთად და აღმოიყვანის, და არა ვინ არს, რომელი განერეს ჴელსა მისსა.
მათ	მცხ.ტობ	მტანჯის ჩუენ ცოდვათა ჩუენთათჳს და კუალად შეგჳწყალნის და შემკრიბნის ჩუენ ყოველთაგან თესლთა, სადაცა განვიბნიენით მათ შორის.
მას	მცხ.ივდ	და შეემთხჳნეს მას ბრძოლად ყოველნი მკჳდრნი მთით კერძონი და ყოველნი მკჳდრნი ევფრატისნი. და ტიგრისისნი და ვიდასპესანი და ველისა არეოქისანი, რომელნი არიან მეფისა ელვიმელთასა. და შეკრბა თესლები მრავალი ფრიად განწყობად ძეთა ქელეუდისთა.
მას	მცხ.ივდ	და განრისხნა ნაბოქოდონოსორ ჟამსა მას ქუეყანასა ზედა ფრიად ,და ფუცა საყდარსა და სუფევასა თჳსა უკუეთუ არა შური ვიძიო ყოველთა საზღვართა კილიკიასათა და დამასკესათა და ასურეთისა მოწყუედად მახჳლითა ჩემითა და ყოველთა მკჳდრთა მოაბისათა, ძეთა ამონისათა, და ყოველსა იდუმიასა და ყოველთა ეგჳპტისათა ვიდრე მოსლვამდე საზღვართა ორთა ზღჳსათა.
მას	მცხ.დაბ	და ლოდი ესე, რომელ აღვდგი ძეგლად, იყოს სახლად ღმრთისა ჩემისა, და ყოვლისაგანი, რაოდენი-რაჲ მომცეს მე. ათეული მივსცე მას.
მას	მცხ.ივდ	და უთხრეს ჰოლომფორნეს, ერისთავსა მას ძლიერებისა ასურასტანისასა, ვითარმედ ძენი ისრაჱლისანი განმზადებულ არიან ბრძოლად; გამოსავალნი მთათანი დაჴსნეს და მოზღუდნეს ყოველნი თხემნი მთათა მაღალთანი, დაუგიან ველთა ზედა დასაბრკოლებელნი.
მათ	მცხ.ივდ	ხოლო რაჟამს განდგეს გზისა მისგან, რომელი დაუდვა მათ სჯული, მოისრნეს მრავლითა ბრძოლითა მრავალ ჟამ ფრიად და წარიტყუენნეს ქუეყანასა უცხოსა, და ტაძარი ღმრთისა მათისა იქმნა ოჴერ და ქალაქნი მათნი დაიპყრნეს მტერთა მათთა.
მას	მცხ.ივდ	დაიბანაკეს ღელესა მას მახლობელად ბეტულისა, წყაროსა ზედა, განეფინნეს სივრცედ დოთაიმად კერძო ვიდრე ბალმანადმდე და სიგრძე ბეტულად ვიდრე კეემონადმდე, რომელ არს წინაშე ეზრექუნსა.
მათ	მცხ.დაბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ვერ შემძლებელ ვართ, ვიდრე შეკრებადმდე ყოველთა მწყემსთა, და გარდააგორვონ ლოდი ესე პირისაგან ჯურღმულისა ამის და მაშინ-ღა ვასუათ საცხოვარსა ჩუენსა.
მათსა	მცხ.ივდ	და აწ არა ვინ არს მწე ჩუენდა, არამედ მიგუცნა ჩუენ ღმერთმან ჴელთა მათთა დაცემად ჩუენდა წინაშე მათსა წყურილითა და წარწყმედითა დიდითა.
მისებრ	მცხ.დაბ	და უთხრა რაქელს, ვითარმედ ძმაჲ არს მამისა მისისა და ვითარმედ ძე არს რებეკასი. და წარვიდა რაქელ და უთხრა მამასა თჳსსა სიტყჳსა მისებრ იაკობისა
იგი	მცხ.ივდ	არამედ თქუენ ნუ გამოსცდით ზრახვასა უფლისა ღმრთისა ჩუენისასა, რამეთუ არა ვითარცა კაცი არს ღმერთი, ვითარცა აბრალა, არა თუ ვითარცა ძე კაცისა, ვითარცა შეურაცხ-ვინმე-ყო იგი.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო ლაბანს ესხნეს ორ ასულ. სახელი უხუცესისა ლია და სახელი უმრწემესისა მის რაქელ.
იგი	მცხ.დაბ	ჰრქუა იაკობ ლაბანს: მომეც მე ცოლი ჩემი, რამეთუ აღესრულნეს დღენი იგი დროსანი.
მისთა	მცხ.ივდ	და მოუწოდა შიმუნვარსა თჳსსა და განვიდა სახიდ თჳსსა, რომელსა შინა იყოფინ დღესა შაბათსა დღესასწაულთა მისთა.
მათგან	მცხ.ივდ	აწ მითხარ მე, რომლისათჳს ივლტოდე მათგან და მოხუედ ჩემდა, რამეთუ მოსრულ ხარ ცხორებად, ნუ გეშინინ ამას ღამესა, სცხონდე ამიერითგან, რამეთუ არა ვინ გავნოს შენ, არამედ კეთილი გეყოს შენ, ვითარცა კეთილი ეყვის მონათა უფლისა ჩემისა ნაბუქოდონოსორისთა.
მას	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მას ივდით: ისმინე მჴევლისა შენისა და იტყოდეს მსახური შენი. და არა გითხრა ნაცილი უფალსა ჩემსა ამას ღამესა. და უკუეთუ შეუდგე სიტყუათა მჴევლისა შენისათა, სრული საქმე ქმნეს შენ თანა ღმერთმან და სრულ-ყოს. ღმერთმან ჴელთა შენთა საქმე დიდი. და არა შესცდეს უფალი ჩემი სლვათაგან თჳსთა, ვიდრე ცოცხალ იყო.
იგი	მცხ.ივდ	და სათნო-უჩნდეს სიტყუანი ესე მისნი წინაშე ჰოლომფორესა და წინაშე ყოველთა მსახურთა მისთა, და უკჳრდა სიბრძნე იგი მისი და იტყოდეს:
მას	მცხ.ივდ	და განუკჳრდა ფრიად ყოველსა მას ერსა და მუჴლნი მოუდრიკნეს და თაყუანი-სცეს ღმერთსა და თქუეს ერთბამად ყოველთა: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო ღმერთო მამათა ჩუენთაო, რომელმან შეურაცხ-ჰყვენ დღევანდელსა ამას დღესა მტერნი ერისა შენისანი ჴელითა ქალისათა.
მათ	მცხ.ივდ	გარემო ბეტულასასა, აღიძრნეს სივლტოლად. და მაშინ ძენი ისრაჱლისანი. ყოველი კაცი მებრძოლი მათგანი განეფინნეს მათ ზედა დევნად.
იგი	მცხ.ივდ	რამეთუ არა დაეცა ძლიერი მათი ჭაბუკთაგან, არცა ძეთა ტიტანელთაგან მოიკლა, არცა ასაკგრძელთა გმირთა დასცეს, არამედ ივდით, ასულმან მერარისამან, სიკეთითა პირისა მისისათა დაჴსნა იგი,
მათ	მცხ.ივდ	და შემდგომად მათ დღეთა აღიძრა და წარვიდა კაცად-კაცადი სამკჳდრებელად, თჳსა, ხოლო ივდით წარვიდა ბეტულად და იყოფოდა სახლსა შინა მისსა.
იგი	მცხ.ესთ	და ჰრქუა მეფემან ამანს: ვეცხლი შენი შენდა გეყავნ, ხოლო ნათესავი იგი იჴმიე, ვითარცა სათნო არს შენდა. და გამოვიდა ამან მეფისაგან და შევიდა კერპთა თჳსთა თანა, რათა უწყოდის დღე სიკუდილისა მათისა. და განაგდო წილი მეათსამეტესა თთჳსასა მოწყვედად ყოველთა ჰურიათა წულით ვიდრე ქალადმდე და მოტაცებად მწოვართა ჩჩჳლთა ყრმათა
მას	მცხ.ესთ	შევიდეს შიმუნვარნი და საჭურისნი დედოფლისანი და უთხრეს ესთერს. და შეძრწუნდა ესთერ, იკითხა და მიავლინა შემოსად მარდოქესა. და განსძარცვა მას ძაძა, ხოლო მან არა ინება.
მას	მცხ.ესთ	ნათესავთა ყოველთა სამეფოთა უწყიან და შენ ყოველი იცი, რამეთუ ყოველივე მამაკაცი, გინა დედაკაცი, რომელი შევიდეს უწოდებელას მეფისა ეზოსა შინაგან, არა არს მისი ცხოვრება, გარდა თუ მიუპყრას მას მეფემან ოქროჲსა კვერთხი, ესე ხოლო ცხონდეს და მე არა ვწოდებულვარ შესლვად მეფისა, აჰა, არიან დღენი ესე ოცდაათ. და ვითარ შევიდე უწოდებელად და მოვჰკუდე
მას	მცხ.ესთ	და წარვიდა მარდოქე და ყო ეგრე, ვითარცა ჰრქუა მას ესთერ.
იგი	მცხ.ესთ	და შეჰმოსონ სამოსელი იგი კაცსა მას, რომელი შეიყვანა მეფემან და აღსვან იგი საჴედარსა სამეფოსა და ქადაგი იზახდეს უბანთა შორის ქალაქისათა და იტყოდეს: ესრეთმცა არნ ყოველი კაცი, რომელი იყოს მეფისათჳს ერთგული და პატივის-მცემელი და უნდეს მეფესა დიდ-ყოფა მისი
იგი	მცხ.ესთ	მეათოთხმეტესა ადარისასა, და განისუენოს მისვე თთჳსა მეათოთხმეტესა და განაწესეს დღე იგი დღესასწაულად სიხარულად და მხიარულებად.
მათ	მცხ.ესთ	და შეიწყნარეს ჰურიათა, ვითარცა-იგი მიწერა მათ მარდოქე.
მათ	მცხ.ესთ	და ესმეს სიტყუანი მათ საჭურისთანი და ზრუნვანი მათნი მარდოქეს, და გამოიკითხა და გულისხმა-ყო, რომელ განმზადეს ჴელნი მათნი დასხმად ასვირეოსის ზედა მეფისა. და კეთილი განიზრახა და უთხრა მეფესა მათი ძჳრისზრახვა.
მით	მცხ.ესთ	და განიძარცვა სამოსელი დიდებისა მისისა თავისაგან მისისა და ყოველი სამკაული წარჩინებულებისა თჳსისა და შეიმოსა სამოსელი იწროებისა და გლოვისა, და დიდად წარჩინებულთა სუნელთა წილ ნაცარი და სკორე გარდაისხა თავსა თჳსსა, და ჴორცნი თჳსნი დაიმდაბლა ფრიად და ყოველი ადგილი სიხარულისა მისისა აღავსო თხზულითა მით თმითა მისისათა
იგი	მცხ.ესთ	მოიჴსენენ დღენი იგი სიმდაბლისა შენისანი, რომელთა შინა აღიზარდე ჴელითა ჩემითა, რამეთუ ამან, რომელი შემდგომობს მეფისა, ეტყოდა მეფესა ჩუენთჳს მოსიკუდიდ ჩუენდა.
იგი	მცხ.დაბ	და ვითარცა იხილა ლია, რამეთუ დადგა შობისაგან, მოიყუანა ზელფა, მჴევალი თჳსი, და მისცა იგი იაკობს ცოლად და შევიდა მისა მიმართ იაკობ.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იაკობ: შენ იცი, რამეთუ გმონე შენ და რაოდენ იყო საცხოვარი შენი ჩემ თანა, რამეთუ მცირედ იყვნეს, რაოდენ-იგი იყვნეს ჩემ წინაშე.
მას	მცხ.დაბ	და აღიხილნა იაკობ თუალნი და იხილა ბანაკი ღმრთისაჲ დაბანაკებული და შეემთხჳნეს მას ანგელოზნი ღმრთისანი.
იგი	მცხ.დაბ	და თქუა იაკობ: უკუეთუ მოვიდეს და ბანაკი ესე ერთი მოსრას, განერეს მეორე იგი ბანაკი საცხორებელად.
მათთა	მცხ.ესთ	არა ხოლო დამორჩილებულთა ჩუენთა ეძიებდეს ბოროტის-ყოფად, რამეთუ სიმაძღრე ვერ უძლეს დათმენად, არამედ ქველისმყოფელთაცა მათთა შეჰყავს მანქანებით ბოროტის-ყოფად.
მან	მცხ.დაბ	და მან ჰრქუა: არღარა გერქუას შენ ამიერითგან იაკობ, არამედ ისრაჱლ იყოს სახელი შენი. რამეთუ განსძლიერდი ღმრთისა თანა და კაცთა თანაცა ძლიერ იყო.
მის	მცხ.ესთ	ხოლო ჩუენ სამგზის უბადრუკისა მის მიერ მიცემულთა თქუენდა ჰურიათა განსარყვნელად არა ვჰპოებთ ძჳრის-მოქმედად, არამედ სიმართლისა სჯულთა შინა მყოფ არიან.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ: ვხედავ მე პირსა მამისა თქუენისა, რამეთუ არა არს ჩემდა მომართ, ვითარ-იგი გუშინ და ძოღან. და ღმერთი მამისა ჩემისა იყოს ჩემ თანა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო მამამან თქუენმან დამაკლო და ცვალა სასყიდელი ჩემი ათისა ტარიგისაჲ და არა უტევა მას ღმერთმან ბოროტის-ყოფად ჩემდა.
იგი	მცხ.დაბ	უკუეთუ თქუას: ვითარმედ ჭრელი იგი იყავნ შენდა სასყიდელად, შობდენ ყოველნივე ცხოვარნი ჭრელსა. და უკუეთუ ესრეთ თქუას: იყვნედ სპეტაკნი სასყიდელად შენდა, შობდენ ყოველნივე ცხოვარნი სპეტაკსა.
მათ	მცხ.დაბ	ესე ოცი წელი არს ჩემი, ვინათგან ვარ მე სახლსა შენსა. გმონე შენ ათოთხმეტი წელი ორთა ასულთა შენთათჳს და ექუს წელ ცხოვართა შენთა ზედა და შეურაცხ-ჰყავ ყოველი სასყიდელი ჩემი ათთა მათ ტარიგთათჳს.
იგი	მცხ.დაბ	და მოიღო იაკობ ლოდი და აღდგა იგი ძეგლად.
მის	მცხ.დაბ	და ჰრქუა იაკობ ძმათა თჳსთა: შეკრიბეთ ლოდები. და შეკრიბეს ლოდები და აღდგეს ბორცუსა. და ჭამეს ბორცუსა მის თანა.
მის	მცხ.დაბ	აღიხილნა თუალნი თჳსნი იაკობ და იხილა, აჰა, ესავ, ძმაჲ მისი, მომავალი და ოთხასი კაცი მის თანა.
მას	მცხ.დაბ	და მიიღე კურთხეული ესე, რომელ მოგართუ შენ, რამეთუ შემიწყალა მე ღმერთმან და არს ჩემი ფრიად. და აიძულა მას და მიიღო.
მის	მცხ.დაბ	გამოვიდა დინა, ასული ლიასი, რომელ უშვა იაკობს, განცდად ასულთა მის სოფლისათა.
იგი	მცხ.დაბ	და შეეყო სული მისი დინას, ასულსა იაკობისასა, და შეიყუარა ქალი იგი და ეტყოდა გონებისაებრ მისისა.
მისა	მცხ.დაბ	გამოვიდა ემორ, მამაჲ სჳქემისაჲ, იაკობისა სიტყუად მისა.
მას	მცხ.დაბ	და ჩუენ შორის დაემკჳდრენით, რამეთუ, აჰა ესერა, ქუეყანა ჩუენი ფართო არს წინაშე თქუენსა, დაეშენენით, და ივაჭრებდით მას ზედა და მოიგებდით მას შინა.
მათ	მცხ.დაბ	და საცხოვარი მათი და ყოველივე მონაგები მათი ჩუენდა იყოს, გარნა ამით ხოლო ვემსგავსნეთ მათ და დაემკჳდრნენ ჩუენ თანა.
მის	მცხ.დაბ	მოვიდა იაკობ ლუზად, რომელ არს ქუეყანასა ქანანისასა, ესე არს ბეთელი, და ყოველი ერი მის თანა.
იგი	მცხ.დაბ	ეჩუენა ღმერთი იაკობს მერმეცა ლუზას, რაჟამს მოვიდა შუამდინარით ასურეთისათ, აკურთხა იგი
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ღმერთმან: მე ვარ ღმერთი შენი, აღორძნდი და განმრავლდინ ნათესავი შენი, შესაკრებელნი თესლთანი იყვნენ შენგან და მეფენი წელთა შენთაგან გამოვიდენ.
მას	მცხ.დაბ	აღვიდა ღმერთი მიერ ადგილით, სადა-იგი ეტყოდა მას.
მას	მცხ.დაბ	და იყო აღმოსლვასა ოდენ სულისა მისისასა. რამეთუ მოკუდებოდა, უწოდა სახელი მისი "ძე სალმობისა ჩემისა". ხოლო მამამან უწოდა მას ბენიამენ.
იგი	მცხ.დაბ	მოკუდა რაქელ და დავფლა გზასა ზედა ცხენთ სარბიელსა ეფრათას, ესე იგი არს ბეთლემი.
მის	მცხ.დაბ	და წარვიდა ისრაჱლ და დასცა კარავი თჳსი დამართებით გოდლისა მის გადერისასა.
მას	მცხ.დაბ	და ძენი ზელფასნი, მჴევლისა ლიასნი: გაად და ასერ. ესე ძენი იაკობისნი, რომელნი ესხნეს მას შუამდინარეს ასურეთისასა.
იგი	მცხ.დაბ	და მოაკლდა ისაკ და მოკუდა და შეეძინა მამათა თჳსთა მოხუცებული და სავსე დღითა და დაჰფლეს იგი ესავ და იაკობ, ძეთა მისთა.
იგი	მცხ.დაბ	ესე შობანი არიან ესავისნი, ესე იგი არს ედომ.
მას	მცხ.დაბ	და ოლიბემან უშვა იეულ და ეგლომ და კორე. ესე ძენი ესავისნი, რომელნი ესხნეს მას ქუეყანასა ქანანისასა.
იგი	მცხ.დაბ	და დაეშენა ესავ მთასა სეირსა, და ესე იგი არს, ედომ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო ესე ძენი სეირისნი ქორელისანი, რომელი დამკჳდრებულ იყო ქუეყანასა მას ლოტანისსა: სობალ, სებეგონ, ანა.
მას	მცხ.დაბ	მთავარი ასარ, მთავარი დესონ, მთავარი რისონ. ესე მთავარნი სამთავროსა მათსა ზედა ქუეყანასა მას ედომისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ესე სახელები მთავართა მათ ესავისთა ტომთა მათთა და ადგიდ-ადგილსა მათსა და სოფლებსა მათსა და ნათესავსა შორის მათსა: მთავარი თამნა, მთავარი გოლა, მთავარი იეთომ.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო ისრაჱლს უყუარდა იოსებ უფროჲს ყოველთა ძეთა თჳსთა, რამეთუ შვილი სიბერისაჲ იყო იგი. და უქმნა მას სამოსელი ჭრელი მრავალფერი.
მათდა	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ისრაჱლ იოსების მიმართ: ანუ არა ძმანი შენნი მწყსიან სჳქემს? მოვედ და წარგავლინო შენ მათდა მიმართ.
მას	მცხ.დაბ	და იყო მას ჟამსა, ოდენ წარმოვიდა იუდა ძმათა თჳსთაგან და მოვიდა ვიდრე კაცისა ვისამე ოდოლამელისა, რომელსა სახელი ერქუა ირას.
იგი	მცხ.დაბ	და იხილა მუნ იუდა ასული კაცისა ქანანელისაჲ, რომელსა სახელი ერქუა სავანა, და მოიყუანა იგი და შეირთო.
იგინი	მცხ.დაბ	და შესძინა მერმე და შვა ძე და უწოდა სახელი მისი სელომ. ესე იყო ქაზბის, რაჟამს შვნა იგინი.
იგი	მცხ.დაბ	აღესრულნეს დღენი და მოკუდა სავანა, ცოლი იუდასი, და ნუგეშინის-იცა გლოისაგან იუდა და მივიდა მრისველთა ცხოვართა მისთასა და ირა, მწყემსი იგი ოდოლამელი, თამნად.
მისგან	მცხ.დაბ	და ვითარცა გამოჰყვანდა, მიუვლინა მამამთილსა თჳსსა და ჰრქუა: კაცისა მისგან, რომლისა არს ესე წინდი, მისგან მიდგომილ ვარ; და თქუა: იცან, ვისი არს ბეჭედი ესე და მძივი და კუერთხი.
მის	მცხ.დაბ	და იყო უფალი იოსების თანა. და იყო კაც მაგებელ, და იყო სახლსა შინა კაცისა მის ეგჳპტელისა წინაშე.
მას	მცხ.დაბ	და იყო ეგე ვითარ რაჲმე დღე და შევიდა იოსებ სახიდ საქმედ საქმესა თჳსსა, და არა ვინ იყო სახლსა მას შინა.
მისა	მცხ.დაბ	და იყო უფალი იოსების თანა და მოსცემდა წყალობასა და პოვა მადლი წინაშე მისა მესაპყრობილეთა მოძღურისა მის.
მას	მცხ.დაბ	და დავარდა იოსებ პირსა ზედა მამისა თჳსისასა და ტიროდა და ამბორს-უყო მას.
მათ	მცხ.დაბ	და შემოსეს მკუდრის მმოსელთა მათ ისრაჱლ და აღასრულეს მისი ორმეოცი დღე, რამეთუ ესრეთ აღირაცხიან დღენი დაფლვისანი. და ეგლოვდა მას ეგჳპტე სამეოცდაათ დღე.
იგი	მცხ.დაბ	და ვითარცა წარჰჴდეს დღენი იგი გლოვისანი, ეტყოდა იოსებ მთავართა ფარაოსთა და ჰრქუა მათ: უკუეთუ ვპოვე მადლი წინაშე თქუენსა, ეტყოდეთ ყურთა ფარაოსთა და არქუთ:
მას	მცხ.დაბ	მამამან ჩემმან მაფუცა მე და მრქუა: "საფლავსა მას, რომელ-იგი ვიქმენ თავისა ჩემისა ქუეყანასა ქანანისასა, მუნ დამფალ მე", აწ უკუე აღვიდე და დავფლა მამაჲ ჩემი და კუალად მოვიდე.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ფარაო იოსებს: აღვედ და დაფალ იგი ვითარცა გაფუცა შენ.
მის	მცხ.დაბ	და აღვიდა იოსებ დაფლვად მამისა თჳსისა. და მის თანა აღვიდეს ყოველნი მონანი ფარაოჲსნი და მოხუცებულნი სახლისა მისისანი და ყოველნი მოხუცებულნი ქუეყანისა ეგჳპტისანი,
მის	მცხ.დაბ	და მის თანა აღვიდა ეტლები და მჴედრები და იყო ბანაკი იგი დიდ ფრიად.
იგინი	მცხ.დაბ	და მოვიდეს იგინი კალოებსა მას ზედა ადატისასა, რომელ არს წიაღ იორდანესა, და ეტყებდეს მას ტყებითა დიდითა და ძლიერით ფრიად. და იოსებ გლოვაჲ მამისა თჳსისა შჳდ დღე.
მის	მცხ.დაბ	და იხილეს მკჳდრთა ქუეყანისა მის ქანანისათა გლოვაჲ კალოთა მათ ადატისათა, თქუეს: გლოვაჲ დიდ არს ვსე ეგჳპტელთა. ამისთჳს უწოდა ადგილსა მას სახელი გლოვაჲ ეგჳპტისაჲ, რომელ არს იორდანესა თანა.
მათ	მცხ.დაბ	და უყვეს მათ ძეთა ისრაჱლისათა ესრეთ, ვითარცა-იგი ამცნო მათ.
მას	მცხ.დაბ	და აღმოიღეს იგი ძეთა მისთა ქუეყანად ქანანისა, და დაფლეს იგი ქუაბსა მას მრჩობლსა, რომელ-იგი მოიგო აბრაჰამ მოგებად საფლავად ძეთაგან ეფრონის ქეტელისათა წინაშე მამბრესა.
მის	მცხ.დაბ	და მიიქცა იოსებ ეგჳპტედ, იგი და ძმანი მისნი და რომელნი მის თანა აღმოსრულ იყვნეს დაფლვად მამისა მისისა.
მისთჳს	მცხ.დაბ	ვითარცა იხილეს ძმათა იოსებისთა, რამეთუ აღესრულა მამაჲ მათი, თქუეს: ნუუკუე ძჳრი იჴსენოს ჩუენთჳს იოსებ და მოგუაგოს მოსაგებელი ჩუენი ყოვლისა მისთჳს ბოროტისა, რომელი შევაჩუენეთ მას.
მას	მცხ.დაბ	და მოვიდეს იოსებისა და ჰრქუეს მას: მამამან შენმან გაფუცა შენ ვიდრე აღსრულებადმდე მისა და გრქუა შენ.
მას	მცხ.დაბ	ესრეთ არქუთ იოსებს მიუტევენ სიცრუენი და ცოდვანი მათნი, რამეთუ ბოროტი შეგაჩუენეს შენ და აწ თავს-იდევ შეცოდებაჲ მსახურთა ღმრთისა მამისა შენისათა. და ტიროდა იოსებ სიტყუასა მას ზედა მათსა მის მიმართ.
მას	მცხ.დაბ	და მოუჴდეს მას და ჰრქუეს: ჩუენ შენი მონანი ვართ.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მათ იოსებ: ნუ გეშინინ თქუენ, რამეთუ ღმრთისა ვარი მე.
მათ	მცხ.დაბ	თქუენ ზრახეთ ჩემთჳს ბოროტი, ხოლო ღმერთმან ზრახა ჩემთჳს კეთილი, რათა იყოს ვითარცა დღეს, რათა გამოიზარდოს ერი მრავალი და ჰრქუა მათ იოსებ:
მათ	მცხ.დაბ	ნუ გეშინინ, მე გამოგზარდნე თქუენ და სახლი თქუენი. და ნუგეშინის-სცა მათ და ეტყოდა ნებისაებრ მათისა.
იგი	მცხ.დაბ	და დაემკჳდრა იოსებ ეგჳპტეს, იგი და ძმანი მისნი და ყოველი სახლი მამისა მისისა და ცხოვნდა იოსებ ასდაათ წელ. და იხილნა იოსებ ყრმა ეფრემისნი მესამედ ნათესავადმდე: და ძენი მაქირისნი, ძისა მანასესი იშვნეს წიაღთა იოსებისთა.
მას	მცხ.დაბ	ეტყოდა იოსებ ძმათა თჳსთა და ჰრქუა: მე მოვკუდები და მოხედვით მოხედვა-ყოს ღმერთმან თქუენ ზედა, განგიყუანნეს თქუენ ამიერ ქუეყანით მას ქუეყანასა, რომლისათჳს ეფუცა მამათა ჩუენთა აბრაჰამს, ისაკს იაკობს.
მას	მცხ.დაბ	და აფუცა იოსებ ძეთა ისრაჱლისათა და ჰრქუა: მოხედვასა მას, ოდეს მოგხედოს თქუენ ღმერთმან, თანა-აღიხუენით თქუენ ძუალნი ჩემნი თქუენ თანა.
იგი	მცხ.დაბ	და აღესრულა იოსებ ასდაათისა წლისაჲ, და დაჰფლეს იგი და დადვეს საფლავსა მას ეგჳპტეს შინა. და შემურეს იგი ნელსაცხებლითა და დაფლეს იგი ცხედრითა ეგჳპტეს შინა.
მას	მცხ.დაბ	ფარაო ჰრისხვიდა მონათა თჳსთა და შემსხნა ჩუენ საპყრობილესა, სახლსა მას მზარეულთმოძღურისა, მე და მეპურეთმოძღუარი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ოზიელის ზედა, ძისა ზაქარიასა, ძეთაგან ბანესთა, ძეთა ელეელისთა, ძეთა მათთანისასათა და ლევიტელისათა ძეთაგანთა ისაფისთა. და იყო მის ზედა სული უფლისაჲ კრებულსა მას შორის
მათა	მცხ.ნეშტ2	არა არს თქუენი ბრძოლა ესე, გულისხმა-ყავთ და იხილეთ მაცხოვარებაჲ უფლისა თანა, იუდა და იერუსალიმ! ნუ გეშინინ, ნუცა შეძრწუნდებით ხვალე განსლვად და წყობად მათა, რამეთუ უფალი არს თქუენ თანა.
მათ	მცხ.დაბ	და მერმე კუალად სხუანი შჳდნი თავნი წულილნი და ხორშაკეულნი აღმოსცენდებოდეს მათ თანავე.
მას	მცხ.ნეშტ2	და მოუჴდეს იუდას ზედა და ჰმძლავრობდეს და წარიღეს ყოველი საფასე, რაოდენი პოეს სახლსა შინა მეფისასა, და ძენი მისნი და ასულნი მისნი წარიყვანნეს. და არა დაურჩა მას ძეთაგან, გარნა ოქოზია, ხოლო უმრწამეს ძეთა მისთა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა შურის-გებად იეუასა სახლსა ზედა აქაბისსა, პოვნა მთავარნი იუდასნი და ძმანი ოქოზიასნი, მსახურებდეს რა ოქოზიას და მოსწყჳდნა იგინი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და გარემოადგედ ლევიტელნი მეფესა გარემო და კაცად-კაცადსა მახჳლი ჴელსა მისსა და სხუაჲ, რომელი შევიდოდის სახლსა უფლისასა, მოკუედინ და იყუნედ კაცნი იგი მეფისა თანა შესლვასა და გამოსლვასა მისსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და შეკრიბნის მღდელნი და ლევიტელნი და ჰრქუა მათ: განვედით ქალაქებსა იუდასა და მოკრიბეთ ვეცხლი ყოვლისაგან ისრაჱლისა განსაძლიერებლად სახლისათჳს უფლისა წლითი წლად და ისწრაფეთ სიტყუად. და არა ჰრწმენა ლევიტელთა ესე.
მანცა	მცხ.ნეშტ2	და სულმან უფლისამან განაძლიერა აზარია, ძე იოდაესი, მღდელი და აღდგა ერსა წინაშე და თქუა: ამას იტყჳს უფალი, რასათჳს თანაწარვლით მცნებათა უფლისათა, აჰა, არა წარგემართოს, რამეთუ დაუტევეთ უფალი და მანცა დაგიტევნეს თქუენ.
იგინი	მცხ.დაბ	წყეულ იყავნ გულისწყრომაჲ მათი, რამეთუ თავჴედობაჲ და ბორგაჲ მათი, რამეთუ ფიცხელ, განვყუნე იგინი იაკობსა შორის და განვსთესნე იგინი ისრაჱლსა შორის.
იგი	მცხ.დაბ	არა მოაკლდეს მთავარი იუდასგან და წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა ვიდრემდე მოვიდეს, რომლისა-იგი განმზადებულ არს და იგი არს მოლოდება წარმართთა.
იგი	მცხ.დაბ	ზაბულონ ზღჳს კიდესა დაეშენოს და იგი ავლინებდეს ნავთა და მიიწიოს სიდონადმდე.
იგი	მცხ.დაბ	გად განცდით განცადოს იგი და მან განცადოს იგი შემდგომად კუალსა მისსა.
მან	მცხ.დაბ	ასერ, პოხილ პური მისი და მან მისცეს საზრდელი მთავართა.
მათ	მცხ.დაბ	და ძმაცვიდეს და ემტერნეს მათ უფალნი იგი მშჳლდთანი.
მის	მცხ.დაბ	და შეიმუსრა ძალითურთ მშჳლდები მათი და დაჴსნდეს ძარღუნი მკლავთა ჴელთა მათთანი ჴელითა ძლიერითა იაკობისთა მის მიერ, რომელმან განგაძლიერა შენ ისრაჱლ.
იგინი	მცხ.დაბ	ყოველნი ესე ძენი იაკობისნი - ტომი ათორმეტ. და ამას ეტყოდა მამაჲ მათი და აკურთხნა იგინი კაცად-კაცადი კურთხევისაებრ თჳსისა.
მათ	მცხ.დაბ	ამცნო მათ და ჰრქუა მე შევეძინები ერსა ჩემსა, დამფალთ მე მამათა ჩემთა თანა ქუაბსა მას მრჩობლსა, რომელ-იგი არს აგარაკსა მას ეფრონის ქეტელისასა.
მას	მცხ.დაბ	მუნ დაჰფლეს აბრაჰამ და ცოლი მისი სარრა ისაკ და ცოლი მისი რებეკა და მუნ დაფლეს ლია მოგებულსა მას აგარაკსა და რომელ-იგი არს მას შინა ქუაბი ძეთაგან ქეტისთა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო შჳლნი, რომელ გესხნეს შენ შემდგომად შენდად, იყვნენ სახელითა ძმათა მათთათა იწოდნენ მათსა მას ნაწილსა.
მას	მცხ.დაბ	მე რაჟამს მოვიდოდე შუამდინარით ასურეთისათ, მოკუდა რაქელ, დედაჲ შენი, ქუეყანასა მას ქანანისასა და ვითარ მოვიწიე მე ცხენთსარბიელთასა მას ქუეყანასა ქაბარათასასა მისლვად ევფრათად, დავჰფალ გზასა ზედა ცხენისარბიელთასა. ესე იგი არს ბეთლემი.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო თუალნი ისრაჱლისნი დამძიმებულ იყვნეს სიბერითა და ვერ ეძლო ხილვად და მოიყუანნა იგინი ახლოს მისსა და ამბორს-უყო მათ და შეიტკბნა.
იგინი	მცხ.დაბ	და გამოიყვანნა იგინი იოსებ მუჴლთაგან იაკობისთა და თაყვანის-სცეს მას თავითა ქუეყანასა ზედა და მოიყუანნა იოსებ ორნივე ძენი მისნი.
იგი	მცხ.დაბ	განყო ისრაჱლისა ჴელი თჳსი მარჯუენე და დასდვა თავსა ზედა ეფრემისსა, რამეთუ იგი იყო უმრწემესი, მარცხენე მისი თავსა ზედა მანასესსა, იცვალნა ჴელნი მისნი.
იგინი	მცხ.დაბ	აკურთხნა იგინი და თქუა: ღმერთმან, რომელსა სათნო ეყვნეს მამანი ჩუენნი წინაშე მისა. აბრაჰამ და ისაკ, ღმერთმან, რომელმან გამომზარდა მე სიყრმით ჩემითგან ვიდრე დღეინდელად დღედმდე.
მას	მცხ.დაბ	ვითარცა იხილა იოსებ, რამეთუ დასდვა მამამან მისმან მარჯუენე მისი თავსა ზედა ვფრემისსა, მძიმე-უჩნდა მას და აღუპყრა იოსებ ჴელი მამისა თჳსისა აღებად თავისაგან ეფრემისსა და დადებად თავსა ზედა მანასესსა.
მას	მცხ.დაბ	და აკურთხნა იგინი მას დღესა შინა და თქუა: თქუენ შორის იკურთხეოდის ისრაჱლი და გყავნ შენ ღმერთმან, ვითარცა ეფრემ და ვითარცა მანასე! და დაადგინა ეფრემ წინაშე მანასესა კურთხევასა შინა.
იგინი	მცხ.დაბ	და მივიდა იოსებ, უთხრა ფარაოს და ჰრქუა: მამაჲ ჩემი და ძმანი ჩემი და ყოველი საცხოვარი და ზროხანი მათნი მოსრულ არიან ქუეყანით ქანანისათ და აჰა არიან იგინი ქუეყანასა გესემისასა.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა ფარაო ძმათა იოსებისთა: რაჲ არს საქმე თქუენი? ხოლო მათ ჰრქუეს ფარაოს: მწყემს ვართ ცხოვართა მონანი შენნი სიყრმითგან, ვიდრე აქამომდე, ჩუენ-ცა და მამანი ჩუენნი.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუეს ფარაოს: მწირობად მოსრულ ვართ ჩუენ ქუეყანასა, რამეთუ არა არს საძოვარი საცხოვართათჳს მონათა შენთასა, რამეთუ განძლიერდა სიყმილი ქუეყანასა ქანანისასა აწ უკუე დავეშენნეთ მონანი შენნი ქუეყანასა მას გესემისასა.
მათ	მცხ.დაბ	ეგერა, ქუეყანა ეგჳპტისა შენ წინაშე არს, უმჯობესა ქუეყანასა დაამკჳდრენ მამაჲ შენი და ძმანი შენნი, დაემკჳდრნედ ქუეყანასა გესემისასა, უკუეთუ იცი შენ, ვითარმედ არიან მათ შორის კაცნი ძლიერნი, დაადგინენ იგინი მთავრად ჩემთა საცხოვართა.
იგი	მცხ.დაბ	შეიყვანა იოსებ მამაჲ თჳსი იაკობ და დაადგინა იგი წინაშე ფარაოჲსა და აკურთხა იაკობ ფარაო.
მათ	მცხ.დაბ	და ჰრქუა იაკობ ფარაოს: დღენი წელთა ცხორებისა ჩემისათანი, რომელთა ვმწირობ ასოცდაათ წელ, მცირე და ბოროტ იყვნეს დღენი წელთა ცხორებისა ჩემისანი, ვერ მიიწინეს დღეთა მათ წელთა ცხორებისა მამათა ჩუენთასა, რაოდენთა დღეთა მწირობდეს.
მისგან	მცხ.დაბ	და აკურთხა იაკობ ფარაო და განვიდა მისგან.
მათ	მცხ.დაბ	და დააშენა იოსებ მამაჲ თჳსი და ძმანი თჳსნი და მისცა მათ სამკჳდრებელი ქუეყანასა ეგჳპტისასა და უმჯობესსა ქუეყანასა მას რამესესასა, ვითარცა იგი უბრძანა ფარაო.
მათ	მცხ.დაბ	და შეკრიბა იოსებ ყოველი ვეცხლი, რაოდენი იპოვა ქუეყანასა ეგჳპტისასა იფქლითა მით, რომელსა ჰყიდდეს და იფქლსა უწყვიდა მათ და შეიღო იოსებ ყოველი ვეცხლი სახლსა ფარაოსსა.
მათ	მცხ.დაბ	ჰრქუა მათ იოსებ: მომეცით მე საცხოვარი თქუენ- და გცე პური საცხოვრისა წილ თქუენისა.
მათ	მცხ.დაბ	მიჰგუარეს მათ საცხოვარი მათი და სცა მათ პური იოსებ საცხოვარისა წილ მათისა, ცხენებისა წილ და ვირებისა ზროხებისა და ცხოვარისა: და გამოზარდნა იგინი მას წელიწადსა შინა პურითა ყოვლისა წილ საცხოვარისა მათისა. წარჴდა წელიწადი იგი.
მისა	მცხ.დაბ	და მოვიდეს მისა წელიწადსა მას მეორესა და ჰრქუეს: ნუუკუე მოვისრნეთ უფლისა ჩუენისაგან, რამეთუ მოგუაკლდა ჩუენ ვეცხლი და მონაგები და საცხოვარი შენდამი უფლისა ჩუენისა და არა დამიშთა ჩუენ წინაშე უფლისა ჩუენისა, გარნა თჳსი ესე გუამი და ქუეყანაჲ ჩუენი.
იგინი	მცხ.დაბ	და მოუყიდა იოსებ ყოველი ქუეყანა ეგჳპტისაჲ ფარაოს, რამეთუ მისცეს ქუეყანა მათი ეგჳპტელთა ფარაოს, რამეთუ დაიპყრა იგინი სიყმილმან და იყო ქუეყანა იგი ფარაოჲსა.
იგი	მცხ.დაბ	და ერი იგი დაამონა ფარაოს კირთად კიდითგან საზღურით ეგჳპტისად ვიდრე კიდედმდე მისა თჳნიერ.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო ქუეყანისა მის მღდელთასა იგი ხოლო არა მოიყიდა იოსებ, რამეთუ უსასყიდლოდ მისცემდა იოსებ მღდელთა მათ ფარაოსთა და ჭამეს საცემელსა მას, რომელსა სცემდა მათ ფარაო, ამისგან არა განყიდეს ქუეყანა მათი.
მათ	მცხ.დაბ	და მათ ჰრქუეს: მაცხოვნენ ჩუენ, ვპოვეთ მადლი წინაშე შენსა, უფალო ჩუენო, და ვიყუნეთ მონა ფარაოჲსა.
მის	მცხ.დაბ	და დადვა იოსებ ბრძანებაჲ ქუეყანასა ეგჳპტისასა ვიდრე დღეინდელად დღედმდე: მეხუთე ნაწილი ფარაოს, თჳნიერ ხოლო ქუეყანისა მის მღდელთასა არა იყო ყოველი ფარაოჲსა.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო დაემკჳდრა ისრაჱლ ქუეყანასა ეგჳპტისასა, ქუეყანასა გესმეს, და დაეშენნეს მას ზედა და აღორძნდეს და განმრავლდეს ფრიად.
მან	მცხ.დაბ	არამედ დავეფლა მე მამათა ჩუენთა თანა და განმიღე მე ეგჳპტით და დამფალ საფლავსა მამათასა, ხოლო მან თქუა: ეგე ვყო.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა მას: მეფუცე მე! და ეფუცა იგი და თაყუანის-სცა ისრაილ წუერსა ზედა კუერთხისა მისისასა.
იგი	მცხ.დაბ	წარავლინეთ ერთი თქუენგანი და მოიყუანეთ იგი აქა. ხოლო თქუენ გიპყრნე კრძალულად, ვიდრე განცხადნენ სიტყუანი თქუენნი, გინა თუ ჭეშმარიტ არიან, გინა არა. უკეთუ არა ვფუცავ ცხორებასა ფარაოსსა, ვითარმედ მსტოვარნი ხართ.
მათ	მცხ.დაბ	მიუგო რუბენ და ჰრქუა მათ: არა გეტყოდი-ა თქუენ და გარქუ: ნუ ავნებთ ყრმასა მაგას? და არა ისმინეთ ჩემი, აწ, ესერა, სისხლი მისი იძიების.
იგი	მცხ.დაბ	და იყო, ვითარცა წარმოაცალიერებდეს ძაძათა მათთა, იპოვა შეკრული ვეცხლი კაცად-კაცადისა ძაძასა თჳსსა. და ვითარცა იხილეს შეკრულები იგი ვეცხლი მათი და შეეშინათ.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას იაკობ: არა შთავიდეს ძე ჩემი თქუენ თანა, რამეთუ ძმაჲ მაგისი მოკუდა და ეგე მარტოჲ დაშთომილ არს და შეემთხჳოს რაჲმე სნეულებაჲ გზასა ზედა, რომელსა მიხუალთ და შთაავლინოთ სიბერე ჩემი მწუხარებით ჯოჯოხეთად.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	ხოლო ძენი მათნი არა მოსწყჳდნა სჯულისა მისებრ ბრძანებულისა უფლისა მიერ, ვითარცა წერილ არს, რომელ-იგი ამცნო უფალმან და ჰრქუა: არა მოსწყჳდნე მამანი შვილთათჳს და არცა მოსწყჳდნე შვილნი მამათათჳს, არამედ კაცად-კაცადი თჳსითა ცოდვითა მოკუდეს.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოუვლინა იუდას, მეფემან ისრაჱლისამან, ამასიას, მეფესა იუდასასა და ჰრქუა: ოქოზი, რომელ არს ლიბანესა ზედა, და ჰრქუა: მოეც ასული შენი ძესა ჩემსა ცოლად და, აჰა, ესერა, მოვიდენ მჴეცნი ველისანი, რომელ არიან ლიბანესა და მოვიდეს მჴეცნი იგი და დათრგუნეს აქუქი, რომელ არს ეკალი. და სთქუ შენ
იგი	მცხ.ნეშტ2	და იყო ოქრო და ვეცხლი და ყოველი ჭურჭელი, რაოდენი იპოა სახლსა შინა ღმრთისასა და აედომსა თანა და საუნჯეთა სახლისა მეფისათა და ძენი იგი მწირთანი წარიხუნა და წარვიდა სამარიად.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ეძიებდა უფალსა დღეთა ზაქარიასთა გულისხმის-მყოფელისათა შიშითა უფლისათა, დღეთა მისთა ეძიებდა უფალსა და წარუმართა მას უფალმან.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოართმიდეს მინეველნი ძღუენსა ოზიასა, და ითქმოდა სახელი მისი ვიდრე შესავალადმდე ეგჳპტისა, რამეთუ განძლიერდა იგი, ვითარცა სიმაღლედ.
მის	მცხ.ნეშტ2	და დაიძინა იონათამ მამათა მისთა თანა და დაეფლა ქალაქსა დავითისსა და მეფობდა აქაზ, ძე მისი, მის წილ.
მათგან	მცხ.ნეშტ2	და წარტყუენეს ძეთა ისრაჱლისათა ძმათაგან მათთა სამ ათასი დედაკაცი და ძენი, ასულნი მათნი და ნატყუენავი მრავალი წარტყუენეს მათგან და შეიღეს ნატყუენავი იგი სამარიად.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ნეშტნი სიტყუანი აქაზისნი და საქმენი მისნი პირველნი და უკანასკნელნი, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნსა მეფეთა იუდასთა და ისრაჱლისათა. და მოკუდა აქაზ მამათა მისთა თანა და დაეფლა ქალაქსა დავითისსა, ხოლო არა დაფლეს იგი საფლავსა მეფესა იუდასთასა და მეფობდა ეზეკია, ძე მისი, მის წილ
მას	მცხ.დაბ	წარმოიტრო ისრაჱლ და ყოველივე მისი. და მოვიდა ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა და შეწირა მსხუერპლი ღმრთისა მამისა თჳსისა ისაკისა.
მან	მცხ.დაბ	ჰრქუა ღმერთმან იაკობს ჩუენებასა შინა ღამისასა; იაკობ, იაკობ, ხოლო მან თქუა: რა არს?
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იყვნეს ძენი იოსებისნი ეგჳპტეს, რომელნი უშვნა მას ასენეთ, ცოლმან მისმან ასულმან პეტეფრესმან, მღდელისა მზის ქალაქისამან მანასე და ეფრემ, ხოლო იყვნეს ძენი მანასესნი, რომელნი უშვნა მას ხარჭმან მან ასურმან მაქირ. და მაქირ შვა გალად, ძენი ეფრემისნი ძმისა მანასესნი: სუტალმან და ტალამ. ძენი სუტალმისნი: ედემ.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო იუდა წარავლინა წინასწარ მისა იოსებისა, რათა მოეგებოდის მას კათერონ ქალაქად, ქუეყანასა რამჱსასა.
იგი	მცხ.დაბ	აღაგნა იოსებ ეტლნი თჳსნი და აღვიდა შემთხუევად იაკობისა მამისა თჳსისა კათერონ ქალაქად და იხილა იგი და მოეხჳა ყელსა მამისასა და ტიროდა ტირილითა დიდითა ფრიად.
მას	მცხ.დაბ	და ჰრქუა იოსებ ძმათა თჳსთა: აღვიდე და უთხრა ფარაოს და ვჰრქუა მას, ვითარმედ ძმანი ჩემნი და სახლი მამისა ჩემისა, რომელნი იყვნეს ქუეყანასა ქანანისასა, მოსრულ არიან ჩემდა.
იგი	მცხ.დაბ	ხოლო კაცნი იგი არიან მწყემს, რამეთუ ცხოვარის მზრდელმან ცხოვარნი მათნი და ზროხაჲ და ყოველივე, რაჲცა არს მათი, მოსრულ არიან ჩემდა.
იგინი	მცხ.დაბ	ჰრქუა იოსებ ძმათა მისთა: მომეახლენით მე! ხოლო იგინი მიეახლნეს და ჰრქუა: მე ვარ იოსებ, ძმაჲ თქუენი, რომელი მიმყიდეთ ეგჳპტედ.
მას	მცხ.დაბ	ისწრაფეთ და აღვედით მამისა ჩემისა და არქუეთ მას: ამის იტყჳს იოსებ, ძე შენი, მყო მე ღმერთმან უფალ ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა შთამოვედ ჩემდა და ნუ ჰყოვნი.
მას	მცხ.დაბ	და მოეხჳა ქედსა ბენიამენისსა, ძმისა თჳსისსა, და ტიროდა მას ზედა. და ბენიამენ ტიროდა ქედსა ზედა იოსებისსა.
მათ	მცხ.დაბ	და ამბორს-უყოფდა ყოველთა ძმათა თჳსთა და ტიროდა მათ თანა და ამისა შემდგომად ეტყოდეს მას ძმანი მისნი.
მათ	მცხ.დაბ	და ყვეს, ეგრე ძეთა ისრაჱლისათა და მისცა მათ იოსებ ურმები ბრძანებისაებრ მეფისა ფარაოსა და აღუგო მათ საზრდელი გზასა ზედა.
მათ	მცხ.დაბ	და წარგზავნნა ძმანი თჳსნი და წარვიდეს და ჰრქუა მათ: ნუ გულს იწუხებთ გზასა ზედა.
მას	მცხ.დაბ	და უთხრეს მას და ჰრქუეს: ცოცხალ არს ძე შენი იოსებ და იგი არს მთავარ ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა და განუკჳრდა იაკობს გონებასა თჳსსა და არა ჰრწმენა მათი.
იგი	მცხ.დაბ	და იგინი უთხრობდეს ყოველთა მათ სიტყუათა იოსების მიერ, რომელთა ეტყოდა მათ და ვითარცა იხილა ურმები იგი, რომელ მიუძღუანა იოსებ, რათა წარიყუანოს იგი განცხოველჴურდა სული იაკობ მამისა მათისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და ეზეკია მეფე რაჲ იქმნა, იყო იგი ოცდახუთის წლისა და ოცდა-ცხრა წელ მეფობდა იერუსალჱმს. და სახელი დედისა მისისა აბაუთა, ასული ზაქარიასი.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და იყო, ვითარცა დადგა მეფობასა თჳსსა ზედა და პირველსა თუესა განახუნა კარნი სახლისა უფლისანი და განაგნა იგინი.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა მათ: ისმინეთ, ლევიტელნო! აწ განიწმიდენით და განწმიდეთ სახლი უფლისა ღმრთისა მამათა თქუენთასა და განაბნიეთ ყოველი არაწმიდაჲ სიწმინდეთაგან.
მის	მცხ.დაბ	და ძმაჲ თქუენი წარიყუანეთ, და აღდეგით და წარვედით მის კაცისა.
მათ	მცხ.დაბ	და დაუგეს მას მარტოსა და მათ თჳსა და მეგჳპტელთა მათ, რომელნი პურს ერთნეს, თჳსა რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფების მეგჳპტელთა პურისა ჭამად ებრაელთა თანა. რამეთუ საძაგელებაჲ არს მეგჳპტელთაჲ ყოველი მწყემსი ცხოვართა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და იყო რიცხჳ იგი ყოვლად დასაწველთა მათ, რომელი შეწირა კრებულმან: ზვარაკი სამეოცდაათ, ვერძი ას, ტარიგი ორას, ყოვლად დასაწველად უფლისა ესე ყოველი.
იგი	მცხ.დაბ	და იწყო და აღიხილვიდა უხუცესითგან, ვიდრემდე მოვიდა უმრწემესისა და პოვა ბარძიმი იგი ტჳრთსა შინა ბენიამენისსა.
მისსა	მცხ.დაბ	შევიდა იუდა და ძმანი მისნი იოსებისა, ვიდრე სახლსა-ღა შინა იყო და დაცჳვეს წინაშე მისსა ქუეყანისა ზედა.
მათ	მცხ.დაბ	ჰრქუა მათ იოსებ: რაჲ-ვსე ჰქმენით? არა იცითა, რამეთუ ზმნით იზმნის კაცი ჩემ ვითარი?
მას	მცხ.დაბ	მი-რე-ეახლა მას იუდა და ჰრქუა: გევედრები უფალო, იტყოდი მონა შენი წინაშე შენსა და ნუ განჰრისხნები მონისა შენისათჳს, რამეთუ შენ ხარ შემდგომი ფარაოსა.
მის	მცხ.დაბ	ხოლო ჩუენ ვარქუთ: ვერ, ჴელ-გუეწიფების შთასლვად, არა თუ ძმაჲ ჩუენი უმრწემესი შთამოვიდეს ჩუენ თანა, რამეთუ ვერ ჴელ-გუეწიფების ხილვად პირისა კაცისა მის, უკუეთუ ძმაჲ ჩუენი უმრწემესი არა იყოს ჩუენ თანა.
იგინი	მცხ.დაბ	ხოლო მრქუა ჩუენ მამამან ჩუენმან, მონამან შენმან, ჩუენდა მომართ: თქუენ უწყით, რამეთუ ორნი შუნა იგინი ცოლმან ჩემმან.
მის	მცხ.ნეშტ2	და სათნო-უჩნდა სიტყუაჲ ესე მეფისა და წინაშე კრებულისა მის.
მისთჳს	მცხ.ნეშტ2	და შეისმინა უფალმან ლოცვა ეზეკიასი და ლხინება-ყო ერისა მისთჳს.
მას	მცხ.ნეშტ2	და ჰრქუა ერსა მას, რომელნი მკჳდრ იყვნეს იერუსალჱმს, რათა მისცენ ნაწილი მღდელთა და ლევიტელთა, რათა განძლიერდენ მსახურებასა სახლისა უფლისასა.
მის	მცხ.ნეშტ2	ჴელითა ოდომისითა და ბენიამენისითა, და იეუ, და სემეი, და მარეა, და სექონია, ჴელითა მღდელთა სარწმუნოებით მიცემად ძმათა მათთა მსგავსად მდღევრისა მის მსახურებისა დიდისაებრ და მცირისა,
მას	მცხ.ნეშტ2	და იჴსნა უფალმან ეზეკია და მკჳდრნი იერუსალჱმისანი ჴელისაგან სენაქერემისა, მეფისა ასურთასა, და ჴელისაგან ყოველთა მტერთასა და დაუმშჳდნა მას ყოველნი გარემონი.
მის	მცხ.ნეშტ2	და არა მოსაგებელისათჳს მისისა, რომელი მოსცა ღმერთმან ეზეკიას, მიაგო ეზეკია, არამედ აღმაღლდა გული მისი და იყო მის ზედა რისხვა და იუდასა ზედა და იერუსალჱმსა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და დამდაბლდა ეზეკია სიმაღლისაგან გულისა მისისა და მკჳდრნი იერუსალჱმისანი, ხოლო არა მოვიდა მათ ზედა რისხვა უფლისაჲ დღეთა ეზეკიასთა.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ვითარცა ქმნა მანასე, მამამან მისმან, უზორვიდა ამოსცა და ჰმონებდა მათ.
მათ	მცხ.ნეშტ2	და უბრძანა მეფემან ქელკიას და აქიკამს, ძესა საფანისასა, და აბდონს, ძესა მიქესასა, და საფანს მწიგნობარსა, და ასაიას, მონასა მეფისასა, და ჰრქუა მათ:
მას	მცხ.მეფ2	მივედ და არქუ მონასა ჩემსა დავითსა, ვითარმედ: ესრე იტყჳს უფალი: არა შენ მიშენო სახლი, რათა დავიმკჳდრო მას შინა?
მას	მცხ.დაბ	და დადვა მას შინა. და შეკრიბა იოსებ იფქლი ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსა დიდად ფრიად, ვიდრემდე ვერ-ღა-რა ეძლო რაცხვად, რამეთუ არა იყო რიცხუ.
მათ	მცხ.გოდ	სარეხ. განეშორენით არაწმიდათა, უწოდეთ მათ, განეშორენით, განეშორენით, ნუ ეხებით, რამეთუ აღეგზნნეს და შეიძრნესცა, - თქუთ წარმართთა შორის, რამეთუ არღა შესძინონ მსხემობად.
მათ	მცხ.გამ	და ქმნა სვეტნი კარვისანი ოცნი სვეტნი სამხრით კერძო და ორმეოცნი ხარისხნი ვეცხლისანი სვეტთა ოთხთა მათ.
მას	მცხ.მეფ1	ვითარ იხილა აბგეა დავით, გარდაჴდა სწრაფით კარაულსა თჳსსა, დავარდა პირსა ზედა თჳსსა წინაშე დავითისა და თაყუანი-სცა მას.
მის	მცხ.გამოც	და სული და სძალი იტყჳან: მოვიდოდე! და რომელსა ესმას, თქუნ: მოვიდოდე! და რომელსა სწყუროდის, მოვიდოდენ, რომელსა ჰნებავს მიღებად წყლისა მის ცხოველისა უსასყიდლოდ.
მან	მცხ.მეფ1	მაშინ ჰრქუა ნიჟორგალმან მან, რომელსა ჰქონდა საჭურველი მისი: მაშა, მალე ყავ, რაცა გნებავს! აჰა, ესერა, მე შენ თანა ვარ! ვითარცა შენი გული არს, ეგრეცა ჩემი! გვალე შენ!
მათ	მცხ.რომ	არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, რამეთუ მრავალგზის მინდა მისლვად თქუენდა და დავეყენე მოაქამდე, რაჲთა თქუენ შორისცა ნაყოფი რაჲმე მაქუნდეს, ვითარცა სხუათა მათ შორის თესლთა.
მათთჳსცა	მცხ.ტიტე	სარწმუნო არს სიტყუაჲ; და მათთჳსცა მნებავს შენდა განმტკიცებად, რაჲთა ზრუნვიდენ კეთილთა საქმეთა ზედა დგომად მორწმუნენი ღმრთისანი: რამეთუ ესე არს კეთილ და სარგებელ კაცთა.
მან	მცხ.მათე	ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: არა მნებავს. ხოლო უკუანაჲსკნელ შეინანა და წარვიდა.
მით	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ წყალობა მნებავს და არა მსხუერპლი და შემეცნება ღმრთისაჲ, ვიდრე ყოვლად დასაწუელნი.
მათ	მცხ.ლუკა	და ვითარცა-იგი თქუენ გნებავს, რაჲთა გიყონ კაცთა, თქუენცა ეგრეთვე მსგავსად უყოფდით მათ.
მისდა	მცხ.დან	და ქმნას შემავალმან მისდა მიმართ ნებისაებრ მისისა, და არა იყოს დამდგომ პირისპირ მისსა, და დადგეს ქუეყანასა შინა საბირისსა და მოსრულდეს ჴელისა მიერ მისისა.
მან	მცხ.ლუკა	უკუეთუ თქუას მონამან მან გულსა შინა თჳსსა: ყოვნის უფალი ჩემი მოსლვად, და იწყოს გუემად მონათა და მჴევალთა და ჭამად და სუმად და დათრობად.
მათგან	მცხ.ესთ	და დაადგინა მეფემან დაბნებისა მთავარნი ყოველსა სოფელსა სუფევისა მისისათა და გამოირჩიონ შუშანს ქალაქსა საქალოსა შინა ქალი ქმნულკეთილი. და მიეცნედ საჭურისსა მეფისასა, მცველსა დედათასა, და იღუწოდენ და მიეცემოდენ მათგან საწადელი, რომელთა განიბანნენ.
იგი	მცხ.იობ	და იგი თავადი საფლავად მიეცა და სამარესა შინა იღჳძებდა.
მათგან	მცხ.იერ	და ჰრქუა: ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაელისამან: აჰა, მე მივავლინო და მოვიყვანო ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისაჲ, მონაჲ ჩემი, და დადგას საყდარი მისი ზედა კერძო ქვათა ამათ, რომელნი დავმალენ, და დასხნეს საჭურველნიცა მისნი ზედა კერძო მათსა, და აღიხუნეს საჭურველნი მისნი მათგან,
მას	მცხ.ებრ	რამეთუ უმრავლესსა დიდებასა ესე ღირს იყო უფროჲს მოსესსა, ვითარცა-იგი უფროჲსი პატივი აქუნ სახლისაჲ მის მაშენებელსა მას მისსა.
მან	მცხ.ლუკა	ღაღატ-ყვეს ყოველმან მან სიმრავლემან და იტყოდეს: აღიღე ეგე და მოგჳტევე ჩუენ ბარაბა,
მისთჳს	მცხ.იოან	იოვანე წამა მისთჳს, ღაღატ-ყო და თქუა: ესე არს, რომლისათჳს-იგი ვთქუ: რომელი ჩემსა შემდგომად მოვალს, ჩემსა უწინარეს იყო, რამეთუ პირველ ჩემსა არს.
მათდად	მცხ.იერ	ესრეთ თქუა უფალმან ღმერთმან ისრაელისამან: ესრეთ ჰსიტყო მეფისა მიმართ იუდაჲსა, მომავლინებელისა შენდამი, გამოძიებად ჩემდა. აჰა, ძალი ფარაოჲსი გამოსრული შეწევნად თქუენდა, უკუნიქცენ ქუეყანად მათდად, ქუეყანად ეგჳპტისა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და დაადგინა ფარაო ნექაო ელიაკიმ, ძე იოსიასი, მეფისა იუდასი, იოსიას წილ, მამისა მისისა, გარდაუცვალეს სახელი მისი იოაკიმ და იოაქაზ, ძმა მისი, წარიყვანა ფარაო ნექაო და შეიყვანა იგი ეგჳპტედ და მოკუდა იგი მუნ.
მით	მცხ.თეს2	ხოლო თავადმან უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან და ღმერთმან და მამამან ჩუენმან, რომელმან შემიყუარნა ჩუენ და მოგუცა ნუგეშინის-ცემაჲ საუკუნოჲ და სასოებაჲ კეთილი მადლითა მით,
მის	მცხ.ებრ	და მოჰმედგრდეთ ნუგეშინის-ცემისაგან, რომელი ვითარცა შვილთა გეტყჳს თქუენ: შვილო ჩემო, ნუ სულ-მოკლე იქმნები სწავლასა უფლისასა, ნუცაღა დაჰჴსნდები მის მიერ მხილებასა.
მათ	მცხ.იოან	და მრავალნი ჰურიათაგანნი მოსრულ იყვნეს მართაჲსა და მარიამისა, რაჲთა ნუგეშინის-სცენ მათ ძმისა მათისათჳს.
მის	მცხ.გამ	და ჰქმნე ეზოჲ ტაძრისა კერძოჲსაჲ სამხრად მიმართსა, კრეტსაბმელი ეზოჲსაჲ ბისონისგან ძახილისა, სიგრძე - ასი წყრთაჲ ერთისა მის მომრგულებისაჲ.
იგი	მცხ.გამ	და მოქლონი იგი შუა მოქმედებდენ საშუალ სუეტთასა ერთისა კერძოჲსგან მეორისა კერძისა მიმართ.
მას	მცხ.ზაქ	და დადგენ ფერჴნი მისნი მას დღესა შინა მთასა ზედა ზეთისხეთასა პირისპირ იერუსალჱმსა აღმოსავალით კერძო; და განიპოს მთაჲ ზეთისხეთაჲ კერძოჲ მისი აღმოსავალად მიმართ და კერძოჲ მისი ზღუად მიმართ, დანახეთქად დიდად ფრიად და მიდრკეს ნახევარი მთისა ჩრდილოდ მიმართ, და ნახევარი მისი სამხრად მიმართ.
მათ	მცხ.მათე	და ვითარ შეკრებულ იყვნეს იგინი, ჰრქუა მათ პილატე: ვინ გნებავს ორთა ამათგანი, და მიგიტეო თქუენ: ბარაბა ანუ იესუ, რომელსა ჰრქჳან ქრისტე?
მათდა	მცხ.იონ	დაემორწმუნნეს კაცნი ნინევისანი ღმერთსა. და ქადაგეს მარხვაჲ და შეიმოსეს ძაძაჲ დიდითგან მათით, ვიდრე მცირედ მათდა.
იგინი	მცხ.მათე	ნაყოფსა სამე მათთაგან იცნნეთ იგინი.
იგინი	მცხ.კორ1	არამედ არა მრავალნი მათგანნი სათნო-იყვნა ღმერთმან, რამეთუ დაეცნეს იგინი უდაბნოსა ზედა.
იგი	მცხ.მეფ1	მი-ვინმე-უგო მათგანმან და ჰრქუა: ვინმე იყო მამა იგი მისი, არა უკუე კის? ამის ჯერისათჳს იგავად იყო სიტყუაჲ ესე, ვითარცა აწ საულ წინაწარმეტყუელთა თანავე?
მათ	მცხ.რიცხ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: ვიდრემდის ხოლო განმარისხებდეს მე ერი ესე, ვიდრემდე არა ჰრწამს ჩემი ყოველთა ამათ სასწაულთა, რომელთა უყოფ მათ შორის?
მის	მცხ.მეფ2	მის წინაშე ვიხარებდე, და ვიმღერდე და ვროკვიდე წინაშე უფლისა და განვიკუართო სიხარულით უფრო და უფროს და შეურაცხად გამოვჩნდე წინაშე თუალთა შენთა და თუალთა მჴევალთა შენთასა, რომელთა წინაშე მარქუ მე, ვითარმედ: დიდებულ რამე შჩნდი!
მას	მცხ.მეფ1	და იხილა დედაკაცმან სიკრულასა მას შინა თჳსსა პირველად საულ, ჴმაო ჴმითა დიდითა დედაკაცმან და ჰრქუა საულს: რაჲსათჳს შემიტყუე მე, რამეთუ შენ თავადი თვით საულ ხარ?
მათგან	მცხ.გალათ	და რამეთუ პირველ მოსლვადმდე ვიეთამე იაკობისგან წარმართთა თანა ჭამდა; ხოლო რაჟამს მოვიდეს, იჯმნა და განაშორა თავი თჳსი, რამეთუ ეშინოდა წინადაცუეთილთა მათგან.
იგი	მცხ.მარკ	და სადაცა დააპყრის იგი, დააკუეთის, და პეროინ და იღრჭენნ კბილთა და განჴმებინ. და უთხარ მოწაფეთა შენთა, რაჲთამცა განკურნეს, და ვერ შეუძლეს.
მათ	მცხ.იერ	უფალო, ძალო ჩემო და შემწეო ჩემო და მისალტოლველო ჩემო დღეთა შინა ძჳრთა ჩემთასა შენდამი, წარმართნი მოვიდენ დასასრულით ქუეყანისათ და თქუან, ვითარმედ: ნაცილად მოიგნეს მამათა ჩუენთა კერპნი და არა არს სარგებელი მათ თანა.
მის	მცხ.ტიმ2	სცნობდ, რომელსა-ესე გეტყჳ. რამეთუ მოგცეს შენ უფალმან გულისჴმის-ყოფაჲ ყოველსა შინა. მოიჴსენე იესუ ქრისტე, აღდგომილი მკუდრეთით, ნათესავისაგან დავითისა, მსგავსად სახარებისა მის ჩემისა,
მის	მცხ.ეზრ3	და ყოველივე მსგავსად სჯულისა მის მიიღედ და მიუსრულედ უფალსა ღმერთსა მაღალსა, რათა არა იყოს შერისხვა ღმრთისა ზედა შარავანდედობასა ჩემსა და ძისა ჩემისასა.
მას	მცხ.ეზრ3	წესთა მათთაებრ და ტომთა მათთაებრ, მსგავსად მამათა მათთასა განწესებულად დგეს მღდელნი წინაშე კრებულისა და შესწირვიდეს უფალსა შესაწირავსა მას, ვითარცა წერილ არს წიგნსა მოსესსა.
იგი	მცხ.ესთ	და მივლინებულნი იგი მიიწივნეს სწრაფად, რომელნიცა მეფისა მიერ განწესებულ იყვნეს, ეგრეთვე მსგავსად შუშანსაცა შინა მიმოსდვეს ბრძანება ესე.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას პეტრე: დაღაცათუ ჯერ-იყოს სიკუდილი ჩემი შენ თანა, არასადა უვარ-გყო შენ. და ეგრეთვე მსგავსად ყოველნი მოწაფენი იტყოდეს.
იგინი	მცხ.რიცხ	ეტყოდე შენ ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: ემტერენით მადიამელთა და მოსრენით იგინი.
იგი	მცხ.მეფ3	და ქმნა ზღუაჲ იგი რვალისა ათ წყრთა ყურით, ყურ მრგვალ გარემო და სიფართე მისი იყო ოცდაათსამმეტ წყრთა და ხუთ წყრთა სიმაღლე მისი.
მათ	მცხ.ლევ	და ჰყუნეთ პურთა მათ თანა შჳდნი ტარიგნი წელიწდეულნი უბიწონი და ჴბოჲ ერთი მროწლისაგან და ორნი ვერძნი უბიწონი ჰყუნე მრგულიად მწურად ღმრთისა და შესაწირავნი მათნი და ღჳნოჲ მათი მსხუერპლად სულნელად უფლისა.
იგი	მცხ.მათე	და პოის რაჲ ერთი მარგალიტი მრავალ-სასყიდლისაჲ, წარვიდა და განყიდა ყოველივე, რაჲცა ედვა, და მოიყიდა იგი.
იგი	მცხ.მეფ4	და კეთროვნებაჲცა იგი ნემანისი დაგედევინ შენ ზედა და ნათესავსა შენსა უკუნისამდე. და გამოვიდა პირისაგან მისისა განკეთრებული, ვითარცა თოვლი.
იგი	მცხ.მეფ2	და დადგა კიდობანი უფლისა მუნ სამ თუე ოდენ და აკურთხა უფალმან სახელი იგი აბედადისი გეთელისა.
მას	მცხ.რუთ	და აღდგა კრებად თავისა და ამცნო ბოოზ მონათა თჳსთა და ჰრქუა, რათა მჭელეულსაცა შორის იკრიბოს თავი, და ნუ ჰკდემთ მას.
მის	მცხ.იობ	ოდესღა ჰგონებდეს დასრულებასა, მაშინ იჭირვოდეს და ყოველივე ურვაჲ მის ზედა მოიწიოს.
მათვე	მცხ.კორ2	რამეთუ გინა თუ ვიჭირვით, თქუენისათჳს ნუგეშინის-ცემისა და ცხორებისა, რომელი შეიქმნების მოთმინებითა მათვე ვნებათაჲთა, რომელითა-ესე ჩუენცა გუევნების.
იგი	მცხ.მეფ3	და მიეახლა კუალად ანგელოზი უფლისა და ჰრქუა: აღდეგ და ჭამე. რამეთუ გრძელ არს შენდა გზა იგი.
მათ	მცხ.იოან	და ერისაგანთა მათ, რომელთა ჯუარს-აცუეს იესუ, მოიღეს სამოსელი მისი და განიყვეს ოთხად ნაწილად, თითოეულმან ერისაგანმან ნაწილი. ხოლო კუართი იგი, რომელი იყო უკერველ, ზეით გამოქსოვილ ყოვლად.
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიაქციო ბოროტი მტერთა ჩემთა; ჭეშმარიტებითა შენითა მოსრენ იგინი.
მის	მცხ.მათე	ხოლო მწუხრი შაბათთასა, რომელი განთენდებოდა ერთშაბათად, მოვიდა მარიამ მაგდალინელი და სხუაჲ იგი მარიამ ხილვად საფლავისა მის.
მისგან	მცხ.დან	წელსა შინა მეორესა მეფობისა ნაბუქოდონოსორისსა იძილისშორისა ნაბუქოდონოსორმან ძილისშორისი და განჰკრთა სული მისი და ძილი მისი განიქმნა მისგან.
მისსა	მცხ.მეფ1	და განძლიერებულ იყო ღუაწლი ბრძოლისა დიდად ფრიად უცხოთესლთა მიმართ ყოველთა დღეთა საულისათა. და იხილნა საულ ყოველნი ძლიერნი და ყოველნი კაცნი ძლიერებისანი ქველნი შეკრიბნა წინაშე მისსა ყოფად.
იგი	მცხ.მეფ3	და იგი წარვიდა დღისა ერთისა სავალსა უდაბნოდ, მივიდა და დაჯდა ბელეკუნსა ერთსა ქუეშე და ითხოვა სიკუდილი თავისა თჳსისა და თქუა: კმა არს აწ, უფალო, მიიღე სული ჩემი ჩემგან, რამეთუ არა უმჯობეს ვარ მამათა ჩემთა.
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქუა მათ ივდით: ყავნ აწ უფალმან ღმერთმან სიტყუათა თქუენთაებრ და პოვენ მადლი მჴევალმან მისმან წინაშე თუალთა მისთა. აწ უკუე მიბრძანე მე განხუმად ბჭეთა ქალაქისათა და განვიდე აღსრულებად სიტყუათა, რომელთა იტყოდეთ ჩემ თანა. და უბრძანეს ჭაბუკთა მათ, რათა განუხუნენ მას ბჭენი, ვითარცა-იგი ეტყოდა მათ.
მათ	მცხ.ივდ	და ჰრქვა მათ ივდით: ისმინეთ ჩემი და ვყოთ საქმე სიბრძნისა, რომელი არს ღმრთისაგან, მიეთხრობოდეს თესლით თესლამდე ძეთა ნათესავისა ჩუენისათა.
იგი	მცხ.კორ1	ეგრეთვე სასუმელი იგი შემდგომად სერობისა, და თქუა: ესე სასუმელი ახალი რჩული არს სისხლისა ჩემისაჲ; ამას ჰყოფდით, რაოდენ-გზისცა სუმიდეთ, ჩემდა მოსაჴსენებელად.
იგი	მცხ.იოან	მუნ დადვეს გუამი იესუჲსი პარასკევისათჳს ჰურიათაჲსა, რამეთუ მახლობელ იყო საფლავი იგი.
მან	მცხ.კორ2	და ესე განიზრახე ეგევითარმან მან, რამეთუ ვითარცა-იგი ვართ სიტყჳთა წიგნებისაჲთა შორით, ეგრეთცა მახლობელად საქმითა.
მას	მცხ.ზაქ	მას დღესა შინა დავსხნე ათასისთავნი იუდაჲსნი, ვითარცა მუგუზი ცეცხლისაჲ შეშათა შორის და ვითარცა ლამპარი ცეცხლისაჲ ლელწამთა შორის, და შესჭამდენ მარჯვენით და მარცხენით ყოველთა ერთა გარემო. და დაიმკჳდროს იერუსალიმმან მერმე თჳსაგან იერუსალჱმი.
იგი	მცხ.ლევ	და კაცმან უკუეთუ ცოდოს და ყოს ერთი რაჲმე მცნებათაგანი ღმრთისათაჲ, რომელ არა ჯერ-არს ყოფად, და ვერ ცნა, და ბრალი ქმნა და მოიღო ცოდვაჲ იგი,
მას	მცხ.დაბ	ეფრემ მარჯუენით მარცხენით კერძო ისრაჱლისა, ხოლო მანასე მარცხენით მარჯუენედ კერძო ისრაჱლისა და მიიახლნა იგინი მას.
მის	მცხ.ნეშტ2	და იყო მის თანა დამალული სახლსა შინა ღმრთისასა ექუს წელ. და გოთოლია მეფობდა ქუეყანასა იუდასასა.
იგი	მცხ.ტიმ2	მარკოზ აღადგინე და მოიყვანე შენ თანა, რამეთუ საჴმარ არს იგი ჩემდა მსახურებასა.
იგი	მცხ.მეფ1	ჰრქუა სამოველ: რა გიჴმს შენ კითხვად ჩემდა, რამეთუ დაგიტევა შენ უფალმან ჴელთაგან თჳსთა და მოყუსისა შენისა თანა არს იგი?
მას	მცხ.გამოც	რომელმან სძლოს, მივსცე მას დაჯდომაჲ ჩემ თანა საყდარსა ჩემსა, ვითარცა-იგი მე ვსძლე და დავჯედ მამისა ჩემისა თანა საყდარსა მისსა,
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო გაქებთ თქუენ, ძმანო, რამეთუ ჩემი ყოველივე გაჴსოვს, და ვითარცა-იგი მიგეც თქუენ, მოძღურებაჲ იგი შეიკრძალეთ.
მას	მცხ.ეზრ3	და ქუეყანა ულმო და ზესთამბრძოლ ყოველთა კერძო, რომელნი დამკჳდრებულან მას ზედა და მეფენი ძლიერნი და ფიცხელნი, რომელნი არიან იერუსალჱმსა, და უფლებდეს და ხარკსა მოაჴდიდეს ასურეთით და ქანანით კერძოთა.
მათ	მცხ.მათე	ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ურწმუნოებისა თქუენისათჳს. ამენ გეტყჳ თქუენ: უკუეთუ გაქუნდეს სარწმუნოებაჲ, ვითარცა მარცუალი მდოგჳსაჲ, ჰრქუათ მთასა ამას: მიიცვალე ამიერ იქი, და მიიცვალოს, და არარაჲ შეუძლებელ იყოს თქუენ მიერ.
მათ	მცხ.მათე	და მიერითგან ეძიებდა ჟამსა მარჯუესა, რაჲთა მისცეს იგი მათ.
მათ	მცხ.იოან	რამეთუ სიტყუანი, რომელნი მომცენ მე, მივსცენ მათ, და მათ მიიხუნეს და ცნეს ჭეშმარიტად, რამეთუ შენგან გამოვედ, და ჰრწმენა, რამეთუ შენ მომავლინე მე.
მან	მცხ.დან	იყო ამბაკომ წინაწარმეტყუელი იუდეასით, და მან შეაგბო გბოლვილი, და შთაანეცუნა პურნი ვარცლსა და განვიდოდა ველად მირთუმევად მომკალთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და მიართუა ძღუენი იგი ეგლომს, მეფესა მოაბისასა. და ეგლომ იყო კაცი სასტიკი ფრიად.
იგი	მცხ.მარკ	ხოლო იგი წარვიდა და მოჰკუეთა თავი საპყრობილესა შინა და მოიღო თავი მისი ფეშხუენითა და მისცა ქალსა მას, და ქალმან მან მიართუა დედასა თჳსსა.
იგი	მცხ.რიცხ	და განრისხნა გულისწყრომით ბალაკ ბალაამის ზედა და შეიტყუელნა ჴელნი თჳსნი და ჰრქუა ბალაკ ბალამს: წყევად მტერსა ჩემისა მოგხადე შენ, და, აჰა, ესერა, კურთხევით აკურთხე, იგი ესე მესამედ.
მას	მცხ.ლუკა	ხოლო მართა მიმოდაზრუნვიდა მრავლისა მსახურებისათჳს, ზედა მიადგა და ჰრქუა: უფალო, არა იღუწი, რამეთუ დამან ჩემმან მარტოჲ დამიტევა მე მსახურებად. არქუ მას, რაჲთა შემეწეოდის მე.
მის	მცხ.იობ	გინა თუ ძალი მისი შევჭამე მარტომან, ანუ თუ და-ვისი-ვიპყარ ქუეყანაჲ, და სული მის უფლისა ქუეყანისაჲ შევაწუხე?
მისა	მცხ.იოან	და მრავალთა ერისა მისგანთა ჰრწმენა მისა მიმართ და იტყოდეს: ქრისტე ოდეს მოვიდეს, ნუუკუე უმრავლესნი სასწაულნი ქმნნესა, რომელნი ამან ქმნნა?
მის	მცხ.ებრ	ამისთჳს დაუტეოთ დასაბამისა მის ქრისტეს სიტყუათაჲ და სისრულისა მიმართ მოვიდეთ; ნუ კუალად საძირკუელსა დავსდებთ სინანულისასა მკუდართაგან საქმეთა და სარწმუნოებისა ღმრთისა მიმართ,
მისა	მცხ.ებრ	ამისთჳს ჯერ-იყო მისა ყოვლითავე ძმათა მსგავსებაჲ, რაჲთა მოწყალე ექმნეს და სარწმუნო მღდელთმოძღუარ ღმრთისა მიმართ, რაჲთა ულხინებდეს ცოდვილთა ერისათა.
მისა	მცხ.იოან	ხოლო მას ვითარცა ესმა, აღდგა ადრე და მივიდოდა მისა.
მათ	მცხ.ებრ	რაჲთა ორთავე მათ საქმეთა მიერ შეუძრავთა, რომელთა შინა შეუძლებელ იყო ცრუებად ღმერთი, ძლიერი ნუგეშინის-ცემაჲ გუაქუნდეს ჩუენ, რომელნი-ესე შევევედრენით შეკრძალვად წინა-განმზადებულსა მას სასოებასა,
მას	მცხ.ებრ	და სახელ-ედვა ღმრთისა მიერ მღდელთმოძღუარ წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა.
იგი	მცხ.მსაჯ	შორის ფერჴთა მისთა დაეცა და დაიძინა შორის ბარკალთა მისთა. რომელთა ზედა მოდრკა, ვითარცა-იგი მიდრკა მუნ, დაეცა უბადრუკი იგი.
მას	მცხ.მათე	ჰრქუა მას იესუ: მელთა ჴურელი უჩნს და მფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადა თავი მიიდრიკოს.
იგი	მცხ.მსაჯ	და წარვიდა კაცი იგი ქალაქისაგან იუდაჲსა ბეთლემით მწირობად, სადაცამცა პოვა და მოვიდა ვიდრე მთადმდე ეფრემისა და ვიდრე სახიდმდე მიქაჲსა მიგზავნებით გზისა თჳსისა.
მისა	მცხ.იოან	ხოლო მთავართაგანთაცა მრავალთა ჰრწმენა მისა მიმართ, არამედ ფარისეველთათჳს ვერ აღიარეს, რაჲთა არა კრებულისაგან განასხნენ.
მათ	მცხ.ეზრ2	და ძმანი მისნი ძლიერნი ყოვლითურთ ასოცდარვა. და მოღუაწენი და ზედამდგომელნი მათნი ზექრიელ, რომელი-იგი იყო დიდთა მათ მთავართაგანი.
მათ	მცხ.ოსე	მიემსგავსა ერი ჩემი მათ, რომლისა თანა არა იყო მეცნიერება, რამეთუ შენ განიშორე მეცნიერება, და მეცა განგიშორო შენ და არღარა მღდელობდე ჩემდამო, ვინათგან დაივიწყე სჯული ღმრთისა შენისა, მეცა დავივიწყო ძენი შენნი.
მათ	მცხ.მსაჯ	და თუ ჭეშმარიტად და სრულითა გულითა ჰქმენით თქუენ და მეფე-ჰყავთ აბიმელექ, და ვითარცა-იგი ჰყავთ იერობოალის თანა, და უკუეთუ მსგავსად მოგებისა მის ჴელისა მისისა მოაგეთ მათ.
მან	მცხ.ეზრ3	და იყო ოცდახუთ წლისა იოაკიმ, რაჟამს მეფე-ყვეს ჰურიასტანს, იერუსალჱმსა ზედა. და ქმნა მან ბოროტი წინაშე უფლისა.
მათდა	მცხ.იერ	და თქვა მეფემან სედეკია: აჰა, ეგე ჴელთა შინა თქუენთა, რამეთუ ვერ ეძლო მათდა მიმართ მეფესა სიტყვა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ყოველი ისრაჱლი და განყოფანი მათნი, და ესენი არიან დაწერილი წიგნსა მეფეთა ისრაჱლისათა იუდასთა წარტყუენილთა მათ თანა ბაბილონად უსჯულობითა მათითა,
მის	მცხ.ებრ	და კეთილი გემოჲ ეხილვოს სიტყჳსა ღმრთისაჲ და ძალი იგი მერმისა მის საუკუნოჲსაჲ
იგი-ცა	მცხ.დაბ	და შეემშია ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა და ღაღად-ყო ყოველმან ერმან პურისათჳს ფარაოს მიმართ. ჰრქუა ფარაო ყოველთა მეგჳპტელთა: მივედით იოსებისა და რაჲ-იგი გრქუას, იგი-ცა ყავთ.
მას	მცხ.იოან	ღაღად-ყო იესუ ტაძარსა მას შინა, ასწავებდა და ეტყოდა: მეცა მიცით და იცით, ვინაჲ ვარ; და თავით ჩემით არა მოსრულ ვარ, და არს ჭეშმარიტ, რომელმან-იგი მომავლინა მე, რომელი თქუენ არა იცით.
მას	მცხ.მეფ1	და საულ დაშთა მარტო გალგალს, და დგა და ელოდა შჳდ დღე წამებასა მას ზედა სამოველისასა. და სამოველ არღა მოსულ იყო გალგალად. სიტყვად იწყო საულ და თქუა: სამოველ არა მოვიდა გალგალად და ერი ესე განიჭრა ჩემგან.
მათ	მცხ.ლუკა	და ეტყოდა მათ იგავსა: იხილეთ ლეღჳ და ყოველნი ხენი.
მას	მცხ.ლუკა	და ჰრქუა ვენაჴის მოქმედსა მას: ესერა სამი წელი არს, ვინაჲთგან მოვალ და ვეძიებ ნაყოფსა ლეღუსა ამას შინა და არა ვჰპოვებ. მოჰკუეთე ეგე, რაჲსათჳს ქუეყანაჲცა დაუპყრიეს უქმად?
მათ	მცხ.ეზრ2	მათ დღეთა შინა ვხედევდი ჰურიასტანს შინა, რამეთუ სწნეხდენ საწნეხელთა დღესა შაბათსა და მოაქუნდათ მჭელეულნი ბჭეთა იერუსალჱმისათა და აღსტჳრთვიდენ კარაულთა ღჳნოსა, და ყურძენისა და ლეღჳსა ტჳრთნი მოაქუნდათ იერუსალჱმსა დღესა შაბათსა, ხოლო ვიპყარ მოწამენი, რამეთუ ჰყიდდენ დღესა შაბათსა
მას	მცხ.მეფ2	და აწცა, უფალო, უფალო ჩემო, სიტყუასა მას, რომელსა იტყოდე მონისა შენისათჳს და სახლისა მისისათჳს, დაემტკიცენ უკუნისამდე! და ვითარცა ეტყოდე, ეგრეცა ყავ.
იგი	მცხ.მეფ2	და დავამტკიცო მეფობაჲ იგი მისი და სახელი მისი უკუნისამდე წინაშე ჩემსა და საყდარი მისი აღმართებულ იყოს წინაშე ჩემსა უკუნისამდე.
მათ	მცხ.მეფ4	და თქუეს კეთროვანთა მათ ურთიერთას: არა ეგრე არს, რასა-ესე ჩუენ ვიქმთ, არამედ ესე დღე დღე არს ხარებისა და ჩუენ ვდუმთ და ველით ნათელსა განთიადისასა და ვიპოვნეთ ჩუენ უსჯულოებასა, ხოლო აწ მოდით და მიუთხრათ ესე სახლსა მეფისასა.
მისებრ	მცხ.ნეშტ2	ძე ოცდასამისა წლისა იყო იოაქაზ მეფობასა მისსა, და სამ თვე მეფობდა იერუსალიმსა. და სახელი დედისა მისისა ამიტალ, ასული იერემიასი, ლობნათ. და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა, ყოვლისა მისებრ, რაოდენიცა ქმნეს მამათა მისთა.
მას	მცხ.გოდ	ოავ. და განდიდნა უშჯულოება ასულისა ერისა ჩემისაჲ უფროს უსჯულოებათა სოდომისათა დაქცეულისათა და დაქცევითა საუკუნოთა, ვითარ-იგი სწრაფაჲ, და არა ილმნეს მას ზედა ჴელნი. , , , , , , , , ,
იგი	მცხ.ქებ	ასულნი და დედოფალნი ეტყჳან: ვინ არს ისი აღმომავალი უდაბნოთ? დავამტკიცოთ იგი სიყვარულსა მისსა ზედა; ვაშლსა ქუეშე განგაღჳძე შენ. მუნ ელმოდა შენთჳს დედასა შენსა, მუნ ელმოდა მშობელსა შენსა. დამდვეს მე, ვითარცა საბეჭდავი გულსა ზედა შენსა, ვითარცა საბეჭდავი, მკლავსა ზედა შენსა,
იგი	მცხ.მათე	სიმონ კანანელი და იუდა ისკარიოტელი, რომელმანცა განსცა იგი.
მათგან	მცხ.ეზრ3	და ძეთა მათგან ელიაკიმისთა: მატთანიას, ზაქარიას, იეზროლიელს, იოადიოს, და იერიმოთს, და აედიოს.
მის	მცხ.გამ	და იქმნნენ ქერობინი ერთი კიდისა ამისგან და ქერობინი ერთი კიდისაგან მეორისა სალხინებელისა მის.
მათ	მცხ.მათე	მაშინ გულისჴმა-ყვეს მოწაფეთა, რამეთუ იოვანე ნათლისმცემელისათჳს ჰრქუა მათ.
მას	მცხ.მათე	და მოუწოდა ერსა მას და ეტყოდა: ისმინეთ და გულისჴმა-ყავთ:
მას	მცხ.მარკ	და ჰრქუა მას: ნუღარამცა ვინ ჭამს უკუნისამდე შენგან ნაყოფსა. და ესმოდა ესე მოწაფეთა მისთა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და დადგა ისრაჱლი კადესა შინა და განვლო უდაბნოჲ იგი და არა გარემოვლო ქუეყანაჲ ედომისაჲ და ქუეყანაჲ მოაბიჱსაჲ. და მოვიდა მზისა აღმოსავალით კერძო და დაიბანაკა წიაღკერძო არონისა, და არა შევიდა საზღუართა მოაბისათა, რამეთუ არონი არს საზღუარი მოაბისაჲ.
მას	მცხ.სჯლ	და მოვიპყართ ყოველი ქალაქები მისი მას ჟამსა შინა, და მოვსართ ყოველი ქალაქი მისი ერთბამად და მოვწყჳდეთ ცოლი და შვილი მისი ყოველივე, რაჲცა იყო მისი, არა განერა ერთისა კაცი ცოცხალი, გარნა საცხოვარი მათი ტყუედ წარმოვიღეთ.
მას	მცხ.ტობ	კუალად განვიდა ანნა მიგებებად ძისა თჳსისა. და მოეხჳა მას და დავარდა ქედსა მისსა ზედა და თქუა: ვინათგან გიხილე შენ, შვილო, აწ თუ მოვკუდე, არღარა ვწუხდე, რამეთუ ვიხილე პირი შენი.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ძეთაგან ისაქარისთა, რომელთა იცოდეს გულისხმის-ყოფა ჟამთა და უწყოდეს, რაჲ-იგი ყოფად ღირს არს ისრაჱლთა სამთავროსა თჳსსა ორასნი, და ყოველნი ძმანი მათნი მათ თანა;
მის	მცხ.ნეშტ1	დაუტევეს მუნ წინაშე კიდობნისა უფლისასა ასაფ და ძმანი მისნი მსახურებად წინაშე კიდობნისა მის ყოველსა ჟამსა დღითი დღე.
მათ	მცხ.რომ	ხოლო რომელი-იგი შემძლებელ არს დამტკიცებად თქუენდა, სახარებისაებრ ჩემისა და ქადაგებისა ქრისტე იესუჲსისა, გამოცხადებითა საიდუმლოჲსაჲთა, ჟამთა მათ საუკუნეთა დადუმებულსა,
მის	მცხ.დან	და მესმა კაცისა მის მოსილისა ბადენითა, რომელი იყო ზედა წყალსა მდინარისასა, და აღიმაღლა მარჯუენე თჳსი და მარცხენე ზეცად მიმართ და ფუცა ცხოველისა მიმართ საუკუნოდ, ვითარმედ ჟამისა მიმართ და ჟამთა და კერძოსა ჟამისასა, დასასრულისა შორის განბნეულებისა ჴელისა წერისა განწმედილისასა აცნობნენ ყოველნი ესენი.
მათ	მცხ.ივდ	და თაყუანი-სცეს ღმერთსა ცათასა, ღმერთსა, რომელი იცნეს ჭეშმარიტი, და გამოიყვანნა იგინი პირისაგან ღმრთისათა და ივლტოდეს შუამდინარედ. მწირობდეს მუნ დღეთა მრავალთა და ჰრქუა მათ ღმერთმან მათმან: მწირობისაგან მათისა გამოსულა და მოსულა ქუეყანად ქანანისა, და მკჳდრობდეს მუნ ორასდაათხუთმეტ წელ და განმრავლდეს ოქროთა და ვეცხლითა და საცხოვრით ფრიად. და შთავიდეს ეგჳპტედ, რამეთუ დაფარა სიყმილმან პირი ქუეყანისა ქანანისა და მწირობდეს კუალად მუნ ორასდაათხუთმეტ წელ, ვიდრემდე გამოიზარდნეს. და იქმნეს მუნ სიმრავლე დიდი და არა იყო რიცხჳ ნათესავისა მათისა.
მისგან	მცხ.რიცხ	აწ ივლტოდე ადგილდ შენდა ვთქუ: გადიდო შენ. აწ ჴუებულ გქმნა შენ უფალმან დიდებისა მისგან.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით წყალნი ყოველნი, ზეშთაზენი ცათანი, უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით წყაროები უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ელვანი და ღრუბელნი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყინელი, ნეფხვა უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი საქმენი უფლსანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მათ	მცხ.ეზრ2	ვითარსახედცა მოასწავებდეს ნესტჳთა მით ყოველთა მათ ქალაქთა და იერუსალჱმსა შინა. და ჰრქუა ეზრა: აღვედით მთად და მოიღეთ ფურცელი ზეთისხისა და ფურცელი ხისა ძელქვისა და ფურცელი მურტისა საკუმეველთა და ფურცელი ფინიკისა და ფურცელი ბროწეულისა, და იქმნეთ თქუენ ტალავრები მსგავსად წერილისა მაგის
იგი	მცხ.მეფ1	და იყო, ვინათგან შეიღეს კიდობანი იგი ღმრთისა კარითიმად, და განმრავლდეს ჟამნი, და დაყო ვითარ ოცი წელი და მოიქცა ისრაჱლი უფლისა მას დღესა შინა.
იგი	მცხ.ლუკა	და აღდგეს მასვე ჟამსა შინა და მოიქცეს იერუსალჱმდ და პოვნეს კრებულად ათერთმეტნი იგი და სხუანი მათთანანი,
მის	მცხ.ლუკა	და ოდეს იყო ჟამი, დაჯდა, და ათორმეტნი მოციქულნი მის თანა.
მათდა	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან თქუა: იხილეთ, ნუუკუე სცთეთ, რამეთუ მრავალნი მოვიდოდიან სახელითა ჩემითა და იტყოდიან, ვითარმედ: მე ვარ და ჟამი მოწევნულ არს, არამედ ნუ მიხუალთ შედგომად მათდა.
მათ	მცხ.ივდ	და აღაგზნეს ცეცხლი სანთლად და გარემოადგეს მათ.
მასვე	მცხ.დან	მასვე ჟამსა სიტყუაჲ შესრულდა ნაბუქოდონოსორის ზედა, და კაცთაგან განიდევნა, და თივასა, ვითარცა ზროხა, ჭამდა, და ცუარისაგან ცისა სხეული მისი შეიღებვოდა, და თმანი მისნი, ვითარცა ლომთანი, განდიდნეს, და ფრჩხილნი მისნი, ვითარცა მფრინველთანი. ზ
მას	მცხ.იოან	ჰრქუა მას იესუ: დედაკაცო, გრწმენინ ჩემი, რამეთუ მოვალს ჟამი, ოდეს არცა ამას მთასა, არცა იერუსალჱმს თაყუანის-სცემდეთ მამასა.
მათ	მცხ.კორ1	ესე ყოველნი სახენი შეემთხუეოდეს მათ; ხოლო დაიწერა სამოძღურებელად ჩუენდა, რომელთა ზედა აღსასრული ჟამთაჲ მოიწია.
იგი	მცხ.მარკ	არამედ იხილეთ და მღჳძარე იყვენით, და ილოცევდით, რამეთუ არა იცით, ოდეს იყოს ჟამი იგი.
მისგან	მცხ.ეზრ3	და რაჟამს გარეგამოვიდა მეფისა მისგან ზურობაბელ, აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად იერუსალჱმდ კერძო და აკურთხა უფალი მეუფე ცისა.
მას	მცხ.დან	და კაცთაგან განგდევნონ შენ, და მჴეცთა თანა ველურთა იყოს მკჳდრობა შენი და თივასა, ვითარცა ზროხასა, გაჭამებდენ შენ, და შჳდნი ჟამნი იცვალნენ შენ ზედა, ვიდრე არა სცნა, ვითარმედ უფალ არს მაღალი მეფობასა კაცთაჲსა და, რომლისა სთნდეს, მისცემს მას.
იგი	მცხ.დან	და შენ განგდევნონ კაცთაგან და მჴეცთა თანა ველურთა იყოს მკჳდრობა შენი. და თივასა, ვითარცა ზროხასა, გაჭამებდენ შენ და ცუარისაგან ცისა სხეული შენი შეიღებოს. და შჳდნი ჟამნი იცვალნენ შენ ზედა, ვიდრემდის სცნა, ვითარმედ უფალ არს მაღალი მეფობისა კაცთაჲსა და, რომლისაჲცა სთნდის, მისცის იგი.
მას	მცხ.მათე	და რაჟამს მიგცნენ თქუენ, ნუ ჰზრუნავთ, ვითარ ანუ რასა იტყოდით, რამეთუ მოგეცეს თქუენ მას ჟამსა შინა, რასა-იგი იტყოდით.
იგი	მცხ.დან	და იგი სცვალებს წამთა და ჟამთა, დაადგენს მეფეთა და გარდაადგენს, მისცემს სიბრძნესა ბრძენთა და ცნობასა მეცნიერთა გულისხმის-ყოფისათა,
მათ	მცხ.მეფ2	რამეთუ არა დამკჳდრებულ ვარ მე საყოფელთა შინა მიერ დღითგან, ოდეს გამოვიყვანნე ძენი ისრაჱლისანი ქუეყანით ეგჳპტით ვიდრე აქა ჟამამდე, არამედ ვიდოდე მათ თანა საბანაკესა მათსა კარვითა ყოველსა ადგილსა.
იგი	მცხ.იერ	ვაჲ, რამეთუ დიდ დღე იგი და არა არს ეგემლევანი. და ჟამი იწროებისაჲ არს და ჭირისა იაკობისისა, და ამისგანცა.
მათთჳს	მცხ.იერ	და შენ ნუ ილოცავ ერისა ამისთჳს, და ნუ მევედრები მათთჳს ვედრებისა მიერ და ლოცვისა, რამეთუ არა შესმენით იქმნენ ჟამსა შინა, რომელსა მხადოდიან მე, ჟამსა შინა განბოროტებისა მათისასა.
მის	მცხ.ეკლ	ჟამი არს შობისაჲ და ჟამი სიკუდილისაჲ, ჟამი არს დანერგვისაჲ და ჟამი მოფხურად დანერგულისა მის
მას	მცხ.ესა	მას ჟამსა შინა შესწირონ ძღუენი ღმერთსა საბაოთს ერისაგან შეიწრებულისა და განკაფულისა და ერისაგან დიდისა ამიერითგან და საუკუნომდე ჟამად; ერი მოსავი და დათრგუნვილი, რომელ არს ნაწილსა შინა მდინარისა სოფლისა მისისასა ადგილსა, რომელსა სახელი უფლისა საბაოთისი ზედწოდებულ არს - მთა სიონი.
იგინი	მცხ.მათე	და ვითარცა განეშორნეს იგინი, აჰა ანგელოზი უფლისაჲ გამოუჩნდა ჩუენებით იოსებს და ჰრქუა: აღდეგ და წარიყვანე ყრმაჲ ეგე და დედაჲ მაგისი და ივლტოდე ეგჳპტედ და იყავ მუნ, ვიდრემდე გრქუა შენ, რამეთუ ეგულების ჰეროდეს მოძიებად ყრმისა მაგის და წარწყმედად ეგე.
მათ	მცხ.მეფ4	და აწ მო-ღა-შემოერთენ უფლისა ჩემისა მეფისა, ასურასტანისასა და მიგცე თქუენ ორათასი საჴედარი, უპოოთ თუმე კაცი ამჴედრებად მათ ზედა?
მას	მცხ.მეფ1	და ეტყოდა სამოველ ყოველსა მას ერსა მისსა და განაგო ყოველივე წესი საშარავანდო: და დაწერა წიგნი და დადვა წინაშე უფლისა; და განუჯმნა ყოველსა ერსა და წარვიდეს თჳთოეულად ადგილსა თჳსსა.
მის	მცხ.გამოც	და მე, იოვანე, რომელსა მესმოდა და ვხედევდი ამას ყოველსა, და რაჟამს მესმა და რაჟამს ვიხილე, დავვარდი თაყუანის-ცემად წინაშე ფერჴთა ანგელოზისა მის, რომელი მიჩუენებდა ამათ.
მათვე	მცხ.ზაქ	და იყოს: რაოდენნიცა არა აღვიდენ ყოველთაგან ტომთა ქუეყანისათა იერუსალჱმდ თაყუანის-ცემად მეფესა, უფალსა, ყოვლისა მპყრობელსა, და არა იყოს მათ ზედა წჳმაჲ და იგინიცა მათვე თანა შეეძინნენ.
იგი	მცხ.იგავ	სამი არს, რომელი კეთილად ვალს, და მეოთხე იგი კეთილად თანაწარჰვალს.
იგი	მცხ.რომ	ხოლო არს ესე თანა-ნუგეშინის-ცემა თქუენ შორის ურთიერთარსი იგი სარწმუნოებაჲ თქუენი და ჩემი.
მათ	მცხ.ესა	ამათ იტყჳს უფალი მათ წილ, რომელ ამაღლდეს ასულნი სიონისანი და ვიდოდეს ქედითა მაღლითა და წამის-ყოფითა თვალთათა, და სლვასა ფერჴთასა თანამთრეველნი სამოსელთანი და ფერჴებითა თანად მომღერალნი.
მათ	მცხ.ტობ	ანგელოზი თანაუვიდოდის მათ და წარემართოს გზა მისი და მოიქცენ ცოცხლებით. მაშინ დასცხრა ტირილად დედა მისი.
იგი	მცხ.მათე	და იყო ჯდა რაჲ იგი ინაჴით სახლსა შინა, და მრავალნი მეზუერენი და ცოდვილნი თანა-სხდეს ინაჴით იესუჲს თანა და მოწაფეთა მისთა თანა.
მას	მცხ.ლუკა	და იყო ამისა შემდგომად და წარვიდოდა ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან ნაინ, და თანა-უვიდოდეს მას მოწაფენი მისნი და ერი მრავალი.
მით	მცხ.რომ	და თანა-დავეფლენით მას ნათლის-ღებითა მით სიკუდილსა მისსა, რაჲთა ვითარცა-იგი აღდგა ქრისტე მკუდრეთით დიდებითა მამისაჲთა, ეგრეთცა ჩუენ განახლებითა ცხორებისაჲთა ვიდოდით.
მათ	მცხ.ებრ	რამეთუ არა არს სიცრუე ღმრთისა თანა, ვითარმცა დაივიწყნა საქმენი თქუენნი და შრომაჲ სიყუარულისა თქუენისაჲ, რომელი აჩუენეთ სახელისა მისისათჳს, რამეთუ ჰმსახურებდით წმიდათა მათ და ჰმსახურებთცა.
მისსა	მცხ.მსაჯ	და შთავიდა სამსონ თამნთად და იხილა მუნ დედაკაცი ასულთაგან უცხოთესლთასა. და სათნო-უჩნდა იგი წინაშე მისსა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ბჭეთმცველნი: სალიომ, და აკობ, და გელმან, და ემან, და ძმანი მათნი, და სალომ იყო მთავარი მათ ზედა.
მის	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს და აჰრონს: აღიღეთ თქუენ და აღივსენით ჴელნი თქუენნი ნაცრითა თორნისათა და აღაფქურიეთ ცად აღმართ წინაშე ფარაოსა, წინაშე ყოვლისა მის ერისა მისისა.
იგი	მცხ.გამ	ხოლო ძენი ისრაჱლისანი აღორძნდეს და განმრავლდეს და ამრღუე იქმნეს და განძლიერდებოდეს დიდად ფრიად, რამეთუ განამრავლებდა მათ ქუეყანა იგი.
მას	მცხ.დაბ	ხოლო თქუენ აღორძნდით და განმრავლდით და განავსეთ ქუეყანა და ეუფლენით მას.
იგი	მცხ.იოან	ყოველმან რტომან რომელი ჩემ თანა არს და არა მოიღოს ნაყოფი, აღიღოს იგი; და ყოველმან რომელმან მოიღოს ნაყოფი, განწმიდოს იგი, რაჲთა უფროჲსი ნაყოფი გამოიღოს.
მის	მცხ.ეზრ3	ძეთა მათგან ასტთისთა: იოანე კატანისი და მის თანა კაცნი ას და ათი.
მან	მცხ.ნაუმ	რაჲსა ჰსიტყუავთ უფლისა ზედა? მან ყოს მოსრულება. არშურ-იგო ორგზის ერთბამად ჭირსა შინა,
მათ	მცხ.ეზრ3	და იონათან აზალეანმან და ეზეკია თოკუანმან თავს-იდვეს ყოფად ამისა მოსოლამიოს, და ლევია და საბატეოს, რომელნი-იგი ერთ-სიტყუა იყუნეს მათ თანა.
იგი	მცხ.ეზრ2	და ვდეგთ მე და კაცნი იგი, რომელნი გარემო ჩემსა მცვიდეს მე, და არავინ ჩუენგანი განიცარცვის, და არცა საჭურველი განჰყუნის.
იგი	მცხ.იობ	არა არს განრინებაჲ მონაგებთა მისთა, გულისთქმითა თჳსითა ვერ ცხონდეს იგი.
მათ	მცხ.ეზრ3	და შემდგომად ყოველთა მათ სიმართლეთა იოსიასთა მოვიდა ფარაო, მეფე მეგჳპტელთა, მბრძოლად ვარქამუსად ევფრატით კერძო და განვიდა ბრძოლად იოსია.
იგინი	მცხ.იეზ	და შენ, ძეო კაცისაო, წინაწარმეტყუელე, დაიტყუელე ჴელი ჴელსა ზედა და ამრჩობლწილე მახჳლი, მესამე მახჳლი წყლულებათაჲ არს, მახჳლი წყლულებათაჲ დიდი, და განაკრთვნე იგინი,
მათ	მცხ.მსაჯ	და აწ აღდეგ ღამე და ერი ეგე, რომელ არს შენ თანა, და უმზირე მათ ველსა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	და დაცემად თესლისა მათისა წარმართთა შორის და განბნევად მათდა სოფლებსა შორის.
იგი	მცხ.მეფ1	და აღიტაცა საულ ლახვარი იგი, რათამცა მოკლა იონათან, და სცნა იონათან, განაღაობით ნებავს მამასა მისსა მოკლვა დავითისი.
მას	მცხ.მათე	მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ნეტარ ხარ შენ, სიმონ, ბარიონა, რამეთუ ჴორცთა და სისხლთა არა გამოგიცხადეს, არამედ მამამან ჩემმან ზეცათამან.
იგი	მცხ.რუთ	იქცეოდა ამას ღამესა. და იყოს ხვალისაგან, უკუეთუ გითჳსოს შენ, თჳს-გეყავნ შენ. უკუეთუ არა უნდეს თჳსობაჲ შენი, თჳს-გიყო მე; ცხოველ არს უფალი! და დაწვა იგი ვიდრე განთიადმდე.
მის	მცხ.თეს1	რომელი მოკუდა ჩუენთჳს, რაჲთა, გინა თუ გუეძინოს გინა თუ გუეღჳძოს, ერთბამად მის თანა ვცხონდეთ.
მათ	მცხ.თეს1	და ჩუენ მაბრკოლებენ წარმართთა მიმართ სიტყუად, რაჲთა ცხონდენ, რაჲთა აღესრულნენ ცოდვანი მათნი მარადის; რამეთუ მოიწია მათ ზედა რისხვაჲ სრულიად.
მას	მცხ.მათე	და ევედრებოდეს მას, რაჲთა შე-ხოლო-ახონ ფესუსა სამოსლისა მისისასა. და რაოდენთა შეახეს, ცხონდეს.
იგი	მცხ.ფსალმ	არამედ იგი თავადი არს მოწყალე და ულხინოს ცოდვათა მათთა და არა განხრწნეს და განამრავლა გარემიქცევად გულისწყრომა მისი და არა აღაგზებდა ყოველსა რისხვასა მისსა.
მის	მცხ.რიცხ	და წალი თხათაგანი ერთი ცოდვათათჳს სალხინებელად თქუენდა, გარნა მრგულიად დასაწველისა მის სამარადისოჲსა.
მან	მცხ.რიცხ	ეტყოდე ძეთა ისრაჱლისათა და არქუ: მამაკაცმან, გინა დედაკაცმან, რომელმან ყოს ყოველთაგან ცოდვათა კაცობრივთა და უგულებელით უგულებელ-ყოს და ცოდოს სულმან მან
იგი	მცხ.ტიმ1	გამცნებ შენ წინაშე ღმრთისა, რომელმან ცხოველ ყვნის ყოველნი, და ქრისტე იესუჲსა, რომელმან-იგი წამა პონტოელისა პილატეს ზე კეთილი იგი აღსარებაჲ
მის	მცხ.გამ	და ჰრქუა უფალმან მოსეს: გუალე, შევედ შენ ფარაოჲსა, რამეთუ მე განმიფიცხებიეს გული მისი და გული ერისა მისისაჲ და გული მთავართა მისთა, რათა აწ ცხადად მოვიდეს ყოველი ესე სასწაული მის ზედა.
მათ	მცხ.მეფ2	ამას იტყჳს უფალი: აჰა, ესერა, სახლით შენით აღვადგინო ძჳრი შენ ზედა და ცოლნი შენნი წინაშე შენსა სხუასა მივსცნე მოყუასსა შენსა, დაისუენოს მათ თანა ცხადად!
მის	მცხ.ფილიპ	უმჯობესადრე შევჰრაცხე ეპაფროდიტეს ძმისა ჩემისა და თანა-შემწისა და თანა-მოსაგრისა ჩემისა, ხოლო თქუენისა მოციქულისა და მსახურისა მის საჴმართა ჩემთაჲსა, მოვლინებად თქუენდა,
მის	მცხ.იოან	ამის გამო მრავალნი მოწაფეთა მისთაგანნი უკუნიქცეს და არღარა ვიდოდეს მის თანა.
მათ	მცხ.იოან	და შეკრბეს მღდელთ-მოძღუართა მათ და ფარისეველთა კრებული და იტყოდეს: რაჲ-მე ვყოთ, რამეთუ კაცი ესე მრავალსა სასწაულსა იქმს?
მას	მცხ.მეფ2	ჰრქუა მას თამარ, დამან მისმან: ნუ ჯერ-გიჩნს ეგე, ძმაო ჩემო, ნუ იყოფინ გინებაჲ ეგე! რამეთუ არასადა ყოფილ არს ისრაჱლსა შორის, ნუ იქმ ბილწებასა მაგას საქიქელსა.
მას	მცხ.ეფეს	ნუცა ვინ გაცთუნებს თქუენ ცუდითა სიტყჳთა, რამეთუ ამისთვის მიიწევის რისხვაჲ ღმრთისაჲ ნაშობთა მას ზედა ურჩებისათა.
იგი	მცხ.კორ2	ხოლო მივავლინენ ძმანი, რაჲთა არა სიქადული იგი ჩუენი თქუენთჳს ცუდ იყოს ამის ჯერისათჳს, რაჲთა, ვითარცა-იგი ვიტყოდე, განმზადებულ იყვნეთ.
მას	მცხ.იობ	ნუ ჰრწამნ, ვითარმედ დათმოს, რამეთუ ცუდი ცუდად გარდაექცეს მას.
იგი	მცხ.კორ1	რამეთუ განუსუენეს ჩემსაცა სულსა და თქუენსაცა. იცნითმცა უკუე ეგევითარნი იგი.
მათ	მცხ.მათე	და ესენი ვითარცა წარვიდეს, აჰა ესერა დასისა მისგანნი შევიდეს ქალაქად და უთხრეს მღდელთ-მოძღუართა მათ ყოველი ესე, რაჲცა იქმნა.
იგი	მცხ.მათე	ხოლო ესე ყოველი იქმნა, რაჲთა აღესრულნენ წიგნნი წინაწარმეტყუელთანი. მაშინ მოწაფეთა ყოველთა დაუტევეს იგი და ივლტოდეს.
მით	მცხ.ოსე	მით, რამეთუ აღეტყინნეს, ვითარცა თორნე, გულნი მათნი განბძარვასა შინა მათსა, სრულსა ღამესა ძილითა განძღა ეფრემ, განთიადი იქმნა, აღეგზნა, ვითარცა ცეცხლი მთებარე.
იგი	მცხ.იერ	და იქმნა ოცდამეათშჳდმეტსა შინა წელსა განსახლვასა იოაკიმ მეფისა იუდაჲსსა. მეათესა თთუესა, მეოთხე და მეოცესა თთჳსასა, გამოიყვანა უკუეცა ულამედარახ მეფემან ბაბილონისამან წელსა შინა, რომელსა განმეფნა თავი იოაკიმისი, მეფისა იუდაჲსი, და გამოიყვანა იგი სახლისაგან, რომელსა შინა იცვებოდა.
იგი	მცხ.ესა	ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ, ანუ ვინ თანამზრახვალ მისსა იქმნა, რომელმანცა მოზავებულ-ყო იგი?
იგინი	მცხ.ესა	და იქმნა, ოთხდამეათესა წელსა მეფე-ყოფისა ეზეკიასსა აღმოვიდა სენაქირიმ, მეფე ასსურასტანელთა, ქალაქთა ზედა იუდეასათა მაგართა და გამოიხუნა იგინი.
მას	მცხ.იერ	და იქმნა წელსა მეცხრესა, სედეკია მეფისა იუდაჲსასა, თთუესა მეათესა, მოვიდა ნაბუქოდონოსორ მეფე ბაბილონისაჲ, და ყოველი ძალი მისი იერუსალიმსა ზედა, და ჰბრძოდეს მას.
მის	მცხ.იობ	რამეთუ ბრძენ არს გონებითა, ძლიერ არს და დიდ. ვინმე უკუე ფიცხელ იქმნა მის წინაშე და დაუთმო?
მას	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მეფემან ისრაჱლისამან იოსაფატს, მეფესა იუდასასა: შევიმოსო სხვად და შევიდე ბრძოლად და შენ შეიმოსო ჩემი სამოსელი. და უცნაურ იქმნა თავი მეფემან ისრაჱლისამან და შევიდა ღუაწლსა მას.
მათ	მცხ.რიცხ	ესე არს წყალი ცილობისა, რამეთუ მაცილობელ იქმნეს ძენი ისრაჱლისანი წინაშე უფლისა და წმიდაჲ იქმნა მათ შორის.
მათდაცა	მცხ.ებრ	რამეთუ რომლითა-იგი ივნო თავადმან და გამოიცადა, ძალ-უც, რომელნი-იგი განიცადებოდიან, მათდაცა შეწევნად.
მისგან	მცხ.დან	და დაიდვა დანიილმან გულსა შორის თჳსსა, რაჲთა არა იუსიტყოს ტაბლისაგან მეფისა და ღჳნისაგან სასუმელისა მისისა, და ევედრა საჭურისთმთავარსა, რაჲთა არა სცეს მისგან.
მისგან	მცხ.იოან	ხოლო ვითაცა ესმა იესუს, თქუა: ესე სნეულებაჲ არა არს სასიკუდინე, არამედ დიდებისათჳს ღმრთისა, რაჲთა იდიდოს ძე ღმრთისაჲ მისგან.
მისგან	მცხ.იოან	ესე მოვიდა მოწამედ, რაჲთა წამოს ნათლისა მისთჳს, რაჲთა ყოველთა ჰრწმენეს მისგან.
მან	მცხ.იგავ	რომელმან ისმინოს მხილებაჲ ცხორებისაჲ, შორის ბრძენთასა განისუენოს მან.
მის	მცხ.ეზრ2	ნუ დაგუთხევ ჩუენ ჴელთაგან შენთასა, არამედ იყვნედ ყურნი შენნი მოხედვად ლოცვასა მონათა შენთასა და ისმინე ვედრება მათი, რომელთა ეშინის, უფალო, და წარმართე თხოვა ესე მონათა შენთა დღეს შენ წიაღ და მეც მე პოვნად წყალობისა წინაშე ამის კაცისა, და ვიყავ მე ღვინისმნე მეფისა მის
მათთჳს	მცხ.გამ	და არა ისმინეს მოსესი; არამედ დაუტევეს ვიეთმე მისგანი განთიადმდე და გარდაეცა მატლი და აღყროლდა. და განმწარდა მოსე მათთჳს.
მათგან	მცხ.იერ	ამისთჳს ისმინეთ განზრახვა უფლისაჲ, რომელსა განიზრახავს ბაბილონსა ზედა და გულისსიტყუანი მისნი, რომელნი სიტყუნა ყოველთა ზედა დამკჳდრებულთა ქალდეაჲსათა, არა თუ განხრწნეთ კრავნი ცხოვართა მისთანი, არა თუ განქარდეს მათგან საძოვარი.
მას	მცხ.ოსე	და იყოს მას დღესა შინა, - იტყჳს უფალი, - ვისმინო მე ცისა. და ცამან ისმინოს ქუეყანისა და ქუეყანამან ისმინოს იფქლისა და ღჳნისა, და მათ ისმინონ იეზრაელისა.
იგინი	მცხ.იერ	და თქუა უფალმან ჩემდამო: წარიკითხენ სიტყუანი ესე ქალაქთა შორის იუდასთა და გარეშე იერუსალიმისა მეტყუელმან: ისმინეთ სიტყვანი ამის ანდერძისანი და ყვენით იგინი,
მათდამი	მცხ.იერ	და იტყოდი მათდამი: ამათ იტყჳს უფალი ღმერთი ისრაილისაჲ: დაწყეულ იყავნ კაცი, რომელმან არა ისმინნეს სიტყუანი ამის ანდერძისანი,
მათ	მცხ.იერ	არამედ ესე სიტყუაჲ ვამცენ მათ მეტყუელმან: დღესა, რომელსა შინა აღმოვიყვანენ, ისმინეთ ჴმისა ჩემისა, და ვიყო მე თქვენდა ღმრთად, და თქუენ იყუნეთ ჩემდა ერად. და ვიდოდეთ ყოველთა ზედა გზათა ჩემთა, რომელნიცა გამცნენ თქუენ, რაჲთა იყოს თქუენდა.
მას	მცხ.იობ	სწავლაჲ კდემულებისა ჩემისაჲ ვისმინო და სულმან გულისჴმის-ყოფისაგან მიუგოს მას.
მას	მცხ.მეფ2	და ჴმა-ყო დედაკაცმან ერთმან ბრძენმან ზღუდით გარდამო და თქუა: ისმინეთ, ისმინეთ ჩემი, რომელნი-ეგე გარემოდგომილ ხართ ქალაქსა ამას, და არქუთ იოაბს, რათა მო-რე-დგეს და ვეტყოდი მას!
მისა	მცხ.მეფ3	და ჰრქუა მიქეა: არა ეგრე, არა თუ მე რაჲმე, არამედ ისმინე სიტყუაჲ უფლისა, რამეთუ ვიხილე უფალი ღმერთი ისრაჱლისა მჯდომარე ზედა საყდართა თჳსთა და ყოველნი ერნი ზეცისანი დგეს გარემო მისა მარჯულ და მარცხლ.
მისდამი	მცხ.იერ	თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: აჰა, შურსა ვიგებ ძისა მისისა ამმონისსა და ფარაოსა და ეგჳპტესა ზედა, და ღმერთთა ზედა მისთა, და მეფეთა ზედა მისთა, და ფარაოს ზედა და მოსავთა ზედა მისდამი.
მას	მცხ.იოან	ხოლო ესე არს ნებაჲ მომავლინებელისა ჩემისა მამისაჲ, რაჲთა ყოველი რომელი მომცა მე, არა წარვწყმიდო მისგან, არამედ აღვადგინო იგი უკუანაჲსკნელსა მას დღესა.
მის	მცხ.დაბ	და თქუა: კეთილ და ბედნიერ, და უწოდა სახელი მის გაად.
მას	მცხ.ფსალმ	მოყო ყური მისი ჩემდა, და მე დღეთა ჩემთა ვხადოდი მას.
მას	მცხ.ებრ	რაჟამს იტყოდის: დღეს თუ ჴმისა მისისაჲ ისმინოთ, ნუ განიფიცხებთ გულთა თქუენთა, ვითარცა-იგი განმწარებასა მას.
მას	მცხ.სჯლ	და იყოს, უკეთუ სმენით ისმინნეთ მცნებანი ესე ჩემნი, რომელთა-ესე მე გამცნებ თქუენ დღეს და ჰყოთ ესე და შეიყუაროთ უფალი ღმერთი თქუენი და ხვიდოდით ყოველთა გზათა მისთა და შეეყვნეთ მას,
მათა	მცხ.სჯლ	და მსთავრობდე შენ ნათესავთა ზედა მრავალთა, ხოლო შენ ზედა არა ვინ მთავრობდეს და დაგამტკიცოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან მთავრად და არა ბოლოდ. და იყო შენ ზეშთა ყოველთა და არა ქუემო, ისმინნე თუ შენ მცნებანი უფლისა ღმრთისა შენისანი, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღესდღე დამარხვად და ყოფად მათა.
მათ	მცხ.სჯლ	უკეთუ სმენით ისმინნე ყოფად ყოველთა ამათ მცნებათა ჩემთა, რომელსა-ესე მე გამცნებ შენ დღეს, და შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი და ხვიდოდი გზათა მისთა ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა, შესძინო შენ სამიღა ქალაქი სხუაჲ სამთა მათ ქალაქთა,
იგინი	მცხ.იოან	ცხოვართა ჩემთა ჴმისა ჩემისაჲ ისმინიან, და მე ვიცნი იგინი, და მომდევენ მე.
იგინი	მცხ.იოან	ამას მეკარემანცა განუღის, და ცხოვართა ჴმისა მისისაჲ ისმინიან, და თჳსთა ცხოვართა უწესნ სახელით და განიყვანნის იგინი.
მას	მცხ.ეზრ3	და ქმნა ბოროტი წინაშე უფლისა და არა მოიქცა უკეთურებისაგან თჳსისა და არცა ისმინა სიტყუანი იერემია წინაწარმეტყუელისანი, რომელსა ეტყოდა მას პირითა უფლისათა,
მისი	მცხ.იობ	და არა ვის ვპოებთ სხუასა მსგავსსა მისსა ძლიერებითა, რომელი-იგი სიმართლისა მსაჯული არს. არა ჰგონება, ვითარმცა ისმინა მისი?
მისებრ	მცხ.ესთ	და უთხრეს მას სჯულისა მისებრ, ვითარცა-იგი ჯერ-არს, ვასტიანე დედოფალსა, რამეთუ არა ისმინა მეფისა მიერ ბრძანებული საჭურისთაგან.
მათ	მცხ.გამ	და განიმტკიცა გული თჳსი ფარაო და არა ისმინა მათი, ვითარცა-იგი ეტყოდა მათ უფალი.
იგი	მცხ.მეფ1	და თქუა სამოველ: არა დავსცხრები ლოცვასა უფლისა მიმართ თქუენთჳს! და მოიქვა სამოველ კრავი ერთი მწოვარი და შესწირა მსხუერპლად უფლისა ყოვლისათჳს ერისა ისრაჱლისა. და ისმინა უფალმან ლოცვა იგი სამოველისა.
იგინი	მცხ.იერ	და ნუ ისმენთ ცრუწინაწარმეტყუელთა მეტყუელთასა თქუენდამი: არა უქმოდით მეფესა ბაბილონისასა, რამეთუ ცრუთა გიწინაწარმეტყუელებენ თქუენ იგინი.
მას	მცხ.ესა	და ისმენდენ მას დღესა შინა ყურნი სიტყვათა წიგნისათა და ბნელისშინანი და ნისლისშინანი თვალნი ბრმათანი ხედვიდენ.
მის	მცხ.მეფ4	და იუდაცა არავე დაიცუნა მცნებანი უფლისა ღმრთისა თჳსისანი და ვიდოდეს მსგავსად სახისა მის ისრაჱლთასა, რომელ ქმნეს.
მათ	მცხ.მათე	ჰრქუა მათ იესუ არასადა აღმოგიკითხავსა წიგნთა შინა: ლოდი, რომელ შეურაცხ-ყვეს მაშენებელთა, ესე იქმნა თავ კიდეთა. უფლისა მიერ იყო ესე და არს საკჳრველ წინაშე თუალთა ჩუენთა.
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა ამონისთანი, რომელ ქმნა, არა, აჰა ესერა, წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთა?
მათ	მცხ.მეფ4	და ნეშტნი სიტყუათა მანასესთანი და ყოველი, რაჲცა ქმნა, და ცოდვა მისი, რომელ ცოდა, არა, აჰა, ესერა, წერილ არიანა წიგნთა სიტყუათა დღეთა მეფეთა მათ იუდასთასა?
იგი	მცხ.მეფ4	ისმინოს ხოლო თუ ღმერთმან შენმან სიტყუაჲ იგი რაფსაკისი, რომელ მოავლინა იგი მეფემან ასურასტანისამან, უფალმან მისმან, შეურაცხებად ღმრთისა ცხოველისა და ყუედრებად სიტყუათა, რომელ ესმა უფალსა ღმერთსა შენსა, და ლოცვა-ყავ ნეშტთა ამათთჳს, რომელ დაშთომილ არიან.
მას	მცხ.რიცხ	და ყოველი ერი შეკრიბეს პირველსა მას თთუესა მეორესა წელსა და აღიხილეს თესლად-თესლადი მათი და ტომად-ტომადი მათი და რიხჳ სახელთა მათთაჲ ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი ჭაბუკი თავად-თავადი მათი,
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი ნეფთალემისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი მათი
იგი	მცხ.რიცხ	და იყო ყოველი იგი აღხილვაჲ ძეთა ისრაჱლისათა ძალითურთ მათით ოცით წლითგანი და უფროსით ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ბრძოლად ისრაჱლისაგან
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი ასერისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახლთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი და ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი, რიცხჳ იგი
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი ბენიამენისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უფროჲსი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი და რიცხჳ იგი მათი
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი მანასესნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი და სახლნი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი რიცხჳ იგი მათი
იგი	მცხ.რიცხ	ძეთა იოსებისთაჲ: ძენი ეფრემისნი ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლი მამათა მათთანი და რიცხუნი სახელთა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი რიცხჳ იგი მათი
იგი	მცხ.რიცხ	ძენი ზაბულონისნი - ნათესავად-ნათესავადნი მათნი და ტომად-ტომადნი მათნი და სახლნი მამათა მათთანი და თავად-თავადნი მათნი, ყოველი წული ოცით წლითგანი და უზეშთაესი, ყოველი, რომელი გამოვიდოდა ძლიერი რიცხჳ იგი მათი
მის	მცხ.პეტრ2	რამეთუ არა სიბრძნისა ზღაპართა შეუდეგით და გაუწყეთ თქუენ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს ძალი და მოსლვაჲ, არამედ თჳთ-მხილველ ვიქმნენით მისისა მის დიდებულებისა.
მათ	მცხ.იოან	ხოლო აწ შენდა მოვალ და ამას ვიტყჳ სოფელსა შინა, რაჲთა აქუნდეს მათ სიხარული ჩემი სავსებით.
მის	მცხ.ეზრ3	და მთავართა მის ერისათა და მღდელთა მრავალი უსჯულოება ყვეს, და უსჯულო იქმნნეს და განამრავლეს ბილწება თჳსი უფროს ყოველთა წარმართთასა, და შეაგინეს ტაძარი იგი სიწმიდისა უფლისა იერუსალჱმისა.
იგი	მცხ.სიბრ	ანუ ვითარცა ისარი განტყორცებული ბანსა, განაპის აერი და მუნვე შეირწყუის, და ვერ საცნაურ იქმნის განსლვა იგი მისი.
მათ	მცხ.იერ	და ხჳრები, და საპყრობელები, და გჳრგჳნი, და სავსები, და ფიალები, და ფუცხუები, და ყოველნი ჭურჭელნი რვალისანი, რომელთა მიერ შემწირველობდეს მათ მიერ, წარიხუნეს.
იგი	მცხ.მეფ1	და ელი ჯდა სავარძელსა ზედა მისსა და იხედვიდა გზად მიმართ, რამეთუ იურვოდა კიდობნისათჳს უფლისა. და მოვიდა კაცი იგი ქალაქად და შეიქმნა ღაღადებაჲ.
მათა	მცხ.დაბ	რამეთუ იყო მონაგები მათი ფრიად და ვერ ეძლო მკჳდრობად ერთად და ვერ ეძლო ქუეყანასა მწირობისა მათისასა ტჳრთვად მათა სიმრავლისაგან მონაგებთა მათთასა.
მათა	მცხ.დაბ	იაკობს ესმა, რამეთუ შეაგინა ასული მისი ძემან ემორისმან, დინა, ასული მისი. ხოლო ძენი მისნი იყვნეს საცხოვარსა მისსა თანა ველსა გარე, და დაიდუმა იაკობ ვიდრე მოსლვადმდე მათა.
მას	მცხ.დაბ	ჰრქუა მას ლაბან: უკეთუ ვჰპოვე მადლი წინაშე შენსა, ვისმინო, თუ მაკურთხა მე ღმერთმან შემოსლვასა შენსა.
მისგან	მცხ.ზაქ	და შორიელნი მისგან მოვიდენ და აშენებდენ სახლსა შორის უფლისასა. და ცანთ, ვითარმედ უფალმან ყოვლისა მპყრობელმან, გამომავლინა მე თქუენდამი. და იყოს, უკეთუ მსმენელთა ისმინოთ ჴმისა უფლისა ღმრთისა თქუენისა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	რამეთუ მრავალი წყლულებაჲ ყვეს და მოსრეს. რამეთუ უფლისა მიერ იყო ბრძოლა და დაემკჳდრნეს მათ წილ ვიდრე წარტყუენვადმდე მათისა.
მას	მცხ.გამ	უკუეთუ არა გინდეს გამოტევებაჲ ერისა მაგის ჩემისა, მერმეცა იპყრობდე მას,
იგი	მცხ.გამ	ნეშტსა ნუ სადა უტევებედ განთიად, ნუ განაწევებდ, ძუალსა ნუ განსტეხედ, რომელი ნეშტად დაშთეს განთიადმდე, მისგანი იგი ცეცხლითა შეწუედ.
იგი	მცხ.სჯლ	რამეთუ ქუეყანაჲ იგი, რომელსა თქუენ შეხუალთ დამკჳდრებად, არა ეგრე არს, ვითარ-იგი ქუეყანაჲ ეგჳპტელთაჲ, სადაჲთ-იგი თქუენ გამოხუედით, რამეთუ რაჟამს დასთესიან თესლი და მორწყიან, ფერჴითა მათითა განქმნიან, ვითარ ყუერბი მტილისაჲ.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ანგელოზნი უფლისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მით	მცხ.კოლ	ნუვინ თქუენ მძლე გექმნებინ, უნდეს თუ სიმდაბლითა და წესითა ანგელოზთაჲთა, რომელი-იგი არა იხილა, განიკითხვიდეს ამაოდ განლაღებული გონებითა მით ჴორცთა მისთაჲთა
მას	მცხ.გამ	და უკუეთუ შეემთხჳო ზროხასა მტერისა შენისასა, ანუ კარაულსა მისსა შეცთომილსა, მომაქცეველმან მისმან კუალად აგნე მას.
მათდა	მცხ.იერ	ესრეთ თქვა უფალმან: დადეგ ეზოსა შინა სახლისა უფლისასა და აუწყო ყოველსა იუდასა მომავალთა თაყვანის-ცემად შორის სახლისა უფლისა. ყოველნი სიტყუანი, რომელნი გიბრძანენ შენ უწყებად მათდა, ნუ დააკლებ სიტყვასა.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოავლინა უფალმან ანგელოზი და შემუსრნა ყოველნი ძლიერნი, და მებრძოლნი, და მთავარნი, და ერისთავნი ბანაკსა შინა მეფისა ასურეთისასა და გარემიიქცია პირი თჳსი სირცხჳლით ქუეყანად თჳსა მეფემან ასურთამან და მოვიდა სახლსა ღმრთისა თჳსისასა და გამოსრულთა მუცლისა მისისაგან დასცეს იგი მახჳლითა
იგინი	მცხ.ნაუმ	მით, რამეთუ გარემიაქცია უფალმან გინებაჲ იაკობისი, ვითარ-იგი გინებაჲ ისრაჱლისი მით, რამეთუ განმბერტყელთა განბერტყნეს იგინი და მონაგებნი მათნი განხრწნნეს.
იგინი	მცხ.იერ	და მოიხუნა ანანია წინაშე თვალებსა ყოვლისა ერისასა საჴივნი ქედისაგან იერემია წინაწარმეტყუელისა და შემუსრნა იგინი.
იგინი	მცხ.ესა	რამეთუ განზრქნა გული ერისა ამის და ყურითა მათითა მძიმედ ისმინეს და თვალნი მათნი დაიწუხნეს, ნუუკუე და იხილონ თვალითა, და ყურითა ისმინონ, და გულითა გულისხმა-ყონ, და მოვიქცე და განვკურნნე იგინი.
მას	მცხ.ესა	რამეთუ თვალნი უფლისანი მაღალ, ხოლო კაცი მდაბალ. და დამდაბლდეს სიმაღლე კაცთა და ამაღლდეს უფალი მხოლოჲ მას დღესა შინა,
იგი	მცხ.მეფ1	და წარუწყმდეს მამასა მისსა კარაულნი და რქუა კისი ძესა თჳსსა საულს: წარიყვანე შენ თანა ყრმა ერთი, წარვედით და მოიძიენით კარაულნი იგი! და წარვიდეს და გარდავლეს მთა ეფრემისი.
მას	მცხ.ფსალმ	აქებდენ სახელსა მისსა განწყობითა, ბობღნითა და საფსალმუნითა უგალობდენ მას,
მისა	მცხ.მსაჯ	და სულმან უფლისამან განაძლიერა გედეონ, დაჰბერა ნესტუსა რქისასა, და აღიზახა აბიეზერ შემდგომად მისა.
მათ	მცხ.ლუკა	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: იოვანე ნათლის-მცემელი; და სხუათა − ელია; და რომელნიმე იტყჳან: წინაწარმეტყუელი ვინმე პირველთაგანი აღდგომილ არს.
მას	მცხ.რიცხ	და ჰრქუეს მას ძეთა ისრაჱლისათა: მთის პირი წარვლოთ, უკუეთუ ვსუათ წყალი შენი მე და საცხოვარმან, მიგცეთ შენ სასყიდელი, ხოლო საქმე ესე არა რაჲ არს, მთის პირი წარვლოთ.
მის	მცხ.ფილიპ	და ესე სასოებით უწყი, რამეთუ დავადგრე და გგებდე თქუენ ყოველთა წარმატებისა თქუენისათჳს და სიხარულისა მის სარწმუნოებისა,
იგი	მცხ.მათე	ვაჲ თქუენდა, მწიგნობარნო და ფარისეველნო ორგულნო, რამეთუ მიმოხუალთ ზღუასა ზედა და ჴმელსა, რაჲთა ჰყოთ ერთი ვინმე მწირ; და რაჟამს არნ, ჰყვით იგი ნაშობ გეჰენიისა ორ წილ თქუენსა.
მისა	მცხ.მეფ3	და ქმნა ამრი ბოროტი წინაშე უფლისა და განბოროტნა უფროს ყოველთასა, რომელნი წინაიყუნეს მისა.
მათა	მცხ.ნეშტ1	და ესმა უცხოთესლთა, რამეთუ ცხებულ არს დავით მეფედ ყოველსა ისრაჱლსა ზედა. და აღმოვიდეს ყოველნი უცხოთესლნი მოძიებად დავითისა და განვიდა მიგებებად მათა.
მას	მცხ.თეს1	და გიწამებდით, რაჲთა ხჳდოდით თქუენ ღირსად ღმრთისა, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ თჳსსა მას სასუფეველსა და დიდებასა.
მას	მცხ.მეფ1	რაჟამს სცნა საულ, რამეთუ უფალი დავითის თანა იყო და მელქოლ, ასული მისი, და ყოველი ისრაჱლი ჰყვარობს მას,
იგი	მცხ.მეფ2	და ეგრე გამოაჩინებ ერსა ამას, ვითარცა ჰყვარობდეს მტერთა შენთა და სძულობდეს მოყუარეთა შენთა? და ეგრე გამოაჩინებ დღეს, ვითარცა არა გესხნეს შენ მთავარნი, არცა მონანი? ხოლო ესე უწყოდე დღეს, თუმცა აბესალომ ცოცხალ იყო, ჩუენ ყოველნიმცა მომკუდარ ვიყვენით შენს წინაშე, რამეთუ იგი სათნო-გიჩნდა.
იგინი	მცხ.ეზრ2	რამეთუ ვაბრალებდი მთავართა და ვეტყოდი: რასათჳს მოაკლდენ როჭიკნი სახლისაგან უფლისა? და შევკრიბე ყოველნი მსახურნი და დავაწესე იგინი ადგილსა მათსა.
იგი	მცხ.მეფ1	და უცხოთესლნი იგი შეკრბეს და მოვიდეს და დაიბანაკეს სომანს, და შეკრბა ყოველი ერი ისრაჱლისა და დაიბანაკეს გელბუეს.
მის	მცხ.მსაჯ	და წარივლტოდა იეფთაე პირისაგან ძმათა თჳსთაჲსა და დაეშენა ქუეყანასა ტობისასა. და შეკრბებოდეს იეფთაეს თანა კაცნი წრფელნი და იყოფოდეს მის თანა.
იგი	მცხ.ლუკა	და ვითარცა განთენა დღე, შეკრბეს მოხუცებულნი ერისანი, მღდელთ-მოძღუარნი და მწიგნობარნი და აღიყვანეს იგი საკრებულოსა მას მათსა
იგინი	მცხ.ესა	ხოლო იგინი გარემიიქცეს მართლუკუნ, შერცხუედ სირცხჳლი მოსავთა ქანდაკებულთა მიმართ, რომელნი ეტყჳთ გამოდნობილთა: თქუენ ხართ ღმერთნი ჩუენნი.
იგი	მცხ.კორ2	რამეთუ ღმრთისა მიერი იგი მწუხარებაჲ სინანულისა ცხორებისასა შეუნანებელსა შეიქმს, ხოლო სოფლისა ამის მწუხარებაჲ სიკუდილსა შეიქმს.
მას	მცხ.დაბ	და მოვიდა იაკობ სალემ ქალაქად სიკიმიელთა, რომელ არს ქუეყანასა ქანანისასა, ოდეს-იგი მოვიდოდა შუა მდინარით ასურეთისათ, და დაიბანაკა წინაშე პირისპირ ქალაქსა მას.
მას	მცხ.გამ	სიტყუად იწყო მოსე და თქუა: ამას იტყჳს უფალი: შუაღამესა ოდენ მე მოვიდე და შევიდე შორის ქუეყანასა მას ეგჳპტელთასა.
მათ	მცხ.იოან	ჰრქუა მათ იესუ: ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ: უკუეთუ არა სჭამოთ ჴორცი ძისა კაცისაჲ და სუათ სისხლი მისი, არა გაქუნდეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა.
მას	მცხ.ეზრ3	და რაჟამს განვისუენეთ სამ დღე ოდენ იერუსალჱმს, დღესა მეოთხესა აღვწონეთ და მივეცით ვეცხლი და ოქრო სახლად უფლისა ღმრთისა ჩუენისა მღდელსა მას მარმუთი ურიათაგანსა, და რომელნი-იგი მის თანა იყუნეს.
მას	მცხ.მეფ2	და ჰრქუა დავით ურიას: დადეგ დღესა აქა და ხვალე წარგავლინო შენ. და დადგა ურია დღესა მას იერუსალჱმსა.
მას	მცხ.რუთ	და უწოდეს მას მოძმეთა სახელი და თქუეს: ესუა ძე ნოომინს! და უწოდეს სახელი მისი იობედ. ესე არს მამაჲ იესესი, მამისა დავითისი.
მათ	მცხ.აბდ	ვიდრე საზღუართამდე შენთა განგავლინეს შენ, ყოველნი მამაკაცნი აღთქმისა შენისანი წინააღგიდგეს შენ, ძლიერ იქმნეს შენდამი მამაკაცნი მშჳდობისა შენისანი. დაგიდვეს შესაბრკოლებელი ქუეშე შენსა. არა არს გულისხმის-ყოფაჲ მათ თანა.
იგინი	მცხ.დაბ	და თქუა ღმერთმან: აღვჴოცო კაცი, რომელი შევქმენ პირისაგან ქუეყანისა კაცთაგან მიპირუტყუთამდე და ქუეწარმავალთაგან მფრინველთამდე ცისათა, რამეთუ შევინანე, რამეთუ შევქმენ იგინი.
მას	მცხ.დაბ	ორ-ორი ყოველთაგან შევიდეს ნოეს თანა კიდობნად - მამალი და დედალი - ვითარცა ამცნო მას უფალმან ღმერთმან.
მათგან	მცხ.დაბ	და თქუა უფალმან ღმერთმან: აჰა ნათესავი ერთ და ბაგენი - ერთ ყოველთა, და ამის იწყეს ქმნად და აწ არა დააკლდეს მათგან ყოველნი, რაოდენთაცა ინებონ ქმნად.
იგი	მცხ.დაბ	კურთხევით გაკურთხო შენ და განმრავლებით განვამრავლო ნათესავი შენი, ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი და ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსკიდისაჲ. და დაიმკჳდროს ნათესავმან შენმან ქალაქები იგი მტერთა.
იგი	მცხ.დაბ	და ჰრქუა კაცად-კაცადმან ძმასა თჳსსა: აჰა, ჩუენების მხილველი იგი მოვალს.
იგინი	მცხ.დაბ	და ძმათაგანი მისთა წარიყუანა იოსებ ხუთი კაცი და დაადგინნა იგინი , წინაშე ფარაოჲსა.
მას	მცხ.ტიტე	სიტყუაჲ ცოცხალი, უგმობელი, რაჲთა წინააღმდგომსა მას ჰრცხუენოდის და რაჲთა არა აქუნდეს ჩუენდა მომართ სიტყუად ბოროტისა.
მისთჳს	მცხ.იუდა	ყოფად სასჯელისა ყოვლისათჳსვე და მხილებად ყოველთა უღმრთოთა მათთა ყოველთათჳს საქმეთა უღმრთოებისა მათისათა, რომელ ურჩულოებდეს და ყოველთათჳს სიტყუათა ფიცხელთა, რომელთა იტყოდეს მისთჳს ცოდვილნი უღმრთონი.
მათდა	მცხ.ანგ	და ისმინა ზორობაბელ სალათელისმან, ტომისაგან იუდაჲსსა, და იისუ, იოსედეკისმან, მღდელმან დიდმან და ყოველთა დანაშთომთა ერისათა ჴმისა უფლისა ღმრთისა მათისაჲ და სიტყუათა ანგეა წინაწარმეტყუელისათა, ვითარ-იგი გამოავლინა უფალმან ღმერთმან მისმან მათდა მიმართ და შეეშინა ერსა პირისაგან უფლისა.
მას	მცხ.გოდ	გიმელ. გარდასახლდა იუდაჲ მწუხარებისა და სიმრავლისაგან მონებისა მისისა, დაჯდა წარმართთა შორის. ვერ პოვა განსუენება. ყოველნი მდევარნი მისნი ეწინეს მას საშუალ მაჭირვებელთასა.
მას	მცხ.გოდ	ნაწილ ჩემდა უფალი, - თქუა სულმან ჩემმან, - ამისთჳს დაუთმობ მას. , , , , , , , , ,
მათდა	მცხ.გოდ	დაჯდომასა მათსა ზედამოიხილე. მე ვიქმენ საჭრტინავ მათდა. , , , , , , , , ,
მას	მცხ.დან	მესამესა შორის წელსა მეფობისა იოაკიმისსა, მეფისა იუდაჲსსა, მოვიდა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისა, იერუსალიმად და მოადგა მას.
მას	მცხ.დან	აკურთხევდით ყოველნი ძალნი უფლისანი უფალსა, უგალობდით და ზეშთა ამაღლებდით მას საუკუნეთა.
მით	მცხ.დან	და იღჳძა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან სიბოროტესა ზედა ჩუენსა და მოაწია ესე ჩუენ ზედა, რამეთუ მართალ არს უფალი ჩუენი ყოველსა ზედა ქმნასა მისსა, რომელი მიქმნა მით, რამეთუ არ შევისმინეთ ჴმისა მისისაჲ.
მათდა	მცხ.ეკლ	და მოვაქციე მე და ვიხილენ ყოველნივე ცილისწამებანი, რომელნი იქმნებიან მზესა ქუეშე, და აჰა, ესერა, ცრემლნი ცილისშემწამებელთანი და არა ვინ არს მათდა ნუგეშინის-მცემელ ჴელისაგან ცილისშემწამებელისა ძალ
იგი	მცხ.დან	და მთავარი მეფობისა სპარსთაჲსაჲ დგა წინააღმდგომად ჩემდა ოცდაერთსა დღესა. და, აჰა, მიხაილ, ერთი მთავართაგანი პირველთაჲ მოვიდა შეწევნად ჩემდა. და იგი დაუტევე მუნ მთავარსა თანა მეფობისა სპარსთაჲსასა.
მისგან	მცხ.დან	და აწ მე გითხრობ შენ ჭეშმარიტსა: აჰა, სამნი მეფენი აღდგენ მერმე სპარსეთს შინა, და მეოთხე განძლიერდეს სიმდიდრითა დიდთა უფროს ყოველთასა, და შემდგომად დაპყრობისა მისგან სიმდიდრესა მისსა ზედააღუდგეს ყოველთა მეფობათა ელლინთასა.
მათ	მცხ.დან	და აღდგეს ყუავილისაგან ძირისა მისისა განმზადებულებასა ზედა მისსა და მოვიდეს ძალისა თანა და შევიდეს სიმტკიცეთა მიმართ მეფისა ჩრდილოსათა, და ქმნას მათ შორის და განძლიერდეს.
მას	მცხ.დან	ნეტარ არს მოთმინე და მიწევნილი დღეთა მას ათას სამასოცდაათხუთმეტთა.
მათდამი	მცხ.დან	ესენი დადგრომილ იყუნეს სახლსა შორის იოაკიმისსა და მოვიდოდეს მათდამი ყოველნი შჯადნი.
მისსა	მცხ.დან	და აღიღაღადა ჴმითა დიდითა სუსანნა, ხოლო აღიღაღადეს ორთაცა მოხუცებულთა წინააღმდგომად მისსა.
მისდა	მცხ.დან	ხოლო ვითარცა ესმა ღაღადება სამოთხესა შინა მრწემთა სახლისათა, შეისწრაფეს იგურდივისა კარისა მიერ ხილვად შემთხუეულსა მისდა.
მისსა	მცხ.დან	ვითარცა შემოკრბა ერი ქმრისა მისისა მიმართ იოაკიმისსა, მოვიდეს ორნი მოხუცებულნი, სავსენი უსჯულოჲთა გულისზრახვითა, ძჳნად სუსანაჲსსა მოსიკუდიდ მისსა.
მათ	მცხ.დან	და თქუეს წინაშე ერისა: მიავლინეთ სუსანნასა, ასულისა ქელკაჲსსა, რომელ არს ცოლი იოაკიმისი! ხოლო მათ მიავლინეს.
მის	მცხ.დან	ხოლო ქელკაჲ და ცოლი მისი მაქებლობდეს უფლისა, ასულისა მათისა სუსანაჲსთჳს, იოაკიმისის თანა, ქმრისა მისისა, და თანმონათესავეთა ყოველთა, რამეთუ არა იპოვა მის შორის უშუერი საქმე.
მისდამი	მცხ.დან	და აღიღაღადა ყოველმან შესაკრებელმან ჴმითა დიდითა და აკურთხეს ღმერთი მაცხოვნებელი მოსავთაჲ მისდამი.
მის	მცხ.დან	და იმსთო განთიად მეფემან და დანიელმან მის თანა.
იგი	მცხ.დან	და მოიღო დანიელმან ფისი, და ცმელი, და ბალანი და შეაგბნა ერთბამად, და შექმნა გუნდად, და მისცა პირსა ვეშაპისასა და განიბძარა ვეშაპი იგი. თქუა: იხილეთ სამსახურებელნი თქუენნი.
იგი	მცხ.დან	და თქუა ამბაკომმან: უფალო, ბაბილონი არ მიხილავს და მღჳმე იგი არ ვიცი.
მისსა	მცხ.დან	ხოლო მიზეზნი წარწყმედისა მისისანი შთათხინნა მღჳმედ და შეიჭამნეს მეყსეულად წინაშე მისსა.
იგი	მცხ.დან	და მღაღადებელმან მეფემან ჴმითა დიდითა თქუა: დიდ ხარ შენ, უფალო ღმერთო დანიელისო, და არა ვინ არს თჳნიერ შენსა. და აღმოიქუეს იგი მღჳმისაგან.
მას	მცხ.ოსე	და იყოსღა თუ რიცხჳ ძეთა ისრაილისათაჲ, ვითარცა ქჳშაჲ, რომელი არა აღიწყოს და არცა აღირაცხოს, ნეშტი ოდენ ცხონდეს. და იყოს ადგილსა მას, სადა-იგი ეწოდოს მათ ძე ღმრთისა ცხოველისა.
მისა	მცხ.ამოს	და თქუა: რასა ხედავ შენ, ამმოს? და ვთქუ: ჭურჭელსა მემახურისასა. და თქუა უფალმან ჩემდამო: მოიწია აღსასრული ერსა ზედა ჩემსა ისრაჱლსა, არა შევსძინო მერმე თანაწარსლვად მისა.
იგინი	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდეს და უთხრეს იოსაფატს და ჰრქუეს: მოვალს შენ ზედა ერი მრავალი წიაღკერძონი ზღჳსა ასურეთით, და აჰა, არიან იგინი ასარსათანს, რამეთუ ესე არს გადდი.
იგი	მცხ.ნეშტ2	და მოვიდა იოსაფატ და ერი მისი ტყუენვად ნატყუენავისა მათისა და პოეს საცხოვარი ფრიად და ჭურჭელი და იავარი და ჭურჭელი გულისსათქმელი. და წარმოიღეს იგი და ყვეს სამი დღე ტყუენვასა მათსა ნატყუენავისასა, რამეთუ მრავალ იყო.
მის	მცხ.ნეშტ2	და ნეშტნი სიტყუათანი იოაკიმისნი და ყოველი რაოდენი ქმნა, აჰა, ესერა, წერილ არიან წიგნსა სიტყუათა მეფეთა იუდასთასა და ისრაჱლისთა. და დაიძინა იოაკიმ მამათა მისთა თანა და დაეფლა განოსს მამათა მისთა თანა და მეფობდა იექონია, ძე მისი, მის წილ.
მისგან	მცხ.მეფ1	და მოგიკითხონ შენ მშჳდობით და მოგიპყრან და გრქვან შენ, ვითარმედ: ნაწილ-იღე ამისგან და შენ ნაწილ-იღო ყოვლისა მისგან.
მათთჳს	მცხ.მეფ1	და მოვიდა სული ღმრთისა საულსა ზედა და განრისხნა ფრიად სიტყჳთა მათთჳს.
იგი	მცხ.იოან	ამისთჳს ესე თქუეს მშობელთა მისთა, რამეთუ ეშინოდა ჰურიათაგან, რამეთუ შეთქუმულ იყვნეს ჰურიანი, რაჲთა აღ-თუ-ვინმე-იაროს იგი ქრისტედ, კრებულისაგან განჴადონ იგი.
იგი	მცხ.იოან	ხოლო მარიამ მოიღო ლიტრაჲ ერთი ნელსაცხებელი ნარდისა სარწმუნოჲსაჲ მრავალ-სასყიდლისაჲ და სცხო ფერჴთა იესუჲსთა და თმითა თჳსითა წარჰჴოცნა ფერჴნი მისნი, და სახლი იგი ყოველი აღივსო სულნელებითა მის ნელსაცხებელისაჲთა.
მისსა	მცხ.მალ	ამათ ძჳრ-სიტყჳდეს მოშიშნი უფლისანი თითოეული მოყუსისა მიმართ თჳსსა. და მიიხილა უფალმან და შეისმინა. და დაწერა წიგნი მოსაჴსენებელისაჲ წინაშე მისსა, მოშიშთა უფლისაჲთა და მკრძალავთა სახელისა მისისათა.
მისა	მცხ.პეტრ1	რამეთუ წერილ არს წიგნსა შინა: აჰა ესერა, დავსდებ სიონს შინა ლოდსა საკიდურსა, რჩეულსა, პატიოსანსა და რომელსა ჰრწმენეს მისა მიმართ, არასადა ჰრცხუენეს.
მისა	მცხ.ებრ	რამეთუ ოდეს-სადა ვის ჰრქუა ანგელოზთაგანსა: ძე ჩემი ხარი შენ, და მე დღეს მიშობიე შენ? და მერმე იტყჳს: მე ვიყო მისა მამა, და იგი იყოს ჩემდა ძე.
მათგან	მცხ.ებრ	ვითარ-მე ჩუენ განვერნეთ, უკუეთუ ესოდენი-ესე უდებ-ვყოთ ცხორებაჲ, რომელმან-იგი დასაბამი მოიღო სიტყუად უფლისა მიერ, მსმენელთა მათგან ჩუენდა მომართ დამტკიცნა,
მით	მცხ.ებრ	არამედ ნუგეშინის-სცემდით თავთა თჳსთა დღითი დღედ, ვიდრე-ესე დღესღა ჰრქჳან, რაჲთა არა გან-ვინმე-ფიცხნეს თქუენგანი საცთურითა მით ცოდვისაჲთა.
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ ესე მელქისედეკ, მეფე სალემისაჲ, მღდელი ღმრთისა მაღლისაჲ, რომელი შეემთხჳა აბრაჰამს, მო-რაჲ-ქცეულ იყო იგი მოწყუედისა მისგან მეფეთაჲსა, და აკურთხა იგი,
იგი	მცხ.ებრ	რამეთუ მცირედ, წუთ-ერთღა, მომავალი იგი მოვიდეს და არა ყოვნოს.
მის	მცხ.ებრ	და შჯულისა მის საღმრთოჲსა შუა-მდგომელისა იესუჲსა და სისხლითა პკურებასა, უმჯობესსა თქუმულისა მის აბელის მიერ.
მას	მცხ.მარკ	ხოლო რაჲთა უწყოდით, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ აქუს ძესა კაცისასა ქუეყანასა ზედა მიტევებად ცოდვათა, და ჰრქუა განრღუეულსა მას:
მათ	მცხ.ესთ	დღესა მეშჳდესა უბრძანა მეფემან მწდესა არავინ იძულებით კაცად-კაცადისა შენდობად. უბრძანა მონათა თჳსთა ამანს, და მალანს, და თარას, და გორზეს, და ტოთას, და აბატაზას, და თარბას, და გამომას, დარბოს, და აგაბ, და ზათა, და ქაიდა, და თარი, და თურაქთა - შვიდთა მათ საჭურისთა, მსახურთა მეფისა არტაქსესისათა
მის	მცხ.ესთ	ოდეს განისმა ბრძანება მეფისა, შეკრიბეს ქალები მრავალი შუშანს ქალაქსა, ჴელთა გოგესათა. და მოიყვანეს ესთერცა გოგე საჭურისისა და მცველისა მის დედათასა.
მის	მცხ.ესთ	და ყო წელსა მეათორმეტესა მეფობასა არტაქსესისასა და წილს-აგდებდა დღითი დღე და თთჳთ თთვე, რათა წარსწყმიდოს ტომი მარდოქესი და ისრაილი. და განჰჴდა წილი მეათოთხმეტესა თთვესა მის ადარისასა, რომელ არს იგრიკისა.
მის	მცხ.ესთ	და განვიდა არქათენ მარდოქეს თანა პალატით ქალაქისად, რომელი იყო პირისპირ ბჭისა მის მეფისათა.
მათთჳს	მცხ.ესთ	ამისთჳსცა ჰურიათა ჰგუემეს და მოსრეს მტერნი თჳსნი, ვინათგან რაჲ უნდოდათ მტერთა მათთა მათთჳს.
მის	მცხ.ესთ	დაწესებად წესნი ესე საგალობელად, სიხარულად, გოდებისა წილ და გლოვისა ყოფად მეათოთხმეტე და მეათხუთმეტე დღე თთჳსა მის ადარისა.
მას	მცხ.გამ	ჰრქუა უფალმან მოსეს: არქუ აჰრონს, ძმასა შენსა: განირთხ ჴელითა შენითა კუერთხი ეგე მდინარესა მაგას ზედა და ჴევნებსა და წყურნებსა და აღმოიყვანე მყუარი ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა.
იგი	მცხ.გამ	უწოდა მუნთქუესვე ფარაო მოსეს და აჰრონს ღამე და ჰრქუა: აღდეგით და წარვედით აწვე ერისაგან ჩემისა თქუენ და ძენი იგი ისრაჱლისანი, გუალეთ და ჰმსახურეთ უფალსა ღმერთსა თქუენსა,
მას	მცხ.გამ	და დავსხნე საზღვარნი შენნი ზღჳთ მეწამულით ვიდრე ფილისტიმისათ და უდაბნოჲთ ვიდრე მდინარედ დიდად ევფრატადმდე და მოგცნე ჴელთა თქუენთა მსხდომარენი ქუეყანასა მას და განვასხნე იგინი შენგან.
მის	მცხ.გამ	შეყოფილად ორ კერძოვე ნაწევართა მისთა, ქმნულად ურთიერთას შეწმასნილად მის ზედა.
მის	მცხ.გამ	და განმარტა კრეტსაბმელი კარსა ზედა კარვისა მის.
იგინი	მცხ.ეზრ2	რამეთუ არა მიეგებოდეს ძეთა ისრაჱლისათა პურითა და წყლითა, არამედ მოიყვანეს სასყიდლით ბალაამ მისანი, რათამცა წყევნა იგინი, გარდააქცია ღმერთმან წყევა იგი კურთხევად.
მათ	მცხ.ბარ	ვინაჲ ცანთ, რამეთუ არა არიან ღმერთნი, ნუუკუე ეშიშვით მათ?
მათგან	მცხ.ეზრ3	მღდელთა მათგანნი, რომელნი ჰმსახურებდეს მღდელობასა, არა იპოვნეს ძენი ნობოდიასნი, ძენი აკობისნი, ძენი კოგუსასნი, რომელთა ისხნეს ცოლნი ასულთა მათგან ბელზელისთა.
მათ	მცხ.ეზრ3	და ცოდვათა ჩუენთა და მამათა ჩუენთასა, და მივეცით ტყუეობასა ჩუენ და ძმანი ჩუენნი და მეფენი ჩუენნი და მღდელთმოძღუარნი ჩუენნი და ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა შეგჳცუნეს ჩუენ მახჳლითა ჴრმლებისათა, წარგუტყუენეს ჩუენ, და აღჴოცნეს ადგილნი ჩუენნი, და ვიქმნენით ჩუენ სირცხჳლეულ ჟამთა მათ
მას	მცხ.ეზრ3	და ტყუეობასა მას შინა და არა დაგუთხიენ ჩუენ ჴელთაგან შენთა, არამედ გუექმენ უფალი შემწე, და გუეც ჩუენ პოვნად მადლი წინაშე მეფისა მის სპარსთასა, და პატიოსან-გუყვენ ჩუენ და გჳღვაწნე ჩუენ ყოვლითა განმზადებულებითა.
მის	მცხ.ეზრ3	არამედ შენ, უფალო, მრავალგზის მოგჳტევენ ჩუენ ცოდვანი ჩუენნი და მოგუეც ჩუენ ესევითარი ნათესავი და ძირი, და ჩუენ მერმე გარდავაქციეთ და გარდავჴედით შჯულსა შენსა და აღვერიენით ბილწებასა ნათესავისა მის ქუეყანისასა.
მას	მცხ.ზაქ	და მიჩუენა მე უფალმან იისუ, მღდელი დიდი, მდგომარე წინაშე პირსა ანგელოზისა უფლისასა და ეშმაკი უდგა მარჯუენით მას წინააღმდგომად მისსა.
მის	მცხ.ზაქ	მით, რამეთუ ქვაჲ, რომელიც მივეც წინაშე პირსა იისუჲსსა, ქვასა ერთსა ზედა შჳდნი თუალნი არიან. აჰა, მე აღმოვთხარო ჴნაცჳ, - იტყჳს უფალი, ყოვლისა მპყრობელი, - და გამოვიძიო ყოველი უსამართლოებაჲ ქუეყანისაჲ მის ერთსა შინა დღესა.
მათ	მცხ.ზაქ	რომელნი მომგებელთა დაკლნეს და შეინანეს და განმსყიდელნი მათნი იტყოდეს: კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ განვმდიდრდით. და მმწყსელნი მათნი არა ივნებდეს მათ ზედა არარას.
იგი	მცხ.მეფ2	მსწრაფლ მივიდა იოაბ აბესალომისა და ჰრქუა: რასთჳს მომიწვეს მონათა შენთა ყანა იგი ჩემი ცეცხლითა!
იგი	მცხ.მეფ2	მაშინ ჰრქუა მეფემან იოაბს: ნება-გეყავნ სიტყჳსაებრ შენისა, მივედ და მოიყვანე ყრმა იგი აბესალომ!
მის	მცხ.მეფ2	არა იყო სხუა კაცი ქმნულკეთილ, ვითარ აბესალომ, ისრაჱლსა შორის ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე. და არა იყო ბიწი მის თანა.
იგი	მცხ.მეფ2	არა იკვეცის თმა თჳსი ვიდრე წელიწადამდე და მაშინღა იკვეცის თმა თჳსი, რამეთუ დაუმძიმდის და, რაჟამს იკუეცის, არნ იგი სასწორითა სამეფოთა ორასი სიკილა.
იგი	მცხ.მეფ3	და იყო, ვითარცა იგი მიმოიქცეოდა, ცა დაბნელდა ღრუბლითა და ქარითა, და იყო წვიმა ძლიერი და ტიროდა აქაბ. და მივიდოდა იეზრაელად.
მათ	მცხ.ესა	და ზედაღუდგინნეს მათ ღმერთმან გუემანი წყლულებისაებრ მადიამისა ადგილსა შინა ჭირისასა და გულისწყრომაჲ მისი გზასა ზღუად მიმართსა, ეგჳპტით კერძოსა.
მას	მცხ.ესა	მას დღესა იყოს გზა ეგჳპტით ასსურასტანელთა მიმართ და შევიდენ ასსურასტანელნი ეგჳპტედ და მეგჳპტელნი წარვიდენ ასსურასტანელთა მიმართ და ჰმონებდენ მეგჳპტელნი ასსურასტანელთა.
მათ	მცხ.იერ	ჴმისაგან ცხენობისა და მორთხმულისა მშჳლდისა განეშორა ყოველი სოფლები, შეიმალნეს ქუაბებთამი და სამალავთა შინა დაიმალნეს, და კლდეთა მიმართ აღვიდეს. ყოველი ქალაქი დაშთა, არა მკჳდრ არს მათ შინა კაცი.
იგინი	მცხ.იერ	არამედ ცხოველ არს უფალი, რომელმან აღმოიყვანნა ძენი ისრაილისანი ქუეყანისაგან ჩრდილოსა და ყოველთაგან სოფლებთა, სადა განიჴადნეს მუნ. და კუალად ვაგნე იგინი ქუეყანასა მათსა, რომელი მივეც მამათა მათთა.
მათ	მცხ.იერ	და უშენნეს მაღალნი ბაალსა დაწუად ძენი მათნი ცეცხლითა ყოვლადდასაწუელად ბაალისა, რომელნი არა ვამცნენ მათ, არცა მომეგონა გულსა შინა ჩემსა.
მათდა	მცხ.იერ	ნუუკუე ისმინონ და მოიქცენ კაცადი გზისაგან თჳსისა ბოროტისა და დავსცხრე მე ბოროტთაგან, რომელთა ვსიტყუავ მე ყოფად მათდა ბოროტთათჳს სიმარჯვეთა მათთა.
მას	მცხ.იერ	რამეთუ ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: უღელი რკინისაჲ დავსდევ ქედსა ზედა ყოველთა ნათესავთასა, რაჲთა უქმოდიან ნაბუქოდონოსორს, მეფესა ბაბილოვნისასა, და მონებდენ მას, და მჴეცნიცა ველისანი მი-ვე-ვსცენ მას.
იგინი	მცხ.იერ	რამეთუ, აჰა, დღენი მოვლენ, - იტყჳს უფალი ყოვლისა მპყრობელი, - და მოვაქციო განსახლვაჲ ერისა ჩემისა ისრაილისა და იუდაჲსი, - თქუა უფალმან, - და კუალადვაქცინე იგინი ქუეყანად, რომელი მივეც მამათა მათთა, და ეუფლნენ მას.
მათა	მცხ.იერ	და იქმნა, ვითარცა დასცხრა იერემია მეტყუელი ერისა მიმართ ყოველთა ამათ სიტყუათა უფლისა ღმრთისა მათისათა, რომელ მოავლინნა უფალმან ღმერთმან მათა ყოველნი სიტყუანი ესე.
იგი	მცხ.იერ	და იქმნა წელსა მეცხრესა მეფობისა სედეკიასსა, თთუესა მეათესა, ათსა თთჳსასა. მოვიდა ნაბუქოდონოსორ, მეფე ბაბილონისა, და ყოველი ძალი მისი იერუსალჱმსა ზედა, და გარემოპატნეზა იგი და გარემოაშენა მას მოთხვითთა ქვათა მომრგულები.
იგი	მცხ.ლუკა	ხოლო თავადმან ჰრქუა: არამედ ნეტარ არიან, რომელთა ისმინონ სიტყუაჲ ღმრთისაჲ და დაიმარხონ იგი.
იგი	მცხ.იობ	უკუეთუ დააყენოს წყალი, განაჴმოს ქუეყანაჲ, უკუეთუ მიუტეოს ერთბამად, წარწყმიდოს იგი და დააქციოს.
იგი	მცხ.იობ	და-ღა-თუ-ბერდეს ქუეყანასა ზედა ძირი მისი და კლდესა ზედა დაეცეს ძირი იგი მისი,
იგინი	მცხ.იობ	და ერთბამად მიწასა ზედა დაიძინეს და მყრალობამან იგინი დაფარნა
მისსა	მცხ.იობ	შეაყენნის წყალნი ღრუბელთა მისთა. და ვერ განსთქდეს ღრუბელნი ქუეშე მისსა,
მას	მცხ.იობ	რომელსა უპყრიეს პირი საყდრისაჲ და გარდაართხნის მას ზედა ღრუბელნი მისნი.
მათ	მცხ.იობ	და იხილა ელიუს, რამეთუ არა იყო სიტყჳს-გებაჲ პირისაგან სამთა მათ კაცთასა, და განურისხნა მათ გულისწყრომით.
იგინი	მცხ.იობ	არა გამოაშორნეს მართალსა თუალნი მისნი და მეფეთა თანამოსაყდრედ დასცნეს იგინი მძლედ, და აღმაღლდენ.
იგინი	მცხ.იობ	და დაავიწყდეს, სადა-იგი დააბნინა, და მჴეცთა ველისათა დათრგუნნეს იგინი.
მან	მცხ.კორ2	რამეთუ ვიცი გულს-მოდგინებაჲ თქუენი, რომელი-იგი თქუენთჳს ვიქადე მაკედონელთა თანა, ვითარმედ აქაიაჲ განმზადებულ არს შრანდითგან, და თქუენმან მან შურმან აღაბაძვნა მრავალნი.
იგი	მცხ.კორ1	ხოლო მე არარაჲ ვიჴუმიე ამათგანი. და არა ამისთჳს მივწერე ესე, რაჲთა ესრეთ იყოს ჩემდა მომართ. რამეთუ უმჯობეს არს ჩემდა სიკუდილი უფროჲს, ვიდრეღა სიქადული ჩემი, და-თუ-ვინ-მე-აცუდოს იგი.
მას	მცხ.თეს2	რაჟამს მოვიდეს დიდებად შორის წმიდათა მისთა და საკჳრველებად ყოველთა შორის მორწმუნეთა მისთა, რამეთუ სარწმუნო იქმნა წამებაჲ ჩუენი თქუენდა მიმართ მას დღესა შინა,
იგი	მცხ.თეს2	რაჲთა არა ადრე აღიძრნეთ თქუენ გონებითა, არცა შეშფოთნეთ არცა სულითა, არცა სიტყჳთა, არცა წიგნითა, ვითარცა ჩუენ მიერ, ვითარმცა მოწევნულ იყო დღე იგი უფლისაჲ.
მან	მცხ.ლევ	უკუეთუ ცოდოს კაცმან და ესმეს ჴმაჲ ფიცისაჲ და ესე წამებდეს გინათუ იხილა, გინათუ თავად იცის და უკუეთუ არა უთხრა, მოიღო მან ცოდვაჲ მისი.
იგი	მცხ.ლევ	ყოველთა შორის პირუტყუთა, რომელთა ჭლაკი განყოფილ არს და ფრცხილითა ფრცხენს და აღმოცოხნით არა აღმოიცოხნის, არაწმიდა იყოს თქუენდა. ყოველი რომელი შეეხოს მძორსა მათგანსა, არაწმიდა იყოს იგი ვიდრე მწუხრადმდე.
იგი	მცხ.ივდ	მოვედ ჩუენდა, მშჳდობისმყოფელო უფალო, და განგჳწესენ მსახურება ჩუენი, ვითარცა სათნო იყოს შენდა. და მივიდეს კაცნი იგი ჰოლომფორესა და უთხრნეს მათ.
მას	მცხ.ივდ	მხოლოდ ნაბუქოდონოსორს მსახურებდენ ყოველნი ნათესავნი და ყოველნი ერნი და ტომები მათი ხადოდენ მას ღმერთად.
იგინი	მცხ.ივდ	და ვითარცა ესმა ძეთა ისრაჱლისათა, რომელნი მკჳდრ იყვნეს ჰურიასტანს, ყოველი, რაოდენი ქმნა ჰოლომფორნე ნათესავთა მიმართ ქუეყანისათა, ერისთავმან ნაბუქოდონოსორისამან, მეფისა ასურასტანისამან, და ვითარსახედ წარმოტყუენა ყოველი ბაგინები მათი და მისცნა იგინი განსარყუნელად,
მას	მცხ.ივდ	და ყო სუმა მოხუცებულთათჳს და მღდელთა და ხადოდეს უფალსა ისრაჱლისასა შემწედ მას დღესა ღამე ყოელ.
მას	მცხ.ივდ	და იტყოდა ივდით: აქებდით ღმერთსა ჩემსა ბობღნითა, უგალობდით უფალსა ჴმითა წინწილისათა აღრთულითა, ფსალმუნითა ახლითა უგალობდით მას, აღამაღლებდით და ხადოდით სახელსა მისსა.
იგი	მცხ.მეფ4	არამედ, ვითარ-ესე მეათურამეტესა წელსა მეფობასა იოსიასასა იყო ზატიკი იგი უფლისა იერუსალჱმს.
მისსა	მცხ.ქებ	ქალწულნი ეტყჳან: დაჲ ჩუენი მცირე არს და ძუძუნი არა ასხენ, რაჲმე უყოთ დასა ჩუენსა დღესა, რომელსა ითქუას მისსა მიმართ?
მათსა	მცხ.იეზ	ისმინონ ღათუ სადმე, ანუ შეიკდიმონ მით, რამეთუ სახლი განმამწარებელი არს, და ცნან, ვითარმედ წინაწარმეტყუელი ხარ შენ საშუალ მათსა.
მის	მცხ.იეზ	ცხოველ ვარ მე, - იტყჳს ადონაჲ უფალი, - არა თუ ადგილსა შინა, რომელსა მეფე, მეფემყოფელისა მისისა, რომელმან უპატივო-ყო ფიცი ჩემი და რომელი გარდაჰჴდა აღთქმასა ჩემსა, მის თანა საშუალ ბაბილონისა აღესრულოს.
მათ	მცხ.იეზ	მიეცეს საფლავი მათი სიღრმესა შინა მთხრებლისასა; და იყოს შესაკრებელი მისი გარემოჲს საფლავისა მისისა, ყოველნი წყლულნი დაცემულნი მახჳლითა, რომელთა მისცნეს საფლავნი მათნი ნაწილთა შორის ჴნარცჳსათა. და იქმნა შესაკრებელი გარემო, შორის საფლავისა მისისა; ყოველთა მათ წყლულთა, დაცემულთა მახჳლითა, იხილეს საფლავი მისი ქუეყანასა შინა ცხორებისასა და მოიღონ ტანჯვაჲ მათი შთაყვანებადთა თანა მთხრებლად.
მას	მცხ.იეზ	და იყოს, მას დღესა შინა მიეცეს გოგს ადგილი სახელოანი, საფლავი ისრაჱლსა შორის, სამრავალკაცოჲ მომავალთაჲ აღმოსავალით ზღჳსაჲთ, და გარემოაშენონ პირისგარე ჴევისაჲ; და დაჰფლან მუნ გოგ და ყოველი სიმრავლე მისი და ეწოდოს მრავალსაკაცო გოგისა.
იგი	მცხ.იეზ	და კაცთა განავლინებდენ მარადის ზედმოარულ, რომელნი ვიდოდიან ზედა ქუეყანასა დაფლვად გარემომავალთა თანა, დაშთომილთა პირსა ზედა ქვეყანისასა, რაჲთა განწმინდონ იგი შემდგომად მჳდ თთუესა შჳდთა თთუეთასა.
მათ	მცხ.იეზ	და იყვნენ ტომსა შორის მწირად, მწირთა შორის მათთანათა, მუნ მისცეთ სამკჳდრებელი მათ, - იტყჳს ადონაჲ უფალი.
მისდამი	მცხ.მიქ	და იყოს უკანასკნელთა დღეთასა საჩინოჲ მთაჲ უფლისაჲ განმზადებულ თხემებსა ზედა მთათასა და განსაცხრომელ იქმნეს ზეშთა ზედათ ბორცუთასა და მიისწრაფდენ მისდამი ერნი მრავალნი.
მისდა	მცხ.მიქ	ნუ მიენდობვით, ირწმუნებთ ტომთა შორის, ნუცა ესავთ წინამძღუართა მიმართ; თანმესარეცლისაგან დაფარე ართხრობად რაჲმე მისდა.
მას	მცხ.ტობ	რამეთუ უნჯი კეთილი დაიუნჯო თავსა შენსა დღესა მას ჭირისასა.
მას	მცხ.ტობ	და აღდგა რაგუელ და ამბორს-უყო მას, ტიროდა.
მის	მცხ.ტობ	და თქუა: ნუ გეშინინ, ასულო! ყავნ ღმერთმან ცათამან ამას ღამესა წყალობა და მოგხედენ შენ და მოგეცინ შენ სიხარული მწუხარებისა მის წილ შენისა პირველისა.
იგი	მცხ.ტობ	და თქუა ანნა: წარმიწყმდა შვილი ჩემი. და განვიდის გზათა, მიმოიმსტრობნ, უკუეთუ მოვალს ძე მისი, ვიდრე მზისა დასლვამდე, და შევიდის სახიდ. თჳსა და არარასა გემო იხილის, არცა დაიძინის. და ვითარცა აღივსნეს დღენი იგი ქორწილისანი ათოთხმეტნი, ვითარცა-იგი ფუცა რაგუელ,
იგი	მცხ.მსაჯ	და ისმინა მათი უფალმან. და შჯიდა იგი ისრაჱლსა და განვიდა ბრძოლად ქუსარსათემისა; და მოსცა უფალმან ჴელთა მისთა ქუსარსათემ, მეფე ასურეთისაჲ. და განმტკიცნა ჴელი მისი ქუსარსათემის ზედა.
იგი	მცხ.მსაჯ	და გამოვიდეს ყოველნი ძენი ისრაჱლისანი, და გამოკრბა კრებული, ვითარცა კაცი ერთი დანითგან ვიდრე ბერსაბედმდე და ქუეყანაჲ იგი გალაადისაჲ, და მოვიდეს უფლისა მასეფად.
იგი	მცხ.სჯლ	მეშვიდესა წელსა ჰყოდი მისატევებელი იგი შენი.
იგი	მცხ.სჯლ	მი-თუ-უკუე-ვიდეს დედაკაცი იგი
მათ	მცხ.სჯლ	და განგამრავლოს შენ უფალმან ღმერთმან შენმან კეთილისა მიმართ. განმრავლნის ნაშობნი მუცლისა შენისანი და ნაშობნი საცხოვართა შენთანი ქუეყანასა ზედა, რომელ-იგი ეფუცა უფალი მამათა მათ შენთა მიცემად შენდა.
იგინი	მცხ.სჯლ	ვითარმე იოტოს ერთმან ათასები და ორმან წარიქციის ბევრები, არა თუმცა ღმერთმან განიჭნა იგინი და უფალმან მისცნა იგინი?
მათთჳს	მცხ.ნეშტ1	და მიიწივნეს ვიდრე გერარად, ვიდრე აღმოსავალადმდე გაისა, ძიებად საძოვარისა საცხოვართა მათთჳს.
მას	მცხ.ნეშტ1	ესე არიან, რომელნი დაადგინნა დავით ჴელსა მგალობელთასა, სახლსა უფლისა ღმრთისასა, დაცხრომასა მას კიდობნისასა.
მათ	მცხ.ნეშტ1	და ძენი მათნი ყოველთა მიმართ ტომთა ისაქარისათა ძლიერნი ძალითა, ოთხმეოცდაშჳდ ათას იყო რიცხჳ მათ ყოველთა.
მან	მცხ.ნეშტ1	ნოომა, და აქია, და გერა, ესე არს ეგლაამ, და შვა მან აზა და იაბიქად.
მის	მცხ.ნეშტ1	და ვიდოდა დავით და განდიდნებოდა. და უფალი ყოვლისა მპყრობელი იყო მის თანა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მოავლინნა მოციქულნი ქირამ, მეფემან ტჳროსისამან დავითისა და მოსცა ძელი ნაძჳსა და მაშენებელნი ზღუდეთანი და ხურონი ძელისანი, რათა უშენონ მას სახლი.
მას	მცხ.ნეშტ1	ანუ არა უწინარეს ყოფისა თქუენისა განკუეთა ჩუენ შორის ღმერთმან ჩუენმან, რამეთუ არა ვეძიებთ მას სამართლითა?
მის	მცხ.ნეშტ1	და ბანეა და ოზიელ, მღდელნი ნესტჳთა დავითის წინაშე კიდობნისა მის სჯულისა ღმრთისა მის.
მას	მცხ.ნეშტ1	ოხრიდეს ზღუაჲ სავსებითურთ და ხე ველისა და ყოველი, რომელი არს მას შინა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და თქუა: მივედ და არქუ დავით მონასა ჩემსა: ესრე იტყჳს უფალი: არა შენ მიშენო სახლი სამკჳდრებელად ჩემდა მას შინა,
მის	მცხ.ნეშტ1	და ესმა თოლაას, მეფესა ემათისასა, რამეთუ მოსრა დავით ყოველი ძალი ადრაზარისა, მეფისა მის სუბასი.
მის	მცხ.ნეშტ1	და იყო, ამისა შემდგომად მოკუდა ნაას, მეფე ძეთა ამონისათა. და მეფობდა ანან, ძე მისი, მის წილ.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იყო ამისა შემდგომად ბრძოლა გაზერს შინა უცხოთესლთა თანა. მაშინ მოკლა სობოქე უსთელმან სეფი ძეთაგან გმირთა და დასცა იგი.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და იყო მერმე ბრძოლა გეთსა, და იყო კაცი უფროსად მწვისე და ესხა თითები ჴელთა და ფერჴთა მისთა ექუს-ექუს - ოცდაოთხი. იგი იყო ძე გმირთა.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ეტყოდა უფალი გადსა მხილველსა: მივედ დავითისა და ეტყოდე მას.
მას	მცხ.ნეშტ1	და ანგელოზმან უფლისამან ჰრქუა გაადს, რათა უთხრას დავითს, რათა აღვიდეს და დადგას საკურთხეველი უფლისაჲ კალოსა მას ურნიას იებუსელისასა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	და აწ მოსცენით გულნი თქუენნი და სულნი თქვენნი გამოძიებად უფლისა ღმრთისა თქუენისა. აღდეგით და აშენებდით სიწმიდესა უფლისა ღმრთისა ჩუენისასა შეღებად მუნ კიდობანი შჯულისა უფლისაჲ და ჭურჭელი იგი წმიდაჲ ღმრთისაჲ სახლსა მას, რომელი იშენოს სახელისათჳს უფლისა
მათ	მცხ.ნეშტ1	ყოველთა ზედა შესაწირავთა ყოვლად დასაწველთა უფლისათა, შაბათთა შინა, და ახალთათჳს თავთა და დღესასწაულთა რიცხჳსაებრ და სამართლისაებრ მათ ზედა მარადის უფლისა.
იგი	მცხ.ნეშტ1	ამიელ მეექუსე, ისაქარ მეშჳდე, ფოლოთოეთე მერვე, რამეთუ აკურთხა იგი უფალმან.
მას	მცხ.ნეშტ1	რომელ-იგი მოიღო ქალაქთაგან და ნატყუენავთაგან და განწმიდა მათგანი, რათა არა რა აკლდეს შენებასა მას სახლისა ღმრთისასა,
მას	მცხ.ნეშტ1	მთავარნი ძლიერებისნი: მესამე, თთუესა მესამესა ბანეა, იოვა მღდელი მთავარი, ნაწილსა მას მისსა ოცდაოთხი ათასი.
მის	მცხ.ნეშტ1	ძეთაგან ფარესისთა მთავარი ყოველთა მთავართა ძლიერებისათა თთჳსა მის პირველისა,
იგი	მცხ.რიცხ	მერარისი - ტოჰმი მოოლისი და ტომი ომუოსისი. ესე არიან ტომნი მერარისნი აღხილვაჲ იგი მათი
მისა	მცხ.ნეშტ1	და მერმეცა სათნო-ყოფისათჳს ჩემდა სახლსა უფლისა ღმრთისა ჩემისასა არს ჩემი, რომელი მომიგიეს მე, ოქრო და ვეცხლი. და, აჰა, ეგერა, მივეც სახლისათჳს ღმრთისა ჩემისა სიმაღლედ თჳნიერ მისა, რომელი მოუმზადე სახელისათჳს წმიდათასა,
მას	მცხ.ნეშტ1	და შეწირა დავით მსხუერპლები და მოართვა ყოვლად დასაწველები ღმერთსა ხვალისაგან პირველსა დღესა ზვარაკი: ათასი ვერძი, ათასი კრავი, ათასი ღჳნო, შესაწირავი სიმრავლედ მოართვა ყოველსა მას ერსა.
მას	მცხ.ნეშტ1	დაჯდა სოლომონ საყდარსა დავითის, მამისა თჳსისა, და წარემართა მეფობა მისი და ერჩდა მას ყოველი ისრაჱლი.
მას	მცხ.ნეშტ1	და მთავარნი ძლიერნი და ყოველნი ძენი დავითის მეფისანი, მამისა მისისანი, დაემორჩილნეს მას.
მის	მცხ.ნეშტ1	და აღესრულა დავით მეფე სიბერითა კეთილითა სავსე დღითა სიმდიდრითა და დიდებითა. და მეფობდა სოლომონ, ძე მისი, მის წილ.
იგინი	მცხ.რიცხ	აღიხილენ ძენი ლევისნი სახლად-სახლად მამათა მათთა და ტომად-ტომადი მათი და ნათესავად-ნათესავადი მათი, ყოველი წული თთჳთგანი და უზეშთაესი - აღრაცხენ იგინი.
მათა	მცხ.რიცხ	უკუეთუ სიკუდილისაებრ ყოველთა კაცთაჲსა მოწყდენ ესენი, გინა თუ მოხედვისაებრ ყოველთა კაცთაისა მოხედვა იყოს მათა, არა უფალმან მომავლინა მე,
იგი	მცხ.რიცხ	და მოიღოს მღდელმან ძელი ნაძჳსაჲ და უსუპი და მატყლი მეწამული. და შთადვან იგი შუვა დამწვარსა მას დიაკეულისასა.
მას	მცხ.რიცხ	და ყოველი ჭურჭელი ურქველი, რომელსა არა იყოს სარქველი დაკრულ მას ზედა, არაწმიდა იყოს.
მათგან	მცხ.რიცხ	და ესმა ქანანის მეფესა არადიდსა, რომელ მკჳდრ იყო უდაბნოსა, ვითარმედ მოვიდა ისრაჱლი გზასა ათარისასა, და ბრძოლა-უყო ისრაჱლსა, და იტაცეს მათგან სატყუენავი.
მას	მცხ.რიცხ	და დღესა მერვესა განჯმნაჲ იყოს თქუენი, ყოველი საქმეჲ მსახურებისაჲ არა ჰქმნეთ მას შინა.
მას	მცხ.რიცხ	და იძრნეს განსამწარებელით და მოვიდეს ელიმდ. და ელიმს იყო ათორმეტი წყაროჲ წყლისაჲ და სამეოცდაათი ძირ - დანაკისკუდი და დაიბანაკეს მუნ წყაროსა მას ზედა.
იგი	მცხ.რიცხ	და მოსპოთ ყოველი ბანაკები მათი და ყოველი კერპები დასხმულები იგი მათი წარსწყმიდოთ.
მათა	მცხ.რიცხ	და იყუნენ, რომელნი-იგი დაუტევნეთ მათგანნი, ჩნდენ თუალთა თქუენთა და ისარ გუერდთა თქუენთა და გემტერნენ თქუენ ქუეყანასა ზედა, რომელსა მკჳდრ იყუნეთ. და იყოს, ვითარ-იგი ჯერ იყოს ყოფად მათა, გიყოთ თქუენ.
იგი	მცხ.ფსალმ	და სასყიდელი საჴსრად სულისა თჳსისა; და შურებოდა იგი უკუნისამდე,
მას	მცხ.ფსალმ	მოიჴსენე კრებული შენი, რომელ მოიგე დასაბამითგან; იჴსენ კუერთხითა მკჳდრობისა შენისათა მთაჲ სიონი ესე, რომელსა დაემკჳდრე მას შინა.
მას	მცხ.ფსალმ	ვითარ-იგი დასხნა ეგჳპტეს შინა სასწაულნი მისნი და ნიშნი მისნი ველსა მას ტანეოსსა;
მათდა	მცხ.ფსალმ	მუნ მფრინველთა მართუე-ისხან, და ბუდე ყარყატთა შერაცხილ მათდა.
მას	მცხ.ფსალმ	და ქმნეს ჴბოჲ ქორებს და თაყუანი-სცეს კერპსა მას;
მის	მცხ.ფსალმ	და ცვალეს დიდებაჲ მათი მსგავსად ჴბოსა მის თივისმჭამელისა.
მათდა	მცხ.ფსალმ	დაამკჳდრნა მუნ მშიერნი, და იშენეს ქალაქები საყოფელად მათდა,
იგინი	მცხ.ფსალმ	მიეფინა შეურაცხებაჲ მთავართა ზედა მათთა, და შეაცთუნნა იგინი უვალსა და არაგზასა.
მას	მცხ.ფსალმ	საგალობელ იყვნეს ჩემდა სამართალნი შენნი ადგილსა მას მწირობისა ჩემისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	დასაბამითგან ვცან წამებათაგან შენთა, რამეთუ უკუნისამდე დააფუძნენ შენ იგინი.
იგინი	მცხ.ფსალმ	დაიცვნა სულმან ჩემმან წამებანი შენნი და შეიყუარნა იგინი ფრიად.
მას	მცხ.ფსალმ	ღუარსა განჴდა სული ჩუენი. განჴდამეა სული ჩუენი წყალსა მას წინა დაუდგრომელსა?
მას	მცხ.ფსალმ	აექუნ ენაჲ ჩემი სასასა ჩემსა, არა თუ მოგიჴსენო შენ და არა თუ პირველ განგებულ-ვყო იერუსალჱმი, ვითარცა-იგი დასაბამსა მას სიხარულისა ჩემისასა.
იგინი	მცხ.ფსალმ	თავმან შესაკრებელისა მათისამან და შრომამან ბაგეთა მათთამან დაფარნეს იგინი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ბერმან არა გარე-შეაქცია ბრძანებაჲ მისი, არამედ მივიდა და მკურნალთაგან განწირული იგი პოვა და ყო ლოცვაჲ მის ზედა და დასწერა მას სამგზის ნიში ჯუარისაჲ და აღადგინა იგი ცოცხალი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდა იგი იერუსალემდ, არა აცნობა მეფისა ბრძანებაჲ იგი და მეყსეულად შეაგდო იგი საპყრობილესა სამეფოსა.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარცა იხილეს მამათა პალავრელთა სიკუდილი იგი ფრიად მსწრაფლი საშინელი, შეძრწუნდეს შიშითა დიდითა, და ყოველნივე შეკრბეს, და ჩავიდეს მისა ლიტანიითა და ლოცვითა ყოველნივე სოსიაკიმდ და მრავლითა ვედრებითა აღიყვანეს იგი სოსიაკიმით პალავრად.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მივიდეს ლავრად, არა პოვეს, რამეთუ შთასრულ იყო იგი რუბად.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო დედის-ძმაჲ მისი და მამის-ძმაჲ მისი ვითარცა დამშჳდნეს ურთიერთას, უნდა მათ გამოყვანებაჲ ნეტარისაჲ მის მონასტრისაგან, რაჲთამცა ღუწოდა სოფლებსა მას მამულ-დედულსა მისსა და იქმნამცა იგი ცოლიერ.
იგი	ცხო.გერ	და დაამკჳდრნა იგინი ქუაბსა და დაუდვა მათ რჩული, რაჲთა თითუეული მათი თჳსა დაეყუდოს ქუაბსა თჳსსა ხუთ დღე კჳრიაკესა შინა და არარაჲ ჭამოდის, გარნა პური ხოლო და დანაკისკუდი და წყალი სუმად, ხოლო დღესა შაბათსა მოვიდოდიან ეკლესიად და ეზიარნენ საღმრთოსა საიდუმლოსა და მიიღონ საზრდელი მონასტერსა მას შინა და ჭამოდიან წუენი და მცირედ ღჳნისაგანცა, და რაჲთა ყოველთა ერთბამად განათიოდიან ღამჱ იგი უძილად ვიდრე განთიადმდე კჳრიაკესა ფსალმონებითა.
იგი	ცხო.საბ	დაუშთა მისგანი ვიდრე ორად დღედმდე, და გარდაყარა იგი სარკუმლით ქსენადოქისაჲთ ჴევად, იხილა ესე ბერმან ზეგარდამო სენაკით თჳსით და ფარულად შთავიდა ჴევად და შეკრიბა წმიდად ბისარი იგი და აღიღო სენაკად, განჰფინა და განაჴმო იგი.
მის	ცხო.საბ	ხოლო რომელნი-იგი იყვნეს მის თანა მოწაფენი კოსტანტინეპოლისს, გულკლებულ იქმნნეს ოქროჲსა მის განყოფისათჳს.
მის	ცხო.საბ	ესენი ვითარცა იხილნა ნეტარმან ელია, სიხარულით მიითუალნა და დაიყენნა მის თანა რაოდენმე დღე.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვინმე იწყო სლვად თებაჲდაჲთ, გინა სხჳთ სოფლით, ვიდრე სლვამდე მისა, არა უწყიან, უკუეთუ ვალს გზას, და რაჟამს იხილიან მავალი, წინაჲსწარ მოუსწრიან, ვიდრე მოსლვადმდე მათა და უთხრიან, და ესრჱთ შეჰხუდის მათ მცირედისა დღისა შემდგომად მოსლვაჲ მათი, მრავალგზის გზასა ზედა უკუნიქცეს და ტყუეს მათ.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო ტყუეს ეშმაკთა და სცთეს, რომელნი ერჩდეს მათ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო თეოდორჱსი ვითარცა აგრძნეს ქრისტიანეთა, რამეთუ შეჩუენების უკუანა მასვე ზედა დადგრომილ არს წვალებასა, დიდითა პატიჟითა განდევნეს იგი ქალაქით.
მას	ცხო.საბ	ამას რაჲ იტყოდეს, მეყსეულად განეშოვრნეს იგინი მთასა მას ყოველნი ერთბამად, და აღჩნდეს იგინი მასვე ღამესა ქუემოკერძო მთასა მას, ვითარცა სიმრავლჱ ყორანთაჲ ძგერითა და წრაფითა მედგრობისაჲთა.
იგი	ცხო.ეფრ	და დღესა შინა რომელსამე მოვარდა ჴელსა მისსა წიგნი ბურდისანისი, მარუნთა მწვალებელისაჲ, და აჴოცა იგი და მერმე ცეცხლითა დაწუა.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდაჲ ესე ეფრემ სამართლად ვიდოდა გზასა მას სულიერსა და არა მიაქცევნ გზისაგან კიდე.
მას	ცხო.ანტ	მოაჴსენებნ იგი თავსა თჳსსა მოციქულისა სიტყუასა ზედაჲს-ზედა, რამეთუ: პირველსა მას დავივიწყებ და წინასა მას მივსწუდები.
იგი	ცხო.თევ	სამებაჲ წმიდაჲ, შეერთებული ღმრთეებითა და ბუნებითა და ძალითა, მამაჲ, ძეჲ და სული წმიდაჲ, ბუნებაჲ დაუბადებელი, აღმომაცენებელი ყოველთა კეთილთაჲ და მადლთაჲ – იგი მოსცემს ყოველთა ძეთა კაცთასა წყაროსა ცხორებისასა, და უფროჲსღა მათ, რომელთა უყუარს იგი და იმარხვენ მცნებათა მისთა.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ იყო დაწყებაჲ მისი, გინა ვითარ შესლვაჲ მისი მონაზონებასა და განგებაჲ მისი მას შინა;
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ ვანი ესე დაიწყო დიდი, რაჲთა იყოს იგი სარგებელ, რომელნი-იგი იკითხვიდენ მას.
იგინი	ცხო.თევ	და იყვნეს იგინი კეთილად მორწმუნე და შუენიერ საქმითა, და განსწავლეს იგი სწავლითა სულიერითა.
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ მოიწია იგი და განმწჳსნა, შთაურდა გულსა მისსა სიყუარული ღმრთისაჲ, და ინება განშორებაჲ საქმეთაგან ამის სოფლისათა, რაჲთა განიწმიდოს გონებაჲ თჳსი და ყოს იგი სამკჳდრებელ ღმრთისა.
იგი	ცხო.თევ	და მუნქუესვე გამოვიდა იგი ქალაქით თჳსით თჳნიერ უდებებისა და წარემართა იერუსალჱმდ, რაჲთა მოილოცნეს წმიდანი ადგილნი და იყოფოდის უდაბნოთა მისთა, რამეთუ ესმინა წიგნისაგან სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ აბრაჰამის მიმართ, ვითარმედ: გამოვედ ქუეყანით შენით და სახლისაგან მამისა შენისა და მოვედ ქუეყანად, რომელი მე გიჩუენო შენ.
მათ	ცხო.ხარ	მრავალ არიან სახენი და სწავლანი წმიდათა მამათანი, რომელნი ვიდოდეს კეთილითა სარწმუნოებითა და ჯერ-არს მისა, რომელსა-იგი უნდეს განხუმაჲ წიგნთა სულიერთაჲ და ვსებად მათ მიერ, ვითარცა წყაროთაგან დაუწყუედელად მცენარეთა წყალი ცხორებისაჲ, და ყოვლითა ძალითა დამარხვად მცნებათა უფლისათა.
მისა	ცხო.ხარ	და რაჲთა ევლტოდის ზაკულებისაგან, რომელი დაუც მტერსა გზასა ზედა, ვითარცა თქმულ არს, და ჩუენ, უძლურთა ამათ და დაჴსნილთა ამის ჟამისათა, გჳჴმს, ვითარცა მცირედ მსმენელთა ჴმანი სიტყუათანი ზედაჲს-ზედა, რაჲთა ესრჱთ შეიწყნაროს სასმენელმან, რომელი ითქუა მისა მიმართ.
მათ	ცხო.ხარ	და აწ საცნაურ არს, ვითარმედ ღმერთმან აღახუნა ბაგენი ჩემნი ქებად წმიდისა მის დიდებასა, არამედ რაჲთა მსმენელთა მათ სარგებელ ვეყო, ნუუკუე ინებონ მიბაძვებაჲ და შური ეგევითართა მათ სათნოებათაჲ, დაღათუ გულითა მძიმე ვართ, რომელთა-ესე უდებ გჳყოფიან მცნებანი ღმრთისანი, რამეთუ გჳყუარს ამაოებაჲ და ვეძიებთ სიცრუვესა, ვითარცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან.
მას	ცხო.ხარ	არამედ ვითარცა კლდჱ არს გული კაცისაჲ, და რაჟამს დაეცემინ მას ზედა ნაწუეთი სიტყუათაჲ, დაუცადებელად განჴურიტის იგი და სურვილით ისწრაფინ დათმენად, რომელი-იგი წმიდათა მათ დაითმინეს წინა-აღმდგომთა მათთაგან და ხილულთა.
მისთჳს	ცხო.ხარ	ამიერითგან ვიწყო თხრობად წმიდისა მისთჳს.
მათ	ცხო.ხარ	იყო ჟამი, ოდეს, ვითარცა ბნელსა, უღმრთოთა ნისლსა დაეპყრნეს ყოველნი ეკლესიანი ღმრთისანი და, ვითარცა ქარისა სასტიკისაჲ, ესრჱთ იყო ზახილი მდევართაჲ მათ მორწმუნეთა ზედა.
მისა	ცხო.ხარ	ხოლო ქრისტესა ღმრთად აღმსაარებელთა პირველად სტანჯვიდა ფიცხლითა ტანჯვითა და მისა შემდგომად მოსწყჳდნის ბოროტითა სიკუდილითა.
მათ	ცხო.ხარ	ხოლო ყოველთა რომელთა დაედვა საფუძველი სარწმუნოებისა თჳსისაჲ სარწმუნოებასა ზედა ქრისტჱს მიერ მაცხოვრისა, ვითარცა კლდესა, შეურყეველად დაშთეს იგინი, ჰხედვიდეს რაჲ სატანჯველთა მათ უშჯულოთასა, ვითარცა ისარსა ყრმათა ჩჩჳლთასა, ვითარცა წერილ არს, და შეიმოსეს გჳრგჳნი მოწამებისაჲ დაუჭნომელი.
იგინი	ცხო.ხარ	ხოლო რომელთა-იგი ეპყრა მცნებაჲ მაცხოვრისაჲ თჳნიერ სასოებისა, ემსგავსნეს იგინი მათ, რომელთა-იგი დაედვა საფუძველი თჳსი ქჳშასა ზედა უსუსურსა და ადვილად დაჴსნილსა.
იგინი	ცხო.ხარ	და რაჟამს მოიწიის ღუარი ძლიერი და ქარი სასტიკი, ვერღარა შეუძლიან თავს-დებად მტერისა იგი ბრძოლაჲ, ვითარცა იტყჳს მოციქული, დაინთქნეს იგინი ურწმუნოებითა და სახილველ იყო, ვითარცა სიმრავლჱ მგელთაჲ რაჲ შეუჴდის სამწყსოსა დიდძალსა, ესრჱთ იყვნეს განრისხებითა მდევართაჲთა კრავნი იგი პირმეტყუელნი მწყემსისა მის ჭეშმარიტისანი აქა და იქი განბნეულ და განლიგებულ.
მის	ცხო.ხარ	და ამის გამო ყოველთა რომელთა ეუწყა დაწერაჲ წიგნისაჲ მის, სავაჭროთა ზედა ივლტოდეს იდუმალ, და სხუანი უგრძნულად შეიპყრნეს სახლთა შინა თჳსთა და შეუტევეს საპყრობილესა.
მით	ცხო.თევ	და ვითარ ანტიოქიად მოიწია, ინება აღსლვაჲ წმიდისა სჳმეონისა, რომელი-იგი დგას სუეტი თავსა ზედა მთასა შინა, რომელსა ჰრქჳან მთაჲ საკჳრველი, რაჲთამცა ლოცვაჲ მისი მოიღო და მით განძლიერდა გზასა თჳსსა.
მისა	ცხო.თევ	და ვითარ მიიწია მისა, და იხილა იგი წმიდამან სჳმეონ, მუნქუესვე წინაწარმეტყუელა მის ზედა, რომელსა-იგი მიწევნად იყო.
მას	ცხო.თევ	ჰრქუა მას ზეგარდამო პირველ მისა სიტყჳსა მიგებადმდე: კეთილად მოხუედ, კაცო ღმრთისაო თევდოსი.
მას	ცხო.თევ	და თაყუანის-სცა მას წმიდამან თევდოსი და ლოცვაჲ ითხოვა მისგან.
მან	ცხო.თევ	ხოლო მან ყო ლოცვაჲ და უბრძანა, რაჲთა აჴდეს მის თანა.
მისა	ცხო.თევ	და ვითარ აღვიდოდა მისა, ამბორს-უყო მას ამბორს-ყოფითა სულიერითა და ჰრქუა მას: ჵ, თევდოსიოს, წარემართე მშჳდობით გზასა შენსა, ვითარ-ეგე გაჲზრახე, რამეთუ უფალმან წარჰმატოს გზაჲ შენი და ფრიად იხარებს მას ზედა, რამეთუ მრავალნი საცხოვარნი სამწყსოჲსა მისისანი განარინნე მგელთაგან მტაცებელთა და მწყსიდე მათ, ვითარცა წმიდაჲ პეტრე, და აღაშჱნო ვანი დიდი და შესწირნე მას შინა ღმრთისა სულნი მრავალნი.
იგი	ცხო.თევ	და შეიწყნარა იგი ბერმან მან და განსწავლა, ვითარ-იგი შეჰგვანდა, ყოვლითა წურთითა მონაზონებისაჲთა.
მას	ცხო.თევ	და მერმე აზრახა მას, რაჲთა წარვიდეს და იყოფოდის მონასტერსა, რ˜ლ ჰრქჳან კათისმა, გზასა ზედა ბეთლემისასა.
მისგან	ცხო.თევ	და გამოვიდა მონასტრისა მისგან კათისმისა სამისა საქმისათჳს: პირველად, რამეთუ მონასტრისა მყოფთა უნდა, რაჲთამცა უხუცჱსად გაიჩინეს იგი, რამეთუ უწყოდეს კეთილად განგებაჲ და სათნოებაჲ მისი, და მეორედ, სიყუარულითა და ყუდროებისაჲთა და მარტოებისაჲთა და ძიებითა თავსა მონაზონებისასა, და მესამედ, ღმრთისა მიერ განგებითა, რაჲთა აღაშჱნოს მონასტერი ესე ჴელითა მისითა, რომელსა შინა მრავალნი ცხოვნებულ არიან და ურიცხუნი ცხოვნებად არიან მას შინა.
მას	ცხო.თევ	და მოუძღუა მას ღმერთი თავსა ამის მთისასა, და იყოფოდა ქუაბსა მას შინა, რომელსა შინა დღეს ძეს გუამი მისი წმიდაჲ.
მათ	ცხო.თევ	და იტყჳან, ვითარმედ მოგუნი, რომელ მოვიდეს აღმოსავალით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱს შობასა მისსა წმიდისა ქალწულისა მარიამისგან, რაჟამს ეჩუენა მათ ბრძანებით, რაჲთა არღარა მიაქციონ ეროდჱსა, გამოვიდეს ბეთლემით და ღამჱ ერთი ქუაბსა მას შინა დაყვესო.
მისსა	ცხო.თევ	და იყო საჭმლად სიჭაბუკესა მისსა ცერცჳ დამბალი გინა დანაკისკუდი ანუ კერატი.
მის	ცხო.თევ	და ოდესმე მუაკლდის საზრდელი ადგილისა მის უცნაურებითა, და დანაკისკუდისა გურკასა დამბალსა ჭამნ.
იგი	ცხო.თევ	და იყო იგი დადგრომილ ლოცვასა შინა ღამე და დღჱ ტირილითა და გლოვითა.
მისა	ცხო.თევ	და მრავალნი მოვიდოდეს მისა, რაჲთა მის თანა იყოფოდიან და იწუართებოდიან მისგან.
მის	ცხო.ხარ	ხოლო რომელნი-იგი იყვნეს ძლიერ შურითა კეთილად სარწმუნოებისაჲთა, ნებსით თჳსით მირბიოდეს უღმრთოჲსა მის მსაჯულისა, და ესრჱთ იტყოდეს, ვითარმედ: განმზადებულ ვართ ჩვენ განსლვად ცხორებისა ამისგან ფიცხლითა სიკუდილითა, რაჲთა არა განვვარდეთ პირისაგან ღმრთისა ჩუენისა.
მის	ცხო.ხარ	და მას ჟამსა მოიწია ბრძანებაჲ მეფისაჲ მის ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან იკონიაჲ, რომელი არს ჴელმწიფებასა ქუეშე ლუკანიაჲსასა.
მას	ცხო.ხარ	და რამეთუ იყო განთქუმულ ნეტარი ესე წმიდაჲ ხარიტონ ქალაქსა მას შინა და ბრწყინვიდა მცნებათაგან მაცხოვრისათა, ვითარცა მონაჲ ერთგული, მყის შეიპყრეს და მიიყვანეს წინაშე მსაჯულისა მის უღმრთოჲსა.
მას	ცხო.ხარ	და აწ ისმინეთ, რაჲ-იგი ჰრქუა წმიდასა მას, ანუ თუ მან რაჲ სიტყუაჲ მიუგო კადნიერად.
მან	ცხო.ხარ	ჰრქუა მსაჯულმან მან: რაჲ ჰრქჳან მაგას, გინა რაჲ არს შჯული მაგისი?
მის	ცხო.ხარ	ხოლო ვითარ ეუწყა, ვითარმედ წარჩინებულთაგანი არს მის ქალაქისათაჲ, ჰრქუა მას: რაჲსათჳს, კაცო, შენ წინა-აღუდეგ ბრძანებასა დიდებულისა მეუფისა და რჩეულისა ერისასა და არა გნებავს ზორვაჲ ღმერთთა უკუდავთაჲ?
მათ	ცხო.საბ	კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, რომელმან თქუენი გულსმოდგინებაჲ აღადგინა სრულიად და მე ღირს მყო, არაღირსი, აღწერად ღმრთისმოყუარეთა წმიდათა მათ მამათა წინა-აღსრულებულთა, ევთჳმისთჳს და საბაჲსთჳს, ზოგად ყოფისა.
იგი	ცხო.საბ	და ესეცა, რაოდენი აღვწერე მცირედ და შრომით, ვითარცა უფსკრულისაგან სიმრავლითა ჟამთაჲთა, ეგრე შეეკრიბენ საქმენი და სიტყუანი მისნი, რაჲთა შემდგომად ჟამთა ამათ მისნი იგი სწავლანი სარგებელ ეყვნენ სულთა ჩუენთა.
მისსა	ცხო.საბ	და აწცა, ძმანო, მივემსგავსებოდით მისსა მას მოღუაწებასა, რაჲთა წარგუემართნენ ღმრთისა მიმართ სლვანი ჩუენნი.
მას	ცხო.საბ	არა თუ ვის გონებასა ვასწავებ, არამედ შჯულისა გარდასლვისა მის მეშინის და საშინელსა მას განვიზრახავ რისხვასა, რომელსა იტყჳს: მონაო ბოროტო, შეჰგვანდა ვეცხლისა ჩემისაჲ დადებად სავაჭროსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მამულად იყო იგი ქუეყანისა კაბადუკიაჲსაჲ, დაბისა მიტალიკისაჲ, რომელი არს საბრძანებელსა ქუეშე დედაქალაქსა კესარია კაბადუკიაჲსასა.
მას	ცხო.საბ	და ამისა შემდგომად განითქუა ყოველსა ქუეყანასა, რამეთუ გამოვიდა მიერ ღმრთისამიერი ყრმაჲ სამოელ, ეგრეცა აქა ნეტარი საბა, რამეთუ მამა-დედანი ესხნეს მას ქრისტიანენი და აზნაურნი, რომელთა სახელი ერქუა იოვანე და სოფია.
მისისათჳს	ცხო.საბ	ვითარ გულისხმა-ვყავთ შობისა მისისათჳს, იშვა იგი მეფობასა თეოდოსისსა ოცდაათერთმეტსა წელსა.
იგი	ცხო.საბ	და იყო მამაჲ მისი მჴედარ, და წარავლინეს იგი ალექსანდრიად გუნდსა თანა ისაორელთასა.
იგი	ცხო.საბ	წარიყვანა ცოლი თჳსი თანა და განეშორა იგი ქუეყანასა კაბადუკიაჲსასა.
იგი	ცხო.საბ	და იყო ნეტარი იგი ჰასაკითა ხუთის წლის, იყო რაჲ დაბასა თჳსსა მიტალაკს, მამულსა თჳსსა ზედა, ხუასდაგსა და სახლსა დედის-ძმისა თჳსისა თანა, რომელსა სახელი ერქუა ერმიონ.
იგი	ცხო.საბ	და იყო ცოლი ერმიოსისი სახითა მედგარ, და სიბოროტესა მისსა ვერ დაუთმო ნეტარმან მან და მივიდა იგი გრიგორისა, მამის-ძმისა თჳსისა, რომელი ეშოვრა დაბასა მისსა სამით მილიონით, სოფელსა, რომელსა ჰრქჳან სკანდო.
იგი	ცხო.საბ	ესე ნეტარი საბა რამეთუ გამორჩეულ იყო ღმრთისა მიერ ვიდრე შესაქმედმდე მისად და შობად, ვითარცა დიდი წინაწარმეტყუელი იერემია, ყოველივე შეურაცხ-ყო და განიშოვრა ცხორებაჲ ამის სოფლისაჲ და შევიდა იგი მონასტერსა, რომელსა ჰრქჳან ფლაბიანოსისი, რომელი ეშოვრა დაბასა მისსა მიტალიკსა ოცით მილიონით, და შეიწყნარა იგი მამასახლისმან, და შეერაცხა იგი სხუათა ძმათა თანა მონაზონთა ზეცისა მოქალაქობასა.
იგინი	ცხო.საბ	ამას ეტყოდეს იგინი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო იგი რამეთუ დაცვულ იყო ღმრთისა მიერ, გამოჲრჩია მივრდომაჲ სახლსა ღმრთისასა, ვიდრეღა ერისკაცობით ცხოვრებასა, და იწურთიდა, რაჲთა არა განეშოვროს შუენიერებით ცხორებასა მას მონაზონთასა და ზეცისა მოქალაქეობასა, ვითარცა-იგი სახარებასა შინა იტყჳს უფალი: არავინ დასდვის ჴელი საჴნველსა და უკუმართ იხედავნ, და წარემართოს მას სასუფეველსა ცათასა.
იგი	ცხო.საბ	ამას რაჲ განიზრახვიდა ნეტარი იგი, იტყოდა გულსა შიდა თჳსსა: განვეშოვრო ამათგან, რომელნი მაცთუნებენ მე გზათაგან საღმრთოთა, ვითარცა გუელთაგან, რამეთუ განჰჴრწნიან გონებასა სიტყუანი ესე ტკბილნი, რომელნი იტყჳან მედგარსა.
იგინი	ცხო.ხარ	და სხუასა ადგილსა იტყჳს: ყოველნი ღმერთნი, რომელთა არა შექმნეს ცაჲ და ქუეყანაჲ, იგინი წარწყმდენ, რამეთუ დაბადებულისაგან არიან, გონებისა და მსახურ ღმრთისა, რომელმან შექმნა ყოველი, უკუეთუ მათ დაჰბადნეს ზესკნელნი და ქუესკნელნი და ესრჱთ უბადრუკნი იგი მოსწრაფე არიან, რაჲთამცა მათდა მიცვალეს დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ და წარწყმიდეს წესი იგი მათი, რომელი აქუნდა ანგელოზებრი და ღმრთისმსახურებაჲ, და ამისთჳსცა დამარხულ არიან სარჩელად საუკუნოდ.
იგი	ცხო.ხარ	და ორისა ჯერისათჳს ამას ჰყოფენ: პირველად, რაჲთა იდიდებოდიან სახელითა ამით, რამეთუ მყრალნი იგი განსცხრებიან, ვითარცა მაღალნი ვინმე და ცუდად-დიდებისა მეძიებელნი, რაჲთა, ვითარცა ღმერთნი, პატივცემულ იყვნენ;
მათ	ცხო.ხარ	და კუალად, რაჲთა თქუენცა მათ თანავე მიგიყვანნენ ცეცხლსა მას დაუშრეტელსა, რომელი განმზადებულ არს მათთჳს.
მან	ცხო.ხარ	ვითარ ესე წარმოთქუა წმიდამან მან, მიუგო მსაჯულმან მან და ჰრქუა: ჯერ-იყო ჩემდა, ხარიტონ, მყის გულისწყრომით მოკუეთაჲ თავისა შენისაჲ ღირსად შენდა მისაგებელად, რამეთუ აგინენ ღმერთნი, ყოვლისავე შემძლებელნი;
იგინი	ცხო.ხარ	არამედ ფრიად მშჳდ არიან იგინი, და მეცა მათვე ვემსგავსები და გიბრძანებ შენ!
მათ	ცხო.ხარ	რაჲთა უზორო მათ და განიშორნე შენგან ცუდნი ესე სიტყუანი.
მას	ცხო.ხარ	ხოლო უკუეთუ არა ღმერთ არიან, ცუდად იქადი და სცოდავ, ვითარცა წერილ არს, რამეთუ არცა ჭირმან, არცა სატანჯველთა განმაყენონ მე უფლისა ჩემისა ქრისტჱსგან, და არცა დაუტეო მე ღმერთი ცხოველი და მივიდე ეშმაკთა მოშურნეთა და მყრალობითა სავსეთა, რამეთუ მოწაფჱ ვარი მე დიდისა თეკლაჲსი, რომელი-იგი, ვითარცა ვარსკულავი, ბრწყინავს ნათლითა მოწამებისაჲთა ქალაქსა ამას შინა, და კუალად მოწაფჱ ვარი მე განთქუმულისა პავლჱსი, რომელმან ასწავა თეკლას ღუაწლი, რომელმან თქუა: ვინ განმაყენოს მე სიყუარულსა მას ქრისტჱსსა, ჭირმან ანუ იწროებამან, გინათუ დევნამან ანუ მახჳლმან?
მას	ცხო.ხარ	ჰრქუა მას მსაჯულმან მან: უკუეთუ ჭეშმარიტად არა ღმერთნი არიან, რომელთა-ესე ჩუენ ვჰმსახურებთ კეთილითა სარწმუნოებითა, ვითარ უკუე ჩუენ ცხორებასა საუკუნესა მოგუცემენ?
მათთჳს	ცხო.ხარ	ამისთჳსცა წიგნი ღმრთივ-სულიერი, ვითარ-იგი ჯერ-არს, იტყჳს მათთჳს, რამეთუ კერპნი წარმართთანი, ოქროჲსანი და ვეცხლისანი, ქმნულნი ჴელთა კაცთანი, პირ ადგს და არა იტყჳან, თუალ ასხენ და არა ხედვენ, ყურ ასხენ და არა ესმის, რამეთუ არა არს სულ პირსა მათსა.
მათ	ცხო.ხარ	ემსგავსნენ მათ მოქმედნი მათნი და ყოველნი, რომელნი ესვიდენ მათ.
იგი	ცხო.ხარ	უკუეთუ წიგნისა იგი თქუმული არა გრწამს, მიაახლე ერთსა მათგანსა ცეცხლი, გინა ბრძანე განტეხაჲ წჳვთა მათთაჲ ცულებითა, და გულისხმა-ჰყო, რამეთუ არა არს მათ თანა სიტყუაჲ, ვითარცა-იგი რომელთა არა აქუს სულ, არცა ყოვლადვე ძრვა საკიცხელნი, რომელთა თანა არა არს ჴმაჲ, არცა სიტყუაჲ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო სიტყუათა ამათგან განრისხნა გულისწყრომით უღმრთოჲ იგი და ბრძანა განშიშულებაჲ წმიდისაჲ მის, და რაჲთა განიპყრან იგი შოვრის ოთხთა და სცენ მას შოლტითა უწყალოდ.
მან	ცხო.ხარ	და რაჟამს საქმით აღასრულა ბრძანებაჲ იგი მისი, ჰრქუა ღმრთის-მბრძოლმან მან: რასა იტყჳ, ხარიტონ, უზოროა ღმერთთა, ანუ ყოვლადვე მიგიხუნე ჴორცნი შენნი გუემითა ამით?
მან	ცხო.ხარ	მიუგო მოწამე მან ქრისტჱსმან: არა უზორო უკუნისამდე, და უკუეთუმცა შესაძლებელ იყო ბევრჯერ სიკუდილი ჩემი ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა, სიხარულითმცა შევიწყნარე იგი და არცა უვარ-ვყო ღმრთეებაჲ მისი, რაჲთამცა უზორე ეშმაკთა ბოროტთა.
მან	ცხო.ხარ	მაშინ უბრძანა მსაჯულმან მან უღმრთომან, რაჲთა კუალად ტანჯონ წმიდაჲ იგი ცეცხლითა მით, ვიდრემდის კნინ ერთღა და მი-მცა-იწივნეს ნაწლევთა მისთა ზედა.
იგი	ცხო.ხარ	მაშინ სულმცირე იქმნა წმიდაჲ იგი და უჴმოდ დაადგრა მრავალ ჟამ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო მტარვალნი იგი სცემდეს მაგრიად და ვითარ მიაწიეს იგი სიკუდილდ, ბრძანა მწინკულმან მან დაცადებაჲ გუემისა მისგან არა თუ წყალობისა მისისათჳს, არამედ რაჲთა არა ადრე მოკუდეს და განერეს სატანჯველთა მათ, რომელნი-იგი მისთჳს ეგულებოდეს.
იგი	ცხო.ხარ	და აღიღეს წმიდაჲ იგი მტარვალთა მათ მჴრითა თჳსითა, რამეთუ ვერ ეძლო სლვად ფერჴითა თჳსითა, და შეაყენეს იგი საპყრობილესა, რაჲთა დაჰმარხონ იგი მეორისა ღუაწლისათჳს.
მისთჳს	ცხო.ხარ	და რაჲთა არა განვაგრძო სიტყუაჲ მისთჳს, კუალად ბრძანა მოყვანებაჲ მისი დალიჭსა მას განსაკითხავსა შემდგომად წყლულებათა მათ მისთა კურნებისა.
მას	ცხო.ხარ	და ყოვლისა პირველად იწყო უღმრთომან მან მისა მიმართ სიტყჳთა ტკბილითა და აღუთქუმიდა მას ნიჭსა მეფისაგან, ვ˜დ მზაკუვარი იგი.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარ ყოვლადვე არა ერჩდა მას წმიდაჲ იგი, კუალად გუემა წმიდაჲ იგი სხჳთა სატანჯველითა, უძჳრჱს პირველისა მის, რამეთუ შეწუა ცეცხლითა მკერდი მისი, ვითარცა შესაჭმელი ჴორცი.
იგი	ცხო.ხარ	და კუალად საპყრობილედვე მიაქცია წმიდაჲ იგი.
მის	ცხო.ხარ	და შემდგომად მცირედთა დღეთა მიეგო მეფესა მას მისაგებელი მისი, რომელსა იგი ღირს იყო ღმრთისაგან დევნისა მის ქრისტიანეთაჲსა, და განვიდა ცხორებისა ამისგან ბოროტითა განსლვითა.
მისა	ცხო.ხარ	და სხუაჲ მეფჱ დაჯდა შემდგომად მისა და მის გამო განისწავლა, რომელი-იგი პირველსა მას მეფესა შეემთხჳა, და შეეშინა, რაჲთა არა უყოფდეს ქრისტიანეთა, ვითარ-იგი უყოფდა, და მოიწიოს მის ზედა რისხვაჲ ზეცით, ვითარცა პირველსა მას მეფესა ზედა.
მისსა	ცხო.ხარ	და ბრძანა, რაჲთა დააცადონ ქრისტიანეთა დევნისაგან ყოველსა მისსა საბრძანებელსა.
მით	ცხო.ხარ	და ვითარ ესე იქმნა, არავე დაჯერებულ იქმნა წმიდაჲ ხარიტონ, რაჲთამცა მოწამებითა მით ოდენ სარგებელ ეყო თავსა თჳსსა, არამედ ენება, რაჲთამცა სხუათაცა სარგებელ ეყო სათნოებათა მისთაგან და განისწავლნენ მოთმინებითა, რაჲთა ამის მიერ ღირს იქმნნენ უფროჲსღა მოსაგებელსა უფლისაგან კეთილსა.
იგი	ცხო.ხარ	და რაჟამს განუტევეს იგი საპყრობილისა მისგან, მაშინ, ვითარცა მოკუდა იგი სატანჯველითა მით და შეიმკო გჳრგჳნითა მოწამებისაჲთა, ესრჱთვე შეურაცხ-ყო სოფელი ესე და არღარა ინება, რაჲთამცა ცხოველ იყო თავით თჳსით, არამედ რაჲთა ცხოველ იყოს ქრისტე მის შოვრის, ვითარცა თქუა მოციქულმან პავლე, დაღათუ დიდ არს სიტყუად, რაჲთა მოწამჱ იგი ცხოველ იყოს და ეტჳრთნენ წყლულებანი ქრისტჱსნი ჴორცითა თჳსითა.
მას	ცხო.ხარ	მაშინ იწყო სლვად გზასა მას, რომელი მივალს ქალაქად ღმრთისა იერუსალემდ, რაჲთა ემსგავსოს ელიას და იოვანეს, რომელნი-იგი ღმერთსა შეუდგეს.
მათ	ცხო.ხარ	და ვითარ მიიწია მახლობელად იერუსალემსა, შეემთხჳვნეს მას კაცნი ავაზაკნი და ფრიად უწყალონი, რომელნი არაჲთ ბოროტითა უნაკლულევანჱს იყვნეს პირველთა მათ, შეერაცხა დათხევაჲ სისხლისაჲ, ვითარცა არარაჲ, რომელნი სხდეს გზასა ზედა მზირად მიმავალთათჳს.
მისთჳს	ცხო.ხარ	და ვითარ იხილეს წმიდაჲ იგი მომავალი გზასა ზედა მარტოჲ, მიუღეს მას ყოველი, რაჲცა აქუნდა საგზლად გზისა მისთჳს, და შეუკრნეს ჴელნი მისნი უკუმართ და დასდვეს ჯაჭჳ რკინისაჲ პატიოსანსა ქედსა მისსა.
მას	ცხო.ხარ	და ესრჱთ უყვეს მართალსა მას, ვითარცა ძჳრისმოქმედსა, და მიითრიეს იგი ქუაბად თჳსა, რაჲთა მოკლან იგი ძჳრითა სიკუდილითა.
იგი	ცხო.ხარ	და ვითარცა-იგი წინაჲსწარ ჰურიანი იყუედრებოდეს, ვითარმედ ყვეს ტაძარი იგი ღმრთისაჲ ქუაბ ავაზაკთა, ესრჱთვე აწ წინა-აღმდგომი იგი მისი იხილვების კაცისა მისგან დიდისა ყოფილი.
იგი	ცხო.საბ	რამეთუ იყო შუენიერ ხილვითა ხილი იგი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა განჴურდა ნებითა გულისა მისისაჲთა, მოსწყჳდა ხისაგან ვაშლი იგი.
იგი	ცხო.საბ	განიზრახა და არა ჭამა, არამედ, ვითარცა მჴნემან, დაითმინა, შეანანა თავსა თჳსსა და თქუა: შუენიერ არს ხილვითა და კეთილ არს საჭმლად, არამედ, რომელმან მე მომკლა ხილმან ადამის მიერ, შეურაცხ-ვყო იგი, რამეთუ მან პატივ-სცა ჴორციელთა თუალთა აღხილვითა და განძღომითა მუცლისაჲთა შუენიერი ფრიად კეთილი იგი და სულიერი განსასუენებელი უპატივო ყო, რომლისაგან სიკუდილი სოფლად შემოვიდა.
იგი	ცხო.საბ	და ესრჱთ უმჯობჱსად ჰსძლო ნებასა გულისასა, დააგდო ვაშლი იგი ქუეყანასა და ფერჴითა დასთრგუნვიდა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა დათრგუნა ვაშლი იგი, ნეფსით დაჲდვა შჯული ესევითარი გულსა თჳსსა და ვიდრე სიკუდიდმდე არღარა იხილა გემოჲ ვაშლისაჲ, და მოიღო ძალი მაღლით და მარხვასა თავი თჳსი მისცა.
მისგან	ცხო.საბ	და განიშოვრნა მისგან გულისთქუმანი ბოროტნი და ძილისა სიმძიმჱ და მარხვასა თანა ჴორცითაცა ფრიად შურებოდა.
მას	ცხო.საბ	და ესეცა მოსაჴსენებელ არს სიყრმისა მისისა ღუაწლი, რომელი ქმნა, რამეთუ მეპურემან მონასტრისამან ჟამსა ზამთრისასა განჰკიდა სამოსელი, რომელ დასოვლებულ იყო სიტფოსა შინა ღუემლისასა, რაჲთამცა განაშრო სამოსელი იგი თჳსი, რამეთუ მზჱ არა ედვა, და დაავიწყდა ღუემელსა მას შინა, შემდგომად ერთისა დღისა პური მუაკლდა ვიეთმე ძმათა და იქმოდეს საპურესა მას შინა.
მათ	ცხო.საბ	და იყო მათ თანა ნეტარიცა საბა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ძმათა აღაგზნეს ღუემელსა, მოეჴსენა მეპურესა მას სამოსელი იგი და შეეურვა და ვერვის ეძლო შესლვად ღუემელსა მას, რამეთუ იყო დიდ და უმეტჱს განჴურვებულ.
მას	ცხო.საბ	ესე ახალი მოციქული სარწმუნოებითა განძლიერდა და უშიშ იქმნა და ნიშითა ჯუარისაჲთა თავი თჳსი შეიჭურა და შევიდა ღომელსა მას და გამოიღო სამოსელი იგი უვნებელად, ვითარცა-იგი ბაბილონს საკჳრველი ქმნა ღმერთმან და ვარშამაგით და სამოსლითურთ სამნი ყრმანი შეუწუველად დაიცვნა, ეგრევე სამოსელი იგი, რომელი იყო ღომელსა მას შინა, შეუწუველად დაიცვა მონისა მიერ თჳსისა საბაჲსგან ყრმისა, რაჲთა ბრწყინვიდეს და ახარებდეს ყოველთა სიხარულსა.
მას	ცხო.საბ	ათი წელი დაასრულა მონასტერსა მას შინა და ამისა შემდგომად ღმრთით სურვილი მოიწია მის ზედა, რაჲთა მივიდეს იგი ქალაქად წმიდად და დაეყუდოს უდაბნოსა ადგილსა.
მისსა	ცხო.საბ	რამეთუ შეჰგვანდა მის მიერ ადგილისაჲ მის უდაბნოჲსაჲ ქალაქ ყოფაჲ და გარემოჲს მისსა ჴმამაღლისა ესაჲაჲსი წინაწარმეტყუელებაჲ აღსრულებად.
მის	ცხო.საბ	შეუვრდა მამასახლისსა მის ადგილისასა და ევედრებოდა, რაჲთამცა განუტევა იგი ლოცვით.
იგი	ცხო.ხარ	რამეთუ იპოვა ქუაბი იგი ავაზაკთაჲ ეკლესია ღმრთისა და ვითარ გინა რომლითა სახითა, არამედ შემდგომმან სიტყჳსა ამისმან განგჳმარტოს იგი.
მას	ცხო.საბ	და გამოეცხადა უფალი მამასახლისსა მას ღამჱ და ჰრქუა, განუტევე საბა, რაჲთა მმსახუროს მე უდაბნოს.
მათ	ცხო.ხარ	ხოლო კაცთა მათ ბოროტთა დაუტევეს წმიდაჲ იგი შეკრული ქუაბსა მას შინა პირველმოჴსენებულსა და იწყეს გზასა მას მიმოსლვად, ნუუკუე უბადრუკთა ღონჱ რაჲმე ყონ გზისა მის მიმავალ-მომავალთათჳს.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო წმიდაჲ იგი პირველად აღუტევებდა ღმრთისა მიმართ ჴმათა მადლობისათა შემთხუევისა მისთჳს დაუცადებელად და კუალად ჰბასრობდა ეშმაკსა, რომელმან უყო ესე.
იგი	ცხო.ხარ	და ესრჱთ ეტყოდა: რეცათუ ჩუკენი და მოშიში სიკუდილისათჳს, ესრჱთ მომიყვანე კაცისმკლველთა ამათ თანა და მიმეც ჴელთა ამათთა, ანუ რაჲთა დააბრკოლო გულისთქუმაჲ ჩემი, რაჲთა არა აღესრულოს იგი საქმით.
იგი	ცხო.საბ	და ესრჱთ წინამძღურებითა ღმრთისაჲთა შემოვიდა იერუსალჱმდ მეათრვამეტესა წელსა ღუაწლსა ჰასაკისა მისისასა, დასასრულსა ღმრთისმსახურისა მარკიანოს მეფისასა, იერუსალჱმს მღდელთმოძღურებასა იუბენალისსა, და შე-ვინმე-იწყნარა იგი კაბადუკმან ბერმან ნეტარისა პასარიონის მონასტრისამან, რომელი შერაცხილ იყო ელპიდის მიერ მთავარმამასახლისისა.
მას	ცხო.საბ	ესე ნეტარი საბა დაადგრა ზამთარსა მას ბერისა მის თანა.
მას	ცხო.საბ	და ეტყჳნ მას ბერი იგი: შვილო, დაეწესე აქა.
მან	ცხო.საბ	და მან არა ინება.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან, მშჳდობისმოყუარემან სიყრმითგან და ღმრთისმსახურმან, არცა ერთისა ამათგანისაჲ ვისი ისმინა ესევითარი სიტყუაჲ.
მას	ცხო.საბ	ესმოდა რაჲ ყოველთაგან ნეტარსა მას ღმრთისმსახურისა ევთჳმისი ღუაწლი, აღმოსავალით წმიდისა ქალაქისა უდაბნოჲ და ბრწყინვალისა ვარსკულავისა სინათლჱ და საკჳრველთა იგი საქმჱ, ვითარ-იგი ნათელი ყოველთა მისგან მიეფინებოდა;
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა ნეტარსა მას ესე ყოველი, ვითარცა მფრინველმან, გული აღიღო და აღესურვა ხილვად წმიდისა მის და შეუვრდა ნეტარსა ელპიდის და ყოველი ნებაჲ გულისა მისისაჲ უთხრა.
იგი	ცხო.ხარ	და აწ უკუეთუ პირველისა მიზეზისათჳს ჰყავ ესე, უკუე გიცნობიეს სამე იგი საქმით, რამეთუ მადლითა ღმრთისაჲთა შეურაცხ-ვყოფ ყოველსა სიკუდილსა, რომელი სიყუარულისა მისისათჳს იყოს.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან კაცი მისცა და ლოცვით და მშჳდობით წარავლინა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა მივიდა ნეტარი ესე ადგილსა მას, ძმათა თანა იყოფოდა.
მას	ცხო.საბ	და დღესა შაბათსა, ვითარცა მოვიდოდა დიდი ევთჳმი ეკლესიად, შეემთხჳა მას წინაშე ეკლესიასა და ევედრებოდა მას ცრემლით, რაჲთა შეიწყნაროს იგიცა ძმათა თანა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო დიდი ევთჳმი ასწავებდა მას და ეტყოდა: შვილო, არა სამართალ მიჩს, რაჲთამცა ჭაბუკი იყო ლავრასა შინა და არცაღა შეჰგავს ჭაბუკი ლავრასა შინა ყოფად.
მას	ცხო.ხარ	და ყოვლადვე ვერ შემაძრწუნებ, რამეთუ აღმადგინოს მე უკუანაჲსკნელსა მას დღესა ცხორებასა დაუსრულებელსა, ოდეს-იგი მიგცეს შენ ცეცხლსა მას უოხჭნოსა.
მას	ცხო.საბ	მაშინ დიდმან ევთჳმი წარავლინა ნეტარი ესე თეოქტისტჱსსა და მიამცნო მისსა, რაჲთა ღუწოდის მას, ვიდრემდის მოიპოვოს მონაზონთა ზეცისა მოქალაქეობაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და ესეცა ვითარ მგონიეს, არა უცნაურად ყო დიდმან ევთჳმი, არამედ ვითარცა წინაჲსწარმცნობელმან და წინავე მეცნიერმან, იერუსალჱმისა განშოვრებულთა მამასახლისად განჰმზადა იგი არა ხოლო თუ ესე, არამედ მრავალნი ლავრანი და დიდი ესე ლავრაჲ უფროჲს ყოველთა ლავრათა პალესტინისათა, რომელი აღაშჱნოს.
იგი	ცხო.საბ	დაღათუ რაჲმე აქუნდა თავისა თჳსისაჲ, მისცა იგი ჴელთა მამასახლისისათა და განმზადა იგი ღუაწლსა, შრომასა ჴორცითა დღითი-დღე, უძილობით დიდებასა ღმრთისასა ღამე ყოველ სიმდაბლითა და მორჩილებითა.
მისსა	ცხო.ხარ	და ვითარცა-იგი იჴსნა ისაკი ჴელთაგან მამისა თჳსისათა, რაჟამს-იგი ეგულებოდა დაკლვაჲ მისი მამასა მისსა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, ეგრჱთვე ჩემდა შემძლებელ არს განრინებად.
იგი	ცხო.საბ	ესე იყო ძირი და საფუძველი მისისა მონაზონებისაჲ და იყო იგი საჴმარ კანონსა ზედა და ღმრთისმსახურებასა და გულსმოდგინე იყო უფროჲს ყოველთასა წინა შესლვად ეკლესიად და ყოველთა უკუანა ეკლესიით გამოვიდის, რამეთუ იყო იგი სულითა ფრთხილ და გუამითა მწჳს და ძლიერ.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარცა ესე თქუა, აჰა ესერა გუელი ბოროტი მივიდა ჭურჭერსა ერთსა, სავსესა ღჳნითა, რომელი დგა ქუაბსა მას შინა.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარ სუა და განძღა, წარმოსთხია ჭურჭელსავე მას შინა წამალი იგი მისი მაკუდინებელი და წარვიდა.
იგი	ცხო.საბ	და ყოველთა უფროჲს იყო იგი მშრომელ, რამეთუ სხუათა ძმათა თითოჲ ძნაჲ მანიჭი შეკრიბიან და შეიღიან შესაკრებელსა, ხოლო ამან ნეტარმან რაჲცა დღე შეკრიბის და შეიღის სამი ძნაჲ მანიჭი, და ამისსა უფროჲს კუალად შეეწევინ ძმათა, რომელნი შესაკრებელსა შინა არიედ მსახურნი: წყალსა ივსებნ, შეშაჲ მუართჳს და სხუასა ყოველსა შეეწევინ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო რაჟამს მოვიდეს ავაზაკნი იგი, სუეს უძღებად ღჳნისა მისგანი, რამეთუ ფრიად წყურიელ იყვნეს.
იგი	ცხო.საბ	იყო ვინმე ძმათაგანი მონასტერსა მას შინა, ნათესავით ალექსანდრელი, და სახელი ერქუა იოჰანე, რომელი მრავალსა ჟამსა ევედრებოდა და აწყინებდა ნეტარსა თეოქტისტეს, რაჲთამცა განუტევა იგი ალექსანდრიად, რამეთუ ესმა სიკუდილი მამა-დედათა თჳსთაჲ და რაჲთა განაგოს მამულ-დედული მისი მონაგები კეთილად.
მის	ცხო.საბ	და ევედრებოდა, რაჲთამცა განუტევა მის თანა ნეტარი საბა, ვითარცა ღირსი და სარწმუნოჲ და შემძლებელი შრომისაჲ.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან თეოქტისტე იოჰანესი იგი ვედრებაჲ ისმინა და განუტევა აბბა საბა მის თანა ალექსანდრიად.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა შევიდეს იგინი ალექსანდრიად და ეძიებდეს მამულსა მას მონაგებსა იოჰანეჲსსა, იცნეს მუნ ნეტარი საბა სოფია, დედამან მისმან, და იოჰანე, მამამან მისმან, რომელსა გარდაუცვალეს სახელი კონონ.
მას	ცხო.საბ	და ესენი, რამეთუ ბრძანებასა ქუეშე ისაორელთასა იყუნეს, მოუჴდეს მას და ეტყოდეს: იქმენ ხუცეს გუნდისა ამის.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან განიშოვრნა იგინი და ჰრქუა: მე მჴედარ-ქმნულ ვარ ყოველთა ღმრთისა და მჴედრობისა ჩემისა დატევებად ვერ ძალ-მიც.
მას	ცხო.საბ	და რაოდენი რაჲ უყვეს მას, ვერ შეუძლეს ნეტარსა მას დაჴსნად მისა და დაყენებად მათ თანა.
მას	ცხო.საბ	მოსცემდეს მას ოცსა დრაჰკანსა საგზლად.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან არა თავს-იდვა, იხილნა რაჲ იგი ფრიად შეწუხებულნი, სამი დრაჰკანი მოიღო, რაჲთამცა განკურნნა იგინი.
მის	ცხო.საბ	და გამოვიდა მწრაფლ ალექსანდრიაჲთ ნეტარი საბა და მის თანა მოყუასი მისი იოჰანე.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდეს იგინი მონასტრად, მისცნა სამნი იგი დრაჰკანნი დიდსა თეოქტისტეს.
მან	ცხო.საბ	და ვითარცა დაასრულა ნეტარმან მან მეათჱ წელი მონასტერსა მას შინა, მოიწია აღსასრული სამგზის სანატრელისაჲ ნეტარისა თეოქტისტჱსი სამსა სეპტემბერისასა, ინდიკტიონსა ოთხსა.
იგი	ცხო.საბ	და მივიდა მუნ დიდი ევთჳმი და დაჰკრძალა ძლევითა შემოსილი იგი გუამი მისი.
მისსა	ცხო.საბ	და დაადგინა მისსა ადგილსა მარტინოს, ღირსი და საკჳრველი, მამასახლისად.
იგი	ცხო.საბ	და მოვიდა კუალად დიდი ევთჳმი მონასტრად და დაჰმარხა იგი ნეტარისა თეოქტისტჱს თანა ლუსკუმასა, და ლომგინოს ვინმე პატიოსანი დაადგინა მისსა ადგილსა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მამამან ჩუენმან საბა მას ჟამსა ოდენ დაასრულა ოცდამეათეჲ წელი.
მის	ცხო.საბ	და ყოველთა მოხუცებულთა მის ადგილისათა წარჰმატა მარხვითა და მღჳძარებითა,სიმშჳდითა და სიმდაბლითა და სმენითა.
იგი	ცხო.საბ	ევედრა იგი აბბა ლომგინოსს, რაჲთამცა უბრძანა მას დაყუდებაჲ ქუაბსა მას, რომელი არს გარეშე მონასტერსა სამხრით, კლდესა შინა.
მას	ცხო.საბ	ესე ვითარცა ესმა ევთჳმის, ჰრქუა მას: ნუ დააპკოლებ მას ღუაწლსა, ვითარცა უნდეს, იღუაწოს.
მას	ცხო.საბ	და უბრძანა მას, რაჲთა კჳრიაკესა შინა ხუთთა დღეთა ჯდეს ქუაბსა მას შინა.
მისა	ცხო.საბ	ხოლო მამამან ჩუენმან საბა სურვიელად შეიწყნარა ბრძანებაჲ მისი და დაყო მუნ შინა ხუთი წელი ესევითარითა კანონითა: მწუხრი შემდგომად კჳრიაკისა გამოვიდის მონასტრით და აქუნ ჴელთსაქმრად მისა ბაჲაჲ, რომელი ეყოფინ თავადსა კჳრიაკესა;
მათა	ცხო.ხარ	ყოველნივე ერთბამად დაცჳვეს პირსა ზედა თჳსსა და მოკუდეს, ვითარცა-იგი შეჰგვანდა მათა მისაგებელად ბოროტისა, რომელი ყვეს მათ.
მის	ცხო.ხარ	ესე არს მოსაგებელი წმიდისა მის ღუაწლისაჲ, რომელი ყო კეთილად სარწმუნოებისათჳს.
იგი	ცხო.ხარ	და ამის გამო საყოფელი იგი ავაზაკთაჲ იქმნა ტაძარ ღმრთისა წმიდა, რომელსა აწ ჰრქჳან „ძუელი ეკლესიაჲ“, რომელ არს ლავრასა ბრწყინვალესა ფარაჲსასა, რომელი აღიშჱნა დიდისა მისგან წმიდისა ხარიტონისა.
მათ	ცხო.საბ	და დაადგრის ხუთთა მათ დღეთა და არარაჲ მიიღის საზრდელი, და შაბათსა ცისკრისა გალობასა მოვიდის მონასტრად და მოიღის მის თანა ხუთთა მათ დღეთაჲ ქმნული ერგასისი მალაკი დასრულებული.
მას	ცხო.საბ	ესევითარი მონაზონებაჲ აქუნდა მას.
მის	ცხო.საბ	და ვითარცა იხილა ესე დიდმან ევთჳმი, წარიყვანის მის თანა შემდგომად მეათხუთმეტისა დღისა თუესა იანვარისასა უდაბნოდ, რომელსა ადგილსა ჰრქჳან რუბა, ურთიერთას ნეტარისა დომენტიანოსის თანა, რამეთუ აქუნდა სარწმუნუებაჲ მისა მიმართ, და ჭაბუკსა მას, ვითარცა ბერსა, სახელ-სდებდა.
მის	ცხო.საბ	და დიდისა მის სიცხისაგან ფრიად მოეწყურა ნეტარსა საბას და დავარდა დიდითა მით სიცხითა და ვერ ძალ-ედვა სლვად და აღესრულებოდა იგი მძაფრითა მით სიცხითა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ბერსა შეეწყალა იგი და განეშოვრა მათგან ვითარ ქვის-სატყორცებელ ოდენ და დავარდა პირსა ზედა თჳსსა, ევედრებოდა ღმერთსა და თქუა: უფალო ღმერთო, მოეც წყალი ადგილსა ამას ურწყულსა და განუქარვე ჭაბუკსა ამას წყურილი.
მას	ცხო.საბ	და შემდგომად ლოცვისა მოუწოდა და სამჯერ დასცა სკალიდი და აღმოეცა ადგილსა მას წყალი ცხოველი.
მისგან	ცხო.საბ	და მისგან მოიღო ღმრთისა მიერ ძალი, რაჲთა დაუთმოს სიმძიმესა უდაბნოჲსასა.
მასვე	ცხო.საბ	შემდგომად მცირედთა ჟამთა დიდმან მამამან ჩუენმან ევთჳმი მშჳდობით მასვე ზედა დაიძინა და განისუენა, ხოლო უფალმან მხოლომან სასოებით დაამკჳდრა იგი მეათხუთმეტესა წელსა ანასტასი მთავარებისკოპოსისა იერუსალემელისასა.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა ოდენ დაასრულა ნეტარმან საბა ოცდამეათხუთმეტჱ წელი.
მის	ცხო.საბ	იხილა რაჲ, წესი მონასტრისაჲ მის გარდაიცვალებოდა, რამეთუ ბერნიცა მრავალნი აღესრულნეს, გამოვიდა მიერ და წარვიდა აღმოსავალით უდაბნოსა მას ნეტარისა გერასიმისსა.
იგი	ცხო.საბ	და გამობრწყინდა, ვითარცა მთიები, იორდანისა უდაბნოსა და დასთესა ღმრთისმსახურებისა იგი თესლი.
მის	ცხო.საბ	შეიშურა ესე ეშმაკმან და ფრიადნი მოაწივნა მის ზედა განსაცდელნი.
იგი	ცხო.საბ	უნდა, ვითარმცა განაშოვრა იგი ყოველთაგან საქმეთა კეთილთა.
მას	ცხო.საბ	და გარდაიცვალა ეშმაკი მსგავსად გუელთა და ღრიაკალთა, რაჲთამცა შეაშინა მას.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი იგი მცირედ რაჲმე შეზრუნდა და ცნა მტერისა იგი სიბოროტჱ, მეყსეულად აღდგა და სახჱ ჯუარისაჲ დაიწერა და განიშოვრა მისგან შიში, დგა და იტყოდა: ოდეს შემიძლო შეშინებად ჩემდა, მაშინ გძლო, რამეთუ ჩემ თანა არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომელმან მომცა შენ ზედა ძლევაჲ, რომელმან თქუა: აჰა მიგეც თქუენ ჴელმწიფებაჲ დათრგუნვად გუელთა და ღრიაკალთა და ყოველსა ზედა ძალსა მტერისასა.
მას	ცხო.საბ	მერმე კუალად ეჩუენა მას ეშმაკი სახედ ლომისა დიდისა და საშინელისა, ზედა-მიუვიდოდა და იბრდღუენდა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა იხილა საზარელისაჲ მის მჴეცისაჲ ზედა-მისლვაჲ, ჰრქუა მას: უკუეთუ მოგიღებიეს ჩემ ზედა ბრძანებაჲ, ნუ სდგა, ყავ.
მან	ცხო.საბ	მე ღმერთსა ვერ განმაშოვრო, რამეთუ მან მიბრძანა მე და თქუა: ასპიდსა და იქედნესა ზედა ჰხჳდოდი და დასთრგუნო შენ ლომი და ვეშაპი.
იგი	ცხო.საბ	და ესე ვითარ თქუა, მეყსეულად საშინელი იგი მჴეცი უჩინო იქმნა.
მას	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან დაამორჩილნა მას ღმერთმან ყოველნი მჴეცნი და ჴორცის მჭამელნი ნადირნი და იქცეოდა იგი მათ შოვრის უდაბნოსა მას და არარაჲ ევნებოდა.
იგი	ცხო.საბ	და შეემთხჳა იგი ოთხთა სარაკინოსთა, მშიერთა და მოუძლურებულთა, და შეეწყალნეს იგინი ნეტარსა მას და უბრძანა მათ დასხდომაჲ.
მათსა	ცხო.საბ	მოიღო მელოტი თჳსი და დაუგო წინაშე მათსა.
მათ	ცხო.საბ	და ჭამეს მთეულთა მათ და განძღეს და იწულვიდეს, რომელსაძი ქუაბსა იყოფის რუბაჲსასა.
მას	ცხო.საბ	და შემდგომად რაოდენისამე დღისა პოვეს ადგილი მისი და მუართუეს მას ძღუნად პური და ყველი და ფინიკი.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარსა მამასა ჩუენსა საბას განუკჳრდა მთეულთაჲ მათ ესევითარი იგი გულსმოდგინებაჲ.
მას	ცხო.საბ	და შეეწყალნეს იგინი ნეტარსა მას, ცრემლოვოდა და ეტყოდა: ვაჲმე, სულო ჩემო, ვითარ მთეულთა ამათ ესევითარი გულსმოდგინებაჲ აჩუენეს ჩემდა მომართ არარაჲსა წილ, და რაჲ-მე ვყოთ ჩუენ, საწყალობელთა ამათ და უგუნურთა, რომელთა ესოდენი სიხარული და დიდებაჲ გუაქუს ღმრთისა მიერ და ვიშუებთ და ესრჱთცა უდბობით და უჴმარობით აღვასრულებთ ცხორებასა ჩუენსა და არა ვისწრაფით სათნო-ყოფასა მისსა, რომელი მოგუმადლა ჩუენ საქმითა წყალობისა მისისაჲთა, რაჲთამცა მოუკლებელად შევსწირევდით მისა ნაყოფსა ბაგეთასა და აღვიარებდით სახელსა მისსა?
იგი	ცხო.საბ	და იყოფოდა რაჲ იგი ადგილთა მათ უდაბნოთა რუბას, მოვიდა ვინმე მისა მონაზონი ღირსად მოჴსენებული, რომელსა ერქუა ანთოს, და მის თანა იყოფოდა.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა მიმოვიდოდეს ნეტარნი ესე უდაბნოთა ადგილთა, მოუჴდეს მათ მტერნი სარაკინოსნი, რიცხჳთ ექუსნი, ბუნებით მთეულნი და გონებითა ბოროტისმყოფელნი და სიმედგრითა შემოსილნი.
იგი	ცხო.საბ	წინა წარავლინეს ერთი მათგანი, რაჲთამცა გამოცადნეს ნეტარნი იგი, და შეითქუნეს იგინი, რაჲთამცა მიუჴდეს და წარმოტყუენნეს იგინი.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ნეტართა მათ მამათა, ვითარცა იხილეს ჭირი ესე, ყოვლადვე არად შეჰრაცხეს, არამედ სულისა თუალთა აღხილვითა ღმრთისა მიმართ ისწრაფეს, ილოცვიდეს ჴელგანპყრობით, რაჲთა იჴსნნეს იგინი ძჳრისზრახვისა მისგან მთეულთაჲს.
მათდა	ცხო.საბ	და მყის განეპო ქუეყანაჲ და დათქა, რომელი-იგი წინა-მოსრულ იყო მათდა მთეულთა მათგანი.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ნეშტთა მათ მთეულთა იხილეს რაჲ საშინელი ესე ხილვაჲ, შეძრწუნდეს და ივლტოდეს მათგან.
მის	ცხო.საბ	შეესწავა პირველად მამაჲ ჩუენი საბა ანთოსის მიერ ნეტარსა თეოდოსის, ვიდრე აღშენებადმდე და დამტკიცებად საცნაურისა მის მონასტრისა მისისა.
მათ	ცხო.საბ	ოთხისა წელიწადისა ჟამთა რაჲ დაყო უდაბნოთა მათ შინა ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა, მიმოვიდოდა ესე ნეტარი უშინაგანეჲსთა უდაბნოთა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდა იგი უმაღლჱსსა მას ბორცუსა, სადა მაშინ ნეტარი ევდოკია სწავლასა დიდისა ევთჳმისსა იხარებდა, და ვედრებასა მისსა ღმრთისა მიმართ ეჩუენა მას მსგავსად ანგელოზისა ბრწყინვალისა და უჩუენა მას სამხრით ბორცჳსა მის ჴევი, რომელი შთამოვალს სილოვამით, და ჰრქუა მას: უკუეთუ გინებს ყოვლად, რაჲთამცა ჰყავ უდაბნოჲ ესე ქალაქ, დადეგ აღმოსავალით ჴევსა მაგას და იხილო წიაღ პირისპირ შენსა ქუაბი დაუჭირვებელი, შევედ, დაემკჳდრე მას შინა, და რომელმან მოსცის საზრდელი პირუტყუთა და მართუეთა ყორნისათა, რომელნი ჰხადიან მას, მან გამოგზარდოს შენ.
მისთჳს	ცხო.საბ	ვიდრე აქამომდის იხილა ჩუენებაჲ ესე, და ვითარცა მოეგო გონებასა თჳსსა, განმხიარულდა ფრიად ჴევისა მისთჳს, რომელ-იგი უჩუენა მას სამხრით კერძო.
იგი	ცხო.საბ	და გარდამოვიდა იგი ბორცჳსა მისგან წინამძღურებითა ღმრთისაჲთა და პოვა ქუაბი იგი, ვითარცა იხილა ჩუენებასა მას შინა, შევიდა, დაემკჳდრა მას შინა მეორმეოცესა წელსა ჰასაკსა მისისასა.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა ოდენ მთავარებისკოპოსმან იჱ˜ლემისამან ანასტასი მეაცხრამეტჱ წელი დაასრულა მთავარეპისკოპოსობასა შინა და აღესრულა თჳსა თავსა ივნისსა და დაუტევა მისსა ადგილსა მარტჳრი.
მას	ცხო.საბ	მაშინ მამაჲ ჩუენი საბა დაემკჳდრა ქუაბსა მას შინა, რომელი ვთქუთ, და იყო ძნელ შთასლვად და აღმოსლვად ქუაბი იგი.
მის	ცხო.საბ	და საბელი მუაბა პირსა ზედა მის ქუაბისასა, და საბლითა მით აღმოვიდის და შთავიდის ქუაბსა მას.
მას	ცხო.საბ	და შემდგომად რაოდენისამე ჟამისა მოუჴდეს მას ოთხნი სარაკინოსნი და ვერ შეუძლეს აღსლვად ქუაბსა მას.
იგინი	ცხო.საბ	იხილნა რაჲ იგინი ზეგარდამო ნეტარმან საბა, შთაუტევა მათ საბელი და უბრძანა, რაჲთა აღჰჴდეს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთეულნი იგი ვითარცა აღჴდეს მისა და არარაჲ პოვეს მის თანა, დაუკჳრდა უპუვარებაჲ იგი მისი და შუენიერებაჲ და მიერითგან განეშოვრნეს მისგან.
მას	ცხო.საბ	მოუჴდიან მას ჟამითი-ჟამად, მუართჳან პური ჴმელი და ყველი და ფინიკი და სხუაჲცა თუ რაჲ პოვიან.
მათ	ცხო.ხარ	ესე არს სასყიდელი წყლულებათა მათ წმიდათაჲ.
მათ	ცხო.ხარ	არა თუ მეფესა ოდენ უღმრთოსა და ერისმთავარსა სძლეს წყლულებათა მათ, არამედ კუალად ავაზაკნი განასხნეს და ყოველსა ადგილსა სირცხჳლეულ ყვნეს.
იგი	ცხო.ხარ	ჵ, საკჳრველი ესე, რამეთუ ღონითა მით, რომლითა ეგულებოდა ეშმაკსა კაცისმკლველთა მათ მიერ დაყენებად გულისთქუმაჲ იგი მისი ღმრთისმსახურებისაჲ, ამისი უფროჲსღა განაგო ღმერთმან დიდებისამან, რაჲთა საქმით იქმნეს, რომელი-იგი წინა უყო კეთილად სარწმუნოებისათჳს, და რაბამ იყო და ვითარ იქმნა საქმჱ იგი, რამეთუ შეპყრობილ იქმნა იგი ჴელთაგან უღმრთოთაჲსა და დაეყენა იგი არა შესლვად იერუსალემდ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო იგი შეიჭურა ბრძოლად უღმრთოთა მათ მიმართ არა ხოლო თუ მახჳლითა, არცა ისრის პირითა და არცა სხჳთა რაჲთ საჭურველითა, არამედ წინა-წარიძღუანნა ლოცვანი წმიდანი, ვითარცა დიდმან მოსე მთასა ზედა ამალეკისა მიმართ, დაღაცათუ ვერ შემძლებელ იყო განპყრობად ჴელთა თჳსთა კრულებისა მისგან, არამედ ლოცვითა მით წმიდითა და ღმრთისა შეწყნარებულითა სტყორცა უღმრთოთა მათ წამალი იგი გუელისაჲ ვითარცა ისარი და მოსცა მათ მსწრაფლ სიკუდილი.
მისა	ცხო.ხარ	და მისა შემდგომად რაჲ იყო, განიჴსნა თავით თჳსით კრულებისა მისგან და მკჳდრ იქმნა მონაგებისა მის, რომელი ბოროტად შეკრებულ იყო.
მათ	ცხო.ხარ	და იწყო კეთილად განბნევად მისა და უხუებით მისცემდა გლახაკთა და მამათა მათ, რომელნი იყვნეს უდაბნოსა, ვითარცა ღმრთისა მნემან.
მას	ცხო.ხარ	და მას ჟამსა ფრიად მცირე იყვნეს მამანი უდაბნოს და ივლტოდეს პირისაგან უღმრთოთაჲსა და იყოფოდეს ქუაბთა კალამონისათა აქა და იქი.
მით	ცხო.ხარ	ხოლო ნეშტითა მით მონაგებისაჲთა აღაშჱნა მონასტერი ესე მოსაჴსენებელი ეკლესიითურთ წმიდით, რომელი არს მას შინა, რომელი მაკარი, წმიდად მოჴსენებულმან, განაახლა სიწმიდითა, რომელი ეპისკოპოს იყო იერუსალემს წმიდასა, ღმრთისა ქალაქსა, რომელიცა-იგი იყო წმიდასა მას ნიკიისა კრებასა.
მას	ცხო.ხარ	და მიერითგან ესრჱთ იწყო ქუაბსა მას შინა პირველმოჴსენებულსა დაყუდებად და აღასრულა თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, ვითარმედ: მოიცალეთ და გულისხმა-ყავთ, რამეთუ მე ვარ ღმერთი.
მისა	ცხო.ხარ	და ვითარ წარჴდა ჟამი, მოვიდოდეს მისა სიმრავლჱ ერისაჲ, ჰურიათაჲ და წარმართთაჲ, და საკჳრველებითა მით, რომელთა იქმოდა უფლისა მიერ, დაარწმუნა მათ შეწყნარებად ნათლისღებაჲ მაცხოვრისაჲჲ და არა თუ ნათელ-ოდენ-იღებდეს, არამედ მონაზონცა იქმნებოდეს სწავლისა მისისაგან და შეურაცხ-ჰყოფდეს სოფელსა მის მიერ და იგი, ვითარცა ცეცხლი, მგზებარჱ სიმაღლესა ზედა, ვითარცა გოდოლსა სულისასა, ნათობდა სათნოებითა და ესრჱთ უბრძანებდა ყოველთა, რომელთა უნდა სივლტოლაჲ ღელვათაგან ამის სოფლისათა ნავთსაყუდელად მიმართ მარტოდმყოფებისა.
მას	ცხო.ხარ	ხოლო ხედვიდეს მას იგინი ვითარცა ნავსა და მოსწრაფე იყვნეს, რაჲთამცა დაყუდნეს შეწევნითა სულისა წმიდისაჲთა, ნუუკუე ვინმე იტყოდის და თქუას, ვითარმედ: არა მსგავს არს ესე, რომელ-იგი შეემთხჳა ნეტარსა პავლეს, არამედ ფრიადცა მსგავს არს, რამეთუ პავლეს გუელმან უკბინა ჴელსა მისსა და დაიცვა იგი უვნებელად.
მათგან	ცხო.ხარ	და არა მცირედნი ბარბაროზთა მათგანნი მოიყვანნა მაცხოვრისა მეცნიერებად, და ეგრევე ესე წმიდაჲ გუელისა მიერ იჴსნა ჴელთა მათგან, რომელნი უმჴნჱს იყვნეს ყოველთა მჴეცთა, და მრავალნი ქრისტიანენი და მონაზონნი სახედ მისა ყუნა და მისცა მათ მოძღურებაჲ, რაჲთა დაიცვნენ მცნებანი უფლისანი.
იგი	ცხო.ხარ	და ესრჱთ ჰმონებდა იგი ღმერთსა შრომითა და ნაკლულევანებითა ჴორცთაჲთა, ხოლო სულისა წარმატებითა, ვითარცა იტყჳს მოციქული: რავდენ გარეშჱ ესე კაცი ჩუენი განიხრწნების, ეგოდენ შინაგანი განახლდებინ.
იგი	ცხო.ხარ	და რამეთუ განმტკიცებულ იყო იგი ჭირთა მათგან სატანჯველთაჲსა და განძლიერებულ და უძლეველ ყოველთათჳს განსაცდელთა მომავალთა მის ზედა, რამეთუ შეერაცხა ჭირი, ვითარცა განსუენებაჲ და სიგლახაკეჲ, ვითარცა სიმდიდრჱ.
მისა	ცხო.ხარ	და სარეცელად მისა იყო ქუეყანაჲ ჟამსა ძილისასა.
მათგან	ცხო.ანტ	და უკუეთუ ჭეშმარიტად თქუმულნი იგი მისთჳს არიან, რაჲთა თქუენცა მისა მობაძავად თავნი თჳსნი მოიყვანნეთ, მრავლითა უკუე გულსმოდგინებითა შევიწყნარე თქუენმიერი ესე ბრძანებაჲ, რამეთუ ჩემდაცა დიდ შესაძინელ სარგებლის არს ანტონისი ესე მოჴსენებაჲ, და ვიცი, რამეთუ თქუენცა გესმის, რაჲთა შემდგომად დაკჳრვებისა მის კაცისა ინებოთ ბაძვაჲ მისსა მას გულსმოდგინებასა, რამეთუ არს მონაზონთა დიდ ხატ მონაზონებისა ანტონისი იგი ცხორებაჲ, და, რომელთა-ეგე გესმა მისთჳს მთხრობელთა მათგან, ნუ ურწმუნო იქმნებით, უფროჲსღა მცირედ ჰგონებდით მათ მიერ სმენასა, რამეთუ მათცა ესოდენი ესე ძნიად გითხრეს და რამეთუ მე ბრძანებაჲ მოვიღე თქუენგან, რავდენი ესე წიგნითა ამით გაუწყო, მცირედ ოდენ რაჲმე მისი მოვიჴსენო და მიგიძღუანო თქუენ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო მღჳძარე არნ იგი ღამე ყოველ გალობითა, ვითარცა-იგი რომელთა უყუარნ ცხორებაჲ ამის სოფლისაჲ და წვიან იგი ცხედართა ზედა პილოჲს ძუალისათა, რაჲთა ღამე ყოველ ეძინოს მათ ზედა.
მას	ცხო.ხარ	ამათ ცხედართა ზედა ჰგიედ საგებელი მრავალფერი და ჩჩჳლი, ხოლო მას უხარინ სამოსელი ძაძისაჲ, რომლითა დაიფარნის წყლულებანი იგი წმიდათა ჴორცთა მისთანი უფროჲს მათსა, რომელნი იმოსებიან სამოსლითა პატიოსნითა.
მათ	ცხო.ხარ	და ფრიადცა ესე ჯერ-არს ყოფად, რამეთუ სასოებაჲ იგი წმიდათაჲ დაუსაბამოჲ და წარუვალი აიძულებნ მათ, რაჲთა ადვილად დაითმინნენ შრომანი ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა.
იგი	ცხო.ხარ	და იყო იგი მოწყალე და ევნებინ ყოველთათჳს და სტუმართმოყუარე იყო იგი და სწყალობნ გლახაკთა და ძმათა-მოყუარე, მშჳდ და ყუდრო, არა გულმოწყე, მოძღუარ.
მან	ცხო.ხარ	და რასაღა გავაგრძელებ სიტყუასა, რამეთუ მოიღო მან დიდი ძლიერებაჲ საქმითა კეთილითა მადლისაგან ღმრთისა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ვიდრემდის ეშმაკთაცა განასხმიდა და განჰკურნებდა ლოცვითა მისითა, ვითარცა სახარებაჲ იტყჳს, ყოველთა სნეულთა და უძლურთა.
მისა	ცხო.ხარ	და ამის მიერ მრავალი ერი, ვითარცა წყალი მდინარჱ, მოვიდოდეს მისა, ვიდრემდის უდაბნოჲ იგი აღივსო სიმრავლითა ერისაჲთა.
მან	ცხო.ხარ	ხოლო ვითარ იხილა თავი თჳსი წმიდამან მან, რამეთუ შფოთმან მოიცვა იგი და განაშორა დაყუდებისა მისგან საყუარელისა მისისა და ღმრთისა თანა ზრახვითა ლოცვათა შინა მისთა.
მისა	ცხო.ხარ	და კუალად რაჟამს იხილა დიდებაჲ კაცთაჲ, რამეთუ განდიდნა მისა მიმართ, ისწრაფა სივლტოლად მისგან, რამეთუ არა უყუარდა მას პატივი კაცთაჲ და ესეთი მადლი იყო მის თანა, რამეთუ არავინ ესწორა მას სიმდაბლითა და მოთმინებითა, რამეთუ უწყოდა, ვითარცა გესლმან რაჲ შეჭამის რკინაჲ, ეგრჱთვე კაცთაგან დიდებისმოყუარებაჲ შემძლებელ არს წარწყმედად სათნოებათა.
იგი	ცხო.ხარ	მაშინ ამცნო მოწაფეთა თჳსთა ყოველი განსაგებელი მისი და ვითარ ჯერ-არს მონაზონთა ზრდაჲ: ერთჯერ ჭამაჲ დღესა შინა და საზრდელსა დღისასა უმცროჲს განძღებისა, რაჲთა არა დამძიმდეს მუცელი მრავლითა საჭმლითა, დააბრკოლებდეს იგი ზე-დგომასა ლოცვასა შინა ღამისასა: და იყოს, რომელსა-იგი მიიღებდენ: პური და მარილი და სასუმლად მათა წყალი და, რაჲთა მოთმინე იყვნენ ლოცვასა შინა გალობასა ფსალმონთასა და იღჳძებდენ ექუსთა ჟამთა ღამისათა და შჳდგზის დღესა შინა ილოცვიდენ ჟამთა განჩინებულთა და ადიდებდენ შემოქმედსა ყოველთასა, ვითარცა წინაწარმეტყუელი დავით იტყჳს, და ნეშტთა მათ დღისა ჟამთა იწურთიდენ ფსალმონთა დავითისათა სენაკთა შინა თჳსთა, და რაჲთა იქმოდიან საქმესა თჳსსა უშფოთველად, გინათუ იკითხვიდენ წმიდათა წიგნთა შინა და შეჰკრებდენ სულისათჳს ნაყოფსა საჴმარსა, ვითარცა ვინ შეკრიბის სამოთხისაგან მრავალნი ხისა ნაყოფნი კეთილნი და გულისსათქუმელნი საჭმლად.
მას	ცხო.საბ	და დაყო ამან ნეტარმან ქუაბსა მას შინა თჳსაგან ხუთი წელი მარტოებით და სიმდაბლით გალობდა ღმრთისა მიმართ და განიწმიდა გულისსიტყუაჲ თჳსი და მხიარულითა პირითა უფალი იხილა და სძლო ბოროტთა და მედგართა სულთა დაუცხრომელითა ლოცვითა მისითა ღმრთისა მიმართ.
იგი	ცხო.საბ	იყო იგი მას ჟამსა შინა ორმეოცდახუთსა წელსა ჰასაკისა მისისასა, და სულნი მრავალნი ერწმუნნეს ღმრთისა მიერ.
მისა	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან იწყო შეწყნარებად, რომელნი მოვიდოდეს მისა, მრავალნი განთესულნი მეუდაბნოენი და მძუვარნი მოვიდეს მისა და იყოფოდეს მის თანა.
მისა	ცხო.საბ	და სხუანიცა მივიდეს მისა: ნეტარი იოჰანე ნეა-ლავრისაჲ.
მისა	ცხო.საბ	და სხუანიცა მრავალნი მოვიდეს მისა, რომელთაჲ სახელები წერილ არს წიგნსა მას ცხოველთასა.
მისა	ცხო.საბ	და თითუეულსა მომავალსა მისა მისცის მას მსგავსად თითოუეულისა მცირჱ სენაკი და ქუაბი.
იგი	ცხო.ხარ	და უკუეთუ აღმოსცენდეს გულისსიტყუაჲ იგი ბოროტი გულსა ერთისა მათგანისასა, ყოველთა მის მტერისაგან აღმოჰკუეთენ გულისსიტყუაჲ იგი ბოროტი ძირითურთ, ვითარცა ღუარძლი ლოცვითა, დაუცადებელად, ვითარცა ცულითა მახჳლითა, რაჲთა არა შთავიდენ ძირნი მისნი გულსა ქუეყანისასა და ნაყოფად გამოიღოს ვნებაჲ სიტკბოებისაჲ გულისთქუმისაჲ მის მწარისაჲ.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო უკუეთუ ვინმე ჰრეკოს კარსა ნაკლულევანმან პურისაგან, არასადა განუტეოს იგი ცალიერი.
მას	ცხო.ხარ	და ესე უწყოდის, რამეთუ რაჲ-იგი მისცეს მას, ვითარმცა თჳთ ქრისტესა მისცა, უფალსა მას ყოველთასა.
მან	ცხო.ხარ	რამეთუ მან თქუა: რომელმან კეთილი უყოს ერთსა ამას მცირეთაგანსა, მე მიყოფს.
მათ	ცხო.ხარ	და კუალად ჰრქუა მათ მამამან ჩუენმან ხარიტონ: ესე არს გზაჲ სამეუფოჲ, რომელი მიიყვანებს უცთომელად, რომელნი ვლენან მას ზედა, საყოფელთა უფლისათა.
იგი	ცხო.ხარ	და რაჟამს იხილნა ძმანი იგი წარმატებასა შინა და რამეთუ შემძლებელ არიან სხუათაცა სარგებელ ყოფად სწავლითა ღუაწლსა მოთმინებისასა, და მოვიდოდა მათა სიმრავლჱ ურიცხჳ მამებისაჲ და დედებისაჲ და აშფოთებდეს მათ.
მათ	ცხო.ხარ	მაშინ გამოჲრჩია ერთი უფროჲსი მათ ყოველთასა სათნოებითა და დაადგინა იგი მათ ზედა ნებითა მათითა, რაჲთა იყოს ადგილსა მისსა.
მან	ცხო.ხარ	ხოლო მან მიიცვალა ერისა მისგან ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ბანაჲ.
მათ	ცხო.ხარ	და ფრიად ევედრებოდეს მას ძმანი იგი მრავლითა ცრემლითა, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა, და არა ისმინა მათი, არამედ ეტყოდა მათ დამტკიცებულად, ვითარმედ: წარსლვაჲ ჩემი უმჯობჱს არს თქუენთჳსცა და ჩემთჳსცა.
მათ	ცხო.ხარ	და ესრჱთ ჰრქუა მათ: მე, შვილნო, უფლისა მიერ მივიცვალები ამიერ ადგილით, რაჲთა არავინ მოვიდოდის აქა თქუენდა.
იგი	ცხო.ხარ	და იყოს იგი კეთილ თქუენდა და ჩემდა.
მათგან	ცხო.ანტ	მინდა, რაჟამს მოვიღე წიგნი ესე თქუენ მიერ, მოწოდებად ვიეთამე მონაზონთა, რომელნი-იგი ზედაჲს-ზედა ჩუეულ იყვნეს მისლვად მისა, ვინ უწყის, უფროჲსმცა რაჲმე ვისწავე და უკეთჱსადრე მიგიძღუანე, და რამეთუ ჟამი ნავთა სლვისაჲ დაყენებულ იყო და წიგნისა მიმრთუმელი ესე ისწრაფდა, ამისთჳს რომელი-იგი მე უწყი, რამეთუ მრავალგზის მეხილვა და სწავლაჲ შეუძლე მათგან, რომელნი-იგი შეუდგეს მცირედ ჟამ და წყალსა ჴელთა სცემდეს, ესე მიწერად ღმრთისმოშიშებისა თქუენისა.
მის	ცხო.ანტ	ანუ თუ უნაკლულჱს ჯეროვნისა მის ისწაოს და შეურაცხ-ყოს კაცი იგი.
იგინი	ცხო.ანტ	რამეთუ ანტონი იყო ნათესავით მეგჳპტელი, აზნაურთაგან მამა-დედათაი და მონაგები დიდი აქუნდა, და რამეთუ ქრისტიანე იყვნეს იგინი და ქრისტეანებრ აღზრდილ იყო ესეცა და ვიდრე ყრმაღა იყო, იზარდებოდა მამა-დედათა წინაშე და თჳნიერ მათსა და სახლისა არავინ სხუაჲ იცოდა.
მათ	ცხო.საბ	და არა იყო მათ თანა ცოდვაჲ.
მათა	ცხო.საბ	და იყო მათა მამასახლის წინამძღუარ და მწყემს.
მას	ცხო.საბ	და აღაშჱნა ბორცუსა მას ზედა გოდოლი ჩრდილოჲთ კერძო, რომელი არს თავსა მას ჴევისასა მოსაქციელსა.
მის	ცხო.ანტ	ხოლო გულსმოდგინებაჲ ყოველი აქუნდა მსგავსად წესისა მის, ვითარცა წრფელი დამკჳდრებულ სახლსა შინა თჳსსა.
მის	ცხო.საბ	მიერ თავით იწყო დამტკიცებაჲ ლავრისაჲ მის წინამძღურებითა სულისა წმიდისაჲთა, სიხარულითა და შეწევნითა აღაშჱნა შუვა ჴევსა მას მცირჱ ეგუტერი და საკურთხეველი დადგა.
მან	ცხო.საბ	და უკუეთუ ვინმე მოვიდის მისა უცხოჲ ხუცესი, ჟამი შეწირვად ჰსცის ეგუტერსა მას შინა, რამეთუ მან თავადმან არა ინება ჴელთა-დასხმით კურთხევაჲ და აქუნდა მას სიმშჳდჱ და სიმდაბლჱ და სამართალი.
იგი	ცხო.საბ	მიემსგავსებოდა იგი ქ˜ჱსა, ჭეშმარიტსა ღმერთსა, რომელმან მოსცის, რომელნი სთხოვედ მას, რომელმან თქუა: ისწავეთ ჩემგან, რამეთუ მშჳდ ვარ მე და მდაბალ გულითა.
მათ	ცხო.საბ	და უფროჲსად უჩუენებდა სიმდაბლესა და სიმშჳდესა ძმათა მათ ყოველთა, რომელნი იყვნეს მის ქუეშე.
იგი	ცხო.საბ	და იყო იგი მსახურად მათა და თითოეულსა მათგანსა ასწავებდა და განაკრძალებდა ძლიერად მტერისა საქმეთა ზედა და რაჲთა ყოვლადვე არა ჰსცეთ ადგილი სიბოროტესა მტერისასა.
იგი	ცხო.საბ	განწმედილ იყო იგი გულითა ღმრთისა მიმართ და სასოებითა გარე-შეჭურვილ იყო და თქჳს, რამეთუ: სულისა უჟეშთაეს არარაჲ არს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგინი ვითარცა იურვოდეს საჴმრისათჳს წყლისა, ილოცვიდა ნეტარი იგი ერთსა შინა ღამესა და იტყოდა: უფალო ღმერთო ძალთაო, უკუეთუ არს ნებაჲ შენი, რაჲთა აღეშჱნოს ადგილი ესე სადიდებელად სახელისა შენისა წმიდისა, ღირს-მყვენ ჩუენ და გარდამოგჳვლინე წყალი განსასუენებელად ძმათა.
მას	ცხო.საბ	ამას რაჲ ილოცვიდა მცირეაკსა მას ეგუტერსა შინა, ესმა ძგერაჲ კანჯრისაჲ ქუენა ჴევსა მას ღამჱ და შთაჰხედა ჴევსა მას, რამეთუ ნათელ იყო მთოვარეჲ, და იხილა კანჯარი იგი, რამეთუ ფერჴითა თხრიდა ძლიერად.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ აღმოთხარა დიდად, ჰხედვიდა ზეგარდამო ნეტარი იგი.
მან	ცხო.საბ	და კანჯარმან მან ნათხარსა მას დაყო პირი და სუა.
იგი	ცხო.ანტ	და შევიდის იგი მამა-დედათა თჳსთა თანა ეკლესიად და არცაღა, ვითარცა ყრმაჲ, უდებ იყო, არცა, ვითარცა ჭაბუკი, შეურაცხ-ჰყოფდა, არამედ მამა-დედათაცა დამორჩილებულ იყო და საკითხავთაცა გულსმოდგინედ ერჩდა და სარგებელად თავისა თჳსისად დაიმარხავნ, არცაღა კუალად, ვითარცა ყრმაჲ, უდებ იყო, რამეთუ ეგოდენთა მონაგებთა ზედა იყო და არა აურვებდა რას მამა-დედათა თითოფერისათჳს და პატიოსნისა საჭმელისა, არცაღა მისგან გემოსა ეძიებნ, არამედ რომელი-იგი ეპოვის, კმა-ეყვის და მერმე არარას ეძიებნ.
მას	ცხო.საბ	და მეყსეულად შთავიდა ადგილსა მას, აღმოთხარა და პოვა წყალი მდინარჱ.
იგი	ცხო.საბ	და ვიდრე აქა ჟამადმდჱ არს ადგილი იგი შოვრის ლავრასა, და ფრიადი განსუენებაჲ მოსცა ღმერთმან ძმათა მათ მის მიერ და არცა ზამთრის გარდაემატების და არცა ზაფხულის დააკლდების, ივსებედ რაჲ ძმანი.
მას	ცხო.საბ	მერმე კუალად სხუასა ღამესა გამოვიდა ნეტარი იგი ქუაბით თჳსით და ვიდოდა ჴევსა მას შიდა, გალობდა ფსალმონსა დავითისსა და დანიელისსა.
იგი	ცხო.ანტ	შემდგომად სიკუდილისა მამა-დედათა მისთაჲსა დაშთა იგი მცირისა თანა ერთისა დისა.
იგი	ცხო.ანტ	და იყო იგი ათრვამეტის წლის, გინა ოცის.
მას	ცხო.საბ	და მეყსეულად დასავალით ჴევსა მას კლდეთა შინა, სადა აწ დამარხულ არს პატიოსანი გუამი მისი, შოვრის სამთა ეკლესიათა იხილა სუეტი ცეცხლისაჲ, მდგომარჱ ქუეყანასა ზედა, რომლისაჲ თავი იყო ვიდრე ცადმდე, ჰხედვიდა რაჲ ესე საშინელსა მას ხილვასა, შიშმან შეიპყრა და სიხარულად გარდაიქცა, რამეთუ მოიჴსენა წერილისაჲ, ვითარ-იგი ეჩუენა მამათმთავარსა იაკობს, რაჟამს იხილნა კიბენი იგი და თქუა: ვითარ საშინელ არს ადგილი ესე და არა არს ესე სხუა, გარნა სახლი ღმრთისაჲ.
მას	ცხო.საბ	და დაადგრა ადგილსა მას ნეტარი იგი ვიდრე განთიადმდე ლოცვასა შინა და აღმოვიდა მიერ ჴევით შიშითა და სიხარულითა დიდითა, სადა-იგი ეჩუენა მას სუეტი იგი ცეცხლისაჲ.
მას	ცხო.ანტ	სახლისათჳს და დისათჳს იღუწიდა, ვიდრე აღესრულნეს ექუსნი თუენი სიკუდილისა შემდგომად მამა-დედათაჲსა, ვითარცა ჩუეულებაჲ აქუნდა შესლვად ეკლესიად, და შეიკრიბა გონებაჲ თჳსი და განიზრახვიდა იგი ყოველთათჳს, ვითარ-იგი მოციქულთა ყოველივე დაუტევეს და შეუდგეს მაცხოვარსა, და მოიჴსენებდა წერილსა მას საქმესა მოციქულთასა, ვითარ-იგი განჰყიდდეს მონაგებთა თჳსთა და მოართუმიდეს და დასდებდეს ფერჴთა თანა მოციქულთასა განსაყოფელად მათთჳს, რომელთა-იგი საჴმარ უჩნდა, და ვითარ-მე ანუ რაბამ-მე ამათი სასოებაჲ ცათა შინა დამარხულ არს.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა განმრავლდებოდა კრებული იგი ძმათაჲ, და მრავალნი სენაკნი ეშჱნებოდეს იმიერ და ამიერ ჴევსა მას, მაშინ კაჰრაულნიცა მოჲდგნა სამსახურებელად ლავრისათჳს, რაჲთა მყოფთა მის ადგილისათა ჰმსახურებდეს და რაჲთა აქუნდეს ადგილობანს ყოველი საჴმარი და რაჲთა არა ამის მიზეზისათჳს სოფლად შევიდოდიან, რომელთა უნდეს დაყუდებაჲ უდაბნოს.
იგინი	ცხო.საბ	ხოლო იგინი მწყემსისა მის მათისა და წინამძღურისაგან ნაყოფსა გამოიღებდეს სათნოებისასა და სასოებითა უჴრწნელად გუამი მათი დაიმარხეს სულიერად.
მას	ცხო.საბ	მაშინ ღმრთით-ქმნულსა მას ეკლესიასა, რომელი თქმულ არს, საკურთხეველი არა დადგა, რამეთუ: არა უნდა მას, რაჲთამცა იქმნა იგი ხუცეს, და არცაღა ინება.
მას	ცხო.ანტ	ვითარ ამას განიზრახვიდა, შევიდა ეკლესიად და მოემთხჳა მას წმიდისა სახარებისა საკითხავი, და ესმა უფლისაგან, ვითარ-იგი ეტყჳს მდიდარსა მას: უკუეთუ გნებავს, რაჲთა სრულ იყო, წარვედ და განყიდე ყოველო მონაგები შენი და განუყავ გლახაკთა და მოვედ და შემომიდეგ მე და მოიპოო საფასჱ ცათა შინა.
მას	ცხო.საბ	და არს ღმრთით-შენებულსა მას ზედა ეკლესიასა კლდჱ ფიცხელი და მაღალი, და მას ზედა აღაშჱნა მამამან ჩუენმან საბა გოდოლი.
მან	ცხო.საბ	და პოვა მან აღსავალი შინაგან ქუაბსა მას სადიაკონით და მიერ აღვიდის გოდლად და მას გოდოლსა შინა დგან კანონისათჳს და სხჳსა განგებისათჳს.
მისა	ცხო.საბ	და მრავალთა ადგილთა განითქუა სახელი მისი, და მრავალნი მოვიდოდეს მისა და შესწირვიდეს, ჰხედვიდეს რაჲ მისსა მას ანგელოზთა მოქალაქეობასა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარსა მას უფროჲსი რომელი მიაქუნდა შესაწირავად, საშჱნებელად და დასამტკიცებელად ადგილისა მის, წარაგებდა და რომელსა ჰგონებდა სათნო-ყოფად ღმრთისა, მასცა ჰყოფდა.
მის	ცხო.საბ	და არავინ შემძლებელ იყო წინა-აღდგომად მისა, რომელნი იყვნეს მის ქუეშე, რამეთუ მარტჳრი იყო მთავარმღდელთმოძღუარ და ჟამითგან დიდისა ევთჳმისით იცოდა იგი და ჰყუარობდა მას ფრიად.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონის ვითარცა ღმრთით აქუნდა წმიდათა ჴსენებაჲ და რეცათუ მისთჳს იყო საკითხავი იგი, გამოვიდა მეყსეულად ეკლესიით და, რავდენი აქუნდა მას მამა-დედათა მისთა მოგებული ყანები სამასი ნაყოფიერნი და ფრიად კეთილნი, ესე ყოველი მიჰმადლა მდაბურთა, რაჲთა არა აურვებდენ მას და დასა მისსა, ხოლო სხუაჲ იგი, რაჲ იყო მათი ჭურჭელი, ყოველი განყიდა და შეკრიბა საფასჱ დიდძალი და განუყო გლახაკთა და დაჰმარხა მისგანი მცირედ დისა მისისათჳს.
მას	ცხო.ანტ	და მერმე შევიდა ეკლესიად და ესმა მას წმიდისა სახარებისაჲ, ვითარ-იგი უფალმან ჰრქუა: ნუ ჰზრუნავთ ხვალისა.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მან არღარა თავს-იდვა მერმე შემდგომად, გამოვიდა და მისცა იგიცა გლახაკთა და დაჲ იგი თჳსი შეჰვედრა მეცნიერთა მისთა მორწმუნეთა ქალწულთა და მისცა იგი საქალწულესა განზრდად, ხოლო იგი სახლსა შინა თჳსსა იქცეოდა.
იგი	ცხო.ანტ	მიერითგან მარხვით ეკრძალებოდა თავსა თჳსსა და მღჳძარებით იქცეოდა იგი, არღა იყო ესრჱთ ეგჳპტეს სიმრავლჱ მონასტერთაჲ, არცაღა იცოდეს ყოვლადვე მონაზონთა შორიელი უდაბნოჲ, არამედ კაცად-კაცადსა რომელსა უნებნ თავისა თჳსისა კრძალვაჲ, არა შორს დაბასა თჳსსა განეყენის, არამედ მახლობელად ზინ და იმარხავნ.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან ჰრქუა მათ: რომლისა ადგილისანი ხართ თქუენ?
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჴევსა რომელსამე უდაბნოს გარე ვიყოფით.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან ჰრქუა მათ: რომელსა ჴევსა იყოფით?
მას	ცხო.საბ	ხოლო იგინი შეიწრდეს და ჰრქუეს მას: ადგილსა მას, რომელსა წოდებულ არს „საბაჲს ჴევი“.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მთავარებისკოპოსმან ჰრქუა მათ: და სადა არს აბბა საბა?
მათ	ცხო.საბ	და მათ ჰრქუეს მას: ვერ შემძლებელ არს იგი განგებად ადგილისა მის უცბობითა მისითა, და ესეცა ვთქუათ, რამეთუ არცა მას აქუს მღდელობაჲ და არცა სხუათა შეუნდო, რაჲთამცა მღდელ ვითარმე იქმნა, და ასერგასისთა ძმათაჲ შეკრებულთაჲ ვითარ შეუძლოს განგებაჲ?
იგი	ცხო.საბ	კჳრიკოს ვისმე ერქუა, ღირსად მოჴსენებული ხუცესი და მამასახლისი ანასტასია-წმიდისაჲ და ჯუართა-მცველი, იპოვა მთავარეპისკოპოსისა თანა, ამას რაჲ ეტყოდეს მონაზონნი იგი, და ჰრქუა მონაზონთა მათ: თქუენ იგი შეიწყნარეთ ადგილსა მას ანუ მან შეგიწყნარნა თქუენ?
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ მან შეგჳყვანნა, გარნა უმეცრებითა მისითა ვერ ძალ-უც წინამძღურებად ჩუენდა, რამეთუ მრავალ ვართ.
იგი	ცხო.საბ	და თქუა კუალად სამგზის სანატრელმან კჳრიკე: უკუეთუ მან, ვითარცა თქუენ სთქუთ, ადგილსა მას შეგკრიბნა და ადგილი იგი უდაბნოჲ ქალაქ ყო, და აწ ვითარ ვერ შემძლებელ არს განგებად, რომელმან ადგილი იგი ქალაქ ყო და თქუენ შეგკრიბნა ყოველნი?
მას	ცხო.საბ	ღმერთი რომელი შეეწევის მას შეკრებასა თქუენსა, და ადგილი იგი დაამტკიცა უფროჲს.
მათ	ცხო.საბ	მაშინ მთავარეპისკოპოსმან განუტევნა იგინი და ჰრქუა მათ: წარვედით ჯერერთ და განიზრახეთ და მერმე მოხჳდეთ!
მის	ცხო.საბ	და მოუწოდა ნეტარსა საბას რეცათუ სხჳთა მიზეზითა და მის თანა მოიყვანნა შემასმენელნიცა მისნი.
იგი	ცხო.საბ	და წინაშე თუალთა მათთა აკურთხა იგი ხუცად და ჰრქუა მათ: იხილეთ, აჰა გაქუს თქუენ მამაჲ თქუენი და ლავრისა თქუენისა მამასახლისი, რომელი ღმერთმან ზეცით გამოჲრჩია და არა კაცმან.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მე ბრძანებითა ღმრთისაჲთა დავამტკიცე გამორჩეული იგი მისი.
იგი	ცხო.საბ	და ესე ვითარცა თქუა, თანა-წარიყვანა ნეტარი საბა და სხუანიცა იგი მის თანა.
მის	ცხო.საბ	და შთავიდა მთავარეპისკოპოსი ლავრად და თანა-ჰყვანდა კჳრიკე ჯუართა-მცველიცა მის თანა.
მას	ცხო.საბ	და ღმრთით-შჱნებულსა მას ეკლესიასა საკურთხეველი დადგა და კონქსა მას შინა მრავალთა მარტჳრთა ნაწილნი დაჰკრძალნა ღუაწლისა მძლეთაჲ საკურთხეველსა ქუეშე თუესა დეკემბერისასა ათორმეტსა, ინდიკტიონსა ათორმეტსა, ორმეოცდამეაცამეტესა წელსა ნეტარისა საბაჲსსა ჰასაკისა ჟამთა, დღეთა ზინონის მეფობასა.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა მი-ვინმე-ვიდა ლავრად კაცი ღმრთით-შემოსილი და ზეგარდამო ცხებული და მადლითა შეჭურვილი, ნათესავით სომეხი, სახელით იერემია.
მას	ცხო.საბ	ჰყვანდეს მას თანა ორნი მოწაფენი ერთსახენი და თანა-მოღუაწენი მისნი, რომელთა ერქუა სახელი პეტრე და პავლე.
იგინი	ცხო.საბ	და ამისთჳს უფროჲს განეხარა ნეტარსა მამასა ჩუენსა საბას, რამეთუ მდაბალ იყვნეს იგინი ფრიად.
მათ	ცხო.საბ	და მისცა მათ ქუაბი და მცირჱ სენაკი, რომელი არს ჩრდილოჲთ კერძო ქუაბსა მას, სადაცა წინაჲთ იყოფოდა იგი თავადი, ოდეს იყო მარტოჲ ჴევსა მას.
მათ	ცხო.საბ	და უბრძანა მათ მცირეაკსა მას ეგუტერსა, რაჲთა აღასრულებდენ სომახარ კანონსა მის ჟამისასა შაბათსა და კჳრიაკესა.
მას	ცხო.საბ	და ესრჱთ მცირედ-მცირედ ჟამთა განმრავლდეს სომეხნი ლავრასა მას.
მის	ცხო.საბ	ერთი მოწაფეთა მათგანი სამგზის სანატრელისა იერემიაჲსი, რომელსა ერქუა პავლე, ვიდრე აქამომდე ღმრთის შუენიერებით დიდსა ლავრასა იჴსენების, მრავალნი საკჳრველნი და სასწაულნი მის მიერ იქმნნეს უმრავლჱს აღწერილისა ამის, რომელი მე მომემადლა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ღმრთით-შჱნებულსა მას ეკლესიასა საკურთხეველი დადგა, მოიყვანა სულმან წმიდამან ლავრად გამოუთქუმელი მამაჲ ჩუენი იოჰანე ეპისკოპოსი და შეყენებული, რომელი უფროჲს იყო ევთჳმისსა და საბაჲსსა.
იგი	ცხო.საბ	ონჱსიფორე თქუა: მე მომმადლე და მე აღვწერო სახჱ მისი, რომელი ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა ლავრელთა თანა შეჰრაცხა და ეპყრა იგი.
მისსა	ცხო.საბ	რამეთუ შუენიერად წარმართებულსა მას სლვასა მისსა ვერ შემძლებელ ვარ აღწერად აწ, არამედ ღმრთისმოყუარებისა მისისა მოგუემადლა მცირედ რაოდენმე მისთჳს აღწერად, და არს ესე ყოველთა საცნაურ.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ იყო მას ჟამსა მახლობელად დაბასა მას ბერი სიყრმითგან მონაზონებასა შინა.
მათ	ცხო.საბ	და თჳსისაგან საქმენი მისნი გითხრნე, მრავალნი ყოფილნი და ძალნი, და არცაღა სამართალ არს მისთაჲ მათ საქმეთაჲ დუმილით და სულდაღებით თანა-წარსლვაჲ, არამედ უფროჲსღა გჳღირს მოჴსენებად, ვითარ-იგი გუექმნა ჩუენ ყოველთა ზეცისა ქალაქისა მომატყუებელ.
მის	ცხო.საბ	რამეთუ იყო ნეტარისაჲ მის წესი ესე: მეათოთხმეტესა დღესა თუესა იანვარისასა განეშოვრის და წარვიდის დიდსა უდაბნოსა და მუნ აღასრულნის წმიდანი იგი დღენი მარხვათანი.
მას	ცხო.ანტ	ესე იხილა ანტონი და ჰბაძვიდა სლვასა და პირველად იწყო მანცა დადგრომად გარეშე დაბისა ადგილთა და მიერ თუ ვისიმე მონაზონისაჲ ესმის, გამოვიდის და ეძიებნ მას, ვითარცა ბრძენი ფუტკარი, და არა მიიქცის თჳსსა ადგილსა, ვიდრემდის-იგი არა იხილის და რეცათუ საგზლად სათნოებისა გზისა მისგან მოიღის.
იგი	ცხო.საბ	წიაღჴდა იგი ოდესმე ზღუამკუდარსა და, ვიდოდა რაჲ იგი უდაბნოსა მას ზორაჲსასა, იხილა ზღუასა მას შინა მცირჱ ადგილი ჴმელი და გულმან უთქუა, რაჲთა შევიდეს მუნ და გარდაიჴადნეს თავადნი მარხვანი მას შინა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ შევიდოდა იგი, შეემთხჳა მას ზრახვითა და შურითა მტერისაჲთა და შთავარდა იგი ადგილსა ერთსა მის ზღჳსასა, ბნელსა და ცეცხლსა, და გამოჴდა მიერ ალი და შეწუა პირი მისი და წუერი და რაოდენიმე ასოჲ გუამისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და იდვა იგი რაოდენთამე დღეთა უტყუად, ვიდრემდე მოიწია მისა ძალი მაღლით და განკურნა იგი და განაძლიერა იგი არაწმიდათა ზედა სულთა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მიერ ჟამითგან, ვითარცა თქმულ არს, წუერნი მისნი რაჲ შეიტუსნეს, არღარა მოუგრძდეს და დაადგრა იგი კოვსაკად.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა აღასრულნა დღენი იგი, მო-რაჲ-ვიდა იგი ლავრად, ვერ იცნეს იგი მამათა, გარნა ჴმითა ხოლო და სლვითა.
იგი	ცხო.საბ	ამისსა შემდგომად ჟამთა განვიდა იგი ჩუეულებისაებრ თჳსისა დიდსა მას უდაბნოსა მოწაფისა ვისთანამე თჳსისა, რომელსა წოდებულ იყო სახელი მისი აგაპი.
იგი	ცხო.საბ	და მცირედნი რაჲ დღენი წარჴდეს, მიწოლილ იყო მოწაფჱ იგი მისი აგაპი ღამჱ და ეძინა პირაქცევით შრომისაგან და მარხვისა.
მას	ცხო.საბ	და მოუჴდა ლომი ფრიად დიდი მოწაფესა მას მისსა, რომელსა ერქუა აგაპი, და ისუნებდა მას ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე.
მათ	ცხო.ხარ	და ვითარ დაასრულნა სიტყუანი ესე, მშჳდობაჲ დაუტევა მათ და აკურთხნა იგინი და შეჰვედრნა ღმერთსა და გამოვიდა მუნით.
მისთჳს	ცხო.საბ	და ევედრებოდა ღმერთსა მისთჳს ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ლომი იგი ლოცვითა ბერისაჲთა ეგოდენ მწრაფლ ივლტოდა, ვითარმცა ვინ ჰსცემდა და წარსდევნიდა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ წარვიდოდა, სცა კუდითა პირსა აგაპისსა და განაღჳძა, ხოლო იგი შიშითა შეძრწუნდა, აღიხილნა თუალნი თჳსნი და იხილა ლომი იგი დიდი და საშინელი, შიშმან შეიპყრა, აღხლდა და მოძღუარსა თჳსსა შეურდა.
იგი	ცხო.ხარ	და ვითარ დაყო მუნ მრავალი ჟამი და იზარდებოდა იგი მდელოთაგან მცენარეთა და ჰმსახურებდა ღმერთსა დაუცადებელად ჩუეულებისაებრ მისისა, მაშინ გამუაცხადა იგი ღმერთმან, რომელმან ყოველივე განაგის ცხორებისათჳს კაცთაჲსა.
მან	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მან შეიტყბო იგი, ასწავებდა მას და ეტყოდა: განიშოვრე, შვილო, მძიმჱ ეგე ძილი თუალთაგან შენთა და უზრუნველობაჲ გულისაგან შენსა, რაჲთა განერე, ვითარცა ქურციკი, საფრჴისაგან და, ვითარცა მფრინველი, მახისაგან.
მათ	ცხო.საბ	მათ ჟამთა ოდენ, ოდეს ღმრთით-შჱნებულსა მას ეკლესიასა სატფური იყო, იოჰანე, რომელსა სახელი გარდაეცვალა კონონ, მამაჲ ნეტარისა ჩუენისა მამისა საბაჲსი, ალექსანდრიას შინა აღესრულა.
მის	ცხო.საბ	ესმა რაჲ ნეტარსა ამას, ვითარმედ ძჱ მისი უფროჲსად გარდაემატა მონაზონებასა ნეტარი საბა განყიდა ყოველი ჭურჭერი თჳსი და მოვიდა იერუსალჱმდ და მოიღო მის თანა ოქროჲ დიდძალი.
მას	ცხო.საბ	ვითარცა ესმა ნეტარსა საბას, მიეგებვოდა მას და შეიწყნარა იგი და ჰლოცვიდა დედასა თჳსსა, რაჲთა განეშოვროს ყოვლისაგან საქმისა ამის სოფლისაჲსა.
იგი	ცხო.საბ	და შემდგომად მცირედთა დღეთა შეისუენა, და დაჰმარხა იგი ღირსთა თანა საფლავსა და ყოველი, რაჲ აქუნდა მონაგები მისი, შეიღო ლავრად.
მით	ცხო.საბ	და საფასითა მით მისითა იერიქოს აღაშჱნა ქსენადოქი სამოთხითურთ და წყალი უყიდა.
მის	ცხო.ხარ	ვითარცა საფასჱ დაფარული, და შემძლებელი საქმითა კეთილითა არა მუაკლდებინ მას, რაჟამს სხუანი მიიღებედ მისგან, არამედ უფროჲსღა სხუათა აღაშჱნებნ და იგი სავსედვე ჰგიენ და არა არნ მის თანა ნაკლულევანებაჲ, რამეთუ მადლი სულისა წმიდისაჲ მარადის გარდაეცემინ, რომელნი ღირს არიან მისა.
მას	ცხო.საბ	და ესეცა მითხრა მე ნეტარმან მან დაყუდებულმან, ვითარმედ: კუალად სხუასა ჟამსა გან-რაჲ-ვიდოდა ნეტარი იგი დიდსა მას უდაბნოსა, მისცა მოწაფესა თჳსსა აგაპის მახალი თჳსი, რომელსა შიდა იდვა ათი ჴუეზაჲ პური ჴმელი, რომელსა აქუნდა ათ-ათი უნკიაჲ სასწორით.
იგინი	ცხო.საბ	და გან-რაჲ-ვიდეს და წარემართნეს იორდანედ, ვიდოდეს იგინი კიდესა იორდანისასა დასავალით კერძო.
მით	ცხო.ხარ	და არა თუ სრულ ოდენ იყო მადლითა მით, არამედ მარადის გულს-ეტყოდა უფროჲსღა ზე-აღსლვად და უფროჲსღა მოიღებდა მადლისა მისგან, ვითარცა ვინ განისწავლის მკურნალობასა.
იგინი	ცხო.საბ	და ვიდოდეს რაჲ იგინი, მიიწინნეს ადგილსა ერთსა კლდესა, რომელსა ზედა იყო ქუაბი.
იგი	ცხო.საბ	არა თუ ნებითა თჳსითა, არამედ გამოჩინებითა ღმრთისაჲთა აღჴდა იგი საყუარელსა მის თანა მოწაფისა მისისა ძნიად.
მის	ცხო.საბ	გულმან უთქუა მის ადგილისაჲ ნეტარსა საბას.
მას	ცხო.საბ	და შე-რაჲ-ვიდეს ქუაბსა მას, პოვეს მუნ შინა კაცი ერთი განშორებული ამის სოფლისაგან, რომლისა თანა იყო სული წმიდაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ლოცვა-ყვეს ურთიერთას, განუკჳრდა მარტოდმყოფსა მას და თქუა: საბა, მონაო ღმრთისაო, ვინ გიჩუენა შენ ადგილი ესე?
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა მიუგო და ჰრქუა მას: ღმერთმან, რომელმან გაუწყა შენ სახელი ჩემი, მანვე მიჩუენა მე ადგილი ესე.
იგინი	ცხო.საბ	და მოიკითხეს ერთმანერთი და გამოვიდეს მიერ საბა და მოწაფჱ მისი და ვიდოდეს იგინი მრავალ დღჱ და განვლეს შუვა ზღუასა ტიბირიაჲსასა და იორდანესა და ილოცეს ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ქორსია, და შჳდწყაროს, და გარემოჲს ადგილთა მათ თავყანისსაცემელთა ვიდრე სპანიადმდე.
იგინი	ცხო.საბ	და უკმოჲქცეს და მოვიდეს იგინი ქუაბსა მას მის მეუდაბნოეჲსასა.
იგი	ცხო.საბ	ჰრქუა ნეტარმან საბა მოწაფესა თჳსსა: აღვჰჴდეთ, ძმაო, და მოვიკითხოთ მონაჲ იგი ღმრთისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და აღ-რაჲ-ჴდეს იგინი და შევიდეს ქუაბსა მას შინა, და პოვეს იგი, რამეთუ მოედრიკნეს მუჴლნი მისნი აღმოსავალით მსგავსად თავყანისმცემელისა.
მას	ცხო.საბ	და ელოდა მას მყოვარ ჟამ.
იგი	ცხო.საბ	ვითარცა დღჱ იგი გარდაჴდა და არა აღდგა, ჰრქუა მას ნეტარმან საბა: გჳლოცე ქრისტჱს მიერ, მამაო!
მან	ცხო.საბ	და მან ვითარცა არარაჲ მოუგო, მიეახლა მას და შეახო ჴელი და პოვა იგი, რამეთუ აღსრულებულ იყო.
იგი	ცხო.საბ	და თავყანისცეს ღმერთსა და დაჰმარხეს გუამი იგი მისი ქუაბსა მას, და აღასრულეს მის ზედა განწესებული კანონი და დაყვეს პირი ქუაბისაჲ მის ქვითა დიდ-დიდითა და წარემართნეს გზასა თჳსსა.
მას	ცხო.ანტ	და მიერითგან მას ადგილსა იქცეოდა და თჳსსა გონებასა ასწონდა, რაჲთამცა მამულსა თჳსსა არა მიაქცია, არცაღა ნათესავთა მოიჴსენებდა ყოვლადვე, სურვილი და სწრაფაჲ აქუნდა მას მონაზონებისა სიმტკიცისათჳს, იქმოდა ჴელითა თჳსითა.
იგი	ცხო.ანტ	ესმინა, ვითარმედ თჳსაგან წერილ არს ლოცვაჲ ყოველსა ჟამსა, რამეთუ ისმენნ იგი წიგნთა, სადა ყოველივე წერილი არა დავარდებოდა მისგან, არამედ დაისწავებდა ზეპირით.
მისგან	ცხო.ხარ	და რავდენგზისცა ჰკურნებნ სნეულთა, ეგოდენცა უფროჲს წარემატის სიჴელოვნესა გამოცდილებისა მისგან.
მისგან	ცხო.ხარ	და კუალად ამასცა ადგილსა სახელდებულსა მრავალნი განიკურნნეს ჴელითა მისითა მადლისა მისგან ღმრთისა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, და მიემსგავსებოდეს მარტოდმყოფებასა მისსა.
მათ	ცხო.ხარ	რამეთუ ეტყჳნ მათ სიტყჳსა მისებრ მოციქულისა, ვითარმედ: მობაძავ ჩემდა იყვენით, ვითარცა მე ქრისტესა.
მას	ცხო.ხარ	მაშინ აღაშჱნა მონასტერი ელპიდისი, კეთილად მოჴსენებული, და მისა შემდგომად განაფართა იგი კაცმან ვინმე განთქმულმან მარხვითა და მოღუაწებითა და უწოდა სახელი მონასტერსა მას დუკი, რამეთუ იყო ადგილსა მას კაცი მთავარ ყოფილი და სცვიდა ადგილსა მას ბოროტისაგან ჰურიათაჲსა, რომელნი მახლობელად მათსა იყვნეს, ხოლო მთავარი იგი იყო დუქსი.
მის	ცხო.ანტ	და მიერითგან ჴსენებაჲ იგი წიგნის სწორად აქუნდა და ესოდენ თავი თჳსი მისცა და საყუარელ იყო ყოველთაგან ანტონი, და იგი თავადი მსწრაფე იყო მათდა, რომელთადა იგი მივიდის, დაემორჩილის გულითა და თჳსისაგან თითოეულისა მის სწრაფასა და წარმატებასა და მარხვასა განიცდინ: რომლისასამე მხიარულებასა, რომლისასამე ლოცვასა, გულსმოდგინებასა ხედავნ და სხჳსასა განურისხველობასა და რომლისასამე კაცთმოყუარებასა განიცდინ და რომლისასამე ღამის-თევასა და რომლისასამე წიგნის კითხვასა ერჩინ და რომლისასამე მოთმინებასა და რომლისასამე მარხვასა და ქუეყანასა ზედა წოლასა.
მას	ცხო.ანტ	ყოველსავე ერთბამად ქრისტჱს მიმართ მსახურებასა და ურთიერთას სიყუარულსა მას მათსა შეისწავებნ და ესრჱთ სავსჱ მიიქცის თჳსსა მას ვანსა.
მას	ცხო.ანტ	მიერითგან კაცად-კაცადისაგან რომელი-იგი შეიკრიბის მან თავსა შინა თჳსსა, ყოვლადვე აჩუენებნ, და სწორთა მიმართ თჳსთაცა არა იყო მაცილობელ, გარნა ესე ხოლო, რაჲთა არა უნაკლულჱს მათსა უმჯობჱსსა მას გამოჩნდეს, და ამას იქმნ, რაჲთა არავინ შეაწუხოს, არამედ მათ, რაჲთა მას ზედა უხაროდის.
მათ	ცხო.ხარ	და რაჲთა არა განვაგრძოთ სიტყუაჲ მისვე პირველისა მიზეზისაებრ, ვითარ იხილა მრავალი ერი მიმავალი მისა, და შფოთსა შინა იყო იგი თავადი და მოწაფენი მისნი, რამეთუ აბრკოლებდეს მათ დაყუდებად.
მათა	ცხო.ხარ	მაშინ უბრძანა მათ, ვითარ-იგი ჯერ-იყო ჯდომად მათა და წინა-აღდგომად ეშმაკისა.
იგი	ცხო.საბ	და ყოველნი იგი დღენი მარხვათანი აღასრულნა თჳნიერ პურისა, გარნა შაბათსა და კჳრიაკესა ხოლო ჴორცსა და სისხლსა ქრისტჱსსა მიეახლის, და ესე ეყოფინ მას საზრდელად.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ათნი იგი პურნი განჴმელნი, რომელ თანა-წარეხუნეს, მოწაფემან მისმან აგაპი იჴუმინნა.
მას	ცხო.საბ	და დასდვა მას ზედა სიცხჱ დიდი, და შეეწყურა მას ფრიად და შუვა ოდენ გზასა უდაბნოსა მას დაეცა, და მოიჴსენა მან ნეტარი იგი ბერი.
იგი	ცხო.საბ	და მეყსეულად რომელი-იგი სუეტითა ღრუბლისაჲთა აგრილობდა ისრაჱლსა ღმერთი, ამასცა ეგრევე სახედ ღრუბელი ცუარისაჲ მოსცა და დაშრიტა წყურილი მისი და განაძლიერა იგი.
მას	ცხო.საბ	და თანა-უვიდოდა მას ღრუბელი იგი ვიდრე მოსლვადმდე მისა ლავრად.
მას	ცხო.საბ	ორმეოცდამეათოთხმეტესა წელსა დიდისა საბაჲსსა ჰასაკისა ჟამთა, მეორესა წელსა საკურთხეველისა დადგმისა ღმრთივ-ქმნულსა მას ეკლესიასა, მოვიდა ნეტარი იოჰანე ეპისკოპოსი ლავრად ოცდამეერთესა დღესა თუესა იანვარისასა, ინდიკტიონსა ათხუთმეტსა.
მის	ცხო.საბ	აღმოსავალით კერძო მთისა მის იყო ბორცჳ იგი საშინელ და უგზო სიმრავლისაგან დამკჳდრებულთა ეშმაკთაჲსა მას ზედა, ვითარმედ მწყემსთაცა მის უდაბნოჲსათა ვერ ძალ-ედვა მიახლებად ადგილსა მას შიშითა სიმრავლისა მისგან ეშმაკთაჲსა.
მისა	ცხო.საბ	ხოლო ამან ნეტარმან და საკჳრველმან მაღალი შეიმოსა საცოდ მისა და ზეთი ცხოველისა ჯუარისაჲ ასხურა ადგილსა მას.
მას	ცხო.საბ	და დაადგრა ზედა ბორცუსა მას თავადთა მარხვათა და მოუკლებელად გალობითა მისითა განწმიდა ადგილი იგი და დიდი ჭირი იხილა ეშმაკთაგან ბორცუსა მას ზედა და დაუთმო.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი იგი ბერი, ვითარცა კაცი, მცირედ რაჲმე შეძრწუნდა და გულსა მოუჴდა, რაჲთამცა წარვიდა მის ადგილისაგან.
იგი	ცხო.საბ	და ნეტარი ესე რაჲ განკრძალულ იყო მოუკლებელად ლოცვასა და მარხვასა, დასასრულსა ოდენ მარხვათასა მეორმეოცესა დღესა, შოვაღამესა ოდენ ილოცვიდა და ევედრებოდა ღმერთსა, რაჲთამცა განწმიდნა ადგილი იგი მუნ დამკჳდრებულთაგან არაწმიდათა სულთა.
მათ	ცხო.საბ	იწყეს მყის ეშმაკთა მათ ძგერად და უცნებად ოდესმე სახედ ქუეწარმავალთა და ოდესმე სახედ მჴეცთა და ოდესმე მიემსგავსებიედ ყორანთა.
მას	ცხო.საბ	ჰგონებდეს, რაჲთამცა ესევითარითა უცნებითა შეაშინეს ნეტარსა მას.
მას	ცხო.საბ	ვითარ ვერ შეუძლეს მას, რამეთუ განმტკიცებულ იყო იგი ლოცვითა, წარივლტოდეს მიერ და კაცობრივითა ჴმითა ღაღადებდეს და იტყოდეს: ვაჲ ჩუენდა შენ მიერ, საბა, ვერ გეყოფისა ჴევი, რომელი ქალაქ ჰქმენ, და ჩუენთა ადგილთა მოგჳჴედ განსხმად?
მას	ცხო.საბ	და იყვნეს ქუემოკერძო მთასა მას უდაბნოჲთ მწყემსნი.
იგინი	ცხო.საბ	იღჳძებდეს რაჲ იგინი და სცვიდეს სამწყსოსა მათსა, იხილეს სიმრავლჱ იგი ყორანთაჲ მათ.
იგი	ცხო.საბ	და მუნ ზედა მყოფნი იგი ეშმაკნი განიდევნეს.
მას	ცხო.საბ	არამედ მოვედით და აღვიდეთ ბორცუსა მას და ვიხილოთ, რაჲ თუ არს, და უკუეთუ იყვნენ კაცნი წმიდანი მუნ ზედა, თაყუანის-ვსცეთ მათ.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა განთენა, აღვიდეს იგინი ბორცუსა მას კასტელისასა და პოვეს მუნ წმიდაჲ ესე ნეტარი მარტოჲ.
მას	ცხო.საბ	და უთხრეს მას ყოველი, რაოდენი ღამესა მას ესმა და იხილეს.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო წმიდამან მან ჰრქუა მათ: ვიდოდეთ, შვილნო, მშჳდობით და შიშისა მათისაგან ნუ გეშინინ!
იგინი	ცხო.საბ	და ესრჱთ გულდებულად განუტევნა იგინი მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა აღესრულნეს წმიდანი იგი დღენი მარხვათანი, მოვიდა ლავრად და დაყო მუნ დღესასწაული აღვსებისაჲ.
მის	ცხო.საბ	და წარიყვანნა მის თანა მამანი ვინმე და აღვიდა კასტელდ და იწყო განწმედად ადგილისა მის და შენებად სენაკებისა, რომელი იპოვებოდა მუნ ქვაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა თხრიდეს ადგილსა მას, პოვეს ქუეშე სახლი დიდი კამარედად დრეკილი ქვათაგან საკჳრველთა და ზედა კეცითა დართული.
მათ	ცხო.საბ	და უბრძანა დარღუევაჲ მისი და მათ ქვათაგან აღაშჱნა ეკლესიაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და განიზრახა, რაჲთამცა მონასტერ ყო ადგილი იგი, რომელცა იქმნა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ შურებოდა იგი კასტელსა ზედა ძმათა თანა, და არარაჲ აქუნდა ეგევითარი საზრდელი.
მას	ცხო.საბ	ნეტარისა ამის ღმრთისმსახურისაჲ იხილა მარკიანე ღამესა ერთსა, ვითარცა სახჱ ანგელოზისა მბრწყინვალისაჲ, რომელმან ჰრქუა მას: აჰა ეგერა შენ, მარკიანე, ჰზი აქა განსუენებულად და გაქუს ყოველი საზრდელი ჴორცთაჲ.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მონაჲ ღმრთისაჲ საბა შურების კასტელსა ზედა ძმათა თანა ღმრთისა სიყუარულისათჳს, ჰშიან მათ და არა აქუს საზრდელი ჴორცთაჲ.
მათ	ცხო.საბ	არამედ ინებე გარდაუქცეველად და მიუძღუანე მათ საზრდელი, რაჲთა არა სულმოკლე იქმნენ.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო დიდი მარკიანე მეყსეულად აღდგა და უბრძანა დასხმაჲ კაჰრაულთა მონასტრისათაჲ და აღჰკიდა მათ საზრდელი პირად-პირადი და წარჰმართნა ძმანი, რაჲთა მიართუან იგი.
იგინი	ცხო.საბ	ესენი ვითარცა მივიდეს, საკჳრველმან და ნეტარმან ამან მოიკითხნა იგინი და საგალობელსა ჴმასა დავითისსა და დანიელისსა, ღმრთისა მიერ მოცემულსა, იწურთიდა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მარკიანე შემდგომად ხილვისა მის დაყო ოთხი თთუეჲ და ესრჱთ განვლო მშჳდობით სოფელი ესე თუესა ნოემბერისასა ოცსა, ინდიკტიონსა ერთსა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა, ვითარცა გულისხმა-ყო, რამეთუ განისუენებდა ღმერთი საქმეთა და შრომათა მისთა ზედა, ისწრაფა აღსრულებაჲ მონასტრისაჲ მის.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა აღაშჱნა იგი, გულსმოდგინებითა დიდითა შეკრიბნა მუნ მრავალნი მამანი: პავლე ვინმე, მეუდაბნოეჲ ძუელი, და მის თანა თეოდორე, მოწაფჱ მისი, დაადგინა განმგებელად მონასტრისა მის.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ განითქუა მისთჳს საკჳრველი ესე, მივიდეს მისა კაცნი მრავალნი რისტოლიაჲთ და გარემო მისსა, და აღუშჱნეს ესე მონასტერი.
იგინი	ცხო.საბ	ხოლო პავლე რაჲ აღესრულა, დადგა თეოდორე და შეიყვანა ძმაჲ თჳსი სერგის და მამის-ძმაჲ მისი პავლე და შეიწყნარნა იგინი, რამეთუ იყვნეს იგინი ნათესავით მელეტინელ, რომელნი კეთილად იღუწიდეს კასტელისა მონასტერსა.
იგი	ცხო.საბ	და ოდეს გამოსცდინ ახლად მონაზონთა, თუ ჭეშმარიტად უსწავიენ ფსალმონისა კანონი და უკუეთუ შემძლებელ არნ იგი დაცვად გონებისა თჳსისა და თუ განწმედილ არნ იგი გონებისაგან ერისკაცობისა საქმეთა და გულისზრახვათა და წინა-აღმდგომ თუ არნ საძაგელთა გულისთქუმათა მტერისათა.
მას	ცხო.საბ	და ოდეს ამით ყოვლითა გამოიცადის, მაშინ მისცის მას სენაკი ლავრასა შინა.
მას	ცხო.საბ	და თუ ვინმე შემძლებელცა არნ შჱნებად სენაკისა, უბრძანის მას შჱნებაჲ.
მისსა	ცხო.საბ	ამას რაჲ ჰყოფდა და ასწავებდა მამაჲ ჩუენი საბა, უწუერულსა ყოვლადვე არა შეუნდვო, რაჲთამცა იყოფოდა ვისთანამე კრებულსა შოვრის მისსა, ვიდრე არა შეიმოსის წუერითა დაპკოლებისათჳს ბოროტისა.
იგი	ცხო.საბ	და უკუეთუ მი-ვინ-ვიდის მისა უწუერული და არნ ჰასაკითა მწჳს, შეიწყნარის იგი და სამგზის სანატრელსა აბბა თეოდოსის მიუვლინის იგი, რომელი კათიზმისა ეკლესიისაგან გამოსრულ იყო და მარინჱს მიერ, რომელსა ფოტინჱს მონასტერ ჰრქჳან, რომელმან აღაშჱნა იგი, და ლუკა მეტობელისა, ბერისა, რომელი დიდისა ევთჳმის მიერ სწავლულ იყო მონაზონებასა და სრულქმნულ იყო, რომელნი იყოფოდეს დასავალით ლავრასა, ვითარ ოცდაათხუთმეტ უტევან.
მისსა	ცხო.საბ	ესეცა სკიტჱსა მამათა პირველთა დადვეს შჯულად, და ესევე შემვედრა დიდმან მამამან ჩუენმან ევთჳმი, მინდა რაჲ ყოფაჲ ლავრასა მისსა.
მან	ცხო.საბ	და მან წარავლინის მონასტერსა აბბა თეოდოსის ნეტარისასა.
მათთჳს	ცხო.საბ	აღსრულებასა ოდენ მისსა და ქრისტჱს მისლვასა ევედრნეს მათთჳს ყოველნი, რომელთა აქუნდა მონაზონებისა სქემაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და ვინაჲ იქმნა ესე ამათი მთავარმამასახლისობაჲ, მცირედითა სიტყჳთა ვთქუა: ელპიდი და ილია წმიდისა პასარიონის აღსრულებისა შემდგომად აღესრულნეს, ორნივე იგი მთავარმამასახლისნი.
იგი	ცხო.საბ	და მათსა შემდგომად ლაზარე ვინმე დადგა მთავარმამასახლისად, გარდაიქცა იგი კათოლიკისა ზიარებასა და მოკუდა.
იგი	ცხო.საბ	რამეთუ ორნივე იგი მთავარმამასახლისად და მონაზონთა განმგებელად განაჩინნა ნეტარმან მთავარეპისკოპოსმან სალოსტი.
მისსა	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან სალოსტი დაყო რვაჲ წელი და სამი თუეჲ საყდარსა მისსა ზედა იერუსალჱმს და შეისუენა ქრისტჱს მიერ თთუესა ივლისსა ოცდასამსა, ინდიკტიონსა ორსა.
მისსა	ცხო.საბ	ამან მამათმთავარმან ილია აღაშჱნა მონასტერი მახლობელად საეპისკოპოსოსა მისსა და მას შინა შეკრიბნა სპუდეოსნი წმიდისა ანასტასიაჲსანი, და დავითის გოდლისა თანა ადგილთა რომელნი-იგი განბნეულ იყვნეს, შეკრიბნა და მისცა განსუენებაჲ.
იგინი	ცხო.საბ	და იგინი რაჲ შთაჲყვანნა და შეკრიბნა მონასტრად მამამან ჩუენმან საბა, მრავალი სენაკთა მათთაგანი მოიყიდა და ადგილი იგი ქსენადოქად ლავრისათჳს აღაშჱნა.
მათ	ცხო.საბ	იყვნეს სხუანიცა სენაკნი ჩრდილოჲთ კერძო სყიდულთა მათ სენაკთა, რამეთუ ჰსწადოდა, რაჲთამცა იგიცა მოიყიდნა საყოფლად უცხოთა მონაზონთათათჳს და რამეთუ ეძიებდეს უფალნი მათ სენაკთანი ოქროსა დიდადსა, ხოლო მას არარაჲ აქუნდა, რაჲმცა მისცა სენაკთა მათთჳს, გარნა ერთისა დრაჰკნისა ნახევარი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო სარწმუნოებაჲ უფროჲს ყოველთა საფასეთა შეერაცხა, რომელი აქუნდა ღმრთისა მიმართ ნეტარსა მას.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა შეშჭირდა მას, მისცა დრაჰკნისა ნახევარი იგი წინდად და ჰრქუა: უკუეთუ ხვალე ყოველი სასყიდელი მაგისი არა მიგცე, წარ-მცა-მიწყმდების წინდი ესე ჩემი, და დროსა მას ხვალისა დღისასა აღმოსლვადმდე მზისა განიზრახვიდა ნეტარი იგი ამისთჳს და ილოცვიდა.
მისა	ცხო.საბ	მო-ვინმე-ვიდა მისა უცხოჲ, რომელმან ყოვლადვე არა იცოდა იგი, და მოსცა მას ასსამეოცდაათი დრაჰკანი.
მასვე	ცხო.საბ	და მასვე ჟამსა წარვიდა კაცი იგი და არცაღა თუ სახელი მისი უთხრა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარსა მას დაუკჳრდა ღმრთისა მიერ შეწევნაჲ იგი მისი მწრაფლ და, ვითარცა-იგი აღუთქუა, მუნქუესვე მისცა სასყიდელი მათი.
მან	ცხო.საბ	და აღაშჱნა ნეტარმან მან კასტელისა მონასტრისათჳს ორი ქსენადოქი: ერთი წმიდასა ქალაქსა, მახლობელად გოდოლსა დავითისსა, და ერთი იერიქოს, მახლობელად სამოთხესა მას მისსა დანაკისკუდუვანსა.
მათ	ცხო.საბ	მათ ჟამთა მოუვლინნა ღმერთმან მამასა ჩუენსა საბას ორნი ძმანი ჴორციელად, ქუეყანით ისაორელნი, რომელთა ერქუა სახელი თეოდოლოს და გელასი.
მას	ცხო.საბ	ესენი მიემსგავსნეს ბესელეელს და ელიაბს, რომელნი განმგებელ იყვნეს საქმესა მას კარვისასა.
მათ	ცხო.საბ	ესენი თუ ვამსგავსენ მათ, ვჰგონებ, ვითარმედ არა მაბრალოს მე ღმერთმან.
მის	ცხო.საბ	ესენი აქუნდეს ჩუენ შოვრის ამას ახალსა მოსეს, რამეთუ დაკლებული საცნაურისა მის ლავრისაჲ აღაშჱნეს და გარემოჲს – მონასტრები.
მას	ცხო.საბ	და არტოკოპსა მას ზედა დიდი ეკლესიაჲ აღაშჱნა წმიდისა და ყოვლად ქებულისა ღმრთისმშობელისა ქალწულისა მარიამისი, რამეთუ ღმრთით-შჱნებული იგი ეკლესიაჲ მცირეჲ იყო განმრავლებითა ძმათაჲთა.
მათთჳს	ცხო.საბ	და სომეხნიცა განმრავლდეს, და იწრო იყო მათთჳს მცირჱ იგი ეგუტერი.
მათ	ცხო.საბ	და შოვრის ორთა მათ ეკლესიათა ქმნა ეზოჲ, სადაცა-იგი პირველად იხილა სუეტი ცეცხლისაჲ, და ქმნა მრავალი წყალთა შესაკრებელი.
მის	ცხო.საბ	და ვითარცა აღაშჱნა დიდი ეკლესიაჲ და შეამკო ყოვლითა შემკულებითა, შთავიდა ნეტარი ელია მთავარეპისკოპოსი ლავრად და ყო სატფურებაჲ მის ეკლესიისაჲ და წმიდაჲ საკურთხეველი დადგა მუნ თჳსა თავსა ივლისსა, ინდიკტიონსა ცხრასა, სამეოცდამესამესა წელსა დიდისა საბაჲსსა ჰასაკისა ჟამთა.
მას	ცხო.საბ	მაშინ გამოიყვანნა სომეხნი მცირით ეგუტერით და უბრძანა ფსალმონებაჲ სომეხთა ენითა ღმრთით-ქმნულსა მას ეკლესიასა და შჯული შეუთხრა მათ ნეტარმან მან, რაჲთა ევანგელჱ და სხუანი ლოცვანი აღასრულნოდიან სომეხთა ენითა, ხოლო ჟამისწირვასა შეკრბენ ბერძენთა ეკლესიასა და მათ თანა ეზიარნოდიან, ამისთჳს რამეთუ ჴელი შეყვეს რომელთამე მათგანთა და, ოდეს იტყჳედ „წმიდაო ღმერთოსა“, თქჳან მათცა, რომელსა-იგი იტყოდა პეტრე, რომელსა ერქუა მკაწრვალ.
მათ	ცხო.საბ	ესმა რაჲ ესე ნეტარსა საბას, განრისხნა მათ ზედა და უბრძანა მათ და ჰრქუა: ამიერითგან ბერძლ იტყოდეთ ამას გალობასა, ვითარცა მოცემულ არს დასაბამითგან კათოლიკე ეკლესიასა, და ნუ ვითარცა-იგი პეტრჱს მკაწრვალისა თქმული გარდაქცეული, რომელი ევტჳქოსის თქმულსა ესვიდა.
იგი	ცხო.საბ	და აღაშფოთნა ყოველნი აღმოსავალით მყოფნი და შეჩუენებულ იყო იგი ფჱლლიკოსისგან, მთავარეპისკოპოსისა ჰრომთაჲსა, უცხოჲსა მის დიდებისათჳს, რომელ-იგი შესძინა „წმიდაო ღმერთოსა“.
იგინი	ცხო.საბ	ვითარ სამართლად და ღმრთისმსახურებით მამამან ჩუენმან საბა გულისხმა-ყო, რომელ-იგი შესძინეს უცხოჲ დიდებაჲ, მისგან განაშოვრნა იგინი და კათოლიკისა წმიდისა წესსა შეჰრთნა იგინი და შჯული ესე დადვა, რაჲთა შაბათსა კრებაჲ ღმრთით-ქმნულსა ეკლესიასა ყოდიან, ხოლო კჳრიაკესა წმიდისა ღმრთისმშობელისა ეკლესიასა, და რაჲთა მოუკლებელად შაბათი კჳრიაკედ ღამჱ განათიოდიან მწუხრითგან დილეულადმდჱ და ყოველთა დღესასწაულთა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარ იყოფოდა ნეტარი ესე მცირედთა დღეთა ქუაბსა მას შინა, განითქუა სიდიდჱ მისი და მოვიდოდეს მისა მრავალნი სკჳთოპოლელნი და გადარელნი.
მას	ცხო.საბ	მაშინ მოუჴდა მას ერთი ვინმე სკჳთოპოლელი ჭაბუკი, რომელსა სახელი ერქუა ბასილი.
მათ	ცხო.თევ	და დიდითა იძულებითა ნება სცა მათ ამას ზედა.
მის	ცხო.საბ	ამათ იზრახეს ნეტარისა მის ზედა ბოროტი.
მის	ცხო.თევ	და შეკრბეს მის თანა ექუსნი გინა შჳდნი ძმანი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ქუაბსა მას შინა ჩუეულებაჲ აქუნდა ლომსა ფრიად დიდსა ყოფად მას შინა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდა ჩუეულად ლომი იგი შუვაღამესა ოდენ, პოვა ნეტარი იგი მძინარჱ და უპყრა პირითა თჳსითა სამოსელი მისი და მიჰზიდვიდა, რაჲთამცა გამოაძო იგი ქუაბისა მისგან.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მან ვითარცა განიღჳძა, იწყო ფსალმონებად ცისკრისა გალობასა, ხოლო ლომი იგი გამოვიდა გარე და ელოდა გარეშე.
მას	ცხო.საბ	და ამან ნეტარმან მღდელმან ვითარ აღასრულა კანონი თჳსი, მოუწოდა ლომსა მას, სადაცა-იგი აქუნდა ჩუეულებაჲ საწოლისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ შევიდა იგი შინა, კუალად შეუპყრა სამოსელი მისი და გამოჰზიდვიდა გარე მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა აწყინებდა ლომი იგი, რაჲთამცა გამოვიდა ნეტარი იგი ქუაბისა მისგან, ჰრქუა კადნიერად.
მას	ცხო.საბ	ლომსა მას მღდელმან მან: ქუაბი ესე დიდ არს და შესაძლებელ არს აქა შინა ყოფაჲ ორთაჲვე, გარნა თუ არა გინებს შენ აქა ყოფაჲ, ვიდოდე მშჳდობით.
იგი	ცხო.თევ	ინება საფლავისა აღშჱნებაჲ, რაჲთა ძმანი იგი ჰხედვიდენ მას და ყოველთა დღეთა სიკუდილსა მოჲჴსენებდენ და სარგებელ ეყოფოდის.
მას	ცხო.საბ	ესე რაჲ ესმა ლომსა მას, ვითარცა სირცხჳლეული, გამოვიდა ქუაბისა მისგან.
მის	ცხო.საბ	გულსა მოუჴდა ამას მონაზონებაჲ წყალობითა ღმრთისაჲთა და მოვიდა ნეტარისა მის და მოიკუეცა და მონაზონებისა წესსა გულსმოდგინედ ისწავებდა.
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ განიშორა იგი, ცნა წმიდამან მან წინაჲსწარ ცნობითა მისითა, რაჲ-იგი ყოფად იყო, და ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა: აჰა ესერა საფლავი აგჳგია, რომელი თქუენგანი შევიდეს უწინარჱს?
მათ	ცხო.საბ	ესმა ვიეთმე ავაზაკთა ბასილისი მუნ ყოფაჲ და მოუჴდეს მათ შოვაღამეს.
მათ	ცხო.თევ	და იყო მათ შოვრის კაცი, რომელსა ერქუა სახელი ბასილი, მღდელი ღირსი და პატიოსანი.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა განიხილნეს იგინი და არარაჲ პოვეს მათ თანა, წარვიდეს აღშჱნებულნი, იხილეს რაჲ მათი იგი ღმრთისმსახურებაჲ და არა ზრუნვაჲ ამის სოფლისაჲ.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარ წარვიდეს იგინი, შეემთხჳვნეს მათ ორნი ლომნი, დიდნი ფრიად.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ შეეშინა.
მათ	ცხო.საბ	აფუცეს ლომთა მათ და ჰრქუეს: გაფუცეფთ თქუენ ლოცვასა აბბა საბაჲსსა, რომლისაჲ სახიერებაჲ ვიხილეთ, აწღა გზა-გუეცით ჩუენ, რაჲთა წარვიდეთ, და ვითარცა ესმა მჴეცთა მათ სახელი ნეტარისა საბაჲსი, ვითარცა ტანჯვულნი, ეგრე ივლტოდეს.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ავაზაკთა მათ ვითარცა იხილეს საკჳრველებაჲ ესე, გულისხმა-ყვეს, რამეთუ მონაჲ ღმრთისაჲ არს ბერი იგი, რომელი არცა თანა იყო და საკჳრველი ესე იქმნა.
მისგან	ცხო.თევ	ვითარ ესმა ესე წმიდისა მისგან, აღდგა და თაყუანის-სცა მას და ჰრქუა მამასა სულიერსა: მაკურთხე, მამაო, და მე ვიყო, რომელი უწინარჱს ყოველთასა შევიდე.
მისა	ცხო.საბ	და უკუნიქცეს ყოველნი ერთბამად მისა და შეუვრდეს მას და, რომელ-იგი საკჳრველებაჲ იქმნა, უთხრეს მას.
მის	ცხო.საბ	და ესე სასწაული რაჲ განითქუა ბერისაჲ მის, მრავალნი მოვიდოდეს მისა.
მათ	ცხო.საბ	და მცირეთა მათ დღეთა აღაშჱნა სენაკი და ორნი ძმანი მიიყვანნა მის თანა.
მან	ცხო.თევ	ხოლო მან აკურთხა იგი და ბრძანა, რაჲთა ყონ მის ზედა ლოცვაჲ, ვითარცა ყვიან მკუდარსა ზედა მესამესა დღესა და მეშჳდესა და მეორმეოცესა.
მას	ცხო.საბ	ვითარცა იხილა, რამეთუ მრავალნი აწყინებდეს ერისგანნი, მომავალნი მისა, იდუმალ განეშოვრა ადგილსა მას და ძმანი იგი შეჰვედრნა ღმერთსა, რომელნიცა მასვე ადგილსა აღესრულნეს.
იგი	ცხო.საბ	ევმათი ვინმე ისაორელი მოვიდა და დაიპყრა სენაკი იგი და აღაშჱნა მონასტრად და შეკრიბნა ძმანი მრავალნი ამის კრებულისაგანნი.
მისა	ცხო.საბ	იყო ერთი, რომელსა ერქუა ტარასის პატიოსანი, რომელმან დაიმკჳდრა სახიერებაჲ ევმათისი და შემდგომად მისა დაიპყრა მამასახლისობაჲ.
იგი	ცხო.საბ	მო-რაჲ-ვიდა ნეტარი იგი ლავრასა თჳსსა, პოვნა წინა მოჴსენებულნი იგი ორმეოცნი კაცნი, რომელთა არა აქუნდა სარწმუნოებაჲ მართალი.
იგინი	ცხო.საბ	და სხუანიცა გარდაექცივნეს, და იყვნეს იგინი სამეოც, გულკლებულ იყო და ფრიად იურვოდა ნეტარი ესე, რომელ-იგი მოიწია კრებულსა მისსა ვნებაჲ.
იგი	ცხო.საბ	დაუკჳრდა, ვითარ დიდითა საქმითა და შრომითა მონაზონებისაჲთა უძლურნი იგი გარდაიქცეს.
მას	ცხო.საბ	და წინა-აღუდგის ნეტარი იგი მათსა მას გულისწყრომასა და მერმე სულგრძელებითა და სიყუარულითა სულიერითა და მშჳდობითა სიტყუათა თჳსთა შეჰკრებნ და ჰხედავნ მათსა მას სიბოროტისა კაცობასა და ურცხჳნოდ სლვასა.
იგინი	ცხო.საბ	და არა ერჩდეს იგინი, რაჲთამცა ვიდოდეს გზასა ქრისტჱსსა, არამედ მიზეზობდეს იგინი მიზეზობასა ცოდვისასა და სიტყუათა ცუდთა შეუდგეს.
მის	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა მნესა მის ადგილისასა, განვიდა მისა, და ვითარცა იხილა იგი, აღუშჱნა მას სენაკი მცირჱ და შემდგომად მცირედთა დღეთა შეწევნითა ქრისტჱსითა სენაკი იგი მონასტერ იქმნა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი ესე რაჲ იყოფოდა მას ადგილსა, იხილეს ბილწთა მათ გარე-დაყოვნებაჲ ბერისაჲ მის და განსდვეს თავადსა ლავრასა, ვითარმედ მამაჲ ჩუენი რაჲ ვიდოდა უდაბნოთა, შეჭამეს იგი მჴეცთა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა შეიტყუვნეს სხუანიცა იგი, შევიდეს ქალაქად წმიდად წინაშე მთავარეპისკოპოსისა ელიაჲსსა და ჰრქუეს მას: მამაჲ ჩუენი საბა, იქცეოდა რაჲ ზღუამკუდარს უდაბნოთა, შეჭამეს იგი ლომთა, არამედ გჳბრძანე და მოგუეც ჩუენ მამასახლისი.
იგი	ცხო.საბ	ვიცი, რამეთუ არა უსამართლო არს ღმერთი, ვითარმცა უგულებელს-ყო მონაჲ თჳსი და მჴეცთა შეჭამეს იგი, არამედ წარვედით და მოიძიეთ მამაჲ თქუენი, გინა დუმენით, ვიდრემდის ღმერთმან გამოაცხადოს იგი.
მას	ცხო.საბ	მო-რაჲ-იწია დღესასწაული ენკენიისაჲ და მსგავსად ჩუეულებისა შეკრებაჲ მამასახლისთაჲ, აღმოვიდა ნეტარი საბაცა წმიდად ქალაქად ძმათა თანა მონასტრისათა, რომელ-იგი ეშჱნა ნიკოპოლისს მონასტერი, რამეთუ აღეშჱნა მონასტერი და ძმანი შეეკრიბნეს, რამეთუ ღმერთი შეეწეოდა მას ყოველსა ჟამსა და ყოველთა საქმეთა მისთა.
იგი	ცხო.საბ	და შევიდა იგი სხუათა მამასახლისთა თანა მთავარეპისკოპოსისა.
იგი	ცხო.საბ	იხილა რაჲ იგი მთავარეპისკოპოსმან, ფრიად განეხარა და განიყვანა იგი თჳსისაგან და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა უკუნიქცა იგი თჳსსა ლავრასა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგი არა თავს-იდებდა, არცა ისმენდა.
მას	ცხო.საბ	ამისთჳს განრისხნა მთავარეპისკოპოსი და ჰრქუა მას: გრწმენინ, უკუეთუ არა ისმინო ზრახვისა და ვედრებისა ჩემისაჲ, არღარა იხილო პირი ჩემი, და ვერცა დავითმინო ჟამ ერთ, რაჲთა ნაშრომსა შენსა ზედა სხუანი განისუენებდენ.
მას	ცხო.საბ	ესე რაჲ ჰრქუა მას მთავარეპისკოპოსმან, მამამან ჩუენმან საბა ნებაჲ მისცა და აღასრულა ბრძანებაჲ მისი და უნებლიად უთხრა მთავარეპისკოპოსსა უშჯულოებაჲ იგი მათი და შეთქუმაჲ სამეოცთაჲ მათ კაცთაჲ გარდაქცეულთაჲ და არა სარწმუნოებაჲ გონებათა და გულთა მათთაჲ.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ მთავარეპისკოპოსმან წიგნი მიუწერა ლავრისა მისისა ძმათა ყოველთა და ესრე თქუა: გაუწყებ თქუენ, ძმანო ჩემნო საყუარელნო, რამეთუ მამაჲ თქუენი ცოცხალ არს, და ლომთა არა შეჭამეს იგი, რამეთუ მოვიდა ჩემდა დღესასწაულსა ამას, და მე უნებლიად დავიყენე იგი ჩემ თანა, რაჲთა არა დაუტეოს ლავრაჲ თჳსი, რომელი ბრძანებითა ღმრთისაჲთა ამან აღაშჱნა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა, ვითარ არა ურჩ ექმნა ბრძანებასა მას მთავარეპისკოპოსისასა, ერთი მოწაფეთა მისთაგანი, ნათესავით ნიკოპოლელი, რომელსა სახელი ერქუა სებეროს, იგი მამასახლისად განაჩინა მონასტერსა მას, რომელი ეშჱნა ნიკოპოლისით კერძო, რომელმან დაყო მრავალი წელი მონასტრისა მის განგებასა და აღესრულა.
მისსა	ცხო.საბ	და დადგა შემდგომად მისსა დომნოს ადგილსა მას სებეროსისსა რაოდენმე ჟამ და აღესრულა.
მისსა	ცხო.საბ	და დაუტევა მისსა ადგილსა საბარონ.
იგი	ცხო.საბ	უწყით ესე საბარონ, რომელი დაბერდა ფრიად და აქამომდე უპყრიეს ადგილი იგი.
მას	ცხო.ხარ	და შემდგომსა მას თჳსსა მიუთუალა განგებაჲ ძმათაჲ მათ.
მას	ცხო.ხარ	რამეთუ ღმერთი მისცვალებდა მას ადგილითი-ადგილად, რაჲთა იყოს მსახური იგი მისი განთქმულ ყოველსა ადგილსა.
მისა	ცხო.ხარ	და ვითარ კუალად მიმავალნი მისა განწმდებოდიან მისგან და იკურთხეოდიან ლოცვითა მისითა და ჰრწმენეს უფალი და მაცხუვარი, რამეთუ მათ ჟამთა უმრავლჱსი ერი წარმართი იყო და რაჲთა განჴსნნეს იგინი ვნებათა მათთაგან, რომელთა მიერ შეკრულ იყვნეს.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარ მუნცა შეკრბა სიმრავლჱ ძმათაჲ, რამეთუ დაუტევეს სოფელი მის მიერ და აღუთქუეს დამარხვაჲ მცნებათა ქრისტჱსთაჲ სახითა მონაზონებისაჲთა, რამეთუ ესმოდა მოძღურისაგან მათისა, ეტყოდა რაჲ მათ საღმრთოსა მას სიტყუასა: კეთილ არს კაცისა, რაჟამს აღიღოს უღელი თჳსი სიჭაბუკითგან თჳსით და დაჯდეს თჳსისაგან.
იგინი	ცხო.ხარ	ხოლო იგინი საქმით აღასრულებდეს.
იგი	ცხო.ხარ	და აწ მცირედ-მცირედ მოგჳყვანნა ჩუენ სიტყუამან თხრობად წესისა და ძალისა და საკჳრველებათა, რამეთუ წმიდაჲ იგი მარადის ზრახვიდა დაყუდებისათჳს და არა უნდა განშორებაჲ მისგან, ვინაჲთგან მიიწია დიდსა საზომსა სრულებისასა და იხილა ქუაბი დამოკიდებულსა არა ფრიად განშორებულად მონასტრისაგან, რომელსა ვიდრე აქამომდე უწოდიან ქუაბი დამოკიდებული წმიდისა ხარიტონისი, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს აღსლვად მიერ თჳნიერ კიბისა, და იხილა, რამეთუ კეთილ არს მისა ყოფაჲ მას შინა.
მის	ცხო.ხარ	და ვითარ გარდაჴდეს მცირედნი ჟამნი და მოუძლურდა გუამი მისი სიღრმითა სიბერისაჲთა და გარდამატებულითა მარხვითა, ვიდრემდის ვერ შემძლებელ იყო თავით თჳსით და რაჲთა არა აშრომებდეს ძმათა მსახურებისა მისისათჳს, ევედრა ღმერთსა და მუნთქუესვე გამოეცა გუერდით ქუაბისა მის წყალი მდინარჱ, წმიდაჲ და ცივი, რომელი ვიდრე დღენდელად დღემდე აღმოეცემის კადნიერებითა ამის კაცისაჲთა წინაშე ღმრთისა და მახლობელობითა მისითა ყოველთა ღმრთისა.
იგინი	ცხო.ხარ	ჭეშმარიტად თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან, ვითარმედ: ნებაჲ მოშიშთა მისთაჲ ყოს უფალმან, ლოცვანი მათნი ისმინნეს და აცხოვნნეს იგინი.
იგი	ცხო.ხარ	ესე საკჳრველი საქმჱ არა უმცირჱს არს საკჳრველებათა მოსჱსთა და სამსონისთა და ელიაჲსთა, რამეთუ მოსესცა კლდესა გამოეცა წყალი, ხოლო სამსონ ილოცა და აღმოუცენდა წყალი ცხოველთაგან, და ელისე, იყო რაჲ იერიქოს, დაატკბო წყალი იგი მწარჱ და შეუხებელი და ყო იგი მშობელ ცხოველთა.
მას	ცხო.ხარ	და კუალად რაჲღა ვთქუა, რამეთუ რაჟამს ეუწყა მას ღმრთისა მიერ განსლვაჲ ჴორცთაგან, უფროჲს ღმრთისა მისლვაჲ, რამეთუ ესრე ჯერ-არს თქუმად მისჳს.
მათ	ცხო.თევ	ამას საკჳრველსა სხუაჲცა საკჳრველი შეუდგა, ვითარ: ორმეოცსა ღამესა ეჩუენებოდა ჟამსა ცისკრისა ლოცვისასა მდგომარეჲ მათ თანა სადგურსა თჳსსა.
იგი	ცხო.თევ	და მეორმეოცესა ღამესა, ვითარ იგი დგა მათ თანა, უნდა ერთსა ძმათაგანსა, რაჲთამცა მიეახლა მას და ამბორს-უყო.
მათ	ცხო.ხარ	შეკრიბნა ყოველნი მამასახლისნი მონასტერთა მისთანი და პირველმოჴსენებულნი და ყოველნი ძმანი, დაარწმუნა მათ განსლვაჲ მისი ამიერ სოფლით მახლობელთა დღეთა და მერმე წარვიდა ფარად, სადა-იგი პირველად იწყო ღუაწლსა მონაზონებისასა.
მათ	ცხო.ხარ	და ვითარცა სამკჳდრებელი, დაუტევა ძმათა მათ სახელად და სარგებელად სულთა მათთა სიტყუანი ესე ნუგეშინისსაცემელად.
მისა	ცხო.თევ	რამეთუ მისა შემდგომად წარემატნეს ძმანი და იქმნნეს ათორმეტ.
მას	ცხო.თევ	და აღაშჱნა წმიდამან მამამან ჩუენმან თჳსაგან ადგილი და მას შინა დაეყუდის.
მათ	ცხო.ხარ	და ესრჱთ ეტყოდა მათ: შჳლნო ჩემნო, მოციქული იტყჳს: ჟამი ესე მცირე არს.
მათ	ცხო.თევ	ხოლო მათ ჟამთა ოდენ მოიწია დღესასწაული წმიდისა აღვსებისაჲ.
მას	ცხო.ხარ	და აწ ვიდრე ესე ხართღა მას შინა, ზრუნევდით სულთა თქუენთათჳს, რამეთუ შემდგომად განსლვისა თქუენისა ამიერ სოფლით ვერღარა შემძლებელ ხართ სინანულად და არცაღა კეთილი რაჲმე ნაყოფი გამოღებად, რამეთუ წმიდაჲ დავით იტყჳს: არა არს, ვინ სიკუდილსა შინა მოგიჴსენოს შენ, ანუ ჯოჯოხეთს შინა ვინ აღგიაროს შენ.
იგი	ცხო.თევ	და იყვნეს ძმანი იგი დიდსა იწროებასა შინა ჴორცთა საჴმრისაგან, რამეთუ არა იყო მათ თანა პური, არცა ზეთი, არცა სხუაჲ რაჲ, რომელი კაცთა ნუგეშინის-იციან.
მას	ცხო.ხარ	ხოლო რომელი მუნ იყოს, არღარა აქუს აღსასრული გინა მას, გინა ამას.
მისგან	ცხო.ხარ	აწ, შვილნო ჩემნო, ნუმცა კიდე ვიქმნებით კეთილისა მისგან საუკუნოჲსა და მივსცემთ თავთა ჩუენთა სატანჯველთა დაუსრულებელთა მცირედთა ამათ ჟამთა ცოდვით აღსრულებად, რამეთუ უფალი იტყჳს: წარვიდენ კეთილისმოქმედნი ცხორებად საუკუნოდ და ბოროტისა-მოქმედნი სირცხჳლსა საუკუნესა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა მოიღო წიგნი იგი მთავარეპისკოპოსისაგან და შთავიდა ლავრად თჳსა და უბრძანა წარკითხვაჲ წიგნისაჲ მის ეკლესიას შინა შეკრებულთა შოვრის ძმათა, ხოლო გარდაქცეულნი იგი, დაბრმობილნი გონებითა მათითა, განრისხნეს და შფოთი აღადგინეს ერთბამად სამეოცთა მათ წმიდისა მამისა ჩუენისა ზედა და, ვითარცა ბრძოლად განმზადებულნი, რომელნიმე სამოსელსა მათსა ყოველთასა აღჰმზადებდეს მათგანნი და ჭურჭერთა, ხოლო სხუათა მათ ნეშტთა აღიღეს ცულები და ჰამები და სათხრელები და კედები და აღჴდეს იგინი გოდოლსა მას მის ნეტარისასა და დაარღჳეს იგი ვიდრე საფუძველადმდე დიდითა სიბოროტითა და გულისწყებითა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ქვაჲ და ძელი გოდლისაჲ მის შთაყარეს ჴევად, და ვითარცა დაარღჳეს, დაუტევეს და წარვიდეს იგინი ლავრით.
იგინი	ცხო.საბ	და მივიდეს იგინი ლავრასა სუკასა და ევედრებოდეს, რაჲთამცა იყვნეს მუნ.
მათ	ცხო.საბ	და ესმა ნეტარსა აკჳლონსს, მამასახლისსა სუკაჲსასა, რაჲ-იგი ყვეს მათ ბოროტი.
იგინი	ცხო.საბ	არა შჱრაცხნა იგინი და არცა შეიწყნარნა.
მათგან	ცხო.ხარ	და აწ ყოვლისა პირველად დაიცევით სარწმუნოებაჲ ღმრთისა მიმართ და ნუ გარდაიცვალებით მისგან ჭირთა მათგან და ურვათა მომავალთა, რამეთუ აღდგომად არიან ეკლესიათა ზედა ღმრთისათა ნათესავნი და დევნონ იგი.
იგინი	ცხო.საბ	და წარვიდეს იგინი სამხრით კერძო დაბასა თეკუასა და პოვეს მუნ ჴევი და წყალი და საფუძველი ძუელთა სენაკთაჲ, რომელი ეშჱნა მწვალებელთავე.
მათგან	ცხო.ხარ	და კუალად იტყჳს: ნუ გეშინინ მათგან, რომელთა მოწყჳდნენ ჴორცნი თქუენნი, ხოლო სულისა ვერ შემძლებელ არიან მოსიკუდიდ.
მისა	ცხო.თევ	და მოვიდა მისა ერთი ძმათაგანი მრავალგზის და მუაჴსენა მას მისთჳს და ევედრებოდა: რაჲთა წარავლინოს ერთი ძმათაგანი იერუსალჱმდ, რაჲთა მუართუას, ჰე ღამე, სიწმიდისა საჴმარი.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო წმიდაჲ იგი გულპყრობილ იყო ღმრთისა, რამეთუ იცოდა, რაჲ-იგი ყოფად იყო და ჰრქუა მათ: წარვედით და განჰმზადეთ ეკლესიაჲ და საკურთხეველი და ნურას ჰზრუნავთ, რამეთუ რომელმან განაძღო უდაბნოსა ზედა ათასეული ძეთა ისრაჱლისათაჲ და კუალად ხუთ ათასნი წამსა ერთსა, მანვე მოსცეს ჩუენდაცა შესაწირავისა საჴმარი და ჴორცთაჲცა.
იგი	ცხო.საბ	ესენი ვითარცა გამოვიდეს ლავრისა მისგან ნეტარისა საბაჲსა, ხოლო სხუანი იგი დაადგრეს მშჳდობით და შესწირვიდეს ლოცვასა ღმრთისა მიმართ გულითა წმიდითა დაუცხრომელად და მღჳძარე იყვნეს თავყანისცემასა და, ვითარცა იფქლი გამომარგლილი რაჲ აღორძნდებინ, ეგრე მხიარულ იყვნეს, მცირედი რაჲ ჟამი წარჴდა, აგრძნა ნეტარმან საბა, სადა-იგი იყოფოდეს სულმოკლენი იგი მოწაფე-ყოფილნი, და მოიბნა კაჰრაულნი კასტელისანი და ლავრისანი და აღჰკიდა საზრდელი და მივიდა მათა.
იგი	ცხო.საბ	და რომელთამე მათგანთა იხილეს რაჲ ნეტარი იგი მიმავალი, იტყოდეს ურთიერთას: იხილეთ-ღა, აჰა ესერა აქაცა მოვალს მრუდი იგი.
მისა	ცხო.ხარ	არამედ მისა გეშინოდენ, რომელი შემძლებელ არს მოწყუედად სულისა და ჴორცთა და წარწყმედად ორთავე გეჰენიასა ცეცხლისასა.
იგინი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მან მღდელმან იხილნა იგინი ფრიად შეიწრებულნი, რამეთუ არცა ეკლესიაჲ აქუნდა, არცა წინამძღუარი, არამედ ეკლესიასა წმიდისა წინაწარმეტყუელისა ამოსისსა მივიდიან რაჲცა კჳრიაკე და მუნ ეზიარნიან;
იგინი	ცხო.საბ	შეეწყალნეს იგინი ნეტარსა მას და შევიდა წმიდისა მთავარეპისკოპოსისა და უთხრა მათი იგი ცხორებაჲ.
იგი	ცხო.ხარ	და ამისა შემდგომად ესრჱთ ეძიებდით მშჳდობასა და სიწმიდესა და ნუმცა დაჰვალს მზჱ გულისწყრომასა თქუენსა ზედა, ვითარცა თქუა მოციქულმან, არამედ განაგდეთ შემაწუხებელი იგი სიმდაბლითა, და აჰჴოცოთ თავთა თქუენთაგან ვნებაჲ იგი ძჳრისმოჴსენებისაჲ, რომელი სძაგს ღმერთსა, ვიდრემდის უჩინო იქმნეს, რაჲთა დაიცვნეს გულნი მშჳდობამან ღმრთისამან, რომელი ჰმატს ყოველთა გონებათა.
მას	ცხო.საბ	და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა შეიწყნარნა იგი.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მთავარეპისკოპოსმან მისცა ჴელთა მისთა ლიტრაჲ ერთი ოქროჲ და ჴელმწიფებაჲ მის ადგილისაჲ და მუნ მყოფთაჲ, რამეთუ იყვნეს იგინი კრებულისა მისისაგანნი.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი ესე მღდელი მივიდა მათა და აქუნდა მის თანა ყოველი საჴმარი.
მის	ცხო.ხარ	და რაჟამს დასთესოს მტერმან გულთა შინა თქუენთა განზრახვაჲ მყრალობისაჲ, ისწრაფეთ, რაჲთა ადრე განსდევნოთ ლოცვითა და სატანჯველისა მის საუკუნოჲსა მოჴსენებითა.
მათ	ცხო.საბ	და დაყო მათ თანა ხუთი თუეჲ და აღუშჱნა მათ პურის-საქმარი და ეკლესიაჲ და შეამკო იგი და საკურთხეველი დადგა.
იგი	ცხო.ხარ	მოსწრაფე იყვენით ყოვლითა ძალითა თქუენითა სიწმიდისათჳს სულთა თქუენთაჲსა, რამეთუ უფალი იტყჳს: წმიდა იყვენით, რამეთუ მე წმიდა ვარ, და ივლტოდეთ ანგაჰარებისაგან, ვითარცა კერპთმსახურებისა და გიყუარდინ უპოვრებაჲ, რაჲთა იყვნეთ გლახაკ სულითა და არა განჰვარდეთ ნეტარებისაგან სასუფეველისა, რამეთუ პავლე მოციქული განგაკრძალებს თქუენ სიტყჳთა: ჯერ-არს ჩუენდა არა მოგებად საჴმარი ჴორცთაჲ, გარნა რომელი უნებლიაჲთ მოგუეჴადების, რაჟამს-იგი თქუა: უკუეთუ გაქუნდეს საზრდელ და სამოსელ და კმა იყავნ ჩუენდა, უკუეთუ ვინმე თქუენგანი მიიწიოს დიდსა სათნოებასა ღმრთისა მიერ მონიჭებითა, ნუ ამაღლდებინ, ვითარმედ უქმნიეს რაჲმე დიდი საკჳრველი, რაჲთა არა შთავარდეს იგი სიღრმესა ამპარტავანებისასა, არამედ ჰრწმენინ კეთილად, რამეთუ თჳნიერ საღმრთოთა ნიჭთა ვერ შემძლებელ არს კაცი საქმედ რაჲსამე, ამისთჳს რამეთუ ყოველი მოცემული კეთილი და ყოველი ნიჭი სრული ზეგარდამოსრულ არს მამისაგან ნათლისაჲსა, ვითარცა წმიდაჲ იაკობ დასწერს, და კუალად ნეტარი დავით იტყჳს: არა თუმცა უფალმან აღაშჱნა სახლი ცუდად შურებიან მაშენებელნი მისნი.
იგი	ცხო.საბ	ამან ნეტარმან იოვანე ღმრთით-შემოსილმან წინაწარმეტყუელა რაჲ იგი მოწევნად, იყო ნეა-ლავრასა მათ ჟამთა, და აღსრულებასა მისსა ქრისტჱს მიერ თანა-უჯდა მას შემდგომი მისი.
მას	ცხო.საბ	ცრემლნი გარდამოსთხივნა და თქუა: აჰა, დღენი მოვლენან და აღმაღლდენ ამის ადგილისა მყოფნი ფრიად სარწმუნოებასა ზედა სიმართლისასა და განეშოვრნენ მას, და დამდაბლდეს სიმაღლჱ მათი, და ამისსა შემდგომად განიდევნნენ.
მის	ცხო.საბ	ამან, შემკულმან მადლითა, შჳდი წელი დაყო განგებასა მის ლავრისასა სათნოებით ღმრთისა მიმართ და ამისსა შემდგომად სასწაულთა მოქმედად გამოჩნდა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მუნ მყოფთა მათ თანა-ზრახვითა მამისა ჩუენისა საბაჲსითა დაადგინეს ჰრომი ერთი წრფელი და უზაკუველი, რომელსა სახელი ერქუა პავლე, რომელი ღმრთისა შუენიერად ბრწყინვიდა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეა-ლავრისა მამათა აუწყეს ნეტარსა საბას პავლჱსი იგი წარსლვაჲ და დიდად ევედრებოდეს მას.
მათ	ცხო.საბ	და მოსცა მათ მოწაფჱ თჳსი, რომელი ზემო წერილ არს, რომელსა-იგი ერქუა აგაპი.
მან	ცხო.საბ	ამან ნეტარმან აგაპი რაჲ მიითუალა მამასახლისობაჲ ნეა-ლავრისაჲ, პოვნა მუნ ოთხნი მონაზონნი კრებულისა მისგანნი, რომელნი შეეყვანნეს მუნ წრფელსა პავლეს, და არა იცოდა მან, რაჲ იყვნეს იგინი, რამეთუ იდუმალ იწურთიდეს შჯულსა ოროგინეჲსსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ესვიდა იგი სჯულსა უღმრთოთა წარმართთა და ჰურიათა და მანიქეველთასა და ოროგინჱსსა და დიდჳმოსისსა და ზღაპრობათა მათთა აღიარებდა.
მას	ცხო.საბ	ესე რაჲ ესმა ნეტარსა აგაპის მამასახლისსა, შეეშინა, განიზრახა და თქუა: ნუუკუე სხუანიცა მიერჩდენ მათსა მას მედგრად სწავლასა და სიბოროტესა მამისა მათისა ეშმაკისასა.
მან	ცხო.საბ	და შევიდა ნეტარი აგაპი მთავარეპისკოპოსისა ელიაჲსსა და უთხრა საქმჱ ესე, ხოლო მან უბრძანა გამოსხმაჲ მათი ლავრით.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა განვიდეს იგინი ლავრით, შთავიდეს ველის პირად და მუნ დასთესნეს ბოროტნი იგი ღუარძლნი სიტყუანი მათნი.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა ესე განსხმულთა მათ, მოვიდეს ნონოს და მისთანანი იგი ქალაქად წმიდად და ევედრებოდეს მთავარეპისკოპოსსა, რაჲთამცა უბრძანა მათ შესლვაჲ ნეა-ლავრად.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მან ნეტარმან მოუწოდა წმიდასა საბას და ნეტარსა საყუარელსა აგაპის, ჰკითხა მათ და ჰრქუა: შესაძლებელ არსა შესლვაჲ მათი ნია-ლავრად?
მისგან	ცხო.საბ	უმჯობეს არს ჩემდა, რაჲთა გამოვიდე მე ადგილისა მისგან და არა ეგენი შევჰრთნე კრებულსა ჩემსა, და ჰრქუა მას მთავარეპისკოპოსმან: სათნოჲ და კეთილი ნებაჲ ღმრთისაჲ განიზრახე.
მათ	ცხო.საბ	და მათ ვითარცა გულისხმა-ყვეს, რამეთუ არას არგებს მათ მთავარეპისკოპოსი, წარვიდეს იგინი ველის პირადვე.
მისსა	ცხო.საბ	და დაადგინეს მისსა ადგილსა მამასახლისად ნეა-ლავრელთა, რომელსა სახელი ერქუა მამა.
იგინი	ცხო.საბ	ვითარცა ესმა ესე ნონოსს განდრეკილსა და მისთანათა აღსრულებაჲ ნეტარისა აგაპისი და მამაჲსი მამასახლისობაჲ, აღმოვიდეს იგინი მამაჲსა და მან შეიწყნარნა იგინი ლავრასა, რამეთუ არა იცოდნა იგინი.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ აქუნდა ბოროტი იგი სწავლაჲ სულთა მათთაჲ მარადის და ვერ ძალ-ედვა ყოვლადვე სმენად სახჱ ღმრთისმსახურებით მონაზონთაჲ, არამედ ეშინოდა ნეტარისა საბაჲსა, რამეთუ მის მიერ იყვნეს დამტკიცებულ ერთსა სარწმუნოებასა ზედა ყოველნი უდაბნოჲსა მონაზონნი.
მის	ცხო.საბ	ესე რომელი რაჲ ვთქუთ ნეა-ლავრისათჳს, ამისთჳს, რაჲთა შემდგომითი-შემდგომად გაუწყო თქუენ ღმრთისმსახურისაჲ მის მღდელისაჲ განგებაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და გითხრა მბრწყინვალისა მამისა ჩუენისა საბაჲსი ღმრთისამიერი იგი მისა ნიჭი, რამეთუ მოქალაქეობაჲ იგი მისი იყო დიდებულ და ცხოვრებაჲ მისი სანატრელ და სარწმუნოებაჲ მისი მართალ ღმრთისა მიმართ.
მასვე	ცხო.საბ	პირველადვე უნდა ეშმაკსა საფრჴისა დაგებაჲ მოწაფეთათჳს საბაჲსთა, ოდეს-იგი გარდაიქცეს მისგან ნეა-ლავრისა აღშჱნებასა, არამედ მასვე დადგა საფრჴჱ ნეტარისა საბაჲს მიერ და სხუაჲ ძლევაჲ უფროჲსი აღადგინა საბა მის ზედა.
მის	ცხო.საბ	და ამისსა შემდგომად წარიყვანა პავლე ბერი მის თანა, რომელსა დიადი განგებაჲ ექმნა.
მას	ცხო.საბ	და პოვა ჩრდილოჲთ კერძო კლდესა შინა ქუაბი დიდი და შუენიერი და დაყვნა მას შინა თავადნი მარხვანი ვიდრე ბზობადმდე.
იგინი	ცხო.საბ	და მოვიდეს იგინი ლავრადვე.
იგი	ცხო.საბ	და შემდგომად აღვსებისა თანა-წარიყვანა თეოდოლე და გელასი და თჳთ იგი პავლე და სხუანი მათ თანა და მოვიდა ადგილსა მას.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო შეწევნითა ღმრთისაჲთა ქუაბი იგი ეკლესია ყო და სხუაჲ გარემო ადგილი მონასტრად აღაშჱნა და დასდვა სახელი ადგილსა მას სპილეონთაჲ და ნეტარი პავლე დაადგინა განმგებელად ადგილსა მას და მისცნა მას ლავრისა მისგან სამნი ძმანი: გეორგი და კჳრიკოს და ევსტათი.
იგი	ცხო.საბ	და ნებითა ღმრთისაჲთა აღორძნდა ადგილი იგი და განმრავლდეს ძმანი ფრიად.
მისთჳს	ცხო.საბ	და რასა უფროჲს ვიტყოდით მისთჳს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან შეიპყრა იგი და აკურთხა ეპისკოპოსად პილოსს.
მისა	ცხო.ხარ	და უკუეთუ იხილოს ესე, რომელი-იგი უფალმან აღადგინა სათნოებითა, მაშინ ისწრაფენ მიმსგავსებად მისა და ნუ ხედავნ, რომელნი-იგი უდარჱს მისსა არიან, და ჰგონებდეს თავსა შინა თჳსსა მიწევნად სრულებისა, დააცადოს სრბაჲ თჳსი და თანამდებ იქმნეს პატიჟისა, ვითარცა ფარისეველი იგი ამპარტავანებისა მისისათჳს და ცთომისა.
იგი	ცხო.საბ	მარკიანოს ვისმე ერქუა ხუცესსა წმიდისა ანასტასიისასა და იყო იგი მამასახლის წმიდასა სიონს.
მისსა	ცხო.ხარ	ხოლო უკუეთუ არავინ იპოოს კაცთაგანი უვაღრჱს მისსა, შეატყუნ თავი თჳსი მცნებათა მათ უფლისათა სრულთა, რომელნი წერილ არიან: უკუეთუ ვინმე წარგიქციოს მილიონ ერთ, შენ მივედ მის თანა ორსა, და თუ ვინმე გცეს ყურიმალსა შენსა, მიუპყარ მეორეჲცა ყურიმალი.
მას	ცხო.საბ	ესე წუსწუთ მოუჴდის წმიდასა მამასა ჩუენსა საბას და მრავალი საჴმარი მუართჳს მას და თჳსითა ჴელითა სარწმუნოებით იქმნ ყრმათა მისთა თანა, რომელთა ერქუა ანტონი და იოვანე, და შეეწევინ, რომელნი შურებიედ შჱნებასა მის ადგილისასა.
მას	ცხო.საბ	ესევითარი დიდი სარწმუნოებაჲ აქუნდა კაცსა მას, რამეთუ ფრიად შეიყუარა იგი მთავარეპისკოპოსმან ელია და ეპისკოპოსად დაადგინა იგი სებასტიას, და ანტონი – ასკალონისა ეკლესიასა.
მათ	ცხო.საბ	რომელი უმაღლჱს არს ყოველთა უდაბნოთა ბორცჳ, აღმოსავალით კერძო შჱნებული გოდოლი ევდოკიაჲს მიერ ნეტარისა, რომელი მესმა მე წერილსა შინა ნეტარისა დიდისა ევთჳმის თქმული, გარდაცვალეს ვიეთმე მონაზონთა წესი თჳსი და იტყოდეს დიოსკორჱსსა და ევტჳქისსა მანკიერებით, რამეთუ აქუნდა მათ ერთგულებაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ესენი ვითარცა მივიდეს ყოფად ადგილსა მას, არა აღიარებდეს მართლჭეშმარიტსა წმიდასა ღმრთისმშობელსა მარადის ქალწულსა მარიამს, არცა ერთარსებასა წმიდისა სამებისასა, არცა მეოხად იტყჳან ქრისტესა, ჭეშმარიტსა ღმერთსა.
მათთჳს	ცხო.საბ	ესენი რაჲ დაემკჳდრნეს მუნ, დიდსა მამასა ჩუენსა საბას ფრიად გულსა აკლდა და ეურვებოდა სამთავე მათთჳს მონასტერთა.
იგი	ცხო.ხარ	და უკუეთუ ვინმე ჰრქუას ძმასა თჳსსა ცოფ, თანამდებ არს იგი გეჰენიასა ცეცხლისასა, და რომელმან მიხედოს დედაკაცსა გულისთქუმითა, მუნთქუესვე იმრუშა გულსა შინა თჳსსა, და სხუაჲცა ესევითარი.
მათ	ცხო.საბ	მათ დღეთა შინა იხილა მან ჩუენებაჲ ესევითარი: იხილა თავი თჳსი წმიდასა ანასტასიას შინა ჟამისწირვისა აღსრულებასა ოდენ, და გამუასხმიდეს ვიეთმე და სცემდეს კუერთხითა და მრავლითა რისხვითა სდევნიდეს, ხოლო იგი ევედრებოდა მათ, რომელთა აქუნდა კუერთხები იგი, რაჲთა შეუნდონ მათ ზიარებად.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ მოუგეს რისხვისა სიტყჳთა და ჰრქუეს: არა შეჰგავს მაგათა ზიარებაჲ, რამეთუ ურჩ არიან და არა აღიარებენ ქრისტესა, ჭეშმარიტსა ღმერთსა, ღმრთად, არცა წმიდასა ღმრთისმშობელსა მარიამს, მიერ ჟამითგან შეეწყალნეს იგინი ნეტარსა საბას და ევედრებოდა ღმერთსა მათთჳს ყოვლითა გულითა, რაჲთა მუაქცივნეს იგინი სიმართლესა და რაჲთა განეშოვრნენ ნესტორის სჯულსა.
იგი	ცხო.საბ	და იყო ნეტარი იგი მათ თანა მრავალ ჟამ და ევედრებინ ღმერთსა მათთჳს წუსწუთ და ნუგეშინისცემნ მათ, რაჲთამცა ღმრთისმსახურებისა შჯულსა დაემორჩილნეს.
მათა	ცხო.საბ	და ესრჱთ მამაჲ ჩუენი საბა დიდად დაშურა ლოცვითა და ნუგეშინისცემითა მათა მიმართ და შეწევნითა ღმრთისაჲთა დააჯერა მათ ნესტორის შჯული შეჩუენებად და ზიარებად წარიყვანნა იგინი კათოლიკე ეკლესიასა და მიუთუალნა იგინი ნეტარსა თეოდოსის.
მისთჳს	ცხო.ხარ	ხოლო უკუეთუ ვერღა აღესრულოს ესე ყოველი, განიზრახენ, რავდენ შორავს წმიდათა ამათ მცნებათა, და მაშინ ნუ ამაღლდებინ მისთჳს, რომელ-იგი უქმნიეს, არამედ უფროჲსღა აბრალებდინ თავსა თჳსსა ნაკლულევანებისა მისისათჳს, რომელი ვერ აღასრულა;
მას	ცხო.ხარ	და ნუ იტყჳნ, რავდენგზის უმჯობჱს ვარ სხუათა, რამეთუ წმიდაჲ პავლე ესრჱთ იტყოდა, ვითარმედ: წინასა მას მივსწუდები და შემდგომსა მას დავივიწყებ და კრძალულებით ვსდევ განსა მას ზეცისა ჩინებისასა.
მის	ცხო.საბ	ესე ნეტარმან საბა განმგებელად დაადგინა და მამასახლისად გოდლისა მის, ვითარცა სიბრძნითა შემოსილი და ადგილისა მის შემძლებელი განგებად.
მას	ცხო.საბ	მისცნა მას ძმანი ლავრისანი და საჴმარი მათი.
იგი	ცხო.ხარ	და უკუეთუ ვინმე იხილოს ძმათაგანი მცონარედ და დაჴსნილად მცნებათათჳს მაცხოვრისათა, ნუ განიკითხავნ, არამედ არქუნ თავსა თჳსსა სიტყუაჲ იგი ნეტარისა პავლჱსი: ვინ ვარ მე, რომელი განვიკითხავ სხჳსა მონასა უფლისა მისისათჳს: დგეს, გინათუ დაეცეს, არამედ დგეს?
მისა	ცხო.ხარ	რამეთუ შემძლებელ არს უფალი დამტკიცებად მისა.
იგი	ცხო.საბ	აღ-რაჲ-ვიდა მუნ ზედა, შურებოდა და იღუწიდა და შეწევნითა ღმრთისაჲთა პირგონი იგი მონასტერ ქმნა.
მას	ცხო.საბ	და შეკრიბა, სქოლარმან მონასტერსა მას კრებული დიდძალი, რამეთუ იყო მუნ აბრაამ კარტიაჲსა ეპისკოპოსი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო სქოლარმან ოცდაათხუთმეტი წელი დაყო მონასტერსა მას შინა და აღესრულა მონაზონებასა შინა დამტკიცებული და მართლმადიდებელი შჯულისაჲ.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა დიდად დაშურა შჱნებასა და დამტკიცებასა მის მონასტრისასა და, ვიდრე აღსრულებადმდე მისა, მოკითხვითა და შეწევნითა მას ადგილსა არა მუაკლო.
მის	ცხო.საბ	ამან უქმნა წუენი ძმათა, რომელნი განვიდიან და შეჰკრებედ მის ადგილისათჳს მანიჭსა.
მისთჳს	ცხო.ხარ	ეკრძალენით, რაჲთა არა ჰყოფდეთ საქმეთა თქუენთა კაცთა სათნოებისათჳს, რაჲთა არა დააკლდეთ საუკუნესა მას მოსაგებელსა, განმზადებულსა თქუენთჳს, რამეთუ უფალი იტყჳს: ამენ გეტყჳ თქუენ, მიუღებიეს სასყიდელი მათი, და მაშინ ღირს იყვნეთ სიტყჳსა მისთჳს, რომელსა იტყჳს, რამეთუ: ღმერთმან განაბნივნეს ძუალნი კაცთმოთნეთანი და შემდგომი ამისი.
მას	ცხო.საბ	ვითარცა დაასრულა ჴელი თჳსი, და ჴმელი იგი პისარი შექმნა კეთილად და დაუგო, და ვითარცა ჭამდეს, ჰრქუა მას ბერმან: შემინდვე მე, ძმაო, რამეთუ არა ვიცი მე შენელებაჲ წუენისაჲ.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან თქუა: ფრიად განვიხარე, პატიოსანო მამაო რამეთუ მრავლით ჟამითგან ესევითარი გემოჲ კეთილი არა მეჭამა.
მან	ცხო.საბ	მიუგო ნეტარმან მან და ჰრქუა მას: გრწმენინ ჩემი, შვილო, ესე იგი პისარი არს, რომელი შენ სარკუმლით ჴევად შთაჰყარე.
მათ	ცხო.ხარ	ესე სიტყუანი ჰრქუნა მათ, რომელნი-იგი უსრულჱს იყვნეს, რამეთუ მახენი ეშმაკისანი ფრიად მრავალ არიან, და მცირედნი არიან, რომელნი ყოვლადვე არა მონადირებულ არიან მის მიერ.
იგი	ცხო.ხარ	და კუალად თქუა: უკუეთუ ვინმე მეოტ იქმნეს თქუენგანი ცოდვითა, მანქანებითა ეშმაკისაჲთა და უდებ-ყოფითა თავისა თჳსისაჲთა ითხოვდინ ესევითარი იგი უფლისაგან ტკივილითა გულისაჲთა ცოდვათა თჳსთათჳს და ნუ წარიწირავნ თავსა თჳსსა, არამედ მიუტევენ სასოებაჲ თჳსი მუნთქუესვე მოწყალებათა ღმრთისათა, რაჲთა არა დაინთქას მწუხარებითა უმეტჱსითა და მოირჩოს უსასოებითა და დაშთეს თჳნიერ სათნოებისა მიერითგან და მერმე მიაქციოს ყოველსავე უკეთურებასა, რამეთუ ესრჱთ არს წარკუეთაჲ სასოებისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა ნეტარი იგი განვიდა დიდსა უდაბნოსა მსგავსად ჩუეულებისა, ხოლო ამან იაკობ შეიკრიბნა ძმანი ლავრისაგანნი და იწყო შჱნებად, რომელ-იგი წინა მოჴსენებულ არს წერილსა ამას, რომელსა ჰრქჳან შჳდპირისა ლაკუაჲ, და აღაშჱნა მუნ ეგუტერი მცირჱ და სენაკები.
იგი	ცხო.საბ	ჰგონებდა, ვითარმცა ლავრად აღაშჱნა იგი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მან ტყუვა და თქუა, ვითარმედ: ბრძანებითა წმიდისა მამისა ჩუენისა საბაჲსითა ვყავ ესე – ხოლო მამათა ვითარ ესმა ესე, გულკლებულ იქმნნეს ფრიად, არამედ საქმჱ იგი არა დააპკოლეს.
იგი	ცხო.ხარ	ამას მოიჴსენებნ, ვითარმედ ღმერთი მართლმსაჯული არს, დაღაცათუ შემძლებელ არს მიგებად კაცად-კაცადისაჲ საქმეთა მათაებრ, არამედ კუალად მოწყალე არს და სულგრძელ, ვითარცა წერილ არს: სწყალობხ უფალი ყოველთა კაცთა, ვითარცა შეეწყალა უძღები იგი შვილი, რაჟამს მოიწია მისა სინანულით, ვითარცა თქუა უფალმან: ცხოველ ვარ მე, რამეთუ არა მნებავს სიკუდილი ცოდვილისაჲ, არამედ მოქცევაჲ და ცხორებაჲ.
მას	ცხო.საბ	ხოლო დიდი მამაჲ რაჲ მოვიდა დღესასწაულსა მას, იხილა შჱნებული იგი, მოუწოდა იაკობს და ჰრქუა მას: შვილო, არა არს საქმჱ შენი ღმრთისა მიერ, ვითარმცა სხუაჲ ლავრაჲ აღეშჱნა ადგილსა ამას მახლობელად, უფროჲს ხოლო ამისთჳს, რამეთუ ლავრისა მამათა არა ღირს უჩს ესე, არამედ უფროჲსღა შფოთ არიან მაგისთჳს, რამეთუ გზასა ზედა არს და ლაკუასა ჩუენსა.
მათ	ცხო.ხარ	და ესეცა ცხად არს, რამეთუ მაცხუვარი არს, რომელი ამითქუა დაგებითა დიდითა, ვითარცა მაღლისაგან ადგილისა უწესს, რომელთანი ცოდვანი აღმატებულ არიან თავთა მათთა, ვითარცა წერილ არს, და, ვითარცა ტჳრთმძიმჱ, დამძიმებულ არს მათ ზედა, რომელთანი წყლულებანი ცოდვისანი შეყროლებულ და დამპალ არიან მათ შოვრის.
მის	ცხო.საბ	ანუ რაჲ სარგებელ არს მუშაკისა მის, უკუეთუმცა ბრძოლით ქუეყანაჲ ეპყრა?
მას	ცხო.საბ	ხოლო იაკობ ვითარ წინა-აღუდგებოდა ნეტარსა მას და არა ერჩდა, ჰრქუა მას ბერმან: მე, შვილო, ეგრე მგონიეს, ვითარმედ უმჯობჱსი გაზრახო შენ, რამეთუ ზედა სდგა შენ ურჩებასა შენსა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ოდეს გამოიცადო, მაშინ ისწაო, რამეთუ ჭეშმარიტად წერილი იტყჳს, ვითარმედ: ცილობამან აღადგინის ბოროტი, ხოლო უფალმან ანგელოზი მრისხანჱ მიუვლინის მას.
მათ	ცხო.ხარ	არამედ ისწრაფეთ, რაჲთა იყვნეთ ქალწულთა მათ თანა, რომელთა-იგი სანთელნი აღნთებულნი აქუნდეს.
მან	ცხო.საბ	და ესე რაჲ თქუა ნეტარმან მან, წარვიდა გოდოლსა თჳსსა, ხოლო იაკობ შეიპყრა ძწოლამან და მჴურვალებამან და შჳდსა თუესა სალმობითა მით იტანჯებოდა ბოროტად.
მათ	ცხო.ხარ	და ზეთი იგი განაბრწყინვებდა სანთელთა მათთა, რაჲთა მიეგებვოდით სიძესა მას ზეცისასა და არა დაშთეთ გარეგან სასძლოსა მას შემდგომად ყოვლისა ამის შრომისა, რომელ დამაშურალ ხართ ქალწულებისა მარხვისათჳს არა წყალობითა სხუათაჲთა, და ეკრძალენით, რაჲთა არა ინაჴით-იდგათ სამოსლითა მწინკულევანითა მეინაჴეთა მათ თანა ქორწილისათა.
იგი	ცხო.საბ	და განიწირა იგი სიკუდიდ თუესა ნოემბერისასა და ევედრა იგი მამათა, რაჲთამცა მიიღეს იგი ეკლესიასა ლავრისასა და დააგდეს იგი ფერჴთა თანა წმიდისა მამისათა, რაჲთამცა შენდობაჲ პოვა უწინარჱს სიკუდილისა მისისა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ესე იქმნა, ჰრქუა მას წმიდამან მან: გულისხმა-ყავ, ვითარმედ ურცხჳნოებითა და წინა-აღდგომითა შენითა დაისაჯე ბოროტად.
მისგან	ცხო.საბ	ხოლო მან იძულებით დიდისა მისგან ჭირისა აღაღო პირი თჳსი და თქუა: შემინდვე მე, პატიოსანო მამაო!
მას	ცხო.საბ	ხოლო წმიდამან მამამან ჰრქუა მას: ღმერთმან შეგინდვენ შენ!
მას	ცხო.ხარ	და ბრძანოს სიძემან შეკრვაჲ ფერჴთაჲ და ჴელთა თქუენთაჲ და შთაგთხივნეს ბნელსა მას გარესკნელსა, რამეთუ მე ვევედრები ღმერთსა, რაჲთა არა შეგემთხჳოს ესევითარი.
იგი	ცხო.საბ	და უპყრა ჴელი მისი და აღადგინა იგი და უბრძანა მას, რაჲთა ეზიაროს უჴრწნელსა საჲდუმლოსა ქრისტჱსსა.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო სიწმიდჱ იგი სამოსლისაჲ მუასწავებს სულისა სიწმიდესა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგი ვითარცა ეზიარა, მუნქუესვე მიიღო საზრდელი და განძლიერდა.
იგი	ცხო.საბ	და უკჳრდა ყოეელთა მეყსეულად განკურნებაჲ იგი იაკობისი.
მას	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან არღარა მიიქცა შჱნებულსა მას.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპსკოპოსსა ელიას ვითარცა ესმა ესე ყოველი, წარავლინნა კაცნი და შჱნებული იგი იაკობისი დაარღჳეს.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა თანა-წარიყვანნა ძმანი ლავრისანი რჩეულნი, და მივიდეს ადგილსა მას.
მის	ცხო.საბ	და ვითარ ხუთით უტევანით შორს დაღრუეულისა მის ჩრდილოჲთ კერძო აღაშჱნა ნეტარმან მან ეგუტერი და გარემოჲს – სენაკები.
მის	ცხო.საბ	და დაადგინნა მუნ დიდისა ლავრისაგანნი კაცნი განმგებელად მის ადგილისა პავლე და ანდრეა, რამეთუ იყვნეს იგინი ნათესავით ელადელნი და ჴორციელად ძმანი, და სხუანიცა ძმანი დაეშჱნნეს მუნ.
იგი	ცხო.საბ	და ლავრად ადგილი იგი აღჱშნა და სახელი დასდვა მას „შჳდპირ“.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ადგილი იგი მოიგო კაცისა ერთისა მიერ ბედაბუდელისა, რომელსა სახელი ერქუა ზანაგო.
მას	ცხო.საბ	და ღუწიდა ნეტარი საბა ადგილსა მას ფრიად.
მათცა	ცხო.საბ	და უკუეთუ ეინმე ყვის შესაწირავი დიდსა ლავრასა, მიუძღუანის მათცა ევლოგიაჲ მათი.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარცა-იგი სამოსელი ოდეს დაბაყლდის და მერმე განირცხის და მოეგის პირველსავე მას სიწმიდესა, რომელი აქუნ მას, ეგრჱთცა სული, რაჟამს პირველად დაჰბადა ღმერთმან, წმიდა ყო ყოვლისაგან მწინკულევანებისა.
იგი	ცხო.ხარ	და იყო იგი ტაძარ და მსგავსად მისა.
მას	ცხო.ხარ	ხოლო რაჟამს დაშავდა იგი უკუანაჲსკნელ ცოდვითა, ვითარცა კუამლი, და განირყუნა გონიერებითა იგი შუენიერებაჲ, უკუეთუ განირცხეს იგი ქველისსაქმითა და მოწყალებითა, და სხუაჲ თუ რაჲმე არს მსგავსი ამათი, კუალად მოიღოს შუენიერებაჲ იგი თჳსი, და მერმე, ვითარ ჯერ-იყოს, ღირს იქმნეს ხადილსა მას ზეცისა სიძისასა, რაჲთა განძღეს ზეცისა კეთილითა წარუვალითა ტაბლისა მისგან, რამეთუ განსპეტაკნა იგი საქმითა კეთილითა და მოიგო სამოსელი, ღირსი სიძისაჲ მის.
მის	ცხო.ხარ	განსწმედდეს უშუერებისაგან, რომელი არნ მის თანა, რამეთუ წერილ არს:
მას	ცხო.ხარ	ვიდრე უკუანაჲსკნელ სულისა აღმოსლვამდე ნუ გულპყრობილ იქმნებით არა შევრდომად მრავალთა განსაცდელთა, რამეთუ წერილ არს, შვილნო ჩემნო: უკუეთუ მოხუალთ მონებად ღმრთისა, განუმზადე თავი შენი განსაცდელთა, არამედ ნუ გეწყინებინ, ნუცა სულმოკლე იქმნებით, რამეთუ პავლე ბრძენი იტყჳს: სარწმუნო არს ღმერთი, რომელმან არა გიტევნეს განცდად უმეტჱს ძალისა თქუენისა, არამედ გამოცდასა მას თანა გამოყვანებაჲცა ყოს, რაჲთა განსძლიერდეთ მოთმინებითა.
მისსა	ცხო.ხარ	და ვითარ ესე ყოველი და უმრავლჱსი ამისი ჰრქუა, რომელნი-იგი იყუნეს ჴელსა მისსა ქუეშე, ულოცა მათ და აკურთხნა იგინი.
იგი	ცხო.ხარ	და ვიდრე ასოჲსაცა ერთისა შელმობადმდე დაწვა იგი ცხედარსა ზედა სამკუდროსა და განირთხნა წმიდანი იგი ფერჴნი მისნი კეთილსა შინა სიშუენიერესა და მისცა სული თჳსი წმიდათა ანგელოზთა, რომელნი მოსრულ იყვნეს მისა, ვითარცა მოყუსისა თჳსისა.
იგი	ცხო.ხარ	და ვითარ შეისუენა, დაჰფლეს იგი მამათა, ვითარცა ჯერ-იყო.
მას	ცხო.ხარ	მიიცვალა ცხორებისაგან ამის სოფლისა დაუსრულებელსა მას ცხორებასა, სადა-იგი არს განსუენებაჲ წარუვალი, რომელსა შინა არა არს წუხილი და არცა ტკივილი და სულთქუმაჲ, სადა-იგი არს მეცნიერებაჲ სამებისა წმიდისა თაყუანისსაცემელისაჲ პირისპირ, ვითარცა თქუა მოციქულმან განღმრთობილმან, და რომელთა დაიცვნეს გულნი მათნი წმიდად და უბიწოდ მისა მიმართ.
იგი	ცხო.ხარ	მაშინ გამოეცხადოს იგი გულითა წმიდათა, რომლისათჳს-იგი კუალად თქუა მოციქულმან: რომელი თუალმან არა იხილა და გულსა კაცისასა არა მოჴდა, რომელი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა, სადა-იგი არს სიხარული და მხიარულებაჲ მიუთხრობელი ნეტარებისა მისთჳს, რომელი დამარხულ არს ცათა შინა დევნულთა მათთჳს ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა.
მან	ცხო.ხარ	რამეთუ მან თქუა: ნეტარ იყვნეთ თქუენ, რაჟამს გყუედრიდენ და გდევნიდენ და თქუან ყოველი სიტყუაჲ ბოროტი თქუენდა მიმართ სიცრუვით ჩემთჳს.
მის	ცხო.ხარ	და ესე რაჲ აღასრულა მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ჭეშმარიტად მკჳდრ იქმნა ყოველთა წმიდათა თანა სასუფეველსა მას, რომელი განუმზადა ღმერთმან, ვითარცა თქუა, უწინარჱს სოფლის დაბადებისა, ამისთჳს რამეთუ იქმნა იგი მოციქულ.
მისგან	ცხო.ხარ	და ვითარცა ანგელოზმან უფლისამან გამოიყვანა ნეტარი პავლე საპყრობილისა მისგან და უბრძანა, რაჲთა ასწავებდეს სიტყუათა ცხორებისათა დაუცადებელად, ეგრჱთცა წმიდაჲ ესე რაჟამს იყო საპყრობილესა, წარავლინა იგი ქრისტემან, რომელი არს სიბრძნეჲ ღმრთისაჲ და ძალი, რაჲთა ქადაგოს ღმრთეებაჲ მისი ცხორებისათჳს კაცთაჲსა.
იგი	ცხო.ხარ	და იგი ქალაქთა შინა იყო, ხოლო ესე – უდაბნოთა, ვითარცა იოვანე ნათლისმცემელი, ქადაგებდა კაცთა მიმართ სინანულსა.
იგი	ცხო.ხარ	და ჰრწმენა უფალი და მაცხუვარი, და ორნივე იგი მღდელ იქმნეს, რაჲთა აღავსნენ ყოველნი დიდებითა ღმრთისაჲთა.
მას	ცხო.ხარ	და ვითარცა-იგი იყვნეს ჟამსა მას კაცნი, რომელთა ეცნა უფალი და მაცხუვარი ქადაგებითა მით, და განჰყიდდეს ყოველი, რაჲცა აქუნდა, და სასყიდელსა დასდებდეს ფერჴთა თანა მოციქულთასა.
მას	ცხო.ხარ	ეგრჱთვე აქა ყოველთა, რომელთა დაეტევნეს საქმენი ამის სოფლისანი ზრახებითა ამის ნეტარისაჲთა, მუაქუნდა საფასჱ მათი და მისცემდეს სულიერსა მას მამასა, რაჲთა განუყოს გლახაკთა.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო იგი განჰვლიდეს ზღუასა ამის სოფლისასა სულმცირედ განგებითა და სწავლითა მისითა სულიერითა.
იგი	ცხო.ხარ	ამისთჳს, რომელი ჰხადოდის დიდსა ამას მოციქულად, არა სცთეს და კუალად წინაჲსწარმეტყუელად, დაღაცათუ ჟამი იგი წინაწარმეტყუელებისაჲ არა იყო.
მან	ცხო.ხარ	არამედ არავე ნაკლულევან იყო ამისცა მადლისაგან, რამეთუ გჳთხრა მან ღმრთისა მიერ სიკუდილი თჳსი, ვითარცა მოსე, რომელი-იგი შეუდგა ღმერთსა, ვითარცა წერილ არს, რაჟამს ჰრქუა მას: აღვედ მთად და შეეძინე მამათა შენთა.
მას	ცხო.ხარ	ესრჱთვე წმიდასა მას აუწყა ქრისტემან მაცხუვარმან აღსასრული ცხორებისა მისისაჲ და ჭირი იგი, რომელი ყოფად იყო წმიდათა ეკლესიათა ზედა და ესე სადიდებელად წმიდისა მისთჳს ყო ღმერთმან, რამეთუ იტყჳს: ვადიდნე მადიდებელნი ჩემნი.
იგი	ცხო.ხარ	და კუალად რაჲთა აჩუენოს კადნიერებაჲ მისი წინაშე თჳსსა, დაღაცათუ ცხონდა იგი განგებით ცხორებისათჳს, რომელნი-იგი მოქცეულ იყვნეს მის მიერ უფლისა და მაცხოვრისა, რაჟამს-იგი და მცირედღა მომკუდარ იყო ორგზის სატანჯველთა მათგან.
იგი	ცხო.ხარ	და ამისა შემდგომად განაცოცხლა იგი, რომელმან განაცხოველნის მკუდარნი.
იგი	ცხო.ხარ	და არა იყო ღუაწლი მისი ამისა შემდგომად მთავართა მიმართ და ჴელმწიფებათა უღმრთოთა, არამედ იღუწიდა იგი მდევართა მიმართ მთავართა და ჴელმწიფეთა და სოფლისმპყრობელთა და სულთა მიმართ უკეთურთა განმწარებულთა, რომელნი წინა-აღუდგებიან და ჰბრძვენ ქრისტიანეთა.
მას	ცხო.ხარ	და ჭეშმარიტად ეწოდების მას მოწამე, რამეთუ სულითა და ჴორცითა თჳსითა იტანჯა მტერთაგან ჭეშმარიტებისათჳს ხილულთა და უხილავთა და ორკერძოვე გჳრგჳნოსან იქმნა და, ვითარ ჯერ-არს, ფიცხლად მარხვისა ამისისათჳს თქუმად და სწავლად.
მათ	ცხო.ხარ	და ესრჱთ აძოებდა კრავთა თჳსთა ადგილსა მწუანვილსა და ზრდიდა მათ წყალთა ზედა განსასუენებელთასა სულიერითა მით მოძღურებითა თჳსითა და მიცემითა თავისა თჳსისაჲთა სახედ ყოვლისა კეთილისა, ვიდრემდის მო-ცა-აქცევდა სულთა მათთა და მიიყვანებდა გზათა სიმართლისათა, ვითარცა წერილ არს: და გარდაცვალნა იგინი კრაობისა მისგან მწყემსად სხუათა და განსწავლნა იგინი მცნებათაებრ სახარებისათა.
მის	ცხო.ხარ	ხოლო ყოველი, რომელი ქმნა ღმერთმან მის მიერ საკჳრველთა საქმჱ, მიუტეოთ იგი მხოლოსა ღმერთსა, რომლისა მიერ ცხონდებოდა კეთილითა სარწმუნოებითა და მისთჳს დაითმინა ჭირი ვიდრე სიკუდიდმდე კერპთმსახურთაგან უღმრთოთა.
იგი	ცხო.ხარ	ხოლო ჩუენ მცირედი ყოვლისაგან, რომელი გუესმა სათნოებათა მისთაჲ, ვითარცა უწყით, რომელ-იგი არა სმენილ იყო, რაჲთა არა დაავიწყდეს გარდასლვითა ჟამთაჲთა, რამეთუ წმიდანი იგი, რომელნი შემდგომად მისსა იყვნეს მრავლითა ჟამითა და განთქუმულ იყვნეს სათნოებითა მონაზონებისაჲთა.
მისთჳს	ცხო.ხარ	ხოლო ვიდრე აჴსოვნედღა საქმენი მათნი სიხარულისა მისთჳს და არარაჲ დაშთა საქმეთა მათთაგანი.
მას	ცხო.ხარ	ხოლო საქმენი ამის წმიდისანი არავინ აღწერნა მას ჟამსა, რამეთუ მონაზონნი ფრიად მცირედ იყვნეს მათ ჟამთა და ღმრთისმოყუარენი, და არა ხოლო თუ ესენი, არამედ ქრისტიანენიცა მცირედვე იყვნეს და მიმოდავლტოლილ დევნისა, მისგან.
იგი	ცხო.ხარ	არამედ მამანი იგი მათ მონასტერთანი, რომელნი-იგი წინა აღაშჱნნა, სამკჳდრებელად დაუტევებდეს, რომელნი შემდგომად მათსა იყვნეს, ჰამბავსა სათნოებათა მისთასა პირისპირ ვიდრე აქა ჟამადმდე.
იგი	ცხო.ხარ	ყოველი, რომელი ითქუა, დაჰმარხეს ჩუენდა მომართ, და უკუეთუ სხუაჲ რაჲმე საკჳრველი იქმნა ღმრთისა მიერ, ვითარცა არს, დავიწყებულ იქმნა სიგრძითა ჟამთაჲთა, რამეთუ ცხონდა იგი მრავალ ჟამ მონაზონებასა შინა.
მათ	ცხო.ხარ	და ესრე ვჰგონებ, ვითარმედ მსგავს არს იგი ნეტართა მათ ენოქს და მელქიზედეკს, რომელთა ღმერთი დააჯერეს: არა უმტრო აბრაჰამისსა და არცა მოსჱსსა.
იგი	ცხო.ხარ	ერთი იგი ჴორცითურთ მიიცვალა, და მეორემან ათეული მიიღო აბრაჰამისგან მამადმთავრისა, ვითარცა მღდელმან ღმრთისა მაღლისამან, და არა მუაჴსენა წიგნმან ესრჱთ მწულილად, ვითარ აბრაჰამ და მოსე, ესრჱთცა ესე.
მის	ცხო.ხარ	დაღაცათუ ვერ მივსწუედით ყოველთა საკჳრველთა საქმეთა მისთა, რომელ ქმნნა მის მიერ მაცხუვარმან უმეცრებითა ჩუენითა, რამეთუ მრავალნი ჟამნი გარდასრულ იყვნეს.
მისა	ცხო.ხარ	არამედ ვითარ შეეტყუების, უფროჲს იყო ყოველთა, რომელნი იყვნეს შემდგომად მისა წმიდანი მამანი.
იგი	ცხო.ხარ	და აჩუენა განგებაჲ იგი მარტოდმყოფებისაჲ, და ესე მსგავსად ძალისა ჩემისა ვთქუ: ხოლო შენ, ხარიტონ, სახელტკბილო, რომელი გჳრგჳნოსან გყო სიბრძნემან მადლითა სათნოებისაჲთა, ვითარცა წერილ არს, გჳრგჳნი მადლისაჲ მოიღო თავსა შენსა.
მისა	ცხო.თევ	და მზისა ოდენ დასლვასა მოვიდა მისა კაცი, რომელსა ჰყვეს ორნი ჯორნი, სავსენი საჴმრითა, რომელი შეჰგვანდა მონაზონთა საჭმლად, და სიწმიდისაცა საჴმარი.
იგი	ცხო.თევ	და მოიღო იგი წმიდამან მან და ჰმადლობდა ღმერთსა.
მათ	ცხო.თევ	და დაუკჳრდა ძმათა მათ გულპყრობაჲ იგი მოძღურისა მათისაჲ ღმრთისა მიმართ და სასოებაჲ.
მისგან	ცხო.თევ	და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან არა უგულებელს-ყვნის მონანი მისნი, და ვიდრე მარტჳლიამდე ჭამდეს ევლოგიისა მისგან.
მისსა	ცხო.ეფთ	და ერქუა მამასა მისსა სახელი პავლე და დედასა მისსა – დიონოსია.
იგინი	ცხო.ეფთ	და იყვნეს იგინი კაცნი შერაცხილნი, იქმოდეს ნებასა ღმრთისასა.
მათ	ცხო.ეფთ	და არა ესუა მათ შვილი და მწუხარებასა შინა იყვნეს ამისთჳს.
მათ	ცხო.ეფთ	და მრავალ ჟამ ითხოვდეს ღმრთისაგან, რაჲთამცა მუანიჭა მათ შვილი.
მისა	ცხო.თევ	და არა მოვიდეს ადგილსა ამის წმიდისასა, არცა წამო-რაჲ-სცეს მისა, ნუუკუე არა იცოდეს ადგილი იგი, გინა ღმერთმან ეგრჱთ განაგო, რაჲთა განცხადნეს სარწმუნოებაჲ მონისა მისისაჲ და მისდა მიმართ გულპყრობაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და განვიდეს გარეშე ქალაქსა მას ეკლესიასა წმიდისა მოწამისა პოლიკტოსისსა და დაყვნეს მუნ დღენი მრავალნი ლოცვასა შინა დაუცადებელად.
მას	ცხო.თევ	და მუაჴსენეს მას მოწაფეთა მისთა მრავალგზის და ჰრქუეს, რაჲთამცა მიუვლინა კაცთა მათ და აუწყა ადგილისა მისთჳს და რომელნი მის თანა არიან, რაჲთა მოსცენ, ვითარ-იგი სხუათა მონაზონთა მისცეს.
მათ	ცხო.ეფთ	და ღამესა ერთსა, ვითარ-იგი ზე დგეს და ილოცვიდეს მარტონი, ეჩუენა მათ ღმრთისა მიერ ხილვაჲ, რომელი ეტყოდა: იხარებდით, იხარებდით, რამეთუ ღმერთსა მოუცემიეს თქუენდა ძჱ და სახელი მისი – სიხარული, რამეთუ ღმერთმან შობითა მისითა მოსცეს სიხარული ეკლესიათა თჳსთა.
მას	ცხო.თევ	რამეთუ არარაჲ აქუნდა, რაჲმცა ჭამეს, გარნა კერატი, და ზოგჯერ გურკაჲ მისი შეგბოლიან და მას ჭამედ.
იგი	ცხო.ეფთ	და დაისწავეს დღჱ იგი და უკუნიქცნეს თჳსავე საყოფლად.
მათ	ცხო.თევ	მაშინ ასწავებდა მათ ბერი და ჰრქუა: ვის ჰრწმენა ღმერთი და უგულებელს-ყო იგი?
იგი	ცხო.ეფთ	და რაჟამს იშვა წმიდაჲ ევთჳმი, ცნეს, ვითარმედ სახილავი იგი ჭეშმარიტ იყო, და უწოდეს მას სახელი ევთჳმიოს.
მას	ცხო.თევ	ანუ ვინ დაუთმო მას და არა ნუგეშინის-სცა?
იგი	ცხო.ეფთ	და აღუთქუეს აღთქუმაჲ, რაჲთა შეწირონ იგი ღმრთისა.
მან	ცხო.თევ	უწყოდა, რამეთუ განგებაჲ ღმრთისაჲ და ზრუნვაჲ ჩუენდა მომართ უძლიერეჲს არს კაცთა ზრუნვასა, და რავდენცა შეურაცხ-ვყოთ საქმჱ ამის სოფლისაჲ სახელისათჳს ღმრთისა, მან უკმოგუაგოს მრავალ წილად.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო შობაჲ მისი თუესა აგჳსტოსსა, ჴელმწიფებასა ჯერანტიანოსისსა მეოთხესა, რომელნი აღიარებდენ, გულისხმა-ჰყოფდინ, ვითარმედ სახილავი იგი ჭეშმარიტ იყო, რამეთუ ეკლესიათა დაეყო ორმეოცი წელი მწუხარებასა შინა, და შვილნი სარწმუნოებისანი იდევნებოდეს მოწაფეთაგან არიოსისთა მწვალებელისათა ჟამითგან კოსტანტინჱსით.
მისა	ცხო.ეფთ	და ჴელმწიფებასა ველის მეფისასა, რომელ იყო შემდგომად მისა, იშვა წმიდაჲ ევთჳმი, რომელი არს „სიხარული“.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ მიეახლა ადგილსა მას, სადა-იგი ეგულებოდა, და დადგა საჴედარი იგი, რომელსა ზედა ჯდა, სცემდა მას და განამრავლა ცემაჲ.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო იგი არა შეიძრა ადგილით თჳსით.
იგი	ცხო.თევ	მაშინ შეეჭუდა კაცი იგი, ნუუკუე ღმრთისა მიერ არს საქმჱ ესე, და მიუშუა ლაგმისა სადევეთა, დაუტევა საჴედარი იგი, რაჲთა, ვიდრეცა უნდეს, და ვიდოდის.
მათ	ცხო.ეფთ	და ჰბრძოდა იგი მათ მრავალ ჟამ, და მერმე მეოტ იქმნა და მიიღო მისაგებელი, რომელსა-იგი ღირს იყო: სოფელსა ერთსა ანძალუბანისით კერძო მეოტ იქმნა მათგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და შევიდა იგი სოფელსა მას პირველმოჴსენებულსა, ხოლო მათ დაწუეს სოფელი და იგი მას შინა.
იგი	ცხო.თევ	და წარემართა იგი, ვიდრემდის მოიყვანა იგი ადგილსა, რომელსა წმიდაჲ თევდოსი იყო და მოწაფენი მისნი.
იგი	ცხო.თევ	და იხილა კაცმან მან იწროდ ცხორებაჲ იგი მათი და მისცა ევლოგიაჲ ორ ნაწილად, რომელცა-იგი პირველისა მის განმყოფელისა ჰგონებდეს მოღებად.
იგი	ცხო.თევ	და დაუკჳრდა მოწაფეთა კეთილად მოსაოებაჲ იგი მოძღურისა მათისაჲ ღმრთისა მიმართ და ისწრაფდეს ბაძვად მისა.
მათ	ცხო.თევ	და ვითარ განმრავლდეს ძმანი, და ვერ იტევდა მათ ქუაბი იგი.
მის	ცხო.თევ	და სხუანიცა მრავალნი მოვიდეს და ევედრებოდეს, რაჲთა მის თანა იყოფოდიან.
მათ	ცხო.თევ	და იყვნეს მათ შოვრის კაცნი მდიდარნი.
მას	ცხო.თევ	ევედრნეს მას, რაჲთა ვანი აღუშჱნოს და ყოველი, რაჲ უჴმდეს საშჱნებელად, მათ მისცენ.
იგი	ცხო.თევ	და შევარდა წმიდაჲ იგი ორთა გულისსიტყუათა შოვრის: ერთ, არა უნებნ შჱნებაჲ, რაჲთა არა შფოთსა შევარდეს, და დაყუდებისა სიყუარულისათჳს, და ერთჯერ, შჱნებასა მისდრკის ცხორებისათჳს, რომელნი მისდა მოვიდოდეს.
მისა	ცხო.თევ	და ამისა შემდგომად განიზრახა, ვითარმედ შემძლებელ არს ძალითა ღმრთისაჲთა, რომელი მოვიდოდის მისა ძიებად სულისა ცხორებისა შეწყნარებად, და ღმრთისა მიაგდო საქმჱ იგი და ევედრებოდა.
იგი	ცხო.თევ	და აღიხუნა საცეცხურნი და აღავსო იგი ნაჴშირითა.
მით	ცხო.თევ	და გამოვიდა ქუაბით და ილოცა და თქუა: უფალო ღმერთო ჩემო, რომელმან შეისმინე ლოცვაჲ ყოველთა წმიდათა შენთაჲ, შენ ისმინე ჩემიცა, ცოდვილისაჲ, და სადაცა ნებაჲ შენი იყოს შჱნებად მონასტრისა, მუნ აღენთენ ნაჴშირი ესე, რომელ არს საცეცხურთა ამათ, რაჲთა მით ვცნა ნებაჲ შენი და ვადიდო სახელი შენი.
იგი	ცხო.თევ	და საცეცხურნი იგი – ჴელთა მისთა.
მისსა	ცხო.ეფთ	და ესუა დედასა მისსა ძმაჲ, რომელსა ერქუა ევდოქსიოს.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ეპისკოპოსისა თანა, და აზრახა მას დამან მისმან და ევედრა, რაჲთა ეზრახოს ეპისკოპოსსა ყრმისა მისთჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და შევიდა იგი და უთხრა ეპისკოპოსსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ფრიად განბრწყინდა იგი კრებასა კოსტანტინეპოვლისისასა და მოჰგუარა ყრმაჲ იგი და შეწირა ღმრთისა, ვითარცა მსხუერპლი კეთილი, ვითარცა შეწირა ანა სამოელი.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ შეიწყნარა ეპისკოპოსმან ყრმაჲ იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და უთხრა მას ევდოქსიოს საქმენი მშობელთა მისთანი და ჩუენებაჲ იგი, რომელ იხილეს, და ვითარმედ პირველ შობადმდე აღეთქუა ეგე ღმერთსა, და სრულ იქმნა ლოცვაჲ მათი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიითუალა ეპისკოპოსმან ყრმაჲ იგი, მისცა მას ნათელი და მოპარსა იგი ანაჲნოსად დიაკონად და შეიტყბო იგი და განზარდა ვითარცა შვილი თჳსი, ხოლო დედაჲ მისი მოსწრაფე იყო საქმესა ღმრთისასა.
იგიცა	ცხო.ეფთ	და იგიცა აკურთხა ეპისკოპოსმან დედათა-დიაკონად ეკლესიისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შემდგომად რავდენისამე ჟამისა იხილა იგი ეპისკოპოსმან, რამეთუ განმწჳსნებოდა, იწყო სწავლისა შეპყრობად და მისცა იგი მოძღუარსა სწავლად საეკლესიოთა წიგნთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ ჟამთა იყვნეს ორნი ძმანი დიაკონნი, პატიოსანთა შვილნი, წმიდანი ჴორცითა მათითა, გულისხმიერნი წიგნთა საღმრთოთა და მეცნიერნი სოფლისა სიბრძნესა.
მის	ცხო.ეფთ	სახელი ერთისაჲ მის – აკაკიოს და მეორისაჲ მის – სჳნოდიოს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ესრჱთ სიყრმითგან თჳსით აღიზარდა სახლსა შინა ეპისკოპოსისასა მოსწრაფებით და ბრწყინვიდა იგი და ისწავებდა იგი დღჱ და ღამჱ და სწავლასა მას შინა წმიდათა წიგნთასა სურინ მიბაძვებად წმიდათა მათ, რომელთა წერილი მუაჴსენებნ, და უხარინ, ოდეს არავინ არნ, რომელიმცა ეტყოდა მას სიტყუათა ცუდთა, და წუხნ, რაჟამს დააცადის სიტყუათაგან ღმრთისათა, და ყოველსა შინა საქმესა ემსგავსებინ მოძღუარსა თჳსსა აკაკიოსს.
მას	ცხო.ეფთ	და არა უნებნ მას სიმრავლჱ საჭმელთაჲ და არცა უყუარნ მას ცუდად-დიდებაჲ, და არცა პირი მისი დადუმდებოდა გალობასა ღმრთისასა, არამედ აღასრულებდა ყოველსა წესსა ეკლესიისასა და იტყჳნ ფსალმონთა ჟამისათა თჳნიერ გონებისა მიმოტაცებისა, და შიშითა და ძრწოლითა სულისაჲთა ჰმსახურებდა ღმერთსა და იტყჳნ, ვითარმედ: არა ჯერ-არს ჩუენდა ეკლესიასა შინა სიცილი, გინა ზრახვაჲ გარეწარისა სიტყჳსაჲ უფროჲსღა ჟამსა ფსალმონებისასა, არამედ გჳღირს ჩუენ, რაჲთა შევიდეთ ეკლესიად გულისსიტყჳთა მდაბლითა, ვითარცა კაცნი, რომელნი დგანედ წინაშე მეუფისა ღმრთისა და მას ზრახვედ.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო უგალობნ იგი ღმერთსა დღჱ და ღამჱ, რამეთუ უწყოდა: რომელი ზრახვიდეს რჩულსა უფლისასა დღჱ და ღამჱ, იყოს იგი ვითარცა ხჱ დანერგული თანაწარსადინელთა წყალთასა, რომელმან გამოსცის ნაყოფი თჳსი ჟამსა თჳსსა.
იგი	ცხო.ეფთ	ესრჱთ იღუაწა წმიდამან ევთჳმი ჟამთა მრავალთა ღმრთისათჳს, და სიტყუამან ღმრთისამან განაბრძნო იგი და განადიდა სახელი მისი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განმწჳსნა წმიდაჲ ევთჳმი და დაიმოწაფა განგებითა ეკლესიაისაჲთა აკაკი ეპისკოპოსისა მიერ, და აკურთხა იგი ხუცად თჳნიერ ნებისა მისისა მალატიაჲსა ეკლესიისათჳს და უბრძანა, რაჲთა იღუწიდეს იგი მონასტრებისათჳს მამათაჲსა და დედათაჲსა, რომელნი არიან ქალაქსა შინა.
მათთჳს	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე საქმჱ მიეცა, ზრუნვიდა მათთჳს, რამეთუ უყუარდეს მონაზონნი სიყრმითგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და სიყუარულითა დაყუდებისაჲთა მივიდის იგი მონასტერსა წმიდისა პოლიკტოსისსა და მონასტერსა ოცდაცამეტთა მოწამეთასა და უმრავლჱსთა დღეთა მუნ იყოფინ.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო კათოლიკეთა მარხვათა იყოფინ მთასა ერთსა ოჴერსა, რომელი იყო მუნ, ხოლო აწ აღშჱნებულ არს მას ზედა მონასტერი შუენიერი მახლობელად ქალაქისა.
მას	ცხო.ეფთ	და მას უდაბნოსა წარვიდის განცხადებითგან ვიდრე აღვსებადმდე, ემსგავსებინ ცხორებასა ელიაჲსსა და იოვანჱსსა და რამეთუ იყო იგი განმგჱ მონასტერთაჲ, ვითარ-იგი ზემო ვთქუთ, იწყო განზრახვად ამისთჳს, ვითარმედ ესე საქმეჲ დააბრკოლებს წარმატებასა სათნოებისასა, რამეთუ სძულდა მას დიდებაჲ და უყუარდა ღმერთი.
მას	ცხო.ეფთ	გამოვიდა ქალაქით ფარულად და მოვიდა იერუსალჱმდ, რამეთუ უნდა მას ყოფაჲ უდაბნოთა იერუსალემისათა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ჰხედავნ იგი განგებასა თითუეულისა მათისასა და დაიმარხვიდა გულსა შიდა თჳსსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და დაყუდებისა სიყუარულისათჳს დაჯდა იგი სენაკსა განშორებულსა ლავრისა მისგან.
მის	ცხო.ეფთ	და ყოვლადვე არარაჲ იყო მის თანა საჴმარი ამის სოფლისაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	ამისთჳს ესწავა მას თხზვაჲ სირაჲსაჲ, რაჲთა არავის დაუმძიმოს და კუალად რაჲთა გლახაკთაცა მისცემდეს ნაშრომსა ჴელთა მისთასა.
იგი	ცხო.ეფთ	და აღესრულებოდა წერილი იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელსა იტყჳს: იქმოდეთ თავისა თქუენისა ანეულსა და ნუ ეკალსა ზედა სთესავთ.
მას	ცხო.ეფთ	და ესუა მას მოძმჱ ერთი ღმრთისმოშიში, რომლისა სახელი – თეოქტისტოს.
მას	ცხო.ანტ	ყოველნი მდაბურნი და მეგობარნი და რომელთა მიმართ აქუნდა ჩუეულებაჲ, ესრესახედ ხედვიდეს მას და ხადიედ მას ღმრთისმოყუარით;
მას	ცხო.თევ	და ვითარ მიეახლა მას, აღუტევა სული საკუმეველმან მან საცეცხურთა მათგან და ვითარ დახედნა, ნაჴშირი იგი ნაკუერცხალ ქმნულ იყო.
მას	ცხო.თევ	და ცნა წმიდამან, რამეთუ ნებაჲ ღმრთისაჲ არს, რაჲთა მას ადგილსა აღაშჱნოს.
იგი	ცხო.თევ	და შეწევნითა ქრისტჱსითა იქმნა ადგილი იგი, ვითარ-იგი დღეს ჩას.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო კეთილისმოძულემან და მოშურნემან ეშმაკმან ვერ თავს-იდვა, ხედვიდა რაჲ ჭაბუკისა მის თანა ესოდენსა გულსმოდგინებასა, არამედ ესე, რომელ მოიპოვა ყოფად, იწყო მისთჳს ბრძოლად პირველად და გამოსცდიდა მას დაბრკოლებად მარხვისაგან, გულსა მოუვლენ ჴსენებასა აგარაკთასა და დისათჳს ღუწოლასა, ნათესავთა თჳსობასა, ვეცხლისმოყუარებასა, დიდებისმოყუარებასა, ჭამადთა ფერად-ფერადთა, გემოსა და სხუასაცა ლხინსა ამის სოფლისასა შემდგომად სიფცხლისა ამის სათნოებისა და რამეთუ დიდ არს ამისი იგი შრომაჲ.
მისსა	ცხო.ანტ	და ჴორცთა უძლურებასა მოაჴსენებდა და ჟამთა სიგრძესა და ყოვლადვე აღუდგინა მას მტუერი გულისსიტყუათაჲ გონებასა მისსა, რამეთუ უნდა მისი გამოშორებაჲ მართლისაგან გულსმოდგინებისა.
მისისაგან	ცხო.ანტ	ვითარცა იხილა მტერმან მან უძლურად თავი თჳსი გულსმოდგინებისაგან ანტონისა და უფროჲსდა თავი თჳსი მოუძლურებული მისისაგან სიმტკიცისა, გარე-წარიქცევინ სარწმუნოებითა და დაეცემინ ზედაჲს-ზედა ლოცვითა ანტონისითა, მაშინ უპესა მუცლისა მისისასა საჭურველითა ესრინ.
მას	ცხო.ანტ	გამოვიდის ჭაბუკისა მისთჳს, ღამე აშფოთებნ მას და დღისი აურვებნ, ვითარმედ რომელმანმცა იხილა იგი, ცნა ყოფილი იგი ურთიერთასი ბრძოლაჲ, რამეთუ იგი მოაჴსენებნ გულისსიტყუათა მწინკულევანთა, ხოლო ესე ლოცვითა მართლუკუნაქცევნ მათ, ესე აზრზენნ, ხოლო მას სირცხჳლ უჩნ ესე და სარწმუნოებითა და მარხვითა მოიზღუდავნ გუამსა.
მისგან	ცხო.ანტ	ხოლო ეშმაკი იგი უბადრუკი ესრჱთ უმზირდა მას და, ვითარცა დედაკაცი, გამოიხატავნ ღამე და ყოვლითა ხატითა ემსგავსებინ, რაჲთამცა ვითარ აცთუნა ანტონი, ხოლო იგი ქრისტესა მოიჴსენებნ და მისგან მხიარულებასა და აზნაურებასა სულისასა განიზრახავნ და ესრჱთ დაშრიტის ნაკუერცხალი იგი მაცთურებისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	მერმე მტერი იგი მოაჴსენებნ გემოთა გულისთქუმისათა, ხოლო იგი განრისხნებინ და მწუხარე არნ დათქმასა და რისხვასა ცეცხლისასა და მატლისა მის სალმობასა მოიჴსენებნ.
მას	ცხო.ანტ	და წინა-აღუდგინის ესე და შეატყუებნ ამათ და გარე-წარჰჴდის უვნებელად, და იყოფოდა ესე ყოველი სარცხუენელად მტერისა, რამეთუ რომელი-იგი ჰგონებდა ღმრთისა ჭაბუკისა მიმსგავსებად ერთისაგან, აწ მოიკიცხებოდა, და რომელი-იგი ჴორცთა და სისხლთა ზედა იქადის, კაცისაგან ჴორციელისა დაეცემოდა, რამეთუ შეეწეოდა მას უფალი, რომელმან ჩუენთჳს ჴორცნი შეისხნა და თავი თჳსი მისცა საძლეველად ეშმაკისა, რაჲთა ესრჱთ რომელი იღუწიდეს, თქუას: არა ხოლო თუ მე, არამედ მადლი იგი ქრისტჱსი, რომელ არს ჩემ თანა.
იგი	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად ვითარ ვერ შეუძლო ანტონის არცაღა ამით დაცემად ვეშაპმან მან, არამედ ხედვიდა თავსა თჳსსა გამოგდებულად გულისაგან მისისა, იღრჭენდა კბილთა მის ზედა, ვითარცა წერილ არს, და ვითარცა განკჳრვებული, რაბამცა არს გონებითა, ამისა შემდგომად შავად ყრმად უცნებით გამოუჩნდა მას და რეცათუ შეუვრდებოდა მას, არღარა გულისსიტყჳთა შეუვიდოდა, რამეთუ განძებულ იყო მზაკუვარი იგი, მიერითგან კაცობრივი ჴმაჲ მოიპოვა და ესრჱთ იტყოდა მრავალნი ვაცთუნენ და მრავალნი დავამჴუენ და აწ ვითარ-იგი სხუათა ზედა, ეგრეცა შენ ზედა ვჰგონებდ და შენითა შრომითა მოუძლურდი.
მისა	ცხო.ანტ	მაშინ იწყო ანტონი კითხვად მისა და ჰრქუა: ვინ ხარ შენ, რომელი ამას იტყჳ ჩემდა მომართ?
მან	ცხო.ანტ	ხოლო მან მეყსეულად საგლახობელი ჴმაჲ აღუტევა და თქუა: მე ვარ სიძვისა მოყუარე, მე ამისთჳს გრგენაჲ ჭაბუკთა ზედა თაეს-მიდებიეს და სულ სიძვის მრქჳან მე.
იგინი	ცხო.ანტ	მე ვარ, რომლისათჳს წინაწარმეტყუელი აბრალებს დაცემულთა მათ და ეტყჳს: სულითა სიძვისაჲთა შესცთეს, რამეთუ ჩემგან იყვნეს იგინი დაცემულ, მე ვარ, რომელი მრავალგზის გაურვებდ შენ და ესოდენგზის უკუნვიქეც შენგან.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ჰმადლობდა უფალსა და კადნიერ იქმნა მისა მიმართ და ჰრქუა მას: ფრიად შეურაცხისსაყოფელ ხარ ვიდრემე შენ აწ და შავცა ხარ გონებითა და, ვითარცა ყრმაჲ, უძლურ.
მას	ცხო.ანტ	ვითარცა ესმა ესე შავსა მას, მეყსეულად ივლტოდა და დაჰფრთხა ჴმისა მისგან მისისა და შეეშინა მერმე მიახლებადცა ანტონისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ფრიად უყუარდა იგი სიყუარულითა სულისა წმიდისაჲთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ამისთჳსცა მოიღო მადლი სულისა წმიდისაჲ, ვითარცა იტყჳს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ: ვისა-მე მივხედო, გარნა მდაბალთა და ყუდროთა და მათ, რომელნი ძრწოდიან სიტყუათაგან ჩემთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარცა დაასრულა ფარას შინა ხუთი წელი, განვიდა იგი და ამბა თეოქტისტე მასვე ჟამსა, რომელსა განვიდიან, კჳტილად.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილეს ადგილი იგი, შეუყუარდა სიღრმისა მისისათჳს და სიფცხლისა და განიხარეს, ვითარღამცა ღმერთსა მიეყვანნეს მას ადგილსა.
მის	ცხო.ეფთ	და პოვეს ჩრდილოჲთ კერძო ჴევისა მის ქუაბი დიდი და შრომით აღვიდეს და განიხარეს და ცნეს, რამეთუ ღმერთმან განუმზადა ადგილი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ დაეყუდნეს მას შინა, და საჭმლად მათა იყო მცენარეთაგან ქუეყანისათაჲ.
იგინი	ცხო.ეფთ	და იყოფოდა წინაშე ქუაბსა მას სიმრავლჱ მჴეცთაჲ, ხოლო იგინი უგალობდეს და ადიდებდეს ღმერთსა ყოველსა ჟამსა.
მას	ცხო.საბ	იგივე იაკობ ჯდა ოდესმე სენაკსა თჳსსა დაყუდებით და განსაცდელი მოუვლინა მას ეშმაკმან – ფიცხელი გულისთქუმაჲ სიძვისაჲ.
მას	ცხო.საბ	და მრავალ ჟამ ბრძოლასა მას შინა იყო და დიდითა მით ბრძოლითა შეაურვა ეშმაკმან გულსა მისსა და უფროჲს განარისხა იგი გინა უცბობითა, გინა დაბნელებითა ეშმაკისაჲთა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ შევიდეს იგინი, იხილეს წყლულებაჲ იგი მისი და განუკჳრდა.და მოიყვნეს მკურნალი ვინმე ლავრისაჲ მის და იგი ჰკურნებდა მას.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა განიკურნა იგი, გამუაძო ლავრით, ამისთჳს რამეთუ თავი თჳსი მოიკლა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგი ვითარცა განვიდა ლავრით, მიუჴდა მონასტრად დიდისა თეოდოსისსა და აუწყა მას ყოველი, რაჲ-იგი შეემთხჳა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა გამოიკითხა ესე ყოველი ნეტარმან თეოდოსი, შთაიყვანა იგი ლავრად და ევედრებოდა იგი ნეტარსა საბას, რაჲთა შეიწყნაროს იგი და რომელიცა პატიჟი უნდეს, იგი დასდვას მას.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა უბრძანა მას, რაჲთა ჯდეს იგი სენაკსა შინა თჳსსა და გარე არა გამოვიდეს, და ნუცამცა მისა ვინ მივალს, გინა ჰზრახავს თჳნიერ მსახურისა მისისა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იაკობ შეიწყნარა ბრძანებაჲ იგი ნეტარისა მამისა ჩუენისა საბაჲსი და ევედრებოდა ღმერთსა მრავალ ჟამ, რაჲთა შეუნდოს ცოდვაჲ მისი.
იგი	ცხო.საბ	და გამოეცხადა ნეტარსა მამასა ჩუენსა, ვითარმედ სინანული იგი იაკობისი შეისმინა ღმერთმან, ჰხედვიდა ნეტარი ესე კაცსა მბრწყინვალითა შემოსილსა, რომელი უჩუენებდა მას, რეცათუ მკუდარი იდვა წინაშე იაკობისსა, ვიდრე იგი ილოცვიდა, და ჰრქუა მას კაცმან მან: შეისმინა ღმერთმან ლოცვისა შენისაჲ, იაკობ.
მან	ცხო.საბ	და მან ვითარცა აღადგინა მკუდარი იგი, ჰრქუა მბრწყინვალითა შემოსილმან მან ნეტარსა ბერსა: აჰა მკუდარი იგი აღდგა.
იგი	ცხო.საბ	აწ შენცა განჴსენ კრული იგი, რომელმან აღადგინა მკუდარი ეგე, ხოლო ნეტარი ბერი ვითარ მოეგო გონებასა თჳსსა, გულისხმა-ყო სახილავი იგი და უბრძანა გამოსლვაჲ სენაკით იაკობს და მისლვაჲ ეკლესიად.
იგი	ცხო.საბ	და შეემთხჳა იგი ნეტარსა ბერსა და ყოველნი ძმანი მოიკითხნა და აღვიდა ნეტარისა თეოდოსისა და შეემთხჳა მასცა და შემდგომად მეშჳდისა დღისა სახილავისა მის აღესრულა მშჳდობის სიკუდილითა.
მათ	ცხო.საბ	ესენი ერთად ევედრნეს წმიდასა ბერსა, რაჲთამცა მისცა მათ განშოვრებულად ლავრასა ვითარ ათხუთმეტ უტევან, რომელ-იგი ბღუარით კერძო მას თჳთ აღეშჱნა სენაკი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ბერმან უწყოდა მათი იგი მუშაკობაჲ ღმრთისა მიმართ, ანება მათ და მისცა სენაკი იგი, და იყოფოდეს მას შინა.
მათ	ცხო.საბ	ეპყრა მათ იგიცა სენაკი და ლავრისაჲცა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგინი უმეტეჲს შურებოდეს განშოვრებულსა მას სენაკსა და დიდითა მით შრომითა მათითა და შეწევნითა წმიდისა მამისა ჩუენისა საბაჲსითა ადგილი იგი მონასტერ ყვეს, რამეთუ საზრდელსა და სხუასა საჴმარსა ნეტარი მამაჲ ჩუენი მისცემდა მათ.
მას	ცხო.საბ	და ადგილსა მას შეკრიბნეს ძმანი მრავალნი და აღაშჱნეს ეკლესიაჲ და სატფური ყვეს.
მან	ცხო.საბ	და დაუდვა მათ კანონი ნეტარმან მან, ვითარცა სხუათა მონასტერთა, რომელნი მას ეშჱნნეს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ადგილი იგი ვიდრე მუაქადმდე წყალობითა ღმრთისაჲთა ყუავის, და დასდვა ადგილსა მას სახელი: ზანოსის მონასტერი.
მას	ცხო.საბ	ესე იყოფოდა სენაკსა მას შინა ოცდაათ წელ და სიბერითა დახაშმდა და იყო იგი ზე აღუდგომ.
მისსა	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი საბა, ვითარცა ჰხედვიდა მისსა მას უძლურებასა და სნეულებასა ჴორცთასა, ევედრებოდა მას, რაჲთამცა მისცა სენაკი მახლობელად ეკლესიასა ადვილად მსახურებისათჳს.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ბერმან არა ინება და ჰრქუა ნეტარსა მას: ამას სენაკსა შინა, რომელსა დასაბამითგან ღირს ვიქმენ ყოფად, მიერ განიყვანოს ღმერთმან სული ჩემი.
მისთჳს	ცხო.საბ	და შემდგომად რაოდენისამე ჟამისა უწინარჱს რეკისა აღდგა ნეტარი საბა ჟამსა ღამისასა და ესმოდა ჟამობაჲ დიდი ერისა მრავლისაჲ და ეგრე ეგონა, ვითარმედ ძმათაგანი ვინმე აღესრულა და მისთჳს შეკრებულ არიან ძმანი ყოველნი და გალობენ.
იგი	ცხო.საბ	სადა იყო ფსალმონებისაჲ იგი ჴმაჲ, განაღჳძა დეკანოსსა და ჰრქუა: დაჰრეკე!
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა დაჰრეკა, მივიდა ნეტარი იგი სენაკად ბერისა მის საკუმეველითა და კერიონითა.
იგი	ცხო.საბ	ვითარცა შევიდა შინა, არავინ პოვა, გარნა იგი ხოლო მარტოჲ აღსრულებული.
იგი	ცხო.საბ	და დაუკჳრდა ყოველთა, რომელნი მოსრულ იყვნეს ნეტარისა ბერისა თანა და შემოსეს პატიოსანი იგი გუამი მისი და მოიღეს ეკლესიად.
მის	ცხო.საბ	და აღასრულეს მის ზედა განწესებული კანონი და დაჰფლეს იგი საფლავსა ღირსთა თანა და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან ადიდნა წმიდანი მისნი.
იგი	ცხო.საბ	ამას ხუედრებულ იყო ჴელი მეჯორეობისაჲ და შემძლებელ იყო იგი თავადისა ტჳრთისა აღებად და ჯორსა ზედა დადებად, რომელ არს ათორმეტი მოდი იფქლი.
იგი	ცხო.საბ	ამას შეჰხუდა ოდესმე გზასა ზედა და გული განუწყრა ჯორისათჳს და გულისწყრომითა მისითა ჰსცა პირსა ჯორისასა და შემუსრა იგი.
იგი	ცხო.საბ	დაეცა მეყსეულად ჯორი იგი და მოკუდა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო აფროდისე აღიკიდა ტჳრთი იგი ჯორისაჲ მის და პალანი მჴართა თჳსთა ზედა და მოვიდა მონასტრად.
იგი	ცხო.საბ	და განაძო იგი ნეტარმან თეოდოსი მონასტრით მოკლვისა მისთჳს ჯორისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ყვეს ქუაბი იგი ეკლესია ღმრთისა.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან ჰრქუა მას: უკუეთუ გინებს განმართლებად, მივედ მამისა ჩუენისა საბაჲსა და რაჲცა გრქუას, იგიცა ყავ.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ ცნეს მამათა, ვითარმედ შეშინებულ არიან, მოუწოდეს მათ და ჰრქუეს მდაბლითა ჴმითა: ძმანო ჩუენნო, ჩუენ კაცნი ვართ თქუენებრნი, და ნუ გეშინინ, რამეთუ ჩუენ ცოდვათა ჩუენთათჳს ვიყოფით ადგილსა ამას.
მას	ცხო.საბ	და ესე მივიდა მსწრაფლ და აღუვარა ცოდვაჲ თჳსი და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა ასწავა სიტყუაჲ ცხორებისაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინღა გულდებულ იქმნნეს მწყემსნი იგი და აღვიდეს მათა ქუაბად და არარაჲ პოვეს მათ თანა საჴმარი ამის სოფლისაჲ, და დაუკჳრდა ფრიად.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მამამან ჩუენმან საბა მისცა მას სენაკი და ჰრქუა: დაჯედ სენაკსა შინა შენსა და სხჳსა სენაკსა ნუ შეხუალ, ნუცა ლავრით განჰხუალ და შეიკრძალე ენაჲ შენი და მუცელი და ამით სცხონდე.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ აღვიდეს სოყოფელად თჳსა, უთხრეს კაცთა მის სოფლისათა მათთჳს.
მათა	ცხო.ეფთ	და მიერ დღითგან იწყეს ბეთანიელთა მსახურებად მათა.
მათა	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიესმა მამათა ფარაჲსა ლავრისათა, თუ რომელსა ადგილსა არიან, მოვიდოდეს მათა ხილვად.
მათა	ცხო.ეფთ	და პირველ ხოლო, რომელ მოვიდეს მათა ორნი ძმანი: სახელი ერთისაჲ მის – მარინოს და მეორისაჲ – ლუკა.
მათ	ცხო.ეფთ	და შეუდგეს მათ და დაემოწაფნეს ყოვლითა განგებითა მონაზონებისაჲთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ დაასწავეს სრული მონაზონებაჲ.
იგინი	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მრავლისა ჟამისა წარვიდეს იგინი კერძოთა სოფლისათა, რომელსა ჰრქჳან მატობა, და მუნ აღაშჱნეს მონასტერი.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ დაიმოწაფეს ამბა თევდოსი, რომელმან-იგი უდაბნოსა მონასტერი აღაშჱნა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იგი იყო მამასახლის ყოველთა ზედა მონასტერთა.
მისა	ცხო.ეფთ	და მრავალნი მოვიდოდეს მისა სმენად სიტყუათა ღმრთისათა მისგან და მის თანა ყოფად.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვინცა მოვიდის მისა, მიუთუალის იგი წმიდასა თეოკტისტეს, რაჲთა მოპარსოს იგი, რამეთუ ვედრებულ იყო მისა წმიდაჲ ევთჳმი, რაჲთა იგი იყოს განმგე ამას საქმესა.
იგი	ცხო.საბ	ესე ბრძანებაჲ რაჲ მოიღო ნეტარისა მისგან აფროდისი, არცა ერთსა ბძანებასა მისსა გარდაჰჴდა და ვიდრე ოცდაათად წლადმდე არცა ლავრით განვიდა, არცა სხჳსა სენაკად შევიდა, არასადა მოიგო ქოთანი, არცა სამაგიროსოჲ, არცა ქალადრი, არცა გემოჲ ღჳნისაჲ იხილა, არცა ევკრასი, არცა ორი სამოსელი მოიგო, არამედ პარეხსა ზედა წევნ ერთსა ფსჳათსა და ძაძასა და მიიღის ფურცელი დანაკისკუდისაჲ განმგებელისა მისგან ლავრისა და შექმნის ოთხმეოცდაათი სფჳრიდი თუესა შინა და მიუთუალის იგი ქსენადოქარსა.
იგი	ცხო.საბ	და სხუაჲ ნამეტნავი რომელ ქმნის, მისცის იგი ქსენადოქარსა და მისგან მოიღის წუენი, გინა მხალი, გინა ოსპნი, გინა რომელივე წუენი.
მის	ცხო.ეფთ	და პირველ დაწყებასა არა უნდა ადგილისაჲ მის მონასტრად შექმნაჲ, არამედ ლავრად, ვითარცა ფარაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილეს, რამეთუ ვერ შემძლებელ არს კაცი ღამით ეკლესიად მისლვად გზისა სიძნელითა, ამისთჳს ყვეს იგი მონასტერად.
იგინი	ცხო.ეფთ	და შეკრბიან იგინი ქუაბსა, რომელსა წმიდაჲ ევთჳმი დაეყუდის, რომელი იქმნა საკურნებელ სულთა, და განჰკურნებდა და ნუგეშინის-სცემდა, ყოველნი რომელნი მოვიდოდეს მისა.
იგი	ცხო.საბ	გინა დაყროლდის, გინა მატლი დაესხის, არა დასთხიის იგი, არამედ ზედა ურთავნ სხუასა მას წუენსა.
მას	ცხო.ეფთ	და არავინ ძმათაგანი გამოუცხადებდა მას გულისსიტყუათა თჳსთა, ვითარმცა არა მიიღო კურნებაჲ.
იგი	ცხო.საბ	ესევითარითა სახითა მონაზონებისაჲთა აღასრულა ოცდაათი იგი წელი.
იგი	ცხო.ეფთ	რამეთუ იყო იგი გამოცდილ საქმეთა შინა, მრავალთა ასწავებნ, რაჲთა წინა-აღუდგეს ყოველსა გულისსიტყუასა უცხოსა.
მათ	ცხო.ეფთ	ეტყჳნ მათ: ძმანო, ზრუნევდით, რომლისათჳს გამოხუედით ძიებად, და ნუ უდებ იქმნებით ცხორებისა თქუენისათჳს.
მას	ცხო.ეფთ	ესე უწყოდეთ, რამეთუ უღირს, რომელსა დაუტევებიეს სოფელი, რაჲთა არა ჰყოფდეს ნებასა თჳსსა, არამედ შეიკრძალოს სიმდაბლჱ და მორჩილებაჲ და მოელოდის სიკუდილსა ყოველსა ჟამსა და დღესა მას საშინელსა სარჩელისასა და ეშინოდის მას ცეცხლისა მისგან უშრეტისა და უყუარდეს მას დიდებაჲ იგი სასუფეველისა ცათაჲსაჲ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ბერმან ცნა, ვითარმედ მოწევნულ არს აღსრულებაჲ მისი, განუტევა იგი და თანა-წარაყვანა მის თანა თეოდულოს ხუცესი, ძმაჲ გელასისი, და მიჰრქუა ნეტარისა თეოდოსისა: კაცი შენი შევიწყნარე ოდესმე, რომელსა ჰრქჳან აფროდისი.
მას	ცხო.ეფთ	და კუალად იტყჳნ: უღირს მონაზონთა და უფროჲსღა ჭაბუკთა, რაჲთა ეკრძალნენ შინაგანთა გულისსიტყუათა და შურებოდიან ჴელითა თჳსითა და აშრომებდენ ჴორცთა თჳსთა და მოიჴსენებდენ მოციქულისასა მას სიტყუასა, ვითარმედ: ღამჱ და დღჱ ვშურებოდე ჴელითა ჩემითა, რაჲთა არავის დაუმძიმო.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან თეოდოსი სიხარულით შეიწყნარა იგი და შეიმთხჳა და სიყუარულით პურსა თანა ირთო და განუტევა იგი მშჳდობით, ხოლო აფროდისე ვითარცა მივიდა ლავრად, მცირედ დასნეულდა და აღესრულა მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა უბრძანა მცირედ თჳსისაგანრე დადებად პატიოსანი იგი გუამი მისი, რაჲთა საცნაურ იყოს შემდგომად ჟამთა და შეემთხუევოდიან მას, რომელნი შთავიდოდიან საფლავსა მას.
მის	ცხო.საბ	და მთავარნი მის ქალაქისანი მოვიდიან ნეტარისა მამისა ჩუენისა საბაჲსა და მრავალნი სულნი განაძღნიან შესაწირავითა მათითა და მონასტერნი – იფქლითა და საწუნითა.
მათ	ცხო.ეფთ	ესევითარითა მცნებითა წმიდაჲ ევთჳმი ასწავებნ სამწყსოსა თჳსსა და ეტყჳნ მათ, რაჲთა არა ზრახვიდენ ეკლესიასა შინა ჟამსა ფსალმონებისასა და არცა პურისა ჭამასა და არცა უნებნ ხილვად მონასტერსა თჳსსა, თუმცა ვის თავი თჳსი შეერაცხა უმეტჱს სხუათა მამათასა, უფროჲსღა ჭაბუკთა.
იგი	ცხო.საბ	და გულმან უთქუა, რაჲთამცა აღვიდა და ილოცა წმიდასა აღსამაღლებელსა, და აღსუეს იგი კაჰრაულსა და აღჰყვანდა მსახურთა მისთა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ აღვიდოდა იგი აღმართსა, დაჰფრთხა კაჰრაული მისი და გარდამოაგდო გერონტი და შემუსრა იგი.
მას	ცხო.საბ	და მოჰგუარეს მას მკურნალი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მკურნალმან განწირა იგი სიკუდიდ.
მის	ცხო.ეფთ	ესრჱთ იტყჳნ, ვითარმედ: ესე კეთილი ზომი არს, რაჲთა მცირედ დაიკლოს მონაზონმან განძღებასა თჳსსა ჟამსა ჭამისასა და დაიცვას გული თჳსი და წინა-აღუდგებოდეს ბრძოლათა, რომელნი მის თანა არიან დაფარულად.
მისსა	ცხო.საბ	პორფირი ერქუა უმწემეჲსსა ძმასა მისსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მას ნეტარსა ვითარცა ესმა, რაჲ იგი შეჰხუდა გერონტის, ფრიად შეწუხნა და მეყსეულად ქალაქად წმიდად აღმოვიდა და მოვიდა გერონტისა და განიპყრნა ჴელნი და ლოცვა-ყო მისთჳს და ცხოველისა ჯუარისა ზეთი ჰსცხო მას, და განიკურნა იგი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა ვითარცა იხილა იგი, განიხარა და ჰრქუა ქსენადოქარსა: მოგჳმზადე ჩუენ სერი.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან ჰრქუა: ყოვლადვე არა გჳდგს, გარნა აყიროსა მცირედ ძმარი მიდგს შესანელებელად წუენისათჳს.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ჰრქუა მას: მომართჳ მე აყიროჲ იგი.
მან	ცხო.საბ	ესე ვითარცა თქუა წმიდამან მან, და ასუა მათ აყიროჲსა მისგან, და იპოვა ძმარი იგი ღჳნო კეთილ ფრიად.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა ნეტარმან საბა ქსენადოქარსა მას: მოიღე ცეცხლი ადრე და დაასხ საკუმეველი, რამეთუ მოხედვაჲ ღმრთისაჲ იქმნა ჩუენ შოვრის ჟამსა ამას.
იგი	ცხო.საბ	და ესოდენ იკურთხა აყიროჲსა იგი ღჳნოჲ, რამეთუ სამსა დღესა სუმიდეს იგინი უხუებით ყოველნი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო თომას ვითარ უკჳრდა ფრიად სასწაული ესე, ევედრა ბერსა, რაჲთამცა მისცა აყიროჲ იგი და წარიღო სახიდ თჳსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო წმიდამან საბა მისცა აყიროჲ იგი და თომა მიიღო და წარვიდა;
მას	ცხო.საბ	და სუმიდეს ღჳნოსა მას, რომელი დაშთომილ იყო აყიროსა მას, თომა და მისთანანი იგი, ვიდრე მისლვადმდე მათა მედაბად.
იგი	ცხო.საბ	ესე მითხრა ჩუენ აბბა გერონტი, რომელი განმგებელ არს აწ ნეტარისა ევთჳმის მონასტერსა, არამედ გერონტის ძისწულმან, თომაჲს ძემან, ესეცა გუაუწყავე, რამეთუ: გუაქუნდა ჩუენ აყიროჲ იგი სახლსა შინა ჩუენსა მრავალთა წელთა, და ოდეს ვინ დასნეულდის, აღვავსით იგი წყლითა და გარდავასხით სნეულსა მას, და მუნქუესვე მოჰქარდის სნეულებაჲ იგი ჴორცთა მისთაჲ.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარ იგინი გარე-წარჰჴდეს, გამოსცდიდა ბერი მოწაფესა თჳსსა და ჰრქუა: ვითარ შუენიერ არს ქალი ესე, რომელ გარე-წარგუჴდა.
იგი	ცხო.საბ	და არს იგი ერთთუალი.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა მას მოწაფემან მისმან: არა, მამაო, ორნივე თუალნი ასხენ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იგი დამტკიცებულად იტყოდა: არა ერთთუალი არს, არამედ დიდად ხოლო თუალითა შუენიერ არს.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა მას ბერმან: და შენ ვითარსახედ განიცადე ეგრჱთ?
მან	ცხო.საბ	ხოლო მოწაფემან მან ჰრქუა: მე, მამაო, კეთილად განვიცადე, რამეთუ ორნივე თუალნი ასხენ.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ბერმან ჰრქუა მას: და სადა წერილ არს, რაჲთა შენ თუალნი მიადგნე მას და წამითა შენითა იხილო იგი?
იგი	ცხო.საბ	და წარავლინა იგი მონასტერსა კასტელისასა, და დაყო მუნ ჟამი რაოდენიმე.
იგი	ცხო.საბ	მაშინღა შეიწყნარა იგი ნეტარმან საბა და მისცა მას სენაკი საყოფლად მისა.
იგი	ცხო.საბ	და შეწუხნა იგი ფრიად, რამეთუ სხუაჲ არღარაჲ აქუნდა, რაჲმცა დაუგო ხუროთა.
მას	ცხო.საბ	და წარვიდა სირბილით ნეტარისა ბერისა და უთხრა მას, რაჲ-იგი შეემთხჳა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო წმიდაჲ ესე მოვიდა და ქუაბსა მას დასწერა ნიში ჯუარისაჲ და ჰრქუა მაგიროსსა მას: ვიდოდე, კურთხეულ არს უფალი.
იგი	ცხო.საბ	და მყის დატკბნა აყიროჲ იგი.
მას	ცხო.საბ	ესე წმიდაჲ მღდელი მივიდოდა ადგილით რუბაჲთ სალერწმესა იორდანისა კიდისასა, და შეემთხჳა მას ლომი ფრიად დიდი და მკელობელი.
მას	ცხო.საბ	და შეუვრდა მას და უჩუენა ფერჴი იგი, რომლითა კელობდა.
მას	ცხო.საბ	და თუალთა წამისყოფითა ევედრებოდა მას, რაჲთამცა უხილა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო მამამან ჩუენმან საბა გულისხმაყო მჴეცისა მის ტკივილი და აღუპყრა ფერჴი მისი და ჩნდჱ აღსობილი გამოჰჴადა მას.
იგი	ცხო.საბ	და მუნქუესვე დაუცხრა სალმობაჲ იგი ლომსა მას და ვიდოდა იგი მშჳდობით.
მათ	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან ორმეოცთა მათ დღეთა მარხვისათა უკუანა შეუდგა, ვითარცა მონაჲ, თანა-ჰყვანდა.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა წმიდასა მღდელსა ესუა მოწაფჱ ასური, რომელსა სახელი ერქუა ფლაიანოს.
იგი	ცხო.საბ	იყო რაჲ იგი რუბას ქუენა, ამას ედგა კაჰრაული სამსახურებელად თჳსა: და ვითარცა წარავლინის ნეტარმან მან მოწაფჱ იგი, ნუ ვიდრე უბრძანის ლომსა მას, რაჲთა სცვიდეს კაჰრაულსა მას მისსა.
მან	ცხო.საბ	ხოლო ლომმან მან რაჲცა განთიად შეუპყრის საბელი კბილითა თჳსითა კაჰრაულსა მას, წარიღის და აძოვებნ დღე ყოველ და მწუხრისა ჟამსა წყალი ასჳს და მოიბის თჳსსავე ადგილსა.
იგი	ცხო.საბ	და წარჴდეს რაოდენნიმე დღენი, და ლომი იგი ამას საქმესა აღასრულებდა.
მან	ცხო.საბ	მერმეცა წარავლინა ნეტარმან მან მოწაფჱ იგი ფლაჲანოს საქმედ.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან ცხოვრებაჲ თჳსი უდებ-ყო ამპარტავანობით, რამეთუ შევარდა იგი სიძვასა და დაეცა.
მან	ცხო.საბ	ხოლო ლომმან მან მასვე დღესა შემუსრა ვირი იგი და საჭმლად თჳსად დაიდვა.
მის	ცხო.საბ	ვითარცა გულისხმა-ყო ფლაჲანოს, რამეთუ ცოდვითა მისითა მიეცა ლომსა საჭმლად კაჰრაული იგი მისი, მიერითგან ვერღარა იკადრა ხილვად ნეტარისა მის ბერისა, განიწირა თავი თჳსი მედგრად, წარვიდა და იყოფოდა თჳსსა სოფელსა და დაეგლოვდა თჳსთა ცოდვათა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ღმრთისმსახური იგი ბერი უფლისა კაცთმოყუარებასა მიემსგავსებოდა და არა უდებ-ყო ესე, არამედ დიდად ეძიებდა მას და პოვა იგი წყალობითა ქრისტჱსითა, ნუგეშინისცემდა და ასწავებდა.
იგი	ცხო.საბ	და დაცემისა მისგან აღადგინა და აცხოვნა იგი.
მან	ცხო.საბ	და შეაყენა მან თავი თჳსი და შეინანა გულითად და სათნო-ეყო ღმერთსა სრულიად.
მას	ცხო.საბ	ევედრებოდა მას, რაჲთამცა აღვიდა მათ თანა და, რაოდენ შემძლებელ იყოს, იღუწიდეს, რაჲთა იყოს შეუძრველად დედაჲ ეკლესიათაჲ.
იგინი	ცხო.საბ	და იურვოდეს ჰრომნი კოსტანტინეპოლელთათჳს, რამეთუ აჴსენებდეს იგინი საღმრთოთა შინა სახელთა აღწერილთა აკაკის ვისმე, რომელი ყოფილ იყო კოსტანტინეპოლისს მთავარეპისკოპოს.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო კოსტანტინეპოლელნი იურვოდეს ალექსანდრიელთათჳს, რამეთუ შეაჩუენეს მათ შეკრებაჲ იგი, რომელი იყო ქალკიდონს წმიდათა ეპისკოპოსთაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და მათგან რომელ განძებულ იყო, იგი აღიარეს წვალებაჲ, რომელ იყო დიოსკორჱსი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო პალადი ანტიოქელ მთავარეპისკოპოსი მიერჩდა მეფესა და შეაჩუენა კრებაჲ იგი ქალკიდონისაჲ და შეერთო იგი ალექსანდრიელთა.
მას	ცხო.საბ	მაშინ ევთჳმი მთავარეპისკოპოსი კოსტანტინეპოლელი ქადაგებდა და აღიარებდა შეკრებასა მას ქალკიდონისასა და მათსა მას თქმულსა.
იგი	ცხო.საბ	და ამისთჳს გარდაადგინა იგი მეფემან ეპისკოპოსებისაგან ცილის შეწამებით შეთქუმითა ალექსანდრიელთა და ანტიოქელთაჲთა.
მისსა	ცხო.საბ	ესე ნეტარი ევთჳმის გარდადგინებასა არა შეერთო, არამედ პოვა მართლმადიდებელი სამღდელოსა მისსა ქუეშე ეპისკოპოსი, რომელსა სახელი ერქუა მაკედონი, და ესე თანა-ზიარად აქუნდა.
იგი	ცხო.საბ	ამათი ვითარცა ესმა მეფესა ერთობაჲ, პირველადვე მძჳნვარჱ იგი უფროჲს ხოლო განრისხნა და უნდა, რაჲთამცა პატიჟი მიაწია მათ ზედა, წინაჲსწარ ცილი შესწამა მაკედონის და ცვალა იგი ეპისკოპოსებისაგან და მისსა ადგილსა დაადგინა ტიმოთე, ფლაბიანოსს და ელიას მთავარეპისკოპოსთა აწუევდა მეფჱ, რაჲთამცა ერჩდეს დადგინებასა ტიმოთჱსსა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ ნება-სცეს ტიმოთეს დადგინებასა, გარნა მაკედონის გარდადგინებასა ურჩ ექმნნეს.
მათ	ცხო.საბ	და ორთავე მათ ზედა ფრიად აღიძრა მეფჱ, და შიში დიდი იყო ორთავე მათ ზედა ეკლესიათა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა მიწერა წიგნი ესე მთავარეპისკოპოსმან ელია მეფისა, ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა მღდელთმოძღუარსა მას არა ურჩ ექმნა, არამედ აღასრულა ბრძანებაჲ მისი და გულსმოდგინედ წარემართა.
იგი	ცხო.ეფთ	ძისწული მისი, რომელსა ერქუა ტრაბონ, და იყო იგი მეფე ამას ქუეყანასა ბარბაროსთა ზედა.
იგი	ცხო.ეფთ	მითხრა ბერისა ტრიბონისთჳს: რაჟამს იყო იგი ჭაბუკ, ეშმაკმან შეიპყრა იგი და გუერდი მისი მარჯუენჱ განუჴმო თავითგან ვიდრე ფერჴადმდე.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა წარემართა ნეტარი ესე გზასა მას, მეფჱ ანასტასი უფროჲსად განრისხებულ იყო გულისწყრომით ფლაბიანჱს და ელიას ზედა მთავარეპისკოპოსთა და ბრძანა შეკრებაჲ ეპისკოპოსთაჲ, რომელნი არიან აღმოსავალით, და პალესტინელთაჲ სიდონს ქალაქსა და მთავრად კრებულისა მის ბრძანა მისლვაჲ, რომელსა სახელი ერქუა სოტერიკოს, ეპისკოპოსი ქალაქისა კესარია კაბადუკიაჲსაჲ, და ფილოქსენოს, ქალაქისა იერეპოლისისაჲ.
მის	ცხო.ეფთ	და წარაგო მის ზედა მამამან მისმან საფასჱ დიდი კურნებასა მისსა, და არარაჲ სარგებელ ეყო.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო მამაჲ მისი მორჩილებასა ქუეშე სპარსთასა და ჰმონებდა იგი კერპთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო დაწყებაჲ იგი ბრძოლისაჲ, რომელი იყო სპარსეთს, დასასრულსა მეფობისა აზდაჯარდო მეფისა სპარსთაჲსა.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ უბრძანეს მათ ბარბაროსთა მეფეთა, რომელნი მათსა ბრძანებასა ქუეშე იყვნეს, რაჲთა შეიპყრნენ გზანი და არავინ ქრისტიანეთაგანი განერეს და წარვიდეს საბერძნეთა.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო მამაჲ ყრმისაჲ მის მეფე ბარბაროსთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა უსამართლოებაჲ ესე და ჭირი, რომელსა უყოფდეს ქრისტიანეთა წარმართნი კერპთმსახურნი ყოველთა ქალაქთა, შეეწყალნეს ქრისტიანენი და გაუტევებდა მათ, და ივლტოდეს.
იგი	ცხო.ეფთ	და მხიარულ არნ იგი ამას ზედა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შე-ვიეთმე-ასმინეს იგი სპარსთა მეფესა, ვითარმედ გაუტევებს იგი ქრისტიანეთა მალვით სივლტოლად.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ შეეშინა მას და წარიყვანა ძჱ იგი მისი გუერდგანჴმელი და ყოველი ნათესავი მისი და ხუასტაგი და მეოტ იქმნა იგი საბერძნეთა.
მას	ცხო.ეფთ	და შეემთხჳა მას ანასტოლიოს, რომელი იყო მთავარ მათ ჟამთა აღმოსავალით კერძო ჴელმწიფებისა ბერძენთაჲსა, და განაჩინა იგი მეფედ ბარბაროსთა მათ ზედა, რომელნი იყვნეს არაბიას.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იყოფოდა იგი არაბიას, ჩუენებაჲ იხილა ძემან მისმან და უთხრა მამასა თჳსსა.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ წარიყვანა იგი მამამან მისმან და სიმრავლჱ ბარბაროსთაჲ – მის თანა.
მას	ცხო.ეფთ	და მოვიდეს, ვიდრემდე მოიწივნეს ადგილსა მას, რომელ ჩუენებით ეხილვა ყრმასა მას, სადა-იგი წმიდაჲ ევთჳმი და წმიდაჲ თეოკტისტოს იყოფოდეს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილეს ძმათა სიმრავლჱ იგი ბარბაროსთაჲ, შეეშინა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ ცნა წმიდამან თეოკტისტოს, ვითარმედ შეეშინა ძმათა, გარდამოჴდა მიერ, შეემთხჳა ბარბაროსთა მათ და ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
მათ	ცხო.ეფთ	ხოლო მათ ჰრქუეს: ევთჳმი გჳნებს ჩუენ, მონაჲ ღმრთისაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ ჰრქუა მათ, ვითარმედ: დუმის იგი და არავის ზრახავს ვიდრე შაბათამდე.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ უპყრა მას ასფაპ ჴელი და უჩუენა ყრმაჲ იგი და ჰრქუა ყრმასა, რაჲთა უთხრას მას საქმჱ თჳსი.
მან	ცხო.ეფთ	მაშინ იწყო ყრმამან მან სიტყუად: ვითარ ვიყავ მე სპარსეთს, მეცა მე სალმობაჲ ესე, და უკურნებიე მე მკურნალთა და გრძნეულთა, და არარაჲ სარგებელ მეყო, არამედ უფროჲსღა წარემატებოდა ტკივილი იგი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ვიტანჯებოდე ღამესა ერთსა, განვიზრახე და ვთქუ: ტრაბონ, სადა არს დიდებაჲ იგი ამის სოფლისაჲ?
იგი	ცხო.ეფთ	გინა სადა არს მკურნალთა იგი წადიერებაჲ?
იგი	ცხო.ეფთ	ანუ სადა არს დიდებაჲ იგი სპარსთაჲ და ძალი იგი მათისა სარწმუნოებისაჲ და რომელნი ჰმონებენ ვარსკულავთა?
მათ	ცხო.ეფთ	სადა არიან, რომელნი-იგი ჰხადიან ეშმაკთა და განძლიერდებიან მათ მიერ?
მას	ცხო.ეფთ	შენ, ღმერთო ძლიერო და საკჳრველთმოქმედო, რომელმან შეჰქმენ ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, უკუეთუ შენ წყალობა-ჰყო ტკივილთა ამათ ჩემთა ზედა და განმარინო მე მწარისა ამისგან სალმობისა, ქრისტიანე ვიქმნე და განვეშორო ყოვლისაგან ბოროტისა და დაუტეო მსახურებაჲ კერპთაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და უთხარ მას სალმობაჲ ესე ჩემი, და მრქუა მე: აღ-მცა-ასრულე, რომელი აღუთქუ ღმერთსა.
მას	ცხო.ეფთ	და მე ვარქუ მას: ყოველი, რომელი აღუთქუ ღმერთსა მე, აღვასრულო, უკუეთუ განვთავისუფლდე განსაცდელისა ამისგან.
მისა	ცხო.ეფთ	და ამისთჳს მოსრულ ვართ მისა სარწმუნოებით და მე გევედრები შენ, რაჲთა არა დამიმალო მკურნალი, რომელი ღმერთმან მაუწყა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა ესე წმიდასა თეოკტისტეს, აღვიდა წმიდისა ევთჳმისა და უთხრა ყოველი იგი მას.
მას	ცხო.ეფთ	ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი: არა უღირს კაცსა წინა-აღდგომად ღმრთისამიერსა ჩუენებასა.
მათა	ცხო.ეფთ	და გარდამოვიდა მიერ ქუაბით მათა და ულოცა ტრაბონს გულსმოდგინედ და დასწერა მას ჯუარი და აღადგინა იგი ცოცხალი.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილეს ბარბაროსთა მათ, ვითარ-იგი მყის განიკურნა, ფრიად დაუკჳრდა და ჰრწმენა მათ ქრისტე.
მას	ცხო.ეფთ	და დაცჳვეს იგინი წინაშე მისსა ქუეყანასა ზედა და ევედრებოდის მას, რაჲთა ნათელ-ჰსცეს მათ ქრისტეს მიერ.
მას	ცხო.ეფთ	ვითარ იხილა წმიდამან ევთჳმი საკჳრველთმოქმედმან, რამეთუ ყოვლითა გულითა ჰრწმენა მათ ქრისტე, ბრძანა, რაჲთა განჰმზადონ ქუაბსა მას შინა სანათლოჲ, რომელი დღესამომდე ჰგიეს მას შინა.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ დაასწავა მათ სარწმუნოებაჲ და ნათელ-სცა მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა და გარდაცვალა სახელი ასფაპისი და უწოდა მას პეტრე.
მისა	ცხო.ეფთ	და პირველად მას ნათელ-სცა და მისა შემდგომად მარისს, ცოლის-ძმასა მისსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი კაცი გონიერი და მდიდარი ფრიად.
იგინი	ცხო.ეფთ	და მათსა შემდგომად ნათელ-სცა ტრაბონს და სხუათა ყოველთა და დაიყენნა იგინი მის თანა ორმეოც დღჱ და მეცნიერ ყვნა იგინი სიტყუათა ღმრთისათა და დაამტკიცნა და ესრჱთ განუტევნა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და არღარა იყვნეს იგინი აგარის შვილნი, არამედ სარაჲსნი, რამეთუ განთავისუფლდეს იგინი მონებისაგან ნათლისღებითა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე საკჳრველი ქმნა წმიდამან ევთჳმი, განჴდა სახელი მისი ყოველსა ადგილსა, და მრავალნი მოვიდოდეს მისა სნეულნი და ცოფნიცა და განიკურნებოდეს.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა წმიდამან ევთჳმი, ვითარმედ მრავალნი მოვლენან მისა კურნებად, მოეჴსენა დაყუდებაჲ, რომელსა-იგი შინა იყო, ოდეს-იგი მარტოჲ იყოფოდა და ფრიად შეწუხდა, რამეთუ მრავალნი მოვიდოდეს და ადიდებდეს.
იგინი	ცხო.ეფთ	და ვითარ აგრძნა ესე წმიდამან თეოკტისტე, შეკრიბნა ძმანი, რაჲთა ევედრნენ და არა დაუტევნეს იგინი.
მათ	ცხო.ეფთ	ხოლო რაჲთა არა შეწუხნენ, ჰრქუა მათ: არა წარვალ.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ვიდოდეს იგინი უდაბნოსა ზღჳს კიდისასა, მიიწივნეს მთასა მაღალსა, რომელსა ჰრქჳან მთაჲ მარდისაჲ, და პოვეს მას შინა ლაკუაჲ წყლისაჲ და მუნ დაადგრეს.
მათა	ცხო.ეფთ	და საჭმლად მათა იყო მდელოჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და წმიდამან ევთჳმი აღაშჱნა ეკლესიაჲ და განჰმზადა საკურთხეველი მას შინა, რომელი დღესამომდე ჰგიეს.
მისა	ცხო.ეფთ	და მისა შემდგომად გამოვიდა მიერ და წარვიდა უდაბნოსა სალჯამისასა, რაჲთა იხილოს ქუაბი იგი, სადა დავით ივლტოდა პირისაგან საულ მეფისა.
მას	ცხო.საბ	და იყვნეს მის თანა მონასტერსა მას შინა ფლაბიანოსისსა სამეოცი გინა სამეოცდაათი მოღუაწჱ, და ამათ ყოველთა უმჯობჱსად გამოჩნდა ესე სიმდაბლითა, მორჩილებითა და ღმრთისმსახურებითა.
მის	ცხო.საბ	მრავალჯერ იქმნა ნეტარი ესე მეჯორეცა და სხუაჲცა მრავალი ჴელი, რომელი მოჰხუდა, უზაკუველად და უდრტჳნველად გარდაიჴადა, ვითარმედ უკჳრდაცა ძმათა ყოველთა ესევითარისაჲ მის ჭაბუკისაჲ გულსმოდგინებაჲ და მშჳდობაჲ.
იგი	ცხო.საბ	ვითარცა წერილ არს, არასადა დასნეულდა, არცა მწუხარე იქმნა, არცა სტომაქი შეელმა, არამედ ესევითარსა დიდებასა ღირს იქმნა, რამეთუ იხილა ერთით კჳრიაკით წინა აღსრულებაჲ თჳსი და მივიდა ეკლესიად და ევედრებოდა ნეტარსა მამასა ჩუენსა საბას, რაჲთამცა განუტევა იგი ერთსა ხოლო დღესა.
მას	ცხო.საბ	ჩრდილოჲთ კერძო პოვა სახლი დიდი, რომელსა აქუნდ სახჱ სადიაკონისაჲ და სამხრით კერძო – შესავალი ფართოჲ ადგილი, ვინაჲ შევალს ქუაბსა მას სინათლჱ.
მას	ცხო.ეფთ	იყო ყრმასა მას შინა სული უკეთური, და ჴმითა მაღლითა ყივინ და აჴსენებნ სახელსა წმიდისა ევთჳმისსა, და ვითარ ესმა მამასა მის ყრმისასა, ვითარმედ წმიდაჲ იგი შოვრის მთასა და კაბარბარიქასა იყოფის, წარვიდა მისა და ყრმაჲ იგი – მის თანა.
მან	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა ყრმამან მან წმიდაჲ იგი, ათრთოლდა და დაეცა.
იგი	ცხო.ეფთ	და განჴდა მისგან ეშმაკი იგი, და მყის განიკურნა.
მისა	ცხო.ეფთ	და მივიდეს მისა მონაზონნი მდაბალნი და იყოფოდეს მის თანა, და ღმერთი მოსცემდა მათ საჴმარსა ჴორცთასა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და წმიდამან ევთჳმი მუაქცივნა იგინი მოძღურებასა ღმრთისასა და უბრძანა მათ, რაჲთა შეჩუენებულ ყონ მანის და მოძღურებაჲ მისი და შეუდგენ იგინი კათოლიკე ეკლესიასა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მამანი ლავრისანი განრისხნეს და აპკოლებდეს საქმესა მას.
მათგან	ცხო.ეფთ	და შემდგომად ყოველთა მადლთა ესეცა მოსცა ღმერთმან მეტად წმიდასა ევთჳმის, რაჲთა იყოფოდის მჴეცთა თანა და ქუეწარმავალთა თანა ბოროტთა და არარაჲ ევნებოდის მათგან.
მას	ცხო.ეფთ	და არავის უღირს ამისი ურწმუნოებაჲ, რომელსა უკითხვან საღმრთონი წიგნნი, რამეთუ სადა ღმერთი დაადგრის, ყოველივე დაემორჩილოს მას, ვითარ-იგი დაემორჩილა ადამს პირველ გარდასლვისა მცნებასა ღმრთისასა.
მას	ცხო.ეფთ	და არა თუ მჴეცნი ოდენ, არამედ ყოველი დაბადებული დაემორჩილოს მას.
მანვე	ცხო.ეფთ	და ღმერთმან, რომელმან ესე საკჳრველი ქმნა, მანვე დაამორჩილა ყოველი წმიდასა ევთჳმის და არა ხოლო თუ ესენი, არამედ სულთაცა უკეთურთა ეშინოდა მისგან და დაემორჩილებოდეს.
მას	ცხო.თევ	და იქმნა მას შინა მონაზონთა ნუგეშინისსაცემელი და უცხოთა და გლახაკთა და იქმნა შესავედრებელ ყოველთა, რომელნი მისა მიივლტიან.
იგი	ცხო.თევ	და წმიდაჲ იგი შეიწყნარებდა სიხარულით ყოველნი რომელნი მოვიდოდეს მისა, და გაუსუენებდა.
მას	ცხო.თევ	და რაჲ წელიწად, დღესა ბზობისასა, შეკრბის მონასტერსა მას შინა კრებული დიდი ქუეყანისა კაცთაჲ და უცხოთაჲ.
მისგან	ცხო.თევ	და ჟამსა სიყმილისასა მოუჴდა ერი მრავალი სიყმილისა მისგან.
მის	ცხო.თევ	და რამეთუ ესმინა კეთილად შეწყნარებაჲ წმიდისაჲ მის უცხოთათჳს, და შეეშინა მსახურთა, ნუუკუე პური ვერ ეყოს სიმრავლესა მას ერისასა.
მისთჳს	ცხო.საბ	არა შეუტევეს იგი სამოსლისა მისთჳს, რომელ ემოსა დიდად დაბებკული და შეურაცხი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მეფემან ანასტასი სიხარულით შეიწყნარნა მამანი და ვითარ აღმოიკითხა წიგნი იგი, მიწერილი მთავარეპისკოპოსისა მიერ, და ქებულსა მას ეძიებდა წმიდასა საბას.
იგი	ცხო.საბ	და არა უწყოდეს, ვითარ განეშოვრა იგი მათგან.
იგი	ცხო.საბ	და პოვეს იგი ყურესა მდგომარჱ ტაძარსა ერთსა, რომელსა ჰრქჳან კოსისტორიონ.
იგი	ცხო.საბ	წარიტაცეს იგი და შეიყვანეს შინაგანსა კარსა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ეზოჲ აღიპყრეს, იხილა მეფემან სახედ ანგელოზისა ნათლისა, რომელი წინა-უძღოდა მას, ზე აღდგა და, ვითარცა ჯერ-იყო მისა, ეგრე შეიმთხჳა იგი და უბრძანა მათ დასხდომაჲ, რამეთუ იყო მონაზონთმოყუარე, დაღათუ ურწმუნოთაგან გარდაქცეულ იყო მართლსარწმუნოებასა წინა-აღდგომად.
მას	ცხო.საბ	მერმე გევედრები შენ წმიდისა ქალაქისა იერუსალემისათჳს და მას შინა მყოფისა ღირსისა მთავარეპისკოპოსისათჳს, რაჲთა მშჳდობაჲ მიჰფინო ეკლესიათა ჩუენთა და უზრუნველობაჲ საკურთხეველთა მის ადგილისათა.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ მეფემან განუტევნა სხუანი იგი მამანი, რაჲთა წარვიდენ პალესტინედ, და მისი ბრძანა, რაჲთა მუნ დაიზამთროს და, ოდეს უნდეს შემოსლვად ჩემ წინაშე, ნუმცა ვინ აყენებს მას.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა დღენი რაოდენნიმე წარჴდეს, მოუწოდა მას მეფემან და ჰრქუა: თქუენი მთავარეპისკოპოსი წინა-აღმდგომად გამოჩნდა და ნესტორის თქმულნი არად შეჰრაცხნა, არამედ კრებული ქალკიდონისაჲ დაამტკიცა.
მათ	ცხო.საბ	და ესეცა არა დამვიწყებიეს, არცა აწ და არცა წინაჲთ, გარდადგინებულთაჲ მათ ევთჳმისი და მაკედონისი, რომელთა შჯული ნისტორისი არა შეიწყნარეს.
მათგან	ცხო.საბ	ამისთჳს წინა-აღმდგომ იქმნა ესე თქმულისა მისთჳს, რომელი ითქუა ნესტორის ზედა შეკრებულთა მათგან ქალკიდონს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მართლსარწმუნოებითა ეკლესიისა შოვა გზასა ვალს და არცა მარჯულ და არცა მარცხლ წერილისა მისგან გარდაქცევაჲ უნებს, არამედ შეუდგს იგი წმიდისა კჳრილე ალექსანდრელ ეპისკოპოსისა თქმულსა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო წინა-აღმდგომთა მათ, რომელნი წინა-აღუდგებიან მას სხჳთა შჯულითა, მათ შეაჩუენებს.
მის	ცხო.საბ	გევედრებით შენსა ღმრთისმოყუარებასა, რაჲთა მშჳდობით და ყუდროებით იყოს წმიდაჲ ქალაქი იერუსალემი, რომელსა ზედა გამოჩნდა დიდი ღმრთისმსახურებისა საკჳრველებაჲ, რაჲთა შეურყეველ იყოს მის ადგილისა მღდელთმთავრობაჲ.
მის	ცხო.საბ	და მეფემან გულისხმა-ყო მოხუცებულისაჲ მის სიწმიდჱ და სიწრფოებაჲ და სულისა მისისა ღირსებაჲ.
მას	ცხო.საბ	მიუგო და ჰრქუა მას: ჭეშმარიტად, კეთილო ბერო, კეთილად წერილ არს საღმრთოთა წიგნთა: რომელი ვიდოდის სიწრფოვებით, ვიდოდის იგი სასოებით.
იგი	ცხო.საბ	და ესრჱთ გამოვიდა მეფისაგან მოხუცებული იგი და შევიდა დედოფლისა არიაგნჱსა და აკურთხა იგი და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა თანა-დაუდგა მართლსარწმუნოებასა წმიდისა მამისა მისისა ლეონტის დიდისა მეფისასა.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა მას დედუფალმან: კეთილად იტყჳ, კეთილო ბერო, უკუეთუ არს ვინ, რომელმან ისმინოს.
მას	ცხო.საბ	და განვიდა ქალაქით და იყოფოდა ადგილსა ერთსა რუფინჱსსა და დემოსტრატჱსსა, ხოლო ივლიანა პატრიკიაჲ, ვალენტიანჱს მეფისა ძისწული, და ანასტასია, პატრიკიოსის ასული, მოყუასი მისი, რომელი აქამომდის მთასა ზეთისხილთასა საქმითა მონაზონთაჲთა ბრწყინავს, ესენი წუსწუთ მიუჴდიან ნეტარსა მას, სადა-იგი იყოფოდა, თავყანის-სცემედ და ისწავებედ საკჳრველსა მას მოძღურებასა მისსა და იხარებედ.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა შევიდა იგი მის წინაშე, წარმოიღეს სიტყუაჲ წმიდისა ქალაქისა იერუსალემისათჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და კუალად ვითარ იხილა წმიდამან ევთჳმი სიმრავლჱ იგი ერისაჲ მისა მიმავალთაჲ, რამეთუ მონასტერი იგი მახლობელ იყო სოფელსა, ჰრქუა დომენტიოსს, მოწაფესა თჳსსა: გუალე, შვილო, წარვიდეთ და ვიხილნეთ თეოკტისტე და ძმანი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი იგი ევედრებოდა და თქუა: ყოველი საბეძნეთისა ქუეყანაჲ ჰმადლობს შენსა ღმრთისმსახურებასა, გან-რაჲ-თავისუფლდეს უწინარჱს ათცამეტისა წლისა ჟამთა უჯეროჲსა მისგან ხარკისა, რომელსა მოჰჴდიდეს უმეტჱსსა.
მისგან	ცხო.ეფთ	და გამოვიდეს მონასტრისა მისგან, რომელი ეშჱნა მახლობელად კაპარბარიქასა, და მოვიდეს ადგილსა წმიდასა, სადა-იგი დღეს მონასტერი შჱნ არს, რომელი შორავს წმიდასა თეოკტისტეს სამ მილიონ.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიყუარა ადგილი იგი ფრიად, რამეთუ დაყუდებულ იყო ადგილი იგი უდაბნოჲ და ჰაერითა კეთილ ფრიად.
მათ	ცხო.საბ	რომელი მიზეზი არს, გითხრა შენ, რამეთუ: რაჲცა ხარკის მოჴდა მნეთა პალესტინისათა დააკლდის, ვითარ ასი ლიტრაჲ ოქროჲ მკოდოვთაგან და მედგართა, და ესეღა ვერ მოჰჴადიან მათ, უნებლიად განუყვიან ხარკისა მომჴდელთა თითოეულსა მსგავსად ძალისა, და მოჰჴადიან და შეკრიბიან ასი იგი ლიტრაჲ ოქროჲ, რომელი ზედა-დასდვიან თითუეულთა ადგილთა, წმიდასა ანასტასიასა და სხუათა ეკლესიათა;
მას	ცხო.ეფთ	არასადა ვინ მოვიდის მას ადგილსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჯდა მას ადგილსა იგი და მოწაფჱ მისი დადუმებით ქუაბსა მცირესა, რომელსა შინა არს დღეს საფლავი მისი.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა წმიდასა თეოკტისტეს, ვითარმედ წმიდაჲ ევთჳმი მოსრულ არს, მწრაფლ აღმოვიდა მისა, რაჲთა იკურთხოს მისგან.
მის	ცხო.საბ	ხოლო მეფემან ისმინა მოხუცებულისაჲ მის და მოუწოდა ეპარქოსსა, რომელსა სახელი ერქუა ზოტიკე, და უბრძანა მას, რაჲთა აჰჴადოს ნამეტავი იგი ხარკი პალესტინელთაჲ.
მისა	ცხო.ეფთ	და იწყო ვედრებად მისა, რაჲთამცა შთავიდა ადგილსავე თჳსსა.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და დაყუდებისა მისთჳს, რომელსა-იგი შინა იყო ადგილსა მას, არა ინება მის თანა წარსლვად, არამედ რაჲ კჳრიაკეთა შთავიდის მათა და ჟამისწირვაჲ მუნ აღასრულის.
იგი	ცხო.საბ	ამას ვითარ ესმა შენდობაჲ იგი, რომელი ყო მეფემან, მეყსეულად შევიდა მეფისა და არა უტევა შენდობაჲ იგი, რამეთუ ესრე ჰრქუა მეფესა: ნესტორეანნი და ჰურიანი არიან მყოფნი იერუსალემისანი და არა ღირს არიან ნიჭსა მეფისასა.
მისა	ცხო.ეფთ	ვითარ ესმა პეტრეს, რომელი წმიდასა ევთჳმის მოექრისტნა, ვითარმედ წმიდაჲ ევთჳმი მოსრულ არს, მოვიდა მისა და თანა-ჰყვანდა სიმრავლჱ ბარბაროსთაჲ – მამებისა და დედებისაჲ და ყრმებისაჲ – და ევედრებოდა, რაჲთამცა მიუგო მათ სიტყუაჲ ცხორებისაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ ბერმან წმიდამან ასწავა მათ ყოველთა და შთაიყვანნა იგინი ქუემოსა მონასტერსა და მუნ ნათელ-სცა და მუნ დაყო მათ თანა შჳდი დღჱ ნათლისცემისა შემდგომად და მერმე აღმოიყვანნა იგინი მის თანა თჳსა ადგილად.
მისა	ცხო.ეფთ	და გუერდით მისა აღაშჱნა პურის-საქმარი და აღუშჱნა წმიდასა ბერსა სამი სენაკი და ეკლესიაჲ შოვრის სენაკთა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ევედრებოდეს, რაჲთა მახლობელად მისა უტევნეს.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო წმიდამან ევთჳმი, მარტოებისა მოყუარემან, არა ინება მათი ახლოს ყოფაჲ, რაჲთა არა აშფოთებდენ, რამეთუ უყუარდა მას დაყუდებაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	და მიიყვანნა იგინი ადგილსა ერთსა და ჰრქუა მათ: უკუეთუ ჩემდა მახლობელად გინებს, მაშა ადგილსა ამას იყვენით, რაჲთა ორთავე მონასტერთა შოვრის იყოფოდით.
იგი	ცხო.საბ	ესე ვითარცა ჰრქუა წმიდამან საბა მარინეს წინაშე მეფისა წრფელითა გულითა და გონებითა განმარტებულითა, ევედრა მეფესა, რაჲთამცა განუტევა იგი შთასლვად პალესტინედ.
მან	ცხო.საბ	და მოიღო ნეტარმან მან სხუაჲ ათასი დრაჰკანი ჴელთაგან მეფისათა და იჯმნა და შთავიდა პალესტინედ ნავითა თუესა მაჲსსა, ინდიკტიონსა ხუთსა.
მისსა	ცხო.ეფთ	და გამოუსახა მათ ადგილი, სადა ეკლესიაჲ აღაშჱნონ და იყვნენ იგინი კარვებითა მათითა გარემოჲს მისსა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იგი გულსმოდგინედ ითუალავნ მათ წუსწუთ, ვიდრემდის უკურთხა მათ ხუცები და დიაკუნები.
მის	ცხო.ეფთ	და რომელნი-იგი პირველად მოენათლნეს, მოჲქცეს და მის თანავე იყოფოდეს.
მისა	ცხო.ეფთ	და მრავალნი მოვიდოდეს მისა, და ნათელ-სცემდა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო სრულიად შენდობაჲ ხარკისაჲ მის ღმრთისმსახურისა მეფისა იუსტინიანოსის ზე იქმნა შუვამდგომელობითა პაპა ევსებისითა და ესეცა უკუანაჲსკნელ.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მარინჱსთჳს, რომელ-იგი წინაწარმეტყუელებით თქუა ნეტარმან მან მონამან ღმრთისამან, აღესრულა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ განმრავლდეს ფრიად და იქმნნეს ერმრავალ, მაშინ წარავლინა წმიდამან მამამან ჩუენმან ევთჳმი იობენალისა იერუსალჱმდ, პატრიაქისა, რაჲთა გაუჩინოს მათ ეპისკოპოსი.
მას	ცხო.ეფთ	მოუვლინა მას პატრიაქმან და ჰრქუა სიხარულით: მე ვყო ყოველი, რაჲცა გინდეს.
მისა	ცხო.ეფთ	მაშინ წარავლინა მისა პეტრე, მამაჲ ტრაბონისი, რამეთუ შემძლებელ იყო განგებად სულთა შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იგი იყო პირველი ეპისკოპოსი პალესტინეს ბარბაროსთა კრებულსა ზედა.
იგი	ცხო.საბ	ესე მითხრა მე ანასტასია, რომელი არს მთასა ზეთის-ხილთასა, რომელსა შეუმოსიეს სახჱ მონაზონებისაჲ და ბრწყინავს იგი წყალობითა ქრისტჱსითა და სიხარულითა, რამეთუ იყო ესე თჳსი მეფისაჲ, ხოლო ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა დიდადი ოქროჲ განუძღუანა კოსტანტინეპოლისით თჳსსა დაბასა, რომელსა ჰრქჳან მეტალასკენ, რაჲთა აღაშჱნოს მუნ მამული იგი სახლი მისი ეკლესიად წმიდათა მარტჳრთა კოზმა და დამიანეს სახელისათჳს, რომელიცა აღეშჱნა.
მათ	ცხო.ეფთ	ხოლო მრავალნი ერნი მოვიდოდეს წმიდისა ევთჳმისა, და ნათელ-სცემდა მათ და ასწავებდა, ვითარ-იგი ჯერ-არს ღმრთისა მონებად.
მის	ცხო.საბ	და სხუასა კაცსა რომელსა სევერე ერქუა, იყო ესე განმგებელი წვალებისაჲ მის, რომელსა ჰრქჳან უწინამძღუროთაჲ.
იგინი	ცხო.ეფთ	და ოდეს ვინ მოვიდიან, რომელთა მონაზონებაჲ ჰნებავნ, წარავლინნის იგინი მონასტრად წმიდისა თეოკტისტჱსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ უნდა ღმერთსა აღშჱნებაჲ ადგილისა მისისაჲ, პირველად მოუვლინნა მას სამნი ძმანი ქუეყანით კაბადუკიაჲთ.
იგინი	ცხო.ეფთ	ხოლო აღზრდილ იყვნეს იგინი ქუეყანასა მას სემისსა და სრულ იყვნეს იგინი სიბრძნითა და სწავლულებითა.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო სახელი ერთისაჲ მის კოზმან და მეორისაჲ – ხარისიფოს და მესამისაჲ – გაბრიელ.
მას	ცხო.ეფთ	და ევედრნეს მას, რაჲთა დაადგრენ მის თანა.
მან	ცხო.ეფთ	და მან არა ინება სამისა საქმისათჳს, რომელნი აყენებდეს მათსა შეწყნარებასა, რამეთუ დაყუდებისმოყუარე იყო, და თანა ჭაბუკცა იყვნეს და რამეთუ გაბრიელ დედის მუცლითვე საჭურისი შობილ იყო.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო მას ღამესა იხილა წმიდამან კაცი ვინმე, რომელი ეტყოდა: შეიწყნარენ ძმანი ესე, რამეთუ ღმერთსა მოუვლინებიან, და ამიერითგან ნუვის უკუნაქცევ, რომელსა უნდეს ცხორების.
იგინი	ცხო.ეფთ	მამინ შეიწყნარნა იგინი წმიდამან მან და ჰრქუა კოზმანს, უხუცჱსსა მათსა: აჰა ესერა მიყოფიეს, ვითარ-იგი ღმერთმან მიბრძანა, არამედ დაიმარხე, რომელი მე გამცნო: ნუ უტევებ მცირესა ძმასა შენსა გამოსლვად სენაკით გარე, რამეთუ არა ჯერ-არს ხილვად ლავრასა შინა სახჱ და მსგავსი დედაკაცისაჲ, ბრძოლისათჳს დედაკაცისა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა შეილიქნა მამა და შთამოიყვანა იგი იერუსალემდ და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა განეშოვრა იგი გარდაქცეულსა მას შჯულსა და კათოლიკე ეკლესიასა ეზიარა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იყო იგი ანტიოქიაჲთ ძმისწული იოვანე ანტიოქელ პატრიაქისაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	და კუალად მათ დღეთა შეიწყნარნა სამნი ძმანი მალატიელნი, ტომნი სჳნოდიოსისნი, რომელსა აკაკიოსის თანა გაეზარდა წმიდაჲ ევთჳმი.
იგი	ცხო.საბ	და დიდითა შრომითა მისითა მუაქცია იგი და მიჰგუარა იგი მთავარეპისკოპოზსა ელიას, და მიითუალა მან თქმული იგი შეკრებულთა მათ ქალკიდონისათაჲ და ეზიარა იგი წმიდასა ეკლესიასა, და შეჩუენებად ჰსცეს მას ევტჳქისი და დიოსკორჱსი შჯული, და შრომითა თჳსითა ასწავებდა მას სიმართლესა მას სარწმუნოებისასა.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო სახელი ერთისა მის ძმისაჲ სტეფანოზ და მეორისაჲ – ანდრეა და მესამისაჲ – ღაჲნოს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა შთამოღებული იგი ოქროჲ განუყო მონასტრებსა მისსა.
მათ	ცხო.საბ	მიუგო და ჰრქუა მათ ნეტარმან საბა: დაღათუ ჩუენ ჴორციელად დავშუერით, ხოლო ესენი სულიერად იღუწიდეს, და ლოცვითა მაგათითა მოგჳყვანნა ჩუენ ღმერთმან.
მათ	ცხო.საბ	ესე სახედ დავითისა ყო ნეტარმან ამან: ვითარცა-იგი, რომელნი ბრძოლასა შინა დაშურეს, და რომელნი მცველად დაეტევნეს, მათ ეგრევე მისცა დავით ნაწილი.
მის	ცხო.ეფთ	სახელი ერთისაჲ მის – იოვანე ხუცესი და მეორისაჲ – თალასიოს და მესამისაჲ – ანატოლიოს.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ხუცესი ბეთსაჲდისა ეკლესიასა წმიდისა ბასილისსა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე ათერთმეტნი შეიწყნარნა, უბრძანა ამბა პეტრეს, რაჲთა უშჱნოს მათ მცირეები სენაკები და განაგოს ეკლესიაჲ.
მათა	ცხო.საბ	და ესე ვითარცა ცნა ბერმან, მიავლინა მათა რისხვით და შჯული შეუთხრა მათ, რაჲთა არა მიეახლნენ მონასტერსა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ არა ისმინეს მისი.
მისა	ცხო.ეფთ	მაშინ შთავიდა მისა იობენალი პატრიაქი ლავრად და თანა-ჰყვანდა დიდი ბესარიონ, განმგებელი მონაზონთაჲ, და ევსჳქი და აკურთხა ეკლესიაჲ ლავრისაჲ მაჲსსა შჳდსა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო უცებთა მათ და უგუნურთა მწყემსთა გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ შეურაცხებითა მით ნეტარისა ბერისა სიტყჳსა სიკუდილი საცხუვართა მათთაჲ მოიწია.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ ჟამთა ოდენ იყო წმიდაჲ ევთჳმი ერგასის და ორის წლის.
მას	ცხო.საბ	და სირბილით მოვიდეს ბერისა, შეუვრდეს მას და აღუთქუეს, რაჲთა არღარა შეეახლნენ რომელსავე მისსა მონასტერსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ აკურთხეს ლავრისა ეკლესიაჲ, ხუცესნი დაადგინნეს მას შინა: იოვანე და კჳრიონ.
მათგან	ცხო.საბ	ხოლო ბერმან ვითარცა მოიღო სიტყუაჲ მათგან, ულოცა მათ, აკურთხნა იგინი და განუტევნა.
იგინი	ცხო.საბ	და იგინი ვითარცა წარვიდეს, პოვეს სძჱ გამომდინარჱ დაუპკოლებელად და ჰკითხეს თანათა, ვითარმედ: რაჲჟამ იწყო დინებად სძემან?
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მათ ვითარცა უთხრეს, გულისხმა-ყვეს ჟამი იგი, რომელსა ულოცა ბერმან.
მასვე	ცხო.საბ	მასვე ჟამსა სძემან იწყო დინებად, და ადიდებდეს იგინი ღმერთსა.
იგინი	ცხო.ეფთ	ხოლო წმიდამან ევთჳმი განიხარა სულითა, რაჟამს იხილა წმიდაჲ ბესარიონ და ევსჳქი პატრეაქისა თანა, რამეთუ ბრწყინვიდეს იგინი ქუეყანასა ზედა, ვითარცა ვარსკულავნი.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ მთავარეპისკოპოსმან იერუსალემისამან იოვანე დააჯერა წმიდასა მამასა ჩუენსა საბას, რაჲთამცა წარვიდა კესარიად და სკჳთოპოლისა და სხუანი მამასახლისნი უდაბნოჲსანი თანა-წარაყვანნა მას, რაჲთამცა განაცხადეს მეფისაჲ იგი ბრძანებაჲ და ოთხნი იგი კრებანი დაწერად საღმრთოთა მოსაჴსენებელთა სახელსა.
იგინი	ცხო.საბ	ვითარცა მიიწივნეს იგინი კესარია ქალაქად, შეემთხჳა მათ ნეტარი იოვანე ქუზიბელი, რომელი ღირს ქმნულ იყო მღდელთმოძღურებასა.
მათ	ცხო.საბ	და გამოვიდეს ყოველნი მოქალაქენი და მიეგებვოდეს მათ, და მათ თანა წმიდაჲ ეპისკოპოსი მათი, რომელსა სახელი ერქუა თეოდოსი, და შეემთხჳნნეს მათ ეკლესიასა წმიდისა თომა მოციქულისასა.
მასვე	ცხო.საბ	კაცი ვინმე იყო მასვე დედაქალაქსა შინა და ესუა მას ასული მტერისაგან ვნებული.
იგი	ცხო.საბ	ამას ჰრწმენა და მოიყვანა იგი ნეტარისა ბერისა მასვე მონასტერსა, რომელსა ჰრქჳან ენთანანეთ, და უთხრა მას, რომელთა ჭირთა შეამთხუევდა მას ბოროტი იგი ეშმაკი.
მან	ცხო.საბ	ხოლო საკჳრველთმოქმედმან მან ბერმან ვითარცა იხილა იგი, შეეწყალა მას და მოღებად სცა ჯუარისა ცხოველისა ზეთი.
მისგან	ცხო.საბ	და გარდაიყვანა იგი მტილად თჳსისაგან და მამაჲ მისი მის თანა და უბრძანა განძარცუვაჲ მისი, და სცხო მას ჯუარისა ცხოველისა ზეთი თავითგან ფერჴადმდე მისა და განდევნა მისგან არაწმიდაჲ იგი სული, და განიკურნა ქალი იგი მიერ ჟამითგან.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მამასა ჩემსა იოვანე ერქუა, რომელი ჰხედვიდა საკჳრველისა საქმესა, რომელსა იქმოდა ნეტარი იგი, და შეუდგა მას მსახურად და მიერ დღითგან არღარა განეშოვრა წმიდასა ბერსა ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა მისისათა, არამედ ისწავებდა იგი მონაზონებასა და წურთასა, ვინაჲთგან სახლი ჩუენი მოსლვასა მისსა ღირს იქმნა კურთხევასა, და დედამან ჩემმან განიხარა მისითა კურთხევითა და მოსლვითა.
მის	ცხო.საბ	მეოთხესა წელიწადისა დასრულებასა მის უწჳმრებისასა სპილეონისა მყოფნი მოწაფენი წმიდისა მამისა ჩუენისანი მოვიდეს დიდსა ლავრასა და ჰრქუეს: განგჳტევენ ჩუენ, მამაო, რამეთუ ვერ ძალ-გჳც ჩუენ მონასტერსა შენსა ყოფაჲ, რამეთუ წყალი ყოლად არა გუაქუს.
მან	ცხო.საბ	ხოლო წმიდამან მან რომელთამე მათგანთა შეჰრისხნა და რომელთამე ნუგეშინის-სცემდა და ეტყოდა: ძმანო, მადლობით მოვითუალოთ ყოველივე მომავალი ჩუენ ზედა.
მას	ცხო.საბ	და მესამესა დღესა გამოჩნდა ღრუბელი მას ხოლო მონასტერსა ზედა, და გარდამოჴდა წჳმაჲ დიდი, და აღივსნეს ყოველნი ლაკუანი მათნი, ვითარცა წინაწარმეტყუელა წმიდამან მან.
მათ	ცხო.საბ	და გულკლებულ იქმნნეს მამასახლისნი მათ მონასტერთანი, მოვიდეს ბერისა და ჰრქუეს: რაჲ არს უშჯულოებაჲ ჩუენი, მამაო, რამეთუ ესრჱთ განმთხიენ ჩუენ, რაჲთამცა არა ჰლოცე სხუათათჳსცა მონასტერთა შენთა?
მათ	ცხო.საბ	ჰრქუა მათ წმიდამან მან: რომელთა უჴმდა, ღმერთმან მოსცა კურთხევაჲ მისი და თქუენცა ნუ შეიურვებთ, რამეთუ არა მოგაკლდეს თქუენ წყალი, ვიდრემდის მოსცეს ღმერთმან წჳმაჲ ქუეყანასა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ჟამნი ჴორციელად ცხოვრებისა მისისანი ესრჱთ არიან: ოდეს მოვიდა პალესტინედ, იყო იგი ათრვამეტის წლის.
მის	ცხო.საბ	და განითქუა ყოველსა ქუეყანასა გარემოჲს სიკუდილი ამისი, და შეკრბა სიმრავლჱ მონაზონთაჲ და ერისკაცთაჲ, და მოვიდა მთავარეპისკოპოსი პეტრე და სხუანიცა ეპისკოპოსნი მის თანა და წმიდისა ქალაქისა წარჩინებულნი კაცნი, და ესრჱ პატიოსანნი ნაწილნი მისნი ლავრასა დიდსა დაჰკრძალნეს შოვა სამთა ეკლესიათა, სადა-იგი წინაჲთ სუეტი ცეცხლისაჲ იხილა.
მათ	ცხო.საბ	მათ აქუნდა სარწმუნოებაჲ წმიდისა საბაჲსა მიმართ.
მათა	ცხო.საბ	და ესენი ოდეს იყვნეს დაბასა თჳსსა, რომელი მივიდის მუნ მონაზონი წმიდისა საბაჲსი, ისწრაფიედ განკურნებად და მსახურებად მათა, რაჲთა მათიცა ნაშრომი სათნო-ეყოს ღმერთსა.
მათ	ცხო.საბ	და განწირნეს იგინი სიკუდიდ, და იურვოდეს იგინი სთუელისათჳს მაშინ მოჲჴსენეს წმიდაჲ საბა და ილოცვიდეს მისა მიმართ, და ეჩუენა მათ თითოეულსა თჳსისაგან და ჰრქუა: აჰა ესერა ვევედრე მე ღმერთსა განმრთელებისა თქუენისათჳს და ღმერთმან მომმადლა თხოვაჲ ჩემი აწ სახელითა იესუ ქრისტჱსი, ჭეშმარიტისა ღმრთისაჲთა.
იგი	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან, რომელსა იხილეს სასწაული ესე, დღჱ იგი დააწესეს და ყვიან კრებაჲ და ჰხადნიან მსოფლელნი.
მის	ცხო.საბ	და მოემზადა ყოველი საჴმარი, და რომელთა დედათა ეთქუა მის თანა ქსოვაჲ, გარდაექცეს.
იგი	ცხო.საბ	ვითარცა არა მოვიდეს დედანი იგი, ფრიად გულსა აკლდა გენაროსს და იურვოდა.
მას	ცხო.საბ	ეჩუენა მას ძილსა შინა ნეტარი საბა და ჰრქუა: ცისკარს მიუვლინე დედათა მათ, და მოვიდენ და აღასრულონ საქმჱ შენი.
მათ	ცხო.საბ	და ეჩუენა დედათაცა მათ მქსოველთა რისხვით დაპკოლებისა მისთჳს საქმისა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა განთენა, მეყსეულად მოვიდეს სიხარულით გულსმოდგინედ და უთხრობდეს ურთიერთას ჩუენებასა მას.
იგი	ცხო.საბ	და ესრჱთ აღასრულეს საქმჱ იგი და ჰმადლობდეს ღმერთსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მისი იგი საძაგელად სლვაჲ დავიდუმო და არა განვაცხადო, რამეთუ არცა სათქუმელ არს და არცა საჴსენებელ.
მასვე	ცხო.საბ	ამან კასიანე წმიდისა საბაჲს ადგილი და ღმრთისა სამწყსოჲ ათსა თუესა დამწყსო და მშჳდობით მასვე ზედა დაწვა და დაიძინა თუესა ივლისსა ოცსა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი ელია და ფლაბიანოს მთავარეპისკოპოსნი ვითარ მივიდეს სიდონდ ქალაქად, მიწერეს წიგნი მეფისა ვედრებით და ლიქნით, და რომელნი-იგი შეკრებულ იყვნეს სიდონს სარწმუნოებისა ქცევისათჳს, განაბნიეს კრებული იგი.
მას	ცხო.საბ	და ამათ ჴელმწიფებაჲ მოიღეს მეფისაგან, ვითარცა უნდა, და ოქროჲ დიდძალი და განუყვეს ერსა მას ჭაბუკთასა ანტიოქიას შინა.
მას	ცხო.საბ	და ამათ დიდადი ჭირი შეამთხჳეს მთავარეპისკოპოსსა ფლაბიანოსს ვიდრე შეშთობამდე და აიძულებდეს მას, რაჲთამცა შეაჩუენა კრებული ქალკიდონისაჲ.
მან	ცხო.საბ	და ვითარცა მან არა ინება, განაძეს იგი ეპისკოპოსებისაგან უჯეროჲთა საშჯელითა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა დაჯდა იგი მთავარეპისკოპოსად ანტიოქიას, დიდადსა ძჳრსა შეაჩუენებდა, რომელნი არა ეზიარებოდეს მას, და მიავლინნა კაცნი ელიაჲსა მთავარეპისკოპოსისა იერუსალჱმდ, რაჲთამცა ეწამა მას ეპისკოპოსებასა.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან არა მიითუალნა იგინი, აუწყა ესე მეფესა და განარისხა.
იგი	ცხო.საბ	ამას ვითარ ჴმობდეს, უკმოიქცნეს მოციქულნი იგი და ისმინეს ჴმაჲ იგი დიასპანთა, მთავართა და მჴედართა, მოვლინებულთა მეფისაგან.
იგი	ცხო.საბ	და უღმრთოებაჲ და ავაზაკებრი ეფესოჲსაჲ იგი მეორჱ კრებაჲ ამან შეიწყნარა და ამსგავსა ესე პირველსა მას კრებასა წმიდათა მათ მამათა ეპისკოპოსთა მისვე ქალაქისა ეფესოჲსათა.
იგი	ცხო.საბ	და სიწმიდისმოყუარჱ და მართლმადიდებელი ფლაბიანოს, სამეუფოჲსა ქალაქისაჲ მთავარეპისკოპოსი, ანტიოქელი, იგი გარდაადგინა და განაძო.
მის	ცხო.საბ	ამას თანა სულთა განმჴრწნელსა და წარმწყმედელსა მეფჱ ანასტასი აიძულებდა ელიას მთავარეპისკოპოსსა, რაჲთამცა ეზიარა მის თანა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ელია ყოვლადვე არა შეიწყნარა სიტყუაჲ იგი მეფისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და აღდუღნა გულისწყრომითა მეფჱ და წარავლინა, რომელსა სახელი ერქუა ოლჳმპოს კესარიელი, პალესტინისა დუქსად და მის თანა მისცა წიგნი იგი, რომელი მოეწერა სიდონ ქალაქით, რომელსა წერილ იყო დამტკეცით არა განშოვრებაჲ ქალკიდონისა კრებასა, და ბრძანა მწრაფლ გარდადგინებაჲ ელიაჲსი ეპისკოპოსებისაგან.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდა ოლიმპოს ძალითა მეფისაჲთა, დიდითა ზაკუვითა და განზრახვითა წიგნი იგი წარუკითხა ელიას და ეპისკოპოსებისაგან გარდაადგინა.
იგი	ცხო.საბ	და მიავლინა იგი ჰაჲლად ქალაქად, რაჲთა მუნ იყოფოდის.
მისსა	ცხო.საბ	და მისსა ადგილსა დაადგინა იოვანე, მარკიანჱს ძჱ, მთავარეპისკოპოსად იერუსალემს, რამეთუ სიტყუაჲ მისცა, რაჲთა აღიაროს სევეროს და შეაჩუენოს კრებაჲ იგი ქალკიდონისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო დადგა იგი თჳსა თავსა სეკდემბერისასა, ინდიკტიონსა ათსა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა ესე ნეტარსა საბას და სხუათა მამათა, უდაბნოსა მყოფთა ვითარ-იგი შეზრახულ იყო მთავარეპისკოპოსი იოვანე სევეროსს, შეკრბეს და უწამებდეს მას და თქუეს: იხილე, ნუ შეიწყნარებ სევერიანჱს ზიარებასა.
მისსა	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა ანასტასის მეფესა გარდაქცევაჲ იგი იოვანჱსი, განრისხნა ფრიად და უბრძანა ოლჳმპისი დუქსისაჲ ფერჴისა მოკუეთაჲ და მისსა ადგილსა მიავლინა ანასტასი, ძჱ პამფილჱსი, დუქსად პალესტინისა, რაჲთა დააჯეროს იოვანჱს სევეროჲს თანა ზიარებაჲ და კრებაჲ იგი ქალკიდონისაჲ შეაჩუენოს.
იგი	ცხო.საბ	უკუეთუ ესე არა ყოს, ეპისკოპოსებისაგან განაძოს იგი.
იგი	ცხო.საბ	და განიხარეს ყოველთა წმიდისა ქალაქისა მყოფთა, რამეთუ იქმნა იგი მტერ და შინაგანმცემელ ნეტარისა ელიაჲსა.
მას	ცხო.საბ	ესე იდუმალ შევიდა საპყრობილედ იოვანჱსა, შეეზრახა მას და ჰრქუა, უკუეთუ გინებს, რაჲთა კეთილად იყოფოდი და ეპისკოპოსებასა არა გარდასდგე.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო დუქსსა ვითარცა ესმეს სიტყუანი ესე, მიიყვანა იგი ეკლესიასა თჳსსა.
იგი	ცხო.საბ	და რომელთამე აღრაცხეს სიმრავლჱ იგი კრებულისაჲ მის და გჳთხრეს, ვითარმედ იყო რიცხჳ მათი ათი ათასი.
მის	ცხო.საბ	და ვითარ ვერ იტევდა ერთი ეკლესიათაგანი სიმრავლესა მას, უბრძანა შეკრებაჲ ყოველთაჲ კჳრიაკესა წმიდისა და პირველმოწამისა სტეფანჱს ეკლესიასა, რამეთუ შესაძლებელ იყო ადგილი იგი სიმრავლისა მის დატევნად, და ამას თანა გულს-ედვა, რაჲთა მიეგებვოდიან იგინი ჳპატის, თჳსსა მეფისასა, რამეთუ მაშინ განტევებულ იყო იგი ტყუეობისაგან ნათესავთა ბიტალიელთაჲსა და მოვიდა იერუსალემდ ლოცვად.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარ შეკრბეს ყოველნი მონაზონნი და მოქალაქენი წინა მოჴსენებულსა სანატრელისა სტეფანეს ეკლესიასა, და შევიდეს მათ თანა ანასტასი დუქსი და ზაქარია მთავარი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა შეკრბეს შინაგან მთავარნი იგი და კრებული ყოველი პირველმოწამისა ეკლესიასა, ეგრე ეგონა დუქსსა, ვითარმედ იქმნას ბრძანებული მეფისაჲ, მაშინ აღჴდა საფსალმონესა ზედა მთავარეპისკოპოსი და მის თანა აღიყვანნა ნეტარი თეოდოსი და საბა, წინამძღუარნი მონაზონთანი და მამასახლისნი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ყოველი იგი ერი ღაღადებდეს და იტყოდეს: მწვალებელნი შეაჩუენენ და კრებაჲ იგი ქალკიდონისაჲ დაამტკიცე, მაშინ სამთავე მათ, ვითარცა ერთითა პირითა, შეთქუმით თქუეს: შე-მცა-ჩუენებულ არს ნესტორი და ევტჳქი და სევეროს და სოტერიკოს კესარია კაბადუკიაჲსაჲ და ყოველთა რომელთა არა მიითუალონ კრებული ქალკიდონისაჲ.
მას	ცხო.საბ	ხოლო აბბა თეოდოსი გარეუკუნიქცა და აღჴდა მუნვე საფსალმონესა მას, აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი და თქუა: რომელმან არა მიითუალნეს ოთხნი ესე კრებანი, ვითარცა ოთხნი ევანგელენი, შე-მცა-ჩუენებულ არს.
მას	ცხო.საბ	და ესე ვითარცა იქმნა, შეეშინა დუქსსა მას სიმრავლისა მისგან მონაზონთაჲსა და ივლტოდა კესარიად.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მეფემან ანასტასი ვითარცა აგრძნა, რაჲ-იგი იქმნა იერუსალემს შინა, განემზადებოდა ძლიერად მთავარეპისკოპოსისა იოვანეს ზედა თეოდოსისთჳს და საბაჲსთჳს, რომელნი თანა-ჰყვეს საფსალმონესა მას ზედა, რაჲთამცა ესენი განასხნა ამის ქუეყანისაგან.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო იერუსალემელთა ეუწყა რისხვაჲ იგი მეფისაჲ, და ესე მონაზონებისა წინამძღუარნი და ღმრთისმსახურებისა მოღუაწენი და მართლმადიდებლობისა აღმსაარებელნი და წინა-მბრძოლნი სარწმუნოებისათჳს, თეოდოსი და საბა, ამათ შეიკრიბნეს ყოველნი მონაზონნი უდაბნოჲსანი, დასხდეს და ზრახვა-ყვეს ურთიერთას და ერთგონება იქმნნეს, ვედრებაჲ და მოწამებაჲ მეფისა მიწერეს, რომელსა წერილ იყო ესრე:
მისსა	ცხო.საბ	მეფესა ღმრთისმოყუარესა და ღმრთისმსახურსა და ღმრთისა მიერ დადგინებულსა და თჳთმპყრობელსა ანასტასის ქრისტჱსმოყუარესა – ვედრებაჲ და შევრდომაჲ თეოდოსის და საბაჲს მიერ მთავარმამასახლისთა და ყოველთა მამასახლისთაჲ, და ყოველნი რომელნი წმიდისა ქალაქისა მონაზონნი არიან და გარემოჲს მისსა მეუდაბნოენი და იორდანისა მყოფნი.
მას	ცხო.საბ	ესე პატიოსანი და აღმოცჱნებული ქრისტჱს მიერ საჲდუმლოჲ, მძლჱ და პატიოსანი ჯუარი, და განმაცხოველებელი აღსადგომელი და მერმე ყოველთა წმიდათაჲ და თავყანისსაცემელთა ადგილთაჲ სამართალი და ჭეშმარიტი აღსაარებაჲ და სარწმუნოებაჲ თავითგან და დასაბამით სანატრელთა წმიდათა მოქულთაგან ვისწავეთ ყოველთა წმიდისა ამის ადგილისა მყოფთა, შეუძრველად და გარდაუქცეველად ქრისტჱს მიერ დაგჳცავს და შეწევნითა ღმრთისაჲთა დავიცვეთ და არა გუეშინის არარად წინა-აღმდგომთაგან ჩუენთა, ვითარცა მოციქული გუასწავებს: ნუ მიმუაქუთ ყოველსა მას ქარსა მოძღურებისასა ნებითა კაცთაჲთა, რომელთა განხრწნნიან და აცთუნნიან და გარდააქცივნიან გულნი უმანკოთანი და წმიდაჲ და უბიწოჲ სარწმუნოებაჲ მათითა მედგრად დიდებითა შეაშფოთნიან.
იგი	ცხო.საბ	ამას წმიდასა და უბიწოსა სარწმუნოებასა ქრისტჱს მიერ მეფობასა შენსა ღმრთისა მადლითა იშევ და განიზარდე და ესოდენ მოჲწიე, რამეთუ თჳთმპყრობელობაჲ ზეგარდამო მოიღე და ესრჱთცა გურწამს, გარნა გჳკჳრს, ვითარ ღმრთისმოყუარებისა მეფობისა შენისა ჟამთა ესევითარი მოიწია შფოთი და ჴდომაჲ, და წმიდასა ზედა ქალაქსა იერუსალემსა აღდგა რისხვაჲ შენი და განეფინა ვიდრე დედისამდე ეკლესიათაჲსა სიონისა და წმიდისა და მაცხოვრისა ჩუენისა აღსადგომელისა, რომელნი შევედრებულ არიან შესავედრებელსა ყოველთა ჭირვეულთასა და ყოვლისა სოფლისათა, რომელთა უნებნ ლხინებაჲ ესე, იგი ადგილნი წმიდანი უბან და შეგინებულ ყვნეს, რომელნი სახედ და მსგავსად ღმრთეებისა შესწირვიდეს მამათმთავარნი და აწცა შესწირვენ, არა ხოლო თუ ესენი, არამედ რომელნი მარტოდმყოფნი გამოჩინებულ არიან ესევითართა მამათა სახედ, ჰურიათა და სამარიტელთა გამოიყვანებენ წმიდისა სიონისაგან და თავყანისსაცემელისა ანასტასიაჲსაგან და ცხადად შეურაცხ-ჰყოფენ ქრისტიანეთა და ბილწთა და არაწმიდათა ადგილთა მიჰზიდვენ და ესენი განჴრწნად სარწმუნოებასა აწუევენ.
მათ	ცხო.საბ	ამათ ყოველთა ზედა წინამძღურად ნებითა თჳსითა დადგა დასაბამითგან მწვალებელთა მათ უწინამძღუროთა სევეროს, ანტიოქიასა მჯდომი, წარმწყმედელი სულისა თჳსისაჲ, რომელი ცოდვითა ჩუენითა დაჯდა საყდარსა მას.
მათ	ცხო.საბ	ამისთჳს უწინამძღუროთა მათ ზიარებასა და მის თანა შერთვასა ყოვლადვე უვარს-ვჰყოფთ და ვევედრებით შენსა ღმრთისმოყუარებასა, რაჲთა შეიწყალო დედაჲ ყოველთა ეკლესიათაჲ სიონი, რომელი შეეწევის ღმრთისმოყუარებისა შენისა მეფობასა.
მისსა	ცხო.საბ	ხოლო რომელნი მტერნი არიან ეკლესიათა ღმრთისათანი და გარემო მისსა მბრძოლნი, მათ შევაჩუენებთ.
მას	ცხო.საბ	ესე წმიდანი კრებანი, რომელ შეკრბეს მბრწყინვალენი და მართალნი მწვალებელთა ზედა ესრჱთ: სამას ათრვამეტნი წმიდანი, შეკრებულნი ნიკეას ქალაქსა უღმრთოჲსა არიოზის ზედა, და რომელნი მას მიუდგეს, და სხუანი კუალად შეკრებულნი სამნი ესრჱთ: ასერგასისნი სულთა წარმწყმედელისა მაკედონს ზედა კოსტანტინეპოლისს, და ეფესოჲსანი ორასნი შემდგომად მათსა უღმრთოჲსა და კერპთმსახურისა ნესტორის ზედა, ეგრევე შემდგომად ამათსა ქალკიდონს ქალაქსა შეკრბეს დამტკიცებულნი წარწყმედულისა ნესტორის ზედა შეჩუენებულისა და განძებულისა და შეჩუენებულისა ევტჳქის ზედა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო რომელი ამას სარწმუნოებასა ზედა არა დგას და არა ესავს, ვერვის ძალი-უც ჩუენი მათ თანა შეყოფაჲ, ბევრეული ღათუ სიკუდილი წინა გუედვას.
მისსა	ცხო.საბ	გარნა დაჯერებისა შენისათჳს, თჳთმპყრობელო, და ესეცა თქმულსა ამას ზედა შევსძინო, ვითარმედ შეჩუენებულმცა არს შჯულითურთ მისით ნესტორი სახელითა ქრისტჱს ღმრთისა ჩუენისაჲთა და რომელი მისსა ზრახვიდეს, გინა რომელმან თქუას ერთი უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, ძეჲ ღმრთისაჲ მხოლოდშობილი, რომელი ჩუენთჳს ჯუარს-ეცუა, ორად ძედ, რომელსა-ესე გულსა მოუჴდეს, შეჩუენებულმცა არს!
იგი	ცხო.საბ	ვერცა გარდავაქციოთ სარწმუნოებაჲ და შჯული, გინა უწინამძღუროთაგანი თუ ვინმე იკურთხოს, ჩუენსა სჯულსა არა შემოვირთოთ ეგევითარი იგი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მშჳდობამან ღმრთისამან, რომელი ჰსცავს ქმნულთა თჳსთა, დაამტკიცენ წმიდაჲ ეკლესიაჲ და დააცხრვენ, რომელი მოწევნულ არს მას ზედა საცთური მოხედვითა შენ თჳთმპყრობელისაჲთა დიდებად მისა და სიქადულად შენისა ღმრთისმოყუარებისა მეფობასა.
იგი	ცხო.საბ	ესე სავედრებელი რაჲ მიართუეს მეფესა ანასტასის, და იგი შეძრწუნებულ იყო წინა-აღმდგომთაგან ნათესავისაგან ბიტანიელთაჲსა ბრძოლისათჳს მთეულთა.
მათ	ცხო.საბ	ამათ მონასტერთა განგებასა და ღუწოლასა შინა იყო, არა მოუგო მათ დაბაჲ გინა ქუეყანაჲ, არამედ სარწმუნოებითა და სასოებითა ღმრთისაჲთა იღუწიდა და არასადა შევარდა ესე გულისსიტყუასა ზრუნვისასა, არა ხოლო თუ ფართოებასა, არამედ არცაღა ჟამსა სიყმილისასა.
მის	ცხო.საბ	და მეორესა წელსა შემდგომად მოსლვისა მის მკლისა მოვიდა სხუაჲ მკალი და დაჰფარა ცაჲ და შეჭამნა ყოველნი ხენი ქუეყანისანი.
მათ	ცხო.საბ	მაშინ წმიდამან მამამან ჩუენმან საბა მონასტრისა მისისა მამასახლისთა ნუგეშინის-სცა და აზრახებდა მათ: ნუ ჰზრუნავთ ჴორცთა საზრდელსა.
მათ	ცხო.საბ	და მუაჴსენებდა მათ სიტყუასა უფლისასა, რომელსა იტყჳს: ნუ ჰზრუნავთ და იტყჳთ, რაჲ ვჭამოთ ანუ რაჲ ვსუათ ანუ რაჲ შევიმოსოთ.
მას	ცხო.საბ	ამას რაჲ ასწავებდა ძმათა, ღმერთი მოსცემდა მას, რაჲ-იგი უჴმდა, რამეთუ უფროჲს ნაკლულევან იქმნნეს, რომელნი ესვიდეს სიმდიდრესა, ვიდრეღა ამის ქუეშე განგებულნი მონასტერნი და ლავრანი.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა ოდენ სიყმილისასა მოვიდა ნეტარისა მის ჳკონომოსი დიდისა ლავრისაჲ და ჰრქუა მას: არარაჲ გუაქუს, მამაო, რაჲთამცა დაურეკეთ ამას შაბათსა გინა კჳრიაკესა, არცაღა თუ შთასარღუნელად მამათა, რომელნი შემოკრბენ.
მათ	ცხო.საბ	და ჰრქუა მათ მოხუცებულმან მან: მე ღმრთისმსახურებაჲ არა დავაყენო.
იგი	ცხო.საბ	უკუეთუ ნაკლულევან რაჲთმე ხართ, არქუ დეკანოზსა და ჭურჭერი ეკლესიისაჲ გინა სამოსელი მისცეს მეზედაშესა, განყიდოს იგი და მოიღოს საჴმარი, გარნა ჩუენ მსახურებაჲ ღმრთისაჲ აღვასრულოთ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო სარწმუნო არს იგი, რომელმან თქუა: ნუ ჰზრუნავთ ხვალისათჳს.
მათ	ცხო.საბ	და ამისსა შემდგომად, დღესა პარასკევსა, მოვიდეს ვინმე წმიდისა ქალაქისანი ღჳნის მსყიდელნი, სოზაჲს ყრმანი, და აქუნდა მათ თანა ოცდაათი კაჰრაული, აღგებული ღჳნითა და პურითა, იფქლითა და ზეთითა, თაფლითა და ყველითა, და აღავსეს სახლი ჳკონომოსისაჲ ყოვლითა კეთილითა.
მას	ცხო.საბ	და ყვეს დღესასწაული მამათა დიდი მას დღესა შინა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ჳკონომოსსა დაედვა განკჳრვებაჲ და შეუვრდა ფერჴთა მისთა და ჰრქუა მას: შემინდვე მე, მამაო.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ბერმან აკურთხა იგი, ასწავებდა მას და ჰრქუა: ნუსადა შესძრწუნდები, არამედ სარწმუნოებითა განძლიერდი და გულისზრახვაჲ შენი მიუტევე ღმერთსა, რამეთუ იგი ზრუნავს შენთჳს.
იგი	ცხო.საბ	მეოთხმეოცესა წელსა ჰასაკისა მისისა ჟამთა წარვიდა წმიდაჲ მამაჲ ჩუენი საბა ჰაჲლად დღეთა ზაფხულისათა, ინდიკტიონსა ათერთმეტსა, რამეთუ ბრძანებითა ღმრთისაჲთა წარვიდა იგი ხილვად მთავარეპისკოპოსისა ელიაჲსა.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ იწყო მამამან ჩუენმან ევთჳმი შჱნებად ლავრისა, იყვნეს მის თანა ათორმეტნი ძმანი და იწროებასა შინა იყვნეს იგინი ჴორცთა საჴმრისაგან.
იგინი	ცხო.საბ	და არა იხილნის იგინი მწუხრისა ჟამისა განტევებითგან ვიდრე ცხრა ჟამადმდე.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ცხრა ჟამს ოდენ გამოვიდის მათ თანა, იხილნის და ეზიარის და გემოჲ იხილის მათ თანა.
მათ	ცხო.საბ	და მწუხრისა ჟამითგან კუალად არღარა ეჩუენის მათ.
მას	ცხო.საბ	და ვითარ იგი ესრჱთ ჰყოფდა, შეემთხჳა მას თუესა ივლისსა ცხრასა, არა გამოსლვაჲ ჟამსა თჳსსა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და დღესა ერთსა გარდამოვიდოდა სიმრავლჱ სომეხთაჲ იჱრუსალემით იერიქოდ, და იყვნეს იგინი ვითარ ოთხას კაც ოდენ, და მოუქციეს მარჯუენით გზისა მის და მოვიდეს ლავრად, რამეთუ ღმრთისა მიერ იყო ესე, რაჲთა აჩუენოს საკჳრველებაჲ თჳსი ჴელითა მის წმიდისაჲთა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილნა იგინი წმიდამან ბერმან, მოუწოდა დომენტიანოს და ჰრქუა მას: მუართუ კაცთა ამათ ჭამადი, რაჲთა ჭამონ.
იგინი	ცხო.საბ	და იგინი ელოდეს მას, არცა ეზიარნეს, არცა გემოჲ რაჲსაჲ იხილეს.
მას	ცხო.ეფთ	მიუგო და ჰრქუა წმიდასა მას: არა არს საპურესა შინა პური, რომლითამცა ათი კაცი განძღა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა გამოვიდა იგი მეექუსესა ჟამსა ღამისასა, ჰრქუა მათ: აღდეგით, ეზიარენით და მიიღეთ საზრდელი, რამეთუ მე არა მცალს.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ წმიდამან ღმრთისამან, რამეთუ მადლი აქუნდა წინაწარმეტყუელებისაჲ, ჰრქუა მას: წარვედ და ყავ, ვითარ-იგი გარქუ, რამეთუ ესრე იტყჳს სული წმიდაჲ: ჭამონ და განძღენ და დაუშთეს ნამეტნავი.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა შეიპყრა იგი და რეცათუ აძლევდა მას და ჰრქუა: რაჲსათჳს არა მოხუედ?
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ მივიდა დომენტიანოს სახლსა, სადა-იგი პური იდვა მცირედი, და ვერ შეუძლო კარისა განღებად, რამეთუ მადლმან ღმრთისამან აღავსო სახლი იგი პურითა, ვიდრე ზემდე.
მის	ცხო.ეფთ	და მოუწოდა დომენტიანოს ერთსა მამათაგანსა, და გამოუღეს კარი სახლისაჲ მის, რომელსა იყო პური.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ კარი გამოუღეს, გამოიდვა პური იგი გარე.
მის	ცხო.ეფთ	და ჭამეს ყოველთა და განძღეს და ვერ შეუძლეს აღმართებად კარისა მის ადგილსავე თჳსსა, ვიდრე სამ თუემდე.
იგი	ცხო.ეფთ	ვითარცა აკურთხა ღმერთმან მცირედი იგი ფქვილი და საზეთჱ იგი რქაჲ, ქურივისაჲ მის, ჴელითა ელია წინაწარმეტყუელისაჲთა, ესრევე აკურთხა აქა ღმერთმან ჴელითა მის წმიდისაჲთა უცხოთა შეწყნარებისა მისისათჳს.
მისსა	ცხო.საბ	და შჯული შეუთხრა მონასტერთა მათთჳს მისთა, რაჲთა შემდგომად აღსრულებისა ევთალისა ნესტაბოს და ზაქარია დადგენ ადგილსა მისსა მონასტერთა მისთა და შეჩუენებაჲცა დადვა, რაჲთა არავინ განყვნეს ურთიერთას მონასტერნი მისნი.
მის	ცხო.საბ	და ესე ვითარცა თქუა, შემდგომად მერვისა დღისა სახილავისა მის, არარაჲსა გემოჲ იხილა, გარნა ზიარებაჲ და წყალი ტფილი ხოლო, და მცირედ დასნეულდა.
მის	ცხო.საბ	და მის თანა დაადგრა სამ დღე ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა, თუესა ივლისსა, მეოცესა დღესა, ეზიარა და ილოცა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარ მოვიდა იერუსალემდ ნეტარი საბა, ესმა მას, ვითარ-იგი თუესა ივლისსა, ათსა, იხილა სახილავი იგი ნეტარმან ელია.
მასვე	ცხო.საბ	და ვითარ თქუა: „ამენ“, მშჳდობით მასვე ზედა დაწვა და დაიძინა ოთხმეოცდამერვესა წელსა.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ აღადგინა იგი ბერმან და ჰრქუა: შვილო ჩემო, რომელი კურთხევით სთესვიდეს, კურთხევითცა მოიმკოს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა დაისწავა დღჱ იგი, რაჟამს იხილა ნეტარმან ელია სახილავი იგი.
მასვე	ცხო.საბ	მასვე დღესა შინა პალატსა მეფისასა იყვნეს ქუხილნი და ელვანი ანასტასი მეფისა ზედა.
იგი	ცხო.საბ	და იგი ვითარ იურვოდა და ივლტოდა ადგილითი-ადგილად და სახლითი-სახლად, საწვოლსა მისსა ეწია მას რისხვაჲ.
მათთჳს	ცხო.ეფთ	და აღეშჱნა მათთჳს სენაკები, და ფსალმონებდეს იგინი ეკლესიასა შინა.
იგი	ცხო.საბ	დააგდო და მოკლა იგი, და მყის იპოვა მკუდარი.
მათ	ცხო.ეფთ	და მოიგეს მათ კაჰრაულები მამათა სამსახურებელად.
მის	ცხო.საბ	და ვითარ აღესრულა ანასტასი მეფჱ, დადგა მის წილ იუსტინოს მეფედ.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო იყო ლავრასა მას შინა ძმაჲ ერთი ასიელი, რომელსა ერქუა ევქსანტი.
მას	ცხო.ეფთ	ევედრა მას იკონომოსი, რაჲთა იყოს იგი კაჰრაულთა მათ ზედა, და არა თავს-იდვა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა იკონომოსმან იოვანეს და კჳრიონს, ხუცესთა, რაჲთა არწმუნონ ძმასა მას, და თავს-იდვას მსახურებაჲ იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და ევედრნეს მას, და არა უსმინა.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა ბრძანებაჲ იუსტინჱსი მეფისაჲ მოიწია იერუსალჱმდ, შეკრბა სიმრავლჱ მონაზონთაჲ და ერისკაცთაჲ, და მათ თანა შევიდა ნეტარი საბა და კრებულნი ეპისკოპოსთანი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ მოიწია დღჱ შაბათი, უთხრა იკონომოსმან წმიდასა მას ბერსა საქმჱ იგი ძმისაჲ მის.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ მოუწოდა მას და ჰრქუა: დაგუემორჩილე, ძმაო, და შეიწყნარე მსახურებაჲ ესე.
იგი	ცხო.საბ	და ყვეს დღესასწაული თუესა აგჳსტოსსა ექუსსა, და განაცხადეს ბრძანებაჲ იგი მეფისაჲ და დაიწერნეს ოთხნი ესე კრებანი მოსაჴსენებელსა საღმრთოთა სახელთასა.
მან	ცხო.ეფთ	მიუგო ძმამან მან და ჰრქუა: ვერ შემძლებელ ვარ, მამაო წმიდაო, რამეთუ სამნი საქმენი მაყენებენ: ერთად, რამეთუ ქუეყანაჲ ესე არა ვიცი და არცა აქათა კაცთა ენაჲ;
მას	ცხო.ეფთ	ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი: მე ვევედრო ღმერთსა, რაჲთა დაგიცვეს ამის ყოვლისაგან, და არარაჲ გევნოს, რამეთუ ღმერთი არა უსამართლო არს და არცა დაივიწყოს მორჩილებაჲ შენი, რამეთუ მან უწყის, ვითარმედ მისისა შიშისათჳს ჰმსახურებ მონათა მისთა და მცნებისა მისისათჳს, და მან მოგცეს ძალი.
მას	ცხო.საბ	და არს მონასტერი ერთი, რომელსა სახელი ჰრქჳან ენთენანეთ, მახლობელად ადგილთა წმიდისა იოვანჱსთა, რომელსა შინა იყო მარტოდმყოფი, რომელსა სახელი ერქუა იოვანე, სულითა მბრწყინვალჱ, და აქუნდა მას ცნობაჲ ღმრთისა მიერ.
იგი	ცხო.საბ	მწუხარე იყო იგი თუალითა დიდითა ღამის-თევითა მისითა და ცრემლითა და სიგრძითა სიბერისაჲთა.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი რისხვით: მე, შვილნო ჩემნო, გეტყჳ საქმესა კეთილსა და შუენიერსა, და შენ სიფიცხლჱ შეგიკრძალავს.
მას	ცხო.საბ	ესე გარდასრულ იყო ასსა წელსა, დაეყო მას მონასტერსა შინა ოთხმეოცი წელი, და გარე-გამოუვალად – ერგასისი წელი.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო მუნქუესვე დაეცა ევქსანტი ქუეყანასა ზედა, და შეიპყრა იგი ეშმაკმან, და იწყო პეროვად.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო მამანი იგი, რომელნი იყვნეს მის თანა, ევედრნეს წმიდასა მას მისთჳს, და მან ჰრქუა მათ: ამიერითგან წინაშე თქუენსა აღესრულა სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ, რომელ თქუა, ვითარმედ: კაცსა უკეთურსა და უსმსა ღმერთმან მოუვლინოს ანგელოზი უწყალოჲ.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და ვითარ განამრავლეს მამათა მისთჳს ვედრებაჲ, შეიპყრა იგი ბერმან მოწყალემან ჴელითა თჳსითა და აღადგინა და დასწერა მას ჯუარი და განათავისუფლა იგი ეშმაკისაგან.
მას	ცხო.საბ	და მრავალი ჟამი დაეყო სნეულებასა მას შინა და ესოდენ სიმყრალესა მიწევნულ იყო, რომლითა ვერვის ძალ-ედვა მიახლებად მისა.
მისგან	ცხო.ეფთ	მაშინ აღდგა ევქსანტი და იწყო თაყუანისცემად ბერისა და ითხოვდა მისგან შენდობასა, რომელ-იგი ყო, და ევედრებოდა, რაჲთა წამართცა ულოცოს.
იგი	ცხო.საბ	და წვა იგი დასავალით კერძო სტოვასა მის უბნისასა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას ბერმან. შვილო ჩემო, სასყიდელი მორჩილებისაჲ დიდ არს, და ღმერთსა სთნავს მორჩილებაჲ უფროჲს მსხუერპლთა, ხოლო ურჩებაჲ სიკუდიდ მიიყვანებს.
მას	ცხო.ეფთ	და ულოცა მას ბერმან და აკურთხა, და მაშინღა შევიდა მსახურებასა მას სიხარულით.
მას	ცხო.საბ	ამას ვითარცა ესმა წმიდისა მამისა ჩუენისა საბაჲსი, წარმო-რაჲ-ვიდოდა უბანსა მას ერისა მრავლისა თანა, იხილა იგი, ღაღატ-ყო და თქუა: შემიწყალე მე, მონაო ქრისტჱსო საბა, და განმარინე მე მოწევნულისა ამისგან განსაცდელისა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარსა მას ვითარცა ესმა ჴმაჲ მისი, შეეწყალა იგი და მივიდა მისა სტოვასა მას და ჰრქუა მას: რაჲმცა მიგეც შენ, არარაჲ მაქუს, გარნა რაჲ-იგი მაქუს, მიგცე – ჴელი ესე ჩემი, მიიღე და დაჲდევ სალმობასა შენსა.
მან	ცხო.საბ	და მან ვითარცა მიიღო წმიდისა მის ჴელი, დაჲდვა იგი მის ზედა, და მუნქუესვე დადგა დინებაჲ იგი სისხლისაჲ მის, და განიკურნა დედაკაცი იგი მიერ ჟამითგან.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ უკმოვიდეს სკჳთოპოლისით და მოვიდეს წმიდად ქალაქად ნეტარი საბა და მისთანანი იგი, და მთავარეპისკოპოსმან იოვანე ჰხადა პურად ნეტარი იგი და სხუანი მამასახლისნი უდაბნოჲსა მონასტრისანი, თანანი მისნი და ანტონი, თჳსი ძმაჲ, რომელი ასკალონს ეპისკოპოს იყო.
მისა	ცხო.საბ	და უკუეთუ მო-ვინ-ვიდის სტუმარი მისა და თუ განჴსნიან, დღესა ორჯერ ჭამის და განძღის და გარდაერიის, და სიყუარულითა სტომაქსა არა ევნის.
მას	ცხო.ეფთ	და დაეყო ლავრასა მას შინა სამეოცდაათი წელი მონაზონებისა განგებასა შინა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ოდეს იყო იგი ჭაბუკ, წმიდისა ევთჳმის ლავრასა მონაზონ-ქმნულ იყო.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვიდოდა იგი გზათა მისთა ჟამთა მრავალთა და იცნოდა სასწაულნი, რომელთა იქმოდა წმიდაჲ იგი.
მან	ცხო.ეფთ	და მან გჳთხრა, ვითარმედ იყვნეს ლავრასა მისსა ორნი ძმანი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ განემზადნეს, რაჲთამცა გამოვიდეს ლავრით ღამე, თჳნიერ ბერისა ბრძანებისა, ეჩუენა მას, ვითარ-იგი დაყუდებულ იყო სენაკსა თჳსსა, ვითარმედ ეშმაკსა აღჳრნი აღესხნეს პირსა მათსა და მიითრევდა მათ სახედ სიკუდილსა.
მის	ცხო.საბ	ესე ნეტარი დაისუა მახლობელად მთავარეპისკოპოსმან და დაუდვის მის წინაშე პური და სხუაჲ, რომელი წინა უგიენ მას.
მათ	ცხო.ეფთ	და მიუვლინა მათ ბერმან და იწყო სწავლად მათა მოთმინებისათჳს და ეტყოდა მათ: გჳღირს ჩუენ შემდგომად ღმრთისა შეწევნითა, რაჲთა არა დავჴსნდეთ, სადაცა ვიყუნეთ.
იგი	ცხო.ეფთ	ადამ სამოთხესა შინა იყო და გარდაჰჴდა იგი მცნებასა ღმრთისასა, და იობ სკორეთა ზედა ჯდა და დაიმარხა მცნებაჲ ღმრთისაჲ.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი მოხუცებული ღმრთისა მიერ არარას განიკითხვიდა, არამედ გულითა წრფელითა მიიღებდა, რომელსა მისცემდა მას მთავარეპისკოპოსი და ორთავე მათ შოვრის ძმათა და მღდელთმთავართა ჯდა და წუევითა ვერ მოსცალდებოდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და დღესა ერთსა აღავსო სარწყული თჳსი წყლითა და დადგა იგი ქუეყანასა ზედა, და წარიქცა, და წყალი იგი დაითხია.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ აღაშფოთა იგი ეშმაკმან, და გული გაიწყო და აღიღო სარწყული იგი და შემუსრა.
მათ	ცხო.საბ	რაჲთა კუალად ვთქუა მოჴსენებისა მისისათჳს, რომელი ჰრქუა მათ: მიტევეთ, მიტევეთ, მამანო, მე, რომელი მიჴმდეს, იგიცა ვჭამო.
მან	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე წარმოთქუა წმიდამან მან, კლემენტოს განიცინნა, და მიხედა მას ბერმან პირითა მრისხანითა და ჰრქუა: ძმაო, მოგკიცხა შენ ეშმაკმან, რამეთუ უგუნურად განიცინენ.
მათ	ცხო.ეფთ	არა გესმაა, რამეთუ უფალი ჰყუედრის მათ, რომელნი იცინიან, და ჰნატრის, რომელნი ტირედ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ამას ღმრთისა კაცსა მოციქულთაჲ იგი აქუს მადლი, იცის დამდაბლებაჲცა და აღმაღლებაჲცა და ყოველსა ერთობით ემსგავსების, იცის მაძღრობაჲ და სიმშილი, გარდამატებაჲ და ნაკლულევანებაჲ და ყოვლითავე განძლიერებულ არს ძლიერებითა ქრისტჱსითა.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ დაუკჳრდა დომენტიანოსს დიდად სიმშჳდჱ იგი ბერისაჲ და სიმკუეთლჱ, სადა-იგი შეჰგვანდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და მიითუალა ბერმან ვედრებაჲ მათი და გამოვიდა, აღადგინა და შეჭურა იგი ჯუარითა და განათავისუფლა იგი ძრწოლისაგან და ღრჭენისაგან კბილთაჲსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას: ამიერითგან იგულე თავისა შენისაჲ და ნუ შეურაცხ-ჰყოფ სიტყუათა ღმრთისათა და სწავლასა მამათასა, არამედ იყავ მრავალთუალ, ვითარცა ქერობინი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე თქუა, განამტკიცა იგი, და სარგებელ ეყო იგი მამათა, და განუტევა იგი მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	და ამას ვითარცა ეტყოდა ნეტარი იგი, არა ფიცხელ მიჩს სიტყუაჲ ესე, არამედ ტკბილ და კეთილ მოყუარისაჲ მოყუარისა მიმართ, და ესე ამათთჳს ითქუა.
მის	ცხო.საბ	მეხუთესა წელსა მის სიყმილისასა ეგოდენი იწროებაჲ იყო წყლისაჲ, რამეთუ გლახაკნი წმიდისა ქალაქისანი დაყმებოდეს წყლისა თხოვითა, დიდითა მით სიჴმელითა და უწჳმრობითა.
მას	ცხო.საბ	მაშინ მთავარეპისკოპოსსა მას შეეშინა, რაჲთა ნუუკუე ერი იგი აღდგეს მის ზედა.
მის	ცხო.საბ	და შთავიდა ჴევსა სილოამისასა, მახლობელად სუეტსა კოზმან და დამიანე წმიდისასა, გზასა დიდისა ლავრისასა და შთაიყვანა მის თანა ქუეყანისა განმწონელი და ერი მრავალი მუშაკთაჲ და დათხრად სცა სიღრმჱ ვითარ ორმეოც კაც.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ არა პოვეს, ფრიად მწუხარე იქმნნეს, რამეთუ მუახლებულ იყო დღესასწაული იგი ენკენიისაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა მას შეურვებით: აჰა ესერა შემოვალს თუე სეკდემბერი, და წყალი არა აქუს ქალაქსა.
მისსა	ცხო.საბ	მოეჴსენა სუმოსს და ჰრქუა მთავარეპისკოპოსსა: მესმა ნეტარისა საბაჲსი უწინარჱს მცირედთა დღეთა წარსრულთა, ვითარმედ ერთსა მონასტერსა მისსა წყალი მუაკლდა, და გარდამოჴდა წჳმაჲ დიდძალი გარემოჲს მის მონასტრისა ხოლო, რომელსა აკლდა წყალი, და ყოველნი ლაკუანი მათნი აღივსნეს, რამეთუ ევედრებოდეს ნეტარსა მას მყოფნი მის მონასტრისანი, და მან ლოცვა-ყო მათთჳს.
მას	ცხო.საბ	ესე ვითარცა ესმა მთავარეპისკოპოსსა, მოუწოდა ნეტარსა საბას საეპისკოპოსოდ, რეცათუ სხჳსათჳს რაჲსმე და შეიყვანა იგი თჳსისაგან და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა ევედრა იგი ღმერთსა, და შეიწყალნა ქმნულნი თჳსნი და წარწყმედულებაჲ კაცთაჲ შიმშილითა და წყურილითა.
იგინი	ცხო.საბ	უკუეთუ ცანი დაჰჴშნეს, ვინ განახუნეს იგინი?
მას	ცხო.საბ	და რაჲთა ვთქუათ დასასრული, მიერჩდა ღმრთით-შემოსილი საბა და ჰრქუა მას: აჰა ესერა შთავიდე მე სენაკად და ბრძანებისა შენისათჳს, ნეტარო, ვევედრო პირსა ღმრთისასა.
იგი	ცხო.საბ	და ესე ვითარცა თქუა, მესამესა დღესა თუესა სეკდემბერისასა წარვიდა იგი მისგან.
მათ	ცხო.საბ	და ხვალისა დღე იყო სიცხჱ დიდი ფრიად, და იყო სიმრავლჱ მუშაკთაჲ და წინა თქმულთაჲ მათ, რომელნი თხრიდეს.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ განმრავლდეს წყალნი იგი ადგილსა მას, სადა-იგი იქმოდეს ესოდენსა ჟამსა და შურებოდეს, და დიდადი საფასჱ წარაგეს და ეგოდენი იგი მიწაჲ, რომელ აღმოედვა თხრილისა მისგან, ერთსა შინა ჟამსა წარღუნა ყოველი იგი და თჳსსავე ადგილსა შთადვა და დაჰფარა.
იგი	ცხო.საბ	და მოხედვითა ღმრთისაჲთა სიმრავლემან წყალთამან ადგილი იგი ნათხარი მუასწორა, და ვაკე იქმნა, და არავინ ცნა, სადაქუეს იყო ადგილი იგი.
იგი	ცხო.საბ	სამი ოდენ წელი დაეყო მეფობასა შინა დიდსა მეფესა იუსტინეს, მოხუცებულცა იყო იგი და სალმობითა ჴორცთაჲთა დასნეულდა.
მისსა	ცხო.საბ	არამედ, ვითარცა წინა მოჴსენებულ არს ნეტარი საბა, სამგზის სანატრელმან პეტრე ვითარცა დაყო სამი წელი საყდარსა თჳსსა, იგივე წესი იპყრა, ვითარცა მისსა წინა აღსრულებულთა მთავარეპისკოპოსთა.
მისა	ცხო.საბ	და პატიოსნად ეპყრა ნეტარი საბა და სურვილით ისწრაფინ მისლვად მისა უდაბნოდ.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა განწირეს იგი მკურნალთა და ვერ შეუძლეს კურნებაჲ მისი, შეეწყალა ესე ძმასა თჳსსა ფრიად და მოუწოდა ნეტარსა საბას, ევედრებოდა მას, რაჲთამცა დაშურა და მივიდა დისა მისისა ხილვად სახიდ მისა და რაჲთა ულოცოს მას.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმოდეს ყოველთა გარემოჲს მყოფთა წმიდისა ქალაქისათა საქმენი იგი მისნი, ადიდებდეს ღმერთსა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა აღესრულა იგი, ამისნი საჭურისნი მოვიდეს იერუსალემდ და ესენი მეცნიერ იყვნეს ნეტარისა საბაჲსა, ოდეს იყო იგი კოსტანტინეპოლისს.
იგინი	ცხო.საბ	მიუჴდეს იგინი დიდსა ლავრასა ნეტარსა მას და აქუნდა მათ საფასჱ დიდძალი.
იგინი	ცხო.საბ	ევედრებოდეს მას, რაჲთამცა შეიწყნარნა იგინი და შეჰრთნა კრებულსა მისსა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მოხუცებულმან ღმრთისა მიერ ჰრქუა მათ: აქა არა არს წესი, რაჲთამცა უწუერული გინა საჭურისი იყოფოდა.
მას	ცხო.საბ	რამეთუ სძულდა ნეტარსა მას ხილვად პირი დედაკაცისაჲ, მას და მისთა მონასტერთა და ლავრათა.
იგინი	ცხო.საბ	და მისცნა იგინი ნეტარსა თეოდოსის და ესენი მცირედთა ჟამთა ისწავებდეს წესსა მონაზონებისასა და ევედრნეს მთავარეპისკოპოსსა, რაჲთამცა მისცა მათ ადგილი კეთილი თჳსისაგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და შთავიდა იგი ლავრასა წმიდისა ევთჳმისსა, რამეთუ უნდა კურთხევის მისგან.
მას	ცხო.ეფთ	და ესხნეს მას ლავრასა მას შინა სამნი თჳსნი: სტეფანოზ და ანდრეა და ღაინოს.
იგი	ცხო.საბ	და ალექსანდრეს ევედრებოდა მთავარეპისკოპოსი, რაჲთამცა შეიწყნარნა საჭურისნი იგი მცირედ ჟამ.
იგი	ცხო.საბ	გარდაჰჴდა იგი ბრძანებასა, რომელი დაედვა ნეტარსა მთავარეპისკოპოსსა ელიას, და თავით თჳსით გონებაჲ თჳსი დაითრგუნა და განყვნა მონასტერნი იგი.
მას	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან უწოდეს ერთსა მას საჭურისთა მონასტერ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იკურთხა იგი წმიდისა ბერისაგან, უთხრა მას ნისტორისთჳს და ვითარ-იგი საყდარი კოსტანტინეპოვლისისაჲ დაიპყრა მცირედთა დღეთა და ვითარ-იგი აღაშფოთა ყოველი ქუეყანაჲ ბოროტად მოძღურებითა თჳსითა.
იგი	ცხო.საბ	სოფრონიოს ვისმე ერქუა სახელი და იყო იგი მონაზონებასა წარმართებულ.
იგი	ცხო.ეფთ	და კუალად უთხრა მართალი სარწმუნოებაჲ იგი კჳრილე ალექსანდრელ პატრიაქისაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და უთხრა მას აკაკიოზისთჳს მალატიელისა ეპისკოპოსისაჲ, და რამეთუ განმზადებულ არიან ეფესოჲსა დიდისა კრებისა ყოფად ნისტორისთჳს.
იგი	ცხო.საბ	და კაცი ქრისტიანჱ, რომელი შევარდის ჴელთა მათთა, ტანჯიან იგი უწყალოდ და მოკლიან.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა წმიდასა მას აკაკიოსისთჳს, რამეთუ მას გაეზარდა წმიდაჲ იგი, განიხარა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იკურთხა სჳნოდიოს წმიდისა მისგან, თანა-წარიყვანა სტეფანოზ თჳსი იგი მისი და აღვიდა იჱრუსალემდ.
მათ	ცხო.საბ	და ესოდენ წინა-აღუდგეს ქრისტიანეთა, ვიდრემდე მეფჱცა დაისუეს, რომელსა სახელი ერქუა ივლიანე, და ეპისკოპოსი ნეაპოლისისაჲ მოკლეს, რომელსა სახელი ერქუა მამონა, და ხუცესნი, რომელნი შეეპყრნეს, დაჭრნეს და ცეცხლითა დაწუნეს და მათ თანა ნაწილნი მარტჳრთანი.
იგი	ცხო.საბ	და ესენი ვითარცა მოვიდეს, მოსრეს სიმრავლჱ სამარიტელთაჲ და მოკლეს მეფჱ იგი სამარიტთაჲ ივლიანე.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შეკრბა კრებაჲ, ამხილეს ნისტორს და შეჩუენებულ ყვეს იგი.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ სილოანე რეცათუ მშჳდობისა სახითა სკჳთოპოლისა შევიდა თჳნიერ ბრძანებისა მეფისა, და აღიტაცეს იგი ქრისტიანეთა და საშუვალ ქალაქსა ცეცხლითა დაწუეს.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ პეტრე, ბარბაროსთა ეპისკოპოსი, უკმოჲქცა ლავრად და უთხრა წმიდასა ევთჳმის ყოველი, რაიცა იქმნა კრებასა მას.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა წმიდასა მას ანტიოქელთა ჰამბავი, შეწუხნა.
მისა	ცხო.საბ	და აღესრულა მისა მიმართ, რომელსა ზრახვიდეს იოვანე ხარკის-მომჴდელი და ნეტარი საბა, რომელიცა-იგი წინაწარმეტყუელა მისთჳს ნეტარმან საბა.
მის	ცხო.საბ	არსენი ერქუა სახელი დამწურისა მის სილოანის ძესა.
იგი	ცხო.ეფთ	და უფროჲსღა მუნისა იოვანე პატრეაქისათჳს, რამეთუ ზიარ იქმნა იგი ნისტორისა.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო დომნოს ფრიად მწუხარე იყო მამის-ძმისა მისისათჳს და ევედრა ბერსა, რაჲთა უბრძანოს მას წარსლვაჲ ანტიოქიად, რაჲთა მუაქციოს მამის-ძმაჲ თჳსი სარწმუნოებასავე მართალსა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო ბერმან არა გაუტევა იგი და ჰრქუა მას: ნუ წარხუალ, რამეთუ არა სარგებელ გეყოს, და მამის-ძმასა შენსა არა უჴმს სწავლაჲ შენი, დაღაცათუ მცირედ ცთომილ არს სარწმუნოებისაგან, არამედ ღმერთი რომელი ჰხედავს სიმარტივესა მისსა, არა უტეოს იგი წარწყმედად, არამედ ახლოდ მოიქცეს და ცხონდეს.
მის	ცხო.საბ	მაშინ პეტრე, მთავარეპისკოპოსი იერუსალემისაჲ, და სხუანი ეპისკოპოსნი, რომელნი მის ქუეშე იყვნეს, ევედრებოდეს ნეტარსა საბას, რაჲთამცა აღვიდა კოსტანტინეპოლისა და ევედრა მეფესა და შენდობაჲმცა ყო ხარკისაჲ პირველისა და მეორისა პალესტინისაჲ, რომელი-იგი მოწევნულ იყო სამარიტთაგან სიკუდილი და ტყუენვაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი, შემდგომად მცირედთა დღეთა წარვიდა დომნოს თჳნიერ ბერისა ცნობისა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიიწია ანტიოქიად, აღესრულა ყოველივე, რაჲცა ჰრქუა მას ბერმან.
მისგან	ცხო.ეფთ	და შემდგომად ამისა მოჲქცა ბერისავე და ითხოვდა მისგან შენდობასა.
მათ	ცხო.საბ	და თავს-იდვა მღდელთმოძღუართაჲ მათ ბრძანებაჲ მოხუცებულმან მან ღმრთისამიერმან და წარვიდა კოსტანტინეპოლისა თუესა აპრილსა, ინდიკტიონსა რვასა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან წინა-წარუძღუანა წიგნი მეფესა და აუწყა მისლვაჲ ნეტარისაჲ მის.
მისა	ცხო.საბ	ხოლო ღმრთისა მიერ დაცვულსა მეფესა ვითარცა ესმა მისლვაჲ ბერისაჲ, განიხარა ფრიად და ბრძანა სამეფოთა ნავთა მიგებებად მისა.
მისა	ცხო.საბ	და მათ თანა განვიდეს შემთხუევად მისა ეპიფანე, მთავარეპისკოპოსი კოსტანტინეპოლისისაჲ, და პაპა ევსები და ჳპატი, ეფესოჲსა ეპისკოპოსი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა იხილეს, შეიმთხჳნნეს ურთიერთას და შეიყვანეს იგი მეფისა.
მის	ცხო.საბ	ესე ვითარცა შევიდოდა მღდელთმთავართა თანა მეფისა და შინაგანსა კარსა ვითარცა აღიპყრეს ეზოჲ, განუხუნა ღმერთმან თუალნი მეფესა და იხილა მსგავსად გჳრგჳნისა თავსა ზედა მის ნეტარისასა ნათელი მბრწყინვალჱ, ვითარცა მზისთუალი.
მისგან	ცხო.საბ	და მირბიოდა მეფჱ და თავყანის-სცა და სიხარულითა ცრემლით ამბორს-უყო თავსა მისსა და იკურთხა მისგან და მიიღო ჴელთა მისთაგან წიგნი იგი სავედრებელი, რომელ-იგი მიეწერა მთავარეპისკოპოსთა პალესტინისათა.
მას	ცხო.საბ	და დააჯერა მას მეფემან, რაჲთა შევიდეს და აკურთხოს დედოფალი თეოდორა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა შევიდა ბერი, აღდგა დედოფალი, თავყანის-სცა მას და შეიმთხჳა იგი, სიხარულით ევედრებოდა მას და ჰრქუა: მილოცე მე, მამაო, რაჲთა ღმერთმან მომმადლოს ნაყოფი მუცლისა ჩემისაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ჰრქუა, მას ბერმან: ღმერთმან ყოველთა უფლებათამან დაიცევინ მეფობაჲ თქუენი.
მას	ცხო.საბ	და კუალად ჰრქუა მას დედოფალმან: ლოცვა-ყავ, მამაო, რაჲთა მომცეს უფალმან შვილი.
მას	ცხო.საბ	მიუგო ნეტარმან საბა და ჰრქუა მას: ღმერთმან დიდებისამან ღმრთისმსახურებით და ძლევით დაიცევინ მეფობაჲ თქუენი!
იგი	ცხო.საბ	და გულკლებულ იქმნა დედოფალი, რამეთუ არღა იგი მიითუალა, თხოვაჲ იგი მისი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ გამოვიდა იგი მიერ, აბრალებდეს მას მამანი, რომელნი-იგი თანა-უვიდოდეს მას, და ჰრქუეს: რაჲსათჳს შეაწუხე დედოფალი და ნებისა მისისაებრ არა ულოცე?
მათ	ცხო.ეფთ	რომელნი იყვნეს წმიდისა ევთჳმის თანა და თანა-ექცეოდეს მრავალ ჟამ, მათ უთხრეს ამბა კჳრიაკოსს, რომელი მან ჩუენ გჳთხრა, ვითარმედ არაოდეს ეხილვა იგი ჭამად, და არცა ვის ზრახავნ თჳნიერ დიდისა ჭირისა, გარნა შაბათსა და კჳრიაკესა.
მას	ცხო.ეფთ	და არცა ეხილვა ყოვლად გუერდსა ზედა წოლად, არამედ ზე-ჯდომით მიიძინის მცირედ და ზოგჯერ ზე-დგომით და ჴელითა მოეკიდის საბელსა, რომელი შთამოუბამნ ქარტოცსა სენაკისასა, და ესრჱთ მცირედ დაიძინის ბუნებისათჳს, რამეთუ შეეკრძალა მას სიტყუაჲ იგი წმიდისა არსენისი, რომელსა ეტყჳნ ძილსა: მოვედ, ბოროტო მონაო!
მას	ცხო.ეფთ	ამისთჳს ეწოდა მას მეფეთა მამა, და ფრიად განბრწყინდა იგი ეგჳპტისა უდაბნოსა.
მათ	ცხო.საბ	და ჰრქუა მათ ბერმან: გრწმენინ ჩემი, მამანო, რამეთუ არა გამოვიდეს მუცლისა მისისაგან ნაყოფი, რაჲთა არა წოვოს სებერჱს შჯულისაგან და უძჳრჱს ანასტასისსა აღაშფოთნეს ეკლესიანი.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და ჰკითხავნ მისთჳს წმიდაჲ ევთჳმი მამათა ეგჳპტელთა, რომელნი მოვიდიან მისა, და ვითარძი ცხონდების და აიძულებნ თავსა თჳსსა მიმსგავსებად მისა ყოვლითავე დაყუდებითა და სიმდაბლითა და სამოსლითა შეურაცხითა და ჭამადითა უნდოჲთა და რაჲთა აქუნდეს მოთმინებაჲ ყოველსა საქმესა შინა და ზრუნვიდეს სულისა თჳსისათჳს, ვითარცა თქუა წმიდამან არსენი, რომლისათჳსცა გამოხუედ.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰბაძავნ მას ცრემლითა და მღჳძარებითა და უდაბნოჲსმოყუარებითა და დიდებისმოძულებითა.
მან	ცხო.საბ	მაშინ ღმრთისა მიერ დაცვულმან მან მეფემან ვითარცა მიიღო ვედრებაჲ იგი მოხუცებულისა მისგან ყოველთათჳს ეკლესიათა პალესტინისათა, მიაქცია რისხვაჲ იგი სამარიტელთავე ზედა და უბრძანა შჯული დადებად მათ ზედა, რაჲთა დასცხრენ სამარიტნი კრებისა მათისაგან და ქალაქთაგან განასხნენ და რაჲთა არა დაიმკჳდრნენ თჳსნიცა, და ნუცამცა ჴელ-ეწიფების მათგანსა ნიჭებად ვისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და რამეთუ წადიერებით მიემსგავსებოდა იგი ყოვლითა განგებითა წმიდასა არსენის, ღირს იქმნა მოღებად მადლსა მას, რომელი მოეცა სულისაგან წმიდისა.
მისსავე	ცხო.ეფთ	და რამეთუ ჭურჭელი ადგომისაჲ მისსავე ჴელსა ქუეშე იყო, რომელი ბესარიონის თანა ექცევინ.
მას	ცხო.ეფთ	და უნდა მას ხილვაჲ წმიდისა ევთჳმისი და უთხრა ესე ბიდოსსა, იოპელსა ეპისკოპოსსა, და შთავიდა იგი მის თანა.
მათ	ცხო.ეფთ	და თანა-ჰყვანდა მათ ტომი ვინმე ბიდოსისი, რომელსა ბიდოსვე ერქუა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა ეგულებოდა ნეტარსა საბას გამოსლვაჲ მიერ ქალაქით, მოვიდა არსენი და შეუვრდა მას და ნათელი მოიღო მან და ყოველთა მისთა.
მას	ცხო.საბ	და შემდგომად მცირედთა ჟამთა მოუწოდა მეფემან ნეტარსა საბას და ჰრქუა მას: მასმიეს მე, მამაო, ვითარმედ მრავალნი მონასტერნი აღგიშენებიან უდაბნოს.
იგინი	ცხო.საბ	უკუეთუ ჯერ-იჩინო, ითხოვე სოფლები სამსახურებელად მონასტერთათჳს და, სადაცა ინებო, მიგცეთ ჩუენ, რაჲთა გჳლოცვიდენ ჩუენ იგინი.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან საბა ჰრქუა: შენისა ღმრთისმსახურებისა უფროჲს ხოლო მლოცველნი, მათ სოფლები არა უჴმს, რამეთუ ნაწილ მათა სოფლებისა წილ უფალი არს, რომელმან უდაბნოსა ზედა ერსა ურჩსა და წინა-აღმდგომსა პური სცა და მწყერმარჴილი აღმოუცენა, იგივე უფალი არს მზრუნველ მათა.
მასვე	ცხო.საბ	და მასვე ადგილსა დადებულ არს საფუძველი წმიდისა ღმრთისმშობელისა ეკლესიისაჲ, რომელი წინა ჟამთა დადვა მთავარეპისკოპოსმან ელია.
მათ	ცხო.საბ	და სარკინოსთა წყინებისათჳს და ზედა-მოსლვისა ვევედრებით შენსა სიმშჳდესა, რაჲთა უბრძანო სუმოსს დიდებულსა, და აღაშჱნოს ციხჱ სამეფოჲთა უდაბნოს ქუემოკერძო შჱნებულთა მათ ჩემთა მონასტერთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ჭაბუკ და დიაკონ ადგომისა და მან უთხრა ამბა კჳრიაკოსს, რომელმან ჩუენ გჳთხრა.
მას	ცხო.ეფთ	და დღესა, რომელსა შთავიდოდეს, ვითარ მიეახლნეს ლავრასა, ცნა მოსლვაჲ მათი და მოუწოდა ხარისფოსს, იკონომოსსა ლავრისასა, და ჰრქუა მას: განემზადე, რამეთუ პატრეაქი მოვალს ძმისა შენისა თანა.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ ხარისფოს მიეახლა წმიდასა ბერსა და ჰრქუა მას: მამაო პატიოსანო, არა არს აქა პატრეაქი, არამედ ანასტასი ჭურჭლის მცველი წმიდისა ადგომისაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	მი-ღა-ხედენ, რამეთუ მოსილ არს იგი სამოსლითა ეგჳპტურითა, რამეთუ პატრეაქი არა შეიმოსს გარნა თეთრისა.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ განკჳრდა ბერი და ჰრქუა მას: გრწმენინ ჩემი, შვილო, რამეთუ რაჟამს სთქუ „სამოსელი სპეტაკი“, ვხედევდ მე, რამეთუ ემოსა მას იგი.
მათთჳს	ცხო.საბ	და ცნა სულითა, რამეთუ ზრუნავს მათთჳს მეფჱ;
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნესტორის წვალებასა ამისთჳს სახელ-სდვა, რამეთუ მის თანა ვინმე აღსრულ იყვნეს მონაზონნი, რომელნი იყვნეს თეოდორე მანქუესტიაჲსანი და იპოვნეს იგინი თანა-შემწე სამეფოს შინა გარდაქცეულთა მათ თანა ზრახვასა;
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო დედაკაცი იგი მის თანა მრავალ ჟამ და არა შობდა, რამეთუ იყო იგი ბერწ.
იგი	ცხო.ეფთ	და წარიყვანა იგი და მივიდა წმიდისა ევთჳმისა საკჳრველთმოქმედისა.
მის	ცხო.საბ	და ოროგინე განჴრწნილისა წვალებაჲ და თქუმული სხუათა მწვალებელთა განძებულთაჲ თანა-შეერთო, რამეთუ იპოვა ვინმე მის თანა მონაზონი, ნათესავით ბიზანტიელი, სახელით ლეონტი.
მისა	ცხო.ეფთ	და იწყო ვედრებად მისა და ეტყოდა: მე უწყი, მამაო წმიდაო, ვითარმედ ღმერთმან ისმინოს ლოცვაჲ შენი, რამეთუ ყვის ნებაჲ მოშიშთა მისთაჲ.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა წმიდამან სარწმუნოებაჲ მისი, დასწერა ჯუარი მუცელსა მის დედაკაცისასა და ჰრქუა მათ: წარვედით და გიხაროდენ უფლისა მიერ, რამეთუ ღმერთმან მოგცნეს თქუენ სამნი შვილნი წულნი.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ დაირწმუნეს სიტყუაჲ წმიდისაჲ მის და წარვიდეს ადგილად თჳსა სიხარულით.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ მიუდგა ბერწი იგი და შვა ძჱ თჳსი პირმშოჲ და უწოდა მას პეტრე სახელად, ტრაბონის მამისაჲ, რომელმან-იგი ესე უთხრა მამათა.
მის	ცხო.ეფთ	და ღამესა ერთსა, რომელი კჳრიაკედ განთენებოდა, მრავალნი ბრძოლანი აღადგინნა მის ზედა სიძვისა ეშმაკმან, და აღაშფოთნეს გულისზრახვანი მისნი ნებითა ბოროტითა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ჟამსა ღამისა კანონისასა წმიდაჲ ბერი მოვიდოდა ეკლესიად, შეემთხჳა მას ამილიანოს ადგილსა ბნელსა.
მისა	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა სარწმუნოდ მამასა ჩუენსა საბას, მაშინ ნეტარისა აგაპის სიტყუაჲ მოიჴსენა და განაძო ესე და რომელნი თეოდორჱს წვალებასა შეუდგეს, და არღარა უტევა თანა-მუახლებად მისა და აუწყა მეფესა ყოველთა ამათ მწვალებელთა განძებაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	და მაშინ დაეცა ძმაჲ იგი და იწყო ძრწოლად და პეროვად.
იგი	ცხო.საბ	დაამტკიცა და უბრძანა ანტონის, ასკალონელ ეპისკოპოსსა, და ზაქარიას, პელელ ეპისკოპოსსა, რაჲთა ამათ მოიხილონ სოფლები იგი, მომწუარი სამარიტთაგან პირველისა და მეორისა პალესტინისაჲ და შენდობაჲ ხარკისაჲ მეცხრისა და მეათისა ინდიკტიონისაჲ, მსგავსად დაჭირვებისა თითოეულისა ადგილისა, და შეუნდო ვითარ ათცამეტი კენტენარი ოქროჲ და უბრძანა მათვე მოხილვაჲ ეკლესიათაჲ, რომელნი დაეწუნეს სამარიტთა.
იგინი	ცხო.ეფთ	ამისთჳს მოიტანჯა ეგე ეშმაკისაგან, და ამისთჳს მე გეტყჳ თქუენ: მარადის დავიცვნეთ თავნი ჩუენნი მიხედვისაგან ბოროტისა, რამეთუ რომელთა-იგი ჰბრძავს ჴორცთა ნებაჲ, დაღაცათუ არა მიეახლნიან იგინი ჴორცთა, არამედ ისიძვენ.
მათ	ცხო.საბ	და ეგრევე მსგავსად ბრძანა მიცემად თითუეულთა წმიდათა ადგილთადა ესე მისაცემელი გინა სამეფოჲსა ხარკისაგან, გინა საფასისაგან სამარიტთაჲსა სტეფანჱს მიერ, მბრწყინვალისა კომსისა, რომელსა ბრძანებაჲ აქუნდა წინამძღურობისაჲ ეპისკოპოსთაჲ მათ, რომელთა რწმუნებულ იყო აღხილვაჲ სოფლებისაჲ მის დამწურისაჲ.
მას	ცხო.საბ	მესამჱ ბრძანებაჲ უბრძანა ღმრთისა მიერ მოხუცებულსა მას აღშჱნებად სასნეულოჲ შოვა წმიდასა ქალაქსა და დადგმაჲ ასისა ცხედრისაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	ისმინეთ ჭეშმარიტი თხრობაჲ, რომელსა შინა არს სარგებელი სულისაჲ, რომელი მითხრეს მე ბერთა მეგჳპტელთა, რომელნი მოვიდეს ჩემდა, კაცისა, რომლისათჳს იტყოდეს კაცნი, ვითარმედ: წმიდა არს იგი და ფარულად ღმერთსა განარისხებდა, რამეთუ შეიწყნარებდა იგი გულისსიტყუათა შეგინებულთა, და თქუეს, ვითარმედ: კაცი ერთი წმიდაჲ, რომელსა ჰქონდა წინაჲსწარი ცნობაჲ, შევიდა მას ქალაქსა და პოვა კაცი იგი სნეული ფრიად, და ყოველნი მოქალაქენი ტიროდეს და იტყოდეს: უკუეთუ წმიდაჲ ესე მოკუდეს, არღარა გუაქუს სასოებაჲ ცხორებისაჲ, რამეთუ ლოცვითა მისითა ვცხონდებოდეთ.
მასვე	ცხო.საბ	და ამისსა შემდგომად კუალად უბრძანა მასვე სასნეულოსა შინა ასი სხუაჲ ცხედარი და კუალად შეურთო სხუაჲ ეგოდენივე რიცხჳ დრაჰკანი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა ესე კაცსა მას, მწრაფლ წარვიდა, რაჲთა იკურთხოს კაცისა მისგან, რომელსა ჰხადოდეს წმიდად.
იგი	ცხო.საბ	შრომაჲ და ჭირი დიდი ყო, რაჲთამცა აღასრულა მეოთხეჲ იგი თხოვაჲ ბერმან და უბრძანა წარმოსლვაჲ იერუსალემდ თეოდორეს, საქმის აღმწონელსა, რაჲთა აღაშენოს ახალი ეკლესიაჲ წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ და მარადის ქალწულისა მარიამისი.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ მივიდა, იხილა კერიონები განმზადებული, და ეპისკოპოსსა და მღდელთა და ყოველთა მოქალაქეთა ენება განსლვაჲ მის თანა საფლავად.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შევიდა, პოვა იგი სულთა ბრძოლასა შინა და მიხედნა თუალითა გულისა მისისაჲთა და იხილა მცველი ჯოჯოხეთისაჲ.
იგინი	ცხო.საბ	და ბრძანებაჲ მოსცა ხარკის-მკრებელთა მიმართ პალესტინისათა, რაჲთა იგინი მისცემდენ, რაჲ-იგი უჴმდეს საშენებელად.
მის	ცხო.საბ	ხოლო მთავრობაჲ მის ადგილისაჲ მისცა მთავარეპისკოპოსსა პეტრეს და ბარაქოსს, ბაკათელ ეპისკოპოსსა, უბრძანა ზედა-დგომაჲ საქმისაჲ მის.
იგი	ცხო.ეფთ	და დიდითა ტანჯვითა გამოიყვანა სული იგი და ესმა ჴმაჲ ზეცით, რომელი იტყოდა: ვითარ მაგან სულმან არა გამისუენა დღესაცა ერთსა, ეგრეთვე თქუენ ისწრაფეთ ტანჯვად მაგისა.
იგი	ცხო.საბ	და შეამკვეს იგი ყოვლითა სამკაულითა და სატფური ყვეს.
მის	ცხო.საბ	ხოლო პატიოსნისაჲ მის ქმნულებისა სიდიდჱ და მბრწყინვალებისა დიდებაჲ და სიმრავლჱ შემკობისაჲ უფროჲს არარაჲ გჳჴმს მითხრობად, რომელსა თუალითა ჩუენითა ვხედავთ.
მათ	ცხო.საბ	ესე უფროჲს აღმატებულ არს ძუელთა მათ შჱნებულთა და თქუმულთა, რომელსა განაკჳრვებდეს კაცნი და აქებდეს უღმრთონი.
იგი	ცხო.ეფთ	და აღივსო ადგილი იგი სიმყრალითა, ვითარცა სულითა წუნწუბისაჲთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მიერითგან განთავისუფლდა ამილიანოს მათ გულისსიტყუათაგან, და იქმნა იგი ჭურ რჩეულ.
მას	ცხო.საბ	ერთი ვინმე მოწაფეთა მისთაგანი, რომელსა სახელი ერქუა იერემია, დიაკონი დიდისა ლავრისაჲ, მოუჴდა და ჰრქუა მას: პატიოსანო მამაო, აჰა ესერა მეფესა ესევითარი სწრაფაჲ აქუს შენდა მიმართ და ნებასა შენსა აღასრულებს წადიერად.
მას	ცხო.საბ	ჰრქუა მას ბერმან: შვილო, იგინი თჳსსა საქმესა იქმან, ჩუენცა ჩუენი აღვასრულოთ.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მეფემან ესე ყოველი დაამტკიცა და ყოვლისა ბრძანებისაჲ წერილი მისცა ნეტარსა მას მოხუცებულსა და განუტევა იგი მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ღმერთმან მოსცა მადლი მეფესა ბევრ წილად და წინაწარმეტყუელებაჲ იგი ბერისაჲ აღესრულა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მცირედნი ჟამნი წარჴდეს, მეფემან ორნი ნერგნი დაჰნერგნა და ორნი ძალნი შეიმოსნა, რომელი არავის ეყო უწინარჱსთა მისსა მეფეთა: აფრიკეთი და ჰრომი, რომელი წინა-აღმდგომთა ეპყრა, იგი უკმოიპყრა და ორნივე იგი მეფენი შემოყვანებად სცნა კოსტანტინეპოლისა და იხილნა უიტიგინ, მეფჱ ჰრომისაჲ, და გელიმერა, მეფჱ აფრიკეთისაჲ.
მას	ცხო.საბ	და ყოველნი ეკლესიანი არიანოსთანი მოუხუნა, რომელი წინავე ეთქუა წინაწარმეტყუელებით ბერსა მას.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მოხუცებულმან მან ღმრთისამიერმან განიშოვრნა, ვითარცა თქუმულ არს, ლეონტი ბჳზანტიელი და თეოდორე მამქუესტისა მოსავნი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოვიდა იერუსალემდ, ბრძანებანი იგი მეფისანი განაცხადნა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო რომელ-იგი ოქროჲ მოეღო კოსტანტინეპოლისით, განუყო იგი თჳსთა მონასტერთა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო იერემიას, რომელ-იგი ზემო წერილ არს, მოწაფესა მისსა, შეუძნდა განყოფაჲ ოქროჲსაჲ მის, დაუტევა დიდი ლავრაჲ და წარვიდა და იყოფოდა იგი ჴევსა რასმე შიდა უდაბნოს, ჩრდილოჲთ კერძო სპილეონისა მონასტერსა, მახლობელად ვითარ ხუთ უტევან ოდენ.
მათ	ცხო.ეფთ	მათ ჟამთა დაგჳანდა წჳმაჲ და არა გარდამოჴდა ქუეყანად, და იყვნეს კაცნი მწუხარე, რამეთუ იხილეს სიტყუაჲ იგი, რომელ თქუა მოსე: აღსრულებულ იყოს ცაჲ ზედა თავსა შენსა, ვითარცა რვალი, და ქუეყანაჲ ქუეშე ფერჴთა შენთა, ვითარცა რკინაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იგი ეტყჳნ მათ, ვითარმედ: ღმერთსა ჰნებავს განბრძნობაჲ ჩუენი ამით სწავლითა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო ვითარ ესმა ბერსა ყივილი იგი მათი და ცნა, ვითარმედ წჳმისა დაყოვნებისათჳს მოსრულ არიან მისა, გამოვიდა მათა და ჰრქუა: რასა ეძიებთ კაცისაგან ცოდვილისა?
მისა	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა მივიდა მისა და, ვითარცა იხილა ადგილი იგი, განიხარა ფრიად და წარიყვანნა ხურონი და ჭურჭერი და ფასი და საზრდელი, და მცირედთა დღეთა სწრაფით და გულსმოდგინებით აღაშჱნა ეგუტერი და რაოდენიმე სენაკნი და მისცნა მას ძმანი მის თანა ყოფად და უბრძანა იერემიას განგებაჲ ადგილისაჲ მის და კანონი დიდისა ლავრისაჲ დაუდვა.
მისა	ცხო.ეფთ	არამედ ცოდვანი ჩუენნი აყენებენ შოვრის ჩუენსა და მისა, და დაგჳბნელებიეს ხატი მისი და შეგჳგინებიეს ტაძარი მისი და ჩუენ ვჰმონებთ გემოთა ამის სოფლისათა და გჳყუარს სიმყრალჱ და მოვჰკლავთ და გუძულს ერთმანერთი.
მას	ცხო.ეფთ	არამედ მივეახლნეთ მას, და მან ისმინოს ჩუენი.
იგი	ცხო.ეფთ	ესე არს სიტყუაჲ იგი, რომელ თქმულ არს, რამეთუ მახლობელ არს უფალი მათა, რომელნი ჰხადიან მას ჭეშმარიტებით.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ განამრავლეს ვედრებაჲ მისა მიმართ, მაშინ მიერჩდა მათ და წარიყვანნა მამანი, რომელნი იყვნეს მუნ, და შევიდა ეკლესიად და უბრძანა სიმრავლესა მას ერისასა, რაჲთა ევედრებოდიან ღმერთსა წადიერად.
იგი	ცხო.საბ	და ესრჱთ წყალობითა ქრისტესითა ადგილი იგი ლავრად აღეშჱნა, ვიდრე აქამომდის დგას და ჰრქჳან ადგილსა მას ლავრაჲ იერემიასი.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ შევიდა წმიდაჲ იგი ეკლესიად, და თაყუანისცა წინაშე ღმრთისა და იწყო მისა ვედრებად ცრემლითა, რაჲთა შეიწყალნეს დაბადებულნი თჳსნი და მოხედოს ქუეყანასა წყალობითა და მოწყალებითა მისითა და მოსცეს წჳმაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იგი ილოცვიდა, აღდგა ქარი სამხრით კერძოჲ, და აღივსო ცაჲ ღრუბლითა, და გარდამოჴდა წჳმაჲ დიდძალი, და შეიქმნა წჳმრობაჲ დიდი.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ აღასრულა წმიდამან ლოცვაჲ თჳსი, გამოვიდა ერისა მის და ჰრქუა მათ: შეისმინა ღმერთმან ლოცვაჲ თქუენი და მოგცა თხოვაჲ თქუენი, და ნაყოფიერ ყოფად არს წელიწადი ესე უფროჲს მრავალთა წელთა.
იგი	ცხო.ეფთ	დაადგრა წჳმაჲ იგი და არა უტევა იგი გამოსლვად უდაბნოდ მრავალთა დღეთა, და ნაყოფიერ იქმნა ფრიად წელიწადი იგი, ვითარცა წინაჲსწარ თქუა წმიდამან მან.
მას	ცხო.ეფთ	და სხუათა ბერთათჳს, ვითარმედ: უკჳრნ მათ წმიდისა ევთჳმისი იგი შური სარწმუნოებისა მიმართ ეკლესიისა, და სძულდა მას ყოველი მწვალებელი, რომელი წინა-აღუდგებინ მართალსა სარწმუნოებასა, უფროჲსღა ამათ ექუსთა: მანისს და ევტჳქის და არიოზს და საბელიოსს და ნისტორს და ევარგენის, და ვითარმედ წინა-აღმდგომ იყო მათა, რამეთუ სულსა წმიდასა განებრძნო იგი.
მას	ცხო.საბ	მაშინ აღჰკიდა აქლემებსა მას და მოიღო ლავრად.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ერთი აქლემთა მათგანი ვითარცა აღება ქსენადოქად, მიაქცია მარჯულ კერძო მცირედ და გარდაიჭრა კლდესა მას კიდებული.
მის	ცხო.საბ	ხოლო შიდა არს სიღრმჱ კლდისაჲ მის ვითარ ათ კაც ოდენ.
იგი	ცხო.საბ	და უფალი იგი აქლემისაჲ მის სარაკინოსი ღაღადებდა და იტყოდა: ლოცვაო წმიდისა საბაჲსო, შეეწიე აქლემსა ამას ჩემსა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა გორვიდა აქლემი იგი კიდებული, იგი უფროჲს ხოლო ღაღადებდა და იტყოდა: მამაო საბა, შეწევნა ყავ.
მას	ცხო.საბ	და იხილა ვინმე ბერი შუენიერი, ზედა-მჯდომარჱ აქლემსა მას მგორვალსა.
იგი	ცხო.საბ	და სრბით სხჳთ გზით შთავიდა ჴევად აქლემისა უფალი და ბერი იგი აქლემსა მას ზედა მჯდომარჱ არა პოვა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო აქლემი იგი უვნებელად დაცვული პოვა კიდებული ტჳრთითურთ, აღადგინა და აღმოიბა იგი სხჳთ გზით ქსენადოქად და გარდაჰჴადა იფქლი იგი.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მთეულმან მან ვითარცა იხილა სასწაული იგი, მოვიდის იგი რაჲცა წელიწად ლავრად და თავყუანის-სცის საფლავსა ნეტარისა საბაჲსსა და მისცის ვიკონომოსსა ლავრისასა თჳსისა ნაშრომისაგან ტრიმისი ერთი შესაწირავად.
მათ	ცხო.საბ	პატიოსნითა ცხოვრებითა იყოფოდა და ღმერთსა სათნო-ეყო, ვითარცა წერილ არს: სულნი მართალთანი – ჴელთა შინა ღმრთისათა, და არა შეეხოს მათ სიკუდილი, ხოლო გუამი მისი საფლავსა შინა ძეს განურღუეველად ვიდრე დღენდელად დღედმდე.
მას	ცხო.საბ	დაცვულ არს, რამეთუ ესე მე თუალითა ჩემითა ვიხილე წარსრულსა მას მეათესა ინდიკტიონსა, რამეთუ განვაღეთ პატიოსანი საფლავი მისი, რაჲთამცა დავჰმარხეთ მუნ ღირსისა კასიანოსის გუამი და შთავჴედით თავყანისცემად წმიდისა მის ძუალთა და ვპოვეთ იგი გებულად და განურღუეველად დაცვული.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეკრბა მუნ სიმრავლჱ ეპისკოპოსთაჲ დიოსკორჱსთჳს, და განდევნეს იგი ეკლესიით და ყოველნი, რომელნი იყვნეს მის თანა.
მას	ცხო.საბ	ესე რომილოს მითხრობდა მე და თქუა, ვითარმედ: ჟამსა მას, რომელსა აღესრულა ნეტარი საბა, მპარავნი შემიჴდეს და განმპარეს ასი ლიტრაჲ ვეცხლი.
მას	ცხო.ეფთ	და იყვნეს კრებასა მას მოწაფენი წმიდისა ევთჳმისნი: სტეფანოზ, იობნაჲსა ეპისკოპოსი, და იოვანე, ბარბაროზთა ეპისკოპოსი, რამეთუ პეტრე გარდაცვალებულ იყო, და იგინი მოვიდეს ყოველთა უწინარჱსად და მოთქუეს სარწმუნოებაჲ მართალი, რომელი დადვა კრებამან.
მას	ცხო.ეფთ	და მოვიდეს წმიდისა ევთჳმისა და ვითარ უთხრეს მას ჭეშმარიტებაჲ სარწმუნოებისაჲ მის, მანცა შეიწყნარა იგი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განისმა, ვითარმედ წმიდამან ევთჳმი შეიწყნარა სარწმუნოებაჲ, რომელი დადვა ქალკიდონისა კრებამან, ყოველთა მონაზონთაცა შეიწყნარეს, უკუეთუმცა დიოსკორეს მწვალებელსა არა გარდაექცივნეს, რამეთუ აჩუენებდა იგი მონაზონად თავსა თჳსსა, არამედ იყო იგი მოციქული ანტისაჲ.
მის	ცხო.საბ	შოვაღამესა ოდენ მეხუთისა მის დღისა მიმერულა და დავიძინე და ვიხილე წმიდაჲ ქრისტჱს მარტჳრი თეოდორე.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მე მიუგე და ვარქუ მას, რამეთუ: წარმიწყმდა ჩემიცა და სხუათაჲცა და ესოდენთა ამათ დღეთა ვიურვი და არარაჲ სარგებელ მეყო.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მოვიდა იგი პალესტინედ, იყო ევდოკია დედოფალი იერუსალჱმს.
მან	ცხო.საბ	მან მომიგო და მრქუა მე: გრწმენინ ჩემი, არა აქა ვიყავ, რამეთუ ბრძანებაჲ გამოჴდა, და შევკერბით და წმიდისა საბაჲს სულსა წინა-უძღოდეთ და მივიყვანეთ იგი ადგილსა მას განსასუენებელსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიცთუნა იგი.
მას	ცხო.საბ	არამედ აღდეგ და მივედ ადგილსა მას, და ჰპოვნეთ მუნ მპარავნი და ვეცხლი შენი.
მისდა	ცხო.ეფთ	და მიდრიკა გონებაჲ მისი მისდა მიმართ, და უბრძანა მონაზონთა, რაჲთა თქუან, ვითარმედ სარწმუნოებაჲ, რომელი გამოვიდა ქალკიდონით, არა მართალი არს.
მასვე	ცხო.საბ	და მე აღვდეგ მასვე ჟამსა შინა და წარვიყვანენ ჩემ თანა სხუანიცა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა მივედით ადგილსა მას, რომელი მიჩუენა მე წმიდამან თეოდორე, ვპოვეთ ეგრე, ვითარცა ჩუენებასა მას ვიხილე.
მის	ცხო.ეფთ	და მიიქცივნა კაცნი მის კერძო და დაუტევა შჯული ღმრთისაჲ და აკურთხნა ეპისკოპოსნი მრავალნი, რამეთუ ეპისკოპოსნი არღა მოსრულ იყვნეს კრებით.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო დიდი ესე ღმრთისმსახურებისა მოღუაწჱ საბა, ქრისტიანეთათჳს რაჲ აღასრულა მსახურებაჲ და მოიქცა იერუსალემდ, და სიხარულით შეიმთხჳა იგი მთავარეპისკოპოსმან, და პატიოსანთა ადგილთა თავყანის-სცა და რეცათუ იჯმნა წმიდათა მათგან ადგილთა და მოვიდა თჳსსა მას დიდსა ლავრასა.
მისა	ცხო.საბ	და ესმა წმიდასა მთავარეპოსკოპოსსა პეტრეს და შთავიდა ხილვად მისა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ იხილა, რამეთუ არარაჲ აქუნდა განსაფრთხობელი სენაკსა შინა, გარნა მცირედ კერატი და ფინიკი ძუელი, და შესუა იგი ლეკტიკსა და მოიყვანა საეპისკოპოსოსა თჳსსა და ღუწიდა მას და თჳსითა ჴელითა ჰმსახურებდა.
მას	ცხო.საბ	ვითარ წარჴდეს მცირედნი დღენი, იხილა სახილავი ნეტარმან მამამან ჩუენმან საბა – აღსრულებაჲ თჳსი შემდგომად მცირედთა დღეთა – და უთხრა ესე მთავარეპისკოპოსსა და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა განუტევა იგი და შთავიდა ლავრად და სენაკსა თჳსსა აღესრულა.
მას	ცხო.ეფთ	მიუვლინა მას, რაჲთამცა ვითარ რაჲთ აღიყვანა იგი მისა და აცთუნა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსსა უნდა, რაჲთამცა განკურნა იგი, და წარავლინა თჳსა ლავრად და მისცა მას საჴმარი თჳსი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარი ესე ვითარცა თჳსსა სენაკსა შევიდა და დაწვა გოდოლსა მას თჳსსა, მოუწოდა მამათა ლავრისათა თჳსა თავსა დეკემბერისასა და მისცა მათ მამასახლისი ვინმე, ბჳრიტელი ნათესავით, რომელსა სახელი ერქუა მელიტონ, და ამცნო მას და ჰრქუა: იხილე, ვითარ მიითუალავ წესსა მონასტერთასა, და უქცეველად დაიმარხე.
მისა	ცხო.ეფთ	მაშინ წარავლინა მისა დიოსკოროს მწვალებელმან ორნი კაცნი, მონასტერთა მამასახლისნი: ელპიდი, ბისარიონის მოწაფჱ, და ჯერანტიოს ვედრებად მისა, რაჲთა შეუდგეს მას.
მას	ცხო.საბ	და ესე აღწერით მისცა მას.
მან	ცხო.საბ	და დაყო ნეტარმან მან ოთხი დღჱ და არარაჲსაჲ გემოჲ იხილა, არცა ვის თანა ზრახვიდა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ მოვიდეს მისა და იწყეს ვედრებად, ჰრქუა მათ წმიდამან: ნუ იყოფინ ღმრთისა, უკუეთუმცა დიოსკორეს მწვალებელსა შეუდეგ, გინა ბოროტად სარწმუნოებასა მისსა.
მას	ცხო.საბ	ვითარცა წინა წერილ არს, ოდეს ბრძანებაჲ იგი მეფისაჲ განაცხადა იერუსალემს, მაშინ ევედრნეს მას მთავარეპისკოპოსი და სხუანი ეპისკოპოსნი, რაჲთამცა წარვიდა კესარიად და სკჳთოპოლისა, რაჲთა იგივე ბრძანებანი მეფეთანი წარკითხვად სცნეს მათ ქალაქთა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა მივიდოდა სკჳთოპოლისა, წინა-მოეგებვოდა მას თეოდოსი, ეპისკოპოსი ქალაქისაჲ, და ყოველი ერი მის თანა.
იგი	ცხო.ეფთ	და თქუა წმიდამან ევთჳმი: ვითარ-იგი კრებამან ბრძანა და თქუა, კეთილ არს და მე შევიწყნარებ, და ვითარ იგი ბრძანეს სამას ათურამეტთა ეპისკოპოსთა, ჭეშმარიტ არს;
მათ	ცხო.საბ	და მამაჲცა ჩემი იყო მათ თანა.
მას	ცხო.საბ	და ვითარცა განაცხადეს ბრძანებაჲ ესე ქალაქსა მას, შეიყვანეს ნეტარი ესე ბერი საეპისკოპოსოდ.
მისგან	ცხო.საბ	ხოლო სადგურად ეპყრა ეკლესიაჲ წმიდისა პროკოპისი, და განუშორებელ იყო მისგან მამაჲ ჩემი.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან მაკურთხა და აღმადგინა, შემიტყბო და ჰრქუა მამასა ჩემსა: ესე ყრმაჲ ჩემი მოწაფჱ არის და უდაბნოჲსა მამათა შვილი.
მას	ცხო.საბ	და ვითარ ესმა ესე დედასა ჩემსა, უნდა, რაჲთამცა თავყანის-სცა წმიდასა მას.
მისა	ცხო.საბ	და გარე-იდგინა მამამან ჩემმან ბერი თჳსისაგან და მოუწოდა დედასა ჩემსა თავყუანისცემად მისა.
იგი	ცხო.საბ	და ცნა ბერმან, რამეთუ მჴევალი ღმრთისაჲ არს, აკურთხა იგი და, ვითარცა მიხილა მე, თქუა: აჰა მოწაფჱ ჩემი კჳრილე.
მან	ცხო.საბ	ხოლო მან მაკურთხა და აღმადგინა და ჰრქუა დედასა ჩემსა: დაასწავე ამას დავითი, რამეთუ მიჴმს ეგე და ამიერითგან მოწაფჱ ჩემი არს.
მის	ცხო.საბ	და განვედით აბბა პროკოპისა და მის თანა ვჭამეთ და მოვედით საეპისკოპოსოდ.
მის	ცხო.საბ	ხვალისა დღე, ვითარ წარემართებოდა იერუსალემდ, მოვიდა მამისა ჩემისა თანა სახიდ ჩუენდა და ლოცვა-ყო სახლსა შინა ჩუენსა და გუაკურთხნა მამაჲ ჩემი და დედაჲ ჩემი და მე და გამოვიდა სკჳთოპოლისით პატიოსანთა მამათა თანა, რომელნი იყვნეს მის თანა.
მის	ცხო.საბ	და მე რაჲ გარქუ, რამეთუ ნეა-ლავრაჲცა მის მიერ აღეშჱნა უფროჲს ხოლო, რამეთუ მის ადგილისაგან განასხნეს ოროგინჱს მოსავნი, და შენ მომიგე და მარქუ: ჰე, ჰე, მეცა ვიცი.
მას	ცხო.საბ	ხოლო მე ღმრთისა მიერ განმზადებულ ვარ, რაჲთა თავისა ჩემისა სენაკი ვიშენო დიდსა ლავრასა და მას შინა ვიყოფოდი, რაჲთა აღესრულოს მისი იგი თქუმული წინაწარმეტყუელებით და ბრძანებაჲ თქუენი ღირსთაჲ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ეპისკოპოსი დედაქალაქისაჲ წუსწუთ ბასრობით ეტყჳნ მამასა ჩემსა: ვითარ მრთელ არს მოწაფჱ იგი აბბა საბაჲსი?
მის	ცხო.ეფთ	და იწყო სიტყუად მათა, და ვერ შეუძლეს წინა-დადგომად სულისა წმიდისა, რომელი დადგრომილ იყო მის თანა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა განაცხადეს ბრძანებაჲ იგი მეფისაჲ და რომელ-იგი იყო განრყუნილებაჲ სამარიტთაგან, მოიხილეს რაჲ ეპისკოპოსთა მათ, პირველსა პალესტინესა, ვითარცა აქუს ყოველი სამარიაჲ, ათორმეტი კენტენარი აღუმცირეს ხარკი.
მის	ცხო.ეფთ	და ელპიდი აღიარა და შეიწყნარა სიტყუაჲ წმიდისაჲ მის სარწმუნოებისათჳს მუნთქუესვე.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო გარემოჲს რომელნი არიან სკჳთოპოლისსა მოხარკენი, ერთი ხოლო კენტენარი შენდობაჲ უყვეს ეპისკოპოსთა მათ, რამეთუ არა ეგოდენ ეყო განრყუნილებაჲ სამარიტელთა ადგილსა მას, ვითარ სხუათა ადგილთა.
მისა	ცხო.ეფთ	და მიიქცეს ქალაქადვე მისა, რომელსა-იგი წარევლინნეს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ დაიპყრა დიოსკორე ყოველი პალესტინჱ, მოსწრაფე იყო, რაჲთამცა განაშორა წმიდაჲ ესე მართალსა სარწმუნოებასა და უნდა, რაჲთამცა მუაცთუნა იგი სიმარჯჳთ.
მას	ცხო.ეფთ	და მრავალნი მიუვლინნა მას, ჰგონებდა მიდრეკასა მისსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა წმიდამან ევთჳმი ურცხჳნოებაჲ დიოსკორჱსი, ვითარ იგი არა დასცხრებოდა მისა მიმართ, უბრძანა მამათა ლავრისა თჳსისათა, რაჲთა არა შეიწყნარონ დიოსკორჱსი სარწმუნოებაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იგი განვიდა უდაბნოდ.
იგინიცა	ცხო.ეფთ	და ვითარ ცნეს მეუდაბნოეთა, ვითარმედ ამისთჳს განვიდა უდაბნოდ, იგინიცა შეუდგეს მას.
მათ	ცხო.ეფთ	და იყო მათ ჟამთა მეუდაბნოჱ დიდი ლუკიელი, სახელით ჯერასიმოს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ოდეს იყო თჳსსაცა ქუეყანასა, შედგომილ იყო იგი პულიტიას და ფრიად წინა-აღმდგომ იყო ეშმაკისა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ ჟამთა ოდენ მოსრულ იყო ქუეყანით თჳსით და იყოფოდა იგი უდაბნოთა იორდანის პირისათა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იგი და სხუანი მეუდაბნოენი შედგომილ იყვნეს სწავლასა დიოსკორჱს მწვალებელისასა.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა მიუდაბნოეთაგან, რომელნი იყვნეს მის თანა მადლისათჳს, რომელი ბრწყინვიდა წმიდისა ევთჳმის თანა, წარვიდა მისა რუბად და დაყო ჟამი დიდი.
მას	ცხო.ეფთ	და არწმუნა მას წმიდამან, და შეიწყნარა სარწმუნოებაჲ, რომელი გამოვიდა ქალკიდონისა კრებისაგან და განეშორა სწავლასა დიოსკორჱსსა.
მის	ცხო.ეფთ	და მის თანა იყვნეს სხუანიცა მეუდაბნოენი: პეტრე და მარკოზ და ივლიონ და სილოვანე.
მან	ცხო.ეფთ	და ტრაბონ ბარბაროზი დგა გარეშე საკურთხეველისა და ჴელნი მისნი დაესხნეს საკურთხევლისა კანკელსა ზედა, იხილა მან ცეცხლი, გარდამომავალი ზეცით ზედა საკურთხეველსა, ვითარცა სამოსელი.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი, ვინაჲთგან თქუეს: წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთ, ვიდრემდის განიშორეს ჟამისწირვაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და ესე საკჳრველი არავინ იხილა, გარნა რომელნი ცეცხლსა მას შინა იყვნეს, და ტრაბონ და გაბრიელ, რომელი-იგი იყო შობითგან საჭურისი, და არა გამოსრულ იყო სენაკით თჳსით ვიდრე მუნ დღედმდე, დაეყო მას ოცდახუთი წელი შეყენებულსა, და მიერ დღითგან იწყო მოსლვად ეკლესიად.
მისა	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მისა დგან იგი ჟამისწირვასა კართა თანა ეკლესიისათა შიშით და სიმდაბლით მცნებისაებრ, ვითარმედ: იყვნენ ძენი ისრაჱლისანი შიშით და ნუ უდებებით.
იგი	ცხო.ეფთ	და ოდეს წარვალნ იგი ჟამისწირვად, ჰხედავნ ანგელოზთა მსახურებად რაჲ მის თანა და უთხრობნ იგი მამასა ფარულად, ვითარ მრავალგზის ვხედვიდი ძმათა, მო-რაჲ-ვიდოდიან ჩემდა, რაჲთა მივსცე საჲდუმლოჲ პატიოსანი.
მისგან	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიიღიან, ზოგნი განათლდიან მისგან და ზოგნი დაისაჯნიან და ვითარცა მკუდარნი შეიქმნიან, რამეთუ არა ღირს არიედ ნათელსა ღმრთეებისასა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ამისთჳს მრავალგზის ასწავებნ ძმათა, შეაგონებნ მათ და ეტყჳნ: იგულეთ სულისა თქუენისათჳს, ძმანო ჩემნო და მამანო, და თითუეულმან თქუენმან განიკითხენ თავი თჳსი და განაგენ იგი და მისა შემდგომად მიიღენ ჴორცი ქრისტჱსი და სუნ სისხლი მისი ძწოლით, ვითარცა თქუა მოციქულმან: რომელი ჭამდეს და სუმიდეს, ამისგან არა ღირსად დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს, რამეთუ არა განაგნა ჴორცნი თჳსნი.
მათგან	ცხო.ეფთ	ამისთჳს მე ვიტყჳ და შეგაფუცებ ღმერთსა: რომელი ხარბ იყოს მრავალთა საჭმელთა, გინათუ შეიწყნარებდეს გულისსიტყუათა ბოროტთა და იძლეოდის მათგან, გინათუ უდებ იყოს, გინათუ ძჳრისმოჴსენე, ანუ თუ გულმოწყე და ძლეულ იყოს ამათგან.
მას	ცხო.ეფთ	გინათუ ამპარტავან ანუ წინა-აღმდგომ, არა უღირს მიახლებად პატიოსანსა მას საიდუმლოსა, ვიდრემდის განიწმიდოს თავი თჳსი და კეთილითა სინანულითა განიბანნეს ჴორცნი თჳსნი ყოვლისაგან ბილწებისა.
მას	ცხო.ეფთ	ყოველმან რომელმან უწყოდის, ვითარმედ წმიდა არს ყოვლისაგან, რომელი ვთქუ, ვითარცა თქუა წიგნმან: მივახლენით თქუენ მას ბრწყინვალენი პირითა ურცხჳნელითა, წარმოდეგინ!
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო დიოსკორე მოიცთუნა ევდოკია დედოფალი და განაშორა იგი კათოლიკე ეკლესიასა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ყოველნი, რომელნი მყოფ იყვნეს იერუსალჱმს, და უდაბნოჲსა მონაზონნი, შედგომილ იყვნვს მისა.
მათ	ცხო.ეფთ	ხოლო ევდოკია მწუხარე იყო მათ დღეთა, რამეთუ მოკლეს ჰრომს ქმარი ასულისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	და მწუხარე იყო იგი გონებითა თჳსითა, რამეთუ არა უნდა მას დატევებად სარწმუნოებაჲ მშობელთა თჳსთაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ წარავლინნა ანასტასი და სხუანიცა ვინმე კაცნი ანტიოქიად წმიდისა სჳმეონისა, რამეთუ ბრწყინვიდა იგი, ვითარცა ვარსკულავი, სუეტსა ზედა და ჰნათობდა სოფელსა.
მას	ცხო.ეფთ	და მიუწერა, რაჲთა აზრახოს მას საქმჱ, რომელი ღმრთისა სათნო იყოს.
მას	ცხო.ეფთ	და მოუწერა მას წმიდამან სჳმეონ და თქუა: ესე უწყოდე, რამეთუ ოდეს იხილა ეშმაკმან სიმრავლჱ სათნოებათა შენთაჲ, ითხოვა ღმრთისაგან, რაჲთა აჴელმწიფოს შენ ზედა და განგცხრინოს შენ, ვითარცა იფქლი.
მან	ცხო.ეფთ	და დიოსკოროს ეშმაკისა მოციქული არს და მან აღაშფოთა სული შენი.
იგი	ცხო.ეფთ	მე, დედოფალო, მიკჳრს შენი, რამეთუ გაქუს შენ თანა-შემწჱ ცხორებისაჲ და არა იცი იგი და შორად წარმუავლინე ვსებად წყლისა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა ესე ევდოკიას, იკითხა წმიდისა ევთჳმისთჳს, და უთხრეს მას, ვითარმედ არა შევალს იგი ქალაქად.
იგი	ცხო.ეფთ	და განვიდა იგი ქალაქით მთასა მაღალსა, რომელი შორავს ლავრასა მას წმიდისასა ოცდაათ უტევან.
მას	ცხო.ეფთ	და აღაშჱნა მას ზედა კოშკი, რაჲთა ყოველსა ჟამსა განვიდოდის მისა და სარგებელ იყოფდეს სწავლისა მისისაგან.
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ მიავლინა ევდოკია წმიდისა მის კოზმან ჯუარის-მცველი და ანასტასი მის თანა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და შთავიდეს იგინი მისა.
მათ	ცხო.ეფთ	და წმიდაჲ თეოკტისტოს მათ თანა.
მათ	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მრავლისა ვედრებისა აღმოვიდა მათ თანა კოშკად, რომელი აღაშჱნა მთასა მას ზედა, რომელსა ჰრქჳან სახილველი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა დედუფალმან წმიდაჲ იგი, თაყუანის-სცა მას სიხარულითა დიდითა და თქუა: აწ მიცნობიეს, რამეთუ ღმერთმან მოხედვა ყო ჩემდა, დაღაცათუ მე არა ღირს ვიყავ ხილვასა შენსა.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ ბერმან წმიდამან აკურთხა იგი და ჰრქუა: ასულო, ამიერითგან ეკრძალე თავსა შენსა, რამეთუ შეიწყნარე შენ სიტყუაჲ დიოსკორე მწვალებელისაჲ, და ამისთჳს შეგემთხჳვნეს ესე განსაცდელნი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე ჰრქუა, ულოცა მას და წარვიდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ფრიად უკჳრდა ევდოკიას სათნოებაჲ იგი წმიდისაჲ მის და ყო ყოველი, რაჲცა ჰრქუა მას ბერმან, და აღასრულა იგი საქმით.
იგინიცა	ცხო.ეფთ	და ვითარ ცნეს, ვითარმედ ევდოკია მოიქცა ეკლესიად, იგინიცა მოიქცეს სარწმუნოებასა მართალსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ელპიდი დაუტევა ცთომაჲ იგი და მოიქცა კათოლიკე ეკლესიად.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო მის თანა ერი მრავალი და მონაზონნი, რომელნი იყვნეს ჴელსა ქუეშე ელპიდისსა.
მის	ცხო.ეფთ	სახელი ერთისაჲ მის – მარკიანე და მეორისაჲ – რომანოს.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო ევდოკია წარავლინა და მოუწოდა ძმასა ჯუარის-მცველისასა წმიდისა ევთჳმის ლავრით და დაადგინა იგი ხუცად წმიდისა ადგომისა.
მის	ცხო.ეფთ	და გაბრიელ იპყრა მის თანა და აკურთხა იგი მამასახლისად წმიდისა სტეფანჱსა.
მას	ცხო.ეფთ	და რამეთუ ევდოკია არა უდებ-ყო და წარავლინა ლავრად წმიდისა ევთჳმისა, და მოუწოდა ანდრეას და დაადგინა მამასახლისად წმიდისა ნიაჲსა, რომელ მას აღეშჱნა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ იქმნა წმიდაჲ ევთჳმი ოთხმეოცდაორის წლის, მოვიდა მისა წმიდაჲ საბა და ევედრა მას, რაჲთამცა შეიწყნარა იგი.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ შეიწყნარა, მისცა იგი დომენტიანოსს, მოწაფესა თჳსსა, და დაყო მის თანა ჟამი რავდენიმე.
მისსა	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მისსა მოუწოდა და ჰრქუა: შვილო ჩემო, არა კეთილ არს შენდა ლავრასა შინა ყოფაჲ, რამეთუ ჭაბუკ ხარ, და საკრებულოჲ უმჯობჱს არს ჭაბუკთათჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო წმიდაჲ ევთჳმი მოსწრაფე იყო, რაჲთა არავინ ლავრასა თჳსსა უწუერული შეიწყნაროს ბრძოლისათჳს ეშმაკისა, და წარავლინა იგი წმიდისა თეოკტისტჱსა და თანა-წარაყვანა მას ერთი მამათაგანი, და უბრძანა მას, რაჲთა ჰრქუას წმიდასა თეოკტისტეს, ვითარმედ: შეიწყნარე ჭაბუკი ესე და იღუწიდ მისთჳს, რამეთუ მიწევნად არს ეგე დიდსა მონაზონებასა.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და აწ ვერ შემძლებელ ვარ თხრობად ყოველსა განგებასა მისსა, არამედ უკუეთუ უნდეს უფალსა, და განვასრულოთ, რომელსა-ესე შინა ვართ, სხუასა წიგნსა შინა მიგითხრათ ცხორებაჲ მისი, რამეთუ არა ჯერ-არს დაფარვად, რომელი გჳთხრეს მისთჳს კაცთა წმიდათა.
მათ	ცხო.ეფთ	მათსა მათ ჟამთა ლეონ ქრისტჱსმოყუარემან მიიღო მეფობაჲ მარკიანჱსგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო კაცი სახელით ტიმოთეოს, რომელსა ეწოდა კუერნ, აღაშფოთა ალექსანდრიაჲ და მოკლა პატრეაქი მუნი სამონათლოსა შინა და დაჯდა იგი ადგილსა მისსა.და შეშფოთნა მისთჳს ყოველი იგი ეგჳპტისა ქუეყანაჲ.
მის	ცხო.ეფთ	და ორნი კაცნი მეუდაბნოენი გამოვიდეს ნიტრიით მთით და ვითარ მოიწივნეს პალესტინედ, მივიდეს წმიდისა ევთჳმისა საკჳრველთმოქმედისა, რამეთუ ჰამბავი მისი განთქმულ იყო ყოველთა ადგილთა, და იყოფოდეს მის თანა კაცად-კაცადი სენაკსა მარტოდ.
მას	ცხო.ეფთ	და წმიდასა მას დიად უყუარდეს და ყოველსა ჟამსა უჴმის მათ და უთხრობნ მათ, რომელ-იგი ეხილვა თუალითა გულისა მისისაჲთა, ვითარმედ დასხდომად არიან იგინი საყდარსა წმიდისა იაკობ მოციქულისასა, კაცად-კაცადი თჳსსა ჟამსა, და წარიყვანნის იგინი მის თანა კჳტილაჲსა უდაბნოსა და რუბაჲსასა თოთხმეტით იანვარითგან ვიდრე ბზობადმდე, და არნ მის თანა წმიდაჲ ჯერასიმეცა და სხუანი მეუდაბნოენი.
იგიჲ	ცხო.ეფთ	ხოლო მარტჳრი პოვა ქუაბი დასავალით კერძო ლავრისა და მას შინა დაეყუდა, და შორავს იგიჲ ლავრასა ათხუთმეტ უტევან.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ დაჯდა საყდართა თჳსთა ზედა, მოეჴსენა წინაწარმეტყუელებაჲ წმიდისა ევთჳმისი, რომელი წინაწარმეტყუელა მის ზედა.
მის	ცხო.ეფთ	ხოლო ბიდოს, რომელი იყო მის თანა, დაადგინა იგი კერძოდიაკონად წმიდისა აღსადგომელისა და მიავლინა წმიდისა ევთჳმისა.
მის	ცხო.ეფთ	და ჯუარის-მცველი – მის თანა, მუაჴსენებდა ამას წინაწარმეტყუელებასა მას, რომელ წინაწარმეტყუელა მის ზედა, და ევედრა, რაჲთა უბრძანოს მას გარდამოსლვაჲ მისა ლავრად, რაჲთა იკურთხოს მისგან.
მისა	ცხო.ეფთ	და მიავლინა მისა წმიდამან ევთჳმი და ჰრქუა: მე, მამაო პატიოსანო, ვიხარებ მშჳდობითა შენითა წმიდითა და მინებს ხილვაჲ შენი.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო ტრაბონ, მთავარი იგი არაბთაჲ, წარვიდა ბოსტრედ საქმისა რაჲსმეთჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და შე-ვინმე-ასმინა იგი მთავარსა მის ქალაქისასა და თქუა მისთჳს ყოველი ბოროტი.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიპყრა იგი და პატიმარ ყო საპყრობილესა შინა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიესმა საქმჱ ესე წმიდასა ევთჳმის, მიუწერა ანთიპატროსს, ბოსტრელ კათოლიკოზსა, რაჲთა ნახოს საქმჱ ტრაბონისი და გამოიყვანოს იგი საპყრობილით.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო შუენიერმან ანთიპატროს ვითარ მიიღო წიგნი იგი წმიდისა ევთჳმისი, გამოიყვანა ტრაბონ საპყრობლით და მისცა მას საგზალი გზისათჳს და გაინოზ დაიყენა მის თანა ევლოგიად ყანისაგან წმიდისა ევთჳმისა და აკურთხა იგი ეპისკოპოსად მადაბა ქალაქსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შორავს ადგილი იგი ლავრისაგან ვითარ ოც უტევან, რომელსა ჰრქჳან წმიდისა პეტრჱსი.
მის	ცხო.ეფთ	და აღაშჱნა მუნ ლაკუაჲ დიდი და დღეთა მარტჳლიისათა განვიდა ხილვად ლაკჳსა მის შჱნებასა და მიხედნა სენაკებსა წმიდისა ევთჳმის ლავრისასა, ვითარ-იგი არიან უდაბნოსა ზედა.
იგი	ცხო.ეფთ	და მოეჴსენა სიტყუაჲ იგი წერილისაჲ: ვითარ საყუარელ არიან სახლნი შენნი, იაკობ, და საყოფელნი შენნი, ისრაჱლ!
მისა	ცხო.ეფთ	მაშინ წარავლინა გაბრიელ, იკონომოსი წმიდისა სტეფანჱსი, წმიდისა ევთჳმისა, ევედრებოდა, რაჲთა უბრძანოს მისლვაჲ მისა, რაჲთა სარგებელ ეყოს სიტყუათაგან მისთა.
მან	ცხო.ეფთ	და მოუვლინა მას წმიდამან მან და ჰრქუა: უწყოდე, რამეთუ არღარა ხილვად გივი კუალად ჴორცითა და რაჲსათჳს ხარ შენ, ასულო, შფოთ და უდებ?
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე ესმა ევდოკიას, შეწუხნა ფრიად და უმეტეჲსადღა, რამეთუ ჰრქუა მას: ნუ მომიჴსენებ წიგნითა გინა სხჳთა რაჲთ, რამეთუ უნდა მას დატევებაჲ მრავალთა ღალათაჲ.
მან	ცხო.ეფთ	მაშინ მსწრაფლ შემოვიდა ქალაქად და მიუვლინა პატრეაქსა და უთხრა, რაჲ-იგი ჰრქუა წმიდამან მან.
იგი	ცხო.ეფთ	და მოჰვლიდა იგი ეკლესიათა, რომელნი მას აეშჱნნეს, და კურთხევად სცემდა და მისცემდა თითოეულსა ეკლესიასა ღალასა, რომელი კმა-ეყოფოდა.
მისა	ცხო.ეფთ	და შთავიდა მისა წმიდაჲ ევთჳმი და დაადგრა მის თანა, ვიდრემდის შეისუენა, და დაჰმარხა იგი.
მისგან	ცხო.ეფთ	და ვითარ ეუწყა ანასტასის, ვითარმედ წმიდაჲ თეოკტისტე გარდაიცვალა და წმიდაჲ ევთჳმი მუნ არს, პოვა მიზეზი, რაჲთა შთავიდეს და იკურთხოს მისგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და შთავიდა იგი სწრაფით და ვითარ ვანად მიიწია, შეუპყრნა ჴელნი წმიდასა ევთჳმის და იწყო ამბორის-ყოფად მათა და თქუა: მრავალი ჟამი მაქუს, ვინაჲთგან მინდა ამათ ჴელთა ამბორის-ყოფაჲ.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	არა ჴუებულ მყო ღმერთმან მისგან, არამედ გევედრები, რაჲთა ლოცვა-ჰყო ჩემ ზედა წინაწარმეტყუელებისა მისთჳს, რომელი წინაწარმეტყუელე, რაჲთა დაიცვეს იგი ღმერთმან, ვითარცა აღსასრულამდე.
მან	ცხო.ეფთ	მიუგო წმიდამან მან და ჰრქუა: მე ვევედრები სიწმიდესა შენსა, რაჲთა მომიჴსენოდი ვედრებათა შენთა ღმრთისა მიმართ.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ მიუგო მას მამათმთავარმან და ჰრქუა: მე გევედრები, რაჲთა შენ ჩემთჳს ჰყო ესე, რამეთუ ვიცი ნიჭი მადლისა შენისაჲ და ძალი, რომელი მოგცა ღმერთმან.
მას	ცხო.ეფთ	და მიუგო მას ბერმან სიმდაბლით და ჰრქუა: შემინდვე მე, მამაო პატიოსანო.
მას	ცხო.ეფთ	მიუგო პატრეაქმან და ჰრქუა მას: ოდეს წმიდაჲ თეოკტისტე ცოცხალ იყო, შენ განაგებდ ვანსა ამას და შენ აღაშჱნე და ჰყავ სიწმიდის ადგილ ქრისტჱსა ძალითა სულისაჲთა, რომელი არს შენ თანა.
იგი	ცხო.ეფთ	და აღვიდა იგი ქალაქად.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ წმიდამან ევთჳმი მოუწოდა მარისს, დედის-ძმასა ტრაბონისსა, რამეთუ სრულ იყო იგი სათნოებითა, ბერი კეთილი და შემძლებელი, განგებად სულთა ნებისაებრ ღმრთისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და განაჩინა იგი მამასახლისად ვანსა მას ზედა და ეგრჱთ აღვიდა ლავრად თჳსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ორისა წლისა განსრულებასა შეისუენა მარის, და შთავიდა წმიდაჲ ევთჳმი და დაჰმარხა იგი საფლავსა წმიდისა თეოკტისტჱსსა და ლონგინოზ ვინმე დაადგინა მამასახლისად.
მანვე	ცხო.ეფთ	და მე ცოდვილი ესე ვიტყჳ სიტყუასა ამას, ვითარმედ: ღმერთმან რომელმან გამოუცხადნის წინაწარმეტყუელთა თჳსთა საქმენი თჳსნი, მანვე გამოუცხადის ამას წმიდასაცა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იქმნა იგი დიდ მოძღუარ.
მას	ცხო.ეფთ	და გაბრიელ, ხუცესი ადგომისაჲ, რომელი მამასახლის იქმნა სტეფანე-წმიდისა, და დაყო მას ზედა ოცდაოთხი წელი.
იგი	ცხო.ეფთ	და მივიდის იგი მუნ შემდგომად განცხადებისა ზატიკისა და დაეყუდის მუნ, ვიდრე დღემდე ბზობისა, ვითარ-იგი ჰყოფნ წმიდაჲ ევთჳმი.
მას	ცხო.ეფთ	და ამისა შემდგომად გარდაჲცვალა მას შინა დიდთა მარხვათა და დაემარხა მუნ შინა ოთხმეოცისა წლისაჲ.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და ესე ვთქუ მოწაფეთათჳს წმიდისა ევთჳმისთა, არამედ ამიერითგან თჳთ მისთჳს მიგითხრა.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა წადიერებაჲ ჩემი, წარმიყვანა მე მის თანა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მომხედნა მე წმიდამან ევთჳმი და იხილა სულმცირებაჲ იგი ჩემი, შევეწყალე და განგუეშორა ჩუენგან მცირედ, ვითარ ქვის-სატყორცებელ ოდენ და დავარდა პირსა ზედა თჳსსა და იწყო ვედრებად ღმრთისა მიმართ და იტყოდა: უფალო, ღმერთო ძალთაო, აღმოგჳცენე წყალი ქუეყანასა ამას განჴმელსა და დაშრიტე წყურილი ძმისაჲ ამის.
იგი	ცხო.ეფთ	და შემდგომად ლოცვისა აღიღო მცირჱ იგი სათხრელი, რომლითა აღმოვითხარით ძირთაგან ქუეყანისათა, და მცირედ მოთხარა ქუეყანასა, და აღმოეცენა წყალი, და მიმიწოდა და მიჩუენა წყალი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და არა ოდენ ესე ნიჭი მისცა მას ღმერთმან, არამედ აუწყაცა დღჱ იგი განსლვისა მისისაჲ ამიერ სოფლით და რაჲ-იგი შემთხუევად იყო ადგილსა მისსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და მეცა გითხრა, ვითარმედ იგი იყო გარდაცვალებაჲ მისი.
მას	ცხო.ეფთ	ვითარ-იგი მითხრეს მამათა შემდგომად განცხადებისა რვითა დღითა, ჩუეულებაჲ აქუნდა განსლვად უდაბნოდ, და შემოუკრბეს მას მამანი, რომელნი მშჳდობასა დაუტევებდეს და რომელნი თანა-წარჰყვებოდეს.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ თანა იყვნეს მარტჳრი და ელია.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ-იგი იხილეს, რამეთუ არარას ამცნებდა და არცა ეკაზმოდა რას ჩუეულებისაებრ, ჰრქუეს მას: ნუუკუე განხუალა ხვალე, მამაო?
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო იტყოდა იგი აღსრულებასა თჳსსა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ-იგი ღამესა ათევდეს, წარიყვანნა ორნი ხუცესნი და შევიდა სადიაკონედ და ჰრქუა მათ: ესე ღამის-თევაჲ დასასრული არს ღამის-თევისა ჩემისაჲ თქუენ თანა ჴორცითა, რამეთუ ღმერთსა მიუწოდებია ჩემდა.
მისა	ცხო.ეფთ	და ვითარ შეკრბეს მისა ყოველნი, ჰრქუა მათ: ძმანო ჩემნო და საყუარელნო, მე წარვალ გზასა, რომელსა წარვიდეს მამანი ჩუენნი.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და მისთჳს გჳღირს, რაჲთა ვჰმადლობდეთ ყოველსა ჟამსა და ვადიდებდეთ.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარცა ესე ჰრქუა მათ, ჰკითხა მათ: ვინ გნებავს მამასახლისად თქუენდა?
მათ	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მათ წმიდამან მან: ვერ შესაძლებელ არს ესე, რამეთუ დომენტიანოს არღარა ცოცხალ ყოფად არს შემდგომად ჩემსა, გარნა შჳდ დღე ოდენ.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ დაუკჳრდა მათ, რამეთუ კადნიერად უთხრა, რაჲ-იგი ყოფად იყო.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ნათესავით იერიქოელი.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი;
მათა	ცხო.ეფთ	ყოველნი მამანი დაჯერებულ არიან, რაჲთა იყო მათა მამასახლის და მწყემს.
მათ	ცხო.ეფთ	მაშინ უჩუენა მათ ადგილი, რომელსა მონახტერი ყოფად იყო და უცხოთა შეწყნარებისათჳს და ღამის-თევისა და ფსალმონებისათჳს და ძმათათჳს, რომელნი განსაცდელსა შინა იყვნენ, და უფროჲსღა მძიმეთა გულითა განაკრძალებდი და ასწავებდი.
მისგან	ცხო.ეფთ	და უკუეთუ ვპოო კადნიერებაჲ წინაშე ღმრთისა, ესე თხოვაჲ პირველად ვითხოვო მისგან, რაჲთა თქუენ თანა ვიყო სულითა, და რომელნი შემდგომად თქუენსა იყვნენ ადგილსა ამას.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე თქუა, განუტევნა ყოველნი, გარნა დომენტიანოს ოდენ დაიყენა მის თანა.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	იტყოდეს მისთჳს, ვითარმედ ხილვაჲ მისი იყო ვითარცა ანგელოზისაჲ და გულისსიტყუაჲ მისი – მშჳდ და განგებაჲ მისი – სიმდაბლით.
მას	ცხო.საბ	ამისსა შემდგომად აღაშჱნეს ლაკუაჲ დიდი გოდოლსა მას ქუეშე, სადა იყოფოდა ნეტარი მამაჲ ჩუენი საბა.
მას	ცხო.საბ	ქუაბი იგი, რომელსა შინა სენაკად მისა აღვიდოდა გზაჲ ღმრთით-ვნებულისა მისგან ეკლესიისა, და მას ზედა იყო კლდჱ ერთი დიდი.
იგი	ცხო.საბ	იგი სკეპტორად აღაშჱნეს მამათა, რაჲთა მუნ დაწმიდნებოდის წყალი და მიერ დაწმედილი იგი ლაკუად მივიდოდის.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ჴორცითა და ასოჲთა მრთელ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ესრჱთ იყო ცხორებაჲ მისი: ჴორცთა შინა შეიწირა იგი ღმრთისა სამისა წლისაჲ და დაისწავა ყოველი ეკლესიისა სწავლაჲ და მოვიდა იერუსალჱმდ ოცდაცხრისა წლისაჲ და დაყო უდაბნოს სამეოცდარვაჲ წელი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ოდეს შეისუენა, იყო იგი ოთხმეოცდაათჩჳდმეტისა წლისაჲ.
მათ	ცხო.ეფთ	და მოვიდეს ყოველნი მეუდაბნოენი ყოველთაგან ადგილთა, და მათ თანა წმიდაჲ ჯერასიმეცა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მრავალნი საკჳრველნი ქმნნა ღმერთმან ჴორცთა მათ მიერ წმიდისათა.
იგი	ცხო.ეფთ	დაუკჳრდა იგი პატრეაქსა და ყოველთა, რომელნი იყვნეს მის თანა.
მისა	ცხო.ეფთ	და დაყვეს ვიდრე მეცხრედ ჟამამდე და ვერ შეუძლეს დაფლვად მისა სიმრავლისაგან ერისა, რომელნი იკურთხეოდეს ჴორცთაგან მისთა.
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ უბრძანა პატრეაქმან მჴედართა განსხმაჲ ერისაჲ მის.
იგი	ცხო.საბ	ჟამსა ზამთრისასა აღაშჱნებ სკეპტორი იგი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ განმრავლდეს წყალნი, აღივსო სკეპტორი იგი და განსთქდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შთადვეს იგი მამათა ლუსკუმასა და დადგეს იგი ადგილსა წმიდასა.
მათგან	ცხო.ეფთ	რამეთუ მიეღო მათგან მამაჲ მათი.
მათ	ცხო.ეფთ	და ევედრებოდა მათ პატრეაქი, რაჲთა მივიდოდიან მისა ყოველსა ჟამსა.
მათ	ცხო.ეფთ	და დაუტევა მათ თანა ბიდოს, რაჲთა აღაგო კეთილად საფლავი წმიდისაჲ მის, რამეთუ ეგულებოდა აღებაჲ გუამისა მისისაჲ ადგილისა მისგან და დადებაჲ, სადა-იგი აღაშჱნონ საფლავი.
მის	ცხო.ეფთ	ხოლო დომენტიანოს, შუენიერი მოწაფჱ წმიდისაჲ მის, რომელი-იგი მოსწრაფე იყო მონასტერსა შინა და ლავრასაცა, რამეთუ დაყო მსახურებასა მის წმიდისასა ერგასისი წელი და იჭირვოდა და შურებოდა მის თანა ქუეყანასა ზედა, და ღირს იქმნა, რაჲთა დაიმკჳდროს მის თანა სასუფეველი ცათაჲ, რამეთუ სათნო-ეყო იგი ღმერთსა, და იყო იგი რჩეულ კაცთა შოვრის.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ყრმაჲ იგი შთაჲტაცა ღუარმან შიდა ეზოდ, და ნაღუარევი იგი წყლისაჲ მის ქვითურთ ზედა დაეცემოდა ეზოსა მას შინა, რომელი არს შოვა სამთა ეკლესიათა, სადაცა ძეს პატიოსანი გუამი ნეტარისა მამისა ჩუენისა საბაჲსი.
მას	ცხო.ეფთ	და დაყო ექუსი დღჱ და არა განეშორებოდა საფლავსა მას მოძღურისა თჳსისასა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო არს სიმაღლჱ კლდისაჲ მის ვითარ ათ კაც ოდენ.
მას	ცხო.ეფთ	და განთენებასა მეშჳდისა დღისასა ეჩუენა მას წმიდაჲ ევთჳმი დიდებითა დიდითა და პირითა ბრწყინვალითა და ჰრქუა: მოვედ, შვილო, ადგილსა დიდებულსა, რომელი განმზადებულ არს შენთჳს, რამეთუ მე ვევედრე ქრისტესა შენთჳს, რაჲთა იყო ჩემ თანა ადგილსა, რომელსაცა მე ვიყო.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა დასცხრა წჳმაჲ, იპოვა ყრმაჲ იგი ქვათა ქუეშე ნაღუარევთასა წინაუკუნ ღმრთით-შენებულსა მას ეკლესიასა, და არარაჲ ევნო ყრმასა მას.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა ესე დომენტიანოსს, მოვიდა ეკლესიად და უთხრა მამათა ჩუენებაჲ იგი, რომელ იხილა.
მათ	ცხო.საბ	ამას საკჳრველსა მე თჳთ ვხედევდ, რამეთუ შთასრულ ვიყავ მე ნეა-ლავრით მათ დღეთა შინა დიდსა ლავრასა და ვეძიებდ ადგილსა, რაჲთამცა ვიშჱნე სენაკი.
მათ	ცხო.საბ	და ესე დიდთა მათ მისთა საქმეთაგანი მცირედ რაოდენმე გამოვიღე და დავწერენ, არამედ მაწუევს მე ჟამი, რაჲთა ვთქუა, რომელი შეემთხჳა მოწაფეთა მისთა და მამასახლისთა შემდგომად მისსა.
მისსა	ცხო.ეფთ	ხოლო ბიდოს მრავლითა სწრაფითა აღაშჱნა საფლავი ქუაბსა მას შინა, რომელსა დაეყუდის წმიდაჲ ევთჳმი წინაჲს, და დაარღჳა ქუაბი იგი და შებერა იგი ქვითა და შოვრის მისსა შექმნა საფლავი წმიდისა ევთჳმისი და გარემო მისა შექმნა საფლავები მამასახლისთათჳს და ხუცესთა და ძმათათჳს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან პეტრე ვითარცა მიიღო ათასი იგი დრაჰკანი, განუყო იგი თითუეულსა მონასტერსა, სადა ჴმდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და შთამოვიდა ლავრად დიდითა პატივითა და აღიღო გუამი იგი წმიდისაჲ მის, სადაჲთ იგი იდვა, ჴელითა თჳსითა და დადვა იგი ადგილსა მას, რომელი აღაშჱნა მისთჳს.
იგი	ცხო.საბ	ამან აბბა მელეტი მიითუალა ნეტარისა ბერისაჲ იგი სამწყსოჲ განმრავლებული, და ესე სამწყსოჲ მგელთა განჭრად ედვა, უკუეთუმცა არა მწყემსთმთავარი ქრისტე ღმერთი ჩუენი შეეწია.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ დადვა, მოაგო ადგილი იგი და დაჰკრძალა, რაჲთა არავინ წარიღოს რაჲმე გუამისაგან მის წმიდისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და დასდვა მარმარილოჲ იგი და საევლოგიეჲ ვეცხლისაჲ დამართებით მკერდსა მის წმიდისასა, და ვიდრე მუაქამდე საევლოგიეჲ იგი მუნ არს.
მისგან	ცხო.ეფთ	და არიან მისგან კურნებანი მრავალნი, რომელნი მიიღებენ მისგან სარწმუნოებით.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო კეთილისა ამის მწყემსისა აღსრულებისა შემდგომად სამწყსოჲ იგი იურვოდა, რამეთუ არა აქუნდა მწყემსი მაგარი.
იგინი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განიშორა პატრეაქმან ჟამისწირვაჲ, წარიყვანა მარტჳრი და ელია და აღვიდა ქალაქად წმიდად და აკურთხნა იგინი ხუცად წმიდისა აღსადგომელისა.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა იხილეს სიკუდილი მამისა ჩუენისა საბაჲსი ნონოს და მისთანათა მათ, სიღრმჱ იგი უკეთურებისა გულისა მათისაჲ და არა მართლმადიდებლობაჲ განაცხადეს და ასწავებდეს უშჯულოებასა მას მახლობელთა მათთა.
მის	ცხო.ეფთ	და მოიღო მეფობაჲ ზენონ, მამამან მის ყრმისამან.
მის	ცხო.ეფთ	და აღდგა მის ზედა ბასილიკოს, და მეოტ იქმნა მისგან ზენონ აისურიად და მან დაიპყრა მეფობაჲ.
მათ	ცხო.საბ	არა ხოლო თუ რომელნი ნეა-ლავრას მყოფ არიან მეტყუელნი კაცნი მიიქცივნეს მათსა მას სიცრუვესა, არამედ მარტჳრის მონასტრისანიცა და ფერმინჱს ლავრისანი, შემდგომად სიკუდილისა ნეტართა მათ მამათაჲსა ფერმინჱსა და საზომენჱსა, რომელნი-ესე მჴნე იყვნეს და თანა-მოღუაწე ნეტარისა საბაჲსა.
იგი	ცხო.საბ	არა ხოლო თუ ესე, არამედ დიდისა ლავრისანიცა და სხუათა მონასტერთა უდაბნოჲსათა შეუძლეს მცირეთა ჟამთა დათესვად ოროგინჱსი იგი მედგარი სარწმუნოებაჲ.
მათ	ცხო.საბ	მათ ჟამთა ოდენ დომენტიანოს ვინმე მამასახლისად დადგა მარტჳრის მონასტერსა, და თეოდორე, რომელსა ერქუა ასკიდა, ესე ნეა-ლავრას მთავარგანმგებელად იყო.
მათთჳს	ცხო.ეფთ	მაშინ მარტჳრი პირველმოჴსენებული დადგა პატრეაქად და მიუწერა ზჱნონს მეფესა და აკაკის კოსტანტინეპოვლელსა პატრეაქსა, მწვალებელთა მათთჳს, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს, რომელთა წინამძღუარი იყო ჯერანტიოს, და უნდა გარდაქცევაჲ მართლისა სარწმუნოებისაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ მიწერა პატრეაქმან წიგნი მეფისა ჴელითა ბიდოს დიაკონისაჲთა და წარავლინა იგი კოსტანტინეპოვლისა.
იგინი	ცხო.საბ	და აღვიდეს იგინი კოსტანტინეპოლისა და მიზეზად რეცათუ კრებასა ქალკიდონისასა შეერთებოდეს.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ შთავიდა ბიდოს იოპედ, პოვა ნავი, რომელი მივიდოდა კჳპრედ, და შეჯდა მას შინა.
იგინი	ცხო.საბ	ამან შეიყვანნა და შეაწყნარნა იგინი პაპა ევსების.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიიწია ფალღოსდ, რომელსა ჰრქჳან პართანიკონ, აღდგეს ქარნი ნავსა მას ზედა ღამით, და შეიმუსრა ნავი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და ღმერთმან, რომელმან ინება ჴსნაჲ ბიდოსისი, მოსცა მას ძელი, რომელსა მოეკიდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იყო იგი შიშსა მას შინა და ჭირსა ფრიადსა, მოეჴსენა მას ღმერთი და წმიდაჲ ევთჳმი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე თქუა ბიდოს, ეჩუენა მას წმიდაჲ ევთჳმი, ვიდოდა რაჲ წყალთა ზედა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარ ესმა ესე ნონოსს და მისთანათა, განძლიერდეს და სწრაფით და ღამის-თევით სამგზის დაწყეულისა ოროგინჱსი იგი ღუარძლი ყოველსა პალესტინესა დასთესეს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ იხილა იგი ბიდოს, შეეშინა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას წმიდამან ევთჳმი: ნუ გეშინინ, მე ვარ ევთჳმი, მონაჲ ღმრთისაჲ.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ესე გელასი ვითარცა დაემკჳდრა მამასახლისობასა მის ლავრისასა, პოვნა ვინმე ოროგინჱს წვალებისა მავალნი კრებულსა მას შინა.
იგი	ცხო.საბ	და მივიდა იგი დიდისა იოვანე დაყუდებულისა და ეზრახა მას ამის სახისათჳს.
მათთჳს	ცხო.ეფთ	არამედ უკუნიქეც და არქუ, რომელმან-იგი წარგავლინა, ვითარმედ ესრჱთ თქუა წმიდამან ევთჳმი: ნუ ზრუნავ მწვალებელთა მათთჳს, ღმერთი არს, რომელმან მუაქცივნეს იგინი კათოლიკე ეკლესიად.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ გელასი უბრძანა მოღებად წიგნი იგი ანტიპატროსის თქუმული, რომელი თქუა ოროგინელთა ზედა, და წარკითხვად სცა ეკლესიასა შინა.
იგი	ცხო.ეფთ	სადა-იგი საფლავი ჩემი აღაშჱნე, დაარღჳე სენაკები საფუძველითურთ, რამეთუ არა სთნავს ღმერთსა, რაჲთა იყოს ადგილი იგი ლავრად, არამედ საკრებულოდ.
მის	ცხო.საბ	ხოლო იყო შფოთისა მის წინამძღუარ იოვანე, მთავარდეკანოზი ლავრისაჲ მის, ნათესავით ანტიოქელი, რომელი გამოეძო მამათა საკურთხევლით წვალებისათჳს, და მას თანა შეყოფილ იყო იოვანე, რომელსა ერქუა ქუხილისა ეშმაკი, და პტოლომე.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა ესე ბიდოსს, ჰრქუა წმიდასა მას: გიბრძანებია, მამაო წმიდაო.
იგინი	ცხო.საბ	და იპოვნეს იგინი ვითარ ორმეოც კაც ოდენ, და ყოველნი ესე მიკრბეს ნეა-ლავრად ნონოსისა და ლეონტი ბჳზანტიელისა, რომელი კოსტანტინეპოლისით შთამოსრულ იყო.
მას	ცხო.საბ	და შეზრახვაჲ ყო, რაჲთამცა დააქციეს დიდი ესე ლავრაჲ, და არამცა იყო საყოფელი კაცთაჲ მას ადგილსა.
იგინი	ცხო.საბ	ეგრე ჰგონებდეს, ვითარმედ შეეზრახნენ იგინი მის მონასტრისა მამასახლისსა სოფრონის, კაცსა მოშიშსა ღმრთისასა, და სხუათა მამათა.
იგი	ცხო.საბ	არამედ ღმერთმან დააბრმო გონებაჲ მათი, და სირცხჳლით გამოვიდეს მონასტრისაგან და აღივსნეს გულისწყრომითა დიდითა ყოველნი, ლეონტი და მისთანანი იგი, გელასის ზედა და დიდისა ლავრისათჳს.
მათ	ცხო.საბ	და დასდვა მათ ზედა ღრუბელი და ნისლი.
მას	ცხო.საბ	და დღესა მას დაილეწვოდეს შეცთომილნი, მიმოდარორინებდეს და, ვითარ მესმა კაცისა სარწმუნოჲსაგან, დიდითა ჭირითა ხვალისა დღჱ მარკიანჱს მონასტერსა თანა იპოვნეს.
მას	ცხო.საბ	მას ჟამსა ოდენ მოვიდა მთავარეპისკოპოსი ანტიოქიისაჲ ეფრემ იერუსალემდ და პაპა ევსები პავლჱსა, ალექსანდრიელ ეპისკოპოსისა, გამოძებულისა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა პაპა ევსები განუტევა კრებული იგი, რომელ იყო პავლჱსთჳს, ალექსანდრელ ეპისკოპოსისა, ამისსა შემდგომად მოვიდა იერუსალემდ.
მისა	ცხო.საბ	მაშინ შევიდა მისა ლეონტი ბჳზანტიელი და შეიყვანნა მის თანა გამოსხმულნი იგი მწვალებელნი ლავრით.
იგი	ცხო.ეფთ	და არა ჭეშმარიტ ეგონა ხილვაჲ იგი, არამედ ესრე ჰგონებდა, ვითარმედ ჩუენებასა იხილავს.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ წარმოჰბურა მას წმიდამან ევთჳმი ფიჩჳ თჳსი და გაუტევა მშჳდობით.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ მოუწოდა აბბა გელასის და ჰრქუა: ანუ შეიყვანენ ესენი, უკუეთუ არა, იგი, რომელ მტერნი მაგათნი შინა არიან, იგინიცა გამუასხენ.
იგი	ცხო.ეფთ	და აღიტაცა ბიდოს, ვითარცა აღიტაცა ამბაკუმ წამსა თუალისასა, და იპოვა იგი კიდესა ზღჳსასა და მუნით მოვიდა ქალაქად წმიდად, და არავინ, ცნა მოსლვაჲ მისი.
მის	ცხო.საბ	ესე მისთჳს ჰრქუა, რამეთუ მშჳდობაჲ უნდა ადგილისაჲ მის.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარ შეაჭირვა მათ ესრჱთ, მაშინ შეიზრახნეს მამანი და წარავლინნეს ლავრისაგანნი კაცნი ანტიოქიად: სტეფანე და ტიმოთე და სხუანი ოთხნი ძმანი, რომელთა ნეფსით თჳსით დევნულებაჲ დაითმინეს.
მას	ცხო.საბ	ესენი ვითარცა მივიდეს ანტიოქიად, ყოველი, რაჲ-იგი შეემთხჳა ადგილსა მას, აუწყეს მთავარეპისკოპოსსა ეფრემს და მიართუნეს მას წიგნნი ნეტარისა ანტიპატრე ეპისკოპოსისანი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შევიდა სახიდ თჳსა და განიძუარცა ფიჩჳ იგი, რომელი მისცა წმიდამან ევთჳმი ღმრთისა მიერ, და შეიმოსა სამოსელი თჳსი, უჩინო იქმნა ფიჩჳ იგი.
მათგან	ცხო.საბ	და ვითარცა ესმა მთავარეპისკოპოსსა წიგნთა მათგან ოროგინჱსი ღმრთისა მიმართ გმობაჲ, რომელ-იგი მათ მიართუნეს, და გულისხმა-ყო, რაჲ-იგი იქმნების იერუსალემს ოროგინელთაგან, მაშინ აღიძრა ძლიერად და კრებულსა შოვრის შეაჩუენეს ოროგინე და ბილწი იგი წვალებაჲ მისი და მრღჳისა წვალებისა მისისაგანნი მრავალნი შეჩუენებულ ყვნეს ეკლესიასა შინა.
იგი	ცხო.ეფთ	და უთხრა იგი დედასა თჳსსა, ხოლო მან ჰრქუა მას: შვილო, ვითარცა აღუთქუ წმიდასა მას, აღუსრულე გულსმოდგინედ.
იგი	ცხო.საბ	ესე ვითარცა ესმა იერუსალჱმს, განრისხნა ნონოს და მისთანანი იგი ყოველნი მყრალნი მწვალებელნი და წარავლინეს ლეონტი ბჳზანტიელი კოსტანტინეპოლისა, რამეთუ აქუნდეს მათ ზურგად დომენტიანოს, გალატიისა ეპისკოპოსი, და თეოდორე, კაბადუკიაჲსაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ მივიდა პატრეაქისა და უთხრა მას ყოველი, რაჲცა იყო.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო სხუანი იგი აქა შეუჴდეს მთავარეპისკოპოსსა პეტრეს და აწყინებდეს მწვალებელნი იგი, რაჲთამცა აღჴოცა მოსაჴსენებელთა სახელთა სახელი ეფრემ, ანტიოქელ მთავარეპისკოპოსისაჲ, და დიდსა წინა-აღდგომასა იქმოდეს და შფოთებდეს.
მას	ცხო.ეფთ	და დაუკჳრდა პატრეაქსა და ჰრქუა მას: ჭეშმარიტად, წმიდაჲ ევთჳმი წინაწარმეტყუელი არს ღმრთისაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	არამედ ამიერითგან წარვედ და აღაშჱნე მონასტერი იგი, და მე შეგეწიო ყოველსა საქმესა მისსა.
მათ	ცხო.საბ	მაშინ მთავარეპისკოპოსმან მოუწოდა სოფრონის და გელასის მამასახლისთა თჳსისაგან და ჰრქუა მათ: წარვედით და მომიწერეთ წიგნი შეჩუენებაჲ მწვალებელთაჲ ფიცით, რაჲთა არა აღვჴოცოთ მოსაჴსენებელთაგან სახელთა ეფრემ მთავარეპისკოპოსისა სახელი.
იგი	ცხო.საბ	და ამათ მამათა წიგნი იგი შექმნეს და მიართუეს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან ვითარცა მიიღო წიგნი იგი, მუნქუესვე წარუძღუანა მეფესა და მიწერა, რასა-იგი ზმენ მწვალებელნი.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ წარიყვანნა ბიდოს გალატოზნი და ყოველი საჴმარი და შთავიდა ლავრად და გარდაცვალა იგი საკრებულოდ და შეზღუდა იგი ზღუდითა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მიიღო წიგნი იგი ღმრთისმსახურმან მეფემან, მეყსეულად უბრძანა წიგნისა დაწერაჲ რისხვით მწვალებელთათჳს და შეჩუენებაჲ.
მისა	ცხო.ეფთ	და ყო პირველი ეკლესიაჲ ადგილ პურის საჭმელად მამათა და ზედაკერძო მისა აღაშჱნა ეკლესიაჲ ახალი და კუალად აღაშჱნა მონასტერსა შოვრის გოდოლი მცირჱ.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო ნაშჱნები მონასტრისაჲ გარემოჲს საფლავსა მის წმიდისასა, ხოლო იყო ნაშჱნები იგი შუენიერ ფრიად.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეჰგავს იგი საყოფლად მონაზონთა, რამეთუ განზავებულ არს და ჰამო ჰაერი მისი.
მისა	ცხო.ეფთ	და აღმოსავალით მისა არს მცირჱ ბორცჳ და არს იგი შოვრის ორთა ჴევთა მცირეთა, და არს ჩრდილოჲთ მისა ქუეყანაჲ ვაკჱ, სივრცჱ მისი ვითარ სამ უტევან, და ჴევი, რომელი შთამოვალს მთაწმიდით.
იგი	ცხო.ეფთ	და მუნით კერძო არს გოდოლი იგი და კარი მონასტრისაჲ.
იგი	ცხო.საბ	და უნებლიად წარწერად სცა დომენტიანოსს და თეოდორეს ზემოჲ კერძოჲვე იგი შეჩუენებაჲ მწვალებელთაჲ, და ყოველთაგან საცნაურ იქმნნეს, ვითარ-იგი მიზეზად ქრისტიანე იყვნეს.
იგი	ცხო.ეფთ	და არს ადგილი იგი ჰაერგანზავებულ, ჟამსა სიცხისასა არს გრილ და სიცივისასა – ტფილ.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო დომენტიანოს ვითარცა ჴელი წარწერა და ცნა, რამეთუ სხუათა მწვალებელთა არა წარწერეს, გულისკლებითა და ურვითა წუერნი მოიკუეცნა და თავადად განეშოვრა იგი კათოლიკისა ზიარებასა და წყლით-მაკე იქმნა კოსტანტინეპოლისს შინა და ესრჱთ აღესრულა უზიარებელი.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა მოიღეს ბრძანებაჲ იგი მეფისაჲ იერუსალემდ მწვალებელთათჳს, განაცხადეს იგი თუესა ფებერვალსა, ინდიკტიონსა ხუთსა, შემდგომად სიკუდილისა მამისა ჩუენისა საბაჲსსა მეათერთმეტესა წელსა.
იგინი	ცხო.საბ	მაშინ განრისხნეს ნონოს და პეტრე და იოვანე და კალისტონ და ანასტასი და სხუანი მათთანანი მწვალებელნი და განეშოვრნეს კათოლიკისა წმიდისა ზიარებასა, დაუტევეს და წარვიდეს იგინი ველის პირად და ესე კოსტანტინეპოლისს ისმა, და სიკუდილიცა პაპა ევსებისი და ლეონტისი.
მათ	ცხო.საბ	და მოუწოდა აპოკრისართა წმიდისა ანასტასიისათა და ჰრქუა მათ დიდითა მრისხანებითა: მიუწერეთ წიგნი მთავარეპისკოპოსსა თქუენსა პეტრეს, რაჲთა დააჯეროს მამათა და უკუვიდენ იგინი თჳსსავე ლავრასა.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა ესევითარი ესე ებისტოლჱ მიიღო მთავარეპისკოპოსმან, პირველად არა მიითუალა მათი იგი თხოვილი სიტყუაჲ, რამეთუ საშფოთებელი იყო და არა მშჳდობისაჲ, არამედ შესმენისათჳს ასკიდაჲსა შეეშინა და თქუა: გარდავყვნე დღენი ჩემნი.
იგინი	ცხო.საბ	მაშინ წარავლინნა ველის პირდ და მოუწოდა ნონოსს და მისთანათა და განიყვანნა იგინი თჳსისაგან და თხოვილი იგი სიტყუაჲ აღუსრულა მათ.
იგინი	ცხო.საბ	და ამათ ვითარცა ესმა, წარვიდეს იგინი ნეა-ლავრადვე და იყოფვოდეს მუნ და იღრჭენდეს ბოროტად მამათა ზედა დიდისა ლავრისათა.
მას	ცხო.საბ	ხოლო ასკიდა ვითარ აღვიდა კოსტანტინეპოლისა, მთავარეპისკოპოსსა პეტრეს წიგნი მოუწერა რისხვით და აიძულა მას, რაჲთა შეიდგინნეს სჳნკელოსად პეტრე ალექსანდრელი და იოვანე მრგუალი.
მათ	ცხო.საბ	მიერ ჟამითგან უფროჲს ხოლო ფართოებაჲ პოვეს ნონოს და მისთანათა მათ, და მათი იგი უღმრთოებისა მყრალობაჲ განაცხადეს და ყოველსა სახლებსა და უბანთა ქადაგებდეს და დიდსა ბოროტსა და ძჳრსა ზრახვიდეს ლავრისათჳს დიდისა და მუნ მყოფთა მამათათჳს.
მათ	ცხო.საბ	და თუ ვინმე იხილიან ქალაქსა წმიდასა მონაზონი მართლმადიდებელი, ესენი ერისგანთა ჴელითა გუემნიან და საბაიტელად ჰხადიედ მათ და განაძიან იგი ქალაქით.
იგი	ცხო.საბ	და მიუჴდეს მყის მბრძოლნი იგი დიდითა გულისწყრომითა და უნდა, რაჲთამცა მამანი წარწყმიდნეს.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა ქსენადოქისა კარნი დაჴშულნი პოვნეს, სარკუმელნი ქვითა დალეწნეს და შინა მყოფთა მათ ქვითა ესროდეს.
იგი	ცხო.საბ	და ვითარცა დიდად შეაურვეს მამათა, ერთმან ვინმე, თეუდოლოს სახელით, ბესი მონაზონი, შეწყუდობილთა მათგანი, ამან პოვა ნიჩაბი და აღიღო იგი და ქსენადოქით გამოვიდა.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო მბრძოლნი იგი იყვნეს ვითარ სამას ოდენ, და ამან მარტომან ყოველნი განაბნივნა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო უხეთქნა არავის, ხოლო ამას უხეთქნეს მათ ქვითა, და დაეცა.
მათ	ცხო.საბ	და მუნქუესვე ღმრთისმსახურთა მათ ზედა ბრძოლაჲ იგი განქარდა, გარნა ჯაჭჳ სარკუმლისაჲ მოდღენდელად დღედმდე ჰგიეს საწამებელად ბრძოლისა მის, სადა-იგი სენაკი არს ჭურჭრის სასყიდელი.
მათგან	ცხო.საბ	ხოლო აბბა გელასი ვითარცა წარემართებოდა, შეკრიბნა მამანი დიდისა ლავრისანი ეკლესიად, მოიკითხნა და იჯმნა მათგან.
მათ	ცხო.საბ	და ჰრქუა მათ: აჰა, მამანო, ბრძანებისა თქუენისაებრ აღვალ კოსტანტინეპოლისა, და გზას რაჲ შემემთხჳოს, არა ვიცი.
მას	ცხო.საბ	გარნა გევედრები თქუენ, თეოდორე მამქუესტისაჲ იყოს თუ ვინმე, და გესმეს, ნუ შემოუტევებთ მას, რამეთუ იგი თჳთ მწვალებელი იყო, და ნეტარმანცა მამამან ჩუენმან საბა ოროგინჱს თანა იგიცა მოიძულა.
იგიცა	ცხო.საბ	ხოლო მე ფრიად ვინანე, ჴელიღა წარვწერე, რომელი ქმნეს მეუდაბნოეთა ბრძანებითა მთავარეპისკოპოსისაჲთა, რამეთუ იგიცა არა შეაჩუენეს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ღმერთმან შეიწყალა ეკლესიაჲ თჳსი და წიგნი იგი ქმნული შეურაცხყოფად სცა და თეოდორჱსი შეჩუენებაჲ ინება.
მისთჳს	ცხო.საბ	ხოლო აბბა გელასი ვითარ არავინ შეიწყნარა და ასკიდაჲსა ეშინოდა, რამეთუ ქალაქსა ყოველსა შჯული შეეთხრა მისთჳს, მაშინ გამოვიდა იგი კოსტანტინეპოლისით და ჴმელით წარემართა პალესტინედ.
იგი	ცხო.საბ	და მიიწია იგი ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ამორიონ.
იგი	ცხო.საბ	მუნ აღესრულა იგი თუესა ოკდომბერსა, ინდიკტიონსა ცხრასა.
იგინი	ცხო.საბ	და ვითარცა აუწყეს მთავარეპისკოპოსსა, გინებითა და ჭენებითა გამუასხნეს იგინი ბრძანებითა სჳნკელოსთაჲთა და მრავალნი ჭირნი შეამთხჳვნეს მათ ქალაქსა შინა.
იგინი	ცხო.საბ	და ესრჱთ ყოველი დაიპყრეს და საყოფლად მათა დიდი ლავრაჲ უნდა დაპყრობად, რამეთუ ესვიდეს იგინი ძალსა თჳსსა და დიდად შურებოდეს და ისწრაფდეს, რაჲთამცა მიემთხჳვნეს ამას საქმესა.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ დიდითა შრომითა და სიცბილითა უღმრთოებისა მათისაჲთა და ზაკვულებითა დაადგინეს მამასახლისი მწვალებელი, რომელსა სახელი ერქუა გეორგი, და შთაიყვანეს იგი ლავრად დიდითა პატივითა და დასუეს იგი საყდარსა წმიდისა მამისა ჩუენისა საბაჲსსა თუესა ფებერვარსა, ინდიკტიონსა ცხრასა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ დაესრულა შჱნებაჲ მონასტრისაჲ მესამესა წელსა, უნდა მამათა, რაჲთამცა აკურთხეს ეკლესიაჲ და მონასტერი დღესა, რომელსა დაიდვა წმიდაჲ იგი ადგილსა მას თჳსსა.
იგინი	ცხო.ეფთ	და მწუხარე იყვნეს იგინი, რამეთუ წყლითა ნაკლულევან იყვნეს მცირედ წჳმრობისაგან, რამეთუ ყოვლადვე არა შთასრულ იყო წყალი ლაკუათა მათთა მას წელიწადსა.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ იოვანე ეპისკოპოსი, პატიოსანი მამაჲ ჩუენი, დაყუდებული მრავლით ჟამითგან შეყენებისა მისისაჲთ, გამოვიდა და აღვიდა იგი მთასა ზეთისხილთასა და მის თანა ყოველნი ღმრთისმსახურებასა შინა აღზრდილნი.
მათ	ცხო.საბ	მათ დღეთა შინა დევნულებისათა, ოდეს განსდევნიდეს ღმრთისმსახურთა მონაზონთა დიდისა ლავრისათა, მაშინ ბრძოლისა წინამძღუარი და უღმრთოებისა მთავარი ნონოს, ვითარცა კაცთაგან რეცა, აღიტაცა და მყის სულნი წარჰჴდეს.
მას	ცხო.საბ	ხოლო აბბა კონონ ევედრა ევსტუქის, ვითარ გამოვიდოდა იგი კოსტანტინეპოლისით, რაჲთა აღავლინოს აბბა თეოდოსის მონასტრისა მამასახლისი ევლოგი, და იპოვოს კრებულსა მას.
მათ	ცხო.ეფთ	და წარავლინეს ამბა ლონგინოზისა, ქუემოჲსა მონასტრისა მამასახლისისა, რაჲთა მოსცნეს მათ კარაულნი მათნი და მოკრიბონ მათ ზედა წყალი ფარაჲთ.
იგინი	ცხო.ეფთ	და აკაზმულ იყვნეს იგინი, რაჲთა ღამით, ცისკრისა ჟამსა, წარვიდენ.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ იხილა წმიდამან მან შეკრებაჲ იგი ერისაჲ კართა ზედა, იკითხა მიზეზი იგი მუნ დგომისა მათისაჲ, და უთხრეს მას.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა აღვიდოდეს აბბა კონონეთნი კოსტანტინეპოლისა, თითოსახენი ჭირნი შეაჩუენნა მათ ასკიდა, ხოლო სულგრძელებითა მათითა ძლევითა შემოსილად გამოჩნდეს.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან კონონ და მისთანათა ვითარცა პოვეს ესევითარი ჟამი, შევიდეს მეფისა და უთხრეს ესე ყოველი და ამისსა შემდგომად დაწერნეს წიგნსა ყოველნი იგი უღმრთოებანი ოროგინელთანი, გამოუცხადნეს და მიუპყრეს მეფესა.
მას	ცხო.ეფთ	და მას ღამესა ოდენ ეჩუენა წმიდაჲ ევთჳმი მამასახლისსა და ჰრქუა მას: რასა იქმან დღეს კარაულნი?
მან	ცხო.ეფთ	და მან ჰრქუა მას: წყალი არა გჳდქს და ამისთჳს წარვლენ ფარას, რაჲთა წყალი მოიღონ.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ შეჰრისხნა მას და ჰრქუა: რაჲსათჳს უდებ-ჰყავთ ვედრებაჲ ღმრთისა მიმართ, ჵ, მცირედმორწმუნენო, რომელმან გამოუცჱნა წყალი კლდისაგან ერსა მას ურჩსა, და სამსონს რაჟამს მოეწყურა, მოსცა მას წყალი ღაწჳსაგან ვირისა;
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განიღჳძა ძილისა მისგან, მიუთხრა მამასასლისმან ბიდოსს დიაკონსა და მამათა, რაჲ-იგი იხილა, და უკუნსცნა კარაულნი იგი თჳსსავე უფალსა.
მათ	ცხო.საბ	და წარავლინა მათ თანა ევლოგი და სხუანი ორნი მამასახლისნი: კჳრიაკოზ, მამასახლისი ლავრისაჲ, რომელსა ჰრქჳან „პიგი“, რომელი ითარგმანების „წყარო“, და პანკრატი ვინმე მესუეტისაჲ.
მისვე	ცხო.საბ	და ვითარ შეკრბეს წმიდანი იგი ყოვლისა სოფლისანი – ესე მეხუთჱ შეკრებაჲ კოსტანტინეპოლისს შეკრბა, – და ყოველთა ერთბამად განცხადებულად შეაჩუენეს ოროგინე და მისისა მის მყრალისა წვალებისა მავალნი, თეოდორე მამქუესტეანი და მისვე მწინკულისა წვალებისა მავალნი, ევაგრიოს და დიდჳმოს, და ყოველთა მათ მრღჳეჲ იგი და საძაგელი წვალებაჲ შეჩუენებულ ყვეს და დაწყევეს ოთხთა მამათმთავართა და თავადმან კრებულმან.
იგი	ცხო.საბ	ხოლო ღმრთით-დაცვულმან მეფემან ჩუენმან წარუძღუანა იჱრუსალემდ თქმული იგი და ყოფილი, რაჲთა ესე ყოველთა ეპისკოპოსთა პირითა და ჴელითა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსი ევსტუქი მრავალგზის ეტყოდა მათ და აწუევდა, რაჲთამცა მოიქცეს, ევედრებოდა მათ რვასა თუესა და ლიქნით ეტყჳნ მათ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ მზჱ აღმოჰჴდა, აღმოვიდა ღრუბელიცა და დაფარა მონასტერი იგი, და იწყო წჳმად მონასტერსა ზედა და გარემოჲს მისსა ოდენ, და უწინარჱს მესამისა ჟამისა აღივსნეს ლაკუანი, და განიპყრა წჳმაჲ იგი.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარ ვერ დააჯერა მათ, რაჲთამცა ეზიარნეს კათოლიკე ეკლესიასა, მაშინ ბრძანებაჲ მოღებად სცა მეფისაგან ანასტასის დუქსსა და ესრჱთ ნეა-ლავრით განასხნა და ადგილი იგი განათავისუფლა მათისა მისგან სულმყრალობისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა მარტჳრი პატრეაქსა საკჳრველი ესე, შთამოვიდა იგი სიხარულით მრავალთა თანა, რაჲთა აკურთხოს ეკლესიაჲ.
მის	ცხო.საბ	ხოლო მთავარეპისკოპოსმან არა ინება ცალიერად დგომაჲ ადგილისაჲ მის, არამედ ას ოცი მონაზონი გამორჩეული დააშჱნა მუნ, სამეოცი დიდისა ლავრისაგან გამოჲყვანა და ერთი, რომელსა სახელი ერქუა იოვანე, სქოლასტიკოს ყოფილი, ესე მამასახლისად განაჩინა.
მათ	ცხო.საბ	და ვითარცა ყოველნი შევკერბით ქალაქად წმიდად, მიერ განვედით მთავარეპისკოპოსისა თანა და ახლისა მამასახლისისა ჩუენისა თანა და მივედით დაბად თეკუად და ანასტასის მიერ განსხმულთაჲ მათ მწვალებელთაჲ ადგილი ჩუენ დავიპყართ, ნეა-ლავრაჲ, თუესა ფებერვარსა ოცდაერთსა, ინდიკტიონსა ორსა, შემდგომად სიკუდილისა მამისა ჩუენისა საბაჲსსა ოცდამესამესა წელსა.
მათთჳს	ცხო.ეფთ	და ამისთჳს არა ზრუნვიდა მათთჳს ამბა მაკარი პირველმოჴსენებული, რომელსა აქუს მონასტრები ბეთლემით კერძო.
მათა	ცხო.ეფთ	შეიკრიბნა მისა ყოველნი მწვალებელნი, და ღმერთი არს, რომელმან ინება შეკრებაჲ მათი, და იწყო სიტყუად მათა: მამანო ჩემნო, ვიდრემდის ვიყვნეთ ორგულ სარწმუნოებისათჳს, რამეთუ არა ვიცით ნებაჲ ღმრთისაჲ სრულიად, არამედ ამიერითგან მოვედით და ვიგულოთ თავისა ჩუენისათჳს და ნუუკუე გუგონიეს, ვითარმედ ჭეშმარიტსა გზასა ვალთ და ჩუენ გარდაგუექციოს მისგან.
იგი	ცხო.საბ	ვითარ იგი შევიდა ღუემლად.
იგი	ცხო.საბ	მისლვისათჳს ევთჳმისა და ვითარ იგი წარავლინა თეოქტისტჱსა.
მის	ცხო.საბ	კუალად წარსლვისათჳს მის თანავე.
იგი	ცხო.საბ	ვითარ იგი მონასტერი აღაშჱნა მუნ.
მისთჳს	ცხო.საბ	აყიროჲსა მისთჳს მწარისა.
მისთჳს	ცხო.საბ	ლომისა მისთჳს მკელობელისა და ფლავიანოს ასურისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე თქუა, ყოველნი დასჯერდეს ამას ზედა და შთაყარნეს წილნი იგი.
იგი	ცხო.საბ	ვითარ-იგი მეფემან ხუთივე იგი თხუვაჲ აღუსრულა.
მას	ცხო.საბ	მადლისათჳს ღმრთისა, რომელი მოსცა მას სულთა და ჴორცთა.
მათ	ცხო.საბ	ორთა მათ ძმათათჳს ქუეყანისა-მოქმედთა.
მისთჳს	ცხო.საბ	ყრმისა მისთჳს, რომელ დაიქოლა.
მისთჳს	ცხო.საბ	შემდგომად სიკუდილისა ნეტარისა საბაჲსა ნონოს და მისთანათა წვალებაჲ განცხადეს და მრავალთა ავნებენ და მელეტეჲს მიერ უკუნცემულისა მისთჳს ოქროჲსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და განიდევნა ეკლესიით იგი და ვინ მის თანა იყვნეს.
იგი	ცხო.საბ	ვითარსახედ იქმნა ოროგინელთა ზედა კრებაჲ იგი.
მათ	ცხო.ეფთ	და ჟამთა ანასტასი მეფისათა მუაოჴრეს სარკინოზთა სახლები ბარბაროზთაჲ მათ, რომელნი მოქრისტიანებულ იყვნეს ჴელითა წმიდისა ევთჳმისითა.
იგი	ცხო.საბ	რამეთუ კრებულისა მისგან წარვიდეს და კუალად უკმოჲქცეს, და ბრძოლაჲ იგი რომელ იქმნა.
მათა	ცხო.ეფთ	და კუალად მოიქცნეს მათა სარკინოზნი იგი და ტყუე ყუნეს ზოგნი მათგანნი, და ნეშტნი იგი განიბნივნეს სოფლებსა.
მას	ცხო.ეფთ	და იყო მას ჟამსა შიში დიდი ქალაქსა ამას და ჭირი ბარბაროზთაგან.
მისსა	ცხო.ეფთ	და დადგა მისსა ადგილსა სტეფანე არაბიელი.
მას	ცხო.ეფთ	და ესუა მას ძმაჲ, რომლისა სახელი ფარკობი, და იქმნა იგი ხუცეს კესარიისა ეკლესიასა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო დღეთა მისთა კაცი, რომელსა ერქუა კესარიოს, და კეთილსა უყოფნ იგი წმიდისა ევთჳმის მონასტერსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ მოვიდა ქალაქად და დაყო მას შინა რავდენიმე ჟამი, შევარდა იგი სალმობასა ჴორცთასა, და წარიყვანეს იგი მონასტრად და სცხებდეს მას ევლოგიასა წმიდისა ევთჳმის საფლავისასა.
მისა	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მისა განიკურნა და მრავალი შესაწირავი შეწირა მონასტერსა მას და დაიდვა თავსა თჳსსა, რაჲთა ყოველთა წელთა მოსცემდეს ევლოგიასა, და წარვიდა ანტიოქიად.
იგი	ცხო.ეფთ	და მი-რაჲ-ვიდოდა, დადგა იგი ტრაპოლისს სტეფანჱსა შინა, მის ქალაქისა ეპისკოპოსისასა, და უთხრობდა მას მადლსა მას, რომელი აქუნდა წმიდასა ევთჳმის, და ვითარ-იგი განკურნა ყოველთაგან სალმობათა მისთა.
მას	ცხო.ეფთ	და ესუა ეპისკოპოსსა მას თჳსი, რომელსა ერქუა ლეონტიოს.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა მადლი იგი წმიდისაჲ მის, განჴურდა გული მისი, და წარვიდა და მონაზონ იქმნა წმიდისა მის მონასტერსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და გამოჴდა იგი კეთილად მონაზონად.
იგი	ცხო.ეფთ	და წარმოიყვანა იგი სტეფანე ეპისკოპოსმან და განაჩინა იგი იკონომოსად ეკლესიასა ზედა წმიდისა ლეონტი მოწამისასა.
მისა	ცხო.ეფთ	და მისა შემდგომად აკურთხა იგი ხუცად და მერმე შეისუენა.
მის	ცხო.ეფთ	და წაავლინიან იგი ანტიოქიად კესარიოსისა მოღებად ევლოგიისა მის, რომელი აღეთქუა მონასტრისა.
მან	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიიწია ტრაბოლოსდ, დადგა იგი ეპისკოპოსისა შინა, ხოლო მან დაადგინა იგი მთავრად ურისიდოსა ზედა.
მისა	ცხო.ეფთ	და მო-ოდესმე-ვიდა მისა კესარიოს პირველმოჴსენებული.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ სხდეს ტაბლასა ზედა, ჰრქუა მას მამასახლისმან: არს აქა ჩუენ თანა სადიაკონეს შინა მცირედ ნაწილი ძელისა ცხორებისაჲ, და სტეფანეს შეექმნა მონასტრისადა ჯუარი ოქროჲსაჲ, რომელსა შინა იყო თუალები პატიოსნები, და შთაესუენა მას შინა ძელი ცხორებისაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას კესარიოს: მიბრძანე, რაჲთა თაყუანის-ვსცე მას და მომიბოძე მცირე ძელისაგან ცხორებისა ნაწილი.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიყვანა იგი სადიაკონედ და განაღო ადგილი იგი, რომელსა შინა იდვა ძელი ცხორებისაჲ, და თაყუანის-სცა მას კესარიოს და რომელნი იყვნეს მის თანა, და მისცა მას მცირედ მისგანი.
იგი	ცხო.ეფთ	და იგი იყო სახლსა ზედა სასტუმროსა მსახურ და შევიდოდა იგი და გამოვიდოდა სადიაკონედ, რამეთუ იგი ჰმსახურებდა მათ.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო ადგილი იგი განღებულ, რომელსა შინა იდვა ექუსასი იგი დრაჰკანი, რომელი პირველ ვთქუ, სამთა ჩაჴუთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ ჰმსახურებდა მათ, მოიპარა დრაჰკანი იგი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განუტეობდა მამასახლისი კესარიოსს, დაჰჴშა ადგილი იგი სწრაფით და ულოცა მას და განუტევა იგი, და ვერ აგრძნო, რაჲ-იგი იქმნა.
იგი	ცხო.ეფთ	და განვიდა მონასტრით და დრაჰკანი იგი – მის თანა და ვითარ აღვიდოდა იერუსალჱმდ, დაჯდა დამართებით ამბა მარტჳრის მონასტერსა და მოჰჴსნა ერთსა ჩაჴუსა და აღმოიღო ერგასისი დრაჰკანი და დამალა ჩაჴუები იგი ქვასა ქუეშე დიდსა და დაისწავა ადგილი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და შევიდა იერუსალჱმდ და იმიზდა ვირი იოპედ და მისცა მას წინდი და უკუნვიდა, რაჲთამცა წარმოიღო დრაჰკანი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ მიეახლა ქვასა მას, რომელსა ქუეშე იდვა დრაჰკანი იგი, გამოჴდა გუელი ჯარბი.
მას	ცხო.ეფთ	დიდი და საშინელი და დევნა-უყო მას და დააყენა მას დღესა.
მათ	ცხო.ეფთ	და ვითარ ცნა თომა მამასახლისმან და ლეონტიოს, შემდგომმან მისმან, და აღვიდეს ქალაქად წმიდად, და უთხრა მათ საქმჱ იგი და ჰრქუა: ვერვინ შემძლებელ არს მიახლებად ადგილსა მას, სადა-იგი ძეს დრაჰკანი, რამეთუ გუელი იყოფის მუნ ფრიად საშინელი.
მას	ცხო.ეფთ	და ხვალისა დღჱ კუალად მოვიდა ადგილსა მას, და კუალად გამოჴდა გუელი იგი და დევნა-უყო მას და არა უტევა შეხებად დრაჰკანსა მას.
მას	ცხო.ეფთ	და მესამესა დღესა კუალად მივიდა ადგილსა მას, და შეიპყრა იგი ეშმაკმან მას ადგილსა, და იდვა იგი გზასა ზედა, ვითარცა მკუდარი.
მას	ცხო.ეფთ	და კაცნი ვინმე ლაზარელნი მივიდეს მას ადგილსა და პოვეს იგი მდებარჱ გზასა ზედა და წარიღეს იგი ქალაქად.
მას	ცხო.ეფთ	და იხილა ჩუენებასა შინა: კაცი ვინმე მღდელი ეტყოდა მას რისხვით: ვერ შემძლებელ ხარ აღდგომად ცხედრისა მაგისგან, ვიდრემდის არა უკუნსცე ხუასტაგი იგი, რომელ მოიპარე წმიდისა ევთჳმის მონასტრით.
მას	ცხო.ეფთ	ჰრქუა მას ამბა ლეონტიოს: შენ მოვედ და გჳჩუენე ქვაჲ იგი შორით, რამეთუ ჩუენ არა გუეშინიან გუელისა მისგან.
იგი	ცხო.ეფთ	და აღსუეს იგი ვირსა და მიიყვანეს იგი ადგილსა მას, რომელსა-იგი იდვა დრაჰკანი, და პოვეს იგი დამარხული ქვასა მას ქუეშე და არცა ყოვლად იხილეს გუელი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ უკუნიყვანეს თევდოტიოს ადგილადვე თჳსა და არარაჲ აბრალეს მას და არცა სთხოვეს, რომელ-იგი გამოეღო დრაჰკნისა მისგან.
მას	ცხო.ეფთ	და შემდგომად გარდაცვალებისა წმიდისა ევთჳმისა სამეოცდაათისა წლისა მიიღო ლეონტიოს მამასახლისობაჲ და მაშინ შემიწყნარა მე წმიდასა მას მონასტერსა.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	ხოლო ვითარ-იგი მესმა წმიდისა ევთჳმისთჳს, კაცისა ღმრთისა, და ვცან და მითხრეს მამათა მისთჳს: არა დაუფარე მომავალსა ამას ნათესავსა, არამედ მიუთხარ და აღვწერე, რაჲთა უწყოდიან ნათესავთა, რომელნი ჩუენსა შემდგომად ყოფად არიან, და ვჰგონებდ, ვითარმედ კეთილ არს და შუენიერ, რაჲთა მიუთხრნე საკჳრველთა საქმენი, რომელნი იყვნეს საფლავსა მისსა ზედა დღეთა ჩუენთა და რომელნი განიკურნნეს.
მის	ცხო.ეფთ	და რომელთა იხილნეს თუალითა მათითა სასწაულნი, რომელნი იყვნეს წმიდისა მის საფლავსა ზედა, მუაქამდე ცოცხალ არიან და მათ უღირს მითხრობაჲ მათა.
მან	ცხო.ეფთ	და მან მრქუა მე: უკუეთუ გინებს ცხორების, წარვედ და იყოფოდე წმიდისა ევთჳმის მონასტერსა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ დღეთა ოდენ მოიყვანეს მონაზონი ამბა მარტჳრის მონასტრით, რომლისა თანა იყო სული უკეთური, და ეშმაკი იგი ფრიად ავნებდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი კილიკიელი სოფელსა, რომელსა ჰრქჳან ტამასუ.
იგი	ცხო.ეფთ	და დადვეს იგი საფლავსა შინა წმიდისა ევთჳმისა, და მცირედთა დღეთა შემდგომად ეჩუენა მას ღამით წმიდაჲ ევთჳმი და განდევნა მისგან ეშმაკი იგი.
მას	ცხო.ეფთ	და აღვიდა პავლე ეკლესიად ჟამსა ცისკრისა კანონისასა და ადიდებდა ღმერთსა და მადლსა მისცემდა წმიდასა მას და მიუთხრობდა საკჳრველსა მას, რომელ იქმნა მის ზედა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარცა ცნეს მონასტრისა მისისათა, ვითარმედ განიკურნა იგი, მოვიდეს, რაჲთამცა წარიყვანეს იგი, და არა ერჩდა მათ, არამედ განვიდის და იქმნ იგი საქმესა მონასტრისასა სიხარულით.
იგი	ცხო.ეფთ	და დღესა ერთსა, ვიყვენით რაჲ უდაბნოს შეშისა კრებასა, ვჰკითხეთ პავლეს და ვარქუთ: რაჲსაგან შეგემთხჳა სალმობაჲ იგი, რომელსა შინა იყავ, და ვითარ განიკურნე?
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ განვაგდე შიში ღმრთისაჲ გულისაგან ჩემისა და მოვიპარე ჭურჭლისაგან მის მონასტრისა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განვიშორე მსახურებაჲ იგი ჩემი, დავსხენ კლიტენი წმიდასავე საკურთხეველსა ზედა, სადაჲთ-იგი აღვიხუენ, და მიმიჴმო ერთმან ძმათაგანმან, რაჲთა პირი ვიჴსნა მის თანა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ ვსჳ ღჳნოჲ იგი ვიდრე განძღომადმდე, წარვედ, რაჲთა დავწვე.
მისგან	ცხო.ეფთ	და მრავალთა დღეთა ვიტანჯებოდე მისგან, და დღითი-დღე განძჳნდებოდა იგი.
მის	ცხო.ეფთ	და მოვეგე გონებასა ჩემსა და ვიწყე ვედრებად წმიდისა მის, რაჲთა განმათავისუფლოს საქმეთაგან ეშმაკისათა.
მას	ცხო.ეფთ	და მას ღამესა, რომელსა მიხილეთ ეკლესიას შინა მადლითა ღმრთისაჲთა, ვითარ წარჴდა მეხუთჱ ჟამი მის ღამისაჲ, ვილოცევდ ცრემლით.
იგი	ცხო.ეფთ	და ხაოჲ იგი მისი ფრიად მაწყინებდა.
მას	ცხო.ეფთ	და მას ჟამსა ვიხილე: წმიდაჲ იგი ბრწყინვიდა.
მას	ცხო.ეფთ	და ემოსა მას მცირჱ საბეჭური.
მას	ცხო.ეფთ	და მიუგე მას შიშით: გევედრები, რაჲთა შემიწყალო.
იგი	ცხო.ეფთ	და ესრჱთვე, რომელნი ბოროტად განაგებენ ღმრთისა შეწირულსა, იგი მიაგებს და სწავლის.
მან	ცხო.ეფთ	მაშინ მიპყრა წმიდამან მან კუნკული იგი, რომელ იყო თავსა ჩემსა, და ჭირით აღმჴადა.
მას	ცხო.ეფთ	და იყო მას შინა მცირჱ შავი.
მისა	ცხო.ეფთ	და გამოვიდოდა თუალთა მისთაგან ცეცხლი, და ვიხილე წინაშე მისა მთხრები, საშინელი ფრიად.
იგი	ცხო.ეფთ	შთააგდო წმიდამან შავი იგი მთხრებსა მას შინა, ხოლო მან მომხედა მე და მრქუა: ამიერითგან ცოცხალ იქმენ, ნუღარა სცოდავ, არამედ იგულე თავისა შენისათჳს, რაჲთა არა უძჳრჱსი ამისა გეყოს.
მით	ცხო.ეფთ	და მით ჟამითგან არღარა მიხილავს, გარნა კეთილი.
იგი	ცხო.ეფთ	ორნი იგი ლაკუანი, რომელ აღაშჱნნა წმიდამან ევთჳმი ცხორებასა თჳსსა, შორავს მონასტრისაგან ვითარ ორ უტევან.
მას	ცხო.ეფთ	ერთსა მას შეაბა კარი, რაჲთა დაჰმარხოდის იგი მამათათჳს, და მეორჱ დაუტევა ბარბაროსთა მათთჳს, რომელნი მას მოენათლნეს.
მათ	ცხო.ეფთ	და მათ ჟამთა წჳმაჲ მცირედ იყო და წყურილი იყო, და დაჰვკლიტეთ ლაკუასა მას მამათასა.
მათ	ცხო.ეფთ	და იყო მათ თანა კაცი ერთი ქრისტიანი, რომელსა ერქუა მელო, და იყო იგი მონათლულ წმიდისა ევთჳმის მიერ.
მათ	ცხო.ეფთ	და ჰყვანდა მათ თანა კაცი ბარბაროზი, რომლისა თანა იყო ეშმაკი.
იგი	ცხო.ეფთ	და გჳთხრეს ჩუენ და თქუეს, ვითარმედ: ესე მოვიდა სუმად აქლემთა მისთა და პოვა ლაკუაჲ იგი მონასტრისაჲ კლიტული და აღიღო ქვაჲ და განტეხა კარი იგი ლაკჳსაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	და მუნქუესვე შეიპყრა იგი ეშმაკმან, და პეროოდა.
მისა	ცხო.ეფთ	და აღვიდეთ და მოვიყვანეთ და ჩუენ უწყით, ვითარმედ: უკუეთუ ვინმე ავნებდეს რასმე წმიდისა ამის ადგილსა, მიიღოს პატიჟად მისა ტანჯვაჲ.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ აღვიღეთ ჩუენ ეშმაკეული იგი და შთავიღეთ საფლავად წმიდისა ევთჳმისა, და იყო მუნ, ვიდრემდის განდევნა მისგან წმიდამან ეშმაკი იგი, და შემდგომად რავდენთამე დღეთა იქმნა იგი ქრისტიანე.
იგი	ცხო.ეფთ	ესე მელო ზემო მოჴსენებული იყოფოდა იგი ლაზარიონს.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო ეშმაკეულ ასული ძმისა მისისაჲ, და შთამოიყვანეს იგი მონასტრად წმიდისა მის და დაყვეს მუნ სამი დღჱ და იმარხვიდეს და სცხებდეს ევლოგიასა წმიდისასა.
მისა	ცხო.ანტ	არცაღა ანტონი შევრდომასა მას ეშმაკისასა უდებ იქმნა და მიერითგან შეურაცხ-ყო თავი თჳსი, არცაღა მტერი, დაღათუ დაცემულ იყო, დასცხრა ბრძოლად მისა მიმართ, რამეთუ მიმოვიდოდა მერმე, ვითარცა ლომი, და ეძიებდა რასმე მიზეზსა მისთჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიპყრა იგი ეშმაკმან და მართლუკუნუქცია პირი მისი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ჴმობდა იგი და აჴსენებდა სახელსა მის წმიდისასა.
იგი	ცხო.ეფთ	და მოიყვანეს იგი მონასტრად, და მცირედთა დღეთა განიკურნა და კუალად მოეგო პირი მისი.
იგი	ცხო.ეფთ	და კუალად დედაკაცი ერთი ბოდისელი, ვითარ იგი ჯდა სახლსა შინა თჳსსა შუვა სამხრის ოდენ, შეიპყრა იგი ეშმაკმან და დაადგრა მის თანა შჳდ თუე.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	და ქმარი მისი მწუხარე იყო მისთჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და დღესა ერთსა მოეჴსენა წმიდაჲ ევთჳმი და წარიყვანა იგი და წარვიდა მონასტრად მისა.
მის	ცხო.ეფთ	და რაჲ მწუხრ მოიღიან ევლოგიაჲ წმიდისა მის საფლავისაგან და წყალი კანდელთაჲ, რომელნი ენთებოდეს მის ზედა, და შესჳს იგი დედაკაცმან მან.
იგი	ცხო.ეფთ	და მესამესა ღამესა ეჩუენა წმიდაჲ იგი და ჰრქუა მას: აჰა ესერა განიკურნე, წარვედ სახიდ თჳსა მშვდობით!
იგი	ცხო.ეფთ	და შემდგომად ამისა შთამოვიდის იგი წლითი-წლად მონასტრად და ჰმადლობნ იგი ღმერთსა და წმიდასა ევთჳმის და ამბორს-უყოფნ იგი ზღურბლთა კარისა მონასტრისათა და ყვის მამათათჳს შესაწირავი სიხარულით და სარწმუნოებით.
მის	ცხო.ეფთ	იყო მონასტერსა მის წმიდისასა ძმაჲ ერთი, სახელით ფარკობიოს გალატელი.
მის	ცხო.ეფთ	და იყო მის თანა ეშმაკი დამალული მრავალ ჟამითგან და ფრიად აშინებნ მას და სხუასაცა მრავალსა უზამნ მას.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შეიწყნარეს მონასტერსა, და შთავიდა და თაყუანის-სცა საფლავსა წმიდისა ევთჳმისსა, განცხადნა სული იგი არაწმიდაჲ და დასცემნ იგი მას და დაუპყრის ენაჲ მისი და არა უტევებნ სიტყუად ჩუენ თანა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო წმიდამან ევთჳმი განკურნა იგი და განჴსნა კრულებაჲ ენისა მისისაჲ, და იყოფოდა მონასტერსა შინა ვიდრე სიკუდიდმდე და იყო იგი ჴორცითა წმიდა.
მის	ცხო.ეფთ	დღესა ერთსა, ვსხედით რაჲ კართა თანა მონასტრისათა და ვარჩევდით მხალსა, და აჰა ესერა კაცი ვინმე უცხოჲ მოვიდოდა ჩუენდა სრბით, და იყო მის თანა სული უკეთური.
იგი	ცხო.ეფთ	და დასცა იგი წინაშე კარსა.
მის	ცხო.ეფთ	და აღვდეგით ჩუენ და მეკარჱ და ჭირითა შევიყვანეთ საფლავად წმიდისა მის.
იგი	ცხო.ეფთ	და ჴმობდა იგი და იტყოდა: რად მიმიყვანებთ მე მისა, რომელი მბრძავს მე?
მისა	ცხო.ეფთ	რაჲსათჳს მიმითრევთ მე მისა?
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ დასცა საფლავსა ზედა მის წმიდისასა და ვიდრე მიმწუხრამდე დაადგრა უსიტყუელად.
მას	ცხო.ეფთ	და ვჰკითხეთ მას: ვითარ მოხუედ აქა და რაჲსათჳს ჰჴმობდ გუშინ?
მან	ცხო.ეფთ	და მან გურქუა ჩუენ: არარაჲ ვიცი, რომელსა-ეგე იტყჳთ, და არცა – ვითარ მოვედ აქა.
მას	ცხო.ეფთ	დიდებაჲ მივეცით ღმერთსა, რომელი შეეწევის და აღამაღლებს, რომელნი ჰყუარობენ მას.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი ნათესავით ბჱთაკაბელი, რომელი შორავს გაზასა ათორმეტ მილიონ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ცხონდა იგი ორმეოცდახუთსა წელსა და მერმე შეისუენა.
იგი	ცხო.ეფთ	და დაიცვნა მცნებანი ღმრთისანი და იქმნა იგი მუშაკ ურცხჳნელ.
იგი	ცხო.ეფთ	და ესუა მას ძმაჲ, სახელით ჰრომანოს, იყოფოდა იგი დაბასა თჳსსა.
მას	ცხო.ეფთ	და უნდა მას მიცემად ხუასდაგი ჰრომანოსისი.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ვერ შეუძლო ესე ყოფად, გული გაჲწყო და წარვიდა ალევთერეპოლისა გრძნეულისა ვისამე, რომელი იყო მუნ, და უთხრა ჰრომანოსისთჳს მას, ვითარმედ: მნებავს მოკლვაჲ მისი.
მას	ცხო.ეფთ	და მისცა მიზდი გრძნეულსა მას.
მან	ცხო.ეფთ	ხოლო გრძნეულმან მან ღონჱ ყო გრძნებითა თჳსითა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ განვიდა ჰრომანოს ყანად მუშაკთა თანა მისთა, აღიღო იგი ეშმაკმან მან და დასცა.
იგი	ცხო.ეფთ	და წარიღეს იგი მუშაკთა მათ სახიდ თჳსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და სალმობაჲ იგი მისი განდიდნებოდა, და იქმნა იგი ქუე-მდებარე, და დაჰჴსნდა ყოველი გუამი მისი, და განწირეს იგი მკურნალთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და აღიხილნა თუალნი თჳსნი და მიხედნა მათ და ჰლოცვიდა, რაჲთა განვიდენ გარე.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ შეეშინა და განეხარნეს და ჰრქუა მას: ვინ ხარ შენ, უფალო?
მან	ცხო.ეფთ	და მან ჰრქუა მას: მე ვარ ევთჳმი, რომელსა მხადიდ სარწმუნოებით.
მას	ცხო.ეფთ	და უჩუენა მას მუცელი თჳსი.
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ წმიდამან მან აღიღო ჴელითა თჳსითა რკინაჲ და განაპო ადგილი იგი და გამოიღო მუცლისა მისისაგან სტჳრი ტყჳვისაჲ, რომელსა შინა იყო საგრძნებელი, და დადვა იგი მის წინაშე ტაბლასა ზედა და განწმიდა კუეთილი იგი და იგულა ჴელითა თჳსითა და შეკურნა იგი, ვითარცა წინაჲთ იყო, და მუნქუესვე განიკურნა.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას წმიდამან მან: ესე ამისთჳს შეგემთხჳა, რამეთუ მრავალი დღჱ გაქუს, ვინაჲთგან არა შესრულ ხარ ეკლესიად და არცა ზიარებულ ხარ ჴორცსა ქრისტჱსსა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესე ჰრქუა მას, უჩინო იქმნა.
მის	ცხო.ეფთ	მაშინ ჰრომანოს მოეგო გონებასა თჳსსა და აღდგა და წარმოყარა მუცლისა მისისაგან ყოველი სიმყრალჱ, რომელი იყო მის თანა, და ცოცხალ იქმნა და მოუწოდა ტომთა თჳსთა და უთხრა მათ ჩუენებაჲ იგი და ვითარ მკუეთრ განიკურნა.
მის	ცხო.ეფთ	და აღდგა ჰრომანოს და წარიყვანნა მის თანა ზოგნი თჳსთა მისთაგანნი და წარვიდა მონასტრად წმიდისა ევთჳმისა და თაყუანის-სცა საფლავსა მისსა და უთხრა ყოველი, რაჲცა შეემთხჳა აქთიბოსს და მამასახლისსა და ჩუენ ყოველთა.
მათ	ცხო.ეფთ	და შემდგომად საკჳრველთა მათ თხრობისა წარვიდა სახიდ თჳსა.
მას	ცხო.ეფთ	და დღესა, რომელსა განიკურნა, მას დღესა ყვის სიხარული ყოველთა წელთა მდაბურთა თჳსთა თანა და მოიჴსენებნ წყალობასა, რომელი ყო მის თანა ღმერთმან ჴელითა წმიდისა ევთჳმისითა.
მას	ცხო.ეფთ	და ედგა მას პირი ერთი ცხოვარი და ძოვდა უდაბნოს გარე.
მისვე	ცხო.ეფთ	და მისცნა მას კაცმან ვინმე გლახაკმან მისვე დაბისამან ათნი ცხოვარნი, რაჲთა ძოვდენ საცხოვართა მისთა თანა, და მისცეს მას სასყიდელი რაჲმე.
მას	ცხო.ეფთ	და შემდგომად რავდენთამე ჟამთა ეჴმარებოდა კაცსა მას გლახაკსა და უნდა განსყიდაჲ ცხოვართა მისთაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	და მისცნა მას კჳრიკე რვანი ცხოვარნი.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას გლახაკმან მან: ათნი ცხოვარნი მიგცენ შენ.
მას	ცხო.ეფთ	და უვარ-უყო მას კჳირიკე.
მათ	ცხო.ეფთ	და დასხდეს მათ შოვრის კაცნი ვინმე კეთილნი და ჰრქუეს კჳრიკეს, რაჲთა ეფიცოს მას.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას გლახაკმან მან: გუალე და წმიდისა ევთჳმის საფლავსა ზედა მეფიცე.
მან	ცხო.ეფთ	და წარვიდეს და ვითარ მიიწივნეს გზასა, რომელი შთავალს იერუსალჱმით იერიქოდ, და ცნა გლახაკმან მან, ვითარმედ ფიცავს იგი ტყუვილით, ჰრქუა მას: შეიქეც, ძმაო, და ნუ ჰფიცავ.
იგი	ცხო.ეფთ	და არა ერჩდა იგი შექცევად.
იგი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შევიდეს მონასტრად, ფიცა კჳრიკე საფლავსა ზედა წმიდისასა ცუდად და გამოვიდა იგი მონასტრით ცოცხალი და ჰგონებდა, ვითარმედ ღმერთსა დაუვიწყებიეს, რაჲ-იგი ყო.
იგი	ცხო.ეფთ	და იყო იგი მღჳძარე და იწყო განზრახვად გულისსიტყუათა ბოროტთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და განათლდა სახლი იგი ბრწყინვალებისა მისისაგან.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰყვეს მას ხუთნი ჭაბუკნი.
მას	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მას რისხვით: მითხარ მე, კაცო, შენ, რომელსა არა გაქუს სასოებაჲ ღმრთისა მიმართ, რაჲსათჳს მიხუედ ევთჳმის მონასტერსა?
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ დაეპყრა მას ენაჲ, და ვერ შეუძლო სიტყუად.
მან	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა წმიდამან მან ჭაბუკთა მათ: განართხთ ეგე და განართხეს იგი ოთხთა და ერთსა მისცა შოლტი იგი და ჰრქუა: ჰსცემდ!
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ჰსცა მას, უბრძანა განტევებაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ უპყრნა მას თმანი თავისა მისისანი და ჰრქუა მას: აწ უწყია, ჵ, უღმრთოო, ვითარმედ ღმერთი ჭეშმარიტ არს და მიაგებს კაცად-კაცადსა ღირსად საქმეთა მისთა?
მისგან	ცხო.ეფთ	და ამისა შემდგომად წარვიდეს მისგან.
მისა	ცხო.ეფთ	და მოვიდეს მისა ყოველნი ტომნი მისნი და მახლობელნი.
მისგან	ცხო.ეფთ	და ვითარ ესმა მისგან, რაჲ-იგი ეყო მას, და იხილეს ზურგი მისი, რამეთუ დახეთქილ იყო ცემისა მისგან, შეეშინა შიშითა დიდითა.
იგი	ცხო.ეფთ	და იგი ევედრებოდა მათ, რაჲთა წარიყვანონ იგი მონასტრად წმიდისა მის, რამეთუ აღიარებდა იგი ბრალსა თჳსსა.
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ აღსუეს იგი ვირსა ძაძათა ზედა ბზითა განსავსეთა და შთამოიყვანეს იგი მონასტრად.
მას	ცხო.ეფთ	და გჳთხრა ჩუენ ყოველი, რაჲცა შეემთხჳა მას, და გჳჩუენა ჩუენ ზურგი თჳსი, და შეგუეშინა ჩუენ ფრიად.
მის	ცხო.ეფთ	და ვითარ დაყო მონასტერსა შინა დღჱ ერთი, ვერ შეუძლეს შთაყვანებად საფლავსა მის წმიდისასა, რამეთუ დიოდა სისხლი მუცლისა მისისაგან, და პირით წარმოსთხევდა.
იგი	ცხო.ეფთ	და ხვალისა დღჱ მოკუდა და იქმნა იგი სახე საშინელ, რომელნი ფიცვიდენ და ტყუოდიან.
მათ	ცხო.ეფთ	მათ დღეთა შინა მო-ვინმე-ვიდა კაცი უცხოჲ მონასტრად.
იგი	ცხო.ეფთ	და შეიწყნარეს იგი და განუსუენეს.
მას	ცხო.ეფთ	და შოვაღამესა ოდენ შთავიდა საფლავად წმიდისა ევთჳმისა და აღიღო საევლოგიეჲ იგი ვეცხლისაჲ, რომელი იყო მას ზედა და ვითარ განთენა, განჰყვა იგი კარაულთა თანა მონასტრისათა.
მას	ცხო.ეფთ	და ფარკობიოს, რომელი-იგი წმიდასა მას განეკურნა, იყო მეკარედ მონასტრისა მის.
იგი	ცხო.ეფთ	და იხილა კაცი იგი, რომელმან საევლოგიეჲ იგი მოიპარა, მდგომარჱ შეუძრავად, ვითარცა შეკრული წინაშე მონასტერსა მას, და უთხრა მას საქმჱ იგი.
მათ	ცხო.ეფთ	ხოლო ფარკობიოს შეიყვანა იგი მონასტრად, და აღიარა მან მათ წინაშე და თქუა: მივლიეს მე დღეს სამი მილიონი და საზღვარი მონასტრისაჲ ამის ვერ გარდავლე.
მას	ცხო.ეფთ	და მოუღეთ მას საევლოგიეჲ იგი და ვადიდეთ ღმერთი და ძალი მისი და სულგრძელებაჲ მამისა ჩუენისა საკჳრველთმოქმედისაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	ხოლო კაცსა მას მივეცით, რომელ-იგი მოგუცა ღმერთმან, და გაუტევეთ.
მის	ცხო.ეფთ	და მესმეს საქმენი მის წმიდისანი, ვიდრე იგი ცოცხალ იყო, რაჲთა ცნან, რომელნი იკითხვიდენ და ესმნენ ძალნი, რომელნი იყოფიან საფლავსა ზედა წმიდისა ევთჳმისა, არა თუ ოდეს ჴორცითა ცხოელ იყო და მაშინ იქმოდა საკჳრველთა და განჰკურნებდა კაცთა, არამედ შემდგომად სიკუდილისა მისისა, რაჟამს შეერთო ანგელოზთა, ქმნნა ძალნი მრავალნი, და ოდეს-იგი მიიწია განსუენებასა მიუთხრობელსა, არა განგუეშორა ჩუენგან, არამედ შეწევნაჲ მისი ჩუენ თანა არს ვიდრე აქამომდე.
მისგან	ცხო.ეფთ	და მე, რომელი-ესე არა ღირს ვარ ყოფად მონად მისა, ფრიად სარგებელ ვიყავ მისგან სულსა ჩემსა და ჴორცთა ჩემთა და ოდეს-იგი ვხედევდ კურნებათა, რომელნი აღმოეცემოდეს საფლავისა მისისაგან, მიკჳრნ სულსა ჩემსა და ვთქუ: ვითარ-მე განვლო ამან კაცობრივი ესე ცხორებაჲ, და ვითარ სათნო-ეყო ღმერთსა ჭეშმარიტად მამაჲ ჩუენი წმიდაჲ ევთჳმი, ანუ ვითარ მოიგო მადლი ღმრთისაჲ?
მათთჳს	ცხო.ეფთ	და ამის გამო შემიჴდა მე მჴურვალებაჲ და სურვილი ცნობად ცხორებისა და განგებისა მისისა, რაჲთამცა აღვწერე იგი, და ვიკითხევდ წადიერად ყოველთა ამათ უდაბნოთა წმიდათაგან პირველთა მამათა, რომელნი იყვნეს დღეთა მისთა და დღეთა წმიდისა საბაჲსთა და მათ თანა ცხონდებოდეს, და საქმენი, რომელნი მესმეს მათთჳს, მოსწრაფედ დავიმარხენ არა ხოლო თუ საკჳრველთა საქმენი და კურნებანი, რომელნი იყვნეს ჴელითა წმიდისა ევთჳმისითა, არამედ საქმეთა და განგებათა წმიდისა საბაჲსთაცა აღვსწერდ ქარტასა აღშალულად, რამეთუ არა ვიცოდე განგებაჲ და აღწერაჲ მისი, ვითარ-იგი ჴმდა.
მათ	ცხო.ეფთ	და მრავალნი მონაზონნი იყოფოდეს მათ ჟამთა ნეა-ლავრას, და ყოველნი ევარგინეს წვალებასა შედგომილ იყვნეს და მოსწრაფე იყვნეს მას ზედა და განეშორნეს კათოლიკე ეკლესიისაგან და განასხნეს იგინი ნეა-ლავრით.
იგინი	ცხო.ეფთ	და შემდგომად მცირედთა ჟამთა იყო კრებაჲ მეხუთჱ კოსტანტინეპოვლისს ნისტორისთჳს და ევარგინისთჳს, და შეჩუენებულ ყვნა იგინი კრებამან მან.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო მე ზრახებითა იოვანე ეპისკოპოსისა შეყენებულისაჲთა გამოვედ საკრებულოჲსა მისგან და ვიყოფოდე ნეა-ლავრას და თანა მაქუნდა ქარტები იგი, რომელსა შინა დამეწერა ცხორებაჲ წმიდისა ევთჳმისი და საბაჲსი.
მას	ცხო.ეფთ	და დავყავ ნეა-ლავრას ორი წელი დაყუდებით და გულსმოდგინედ ვიკითხევდ ქარტებსა მას და არა ვიცოდე განგებით აღწერაჲ მისი, ვითარ-იგი ღირდა, და ვერცა ყოვლად დაწყებაჲ მისი, რამეთუ არა მესწავლა წიგნი სწავლულებისაჲ და უმეცარ ვიყავ, და არცა ცნობაჲ სიტყუათა ღმრთისათაჲ და ენითაცა დრგუნვილ ვიყავ.
მან	ცხო.ეფთ	არამედ ღმერთმან საკჳრველებათამან, რომელმან დასხნა ენანი ადგილსა თჳსსა და ძნელუვანნი წრფელ ყვნა და მან განაგნის ენანი უტყუთანი, ყო ჩემ უძლურისა ამისთჳს საკჳრველი ჴელითა წმიდისა ევთჳმისითა და წმიდისა საბაჲსითა.
იგი	ცხო.ეფთ	და რავდენ არა ვიცოდე სიტყუაჲ, არცა მეცნიერებაჲ, რაჲთამცა აღვწერე იგი, განვიზრახე, რაჲთა დავაგდო ქარტები იგი და ვილოცევდ და ვითხოვდ მჴურვალითა გულითა მისთჳს.
იგი	ცხო.ეფთ	და დღესა ერთსა, ვითარ ვჯედ ადგილსა ჩემსა და ჴელთა მაქუნდა ქარტები იგი, მიმერულა და დავიძინე.
იგი	ცხო.ეფთ	და დღჱ იგი იყო ვითარ ორ ჟამ.
მას	ცხო.ეფთ	აჰა ესერა კჳრილეს აქუს ქარტაჲ ესე ჴელთა მისთა და აქუს მას სწრაფაჲ და მჴურვალებაჲ გულისაჲ და ფრიად დამაშურალ არს, რაჲთამცა და-ვითა-იწყო პირველ ცხორებისა ჩუენისაჲ, და ვერ შეუძლო.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ თქუა წმიდამან ევთჳმი ძლიერმან: რაჲთა შეუძლოს აღწერაჲ ჩუენთჳს, და არცა მიუღებიეს მას მადლი წინაწარმეტყუელებისაჲ აღებასა პირისა მისისასა?
მას	ცხო.ეფთ	ჰრქუა მას წმიდამან საბა: შენ მიეც, მამაო, მადლი.
იგი	ცხო.ეფთ	და ერჩდა მას წმიდაჲ ევთჳმი და გამოიხუნა საჴლით თჳსით მსგავსნი სასურმაგეთანი ვეცხლისანი და თუალთ-საოლავი და შთაყო თუალთ-საოლავი იგი სასურმაგეთა მათ სამგზის, და შემასჳს იგი პირსა ჩემსა, და ჰგვანდა იგი ზეთსა.
იგი	ცხო.ეფთ	ხოლო გემოჲ მისი თაფლისა უტკბილჱს იყო და ჭეშმარიტად იყო იგი მეცნიერებაჲ სიტყუათა ღმრთისათაჲ, ვითარცა თქუა წინაწარმეტყუელმან, რამეთუ: ტკბილ არიან სასასა ჩემსა სიტყუანი შენნი უფროჲს თაფლისა პირსა ჩემსა.
იგი	ცხო.ეფთ	და მადლი იგი მიბრძანებდა მე, რაჲთა არა უდებ-ვყო იგი.
მათ	ცხო.ეფთ	და მე ვევედრები მათ მადლითა მით, რომელი მოიღეს მათ, რაჲთა ევედრნენ ღმერთსა ჩემთჳს.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	გაუწყებ თქუენ, საყუარელნო, ვითარმედ ჟამთა მათ შინა აჰრონ რაშიდის ამირ მომლისათა იყო ვინმე კაცი ჰურიაჲ, რომელსა, სახელი ერქუა ფინეზ.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და იყო იგი სწავლულ ფრიად ჴელოვნად „დაბადებასა“ და ოცდაოთხთა ბეჭდულთა წინაწარმეტყუელთასა და იყო იგი მკურნალი ჴელოვანი.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	და შოვრის სახლეულთა მისთა არავინ იყო სწორ მისა, და იმარხვიდა იგი მცნებათა „დაბადებისათა“ და შჯულსა, და დიდისა მისგან შურისა მტკიცედ იმარხვიდა შჯულსა თჳსსა.
მან	ცხო.იოვ.ურ	ზედა მტკიცე იყო, და იცოდა მან ვარსკულავთა რიცხუვაჲცა და უმჯობჱს იყო იგი ყოველთა კაცთა სახითა და საქმითა და გონიერებითა.
მით	ცხო.იოვ.ურ	და მიდრიკა გონებაჲ ამირა მომლისაჲ დიდითა მით სიფცხლითა და სიბრძნითა მისითა.
მისგან	ცხო.იოვ.ურ	და რაჟამს ითხოვის მისგან საჴმარი მეფეთაჲ, ყოველივე პოჲს მის თანა.
მისთჳს	ცხო.იოვ.ურ	და დიდისა მისთჳს მტერობისა შეასმენდა იგი ქრისტიანეთა ამირა მუმლისა თანა და მოაძულნა იგინი, ხოლო ამირა მომლმან გარდაადგინნა ქრისტეანენი მწიგნობრობისაგან და ფარაშობისა და ყოვლისა მსახურებისა მისისაგან.
მის	ცხო.იოვ.ურ	და ეგრჱთვე ყოველსა საბრძანებელსა შინა მისსა მოიძულნა ქრისტეანენი ამირა მომლმან ფრიადისა მის შესმენისა მისისაგან.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ესმა ანბავი ესე ამბა იოვანეს, მწყემსსა მას კეთილსა, ქრისტჱს მიერ გამორჩეულსა სამწყსოჲსა მისისათჳს ქალაქსა შინა ურჰაისასა, რომელი-იგი მისცა ქრისტემან ჴელთა მისთა.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ შეწუხნა იგი მწუხარებითა დიდითა და ეტყოდა თავსა თჳსსა ესრჱთ: უკუეთუ სიმრავლეთაგან ცოდვათა ჩემთაჲსა ღირს ვიქმნენით ამას ყუედრებასა სამხილებელად ჩუენდა ამის კაცისაგან ჰურიაჲსა კაცისმკლველისა, რომელმან დასთხივნა სისხლნი წინაწარმეტყუელთანი, რომელი-ესე ნაშობი არს წყევისაჲ, მოძულჱ ერისა მადიდებელისა შენისაჲ?
იგი	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო მე, მონაჲ ესე შენი, რომელი ვდგა წინაშე შენსა, სახელსა შენსა ვფუცავ, ვითარმედ შევიდე წმიდასა ტაძარსა შენსა და არა გამოვიდე მისგან ყოვლადვე, ანუ მოვკუდე, ანუ შემეწიო მე და მომმადლო ჴელმწიფებაჲ ძლევად ჰურიასა მას ზედა და განვაქიქო იგი და არა ვჭამო საზრდელისაგანი ყოვლადვე, გარნა ზე ვდგე შენ წინაშე თაყუანისცემით ადგილსა სიწმიდისა შენისასა, რომელსა შინა არს ხატი შენი, უფალო ღმერთო ჩემო იესუ ქ˜ჱ, რომელი-იგი ჴელითა შენითა წარმოეცა ავგაროს მეფისა სიმტკიცედ სარწმუნოებისა მისისა და კეთილისა გონებისა მისისათჳს.
მის	ცხო.იოვ.ურ	და უბრძანა წმიდამან ამბა იოვანე წმიდათა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთა არა განაღონ კარი ეკლესიისაჲ მის ზედა, ვიდრე აღსრულებადმდე ოთხმეოცთა დღეთა, და უბრძანა მათ მარხვაჲ და ლოცვაჲ დაუცხრომელად, და ყოველსა სამწყსოსა ღმრთისა ქალაქისა წმიდისასა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა შევიდა საჭურჭლესა ღმრთისასა წმიდასა მას, რომელსა შინა არს ხატი მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, რომელ არს ღმერთი, ბრწყინვალებაჲ ღმრთისა მამისა დაუსაბამოჲსაჲ, და დაადგრა მას შინა მარხვით და ლოცვით, გლოვით და მწუხარებით წინაშე ღმრთისა.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარ იყოღა დღჱ იგი მეშჳდჱ, აღივსო ადგილი იგი წმიდაჲ, რომელსა შინა იყო წმიდაჲ ამბა იოვანე მდგომარჱ, ნათლითა დიდითა, ბრწყინვალითა ფრიად.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	მე ვარ გაბრიელ, ანგელოზი ღმრთისაჲ, მახარებელი, რომელი მომავლინა მე უფალმან შენდა ხარებად, რამეთუ ლოცვაჲ შენი აღიწია, ვითარცა საკუმეველი სულნელი, წინაშე მისა.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	რამეთუ, რომელ-იგი მოგიჴდა გულსა შენსა, იხილა და გპოვა წმიდა და უბიწო და განაბრწყინა გული შენი წინაშე მისა, ვითარცა ნათელი მზისაჲ.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და უწყის ღმერთმან შური იგი შენი, რომელი გაქუს ერისათჳს რჩეულისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და უფალი გეტყჳს შენ: მე მოვავლინო შენ ზედა სული ჩემი წმიდაჲ, ვითარცა-იგი მოუვლინე მოწაფეთა ზედა ქორსა მას საჲდუმლოჲსასა სიონს შინა, რომელ-იგი არს სული წმიდაჲ, მოგცე შენ ძალი ძლევად ჰურიასა მას შურისგებად და ვადიდო სახელი შენი ყოველთა ქრისტეანეთა შოვრის, და რომელ-იგი განაცხადენ კეთილნი საქმენი შენნი, ამისთჳს განვამტკიცო სარწმუნოებაჲ შენი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	მერმე ეზიარა ჴორცსა და სისხლსა ქრისტჱსსა და აღვიდა საყოფლად თჳსა და დაჯდა და წარავლინნა და შემოჲკრიბნა მორწმუნენი ქრისტესნი ქალაქად ურაჰაისა და ახარა მათ, რაჲცა-იგი იყო და ვითარ-იგი ახარა მას ანგელოზმან, და ეტყოდა, და რაჲ-იგი აღუთქუა მას უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან, ძემან ღმრთისამან, მხოლოდშობილმან ცხოველმან.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	იგი შეგეწიოს შენ, წმიდაო მამაო, და მოგცეს ძლევაჲ მტერთა შენთა ზედა.
მისსა	ცხო.იოვ.ურ	მერმე წმიდამან იოვანე წარავლინა მოწოდებად ეპისკოპოსთა მისთა, რომელნი იყვნეს ჴელმწიფებასა ქუეშე მისსა და რომელნი იყვნეს მახლობელად მისა.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	და შემოკრბეს მისა და აღდგეს და ყვეს ლოცვაჲ.
მის	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო წმიდაჲ ამბა იოვანე გაჯდა საჴედარსა თჳსსა და ყოველნი ეპისკოპოსნი მისნი მის თანა, და წარემართნეს ამირა მომლისა რაკად, ვინაჲცა-იგი იყოფოდა ამირა მომლი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა მიეახლნეს ქალაქსა მას რაკაჲსასა, იხილა ამირა მომლმან ძილსა შინა ცეცხლი, მოტყინარჱ სახლსა შინა მისსა, აღგზებული, და ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა ძილსა შინა თჳსსა: აჰა ესერა მოწაფჱ ქრისტჱსი მოვალს შენდა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	აწ იხილე, ვითარ-იგი შეემთხჳო მას, და დიდითა დიდებითა პატივ-ეც შემთხუევასა მისსა, ყოვლითა ძალითა შენითა და პატივითა მიეგებე მას, რამეთუ იდიდოს უფლებაჲ და ჴელმწიფებაჲ შენი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ჰრქუა მას ჴმამან მან: და უკუეთუ არა ჰყო ესე, დაჰჴსნდეს და განქარდეს ძალი და მეფობაჲ შენი, და მოაკლდეს დღეთა შენთა, დაილივნენ ჟამნი შენნი, და აუფლე იგი ჰურიასა მას ზედა, ხოლო ჰურიაჲ განაყენე მსხჳლისა მის ზრახვისა მისისაგან, ბოროტისა სიტყჳს-გებისა მისისაგან და ნუ უტეობ მძლავრობად წინაშე შენსა და ნუცა მიუშუებ სიტყჳს-გებად მოწაფისა ქრისტჱს მიმართ, არამედ სიტყჳთა კეთილითა იტყოდის წინაშე გონიერთა და მეცნიერთა და სწავლულთა.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	ბრძანა მაშინ ამირა მომლმან დაცემაჲ საყჳრისა და დაფისაჲ და აჯდა იგი და ყოველნი ლაშქარნი მის თანა ასხდეს, და განვიდა შემთხუევად წმიდისა ამბა იოვანე კათალიკოზისა.
მის	ცხო.იოვ.ურ	და სლვასა ოდენ მისსა შინა აჰა ესერა გამოჩნდა ამბა იოვანე და ეპისკოპოსნი მისნი მის თანა მთასა მას ზედა მომავალნი, რომელი დახედავს ქალაქსა ზედა რაკაჲსასა.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	და ეუწყა წმიდასა ამბა იოვანეს სულისა წმიდისა მიერ, ვითარმედ ამირა მომლი გამოსრულ არს შემთხუევად მისა, და უთხრა ეპისკოპოსთა იგი და ახარებდა მათ და ყოველთა, რავდენნი იყვნეს მის თანა ქრისტეანენი მტკიცენი სარწმუნოებასა ზედა ქრისტესსა.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო ამირა მომლმან თქუა, ვითარმედ: ვიხილე იოვანეს ზედა და გუნდსა ზედა, რომელნი-იგი ამჴედრებულნი მოვიდოდეს მის თანა, ღრუბელი ნათლისაჲ ზედა აგრილობდა მათ, ხოლო პირნი მათნი ბრწყინვიდეს, ვითარცა მზჱ, და წინა მათსა სული სულნელი უვიდოდა, ვითარცა მუშკისაჲ, რამეთუ ეგევითარი სული არავის უყნოსიეს, ვინაჲთგან სოფელი ესე ყოფილ არს, მას შინა.
მისგან	ცხო.იოვ.ურ	განკჳრვებულ იქმნა ამირა მომლი მისგან დიდ ფრიად, იგი და ყოველნი, რავდენნი იყვნეს მის თანა.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა იხილა ამირა მომლმან მომავალი შემთხუევად მისა ქუჱთ იგი და ეპისკოპოსნი მისნი მის თანა, შეძრა ამირა მომლმან ცხენი თჳსი მოსწრაფედ შემთხუევად ამბა იოვანჱსა.
მანცა	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ მოიკითხა ამბა იოვანე ამირა მომლი და მოიღო მანცა ამირა მომლისაგან დიდითა პატივითა მოკითხვაჲ კეთილად.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ ბრძანა ამირა მომლმან გარდაყვანებაჲ ამბა იოვანჱსი და მისთანათაჲ მათ და მოცემად საჴმრისა მათისაჲ ფართოებით ფრიად.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და ეგრჱთ უყვეს მათ, ვითარცა ბრძანა.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მერმე თქუა გულსა შინა თჳსსა: ვაჲ მე, ვინ არს იგი, რომელმან მიიდრიკა გული ამირა მომლისაჲ სიყუარულსა ქრისტეანობისა მიმართ?
მისთჳს	ცხო.იოვ.ურ	უკჳრდა მისთჳს ჰურიასა დიდად და დაწვა მას ღამესა შეურვებული ფიცხლად ზრუნვასა შინა ურვით.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა იყო ჟამი განთიადისაჲ, ქათმისა ყივილსა ოდენ, იხილა, ვითარმედ ცაჲ განხმული და გჳრგჳნი ნათლისაჲ გარდამოსრული ზეცით და ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა მას: ესე გჳრგჳნი ფინეზისი არს ქრისტეანისაჲ, რომელსა მოაქცევს ღმერთი ცთომისაგან ჭეშმარიტებასა, და აქუნდეს მეცნიერებაჲ წმიდისა სახარებისაჲ და ჰრწმენეს მოსლვაჲ ღმრთისაჲ იესუ ქრისტჱსი.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	აღვიარებ მათ, რომელთათჳს წამა ღმერთმან, ვითარმედ წინაწარმეტყუელნი მისნი არიან იგინი და მოვლინებულნი მისმიერნი.
მის	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა იყო ხვალისა დღე, შემდგომად მეორისა ჟამისა დღისაჲ მის, წარავლინა ამირა მომლმან მოყვანებად ფინეზ ჰურიისა და ამბა იოვანჱსთჳსცა და მისთანათაჲცა, რაჲთა იხილოს, თუ რაჲ იყოს შოვრის მათსა.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ შეკრბეს ამირა მომლისა წინაშე, და უბრძანა მათ ზრახვაჲ ურთიერთას სიტყჳთა ტკბილითა და სიბრძნისაჲთა შუენიერად.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან ამბა იოვანე: შე-მცა-გუეწევის ღმერთი ჩუენ და შენცა მისლვად გზასა მას შინა ცხორებისასა და სასუფეველსა ცათასა, წარუვალსა სუფევასა მისსა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ფინეზ ჰურიამან: მე მრწამს „დაბადებაჲ“ მოსჱსი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან იოვანე: შენ გრწამს, ჰურიაო, ვითარცა გნებავს, და არა ვითარცა ჰნებავს ღმერთსა.
მან	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა ჰურიამან მან: და მე კუალად მრწამს სარწმუნოებაჲ ოცდაოთხთა წინაწარმეტყუელთაჲ.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: უკუეთუმცა გრწმენა სარწმუნოებაჲ ოცდაოთხთა წინაწარმეტყუელთაჲ, უწყოდემცა, ვითარმედ ქრისტე მოსრულ არს, ვითარცა-იგი წამეს ოცდაოთხთა წინაწარმეტყუელთა, რამეთუ უვარ-ჰყოფ, უშჯულოებ და ურჩ ხარ, რომელი წიგნთა შინა წერილ არს, და შენ არა უწყი, რასა-იგი იტყჳ, არცა რომელსა-იგი იკითხავ, რამეთუ სული წმიდაჲ არა მოსრულ არს შენ ზედა და არა დამკჳდრებულ არს შენ შოვრის, რაჲთამცა იცოდე თარგმნებაჲ სიტყუათა ღმრთისათაჲ და განმარტებაჲ მათი სიტყუათა წინაწარმეტყუელთაჲ და თარგმანებაჲ მათი მოსლვისათჳს ქრისტჱსისა, ვითარმედ მოსრულ არს, და დამტკიცებაჲ მათი მისთჳს, ვითარმედ ღმერთი არს იგი მათი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: ქრისტე მოსრულ არსა?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: გკითხავ რასმე.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: მკითხე, რაჲცა გნებავს.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: იპოოსა, ვითარმედ მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ ერთი ღმერთი და ერთი ბუნებაჲ არს, ვითარცა-იგი სახელ-სდებ და იტყჳ?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: გნებავსა, რაჲთა გიჩუენო შენ იგი და გულისხმა-გიყო იგი გონებისაგან და წიგნთაგან?
მათ	ცხო.ანტ	განიზრახა უფიცხლჱსსა მარხვასა თავისა თჳსისასა შესლვად, და მრავალთა უკჳრნ, ხოლო იგი ადვილად შრომათა მათ თავს-იდებდა, რამეთუ გულსმოდგინებაჲ სულისაჲ, რომელი მრავალ ჟამ დადრგომილ იყო, კეთილი სახჱ შექმნა თავისა თჳსისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან, რამეთუ: კეთილი გეყოს ჩემ თანა.
მას	ცხო.ანტ	და მცირედ მიზეზი რაჲმე პოვის სხუათაგან, მრავალი სწრაფაჲ რამეთუ მას ზედა აჩუენის, რამეთუ ღამეთა ათევნ ესოდენ, ვითარმედ მრავალგზის ღამე ყოველ დადგრის უძილად.
მისა	ცხო.ანტ	და იყო მისა საზრდელად პური და მარილი ხოლო, და სასუმელად წყალი, ხოლო ჴორცისა და ღჳნისა მეტი არს სიტყუადცა, სადაღათუ სხუათა მოსწრაფეთა თანა ესევითარი არა იპოებოდა.
მისა	ცხო.ანტ	ხოლო სარეცლად მისა იყო ჭილი, და უფროჲსღა ქუეყანასა ზედა წევნ, ხოლო ცხებად ზეთსა არა თავს-იდებდა და იტყჳნ: უფროჲსღა ჯერ-არს ჭაბუკთა, რაჲთა გულსმოდგინედ აქუნდეს მონაზონებაჲ და არა მოპოვნებად მომამედგრებელი ჴორცთაჲ, არამედ შეჩუევად შრომათა შინა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან ამბა იოვანე: არა უწყია, რამეთუ ღმერთმან თქუა „დაბადებასა“ შინა, ვითარმედ: ვქმნეთ კაცი მსგავსად და ხატად ჩუენდა?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: მაშა რაჲ არს კაცისა თანა მსგავსებაჲ ღმრთისაჲ: წუერნი, რომელ დაიგლიჯებიან და დაჰვალს, ანუ ფერჴნი, რომელ იქნევიან, ჴელნი, გინა შეცვალებაჲ მისი ჟამითი-ჟამად სხუად და სხუად საქმედ და სახედ?
მას	ცხო.ანტ	და მოიჴსენებნ სიტყუასა მას მოციქულისასა: რაჟამს უძლურ ვიქმნი, მაშინ განვძლიერდი.
მის	ცხო.ანტ	მაშინღა იტყჳნ განძლიერებასა სულისა მის გონიერებისასა, რაჟამს მოუძლურდიან ვნებანი იგი ჴორცთანი.
მის	ცხო.ანტ	და იყო მის თანა საკჳრველ ნანდჳლვე ესეცა გულისზრახვაჲ, რამეთუ არა მოქენე იყო იგი ჟამისა რაცხასა სათნოებისა მის გზისასა, არცაღა მისგან განშორებასა, არამედ სურვილით და გულსმოდგინებით...
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო იგი არასადა მოიჴსენებდა წარსრულთა მათ ჟამთა, არამედ დღითი-დღედ რეცათუ იწყებნ მონაზონებასა, უფროჲსღა სურვილი აქუნდა წარსამატებელად.
მას	ცხო.ანტ	მოიჴსენებნ იგი ჴმასა მას წინაწარმეტყუელისა ელიაჲსსა, ვითარ-იგი თქუა: ცხოველ არს უფალი, რომლისა წინაშე წარვდეგ მე დღეს, რამეთუ შეეკრძალა მას ესე სიტყუად, ვითარმედ „დღეს“, და არა რაცხნ წარსრულთა ჟამთა, არამედ რეცათუ მარადის პირველსა შეურაცხ-ჰყოფნ დღითი-დღედ, ისწრაფინ და თავსა თჳსსა ღმრთისა წარადგინებნ ესრჱთ, ვითარ-იგი ჯერ-არს ჩუენებად თავი თჳსი ღმრთისა წინაშე წმიდითა გულითა და განმზადებულ სმენად ნებასა მისსა და რავისსა სხჳსასა.
მის	ცხო.ანტ	ესრე შეიკრძალა თავი თჳსი ანტონი და წარვიდა შორად დაბისა მის სამარებსა და ამცნო ერთსა მეგობარსა მრავლისა დღისა შემდგომად მირთუმად მისა პური.
მისა	ცხო.ანტ	და იგი შევიდა სამარესა ერთსა და დაჰჴშა კარი წინაშე მისა და იყოფოდა მარტოჲ შინაგან, ვითარ ვერ თავს-იდვა მტერმან, არამედ იურვოდაცა, ნუუკუე მცირედ უდაბნოჲცა ქალაქებ იქმნას მონაზონებითა.
იგი	ცხო.ანტ	მოვიდა ღამესა ერთსა მრავლითა ეშმაკებითა, და ესოდენ გუემეს ცემითა, რამეთუ უტყუად იდვა იგი ქუეყანასა გუემისა მისგან და დაამტკიცებდა ესრჱთ, ვითარმედ ესოდენ დიდ იყო სალმობაჲ იგი, ვითარმედ ვერ შესაძლებელ არს იგი კაცთაგან ეგოდენი ტანჯვაჲ და გუემაჲ ყოფად.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: არა, ნუ იყოფინ!
მისგან	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: მსგავსი არს ღმრთისაჲ გონებაჲ ესე, რომელი განაგებს ფარულად და უხილავად, რამეთუ არავინ იცის, თუ რაჲ არს გულსა მოყუსისა თჳსისასა, ვიდრემდის არა იშვეს სიტყუაჲ მისგან, რამეთუ სიტყუაჲ მისი თარგმანებს, რაჲცა იყოს გონებასა შინა განგებაჲ საჲდუმლოჲსა მისისაჲ.
მით	ცხო.იოვ.ურ	და არა სრულ იქმნენ გონებაჲ, გარნა სიტყჳთა მით, რომელი შობილ არს გონებისაგან, რამეთუ იგი გამოაცხადებს, რაჲცა იყოს მას შინა კეთილი გინა ბოროტი, და იყნოსებს კუალად სულითა და ცხოვნდების.
მის	ცხო.საბ	და ვითარცა დაიპყრა აბბა მელეტი მამასახლისობაჲ ნეტარისა საბაჲს ლავრისაჲ, რომელ-იგი მოეღო ათასი დრაჰკანი სუმოჲსგან ბრძანებითა მეფისაჲთა საშჱნებლად ციხისა, ესე მიართუა მთავარეპისკოპოსსა პეტრეს გინა უცბობით, გინა გულსკლებით და დააპკოლა შჱნებაჲ ციხისაჲ მის.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო ღმერთი, რომლისა არა არს დასასრულ, და არცა გონებაჲ მიითხრობების, და არცა სული იცნობების, თუ რაჲ არს იგი.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	სიტყჳთა თჳსითა იყო ყოველივე, და თჳნიერ მისა არარაჲ იყო.
მით	ცხო.იოვ.ურ	და სულითა წმიდითა წინაწარმეტყუელებდეს წინაწარმეტყუელნი და მით წინაჲსწარ მოწევნადთა მიუთხრობდეს ყოფადმდე.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და არცა იგი თჳნიერ ძისა და სულისა წმიდისა მისისა.
მისთჳს	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ განკჳრდეს ყოველნი მსხდომარენი მიგებისა მისთჳს პასუხისა.
მისგან	ცხო.იოვ.ურ	ვითარმედ ღმერთმან წამა და თქუა: კაცი მსგავსი და ხატი მისი არს არა თუ სიჴშოჲთა ამით სიზრქოჲსა სიმძიმისაჲთა, არამედ გონებითა უჩინოჲთა, რომელი განაგებს ფარულად სიტყჳთა, რომელი-იგი შობილ არს მისგან გონებისაგან, რომელ მის მიერ სრულ იქმნების.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	ყოველივე, თჳნიერ მისა, არარაჲ იყო, და სულითა წმიდითა, რომელი ღმრთისაგან გამოვალს და რომელ-იგი გონებითა და სიტყჳთა განუყოფელად, რომლისა მიერ აუწყებდეს წმიდანი წინაწარმეტყუელნი მოწევნადსა ვიდრე ყოფადმდე.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: მოგიღებიეს წამებაჲ „დაბადებისაგან“.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: არა აქუს მოსეს ამას შინა ზიარება.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: და ვისა თქუმულ არს მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ, გარნა მოსჱსა: მე ვარ ღმერთი აბრაჰამისი და ღმერთი ისაკისი და ღმერთი იაკობისი?
იგი	ცხო.იოვ.ურ	არამედ ამისთჳს თქუა ესე, რაჲთა გამოაცხადოს სამებაჲ, ესე იგი არს: ღმერთი და სიტყუაჲ და სული მისი.
მის	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა მშობელი გონებაჲ სიტყჳსაჲ, რომელ მის მიერ სრულ იქმნების ყოველივე.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან ფინეზ: მითხარღა, ბუნებანიცა ერთ არიანა, ვითარმედ მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ, სამი ღმერთი და ერთი?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: მი-ღა-ხედენ მზესა ამას, ვითარ-იგი იშვების მისგან ნათელი და შეიმოსებს ქუეყანისაგან ნათელი იგი გუამსა, და ვითარ-იგი გამოვალს მისგან მცხინვარებაჲ, და აღივსების ყოველი სოფელი ნათლითა, რამეთუ მზჱ და მცხინვარებაჲ და მზისთუალი ერთ არს იგი.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	მე ვითარ ვხედავ, წინაწარმეტყუელნი მათ ეწამებიან, და ეგრჱთვე „დაბადებაჲ“ დაამტკიცებს სიტყუათა და თქუმულთა მათთა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ამათ სამთა შოვრის, ვითარცა თქუა, არარაჲ არს მას შინა რაჲმე სახჱ მიმსგავსებული ერთიერთსა, რამეთუ არცა გონებაჲ მსგავსი არს სიტყჳსაჲ და არცა სიტყუაჲ მსგავსი არს სულისაჲ და არცა სული მსგავსი არს გონებისაჲ.
იგინი	ცხო.იოვ.ურ	და არიან იგინი ერთ ბუნებითა და გამოცხადებულ არს აწ, ვითარმედ სამებაჲ ერთ არს და ერთი სამი არს განუყოფელად და განუშორებელად ურთიერთას.
იგი	ცხო.ანტ	ხვალისა დღე მეგობარი იგი მისი მივიდოდა და მიაქუნდა პური.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ განაღო კარი, იხილა იგი ქუეყანასა მდებარჱ, ვითარცა მკუდარი, აღიკიდა იგი და წარიღო დაბად და შეიღო ეკლესიად და დადვა ქუეყანასა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და კუალად-ვიქცეთ აწ თქუმულსა მას ღმრთისასა, მსგავსებაჲ კაცისაჲ მისა, რომელსა იტყჳს: ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა.
მისთჳს	ცხო.ეფთ	დღესა ერთსა გარე-მუასხდეს თჳსნი მისნი და ტიროდეს მისთჳს.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	მაშა არა ვხედავა, რამეთუ მსგავსებაჲ კაცისაჲ მისა ესე სამნი არიან, რომელ-ესე არიან კაცსა შოვრის: გონებისაგან უჩინოჲსა, და სიტყუაჲ შობილი მისგან, და სული, რომლისაგან იყნოსებს კაცი და ცხოვნდების.
იგი	ცხო.ანტ	გარნა მეგობარი იგი ხოლო მღჳძარედ, თუალ-უყვნა მისლვად მისა.
მას	ცხო.ანტ	ევედრებოდა მას აღკიდებად და მიღებად სამარედვე და არავისა განღჳძებად.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან იოვანე: დამტკიცებულ არს ჭეშმარიტებაჲ და ცხად არს, და განქარდეს სიცრუვჱ, და გამოცხადნეს ჭეშმარიტებაჲ წიგნისა ღმრთისაჲ, წმიდისა სახარებისაჲ სიმართლჱ, არა განქარდეს ერთიცა ასოჲ მისგანი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: არა თქუაა სახარებასა შინა, ვითარმედ: სახელითა ჩემითა განასხმიდეთ ეშმაკთა?
მათგან	ცხო.ანტ	დგომად ვერ ეძლო წყლულებათა მათგან ეშმაკთაჲსა, მწოლარჱ ილოცვიდა და ლოცვისა შემდგომად იტყოდა დიდითა ჴმითა: აქა ვარ მე, ანტონი, არა ვივლტი გუემათაგან თქუენთა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ფინეზ ჰურიამან: მაშა არს ჩუენ თანა კაცი ძეთა ჰეშუმისთაგანი და იგი ჭამს ჴორცთა თჳსთა.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	უკუეთუ შენ განჰკურნო იგი, დიდი სასწაული გექმნას.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: მოიყვანენ იგი აწვე.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა მოიყვანეს ცოფი იგი, და შემოვიდა შოვრის მსხდომარეთა მათ, იწყო ყივილად.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ მონაზონი იგი ესრჱთ ზრახვიდა და იტყოდა ამას.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან იოვანე, მოწაფემან ქრისტჱსმან, მითვე ჴმითა, რომლითა შეჰრისხნა ქრისტე, უფალი ჩუენი, ლეგეონსა მას, სიმრავლესა მრავალსა, რომელნი იყვნეს კაცისა მის შინა ქალაქისა თანა, რომელთა უბრძანა შესლვად ღორთა.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო კეთილისმოძულესა მას მტერსა უკჳრდა, რამეთუ წყლულებისა შემდგომად მერმეცა უშიშად მოვიდა და მოუწოდა თჳსთა მათ ძალთა, და განსთქდებოდა გ˜ლსწყრომითა და ეტყოდა მათ: იხილეთ, რამეთუ არცა სულითა სიძვისაჲთა, არცა წყლულებითა დავაცხრვეთ ესე, არამედ გან-ვე-რისხნების ჩუენ ზედა.
მათ	ცხო.ანტ	მიუჴდეთ მას სხჳთა სახითა, რამეთუ ადვილ არს ეშმაკისა უკეთურებად მიმართ ხატისა მიმსგავსებაჲ, მაშინ ღამჱ უცნებით რასმე ბგერასა ჰყოფდეს ესრესახედ, საგონებელ იყო, რეცათუ ყოველი ადგილი იძრვოდა, ხოლო სახლისა მის ოთხნივე ზღუდენი რეცათუ განხეთქნეს ეშმაკთა მათ, და ეგრეცა საგონებელ იყო რეცათუ მიერ შესლვად.
იგინი	ცხო.იოვ.ურ	და მეყსეულად განვიდეს ეშმაკნი იგი. ხოლო იგინი ღაღადებდეს და ვაებდეს, რაჟამს განჴადნა იგინი სადგურისა მათისაგან.
იგი	ცხო.ანტ	და იყო ადგილი იგი მეყსეულად სავსჱ საცთურებითა, ლომებითა და დათუებითა, ვეფხითა, კუროებითა, გუელებითა, ასპიტებითა, ღრიაკალებითა და მგელებითა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და მეყსა შინა განიკურნა კაცი იგი, და განკჳრვებამან დიდმან შეიპყრნა ყოველნი, რავდენთა იხილეს იგი, სახელისათჳს ღმრთისა, რაჟამს დაემორჩილნეს მას ეშმაკნი და განვიდეს, რაჟამს ესმა მათ სახელი იესუ ქრისტჱსი თანა მამით და სულით წმიდითურთ.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	მერმე თქუა: ჵ, ფინეზ, უკუეთუმცა არა უწყოდე, ვითარმედ მოიქცევიო, აწმცა უბრძანე ეშმაკთა მათ დამკჳდრებად შენ თანა და წარწყმედაჲ შენი მეყსა შინა მიუკუნისამდე.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და სიტყუასა მას თანა იოვანჱსსა იხილნა ჰურიამან ფინეზ ეშმაკნი გარე-მოდგომილად მისა, ვითარცა ნაბერწყალნი ცეცხლისანი.
იგი	ცხო.ანტ	და თითოეული იგი ზედა-მიუვიდოდეს მას თჳსითა ხატითა: ლომი იგი იბრდღუენნ და ზედა-მიუვალნ, კუროჲ აღირებნ რქითა, გუელი იგი მიუძურებინ და ვერ მისწუთებინ, მგელი ზედა-მიუვალნ და დაბრკოლდის.
მათ	ცხო.ანტ	და ყოვლადვე ფიცხელ იყვნეს ყოველთა მათ გამოჩინებულთა გულისწყრომანი და ჴმათა ოხრანი.
მათგან	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი იგუემებოდა და დაიწერტებოდა მათგან და აგრძნობდა უფიცხლჱსსა სალმობასა ჴორცთასა და შეუძრწუნებელად სულითა უფროჲსღა მღჳძარედ მიყრდნობილ იყო.
მათ	ცხო.ანტ	და კუნესოდა იგი სალმობისათჳს ჴორცთაჲსა, ხოლო შეუძრწუნებელ გონებითა და რეცათუ ბასრობით ეტყოდა მათ: უკუეთუმცა ძალ რაჲმე იყო თქუენ შოვრის, კმამცა-იყო ერთი თქუენგანი მოსლვად, ხოლო აწ დაგცნა თქუენ უფალმან.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო ერი იგი, რომელნი სხდეს, შეშინდეს ძლიერად, რამეთუ ესმოდა მათ ღაღადებაჲ იგი ეშმაკთაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	უშიშად მერმე ეტყოდა მათ: უკუეთუ შემძლებელ ხართ და ჴელმწიფებაჲ მოგიდებიეს ჩემთჳს, ნუ სდგათ, არამედ მომიჴედით;
იგინი	ცხო.ანტ	მრავალი მის ზედა ზმნეს და იღრჭენდეს იგინი კბილთა მათთა, უფროჲსღა მოიკიცხებდეს იგინი თავთა მათთა და არა მას.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო უფალმან არცაღა ესრჱთ დაივიწყა სიმჴნჱ იგი ანტონისი, არამედ შემწე ექმნა მას, აღიხილნა და იხილა სართული რეცა განღებული და ბრწყინვალებაჲ ნათლისაჲ გარდამომავალი მისა.
იგი	ცხო.ანტ	და მეყსეულად ეშმაკნი იგი უჩინო იქმნნეს, და სალმობანი იგი ჴორცთა მისთანი დასცხრეს, და სახლი იგი მერმე იპოვა ყოვლადვე ცოცხალი.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ვითარცა ცნა შეწევნაჲ იგი, უფროჲსღა სულთ-ითქუნა და აღმცირდა სალმობათაგან და ევედრებოდა მას, რომელ-იგი გამოუჩ˜ნდა მას ხილვაჲ იგი, და ჰრქუა: სადა იყავ, რად არა პირველვე გამომიჩნდი, რაჲთამცა სალმობანი ჩემნი დააცხრვენ?
მისა	ცხო.ანტ	და ჴმაჲ იყო მისა: აქა ვიყავ, ანტონი, არამედ მოველოდე ხილვად შენსა სიმჴნესა.
იგი	ცხო.საბ	მაშინ ნეტარი იგი ბერი აყუედრებდა ჳკონომოსსა და ჰრქუა: რასა იტყჳ, უფალო ჳკონომოს, დავაყენოთა რეკაჲ?
იგინი	ცხო.ეფთ	და ოდეს უნდა ღმერთსა გამოცხადებად საქმჱ მათი, მივიდეს მუნ მწყემსნი ვინმე ცხოვართანი, ბეთანიაჲთ კერძონი, და ვითარ იხილნეს იგინი, შეეშინა ფრიად და ეგულებოდა სივლტოლაჲ მუნით.
იგიცა	ცხო.ეფთ	და იგიცა კერპთმსახური იყო.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: ჭეშმარიტსა იტყჳ, ესრჱთ თქუა ღმერთმან.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	ჭეშმარიტ არს იგი, რომელი აღუთქუა ღმერთმან.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: აჰა ესერა შემიქმნიეს საჭურჭლესა შინა ამირა მომლისასა წამალი ნახევარჟამისაჲ და უმცრო მისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: ჭეშმარიტად შევსუა იგი უშიშად.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და ბრძანა ამირა მომლმან, რაჲთა მოიღონ წამალი იგი, და გამოიცადოს იგი.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ მოიღეს წამალი იგი მარწუხითა შეპყრობილი და დადვეს წინაშე ამირა მომლისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და მიიღო წამალი ნახევარჟამისაჲ და შთაუდვა პირსა ძაღლსა მას, და არა დაყოვნა, არამედ მეყსეულად დასცჳვეს ჴორცნი მისნი ძუალთა მისთაგან.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა იხილეს მსხდომარეთა მათ, განიხარეს და თქუეს: ვესავთ ღმრთისაგან, რაჲთა განვისუენოთ ამისგან, რომელსა-ესე უჯობნიეს ჰურიისადა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ ითხოვა ჰურიამან ჭიქაჲ და შთაასხა მას შინა წამლისა მისგან, რომელი კმა-ეყო ერგასისსა ძაღლსა, და ჰრქუა წმიდასა ამბა იოვანეს ჰურიამან: შესჳ აწ ესე, რომელი ამას ჭიქასა შინა არს, რაჲთა გამოჩნდეს ჭეშმარიტებაჲ სიცრუჲსაგან და ნათელი ბნელისაგან.
მის	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ მიყო ჴელი თჳსი წმიდამან იოვანე უურველად და უშიშად და აიღო ჭიქაჲ იგი და უბრძანა ეპისკოპოსთა თჳსთა, რაჲთა აღდგენ და ლოცვა-ყონ ზე-მდგომარეთა მის თანა, რაჲთა ცნან ყოველთა, რავდენნი იყვნეს მუნ, სიმდიდრჱ მადლისა ქრისტჱსისაჲ.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და დაიდვა მეყსეულად პირსა თჳსსა და შესუა იგი.
მისგან	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ მეყსეულად განათლდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, და დაჯდა საჯდომსა ზედა თჳსსა უურველად მისგან, რომელიცა-იგი იყო, და უბრძანა ეპისკოპოსთა თჳსთა, და დასხდეს.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და დაეცა განკჳრვებაჲ მას ჟამსა შინა დიდი ყოველთა ზედა, რავდენნი იყვნეს ადგილსა მას.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა იხილა ამირა მომლმან ესრესახედ, ჰრქუა მას: ამბა იოვანე, არას ჰპოება გულსა ზედა სიმძაფრესა მჴურვალებისასა?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას იოვანე: უწინა მიჴურვიდა გული და მწყუროდაცა, ხოლო რაჟამს შევსჳ ესე, განმიქარდა და არღარა მწყურის.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამირა მომლმან: მიიღე სავარცხალი ესე და დაივარცხნე წუერი შენი, რამეთუ გიჴმს იგი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ ჰრქუა მას ჰურიამან ფინეზ: არა წერილ არს სახარებასა შინა, ვითარმედ: არა დავარდეს თმაჲცა ერთი თავისაგან თქუენისა და არცა წარწყმდეს?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან იოვანე: ჭეშმარიტად, მართალსა იტყჳ, ესრჱთ თქუა ღმერთმან წმიდასა შინა სახარებასა თჳსსა,და ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ მისი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: მარქუ მე, რაჲთა აღმოგკუეთო ზოგი წუერისა შენისაგან და შთავაგდო იგი ცეცხლსა შინა და ვიხილოთ, დაიწუეს იგი ანუ არა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან იოვანე: სხუამან და არა შენ.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ ითხოვა ჰურიამან საპარსველი და მოართუეს იგი.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და მუნთქუესვე შეჰჴმა ჴელი მისი დუქარდთა ზედა და დაშთა საპარსველი იგი ჴელსა შინა მისსა, და ვერვინ შეუძლო გამოღებად ჴელისა მისისაგან, რამეთუ მუნთქუესვე განუჴმეს ორნივე ჴელნი მისნი.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ თქუა იოვანე: ჭეშმარიტ არს აღთქუმაჲ ღმრთისაჲ სასუფეველისა მისისათჳს და აჰა ესერა გამოცხადებულ არს იგი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ფინეზ ჰურიამან: არა წერილ არსა სახარებასა შინა, ვითარმედ: დასდებდეთ ჴელთა თქუენთა სნეულთა ზედა, და განიკურნენ?
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: ჭეშმარიტად, ესრე თქუა ღმერთმან, და ჭეშმარ.იტ არს სიტყუაჲ მისი წმიდასა შინა სახარებასა მისსა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ფინეზ: აჰა ესერა ჴელნი ჩემნი განჴმელ არიან, და თუ ინებო, რაჲთა განმკურნო მე, რამეთუ ვთქუ, რაჲთა სრულ იქმნეს და გამოცხადდეს სიმართლჱ სიტყჳსაჲ ამის და სრულებაჲ საქმეთაჲ.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან ამბა იოვანე: შეჰგავს, რაჲთა დაადგრე ესრჱთ სამ დღე, რაჲთა უწყოდი, თუ რასა იტყოდი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ჰურიამან: უფალო ჩემო, ნუ მიტევებ წარწყმედად, მე დღეს ქრისტეანე ვარი.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	მრწამს ქრისტე, და იგი არს უფალი ღმერთი ჩემი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამირა მომლმან: განკურნე, ამბა იოვანე, და თუ არა, თქუას, ვითარმედ ვერ შეუძლო კურნებაჲ ჩემი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ განჰმარტა წმიდამან იოვანე ჴელი თჳსი და თქუა: ვითარცა-იგი თქუა ქრისტემან, უფალმან ჩემმან და ღმერთმან ჩემმან, ჴელგანჴმელსა მას, ეგრჱთვე მე გიტყჳ ნაწევართა მაგათ ჴორცთასა და სისხლთასა: კუალად-ეგენით ადგილსავე თჳსსა მრთელად, ვითარცა პირველად იყვენით!
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და მუნთქუესვე დაჰვარდა საპარსველი იგი ჴელთა მისთაგან, და განიკურნა, ვითარცა პირველ იყვნეს, მრთელად.
მის	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ მოეჴსენა ამირა მომლსა და ჰრქუა ინაჴით-მსხდომარეთა და სახლეულთა თჳსთა: ვითარ მრავალ არს მწუხარებაჲ ჩემი ასულისა მის ჩემისათჳს.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	არა მენახვა უშუენიერჱსი მისა და სიკეთისაებრი მისისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუეს მას: ამირა მომლო, ნუ დაშურები მისთჳს.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	მაშინ არარაჲ მიუგო მათ ამირა მომლმან და დადუმნა, ვიდრე განსლვამდე ყოვლისა მის ერისა, რომელნი-იგი სხდეს წინაშე მისა.
იგინი	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარცა აღდგეს და წარვიდეს, მაშინ ამირა მომლმან ჴელი უპყრა ამბა იოვანეს და ფინეზს და შეიყვანნა იგინი ხილოანად, რომელ არს სამოთხჱ, რომელსა შინა დამარხულ იყო ქალი იგი, და ჰრქუა იოვანეს: ესე საფლავი არის ქალისაჲ მის.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას ამბა იოვანე: ვათარცა-იგი შემძლებელ იყო დაბადებად მისა.
მას	ცხო.ეფთ	და ვითარ ღირს იქმნნეს მღდელობასა, და ამათ მოიყვანეს წმიდაჲ ევთჳმი ჴელთაგან ეპისკოპოსისათა, დაიმოწაფეს და ასწავეს მას მართალი სარწმუნოებაჲ.
იგი	ცხო.იოვ.ურ	და მეყსეულად აღდგა ქალი იგი, ვითარცა პირველ იყო, და აღმოიყვანა სული მისი ჴელთაგან შიულისათა და ვითარ-იგი მოიყვანეს ანგელოზთა და მიაქციეს სული მისი გუამსავე თჳსსა.
მისთჳს	ცხო.იოვ.ურ	და ვითარ იხილა იოვანე ვედრებასა მისთჳს, მაშინ შეშინდა აჰრონ რაშიდი ამირა მომლი ფრიად, შეიპყრა განკჳრვებამან დიდმან.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და აღჰჴადა ქრისტეანეთაგან ყოველი ხარკი და ჭირი და წუნობაი, რამეთუ ვერვინ იკადრებდა გამოცხადებად განსაცდელთა მათგან, რომელი შეემთხუეოდა ქრისტეანეთა სისხლისა მისთჳს და წარწყმედისა კაცთაჲსა მათ ჟამთა შინა.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო ამბა იოვანჱსთჳს ბრძანა ყოველივე, რაჲცა ინება, მიმადლებად მისა.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ხოლო წმიდამან იოვანე უპყრა ჴელი ფინეზს და წარიყვანა ქალაქად რაკაჲსა, რომელსა ჰრქჳან ვასტი, და ნათელ-სცა ფინეზს სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა და მისცა მას საჲდუმლოჲ ქრისტჱსი, ჴორცი და სისხლი მისი.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და იხილეს ყოველთა მათ, რომელნი მოსრულ იყვნეს მუნ, ფინეზ წყალსა შინა, და ღელვაჲ იგი აღიწია ვიდრე თხემადმდე, და გამოისახა თავსა ზედა მისსა სახჱ ჯუარისაჲ, და კუალად-ეგო წყალი ადგილადვე თჳსა, და დაადგრა ევფრატი, ვითარცა ზღუდჱ ამართებული.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და იყო რიცხჳ ყოველთაჲ მათ, რომელთა ნათელ-იღეს, ორას ოთხმეოცი სული.
მას	ცხო.იოვ.ურ	და სხუათაცა მრავალთა კაცთა ნათელ-იღეს მას დღესა შინა ჴელითა მოწფისა ქრისტჱსითა, რომელთა რიცხჳ არა იყო.
მათ	ცხო.იოვ.ურ	და ჰრწმენა მათ წმიდაჲ სამებაჲ – მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ – და ერთი ღმრთეებაჲ.
მისა	ცხო.იოვ.ურ	და არა არს მისა გარეშე სხუაჲ, ვითარცა ესე გჳთქუამს წიგნსა ამას შინა, რომლისა არს დიდებაჲ და მადლობაჲ და ძლიერებაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
იგი	ცხო.ეფრ	ვიწყო შეწევნითა ღმრთისაჲთა და ძალითა უფლისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა და მეოხებითა წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲთა და შოვამდგომელობითა სულისა წმიდისაჲთა, რამეთუ იგი არს დასაბამ და სრულება სიტყჳსა ამის ჩუენისა უძლურისა.
მას	ცხო.ეფრ	ესე წმიდაჲ ეფრემ იყო ნათესავად ასური, და მამაჲ მისი იყო ქალაქისაგან ნასიბინისა, რომელ-იგი არს მოსაზღვრე ბერძენთა და სპარსთაჲ, და მას ჟამსა არღა დაეპყრა იგი სპარსთა.
მათ	ცხო.ეფრ	და შემდგომად ჟამთა დასცა იგი ივბიანოს, წმიდამან და კურთხეულმან მეფემან, და ჴელმწიფობასა წმიდისა კოსტანტინე მეფისა უშვა მამასა თჳსსა ჭაბუკი ესე, რომლისათჳს მნებავს მითხრობად სიტყჳსა ამის ჩუენისა, ვინაჲთგან გამოირჩია იგი ღმერთმან დედის მუცლით თჳსითგან, ვითარცა იერემია წინაწარმეტყუელი, რაჲთა ამხილოს ყოველსა საცთურსა მწვალებელთასა და უნათობდეს ყოველთა მკჳდრთა ქუეყანისათა ბრწყინვალებითა მოძღურებისა მისისაჲთა, რამეთუ გამოერჩია იგი მადლსა მას საღმრთოსა და დაცვულ იყო, რაჲთა არა ეზიაროს ნაზორევთა მათ შეგინებულთა და შესაკრებელთა საძაგელებისათა, რომელნი-იგი შეკრბებოდეს თაყუანისცემად კერპსა მას მამისა მისისასა, ეშმაკთა მათთჳს და სათნოებათა მათ საჩინოთა, რომელსა ხედვიდეს ჭაბუკისა ამის თანა, რამეთუ ყრმაღა იყო ჯერეთ, და ვერღარა შეუძლებდეს ეშმაკნი მიხედვად მისა მიმართ სახლსა შინა მამისა მისისასა, რამეთუ ვერ შემძლებელ იყვნეს მიდრეკად ნებისა მათისაებრ მადლისა მისგან, რომელი წინაჲსწარ ვაჴსენეთ მისთჳს, რომელიცა-იგი ჰფარვიდა მას.
მის	ცხო.ეფრ	და მის ზედა აღესრულა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ ჭეშმარიტად ანანიაჲსა მიმართ პავლჱსთჳს, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: ჭურად რჩეულად გამომირჩევიეს ჩემდა იგი.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	და დღესა შინა ერთსა იხილა იგი მამამან მისმან ქრისტეანესა ვისმე თანა ზრახვასა ქალაქსა შინა და აღივსო მისთჳს გულისწყრომითა და რისხვითა და სწავლა იგი უწყალოდ გუემითა.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მისა ჰრქუა მას მამამან მისმან, რამეთუ: ესერა შევალ შენთჳს, რაჲთა შევწირნე შესაწირავნი ღმრთისა, რაჲთა შეგინდოს შენ.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შევიდა და აღასრულა ზორვაჲ იგი მისი ჩუეულებისაებრ თჳსისა წინაშე კერპისა მის თჳსისა, მაშინ იწყო ეშმაკმან მან ბილწმან სიტყუად მისა მიმართ და ეტყოდა მას ესრჱთ, რამეთუ: მე უწყი შენთჳს, მრავალთა წელთა ზრუნავ ტაძრისა ამის ჩემისათჳს. ხოლო ვედრებაჲ ესე შენი ჩემდა მომართ ძისა შენისათჳს ვერ შემძლებელ ვარ მითუალვად შენგან, ვითარცა-იგი ვერ შესაძლებელ არს ყოფად ცაჲ ქუეყანად, ეგრჱთვე არცაღა ჩემი ეგების, რაჲთამცა მას შინა ნაწილი გინათუ განსუენებაჲ იყო.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო უკუეთუ გნებავს, რაჲთა აღვასრულო ნებაჲ შენი, მაშა განაძე იგი და განდევნე სახლისა შენისაგან, რაჲთა არა იყოს იგი მჴდომად ჩემდა, რამეთუ მე უწყი, ვითარმედ ძჱ ესე შენი განმდევნელი ღმერთთაჲ ყოფად არს.
მისგან	ცხო.ეფრ	და მეყსეულად გამოვიდა გარე მამაჲ მისი კერპისა მისგან და ჰრქუა ძესა თჳსსა: აღდეგ და ვიდოდე, ვინაჲცა გნებავს, სახლსა ჩემსა ნუმცა მიხილავ უკუნისამდე, რამეთუ მტერი ხარ ღმერთთაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ ყრმაჲ იგი აღივსო სიხარულითა დიდითა, რამეთუ თჳთ იგი ამისთჳს წადიერ იყო და მოხარულ.
მის	ცხო.ეფრ	მაშინ გამოვიდა სახლისაგან მამისა თჳსისა და არარაჲ აიღო მის თანა, ამისთჳს რამეთუ არა უწყოდა, თუ ვინაჲ წარვიდეს იგი ანუ ვისა მივიდეს.
იგი	ცხო.ეფრ	არამედ მადლი იგი ღმრთისაჲ, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, სცვიდა მას და წარუძღუა მას ეკლესიად ქრისტეანეთაჲსა და მივიდა წმიდისა ამბა იაკობის ეპისკოპოსისა ნასიბინ ქალაქისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი სრული კაცი, მოშიში ღმრთისაჲ და შემკული ყოვლითა სათნოებითა.
მის	ცხო.ეფრ	და მადლი ღმრთისაჲ იქმოდა ძალთა და სასწაულთა დიდ-დიდთა მის მიერ, და წინაჲსწარ სცნობდა დაფარულთა საიდუმლოთა სულისა წმიდისა მიერ, რომელი-იგი დამკჳდრებულ იყო მის შოვრის.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შევიდა წინაშე მისსა ნეტარი ესე ეფრემ და აუწყნა მას ყოველნი საქმენი მისნი, განიხარა მისთჳს ფრიად და შეიწყნარა იგი ყოვლითა სიყუარულითა და დაადგინა იგი სადგურსა მას წიგნის მსმენელთა თანა.
მის	ცხო.ეფრ	და შევიდა წმიდისა ამის ამბა იაკობ ეპისკოპოსისა თანა საეპისკოპოსოს და ისწრაფდა მუნამდის, ვიდრემდის იქმნა ამბაძველ წმიდისა მის ღმრთისა ეპისკოპოსისა განგებასა მისსა.
იგი	ცხო.ეფრ	და რაჟამს ხედვიდა წმიდაჲ იგი გამოწულილვასა და გამოძიებასა განგებისა მისისასა, აღივსებოდა მისთჳს სიხარულითა და მხიარულებითა და მარადის განამტკიცებდა საქმეთა თჳსთა სიტყუათაგან ცხორებისათა წიგნთაგან წმიდათა.
მას	ცხო.ეფრ	და არა თუ ხოლო წმიდასა მას თანა ოდენ საყუარელ იყო იგი, გარნა ყოველთა თანა შვილთა ეკლესიისათა.
მისა	ცხო.ეფრ	მაშინ სირცხჳლეულ იქმნა ეშმაკი, რომელმან-იგი გამოაძო სახლისაგან მამისა თჳსისა, და ვერღარა შემძლებელ იყო ხედვად მისა.
მის	ცხო.ეფრ	ხოლო ეშმაკმან წინა-აღმდგომებისა მისისათჳს და დაწუვისაგან – მის მიერ ინება, რაჲთამცა შთააგდო იგი ცუდად-დიდებულებასა, რაჲთამცა დააბრკოლნა შვილნი ეკლესიისანი და ყოველნი მორწმუნენი.
მის	ცხო.ეფრ	და აღაშფოთა კუალად ამბა იაკობცა ეპისკოპოსი და რომელ-იგი მტერობითა ღონჱ იძია მის ზედა ეშმაკმან მან წმიდასა ეფრემს ზედა, რაჲთამცა ავნო მას დიდისა მის პატივისა მისისათჳს, რომელი-იგი აქუნდა მას ყოვლისა ერისაგან.
მით	ცხო.ეფრ	მადლითა მით სულიერითა გამოეცხადა განგებაჲ წმიდისა მის ღმრთისა კაცისაჲ და უფროჲსღა ემატა მით სიყუარული მისი წინაშე პატიოსნისა მის ეპისკოპოსისა.
მის	ცხო.ეფრ	და ამაღლდა და დიდებულ იქმნა მის თანა პატივი და საქმჱ მისი უფროჲს პირველისა მის, რამეთუ იყო მუნ კაცი ეკლესიისა ნასიბინისა მნათჱ, და სახელი მისი ეფრემვე.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა, რამეთუ ეპისკოპოსმან და ყოველთა შვილთა ეკლესიისათა შეიყუარეს წმიდაჲ ესე, რამეთუ აღივსო იგი შურითა წინა-აღმდგომებად მისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და რომელთამე დღეთა შინა დაეცა მნათჱ იგი ერთისა ვისმე წარჩინებულისა მოქალაქისა ასულისა თანა ქალწულისა, და მიუდგა მის კანდელაკისაგან.
მან	ცხო.ეფრ	მაშინ ჰრქუა მან ქალსა მას: ოდეს შეგაცნას მამამან შენმან, არქუ მას, ვითარმედ ეფრემ ესე, რომლისათჳს იტყჳან, ვითარმედ წმიდაჲ არს იგი, შემოვიდა ჩემდა დღესა ერთსა და მან შემამთხჳა ესე.
მის	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ეუწყა მამასა მის ქალისასა საქმჱ ასულისა თჳსისაჲ, ჰრქუა მას: ვინ არს, რომელმან იკადრა და გიყო შენ ესე საქმჱ?
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო და ჰრქუა მას: ეფრემ მიყო ესე, რომლისათჳს იტყჳან კაცნი, ვითარმედ წმიდა არს იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	და მეყსეულად წარვიდა იგი ეპისკოპოსისა და პირსა თჳსსა იცემდა და ჰრქუა მას, რომელ-იგი უთხრა მას ასულმან მისმან.
მის	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა ეპისკოპოსსა საქმჱ იგი ქალისა მის მამისაგან, მწუხარე იქმნა დიდად ფიცხლად.
მით	ცხო.ეფრ	ხოლო ეპისკოპოსსა ყოველნივე საჲდუმლონი საღმრთონი გამოეცხადებოდეს მადლითა მით, რომელ-იგი იყო მის თანა, გარნა საქმჱ იგი ქალისაჲ მის დაეფარა მისგან.
მისა	ცხო.ეფრ	მაშინ ცნეს ყოველთა კაცთა, დაბრკოლდეს მისა მიმართ ყოველნივე.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მოუწოდა ეპისკოპოსმან ნეტარსა მას და იწყო მხილებად მისა ამის საქმისათჳს.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი შეურვებულ იქმნა.
მან	ცხო.ეფრ	და იწყო ნეტარმან მან გულისზრახვად გულსა შინა თჳსსა მისთჳს და არაჲ მიუგო მას სიტყუაჲ.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მისა ჰრქუა: ჰე, მამაო, ვცოდე.
მან	ცხო.ეფრ	არა თუ იცოდა, გარნა ყოველნი საჲდუმლონი და განზრახვაჲ მისი უწყოდა მან.
მას	ცხო.ეფრ	და კუალად ამბა იაკობცა, ეპისკოპოსი ნეტარი, ევედრებოდა ღმერთსა რაჲთა გამოაცხადოს საქმჱ ესე, და დაუფარა მას იგი ღმერთმან, რამეთუ ღმერთი რომლისაჲ დიდებულ არს სახელი მისი, უნდა, რაჲთამცა გამოაცხადნა საჲდუმლონი ამის წმიდისანი და ერსა გამოუცხადოს კეთილად სრბაჲ მისი და სათნოებანი, რომელნი მონიჭებულ იყვნეს მისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შვა ქალმან ყრმაჲ იგი, აღიქუა მამამან მისმან ყრმაჲ და მოჰგუარა წმიდასა ღმრთისასა ეპისკოპოსსა.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარცა მოვიდა, ჰრქუა მას ქალისა მამამან: მიიღე აწ ძჱ შენი და განზარდე იგი, ვითარცა გნებავს.
იგი	ცხო.ეფრ	და აღიქუა ყრმაჲ იგი და შევიდა ეკლესიად.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი მას შინა ტიროდა და იტყოდა: ევედრენით, ძმანო, ღმერთსა, საყუარელნო, რაჲთა მომიტეოს ცოდვაჲ ესე.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ დაადგრა ამას ზედა დღე რავდენმე და იხილნა კაცნი, რამეთუ დაბრკოლებულ იყვნეს მისა მიმართ, შეშინდა სიტყჳსა მისგან, რომელსა იტყჳს სახარებასა შინა: წყეულ არს კაცი იგი, რომელმან დააბრკოლოს ერთი ძმათა მათ მცირეთაგანი, რომელნი ჩემდა მომართ მორწმუნენი არიან და დაბრკოლდეს.
მისა	ცხო.ეფრ	და რომელნიმე დაბრკოლდეს მისა მომართ.
მისა	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა ღმერთმან ფრიადი მოთმინებაჲ მისი და იჭჳ კაცთაჲ მისა მიმართ (ხოლო იგი შეიწყნარებდა კდემასა და ყუედრებასა მათსა სიხარულით), ინება ღმერთმან, რაჲთა გამოუცხადნეს სათნოებანი მისნი სულიერნი და სიმდაბლჱ იგი მისი ჭეშმარიტი ყოველთა კაცთა, რაჲთა სირცხჳლეულ იქმნეს ეშმაკი და ნების-მყოფელნი მათნი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა აღასრულეს მსახურებაჲ საიდუმლოჲსაჲ და ეზიარნეს კაცნი საიდუმლოთა ჴორცთა და სისხლთა პატიოსანთა ქრისტჱსთა, მაშინ წარმოდგა ნეტარი ეფრემ წინაშე ეპისკოპოსისა, და ყრმაჲ იგი ჴელთა მისთა სამჴართა ქუეშე, და ევედრა მას, რაჲთა უბრძანოს აღსლვაჲ საფსალმონეთა ზედა.
მის	ცხო.ეფრ	და ვითარცა აღვიდა საფსალმონეთა ზედა და დადგა შოვრის მისსა, ყრმაჲ იგი მის თანა გამოიღო გარე მარჯუენესა ჴელსა ზედა მისსა და პირი ყრმისაჲ აღმოსავალით მიაქცია და ჴმა-ყო ჴმითა მაღლითა და თქუა: შენ გეტყჳ-, ჵ, ყრმაო, და გაფუცებ სახელსა ღმრთისა ცხოველისასა, რომელ არს შემოქმედი ცათაჲ და ქუეყანისაჲ და ყოველნი, რავდენნი არიან მას შინა, აღაღე პირი შენი და უთხარ სამართალი: ვინ არს მამაჲ შენი?
მან	ცხო.ეფრ	მიუგო ყრმამან მან ჴმითა მაღლითა: ეფრემ მნათჱ არს მამაჲ ჩემი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა ყოველთა კაცთა ჴმაჲ იგი ყრმისაჲ მის, დაეცა მათ ყოველთა ზედა შიში დიდი, და შეცბუნდეს ყოველნი მისგან და იწყეს ჴმობად და ღაღადებად, განკჳრვებულნი ივედრებოდეს ნეტარსა ეფრემს, რაჲთა მიუტეოს მათ.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო ყრმაჲ იგი მეყსა შინა ადგილსავე მოკუდა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ მივიდა მამაჲ იგი ქალისაჲ მის და შეუვრდა ფერჴთა წმიდისა ეფრემისთა და ტირილით ევედრებოდა მას, რაჲთა შეუნდოს მას.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო მნათჱ იგი ოტებულ იქმნა და მიერითგან არავინ იხილა იგი.
მის	ცხო.ეფრ	და განდიდნა კუალად ნეტარი ეფრემ წინაშე თუალთა წმიდისა ეპისკოპოსისათა და პატიოსან იყო მის წინაშე უფროჲს პირველისასა და მარადის მის თანა იმარხავნ და საზრდელსა ერთსახედ მიიღებნ.
მის	ცხო.ეფრ	და ვითარ უწოდა წმიდასა ამბა იაკობს ეპისკოპოსსა, რაჲთა მივიდეს მუნ და მოყუასნი მისნი მის თანა, მაშინ ნეტარიცა ესე ეფრემ თანა-წარიყვანა წმიდასა კრებასა, რაჲთა ბრძოლა-უყოს სარწმუნოებისათჳს მართლისა, ვითარცა ერისთავმან რაჲ გუნდისამან წმიდისა საჴელმწიფოსა შინა ჰრომთასა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შეაჩუენეს არიოზ და განდევნეს იგი და ყოველნი, რომელნი იყვნეს მის თანა.
მის	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდაჲ ეპისკოპოსი ამბა იაკობ და ნეტარი და რჩეული ეფრემ შემდგომად კრებისა მის განყრისა და ყოველნი კაცნი მიიქცეს ქუეყანადვე თჳსა.
მის	ცხო.ეფრ	მაშინ მოიქცა ამბა იაკობცა ეპისკოპოსი ქუეყანადვე თჳსა სიხარულითა დიდითა მსგავსად ერისთავისა, რომელმან-იგი სძლის მტერთა, და წმიდაჲ ეფრემცა მის თანა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო ნეტარი ესე ეფრემ დღითი-დღედ ჰმატებდა და ისწრაფინ წარმატებასა ღმრთისმოშიშებითა და სათნო-ყოფითა მისითა და მარადის იკითხავნ წიგნთა წმიდათა და ერჩდა იგი წმიდასა ეპისკოპოსსა ყოველსავე ზედა, რაჲცა რაჲ ებრძანის მას საქმედ.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მისა, მათ ჟამთა, გამოვიდა საბურ, მეფჱ სპარსთაჲ, რამეთუ უდებ-ყვეს ძეთა კოსტანტინე მეფისათა დიდებულისა, და მოიწია ქალაქად ნასიბინისა აურაცხელითა ერითა მრავლითა და მარზაპნებითა და ძალითა მრავლითა, და ნათესავები, რომელთაჲ არა იყო რიცხჳ.
იგი	ცხო.ეფრ	და გარე-მოიცვა ქალაქი სამეოცსა დღესა და გარდააგდო მდინარჱ იგი, რომელი შემოვიდოდა ქალაქსა შინა, განკუეთა ზღუდისა ძირსა და შეაგდო ქუეშე სასუფეველსა ზღუდისასა და დაარღჳა ზღუდჱ იგი სიმრავლემან წყლისამან.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდაჲ ამბა იაკობ, ეპისკოპოსი კურთხეული, დაადგრა შოვრის მჴედართა და მოქალაქეთა და ნუგეშინისცა მათ ყოველთა და აღაშჱნა ზღუდჱ იგი.
მათ	ცხო.ეფრ	და აჰმართნეს ფილაკავნები და უშტეკავნები ზღუდესა ზედა და ესროდეს მათ და გააშორებდეს ლაშქარსა ქალაქისაგან.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	მაშინ მეფემან საბურ – არა თუ ზღუდისა მისთჳს, რომელი აღაშჱნეს, განკჳრვებულ იქმნა, – არამედ სხუაჲ სახილავი იხილა და მისგან შეშინდა შიშითა დიდითა და ზარგანჴდილ იქმნა ამისთჳს, რამეთუ იხილა მან კაცი, შემკობილი სამეუფოჲთა სამოსლითა, მდგომარჱ ზღუდესა ზედა და ზეწრითა ბრწყინვალითა და დიდებულითა.
იგი	ცხო.ეფრ	და გულისხმა-ყო და განიზრახა თავსა თჳსსა, ვითარმედ ბერძენთა მეფჱ არს იგი, და არავის უთხრა მოყუასთა მისთა, რომელნი-იგი ეტყოდეს მას, ვითარმედ: არა არს აქა მეფჱ.
იგი	ცხო.ეფრ	და რამეთუ რომელნიმე მარზაპანთაგანნი მოვიდოდეს ჰეჯიბთა მთავრისა მისისა თანა და ეტყოდეს, ვითარმედ: არა არს აქა მეფჱ, არამედ არს იგი ანტიოქიას ქალაქსა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ ზარგანჴდილ იქმნა საწყალობელი იგი და უბრძანა ბანაკსა თჳსსა, რაჲთა ესროდიან მას ისრითა.
მან	ცხო.ეფრ	და არა იცოდა მან უსუსურმან გონებითა, ვითარმედ რომელი-იგი უჴორცო არს, ვერ ავნებს მას ისარი მისი.
იგი	ცხო.ეფრ	და სირცხჳლეულ იქმნა, რაჟამს იხილა დიდებაჲ იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	რაჲთა იხილნეს ბარბაროსნი იგი და ესროდის მათ ისრითა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა ამბა იაკობს სიტყუაჲ ნეტარისა ეფრემისი, უბრძანა, რაჲთა აღვიდეს, რამეთუ იცოდა მადლი იგი, რომელი იყო მოცემულ მისა მის სასწაულისაგან, რომელიცა ყო მან.
მისგან	ცხო.ეფრ	ხოლო რაჟამს განვიდა ნეტარი რომელსამე ზღუდეთაგანსა და იხილნა ბევრის-ბევრეულნი კაცნი, აღიხილნა თუალნი თჳსნი ღმრთისა მიმართ და ითხოვა მისგან.
მათ	ცხო.ეფრ	რაჲთა მიავლინოს მათ ზედა რისხვაჲ, მკალი და ბუზი, რაჲთა ამათ მჴეცთა უნდოთა მიერ კმა-უყოს მათისა ბრძოლისათჳს, და გულისხმა-ყოს საბურ სპარსთა მეფემან, საწყალობელმან უბადრუკმან, ძალი ღმრთისაჲ.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ ლოცვითა წმიდისა ეფრემისითა მოიწია მათ ზედა ღრუბელი და მკალი და ბუზი და დაესხა პილოთა ზედა, რამეთუ თმაჲ არა ასხს მათ.
იგი	ცხო.ეფრ	და დაესხა ბუზი იგი ცხენთა და პილოთა და სხუათაცა პირუტყუთა: ჯორთა და აქლემთა და ყოველთა საცხოვართა.
მას	ცხო.ეფრ	და ვერ დაუდგეს წინაშე რისხვასა მას, რომელი-იგი მოავლინა ღმერთმან მათ ზედა ლოცვითა ამის წმიდისა და ნეტარისა ეფრემისითა.
მათ	ცხო.ეფრ	და აღჭრნეს ბუზთა მათ ჴორცნი ცხენთანი.
იგი	ცხო.ეფრ	და აღაშფოთა ბანაკი იგი მათი, და დაყარეს კარვები მათი და წარივლტოდეს მიერ.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა გულისხმა-ყო მეფემან საწყალობელმან ძალი იგი ღმრთისაჲ, რომელ ჰმწყსის მორწმუნეთა ნების-მყოფელთა მისთა კეთილად მოღუაწეთა, მაშინ მეოტ იქმნა მეფჱ მუნით სირცხჳლეული, არარაჲ შეიძინა ყოვლისა მის განმზადებულებისა მისგან ძლევაჲ.
მისგან	ცხო.ეფრ	ლოცვისა მისგან წმიდისა და ნეტარისა ეფრემისა იჴსნა ღმერთმან ქალაქი იგი.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	მაშინ ნეტარი ეფრემ მწუხარე იქმნა სიკუდილისა მისისათჳს ფრიად და ჴუებულ იქმნა მისთჳს და აიღო გუამი წმიდისაჲ მის და შემურა პატივითა დიდითა და დაჰმარხა.
იგი	ცხო.ეფრ	და დაადგრა წმიდაჲ იგი ქალაქსავე ნისიბინისასა სპარსთა შეპყრობადმდე.
მისა	ცხო.ეფრ	და მისა შემდგომად შეისუენა კოსტანტინე მეფემან, და დაიპყრა მეფობაჲ ივლიანე წყეულმან.
იგი	ცხო.ეფრ	და განახუნა საკერპონი ტაძრები იგი და წარვიდა სპარსეთისა ქუეყანად.
მას	ცხო.ეფრ	და მუნ მიიღო მისაგებელი მისი ღმრთისაგან ქუეყანასა მას მტერთასა.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მისა აღდგა სხუაჲ მეფჱ, რომლისა სახელი მისი ივბინიანოს.
მის	ცხო.ეფრ	დაეგო საბურ მეფესა სპარსეთისასა, რამეთუ ივბინიანე მეფესა მორწმუნესა ექმნა საქმჱ კეთილი საბურ მეფისა თანა და აქუნდა მის თანა სიყუარული და კადნიერებაჲ და საყუედური, ვითარცა-იგი აქუს მეფეთა ჩუეულებაჲ კეთილისმყოფელთათჳს მისაგებელი, ეგრჱთვე საბურს თანა-ედვა პატივი მისი.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ შეკრბეს ორნივე ერთად: საბურ, სპარსთა მეფჱ, და ივბინიანე, მორწმუნჱ მეფჱ ბერძენთაჲ, და წარმოიღეს მათ თანა ივლიანე უშჯულოჲ სამკუდროჲთა შემოსილი და მოიღეს ქალაქად ნასიბინისა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ შეაწონნეს მოოჴრებულნი იგი ქუეყანანი: რომელ-იგი მოეოჴრა სპარსთა ქუეყანაჲ ბერძენთაჲ, ეგრჱთვე კუალად რომელი ბერძენთა მოეოჴრა სპარსთა ქუეყანაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ მეფემან კურთხეულმან ივბინიანე მისცა ქალაქი ნასიბინისაჲ სპარსთა ნაცვალად მოოჴრებულისა მის წილ, ხოლო იგი საზღვრად დაიდვეს ბერძენთა და სპარსეთისა ვიდრე დღენდღელად დღედმდე.
იგი	ცხო.ეფრ	და უბრძანა მოქალაქეთა, რაჲთა გამოვიდენ მიერ ქალაქისაგან და მისცენ იგი სპარსთა, რამეთუ მას ზედა ყვეს ზავი.
მას	ცხო.ანტ	ვითარცა ესე ესმა მას, აღდგა და ილოცვიდა და ესრჱთ განძლიერდა, ვითარმედ ცნაცა, რამეთუ უფროჲსღა ძალი აქუნდა ჴორცთა თჳსთა უფროჲს მისა, რომელ-იგი პირველად აქუნდა.
მან	ცხო.ანტ	ჭამის მან ერთგზის დასლვასა მზისასა, ოდესმე მეორესა და ოდესმე მეოთხესა დღესა მიიღის საზრდელი.
მან	ცხო.ანტ	წარიღო იგი კაცმან მან მუნვე და, ვითარცა ჩუეულ იყო, დაჰჴშა კარი და შინაგან იყოფოდა მარტოჲ.
მისთჳს	ცხო.ანტ	და ვითარ მივიდა ბერისა მის პირველისა, ევედრებოდა მას უდაბნოს ყოფასა მის თანა, ხოლო მან არა ინება ჰასაკისა მისთჳს სიჭაბუკისა მისისა, და რამეთუ არღარა იყო ესევითარი ჩუეულებაჲ ეგჳპტეს, მეყსეულად წარემართა იგი და განვიდა მთად.
იგი	ცხო.ანტ	არამედ მერმე ვითარცა იხილა მტერმან სწრაფაჲ იგი მისი, და უნდა დაბრკოლებაჲ მისი, დაუდგა გზასა ზედა ლანკლაჲ დიდი ვეცხლისაჲ საუცრად.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი გულისხმა-ყო კეთილისმოძულისაჲ მის მანქანებაჲ, დადგა და ლანკლასა მას ხედვიდა და მას ზედა ეშმაკსა მას ამხილებდა და ეტყოდა: ვინაჲ უდაბნოსა ზედა ლანკლაჲ?!
მის	ცხო.ანტ	მერმე კუალად არღარა უცნებით, არამედ ჭეშმარიტად ოქროჲ გზასა ზედა იხილა მიმავალმან, გინა მტერისა ჩუენებითა, გინა უმჯობჱსისა ძალითა გამოსაცდელად მოღუაწისა მის, რაჲთა უჩუენოს ეშმაკსა, რამეთუ არცაღა ჭეშმარიტისა ფასისა ზრუნვიდეს, რომელ არცაღა მან გჳთხრა, არცაღა ჩუენ ვცანთ.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონის სიმრავლჱ იგი უკჳრდა და ვითარცა ცეცხლსა გარე-წარჰჴდა და ესოდენ სწრაფით წარვიდა, არცაღა გარე-უკმოიხილა, არამედ სრბით და სწრაფით წარვლო, რაჲთა დაეფაროს და დაავიწყდეს ადგილი იგი.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო უფროჲსღა და უმეტჱს განემარტა გულსმოდგინებასა და წარემართა იგი მთად და შევიდა უდაბნოდ.
მას	ცხო.ანტ	და მდინარესა მას მუნ წიაღჴდა იგი და დაემკჳდრა მას შინა.
იგი	ცხო.ანტ	და მან გზაჲ იგი დაყო და პური ექუსისა თჳსაჲ შინაგან დაიდვა, რამეთუ ესრე ყვიან თებაიდელთა და მრავალგზის დაადგრიან წელიწად ერთ უვნებელად.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო აქუნდა წყალი შინაგან, და ვითარცა დაუვალთა შინა შევიდა მონასტერსა მას და დაადგრა მარტოჲ შინაგან, არცაღა იგი გამოვიდის, არცაღა მიმავალი იხილის.
მისა	ცხო.ანტ	ხოლო იგი მრავალ ჟამ დადგრომილ იყო ესრჱთ მარხვასა და წლითი-წლად ორგზის ერდოჲთ მიიღის პური, ხოლო რომელნი-იგი შევიდოდეს მისა მეცნიერნი, არა შეუტევნის იგი შინაგან, მრავალგზის გარე-დაადგრიან დღჱ და ღამჱ.
მის	ცხო.ანტ	პირველად ჰგონებდეს, ვითარმედ არიან ვინმე მის თანა კაცნი და ჰლალვენ და ესენი კიბით შთასრულ არიან მისა.
იგინი	ცხო.ანტ	შეშინდეს იგინი და ანტონის უჴმობდეს.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო იგი უფროჲსღა ამათ ერჩდა, ვიდრე მათსა, და ზრუნვიდა და მოვიდა მახლობელად კარსა, ნუგეშინის-სცემდა კაცთა მათ და ეტყოდა: წარვედით და ნუ შეშინდებით, რამეთუ ესრჱთ ეტყოდა, ვითარმედ: უცნებასა ჰყოფედ ეშმაკნი მოშიშთათჳს, ხოლო თქუენ დაიბეჭდენით თავნი თქუენნი და წარვედით უშიშად და ესეთა აცადენით სიმღერად თავთა თჳსთა.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო იგინი წარვიდოდეს მოზღუდვილნი სასწაულითა ჯუარისაჲთა, და იგი იყოფოდა და არაჲ ევნებოდა მათგან, არცა დაშურებოდა ღუაწლსა მას, რამეთუ შეძინებაჲ იგი, რომელ იყოფოდეს მისა მიმართ ხილვათანი და მტერთა უძლურებაჲ.
მას	ცხო.ანტ	მრავალთაგან შრომათა განსუენება-სცემდა მას და უფროჲსა გულმოდგინებასა განჰმზადებდა.
მათთჳს	ცხო.ეფრ	მაშინ ნეტარმან ეფრემ გამოთქუა საკითხავი უშჯულოჲსა ივლიანჱსთჳს და მწუხარებათა მათთჳს, რომელ-იგი შეემთხჳა ქრისტეანეთა და დღეთა მისთა მას ჟამსა.
მისა	ცხო.ეფრ	შემდგომად მისა განვიდა წმიდაჲ ეფრემ მეფობასა ივბინიანე მორწმუნისასა ქალაქით თჳსით და მივიდა ქალაქად, რომლისა სახელი მისი არაბიაჲ, და მას შინა მოიღო წმიდაჲ ნათლისღებაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი ჰასაკითა ორმეოცდაათრვამეტისა წლისა დღეთა.
მის	ცხო.ეფრ	და ისწავლებოდა დავითსა და იკითხავნ წიგნთა წმიდათა სულიერთა მის თანა, რომლისა მიერ ნათელი მოეღო.
მას	ცხო.ეფრ	და ამისა შემდგომად აღდგა შფოთი დიდი მას ქუეყანასა შინა ეკლესიათა ზედა ღმრთისათა.
მათთჳს	ცხო.კჳი	აწ მაიძულებს მითხრობად და გამოცხადებად ესე მათთჳს, რომელნი ეძიებენ, ნურას მცირედი საქმეთა და სათნოებათა წმიდისა კჳრიაკოზისთა.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო მე ამიერითგან გაუწყო თქუენ მცირედი რაჲმე, რომელსა ზედა მივიწიე განგებასა მისსა და უკუეთუ დასაბამი იგი, ვითარცა წერილი იტყჳს, წმიდა არს, მაშა საცნაურ არს, ვითარმედ ძირიცა იგი წმიდა და პატიოსან არს.
იგი	ცხო.კჳი	რამეთუ წმიდაჲ ესე მამაჲ კჳრიაკოზ, ბრწყინვალჱ სულითა და ჴორცითა, იყო იგი ქალაქისაგან კორინთელთაჲსა, ქუეყანისაგან ალადუსიაჲთ, ძჱ კაცისაჲ, რომლისა სახელი მისი იოვანე;
იგი	ცხო.კჳი	და იშვა იგი აღსასრულსა მეფობისა თევდოსი მცირისასა, თუესა იანვარსა ცხრასა.
იგი	ცხო.კჳი	და იყო იგი ნათესავი პეტრე კორინთელთა ქალაქისა ეპისკოპოზისაჲ.
მან	ცხო.კჳი	რამეთუ დედით ნათესავი იყო, და მან აკურთხა იგი კერძოდიაკონად ეკლესიისათჳს კორინთელთაჲსა.
იგი	ცხო.კჳი	და იყო იგი დღითა მცირჱ და სიბრძნითა შემკობილ, და გონებაჲ კეთილი აქუნდა.
მას	ცხო.კჳი	დაუკჳრდებოდა კითხვისა მისგან, ვითარ-იგი იდიდების ღმერთი ნათესავთა შოვრის შემდგომითი-შემდგომად მოსწრაფეთა მიერ, სარწმუნოებითა ჭეშმარიტითა სათნო-ეყვნეს მას.
იგინი	ცხო.კჳი	და ყვნა იგინი მსგავს ვარსკულავთა ბრწყინვალე სოფელსა შინა და განაგო ყოველი ნათესავისათჳს კაცთაჲსა დასაბამითგან ცხორებაჲ.
მას	ცხო.კჳი	რამეთუ აბელ შესაწირავითა ადიდა და ენოქ კუალად სათნო-ეყო, და გარდაცვალებითა პატივ-სცა მას;
იგი	ცხო.კჳი	და კუალად ნოვეცა ყო მსგავს ნაბერწყალისა კეთილისათჳს, დაჰმარხა იგი ნათესავთათჳს კაცთაჲსა, და აჩუენა მამამან ჩუენმან აბრაჰამ, მამამან წარმართთამან, სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი და შეიწყნარა მღდელობაჲ იგი მელქიზედიკისი;
იგინი	ცხო.კჳი	და დიდებული იოსებ და იობ სახე იქმნეს სიწმიდისა და მოთმინებისა, და აღადგინნა იგინი, და მოსე შჯულისმდებელად აღადგინა და დავით წინაწარმეტყუელად და მეფედ და მამად ხარებისა;
იგი	ცხო.კჳი	და საჴუმილი იგი ქალდეველთაჲ, შემწუველი ცეცხლითა, ცუარად გარდააქცია;
მის	ცხო.კჳი	და ვეშაპისა მის მუცელი ტაძარ საქორწინე წინაწარმეტყუელის ყო, რომელსა შინა იყო იონა წინაწარმეტყუელი.
იგი	ცხო.კჳი	და მსგავსსა ამისსა განიზრახავნ წმიდაჲ იგი, და განათლდა გული მისი შიშითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ იგი ამას განიზრახვიდა, ესევითართა გულისსიტყუათა, ესმა მას დღესა კჳრიაკესა სახარებისაგან სიტყუაჲ, რომელსა იტყჳს: რომელსა უნდეს შემოდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსო და შემომიდეგინ მე.
მასვე	ცხო.კჳი	და მეყსეულად მასვე ჟამსა შინა მსწრაფლ ეკლესიით წარმოვიდა ადგილად, რომელსა ჰრქჳან ფაგარნა, ზღჳს კიდესა, და არავინ უწყოდა საქმჱ მისი, ვიდრემდის შეჯდა ნავსა შინა, რომელი წარმოვიდოდა ქუეყანად პალესტინისა.
იგი	ცხო.კჳი	და იყო იგი ძჱ ათრვამეტისა წლისაჲ, და მერვესა წელსა ანასტასის პატრიაქობისასა იერუსალჱმს და მეცხრესა წელსა მეფობასა დიდისა ლეონტის მეფისასა.
მის	ცხო.კჳი	და დაიზამთრა მის თანა მსახურმან ღმრთისამან წმიდამან კჳრიაკოზ და მერე ისურვა უდაბნოს ყოფად.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო ესმოდა მას სათნოებათათჳს წმიდისა ევთჳმისთჳს ყოველთაგან, და ევედრა მამასა დიდსა ევსტრაჯიოსს, რაჲთა ლოცვა-ყოს მისთჳს და წარავლინოს წმიდისა ევთჳმისა.
მან	ცხო.კჳი	ხოლო მან ლოცვა-ყო და განუტევა იგი მშჳდობით.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო იგი მივიდა მონასტრად მამისა ევთჳმისა და შეეწყნარა კაცსა ვისმე ხუცესსა, რომლისა სახელი ანტალიოს, რომელსა თანა იყო ძმაჲ თჳსი ჴორციელად, და სახელი ძმისაჲ ტალმოთიოს, და იგინიცა ქალაქისაგანვე კორინთელთაჲსა იყვნეს, და მეცნიერნი მისნი.
მათ	ცხო.კჳი	და დაადგრა მათ თანა დღე რავდენმე და შევიდა წმიდისა ევთჳმისა და მოიკითხა და შეიმოსა წმიდაჲ სქემაჲ ჴელთაგან წმიდათა მისთა.
იგი	ცხო.კჳი	არამედ წარავლინა იგი წმიდისა ამბა ჯერასიმჱსა იორდანედ.
მათ	ცხო.კჳი	და მათ ჟამთა შინა დიდი მამაჲ ამბა თეოკტისტოს მიცვალებულ იყო.
მას	ცხო.კჳი	და ვითარცა მივიდა წმიდაჲ კჳრიაკოზ ამბა ჯერასიმჱსა, უბრძანა მას, რაჲთა იყოფვოდის კჳნობიონსა კრებულსა თანა.
იგი	ცხო.კჳი	რაჟამს იხილა იგი უწუერულად, შეადგინა იგი შეშისა კრებასა და წყლისა კრებასა და წუენისა ქმნასა.
მისსა	ცხო.კჳი	და ყოველსავე მსახურებასა გულსმოდგინედ იქმოდა და დააღამებდა დღესა შრომითა და ღამესა ათევნ მღჳძარებითა და ვედრებითა ღმრთისა მიმართ, კანონსა მისსა ზე-დგომით აღასრულებდა წადიერად.
იგი	ცხო.კჳი	რაჟამს იგი საკრებულოს მსახურებასა იყო.
იგი	ცხო.კჳი	ჰმსახურებნ იგი მარტოდმყოფთა უსასყიდლოდ და ორ-ორით იმარხავნ და პურსა ჴმელსა და წყალსა მიიღებნ ჟამსა საზრდელისასა.
მის	ცხო.კჳი	და ვითარ ხედვიდა წმიდაჲ მამაჲ ჯერასიმე მარხვასა და წესიერებასა ჭაბუკისაჲ მის , შეაშუნდა და შეიყუარა იგი მოსწრაფებისა მისისათჳს, და ვიდრემდის წარიყვანისცა მის თანა ჟამსა მარხვისასა წმიდათა დღეთა ორმეოცთასა, რამეთუ რწმუნებულ იყო მისთჳს და მიენდვებინ მოსწრაფებასა მისსა, და თანა-წარიყვანის შინაგანსა მას უდაბნოსა რუბისასა;
მათ	ცხო.თევ	და ყვეს ეგრჱთ მსახურთა მათ.
მან	ცხო.კჳი	ხოლო მან თანა-წარიყვანა ამბა კჳრიაკოზ და აღვიდა მონასტრად და დაჰმარხა წმიდაჲ გუამი მისი, და კუალად-იქცა.
იგი	ცხო.კჳი	და შეიწყნარა იგი ელია მამასახლისმან და მისცა მას სენაკი.
მისა	ცხო.ეფთ	და მცირედთა ჟამთა შემდგომად განათლდა, და განჴდა სახელი მისი ყოველსა პალესტინესა და გარემოჲს მისა.
მის	ცხო.საბ	ხოლო ნეტარმან ელია ცრემლნი გარდამოსთხივნა და თქუა: ამას ჟამსა აღესრულა მეფჱ ანასტასი, და მეცა წარსლვად ვარ შემდგომად ათისა დღისა და საშჯელი ვყო მის თანა.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი წარივლტოდა მუნით და მოვიდა ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან ემიდი, და დაადგრა მას შინა და უნათობდა მათ, რომელნი-იგი დანთქმულ იყვნეს ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა მსხდომარენი საცთურებათა შინა ეშმაკისათა.
მას	ცხო.ეფრ	და დაადგრა მას შინა მცირედსა ჟამსა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა იგი შორით, განიხარა და თქუა გულსა თჳსსა, ვითარმედ: დავემკჳდრო ქალაქსა ამას შინა ვიდრე მიაღსასრულადმდე.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ მიეახლა ქალაქსა და მიიწია მდინარესა, რომელსა ჰრქჳან დჱსამანისი (ხოლო იგი გარე-მოიცავს ქალაქსა), და იხილნა მას ზედა დედანი, რომელნი ჰრცხიდეს.
მას	ცხო.ეფრ	და დაადგრა მდინარესა მას ზედა და ხედვიდა მათ.
მისა	ცხო.ეფრ	ხოლო ერთმან დედათა მათგანმან, რომელნი რცხიდეს მუნ, იწყო ხედვად მისა და განცდად ჟამ ერთ.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდამან ეფრემ შეჰრისხდა მას და ჰრქუა: არა გრცხუენისა, ჵ, დედაკაცო, და არცა დახედვიდეა ქუეყანად მიმართ?
მან	ცხო.ეფრ	და მიუგო დედაკაცმან მან და ჰრქუა მას: შენდა ჯერ-არს, რაჲთა ხედვიდე ქუეყანასა, რამეთუ მისგანი ხარ.
მის	ცხო.ეფრ	მაშინ განკჳრდა წმიდაჲ ეფრემ სიბრძნისაგან მის დედაკაცისა და გონიერად მიგებისა მისისათჳს, რომელი-იგი ჰრქუა მას სიტყუაჲ.
იგინი	ცხო.ეფრ	და წარმოვლნა იგინი და იტყოდა გულსა თჳსსა: უკუეთუ დედანი ამის ქალაქისანი ესრჱთ ბრძენ არიან, ვითარცა ესე დედაკაცი.
იგი	ცხო.ეფრ	და მივიდა იგი მეაბანოესა თანა და დაემიზდა მას.
მას	ცხო.ეფრ	და მას ჟამსა შინა უფროჲსნი კაცნი მოქალაქენი ურაჰელნი წარმართნი იყვნეს.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდაჲ ესე ამხილებნ მათ და შეეშჯულებიედ მათ დავითისა სიტყუათაგან და წიგნთაგან წმიდათა.
მას	ცხო.ეფრ	და ესევითარითა საქმითა დასტკბებოდა მას და იხარებნ.
მას	ცხო.ეფრ	ჰკითხვიდა მას და ეტყოდა მონაზონი იგი: ვინაჲ ხარ შენ, ჭაბუკო?
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მან უთხა მას საქმჱ თჳსი და ცხორებაჲ თჳსი.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო მონაზონმან მან ჰრქუა მას: ვითარ შენ ქრისტეანე ხარ და იქმ წარმართთა თანა და გნებავს სასუფეველსა შინა ყოფაჲ?
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო ნეტარმან ეფრემ ჰრქუა მონაზონსა მას, რამეთუ: არა მიყუარს იგი.
მას	ცხო.ეფრ	ჰრქუა მას მონაზონმან მან, რამეთუ: მე გაგაზრახო უმჯობჱსი შენთჳს, რაჲთა მიხჳდე ერთისა ვისმე მონაზონისა მარტოდ ცხორებულისა თანა წმიდათაგანისა, რომელნი არიან აქა, და შეეყავ ერთსა მათგანსა, და მან გასწაოს ცხორებაჲ სულისა შენისაჲ.
მისგან	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა ნეტარსა მონაზონისა მისგან, წარვიდა მის თანა.
მას	ცხო.ეფრ	და მივიდეს მთად კერძო, რომელ არს დასავალით ქალაქსა ურაჰისასა, რამეთუ მას შინა იყვნეს სიმრავლჱ მონაზონთაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი მარადის გამოუცხადებდა მას სახილავთა საღმრთოთა.
მას	ცხო.ეფრ	და შემდგომად წელიწადისა ერთისა, რაჲ ჟამითგან დაემკჳდრა წმიდაჲ ესე მთასა მას შინა, ილოცავნ მიმდემად გონებითა წმიდითა და იმარხავნ წმიდად და იკითხავნ მარადის წიგნთა წმიდათა სულიერთა დაუცადებელად.
იგი	ცხო.ეფრ	და ღამესა შინა ერთსა განვიდა გარე წმიდაჲ იგი ბერი სენაკით თჳსით და იხილნა ანგელოზნი ზეცით გარდამოსრულნი და ერთისა მათგანისა ჴელთა ტომარი დიდი დაწერილი ორკერძოჲთვე.
მან	ცხო.ეფრ	და მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა: არა ბრძანებულ არს ეგე ჩემდა.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო სხუამან ჰრქუა მას;
მას	ცხო.ეფრ	მიუგო და ჰრქუა მას: არავინ არს დაბადებულთა შოვრის ღმრთისათა დღეს კაცი ღირს ამისა, გარნა ეფრემ ასური, რომელ არს მთასა ურაჰისასა მარტოდმყოფი.
იგი	ცხო.ეფრ	და რაჟამს იხილა ბერმან და ესმა და განიცადა სახილავი იგი, ჰგონებდა.
იგი	ცხო.ეფრ	ვითარმედ უცნებაჲ რაჲმე არს მტერისაჲ და უდებ-ყო იგი საქმჱ.
იგი	ცხო.ეფრ	და, კუალად იტყოდეს წმიდისა ეფრემისთჳს, ოდეს იყო იგი ყრმა მცირე, ვითარმედ: იხილა მან ჩუენებაჲ და სახილავი, ვითარცა იგი იტყოდა, ვითარმედ აღმოჴდა ენისა მისისაგან ვაზი და განდიდნა იგი, და აღივსო მისგან ყოველი სოფელი, და გამოიხუნა ტევანნი მრავალნი, და მოვიდოდეს მფრინველნი ცისანი და დასხდებოდეს მის ზედა და ჭამდეს ნაყოფისა მისისაგან, და არა დაილეოდა იგი, გარნა უფროჲსღა აღორძნდებოდა და განმრავლდებოდა და ემატებოდა ნაყოფი მისი.
იგი	ცხო.ეფრ	და დღესა რომელსამე განვიდა წმიდაჲ იგი ბერი, მეზობელი მისი, და მოვიდა ნეტარისა ეფრემისა, ვინაჲცა-იგი შეყენებულ იყო, და პოვა იგი, რამეთუ ჯდა და წერდა თარგმანებასა „დაბადებისასა“.
იგი	ცხო.ეფრ	და განკჳრდა წმიდაჲ იგი ბერი, თუ ვითარ ესემლევანი სიბრძნჱ მოსცა მას ღმერთმან და მადლი ჟამსა შინა მცირესა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ აღასრულა „დაბადებაჲ“ და იწყო „მეორისა შჯულისასა“, მაშინ გულისხმა-ყო წმიდამან ბერმან, ვითარმედ ჭეშმარიტად სახილავი იგი, რომელ იხილვა მან, მისთჳს იყო, და შეიყუარა იგი ფრიად.
მისგან	ცხო.ეფრ	და მიიღო საკითხავი მისგან და წარიღო ქალაქად და მოავლნა მოძღუარნი და მღდელნი და მთავარნი ქალაქისანი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილეს, შეიპყრნა იგი განკჳრვებამან სიბრძნისა მისისათჳს.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ წარიკითხეს და ჰგონებდეს, ვითარმედ ბერსა მას დაუწერიეს იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	და შეიპყრეს იგი ჴელთა და ემთხუეოდეს.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო ბერმან აუწყა მათ სახილავი იგი, რომელი მან იხილა.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მათ ჰრწმენა სიტყუაჲ მისი, რამეთუ ქრისტემან თქუა წმიდასა სახარებასა შინა, ვითარმედ: ქალაქი რომელი იყოს მთასა ზედა, ვერვის ჴელ-ეწიფების დაფარვაჲ მისი.
მისა	ცხო.ეფრ	და ყოველნი აღვიდეს მისა, ვინაჲცა-იგი დამკჳდრებულ იყო მთასა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ ჩავიდოდა იგი ჴევად, გამოუჩნდა ანგელოზი ღმრთისაჲ და ჰრქუა მას: ეფრემ, ეფრემ, ვიდრე მიივლტი?
მას	ცხო.ეფრ	და ჰრქუა მას ნეტარმან: ვივლტი სოფლისა შფოთისაგან.
მას	ცხო.ეფრ	ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ეკრძალე, რაჲთა არა აღესრულოს შენ ზედა სიტყუაჲ იგი წერილისაჲ, რომელი თქუმულ არს, ვითარმედ: ეფრემ ივლტოდა ჩემგან, ვითარცა ჴბოჲ, რომელმან განაგდის უღელი ქედისა მისისაგან.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მან მიუგო ტირილით და ჰრქუა: უფალო, რამეთუ მე უძლური ვარი და არა ღირს ვარი ამას.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო ანგელოზმან და ჰრქუა: ჵ, კაცო, არა ჯერ-არს კაცისა აღნთებად სანთელი და დაფარვად ჴჳმირსა ქუეშე, არამედ დადებად იგი სასანთლესა ზედა, რაჲთა ხედვიდეს ყოველი კაცი ნათელსა მისსა.
მას	ცხო.ეფრ	და ამას თანა სხუანიცა მრავალნი სიტყუანი არქუნა მას და მერმე მიეფარა მისგან ანგელოზი იგი.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	და რომელნი-იგი გამოსრულ იყვნეს მისთჳს, ვითარ არა პოვეს იგი, კუალად-იქცნეს ქალაქადვე.
მისგან	ცხო.ეფრ	და ვითარ განიღჳძა ძილისაგან, გარდამოვიდა გოდლისა მისგან.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ ვიდოდაღა იგი რომელთამე ურაკპარაკთა შოვრის ქალაქისათა, იხილეს იგი მათ კაცთა, რომელნი განსრულ იყვნეს ძიებად მისა.
მათ	ცხო.ეფრ	და მათ იცნეს იგი და ეკიცხევდეს იგინი მას და იტყოდეს ურთიერთას: მოვედით და იხილეთ მაჩუენებელი იგი, რომლისათჳს განვედით, და წარივლტოდა ჩუენგან.
იგინი	ცხო.ეფრ	და ჰგონებდეს იგინი მისთჳს, ვითარმედ სიყუარულისათჳს ცუდად-დიდებისა ჰყოფღა მას.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მათ შეიპყრეს იგი და მიიყვანეს იგი ქალაქსა შოვა, რაჲთა ხედვიდენ მას ყოველნივე.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო ამას ყოველსა თანა არა ამაღლდა, გარნა სიმდაბლითა მრავლითა თაყუანისცა მათ და იტყოდა: ვაჲ მე გლახაკსა, ძმანო, რამეთუ მე კაცი ვარ ფრიად ცოდვილი.
იგინი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგინი მაშინ ჴმობდეს და იტყოდეს: მოვედით და იხილეთ უგუნური ესე და სულელი.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ ნეტარი ესე ვიდოდა ურაკპარაკთა შინა ქალაქისათა, და სწყალობნ მათ და ამხილებნ.
მან	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა მან ნეტარი ეფრემ, მიმომავალი ურაკპარაკთა შინა ქალაქისათა, და მისდევდა იგი მას უკუანა, ჴმობდა და იტყოდა: ესე არს ნიჩაფი იგი, რომელ არს ჴელთა შინა უფლისათა, და განწმიდოს ყოველივე აღმოცჱნებული და ყოველივე ღუარძლი მწვალებელთაჲ, ესე არს ცეცხლი იგი, რომლისათჳს თქუა უფალმან, ვითარმედ: მოვედ მიფენად ცეცხლისა სოფელსა შინა.
მისგან	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმნეს მოქალაქეთა სიტყუანი ესე წმიდისა მისგან, განრისხნეს და აღივსნეს გულისწყრომითა და რისხვითა მწვალებელნი და წარმართნი და ჰურიანი.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ შეიპყრეს ნეტარი ეფრემ და განიყვანეს გარე ქალაქისაგან და დაჰკრიბეს ქვაჲ, ვიდრემდის სული ოდენ დარჩა მას შინა, და დაუტევეს.
მათ	ცხო.ეფრ	და ვითარ განთენდა, აღდგა და წარივლტოდა მთად და შეაყენა თავი თჳსი მუნვე, სადა იყო პირველ და მათ ჟამთა შინა დაწერნა წიგნები მრავალი წინა-აღმდგომად მწვალებელთათჳს, რომელნი-იგი იყვნეს მათ ჟამთა შინა.
მას	ცხო.ეფრ	და სხუანიცა მოწაფენი მრავალნი ესხნეს მას.
იგი	ცხო.ეფრ	და მათ ჟამთა შინა ისმოდა მადლი იგი, რომელი მონიჭებულ იყო წმიდისა.
მას	ცხო.ეფრ	დიდითა წადიერებითა უნდა ხილვაჲ მისი ნეტარსა ეფრემს და ევედრებოდა ღმერთსა, რაჲთა გამოუცხადოს მას იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	და დღესა შინა ერთსა, იყო რაჲ იგი მდგომარჱ ლოცვასა შინა, მეყსეულად მოუჴდა გულსა სწავლაჲ ბერძულითა ენითა და რაჲთა მეცნიერ იქმნეს სიღრმესა იონთა სიბრძნესა;
მის	ცხო.ეფრ	და დაადგრა ესე გულისსიტყუაჲ მის თანა რავდენსამე ჟამსა და არა განეშორებოდა დღჱ და არცა ღამჱ და დღითი-დღედ აღორძნდებოდა და განდიდნებოდა გულისთქუმაჲ ესე მჴურვალებითა დიდითა.
მას	ცხო.ეფრ	და მრავლისა ვედრებისა და ლოცვისა შემდგომად და მიმდემისა მარხვისა და ცრემლითა დაუწყუედელითა და ძაძითა ქუეყანასა ზედა წოლისა ეჩუენა მას ჩუენებაჲ საღმრთოჲ.
მის	ცხო.ეფრ	და ესმა ჩუენებისა მის გამო ჴმითა საშინელითა, რომელიცა-იგი ეტყოდა მას.
მის	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდამან ეფრემ ვერ ცნა ძალი სიტყჳსაჲ მის, გარნა ჰგონებდა, ვითარმედ განსლვისათჳს ამის სოფლისა ეტყოდა მას მისლვად სასუფეველსა, რომელ არს სიღრმეჲ დაუსრულებელი სიბრძნისაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	და მოელოდა იგი განმზადებულად.
მას	ცხო.ეფრ	და კუალად ეჩუენა მას ჩუენებაჲ იგი პირველი, და ესმა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა სახილავისა მის გამო ესრჱთ: უკუეთუ გნებავს სწავლაჲ სიღრმესა იონთა სიბრძნისასა, მივედ დიდებასა ჩემსა, რამეთუ არს იგი დიდი ბასილი, რომელი მე გამოვირჩიე მწყემსად სამწყსოჲსა ჩემისათჳს კესარია კაბადუკიაისა, ქალაქისა, და მუნ ისწაო შენ სარგებელი შენი.
მისა	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდასა ეფრემს მარადის ესმოდა მომავალთაგან მისა ამბავი სათნოებათათჳს წმიდისა ბასილისთა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი სურვიელ იყო ფრიად დიდად, რაჲთამცა იხილა იგი და იკურთხა მისგან.
მას	ცხო.ეფრ	და ევედრებოდა მარადის ღმერთსა, რაჲთა გამოუცხადოს მას ბასილი ბრძენი.
მისა	ცხო.ეფრ	და ესმა ზედაჲთ მისა ჴმაჲ, რომელი იტყოდა: ეფრემ, ეფრემ, ვითარცა სუეტი ესე ცეცხლისაჲ, ეგრჱთ არს ბასილი.
მის	ცხო.ეფრ	მაშინ აღდგა მეყსეულად და წარიყვანა მის თანა მონაზონი ერთი, რომელმან იცოდა იონთა ენითა, რამეთუ არა იცოდა მან ბერძულად, და წარვიდა, ვიდრემდის მიიწია ზღჳს კიდესა.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ აღვიდეს ნავსა მას, და დაჯდა მათ თანა.
მას	ცხო.ეფრ	და სლვასა მას მათისა ზღუასა შინა აღიძრა მათ ზედა ზღუაჲ იგი, და იყო ქარი ფიცხელი სასტიკი.
იგი	ცხო.ეფრ	და თუმცა არა შეწევნაჲ ღმრთისაჲ და ლოცვაჲ წმიდისა ეფრემისი, ნავი და-მცა-ნთქუმულ იყო, რამეთუ ყოველი სამძიმარი და ჭურჭელი შთაყარეს ზღუასა, და ფიცხლად ღელვიდა ზდუაჲ იგი, და განეწირნეს თავნი მათნი სიმძაფრისაგან დიდისა საშინელისა საკჳრველებისაგან ღელვათაჲსა ნავსა მას, და ვითარცა-იგი თქუმულ არს ფსალმონთა შინა, ვითარმედ აღვლენან ცამდე და შთავლენან უფსკრულადმდე.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდამან ეფრემ ჰრქუა მათ: ძმანო, ნუ გეშინინ.
იგი	ცხო.ეფრ	ღმერთმან რომელმან განარინა წმიდაჲ პავლე და მისთანანი იგი სიღრმისაგან ზღჳსა, იგივე შემძლებელ არს ჴსნად ჩუენდა.
იგინი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგინი ეკიცხევდეს მას, რამეთუ ჰგონებდეს იგინი მისთჳს, ვითარმედ გონებაცთომილ არს იგი და უგუნურ.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი აღდგა და თაყუანისცა ღმერთსა და ტიროდა და ჴელნი თჳსნი განიპყრნა და ჯუარი დასწერა ზღუასა და თქუა: სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა, რომელმან-იგი დააცხრო ზღუაჲ ჟამთა მათ ჴორცთშესხმისა მისისათა მოწაფეთაგან თჳსთა, სახელითა წმიდითა მისითა გიბრძანებ, რაჲთა დასცხრე და დაყუდდენ ღელვანი შენნი.
მის	ცხო.ეფრ	და ყოველნი, რავდენნიცა იყვნეს მის თანა ნავსა შინა, დაცჳვეს ქუეშე ფერჴთა მისთა და შეურდეს და იწყეს ვედრებად მისა, ვითარცა უნდა უფალსა.
მათ	ცხო.ეფრ	და სლვასა მათსა შინა ზღუასა გამოუჴდა მათ მჴეცი ერთი ბოროტი ზღჳსაგან.
იგინი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგინი შეშინდეს ფრიად ყოველნი და იტყოდეს, ვითარმედ: დაღაცათუ განვერენით საშინელებისაგან ზღჳსა, ხოლო მჴეცისა ამისგან ბოროტისა ვერ განვერებით ცოცხლებით.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდამან ეფრემ დასწერა სახჱ პატიოსნისა ჯუარისაჲ და აღდგა და წყევა იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა მჴეცსა მას წყევაჲ იგი, მუნთქუესვე მოკუდა და აღმოაგდო წყალმან მან.
მათგან	ცხო.ეფრ	და ვითარცა განვიდა წმიდაჲ ესე ჴმელად, განეშორა მათგან.
იგინი	ცხო.ეფრ	მაშინ შეწუხდეს იგინი ფრიად განშორებისა მისისათჳს.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი შევიდა ერთსა ქალაქსა რომელსამე ეგჳპტისასა და ჰკითხა ერთსა ვისმე, რომელიცა-იგი შეემთხჳა მას პირველად, და ჰრქუა მას: რომელი არს გზაჲ სკიტისა უდაბნოჲსაჲ?
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მან აჩუენა მას გზაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	და განვიდა იგი უდაბნოდ ძიებად მამათა წმიდათა განშორებულთა, რომელნი იყვნეს მუნ, და პოვა მუნ სენაკი და ქუაბი, ერთი უკაცრული.
მას	ცხო.ეფრ	შევიდეს მას შინა იგი და თარგმანი მისი და დაადგრეს მას შინა მრავალ დღე.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი ჰასაკითა მოკლე, და პირი მისი სავსე მწუხარებითა, და არაოდეს განიცინა.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი მტიერ, და წუერი მისი მოკლე და თხელ.
იგი	ცხო.ეფრ	და დაყო ეგჳპტეს რვაჲ წელი და ამხილებნ იგი ყოველთა კაცთა და ასწავებნ ღმრთის მოშიშებასა ჭეშმარიტისა ღმრთისა, ამისთჳს რამეთუ ყოველი კაცი ცთომასა შინა იყვნეს მოძღურებისაგან არიოზის უღმრთოჲსა მწვალებელისაჲთა.
მათ	ცხო.ეფრ	და წმიდამან ეფრემ მოაქცივნა იგინი მართალსა სარწმუნოებასა, რამეთუ განისწავლა ნეტარი ეფრემ ეგჳპტელთა ენითა და მადლითა ღმრთისაჲთა, რომელი მონიჭებულ იყო მისა, ზრახავნ მათ და უთარგმანებდა მათ.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი მოხუცებული ბილწი, გრძნეულმან და ეჩუენებოდა კაცთა მოღუაწედ და პატიოსნად და შეწევნითა ეშმაკისაჲთა იქმოდა სასწაულთა, ვითარცა-იგი სჳმონ გრძნეული, და განასხმიდა კაცთაგან ეშმაკთა გრძნებითა მისითა.
იგი	ცხო.ეფრ	და დღესა შინა ერთსა იხილა ნეტარი ეფრემ, ამხილებდა რაჲ იგი მონაზონთა არიოზის შჯულისათა და განრისხნა იგი ფიცხლად და მოუჴდა და აგინა ეფრემს.
იგი	ცხო.ეფრ	და ყოველთა დღეთა აგინებნ წყეული იგი გრძნეული წმიდასა ეფრემს და შეემტერა მას.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მიჰხედნა წმიდამან და ჰრქუა მას: არა გაქუს შენ ჴელმწიფებაჲ ზრახვად დაბადებულთა ღმრთისათა.
მას	ცხო.ეფრ	და მეყსეულად გამოცხადდა ეშმაკი, რომელი იყო მას შინა, და დაეცა ქუეყანასა ზედა, ყრიდა ჴელთა და ფერჴთა და სცემდა თავსა ქუეყანასა.
მას	ცხო.ეფრ	და შეაკრბეს მონაზონნი, რომელნი იყვნეს მუნ მას უდაბნოსა შინა, რაჲთა იხილონ იგი, და ვითარსა ბოროტსა შევარდა იგი სიბერისა ჟამთა, რამეთუ სახელი მისი განთქუმულ იყო ყოველსა ქუეყანასა ეგჳპტისასა, და ვერვინ იკადრებდა მიახლებად მისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა წმიდამან ეფრემ ესევითარსა ღუაწლსა შინა, შეიწყალა იგი და მიეახლა და აღუპყრა ჴელი, და გუამი მისი ძწოდა და აღშფოთებულ იყო ყოვლით კერძო.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდაჲ შეჰრისხნა ეშმაკსა მას, რომელი იყო მას შინა, და ჰრქუა მას: სახელითა იესუს ქრისტჱსითა, რომელი-იგი ჯუარს-ეცუა სიონს შინა ცხორებისათჳს, რომელთა-იგი ჰრწამს სახელი მისი ცხოველი, გიბრძანებ, რაჲთა განჰჴდე ხატისა ღმრთისაგან.
მისგან	ცხო.ეფრ	და მეყსეულად განვიდა ეშმაკი მისგან.
იგი	ცხო.ეფრ	და აღდგა ბერი იგი და ძრწოდაღა იგი და შეუვრდა ფერჴთა წმიდისათა და თაყუანის-სცა მას ქუეყანასა ზედა და ესრჱთ ეტყოდა: თაყუანის-გცემ შენ, ჵ, მონაო ღმრთისაო კეთილო, რამეთუ მიჴსენ მე ძალითა ღმრთისაჲთა ტანჯვისაგან ეშმაკისა და შემამკვე მე უღლითა ჯუარისაჲთა.
მას	ცხო.ეფრ	და დაემთხჳა მას დღესასწაული წყლისა კურთხევისაჲ და ღმრთისა გამოჩინებაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	და შევიდეს ფარულად ეკლესიად იგი და თარგმანი მისი.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა წმიდაჲ ბასილი, შემავალი ეკლესიად, ჰრქუა თარგმანსა თჳსსა: ესრჱთ ვჰგონებ, ძმაო, ვითარმედ ცუდად დავშუერით, რამეთუ კაცი ესე დიდებითა ამით არა არს მას ზედა, ვითარ-იგი ვიხილე.
მათგან	ცხო.ანტ	ხოლო ჩუენ, რომელნი გამოცდილ ვართ მათგან, თანა-გუაც ურთიერთას მათთჳს განკრძალვაჲ.
მათგან	ცხო.ანტ	ხოლო მე ზოგს-რაჲმე მათგან გამოცდილ ვარ და, ვითარცა შვილთა, გითხრობ თქუენ ამათ.
იგინი	ცხო.ანტ	უკუეთუ ესრჱთცა პოვიან სული იგი კრძალული სარწმუნოებით და სასოებითა გონებისაჲთა, მიერითგან მოიყვანიან ერთი იგი მთავარი მათი და ეჩუენნიან იგინი მრავალგზის ესრჱთ, ვითარცა-იგი ეშმაკი იობსა, უფალმან გამოუცხადა და ჰრქუა: თუალნი მისნი – ვითარცა ხილვაჲ მთიებისაჲ, პირისა მისისაგან გამოვლენ ლამპარნი აღგზებულნი, დამოსცჳვიან ნაბერწყალნი ცეცხლისანი, ცხჳრთა მისთაგან გამოვალს კუამლი აღგზებულისა საჴუმილისა ცეცხლისა ნაკუერცხალისაჲ, სული მისი ნაკუერცხლად, და ალი პირისა მისისაგან გამოვალს.
იგი	ცხო.ანტ	ესრჱთ ეჩუენის ეშმაკთა მთავარი იგი და აშინებნ, ვითარცა პირველად ვთქუ, და დიდ-დიდსა იტყჳნ მზაკუვარი იგი, ვითარცა მერმე გან-ვე-აქიქა იგი უფალმან, რამეთუ იობსა ეტყჳს, შეურაცხიეს რკინაჲ ვითარცა ბზჱ, რამეთუ რვალი ვითარცა შეშაჲ ფატარი შეერაცხა, ზღუაჲ – ვითარცა საცხებელი, ხოლო ტარტაროსი იგი უფსკრულთაჲ – ვითარცა ტყუჱ შეჰრაცხა, უფსკრული – ვითარცა სამოთხველი.
მის	ცხო.ანტ	და დადებულ არს იგი და მის თანა ეშმაკნი, ვითარცა ღრიაკალნი და გუელნი დასათრგუნველად ჩუენ ყოველთა, ქრისტეანეთა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	და ამით საცნაურ არს აწ ჩუენი ესე ცხორებაჲ მათ ზედა, რამეთუ რომელი-იგი ზღუასა იქადის საცხებელად და სოფელსა დაპყრობად, აჰა ესერა აწ ვერ შემძლებელ არს დაყენებად მონაზონებასა ჩუენსა, არცაღა ჩემდა, მეტყუელისა მისთჳს, ნუმცა უკუე ვისმენთ, რავდენსა-იგი იტყოდის, რამეთუ ტყუვის, ნუცაღამცა გუეშინის უცნებათა მისთათჳს, რამეთუ ტყუვილ არიან იგინიცა, და არა ნათელი იგი ჭეშმარიტი არს მათ შოვრის, რომელი-იგი ჩან, არამედ განმზადებულისა მის ცეცხლისაჲ მათთჳს არს, უფროჲსღა წინაჲსწარ ხატი იგი იგავად მოაქუს, და რომლითა-იგი დაწუვად არიან, ამით კაცთა შეაშინებენ და გამოსცდიან.
მათ	ცხო.ანტ	არამედ გამო-ღათუ-ჩნდიან მყის, მერმე უჩინოვე იქმნიან, ხოლო ვნებად ვერვის ავნიან მორწმუნესა, რამეთუ მოაქუნ მათ თანა მიმსგავსებაჲ ცეცხლისაჲ, რომლითა-იგი დაწუვად არიან.
იგინიცა	ცხო.ანტ	და არს ოდესმე წიგნის კითხვასა ჩუენსა მყის, ვითარცა ოხრით, იტყჳედ იგინიცა, რომელსა-იგი ჩუენ ვიკითხვიდით მრავალგზის, თქუენ მძინარენიცა განგაღჳძნიან ლოცვად და ამას ზედაჲს-ზედა ჰყოფედ, რაჲთა ყოვლადვე არა გიტევნენ თქუენ განსუენებად;
იგინი	ცხო.ანტ	და არს, ოდეს მიემსგავსნიან იგინი ხატსა მონაზონთასა და, ვითარცა ღმრთისმოშიშნი, მიზეზჰყოფედ სიტყუად, რაჲთა მსგავსითა ხატითა აცთუნნენ მათ, არამედ არა ჯერ-არს სმენად მათი.
მათ	ცხო.ანტ	დაღაცათუ ლოცვად აღგუადგინებდენ, გინათუ გუაზრახებდენ ყოვლადვე პურისაცა არა ჭამასა, დაღაცათუ შესმენასა და ყუედრებასა მიზეზ-ჰყოფდენ, ოდეს თუ სადამე შე-რაჲმე-მაცნეს მათ, არა თუ ღმრთისმოშიშებით, გინათუ ჭეშმარიტებით ამას ჰყოფედ, არამედ რაჲთა უმანკონი იგი სასოწარკუეთილ იქმნენ და ურგებ, შრომაჲ იგი მათი თქჳან და გული აღუმრღჳონ კაცთა, და რეცათუ ტჳრთი მძიმჱ არს უდაბნოს ყოფაჲ იგი და დააბრკოლნენ, რომელნი-იგი მათთჳს განწყობილ არიან.
მას	ცხო.კჳი	და დაემკჳდრა მას შინა.
იგი	ცხო.კჳი	და იყო იგი ოცდაშჳდისა წლისაჲ.
მას	ცხო.კჳი	და ხედვიდა წმიდაჲ კჳრიაკოზ სათნოებათა მისთა და მარხვასა ძლიერსა და შეეყო მას სიყუარულითა სულიერითა უზეშთაეჲსითა და განცხადებულებით და სავსჱ მადლითა მარხვისაჲთა.
მის	ცხო.კჳი	და მიიღო მის თანა წიგნები პატრიაქისაჲ მარტჳრისი ალექსანდრელსა თანა პატრიაქსა.
იგი	ცხო.კჳი	არა დაეფარა საფასჱ იგი, რომელი იყო მის შოვრის, და აკურთხა იგი ეპისიკოპოსად ჰაბაშთა ქუეყანასა ზედა.
მის	ცხო.კჳი	და ვითარცა შევიდა თომა ქუეყანად კუსიმისა საჰაბაშოსა მადლითა, რომელი იყო მის თანა ბრწყინვალჱ, აჰმართნა ეკლისიანი მრავალნი ქრისტჱსთჳს, ყოველი ეთიოპიოჲ განანათლა სათნოებათა მისთა მიერ.
მის	ცხო.კჳი	და იყო მის თანა ტყავი, შესამოსელი წმიდისა ევთჳმისი.
მით	ცხო.კჳი	ვითარცა-იგი უყო ელია ელისეს, ბრწყინვალენი წინაწარმეტყუელთა შოვრის, ეგრევე იქმოდა ტყავითა მით სასწაულთა მრავალთა, წმიდასა თომას თანა იყო იგი.
მათ	ცხო.კჳი	მათ ჟამთა შინა მონასტერნი მამათა ჩუენთანი – წმიდისა ევთჳმისი და თეოკტისტჱსი ერთსა ზედა წესსა განაგებდეს მარხვასა ზედა და საზრდელსა, ვითარცა გუამი ერთი, ვითარ-იგი დაემცნო მამათა და წმიდასა ევთჳმის.
მისგან	ცხო.კჳი	და აღსრულებასა ოდენ მეათისა წლისასა შემდგომად წმიდისა ამბა თეოკტისტჱსა შესუენებისა შეისუენა კუალად მამასახლისმან ამბა ლონგინოზ, და მიითუალა პავლე მამასახლისობაჲ მისგან.
მას	ცხო.კჳი	და მას ჟამსა ოდენ აღესრულა ტრაბონ ბარბაროსი, რომელი-იგი წმიდამან ევთჳმი განკურნა და მონათლა.
მას	ცხო.კჳი	მაშინ აღაშჱნა პავლე გოდოლი რომელსამე შინა აგარაკთაგანსა, რომელიცა-იგი განიყვეს, და მისცა ორასი დრაჰკანი, რაჲთა იყიდოს იერუსალჱმს ქსენადოქი, რაჲთა საკუთრად აქუნდეს მას.
მით	ცხო.კჳი	და მაშინ იყიდეს ევთჳმი-წმიდელთა ქსენადოქი მით ორასითა დრაჰკნითა მახლობელად დავითის გოდოლსა, დარისა კერძო პალავრისა.
იგი	ცხო.ეფრ	რამეთუ იხილა იგი მოსილი სამოსლითა სპეტაკითა და გარემოჲს მისა პატივი დიდი და სიმრავლჱ ფრიადი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ იგი დადგა ეკლესიასა შინა მწუხარჱ, განიზრახვიდა და თქუა გულსა თჳსსა: უკუეთუ რომელთა-ესე თავს-გჳღებიეს სიცხჱ დღისაჲ და ყინელი ღამისაჲ და ვერაჲ მოგჳპოებიეს, და ესე ამით დიდებითა და პატივითა სუეტი არს ცეცხლისაჲ, რავდენ უფროჲს საკჳრველ არს ესე.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარ ამას განიზრახვიდა, მოუვლინა მას წმიდამან ღმრთისამან ბასილი მთავარდიაკონი და ჰრქუა მას: მივედ დასავალით კერძო ყურესა ეკლესიისასა და ჰპოო მუნ მონაზონი, რომელსა ადგიეს კუნკული, და მის თანა ქარცი ერთი სხუაჲ (და უთხრა მას სხუაჲცა ნიშანი პირისა მისისაჲ), და ჰრქუა მას: ბრძანე, შემოედ საკურთხეველად, რამეთუ ეპისკოპოსი გიწესს შენ.
მას	ცხო.ეფრ	და მივიდა მთავარდიაკონი, ვიდრემდე განაპო სიმრავლჱ ერისაჲ და მივიდა, სადა-იგი იყო წმიდაჲ ეფრემ მდგომარჱ, და ჰრქუა მას.
მას	ცხო.ეფრ	და უთხრა მას თარგმანმან სიტყუაჲ იგი მისი.
მას	ცხო.ეფრ	მიუგო მას წმიდამან ეფრემ: შესცეთ, მამაო კურთხეულო, ჩუენ კაცნი უცხონი ვართ და არა გჳცნის ჩუენ ეპისკოპოსმან.
იგი	ცხო.ეფრ	და მიიქცა მთავარდიაკონი იგი და უთხრა ესე წმიდასა ბასილის.
იგინი	ცხო.ეფრ	და კუალად ჰრქუა ბასილი მთავარდიაკონსა: წარვედ აწ სხუად ადგილად და ჰპოვნე იგინი მუნ მდგომარენი მას და მას ადგილსა, და არქუ მას: უფალო ეფრემ, ბრძანე საკურთხეველად, რამეთუ ეპისკოპოსი გიწესს შენ!
მათა	ცხო.ეფრ	და ვითარ მივიდა მათა მთავარდიაკონი იგი, ამბორს-უყო ფერჴთა მისთა და ჰრქუა მას: უფალო ეფრემ, ბრძანე, შემოვედ საკურთხეველად, რამეთუ მამაჲ ჩუენი ეპისკოპოსი გიწესს შენ!
მისთჳს	ცხო.ეფრ	დაუკჳრდა ეფრემს წმიდისა მისთჳს და მაშინ ადიდა ღმერთი თაყუანისცემით და თქუა: ჭეშმარიტად დიდ არს ბასილი, რამეთუ ჭეშმარიტად სუეტი არს ცეცხლისაჲ ბასილი, და ჭეშმარიტად სული წმიდაჲ იტყჳს პირითა მისითა.
მას	ცხო.ეფრ	და ევედრა მთავარდიაკონსა მას, რაჲთა შენდობა ყოს მისთჳს წინაშე ბასილისა, და ჰრქუა მას: შემდგომად ჟამისწირვისა მოვიდე მისა სადიაკონოს და მოვიკითხო იგი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ განუტევა ერი, შევიდა ბასილი საჭურჭლესა ეკლესიისასა და მოუწოდა წმიდასა ეფრემს და მოიკითხა იგი უფლისა მიერ და ჰრქუა მას: ვინ მოგიყვანა შენ აქა, მამაო შვილთა უდაბნოჲსათაო?
მას	ცხო.ეფრ	და მიუგო პატიოსანმან ეფრემ და უთხრა მას, რაჲ-იგი იყო გულსა მისსა და რასა-იგი ეტყოდა თარგმანსა მისსა.
მას	ცხო.ეფრ	და მერმე ჰრქუა წმიდამან ეფრემ: ჵ, მამაო პატიოსანო, ერთისა სათხოელისა თხოვაჲ მნებავს შენდა, და ნუ გარე-მიიქცევი არა ყოფად მას.
იგი	ცხო.ეფრ	დავილოცოთ ღმრთისა მიმართ, რამეთუ იგი შემძლებელ არს ყოფად ნებისაებრ შენისა, რამეთუ წერილ არს: ნებაჲ მოშიშთა მისთაჲ ყოს უფალმან, ლოცვანი მათნი ისმინნეს და აცხოვნნეს იგინი.
მას	ცხო.ეფრ	და ილოცეს ერთბამად და აღდგეს და ჰრქუა მას წმიდამან ბასილი: რაჲსათჳს არა მიიღებ, უფალო ეფრემ, კურთხევასა ხუცობისასა, რამეთუ გშუენის იგი შენ?
მას	ცხო.ეფრ	ჰრქუა მას წმიდამან ბასილი: ნეტარ, თუმცა მე მაქუნდეს ცოდვანი ეგე შენნი, არამედ მოვედ და ერთბამად თაყუანის-ვსცეთ.
მას	ცხო.ეფრ	და დასდვა წმიდამან ბასილი ჴელი თჳსი თავსა ეფრემისსა და მისცა მას კურთხევაჲ დიაკონობისაჲ და ჰრქუა მას: აღგუადგინნენ ჩუენ აწ.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ ყოველთა დაუკჳრდა საქმჱ იგი, რომელთა ესმა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ აზრახდა იგი ბერძულითა ენითა განმარტებულად.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო ბასილი დააყენა იგი სამ დღე და განიხარა მისთჳს სიხარულითა სულიერითა, და თარგმანი იგი მისი, აკურთხა იგი დიაკუნად და მერმე ხუცად და წარავლინნა იგინი მშჳდობით ადგილადვე თჳსა.
მისგან	ცხო.ეფრ	და იწყეს კაცთა მდურვად მისგან, რაჟამს-იგი აჴსენა მამაჲ და ძჱ და სული წმიდაჲ, რამეთუ პირველ არა იტყოდეს სულსა წმიდასა.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო წმიდამან ბასილი და ჰრქუა მათ: ნუ აღშფოთდებით ამისთჳს, რამეთუ კაცისაგან შოვამდინარისა მესმა ესე, რამეთუ ენითა თჳსითა მოძღუარი იყო და ბრძენი, და იყო იგი ძლიერ გონებითა თჳსითა და ესრჱთ იტყოდა იგი ენითა ქუეყანისა თჳსისაჲთა, ვითარმედ: არა შეჰგავს მიცემად დიდებისა ჭეშმარიტისა სამებისაჲ, გარნა კაცთა მიერ უმთავრჱსთა მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა.
მას	ცხო.ეფრ	და კუალად სხუასა ადგილსა, სადა-იგი უთარგმნებიეს ექუსთა დღეთათჳს და დღესა ერთსა შინა, მეორესა დღესა წმიდისა მარხვისასა, დგა რაჲ წმიდაჲ ბასილი საფსალმონეთა ზედა და უთარგმანებდა ერსა სიტყუასა მას მეორესა რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: სული წმიდაჲ ღმრთისაჲ იქცეოდა ზედა წყალთა, და თქუა, ვითარმედ: სიტყუაჲ ესე არა ჩემი არს, გარნა კაცისაგან ასურისა, რამეთუ ესევითარი კაცი განშორებულ იყო ყოვლისა სიბრძნისაგან ამის სოფლის ამაოჲსაჲსა და სწავლულ იყო სიბრძნესა საღმრთოსა ჭეშმარიტსა.
იგი	ცხო.ეფრ	და იგი იტყოდა სიტყუასა ამას ასურებრითა ენითა (ხოლო იგი მახლობელ არს ებრაელებრსა ენასა).
იგი	ცხო.ეფრ	ესე არს თარგმანებაჲ გონებისა სიტყჳსაჲ, ვითარმედ: სული იგი, რომელი იქცეოდა ზედა წყალთა, იგი ატფობდა წყალთა მსგავსად მფრინველისა, რომელი-იგი ატფობნ მართუეთა თჳსთა, რაჲთა იყვნენ მას შინა სულნი ცხოელთანი.
მას	ცხო.ეფრ	და ამისგან საცნაურ არს ჭეშმარიტად შემოქმედი მისი, და არა არს დაბადებულ და არა არს მას შოვრის დაკლებულება შემოქმედებასა თჳსსა.
მას	ცხო.ეფრ	და შემდგომად სიხარულისა შუებისა მოძღურებისა სულიერისა მოიწია ამბავი ურაჰით, ვითარმედ გამოჩნდეს მას შინა ცხრანი მწვალებელთაგანნი.
მათა	ცხო.ეფრ	მაშინ იკურთხნეს ორნივე წმიდისაგან ბასილისა და განვიდეს მისლვად ქუეყანად მათა შოვამდინარისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ განვიდა ნეტარი ეფრემ და თარგმანი მისი მის თანა, ჰრქუა წმიდამან ბასილი ერსა, რომელნი-იგი იყვნეს გარემოჲს მისსა, ვითარმედ: ვხედევდ მას, და იგი დგა რაჲ ეკლესიასა შინა, და ორნი ანგელოზნი დგეს მის თანა: ერთი მარჯუენით კერძო და ერთი მარცხენით.
მათ	ცხო.ეფრ	და აქუნდა მათ სამოსელი ბრწყინვალჱ, ვითარცა მზჱ, და შეჰმოსვიდეს მას.
მის	ცხო.ეფრ	და ვითარცა გამოვიდა ნეტარი ეფრემ და მოყუასი მისი მის თანა მისლვად ურჰად ქალაქად მათა, მიიწივნეს ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან შიმშატი.
მათ	ცხო.ეფრ	და შეემთხჳა მათ ვინმე ერთი მთავართაგანი მის ქალაქისაჲ, და იყო მწვალებელი, და ჰყვეს მას მსახურნი მრავალნი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შეემთხჳვნეს, მოიკითხეს იგი.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდამან არარაჲ სიტყუა-უგო მას.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო მწვალებელნი იგი ეკიცხევდეს წმიდასა ღმრთისასა ეფრემს.
მის	ცხო.ეფრ	ხოლო მონაჲ იგი, რომელმან სცა წმიდასა, ჯდა რაჲ ქვასა ზედა, და გამოვიდა ქვისა მის ქუეშეჲთ ბასილიკონი გუელი და სცა მას, და მოკუდა ადგილსავე ზედა.
მისა	ცხო.ეფრ	და შეუვრდეს ყოველნივე და თაყუანისცეს ნეტარსა ქუეყანასა ზედა დავრდომით და იწყეს ვედრებად მისა, რაჲთა კუალად-იქცეს მათ თანა.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა კუალად-იქცა და იხილა მკუდარი იგი, ტიროდა მისთჳს და უბრძანა მათ, რაჲთა განეშორნენ მისგან მცირედ.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მიაქცია პირი თჳსი აღმოსავალით და თაყუანისცემით ილოცა და აღუპყრა ჴელითა თჳსითა მკუდარსა მას და აღადგინა იგი.
მის	ცხო.ეფრ	მაშინ მეყსეულად შეუვრდეს ყოველნი ფერჴთა მის წმიდისა ეფრემისთა და ჰრწმენა მათ მართალი სარწმუნოებაჲ.
მათგან	ცხო.ეფრ	და მაშინ თქუა წმიდამან, ვითარმედ: მივსცენ სასმენელნი და სახედველნი ჩემნი წერილთა მიმართ საღმრთოთა, და მესმა მათგან, და მე ვიკითხევდ რაჲ მათ შინა, ვითარმედ ბურდისან, რომელ არს მარუნიანი, ჰგმობენ საშჯელსა და სამართალსა ღმრთისასა და მადლსა მისსა და იტყჳან, ვითარმედ: არა არს აღდგომაჲ, რამეთუ ჴორცნი ესე არღარა აღდგენ.
იგინი	ცხო.ეფრ	და ვითარ-იგი მეუწყა სარწმუნოებაჲ მათი, შთავყარენ იგინი ჯოჯოხეთს შინა, რამეთუ საკითხავები მათი შეაწუხებს სულსა და ჴორცთა მედგრად ბოროტებითა, რამეთუ განჰყოფენ და განაშორებენ შოვრის სულისა და ჴორცთა უსასოებითა, რამეთუ განაქარვნეს ჴორცნი აღდგომად, იგი და სულიცა თანა-ზიარი მისი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ბოროტი იგი, რომელი უყო გუელმან ევას, ესრჱთვე ბურდისანისა შესაძინელი, რამეთუ მან და მოყუასთა მისთა გამოთქუნეს საკითხავნი მრავალნი, რაჲთა მით აცთუნებდენ უმანკოთა და წრფელთა.
მათა	ცხო.ეფრ	მაშინ წმიდაჲ ეფრემ მიემსგავსა დავით წინაწარმეტყუელსა და გამოთქუნა ასერგასისი საკითხავი წინა-აღდგომად მათა.
მის	ცხო.ეფრ	რაჲთა განაქარვნეს სიტყუანი მათნი შეწევნითა ღმრთისაჲთა და ძალითა სულისა წმიდისაჲთა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის შოვრის, და ვითარ შუენოდა ეკლესიასა, რაჟამს იტყჳედ მას შინა ესე სიტყუანი ტკბილნი.
მათ	ცხო.ეფრ	და ესე მათ ჟამთა იყო, რაჟამს იყო ბრძოლაჲ ძლიერი ეკლესიასა ზედა.
მას	ცხო.ეფრ	არაოდეს მოეწყინა და არცა სულმოკლე იქმნა ყოვლადვე, არამედ სულგრძელებითა ჰბრძოდა მოძღურებასა მას საცთურებისასა და დაწერნა კუალად წიგნები, რომელთაჲ არა არს რიცხჳ, ბერძულად და ასურულად.
მათ	ცხო.კჳი	და ამას ყოველსა შინა სათნო-ეყო ყოველთა მამათა და განუსუენებნ მათ.
იგი	ცხო.კჳი	მერმე შეიყვანეს საკურთხეველად და ამისთჳს, რამეთუ დიაკონი იყო ევთჳმი-წმიდას, და აღსრულებასა ოდენ მეოთხისა წელიწადისასა ყვეს იგი კიმილირიხოსად, რომელ არს მეჭურჭლეობაჲ, და კანანახად განაჩინეს წელთა ცხორებისა მისისათა მეორმეოცდამეექუსესა.
მანვე	ცხო.კჳი	და რამეთუ ესეცა მაუწყა მე თჳთ მანვე, ვითარმედ: ამას ყოველსა მსახურებასა შინა და ჟამთა ამათ ყოველთა კანანახობასა და მეჭურჭლეობასა შინა არა მიხილა მზემან ჭამასა და არცაღა განრისხებულად.
იგი	ცხო.კჳი	და ამას მითხრობდა კუალად, ვითარმედ: არაოდეს შემეშინა ჟამის რეკისაგან ღამისა კანონსა, ვიდრემდის აღვასრული ფსალმონი ას და თრვამეტი, ესე იგი არს „ნეტარარიანნი“.
მას	ცხო.კჳი	და ვითარ ვერსადა პოვეს ძირი მელაღრიაჲსაჲ უდაბნოსა მას შინა, მაშინ ევედრა ღმერთსა ჴორცთა საჴმარისათჳს, რომელი-იგი თანა-აც ბუნებასა, რაჲთა მიიღებდენ საზრდელად უცუნსა, რამეთუ იგი ოდენ იპოებოდა მას ადგილსა.
მისგან	ცხო.კჳი	და კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ ვპოოთ ნუგეშინისცემაჲ, საჴმარი ჴორცთა ჩუენთაჲ, მისგან.
იგი	ცხო.კჳი	და მეყსეულად დაჰამდა და დატკბა მხალი იგი.
მისგან	ცხო.კჳი	და იზარდებოდეს მისგან ოთხ წელ ოდენ.
მათ	ცხო.კჳი	და შემდგომად აღსრულებისა ოთხთა მათ წელთა, იყო ვინმე კაცი წარჩინებულთაგანი თაკუელი.
მას	ცხო.კჳი	ეუწყა მას მწყემსთა მიერ, რომელნი იყვნეს უდაბნოსა მას შინა, წმიდისა ამისთჳს.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო კაცი იგი მივიდა მისა, და მის თანა საჴედარი კიდებული პურითა ტფილითა, და მიუძღუანა მას;
იგინი	ცხო.კჳი	ხოლო იგინი ჭამდეს პურისა მისგან.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ ცნა ბერმან მიზეზი იგი ღუაწლისაჲ მის, ლოცვა-ყო და აღადგინა იგი და აზიარა ჴორცი უფლისაჲ.
მისა	ცხო.კჳი	და რაჟამს აღადგინა, და იწყო მხილებით სწავლად მისა და ეტყოდა მას ესრჱთ: შვილო, რამეთუ უფალი არა იქმს სასწაულთა, გარნა ჟამსა ჭირისა დიდისასა, ანუ ჴსნისათჳს სულთაჲსა კუალად ყვის.
იგი	ცხო.კჳი	და რაჟამს დაელია პური იგი, და მოიწია ჟამი ჭირისაჲ საჴმარისათჳს, კუალად აკურთხა ბერმან მოწაფჱ და ჰრქუა მას, რაჲთა შეგჳმზადოს კუალად უცუნისა მისგან, ვიდრე ჟამამდე საჴმრისა მიღებისა.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარცა იხილა მოწაფემან იგი, გულპყრობილ იქმნა და იწყო ჭამად და ყოვლადვე არარაჲ ევნო მას.
მათა	ცხო.კჳი	ვიდრე აღსრულებადმდე მეხუთისა წლისა ჟამთა ესე იყო საზრდელად მათა ნატუფისა უდაბნოსა.
მისთჳს	ცხო.კჳი	ესმა მისთჳს კაცსა ვისმე თაკუელსა და მიჰგუარა მას ძჱ თჳსი ვნებული სულისა მიერ შეგინებულისა და ევედრა მას, რაჲთა ლოცვა-ყოს მისთჳს.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო ბერსა შეეწყალა იგი და ლოცვა-ყო მისთჳს და სცხო მას ზეთი წმიდაჲ ჯუარისა განმაცხოველებელისაჲ და განკურნა.
მან	ცხო.კჳი	და წარიყვანა ძჱ თჳსი კაცმან მან თაკუელმან და წარვიდა და ქადაგებდა საკჳრველისა მისთჳს სასწაულისა.
მისა	ცხო.კჳი	და ვითარ ამაღლდა ჴმაჲ ესე და განითქუა, იწყეს მაშინ მოსლვად მისა მრავალთა და შეაშფოთებდეს მას და არა უტევებდეს დაყუდებად.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ განასხნა ყოველნი მწვალებელნი და გამოაცხადა მზაკუვარებაჲ ბურდისანისი და სწავლა და შეაჩუენა იგი და ყოველნი მოყუასნი მისნი, რავდენნიცა იყვნეს შჯულისა მისისანი, მაშინ მიხედა ეკლესიასა ნეტარმან ეფრემ და თქუა: ნეტარ ხარ შენ ყოველთაგან ბაგეთა მიერ მორწმუნეთაჲსა, ჵ, ეკლესიაო ოქროქანდაკებულო, რომელი განწმედილ იქმენ ყოვლისაგან შეგინებისა მწვალებელთაჲსა.
მათგან	ცხო.ეფრ	გარნა ყოვლითა ძალითა ჩემითა განვსთხიენ მათგან მგელნი იგი და განვამტკიცენ იგი ყოვლითა ძალითა ჩემითა სიტყუათა მიერ სარგებელთა, კრავნი საცხოვართა შენთანი, და ვნებანი ჩემნი შემაწუხებენ მე, უფალო, და ცოდვანი ჩემნი მაშინებენ მე.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო შენ შემეწიე და მომეც მე მადლითა შენითა, უფალო, ძლევაჲ მათზედა, რამეთუ მაშურალ ვარი მე, და რამეთუ მყავ მე მოწაფე შენდა და მომეც მე კუერთხი იგი სამწყსოჲსაჲ და კურნებაჲ ცოდვილთაჲ და საჭურველი წინაშე მბრძოლთა და წინა-აღმდგომთა და წინამძღურობაჲ მართლამღსაარებელთაჲ.
იგი	ცხო.ეფრ	და თქუა: შესძინე, უფალო, წყალობითა შენითა ღელვანი იგი ნიჭთა შენთანი.
მათ	ცხო.ანტ	ამისთჳს წინაწარმეტყუელი, რომელი მოივლინა უფლისა მიერ, აბრალებს და ეტყჳს: ესევითართა მათ ვაჲ, რომელნი ასუმენ მოყუასსა თჳსსა აღთქუეფულსა მრღჳესა, რამეთუ ესევითარნი საქმენი და ზრახვანი გარე-მიქცევა არიან მათა, რომელნი სათნოებისა გზასა ვლენან, ხოლო უფალი თავადი თავით თჳსით დააბრკოლებს ეშმაკთა სიტყუად, დაღათუ ჭეშმარიტსა იტყოდის, „შენ ხარ ძეჲ ღმრთისაჲ“, და-ვე-აბრკოლნა იგინი: და სიტყუად არა უტევნა, ნუუკუე ჭეშმარიტსა თანა თჳსიცა იგი სიბოროტჱ დასთესონ და ჩუენცა განგუსწავლნენ, რაჲთა არა ესევითართა სიტყუათა ვერჩდეთ, დაღაცათუ ჭეშმარიტ საგონებელ იყვნენ, რამეთუ უშუერებაცა არს, რომელთა გუქონან ჩუენ წიგნნი და მაცხოვრისა ჩუენისაგან აზნაურებაჲ, ვითარმცა ვისწავებდით ჩუენ ეშმაკისაგან, რომელმან-იგი არა დაიმარხა თჳსი წესი, არამედ სხუაჲ სხუად ზრახა!
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ ესმინა: რომელი არა იქმოდის ჴელითა თჳსითა, ნუცაღა ჭამნ, და რომელსამე საჭმლად თავისა თჳსისა და რომელსამე გლახაკთა განსაყოფელად, და ილოცავნ იგი მარადის.
მათ	ცხო.ეფრ	და ყოველთა მათ სასწაულთა თანა, რომელსა-იგი იქმოდა წმიდაჲ ეფრემ, და ქმნა ესეცა სასწაული ქალაქსა შინა ურაჰისასა: რამეთუ იყო მუნ ერთი უფერჴოჲ და მარადის დაჯდის წინაშე კართა ეკლესიისათა წმიდისა თომაჲსა და ითხოვნ პურსა.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მრავალ რაჲმე არს მათ შოვრისცა თითოფერებაჲ.
მას	ცხო.ეფრ	და არავინ ესუა მას არცა მახლობელი, არცა მშორობელი.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ბუნებისა მათისათჳს და ფერად-ფერადებისა მათისათჳს მრავალმცა იყო სიტყუაჲ და სხუანი უფროჲსნი ჩუენდა მომართ არიან ესევითარნი მითხრობანი, ხოლო აწ მსწრაფლ უმჯობჱს არს ჩუენდა ცნობად მათი იგი, ხოლო ჩუენთჳს ზაკუვაჲ.
მისგან	ცხო.კჳი	მაშინ წმიდაჲ ამბა კჳრიაკოზ წარივლტოდა მუნით შფოთისა მისგან შინაგანსა მას უდაბნოსა რუბისასა და დაემკჳდრა მუნ და დაყო ხუთი წელი.
იგი	ცხო.კჳი	და ჭამდა იგი ძირსა მელაღრისასა და ლერწმისა გულსა.
მისა	ცხო.კჳი	და ვითარცა ეუწყა კაცთა მისი, ჩავიდოდეს მისა და მიიყვანებდეს მათ თანა სნეულთა და ეშმაკეულთა.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო იგი ჰკურნებდა მათ სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა და სახითა ჯუარისა პატიოსნისაჲთა.
მან	ცხო.ეფრ	და დღესა რომელსამე მოვიდა წმიდაჲ შესლვად ეკლესიასა და იხილა მან უფერჴოჲ იგი და შეეწყალა და გარემო მიხედნა ყოვლით კერძოვე, და ვითარ არღარავინ იხილა, მიეახლა მას წმიდაჲ ესე და ჰრქუა მას: ძმაო, გინებსა, რაჲთა განიკურნო?
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მან ჰრქუა მას: ჰე, უფალო.
მას	ცხო.კჳი	და ვითარცა აჭირვებდა მას სიმრავლჱ იგი მისა მომავალთა კაცთაჲ და შფოთი იგი, წარვიდა რუბით და მივიდა უდაბნოსა უვალსა და შესაძრწუნებელსა ფარულსა, რომელსა ყოვლადვე არავინ მარტოდმყოფთაგანი დამკჳდრებულ იყო.
იგინი	ცხო.ანტ	პირველად აწ ესემცა უწყით, რამეთუ ეშმაკთა არა ვითარ ეშმაკ წოდებულ არიან, ესრჱთ შეიქმნნეს, რამეთუ არარაჲ ბოროტი შექმნა ღმერთმან, არამედ კეთილად შეიქმნნეს იგინიცა და გარდამოცჳვეს იგინი ზეცისა მისგან გონიერებისა და მიერითგან ქუეყანასა ზედა გორვენ და წარმართნი შეაცთუნნეს უცნებითა, ხოლო ჩუენ, ქრისტეანეთა, გუეშურობენ და ყოველსავე აღსძრვენ და ჰნებავს ჩუენი დაბრკოლებაჲ, ზეცად აღსლვაჲ, რაჲთა ვინაჲ-იგი გარდამოვარდეს, არა აღვჴდეთ ჩუენ.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო სახელი ადგილსა მას ჰრქჳან სოსიაკიმ, ვინაჲცა-იგი შეკრბებიან ორნი იგი ჴევნი, ჴევი ახლისა ლავრისაჲ და ჴევი პალავრისაჲ.
მას	ცხო.ეფრ	ჰრქუა მას ნეტარმან: სახელითა იესუ ქრისტჱსითა აღდეგ და ვიდოდე.
იგინი	ცხო.კჳი	ხოლო იგინი ფრიად ღრმა და საშინელ არიან.
მას	ცხო.ეფრ	და მეყსეულად აღდგა და ვიდოდა და შეუდგა მას და ადიდებდა ღმერთსა.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად ოთხისა წლისა წარმოავლინნა წმიდამან ბასილი ორნი დიაკონნი, კაცნი წმიდანი, ძიებად მისა.
მის	ცხო.ეფრ	და სახელი ერთისაჲ მის თეოფილე და მეორისაჲ თომა.
იგი	ცხო.ეფრ	და უნდა წმიდასა ბასილის, რაჲთამცა ყო იგი ეპისკოპოს.
მათთჳს	ცხო.ანტ	ამისთჳს დიდი ლოცვაჲ და ვედრებაჲ არის საჴმარ, რაჲთა მო-ვინმე-იღოს სულისაგან წმიდისა მადლი განკითხვად სულთა და ცნობად შეუძლოს მათთჳს, რამეთუ რომელნიმე არიან მათგანნი უნაკლულჱს უკეთურებითა, და რომელნიმე უუკეთურჱს და რომლისათჳს საქმისა თითოეულთა მათთა აქუს სწრაფაჲ და ვითარ თითოეული იგი მართლუკუნიქცევის და განიძების, რამეთუ მრავალ არიან მათნი ზაკუვანი და ძჳრისზრახვათა აღძრვანი.
მათ	ცხო.ეფრ	და ამცნო მათ ბასილი და ჰრქუა მათ: ოდეს შეხჳდეთ ურაჰას, და ჰპოოთ კაცი იგი მოძღუარი, და ჰმოსიეს მას სამოსელი დაბებკული.
მათ	ცხო.ეფრ	და უთხრა მათ ყოველი ნიშანი მისი.
მათ	ცხო.ანტ	ამისთჳს ნეტარმან მოციქულმან და მისთა მსგავსთა უწყოდეს ესევითარი და იტყოდეს, არა თუ მისთა მათ ცნობათა უმეცარ ვართ.
მისა	ცხო.ეფრ	და რაჟამს მიხჳდეთ მისა, შეიპყართ იგი, და ნუ განუტევებთ მას და შეიკრძალეთ იგი.
მას	ცხო.ეფრ	და უკუეთუ სულელ ყოს თავი თჳსი, ნუვე განუტეობთ მას.
მისა	ცხო.ანტ	რამეთუ ითხოეთ ჩემგანცა ცხორებისათჳს ნეტარისა ანტონისა და სწავლის გინებს, ვითარ-იგი იწყო მონაზონებად და რაჲ-იგი იყო უწინარჱს მისა და რაბამი აქუნდა აღსასრული ცხორებისაჲ.
მისთჳს	ცხო.ანტ	ხოლო თქუენ ნუ დააცადებთ ამიერ ნავითა მიმავალთა კითხვად, ვინ უწყის კაცად-კაცადმან რაჲმე, თქუან, რომელი-იგი იცის, და ესრჱთცა ძნიადვე ღირსად მისთჳს თხრობაჲ იგი იყოს.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარ იხილნა იგინი, რამეთუ იკითხვიდეს მისთჳს, აიღო საბეჭური დიდი დაბებკული და შეიმოსა და ვიდოდა ურაკპარაკთა შინა და ჭამდა იგი პურსა და გარდამოუტევა პერული, წუერთა ზედა ჩამოსდიოდა.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო რაჟამს იკითხეს მისთჳს, ჰრქუეს მათ: ესე არს ეფრემ.
იგი	ცხო.ეფრ	და რაჟამს იხილეს იგი, ჰგონებდეს, ვითარმედ სულელ არს იგი და უგუნურ.
იგინი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილნა იგინი, ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს განუტევეთ იგი?
მას	ცხო.ეფრ	მიუგეს და ჰრქუეს მას: ვიხილეთ ჩუენ კაცი უგუნური და არღარად შევჰრაცხეთ იგი და არცა განვაკჳრვეთ იგი და დაუტევეთ იგი და წარმოვედით.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო წმიდამან ბასილი და ჰრქუა მათ მისთჳს: ჵ, მარგალიტო დიდფასისაო, რომელი მოცემულ ხარ სოფელსა, და არავინ არს, რომელმანცა გიცნა შენ!
იგი	ცხო.ეფრ	თქუენ ხართ უგუნურ, ხოლო იგი სრული არს ყოველთა საქმეთა შინა მისთა მადლითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ცხო.ეფრ	და იყო იგი კაცი სრული ღმრთისმოშიშებითა.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	და რაჟამს შეისუენა, გამოთქუნა მისთჳს საკითხავნი მრავალნი და აჴსენა მათ შინა ყოველი განგებაჲ ცხორებისა მისისაჲ და კეთილი მოღუაწებაჲ მისი, რამეთუ მან იცნოდა ყოველნი საქმენი მისნი და სათნოებანი მისნი;
იგი	ცხო.ეფრ	და იგი ცოცხალღა იყო, დაწერნა მათთჳსცა კუალად შესხმანი და უთხრობნ იგი განგებასა და ცხორებასა მათსა კეთილსა.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	და ნიკომიდია ქალაქი დაიზულა ჟამთა მისთა ძრვისაგან, და დაწერა მისთჳს საგლოელი საკითხავი.
მათთჳს	ცხო.ეფრ	და კუალად ბრძოლათა მათთჳს, რომელნი იყვნეს ჟამთა მისთა ქალაქსა შინა ნასიბინისასა, დაწერა, და ამბა იაკობ ეპისკოპოსისათჳს, და დაწერა კოსტანტინე მეფისათჳს და სხუათათჳსცა მრავალთა.
მათ	ცხო.ეფრ	და კუალად მოიწია ჟამთა მათ შინა ჭირნი და მწუხარებანი მრავალნი ქუეყანასა ზედა, და დაწერნა მათთჳსცა საკითხავები მრავალი, და კაცთათჳს მოღუაწეთა, რომელნი იწამნეს სასოებისათჳს საუკუნისა.
მათ	ცხო.ეფრ	და იყო მათ შოვრის სამონა და გურია და აბიბოს და სხუანი მრავალნი.
მათ	ცხო.ეფრ	და მათ ჟამთა შინა მოიწივნეს ურაჰას ბარბაროსნი მრავალნი.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მოქალაქეთა დაჰჴშეს კარები, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ იყო განსლვად მათ თანა, ამისთჳს რამეთუ მოაოჴრეს ყოველივე, რავდენი იყო გარეშე ქალაქისაჲ, და აღვიდეს მთასა მას, რომელი არს მახლობელ ქალაქსა.
მას	ცხო.ეფრ	და იყვნეს მას შინა მონასტერნი მრავალნი დედათა და მამათანი.
მათგან	ცხო.ეფრ	და რამეთუ მონაზონნი მეოტ იქმნნეს მათგან, რომელნი შემძლებელ იყვნეს, და სხუანი მათგანნი ტყუე ყვნეს.
იგინი	ცხო.ეფრ	და მერმე მოვიდეს მონასტერთა დედათასა და იავარ-ყვეს ყოველივე, რაჲცა იყო მათი, და ტყუე ყვნეს იგინი და რომელნიმე მათგანნი მოსწყჳდნეს მახჳლითა და არარაჲ დაუტევეს გარეშჱ ქალაქსა, გარნა ყოველივე მოაოჴრეს.
მათთჳს	ცხო.ეფრ	და მოიწია ქალაქსა ზედა მწუხარებაჲ დიდი მათთჳს, და რომელნი შემძლებელ იყვნეს, წარიყვანნეს მათ თანა, და წარვიდეს.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო წმიდაჲ ეფრემ ცხოვნდა ვიდრე მეფობამდე ვალის უშჯულოჲსა, და რამეთუ მან ექუსორია ყვნა მღდელთმოძღუარნი მართლმადიდებელნი და სამწყსოჲ მათი.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო მოქალაქეთა არა ინებეს შემთხუევაჲ მისი, გარნა შემოკრბეს ყოველნი ეკლესიასა წმიდისა თომა მოციქულისასა და მას შინა აღასრულებდეს ლოცვასა მწყემსისა მის თანა კეთილისა.
მისა	ცხო.ეფრ	და რაჟამს ყოვნეს და არა განვიდეს მისა, წარმოავლინა ერთი დუქსი მთავართა მისთაგანი, რაჲთა შეუჴდეს ქალაქსა და მოსწყჳდნეს იგინი მახჳლითა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო მოქალაქეთა უდებ-ყვეს იგი და არა დაჰჴსნეს ლოცვაჲ მათი და არცა დააცადეს ვედრებაჲ მათი.
იგი	ცხო.ეფრ	ვითარცა მოვიდა დუქსი იგი ქალაქსა შინა და შევიდა ერთსა რომელსამე ურაკპარაკთაგანსა, იხილა მან დედაკაცი ერთი მორწმუნჱ, კეთილად მოღუაწჱ, და მის თანა ორნი ძენი მისნი, მიმავალნი ეკლესიად.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარ შეემთხჳა მას დედაკაცი იგი, გარე-აღჰჴდა მას და ყოვლად არა განაკჳრვა იგი უშიშად.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	და რაჟამს იხილა ესრჱთ, ბრძანა მისთჳს, რაჲთა მოიყვანონ მისა იგი.
მისა	ცხო.ეფრ	და ვითარ მოვიდა მისა, ჰრქუა მას: სადა გნებავს, დედაკაცო, მისლვის?
მას	ცხო.ეფრ	მიუგო და ჰრქუა მას, რამეთუ: მესმა განსაცდელი, რომელი განუმზადებიეს მოშიშთა ღმრთისათათჳს, და მეცა წარვალ, რაჲთა მოვიღო გჳრგჳნი მათვე თანა.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ ჰრქუა მას: მაშა ესე, რომელ თანა-გყვანან?
მას	ცხო.ეფრ	მიუგო და ჰრქუა მას: მათიცა მნებავს კუალად, რაჲთა იგინიცა გჳრგჳნოსან იქმნენ ჩემ თანა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ განკჳრდა მთავარი იგი წადიერად სიყუარულისა მათისათჳს, სიკუდილისათჳს, სარწმუნოებისათჳს.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო დუქსი იგი კუალად-იქცა მეფისავე, რაჲთა აუწყოს მას, რაჲ-იგი ჰრქუა მას დედაკაცმან მან.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ განვიდეს მოქალაქენი მეფისა და მწყემსი იგი კეთილი მათი – მათ თანავე.
იგი	ცხო.ეფრ	და ცნა მეფემან ნებაჲ იგი მათი და სიმტკიცჱ სარწმუნოებისა მათისაჲ, შეშინდა ეპისკოპოსისაგან და მღდელთმოძღურობისა მისისაგან და სამწყსოჲსა მისისაგან.
იგი	ცხო.ეფრ	და იქცა მეფჱ იგი სირცხჳლეული ქალაქისაგან, სარწმუნოებისა მისთჳს კეთილისა მოქალაქეთაჲსა, განერნეს სიკუდილისაგან მწარისა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო ეფრემ რაჟამს იხილა სარწმუნოებაჲ იგი მათი კეთილი და ღმრთისმოყუარეობაჲ იგი მათი, დაწერა შესხმაჲ ქალაქისაჲ და მკჳდრთა მისთაჲ ესრჱთ და თქუა: კარები ეზოთა მათთაჲ და კარები სახლისა მათისანი დაუტევეს ურაჰაელთა ღებულად და განვიდეს იგინი მწყემსითურთ მათით კეთილისა სიკუდილად.
მათ	ცხო.ეფრ	და ნეტარი კუალადცა შეასხმიდა მათ ქებასა და იტყოდა ესრჱთ, ვითარმედ: მკჳდრნი ქალაქისანი ამას იტყოდეს: მივსცეთ მეფესა ქალაქი და ყოველივე, რაჲცა არს მას შინა, ხოლო სარწმუნოებაჲ ჩუენი არღარა შევიცვალოთ.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მწყემსმან მან წმიდამან და კურთხეულმან მისცა სული თჳსი სიკუდილად და არა შეცვალა სარწმუნოებაჲ მართალი.
მათ	ცხო.კჳი	ხოლო წმიდამან კჳრიაკოზ დაყო მუნ შჳდი წელი მათ ჟამთა, ოდეს იყო სატლობაჲ და სიკუდილი ფრიად საშინელი დიდი.
მისა	ცხო.ეფრ	ეჰა, ურაჰაო, რომლისა სახელი თჳსი სიქადულ მისა და სახელსა იესუ ქრისტჱსსა ესევდ.
იგი	ცხო.ეფრ	და ესევითარითა შესხმითა და კურთხევითა აკურთხა ნეტარმან ეფრემ იგი სარწმუნოებისა მისისათჳს მართლისა და სიყუარულისა მისთჳს, რომელი აქუნდა მას მისთჳს, და გამოთქუა მის ზედა საკითხავი და შამრენელთა ზედაცა, რამეთუ ემტერებოდა იგი შამრენელთა, და სწყევედ მას და ჰგმობედ მას და აქებნ ურაჰასა.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო მოქალაქენი, ოდეს განვიდიან ლიტანიად, წარვიდიან ღელესა მას, რომელსა შინა დაებანაკა მეფესა ამისთჳს, რამეთუ განვიდეს, რაჲთამცა იწამნეს მას შინა.
მათ	ცხო.ეფრ	და დღეთა მათ წმიდისა ამის კურთხეულისათა იყო კაცი ერთი ურაჰაისა ქალაქისაჲ წარჩინებულთაგანი, რომელსა სახელი ერქუა აბრაჰამ.
მას	ცხო.კჳი	მას ჟამსა მოვედ მე იოვანე ეპისკოპოსისა თანა სოხასტრელისა ევთჳმი-წმიდით დიდისა მამისა წმიდისა საბაჲს ლავრად.
იგი	ცხო.ეფრ	და დიდისა მისთჳს სულგრძელებისა მისისათჳს გამოიყვანა იგი კათალიკოზმან დაყუდებისა მისისაგან და წარავლინა იგი სოფელსა რომელსამე წარმართთასა, რაჲთა მოაქცივნეს იგინი ღმრთისმსახურებად ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
მათა	ცხო.ეფრ	და მივიდა მათა, ამხილებდა მათ და ეტყოდა, რაჲთა მოიქცნენ ღმრთის მეცნიერებად.
იგინი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგინი მაშინ გუემითა და ქვისა დაკრებითა განსდევნიდეს მას.
მას	ცხო.კჳი	და აუწყეს მას დიდისა მისთჳს ბრძოლისა და მწუხარებისა, რომელი იყო იერუსალჱმს, და ევედრებოდეს, რაჲთა იღუაწოს და ევედროს ღმერთსა ლოცვით დაუცადებელად, რაჲთა ისწრაფოს დამდაბლებაჲ სიმაღლჱ ნონოსისი და ლეონტიოსისი, წინა-აღმდგომთა ქრისტჱსთაჲ სიტყუათა მათ ოროგინჱსთა მიერ მწვალებელისათა.
მათ	ცხო.ანტ	ეტყოდა და მოაჴსენებდა მერმეთა მათ კეთილთა და ჩუენდა მომართ ყოფილსა მას სიყუარულსა ღმრთისასა, ვითარ-იგი არა ჰრიდა თჳსსა მასცა ძესა, არამედ ჩუენ ყოველთათჳს მისცა იგი და არწმუნებდა მრავალთა გამორჩევად და ყოფად უდაბნოსა.
იგინი	ცხო.ანტ	და ესრჱთ მიერითგან იყო მთასა ზედა მონასტრები, და უდაბნოჲ იქმნა ქალაქ მონაზონთაგან, განვიდოდეს იგინი თჳსთაგან და აღიწერებოდეს იგი ცათა შინა მოქალაქედ.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ მივედ მე პალავრად რუსიმოჲთურთ, და იოვანე, მოწაფჱ მისი, და მივედით ქუაბად წმიდისა კჳრიაკოზისა (რამეთუ იყო იგი ქუაბსა წმიდისა ხარიტონისსა შინა) და თაყუანის-ვეცით და ვიკურთხენით მისგან და მივეცით წიგნები იგი და ვარქუთ მას ყოველივე, რაჲცა ეთქუა ჩემდა წმიდასა იოვანე დაყუდებულსა ზეპირით.
მათ	ცხო.ანტ	საჴმარ რაჲმე იყო განსვლაჲ მისი არსენოიტისა მდინარესა, რამეთუ ჴმდა ხილვაჲ ძმათაჲ და შავშე იყო მდინარჱ იგი ხჳთქებითა, და, ვითარ ილოცა, აჴდა იგიცა და ყოველნი, რომელნი იყვნეს მის თანა, და განვლეს უვნებელად, და მოაქცია მან თჳსავე მონასტრად, აქუნდა იგივე ღირსი და ჭაბუკებრი შრომაჲ და ეტყოდა მათ ზედაჲს-ზედა ესრჱთ და მონაზონთა გულსმოდგინებასა აღაორძინებდა და რომელთამე სხუათა უმრავლჱსთა სურვილად მონაზონებისა აღადგინებდა და ესრჱთ ადრე მოიყვანებნ სიტყჳთა.
მათ	ცხო.ანტ	და მიერითგან იქმნა მონასტრები, და ყოველთა მათ, ვითარცა მამაჲ, წინამძღუარ იყო ნეტარი ანტონი.
მას	ცხო.კჳი	და ვითარცა ესმა წმიდასა კჳრიაკოზს რომელი წიგნთა შინა წერილ იყო და სიტყუათა მისთაჲ, რომელი ზეპირით ესმა, აღევსნეს თუალნი ცრემლითა და მრქუა მე ესრჱთ: არქუ მას, რომელმან-იგი მოგავლინა: ნუ მწუხარე იქმნები, მამაო, რამეთუ ადრე ხილვად გჳც წარწყმედაჲ ნონოსისი და ლეონტიოსისი სიკუდილითა, და განბნევაჲ სხუათა მოყუასთა მათთაჲ, რომელნი არიან ნია-ლავრას შინა, რაჲთა დაემკჳდრნენ მას შინა მოწაფენი წმიდისა მამისა საბაჲსნი გულითადნი, და განიდევნენ მზაკუვარებაჲ მისგან.
მისა	ცხო.ანტ	ერთსა შინა დღესა მოვიდეს მისა მონაზონნი და ევედრებოდეს სმენად მისგან სიტყუასა და ეტყოდა მათ ეგჳპტელებრითა ჴმითა ამას, ვითარმედ: წიგნნი ძლიერ არიან სასწავლელად, ხოლო ჩუენდა კეთილ არს ნუგეშინისცემაჲ, სარწმუნოებაჲ და მოძღურებაჲ სიტყჳთა.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო მე მაშინ ვარქუ მას: რასა-მე უკუე იტყჳან იგინი, ვითარმედ და-უკუე-ამტკიცებენ, რამეთუ რომელი უწინარჱს არსებისა იქმნა შოვა-მდგომელო, და მოუჴდებიან სიტყუასა მას, რომელი თქუმულ არს გრიგოლი ღმრთისმეტყუელსა შინა: გულისხმა-ყავ საქმეთა შინა სოფლისათა სულისათჳს და ბუნებათა მეტყუელთა და კეთილთა და ბოროტთა და აღდგომისა და ვნებათათჳს ქრისტჱსთა.
მას	ცხო.ანტ	ეგრევე ყოველნი ჟამნი ჩუენნი არარაჲ არიან საუკუნესა მას თანა ცხორებასა, და ყოველივე საქმჱ სოფელსა შინა რავდენ ღირნ, ეგოდენისცა განისყიდების და სწორის-სწორად განიცვალების.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო აღთქუმაჲ იგი ცხორებისა საუკუნოჲსაჲ მცირითა რაჲთმე მოიყიდების, რამეთუ წერილ არს: დღენი ცხორებისა ჩუენისანი მას შინა – სამეოცდაათ წელ, უკუეთუ უმეტჱს, ოთხმეოც წელ, და უმრავლჱსი მათსა შრომით და სალმობით.
მას	ცხო.ანტ	აწ დაღათუ ყოველსა მას ოთხმეოცსა, გინათუ ასსა წელსა ვმეუფებდეთ და ქუეყანასა ზედა ვიღუაწოთ, არა ქუეყანაჲ დავიმკჳდროთ, არამედ ცათა შინა – გუაქუს აღთქუმაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	და აწ, შვილნო, ნუმცა მოგუეწყინების, ნუცა ჰგონებთ დაყოვნებასა, რეცათუ დიდ საქმედ, რამეთუ არა ღირს არიან ვნებანი ამის ჟამისანი მერმითა მათ დიდებათა, რომელნი გამოცხადებად არიან ჩუენდა, და ნუცაღამცა სოფელსა ამას ვხედავთ და ვჰგონებთ, რეცათუ დიდსა რასმე დაუტეობთ.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ ესეცა ყოველი ქუეყანაჲ მცირევე არს ყოველთა ცათა წინაშე: დაღაცათუმცა აწ ყოველსა ქუეყანასა უფალ ვიყვენით და დაუტევეთ ყოველი, არავე ღირს არს მერმესა მას სასუფეველსა თანა ცათასა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარცა ვინ შეურაცხ-ყვის სასწორი ერთი რვალი, რაჲთამცა შეიძინა ასი სასწორი ოქროჲ, ეგრეცა რომელი ყოველსა ქუეყანასა ზედა უფალ იყოს და დაუტეოს იგი, მცირჱ დაუტეოს და ასი წილი მოიღოს, არცაღა ყოველი ქუეყანაჲ ღირს არს ზეცისასა მას თანა.
მათდა	ცხო.კჳი	რამეთუ შეჰგვანდა მათდა, ვითარმედ რაჲთამცა უხაროდა და აქებდესმცა სიყუარულსა ძმათასა, სიყუარულსა ძმათა უცხოთასა;
იგი	ცხო.ანტ	დაღაცათუ არა დაუტეოთ იგი სათნოებისათჳს, არამედ ამისა შემდგომად მოვსწყდეთ და დაუტეოთ იგი, ვინ უწყის, რომელთაჲ გჳნდეს, ვითარცა მოიჴსენა ეკლესიასტემან, რად არა აწ ჩუენ სათნოებისათჳს დაუტეოთ, რაჲთა სასუფეველი დავიმკჳდროთ?
მას	ცხო.კჳი	და გლახაკთა მიცემისათჳს და მახლობელთა და ზე-დგომისათჳს ღამე ყოველ და ცრემლთათჳს ლმობიერებით, და აღჳრსხმაჲ ჴორცთაჲ მარხვითა და შეკრძალვითა და ლოცვითა და ვედრებითა ღმრთისა მიმართ, და ჴსენებითა სიკუდილისაჲთა ყოველთამცა დღეთა ცხორებისა მათისათა, და აღსასრული სოფლისაჲ, საშჯელი და განკითხვაჲ და სატანჯველი და რაჲ-იგი ყოფად არს, შიში დღესა მას საჭიროსა, რომელთა-ესე შეაქცივნეს თავნი თჳსნი ესევითართა საქმეთა შინა საძაგელთა და დაუტევეს ზრუნვაჲ სულისა მათისა ცხორებისათჳს და დააცადეს ჴსენებაჲ ესევითართაჲ, რომელი-ესე ვაჴსენეთ და რომელი-იგი ყოფად არს მას დღესა შინა, რომელსა შინა გამოცხადნენ საქმენი ჩუენნი ბოროტნი.
იგი	ცხო.ანტ	რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ ესე მოვიპოოთ, რომელი ჩუენ თანა-ვერ-წარვიძღუანოთ, ანუ რად არა იგი უფროჲს მოვიპოოთ, რომელი ჩუენ თანა-წარვიღოთ, რომელ არს სიბრძნჱ, სიწმიდჱ, სიმართლჱ, სიმჴნჱ, გულისხმისყოფაჲ, სიყუარული, გლახაკთმოწყალებაჲ, განურისხველობაჲ, სტუმრსმოყუარეობაჲ და სარწმუნოებაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი?
იგი	ცხო.ანტ	ესე მოვიგოთ და ვპოოთ იგი წინაშე ჩუენსა მუნ სავანედ ჩუენდა ქუეყანასა მას მშჳდთასა.
მას	ცხო.კჳი	და კუალად თქუა წმიდამან კჳრიაკოზ, ვითარმედ: არა ინებეს სლვად გზასა მას ქრისტჱსსა მდაბალსა, არამედ აამაღლებენ გონებათა მათთა.
იგი	ცხო.კჳი	და იგი იყო თანა-შემწჱ და განმზრახველ მისა ამის საქმისათჳს მათ მიერ, რომელნი ზრახვიდეს ნია-ლავრას.
მათ	ცხო.კჳი	და რამეთუ მიიზიდვიდა მათ წვალებასა მისსა ბილწსა და ვერ კმა-ეყო მათი ოდენ ცთუნებაჲ, არამედ კუალად მონასტერთაცა უდაბნოჲსათა მოსწრაფე იყო სუმად მათა მზაკუვარებისა მისისაგან წარსაწყმედელისა.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო ღმერთმან წყალობითა თჳსითა გამომიცხადა მე სარწმუნოებაჲ მისი შეგინებული წარსაწყმედელი, რომელნი შეუდგენ მას.
იგინი	ცხო.კჳი	რამეთუ უნდა პალავრელთაჲცა, რაჲთამცა ყვნა იგინი ზიარ მის თანა, და ვერ შეუძლო.
იგი	ცხო.კჳი	რაჲთამცა ყო იგი მამასახლის ლავრასა ჩუენსა ზედა, რამეთუ განმზრახი იყო მისი და ინება, რაჲთამცა იმსახურნა კრებული ესე ძმათაჲ, და ვერ შემძლებელ იქმნა.
მათ	ცხო.კჳი	რამეთუ რომელნი-იგი აღძრულ იყვნეს მონასტრისაგანნი ნონოსისვე თანა, მათ მოჲყვანეს და დაადგინეს მამასახლისად კაცი ვინმე სხუაჲ, რომელსა სახელი ერქუა პეტროზვე ლავდიკიელი, ოროგინჱს შჯულისაჲ.
მათ	ცხო.კჳი	და მივიდეს წმიდისა საბაჲსა, და მოსცა მათ მამასახლისი, ესე, რომელი აწ არს – ამბა კასიანოს, რომელ არს ბჱთჯაბრინელი, მართლმადიდებელი, მართლითა სარწმუნოებითა ბრწყინვალჱ და შემკული სიტყჳთა და საქმითა.
იგი	ცხო.კჳი	მაშინ ჰრქუა მოწაფესა თჳსსა: წარვედ, შვილო, და მოკრიბე ამის უცუნისაგან და შეგბოლე იგი.
მას	ცხო.ეფრ	და შემდგომად ამისა განყიდა მონაგები თჳსი და სამკჳდრებელი და აღაშჱნა სოფელსა მას შინა ეკლესიაჲ დიდებული, და დაადგრა მხოლებასა მათსა და ვედრებასა სამ წელ, რაჲთა მოიქცენ ღმრთისმსახურებად.
მათ	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა ღმერთმან სულგრძელებაჲ მისი მათ ზედა მრავლითა მით მოთმინებითა მისითა და სულგრძელებითა, მოიქცეს ღმრთის მეცნიერებად.
იგინი	ცხო.ეფრ	ხოლო მან მონათლნა იგინი ყოგელნივე, და მოვიდეს ეკლესიასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა ჭეშმარიტსა.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ მოვიდა ნეტარისა კათალიკოზისა, რაჲთა მივიდეს იგი მის თანა მათა, რაჲთა მოსცეს მათ კურთხევაჲ ხუცობისაჲ და დიაკონობისაჲ, და ყვნა იგინი ეგრჱთ.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო ნეტარი ეფრემ მეგობარი იყო ამის პატიოსნისა კაცისაჲ და იცოდა მან საიდუმლოჲ განგებულებისა მისისაჲ.
მათა	ცხო.კჳი	და იწყო სიტყჳს-გებად ჩემ თანა კუალად მრავლად დიდისა ევთჳმჱსთჳს და ნეტარისა საბაჲსთჳს, ვითარ-იგი მითხრობიეს ორთა თავთა შინა, რომელნი-იგი დავსხენ ევთჳმჱსთჳს და საბაჲსთჳს – განგებაჲ მათა.
მას	ცხო.ეფრ	და მას ჟამსა შინა იყო ვინმე დედაკაცი კესარიას, დიდთა ნათესავთაგანი, დღეთა მათ წმიდისა ბასილისთა კურთხეულისა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო დედაკაცი იგი დაცემულ იყო ცოდვათა შინა მრავალთა და აქუნდა მას სარწმუნოებაჲ ცოცხალი წმიდისა ბასილისა მიმართ.
მან	ცხო.ეფრ	და აღწერნა მან ყოველნი ცოდვანი თჳსნი ქარტასა შინა და დაჰბეჭდა მან იგი და მისცა იგი წმიდასა ბასილის.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი ტიროდა და ეტყოდა: დაჰმარხე, მამაო წმიდაო, ეგე ქარტაჲ და ევედრე ღმერთსა, რაჲთა აჴოცნეს ჩემგან ყოველი, რავდენი არს მაგას შინა.
იგი	ცხო.ეფრ	და მიიღო წმიდამან ბასილი მისგან ქარტაჲ იგი და შებეჭდა მას ზედა და დადვა იგი წინაშე საკურთხეველისა და ევედრა ღმერთსა, რაჲთა აღმოჴოცოს, რაჲცა არს მას შინა.
მის	ცხო.ეფრ	და ლოცვითა მისითა და სარწმუნოებითა დედაკაცისა მის აღმოჴოცა, რაჲცა-იგი იყო მას შინა, თჳნიერ ერთისა ცოდვისა.
მისა	ცხო.კჳი	ხოლო რაჟამს კაცნი შეაჲწრებდეს, მიმავალნი მისა, ქუაბსა შინა წმიდისა ხარიტონისსა, შემდგომად ნონოსის სიკუდილისა და ძალისა მისისა დარღუევისა, და ძალნი მისთანათანი, რომელნი-იგი თანა-მზრახვალნი იყვნეს მისა ბოროტითა სარწმუნოებითა და ბორგილებითა მათითა ბრძოლაჲ, რომელი იყო მათ შოვრის, და განიზრახა ბერმან, რაჲთა განგუეშოროს ქუაბისაგან წმიდისა ხარიტონისა და წარვიდა სოსიაკიმდვე წელთა ცხორებისა მოსისათა ოთხმეოცმეათცამეტესა და იყოფოდა მუნ დაყუდებით რვასა წელსა.
მის	ცხო.კჳი	ხოლო მე მომესურვა კუალად მისლვად მის თანა სტუმრობით, რაჲთა ვიკურთხო მისგან.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო ცოდვაჲ იგი უდიდჱს იყო ყოველთა ცოდვათა მისთა.
მის	ცხო.კჳი	ხოლო სიშორჱ ადგილისაჲ მის ლავრისაგან არს ვითარ ოთხმეოცდაათი უტევან.
მისგან	ცხო.კჳი	და ვითარცა ვიხილე, შევძრწუნდი მისგან.
მას	ცხო.ეფრ	და რაჟამს განაღო ქარტაჲ იგი დედაკაცმან მან და შთახედა ყოველსავე, რავდენი იყო მას შინა, აღმოჴოცილ იყო, თჳნიერ ერთი იგი დგაღა.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო ამბა იოვანე ჰრქუა მას: გაუწყებ, მამაო, ვითარმედ ფრიად შეშინდა, რაჟამს იხილა ლომი.
მას	ცხო.კჳი	და კუალად მითხრობდა ჰამბავსა წმიდისა ევთჳმისსა, დიად მრავალსა, და მამათასა, რომელნი-იგი იყვნეს შინაგანსა მას უდაბნოსა.
მის	ცხო.კჳი	მერმე გჳბრძანა ყოფად მის თანა სიყუარული.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ ვსხედით და მივიღებდით საზრდელსა, აჰა კუალად ლომი იგი მოვიდა და დაადგრა ჩუენ წინაშე.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო წმიდამან და ჰრქუა მას: ასულო, რამეთუ რომელმან მოწყალებითა თჳსითა აღმოჴოცნა მრავალნი, იგივე შემძლებელ არს აჴოცად მის ერთისაცა, რომელი დგას, რამეთუ იგი არს, რომელმან აიხუნა ცოდვანი სოფლისანი ყოველნი.
მის	ცხო.კჳი	ხოლო ჩუენ დავადგერით მის თანა მას დღესა.
მას	ცხო.ეფრ	იხილე აწ, ასულო, და წარვედ უდაბნოდ მთასა მას ურაჰაისასა.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ გამოვედით ბერისაგან, აჰა ესეთა ლომი იგი ჯდა გზასა ზედა და ჭამდა ნადირსა, თხასა ველურსა.
იგი	ცხო.კჳი	და ვითარ გჳხილნა ჩუენ მდგომარენი, რამეთუ ვერ ვიკადრეთ წარსლვად, აღდგა და დაუტევა ნადირი იგი და განვიდა კიდე გზისაგან.
მას	ცხო.ეფრ	მერმე წარვიდა ურაჰად და პოვნა მას შინა ცხრანი მწვალებელნი და ძალითა უფლისა ჩუენისაჲთა განასხნა ქალაქისაგან, და უფრო ხოლო ბურდისანეთნი და არიოზეთნი და დუმანის და მარკიანნი და რომელნი იყვნეს მსგავსნი მათნი.
იგი	ცხო.ეფრ	და მუნ კაცი არს წმიდაჲ და სავსე არს იგი მადლითა ღმრთისაჲთა, რომელსა ჰრქჳან ეფრემ.
იგი	ცხო.ეფრ	იგი მას მთასა დამკჳდრებულ არს, და მიეც მას ქარტაჲ ესე და ევედრე მას, რაჲთა ითხოოს ღმრთისაგან, რაჲთა მოგიტეოს ცოდვაჲ ესე.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარცა ესმა წმიდისაგან ღმრთისა დედაკაცსა მას სიტყუაჲ ესე, მწრაფლ წარვიდა წმიდისა ეფრემისა და პოვა იგი სენაკსა შინა თჳსსა.
იგი	ცხო.ეფრ	ხოლო იგი ჰრეკდა კარსა და ეტყოდა: შემიწყალე მე, წმიდაო ღმრთისაო.
მას	ცხო.ეფრ	და რაჟამს იხილა, იცნა საქმჱ მისი სულითა და ჰრქუა მას: წარვედ ჩემგან, ჵ, დედაკაცო, რამეთუ მე კაცი ცოდვილი ვარ.
მათ	ცხო.კჳი	და ოდესმე, თუესა ივნისსა, ბერსა წყალი მოაკლდა და ფრიად შჭირდა, და მისთჳს, რამეთუ არა იყო მას ადგილსა ლაკუაჲ, ხოლო წმიდამან მოგავა ყოველი წყლისა შესაკრებელი გუბები კლდეთა მათ შინა, ვინაჲცა იგი იჴუმევნ წყალსა სამსახურებელად და სასუმელად მისა და სარწყვად მხალისა.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მისცა მას ქარტაჲ იგი და ჰრქუა მას, ვითარმედ: მთავარ ეპისკოპოსმან წარმომავლინა შენდა, რაჲთა ევედრო შენ ღმერთსა და აღმიჴოცოს ცოდვაჲ ესე ჩემი ერთი, რომელი-ესე დგას ჩემ ზედა, რამეთუ წმიდაჲ ბასილი ევედრა ღმერთსა, ვიდრემდის აჴოცნა ყოველნი ცოდვანი ჩემნი, და შენცა ნუ გიმძიმდების ვედრებად ღმრთისა მიმართ, რაჲთა აჴოცოს ერთი ესე, რამეთუ მან მომავლინა შენ თანა.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო ნეტარმან და ჰრქუა მას: არა, ასულო, გარნა რომელმან-იგი აჴოცნა მრავალნი, იგივე შემძლებელ არს აჴოცად ამის ერთისაცა.
მას	ცხო.კჳი	და შეისმინა უფალმან მისი, და მეყსა შინა მოვიდა მცირჱ ღრუბელი და დაადგრა ადგილსა მას ზედა სოსიაკიმისასა ოდენ, და მოწჳმა გარემოჲს სენაკისა მისისა, და აღავსო გუბები იგი, რომელნი იყვნეს კლდეთა მათ შინა.
მას	ცხო.ეფრ	არამედ მიისწრაფე ადრე, წარვედ, რაჲთა მიეწიფო მას.
მათ	ცხო.კჳი	მათ ჟამთა ოდენ ვიდოდეთ უდაბნოთა შინა, მიჩუენა მე ადგილი და მრქუა მე: ესე საფლავი არს ნეტარისა მარიამისი.
მისგან	ცხო.ეფრ	მაშინ იკურთხა მისგან და წარვიდა კესარიად.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო მე მას ჟამსა შინა განვკჳრდი მისთჳს და ვჰკითხე მას, რაჲთა მაუწყოს საქმჱ მისი.
მას	ცხო.ეფრ	და ვითარცა შევიდა ქალაქად, პოვა წმიდაჲ ბასილი, რამეთუ აღსრულებულ იყო მას დღისა შინა, და დაჰმარხვიდეს მას.
მან	ცხო.კჳი	ხოლო მან მომიგო და მრქუა მე: მცირედ უწინარჱს ჟამისა ამის მივიდოდე მოწაფისა თანა, რომელიცა-იგი იყო ჩემ თანა, ამბა აბრამიოს, წმიდისა ამბა კჳრიაკოსისა.
მათ	ცხო.კჳი	ხოლო ჩუენ ვჰგონებდით, ვითარმედ ერთი ვინმე მძოვართაგანი არს, რამეთუ მათ ჟამთა მრავალნი იყოფოდეს მათ ადგილთა მარტოდმყოფნი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა იხილა იგი, იწყო ჴმობად და ღაღადებად გოდებით და ტირილით და გორვიდა ქუეყანასა ზედა და ემდურვოდა, ვითარცა ცოცხალსა, და იტყოდა: ვაჲ მე, ვაჲ მე, მონაო ღმრთისაო, რაჲსათჳს მიმავლინებდი უდაბნოდ?
მის	ცხო.კჳი	ხოლო ჩუენ მივისწრაფეთ მის თანა, რაჲთამცა მოვიდეთ კურთხევაჲ მისგან, და მივეახლენით ადგილსა მას.
იგი	ცხო.კჳი	მიეფარა ჩუენგან იგი, ხოლო ჩუენ ფრიად შეგუეშინა, მაშინ ვიწყეთ ლოცვად და ვჰგონებდით, ვითარმედ სული რაჲმე ბოროტი გუეოცა.
მისა	ცხო.კჳი	და ვითარ მივედით მახლობელად ქუაბისა, ვიწყეთ ვედრებად მისა და ვაფუცეთ ღმერთსა და ვეტყოდეთ ვედრებით: ჵ, მამაო, გევედრებით, ნუ დაგუაჭირვებ დღეს წმიდასა ლოცვასა შენსა და ნუცა დაგუაჴუებ აღრევასა შენსა კეთილსა.
იგი	ცხო.ეფრ	და დააგდო ქარტაჲ იგი სარეცელსა მას ზედა, და უთხრობდა საქმესა მისსა ყოველთა მათ მოქალაქეთა, რომელნი იყვნეს მუნ.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო ერთმან მღდელთაგანმან მან აღიღო ქარტაჲ და განჴსნა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ-მე არს ცოდვაჲ იგი დიდი.
იგი	ცხო.ეფრ	და ვითარცა განაღო ქარტაჲ იგი, პოვა წმიდად, და არა იყო მას შინა ყოვლადვე კუალი ნაწერისაჲ.
მას	ცხო.ეფრ	მაშინ ჰრქუა მას: ჵ, დედაკაცო, რამეთუ ქარტაჲ შენი წმიდა არს, და არა არს მას შინა წერილი.
მას	ცხო.ეფრ	ხოლო საკჳრველი ესე დიდი იქმნა ლოცვითა წმიდისა ბასილისითა და ნეტარისა ეფრემისითა, და კეთილისა სარწმუნოებისა დედაკაცისაჲთა მიუტევნა მას ღმერთმან ცოდვანი მისნი.
მისთჳს	ცხო.ეფრ	ხოლო ნეტარი ეფრემ ფრიად შეწუხნა სიკუდილისათჳს წმიდისა ბასილისა და დაწერა საკითხავი შესასხმელად მისთჳს, და აჴსენნა მას შინა ყოველნი სათნოებანი და საქმენი მისნი საღმრთონი.
მისა	ცხო.ეფრ	ხოლო ნეტარი ესე ყოველთა ჟამთა შინა ცხორებისა მისისათა სიწმიდით აღასრულებდა და ყუდროებით, და ყოველი რავდენიცა მოვიდის მისა, ნუგეშინის-სცემნ მათ და ასწავებნ გზასა ცხორებისასა.
მის	ცხო.კჳი	წმიდისა მის თანა ბერისა მიხუალთა?
იგინი	ცხო.კჳი	რავდენნი გისხენ საუნჯენი წმიდათანი დაფარულნი, და არავინ უწყნის იგინი.
მისა	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მისა მიიღო სრული იგი მეცნიერებაჲ, რაჲთა იტყოდის სიტყუათა საღმრთოთა, ვინაჲთგან ნუგეშინისმცემელ და სარგებელ იყო ყოველთათჳს მომავალთა მისა.
იგი	ცხო.ეფრ	რაჟამს იხილა წარწყმედაჲ ჴორციელთაჲ სიყმილისა გუემითა, და ეტყოდა იგი მათ, რომელთა-იგი შეეკრძალა ნაყოფი მათი და შეებეჭდნეს სახუარბლენი მათნი: ვიდრემდის არა მოიღებთ გულსა შინა თქუენსა და არცა მოიჴსენებთ საშჯელსა ღმრთისასა და სამართალსა მისსა და მოწყალებასა მისსა?
იგი	ცხო.ეფრ	რამეთუ სიმდიდრჱ თქუენი დაჰჴსნდეს და წარწყმდეს და გექმნეს თქუენ იგი დასაშჯელ და საყუედრელ სულთა თქუენთათჳს.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მაშინ მათ ზრახვა-ყვეს ურთიერთას მდიდართა მათ და ჰრქუეს მას ესრჱთ, ვითარმედ: ვერ ვჰპოებთ კაცსა მართალსა რწმუნებად ხუასტაგისა ჩუენისა და ღუწად გლახაკთა, რომელნი-იგი კუდებიან შიმშილითა, რამეთუ ყოველივე მზაკუავს ჩუენ და ყოველსავე, რომელსაცა ზედა ვარწმუნებთ, ზაკუვენ იგინი.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ მიუგო მათ წმიდამან და ჰრქუა: ვითარ ჰგონებთ თქუენ ჩემთჳს?
მათ	ცხო.ანტ	და ესმინ მათ ჴმაჲ ერისაჲ შინაგამოჲთ, შფოთი და ბგერაჲ და ვალალებაჲ უშუერი და ეტყჳედ: განგუეშორე ჩუენგან ადგილით, რაჲ ძეს შენი და უდაბნოჲსაჲ?
იგი	ცხო.ანტ	ესრჱთ ჰგონებდეს გარე-მყოფნი იგი.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მათ მაშინ მიუგეს და ჰრქუეს მას.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ ზედაჲსა-ზედა მოვიდიან მეცნიერნი იგი და ჰგონნებდეს, ვითარმედ პოონ იგი მკუდარი, და ესმინ მისი გალობაჲ: აღდეგინ ღმერთი და განიბნივენ ყოველნი მტერინი მისნი, ივლტოდეთ მოძულენი მისნი პირისა მისისაგან, ვითარცა მუაკლდეს კუამლსა, მოაკლდედ, და ვითარცა დადნნის ცჳლი წინაშე ცეცხლსა, ეგრე წარწყმდენ ცოდვილნი პირისაგან ღმრთისა, და მერმე: ყოველი თესლები გარე-მომადგა მე, და სახელითა უფლისაჲთა ვერეოდე მათ.
მას	ცხო.ეფრ	და ეგრჱთცა იყო, რამეთუ არავინ ეჭუდა მას.
მან	ცხო.ეფრ	ხოლო მან ჰრქუა მათ: უკუეთუ ესრჱთ მხედავთ, საყუარელნო, სარწმუნო მყავთ ამას საჴმარსა ზედა, და მე აჰა ესერა სარგებლისათჳს სულთა თქუენთაჲსა ვიქმენი ქსენადოქარად, რომელ არს უცხოთა მსახურებაჲ.
მის	ცხო.ანტ	მრავალნი ვნებულნი, რომელნი მოსრულ იყვნეს მისა, განკურნა უფალმან მის მიერ, და რომელნიმე ეშმაკთაგან განწმიდნა, რამეთუ უფალმან მადლი მოსცა სიტყუასა ანტონისსა და მრავალთა მწუხარეთა ნუგეშინის-სცემდა, მრავალთა ლალულთა დააგებდა მეგობრად და ყოველთა ეტყჳნ: ნურარას ამის სოფლისასა უფროჲს შეჰრაცხთ სიყუარულისა წინაშე ო˜ისასა.
მათ	ცხო.ეფრ	ხოლო მათ მაშინ მოსცეს მას ვეცხლი და ოქროჲ, რაჲზომცა უნდა მას, და იწყო აგებად სარეცელებისა ქალაქსა შინა და შემზადნა ადგილნი და სიმარჯუენი სამსახურებელად სნეულთა და უძლურთა და გლახაკთა, და შექმნა სამასი სარეცელები რომელნიმე სნეულთათჳს და რომელნიმე სამკუდროდ.
მათთჳსცა	ცხო.ეფრ	და კუალად მკოდოვნი რომელნი იყვნეს ქალაქსა შინა მცხორებელნი და დაბნებსა, რომელნი ჭირსა შინა იყვნეს შიმშილისაგან, იზრუნა მათთჳსცა და მოიყვანნა იგინი და დასხნა და მსახურებდა მათ ყოველთა დღეთა თავით თჳსით დიდითა ზრუნვითა, და კაცნი მორწმუნენი განაჩინნა საჴმარსა მას ზედა, რამეთუ ფრიად შემოსწირვიდეს კაცნი მორწმუნენი, მამანი და დედანი.
იგი	ცხო.ეფრ	რაჟამს აღესრულა წელიწადი იგი შიმშილობისაჲ, და მოიწია იეფობისა წელი, წარვიდა ყოველი კაცი საყოფლად თჳსა.
იგიცა	ცხო.ეფრ	მაშინ იგიცა წარვიდა სენაკად თჳსა.
მისსა	ცხო.ეფრ	შემდგომად ამის ყოვლისა განგებისასა, რომელი დარჩომილ იყო ჴელსა შინა მისსა, განაგო, ვითარ-იგი ჯერ-იყო, განგებაჲ და მერმე, შემდგომად თჳსა ერთისა, დასნეულდა მცირედ იგი, ვითარცა კაცი, და ეუწყა მას დღჱ განსლვისა მისისაჲ, და ბრძანა და ეზიარა წმიდასა საიდუმლოსა ქ˜ჱ.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ შემოკრბეს ყოველნი მოქალაქენი და მდაბიონი და დაჰმარხეს იგი დიდითა დიდებითა და პატივითა, და მწუხარე იქმნნეს ყოველნივე სიკუდილისა მისისათჳს.
იგი	ცხო.ეფრ	და დაჰმარხეს იგი უცხოთა სამარხოსა, რამეთუ ესრჱთ დაემცნო მას, და ესეცა კუალად, რაჲთა არა დაჰმარხონ მის თანა სამოსელი კეთილი.
იგი	ცხო.ეფრ	და შემდგომად მცირედთა ჟამთა აღმოიღეს გუამი მისი წმიდაჲ მოქალაქეთა, სადაცა-იგი იდვა, და შთადვეს იგი ლუსკუმასა ქუაბსა შინა ეკლესიასა თანა, სადაცა-იგი იმარხვებიან ეპისკოპოსნი.
იგი	ცხო.ეფრ	და იგი პატივცემულ არს და დიდებულ ყოველთა მიერ მორწმუნეთა ქრისტჱსთა, რაჲთა მეოხებითა მისითა ყოველნი ღირს ვიქმნნეთ სასუფეველსა ცათასა მადლითა და კაცთმოყუარებითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა, რომლისა არს დიდებაჲ და პატივი თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათ	ცხო.ეფრ	ამის წარმავალისაგან სოფლისა დაუტევნა ეკლესიასა შინა წმიდასა საკითხავნი მრავალნი, რომელნი გამოთქუნა ფრიად ურიცხუნი და თარგმანნა ძუელნი და ახალნი მოსწრაფებითა დიდითა ბერძულად და ასურულად, ფრიად სარგებელნი და განმანათლებელნი ყოველთა, რომელთა იკითხონ მათ შინა.
მას	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად მრავალთა ენება და უნდა ბაძვაჲ მონაზონებისა მისისაჲ, და რომელნიმე მეცნიერნი მისნი მოვიდეს და ძლით კარი მისი დაარღჳეს და ევედრებოდეს მას.
მის	ცხო.ეფრ	და უკუანაჲსკნელ ერთმან ვინმე მოწაფეთა მისთაგანმან თქუა, ვითარმედ: რაჟამს ვიყვენით მის თანა ურაჰას, ქალაქსა შინა კურთხეულსა, შემოგჳჭურიტნა დედაკაცმან ვინმე ერთმან ერდოთა ზედაჲთ და მრქუა ჩუენ: რაჲ შეჰგბოლეთ დღეს?
მისგან	ცხო.ანტ	მაშინ პირველად საყოფლისა მისგან ეჩუენა, რომელნი მისრული იყვნეს მისა.
იგი	ცხო.ეფრ	და მასვე ჟამსა შინა გჳბრძანა აღშჱნებაჲ კედლისაჲ, და აღვაშჱნეთ ორი მოვლებაჲ და ზედა საბურველი და დავყავთ ადგილი იგი, რაჲთა არა კუალადცა შემოგჳჭჳრობდეს.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მათ ვითარცა იხილეს, დაუკჳრდა და ხედვიდეს, ვითარ ჴორცნი მისნი პირლელებრ ეგნეს: არცაღა დამჭნარ იყო, ვითარცა გამოუცდელისაჲ, არცა მჭლე მარხვითა და ბრძოლითა ეშმაკთაჲთა, ეგრევე იყო, ვითარცა პირველად გამოსლვამდე იცოდეს იგი, და სულისა მისისაჲ კუალად ჩუეულებაჲ წმიდა, რამეთუ არცაღა ვითარცა მოლხინებისაგან შევრდომილ, არცაღა გულისთქუმისაგან განბნეულ, არცა სიცილისაგან გინა მწუხარებისაგან შეპყრობილ, არცაღა რაჟამს იხილა ერი იგი, შეშფოთნა, არცაღა ეგოდენთაგან მოკითხვათა თავი სთნდა, არამედ ყოვლადვე იყო სწორ, ვითარცა სამებისაგან ღუწლილი, და ბუნებსა ზედა ეგო.
მის	ცხო.ეფრ	და დასასრულსა ცხორებისა მისისასა გჳთხრობდა მოწაფჱ ესე წმიდისა ეფრემისი და თქუა მის მაგიერ, ვითარმედ: თქუა წმიდამან ეფრემ უკუანაჲსკნელ ჟამთა მისთა, თქუა, ვითარმედ: ეჩუენა მას ხილვაჲ, რამეთუ ვაზი აღმოჴდა ენასა ზედა მისსა დიდი და აღორძნდა ფრიად, და აღივსო მისგან ყოველი ქუეყანაჲ, და გამოიხუნნა ტევანნი ურიცხუნი.
მის	ცხო.ეფრ	და ჭეშმარიტად, რამეთუ ყოველნი დაბადებულნი მოისთულებენ ცხორებასა თქუმულთა მისთაგან და თარგმნებულთა წმიდისა და ნეტარისა ეფრემისთაგან, რომლისა ლოცვითა მისითა და ვედრებითა, რაჲთა ყოველნი ღირს ვიქმნეთ ზიარ ყოფად მის თანა სასუფეველსა ღმრთისასა, რომლისა არს დიდებაჲ და პატივი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	ცხო.ეფრ	ჰრქუა მას ბასილი: ბრძანე, რაჲცა გნებავს, რამეთუ თანა-მაც პატივი შენი და მადლობაჲ უფროჲსღა, ვინაჲთგან დაშუერ ჩემდა მომართ.
იგი	ცხო.ანტ	და-უკუე-ვადგრეთ, შვილნო, მონაზონებასა და ნუმცა მოვიწყინებთ, რამეთუ გუაქუს ჩუენ ამას შინა შემწედ უფალი, ვითარცა წერილ არს: ყოველმან რომელმან გამოირჩიოს კეთილი, შეეწიოს ღმერთი კეთილისათჳს, ხოლო სულმოკლებისათჳს კეთილ არს ჩუენდა მოციქულისა იგი სიტყუაჲ წურთად, ვითარმედ: დღითი-დღედ მოვსწყდებით.
იგი	ცხო.ეფრ	მაშინ მთავარი იგი მოიწია სრბით მოყუსებითურთ თჳსით უკუანა წმიდისა და მიიწია ქალაქსა შინა კრებასა, ითხოვდეს რაჲ იგინი პურსა.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო გულისთქუმასა დედათასა, გინა სხჳსასა მწინკულევანებასა ჴორცთასა ნუმცა ვიპყრობთ ყოვლადვე, არამედ, ვითარცა წარმავალისაგან, გარე-მოვიქცეთ, გუეშინოდენ და წინაჲსწარ ვხედვიდეთ დღესა მას საშჯელისასა, რამეთუ უფროჲსმან შიშმან და ღუაწლმან ტანჯვათამან განაქარვის გემოჲ იგი გულისთქუმისაჲ და სული მიდრეკილი აჰმართის.
იგი	ცხო.კჳი	მაშინ შევედით და ვპოვეთ იგი, რამეთუ აღსრულებულ იყო.
იგი	ცხო.კჳი	და არაჲ იყო ჩუენ თანა სამკუდროჲ სამოსელი და არარაჲ სხუაჲ საჴმარი მკუდრისაჲ, და არცა ვიცოდეთ, თუ ვითარ დავჰმარხოთ იგი.
მას	ცხო.ანტ	და აწ უკუე ვიწყოთ და შევიდეთ გზასა მას სათნოებისასა და მივსწუდებოდით უფროჲს, რაჲთა მივიწივნეთ, და ნუვინ გარეუკუნხედავნ, ვითარცა-იგი ცოლი ლოთისი, უფროჲსღა.
მას	ცხო.კჳი	მაშინ აღვედით პალავრად და მოვიდეთ ყოველივე, რაჲცა-იგი ჴმდა, და შევმურეთ და დაჰვმარხეთ ქუაბსავე მას შინა, და დავყავთ კარი ქუაბისაჲ მის ქვითა.
მათა	ცხო.კჳი	ესე ამბავი მითხრა ამბა იოვანე, მოწაფემან წმიდისა კჳრიაკოსისმან, და სათნო-მიჩნდა დაწერად აქა, ვითარ-იგი მაუწყა, სარგებელად მათა, რომელნი-იგი ეძიებენ ცხორებასა და სადიდებელად ღმრთისა მოწყალისა, რომელმან მოსცის ესევითარი მოთმინებაჲ, რომელთა შეიყუარონ იგი.
მათ	ცხო.კჳი	რამეთუ ჟამთა მათ მამისა ჩუენისა ხარიტონისთა კერპთმსახურებაჲ იყო, ხოლო ჟამთა ამათ მამისა ჩუენისა კჳრიაკოზისთა – არიოზეთნი, უვარისმყოფელნი ღმრთისანი და წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისა მტერნი;
მათა	ცხო.კჳი	და მცირედ დაკლებულ არიან მათა, რომელნი-იგი კერპთა მსახურებდეს და უცნებათა.
მისთჳს	ცხო.კჳი	ხოლო სული წმიდისაჲ ამის იტანჯებოდა ჴსენებისაგან მათისა შიშითა, ნუუკუე მიერჩდენ შვილნი ეკლესიისა ღმრთისანი, და ამასვე თანა არა დაუტევებდეს ზრუნვასა და მოსწრაფებასა ღუაწლისა მისთჳს, რომელსა შინა იყვნეს.
მას	ცხო.კჳი	ხოლო წმიდაჲ ესე ამბა იოვანე ეპისკოპოსი სოხასტრელი ფრიად შურებოდა და უწერნ ყოველსა ჟამსა ამბა კჳრიაკოზის თანა, და შეიწევდა მას, რაჲთა ლოცვითა შეეწეოდის მას წარწყმედისათჳს უღმრთოთაჲსა.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო გესლი იგი მათი დათხეულ იყო ფრიად პალავრას შინა და ნია-ლავრას შინა, მიფენილ იყო ორგანვე, ვიდრემდის მოხედვა ყო ღმერთმან ლოცვითა ამათ ორთაჲთავე ჩუენ ზედა, რომელნი-ესე ვაჴსენენ: ამბა იოვანე სოხასტრელი და ამბა კჳრიაკოზ პალავრელი, თავნი მარტოდმყოფთანი და მამანი უდაბნოს განშორებულთანი.
მისა	ცხო.კჳი	და ვითარცა აღასრულა წმიდამან რვაჲ წელი სოსიაკიმს, დაბერდა ფრიად, ხოლო მამანი პალავრელნი ჩავიდეს მისა და აღმოიყვანეს ქუაბად წმიდისა ხარიტონისა შემდგომად აჴოცისა სახელი ევაგრჱსი პალავრით და ნია-ლავრით.
მის	ცხო.კჳი	და ვითარცა მოვიდა ქუაბად ხარიტონისა, რამეთუ მე გლახაკი მრავალგზის მივიდი მის თანა, და ფრიადი ნაყოფი სარგებლისაჲ აღორძნდა სულსა ჩემსა შინა მისგან.
იგი	ცხო.კჳი	რაჟამს მოვიდა იერუსალჱმდ, იყო იგი ათრვამეტისა წლისაჲ, და წმიდისა ამბა ჯერასიმჱს თანა დაყო ცხრაჲ წელი, და ევთჳმე-წმიდას მონასტერსა დაყო ათი წელი, და პალავრას თითოსახეთა მსახურებათა შინა დაყო ოცდაცხრამეტი წელი, და უდაბნოს ნატუფისასა ხუთი წელი იზარდებოდა უცუნითა, და უდაბნოსა რუბისასა – ხუთი წელი, და სოსიაკიმს დაყო შჳდი წელი, და ქუაბსა შინა წმიდისა ხარიტონისსა დაყო ხუთი წელი, და კუალად-იქცა სოსიაკიმდვე და დაყო მუნ რვაჲ წელი სხუაჲ.
მისა	ცხო.კჳი	და უწინარჱს აღსრულებისა მისისა გარდავიდეს მისა, ორი წლით უწინა, მამანი პალავრელნი და აღმოიყვანეს ქუაბადვე წმიდისა ხარიტონისა.
მათ	ცხო.კჳი	მრავლითა ვედრებითა დაემორჩილა მათ.
მის	ცხო.კჳი	ხოლო წმიდაჲ ესე დაბერებულ იყო ფრიად, ვითარცა-იგი ვთქუთ, და სიბერესა მის მისა თანა დიდსა და მარხვასა ძლიერ იყო და გულსმოდგინე.
მას	ცხო.კჳი	და ვხედევდ მას, რამეთუ აღდგის კანონისა ლოცვად წადიერად გალობისათჳს, და რომელნი-იგი მოვიდოდეს მისა, თჳთ თავით თჳსით ჰმსახურებნ მათ თჳნიერ უძლურებისა, გარნა ძლიერ იყო ყოვლითა ძალითა ქრისტჱსითა, ძალისა მომცემელისაჲთა.
იგი	ცხო.კჳი	და იყო იგი ლბილ და დაშნ, მშჳდ, სწავლულ, მოძღუარ მართლისა სარწმუნოებისა, გუამითა დიდ და ძლიერ, ასოჲთა მჴნჱ.
მათ	ცხო.კჳი	მაშინ მოუწოდა ყოველთა მამათა ლავრისათა და მშჳდობაჲ დაუტევა მათ.
იგი	ცხო.ანტ	უკუეთუ სათნოებასა ხოლო ნებაჲ ჩუენი უჴმს, და რამეთუ ჩუენ შოვრის არს და ჩუენგან დამტკიცნების, რამეთუ სულსა მეცნიერებაჲ ბუნებით აქუს სათნოებითა დამტკეცილ არს, ხოლო ბუნებით ესრჱთ აქუს, უკუეთუ ვითარცა შეიქმნა, ეგრჱთცა დაადგრეს, ხოლო შეიქმნა იგი კეთილად და წრფელ ფრიად.
მათთჳს	ცხო.კჳი	და ლოცვა-ყო მათთჳს და მათიცა ლოცვაჲ მიიღო.
იგი	ცხო.კჳი	და ესმა უფლისაგან ჴმაჲ იგი, რომელსა იტყჳს.
მას	ცხო.ანტ	ამისთჳს ისო, ძჱ ნავჱსი, ამცნებდა ერსა მას და ჰრქუა: წრფელ ყვენით გულნი თქუენნი უფლისა მიმართ და ღმრთისა ისრაჱლისა, ხოლო იოვანე იტყოდა: წრფელ ყვენით ალაგნი თქუენნი, ხოლო წრფელ ყოფაჲ სულისაჲ ესე არს ბუნებით მეცნიერებაჲ, ვითარცა შეიქმნა, მერმე, რაჟამს მიდრკეს და გარდაიქცეს და თჳნიერ ბუნებისა იქმნეს, მას სიბოროტჱ სულისაჲ ჰრქჳან.
იგი	ცხო.კჳი	და აჰა ესერა იგი მიიყვანა განსასუენებელსა წმიდათასა, სადა-იგი არს საშუებელი დაუსრულებელი და განუქარვებელი და შეუცვალებელი, სადაცა-იგი არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მოწაფენი და მოციქულნი მის თანა და წინაწარმეტყუელნი სიხარულსა საუკუნოსა;
იგი	ცხო.კჳი	და სასყიდელი და მისაგებელი მიიღოს თითოეულმან საქმეთა მათთაებრ, კეთილი ექმნას გინა ბოროტი, მიაგოს მართალთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ და საშუებელი დაულევნელი, სადა-იგი იყოფოდიან მართალნი, ჰხედვიდენ პირსა ქრისტჱს, ძისა ღმრთისასა უკუნისამდე დაუყენებელად და თჳნიერ შოვა-მდგომელობისა, სადაცა-იგი აღივსებოდიან ხედვითა პირსა ქრისტჱსა უფლისა ჩუენისასა, ვინაჲცა მიიღებდენ გჳრგჳნთა დაუჭნომელთა და შეუცვალებელთა, ვინაჲცა-იგი მიიღებდენ აღთქუმასა მამისაგან ნათლისა, რომელსა იტყჳს: რომელი თუალმან არა იხილა და ყურსა არა ესმა და გულსა კაცისასა არა მოუჴდა, საშუებელი იგი, რომელი აღუთქუა მოყუარეთა მისთა, რომელნი ჰყოფენ მორჩილებასა მისსა.
მათ	ცხო.კჳი	და ამისთჳსცა შეაკაფნეს წმიდათა თავნი თჳსნი ღუაწლითა და მოაკუდინნეს გუამნი მათნი სათნო-ყოფითა უფლისაჲთა სოფელსა ამას შინა ძიებისათჳს ამის ჴმისა საშინელისა, რომელი-იგი აღუთქუა წმიდათათჳს, რომელთა აღასრულეს ნებაჲ მამისაჲ, რაჟამს ესმეს მათ, ჴმაჲ იგი სანატრელი ეტყოდის რაჲ მათ: მოვედით, კურთხეულნო, და დაიმკჳდრეთ სასუფეველი ჩემი, რომელი განგიმზადე თქუენ უწინარჱს ჟამთა ქრისტჱს თანა და მოწაფეთა მისთა თანა.
მასვე	ცხო.ანტ	ვითარცა-იგი მონამან ვერ იკადრის სიტყუად, ვითარმედ: გუშინ ვქმენ და დღეს არა ვიქმოდი, არცა წარსრულთა ჟამთასა რაცხდეს და დააცადოს მერმესა დღესა, არამედ დღითი-დღედ, ვითარცა სახარებასა წერილ არს, მასვე გულსმოდგინებასა აჩუენებდინ, რაჲთა უფალსა სათნო-ეყოს და არა პატიჟსა შევარდეს.
მას	ცხო.ანტ	ამისთჳს დაღაცათუ იტყოდა ესე წმიდათა წიგნთა სიტყუასა, დააბრკოლებს და ეტყჳს, ხოლო ცოდვილსა მას ჰრქუა ღმერთმან: რაჲსათჳს შენ უთხრობ სიმართლეთა ჩემთა და აღიღებ აღნათქუემთა ჩემთა პირითა შენითა, რამეთუ ყოველსავე ჰყოფენ და იტყჳან, შფოთებენ და ორგულებენ და შეაძრწუნებენ საცთურად უმანკოთა და ბგერასა ჰყოფედ და ტყუელვედ და იცინიედ უგუნურად და სტჳნვედ.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვინმე არა ერჩდეს მათ, მიერითგან ტირედ და გოდებედ, რამეთუ იძლივნიან, ხოლო უფალი რამეთუ ღმერთი იყო, პირი დაუყო ეშმაკთა, ხოლო ჩუენ ვისწავეთ წმიდათაგან, ჯერ-არს მათებრ ყოფაჲ და ბაძვად სიმჴნესა მათსა, რამეთუ იგინიცა ამას ხედვიდეს და იტყოდეს: მიჴდებოდა რაჲ ცოდვილი წინაშე ჩემსა, დავყრუვდი, დავმდაბლდი და დავდუმენ კეთილთაგან.
მათთჳს	ცხო.ანტ	აწ უკუე ჩუენცამცა ნუ ვისმენთ მათსა, რამეთუ უცხო არიან ჩუენგან, ნუცამცა ვერჩით მათ, დაღაცათუ ლოცვად აღგუადგინებდენ, გინათუ ყოვლადვე გუეტყოდიან მარხვისათჳს, არამედ გულსმოდგინებითა ჩუენითა მონაზონებასა უფროჲს ვეკრძალნეთ, და ნუმცა მათგან ვსცთებით, რამეთუ ყოველსავე იქმან ზაკუვით, ხოლო არა ჯერ-არს მათთჳს შიში, დაღაცათუ ზედა-მოსლვაჲ უნდეს, გინათუ სიკუდილსა გჳთქუმიდენ, რამეთუ უძლურ არიან და ვერას შემძლებელ არიან, გარნა უთქუმედ.
მათთჳს	ცხო.ანტ	უკუეთუმცა ესევითართა ჴორცთა შინა იყვნეს, ვითარცა-ესე ჩუენ ვართ, შე-მცა-საძლებელ იყო მათთჳს სიტყუად, რამეთუ დამალულნი კაცნი არა ვპოვნით, და თუმცა ვპოენით, ვავნეთმცა, შემძლებელმცა ვიყვენით ჩუენცა დამალვად მათა და დავიწყებად და დაჴშვად კართა მათათჳს.
იგინი	ცხო.ანტ	უკუეთუ არა არიან ესრჱთ, არამედ დაჴშულთაცა კართა შემძლებელ არიან შესლვად და ყოველთა ზედა ჰაერთა არიან იგინი და ამათი იგი მთავარი ეშმაკი, რამეთუ არიან იგინი ბოროტისა ნებისა მყოფელ და ვნებისათჳს განმზადებულ და, ვითარცა თქუა მაცხოვარმან, პირველითგან კაცისმკლველ არს უკეთურებსა მამაჲ ეშმაკი.
მათ	ცხო.ანტ	ცხოველ ვართ ჩუენ და უფროჲსღა მათ ზედა განვეწყვებოდით;
მათთჳს	ცხო.ანტ	აჰა ესერა აწ შეკრებულ ვართ მათთჳს და ვიტყჳთ, და იციან, რამეთუ წარმატებასა ჩუენსა უძლურ არიან იგინი.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო რაჟამს-იგი მოივლინა ჭეშმარიტი ანგელოზი უფლისა მიერ ასურასტანელთა მათ ზედა, არა უჴმდა ერი, არცა უცნებაჲ გარეშჱ არცა ბგერაჲ, არცა ოხრაჲ, არამედ სიტყჳთ ჴელმწიფებაჲ იგი იჴმია და მოსრა მეყსეულად ოთხმეოცდახუთი ათასი.
იგი	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვინმე იობისი იგი განიზრახოს და თქუას: რაჲსათჳს გამოვიდა ეშმაკი და ესე ყოველი მის ზედა ქმნა, და მონაგებთაგან მისთა განაშიშულა და შვილნი მისნი მოსრნა და დასდვა მას ზედა სალმობაჲ ბოროტი?
იგი	ცხო.ანტ	გულისხმა-ყავნ მერმე ესევითარმანმან, რამეთუ არა ეშმაკმან შეუძლო მას, არამედ ღმერთმან, რომელმან მისცა იგი გამოსაცდელად იობისა და რამეთუ ვერას შემძლებელ არს ყოფად, ითხოვა და მიერითგან მოიღო და ყო.
იგინი	ცხო.ანტ	არამედ რავდენ უფროჲს იგინი ამას ჰყოფენ, განვაგრძვოთ ჩუენ მარხვაჲ მათა მიმართ, რამეთუ დიდი საჭურველი არს მათ ზედა ცხორებაჲ მართალი და ღმრთისა მიმართ სარწმუნოებაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	ამისთჳს ყოველსა ჰყოფენ, რაჲთა არა აქუნდეს დამთრგუნველი მათი, რამეთუ იციან მათ ზედა მოცემული მადლი მორწმუნეთაჲ მაცხოვრისაგან, ვითარ-იგი ჰრქუა მათ: აჰა ესერა მიგცე თქუენ ჴელმწიფებაჲ დათრგუნვად გუელთა და ღრიაკალთა და ყოველთავე ძალთა მტერისათა.
იგინი	ცხო.ანტ	და მოვიდიან იგინი.
მათ	ცხო.ანტ	ამისთჳს ესე ყვიან მათ, არა თუ ნებისაებრ მსმენელთა, არამედ, რაჲთა რწმუნებით მათ არწმუნონ და მიერითგან ჴელთა მათთა ქუეშე აქუნდენ და წარწყმიდნენ.
მის	ცხო.სტე	და სახელი ერთისაჲ მის სტეფანე და მეორისაჲ მის ნიკონ.
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას ნიკონ: ვინაჲცა ინებოს იესუ ქრისტემან, მუნცა წარვალ.
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას სტეფანე: გნებავსა, უკუეთუმცა წარვედით უდაბნოდ მე და შენ ერთად და მუნ აღვაშჱნნეთ სენაკები: ერთი შენთჳს და ერთი ჩემთჳს, და ვჰმსახურებდეთ უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩუენისათა?
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას ნიკონ: ცხოელ არს ქრისტე, ღმერთი ჩუენი, რამეთუ ესე მაქუს მეცა გულისსიტყუაჲ, ვინაჲთგან გამოვედ ქალაქით ჩემით და ამას ვეძიებ, რამეთუ გული-მითქუმიდა სურვიელად, რაჲთამცა ვიხილენ ძმანი იგი, რომელნი უდაბნოს გარე არიან.
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას სტეფანე: მაშა აღდეგ ძალითა ღმრთისაჲთა და წარვიდეთ.
მათ	ცხო.სტე	მაშინ თაყუანის-სცეს წინაშე ჯუარსა ქრისტესა ორთავე და განვიდეს უდაბნოდ, ვითარცა თქუეს, და იხილნეს მამანი და ძმანი ყოველნი და დაადგრეს მათ თანა სამ დღე და მერმე ითხოვეს მამათაგან, რაჲთა იყოფოდიან მათ თანა.
მათთჳს	ცხო.სტე	და ვითარცა ესმა მამათა, განიხარეს ფრიად და აღუშჱნეს მათთჳს სენაკები: ერთი სტეფანჱსთჳს და ერთი ნიკონისთჳს.
მათ	ცხო.სტე	და შეუქმნეს მათ თითო სარკუმლები და მისცეს მათ ყოველი საჴმარი დაყუდებისათჳს, რაჲცა ჴმდა.
მათ	ცხო.სტე	ხოლო ძმათა დაყვნეს კარნი მათნი მათ ზეღა და წარვიდეს და მისცემდეს მათ პურსა და წყალსა და მარილსა, სარკუმლით შესცემდეს.
მათ	ცხო.სტე	და ყოველნი, რავდენნი იყვნეს მათ უდაბნოთა და ადგილთა შინა, მოვიდოდეს მათა და იკურთხეოდეს მათგან.
მათ	ცხო.სტე	და მრავალნი კურნებანი იქმნებოდეს მათ მიერ, და ეშმაკნი განჴდებოდეს და ვაებით წარივლტოდეს მათგან.
მის	ცხო.სტე	და უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე იდიდებოდა საქმეთა მათთა მიერ, ვითარცა წერილ არს: ნეტარ არს მის მონისაჲ, რომლისა მიერ უფალი თჳსი იდიდოს.
მათ	ცხო.სტე	და ვითარცა იხილა ეშმაკმან, ვითარმედ მცხინვარებასა ნათლისასა უძლევიეს, და ყოველი ძალი მისი დაჴსნილ არს, მოუწოდა გუნდთა მოყუასთა მისთასა და ჰრქუა მათ: რაჲ-მე უკუე უყოთ იმათ, რომელთა მიერ ძლეულ ვართ, რამეთუ განაქარვეს ყოველი ძალი ჩუენი და ამაო იქმნნეს საქმენი ჩუენნი?
მათ	ცხო.სტე	მოვედით და ბრძოლა-უყოთ მათ, ნუუკუე შეუძლოთ დაჴსნად გზათა სიმართლით სლვისა მათისათა.
იგი	ცხო.სტე	ხოლო ჟამი იგი იყო ზატიკობისაჲ, და კარნი სენაკებისა მათისანი განღებით იყვნეს წესისაებრ მათისა ახუსებისათჳს ჩუეულებისაებრ მათისა, და სხდეს სენაკებთა თჳსთა.
მას	ცხო.სტე	ხოლო სტეფანე აღიღო „ცხორებაჲ მამისა ანტონისი“, განაღო და იკითხვიდა მას შინა.
მას	ცხო.სტე	და ვითარ იკითხვიდაღა იგი მას შინა, აღიხილნა ნიკონ თუალნი თჳსნი და მიხედნა და იხილა სტეფანჱს თანა დედაკაცი ჭაბუკი, ეხუეოდა და აკოცებდა.
მას	ცხო.სტე	მაშინ იცვალა გონებაჲ ნიკონისი მოყუარისა და საყუარელისა მიმართ და ჰრქუა რჩეულსა მას სტეფანეს: ჵ, ძმაო მტყუვარო და მეძაო, რომელი იმოსები გარეშჱთ სამოსლითა ცხოვართაჲთა და შინაგან – მგელ მძჳნვარე მტაცებელ.
მანცა	ცხო.სტე	და მიხედნა სტეფანე ნიკონს და იხილა კუალად მანცა დედაკაცი, მჯდომარჱ მარცხენით ნიკონისა.
მით	ცხო.პავ	მოვედით, ძმანო ჩემნო, და აღვამაღლოთ დიდებაჲ ღმრთისაჲ, რომელმან მრავლითა წყალობითა თჳსითა განმათავისუფლნა ჩუენ წყევისაგან შჯულისა და მოსლვითა თჳსითა სოფლად მიგუაქცივნა ჩუენ სამოთხედვე, რომლისაგან გამოგუთხივნეს მამათა ჩუენთა გარდასლვითა მით პირველისა მცნებისაჲთა, და ჯუარცუმითა თჳსითა დაარღჳა კედელი იგი მტერისაჲ, რომელი განედგა წინაშე ჩუენსა პირველითგან.
იგი	ცხო.სტე	ვაჲ მე, წმიდაო და მართალო, ვითარ იძლია და წარჴდა გჳრგჳნი იგი შუენიერი.
იგი	ცხო.პავ	ღმერთი ყოველსა ზედა, რომლისა მოდრკების ყოველი მუჴლი ოთხთა კიდეთა ქუეყანისათაჲ, და მას ჰმადლობენ ყოველნი ენანი ქუეყანისანი, რამეთუ გარდამატებულითა სიყუარულითა მისითა მოგჳვლინა ჩუენ ნიჭი იგი სულისა წმიდისაჲ მამისა მიერ ნუგეშინისმცემელად სულთა ჩუენთა, რომლითა ღირს გიქმნებით შვილებასა, რაჲთა ვხადოდით ღმერთსა დიდსა: მამაო ჩუენო ზეცათაო, რომელი მოწყალე ექმენ ბრკოლებასა ჩუენსა.
მისა	ცხო.ეფრ	მაშინ მოიწია ურაჰად დღეთა ბარსა ნეტარისა ეპისკოპოსისათა და დაიბანაკა გარეშე ქალაქსა რომელსამე, ჴევსა შინა და მოუვლინა მოქალაქეთა, რაჲთა გამოვიდენ მისა, რაჲთა ცნას ნებაჲ მათი.
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას სტეფანე: არა გრცხუენის და არცა გეკდიმების მაგისგან, რომელი გიზის გუერდით და გეკოცნების და გეხუევის, ჵ, მეძაო და ბოროტისმოყუარეო!
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას ნიკონ: მე მეტყჳა მეძვად?
მასცა	ცხო.სტე	და რამეთუ სამართლად ჭეშმარიტად ეხილვა ნიკონს დედაკაცი სტეფანჱს თანა, და ეგრევე მასცა ეხილვა ნიკონს თანა, და ორნივე სამართალსა ზედა ჰბრძოდეს ერთიერთსა, ვითარცა-იგი თქუა ბარსენარაქ ბრძენმან, ვითარმედ: ჰბრძოდე ჭეშმარიტებისათჳს ვიდრე სიკუდილმდე, რამეთუ უფალი ჰბრძოდის შენ წილ.
მათ	ცხო.სტე	ხოლო სტეფანე წარვიდა მამათა თანა, რომელნი იყვნეს უდაბნოს გარე, და ვიდრე ალექსანდრიადმდე მიიწია და აუწყა მათ ყოველივე, რაჲცა იყო.
იგინი	ცხო.სტე	ხოლო იგინი შეკრბეს და წარვიდეს წმიდისა ამბა ათანასი ალექსანდრელ ეპისკოპოსსა თანა და აუწყეს საქმჱ იგი, რომელი იყო შოვრის სტეფანჱსსა და ნიკონისსა.
მის	ცხო.სტე	ხოლო პატრიაქმან დააყენნა მის თანა ძმანი იგი და მამანი, ვიდრე ექუს დღედმდე, და ევედრებოდის ღმერთსა ამის საქმისათჳს.
მისგან	ცხო.სტე	ხოლო ნეტარი ნიკონ, ვინაჲთ დღითგან განვიდა ნეტარი სტეფანე მისგან, არა ჭამა და არცა სადა შესუა, არამედ ლოცვით და მარხვით და ტირილით დგა წინაშე ღმრთისა.
მით	ცხო.სტე	მით დღითგან ვიდრე მოსლვადმდე მათა ოცდაერთსა დღესა და ღამესა არაჲ ჭამა და არცა რაჲ შესუა მწუხარებისაგან ძმისა თჳსისა სტეფანჱსთჳს.
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას ეპისკოპოსმან: რაჲ საქმჱ იხილე მის თანა?
იგი	ცხო.სტე	სტეფანე თქუა: ვიხილე იგი, რამეთუ დედაკაცსა შეიტკბობდა და ეკოცნებოდა.
იგი	ცხო.სტე	ჰრქუა ეპისკოპოსმან: იყო შენ თანა სხუაჲ, რომელმან წამოს, ვითარმედ იხილე იგი დედაკაცისა კოცნასა?
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას: ორმეოცდაშჳდი წელი.
იგი	ცხო.სტე	ჰრქუა ეპისკოპოსმან: იხილე ოდესმე იგი დედაკაცისა თანა ზრახვასა ამისა გარეშე?
მას	ცხო.სტე	ჰრქუა მას: არა მიხილავს არაოდეს ესევითარსა საქმესა მოქმედად, ვითარ დღევანდლამდე, და ნეტარ, თუმცა დღესცა არა მეხილვა.
იგი	ცხო.სტე	მიუგო ნიკონ და ჰრქუა: პირველად ძმაჲ და მოყუასი იყო ეგე ჩემი, ხოლო ამიერითგან, ვინაჲთგან ტყუვილით ცილი თქუა ჩემ ზედა, რომელი-იგი არა იხილა, არა არს იგი ძმაჲ ჩემი და არცა მოყუასი.
მის	ცხო.სტე	გარნა მე სამართალსა ვიტყჳ წინაშე უფლისა, რომელი ხედავს ხილულთა და უხილავთა, რამეთუ ვიხილე მე დედაკაცი, მდგომარჱ მის თანა, იკოცნებოდეს და შეიტკბობდეს ურთიერთას.
იგი	ცხო.სტე	და ვინაჲთ დღითგან მოვედი ამას ადგილსა, არა მიხილავს დედაკაცი, გარნა იგი ხოლო, რომელი ვიხილე კოცნასა ამის მეძავისა თანა, რომელმან შემოგკრიბნა თქუენ ამას ადგილსა.
მათ	ცხო.სტე	და ვითარცა ესმა სტეფანეს, განრისხდა გულისწყრომითა ფიცხლად და შეკრიბა შეშაჲ ფრიადი და აღაგზნა ცეცხლი წინაშე ეპისკოპოსთა მათ და შევიდა მას შინა და დადგა ზედა საჴუმილსა მას და იტყოდა ჴმითა მაღლითა: იესუ ქრისტე, უფალო მართალო, უკუეთუ არა მიხილავს ნიკონ დედაკაცისა თანა ამბოვრის-ყოფით კოცნასა სენაკსა შინა მისსა, შთამჴადე ცეცხლსა ამას შინა, და ნუმცა აღმოვალ მისგან!
მას	ცხო.სტე	და დაადგრა სტეფანე ცეცხლსა მას შინა ზე-მდგომარჱ ვითარ სამ ჟამ ოდენ და არა დაიწუა.
იგინი	ცხო.სტე	ხოლო რაჟამს დაჰმარხნე იგინი, მერმე გამოირჩიენ ორნი ბრძენნი ბრძენთა ამათგან ძმათა და შეიყვანენ იგინი ადგილსა მათსა, რაჲთა მმსახურებდენ.
მას	ცხო.სტე	და შემდგომად სამისა დღისა ჰრქუა სტეფანე ამბა ნიკონს, რამეთუ: ვიხილე ღამესა ამას კაცი მოხუცებული და ემოსა სამოსელი ბრწყინვალჱ და მრქუა მე: მოვედით მონასტრად, რამეთუ მნებავს სიყუარულისა დიდისა ყოფად ხვალე თქუენ თანა ჰრქუა მას ნიკონ: გუალე, წარვიდეთ, ძმაო, სიხარულით, რამეთუ ბერი იგი, რომელი იხილე, ამბა ანტონი არს კურთხეული და ჰნებავს სულთა ჩუენთა მიყვანებად და შემიყვანებს ჩუენ, ვინაჲცა-იგი თავადი იყოფის მუნ.
იგინი	ცხო.სტე	ხოლო იგინი მაშინ აღდგეს, ილოცეს და თითოეული თჳსსა სენაკსა შევიდეს და დაჯდეს.
იგინი	ცხო.პავ	და აწ იხარებენ ყოველნი კიდენი მეცნიერებითა ჭეშმარიტებისაჲთა, რამეთუ აღგჳდგინნა ჩუენ სუეტნი ნათლისანი, კაცნი ძლიერნი ღმრთის მეცნიერნი, და იგინი უქმოდეს მას ნებისა მისისაებრ.
მას	ცხო.სტე	და მას ღამესა ჰმსახურეს უფალსა წესისა მათისაებრ და დაწვეს და დაიძინეს.
მათ	ცხო.სტე	და დაადგრეს მამანი სამ დღე მათ ზედა გალობით და მერმე დაჰმარხნეს გუამნი მათნი წმიდანი მუნვე.
მით	ცხო.პავ	და სრულითა მით საქმითა მათითა განაქარვა ყოველი სიბნელჱ ღამისაჲ, რომელ არიან საქმენი უკეთურნი, და განგჳმზადა წინაშე ჩუენსა გზაჲ, რაჲთა ვიდოდით მას შინა სიმართლით და ვიყვნეთ ჴორციელთაგან სულიერნი და ქუეყანისა კაცნი ზეცისა.
მას	ცხო.სტე	ხოლო ამბა ათანასი ეპისკოპოსი უთხრობდა მამათა, რომელი-იგი უბრძანა მას ქრისტემან, და გამოარჩივნა ორნი ძმათაგან და დასხნა მათსა სენაკებსა ერთი სტეფანჱსა ნაცვალად და ერთი ნიკონისა წმიდათა მათ საყოფელთა შინა და დააყუდნა, ვითარცა-იგი უბრძანა მას ქრისტემან, უფალმან ჩუენმან.
მათ	ცხო.პავ	და ერთი მათგანი არს წმიდაჲ პავლე ეპისკოპოსი, რომლისაჲ ლოცვითა მისითა ვინებეთ მითხრობაჲ სრულებათა მათ საქმეთა მისთაჲ და სიყუარული სულისა მისისაჲ, რომელი ღმრთისა მიერ განათლებულ იყო, ვითარცა მზჱ ცათა შინა.
მათ	ცხო.სტე	და დაწერა ცხორებაჲ ესე და დადვა ამბა ათანასი ალექსანდრელ წმიდამან პატრიაქმან, რაჲთა იყოს მათ თანა ყოველთა ძმათა, რომელნი იკითხვიდენ მას შინა, გონიერად ეკრძალებოდიან ეშმაკსა და ყოველთა საფრჴეთა მისთაგან და ადიდებდენ ღმერთსა, რომელმან მოსცა ძალი მონათა მისთა, რომელნი ესვიდეს მას ყოველსა ჟამსა, რამეთუ მისი არს სუფევაჲ და დიდებაჲ და პატივი და ძლიერებაჲ და მადლობაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მისგან	ცხო.სტე	ხოლო ეპისკოპოსთა მათ და მამათა იწყეს გინებად ნიკონისდა და ეტყოდეს: ვაჲ არს შენდა, ნიკონ, რამეთუ ცილი დასდევ სტეფანეს ტყუვილითა შენითა, მოაკუდინე იგი ენითა შენითა, და აჰა ესერა ღმერთმან იჴსნა იგი ცეცხლისა მისგან, და არა დაიწუა, ამისთჳს რამეთუ დაიცვნა ჴორცნი თჳსნი წმიდად წინაშე უფლისა თჳსისა შეუგინებელად და ურცხჳნელად.
იგი	ცხო.პავ	ესე პირველად იშუებდა შიშითა ღმრთისაჲთა ნავთსადგურსა ყუდროსა პონტოჲსა ეკლესიასა, ქალაქსა ეტალიისასა, და საქმეთა მისთათჳს კეთილთა, რომელნი მოეგნეს, ყვეს იგი მწყემს სულთა ზედა კაცთა თჳსსა ზედა ქალაქსა და შემდგომად საყდართა საეპისკოპოსოთა დაჯდომისა ათხუთმეტით დღით იხილა შფოთი ქალაქისაჲ და უცალოებაჲ მისი, აღდგა ლოცვად და დავარდა იგი წინაშე ღმრთისა ცრემლითა და თქუა: ქრისტე, მჴსნელო ძეთა კაცთაჲსაო, შენ მადლითა შენითა აჰჴედ ჯუარსა ზედა, რაჲთა აღმოგჳყვანნე ჩუენ ჭირისაგან ქუეყანისა სალმობათა, გამოაბრწყინვე ჩუენ ზედა ნათელი პირისა შენისაჲ და განანათლე სიბნელჱ სულისა ჩემისაჲ და მიჩუენე გზაჲ შენი, რაჲთა ვიდოდი მას შინა, რამეთუ შენ ხარ ღმერთი ჩემი: შენ, უფალო, მიყუარ, და შენ გეძიებს სული ჩემი, რაჲთა ვესვიდე მარჯუენასა შენსა.
მას	ცხო.სტე	და ვითარცა იხილა ნიკონ სტეფანე, მდგომარჱ ცეცხლსა მას შინა და რამეთუ არა დაიწუა, შეშინდა მამათაგან: ნუუკუ ქვაჲ დაჰკრიბონ მას და ცეცხლსა მას შთააგდონ იგი.
იგი	ცხო.სტე	მაშინ ღაღატ-ყო წინაშე ყოვლისა მის ერისა და თქუა: იესუ ქრისტე, რომელი ეჩუენე ბაბილონს სუსანაჲსთჳს უბრალოჲსა და მოუვლინე შენ მცირჱ იგი წინაწარმეტყუელი შენი დანიელ, და იჴსნა იგი უმჯავროებისა და სიკუდილისაგან, უკუეთუ მე ცილი დავსწამე ძმასა ჩემსა და თუ არა ვიხილე იგი დედაკაცისა თანა ხუევნასა და ამბორის-ყოფასა, შთამჴადე ცეცხლსა ამას შინა და ნუ აღმომიყვანებ ცოცხლივ მისგან!
მას	ცხო.სტე	მაშინ შევიდა ცეცხლსა მას შინა და დაადგრა ძმისავე თჳსისა თანა შოვრის ცეცხლსა მას შინა და არა დაიწუა, არამედ ორნივე ერთად დგეს ცეცხლსა მას შინა მსგავსად ყრმათა მათ, და არა შეეხო მათ ცეცხლი იგი ყოვლადვე არცა სამოსელსა მათსა და არცა თმასა მათსა.
მათ	ცხო.სტე	და ღაღატ-ყვეს და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან ყო ესევითარი საკჳრველი მათ მიერ.
იგი	ცხო.სტე	და ვითარ დგეს წმიდანი იგი ცეცხლსა მას შინა, არქუეს ეპისკოპოსთა მათ: ილოცეთ და ევედრენით წინაშე მჴსნელისა ჩუენისა იესუჲსა და ჩუენცა თქუენ თანავე, რაჲთა გჳჩუენოს ჩუენ, რომელმან ესე საქმჱ ქმნა ბოროტი თქუენ შოვრის.
იგი	ცხო.სტე	მაშინ ილოცვიდეს წმიდანი იგი ცეცხლსა მას შინა მდგომარენი და იტყოდეს: იესუ, მაცხოვარო სოფლისაო, იესუ, სასოო განწირულთაო, იესუ, ცოდვათა მომტევებელო, იესუ, მკუდართა განმაცხოველებელო, იესუ, ჴელის-ამპყრობელო მონათა შენთაო, რომელნი ბოროტსა შინა დაინთქმოდიან, იესუ, მწუხარეთა მახარებელო, იესუ, რომელი მოგზაურ ექმნები მონათა შენთა ყოველსა ადგილსა, იესუ, გჳრგჳნთა მომნიჭებელო წმიდათა შენთა მჴნეთაო, იესუ, სიკუდილისა დამთრგუნველო და მომაკუდინებელო, იესუ, ჯოჯოხეთისა შემმუსრველო, იესუ, ეშმაკისა მარცხუენელო, იესუ, მტერისა შემმუსრველო, იესუ, ბოროტისა განმაქარვებელო, იესუ, დამთრგუნველო გუელისაო.
მის	ცხო.სტე	იესუ, დამწუველო ვეშაპისა მის დიდისაო, იესუ, შემომკრებელო ამის კრებისა წმიდისაო – სადიდებელად შენ ღმრთისა გამოაცხადე ძალი შენი დღეს და აღმოგჳყვანენ ცეცხლისა ამისგან და შთააგდე მას შინა მტერი ჩუენი, რაჲთა ვიხილოთ დაწუვაჲ მისი!
მასვე	ცხო.სტე	და მასვე ჟამსა შინა გამოვიდა ჴმაჲ, ღაღადებდა მსგავსად დედაკაცისა კბილთა ღრჭენით და თქუა: ქუესკნელისაგან ქუეყანისა განვიდევნე, და სახელმან ქრისტესმან შემკრა და მომიყვანა აქა.
მას	ცხო.სტე	და დაადგრა ცეცხლსა მას შინა მსგავსად თხისა მურტისა და ჴმა-ყო ჴმითა მაღლითა და თქუა: მე ვარ მანივთებელი ბოროტისაჲ.
მას	ცხო.სტე	და თუალნი მისნი მსგავს იყვნეს ორთა სანთელთა აღნთებულთა, და ალი გამოვიდოდა პირისა მისისაგან, და კბილთა თჳსთა იღრჭენდა და ხედვიდა ყოველსა მას ერსა.
მას	ცხო.სტე	და იყო მაშინ სიხარული დიდი მამათაჲ, და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს: არაოდეს ყოფილ არს ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა ესევითარი საკჳრველი.
მათგან	ცხო.სტე	ხოლო ყოველი კრებული ერისაჲ მიიღებდეს მათგან სარწმუნოებით ევლოგიასა სამოსლისა და თმისა მათისაგან საკურნებელად და დაადგრეს მუნ სამ დღე.
იგი	ცხო.სტე	ხოლო ძმანი იგი იხარებდეს და მხიარულ იყვნეს და იღჳძებდეს და ჰმადლობდეს მჴსნელსა, რომელმან უჩუენა მათ ჴსნაჲ მოხათა თჳსთაჲ სამართლად.
მისა	ცხო.პავ	მიეძინა ძილითა ტკბილითა, და მოვიდა მისა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა: პაელე, უკუეთუ შემძლებელ ხარ ყოფად, ვითარცა სუეტი ნათლისაჲ, რომელი უძღოდა ძეთა ისრაჱლისათა, ჰმსახურებდ მღდელობასა, რამეთუ მღდელობისა მიერ აიჴოცნეს თანანადებნი სოფლისანი.
მისგან	ცხო.პავ	და ვითარ ესმა ესე, განეღჳძა ძილისა მისგან და იყო იგი შეძრწუნებულ ფრიად.
მას	ცხო.პავ	და მადლი ღმრთისაჲ, რომელი უძღჳს ნების-მყოფელთა მისთა, მიუძღუა მას ურაჰად ქალაქად.
მათდა	ცხო.ანტ	ამისთჳს არა ჯერ-არს მორჩილებაჲ მათდა, არამედ დაღაცათუ გჳთხრობდენ, გარე-მიქცევაჲ ჯერ-არს, რამეთუ არა გჳჴმს ჩუენ ესე ამათი.
იგი	ცხო.პავ	ხოლო პავლე არა იცოდა ჴელთა საქმჱ და ყო თავი თჳსი მუშაკ და ამიზდებნ იგი თავსა თჳსსა რაჲ დღე ას ფოლად და ჴუეზად ერთად პურად.
იგი	ცხო.პავ	და პური იგი შეჭამის, ხოლო ფოლსა მას დაჰკრებნ ვიდრე პარასკევად დღედმდე.
იგინი	ცხო.ანტ	რაჲ საკჳრველ არს, უკუეთუ უმწულილჱსთა იჴმევენ ჴორცთა უფროჲს კაცთასა, რომელთა იწყიან სლვად, იხილნიან იგინი გზასა ზედა და წინაჲსწარ მოუძღჳან სრბით და უთხრიან.
მისა	ცხო.ანტ	ესე მჴედარმანცა წინაჲსწარ უთხრის მისა, რომელი ვალნ მკჳრცხლ, რომლისაგან არცაღა ესრჱთ საკჳრველ არს მათი, რამეთუ არაჲ არა-ყოფილი წინაჲსწარ იციან, გარნა მხოლომან ღმერთმან ყოველივე წინაჲსწარ იცის, ვიდრე ყოფადმდე მათა.
მათ	ცხო.პავ	და კჳრიაკესა დღესა იყიდის ხილი და მივიდის სასნეულოსა სახლსა მამათასა და დედათასა და განუყვის მათ და იტყჳნ, ვითარმედ: ღმერთი უცხოთა და სნეულთა შოვრის იყოფის, და მე მიღირს, რაჲთა ვყო ნებაჲ მისი, რომელმან-იგი შემქმნა მე კაცად.
მათგან	ცხო.ანტ	ესე მდინარისათჳს წყლისა ყვიან, რაჟამს შევალობედ, რამეთუ იხილნიან დიდნი წჳმანი საზღვარსა ჰინდოეთისათა და იციედ, რამეთუ მათგან აღდგის მდინარჱ და ვიდრე მოსლვადმდე ეგჳპტედ წყლისა წინა-წარმოუსწრიან და უთხრიან ესე.
მას	ცხო.პავ	იყო ქალაქსა მას შინა კაცი კეთილად მოჴსენებული, და იყო იგი ხუცესი ეკლესიასა ღმრთისასა და სახელი – იოვანე.
იგი	ცხო.პავ	არამედ აფუცა იგი მამამან მისმან, მო-რაჲ-კუდებოდა იგი, რაჲთა არა დაუტევნეს ძმანი თჳსნი, ნუუკუე შეემთხჳოს მათ ბოროტი, და მოჰჴადოს ღმერთმან მათთჳს.
მას	ცხო.პავ	ამას კაცსა უნდა შჱნებაჲ რაჲმე დღესა ერთსა სახლსა შინა თჳსსა, და უჴმდეს მას მუშაკნი.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ შთავიდა იგი კრებად ძიებად მუშაკთა, და ნებითა ღმრთისაჲთა მოხუდა მას პავლე, და ეზრახა მას.
მას	ცხო.პავ	და პავლე ჰრქუა მას: ძმაო, უკუეთუ მომცე რაჲ დღე ასი ფოლი და ერთი ჴუეზაჲ პური, მე ვიქმოდი შენ თანა, რაჲზომ-იგი ღმერთმან ძალი მომცეს.
იგი	ცხო.პავ	და წარიყვანა იგი მის თანა თჳსა სახედ.
მის	ცხო.პავ	და იქმოდა მის თანა ვიდრე მზისა დასლვამდე.
მას	ცხო.პავ	და ევედრა მას, რაჲთა პირი იჴსნას მის თანა.
მან	ცხო.პავ	ხოლო მან არა ინება, არამედ ჰრქუა მას: მომეც მე მიზდი ჩემი, და მშჳდობაჲ იყავნ შენ თანა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: მართლიად გეტყჳ, არარას მიგცემ მიზდისა შენისაგანსა, ვიდრემდის საქმჱ ჩემი ყოველი განიშორო.
იგი	ცხო.პავ	ხოლო იოვანე იტყოდა გულსა თჳსსა, ვითარმედ: ამით სახითა ვიპყრა იგი ჩემ თანა, და იყოს იგი ძმად ჩემდა უკუნისამდე.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: გაფუცებ მზესა შენსა, ძმაო, რაჲთა პური იგი ოდენ მომცე, რომელსა ზედა დაზავებულ ვიყავ.
მას	ცხო.პავ	და მისცა მას პური იგი.
მას	ცხო.პავ	რაჲთა ილოცვიდეს მუნ შინა მარტოჲ, და შეუდგა მას იოვანე ფარულად და იხილა იგი აღმავალი მთასა მაღალსა მარჯუენით კერძო მის ქალაქისა.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარცა იხილა იოვანე ვეშაპი იგი გარჱთ, იწყო ღაღადებად და იტყოდა: მამაო, მტერი შენი!
იგი	ცხო.პავ	ხოლო პავლე არად შეჰრაცხა იგი და არცა განწყჳდა ლოცვაჲ თჳსი.
მას	ცხო.პავ	და იხილა იოვანე მას ჟამსა ელვაჲ გარდამომავალი ზეცით, და შევიდა ქუაბსა მას, დაეცა ვეშაპსა მას და განაპო იგი.
იგი	ცხო.პავ	მაშინ აღდგა პავლე ლოცვისა მისგან და ჰრქუა იოვანეს: რაჲსათჳს, ძმაო, ჴმა-ყავ, ოდეს იხილე მტერი იგი ნათესავისა ჩუენისაჲ, გინა ვინ მოგიყვანა შენ აქა?
იგინი	ცხო.პავ	და იგინი გეტყოდეს შენ: განძლიერდი, იოვანე და ნუ გეშინინ, რამეთუ ძალითა უფლისა შენისაჲთა დასთრგუნო გუელი და ღრიაკალი და ყოველი ძალი მტერისაჲ.
მათ	ცხო.პავ	და ვითარ მყუვარ ჟამ ილოცვიდეს იგინი, აჰა ესე სახილავნი მტერისანი პირად-პირადნი: გარე-მუადგეს მათ გუელები ჯარბები, ლომები და ვეფხები იბრდღუნიდეს წმიდათა მათ მიმართ.
მათ	ცხო.პავ	მაშინ წმიდათა მათ აღიხილნეს თუალნი თჳსნი ზეცად, რაჲთა მოვიდეს მუნით ჴსნაჲ სულთა მათთაჲ.
მას	ცხო.პავ	აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი ზეცად პავლე და თქუა: უფალო ჩემო და ღმერთო ჩემო ძლიერო დაუსაბამოო, რომელი იყავ წინაწარმეტყუელთა თანა და მოციქულთა თანა, და ყოველთა წმიდათა შენთა შოვრის შენ პევშითა შენითა ასწყე მიწაჲ ქუეყანისაჲ და ძალითა შენითა დაადგინენ ზღუანი, სასწორითა შენითა ასწონენ მთანი და მკლავითა შენითა დააფუძნე ქუეყანაჲ და დაჰბადე მას ზედა კაცი, შენ, რომელმან დასთრგუნე ეშმაკი წინაშე მოციქულთა შენთა.
იგი	ცხო.პავ	მაშინ ყოველნი იგი უჩინო იქმნნეს, გარნა ლომებისა მის და ვეფხებისა, რაჲთა გამოჩნდეს მათ ზედა ძალი იოვანეს ლოცვისაჲ.
მათ	ცხო.პავ	და ვითარ მიხედნა მათ იოვანე, ვითარ ურცხჳნოდ დგეს კართა ზედა მის ქუაბისათა.
მათდა	ცხო.პავ	და მუნთქუესვე მოვიდა მათდა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა: არა აღმოგიკითხავსა, რ˜ლისა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: არა განვაშორო შენგან მადლი ჩემი.
იგინი	ცხო.პავ	და კუალად: ბანაკი ანგელოზთა უფლისათაჲ გარე-მოადგს მოშიშთა მისთა, და იჴსნნეს იგინი უფალმან.
იგი	ცხო.პავ	და მუნთქუესვე წარვიდეს მჴეცნი იგი.
მას	ცხო.პავ	და ვითარცა იხილა პავლე, რაჲ-იგი იქმნა, დავარდა პირსა ზედა თჳსსა წინაშე იოვანჱსა და ჰრქუა მას: ვჰმადლობ ღმერთსა, ძმაო ჩემო, რამეთუ ღირს მყო კურთხევად მონისა მისისა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: ძმაო ჩემო, რაჲ იხილე ჩემ თანა სათნოებათაგანი და ესრჱთ მეტყჳ მე?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: ვიხილე, რამეთუ შეგიყენებიან ერთსა ქუაბსა ათორმეტნი კაცნი წმიდანი და ზრდი მათ პურითა და წყლითა, რაჲთამცა იყავ ზიარ საქმეთა მათთა, და სხუანიცა საქმენი მოგიგიან წინაშე ღმრთისა.
მათთჳს	ცხო.პავ	ვითარ ესმა ესე იოვანეს, დაუკჳრდა საიდუმლოთა მათთჳს სულისა წმიდისათა, რომელი გამოუცხადებს წმიდათა ყოველსა ადგილსა.
იგი	ცხო.პავ	რამეთუ ეპისკოპოსი ხარ პონტოჲსა ქალაქისაჲ, და შენ ზედა აღესრულოს თქუმული იგი, ვითარმედ: გუაქუს ჩუენ საფასჱ კეცის ჭურებითა, რომელ არს სული ღმრთისაჲ და იყოფის წმიდათა თანა?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: ვინ გითხრა ესე შენ, ესე არა არს.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: ეკრძალე, ძმაო, ნუუკუე სათნოებათა შენთა ფარვისათჳს განამტყუვნო სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: არა არს საიდუმლოჲ, რომელი არა განცხადნეს, და არცა დაფარული, რომელი არა საცნაურ იქმნეს.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: ვინ გაუწყა შენ, ვითარმედ მე ეპისკოპოსი ვარ?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: ვინცა შენ იგი გითხრა, ვითარმედ მისხენ მე ათორმეტნი წმიდანი ქუაბსა შინა, მანვე მითხრა, ვითარმედ შენ ეპისკოპოსი ხარ.
იგი	ცხო.პავ	ვითარცა ესმა ესე, აკურთხა ღმერთი და მოიჴსენა თქუმული იგი, ვითარმედ: საიდუმლოჲ მე და შვილთა სახლისა ჩემისათა.
მათ	ცხო.პავ	მაშინ ჰმადლობდეს და ადიდებდეს ღმერთსა და შთამოვიდეს მუნით და იფიცნეს ურთიერთას, რაჲთა არავის უთხრან, რაჲ-იგი იყო მათ შოვრის, ვიდრემდის განიშორნენ ურთიერთას გინა სიკუდილითა, გინა წარსლვითა სხუად ქალაქად, არა თქუან საიდუმლოჲ ესე.
მის	ცხო.პავ	ხოლო იოვანე იწყო ვედრებად პავლჱსა, რაჲთა იყოფოდის მის თანა.
მან	ცხო.პავ	და მან არა ისმინა მისი, არამედ ჰრქუა მას: უკუეთუ მიჯმნე მე წარსლვად საქმესა ჩემსა, მე ვიყო მეგობარ შენდა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: წარვედ და იქმოდე, ვითარცა გნებავს, და ოდეს შემწუხრდეს, მოედ და განისუენე სახლსა შინა ჩემსა.
მათ	ცხო.პავ	და უკუეთუ გინდეს, აღვიდეთ წმიდათა მათ თანა, დავადგრეთ ქუაბსა მას შინა, გინა განვისუენოთ ეკლესიასა მას ღმრთისასა ვიდრე განთიადმდე.
მას	ცხო.პავ	ხოლო პავლე ესე საზღვარი დაუდვა, რაჲთა ოდეს იყოს ჟამი ზამთრისაჲ, და საქმჱ არა იპოებოდის, აღვიდენ და ქუაბსა მას შინა დაიზამთრონ წმიდათა მათ თანა.
მას	ცხო.პავ	და ოდეს მოიწიოს ზაფხული და ჟამი საქმისაჲ, წარვიდეს თჳსსავე მას საქმესა პირველსა.
მას	ცხო.პავ	და ნება-ჰსცა ამას ზედა იოვანე, ხოლო იოვანე ევედრა პატიოსანსა რაბულას ეპისკოპოსსა, რაჲთა უჯმნას მას, და აღასრულოს ნებაჲ თჳსი.
მას	ცხო.პავ	ხოლო რაბულა, ეპისკოპოსმან წმიდამან ღმრთისამან, რამეთუ აქუნდა მას შური კეთილთა საქმეთათჳს, უჯმნა იოვანეს და განუტევა იგი მშჳდობით და ჰრქუა მას: წარვედ და ჩემთჳსცა ლოცვა-ყავ.
იგინი	ცხო.პავ	და ესრჱთ ჰყოფდეს იგინი: ზამთრის მთასა ღმრთისასა იყოფოდიან და ზაფხულის შთავიდიან ქალაქსა ღმრთისასა.
მას	ცხო.პავ	დღესა ერთსა, ვითარ აღვიდეს მთად, რაჲთამცა მუნ დაიზამთრეს, იხილა პავლე ძმაჲ თჳსი იოვანე, რამეთუ ეკიდა მას საჴმარი მათი, და შეწუხნა მას ზედა და ჰრქუა: ძმაო, ამისთჳს მოვედა ქუეყანით ჩემით, რაჲთა სხჳსა ოფლითა მე განვისუენებდე?
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ მიიღო იგი მის წინაშე, და დადვა წინაშე უფლისა და თქუა: უფალო ჩემო და ღმერთო ჩემო, რაჟამს-იგი უნდა ნებასა შენსა, ხუთითა პურითა მრავალნი ათასნი განაძღნა უდაბნოსა ზედა და აწ, უფალო, მოავლინე ნიჭი მადლისა შენისაჲ და აკურთხე პური ესე, რაჲთა ჭამონ ამისგან მონათა შენთა და განძღენ და ადიდონ სახელი შენი კეთილი და ტკბილი.
იგი	ცხო.პავ	და აიღო პური იგი და დადვა ყურესა ერთსა მის ქუაბისასა.
იგი	ცხო.პავ	და კმა ეყო პური იგი პავლეს და იოვანეს და ათორმეტთა მათ წმიდათა ექუს თუჱ.
მისა	ცხო.პავ	და მისა შემდგომად აღდგა პავლე შოვრის წმიდათა მათ და ევედრებოდა და ეტყოდა: ძმანო ჩემნო, ევედრენით ღმერთსა ჩემთჳს, რამეთუ მნებავს წარსლვის, რაჲთა ვიხილო ადგილი იგი, სადა-იგი ღმერთი ეჩუენა მოსეს.
მას	ცხო.პავ	და აღდგა ერთი წმიდათაგანი სახელით ზჱნუბი და ჰრქუა მას: უკუეთუ წარხჳდე შენ, წარგტყუენონ სარკინოზთა და მრავალნი ძჳრნი შეგამთხჳვნენ შენ, და მისა შემდგომად განბრწყინდეს სარწმუნოებაჲ შენი კრებულსა შოვრის მათსა, ვითარცა ნათელი.
იგი	ცხო.პავ	ხოლო იოვანეს დააშუნდა სიტყუაჲ იგი მისი და ჰრქუა: მეცა წარვიდე შენ თანა, რაჲთა ვილოცო მთასა სინასა, და უკუეთუ შეგუემთხჳოს განსაცდელი მადიამელთაგან, ვიყვნეთ ჩუენ ერთად და დავითმინოთ.
მისა	ცხო.პავ	და მისა შემდგომად იკურთხნეს წმიდანი იგი ერთიერთისაგან, და გამოვიდეს პავლე და იოვანე და წარემართნეს მთად ღმრთისა.
მათ	ცხო.პავ	და ვითარ მიიწივნეს მახლობელად მთასა სინასა, შეემთხჳვნეს მათ სარკინოზნი და შეიპყრნეს და შთაიყვანნეს იგინი ადგილსა მას, რომელსა ჰრქჳან ლიმრინ.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ მიეახლნეს ბანაკსა მათსა, შეკრნეს წმიდანი იგი, დასხნეს კარავსა შინა და იტყოდეს, ვითარმედ ესე შესაწირავნი იყუნენ ღმერთთანი.
იგინი	ცხო.პავ	ხოლო ღმერთმან სწავლნა მონანი თჳსნი და არა სრულიად მისცნა იგინი ჴელთა მტერთასა.
მას	ცხო.პავ	და განიღჳძეს მშობელთა მისთა ჴმასა მას მისსა ზედა და ჰკითხეს მიზეზი ყივილისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.პავ	და იგი უმეტჱს ღაღადებდა და თქუა: ცეცხლი გამოვალს კაცთა იმათგან და მეცემის პირსა ჩემსა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: გნებავსა, რაჲთა დასცხრეს შენგან ცეცხლი იგი?
იგი	ცხო.პავ	და მუნქუესვე მირბიოდა ქალი იგი და განჴსნნა საკრველნი მათნი და თქუა: ჰე, უფალო, რომელმან ღმერთმან განმარინოს მე განსაცდელისა ამისგან, მრწამს მე, იგი არს ღმერთი ჭეშმარიტი.
იგი	ცხო.პავ	და აწ შენ, უფალო, მოგუეც მადლითა შენითა, რაჲთა კეთილად საქმითა განვწმიდოთ იგი.
მას	ცხო.პავ	და რაჲთა მოიხუნეს ნაყოფნი სიმართლისანი, ჰე, უფალო, რომელმან ნათელ-იღე იორდანესა და განსწმიდე ნათლისღებაჲ მოსატევებელად ცოდვათა ძეთა კაცთაჲსა, აკურთხე, უფალო, წყალი ესე, და რომელნი ნათელს-იღებენ მას შინა, განიძარცუვენ ძუელსა მას კაცსა და შეიმოსენ დედისაგან ახლისა განწმედილისა ცეცხლითა და სულითა წმიდითა მწინკულსა მას ნათესავისა ჩუენისასა.
მას	ცხო.პავ	მაშინ ნათელ-სცა ქალსა მას სახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა, და მუნქუესვე განიკურნა ქალი იგი ვნებისა მისგან.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ იხილეს მშობელთა მისთა და სიმრავლემან ერისამან, რომელნი იყვნეს მუნ, საკჳრველი იგი, რომელი იქმნა, ჰრწმენა ყოველთა უფალი ჩუენი და ნათელ-იღეს და აღიარნეს ცოდვანი მათნი.
იგი	ცხო.პავ	და შეიპყრეს ვითარ სამეოცდაათი სული მამანი და დედანი და შეკრნეს იგი ჯაჭჳთა და საპყრობილესა შესხნეს იგინი.
იგი	ცხო.პავ	და კუალად წმიდანიცა იგი შეკრნეს მაგრიად და განიყვანნეს იგინი გარე ბანაკსა მას, ადგილსა მას, რომელსა იყო დანაკისკუდოანი ფრიად, და მისგან იყო ცხორებაჲ მათი.
მას	ცხო.პავ	და იყო შოვრის დანაკისკუდოანსა მას ხჱ ერთი მაღალი და შუენიერი ფრიად.
იგი	ცხო.პავ	და მიიყვანნეს წმიდანი იგი ქუეშე მისა, რაჲთამცა მოკლნეს იგინი მუნ.
მას	ცხო.პავ	მაშინ აღდგა იოვანე და ჰრქუა მთავარსა მას მათსა: მიბრძანე, რაჲთა ვიტყოდი შენ თანა, რაჲ არიან ხენი ესე თქუენ შოვრის?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას მეფემან: ღმერთნი არიან ამის ყოვლისა ბანაკისანი.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: შემოკრიბენ ყოველნი მოყუასნი შენნი აქა წინაშე ღმრთისა თქუენისა, და ჩუენცა უჴმოთ ღმერთსა ჩუენსა, და იბრძოლნენ ურთიერთას იგინი, და რომელმან ჰსძლოს, განარინოს ერი თჳსი.
მას	ცხო.პავ	და ჰრქუა მას მეფემან: კეთილად სთქუ.
იგი	ცხო.პავ	გევედრები, რაჲთა მოავლინო რისხვაჲ შენი ხესა ამას ზედა, და აღიფხურეს იგი ძირითურთ მისით, რაჲთა არა სცთებოდიან მის მიერ მრავალნი.
მათ	ცხო.პავ	და მუნთქუესვე ეცა ქარი ფიცხელი ფინიკთა მათ და აღფხურნა იგინი ძირითურთ.
იგინი	ცხო.პავ	დაიწუნეს იგინი ვითარცა ცეცხლითა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა იოვანე მეფესა მას: გრწამსა აწ ანუ, რაჲთა დაიწუას ყოველი ფინიკი ესე და წარწყმდეს ყოველი როჭიკი თქუენი მისგან?
იგი	ცხო.პავ	და თქუა მეფემან: მრწამს, ვითარმედ ქრისტემან მოგავლინნა ქუეყანასა ამას, რამეთუ იგი არს ჭეშმარიტი ღმერთი, რაჲთა გამოგჳყვანნეს საცთურისაგან ამის ბნელისა.
იგი	ცხო.პავ	მაშინ აღდგეს წმიდანი იგი და შექმნეს სამონათლოჲ და ნათელ-სცეს მეფესა და მთავართა მისთა და ყოველსა ერსა მისსა.
იგი	ცხო.პავ	და წარავლინა მეფემან და განათავისუფლნა პყრობილნი იგი, რომელთა-იგი პირველად ნათელ-ეღო, და მისცა მეფემან წმიდათა მათ კარავი დიდი, რაჲთა ყონ იგი ეკლესიად ერისა მისთჳს.
მათ	ცხო.პავ	და ასწავეს მათ სარწმუნოებაჲ და უკურთხნეს მათ ხუცესნი და დიაკონნი და ეგრჱთ წარემართნეს მთად სინად.
იგი	ცხო.პავ	ხოლო შეწუხნა მეფჱ იგი და მთავარნი მისნი და ერი იგი წმიდათა მათ განშორებისა მათგან.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ მიიწივნეს მთასა სინასა, აღვიდეს ადგილსა მას, რომელსა ღმერთი ეჩუენა მოსეს, და დაყვეს მუნ ხუთი დღჱ და ხუთი ღამჱ ლოცვასა შინა, ვიდრემდის მოიწია მათა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა: შეუწირავს ღმერთსა გზაჲ ესე თქუენი.
იგი	ცხო.პავ	და შევიდეს ქუაბად, რომელსა შინა იყო მოსე, თავი იგი წინაწარმეტყუელთაჲ, და მოვლეს ყოველი იგი ადგილი და იხილნეს უმრავლჱსნი მონაზონნი, რომელნი იყოფოდეს მთასა მას.
მათ	ცხო.პავ	გეტყჳ შენ, ვითარმედ: შჳდნი ძმათა მათ ჩუენთაგანნი რომელნი დაუტევენით ქუაბსა მას შინა, შეუსუენებიეს.
მას	ცხო.პავ	ვიხილე, რამეთუ ათორმეტი რტოჲ აღმოსცენდა ქუაბსა მას შინა.
იგინი	ცხო.პავ	და მოუჴდეს ორნი კაცნი სპეტაკითა მოსილნი და მოჰკუეთნეს მათგანნი შჳდნი რტონი და წარიხუნეს და დაჰნერგნეს იგინი სამოთხესა მას შინა ღმრთისასა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: ჰე, ძმაო, წარვიდეთ.
მისთჳს	ცხო.პავ	არამედ მგონიეს, ვითარმედ მოგეჴსენა მიზდებით შრომაჲ და მისთჳს ეგრჱთ ისწრაფი.
იგინი	ცხო.პავ	და ვითარ ვიდოდეს იგინი გზასა თჳსსა, მიიწივნეს იგინი მიმწუხრი მთასა ერთსა.
მას	ცხო.პავ	და იყო მთასა მას ზედაკერძო ხჱ ერთი მაღალი, და მას ზედა კაცი ვინმე და ვითარ-იგი ჴმა-უყვეს მას: „გუაკურთხენ, მამაო“, და არაჲ მიუგო მათ.
მას	ცხო.პავ	ვითარ ესმა ნეტარსა მას, რომელი იყო ხესა მას ზედა, სახელის-დებაჲ ქრისტესი, განიხარა სიხარულითა დიდითა, რამეთუ იხილნა ძმანი თჳსნი მოსრულნი მისა.
მათ	ცხო.პავ	ჰრქუა მათ: მოხუედითა მშჳდობით მონანი ეგე ქრისტესნი?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას იოვანე: მამაო, რაჲსათჳს გამოირჩიე საქმჱ ეგე, რაჲთა სდგე თავსა ზედა ამათ ხეთასა, ანუ რავდენი წელი გაქუს შრომასა ამას შინა?
მან	ცხო.პავ	ხოლო წმიდამან მან თქუა: ვფუცავ სიყუარულსა თქუენსა, ძმანო ჩემნო, რამეთუ მაქუს ადგილსა ამას ოცდათხუთმეტი წელი, არავის უხილავ მე გარნა ორთა ხოლო კაცთა, რომელთა მომართჳან ჟამითი-ჟამად პური და წყალი.
იგი	ცხო.პავ	და მეცა თქუენებრვე გზა-მეცა და თანა-წარვიდოდე ადგილსა ამას, ვითარ-ესე აწ თქუენ, და ვპოვე აქა კაცი მოხუცებული, სახელით აბრაჰამ, წინამძღუარი მძოვართაჲ, და დგა იგი ხესა ამას ზედა.
მის	ცხო.პავ	და ვითარცა მიხილა მე, დამიყენა მე მის თანა სამ დღე და მითხრობდა მე ბრძოლათა მათ, რომელნი შეემთხუეოდეს სულთაგან არაწმიდათა, და სიმდაბლესა მას, რომელი მოიპოვა სულმან მისმან ღმრთისა მიერ შემდგომად ბრძოლისა მის.
იგი	ცხო.პავ	და შთამოვიღე და დაჰვმარხე იგი.
იგი	ცხო.პავ	და შეიყუარა სულმან ჩემმან სიმარტივჱ იგი სულისა მისისაჲ.
მანვე	ცხო.პავ	ღმერთმან, რომელმან მომავლინა ნეტარისა აბრაჰამისა, მანვე აწ თქუენ მოგავლინნა ჩემდა.
მის	ცხო.პავ	და ვითარცა სამი დღჱ დავყავთ მის თანა, შეჰვედრა სული თჳსი ღმერთსა და გჳბრძანებდა ჩუენ და განგუაკრძალებდა და გჳთხრობდა საქმეთა, რომელნი მოწევნად არიან ნათესავსა ზედა კაცთასა.
მას	ცხო.პავ	და ვითარცა აღმოუტევა სული თჳსი, და აღვჴედით ხესა მას, და ემოსა მას სამოსელი ძაძისაჲ, და ვპოვეთ მუნ ფსჳრიდი ერთი, რომელსა შინა იდვა მცირედ პური და ოსპნი დამბალი, და სარწყული ერთი წყალი ზე ეკიდა.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ გარდამოვიღეთ იგი, რაჲთამცა დაჰვმარხეთ, აჰა ესერა ერი მრავალი მოვიდოდა, რომელთა აქუნდა სანთლები ბრწყინვალჱ და საცეცხურები და გუკითხეს ჩუენ, ვითარმედ: სადა არს მოწამჱ იგი, რამეთუ გუეჩუენა ჩუენ, და გარდამოვივლინენით ბრძანებით, რაჲთა პატივ-ვსცეთ მოწამესა მას.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ ესე გუესმა, გულისხმა-ვყავთ, ვითარმედ სახილავი იგი, რომელი ვიხილეთ, წმიდისა მისთჳს შესუენებულისა იყო.
მას	ცხო.პავ	და განვსძარცუეთ მას ძაძაჲ იგი და ვსცხეთ მას ზეთი სიწმიდისაჲ და კუალად შევჰმოსეთ ძაძისა იგი სამოსელი და საბეჭური იგი მისი და შთავდევით ლუსკუმასა, სადა ისხნეს ძუალნი ნეტარისა აბრაჰამისნი, და თანა შთაუსხენით და მივეცით იგი მღდელთა მათ, რომელნი იყვნეს ერისა მის თანა.
იგი	ცხო.პავ	და წარვედით ჩუენ გზასა ჩუენსა და წარმოვიღეთ ფსჳრიდი იგი და სარწყული ნეტარისაჲ მის ჩუენ თანა ევლოგიად, და კურნებანი მრავალნი აჩუენნა ღმერთმან წყლისა მისგან ლოცვითა მის ნეტარისაჲთა.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ ვლეთ უდაბნოსა მას ხუთი დღჱ, მივიწიენით ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ლოდი იაკობისი, და ვპოვენით მუნ კაცნი მძოვარნი, რომელთა ჰქონდეს საქმენი შუენიერნი წინაშე ღმრთისა და კაცთა.
მათ	ცხო.პავ	და ესუა მათ მამასახლისი, და სავსე იყო სული მისი მადლითა ღმრთისაჲთა.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ ვიხილენით იგი, დავცჳვენით პირთა თჳსთა ზედა წინაშე მათსა და ვიკურთხენით მათგან.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: და ვინ გითხრა შენ, მამაო, ვითარმედ მთით ღმრთისაჲთ მოვალთ?
მას	ცხო.პავ	მიუგო მას სტეფანე: ყოველი გზავნაჲ თქუენი ცხად არს წინაშე ჩემსა, ვინაჲთგან გამოხუედით ურაჰით, არამედ დუმენით.
მისსა	ცხო.პავ	და ვითარ მწუხრისაჲ ვილოცეთ, მისსა შემდგომად დაგჳგეს ჩუენ სერი.
იგი	ცხო.პავ	და აღიღო პური იგი და მისცა ჴელთა პავლჱსთა და ჰრქუა მას: მიიღე, მამაო, რამეთუ ეპისკოპოსი ხარ.
მისა	ცხო.პავ	მაშინ პავლე შეუპყრნა მუჴლნი მამასახლისსა და იწყო სიტყუად მისა: ნუ მამხილებ მე, მამაო, რაჲთა არცა მე გამხილო.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ ესმა ესე მამასახლისსა მას, მოსცა კურთხევაჲ.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: რამეთუ შენ გიპყრიეს დედაკაცი ძმათა შოვრის ათექუსმეტით წლითგან.
მას	ცხო.პავ	ვითარ იხილა სტეფანე, რამეთუ განცხადნა საქმჱ იგი, აღდგა შოვრის კრებულსა მას წმიდათასა და თქუა: ძმანო ჩემნო, ისმინეთ სიტყუაჲ ჩემი: მეწამების მე უფალი დაბადებულთაჲ, რამეთუ არა ვტყუვი.
იგი	ცხო.პავ	და იყო იგი შჳდის წლის, ტიროდა იგი და ღაღადებდა.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ მესმა მე ესე, შემეწყალა მე იგი, ნუუკუე მჴეცმან შეჭამოს, და ვიპყარ იგი დღესამომდის.
იგი	ცხო.პავ	და არს იგი ამბა მათე, რომელსა უწოდით საჭურისი, და იცნით სრულნი იგი სათნოებანი ქრისტეს მიერ.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუეს მას ძმათა მათ: მამაო, ოდეს არა ვიცოდეთ საქმჱ ესე, ზოგად ვიყოფოდეთ და არარაჲ გუევნებოდა.
მის	ცხო.პავ	ხოლო აწ ვერ შემძლებელ ვართ ყოფად მის თანა, რაჲთა არა შევცჳვეთ, რაჲ-იგი ღმერთსა არა სათნო-ეყოს.
მათ	ცხო.პავ	ჰრქუა მათ მამასახლისმან ტირილით: ძმანო ჩემნო, არს ესე ათექუსმეტი წელი, ვინაჲთგან ვისწრაფი, რაჲთა დავიცვე ტარიგი ესე ქრისტესი, და არს იგი სიმძაფრესა ოდენ სიჭაბუკისასა.
იგი	ცხო.პავ	მიიდევით ეგე თქუენ, რაჲთა არა მომჴადოს იგი ღმერთმან დღესა მას უკუანაჲსკნელსა, და გაუტეო ეგე.
მათ	ცხო.პავ	ჰრქუა მათ წმიდამან იოვანე, რაჟამს იხილა საქმისაჲ მის განდიდებაჲ, რამეთუ ყოველნი აღშფოთნეს: ძმანო ჩემნო, მოვედით, დავიმარხოთ დღჱ ესე და მწუხრი, ღამჱ ვათიოთ, და ნებაჲ ღმრთისაჲ იყოს.
მან	ცხო.პავ	და ვითარ შოვაღამესა ოდენ იყო, შეჰვედრა ჭაბუკმან მან სული თჳსი ღმერთსა, და ეგრჱთვე წარვგრაგნეთ სამოსლითურთ და დაჰვმარხეთ ლოდსა მას თანა, რომელსა მიაყრდნა თავი თჳსი იაკობ, რაჟამს-იგი წარვიდოდა ქარანად.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ მოვილოცენით წმიდანი ადგილნი, წარვედით ურაჰად ქალაქად კურთხეულად და ვპოვეთ, რამეთუ გარდაცვალებულ იყვნეს შჳდნი იგი წმიდათა მათგანნი, რომელნი იყვნეს ქუაბსა მას შინა, ვითარცა-იგი წინაჲსწარვე თქუა პავლე.
მათ	ცხო.პავ	უკუეთუ გნებავს, სახლსა ჩემსა ვიყვნეთ, და თუ გინდეს, აღვიდეთ ქუაბად წმიდათა მათ თანა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: უკუეთუ გნებავს განსუენებაჲ ჩემი, მიტევე, რაჲთა ვიქმოდი მუშაკთა თანა, და მწუხრი ვიდრე განთიადმდე აღვიდეთ წმიდათა მათ თანა.
მის	ცხო.პავ	იყო ურაჰას შინა კაცი პატიოსანი და მთავარი მის ქალაქისაჲ.
მას	ცხო.პავ	და ესუა მას ცოლი, და იყო მის თანა სალმობაჲ მძიმეჲ მტერისა მანქანებითა ათცამეტ წელ.
მას	ცხო.პავ	და ეჩუენა კაცსა მას მორწმუნესა: უკუეთუ გნებავს განკურნებაჲ ცოლისა შენისაჲ, წარვედ შოვაღამესა და დადეგ კართა ეკლესიისათა პირველ ლოცვისა დაწყებისა და თქუ: პავლე, პავლე!
მან	ცხო.პავ	და რომელმან ჴმა-გცეს, წარიყვანე შენ თანა სახიდ შენდა, და მან დასდვას ჴელი მისი ცოლსა შენსა, და განიკურნოს იგი.
იგი	ცხო.პავ	და მადლმან ღმრთისამან დააყენა იგი არა აღსლვად დღეთა მათ წმიდათა მათთა თანა.
იგი	ცხო.პავ	აღდგა კაცი იგი და წარიყვანნა ორნი მსახურთა მისთაგანნი და შთავიდა ეკლესიისა კართა შოვაღამესა ოდენ და ჴმა-ყო: პავლე, პავლე!
მან	ცხო.პავ	და მიუგო მან და თქუა: რაჲ გნებავს?
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას კაცმან მან: მომეახლე, რამეთუ მიჴმს რაჲმე შენგან.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ მიეახლა, ჰრქუა მას: მესმა შენთჳს, რამეთუ მუშაკი ხარ და რამეთუ განუსუენი, რომელთა-იგი უქმოდი, და მიც მე საქმარი სახლსა შინა ჩემსა.
იგი	ცხო.პავ	წარმოვედ ჩემ თანა და მოქმენ საქმჱ იგი ჩემი, და მე მიგცე მიზდი შენი.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: რაჟამს გამოაბრწყინოს ღმერთმან ნათელი მისი დაბადებულთა თჳსთა ზედა, მოვედ და მე წარვიდე შენ თანა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას კაცმან მან: არა, არამედ აწ წამოვედ.
იგი	ცხო.პავ	და წარიყვანა იგი სახიდ თჳსა და წარადგინა ცხედარსა ცოლისა თჳსისასა და ჰრქუა მას: ესე არს ნაშჱნები, რომელი დარღუეულ არს, დაცემულ, და ძალ-უც ქრისტესა, რაჲთა აღაშჱნოს ესე ჴელითა შენითა.
მას	ცხო.პავ	უფალმან შენმან აღაშჱნა სასუენებელი, და მტერი მოვიდა და დაადგრა მას შინა და დაარღჳა.
მათ	ცხო.პავ	ჰრქუა მათ: მომართჳთ ზეთი.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ მუართუეს, მოიღო და დაისხა ნებსა თჳსსა და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და თქუა: უფალო ჩუენო იესუ ქრისტე, ღმერთო მწეო, რომელნი გხადიან ჭირსა შინა თჳსსა, შენ, რომელმან იხილე სალმობაჲ ადამისი და დასდევ წყლულსა ზეთი ნათლისღებითა წმიდითა და განჰკურნე იგი წყლულებათაგან მტერისათა მარჯუენითა შენითა, შენ, უფალო, განჰზომენ ცანი მტკავლითა შენითა მამისა თანა პირველად და მიეც იგი ჯუარისმცუმელთა შენთა, და შეჰმშჭუალეს იგი ჯუარსა სიყუარულითა შენითა ჩუენდა მომართ.
მის	ცხო.პავ	და ვითარ ესე თქუა, ჴმა-ყო ეშმაკმან, რომელი დამკჳდრებულ იყო დედაკაცისა მის თანა, და თქუა: რაჲ ძეს შენი და ჩემი, მონაო ღმრთისაო?
მის	ცხო.პავ	და ვითარ ესმა ესე პავლეს – ჴმაჲ ეშმაკისაჲ მის – ჰრქუა მას: არა მე განგაძებ, არამედ უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე გიბრძანებს, რაჲთა გამოხჳდე დედაკაცისა ამისგან.
მას	ცხო.პავ	ვითარ ესმა ეშმაკსა მას სახელი ქრისტესი, გარდამოაგდო დედაკაცი იგი ცხედრისა მისგან და განსტყორცა ვითარ სამ წყრთა ოდენ და დაუტევა, და არარაჲ ევნო მას, და იდვა დედაკაცი იგი, ვითარცა მკუდარი.
მას	ცხო.პავ	ხოლო პავლე ჰსცხო მას საცხებელი ლოცვისაჲ და მიუპყრა მას ჭამადი.
იგი	ცხო.პავ	და განიკურნა და აღდგა დედაკაცი იგი და მუნთქუესვე წარვიდა და იკურთხა ენკრატისად მონასტერსა შინა.
მას	ცხო.პავ	ჰრქუა მას პავლე: უკუეთუ ისმინო ჩემი, გაგაზრახო შენ.
მან	ცხო.პავ	ხოლო მან შეიწყნარა სიტყუაჲ მისი სიხარულით და ყო, ვითარცა უბრძანა მას პავლე.
იგინი	ცხო.პავ	და გამოჴდეს იგინი კეთილად მონაზონად და კეთილად აღასრულეს განგებაჲ მათი მან და ცოლმან მისმან და შვილთა მათთა, თითუეულმან მონასტერსა თჳსსა, ვითარ-იგი ჯერ-იყო, და ესრჱთ განვიდეს სოფლისა ამისგან.
მის	ცხო.პავ	ხოლო პავლე რაჟამს იხილა, რამეთუ იწყეს მყოფთა მის ქალაქისათა ცნობად მისა, შეეშინა ცუდად-დიდებისაგან და განვიდა იგი ფარულად იოვანჱსგან და წარვიდა იგი ნასიბინდ ქალაქად.
მის	ცხო.პავ	რაჲთა აღესრულოს მის ზედა თქმული იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარმედ: მელთა ჴურელი უჩნს და ფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადა თავი მიიდრიკოს.
მას	ცხო.პავ	ხოლო იოვანე ეძიებდა მას მრავალ დღე და არა პოვა იგი და დაიდვა თავსა თჳსსა, ვითარმედ არა დასცხრეს ძიებასა მისსა, ვიდრემდის მიიწიოს დასასრულსა ქუეყანისასა.
მისა	ცხო.პავ	და მისა შემდგომად შთავიდა ნასიბინდ და მოჲკითხა იგი.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ მიასწავეს მას, სადა-იგი იქმოდა, მივიდა და პოვა იგი, რამეთუ ზე ეკიდა ვარცლი სათიჴჱ და აღვიდოდა იგი კიბესა.
მისგან	ცხო.პავ	და სიხარულისა მისგან ვერღარა ელოდა გარდამოსლვასა მისსა, არამედ იწყო ჴმობად მისა: პავლე, პავლე!
მას	ცხო.პავ	და ვითარ უკმოხედა მას და იცნა იგი, ჰრქუა მას: მელოდე მანდა, ვიდრემდის გარდამოვიდე.
იგი	ცხო.პავ	და ვითარ აღვიდა პავლე, და დადგა ვარცლი იგი კედელსა ზედა და სხჳთ გარდაჴდა იგი, და ვერღარავინ ცნა ადგილი მისი უკუნისამდე.
მისა	ცხო.პავ	ხოლო იოვანე ჰგებდა მრავალ ჟამ, და ვითარ არა გარდამოვიდა მისა, იწყო ძიებად მისა ქალაქსა მას შინა.
მას	ცხო.პავ	ვერ შემძლებელ არს ენაჲ მითხრობად მწუხარებასა მას, რომელსა შინა იყო იგი, და ურვასა.
მას	ცხო.პავ	და ვითარ ეძინა მას ღამესა, ეჩუენა მას პავლე ჩუენებით და ჰრქუა მას: ძმაო იოვანე, ნუ იჭირვი და ნუცა მეძიებ, რამეთუ არღარა იხილო პირი ჩემი ჴორციელად, რამეთუ შენისა ნებისა ყოფისათჳს ვერ წარვწყმიდო საქმჱ იგი, რომლისათჳს დაუტევე ქალაქი ჩემი და გამოვედ.
მათ	ცხო.პავ	აღდეგ და წარვედ ქალაქად კურთხეულად და აღვედ ქუაბად წმიდათა მათ თანა და მუნ მოელოდე ბრძანებასა ღმრთისასა ახლოთა ჟამთა ამიერ სოფლით, და წინაშე უფლისა ჩუენისა ვიშუებდეთ ურთიერთას უკუნისამდე.
მისგან	ცხო.პავ	და ვითარ იხილა ესე იოვანე, განიხარა სიხარულითა დიდითა და ნუგეშინის-იცა ურვისა მისგან და აღდგა და წარემართა ურაჰად სიხარულით.
მათ	ცხო.პავ	და აღვიდა წმიდათა მათ თანა და მათ თანა შურებოდა წინაშე უფლისა.
იგი	ცხო.პავ	და ცხოვნდა იგი რვა თუე და მისა შემდგომად განვიდა იგი სოფლისა ამისგან საჭირველისა.
მას	ცხო.პავ	და აქუნდა მას გჳრგჳნი ძლევისაჲ საყოფელთა მიმართ ზეცისათა ბრწყინვალჱ.
მათ	ცხო.პავ	ლოცვითა მისითა იყავნ წყალობაჲ ღმრთისაჲ ქუეყანასა ზედა მყოფთა მისთა ზედა, და განმრავლდინ მშჳდობაჲ ეკლესიათა და მონასტერთაჲ და განმრავლდინ მათ შოვრის სრულებაჲ სათნოებათაჲ ქრისტჱს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა არს დიდებაჲ და პატივი და სუფევაჲ თანა მამით და ყოვლად წმიდით სულითურთ აწ და მარადის უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მათთჳს	ცხო.ანტ	კაცთაცამცა თქუეს: უკუეთუმცა შემძლებელ იყვნეს სრბად, ვითარცა იგინი, და ვითარცა-იგი მსტოვარი დავითისი აღჴდა მაღალსა და უფროჲს ქუე-მდგომარეთა ხედვიდა იგი მომავალთა, და იგი, რომელ პირველად მორბიოდა, უთხრობდა უპირატჱს სხუათასა, არა თუ არა-ყოფილსა, არამედ მომავალსა და ყოფილსა, ეგრეცა ესენი შრომასა ახუედრებენ და აუწყებენ ურთიერთას, რაჲთამცა აცთუნეს ვინმე, უკუეთუ არა პირველ ღმერთმან შოვრის ურთიერთას რაჲმე ზრახოს წყალთა მათთჳს და მოგზაურთა, წეს-არს ესე ცნობად.
იგი	ცხო.ანტ	არამედ ესრჱთცა და-ვე-ცხრომილ არს საცთური იგი, რამეთუ მოვიდა უფალი, რომელმან მას თანა ზაკულებაჲ იგი მათი და ეშმაკნი განაქარვნა, რამეთუ არარაჲ იციან თავით თჳსით, არამედ ვითარცა მპარავთა რაჲ-იგი იხილიან სხუათა თანა, მასცა უთხრობედ, უფროჲსღა ნეფსით მეტყუელ არიან და არა წინაჲსწარმცნობელ.
იგი	ცხო.ანტ	და მენავეთა და მუშაკთა მერმე მსგავსად ჩუეულებისა იხილიან ჰაერთა განგებულებაჲ და წინაჲსწარ უთხრიან ზამთრისა სიბოროტჱ და ყუდროებაჲ ჰაერთაჲ, და არა თუ მოცემულ ღმრთისა მიერ წინაჲსწარ თხრობაჲ იგი მათი თქუეს, ვითარმედ გამოცდილებით და ჩუეულებით.
მათ	ცხო.ანტ	რაჲ-მე საჴმარ არს მსმენელთა მათ ცნობად ამათგან წინა დღით მომავალისა, ანუ რაჲ სარგებელ არს ესევითართა ცნობად?
მას	ცხო.ანტ	უკუეთუ ყოვლადვე მეცნიერებაჲ გჳნდეს, განვიწმიდნეთ გულნი, რამეთუ მე მრწამს, უკუეთუ ვინმე განიწმიდოს სული ყოვლით კერძო და ბუნებასა დაადგრეს, შემძლებელ არს წინა-მხედველ ყოფად, უფროჲსღა და უშორჱს მხილველ ეშმაკთასა, რამეთუ უვის მას გამომაცხადებელი უფალი ვითარცა-იგი იყო სული ელისჱსი, ხედვიდა უფროჲს გიეზისა გარე-მოდგომილსა ძალსა.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ მოვიდენ თქუენდა ღამე და უნდეს მერმეთა მათ სიტყუად და თქუან: ჩუენ ვართ ანგელოზნი, ნუ ისმენთ მათსა, რამეთუ ტყუვიან: უკუეთუ აქებდენ მონაზონებასა თქუენსა და გნატრიდენ თქუენ, ნუ ერჩით, ნუცა ყოვლად შეიწყნარებთ მათ, გამოიწერეთ ჯუარი თავთა თქუენთა და სახლსა ილოცევდით, იხილნეთ ესენი უჩინონი, რამეთუ მოშიშ არიან და ფრიად ძრწიან სახისათჳს საუფლოჲსა ჯუარისა, რამეთუ მით განაშიშულნა და განაქიქნა მაცხოვარმან.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ ურცხჳნოდ დგენღა და როკვიდენ და ფერად-ფერადად აუცნებდენ, ნუ შეშინდებით, ნუცა შესძრწუნდებით, ნუცა ვითარცა კეთილთა ხედავთ მათ, რამეთუ ხენეშთა მათ და კეთილთა მოსლვაჲ ადვილად შესაძლებელ არს გამოცნობად ღმრთისა მომადლებითა ესრჱთ, რამეთუ წმიდათა იგი გამოცხადებაჲ არა არს შფოთით, რამეთუ არა ჰჴდებოდეს, არცა ღაღადებდეს, არცა ესმეს ვის ჴმაჲ მათი, რამეთუ მყუდროებით და მშჳდობით არიან ესრჱთ, ვითარმედ მეყსეულად სიხარული და მხიარულებაჲ იქმნის და ნუგეშინისცემაჲ სულისაჲ, რამეთუ არნ მათ თანა უფალი, რომელი-იგი არს ჩუენი სიხარული, ხოლო ღმრთისა მამისა ძალი, რამეთუ გულისსიტყუანი მისნი შეუძრწუნებელად და უშფოთველად დაადგრიან, რამეთუ განანათლებნ მათ თავით თჳსით გამოჩინებულთასა მას ხილვად, რამეთუ სურვილი ღმრთისაჲ და მერმეთა მათ კეთილთაჲ მოიწივნიან გულსა მისსა და უნებნ ყოვლად შეყოფაჲ ამათი, თუმცა წარვიდა ამათ თანა.
მას	ცხო.ანტ	უკუეთუ, ვითარცა კაცნი, შეშინდენ კეთილსა მას ხილვასა, მოუსპიან გამოჩინებულთა მათ შიში იგი მეყსეულად სიყუარულითა, ვითარცა-იგი უყო გაბრიელ ზაქარიას და რომელ-იგი გამოუჩნდა ანგელოზი დედათა მათ საუფლოსა მას ზედა საფლავსა და მწყემსთა მათ, ვითარცა სახარებასა წერილ არს: „ნუ გეშინინ“, რამეთუ არს შიში მათი არა თუ შესაძრწუნებელად სულისა, არამედ საცნობელად უმჯობჱსთა მოსლვისა.
იგი	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვინმე იხნილნეთ და შეშინდეთ, და მყის შიში იგი განგეშოროს, და მის წილ იყოს სიხარული გამოუთქუმელი და გულსმოდგინებაჲ და უშიშობაჲ და მოლხინებაჲ და გულის სიტყუათა უშფოთველობაჲ და რავდენი წინაჲსწარ გითხარ, სიმჴნჱ და სიყუარული ღმრთისა მიმართ.
მის	ცხო.ანტ	ნუ გეშინინ და ილოცევდით, რამეთუ სიხარულმან და დაწყნარებამან აჩუენოს მომავალისა მის სიწმიდჱ.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვიეთსამე დაადგრეს შიში, მტერთა მოსლვაჲ არს, რამეთუ არა მოუღიან შიში ესევითართაგან ეშმაკთა, ვითარ-იგი უყო მთავარანგელოზმან გაბრიელ ღმრთისმშობელსა მარიამს და ზაქარიას და რომელ-იგი გამოუჩნდა წმიდასა საფლავსა ზედა დედათა მათ, არამედ რაჟამს იხილიან მოშიში, უფროჲსად აღაორძინიან უცნებაჲ, რაჲთა უფროჲს მით შეაშინონ, და მიერითგან მოუჴდიან, ემღერიედ და ეტყჳედ: დავარდით და თაყუანის-გუეცით ჩუენ.
მათგან	ცხო.ანტ	რამეთუ წარმართნი ესრჱთ შეაცთუნნეს და ესრჱთ საგონებელ იქმნნეს მათგან სახელმტყუვარად ღმრთად.
მისა	ცხო.ანტ	რაჟამს-იგი ესევითართა მისა მიმართ უცნებათა ჰყოფდა, შეჰრისხნა და ჰრქუა: მართლუკუნიქეც ჩემგან, ეშმაკო, რამეთუ წერილ არს: უფალსა ღმერთსა შენსა თაყუანის-სცე და მას მხოლოსა ჰმსახურო.
მათ	ცხო.ანტ	უფროჲსღა და უმეტჱს მზაკუვარი იგი ამით შეურაცხ იქმნეს ჩუენგან, რამეთუ რომელი-იგი თქუა უფალმან, იგი ჩუენთჳს ყო, რაჲთა ჩუენგანცა ესმოდიან ეშმაკთა ესევითარნი ჴმანი და გარე-მიიქცნენ უფლისა მიერ, რომელმან-იგი ამით ესრჱთ შეჰრისხნა მათ, არა უკუე ჯერ-არს არცაღა ეშმაკთა განსხმისათჳს სიქადული, არცაღა კურნებათათჳს თავისა ამაღლებაჲ, არცაღა განმსხმელთათჳს ეშმაკთაჲსა ხოლო საკჳრველებაჲ, არცაღა რომელთა ვერ განასხნენ შეურაცხებად, არამედ კაცად-კაცადი მარხვასა განიცდიდინ და შურდინ, გინა სახჱ განიგენ.
მას	ცხო.ეფრ	და ვერ თავს-იდვა დგომაჲ მუნ და წარვიდა რომელსამე ზღჳს კიდისა არესა, ვინაჲცა-იგი შევიდიან ნავნი კაბადუკიისანი ეგჳპტედ, და პოვა მუნ ნავი მიმავალი კაბადუკიად და შეჯდა მას შინა და მოვიდა კესარიად, რაჲთა იხილოს წმიდაჲ ბასილი.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა იხილეს იგი, მათ იწყეს ყივილად და იტყოდეს: მონაზონი ცოფი! მონოზონი ცოფი!
იგი	ცხო.სჳი	იგი აღჴდა საფსალმონეთა ზედა, იწყო სისრად დედათა ნიგუზითა მით, და დიდითა ჭირითა განიყვანეს ეკლესიით.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარ იგი განვიდოდა, და დაუქცია ტაბლები მსყიდელთა სპანქრეზისათაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	შეიპყრეს იგი და სცეს ცემაჲ დიდი.
მით	ცხო.სჳი	ვითარცა იხილა, რამეთუ შემუსრეს ცემითა მით, ეტყოდა თავსა თჳსსა: მართლიად გეტყჳ შენ, უბადრუკაო სჳმეონ, უკუეთუ გინებს ესრჱთ ყოფის ამათ თანა, ერთ კჳრიაეცა ვერღარა ცოცხალ ყოფად ხარ ჴელითა ამათითა.
იგი	ცხო.სჳი	იხილა იგი კაცმან, რომელი ჰყიდდა ცერცუსა, და არა იცოდა მან, ვითარმედ თავი მოუსულელებიეს.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას: გნებავსა, უფალო, რაჲთა ნაცვალად რორინებისა ამის შენისა მოხჳდე და დასდგე და ჰყიდდე ცერცუსა ამას?
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან ჰრქუა მას: ჰე.
იგი	ცხო.სჳი	და დაადგინა იგი.
იგი	ცხო.სჳი	იწყო და განუყოფდა ყოველსა გლახაკთა და ჭამდა იგი უწყალოდ, რამეთუ თავადსა მას კჳრიაკესა არა ეჭამა.
მის	ცხო.სჳი	ჰრქუა ცოლმან ცერცჳსა მის უფლისამან ქმარსა თჳსსა: სადაჲთ მოიყვანე მონაზონი ესე?
იგი	ცხო.სჳი	და არა ეცნა, ვითარმედ სხუები იგი ფილები განუყოფიეს გლახაკთა ზედა, რამეთუ ეგონა განსყიდაჲ.
მას	ცხო.სჳი	აღაღეს კიდობანსა და არა პოესს მას შინა არცა ფოლი ერთი.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ სცეს მას და დაჰგლიჯეს წუერი მისი და განაძეს.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო იგი არა წარვიდა მათგან მას ღამესა, არამედ მიწვა კართა მათთა თანა.
იგი	ცხო.სჳი	შეყო ჴელი მისი საგზებელსა და აღივსო იგი ცეცხლითა, დაასხა მას ზედა საკუმეველი და იწყო კუმევად.
მის	ცხო.სჳი	ინება ღმერთმან მოქცევაჲ ცერცჳსა მის უფლისაჲ, რამეთუ იყო იგი იაკობი.
იგი	ცხო.სჳი	მიხედა და იხილა იგი ცოლმან მისმან, რამეთუ აქუნდა ცეცხლი ჴელითა მისითა და აკუმევდა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას: ჴელითა აკუმევა, ამბა სჳმეონ?
მან	ცხო.სჳი	და მან ეგრე ყო თავი თჳსი, ვითარმცა მოსწუა ცეცხლმან მან, შთააგდო იგი ფიჩუსა მას, რომელი ემოსა, და ჰრქუა დედაკაცსა მას: უკუეთუ არა გინებს, რაჲთამცა ვაკუმიე ჴელითა ჩემითა, აჰა ესერა ვაკუმევ ფიჩჳთა ჩემითა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა დაიცვა ღმერთმან მაყუალი იგი ცეცხლისა მისგან და ყრმანი – საჴუმილისა მისგან, ეგრჱთვე დაიცვა წმიდაჲცა ესე და სამოსელი მისი ცეცხლისა მისგან.
იგი	ცხო.სჳი	რაჲთა დაავიწყდეს საქმჱ იგი, რომელ ქმნა: და ოდესმე მუხთქუესვე ქმნის რაჲმე საქმჱ უშუერი, რაჲთა დაფაროს სასწაული იგი, რომელ ქმნა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო ამისთჳს ყვის ესე, რაჲთამცა არწმუნა კაცთა, ვითარმედ უგუნური არს იგი.
მათ	ცხო.სჳი	იყო ოდესმე წმიდაჲ ესე ქულბაგსა შინა მეღჳნისასა და უდუღებნ მათ წყალსა, უზავებნ ღჳნოსა და ასუამნ.
მათ	ცხო.სჳი	ხოლო მათ მისციან მას საზრდელი მისი.
იგი	ცხო.სჳი	იყო მექულბაგჱ იგი უწყალოჲ და მრავალგზის არცაღა საზრდელი მისი მისცის მას.
მის	ცხო.სჳი	მრავალნი მოვიდოდეს და სუმიდეს მის თანა, რაჲთა სალოსსა ეცინოდიან.
მას	ცხო.სჳი	დღესა ერთსა შევიდა გუელი ქულბაგად და სუა ჭიქისა ერთისაგან და შთასთხია მას წამალი და წარვიდა.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ მოვიდა, შევიდა ქულბაგად და იხილა წერილი ჭიქასა მას ზედა ესრჱთ: სიკუდილი.
იგი	ცხო.სჳი	და ცნა მიზეზი იგი წერილისაჲ მის, აიღო არგანი და განტეხა ჭიქაჲ იგი სავსჱ ღჳნითა.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ მოვიდა უფალი იგი ქულბაგისაჲ მის, მოუღო არგანი იგი ჴელთაგან მისთა და სცა მით, ვიდრემდის დაშურა, და განაძო.
მის	ცხო.სჳი	ვითარცა იყო ხვალისაგან, მოვიდა ამბა სჳმეონ და დაიმალა ქულბაგისა მის კარსა უკუანა.
იგი	ცხო.სჳი	კუალად შემოვიდა გუელი იგი, რაჲთამცა სუა ჩუეულებისაებრ თჳსისა.
იგი	ცხო.სჳი	და იხილა იგი ქულბაგისა მის უფალმან, აიღო არგანი და მივიდა, რაჲთამცა მოკლა იგი.
მას	ცხო.სჳი	ხოლო გუელსა მას ვერ მიამთხჳა და ჩამოლეწა ყოველი იგი ჭიქები.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ გამოეცხადა ამბა სჳმეონ და ჰრქუა მას: რაჲ არს ესე ცოფი?
მის	ცხო.სჳი	და ცნა ქულბაგისა უფალმან, რამეთუ ამის მიზეზისათჳს ყო განტეხაჲ ჭიქისაჲ მის ამბა სჳმეონ, და მიერ დღითგან ჰრწმენა იგი და უნდა წმიდასა მას, რაჲთა განაქარვოს სარწმუნოებაჲ მეღჳნისაჲ მის მისა მიმართ, რაჲთა არა განაცხადოს საქმჱ მისი.
მის	ცხო.სჳი	მივიდა დღესა ერთსა, სადა წვა ცოლი მექულბაგისაჲ მის და ეძინა.
მის	ცხო.სჳი	განიძარცუვიდა სამოსელსა თჳსსა, რაჲთამცა დაწვა მის თანა.
მან	ცხო.სჳი	ჴმა-ყო დედაკაცმან მან, და ესმა ქმარსა მისსა და მივიდა.
მას	ცხო.სჳი	და ჰრქუა მას ცოლმან მისმან: განაძე ჩუენგან წყეული ესე, რამეთუ ბოროტი საქმჱ ჩემ თანა უნდა ყოფად.
მას	ცხო.სჳი	სცა მას კისერსა და განაძო ქულბაგით.
იგი	ცხო.სჳი	და იქმნა იგი მიერ დღითგან ქულბაგისა მის უფლისა თანა, ვითარცა კაცი მოცთომილი და ბოროტის-მყოფელი.
იგი	ცხო.სჳი	და ოდეს ვისგანმე ესმინ, იტყჳედღა ამბა სჳმეონისთჳს, ვითარმედ თავი მოუსულელებიეს, იგი ეტყჳნ მათ: ჭეშმარიტსა გეტყჳ, ვითარმედ ცოფ არს, და რომელი მე თჳთ მიხილავს მის თანა, ვერვინ განმამტყუვნებს მას ზედა, რამეთუ უნდა განრყუნაჲ ცოლისა ჩემისაჲ, უკუეთუმცა ვითარ შეეძლო, და ჭამს ჴორცსა, ვითარცა ვის ღმერთი არა უვინ.
მან	ცხო.სჳი	რამეთუ ოდესმე ჭამის წმიდამან მან ჴორცი და კჳრიაკჱ ერთი მივლის ყოვლად უჭმელად ჭამასა მას ჴორცისასა.
მას	ცხო.სჳი	ხედვიდიან, რამეთუ განზრახვით იქმნ მას, რაჲთა არავის აქუნდეს სარწმუნოებაჲ მისა მიმართ.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო მარხვაჲ იგი მისი არა იცოდეს.
მის	ცხო.სჳი	და სულსა წმიდასა, რომელსა დაემკჳდრა მის თანა, განეცივნეს ჴორცნი მისნი, ვიდრემდის არღარა იყო მის თანა აღძრვაჲ ჴორცთა ბუნებისაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	იმღერინ იგი დედათა თანა, და ყოვლადვე არაჲ ევნებოდა.
იგი	ცხო.სჳი	და უყუარდა იგი წმიდასა მას სიკეთისა მისისათჳს და გამოუცხადა მას ყოველი საქმჱ.
მან	ცხო.სჳი	და მან გჳთხრა ყოველი, ვითარ-იგი ეთხრა მისდა წმიდასა მას.
იგი	ცხო.სჳი	იხილა იგი დღესა ერთსა, რამეთუ განმჴმარ იყო იგი მარხვითა, რამეთუ დაეყვნეს თავადნი იგი მარხვანი უჭმელად.
იგი	ცხო.სჳი	ყოვლადვე შეეწყალა იგი დიაკონსა მას და უნდა, რაჲთამცა განუსუენა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას: მოხუედია აბანოდ, სალოსო?
მან	ცხო.სჳი	მან ჰრქუა: ჰე.
იგი	ცხო.სჳი	და მუნქუესვე განიძარცუა სამოსელი თჳსი და დაიკრიბა იგი თავსა თჳსსა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას დიაკონმან მან: შეიმოსე სამოსელი შენი, უკუეთუ არა, არა მოვალ შენ თანა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას სჳმეონ: წარვედ, მოცთომილო, მე მიქმნია საქმჱ პირველ საქმისა.
იგი	ცხო.სჳი	დაუტევა იგი და წარვიდა.
მას	ცხო.სჳი	იყო ადგილსა მას თანაჲს-თანა ორი აბანოჲ: ერთი დედათაჲ და ერთი მამათაჲ.
მას	ცხო.სჳი	ჴმა-უყო მას დიაკონმან მან და ჰრქუა: ვიდრე ხუალ, სალოსო, დადეგ, რამეთუ ეგე აბანოჲ დედათაჲ არს.
იგი	ცხო.სჳი	მოექცა იგი და ჰრქუა მას: კმა ყავ, მოცთომილო, აქაცა წყალი ტფილი და ცივი არს და მუნცა ეგრევე და არარაჲთ ჰმატან ერთმანერთსა.
მას	ცხო.სჳი	შეაკრბეს იგინი მას ზედა და სცეს მას ცემითა დიდითა, გამოაძეს.
იგი	ცხო.სჳი	და ამისა შემდგომად განიყვანა იგი დიაკონმან მარტოდ და ჰრქუა.
მას	ცხო.სჳი	გაფუცებ შენ ღმერთსა, მამაო, მითხარ, ვითარ აგრძნობდ თავსა შენსა, რაჟამს-იგი დედებსა მას შოვრის შეხუედ?
მას	ცხო.სჳი	მიუგო მას და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, შვილო ჩემო, ვითარცა არნ შეშაჲ შეშასა შოვრის, ეგრე ვიყავ მე მათ შოვრის და არა ვხედევდ, ვითარმედ ჴორცნი ასხენ, რამეთუ ყოველი გონებაჲ ჩემი იყო ღმრთისა თანა, და არა განვეშორე.
მათ	ცხო.სჳი	და იყო მათ თანა ძჱ ამის დიაკონისაჲ პირველმოჴსენებულისაჲ, სალოსისა მეგობრისაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	და ყრმაჲ იგი უწინარჱს მცირედთა დღეთა დაცემულ იყო სიძვითა ქმრის ცოლსა დედაკაცისა თანა.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარცა გამოვიდა მისგან, შეემთხჳა მას სიცოფჱ, და არღა ეცნა იგი მას.
მას	ცხო.სჳი	უნდა წმიდასა მას, რაჲთა განსწავლოს იგი და განკურნოს.
მათ	ცხო.სჳი	ჰრქუა მათ, რომელნი-იგი იმღერდეს: უკუეთუ არა მიტეოთ სიმღერად თქუენ თანა, არცა თქუენ გიტევნე სიმღერად.
მათა	ცხო.სჳი	იკრიბნა ქვანი და იწყო სისრად მათა.
მათ	ცხო.სჳი	ჰრქუეს მათ: მოვედ, იმღერდი!
მის	ცხო.სჳი	და უნდა დიაკონისა მის ძესა, რაჲთამცა მის კერძო შეერთო იგი, და არა ერჩდა მას.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ-იგი რბოდეს სირბილით, მიეწია წმიდაჲ იგი ყრმასა მას, ძესა დიაკონისასა, სცა ყურიმალსა და ჰრქუა: ნუღარა კუალად ისიძავ, უბადრუკო, და არა მოგეახლოს შენ ეშმაკი.
იგი	ცხო.სჳი	მუნქუესვე დასცა იგი ეშმაკმან, და შემოაკრბა ერო მას ზედა.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარ იგი იდვა და პეროოდა, იხილა სალოსი, რამეთუ განაძებდა იგი მისგან ძაღლსა შავსა და სცემდა მას ჯუარითა შეშისაჲთა, და შემდგომად ჟამისა ერთისა მოიქცა.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ჰკითხეს მას: რაჲ შეგემთხჳა?
მის	ცხო.სჳი	და შემდგომად წმიდისა მის შესუენებისა განეღო გონებაჲ მისი და თქუა, რაჲ-იგი ეხილვა.
მას	ცხო.სჳი	და უნდა წმიდასა მას, რაჲთამცა განაშორა სიმღერისა მისგან, რამეთუ ჰქონდეს მცირედნი საქმენი კეთილნი.
მას	ცხო.სჳი	და შთავიდა ადგილსა მას, სადა-იგი იმღერდეს, აღიღო ქვაჲ მცირჱ, დასწერა ჯუარი მას ზედა, სტყორცა, და ეცა ჴელსა მარჯუენასა მის კაცისასა.
იგი	ცხო.სჳი	განუჴმა იგი, და არავინ იცოდა, თუ ვინ სტყორცა ქვაჲ იგი.
იგი	ცხო.სჳი	ეჩუენა წმიდაჲ იგი კაცსა მას ძილსა შინა და ჰრქუა მას: ესე შეგხუდა ტყორცებითა ჩემითა, და უკუეთუ არა მეფუცო, რაჲთა განეყენო სიმღერისა მისგან, არა განგეკურნოს.
იგი	ცხო.სჳი	და ეფუცა იგი წმიდასა ღმრთისმშობელსა მარიამს, ვითარმედ არღარა იმღერდეს მით სიმღერითა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
იგი	ცხო.იოვ.ეპ	და იშვა იგი, ვითარცა-იგი თჳთ მან გჳთხრა, რვასა იანვარისასა, წელსა მეშჳდესა ჴელმწიფებასა და წელსა მეოთხესა მარკიანე მეფისა მორწმუნისა და ღმრთისმოშიშისასა.
იგი	ცხო.იოვ.ეპ	და იყვნეს მშობელნი მისნი ქრისტეანე და სარწმუნოებითა და სიბრძნითა განსწავლეს იგი და ორნი იგი ძმანი მისნი მის თანა: ფარღამოს და ელია.
მას	ცხო.სჳი	ცნა ოდესმე წმიდამან სულითა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ვითარმედ ძრვაჲ დიდი მოწევნად არს მას ქალაქსა დღეთა მავრიკი მეფისათა.
იგინიცა	ცხო.იოვ.ეპ	და იგინიცა განბრწყინდეს საქმითა მონაზონებისაჲთა.
იგი	ცხო.სჳი	და მოვიდა სამოძღუროსა ყრმათასა, აღიტაცა შოლტი იგი ყრმათაჲ და იწყო მით ცემად სუეტებსა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა მოიწია ძრვაჲ იგი, არა შეიძრა არცა ერთი სუეტი, რომელსა-იგი უხეთქნა.
იგი	ცხო.სჳი	და განიპო სუეტი იგი ძრვისა მისგან ზჱთგან ვიდრე ქუემდე და მიდრკა.
მას	ცხო.სჳი	და მას ზედა დაადგრა და ვერ ცნეს, რაჲ-იგი ყო წმიდამან მან, გარნა უკუანაჲსკნელ.
მას	ცხო.სჳი	კუალად ცნა, ვითარმედ სიკუდილი მოწევნად არს მას ქალაქსა.
მას	ცხო.სჳი	და მივიდა ყოველსა ადგილსა, სადა ყრმები ისწავლიდა, და ამბორს-უყოფნ ყრმებსა მას, განსცხრებინ და ეტყჳნ: წარვედ მშჳდობით, შვილო ჩემო.
მათ	ცხო.სჳი	და არა ყოველსა ყრმებსა აკოცებნ, არამედ მათ ხოლო, რომელთაჲ ეცნა სულითა, ვითარმედ მოკუდომად არიან.
მას	ცხო.სჳი	ხოლო მოძღუართა მათ ოდესმე სციან მას შოლტითა და ოდესმე უბრძანის ყრმათა, და უკუნჰკრიან იგი სუეტსა.
მათ	ცხო.თევ	და დაუკჳრდა მსახურთა მათ და ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	ცხო.თევ	და კუალად ჩუეულებაჲ აქუნდა წმიდასა მას ყოფად დღესასწაული წმიდისა ღმრთისმშობელისა მარიამისი წელიწადსა შინა ერთგზის.
მათ	ცხო.თევ	და ჟამსა რომელსამე შეკრბა კრებული მრავალი მას დღესა და რამეთუ არა ედვა მათ პური, არცაღამცა რომელ ტაბლასა ზედა დააგეს, გარნა რაჲ ტაბლაჲ – თითო პური.
მან	ცხო.თევ	და ჭამა ერმან მან და განძღეს.
მათ	ცხო.თევ	და მათსა შემდგომად ძმათა ჭამეს ნეშტისა მათისაგან, და კუალად დაუშთა მათ ნეშტი, განაჴმეს იგი და მრავალ ჟამ ჭამდეს მისგანსა.
მან	ცხო.თევ	და ბრძანა წმიდამან მან, რაჲთა მისცენ რაჲ კაც შემდგომად განძღებისა თითო პური და მალაკი ევლოგიად.
იგი	ცხო.თევ	და კუალად ზრუნავნ იგი სნეულთათჳს და აღაშჱნა სახლები მრავალი: სახლი ერთი სნეულთა მონაზონთათჳს და ერთი ერისკაცთათჳს სნეულთა და ერთი სახლი უცხოთა და გლახაკთა სნეულთათჳს.
მათ	ცხო.თევ	და მზა ეყოფოდა მათ ყოველი საჴმარი მათი წამალთაჲ და საზრდელისაჲ.
მათ	ცხო.თევ	და სხუაჲ ადგილი აღაშჱნა მონაზონთათჳს, რომელნი ამპარტავანებისა მათისათჳს მიეშუა მათ ზედა გინა სხჳსა განგებისათჳს ღმრთისა მიერ, რომელი ჩუენ არა ვიცით.
იგინი	ცხო.თევ	და იტანჯებოდეს იგინი ეშმაკისაგან და უგუნურ იქმნიან.
იგი	ცხო.თევ	და ოდეს იხილნის იგინი დაწყნარებულად და გონიერად, ასწავებნ და ნუგეშინის-სცემნ და ეტყჳნ: მოთმინე იქმნენით, შვილნო ჩემნო, და ნუ მოიწყინებთ ამის შრომისაგან, რამეთუ რომელი უყუარნ უფალსა, სწავლის, რაჲთამცა სწავლითა მისითა განგუაყენნა უდებებისაგან და განგუაშორნა ბოროტსა, რამეთუ შეჰგავს: ყოველმან რომელმან შეურაცხ-ყო ღმერთი ურჩებითა თჳსითა მისდა მიმართ, რაჲთა იგი შეურაცხ-იქმნეს სწავლითა მით, და უმჯობჱს არს მისა, რაჲთა აქავე განისწავლოს და არა საუკუნესა მას სატანჯველსა მიეცეს, რამეთუ აქა ტკივილი მცირედ ჟამ არს და მუნ პატიჟი დაუსრულებელ არს.
იგი	ცხო.თევ	და ყოველი, რომელი განვიდეს საწუთროჲსა ამისგან თჳნიერ ჭირისა და ურვისა და არა განიწმიდნეს ცოდვანი თჳსნი, ეგევითარი იგი განუდგების ღმერთსა და წარუკუეთიეს სასოებაჲ ცხორებისა მისისაჲ.
მათ	ცხო.თევ	არა არს ესე საკჳრველ, თუ ეშმაკმან შეუძლოს დაბადებულსა ღმრთისასა, რამეთუ არა ძლიერ არს ჴელმწიფებაჲ მისი მათ ზედა, გარნა ღმერთმან აჴელმწიფა იგი.
მას	ცხო.თევ	უკუეთუ პურებსა მას ვერ შეუძლო თჳნიერ ბრძანებისა, ვითარ კაცსა შეუძლოს, რომელი არს ხატი ღმრთისაჲ თჳნიერ ბრძანებისა და მიშუებისა?
მისსა	ცხო.თევ	და გჳღირს, რაჲთა ვჰმადლობდეთ ღმერთსა სწავლასა მისსა ზედა და შევწიროთ მისა ნაყოფი მოთმინებისაჲ და ვიყვნეთ ვითარცა ოქროჲ გამოცდილი და მოვიპოოთ სასოებაჲ, რომელსა არა ჰრცხუენეს.
მათ	ცხო.თევ	ამას და ესევითარსა ეტყჳნ მათ და ნუგეშინის-სცის სულთა მათთა, და ადიდებედ იგინი ღმერთსა ამას ზედა და ჰმადლობედ.
მათ	ცხო.თევ	და აღაშჱნა მონასტერსა შინა ოთხი ეკლესიაჲ, და აღეგებოდა მათ შინა ჟამი მრავლითა ენითა.
მას	ცხო.თევ	და შეკრბეს ვანსა მას შინა ცხორებასა მისსა ოთხასი მონაზონი, და წინა-წარიძღუანა ქრისტჱს მიმართ პირველ გარდაცვალებისა მისისა ექუსას ოთხმეოცდასამი მონაზონი.
მისა	ცხო.თევ	და მრავალნი კაცნი შერაცხილთაგანნი და დიდნი, რომელნი ჴელმწიფებასა შინა არიედ, მოვიდოდეს მისა, და მრავალნი ბრძენნი, და მონაზონ იქმნებოდეს და აღიღებდეს მორჩილებასა და სიმდაბლესა.
იგი	ცხო.თევ	და ვინმცა შეუძლო მითხრობად ყოვლისა, რავდენსა წმიდაჲ იგი იქმოდა ფერად-ფერადთა სათნოებათა და გარდარეულსა ლოცვასა და წიგნთა კითხვასა დღჱ და ღამჱ?
მათ	ცხო.თევ	და ყოველთა კჳრიაკეთა ღამესა ათევიებნ ძმათა მათ ყოველთა ეკლესიათა მწუხრითგან ვიდრე განთიადმდე.
მათ	ცხო.თევ	და შემდგომად ლოცვისა განშორებისა დაჯდის და შეკრიბნის ძმანი ყოველნი, ასწავებნ და ეტყჳნ სიტყუასა მოციქულთასა და მოძღუართასა და უფროჲსთა სიტყუათა წმიდისა ბასილისთა და ჰრქჳს მათ, ვითარცა წმიდაჲ ბასილი იტყჳს: გევედრები თქუენ, ძმანო, სიყუარულისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა, რომელმან მისცა თავი თჳსი ცოდვათა ჩუენთათჳს, ვზრუნვიდეთ ცხორებისათჳს სულთა ჩუენთაჲსა, ვწუხდეთ ბოროტად წარსრულთა მათთჳს დღეთა ჩუენთა, მოსწრაფე ვიქმნეთ წინა-მდებარეთა მათ ჟამთა ჩუენთა, რაჲთა იდიდოს ღმერთი საქმეთა ჩუენთა მიერ, არა დავადგრეთ უდებებასა ამას შინა და დაჴსნილობასა და ნუმცა ვადროებთ დღითი-დღედ დაწყებასა კეთილისა საქმესა, რაჲთა არა მოვიდენ წარმყვანებელნი სულთა ჩუენთანი და მპოვნენ ჩუენ განუმზადებელნი, და დაგუეჴშას ჩუენ კარი სასძლოჲსა მის სიხარულისაჲ, და ვტიროდით და ვგოდებდეთ თჳნიერ სარგებელისა, ვეგლოვდეთ და ვინანდეთ წარსულთა მათ დღეთა ჩუენთა, რომელნი წარჴდეს თჳნიერ ნებისა ღმრთისა.
იგი	ცხო.თევ	ესე ჟამი მოთმინებისაჲ არს და იგი – ნუგეშინისცემისაჲ.
იგი	ცხო.თევ	არა მოვიგონოთა დღჱ იგი უფლისაჲ საშინელი და შესაძრწუნებელი, რომელსა შინა დაადგინნეს მართალნი მარჯუენით მისა და ცოდვილნი მარცხენით მისა?
მათ	ცხო.თევ	ამით და ესევითარითა სიტყჳთა ეტყჳნ მათ და ასწავებნ.
იგი	ცხო.თევ	და შეკრბეს იგი და ყოველნი მამასახლისნი მონასტრებისანი და მიწერეს წიგნი მეფისა, რაჲთამცა დააცადა შფოთი ეკლესიათაგან, და არწმუნებდეს, ვითარმედ არა მიერჩდებიან შეწყნარებასა სევეროსისა და არცა სხჳსა ვის მწვალებელთაგანისა, ვიდრემდის ყოველთა სისხლი დაითხიოს.
იგი	ცხო.თევ	და ვიდრე წიგნისა მოწევნამდე მოავლინა ღმერთმან რისხვაჲ მისი მეფესა ზედა, და მოკლა იგი, და დასცხრა შფოთი ეკლესიათაგან.
მათ	ცხო.თევ	და მათ დღეთა შინა წმიდაჲ თევდოსი და სიმრავლჱ მამასახლისთაჲ სხდეს საკურთხეველსა წმიდისა კოსტანტინჱსა ეკლესიასა, რომელი არს იერუსალჱმს, წიგნისა მისთვს, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, ვითარმედ მეფისა მიწერეს.
იგი	ცხო.სჳი	დღესა ერთსა ისიძვა ვინმე ქალსა თანა ერთისა მდიდართაგანისასა, და მიუდგა იგი.
მას	ცხო.სჳი	ჰკითხა მას დედოფალმან მისმან: ვინ უძლებ გქმნა?
მის	ცხო.სჳი	ხოლო მას არა უნდა თხრობად, რომელმან-იგი ყო მის თანა, და თქუა: სჳმეონ სალოსმან უძლებ მქმნა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო იგი მოვიდა ჩუეულებისაებრ მათა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას დედოფალმან მის ქალისამან: კეთილად ჰყავ, ამბა სჳმეონ, რამეთუ განჰრყუენ ქალი ჩემი და უძლებ ჰქმენ.
მას	ცხო.სჳი	და მიერ დღითგან მუართუამნ სიმინდსა, ჴორცსა და თევზსა და სხუასა მრავალსა და ეტყჳნ მას: ჭამდი, დედაკაცო.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარცა მოიწია შობაჲ, დაყო სამი დღჱ, იჭირვოდა იგი ტკივილითა დიდითა, და არა შთამოვიდა ყრმაჲ, ვიდრემდის მიიწია სიკუდილად.
მას	ცხო.სჳი	ვითარცა ესმა ესე ქალსა მას, აღიარა და თქუა, ვითარმედ: სხუამან უძლებ მქმნა, და სალოსი ჩემგან უბრალო არს.
იგი	ცხო.სჳი	ზოგნი იტყოდეს, ვითარმედ: წმიდაჲ არს იგი, და ზოგნი – ვითარმედ: ეშმაკისაგან იქმს ამას და არა მრთელი არს.
იგი	ცხო.სჳი	და იყვნეს იგინი ერთსა მონასტერსა, რომელნი არიან გარემო ემეწასა და თქუეს: რაჲსათჳს შევარდა იგი წვალებასა, ესევითარი კაცი ბრძენი და მოძღუარი?
იგი	ცხო.სჳი	და ერთი მათგანი იტყოდა, ვითარმედ მოძღურებაჲ იგი მისი არა ღმრთისაგან იყო.
მათ	ცხო.სჳი	იყო მათ შოვრის ამას ზედა ცილობაჲ დიდი, და არა ირწმუნეს ერთმანერთისაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	და ენება ღმერთსა, რაჲთა არა ცუდ იქმნეს შრომაჲ იგი მათი, და მიემთხჳვნეს იოვანეს, რამეთუ მიწევნულ იყო იგი დიდსა საზომსა მონაზონებისასა.
იგინი	ცხო.სჳი	და ვითარ იხილნა იგინი, ჰრქუა მათ: კეთილად მოხუალთ, რომელთა დაგიტევებიეს ზღუაჲ, რაჲთამცა ივსეთ მისგან, და მოსრულ ხართ ვსებად ტბისაგან განმჴმარისა.
მისგან	ცხო.სჳი	და ვითარ იკურთხნეს მისგან, იყო მათ შოვრის სიტყუაჲ სულიერი განგრძობილად.
მისა	ცხო.სჳი	და მისა შემდგომად უთხრეს მას საქმჱ იგი, რომლისათჳს კითხვად მოსრულ იყვნეს.
მათ	ცხო.სჳი	ჰრქუა მათ: არღა მიწდომილ ვარ მე, მამანო, ვიდრე აქამომდე, ვითარმცა ვიცოდე სარჩელი ღმრთისაჲ.
მან	ცხო.სჳი	არამედ მივედით სჳმეონ სალოსისა, და მან გითხრას ესე და ყოველი, რაჲცა გინდეს, და არქუთ: ლოცვა-ყავ იოვანჱსთჳს, რაჲთა იგიცა მიიწიოს ათსა მას.
იგინი	ცხო.სჳი	და ვითარ მიიწივნეს იგინი ემეწად, მოიკითხეს სჳმეონ, რომელსა უწოდიან სალოს.
მათ	ცხო.სჳი	და ყოველსა რომელსა ესმის მათი, იკითხვედ რაჲ სალოსსა, ჰბასრობნ მათ.
მის	ცხო.სჳი	და სხუანი ეტყჳედ: რაჲ გინებს მის კაცისაგან, მამანო, რამეთუ ეკიცხევს იგი და ემღერის ყოველთა, რომელნი მივლენ მისა.
იგი	ცხო.სჳი	და უფროჲს ხოლო მონაზონთა პოვეს იგი ქულბაგსა მეცერცჳსასა, და ჭამდა იგი ცერცუსა, ვითარცა დათჳ.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარ იხილეს იგი, ერთი მათგანი შეორგულდა და თქუა გულსა თჳსსა: კეთილისა მოძღურისა მოვედით კითხვად, ფრიად არიან ამის თანა საქმენი მტერისანი მიეახლნეს მას და ჰრქუეს: გუაკურთხენ, მამაო!
მათ	ცხო.სჳი	მიუგო მათ და ჰრქუა: ნუმცა ხართ კურთხეულ თქუენ და იგი ცოფი, რომელმან მოგავლინნა.
მისა	ცხო.სჳი	შეუპყრა ყური, რომელი-იგი შეორგულდა მისა მიმართ, სცა ყურიმალსა.
იგი	ცხო.სჳი	და აჩნდა გერში მისი სამსა დღესა, და ჰრქუა მას: რაჲსათჳს აბრალებ ცერცუსა ამას, ორმოცსა დღესა დამბალ არს, და ევარგენე არა ჭამს ამას, რამეთუ შევიდა იგი ზღუასა და ვერ უძლო გამოსლვად და დაინთქა უფსკრულსა.
მათ	ცხო.სჳი	ხოლო მათ დაუკჳრდა, რამეთუ უთხრა, რომელი-იგი ეგულებოდა კითხვად მისა, ვიდრე მათა კითხვადმდე.
მათ	ცხო.სჳი	კუალად ჰრქუა მათ: და მას ცოფსა, მსგავსსა თქუენსა, რაჲ ათი უნებს, მიღებად უც გუემაჲ ნაცვალად გუემისა.
მათ	ცხო.სჳი	აღიღო ქუაბი მჴურვალჱ და მოსწუნა მათ ბაგენი, რაჲთა არავის უთხრან, რომელსა-იგი ეტყოდა მათ.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო ვითარ იგი იყოფოდა ქულბაგსა მას მეცერცჳსასა, დღესა ერთსა აღიღო სტჳრი და იწყო სტჳნვად მით ერთსა ფოლორცთაგანსა.
მას	ცხო.სჳი	და ადგილსა მას იყოფოდა ეშმაკი და სტჳრსა მას სცემდა, ვითარ გჳთხრა დიაკონმან მან, მეგობარმან მისმან, ლოცვასა მას, რომელი ასწავა ნიკონ მამასახლისმან, რაჲთა განჴადოს ადგილისა მისგან ეშმაკი იგი, რომელი იყოფოდა მას შინა, რამეთუ ფრიად ავნებდა იგი კაცთა.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ ივლტოდა ეშმაკი იგი ადგილისა მისგან.
იგი	ცხო.სჳი	ეჩუენა იგი მსგავსად ჰინდოჲსა და შევიდა მეცერცჳსა მის ქულბაგსა და დაულეწა ყოველი ჭურჭელი მისი.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ მოვიდა წმიდაჲ იგი და ჰრქუა ცოლსა მის მეცერცჳსასა: ვინ მოლეწა ჭურჭელი ესე?
მან	ცხო.სჳი	და მან თქუა: ჰინდოჲ ერთი მედგარი მოვიდა და მან დალეწა, რომელსა-ესე ხედავ.
იგი	ცხო.სჳი	იგი ეცინოდა და ეტყოდა: მოკლეკაჲ იყოა, მოკლეკაჲ, არა?
მან	ცხო.სჳი	და მან თქუა: ჰე, სალოსო.
მან	ცხო.სჳი	და მან მიუგო: მართლიად გეტყჳ მე მოვავლინე, რაჲთა დალეწოს.
მას	ცხო.სჳი	ხოლო მას უნდა, რაჲთა სცეს სჳმეონს.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან აიღო მტუერი და შესტყორცა პირსა მის დედაკაცისასა, და მუნქუესვე დაუდგეს თუალნი მისნი.
იგი	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას: არა მიცია, მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ არა ეზიარებოდი ეკლესიასა ჩემსა, რაჲ დღე მოვიდოდის ჰინდოჲ იგი და დაჰლეწდეს ჭურჭელსა თქუენსა, რამეთუ იყვნეს იგინი იაკობნი.
იგი	ცხო.სჳი	და დაუტევა იგი და წარვიდა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა იყო ხვალისა დღე, მასვე ჟამსა მოუჴდა ჰინდოჲ იგი ცხადად და კუალად დაულეწა ყოველი ჭურჭელი მათი.
მათ	ცხო.სჳი	მაშინ შეჰშჭირდა მათ და იქმნნეს იგინი მართლმადიდებელ.
მათ	ცხო.სჳი	ხოლო სჳმეონ შეერაცხა მათ გრძნეულად და ვერვის უთხრეს, რაჲ-იგი ყო მან მათ თანა.
იგი	ცხო.სჳი	ერთმან მექულბაგეთაგანმან იხილა წმიდაჲ ესე, იბანებოდა რაჲ იგი, და ორნი ანგელოზნი ზრახვიდეს მას.
იგი	ცხო.სჳი	და იყო მექულბაგჱ იგი შჯულითა ჰურიაჲ და ჰგმობდა იგი ქრისტესა ფრიად, და უნდა მითხრობაჲ, რაჲ-იგი იხილა.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ეჩუენა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა: იხილე, ნუვის უთხრობ, რაჲ-იგი იხილე.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო მან არად შეჰრაცხა სიტყუაჲ იგი მისი, გამოვიდა ხვალისაგან სახლით თჳსით, რაჲთამცა განაცხადა საქმჱ მისი.
მას	ცხო.სჳი	შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი, დასწერა ჯუარი ბაგეთა მისთა და დაუყო მას პირი, და იქმნა იგი უტყუ.
იგი	ცხო.სჳი	მისდევდა იგი წმიდასა მას და ეტყოდა ჴელითა, რაჲთა განჴსნას იგი.
მას	ცხო.სჳი	იწყო წმიდამან მას მიმოსლვად, იმღერდა რეცათუ და ეტყოდა მას: ჯუარი დაიწერე პირსა თჳსსა.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო ჰურიამან მან არა ინება ჯუარისა დაწერაჲ და დაადგრა ეგრჱთვე.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ დაღამნა, ეჩუენა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ არა ნათელ-იღო, ესრევე ყოფად ხარ.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან არა ისმინა მისი და ეგრევე დაადგრა უტყუად, ვიდრემდის შეისუენა ამბა სჳმეონ.
მან	ცხო.სჳი	და ვითარ განცხადნეს საკჳრველთა საქმენი მისნი, მაშინღა ნათელ-იღო მან და ყოველმან სახლმან მისმან.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ აღმოჴდა იგი ემბაზისა მისგან, იწყო სიტყუად და უთხრობდა, რაჲ-იგი უყო წმიდამან მან.
იგი	ცხო.სჳი	და რაჲ წელიწად აღასრულებდა იგი დღესასწაულსა მისსა და განუსუენებდა გლახაკთა.
მათ	ცხო.სჳი	და შეიპყრის ერთი ერთითა ჴელითა და მეორჱ მეორითა ჴელითა, იწყის როკვად მათ თანა წინაშე კაცთა.
მას	ცხო.სჳი	და ოდესმე შთაუყვიან ჴელი საყელესა და სტანჯვედ მას და სცემედ ყურიმალსა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო ბერი იგი იყო ვითარცა ოქროჲ წმიდაჲ და არარაჲ ევნებოდა მას, რამეთუ ვითარ-იგი თქუა, რაჟამს იყო იგი უდაბნოს, დიდი ბრძოლაჲ აღუდგა ჴორცთა მისთაგან.
იგი	ცხო.სჳი	მოეჴსენა წმიდაჲ იგი მამასახლისი და ევედრებინ მას ლოცვასა შინა თჳსსა, რაჲთა მეოხ ექმნეს იგი წინაშე ქრისტესა და აიღოს მისგან ბრძოლაჲ იგი სიძვისაჲ.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას სჳმეონ: ურვილად ვარ მე, უკუეთუ არა მეწიო, რამეთუ ჴორცნი ჩემნი მაწყინებენ მე, არა ვიცი, რაჲსაგან.
მას	ცხო.სჳი	განიღიმა ბერმან დიდმან, ნიკონ მამასახლისმან, და მოიღო წყლისაგან იორდანისა, დაასხა იგი უპესა ზედა სჳმეონისსა და დაჰბეჭდა მას ზედა ნიშითა პატიოსნისა ჯუარისაჲთა და ჰრქუა მას: ამიერითგან განიკურნე ამის ვნებისაგან.
მას	ცხო.სჳი	და მიერ დღითგან არღარა შეემთხჳა მას აღძრვაჲ ჴორცთაჲ და არცაღა აგრძნობდა იგი მჴურვალებასა არცა მძინარჱ, არცა მღჳძარჱ.
მან	ცხო.სჳი	ჰრქჳს ოდესმე წმიდამან მან მეძავთა მის ქალაქისათა: გინებსა, რაჲთა იყო მეგობარ ჩემდა, და მე მიგცე შენ ასი დრაჰკანი?
მათ	ცხო.სჳი	ხოლო მათ ხუეჭისათჳს ნება სციან მას, და უჩუენის მათ დრაჰკანი იგი, რამეთუ ღმერთი მოსცემდა მას ყოველი რაჲცა უნებნ.
მათ	ცხო.სჳი	და აფუცის, რომელმან-იგი ნება სცის, რაჲთა არღარა ცოდოს ნეშტთა მათ დღეთა ცხორებისა მისისათა, და მისცის მას დრაჰკანი იგი.
იგი	ცხო.სჳი	და ამათ რაჲ საქმეთა იქმნ, როკავნ იგი და ცოფობნ და შეიმოსნ სახესა, რომელი ვერვის ძალ-უც მითხრობად.
იგი	ცხო.სჳი	ოდესმე როკავნ და ოდესმე ხლდებინ, ოდესმე ცურავნ იგი გულთა თჳსთა ზედა, ვითარცა ქუემძრომელი.
მის	ცხო.სჳი	და რაჲ მთოვარისა მოქცევა, რაჟამს იხილის მთოვარჱ, დააგდის თავი თჳსი ქუეყანასა ზედა, ირჩვებინ, პეროვინ და იტყჳნ სიტყჳთა, ვითარღამცა ეშმაკი ზრახვიდა მის გამო, და თქჳს წმიდამან მან, ვითარმედ: ესე სახჱ უღირს შემოსად, რომელთა ყვნენ თავნი თჳსნი ღმრთისათჳს ცოფ.
მან	ცხო.სჳი	და რაჟამს ეცრუვის ვინმე მეძავთა მათგანი, რომელსა აღუთქუამნ, რაჲთა არა ცოდოს, ცნის მან სულითა ღმრთეებისაჲთა, ვითარმედ უსიძავს.
მისა	ცხო.სჳი	მაშინ მივიდის მისა, იწყის ყივილად და ეტყჳნ: მეცრუვეა, მეცრუვე?
მათ	ცხო.სჳი	უფალო, მიეც, ვითარცა-იგი უქმნიეს, და მიავლინე მათ ზედა სალმობაჲ.
მას	ცხო.სჳი	და უკუეთუ დაადგრის ცოდვასა მას ზედა, მიავლინის მის ზედა ეშმაკი.
მას	ცხო.სჳი	და ამის გამო ეშინინ მისგან, რომელთა-იგი აღუთქუამნ არა ცოდვაჲ, და ეკრძალებიედ მას.
იგი	ცხო.სჳი	შევიდა ოდესმე ემეწად ერთი მდაბიოჲ წარჩინებულთაგანი და ესმა ამის წმიდისათჳს და თქუა: ჭეშმარიტად ვიტყჳ, უკუეთუ ვითარ ვიხილო მე იგი, ვცნა, უკუეთუ ნანდჳლვე ცოფი არს, გინათუ ნებსით ეგრე ზამს.
მას	ცხო.სჳი	ეძიებდა მას და ვითარ პოვა იგი, იხილა, რამეთუ ერთსა დედაკაცსა მეძავთაგანსა აეკიდა იგი, და მეორჱ სცემდა ქოქითა.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ შეეჭუდა კაცი იგი და თქუა გულსა თჳსსა: რომელი ეშმაკი არა ეჭუდეს, ვითარმედ ესე მედგარი მონაზონი არა ისიძავს ამათ თანა?
მისგან	ცხო.სჳი	და მუნთქუესვე დაუტევნა იგინი წმიდამან მან და მივიდა კაცისა მის, რამეთუ იყო იგი შორს მისგან, სცა ყურიმალსა და წინა-ამოიკრიბა სამოსელი თჳსი, როკვიდა და ჰრქუა მას: მოვედ, უბადრუკაო, ვიმღერდეთ, რამეთუ არარაჲ არს აქა ზაკუვისაგანი.
მან	ცხო.სჳი	და გულისხმა-ყო კაცმან მან, ვითარმედ წმიდასა მას უცნობია განზრახვაჲ მისი, რომელსა მისთჳს იტყოდა.
იგი	ცხო.სჳი	დაუკჳრდა და რავდენგზისცა უნდა, რაჲთა უთხრას საქმჱ იგი, შეიკრის ენაჲ მისი, და ვერ თქჳს.
მას	ცხო.სჳი	აქუნდა მადლი წმიდასა მას და მოთმინებაჲ მარხვასა ზედა უფროჲს მრავალთა სრულთა მონაზონთასა.
იგი	ცხო.სჳი	და რომელთა იხილიან იგი, შეორგულდიან და თქჳან: იხილეთღა ბერი ესე მედგარი, რამეთუ არცაღა ხუთშაბათსა დღესა დასთმობს.
იგი	ცხო.სჳი	იხილა იგი ოდესმე იოვანე დიაკონმან, რომელმან-იგი საჲდუმლოჲ მისი ყოველი იცოდა, ჯდა რაჲ იგი ხუთშაბათსა დიდსა და ჭამდა, და ჰრქუა მას: რაჲსა გიყიდია, სალოსო?
მან	ცხო.სჳი	მიუგო წმიდამან მან და ჰრქუა: ორმოც ფოლად, ჵ, მოცთომილო.
მის	ცხო.სჳი	იყოფოდა ეშმაკი ერთსა ფოლორცთაგანსა მის ქალაქისასა.
იგი	ცხო.სჳი	და იხილა იგი წმიდამან მან, დღესა ერთსა დგა და უმზირდა, რაჲთა თუ ვინმე თანა-წარვიდოდის, შევიდეს მისა.
მან	ცხო.სჳი	იკრიბა წმიდამან მან ქვები უბეთა თჳსთა და ესროდა კაცთა, რაჲთა არავის უტეოს განსლვად ფოლორცი იგი.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ იგი ესროდა კაცთა, განვლო ფოლორცი იგი ძაღლმან.სცა მას ეშმაკმან მან, დაეცა იგი და იწყო ყჳრილად.
მან	ცხო.სჳი	მაშინღა ჰრქუა კაცთა წმიდამან მან: განვლეთ აწ, მოცთომილნო!
მათ	ცხო.სჳი	და ამისთჳს აყენებდა მათ განსლვად მას ადგილსა, რაჲოოა არა დასცეს მათ ეშმაკმან, ვითარ-იგი ძაღლსა მას დასცა.
მისგან	ცხო.თევ	და შემოვიდა დედაკაცი ერთი კარისა მისგან, რომელი შემოვალს გოლგოთით კოსტანტინე-წმიდად.
მას	ცხო.თევ	და მიხედნა მონაზონსა ვისმე, რომელი დგა მახლობელად კრებულსა მას მამათასა, რომელსა სახელი ეწოდა ისიდორე.
მას	ცხო.თევ	და ჰკითხა მას დედაკაცმან მან ტირილით, უკუეთუ წმიდაჲ თევდოსი მამათა მათ თანა ზის საკურთხეველსა ზედა, რაჲთა უჩუენოს მას, რომელი არს.
მან	ცხო.თევ	და მან ჰკითხა მას: და რად იკითხავ მას?
მან	ცხო.თევ	და დედაკაცმან მან უთხრა, ვითარმედ: ძუძუსა ჩემსა მჯდომი მაზის, რომელსა ჰრქჳან კირჩხიბი, მრავლით ჟამითგან, და მიკურნებია ყოვლითა წამლითა და არარაჲ სარგებელ მეყო.
მის	ცხო.თევ	და მესმა მის წმიდისაჲ და ვესავ, თუ ლოცვითა მისითა მომცეს მე ღმერთმან კურნებაჲ.
მას	ცხო.თევ	და კუალად უჩუენა მას წყლულიცა იგი.
იგი	ცხო.თევ	და შეეწყალა იგი მონაზონსა მას და შორით ჴელითა უჩუენა მას წმიდაჲ იგი.
მის	ცხო.თევ	და ნელადაჲთ მივიდა დედაკაცი იგი სარწმუნოებით ზურგით კერძო წმიდისა მის, ხოლო კუნკული მისი იყო უკუგდებულ ზურგით მისა.
მას	ცხო.თევ	და აღმოიღო ძუძუჲ თჳსი და შეიხო მას კიდჱ კუნკულისაჲ მის, ვითარცა უყო დედაკაცმან მან, რომლისა თანა იყო მდინარჱ სისხლისაჲ, სამოსელსა ქრისტჱს უფლისა ჩუენისასა, და მუნთქუესვე მეოტ იქმნა ვნებაჲ იგი, ვითარცა ივლტინ ბნელი წინაშე პირსა ნათლისასა, და განიკურნა დედაკაცი იგი.
მას	ცხო.თევ	და არა დაეფარა წმიდასა მას ძალი, რომელ განვიდა მისგან, და მოიქცა და ჰრქუა დედაკაცსა მას: გულდებულ იყავ, ასულო!
იგი	ცხო.თევ	და წარვიდა დედაკაცი იგი სიხარულით, და შეუდგა მას მონაზონი იგი ისიდოროს, რამეთუ ესმოდა მას ესე ყოველი, რაჲთამცა ცნა, რომელი იქმნა.
მას	ცხო.თევ	და უხილა მას ძუძუჲ იგი და პოვა იგი მრთელი, რომელსა თანა ყოვლადვე არა იყო არცაღა კუალი მჯდომისაჲ.
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ განიყარნეს მამანი იგი, მუნით წარვიდა თითოეული მათი თჳსა მონასტრად.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ ილოცა წმიდასა მას ადგილსა, წარვიდა მონაზონისა ვისამე, რომელსა ზედა იყო მადლი ღმრთისაჲ, რომლისა სახელი ამბა მაკარი.
იგი	ცხო.თევ	იყოფოდა იგი მახლობელად ბეთლემსა.
იგი	ცხო.თევ	და შეიწყნარა იგი ბერმან მან სიხარულით.
მათ	ცხო.თევ	და ვითარ მოიწია ჟამი პირის ჴსნისაჲ, უბრძანა ამბა მაკარი მოწაფესა თჳსსა, რაჲთა შეუგბოს მათ ოსპნი.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო მან ყო ეგრჱთ და დააგო იგი თჳნიერ პურისა.
იგი	ცხო.თევ	და მიყო წმიდამან თევდოსი ჴელი თჳსი მუნქუესვე წუერთა ამბა მაკარისთა და გამოიღო მარცუალი იფქლისაჲ და უჩუენა იგი მას მხიარულითა პირითა და ჰრქუა: აჰა მარცუალი იფქლისაჲ.
იგი	ცხო.თევ	და მოიღო ამბა მაკარი მარცუალი იგი ჴელთაგან წმიდისა თევდოსისთა სიხარულით ორითავე ჴელითა თჳსითა, ვითარცა დიდი რაჲმე ევლოგიაჲ, და წარვიდა სარწმუნოებით და შთააგდო იგი საიფქლესა ადგილსა და დაჰკრძალა კარი მისი.
მას	ცხო.თევ	და მესამესა დღესა მივიდა ამბა მაკარი საიფქლესა მას ადგილსა და პოვა იგი სავსჱ იფქლითა.
მისა	ცხო.თევ	და მიუვლინა ერთი ძმათაგანი წმიდასა თევდოსის და ევედრა, რაჲთამცა მივიდა მისა.
მისა	ცხო.თევ	და მწრაფლ წარემართა მისა მორჩილებისათჳს.
მას	ცხო.თევ	და შეიწყნარა იგი ამბა მაკარი სიხარულით და წარიყვანა, ვიდრემდის მიადგინა იგი კარსა მას საიფქლისასა და ჰრქუა: აკურთხე, მამაო, რაჲთა განვაღოთ კარი ადგილისაჲ ამის და ვჭამოთ ნაყოფისაგან, რომელი არა დათესულ არს და არცა ქუეყანასა გამოუღებია, რომელი ლოცვითა შენითა იკურთხა და განმრავლდა ერთისა მისგან მარცულისა, რომელი შენ მომეც.
მას	ცხო.თევ	და ჰრქუა მას წმიდამან თევდოსი: არა, არამედ შენ აკურთხე!
მას	ცხო.თევ	და დაეყენა ამბა მაკარი კურთხევისაგან და არა თავს-იდვა, არამედ მას აიძულა, ვიდრემდის აკურთხა.
იგი	ცხო.თევ	და რაჟამს თქუა წმიდამან თევდოსი: „კურთხეულ არს უფალი“ და დასწერა ჯუარითა ქრისტჱსითა, და იქმნა იფქლი იგი ვითარცა წყლისა ღუარი დიდი, რომელსა ოდეს წინა-დაუყვიან და დააყენიან სიმძაფრით დინებაჲ მისი, ამაღლდის იგი ზე.
მისა	ცხო.თევ	ხოლო უკუეთუ განეღის წინაშე მისა მცირჱ ჴურელი გინათუ ხჳნჭაჲ ერთი, გამოჴდის იგი დიდითა სიმძაფრითა.
მის	ცხო.თევ	ეგრჱთცა, რაჟამს განეღო კიდჱ კარისაჲ მის, გამოჴდა იფქლი იგი გარეშე კართა მის სახლისათა.
მას	ცხო.თევ	და ჰრქუა მას ამბა მაკარი: ჭეშმარიტად, მამაო, რამეთუ მოიმკო შენ ყანისა მისგან კეთილისა, რომელი დასთესე.
მან	ცხო.თევ	და ვითარცა იხილა ყრმამან მან წმიდაჲ თევდოსი.
მის	ცხო.თევ	და განიხარა დედაკაცმან მან და წარმოუთხრა წმიდასა მას ყრმისა მის საქმჱ და თქუა, ვითარმედ: ყრმაჲ ესე იმღერდა და შთავარდა იგი ლაკუასა ფრიად დიდსა და ღრმასა.
მას	ცხო.თევ	და წარვწირეთ ეგე და გუეგონა, ვითარმედ მომკუდარ არს ეგე, და კაცნი შთავავლინენით ლაკუასა მას, რაჲთა საბელი მოაბან და აღმოიღონ გუამი მისი, ვიდრე არღა დაუჴსნიეს წყალსა მას.
მას	ცხო.თევ	და საბელი მოაბეს მას და აღმოიქუეს.
მას	ცხო.თევ	დაგჳკჳრდა და მადლი შევწირეთ ღმრთისა მას ზედა.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო ვჰკითხეთ ყრმასა მას საქმეჲ იგი და გჳთხრა, ვითარმედ მონაზონსა ვისმე ეპყრა და არა უტევებდა ქუე წაღებად.
იგი	ცხო.თევ	მინდა, რაჲთამცა ვცან, ვინ არს წმიდაჲ იგი მონაზონი.
მის	ცხო.თევ	და მოიღეს ლოცვაჲ წმიდისაჲ მის და შეწირეს ადგილსა მას ევლოგიაჲ და წარვიდეს მშჳდობით.
იგი	ცხო.თევ	და დედაკაცი იგი რაჲ წელიწად მოსცემდა ევლოგიასა მონასტერსა მისსა დღეთა ცხორებისა მისისათა სამადლობელად ღმერთსა.
მან	ცხო.ანტ	უკუეთუმცა სხჳთ მოსაპოვნებელ იყო ესე საქმჱ, ძნელმცა ვიდრემე იყო, უკუეთუ ჩუენ შოვრის არს, დავიცნეთ თავნი ჩუენნი გულისსიტყუათაგან მწინკულევანთა და რეცათუ ნამარხევი მოგჳღებიეს, დაუმარხნეთ უფალსა სულნი ჩუენნი, რაჲთა მან თავადმან იცნას ქმნული თჳსი, ეგრჱთ გებულად სული, ვითარცა შექმნა მან.
მათ	ცხო.ანტ	მრავალგზის მნატრიდეს მე, და მე ვსწყევდ მათ სახელითა უფლისაჲთა;
მით	ცხო.ანტ	და ლოცვითა მით გარე-მიიქცეს უფლისა მიერ.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მე დავიწუხენ თუალნი და ვილოცევდ, და მეყსეულად დაშრტა სანთელი იგი უღმრთოთაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	და ამისა შემდგომად მოვიდეს და ტყუელვიდეს, ისტუენდეს, როკვიდეს, ხოლო მე ვითარ ვილოცევდ და დავწევ და ვგალობდ თავით ჩემით, მათ მეყსეულად იწყეს გოდებად და ტირილად, რამეთუ მოუძლურდეს, ხოლო მე ვადიდებდ უფალსა, რომელმან დაჰჴსნა და განაქიქა კადნიერებაჲ და სიბორგილი მათი.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო მე მაშინ უფროჲსღა ვჰბერე მას და ქრისტესა სახელ-ვსდევ და ცემად მას ვაღირე და მეგონა, რეცათუ ვეც, და მეყსეულად ეგოდენი იგი ყოვლითურთ ეშმაკით თჳსით უჩინო იქმნა სახელითა ქრისტჱსითა.
იგი	ცხო.ანტ	მერმე მოვიდა მარხვასა შინა ჩემსა, ვითარცა მონაზონი, მზაკუვარი იგი, პური აქუნდა საოცრად და მაზრახებდა და მეტყოდა, ვითარმედ: ჭამე და დასცხერ მრავალთაგან შრომათა, რამეთუ კაცივე ხარ შენცა, რაჲ არა მოუძლურდე.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მე ვითარ ვცან მისი იგი ზაკულებაჲ, აღვდეგ ლოცვად, და მან ვერღარა თავს-იდვა და მუაკლდა და კარით, ვითარცა კუამლი, გამოჩნდა განმავალი.
მისთჳს	ცხო.ანტ	რავდენგზის უდაბნოსა ზედა უცნებით მიჩუენა მე ოქროჲ, რაჲთამცა შევახე, ანუ მივხედენ, და მე ვგალობდ მისთჳს, და იგი დადნებოდა.
იგინი	ცხო.ანტ	და უფროჲსღა იგინი ამისა შემდგომად დაიკოდებოდეს ურთიერთას.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მე, შვილნო, მოვიჴსენე მოციქულისა იგი სიტყუაჲ და სახე ვყავ იგი თავისა ჩემისა, რაჲთა ისწაოთ უწყინოებაჲ მონაზონებასა შინა.
მას	ცხო.ანტ	მერმე ვჰკითხევდ მას და ვარქუ: ვინ ხარ შენ?
მას	ცხო.ანტ	მიუგე და ვარქუ მას: და რაჲსათჳს მოსრულ ხარ აქა?
მას	ცხო.ანტ	ხოლო მე ვარქუ მას: და რაჲსათჳს აურვებ მათ?
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მან მრქუა: არა თუ მე, არამედ იგი თავით თჳსით იურვიან, რამეთუ მე უძლურ ვიქმენ.
მას	ცხო.ანტ	მაშინ დამიკჳრდა მე ღმრთისა მადლი და ვარქუ მას: მარადის მტყუვარ ხარ და არასადა ჭეშმარიტსა იტყჳ.
მას	ცხო.ანტ	და ვითარცა ესმა მას სახელი მაცხოვრისა ჩუენისაჲ, და ვერ თავს-იდვა ამისგან დაწუვაჲ და უჩინო იქმნა.
მან	ცხო.ანტ	და აწ სადაღათუ მან თჳთ ეშმაკმან აღიარა უძლურებაჲ თჳსი, გჳღირს ჩუენ ყოვლადვე შეურაცხებაჲ მისი და ეშმაკთა მისთაჲ, რამეთუ მტერსა მას თჳსით ძალითურთ ესევითარი აქუს ზაკუვაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ჩუენ გუასმიეს მისი იგი უძლურებაჲ და შეურაცხებად მათდა შემძლებელ ვართ ამით სახითა.
იგინი	ცხო.ანტ	და გჳცნობიესმცა და განვიზრახვიდეთ მარადის, რამეთუ ჭეშმარიტად უფალი ჩუენ თანა არს, და ვერას შემძლებელ არიან ვნებად ჩუენდა მტერნი, რამეთუ მოვიდიან და, ვითარცა გუპოვნიან ჩუენ, ეგრეცა იგინი იქმნიან ჩუენდა მომართ და, ვითარცა პოჲან ჩუენ შოვრის გონებაჲ, ეგრეცა იგინი უცნებით მიემსგავსნიან, უკუეთუ მოშიშად პოიან და შეძრწუნებულად, მყის, ვითარცა ავაზაკთა, ადგილი დაურძალველად პოვიან და მოიწივნიან.
იგი	ცხო.ანტ	და მიერითგან ამით დაისაჯებინ უბადრუკი იგი სული.
მათ	ცხო.ანტ	უკუეთუ მხიარულად ჩუენ გუპოვნიან უფლისა მიმართ და განვიზრახვიდით კეთილთა მათ მერმეთათჳს და გონებითა ჩუენითა ვიტყოდით, ვითარმედ ყოველივე ჴელთა შინა უფლისათა არს, რამეთუ ვერას შემძლებელ არს ეშმაკი ქრისტეანეთათჳს, არცაღა ყოვლად ჴელმწიფებაჲ აქუს ვისთჳსვე, რამეთუ იხილიან კრძალულად სული ესევითარითა ზრახვითა და გარე-მიიქციან სირცხჳლეულნი.
მისგან	ცხო.ანტ	ესრჱთ იობი პოა მტერმან კრძალული და წარვიდა მისგან, ხოლო იუდა შიშუელი პოვა და წარტყუენა.
მათთჳს	ცხო.ანტ	და აწ უკუეთუ გჳნდეს შეურაცხებად მტერისა, განვიზრახვიდეთ მარადის უფლისათჳს, და უხაროდენ მოუკლებელად სულსა სასოებისათჳს, და ვიხილოთ, ვითარცა კუამლი, ეშმაკთა სიმღერაჲ და უფროჲსღა მეოტად და არა მდევნელად, რამეთუ არიან ფრიად, ვითარცა პირველად ვთქუ, ესენი მოშიშ და მოელიან მარადის განმზადებულსა მათთჳს ცეცხლსა.
მათ	ცხო.ანტ	და ესეცა უშიშობისათჳს მათ ზედა გაქუნდინ თავით თჳსით სახჱ: რაჟამს უცნებასა ვინმე შევარდეს, ნუ წინაჲსწარ დაეცემინ შიშითა, არამედ რაჲცა იყოს, უშიშად ჰკითხენ პირველად: ვინ ხარ შენ, ანუ ვინაჲ ხარ?
იგი	ცხო.ანტ	და თუმცა ვინმე იხილა მონასტრები იგი და ესევითართა მონაზონთა წესი, ჴმა-მცა-ყო და თქუა: ვითარ კეთილ არიან სახლნი შენნი, იაკობ, და კარავნი შენნი, ისრაჱლ, ვითარცა ღელენი საგრილნი და ვითარცა სამოთხენი მდინარეთა ზედა და ვითარცა კარავი, რომელი აჰმართა უფალმან, და ვითარცა ნაძჳ წყლის-კიდეთა.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი, მსგავსად ჩუეულებისა, წარვიდის თჳსისაგან თჳსსავე მონასტერსა და განეკრძალის მარხვასა დღითი-დღე, სულთ-ითქუამნ და სურინ ზეცისათა საყოფელთა და სურვილი აქუნ მისთჳს და ხედავნ დღითი-დღე კაცთა ცხორებასა, მრავალგზის ჭამასა და ძილსა და სხუასა საჴმარსა ჴორცთასა, ჰრცხუენინ და განიზრახავნ სულისა მის გონიერებასა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	მრავალგზის მრავალთა თანა მონაზონთა, ვითარ ჭამნ, მოიჴსენის სულიერი საზრდელი და დაუტევის და შორს მათგან წარვიდის და ჰგონიენ სირცხჳლეული, უკუეთუ ხედვიდიან სხუანი ჭამასა, ჭამნ იგი თჳსისაგან ჴორცთა უნებლებისათჳს, მრავალგზის ძმათა თანაცა, ჰრცხუენინ ამას ზედა, ხოლო კადნიერ არნ სარგებლისათჳს სიტყუათა, იტყჳნ: ჯერ-არს ყოველი სწრაფაჲ სულისათჳს უფროჲს, ვიდრე არა ჴორცთა და შენდობად ჭირისათჳს მცირედ ჟამ ჴორცთაჲ, ხოლო ყოვლადვე მოცალებაჲ სულისათჳს და ამას სარგებელსა ძიებად, რაჲთა იგი არა დამძიმდეს გულისთქუმათაგან ჴორცთაჲსა, არამედ უფროჲსღა ჴორცნი მისთჳს დამონებად, რამეთუ ესე არს, რომელ-იგი თქუა მაცხოვარმან: ნუ ჰზრუნავთ სულთა თქუენთათჳს, რაჲ ვჭამოთ, ნუცა ჴორცთა თქუენთათჳს, რაჲ შევიმოსოთ.
იგიცა	ცხო.ანტ	შეუდგა იგიცა, დაუტევა მონასტერი და თქუა: წარვიდეთ, რაჲთა ვიღუაწოთ ჩუენცა, ვიწოდნეთ თუ, ანუ ვიხილნეთ მოღუაწენი, რამეთუ სურვილი აქუნდა მარტჳრობად და თავით თჳსით მიცემად არა უნდა და ჰმსახურებდა აღმსაარებელთა ყოვლითა გულსმოდგინებითა საპყრობილეთა შინა და საწყდობილეთა, და დიდი სწრაფაჲ იყო მისი განკითხვასა მას შინა.
იგი	ცხო.ანტ	და განაკრძალებდა იგი ყოველთა წმიდათა და გულსმოდგინე ჰყოფდა, ხოლო რომელნი-იგი იმარტჳირებოდეს, თანა-უდგა და წარჰგზავნებდა, ვიდრემდის სრულ იქმნიან.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მსაჯულმან ვითარ იხილა იგი და მისთანანი უშიშად ამისთჳს და მოსწრაფედ, უბრძანა: ნუმცა ვინ მონაზონთაგანი დალიჭსა წინაშე იპოების, ნუცა ყოვლად ქალაქსა შინა.
იგი	ცხო.ანტ	სხუანი იგი დაემალნეს მას დღესა, ხოლო ანტონი ესოდენ არა ზრუნვიდა, უფროჲსღა მან განირცხა სამოსელი თჳსი და ხვალისა დღე წინაშე მაღალსა ზედა დადგა კადნიერად და ეჩუენა მსაჯულსა მას ბრწყინვალედ.
იგი	ცხო.ანტ	ყოველთავე უკჳრდა ამისი, და მსაჯულიცა იგი ხედვიდა.
იგი	ცხო.ანტ	და შემდგომად საქმისა მიერ წარვიდოდა იგი, უშიშად დგა და გჳჩუენებდა ჩუენ ქრისტეანეთა გულსმოდგინებასა, ილოცვიდა იგი მარტჳრობასა, ვითარცა პირველად ვთქუ, და მწუხარე იყო ფრიად, რამეთუ არა იმარტჳრა.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო უფალმან დაჰმარხა იგი ჩუენთჳს და სხუათათჳს სარგებელად, რაჲთა მონაზონებითა მით, რომელ ისწავა მან წიგნთაგან, იყოს იგი მრავალთა მოძღუარ, რამეთუ რომელნი ხედვიდეს მისსა მას ცხორებასა, მრავალნი მიჰბაძვიდეს.
იგი	ცხო.ანტ	მერმე იწყო მსახურებადვე, მსგავსად ჩუეულებისა აღმსაარებელთა, და ვითარცა თანა-შეკრულ იყო იგი და დაშურებოდა იგი მსახურებასა მას.
იგი	ცხო.ანტ	და რაჟამს დევნაჲ იგი დასცხრა, და იმარტჳრა ნეტრეული ეპისკოპოსი პეტრე, განვიდა მერმე მონასტრადვე თჳსად უდაბნოდ და იმარტჳლებოდა იგი დღითი-დღე გონებითა და იღუწიდა იგი სარწმუნოებისა მისთჳს სიმჴნითა და მარხვაჲცა დიდი და უფიცხლჱსი მოიპოვა, რამეთუ იმარხვიდა იგი მარადის.
მისა	ცხო.ანტ	ხოლო სამოსლად მისა იყო შინაგან ძაძაჲ და გარეშე ტყავი, ვიდრე აღსასრულამდე მისა დაიმარხა იგი, არცაღა ჴორცნი სადა მწინკულისათჳს დაებანნეს, არცაღა ყოვლად ფერჴნი სადა ებანნეს, გინათუ წყალსა და თჳნიერ უნებლებისა შთაედგნეს, არცაღა შიშუელი ვის ეხილვა იგი, არცაღა ყოვლადვე ჴორცნი ანტონისნი ეხილნეს ვის შიშუელნი, გარნა ოდეს აღესრულა, და დაჰფლვიდეს.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ განეშორა იგი და დაიდვა გულსა მრავალ ჟამ, ვითარმედ არცა გამოვიდეს იგი გარე, არცა შე-ვინ-უტეოს შინა.
მისა	ცხო.ანტ	ვითარ მრავალ ჟამ დგა და ჰრეკდა კარსა, ევედრებოდა გამოსლვად მისა და ლოცვისა ყოფად ღმრთისა მიმართ ყრმისა მისთჳს, განღებაჲ კარისაჲ არა თავს-იდვა, გარდამოხედა ზე და ჰრქუა მას: კაცო, რაჲსა მაწყინებ მე, კაცივე ვარ მეცა, ვითარცა-ეგე შენ.
მას	ცხო.ანტ	და მეყსეულად ჰრწმენა მას და ხადოდა სახელსა ქ˜ჱსა და წარვიდა და წარიყვანა ასულიცა იგი განწმედილი ეშმაკისაგან.
მისგან	ცხო.ანტ	მრავალი სხუაჲცა ქმნა უფალმან მისგან, რომელმან-იგი თქუა: ითხოეთ და მოგეცეს თქუენ.
მას	ცხო.ანტ	ვითარცა იხილა თავი თჳსი შფოთსა შინა მრვალთაგან და ვითარ არა უტევებდეს მსგავსად ნებისა მისისა შეყენებად, ვითარ-იგი მას უნდა, ეშინოდა, ნუუკუე რომელსა-იგი უფალი იქმს მისგან, გინა მან თავი აიმაღლოს, გინა სხუასა ვისმე ეგონოს მისთჳს, განიზრახა და წარემართა ზენა თებაიდად, სადა-იგი იცოდესვე არა.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ მოიღო ძმათაგან პური, ჯდა იგი კიდესა მდინარისასა და ხედვიდა, უკუეთუ ნავი წარმოვიდეს მიერ, რაჲთა აჴდეს და წარვიდეს მათ თანა.
მის	ცხო.ანტ	ვითარ ამას განიზრახვიდა, ჴმაჲ ღმრთისაჲ იყო მის ზედა ზეცით: ანტონი, ვიდრე ხუალ, ანუ რასა ჰზამ?
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი არა შეძრწუნდა, არამედ ვითარცა ჩუეულებაჲ აქუნდა წოდებად მრავალგზის, ესრჱთ ისმინა, მიუგო და ჰრქუა, რამეთუ: არა მიტევებენ მე ჯდომად კაცნი.
იგინი	ცხო.ანტ	ამისთჳს მნებავს აღსლვაჲ ზენა თებაიდად მრავალთა ამათგან შფოთებათა, რომელნი მქონან აქა და უფროჲსღა ამისთჳს, რამეთუ მიმჴდიან იგინი უფროჲს ძალისა ჩემისა.
მან	ცხო.ანტ	ხოლო მან ჰრქუა მას: დაღათუ თებაიდად ახჳდე, გინათუ, ვითარცა-ეგე გულსა მოგიჴდა, შთასლვად ბოკულიად, უფროჲსი და მრჩობლი შრომაჲ გაქუს დათმენად.
მას	ცხო.ანტ	და მეყს უჩუენნა მას სარკინოზნი, რომელთა ეგულებოდა წარსლვაჲ მას გზასა.
მათ	ცხო.ანტ	მოვიდა და მიეახლა მათ ანტონი და ევედრებოდა მათ უდაბნოდ წარსლვად მათ თანა.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო მათ, ვითარცა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, გულსმოდგინედ შეიწყნარეს იგი, და ვიდოდა სამ დღე და სამ ღამე მათ თანა და მოვიდა მთასა ფრიად მაღალსა და პოვა წყაროჲ მთასა მას ქუეშე კეთილი, ტკბილი და ცივი ფრიად, და ველი იყო მახლობელად და დანაკისკუდოანნი უღუაწად მდგომარენი მცირედ.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი, რეცათუ ღმრთით, აღიძრა და შეიყუარა ადგილი იგი, რამეთუ ესრჱთ ეუწყა მისგან, რომელი-იგი ეტყოდა კიდესა მას მდინარისასა.
მათგან	ცხო.ანტ	ხოლო პირველად მოიღო მოგზაურთა მათგან პური და დაადგრა მთასა მას მარტოჲ, და არავინ იყო სხუაჲ მის თანა, რამეთუ, ვითარცა თჳსი სახლი, იცნა.
იგი	ცხო.ანტ	და მიერითგან აქუნდა ადგილი იგი.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ სარკინოზთა ვითარცა იხილეს ანტონისი გულსმოდგინებაჲ, მარადის გზასა მას წარვიდოდეს, სიხარულით მოართუმიდეს მას პურსა.
იგი	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად გამოიკითხეს ძმათა ადგილი იგი და, ვითარცა შვილთა რაჲ მამისაჲ, მოიჴსენეს და უზრუნვიდეს მას მიძღუანებად პურისა.
მათ	ცხო.ანტ	ვითარცა იხილა ანტონი, რამეთუ მიზეზითა პურისაჲთა დაშურებიან ვინმე და დიდსა შრომასა თავს-იდებენ, და ერიდებოდა ამისთჳსცა მონაზონთა, განიზრახა თავით თჳსით და მიმავალთა მათ ევედრებოდა, რაჲთამცა მიართუეს მას სათხრელი და თოჴი, და იფქლი მცირედ.
მისა	ცხო.ანტ	და ვითარცა მიართუეს ესე, მიმოვლო გარემო მთაჲ იგი და პოეა მცირედ ადგილი მარჯუჱ, ქმნა მცირედ მხალი, რაჲთა მიმავალთა მისა აქუნდეს ნუგეშინისსაცემელი მცირედი მაშურალსა გზისა მისგან ძნელისა;
მან	ცხო.ანტ	სათესავი აქუნდა, დაუცხრომელად იქმოდა და დასთესა მან და წლითი-წლად ამას ჰყოფდა და აქუნდა მიერ პური სიხარულით, რაჲთა არავის დაამძიმოს ამისთჳს, და რამეთუ ყოვლადვე თავსა თჳსსა დაუმძიმებელად დაიცვიდა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	არამედ შემდგომად იხილნა მერმე ვინმე შემავალნი და დასთესა მცირედ მხალი, რაჲთა მიმავალთა აქუნდეს მცირედ განსასუენებელი შრომისა მისთჳს და სიფიცხლისათჳს გზისაჲსა.
მის	ცხო.ანტ	პირველად უდაბნოჲსა მჴეცნი მიზეზითა მის წყლისაჲთა მოვიდოდეს და მრავალგზის ავნებდეს თესულსა მას მისსა და შრომილსა.
მან	ცხო.ანტ	ხოლო მან განცხრომით შეიპყრა ერთი მჴეცი და ეტყოდა ყოველთა: რად მავნებთ მე, რამეთუ მე არა გავნებ თქუენ;
მისთჳს	ცხო.ანტ	მიერითგან შეშინდეს მცნებისა მისთჳს და არღარა მოეახლნეს ადგილსა მას.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი მარტოჲ იყოფოდა შინაგან მთასა მას და ლოცვასა და მარხვასა მოცალე იყო.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ძმანი იგი, რომელ შევიდეს, ევედრებოდეს, რაჲთა თუედ-თუედ ჰმსახურებდენ მას და მოართუმიდენ მას ზეთისხილსა და ცერცუსა.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ბერცა იყო იგი მიერითგან და მუნ იქცეოდა იგი და რავდენთა დაითმენდა იგი ბრძოლათა, ვითარცა წერილ არს, არა თუ სისხლთა და ჴორცთა, არამედ წინა-აღმდგომთაგან ეშმაკთა, რამეთუ მიმავალთაგან მისა გუესმა ესე, და მუნცა შფოთი და ჴმანი მრავალნი და ბგერანი ჭურვილთანი ესმიედ.
იგი	ცხო.ანტ	მაშინ მთაჲ იგი ღამე სავსე არნ ნაბერწყალითა, და ხედვიდეს მასცა, რამეთუ ჰხედავნ მიმართ და ჰლალავნ და ილოცავნ და შემავალთა მისა ნუგეშინის-სცემნ, ხოლო იგი თავადი ღუწოლასა შინა არნ და მუჴლთა მოიდრეკნ და ევედრებინ ღმერთსა.
მას	ცხო.თევ	და ევედრებოდა მას, რაჲთა ულოცოს, და ღმერთმან უცხოვნოს მას შვილი.
მას	ცხო.თევ	და ულოცა მას წმიდამან მან და უბრძანა, რაჲთა შვილი რომელ შვეს, უწოდის მას სახელად თევდოსიოს.
მან	ცხო.თევ	და მან ყო ეგრჱთ.
მას	ცხო.თევ	და უცხოვნა მას შვილი.
მათ	ცხო.ანტ	და იყო ჭეშმარიტად საკჳრველ, რამეთუ მარტოჲ ეგოდენთა მათ უდაბნოთა იქცეოდა და არცაღა ეშმაკთა ზედა-მისლვასა შეძრწუნდის, არცაღა ეგოდენთა მჴეცთა ოთხფერჴთა და ქუეწარმავალთათჳს ველისათა შეშინდის, არამედ ჭეშმარიტად, ვითარცა წერილ არს: რომელნი ესვენ უფალსა, შეუძრველად აქუნდა და შეურყეველად გონებაჲ, უფროჲსღა ეშმაკნი ივლტოდეს მისგან და მჴეცნი ველისანი, ვითარცა წერილ არს, დაუმშჳდენ მას.
იგი	ცხო.თევ	და შეწირა იგი ღმრთისა და მონაზონ ქმნა და არს იგი დღესამომდე ჩუენ თანა მონასტერსა ამას შინა შემკული სახელითა მამისა ჩუენისა წმიდისა თევდოსისითა.
მის	ცხო.თევ	და კუალადცა მოვიდა წმიდისა მის სხუაჲ დედაკაცი ბეთლემელი და უთხრა მას, ვითარცა-იგი პირველმან მან.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ გალობდა ფსალმონსა ანტონი, ეშმაკი იგი უმზირინ და იღრჭენნ მის ზედა კბილთა, ხოლო ანტონი ნუგეშინისცემულ იყო მაცხოვრისაგან და უვნებელად დგა მისთა მათ ზაკუვათაგან და ფერად-ფერადთა უცნებათა.
მასცა	ცხო.თევ	და მასცა ეგრევე უბრძანა, ვითარცა-იგი პირველსა მას, და უცხოვნა მას შვილი მისი.
იგი	ცხო.თევ	და არს იგი დღეს კირით-ხურო და ჰრქჳან მას სახელი წმიდისა მამისა ჩუენისაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	და ვითარ მღჳძარე იყო იგი ღამჱ, ყოველნი მჴეცნი ველისანი მოუტევნა, და გამოვიდეს ყოველნი აფთარნი მათ ადგილთანი ჴურელით თჳსით და გარე-მოადგეს მას.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო იგი ვერ შემძლებელ იყო შეძრვად სიბერითა.
მის	ცხო.თევ	და მოვიდა, სადა-იგი იყო სიმრავლჱ მკლისაჲ მის.
მათ	ცხო.ანტ	და დგა იგი მარტოჲ შოვრის მათსა, ვითარ აღამტკმეს პირები მათი და დატკებნად აშინებდეს, გულისხმა-ყო მან მტერისა იგი მანქანებაჲ და ჰრქუა ყოველთა მათ: უკუეთუ ჴელმწიფებაჲ მოგიღებიეს ჩემ ზედა, განმზადებულ ვარ შესაჭმელად თქუენდა;
იგი	ცხო.თევ	და მუნ დადგა იგი და ილოცა და ბრძანა, რაჲთა მოჰგუარონ მას მკლისა მისგან.
იგინი	ცხო.თევ	და მოიქუნა იგინი ჴელითა თჳსითა და ჰრქუა მათ: თქუენცა მონანი ხართ ჩუენებრვე ერთისა უფლისანი, ნუ შეეხებით გლახაკთა საზრდელსა – ესრჱთ გიბრძანებს თქუენ უფალი.
მათ	ცხო.ანტ	ვითარცა ესე ანტონი ჰრქუა მათ, ივლტოდეს ყოველნი, ვითარცა ტანჯვითა სიტყჳსა მისგან, და წარვიდეს.
იგი	ცხო.ანტ	კუალად მერმე მცირედისა დღისა შემდგომად, ვითარ იქმოდა, რამეთუ შურებინცა იგი, მო-ვინმე-ვიდა კართა და განჰზიდა თხზულსა ჴელთა მისთასა, რამეთუ სფურითსა კერვიდა იგი, და ესე მიმავალთათჳს, რომელთა-იგი მიართჳან საჴმარი, მისცის მათ.
მის	ცხო.თევ	და სოფლისა მის მყოფთა ჩუეულებაჲ აქუნდა ევლოგიისა მოღებად მონასტერსა მისსა უცხოთათჳს და გლახაკთა, რომელნი მისა მიივლტოდიან.
იგი	ცხო.თევ	და მოვიდეს სოფლიონნი იგი და შეიწევდეს წმიდასა მას.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მჴეცი იგი ეშმაკითურთ ესოდენ ივლტოდა, ვიდრემდის სწრაფისა მისგან დაეცა და მოკუდა.
მის	ცხო.ანტ	ხოლო მჴეცისა მის სიკუდილი დაცემაჲ ეშმაკთაჲ იყო;
იგი	ცხო.ანტ	ყოველსავე ისწრაფდეს ყოფად, რაჲთამცა იგი გარდამოიყვანეს უდაბნოჲთ, და ვერ შეუძლეს.
მათა	ცხო.ანტ	ევედრებოდეს ოდესმე მონაზონნი, რაჲთამცა მივიდა მათა და იხილნა.
იგი	ცხო.ანტ	იგინი მრავლით ჟამით არა ეხილვნეს და ადგილი მათი და წარმოემართა მათ თანა, რომელნი-იგი მისრულ იყვნეს მისა, და აქლემსა ეკიდა მათი პური და წყალი, რამეთუ ურწყული იყო უდაბნოჲ იგი ყოველი, და არა იყო წყალი ყოვლადვე, გარნა მთასა მას ხოლო, ვინაჲცა წარმოეღო მათთჳს წყალი, სადაცა საყოფელი მისი იყო.
მათ	ცხო.ანტ	ვითარ მოაკლდა მათ წყალი გზასა ზედა, იჭირვოდეს, ვითარ მიმოვიდოდეს ადგილსა მას, და არა პოვეს წყალი და ვერცა სლვად ეძლო, არამედ ყოველნი დაცჳვეს ქუეყანასა და აქლემიცა იგი განუტევეს წარსლვად, ვიდრეცა უნდეს, ხოლო იგინი სულმოკლე იქმნნეს.
მან	ცხო.ანტ	და ბერმან მან ვითარცა იხილნა ყოველნივე ჭირსა შინა, შეწუხნა ფრიად და სულთ-ითქუმიდა და წარვიდა მათგან მცირედ, მოიდრიკნა მუჴლნი;
მას	ცხო.ანტ	და ესრჱთ სუეს და ყოველთა განისუენეს და თხიერნი აღავსნეს და ეძიებდეს აქლემსა მას და პოვეს, რამეთუ საბელი იგი მისი დახუეული იყო ლოდსა, და დგა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ მოიბეს იგი, ასუეს წყალი, აჰკიდნეს თხიერნი იგი და წარმოემართნეს უვნებელად.
მას	ცხო.ანტ	და მას ვითარცა საგზალი დიდი რაჲმე მოაქუნდა მთით და ისტუმრებდა მათ ყოველთა სიტყჳთა და მისცემდა სარგებელსა.
მასცა	ცხო.ანტ	უხაროდა მასცა, ხედვიდა რაჲ მონაზონთასა მას გულსმოდგინებასა და დასაცა მისსა დაბერებულსა ქალწულებასა შინა, და წინამძღუარ იყო იგი სხუათა ქალწულთა.
იგი	ცხო.ანტ	მრავლისა დღისა შემდგომად წარვიდა იგი მუნვე მთად.
მისა	ცხო.ანტ	მიერითგან მივიდოდეს მისა მრავალნი, არამედ ვნებულთაცა ვერ მიიკადრეს შესლვად მუნ, არამედ ყოველთა მიმართ შემავალთა მონაზონთა ესე ზედაჲს-ზედა აქუნდა მცნებაჲ, რაჲთა ჰრწმენეს უფალი იესუ ქრისტე და შეიყუარონ იგი და დაიცვნენ თავნი თჳსნი მწინკულევანთაგან გულისსიტყუათა და გულისთქუმისაგან ჴორცთაჲსა.
მათ	ცხო.ანტ	მოჴსენებითა ამით მცნებათაჲთა უფროჲსღა აზრახებდა მათ მოციქულისა სიტყუასა ზედაჲს-ზედა წურთად მერმეცა: ნუ დაჰვალნ მზჱ გულისწყრომასა თქუენსა, და ესე ზოგად ყოველთათჳს მცნებათათჳს თქუმად გეგონენ, არა ხოლო თუ განრისხებისათჳს, ნუცაღა სხუათა ცოდვათა ჩუენთათჳს დაჰვალნ მზჱ.
მას	ცხო.ანტ	მას თავადსა მიუტეოთ საშჯელი, ურთიერთას ვსწყალობდეთ და ურთიერთასი სიმძიმჱ ვიტჳრთოთ და თავსა თჳსსა განვიკითხვიდეთ და, რაჲ-იგი გუაკლს, აღვსებად ვისწრაფოთ.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ იხილეს იგი, იწყეს სიმღერად და შესხმად მონაზონთა.
მას	ცხო.სჳი	და უნდა წმიდასა მას, რაჲთამცა განსწავლნა იგინი.
მის	ცხო.სჳი	ილოცა და იქმნა თუალები ყოვლისა მის ქალებისაჲ მრუდ.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარ მიხედნეს ერთმანერთსა, გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ სალოსმან უყო იგი მათ.
მას	ცხო.სჳი	მისდევდეს მას ტირილით და ეტყოდეს: განჰჴსენ, სალოსო, განჰჴსენ, რომელ-ესე ჰყავ.
მათ	ცხო.სჳი	და ეგონა მათ, ვითარმედ გრძნებითა ყო იგი, ეწივნეს და დაეკიდნეს მას და აფუცებდეს, რაჲთა განჰჴსნას, რაჲ-იგი იყო.
მათ	ცხო.სჳი	ჰრქუა მათ განცხრომით: რომელსა უნდეს თქუენგანსა განკურნების, მიტევენ, რაჲთა ვაკოცო თუალსა მრუდსა, და განიკურნოს.
მათ	ცხო.სჳი	და აკოცა მათ, და განიკურნნეს.
იგი	ცხო.სჳი	და სხუანი იგი დაადგრეს ეგრჱთვე.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ მცირედ წარვლო, მისდევდეს მას და ეტყოდეს.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან არა ნება-სცა, და ეგრჱთვე დაადგრეს იგინი.
იგი	ცხო.სჳი	და წმიდაჲ იგი იტყჳნ: უკუეთუმცა ღმერთსა ესე არა მოეწია მათ ზედა, წარ-მცა-ემატა ყოველთა დედათა ქუეყანისათა ემეწელთა უშჯულოებითა.
მან	ცხო.სჳი	მოუწოდა ოდესმე პირველმოჴსენებულმან მან დიაკონმან ამას წმიდასა, რაითა პირი იჴსნას მის თანა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა შევიდა იგი სახიდ მისა, პოვა ჴორცი აპოხტი.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარცა იხილა იგი იოვანე, დიაკონმან პატიოსანმან, მიეახლა და ჰრქუა მას ყურის-ყურ, რაჲთა არავის ესმეს მუნ შინა მყოფსა: მართლიად გეტყჳ, ვითარმედ ვერ შემაეჭუებ შენდა მიმართ, დაღაცათუ აქლემისა ჴორცი ჰშჭამო.
მას	ცხო.სჳი	რამეთუ იცოდა სიმრავლჱ სათნოებათა მისთაჲ, და არცა ნეტარი ესე რას დაუფარვიდა მას საქმეთა მისთაგანსა სიკეთისა მისისათჳს და კეთილად სლვისა.
იგი	ცხო.სჳი	და მოჰვლიდა იგი მონაზონთა, რომელნი იყვნეს უდაბნოს, და მისცემდა მათ ევლოგიასა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა იხილა იგი, მოდრკა მის წინაშე თაყუანისცემით და ითხოვდა მისგან ლოცვასა.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას იოვანე: სადაჲ ხარ შენ?
მან	ცხო.სჳი	მიუგო მან და ჰრქუა: მე, მამაო, ჰემეწელი ვარ.
მას	ცხო.სჳი	და კუალად ჰრქუა მას იოვანე: შენ დაგიტევებია ქალაქსა შენსა ამბა სჳმეონ, რომელსა უწოდიან სალოს, მოსრულ ხარ და ითხოვ ჩემ გლახაკისაგან ლოცვასაა?
მის	ცხო.სჳი	მე და ყოველთა კაცთა გჳჴმს ლოცვაჲ მის წმიდისაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	წარიყვანა კაცი იგი თჳსა ქუაბად და დაუგო მას ტაბლაჲ, სავსჱ ყოვლითა კეთილითა, რამეთუ მოსცემდა მას ღმერთი ყოველი რაჲცა უნებნ.
მას	ცხო.სჳი	უკუეთუმცა არა, სადაითმცა იპოვა უდაბნოსა მას ჴმელსა სიმინდი ლბილი, წმიდაჲ და თევზი ტაფაკითა შემწუარი, მჴურვალჱ და ჭიქაჲ, სავსჱ ღჳნითა ჰამოჲთა?!
მას	ცხო.სჳი	ვითარ ჭამეს და განძღეს, მისცნა მას სამნი პურნი ტფილნი და ჰრქუა მას: მიიხუენ ესე და მისცენ სჳმეონს და არქუ მას: ლოცვა-ყავ ძმისა შენისა იოვანჱსთჳს.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ მოვიდა კაცი იგი ემეწად, შეემთხჳა მას სალოსი ქალაქისა კართა ზედა და ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, ვითარ არს იგი ცოფი შენებრი ამბა იოვანე, ანუ შეშჭამეა ევლოგიაჲ იგი, რომელ მოგცა?
მას	ცხო.სჳი	დაუკჳრდა კაცსა მას სიტყუათაგან მისთა, და წარიყვანა იგი სალოსმან საყოფელად თჳსა და დაუგო მას ტაბლაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	და კაცი იგი ფიცვიდა და იტყოდა: ყოველი, რომელი დამიგო იოვანე უდაბნოს, ეგრეთვე ამან დამიგო, ვიდრემდის ჭიქაჲცა ეგეზომივე იყო სიდიდითა და ჰგვანდა მას.
იგი	ცხო.ანტ	იყავნ ჩუენდა დაწერილი იგი თუალთა წილ მონაზონთაჲსა, რაჲთა გურცხუენოდის დაწერად, ვითარცა ხედვისა, და არცაღა ყოვლად გულსა მოგიჴდეს ბოროტი.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარცა ვისამხრენით, მივეც მას ევლოგიაჲ იგი და წარმოვედ სახიდ ჩემდა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო მე მრცხუენოდა თხრობად ვისამე, რამეთუ ყოველთა კაცთა შეერაცხა იგი ცოფად.
იგი	ცხო.სჳი	და ღმერთმან იჴსნა იგი ამის წმიდისა ლოცვითა, რამეთუ კაცთა ვიეთმე უკეთურთა კაცი მოკლეს და გუამი მისი აღიღეს და სარკუმლით შთაუგდეს ამის დიაკონისა სახლსა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ მიიწია საქმჱ იგი ჴელმწიფისა, ბრძანა დიაკონისაჲ მის ძელსა აბმაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	და რაჟამს იგი მიჰყვანდა ძელად, ესრჱთ ილოცვიდა: უფალო ღმერთო, ლოცვითა სჳმეონ სალოსისაჲთა მიჴსენ და განმარინე ჟამსა ამას!
მას	ცხო.ანტ	ამას ყოველსა ამცნებდა, რომელნი შეემთხუეოდეს მას, და ვნებულთა მათ სწყალობნ და თანა-ილოცავნ.
იგი	ცხო.ანტ	მრავალგზის მრავალსა შინა შეისმინის მისი უფალმან, და არცაღა, რაჟამს შეისმინის, იქადინ და არცა არა სმენისათჳს დრტჳნავნ, არამედ მარადის ჰმადლობნ იგი ღმერთსა, ხოლო ვნებულთა მათ ჰლოცავნ, რაჲთა სულგრძელ იქმნნენ და უწყოდიან, ვითარმედ არცა მისი, არცაღა ყოვლად კაცთაჲ არს კურნებაჲ არამედ მხოლოჲსა ღმრთისაჲ, რომელმან ყვის, ოდეს უნებნ.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო ნეტარმან მან თავი მოისულელა, დაუტევა იგი და წარვიდა ადგილსა მას ფარულსა, რომელსა შინა ჩუეულებაჲ აქუნდა ლოცვისაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო ვნებულთა მათ, ვითარცა კურნებაჲ, შეიწყნარნიან სიტყუანი იგი ბერისანი, ისწავებედ იგინიცა, რაჲთა არა სულმოკლე იქმნნენ, არამედ უფროჲსღა სულგრძელ, ხოლო განკურნებულთა მათ ასწავებნ და ეტყჳნ: ნუ ანტონის ჰმადლობთ, არამედ მხოლოსა უფალსა.
იგი	ცხო.სჳი	და არავინ იცოდა ადგილი იგი, გარნა დიაკონმან მან მარტოდ.
მისა	ცხო.სჳი	მოდრკა თაყუანისცემით წინაშე ღმრთისა და იწყო ვედრებად მისა, რაჲთა იჴსნეს მონაჲ თჳსი ჭირისა მისგან.
მის	ცხო.ანტ	იყო ვინმე, რომელსა სახელი ერქუა ფრუნტონ, ტაძრისაგან სამეუფოჲსა, და ვნებაჲ იყო ბოროტი მის თანა, რამეთუ ენასა შეიჭამნ და თუალთაცა თჳსთა ავნებნ.
იგი	ცხო.სჳი	ვითარცა მიიყვანეს იგი ადგილსა მას, უნდა, რაჲთამცა აღამაღლეს ძელსა მას ზედა, მუნქუესვე მჴედარი მუარბევდა სწრაფით და თქუა: განუტევეთ ეგე, რამეთუ ვპოვენით, რომელთა კაცი იგი მოკლეს.
მან	ცხო.ანტ	ვითარ შევიდა იგი მთად, ევედრებოდა იგი ანტონის, რაჲთამცა ლოცვა-ყო მისთჳს, ხოლო მან ვითარ ილოცა, მიუგო და ჰრქუა: ფრონტოს, წარვედ და განიკურნო.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ განუტევეს, წარ-ხოლო-ვიდა ადგილსა მას, რამეთუ იცოდა, სადა წმიდაჲ იგი ილოცვიდა.
იგი	ცხო.სჳი	და შორით იხილა იგი.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი აიძულებდა და დგა მრავალ დღე.
მას	ცხო.ანტ	ჰრწმენა მას და წარმოვიდა.
იგი	ცხო.სჳი	ჴელნი ზე აღეპყრნეს, ხოლო ფუცვიდა დიაკონი იგი და იტყოდა, ვითარმედ: ვიხილე, ვითარცა საჴუმილი ცეცხლისაჲ, გარდამოვიდოდა პირით მისით და ზეცად აღვიდოდა, და გარემოჲს მისსა, ვითარცა თორნჱ ცეცხლისაჲ, ეგზებოდა.
მისა	ცხო.სჳი	ხოლო მე შემეშინა და ვერ უძლე მიახლებად მისა, ვიდრემდის დაასრულა ლოცვაჲ მისი.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ იხილა ეგჳჴტჱ, მყის დასცხრა სალმობაჲ მისი, და განიკურნა კაცი იგი, ვითარცა ჰრქუა მას ანტონი, რამეთუ ესე ლოცვით ეუწყა მაცხოვრისაგან.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარცა დაასრულა, მომხედა მე და მრქუა: რაჲ არს, მამაო დიაკონ, კნინ ერთღა შე-მცა-გესუა სასუმელი იგი.
მის	ცხო.ანტ	ქალწული ვინმე იყო ბოსირელი, რომელ არს ტრიპოლისისაჲ, და ვნებაჲ იყო ფიცხელი და ფრიად ბოროტი მის თანა, რამეთუ ცრემლნი მისნი და წყალი, რომელი ცხჳრით და ყურით გარდამოდინ და ქუეყანასა დასწუთებინ, მეყსეულად მატლ იქმნებინ, რამეთუ იყო იგი ჴორცითაცა განრღუეულ და თუალნი არა ბუნსა ზედა სხდეს.
იგი	ცხო.ანტ	ამისთა მამა-დედათა ესმა მისლვაჲ ვიეთიმე მონაზონთაჲ ანტონისა და ჰრწმენა უფლისაჲ, ვითარ-იგი წიდოვანი განკურნა, და ევედრებოდეს მათ, რაჲთა ასულითურთ წარვიდენ მათ თანა, ხოლო მათ თავს-იდვეს, და მამა-დედანი იგი მისნი დაადგრეს ასულისა თჳსისა თანა გარეშე მთასა მას მახლობელად პაფნოტისსა, აღმსაარებელისა და მონაზონისა.
იგინი	ცხო.ანტ	ხოლო იგინი შევიდეს და, ვითარცა ეგულებოდა ოდენ თხრობად ქალწულისა მისთჳს, უსწრო მათ ანტონი და უთხრა მათ ვნებაჲ იგი მის ქალისაჲ და ვითარ-იგი თანა-უვიდოდა მათ.
იგინი	ცხო.ანტ	ხოლო იგინი ევედრებოდეს მას, რაჲთამცა უბრძანა შესლვაჲ მათი, და მან არა უბრძანა, არამედ ჰრქუა მათ: წარვედით და ჰპოოთ იგი განკურნებული;
მას	ცხო.ანტ	არღათუ მომკუდარ არს, რამეთუ არა ჩემი არს ესე საქმჱ, რაჲთამცა ჩემდა, მდაბლისა კაცისა, მოხუედით, არამედ მაცხოვრისაჲ არს ესე კურნებაჲ, რომელმან ყვის ყოველსა ადგილსა წყალობაჲ თჳსი, რომელნი ხადიან მას, რამეთუ ლოცვასა მისსა მოხედნა უფალმან და შეიწყალა და მე მაუწყა თჳსითა კაცთმოყუარებითა, ვითარმედ სალმობაჲ მის ქალისაჲ მუნ განიკურნოს.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარცა გამოვიდეს, პოვნეს მამა-დედანი მისნი მხიარულნი და ქალი იგი განკურნებული იყო.
მის	ცხო.სჳი	ოდეს მარტოჲ იყოფინ მის თანა, ესე დიაკონი სარწმუნოჲ არა ლაღობნ, არამედ ზინ ყუდროდ და დაწყნარებულად მგლოვარედ.
იგი	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად შე-ვინმე-ვიდოდეს ორნი ძმანი, და მუაკლდა გზასა ზედა წყალი, ერთი იგი მოკუდა, ხოლო ერთი იგი იურვოდა სიკუდიდ და ვერ ეძლო სლვად და იდვა იგიცა ქუეყანასა ზედა და მოელოდა სიკუდილსა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო დიაკონი იგი ფიცით იტყჳნ, ვითარმედ: ოდეს-იგი ვხედვიდი ყუდროებასა მისსა და კეთილად ზრახვასა, მიკჳრნ და შეორგულდი, ვითარმედ: არა ესე არს, რომელი-იგი მათ საქმეთა იქმს?
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ჯდა რაჲ მთასა ზედა, მოუწოდა ორთა მონაზონთა, რამეთუ იყვნეს ესენი მუნ, ასწრაფებდა და ეტყოდა: წარიღეთ სარწყულითა წყალი და მირბიოდეთ ეგჳპტით კერძო გზასა, რამეთუ ორნი მოვიდოდეს, ერთი იგი აწღა მოკუდა, ხოლო ერთი იგი იურვის.
იგიცა	ცხო.ანტ	უკუეთუ არა ისწრაფოთ, მოკუდეს იგიცა, რამეთუ ესე აწ ლოცვასა შინა მეუწყა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარცა წარვიდეს მონაზონნი იგი, პოვეს ერთი იგი მდებარჱ და მომკუდარი იგი დაჰფლეს, ხოლო ერთსა მას ასუეს წყალი, მოეგო თავსა თჳსსა, და მოჰგუარეს ბერსა.
მის	ცხო.ანტ	რამეთუ იყო სიგრძჱ მის გზისაჲ დღისა ერთისა სავალ.
მისთჳსცა	ცხო.ანტ	უკუეთუ ვინმე ეძიებდეს, ვითარმედ რად არა ვიდრე სიკუდილადმდე ერთისა მისთჳსცა თქუა, არა მართლ ეძიებს და იტყჳს, რამეთუ არა ანტონისი იყო სიკუდილისა მისისა საშჯელი, არამედ ღმრთისაჲ, რომელმან მისთჳს საჯა ესრჱთ და ამისთჳს უჩუენა და გამოუცხადა მას, ხოლო ანტონისი ესე იყო საკჳრველ, რამეთუ მთასა ზედა ჯდა და აქუნდა გული ფრთხილი, და უფალი უჩუენებდა მას შორად.
იგი	ცხო.სჳი	მრავალგზის აღიღის მდოგჳ იგი და უკუნასხის თუალთა, რომელნი-იგი მას ჰლაღობედ.
იგი	ცხო.ანტ	და მერმე კუალად ჯდა იგი მთასა ზედა და აღიხილნა თუალნი და იხილა ჰაერთა ზედა აღმავალი ვინმე და მრავალნი ვინმე, რომელნი მოეგებვოდეს მას.
მისა	ცხო.სჳი	მოვიდა მისა კაცი ერთი მდაბიოჲ, რომლისა ორთავე თუალთა თეთრი იყო.
მან	ცხო.სჳი	და მოიღო წმიდამან მან მდოგჳსა მისგან და სცხო თუალთა მისთა.
იგი	ცხო.სჳი	შეუჴდა იგი და იწყო კაცმან მან ყივილად.
მას	ცხო.ანტ	და ვითარ უკჳრდა მას და ჰნატრიდა და ესევითარსა კრებულსა ილოცვიდა უწყებად, ვინძი არს ესე, და მეყსეულად იყო მისა ჴმაჲ: ესე არს წმიდისა ამონის სული, რომელი-იგი ჯდა ნიტრიას მონაზონი, რამეთუ იყო ესე ვიდრე სიბერედმდე მონაზონებასა დადგრომილ, ხოლო სიგრძჱ ნიტრიისაჲთ ვიდრე მთადმდე, სადა-იგი იყო ანტონი, აცამეტისა დღისა სავალ, ხოლო რომელნი იყვნეს ანტონის თანა, ხედვიდეს რაჲ ბერსა მას დაკჳრვებულსა, ევედრებოდეს მას, რაჲთა უთხრას მათ.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ჰრქუა მას ნეტარმან მან: წარვედ, მოცთომილო, შენ, და მოიბანენ თუალნი შენნი ძმრითა და ნიორითა და განიკურნო.
მისა	ცხო.ანტ	რამეთუ იყო მისა მეცნიერ, და ზედაჲს-ზედა მოვიდის მისა, და მრავალნი მისგანცა სასწაულნი იქმნნეს მადლითა ქრისტჱსითა.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან შეურაცხ-ყო სიტყუაჲ მისი და მივიდა მკურნალთასა.
იგი	ცხო.სჳი	და რავდენ ჰკურნებდეს, იგი უფროჲს განძჳნდებინ.
მას	ცხო.ანტ	ოდესმე იყო მისი წიაღსლვაჲ მდინარესა, რომელსა ჰრქჳან მგელ, და იყო მას ჟამსა ოდენ დიდრუვაჲ წყალთაჲ, ევედრებოდა იგი მისთანასა მას თევდორეს წარსლვად მისგან შორადრე, რაჲთა არა ურთიერთას თავნი იხილნენ შიშულად წიაღსლვასა მათსა მდინარესა მას.
მასცა	ცხო.ანტ	მერმე ვითარ განეშორა თევდორე, ჰრცხუენოდა მასცა შიშულად თავისა თჳსისა ხილვად.
იგი	ცხო.ანტ	ვიდრე ჰრცხუენოდაღა და ზრუნვიდა, მეყსეულად წიაღიხატა იგი მიერ მდინარესა მას.
მას	ცხო.სჳი	ამისა შემდგომად შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი და ჰრქუა: აჰა ესერა განიკურნე, ნუღარა იპარავ საცხოვართა მოძმისა შენისათა.
იგი	ცხო.სჳი	და ვითარ იგი ეძიებდა მას, შეემთხჳა წმიდასა ამას და ჰრქუა: შემძლებელ ხარა, სალოსო, რაჲთა ყო რაჲმე, რომლითა ვპოვო დრაჰკანი ჩემი?
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან ჰრქუა მას: უკუეთუ გინებს, მე ვყო.
მან	ცხო.სჳი	მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა: მე მნებავს, ყავ, და მიგცე მისგან ასი დრაჰკანი.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას სჳმეონ: აღმითქუ წინაშე ღმრთისა, ვითარმედ რაჲცა გრქუა, ერჩდე, და მე გაპოვო იგი ამას ღამესა კიდობანსა შენსა შიდა.
მან	ცხო.სჳი	და აღუთქუა კაცმან მან, ვითარმედ რაჲცა ჰრქუას მას, ყოს, თჳნიერ თუ უშუერი რაჲმე არა რქუას.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან მან: წარვედ, რამეთუ მონამან შენმან მეწყლემან წარიღო დრაჰკანი შენი.
მის	ცხო.სჳი	არამედ აღმითქუ, რაჲთა არა სცე და არცა სხუასა მის სახლისა შენისასა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო იგი წარვიდა და პოვა ყრმისა მის თჳსისა თანა.
მას	ცხო.სჳი	ხოლო კაცსა მას ეგონა, ვითარმედ დრაჰკნისა მისთჳს ხოლო უბრძანა არა ცემაჲ წმიდამან მან.
მან	ცხო.სჳი	არამედ ნეტარმან მან ყოვლადვე დააყენა ცემისაგან, რამეთუ ფრიად მცემარ იყო იგი სახლეულთა თჳსთა.
მის	ცხო.სჳი	ცნა, ვითარმედ ესე მის წმიდისა სიტყჳთა შეემთხჳა.
მისა	ცხო.სჳი	მივიდა მისა და ჰრქუა: განჰჴსენ, სალოსო, აღთქუმაჲ იგი, რომელსა ზედა აღგითქუ.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო წმიდამან მან თავი მოისულელა, რეცათუ არა იცის, რასა-იგი იტყოდა.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ აიძულებდა მას მრავალ ჟამ, ეჩუენა მას ძილსა შინა და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ აღთქუმაჲ იგი განჰჴსნა, კუალად განჰვჴსნა შენიცა ხუასტაგი და განვაბნიო ყოველი, რაჲ არს სახლსა შენსა.
იგინი	ცხო.სჳი	და იგინი უმჯობჱს არიან შენსა წინაშე ღმრთისა.
მან	ცხო.სჳი	და ვითარ იხილა ესე კაცმან მან, შეეშინა და სული დაიღო.
იგი	ცხო.სჳი	და მივიდის იგი ადგილსა, რომელსა იგინი იყოფიედ.
მათ	ცხო.სჳი	და მრავალგზის ეშმაკნი აზრახდიან განცოფებულთა მათ პირითა და იტყჳედ: ვაჲ შენდა, სალოსო, შენ მიერ, არა კმა-გეყოა, რომელ კაცთა ეკიცხევ, არამედ ჩუენდაცა ტანჯვად მოხუედ.
მათ	ცხო.სჳი	და ოდესმე მათ თანა არნ, ეგრევე ზრახავნ, ვითარცა-იგი ცოფნი, და უთხრობნ, ვითარმედ მან ვინმე იპარაო, და სხუამან ისიძვაო, და სხუამან სხუაჲ ცოდვაჲ ქმნაო, ვიდრემდის მოქალაქეთაცა ეშინოდა ცოდვისა საქმედ, რაჲთა არა საკიცხელ იქმნენ იგინი მის მიერ.
მასვე	ცხო.სჳი	იყო მასვე ქალაქსა შინა დედაკაცი ერთი მისანი.
იგი	ცხო.სჳი	შეულოცვიდა იგი და დაუწერდა.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ ღონისძიებით დაიმოყურა იგი წმიდამან მან და მიართუა მან მას, რაჲცა პოვის საჭმელი გინა სასუმელი რაჲმე.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო თევდორე, კაცი იგიცა, წმიდაჲ იყო, მიეახლა და იხილა იგი წიაღსწრობილად და ყოვლადვე შეულტობელი წყლისაგან, ევედრებოდა მას კითხვად სახესა მას წიაღსლვისასა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ იხილა, რამეთუ არა უთხრობდა მას, აიძულებდა იგი, ეპყრნეს ფერჴნი მისნი და გამოჰკითხვიდა მას და ეტყოდა: არა განგიტეო, ვიდრე პირველად მითხრა მე.
მას	ცხო.სჳი	და ჰრქუა მას დღესა ერთსა: გინებსა, რაჲთა მე კულა შენ დაგიწერო წიგნი, რაჲთა არა ირთუანო?
მან	ცხო.სჳი	მიუგო დედაკაცმან მან და ჰრქუა: ჰე.
იგი	ცხო.სჳი	და დღით, რომლითგან ჩამოიკიდა წიგნი იგი, ვერღარა შეუძლო გრძნებისა მის საქმედ და ვერცა მისნობისა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო მეჭიქჱ იგი იყო ჰურიაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ იხილა ამონ იძულებაჲ იგი თევდორეჲსი, უფროჲსღა სიტყჳსა მისთჳს რომელ თქუა, მოჰჴადა მასცა სიტყუაჲ, რაჲთა არავის უთხრას ვიდრე სიკუდილდმდე მისა.
მან	ცხო.სჳი	ჰრქუა ნეტარმან მან გლახაკთა, რომელნი მის თანა იყვნეს: განცხრომისა სახედ გინებსა, რაჲთა გაცინებდე?
იგი	ცხო.ანტ	და ესრჱთ უთხრა, ვითარმედ: აღიტაცა იგი და დაისუა წიაღ მდინარესა მას, არცაღა სლვით ვიდოდა, არამედ არცაღა შესაძლებელ არს ესე ყოვლადვე კაცთა მიერ, გარნა უფლისა ხოლო და რომელთა მან უბრძანის, ვითარცა დიდსა მოციქულსა პეტრეს უყო.
მათ	ცხო.სჳი	და გლახაკთა მათ იწყეს სიცილად და უთხრეს მეჭიქესა მას საქმჱ იგი.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან განაძო იგი და რკინითა მოსწუა პირი მისი.
მათ	ცხო.ანტ	და მონაზონთა მათ, რომელთა უთხრა ანტონი სიკუდილი ამონისი, დაისწავეს დღჱ იგი, და აღმოვიდეს ძმანი ნიტრიით ოცდაათისა დღისა შემდგომად, გამოჰკითხვიდეს, და ესმა მათგან, ვითარმედ მას დღესა და მას ჟამსა დაიძინა ამონ, რომელსა ჟამსა სული იგი ამონისი აღყვანებული იხილვა ბერმან.
იგი	ცხო.სჳი	იგი წარვიდა და იტყოდა: მართლიად გეტყჳ შენ, მამძირო, უკუეთუ არა დაიწერო ჯუარი შუბლსა შენსა, ყოველი, რაჲცა ჰქმნა, დაგელეწოს.
მისა	ცხო.სჳი	და მისა შემდგომად შექმნა ცამეტი მიწყობით, და ყოველი დაელეწა.
იგი	ცხო.ანტ	და ფრიად ამათცა და მათცა სიწმიდჱ იგი სულისაჲ ანტონისი დაუკჳრდა, ვითარ ესოდენსა სიგრძესა გზისასა აცამეტისა დღისა სავალსა მყისა ეუწყა, და სული იგი მისი იხილა აღყვანებული.
იგი	ცხო.სჳი	და განძჳნდა იგი გულისწყრომითა, იიძულა უნებლიაჲთ და ჯუარი დაიწერა შუბლსა თჳსსა.
იგი	ცხო.ანტ	და არქელაოზცა კუმსმან პოვა იგი გარეშე მთასა, ევედრებოდა მას, რაჲთამცა ლოცვა-ყო პოლიკრატიაჲსთჳს ლავდიკელისა, საკჳრველისა და მორწმუნისა ქალწულისა, რამეთუ ელმოდა მას სტომაქი და გუერდი ფიცხლად მარხვითა, და ყოვლადვე იყო ჴორცითა უძლურ.
მისთჳს	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ლოცვა-ყო მისთჳს.
მან	ცხო.ანტ	და კუმსმან მან დაისწავა დღჱ იგი, რომელსა დღესა ლოცვა-ყო მისთჳს.
მას	ცხო.სჳი	ხოლო მას არა უჴმს ქებაჲ ჩუენი, და ვერცა შემძლებელ ვართ ქებად მისა, ვითარცა-იგი ღირს არს.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ წარვიდა ლაუდიკიად, პოვა ქალწული იგი ცოცხალი.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ გამოიკითხვიდა იგი, რომელსა დღესა დასცხრა იგი უძლურებისაგან, წარმოიღო წიგნი, რომელსა ჟამსა ლოცვაჲ იგი მისთჳს დაიწერა.
მისთჳს	ცხო.სჳი	და ვითარ სიბრძნემან ენისამან თქუას მისთჳს, რომელმან-იგი სისულელითა სძლო ყოველსა სიბრძნესა?
მათგან	ცხო.ანტ	და ვითარ ესმა მათგან, უჩუენა მანცა მყის წიგნსა აღწერილი, და ყოველთავე უკჳრდა და გულისხმა-ყვეს, რამეთუ მას ჟამსა განკურნა იგი უფალმან სალმობისა მისგან, რომელსა დღესა ლოცვა-ყო ანტონი.
მის	ცხო.სჳი	და არავინ იცის კაცისაჲ, გარნა სულმან, რომელი დამკჳდრებულ არს მის თანა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	და ევედრებოდა სახიერებასა მაცხოვრისასა მისთჳს.
მისა	ცხო.ანტ	ხოლო მიმავალთათჳს მისა მრავალგზის წინაჲსწარ უთხრის მრავალ დღით, ოდესმე თჳთ ერთით, ანუ რომლისა საქმისათჳს მოვლენედ: რომელნიმე ხილვად ხოლო მისა მოვლენედ, და რომელნიმე უძლურებისათჳს და რომელნიმე ვნებულებისაგან ეშმაკთაჲსა.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო ვითარ ითუალეს იგი მოყუასთა მათ თჳსთა, ორ დღე ელოდეს და არა იხილეს იგი, თქუეს ურთიერთას: გუალე და ვიხილოთ სალოსი იგი, რაჲძი იქმნა, ნუუკუე სნეულ არს.
მისსა	ცხო.სჳი	და მი-რაჲ-ვიდეს საყოფელსა მისსა, პოვეს იგი: ქუეშე ძნასა მას ნასხლევისასა გარდაცვალებულ იყო.
მის	ცხო.ანტ	და ყოველნივე არა შრომად და არცაღა დაჭირვებად შეჰრაცხდეს შრომასა მის გზისასა, რამეთუ მიიქცეოდა კაცად-კაცადი თჳსა ადგილად და უცნობიედ სარგებელი.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ ესევითართა ხედვიდა და იტყოდა ანტონი, ევედრებინ: ნუვის გიკჳრნ ჩემი ამას ზედა, არამედ უფროჲსღა გიკჳრდინ უფლისაჲ, რამეთუ ჩუენ, კაცთა, მსგავსად ძალისა ჩუენისა მოგუმადლა ცნობადი იგი.
მას	ცხო.ანტ	მერმე გარდამოვიდა გარე მონასტრებსა, და ევედრებოდეს მას აღსლვად ნავსა და ლოცვისა ყოფად მონაზონთა თანა, და ვითარ აღჴდა იგი, მას ხოლო მარტოსა მყრალობაჲ რაჲმე ფიცხელი და ფრიად მწარჱ ეცემოდა, ხოლო რომელნი-იგი ნავსა შინა იყვნეს, იტყოდეს, ვითარმედ: თევზიცა ლიწებული არს ნავსა ამას შინა და მისგან არს ესე მყრალობაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი იტყოდა: სხუაჲ არს ესე ყროლაჲ აქა.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ იგი ამას იტყოდა, ჭაბუკი ვინმე ეშმაკეული იყო და მისა წინა შესრულ იყო და დამალულ ნავსა შინა.
მისგან	ცხო.ანტ	და ვითარ მყის ჴმა-ყო, შეჰრისხნა ეშმაკსა მას ანტონი სახელითა იესუ ქრისტჱსითა, და განვიდა მისგან, და კაცი იგი განეგო მისგან მყის, მაშინ ყოველთა გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ ეშმაკისაჲ იყო ყროლაჲ იგი.
მისა	ცხო.ანტ	და სხუასაცა ვის თანამე აზნაურისა იყო ეშმაკი, და მოვიდა მისა, რამეთუ იყო ეშმაკი იგი მისი ფიცხელ, და მასცა არა ეცნა, უკუეთუ ანტონისა მოსრულ არს, არამედ ჴორცსაცა თჳსსა შეიჭამნ.
მათ	ცხო.სჳი	და აღიღეს ორთა მათ ერისგანთა თჳნიერ დაბანისა და თჳნიერ ჟამობისა წესისაებრ და მიიღეს იგი უცხოთა სამარესა და დაჰმარხეს იგი მას შინა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	ხოლო რომელთა-იგი მოიყვანეს, ევედრებოდეს ანტონის ლოცვისა ყოფად მისთჳს.
მის	ცხო.სჳი	და ვითარ იგი მიაქუნდა, თანა-წარვლეს სახლი ჰურიისაჲ მის, რომელი მის მიერ მონათლულ იყო.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონის შეეწყალა ჭაბუკი იგი და ილოცვიდა და ღამესა ათევდა მის თანა.
მას	ცხო.სჳი	და ესმა ჰურიასა მას ჟამობაჲ, რომელ არასადა ესმინა ეგევითარი, არცა სიმრავლჱ ეხილვა ეგევითარი.
იგი	ცხო.ანტ	და ჭაბუკი იგი მყის ზედა-მოუჴდა ანტონის და აჭენა მას.
მის	ცხო.ანტ	ხოლო რომელნი-იგი მის თანა მოსრულ იყვნეს, განრისხნეს მისთჳს.
მათ	ცხო.ანტ	ჰრქუა მათ ანტონი: ნუ განრისხნებით ჭაბუკისა მაგისთჳს, არა ეგე არს, არამედ მაგის თანა არს ეშმაკი, რამეთუ შეჰრისხნა მას უფალმან, და ბრძანებულ არს წარდევნებად ურწყულთა ადგილთა.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ გარდაიხედნა სახლით თჳსით, რაჲთა იხილოს, რაჲძი არს, და არარაჲ იხილა, გარნა ორნი იგი ოდენ კაცნი, რომელთა მიაქუნდა წმიდაჲ იგი.
მან	ცხო.სჳი	და თქუა კაცმან მან: ნეტარ ხარ შენ, სალოსო, რამეთუ ოდეს კაცნი არა დაგხუდეს დაფლვასა შენსა მეტყუელად, ანგელოზნი დაგხუდეს.
იგი	ცხო.სჳი	მსწრაფლ შთამოჴდა და თჳსითა ჴელითა დაჰმარხა იგი და თქუა, რაჲ-იგი იხილა.
იგი	ცხო.ანტ	ესე ვითარ ჰრქუა ანტონი, მეყსეულად ჭაბუკი იგი განიკურნა, გონებაჲ მოეცა და გულისხმა-ყო, სადა იყო, და ამბორს-უყოფდა ბერსა და ჰმადლობდა ღმერთსა.
იგი	ცხო.სჳი	ესმა დიაკონსა იოვანეს სიკუდილი მისი, გამოვიდა იგი და სხუანი ვინმე მის თანა, სრბით მივიდეს ადგილსა მას, რომელსა დაჰმარხეს იგი, და არა პოვეს გუამი მისი, რამეთუ ღმერთსა აეღო იგი ქუეყანით.
მისთჳს	ცხო.ანტ	სხუაჲცა მრავალი ესევითარი შეთქმულად და წრფელად თქუეს მისთჳს მრავალთა მონაზონთა ყოფილად მის მიერ.
მისა	ცხო.სჳი	და ვითარ ესე სიტყუანი დაასრულნა მისა მიმართ, წარვიდა საყოფელად თჳსა.
მას	ცხო.სჳი	შევიდა ძნასა მას ნასხლევისასა ქუეშე და მუნ შეჰვედრა სული თჳსი უფალსა.
მას	ცხო.ანტ	ვითარ-იგი პურსა ჭამნ, და აღდგა ოდესმე და ილოცვიდა ცხრა ჟამს და აგრძნა თავისა თჳსისაჲ, რამეთუ აღიტაცა გონებითა, და საკჳრველ ესე იყო: მდგომარჱ ხედვიდა თავსა თჳსსა, ვითარცა გუამსა გარეშე იპოვა, და ვითარცა ზე ჰაერთა წინა-ვინმე-უძღოდეს მას.
იგინი	ცხო.სჳი	რავდენნი მდაბიონნი მიხილვან, რომელნი შემოვიდიან ქალაქად და მოვიდოდიან ეკლესიად ზიარებად, უწმიდჱს არიედ იგინი უფროჲს ოქროჲსა მცირედ ბოროტებისა მათისათჳს.
მათ	ცხო.ანტ	და მერმე იხილნა მწარენი და ფიცხელნი ჰაერთა ზედა მდგომარენი, და უნდა დაბრკოლებაჲ მისი, რაჲთამცა გარე-არა-წარჰჴდა მათ, ხოლო რომელნი-იგი წინა-უძღოდეს მას, შეჰრისხნეს მათ.
იგი	ცხო.ანტ	ესენი სიტყუასა მოჰჴდიდეს მათ, ნუმცა უკუე თანამდებ რაჲმე იყოს მათა, უნდა მათ სიტყჳსა ყოფაჲ შობითგან მისით, აყენებდეს ანტონის წინამძღუარნი იგი და ეტყოდეს მათ, რამეთუ შობითგანნი იგი უფალმან აჴოცნა, ხოლო ვინაჲთგან მონაზონ იქმნა და აღუთქუა ღმერთსა, ჯერ-არს სიტყჳს-ყოფაჲ.
იგი	ცხო.სჳი	და განვაგდო ჩემგან ურვაჲ მათი, რამეთუ ესე არს დღჱ იგი ჭირისაჲ, რომელსა მოციქული იტყჳს, და მე გევედრები.
იგი	ცხო.ანტ	მაშინ პურის-ჭამაჲ იგი დაავიწყდა და დაადგრა იგი მას დღესა და ღამე ყოველ სულთ-ითქუმიდა ლოცვით, რამეთუ უკჳრდა, იხილა რაჲ ესე, რავდენთა მიმართ არს ჩუენი ესე ბრძოლაჲ, და რავდენითა შრომითა შემძლებელ ვინმე არს გარე-წარსლვად ჰაერთა.
მისთჳს	ცხო.ანტ	და მოიჴსენა, რამეთუ ესე არს, რომელი თქუა მოციქულმან, ვითარმედ მთავრისა მისთჳს ჴელმწიფებისა ჰაერთაჲსა, რამეთუ: ამას ზედა აქუს მტერისა მის ჴელმწიფებაჲ ბრძოლად და განცდად და დაბრკოლებად თანა-წარმავალთა.
მას	ცხო.ანტ	ამისთჳსცა უფროჲსღა ამცნებდა: აღიღეთ თქუენ საჭურველი ღმრთისაჲ, რაჲთა შემძლებელ იქმნნეთ წინა-აღმდგომად დღესა მას ბოროტსა, რაჲთაჲ არა აქუნდეს სიტყუად ჩუენდა ბოროტი მტერსა და ჰრცხუენეს.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ჩუენ ესე გჳსწავიეს და მოვიჴსენით მოციქულისა იგი სიტყუაჲ: გინა ჴორცითა არა ვიცი, გინათუ თჳნიერ ჴორცთა არა ვიცი, ღმერთმან იცის, რამეთუ პავლე ვიდრე მესამედ ცადმდე აღიტაცა, და ესმა მას უთქუმელი იგი სიტყუაჲ, და გარდამოჴდა.
იგი	ცხო.ანტ	აქუნდა ესეცა მადლი კუალად, ვითარ: ზინ იგი მარტოჲ მთასა გარე, და, თუ რასმე თავით თჳსით იგი ეძიებნ და განიზრახავნ, ესე მას ღმრთისა მიერ ლოცვასა შინა გამოეცხადის.
მისა	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად მერმე ოდესმე სიტყუაჲ იყო მისა მიმართ მათი, რომელნი-იგი შესრულ იყვნეს მისა, მყოფებისათჳს სულისა, ანუ რომელი ადგილი ამისა შემდგომად არს მისა.
იგი	ცხო.ანტ	აღდგა, გამოვიდა და იხილა, რამეთუ იცოდა, ვისა ჴმასა ერჩინ იგი, აღიხილნა თუალნი თჳსნი და იხილა გრძელი ვინმე უშუერი და საშინელი მდგომარჱ, რომელი აღსწუდებოდა ვიდრე ღრუბლადმდე, და აღმავალნი ვინმე, ვითარცა მფრინველნი, და ჴელნი განეპყრნეს.
მისგან	ცხო.ანტ	რომელნიმე დაბრკოლდებოდეს მისგან და რომელნიმე გარე-წარჰფრინვიდეს, მიერითგან უზრუნველად აღყვანდეს.
მათთჳს	ცხო.ანტ	ესევითართა მათთჳს იღრჭენდა კბილთა გრძელი იგი, ხოლო დაცემულთა მათთჳს უხაროდა.
იგი	ცხო.ანტ	და ვითარ განეღო გონებაჲ მისი, გულისხმა-ყო, ვითარმედ სულთაჲ არს ესე თანა-წარსავალი, და მდგომარჱ იგი გრძელი მტერი არს, რომელსა სურს მორწმუნეთაჲ, რამეთუ ბრალეულთა ჴელითა თჳსითა შეიპყრობს და დააბრკოლებს თანა-წარსლვად.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო რომელნი-იგი არა ერჩიან მას, ვერ უძლის შეპყრობად, არამედ გარე-წარჰჴდიან.
მან	ცხო.ანტ	ესე არა თუ ნებსით უთხრის მან, არამედ ვითარ დაყოვნის ლოცვასა შინა და თჳსისაგან არნ, უკჳრნ მას და გამოჰკითხვედ, რომელნი-იგი მის თანა იყვნეს, და აიძულებედ მას, უნებლიაჲთ უთხრის, ვითარცა მამამან ვერ დაუფარის შვილთა თჳსთა, არამედ ესრჱთცა შერაცხის, ვითარმედ გონებაჲ მისი არს წმიდა, ხოლო მათა მიმართ იყო თხრობაჲ ესე სარგებელად, რომელნი-იგი ჰკითხვიედ, და მონაზონებისა ნაყოფ კეთილ და სალმობათათჳს ფრიად ნუგეშინისსაცემელ ექმნებოდა ხილვაჲ იგი.
მას	ცხო.სჳი	შვილო ჩემო და ძმაო იოვანე, რაჲთა ისწრაფდე ყოვლითა ძალითა შენითა შეყუარებად მოყუსისა შენისა და რაჲთა სწყალობდე მას.
მას	ცხო.სჳი	ესე სათნოებანი უფროჱს ყოვლისა საქმისა კეთილისა შემძლებელ არიან ჴსნად ჩუენდა მას დღესა შინა, ვითარცა თქუმულ არს: ნეტარ არს, რომელმან გულისხმა-ყოს გლახაკისა დავრდომილისაჲ დღესა ბოროტსა, იჴსნეს იგი უფალმან.
მისა	ცხო.ანტ	და თუ ვინმე დიაკონი მისა მოვიდის სარგებელისათჳს სულიერისა, სიტყუასა აღსაშჱნებელსა იგი უთხრობნ მას, ხოლო ლოცვაჲ მას ყოფად სცის.
იგი	ცხო.სჳი	ამას და ესევითარსა ეტყოდა წმიდაჲ იგი პირველ სიკუდილისა და ჰრქუა: ამათ სამთა დღეთა შინა წარიყვანოს უფალმან სული ჩემი, სალოსისა და გლახაკისაჲ, და სული ძმისა ჩემისაჲ იოვანჱსი.
მას	ცხო.სჳი	ამისთჳს მივედ, ვახარე და ვარქუ მას: გუალე, წარვიდეთ, რაჲთა მოწევნულ არს ჟამი წარსლვისა ჩუენისაჲ.
მისგან	ცხო.ანტ	და არავე ეკდიმებინ სწავლად მისგან, და რამეთუ მრავალგზის ჰკითხავნ და ევედრებინ სმენად მისგან, რომელნი-იგი მისრულ არიედ, და აღიარის, ვითარმედ სარგებელ მეყვის, თუ ვინმე საჴმარი სიტყუაჲ თქჳს.
იგი	ცხო.სჳი	მრავალგზის მარტოდ წარიყვანის დიაკონი იგი პატიოსანი და ეტყჳნ სიტყუათა სულისა სარგებლისათა და ჰრქჳს: ეკრძალე.
მათ	ცხო.ანტ	და პირსაცა მისსა მადლი აქუნდა დიდი, და უფროჲს ყოველთა, აქუნდა ესე მადლი მაცხოვრისაგან, დაღათუ შორს მრავალთა მონაზონთა არნ, და უნებნ ვისმე ამისი ხილვაჲ, რომელთა-იგი წინაჲსწარ არა იციედ, და ვითარ მოვიდის, მეყს სხუათა მათ გარე-წარჰჴდის და მისა მირბინ, რამეთუ პირი მისი მიიზიდავნ მას.
მის	ცხო.სჳი	და პირველ გარდაცვალებისა მის წმიდისა ორით დღით უთხრა მას ყოველი საქმჱ თჳსი, ვინაჲთგან მონაზონებად განვიდა ვიდრე დღედმდე აღსრულებისა თჳსისა.
მას	ცხო.სჳი	და ჰრქუა: მას დღეს მივედ ძმისა ჩემისა იოვანჱსა და ვპოვე იგი მადლითა ღმრთისაჲთა მიწევნული თავსა სათნოებისასა და განვიხარე ფრიად და ვიხილე, რამეთუ ემოსა მას გჳრგჳნი, რომელსა ზედა წერილ იყო: გჳრგჳნი უდაბნოჲსა მოთმინებისაჲ.
მან	ცხო.სჳი	და მან კურთხეულმან მრქუა მე, ვითარმედ: ვიხილე კაცი, რომელი გეტყოდა: მოვედ, სულელო, მოვედ და მიიღე არა თუ ერთი გჳრგჳნი, არამედ გჳრგჳნები რიცხუად სულთა მათ, რომელნი აცხოვნენ.
მით	ცხო.ანტ	არა თუ სიმაღლითა ჰასაკისაჲთა, არცა სივრცითა გუამისაჲთა უშუენიერჱს იყო სხუათა, არამედ ჩუეულებითა, დაწყნარებითა და სულისა სიწმიდითა, რამეთუ შეშფოთებელ იყო სულითა და შეუძრწუნებელად ჰქონდეს გარეშენიცა ცნობანი, და სიხარულითა მით სულისაჲთა მხიარულ არნ პირი მისი, და ჴორცთაგან ძრვითა საცნაურ იყო და გულისხმისსაყოფელ სულისა დაწყნარებაჲ, ვითარცა წერილ არს: გულისა მხიარულისაჲ პირიცა შუენიერ არნ, ხოლო რომელნი მწუხარებასა არიედ, მათი მწუხარე არნ.
მისგან	ცხო.სჳი	ელოცა წმიდასა ამას ღმრთისა მიმართ, რაჲთა ათა მოეტევნენ თმანი თავისა თჳსისანი, და აიძულოს მოპარსვად, და მისგან საცნარ იქმნეს საქმჱ მისი.
იგი	ცხო.ანტ	ესრჱთცა ანტონი იცნობებოდა, არცაღა შე-სადა-ძრწუნდის, დაწყნარებულ იყო სული მისი, არცაღა მწუხარე სადა იყო, რამეთუ მხიარულ იყო გული მისი, ხოლო სარწმუნოებითა ფრიად საკჳრველ იყო და ღმრთისმსახურ, არცაღა მელეტიანოზთაგან წვალებათა ეზიარა სადამე, იცოდა მათი იგი პირველითგან სიბოროტჱ და განდგომილებაჲ, არცაღა მანიქეოსთა უღმრთოთა, არცაღა სხუათა მწვალებელთა ეტყოდა სამე მოყრობით, გარნა სწავლისათჳს ღმრთისმსახურებისა მოქცევად ესრე შეერაცხა.
მას	ცხო.სჳი	არარაჲ ედვა წმიდასა მას ფარულსა მას საყოფელსა მისსა, გარნა ძნაჲ ერთი ნასხლევი ვენაჴისაჲ.
მას	ცხო.სჳი	და ამისთჳს ეძია ადგილი იგი, რაჲთა მას შინა ფარულად ილოცვიდეს.
მათა	ცხო.ანტ	ესრევე სახედ არიანოზთაჲცა წვალებაჲ სძულდა და ამცნებნ ყოველთა არა მიახლებად მათა, ნუცა ბოროტსა სარწმუნოებასა მათსა სმენად, მი-ვინმე-ვიდოდეს მისა არიანოზთაგანნი.
მისგან	ცხო.სჳი	და ვითარ განთენის, გამოვიდის და მოიღის ზეთისხილისა ფურცელი გინა თივაჲ და შეთხზის მისგან გჳრგჳნი და შეიმოსის.
იგინი	ცხო.ანტ	და გამოიკითხა უღმრთოებაჲ მათი, და წარმოდევნნა იგინი მიერ მთით და თქუა: გუელთა უბოროტე არიან სიტყუანი ამათნი.
მათ	ცხო.ანტ	მერმე ტყუვეს ოდესმე არიანოზთა ამისთჳს, ვითარმედ იგივე სარწმუნოებაჲ აქუს მათ.
იგი	ცხო.სჳი	დასნეულდა კაცი იგი სნეულებითა, რომელსა შინა სიკუდილდ მიიწია.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო ჰინდოჲ იგი იყო სიკუდილი.
მას	ცხო.სჳი	და აჯობებდა მას სიკუდილი იგი.
მას	ცხო.ანტ	ასწავებდა ერსა მას და ეტყოდა: არა თუ დაბადებული არს ძჱ ღმრთისაჲ, არცაღა არაარსისაგან ყოფილი.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ეჩუენა კაცსა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, შენ აწვე ესერა გაჯობებს ჰაბაში ესე?
იგი	ცხო.ანტ	უღმრთოება არს ესე, რომელმან თქუას, ვითარმედ ოდესმე არა იყო, რამეთუ იყო მარადის სიტყუაჲ იგი მამისა თანა, და აწ ნუცაღა ერთი ზიარებაჲ გაქუნ უღმრთოთა თანა არიანოზთა, რამეთუ არცა ერთი ზიარებაჲ არს ნათლისაჲ ბნელისა თანა, რამეთუ თქუენ კეთილად ჰმსახურებთ და ქრისტეანენი ხართ, ხოლო იგინი დაბადებულად იტყჳან მამისაგან შობილსა და ღმრთისა სიტყუასა.
მას	ცხო.სჳი	და ეფუცა მას კაცი იგი.
მან	ცხო.სჳი	მაშინ მოუხუნა წმიდამან მან ასკნი ჴელთაგან მისთა, წარმოყარნა და აჯობა ჰინდოსა მას.
იგიცა	ცხო.ანტ	გრწმენინ, რამეთუ იგიცა ფრიად გან-ვე-რისხებულ არს მათთჳს, რამეთუ დამბადებელსა უფალსა ყოველთასა, რომლისაგან ყოველი შეიქმნა, ესენი ქმნულთა თანა შეჰრაცხენ.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო ერსა მას ყოველსა უხაროდა, ესმოდა რაჲ ესევითარისა კაცისაგან შეჩუენებაჲ ყოველთა მწვალებელთაჲ.
მან	ცხო.სჳი	და ვითარ განიღჳძა კაცმან მან ძილისაგან თჳსისა, მუნქუესვე აღვიდა მისა წმიდაჲ იგი და ჰრქუა მას: ვითარ ჰნახე, წარმო-ღა-ვყარენ, ვითარ ვაჯობე შავსა მას.
მანვე	ცხო.სჳი	მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ ეცრუვო აღთქუმასა, რომელი აღუთქუ, მანვე შავმან მოგარჩოს.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო მოქალაქენი ყოველნი მოვიდოდეს ხილვად ანტონისა და წარმართნიცა იგი, რომელთა ჰრქჳან მათ მიერ მღდელნი მათნი, ეკლესიად მოკრბებოდეს და ეტყოდეს: ვევედრებით ხილვად კაცსა მას ღმრთისასა, რამეთუ ყოველნი ესრჱთ ხედვიდეს მას და მუნცა მრავალი განწმიდნა უფალმან ეშმაკთაგან და ვნებულთაცა გონებითა ულხინა.
მას	ცხო.სჳი	და აგინა მას და შინათა მისთა და შთამოჴდა მუნით.
მას	ცხო.ანტ	და მრავალნი წარმართნი ევედრებოდეს, რაჲთამცა შეეხნეს ბერსა მას, და ჰრწამნ, ვითარმედ სარგებელ ეყოს მისგან.
იგი	ცხო.სჳი	და განცოცხლდა კაცი იგი და ჰმადლობდა ღმერთსა.
მათ	ცხო.ანტ	ესოდენ ქრისტეანე იქმნნეს მცირედთა მათ დღეთა, ვითარმცა წელიწადსა ერთსა იხილა ოდენ ვინმე.
იგი	ცხო.ანტ	მერმე ჰგონებდეს რომელნიმე ერისა მისგან შეძრწუნებასა მისსა, ამისთჳსცა აყენებდეს მათგანნი სიმრავლესა მას, ხოლო იგი შეუძრწუნებელად იტყოდა: ნუ უმრავლჱს არიანა ესენი მათსა, რომელთა-იგი მთასა გარე ჰბრძავთ ეშმაკთა?
მას	ცხო.ანტ	ესე ვითარ ესმა ბერსა მას, ვევედრებოდეთ ჩუენცა, და ნებსით დადგა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ მოეახლა დედაკაცი იგი, ქალი იგი დავარდა ქუეყანასა ზედა.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ვითარ ილოცვიდა და ქრისტესა სახელ-სდვა, აღდგა ქალი იგი ცოცხალი, რამეთუ განვიდა მისგან არაწმიდაჲ იგი სული.
მასცა	ცხო.ანტ	ხოლო დედაჲ იგი მისი აკურთხევდა ღმერთსა, და ყოველნივე ჰმადლობდეს, და მასცა თავადსა უხაროდა და მივიდოდა, ვითარცა თჳსსა სახლსა, მთად.
მისა	ცხო.ანტ	შე-ვინმე-ვიდეს მისა ორნი წარმართნი ფილოსოფოსნი;
იგი	ცხო.ანტ	და იყო იგი გარეშე მთასა მას.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო პირისა მათისაგან გულისხმა-ყო კაცთაჲ მათ და ჰრქუა თარგმნითა: რაჲსა ესოდენ მოშუერით ბრძენნი ეგე კაცისა ამის ცოფისა?
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ ჰრქუეს: არა ცოფისა, არამედ უფროჲსღა ბრძენისა.
მათ	ცხო.ანტ	მიუგო მათ და ჰრქუა ანტონი: უკუეთუ ცოფისა მოხუედით, მეტი არის შრომაჲ ეგე თქუენი;
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ დაუკჳრდა და წარვიდეს, რამეთუ ხედვიდეს, ვითარ-იგი ეშმაკთაცა ეშინოდა ანტონისა.
მას	ცხო.ანტ	სხუანიცა ვინმე ესევითარნი მერმე შეემთხჳვნეს მას გარეშე მთასა მას და ჰგონებდეს, ვითარმცა განკიცხეს იგი, რამეთუ წიგნი არა ესწავა მას.
იგი	ცხო.სჳი	და მოწყალჱ იყო იგი.
მას	ცხო.სჳი	შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი და ჰრქუა: ვიდრე ხუალ, ცოფო, შენ?
მან	ცხო.სჳი	მიუგო კაცმან მან მას: ღჳნისა მოღებად წარვალ, სალოსო.
იგი	ცხო.სჳი	და არს იგი მდელოჲ, რომელი ერთვის ძმარსა.
იგი	ცხო.სჳი	წარვიდა და მოიღო ღჳნოჲ ჰამოჲ და სიხარულითა დაავიწყდა კურნიაჲ იგი.
მას	ცხო.სჳი	კუალად შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი ქალაქისა ბჭეთა ზედა, მო-რაჲ-ქცეულ იყო იგი.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, შენ მოიღეა კურნიაჲ იგი?
მან	ცხო.სჳი	მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, დამავიწყდა.
მას	ცხო.სჳი	მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან მან: წარვედღა, განშორებულ არს შენი საქმჱ.
მას	ცხო.სჳი	და ვითარ შთაასხმიდა ღჳნოსა მას, პოვა იგი, რამეთუ გარდაქცეულ იყო ძმრად ბოროტად, რომელსა ვერვინ გემოსა იხილვიდა სიბოროტითა.
იგი	ცხო.სჳი	და წარვიდა იგი სწრაფით ბერისა, რამეთუ ეგონა, ვითარმედ თუალთა-ქცევით რაჲმე ყო, ვითარ-იგი თუალთა-მაქციერთა ყვიან, ევედრებოდა მას და ჰრქუა: განჰჴსენ ღმრთისათჳს, რომელ-ესე ჰყავ, სალოსო.
მას	ცხო.სჳი	მიუგო მას ბერმან: და რაჲ ვყავ?
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას კაცმან მან: ღჳნოჲ კეთილი მოვიღე და ერთსა ჟამსა გარდაიქცა იგი ძმრად.
მას	ცხო.სჳი	ჰრქუა მას ბერმან: ნუ რაჲ გგლის, ამას წელიწადსა ძმარსა ჰყიდდი, რამეთუ უმჯობჱს არს შენდა.
მისა	ცხო.სჳი	და უნდა ბერსა, რაჲთამცა ღმერთმან აკურთხა მის კაცისა საქმჱ, რამეთუ მოწყალჱ იყო იგი, და არა უნდა თხრობად მისა სიტყჳთა ცხადითა, თუ ესრე და ეგრე ყავ, არამედ განცხრომის და კიცხევის სახედ ეტყჳნ.
იგი	ცხო.სჳი	და კაცი იგი განსქდებინ გულისწყრომითა და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი, რამეთუ ვიყო მე წელიწადსა ამას მეძმრე.
იგი	ცხო.სჳი	და ამას ყოველსა თანა ბერისა გული უწყრებოდა და არა უწყოდა, რამეთუ იგი ექმნა მას მიზეზ კეთილისა.
მან	ცხო.თევ	და მან მოიღო ზეთი და ლოცვაჲ წართქუა მას ზედა და წარსცა იგი ერთსა ძმათაგანსა, რაჲთა აპკურონ იგი გარემო სოფელსა მას.
იგი	ცხო.თევ	და დაიცვა იგი ღმერთმან ვნებისა მისგან მკლისა.
მას	ცხო.თევ	უნდა ოდესმე იკონომოსსა მონასტრისასა, რაჲთა იყიდოს სამოსელი ძმათათჳს ჩუეულებისაებრ, და არა აქუნდა მას სასყიდელი, რომლითამცა იყიდა.
მის	ცხო.თევ	და მოვიდა წმიდისა მის და უთხრა და აზრახა, თუ რაჲ ყოს და სადაჲთ შთაყოს.
მას	ცხო.თევ	და ჰრქუა მას ნეტარმან მან, ვითარმედ: წერილ არს: ნუ ზრუნავთ ხვალისა.
იგი	ცხო.თევ	და ცნა ღმერთმან ფრიად სარწმუნოებაჲ იგი მისი მისა მიმართ და გულპყრობაჲ და ხვალისა დღე მოუვლინა მას კაცი, რომელმან მისცა მას ასი დრაჰკანი.
მან	ცხო.თევ	და მან მისცა იგი ვიკონომოსსა, და უყიდა მან საჴმარი ძმათა.
მის	ცხო.თევ	ერთი მოწაფეთა მის წმიდისათაგანი ეპისკოპოს იქმნა ბოსტრე ქალაქსა ზედა, რომელსა ერქუა სახელი ივლიანოს.
მის	ცხო.თევ	კაცი შუენიერი ვიდოდა გზასა მოძღურისა თჳსისასა და დღეთა ანასტასი მეფისა მწვალებელისათა ექუსორია იქმნა საყდრისა თჳსისაგან, რამეთუ არა შეუდგა ბრძანებასა მეფისასა და არცა შეურაცხ-ყო წმიდაჲ კრებაჲ ქალკიდონისაჲ და მოიქცა მოძღურისავე თჳსისა და დაადგრა მის თანა.
იგი	ცხო.თევ	რაჟამს მოკლა ღმერთმან უღმრთოჲ იგი, და მოიქცა ეკლესიათა საქმჱ ყუდროებად და მშჳდობად, მიიქცა ივლიანოს ბოსტრედვე და ევედრა წმიდასა მას, რაჲთა წარჰყვეს მის თანა.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ მიიწივნეს მახლობელად ქალაქსა მას, გამოვიდა ყოველი ქალაქი და შეიყვანეს იგი სიხარულით.
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ ქალაქად შევიდეს, ჴმა-ყო დედაკაცმან ვინმე ბილწმან და აგინა წმიდაჲ იგი და მოცთომილად ჰხადოდა.
მის	ცხო.თევ	მუნქუესვე მუავლინა ღმერთმან მის ზედა სიკუდილი და მოკლა იგი.
იგი	ცხო.თევ	და შემდგომად ორისა დღისა განვიდეს ეპისკოპოსი და წმიდაჲ იგი ეკლესიასა წმიდისა მოციქულისასა, რომელი არს ქალაქსა გარეშე, რაჲთა მოილოცონ იგი.
იგი	ცხო.თევ	რაჟამს იხილეს წმიდაჲ იგი, იწყეს რეკად სარეკელსა თჳნიერ ჟამისა ურცხჳნოდ და კიცხევით.
მან	ცხო.თევ	და იკითხა წმიდამან მან საქმჱ მათი.
იგი	ცხო.თევ	და რაჟამს უთხრეს საქმჱ მათი და სარწმუნოებაჲ მათი, აღეგზნა იგი შურითა და თქუა: კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ არა დაშთეს ვანსა ამას შინა ქვაჲ ქვასა ზედა.
მას	ცხო.თევ	და შემდგომად მცირედთა დღეთა მოეტევნეს ვინმე კაცნი დასავალით კერძო ვანსა მას ზედა და აღიჭრეს ყოველი, რაჲ იყო მას შინა, და უმრავლჱსნი მონაზონნი ტყუედ წარიყვანნეს და ადგილი იგი ცეცხლითა მოწუეს, და იქმნა ვანი იგი სათესავ იფქლისა.
იგი	ცხო.თევ	ზედა ქუეყანასა შამისასა, რაჲთა მოილოცნეს წმიდანი ადგილნი, რამეთუ კაცი იგი იყო ქრისტჱსმოყუარჱ და ესმა მამისა ჩუენისა წმიდისა თევდოსისთჳს, და მივიდა მისა და ფრიად განიხარა ხილვითა მისითა.
მას	ცხო.თევ	და ასწავა მას ბერმან და ამცნო და ჰრქუა: ნუ იყოფინ სასოებაჲ შენი საჭურველისათჳს, ნუცა სიმრავლესა ერისასა, არამედ ესევდ ქრისტესა, ღმერთსა ჩუენსა ძლიერსა, რომელსა ვერვინ ერევის და არცა უგულებელს-ყვნის, რომელნი მას ესვედ.
მან	ცხო.თევ	და იხილა კაცმან მან, რამეთუ ემოსა ბერსა მკრდამდისი სამოსელი ძაძისაჲ სატფურად, რამეთუ ჟამი ზამთრისაჲ იყო, და სთხოვა მან, რაჲთამცა მიანიჭა იგი მას ბერმან, და ჰრწმენა, ვითარმედ იყოს იგი მისსა უფროჲს ყოვლისა საჭურველისა.
მას	ცხო.თევ	და მისცა იგი მას ბერმან და ულოცა და წარგზავნა მშჳდობით.
იგი	ცხო.თევ	და წარვიდა იგი სპარსეთით კერძო ბრძოლად.
მას	ცხო.თევ	და მოსცნა მას ღმერთმან მტერნი იგი.
მის	ცხო.თევ	და განძლიერდა და სძლო და მოიქცა ძლევით და სიხარულით იერუსალჱმდ, რაჲთა მადლი შეწიროს ღმრთისა ძლევისა მის მათისათჳს.
მის	ცხო.თევ	და მოვიდა კუალადცა ბერისა და ჰმადლობდა ღმერთსა და უთხრა, რომელი-იგი ყო ღმერთმან მის თანა ლოცვითა მისითა, და თქუა, ვითარმედ: ჟამსა ბრძოლისა შემთხუევისასა შევიმოსე სამოსელი იგი ძაძისაჲ, რომელი შენ მომეც ნაცვალად რკინისა ჯაჭჳსა, რომლისა ჩუეულებაჲ მაქუნდა შთაცუმად.
იგი	ცხო.თევ	და ვითარ ბრძოლაჲ იგი შეჴშირდა, აჴდა მტუერი დიდძალი სრბითა მით ცხენებისაჲთა და ქუეჲთისა მავლისაჲთა, ვითარმედ ვერღარა იცნობდა კაცი მოყუასსა თჳსსა.
მას	ცხო.თევ	მას ჟამსა შინა გიხილე შენ, წმიდაო მამაო, წინამე ჩემსა, მიჩუენებდ რაჲ ჴელითა შენითა და მასწავებდ, ვითარ ვყო.
იგი	ცხო.თევ	და შენითა ზახებითა განმაძლიერა მე ღმერთმან, და ვაოტენ მტერნი იგი.
მას	ცხო.თევ	და სამადლობელად რაჲ-იგი შეემთხჳა მას, უყიდნა მონასტერსა მისსა თჳსითა საფასითა ორნი აგარაკნი.
მას	ცხო.თევ	შეჯდა ოდესმე ნავსა ზღუასა შინა ერთი ძმათაგანი, და შეემთხჳა მას ჭირი დიდი.
მის	ცხო.თევ	და ვითარ უჴმობდეს ლოცვასა მის წმიდისასა, ეჩუენა მათ ძილსა შინა და ჰრქუა მათ: ნუ გეშინინ, რამეთუ ღმერთსა უბრძანებიეს ჴსნაჲ თქუენი.
მას	ცხო.თევ	სხუაჲ ძმაჲ მივიდოდა გზასა და თანა-ჰყვანდა კარაული, და შეემთხჳა მას ლომი.
მას	ცხო.თევ	და ვითარ შეეტევა კარაულსა მას, რაჲთამცა შეჭამა, ჰრქუა მას ძმამან მან სახელითა წმიდისა თევდოსისითა: განეშორე კარაულისაგან ჩემისა!
იგი	ცხო.თევ	და უკუნიქცა ლომი იგი და არარაჲ ავნო მას, არცა კარაულსა მისსა.
იგი	ცხო.თევ	ჟამსა რომელსამე წმიდაჲ იგი დაყუდებულ იყო სენაკსა თჳსსა და გარდამოიხილა სარკუმლით თჳსით და უწოდა მსახურსა ეკლესიისასა და უბრძანა, რაჲთა სარეკელსა დაჰრეკოს.
მისა	ცხო.თევ	და შემდგომად ლოცვისა აღვიდეს მისა ზოგნი ბერთაგანნი და ჰკითხეს, თუ რაჲსათჳს ბრძანა თჳნიერ ჟამისა შეკრებაჲ ლოცვად, რამეთუ იცოდეს, ვითარმედ არარას ბრძანებს თჳნიერ რაჲსმე მიზეზისა.
მან	ცხო.თევ	მაშინ სულთ-ითქუნა წმიდამან მან და თქუა: ილოცევდით, მამანო, ილოცევდით, რამეთუ ვიხილე ღმრთისაგან გამოსრული რისხვაჲ ქუეყანასა ზედა აღმოსავალით კერძო.
მას	ცხო.თევ	და შემდგომად ექუსისა ანუ შჳდისა დღისა მოვიდა, რომელმან უთხრა, ვითარმედ ანტიოქიაჲ დაირღუა ძრვითა მას ღამესა შინა, რომელსა წმიდამან მან თქუა.
მათ	ცხო.თევ	ხოლო ნეტარი იგი ამას და ესევითარსა შინა სრულ ქმნილ იყო, და უკუანასა მას დაივიწყებდა და წინასა მისწუდებოდა და პირველთა მათ წმიდათა საქმით ემსგავსებოდა და წინამძღურობითა მოსე წინაწარმეტყუელისაჲთა წინა-უძღოდა, რომელნი-იგი მის ქუეშე იყვნეს, ღმერთსა მიანდვის საქმჱ მათი და ევედრებინ, რაჲთა აუწყოს, ვითარ ჰმწყსიდეს თითოეულსა მათგანსა.
მას	ცხო.თევ	შფოთი ვიეთმე შოვრის შეიქმნა ორთა ძმათა, და უნდა წმიდასა მას, რაჲთა დაამშჳდნეს იგინი, და არა ისმინეს მისი.
იგი	ცხო.თევ	მაშინ დავარდა იგი ქუეყანასა ზედა, თაყუანის-სცემდა მათ, ვიდრემდის ერჩდეს მას, და დაამშჳდნა.
მან	ცხო.თევ	განაყენა ოდესმე ერთი ძმათაგანი წმიდისა ზიარებისაგან, და ძმამანცა მან შეკრა იგი უგუნურებითა თჳსითა და არა ეზიარა ნეტარი იგი, ვიდრემდის განჴსნა ძმამან მან.
იგი	ცხო.თევ	და არა განჴსნა იგი ძმამან მან, გარნა დიდითა ვედრებითა.
იგი	ცხო.თევ	ხოლო წმიდაჲ იგი ამით ემსგავსებოდა წინაწარმეტყუელსა, ვითარ-იგი დაუმდაბლებდა თავსა თჳსსა, რომელნი-იგი აღსძრვედ მის ზედა შფოთსა, და განმჴნდებოდა მათ ზედა, რომელნი-იგი ღმერთსა შესცოდებდეს.
მისებრვე	ცხო.თევ	და კუალად ემსგავსა აბრაჰამს, ვითარ-იგი ერჩდა მისებრვე ღმერთსა და მოვიდა ქუეყანით თჳსით და პატივ-სცა ღმერთსა უფროჲს ბუნებისა.
მათ	ცხო.თევ	და ამისთჳს არა ზრუნვიდა ჴორციელად ნათესავთა მისთათჳს და არცა მოიჴსენებდა მათ და არცა ოდეს ვინ მათგანი მოუჴდის, განემარტის მისა მიმართ, გარნა თუ მონაზონებაჲ ჰნებავნ.
იგი	ცხო.თევ	და იყო იგი, ვითარცა იაკობ, მშჳდ და წრფელ, ხოლო იოვანეს ემსგავსა მარხვითა და უდაბნოს ყოფითა და, ვითარცა პეტრე, მჴურვალე იყო სარწმუნოებითა და მოწყალე, ვითარცა პავლე, და ჴორცთა თჳსთა მომაკუდინებელ.
იგი	ცხო.თევ	და კუალად აჩუენა სალმობათა შინა მოთმინებაჲ ვითარცა იობ მართალმან, რამეთუ დასნეულდა იგი სნეულებითა დიდითა და გრძელითა პირველ განსლვისა მისისა საწუთროჲსა ამისგან.
იგი	ცხო.თევ	და მიხედა ოდესმე მას ერთმან ბერთაგანმან და შეეწყალა იგი და ჰრქუა: ითხოვე ღმრთისაგან, მამაო, რაჲთა განგკურნოს სალმობისა ამისგან, რამეთუ ყოველი, რაჲცა სთხოვი, და მოგცის შენ ღმერთმან. მიუგო მას წმიდამან მან და ჰრქუა: მრავალგზის მაწყინებდა მე ამისთჳს გულისსიტყუაჲ, ხოლო მე განვაგდე იგი და არა შევიწყნარე იგი, რამეთუ ფრიად ვიდიდე სოფელსა ამას და მიღირს, რაჲთა დაუთმო გუემასა ამას განქარვებადსა, რაჲთა არა მრქუან მუნ: მიგიღებიეს კეთილი შენი მუნვე.
მისგან	ცხო.თევ	და ამისთჳს ვითმენ და არა ვითხოვ ღმრთისაგან განსუენებასა სალმობისა ამისგან, არამედ ვითხოვ მისგან, რაჲთა მომცეს მოთმინებაჲ და მადლობაჲ.
მის	ცხო.თევ	და სალმობისა მის სიფიცხლემან ვერ შეაჩუენა გული მისი და ვერცა დააბრკოლა წესისაგან ლოცვათა მისთაჲსა.
მისა	ცხო.თევ	და პირველ განსლვისა მისისა სოფლისა ამისგან შეკრბეს მისა ყოველნი მამანი მწუხარენი განშორებისა მისისათჳს მათგან.
მან	ცხო.თევ	და მან ჰრქუა მათ: მოთმინე იქმნენით, ძმანო და მამანო ჩემნო, ადგილსა ამას და შეიწყნარეთ, რომელი მოვიდეს მას შინა თქუენ ზედა განსაცდელი, მადლობით მიაღსასრულამდე ცხორებისა თქუენისა და ერჩდით მსგავსად ძალისა თქუენისა, რომელნი წინა-გიძღოდიან შემდგომად ჩემსა, და მე მივსცე ღმერთსა სიტყუაჲ თქუენთჳს დღესა მას სარჩელისასა, ოდეს მოვიდეს მიგებად კაცად-კაცადსა საქმეთა თჳსთაებრ, და მე მიგცე თქუენ დასამტკიცებელად სიტყუათა ჩემთა სასწაული.
მის	ცხო.თევ	და უწინარჱს წმიდისა მის შესუენებისა სამით დღით წარსცა ყოველთა მამასახლისთა უდაბნოჲსათათჳს რაჲ კაც სამი სეფისკუერი ევლოგიად.
მათ	ცხო.თევ	ამით ამას აუწყებდა, ვითარმედ არღარა ყოფად არს სოფელსა ამას, გარნა სამ დღე, და მიჰრქუა მათ, რაჲთა მოვიდენ მისა შემდგომად სამისა დღისა, რაჲთა აზრახოს მათ რაჲმე მონაზონთა საქმისათჳს.
მისა	ცხო.თევ	და ვითარ მოვიდეს მისა მესამესა დღესა, მოიკითხნა იგინი და მშჳდობაჲ დაუტევა და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი, ილოცა და თქუა: ჴელთა შენთა, უფალო, შევჰვედრებ სულსა ჩემსა.
იგი	ცხო.თევ	და დღესა რომელსა შეისუენა, იყო იგი ას და ხუთისა წლისაჲ.
მისთჳს	ცხო.თევ	და ჩუენ გჳღირს, რაჲთა ვთქუათ მისთჳს თქმული იგი წიგნისაჲ, ვითარმედ: პატიოსან არს წინაშე უფლისა სიკუდილი წმიდათა მისთაჲ.
მით	ცხო.თევ	და პატივ-სცა ღმერთმან სიკუდილსა მისსა საკჳრველითა მით, რომელ ქმნა პირველ დაფლვისა გუამისა მისისა, რაჲთა ამით აჩუენოს კადნიერებაჲ იგი, რომელსა მიწევნულ არს მის წინაშე მტკიცედ სარწმუნოებისა მისისათჳს და შუენიერთა საქმეთა მისთა.
იგი	ცხო.თევ	რამეთუ იყო ვინმე კაცი ალექსანდრიელი, რომელსა ერქუა სტეფანოზ, და დაეცემოდა იგი ეშმაკისაგან.
იგი	ცხო.თევ	და მოვიდა იგი ადგილსა მას და ესვიდა იგი, რაჲთა ღმერთმან განკურნოს ლოცვითა მის წმიდისაჲთა.
მის	ცხო.თევ	და ღმერთმან უკუნადროა განკურნებაჲ მისი, ვიდრე დღედმდე წმიდისა მის შესუენებისა, რაჲთა მით პატივ-სცეს წმიდასა თჳსსა.
მის	ცხო.თევ	და რაჟამს გამოვიდა სული ნეტარისაჲ მის ჴორცთა მისთაგან, მოვიდა ვნებული იგი და მოეკიდა იგი წმიდასა გუამსა მისსა, რამეთუ იყო იგი მას ჟამსა გონებითა ცოცხალ და თქუა, ვითარმედ: არა უტეო დაფლვად, ვიდრემდის ღმერთმან ლოცვითა მისითა მომცეს განკურნებაჲ.
მათთჳს	ცხო.თევ	და იწყო ტირილად და დაალტობდა ფერჴთა მისთა ცრემლითა და იტყოდა: შემიწყალე მე, წმიდაო ღმრთისაო, და აჩუენე, რამეთუ შემდგომადცა განსლვისა შენისა ამიერ სოფლით არავე დასცხრები ვედრებად ღმრთისა მიმართ მათთჳს, რომელნი მოივლტიან შენდა.
იგი	ცხო.თევ	და შეიწირა ღმერთმან მოწყალემან სარწმუნოებაჲ მისი და აჩუენა საკჳრველებაჲ თჳსი ჩუეულებისაებრ და მეყსეულად დასცა იგი სულმან მან არაწმიდამან, და იწყო სიტყუად წმიდისა მიმართ სიტყჳთა ყუედრებისაჲთა.
მისგან	ცხო.თევ	და მყის განვიდა მისგან, და განთავისუფლდა კაცი იგი და დადგა პირველსავე გონიერებასა ზედა და ფრიად მოხარული ადიდებდა ღმერთსა.
მის	ცხო.თევ	და ვითარ ეუწყა პატრეაქსა იერუსალიმისასა გარდაცვალებაჲ წმიდისაჲ მის, წარიყვანნა მის თანა, რომელნი დახუდეს ებისკოპოსნი, და შთავიდა მონასტრად და ჯეროვნად პატივ-სცა წმიდათა ნაწილთა მისთა.
მის	ცხო.თევ	და შეკრბა სიმრავლე ერისაჲ მიუთხრობელი მონაზონთა და ერისკაცთაჲ და ემთხუეოდეს გუამსა მისსა წმიდასა ფრიად სურვილით და სარწმუნოებით და მოხევდეს სამოსელსა მისსა და ევლოგიად განიყოფდეს, და სხუანი თმასა წმიდისა მის თავისა მისისასა შეიტკბობდეს წადიერებით და წარიღებდეს და ყოველნი კაცნი მოსწრაფე იყვნეს, რაჲთამცა წარ-რაჲმე-იღეს მათ თანა ევლოგიად.
იგი	ცხო.თევ	ამისსა შემდგომად ძლითღა სადმე შეუძლეს ერისა მისგან და დასხნეს პატიოსანნი იგი ნაწილნი მისნი საფლავსა საუნჯედ ღმრთისმოყუარეთათჳს და დიდად შესავედრებელად ყოველთა მოღუაწეთათჳს და სადიდებელად მამისა და ძისა და ყოვლად წმიდისა და სახიერისა და ცხოველსმყოფელისა სულისა აწ და დაუსრულებელთა მათ საუკუნეთა უკუნისამდჱ. ამენ.
მისგან	ცხო.ეფრ	მაშინ შეურდა ფერჴთა წმიდისა ბასილისთა და ევედრებოდა, რაჲთა ითხოვოს ღმრთისაგან ამის ცოდვისათჳსცა ერთისა, რაჲთა აღიჴოცოს მისგან.
მან	ცხო.სჳი	ხოლო მან იწყო სიცილად, ყრიდა თავსა, ჴელითა ტყუელვიდა და იტყოდა: ნუ გგლიან, ურვილაკაო, გეშვეს მცირჱ სჳმეონ.
მან	ცხო.სჳი	მაშინ იწროებისა მისგან და ჭირისა თქუა: ვფუცავ ღმერთსა, ვყო, რაჲ-იგი მოცთომილმან მან მრქუა, დაღაცათუ ორნივე თუალნი წამომცჳვენ.
იგი	ცხო.სჳი	ხოლო კაცმან მან შეილავა იგი და იტყოდა მგზავრ: რამან ეშმაკმან მომახუედრა მონაზონი ესე დილითგან და მეტყჳს თუ: კურნიაჲ მომიტანე;
იგი	ცხო.გერ	ესე ბრწყინვალჱ წმიდაჲ მამაჲ ჩუენი ჯერასიმე იყო ქუეყანით ლუკიაჲთ და შეიწირა იგი ღმრთისა სიყრმითგან, რამეთუ სიყრმითგანვე იყო მონასტერსა შინა ზოგად-ცხორებულთა თანა და ისწავებდა მას შინა კეთილსა მონაზონებასა და აღორძნდებოდა და განმწჳსნდებოდა და აშრომებდა თავსა თჳსსა მარხვითა და ღუაწლითა დიდითა და ზეშთასა მას იყო მორბედ და ისწრაფდა, რაჲთა მიიღოს სათხოველი იგი ზესკნელი.
მათ	ცხო.გერ	და ამისა შემდგომად მოვიდა იერუსალჱმდ თაყუანისცემად წმიდათა მათ ადგილთა ქრისტჱსთა.
მას	ცხო.გერ	და განცხადნა სათნოებაჲ მისი ყოველსა მას ქუეყანასა, და იწყო აღსლვად სათნოებითი-სათნოებად.
იგი	ცხო.გერ	და იყო იგი მოსწრაფე, რაჲთა მოიგოს სიწმიდჱ გულისაჲ და სიყუარული ღმრთისაჲ.
იგი	ცხო.გერ	და ესევითარითა სიბრძნითა კეთილითა განსწავლა თავი თჳსი და ფრიად განუწმიდა გულისსიტყუაჲ თჳსი ღმერთსა, და განამდიდრა უდაბნოჲ იგი იორდანისაჲ და იქმნა იგი მოცვულ ღმრთისა მიერ და შექმნა მას ადგილსა ლავრაჲ დიდი და საშუვალ მისსა მონასტერი, რომელნი ზოგად ცხონდებოდეს.
მათ	ცხო.გერ	და უბრძანა მათ, რაჲთა ახალმონაზონნი იყოფოდიან მონასტერსა მას შინა და ისწავებდენ საქმესა მონაზონებისასა, ხოლო სრულნი იგი – საქმესა ზედა ღმრთისასა, რომელთა შეუდგინნეს თავნი მათნი შრომასა ნებითა მათითა და ისწრაფდეს აღსლვად ღმრთისა.
იგინი	ცხო.გერ	და არარას მოიგებდეს და იყვნეს იგინი მდაბალ ყოველსა შინა საქმესა და სძლეს ვნებასა ჴორცთასა და დათრგუნეს ნაყრუვანებაჲ, და არა თუ ესოდენ ხოლო, არამედ ვნებაჲცა სულისაჲ, რომელნი არიან შფოთნი და გულისწყრომანი და სიცხარენი, დავიწყებანი.
მათ	ცხო.გერ	და ესრჱთვე ამბა ჯერასიმე ასწავებდა მათ და განუგებდა და უძღოდა, ვითარცა მწყემსი, რომელსა აქუნ სწრაფაჲ.
იგინი	ცხო.გერ	არამედ ესე იყო დიდებაჲ ბერისაჲ, რაჲთა ითუალვიდეს და განჰკურნებდეს წყლულსა გულსა კაცისასა და შეკრიბნეს და დაიცვნეს სულნი კაცთანი სოფლისაგან და წარუდგინნეს იგინი ღმერთსა.
მის	ცხო.გერ	და თითუეულმან მათმან მოიღის ნაქმარი მათი კჳრიაკითი-კჳრიაკედ ეკლესიად, ხოლო დღესა კჳრიაკესა მიმწუხრი მიიღიან საჴმარი მის კჳრიაკისაჲ პური და ფინიკი და კოკითა წყალი და წარვიდიან თითოეული სენაკად.
მისა	ცხო.გერ	და არავის მათგანსა აქუნდა სენაკსა შინა საჴმარი რაჲმე ამის სოფლისაჲ თჳნიერ ხოლო მისა, რომელი ვერ ეგების, ერთი პალეგავტი და ფიჩჳ ერთი და კუკული.
იგინი	ცხო.გერ	და ცხონდებოდეს იგინი ერთგულ და ერთსულ.
მას	ცხო.გერ	დღესა ერთსა მოუჴდეს წმიდასა მას რომელნიმე მათგანნი სენაკებისაგან და ითხოვდეს მისგან, რაჲთა უბრძანოს, და იქმნოდიან წყალი ტფილი და ჭამოდიან წუენი და აღანთოდიან სანთელი, რაჲთა იკითხვიდენ ღამით წიგნსა.
მათ	ცხო.გერ	და მიუგო მათ ბერმან და ჰრქუა: უკუეთუ გნებავს წყალი ტფილი სუმად და ჭამად წუენი და იკითხვიდეთ სანთლითა, უკუჱ გიღირს, რაჲთა იყვნეთ ზოგად-ცხორებულთა თანა.
მათ	ცხო.გერ	და ვითარცა ესმა ესე იერიქოს მყოფთა, ვითარმედ მონაზონნი ჯერასიმესნი აშრომებენ თავთა თჳსთა ფრიად, მოართუმიდეს მათ შაბათსა და კჳრიაკესა მრავალსა საჭმელსა.
მისგან	ცხო.გერ	და მისგან არს სიწმიდჱ და დათრგუნვაჲ გულისსიტყუათა საძაგელთაჲ და ძლევაჲ სოფლისა საქმეთაჲ.
მით	ცხო.გერ	და მარხვითა ისწავებდეს წმიდისა მამისა ჩუენისაგან და იტყოდეს, ვითარმედ ამისთჳს, რამეთუ სძლო გემოსა მუცლისასა და იქმნა სრულ ყოვლითა სათნოებითა, რამეთუ ყოველსა ჟამსა მოღუაწჱ თჳსი ჴამს, რომელმან ესრეთ დაყოვნა უდაბნოსა იორდანისასა და კჳრიაკითი-კჳრიაკედ იმარხვიდა, ხოლო დიდთა მარხვათა დაყვნის ორმეოცნი დღენი უჭმელად, ხოლო ეზიარის დღესა კჳრიაკესა და მით განძლიერდის.
იგი	ცხო.გერ	და ვითარ ვერ ვცან სახილავი იგი, ვითხოვე ღმრთისაგან, რაჲთა მაუწყოს მე.
მან	ცხო.გერ	და იწყო სუეტმან მან, რომელი მეჩუენა მე, აღსლვად ქუეყანით ზეცად, ჴმითა მრავლითა, გალობითა, ვითარ შევიდა ცად.
მის	ცხო.გერ	და მივედით და თაყუანის-ვეცით გუამსა მის წმიდისასა და დაჰვმარხეთ და მოვიქეცით ადგილადვე ჩუენდა და ვადიდებდით ღმერთსა.
იგი	ცხო.გერ	ამას ჯერასიმეს ღმერთშემოსილსა აქუნდა მადლი იგი, რომელი აქუნდა წმიდასა ანტონის დიდსა, რომელმან იხილა თუალითა გულისაჲთა სული წმიდისა ამონისი აღმავალად ზეცად.
მას	ცხო.გერ	ერთი ღმერთი გამოუცხადებდა მას შორიელსა და მახლობელსა.
მას	ცხო.გერ	გჳთხრობდეს მოწაფენი წმიდისა მამისა ჩუენისა ჯერასიმჱსნი, ვითარმედ რომელთამე დღეთა, იქცეოდა რაჲ მამაჲ ჩუენი კიდესა იორდანისასა, შეემთხჳა მას ლომი და კელობდა ფერჴითა, რამეთუ აღესვა მას ჩნდჱ და შეუდგა წალაჲ.
მან	ცხო.გერ	და ვითარცა იხილა მან ბერი, მოვიდა მისა და უჩუენებდა მას ფერჴსა, რომელი სტკიოდა, და ითხოვდა განკურნებასა.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო ბერმან ვითარცა იხილა იგი ესევითარსა ჭირსა შიდა, მივიდა და შეუპყრა ფერჴი ლომსა მას და განაპო ადგილი იგი, სადა აღსობილ იყო ჩნდჱ იგი, და გამოჴდა სისხლი და წალაჲ ფრიად.
იგი	ცხო.გერ	და ვითარცა განიკურნა ლომი იგი, შეუდგა ბერსა და არა განეშორებოდა, და იყო იგი ვითარცა მოწაფჱ კეთილი, რომელი შეუდგნ მოძღუარსა თჳსსა, ვიდრეცა ვალნ.
იგი	ცხო.გერ	და განწმიდა წყლული იგი და შეუხჳა მჩურითა.
მას	ცხო.გერ	და იყო ესე საკჳრველ, რამეთუ მჴეცსა მას აქუნდა ესევითარი სიყუარული.
მას	ცხო.გერ	ხოლო მიერითგან ბერმან სცის მას საჭმლად პური და ცერცჳ დამბალი.
მათ	ცხო.გერ	და მამათა, რომელნი მყოფ იყვნეს ქუაბებსა, ედგა მათ ვირი, რომლითა მოიღიან წყალი იორდანით.
მას	ცხო.გერ	და ეშორა იორდანჱ ლავრასა მას ვითარ მილიონ ერთ.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო მამათა მისციან ვირი იგი ლომსა მას, რაჲთა აძოებდეს კიდესა იორდანისასა.
იგი	ცხო.გერ	და დღესა ერთსა განეშორა ლომი იგი ვირსა მას მცირედ, აძოებდა რაჲ.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო ვითარ წარწყმიდა ლომმან ვირი იგი, მოვიდა ბერისა მწუხარჱ ფრიად.
იგი	ცხო.გერ	და ვითარცა იხილა ბერმან, ჰგონებდა, ვითარმედ შეჭამა ვირი იგი.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო ლომი იგი დგა და ქუე დაიხედვიდა, ვითარცა კაცი შეცოდებული.
მას	ცხო.გერ	და ჰრქუა მას ბერმან: სადა არს ვირი?
იგი	ცხო.გერ	და ვითარ დუმნა ლომი იგი, ჰრქუა მას ბერმან: ამისთჳს, რამეთუ შეშჭამე ვირი, კურთხეულ არს ღმერთი, რამეთუ მის წილ ჰმსახურებდე მამათა და იქმოდი, რასა-იგი ვირი იქმოდა.
მას	ცხო.გერ	ხოლო მიერ დღითგან მამათა გარდაჰკიდიან ლომსა მას მაშფალაჲ და შთადგიან მას შინა ოთხი კოკაჲ.
იგი	ცხო.გერ	და დღესა ერთსა მოვიდა კაცი ვინმე ბერისა და იხილა ლომი იგი, ვითარ წყალსა იღებდა.
მას	ცხო.გერ	და შეეწყალა იგი კაცსა მას და მისცნა ბერსა სამნი დრაჰკანნი ფასად ვირისა და განათავისუფლა ლომი იგი მონებისაგან.
იგი	ცხო.გერ	და შემდგომად რავდენისამე ჟამისა მეაქლემე იგი მოვიდოდა ბალკნით, რომელმან წარაძო ვირი იგი, და აღვიდოდა იერუსალემდ და ჰყვანდა ვირი იგი მის თანა.
მას	ცხო.გერ	და ვითარცა გამოვლო იორდანჱ, შეემთხჳა მას ლომი იგი.
მან	ცხო.გერ	ხოლო მან, ვითარცა იხილა, დაუტევნა აქლემნი და ივლტოდა.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო ლომმან იცნა ვირი იგი და მივიდა სრბით და შეუპყრა საბელი მისი კბილითა, ვითარცა აქუნდა ჩუეულებაჲ, და მუაძო აქლემებითურთ მონასტრად და იყო მხიარულ ფრიად, რაჟამს პოვა ვირი იგი.
მას	ცხო.გერ	და ვითარცა მოვიდა ბერისა, ცნა ბერმან, ვითარმედ უსამართლოჲ უყვეს ლომსა მას, და დასდვა მას სახელი იორდანე.
მან	ცხო.გერ	და დაყო ხუთი წელი ლომმან მან ბერსა თანა განუშორებელად.
იგი	ცხო.გერ	და ვითარცა შეისუენა წმიდამან მამამან ჩუენმან და მივიდა უფლისა, და დაჰმარხეს იგი მამათა.
იგი	ცხო.გერ	და განგებითა ღმრთისაჲთა არა იყო ლომი იგი მუნ.
იგი	ცხო.გერ	და შემდგომად მცირედთა დღეთა მოვიდა მონასტრად ლომი იგი და იწყო ძიებად ბერისა.
მას	ცხო.გერ	და ჰრქუა მას ამბა სამბატიონ, რომელი იყო მოწაფეჲ ბერისაჲ: იორდანე, დაგჳტევნა ჩუენ ბერმან ობლად და მივიდა უფლისა.
იგი	ცხო.გერ	და არა ინება ჭამაჲ, არამედ სწრაფით იხედვიდა იქი და აქა, რაჲთა იხილოს წმიდაჲ იგი ბერი მისი.
იგი	ცხო.გერ	ხოლო სამბატიოს და სხუანი იგი ბერნი ჰფხანდეს ზურგსა მისსა და ეტყოდეს: წარვიდა მამაჲ ჩუენი უფლისა და დაგჳტევნა ჩუენ.
იგინი	ცხო.გერ	და ვითარცა იგინი ამას ეტყოდეს და მრავალსა ესევითარსა სიტყუასა, ხოლო იგი არა დასცხრებოდა.
იგი	ცხო.გერ	მუასწავებდა ჴმობაჲ იგი მისი და ხედვაჲ თუალთა მისთაჲ დიდსა მწუხარებასა, რომელი შეემთხჳა, რაჟამს არა პოვა წმიდაჲ იგი ბერი.
მას	ცხო.გერ	მაშინ ჰრქუა მას სამბატიოს: ოდეს ჩუენსა არა დაიჯერებ, მოვედ და გიჩუენო, სადა დაჰვმარხეთ ბერი.
მას	ცხო.გერ	მაშინ დადგა სამბატიოს ზედა საფლავსა წმიდისა მამისა ჩუენისასა და ჰრქუა ლომსა მას: აქა ჰმარხავს მამაჲ ჩუენი.
მან	ცხო.გერ	და იწყო ლომმან მან მუჴლთა დრეკად ქუეყანასა და სცემდა თავსა თჳსსა საფლავსა ზედა და იზახდა ფრიად და ესრჱთ მოკუდა ზედა საფლავსა მას.
მას	ცხო.გერ	არა თუ ლომსა მას აქუნდა სული მეტყუელი, არამედ ინება ღმერთმან, რაჲთა ადიდნეს მადიდებელნი თჳსნი არა ხოლო თუ ამას ცხორებასა, არამედ შემდგომადცა სიკუდილისა.
მის	ცხო.გერ	ხოლო ბასილიოს და სტეფანე მიითუალეს განგებაჲ მის ადგილისაჲ და შემდგომად ექუსისა წლისა აღესრულნეს.
მას	ცხო.გერ	და შემდგომად მათსა დადგა ევგენიოზ და უძღოდა სამწყსოსა მას ორმეოცდახუთ წელ და ოთხ თუე, ვითარცა ღმერთსა უყუარს, და გარდაიცვალა ათექუსმეტსა აგჳსტოსსა.
იგი	ცხო.პავ	ხოლო ღმერთმან, რომლისა საიდუმლონი არა დაიფარვიან დაბადებულთა მისთანი, ინება, რაჲთა გამუაჩინოს პავლე, ვითარმედ არა დაუტეოს იგი და არცა წარწყმიდოს მადლი უცხოებისა მისისაჲ.
იგი	ცხო.გერ	და მეაქლემე ვინმე მოვიდოდა ბალკნით და პოვა ვირი იგი და წარაძო.
იგი	ცხო.ანტ	ამას ვითარ ეტყოდა ანტონი, ყოველთავე უხაროდა, და რომელნიმე სურვილითა სათნოებისაჲთა აღორძნდებოდეს, რომელნიმე სულმოკლებისაგან ნუგეშინისცემულ იქმნებოდეს და რომელნიმე ზუაობისაგან დასცხრებოდეს, და ყოველნივე განმტკიცნებოდეს შეურაცხებად ეშმაკისა და ზაკუვათა მისთა, დაუკჳრდა მოცემული იგი მადლი უფლისა მიერ ანტონისა განკითხვად სულთა მათ არაწმიდათა.
მას	ცხო.ანტ	რაჟამს წარვიდოდა, წარვჰგზავნიდით მას.
მათ	ცხო.ანტ	ჰრქუა მათ ანტონი: თქუენ რაჲ სთქჳთ: რომელი უწინარჱს არს: გონებაჲ ანუ წიგნი?
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ ჰრქუეს: პირველად არს გონებაჲ და წიგნისაცა მომპოვნებელ გონებაჲვე არს.
მათ	ცხო.ანტ	ჰრქუა მათ ანტონი: რომელთაჲ გონებაჲ ცოცხალ არს, მათ არარაჲ უჴმს წიგნი.
მათცა	ცხო.ანტ	ესე სიტყუაჲ მუნ მყოფთაცა დაუკჳრდა და თჳთ მათცა.
იგინი	ცხო.ანტ	ხოლო იგინი წარვიდეს და დაუკჳრდა, რამეთუ ესოდენსა ხედვიდეს სანატრელისა მის მეცნიერებასა, რამეთუ არა ვითარცა მთათა ზედა გაზრდილი და დაბერებული ველურ იყო სახითა, არამედ მხიარულ იყო და მოქალაქისა სახე, ხოლო სიტყუაჲ შეზავებული აქუნდა საღმრთოჲთა მარილითა, არავის ეშურობნ, არამედ უფროჲსღა უხარინ მის ზედა ყოველთა, რომელნი მოვიდოდეს მისა.
მისა	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად მერმე მოვიდეს მისა სხუანი ვინმე, რამეთუ იყვნეს ესენი წარმართთა მათ მიერ საგონებელ ბრძენ, და ეძიებდეს მისგან სიტყუასა ჩუენთჳს ქრისტჱს მიმართ სარწმუნოებისა და იწყეს შეტყუებად ქადაგებისათჳს საღმრთოჲსა ჯუარისა, ჰგონებდეს, ვითარმედ განკიცხონ იგი.
იგინი	ცხო.ანტ	და-ღა-დუმნა ერთი ჯერი ანტონი, და პირველად შეიწყალნა იგინი უმეცრებისა მისთჳს და ეტყოდა თარგმანითა, რომელი კეთილად თარგმანებდა მისსა მას სიტყუასა, და თქუა: რაჲ უმჯობჱს არს: ჯუარისა აღსაარებაჲ, ანუ მრუშებისა და ყრმათა განხრწნისა შეხებაჲ?
იგი	ცხო.ანტ	ანუ ვითარ იკადრებთ სიკიცხევად, რამეთუ ჩუენ ვიტყჳთ ქრისტესა კაცად გამოჩინებულად, სადაღა თქუენ გონებისაგან სულსა განსწვალებთ და იტყჳთ, ვითარმედ იგი შესცთაო და გარდამოვარდა სამყაროჲსაგან ცათაჲსა ჴორციელად.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ ესე არა შეუძლებელ არს ღმრთისაგან, ხოლო თქუენ ხატსა მას გონებისა სულსა იტყჳთ და დაცემულებასა მიამსგავსებთ და იქცევისად მას ზღაპრობთ და მიერითგან იგიცა გონებაჲ სულითა ამით ქცეულად შემოგყავს.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ რაბამ სახეცა არნ ხატი, ეგრეცა იგი, რომლისაჲ-იგი ხატი არნ.
მასცა	ცხო.ანტ	რაჟამს გონებისათჳს ესევითარსა ჰგონებთ და განიზრახავთ, რამეთუ მასცა მამასა გონებათასა ჰგმობთ, ხოლო საღმრთოჲსათჳს ჯუარისა რაჲ-მე უმჯობჱს ვთქუთ ძჳრისზრახვისა მოწევნასა უკეთურთაგან და დათმენაჲ ჯუარისაჲ და ვითარვე სახედ არა შეძრწუნებაჲ მოწევნასა სიკუდილისსა.
იგი	ცხო.ანტ	ანუ ცთომაჲ უსირიდოჲსი და ისიდოჲსი და ძჳრისზრახვაჲ ტჳფონისი და კრონიდჱსი სივლტოლაჲ და შვილთა შთანთქმაჲ და მამისა კლვისა ზღაპრობაჲ, რამეთუ ესე არს თქუენი იგი სიბრძნჱ!
იგიცა	ცხო.ანტ	ვითარ უკუე ეკიცხევთ ჯუარსა და არა გიკჳრს აღდგინებაჲ, რამეთუ რომელთა-ესე თქუეს, იგიცა მათვე დაწერეს.
მას	ცხო.ანტ	აღმოიკითხეთ და იხილეთ, რამეთუ რომელ-იგი ქმნა ქრისტემან, ღმრთად მას გამუაჩინებს, რამეთუ მოვიდა, ჴორცნი შეისხნა ცხორებისათჳს კაცთაჲსა.
მათთჳს	ცხო.ანტ	მითხართ ჩუენ თქუენცა თქუენი იგი, რაჲღა-მე სთქუათ პირუტყუთა მათთჳს, ანუ პირუტყუებაჲ და ველურებაჲ, უკუეთუ ვითარ ესე მესმის, ინებოთ სიტყუად, ზღაპრად თქუმულ არს ესე თქუენ შოვრის, და სხუასა სხუად აქცევთ: აღტაცებასა ქალისასა ქუეყანით და ეფესტოს მკელობრებასა ცეცხლად და ერას ჰაერად და აპოლოს მზედ და არტემის მთოვარედ და პოსიდონს ზღუად.
იგი	ცხო.ანტ	უკუეთუ კეთილი იგი დაბადებული ესრჱთ გარდააქციეთ, ა˜დ გიღირდა ამათი დაკჳრვებაჲ და არა ღმერთ-ყოფად დაბადებულთა, რაჲთა არა შემოქმედისა პატივი ქმნულთა მისცეთ?
მის	ცხო.ანტ	უკუეთუ ჯერ-ვიდრემე-არს თქუენდა ხუროთმოძღურისაჲ მის პატივი მის მიერ აღშჱნებულსა მას სხჳსა მიცემად, გინათუ ერისთავისა პატივი ერისაგანსა, და აწ ამისთჳს რაჲ-მე ვთქუათ, რაჲთა გულისხმა-ვყოთ, უკუეთუ კიცხევის რაჲმე ღირს ჯუარი?
იგინივე	ცხო.ანტ	ხოლო იგინივე მას ჰპოებდეს და მიმოიქცევდეს პირსა აქა და იქი.
მათ	ცხო.ანტ	განიღიმა ანტონი და ჰრქუა მათ მერმე კუალად თარგმნითა: მათ თჳთ მისგანვე პირსა აქუს მხილებაჲ, რამეთუ თქუენ უფროჲსღა განჩინებისათა მათ სიტყუათა ზედა დამტკიცებულ ხართ და ესე გაქუს ჴელოვნებად და ჰგონებთ: ჩუენსა, ნუუკუე თჳნიერ სიტყუათა გამოჩინებულთა ღმერთსა ჰმსახურებთ.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: უფროჲს არს შეწევნით სარწმუნოებაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	ჰრქუა მათ ანტონი: კეთილად სთქუთ, რამეთუ სარწმუნოებაჲ სიყუარულითა სულისაჲთა არნ, ხოლო სიტყჳს-გებაჲ ჴელოვნებით შემკრებელთაჲ არს.
იგი	ცხო.ანტ	აჰა ესერა ჩუენ წიგნი არა გჳსწავიეს და გურწამს ღმერთი და გჳცნობიეს იგი დაბადებულთაგან მისთა ყოველსავე ზედა წინაჲსწარმცნობელად, და რამეთუ შემწჱ არს სარწმუნოებაჲ ჩუენი.
მათ	ცხო.ანტ	და რამეთუ თქუენთა მათ კერპთა უცნებაჲ განქარდების, ხოლო ჩუენი სარწმუნოებაჲ განეფინების ყოველსა სოფელსა და ადგილსა.
მათგან	ცხო.ანტ	ხოლო თქუენ კეთილწერილთა მათგან წიგნთა თქუენთა ვერ დააბრკოლებთ ქრისტჱს მოძღურებასა, ხოლო ჩუენ სახელ-ვსდებთ ჯუარცმულსა ქრისტესა და ყოველთა ეშმაკთა განვასხამთ, რომელთათჳს თქუენ გეშინის, ვითარცა ღმერთთა.
იგი	ცხო.ანტ	მითხართღა აწ, სადა არიან თქუენნი იგი მისნობანი?
მათ	ცხო.ანტ	სადა არიან გრძნეულთა მათ უცნებანი?
იგინი	ცხო.ანტ	აწ კიცხევის-მე რაჲ ღირსა ესე, ანუ არა უფროჲსღა იგინი განქარვებულნი მისგან და მხილებულნი უძლურნი?
იგი	ცხო.ანტ	და უფროჲს თქუენსა ჩუენი გარდამატებულად ყუავის და განმრავლდების, რამეთუ ქებულნი იგი თქუენნი და მოზღუდვილნი განიხრწნებიან, ხოლო ქრისტჱს მიმართ სარწმუნოებაჲ და სწავლაჲ, რომელი ტყუვილ გიჩნს თქუენ, და იდევნაცა მრავალგზის მეფეთაგან უღმრთოთა, ხოლო მადლმან ქრისტესმან აღავსო ყოველი ქუეყანაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	და არს ესეცა სახედ ჩუენებად ქრისტჱს მიმართ სარწმუნოებისათჳს, ვითარმედ იგი ხოლო არს ჭეშმარიტ ღმრთისმსახურებისათჳს.
მათგან	ცხო.ანტ	უკუეთუ თქუენ არღა გრწამს და ეძიებთ სიტყუათა განზრახვასა შეტყუებად, ხოლო ჩუენ არა რწმუნებითა სიბრძნესა წარმართთასა ვაჩუენებთ, ვითარცა თქუა მოძღუარმან ჩუენმან, არამედ სარწმუნოებით ვაუწყებთ, საქმით უსწრობთ სიტყუათა მათგან შემზადებულთა.
იგინი	ცხო.ანტ	აჰა ესერა არიან ვნებულნი ეშმაკთაგან, რამეთუ იყვნეს ვინმე მისრულ ეშმაკთაგან ურვილნი, და წარმოადგინნა იგინი შოვრის და თქუა: ანუ თქუენ განზრახვითა თქუენითა, გინათუ მეცნიერებითა, გინა გრძნებითა ხადოდეთ კერპთა თქუენთა და განსწმიდენით ესენი!
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ-ესე თქუა, სახელ-სდვა ქრისტესა და დასწერა ვნებულთა სახჱ სამეუფოჲსა ჯუარისაჲ მეორედ და მესამედ, და მყის აღემართნეს კაცნი იგი ცოცხალნი და გონიერნი და ჰმადლობდეს უფალსა.
მის	ცხო.ანტ	ხოლო რომელთა-იგი წოდებულ იყო ფილოსოფოს, უკჳრდა, და ჭეშმარიტად დაკჳრვებულ იყვნეს გონიერებასა მის კაცისასა და რომელ-იგი იქმნა სასწაულები.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი ჰრქუა მათ: რაჲსა გიკჳრს ამისთჳს?
მათ	ცხო.ანტ	ესე სიტყუანი არიან ანტონისნი, ხოლო მათ ესეცა დაუკჳრდა და წარვიდეს და ამბორს-უყოფდეს მას და აღუვარებდეს სარგებელისა ყოფასა მისგან.
მისა	ცხო.ანტ	და მიიწია ვიდრე მეფისამდე ანტონისთჳს სიტყუაჲ, ვითარცა ესმა ესე კოსტანტინოსს აგჳსტჱსსა და ძეთა მისთა კოსტანტის და კოსტას აგჳსტეთა, და მოსწერდეს მისა, ვითარცა მამისა.
მისგან	ცხო.ანტ	და ილოცვედ მიღებად წიგნისა მისგან.
იგი	ცხო.ანტ	არამედ არცაღა წიგნი იგი დიდ რაჲმე შეერაცხა და არცაღა ებისტოლისა მისთჳს თავი სთნდა, არამედ იგივე იყო, ვითარცა-იგი ვიდრე მოწევნადმდე მისა მეფეთა.
მას	ცხო.ანტ	ოდეს მუართუეს მას წიგნი, მოუწოდა მონაზონთა და ეტყოდა: რაჲსა გიკჳრს, უკუეთუ მოსწერს მეფჱ ჩუენდა?
იგი	ცხო.ანტ	უნდა, რაჲთამცა არცა მოიღო წიგნი იგი და თქუა: არა ვიცი ესევითართა მიწერაჲ.
იგინი	ცხო.ანტ	ვითარ აიძულა ძმათაგან და ყოველთა მონაზონთა, ვ˜რ ქრისტეანენი არიან მეფენი, რაჲთა არა შეწუხნენ და დაბრკოლდენ, მაშინ უბრძანა აღმოკიხვაჲ და მიწერა, ვითარმედ შეიწყნარნა იგინი, რამეთუ ქრისტესა თაყუანისცემენ, ხოლო აზრახებდა მათ ცხორებისათჳს, და ნუ დიდად მოგითუალავს წარმავალი ესე, არამედ უფროჲსღა მოიჴსენებდით მერმესა მას საშჯელსა და უწყოდეთ, რამეთუ ქრისტჱ მხოლოჲ ჭეშმარიტი, საუკუნჱ მეუფჱ არს;
მათ	ცხო.ანტ	კაცთმოყუარე ყოფად ჰლოცვიდა მათ და რაჲთა იღუწიდენ სამართალსა და გლახაკთასა.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ მიიღეს წიგნი იგი და უხაროდა.
მას	ცხო.ანტ	ესრჱთ ყოველთა მიმართ იყო ანტონი საყუარელ, და ყოველნი მამად ჰლოცვიდეს მას, ესრჱთ შესწავებულ იყო ყოველთა.
მას	ცხო.ანტ	და ესრჱთ რომელნი შეემთხუეოდეს მას, კაცად-კაცადსა სიტყუასა მისცემნ და მერმე მიიქცის მუნვე მთად.
იგი	ცხო.ანტ	და ჩუეულებაჲ იგი მარხვისაჲ აქუნდა, რამეთუ მრავალგზის მიმავალთა თანა მისა მჯდომარესა და სლვასა შინა განკჳრდის, ვითარცა დანიელსა წერილ არს, და იგი ჟამისა ერთისა შემდგომად ზრახავნ სიტყუასავე მას შემდგომსა, რომელნი-იგი მისრულ არიედ ძმანი, ხოლო რომელნი-იგი მის თანა იყვნეს, ცნიან, ვითარმედ ჩუენებასა რასმე იხილავს იგი.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ რომელი-იგი ეგჳპტეს იქმნებინ, მრავალგზის მთასა გარე არნ, იხილავნ და უთხრის სერაპიონს ეპისკოპოსსა, შინაგან არნ და ხედავნ ანტონი, უცალო არნ ხილვასა მას შინა.
იგი	ცხო.ანტ	ამისა შემდგომად ვითარ ჯდა და იქმოდა იგი, რეცათუ დაკჳრვებულ იქმნა და მრავალ ჟამ იყო ჩუენებასა მას და სულთ-ითქუმიდა და მერმე ჟამისა ერთისა შემდგომად მოექცა მათ, რომელნი-იგი მის თანა იყვნეს, და სულთ-ითქუნა, შეძრწუნდა და აღდგა, ილოცვიდა და მოიდრიკნა მუჴლნი, დაყოვნა მრავალ ჟამ და აღდგა და ტიროდა ბერი იგი.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარ შეძრწუნდეს ყოველნი, რომელნი მის თანა იყვნეს და ევედრებოდეს სმენად მისგან და ფრიად აურვებდეს, და ვითარ აიძულეს სიტყუად, ხოლო იგი ეგრჱთვე ფრიად სულთ-ითქუმიდა და იტყოდა: ეჰა, შვილნო, უმჯობჱს არს სიკუდილი, ვიდრე ყოფადმდე ხილვისა ამის.
მისა	ცხო.ანტ	მერმე კუალად ევედრებოდა, ხოლო ცრემლოოდა და იტყოდა: მომავალ არს ეკლესიათა ზედა რისხვაჲ და მიცემად არს ჴელთა კაცთასა, მსგავსთა პირუტყუთასა, რამეთუ ვიხილე ტაბლაჲ საუფლოჲ და მახლობელად მისა მდგომარეები ჯორები გარემოჲს ყოვლით კერძო, და უწიხნიდეს შემართ ესრჱთ, ვითარცა-იგი არნ უწესოთა ხლდომაჲ პირუტყუთაჲ და წიხნაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	მაშინ ჩუენ ყოველთა გულისხმა-ვყავთ, ვითარმედ წიხნა იგი ჯორთაჲ წინაჲსწარ ეუწყა ანტონის, რომელსა-ესე აწ უღმრთონი არიანოზნი იქმან მსგავსად პირუტყუთა.
იგი	ცხო.ანტ	ვითარცა იხილა ესე ხილვაჲ ესრჱთ, რომელნი-იგი მუნ იყვნეს, ჰლოცვიდა და ჰრქუა: ნუ იურვით, შვილნო, რამეთუ, ვითარცა განრისხნა უფალი, ეგრჱთვე კუალად განკურნოს, და მერმე კუალად ადრე მოიღოს ეკლესიამან სამკაული თჳსი და ეგრჱთვე ჩუეულად ბრწყინვიდენ, და იხილნეთ განდევნილნი კუალად მგელნი იგი და უღმრთოებაჲ მერმე თჳსსავე ბუდესა დატევნილი, ხოლო ღმრთისმსახურებისა სარწმუნოებაჲ კადნიერად ყოვლითა აზნაურებითა ყოველსა ადგილსა, გარნა ნუ სადა შეიგინებით არიანოზთა თანა, რამეთუ არა მოციქულთაჲ არს ესე მოძღურებაჲ, არამედ ეშმაკთაჲ და მამისა მათისა სატანაჲსი და უფროჲსღა პირუტყჳსა და უთესლოისა გონებისაჲ არს, მართლ ვითარცა ჯორთაჲ პირუტყუებაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	და იგი არს, რომელმან მოწაფეთა ჰრქუა და ყოველთა მორწმუნეთა მისთა: სნეულთა განჰკურნებდით, ეშმაკთა განასხემდით, უსასყიდლოდ მიგიღებიეს, უსასყიდლოდ მისცემდით.
იგი	ცხო.ანტ	არა თუ ბრძანებით ჰკურნებდა წმიდაჲ ანტონი, არამედ ლოცვითა და ქრისტჱს სახელის-დებითა, ვითარმედ ყოველთა მიმართ ცხად არნ, რამეთუ არა იგი ჰყოფნ, არამედ უფალი, რომელი ანტონისგან კაცთმოყუარე ექმნის, და განჰკურნებდა ვნებულთა.
მათ	ცხო.ანტ	ანტონს ლოცვაჲ ხოლო იყო და შრომაჲ, რომლისათჳსცა მთასა ზედა ჯდა და უხაროდა საღმრთოთა მათ ხილვათაჲ და მწუხარე არნ იძულებასა მრავალთასა და გარდამოყვანებასა გარეშე მთასა.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ მსაჯულნი ყოველნი ევედრებოდეს მას გარდამოსლვასა მთით, რამეთუ ვერ შესაძლებელ იყო შესლვაჲ მათი მუნ მათთჳს, რომელნი-იგი შეუდგეს მსაჯულნი, არამედ ევედრებიედ მას, რაჲთა მოვიდეს და იხილნეს იგინი.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი გარე-მიიქცევნ პირსა მათგან და იჯმნინ, რაჲთა არა გარდამოვიდეს მათა, ხოლო იგინი დადგრომილ არიედ და ჰგებედ მას.
მათ	ცხო.ანტ	და უფროჲსღა თანამდებთა მათ და მჴედართა ქუეშე მყოფთა მიუვლინებედ მას, რაჲთა მათითა მიზეზითა გარდამოვიდეს.
მას	ცხო.ანტ	რამეთუ ევნებინ მას უნებლიად და ხედავნ მათ გოდებასა შინა, მოვიდის იგი გარეშე მთასა, და არავე ურგებ არნ შრომაჲ იგი მისი, არამედ მრავალთა სალხინებელ ექმნის და სარგებელ მოსლვაჲ იგი მისი.
მითვე	ცხო.ანტ	ხოლო მსაჯულთა სარგებლად აზრახებნ და ეტყჳნ: უფროჲს ყოველთა სამართლად ჰშჯიდით და გეშინოდენ ღმრთისა და უწყოდეთ, რამეთუ რომლითაცა საშჯელითა შჯიდეთ, მითვე განიკითხნეთ.
მას	ცხო.ანტ	მერმე ამისა შემდგომად აიძულებდეს მას გარდამოსლვად, რომელთა-იგი უჴმდა.
მას	ცხო.ანტ	და სპაჲსპეტიცა ვინმე მრავალთაგან ევედრებოდა მას გარდამოსლვად: ვითარ მოვიდა, და ზრახვიდა მას მცირედ ცხორებისათჳს სარგებელად და მვედრებელთა მათთჳს ისწრაფდა.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო რომელი-იგი იყო დუქსი, აიძულებდა მას და-რე-ყოვნებად.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი ეტყოდა: ვერ შესაძლებელ არს დაყოვნებაჲ ჩემი თქუენ თანა.
მას	ცხო.ანტ	ვითარცა ესმა სპაჲსპეტსა მას ესე და სხუაჲცა მრავალი მისგან, დაუკჳრდებოდა და თქუა: ჭეშმარიტად მონაჲ ღმრთისაჲ არს!
მათთჳს	ცხო.ანტ	ესთენ მწარედ გუდევნიდა ჩუენ ქრისტეანეთა უღმრთოთა მათთჳს და სახელხენეშთა არიანოზთა სწრაფისათჳს, და ესთენ ფიცხელ იყო იგი, ვითარმედ ქალწულთაცა სცემდა და მონაზონთა სტანჯვიდა შიშუელთა.
მისა	ცხო.ანტ	მიავლინა მისა ანტონი და მიწერა ებისტოლჱ, რომელსა წერილ იყო ესე: ვხედავ რისხვასა მომავალსა შენ ზედა, დასცხერ დევნად ქრისტეანეთა, ნუუკუე რისხვაჲ მოიწიოს შენდა.
მას	ცხო.ანტ	ხოლო ბალაკიოს განიცინნა და ებისტოლესა მას ჰნერწყუა და დააგდო, ხოლო რომელთა-იგი მიართუეს, აგინნა და ამცნო, რაჲთა უთხრან ესე ანტონის: რამეთუ იღუწი შენ მონაზონთათჳს, აჰა ესერა მოვალ შენ ზედაცა.
მის	ცხო.ანტ	და არღა წარჴდეს ხუთნი ოდენ დღენი, და მოიწია მის ზედა რისხვაჲ.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ პირველსა სავანესა ალექსანდრიაჲსასა, რომელსა ჰრქჳან ქერეუ, განვიდოდა იგი ბალაკიოს და ნისტორიოს, პიტიახში ეგჳპტისაჲ, და ორნივე სხდეს ცხენთა, რამეთუ იყვნეს ორნივე ბალაკისნი, უმშჳდჱს ყოველთა, რომელნი იზარდებოდეს მისგან.
მან	ცხო.ანტ	და ვითარ არღა მიწევნულ იყვნეს ადგილსა მას, იწყეს ცხენთა მათ სიმღერად, ვითარცა ჩუეულ იყვნეს, ურთიერთას და მყის უმშჳდჱსმან მან, რომელსა ზედა ჯდა ნისტორი, კბილითა გარდამოიქუა ბალაკიოს და დათრგუნა იგი და ესრჱთ კბილითა მოჰშჭამა ბარკალსხჳლი მისი.
მათ	ცხო.ანტ	და ყოველთავე უკჳრდა ესე და იტყოდეს, რამეთუ: რომელ-იგი თქუა ანტონი, ადრე აღესრულა, რამეთუ ესრჱთ განმწარებულთა მათ მუაქცევდა, ხოლო სხუათა, რომელნი-იგი შეემთხუეოდეს მას, ასწავებდა, ვითარმედ მეყსეულად დაავიწყდის საშჯელი იგი და ჰნატრიედ მონაზონთა, რომელთა დაუტევებიეს სოფელი ესე, ესოდენ დაჭირვებულთა ზედა-ადგებინ, რეცათუ არა სხუაჲ ვინმე არნ, არამედ იგი არნ ვნებულ.
მას	ცხო.ანტ	ვინ მწუხარჱ შეემთხუეოდა მას და არა მოიქცეოდა მხიარული!
მისა	ცხო.ანტ	ვინ მივიდის მისა გოდებით თჳსთა მკუდართათჳს და არა მეყსეულად განიშორებდა გლოვასა!
მისსა	ცხო.ანტ	ვინ გლახაკი მოწყინებული მოვიდოდა და ისმენდა მისსა და ხედვიდა მას და არა შეურაცხ-ჰყოფდა სიმდიდრესა და ნუგეშინისცემულ იქმნებოდა სიგლახაკისათჳს!
მისა	ცხო.ანტ	ვინ მონაზონი შეურვებული მივიდის მისა და არა უფროჲს განძლიერდებოდა!
მისა	ცხო.ანტ	ვინ მოვიდოდა მისა ეშმაკისაგან განცდილი და არა განისუენებდა!
იგი	ცხო.ანტ	და რამეთუ ესე დიდი იყო მონაზონებაჲ ანტონისი, ვითარცა პირველად ვთქუ, მადლი განკითხვისაჲ სულთაჲ აქუნდა და იცოდა მათი იგი ძრვაჲ, და ვითარძი ვის მათგანსა აქუს ზედა-მისლვაჲ და სწრაფაჲ ძჳრის-ზრახვად.
იგი	ცხო.ანტ	და არა ხოლო თუ იგი არა მოიკიცხებოდა მათგან, არამედ შეურვებულთაცა გულისსიტყუათა მათ მიერ იგი ასწავებნ, რაჲთა შეუძლონ მათთა მათ ძჳრისზრახვათა გარე-მიქცევად, უთხრობნ ძჳრისმოქმედთა მათ ზაკულებათა და უძლურებათა.
მის	ცხო.ანტ	და თითუეული ვითარცა სალბუნითა განკურნებული მის მიერ, მიერითგან გარდამოვიდოდეს კადნიერად ცნობათაგან ეშმაკისათა და მსახურთა მისთაჲსა.
მისა	ცხო.ანტ	მოვიდოდეს სხჳთ საზღვრით მისა, რომელთა-მათცა ყოველთა თანა სარგებელ ეყოფოდა, და მიიქცეოდეს თჳსსა ადგილსა და ვითარცა მამისაგან წარიგზავნებოდეს.
იგი	ცხო.ანტ	ამისთჳსცა უკუე აღ-რა-ესრულა იგი, ყოველნი, ვითარცა ობოლნი, შევიქმნენით მამისაგან, გარნა ჴსენებითა ხოლო მისითა ნუგეშინისცემულ ვიქმნენით და მოვიჴსენებდით სწავლათა და ნუგეშინისცემათა მისთა.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ ვითარცა ესმა, ტიროდეს და გარე-მოეხუეოდეს და ამბორს-უყოფდეს ბერსა მას.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო იგი, ვითარცა უცხოჲთ ადგილით, მივიდოდა თჳსა ქალაქად და სიხარულით იტყოდა, ამცნებდა მათ და ასწავებდა: ნუ სულმოკლე ხართ შრომასა, ნუცაღა მოგეწყინებინ მარხვაჲ, არამედ რეცათუ დღითი-დღედ მოსწყდებით, ესრეთ ცხოვნდებოდეთ და, ვითარცა პირველად ვთქუ, ისწრაფდით სულისა თჳსისა დაცვად მწინკულევანთაგან გულისსიტყუათა და მობაძავ იყვენით წმიდათა და ნუ მიეახლებით მელიტიანოზთა მწვალებელთა, რამეთუ იცით მათი იგი ზაკულებაჲ და შეგინებული გონებაჲ;
იგი	ცხო.ანტ	ნუცაღა ზიარებაჲ გაქუნ რაჲმე უღმრთოთა მიმართ არიანოზთა, რამეთუ მათი იგი უღმრთოებაჲ ყოველთა მიმართ საცნაურ არს.
იგი	ცხო.ანტ	ნუცაღა, უკუეთუ იხილნეთ, ზედა-რაჲ-ადგებოდიან მსაჯულნი, ნუ შესძრწუნდებით, რამეთუ წარჴდეს, მოკუდავი და საწუთროჲ არს მათი იგი უცნებაჲ.
მათგან	ცხო.ანტ	უფროჲსღა წმიდად თავნი თქუენნი მათგან დაიცვენით და დაჰმარხეთ მამათა მოცემული, უფროჲსღა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი ღმრთისმსახური სარწმუნოებაჲ, რომელ-იგი წიგნთაგან ისწავეთ და ჩემ მიერ მრავალგზის მოგაჴსენე.
იგი	ცხო.ანტ	ხოლო ძმანი იგი აიძულებდეს მათ დადგრომად მათ თანა და მუნ აღსრულებად.
მან	ცხო.ანტ	ხოლო მან არა თავს-იდვა და მრავლისათჳს, ვითარცა-იგი რეცა დუმილით, გამოუცხადებდა უფროჲსღა ამისთჳს, რამეთუ მეგჳპტელთა აღსრულებულთა მონაზონთა გუამთა, უფროჲსღა წმიდათა მოწამეთა, ჰყუარობენ დამარხვად და წარგრაგნად ამრენაკსა და არა დაფლვად ქუეყანასა, არამედ კიდობანსა შინა დადებად და დამარხვად შინა თჳსისაგან;
იგიცა	ცხო.ანტ	ხოლო ანტონი მრავალგზის ამისთჳს ეპისკოპოსთა ევედრებოდა, რაჲთა ამცნონ ერსა, და ერისკაცთაცა კდემნ და დედათა ასწავებნ და ეტყჳნ: არცაღა შჯულიერ, არცა ყოვლად ღირს არს ესე საქმედ, რამეთუ მამათმთავარნი და წინაწარმეტყუელნი, ვიდრე აქა ჟამადმდე ჩანან საფლავნი, და იგიცა უფლისა ჩუენისა და მაცხოვრისაჲ ყოვლად წმიდაჲ იგი გუამი სამარესა დაიდვა, და ლოდი დასდვეს, და დაემალა იგი, ვიდრემდის აღდგა მესამესა დღესა.
მან	ცხო.ანტ	ხოლო მან ესე იცოდა და ეშინოდა, ნუუკუე მისიცა გუამი ესრე ყონ.
მათგან	ცხო.ანტ	ისწრაფა, წარემართა იგი და იჯმნა მათგან, რომელნი-იგი მთასა გარე იყვნეს მონაზონნი, და შევიდა შინაგან მთასა, სადაცა ჩუეულებაჲ აქუნდა ყოფად.
მის	ცხო.ანტ	და მცირედთა თუეთა შემდგომად დასნეულდა და მოუწოდა, რომელნი-იგი იყვნეს მის თანა, რამეთუ ორნი იყვნეს, რომელნი დაადგრეს მის თანა ათხუთმეტ წელ მონაზონებასა, რომელნიცა ჰმსახურებდეს მას სიბერისათჳს.
მათ	ცხო.ანტ	მიუგო და ჰრქუა მათ: აჰა ესერა, ვითარცა წერილ არს, გზასა მამათასა წარვალ, რამეთუ ვხედავ მე თავსა ჩემსა წოდებულსა უფლისა მიერ, ხოლო თქუენ ფრთხილ იყვენით და მრავალთა ჟამთა შრომასა თქუენსა ნუ წარსწყმედთ, არამედ აწ რეცათუ გიწყიეს, ისწრაფდით დამარხვად გულსმოდგინებასა თავისა თქუენისასა.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ იცნით ძჳრისზრახვანი იგი ეშმაკთანი და გიხილავს, ვითარ-იგი მძჳნვარე არიან, არამედ უძლურ ძალითა.
მათთჳს	ცხო.ანტ	ნუ გეშინინ მათთჳს, არამედ უფროჲსღა მარადს ქრისტესა გსუროდენ და მისი გრწმენინ.
მათ	ცხო.ანტ	და ნუცაღამცა ერთი რაჲ არს ზიარებაჲ მწვალებელთა მათ თანა მელიტიანოსთა, ნუცა ყოვლად მწვალებელთა მიმართ არიანოზთა.
მათგან	ცხო.ანტ	იცით სამე, ვითარ-იგი მე მათგან გარე-მივიქცეოდე ქრისტჱს მბრძოლისა მისთჳს და უცხოდ მადიდებელისა გონებისა მათისა, ხოლო თქუენ ისწრაფდით უფროჲსღა მიახლებად მარადის თავთა თქუენთა უფალსა და მერმე წმიდათა მისთა, რაჲთა სიკუდილისა შემდგომად საუკუნეთა მათ საყოფელთა, ვითარცა მეგობართა და მეცნიერთა, შეგიწყნარნენ თქუენ მათცა.
მათ	ცხო.ანტ	იცით სამე, ვითარ-იგი მარადის ვაყენებდი მათ, რომელნი-იგი ამას იქმოდეს და ვამცნებთ დაცადებად ესევითარსა ჩუეულებასა.
იგი	ცხო.ანტ	და იყავნ ჩემი ესე სიტყუაჲ დამარხულ თქუენ მიერ, და ნუმცა ვინ იცის ადგილი იგი თჳნიერ თქუენსა.
იგი	ცხო.ანტ	რამეთუ მე აღდგომასა მკუდართასა მოვიღო იგი მაცხოვრისაგან უხრწნელი.
მან	ცხო.ანტ	განყავთ სამოსელი ჩემი და ათანასის ეპისკოპოსსა მიეცით ერთი ხალენი და რომელ-იგი დავირეცი სამოსელი, რომელ-იგი მან მომცა ახალი და დაძუელდა.
იგი	ცხო.ანტ	და სერაპიონს ეპისკოპოსსა მიეცით ერთი იგი ხალენი, და თქუენ გაქუს ძაძისა სამოსელი.
მათ	ცხო.ანტ	და ამბორს-უყო მათ და განირთხნა ფერჴნი თჳსნი და, ვითარცა მეგობართა თჳსთა, ხედვიდა მომავალთა ანგელოზთა და მათთჳს მხიარულითა პირითა მოაკლდა და შეეძინა იგი წმიდათა მამათა.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო მათ, ვითარცა მოსცა მცნებაჲ, წარგრაგნეს გუამი იგი მისი სამოსელსა და ქუეყანასა დაჰფლეს და დაფარეს.
მათ	ცხო.ანტ	და არავინ იცის, სადა დამალულ არს, თჳნიერ ორთა მათ ხოლო.
მათ	ცხო.ანტ	და მათ მოიღეს თითუეულად ხალენი იგი წმიდისა ანტონისი და ძუელი იგი სამოსელი და, ვითარცა დიდსა საფასესა, ეგრე ჰმარხვიდეს.
იგინი	ცხო.ანტ	და იგინი ვითარცა ანტონის ხედვედ.
იგი	ცხო.ანტ	და შე-რაჲ-იმოსიან იგი, ვითარცა მოძღურებაჲ მისი, ჰმოსიედ.
იგი	ცხო.ანტ	ესე – ჴორცთა ცხორებისა ანტონისი აღსასრული და იგი მონაზონებისა დასაბამი.
მისა	ცხო.ანტ	და თუ მცირედ არს ესე მისა მიმართ სათნოებისა, არამედ ამის გამო განიზრახეთ თქუენცა, რაბამ იყო კაცი იგი ღმრთისაჲ ანტონი, რომელმან სიჭაბუკითგან ვიდრე ესევითარისა ჰასაკისამდე ერთბამად დაიმარხა გულსმოდგინედ მონაზონებაჲ.
მით	ცხო.ანტ	გარნა გრძილნი ხოლო კბილთა მისთანი მოსდნეს მრავლითა მით ჰასაკითა სიბერისაჲთა;
იგინი	ცხო.ანტ	არა თუ ღმერთმან ყოველსა ადგილსა თჳსნი იგი კაცნი გამოუცხადნის, რომელმანცა-იგი ანტონის პირველად აღუთქუა, დაღათუ იგინი ღმრთისათჳს დაფარულად იქმედ და დავიწყებაჲ უნებნ, არამედ ღმერთმან იგინი, ვითარცა სანთელნი, უჩუენნის ყოველთა, რაჲთა ესრჱთ, რომელთა ესმეს, იცოდიან შემძლებელ ყოფად მცნებანი ღმრთისანი და წარსამატებელად და საბაძველად სათნოებისა მის გზისა მოღებისათჳს.
მას	ცხო.ანტ	და რომელნი ჰმონებედ მას ვიდრე აღსასრულადმდე, არა ხოლო თუ სასუფეველსა ცათასა შეიყვანნის, არამედ აქაცა დაფარულნი და რომელნი ისწრაფიედ განშორებად სოფლისაგან, განცხადებულ და განთქუმულ ყვნის მათითა სათნოებითა და სხუათა სარგებლისათჳს ყოველსა ადგილსა ადიდნის.
მისა	ცხო.ანტ	და თუ საჴმარ იყოს, წარმართთაცა აღმოუკითხეთ, რაჲთა ესრჱთ ოდენ ცნან, რამეთუ უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე არა ხოლო თუ ღმერთ არს და ღმრთისა ძე, არამედ რომელნი ამას ჭეშმარიტად ჰმსახურებენ და ჰრწამს მართლ მისა მიმართ ეშმაკთა, რომელთა-იგი წარმართნი ჰგონებედ ღმრთად, ამათ ქრისტეანენი ამხილებედ არა ხოლო თუ რამეთუ არა არიან ღმერთ, არამედ და-ცა-სთრგუნვენ, ვითარცა მაცთურთა განმხრწნელთა კაცთასა.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარ ყოველნი სატანჯველნი აღასრულნა მას ზედა მან მეფემან, და მოუძლურდა იგი და ვერ შეცვალა მან სარწმუნოებაჲ მისი ქრისტჱს მიმართ.
იგი	ცხო.ბარ	და იყო იგი მეფჱ უღონობასა შინა დიდსაო.
მას	ცხო.ბარ	მერმე ეშმაკეულთა კაცთა აზრახეს მეფესა მას ზრახვაჲ ბოროტი და შეიყვანეს წმიდაჲ იგი საპყრობილედ და დააწვინეს იგი ცხედარსა ზედა პირაღმართ და დაუკრნეს მას ჴელნი მისნი და ფერჴნი ცხედარსა მას ზედა ძლიერად და მერმე დედაკაცი მეძავი მიუშუეს მას ზედა, რაჲთა დაწვეს იგი მის თანა უნებელად მისდა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა იხილა მოწამემან მან საქმჱ იგი ბოროტი და უღონოჲ, მყის ენაჲ თჳსი კბილითა გარდაიკუეთა და სისხლითა პირი აღივსო და შეჰნერწყუა სისხლი იგი მეძავსა მას დედაკაცსა პირსა და შეღება იგი სისხლითა მით.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა იხილა დედაკაცმან მან საკჳრველი იგი საქმჱ, ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: ქრისტეანე ვარ მეცა და მრწამს მე ქრისტე, რომლისათჳს წმიდაჲ ესე იტანჯების.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა თქუა ესე ბერმან, განუქარდეს მყის მოწაფესა მას მისსა ბოროტნი იგი გულისსიტყუანი მისნი, და წარვიდა იგი სენაკად თჳსად, ჰმადლობდა და ადიდებდა ღმერთსა.
მის	ცხო.ბარ	და ესე იყო მის ძმისათჳს ესრჱთ და ბერისა მის მისისა.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ჩუენდა ჯერ-არს, ძმანო ჩემნო საყუარელნო, ძიებაჲ მოსწრაფებით ყოველთა სათნოებათაჲ, ვინაჲთგან ამას ცხორებასა საქებელ არს ყოველთა მიერ სათნოებაჲ და მას საუკუნესა სასუფეველსა ღირს მყოფს ჩუენ;
მას	ცხო.ბარ	ვევედრებოდით უკუე ქრისტესა, ღმერთსა ჩუენსა, სახიერსა მას და ტკბილსა მეუფესა, რაჲთა ღირს მყვნეს ჩუენ სათნოთა მისთა თანა დღესა მას საშინელსა მოსლვისა მისისასა, რაჲთა არა სირცხჳლეულ ვიპოვნეთ წინაშე ანგელოზთა და კაცთა კრებასა მას საშინელსა.
მათ	ცხო.ბარ	ესე და ესევითარი სხუაჲ ფრიად უმრავლჱსი წმიდამან ბარლაამ ასწავა მოწაფეთა მათ თჳსთა სიმრავლესა და სხუათაცა, რომელნი მოსრულ იყვნეს მისა წმიდითა მით პირითა თჳსითა, და განამტკიცნა იგინი და აკურთხნა.
მან	ცხო.ბარ	და ეგრჱთ მშჳდობით დაიძინა მან და შეჰვედრა სული თჳსი წმიდაჲ და უბიწოჲ ჴელთა ქრისტეს ღმრთისათა თუესა ივლისსა ათცხრამეტსა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო გუამი იგი მისი მჴნჱ და ღუაწლით შემოსილი დაიდვა საფლავად წმიდათა მიერ მამათა ადგილსა მას, ვინაჲცა აღასრულა მან ღუაწლი იგი მისი მრავალი და ღმერთსა სათნო-ეყო.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ადგილსა მას, რომელსა დაიდვა ნეტარი და წმიდაჲ ბარლაამ, იქმნებოდეს სასწაულნი დიდნი, არარაჲთ უნაკლულევანჱს პირველისა.
მით	ცხო.ბარ	არამედ, ჵ, მოღუაწეთა სამკაულო და სათნოო ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისაო დიდო ბარლაამ, ვითარცა მდგომარჱ ხარ შენ წინაშე წმიდისა სამებისა საყდარსა მას და დიდებასა ხედავ საღმრთოსა და იხარებ სიხარულითა მით გამოუთქუმელითა, გაქუს კადნიერებაჲ დიდი, მომიჴსენენ და მეოხ მეყავ ჩუენ, საწყალობელთა ამათ, რომელნი სურვილით აღვასრულებთ ჴსენებასა შენსა, რაჲთა ვიჴსნნეთ ჩუენ ცოდვათა და ბრალთა ჩუენთაგან და ღირს ვიქმნნეთ ოხითა შენითა საუკუნეთა მათ კეთილთა ქრისტეს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომელსა შუენის დიდებაჲ თანა მამით და წმიდით სულითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
მას	ცხო.ბარ	და ესმოდა მას ჴმაჲ სიმაღლით: ხედავა, ჵ, სათნოო ჩემო ბარლაამ, პალატსა მაგას და საყდარსა და გჳრგჳნსა?
მის	ცხო.ბარ	და მყის აღმოჴდა სურნელებაჲ საფლავისა მისგან მისისა წმიდისა, საკჳრველი მომასწავებელი მუნისაჲ მის და საუკუნოჲსა ნეტარებისა მისისაჲ.
მას	ცხო.ბარ	და ვითარცა მიხედა ტკბილსა მას და საკჳრველსა ჴმასა გალობისასა, აჰა უფალი იგი დიდებისაჲ გამოუჩნდა მას, მჯდომარჱ ქერობინთა ზედა, და სიმრავლჱ სერაბინთაჲ გარემოჲს მისსა, რომელნი ადიდებდეს მას.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო წმიდამან ვითარცა იხილა უფალი, თაყუანის-სცა მას და ჰრქუა: ჰჱ, უფალო, უკუეთუ ვპოვე მადლი წინაშე შენსა, ნუ განმყოფ მე შენგან.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო უფალმან მიუგო მას: გეყავნ შენ თხოვაჲ შენი, სათნოო ჩემო.
მათ	ცხო.ბარ	და ვითარცა ესმა ესე წმიდასა ბარლაამს, მეყსეულად მოეგო კუალად თჳსავე ჩუენებისა მისგან ნეტარი და ეგლოვდა მწარედ სულთა მათ, რომელნი ეშმაკთა მიერ მიეცემოდეს ბნელსა, ხოლო იხარებდა იგი.
მათ	ცხო.ბარ	ხილვათა მათ საკჳრველთა ხილვასა და უფიცხლჱსსა ცხორებასა მისცა მან თავი თჳსი და იყოფვოდა იგი, ვითარცა ანგელოზი.
მან	ცხო.ბარ	ხოლო დაყო მან შემდგომად საკჳრველისა მის ჩუენებისა ცხრაჲ თუჱ ჴორცთა შინა და მიიცვალა მერმეთა მათ მიმართ კეთილთა საუკუნეთა.
იგი	ცხო.ბარ	აგრძნა უკუე განსლვაჲცა იგი თჳსი ნეტარმან წინაჲსწარ.
მან	ცხო.ბარ	და მოუწოდა მან ყოველთა მოწაფეთა თჳსთა, რომელნი მკჳდრ იყვნეს მას მთასა, და ეტყოდა მათ ესრჱთ: შვილნო და ძმანო, აჰა ესერა ჟამი ჩემისა სოფლით წარსლვისაჲ მოწევნულ არს, და ჯერ-არს განსლვაჲ ჩემი ჴორცთა ამათგან, და გევედრები ყოველთა, რაჲთა ლოცვა-ჰყოთ ჩემთჳს, რომელ იჴსნას ღმერთმან სული ჩემი წინა-აღმდგომთა მათ ძალთაგან ჰაერის მცველთა, რაჲთა მოავლინოს მადლი სულისა წმიდისაჲ და განარინოს სული ჩემი შეუხებელად მათგან და წარადგინოს იგი წინაშე საშინელსა საყდარსა ქრისტჱსა თაყუანისცემად ყოვლად წმიდასა სამებასა, და რაჲთა თანა-შევირაცხო მე სათნოთა უფლისათა.
მათ	ცხო.ბარ	ესე უკუე არს თხოვაჲ ჩემი თქუენდა მომართ: თქუენ ჩემთჳს ილოცევდით და იღჳძებდით ღამესა ამას, და მე უკუეთუ ვპოვო მადლი წინაშე უფლისა, თქუენთჳს ვიყო მეოხი სამარადისოდ, რაჲთა გიჴსნნეს უფალმან ყოველნი მრავალსახეთა მათ და მრავალფერთაგან მახეთა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო მან ვითარცა მიიღო წმიდაჲ იგი წყალი, აღსავსე სიხარულითა იქმნა და იცხებდა მას პირსა და თუალთა და ყოველსა გუამსა მისსა, ჰმადლობდა და ადიდებდა ღმერთსა, რომელმან ესევითარი მნათობი გამოაჩინა და იგი ღირს ყო მისგან მოღებად ევლოგიასა.
მათ	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა უფალი ეტყოდა მოწაფეთა მათ თჳსთა წმიდათა: რაჟამს ყოველი აღასრულოთ, მაშინ იტყოდეთ, მონანი ვართ უჴმარნიო, რომლისათჳსცა, ძმანო და შვილნო ჩემნო, განმზადებულ იყვენით მარადის, და ნუ ეძიებთ ამის სოფლისასა ნურარას, რამეთუ წარმავალ არს ხატი ამის სოფლისაჲ, და ვაჲ არს მათდა, რომელთა არა აქუნდეს ზრუნვაჲ ამიერ განსლვისაჲ.
მას	ცხო.ბარ	გარნა რაჲთა მიგითხრა თქუენ საქმჱ ფრიად კეთილი და სარგებელი სულიერი: ძმამან ერთმან ჰკითხა ბერსა ვისმე და ჰრქუა მას: ვითარ ვყო მე, მამაო, რომელ ფრიად მბრძავს მე ეშმაკი სიძვისაჲ, და ვერღარა შემძლებელ ვარ მოთმენად?
მისთჳს	ცხო.ბარ	ხოლო ბერმან რისხვით მიუგო: არა გრცხუენისა, საწყალობელო, უძლურებაჲ სარწმუნოებისა შენისაჲ ქრისტეს მიმართო, რამეთუ სახელი ოდენ გაქუს შენ ქრისტეანობისაჲ, არცა გუემულ ხარ მისისა სახელისათჳს, არცა რაჲ სხუაჲ ჭირი თავს-გიც, რავდენი რაჲ მოწამეთა ქრისტესთა მოითმინეს სატანჯველი მისთჳს, რომელმან-იგი მათთჳს და შენთჳს ივნო ჴორცითაო.
მას	ცხო.ბარ	და ვითარ ესე ჰრქუა ბერმან, შესძინა იგავიცა და ჰრქუა მას: ქრისტეანეჲ ვინმე მიეცა მეფესა მეკერპესა და იტანჯა მისგან ძლიერად.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა აღასრულა წმიდამან ბარლაამ ლოცვაჲ, მეყსეულად ნაკუერცხალნი იგი დასხნა ქუჱ და მოიღო მანდილი იგი და ნაცვალად ნაკუერცხალთაჲსა წყალი შთაასხა მას შინა, დაჰბეჭდა ზედა და მიუძღუანა იგი ბერსა მას წმიდასა.
იგი	ცხო.ბარ	ასხურებდა უკუე წყლისა მისგან წმიდისა ცისად-ცისადთა სნეულთა ნეტარი იგი ბერი, და მყის ყოველნი განიკურნებოდეს და ადიდებდეს ღმერთსა.
მის	ცხო.ბარ	ესე უკუე საკჳრველთაგან მის ნეტარისათა მცირედი რაჲმე მოვაჴსენეთ, რამეთუ არცა შესაძლებელ არს აღრიცხუვაჲ მისთა სასწაულთაჲ, ვითარცა ცისა ვარსკულავთაჲ, გარნა ვაუწყოთ ჩუენ ყოველთა ქრისტჱსმოყუარეთა, თუ ვითართა ხილვათა და გამოცხადებათა ღირს იქმნა ნეტარი იგი ხილვად ქრისტჱს მიერ, და თუ რაბამი დიდებაჲ მოიღო მან ცათა შინა ღმრთისაგან, რამეთუ ნეტარი ბარლაამ იქმნა რაჲ ვითარ ოთხმეოცისა წლისაჲ, შრომათა და ღუაწლთა მისთა მოსაგებელსა ხილვად ღირს იქმნა სანატრელი, საკჳრველითა მერმეთა მათ მხილველ იქმნა, რამეთუ ხედვიდა ნეტარი იგი ჩუენებასა ესევითარსა: სიმრავლჱ ანგელოზთაჲ გარემოჲს მისსა იხილა, რომელი ამბორის-მყოფელ მისდა იყო და პატივით, ვითარცა მოყუარჱ მოყუარესა, ჰლოცვიდეს მას და ეტყოდეს.
იგინი	ცხო.ბარ	და ვითარ იგინი ამასღა ეტყოდეს მას, აჰა მადლი ღმრთისაჲ წინა-უძღოდა მათ, და ჴმაჲ იყო ნეტარისა ბარლაამის მიმართ: წარმოგუალე და სიხარულით მომდევდი მე, რამეთუ არა გიტევებ შენ, ვიდრე არა წარგადგინო შენ წინაშე მეუფისა ზეცათაჲსა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო წმიდაჲ იგი იტყოდა სიტყუათა წინაწარმეტყუელისათა: სული შენი სახიერი მიძღოდის მე ქუეყანასა წრფელსაო.
იგი	ცხო.ბარ	და შეუდგა იგი სიხარულით ჴმასა მას სიმრავლესა მას თანა ნათლისა ერთასა.
მათ	ცხო.ბარ	და ვითარ-იგი აღვიდოდა ნეტარი ანგელოზთა მათ სიმრავლესა თანა, მიჰხედა მან მარჯუნ და მარცხნ და იხილა სიმრავლჱ ფრიადი სულთა მათ უკეთურთაჲ ჰაერის მცველთაჲ, რომელნი ქუეყანით ვიდრე ჰაერთამდე, ვითარცა ზღუდჱ, აღდგომილ იყვნეს.
იგინი	ცხო.ბარ	და უმზირდეს იგინი სულთა კაცთასა, განმავალთა გუამით.
მათ	ცხო.ბარ	და რომელნიცა უბიწოდ იპოვნიან, აღვლიან მათ შოვრის მათსა დაუყენებელად და წარვიდიან ზეცად, გლოვაჲ და მწუხარებაჲ და ტყებაჲ დაუტევიან ეშმაკთა და მთავარსა მას მათსა ბოროტსა.
მათ	ცხო.ბარ	ხოლო რომელნი ვერ ეგრჱთ იპოვნიან, შეებნიან იგინი საფრჴესა მას საეშმაკოსა, იქენჯებოდიან იგინი მათ მიერ და მიეცნიან საპყრობილედ, ვითარცა მათისა ნებისა აღმასრულებელნი.
მათ	ცხო.ბარ	და იხილა ნეტარმან ბარლაამ განკრძალებულად გამოძიებაჲ სულთაჲ სატანაჲს მიერ და ანგელოზთა მათ მისთა მიერ თუალთა ხილვისაჲ, ყურთა სმენისაჲ, გონებისაჲ და გულისსიტყუათაჲ ვიდრე წულილადადმდეცა, რომლისათჳსცა მცირედნი განერებოდეს შოვათაგან მათთა შეუხებელნი.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარი ბარლაამ ხედვიდა რაჲ ამას ყოველსა, უძნდა მას და კუნესოდა და უნდა მას შეწევნაჲ საწყალობელთა მათ სულთაჲ და ვერ ძალ-ედვა.
მათ	ცხო.ბარ	ხოლო ანგელოზთა მათ, რომელნი უძღოდეს მას, აღიყვანეს იგი ზეცად.
მან	ცხო.ბარ	და იხილნა მან მუნ საცნაურნი იგი და წმიდანი ძალნი და მჴედრობანი ზეცათანი.
მათ	ცხო.ბარ	და უნივთოთა მათ თანა უხრწნელთა ბრწყინვალეთა და ნათლისა ერთა ადიდებდა იგიცა ყოველთა შემოქმედსა ღმერთსა და იტყოდა: დიდებაჲ შენდა, ღმერთო ყოვლისამპყრობელო!
მან	ცხო.ბარ	მერმე უკუე ადგილსა ბრწყინვალესა და ვრცელსა იხილა მან პალატი შუენიერი და საკჳრველად შემკობილი.
მას	ცხო.ბარ	და საყდარი იყო მას შინა ბრწყინვალჱ, და გჳრგჳნი საყდარსა მას ზედა, რომელი ბრწყინვიდა, ვითარცა მზჱ.
მას	ცხო.ბარ	და ესე ესრჱთ საღმრთომან მადლმან აღასრულა წმიდისა მიერ საქმჱ საკჳრველი და დიდებული, რამეთუ ძალი უძლეველი და სიმჴნჱ მიანიჭა თჳსსა მას მონასა ეშმაკთა ზედა, რომლისათჳსცა, ვითარ-იგი ვთქუ, ეშმაკნი და მთავარი მათი ბოროტი უფსკრულად დაჴდეს წმიდისა მის მიერ.
იგი	ცხო.ბარ	და აღვიდა იგი წუერსა ზედა მის მთისასა და მიიწია ნეტარი იგი ადგილსა მას, ვინაჲ-იგი უღმრთოთა მეკერპეთა ბილწნი იგი შესაწირავნი შეიწირვოდეს, და ჩჩჳლნი მათნი დაიკლვოდეს, და პოვა მუნ კერპი მდგომარე დიოსისი და იგი სიმჴნით დალეწა და დააქცია და ზღუასა შთააბნია ყოველი, ვითარცა ახოვანმან მოღუაწემან ქრისტესმან.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა შემუსრა კერპი იგი და დააწულილა და მისცა იგიცა ეშმაკთავე მისთა მსგავსად უფსკრულთა ზღჳსათა, აღმოვიდა ნეტარი იგი მეყსეულად და ადგილსა მას კერპისასა ჯუარი აღჰმართა პატიოსანი და გალობაჲ წართქუა ძლევისაჲ ესრჱთ: უფალი არს, რომელმან შემუსრნა ბრძოლანი, უფალ არს სახელი მისი, რამეთუ მოისპო, აჰა ესერა, უღმრთოჲ, და წარწყმდა ქუეყანით საჴსენებელი მისი უფლისა მიერ, მოაკლდა მტერისა მახჳლსა სრულიად, და დაჴდეს იგინი ძალითა ჯუარისაჲთა უფსკრულად უკუნისამდე.
მან	ცხო.ბარ	და ვითარცა აღასრულა მადლობისა გალობაჲ ესრჱთ, მერმე ლოცვაჲ აღასრულა მან ადგილსა მას წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა.
იგი	ცხო.ბარ	და მცირედ გარდამოვიდა იგი წუერისაგან მთისა და პოვა მან მუნ კლდჱ ქუაბისა მსგავსი, მას ქუეშე დაემკჳდრა და იყოფოდა იგი მუნ მარტოებით უმაღლჱსითა მოქალაქობითა, რამეთუ კნინღა და ანგელოზთა მიჰბაძვიდა იგი, რომელთა ბუნებაჲ არს უნივთოჲ და უჴორცოჲ, რამეთუ არა ჰყოფდა იგი საზომსა მარხვისა და ლოცვისასა და ჴმელსა წოლისასა.
მათ	ცხო.ბარ	გარნა ვინაჲთგან შეუძლებელ არს, მსგავსად სახარებისა სიტყჳსა, ქალაქი მთასა ზედა მაღალსა მყოფი დაფარვად, არცა ესე დაიფარა, ნეტარი და კაცი ღმრთისაჲ, არამედ ყოველთა მათ სანახებთა ანტიოქიისათა და ლაოდიკიისათა განჴდა ჴმაჲ სათნოებათა მისთაჲ, და ყოველთა მიერ იდიდებოდა და საკჳრველ იქმნებოდა იგი.
მისა	ცხო.ბარ	და ყოველნი სათნოებისა მოყუარენი მისა მივიდოდეს სმენად ჴმასა მას მისთა მათ სათნოებათასა.
იგი	ცხო.ბარ	და იხილვებოდა უდაბნოჲ იგი შემკობილი მორწმუნეთა მიერ, რომელი უპირატჱს ურწყულ და უვალ იყო და ეშმაკთა სამკჳდრებელ.
მის	ცხო.ბარ	ესე წმიდისა მის მიერ აღსავსე ქრისტიანეთა სიმრავლითა იქმნა მადლითა ქრისტესითა, რამეთუ რომელნიმე ლოცვათა მისთა წმიდათა მიერ განკურნებად ცისად-ცისადთა სენთა მიმავალ იყუნეს მუნ, და სხუანი კუალად ხილვისათვის მისისა მოსწრაფე იყვნეს, რაჲთა ღირს იქმნენ ხილვად ანგელოზებრივსა მას ხატსა მისსა, და სხუანი კუალად უსრულჱსნირე ბაძვად აღვიდოდეს მისა მუნ.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარი იგი იყო მყუდროებისა მოყუარე უმეტჱს ყოვლისა, არამედ მოიღო მან გულსავსებაჲ ღმრთისაგან და აღშჱნებისათჳს მრავალთაჲსა ყოველსავე თავს-იდებდა იგი და შეიწყნარებდა ყოველთა, სიხარულით ასწავებდა და განამტკიცებდა ყოველთა ბრძოლათა მიმართ ეშმაკისათა და რაჲთა ღმერთსა სათნო-ეყოფოდიან და სასუფეველსა ეძიებდენ პოვნად.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო უმრავლჱსნი იგი მუნ მიმავალთაგანნი არღა თავს-იდებდეს განშორებასა მისგან და ტკბილთა მათ სწავლათა მისთაგან დაკლებასა ჰლოცვიდეს წმიდასა მას მუნ მის თანა მკჳდრობისათჳს უდაბნოთა მათ მის მთისათა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარი იგი უპირატჱსადრე არა თავს-იდებდა შიშითა მით მყუდროებისა დაჴსნისაჲთა, არამედ ამასცა ზედა გულსავსე იქმნა უფლისა მიერ და ცხორებისათჳს მრავალთაჲსა თავს-იდებდა ამასცა, რამეთუ სიტყუაჲ იგი წმიდისა სახარებისაჲ მოიჴსენა მან, რომელსა იტყჳს: რომელი მოვიდეს ჩემდა, არა განვაძო გარეო.
მას	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა სიმრავლჱ მონაზონთაჲ დაემკჳდრა მთასა მას და მოქალაქობითა ანგელოზთაჲთა ცხოვნდებოდეს მადლითა მის ნეტარისაჲთა, რომლისათჳსცა მრავალნი მათგანნი მადლსა წინაწარმეტყუელებისასა და სასწაულთასა ღირს იქმნნეს ქრისტეს მიერ ლოცვითა დიდისა ბარლაამისითა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო თავადისა ბარლაამისთჳს შეუძლებელ არს მითხრობაჲ რიცხუსა სასწაულთასა, რავდენნი ქრისტემან მიანიჭნა მას, რამეთუ წყაროჲ კურნებათაჲ იყო იგი ნანდუილვე და მდინარჱ სასწაულთაჲ ყოველთათჳს მუნ მიმავალთა, რამეთუ ბრმათა აღუხილვიდა, მკელობელთა ავლინებდა, კეთროვანთა განსწმენდდა და მკუდარიცა აღადგინა ძალითა ქრისტესითა.
მისითა	ცხო.ბარ	ხოლო სულნი უკეთურნი და ბოროტნი სიტყჳთა იდევნებოდეს მისითა.
მისა	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა ყოველსა ქუეყანასა განჴდა ჴმაჲ მისი, და ყოველნი მისა მიივლტოდეს, არა თუ მახლობელთა ხოლო ქუეყანათაგანნი, გარნა ფრიად შორიელნიცა და უცხონი, რაჲთა იკურთხნენ მის მიერ და მადლსა მისსა ღირს იქმნნენ მოღებად.
მისა	ცხო.ბარ	ხოლო რომელთა ვერ ძალ-ედვის თავით თჳსით მისლვაჲ მისა, წიგნებითა და ებისტოლეებითა ითხოვდიან მისგან კურთხევასა და კურნებასა.
მას	ცხო.ბარ	და ჰსუროდა მას ხილვაჲ სასწაულთა მისთაგან რაჲმე, რომლისათჳსცა მოიღო მან მანდილი სპეტაკი და წმიდაჲ და მას შინა ნაკუერცხალნი გამოჰკრნა ცეცხლისანი და დაჰბეჭდა მას ზედა და მიუძღუანა იგი ნეტარსა ბარლაამს, მიწერა მისა ესრჱთ: მიიხუენ ნაკუერცხალნი ეგე, მონაო ღმრთისა მაღლისაო, და თავს-იდევ შრომაჲ ჩემისა სისაწყლისა და უბადრუკებისათჳს და მაგით მოაკუმიე სენაკი შენი და ილოცე ჩემთჳს უფლისა მიმართო.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარმან ბარლაამ მიიხუნა ნაკუერცხალნი იგი და შეემთხჳა მათ და განჴსნა ბეჭედი მის ნეტარისა ბერისაჲ და ნებსა ზედა ჴელისა თჳსისასა დასხნა მან ნაკუერცხალნი იგი ნაცვალად სასაკუმეველისა და დაასხა საკუმეველი მას ზედა და ეგრჱთ მოაკუმია მან თჳსი იგი სალოცავი და აღასრულა ლოცვაჲ.
იგინი	ცხო.ბარ	და ვითარცა თქუა ესე წმიდამან ბარლაამ, მეყსეულად დასცხრეს იგინი შფოთობისა მისგან.
იგი	ცხო.ბარ	და ნეტარი იგი მიუგებდა მას და ეტყოდა: უკუეთუმცა უმრავლჱსობაჲ თქუენი უწყოდე უმეტჱს ქრისტჱს ანგელოზთასა, გერჩდიმცა თქუენ, ვითარ-ეგე იტყჳ შენ.
მას	ცხო.ბარ	და ვითარცა ესმა ესე ბოროტსა მას მთავარსა, ჰგონა ჴელთ-გდებაჲ მისი ლიქნით და ეტყოდა ნეტარსა მას: აღიხილენ შენ, ჵ, ბარლაამ, თუალნი შენნი ზეცამდე და იხილე სიმრავლჱ ესე რიცხჳსა უმეტჱსი.
მას	ცხო.ბარ	და მეყსეულად ეტყოდა წმიდასა მას მთავარი იგი ეშმაკთაჲ.
მისა	ცხო.ბარ	ოქროჲთა და ვეცხლითა და ყოვლითა სიმდიდრითა აღგავსო შენ მეყსა შინა წამსა თუალისასა და ყოვლისა სოფლისა სუფევასა ზიარ გყო შენ, უკუეთუ ისმინო ჩემი და თაყუანის-მცე მე და კერპსა ამას ჩემსა უგო, რომელი სახელსა ჩემსა ზედა აღმართებულ არს მთასა ამას ზედა, რომლისა მიმართ ყოვლით ქუეყანით მოვლენ ზორვად მისა.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარო ბარლაამ, საღმრთოჲსა მიერ მადლისა განბრძნობილი, მიუგებდა მას: მნებავს მე ცნობად რიცხუსა ხილულისა ამის სიმრავლისასა, უკუეთუ ნამდჳლვე უმრავლჱს ჩუენსა არს ანუ არა.
მან	ცხო.ბარ	და ჰრქუა მას მთავარმან მან ეშმაკთამან: უკუეთუ ძალ-გიც, აღრიცხუე შენ.
მათ	ცხო.ბარ	და ჰრქუა წმიდამან ეშმაკთა მათ მთავარსა: უკუეთუ გნებავს ნებისა ჩემისა აღსრულებაჲ, რაჲთა აღვირიცხუნე სიმრავლენი შენნი, ამცენ მათ, რაჲთა თითოეული შთავიდოდის დანახეთქსა იმას, რაჲთა შეუძლო მე აღრიცხუვაჲ მათი.
მათ	ცხო.ბარ	და მეყსეულად უბრძანა მათ შთასლვაჲ მუნ შინა თითუეულსა, რამეთუ აღმოსლვასაცა ადვილადვე ჰგონებდა იგი მათსა, ვითარცა ეშმაკთასა.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარცა შთავიდეს ყოველნი იგი მას დანახეთქსა შინა, ჰრქუა ნეტარმან ბარლაამ მთავარსა მასცა: შთა-უკუე-ვედ შენცა, რაჲთა აღგრიცხო შენცა მჴედართა შენთა თანა.
მას	ცხო.ბარ	და ჰრქუა მას მთავარმან მან ბოროტმან: მე ყოველი ნებაჲ შენი აღვასრულო, და შენ ეგრჱთვე ყავ და აღნათქუემი შენი მე აღმისრულე.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარცა თქუა ესე, მყის შთაჴდა იგი მუნ შინა.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო წმიდამან ბერმან მეყსეულად სასწაული პატიოსნისა ჯუარისაა გამოსახა დანახეთქსა მას ზედა და თქუა: სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა შთავედ შენ, ბოროტი ეგე მთავარი, და გუნდი შენი ბნელისაჲ ქუესკნელად ჯოჯოხეთისად და იყავ შენ მათ თანა ცეცხლსა შინა გეჰენიისასა, ვიდრე მოსლვადმდე უფლისა, და ნუღარამცა ძალ-გიც აღმოსლვად ქუეყანასა ზედა უკუნისამდე.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარცა თქუა ესე წმიდამან ბარლაამ, მყის ხოლო შედგა და შეიყო დანახეთქი იგი ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, და ეშმაკნი მას შინა, და არღა შეენდო მათ აღმოსლვაჲ მუნით უფლისა მიერ ყოვლისამპყრობელისა.
მას	ცხო.ბარ	და ოდესმე ეტლებითა და მჴედრებითა ეუცნებოდეს მას და ოდესმე ცეცხლისფერითა სახითა მიუჴდებოდეს ზედა ბრძოლად მართალსა მას და წმიდასა.
მათო	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარი იგი და ადამანტისა სული მტკიცედ და შეურყეველად მდგომარე არნ და სასწაულითა ცხოველსმყოფელისა ჯუარისაჲთა მუაუძლურებნ ყოველსა მას ძალსა და უცნებასა საეშმაკოსა, ღაღადებნ და იტყჳნ: მოდგომით მომადგეს მე და მოცვით მომიცვეს მე, და სახელითა უფლისაჲთა ვერეოდე მათო, და იგინი ეტლებითა და ჰუნებითაო, ხოლო ჩუენ სახელითა უფლისაჲთაო, რომლისათჳსცა იგინი მოუძლურდეს და დაეცნეს, და ჩუენ აჰა ესერა ვერაჲსადა მომეახლნესო.
იგი	ცხო.ბარ	ამას იტყოდა ნეტარი იგი ბერი და სასწაულითა ჯუარისაჲთა მართლუკუნაქცევდა მათ ყოველთა ცუდთა.
იგი	ცხო.ბარ	ჴმობდა უკუე სიმრავლჱ იგი ეშმაკთაჲ განკჳრვებით ვერ მიახლებასა მას ზედა მისსა და ეტყოდეს მას ესრჱთ: ვინაჲ ხარ შენ, გინა ვინაჲ მოხუედ შენ აქა მოუძლურებად ჩუენდა, ჵ, უდაბნოჲსა მოქალაქეო ბარლაამ?
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ნეტარი იგი უშფოთველად მიუგებდა მათ: უფლისა ჩემისაჲ იესუ ქრისტეს ჯუარცმულისა მონაჲ ვარ და მის მიერ მოვლინებულ ვარ მე ამას ადგილსა მკჳდრობად, რაჲთა გალობასა ძლევისასა მისდა შევსწირვიდე მე დაჴსნისათჳს და განქარვებისა თქუენისა, და რაჲთა აქა ადგილსა ამას იდიდებოდის ღმერთი ცხოველი და მხოლოჲ.
მან	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა თქუა ესე წმიდამან ბარლაამ, მიუგო მას მთავარმან მან ეშმაკთამან და ჰრქუა: და არა გეშინისა და სძრწი შენ ჩემისა ძლიერებისაგან და სიმრავლისა ამისგან მრავლისა, რომელსა-ესე ხედავ უმრავლჱსსა რიცხჳსასა მჴედართა ამათ ბევრეულთა, რომელთა პირით ალი ცეცხლისაჲ აღმოეტყინების, და სხუანი, რომელნი შეხებით ხოლო შემწუველ არიან და რკინისა და რვალისა დამადნობელ არიან?
იგი	ცხო.ბარ	არაოდეს გჳხილავს ჩუენ აქა ქრისტიანეთაგანი ერთიცა შენსა გარეშე, გარნა რომელნი მსახურ ჩუენდა იყვნიან და აღმასრულებელ ნებისა ჩუენისა, იგი ხოლო მომავალ იყვნიან ჩუენდა შესაწირავითა და ზორვითა მსახურ ჩუენდა იყვნიან.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო წმიდამან ბარლაამ მიუგო და ჰრქუა მთავარსა მას ეშმაკთასა: მე უკუე პირველადცა მიგითხარ თქუენ აჰა ეგერა და აწცა მასვე გითხრობ.
მან	ცხო.ბარ	რომელმან-იგი დათრგუნა სიკუდილი და ჯუარითა მძლავრობაჲ თქუენი დაჰჴსნა, მან მომცა მე ძალი, რომელი-იგი თჳსთა მოწაფეთა მისცა დათრგუნვად გუელთა და ღრიაკალთა და ყოველსავე ძალსა თქუენსა შემუსრვად.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა ესმა ესე მთავარსა მას ბნელისასა, იწყო მძჳნვარებად და უსასტიკესითა ჴმითა მრისხანებით და კბილღრჭენით ჰზრახვიდა მას და ეტყოდა: წარვედ ამიერ, არარაჲ გაქუს შენ ჩუენდა მომართ საქმჱ, ვიდრემდის ხარ ღა მშჳდობით.
მას	ცხო.ბარ	და ვითარცა ესე ჰრქუა წმიდასა მას გულისწყრომითა დიდითა, მეყსეულად მოუწოდა მან სიმრავლესა მას ეშმაკთასა და ჰრქუა მათ, რაჲთა იწყონ უცნებად და შეშინებად ნეტარისა მის.
მათ	ცხო.ბარ	ხოლო მათ იწყეს ჴმობად და ამბოხებად და შფოთებად და ქუეყანით ჰაერთა ზე აღსლვად.
მან	ცხო.ბარ	ხოლო მჴნემან მან მოღუაწემან ბარლაამ აღიხილნა თუალნი თჳსნი ზეცად და იტყოდა: გმადლობ შენ, უფალო იესუ ქრისტე, რომელ მე განმაძლიერე, მონაჲ შენი, და ესენი მუაუძლურენ სრულიად, რამეთუ გულისჴმა-მიყოფიეს მე, აჰა, რომელ სხუასა ვერარას შემძლებელ არიან, გარეშე ჴმობისა ამის და უცნებისა, რამეთუ ჩემ ზედა აღსრულებულ არს სიტყუაჲ იგი ჭეშმარიტად წინაწარმეტყუელისაჲ: აჰა ესერა დაეცემიან ბევრნი მარჯუენით ჩემსა და ათასნი მარცხენით, მე ვერ მომეახლებიან.
მან	ცხო.ბარ	და ვითარცა თქუა ესე, აღივსო სული მისი სიმჴნითა და კადნიერად მიჰმართა მან სიმრავლესა მას ეშმაკთასა.
მას	ცხო.ბარ	ნაცვალად ეტლებისა და საჭურველისა უძლეველი ჯუარი მარჯუენითა ეტჳრთა მას ჴელითა და ეტყოდა მთავარსა მას ბნელისასა და მისთანათა მათ: განვედით ამიერ და ნუღარა სდროებთ, რამეთუ არღა არს ძალი თქუენ თანა, და ვერცა შემძლებელ ხართ მოხედვადცა ცხოველსმყოფელისა ჯუარისა სახესა ამას, რომლითა დაიჴსნენით.
მან	ცხო.ბარ	და მიუგო ნეტარსა ბარლაამს მთავარმან მან ეშმაკთამან: მე უკუე მოთმინე ვიქმენ კადნიერებასა მაგას შენსა ზედა და არარაჲ ბოროტი შეგამთხჳე შენ, რამეთუ მნებავს მე, რაჲთა მერჩდე მე და არარაჲ ძჳრი შეგამთხჳო შენ.
იგი	ცხო.ბარ	და ესე ესრჱთ ცრემლითა მდინარითა თქუა და ყოველნი იგი წმიდანი ადგილნი ახლად მოვლნა და შეემთხჳა.
იგი	ცხო.ბარ	და დაეცეს ზუაობაჲ იგი ამპარტავანისაჲ მის, და ათასეულნი იგი მისნი და ბევრეულნი უფსკრულად დაჴდენ და უჩინო იქმნენ იგინი მუნით ძალითა ლოცვათა შენთაჲთა ქრისტეს ღმრთისა მიერო.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარცა ჰრქუა ესე, უჩინო იქმნა მისგან ანგელოზი იგი.
მის	ცხო.ბარ	შიში უკუე დაეცა მის ზედა ხილვითა მით ანგელოზისაჲთა.
მას	ცხო.ბარ	და ნუმცა ვის დაუკჳრდების ესე, რამეთუ დანიელსცა, კაცსა მას გულისსათქუმელსა და წინაწარმეტყუელსა დიდსა, შიში და ძრწოლაჲ შეექმნა, და ფერი პირისა მისისაჲ იცვალა, და დაეცა პირსა ზედა ხილვასა მას ზედა ანგელოზისასა.
მის	ცხო.ბარ	ხოლო სიხარული ამის ჯერისათჳს შეექმნა ნეტარსა ბარლაამს, რომელ ღმრთისა მოღუაწებაჲ და განგებულებაჲ აგრძნა მან მის ზედა და ცრემლითა ცხელითა მადლობასა ღმრთისა შესწირვიდა და ვიდოდა იგი სიხარულით გზასა თჳსსა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვინაჲთგან უმეცარ იყო იგი გზასა მას, რომელი მთასა კავკასსა მიმყვანებელ იყო, ამისთჳსცა ღმერთსა ევედრებოდა იგი, რაჲთა განუგოს მას ალაგი სლვისა მისისაჲ.
მისსა	ცხო.ბარ	და აჰა მეყსეულად წინა მისსა სუეტი გამოუჩნდა მას ცეცხლისაჲ ჯუარის სახედ, რომელი ქუეყანით ცად აღვიდოდა, და განგებულებანიღა ღმრთისანი გამოუთქუმელნი და ზარისა აღსაჴდელნი.
მას	ცხო.ბარ	და ჴმაჲ იყო სუეტით გამო ნეტარისა ბარლაამის მიმართ, რომელი ეტყოდა მას ესრჱთ: წარმოგუალე და შემომიდეგ მე, ჵ, ბარლაამ, რამეთუ მე ვარ ქრისტე ღმერთი, ნათელი ჭეშმარიტი, რომელი მოვედ სოფლად ჴორცითა კაცთა ცხორებისათჳს.
იგი	ცხო.ბარ	და რომელი შემომიდგეს მე, არა ვიდოდის იგი ბნელსა შინა, არამედ აქუნდეს მას ნათელი ცხორებისაჲ, ვითარცა წერილ არს.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა ესმა ჴმაჲ ესე ნეტარსა ბარლაამს, კადნიერებითა და სიხარულითა აღსავსეჲ, შეუდგა იგი სუეტსა მას ცეცხლისასა.
იგი	ცხო.ბარ	და მიიწია იგი მთასა მას, რომელსაცა ბრძანებულ იყო მისდა, და აღვიდა მეორჱ იგი მოსე მას ზედა.
იგი	ცხო.ბარ	და ვითარცა მიიწია იგი უშინაგანესსარე უდაბნოსა მის მთისასა, არღარა უძღოდა მას სუეტი იგი ცეცხლისაჲ ხილვითა მით, რომლითა ეჩუენა მას, არამედ მიეფარა იგი ჴორციელთაგან თუალთა მისთა, და სულიერთა სულისა თუალთა ნეტარისა მისთა უხილავად ეხილვებოდა ძალი იგი ცხოველსმყოფელი ხილულისაჲ მის ცეცხლისა სუეტისაჲ.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა აღვიდა იგი ზედა მთასა მას, მეყსეულად სასწაულითა პატიოსნისა ჯუარისაჲთა აღიბეჭდა მან გული თჳსი და მკერდი და ყოველნი ასონი გუამისა მისისანი და ეგრჱთ იწყო სლვად უშინაგანჱსადრე უდაბნოდ მთისად.
მას	ცხო.ბარ	ხოლო სიმრავლემან მან ეშმაკთამან იწყო ჴმობად და ამბოხებად და შფოთობდეს და აშინებდეს ნეტარსა მას და ეტყოდეს: ნუ ბრძოლად ჩუენდა მოხუალა, ჵ, ბარლაამ?
მათ	ცხო.ბარ	და ამით ფერად-ფერადითა და თითოსახითა განყოფილებითა საეშმაკოთა მათ უცნებათაჲთა ჰბრძოდეს ნეტარსა მას სიმრავლჱ იგი და გუნდი ბნელისაჲ.
იგინი	ცხო.ბარ	შეიცვალნიან იგინი ლომის სახედ და დათჳსა და მარტორქისა და პილოჲსა ამრიზებულისა, და კუალად ვეშაპად საშინელად ეჩუენნიან მას, გუელად და ღრიაკალად, და რეცა კბენად და შთანთქმად მიუჴდებიედ მას ზედა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო სიმშჳდისა და განურისხველობისა მისისა რიცხჳ არა იყო ყოვლადვე, ეძიებნ და იკითხავნ იგი მარადის ღირსთა და წმიდათა მამათაგან და მკურნალთაგან სულიერთა ვნებათა მოკუეთისათჳს სიმშჳდით და სიყუარულით ისწავებნ იგი ყოველსავე.
მას	ცხო.ბარ	ქუჱ მდაბლად აქუნდიედ მას მარადის ჴორციელნი თუალნი, ხოლო მაღლად სულისა თუალითა მხედველ არნ იგი სიკეთესა მას და შუენიერებასა სულიერთა საქმეთასა და სიყუარულითა მით საღმრთოჲთა ყოველსავე ჴორციელსა გულისთქუმასა და სოფლისა სიყუარულსა შეურაცხ-ჰყოფნ იგი.
იგი	ცხო.ბარ	და იყო იგი, რომლისათჳსცა წეს და კანონ მონაზონთა ცხორებისა, და არნ იგი მარადის მეძიებელ უმაღლჱსთა საქმეთა, და უბიწოდ და შეუმწინკულეველად იპყრობნ იგი სულსა თჳსსა ყოველსავე ჟამსა.
იგი	ცხო.ბარ	და ყოველთა დაუკჳრდებოდა იგი, რომლისათჳსცა ყოვლითურთ უნდა მას კაცობრივისა ქებისაგან სივლტოლაჲ და ცუდისა დიდებისაგან განშორებაჲ.
მისსა	ცხო.ბარ	ხოლო ვინაჲთგან საღმრთოჲ სურვილი შეექმნა სულსა მისსა იერუსალჱმისა მისლვისათჳს და მათ წმიდათა ადგილთა მოხილვისათჳს უპირატჱსი, რაჲთა კაცობრივსა ქებასა და ცუდსა დიდებასა თანა-წარჰჴდეს და რაჲთა საღმრთონი იგი ადგილნი მოილოცნეს, რომელთა შინა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მჴსნელი და მაცხუვარი ყოველთაჲ, ჴორციელად იხილვა და იქცეოდა მუნ ქუეყანასა ზედა ცხორებისათჳს ჩუენისა.
მან	ცხო.ბარ	ხოლო ვინაჲთგან უწყოდა მან ესე, ვითარმედ არა კეთილ არს მყის შედგომაჲ გულისსიტყუათაჲ, გარნა ჯერ-არს ჟამ რავდენმე ძიებაჲ, უკუეთუ საღმრთოჲთა ნებითა არნა გულისსიტყუაჲ იგი ანუ არა.
მას	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა დაადგრა იგი ვედრებასა შინა ღმრთისასა, რაჲთა გამოეცხადოს მას, უკუეთუ ნანდჳლვე საღმრთო არსა გულისსიტყუაჲ იგი მისი ამის ჯერისათჳს.
მან	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარ მრავალ ჟამ ევედრებოდა იგი ღმერთსა, უმეტჱსადღა განძლიერდებოდა გულისსიტყუაჲ იგი მის შოვრის, და უძლიერჱს აღეტყინებოდა სიყუარული მისი ამის ჯერისათჳს, რომლისათჳსცა აგრძნა მან, ვითარმედ საღმრთოჲ იყო გულისსიტყუაჲ იგი მისი.
იგი	ცხო.ბარ	იწყო უკუე და მჴურვალედ ევედრებოდა წინამძღუარსა და ყოველთა ძმათა, რაჲთა მიემთხჳოს იგი საწადელსა მას თჳსსა.
მას	ცხო.ბარ	შე-უკუე-ენდო მას, რომლისათჳსცა რასაცა იგი ეძიებდა.
მას	ცხო.ბარ	და მეყსეულად იწყო მან იერუსალჱმისა გზასა სლვად ყოვლითა მოსწრაფებითა და მიიწია იგი ქალაქად წმიდად იერუსალჱმად და მოვლნა მან ყოველნი იგი წმიდანი ადგილნი, ვინაჲცა უფალსა ჴორციელად მოევლნეს, და ყოველთა სურვიელად მოემთხჳა უპირატჱს წმიდასა მას ადგილსა თხემისასა, ვინაჲცა-იგი ცოდვაჲ შემშჭუალა ჯუარსა ადამისი და საფლავსა მას საღმრთოსა, ვინაჲცა-იგი, ქრისტემან ღმერთმან სიკუდილი დათრგუნა და მუაკუდინა, და ყოველთა წმიდათა ადგილთა შეემთხჳა.
იგი	ცხო.ბარ	და ვნებანი იგი უფლისანი, რომელნი მუნ ნებსით ჩუენისა ცხორებისათჳს თავს-ისხნა განკრძალულად, გულისჴმა-ყვნა.
მას	ცხო.ბარ	არღა ენება მას მუნ ყოფაჲ ჰურიათა, უბადრუკებასა და სიდრკუესა მათსა ევლტოდა და უშჯულოებასა მას მათსა და უღმრთოებასა აბრალებნ დაუცადებელად, რომელთა უფალი იგი დიდებისაჲ არა იცნეს.
მათდა	ცხო.ბარ	და უმეტჱსადღა ჯერ-არს თქუმაჲ, ვითარმედ არა ინებეს მათ ცნობაჲ მისი, რომელი-იგი კეთილის მყოფელად მათდა მოვიდა მათ თანა, ვითარცა თჳსთა თანა უპირატჱს.
მათ	ცხო.ბარ	ხოლო მათ კეთილის ყოფისა მისისა წილ ჯუარი და სიკუდილი დაასაჯეს.
იგი	ცხო.ბარ	ამას უკუე ესევითარსა იგონებნ ნეტარი იგი და საღმრთოჲ ბარლაამ და ღმრთის მკლველთა მათ ჰურიათა წარწყმედასა ეგლოვნ და ცრემლით ევედრებინ ღმერთსა დაუცხრომელად, რაჲთა გულსავსე ყოს იგი, თუ რომელსა ადგილსა იყოს მკჳდრობაჲ მისი სათნოდ უფლისა.
მით	ცხო.ბარ	და იტყოდა ესრჱთ: რომელი უხილავთა და ხილულთა დამბადებელი ხარ, ღმერთო ყოვლისამპყრობელო, რომელმან არარაჲსაგან არსებად მომიყვანენ ჩუენ და დაცემულნი სიკუდილსა შინა და ხრწნილებასა კუალად აღმადგინენ ჩუენ და აღმმართენ განკაცებითა შენითა და ჩუენთჳს ყურიმლის ცემაჲ და ნერწყუვაჲ ნებსით თავს-იდევ, დასასრულსა ჯუარცუმაჲ და სიკუდილი დაითმინე მრავლითა მით კაცთმოყუარებითა შენითა, აწცა, უფალო სახიერო, გამოუთქუმელითა მით მოწყალებითა შენითა წარმიმართენ მე სლვანი ჩემნი გზასა მცნებათა შენთასა.
მას	ცხო.ბარ	წინამძღურად თჳსა ღმრთისა სახიერებასა ხადოდა, რომელსაცა მიემთხჳა, რამეთუ ანგელოზი უფლისაჲ გამოუჩნდა მას და ჰრქუა: არა ამას ადგილსა ჰნებავს ღმერთსა მკჳდრობაჲ შენი, არამედ მთასა კავკასსაო, რამეთუ მუნ მკჳდრ არს სიმრავლჱ ეშმაკთაჲ, და მთავარი იგი მათი ურცხჳნოჲ შენ მიერ განიდევნოს, რამეთუ შენ მიერ შთაიჴადოს იგი ქუესკნელთა ქუეყანისათა.
მათ	ცხო.ბარ	ივნო ჩუენთჳს ჴორცითა და ჩუენ უვნებელობაჲ მომანიჭა უხრწნელთა მათ მიერ ვნებათა მისთა, მუაკუდინა სიკუდილითა სიკუდილი და პირველი იგი კაცი ჯოჯოხეთისაგან გამოიჴსნა და კრულნი მას შინა სიმჴნითა მით საღმრთოჲთა გამოიყვანნა.
იგი	ცხო.ბარ	აღდგა მკუდრეთით და თანა-აღადგინა პირველქმნული იგი მამაჲ ჩუენი და თანა-ზიარ სუფევისა მისისა სათნო-იყო იგი საუკუნეთა მათ და უხრწნელთა კეთილთა მისთა, რომელნი განუმზადებიან მას მისთა მოყუარეთათჳს, და რომელთაცა დაიცვნენ ცხოველსმყოფელნი იგი მცნებანი მისნი და ყვნენ იგინი.
იგი	ცხო.ბარ	ამაღლდა ზეცად და კაცობრივნი იგი ჴორცნი, რომელ შეიმოსნა ბუნებისა მისგან ჩუენისა, აღამაღლნა ზესკნელს ცათა და დაჯდა მარჯუენით ღმრთისა და მამისა ჴორცითა მით ჩუენგანითა, და რომელი-იგი უწინარჱს ქუესკნელთა ჯოჯოხეთისათა, უქუეს ყოველთასა, დაშჯილ იყო, ბუნებაჲ იგი უმაღლჱს ყოველთა ცათა და ანგელოზთაჲსა აღიყვანა ქრისტემან, ღმერთმან ჩუენმან, და მეუფე ყოვლისა ხილულისა და უხილავისა ბუნებისა ყო იგი, წმიდისა თანა სამებისა დიდებულ და ქებულ ყო ერთმან მან სამებისაგანმან შემოსითა მით და შეერთებითა თჳსითა უკუნითი უკუნისამდე.
მით	ცხო.ბარ	ხოლო შემდგომად მაცხოვრისა ჩუენისა ზეცად ამაღლებისა და მარჯუენით მამისა დაჯდომისა მოსლვითა მით სულისა წმიდისაჲთა გულნი ჩუენნი დაბნელებულნი განმინათლნა და ყოველთა მეცნიერებად მისისა ღმრთეებისა მიმიწოდა, წმიდანი წერილნი დამიტევნა ჩუენ, რომელნიცა მისთა ვნებათა ბაძვად აღმძრვენ ჩუენ და აღთქუმულთა მათ კეთილთა მატრფიალებენ ჩუენ სასოებით.
მათ	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა მოწამეთა საჴსენებელნი ქებით შეიმკვებიან, და წმიდათა ცხორებანი აღიწერებიან, რომელთაცა იტჳრთეს უღელი მისი ტკბილი და ჴორცნი სულსა დაამონნეს და თჳთმპყრობელ ვნებათა იქმნნეს და გემოვნებანი დათრგუნნეს და ბრძოლათა მათ მიმართ ეშმაკთაჲსა საჭურველი საღმრთოჲ შეიმოსეს და განვიდეს წყობად მტერისა და ყოველივე სოფლისა დიდებაჲ შეურაცხ-ყვეს სასოებითა მით მერმისა მის და წარუვალისა დიდებისა და ქრისტჱს თანა საუკუნოჲსა სუფევისა.
მათდა	ცხო.ბარ	ესევითარნი ესე ღირსად და ჯეროვნად იქებიან და იდიდებიან ღმრთისაგან, და გუამნი იგი მათნი წმიდანი კურნება ცისად-ცისადთა ექმნებიან სენთა კაცობრივთა, რამეთუ საზრდელ და საშუებელ მათდა მარადის იყო დიდებაჲ ღმრთისაჲ და დაცვაჲ უხრწნელთა და წმიდათა მცნებათა მისთაჲ მარხვითა და მღჳძარებითა;
მისსა	ცხო.ბარ	და ჴმელსა ქუეყანასა წოლითა ვნებანი ჴორციელნი დაიმონნეს და მძლე ექმნნეს სოფელსა ამას და მთავარსა მისსა შეწევნითა ქრისტჱსითა, მოძღუარ და მასწავლელ კეთილისა ყოველთა ექმნნეს და ხილულთა ამათ და წარმავალთა შეურაცხებითა წარუვალთა მათ და ბუნებისა უაღრჱსთა კეთილთა მიემთხჳვნეს, სიბრძნითა მით ზეგარდამოჲთა აღივსნეს და წრფელთა მათ გზათა და სანატრელთა სლვისა მოძღუარ იქმნნეს და მაღლითა მით და ანგელოზთა მიმსგავსებულითა მოქალაქობითა განბრწყინდეს და საფუძველად მტკიცედ და შეურყეველად სიმდაბლისა სიმაღლჱ განაწესეს, რომლისა მიერ შემუსრეს ეშმაკი და სავანეთა მათ ზეცისათა ბრწყინვალენი და გჳრგჳნოსანნი აღვიდეს დაცვულნი სიმდაბლითა ყოველთაგან მახეთა ბოროტისა ეშმაკისათა, რომელთაგანი ერთი არს ნეტარიცა ესე და დიდი მამაჲ ჩუენი საკჳრველთმოქმედი და მოღუაწჱ წმიდაჲ ბარლაამ, რომლისათჳს აჰა ესერა ვჰყოფთ ჩუენ ჴსენებასა.
იგი	ცხო.ბარ	დაბისაგან იყო იგი, რომელსა ანტიოქელნი ჯუბიად სახელ-სდებენ, რომელიცა შავისა მთისა წუერთა ზედა მყოფ არს.
მისითგანვე	ცხო.ბარ	ამას უკუე დაბასა შინა იშვა სანატრელი ესე და ჭეშმარიტად კაცი ღმრთისაჲ და აღიზარდა მუნ და სიყრმით მისითგანვე მუასწავებდა ყოვლისა სათნოებისა სავანე ყოფასა მას თჳსსა.
მათ	ცხო.ბარ	მუშაკობაჲ და ჴნვაჲ ქუეყანისაჲ აქუნდა მათ ჩუეულებად, მსგავსად პირველისა მამისა ჩუენისა, რამეთუ შემდგომად სამოთხით განვრდომისა ამით ჩუეულებითა ცხონდებოდა იგი, რამეთუ ვინაჲთგან პირველი ვერ დაიცვეს მცნებაჲ, მეორესა მას დაემორჩილნეს და ოფლითა პირისა მათისაჲთა ჭამდეს პურსა მათსა.
მათ	ცხო.ბარ	მსგავსად უკუე მათსა, ესენიცა მუშაკ ქუეყანისა იყვნეს და გამომზრდელცა სხუათა, რომელთათჳსცა არნ საჴმარ გამოზრდაჲ მათ მიერ.
იგი	ცხო.ბარ	ესევითართა უკუე მშობელთა შვილი იყო ნეტარი ბარლაამ, რომლისათჳსცა ყოველსა სახესა უმჯობჱსსა განისწავლებოდა იგი მათ მიერ და რომელი სათნოებად მიმყვანებელ არნ, ყოველსავე შემოიკრებნ იგი თავსა შოვრის თჳსსა.
იგი	ცხო.ბარ	ხოლო ვითარცა საზომად ჰასაკისა მოიწია იგი, აგრძნა მან ფრიად კეთილად და სათნოდ ღმრთისა უმჯობჱსობაჲ წარუვალთაჲ და უნაკლულევანესობაჲ წარმავალთაჲ.
მით	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა სურვილითა მით წარუვალთა მათ კეთილთაჲთა ყოველი ესე სოფლისა გემოვნებაჲ შეურაცხ-ყო მან და საცთური საეშმაკოჲ, რომლითა აცთუნებს იგი კაცთა, არარად შეჰრაცხა.
მან	ცხო.ბარ	ამის უკუე ჯერისათჳს ქორწინებისა იგი წესი არა ინება მან, არამედ მოღუაწეთა ცხორებაჲ აღირჩია.
მან	ცხო.ბარ	ამისთჳსცა ყოველივე დაუტევა მან და ერთსა მონასტერსა შინა მამულისა ქუეყანისასა მონაზონ იქმნა იგი და ყოველსავე საღმრთოისა მის მოქალაქობისა წესსა მოსწრაფედ აღმასრულებელ იყო მარხვითა და მღჳძარებითა და ჴმელსა ქუეყანასა მარადის წოლითა, ლოცვითა და ფსალმონებითა;
მას	ცხო.ბარ	სიმდაბლითა და მორჩილებითა სულსა მას თჳსსა წმიდასა დღითი-დღე განაბრწყინვებდა და ანგელოზთა მოქალაქობასა ჰბაძვიდა იგი, უჴორცოთასა ჴორცითა.
მას	ცხო.ბარ	ბრწყინვალესა მას და ზეცისა მოქალაქობასა და ნეტარისა ბარლაამისსა ვიწყებდე რაჲ მითხრობად, უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს საღმრთოსა მას მადლსა შეწევნად ვხადი მე, რაჲთა შეუძლო ჯეროვნად და შემსგავსებულად დიდთა მათ ღუაწლთა და საკჳრველებათა მისთა უწყებაჲ, რაჲთა უმეტესად ვჰმადლობდეთ ყოველნი მორწმუნენი მჴსნელსა ჩუენსა და დაუცადებელად ვადიდებდეთ სახელსა მისსა წმიდასა, რამეთუ არარაჲსაგან არსებად მომიყვანნა ჩუენ თჳსითა მით სახიერებითა.
მისდა	ცხო.ბარ	არა თუმცა ჩუენგან საჴმარ რაჲმე მისდა იყო, რამეთუ ყოველთა მისგან აქუს ცხორებაჲ, და ყოველნი მის მიერ არს არიან, რავდენნიცა არიან ხილულნი და უხილავნი.
იგი	ცხო.ბარ	და იგი მხოლოჲ არს ყოველთა შემოქმედი, და მისა მიმართ მხედველ არიან ყოველნივე ცხოველნი, ვითარცა იტყჳს წინაწარმეტყუელი: თუალნი ყოველთანი შენ გესუენო, და კუალად: კეთილი ჩემი შენდა არა საჴმარ არსო.
იგი	ცხო.ბარ	გარნა, ვითარ-იგი ვთქუ პირველადცა, თჳსისა სახიერებისაგან მოვიდა ტკბილი იგი მეუფე ჩუენი არარაჲსაგან არსებად ჩუენდა მოყვანებად და დამბადნა ჩუენ მიწისაგან და სული ცხოველი შთამბერა ჩუენ საღმრთოჲთა მით წამის-ყოფითა თჳსითა.
მან	ცხო.ბარ	და ვითარცა რაჲ მეუფჱ, ყოველთა ზედა კაცი განაჩინა შემოქმედმან ჩუენმან, რავდენნიცა დაჰბადნა მან ქუეყანასა ზედა.
მან	ცხო.ბარ	და არა თუ აქამომდე ხოლო განჰფინა მან თჳსი იგი სახიერებაჲ და მოწყალებაჲ კაცსა ზედა, არამედ ვსცეთით რაჲ და გარდავჰჴედით საცხოვრებელსა მას და წმიდასა მცნებასა მისსა და განვვარდით საშუებელთა მათგან სამოთხისათა და პირველისა მისგან დიდებისა დავაკლდით მტერ მისა ქმნულნი და ეშმაკისა დამონებულნი, არა უხილავ მყვნა ჩუენ, არცა სრულიად გარე-მიიქცია ჩუენგან პირი თჳსი ღირსთაგან გარე-მიქცევისა, არამედ სახიერებითა მით თჳსითა აურაცხელითა და კაცთმოყუარებითა მით გამოუთქუმელითა მოდრიკნა ცანი ტკბილმან მან და მრავალმოწყალემან უფალმან.
მით	ცხო.ბარ	და გარდამოჴდა და კაცებაჲ ჩუენი შეიმოსა ყოვლად უხრწნელისაგან და წმიდისა ქალწულისა, და ჩუენთჳს ჴორციელ იქმნა და განკაცებითა მით თჳსითა ბუნებაჲ ჩუენი აღადგინა დაცემისაგან და ზჱ აღამაღლა და განაღმრთო და ადიდა და ჩუენ მომცნა გზად ცხორებისა ყოველნი წმიდანი იგი მცნებანი მისნი.
იგინი	ცხო.ეფთ	და ვითარ შეიწყნარნა იგინი პატრეაქმან, ბრძანა, რაჲთა აღანთნენ კანდელნი წმიდისა აღდგომისანი და ყონ ღამის-თევაჲ.
მას	ცხო.ეფთ	შემდგომად შობისა მისისა ხუთითა თჳთა აღიღო ღმერთმან საჴსენებელი ველისი მჴდომისაჲ, რამეთუ შეიკრიბა გუნდები თჳსი და წარვიდა თრაკეთა, რამეთუ ბარბაროსნი ჰბრძოდეს მას;
მათ	ცხო.საბ	და რომელნი-იგი ჰბრძოდეს ქრისტიანეთა მართლმადიდებელთა, განცხადებული ბრძოლაჲ ყვეს ბერთა მათ ზედა და სხუათა მართლმადიდებელთა.
იგი	ცხო.ეფთ	და დაყუნა დღენი მრავალნი ჯერაკუმიას შინა, რომელ არს სასნეულჱ, და სალმობაჲ იგი უფროჲსადღა განდიდნებოდა.
მის	ცხო.საბ	და წიგნსა ამას ქუეშეკერძო წარწერა მენა, მთავარეპისკოპოსმან კოსტანტინეპოლისისამან, და ყოველთა ეპისკოპოსთა, რომელნი არიან მის ქუეშე, წარწერად სცა.
მას	ცხო.სჳი	და ოდესმე წმიდამან ამან დღეთა კჳრიაკეთა მოიღის სარსიკი, აღიდგის მჴარსა და მარცხენასა ჴელსა მდოგჳ იპყრის, იწებნ სარსიკსა მას მით და ჭამნ დილეულითგან და ვალნ.
მისგან	ცხო.თევ	და ოცდაათსა წელსა პური არა ჭამა და კჳრიაკით-კჳრიაკედ ჭამის და ესევითარითა მარხვითა დასცემდა ჴორცთა თჳსთა სიჭაბუკესა მისსა და განიშორებდა მისგან ბრძოლასა მტერისასა.
მას	ცხო.სტე	და მესამესა ღამესა გამოეცხადა უფალი წმიდასა ამბა ათანასოს და ჰრქუა მას: დაადგერ აქა შენ და ერი ესე, რაჲთა დაჰმარხნეთ რჩეულნი ესე, რომელთა აღასრულეს ნებაჲ ჩემი და მმსახურეს გონებითა კეთილითა ორმეოცდაშჳდ წელ, რამეთუ მნებავს მათი მოყვანებაჲ ჩემ თანა, რაჲთა არა იყოს ბიწი გუამთა შინა მათთა, რამეთუ შემიყუარეს და შეიყუარეს მამაჲ, რომელ არს ცათა შინა.
მათ	ცხო.საბ	ხოლო რომელნი-იგი წინა-მოჲჴსენნეს წიგნსა ამას მოწაფენი მისნი შემასმენელნი, და რამეთუ ესენი კასტელისა მონასტრისა შჱნებისათჳს იშურობდეს, და შე-ვინმე-იბირნეს სხუანიცა კრებულისა მისგანნი, ვითარ ორმეოცნი ოდენ ჭურჭერნი ეშმაკისანი და მათ თანა შემყოფნი.
მას	ცხო.იოვ.ურ	ჰრქუა მას წმიდამან ამბა იოვანე: ჰე, მოსრულ არს ქრისტე, და აღსრულებულ არიან წინაწარმეტყუელებანი შენ ზედა.
იგი	ცხო.საბ	ვითარცა ჰხედვიდა აბბა ლომგინე, რომელი აქუნდა შუენიერებაჲ დადგრომისა მისისაჲ და სიწმიდჱ სახისა მისისაჲ და მოსწრაფებაჲ ლოცვისა მისისაჲ დაუცხრომელად, მივიდა ნეტარი იგი და აუწყა მისთჳს დიდსა ევთჳმის.
მის	ცხო.სტე	წმიდად გარეშე ჰმოსიეს სამოსელი ცხოვართაჲ სიმდაბლისაჲ, ხოლო შინაგან – მგელ მტაცებელ, და კუალად მეცა მაცთუნა, ვინაჲთგან დამსუა მის თანა ამას ადგილსა ორმეოცდაშჳდსა წელსა.
იგინი	ცხო.ანტ	ნუმცა განვიზრახავთ ყოვლად ესევითარსა, ნუცამცა ვწუხთ, ვითარცა წარწყმედულნი, არამედ უშიშმცა ვართ უფროჲსღა და გჳხარის მარადის, ვითარცა ცხორებულთა, და განვიზრახვიდეთ მარადის სულითა, რამეთუ უფალი ჩუენ თანა არს, რომელმან გარე-მიაქცივნა და განაქარვნა იგინი.
მას	ცხო.პავ	და მუნთქუეს აღადგინა პავლე და შთაასხა წყალი ემბაზსა და სახელ-სდვა სახელსა ქრისტჱსსა და თქუა: უფალო ღმერთო იესუ ქრისტე, რამეთუ იყო მიზეზი მოსლვისა შენისაჲ ძეთა მომართ კაცთაჲსა, რაჲთა განჴსნნე შვილნი ადამისნი საკრველთაგან ცოდვისათა და წყევაჲ, რომელი მიიღო ქუეყანამან ადამის მცნებისა გარდასლვითა, აღმოაცენა მტერმან მას ზედა ეკალი და ღუარძლი.
მათ	ცხო.ეფთ	და ჰრქუა მათ განცხადებულად: ჭეშმარიტად, რამეთუ არა ცთომილ ვარი, არამედ ვითარცა ღმერთმან მხოლომან უწყის, ყოფად არს, რამეთუ ღმერთმან არა ცუდად ყვნის ნიჭნი მისნი.
მას	ცხო.საბ	და შეკრბა ყოველთა ადგილთაგან სიმრავლჱ მონაზონთაჲ წინაშე წმიდასა გოლგოთასა მყოფთა თანა იერუსალემისათა, ღაღადებდეს და იტყოდეს: შე-მცა-ჩუენებულ არს სევერი და რომელნი მას ეზიარებიან.
მას	ცხო.საბ	ვითარცა ჲუდა მოციქულთა თანა იყო, და ელისჱს თანა – გიეზი, ვიდრე ჟამადმდე, და ესავ, ისაკისგან შობილი, და ვითარცა იყვნეს ძმანი აბელ და კაინ, ესენი შეითქუნეს, რომელთათჳს არს სიტყუაჲ ესე ურთიერთას და აღვიდეს ქალაქად წმიდად და შეურდეს სალოსტის მთავარებისკოპოსსა და სთხოვდეს მას, რაჲთამცა მოსცა მათ მამასახლისი.
მისგან	ცხო.ეფთ	მითხრობდა მე მამაჲ იოვანე, ეპისკოპოსი შეყენებული, და მამაჲ თალელეოს ხუცესი და თქუეს, ვითარმედ: ვიყვენით ოდესმე უდაბნოს გარე, და გჳთხრობდა ჩუენ წმიდაჲ საბა და თქუა: ოდეს-იგი ვიყავ საკრებულოსა შინა შემდგომად წმიდისა თეოკტისტჱსა გარდაცვალებისა, აღვედით მე და ლონგინოზ მამასახლისი წმიდისა ევთჳმისა თუესა იანვარსა, რაჲთა ვიკურთხნეთ მისგან, ვიდრე არღა შთასრულ იყო უდაბნოდ.
იგინი	ცხო.საბ	ხოლო რომელნი დაეწუნეს ეკლესიანი, მოიღეს პალესტინისა ეპისკოპოსთა დიდძალი ოქროჲ, და თითუეულმან ეპისკოპოსმან აღაშჱნნა ეკლესიანი თჳსისა საბრძანებელისანი უხუებით და მხიარულებით და შეამკვნეს იგინი შუენიერად.
იგი	ცხო.ანტ	და იყო, ვითარცა წერილ არს, ღმრთით-სწავლულ ნეტრეული იგი.
მათ	ცხო.ანტ	და მეორესა წელსა იყო მოსლვაჲ არიანოზთაჲ და აღჭრაჲ ეკლესიათაჲ, ოდეს-იგი ჭურჭელსა წმიდასა სამსახურებელსა მძლავრ მოიტაცებდეს და წარმართთა აჰკიდებდეს, ოდეს წარმართთაცა სავაჭროთაგან აიძულებდეს მისლვად მათ თანა და ფრდიდეს მათ წინაშე სავაჭროსა ზედა, ვითარცა უნდა.
მას	ცხო.საბ	აღმო-ვინმე-ცენდეს, რომელნი ჴორციელად იქცეოდეს, ვითარცა წერილი იტყჳს: ამათ სული არა აქუნდა, რომელნი მრავალ ჟამ აჭირვებდეს და აურვებდეს მას რაჲთავე.
მათ	ცხო.ანტ	ხოლო ამათ რომელი იხილიან, ვითარცა მპარავთა, წარმოუსწრიან და უთხრიან: რავდენ აწ ჩუენ შეკრებულ რაჲ ესე ვართ და ვზრახავთ მათ ზედა, შეისწავებენ, ვიდრე მისლვადმდე ჩუენგანისა და თხრობად.
მან	ცხო.საბ	და მეორედ მძლავრობის სახედ ანტიოქიისა საყდარი დაიპყრა, და წესითა ეკლესიისაჲთა გამუაძეს, კუალად მესამედ იქმნა ისაურიას სამშჭუალისათჳს, ზინონის მეფისა ბრძანებითა იგივე საყდარი დაიპყრა არაღირსმან მან, რამეთუ არა განჴსნილ იყო იგი, რომელ ყვეს მის ზედა შეჩუენებაჲ.
მათ	ცხო.ანტ	იყავნ უკუე აწ ყოვლისა წინა ყოველთა ზოგადი სწრაფაჲ, რაჲთა იწყოთ და ნუ დააცადებთ და ნუცა გეწყინებინ შრომასა შინა, ნუცა იტყჳთ, ვითარმედ: დავყოვნეთ მონაზონებასა, არამედ უფროჲს დღითი-დღედ ვიწყებდეთ გულსმოდგინებასა და აღვაორძინებდეთ, რამეთუ ყოვლადვე კაცთა ცხორებაჲ მცირე არს და განზომილ წინაშე მერმეთა მათ საუკუნეთა.
იგინი	ცხო.სჳი	ხოლო უფალი მეწამების, რამეთუ დიდსა ზრუნვასა შინა ვარ, ვიდრემდის განვლნე იგინი.
მას	ცხო.ეფთ	და არცა რომელნი ჩუენ თანა იყოფიან, და არცა ვიდოდით ადგილითი-ადგილად, არამედ გჳღირს ჩუენ, რაჲთა ვეკრძალებოდით ყოველსა ჟამსა, რამეთუ გარე-მოსლვითა დავაკლებთ კანონსა მას ჩუენსა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ყოველივე ხუთთა მათ კრებათა მიერ ქადაგებული შეიწყნარეს და დაამტკიცეს და რომელნი მათ განეკუეთნეს და შეეჩუენნეს, შეაჩუენნეს და რომელნი მათ შეეწყნარნეს და ედიდნეს, ადიდნეს და შეიწყნარნეს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და მერმე ახლად შემოსრული იგი წვალებაჲ ერთისა ნებისა და ერთისა საქმისა მეტყუელთაჲ სრულიად განაგდეს და მეტყუელნი ესევითარისა მის წვალებისანი:
იგი	მც.სჯ.კან.A	იყვნეს წინამძღუარ კრების ამისა აგათონ, პაპაჲ ჰრომისაჲ და გიორგი კოსტანტინეპოლისაჲ და თეოფანე ანტიოქისაჲ და სხუანი იგი ღმერთშემოსილნი მამანი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და პოლიხრონიოსცა უგუნური იგი და ცოფი ბერი შეაჩუენეს, რომელმან იქადა ესევითარსა მას წვალებასა შინა აღდგინებაჲ მკუდრისაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო წმიდათა მათ მამათა მისცეს ფლობაჲ აღდგინებად და, ვითარ-იგი ვერარაჲ აღადგინა, უმეტესად განაქიქა გმობაჲ თჳსი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესე ზემოწერილნი მწვალებელნი წმიდათა მათ მამათა შეაჩუენნეს.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ებისტოლე მოწერილი აღათონ ჰრომთა პაპისაჲ კოსტანტინე მეფისა მომართ შეიწყნარეს შემსგავსებულად ებისტოლისა მის დიდისა ლეონისა ჰრომთა პაპისაჲ, რომელი მოეწერა კრებასა ქალკიდონისასა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და კრებაჲ იგი რკდ ებისკოპოსთაჲ, რომელნი ჰრომს შეკრიბნა ღირსმან აგათონ, ითჳსეს და ყოველი მათ მიერ თქმული და განწესებული დაამტკიცეს და ერთ კრებად შეირაცხნეს რჲჱ კოსტანტინეპოვლისანი და რკდ ჰრომისანი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და აღწერილი იგი მართლისა სარწმუნოებისა ძეგლი და საეკლესიონი იგი კანონნი წინაშე ღმრთისმსახურისა კოსტანტინე მეფისა წარიკითხეს (!)
მის	მც.სჯ.კან.A	და თავადმან კოსტანტინე მეფემან თჳსითა ჴელითა, წითლითა წამლითა, სიმტკიცე საღმრთოჲსა მის ძეგლისაჲ დაწერა და ყოველთა მათ მღდელთმოძღუართა სახელები თჳსი დაწერეს კაცად-კაცადმან თჳსითა ჴელითა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ესე არს თქმული იგი და განწესებული წმიდათა მათ და ღმერთშემოსილთა მამათაჲ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ამის ღმრთივქადაგებულისა, ჭეშმარიტისა და მიუჩრდილებელისა ნათლისა ბრწყინვალებითა განათლდა და შეუდგა მას ღმრთისმსახური ესე მეფე ჩუენი და მშჳდობაჲ იგი მის მიერ აღთქუმული წინამძღურად მოიღო.
მის	მც.სჯ.კან.A	პირველად ტჲჱ ნიკიას შეკრებულთა წმიდათა მამათა, ურჩულოჲსა არიოზის განმკუეთელთა, რომელთაცა ერთარსებაჲ, ერთღმრთეებაჲ და ერთბუნებაჲ სამგუამოვნისა მის წმიდისა სამებისაჲ ჴმამაღლად ქადაგეს
იგი	მც.სჯ.კან.A	და თანა-წამებითა და თანა-მოღუაწებითა ღმრთისმსახურისა დიდისა კოსტანტინე მეფისაჲთა ყოველნი იგი მართლისა სარწმუნოებისა წინააღმდგომნი მწვალებელნი განიოტნეს.
მის	მც.სჯ.კან.A	მეორედ კოსტანტინეპოლეს შეკრებულთა რნ ღმერთშემოსილთა მამათაჲ, თევდოსი დიდისა მეფისა ზე, მაოტებელთა ბოროტისა მის მაკედონიოს სულისა წმიდისა მბრძოლისა და აპოლინარის უკეთურისა, რომელი იტყოდა, ვითარმედ: „არა შეიმოსა უფალმან გონებაჲ კაცობრივი“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და ამით გმობითა ცხორებისა ჩუენისა საიდუმლოსა არა სრულებით-ყოფად ზრახვიდა, რომელიცა მაკედონიოსისვე თანა განიოტეს წმიდათა მათ მამათა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	მესამედ ეფესოს შეკრებულთა ს მამათა, თევდოსი მეფისა ზე, ძისა არკატისა, რომელთა არცხჳნეს ურჩულოსა ნესტორის და ერთ ქრისტედ განჴორციელებული უფალი ჩუენი ქადაგეს და წმიდაჲ იგი ქალწული მარიამ, უხრწნელი იგი და უმეტესად კურთხეული, ჭეშმარიტად ღმრთისმშობელად აღიარეს
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ქადაგეს და ბილწი იგი ცუნდრუკებაჲ ბოროტისა მის ნისტორისა იოტეს და სრულიად აჴოცეს, რომელი-იგი კაცად განყოფილად და ღმრთად განყოფილად ერთსა მას ქრისტესა იტყოდა და წმიდასა ღმრთისმშობელსა უვარ-ჰყოფდა, ამისთჳსცა სრულიად აჴოცეს იგი წმიდათა მათ მამათა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	მეოთხედ ქალკიდონს შეკრებულთა, მარკიანე მეფისა ზე, ქლ წმიდათა მამათა, რომელთა ერთი იგი ქრისტე ძე ღმრთისაჲ ჩუენთჳს განკაცებული ორითა ბუნებითა, ჴმამაღლად ქადაგეს სრული ღმერთი და სრული კაცი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და შეაჩუენნეს: ევტუქე და დიოსკოროს და სებეროს ბოროტნი იგი მწვალებელნი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და მათ თანა ნესტორიცა, ესე ვითარცა განმყოფელი გუამსა ქრისტესსა, და იგინი ვითარცა შემრეველნი ბუნებათანი, რომელნი-იგი ურთიერთას განყოფილითა და წინააღმდგომითა გმობითა ერთად მთხრებლად წარწყმედისა და უღმრთოებისა შთაცჳვეს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და იბ იგი თავნი თევდორიტესნი, წინააღმგომნი ღმერთშემოსილისა კჳრილესნი და ებისტოლე იგი ივაჲსი მიწერილი მარენ სპარსისა მიმართ და ყოველივე წვალებაჲ შეაჩუენეს და სარწმუნოებაჲ პირველთა მათ წმიდათა კრებათა მიერ განწესებული დაამტკიცეს.
მათ	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე ჩუენ ყოველნივე წმიდათა მათ კრებათა მიერ ქადაგებულსა სარწმუნოებასა ვქადაგებთ და დავამტკიცებთ და ესრეთ ვღაღადებთ შემოკრებულნი წმიდასა ამას მეექუსესა კრებასა:
მათ	მც.სჯ.კან.A	კმა იყო მეცნიერებად და დასამტკიცებლად მართლისა სარწმუნოვებისა წმიდაჲ ესე ღმერთშემოსილთა მათ მამათაგან დაწესებული მართლაღსაარებაჲ, არამედ ვინაჲთგან არა დასცხრა პირველთაგან, მომპოვებელმან მან უკეთურებისამან ბრძოლად ნათესავსა კაცთასა,
მის	მც.სჯ.კან.A	და ვითარცა-იგი პირველ თანაშემწედ მოიპოა გუელი და მის მიერ წამალი იგი გესლიანი სიკუდილისაჲ უწდია, ბუნებასა კაცთასა, ეგრეთვე აწ პოვნა ჭურნი შემსგავსებულნი ნებისა თჳსისანი თეოფანე ვინმე ფარანელი ებისკოპოსი და სერგიოს და პიროს და პავლე და პეტრე,
მან	მც.სჯ.კან.A	ესენი პოვნა ბოროტმან მან მტერმან აღმასრულებლად ნებისა თჳსისა და ისწრაფა მათ მიერ აღდგინებად ეკლესიასა შინა საცთური ბოროტი, რამეთუ ამათ პირველთქმულთა კაცთა ბირებითა დასაბამითგან კაცისმკვლელისაჲთა იკადრეს თქუმად ერთი ნებაჲ და ერთი საქმჱ ორთა მათ ბუნებათაჲ,
მის	მც.სჯ.კან.A	ერთისა მის სამებისაგანისა ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისაჲ და ამით სახითა განაახლა ერსა შორის ქრისტეანეთასა წვალებაჲ იგი აპოლინარისი, სებეროსისი და თემისტისი, ურჩულოთაჲ მათ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რაჲთამცა სრულებაჲ იგი განკაცებისა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი განაქარვა ესევითარითა მით მზაკუვარებითა და აჩუენა თჳნიერ ნებისა და საქმისა ყოფად გონიერად სულიერნი იგი ჴორცნი უფლისანი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვიდრემდის ღმრთივშემოკრებული ესე ყო კრებაჲ და წმიდათა ამათ მამათა მიერ პოვა სრული იგი მართლმადიდებლობისა ქადაგებაჲ, რამეთუ ვითარცა იტყჳს უფალი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	„სადა იყვნენ ორნი, გინა სამნი შეკრებულნი სახელითა ჩემითა, მუნ ვარ მე მათ შორის ჭეშმარიტად“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუე ჩუენ შორის არს სახიერი იგი და მიმიძღჳს ჩუენ გზასა ჭეშმარიტებისასა.
მას	მც.სჯ.კან.A	რკდ-ცა ღმერთშემოსილთა ებისკოპოზთა ებისტოლე, რომელნი ღირსსა მას აგათონს თანა შეკრბეს, მოწერილი მორწმუნისა ამის მეფისა მიმართ, სათნოდ და კეთილად შეიწყნარეს,
მას	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ თანა-ეწამებოდეს ესე ებისტოლენი და დაამტკიცებდეს ებისტოლე მას დიდისა ლეონისსა, ჰრომთა პაპისა, რომელი მიუწერა წმიდასა ფლაბიანეს, კოსტანტინეპოლელ პატრიარქსა, კრებასა მას ქალკიდონისასა, რომელსაცა ძეგლ მართმადიდებლობისა უწოდა წმიდამან მან კრებამან;
იგი	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე დაამტკიცა (!) წმიდამან ამან კრებამან ებისტოლენი იგი წმიდისა და ნეტარისა კჳრელესნი განსაკუეთელნი ურჩულოჲსა ნესტორისნი და რავდენიცა მიუწერა აღმოსავალისა ებისკოპოსთა, ეგრეთვე – ებისტოლენი სოფრონ იერუსალჱმელ პატრიარქისაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესე ყოველი შევიწყნარეთ ჩუენ ყოველთა და სწავლასა წმიდათა მათ ხუთთა კრებათასა და წმიდათა მათ ღმერთშემოსილთა მამათასა შეუდგთ.
მას	მც.სჯ.კან.A	და აღვიარებთ უფალსა ჩუენსა და ჭეშმარიტსა ღმერთსა იესუ ქრისტეს, ერთსა მას წმიდისა და ერთარსებისა სამებისაგანსა, სრულსა ღმრთეებითა და სრულსა კაცებითა, ყოვლითურთ მსგავს ჩუენდა, თჳნიერ ცოდვისა, რომელი უწინარეს საუკუნეთა იშვა მამისაგან ღმრთეებითა,
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუანაჲსკნელთა ჟამთა ჩუენთჳს და ჩუენისა ცხოვრებისათჳს განჴორციელდა სულისაგან წმიდისა და მარიამისაგან ქალწულისა ჭეშმარიტისა მის ღმრთისმშობელისა ბუნებითა კაცობრივითა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ განყოფილებაჲ იგი ბუნებათაჲ არა შეირია, არცა დაიჴსნა ერთობითა მით გუამისაჲთა, არამედ უფროჲსღა მტკიცე-იყო თჳთება ორისა ბუნებისა, შეკრებული ერთ პირად და ერთ გუამად.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და თავადმან იესუ ქრისტემან გუასწავა და წმიდათა მოციქულთა გუაუწყეს და ღმერთშემოსილთა მამათა გუასწავლეს, ვქადაგებთ ჩუენცა ორთა ბუნებათა და ორთა ბუნებითთა ნებათა და ორთა ბუნებითთა საქმეთა, ხოლო ორთა მათ ბუნებითთა ნებათა არა წინააღმდგომთა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ნუ იყოფინ, ვითარცა ურჩულონი იგი მწვალებელნი იტყჳან, რამეთუ: „შეუდგა კაცობრივი იგი ნებაჲ მისი საღმრთოსა ნებასა და არა წინააღმდგომ იყო, ანუ მბრძოლ, არამედ უფროჲსად ჰმორჩილებდა საღმრთოსა მას და ყოვლად ძლიერსა ნებასა მისსა“.
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ჯერ იყო ნებისა მის ჴორცთაჲსა აგებულებაჲ და დამორჩილებაჲ ნებასა მას ღმრთეებისასა, ვითარცა იტყჳს დიდი ათანასე რამეთუ:
იგი	მც.სჯ.კან.A	„ვითარცა ჴორცნი მისნი ჴორც სიტყჳსა ღმრთისა ითქუმიან და არიან, ეგრეთვე ბუნებითი იგი ნებაჲ ჴორცთა მისთაჲ თჳსად სიტყჳსა ღმრთისა ითქუმის და არს“.
მას	მც.სჯ.კან.A	თჳსად ნებად ნებასა მას ჴორცთასა იტყოდა, რამეთუ ჴორცნიცა მისნი იყვნეს;
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ვითარცა წმიდანი იგი და უბიწონი ჴორცნი განღმრთობითა არა განილინეს, არამედ თჳსსა წესსა და ბუნებასა ეგნეს, ეგრეთვე კაცობრივი ნებაჲ მისი შეერთებითა ღმრთეებისაჲთა არა განილია, არცა განქარდა, არამედ უფროჲსად განემტკიცა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა იტყჳს წმიდაჲ გრიგოლი ღმრთისმეტყუელი, ვითარმედ: „ნებაჲ იგი მტრისაჲ არა წინააღმდგომ საღმრთოსა ნებასა იყო, არამედ ყოვლითურთ განღმრთობილ და მიმყოლელ საღმრთოსა ნებასა“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ორთა ბუნებითთა საქმეთა განუყოფელად, უცვალებელად, შეურევნელად უფლისა და ღმრთისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა აღვიარებთ, ესე იგი საღმრთოსა საქმესა და კაცობრივსა საქმესა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	ბუნებაჲ იგი სიტყჳსაჲ იქმს საქმეთა სიტყჳსათა.
მას	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა არცა დაბადებული არსებასა მას ღმრთეებისასა აღვიყვანოთ, არცა სიმაღლე იგი საკჳრველებაჲ საღმრთოჲსა ბუნებისაჲ დაბადებულთა და განწესებულსა ადგილსა შთამოვიყვანოთ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ერთისა უფლისა, ერთისა ქრისტესა ვიცნით სასწაულნიცა და ვნებანიცა არამედ სხუადდასხუად სახედ შემსგავსებულად ბუნებათა მათ, რომელთაგან და რომელთა შინა იყო, ვითარცა ნეტარმან კჳრილე თქუა.
მას	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე ყოვლით კერძო შეურევნელად და განუყოფელად საიდუმლოსა მას ვქადაგებთ და მოკლითა სიტყჳთა ყოველსავე განვაცხადებთ, და გურწამს ერთი სამებისაგანი უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ ღმერთი ჭეშმარიტი შემდგომად განკაცებისა ორითა ბუნებითა,
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელნი-იგი ერთსა მას გუამსა მისსა შინა ბრწყინვიდეს, რომლით სასწაულნიცა და ვნებანიცა ჟამთა მათ განგებულებისა მისისათა არა უცნებით,
იგი	მც.სჯ.კან.A	არამედ ჭეშმარიტებით აჩუენნა და განყოფილება იგი ბუნებათა ერთსა მას გუამსა შინა იცნობებოდა, რაჟამს-იგი ზიარებითა მეორისაჲთა თითოეული ბუნებაჲ განუყოფელად და შეურევნელად თჳსსა საქმესა ინებებდა და იქმოდა.
მისგან	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ მღდელობაჲ აქუნდეს, უცხო იყავნ პატივისა მისგან, უკუეთუ მონაზონი, ანუ ერისკაცი იყოს, წყევასა ქუეშე იყავნ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს ნებითა ღმრთისაჲთა და ჯერჩინებითა ღმრთისმსახურისა მეფისაჲთა კუალად განვაახლებთ და დავამტკიცებთ წესთა და კანონთა, რომელნი დასხნეს წმიდათა მოციქულთა და საღმრთოთა მათ დიდებულთა კრებათა და ესრეთ ვიტყჳთ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე ჩუენცა ღმრთისმსახურებასა და მართლაღსარებასა სარწმუნოვებისასა ჴმამაღლად ვქადაგებთ, რომელსაცა ზედა ეკლესიაჲ ქრისტჱსი დაფუძნებულ არს და დღითი-დღე აღორძნდების და აღემატების უფროჲს ნაძუთა მათ ლიბანისათა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამას საფუძველსა ზედა წმიდისა ქრისტეს სახარებისასა და ცხოველსმყოფელთა მათ მცნებათა მისთასა ჩუენ ყოველნი მართლმორწმუნენი მტკიცე ვართ და ესრეთ განვაჩინებთ და ვიტყჳთ,
მის	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა ვითარცა ზემოწერილ არს შეურყეველად დამარხვაჲ მართლისა მის სარწმუნოებისაჲ, რომელი ქადაგეს წმიდათა მოციქულთა და გუასწავეს ღმერთშემოსილთა მამათა, ეგრეთვე წესნიცა და კანონნი მათ შორის განწესებულნი მტკიცემცა არიან და შეურყეველ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	პირველად ოთხმეოცდახუთნი იგი კანონნი სახელსა ზედა წმიდათა მოციქულთასა აღწერილნი, რომელნი-იგი შეიწყნარეს და დაამტკიცნეს წმიდათა და სანატრელთა მამათა ჩუენთა და საღმრთოთა დიდებულთა კრებათა განსაკურნებელად სულთა და მაოტებელად ვნებათა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	მერმე რნ მათ მამათაჲ, რომელნი შეკრბეს სამეუფოსა ამას ქალაქსა და ს მამათაჲ, რომელნი ეფესოს ნეტარისა კჳრილესთანა შეკრბეს და ქლ წმიდათა მამათაჲ, ქალკიდონს შეკრებულთაჲ,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა ჯერ იჩინეს მათთა მათ სოფელთა შინა განწესებად და კუალად რომელნი-იგი სამეუფოსა ამას ქალაქსა შემოკრბეს ღირსნი მამანი, ნეკტარი პატრიარქისა ზე.
მისვე	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე რომელ თითოეულად წმიდათა მამათა მიერ აღწერილ არიან კანონნი: პეტრე ალექსანდრიელ მთავარებისკოპოსისა და მოწამისა დიონისიოს მთავარებისკოპოსისა მისვე ქალაქისა, ათანასე მთავარებისკოპოსისა მისვე ალექსანდრიელ ქალაქისა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესე ყოველნი კანონნი, აღწერილნი წმიდათა მათ კრებათაგან და ღმერთშემოსილთა მამათაგან, მტკიცე იყუნედ და შეურყეველ და არავის ჴელ-ეწიფების დაჴსნად და გარდასლვად მათ მიერ განწესებულისა მის განგებისა
მის	მც.სჯ.კან.A	ანუ შეწყნარებად სხუათა კანონთა დამჴსნელთა და წინააღმდგომთა მათისა მის განგებისათა, რომელნი შეწმასნილ არიან ვიეთგანმე წინააღმდგომთა ჭეშმარიტებისათა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უკეთუ კულა იპოოს ვინ შეურაცხმყოფელ საღმრთოთა მათ კანონთა და ნატყუართა მათ შემწყნარებელ, თანამდებ იყოს კანონსა მას რჩულის გარდამავალთასა, ვიდრემდის განკურნოს თჳსი იგი ცთომილებაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ქორწინებაჲ ენების, პირველ კერძოდიაკონობისა კურთხევისა იქორწინონ წესიერითა ქორწინებითა, რაჲთა ყოვლადვე თჳსობაჲ მათ შორის არა იყოს და შემდგომად ქორწინებისა მიიღონ კურთხევაჲ კერძოდიაკონობისაჲ და მთავარდიაკონობისა და ხუცობისაჲ
მას	მც.სჯ.კან.A	და იყვნენ უბრალოდ მეუღლეთა თჳსთა თანა, გარნა რომელსა დღესა ჟამსა წირვიდენ მას ღამესა დაიცვენინ თავნი თჳსნი სიწმინდით, ვითარცა იტყჳს წმიდაჲ პავლე მოციქული,
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ჟამი ლოცვისაჲ დღე იგი ზიარებისაჲ თქუა, რაჲთა არა განგცადნესო ეშმაკმან უთმინოებითა თქუენითა.
მას	მც.სჯ.კან.A	უთმინოებად მას უწესა, რომელმან დღესა მას, ოდეს ეგულებოდის ზიარებად, ვერ მოითმინოს მეუღლისაგან თჳსისა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესრეთ უკუე ჯერ-არს, რაჲთა დღეთა მათ ჟამისწირვისათა ეკრძალებოდინ და სხუათა დღეთა წესიერად ურთიერთას იყვნენ.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ყოვლითურთ რომელნი ჴორციელთა ცოდვათა შებღალულ იყუნენ, საქმით ვერ ჴელ-ეწიფების მღდელობად, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფოს სხუათა კურთხევად და მიცემად დიდისა მის საიდუმლოჲსა, რომელი თანამდებ იყოს გლოვად და ტირილად თჳსთა ცოდვათა.
მის	მც.სჯ.კან.A	და მერმე დიაკონობისა და ხუცობისაჲ და იყვნენ მეუღლეთა თჳსთა თანა წესიერად და შიშითა ღმრთისაჲთა ზემოწერილისა მის წესისაებრ.
იგინი	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ: „არიან საჭურისნი, რომელთა გამოსაჭურნეს თავნი თჳსნი სასუფეველისათჳს ცათაჲსა, ესე იგინი არიან, რომელთა აღჳრ-ასხნეს გულისთქუმათა ჴორციელთა და აღირჩიეს სიწმიდე ქალწულებისაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და მოციქული იტყჳს: „ვეტყჳ უქორწინებელთა მათ, უკეთეს არს მათა უკუეთუ ეგნენ ესრეთ, ვითარცა მე უკუეთუ კულა ვერ დაითმენდენ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო დიაკონსა, ანუ მღდელსა აღიჴოცოს რაჲ მღდელობისაგან სამარადისო არს დაშჯაჲ იგი და არღარა მიიქცევის მღდელობად, ამისთჳს არა განეყენების ზიარებისაგან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ იყოს კაცი იგი განკრძალული და პატიოსანი, პატივცემულ იყოს ერისაგან, მღდელთა თანა დაჯდებოდის ეკლესიასა შინა და სახლთა,
მით	მც.სჯ.კან.A	კურთხევისა მიცემად ამას იტყჳს, რაჟამს ჴორცსა და სისხლსა ქრისტესსა განუყოფდეს მორწმუნეთა ზიარებითა მით საიდუმლოჲსაჲთა, კმა-უკუე-იყავნ მისდა პატივცემულობაჲ ერისაგან და ევედრებოდენ უფალსა მოტევებად ცოდვათა მისთა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ამას განაწესებენ წმიდანი კრებანი და დიდი იგი მღდელთმოძღუარი ბასილი.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ჩუენ მათსა მას განგებასა დავამტკიცებთ და შეურყეველად გუაქუს.
მან	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა იჭჳ ესევითარისა რაჲსმე ცოდვისა იქმნას მღდელსა ზედა და ცხადად ვერ ემხილოს და მან უარყოს და არა აღიაროს, მან თჳთ მისცეს პასუხი უფალსა და თჳსითა ბრალითა იყოს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და უკეთუ ერისკაცმან ქმნას ესე, ზიარებისაგან განეყენენ, რაოდენჟამ წინამძღუარმან ეკლესიისამან განაწესოს, ხოლო მოწესე იგი თჳსსავე ადგილსა მიიქცეს სინანულად.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელნი გარდაჰჴდენ წესიერებისა განგებასა ამას, მღდელნი თუ იყუნენ, აღიჴოცნენ მღდელობისაგან, ერისკაცნი თუ იყვნენ, ემხილოს მათ მღდელთმოძღურისაგან, რაჲთა წესიერად იქცეოდინ.
მით	მც.სჯ.კან.A	ჱ. გუეუწყა, ვითარმედ რომელთამე ეკლესიათა შინა დიაკონთა მიიღიან პატივი რაჲმე საეკლესიოჲ და მიზეზითა მით მის პატივისაჲთა დასხდებიან ზემოჲთ ხუცესთასა.
მის	მც.სჯ.კან.A	მაშინ ადგილსა მის მღდელთმოძღურისასა დაჯდეს, რომელმან თჳსად ნაცვალად მოავლინა იგი, ხოლო თჳნიერ ამის მიზეზისა, უკუეთუ თჳსითა თავჴედობითა და ანპარტავნებითა ჰმძლავრობდეს დიაკონი ზემოჲთ ხუცისა ჯდომად ესევითარი-იგი თჳსისა პატივისაგან დაემჴუას
მასვე	მც.სჯ.კან.A	თ. ვითარცა პირველთა მამათა ჩუენთა განუწესებიეს, ჩუენცა მასვე წესსა დავამტკიცებთ, რაჲთა ყოველთავე საკათალიკოზოთა წლითი-წლად კრებაჲ იქმნებოდის ებისკოპოსთაჲ,
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელიცა ებისკოპოზი მის სამრემლოჲსაჲ არა მივიდეს კრებასა მას, თჳნიერ უძლურებისა ანუ ჯეროვნისა რაჲსმე მიზეზისა, უკუეთუ უმიზეზოდ უდებ იქმნას მისლვად, სიყუარულით აბრალონ მას ყოველთა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	იბ. რომელნიცა მღდელობისა მოწესეობისა ზიარ არიან, ვამცნებთ მათ, ეგრეთვე მორწმუნეთა ერისკაცთა, რაჲთა არავის ჴელ-ეწიფებოდის მიღებად ჰურიათაგან მათისა მის უფუარისა, რამეთუ ესევითარისა მის უწესობისა მოქმედნი დიდსა ბრალსა ქუეშე არიან,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ყოვლადვე არა ჯერ-არს ქრისტეანეთა მეგობრობაჲ მათი, ანუ მათ განკურნებისა თავსდებაჲ, ანუ აბანოს მათ თანა შესლვაჲ,
მათთანა	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ ვინ მიიღოს უფუარი მათი და ჭამოს, ანუ მათთანა დღესასწაულობდეს, ანუ მათსა მას პასექსა თანა-შეერთოს, უკუეთუ მღდელი იყოს, აღიჴოცენ მღდელობისაგან, უკუეთუ ერისკაცი იყოს, უზიარებლობისა კანონი დაიმარხენ;
მათთანა	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა მერმეცა მათთანა დღესასწაულობდენ, განიკუეთენ ეკლესიისაგან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	იგ. ესეცა მოვიდა სასმენელთა ჩუენთა, ვითარმედ ქუეყანასა აფრიკეთისასა და მათ კერძოთა, ებისკოპოსნი შემდგომად ებისკოპოსად დადგენისა არა იჯმნიან თჳსთა მეუღლეთა თანა-ყოფად და ამით ჯერითა დიდად დასაბრკოლებლად ერისა იქმნებიან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა ამიერითგან ესე საქმე არღარა იქმნას, დაღაცათუ პირველთა მათ ჟამთა იყო, არამედ აწ მადლითა ქრისტესითა უაღრესისა საზომისა მიმართ წარმართებულ არს ეკლესიაჲ და ერი მორწმუნეთაჲ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და კუალად ამისთჳსცა, ვითარცა იტყჳს წმიდაჲ ბასილი, ვითარმედ: „ერისკაცი თუ შთავარდეს ცოდვასა, განეყენების წმიდისა ზიარებისაგან ჟამსა განწესებულსა და აღასრულოს რაჲ ჟამი იგი სინანულისაჲ, კუალად თჳსსავე წესსა მოვალს მორწმუნეთა თანა ზიარებად“.
მას	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა ყოველი უწესობაჲ, რომელი გარდასრულთა ამათ წვალებისა წელთა შემოჴდა მღდელობისა წესსა ზედა, განემართოს და ღირსებით იქცეოდინ, რომელნი ჴელ-ჰყოფენ მსახურებად უსისხლოსა მას და ყოვლისა სოფლისა საჴსარსა და განმაცხოველებელსა დიდებულსა მსხუერპლსა.
მან	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ესე საცნაურ არს: ვითარცა კრებამან მან კართაგენისამან განაწესა, რაჲთა მღდელნი და დიაკონნი, რომელნი ჴელ-ჰყოფენ წმიდათა მათ საიდუმლოთა დღეთა მათ ჟამისწირვისათა, თჳსთა მეუღლეთაგან უღირს დამარხვად თავთა თჳსთა შეუხებელად,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე მარხვისაცა (!) ჟამი არს ლოცვისაჲ, რამეთუ თანა-აც რომელნი წმიდასა საკურთხეველსა ჰმსახურობდენ დღეთა მათ, ოდეს ეგულებოდის წმიდათა საიდუმლოთა ჴელყოფაჲ და მსახურებაჲ, მმარხველ და უბიწო იყვნენ ყოვლით კერძო,
მას	მც.სჯ.კან.A	დედათდიაკონი ორმეოცისა წლისა უწინარეს ნუმცა შევალს მოწესეობასა მას.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ივ. ყოველთა მორწმუნეთა თანა-აც წმიდათა მათ მარხვათა განგებისაებრ მოციქულთა და მამათაჲსა მარხვად და კრძალულებით და სიწმიდით აღსრულებად დღეთა მათ მარხვისათა,
მას	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა ღირსებით მიიწიოს კაცად – კაცადი დიდებულსა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს ვნებასა და წმიდასა აღდგომასა, ვითარცა განწესებულ არს წმიდათა მოციქულთაგან და ღმერთშემოსილთა მამათაგან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ესეცა უწყებულ იყავნ, ვითარმედ არა ჯერ-არს რვათა შჳდეულთა მარხვაჲ დიდთა მათ მარხვათა, ვითარ-იგი იქმან არიანოზნი, რომელნი-იგი გარდაჰჴდებიან უფლისა მიერ განწესებულსა და მოციქულთა მიერ ქადაგებულსა ორმეოცთა დღეთა რიცხუსა შემატებითა სხჳსა შჳდეულისაჲთა,
მას	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ მსგეფსსა მას ყველიერისასა მარხვათა თანა შეჰრაცხვენ, რომელ-ესე უწესო არს და გარეშე განგებისა მოციქულთა და მამათაჲსა.
მის	მც.სჯ.კან.A	და არცა სხჳსა მის შჳდეულისაჲ ჯერ-არს მარხვაჲ, რომელსა არაჯვორ ეწოდების, რომელსა იმარხვენ იაკობიკნი მწვალებელნი,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ წმიდათა მოციქულთა ბრძანებითა უფლისაჲთა ესრეთ განაწესეს, რაჲთა ორმეოც დღე იყოს წესი მარხვათაჲ და აღესრულების რიცხჳ იგი ორმეოცთა დღეთაჲ პარასკევსა ბზობისასა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო სხუაჲ იგი შჳდეული, რომელ არს ვნებისაჲ, არა მარხვათათჳს განწესებულ არს, არცა მათ თანა აღირაცხვის, არამედ ვნებისათჳს უფლისა და წმიდისა აღვსებისათჳს ვიმარხვით.
მით	მც.სჯ.კან.A	და აღესრულებიან ორმეოცითა მით დღითა შჳდეულითა მით ვნების კჳრიაკისაჲთა შჳდნი შჳდეულნი.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო შჳდეულსა მას ყველიერისასა, დაღაცათუ ჴორცის ჭამაჲ აკრბების, რამეთუ განმზადებაჲ არს მარხვათა შესლვისაჲ და რეცა წინამსრბოლი ხოლო მარხვათა თანა შერაცხვაჲ არა ჯერ-არს.
მას	მც.სჯ.კან.A	არა შესძინო მას ზედა, არცა დააკლო მისგან“.
მისა	მც.სჯ.კან.A	და წმიდაჲ მოციქული პავლე იტყჳს: „უკუეთუ ვინმე გახარებდეს თქუენ, მისა გარეშე, რომელი ჩუენ გახარეთ თქუენ, შეჩუენებულ იყავნ“.
მისებრ	მც.სჯ.კან.A	და ჭეშმარიტად სიტყჳსა მისებრ წმიდისა იოვანე ნათლისმცემელისა არა ჯერ-არს უმეტეს განწესებულისა ქმნად, რამეთუ ესრეთ შეემთხჳა პირველქმნულსა მას ადამს, ჰრქუა მას ღმერთმან: „ესე ქმენ!
მან	მც.სჯ.კან.A	მან უმეტეს განწესებულისა მისისა იწყო ძიებად და ბრძანებასა მას ღმრთისას ურჩ ექმნა, ამისთჳს რომელიცა-იგი აქუნდა, წარწყმიდა და სამოთხით ექსორია იქმნა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და კუალად არიან ვიეთნიმე, რომელნი დღეთა მათ მარხვათასა შაბათ-კჳრიაკეთა მწუხრამდის იმარხვენ და ესეცა უწესოვე არს, რამეთუ მარკიანელნი და მესალიანელნი მწვალებელნი შაბათსა და კჳრიაკესა სხუათავე დღეთა თანა შეჰრაცხვენ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო არა ჯერ-არს ქმნაჲ შრომისაჲ ბრძანებულსა ზედა, ვითარცა დავით იტყჳს, არამედ ვითარცა განწესებულ არს: ჯერ-არს შაბათისა და კჳრიაკისა ჟამსა მას სამხრისასა ჴსნად პირისა ჭამადითა სამარხვოჲთა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ არათუ განიყოფვიან რიცხჳსაგან ორმეოცთა დღეთასა პირისა ჴსნისათჳს, ხოლო ხუთთა მათ დღეთა იმარხვიდენ, ვითარცა ვის ძალ-ედვას და გულსმოდგინებაჲ აწუევდეს.
მას	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე კანონსა მას დავამტკიცებთ, რომელი იტყჳს, ვითარმედ: „უკუეთუ ვინ იმარხვიდეს კჳრიაკესა, ანუ შაბათსა, თჳნიერ ხოლო ერთისა მის უკუეთუ მღდელი იყოს, აღიჴოცენ, უკუეთუ ერისკაცი იყოს, უზიარებლობაჲ მიეცინ.
მათცა	მც.სჯ.კან.A	ვამცნებთ უკუე მათცა, რაჲთა არა იქმოდინ ამას.
მის	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს ვაუწყოთ პაპსა ჰრომისასა, რაჲთა განაწესოს არღარა ქმნად ერისა მის მარხვაჲ შაბათისაჲ.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ესეცა გუესმა, თუ ქუეყანასა მას სომხეთისასა წუელასა და თევზსა და ღჳნოსა ერთად შეჰრაცხვენ და ესე სრულიადი არს სიცოფე და უგუნურებაჲ და წარტყუენვაჲ მტერისაგან.
იგინი	მც.სჯ.კან.A	იგინი უკუე, რომელნი ამათ შეაერთებენ, წესისაგან კათოლიკე ეკლესიისა განყოფილ არიან დღეთა მათ წმიდათა მარხვათასა.
მას	მც.სჯ.კან.A	იჱ. წმიდათა მოციქულთა მიერ დადებულსა მას წესსა ჩუენცა დავამტკიცებთ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „გამცნებთ თქუენ, მორწმუნენო ერნო ქრისტესნო,
მას	მც.სჯ.კან.A	ამისა შემდგომად დღესასწაულობდით დღესა მას ნათლისღებისა უფლისასა, თუესა იანვარსა ვ, ოდეს-იგი ნათელ-იღო იორდანესა მდინარესა იოვანესგან ნათლისმცემელისა და მოვიდა მის ზედა სული წმიდაჲ სახედ ტრედისა და მამამან ზეგარდმო წამა ძედ საყუარელად.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესევითარნი-იგი ორმეოცნი დღენი იმარხნეთ რაჲ, მოღუაწებით და ლმობიერითა ლოცვითა აღასრულეთ კჳრიაკე ბზობისაჲ და შეწირეთ უფლისა გალობაჲ, ვითარცა ყრმათა მათ უმანკოთა მიეგებვოდეს რაჲ და იტყოდეს: „ოსანა მაღალთა შინა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“.
მას	მც.სჯ.კან.A	და მეყსეულად იწყეთ მარხვად შჳდეულსა მას ქრისტეს ვნებისასა და იმარხენით დღენი იგი წარწყმედულთა მათთჳს ჰურიათა, რამეთუ ესრეთ გუამცნო უფალმან, რაჲთა ვიმარხნეთ ექუსნი იგი დღენი ურჩულოებისა მისთჳს ჰურიათაჲსა და ვიგლოვდეთ წარწყმედისათჳს მათისა,
მათთჳს	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ თავადიცა უფალი ცრემლოოდა მათთჳს, რამეთუ დღესასწაულსა მას მათსა შეიპყრეს უფალი და მისცეს სიკუდილად და უცხოთესლმან მან მსაჯულმან დაიბანნა ჴელნი თჳსნი წინაშე ერისა მის და თქუა: „უბრალო ვარ მე სისხლისაგან მართლისა ამის, თქუენ იხილეთ“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს ჯერ-არს გლუაჲ წარწყმედისა მათისაჲ, ნუუკუე მოიქცენ და შეინანონ, ამისთჳს დღეთა მათ ვნებისათა განგჳწესებიეს მარხვაჲ ექუსი დღე – ორშაბათითგან ვიდრე შაბათამდე –
მასვე	მც.სჯ.კან.A	და მასვე ხუთშაბათსა აღასრულეთ ჴსენებაჲ სერობისაჲ მის რომელ აღასრულა უფალმან მოწაფეთა თჳსთა თანა და მისცა მათ აღსრულებაჲ საიდუმლოთაჲ და მერმე მოირტყა არდაგი და დაჰბანნა ფერჴნი მათნი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამისა შემდგომად განვიდა მათ თანა ლოცვად მტილსა მას, სადა-იგი მოვიდა იუდა ჰურიათა თანა და შეიპყრეს იგი და წარადგინეს წინაშე მღდელთმოძღურისა მის უღირსისა და მიერ წარიყვანეს და მისცეს პონტოელსა პილატეს და დასაჯეს სიკუდილად უბრალოდ იგი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და შაბათიცა იგი იმარხეთ.
მის	მც.სჯ.კან.A	არა თუ შაბათისაჲ ჯერ-არს მარხვაჲ, არამედ მის ოდენ შაბათისაჲ, რამეთუ დამბადებელი ყოველთაჲ საფლავსა შინა იყო.
მას	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს პარასკევსა მას და შაბათსა იმარხეთ ჯუარცუმისათჳს უფლისა და დაფლვისა.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელი შემძლებელ იყოს, ორსავე მას დღესა ნურას ჭამს, ვიდრე შუაღამემდე შაბათისა, ხოლო რომელსა ესე ვერ შეეძლოს, პარასკევსა მწუხრი მიიღოს საზრდელი პური და წყალი
მათგან	მც.სჯ.კან.A	და შაბათი კუალად იმარხოს შუაღამემდე, რამეთუ უფალმან ესრეთ ბრძანა: „ოდეს ამაღლდეს მათგან სიძე იგი, მაშინ იმარხონ“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს გამცნებთ თქუენ მარხვასა, ვითარცა ჩუენ ვიმარხეთ დღეთა მათ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მწუხრი შაბათსა, განთიად ერთშაბათისა მის, რომელ არს კჳრიაკე, მწუხრითგან შუაღამემდის იღჳძებდით და ლოცევდით და აღდგომასა მას უფლისასა შეწირეთ მსხუერპლი იგი უსისხლოდ, ვითარცა თავადმან ბრძანა, ვითარმედ: „ამას იქმოდეთ მოსაჴსენებელად ჩემდა“.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ეზიარნეთ რაჲ ჴორცსა და სისხლსა ქრისტესსა, განიჴსენით მარხვაჲ და განთიად წმიდასა მას კჳრიაკესა იხარებდით, რამეთუ წინდი იგი, დასაბამი აღდგომისა ჩუენისაჲ, იესუ ქრისტჱ აღდგა მკუდრეთით,
მით	მც.სჯ.კან.A	და მესამესა ჟამსა დღისასა აღასრულეთ წმიდაჲ ჟამისწირვაჲ და ეზიარენით საიდუმლოთა ქრისტესთა და იხარებდით სიხარულითა წესიერითა და იყავნ ესე თქუენდა შჯულად სამარადისოდ, ვიდრემდის მოვიდეს უფალი მეორითა მით დიდებულითა მოსლვითა მისითა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო აღასრულოთ რაჲ დღჱ იგი აღდგომისაჲ, რომელ არს აღვსებაჲ, პირველით დღითგან კჳრიაკით აღრაცხეთ დღჱ ორმეოცი და აღასრულეთ დღესასწაული ამაღლებისა უფლისაჲ.
მას	მც.სჯ.კან.A	და შემდგომად ათისა დღისა, რომელ არს დღითგან აღდგომისაჲთ დღჱ მეერგასისე, იყავნ თქუენდა დღესასწაული დიდი, რამეთუ მას დღესა ჟამ ოდენ მოავლინა ჩუენ ზედა უფალმან ნიჭი სულისა წმიდისაჲ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო შემდგომად დღისა მის, რომელ არს მარტჳლიაჲ, დღესასწაულობდით შჳდეულსა მას და მერმე კუალად იმარხეთ, რამეთუ ესრეთ ჯერ-არს სიხარული ნიჭთა ზედა ღმრთისათა და კუალად მარხვაჲ შემდგომად განსუენებისა,
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო შემდგომად მარხვისა მის ყოველთა ოთხშაბათ-პარასკევთა გამცნებთ თქუენ მარხვად ძალისაებრ კაცად-კაცადისა და ნამეტნავსა მას მარხვისა თქუენისასა მისცემდით გლახაკთა.
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ყოველსა შაბათსა, გარეშე ერთისა მის, და ყოველსა კჳრიაკესა შეკრბებოდეთ ლოცვად და ჟამისწირვად და იხარებდით სიხარულითა სულიერითა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ბრალსა ქუეშე არს, რომელმან კჳრიაკე იმარხოს, ანუ მარტჳლიაჲ, ანუ სხუანი იგი საუფლონი დღესასწაულნი, რამეთუ არა ჯერ-არს ესევითართა მათ დღესასწაულთა გლოაჲ, არამედ სიხარული და მადლობაჲ ღმრთისაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და ამით სიტყჳთა წარმართთაგანთა მათ მოასწავებდა ეკლესიათა და მათ უწოდა ჭალაკად განახლებულად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ეკლესიანი არიან არა ხოლო თუ შენებანი და შემკობანი ტაძართანი, არამედ სავსებაჲ იგი მათ შინა შეკრებულთა ღმრთისმსახურთა მათ ერთა სიმრავლისაჲ და გალობანი იგი, რომლითა ადიდებენ მეუფესა და დამბადებელსა ყოველთასა წმიდასა სამებასა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა-იგი პავლე წმიდაჲ მოციქული იტყჳს: „განახლდებოდეთ სულითა მით გონებისა თქუენისაჲთა და შეიმოსეთ ახალი იგი კაცი ღმრთისა მიერ დაბადებული“.
მას	მც.სჯ.კან.A	გინათუ ამბოხებასა მას და შფოთსა ჰურიათასა, რომელსა ჰმზადებდეს მაცხოვრისათჳს, უწოდა ზამთრად მახარებელმან, გინათუ ჰაერისა სიცივესა და ნეფხვასა ესრეთ სახელ-სდვა,
მის	მც.სჯ.კან.A	არამედ კუალად აღმოგჳცენა ჩუენ მადლმან ღმრთისამან ყუავილი სულიერისა მის არისაჲ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „შენ დაჰბადე ზაფხული და არე“.
იგინი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ მტერნი იგი, რომელთა აყუედრეს უფალსა და თაყუანისცემაჲ წმიდისა ხატისა მისისაჲ შეურაცხ-ყვეს და აღზუავნეს და ამაღლდეს უშჯულოებითა მათითა და სცნა იგინი და დააკუეთნა ღმერთმან მან საკჳრველებისამან და ზახებაჲ იგი განდგომილებისა მათისაჲ დაამჴუა,
მისა	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ არა უგულებელს-ყვნა ჴმანი მვედრებელთა მისთანი, რომელნი ღაღადებდეს მისა მიმართ: „მოიჴსენე, უფალო, ყუედრებაჲ მონათა შენთაჲ, რომელი დავიკრიბე წიაღთა ჩემთა მრავალ თესლთაჲ, რომელ აყუედრეს მტერთა შენთა, უფალო, რომელ აყუედრეს ნაცვალსა ცხებულისა შენისასა“.
მით	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ნაცვალი ცხებულისა მისისაჲ არიან ყოველნი, რომელნი სისხლითა ქრისტესითა მოიყიდნეს და ჰრწმენა სახელი მისი, სიტყჳთა მით ქადაგებისაჲთა და გამოსახვითა წმიდათა ხატთაჲთა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რომლითაცა დიდი იგი საქმე განგებულებისა მისისაჲ კეთილად გულისჴმა-იყოფების მორწმუნეთა მიერ მისთა, დიდებულნი იგი სასწაულნი მისნი და განმაცხოველებელი იგი ვნებაჲ მისი, დაფლვაჲ და აღდგომაჲ და ამაღლებაჲ და სხუანი იგი საკჳრველებანი,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რომელთა მიერ ბაძვაჲ წმიდათა მათ ვნებათა მისთაჲ მოციქულთა ზედა მოვიდა და მათგან მოწამეთა მოვიდა აღმსარებელთა და მამათა მიიწია.
იგი	მც.სჯ.კან.A	იგი უკუე ყუედრებაჲ, რომელსა აყუედრეს ნაცვალსა ცხებულისა მისისასა, მოიჴსენა უფალმან ღმერთმან ჩუენმან.
მის	მც.სჯ.კან.A	და აღასრულა აწ მეორედ, რომელ-იგი ქმნა პირველ, რამეთუ პირველად შემდგომად მრავალჟამეულისა მის წმიდათა ხატთა შეურაცხებისა და დევნულებისაჲ, რომელი ქმნეს უშჯულოთა მათ მეფეთა და მიმდგომთა მათთა უღირსთა და მედგართა ვიეთმე ებისკოპოსთა.
მათგან	მც.სჯ.კან.A	ხოლო კუალად აწ მეორედ, შემდგომად ოცდაათისა წლისა ჭირისა და დევნულებისა ჩუენისა მოგუანიჭა ჩუენ უღირსთა ჴსნაჲ ჭირთა მათგან და განსაცდელთა და კადნიერებით ქადაგებაჲ ღმრთისმსახურებისაჲ და უშიშად თაყუანისცემაჲ წმიდათა ხატთა
მას	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ხატთა შინა განვიცდით მეუფისა ჩუენისა ქრისტეს ღმრთისა ვნებათა, რომელნი ჴორცითა ჩუენთჳს თავს-ისხნა, ჯუარცუმასა, დაფლვასა, შემუსრვასა მას და წარმოტყუენვასა ჯოჯოხეთისასა, აღდგომასა მკუდრეთით და ზეცას ამაღლებასა და ყოველსა მას ცხორებასა,
მას	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე განვიცდით ღუაწლსა მას და ახოვნებასა მოწამეთასა და გჳრგჳნოსნებასა მათსა, რომელ მოიღეს ჴელისაგან მეუფისა მათისა დასაბამისა მის და სრულმყოფელისა წამებისა მათისაჲსა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ესე არს მადლობაჲ ღმრთისაჲ გამოუთქუმელთა მათ კეთილთა მისთათჳს და ჴსენებაჲ ძლევისა მისისაჲ, რომელი ქმნა წინააღმდგომთა მათ მიმართ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მბრძოლთა მათ მიმართ წმიდათა ხატთასა სიტყჳსგებაჲ და მხილებაჲ ბოროტისა მის წვალებისა მათისაჲ სხუასა თავსა შინა ვრცელად და განგებულებით ჯერ-არს აღწერად.
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო აწ, ვითარცა-სახედ შემდგომად მრავალჟამეულისა მის უდაბნოთა ზედა სლვისა შევიდა ერი იგი ისრაელთაჲ ქუეყანასა მას აღთქუმისასა და განისუენა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ჩუენ მრავალთა მათ დევნულებათა და ჭირთაგან მოვედით განსუენებად ახალსა ამას იერუსალჱმსა, რომელ არს ეკლესიაჲ ღმრთისაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს ბრძანებითა ღმრთისაჲთა ძეგლისწერასა ამას აღვასრულებთ და დავსწერთ, ვითარცა ძეგლსა ზედა აღუჴოცელსა კურთხევათა მათ,
მის	მც.სჯ.კან.A	რომელნი შუენიან მოღუაწეთა და აღმასრულებელთა საღმრთოჲსა შჯულისათა და შეჩუენებათა წყევისათა, რომელსა მოაწევენ თავთა ზედა თჳსთა გარდამავალნი საუფლოჲსა მის ბრძანებისა და შჯულისანი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	პირველად უკუე ესე ვთქუათ, ვითარმედ არარას დავაკლებთ, არცა შევჰმატებთ, არამედ ყოველთავე წესთა კათოლიკე ეკლესიისათა შეუცვალებელად დავიცავთ და წმიდათა მათ და დიდთა კრებათა სწავლასა და წესსა და სარწმუნოებასა მიმდგომნი ვართ და მორჩილნი.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ვითარცა კრებასა მას დიდსა ნიკიისასა ტიჱ მამათა მიერ აღიწერა მრწამსი მართლისა სარწმუნოებისა, ქადაგებაჲ, შეურყეველად და შეუცვალებელად გვიპყრიეს სარწმუნოებაჲ იგი მართალი და ყოველსა სოფელსა ვქადაგეთ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო სხუაჲ ყოველი, რომელი წმიდამან კრებამან და სხუათა მათ დიდებულთა კრებათა, რომელნი ადგილ იქმნნეს, განაწესეს და გჳბრძანეს, დავიმარხავთ შეუცვალებელად.
მის	მც.სჯ.კან.A	უკუე ჟამთა, რომელთაგანი ერთი წესი და შჯული და ბრძანებაჲ არს წმიდათა ხატთა გამოსახვაჲ, პირველითგან უფლისა მიერ ბრძანებული და მოციქულთა მიერ ქადაგებული და მამათა მიერ დაწესებული, ვითარცა წერილ არს რჩულისკანონსა შინა წმიდისა მის მეექუსისა კრებისასა,
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ: „ჭეშმარიტად გამოსახვაჲ ხატთაჲ თანამოწამე არს ქადაგებისა მის სახიერებისა დასამტკიცებელად ჭეშმარიტებისა, რაჲთა არავინ საოცრად შეჰრაცხოს განჴორციელებაჲ სიტყჳსა ღმრთისაჲ“.
მის	მც.სჯ.კან.A	ანუ უხრწნელისა მის დედუფლისა ჩუენისა წმიდისა ღმრთისმშობლისა და წმიდათა ანგელოზთაჲ, დიდებულთა მოციქულთაჲ, ღუაწლისა მძლეთა მოწამეთაჲ, ღმერთშემოსილთა მღდელთმოძღუართაჲ და სანატრელთა მამათაჲ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ რაოდენცა იხილვებოდინ ხატნი უფლისა და წმიდათა მისთანი, მხილველნი იგი მათნი მოვლენ პირმშოთა მათ სახეთა ჴსენებად და სურვიელად.
მას	მც.სჯ.კან.A	არა თუ ღმრთად აღსაარებად, რომელ-ესე შუენის ბუნებასა მას ღმრთეებისასა, არამედ ვითარცა ხატსა ჩუენთჳს განჴორციელებულისა ქრისტეს ღმრთისასა და წმიდათა მისთა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა სახესა პატიოსანისა და ცხოველსმყოფელისა ჯუარისასა და წმიდასა სახარებასა და სხუათა მათ სიწმიდეთა, რომელნი სადა შეხებულ არიან გუამსა უფლისასა.
მის	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ხატთა პატივი თანა-გუაც და კუმევაჲ საკუმეველისაჲ და ანთებაჲ კანდლისა და სანთლისაჲ, ვითარცა პირველითგან განწესებულ არის ქრისტეანეთა შორის, რამეთუ პატივი ხატისაჲ პირმშოჲსა მის სახისა მიიწევის.
მას	მც.სჯ.კან.A	და რომელი თაყუანის-სცემდეს ხატსა, თაყუანის-სცემს მას შინა გამოსახულისა მის გუამოვნებასა, ვითარცა თქუეს წმიდათა მამათა მეექუსისა კრებისათა, ვითარმედ: „ხატთაგან და ხატთა მიერ თაყუანის-იცემების ღმერთი და თაყუანის-იცემების ჭეშმარიტად“.
მას	მც.სჯ.კან.A	ა. რომელნი ჴორციელსა მას მოსლვასა და განკაცებასა სიტყჳსა ღმრთისასა სიტყჳთ და საქმით, პირითა და გულითა და გონებითა, აღწერითა და გამოსახვითა აღიარებენ, საუკუნომცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მის	მც.სჯ.კან.A	ბ. რომელთა იციან ერთისა მის გუამისა ქრისტესისა ორთა ბუნებათა განყოფილებაჲ და აღიარებენ ღმრთეებისა მისისა უხილავსა და უვნებელსა და გარეშემოუწერელსა დიდებასა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ ორივე ესე ერთად სარგებელად მსმენელთა მათ და მხილველთა იქმნების სიტყჳთ ქადაგებაჲ და ხატთა მიერ ჭეშმარიტებისა დამტკიცებაჲ, საუკუნემცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ე. რომელნი მეცნიერ არიან, ვითარმედ კუერთხი იგი ძუელისა შჯულისაჲ, კუერთხი აჰრონისი და ფიცარნი იგი და კიდობანი შჯულისაჲ და სასანთლე და ტაბლაჲ და სასაკუმეველე წმიდასა მას ქალწულსა და ღმრთისმშობელსა მარიამს მოასწავებდეს და წინაჲთვე გამოსახვიდეს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო არა იქმნა იგი ერთიცა ამათგანი, არამედ დედაკაცი იყო ქალწული წმიდაჲ და ეგო შემდგომად შობისა უფლისა და ღმრთისა იესუ ქრისტესა ქალწულადვე წმიდად და ამისთჳს ქალად გამოხატვენ სახითა დედობრივითა და არა აჩრდილთა მით წესითა სახეთაჲთა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვ. რომელნი ხილვათა მათ წინაწარმეტყუელთასა, რომელ უჩუენა ღმერთმან, გულისჴმა-ჰყოფენ და შეიწყნარებენ და ჰრწამს რაჲ-იგი კრებულმან წინაწარმეტყუელთამან იხილა
მათ	მც.სჯ.კან.A	და გუაუწყეს და ვითარ-იგი განაწესეს (!) მოციქულთა და მამათა წერილნი და უწერელნი ეკლესიისანი, მათ ზედა მტკიცე არიან და ამისთჳს გამოსახავენ ხატსა უფლისასა და წმიდათა მისთასა და პატივ-სცემენ, საუკუნემცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მას	მც.სჯ.კან.A	ზ. რომელნი გულისჴმა-ჰყოფენ, ვითარ-იგი თქუა მოსე შჯულისმდებელმან, ვითარმედ: „ეკრძალენით თავთა თჳსთა, რამეთუ დღესა მას, რომელსა იტყოდა უფალი ღმერთი ქორებს მთასა ზედა, ჴმაჲ სიტყუათა მისთაჲ გესმა თქუენ,
მას	მც.სჯ.კან.A	და ჴელნი ჩუენნი ჰმსახურებდეს სიტყუასა მას ცხორებისასა და ამას ვწამებთ“.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ვითარცა თქუეს სხუათა მოციქულთა, „რომელთა ესე მის თანა ვჭამეთ და ვსჳთო არა ხოლო თუ პირველ ვნებისა, არამედ შემდგომად ვნებისაცა და აღდგომისა“.
მას	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე რომელნი შემძლებელ არიან მადლითა ღმრთისათა განყოფად სიტყუასა მას შჯულისასა და მოძღურებასა მოციქულთასა და თუ რომელი-იგი იყო მუნ უხილავ და აქა თუალითა იხილვა და ჴელითა იმსახურა,
მას	მც.სჯ.კან.A	და ამისთჳს თუალით ხილულსა მას და ჴელით მსახურებულსა გამოხატვენ და ხატსა მისსა თაყუანის-სცემენ, საუკუნომცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მას	მც.სჯ.კან.A	სიბრძნე ვითარცა განეფინა ყოველთა ზედა, ქრისტემან ღმერთმან ვითარცა გჳბრძანა, ეგრეთ გურწამს და ეგრეთ ვიტყჳთ და ეგრეთ ვქადაგებთ ქრისტესა ჭეშმარიტსა მას ღმერთსა ჩუენსა
მათ	მც.სჯ.კან.A	და წმიდათა მისთა პატივ-სცემთ სიტყჳთ, აღწერით, გონებით, შეწირვითა წმიდითა მათ შესაწირავთაჲთა, აღშენებითა ტაძართაჲთა, გამოსახვითა ხატებისაჲთა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამას ყოველსა ზედა ქადაგთა მათ ღმრთისმსახურებისათა სიყუარულით და სურვილით, დიდებად და პატივად უფლისა, რომლისათჳს იღუაწეს, ვქადაგებთ და ვადიდებთ და ვიტყჳთ:
მათ	მც.სჯ.კან.A	ყოველივე, რაოდენიცა აღიწერა ვიეთგანმე შემასმენელად წმიდათა მათ პატრიარქთა: ტარასეს, ნიკიფორეს და მეთოდისა და ეგნატის და ფოტის და სტეფანესი, ანტონის და ნიკოლაოსისა, ცუდმცა არს და ამაო.
მის	მც.სჯ.კან.A	ყოველივე, რომელი გარეშე წესისა მის ეკლესიისა და მოძღურებისა წმიდათა მამათაჲსა იქმნა, ანუ სადა იქმნეს გარეშე მართლმადიდებელთა წესისა, შეჩუენებულმცა არს.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ეფთჳმეს და თეოფილაკტეს და ემილიანეს სანატრელთა მათ აღმსაარებელთა და მღდელთმოძღუართა, საუკუნომცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	იოვანე და ნიკოლაოს და გიორგი სამგზის სანატრელთა აღმსაარებელთა და ებისკოპოსთა და ყოველთა მათ თანამზრახვალთა და თანამოღუაწეთა ებისკოპოსთა, საუკუნომცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	სჳმეონ წმიდისა მის მესუეტისა და სტეფანე საკჳრველთმოქმედისა ახლისა მის აღმსაარებლისა და ყოველთა მათ მამათა, რომელთა იღუაწეს მართლმადიდებლობისათჳს, საუკუნომცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ მათი.
მათგან	მც.სჯ.კან.A	ესე არიან კურთხევანი მამათანი და მათგან ჩუენ ზედა, შვილთა მათთა და მობაძავთა მართლმადიდებლობისა მათისათა, მიიწევიან.
მათთჳს	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳსცა ყოველნი მორწმუნენი ესრეთ ვიტყჳთ უწესოთა მათთჳს და უკეთურთა:
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელნი-იგი სიტყჳთ შეიწყნარებენ განგებულებასა მას ქრისტეს განჴორციელებისასა, ხოლო ხატებით გამოსახვად მისა და თაყუანისცემად არა თავს-იდებენ და ამისთჳს სიტყჳთ იჩემებენ ღმრთისმსახურებასა და საქმით უარ-ჰყოფენ, შეჩუენებულმცა არიან.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელნი სიტყუასა მას გარეშემო უწერელობისასა ბოროტად იწამებენ და ამისთჳს წინააღმდგომ არიან დამაყენებელ გამოხატვად ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისა,
მისსა	მც.სჯ.კან.A	რომელი ჩუენთჳს განჴორციელდა და ყოვლითურთ მსგავს ჩუენდა იქმნა თჳნიერ ცოდვისა, რომელნიცა უკუე წმიდასა ხატსა მისსა გმობენ, შეჩუენებულმცა არიან.
მისგან	მც.სჯ.კან.A	რომელნი ჰგიან წვალებასა ზედა ხატთა ბრძოლისასა, უფროჲსღა განდგომილებასა ქრისტეს ბრძოლისასა და არცა წინაწარმეტყუელთა სწავლასა, არც მოციქულთა ქადაგებასა, არცა წმიდათა მამათა მოძღურებასა შეიწყნარებენ მოქცევად საცთურისა მისგან,
მას	მც.სჯ.კან.A	არცა ერთობასა მას ეკლესიისა შეუდგებიან, არამედ ესრე წარმდებებით მიუცემიან თავნი თჳსნი ნაწილსა ჰურიათა და წარმართთასა,
მისგან	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ვითარცა იგინი ჰგმობენ უფალსა, ეგრეთვე ესენი წმიდასა ხატსა მისსა შეურაცხ-ჰყოფენ, რომელნიცა უკუე მოუქცეველად ეგნენ საცთურისა მისგან და დაიყვნენ ყურნი ყოვლისაგან სულიერისა მოძღურებისა და ბოროტსა მას წვალებასა შინა დაადგრნენ, შეჩუენებულმცა არიან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	წმიდამან სამებამან სამნივე იგი მოსპნა ეკლესიისაგან: თეოდოტე, ანტონი და იოვანე მწვალებელნი და პავლე ისავრი და თეოდორე,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რომელსა ერქუა პასტი, და სტეფანე მოლიტი და თეოდორე მექრთილე და ლალოდი ბილწი და მათ თანა ყოველნი მოყუასნი მათნი და წვალებისა თანა-შემწენი შეჩუენებულმცა არიან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	კრებაჲ იგი, რომელ აღიძრა წმიდათა ხატთა ზედა და განგმო თაყუანისცემაჲ ხატთაჲ, შეჩუენებულ იყავნ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ღმრთად აღვიარებთ უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა, ხოლო წმიდასა ხატსა მისსა პატივ-ვსცემთ და თაყუანის-ვსცემთ, ვითარცა ხატსა ქრისტესსა და სახესა მისისა მის ჩუენ თანა ქცევისასა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	კუალად ვიტყჳთ: გერმანოს, ტარასეს, ნიკიფორეს და მეთოდის სანატრელთა მათ პატრიარქთა საუკუნემცა არს საჴსენებელი და კურთხევაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ყოველთა მათ ღმერთშემოსილთა მამათა და მართლმადიდებლობისა ქადაგებათა და ვიდრე სიკუდილადმდე მოღუაწეთა ლოცვითა და ვედრებითა დაგჳცვენინ ღმერთმან.
მის	მც.სჯ.კან.A	და მობაძავ ყოფად ღირს-გუყვენინ საღმრთოჲსა მის მოქალაქობისა მათისა მოწყალებითა, და მადლითა დიდისა მის და პირველისა მღდელთმოძღურისა ქრისტეს ჭეშმარიტისა მის ღმრთისა ჩუენისა.
მის	მც.სჯ.კან.A	შეწევნითა სულისა წმიდისაჲთა, მეოხებითა დიდებულისა მის დედუფლისა ჩუენისა წმიდისა ღმრთისმშობლისა და მარადის ქალწულისა მარიამისითა, წმიდათა დიდებულთა მთავარანგელოზთაჲთა, და ყოვლითა ზეცისა ძალთაჲთა,
მის	მც.სჯ.კან.A	მონაზონმან, რომელმან ფიცოს სახელი ღმრთისაჲ, შჳდეულსა ერთსა არა ეზიაროს და ყოველთა დღეთა მის შჳდეულისათა მ მუჴლთადრეკაჲ მიიღოს.
მან	მც.სჯ.კან.A	რომელმან აგინოს ძმასა და უფროჲსად თუ უხუცჱსთაგანი იყოს, უზიარებელ იყოს, ვიდრემდის შეუნდოს მან, რომელი შეურაცხ-ყო.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ვინ წინამძღუარმან განკანონოს სამართლად და მეორე მეშუელად აღუდგეს, იგივე კანონი მიეცეს მას.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელი დრტჳნვიდეს მსახურებასა, განიკანონოს მას დღესა.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელმან უგულებელს-ყოს მსახურება თჳსი, პური და წყალი ჭამოს მას დღესა და მეტანიაჲ მ მიეცეს.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელი საცისკროსა ლოცვასა თჳნიერ უძლურებისა უდბებით არა მივიდეს, მას დღესა პური და წყალი მიიღოს და რ მუჴლი იდრიკოს.
მისვე	მც.სჯ.კან.A	რომელმან იცოდის სხჳსა ძმისა დაფარული ცოდვაჲ და არა აუწყოს წინამძღუარსა, მისვე ბრალისა თანამდები არს, ვითარცა წერილ არს: „იხილი თუ მპარავი, თანა-ურბიოდი მას“.
მას	მც.სჯ.კან.A	რომელი თჳსაგან მოირეწდეს სამოსელთა ანუ სხუასა რას ნაქონებსა ეგევითარსა მას, არა უარუყოფია სოფელი და საქმენი სოფლისანი.
მისა	მც.სჯ.კან.A	რომელი კრებულსა შინა ეძიებდეს საჭმელსა ანუ სასუმელსა უმჯობესსა და საზეპუროსა, უმეტეს მისა, რომელი ტრაპეზსა დაეგებოდის, წინა-დაგებულისა მისგანცა განეყენენ, ვიდრემდის ისწაოს დაჯერებაჲ განწესებულისა მის.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ვის დაცემაჲ შეემთხჳოს ძილსა შინა, მას დღესა ნუ ეზიარების და სამი „მიწყალე“ თქუას.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ მღჳძარედ გულისსიტყუათაგან შეემთხჳოს შეგინებაჲ ოც დღე უზიარებელ იყოს და დღითი-დღე ზემოწერილსა მას კანონსა აღასრულებდეს: სამსა „მიწყალესა“ და ნ მუჴლთადრეკასა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	დედაკაცი, რომელი პირითა დაეცეს მამასა თანა, იგი მამათმავლისა ჟამთა ინანდეს.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ სხუასა თანა კოცნითა და ურთიერთას მიახლებითა შეემთხჳოს შეგინებაჲ, ოთხმეოც დღე უზიარებელ იყვნენ ორნივე და ზემოწერილსა მას კანონსა დღითი-დღჱ აღასრულებდენ და პურსა და წყალსა და მხალსა უმგბარსა ანუ ცერცუსა ჭამდენ უღჳნოდ და უზეთოდ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე განიცადე თითოეული ამათ საქმეთაჲ: უკუეთუ მონანული იგი ღჳნისა სუმასა აიკრებდეს, შენცა ამის მოღუაწებისათჳს წელიწადი ერთი უზიარებლობისაჲ მოუწყჳდე;
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ მუჴლთადრეკაჲ მრავალი მიიღოს, შენცა კანონი იგი შეუმოკლე.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ მონანული იგი ერისკაცი იყოს და მონაზონებისა სახესა შეიმოსდეს, შეუმოკლე კანონი და ადრე მიეც შენდობაჲ, რამეთუ მოვიდა ჭეშმარიტად სინანულად და ეგულების სიკუდილადმდე შრომაჲ და მოღუაწებაჲ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და სხუათა მათ დიდთა ცოდვათა: კაცისკლვათაჲ და მრუშებისა და მამათმავლობისა და პირუტყუებისაჲ და მწამლველობისაჲ და სხუათა ესევითართა კანონნი ზემოწერილ არიან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა შემძლებელ იყოს წინამძღუარი მისი, უნებლიეთცა მოიყვანოს მონასტრად და უზიარებლობაჲ დასდვას, ვითარცა მრუშებისათჳს განწესებულ არს და სხუაჲ კანონი ყოველი მისცეს და წყლულებაჲ იგი სულისა მისისაჲ განკურნოს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ვინ იპაროს რაჲ და შეინანოს და აღიაროს და ნაპარევი იგი შეაქციოს, მ დღე უზიარებლობაჲ დაიმარხოს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა ნაპარევი იგი ეკლესიისა ჭურჭელი იყოს, ეკლესიისა მკრეხველთა კანონი მიეცემის წყალობით: სამ წელ უზიარებლობაჲ მიეცეს და კანონი სინანულისაჲ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ლმობიერად ინანდეს ბრალეული იგი, სამ წელ შეენდოს.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ დედაკაცი იძულებით განიჴრწნას მამაკაცისაგან, უკუეთუ ჟამსა მას მახლობელ არავინ იყო, რაჲთამცა ჴელი აღუპყრა და დაჰყარა, ქალწული იგი უბრალო არს, ხოლო მაიძულებელი იგი მკლველი არს;
მან	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ იყვნეს კაცნი მახლობელად და არა ჴმა-ყო, არცა უჴმო დედაკაცმან მან, ჩანს, ვითარმედ ინება მან საქმე იგი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ თაგჳ ანუ სხუაჲ რაჲ ქუეწარმავალი შთავარდეს ლაკუასა წყლისასა, ანუ ზეთსა, გინა ღჳნოსა და მსწრაფლ ცნან და განაგდონ, ევლოგიაჲ განცხადებისაჲ შთაასხან და მღდელმან ლოცვაჲ წართქუას და განწმენდილ არს იგი.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა ღჳნოსა მას, ანუ ზეთსა, გინა წყალსა შინა მოკუდეს ქუეწარმავალი იგი და უმეცრებით ჭამონ მისგან ანუ სუან, პირველ ლოცვისა შჳდ დღე არა ეზიაროს, ხოლო სამ დღე წუელაჲ და ღჳნოჲ იმარხოს.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მარხვაჲ თქუენი ნუმცა არს ორგულთა მათ თანა მწვალებელთა, რომელნი იმარხვენ ორშაბათსა და ხუთშაბათსა და შაბათსა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო თქუენ, მორწმუნენო, ხუთთა მათ დღეთა შჳდეულისათა ჴელ-გეწიფების მარხვად და უმეტესად ოთხშაბათსა და პარასკევსა, რამეთუ ოთხშაბათსა უფლისათჳს ბოროტი იგი განძრახვაჲ იქმნა ჰურიათაჲ და პარასკევსა ჯუარს ეცუა უფალი, ამისთჳს განწესებულ არს ორთა მათ დღეთა მარხვაჲ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ერთსა ხოლო შაბათსა ჯერ-არს მარხვაჲ დაფლვისა მის უფლისა, ვითარცა ზემოწერილ არს, რამეთუ მოსეცა ესრეთ განუწესა ერსა მას ისრაჱლისასა ბრძანებითა უფლისაჲთა სამგზის დღესასწაულობად წელიწადსა შინა:
მას	მც.სჯ.კან.A	დღესასწაულსა მას უცომოებისასა, ათოთხმეტითგან პირველისა თჳსა ვიდრე შჳდ დღემდე, უცომოჲსა და ველისყრდელისა ჭამად და მიერითგან აღრაცხვად ერგასის დღჱ და დღესასწაულობად;
იგი	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს აღესრულებიან ჩუენ მიერცა ქრისტეანეთა სამნი მარხვანი წელიწადსა შინა, რომელთა მოასწავებდეს დღესასწაულნი იგი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და უმეტეს სამთა მათ მარხვათა საეკლესიოდ არა ჯერ-არს მარხვისა ქადაგებაჲ, კაცად-კაცადი ხუთთა მათ დღეთა შჳდეულისათა და უმეტესად ოთხშაბათ-პარასკევსა, ვითარცა ძალ-ედვას, იმარხევდინ, ვითარცა წერილ არს კუალად განგებასა შინა მოციქულთასა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ: „ჩუენ, პეტრე და პავლე გამცნებთ თქუენ: მონანი, გინა აზნაურნი შურებოდინ სხუათა მათ დღეთა, ხოლო შაბათსა და კჳრიაკესა მოვიდოდენ ეკლესიად, რაჲთა ისმენდენ სწავლასა ღმრთისმსახურებისასა“.
მას	მც.სჯ.კან.A	შჳდეულსა მას ვნებისასა და შემდგომად აღდგომისა შჳდეულსა ახალ კჳრიაკისასა უქმობაჲ არს, რამეთუ ერთი იგი შჳდეული ვნებისაჲ არს და მეორე აღდგომისაჲ.
მის	მც.სჯ.კან.A	განცხადებად უქმობაჲ არს, რამეთუ მაშინ ნათელ-იღო უფალმან და მამამან და წამა ძედ საყუარელად და სული წმიდაჲ მოვიდა მის ზედა სახედ ტრედისა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო სხუანი იგი დღესასწაულნი: მიგებებაჲ, ფერისცვალებაჲ, ამაღლებაჲ ჯუარისაჲ, რომელ არს ჯუართა პყრობაჲ, ხარებაჲ წმიდისა ღმრთისმშობლისაჲ და მიცვალებაჲ მისი და ღმრთისმშობლის შობაჲ და ტაძრად მოყვანებაჲ და ენკენიაჲ, ესე წმიდათა კრებათაგან დაწესებულ არიან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვინაჲთგან მათ არა იმარხეს, გამოვვარდით სამოთხით და საჴმარ იქმნა მიერითგან მარხვაჲ, ამისათჳს მოვიდა უფალი სოფლად და იმარხა ორმეოც დღჱ, რაჲთა წამალი ცხორებისა გუასწავლოს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	საცნაურ არს უკუე, ვითარმედ ჯერ-არს მარხვაჲ წესიერი სათნოჲ უფლისაჲ, ესე იგი არს უცხო ყოფაჲ თავთა ჩუენთაჲ ყოველთაგან ბოროტთა და ყოვლისაგან ნაყროვნებისა და მთრვალობისა, რაჲთა სთნდეს უფალსა ცხორებაჲ ჩუენი და ღირს-გუყვნეს სასუფეველსა მისსა.
მის	მც.სჯ.კან.A	სხუასა სამრემლოსა მისლვად და სხუასა ეკლესიასა დაწესებად საბრალობელად ებისკოპოსისა მის მაკურთხეველისა მისისა, არამედ ენებოს თუ წარსლვად სამრემლოდ სხჳსა ებისკოპოსისა, თჳსისა ებისკოპოსისა წიგნითა და წამებითა წარვედინ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელმან წესი არა დაიმარხოს, არამედ თჳსითა თავჴედობითა შეურაცხ-ყოს ებისკოპოსი თჳსი და სხუად სამრემლოდ ვიდოდის, ესევითარი იგი აღიჴოცენ მღდელობისგან.
მის	მც.სჯ.კან.A	გარნა თუ უდაბნოს განვიდოდის მონოზონებად და სრულიად იჯმნიდეს სოფლისაგან, მაშინ ებისკოპოსმანცა ლოცვით და კურთხევით წარმგზავნოს და ყოვლადვე არა დააყენოს კეთილისა მის გზისაგან, არამედ თანაშემწე-ეყოს სიტყჳთ და საქმით.
მათ	მც.სჯ.კან.A	კ. უკუეთუ ადგილთა რომელთამე ზედადასხმაჲ იქმნას წარმართთაჲ ანუ სხუაჲ რაჲმე მოიწიოს განსაცდელი და მღდელ-დიაკონნი მათ ეკლესიათანი განიბნივნენ და სხუად სამრემლოდ წარვიდენ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ მადლითა ღმრთისაჲთა გარდაჰჴდეს შიში იგი წარმართთაჲ, ანუ განსაცდელი იგი, რომლისათჳს დაუტევნეს თჳსნი ეკლესიანი, დასცხრეს, თჳსთავე ეკლესიათა ვამცნებთ მიქცევად.
მის	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ებისკოპოსი, რომელმან სხჳსა ებისკოპოსისა ხუცესი, ანუ დიაკონი, თჳნიერ წამებისა ებისკოპოსისა მის შეიწყნაროს, კანონსა და ბრალსა ქუეშე არს.
მათ	მც.სჯ.კან.A	გარნა ვითარცა მნათობთა მათ ეკლესიისათა თარგმნეს და მათისა მის თქუმულისა მეცნიერებითა აჩუენებდენ თჳსსა გულისჴმის-ყოფასა, ვიდრეღა თავისა მიერ თჳსისა შემზადებულთა მოძღურებათა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ სწავლათაგან წმიდათა მათ მამათა მოვალს ერი იგი მორწმუნე მეცნიერებად სათნოებათა და განკრძალვად უჯეროთა საქმეთაგან, რაჲთა განეყენნენ ყოვლისაგანვე ცოდვისა და ჰმონებდენ უფალსა მოქალაქობითა კეთილითა, რაჲთა მიემთხჳვნენ ცხორებასა საუკუნესა.
მის	მც.სჯ.კან.A	კბ. არა ჴელ-ეწიფების ებისკოპოსსა სხჳსა ებისკოპოსისა სამრემლოსა ქალაქსა ანუ სოფელსა საეროდ მოძღურებად, ანუ კურთხევად ხუცისა, გინა დიაკონისა უნებლად ებისკოპოსისა მის ადგილისა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ გულსმოდგინედ განეყენნენ ბრალთა მათ, რომელთათჳს მადლისა მისგან მღდელობისაგან აღიჴოცნეს და სინანული მოიგონ, ზიარებისაგან არა განეყენნენ, არამედ წიგნის მკითხველთა წესსა იყვნენ.
მათვე	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა შემდგომად მღდელობისაგან აღჴოცისა კუალადცა მათვე ცოდვათა ერეოდინ, უზიარებლობაჲცა დაესაჯოს და სრულიად ერისკაცთა თანა შეირაცხნენ და ყოვლადვე მოწესეობისაგან განეყენნენ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	არამედ ქრთამისათჳს და საფასისა, ესე-ვითარი იგი მღდელთმოძღუარი, გინათუ კათალიკოზი, გინათუ ებისკოპოსი აღიჴოცენ მღდელთმოძღუარებისაგან.
მის	მც.სჯ.კან.A	და მის მიერ ქრთამითა და საფასითა კურთხეული იგიცა აღიჴოცენ მღდელობისაგან.
მის	მც.სჯ.კან.A	და რომელნიცა შუამდგომელ და მომატყუებელ ესევითარისა მის უწესობისა იყვნენ – იგინიცა, უკუეთუ მღდელნი იყვნენ, აღიჴოცებიან, უკუეთუ მონაზონი ანუ ერისკაცნი იყვნენ, ეკლესიით განისხმიან,
იგი	მც.სჯ.კან.A	კდ. უკუეთუ ვინ მღდელთმოძღუარმან ქრთამითა და საფასისა მიღებითა აკურთხოს ებისკოპოსი, ანუ ხუცესი, ანუ დიაკონი, ანუ რომელიცა მოწესეთაგანი და სასყიდლის სავაჭრო-ყვის უსყიდელი იგი მადლი და არა სათნოებისათჳს მისცეს მღდელობაჲ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	აღიჴოცენ მღდელობისაგან საფასით კურთხეული იგი და მაკურთხეველიცა მისი და განიკუეთენ სრულიად ზიარებისაგან, ვითარცა სჳმონ მოგჳ განიკუეთა ჩემ მიერ პეტრეს მოციქულისა“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რაჲ არს საქმე იგი, რომლისათჳს ამას ვიტყჳ?
მათგან	მც.სჯ.კან.A	იტყჳან ვიეთნიმე, თუ თქუენგანნი ვინმე ებისკოპოსნი აკურთხევდენ რაჲ მღდელთა, მიიღებენ მათგან საფასესა და არა ქრთამ ანუ საფასედ სახელ-სდებენ, არამედ რეცა პატიოსანსა რასმე სახელსა უწესენ ევლოგიად.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ესე უძჳრესი არს, რამეთუ უკუეთუ ვინმე ბოროტსა სახითა კეთილისაჲთა იქმოდის, ორკეცისა ტანჯვისა ღირს არს, რამეთუ იქმს ბოროტსა და სახესა მას, გინა სახელსა კეთილისასა იჴმარებს შემწედ თჳსისა ცოდვისა.
მისა	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ არა აკრბეს, სამართალ არს თქმად მისა მიმართ, რომელი საფასესა მას მიიღებდეს, რაჲ-იგი ჰრქუა პეტრე მოციქულმან სჳმონს, რომელსა-იგი ენება საფასითა მოსყიდაჲ მადლისა მის სულისა წმიდისაჲ,
მას	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ: „ვეცხლი შენი შენთანავე იყავნ წარსაწყმედელად შენდა, რამეთუ ნიჭსა მას ღმრთისასა ჰგონებ ფასითა მოპოვნებად“.
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ უსუბუქეს იყო უსწავლელისაჲ მის უმეცრებით თხოვაჲ საფასით მადლისაჲ მის, ვიდრეღა აწ რომელნი მეცნიერებით ჰყიდდენ ნიჭსა ღმრთისასა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ნიჭი იგი, რომელი შენ, ჵ კაცო უგუნურო, უსასყიდლოდ მიიღე, უკუეთუ სასყიდლად მიჰყიდდე, გამოეჴუები მადლისა მისგან, ვითარმცა ეშმაკისადამცა მისყიდულ იყავ, რამეთუ ვეცხლის საფარდულ-ჰყოფ ეკლესიასა, სადა-იგი რწმუნებულ არს ჩუენდა ჴორცი და სისხლი ქრისტესი.
მას	მც.სჯ.კან.A	ჰგონებენ თუ არა არს ცოდვაჲ, უკუეთუ ჟამსა მას კურთხევისასა არა მიიღონ საფასე იგი, არამედ შემდგომად კურთხევისა მიეცეს;
მის	მც.სჯ.კან.A	არამედ ესე ერთი არს, გინათუ პირველ მიიღოს, გინათუ – შემდგომად, ქრთამ ეწოდების, რომელი მის პირისა და მის საქმისათჳს მიეცეს.
მით	მც.სჯ.კან.A	გევედრები უკუე ესევითარი შემოსავალი და უფროჲსღა გზაჲ გეჰენიად მიმყვანებელი განიშორეთ თქუენგან და განიოტეთ და ნუ შეაგინებთ ჴელთა თქუენთა უჯეროჲთა მით შესაძინელითა
მას	მც.სჯ.კან.A	ესე საქმენი ვეცხლისმოყუარებისაგან იქმნებიან, ხოლო ვეცხლისმოყუარებაჲ ძირი არს ყოველთა ბოროტთა და ეწოდების მას კერპთმსახურება.
მით	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე მცირედისა ვეცხლისათჳს ნუვინ აღირჩევს კერპთმსახურებასა უფროჲს ქრისტეს მსახურებისა, ნუცამცა კუალად ჰბაძავს იუდას და საფასისა მიღებითა მით განსცემს მეორედ უფალსა, რომელი-იგი ერთგზის ჩუენთჳს ჯუარს ეცუა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა არა აკალდამა იწოდნენ ადგილნი იგი და ჴელნი ესევითართა მათ ნაყოფთა შემწყნარებელნი“.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელმან უგულებელ-ყოს წესი ესე და კანონი და ქრთამითა და საფასითა აკურთხოს ებისკოპოსი ანუ მღდელი, ზემოწერილსა მას კანონსა თანამდებ არს მაკურთხეველიცა და რომელი ქრთამითა იკურთხოს, ორნივე უღირს არიან და აღჴოცილ მღდელობისაგან.
მისთჳს	მც.სჯ.კან.A	კე. ნუმცა ვის ჴელ-ეწიფების ებისკოპოსსა, ანუ ხუცესსა, ანუ დიაკონსა, რაჲთამცა აზიარა ვის უხრწნელი ჴორცი და სისხლი ქრისტესი და ზიარებისა მისთჳს მოიღომცა მისგან ვეცხლი, ანუ სხუაჲ რაჲმე ნიჭი,
მას	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ არა ისყიდების მადლი ქრისტესი, არცა საფასისა მიღებითა სიწმიდესა მას სულიერსა მივცემთ, არამედ რომელნი ღირს იყვნენ ზიარებასა, მას უსასყიდლოდ ვაზიარებთ.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა იპოოს ვინ მოწესეთაგანი, რომელ წმიდისა ზიარებისათჳს ფასსა რასავე მიიღებდეს, აღიჴოცენ ვითარცა მობაძავი სიმონისი, რომელი ვეცხლითა ჴელ-ჰყოფდა სყიდად მადლსა მას სულისა წმიდისასა და ემხილა მოციქულისა პეტრეს მიერ.
მას	მც.სჯ.კან.A	არამედ ქორწილსაცა თუ მოწესეთაგანი ვინმე იწოდოს და მივიდეს პურის ჭამად, ვინაჲთგან მგოსანნი და მსახიობელნი და მომღერალნი შემოიყვანნენ, უჴმს მოწესესა მას აღდგომაჲ და სახედ თჳსად წარსლვაჲ, რამეთუ ესრეთ განწესებულ არს წმიდათა მამათაგან.
მის	მც.სჯ.კან.A	კზ. ესეცა წესი არს პირველთა კრებათა მიერ დაწესებული უკუეთუ ეკლესიასა რომელსაცა აქუნდენ აგარაკნი ანუ სოფელნი, არავის ჴელ-ეწიფების წარღებად ეკლესიისა მისგან, უფროჲსად უკუეთუ ოცდაათ წლამდე უფლებულ იყოს მის აგარაკისა და ეკლესიაჲ იგი მიუმძლავრებელად.
მის	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა შინაგან, ოცდაათისა წლისა იქმნას რაჲ მის შორის იჭჳ და ცილობაჲ, ჴელ-ეწიფების მოჭრტინავთა მათ, რომელნი იჩემებდენ აგარაკსა მას, ჭრტინვად წინაშე კრებისა ებისკოპოსთაჲსა მის სამრემლოჲსა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა გამოიძიონ ჭეშმარიტი და დაამტკიცონ იგი, გინათუ ეკლესიასა მას შესწევდეს ჭეშმარიტებაჲ, გინათუ მოჭრტინავსა.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელმან ესევითარი რაჲ უწესო სამკაული შეიმოსოს, შჳდეულსა ერთსა განეყენოს ზიარებისაგან და ნუღარამცა შეიმოსს უწესოსა მას სამოსელსა საერისკაცოდ დაწესებულსა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	კთ. გუესმა, თუ რომელთამე ეკლესიათა ჩვეულებაჲ ქმნილ არს და ჟამსა ახალყურძნობისასა მოიღიან რაჲ ეკლესიას ყურძენი, მიიღიან მღდელთა და შეურიან იგი წმიდასა მას ბარძიმსა ჴორცსა თანა და სისხლსა ქრისტესსა და აზიარიან ერსა ორივე ზოგად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ წმიდასა ზედა საკურთხეველსა არარაჲ ვის სხუაჲ ჴელ-ეწიფების შეწირვად გარნა პური იგი შესაწირავისაჲ და ღჳნოჲ წყლითა განზავებული,
მას	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ საკურთხეველსა წმიდასა მას ტრაპეზსა არარაჲ სხუაჲ დაეგების, გარნა პური იგი შესაწირვისაჲ და ღჳნოჲ წყლითა განზავებული და ზეთიმცა მიეცემის აღსანთებელად და საკუმეველი კუმევად ჟამსა მას წმიდისა მის საიდუმლოჲსასა“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ყურძენი ახალი და თესლი ეკლესიას მიიღონ და აკურთხონ იგი მღდელთა გარეგან საკურთხეველისა და მისცენ ერსა სამადლობელად ღმრთისა, მომცემელისა მის კეთილთაჲსა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ამათ უკუე ესევითარისა შეთქმულებისა მოქმედთა ვამცნებთ და განუწესებთ, რაჲთა არღარა მკჳდრ იყვნენ მეუღლეთა მათ თჳსთა თანა ყოვლადვე, რაჲთა შეთქმულებაჲ იგი მათი სრულ იყოს.
მის	მც.სჯ.კან.A	ლა. რომელნი სახლთა შინა აღშენებულთა ეგუტერთა ჟამისმწირველნი ხუცესნი იყვნენ, ნებითა და განგებითა ებისკოპოსისა მის ადგილისაჲთა იქმოდინ ამას, ხოლო თჳნიერ მისისა განგებისა არა ჴელ-ეწიფების ქმნად.
მას	მც.სჯ.კან.A	ლბ. ესე საქმე გუეუწყა ჩუენ, ვითარმედ ქუეყანასა მას სომხეთისასა ღჳნოსა წყლითა განუზავებელსა შესწირვენ უსისხლოსა მას შესაწირავსა ჟამისწირვისასა და სხუაჲ არს უკუე კუალად ძუელი წვალებაჲ,
მით	მც.სჯ.კან.A	არცა თჳნიერ ღჳნისა წყლითა ოდენ, რამეთუ ყოველთა წმიდათა ესრეთ განაწესეს აღსრულებაჲ ჟამისწირვისაჲ: პურითა მით შესაწირვისაჲთა და ღჳნითა, რომელი წყლითა განზავებულ იყოს,
იგი	მც.სჯ.კან.A	შეჩუენებულ იყავნ ესევითარი იგი გმობაჲ და მეტყუელი იგი მისი.
მის	მც.სჯ.კან.A	სახედ პატიოსნისა მის გუერდისაგან მჴსნელისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს ღმრთისა გარდამოცემულისა მის სისხლისა და წყლისა, და რომელი-იგი განმაცხოველებლად ყოვლისა სოფლისა გარდამოჴდა და საჴსრად ცოდვათა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ესე წესი არს ყოველთავე ეკლესიათა, რომელთა შინა მნათობნი იგი სულიერნი გამოჩნდეს.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ბასილი კესარიელ მთავარებისკოპოსმან, რომლისა დიდებაჲ და ქებაჲ ყოველსა სოფელსა განეფინა, აღწერა წმიდაჲ ჟამისწირვაჲ და ესრეთ განაწესა წყლითა განზავებად ზედაშისა მის ღჳნისა და ესრეთ შეწირვად
მას	მც.სჯ.კან.A	და წმიდამან იოვანე, სამეუფოჲსა ამის ქალაქისა მღდელთმოძღუარმან, წმიდასა მას ეკლესიასა თჳსსა ესრეთვე დააწესა, რაჲთა განზაონ ღჳნოჲ წყლითა და ეგრეთ შეწირონ წმიდასა საკურთხეველსა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს ჩუენცა ამას წესსა შეურყეველად დავიმარხავთ და განჩინებით ვიტყჳთ: უკუეთუ ვინმე ებისკოპოსმან ანუ ხუცესმან არა განზაოს ღჳნოჲ წყლითა და ეგრეთ შეწიროს უხრწნელი იგი შესაწირავი, ა-მცა-ჴოცილ არს,
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ გარდამავალი არის წესისა მის წმიდათა მოციქულთა და მამათასა და არა სრულებით ჰყოფს ქადაგებასა მას საიდუმლოჲსა მის საღმრთოჲსა.
მას	მც.სჯ.კან.A	ლგ. ესეცა გუეუწყა, ვითარმედ ქუეყანასა მას სომხეთისასა და სხუათა რომელთამე სოფელთა გალობასა მას „წმიდაო ღმერთოჲსასა“ ამას დაურთვენ: „წმიდაო უკუდაო, რომელი ჯუარს ეცუ ჩუენთჳს, შეგჳწყალენ ჩუენ“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	რომელი-ესე ენასა მათსა „ხაჩეცარ“ ითქუმის, რომელ-ესე წმიდათა მათ მამათა მიერ ქალკიდონს შეკრებულთა მომპოვნებელისა მის და გამომეტყუელისა თანა განიდევნა საღმრთოჲსა მის გალობისაგან,
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ უცხო იყო წესისაგან ღმრთისმსახურებისა და შეიჩუენა ესევითარისა მის სიტყჳსა მეტყუელი პეტროზ მკაწრველი, მწვალებელი, რამეთუ მეოთხე პირი შემოიღო და თჳსაგან განყო ძე ღმრთისაჲ, რომელი-იგი არს გუამოვანი ძალი მამისაჲ, და თჳსაგან ჯუარცუმული იგი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	თქუა, ვითარმცა სხუაჲ იყო ძლიერი იგი და სხუაჲ იყო ჯუარცუმული.
მან	მც.სჯ.კან.A	ანუ თუ ვნებულად შეჰრაცხა ბოროტმან მან წმიდაჲ სამებაჲ და ჯუარცუმად თქუა ძისა თანა მამაჲ და სული წმიდაჲ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ სამწმიდა არსობითა სამგუამოვნებასა ღმრთეებისასა გუაუწყებენ წმიდანი იგი სერაბინნი და ერთითა მით უფლებითა ერთსა მას წმიდისა სამებისა არსებასა და მეუფებასა გამოსახვენ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე სახედ არს გალობაჲ ესე „წმიდაო ღმერთოჲსა“ წმიდისა მის და სამგუამოვნისა სამებისა მიმართ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	იტყჳს უკუე გრიგოლ ღმრთისმეტყუელი, ვითარმედ: „ესრეთ არს წმიდაჲ იგი წმიდათაჲ, რომელსა სერაბინნი დაეფარვიან და შიშით ადიდებენ სამწმიდა არსობითა, რომელი-იგი ერთად შეკრბების უფლებად და ღმრთეებად“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და წმიდათა მათ ექუსას ოცდათთა მამათა, რომელნი შეკრბეს ქალკიდონს, სულისა მიერ წმიდისა განათლებულთა, ესრეთ ჴმა-ყვეს, ვითარცა ერთითა პირითა სამგზის „წმიდაო ღმერთო, წმიდაო ძლიერო, წმიდაო უკუდაო, შეგჳწყალენ ჩუენ“.
მის	მც.სჯ.კან.A	და უკუეთუ ვინ იკადროს ესევითარისა მის სიტყჳსა „წმიდაო ღმერთოჲსა“ გალობასა შერთვად ეკლესიასა შინა – ანუ სადაცა – შეჩუენებულმცა არს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და უკუეთუ მღდელობისა წესსა შინა იყოს გარდამავალი იგი მართლმადიდებლობისა წესსა, აღიჴოცენ მღდელობისაგან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ლდ. და ესეცა გუესმა, თუ იქნების სომხეთის ქუეყანასა, რომელ მღდელობად მათ ოდენ განაწესებენ, რომელნი ნათესავთაგან მღდელთაჲსა იყვნენ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ჩუენ განვაწესებთ, ვითარმედ არა ჯერ-არს ნათესაობისათჳს მოყვანებად მღდელობად, არამედ ღირსებისა მის კაცისა მისთჳს, ვითარცა არს წესი წმიდათა კანონონთაჲ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	არამედ მიეცინ ყოველივე სამარხველად ხუცესთა მისივე საებისკოპოსოჲსათა ვიდრემდის სხუაჲ ებისკოპოსი დადგეს და მიიღოს საჴმარი იგი და აჴმაროს თჳსსა ეკლესიასა.
მას	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა არა იპოვნენ ხუცესნი მას საებისკოპოსოსა, კათალიკოზმან წარუგებლად დაჰმარხოს ყოველივე და ოდეს ებისკოპოსი იკურთხოს, მიუთუალოს მას დაუკლებელად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ლვ. არა ჴელ-ეწიფების ებისკოპოსსა, რაჲთამცა მიანიჭა პატივი იგი ებისკოპოსობისა ძმასა თჳსსა, ანუ ძესა, ანუ ძმისწულსა, ანუ სხუასა ვის თჳსებით მახლობელსა
მას	მც.სჯ.კან.A	და აკურთხამცა იგი ებისკოპოსად, რომელი მას ენებოს, რამეთუ ებისკოპოსობაჲ მკჳდრობით მიცემად ვისამე არა ჯერ-არს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა ესე ვინ ქმნას და თჳსობისათჳს აკურთხოს ებისკოპოსად თჳსი, მისი კურთხევაჲ იგი მისი შეუწყნარებელ არს და მაკურთხეველი იგი კანონსა შევარდების უზიარებლობისასა.
მას	მც.სჯ.კან.A	ლზ. დავამტკიცებთ კანონსა მას განწესებულსა წმიდათა მათ რნ მამათა, რომელნი შეკრბეს კოსტანტინეპოლეს და ქლ მამათა, რომელნი შეკრბეს ქალკიდონს, რომელი-იგი იტყჳს, რაჲთა: „საყდარსა კოსტანტინეპოლისასა სწორი პატივი აქუნდეს საყდარსა თანა ჰრომისასა.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ყოველთავე საეკლესიოთა წესთა შინა პატრიარქი კოსტანტინეპოლისაჲ მეორე იყოს პაპისა მის ჰრომაელისა, ეგრეთვე სხუანი იგი პატრიარქნი თჳსსა წესსა ზედა: იერუსალჱმელი და ალექსანდრიელი და ანტიოქელი“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ლჱ. მრავალგზის იქმნნეს მძლავრებანი წარმართთანი და მრავალნი ქალაქნი დაიპყრნეს და ამის ჯერისათჳს ვერ ჴელ-ეწიფა ებისკოპოსთა ესევითართა მათ ქალაქთასა მისლვად ეკლესიათა თჳსთა, არამედ იკურთხნეს რაჲ, ვერ უძლეს ყოვლადვე საყდართა თჳსთა დაჯდომად.
მათ	მც.სჯ.კან.A	პირველითგანცა უკუე განწესებულ არს და ჩუენცა განვაწესებთ, რაჲთა ქალაქთა მათთჳს კურთხეულთა ებისკოპოსთა, დაღაცათუ საყდართა მათ თჳსთა დაჯდომად არა ჴელ-ეწიფა მძლავრებისაგან წარმართთაჲსა, არამედ პატივი იგი მღდელთმოძღურობისა აქუნდინ შეუცვალებელად
მის	მც.სჯ.კან.A	არამედ გინათუ აღესრულოს ებისკოპოსი, გინათუ სიცოცხლესა იჯმნას მღდელთმოძღურებისაგან კათალიკოზმან და სხუათა მღდელთმოძღუართა და მღდელთა გამოირჩიონ ღირსი, გინათუ თჳსი იყოს პირველყოფილისაჲ მის, გინათუ უცხოჲ და იგი აკურთხონ.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უწყებულ იყავნ, ვითარმედ ესე ნეტარი იოვანე მმარხველი უკუანაჲსკნელ იყო უფროჲს ყოველთა მათ, რომელთა რჩულისკანონისა წესნი აღწერნეს.
მას	მც.სჯ.კან.A	და ესე ღმრთისა მიერ სახიერისა მოეცა მას მადლი და აწ ყოველნი მოძღუარნი ამას წესსა ზედა განჰკანონებენ შეცოდებულთა.
მის	მც.სჯ.კან.A	და არავინ საბრალობელ იქმნების, არამედ ჰპოებენ შენდობასა წყალობითა სახიერისა მის და მრავალმოწყალისა ღმრთისაჲთა.
მით	მც.სჯ.კან.A	სახიერი და კაცთმოყუარე და მრავალმოწყალე ჭეშმარიტი ღმერთი და მაცხოვარი ჩუენი იესუ ქრისტე აურაცხელითა მით სიტკბოებითა მისითა მარადის ქველისმოქმედებათა მისთა აჩუენებს და წყალობასა მისსა დაუცხრომელად უხუებით მოჰფენს ჩუენ ზედა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვქადაგებდეთ დიდებულებათა სახიერებისა მისისათა და სასმენელ-ვყვნეთ ძლიერებანი და ქებულებანი სიტკბოებისა და მოწყალებისა მისისანი, და გამოუთქუმელი იგი სულგრძელებაი კაცთმოყუარებისა მისისაჲ, რომელსა აჩუენებს აურაცხელთა მათ და გარდარეულთა ცოდვათა ჩუენთა ზედა.
მით	მც.სჯ.კან.A	ლთ. დატეობაჲ შფოთთა და ამბოხებათა სოფლისათა და ჯმნაჲ შუებათაგან ამის წარმავალისა საწუთროჲსათა და წესითა მით მონაზონებისაჲთა მონებაჲ ქრისტესი და წარმავალთა წილ მოგებაჲ წარუვალთა მათ კეთილთაჲ დიდად საქებელ არს და მომატყუებელ ცხორებისა საუკუნოჲსა.
მის	მც.სჯ.კან.A	გარნა ჯერ-არს კრძალულებით აღსრულებად კეთილისა მის საქმისა, რაჲთა არა უჟამოდ და უწესოდ შევიწყნარებდეთ, რომელნი-იგი მოვიდოდინ მონაზონებისა წესსა, არამედ ვითარცა პირველთაცა მამათა განუწესებიეს, ამიერითგანცა ეგრეთ ვიქმოდით,
მას	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა აღსაარებასა მას და გამორჩევასა მონაზონებისასა მაშინ შევიწყნარებდეთ, ოდეს ცნობიერსა ჰასაკსა იყოს მონაზონებად მომავალი იგი: იყავნ უკუე ჰასაკი იგი ნუ უდარეს ათისა წლისა, ხოლო წინამძღურისა მის განგებასა ზედა იყავნ,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რაჲთა სიყრმითგანვე მიიღოს ვითარცა საბეჭდავი სახე იგი მოწესეობისაჲ, და ჩუეულებაჲ კეთილისა მოღვაწებისაჲ დაემტკიცოს მის თანა და არღარა დროება ეცეს ჩუეულებათა სოფლისათა მავნებელთა სულისათა დაყოვნებად მის თანა ამას ზედა არა ბრალეულ ვართ,
მათთჳს	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე, დაღაცათუ ქალწულთა მათთჳს დიდმან ბასილი მეათჩჳდმეტესა წელსა თქუა შერაცხვაჲ, ხოლო ჩუენ მონაზონებად მომავალთა მეათით წლითგან განვაწესებთ შეწყნარებად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ იყოს შემვედრებელი იგი და წინამძღუარი სულიერი, აღზარდოს იგი სიწმიდითა და შიშითა ღმრთისაჲთა და ყოს ჭურ სათნოებისა, ნუმცა უდბად და გარეწარად ექცევის,
მათ	მც.სჯ.კან.A	უჴმს მათ პირველად შესლვაჲ მონასტერსა და სწავლაჲ წესსა მონაზონებისასა და სამ წელ მორჩილებად წინამძღუარსა მას და მოძღუარსა და სულიერსა ყოვლითა მორჩილებითა და სიმდაბლითა.
მისსა	მც.სჯ.კან.A	და მერმე, უკუეთუ წადიერებაჲ დაადგრეს გულსა მისსა და წინამძღუარი იგი ეწამოს, ლოცვითა და წამებითა მისითა დაჯდეს სენაკსა სხუასა ერთსა წელიწადსა.
მას	მც.სჯ.კან.A	და მერმე ოდეს გულსავსე იქმნას წინამძღუარი იგი, ვითარმედ არა კაცთმოთნებისათჳს, ანუ ცუდისა ზუაობისა ჴელ-ჰყოფს საქმესა მას, არამედ ჭეშმარიტად შიშისათჳს და სიყუარულისა ქრისტესისა წადიერ არს დაყუდებად,
მის	მც.სჯ.კან.A	და ეგრეთცა წამებითა და კურთხევითა წინამძღუარისა მის ანუ ებისკოპოსისა მის ქუეყანისა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა თჳნიერ ესევითარისა განგებისა და მიზეზისა ჴელ-ყოს სადაყუდებულოჲსა მისგან თჳსითა ნებითა გამოსლვად, ესევითარი იგი უნებლიეთ მუნვე შეიყენენ და მარხვითა და ლოცვითა უწესობაჲ მისი განკურნონ და ასწაონ სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ,
მას	მც.სჯ.კან.A	მა. ვიეთნიმე მონაზონნი სახელ-სდებენ თავთა თჳსთა მეუდაბნოედ და შემოსილნი ძაძითა და თავუპარსველნი ვლენ ქალაქთა შინა, შორის ერისკაცთა და შორის დედათა, და წესსა მას თჳსსა საკიცხელ-ჰყოფენ,
მის	მც.სჯ.კან.A	ამათ უკუე მოქმედთათჳს საქმისა ამის ესრეთ განვაწესებთ: უკუეთუ ჯერ-უჩნდეს მოპარსვაჲ თმაზრდილობისაჲ მის და სხუათა მონაზონთა სახისა შემოსაჲ, შევიდენ მონასტერთა და სხუათა ძმათა თანა შეირაცხნენ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა სქემოსანსა შეემთხჳოს დაცემაჲ იგი, მრუშებისა კანონსა თანამდებ არს.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო სულიერთა მათ მოძღუართა, რომელთა აღსაარებაჲ იგი შეცოდებულისაჲ შეიწყნარონ, ვითარცა იხილონ სინანული მისი და შემუსრვილებაჲ და გლოვაჲ, ანუ თუ ულმობელობაჲ და გულფიცხელობაჲ და უნანელობაჲ, ჴელ-ეწიფების შემოკლებაჲცა კანონისაჲ და განგრძელებაჲ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ ვიეთმე აღთქუმაჲ იგი მონაზონებისაჲ უარყონ და სოფლისავე ამბოხებათა და ცოდვათა მიიქცენ,
მასვე	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ინებონ კუალად სინანული, მასვე წესსა მონაზონებისასა მოვიდენ და იგივე სახე შეიმოსონ და ეგრეთ აღსარებითა და ცრემლითა და მოღუაწებითა შეინანნენ ცოდვანი მათნი და აღთქუმისა მის უარის-ყოფაჲ.
მის	მც.სჯ.კან.A	და ესრეთ მიემთხჳნენ წყალობასა სახიერისა მის და მრავალმოწყალისა ღმრთისაგან, რომელსა არა ჰნებავს სიკუდილი ცოდვილისაჲ, არამედ მოქცევაჲ და სინანული.
მის	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა ესევითარი რაჲმე თანა-წარუვალი მიზეზი იყოს, წამებითა და კურთხევითა წინამძღურისა და სულიერისა მის დედისაჲთა ქმნან განსლვაჲ იგი.
იგინიცა	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე მონაზონნი, რომელნი მონასტერთა შინა იყვნენ, უკუეთუ საქმე რაჲმე საჭიროჲ დავარდეს, რომელი აიძულებდეს მონასტრით განსლვად, იგინიცა ლოცვითა და კურთხევითა მამასახლისისაჲთა განვიდენ.
მას	მც.სჯ.კან.A	მე. ნუცამცა სამამოსა მონასტერსა დედაკაცი, ნუცა სადედოსა მონასტერსა მამაკაცი დადგების ღამით, რაჲთამცა სადგურ-ყო მონასტერსა მას შინა,
მის	მც.სჯ.კან.A	და რაჲცა მუნ შეწირულ იყოს, ანუ აგარაკები, ანუ კუმაში, იყოს მარადის დამარხულ მონასტრისა მის.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ ვინ ესე საქმე ქმნას და მონასტერი კუალად საერისკაცოდ შეცვალოს, ანუ მონასტრისა წინამძღურად ერისკაცი დაადგინოს, მამათაგან დაწესებულსა მას კანონსა ქუეშე არს.
მათგან	მც.სჯ.კან.A	მზ. წმიდათა მოციქულთა კანონსა შინა წერილ არს და ჩუენცა ვიტყჳთ: ებისკოპოსი, გინა ხუცესი, გინა დიაკონი, გინათუ კერძოდიაკონი უკუეთუ სიმღერათა და მთრვალობათა შეექცეს, ანუ დასცხერინ და იჯმენინ საქმეთა მათგან უჯეროთა, ანუ აღიჴოცენ მღდელობისაგან.
მათგან	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ერისკაცი მორწმუნე ესევითართა საქმეთა შექცეული, ანუ დასცხერინ და წესიერად იქცეოდინ, უკუეთუ არა დასცხრეს უწესობათა მათგან, განეყენენ ზიარებისაგან, ვიდრემდე წესიერი ცხორებაჲ მოიგოს, რამეთუ წმიდაჲ მოციქული პავლე იტყჳს,
მათ	მც.სჯ.კან.A	ყოვლითურთ უკუე უჯერო არიან და უწესო ქრისტეანეთათჳს სიმღერანი და მგოსნობანი და სახიობანი და ესევითართა მათ ჴმათა საეშმაკოთა სმენანი ბარბითებისა და ორძლებისა, ებანთა და სტჳრთა და წინწილათა და მროკვალთა და მომღერალთა ხედვანი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა კანონნი ესე ვინმე შეურაცხ-ყოს და ესევითართა ბოროტთა საქმეთა მისცეს თავი თჳსი, უკუეთუ მღდელი იყოს, აღიჴოცენ მღდელობისაგან, უკუეთუ მონაზონი იყოს ანუ ერისკაცი, უზიარებელ იქმნას, ვიდრემდე საეშმაკოთა მათ საქმეთაგან იჯმნას.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ვითარმედ რომელთამე სოფელთა მიიქუმენ ვინმე ყრმათა წმიდისა ნათლისღებისაგან და შემდგომად ამისა იქმნეს დედათა მათ ყრმათაჲსა დაქურივებაჲ და იქორწინებენ ამქუმელნი იგი თჳსთა მათ სჳნდიკნოზთა.
მის	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა იპოოს ვინ უჯეროჲსა ამის საქმისა მოქმედი, თანამდებ არს პირველად, რაჲთა უეჭუელად განეყენოს ურჩულოჲსა მის ქორწინებისაგან მერმე კანონსა მას მსიძავთასა აღსრულებად თანამდებ იყოს.
მის	მც.სჯ.კან.A	არცა ასული თუ იყოს სჳნდიკონოზისაჲ მის, ანუ ასულისწული, ჴელ-ეწიფების ქორწინებაჲ სჳნდიკონოზსა მას, რამეთუ ესე საქმე უჯერო არს .
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ორკერძოვე სიტყუაჲ სარგებელისაჲ შეჰმზადა, რამეთუ სახელისდებაჲ ბილწთა საქმეთაჲ არა ჯერ-იჩინა, რაჲთა არა შეამწიკულოს აღწერილი იგი წიგნი უჯეროჲთა მით სახელებითა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და ზოგადითა სიტყჳთა მათ ყოველთა უჯეროთა საქმეთა არაწმიდებად უწოდა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და შემოკლებულითა სიტყჳთა ურჩულონი იგი ქორწინებანი მოასწავნა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო არა განცხადებულად გამოჩინებითა მათ საქმეთაჲთა მრავალნი უმეცრებით ბოროტთა საქმეთა შთავარდებიან, ამისთჳს ჯერ-ვიჩინეთ ცხადად-რე ამათ საქმეთათჳს განწესებად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა განწესებულ არს მეძავთათჳს, კანონი აღასრულონ და ურჩულოჲ იგი ქორწინებაჲ მყის განიშორონ.
მათგან	მც.სჯ.კან.A	ვითარ-იგი მეუდაბნოეთა და მძოვართა არა იპოებინ მღდელი, და თავით თჳსით ეზიარნიან ნაწილსა მღდელთაგან მიცემულსა, ხოლო კაცრიელთა ადგილთა, სადა მღდელნი არიან, მათგან ეზიარებოდინ ყოველნი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ესევითარი იგი შჳდეულსა ერთსა უზიარებელ იქმნას, რაჲთა ისწაოს არა უფროჲს ბრძნობად უმეტეს წესისა მის.
მას	მც.სჯ.კან.A	საცნაურ არს უკუე, ვითარმედ რომელი უკეთურსა მას შეესაკუთროს, ერთობასა ჰყოფს მის თანა ბაძვითა მით მისითა.
მის	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე რომელნი ეშმაკეულობასა იჩემებენ და ღონისძიებით სახეთა სიბოროტისა მისისათა ჰბაძვენ, მსგავსნი არიან მისისა მის სიხენეშისანი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ჯერ-არს უკუე ესევითართაჲ მათ ფიცხლად განკანონებაჲ და მარხვისა ფრიადისა და ყოვლისავე მოღუაწებისა სიფიცხესა შეყვანებად, ვითარცა წეს არს ჭეშმარიტითა ეშმაკეულთა ყოფად, რაჲთა იწუართნენ და განაყენნენ საეშმაკოჲსა მის ღონისაგან.
მის	მც.სჯ.კან.A	ნბ. ეკუტერთა, რომელნი არიან სახლთა შინა, არა ჯერ-არს ნათლის-ცემაჲ ახალ მონათლისაჲ, არამედ რომელთა ენებოს წმიდისა მის ნათლის-ღებისა ღირსყოფად, კათოლიკე ეკლესიათა მივიდენ და მუნ მიიღონ ნიჭი იგი დიდებული, რამეთუ ესე არს წესი წმიდათა მამათა მიერ დადებული.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ნგ. რომელნი მისანთა და გრძნეულთა მიმართ მივიდენ, ანუ რომელთა იგი ლეგეონ და ასისთავ ეწოდების, და მათგან ეძიებდენ ცნობად საქმეთა, რომელთა ენების უწყებად და მათა მიმართ დადვან სასოებაჲ თჳსი, ექუს წელ უზიარებელ იყვნენ.
მის	მც.სჯ.კან.A	და რომელთა-იგი ღრუბელთა მაოტებელ ეწოდების და რომელნი შეჰლოცვენ და ქერთა მყრელნი და ბეჭისა მხედველნი და ყოველნი ესევითარნი საცთურნი საეშმაკონი არიან და ესევითართა საქმეთა მოქმედნი კანონსა შევიდენ უზიარებლობისასა, ვითარცა განაწესოს ადგილსა მის ებისკოპოსმან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ კულა არა მოიწყუედდენ ეგევითართა მათ საეშმაკოთა საქმეთა, სრულიად განიდევნენ ეკლესიისაგან, ვითარცა წმიდათა მამათა კანონნი განაჩინებენ, რამეთუ: „რაჲ ზიარებაჲ არს ნათლისა და ბნელისაჲ?
იგი	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ ერისკაცნი იყვნენ, განიკანონნენ, რამეთუ წერილ არს წიგნსა მეფეთასა: „და უშენა მანასე ბომონი მჴედრობასა ცისასა, გარე-შეჰჴადნა შვილნი თჳსნი ცეცხლსა და იზმნიდა და მისნობდა და ყვნა ულუკნი და მცნობელნი და ბოროტი წინაშე უფლისა და განარისხნა იგი“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და კუალად სახელის-დებანი იგი საწარმართოთა კერპთანი, რომელნი მათ ღმრთად შეერაცხნეს რომელნიმე მამათა და რომელნიმე დედათა –
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელმან არა ისმინოს კანონი ესე, არამედ საცთურსა მას ზედა ეგოს, მღდელი თუ იყოს, აღიჴოცენ, ერისკაცი თუ იყოს, უზიარებელ იქმნას.
მის	მც.სჯ.კან.A	ნე. დღითგან დიდებულისა მის აღდგომისა ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისა, ვიდრე ახალ კჳრიაკედმდე, ყოველსა მას შჳდეულსა, წმიდათა ეკლესიათა უცონელად მისლვაჲ ჯერ-არს,
იგი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ყოველნი იგი დღენი მის მსგეფსისანი, ვითარცა თავადი იგი დღე წმიდისა ახუსებისაჲ, ჯერ-არს, გარდაჴდად ფსალმუნებითა და ლოცვითა და გალობითა სულიერითა სიხარულითა საღმრთოჲთა დღესასწაულობად
მათ	მც.სჯ.კან.A	და წმიდათა წერილთა სმენად და უხრწნელთა მათ ქრისტეს საიდუმლოთა სიწმიდით ზიარებად, ესრეთ თუ გარდავიჴდიდეთ წმიდათა მათ დღეთა, ვიყვნეთ ჭეშმარიტად ქრისტეს თანა აღდგომილ და მის თანა ამაღლებულ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ვიეთნიმე უწესონი და ნაყროვანნი სისხლსა დაკლულთა პირუტყუთასა შეჰკრებენ და საჭმლად იქმან და მას ურიდად ჭამენ, ვამცნებთ უკუე, რაჲთა არღარა სადა იქმნას ხენეში ესე საქმე.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე რომელმან იყიდა წიგნი იგი, უკუეთუ საკითხავად და სარგებელად თჳსად ანუ სხუათა ვიეთმე დაჰმარხა კეთილ;
მასცა	მც.სჯ.კან.A	უკუეთუ დაჭრა და დახია, მასცა უზიარებლობაჲ და კანონი სინანულისაჲ მიეცეს.
იგინი	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ იგინი არა დაიყენებიან, ოდეს-იგი ენებოს ძღუნისა რაჲსმე შეწირვად ღმრთისა, თავით თჳსით შევლენ საკურთხეველად.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ნუცამცა მწვალებელსა ქმარსა ექორწინების მართლმადიდებელი დედაკაცი. ხოლო დაღაცათუ სადა იპოოს ესევითარი ქორწინებაჲ, ნუმცა მტკიცე არს ქორწინებაჲ იგი, არამედ მყის დაიჴსენინ და განეშორენინ მართლმადიდებელი იგი მწვალებელსა მას,
მის	მც.სჯ.კან.A	სრულიად მოისპენ: დიოს, ანუ აპოლონს, ანუ არტემს, ანუ ბოჩი, და გაცი, და ბადაგეონ, და არმაზ [ანუ] რომელ-იგი წნეხასა ყურძნისასა ბილწისა მის დიონისეს სახელსა იტყჳან და სიცილსა აღაზრზენენ, ესე ყოველი საეშმაკოჲ არს და მოისპენ ქრისტეანეთაგან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	გინათუ ქმარი, გინათუ ცოლი – მოვიდა მეცნიერებად ჭეშმარიტებისა და სარწმუნოებისა ნათელი შეიწყნარა, ხოლო მეორე იგი საკრველთავე ურწმუნოებისათა შეკრულ არნ და ნათელი ჭეშმარიტებისაჲ არა ჰნებავნ ხილვად,
მის	მც.სჯ.კან.A	და სთნავს ურწმუნოსა მის მორწმუნისა თანა ყოფად, ანუ მორწმუნესა – ურწმუნოჲსა, ნუ განიყოფვიან, ვითარცა მოციქული იტყჳს, ვითარმედ: „განწმიდნების ქმარი ურწმუნოჲ ცოლისა მის მორწმუნისაგან და ცოლი ურწმუნოჲ ქმრისა მის მორწმუნისაგან,“
მას	მც.სჯ.კან.A	ჲა. ცხოველსმყოფელისა ჯუარისაგან იქმნა ცხორებაჲ ჩუენი ქრისტეს მიერ, რომელი მას ზედა ჯუარს ეცუა საჴსრად ჩუენდა.
მის	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳსცა ყოვლითა მოსწრაფებითა გჳღირს პატივი და დიდებაჲ სახისა მის წმიდისა ჯუარისაჲ, რომლისა მიერ ვიჴსნენით ძუელისა მისგან დაცემისა.
მათ	მც.სჯ.კან.A	და ძოლოთა ჯუარის გამოსახვაჲ არა ჯერ-არს, რაჲთა არა დათრგუნვითა მათ ადგილთაჲთა ძლევისა ჩუენისა სახე შეურაცხ-იქმნას.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ეკლესიასა შინა ევლოგიაჲ იგი სეფისკუერისაჲ თუ მიიღონ და სარღუნელი, გინა თესლი შესუენებულთა საჴსენებელად,
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელნი სახლთა უფალნი იყვნენ, სახლთა თჳსთა იზრუნონ ტაბლისა დაგებაჲ, და ეკლესიასა აქუნდინ განწესებული იგი პატივი, რამეთუ ტაძარ ღმრთისა წოდებულ არს და სახლ სალოცველ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ნუცამცა რას იტყჳან, რომელ არა საეკლესიოჲ და წესიერი იყოს, არამედ ფრიადითა კრძალულებითა და ლმობიერებითა შესწირვიდენ გალობასა მას უფლისა, რომელი-იგი გულთ-მეცნიერი არს და განმკითხველი და ლმობიერი ლოცვაჲ და გალობაჲ წესიერი სათნო უჩნს.
მით	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ უფალმან და მაცხოვარმან ჩუენმან ქრისტემან ღმერთმან ჴორციელითა მით კაცთა შორის ქცევითა გუასწავლა და თქუა: „ნუ იქმთ სახლსა მამისა ჩემისასა სახლ სავაჭრო.“
იგი	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳსცა ვაჭრობის მოქმედნი იგი მიერ განასხნა, და მეკერმაეთა კერმაჲ დაუთხია, ამისთჳს აწცა უკუეთუ ვინ ესევითარი რაჲ იკადროს, კანონი სინანულისაჲ დაედვას.
მას	მც.სჯ.კან.A	ჲზ. ბუნებათა უაღრესსა მას შობასა წმიდისა ქალწულისასა უხრწნელად აღვიარებთ და მუცლად-ღებასა მას უთესლოდ ვქადაგებთ და ყოველთა მორწმუნეთა ვაუწყებთ: რომელმან-იგი უთესლოდ მუცლად-იღო სულისაგან წმიდისა და უხრწნელად გჳშვა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ ამისთჳს,
მის	მც.სჯ.კან.A	რომელნი უმეცრებით უჯეროსა რას იქმოდინ, გჳჴმს მათი განკრძალვაჲ, რამეთუ არიან ვიეთნი, რომელნი შემდგომად დღესასწაულისა მის ქრისტეშობისა
მის	მც.სჯ.კან.A	და დღესასწაულსა განცხადებისასა ფუშრუკსა იქმან და ურთიერთას მიუძღუანებენ რეცა პატივად უხრწნელისა მის წმიდისა ღმრთისმშობელისა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	განვაწესებთ უკუე, რაჲთა ეგევითარსა არღარას იქმოდინ ამიერითგან, რამეთუ არა არს ესე პატივი წმიდისა მის დედუფლისაჲ, რომელმან-იგი უაღრეს ცნობისა და უზესშთაეს სიტყჳსა დაუტევნელი იგი ძჱ და სიტყუაჲ ღმრთისაჲ შვა ჴორციელად,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რაჲთამცა წესისაებრ სხუათა მათ დედობრივთა შობათასა გამოსახამცა შობაჲ მისი, რამეთუ ვითარცა-იგი შორს იყო შობაჲ მისი ყოვლისაგან ხრწნილებისა, ეგრეთვე უცხო იყო სალმობათაგან და არა ძლებულობათა დედობრივთა.
მას	მც.სჯ.კან.A	ჲჱ. ესეცა მოიწია სასმენელთა ჩუენთა, ვითარმედ ქუეყანასა მას სომხეთისასა წმიდათა და პატიოსანთა ხატთა გამოსახვასა არა შეიწყნარებენ, არცა თაყუანის-სცემენ ჩუენთჳს განჴორციელებულისა მის უფლისა და ღმრთისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს ხატსა
მათ	მც.სჯ.კან.A	და ყოვლად წმიდისა მის უმეტესად კურთხეულისა დედუფლისა ჩუენისა ღმრთისმშობელისა და მარადის ქალწულისა მარიამისა და სხუათა მათ წმიდათა მთავარანგელოზთა, მოციქულთა, მოწამეთა და ყოველთა წმიდათა,
მან	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ურჩულომან მან პეტროს მკაწრველმან, ვითარცა „ხაჩეცარი“ ასწავა, ეგრეთვე ესეცა ბოროტი წვალებაჲ სადმე მათ შორის დასთესა.
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ წმიდაჲ და ღმერთშემოსილი ბასილი ესრეთ იტყჳს, ვითარმედ: „პატივი ხატისაჲ პირმშოჲსა მის ხატისა მიმართ მიიწევის“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო პირმშოჲ სახჱ იგი არს, რომლისაცა სახელსა ზედა გამოსახულ იყოს ხატი იგი: გინათუ ქრისტესსა, გინათუ წმიდისა ღმრთისმშობელისა, გინათუ სხუათა წმიდათა.
მის	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე ვითარცა პატივი ხატისაჲ პირმშოჲსა მის სახისა მიმართ მიიწევის, ეგრეთვე შეურაცხებაჲ ხატისაჲ პირმშოჲსა მის სახისა შეურაცხებაჲ არს.
მას	მც.სჯ.კან.A	თქუანღა უკუე უგუნურთა მათ და ცოფთა, რაჲსათჳს თაყუანის-სცემდა ერი იგი ისრაჱლთაჲ მოსეს ზე კარავსა მას საწამებელსა, რომელი ხატად და სახედ ზეცისათა მათ ქმნილ იყო,
მის	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა ჰრქუა ღმერთმან მოსეს, ვითარმედ: „იხილე, რაჲთა ჰქმნე ყოველივე მსგავსად ხატისა მის, რომელი გეჩუენა შენ მთასა ზედა“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ქერობინი იგი დიდებისაჲ, რომელი აგრილობდა სალხინებელსა მას, არა კაცთა ნაქმარი იყოა და დიდი იგი ტაძარი იერუსალჱმისაჲ არა ჴელითა კაცთაჲთა ქმნილი იყოა?
იგი	მც.სჯ.კან.A	და ყოველი იგი თაყუანის-იცემებოდა ერისა მისგან.
იგი	მც.სჯ.კან.A	აწ უკუე რომელ აბრალებს წინაწარმეტყუელი ყოველთა, რომელთანი თაყუანის-სცემდენ ჴელით ქმნულთა, საცნაურ არს, ვითარმედ კერპთათჳს არს სიტყუაჲ იგი არა წმიდათა ხატთათჳს.
იგი	მც.სჯ.კან.A	თაყუანის-მცემელნი იგი კერპთანი შეაჩუენნა და მეჴუსეულად დაურთო: „თაყუანის-სცემდით მას ყოველნი ანგელოზნი მისნი“, რამეთუ უზორვიდეს წარმართნი ეშმაკთა და დაუკლვიდეს საკლველთა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ისრაიტჱლნი შესწირვიდეს ღმრთისა შესაწირავთა, ნაზორავი (!) იგი წარმართთაჲ ბილწი იყო და საძაგელ, ხოლო შესაწირავი მართალთაჲ სათნო უფლისა.
მის	მც.სჯ.კან.A	კეთილისა მის გონებისა მისისა წადიერებაჲ და ერთგულებისა მისისა სურნელებაჲ კეთილად შეიწირა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე გამოქანდაკებულნი იგი წარმართთანი, ვინაჲთგან ეშმაკთა სახენი და მსგავსებანი არიან, ამისთჳს საძაგელ არიან და საძულველ.
მის	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ესე საცნაურ არს, ვითარმედ უხილავისა მის და უჴორცოჲსა და გარეშემოუწერელისა ღმრთისა ვერვინ შემძლებელ არს მსგავსებისა ქმნად და ესე უგუნურება არს ურჩულოება,
მით	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ არა გამოჩინებულ იყო ქუეყანასა ზედა ძჱ და სიტყუაჲ ღმრთისაჲ ჴორციელითა ხილვითა, ვინაჲთგან უკუე გარდამატებულითა მით მოწყალებითა და წყალობითა გარდამოჴდა ზეცით მეუფჱ და უფალი ყოველთაჲ და კაც იქმნა ცხორებისათჳს ჩუენისა და იხილვა ქუეყანასა ზედა,
იგი	მც.სჯ.კან.A	სიტყუაჲ იგი განჴორციელდა და დაემკჳდრა ჩუენ შორის, ქუეყანასა ზედა იხილვა და კაცთა შორის იქცეოდა, აღასრულნა სასწაულნი, თავს-ისხნა ვნებანი, ჯუარს ეცუა, დაეფლა და აღდგა მესამესა დღესა და ამაღლდა ზეცას და ესე ყოველი ჭეშმარიტებად იქმნა
მას	მც.სჯ.კან.A	და იხილვა კაცთა მიერ და აღიწერა მოსაჴსენებელად ჩუენდა და სასწავლელად, რომელნი-ესე მაშინ არა თანა ვიყვენით, რაჲთა რომელთა არა გჳხილავს, გუესმას და გურწმენეს და მივემთხჳვნეთ ნეტარებასა მას უფლისასა, რომელ ბრძანა,
მან	მც.სჯ.კან.A	ხოლო ვინაჲთგან არა ყოველთა იციან წიგნის კითხვაჲ და მეცნიერებაჲ წერილთაჲ, განაწესა უფალმან სახიერმან მან და მრავალმოწყალემან დაბალთა მათ და ღმრთივშუენიერთა საქმეთა მისთა გამოხატვით აღწერაჲ მოკლედ მაუწყებელად და მოსაჴსენებელად.
მის	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳსცა მრავალგზის არა არნ გონებასა ჩუენსა ჴსენებაჲ ქრისტეს ვნებისაჲ, მივხედნით რაჲ ხატსა ჯუარცუმისა მისისასა ჴსენებად, მოვიდით ცხოველსმყოფელისა მის ვნებისა მისისა,
მას	მც.სჯ.კან.A	დავვარდით და თაყუანის-ვსცით არა თუ ნივთსა მას ფიცრისა, ანუ წამალთასა, არამედ უფალსა მას გამოხატულსა, ვითარცა-იგი არა თუ ნივთსა სახარებისასა თაყუანის-ვსცემთ ეტრატსა მას და ასოთა,
მას	მც.სჯ.კან.A	არცა ნივთსა ჯუარისასა შეშასა მას, არამედ ოდეს სახარებასა თაყუანის-ვსცემდეთ და შევემთხუეოდით, სიტყუათა უფლისათა შევემთხუევით და მეტყუელსა მას მათსა გამოვისახავთ და ჯუარსა რაჲ შევემთხუეოდით, სახესა მას უფლისა ჯუარცუმისასა თაყუანის-ვსცემთ და ამბოვრს-უყოფთ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ეგრეთვე ხატსა რაჲ უფლისასა თაყუანის-ვსცემდეთ, არა ნივთსა მას ფიცრისა და წამალთასა თაყუანის-ვსცემთ, არამედ სახესა მას უფლისასა და მისა მიმართ აღვიპყრობთ გონებისა თუალთა, რამეთუ პატივი ხატისაჲ პირმშოჲსა მის სახისა მიმართ მიიწევის,
მის	მც.სჯ.კან.A	ვითარცა წმიდაჲ ბასილი იტყჳს: „პატივი ქრისტჱს ხატისაჲ ქრისტესა მიიწევის და პატივი ღმრთისმშობლისა ხატისაჲ წმიდისა ღმრთისმშობელისა მიიწევის და უფროჲსად მისგან განჴორციელებულისა მის უფლისა,
მათ	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ვითარცა წერილ არს, ახოვანთა მათ და ერთგულთა უფლისათა პატივი მათ თანა მონათ მიერ აღსრულებული სასწაული არს ზიარისა მის უფლისა და მეუფისა მიმართ ერთგულებისაჲ.
იგი	მც.სჯ.კან.A	და თავადმანცა უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტე მოგუცა სახე ესე, რამეთუ იქცეოდა რაჲ იგი ქვეყანასა ზედა, ესმოდეს სასწაულნი მისნი ავგაროზ ედესელ მთავარსა და წარავლინა მხატვარი, რაჲთა გამოსახოს სახე უფლისაჲ და მიართუას.
მან	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მხატვარმან მან ვერ უძლო ხატისა მისისა გამოსახვად ბრწყინვალებისა მისგან და დიდებისა, რომელი ჰკრთებოდა პირით მისით, რამეთუ განგებულებით ესრეთ ეჩუენებოდა.
იგი	მც.სჯ.კან.A	მაშინ მივიდა და შეუვრდა ფერჴთა უფლისათა და მიუთხრა საქმე იგი.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მაცხოვარმან მიიღო ტილოჲ ჴელთ-საჴოცელი და დაიდვა წმიდასა მას და ცხოველსმყოფელსა პირსა თჳსსა, და მეჴსეულად გამოისახა ხატი მისი დიდებული ტილოსა მას ზედა და ესრეთ წარსცა იგი ავგაროსისა ებისტოლითურთ ცხოველს-მყოფელითა მით ჴელითა მისითა დაწერილითა.
მის	მც.სჯ.კან.A	და დიდებულნი სასწაულნი აღესრულნეს წმიდისა მის ხატისაგან.
მათ	მც.სჯ.კან.A	რამეთუ ლუკაცა მახარებელი მხატვარი იყო მადლითა ქრისტესითა და გამოსახა ჴელითა თჳსითა ხატი მაცხოვრისაჲ და წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ და სხუათა მათ წმიდათა მოციქულთა ესე განაწესეს:
მით	მც.სჯ.კან.A	ესე უკუე საცნაურ არს და მტკიცე, ვითარმედ პირველად უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს მიერ ქმნილითა მით სასწაულითა და ხატისა თჳსისა ტილოსა მას ზედა გამოსახვითა დაეწესა წმიდათა ხატთა გამოსახვაჲ და მერმე წმიდათა მოციქულთა მიერ
მის	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳსცა სარწმუნოებით და სიყუარულით თაყუანის-ვსცემთ და ამბორს უყოფთ ხატსა ტარიგისა მის ღმრთისა, რომელმან აიხუნა ცოდვანი სოფლისანი და გამოვსახავთ მას არა სახედ ტარიგისა, არამედ სახითა მით კაცობრივისა ხატისაჲთა, რომელი ცხორებისათჳს ჩუენისა შეიმოსა.
მას	მც.სჯ.კან.A	და გულისჴმის-ყოფად მოვალთ აღმამაღლებელსა მას ჩუენსა უფლისა სიმდაბლესა, ჯუარცუმასა, დაფლვასა და აღდგომასა მისსა, რომლითა იქმნა ცხორებაჲ ყოვლისა სოფლისაჲ“.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო რომელთაცა იკადრონ სხუად სახედ განდრეკად მართლისა სარწმუნოებისა და წესთა ეკლესიისათა შეურაცხ-ჰყოფდენ, ანუ სახესა ჯუარისასა, ანუ გამოსახვასა წმიდათა ხატთასა, ანუ ნაწილებსა წმიდათა მოწამეთასა, ესევითარნი იგი უკუეთუ ებისკოპოსნი იყვნენ, ანუ მღდელნი.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ჲთ. ჟამსა ამიერ სოფლით განსვლისასა ყოველთა მორწმუნეთა ჯერ-არს ზიარებაჲ უხრწნელთა მათ საიდუმლოთა პატიოსანსა ჴორცსა და სისხლსა ქრისტესსა, რაჲთა საგზალი კეთილი თანა აქუნდეს შორიელისა მისთჳს მგზავრობისა.
მას	მც.სჯ.კან.A	დაღაცათუ კანონი ვის აქუნდეს უზიარებლობისაჲ ბრალისა რაჲსათჳსმე და მიიწიოს სენსა სასიკუდინოსა, ნუ დაეყენების ზიარებისაგან, არამედ მიეცინ მას საგზალი იგი ცხორებისაჲ.
მას	მც.სჯ.კან.A	ხოლო უკუეთუ ვინ არა ეწიფოს ზიარებად და აღესრულოს, არა ჯერ-არს გუამსა მას მკუდრისასა ზიარებისა მიცემად, რამეთუ ესრეთ იტყჳს უფალი: „მიიღეთ და ჭამეთ, ესე არს ჴორცი ჩემი, და სუთ ამისგანი, ესე არს სისხლი ჩემი“.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ო. წესისაებრ მამათაჲსა ჩუენცა განვაწესებთ ჩჩჳლთათჳს: უკუეთუ არა იპოვნენ მოწამენი, რომელნი წამებდენ, ვითარმედ უეჭუელად ნათელ-უღებიეს, არა მათ იცოდიან დასტურებით თუ ნათელ-უღებიეს, ჯერ-არს ესევითართა მათ ნათლის-ცემაჲ დაუბრკოლებელად.
იგინი	მც.სჯ.კან.A	ნუუკუე იჭუეულობამან გამოაჴუნეს იგინი განწმედისა მისგან, რომელი მიეცემის ნათლისღებისა მიერ მორწმუნეთა და მადლისა მისგან დიდებულისა, რომელი მოეფინების ნათელღებულთა ზედა სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა, ამენ.
მის	მც.სჯ.კან.A	ამისთჳს მონანი, რომელნი უფალთა მათთაგან წინაშე სამთა მოწამეთა განთავისუფლდენ და აზნაურებაჲ მიეცეს, სამარადისოდ აქუნდინ აზნაურებისა მის ნიჭი.
იგი	მც.სჯ.კან.A	ხოლო პატივსა და ერთგულებასა უფალთა ამათთა აჩუენებდენ მონა-ყოფილნი იგი მარადის.
მათ	მც.სჯ.კან.A	ხოლო მეფემან წმიდათა მათ მღდელთმოძღუართა დიდად პატივ-სცა და კაცად-კაცადსა მრავლითა ნიჭითა კეთილი უყო და ფრიადითა არზანიგითა წარგზავნნა საყდართა თჳსთა სადიდებელად მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა განუყოფელისა მის და შეურევნელისა ერთ ღმრთეებისა,
მათ	ცხო.ხარ	ხოლო ოდეს მოიკიცხა ეშმაკისაგან, რომელსა-იგი ჰმსახურებდა, ყოველნი, რომელნი კერპთმსახურნი იყვნეს, მათ ფრიად პატივსა უყოფდა და ადიდებდა.
მათ	ცხო.ხარ	და სხუათა ვიეთმე შეიყუარეს ჟამი ესე წარწყმედითა სულთა მათთაჲთა, ვითარცა დჱმა, ვითარცა თქუა მოციქულმან და უვარ-ყვეს მაცხოვარი ქრისტჱ და უშიშად განცხადნეს, რამეთუ შეცვალეს ჩუკენთა მათ ცხორებაჲ იგი საუკუნოჲ იონდ ამისთჳს და წარმავალისა ცხორებისა.
იგი	ცხო.ხარ	მიუგო მონამან ქრისტჱსმან და თქუა: უკუეთუ ღმერთ არიან, ვითარ-ეგე შენ იტყჳ, ჵ, მსაჯულო, არა ვიდრემე კეთილად ჰყოფენ თავს-დებასა გინებისა ამის ჩემისასა, არამედ ჯერ-არს შენდა, რაჲთა შური გაქუნდეს, ვითარცა დიდსა ფინეზს, და მყის განჰგურიმნე მგმობარნი იგი მათნი;
მისგან	ცხო.ხარ	ხოლო უკუეთუ იყოს ნებაჲ მისი, რაჲთა განვერე მე ამისგან, ვითარცა-იგი იჴსნნა სამნი ყრმანი საჴუმილისა მისგან ცეცხლისა შემწუელისა.
მას	ცხო.თევ	და-ოდესმე-ეყოვნა წჳმასა, და წყურიელ იქმნა ქუეყანაჲ, მაშინ ევედრებოდეს გლახაკნი წმიდასა მას.
იგი	ცხო.სჳი	მაშინ ილოცა და ითხოვა ღმრთისაგან, რაჲთა აღიღოს იგი მისგან.
მას	ცხო.სჳი	წარვიდა და დაიბანნა თუალნი თჳსნი, ვითარცა-იგი ჰრქუა მას ბერმან.
მას	ცხო.იოვ.ურ	დაწერა: ჵ, ამბა იოვანე, რაჲსათჳს განრისხენ ჩემ ზედა, რაჟამს მიხილე, რამეთუ გამოვეძიებ შენგან ზედა-მიწევნისათჳს, რაჲთა, ოდეს განვიდე შჯულისა ჩემისაგან, რომელსა-ესე არა ეჭუეულ ვარ მას შინა, და შევიდე მეორესა, სიტყუაჲ მაქუნდეს მიცემად კაცთა მიმართ ამისთჳს?
მათ	ცხო.ანტ	მრავალგზის მითხრეს ესე მდინარისათჳის წყალისა, და მე ვარქუ მათ: და თქუენ რაჲ გჭირს?
იგი	ცხო.ეფთ	და ესრჱთ შესწირვიდა ნაყოფსა ღმრთისა ყოველსა ჟამსა: ჟამსა გულისწყრომისასა შესწირვიდა ღმრთისა ნაყოფსა სიყუარულისასა და მოთმინებისასა, და ჟამსა ჭამისასა იგი შესწირავნ ღმრთისა ნაყოფსა მარხვისასა;
იგი	ცხო.ეფთ	მაშინ დომენტიანოსს დაუკჳრდა და დავარდა ფერჴთა ზედა მოძღურისა თჳსისათა და ითხოვდა მისგან შენდობასა, რამეთუ გულს-ეტყოდა იგი ვითარცა კაცი, რომელსა არა აქუნ სარწმუნოებაჲ.
მის	ცხო.ეფთ	და შემდგომად გარდაცვალებისა წმიდისა თეოკტისტჱსა მოკუდა ბჱსანელი კათალიკოზი, და იქმნა კოზმან კათალიკოზად ადგილსა მისსა, და ხარისიფოს დადგა ადგილსა მისსა ჯუარის-მცველად, რაჲთა აღესრულოს წინაწარმეტყუელებაჲ, რომელი წინაწარმეტყუელა მის ზედა წმიდამან მან.
მას	ცხო.კჳი	და ვითარცა შევიდა იერუსალჱმდ, მივიდა კაცისა ვისამე, რომლისა სახელი მისი ევსტრაჯიოს, რომელი ბრწყინვიდა სათნოებათაგან მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, და რამეთუ აღეშჱნა მას მონასტერი შუენიერი მახლობელად სიონსა თანა.
იგი	ცხო.კჳი	ხოლო მოწაფესა ვითარცა აქუნდა ჩუეულებაჲ, შეიგბო უცუნისა მისგან, თჳნიერ მოძღურისა თჳსისა ბერისა ცნობისა, და ჭამა მისგანი მცირედი რაჲმე, და ვერ შეუძლო დიდისა მისგან სიმწარისა და დაადგრა იგი უტყუად.
მას	ცხო.ეფთ	მაშინ მიუვლინა ქსენადოქარსა მონასტრისასა და აუწყა მას დრაჰკნისა მისთჳს.
მათ	ცხო.ეფრ	მაშინ ნეტარმან ეფრემ დაწერნა საკითხავნი და გლოვაჲ ყოვლისა მისცნის, რაჲცა-იგი ყვეს მათ.
მისსა	ცხო.საბ	რამეთუ მე საწყალობელსა სიმრავლითა მოწყალებისა მისისაჲთა ნაწუეთი სიტყუათა მათთაჲ დამწუთა აღებითა პირისა ჩემისაჲთა, რაჲთა ვიღუწიდე ბრძანებისაებრ, ვითარცა-იგი ონოსიფორე ესე რაჲ მესმა მე ნეტარისა მამისა ჩუენისა ევთჳმისთჳს მცირჱ ნურაჲ და შეუძლებელი მისისა დიდებისა გამოთქუმაჲ და უადრე შე-ვერ-უძლე, არამედ მეოთხმეოცესა წელსა აღსრულებასა მისსა და ღმრთისა მისლვასა.
მისა	ცხო.საბ	ხოლო წყალი, რომელ აქუნდა სასუმლად მისა, ეშოვრა იგი ვითარ ათხუთმეტ უტევან ლაკჳსა მისგან შჳდპირისა.
მის	ცხო.საბ	და კაცი მართლმადიდებელი და წმიდისა მის სამოციქულოჲსა საყდრისა ღირსი დავსუათ, რაჲთა არაწმიდანი იგი ადგილნი იგინებოდიან.
იგი	ცხო.საბ	იგი...
მან	რუსთ.	რა შეატყო მოჯობება მან, სევდისა მუფარახმან, გაანათლა პირი ვარდი სიხარულმან დაუსახმან, ცნობიერთა დასტაქარმან, უცნობოთა ოხრვა-ახმან, ცნობიერი სიტყვა უთხრა უცნობოსა რასმე მზრახმან.
მათ	რუსთ.	შეაქცევს და ეუბნების საუბართა შვენიერთა, მისთვის სძრვიდა სასაუბროდ მათ ბაგეთა ძოწისფერთა, მისი სმენა გააყმობდა მსმენელისა ყურთა ბერთა; მოიშორვა კაეშანი, დათმობავე შეაერთა.
მან	რუსთ.	ცხადად უთხრა: „შევჯდებიო, მომიყვანე ცხენი წინა“. მან მოჰგვარა, წყნარად შესვა, არ სიჩქარით ააქშინა; მინდორთაკენ წაიყვანა, ტანი მჭევრი აძრვევინა; ხანი წავლეს, სიარულმან მოჯობება დააჩინა.
მას	რუსთ.	„სადა ინდონი ბროლ-ვარდსა სარვენ გიშრისა სარითა, მას მოვეშორვე, წამოვე სიჩქარით, არ სიწყნარითა; ვერ დამიჭირა მეფემან მშობლურად საუბარითა, შენ არ შემიყრი, გამიყრი, აწ ჩემი ლხინი ვთქვა რითა?
მას	რუსთ.	ჩემი მზე ტახტსა ზედა ზის მორჭმული ღმრთისა ნებითა, საკრძალავი და უკადრი, ლაღი, არვისგან ვნებითა, არცა რა უმძიმს ქაჯთაგან, არცა გრძნეულთა გრძნებითა; მას ზედა შველა რად მინდა, რად მეჭვ რასაცა თნებითა?
მას	რუსთ.	რა ფრიდონ უთხრა ავთანდილს ტარიას მოციქულობა, მას გაეცინნეს, გაღიმდა, შვენოდა მხიარულობა; თქვა, თუ: „მეშველი რად მინდა? მჭირს არავისგან წყლულობა! ჩემი მზე არცა ქაჯთა ჰყავს, არცა სჭირს ლხინნაკლულობა.
მისგან	რუსთ.	უთხარ: „ძმაო, რა გარდიხდის, შენგან ჩემსა ჭირნახულსა! ღმერთი მოგცემს წყალობასა, მისგან ზეცით შესახულსა! თუ ვერა ვიქ საწადელსა შენსა, შენთვის გაზრახულსა, არა ვნახავ სახლსა ჩემსა, არ დარბაზსა, არცა ხულსა.
მან	რუსთ.	ავთანდილისგან შენც იცი ჩემთვის თავისა დადება, აწ მე მაქვს ნაცვლად მისისა მოხმარებისა წადება: შენ მიდი, ჰკითხე, რა უნდა, მან ქმნას ამისი ცხადება, ვითა დამივსო სახმილი, ეგრე მისიცა კმა დება.
მისგან	რუსთ.	ქალი მარტო ქვაბსა შიგან ზის მტირალი, ცრემლნაწთომი; ყმა ნადირსა უნადირებს, ლომის ლეკვსა ვითა ლომი, მიართვამს და აგრე არჩენს იგი ერთგან ვერდამდგომი, მისგან კიდე სანახავად არა უნდა კაცთა ტომი.
იგი	რუსთ.	მეფემან სახლი ააგო შიგან საყოფი ქალისა: ქვად ფაზარი სხდა‚ კუბო დგა იაგუნდისა‚ ლალისა‚ პირსა ბახჩა და საბანლად სარაჯი ვარდისწყალისა; იგი მუნ იყვის‚ მედების ვისგან სახმილი ალისა.
იგი	რუსთ.	იგი ტაბაკი სავსეა მარგალიტითა სხვილითა, ავთანდილს უძღვნა ყველაი არა სიტყვითა წბილითა, აივსო სახლი სტავრითა და ოქსინოთა ლბილითა. ტარიელ მადლი უბრძანა ლაღმან სიტყვითა ტკბილითა.
მას	რუსთ.	მოიღეს ძღვენი უსახო ფრიდონის არალქატისა: ცხრა მარგალიტი, სიდიდით მართ ვითა კვერცხი ბატისა, კვლა ერთი თვალი, სამსგავსო მზისა შუქმონამატისა, მას წინა ღამით ძალედვის მხატვარსა ხატვა ხატისა.
მანცა	რუსთ.	საყვარელმან საყვარელი ვით არ ნახოს, ვით გაწიროს! მისკენ მივალ მხიარული, მერმე მანცა ჩემ კერძ იროს, მივეგებვი, მომეგებოს, ამიტირდეს, ამატიროს. ჰკითხე ასთა, ქმენ გულისა, რა გინდა ვინ გივაზიროს!
მათგან	რუსთ.	გარდახდეს ფრიდონისასა, სრა ნახეს მოსაწონები. გამოეგება მრავალი ოქროს სარტყლითა მონები, ფერხთა საფენლად ოქსინო მართ მათგან არს ნაქონები, თავსა აყრიდეს ოქროსა, ხვეტს ჯარი მუნ ნარონები.
მათგან	რუსთ.	შუკათათ მოდგეს ვაჭარნი, ყოვლგნით მჭვრეტელთა ჯარია; შორს უარებდეს სარანგნი, ხელთა აქვს მათ აბჯარია; მოიჯრებოდეს ჯალაბნი, სარანგთა დამსაჯარია, მათად საჭვრეტლად მიშვება მუნ მათგან ნააჯარია.
მის	რუსთ.	ტარიელს უგავს სიცილი ბროლისა ვარდთა ფრქვევასა; უბრძანა: „ვიტყვი უშენოდ შენისა უფრო მე ვასა; რათგან გწადიან, წამომყევ, დამწამებ ნურას თნევასა“. ავთანდილ ბრძანებს ლაშქართა ყოვლგნით მის თანა წვევასა.
იგი	რუსთ.	ისმინე ჩემი თხრობილი, შეჯე, წავიდეთ ნებასა, ნუ მიჰყოლიხარ თავისსა თათბირსა, გაგონებასა, რაცა არ გწადდეს, იგი ქმენ, ნუ სდევ წადილთა ნებასა; ასრე არ სჯობდეს, არ გეტყვი, რად მეჭვ რასაცა თნებასა!“
მათ	რუსთ.	ავთანდილცა მიუმტკივნა, ეტყვის დიდსა სიმძიმილსა; მათ შეასხეს ქება, უთხრეს: „თავნი მივსცნეთ აწ ღიმილსა, რათგან მიხვდა დაკარგული ლომი მზესა წახდომილსა, აღარა ვსტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა“.
მან	რუსთ.	ვარდსა ჰკითხეს: «ეგზომ ტურფა რამან შეგქმნა ტანად, პირად? მიკვირს, რად ხარ ეკლიანი, პოვნა შენი რად არს ჭირად». მან თქვა: «ტკბილსა მწარე ჰპოვებს, სჯობს, იქმნების რაცა ძვირად; ოდეს ტურფა გაიეფდეს, აღარა ღირს არცა ჩირად».
მათ	რუსთ.	მუნ ატირდეს ყველაკანი, რა ტირილად იგი ნახეს, რაცა ვისცა დაჰკლებოდა, მათ ტირილით, სულთქმით ახეს; დადუმდეს და მოახსენეს: „რათგან ბრძენთა მზეებრ გსახეს, თქვენთა მჭვრეტთა მღერა მართებს, რასათვისმცა ივაგლახეს!
მათ	რუსთ.	თუცა მე მათი დახოცა მტკივის და სატკივარია, მაგრა მათ მიხვდა უკვდავი მუნ დიდი საჩუქარია“. ესე თქვა, ნელად ატირდა და წვიმა თოვლსა არია, ნარგისთათ იძრვის ბორიო, ვარდსა ზრავს, იანვარია.
მას	რუსთ.	ხელითა ცრემლსა უწურავს, თვალთა ავლებდა სახელსა, ახლოს უზის და უზახის მართ სახელდებით სახელსა; ეტყვის: „ვერ მიცნობ ავთანდილს, შენთვის გაჭრილსა და ხელსა?“ მას არა დია შეესმის რეტსა, თვალდაუფახელსა.
იგი	რუსთ.	მოვიდეს და პირი ხელსა დასდვეს, აგრე გარდაკოცნეს. მეფე ეტყვის: „ძმათა თქვენთა თავნი ჩვენთვის დაიხოცნეს, იგი შვება საუკუნო ცხადად პოვეს, არ იოცნეს, ერთსა მიხვდეს საზიაროდ, დიდებანი იასოცნეს.
მას	რუსთ.	ერთკერძ უც ლომი მოკლული და ხრმალი სისხლმოცხებული, კვლა სხვაგნით – ვეფხი უსულო, მკვდარი, ქვედანარცხებული; მას წყაროსაებრ თვალთაგან ცრემლი სდის გაფიცხებული. მუნ აგრე გულსა უნთებდა ცეცხლი მცხინვარე, ცხებული.
მასვე	რუსთ.	დიდებულთა თაყვანისსცეს, მოახსენეს დიდი ქება: „რომე ღმერთმან გაგვახარნა, – კურთხეულ არს მისი ღმრთება! – ჩვენ გვიჩვენა პირი თქვენი, აღარა გვწვავს ცეცხლთა დება; წყლულსა, მისგან დაკოდილსა, მასვე ძალუც განკურნება“.
მას	რუსთ.	რა ტარიელ დაინახა, განაღამცა დაეღრიჯა: ახლოს მყოფი სიკვდილისა ჯდა და პირი დაებღნიჯა, საყელონი გარდეხივნეს, თავი სრულად გაეგლიჯა, მას აღარა შეესმოდა, სოფლით გაღმა გაებიჯა.
მათდა	რუსთ.	რა შეხედნა, ყმასა გულმან გაუფეთქნა, გაუნათდა, აქა ლხინი დაღრეჯილსა უათასდა, არ უათდა; ვარდმან ფერი გაანათლა, ბროლი ბროლდა, სათი სათდა, ვით გრიგალმან ჩაირბინა, არ მოსცალდა ჭვრეტად მათდა.
იგიაო	რუსთ.	მივიდოდა, მიუბნობდა ყმა მტირალი, ფერშეცვლილი, ქედსა რასმე გარდაადგა, ველი აჩნდა მზიან-ჩრდილი; ნახა, შავი შამბთა პირსა დგა სადავეუკუყრილი; თქვა: „უცილოდ იგიაო, არა უნდა ამას ცილი“.
მის	რუსთ.	კვლა იტყვის: „მიკვირს ნავღელი კაცისა ჭკუიანისა, რა მჭმუნვარებდეს, რას არგებს ნაკადი ცრემლთა ბანისა? სჯობს გამორჩევა, აზრობა საქმისა დასაგვანისა, აწ მეცა მიჯობს მონახვა მის მზისა ლერწამტანისა“.
მას	რუსთ.	მოყვარემან ვარდის კონა გულსა მკრა და დამიწყლულა, იგი ფიცი, ჩემგან სრული, მან აღარა გამისრულა; მას თუ გამყრი, საწუთროო, ჩემი ლხინი გარდასრულა, სხვა მოყვარე თვალსა ჩემსა გაკიცხულა, გაბასრულა“.
იგი	რუსთ.	ესე ყველაი ასრე მჭირს, დაო, ბედითა მისითა, არა უტყუე, მოსრულ ვარ მგზავრი ღამით და დღისითა; აწ იგი სადმე წასრულა, ვიწვი ცეცხლითა ვისითა, ცუდმაშვრალი და მტირალი ქვე ვზი პირითა მქისითა.
მას	რუსთ.	პატრონი ჩემი გამზრდელი, ღმრთისაგან დიდად ცხოველი, მშობლური, ტკბილი, მოწყალე, ცა წყალობისა მთოველი, მას უორგულე, წამოვე, მართ დავივიწყე ყოველი, მისი შემცოდე ღმრთისაგან კარგსა აღარას მოველი.
მას	რუსთ.	ბროლ-სადაფნი მარგალიტსა ლალისფერსა სცვენ და ჰბურვენ, მას მოვშორდი, ვერ ვიახლენ, ვერ ვისურვენ, ვერ ვასურვენ, გამოპარვით წამოსლვითა ღმრთისა სწორნი მოვიმდურვენ, ნაცვლად მათთა წყალობათა მათნი გულნი შევაურვენ.
მას	რუსთ.	ყმამან უთხრა: „უმართლე ხარ, არ მამართლო მდურვად მისად, მაგრა გაბრჭე, რა მიქნია სამსახური ტყვესა ტყვისად: გამოჭრილ ვარ სახლით ჩემით, ვით ირემი ძებნად წყლისად, მას ვეძებ და მას ვიგონებ, ვიარები, ველთა ვვლი სად.
მან	რუსთ.	მუნ მიეგება ყოველი ფრიდონის დიდებულები. ასმათი, სავსე ლხინითა, ვის აღარ აჩნდა წყლულები, ნესტან-დარეჯანს მოეჭდო, რომე ვერ გაჰხსნის ცულები, აწ გაუსრულა ყოველი მან მისი ნაერთგულები.
მათ	რუსთ.	მუნით კაცი ასმათს თანა მათ გაგზავნეს მახარობლად, კვლა ფრიდონის თავადთასა – ნაომართა მათთა მთხრობლად; „მანდა მოვა, მოიმაღლებს მზე მნათობთა მამაგრობლად, ჩვენ, დამზრალნი აქანამდის, აწ გავხედით დაუზრობლად“.
მათ	რუსთ.	გამოვლნეს ზღვანი სამთავე ერთგან, ძმად შენაფიცართა, კვლა ამტკიცებდეს სიტყვათა, მათ პირველ დანამტკიცართა; შვენის მღერა და სიცილი მათ, მისთა არუიცართა, ბაგეთათ შუქი შეადგის ზედან ბროლისა ფიცართა.
მისთვის	რუსთ.	მივედით მისსა ქალაქსა ტურფასა‚ მაგრა ცოტასა; გამოეგებნეს ლაშქარნი‚ ისხმიდეს მისთვის ოტასა‚ პირსა იხოკდეს‚ გაჰყრიდეს ნახოკსა ვით ნაფოტასა‚ ეხვეოდიან‚ ჰკოცნიან ხრმალსა და სალტე-კოტასა.
მან	რუსთ.	ესეცა უთხარ: «ამბავი ჩემი არ გაგეგონების‚ უფრორე წყნარად გიამბობ‚ თუ ჟამი ჩვენ გვექონების». მან მითხრა: «ლხინი საჩემო მაგას რა შეეწონების! დღედ სიკვდილამდის სიცოცხლე შენ ჩემი დაგემონების».
იგი	რუსთ.	ამა ყმამან შემიკვეთა‚ გული მისკენ მიმიბრუნდა. მოვახსენე: «აჩქარება შენი ყოლა არა უნდა‚ მეცა თანა წამოგყვები‚ დაიხოცნენ იგი მუნ‚ და-! ჩვენ ორთავე მეომარი განაღამცა შეგვიძრწუნდა!»
მათ	რუსთ.	აწ იგი იქმნას‚ რაცაღა ენებოს ღმრთისა წადილსა! ვეჭვ‚ ჩემი სისხლი არ შერჩეს‚ ძალი შემწევდეს ქადილსა! ოხრად გაუხდი ყოფასა მათ საღამოსა და დილსა‚ უხმობ ყვავთა და ყორანთა‚ მათ ზედა ვაქნევ ხადილსა!»
მისად	რუსთ.	მუნ ავთანდილ საჭურჭლენი მათეულნი დიდნი ნახნა, ნავი ნავსა შეატყუბა, ქარავანსა დაუზახნა. უსამ ნახა მხიარულმან, – გაეხარნეს, არ იახნა, ჰკადრა ხოტბა ქებად მისად, სასახავნი დიდნი სახნა.
მან	რუსთ.	ამოძვრეს ორნი მონანი‚ შავნი მართ ვითა ფისანი. ქალი გარდმოსვეს‚ სისხონი ვნახენ მისისა თმისანი. მას რომე ელვა ჰკრთებოდა‚ ფერნიმცა ჰგვანდეს რისანი! მან გაანათლა ქვეყანა‚ გაცუდდეს შუქნი მზისანი!
მით	რუსთ.	მათი მესმა‚ დავინახე ზახილი და ხრმალთა ელვა‚ ნავი ვსთხოვე მენავეთა‚ მით ვიყივლე მე ერთხელ «ვა»‚ ზღვასა შევე‚ მომეგება მეომარი ვითა ღელვა‚ სწადდა‚ მაგრა ვეღარა ქმნეს ჩემი ზედა წამოქელვა.
მისსა	რუსთ.	გაუმარჯვდა ომი მათი, ვითა სწადდა მისსა გულსა. ზოგთა ჰკადრეს ზენაარი: „ნუ დაგვხოცო, შენსა სჯულსა!“ არ დახოცნა, დაიმონნა, დარჩომოდა რაცა წყლულსა. მართლად იტყვის მოციქული: „შიში შეიქს სიყვარულსა“.
მათ	რუსთ.	მათ ლაშქართა გულუშიშრად ასრე ჰხოცდა, ვითა თხასა; ზოგი ნავსა შეანარცხის, ზოგსა ჰყრიდა შიგან ზღვასა; ერთმანერთსა შემოსტყორცის, რვა ცხრასა და ცხრა ჰკრის რვასა; დაკოდილნი მკვდართა შუა იმალვიან, მალვენ ხმასა.
მისგან	რუსთ.	ძელი მოსტყდა და ავთანდილ დარჩა ნავდაულეწელი; შეშინდეს იგი ლაშქარნი, გზა ძებნეს გარდსახვეწელი; ვეღარ გარდესწრნეს, გარდუხლტა მტერთა მი და მო მლეწელი; არ დარჩა კაცი ცოცხალი მუნ მისგან დაუფრეწელი.
მას	რუსთ.	ერთმანერთისა‚ მას აქათ‚ რაცა ორთავე ვიცითა‚ აწცა მიცოდი საშენოდ მითვე პირითა მტკიცითა; ამას შესჯერდი დიდითა ზენარითა და ფიცითა. გეცრუო‚ ღმერთმან მიწა მქმნას‚ ნუმცა ცხრითავე ვზი ცითა!
მისგან	რუსთ.	უბრძანა‚ თუ: «მოახსენე‚ ასმათ‚ დაჯდეს‚ ამირბარსა!» მან ბალიში დამართებით დადვა მას მზედ საქებარსა. დავჯე‚ მივეც გულსა ლხინი‚ საწუთროსა დამგმობარსა; მიკვირს‚ სულნი რადღა მიდგან‚ ვიტყვი მისგან ნაუბარსა!
მას	რუსთ.	ჩაიცვა ტანსა აბჯარი ქცევითა ვეფხებრ მკრჩხალითა. მას ხელთა კეტი რკინისა ჰქონდა ხელითა ცალითა; ნავისა თავსა გულითა წადგა შიშშეუვალითა, ვითა მჭვრეტელნი ჭვრეტითა, მტერნი დახოცნა ხრმალითა.
იგიცა	რუსთ.	აქა მოსლვითა გაყმდების, კაციცა იყოს ბერები; სმა, გახარება, თამაშა, ნიადაგ არს სიმღერები, ზამთარ და ზაფხულ სწორად გვაქვს ყვავილი ფერად-ფერები; ვინცა გვიცნობენ, გვნატრიან, იგიცა, ვინ-ა მტერები.
მათვე	რუსთ.	მამის ძმა და მამა ჩემი პაპმან ჩემმან გაყვნა ოდეს‚ ზღვასა შიგან კუნძულია‚ – ჩემად წილად მას იტყოდეს‚ – თვით ბიძასა ჩემსა მიხვდა‚ ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს; მათვე დარჩა სანადირო‚ არ მივსცემდი‚ მომერჩოდეს.
მათ	რუსთ.	კიოდეს და მოდიოდეს, იზახდეს და ბუკსა ჰკრესა; შეუშინდა ქარავანი მათ ლაშქართა სიდიდესა; ყმამან უთხრა: „ნუ იშიშვით თქვენ იმათსა სიალფესა, ანუ დავჰხოც იმ ყველასა, ან სიკვდილი ჩემი დღეს-ა.
მას	რუსთ.	სიამოვნისა დარითა იარეს, არ სიძნელითა. მათი ბადრაგა ავთანდილ უძღვის გულითა ქველითა. გამოჩნდა ნავი მეკობრე დროშითა მეტად გრძელითა, მას ნავსა ნავთა სალეწლად სახნისი ჰგია ძელითა.
მას	რუსთ.	შევე‚ წავდეგ ნოხთა პირსა‚ მე დამიწყო ცეცხლმან შრეტად‚ გულსა ბნელი გამინათლდა‚ ზედა ლხინი ადგა სვეტად. მას ბალიში შემოეგდო‚ მზისა შუქსა სჯობდა მეტად‚ ჩემგან პირსა იფარვიდა‚ აიხედნის წამის ჭვრეტად.
მისგან	რუსთ.	პირველ მითხრა: «არა ვიცი‚ რა ხარ‚ ანუ რას გამსგავსო? ანუ ეგრე რამ დაგლია‚ ანუ პირველ რამ გაგავსო? რამან შექმნა მოყვითანედ‚ ვარდ-გიშერი რომე რგავსო? ღმერთმან მისგან ანთებული სანთელიმცა რად დაგავსო?
იგი	რუსთ.	კიოდეს იგი ლაშქარნი, ხმა მათი არ გაწყდებოდა, აძგერეს ძელი, რომელსა ზედა სახნისი ჰგებოდა; ყმა ნავის თავსა უშიშრად ქვე დგა, არ თურე კრთებოდა, კეტი ჰკრა, ძელი მოსტეხა, სხვით არათ არ მოსტყდებოდა.
მის	რუსთ.	მუნ ქარავანი ურიცხვი იდგა მის ზღვისა კიდესა. შეიჭირვებდეს, ჭმუნვიდეს, ვერცა დგეს, ვერცა ვლიდესა. ყმამან სალამი უბრძანა, ქებასა შეასხმიდესა, ჰკითხა, თუ: „ვინ ხართ, ვაჭარნო?“ – მათ საუბარი ჰკიდესა.
მის	რუსთ.	სადაცა ნახნის, ეუბნის, მგზავრნი ზღვის პირსა რებულნი, ჰკითხის მის მზისა ამბავი; დღენი ვლნა გაასებულნი. ქედსა გარდადგა, აქლემნი აუჩნდეს ლარკიდებულნი. მოქარავნენი ზღვის პირსა დაყრით დგეს, დაყმუნვებულნი.
მისვე	რუსთ.	ავთანდილ მარტო ზღვის პირსა მივა ოთხითა მონითა, წამალსა ტარიელისსა ეძებს ყოვლითა ღონითა, დღისით და ღამით მტირალი იღვრების ცრემლთა ფონითა, ჩალად უჩს ყოვლი ქვეყანა, მისვე ჩალისა წონითა.
იგი	რუსთ.	ესე არაკი მართალი ჩინს ქვასა ზედა სწერია: «ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია». აწ ზაფრანია, ვის წინას ვერ ვარდი ჰგვანდის, ვერ ია; თუღა მონახავ, მონახე, ქმენ, რაცა შენი ფერია“.
მას	რუსთ.	ჩემთვის გარდახდა მას აქათ გაყრა მზისა და ქედისა; ოდენ მოდენა ცრემლისა მჭირს, ველთა მოსალბე დისა. მსჯის გამრავლება ხელქმნილსა სულთქმისა ზედაზედისა. დავვიწყებივარ სიკვდილსა, ნახეთ ნაქმარი ბედისა!
მას	რუსთ.	მას ზენაარსსა არ გავსტეხ, მას ფიცსა არ ვეცრუები, მას პაემნამდის მოვიცდი, რაზომცა გამდის რუები; თუ მკვდარი მნახოს, დამმარხოს, თქვას ვაგლახი და უები, ცოცხალი დავხვდე, უკვირდეს, სიცოცხლე არს სათუები».
მას	რუსთ.	მას წამავალსა ვჰკითხევდი, დამწვარსა, ცეცხლმოდებულსა: «მოვიდეს, რა ქმნას ავთანდილ? მისსა დამვედრე დებულსა». მიბრძანა: «მო-ღა-მნახვიდეს მე, მისთვის გაცუდებულსა, ამათ არ დავჰყრი არეთა, არ გავსტეხ მას ქადებულსა.
მას	რუსთ.	ჯერთ მისი მსგავსი სასჯელი არცა ვის ამბვად სმენია: არა თუ კაცთა, სასჯელი ქვათაცა შესაძრწენია, დიჯლადცა კმარის, მას რომე თვალთაგან ცრემლი სდენია; თვით რაცა ჰბრძანოთ, მართალ ხართ: სხვა სხვისა ომსა ბრძენია.
მით	რუსთ.	შენ უმართლე ხარ, ემდურვი, შენ გაეყარე ძმობილსა, მაგრა ვით ითქმის, ვით გახდა, ვითა გიამბო ცნობილსა! ენა დაშვრების, გაცვთების, გულსა შეელმის ლმობილსა, ამას მით ვაზრობ, მინახავს მე, უბედურსა შობილსა.
მას	რუსთ.	გული, ცნობა და გონება ერთმანერთზედა ჰკიდიან: რა გული წავა, იგიცა წავლენ და მისკენ მიდიან; უგულო კაცი ვერ კაცობს, კაცთაგან განაკიდიან. შენ არ გინახვან, არ იცი, მას რომე ცეცხლნი სწვიდიან.
იგი	რუსთ.	კვლა ქალი ეტყვის: „მართალ ხარ მაგისსა დამძიმებასა, მაგრა, რა გავბრჭო მართალი, ნუ მეჭვ რასაცა თნებასა; არ გული უნდა ფიცის და პირისა გასრულებასა? იგი უგულო მოელის მართ დღეთა შემოკლებასა.
მან	რუსთ.	მე უმისოდ სოფელს ყოფა რათგან ჩირად არ მიღირდა, რად დავვიწყდი, რად მივსცილდი, რად ვერ გასძლო, რა მისჭირდა? მან გატეხა ზენარისა რად შემართა, ვით გაპირდა? მაგრა ავი ბედისაგან ჩემი რამცა გამიკვირდა!“
იგი	რუსთ.	ყმა დაჭმუნდა, ვითამც რამე ჰკრეს ლახვარი გულსა შუა; ქალსა ეტყვის: „აჰა, დაო, ეგეთიმცა კაცი ნუა! იგი ფიცი ვით გატეხა! არ ვეცრუე, ვით მეცრუა! ვერ იქმოდა, რად მიქადა? თუ მიქადა, რად მიტყუა?!
მის	რუსთ.	აწ ვერ ვიტყვი მაშინდელსა მე მის ყმისა ნაუბარსა, რას უბნობდის, რას მოსთქმიდის, რას ტურფასა, რაზომგვარსა. ზოგან თოვლი გაეწითლის ვარდსა, ბრჭლითა ნახოკარსა. ქვაბნი ნახნა, გაეხარნეს, ზე გავიდა ქვაბთა კარსა.
მისვე	რუსთ.	ღამე ალხენდის, დღე სჯიდის, ელის ჩასლვასა მზისასა; რა წყალი ნახის, გარდახდის, უჭვრეტდის ჭავლსა წყლისასა, მას თანართვიდის ნაკადსა სისხლისა ცრემლთა ტბისასა, კვლა გაემართის, ისწრაფდის წავლასა მისვე გზისასა.
მას	რუსთ.	ამას მოსთქმიდის, იწოდის, ვითა სანთელი დნებოდის, დაყოვნებისა მოშიში ისწრაფდის, იარებოდის; რა შეუღამდის, ვარსკვლავთა ამოსლვა ეამებოდის, მას ამსგავსებდის, ილხენდის, უჭვრეტდის, ეუბნებოდის.
იგი	რუსთ.	იგი ორნივე საგრილად გარდახდეს ძირსა ხეთასა. ლაშქართა შექმნეს მოდენა‚ მოდგეს უფროსნი ბზეთასა. ახლოს უთქს მონა თორმეტი‚ უმხნესი სხვათა მხნეთასა. თამაშობდეს და უჭვრეტდეს წყალსა და პირსა ტყეთასა.
იგი	რუსთ.	იგი მინდორი დალიეს‚ მართ მათგან განარბენია‚ მინდორსა იქით წყალი დის და წყლისა პირსა ტყენია. ნადირნი ტყესა შეესწრნეს‚ სადა ვერა რბის ცხენია. იგი მაშვრალნი ორნივე მოსწყდეს‚ რაზომცა მხნენია.
იგი	რუსთ.	იგი ველი გაირბინეს‚ ჯოგი წინა შემოისხეს‚ დახოცეს და ამოსწყვიდეს‚ ცათა ღმერთი შეარისხეს‚ ველნი წითლად შეეღებნეს‚ ნადირთაგან სისხლი ისხეს. ავთანდილის შემხედველთა: „ჰგავსო ალვას‚ ედემის ხეს“.
მათგან	რუსთ.	ცხენთა მათთა ნატერფალნი მზესა შუქთა წაუხმიდეს. მიჰხოცდეს და მიესროდეს‚ მინდორს სისხლსა მიასხმიდეს‚ რა ისარი დაელივის‚ მონანიყე მიართმიდეს. მხეცნი‚ მათგან დაკოდილნი‚ წაღმა ბიჯსა ვერ წასდგმიდეს.
მას	რუსთ.	მოვიდა ჯოგი ნადირთა ანგარიშმიუწდომელი: ირემი‚ თხა და კანჯარი‚ ქურციკი მაღლად მხლტომელი. მას პატრონ-ყმანი გაუხდეს‚ ჭვრეტადმცა სჯობდა რომელი! აჰა მშვილდი და ისარი და მკლავი დაუშრომელი!
იგი	რუსთ.	დილასა ადრე მოვიდა იგი ნაზარდი სოსანი‚ ძოწეულითა მოსილი‚ პირად ბროლბალახშოსანი‚ პიროქრო რიდე ეხვია‚ შვენოდა ქარქაშოსანი‚ მეფესა გასლვად აწვევდა‚ მოდგა თეთრტაიჭოსანი.
მით	რუსთ.	მეფე ლაღი და წყლიანი გამხიარულდა მეტადრე‚ სიცილით უთხრა ავთანდილს: „შვილად გზრდი‚ მით შემეკადრე; იცი‚ არ გიწყენ‚ გაზრდილო‚ მით შემომიხვე ზედადრე: თუ არ გასწბილდე‚ მაჯობო‚ ბედი გეყოფის ბედადრე.
მის	რუსთ.	უბრძანა: „რადმცა ვიწყინე თქმა შენგან საწყინარისა!“ ფიცა მზე თინათინისა‚ მის მზისა მოწუნარისა. ავთანდილ იტყვის: „დავიწყო კადრება საუბნარისა: ნუ მოჰკვეხ მშვილდოსნობასა‚ თქმა სჯობს სიტყვისა წყნარისა.
მას	რუსთ.	ეგე არ მიმძიმს‚ ვაზირო‚ ესეა‚ რომე მწყენია: სიბერე მახლავს‚ დავლიენ სიყმაწვილისა დღენია; კაცი არ არის‚ სითგანცა საბრძანებელი ჩვენია‚ რომე მას ჩემგან ესწავლნეს სამამაცონი ზნენია.
მისად	რუსთ.	იტყვის: „ჰე, მზეო, ვინ ხატად გთქვეს მზიანისა ღამისად, ერთარსებისა ერთისა, მის უჟამოსა ჟამისად, ვის გმორჩილობენ ციერნი ერთის იოტის წამისად, ბედსა ნუ მიქცევ, მიაჯე, შეყრამდის ჩემად და მისად!
მას	რუსთ.	რა მიეახლის დაბნედად, ვერ ხელყვის გაძრვად ენისად, მაგრა სდის ცრემლი თვალთაგან მსგავსად დიჯლისა დენისად, ზოგჯერ დაბრუნდის, იჭვრეტდის ღონედ პატიჟთა თმენისად, რა გაემართის, არ იცის, მას თუ არბევდის ცხენი სად.
იგი	რუსთ.	საშობელი გაიყარა‚ ზრდა დაგვიწყეს მე და ქალსა. მართ მაშინვე ჰგვანდა იგი მზისა შუქთა ნასამალსა. უყვარდით და სწორად უჩნდით მეფესა და დედოფალსა. აწ ვახსენებ‚ ვისგან ჩემი დაუდაგავს გული ალსა“.
მათად	რუსთ.	მეფემან და დედოფალმან მიმიყვანეს შვილად მათად‚ საპატრონოდ მზრდიდეს სრულთა ლაშქართა და ქვეყანათად‚ ბრძენთა მიმცეს სასწავლელად ხელმწიფეთა ქცევა-ქმნათად; მოვიწიფე‚ დავემსგავსე მზესა თვალად‚ ლომსა – ნაკვთად.
იგი	რუსთ.	ძე არ ესვა მეფესა და დედოფალსა მზისა დარსა‚ ჭმუნვა ჰქონდა‚ ჟამი იყო‚ მით აეხვნეს სპანი ზარსა. ვაჲ‚ კრულია დღემცა იგი‚ მე მივეცი ამირბარსა! მეფემან თქვა: «შვილად გავზრდი‚ თვით ჩემივე გვარი არსა».
მას	რუსთ.	დღე და ღამე მუჯამრითა ეკმეოდის ალვა თლილი; ზოგჯერ კოშკს ჯდის‚ ზოგჯერ ბახჩას ჩამოვიდის‚ რა დგის ჩრდილი. დავარ იყო და მეფისა‚ ქვრივი‚ ქაჯეთს გათხოვილი‚ მას სიბრძნისა სასწავლელად თვით მეფემან მისცა შვილი.
მას	რუსთ.	თვით მეფემან მამა ჩემი დაიჭირა სწორად თავსა. თქვა: «ჩემებრი ამირბარი‚ ნაძლევი ვარ‚ ვისმცა ჰყავსა!» ლაშქრობდის და ნადირობდის‚ აძლევდიან მტერნი ზავსა. მას არა ვჰგავ ასრე‚ ვითა მე სხვა კაცი არა მგავსა.
მისგან	რუსთ.	ისმენდი‚ მიეც გონება ჩემთა ამბავთა სმენასა‚ საუბართა და საქმეთა ვითა ძლივ ვათქმევ ენასა! იგი‚ ვინ ხელმქმნა‚ მოველი მისგან აროდეს ლხენასა‚ ვისგან შეუცავ სევდასა‚ სისხლისა ღვართა დენასა.
მან	რუსთ.	ღილჩახსნილი საამბობლად დაჯდა‚ მხარნი ამოყარნა; ვითა მზე ჯდა მოღრუბლებით‚ დიდხან შუქნი არ ადარნა; ვერ გაახვნა სასაუბროდ‚ მან ბაგენი გაამყარნა‚ მერმე სულთქვნა‚ დაიზახნა‚ ცრემლნი ცხელნი გარდმოყარნა.
მითა	რუსთ.	ასმათს უთხრა: „მოდი‚ მოჯე‚ თანა წყალი მოიტანე‚ დაბნედილსა მაპკურებდი‚ გული მითა გარდამბანე; მკვდარი მნახო‚ დამიტირე‚ სულთქმა გაათანისთანე‚ მე სამარე გამითხარე‚ აქა მიწა მიაკვანე!“
მით	რუსთ.	ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად იტყვის, არ გამწყრალი: „ღმერთმან გული გამინათლა გახეთქილი, გა-ცა-მწკრალი, აწ აგრე ვარ გავსებული, წინას ვიყავ ვითა მცხრალი, მზემან შუქნი შემომადგნა, ვარდი მით ვჩან არდამზრალი“.
მისთვის	რუსთ.	აწყა დავიწყებ ამბავსა, მის ყმისა წამავლობასა: მივა და მიტირს გულმდუღრად, ვერ ვიტყვი ცრემლთა მცრობასა, წამ-წამ მობრუნდის, იაჯდის მისთვის მზისავე მზობასა, უჭვრეტდის, თვალი ვერ მოჰხსნის, თუ მოჰხსნის, მიჰხდის ცნობასა.
მისთვის	რუსთ.	ყმასა უთხრა: „ვინცა კაცმან იძმოს ანუ და-ცა-იდოს‚ ხამსო‚ მისთვის სიკვდილსა და ჭირსა თავი არ დარიდოს; ღმერთმან ერთი რათ აცხოვნოს‚ თუ მეორე არ წაწყმიდოს! შენ ისმენდი‚ მე გიამბობ‚ რაცა გინდა წამეკიდოს“.
მით	რუსთ.	მაგრა ღმერთმან მოწყალემან მით ცნობითა ერთით მზითა ორი მისი მოწყალება დღესცა მომცა ამა გზითა: პირველ‚ შეჰყრის მოყვარულთა ჩემით რათმე მიზეზითა‚ კვლა ნუთუმცა სრულად დამწვა ცეცხლთა ცხელთა ანაგზითა“.
მით	რუსთ.	კაცმან ვით პოვოს‚ ღმრთისაგან რაცა არდანაბადია! მით გული ჩემი სახმილმან აწ ასრე დანაბა დია; კვლა გზასა მიკრავს‚ მიჭირავს‚ მითქს ბადე დანაბადია; აწ ხელთა‚ ნაცვლად ლხინისა‚ ჩალა მაქვს და ნაბადია.
მას	რუსთ.	ამას დაყმუნდა ტარიელ‚ დამწვარი დაავლებული; ასმათს უბრძანა: „მას აქათ შენ ხარ ჩემ თანა ხლებული; რად არა იცი‚ უწამლო არს ლები ესე ლებული! კვლა ესე ყმა მწვავს მტირალი‚ ცრემლითა დავალებული.
იგი	რუსთ.	ამა დღემან დამავიწყა‚ გული ჩემი ვინ დაბინდა; დამიგდია სამსახური‚ იგი იქმნას‚ რაცა გინდა; იაგუნდი ეგრეცა სჯობს‚ ათასჯერმცა მინა მინდა; შენ გეახლო სიკვდილამდის‚ ამის მეტი არა მინდა!“
მათ	რუსთ.	კაცმან ვერ ასწრას თვალისა დაფახვა‚ დაწამწამება‚ მას გავექცევი‚ ვისგანცა ჩემი არა ვცნა ამება. მათ თურქთა მიღმა გამეგო მე არას არ შეწამება‚ ავად შვენოდა მორევნა და ჩემი დათამამება.
მის	რუსთ.	მე უთხარ: «დადეგ‚ დაწყნარდი‚ გარდავხდეთ ძირსა ხეთასა; არ შეუდრკების ჭაბუკი კარგი მახვილთა კვეთასა». თანა წამომყვა‚ წავედით უტკბოსნი მამა-ძეთასა. მე გავეკვირვე ჭვრეტასა მის ყმისა სინაზეთასა.
იგი	რუსთ.	გამიცადა‚ ღმერთსა ჰკადრა: «შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ!» მერმე მითხრა: «მოგახსენებ‚ აწ სიტყვანი რომე მკითხენ: იგი მტერნი გამილომდეს‚ აქანამდის რომე ვითხენ‚ უკაზმავსა მიღალატეს‚ საჭურველნი ვერ გარ ვითხენ».
მისსა	რუსთ.	ფატმან ხათუნს, მისსა მჭვრეტსა, ედებოდა ცეცხლი ნელი, მოეხვია, გარდუკოცნა ხელი, ფერხი, პირი, ყელი; იტყვის: „ღმერთო, რა გმსახურო, გამინათლდა რათგან ბნელი! ვცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია შენი გრძელი“.
მას	რუსთ.	ქაჯთა ქალაქი აქამდის მტერთაგან უბრძოლველია: ქალაქსა შიგან მაგარი კლდე მაღალი და გრძელია; მას კლდესა შუა გვირაბი, ასაძრომელი ხვრელია, მუნ არის მარტო მნათობი, მისთა შემყრელთა მწველია.
მას	რუსთ.	მას მონასა არა უთხრა‚ არცა სიტყვა მოუსმინა; ფიცხლა შევჯე‚ ჩავეგებე‚ მე ჩაუსწარ‚ ჩავე წინა‚ უთხარ: «დადეგ‚ გამაგონე‚ შენი საქმე მეცა მინა!» შემომხედნა‚ მოვეწონე‚ სიარული დაითმინა.
მას	რუსთ.	შორს გაეგებნეს სამნივე დიდსა მეფესა ზღვათასა, გარდახდეს, მდაბლად აკოცეს, გა-რე-სწყდეს ჯარსა სპათასა; შეასხეს ქება ტარიელს, მან მადლი გაუათასა; ქალი რა ნახეს, სტრფიალობს შუქსა მას ბროლ-ბაკმათასა.
მას	რუსთ.	ზახილი მესმა. შევხედენ‚ – მოყმე ამაყად ყიოდა‚ შემოირბევდა ზღვის პირ-პირ‚ მას თურე წყლული სტკიოდა; ხრმლისა ნატეხი დასვრილი აქვს‚ სისხლი ჩამოსდიოდა‚ მტერთა ექადდა‚ წყრებოდა‚ იგინებოდა‚ ჩიოდა.
მით	რუსთ.	ყოვლი მცოდნელი გრძნებისა მას თანაწაუტანია, მით რომე გზაა საჭირო, მტერნი საომრად მზანია; ქვე დაუყრიან მოყმენი, ვინც უფრო გულოვანია, დაეყოვნების: წასრულა, ჯერეთ ცოტაი ხანია.
იგი	რუსთ.	ზღვა გავიარეთ‚ გავედით‚ შემოგვიტიეს ცხენია‚ კვლა შევიბენით‚ შეიქმნნეს ომისა სიმარცხენია. მუნ მომეწონნეს ფრიდონის სიქველე-სიფიცხენია: იბრძვის ლომი და პირად მზე‚ იგი ალვისაც ხენია.
მათ	რუსთ.	ხეთა ძირსა მივიძინე‚ მათ მონათა ჭამეს პური; მერმე ავდეგ სევდიანი‚ მიღამებდა გულსა მური: ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად ვერ ჭორი და ვერ დასტური‚ ველთა ცრემლი ასოვლებდა‚ თვალთა ჩემთა მონაწური.
მათ	რუსთ.	აქანამდის მნახავიცა კაცი შენი არ მენახა; თურქნი ვნახენ‚ რომე თქვენთვის სიტყვა რამე გაემკვახა; მათრახითა ჩამოგეგდო‚ ერთი მკვდართა დაგესახა; მათ მასწავლეს‚ ძმა რომელთა სულმობრძავი სამე, გლახ‚ ა“.
მის	რუსთ.	მიბრძანა: «მიცან ამბავი მის ყმისა წახდომილისა‚ მაშინ ვარ მქმნელი საქმისა‚ მის შენგან მონდომილისა». სამ წლამდის მითხრა დადენა უმისოდ ცრემლთა მილისა. არ გიკვირს‚ გავსძლე ვერჭვრეტა მისისა მე ღიმილისა?!
მათ	რუსთ.	ჭმუნვა შეექმნა‚ თქვენც იცით‚ ხელმწიფე ნებიერია. მოგნახეს‚ გძებნეს ყოველგან‚ მათ რუკა დაუწერია‚ ვერ ნახეს შენი ნახული ვერცა ყმა‚ ვერცა ბერია; აწ გამომგზავნა‚ რომელსა ვერ მზე ჰგავს‚ ვერ ეთერია.
მას	რუსთ.	ბარგი აჰკიდა, გააგო ქმნა ქორწილისა მათისა, მას მიაქვს რიცხვი ტურფათა, არს სიდიადე სათისა; ფატმან ჰყავს თანა, იარეს სავალი დღისა ათისა; უხარის ნახვა ლომისა და მზისა, ხმელთა მნათისა.
მას	რუსთ.	მე პატრონისა ჩემისა ასული შემყვარებია; თვით მეფედ მათად მას ხედვენ მონები მკლავმაგრებია. თუცა არ მიცნობ‚ გინახავ‚ თუ ვითა გეაზრებია‚ გახსოვსცა‚ ოდეს დაჰხოცე მონები არსაპყრებია?
მათ	რუსთ.	მათ კაცთა დია ეამა ესე ამბავი მონისა. მე გავიგონე, შე-რე-მშრა ნაკადი ცრემლთა ფონისა, მენიშნა, ყოვლი ნიშანი ვიცან ჩემისა ღონისა, ცოტაი ლხინი მომეცა, მსგავსი დრამისა წონისა.
მის	რუსთ.	კვლა დაიწყო თქმა ამბვისა მან‚ რა ხანი მოიტირა: „დღესა ერთსა მე და მეფე მოვიდოდით‚ გვენადირა; მიბრძანა‚ თუ: «ქალი ვნახოთ!» – ხელი ხელსა დამიჭირა. მის ჟამისა მხსენებელი მე სულდგმული არ გიკვირა?!
მისგანცა	რუსთ.	ტარიელის ვარდი იყო დათრთვილული‚ არ დაზრული; ყმასა უთხრა: „მესწრაფების‚ მითხარ შენი დაფარული‚ ვინ ხარ‚ ანუ სით მოსრულ ხარ‚ სადაური‚ სით მოსრული? მე სიკვდილსა აღარ ვახსოვ‚ ვარ მისგანცა განწირული“.
მან	რუსთ.	მე როშაქს ვჰკადრე: «გამიშვი კვლა ადრე თქვენი მხლებელი; აწ გულანშაროს ქალაქსა ვარ საქმის რასმე მდებელი». მან გამომიშვა, აქ სადმე ლარი მიც წასაღებელი; თანა წავიტან, წა-ცა-ვალ მე მათი ზედამსწრებელი».
მისგან	რუსთ.	თქვენ უბრძანეთ ჩემ მაგიერ უსენს, ქმარსა ფატმანისსა, გამოგზავნოს, ეამების ნახვა მისი ხსნილსა მისსა; მისგან კიდე ინატრიდა ჭვრეტასამცა სხვადღა ვისსა, ვინ მზესაცა უნათლეა, ასრე ვითა ბროლი ფისსა!“
იგივე	რუსთ.	მოვიყვანე იგი მონა, ახლოს დავსვი ჩემსა წინა, ვჰკითხე: «მითხარ, რას იტყოდი? გაგონება მეცა მინა». მან იგივე კვლა მიამბო, რაცა მუნით მომესმინა, ამ ამბავმან გამაცოცხლა, სულმობრძავი დამარჩინა.
მათ	რუსთ.	გამოეგება ტარიელ‚ მართებს ორთავე მზე დარად‚ ანუ ცით მთვარე უღრუბლო შუქთა მოჰფენდეს ქვე ბარად‚ რომე მათ თანა ალვისა ხეცა ვარგ იყო ხედ არად‚ ჰგვანდეს შვიდთავე მნათობთა‚ სხვადმცა რისად ვთქვი მე და რად!
მით	რუსთ.	ადგეს სოგრატ და ავთანდილ ტანითა მით კენარითა‚ თითო აივსეს ჭიქები‚ მივლენ ქცევითა წყნარითა‚ წინა მიუსხდეს მუხლმოყრით‚ პირითა მოცინარითა. ვაზირი ლაღობს ენითა‚ წყლიანად მოუბნარითა:
მას	რუსთ.	თავსა ზის პირმზე ავთანდილ‚ მჭვრეტთაგან მოსანდომია‚ სპათა სპასპეტი‚ ჩაუქი‚ ვითა ვეფხი და ლომია; ვაზირი ბერი სოგრატი თვით მას თანავე მჯდომია. თქვეს‚ თუ: „რა უმძიმს მეფესა‚ ანუ რად ფერი ჰკრთომია?“
მათგან	რუსთ.	შინა წავიდეს ყოველნი, შესხდეს თავისა დარებად, ჰქონდეს შვიდნივე მნათობნი მის მზისა დასადარებად, არ მიიხვდომის სიტურფე, არს მათგან მიუმხვდარებად, ადრე მივიდეს მეფისა სახლად საყოფად, არებად.
იგი	რუსთ.	შევიდეს, ნახეს თინათინ, მჭვრეტთა მიმცემი ჭირისა, სკიპტროსან-გვირგვინოსანსა შვენოსა ცმა პორფირისა; მისრულთა პირსა შეადგა ელვა მისისა პირისა; შევიდა მეფე ინდოთა, იგი მზე, მსგავსი გმირისა.
მას	რუსთ.	ალაფობდეს საჭურჭლესა მისსა‚ ვითა ნათურქალსა‚ მას ტაიჭსა არაბულსა‚ ქვენაბამსა‚ ნასუქალსა‚ რომე ჰგვანდა სიუხვითა ბუქსა‚ ზეცით ნაბუქალსა; არ დაარჩენს ცალიერსა არ ყმასა და არცა ქალსა.
მათ	რუსთ.	იგი მზე შესვეს კუბოსა, იარეს გზა ზღვის პირისა, მიყმაწვილობდეს, უხარის მათ გარდახდომა ჭირისა, მივიდეს, სადა ქვეყანა იყო ნურადინ გმირისა, მოეგებნიან, ისმოდის ხმა სიმღერისა ხშირისა.
იგი	რუსთ.	მოახსენა: „საწოლს ვპოვე ესე მისგან დანაწერი‚ დგეს მონანი ნატირებნი‚ დაეგლიჯა თმა და წვერი‚ იგი მარტო გაპარულა‚ ყმა არ ახლავს‚ არცა ბერი; მე თუ მომკლათ‚ მემართლებით‚ სიცოცხლე მჭირს შეუფერი!“
მისგან	რუსთ.	რა მეფემან დიდებულნი ნახნა‚ სულთქმით შემოსტირნა‚ უთხრა: „ხედავთ‚ მზემან ჩვენმან შუქნი სრულად დაგვიძვირნა! რა ვაწყინეთ‚ რა შევსცოდეთ‚ რად დაგვყარნა‚ რად გაგვწირნა! სპანი‚ მისგან დაჭირულნი‚ ვინმცაღა ვით დაგვიჭირნა?“
იგი	რუსთ.	მივემოწმენით, თათბირნი არ კიდე გავაკიდენით; დავბრუნდით, ქაჯეთს მივმართეთ, მას წინა მოვეკიდენით, არცა რა ვჰკადრეთ ხელდახელ, არცა თუ წავეკიდენით; იგი ტირს, ღაწვსა გულმდუღრად ჩარცხის ცრემლისა კი დენით.
მისად	რუსთ.	ესე ღმერთსა მისაგვრელად მისად ჩვენთვის მოუცია, მიუტანოთ არმაღანად, დაგვიმადლებს მეტად დია. თუ დავმალავთ, დავმჟღავნდებით, მეფე ჩვენი ამაყია, პირველ – მათი შეცოდება, მერმე დიდი აუგია».
მას	რუსთ.	ოდეს გნახავ მხიარულსა‚ ნადირობით შემოსრულსა‚ ვეღარ გიჭვრეტ ნაბურთალსა‚ ტანსა მჭევრსა‚ ჯავარსრულსა‚ ვეღარ ვისმენ ხმასა შენსა‚ სასმენელად მე მას რულსა‚ აწ უშენოდ რა‚ გლახ‚ უყო საჯდომსა და სრასა სრულსა?
იგიცა	რუსთ.	მეფეთა შიგან სიუხვე‚ ვით ედემს ალვა‚ რგულია; უხვსა მორჩილობს ყოველი‚ იგიცა‚ ვინ ორგულია; სმა-ჭამა – დიდად შესარგი‚ დება რა სავარგულია?! რასაცა გასცემ‚ შენია‚ რაც არა‚ დაკარგულია!“
იგი	რუსთ.	ვარდთა და ნეხვთა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების‚ დიდთა და წვრილთა წყალობა შენმცა ნუ მოგეწყინების! უხვი ახსნილსა დააბამს‚ იგი თვით ების‚ ვინ ების. უხვად გასცემდი‚ ზღვათაცა შესდის და გაედინების.
მით	რუსთ.	თინათინ მიჰყავს მამასა პირითა მით ნათელითა‚ დასვა და თავსა გვირგვინი დასდგა თავისა ხელითა‚ მისცა სკიპტრა და შემოსა მეფეთა სამოსელითა. ქალი მზეებრ სჭვრეტს ყოველთა ცნობითა ზემხედველითა.
მათ	რუსთ.	მოვიდეს სრულნი არაბნი‚ ჯარი გამრავლდა ხასისა: ავთანდილ პირმზე‚ სპასპეტი ლაშქრისა ბევრათასისა‚ ვაზირი სოგრატ‚ მოახლე მეფისა დასთა დასისა; მათ რომე დადგეს საჯდომი‚ თქვეს: „უთქმელია ფასისა!“
მან	რუსთ.	არაბეთს გასცა ბრძანება დიდმან არაბთა მფლობელმან: „თინათინ ჩემი ხელმწიფედ დავსვი მე‚ მისმან მშობელმან; მან გაანათლნეს ყოველნი‚ ვით მზემან მანათობელმან. მოდით და ნახეთ ყოველმან შემსხმელმან‚ შემამკობელმან!“
მის	რუსთ.	რა მეფედ დასმა მეფემან ბრძანა მისისა ქალისა‚ ავთანდილს მიხვდა სიამე‚ ვსება სჭირს მის სოქალისა; თქვა: „ზედა-ზედა მომხვდების ნახვა მის ბროლ-ფიქალისა‚ ნუთუ ვით ვპოვო წამალი მე ჩემი‚ ფერგამქრქალისა!“
მას	რუსთ.	ავთანდილ იყო სპასპეტი‚ ძე ამირსპასალარისა‚ საროსა მჯობი ნაზარდი‚ მსგავსი მზისა და მთვარისა‚ ჯერთ უწვერული‚ სადარო ბროლ-მინად საცნობარისა; მას თინათინის შვენება ჰკლვიდის‚ წამწამთა ჯარისა.
მას	რუსთ.	მაგას ნუ ჰბრძანებთ‚ მეფეო‚ ჯერთ ვარდი არ დაგჭნობია‚ თქვენი თათბირი ავიცა სხვისა კარგისა მჯობია; ხმდა განაღამცა საქმნელად‚ რაცა თქვენ გულსა გლმობია: სჯობს და მას მიეც მეფობა‚ ვისგან მზე შენაფლობია!
იგი	რუსთ.	მე გარდასრულ ვარ‚ სიბერე მჭირს‚ ჭირთა უფრო ძნელია‚ დღეს არა‚ ხვალე მოვკვდები‚ სოფელი ასრე მქმნელია; რაღაა იგი სინათლე‚ რასაცა ახლავს ბნელია?! ჩემი ძე დავსვათ ხელმწიფედ‚ ვისგან მზე საწუნელია!“
იგი	რუსთ.	უბრძანა: „გკითხავ საქმესა‚ ერთგან სასაუბნაროსა: რა ვარდმან მისი ყვავილი გაახმოს‚ დაამჭნაროსა‚ იგი წავა და სხვა მოვა ტურფასა საბაღნაროსა; მზე ჩაგვისვენდა‚ ბნელსა ვსჭვრეტთ‚ ღამესა ჩვენ უმთვაროსა.
მათ	რუსთ.	მისი სახელი – თინათინ‚ არს ესე საცოდნარია! რა გაიზარდა‚ გაივსო‚ მზე მისგან საწუნარია. მეფემან უხმნა ვაზირნი‚ თვით ზის ლაღი და წყნარია‚ გვერდსა დაისხნა‚ დაუწყო მათ ამო საუბნარია.
მისად	რუსთ.	სხვა ძე არ ესვა მეფესა‚ მართ ოდენ მარტოდ ასული‚ სოფლისა მნათი მნათობი‚ მზისაცა დასთა დასული; მან მისთა მჭვრეტთა წაუღის გული‚ გონება და სული‚ ბრძენი ხამს მისად მაქებრად და ენა ბევრად ასული.
მათ	რუსთ.	მათ აკოცეს ერთმანერთსა‚ უცხოობით არ დარიდეს‚ ვარდსა ხლეჩდეს‚ ბაგეთაგან კბილნი თეთრნი გამოსჭვირდეს‚ ყელი ყელსა გარდააჭდვეს‚ ერთმანერთსა აუტირდეს‚ ქარვად შექმნნეს იაგუნდნი მათნი‚ თუცა ლალად ღირდეს.
მას	რუსთ.	როშაქ გვიბრძანა: «ნუ ჰკითხავთ, აწ თურე არსათქმელია, ამისი საქმე უცხოა, საამბობლადცა ძნელია; ბედი მეფისა ჩვენისა არსთაგან სანატრელია, მით რომე ღმერთი მას მისცემს, რაც უფრო საკვირველია.
მან	რუსთ.	კვლა ვჰკითხეთ: «გვითხარ მართალი, საქმე შენ მზებრ ნათელისა, ვისი ხარ, ვინ ხარ, სით მოხვალ მანათობელი ბნელისა?» მან არა გვითხრა, გაუშვა წყარო ცრემლისა ცხელისა. რა საბრალოა გავსილი მთვარე, ჩანთქმული გველისა!
მას	რუსთ.	კვლა ვეუბნენით მას მზესა ტკბილმოუბრითა ენითა. არ მონა იყო, ტყუოდა, ჩვენ ესე შევიგენითა; როშაქ შეატყო ქალობა, გვერდსა წაუდგა ცხენითა; აღარ გაუშვით, დაჭირვა ვჰკადრეთ ხელითა ჩვენითა.
მისთვის	რუსთ.	მონა შემოდგა‚ მივეცი საქმესა გაკვირვებულსა; ასმათის წიგნი მომართვა მე‚ მეტად შეჭირვებულსა‚ ეწერა: «გიხმობს შენი მზე შენ‚ მისთვის მოსურვებულსა‚ მოდი‚ სჯობს მანდა ტირილსა‚ საქმესა ბედით-ვებულსა».
მით	რუსთ.	ზოგთა ვთქვით: «არის ცისკარი», ზოგთა თქვეს: «არის მთვარეო»; მას დარაზმულთა მივმართეთ, ახლოსმცა ვნახეთ ბარეო! შორს მოუარეთ, მივედით, შემოვადეგით გარეო; მით ნათლიდაღმა გამოხდა ხმა, ჩვენი მოუბარეო.
მან	რუსთ.	კვლა შევა დარბაზს ვაზირი დაღრეჯით‚ არმხიარულად; მეფემან ჰკითხა: „წასრულა მზე დაუდგომლად‚ მთვარულად?“ მან მოახსენა ყველაი‚ ვით წასრულიყო და რულად: „მზე აღარ მზეობს ჩვენ თანა‚ დარი არ დარობს დარულად!“
იგი	რუსთ.	თავდადრეკით იგონებდა‚ გულსა ჰქონდა ჭმუნვა დიდი‚ უში ქმნა და აიხედნა‚ უბრძანებდა მონას: „მიდი‚ მოვიდეს და აწ მიამბოს‚ შემოვიდეს იგი ფლიდი!“ რა ვაზირი შემობრუნდა‚ ფერი ჰკრთა და ჰქონდა რიდი.
მისგან	რუსთ.	გვითხრა მისთა ხელისათა: «წავალ, თანა წამომყევით!» წაგვიტანა მონა ასი, ყველაკაი მისგან რჩევით. დღისით, მზისით ვმეკობრობდით, ღამეთაცა ვიყვნით თევით; დია ვლეწეთ ქარავანი, ლარი ჩვენკენ გარდმოვდევით.
მასცა	რუსთ.	რა გამოვიდა‚ ვაზირმან ძებნა‚ ვერ პოვნა მინანი‚ მართ გაპარვასა უთხრობდეს მონანი‚ ცრემლთა მდინანი. მან თქვა: „მე დარბაზს ვერ შევალ‚ მახსოვან დღენი წინანი‚ ვინცაღა ჰკადრებს‚ მან ჰკადროს‚ რაცა ვთქვი‚ მასცა ვინანი“.
მისად	რუსთ.	ყმა მიმავალი მიუბნობს, მსგავსი მთვარისა სრულისა. არს თინათინის გონება მისად სალხენლად გულისა; იტყვის: „მოგშორდი, სიცრუე, ვაჲ, საწუთროსა კრულისა! შენ გაქვს წამალი ჩემისა მამრთელებელი წყლულისა.
მას	რუსთ.	აწ ამბავი სხვა დავიწყო‚ – ყმასა წავჰყევ წამავალსა‚ – არ შეექმნა დარბაზობა მას დღე როსტანს გულგამწყრალსა; რა გათენდა‚ ქუში ადგა‚ ჰგავს‚ თუ ადენს პირით ალსა‚ ხმობა ბრძანა ვაზირისა‚ მიიყვანდეს შიშით მკრთალსა.
მისგან	რუსთ.	თუ მოყვარე მოყვრისათვის ტირს‚ ტირილსა ემართლების; სიარული‚ მარტოობა შვენის‚ გაჭრად დაეთვლების; იგონებდეს‚ მისგან კიდე ნურად ოდეს მოეცლების; არ დააჩნდეს მიჯნურობა‚ სჯობს‚ თუ კაცთა ეახლების.
მისთვის	რუსთ.	მიკვირს‚ კაცი რად იფერებს საყვარლისა სიყვარულსა: ვინცა უყვარს‚ რად აყივნებს მისთვის მკვდარსა‚ მისთვის წყლულსა?! თუ არ უყვარს‚ რად არა სძულს? რად აყივნებს‚ რაცა სძულსა?! ავსა კაცსა ავი სიტყვა ურჩევნია სულსა‚ გულსა.
მას	რუსთ.	მას დღე გასცემს ყველაკასა სივაჟისა მოგებულსა‚ რომე სრულად ამოაგებს მცირესა და დიდებულსა. მერმე ბრძანა: „ვიქ საქმესა‚ მამისაგან სწავლებულსა‚ ჩემსა ნუვინ ნუ დამალავს საჭურჭლესა დადებულსა!“
მას	რუსთ.	მას უშმაგო ვით მიენდოს‚ ვინ მოყვარე გაამჩივნოს? ამის მეტი რამცა ირგო: მას ავნოს და თვითცა ივნოს. რათამეღა ასახელოს‚ რა სიტყვითა მოაყივნოს? რა გავა‚ თუ მოყვარესა კაცმან გული არ ატკივნოს!
მას	რუსთ.	მიამბე მისი ამბავი‚ სხვად ნურას მეუბნებია!» მითხრა‚ თუ: «გკადრებ მართალსა‚ აწ ჩემგან არსათნებია‚ დღეს ერთმანერთი გინახავს და ტურფად მოგწონებია‚ აწ კვლაცა ცნობა ამბვისა მას ჩემგან უბრძანებია»“.
მისთვის	რუსთ.	ხამს‚ თავისსა ხვაშიადსა არვის თანა ამჟღავნებდეს‚ არ ბედითად „ჰაჲჰაჲ“ზმიდეს‚ მოყვარესა აყივნებდეს‚ არსით აჩნდეს მიჯნურობა‚ არასადა იფერებდეს‚ მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს‚ მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს.
იგი	რუსთ.	თუცა მიგდის ღვარი ცრემლთა‚ მაგრა ცუდად არ იდენო‚ ამას იქით ნუღარ იდენ‚ გულსა ჭირნი არიდენო; შენნი მჭვრეტნი ჩემთა მჭვრეტთა აგინებენ‚ არ იდენო; რომე წეღან მოგეხვივნეს‚ იგი ჩემთვის არიდენო.
იგია	რუსთ.	ამა საქმესა მიჯნური ნუ უხმობს მიჯნურობასა: დღეს ერთი უნდეს‚ ხვალე სხვა‚ სთმობდეს გაყრისა თმობასა; ესე მღერასა ბედითსა ჰგავს‚ ვაჟთა ყმაწვილობასა. კარგი მიჯნური იგია‚ ვინ იქს სოფლისა თმობასა.
მისთვის	რუსთ.	მას ცოცხალი ნუ ელევის‚ რაცა პირველ შეუყვარდეს‚ ნუცა ლხინსა აუზვავდეს‚ ნუცა ჭირსა შეუზარდეს‚ მისთვის დასთმოს ყველაკაი‚ მისთვის ველთა გამოვარდეს‚ ნურა გავა‚ სოფელიცა მისი კერძი გარდაქარდეს.
იგი	რუსთ.	მიჯნურობა არის ტურფა‚ საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა‚ არ სიძვისა დასადარი: იგი სხვაა‚ სიძვა სხვაა‚ შუა უზის დიდი ზღვარი‚ ნუვინ გარევთ ერთმანერთსა‚ გესმის ჩემი ნაუბარი?
მით	რუსთ.	მიჯნური შმაგსა გვიქვიან არაბულითა ენითა‚ მით რომე შმაგობს მისისა ვერმიხვდომისა წყენითა; ზოგსა აქვს საღმრთო სიახლე‚ დაშვრების აღმაფრენითა‚ კვლა ზოგთა ქვეუც ბუნება კეკლუცთა ზედა ფრფენითა.
მასვე	რუსთ.	მას ერთსა მიჯნურობასა ჭკვიანნი ვერ მიხვდებიან‚ ენა დაშვრების‚ მსმენლისა ყურნიცა დავალდებიან; ვთქვნე ხელობანი ქვენანი‚ რომელნი ხორცთა ხვდებიან; მართ მასვე ჰბაძვენ‚ თუ ოდენ არ სიძვენ‚ შორით ბნდებიან.
იგი	რუსთ.	დულარდუხტ არის დიაცი, მაგრა კლდე, ვითა ლოდია, ვისცა არ დაჰკოდს, ყმა მისი ვერავის დაუკოდია; მას უსხენ წვრილნი ძმისწულნი: როსან და ერთი როდია, – აწ იგი ქაჯეთს ხელმწიფედ ქვე ზის, მორჭმული სწოდია.
მათ	რუსთ.	მე ვარო მონა მეფისა მაღლისა, ქაჯთა მფლობლისა; მათ მიხვდა ცემა სენისა, მათისა დამამხობლისა: მოგვიკვდა შემწე ქვრივისა, შემწყნარებელი ობლისა, აწ შვილთა მისთა და მისი ზრდის, უკეთესი მშობლისა.
მათ	რუსთ.	მათ სხვათა მათი ამბავი თქვეს, ვითა მგზავრთა წესია; მონამან უთხრა: «ჰე, ძმანო, განგება რამე ზესია: მე მარგალიტსა მოგიმკი, თქვენ ქვრიმი დაგითესია, ჩემი ამბავი ამბავთა თქვენთაგან უკეთესია.
მათ	რუსთ.	ფიცხლა მოვიდეს‚ არ ექმნა მათ შინა ხანდაზმულობა; აღლუმი ვნახე‚ მეკეთა ლაშქართა მოკაზმულობა‚ სიჩაუქე და სიკეთე‚ კეკლუცად დარაზმულობა‚ ტაიჭთა მათთა სიმალე‚ აბჯრისა ხვარაზმულობა.
იგი	რუსთ.	უბრძანე წვევა ლაშქართა‚ გავგზავნე მარზაპანია. იგი ვარსკვლავთა ურიცხვი მოკრბეს ინდოთა სპანია‚ შორით და ახლოთ ყველანი მართ ჩემკენ მონასხპანია‚ ერთობ ლაშქრითა აივსო მინდორი‚ კლდე‚ კაპანია.
მას	რუსთ.	სახლი და შვილნი მომძულდეს, ვჯდი უგულოთა გულითა, მას ვიგონებდი მღვიძარე, რა მიმელულის ლულითა; უსენ, გამტეხი ფიცისა, მიჩს უსჯულოთა სჯულითა, ვერ მიმიახლოს საახლოდ კრულმან პირითა კრულითა.
იგი	რუსთ.	ქალი ადგა და წავიდა მის ყმისა მოსაყვანებლად; „არ ეწყინაო“‚ უამბობს‚ არს მისად მაგულვანებლად‚ ხელი მოჰკიდა‚ მოჰყვანდა‚ ვით მთვარე მოსავანებლად; იგი რა ნახა ტარიელ‚ თქვა მზისა დასაგვანებლად.
მას	რუსთ.	ფატმან იტყვის: „მომეშორვა მზე, მნათობი სრულად ხმელთა, სიცოცხლე და სულდგმულობა, მონაგები ჩემთა ხელთა; მას უკანით გაუწყვედლად დება მჭირდის ცეცხლთა ცხელთა, ვერ გავახმე წყარო ცრემლთა, თვალთა ჩემთა გადმომღვრელთა.
მით	რუსთ.	ვაჲ, საწუთროო, სიცრუით თავი სატანას ადარე! შენი ვერავინ ვერა ცნას, შენი სიმუხთლე სად არე; პირი მზისაებრ საჩინო სად უჩინო ჰყავს, სად არე? მით ვხედავ, ბოლოდ სოფელსა ოხრად ჩანს ყოვლი, სად არე!
მათგან	რუსთ.	ხატაეთს მყოფნი მოვიდეს‚ მათგან მოსლვისა დრონია‚ სიტყვანი შემოეთვალნეს ლაღნი და უკადრონია: «არც რამე ჩვენ ვართ ჯაბანნი‚ არც ციხეუმაგრონია‚ ვინ არის თქვენი ხელმწიფე‚ ჩვენ ზედა რა პატრონია?!»
მან	რუსთ.	მან უბრძანა: „თუ მიჩვენებ‚ ვნახავ‚ დიდად გავიხარებ‚ სიყვარულმან მისმან‚ ვისთვის ხელი მინდორს თავსა ვარებ‚ არას უზამ უგემურსა‚ არათ ოდეს გავამწარებ; რაცა ჩემგან ეამების‚ ვაამებ და შევიყვარებ“.
იგი	რუსთ.	ქალმან კვლა ჰკადრა: „გაგსაჯე მეტითა შეგონებითა‚ მაგრა თუ კაცი მოგგვარო‚ მოგყვეს თავისა ნებითა‚ იგი გეახლოს‚ ილხენდე მისითა შემეცნებითა‚ ფიცე‚ არ მოჰკლა‚ არ იყო, არ, სავნებლისა ვნებითა!“
იგი	რუსთ.	ყოვლი პირი ქვეყანისა ერთობ სრულად მოგივლია‚ ერთი კაცი შემაქცევრად შენად ვითა დაგელია‚ გეახლოს და არ გაშმაგდე‚ თუცა ჭირი არ გაკლია. შენ მოჰკვდე და იგი წახდეს‚ ესე შენთვის რა მადლია?“
მას	რუსთ.	ქალსა ცრემლი გადმოსცვივდა ასნაკეცი‚ ბევრისბევრად; მოახსენა: „მხეცთა თანა იარები მარტო ტევრად‚ არას კაცსა არ იახლებ საუბრად და შემაქცევრად; მას მაგითა ვერას არგებ‚ დღეთა შენთა ცუდად ლევ რად?
მათგან	რუსთ.	სევდად მეცა კაცთა ნახვა‚ ცეცხლი უფრო გავიალე‚ არ მივეო ახლოს შეყრად‚ თავი ჩემი შევიწყალე‚ მათგან მწყრალი შემოვბრუნდი‚ ტყესა შიგან დავიმალე“. თქვა: „ნუთუმცა უკუმრიდა‚ რა გათენდეს‚ წავალ ხვალე“.
იგი	რუსთ.	„რად დაჰბრუნდი? – მოახსენა‚ – მითხარ‚ რაცა წაგეკიდა!“ მან უბრძანა: „მონადირე მეფე ვინმე გარდმეკიდა‚ ჰყვეს ლაშქარნი უთვალავნი‚ ბარგი მძიმედ აეკიდა‚ იგი მინდორს ნადირობდა‚ დაეფანჩა მარეკი‚ და-.
მან	რუსთ.	მან ქალმან ხელყო კვესითა გზება ცეცხლისა ნელისა‚ ეგონა ჭამა ხორცისა შემწვრისა‚ შეუქნელისა; მიუპყრა‚ ერთი ახლიჩა‚ – ქმნაა საქმისა ძნელისა‚ – ძალი არ ჰქონდა‚ დაუწყო გამოყრა უცოხნელისა.
მას	რუსთ.	ასმათ ფარდაგსა აზიდნა‚ გარე ვდეგ მოფარდაგულსა; ქალსა შევხედენ‚ ლახვარი მეცა ცნობასა და გულსა. მოვიდა‚ მივსცენ დურაჯნი‚ მთხოვა ცეცხლითა დაგულსა. ვაჲმე‚ მას აქათ სახმილსა დაუწვავ ნიადაგულსა!
იგი	რუსთ.	ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა‚ ტყვე‚ სარკმლით ნააზატები. მან ქალმან ქვეშე დაუგო ვეფხის ტყავისა ნატები; მას ზედა დაჯდა იგი ყმა‚ სულთქვამს ჭირმონამატები‚ სისხლისა ცრემლსა გაეწნა შუა გიშრისა სატები.
მან	რუსთ.	ამარტისფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან. დიდხან იტირეს ყმამან და მან ქალმან შაოსანამან; შეჰხსნა‚ შეიღო აბჯარი‚ ცხენიცა შეიყვანა მან; დადუმდეს‚ ცრემლნი მოჰკვეთნა შავმან გიშრისა დანამან.
იმა	რუსთ.	ქალმან უთხრა: „ყმაო‚ ღმერთმან მოგცა ჟამად‚ რაცა გინა‚ მაგრა თავი უჩინოქმენ‚ დამალული იყავ შინა; იმა ყმისა მეუნებლე ხორციელი არავინ-ა; ნუთუ ვით რა მოვაგვარო‚ შენი ნახვა არ ეწყინა“.
მისგან	რუსთ.	ამის მეტსა ვერას გითხრობ მე სიტყვასა ამისთანსა: ისი მინდორს არონინებს ტანსა მჭევრსა‚ მემაჯანსა‚ ვჭამ‚ გლახ‚ მარტო ნადირისა მისგან ხორცსა მონატანსა‚ აწვე მოვა‚ არა ვიცი‚ თუ დაჰყოვნის დიდსა ხანსა.
იმა	რუსთ.	გითხრა‚ თუ ცოდნა გწადიან მისისა შენ სახელისა: ტარიელ არის სახელი იმა მოყმისა ხელისა; მე ასმათ მქვიან‚ რომელსა წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა‚ სულთქმა სულთქმისა ბევრისა‚ მაშა თუ არ ერთხელისა.
იგი	რუსთ.	ავთანდილ ქვაბსა დამალა ქალმან მალვითა მალითა. იგი ყმა ცხენსა გარდახდა‚ შვენოდა კაპარჭ-ხრმალითა; ატირდეს მაღლად ცრემლითა‚ ზღვათაცა შესამალითა‚ ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა ჭვრეტითა იდუმალითა.
იმა	რუსთ.	იმა მოყმისა ამბავი არსადა არ იპოვნების; თვით თუ არ გითხრობს‚ არ ითქმის‚ არვისგან დაიხსოვნების; მოილოდინე‚ მოვიდეს‚ რაზომცა დაგეყოვნების‚ დადუმდი‚ ვარდსა ნუ აზრობ‚ ცრემლითა ნუ ითოვნების!
მას	რუსთ.	ეგრე უთხრა: «ამხანაგო‚ იყავ მანდა‚ მომიცდიდე‚ წავალ თოკთა მოსახმელად‚ მწადსო‚ თუმცა ამოგზიდე». მას ქვეშეთსა გაეცინნეს‚ გაუკვირდა მეტად კიდე‚ შემოჰყივლა: «არ გელოდე‚ სად გაგექცე‚ სად წავიდე?»
მისთვის	რუსთ.	მისი სახე გულსა ჩემსა ხატად ასრე გამოვხატე‚ მისთვის ხელმან‚ გამოჭრილმან ლხინი ჩემი ვაალქატე. ორისაგან ერთი მიყავ: ტყვემქმენ ანუ მააზატე‚ ან მაცოცხლე‚ ანუ მომკალ‚ ჭირი ჭირსა მომიმატე!“
იმა	რუსთ.	ვარ მიჯნური‚ ხელი ვინმე‚ გაუძლებლად სულთა დგმისად‚ ჩემმან მზემან გამომგზავნა საძებარად იმა ყმისად‚ ღრუბელიცა ვერ მიხვდების მე მისრულ ვარ სადა‚ მი-‚ სად! გული თქვენი მიპოვნია‚ მისი შენად‚ შენი მისად.
მას	რუსთ.	იტყვის‚ თუ: „ამა სიტყვითა მას ფერი შეეცვალების‚ ვისთვისმე ხელი უცილოდ‚ მას ცრემლი ემალმალების“. კვლა უთხრა: „დაო‚ მიჯნური მტერთაცა შეებრალების; ესეცა იცი‚ სიკვდილსა თვით ეძებს‚ არ ეკრძალების.
მისთვის	რუსთ.	ქალი დაუჯდა კუშტგვარად‚ ქუშობს‚ ჯერთ არ დამტკბარია; ავთანდილ ქვე ზის ტირილად‚ აღარას მოუბარია; ვარდისა ბაღსა მოგუბდა ცრემლისა საგუბარია. კვლა იქით ქალი ატირდა‚ მისთვის გულნალმობარია.
მისთვისვე	რუსთ.	ჩემი სიკვდილი შენ ჩემად პატიჟად ნურად გგონია‚ მით რომე დამხსნი ტირილსა‚ შემშრების ცრემლთა ფონია; ჩალად მიჩს ყოვლი სოფელი‚ მისთვისვე შემიწონია; ვერ გიცნობ‚ ვინ ხარ‚ ვის გითხრნე სიტყვანი მისანდონია?“
მათ	რუსთ.	მათ ქალ-ყმათათვის საჯდომი დაედგა თეთრ-ძოწეული, წითელ-ყვითლითა თვალითა ზედა კეკლუცად ფრქვეული: ავთანდილისთვის – ყვითელი და შავი ერთგან რეული: მოვიდეს, დასხდეს; მჭვრეტელი ვცან მათი სულდალეული.
იგი	რუსთ.	ქალმან უთხრა: „რას შეგესწარ‚ მე ვინ ვარ და ანუ შენო? მზე არ მახლავს‚ შეგეტყვების‚ თრთვილო‚ ასრე მით მაწყენო! გრძელი სიტყვა საწყინოა‚ ასრე მოკლედ მოგახსენო: ვერასათვის ვერ გიამბობ‚ რაცა გინდა‚ იგი ქმენო!“
მათად	რუსთ.	მთვარე ცისკრისა ვარსკვლავსა რა თანაშეესწოროსა, ორნივე სწორად ნათობენ, მოშორდეს, მოეშოროსა; არა თუ იგი მოშორდეს, მართ ცამან მოაშოროსა, მათად საჭვრეტლად მჭვრეტელმან, ხამს, თავი იქედგოროსა.
მის	რუსთ.	ვერ იცნა‚ – სახე არ ჰგვანდა მისი მის ყმისა სახესა‚ – ფიცხლა გაიქცა‚ მიმართა ზახილით კლდესა და ხესა; ყმა გარდაიჭრა‚ დააბა‚ ვითა კაკაბი მახესა; ხმას სცემდეს კლდენი ქალისა ზახილსა მუნ ერთსახესა.
მან	რუსთ.	მან უთხრა: „ძმაო, რა გითხრა, ძრვაცა არ ძალმიც ენისა, ძალი არა მაქვს ხელქმნილსა შენთა სიტყვათა სმენისა; რად ადვილად გიჩს მოთმენა ჩემთა სასჯელთა თმენისა? აწ მივსწურვივარ სიკვდილსა, დრო მომეახლა ლხენისა.
მისგან	რუსთ.	ჩამოვიდა‚ ცხენი ახსნა‚ მისგან ხესა გამობმული‚ ზედა შეჯდა‚ გაემართა‚ ქვაბი დახვდა კარგახმული: მუნით ქალი გამოიჭრა გულმდუღარე‚ ცრემლდასხმული‚ ეგონა‚ თუ: დაბრუნდაო პირი ვარდი‚ ბროლბაკმული.
მას	რუსთ.	აწ ამას ჩემთვის ღმრთისაგან სხვა საქმე რა ვაჯობინო? ქალი შევიპყრა‚ მის ყმისა ამბავი ვაამბობინო‚ ჩემიცა უთხრა ყველაი‚ მართალი გავაბრჭობინო‚ მას ყმასა ხრმალი არა ვჰკრა‚ არცა მას დავასობინო“.
იგია	რუსთ.	ვთქვა მიჯნურობა პირველი და ტომი გვართა ზენათა‚ ძნელად სათქმელი‚ საჭირო გამოსაგები ენათა; იგია საქმე საზეო‚ მომცემი აღმაფრენათა; ვინცა ეცდების‚ თმობამცა ჰქონდა მრავალთა წყენათა.
იგია	რუსთ.	ჩემი აწ ცანით ყველამან‚ მას ვაქებ‚ ვინცა მიქია; ესე მიჩს დიდად სახელად‚ არ თავი გამიქიქია! იგია ჩემი სიცოცხლე‚ უწყალო ვითა ჯიქია; მისი სახელი შეფარვით ქვემორე მითქვამს‚ მიქია.
მისთვის	რუსთ.	ხამს‚ მელექსე ნაჭირვებსა მისსა ცუდად არ აბრკმობდეს‚ ერთი უჩნდეს სამიჯნურო‚ ერთსა ვისმე აშიკობდეს‚ ყოვლსა მისთვის ხელოვნობდეს‚ მას აქებდეს‚ მას ამკობდეს‚ – მისგან კიდე ნურა უნდა‚ – მისთვის ენამუსიკობდეს.
მის	რუსთ.	მის მოყმისა წესი იყო‚ მეტსა თურე არა ეჯდა. ქალი ტირს და მკერდსა იცემს‚ თმისა ტევრსა გაიგლეჯდა; ერთმანერთსა მოეხვივნეს‚ აკოცა და ცხენსა შეჯდა; ქალი‚ აგრე დაღრეჯილი‚ კვლა უფრორე დაიღრეჯდა.
მას	რუსთ.	სული დაიღო მან ქალმან‚ დასთმო გულისა წყლულობა‚ ქვაბს შეიყვანა ტაიჭი‚ მოჰხადა აკაზმულობა‚ მას ყმასა შეჰხსნა‚ შეიღო აბჯრისა წელმორტყმულობა; შინა შევიდეს‚ მას დღესა გარდახდა გამოსრულობა.
იგი	რუსთ.	იგი ტევრი გაეხშირა დანაგლეჯსა მათსა თმასა‚ ერთმანერთსა ეხვეოდეს – ყმა ქალსა და ქალი ყმასა; იზახდიან‚ მოსთქმიდიან‚ მოსცემდიან კლდენი ხმასა. ავთანდილ სჭვრეტს გაკვირვებით მათსა ეგრე ქცევა-ზმასა.
იგი	რუსთ.	რა ტყენი გავლნა მან ყმამან‚ მოსილმან ვეფხის ტყავითა‚ ქვაბისა კარსა გამოდგა ქალი ჯუბითა შავითა‚ ატირდა მაღლად ცრემლითა‚ ზღვათაცა შესართავითა‚ იგი ყმა ცხენსა გარდახდა‚ ყელსა მოეჭდო მკლავითა.
იგი	რუსთ.	მან ყმამან ქვაბსა მიმართა‚ გავლნა წყალი და ტყენია; ავთანდილ ცხენსა გარდახდა‚ მონახნა დიდნი ხენია; მას ზედა ჭვრეტად გავიდა‚ ძირსა დააბა ცხენია‚ მუნით უჭვრეტდა‚ იგი ყმა მივა ცრემლმინადენია.
იგი	რუსთ.	იგი მე მომცენ რიდენი‚ რომელნი წეღან გშვენოდეს‚ რა მნახო‚ შენცა გეამოს‚ შენეულითა‚ მშვენოდეს; ესე სამკლავე შეიბი‚ თუ ჩემი გა-ღა-გვლენოდეს‚ ერთი ასეთი ცოცხალსა სხვა ღამე არ გაგთენოდეს».
მათ	რუსთ.	წინა-უკანა იარნეს ორნი დღენი და ღამენი‚ – დღისით და ღამით მაშვრალნი‚ არ საჭამადთა მჭამენი‚ – არსადა ხანი არ დაყვეს‚ ერთნი თვალისა წამენი. მათ თვალთათ ცრემლნი სდიოდეს‚ მინდორთა მოსალამენი.
მისად	რუსთ.	რათგან ისი არის სადმე უცნობოდ და ისრე რეტად‚ რომე კაცსა არ მიუშვებს საუბრად და მისად ჭვრეტად‚ მივეწევი‚ შევიყრებით ერთმანერთის ცემა-ჟლეტად‚ ანუ მოვჰკლავ‚ ანუ მომკლავს‚ დაიმალვის მეტისმეტად“.
მან	რუსთ.	ესე უთხრა და წავიდა‚ ცხენი გაქუსლა დეზითა‚ ვითა გავაზი გაფრინდა‚ არგაშვებული ხეზითა‚ ან მთვარე‚ მზისა შემყრელი‚ მზე სინათლითა ზეზითა. დაივსო ცეცხლი შემწველი მისითა მან მიზეზითა.
მას	რუსთ.	რაცა ვისცა ბედმან მისცეს‚ დასჯერდეს და მას უბნობდეს: მუშა მიწყივ მუშაკობდეს‚ მეომარი გულოვნობდეს; კვლა მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს‚ არცა ვისგან დაეწუნოს‚ არცა სხვასა უწუნობდეს.
მისგან	რუსთ.	თვალთა‚ მისგან უნათლოთა‚ ენატრამცა ახლად ჩენა; აჰა‚ გული გამიჯნურდა‚ მიხვდომია ველთა რბენა! მიაჯეთ ვინ‚ ხორცთა დაწვა კმარის‚ მისცეს სულთა ლხენა. სამთა ფერთა საქებელთა ლამის‚ ლექსთა უნდა ლევნა.
მისთვის	რუსთ.	მე‚ რუსთველი‚ ხელობითა ვიქ საქმესა ამადარი: ვის მორჩილობს ჯარი სპათა‚ მისთვის ვხელობ მისთვის მკვდარი; დაუძლურდი‚ მიჯნურთათვის კვლა წამალი არსით არი‚ ანუ მომცეს განკურნება‚ ანუ მიწა მე სამარი.
მისთვის	რუსთ.	მო‚ დავსხდეთ‚ ტარიელისთვის ცრემლი გვდის შეუშრობილი; მისებრი მართ დაბადებით ვინმცა ყოფილა შობილი! დავჯე‚ რუსთველმან გავლექსე‚ მისთვის გულლახვარსობილი‚ აქამდის ამბვად ნათქვამი‚ აწ მარგალიტი წყობილი.
მათ	რუსთ.	აწ ენა მინდა გამოთქმად‚ გული და ხელოვანება‚ – ძალი მომეც და შეწევნა, შენგნით მაქვს‚ მივსცე გონება; მით შევეწივნეთ ტარიელს‚ ტურფადცა უნდა ხსენება; მათ სამთა გმირთა მნათობთა სჭირს ერთმანერთის მონება.
მათად	რუსთ.	მიბრძანეს მათად საქებრად თქმა ლექსებისა ტკბილისა‚ ქება წარბთა და წამწამთა‚ თმათა და ბაგე-კბილისა‚ ბროლ-ბალახშისა თლილისა‚ მის მიჯრით მიწყობილისა. გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გვრდემლი ტყვივისა ლბილისა.
მისთვის	რუსთ.	მო, მთვარეო, შემიბრალე, ვილევი და შენებრ ვმჭლდები, მზე გამავსებს, მზევე გამლევს, ზოგჯერ ვსხვდები, ზოგჯერ ვწვლდები; მას უამბვენ სჯანი ჩემნი, რა მჭირს, ანუ რაგვარ ვბნდები, მიდი, უთხარ, ნუ გამწირავს, მისი ვარ და მისთვის ვკვდები.
მას	რუსთ.	ვის შვენის‚ – ლომსა‚ – ხმარება შუბისა‚ ფარ-შიმშერისა‚ – მეფისა მზის თამარისა‚ ღაწვბალახშ-თმაგიშერისა‚ – მას‚ არა ვიცი‚ შევმართო შესხმა ხოტბისა შერისა?! მისთა მჭვრეტელთა ყანდისა მირთმა ხამს‚ მართ მიშერისა.
მისგან	რუსთ.	რომელმან შექმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა‚ ზეგარდმო არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა‚ ჩვენ‚ კაცთა‚ მოგვცა ქვეყანა‚ გვაქვს უთვალავი ფერითა‚ მისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მისმიერითა.
მისსა	რუსთ.	მას ქალსა ნესტან-დარეჯან იყო სახელად ხმობილი. შვიდისა წლისა შეიქმნა ქალი წყნარი და ცნობილი‚ მთვარისა მსგავსი‚ მზისაგან შვენებით ვერშეფრობილი; მისსა ვით გასძლებს გაყრასა გული ალმასი‚ წდობილი!
იგი	რუსთ.	იგი ასრე მოიწიფა‚ მე შემეძლო შესლვა ომსა; მეფე ქალსა ვით ხედვიდა მეფობისა ქმნისა მწთომსა‚ მამასავე ხელთა მიმცეს‚ რა შევიქმენ ამა ზომსა; ვბურთობდი და ვნადირობდი‚ ვით კატასა ვხოცდი ლომსა.
მას	რუსთ.	თხუთმეტისა წლისა ვიყავ‚ მეფე მზრდიდა ვითა შვილსა; დღისით ვიყვი მას წინაშე‚ გამიშვებდის არცა ძილსა; ძალად ლომსა‚ თვალად მზესა‚ ტანად ვჰგვანდი ედემს ზრდილსა‚ სროლასა და ასპარეზსა აქებდიან ჩემგან ქმნილსა.
მისგან	რუსთ.	მამა მომიკვდა‚ მოვიდა დღე სიკვდილისა‚ ვიშისა; ქმნა გაუცუდდა ფარსადანს ნიშატისა და ნიშისა; მათ გაეხარნეს‚ ვის ზარი დალევდის მისგან შიშისა; ერთგულთა შექმნეს ვაება‚ მტერთა – ხსენება იშისა.
იგი	რუსთ.	ჩვენ უფრო გვტკივის იგი‚ ვინ დაგვაკლდა სწორად თავისა». ასი ებოძა საჭურჭლე‚ ებრძანა ახდა შავისა‚ ბოძება მისეულისა სრულისა საკარგავისა: «შენ გქონდეს ამირბარობა‚ ქმნა მისვე საურავისა!»
მათ	რუსთ.	ავენთი‚ დამწვეს მამისა სახმილთა დაუშრტობელთა; უკანის გამომიყვანეს ხასთა მათ წინამდგომელთა; გამოსლვისათვის ზეიმი შექმნეს ინდოეთს მფლობელთა‚ შორს მომეგებნეს‚ მაკოცეს პატივით ვითა მშობელთა.
მათ	რუსთ.	მათ საჯდომთა ახლოს დამსვეს‚ პატივს მცემდეს ძისა დარად‚ მის ხელისა საურავი მათ ორთავე მითხრეს წყნარად; ურჩ ვექმენ და მისეულთა წესთა ქცევა მიჩნდა ზარად. არ მომეშვნეს‚ დავმორჩილდი‚ თაყვანისვეც ამირბარად.
მის	რუსთ.	გებრძანა: «შეყრა მწადიან საყვარელისა შენისა». ეგე არს მსგავსი გულისა ლმობიერისა თქვენისა; მუნა მე ხრმალი არ მიკვეთს, არცა სივრცელე ენისა, მიჯობს მოლოდნა საქმისა მის განგებისა ზენისა.
მის	რუსთ.	რა გამისრულდენ ესენი ჩემნი გულისა ნებანი, მაშინღა მივალ არაბეთს, მომხვდენ მის მზისა ხლებანი; ოდესცა სწადდეს, დამივსნეს ამა ცეცხლისა დებანი. სხვად თქვენგან არა არ მინდა, მძულან რასაცა თნებანი“.
მის	რუსთ.	ვიცოდი‚ სწადდა არვისგან ნახვა მის მზისა დარისა‚ მე გარე ვდეგ და მეფემან შევლო ფარდაგი კარისა; ვერას ვხედევდი‚ ოდენ ხმა მესმოდა საუბარისა. ასმათს უბრძანა გამოხმა დურაჯთა ამირბარისა.
იგი	რუსთ.	აწ წახდეს იგი ნათელნი‚ მზისაცა მოწუნარენი!“ მისი ვერ გასძლო ხსენება‚ დაბნდა და სულთქვნა მწარენი; ყმა და ასმათი ტიროდეს‚ ხმას სცემდეს იგი არენი‚ ჭმუნვით თქვეს: „მკლავნი ცუდ ქმნილან‚ ვაჲ‚ გმირთა მემუქარენი!“
მანცა	რუსთ.	რა ფრიდონ ჰკადრა ტარიელს ესე სიტყვანი ყმისანი, მან ბრძანა: „მაგას არა ვიქ, ამას არ უნდა მისანი. ვითა მან პოვნა მიზეზნი ჩემისა სულთა დგმისანი, ეგრევე მანცა სამისოდ ნახნეს ძალ-გულნი ძმისანი!
მისგან	რუსთ.	მიდი, უთხარ ჩემ მაგიერ სიტყვა ჩემგან არნათნები: «მე შენისა გამზრდელისა უნახავად არ დავდგები. ვეჭვ, მრავალი დამეხოცოს მონა, მისგან საყვარლები, ვითხოვ ხოლე შენდობასა, ეგეთიღა მოვბრუნდები».
მათ	რუსთ.	სრულნი მუყრნი და მულიმნი მე გარეშემომცვიდიან; მათ ხელთა ჰქონდა მუსაფი‚ ყოველნი იკითხვიდიან; მტერდაცემული ვეგონე‚ არ ვიცი‚ რას ჩმახვიდიან. სამ დღემდის ვიყავ უსულოდ‚ ცეცხლნი უშრეტნი მწვიდიან.
მას	რუსთ.	აქიმნიცა იკვირვებდეს: «ესე სენი რაგვარია? სამკურნალო არა სჭირს რა‚ სევდა რამე შემოჰყრია». ზოგჯერ შმაგად წამოვიჭრი‚ სიტყვა მცთარი წამერია. დედოფალი‚ ზღვასა შეიქს‚ მას რომ ცრემლი დაუღვრია.
მანვე	რუსთ.	ვთქვი‚ თუ: «ღმერთო‚ ნუ გამწირავ‚ აჯა ჩემი შეისმინე‚ მომეც ძალი დათმობისა‚ ცოტად ვითა აღმადგინე‚ აქა ყოფა გამამჟღავნებს‚ სახლსა ჩემსა მიმაწვინე!» მანვე ქმნა და მო-რე-ვჯობდი‚ გული წყლული გავარკინე.
იგი	რუსთ.	ზე წამოვჯე. მეფისასა კაცი დია მოვიდოდა‚ ახარებდეს: «წამოჯდაო»‚ დედოფალი გამორბოდა; მეფე მორბის თავშიშველი‚ არ იცოდა‚ რას იქმოდა‚ იგი ღმერთსა ადიდებდა‚ სხვა ყველაი უჩუმოდა.
მან	რუსთ.	ზაფრანისფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან‚ გული უფრორე დამიჭრა ათიათასმან დანამან. საწოლის მეკრე შემოდგა‚ მოლარე გაიყვანა მან; ვთქვი‚ თუ: «რა იცის ამბავი‚ ნეტარ‚ ან იმან‚ ან ამან?»
მისგან	რუსთ.	«მონააო ასმათისი». – «რა იცისო‚ – ვარქვი‚ – ჰკითხე!» შემოვიდა‚ სააშიკო წიგნი მომცა‚ წავიკითხე; გამიკვირდა‚ სხვად ვითამცა ვქმენ გულისა მწველთა სითხე? მისგან ეჭვი არა მქონდა‚ სევდად მაწვა გულსა მით ხე.
მას	რუსთ.	უამბო ფრიდონ ავთანდილს ტარიას მოციქულობა: „არ დადგებისო, ცუდია შენგან ცდისაღა თქმულობა“. მას დაუმძიმდა, მოედვა კვლა გულსა კვამლალმულობა. ასრე ხამს რიდი მეფეთა, ყმათაგან მოკრძალულობა!
მისთვის	რუსთ.	რასაცა ლამი, არ მოგცემს მას ღმრთისა სამართალია, გამზრდელსა ჩემსა ვით ვჰკადრო მე საქმე სამუხთალია! მე მისთვის ხელი ვით გავძრა, ვინ ჩემთვის ფერნამკრთალია! ვით მოიხმაროს მონამან პატრონსა ზედა ხრმალია!
მან	რუსთ.	ტარიელ უთხრა სიცილით, მან მზემან შუქნაფენამან, ხელი მოჰკიდა ავთანდილს, ამართა, ააყენა მან: „მიყოო კარგი ყველაი მომართებამან შენამან, მაგრა სჯობს, შენცა გალხინოს ჩემმან შენითა ლხენამან.
მას	რუსთ.	შინა დავსხედით ნადიმად მას დღესა მინდორს რებულნი; მომღერალნი და მუტრიბნი არ იყვნეს სულდაღებულნი; მეფემან გასცნა მრავალნი თვალნი‚ ღარიბად ქებულნი. აუვსებელნი არ დარჩეს მას დღესა მათნი ხლებულნი.
მან	რუსთ.	შევე‚ დავჯე ტახტსა ზედა‚ ქალი მოდგა ნოხთა პირსა‚ ჩემსა ახლოს დასაჯდომლად თავი მისი არ აღირსა; ვარქვი: «მანდა რად ზი შენ‚ თუ სიყვარული ჩემი გჭირსა?» მან პასუხი არა მითხრა‚ ჩემთვის ჰგვანდა სიტყვაძვირსა.
მისდა	რუსთ.	დია მძულს მეტი მოყვრისა შიში, კრძალვა და რიდობა, მძულს გაუწყვედლად კუშტობა და სულმძიმობა, დიდობა; თუ მოყვარეა, გულისა ქმნას ჩემკენ მონაზიდობა, თვარა მე ჩემდა, იგ მისდა, დია სჯობს კიდისკიდობა.
მით	რუსთ.	ასმათი მეუბნებოდა უშიშრად‚ არ მეკრძალვოდა; ჩემი რა გითხრა‚ რა ვიყავ‚ ლხინი რა დამეთვალვოდა! გული მი და მო მიარდა‚ კრთებოდა და მემალვოდა; მით პირი ჩემი გაბროლდა და ღაწვი გამელალვოდა“.
მან	რუსთ.	ამას ოდენ მოვახსენებ მუდარით და შეპოვნებით, რომე მოგცეს ქალი მისი მან მისითა მოგონებით. რათგან ბოლო შეყრავეა, სიშორესა ვით ეთნებით! დააშვენეთ ერთმანერთი, თავის-თავის ნუ დასჭნებით“.
მათ	რუსთ.	რა ავთანდილ ტარიასგან ცნა, წასლვასა არ დაშლიდა, არა ჰკადრა შეცილება, საუბარსა ზედა რთვიდა; ფრიდონ კაცსა დარჩეულსა სათანაოდ გარდასთვლიდა, თანა წაჰყვა, განაღამცა მათ თანავე გზასა ვლიდა.
მის	რუსთ.	მან უთხრა: „სახე რა გითხრა მის უსახოსა სახისა! ესეა ჩემი სიცოცხლე, ჩემი მომცემი ახისა, მჯობი ყოვლისა სოფლისა, წყლისა, მიწისა და ხისა. არსასმენლისა მოსმენა არს უმჟავესი წმახისა“.
მისთვის	რუსთ.	თქვენ შუა მქმნელი საქმისა, შენგან ნახმობი დობისა, თქვენი შემყრელი, მსახური, შენგან ღირსქმნილი ხმობისა, მისი გამზრდელი, გაზრდილი, მისთვის მიხდილი ცნობისა, გლახ, დაგიგდია, არ ნახავ, შაბაშ მართლისა ბრჭობისა!“
მისად	რუსთ.	მან უბრძანა: „რაცა გითქვამს, უმართლე ხარ მეტისმეტად: საბრალოა ასმათ მისად მგონებლად და ჩემად მჭვრეტად; მე სიცოცხლე არ მეგონა, შენ მომესწარ ცეცხლთა შრეტად, რათგან დავრჩი, გვალე, ვნახოთ, თუცავე ვარ ჯერთცა რეტად“.
იგი	რუსთ.	იგი მზე უჯდა კუბოსა და აგრე არონინებდეს; მინადირობდეს, ნადირსა მუნ სისხლსა დაადინებდეს; სადაცა დახვდის ქვეყანა, მჭვრეტელთა მოალხინებდეს, მოეგებნიან, სძღვნობდიან, აქებდეს, არ აგინებდეს.
იგი	რუსთ.	ფრიდონისით გაემართნეს იგი ლომნი, იგი მზენი, თანა მიჰყავს პირი მზისა, ქალი მჭვრეტთა ამაზრზენი, ჰკიდავს ბროლსა ყორნის ბოლო დაწყობილი, დანათხზენი, მუნ ბალახშსა ამშვენებდეს სინატიფე-სინაზენი.
მის	რუსთ.	მას ჰგვანდეს, თუმცა სამყაროს მზე უჯდა შუა მთვარეთა; იარნეს დღენი მრავალნი ლაღთა, ბრძნად მოუბარეთა, შიგან მათ დიდთა მინდორთა, ყოვლგნით კაცმიუმხვდარეთა; სად ყოფილ იყო ტარიელ, მიხვდეს მის კლდისა არეთა.
მას	რუსთ.	ტარიელ ბრძანა: „მე მმართებს დღეს თქვენი მასპინძელობა; მუნ მივალ, სადა ყოფილ ვარ, მჭირდა სადამდის ხელობა; მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უც ხორცისა ხმელობა, მე რომე გიძღვნი ტურფათა, აქოთ ლარისა ჭრელობა“.
მათ	რუსთ.	იმა ქედსა გარდავადეგ, შამბნი ისი მომეარნეს; ერთი ლომი, ერთი ვეფხი შეკრბეს, ერთად შეიყარნეს, ჰგვანდეს რათმე მოყვარულთა, მათი ნახვა გამეხარნეს, მათ რა უყვეს ერთმანერთსა, გამიკვირდეს, შემეზარნეს.
იგი	რუსთ.	პირველ ამოდ ილაღობეს, მერმე მედგრად წაიკიდნეს: თითო ტოტი ერთმანერთსა ჰკრეს, სიკვდილსა არ დარიდნეს; გამორიდა ვეფხმან გული, – დედათამცა განა რიდნეს! – ლომი მედგრად გაეკიდა, იგი ვერვინ დაამშვიდნეს.
იგიცა	რუსთ.	ხრმალი გავსტყორცე, გარდვიჭერ, ვეფხი შევიპყარ ხელითა; მის გამო კოცნა მომინდა, ვინ მწვავს ცეცხლითა ცხელითა; მიღრინვიდა და მაწყენდა ბრჭალითა სისხლთა მღვრელითა, ვეღარ გაუძლე, იგიცა მოვკალ გულითა ხელითა.
მათ	რუსთ.	მივიდეს, შიგან გარდახდეს ქვაბსა მას დიდთა კლდეთასა. ასმათს უც ხორცი ირმისა, იქს მასპინძლობა-კვეთასა. ამხანაგობდეს, ლაღობდეს წასლვასა მათ საქმეთასა, ღმერთსა მადლობდეს შეცვლასა ლხინად ჭირისა დღეთასა.
იგ	რუსთ.	მოიარეს ქვაბოვანი, თამაშობდეს მხიარულნი, პოვნეს იგი საჭურჭლენი, ტარიასგან დაბეჭდულნი, ვერცა ვისგან დანათვალნი, ვერცა ვისგან შეგებულნი; არ იტყვიან, არა გვაქვსო, იგ ამისთვის გულნაკლულნი.
მათ	რუსთ.	უბოძა ტურფა მრავალი მათ-მათი შესადარები, კვლა ფრიდონისნი აავსნა, სპა ჰყვა თუ სპასალარები. აივსო კაცი ყველაი, მაშინ მათ თანა ნარები, მაგრა ძეს რომე საჭურჭლე, ჰგვანდა – კაცდაუკარები.
მის	რუსთ.	ფრიდონ კაცნი დააბრუნნა მოსასხმელად აქლემისად, სახლსა მისსა მისაღებლად მის ყველასა საჭურჭლისად; აწ მუნითცა გაემართნეს არაბეთით წავლად გზისად, ავთანდილ-ა გალეული შესაყრელად მთვარე მზისად.
მათკენ	რუსთ.	ავთანდილ იცნეს, გაისმა ხმა მათგან სიხარულისა; დაიწყეს ყოვლგნით ლაშქართა ქმნა მათკენ სიარულისა, თაყვანისსცემდა სიმრავლე სპისა პირმხიარულისა; ქალი ნახიან: „შვენება, – თქვიან, – არს მზისა სრულისა“.
მათკენ	რუსთ.	ტაბლაკსა ჰკრეს და გაისმა სიცილი თქართქარებისა. ლაშქარნი რბოდეს მი და მო, ქმნა სწადდა მათკენ რებისა. დაიწყეს მოსხმა ცხენისა, მოღება უნაგრებისა, შესხდა სიმრავლე მოყმისა მკლავფიცხელ-გულმაგრებისა.
მას	რუსთ.	მეფე შეჯდა, გაეგებნეს თავადნი და სრულად სპანი. ვისცა ესმის, მოვიდიან მას წინაშე სხვაგნით სხვანი. ყველაკაი ღმერთსა მადლობს, გაამაღლნეს მათნი ხმანი, თქვეს: „ბოროტსა უმყოფოო, კეთილნია შენთვის მზანი!“
მათ	რუსთ.	სული დაიღეს, დადუმდეს, ორთავე ცეცხლი სდებოდა; ასმათი შეჰყვა, შევიდა, ცეცხლი მათებრვე ჰგზებოდა, დაუგო ტყავი ვეფხისა, რომელ კვლა მიწყივ ჰგებოდა; ორნივე დასხდეს, უბნობდეს, რაცა მათ ეამებოდა.
მისგან	რუსთ.	ტარიელცა თაყვანისსცა, მივა კოცნად, სასალამოდ; მეფე ყელსა აკოცებდა მართ ბაგისა დასაამოდ, გაკვირვებით ეუბნების, არის მისგან სათამამოდ: „შენ მზე ხარო, შენი გაყრა არის დღისა შესაღამოდ“.
მას	რუსთ.	ტარიელ უთხრა: „კარგსა იქ შენ პატრონისა კრძალვასა. აწ დადეგ, იქი ნუ მოხვალ, იქმცა უჩემოდ ხალვასა. მე მივალ, უთხრობ მეფესა შენგან თავისა მალვასა, ვეჭვ, ღმრთითა ადრე შეგყარო მზესა მას, ტანად ალვასა“.
მას	რუსთ.	წვადი შეიწვეს, შეიქმნა პურობა მსგავსი ჟამისა, მუნ უპურობა – პურობა, არ სიდიადე ჯამისა, მას შეეხვეწნეს: „ჭამეო“, ძალი არ ჰქონდა ჭამისა, გასცოხნის, ლუკმა გასტყორცის, წონა ძლივ ჩანთქის დრამისა.
მან	რუსთ.	ამოა, რომე კაცი კაცს ამოსა ეუბნებოდეს! მან გაუგონოს, რაცა თქვას, არ ცუდად წაუხდებოდეს, ცოტად ეგრეცა დაუვსებს, ცეცხლი რაზომცა სდებოდეს. დიდი ლხინია ჭირთა თქმა, თუ კაცსა მოუხდებოდეს.
მით	რუსთ.	ვინ დამბადა, განკურნება ჩემი უჩანს მასცა ძნელად, ვისცა გესმის გაიგონეთ, მით გაჭრილ ვარ ხელი ველად. რაცა მართებს გონიერთა, ერთხელ ვიყავ მეცა მქმნელად, აწ ნობათი ხელობისა მომხვდომია, მით ვარ ხელად“.
მას	რუსთ.	ფრიდონ წაჰყვა, განაღამცა გავლეს ველი დიდსა ხანსა, ცნა მეფემან, ტარიელ-ა, მარტო მოვა, მოხრის ტანსა, გარდახდა და თაყვანისსცა მას უკადრსა, ლომებრ ჯანსა, სდებს პატივსა ინდოთ მეფეს, მართ მამისა შესაგვანსა.
იგია	რუსთ.	მუნ დადგა ლომი ავთანდილ, დაიდგა მცირე კარავი, ნესტან-დარეჯან მუნვე დგას, იგია მჭვრეტთა მზარავი, მისთა წამწამთა ნიავი ქრის, ვითა ქარი არავი, წავიდა მეფე ინდოთა მისრული, მიუპარავი.
მას	რუსთ.	გაეკვირვა მეფე მისსა თვალადობა-სიტურფესა, პირსა უჭვრეტს გაკვირვებით, უქებს მკლავთა სიალფესა; კვლა ფრიდონცა უსალამა, თაყვანისსცა მან მეფესა, მას მეფესა, ავთანდილის ნახვისათვის მოსწრაფესა.
იგი	რუსთ.	„მეფეო, თავი მემცრობის მე მისად მოსახსენებლად, მაგრა მოსრული თქვენ წინა ვარ შემომხვეწლად, მქენებლად; თვით იგი იაჯს, რომელი ჩანს მზეებრ შუქთა მფენებლად, ვინ არის ჩემად სინათლედ და ჩემად გამათენებლად.
იგი	რუსთ.	თქვენთა უყვარს ერთმანერთი, ქალი მას და იგი ქალსა, მით ვიგონებ საბრალოსა, მტირალსა და ფერნამკრთალსა; მუხლმოყრილი გეაჯები, ნუღარ აწვევ იმათ ალსა, რომე მისცეთ ქალი თქვენი მკლავმაგარსა, გულფიქალსა.
მის	რუსთ.	ამის მეტსა არას გკადრებ, არ მოკლესა, არცა გრძელსა“. ამოიღო ხელმანდილი, მოინასკვა იგი ყელსა, ადგა, მუხლნი დაუყარნა, ეაჯების ვითა მზრდელსა. გაუკვირდა ყოვლსა კაცსა, მის ამბვისა მომსმენელსა.
იგი	რუსთ.	თვალთა დავიდევ უსტარი მე მისგან მონაწერია. პასუხად ვსწერდი: «მთვარეო‚ შენმცა მზე ვით მოგერია? მე ღმერთმან იგი ნუ მომცეს‚ რაც არა შენი ფერია! სიზმრად მგონია‚ დარჩომა ჩემი ვერ დამიჯერია».
მისგან	რუსთ.	მეკეთა ესე თათბირი‚ სიბრძნე გულისა მისისა‚ მისი‚ მზესაცა რიდება ჰქონდის ნახვისა ვისისა; მისგან მომეცა მოსმენა არ საუბრისა მქისისა‚ ვისთა შუქთაგან უკუნსა ჰგვანდის სინათლე დღისისა.
იგი	რუსთ.	მე სიძესა ავთანდილის უკეთესსა ვპოვებ ვერა; თვით მეფობა ქალსა ჩემსა მივეც, აქვს და მას ეფერა; ვარდი ახლად იფურჭვნების, მე ყვავილი დამებერა, რადმცა ვჰკადრე შეცილება, რასცა ოდენ იგი ჯერა!
მისთვის	რუსთ.	თუ შეგერთო ერთი მონა, თქვენთვის არცა მაშინ მშურდა. ვინმცა გკადრა შეცილება, უშმაგომცა ვინ მოგმდურდა! თუ ავთანდილ არ მიყვარდა, ასრე მისთვის რად მომსურდა? დია ღმერთო, წინაშე ვარ, ესე ჩემგან დადასტურდა“.
მასვე	რუსთ.	დღესა ერთსა საწოლს მოვე მეფისა სრით წამოსრული‚ ვჯე და მასვე ვიგონებდი‚ არ მიეცა თვალთა რული; წიგნი მქონდა საიმედო‚ ამად ვიყავ მხიარული; კარის მცველმან მონა უხმო‚ უთხრა საქმე დაფარული.
იგი	რუსთ.	ამიგდო ქალმან ფარდაგი მძიმე თავისა ძალითა‚ სადა დგა კუბო შემკული ბალახშითა და ლალითა; შიგან ჯდა იგი პირითა მზისაებრ ელვამკრთალითა‚ მე შემომხედნის ლამაზად მის მელნის ტბისა თვალითა.
მითა	რუსთ.	მეფე ადგა, მოეგება, ყმა გარდახდა, რა მივიდა; ხელთა ჰქონდა ხელმანდილი, პირსა მითა იფარვიდა. მზე ღრუბელსა მოჰფარვოდა, ქუშდებოდა, ვარდთა ზრვიდა, მაგრა მისსა შვენებასა რამცა ვითა დაჰფარვიდა?!
მასცა	რუსთ.	ფრიდონ შეჯდა, ავთანდილის მახარობლად გაექანა, ესდენ დიდი სიხარული გაეხარნეს მასცა განა! წავიდა და წამოუძღვა, მოიყვანა, მოჰყვა თანა, მაგრა ირცხვის მეფისაგან, შუქი ბნელად მოევანა.
იგი	რუსთ.	ამ საქმესა მემოწმების დიონოსი ბრძენი‚ ეზროს: საბრალოა‚ ოდეს ვარდი დაეთრთვილოს‚ და-ცა-ეზროს. ვის ბალახში არა ჰგვანდეს და ლერწამი ტანად ეზროს‚ იგი სადმე გაღარიბდეს‚ საყოფთაგან იაბეზროს.
მასმცა	რუსთ.	ავთანდილ იგი მინდორი ოთხახმით გარდაიარა‚ დააგდო ზღვარი არაბთა‚ სხვათ ზღვართა არე იარა‚ მაგრა მის მზისა გაყრამან სიცოცხლე გაუზიარა; თქვა: „თუ მე მასმცა ვეახლე‚ აწ ცხელსა ცრემლსა ვღვრი არა“.
მათ	რუსთ.	ვარდი‚ მის მზისა გაყრილი‚ უფრო და უფრო ჭნებოდა‚ გულსა უთხრის‚ თუ: „დათმეო“‚ ამად არ დია ბნდებოდა. უცხო-უცხოთა ადგილთა საძებრად იარებოდა‚ მგზავრთა ჰკითხვიდის ამბავთა‚ მათ თანაემოყვრებოდა.
იგი	რუსთ.	ყოვლი პირი ქვეყანისა მოვლო‚ სრულად მოიარა‚ ასრე რომე ცასა ქვეშე არ დაურჩა არე არა‚ მაგრა იგი მის ამბვისა მსმენელსაცა ვერ მიმხვდარა. ამას შიგან წელიწადი სამი სამ თვედ მიიყარა.
მასვე	რუსთ.	მიხვდა რასმე ქვეყანასა უგემურსა‚ მეტად მქისსა‚ თვე ერთ კაცსა ვერა ნახავს‚ ვერას შვილსა ადამისსა‚ – იგი ჭირი არ უნახავს არ რამინს და არცა ვისსა‚ – დღე და ღამე იგონებდის საყვარელსა მასვე მისსა.
მის	რუსთ.	მას მიხვდა წვერი სადგურად მაღლისა მთისა დიდისა‚ გამოჩნდა მუნით მინდორი‚ სავალი დღისა შვიდისა. მის მთისა ძირსა წყალი დის‚ არად სანდომი ხიდისა‚ ორგნითვე ტყესა შეეკრა ნაპირი წყლისა კიდისა.
მისგან	რუსთ.	აწ ამას გკადრებთ ორნივე ხვეწნით და შემუდარებით: ავთანდილ დამდვა წამალი მისგან თავისა დარებით, დაჰვიწყდეს, რომე პატიჟნი სჭირდეს ჩვენთავე დარებით; არ გაწყენ, გრძელი ამბავი არს ჩვენგან მიუმხვდარებით.
იგია	რუსთ.	ავთანდილ ეტყვის: „რა გითხრა პასუხი მაგა თქმულისა? შენვე სთქვი, ეგე სიტყვაა კაცისა ბრძნად სწავლულისა?! ღმერთსამცა ვით არ შეეძლო კვლა განკურნება წყლულისა? იგია მზრდელი ყოვლისა დანერგულ-დათესულისა!
მათ	რუსთ.	ავთანდილის მაქებელთა ათასიმცა ენა უნდა, ვერცა მათ თქვან, ნაომრობა რაგვარ ტურფად დაუშვენდა; ქარავანმან იზრიალა, თქვეს: „უფალო, მადლი შენდა! მზემან შუქნი შემოგვადგნა, ღამე ბნელი გაგვითენდა“.
მას	რუსთ.	მოეგებნეს, აკოცებდეს თავსა, პირსა, ფერხთა, ხელსა; ჰკადრეს ქება უსაზომო მას ტურფასა საქებელსა, – მისი ჭვრეტა გააშმაგებს კაცსა ბრძენსა, ვითა ხელსა, – „შენგან დავრჩით ჩვენ ყველანი ფათერაკსა ეზომ ძნელსა“.
იგი	რუსთ.	ყმამან უთხრა: „მადლი ღმერთსა, შემოქმედსა, არსთა მხადსა, ვისგან ძალნი ზეციერნი გააგებენ აქა ქმნადსა, იგი იქმან ყველაკასა, იდუმალსა, ზოგსა ცხადსა; ხამს ყოვლისა დაჯერება, ბრძენი ჯერა მოწევნადსა.
მითვე	რუსთ.	სადაცა გწადდეს, მუნ იყავ მითვე წესითა მაგითა, გწადდეს – გულითა ბრძენითა, გწადდეს – ცნობითა შმაგითა, მაგა ქცევითა ტურფითა, ანაგებითა ნაგითა, ოდენ გამაგრდი, არ მოჰკვდე, არ დასდნე ცეცხლთა დაგითა.
მას	რუსთ.	მან უბრძანა: „აღარ გაწყენ, არცა სიტყვა გამეტადდეს, არ მომისმენ, რაზომიცა საუბარი მიდიადდეს; თუ არ მოგყვეს საყვარელი, შენ მას მიჰყევ, რაცა სწადდეს, ბოლოდ ყოვლი დამალული საქმე ცხადად გამოცხადდეს.
მათ	რუსთ.	ამოა, კარგსა მოყმესა რა ომი გამარჯვებოდეს, ამხანაგთათვის ეჯობნოს, ვინცა მას თანახლებოდეს, მიულოცვიდენ, აქებდენ, მათ აგრე მყოფთა სწბებოდეს, შვენოდეს დაკოდილობა, ცოტაი რამე ვნებოდეს.
მას	რუსთ.	იგი ნავი მეკობრეთა მას დღე ნახეს, არ ახვალეს, მუნ დებულთა საჭურჭლეთა ამარიმცა ვით დათვალეს! მათსა ნავსა გარდმოიღეს, ნავი სრულად გარდმოცალეს; დალეწეს და ზოგი დაწვეს, შეშა დრამად არ გაცვალეს.
იგი	რუსთ.	ავთანდილს უსამ მოართვა ვაჭართა შემოთვლილობა: „შენგან ვართ გამაგრებულნი, ჩვენ ვიცით ჩვენი ფრდილობა; რაცა გვაქვს, იგი შენია, ამას არ უნდა ცილობა, რასაცა მოგვცემ, გვიბოძე, გვიქნია აქა ყრილობა“.
მან	რუსთ.	ყმამან შესთვალა: „ჰე, ძმანო, წეღანცა მოგისმენია, ღმერთსა შეესმა, ნაკადი რაცა თქვენ თვალთა გდენია, მან დაგარჩინნა; მე რა ვარ? მე, გლახ, რა მომილხენია! რა გინდა მომცეთ, რას ვაქნევ? მე ვარ და ჩემი ცხენია!
მან	რუსთ.	ესე ამბავი ავთანდილ პირმზემან, მაგარვადამან, რა მოისმინა, ეამა, სხვად არა გაუცხადა მან, შესწირა ღმერთსა მადლობა ტურფამან დანაბადამან: „ამბავი ჩემი სალხინო მითხრაო ვისმანღა დამან!“
მისგან	რუსთ.	ზედა წიგნსა საფიცარსა შევჰფიცე და შემომფიცა‚ მისგან ჩემი სიყვარული ამით უფრო დაამტკიცა: «უშენოსა მოწონება ვისიმცაო გულსა მიცა‚ ღმერთი მომკლავს‚ ამას იქით თავსა ვეტყვი‚ ამას ვსწვრთიცა».
მას	რუსთ.	ესე საქმე ქარავანსა გაეხარნეს მეტად დია; მოვიდეს და თაყვანისსცეს, ჰკადრეს: „ჩვენი იმედია, რაცა აჯა ჩვენ გვმართებდა, იგი თქვენვე გიაჯია, მას ვმსახუროთ, ვისი პირი მზისა პირად გაგვიცდია“.
მის	რუსთ.	მის ქალისა სიბრალული ამანთებს და მიდებს ალსა, მაგრა ქაჯნი უხორცონი რას აქნევენ, მიკვირს, ქალსა?!“ ფატმან უთხრა: „მომისმინე, მართლად გხედავ მანდა მკრთალსა, არ ქაჯნია, კაცნიაო, მინდობიან კლდესა სალსა.
მას	რუსთ.	მუნით წავიდეს, იარეს, არ თურე ხანსა ზმიდიან, მიხვდეს ტაროსსა ამოსა, ნიადაგ ამოდ ვლიდიან; შეჰფრფინვიდიან ავთანდილს, ქებასა შეასხმიდიან, მას მარგალიტსა მას ყმასა, კბილთავე ფერსა, სძღვნიდიან.
მას	რუსთ.	დავყავ ხანი მას წინაშე‚ ერთმანერთსა ვეუბნენით‚ ვჭამეთ ამო ხილი რამე‚ სიტყვანიცა ტკბილნი ვთქვენით‚ მერმე ავდეგ წამოსავლად ტირილით და ცრემლთა დენით. მისთა შუქთა შვენებანი ნათლად მადგეს გულსა ფენით.
იგი	რუსთ.	ქაჯნი სახელად მით ჰქვიან, არიან ერთად კრებულნი კაცნი გრძნებისა მცოდნელნი, ზედა გახელოვნებულნი, ყოველთა კაცთა მავნენი, იგი ვერვისგან ვნებულნი; მათნი შემბმელნი წამოვლენ დამბრმალნი, დაწბილებულნი.
მათ	რუსთ.	დილა გათენდა, შესხდეს და მას ქალსა გაესალამნეს, ტარიელ, ასმათ, ავთანდილ თვალთაგან ცრემლნი დალამნეს; სამთავე ღაწვთა ალამნი არღავნის ფერად ალამნეს, მათ ლომთა, მიწყივ მხეცქმნილთა, თავნი მხეცთავე ალამნეს.
მის	რუსთ.	ზღვა გაიარა ავთანდილ, მივა ტანითა მჭევრითა. ნახეს ქალაქი, მოცული გარე ბაღისა ტევრითა, გვარად უცხონი ყვავილნი ფერითა ბევრისბევრითა. მის ქვეყანისა სიტურფე რა გაგაგონო მე რითა!
იგი	რუსთ.	მათ ბაღთა პირსა დააბეს ნავი საბლითა სამითა; ავთანდილ ტანსა ჯუბანი ჩაიცვნა, დაჯდა სკამითა; მოასხნეს კაცნი მზიდავნი, დამიზდებულნი დრამითა; იგი ყმა ვაჭრობს, თავადობს და თავსა მალავს ამითა.
მას	რუსთ.	მოვიდა მისი მებაღე, ბაღსა ეახლნეს რომელსა, მას ყმასა უჭვრეტს შეფრფინვით პირსა, ელვათა მკრთომელსა; ავთანდილ უხმო, ეუბნა კაცსა არ სიტყვამცთომელსა: „ვისნი ხართ, ვინ ხართ, რა ჰქვიან მეფესა აქა მჯდომელსა?
იგი	რუსთ.	მეძნელებოდა სიშორე მისი‚ ბროლ-ბალახშ-მინისა. მე გამიახლდა სოფელი‚ მქონდა სიმრავლე ლხინისა; ჩემად ჩნდა იგი სინათლე ეთერით მზედ ნაჩინისა‚ აწ მიკვირს‚ მისსა გამყრელსა გული მიც კლდისა ტინისა!“
იგიცა	რუსთ.	ამისთვის ქაჯად უხმობენ გარეშემონი ყველანი, თვარა იგიცა კაცნია ჩვენებრვე ხორციელანი“. ავთანდილ მადლი უბრძანა: „ცეცხლნი დამივსენ ცხელანი. დიდად მეამნეს ამბავნი, სიტყვანი აწინდელანი“.
მის	რუსთ.	მის ამბვისა ცნობისათვის ცრემლით ღმერთსა ადიდებდა. ფატმან ეჭვდა თავისათვის, ამად ცეცხლსა კვლა იდებდა; ყმა ნამუსსა ინახვიდა, სიყვარულსა იფერებდა; ფატმან ყელსა ეხვეოდა, პირსა მზესა აკოცებდა.
მას	რუსთ.	მათ ყმათა, მუნით წასრულთა, იგი დღე ერთგან იარეს, ზღვის პირს მივიდეს, მუნ დადგეს, არ ხმელთა არე იარეს, არ გაიყარნეს მას ღამე, კვლა ცეცხლი გაიზიარეს, ერთმანერთისა შორს ყოფა იტირეს, იმგლოვიარეს.
მას	რუსთ.	მე ვარ მებაღე უსენის, ვაჭართა უხუცესისა; ესეცა გკადრო ამბავი, საქმე მისისა წესისა, – თვით ესე ბაღი მისია, თქვენი სადგომი დღესისა, – პირველ მას მართებს ჩვენება ყოვლისა უტურფესისა.
მის	რუსთ.	ტარიელს ეტყვის ავთანდილ, რუ გახმა ცრემლთა დენისა: „რად მოიშორვე შენ ფრიდონ, მომცემი მაგა ცხენისა? მუნით იცნობის ამბავი, ღონე მის მზისა ლხენისა, აწ მე მუნ მივალ, მასწავლე გზა ძმადფიცისა შენისა“.
მას	რუსთ.	რა შემოვლენ დიდვაჭარნი, მას ნახვენ და ძღვენსა სძღვნიან, უჩვენებენ, რაცა ჰქონდეს, სხვაგან ლარსა ვერ გახსნიან; უტურფესთა სეფედ დასხმენ, ფასსა მუნვე დაუთვლიან, მათ მაშინვე ააზატებს, ვითა სწადდეს, დაჰყიდიან.
მას	რუსთ.	მას ღამე ფატმან იამა ავთანდილს თანა წოლითა; ყმა უნდოგვარად ეხვევის ყელსა ყელითა ბროლითა, ჰკლავს თინათინის გონება, ძრწის იდუმლითა ძრწოლითა, გული მხეცქმნილი გასჭრია მხეცთავე თანა რბოლითა.
მას	რუსთ.	თხა მოკლეს და მიითრიეს, ცეცხლი შექმნეს ზღვისა პირსა, სვეს და ჭამეს, რაცა ჭამა შეჰფერობდა მათსა ჭირსა; მას ღამესა ერთად იყვნეს, ერთგან მიწვეს ხეთა ძირსა. ვჰგმობ მუხთალსა საწუთროსა, ზოგჯერ უხვსა, ზოგჯერ ძვირსა.
მან	რუსთ.	დავაგდე ზღვარი ინდოთა‚ მევლო პაშტაი ხანია; რამაზის კაცი მემთხვია‚ ვინ ხატაეთის ხანია‚ მან მითხრა მოციქულობა გულისა მოსაფხანია: «ჩვენთა მგელთაცა დასჭამენ თქვენნი‚ ინდოთა‚ თხანია».
იგი	რუსთ.	გაიყარნეს ტირილით და პირსა ხოკით, თმათა გლეჯით, ერთი აღმა, ერთი ჩაღმა, უგზოდ მივლენ შამბთა ეჯით; ვირე უჩნდა ერთმანერთი, იზახდიან პირსა ბღნეჯით. იგი ნახნეს დაღრეჯილნი, მზე დაიღრეჯს მისით ღრეჯით.
მას	რუსთ.	ფატმან ხათუნ შინა არის, ხათუნი და ცოლი მისი, პურად კარგი მასპინძელი, მხიარული, არ თუ მქისი; მას ვაცნობო მოსლვა თქვენი, წაგიყვანოს ვითა თვისი; წინა კაცსა მოგაგებებს, ქალაქს შეხვალ ნათლივ, დღისი“.
იგი	რუსთ.	ავთანდილ მალვით ცრემლსა სწვიმს, სდის ზღვათა შესართავისად. შიგან მელნისა მორევსა ცურავს გიშრისა ნავი სად; იტყვის, თუ: „მნახეთ, მიჯნურნო, იგი, ვინ ვარდია, ვისად, უმისოდ ნეხვთა ზედა ვზი ბულბული მსგავსად ყვავისად!“
მით	რუსთ.	მე შემომძღვნეს რამაზისგან ძღვნად საჭურჭლე საშინელი‚ მითხრეს: «გკადრებს: «ნუ ამოგვწყვედ‚ არის შენგან არსაქმნელი‚ ზენაარი გამოგვიღე‚ მით გვაბია ყელსა წნელი‚ მოურბევლად მოგახსენნეთ თავნი‚ შვილნი‚ საქონელი.
მას	რუსთ.	თქვენებრთა საბატიოთა მას მართებს გამოსვენება; დამყენებელთა უბრძანებს, მართებდეს ვის დაყენება. აწ იგი აქა არ არის, რას მარგებს მისი ხსენება! გამოგებვა და წაყვანა მას მართებს, თქვენი ქენება.
იგი	რუსთ.	მეფე ყელსა ეხვეოდა მას ლომსა და ვითა გმირსა, ახლოს უზის, ეუბნების, აკოცებს და უჭვრეტს პირსა; იგი მზე და ხელმწიფობა ასრე მიხვდა, ვითა ღირსა. მაშინ ლხინი ამო არის, რა გარდიხდის კაცი ჭირსა.
იგი	რუსთ.	ტარიელსცა მოახსენა; შესხდეს, ქალსა მიეგებნეს, მათ სამთავე გოლიათთა მზისა ფერად ღაწვნი ღებნეს, მიხვდეს მათსა საწადელსა, იგი პოვეს, რაცა ძებნეს, ხელი ჰხადეს ხრმალთა მათთა, არა ცუდად წელთა ებნეს.
მან	რუსთ.	მეფემან ქალს უსალამა, მან შორით გარდახდომილმან. დაუყვნა თვალნი ელვამან, მისთა ღაწვთაგან კრთომილმან; გამოეგება, აკოცა კუბოსა შიგან ჯდომილმან, დაუწყო ქება მეფემან, თვით ვერას ვერმიხვდომილმან.
მისგან	რუსთ.	გაჰკვირდეს ყოვლნი მხედველნი მისთა ელვათა ფენასა; ვით მზემან, დაყვნა მჭვრეტელთა თვალნი ნათლისა ჩენასა; მისგან დამწვარნი მისცნიან გულნი ჭვრეტითა ლხენასა, სითცა გამოჩნდის, იქმოდეს ჯარნი მუნითკენ რბენასა.
მათ	რუსთ.	უამბოს ჩემი სიკვდილი‚ თვით ჩემგან დავედრებული‚ მათ შექმნან გლოვა-ტირილი‚ ქმნან საქმე გამწარებული‚ მერმე მივიდე ცოცხალი მე‚ სხვაგან სადმე რებული!“ ამას იგონებს ტირილით გონებაშეიწრებული.
იგი	რუსთ.	ტარიელ და ცოლმან მისმან ქალსა მდაბლად უსალამეს, მოეგებნეს, აკოცეს და საუბარი დააამეს, იგი სახლი გაანათლეს, არ ნათელი შეაღამეს, ბროლ-ბალახში გააღაწვეს და გიშერი აწამწამეს.
მას	რუსთ.	მობრუნვება დააპირა‚ სულთქვნა‚ მერმე ივაგლახა‚ მას მინდორსა დაემართა‚ გზა თვალითა გამოსახა; თვესა ერთსა სულიერი კაცი არსად არ ენახა‚ მხეცნი იყვნეს საშინელნი‚ მაგრა არა შეუზახა.
მისკენ	რუსთ.	ცხენსა მისცა საძოვარი‚ ვირე წვადი შეიწოდეს; ექვსნი რამე ცხენოსანნი‚ ნახა‚ მისკენ მოვიდოდეს; თქვა‚ თუ: „ჰგვანან მეკობრეთა‚ თვარა კარგი რამც იცოდეს! აქა კაცი ხორციელი კვლა ყოფილა არაოდეს“.
მას	რუსთ.	ხელთა ჰქონდა ისარ-მშვილდი‚ მათკე მივა მხიარული. ორთა კაცთა წვეროსანთა ყმა მოჰყვანდა უწვერული‚ თავსა იყო დაკოდილი‚ შეებნიდა სისხლსა გული‚ ტიროდეს და იჭირვოდეს‚ ცოტა ედგა მას‚ გლახ‚ სული.
მათ	რუსთ.	უყივლა‚ თუ: „ძმანო‚ ვინ ხართ? მეკობრეთა დაგამსგავსენ!“ მათ მიუგეს: „დაგვიწყნარდი‚ გვიშველე რა‚ ცეცხლნი ავსენ‚ ვერა გვარგო‚ მოგვიმატენ‚ ჭირნი ჭირთა მოგვისავსენ‚ სატირელნი მოგვიტირენ‚ ღაწვნი შენცა დაიმხავსენ!“
მათ	რუსთ.	ავთანდილ მიდგა‚ ეუბნა მათ კაცთა გულმდუღარეთა; მათ უთხრეს მათი ამბავი ტირილით მოუბარეთა: „ჩვენ ვართო ძმანი სამნივე‚ – მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა‚ – დია გვაქვს ციხე-ქალაქი ხატაეთს არემარეთა.
მით	რუსთ.	ჩვენ‚ სამთა ძმათა‚ ჩვენ თანა მესროლნი დავაწბილენით‚ მით ერთმანერთსა სამნივე ჩვენ კიდე დავეცილენით: «მე უკეთ მოვჰკლავ‚ მე გჯობო»‚ სიტყვანი ვავაქილენით‚ ვერ გავაჩინეთ მართალი‚ ვისარჩლეთ‚ ვითაკილენით.
იგი	რუსთ.	მე‚ უხუცესმან‚ უმცროსთა კაცი დავსთხოვე ქენებით; ჩემმან შედეგმან ტაიჭი მისი მით აქო ხსენებით; ამან მართ ოდენ მორევნა გვითხრა‚ უალლეთ ჩვენ ნებით‚ მივმართეთ‚ იგი აგრევე წყნარად მივა და შვენებით.
იგი	რუსთ.	ბროლმან‚ ლალსა გარეულმან‚ ვარდნი თხელნი ანატიფნა‚ იგი ტკბილნი გონებანი ჩვენთვის მეტად გააყიფნა: არ აგვიხვნა‚ არცა დაგვსხნა‚ ყოლა არად ამოგვკრიფნა‚ მისნი მკვახედ მოუბარნი მათრახითა შეგვამწიფნა!
მან	რუსთ.	უმცროსსა ძმასა მივეცით‚ უფროსნი დავეზიდენით; ხელი მოჰკიდა‚ «დადეგო»‚ ესეცა ჰკადრა კიდ ენით; მან ხრმალსა ხელი არ მიჰყო‚ ჩვენ ამად დავერიდენით‚ თავსა გარდაჰკრა მათრახი‚ ვნახეთ სისხლისა კი დენით.
მის	რუსთ.	აღარ დაბრუნდა‚ წავიდა წყნარად და აუჩქარებლად‚ აგერა მივა‚ ნახეო‚ იგი მზეებრ და მთვარებლად“. შორს უჩვენებდეს ავთანდილს მტირალნი გაუხარებლად‚ ოდენ ჩნდა შავი ტაიჭი მისი მის მზისა მარებლად.
მისგან	რუსთ.	აჰა‚ მიხვდა ავთანდილსა ღაწვთა ცრემლით არდათოვნა‚ რათგან ცუდად არ წაუხდა მას ეგზომი გარეთ ყოვნა. კაცსა მიხვდეს საწადელი‚ რას ეძებდეს‚ მისი პოვნა‚ მაშინ მისგან აღარა ხამს გარდასრულთა ჭირთა ხსოვნა.
იმა	რუსთ.	უთხრა‚ თუ: „ძმანო‚ ვარ ვინმე ღარიბი უადგილოსა‚ მე იმა ყმისა საძებრად მოვშორდი საგაზრდილოსა‚ აწ თქვენგან მივხვდი საქმესა ყოლა არსაადვილოსა‚ . ღმერთიმცა ნურას ნუღარ იქს თქვენსა დასაღრეჯილოსა!
მისებრ	რუსთ.	აწ, შვილო, ღმერთმან თქვენ მოგცეს ათას წელ დღეთა გრძელობა, სვესვიანობა, დიდობა, კვლა ჭირთა გარდუხდელობა! ცამცა ნუ შეგცვლის, მოგხვდების თვით მისებრ შეუცვლელობა! თქვენით ხელითა მეღისროს მიწათა შემომყრელობა!“
მის	რუსთ.	წავიდა მონა საუბრად მის ყმისა გულმდუღარისად‚ თავჩამოგდებით მტირლისა‚ არ ჭვრეტით მოლიზღარისად‚ – მუნვე წვიმს წვიმა ბროლისა‚ ჰგია გიშრისა ღარი სად‚ – ახლოს მივიდა‚ მოსცალდა სიტყვისა თქმად აღარისად.
მისგან	რუსთ.	ვერა ჰკადრა საუბარი‚ მონა მეტად შეუზარდა‚ დიდხან უჭვრეტს გაკვირვებით‚ თუცა გული უმაგარდა; მოახსენა: „გიბრძანებსო“‚ ახლოს მიდგა‚ დაუწყნარდა. იგი ტირს და არა ესმის მისგან‚ გაუუმეცარდა.
მათ	რუსთ.	მის მონისა არა ესმა სიტყვა‚ არცა ნაუბარი‚ მათ ლაშქართა ზახილისა იყო ერთობ უგრძნობარი‚ უცხოდ რამე ამოსკვნოდა გული ცეცხლთა ნადებარი‚ ცრემლსა სისხლი ერეოდა‚ გასდის‚ ვითა ნაგუბარი.
მან	რუსთ.	სხვაგან ქნის მისი გონება მისმან თავისა წონამან. ესე მეფისა ბრძანება ერთხელ კვლა ჰკადრა მონამან. არცა დააგდო ტირილი‚ არცა რა გაიგონა მან‚ არცა გახლიჩნა ბაგენი‚ თავი – ვარდისა კონამან.
მასვე	რუსთ.	ესე წიგნი გაასრულა წყლიანმან და სიტყვანაზმა‚ წელთა ოქრო შემოირტყა‚ საღარიბოდ შეეკაზმა‚ ბრძანა: „მინდორს შევჯდებიო“‚ ლაშქარიცა დაერაზმა; მასვე წამსა წამოვიდა‚ შინა ხანი არა დაზმა.
მით	რუსთ.	რა პასუხი არა გასცა‚ მონა გარე შემობრუნდა‚ როსტანს ჰკადრა: „შემიტყვია‚ იმას თქვენი არა უნდა; თვალნი მზეებრ გამირეტნა‚ გული მეტად შემიძრწუნდა‚ ვერ ვასმინე საუბარი‚ მით დავყოვნე ხანი მუნ‚ და-“.
მისად	რუსთ.	ბრძანა: „წადით ყველაკაი‚ აქა მემხრედ არვინ მინა“. მონებიცა მოიშორვა‚ თავი გაითავისწინა‚ მარტო გარე შემობრუნდა‚ შამბი შიგან გაირბინა. მიწყივ მისად საგონებლად მისი მკლველი თინათინ-ა.
მისგან	რუსთ.	იგი ველი გაირბინა‚ ლაშქართაგან გაეკიდა; ვინმცა ნახა სულიერმან‚ ანუ ვინმცა წაეკიდა? ვის მახვილი ვერას ავნებს‚ მისი მკლველი გაეკიდა; მისგან ტვირთი კაეშნისა ტვირთად ვარგად აეკიდა.
იგი	რუსთ.	რა ლაშქართა ინადირეს და პატრონი მოითვალეს‚ იგი პირმზე ვეღარ პოვეს‚ პირი მათი იფერმკრთალეს‚ მათსა დიდსა სიხარულსა სიმძიმილი ანაცვალეს‚ ყოვლგან რბოდეს საძებარად‚ ვინცა იყო უცხენმალეს.
მისთვის	რუსთ.	მეფე გაჰკვირდა‚ გა-ცა-წყრა‚ გული უც მისთვის მწყრომარე‚ გაგზავნა მონა თორმეტი მისი წინაშე მდგომარე‚ უბრძანა: „ხელთა აიღეთ აბჯარი თქვენ საომარე‚ მიდით და აქა მომგვარეთ‚ ვინ არის იქი მჯდომარე!“
იგი	რუსთ.	შერმადინ ერთგან შეყარნა ხასნი და დიდებულები‚ უჩვენა იგი უსტარი‚ ამბავი მისი თქმულები. რა მოისმინეს‚ ყველაი დარჩა გულდანაწყლულები; თავსა იცემდეს‚ არ იყო გული უცრემლო‚ ულები.
იგი	რუსთ.	მონანი მიდგეს‚ მივიდეს‚ გახდა აბჯრისა ჩხარია; მაშინღა შეკრთა იგი ყმა‚ ტირს‚ მეტად გულმდუღარია‚ თვალნი მოარნა ყოველგნით‚ ნახა ლაშქრისა ჯარია‚ ერთხელ ესე თქვა: „ვაჲ მეო“‚ სხვად არას მოუბარია.
მის	რუსთ.	მონათა ხელი გამართეს მის ყმისა შესაპყრობელად. მან‚ გლახ‚ იგინი დახადნა მტერთაცა საწყალობელად: ჰკრა ერთმანერთსა‚ დახოცნა თავსა ხელაუპყრობელად‚ ზოგსა გარდაჰკრის მათრახი ქვე მკრდამდის გასაპობელად.
მან	რუსთ.	მეფე გაწყრა‚ გაგულისდა‚ ლაშქარნიცა შეუზახნა; მან მდევართა მიწევნამდის არ უჭვრიტა‚ არცა ნახნა‚ რაზომნიცა მიეწივნეს‚ ყველა მკვდართა დაასახნა‚ კაცი კაცსა შემოსტყორცა‚ როსტან ამად ივაგლახნა.
მისად	რუსთ.	შესხდეს მეფე და ავთანდილ მის ყმისა მისაწეველად. იგი ლაღი და უკადრი მივა ტანისა მრხეველად‚ ტაიჭი მიუქს მერანსა‚ მიეფინების მზე ველად‚ შეიგნა მისლვა მეფისა მისად უკანამდეველად.
მას	რუსთ.	მას დღე ავთანდილ პატრონად ზის და ხელმწიფე ზენია, მას თანა მჯდომსა ტარიელს შვენიან სინაზენია; ნესტანჯარ ახლავს თინათინს, მჭვრეტელთა ამაზრზენია, ჰგავს, თუ ცა მოდრკა ქვეყანად, შეყრილან ოთხნი მზენია.
მასვე	რუსთ.	რა ცნა‚ მეფე მოვიდაო‚ ჰკრა მათრახი მისსა ცხენსა‚ მასვე წამსა დაიკარგა‚ არ უნახავს თვალსა ჩვენსა‚ ჰგვანდა ქვესკნელს ჩაძრომილსა ანუ ზეცად ანაფრენსა; ეძებდეს და ვერ ჰპოვებდეს კვალსა მისგან წანარბენსა.
მან	რუსთ.	მოეხვია, გარდუკოცნა მან პირისა არემარე: „დამივსეო ცეცხლი ცხელი, მაგრა წყალი არ ემარე, ვინ გიშერი დააჯოგა წარბ-წამწმისა, არემა-რე. გვალე, შეგყრი, ლომო, მზესა, თავი მისკენ არე, მარე!“
მასვე	რუსთ.	ბრძანა: „ღმერთსა მოეწყინა აქამდისი ჩემი შვება‚ ამად მიყო სიმწარითა სიამისა დანავღლება‚ სიკვდილამდის დამაწყლულა‚ ვერვის ძალუც განკურნება. მასვე მადლი! ესე იყო წადილი და მისი ნება“.
მათ	რუსთ.	დაიწყეს მორთმა პურისა ლაშქართა მის მესავსისა, ზროხა და ცხვარი დაკლული არს უმრავლესი მხავსისა, შეიქმნა ძღვნობა ძღვენისა, მათისა შესამსგავსისა; მათ ყოვლთა შუქი ანათობს პირისა მზისა მსგავსისა.
მის	რუსთ.	იაგუნდისა ჯამები იყვის, ლალისა ჭიქები, კვლა უცხოფერთა ჭურჭელთა სხდის უცხო-უცხო სიქები. მის ქორწილისა მაქები კაცი ბრძენთაგან იქები, მჭვრეტელო, გულსა ეტყოდი: „ნუ აეხსნები, იქ ები!“
მისგან	რუსთ.	მეფე საწოლს შემოვიდა სევდიანი‚ დაღრეჯილი; მისგან კიდე არვინ შეჰყვა‚ ავთანდილ უჩს ვითა შვილი. ყველაკაი გაიყარა‚ ჯალაბი ჩანს არდაჯრილი. გაბედითდა სიხარული‚ ჩაღანა და ჩანგი ტკბილი.
მან	რუსთ.	თინათინს ესმა ეგეთი მამისა დაღრეჯილობა; ადგა და კარსა მივიდა‚ ჰქონდა მზისაცა ცილობა‚ მოლარე იხმო‚ უბრძანა: „ძილია თუ ღვიძილობა?“ მან მოახსენა: „დაღრეჯით ზის‚ სჭირსო ფერშეცვლილობა.
მათად	რუსთ.	აწ, მეფეო, არ ეგების ჩვენი სხდომა თქვენად სწორად“. სახელმწიფო საჯდომი და სხვა დაუდგა ტახტი შორად. ქვემოთ დასხნა ავთანდილ და მისი ცოლი მათად სწორად. პირველ ძღვენი ტარიასთვის მოიღიან, იდვის გორად.
იგი	რუსთ.	მზესა ეტყვის: „მზეო, გიტყვი თინათინის ღაწვთა დარად, შენ მას ჰგავ და იგი შენ გგავს, თქვენ ანათობთ მთად და ბარად; ხელსა მალხენს ნახვა შენი, ამად გიჭვრეტ არდამცთარად, მაგრა ჩემი რად დააგდე გული ცივად, გაუმთბარად?
მას	რუსთ.	მო, ზუალო, მომიმატე ცრემლი ცრემლსა, ჭირი ჭირსა, გული შავად შემიღებე, სიბნელესა მიმეც ხშირსა, შემომყარე კაეშნისა ტვირთი მძიმე, ვითა ვირსა, მას უთხარ, თუ: «ნუ გასწირავ, შენია და შენთვის ტირსა».
მისთვის	რუსთ.	ჰე, მუშთარო, გეაჯები შენ, მართალსა, ბრჭესა ღმრთულსა, მო და უყავ სამართალი, გაებრჭობის გული გულსა; ნუ ამრუდებ უმართლესსა, ნუ წაიწყმედ ამით სულსა! მართალი ვარ, გამიკითხე! რად მაწყლულებ მისთვის წყლულსა?
მას	რუსთ.	მოდი, მარიხო, უწყალოდ დამჭერ ლახვრითა შენითა, შე-ცა-მღებე და შემსვარე წითლად სისხლისა დენითა, მას უთხრენ ჩემნი პატიჟნი, მას გააგონენ ენითა! რაგვარ გასრულ ვარ, შენ იცი, გული აღარას ლხენით-ა.
მან	რუსთ.	მოდი, ასპიროზ, მარგე რა, მან დამწვა ცეცხლთა დაგითა, ვინ მარგალიტსა გარეშე მოსცავს ძოწისა ბაგითა; შენ დააშვებენ კეკლუცთა დაშვენებითა მაგითა, ვისმე ჩემებრსა დააგდებ, გაჰხდი ცნობითა შმაგითა.
მას	რუსთ.	აჰა, მმოწმობენ ვარსკვლავნი, შვიდნივე მემოწმებიან: მზე, ოტარიდი, მუშთარი და ზუალ ჩემთვის ბნდებიან, მთვარე, ასპიროზ, მარიხი მოვლენ და მოწმად მყვებიან, მას გააგონნენ, რანიცა ცეცხლნი უშრეტნი მდებიან“.
მათ	რუსთ.	არაბთა მეფე მასპინძლობს, იქს ოდენ არიფობასა, ზოგჯერ მათ ახლავს, ზოგჯერ მათ, არ იხმობს ხელმწიფობასა, გასცემს და უქებს ყველაი უხვობა-იეფობასა, ფრიდონ ზის ახლოს ავთანდილს, ჩვეულა ვით მეფობასა.
მათ	რუსთ.	მათი მესმა დაპირება‚ ჩაბალახთა ჩამობურვა; ნავი წინა მომეგება‚ არა ვიცი‚ შვიდი თუ რვა. ფიცხლა ზედა შევეჯახე‚ მათ დაიწყეს ამოდ ცურვა; ქუსლი შევეც‚ დაუქციე‚ დაიზახნეს დიაცურ «ვა».
მით	რუსთ.	სჯობს სიშორე დიაცისა, ვისგან ვითა დაითმობის: გილიზღებს და შეგიკვეთებს, მიგინდობს და მოგენდობის, მართ ანაზდათ გიღალატებს, გაჰკვეთს, რაცა დაესობის, მით დიაცსა სამალავი არასთანა არ ეთხრობის.
მათ	რუსთ.	რას ვაგრძელებდე? გარდახდეს დღენი ერთისა თვისანი. თამაშობდიან, არ იყვნეს ყოლა გაყრანი სმისანი. ტარიელს სძღვნიან უცხონი თვალნი ლალისა ქვისანი, მათ ყოვლთა მათნი ელვანი ჰფარვენ მართ ვითა მზისანი.
მას	რუსთ.	„მიღმა უთხრა, ვაჲ თუ გაწყრეს, შეხედვაცა დამიძვირდეს! თუ არ უთხრა, რაგვარ გავსძლო, ცეცხლი უფრო გამიხშირდეს. ვთქვა და მოვკვდე, ანუ დავრჩე, ერთი რამე გამიპირდეს; მას მკურნალმან რაგვარ ჰკურნოს, თუ არ უთხრას, რაცა სჭირდეს!“
მის	რუსთ.	დაწერა წიგნი საბრალო, მის ყმისა მისართმეველი, მისისა მიჯნურობისა, მისთა პატიჟთა მცნეველი, მისთა მსმენელთა გულისა შემძრველი, შემარყეველი, უსტარი შესანახავი, არ ცუდად დასახეველი:
მისვე	რუსთ.	რა ესმოდის მღერა ყმისა, სმენად მხეცნი მოვიდიან, მისვე ხმისა სიტკბოსაგან წყლით ქვანიცა გამოსხდიან, ისმენდიან, გაჰკვირდიან, რა ატირდის, ატირდიან; იმღერს ლექსთა საბრალოთა, ღვარისაებრ ცრემლნი სდიან.
მათად	რუსთ.	„ჰე, მზეო, ღმერთსა ვინათგან მზედ სწადდი დასაბადებლად, მით შეგქმნა მოშორვებულთა ჭირთა, არ ლხინთა მწადებლად, ახლოს შემყრელთა დამწველად, მათად ცეცხლისა მადებლად, მნათობთა შენი შეხედვა ტკბილად უჩს, დასაქადებლად.
მათ	რუსთ.	მათ მოახსენეს: „ტურფაო სახით და ანაგებითა, გვეუცხოვე და გვეკეთე, მით გეუბნებით ქებითა; აქამდის ზღვარი თურქთაა, მოზღვრე ფრიდონის ზღვრებითა; ჩვენცა ვისნი ვართ, გიამბობთ, თუ ჭვრეტით არ დავბნდებითა.
იგია	რუსთ.	ნურადინ-ფრიდონ მეფეა ამა ქვეყნისა ჩვენისა, მოყმე მხნე, უხვი, ძლიერი, ფიცხლად მომხლტომი ცხენისა; ვნება არავის არ ძალუც მის მზისა ოდნად მშვენისა, იგია ჩვენი პატრონი, მსგავსი ცით შუქთა მფენისა“.
მით	რუსთ.	თქვა: „ყვავი ვარდსა რას აქნევს, ანუ რა მისი ფერია! მაგრა მას ზედა ბულბულსა ჯერთ ტკბილად არ უმღერია. უმსგავსო საქმე ყოველი მოკლეა, მით ოხერია. რა უთქვამს, რა მოუჩმახავს, რა წიგნი მოუწერია!“
იგი	რუსთ.	თვით ორნივე ბიძასძენი მისნი ხრმლითა ჩამოყარნა‚ ხელნი წმიდად გარდეკვეთნეს‚ იგი ასრე ასაპყარნა‚ მოიტანნა მხარდაკრულნი‚ ერთმან ორნი არ დაყარნა‚ მათნი ყმანი გაამტირლნა‚ მისნი სპანი ამაყარნა.
მას	რუსთ.	ესეგვარი საზრახავი დაუზრახა გულსა შინა; მერმე იტყვის: „ჩემგან კიდე ჩემი შემწე არავინ-ა; რასათვისცა გამოჭრილ ვარ, მისი ძებნა რათგან მინა, რათაცა ვით ვჰპოვებ, მას ვიქ, გულმან სხვამცა რა ისმინა!
მას	რუსთ.	ვინცა გზას ნახნის, უცხონი, მსახურებდიან, ჰყმობდიან, მოეხვივნიან საჭვრეტლად, მას ზედა სტრფიალობდიან, ეძნელებოდის გაშვება, გაყრასა ძლივ დასთმობდიან, გზის ყოლაუზი მისციან, ჰკითხის რა, უამბობდიან.
იგი	რუსთ.	მათნი ლაშქარნი გაგვექცეს‚ ვეცენით‚ გა-ცა-ვფანტენით; ფიცხლად წაუღეთ ქალაქი‚ არ თავნი გავაზანტენით; ქვითა დავლეწეთ წვივები‚ ჩვენ იგი გავანატენით. მომკალ‚ თუ ლარი დალიოთ ან აკიდებით‚ ან ტენით.
მით	რუსთ.	კვლა იტყვის: „ვერვინ ვერას იქს, თუ ეტლი არ მოსთმინდების; მით, რაცა მინდა, არა მაქვს, რაცა მაქვს, არ მომინდების; ბინდისგვარია სოფელი, ესე თურ ამად ბინდდების; კოკასა შიგან რაცა დგას, იგივე წამოდინდების!“
იგი	რუსთ.	კაცი ემთხვია; მას ჰკითხა ამბავი მის ლაშქარისა, უბრძანა: „ისი ვისია ხმა ზათქისა და ზარისა?“ მან უთხრა: „ფრიდონ ხელმწიფე, მეფე მულღაზანზარისა, იგი ნადირობს, შეუკრავს ნაპირი ველ-შამბნარისა“.
მის	რუსთ.	მათ ლაშქართაკენ წავიდა მით უსახოთა ქცევითა, გამხიარულდა; შვენება მის ყმისა ვთქვიმცა მე ვითა! მისთა გამყრელთა დააზრობს, შემყრელთა დასწვავს მზე ვითა, ნახვა მჭვრეტელთა ახელებს, ტანი ლერწამობს რხევითა.
მას	რუსთ.	მას ღამითვე საწვეველი რა მიართვეს წიგნი ყმასა, შეღამდა და წა-ცა-ვიდა; სხვა ემთხვია მონა გზასა: „ამას ღამე ნუ მოხვალო, ვერა მპოვებ შენთვის მზასა“. მას ეწყინა, არ დაბრუნდა, თქვა, თუ: „ჰგავსო ეგე რასა!“
მან	რუსთ.	ავთანდილ უთხრა ტარიელს ესე სიტყვები ორები. მან უთხრა: „გაე, ნუ უბნობ, შეცევ ბროლისა ყორები, ახალშეყრილსა მთვარესა, მზეო, ვით მოეშორები?“ ავთანდილ უთხრა: „მაგითა შენგან არ მოვიღორები.
მან	რუსთ.	აწ ესე მიკვირს‚ რა იყო‚ ანუ რა ვნახე და რული! მან დამიხოცა ლაშქარი‚ ადინა სისხლი ღვარული. კაცთა ხორცისად ვით ითქმის ისრე თვალთაგან ფარული?! უცილოდ ღმერთსა მოვსძულდი აქამდის მე მხიარული.
მათ	რუსთ.	მოასხნეს იგი ვაჭარნი და მათი უხუცესია; უბრძანეს: „ვინ ხართ, შავითა რად ტანი შეგიგლესია?“ მათ მოახსენეს: „სით მოვალთ, მუნ ასრე დანაწესია, ინდოეთს მისრით მოსრულთა გვივლია გზა უგრძესია“.
იგი	რუსთ.	მე ამას ვარჩევ: მეფე ხარ‚ მეფეთა ზედა მფლობელი‚ შორს არის თქვენი საზღვარი‚ ბრძანებამიუთხრობელი. გაგზავნე კაცი ყოველგან‚ მისთა ამბავთა მცნობელი‚ ადრე სცნობ‚ არის იგი ყმა შობილი‚ თუ უშობელი.
მას	რუსთ.	თუ ყოფილა იგი მოყმე ხორციელი‚ ხმელთა მვლელად‚ მას ნახვიდა სხვაცა ვინმე‚ გამოჩნდების მასწავლელად. თუ არ ეშმა გჩვენებია ლხინთა შენთა შემცვლელ-მშლელად; სევდისაგან მოიცალე‚ რად შექმნილ ხარ მოუცლელად?“
იგი	რუსთ.	მოასხნეს კაცნი‚ გაგზავნნეს ოთხთავე ცისა კიდეთა‚ უბრძანეს: „წადით‚ პატიჟთა თავიმცა რად დარიდეთა? მონახეთ‚ ძებნეთ იგი ყმა‚ სხვად ნურად მოიცლიდეთა‚ მისწერეთ წიგნი‚ სადაცა ვერ მისწვდეთ‚ ვერ მიხვიდეთა“.
იგი	რუსთ.	კაცნი წავიდეს‚ იარეს მართ ერთი წელიწადია‚ მონახეს‚ ძებნეს იგი ყმა‚ იკითხეს კვლა და კვლა დია‚ ვერცა თუ ნახეს ნახული ღმრთისაგან დანაბადია‚ ცუდად მაშვრალნი მოვიდეს‚ მათსავე გულსა ზადია.
მით	რუსთ.	მონათა ჰკადრეს: „მეფეო‚ ჩვენ ხმელნი მოვიარენით‚ მაგრა ვერ ვპოვეთ იგი ყმა‚ მით ვერა გავიხარენით‚ მისსა მნახავსა სულდგმულსა კაცსა ვერ შევეყარენით‚ ჩვენ ვერა გარგეთ‚ საქმენი სხვანი რა მოიგვარენით!“
მას	რუსთ.	ავთანდილ ჯდა მარტო საწოლს‚ ეცვა ოდენ მართ პერანგი‚ იმღერდა და იხარებდა‚ წინა ედგა ერთი ჩანგი. შემოვიდა მას წინაშე თინათინის მონა ზანგი‚ მოახსენა: „გიბრძანებსო ტანი ალვა‚ პირი მანგი“.
იგი	რუსთ.	ავთანდილ ლაღი‚ უკადრი მივა‚ არვისგან რცხვენოდა‚ მას ნახავს‚ ვისთა ვამთაგან ცრემლი მრავალჯერ სდენოდა; იგი უებრო ქუშად ჯდა‚ ელვისა მსგავსად შვენოდა; მთვარესა მისთა შუქთაგან უკუნი გარდაჰფენოდა.
მას	რუსთ.	გაძრცვილსა ტანსა ემოსნეს ყარყუმნი უსაპირონი‚ ებურნეს მოშლით რიდენი‚ ფასისა თქმად საჭირონი‚ შვენოდეს შავნი წამწამნი‚ გულისა გასაგმირონი‚ მას თეთრსა ყელსა ეკიდნეს გრძლად თმანი არუხშირონი.
მას	რუსთ.	გახსოვს‚ ოდეს შენ და როსტანს მინდორს მხეცი დაგეხოცა‚ ყმა გენახა უცხო ვინმე‚ რომე ცრემლი მოეხოცა? მას უკანით გონებამან მისმან ასრე დამამხოცა‚ შენ გენუკევ მონახვასა‚ კიდით კიდე მოლახო ცა.
იგი	რუსთ.	ასრე გითხრა‚ სამსახური ჩემი გმართებს ამად ორად: პირველ‚ ყმა ხარ‚ ხორციელი არავინ გვყავს შენად სწორად‚ მერმე‚ ჩემი მიჯნური ხარ‚ დასტურია‚ არ ნაჭორად; წადი‚ იგი მოყმე ძებნე‚ ახლოს იყოს‚ თუნდა შორად!
მით	რუსთ.	კვლაცა ჰკადრა: „აჰა‚ მზეო‚ რათგან ღმერთმან მზედ დაგბადა‚ მით გმორჩილობს‚ ზეციერი მნათობია რაცა სადა; მე რომ თქვენგან მოვისმინენ წყალობანი‚ მედიადა. ვარდი ჩემი არ დაჭნების‚ შუქი შენი იეფად-ა“.
მისსა	რუსთ.	ყმა წავიდა‚ სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა‚ უკუღმავე იხედვიდა‚ თვალთა რეტად აყოლებდა. ბროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს‚ ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა‚ გული ჰქონდა გულისათვის‚ სიყვარულსა ავალებდა.
მით	რუსთ.	საწოლს დაწვა‚ ტირს‚ მტირალსა ცრემლი ძნელად ეხოცების‚ ვითა ვერხვი ქარისაგან‚ ირხევის და იკეცების; რა მილულნის‚ სიახლევე საყვარლისა ეოცების‚ შეკრთის‚ დიდნი დაიზახნის‚ მით პატიჟი ეოცების.
მისად	რუსთ.	მოშორვება საყვარლისა მას შეჰქმნოდა მისად ღაზოდ‚ ცრემლსა ვითა მარგალიტსა სწვიმს ვარდისა დასანაზოდ. რა გათენდა‚ შეეკაზმა მისთა მჭვრეტთა სალამაზოდ‚ ცხენსა შეჯდა‚ გაემართა‚ დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
მისგან	რუსთ.	დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა‚ მართ მისგან შენარონია‚ შესთვალა: „გკადრებ‚ მეფეო‚ მე ესე გამიგონია: ყოველი პირი მიწისა თქვენ ხრმლითა დაგიმონია‚ აწ‚ თუ სჯობს‚ ესე ამბავი ცნან‚ რაცა გარემონია.
მისთვის	რუსთ.	მეფე ყელსა მოეხვია‚ გარდაკოცნა ვითა შვილი; სხვა მათებრი არ ყოფილა არ გამზრდელი‚ არ გაზრდილი! ყმა ადგა და წამოვიდა‚ მას დღე მათი ჩანს გაყრილი; როსტან მისთვის აატირა გონიერი გული‚ ლბილი.
მას	რუსთ.	გამოემართა ავთანდილ‚ მოყმე მხნე‚ ლაღად მავალი. ოც დღე იარა‚ ღამეცა დღეს ზედაწართო მრავალი. იგია ლხინი სოფლისა‚ იგია ნივთი და ვალი. არ მისცილდების თინათინ მისი მას‚ ვისგან სწვავ ალი.
მას	რუსთ.	რა მოვიდა‚ სიხარული შიგან გახდა სამეფოსა; მოეგებნეს დიდებულნი‚ ძღვენსა სძღვნიდეს იეფოსა; იგი პირმზე არ მოსცთების სიარულსა სასწრაფოსა; მიხვდეს მყოფნი მას წინაშე სიხარულსა სადაფოსა.
მასვე	რუსთ.	უბრძანა: „აჰა‚ შერმადინ‚ ამად მე შენგან მრცხვენიან‚ ჩემნი საქმენი ყოველნი გცოდნიან‚ გაგივლენიან‚ მაგრა არ იცი აქამდის‚ რანიცა ცრემლნი მდენიან! მე ვისგან მქონდეს პატიჟნი‚ აწ მასვე მოულხენიან.
მის	რუსთ.	მიბრძანა: «მიცან ამბავი მის ყმისა დაკარგულისა‚ მოხვიდე‚ სრულვქმნა მაშინღა შენი წადილი გულისა‚ ქმარი არ მინდა უშენო‚ მომხვდეს ხისაცა რგულისა!» მომცა წამალი გულისა‚ აქამდის დადაგულისა.
მათმცა	რუსთ.	ლაშქართა და დიდებულთა ალაშქრებდი‚ ჰპატრონობდი‚ დარბაზს კაცსა გაჰგზავნიდი და ამბავსა მათსა სცნობდი‚ წიგნსა სწერდი ჩემ მაგიერ‚ უფასოსა ძღვენსა სძღვნობდი‚ აქა სადმე არყოფასა ჩემსა მათმცა რად აგრძნობდი!
მან	რუსთ.	ფატმან რა ნახა, შეშინდა, ძრწის და მიეცა ძრწოლასა. მან გაკვირვებით უჭვრიტა მათსა ლაღობა-წოლასა; უთხრა: „არ გიშლი, დიაცო, ფერთა მი და მო კრთოლასა, გამითენდების, განანებ მაგა მოყმისა ყოლასა!
იგი	რუსთ.	ამას ყველასა ავთანდილ ისმენდა გაცბუნვებული; უბრძანა: „რა გჭირს, რას იტყვი, რასთვის ხარ აგრე ვებული? რას დაგექადა იგი ყმა, რა ნახა შენგან კლებული? დადუმდი, მითხარ, ვინ იყო ანუ რად საქმედ რებული?“
მით	რუსთ.	დიაცმან უთხრა: „ჰე, ლომო, ხელი ვარ ცრემლთა დენითა, ნურას ნუ მკითხავ ამბავსა, ვერცა რას გითხრობ ენითა; დავხოცენ შვილნი ხელითა, მით ვარ აღარას ლხენითა. თავი მოვიკალ უთმინოდ სიყვარულითა შენითა.
მას	რუსთ.	მუნ ცრემლნი, მისგან ნადენნი, ქვისაცა დასალბონია; გიშრისა ტევრი აგუბებს, ვარდისა ველსა ფონია; ფატმან მას ზედა იხარებს მართ ვითა იადონია. თუ ყვავი ვარდსა იშოვებს, თავი ბულბული ჰგონია.
იმა	რუსთ.	ორისაგან ერთი ქმენით, ამის მეტსა ნურას ლამით: მო-ვითა-ჰკლავ იმა კაცსა, წადი, მოკალ მალვით ღამით, მე და სრულად სახლი ჩემი დახოცასა დაგვხსენ ამით! მოხვალ, გითხრობ ყველაკასა, მო-ვით-გითხრა ცრემლთა ლამით.
მას	რუსთ.	ავთანდილ თქვა: „საქმე ჩემი გავაცხადო ამა დღესა!“ სამოსისა ვაჭრულისა ცმა აქამდის დაეწესა; მას დღე ყოვლი საჭაბუკო შეიმოსა ტანსა მხნესა, მოემატა დაშვენება, დაემსგავსა ლომი მზესა.
იმა	რუსთ.	ფატმანს უთხრა: „კაცი მომეც მასწავლელად, წინამძღვარად, გზასა მართლად წამიყვანოს, თვარა მეშვლად მინდა არად; იმა კაცსა ვერა ვხედავ მეომარად ჩემად დარად, რაცა უყო, მოგახსენებ, მომიცადე, იყავ წყნარად“.
იგი	რუსთ.	მას მისცა მონა დიაცმან წინამძღვრად, წა-ცა-მყვანელად, კვლავე შეჰყივლა: „ვინათგან ცეცხლი აწ ცხელია ნელად, თუ მო-ვითა-ჰკლა იგი ყმა ჩემად გულისა მფხანელად, ბეჭედი ჩემი აცვია, მას გვედრებ მოსატანელად“.
მით	რუსთ.	ავთანდილ გავლო ქალაქი მით უებროთა ტანითა; ზღვის პირსა სახლი ნაგები დგა ქვითა წითელ-მწვანითა, ქვეშეთკენ სრითა ტურფითა, კვლა ზედათ ბანისბანითა, დიდროვანითა, ტურფითა, მრავლითა, თანისთანითა.
მას	რუსთ.	მინდორსა შუა გორი დგა, ფრიდონ მას ზედა დგებოდა; ღირსი მას თანა სროლასა ორმოცი კაცი ხლებოდა; მუნ დაემართა ავთანდილ, მას თანა ყოლბი ჰყვებოდა. ფრიდონს უკვირდა, „რა ქმნესო“, მისთა სპათათვის წყრებოდა.
მან	რუსთ.	ფატმან მისსა შვენებასა მეტისმეტად ჰკვირდებოდა. მან პასუხი არა გასცა, თავისწინა ღიმდებოდა: „შეეტყვების, არ მიცნობსო“, რა რეგვნად და რაგვარ ჰხმობდა! თუცა რასმე იფერებდა, მეტი არა გაჰვიდოდა.
მისსა	რუსთ.	მუნ მიჰყავს პირმზე ავთანდილ მას, მისსა წინამძღომელსა; ხმამდაბლად ჰკადრებს: „ისია სრა მისი, ეძებ რომელსა“. უჩვენებს, ეტყვის: „ხედაო ბანსა ზე და ქვე მდგომელსა? იქი წევს ძილად, იცოდი, ანუ ქვე ჰპოვებ მჯდომელსა“.
მისსა	რუსთ.	პური ჭამეს, გაიყარნეს, ყმა მივიდა მისსა შინა, ღვინოსმული, მხიარული დაწვა, ამოდ დაიძინა; საღამოჟამ გაიღვიძა, შუქი ველთა მოაფინა, ფატმან უხმო: „მოდი, მნახე, მარტო ვარო, თავისწინა“.
მისგან	რუსთ.	ფატმან მივიდა, ავთანდილს ხმა ესმა მისგან ოხისა; იტყოდა: „მომკლავს უცილოდ ტანი ალვისა, მო-, ხისა!“ გვერდსა დაისვა, ბალიში მისცა მისისა ნოხისა, ვარდისა ბაღსა უჩრდილობს ჩრდილი წამწამთა ქოხისა.
მას	რუსთ.	კარსა წინა დარაჯანი ორნი უწვეს მას, გლახ, ყმასა. ყმა გავიდა, გაეპარა, დააგდებდეს ვირე ხმასა, თითო ხელი ყელსა მიჰყო, მუნვე მისცა სულთა ხდასა, თავი თავსა შეუტაკა, გაურია ტვინი თმასა.
მან	რუსთ.	შენ გიცი კარგი მოყვარე, ერთგული, მისანდობელი. მათ უვის ერთი ასული, მზე ხმელთა მანათობელი, იგია ჩემი დამწველი და ჩემი დამადნობელი, მან გამომგზავნა, დავაგდე პატრონი, მათი მშობელი.
მისთვის	რუსთ.	რომე შენ ქალი გყოლია, მე ძებნად მისვე ქალისად მივლია ყოვლი ქვეყანა, მის მზისა მონაცვალისად; მისთვის გაჭრილი მინახავს, წევს ლომი ფერნამკრთალი სად, გამცუდებელად თავისად, მის გულისა და ძალისად“.
მისთვის	რუსთ.	მჭვრეტელთა მზე და მებრძოლთა მხეცი და ვითა ზარია. ბეჭდითურთ თითი მოჰკვეთა, ქვესკნელს მიწათა გარია, ზღვათაკენ სარკმლით გასტყორცა, ზღვისა ქვიშათა დარია, მისთვის არცაღა სამარე, არცა სათხარად ბარია.
იგიცა	რუსთ.	მონა წავიდა ფრიდონის თხრობად ამვბისა მისისად, უთხრა: „მზე ვნახე მოსრული, ჩანს მანათობლად დღისისად; ვაზრობ, იგიცა დაშმაგდენ, თუ ბრძენთა ნახონ ისი სად; «ვარო ძმა ტარიელისი შეყრად ფრიდონის მქისისად».
მათგან	რუსთ.	რა „ტარიელ“ მოისმინა, ფრიდონს ჭირი უსუბუქდა, თვალთათ ცრემლნი გარდმოსცვივდეს, გული უფრო აუჩუქდა, მონაქროლმან ვარდი დაზრა, წამწამთაგან ბუქი ბუქდა; შეიყარნეს, ერთმანერთი მათგან იქო, არ გაუქდა.
მას	რუსთ.	ფიცხლა იგი ქედი ჩავლო, ჩაეგება ფრიდონ წინა; რა შეხედნა, მან ესე თქვა: „თუ არ მზეო, ისი ვინ-ა?“ მას მეტობდა, რაცა ქება მონისაგან მოესმინა; ერთმანერთსა გარდაუხდეს, ლხინმან ცრემლი აფრქვევინა.
მათთანა	რუსთ.	მოეხვივნეს ერთმანერთსა, უცხოობით არ დარიდონ; თვით უსახოდ ფრიდონს ყმა და მოეწონა ყმასა ფრიდონ; რა მჭვრეტელთა იგი ნახონ, მზე მათთანა გააფლიდონ, მომკალ, ბაზარს სხვა მათებრი ივაჭრონ რა, ანუ ყიდონ.
მან	რუსთ.	რა ფატმანისსა შევიდა ლომი, მზე, მოყმე წყლიანი, უბრძანა: „მოვკალ, მან ყმამან დღე ვეღარ ნახოს მზიანი, თვით მონა შენი მოწმად მყავს, ფიცი აფიცე ღმრთიანი, აჰა თითი და ბეჭედი, და დანა მაქვს სისხლიანი.
მას	რუსთ.	ფრიდონისებრნი მოყმენი ვინმცა ვით, ვინ, ეგებიან! მაგრა მას ახლვან ქებანი, მართ მეტნი არ მიხვდებიან; მზე უჩინოიქს მნათობთა, რა ახლოს შეიყრებიან, დღისით ვერ ნათობს სანთელი და ღამით შუქნი ჰკრთებიან.
ისი	რუსთ.	აწ მითხარ, თუ: რას იტყოდი, რას გაშმაგდი ისრე რეტად? რას გექადდა ისი კაცი? მესწრაფების მეტისმეტად“. ფატმან ფერხთა მოეხვია: „არ ღირს ვარო პირსა ჭვრეტად, გამიმრთელდა გული წყლული, აწყა დავჯე ცეცხლთა შრეტად.
იგი	რუსთ.	ყმა ფრიდონს ეტყვის: „ისწრაფვი, ვიცი, ამბვისა თხრობასა, გიამბო, ვინ ვარ, სით მოვალ, ვინათგან ლამი ცნობასა, ანუ სით ვიცნობ ტარიელს, ანუ რად ვიტყვი ძმობასა, იგი ძმად მიხმობს, ძმა ხარო, თუცა ძლივ ღირს ვარ ყმობასა.
მათ	რუსთ.	მას კაცსა ამოდ ვეუბნე და მადლსა გარდვიხდიდია: «რომე არ მოვკვდე‚ შემოგზღო‚ შენ ამას ინატრიდია; აწ ამხანაგთა არ გიგრძნან‚ წადი‚ მათ თანა მიდია‚ თუ დაგივიწყო‚ უთუოდ მემცა ვარ განაკიდია!»
მას	რუსთ.	ამა ქალაქსა წესია, დღესა მას ნავროზობასა არცა ვინ ვაჭრობს ვაჭარი, არცა ვინ წავა გზობასა; ყველანი სწორად დავიწყებთ კაზმასა, ლამაზობასა, დიდსა შეიქმან მეფენი პურობა-დარბაზობასა.
მათ	რუსთ.	ჩვენ, დიდვაჭართა, ზედაგვაც დარბაზს მიღება ძღვენისა, მათ საბოძვრისა ბოძება მართებს მსგავსისა ჩვენისა; ათ დღემდის ისმის ყოველგნით ხმა წინწილისა, ებნისა, მოედანს მღერა, ბურთობა, დგრიალი ცხენთა დგენისა.
მას	რუსთ.	დღესა ერთსა მეფე შეჯდა, ნადირობას გამოვიდა; მინდორს ვნახეთ ტარიელი, ცრემლთა ღვრიდა, ველთა რწყვიდა, გაგვიკვირდა, გვეუცხოვა, ვაწვიეთ და არ მოვიდა, ჩვენ გვეწყინა, არ ვიცოდით, მას თუ ცეცხლი რაგვარ სწვიდა.
მან	რუსთ.	მეფემან სპანი შეპყრობად შეუზახნა და წყრებოდა; მან უჭირველად დახოცნა, ომი არ მისჭირდებოდა, ზოგსა მხარ-თეძო დალეწა და ზოგსა სული ჰხდებოდა; მუნღა ცნეს, ეტლი მთვარისა რომე არ დაბრუნდებოდა.
მათ	რუსთ.	მათ სპათაგან ვერშეპყრობა ცნეს მეფეთა მეტად მწყრალთა, თვით შესხდეს და შეუტევეს ამაყთა და არას მკრთალთა. რა ტარიელ მეფე იცნა, მუნღა დაჰკრთა მათთა ხრმალთა, ცხენსა მისცნა სადევენი, დაგვეკარგა წინა თვალთა.
მისგან	რუსთ.	იგი ვძებნე წელსა სამსა, არ ვიამე არცა ძილი. მათ მასწავლეს, ხატაელნი ვნახენ მისგან დაკოდილი; ვპოვე ვარდი მოყვითანე, შუქმკრალი და ფერმიხდილი, შემიტკბო და შემიყვარა, ვითა ძმა და ვითა შვილი.
მას	რუსთ.	ქვაბნი წაუხმან დევთათვის, სრულად გამესისხლებია; მუნ ასმათ ახლავს მარტოსა, სხვა არვინ უახლებია; მას მუდამ ძველი ცეცხლი სწვავს, არახალ-არახლებია, ვაჲ მართებს მისსა გაყრილსა, შავი ხლა თავსა ხლებია.
მათ	რუსთ.	მათ ლაშქართაგან სამასნი კარგნი მოყმენი‚ ქველანი‚ თანაწამომყვეს‚ წა-ცა-ვე‚ დავყარენ სპანი ყველანი‚ დავვედრე: «სადა მე მევლოს‚ ვლენით იგივე ველანი‚ ახლოს მომდევდით‚ მიშველეთ‚ გიხმობ‚ თუ მინდენ შველანი».
იგი	რუსთ.	კვლა აკოცეს ერთმანერთსა, გაიყარნეს იგი ქალნი; ქვე დამდგომმან წამავალსა ვერ მოსწყვიდნა ყოლა თვალნი; იგი იჭვრეტს უკუღმავე, ედებოდეს ამით ალნი. რომე მწადდეს, ვერ დავწერენ მე სიტყვანი ნაათალნი.
მას	რუსთ.	ტარიელ შეჯდა, მეფისა გამყრელი, გამომსალამე; სრულად ლაშქართა სდიოდა ცრემლი, მინდორთა სალამე: „მზე შენ გელისო საომრად და თავი შენ მას ალამე“. უბრძანა: „თქვენთვის მტირალსა ყოლა რად მიჩნდეს სალა მე!“
მათ	რუსთ.	გაეხარნეს მათ ვაჭართა ინდოეთით მომავლობა, მაგრა თავი უმეცარყვეს, არა მისცეს ყოლა გრძნობა; უცხოურად ეუბნების, მათ ვერა ქმნეს მათი ცნობა. არ ესმოდა ინდოური, არაბულად ყვეს უბნობა.
მას	რუსთ.	უბრძანეს: „გვითხართ, ვაჭარნო, ამბავი ინდოეთისა!“ მათ ჰკადრეს: „ზეცით მოსრულა ინდოეთს რისხვა ზეცისა; დიდსა და წვრილსა ყველასა ცრემლი სდის მსგავსი წვეთისა, მას შიგან მყოფსა ბრძენსაცა ცნობა აქვს ვითა შეთისა“.
მისთვის	რუსთ.	ვითა მთვარე დაუდგომლად იარების, არ დადგების; მასვე ცხენსა შენეულსა ზის, აროდეს გარდახდების; არას ნახავს პირმეტყველსა, ვით ნადირი კაცთა ჰკრთების. ვაჲ მე, მისსა მგონებელსა, ვაჲ მას, ვინცა მისთვის კვდების!
მის	რუსთ.	მის ყმისა ცეცხლი მედების, დამწვა ცეცხლითა ცხელითა, შემებრალნეს და გავშმაგდი, გავხე გულითა ხელითა; მომინდა მისთა წამალთა ძებნა ზღვითა და ხმელითა; შევიქეც, ვნახენ მეფენი, მყოფნი გულითა ბნელითა.
მის	რუსთ.	შენი მან მითხრა ამბავი, მისგან ძმობისა შენისა, აწ მიპოვნიხარ უებრო შენ, საქებელი ენისა; გამომირჩიე, სით მიჯობს ძებნა მის მზისა ზენისა, მისთა მჭვრეტელთა ლხინისა, ვერმჭვრეტთა ამაზრზენისა“.
მის	რუსთ.	შენი სიცოცხლე მეყოფის ჩემად იმედად გულისად, გულისა ერთობ წყლულისა და ასრე დადაგულისად! მომიგონებდი, გახსოვდე მე შენთვის დაკარგული სად; ვზი მზრდელად სიყვარულისა, მის ჩემგან დანერგულისად.
მას	რუსთ.	თვით მათვე მათსა ამბავსა უამბობს, არის წყლიანი: „ფარსადან, მეფე ინდოთა, იყო ხელმწიფე სვიანი, მას ესვა ქალი მნათობი, მზისაცა უფრო მზიანი, კბილმარგალიტი, ტანალვა, ღაწვბალახშ-ყორანთმიანი.
მისგან	რუსთ.	მას ქალსა და ამირბარსა ერთმანერთი შეუყვარდა. ამირბარმან სიძე მოკლა, ხმა მეფესა დაუვარდა; იგი ქალი პატარაი მამიდასა გაეზარდა, ბუქთა მისგან მონაქროლთა ინდოეთი გარდაქარდა.
იგიცა	რუსთ.	ცნა ამირბარმან, წავიდა ლომი მის მზისა მძებნელად, იგიცა წახდა, ინდოეთს, გახდა მთვარე და მზე ბნელად; ორნივე წახდეს, პოვნაღა მათი არს აწ საგებნელად; მეფემან ბრძანა: „ჰე, ღმერთო, რად ცეცხლსა მომიდებ ნელად“.
მის	რუსთ.	აწ ფრიდონ იწვის სიტყვითა, მის ყმისა ნაუბარითა; ორნივე სწორად მოსთქმიდეს მოთქმითა საქებარითა, გულამოსკვნილნი გულითა ტირან ვერდამთმობარითა, მუნ ვარდსა წყლითა ცხელითა რწყვენ ტევრთა საგუბარითა.
იგი	რუსთ.	ზე ადგეს და მოახსენეს: „ჰე, მნათობნო, ცისა მზენო, დათმეთ, გული დაიწყნარეთ, ქენით, რაცა მოგახსენო; იგი ღმერთმან გაამაღლა, ვითა ორბი, მისნო ფრთენო, აქა ყოფნა არა გვმართებს, არცაღა გვცალს გლოვად ჩვენო“.
იგი	რუსთ.	მადლი უბრძანეს, აწვივნეს, ქვე დასხდეს ზე ადგომილნი; მუნვე დგეს იგი ვაჭარნი, პირსა ფერჰაერკრთომილნი, გაკვირვებულნი საბრალოდ, მართ ვერას ვერ მიხვდომილნი; უბრძანეს: „ძმანო, რას გიკვირს, ჩვენ იგი ვართ წახდომილნი“.
მათ	რუსთ.	კვლა უბრძანებდეს: „გვიამბეთ ამბავი დანარჩომია!“ მათ მოახსენეს: „პატრონო, ინდოეთს დიდი ომია, მოსრულა ხატათ ლაშქარი, ქალაქსა შემოსდგომია, რამაზ არს ვინმე ხელმწიფე, მათად პატრონად მჯდომია.
იმა	რუსთ.	მუქაფა ღმერთმან შემოგზღოს, – მადლსა გკადრებდე მე რასა, – რომელმან დამხსენ მშვიდობით იმა გველისა მზერასა! აწ ამას იქით ვნატრიდე ჩემსა ეტლსა და წერასა, აღარ ვიშიშვი სიკვდილსა, ჰაჲჰაჲ, ჩავიჭერ ქვე რასა!“
იმას	რუსთ.	აღარ დაჰბრუნდით, მოხვედით, შუქნი თქვენ ჩემთვის არენით; შეიყარენით ორნივე, ჩემ ზედა დაიჯარენით; ამად შევშინდი, ღონენი ვეღარა მოვაგვარენით, იმას, გლახ, ჩემი სიკვდილი გულითა სწადდა, არ ენით.
მათ	რუსთ.	მუნა მყოფსა ყველაკასა შეეკერა, ჩვენცა, შავი; რამაზს წინა გამოვედით, მისრულად ვთქვით ჩვენი თავი; მეფე ჩვენი დიდი არის, მათ ეწადა მისი ზავი, გამოგვიშვნა: «წაედითო», არა გვიყო ყოლა ავი“.
მის	რუსთ.	ესე ამბავი მას თანა ვთქვი დიაცურად, ხელურად: ჩემსავე მოსლვა მის მზისა და გაპარება მელურად. გამჟღავნებასა მექადდა არმოყვარულად, მტერულად; აწ ისრე მკვდარსა ვიგონებ, იშ, თავი ვიხსენ მე რულად!
იგი	რუსთ.	მის მთვარისა სადაობა კვლა გიამბო, საქმე კვლაცი; აწ უწინა ესე გითხრა, რას მექადდა ისი კაცი: მე, გლახ, ვიყავ მისი ნეზვი, იგი იყო ჩემი ვაცი. კაცსა დასვრის უგულობა და დიაცსა ბოზი ნაცი.
მას	რუსთ.	მონახეს, ვერა შეიგნეს, შეიქცეს დაწბილებულნი; მას აქათ იგლოვს ხელმწიფე და ყოვლნი მისნი ხლებულნი. დახედენ დარბაზის ერთა: შევლენ ისფრითა ღებულნი! მზე მოგვეშორვა, მას აქათ ჩვენ ვართ სინათლეკლებულნი.
მასვე	რუსთ.	მონანიცა გარდიხვეწნეს, გაიპარნეს მასვე თანა. ქალმან კარსა დამირეკა, ფატმანობა ჩემი ბრძანა. გავე, ვიცან, მოვეხვიე, გამიკვირდა მეცა განა! შინა ყოლა არ შემომყვა: «რად მაწვეო!» – შემანანა.
მის	რუსთ.	მონათა მიხვდა სიხარბე მის საჭურჭლისა ძვირისა, დაჰვიწყდა შიში მეფისა, ვითა ერთისა გზირისა, გამოპარება დაასკვნეს მის უებროსა პირისა. ნახეთ, თუ ოქრო რასა იქს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა!
მის	რუსთ.	უბრძანა ცხრათა ხადუმთა დადგომა მცველად კარისად; ხელმწიფე დაჯდა ნადიმად, მსგავსად მათისა გვარისად; უბოძა უსენს უზომო მუქფად მის მზისა დარისად. სცემენ ბუკსა და ტაბლაკსა მოსამატებლად ზარისად.
იგი	რუსთ.	მეფემან ბრძანა: «მოკაზმეთ საწოლი უფლისწულისა!» დაუდგეს ტახტი ოქროსა, წითლისა მაღრიბულისა; ადგა თვით დიდი ხელმწიფე, პატრონი სრისა სრულისა, მას ზედა დასვა იგი მზე, ლხინი მჭვრეტელთა გულისა.
მას	რუსთ.	მოიღეს, ტანსა ჩააცვეს შესამოსელი ქალისა, მას ზედა შუქი მრავალი ჩნდა მნათობისა თვალისა, დაადგეს თავსა გვირგვინი ერთობილისა ლალისა, მუნ ვარდსა ფერი აშვენებს ბროლისა გამჭვირვალისა.
მისთვის	რუსთ.	ხელმწიფისა შვილსა გითხრობ კარგსა ყმასა, გულოვანსა, უებროსა ზნედ და თვალად, შვენიერსა პირსა, ტანსა; მაშინ ლაშქარს წასრულ იყო, მუნ დაჰყოფდა დიდსა ხანსა, მამა მისთვის ამზადებდა მას, მნათობთა დასაგვანსა.
მან	რუსთ.	ღმერთმან ქმნას, შინა მოვიდეს ძე ჩემი გამარჯვებული, მე დავახვედრო ესე მზე და მისთვის დამზადებული; მან ათქმევინოს ნუთუ რა, ჩვენცა ვცნათ გაცხადებული, მუნამდის მთვარე შუქკრთომით ჯდეს, მზისა მოშორვებული».
მის	რუსთ.	დასხდეს, შეიქმნა პურობა, გაამრავლებდეს მახალსა, უმასპინძლებდეს ავთანდილს, ვითა მზახალი მზახალსა, მოიღებდიან ჭურჭელსა ტურფასა, ახალ-ახალსა, მაგრა მის ყმისა მჭვრეტელთა გული მიეცა, გლახ, ალსა.
მას	რუსთ.	მას დღე სვეს, ჭამეს, გარდახდა ნადიმი მსმელთა დასისა. გათენდა, ბანეს ავთანდილ, რიცხვი ძეს მუნ ატლასისა, შესამოსელი შემოსეს დრაჰკნისა ბევრათასისა, შეარტყეს წელთა სარტყელი, დაუდებელი ფასისა.
მას	რუსთ.	რა მოგეშორვე, მას აქათ სიცოცხლე მომძულვებია; თუცა შენ ჩემად არა გცალს, მე შენთვის მომსურვებია; შენ უჩემობა ლხინად გიჩს, მე დია მიმჭირვებია, ოხერ სიცოცხლე უშენოდ, სოფელი გამარმებია!“
იგი	რუსთ.	მართალა, შენი გამყრელი თვალი თუ ცრემლსა ღვრიდესა, დღეს წაუვალი ვერა ვარ, მით ცეცხლი სხვაცა მწვიდესა; დგომა მგზავრისა ცთომაა, კარგსა იქს, თავსა სწვრთიდესა; სადა გინახავს იგი მზე, წამომყევ ზღვისა კიდესა“.
მასთანავე	რუსთ.	ერთსა ჯორსა წვივმაგარსა საგებელი აუკიდა; წავიდა და ფრიდონ შეჯდა, მასთანავე გამოვიდა. აწ გაყრისა მომლოდნესა ედებოდა ცეცხლი, სწვიდა, მოსთქვამს: „თუმცა მზე გვეახლა, ჩვენ ზამთარი ვერ დაგვზრვიდა“.
მათ	რუსთ.	მოეხვივნეს ერთმანერთსა, გაამრავლნეს ცრემლთა ღვრანი, აკოცეს და გაუახლდეს მათ ორთავე მათნი წვანი, გაიყარნეს გაუყრელნი ძმადფიცნი და ვითა ძმანი, ფრიდონ დადგა, ყმა წავიდა, შემხედველთა მკლველი ტანი.
იმა	რუსთ.	იმა ლაშქართა უნახვან კვლა ხრმალთა ჩემთა კვეთანი; ერთხელ შემებნეს, დავხოცენ, შევქნენ აბჯართა ფეთანი“. ავთანდილ ჰკადრა: „რად უნდა თქმანი სიტყვათა მძლეთანი? მართ ვითა მტვერთა წავიხვამთ, მიხვდენ ფერხითა ცვეთანი“.
იგი	რუსთ.	დაეკაზმნეს საომრად, გაამაყდეს, გაჩაუქდეს, ცხენთა შესხდეს უკეთესთა, სახედარნი ასუბუქდეს, ერთმანერთსა აჯობინეს, მჭვრეტელთაგან არ გაუქდეს, იგი ქედი ჩაიქროლეს, ბუქისაცა უფრო ბუქდეს.
მათ	რუსთ.	წინ მავალნი დარაჯათა მათთა ზედაგარდეკიდეს; ტარიასთა გააქცივნეს, მიეწივნეს, ჩამოჰყრიდეს, მოაგებნეს მხარდაკრულნი, მათ წინაშე მოასხმიდეს, აიზიდნეს; „ვისნი ხართო?“ – ჰკითხეს, ხანსა და-რე-ზმიდეს.
მათ	რუსთ.	მათ მოახსენეს: „მეფეო, ჩვენ – ცუდად დაღორებულნი, რამაზის ხელმწიფისანი აქა დარაჯად რებულნი“. უბრძანა: „წადით, რეგვენნო, თქვენ ჩვენგან გაფიცხებულნი. აცნობეთ თქვენსა პატრონსა: „მოვლენ გულითა ქებულნი“.
იგი	რუსთ.	უთხარით: «ბრძანებს ტარიელ, მეფე ლაღი და ჯანია, იგი ხელმწიფე მაღალი, მებრძოლთა მემაჯანია; ჩემსა ამბავსა გაცნევენ შენნივე დარაჯანია, შიში ვერ გიხსნის სიკვდილსა, ცუდნიღა დაღრეჯანია!
იგი	რუსთ.	დია დიდთა დამაჯნება უშმაგომან ვით გააგო! ინდოეთსა ვით მოადეგ, შმაგთაგანცა უფრო შმაგო? აჰა, მოვედ იგი ცეცხლი, რომე წმიდად ამოგდაგო, ხრმალი ჩემი მოლესული შენსა ზედა დავაბლაგო.
იგი	რუსთ.	დარაჯანი წავიდეს და ერთმანერთსა მიუსწრობდეს, რამაზს ჰკადრეს ყველაკაი, დამალვასა ვერა სთმობდეს: „მოვიდაო ინდოთ მეფე, ლაშქარნიცა კარგნი ჰყმობდეს, ვინცა ვითა გარდეხვეწოს, იგი ერთი ორთა სჯობდეს!“
იგი	რუსთ.	სამსა ძებნე წელიწადსა იგი შენი საძებნარი; ჰპოვო‚ მოდი გამარჯვებით‚ მხიარულად მოუბნარი; ვერა ჰპოვებ‚ დავიჯერებ‚ იყო თურე უჩინარი; კოკობი და უფურჭვნელი ვარდი დაგხვდე დაუმჭნარი.
მის	რუსთ.	ყოვლნი არსნი ცათქვეშეთნი ერთობ სრულად მომივლიან‚ მაგრა საქმე მის კაცისა ვერასადა შემიგნიან; უღონიოდ მართალ იყვნეს‚ რომელთაცა ქაჯად თქვიან. აწ ტირილი არას მარგებს‚ ცუდად ცრემლნი რასა მდიან?“
მისგან	რუსთ.	მეფე ბრძანებს: «რა შევიგნათ, გული ჩვენი რათ იხსნების? ამა ორთა კიდეგანი აზრი არა არ იქმნების: ან ვისიმე მიჯნურია, საყვარელი ეგონების, მისგან კიდე არვისად სცალს, ვეღარცა ვის ეუბნების,
მან	რუსთ.	გვერდსა დაისვა, ეუბნა ტკბილითა საუბარითა: «მითხარო, ვინ ხარ, ვისი ხარ, მოსრული ვისით გვარითა?» მან არა გასცა პასუხი პირითა, მზისა დარითა; თავმოდრეკილი დაღრეჯით ქვე ზის ცნობითა წყნარითა.
იგი	რუსთ.	ზედა მოატყდა მჭვრეტელი, გახდა ზათქი და ზარები, ვერ იჭირვიდეს სარანგნი, მუნ იყო არსიწყნარები; იგი რა ნახა მეფემან, საროსა მსგავსი ნარები, გაკრთომით უთხრა: «ჰე, მზეო, აქა ვით მოიგვარები?»
მათ	რუსთ.	ვარქვი: «ჩემო, განღა სადმე გეხმარების ესეგვარი». მათ მონათა ხელთა მივეც იგი პირი, მზისა დარი. ცნა მეფემან, მოეგება; ჰკრეს ტაბლაკსა, გახდა ზარი; იგი მივა თავმოდრეკით წყნარი, არას მოუბარი.
მას	რუსთ.	შევე საჭურჭლეს, რომელსა ფასი არ დაედებოდა, თვალ-მარგალიტი ავიღე, რაც ოდენ ამეღებოდა, თითო და თითო თითოსა ქალაქსა ეფასებოდა, მივე, მას წელთა შევარტყი, შავგული ვისთვის კვდებოდა.
მათ	რუსთ.	დედოფალმან მათ ცოლ-ქმართა თითო ხელი დაუჭირა, ზედა ტახტსა მეფისასა ერთგან დასხმა გაუპირა, მოიშორვა კაეშანი, გული მდედრი აქვითკირა, გლოვა ცვალა სიხარულად, აღარავინ აატირა.
მისგან	რუსთ.	კაცი ცრემლითა შეინდობს, თუ ცოდვა მას თანაც არსა. ვით ნინეველნი, ისხმიდეს თავსა მტვერსა და ნაცარსა, ამით დაეხსნნეს რისხვასა, ზეცი მოსრულსა, ნაცარსა. წაღმავე წაგრეხს სოფელი კვლა მისგან უკუნაცარსა.
მან	რუსთ.	მან მითხრა: «დაო, ნუ გიკვირს, ეგე რაზომცა ძნელია! ბედი უბედო ჩემზედა მიწყივ ავისა მქმნელია. კარგი რა მჭირდეს, გიკვირდეს, ავი რა საკვირველია! სხვადასხვა ჭირი ჩემ ზედა არ ახალია, ძველია».
იგი	რუსთ.	შევე, ვნახე იგი ტურფა მტირალად და ცრემლდასხმულად, ვჰკადრე: «მზეო, ბედმან შავმან ვით მიმუხთლა, ხედავ, რულად! ცა მობრუნდა რისხვით ჩემკენ, იავარმყო, ამფხვრა სრულად, შემასმინეს, მეფე გითხოვს, ვარ ამისთვის გულმოკლულად».
მათ	რუსთ.	მე გაკვირვებით კვლა ვჰკითხე: «რა ქალი გინდა, რომელი?» მათ მითხრეს: «უსენ შემოსძღვნა პირი ელვათა მკრთომელი». არას მარგებდა, დაესკვნა დღე ჩემი სულთა მხდომელი, ავთრთოლდი, ავდეგ ვეღარა, ვერცა ქვე ვიყავ მჯდომელი.
იგ	რუსთ.	ტარიელ მოტკბა, ღმრთისავე მსგავსად იგ წარმართულია; „აღარ დაგხოცო“, უბრძანა, – ძლეული შიშმან თუ ლია, – წაღმავე წაგრეხს საქმესა, რაცა უკუღმა სთულია: „ნაქმარი მრუდი ყველაი აწ ჩემგან გამართულია“.
მას	რუსთ.	ამას გკადრებ, თავმან თქვენმან, არა გმართებს მადლი ძღვნისა; სხვა რამე მითქს საძღვნოდ თქვენად – შესართავი თქვენის ძისა, მას უცილოდ დამიმადლებთ, ოდეს ნახოთ მსგავსი მზისა, მაშინ მეტად გაამრავლოთ თქვენ ბრძანება ნეტარძისა».
იგი	რუსთ.	რა მეფემან უსენს წინა სვა მრავალი დოსტაქანი, კვლა შესვეს და კვლა აუვსნეს სხვა ფარჩნი და სხვა ჭიქანი. დაავიწყდეს იგი ფიცნი, რა მუსაფნი, რა მაქანი! მართლად თქმულა: «არა მართებს ყვავსა ვარდი, ვირსა რქანი».
იგი	რუსთ.	მას უჭვრიტეთ დიდი ხანი, წამოვედით სულთქმით, ახით. შეყრა გვიჩნდის სიხარულად, გაყრა დიდად ვივაგლახით. ვაჭრობისა საქმისაგან მოვიცალით, იგი ვნახით, გულნი ჩვენნი გაუშვებლად დაეტყვევნეს მისით მახით.
მის	რუსთ.	ვთქვი, თუ: «არცა რა მე ვიცი ამისი ხორციელობა, რაცა არ გითხარ, მის მეტი არა მაქვს მეცნიერობა; მე და შენ ვკითხოთ, ვინ არის, ვისგან სჭირს ისი ხელობა, ნუთუ რა გვითხრას, ვეაჯნეთ, ქმნას დიდი ლმობიერობა».
იგი	რუსთ.	ერთი კაცი მათ ლაშქართა მახარობლად მიუვიდა: „არ დაგხოცსო, შეგიწყალნა“, – ყველაკაი დალოცვიდა; ბუკსა ჰკრეს და იხარებდეს, ზოგი ამას მოზრახვიდა: „მოვიდაო იგი მოყმე, რომე ერთი ბევრსა სრვიდა“.
მით	რუსთ.	მოეგებნიან ტარიელს, შორიშორ უსალამიან; შიგანთა დროშა ინდოთა მათად ცნეს, აალამიან. ვერ გამოენდვნეს ინდონი, თქვეს, თუ: „ღალატსა ლამიან“. არ მოელოდეს ტარიელს, მით ცრემლი დაილამიან.
მან	რუსთ.	მან ტურფამან სახლსა ჩემსა ეგრე დაყო ხანი დიდი; ვერ გავანდვე ქმარსა ჩემსა, შესმენისა მქონდა რიდი; ვთქვი: «თუ უთხრობ, ვიცი, დარბაზს გამამჟღავნებს ისი ფლიდი». ესე მეყო საგონებლად, კვლა შევიდი, კვლა გავიდი.
მითა	რუსთ.	არად უნდის საბურავი, არცა წოლა საგებლითა, მიწყივ იყვის რიდითა და მით ერთითა ყაბაჩითა, მკლავი მისი სასთაულად მიიდვის და მიწვის მითა, ძლივ ვაჭამი ცოტა რამე ათასითა შეხვეწითა.
მას	რუსთ.	ჟამი ვერ ვპოვე კითხვისა ნიადაგ ცრემლთა ღვრისაგან, თუმცა მეკითხა: «ვინ ხარ და ეგრე გასრული – რისაგან?» მჩქეფრად სისხლისა ნაკადი მოსდის ალვისა ხისაგან, მას ხორციელი რა გასძლებს სხვა, კიდეგანი ქვისაგან!
მათგან	რუსთ.	მაშინღა იცნეს ტარიელ, მათგან მი და მო სრბანია, სრულად მჭვრეტლითა აივსო ზღუდე და ბანისბანია; ხმამაღლად ხმობდეს, იძახდეს: „მოგვშორდეს სალმობანია, აქამდის რისხვა მაღალმან, აწ მოგვცნა წყალობანია“.
მათ	რუსთ.	კარნი გაახვნეს, გამოჩნდეს, მოიხვნეს მათ კლიტენია; ერთობ ფლასითა მოსილნი მათ მზეთა მზეთ მჭვრეტენია; ტირან ორნივე ქალ-ყმანი, ვარდისა ბაღსა ტენია, ზახილით თავსა იგლეჯენ, ყორნის ფრთა ბროლსა სტენია.
იგი	რუსთ.	ავიყვანე იგი პირმზე, ნაქები და ვერ ვთქვი უქი; სურვილმან და მზემან მისმან, ძლივ დავმალე მისი შუქი, ჩამოვჰბურე მრავალკეცი სტავრა მძიმე, არსუბუქი; ცრემლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს, წამწამთაგან მოქრის ბუქი.
მით	რუსთ.	რა მივაჭირვე კითხვითა, მეტითა საუბარითა, გულამოხვინჩვით ატირდა მით რამე ხმითა წყნარითა; ბროლ-ლალსა ღვარი ნარგისთათ მოსდის გიშრისა ღარითა; მისი მჭვრეტელი დავიწვი, გავხე გულითა მკვდარითა.
მან	რუსთ.	ვჰკადრე: «მითხარ, ვინ ხარ, მზეო, ანუ შვილი ვისთა ტომთა? იმა ზანგთა სით მოჰყვანდი შენ, პატრონი ცისა ხომთა?» მან პასუხი არა მითხრა მე სიტყვათა ესეზომთა, ასნაკეცი წყარო ვნახე ცრემლთა, მისთა მონაწთომთა.
მისთვის	რუსთ.	მოიტირეს, ყმამან უთხრა: „ნუღარ გასწყვედ, გაასრულე!“ ფატმან იტყვის: „მივეგებე, გული მისთვის ვაერთგულე, გარდუკოცნე ყოვლი ასო, თავი ამად მოვაძულე, ზედა დავსვი ტახტსა ჩემსა, შევეკვეთე, გავესულე.
მისთვის	რუსთ.	ესე სიტყვა დაასრულა, ფატმან იკრნა პირსა ხელნი; ავთანდილსცა აეტირნეს, გარდმოყარნა ცრემლნი ცხელნი; ერთმანერთი დაავიწყდა, მისთვის გახდეს ვითა ხელნი, ღვარმან, ზედათ მონადენმან, გააწყალნა ფიფქნი თხელნი.
იგი	რუსთ.	რა გიამბო ქება მისი, რა სიტურფე, რა ნაზობა! ვფიცავ, რომე იგი მზეა, არა მართებს მზესა მზობა! ვინ გაიცდის შუქთა მისთა, ვინმცა ვით ქმნა ნახაზობა! მე თუ დამწვავს, აჰა, მზა ვარ, აღარ უნდა ამას მზობა!“
იგი	რუსთ.	მე სარკმელთა გარდავადეგ. რა შევიგენ, არ მოჰყიდეს, შეუზახენ: «დახოცენით!», დაიპყრნეს და თავსა სჭრიდეს; იგი ზღვასა შეასრივნეს, შემოადგეს ქალსა, სცვიდეს; ჩავეგებე, გამოვჰგვარე, ზღვის პირს ხანსა არ დაზმიდეს.
მათ	რუსთ.	მით ნავიდაღმა მათ რომე გარდმოსვეს კიდობანითა, აჰხადეს, ქალი გარდმოხდა უცხოთა რათმე ტანითა, თავსა რიდითა შავითა, ქვეშეთ მოსილი მწვანითა, მზესა სიტურფედ ეყოფის, იყოს მისითა გვანითა.
იგი	რუსთ.	გამოზიდეს იგი ნავი, გამოიღეს ბაღსა წინა, მიიხედნეს, მოიხედნეს, ვინ გვიჭვრეტსო, სადა ვინ-ა, ვერა ნახეს სულიერი, ვერცა რამან შეაშინა; მე იდუმალ ვიხედვიდი, სულღებული ვიყავ შინა.
იგი	რუსთ.	იქ ბაღსა შიგან ტურფანი სახლნი, ნატიფად გებულნი, მაღალნი, ყოვლგნით მხედველნი, ზღვას ზედა წაკიდებულნი, მუნ შევიტანენ ხათუნნი იგი, ჩემთანა ხლებულნი, კვლა დავიდევით ნადიმი, დავსხედით ამოდ შვებულნი.
მათ	რუსთ.	დღე მოვიდა ნავროზობა, დედოფალსა ძღვენი ვსძღვენით; ჩვენ მივართვით, მათ გვიბოძეს, ავავსენით, ავივსენით; ჟამიერად მხიარულნი წამოვედით ნებით ჩვენით, კვლა დავსხედით გახარებად, უნებურნი არ ვიყვენით.
მათ	რუსთ.	მათ ვერა მარგეს‚ მე გულსა ბინდი დამეცა ბნელისა‚ სხვამან ვერავინ შემატყო დება ცეცხლისა ცხელისა; სისხლი დამწამეს; მეფემან ბრძანა გახსნევა ხელისა. გავიხსენ ფარვად პატიჟთა‚ არვისგან საეჭველისა.
იგი	რუსთ.	ყოვლთა ჰკადრეს: „თუცა ყოფა ჩვენ უმისოდ გვეარმისცა‚ უშენოსა საჯდომი და ტახტი მისი ვისმცა მისცა? განაღამცა გმორჩილობდით‚ თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა!“ იგი მონა აპატრონეს‚ ყველაკამან თაყვანისცა.
მან	რუსთ.	ასმათს მოვართვი რჩეული თვალი ოქროსა ჯამითა; მან მითხრა: «არა არ მინდა‚ ვარ გამაძღარი ამითა». ერთი აიღო ბეჭედი‚ მართ აწონილი დრამითა: «ესე კმა ნიშნად‚ სავსე ვარ სხვად ხელის შესაბამითა».
მან	რუსთ.	მონა მოვიდა‚ მიამბო ამბავი მან მართალიო: «თქვენსა ამბავსა იკითხავს აჯიღოსანი ქალიო». მაშინვე ვიცან‚ ავიჭერ‚ ჩქარ-ჩქარად გულგამკრთალიო; მოვიდა‚ ვნახე ასმათი ჩემ თანა მომავალიო.
მისად	რუსთ.	მე ვისთვის ვკვდები‚ მეამა ასმათის ნახვა მე მისად. აღარ მიუშვი‚ ვაკოცე‚ ქმნადღა თაყვანისცემისად; ხელი მოვჰკიდე‚ დავისვი ახლოს ტახტისა ჩემისად‚ ვჰკითხე‚ თუ: «ნეტარ‚ მისრულა მორჩი ალვისა ხე მისად?
მას	რუსთ.	აქა მხეცქმნილი ტარიელ ტირს‚ ჭირი ეათასების; თქვა: „მე მაქვს სამხრე‚ რომელი კვლა წინას მკლავსა მას ების!“ იგი შეიხსნა‚ მოიღო‚ თვალვით არ დაიფასების‚ პირსა დაიდვა‚ და-ცა-ბნდა‚ ქვე მკვდართა დაედასების.
მათად	რუსთ.	ზე წამოჯდა ფერმიხდილი‚ აყოლებდა თვალთა რეტად. ვარდი სრულად შექმნილ იყო ზაფრანად და ვითა სპეტად. დიდხან მათად არა სცალდა საუბრად და არცა ჭვრეტად‚ დარჩომა და არსიკვდილი მას უმძიმდა მეტისმეტად.
მის	რუსთ.	ავთანდილს უთხრა: „ისმენდი‚ ცნობა მიც თუცა ხელისა‚ გითხრა ამბავი ჩემი და ჩემისა დამმარხველისა: ლხინად მიჩს შეყრა მოყვრისა‚ მის შენგან შეუყრელისა. მე მიკვირს ჩემი სიცოცხლე‚ ასრე დარჩომა მრთელისა!
იგი	რუსთ.	ასმათის ნახვა მეამა‚ ჩემგან დად საესავისა. წიგნი რა ვნახე‚ მომართვა ესე საბამი მკლავისა. მკლავსა შევიბი მაშინვე‚ მოვიხსენ რიდე თავისა‚ იგი უცხო და ღარიბი‚ მტკიცისა რასმე შავისა“.
მასვე	რუსთ.	მაშინ‚ ოდეს დამარჩინე‚ სულთა სრულად არ გამყარე‚ აწცა ჩემთვის ესე ჟამი მასვე ჟამსა დავადარე; სამხრე შენი მომივიდა‚ შემოვიბი მკლავსა გარე‚ რომე მართებს სიხარული‚ ეგზომიმცა რა ვიხარე?!
მას	რუსთ.	ვთქვით: «თქვენი ძისა არასმა გულსა ვით მიეფარების‚ მაგრა კმა ჩვენად იმედად‚ ვინ მზესა დაედარების; ვისცა სთხოვთ შვილსა სასიძოდ‚ მას დიდად გაეხარების‚ სხვამცა რა გკადრეთ! თვით იცით‚ მაგას რა მოეგვარების».
მათ	რუსთ.	რომე პირველვე დაესკვნა‚ მათ ესე შეეტყვებოდა; ერთმანერთსაცა უჭვრეტდეს‚ სიტყვაცა აგრე სწბებოდა. ჩემგან დაშლისა კადრება მართ ამბვად არ ეგებოდა‚ ოდენ დავმიწდი‚ დავნაცრდი‚ გული მი და მო კრთებოდა.
იგი	რუსთ.	ჩემნი ერთნი გონებანი მეტად შორად გამიკიდნა‚ შინა კოშკად შემიყვანა‚ ფარდაგსაცა ამიზიდნა. შევე‚ ვნახე იგი მთვარე; ჭირმან ყოვლმან უკუმრიდნა‚ გულსა შუქნი შემომადგნა‚ მაგრა გული არ დამიდნა.
იგი	რუსთ.	იგი ვნახე დაღრეჯილი‚ ესე მეტად დამიმძიმდა. ვითა წინას შემომცინის‚ აღარ ეგრე გამიღიმდა. ყოლა სიტყვა არ მომიგო‚ ოდენ ცრემლთა გარდმოსწვიმდა‚ ამით უფრო დამაწყლულა‚ არა წყლულთა მიაქიმდა.
მითვე	რუსთ.	იყო არნათლად ნათელი‚ ფარდაგსა შემომდგომელი; ებურა მოშლით პიროქრო‚ მე მივეც რიდე რომელი; მითვე მწვანითა‚ უებრო‚ მიწოლით ტახტსა მჯდომელი‚ ცრემლისა ღვარსა მოეცვა პირი‚ ელვათა მკრთომელი.
იგი	რუსთ.	შენ არ იცი ხვარაზმშასი საქმროდ ჩემად მოყვანება?! შენ ჯდომილ ხარ სავაზიროდ‚ შენი რთულა ამას ნება‚ შენ გასტეხე ფიცი ჩემი‚ სიმტკიცე და იგი მცნება‚ ღმერთმან ქმნა და დაგირჩინა ცუდად შენი ხელოვნება!
მისგან	რუსთ.	თქვა: „რა მესმა ესე მისგან‚ მეიმედა მეტისმეტად‚ კვლა მიეცა თვალთა ძალი მის ნათლისა ეგრე ჭვრეტად. აწ დავკარგე ; რად არ გიკვირს‚ რად ცოცხალ ვარ‚ რად ვარ რეტად? ვაჲ‚ სოფელო უხანოო‚ რად ზი სისხლთა ჩემთა ხვრეტად?!
მას	რუსთ.	მას ტანსა კაბა ემოსა, გარეთმა ვეფხის ტყავისა‚ ვეფხის ტყავისა ქუდივე იყო სარქმელი თავისა‚ ხელთა ნაჭედი მათრახი ჰქონდა უსხოსი მკლავისა; ნახეს და ნახვა მოუნდა უცხოსა სანახავისა.
მას	რუსთ.	უბრძანე ჩაცმა აბჯრისა ლაღმან სიტყვითა ხაფითა; დავეკაზმენით საომრად ჯაჭვითა‚ ჯავშან-ქაფითა‚ რაზმი დავაწყვე‚ მივმართე‚ წავე დიდითა სწრაფითა; მას დღესა ჩემი მებრძოლი ჩემმანვე ხრმალმან დაფითა.
მათ	რუსთ.	მივეახლენით‚ შეგვატყვეს მათ ტანსა აბჯარცმულობა; კაცი მოვიდა‚ მომართვა მეფისა მოციქულობა; ეთქვა‚ თუ: «ჟამად გვაჩნია ჩვენ თქვენი არორგულობა‚ აბჯრითა გხედავთ‚ შეგვქმნია აწ ამად გულნაკლულობა».
იგია	რუსთ.	შევსთვალე‚ თუ: «მეცა ვიცი‚ რაცა ჩემთვის გაგიგია; თქვენ რასაცა სთათბირობდით‚ არ იქმნების‚ არ‚ იგია! ბრძანეთ‚ მოდით‚ შემებენით‚ ვითა წესი და რიგია! მეცა თქვენად დასახოცლად ხრმალსა ხელი დამიგია».
მათ	რუსთ.	შუბი ვსთხოვე‚ ხელი ჩავყავ მუზარადის დასარქმელად; საომარად ატეხილი ვიყავ მათად გამტეხელად; ერთსა წავსწყდი უტევანსა‚ წავგრძელდი და წავე გრძელად. მათ ურიცხვი რაზმი ეწყო‚ წყნარად დგეს და აუშლელად.
მათ	რუსთ.	უკანანიცა ლაშქარნი მოესწრნეს მათ გაქცეულთა‚ დაუწყეს პყრობა‚ ჩამოყრა შეშინებულთა‚ ძლეულთა; ძილისა მიხვდა ნაცვალი ძილმკრთალთა‚ ღამეთეულთა; ტყვეთა მრთელთაცა არ აკლდა კვნესა‚ მართ ვითა სნეულთა.
მას	რუსთ.	მას ადგილსა ნაომარსა გარდავხედით მოსვენებად. ხელსა ხრმლითა დავეკოდე‚ წყლულად მიჩნდა‚ არ ნაღებად; ჩემნი სპანი მოვიდიან საჭვრეტლად და ჩემად ქებად‚ ვერ იტყვიან ვერმიმხვდარნი ქებასაცა მოხსენებად.
მით	რუსთ.	მით ერთითა მათრახითა თავი ასრე გარდაჰფრიწა‚ ვითა მკვდარი უსულოქმნა‚ ვითა მიწა დაამიწა‚ მისი რასმე მკადრებელი მოამდაბლა‚ მოაწიწა‚ თვალთა წინა წაგვივიდა ლაღი‚ კუშტი‚ ამაყი‚ წა-!
მან	რუსთ.	რომე გკადრებ‚ ესე სიტყვა აწ თუ ცუდად ნალიქნია‚ ცამცა მრისხავს‚ მზისა შუქნი ყოლა ჩემთვის ნუ შუქნია! თუ მაღირსებ გაკითხვასა‚ ავი არა არ მიქნია». მან მიბრძანა: «რაცა იცი‚ თქვიო»‚ თავი დამიქნია.
მათ	რუსთ.	მე მეფეთა დარბაზს მიხმეს‚ შექმნეს დიდი ვაზირობა. მათ წინასვე დაეპირა იმა ყმისა შენი ქმრობა. დამეშალა‚ ვერ დავშლიდი‚ დამრჩებოდა უმეცრობა; თავსა უთხარ: «მიემოწმე‚ ჟამად გიჯობს გულმაგრობა».
იგი	რუსთ.	მემცა დაშლა ვითა ვჰკადრე‚ რათგან იგი ვერ მიმხვდარა! არ იცის‚ რომ ინდოეთი უპატრონოდ არ გამხდარა? ტარიელ არს მემამულე‚ სხვასა მართებს არად არა; ვის მოიყვანს‚ არა ვიცი‚ ანუ იგი ვინ მომცდარა?
იგი	რუსთ.	სულთა ვჰყიდდი გულისათვის‚ კოშკი ამად გამებაზრა; იგი წვიმა და-რე-ნელდა‚ რომე პირველ ვარდი აზრა; ვნახე‚ ძოწსა მარგალიტი გარე ტურფად მოემაზრა. მიბრძანა‚ თუ: «ეგე საქმე მემცა მართლად რად მეაზრა?!
იგი	რუსთ.	მიბრძანა‚ თუ: «გონიერი ხამს არასდროს არ აჩქარდეს‚ რაცა სჯობდეს‚ მოაგვაროს‚ საწუთროსა დაუწყნარდეს; თუ სასიძო არ მოუშვა‚ ვაჲ თუ მეფე გაგიმწარდეს‚ შენ და იგი წაიკიდნეთ‚ ინდოეთი გარდაქარდეს!
მათ	რუსთ.	კვლა თუ სიძე შემოუშვა‚ მე შემირთოს‚ იყოს ასდენ‚ ერთმანერთსა გავეყარნეთ‚ ძოწეულნი გაგვიფლასდენ‚ მათ მორჭმულთა მოივლინონ‚ ჩვენ პატიჟნი გაგვიასდენ‚ ესე ამბვად არ ეგების‚ რომე სპარსნი გაგვიხასდენ».
მის	რუსთ.	მე ვჰკადრე: «ღმერთმან აშოროს მის ყმისა შენი ქმარობა! რა შემოვიდენ ინდოეთს‚ შევიგნა მათი მარობა‚ უჩვენო ჩემი ძალ-გული და ჩემი მეომარობა: ასრე დავხოცნე‚ შეეძლოს აღარას არ სახმარობა!»
მას	რუსთ.	ვერა შევიგენ‚ რა იყო ანუ ნაქმარი რაულად! ვისცა უჩვენი‚ უკვირდის‚ ღმრთისაგან თქვის სასწაულად; არცა ლარულად ჰგდებოდა მას ქსელი‚ არ ორხაულად; სიმტკიცე ჰგვანდა ნაჭედსა‚ ვთქვი ცეცხლთა შენართაულად.
იგი	რუსთ.	იგი საძღვნოდ მისად დავსხენ‚ ვისი შუქი მანათობდა; მეფისათვის დავარჩიე‚ საარმაღნოდ რაცა სჯობდა: ჯორ-აქლემი ათჯერ ასი‚ – ყველაკაი წვივმაგრობდა‚ – ატვირთული გაუგზავნე‚ ამბავსამცა კარგსა სცნობდა“.
იგი	რუსთ.	იგი რა მოჰკლა‚ ეუბნე პატრონსა‚ ჩემსა მამასა‚ ჰკადრე‚ თუ: «სპარსთა ვერა ვიქ ინდოეთისა ჭამასა‚ ჩემია მკვიდრი მამული‚ არ მივსცემ არცა დრამასა‚ არ დამეხსნები‚ გაგიხდი ქალაქსა ვითა ტრამასა!»
მათ	რუსთ.	წიგნი დავწერე: «მეფეო‚ სვემცაა თქვენი სვიანად! მე ხატაელთა მიმუხთლეს‚ – თუცა მათ ეცა ზიანად‚ – ჩემი ამბავი დასტური ამად გაცნობე გვიანად; მეფე შევიპყარ‚ მოგივალ მე ალაფიან-ტყვიანად».
მან	რუსთ.	ესე მეტად მომეწონა თათბირი და გამორჩევა‚ ჩემთა მტერთა დავაცადე დასახოცლად ხრმლისა ქნევა; მერმე ავდეგ წამოსავლად‚ მან დამიწყო ქვე-ქვე წვევა‚ მწადდა‚ მაგრა ვერ შევმართე შეჭიდება‚ შემოხვევა.
მან	რუსთ.	ხატაეთისა ხელმწიფე მომყვანდა შეპყრობილია. ინდოეთს მივე‚ მეგება ჩემი გამზრდელი ტკბილია; რა ქება მითხრა‚ არ ითქმის‚ ჩემგან სათქმელად წბილია. ხელი გამიხსნა‚ შემომკრა მან სახვეველი ლბილია.
მას	რუსთ.	ედგნეს ტურფანი კარავნი მოედანს ჩამოდგომილსა‚ საუბრისა და ჭვრეტისა ჩემისა მას მონდომილსა. მას დღესა ედვა ნადიმი მას შიგან გარდახდომილსა; მიალერსებდა‚ მიჭვრეტდა წინაშე ახლოს ჯდომილსა.
მას	რუსთ.	რამაზ მეფე მას წინაშე შეპყრობილი მოვიყვანე; ტკბილად ნახა ხელმწიფემან‚ ვითა შვილი სააკვანე‚ ორგული და მოღალატე ნამსახურსა დავაგვანე‚ ესე არის მამაცისა მეტისმეტი სიგულვანე!
მას	რუსთ.	მას მეფესა ხატაელსა უმასპინძლა‚ უალერსა‚ ჟამიერად უბრძანებდის საუბარსა მათსა ფერსა. ცისკრად მიხმეს‚ მიბრძანებდეს მე სიტყვასა ლმობიერსა: «შეუნდობო ხატაელსა‚ მას აქამდის შენამტერსა».
მას	რუსთ.	მე ვჰკადრე: «ღმერთი ვინათგან შეუნდობს შეცოდებულსა‚ უყავით თქვენცა წყალობა მას ღონეგაცუდებულსა!» რამაზს უბრძანეს: «იცოდი‚ გაგგზავნი შეწყალებულსა‚ მაგრა ნუ გნახავთ კვლამცაღა ჩვენ წინა გაწბილებულსა!»
იგი	რუსთ.	ხარაჯა დასდვეს‚ შეჰკვეთეს დრაჰკანი ასჯერ ასია‚ კვლა ხატაური ათასი‚ სხვა სტავრა‚ სხვა ატლასია. მერმე ყველაი დამოსა‚ იგი და მისი ხასია‚ შეწყალებული გაგზავნა‚ უყო რისხვისა ფასია.
მას	რუსთ.	მოვიდა კაცი მეფისა‚ ცისკრობს‚ არ დანაღამია; ებრძანა: «რა შენ გაგყრივარ‚ მას აქათ თვეო სამია‚ მინდორს მოკლული ისრითა ნადირი არ მიჭამია‚ არ დამაშვრალ ხარ‚ წავიდეთ‚ თუცა დაშრომის ჟამია».
მან	რუსთ.	იდუმალ ცოლსა ეუბნა‚ მართ ჩემგან უცოდნელია: «ომით მოსრული ტარიელ საჭვრეტლად სასურველია‚ მან გაანათლოს მჭვრეტელთა გული‚ რაზომცა ბნელია; რაცა დაგვედრო საქმნელად‚ ქმენ‚ არა საზოზღნელია!
იგი	რუსთ.	რიდენი რომე მეშოვნეს ქალაქსა ხატაელთასა‚ იგი მეხვივნეს‚ მშვენოდეს‚ ვახელებ გულსა ხელთასა. მეფე გარდახდა‚ დარბაზსა შევედით ჩემთა მზრდელთასა‚ შევხედენ‚ დავჰკრთი ელვასა ღაწვთასა მზებრ ნათელთასა.
მას	რუსთ.	მას მზესა ტანსა ემოსნეს ნარინჯისფერნი ჯუბანი‚ ზურგით უთქს ჯარი ხადუმთა‚ დას-დასად‚ უბან-უბანი; სრულად ნათლითა აევსო სახლი‚ შუკა და უბანი‚ მუნ ვარდსა შუა შვენოდეს ძოწ-მარგალიტნი ტყუბანი.
იგი	რუსთ.	ახლოს დამისვეს ადგილსა‚ მუნ‚ სადა მეამებოდა. პირისპირ მიჯდა იგი მზე‚ გული ვისთვისცა კვდებოდა. მალვით უჭვრეტდი‚ მიჭვრეტდა‚ სხვად არას მეუბნებოდა; თვალნი მოვსწყვიდნი‚ სიცოცხლე ამითა მეარმებოდა.
იგი	რუსთ.	მომართვნეს ასნი კლიტენი ასთავე საჭურჭლეთანი; თაყვანისვეც და დავლოცენ დავლანი მათთა სვეთანი; მაკოცეს‚ ადგეს ორნივე‚ თვით იგი მზენი მზეთანი; რა გასცეს‚ ზომნი ვით გითხრნე ლაშქართა სისავსეთანი!
მისგან	რუსთ.	ავიყარენით‚ მიგვჭირდა სმა დოსტაქნისა მეტისა. საწოლს შემოვე‚ შემექმნა ცნობა მართ ვითა რეტისა. ძალი არ მქონდა ტყვექმნილსა მე ამა ცეცხლთა შრეტისა. მეგონებოდის‚ მალხენდის გონება მისგან ჭვრეტისა“.
მათ	რუსთ.	მე გავგზავნენ ყოვლგან კაცნი საჭურჭლეთა წამომხმელნი; სასიძოცა მოგვივიდა‚ იყვნეს ხანსა არდამზმელნი; შიგნით ჩვენნი გაეგებნეს‚ გარეთ მოდგეს ხვარაზმელნი; მათ ლაშქართა ერთგან მყოფთა ვერ იტევდეს ვერცა ხმელნი.
მისად	რუსთ.	მეფემან ბრძანა: «მოკაზმეთ კარვითა მოედანია‚ გამოისვენოს სიძემან‚ დაყოს ცოტაი ხანია; მუნ მისად ნახვად გავიდენ უშენოდ სპანი სხვანია‚ შენ აქა ნახე‚ კმარიან აქა ნახვისა კმანია».
მის	რუსთ.	შევედით‚ ვნახეთ ბალიშსა ზედა წარბშერჭმით მჯდომარე; მზე ვეღარას იქს მის მეტსა‚ მას გაენათლა რომ არე‚ წავდეგ‚ მიბრძანა: «რასა სდგა? დღე მიგიჩს წინ საომარე! ანუ გამწირე‚ მიტყუე და კვლაცა მოიმცთომარე!»
იგი	რუსთ.	ასსა უბრძანე მონასა: «საომრად დაემზადენით!» შევსხედით‚ გავვლეთ ქალაქი‚ არავის გავეცხადენით. კარავსა შევე‚ იგი ყმა ვითა წვა‚ ზარმაც თქმად ენით‚ უსისხლოდ მოვკალ იგი‚ გლახ‚ თუცა ხმდა სისხლთა დადენით.
მასცა	რუსთ.	შენი ქალი არად მინდა‚ გაათხოვე‚ გამარიდე! ინდოეთი ჩემი არის‚ არვის მივსცემ ჩემგან კიდე. ვინცა ჩემსა დამეცილოს‚ მისით მასცა ამოვფხვრიდე‚ სხვას მეშველსა გარეგანსა‚ მომკალ‚ ვისცა ვინატრიდე!»“
მას	რუსთ.	ესე კაცნი გამეგზავნნეს‚ გონებასა გავეშმაგე. რომე მისი ვერა მეცნა‚ ამას უფრო დავედაგე. მას ზღუდესა გარდავადეგ‚ მინდორთაკე რომე ვაგე‚ მესმა საქმე საშინელი‚ თუცა თავი ვერ წავაგე.
იგი	რუსთ.	იგი ვნახე‚ დავებნიე‚ გონებანი გამიშმაგნა; შორით უხმე: «რაშიგან ვართ‚ ანუ ცეცხლმან რად დაგვდაგნა?» მან საბრალოდ შემომტირნა‚ ძლივ სიტყვანი გამოაგნა‚ მითხრა: «ღმერთმან სიმგრგვლე ცისა ჩვენთვის რისხვით წამოგრაგნა».
მისგან	რუსთ.	მიამბო: «ოდეს სასიძო მოჰკალ და ხმა დაგივარდა‚ მეფესა ესმა‚ აიჭრა‚ მართ მისგან გასატკივარდა‚ შენ დაგიზახნა‚ «მიხმეთო»‚ – ხმამაღლად გახმამყივარდა; მოგნახეს‚ შინა ვერ გპოვეს‚ მით მეფე გამომჩივარდა.
მას	რუსთ.	ჰკადრეს : «აქა აღარ არის‚ კარნი სადმე გაუვლიან». მეფე ბრძანებს: «ვიცი‚ ვიცი‚ მეტად კარგად შემიგნიან: მას უყვარდა ქალი ჩემი‚ სისხლნი ველთა მოუღვრიან‚ რა ნახიან ერთმანერთი‚ არშეხედვა ვერ დათმიან.
მისკენ	რუსთ.	ტარიელს ლომი მოეკლა, მით ხრმალსა სისხლი სცხებოდა; შამბისა პირსა ქვეითი დგა, ცხენი არა ხლებოდა; ყივილი ავთანდილისა ესმოდა, ეოცებოდა, შეხედნა, იცნა, გაიქცა, მისკენ მირბოდა, ხლტებოდა.
მას	რუსთ.	ფატმან ხათუნ დაწერა და გაუგზავნა წიგნი მისი. ყმამან ასრე წაიკითხა, და ვინმეა ანუ თვისი; თქვა: „არ იცის გული ჩემი, ვინ მაშიკობს, ვისსა ვისი, რომე მიმიჩს სამიჯნურო, რათ ვამსგავსო მე მას ისი!“
მას	რუსთ.	მას ღამესა ფატმან ხათუნ უმასპინძლა მეტად კარგა. ყმამან უძღვნა ძღვენი ტურფა, მიმღებელთა თქვეს, თუ: „ვარგა“. ფატმანს მისი მასპინძლობა უღირს, ღმერთო, არ დაკარგა; სვეს და ჭამეს, დასაწოლად ყმა გავიდა ღამით გარ, გა-.
მათგან	რუსთ.	ცისკრად ადგეს გასაყრელად, ერთმანერთსა მოეხვინეს; მაშინ მათგან ნაუბარნი, დადნეს, ვინცა მოისმინეს; თვალთათ, ვითა წყაროს თვალი, ცრემლი ველთა მოადინეს, დიდხან დგანან შეჭედილნი, მკერდი მკერდსა შეარკინეს.
მას	რუსთ.	ავთანდილცა მას თანავე ტიროდა და ცრემლსა ღვრიდა; უთხრა: „დათმე, ნუ მოჰკვდები, გულსა სრულად ნუ დასჭრი, და-! ღმერთი მაგას მოწყალეობს, თუცა ჭირმან არ გაგრიდა; თუმც უნდოდით გასაყრელად, პირველ ერთად არ შეგყრიდა.
იგი	რუსთ.	მას ღამესა ერთგან იყვნეს იგი ლომნი, იგი გმირნი, იუბნეს და გააცხადნეს თავის-თავის მათნი ჭირნი. რა გათენდა, კვლა დაიწყეს საუბარნი სიტყვახშირნი; ერთმანერთსა გაუგონნეს ფიცნი პირველ დანაპირნი.
მან	რუსთ.	მან მიბრძანა: «მადლიერ ვარ, კარგად ხარ და მამაცურად, შენგან მისსა გავლენასა მე დავიჩენ სამსახურად». მისით კითხვით წამოსრულ ვარ, არ მთრვალურად, არ მახმურად, აწ შევიქცე, რა უამბო, რად მოვეო ჯაბანხრდლურად?
მას	რუსთ.	მას ყმასა თავი არ მისცა‚ ჭვრეტადცა ებილწებოდა‚ ვითა კაკაბი არწივსა ქვეშე მი და მო ძრწებოდა‚ ტარიელს ვისმე უზახდა მწედ‚ თუცა არ ემწებოდა‚ ავთანდილ მუხლთა უყრიდა‚ თითითა ეხვეწებოდა.
მათკე	რუსთ.	სიხარულმან ამაჩქარა‚ ამათრთოლა‚ და-ცა-მლეწა‚ იგი ვარდი შემიყვარდა‚ რომე თოვლსა არ ეხეწა; დავაპირე შეტევება‚ ვთქვი: «წავიდე მათკე მე‚ წა-‚ ჩემსა შავსა სულიერი რამცა ვითა გარდეხვეწა!»
მით	რუსთ.	«ვაგლახ მეო‚ რა გიამბე ფათერაკად‚ მცთარმან‚ შმაგად!» მოვახსენე: «ნურა გაგვა‚ ნუ ინავღლი მაგას მაგად! იგი მთვარე ჩემი იყო‚ მით მედების ცეცხლი მდაგად; აწ გიამბობ‚ რათგან თავი გინდა ჩემად ამხანაგად».
მან	რუსთ.	ფრიდონს უთხარ ყველაკაი‚ ჩემი თავსა გარდასრული. მან მითხრა‚ თუ: «რას ვიტყოდი მოცთომილი‚ გაბასრული! შენ‚ მაღალი ინდოთ მეფე‚ ჩემსა რადმე ხარ მოსრული‚ სახელმწიფო საჯდომი და ტახტი გმართებს‚ სრაცა სრული».
მისსა	რუსთ.	კვლაცა მითხრა: «ვისცა ღმერთი საროს მორჩსა ტანად უხებს‚ მას ლახვარსა მოაშორვებს‚ თუცა პირველ გულსა უხებს‚ იგი მოგვცემს წყალობასა მისსა‚ ზეცით მოგვიქუხებს‚ ჭირსა ლხინად შეგვიცვალებს‚ არაოდეს შეგვაწუხებს».
მან	რუსთ.	მან მითხრა: «ბედი ღმრთისაგან მიჯობსღა ამას რომელი? მოსრულ ხარ ჩემად წყალობად მეფე ინდოეთს მჯდომელი; მემცა რად ვიყავ ამისთვის მადლისა რასმე მნდომელი? ერთი ვარ მონა მონებად წინაშე თქვენსა მდგომელი.
იგი	რუსთ.	ჩვენ გავგზავნნეთ მენავენი‚ რომელთაცა კვლა უვლია‚ მოგვინახონ იგი მთვარე‚ ვისთვის ჭირი არ გვაკლია; მუნამდისცა მოიჭირვე‚ – გონებამან არ დაგლია. ყოლა ჭირი არ ეგების‚ თუმცა ლხინმან არ დასძლია».
მისთვის	რუსთ.	კაცნი იხმნა მასვე წამსა‚ ესე საქმე დავიურვეთ‚ უბრძანა‚ თუ: «ნავებითა წადით‚ ზღვა-ზღვა მოიცურვეთ‚ მოგვინახეთ‚ საყვარელსა მისსა მისთვის მოასურვეთ; თავთა ჭირი უათასეთ‚ რადმც უშვიდეთ‚ რადმცა ურვეთ?»
მისსა	რუსთ.	ფრიდონისით წამოსრულმან‚ წავე ძებნად‚ კვლა ვიარე‚ რომე არა არ დამირჩა ხმელთა ზედა‚ ზღვათა გარე‚ მაგრა მისსა მნახავსაცა კაცსა ვერას შევეყარე; გული სრულად გამიშმაგდა‚ თავი მხეცთა დავადარე.
მათ	რუსთ.	ვეღარ გავგზავნენ‚ სიტყვანი მესმნეს მონათა ჩემთანი‚ მაგრა დავყარენ არენი მე კაცრიელთა თემთანი; სახლად საყოფნი მიმიჩნდეს თხათა და მათ ირემთანი. გავიჭერ‚ სრულად დავტკებნენ ქვე მინდორნი და ზე მთანი.
მათ	რუსთ.	ესე ქვაბნი უკაცურნი ვპოვენ‚ დევთა შეეკაფნეს‚ შემოვები‚ ამოვსწყვიდენ‚ ყოლა ვერას ვერ მეხაფნეს; მათ მონანი დამიხოცნეს‚ ჯაჭვნი ავად მოექაფნეს. საწუთრომან დამაღრიჯა‚ ცქაფნი მისნი კვლა მეცქაფნეს.
მისთვისვე	რუსთ.	აჰა‚ ძმაო‚ მაშინდითგან აქა ვარ და აქა ვკვდები; ხელი მინდორს გავიჭრები‚ ზოგჯერ ვტირ და ზოგჯერ ვბნდები‚ – ესე ქალი არ დამაგდებს‚ არს მისთვისვე ცეცხლნადები‚ – ჩემად ღონედ სიკვდილისა მეტსა არას არ ვეცდები!
მისსა	რუსთ.	მისსა ვერ იტყვის ქებასა ყოველი ბრძენთა ენები; მას დაკარგულსა ვიგონებ მე‚ სიცოცხლისა მთმენები; მას აქათ ვახლავ ნადირთა‚ თავსა მათებრვე მხსენები; სხვად არას ვიაჯ ღმრთისაგან‚ ვარ სიკვდილისა მქენები“.
მას	რუსთ.	ავთანდილ უთხრა: „მე შენი გაყრა არ მომეთმინების; თუ გაგეყრები‚ თვალთაგან ცრემლიცა დამედინების. მართალსა გითხრობ‚ ამისი კადრება ნუ გეწყინების‚ შენ ვისთვის ჰკვდები‚ მაგითა მას არა არ ელხინების.
მას	რუსთ.	რა აქიმი დასნეულდეს‚ რაზომ გინდა საქებარი‚ მან სხვა უხმოს მკურნალი და მაჯაშისა შემტყვებარი; მას უამბოს‚ რაცა სჭირდეს სენი‚ ცეცხლთა მომდებარი: სხვისა სხვამან უკეთ იცის სასარგებლო საუბარი.
იგი	რუსთ.	იგი ვნახო‚ სიყვარული მისი ჩემთვის დავამტკიცო; მოვახსენო‚ რაცა მეცნას‚ მეტი საქმე არა მიცო; შენ გენუკევ‚ შემაჯერო‚ ღმერთი იღმრთო‚ ცაცა იცო‚ ერთმანერთი არ გავწიროთ‚ მაფიცო და შემომფიცო.
მასვე	რუსთ.	ავთანდილცა მასვე თანა ტიროდა და ცრემლი ღვარა; რა გათენდა‚ წამოვიდა‚ აკოცა და გაეყარა; ტარიელს თუ ვით ეწყინა‚ რა ქმნას‚ ამას ვერ მიმხვდარა; ავთანდილცა ჩატიროდა‚ შამბი შიგან ჩაიარა.
მან	რუსთ.	ავთანდილს ასმათ ჩამოჰყვა‚ ზენარით ეუბნებოდა‚ მუხლთა უყრიდა‚ ტიროდა‚ თითითა ეხვეწებოდა‚ ადრე მოსლვასა ვედრებდა‚ მართ ვითა ია ჭნებოდა; მან უთხრა: „დაო‚ უთქვენოდ სხვა რამცა მეგონებოდა!
იმა	რუსთ.	ადრე მოვალ‚ არ გაგწირავ‚ არას დავზამ შინა ხანსა‚ ოდენ სხვაგან არ წავიდეს‚ ნუსად არებს იმა ტანსა; აქათ ორ თვე არ მოვიდე‚ ვიქ საქმესა დაუგვანსა‚ შეიგენით‚ მიცემულ ვარ ჭირსა რასმე თანისთანსა“.
მისსა	რუსთ.	ღმერთო‚ ღმერთო‚ გეაჯები‚ რომელი ჰფლობ ქვენათ ზესა‚ შენ დაჰბადე მიჯნურობა‚ შენ აწესებ მისსა წესსა‚ მე სოფელმან მომაშორვა უკეთესსა ჩემსა მზესა‚ ნუ ამოჰფხვრი სიყვარულსა‚ მისგან ჩემთვის დანათესსა!
მათ	რუსთ.	ერთობილნი მომეხვივნეს‚ მგრგვლივ შეიქმნა ომი დიდი; ვჰკრი რასაცა‚ ვერ დამიდგნის‚ სისხლსა მჩქეფრსა ამოვღვრიდი; ცხენსა კაცი გაკვეთილი მანდიკურად გარდავჰკიდი. სითცა ვიყვი‚ გამექციან‚ მათ შეჰქმნია ჩემი რიდი.
იგი	რუსთ.	იგი ნახეს‚ გასაქცევლად გაემართნეს‚ შევჰკივლენით; ველნი‚ ჩვენგან ნაომარნი‚ ომითავე გარდავვლენით. რამაზ მეფე ჩამოვაგდე‚ ერთმანერთსა გავეხრმლენით‚ მისნი სპანი ყველაკანი დავიპყრენით‚ არ მოვკლენით.
მან	რუსთ.	იტყვის: „როსტან არ გამიშვა‚ არცა სიტყვა მომისმინა; მან არ იცის‚ რათა ვინ-ა და სულდგმული ვისგან ვინ-ა; უმისომცა ნუ ცოცხალ ვარ ნუცა გარე‚ ნუცა შინა! რაცა საქმე უსამართლო ღმერთმან ვისმცა შეარჩინა!
მისად	რუსთ.	სამი არის მოყვრისაგან მოყვრობისა გამოჩენა: პირველ‚ ნდომა სიახლისა‚ სიშორისა ვერმოთმენა‚ მიცემა და არას შური‚ ჩუქებისა არმოწყენა‚ გავლენა და მოხმარება‚ მისად რგებად ველთა რბენა.
იგი	რუსთ.	მე იგი ვარ‚ ვინ სოფელსა არ ამოვჰკრეფ კიტრად ბერად‚ ვის სიკვდილი მოყვრისათვის თამაშად და მიჩანს მღერად; ჩემსა მზესა დავეთხოვე‚ გაუშვივარ‚ დავდგე მე რად! მას თუ დავსთმობ‚ სახლსა ჩემსა ვეღარ დავსთმობ ვისსა ვერად?
მანვე	რუსთ.	ვინ დამბადა‚ შეძლებაცა მანვე მომცა ძლევად მტერთად; ვინ არს ძალი უხილავი შემწედ ყოვლთა მიწიერთად‚ ვინ საზღვარსა დაუსაზღვრებს‚ ზის უკვდავი ღმერთი ღმერთად‚ იგი გაჰხდის წამისყოფით ერთსა ასად‚ ასსა ერთად.
მას	რუსთ.	არდავიწყება მოყვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა; ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა‚ ცრუსა და ღალატიანსა! ვერ ვეცრუები‚ ვერ უზამ მას ხელმწიფესა მზიანსა. რა უარეა მამაცსა სულდიდსა‚ წასლვაგვიანსა!
მათ	რუსთ.	მათ ლაშქართა ყოლბსა შუა ორბი სითმე გარდმოფრინდა; ყმამან ცხენი შეუტევა, გაამაყდა, არ შეშინდა, შესტყორცა და ჩამოაგდო, დაეცა და სისხლი სდინდა. გარდახდა და ფრთენი დასჭრნა, წყნარად შეჯდა, არ აქშინდა.
იგი	რუსთ.	იგი რა ნახეს, მესროლნი სროლასა მოეშლებოდეს, ალყა დაშალეს, მოვიდეს, მოეხვეოდეს, ბნდებოდეს, იქით და აქათ უვლიდეს, ზოგნი უკანა ჰყვებოდეს, ვერცა ჰკადრებდეს, „ვინ ხარო“, ვერცა რას ეუბნებოდეს.
მისთვის	რუსთ.	დაჯდა‚ მისთა შემხედველთა გული მათი მართლად ხელეს‚ მისთა მჭვრეტთა მისთვის ბნედა თავისათვის ისახელეს‚ სულთქმა ბევრი აათასეს‚ აღარა თუ აერთხელეს. გაყრა ბრძანეს‚ გაიყარნეს‚ ჯალაბობა გაათხელეს.
მას	რუსთ.	მის ყმისა ცეცხლი მედების‚ წვა მჭირს მისისა მწველისა; მკლავს სურვილი და ვერნახვა ჩემისა სასურველისა; მას ჩემთვის სულნი არ შურდეს‚ შეზღვა ხამს შეუზღველისა; ხამს სიყვარული მოყვრისა უხვისა‚ უშურველისა.
მას	რუსთ.	მისი ნახვა გულსა ჩემსა ვითა ბადე დაებადა‚ მუნვე დარჩა‚ დათმობაცა მას თანავე დაება‚ და-; რათგან დასწვავს მოახლეთა‚ ღმერთსა მზედცა დაებადა! მერმე ასმათ ჩემთვის დისა მართ დად უფრო დაებადა.
მით	რუსთ.	ოდეს წამოვე‚ შევჰფიცე ფიცითა საშინელითა: «კვლა მოვალ‚ გნახავ პირითა არ მტერთა საწუნელითა; შენსა მე ვეძებ ნათელსა‚ შენ ხარ გულითა ბნელითა»; ჟამია ჩემგან წასლვისა‚ მით მწვავს ცეცხლითა ნელითა.
მან	რუსთ.	ჰკადრე: «ვინ გაქოს ყოველმან პირმან არმეუზრახემან! ვითა ვიშიშვი‚ გაცნობოს ღმერთმან‚ ნათელთა სახემან! მაგრა მან ყმამან ცეცხლითა დამწვა‚ ალვისა სახემან‚ გული წამსავე წამიღო‚ – ვერათ ვერ შევინახე‚ – მან.
მანვე	რუსთ.	წასლვა ჩემი გულსა თქვენსა არ ეწყინოს‚ არ დაჭმუნდეს; თავსა ჩემსა გაგებული იქმნას‚ რაცა ღმერთსა უნდეს; მანვე ქმნას და გამიმარჯვდეს‚ თქვენი თქვენკე და-ვე-ბრუნდეს. არ მოვბრუნდე‚ თქვენმცა სუფევთ‚ მტერი თქვენი დაძაბუნდეს!»“
იგი	რუსთ.	მზე დაბრუნდა‚ არა ვიცი‚ მზესა რა ცა დააბრუნვებს! აწ უშველოთ‚ გვიჯობს‚ იგი ნაცვლად დღესა დაგვითბუნვებს‚ ჩემი ჩემებრ არვინ იცის‚ რა მამწარებს‚ რა მატკბუნვებს; ცუდთა კაცთა საუბარი კაცსა მეტად დააჭმუნვებს.
მათგან	რუსთ.	არ გამიშვებს‚ გავიპარვი‚ წავალ მათგან შეუგებლად; ვითა მნუკევს‚ ეგრე დავრთო გული ცეცხლთა მოსადებლად. ვიცი‚ ჩემთვის არას გიზამს‚ თუ არ უნდი გასაძებლად; თქვი‚ რა გინდა წაგეკიდოს‚ თავი დადევ საწამებლად!“
მან	რუსთ.	მეფემან ნახა ვაზირი დაღრეჯით‚ დაყმუნვებული‚ უბრძანა: „რა გჭირს‚ რა იცი‚ რად მოხვე შეჭირვებული?“ მან ჰკადრა: „არა ვიციო‚ მართ ვარ თავისა ვებული‚ მართალ ხართ‚ მომკლათ‚ რა გესმას ამბავი გაკვირვებული.
მისგან	რუსთ.	კვლა უბრძანა: „თუმცა მისგან აწ არ იყავ მოგზავნილი‚ თავმან ჩემმან‚ თავსა მოგკვეთ‚ არად უნდა ამას ცილი! წა‚ უკუდეგ‚ ავი‚ შმაგი‚ უმეცარი‚ შლეგი‚ წბილი! შაბაშ სიტყვა‚ შაბაშ კაცი‚ შაბაშ საქმე‚ მისგან ქმნილი!“
მისთვის	რუსთ.	დადრკა‚ სკამნი შემოსტყორცნა‚ ჰკრნა კედელსა‚ შეალეწნა; დააცთუნნა‚ მაგრა მისთვის აალმასნა‚ არ აძეწნა: „ვით მიამბე წასლვა მისი‚ ვინ ალვისა მორჩი ხე წნა!“ ვაზირისა ცრემლმან ცხელმან ღაწვნი თეთრნი აახეწნა.
მასმცა	რუსთ.	თქვა: „ცოდვათა ჩემთა მსგავსი ღმერთმან მეტი რა მიჩვენოს? რად მოვღორდი‚ რად დავბნელდი‚ ნეტარ‚ ვინღა გამითენოს! ვინცა კაცმან კადნიერად პატრონსა რა მოახსენოს‚ ჩემნი დღენი მასმცა ადგან‚ რაძი ვითა გაისვენოს!“
მით	რუსთ.	მეცა ვიცოდი‚ რაცა ვქმენ‚ ცთომით არ წამკიდებია; ვიაზრე‚ გამიწყრებოდა‚ ჭმუნვა მით გამდიდებია; განგებით ქმნილსა რისხვასა ვერავინ დარიდებია! შენთვის სიკვდილი ლხინად მიჩს‚ ჭირი არ გამცუდებია“.
მისთვის	რუსთ.	ყმამან უთხრა: „აღარწასლვა არ ეგების ჩემგან აროს. იადონი მაშინ მოკვდეს‚ ოდეს ვარდმან იდამჭნაროს. ხამს‚ უძებნოს ცვარი წყლისა‚ მისთვის თავი ყოვლგან აროს‚ ვერ უპოვოს‚ რა ქმნას‚ ანუ გული რითა დაიწყნაროს!
მით	რუსთ.	მოასხნა ოთხნი მონანი, მისანდობელნი გულითა, სრული აბჯარი საკაცო ქაფითა, საბარკულითა, სამოცი ლიტრა წითელი აწონით არნაკლულითა, ერთი ტაიჭი უებრო მით უნაგრითა სრულითა.
მათ	რუსთ.	უმისოდ მყოფი ვერ გავსძლებ ჯდომასა‚ ვერცა წოლასა‚ მართ ნადირთაებრ გაჭრასა ვირჩევ‚ მათ თანა რბოლასა; ასრე გასრულსა რად მნუკევს მისთა მებრძოლთა ბრძოლასა? სჯობს უყოლობა კაცისა მომდურავისა ყოლასა.
მის	რუსთ.	ქალაქი გავლეს, მივიდეს პირსა დიდისა ზღვისასა, მაშინ ფრიდონის ნახულსა, ნასაჯდომევსა მზისასა, მუნ დაადენდეს ნაკადსა სისხლისა ცრემლთა ტბისასა, ფრიდონ უამბობს ამბავსა მის მნათობისა ტყვისასა:
მათ	რუსთ.	„აქა მათ ზანგთა მონათა მზე მოიყვანეს ნავითა, კბილთეთრი, ბაგებალახში, სახედავითა შავითა; ცხენი გავქუსლე, გავაგე წაგვრა ხრმლითა და მკლავითა, შორს მნახეს, ადრე გამექცეს, ნავი მფრინველი ჩნდა ვითა“.
იგი	რუსთ.	მაშორვიდა, ვერად ვიცან; მომეახლა, იყო ნავი; ორთა კაცთა, ტანად შავთა, თვით პირიცა ედგა შავი; იქით-აქათ მოსდგომოდეს, ახლოს უჩნდა ოდენ თავი, გამოვიდეს, გამიკვირდა იგი უცხო სანახავი.
იგი	რუსთ.	მოვიყვანე შინა ჩემსა იგი პირმზე ტანით ალვით, მოუკაზმე სახლი ერთი, შიგან დავსვი მეტად მალვით; არვის უთხარ სულიერსა, შევინახე ფარვით, კრძალვით, ერთი ზანგი ვამსახურე; მე შევიდი, ვნახი ხალვით.
მას	რუსთ.	შინა შევიდი, მას წინა ედგის ცრემლისა გუბები, შიგან სისხლისა მორევსა ეყრდნის გიშრისა შუბები, მელნისა ტბათათ იღვრების სავსე სათისა რუბები, შუა ძოწსა და აყიყსა სჭვრის მარგალიტი ტყუბები.
მას	რუსთ.	დავსხედით და მას თანავე ვიტირეთ და ცრემლი ვლამეთ, რაცა გვეთქვა, შევინანეთ, სხვამცა რაღა შევიწამეთ! ძლივ ვიაჯეთ დადუმება, დავადუმეთ, დავაამეთ, ჩვენ მივართვით ხილი რამე, მაგრა ვერა ვერ ვაჭამეთ.
მან	რუსთ.	მან მიუგო: „უცხოსუცხო აგრე ვითა შეგიყვარდი? გასაყრელად გეძნელები‚ იადონსა ვითა ვარდი; რაგვარამცა დაგივიწყე‚ რაგვარამცა უკუმქარდი! ღმერთმან ქმნას და კვლაცა გნახო ალვა მორჩი‚ განაზარდი.
იგი	რუსთ.	თუცა თუ შენი ამბავი შენ არა მომასმენიე, მე ეგრეცა ვცან მართალი, მით გულსა მოვალხენიე; შენთვის ხელქმნილსა ტარიელს ამბვითა მოალხენიე, ორნივე მიხვდეთ წადილსა, იგი ვარდობდეს, შენ იე.
მას	რუსთ.	ფატმან მისცა დაწერილი მას გრძნეულსა ხელოვანსა: „ესე წიგნი მიართვიო ქალსა, მზისა დასაგვანსა!“ მან გრძნეულმან მოლი რამე წამოისხა ზედა ტანსა, მასვე წამსა დაიკარგა, გარდაჰფრინდა ბანისბანსა.
მას	რუსთ.	წავიდა ვითა ისარი კაცისა მშვილდფიცხელისა. რა ქაჯეთს შეხდა, ქმნილ იყო ოდენ ბინდ-ბანდი ბნელისა. უჩინოდ შევლო სიმრავლე მოყმისა, კართა მცველისა, მას მზესა ჰკადრა ამბავი მისისა სასურველისა.
იგი	რუსთ.	ციხისა კარნი დახშულნი შევლნა მართ ვითა ღიანი, შევიდა ზანგი პირშავი, თმაგრძელი, ტანნაბდიანი; იგი მზე დაჰკრთა, ეგონა სამისო რამე ზიანი, შეცვალა ვარდი ზაფრანად, ლაჟვარდისფერად – იანი.
მას	რუსთ.	პირმზე გაჰკვირდა ფატმანის ამბვითა საკვირველითა, ნუშნი გააპნა, შეიძრნეს სათნი გიშრისა წნელითა. მას იგი წიგნი მონამან მისცა თავისა ხელითა; სულთქვამს, იკითხავს უსტარსა, ალტობს ცრემლითა ცხელითა.
მან	რუსთ.	მონასა ჰკითხა: „მიამბვე, ვინ არის ჩემი მძებნელი, ანუ ვინ მიცის ცოცხალი, მიწასა ზედა მტკებნელი?“ მან მოახსენა: „ვიკადრებ, რასცა ოდენ ვარ მცებნელი, რა წამოსრულ ხარ, მას აქათ შენგან ჩვენია მზე ბნელი.
მას	რუსთ.	ფატმანის გული მას აქათ ლახვართა შენახევია; მას რომე ცრემლი სდენია, ზღვათაცა შენართევია; მე ერთხელ შენი ამბავი მისთვის კვლა მიმირთმევია, ღმერთსა ვიმოწმებ, მას აქათ ტირილი არ დალევია.
მან	რუსთ.	აწ ვინმე მოყმე მოვიდა შვენიერითა პირითა, მან უთხრა წვრილად ყველაი, თქვენ ხართ რათაცა ჭირითა. იგია შენი მძებნელი მკლავითა ვითა გმირითა; მე გამომგზავნეს, დამვედრეს სწრაფა სწრაფითა ხშირითა“.
მათ	რუსთ.	პირმზე სწერს: „აჰა, ხათუნო, დედისა მჯობო დედაო! მისგან ტყვექმნილსა სოფელმან რა მიყო, ამას ხედაო? მე, გლახ, მათ ჩემთა პატიჟთა სხვაცა დამერთო ზედაო, აწ ვნახე შენი უსტარი, მე დიდად მეიმედაო.
მას	რუსთ.	ვინცაღა ჩემი მძებნელი მოსრულა, ცუდმაშვრალია, იჭირვის, იწვის, ენთების, ჩემი სწვავს ცეცხლებ ალია, მაგრა მას ვნატრი, უნახავს მზე, ამად არდამზრალია, უმისოდ ჩემი სიცოცხლე, ვაჲმე, რა დიდი ბრალია!
მას	რუსთ.	მე რომ მჭირს, კმარის, ნუ მომკლავს ამისითავე სწორითა: მას მკვდარსა ვნახავ, მოვკვდები მე სიკვდილითა ორითა. ვერას ვინ მარგებს, დასტურად ვიცი, არ რამე ჭორითა, არ დაგმორჩილდეს, დამქოლე შავისა ქვისა ყორითა!
მის	რუსთ.	გეთქვა ნიშნისა გაგზავნა, აწ ესე განამჟღავნია, მისეულთავე რიდეთა ნაკვეთი გამიგზავნია; ესენი ჩემთვის მის გამო ტურფანი სანახავნია, თუცა თუ ფერად ბედისა ჩემისა მსგავსად შავნია“.
მათგან	რუსთ.	ხედავცა, ჩემო, სოფელი რათა საქმეთა მქმნელია? რაზომცა ნათობს სინათლე, ჩემთვის ეგრეცა ბნელია. ბრძენნი იცნობენ, სწუნობენ, მით მათგან საწუნელია; უშენოდ ჩემი სიცოცხლე, ვაჲმე, რა დიდი ძნელია!
მათ	რუსთ.	აწ სოფელმან უარესი ჭირი ჭირსა დამისართა, არ დასჯერდა ბედი ჩემი მათ პატიჟთა მრავალგვართა, კვლაცა მიმცა შესაპყრობლად ქაჯთა, ძნელად საომართა; ბედმან გვიყო ყველაკაი, ჩემო, რაცა დაგვემართა!
იგი	რუსთ.	შენ, საყვარელო, ნუ სჭმუნავ ჭმუნვითა ამისთანითა, ჩემი სთქვა: «სხვათა მიხვდაო იგი ალვისა ტანითა»; არამ სიცოცხლე უშენოდ! ვარ აქამდისცა ნანითა; ან თავსა კლდეთა ჩავიქცევ, ანუ მოვიკლავ დანითა.
მას	რუსთ.	ღმერთსა შემვედრე, ნუთუ კვლა დამხსნას სოფლისა შრომასა, ცეცხლსა, წყალსა და მიწასა, ჰაერთა თანა ძრომასა; მომცნეს ფრთენი და ავფრინდე, მივხვდე მას ჩემსა ნდომასა, დღისით და ღამით ვხედვიდე მზისა ელვათა კრთომასა.
მას	რუსთ.	მზე უშენოდ ვერ იქმნების, რათგან შენ ხარ მისი წილი, განაღამცა მას ეახლე მისი ეტლი, არ თუ წბილი! მუნა გნახო, მანდვე გსახო, გამინათლო გული ჩრდილი; თუ სიცოცხლე მწარე მქონდა, სიკვდილიმცა მქონდა ტკბილი!
მის	რუსთ.	აჰა, ინიშნე ნიშანი შენეულისა რიდისა! გარდმიკვეთია ალამი, ჩემო, ერთისა კიდისა, ესეღა დაგრჩეს სანაცვლოდ მის იმედისა დიდისა. რისხვით მობრუნდა ბორბალი ჩვენ ზედა ცისა შვიდისა“.
მათ	რუსთ.	ესე წიგნი, საყვარელსა მისსა თანა მინაწერი, რა დაწერა, გარდაჰკვეთა მათ რიდეთა ერთი წვერი. თავმოხდილსა დაუშვენდა სისხო, სიგრძე, თმათა ფერი, ალვისაგან სული მოქრის, ყორნის ფრთათათ მონაბერი.
მას	რუსთ.	ყმამან ფრიდონის მონანი უხმნა, მას თანა ხლებულნი, უბრძანა: „მკვდარნი აქამდის აწყა ვართ დაცოცხლებულნი, რაცა გვინდოდა, მისითა სმენითა გაახლებულნი, ჩვენთა მტერთანი გიჩვენნე წყლულნი მით, ვაგლახ, ლებულნი.
მან	რუსთ.	მიდით და ფრიდონს უამბვეთ ამბავი არნაცქაფავი; მე ვერა ვნახავ, ვისწრაფი, გზა ჩემი არს ნასწრაფავი. მან გაახაფოს ხმა ხაფი, კვლა უფრო გასახაფავი, თქვენ მოგცე ლარი ყველაი მე, ჩემი ნაალაფავი.
მის	რუსთ.	ჭირნი ვნახენ და მო-ცა-მხვდა ნაცვალი ჭირნახულისა, კარგა მოხდომა საქმისა ჩემისა გაზრახულისა; მიცნია მართლად ამბავი პირისა მზედ სახულისა, დამარჩენელი ლომისა, მის ქვესკნელს დამარხულისა.
იგი	რუსთ.	იგი მზე ქაჯთა მეფესა ჰყავს, ქაჯეთს პატიმარია. მუნ მისლვა მიჩანს თამაშად, თუცა გზა საომარია. ნარგისთათ წვიმა ბროლისა წვიმს, ვარდი ნაწვიმარია, ჯერთ ქალსა ქაჯნი არ ახლვან, მაგრა სპა უამარია.
იგი	რუსთ.	გულმხიარული ვიხარებ, ამად არ ცრემლი მმილდების, სადაცა შენ და შენი ძმა ხართ, ძნელი გაადვილდების; რაცა მოგინდეს, უცილოდ იქთ, იგი არ აგცილდების, არ თურე კაცმან დაგიდგნეს, ვეჭვ, კლდეცა გაგიცვილდების.
იგი	რუსთ.	აწ შემინდვე, ვერა გნახე, შორს ამისთვის წაგიარე, გზა-გზა ყოვნად აღარა მცალს, პატიმრად-ა იგი მთვარე; ადრე მოვალთ მხიარულნი, ჩვენი ნახვა გაიხარე, ამის მეტი რაღა გკადრო, ძმასა ძმურად მოეხმარე.
მას	რუსთ.	ამა მონათა ჩემ ზედა გარდაუხდელი გულია: ამოდ მმსახურეს, თქვენიმცა გული ამათთვის სრულია! ქება რად უნდა მას, ვინცა თქვენ თანა ხანდაზმულია? მსგავსი ყველაი მსგავსსა შობს, ესე ბრძენთაგან თქმულია“.
მან	რუსთ.	ესე უსტარი დაწერა, შეკრა და წა-ცა-ხვია მან, მისცა ფრიდონის მონათა ვარდმან და თმითა იამან; შესთვალა ზეპირ, რაცა ხმდა, სრულად, მართ ვითა ჰგია, მან, მათ მარგალიტი უჩვენის ძოწისა კარმან ღიამან.
იგი	რუსთ.	მონახა, პოვა ავთანდილ ნავი მისისა მხარისა, გამოემართა იგი მზე პირითა მსგავსი მთვარისა, მაგრა დაგდება უმძიმდა ფატმანის გულმწუხარისა; მისთა გამყრელთა ნაკადი ჩასდის სისხლისა ღვარისა.
მით	რუსთ.	გამოვლნა ზღვანი ავთანდილ მგზავრითა რათმე ნავითა, პირმხიარული აცორვებს მართ ოდენ მარტო თავითა; მას შეყრა ტარიელისა უხარის მით ამბავითა, ხელგანპყრობილი გულითა არს ღმრთისა საესავითა.
მან	რუსთ.	მოწურვილ იყო ზაფხული, ქვეყნით ამოსლვა მწვანისა, ვარდის ფურცლობის ნიშანი, დრო მათის პაემანისა, ეტლის ცვალება მზისაგან, შეჯდომა სარატანისა. სულთქვნა, რა ნახა ყვავილი მან, უნახავმან ხანისა.
მისად	რუსთ.	აგრგვინდა ცა და ღრუბელნი ცროდეს ბროლისა ცვარითა; ვარდთა აკოცა ბაგითა, მით ვარდისავე დარითა; უბრძანა: „გიჭვრეტ თვალითა, გულტკბილად შემხედვარითა, მისად სანაცვლოდ მოვილხენ თქვენ თანა საუბარითა“.
მან	რუსთ.	რა მოეგონის მოყვარე, სდინდიან ცრემლნი მწარენი. ტარიელისკენ იარნა მან გზანი საწყინარენი, უდაბურნი და უგზონი, უცხონი რამე არენი; სადაცა ნახნის, დახოცნის ლომ-ვეფხნი მოშამბნარენი.
იგი	რუსთ.	ქვაბნი გამოჩნდეს, ეამა, იცნა, თქვა: „იგი კლდენია, სადაა ჩემი მოყვარე და ვისთვის ცრემლი მდენია; ღირს ვარმცა, ვნახო პირისპირ, უამბო, რაცა მსმენია, არ მოსრულ იყოს, რაღა ვქმნა, ცუდ ჩემი განავლენია!
მით	რუსთ.	მიაცორვებს და იმღერის მხიარულითა გულითა, მართ სახელდებით უყივის ხმითა მით სახარულითა. ცოტაი წავლო, გამოჩნდა მზე სინათლითა სრულითა: შამბისა პირსა ტარიელ დგა ხრმლითა მომახულითა.
მათ	რუსთ.	ხრმალი გასტყორცა ტარიელ, მიმართა მისსა ძმობილსა. ყმა ცხენისაგან გარდიჭრა, ჰგვანდა ეტლისა სწრობილსა. მათ ერთმანერთსა აკოცეს, ჰგვანან ყელგარდაჭდობილსა, ხმა შაქრისფერად გაუხდა ვარდსა, ხშირ-ხშირად პობილსა.
მის	რუსთ.	რა ტარიელ არ შესჯერდა, ავთანდილცა არ დასწყნარდა, მის ამბვისა დაყოვნება ვეღარ გასძლო, აუჩქარდა, გამოიღო რიდე მისი, ვინ ბაგეთა ვარდი ვარდა. რა ტარიელ ნახა, იცნა, გამოუღო, შემოვარდა.
მან	რუსთ.	წიგნი და კიდე რიდისა იცნა და გა-ცა-შალა მან, პირსა დაიდვა, დაეცა, ვარდმან ფერითა მკრთალამან, სულნი გაექცეს, მოდრიკა თავი გიშრისა ტალამან. მისნი ვერ გასძლნეს პატიჟნი ვერ კაენ, ვერცა სალამან.
მას	რუსთ.	ავთანდილ უჭვრეტს ტარიელს, უსულოდ ქვემდებარესა, შეჰფრინდა, შველად მიმართა მას, ტკბილად მოუბარესა, ვერა ვერ არგო დამწვარსა, სრულად ცეცხლნადებარესა; მისთა ნიშანთა სიცოცხლე მართ მისი მიიბარესა.
მან	რუსთ.	უცნობოქმნილი ტარიელ ძეს მსგავსად ნატუსალისად. ავთანდილ ადგა, გამოვლნა შამბნი საძებრად წყალისად, მან პოვა სისხლი ლომისა, მოაქვს სავსებლად ალისად, მკერდსა დაასხა, გა-ვე-ხდა ლაჟვარდი ფერად ლალისად.
მას	რუსთ.	ავთანდილ მკერდსა დაასხა მას ლომსა სისხლი ლომისა; ტარიელ შეკრთა, შეიძრა რაზმი ინდოთა ტომისა, თვალნი აახვნა, მიეცა ძალი ზე წამოჯდომისა. ლურჯად ჩანს შუქი მთვარისა, მზისაგან შუქნაკრთომისა.
მას	რუსთ.	ზამთარი ვარდსა გაახმობს, ფურცელნი ჩამოსცვივიან, ზაფხულის მზისა სიახლე დასწვავს, გვალვასა ჩივიან, მაგრა მას ზედა ბულბულნი ტურფასა ხმასა ყივიან, – სიცხე სწვავს, ყინვა დააზრობს, წყლულნი ორჯელვე სტკივიან.
იგი	რუსთ.	აგრევე გული კაცისა მოსაგვარებლად ძნელია, ჭირსა და ლხინსა ორსავე ზედა მართ ვითა ხელია, მიწყივ წყლულდების, საწუთრო მისი აროდეს მრთელია. იგი მიენდოს სოფელსა, ვინცა თავისა მტერია!
მის	რუსთ.	იტყვის, თუ: „ნაქმრად არ ვარგა კაცისა გასწავლილისად, აწ რადღა გვმართებს ტირილი? ხამს, დავსხდეთ ქმნად ღიმილისად; ადეგ, წავიდეთ საძებრად მის მზისა წახდომილისად! ადრე მიგიყვან, მიყვანა არს შენგან მონდომილი სად.
მას	რუსთ.	მერმე ტარიელ ამბავსა ჰკითხავს, აღარა ბნდებოდა. შეხედნის, თვალნი ამართნის, შავ-თეთრი ელვა ჰკრთებოდა, მართ ვითა ლალსა მზისაგან, მას ფერი ეზარდებოდა; ვინ ღირსა, თუმცა წყალობით ცა მიწყივ მობრუნდებოდა!
მისით	რუსთ.	მე ვერა გიყო, ნაცვალსა ღმერთი გარდიხდის ციერი, ზეგარდმოთ მისით შემოგზღოს მუქაფა ჩემმაგიერი!“ შესხდეს და შინა წავიდეს, მათ ლხინი ჰქონდა ძლიერი; აწ გა-ვე-აძღო სოფელმან ასმათ, ადრითგან მშიერი.
მისგან	რუსთ.	აქამდის მიწყივ ენახა ქვაბს მისლვა მოტირალისა, აწ გაუკვირდა დანახვა სიცილით მომღერალისა. ზარაღებული ავარდა, ცნობა უც ვითა მთრვალისა, არ იცის სმენა ამბვისა ჯერთ მისგან სასურვალისა.
მათ	რუსთ.	მათ რა ნახეს, შემოჰყივლეს სიცილით და კბილთა ჩენით: „ჰე, ასმათო, მოგვივიდა მოწყალება ღმრთისა ზენით; ვპოვეთ მთვარე დაკარგული, რაცა გვწადდა, იგი ვქმენით, აწ გავხედით ბედისაგან ცეცხლთა შრეტით, ჭირთა ლხენით!“
მან	რუსთ.	ავთანდილ ცხენსა გარდაჰხდა ასმათის მოსახვეველად; მან მიჰყო ხელი ალვასა, შტო მოჰყვა მოსარხეველად, ყელსა და პირსა აკოცებს, არის ცრემლისა მფრქვეველად: „რა სცანო, რა ჰქმენ, მიამბე, ვტირ შენი მოაჯე ველად“.
მის	რუსთ.	ავთანდილ ასმათს უსტარი მისცა მისისა ზრდილისა, ალვისა შტოდამჭნარისა, მთვარისა ფერმიხდილისა; უთხრა, თუ: „ნახე ნაწერი მის პატიჟგარდახდილისა; მზე მოგვეახლა, მოგვეცა ჩვენ მოშორვება ჩრდილისა“.
მას	რუსთ.	ასმათ რა ნახა უსტარი, ცნა მისი დანაწერობა, გაჰკვირდა, ზარმან აიღო, ათრთოლებს, ვითა ხელობა, ტერფით თხემამდის გაუხდა მას მეტი საკვირველობა; იტყვის: „რა ვნახე, რა მესმის, არსმცა ამისი მრთელობა?!“
მას	რუსთ.	ტარიელ ეტყვის: „ავთანდილ, ისმინე სიტყვა ასები, გიამბობ რასმე ამბავსა, მოამბვედ ნუ გენასები: მე ოდეს ქვაბნი წაუხვენ, დავხოცე დევთა დასები, მას აქათ მათი აქა ძეს საჭურჭლე ძვირნაფასები.
მათგან	რუსთ.	მე აგრე არა მინახავს, მართ ვითა არა მნდომია; მოდი და გავხსნათ, შევიგნეთ, საჭურჭლე თუ რა ზომია“. ეამა, ადგეს ორნივე, არცა ქვე ასმათ მჯდომია, დალეწეს კარი ორმოცი, მათგან არ ზედა ომია.
იგი	რუსთ.	იგი სახლი ორმოცივე შიგან იყო გატენილი. პოვეს ერთი ზარადხანა, აბჯრისათვის სახლად ქმნილი; მუნ აბჯარი ყოვლიფერი ასრე იდვა, ვითა მწნილი, შიგან ერთი კიდობანი დაბეჭდული, არგახსნილი.
მათ	რუსთ.	თითომან თითო ჩაიცვეს, თავის-თავ გამოსცდიდიან, ჯაჭვ-მუზარადსა აბჯარი მართ ვერა ვერ მოჰკიდიან; ხრმალი რკინასა მოჰკრიან, ვით ბამბის მკედსა სჭრიდიან, მათ უღირს ყოვლად ქვეყანად, შევატყვე, არ გაჰყიდიან.
იგი	რუსთ.	თქვეს: „ესე ნიშნად გვეყოფის, ვართო კარგითა ბედითა; ღმერთმან მოგვხედნა თვალითა, ზეგარდმო მონახედითა“. აიღეს იგი აბჯარი თავის-თავისა ქედითა, თითო მათ, ერთი ფრიდონის საძღვნობლად შეკრეს ღვედითა.
მათ	რუსთ.	რა გათენდა, გაემართნეს, წაიტანეს ასმათ თანა, ნურადინის ქვეყანამდის შეისვიან მათ უკანა; მუნ ვაჭარმან ოქროს ფასად ცხენი მისცა, არ უძღვანა; ავთანდილ კმა ყოლაუზად, სხვამცა ვინღა წაიტანა!
მათ	რუსთ.	მათ მშვილდები დაიწვადეს, მეჯოგეთა გაეკიდნეს. მეჯოგენი მიიზახდეს, ხმანი მათნი გაადიდნეს: „გვიშველეთო, გვიშველეთო, მეკობრეთა ამოგვწყვიდნეს!“ ხმა შეიქმნა, შეიყარნეს, ფრიდონს ჰკადრეს, არ დარიდნეს.
იგი	რუსთ.	შეეკაზმა ფრიდონ, შეჯდა, შეკაზმული გამოვიდა. ხმა შეიქმნა, შეიყარნეს, რაზმი ველთა დაჰფარვიდა. იგი მზენი მოეგებნეს, ვის ზამთარი ვერ დაზრვიდა; დაეხურა ზარადები, პირსა მათსა უფარვიდა.
იგინიცა	რუსთ.	ფრიდონ ფიცხლა გარდაიჭრა, დავარდა და თაყვანისცა, – იგინიცა გარდაუხდეს, მოეხვივნეს, – აკოცისცა. ფრიდონ ღმერთსა ხელაპყრობით უსაზომო მადლი მისცა; დიდებულნი აკოცებდეს, იცნობდიან იგი ვისცა.
მან	რუსთ.	უთხრეს: „ჯერთ ჟამად არა გვაქვს სხვა შენთვის არმაღანია, მაგრა ტურფანი მრავალნი ქვე სამე გვისხენ სხვანია“. მან დასდვა პირი მიწასა, არ დაიყოვნა ხანია: „ჩემთვის ამისი ბოძება არს თქვენი შესაგვანია“.
მას	რუსთ.	გამოისვენეს მას ღამით ფრიდონის მასპინძლობითა; აბანოს ბანნა, აავსნა შესამოსლისა ძღვნობითა, დამოსნა ტურფა-ტურფითა, ერთმანერთისა მჯობითა, თვალ-მარგალიტი ღარიბი უძღვნა ოქროსა გობითა.
მისგან	რუსთ.	იგი‚ მუნით წამოსრული‚ სევდამანცა განა მოკლა! პირსა იხოკს‚ ვარდსა აპობს‚ ხელი მისი გაამხოკლა; სისხლსა‚ მისგან დადენილსა‚ მხეცი ყოვლი გაამლოკლა; მისმან ფიცხლა სიარულმან შარა გრძელი შეამოკლა.
იგი	რუსთ.	მუნ მივიდა‚ სადა იგი მისნი სპანი დაეყარნეს. ნახეს‚ იცნეს; რაგვარაცა მართებს‚ აგრე გაეხარნეს. შერმადინსცა ახარებდეს‚ ფიცხლა კაცთა თავნი არნეს: „მოვიდაო‚ აქანამდის ვისთვის ლხინნი გაგვემწარნეს!“
მის	რუსთ.	მოვიდეს‚ სადა საყოფად სახლი დგა მუნ აგებული. მოვიდა ნახვად ყოველი მის ქალაქისა კრებული. მაშინვე დაჯდა ნადიმად მორჭმული‚ ლაღი‚ შვებული. ენა მის დღისა შვებასა ყოლა ვერ იტყვის კლებული.
მას	რუსთ.	დიდთა რას ვაქნევთ ლაშქართა? კარგნი გვინდან და ცოტანი; სამასი კაცი გვეყოფის, წავიდეთ მართ მეოტანი; ჩვენ ქაჯეთს ქაჯთა საომრად დავაგნეთ ხრმალთა კოტანი, მას ადრე ვჰპოვებთ, ვისიცა მოგვკლავს ალვისა, მო-, ტანი.
იგინიცა	რუსთ.	იგინიცა დაემოწმნეს ამა მისსა ნაუბარსა. მუნ დააგდეს ქალი ასმათ, ფრიდონ მისცემს საჩუქარსა. თვით სამასსა ცხენოსანსა წაიტანდეს, გმირთა დარსა. ბოლოდ ღმერთი გაუმარჯვებს ყოვლსა, პირველ შენაზარსა.
მათ	რუსთ.	გვირაბის კარსა ჭაბუკი ათი ათასი მცველია. მათ ლომთა ნახეს ქალაქი, მთვარე დგას მუნ ნათელია; თქვეს: „ვითათბიროთ, ვითა ვქმნათ, აწ გამორჩევა ძნელია; ასი ათასსა აჯობებს, თუ გამორჩევით მქმნელია“.
იგიცა	რუსთ.	ჩემსა სიმცროსა გამზრდელნი სამუშაითოდ მზრდიდიან, მასწავლნეს მათნი საქმენი, მახლტუნვებდიან, მწვრთიდიან; ასრე გავიდი საბელსა, რომ თვალი ვერ მომკიდიან, ვინცა მჭვრეტდიან ყმაწვილნი, იგიცა ინატრიდიან.
მას	რუსთ.	აწ ვინცა ვიცით უკეთე შეტყორცა საგდებელისა, მან ერთსა ბურჯსა გარდვაგდოთ წვერი საბლისა გრძელისა, მას ზედა გავლა ასრე მიჩს, ვითა გარბენა ველისა, თქვენ ჭირად გიყო შიგანთა პოვნა კაცისა მრთელისა.
იგი	რუსთ.	მამიდაი ქაჯი იყო, გრძნეულობა იცის კარგა, მით შემართა საშინელი, მზე ხმელეთსა დაუკარგა; თვითცა მოკვდა უბედური, მართ საცოცხლოდ არად ვარგა; იგი ქალი დაიკარგა, ალვა მორჩი სხვაგან დარგა.
მას	რუსთ.	აწ‚ მეფეო‚ უმისობა ჩემგან ყოლა არ ეგების; გული მას აქვს‚ უგულოსა აქა ხელი რა მეხდების? თუ რას ვარგებ‚ პირველ ხვალმე თვით სახელი თქვენ მოგხვდების; ვერას ვარგებ‚ გულსა დავსდებ‚ ჩემი ფიცი არ გატყდების.
მისსა	რუსთ.	პირსა იხოკს, ღაწვთა სისხლი ჩასდიოდა მისსა მჭვრეტსა: „რაცა ვქმენო, არ უქნია არცა შმაგსა, არცა რეტსა; წყალი სწრაფით რად დავასხი ცეცხლსა, ძნელად დასაშრეტსა! ჩქარად ეცეს, ვერ გაუძლებს გული ლხინსა მეტისმეტსა.
იგი	რუსთ.	ავთანდილ უთხრა: „ნუ გეშის, წიგნსაცა აგრე სწერია: მოყვარე მტერი ყოვლისა მტრისაგანც უფრო მტერია; არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია. ნუღარ იშიშვი იმისგან, აწ იგი მკვდართა ფერია.
იგი	რუსთ.	ზედა ეწერა: „აქა ძეს აბჯარი საკვირველიო, ჯაჭვ-მუზარადი ალმასი, ხრმალი ბასრისა მჭრელიო; თუ ქაჯნი დევთა შეებნენ, იყოს დღე იგი ძნელიო! უმისჟამისოდ ვინც გახსნას, არის მეფეთა მკლველიო“.
მათ	რუსთ.	ფრიდონის სახლსა გარდახდეს ორნივე, ტურფად გებულსა. ტარიელ დაჯდა საჯდომსა ოქსინოგარდაგებულსა; ახლოს დაისვამს ავთანდილს, მისსა ძმადშეფიცებულსა; მათ უძღვნეს იგი აბჯარი ფრიდონს, ჭაბუკად ქებულსა.
მისგან	რუსთ.	შერმადინს უთხრა‚ უამბო ყოველი მისგან ნახული‚ ანუ ვით პოვა იგი ყმა‚ მისგანვე მზედ დასახული. ავთანდილს ცრემლი უყოფდა‚ უბნობდა თვალდაფახული: „უმისოდ მყოფსა სწორად მიჩს ჩემთვის დარბაზი და ხული“.
მას	რუსთ.	მუნ ამბავი შინაური ყველაკაი მოახსენა: „შენი წასლვა არვინ იცის‚ რაცა მითხარ‚ აგრე ვქმენა!“ მას დღე მუნით არ წავიდა‚ ინადიმა‚ გაისვენა‚ ცისკრად შეჯდა‚ გაემართა‚ დღე რა მზემან გაათენა.
მას	რუსთ.	არცაღა დაჯდა ნადიმად‚ არცა ქმნად კვლა ხალვათისა; შერმადინ მახარობელი წავა მისლვისა მათისა‚ ფიცხლა წავიდა‚ სავალი სამ დღე ვლო დღისა ათისა. მას ლომსა შეყრა უხარის მის მზისა მოკამათისა.
მის	რუსთ.	შესთვალა: „მეფე უკადრი ხარმცა მორჭმით და დიდობით! ამა საქმესა ვიკადრებ შიშით‚ კრძალვით და რიდობით: მის ყმისა ვერას ვერ მცნობი უხმობდი თავსა ფლიდობით‚ აწ ვცან და გაცნევ ყველასა‚ მოვალ შვებით და მშვიდობით“.
მის	რუსთ.	როსტევან – მეფე უკადრი‚ მორჭმული‚ შეუპოველი. შერმადინ მოციქულობა თვით მოახსენა ყოველი: „ავთანდილ მოვა წინაშე‚ მის ყმისა ვისმე მპოველი“. ბრძანა: „ვცან ჩემი ღმრთისაგან სააჯო და სათხოველი“.
მას	რუსთ.	თინათინს ჰკადრა შერმადინ‚ ნათელსა მას უღამოსა: „ავთანდილ მოვა წინაშე‚ გკადრებს ამბავსა ამოსა“. იგი მით აკრთობს ელვასა‚ მზისაგან უთამამოსა‚ მას საბოძვარი უბოძა‚ მისი ყველაი დამოსა.
მის	რუსთ.	რა მიეახლა‚ გარდახდა ყმა‚ თაყვანისსცა მეფესა; აკოცა როსტან‚ მიმხვდარმან ნიშატთა სიიეფესა; გულმხიარულნი‚ შვებულნი მივლენ დარბაზსა სეფესა; მის ყმისა მოსლვა უხარის ყოველსა მუნ მეკრეფესა.
მას	რუსთ.	მას დღე დასხდეს ნადიმობად‚ გაამრავლეს სმა და ჭამა; ყმასა მეფე ასრე უჭვრეტს‚ ვითა შვილსა ტკბილი მამა. მათ ორთავე აშვენებდა‚ ფიფქსა – თოვნა‚ ვარდსა – ნამა. უხვად გასცეს საბოძვარი‚ მარგალიტი‚ ვითა დრამა.
იგი	რუსთ.	სმა გარდახდა‚ თავის-თავის გაიყარნეს მსმელნი შინა; დიდებულნი არ გაუშვნეს‚ ყმა დაისვეს ახლოს წინა; მეფე ჰკითხავს‚ იგი ჰკადრებს‚ რაცა ჭირი დაეთმინა‚ მერმე მისი‚ უცნობოსა‚ რა ენახა‚ რა ესმინა.
მის	რუსთ.	რა დაასრულა ამბავი‚ საქმე მისისა ჭირისა‚ ნახვა მის მზისა ნათლისა‚ მის‚ თვალად არდუხჭირისა‚ ეამა ქება ვარდისა‚ ბროლისა განაჭვირისა: „ეგე კმა სიმხნე სიმხნისად‚ რადღა ხარ მომხვეჭი რისა!“
მას	რუსთ.	გამხიარულდა თინათინ ამა ამბვისა სმენითა. მას დღე იხარებს სმისა და ჭამისა არმოწყენითა‚ კვლა საწოლს დახვდა მის მზისა მონა სიტყვითა ბრძენითა: მისლვა ებრძანა‚ ეამა‚ თქმა არ ეგების ენითა.
მით	რუსთ.	მუნ სარო‚ მსგავსი ვარდისა‚ ვნახე‚ მისჭირდა‚ მი-‚ ნები; იტყვის: «დავკარგე ბროლი და სადა რთავს ბროლსა მინები». მით ვიწვი‚ რათგან ჩემებრვე ცეცხლი სწვავს მოუთმინები“. მერმე კვლა ჰკადრა ამბავი მან‚ მისგან მონასმინები.
მისსა	რუსთ.	ნუ მკითხავ‚ ქება რა გკადრო‚ ჩემგან რა გაგეგონების? მისსა მნახავსა ნახული აღარა მოეწონების; თვალი მჭვრეტელი‚ ვით მზისა ციაგსა‚ დაეღონების; ვარდი შექმნილა ზაფრანად‚ აწ ია შეიკონების!“
მას	რუსთ.	ქალსა რა ესმა ამბავი‚ მიხვდა წადილი ნებისა‚ განათლდა პირი მთვარისა‚ ვით ნათლად ნავანებისა; იტყვის: „რა უთხრა პასუხი მას სათნებლისა თნებისა‚ რაა წამალი მისისა წყლულისა განკურნებისა?“
მან	რუსთ.	ყმა ეტყვის: „ვის აქვს მინდობა კაცისა მომცქაფავისა? მან ჩემთვის დაწვა თავისა დადვა‚ არდასაწვავისა; დრო დამიც ჩემგან მისლვისა‚ მითქვამს დადება თავისა‚ მზე შემიფიცავს თავისა‚ ჩემგან მზედ სახედავისა.
მათ	რუსთ.	დიდებულნი მოეხვივნეს, მოუზრუნვეს მათ ცოლ-ქმართა; ქალი დაბნდა, მამისათვის ტირილიცა ვერ შემართა, ვარდსა შტონი ჩამოსცვივდეს, ზე ვერავინ წამომართა, მუნა კაცთა ვერ ვხედევდი გაცინებით მოღიმართა.
მათ	რუსთ.	მათ მიხვდა ლხინი ყოველი ერთმანერთისა ჭვრეტითა. ყმა წამოვიდა გაყრილი‚ მივა გულითა რეტითა. მზე ტირს სისხლისა ცრემლითა‚ ზღვისაცა მეტისმეტითა. იტყვის: „ვერ გაძღა სოფელი‚ ვაჲ‚ სისხლთა ჩემთა ხვრეტითა!“
მათად	რუსთ.	დედოფალი გამოჭრილი მოვიდოდა მათად ნახვად, უბრძანებდა: „რად ვინ სტირთო? - ესე ჰქონდა წყრომა-ზრახვად, - ღმერთმან რისხვა მოაქცია წყალობისა გამოსახვად, გვმართებს, რომე მადლი მივსცეთ, აღარა გვცალს გლოვა-ახვად“.
იგი	რუსთ.	რა გარდახდა მცირე ხანი, ჟამი იქმნა გარდასრულად, დიდებულნი ეთაყვანნეს, ერთობილნი ადგეს სრულად; იგი მზენი მიეგებნეს, მოეხვივნეს გულისგულად, აკოცეს და მოიკითხეს თავის-თავის, თვითეულად.
მან	რუსთ.	რა გულსა უთხრა გულისა‚ სიტყვანი საგულისონი‚ მან მარგალიტნი მოიხვნა მის მზისა სამეყვისონი‚ მის მზისა მკლავსა ნაბამნი‚ მათ კბილთა შესატყვისონი‚ პირსა დაიდვა‚ აკოცა‚ ცრემლი სდის‚ ვითა ბისონი.
მათგან	რუსთ.	მეფე შეჯდა‚ მაშინდელი ზარი აწმცა ვით ითქმოდა! ქოს-დაბდაბთა ცემისაგან ყურთა სიტყვა არ ისმოდა‚ მზესა ქორნი აბნელებდეს‚ ძაღლთა რბოლა მიდამოდა; მას დღე მათგან დანაღვარი სისხლი ველთა მოესხმოდა!
მისად	რუსთ.	კვლა იტყვის: „გულო‚ რაზომცა გაქვს სიკვდილისა წადება‚ სჯობს სიცოცხლისა გაძლება‚ მისად თავისა დადება‚ მაგრა დამალე‚ არ გაჩნდეს შენი ცეცხლისა კვლა დება‚ ავად შეჰფერობს მიჯნურსა მიჯნურობისა ცხადება!“
მათმცა	რუსთ.	ტახტსა ზედა ერთგან მსხდომნი ტარიელ და ცოლი მისი ერთმანერთსა შეჰფერობდეს, ქალი ყმისა შესატყვისი; გონება და ანუ ენა გამოსთქმიდა მათმცა ვისი! რამცა ჰგვანდა ხორციელი სოფელს შვილი ადამისი!
მათ	რუსთ.	ტარიელს და ცოლსა მისსა მიხვდა მათი საწადელი – შვიდი ტახტი სახელმწიფო, საშვებელი გაუცდელი. მათ პატიჟთა დაავიწყებს ლხინი ესე აწინდელი; ყოლა ლხინთა ვერ იამებს კაცი ჭირთა გარდუხდელი.
მათ	რუსთ.	სმა, პურობა, გახარება ქმნეს, ჯალაბი გაადიდეს; ვითარიცა ქორწილობა ხამს, ეგეთსა გარდიხდიდეს. მათ ოთხთავე თავის-თავის ძღვენსა სწორად მიართმიდეს, გლახაკთათვის საბოძვარსა საჭურჭლესა ერთგან ჰყრიდეს.
მათგან	რუსთ.	დედოფალმან ლმობიერად, „შეუნდობო“, ესე ბრძანა; მოიყვანა რამაზ მეფე, ხელმწიფეთა ათაყვანა, – ყოვლით კერძო მომღერალთა ხმები გაეთანისთანა, – ჭირთა, მათგან გარდახდილთა, ესე ლხინი შეაგვანა.
მათად	რუსთ.	ავთანდილ და ფრიდონისთვის საბოძვარსა ვინ დასთვალავს! ვერ გამოსთქვამს სიმრავლესა ენა, ამად თავსა კრძალავს! რაცა იდვა, უკეთესსა დედოფალი არ დამალავს. მათ უხმობდა მხსნელად მათად, ტკბილად უჭვრეტს, არა ლალავს.
მას	რუსთ.	სრულნი ინდონი ავთანდილს და ფრიდონს მწედ ხადოდიან: „თქვენგან გვჭირს კარგი ყველაი“, – მართ ამას მოიტყოდიან, ვითა პატრონსა სჭვრეტდიან, რაც სწადდის, მას იქმოდიან, სადარბაზებლად ნიადაგ მათ წინა მოვიდოდიან.
მან	რუსთ.	ტარიელ რამაზ მეფესა უბოძა საბოძვარია, უბრძანა: „ხარკსა მოგვცემდი, მართ ვითა შენი გვარია!“ მან თაყვანისსცა, პირისა ქვე მდაბლად დამდებარია, წავიდა მისი მლოცველი, არ ომთა მომკვეხარია.
მასცა	რუსთ.	მასცა უბოძა ფარმანი: „წა, სახლი მოიარეო, მე ნუ გამწირავ, მეახლე, ადრე მობრუნდი გარეო“. ავთანდილს უთხრა: „უშენოდ რამცა ვით გავიხარეო? რათგან ისწრაფვი, ნუ გაგვა, მიგელის ლომსა მთვარეო!“
მათგან	რუსთ.	ქალმან ქალსა გაუგზავნა ყაბაჩა და ერთი რიდე, რომე ჩაცმა-დაბურვასა ვინ ღირს იყო მათგან კიდე! ერთი თვალი, – წამღებელმან ვერა თქვას, თუ: „ცუდად ვზიდე“, – ღამე მზეებრ გაანათლის, ჩნდის, სადაცა შეხედვიდე.
იგი	რუსთ.	ავთანდილ შეჯდა, წავიდა, ტარიას გაესალამა; იგი ორნივე გაყრისა დაწვნა ცეცხლისა ალამა; სრულად ინდონი მისტირან, ცრემლმან მინდორი დალამა; ავთანდილ იტყვის: „მომკლაო სოფლისა მე სამსალამა“.
მათ	რუსთ.	ერთგან ფრიდონ და ავთანდილ იარნეს დღენი მცირენი; გზამან გაყარნა, წავიდეს თავის-თავ ანატირენი; კარგად მოუხდეს მათ მათნი საქმენი დანაპირენი; ავთანდილ მიხდა არაბეთს, ნახნა არ ცუდნი ჭირენი.
მან	რუსთ.	გამოეგებნეს არაბნი, სამეფო დააშვენა მან; ნახა მზე მისი, მირიდა მისთა სურვილთა წყენამან; მის თანა ტახტსა და-ვე-ჯდა, ალხინა მჭვრეტთა ლხენამან, გაახელმწიფა გვირგვინი ზეცით მოსრულმან ზენამან.
მას	რუსთ.	წვრილად მითხარ ყველაკაი, – ყმა მას კაცსა ეუბნების, – რა ლარია უფრო ძვირად, ან იეფად რა იხსნების?“ ჰკადრა: „ვხედავ, პირი შენი მზისა პირად მემეცნების; რაცა ვიცი, მართლად გკადრებ, მრუდი არა არ გემცნების.
მათ	რუსთ.	მათ სამთავე ხელმწიფეთა ერთმანერთი არა სძულდეს, ერთმანერთსა ნახვიდიან, საწადელნი გაუსრულდეს, ბრძანებისა შემცილენი მათთა ხრმალთა და-ვე-წყლულდეს, მოიმატნეს სამეფონი, გახელმწიფდეს, გამორჭმულდეს.
მათ	რუსთ.	ფრიდონცა ესვა მოყვარედ, მათ წინა მიიყვანიან; ერთმანერთისა მეშველთა მებრძოლნი იმაჯანიან: მათთა ურჩთა და შემკადრთა მიწები ააკვანიან, ორგულთა მკლავნი შემუსრნეს, ერთგულნი აგულვანიან.
მისთვისცა	რუსთ.	გასრულდა მათი ამბავი ვითა სიზმარი ღამისა. გარდახდეს, გავლეს სოფელი, ნახეთ სიმუხთლე ჟამისა! ვის გრძლად ჰგონია, მისთვისცა არის ერთისა წამისა. ვსწერ ვინმე მესხი მელექსე მე რუსთველისა დამისა.
მათად	რუსთ.	ქართველთა ღმრთისა, დავითის ვის მზე მსახურებს სარებლად, ესე ამბავი გავლექსე მე მათად საკამათებლად, ვინ არის აღმოსავლეთით დასავლეთს ზართა მარებლად, ორგულთა მათთა დამწველად, ერთგულთა გამახარებლად.
მათ	რუსთ.	დავითის ქნანი ვითა ვთქვნე სიჩალხე-სიხაფეთანი! ესე ამბავნი უცხონი, უცხოთა ხელმწიფეთანი, პირველ ზნენი და საქმენი, ქებანი მათ მეფეთანი, ვპოვენ და ლექსად გარდავთქვენ, ამითა ვილაყფეთანი.
მას	რუსთ.	ამირან დარეჯანის ძე მოსეს უქია ხომელსა, აბდულ-მესია – შავთელსა, ლექსი მას უქეს რომელსა, დილარგეთ – სარგის თმოგველსა, მას ენადაუშრომელსა, ტარიელ – მისსა რუსთველსა, მისთვის ცრემლშეუშრომელსა.
იგი	რუსთ.	იგი ყმა საწოლს მარტო წვა გულითა ჯავრიანითა; ხელსისხლიანი ავთანდილ შედგა ტანითა ჯანითა; ვეღარ აესწრა, იდუმალ მოკლა, ვერცა თუ ვცანითა, ხელი მოჰკიდა, მიწასა დაასკვნა, დაკლა დანითა.
მას	რუსთ.	იგივე მითხარ, მას აქათ, ქალი გაჰგზავნე შენ ოდეს, რაცაღა გეცნას ამბავი, ანუ რა მისი გსმენოდეს“. კვლა იტყვის ფატმან ტირილით, კვლა თვალთა ცრემლი სდენოდეს: „წახდესო შუქნი, რომელნი მზისაებრ ველთა ჰფენოდეს!“
მასმცა	რუსთ.	ვთქვი: «რა არის‚ რას ვამსგავსო‚ მფრინველია ანუ მხეცი?» ნავი იყო‚ გარ ეფარა სამოსელი მრავალკეცი; წინა კაცნი მოზიდვიდეს; თვალი ამად დავაცეცი‚ მთვარე უჯდა კიდობანსა‚ ცა მეშვიდე მასმცა ვეცი.
მისთვის	რუსთ.	შეკრა წითელი ასი ათასი პირად მზემან და ტანად სარომან‚ სამასი თავი სტავრა-ატლასი უხვმან‚ ნიადაგ მიუმცთარომან‚ სამოცი თვალი ლალ-იაგუნდი ფერად არ მათმან საუარომან. კაცი გაგზავნა ვაზირისასა‚ ესე ყველაი მისთვის არო მან.
მას	რუსთ.	„მას ვახსენებდე‚ ნუ გიკვირს‚ თქმა მჭირდეს მიწყივ ახისა! მზე თუ ვთქვა მსგავსი მისი და ანუ მისისა სახისა‚ ვინ უნახავქმნის გონება ყოველთა კაცთა მნახისა; ვარდი დამჭნარი ეკალთა შუა‚ შორს მყოფი‚ ახ‚ ის-ა!“
მან	რუსთ.	ფიცხლა შევებნეთ, შევსჯარნეთ, ვერ მოგვასწრებენ კარებსა, სამთაგან ერთი შეუვალთ, სხვა გარეთ ვსცემდეთ გარებსა, მან ერთმან შიგნით შიგანნი მივსცნეთ სისხლისა ღვარებსა, ხელი კვლა ვჰხადოთ აბჯარსა, მას ჩვენგან მძლედ ნახმარებსა“.
მათ	რუსთ.	ფრიდონ ლაღი ამხანაგობს საუბართა ესოდენთა. ამას ზედა გაიცინნეს მათ წყლიანთა, სიტყვაბრძენთა, ერთმანერთსა ელაღობნეს ლაღობათა, მათთა მშვენთა, გარდახდეს და დაეკაზმნეს, უკეთესთა შესხდეს ცხენთა.
იგი	რუსთ.	კვლა ერთმანერთსა მიუგეს სიტყვები არპირმკვახები, დაასკვნეს იგი თათბირი, ტარიას განაზრახები: გაიყვეს კაცი ას-ასი, ყველაი გმირთა სახები, ცხენებსა შესხდეს, აიღეს მათ მათი ჩაბალახები.
მით	რუსთ.	იგი ჭაბუკნი შუქითა ვნახენ მზისაცა მეტითა; მათ სამთა შვიდნი მნათობნი ჰფარვენ ნათლისა სვეტითა; ტარიელ შავსა ზედა ზის ტანითა მით წერწეტითა; დალივნეს მტერნი ომითა, ვითა მჭვრეტელნი ჭვრეტითა.
მას	რუსთ.	სამთავე სამად გაიყვეს, თითომან თითო კარები; თანა ჰყვა კაცი სამასი, ყველაი გმირთა დარები. მას ღამით უქმნეს სადარნო, უცრუო, ანაჩქარები, გათენდა, გაჩნდეს, მიმართეს, თავის-თავ ჰქონდა ფარები.
მათ	რუსთ.	პირველ ამოდ მიდიოდეს მგზავრთა რათმე მაგიერად, მათ შიგანთა ვერა უგრძნეს, ვერცა დახვდეს გულხმიერად; გულსა შიში არა ჰქონდა, ამოდ დგეს და ნებიერად; მიდგეს გარეთ, მუზარადნი დაიხურეს ჟამიერად;
მათვე	რუსთ.	მაშინ ქაჯეთს მოიწია უსაზომო რისხვა ღმრთისა: კრონოს, წყრომით შემხედველმან, მოიშორვა სიტკბო მზისა; მათვე რისხვით გარდუბრუნდა ბორბალი და სიმგრგვლე ცისა, ველნი მკვდართა ვერ იტევდეს, გადიადდა ჯარი მკვდრისა.
მათ	რუსთ.	მათ ერთმანერთსა აკოცეს, დგანან ყელგარდაჭდობილნი. კვლა შეეწებნეს ხშირ-ხშირად ვარდნი ბაგეთა პობილნი. აწ ესენიცა გავიდეს, შეკრბეს სამნივე ძმობილნი, მას მზესა მისცეს სალამი, წადგეს მართ ვითა ხმობილნი.
მათ	რუსთ.	მზე მოეგება პირითა ტურფითა, მოცინარითა, აკოცა მისთა მეშველთა ლაღმან ცნობითა წყნარითა, მათ მდაბლად მადლი უბრძანა სიტყვითა მით ნარნარითა, ორნივე ერთგან უბნობდეს ტურფითა საუბნარითა.
იგი	რუსთ.	მოკრიფეს ჯორი, აქლემი, რაცა ვით პოვეს მალები: სამიათასსა აჰკიდეს მარგალიტი და თვალები, თვალი ყველაი დათლილი, იაგუნდი და ლალები, იგი მზე შესვეს კუბოსა, არს მათგან განაკრძალები.
იგი	რუსთ.	სამოცი კაცი დააგდეს ქაჯეთს ციხისა მცველია, წამოიყვანეს იგი მზე, მათიღა წაგვრა ძნელია, ზღვათა ქალაქსა დამართეს, თუცა გზა მუნით გრძელია,“ თქვეს: „ფატმან ვნახოთ, მუქაფა გვაც მისი გარდუხდელია“.
მის	რუსთ.	მიბრძანა: «მიკვირს‚ რად მოხვე მშლელი პირისა მტკიცისა‚ გამწირავი და მუხთალი‚ შენ‚ გამტეხელი ფიცისა?! მაგრა ნაცვალსა პატიჟსა მიგცემსო ზენა‚ მი-‚ ცისა!» ვჰკადრე: «რა გკადრო პასუხი მის ჩემგან მე უიცისა?»
იგი	რუსთ.	იგი წავიდეს; დაბრუნდა ყმა გზასა თავისწინასა, ვისი ჰგავს ტანი საროსა და ვისი გული – რკინასა; მიაცორვებს და მიუბნობს, მოსთქვამს მისსავე ლხინასა, ნარგისნი ქუხან, ცრემლსა სწვიმს, ჩარცხის ბროლსა და მინასა.
მის	რუსთ.	ზარი მის ყმისა წასლვისა გახდა, მიეცნეს წუხილსა, მოატყდეს მოქალაქენი, ლარსა ვინ ჰყიდდა თუ ხილსა; ხმა ზახილისა მათისა ჰგვანდა აერთა ქუხილსა. იტყოდეს: „მზესა მოვშორდით, მო, თვალნი მივსცნეთ წუხილსა!“
მით	რუსთ.	ზღვა გაიარეს სამთავე ერთგან ძმად შეფიცებულთა; ფრიდონ გზა იცის, იარეს დღისით და ღამით რებულთა. ფრიდონ თქვა: „ვახლავთ არეთა ჩვენ, ქაჯეთს მიახლებულთა, აქათგან ღამით ვლა გვინდა მით არას გამჟღავნებულთა“.
მას	რუსთ.	სხვად, ჩემო, ჩემი ამბავი ჩემგან არ მოგეწერების: ენა დაშვრების, მოსმენით არვისგან დაიჯერების. ფატმან წამგვარა გრძნეულთა, ღმერთიმცა მას ეტერების! აწ კვლა ქმნა იგი სოფელმან, რაცა მას შეეფერების.
მით	რუსთ.	მე ფრიდონს უთხარ: «ესე დღე ვითა მესაზაროების‚ ამისად მოწმად ღმერთი მყავს‚ სათქმელად მეუცხოების; უშენოდ მყოფსა ღამე და დღეცა მესაღამოების‚ დახსნილ ვარ ლხინსა ყოველსა‚ მით გული ჭირსა მოების.
იგი	რუსთ.	უსენ იტყვის: «ბევრათასნი ჭირნი ამან ამიხოცნეს; ესე ღაწვნი მზისად ხმანან, კაცთაგანმცა ვით იკოცნეს! უმართლეა, ვერმჭვრეტელმან თუ პატიჟნი იასოცნეს, მე თუ შვილნი მირჩევნიან, ღმერთმან იგი დამიხოცნეს!»
იგი	რუსთ.	ვითა გვმართებს გახარება, პირველ აგრე გავიხარნეთ, მერმე შევსხდეთ, გავემართნეთ, ქაჯეთისკენ თავნი ვარნეთ, ხრმალნი ჩვენნი ვიწინამძღვრნეთ, მათნი ზურგით დავიყარნეთ, უჭირველნი შემოვიქცეთ, იგი მძორთა დავადარნეთ“.
იგი	რუსთ.	იგი მონა წამოვიდა, გულანშაროს მიმავალი, წამ ერთ მიხდა ფატმანისსა, დღე იარა არმრავალი. რა ავთანდილს გაუსრულდა საქმე მისი სასურვალი, ხელაპყრობით ღმერთსა მადლობს ცნობასრული, არა მთრვალი.
მისგან	რუსთ.	სიარულსა მისგან ძებნად‚ სრულ პატიჟთა მოსთვლის‚ ჭირსა; მერმე ჰკადრა‚ საწადლისა ღმერთმან პოვნა ვით აღირსა: „საწუთრო და სოფელს ყოფა‚ კაცი უჩსო‚ ვით ნადირსა‚ ოდენ ხელი მხეცთა თანა იარების მინდორს‚ ტირსა.
მისთვის	რუსთ.	ყმამან უთხრა: „შენი წყრომა მეცა განა დამიმძიმდა‚ მაგრა ქრთამი რადღა გმართებს? – გაიცინნა‚ გა-ცა-ღიმდა‚ – შენ ადიმი გაგიმეშდა‚ არ თუ მეში გიადიმდა. რა აქიმი დასნეულდეს‚ მისთვის ვინმცა გააქიმდა!“
მისად	რუსთ.	არ ავი გესვა მოყვარე‚ ჟამი თუ მომხვდეს ჟამისად‚ ენა‚ გონება მახმარე გამოსარჩევლად ამისად: რა მოვაგვარო‚ რა მიჯობს სალხენლად ჩემად და მისად? თუ ვერას ვარგებ‚ ვიქმნები ვერდამყოფელად წამისად».
მას	რუსთ.	მეფეო‚ ესე თათბირი‚ მომკალ‚ ვინ დამიწუნოსა! მეფეო‚ ნუთუ წასლვამან თქვენ ჩემმან დაგაჭმუნოსა‚ ვერ ვეცრუები‚ ვერ უზამ საქმესა საძაბუნოსა‚ პირისპირ მარცხვენს‚ ორნივე მივალთ მას საუკუნოსა.
მას	რუსთ.	მას ავთანდილ თაყვანისსცა‚ ლომთალომმან მზეთამზესა. მუნ ბროლი და ვარდ-გიშერი გაეტურფა სინაზესა. პირი მისი უნათლეა სინათლესა ზესთაზესა‚ სახლ-საყოფი არა მართებს‚ ცამცა გაიდარბაზესა!
მას	რუსთ.	ამას ზედა შეიფიცნეს მოყვარენი გულსადაგნი‚ იაგუნდნი ქარვისფერნი‚ სიტყვაძვირნი‚ ცნობაშმაგნი; შეუყვარდა ერთმანერთი‚ სწვიდეს მიწყივ გულსა დაგნი‚ მას ღამესა ერთგან იყვნეს შვენიერნი ამხანაგნი.
მას	რუსთ.	მას ღამით ვსხედით ნადიმად‚ მუნ ამოდ გავიხარენით‚ დილასა ქალაქს შევედით‚ მოედნით ავიყარენით; მეფემან ბრძანა: «ლაშქარნი უხმენით‚ შემოჯარენით‚ დღეს ხატაელი მიჩვენეთ‚ ტყვენიცა შემომგვარენით!»
მას	რუსთ.	ტარიელსცა უსალამეს, მას ალვისა მორჩსა ვით ხეს, მიულოცეს გამარჯვება, ერთმანერთი მოიკითხეს; არა სჭირდა, არ ინანეს, რომ აბჯარი არ გაითხეს, თავნი მათნი გაალომნეს, მათი მბრძოლი იშვლეს, ითხრეს.
მან	რუსთ.	რა ჭირი კაცსა სოფელმან მოუთმოს მოუთმინამან‚ ქაცვი ლეწამმან‚ ზაფრანი იმსგავსოს ფერად მინამან. ავთანდილ‚ მისმან მხსენებმან‚ ღაწვი ცრემლითა მინა მან‚ წვრილად უამბო ამბავი მან‚ მისმან მონასმინამან:
მას	რუსთ.	საწოლს მჯდომმან პირსა ცემით ბროლი ბღუჯოს‚ ვარდი კონოს; გულსა იდებს‚ იტყვის: „კაცმან ჭირი ლხინსა შეაწონოს; ლხინმან სძლიოს‚ გაძლება ხამს‚ ჭირი სთმოს და ჟამთა მონოს. ვინ ქონება არ იმადლოს‚ მას სხვა ღმერთმან რა აქონოს!
მისთვის	რუსთ.	რომე აქათ არ წახვიდე‚ შენ თუ ამას შემეპირო‚ მეცა ფიცით შეგაჯერებ‚ არასათვის არ გაგწირო‚ კვლა მოვიდე შენად ნახვად‚ შენთვის მოვკვდე‚ შენთვის ვირო‚ ღმერთსა უნდეს‚ ვისთვის ჰკვდები‚ მისთვის აგრე არ გატირო“.
მის	რუსთ.	ყმა წავიდა სევდიანი‚ მკერდსა იცემს‚ ამად ილებს‚ რომე კაცსა მიჯნურობა ატირებს და გააფრდილებს; რა ღრუბელი მიეფარვის‚ მზე ხმელეთსა დააჩრდილებს‚ მის მოყვრისა მოშორვება კვლა აბინდებს‚ არ ადილებს.
მას	რუსთ.	რაცა ღმერთსა გაუგია თავსა ჩემსა გარდასავლად‚ გარდამხდეს და შემოვიქცე‚ აღარ დამრჩეს გული ავლად; თქვენვე გნახნე მხიარულნი დიდებით და დავლამრავლად; მას რა ვარგო‚ დიდებად და კმარის ესე ჩემად დავლად.
იგი	ბალ.ვრც	და მერმე კიდეგან იხილნა დედანი იგი მაზრზენელნი მისნი, რომელთაგან დაწყლულ იყო გული მისი.
მას	რუსთ.	აწ‚ თავმან ჩემმან‚ მას მოვჰკლავ‚ ჩემად დად ვინცა მადესა! მე ღმრთისა უთხარ‚ დაუბამს მას ეშმაკისა ბადესა! მათ ბოზ-კუროთა ასეთი რა მისცეს‚ რა უქადესა? თუ დავარჩინო‚ ღმერთი ვგმო‚ მისად პატიჟად მზად ესა!»
მის	რუსთ.	მის მეფისა წესი იყო: თავი მისი ძვირად ფიცის‚ და თუ ფიცის‚ არ გატეხის‚ მასვე წამსა დაამტკიცის. «ესე წყრომა მეფისაგან ვისცა ესმა‚ ვინცა იცის‚ მან უამბო დავარ ქაჯსა‚ ვინ გრძნებითა ცაცა იცის.
მან	რუსთ.	დავარს‚ დასა მეფისასა‚ უთხრა ვინმე ღმრთისა მტერმან: «თავი ფიცა ძმამან შენმან‚ არ დაგარჩენს‚ იცის ერმან». მან აგრე თქვა: «უბრალო ვარ‚ იცის ღმერთმან სახიერმან! ვისგან მოვკვდე‚ ვისთვის მოვკვდე‚ მიიხვედროს იგი ვერ მან».
მან	რუსთ.	ხელი მიჰყო‚ წამოზიდნა‚ თმანი გრძელნი დაუფუშნა‚ დაალება‚ დაალურჯა‚ მედგრად პირნი მოიქუშნა. მან პასუხი ვერა გასცა‚ ოდენ სულთქვნა‚ ოდენ უშნა‚ ქალმან შავმან ვერა არგო‚ ვერცა წყლულნი დაუშუშნა.
მით	რუსთ.	რა დავარ გაძღა ცემითა‚ მისითა დალურჯებითა‚ წამოდგეს ორნი მონანი პირითა მით ქაჯებითა‚ მათ კიდობანი მოჰქონდა‚ ეუბნეს არ აჯებითა‚ მას შიგან ჩასვეს იგი მზე‚ ჰგავს‚ იქმნა დარაჯებითა.
მან	რუსთ.	მან უთხრა: «წადით‚ დაკარგეთ მუნ‚ სადა ზღვისა ჭიპია; წმიდისა წყლისა ვერ ნახოს მყინვარე‚ ვერცა ლიპია»; მათ გაეხარნეს‚ ხმამაღლად იყივლეს: «იპი‚ იპია». ესე ვნახე და არ მოვკვე‚ არა მგავს არცა სიპია.
იგი	რუსთ.	რად არ მიკვირვებ ცოცხალსა მე‚ ლახვარდაუსობელსა! აწ იგი მიყავ‚ რა მმართებს ამისსა მახარობელსა! ზენაარ‚ დამხსენ სიცოცხლე სულთადგმადაუთმობელსა!» საბრალოდ ცრემლსა ადენდა უკლებსა‚ დაუშრობელსა.
მით	რუსთ.	ზღვა-ზღვა ცურვა მომეწყინა‚ მით გამოვე ზღვისა პირსა‚ გული სრულად გამიმხეცდა‚ არ უსმენდი არც ვაზირსა; ყველაკაი დამეფანტა‚ დარჩომოდა რაცა ჭირსა. კაცსა ღმერთი არ გასწირავს ასრე‚ მისგან განაწირსა!
იგი	რუსთ.	თვარა ღამითვე ტვირთები შენი წაიღე ვირითა, დააგდე ჩემი მიდამო, სრულად მიკრიფე, მი- რითა, ვეჭვ, რომე ჩემთა ცოდვათა შენცა აგავსონ ჭირითა, თუ დარბაზს მივა იგი ყმა, შვილთა დამაჭმევს პირითა“.
იგი	რუსთ.	მოდი და, ფატმან, მეწიე, ვეცადნეთ მათსა რგებასა, უშველოთ, იგი მნათობნი ნუთუ მიეცნენ შვებასა; ვინცა სცნობს კაცი, ყველაი ჩვენსა დაიწყებს ქებასა, ნუთუ კვლა მიხვდენ მიჯნურნი ერთმანერთისა ხლებასა.
მანცა	რუსთ.	მომგვარე, ქაჯეთს გავგზავნოთ იგივე მონა გრძნეული, ქალსა ვაცნობოთ ყველაი, ამბავი ჩვენგან ცნეული; მანცა გვაცნობოს მართალი, ვქმნათ მისი გამორჩეული, ღმერთმან ქმნას, ქაჯთა სამეფო მოგესმას ჩვენგან ძლეული!“
მას	რუსთ.	აწ გამოჩნდების სახმრობა ჩემთვის შენისა გრძნებისა, ფიცხლა დამივსე სახმილი შენ ჩემთა ცეცხლთა გზნებისა, მას მზესა ჰკადრე მიზეზი მისისა განკურნებისა“. მან უთხრა: „ხვალე მოგართვა ყოვლი ამბავი ნებისა“.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო (საუკ)უნოჲსანი [იგი] ცნ(ო)ბილ არიან მის მიერ, რომელმანცა-იგი იჩინნა, რამეთუ აქუს სასოებაჲ წარუვალობისაჲ, მერმ[ეთა] მათ კეთილთაჲ, რომელთა მიემთხუევიან წმიდანი.
მას	ბალ.ვრც	და ამისა შემდგომად გამოირჩია ადგილი ერთი შუვაჲ, არცა სამეუფოჲ, არცა საგლახაკოჲ, და უბრძანა განმზადებაჲ საყოფლისა თჳსისაჲ და დადებად ყოველი ჭურჭელი მას შინა – არცა სამეუფოჲ, არცა საგლახაკოჲ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მამამან მისმან: მკითხე, შვილო, რაიცა გნებავს.
მათთჳს	ბალ.ვრც	ჰგონებედ მათთჳს, ვითარმედ საცთურ რა(ს)ამე უგ[ებ]ენ ამით ჯერითა, რამეთუ მასვე [ს]~ლსა ზაკულებისასა ჰგონებენ მორწმუნეთა თანა ქრისტესთა.
იგი	ბალ.ვრც	და იყო იგი წარმართი ფრიად და დიდი სამეუფოჲ[თა] და აურაცხელ სიმრავლითა ერისაჲთა, ზარ (და საში)ნელ ყოველთა ზედა კაცთა, მძლე მტერთა მიმართ;
იგი)	ბალ.ვრც	(იყო იგი) შეყოფილი გონებითა ნე[ბათა] და საშუებელთა ამის სოფლისათა და დამონებულ ნებასა თავისა თჳსისასა, და ყოვლადვე ვერ წინააღმდგომელ შუებათა მიმართ განმხრწნელთა სულისათა.
მისსა	ბალ.ვრც	2. ხოლო მორწმუნენი ქრისტესნი და მონაზონნი კაცნი წმიდანი განმრავლდეს ქუეყანასა მისსა და რომელთამე მათგანთა ყოვლადვე დაეტევა ზრუნვა[ჲ] ამის სოფლისაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	და ესენი ფრიად განკჳრვებულ იყუნეს მეფისათჳს, თუ ვითარ ეგოდენ მისცა თავი ნებასა თჳსსა და დაამონა იგი ქებათა ამ...თა.
მის	ბალ.ვრც	და მიიწია სიტყუაჲ მათი აბენესე მეფისა და ფრიად დამძიმდა ესე მის ზედა, რამეთუ ესრე თქუა გულსა შინა თჳსსა, ვითარმედ: წინააღდგომაჲ ესე ამათი მიზეზ რაჲსამე ექმნას საქმეთა მისთა დაჴსნისათჳს სუფევისა მისისა და განსარყუნელად განგებისა მისისა.
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ აღიძრა იგი გულის წყრომითა ყოველთა ზედა ქრისტეანეთა და იწყო ძჳრის ჩუენებად კაცთა მათ ღმრთისათა და ყოველთა მიმართ, რომელნი ერჩდეს სიტყუათა მათთა.
მათთჳს	ბალ.ვრც	მაშინ თანაშეწევნითა ეშმაკი[საჲთა] განიზრახვიდა ბოროტსა მათთჳს.
მათ	ბალ.ვრც	[და] დაამძიმა ჴელი მისი მათ ზედა, ვიდრემდის განმარტა ჴელი მისი მათ ზედა გუემითა და ტანჯვითა, და აკუეთნა მათ კაცნი უგუნურნი.
მის	ბალ.ვრც	25. ჰრქუა იოდასაფ: მე ვესავ ქრისტესა ძესა ღმრთისასა, ვითარმედ ჩემთჳს იყოს სახე ესე, არამედ მესმა შენგან, იტყოდე რაჲ, ვითარმედ ბერმან გამოცადა გონებაჲ მის ჭაბუკისაჲო.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ განძლიერდა საცთური იგი კერპთ-მსახურებისაჲ, და დიდი ჭირი და იწროებაჲ მოიწია ყოველთა ეკლესიათა და კაცთა ზედა მორწმუნეთა, და ვერვინ დაითმინა, გარნა სრულთა ხოლო და ჭეშმარიტთა ქრისტეს აღმსაარებელთა.
მისსა	ბალ.ვრც	3. [დ]ა შემდგომად ამისა იკითხა მეფემან კაცი ერთი ახოვანთა მისთაგან(ი), რომელი ფრიად დიდებულ იყო და წარ[მატე]ბულ წინაშე მისსა ახოვნებისა და სიბრძნისა მისისათჳს.
მისთჳს	ბალ.ვრც	მაშინ უთხრეს მეფესა საქმე მის[ი], და ფრიად შეწუხნა მისთჳს, და ბრძანა მოყვანებაჲ მისი.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა მოიყვანეს იგი და იხილა იგი ხატითა მონაზონთაჲთა და სამოსლითა შეურაცხითა, მსგავსად კაცთა მათ ღმრთისათა.
მისა	ბალ.ვრც	აღივსო გულის წყრომითა და იწყო გინებად მისა რისხვით, და ჰრქუა მას: ჵ უგუნურო, შენ იყავ პატივცემულ და წარჩინებულ წინაშე ჩემსა და აწ გიყოფიეს თავი შენი უგუნურთა თანა ს(აც)ინელ, და დაამჴჳ დიდებაჲ შენი, რომელი გაქუნდა წინაშე ჩემსა,
მას	ბალ.ვრც	და წარსწყმიდე დიდებაჲ შენი, და იქმენ საკიცხელ და დასაქიქელ ერსა შორის, და შეუდეგ შენ გზასა მას უგუნურთა და წარწყმედულთასა.
მან	ბალ.ვრც	მიუგო კაცმან მან ღმრთისამან და ჰრქუა: დაღაცათუ არაჲ ძეს სამართალი ჩემი წინაშე შენსა, თანა-გაც პატივი თავისა შენისაჲ და დაცვაჲ გონებისა მაგის შენისაჲ მტერთაგან მისთა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: და ვინ არს მტერ გონებისა ჩემისა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას კაცმან მან: მტერ გონებისა შენისა არს გულის წყრომაჲ შენი, რომელი აღსძრავს და შეაშფოთებს მას და წინააღუდგების კეთილთა მიმართ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: აჰა ესერა აღვიღებ რისხვასა ჩემსა შენგან;
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას კაცმან: აწ მიბრძანე, მეფე, რომლისა საქმისათჳს აღიძრვი ჩემ ზედა, თავსა ჩემსა რაჲმე შევსცოდეა ანუ შენ მეფესა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: არა უწყია, უკუეთუ შესცოდო თავსა შენსა, ჩემდა მომართ სცოდავ?
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ მე თანა-მაც განგებაჲ ცთომილთაჲ სამართალითა ჩემითა, სარჩელითა და სწავლითა ჩემითა და რაჲთა შევიწყნარო ყოველი [სი]მართლე ერისა ჩემისაჲ და დავსაჯო თანამდები ბრალისაჲ მათ შორის;
მას	ბალ.ვრც	და უკუეთუ გან-რაჲმე-ჰრყუნა თავისა შენისაჲ, რომელსა არაჲ მოაქცევდეს, თჳნიერ შჯაჲ ჩემი, არა უწყია, ვითარმედ შრომასა შემამთხუევ მას შინა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას წმიდამან კაცმან: თავი სამართლისაჲ არს მიზეზი რაჲმე სიტ[ყ]ჳს გებისაჲ ურთიერთას, და არავინ მოიღის სიტყუაჲ საშჯელისაჲ თჳნიერ განმართლებისა ცხადად, და არა აქუს ძლევაჲ საშჯელსა შინა თჳნიერ მსაჯულისა;
იგი	ბალ.ვრც	არამედ, მეფე, შენ თანა ორნი მსაჯულნი არიან, ერთი მათგანი სარწმუნო არს ჩემ თანა, ხოლო ერთი იგი საეჭუელ არს.
მის	ბალ.ვრც	აწ უკუეთუ დასუა ჩუენ შორის, რომელი-იგი სარწმუნო არს, სამართალი საჯოს, ხოლო უკუეთუ დასუა, რომელი-იგი საეჭუელ არს ჩემ თანა, არა მერგოს მის თანა სიმართლე ჩემი.
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან: და ვინ არიან ორნი იგი მსაჯულნი, ანუ ვინ არს მათგანი სარწმუნოჲ ანუ საეჭუელი?
მან	ბალ.ვრც	მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა: სარწმუნო არს ჩემ თანა სიბრძნე და გონებაჲ შენი, ხოლო საეჭუელ ჩემდა არს გულის წყრომაჲ და ნებაჲ შენი.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: აჰა ესერა აღვიღებ შენგან გულის წყრომასა და ნებასა ჩემსა, და შემოვიღო შორის შენსა და ჩემსა სიბრძნე და სამართალი ჩემი, დაღაცათუ ჩანს გონება-წარწყმედულებაჲ შენი, აწ მითხარ ყოველი საქმე შენი და ვინ გაცთუნა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან ქრისტეს მოყუარემან: დასაბამი საქმისა ჩემისაჲ ესე იყო, რამეთუ მესმა სიტყუაჲ ერთი დღეთა ოდენ სიჭაბუკისა ჩემისათა და ჩასწუთა ნაწუეთი მისი ჩემ თანა, და ყოვლადვე ჴსენებაჲ მისი მაქუნდა გულსა შინა ჩემსა, რასაცა ვიქმოდე,
იგი	ბალ.ვრც	და აღორძნდებოდა დღითი-დღე, ვითარცა ნერგი რაჲ აღორძნდებინ, ვიდრემდის განსრულდა ნერგი იგი და ესევითარი ნაყოფი გამოიღო, რომელსა-ესე ჰხედავ ჩემ თანა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო სიტყუაჲ, რომელი მესმა, ესე არს: ჰგონებნ უგუნური არსსა მას არა-არსად და არა-არსსა მას – არსად, რომელმან ვერ გულისჴმა-ყოს არსი იგი, ვერ თანა-წარჰჴდეს არა-არსსა მას.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო არსი იგი მერმე იგი სოფელი არს და არა-არსი – სოფელი ესე, რომლითა შენ შეპყრობილ ხარ.
მას	ბალ.ვრც	და სიტყუაჲ ესე ყოვლადვე მეჴსენა გულსა შინა ჩემსა, ჟამითი-ჟამად განვიხილევდი მას.
მას	ბალ.ვრც	მაშინ აღმეძარცუა საბურველი მწუხარებისაჲ და მომქარდა სიმთრვალე გულის თქუმისაჲ, და გამოჩნდა სარცხჳნელი საწუთროჲსაჲ, და განვიცდიდი მომავალსა და განვიხილევდი წარმავალსა, და გამო(ვ)სცდიდი აღსასრულსა, ვიდრემდის კმა-ვყავ მეცნიერებაჲ ჩემი მას შინა.
იგი	ბალ.ვრც	დაღაცათუ მე არა განვიცდიდი, იგი გამომეცხადებინ, და მე არა ვჰკითხვიდი და იგი მითხრობნ ვნებათა მისთა, რომელნი ჰქონან არა მტერთათჳს, არამედ მოყუარეთა და მეგობართა მისთა მისთა მიმართ.
მის	ბალ.ვრც	არავინაჲ ვპოვე სიმდიდრისაგან მისისა, თუმცა არა ჰქონდა მის თანა მიზეზი ურვისაჲ, რამეთუ ვერ განეგებოდა სიმდიდრე იგი, გარნა ურვითა მით, რომელი შეუდგს, ვითარცა გლახაკმან ვინმე პოვა ცხენი.
მისთჳს	ბალ.ვრც	რამეთუ უჴმს მისთჳს საჭმელი და საჴმარი მისი და ადგილიცა და მსგავსნი მათნი.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ არა მწუხარება არს და ტკივილ სოფელი ესე, რამეთუ არავინ არს, რომელმანცა განიხარა მათ შინა შვილთაგან, გინა თუ მონაგებთა, უკუეთუმცა არა ეწინეს.
მით	ბალ.ვრც	ხოლო მიზეზნი ტკივილისა და გულის კლებისანი – მოლოდებითა მით მოწევნადთა ბოროტთაჲთა, გინა შემთხუევითა სენთაჲთა, გინა მოწევნითა ვნებათაჲთა, გინა თუ მოსლვითა სიკუდილისაჲთა თჳთ მის თავადისა ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ სიტკბოებაჲ იგი ვნებათაჲ განუმწარდის.
მათ	ბალ.ვრც	აწ უკუე შუებათა მათ მსწრაფლ შე-ხოლო-უდგს მწუხარებაჲ, თჳნიერ ღონისა განშორებაჲ.
მათგან	ბალ.ვრც	მათგან ჩანს, რამეთუ ყოვლადვე არა ჯერ-არს შერევად სოფელსა ამას და უფროჲსღა მათ, რომელთა უცნობიან საცთურნი მისნი.
მათდა	ბალ.ვრც	და უმეტეს ჯერ-არს მათდა მოძულებად და სივლტოლად მისგან, რომელთა მისცა თავი თჳსი უხუებით სოფელმან ამან, რამეთუ მოელიან დღითი-დღე და ჟამითი-ჟამად დაკლებასა ჟამთა დაკლებისაგან, და ეშინის მონაგებთათჳს, გინა თუ წარტაცებისათჳს სიკუდილისა, ოდეს-იგი არა მოელოდის.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ არღარა ნეფსით დაუტეოს სოფელი, რომლისაგან იგი შეპყრობილ იყო.
მას	ბალ.ვრც	ცოდვითა განსძარცჳს, რომელი შეუმოსიედ, ვიდრემდის განაშიშულის სარცხჳნელიცა მისი და შეჰმოსის მას სირცხჳლი და ყუედრებაჲ;
მას	ბალ.ვრც	მაცთური არს მორჩილთა მისთაჲ, მოძულე მოყუარეთა მისთაჲ, მცბიერ ერთგულთა მისთაჲ, დაამჴჳს, ვინ მიეყრდნის, და წარუკუეთის სასოებაჲ მოსავთა მისთა, განუმწარის სიხარული მოხარულთაჲ და ვერვინ განერის მშჳდობით, რომელი ჰყუარობდის მას.
მათ	ბალ.ვრც	მათ აღუსრულიან, ხოლო მან უტყუვის.
იგი	ბალ.ვრც	დღეს განუმზადის ჭამადი ნოვაგთ-მოყუარესა და ხვალე შესაჭმელად მატლთა მისცის იგი.
მას	ბალ.ვრც	დღეს ჰმსახურებდიან მას და ხვალე დაამსახურის იგი სხუათა.
მის	ბალ.ვრც	დღეს ახარის მოშურნეთა მტერთა მიმართ და ხვალე ახარის მტერთა მის ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	დღეს მეფედ გამოაჩინის და ხვალე დაამონის იგი სხუასა თანა.
მისსა	ბალ.ვრც	დღეს დაადგის გჳრგჳნი შემკობილი ქვათაგან პატიოსანთა თავსა მისსა და ხვალე დაუცის ღაწჳ მისი სამარესა შინა.
იგი	ბალ.ვრც	დღეს შეამკვის მანიაკითა ქედი მისი და ხვალე ჴელ-ბორკილითა რკინისაჲთა დაამდაბლის იგი.
იგი	ბალ.ვრც	დღეს საყუარელ არნ იგი მეგობართა და ხვალე საძულელ მათდა.
იგი	ბალ.ვრც	დღეს საყუარელ არნ მახლობელობაჲ მისი და ხვალე საწადელ არნ განშორებაჲ მისი, და ამისა შემდგომად დაუმკჳდრის გეჰენიაჲ იგი გარესკნელი და ცეცხლი.
მათგან	ბალ.ვრც	და ყოველნივე შეკრიბნა გზასა დალევნისასა, ვიდრე მოღებადმდე საწადელისა მათისა, რამეთუ საწუთროჲსანი ამისთჳს მჴდომ არიან ურთიერთარს და შეიჭამებიან და იკბინებიან ვითარცა ძაღლნი, რამეთუ იციან სიმოკლე და იწროებაჲ დროჲსაჲ და ვითარმედ მსწრაფლ წარმავალ არს მათგან.
მისა	ბალ.ვრც	ამისთჳს ერთიერთსა უსწრობს და მოყუასი მოყუასსა ჰმძლავრობს, რაჲთა მო-რაჲმე-იტაცოს, ვიდრე განსლვამდე მისა.
მას	ბალ.ვრც	ამისთჳსცა არა აქუს ჴდომაჲ და შური ურთიერთას და არცაღა გონებასა მოუვალს, რამეთუ მრავალ[ნი] სავანესა მას სურვიელ არიან, რომელი აღუთქუა მხოლოდ-შობილმან ძემან ღმრთისამან მამისა მიერ თჳსისა, რომელ არს ცათა შინა.
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო რომელთა ვჰგონებდი მოყუარედ და ძმად, იგინი უმტერეს არიან ყოველთა მტერთა ჩემთა.
მათგან	ბალ.ვრც	ამისთჳსცა განვეშორე მათგან და მოვიძიე მშჳდობაჲ და მივსდევდი მას.
მათ	ბალ.ვრც	ესე არს ხატი სოფლისა ამის არა-ა(რს)ისაჲ, ხოლო უკუეთუ გნებავს ხატი საუკუნოჲსაჲ მის, მე მიგცე იგი, ვითარცა მოვიღე, არამედ ვერვის ჴელ-ეწიფების გულისჴმის-ყოფად ნიჭთა მათ ქრისტესთა წარუვალთა, უკუეთუ ვისმე არა აქუნდეს ფლობაჲ ნებასა და გონებასა თჳსსა ზედა.
მას	ბალ.ვრც	მიუგო მეფემან და ჰრქუა მას: წარწ[ყ]მედულო, ვერ დაინახე და ვერცა რაჲ მოიპოვე, გარნა წარწყმედაჲ თავისა თჳსისაჲ, რამეთუ აღილესე ენაჲ შენი გარდაქცევად ერისა,
იგი	ბალ.ვრც	და წარვიდა კაცი იგი მუნვე, უდაბნოსა გარე წმიდათა მამათა თანა.
მას	ბალ.ვრც	4. და ვიდრე-იგი ცთომასა მას შინა იყო მეფე იგი, ესუა მას ყრმაჲ წული, რომელ არა შობილ იყო ყრმაჲ ეგევითარი შუენიერი მათ ჟამთა შინა.
იგი	ბალ.ვრც	და აღივსო მეფე იგი სიხარულითა დიდითა და უწოდა სახელი მისი იოდასაფ, და თქუა: ესე მიყვეს კერპთა ჩემთა, რამეთუ ვადიდენ იგინი.
მისსა	ბალ.ვრც	და წარჰმატა შუება წარწყმედულებასა მისსა, და შეკრიბა სიმრავლე ვარსკულავთ მრაცხუველთაჲ, რაჲთა იხილოს საქმე ყრმისაჲ მის.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ესე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არავინ მიწევნულ არს ეგევითარსა მეფობასა და სიმაღლესა ქუეყანასა ჰინდოეთისასა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო იყო კაცი ერთი მათ შორის უფრო სარწმუნოჲ ყოვლითა მეცნიერებითა.
მას	ბალ.ვრც	ამან თქუა: მე ესრე ვჰგონებ, ვითარმედ დიდებაჲ ესე, რომელსა მიემთხუევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისა დიდებაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა მას ჭეშმარიტებისასა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე მეფესა, აღივსო მწუხარებითა და ზოგად განეყო სიხარული იგი მისი.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და მერმე ბრძანა აღშენებად ქალაქი თჳსაგან ყრმისა მისთჳს.
იგი	ბალ.ვრც	და იყო ყრმაჲ იგი მუნ შინა.
მის	ბალ.ვრც	და მიავლინნა რომელნი-იგი სარწმუნო იყვნეს მის თანა მსახურებად ყრმისა მისთჳს და ფუფუნებად (და ვითარ აღიზარდა ყრმაჲ იგი ჰასაკითა და ცნობითა, მერმე ბრძანა განყენებაჲ კაცთაჲ მისგან).
მან	ბალ.ვრც	და რაჲთა ყოველსა, რომელსა სალმობაჲ რაჲმე შეემთხჳოს მათგანსა, განიყვანონ მიერ, რაჲთა არა იხილოს ყრმამან მან.
მის	ბალ.ვრც	ესე ამისთჳს ყო მეფემან, რაჲთა არა ხილვაჲ ამისი მიზეზ რაჲსამე ექმნეს გამოძიებისა და მის გამო შჯულისაცა მკითხველ იქმნეს ქრისტეანეთაჲსა.
იგი	ბალ.ვრც	და ქადაგი წარავლინა და ჴმობდა იგი ძლიერად: ამას იტყჳს აბენეს მეფე: უკუეთუ ვინმე ვპოო თქუენგანი შემდგომად სამისა დღისა, დასაწუველად მივსცნე იგინი.
მას	ბალ.ვრც	და არღარავინ დარჩა ქრისტეანეთაგანი ქუეყანასა მას, ვიდრემდის ჴსენებაჲცა მათი ასწყჳდა.
მას	ბალ.ვრც	და ესუა მეფესა მას კაცი ერთი თანამზრახვალი.
მისსა	ბალ.ვრც	და ფრიად სარწმუნო იყო წინაშე მისსა და წარჩინებულ.
იგი	ბალ.ვრც	და იყო კაცი იგი სახიერ და კეთილის მყოფელ და საყუარელ ყოველთა შორის კაცთა, არამედ მეგობარნი ვინმე მეფისანი ეშურებოდეს მას და მძიმე უჩნდა უაღრესობაჲ იგი მისი მათგან, და ეძიებდეს მისთჳს ჟამსა მარჯუესა, რაჲთამცა შთააგდეს იგი ბოროტსა.
იგი	ბალ.ვრც	და განვიდა ოდესმე მეფე მოხილვად გარეშე ქალაქსა და (იყო) მზრახვალიცა იგი მისი მის თანა, და მიიწია ადგილსა რომელსამე.
მან	ბალ.ვრც	და იხილა თანამზრახვალმან მან კაცი ერთი მდებარე ხესა ქუეშე, რომლისა თანა იყო ვნებაჲ ფერჴსა და ვერ ეძლო აღდგომად.
მან	ბალ.ვრც	და ჰკითხა სეფე-კაცმან მან საქმე მისი.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა მას: მჴეცისაგან შემემთხჳა ესე, არამედ წარყვანება შენ თანა, ჰპოო ჩემ თანა სარგებელი, უფალსა თუ უნდეს!
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან სამეუფომან: მე ვყო ესე, დაღაცათუ არა ვპოო შენ თანა სარგებელი, არამედ მითხარ, რაჲ არს შენ თანა სარგებელი იგი, რომელსა შენ იტყჳ?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ვნებულმან მან: მე კაცი ვარ სიტყჳსა მკერვალი.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას სეფე-კაცმან მან: ვითარ შეჰკერავ სიტყუათა?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ვნებულმან მან: უკუეთუ იყოს სიტყუათა შინა წყლულებაჲ, შევკერო, რაჲთა არა მოიწიოს მის მიერ ვნებაჲ.
მან	ბალ.ვრც	ხ~ სეფე-კაცმან მან არად შეჰრაცხა სიტყუაჲ იგი, არამედ ბრძანა [წარყვა]ნებაჲ მისი მოღუაწებისათჳს.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მეგობართა მათ მეფისათა დაუგეს საბრჴე სეფე-კაცსა მას და ჰრქუეს მეფესა: არა უწყია, მეფე, ვითარმედ საყუარელსა ამას შენსა ჰნებავს დაპყრობად მეფობაჲ შენი და რაჲთა დაიმკჳდროს საყდარი სუფევისა შენისაჲ, რამეთუ დაუცხრომელად გარდააქცევს ერსა?
მას	ბალ.ვრც	აწ უკუეთუ გნებავს, რაჲთა უწყოდი ჭეშმარიტად, არქუ მას, ვითარმედ: აჰა ესერა დაუტეობ სოფელსა, რამეთუ ცრუ არს, და მნებავს შერთვად მონათა მათ ღმრთისათა, რომელნი განვაბნიენ.
მას	ბალ.ვრც	მაშინ იცნა სიტყუაჲ ჩუენი გამოცდასა მას შინა, და ვითარ გაზრახოს საქმე, რომლითა სცნა ორგულებაჲ მისი.
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ კაცთა მათ იცოდეს სეფეკაცისაჲ მის გულ-ჩჳლობაჲ ეგევითართათჳს სიტყუათა საუკუნოჲსა ცხორებისათჳს, და ამით ესევითარითა ჰგონებდეს წარწყმედასა მისსა მტერობით.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ მეფემან: უ[კუეთუ არა ვ]პოო ესე მსგავსად სიტყჳსა [თქუენისა], არღარა განვიკითხო იგი.
მას	ბალ.ვრც	და მოუწოდა მეფემან საყუარელსა მას მისსა და გამოსცდიდა მას და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი,
მისთჳს	ბალ.ვრც	აწ მნებავს, რაჲთა ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ძლიერად, ვითარცა ესე მოღუაწე ვარ სოფელსა ამას შინა, არამედ არარაჲ არს სხუაჲ ჩემდა, გარნა შერთვად მონათა მათ ქრისტესთა, რომელთა-იგი მრავალი ჭირი შევამთხჳე.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმნეს კაცსა მას სიტყუანი იგი მეფისანი, აღიძრა სურვილითა ქრისტესითა სიტყუათა მათ ზედა და ცრემლოოდა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: ცხონდინ მეფე, ცხონდინ უკუნისამდე!
იგი	ბალ.ვრც	დაღაცათუ წარუვალი იგი ძნიად შესაპყრობელ არს, არამედ ჯერ-არს ძიებაჲ მისი, და წარმავალი ესე, დაღაცათუ რაჲმე ტკბილ არს, არამედ უმჯობეს არს დატევებაჲ მისი, რამეთუ არს და ვითარცა არა არს, და რომელთა უხარის, ვითარცა არა უხარის,
იგი	ბალ.ვრც	და რომელნი იშუებენ, ვითარცა არა იშუებენ, და რომელთა შჭირს, ვითარცა არარაჲ შჭირს, რამეთუ ერთი იგი წარმავალსა შინა მოკლე და წარუვალსა შინა არაჲ, ხოლო ჭირი იგი ღმრთისათჳს მოკლესა შინა მოკლე და სრულსა მას შინა საუკუნო.
იგი	ბალ.ვრც	აწ წარჰმართე გულის სიტყუაჲ ეგე შენი, რამეთუ კეთილ არს, რაჲთა წარმავალისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სუფევაჲ მოიყიდო.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს, არამედ არაჲ გამოუცხადა მას.
მისთჳს	ბალ.ვრც	მაშინ კაცმან მან გულისჴმა-ყო, ვითარმედ საცთური დაგებულ არს მისთჳს, რაჟამს იხილა ცვალებულად ფერი პირისა მისისაი.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და მიიქცა სახედ თჳსა დიდითა მწუხარებითა და არაჲ უწყოდა, თუ ვინაჲ არს საცთური ესე, რომელ შთავარდა, ანუ ვინ განკურნოს გონებაჲ მეფისაჲ მისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	და დაადგრა უძილად ღამესა მას.
იგი	ბალ.ვრც	და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყუათა მკერავი.
მას	ბალ.ვრც	მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე ოდესმე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყუვათა წყლულთა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას კაცმან: და არსცა ეგრეთ, ნუუკუე გიჴმსა რაჲა აწ?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა მას: ესეოდენთა ჟამთა ვჰმსახურებდ მეფესა ამას და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე მის წინაშე.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო დღეს მძიმედ ვიხილე იგი ჩემდამო და ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ არა მაქუს მშჳდობაჲ მის თანა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი, თჳნიერ სიტყუაჲ ერთი მრქუა მე და მე ვაუწყე უმჯობესი, და მე ვჰგონებ, ვითარმედ ცდით გამომცადა მე სიტყჳთა მით.
იგი	ბალ.ვრც	და უთხრა ყოველი იგი სიტყჳს გებაჲ, რომელი ყოფილ იყო შორის მათსა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ვნებულმან მან: აწ უკუე ამის გამო წყლულ არიანა სიტყუანი შენნი?!
მისსა	ბალ.ვრც	ესე უწყოდე, რამეთუ ბოროტი იჭჳ აქუს მეფესა შენდამი და ჰგონებს, ვითარმედ ეძიებ დაპყრობად მეფობასა მისსა, და ზაკუვით აზრახეს მას სიტყუაჲ ეგე.
მას	ბალ.ვრც	და უკუეთუ გკითხოს მეფემან, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მიწოდე, აჰა ესერა მე განმზადებულ ვარ, დაღაცათუ სიკუდილი უადვილეს არს კაცსა ზედა ფუფუნეულსა, ვიდრეღა თავს-დებად ცხორებაჲ ესე, არამედ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	49. და ვითარ აღასრულეს დღესასწაული იგი, ჰრქუა მეფემან თედმას: რომლითა ღონითა ჯერ-არს მოქცევაჲ ძისა ჩემისაჲ?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა მას: იძალენ მის ზედა ეშმაკნი დედათა გამო, რამეთუ უგანმკუეთელეს არიან დაწყლვად გონებისა უფროჲს მახჳლისა ორპირისა,
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ მიზიარე კეთილთა მათ სამეუფოთა, მეცა თანა-მაც, რაჲთა გეზიარო ჭირთა შინა ამის სოფლისათა, და ვითარცა ვინუკვე შენ მიერ, აწ ვიტანჯო შენ თანა, რაჲთა შენ თანაცა ღირს ვიქმნე სასურველსა.
მან	ბალ.ვრც	და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა ვნებულმან მან.
იგი	ბალ.ვრც	და აღმოვიდა იჭჳ იგი გულისაგან მეფისა მისთჳს.
მათ	ბალ.ვრც	და განბოროტნა მონათა მათ ზედა ღმრთისათა და აღივსო გულის წყრომითა და შურითა.
იგი	ბალ.ვრც	მოუწოდა და ჰრქუა: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა[ა], ვითარ ჴმობდა ქადაგი იგი ჩემი თქუენდა მიმართ?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მას: აჰა ესერა განსლვასა ზედა ვიპოენით ქუეყანით შენით.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ მეფემან: და რამან დაგაყენნა აქამომდე?
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მათ: უპოარებამან საგზლისამან, რამეთუ დიდ არს ჩუენ ზედა გზაჲ ესე.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ მეფემან: ვის ეშინინ სიკუდილისაგან, იგი არღარა დროებნ საგზლისათჳს.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო შიში, რომელი აქუს მოყუარეთა ამის სოფლისათა, რომელთა გამოირჩიეს იგი საუკუნესა მას ზედა ცხორებასა, იგი არა შიშ არს ჩუენდა, არცა სიხარული მათი სიხარულ არს ჩუენდა.
მათ	ბალ.ვრც	მიუგო მეფემან და ჰრქუა მათ: ვითარ იტყჳთ ამას?
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მოწამეთა მათ ქრისტესთა: ჩუენ არა შიშისათჳს სიკუდილისა ვივლტით, არამედ, რაჲთა არა შემწე გექმნეთ ბოროტის-ყოფასა ჩუენ ზედა და მიზეზ გექმნეთ უღმრთოებასა შენსა, რომელი გეგულების მოწევნად ჩუენ ზედა, ხოლო შიში შენი არაოდეს მოსრულ არს გულსა ჩუენსა.
მის	ბალ.ვრც	ხოლო მეფემან გამოუკუეთა ქუაბი ქუეყანასა შინა და მუნ შინა ბრძანა აღზრდაჲ ყრმისაჲ მის მპოხილთა (!) მისთა თანა.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ აღივსო მეფე იგი გულის წყრომითა დიდითა და ბრძანა დაწუვაჲ მათი ცეცხლითა.
მის	ბალ.ვრც	და ვითარ აღესრულნეს მის ზედა ათისა წლისა ჟამნი, ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის, რამეთუ არღა ეხილვა რაჲ დაბადებულთაგანი.
მას	ბალ.ვრც	და განამრავლეს ქუეყანასა მას მოწყუედაჲ ყოველთა ქრისტეანეთაჲ, და მრავალნი მღდელნი და უდაბნოს მყოფნი მონაზონნი დაწუნეს ცეცხლითა.
მისსა	ბალ.ვრც	და არღარავინ დარჩა სუფევასა მისსა ქუეშე ერთიცა მორწმუნეთაგანი, რომელიმცა საცნაურ იყო ქრისტეანედ, გარნა რომელთა წარიწირნეს თავნი მათნი აღსაარებისათჳს სამებისა წმიდისა და სასოებისათჳს აღთქუმისა მის უტყუველისა,
მათ	ბალ.ვრც	და ესე ბოროტის ჩუენებანი მრავალნი და სატანჯველნი ფრიადნი აღასრულნეს მონათა მათ ზედა მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთა ჭეშმარიტთა.
იგი	ბალ.ვრც	7. ხოლო ძე იგი მეფისაჲ აღიზარდა კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ჰასაკისასა.
მას	ბალ.ვრც	და იყო შუენიერ ხილვითა, და აქუნდა მას გონებაჲ მტკიცე და სრული.
მას	ბალ.ვრც	და ესე ამისთჳს ქმნა, რამეთუ ჰგონებდა მეფე, ნუუკუე მიზეზექმნეს ყრმასა მას სა(უკუნოჲსა) გზისა ძიებისათჳს და რჩულისა საქმეთა გამოკითხვისათჳს.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და გონება-შემწყნარებელ სწავლულებისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა, რომელ არასადა ყოფილ იყო ნათესავსა მას შორის ეგევითარი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფე იგი განკჳრვებულ იყო საქმეთა მის ყრმისათა და არაჲ იცოდა, თუ რაჲ ჯერ-არს მისთჳს: სიხარული მეცნიერებასა და სისრულესა მას მისსა, ანუ ურვაჲ და მწუხარებაჲ სიტყჳსა მისთჳს ვარსკულავთ მრაცხუველთაჲსა, რომელი თქუეს შობასა მისსა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო ყრმამან მან გულისჴმა-ყო იჭჳთ შეწყუდევაჲ მისი ქალაქსა მას შინა, და ვითარ არავის შეუტეობდა მამაჲ მისი მის ზედა და არცა ვიდრე მას ფლობა-სცემდა განსლვად.
მისსა	ბალ.ვრც	და ბრძანა მეფემან დადგინებად ყოველი უხილავი მისგან თითოეულად, რაჲთა რომელი იხილოს, იცოდის, რაჲ არს, და დედანიცა შემკობილნი დაადგინნენ გზასა ზედა მისსა. და მათ ყვეს ეგრე.
მისა	ბალ.ვრც	და მერმე მოიქცა და თქუა: მამაჲ ჩემი უფროჲს არს ჩემსა და ყოველივე იცის, რაჲ ჯერ-არს ჩემდა და მე არა მიღირს, რაჲთამცა იჭჳ მაქუნდა მისა მიმართ უმჯობესისა ჩემისათჳს.
იგი	ბალ.ვრც	[ხოლო] ყრმაჲ იგი იკითხვიდა თითოეულსა მათგანსა და იგი[ნი] უთხრობდეს.
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ თჳთ ჰასაკი მაქუს და არარას უმეტესობასა ვჰხედავ მათ თანა, არამედ მიღირს-ვე, არარაჲთა უმჯობეს[ს]ა თავისა ჩემისასა მათგან ველოდი, და არა თჳთ გამოვიძიო, რაჲ-იგი ჯერ-არს, ვითარცა ყოველი კაცი ჰყოფს.
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო მამაჲ მისი ფრიად ჰყოფდა ნებასა მისსა და არა განამრავლებდა მისლვასა მი[ს]სა ყოველსა ჟამსა.
მან	ბალ.ვრც	და დაიდვა ყრმამან მან გონებასა თჳსსა ამის ჯერისათჳს, რაჲთა ჰკითხოს მამასა თჳსსა.
მის	ბალ.ვრც	და იყო მსახურთა შორის მის ყრმისათა კაცი ერთი, რომლისაჲ უმეტესი სიყუარული აქუნდა ყრმასა მას უმეტესისა ნუკევისა მისისათჳს, და მის მიერ ჰგონებდა ცნობასა საქმისა მისისასა.
მისა	ბალ.ვრც	და იწყო მისა მიმართ განმრავლებაჲ სიყუარულისაჲ და პატივის-ცემისაჲ, და წინა-უყოფდა ყოველთა კეთილთა და შემდგომთაცა უქადებდა.
მან	ბალ.ვრც	და დაიჯერა ესე მზარდულმან მან, და იცოდა სიმართლე ენისა მისისაჲ.
მან	ბალ.ვრც	(და ვითარცა) ცნა ყრმამან მან, ვითარმედ უპოვნია ადგილი კაცისა მის თანა, და ჰკითხა იდუმალ და ჰრქუა: გკითხავ შენ საქმესა ერთსა;
იგი	ბალ.ვრც	უკუეთუ მითხრა იგი ჭეშმარიტად, უწყი, ვითარმედ მეგობარი ჩემი ხარ და საყუარელი უმეტეს ყოველთა კაცთა, და შენცა სადგური ჰპოო ჩემ თანა;
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მზარდული იგი გულ-პყრობილ იყო მისა მიმართ სიმართლისა მისისათჳს და დამალვისა სიტყუათა მისთათჳს, თუ რაჲმე უთხრას, და ჰრქუა მას: მკითხე რაჲცა გნებავს, რამეთუ არაჲ დაგიფაროს სულმან ჩემმან.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ყრმამან მან: მითხარ მე, რაჲ არს საქმე ჩემი და მამისა ჩემისა, რომელ ესრეთ შეუწყუდევივარ (ესრეთ)სა ადგილსა და გაუყენებივარ კაცთაგან და კაცნი ჩემგან?
მან	ბალ.ვრც	მიუგო მზარდულმან მან და ჰრქუა: მე გითხრა საქმე ესე და ზედა-მიგაწიო ჭეშმარიტად, რამეთუ ვარსკულავთ მრაცხუველთა არწმუნეს საქმე ესე მამასა შენსა ამის ჯერისათჳს, რაჟამს მოსრნა მამამან შენმან კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი და განაბნინა ქუეყანით მისით.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მას წინაჲსწარმცნობელთა მათ, ვითარმედ: შენ მათ ყოველთასა უმეტეს ყოფად ხარ ღმრთის მსახურებისა გზასა მავალ.
მათ	ბალ.ვრც	და იკითხნა დედანიცა იგი. ხოლო მათ ჰრქუეს: ესე ეშმაკნი არიან, რომელნი აღაშფოთებენ და წარსწყმედენ კაცთა.
მან	ბალ.ვრც	მიუგო ყრმამან მან და ჰრქუა მას: და (რანი კაც)ნი არიან ღმრთის მსახურნი ესე, რომელთა ესევითარ[ი] ბოროტი შეამთხჳა მამამან ჩემმან?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მზარდულმან მან განუმარტა ყოველი საქმე ქრისტეანეთაჲ და მიაწია ყოველთა სათნოებათა მათთა ზედა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო ყრმამან მან, ვითარცა ცნა ესე ყოველი, არღარაჲ მიუგო მას.
იგი	ბალ.ვრც	და აღივსო ყრმაჲ იგი სიყუარულითა მათ ეშმაკთაჲთა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰკითხვიდა მამაჲ ყრმასა მას: რომელი უშუენიერესი იხილე სლვასა მას შენსა შინა?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო ყრმამან მან ჰრქუა: არარაჲ ვიხილე უშუენიერესი მათ ეშმაკთასა და არცა რაჲ უსაწადელეს არს ჩემდა მათსა.
მას	ბალ.ვრც	ეგრეცა შენ, მეფე, არარაჲ უფროჲს შემწე არს შენდა, ვითარ ქალნი შემკობილნი, რაჲთა აკუეთნე მას ყოველსა ჟამსა, რომლითა აღასრულებს ეშმაკი ძალსა თჳსსა.
მისსა	ბალ.ვრც	მაშინ ბრძანა მეფემან გამოსხმაჲ პალატისაგან ძისა თჳსისა ყოველთა მსახურთა მისთაჲ და დადგინებად ადგილსა მათსა გამორჩეულნი ყოველთაგან საბრძანებელთა მისთა დედანი შუენიერნი და ქმნულ-კეთილნი მსახურებასა მისსა ზედა.
მათ	ბალ.ვრც	და ამცნო მეფემან ქალთა მათ, რაჲთა შეემღერდენ და აზრზენდენ ყოველსავე ჟამსა დღე და ღამე, და იმკვებოდიან და მოაჴსენებდენ ყოველთა სახეთა საცთურისათა, რომლითა შეუძლონ აღძრვაჲ მისი გულის-თქუმად.
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო იგინი ფრიად მოსწრაფე იყვნეს აღსრულებად ბრძანებასა მეფისასა.
მისსა	ბალ.ვრც	და ოდესმე ეჩუენნიან სამოსლითა და სახითა მამაკაცობრივითა, და ოდესმე საჭურველითა შეიმკვნიან და ვლენედ წინაშე მისსა, და ოდესმე სახითა მონადირეთაჲთა, და ოდესმე ქნარითა და ნესტჳთა და წინწილითა და თითო-პირითა ს[ახიო]ბითა შემკობილნი აწყინებედ,
იგინიცა	ბალ.ვრც	და რაჟამს განვიდის ძე მეფისაჲ, იგინიცა მის თანავე ასხდიან ჰუნეთა და არბევედ გარემო მისსა.
მისსა	ბალ.ვრც	და ამას ყოველსა შინა აწუევედ ნებასა მეფისასა და დაუჴსნიედ შჯულსა მისსა უფროჲს სიტყჳსა მამაკაცობრივისა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო იყო ვინმე მათ შორის ქალი ერთი ასული მეფისა ვისიმე, რომელი ტყუეობით მოწევნულ იყო აბენესე მეფისა.
იგი	ბალ.ვრც	და იყო იგი უშუენიერეს მათ ყოველთასა ხატითა და უგონიერეს სიბრძნითა, და უყუარდა იგი ძესა მეფისასა ქმნულ-კეთილობისა და სიბრძნისა მისისათჳს, რამეთუ იყო იგი ფრიად გონიერ და სიტყუა-პოვნიერ.
მის	ბალ.ვრც	ესმა ესე მეფესა და განიხარა სიყუარულისათჳს მის ქალისა მიმართ, რამეთუ ჰგონებდა, ვითარმედ იძლიოს მის მიერ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ ქალსა მას: და ვინაჲ არს ჩემდა ნუგეშინის-ცემაჲ, უკუეთუ სიკუდილმან წარმიტაცოს უწინარეს ერთისა წელიწდისა?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა დედაკაცმან მან: უკუეთუ გეწიოს სიკუდილი, მას შინა სასყიდელი გაქუნდეს მოქცევისა ჩემისათჳს და არა ბრალეულ იყო ნების ყოფისა ჩემისათჳს, რამეთუ იტყჳ შენ, ვითარმედ: ქორწილი წმიდა არს.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: ეგრეთ არს, არამედ არა მაქუნდეს მადლი მოთმინებისაჲ მათ თანა, რომელთა დაითმინეს და დაშრიტეს საჴუმილი იგი ჴორცთაჲ, და მერმე მეშინის,
მას	ბალ.ვრც	8. და ვითარცა მოვიდა მამაჲ მისი, ჰრქუა მას: მინებს საქმისა რაჲსამე ცნობაჲ შენგან, რომლისა მიერ დიდსა ურვასა და მწუხარებასა შინა ვარ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: მითხარ-ღა, მამაო და უფალო ჩემო, რომლისა საქმისათჳს გიყოფია შეწყუდევაჲ ჩემი ადგილსა ამას და რაჲსათჳს კაცთა აყენებ შემოსლვად ჩემდა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მამამან მისმან: მინებს, შვილო, რაჲთა არარაჲ იხილო, რომლითა ზრუნვიდეს გული შენი და კიდე-ვყვნე განმრყუნელნი შუებათანი ვნებანი შენგან.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ყრმამან მან: უწყოდე, მეფე, რამეთუ საქმითა ამით, რომელი გიყოფია ჩემდა, [ყოველ]ნი საშუებელნი ჩემნი სიმწარე არიან ჩემდა, ვიდრეღა ჭამადიცა ჩემი უგემურვე არს სასასა ჩემსა,
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე მეფესა, შეუძნდა ფრიად, ვითარმედ შეიწრდა მის ზედა გონებაჲცა მისი მისგან და გულისჴმა-ყო, უკუეთუ დააყენოს ნებაჲ მისი მისგან, და განამრავლნეს ურვანი მისნი, განუმწარდეს ყოველი საშუებელი მისი.
მას	ბალ.ვრც	მაშინ ჰრქუა მას: შვილო, უკუეთუ გნებავს რაჲ, დღე აჯდომაჲ და განსლვაჲ კაცთა თანა, იყავნ ნებისაებრ შენისა.
მას	ბალ.ვრც	და ამცნო მეფემან, რომელნი-იგი განჰყვებიედ ყრმასა მას, რაჲთა ავლინებდენ ადგილთა შუენიერთა და აკრძალებდენ ყოველი რომელი უშუერ არს წინაშე თუალთა კაცთაჲსა,
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო იგინი ჰყოფდეს ბრძანებისაებრ მეფისა.
მის	ბალ.ვრც	და განმრავლდა განსლვაჲ ყრმისაჲ მის, ვითარცა უნდა, გარემო ქალაქსა, სადაცა ჰნებავნ.
იგი	ბალ.ვრც	და დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი ვინმე კაცნი: ერთი მათგანი ფრიად ვნებული სიგონჯითა და ერთი –მწუხარე, რომელი მიჰყვანდა სხუათა.
იგი	ბალ.ვრც	უდებ იქმნეს მოყუასნი მისნი და არარაჲმე განაშორნეს ვნებულნი იგი გზისა მისგან მისისა მ[ს]გავსად ჩუეულებისა მათისა.
იგინი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილნა იგინი ყრმამან მან, ზარგანჴდილ იქმნა ხილვისაგან მათისა, და ჰკითხვიდა მათთჳს მოყუასთა თჳსთა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ ჰრქუეს: ესენი კაცნი არიან, რომელთათჳს ვნებაჲ შემთხუეულ არს, ვითარცა კაცთა შეემთხჳის ვნებაჲ, და დარღუეულობაჲ ესე შინაგანისა სენისაგან არს, ხოლო მწუხარებაჲ ესე შემთხუევაჲვე არს ვნებისაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: და ესევითარი ყოველთა კაცთა შეემთხუევისა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მას: არა ყოველთა, არამედ ზოგთა.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: უკუეთუ საცნაურ არიანა კაცთა შორის, რომელთა ესე შეემთხუევის და რომელთა არა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მას: ზოგთა შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან, არამედ გამორჩევით არაჲ იქმნების.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: და არავინ არს, რომელმანმცა იცოდა გამორჩევით ჭეშმარიტად, ვითარმედ ესე არა შეემთხუევის? ჰრქუეს მათ: არავინ არს.
მისსა	ბალ.ვრც	და პირსა მისსა არღარა იყო კბილი და სიტყუაჲ მისი უშუერ, და ვითარცა ბღუნვით იყო სლვაჲ მისი.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა ბერი იგი იხილა, კუალად შეჰზარდა ხილვაჲ მისი და იწყო კითხვად მოყუასთა თჳსთა მისთჳს.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ ჰრქუეს: ესე დაძუელებული არს დღეთაჲ, რომელი მიწევნულ არს შემატებითა დღეთაჲთა მოკლებასა ძალისასა, ვიდრემდის საზომსა ამას მოიწია, რომელსა ჰხედავ, და ყოველთა დღეთა მოაკლდების.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: და ყოველთა ზედა მოიწევისა ესე?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: და შემდგომად ამისა რაჲღა-მე იყოს?
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მათ: შემდგომად ამისა წარიყვანის იგი სიკუდილმან.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: და ოდეს მოიწევის კაცი საზომსა ამას?
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: რაჲ არს წელიწადი? ჰრქუეს მათ: ათორმეტი თუე.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: და რაჲ არს თუე? ჰრქუეს მათ: ოცდაათი დღე.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ყრმამან მან: და შემდგომად ამისა ღონე არა არსა სიკუდილისაგან ანუ ესევითარისა სიბერისაგან და მაშინღა სიკუდილი?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მას: არა არს ამისგან ღონე.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: ამათ შუვა ვნებანი იგი, რომელ ვიხილენ, სიგონჯე იგი და მწუხარებაჲ შე-ვეემთხუევიანა კაცთა, და ვერვინ გულ-პყრობილ იქმნებისა მისგან, თუმცა უშიშ იყო?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ყრმამან მან: ესე ყოველსა ქუეყანასა ესრეთ არსა? ჰრქუეს: ჰე, ესრეთ არს.
მან	ბალ.ვრც	მაშინ თქუა ყრმამან მან: არღარა ჰამო არს ცხორებაჲ საწუთროთაჲ ამათ თანა, რომელნი ვიხილენ, და არავის აქუს მშჳდობაჲ სიკუდილისაგან ადრე გინა თუ ნელიად, და ახლოს არს ნელადი იგი ადრისაგან, და ახლოს არს დღე შემდგომად დღისა თჳსა შინა,
იგი	ბალ.ვრც	და მსწრაფლ შეუდგს თუესა წელიწადი და ადრე წარმავალ არიან წელიწადნი დალევნად ცხორებასა კაცისასა, დაღაცათუ საზომსა და დასასრულსა ცხორებისასა მიიწიოს. და წარვიდა ყრმაჲ იგი.
იგი	ბალ.ვრც	და რაჟამს შეემთხჳის, იწყის განცხრომად და მხიარულებად, ნუუკუე ცნას მამამან მისმან, რაჲ-იგი არს გულის სიტყუაჲ მისი და დააყენოს იგი მიერითგან განსლვად ქალაქით.
მას	ბალ.ვრც	და მოუწოდა დღესა ერთსა მზარდულსა მას და ჰრქუა მას: არავინ იცია აქა კაცი, რომელი არა წესსა ზედა ჩუენსა ჰგიეს?
მას	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა მას: იყვნეს აქა კაცნი, რომელნი მოგაჴსენენ შენ უწინარეს ამისსა, რომელთა ქრისტეანე და ღმრთის მსახურ სახელ-ედებოდა, რომელნი ეძულებოდეს სოფელსა ამას და საშუებელთა მისთა და ეძიებდეს, ვითარ-იგი იტყოდეს, სუფევასა საუკუნესა.
მან	ბალ.ვრც	და ვითარცა წარმოუთხრნა მზარდულმან მან საქმენი მათნი, აღიძრა გონებაჲ მის ყრმისაჲ მათთჳს და სწადოდა ხილვაჲ მათი.
იგი	ბალ.ვრც	9. ესმა ვისმე კაცსა ღმრთის მოყუარესა, რომელი განშუენებულ იყო წესითა მონაზონთაჲთა და სავსე იყო იგი სულითა წმიდითა და ყოვლითა სიბრძნითა, რომლისა სახელი ბალაჰვარ, ქუეყანასა სარნადიბისასა.
მის	ბალ.ვრც	და ცნა სადგური მზარდულისაჲ მის წინაშე ძისა მეფისა.
მის	ბალ.ვრც	და დაიხუედრა დღესა ერთსა სიტყჳს ყოფად მის თანა იდუმალ და ჰრქუა: მე კაცი ვარ ერთი უ[ც]ხოჲ და შორით მოსრულ ვარ, და ჩემ თანა ჭურჭელი არს დიდისა სასყიდლისაჲ და დამიფარავს იგი კაცთაგან, და ვერვისა გულ-პყრობილ ვიქმენ გამოცხადებად თჳნიერ შენსა,
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: გულპყრობილ იქმენ ჩემდა, რამეთუ მე ვიღუაწო ნებაჲ შენი ყოვლითა ძალითა ჩემ(ი)თა ერთგულებით, და არავის გამოუცხადო იგი, გარნა თუ ვისი შენ გენებოს.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ჭურჭელი ესე, რომელი მე მაქუს, უმჯობეს არს წუნწუბასა წითელსა, რამეთუ ბრმათა აღუხილავს თუალთა და ყრუთა ასმენს და უტყუთა ატყუებს, და კეთროანთა განსწმედს, მკელობელთა ავლინებს და უძლურთა განაძლიერებს და ნაკლულევანთა განამდიდრებს,
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: არარას ვჰხედავ შენ თანა, კაცო ვინმე, სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი მსგავს არიან სიტყუათა მეტნობისათა გარდარეულად მეტყუელთასა,
მისთჳს	ბალ.ვრც	უკუეთუ ჯერ-იყოს სამეუფოდ, ვაუწყო მისთჳს ძესა მეფისასა, რამეთუ არა ჯერ-არს ჩემდა, თუმცა უქე რაჲმე უფროჲს ზომისა და შემდგომად ხილვისა მისისა არა ეგრეთ პოვა, ვითარ-იგი ვაუწყე მისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ ბრძენმან: შენ ითხოვ, რაჲთა გიჩუენო იგი, და ჭურჭელსა მას ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად, გარნა თუ ვის თანამე ორნი საქმენი იყვნენ: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ცოდვათაგან,
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მრუმედ მხედველმან და ცოდვათა ზედა დადგრომილმან, მიუღოს ნათელი თუალთაჲ და განურყუნას საცნობელი გონებისაჲ.
მას	ბალ.ვრც	და მას თანა ყრმაღა არს და მახჳლ თუალითა, და მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა შემძლებელ იყოს ჭურჭლისა მის ხილვად.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მზარდულმან მან: გულისჴმა-მიყოფიან ყოველნი სიტყუანი შენნი და მე კაცი ვარ განფრდილი ცოდვათა შინა და არღარა მნებავს ხილვად ჭურჭელი იგი, და ამას თანა იტყჳ,
მის	ბალ.ვრც	და არა არს უძლურებაჲ მის თანა, რომელმან აღუთქჳს და არა ეცრუვის.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ჭეშმარიტსა გეტყჳ, გრწმენინ ჩემი და ნუ გეშინინ მეფისა ძისა თხრობად, რამეთუ იგი ღირსვე, არა ესევითარი ჭურჭელი დაფარვად მისგან სადგურეობასა ზედა შენსა წინაშე მისსა,
მისა	ბალ.ვრც	და უკუეთუ მიაწიო ესე მისა, შეიმატო პატივსა და დიდებასა წინაშე მისსა უმეტეს ყოველთა მოყუასთა შენთა.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ შევიდა მზარდული იგი წინაშე მეფისა ძისა და უთხრა მას ყოველი, რომელი ესმა ბალაჰვარისგან ბრძნისა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმნეს სიტყუანი მზარდულისანი, და ვითარ იგი საკჳრველსა რასამე უთხრობდა ჭურჭლისა მისთჳს, იგრძნა, ვითარმცა სულითა და ჰგონებდა, ვითარმედ პოოს საწადელი მისი ბალაჰვარის თანა.
მის	ბალ.ვრც	მაშინ ბრძანა შემოყვანებაჲ მისი და ჭურჭლისაჲ მის თანა ფარულად.
მას	ბალ.ვრც	მოყუარე წმიდათა და მოძულე ვნებათა, ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილსა მას, რომელი აღუთქუა ქრისტემან პირითა მით უტყუველითა მოუგონებელსა, უსმენელსა და უხილავსა სასუფეველსა მისსა,
მით	ბალ.ვრც	10. და შეიყვანა ბალაჰვარ და აქუნდა თანა მოთხე მცირე და აჩუენებდა მით, ვითარმცა თუალი რაჲმე ედვა მას შინა.
იგი	ბალ.ვრც	ვითარცა დადგა იგი წინაშე ძისა მეფისა, მისცა მას მშჳდობაჲ და იწყო ლოცვად მისთჳს, ვითარცა-იგი ჯერ-არს წინაშე მეფეთა.
იგი	ბალ.ვრც	და ეგრევე სახედ პატივ-უყო ძემან მეფისამან, და მოიკითხა იგი სიხარულით და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა ადგილ-სცეს და განვიდეს მათგან.
მისსა	ბალ.ვრც	თუალნი ჩუენნი განმარტულ არიან და ქედნი ჩუენნი დადრეკილ არიან წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა განვიდა იგი, უბრძანა ბალაჰვარს დაჯდომაჲ და ჰრქუა: მიჩუენე ჭურჭელი იგი, რომელ მოგიღებიეს.
მისა	ბალ.ვრც	მიუგო ბალაჰვარ და ჰრქუა: არა ჯერ-არს ჩემდა, თუმცა უდბად რაჲმე შეგამთხჳე და ჭურჭელი ესე ეგრე(თ) არს, [ვითარცა]-იგი გაუწყა მზარდულმან შენმან, და ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისა, გარნა წმიდაჲ და უბიწოჲ, რომელი სრულ არს გონებითა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იხილოს თუ იგი უძლურმან გონებითა, იგიცა მოაკლდეს და სახედველნიცა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და სიტყჳს-ყოფაჲ შენ თანა, და უკუეთუ შემძლებელად გიხილო ხილვასა მისს[ა], გიჩუენო იგი,
მათ	ბალ.ვრც	ვითარცა ესმა ესე ყოველი, განჴურდა იოდასაფ სიტყუათა მათ ზედა წმიდისა მამისა ბალაჰვარისთა და აღიჩჩუა გული და იწყო ტირილად, და ჰრქუა ბალაჰვარს: რავდენისა ჟამისაჲ ხარ, წმიდაო მამაო?
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა: ათორმეტისა წლისაჲ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას იოდასაფ: ვითარ მეტყჳ ამას, რამეთუ გხედავ მოხუცებულად და სამეოცის წლის საგონებელ ხარ.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ გიხილე, ძეო მეფისაო, და მომითუალე და წინა-მიყავ პატივი შეუსწავლელად, ვითარცა იგი პატივ-სცი დიდებულთა პალატისა შენისათა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ იგი ვიდოდა დღესა ერთსა სიმრავლითა ერისაჲთა, იხილნა ვინმე კაცნი ორნი უნდოჲთა სამოსლითა, რომელი შეძერწულ იყო სანაგვით პოვნილითა.
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფემან იცოდნა იგინი, და ვითარცა იხილნა იგინი, მსწრაფლ ჩამოვარდა წინაშე მათსა და მოეხჳა ქედთა მათთა და პატივ-სცა დიდითა პატივითა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და რაჟამს იხილეს ესე მოყუასთა მისთა, განრისხნეს გონებათა შინა მათთა საქმისა მისთჳს, რომელი ყო მეფემან, და სიჩქურედ შეჰრაცხეს საქმე იგი მისგან, რამეთუ ესევითარი ჩუეულებაჲ [ა]რა აქუნდა მეფეთა მათთა.
მისსა	ბალ.ვრც	და ვერ იკადრეს მხილებაჲ მეფისაჲ, და მივიდეს ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და უთხრეს, რაჲ-იგი ყო მეფემან და ჰრქუეს, რაითა ამცნოს მეფესა ესევითარისათჳს არღარა ყოფად.
იგი	ბალ.ვრც	და მივიდა მეფისა ძმაჲ იგი მისი და უთხრა, რაჲ-იგი ჰრქუეს მას.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა დაასრულნა სიტყუანი მისნი, მისცა პასუხი მეფემან, რომელი ვერ ცნა, თუ მიითუალა მეფემან სიტყუაჲ იგი მისი, ანუ განურისხნა მას.
მის	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: ამისთჳს, რამეთუ ეზიარა მკუდართა მწუხარებითა და სიხარულითა და უღონოებითა, და ვერ რგომითა თავსა თჳსსა და ვერ გულისჴმის-ყოფითა კეთილთა ღმრთისათა, რომელ არიან მის თანა სიმრთელე და ფლობაჲ კეთილთა მიმართ.
მის	ბალ.ვრც	ხოლო იყო ჩუეულებაჲ სამეუფოჲსაჲ მის ესრეთ, რაჟამს განრისხნის ვის ზედამე მეფე და უნებნ მოკლვაჲ მისი, წარავლინის ქადაგი, რომელსა ერქუა ქადაგი სიკუდილისაჲ, და ჴმა-ყვის კართა ზედა მის რისხვეულისათა და დასცის საყჳრსა,
იგი	ბალ.ვრც	და წარვიდა ქადაგი იგი, და ჴმა-ყო და დასცა საყჳრსა სიკუდილისასა კართა თანა მისთა.
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ ცხორებაჲ იგი პირველი არა შეგირაცხია ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არა შეჰრაცხო სიკუდილად და არცა ბოროტად გიჩნდეს.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმა ჴმაი იგი ძმასა მეფისასა, სასო-წარკუეთილ იქმნა ცხორებისაგან და ყო ანდერძი, და იწყეს ტირილად და ტყებად სახლეულთა მისთა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მან შეიმოსა საგრაგნელი თჳსი, და წარვიდეს იგი და ცოლი მისი და შვილნი მისნი კარად მეფისა სასო-წარკუეთილნი ტირილითა და გოდებითა მრავლითა, და ისხმიდეს ნაცარსა პირთა მათთა.
მისსა	ბალ.ვრც	მაშინ ბრძანა მეფემან შეყვანებაჲ მათი წინაშე მისსა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იგი ტიროდა და ევედრებოდა მას.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას მეფემან: ჵ უბადრუკო და უნდოო ცნობ(ითა), ვითარ ესრე შეძრწუნებულ ხარ ქადაგისაგან ძმისა შენისა [...] ნიშანი სიკუდილისაჲ კართა ზედა შენთა და შენ უწყი,
მისსა	ბალ.ვრც	მაშინ ვითარ განგიკჳრდა გარდასლვაჲ ჩემი და თაყუანის-ცემაჲ წინაშე მათსა, რომელნი-იგი ქადაგნი არიან უფლისა ღმრთისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესნი, რომელნი მომაჴსენებენ შემთხუევასა მისსა და მაუწყებენ სიტყუასა სახარებისა მისისასა.
მას	ბალ.ვრც	და მას თანა უწყნი მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი.
მ[ით]ა	ბალ.ვრც	ჵ შენდა და რომელთა შეგიმკ [...მე] ესე, რომელი მ...მე და აწ მ[ით]ა ეუწყოს უგუნურებაჲ მათი, (ვითარცა-ესე) შენ გეუწყა.
იგინი	ბალ.ვრც	და დაჰკრძალნა იგინი კლიტითა ოქროჲსაჲთა.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე უბრძანა ორთა მათ კიდობანთა სხუათა შეგოზაჲ ფისითა და ნავთითა.
იგინი	ბალ.ვრც	და აღავსნა იგინი შინაგან ანთრაკითა და თუალითა პატიოსნითა და ყოვლითა სურნელებითა, რომლითა აღიძრვის გულის თქუმაჲ კაცთაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე უბრძანა შემოყვანებაჲ მო(ყუასთა) მათ მისთაჲ, რომელთა განუკჳრდა პატივის-ცემაჲ მეფისაჲ გლახაკთა მათ მიმართ წმიდათა.
მისსა	ბალ.ვრც	და ვითარ დასხდეს წინაშე მისსა, ბრძანა შემოღებაჲ ორთა მათ კიდობანთაჲ, ოქრო-განრჩულვილთაჲ და სხუათაჲცა მათ.
იგინი	ბალ.ვრც	და იწყო კითხვად, რაჲთა ფას-ყვნენ იგინი.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ ჰრქუეს ორთა მათ კიდობანთათჳს ოქრო-განრჩულვილთაჲ: ვერ შემძლებელ არს გონებაჲ ჩუენი მიწუთომად საზომსა მათსა, რამეთუ ღირს არიან შთასადებელად ყოვლისა პატიოსნისა ჭურჭლისა,
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ ბრძანა ორთა მათ კიდობანთა ოქროშეძერწულთა განხუმაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	და განჰკრთეს ყოველნი უშუერებისა მისგან, რომელი მათ შინა იდვა, და საყნოსელნიცა მათნი აღავსნა სიმყრალემან მათმან.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე ბრძანა განხუმაჲ ორთა მათ კიდობანთაჲ მონაფთულთაჲ, და განათლდა სახლი იგი ბრწყინვალებითა მით თუალებისაჲთა.
იგი	ბალ.ვრც	და აღივსნეს ყოველნი იგი სურნელებითა მით გულის სათქუმელითა.
მათდა	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მეფემან: ესე სახე არს კაცთა მათ წმიდათაჲ, რომელთა თქუენ განგიკჳრდა პატივის-ცემაჲ ჩემი მათდა მიმართ, ოდეს იხილეთ სიძუელე სამოსელისა მათისაჲ გარეშითა თუალითა.
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ თქუეს კაცთა მათ, ვითარმედ ფრიად სარგებელ გუეყო სახე ესე და აწ უწყით, ვითარმედ ჭეშმარიტი ჰქმენ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა დედაკაცმან მან: თანა-მეყავ თუესა ერთსა, გინა ერთსა ღამესა, და ვყო ბრძანებაჲ და ნებაჲ შენი, რამეთუ ესოდენმან მცირემან ნებამან ვერ დასძლიოს სასყიდელსა შენსა, რამეთუ შეცთომილი სული მიგყავს დაგებად ღმრთისა და განაცხოველებ შემდგომად სიკუდილისა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ მიდრკა ყოფად ნებისა მისისა და აღთქუმაჲ მოსთხოვა, რაჲთა აღიაროს ღმერთი, რამეთუ ბუნებაჲცა აიძულებდა ყოფად მას.
იგინი	ბალ.ვრც	და იყვნეს იგინი უუშუერეს და უსაძაგლეს პირთა ძაღლთაჲსა და ღორთაჲსა საშუებელთა მათ თანა სასუფეველისათა.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე მიიტაცეს ჯოჯოხეთად და იხილნა საშინელნი იგი სატანჯველნი პირად-პირადნი, რომელთა ვერვინ შემძლებელ არს აღრაცხუვად, გარნა დამბად[...] მათ.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ მოეგო გონებასა თჳსსა და აღიხილნა თუალნი თჳსნი, და იხილნა დედანი იგი, გარე-მოდგომილ იყვნეს მისა და ტიროდეს და ჰგოდებდეს, რამეთუ ეგონა, ვითარმედ მომკუდარ არს განგრძობითა მით ძილისაჲთა.
მათ	ბალ.ვრც	და აღდგა იოდასაფ და იწყო განცდად შუენიერებასა მათსა და განკჳრვებულ იყო, ვითარ შეურაცხ და უშუერ იყვნეს წინაშე თუალთა მისთა საშუებელთა მათ თანა, რომელნი იხილნა ჩუენებით.
მას	ბალ.ვრც	და მოვიდა მეფე ხილვად ძისა თჳსისა, რამეთუ ესმა საქმე ესე და ჰკითხვიდა მას, თუ რაჲ იხილა და თუ რაჲღა არს გულის სიტყუაჲ მისი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იგი უთხრობდა ყოველსა, რომელი-იგი იხილა სასუფეველსა შინა – შუენიერებაჲ საშუებელთა უხილავთაჲ;
მას	ბალ.ვრც	და მერმე რაჲ-იგი იხილნა ჯოჯოხეთს შინა – დაუთმენელნი იგი და საშინელნი სატანჯველნი, და ჰრქუა მას: მამაო ჩემო, მნებავს განსლვაჲ უდაბნოს და ცხორებაჲ მონაზონებით მძოვართა თანა და მუნ მონებაჲ ღმრთისა ცხოველისაჲ სურვილისა მისთჳს და შიშისა, რომელნი ვიხილენ.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო კაცსა მას დაეტევა საწუთროჲ ესე და შეუდგა სრულიად ქრისტესა, და იქცეოდა უდაბნოს სხუათა თანა ყოველთა მამათა.
მას	ბალ.ვრც	61. და ვითარცა ჯდა იოდასაფ დღესა ერთსა წინაშე მამისა თჳსისა, შევიდა თედმა წინაშე მათსა სავსე გულის წყრომითა, რაჲთა სიტყუა-უგოს იოდასაფს შჯულისათჳს, და ჰრქუა მას:
იგი	ბალ.ვრც	ანუ არა უმეტესი შარავანდედობაჲ მისცესა მამასა შენსა, ჰებენას მეფესა, და უმაღლეს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა დაადგინეს იგი, და უშვილოებისაცა იგი ჴუებულობაჲ განაშორეს სულისაგან მისისა?!
მათ	ბალ.ვრც	და შენ მათ მიერ მიემადლე, რომელიცა- ეგე გარდამაქცეველ ექმენ შჯულსა და მაცთურ მამისა შენისა.
მას	ბალ.ვრც	მიუგო მას და ჰრქუა იოდასაფ მეფემან: ისმინე, ჵ მეტყუელო სიცრუვისაო და მტერო ჭეშმარიტებისაო, რომელმან მოიპოვე განცოფებული ეგე სიბრძნე ამის სოფლისაჲ და თანა-წარჰჴედ თავსა მას სიბრძნისასა, რომელ არს შიში უფლისაჲ,
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუეს მათ: შემდგომად ოთხმეოცისა წლისა, გინა მე უმრავლეს ასისა.
მისა	ბალ.ვრც	და ესე ყოველი დიდებული ღმრთისაჲ არს, რომლისა არავინ არს მსგავს მისა [.~]თთა შორის და არარაჲ არს ს[ჯულთ]ა მისთაებრ, რომელმან დაგუბადნა ძალითა თჳსითა დიდებად მისა.
იგი	ბალ.ვრც	და ყოველი ესე შუ[ე]ნიერებაჲ მოგუცა საშუებელად ჩუენდა, რაჲთა რაჟამს ვიხილნეთ კეთილნი ესე საშუებელნი, გურწმენეს წარუვალიცა იგი საშუებელი საუკუნოჲ,
მათ	ბალ.ვრც	და რამეთუ საშუებელნი ესე არა დაგჳბადნა ღმერთმან, რაჲთა მათ ხოლო შევექცეთ და უდებ ვიქმნნეთ მორჩილებად მცნებათა მისთა, არამედ,
მათგან	ბალ.ვრც	რაჲთა ვიჴუმიოთ მათგან საჴმარი ზომით, რომელი შემწე გუექმნეს მსახურებასა ზედა მისსა, და არა შევაპყრნეთ გულნი ჩუენნი, რომლითა დავაკლდეთ მცნებათაგან მისთა.
მისსა	ბალ.ვრც	და უკუეთუ სოფელი ესე ამისთჳს განმარტებული ძეს წინაშე კაცთა, რაჲთა ჭამონ და სუან და იშუებდენ და ესვიდენ დადგრომასა მისსა მათთჳს,
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ ამისთჳს დაებადნეს საშუებელნი ესე, რაჲთა მათ მიერ გუსუროდის დაუსრულებელისა მისთჳს საშუებელისა, რაჲთა გურწმენეს და აღვიღოთ საგზალი ამიერ სოფლით და სამკჳდროსა მას სოფელსა ეგრეთ მივიწინეთ [დ]ამბადებელისა და ღმრთისა ჩუენისა, [ჩანს],
მათთჳს	ბალ.ვრც	და ვითარ ესმნეს თედმას სიტყუანი ესე იოდასაფისნი, დადუმნა მყოვარ ჟამ და განიზრახვიდა გულსა შინა თჳსსა სიტყუათა მათთჳს მეფისა იოდასაფისთა და არარას ჰპოებდა, რაჲმცა მიუგო.
მას	ბალ.ვრც	და მერმე მიუგო და ჰრქუა მას: სიტყჳთა მაგით შენითა განაწონე გული ჩემი, რამეთუ ვითარცა მახჳლმან განვლო სული ჩემი, და აწ მნებავს, რაჲთა (მო)აცალნე სასმენელნი შენნი სმენად ჩემდა და განკითხვად უგანცხადებულესადრე საქმისა ამისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას იოდასაფ: ღმერთი ჩემი არს მამაჲ უფლისა ჩემისა იესუჲს ქრისტესი, დამბადებელი ცისა და ქუეყანისაჲ და ყოვლისაჲვე, რომელი დამკჳდრებულ არს მათ შორის სულიერნი და გუამნი.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას იოდასაფ: ამის გამო უწყი, რამეთუ სახე და ნიშანი შესაქმისა მათისაჲ წამებს, რამეთუ შექმნულ არიან, რამეთუ გონებასა შინა საცნაურ არს,
მას	ბალ.ვრც	11. ჰრქუა მას ბალაჰვარ: [დაღაცა]თუ ჰყავ ესე, არავე საკჳრველ არს, რამეთუ ყოფილ არს მეფე ვინმე მორწმუნე, რომელი იყო სახიერ და მეძიებელ სიმართლისა.
იგინი	ბალ.ვრც	ამის გამო ვცან, რამეთუ ვითარცა ესენი, ეგრეცა იგინი არიან, რ~ ვერ ჴელ-ეწიფების, თუმცა რასა ჰმატის დიდებითა სხუათა დაბადებულთა.
იგინი	ბალ.ვრც	ვითარმედ არა არიან იგინი თჳნიერ ანუ შეერთებულნი, ანუ განყოფილნი, ანუ იძრვისნი, ანუ მდგომარენი და ვჰხედავთ, ვითარმედ ყოველნი დაბადებულნი მოიყვანებიან შეერთება[სა], [ვიდრემდის] განთჳსებით, ძრვით გინა დაყუდებით.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას იოდასაფ: ამით დავამტკიცებ, რამეთუ ყოველთა ადგილთა შეიწყნარნეს იგინი განშორებულთა ურთიერთას და მეფეთა დაწვალებულთა, რომელნი მტერ იყვნეს ურთიერთას, რომელთა შორის არა იყო შეთქმულებაჲ,
იგი	ბალ.ვრც	13. მაშინ აღდგა ძე იგი მეფისაჲ ინაჴით ჯდომისაგან და თქუა გულსა შინა თჳსსა: ჰგავს, თუ ესე არს საწადელი სულისა ჩემისაჲ, რომელსა ვეძიებდ.
იგინი	ბალ.ვრც	რამეთუ ძალითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს სოფელსა და ცნან ყოველთა, ვითარმედ ჭეშმარიტ არს სარწმუნოებაჲ მათი და ვითარმედ იგინი არიან რჩეულნი მისნი შორის ყოველთა თესლთა.
მისსა	ბალ.ვრც	და ყოველი წესი ქრისტეანობისაჲ აღიარა და ჰრწმენა და შეიწყნარა წმიდაჲ ნათლის-ღებაჲ, და მიერითგან იწყო დამარხვად მცნებათა ქრისტესთა და გულს-მოდგინედ ევედრებოდა ღმერთსა და ადიდებდა სახელსა მისსა.
მათ	ბალ.ვრც	63. ხოლო ჰებენას მეფე ფრიად გულ-პყრობილ იქმნა სიმართლისათჳს, რომელი შეიწყნარა ძისაგან თჳსისა, და სათნოჲ სინანული აჩუენა პირველთა მათ უკეთურებათა მისთათჳს, ხოლო რაჟამს მოიწია აღსასრული მისი, ფრიად შეშინდა და მოუჴდა ძწოლაჲ, და შიში დიდი დაეცა მას ზედა.
მისსა	ბალ.ვრც	აწ უკუეთუ ესრეთ არს, ვითარ ვჰგონებ, მითხარ, და უკუეთუ სხუაჲ რაჲმე გაქუს გარეშე ამისა, რომელი მესმის, კმა არს სიტყუაჲ შენი ნაცვალად მისსა, რამეთუ ფრიად განანათლე გონებაჲ ჩემი სიტყჳთა შენითა და აღმძარცუე საბურველი მწუხარებისაჲ გულისაგან ჩემ[ი]სა.
იგი	ბალ.ვრც	და რომელიმე შთავარდა ეკალთა შინა, და ვითარ აღმოსცენდა, შეაშთვეს იგი ეკალთა და მოაკუდინეს.
იგი	ბალ.ვრც	აწ მთესვარი იგი მიმცემელი არს სიბრძნისაჲ, ქრისტე ღმერთი ჩუენი, ხოლო თესლი იგი კეთილი, სიტყუანი წმიდისა პირისა მისისანი, ჭეშმარიტნი, და რომელი დავარდა გზის კიდესა და მფრინველთა წარიტაცეს, ესე იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანა-წარჰჴდის გულსა.
იგი	ბალ.ვრც	და რომელი-იგი დავარდა ნოტიასა და აღმოსცენდა და განჴმა სიჴმელითა კლდისაჲთა, იგი არს, რომელი ესმის კაცსა და ეჰამის, და ცნის ჭეშმარიტებაჲ მისი წუთ ჟამ, და მერმე არა დაამტკიცის გონებაჲ მისი მას ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა, ნაყოფი გამოაქუნდა და მერმე ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელი შეიწყნარის კაც[მან], და ოდეს საქმით აღასრულებნ შეწყნარებულსა მას, დაან(თქის) და შეაშთვის იგი გულის-თქუმამან.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და ნაყოფი გამოიღო მრავალი, იგი არს რომელი მოისუთულო თუალმან და შეიკრიბოს გულმან და წარიმართოს გონებამან, და დაამჴუნეს გულის-თქუმანი და განიწმიდოს გული ვნებათაგან.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ქრისტესა, რაჲთა რომელი დასთესო ჩემ თანა, აღმოსცენდეს და მრავალი ნაყოფი გამოიღოს.
მას	ბალ.ვრც	14. ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთროჲ ესე და ყოველნი მოყუარენი მისნი კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული და მიაწყუდია ჯურღმულსა საშინელსა.
მას	ბალ.ვრც	და შთავრდომასა მას მისსა მა[ს] შინა პოვნა ორნი რტონი აღმოცენებულნი მას ზედა, და მოეკიდა და პოვა რაჲმე, რომელს[ა] ზედა დაიდგნა ფერჴნი თჳსნი.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ (მი)ჰხედნა, იხილნა ორნი თაგუნი: ერთი თეთრი და ერთი შავი, რომელნი დაუცხრომელად შჭრიდეს ძირთა მათ ხეთასა.
მას	ბალ.ვრც	და შთაჰხედ(ნა ჯურ)ღმულსა მას შინა და იხილა ვეშაპი, რომელსა აღემტკმო პირი და ეგულებოდა შთანთქმაჲ მისი.
მათ	ბალ.ვრც	და აღიხუნა თუალნი თჳსნი და იხილა რტოთა მათ ზედა მცირედი რაჲმე თაფლი და იწყო ჭამად.
მათთჳს	ბალ.ვრც	და შეაქცია გემოვნებამან და სიტკბოებამან მისმან და არა გულისჴმა-ყო განზრახვად განსაცდელთა მათთჳს, რომელთაჲ არა უწყის, ოდეს უკბინონ, არცა რტოთა მათთჳს, რომელთა მოკიდებულ არს.
მათგან	ბალ.ვრც	და ჰხედავს შეჭრასა ძირთა მისთასა თაგუთა მათგან და უფროჲსღა ვეშაპისა მისთჳს, და არცა განიზრახა, რომელსა (ჰხე)და(ვს) განმზადებულსა შთანთქმად მისა.
იგი	ბალ.ვრც	აწ პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი (სდევნის ძეთა ა)დამისთა, და ჯურღმული არს სოფელი ესე, სავსე ყოვლითა ბოროტითა და საბრჴითა მავნებელითა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ორნი იგი რტონი არიან დღენი კაცისანი, და ორნი იგი თაგუნი – ერთი თეთრი და ერთი შავი – არიან ღამე და დღე დაუცხრომელნი მათ ზედა, რომელნი მსწრაფლ დაჰლევენ ცხორებასა კაცისასა.
იგი	ბალ.ვრც	და ოთხნი იგი ასპიტნი მსგავს არიან ოთხთა მათ ნივთთა, რომელთა ზედა აღგებულ არს გუამი კაცისაჲ, და ოდესცა ერთი მათგანი აღიძრას, წარვალს სიცოცხლე.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ვეშაპი იგი, რომელსა აღეღო პირი და ეგულებოდა შთანთქმაჲ ძისი, სახე არს ჯოჯოხეთისაჲ, რომელსა შევლნენ მოყუარენი ამის სოფლისანი შემდგომად სიკუდილისა.
იგი	ბალ.ვრც	და მცირედი იგი თაფლ[ი] წუთ [ე]სე საშუებელი არს ამის სოფლისაჲ, რომლითა შეიტყუე(ბს) შეცთომილთა მცირედითა მით სიტკბოებითა გ(ან)ხრწ(ნ)ა(დი)თ(ა).
მან	ბალ.ვრც	ხოლო დღესა ერთსა ჰრქუა დედაკაცმან მან იოდასაფს: უკუეთუ გნებავს, ძეო მეფისაო, რაჲთა ვისმინო შენი, რომელსა-ესე მაწუევ, განმისუენე შენ თანა წელიწადსა ერთსა, და მიგცე აღთქუმაჲ, რაჲთა აღვიარო შჯული შენი და ვჰმონებდეთ ღმერთსა შენსა ორნივე ვიდრე სიკუდილამდე.
მისსა	ბალ.ვრც	აწ მეც-ღა სახე ს(ოფლ)ისა ამისთჳს ამაოჲსა და მოყუარეთა მისთა, რამეთუ შესცთეს სიყუარულსა მისსა და შეურაცხ-ყვეს უმჯობესი ცხორებაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: სახე არს სოფლისაჲ და მოყუარეთა მისთაჲ, რომელნი ტრფიალ იქმნეს ეკალთა მათ თაფლ-ცხებულთა და შეურაცხ-ყვნეს ყუავილნი იგი სულნელნი მას შინა, რომელ არს მტერობაჲ ამის სოფლისაჲ, მსგავს არს კაცსა ვისმე, რომელსა ესხნეს სამნი მეგობარნი.
იგი	ბალ.ვრც	ერთი იგი უსაყუარელეს იყო მისა უფროჲს ყოველთასა [......]
მას	ბალ.ვრც	[სი]რცხჳლეულ და ეტყოდა მას: არა მქონან ბაგენი ვედრებად შენდა, არამედ ჭირისაგან დიდისა მოვივლტი შენდა, (აწ) რ[...აჲა] მალხინებელი ჩემი შენ თანა.
მან	ბალ.ვრც	მიუგო მან მხიარულებით და ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და ა(წ აღ)ნადგინებითურთ მიგაგო შენ.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ იტყოდა კაცი იგი, თუ რომელსამე ამათ ორთაგანსა ზედა ვინანდე: გარდარეულსა მას ჩემსა სიძულილსა მეგობრისათჳს სიმართლისა ანუ გარდამეტებულისა მისთჳს სიყუარულისათჳს ჩემისა მეგობრისა მისთჳს სიცრუჲსა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: კეთილ არს სახე ესე და ფრიად საწადელ, არამედ მაუწყე შეტყუებაჲცა მისი.
მას	ბალ.ვრც	და მოეცა სიტყუაჲ მჭურინავსა მას და ჰრქუა: რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა განსაძღებელი შენი?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პირველი ანგაჰრება არს, რომელსა შეიკრებს კაცი და სიყუარულისათჳს მონაგებთაჲ(სა არა ჰრიდებს სიკუ)დილსა,
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ განმიტეო მე, მიგცნე შენ სამნი მცნებანი და უმჯობეს იყვნენ შენდა ყოველთა მონაგებთა, და-ხოლო-[თუ]-იმარხნე იგინი, და [ა]რწმუნა კაცსა მას, რაჲთა განუტეოს, უთხრნეს ხოლო თუ სიტყუანი იგი.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მჭურინავმან მან ჰრქუა, რაჟამს განუტევა: ესე არიან მცნებანი ჩემნი: ნუ ეძიებ მიუწდომელსა, და ნუ ინანი გარდასრულსა, და ნუ გრწამნ, რომელი არა იყოს.
მის	ბალ.ვრც	და ვითარ განუტევა იგი, უნდა მჭურუნავსა მას გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, ირგნა-ძი-ა მცნებანი მისნი?
მისა	ბალ.ვრც	და ყოველივე ჭირი და ღუაწლი არა შეჰრაცხის სიყუარულისათჳს მისისა, და ჟამსა განსლვისა მისისასა სიკუდილად (არარაჲ) არგის, გარნა ორნი ხოლო მჩუარნი [...](ს) საგრაგნელად მისა, და (მი)აგებს ა)მათ.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: უკუეთუმცა იცოდე, თუ რაჲ საფასე განგერა ჴელთაგან შენთა, რამეთუ არს იჴუანჩსა შინა ჩემსა მარგალიტი ვითარცა კუერცხი სირაქლემისაჲ.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმა კაცსა მას სიტყუაჲ ესე, დაითხია სინანულითა განტევებისა მისისათჳს, და უნდა კუალად შეპყრობაჲ მისი, და ჰრქუა მას: მოგუალე სახლად ჩემდა და მე კეთილად გიღუაწო და პატივით განგიტეო.
იგი	ბალ.ვრც	და მეორე იგი მეგობარი არს ცოლი და შვილნი, რომლითა შეპყრობილ იქმნ(ის) გონებაჲ კაცისაჲ და ყოველსავე მათ(თჳს) იღუწინ, და სულნი და ჴორცნი მისნი განკაფნის ნებისათჳს მათისა,
მას	ბალ.ვრც	და ესეცა არადვე სარგებელ ეყვის დღესა მას სიკუდილისასა, არამედ მცირედ ოდენ მოგზაურ ექმნიან გუამსა მას ვიდრე საფლავადმდე მისა და მერმე იქცი[ან] ზრუნვასა თავისა თჳსისასა და არარაჲ შჭირნ წარსრულისა მისთჳს.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მესამე იგი მეგობარი, რომელი ყოვლითურთ შეურაცხ (იყო), არიან საქმენი კეთილნი: სიყუარული, მოწყალებაჲ, სარწმუნოებაჲ, სასოებაჲ, სიწმიდე და მსგავსნი ამათნი,
მას	ბალ.ვრც	რომელნი შემძლებელ არიან თანამ(ოგზაუ)რ ყოფად და ჴსნად დღესა მას ნუ სასა და მცირედი იგი აღნადგინებ(ითურთ) დაუმარხავნ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მჭურუნავმან მან: ჵ უგუნურო, შემიყპარ და ვერ დამმარხე, გამცენ და ვერ დაიმარხე, რომლითა ვიჴსენ თავი ჩემი შენგან, ანუ არა გამცენა?
მას	ბალ.ვრც	და მიერითგან სარგებელ ეყვნეს კაცსა მას სიტყუანი იგი.
იგინი	ბალ.ვრც	ეგრეთვე არს სასოებაჲ კაცთაჲ კერპთა მიმართ, რამეთუ დაჰბადნეს იგინი ჴელითა მათითა და თქუეს: ესე არიან დამბადებელნი ჩუენნიო.
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ სცვენ მათ მპარავთაგან და იტყჳან, ვითარმედ: ესენი არიან საცონი ჩუენნი ბოროტისაგან.
მათ	ბალ.ვრც	წარაგებენ მათ ზედა მონაგებთა მათთა და იტყჳან, ვითარმედ: ესენი არიან მზრდელნი ჩუენნი.
მათ	ბალ.ვრც	ეძიებენ მათ თანა, რომელსა არა ჰპოებენ, და ჰრწამს (ყოვლისა)გან, რომელი არა არს მათ თანა.
მათდა	ბალ.ვრც	და უკუეთუმცა მეფე ვინმე დიდი, გინა მტერი ძლიერი, მიმიღებდა შვილსა ჩემსა, არამცა თავს-ვიდევით და არცა დავიტიეთ მიშუებად მათდა თჳნიერ სიკუდილისა და ყოვლითა ღონითა თავ-განწირვით,
მათდა	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: ჭეშმარიტად ესე სახე არს მათი და ყოვლადვე საძაგელ არიან წინაშე ჩემსა, და არა არს სასოებაჲ ჩემი მათდა მიმართ, და სიტყუამანცა შენმან უფროჲსად აღმძრა სიძულილად მათდა,
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ესე არს გამორჩეული, რამეთუ ერთი არს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ, სამებაჲ, სამგუამოვნებაჲ და ერთი ღმრთეებაჲ, და არა მრავალნი უფალნი;
იგი	ბალ.ვრც	იგი ხოლო მეუფე, და თჳნიერ მისა ყოველნი – სამეუფო;
იგი	ბალ.ვრც	იგი ხოლო დამბადებელ და ყოველნი დაბადებულ;
იგი	ბალ.ვრც	იგი ხოლო უჟამო და ყოველნი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ;
იგი	ბალ.ვრც	იგი ხოლო მაღალ და ყოველნი მდაბალ, დაუძინებელ, ღონიერ ყოვლისაგან, ყოველივე რაჲცა უნდეს, და იქმს და ყოველსავე მისწუთების.
მის	ბალ.ვრც	ყოველივე მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისა არარაჲ იქმნა.
მისსა	ბალ.ვრც	ამან, სამებით ცნობილმან და ერთარსებით აღსაარებულმან, გყავნ მეძიებელ ნებასა მისსა, რაჲთა სცხონდე ძალითა ერთარსებისა მისისაჲთა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ესე არს ნებაჲ ღმრთისაჲ, რაჲთა რომელი გინდეს თავისა შენისათჳს, უყო იგი მოყუასსა შენსა, და რომელი შენთჳს არა გინდეს, იგი სხუასა არა უყო, და რაჲთა დაიმარხნე მცნებანი ქრისტესნი და ლოც[ვასა].....................
მისგან	ბალ.ვრც	...თა მისთაჲ და განსლვაჲ მათი მისგან.
მას	ბალ.ვრც	და რამეთუ არავინ დაადგრებოდა მას შინა, არცა დიდი დიდებითა თჳსითა, და არცა ძლიერი ძალითა თჳსითა, და არცა ღონიერი ღონის ძიებითა თჳსითა, და არცა ბრძენი სიბრძნითა თჳსითა.
იგინი	ბალ.ვრც	გულისჴმა-ვყავ, რამეთუ ვარ მე, ვითარცა ერთი მათგანი, და განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს იგინი, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
მათ	ბალ.ვრც	და რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა მათ, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოიწევის ჩემ ზედაცა.
მის	ბალ.ვრც	ეკრძალენით, რამეთუ უეჭუელად განხუალთ ამიერ სოფლით, ნურარას იჴმარებთ მისგან, გარნა რომელი კმა-გეყოს გზისა მის მოწევნამდე, რამეთუ მე განმიმზადებიეს ადგილი საუკუნოჲ, რომელსა შინა არიან ორ სავანე:
იგი	ბალ.ვრც	ერთი იგი სავანე არს ყოვლითა კეთილითა გამოუთქუმელითა და ყოვლითა საშუებელითა, აღსავსე მოწყალებითა, კაცთ მოყუარე[ბითა] ჩემითა, იყოს იგი მისაგებელად რომელთა შემიყუარეს მე
მათ	ბალ.ვრც	და ჰრწმენა ჴმაჲ მოციქულთა ჩემთაჲ და დაიმარხნეს მცნებანი ჩემნი, მას შინა სუფევდენ უხრწნელელებით და მათ ზედა სიკუდილი არა სუფევდეს, სადა-იგი არა არს შიში და ზრუნვაჲ ამის სოფლისაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეორე იგი სავანე სავსე არს სატანჯველითა, ჭირითა და იწროებითა, სირცხჳლითა და შურითა, აღგზებული რისხვითა და გულის წყრომითა, რომელმან შურ-მაგოს ყოველთა მოძულეთა ჩემთაგან,
მისსა	ბალ.ვრც	ანუ-მე ვერ გულ-პყრობილ ხარ მოწყალებათა მიმართ უფლისათა და გიძნავს მისლვაჲ წოდებასა მისსა, რომლითა რისხვასა მოატყუებ თავსა შენსა?
მათ	ბალ.ვრც	მიუგო ნეტარმან იოდასაფ და ჰრქუა მამასა თჳსსა: ნუ ჰზრუნავ, მეფე, არამედ გიხაროდენ, რამეთუ მიხუალ მეუფისა სახიერისა და მრავალ მოწყალისა, რომელმან-იგი მეათერთმეტისა ჟამისათა სწორად მისცა სასყიდელი მათი პირველთა მათ თანა,
მანვე	ბალ.ვრც	მანვე შეიწყნაროს დაგებაჲ ესე შენი უკუანაჲსკნელსა ცხორებისა შენისასა, რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა შინა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ შჯის თავადი იგი, რამეთუ მოწყალებანი მისნი დასწონენ სოფელსა ამას სავსესა ცოდვითა.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების შემოსად სამოსად სამოსელი იგი უხრწნელებისაჲ, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
მის	ბალ.ვრც	და ესრე სახედ იწროება უჩნს სულსა მართალსა აქაჲ ესე ცხორებაჲ მერმისა მის თანა დიდებისა, ვითარცა ყრმამან რაჲ დაუტევის სიიწრე საშოჲსაჲ და იხილის ფართოებაჲ და ნათელი სოფლისაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ განზავის იგი მოწყალებითა თჳს[ი]თა და განამრავლის ნაყოფი მისი და უხარინ სულსა ფრიად.
მას	ბალ.ვრც	აწ გამცნებ, შვილო ჩემო, რაჲთა კეთილად ხჳდოდი წინაშე ღმრთისა და მოშიშებით აღასრულნე დღენი შენნი, და ნუ შეგაქცევნ დიდებაჲ მეფობისაჲ სიყუარულისაგან ქრისტესისა, რამეთუ ყოველი ესე ხილული აჩრდილ და წარმავალ არს, ხოლო შენ მარადღე ეძიებდ უხილავსა მას.
იგი	ბალ.ვრც	და იხილე აწ, თუ სადა არს საშინელი იგი მეფობაჲ ჩემი და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე იგი ახოვანთა მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი იგი საფასენი ჩემნი, რომელ შევკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს მე დღეს წარმყვანებელისაგან ჩემისა.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ უმჯობეს არს თავადი იგი, ვიდრე სოფელი ესე სავსებითურთ თჳსით, ხოლო ლოცვასამცა შენსა ჴსენებულ ვარ, შვილო ჩემო.
მას	ბალ.ვრც	და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისა და მოწყალებისასა საქმითა კეთილითა და დამარხვითა მცნებათაჲთა.
მისა	ბალ.ვრც	და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა დატევებითა ურჩებისაჲთა, დაღაცათუ ვერ მიწუთომილ ვარ მე და ვერცა ვინ სხუაჲ დიდებულთაგანი, რაჲ-იგი ქრისტემან თავს-იდვა ჩუენთჳს ჯუარსა ზედა და რაჲ-იგი თანა-გუაც ნაცვალად მისა,
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: და ვითარ შესაძლებელ არს მიწუთომად კეთილთა მათ, რომელთა იტყჳ?
იგი	ბალ.ვრც	უკუეთუ კეთილ იყოს, პატივ-სცეს სიხარულითა, და უკუეთუ უჴმარღა იყოს, სწავლოს იგი სინანულითა.
მათ	ბალ.ვრც	ვითარმედ ძმაჲ შენი და ქადაგი მისი დაბადებულნი არიან ღმრთისა მაღლისანი, რომელნი ვერ შემძლებელ არიან წარმატებად ნებისა მათისა და ვერცა გარემიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა.
მისა	ბალ.ვრც	ნუ დაჰბრკოლდები გამოცდად მისა, რამეთუ ეგევითარმან შეაშფოთ[ის] გონებაჲ და დაუბნელოს საცნობელი.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო შენ უფროჲსღა დაწყნარებულ იქმენ, რამეთუ მას შინა შემძლებელ იქმნის გონებაჲ განკითხვად და სული ცნობად უმჯობესისა.
მას	ბალ.ვრც	და ნუ იტყჳ სულითა მოწყინებისაჲთა საქმისათჳს, თუ ვერ შესაძლებელ არს ესე ყოფადო, და არა გამოიძიო უმჯობესი მას შინა.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუეს წმიდათა მათ კაცთა: უკუეთუმცა გუეშინოდა შენგან, შე-მცა-გუესწრაფა განსლვაჲ, რ~ სიკუდილი არა საძნაუ[რ] არს ჩუენ თანა, არამედ საწადელ არს, რომლისა მიერ განსუენებასა მოველით ურვათაგან ამის სოფლისათა.
იგი	ბალ.ვრც	ამისთჳს არა შეუგავს ბრძენსა, უკუეთუმცა მცირედი იგი სწავლაჲ შეურაცხ-ყო, ოდესღა დიდსა მას სისრულესა ვერ მისწუთა, რამეთუ ესევითარისა თუალნიცა ვერ შემძლებელ არიან ყოველსა სინათლესა მზისასა ტჳრთვად.
იგინი	ბალ.ვრც	და უკუეთუ ძიება-ვყო სისხლი მისი, დამესაჯოს უსამართლოდ, რამეთუ მე მოვსწყჳდენ იგინი და ნეფსით განუტევე შვილი ჩემი მათ თანა.
იგი	ბალ.ვრც	და მერმე არავე აყენებს მცირედი იგი სინათლე სლვად საქმესა მისსა, და არცა კუალად უმრავლესი იგი, რომელსა ვერ შეუძლო ტჳრთვად, განურყუ[ნის] მცირედისა მის ხილვისა სარგებელსა.
მისგანისა	ბალ.ვრც	რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს მიღებად, გარნა მცირედისა მისგანისა, არამედ არავე დააბრკოლებს დაკლებაჲ უმრავლესთა მათ ჭამადთაჲ ცნობად გემოსა და განსაძღებელად სულისა მის ჭამადითა მით მცირედითა.
მისა	ბალ.ვრც	ხოლო სწავლულებაჲ და სათნოებაჲ უმრავლეს და უდიდეს და უპატიოსნეს მისა არს, თუმცა შეუძლო თუალმან ერთისამან წარმართებად და გულმან დატევნად და გონებამან შეწყნარებად.
მით	ბალ.ვრც	რამეთუ ჰმატს მეცნიერი მეცნიერსა ღმრთისა მიერ, არამედ არავე დაბრკოლება არს, რაჲთა იჴუმიოს კაცად-კაცადმან, რაჲცა-იგი ცნა და მეცნიერებითა მით მცირედითა მოიპოვოს, რომელსა-იგი ვერ მეცნიერ არს.
მისა	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: გამოუთქუმელ არს ხატი ღმრთეებისაჲ და გონებაჲ ვერ მისწუთების გამოძიებად, ვითარ-იგი არს, და ვერცა ყოველნი ენანი შემძლებელ არიან ღირსებით ქებად მისა.
მას	ბალ.ვრც	და შემწე მექმნეს ჭირთა შინა ჩემთა, და მე მივსცე მას პატივი და დიდებაჲ უფროჲს თავისა ჩემისა, რამეთუ არა ჯერ-არს, თუ უდებ ვყოთ საქმე ესე და არა უფროჲს ვიღუაწოთ ძიებად, ვიდრემდის გამოგუეცხადოს ჭეშმარიტებაჲ მისი, გინა თუ რაჲ ჯერ-არს.
მან	ბალ.ვრც	და მიუწდომელ არს დაბადებულ[თა]გან მეცნიერებაჲ მისი, გარნა რომელი მან გამოუცხადა მათ პირითა წინაწარმეტყუელთაჲთა, რამეთუ ვერვინ უთხრას მისთჳს კაცთა, გარნა რომელი უწინარე საუკუნეთა იშვა მისგან უფალი იესუ ქრისტე, რომელი გამოვიდა მისგან.
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ ჰრქუეს წარჩინებულთა მათ და შერაცხილთა: არა ჯერ-არს საქმე ესე დატევებად ყოვლით კერძოვე, რამეთუ არავინ არს ჩუენსა უფროჲსი სიხარულსა ზედა შენსა, და ეგრეთვე არავინ არს უწინარეს ჩუენსა ურვათა შინა მეფისათა, არამედ ჩუენ ესრეთ ვჰგონებთ,
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ მდგომა[რე] საქმესა ზედა თჳსსა, სადაცა მიიწიოს, უმოლხინე არს ჩაჭრისაგან მსგავსთა შინა, ვინაჲცა მოიწინეს, ვიდრე დადგრომილი მას ზედა თჳნიერ მოწამისა და მეცნიერებისა, რამეთუ მდგომარე იგი სიმტკიცესა ზედა დგას სიმართლისასა და განიშორებს ცთომასა.
მის	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ეგრეთ არს, არამედ არა ჯერ-არს იჭჳ პირველისა მისთჳს, რომელი ესწაოს კაცსა, არამედ იღუაწოს აღებად მსგავსისაჲ მის პირველითა მით სწავლულებითა, სახითა და შეტყუებითა გონებისაჲთა.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ იტყჳ, უკუეთუ ვინმე განიკითხვიდეს მსგავსთა მათ ყოვლითა შრომითა და გონებითა თჳსითა და ვერ გამოცნას ჭეშმარიტი ამაოჲსაგან, კმა ეყო [ზედა] დადგრომაჲ და არღარა გამოძიებაჲ, რომლისათჳნ ეგოდენ მიჰჴდის ღმერთი მსგავსთათჳს?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: კეთილ არს ყოვლისა საქმისათჳს განკითხვაჲ, და გარდასრული თუ რაჲმე ვერ ცნას, თანა-აც კეთილად განზრახვაჲ და გულს-მოდგინედ ძიებად წინამდებარისა საქმისათჳს,
იგი	ბალ.ვრც	ვიდრემდის განუქარდეს მსგავსი იგი წამებითა ჭეშმარიტითა, ანუ მას შინა ჟამთაცა გარდასლვითა გამოეცხადოს.
მის	ბალ.ვრც	ხოლო ნუმცა სასო-წარკუეთილ არს მას შინა ღმრთისა მიმართ და მის მიერსამცა მოელის გამოცხადებასა, და ნუმცა დაჰბრკოლდების ძიებასა მისსა გულს-მოდგინედ, რამეთუ ოდესმე გონებაჲ დაბრკოლდის პირველ შემთხუევასა საქმისასა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო ოდეს მოთმინებით მოიქცის, კუალად გულს-მოდგინედ განიკითხავნ კეთილითა სასოებითა და გამოცდილებითა გარდასრულთა საქმეთა მათ, წინამდებარესა მას იჭუსა მოუჴდის.
მის	ბალ.ვრც	და ესე განიზრახეს მეფემან და ყოველთა ერისთავთა მისთა, რაჲთა მისცენ ნახევარი სამეუფოჲსაჲ მის ძესა მეფისასა, რაჲთა მეფობდეს მას ზედა.
მის	ბალ.ვრც	მაშინ ღირს იქმნის აღებად იჭჳ მსგავსისაჲ მის, ვიდრემდის დაინახის კარი შესავალი და არა შესცთის უგზოსა.
მის	ბალ.ვრც	და მერმე არა შეუგავს ბრძენსა, უკუეთუ ერთი რაჲმე კარი ვერ ცნას სწავლულებისაჲ, თუმცა მის გამო უსასო იქმნა ცნობასა მეორისასა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ამას ჰყოფდა მეფე იგი, რაჲთამცა საცთურ უგო მას, და მეფობისა მიზეზითამცა ჴელი შეყო საქმესა სოფლისასა და მიიზიდესმცა სოფლიოთა გულის-თქუმათა.
მის	ბალ.ვრც	და არცა უმეცრებისათჳს ერთისა რაჲსამე საქმისა შეუგავს განტევებაჲ ცნობილისაჲ მის საქმისაჲ, რამეთუ არა ყოველსა, რომელთა ეძიებნ კაცი, მისწუთის მეცნიერებასა, და არცა ყოველი, რომელი ცნის, ირგის, და არცა ყოველი უმეცრებაჲ მავნებელ არს.
მით	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ გულისჴმა-ყო ზაკუვით ზრახვაჲ მათი და განიხარა ფრიად, რამეთუ ესვიდა მიზეზითა მით,
მისა	ბალ.ვრც	არამედ სუ და ჭამე და იშუებდ, რამეთუ ხვალე მოჰკუდები, და ნუ მოიხდი ნეფსით სიკუდილსა პირველ მოწევნამდე მისა შენ ზედა ჟამსა თჳსსა.
მისა	ბალ.ვრც	დაღაცათუ წინა-აღუდგებოდიან ნებასა მათსა, ვითარცა სახედ კაცი, რომელი დაემორჩილოს ნებასა თჳსსა, დაღაცათუ უწყინ, რამეთუ საყუედრელ და ვნება არნ მისა,
მას	ბალ.ვრც	და აწ დაგადგინებ შენ ნახევარსა ზედა სუფევისა ჩემისასა, და თჳთ განაგებდ, ვითარცა გნებავს, რამეთუ არა იყოს მას შინა მოცხრომაჲ მტერთაჲ და არცა სიხარული მოშურნეთაჲ განშორებისა შენისათჳს ჩემგან,
მის	ბალ.ვრც	და ამით და ესევითარითა მახჳლითა განსწონ გულსა მისსა და ამით დააბრკოლებნ ძიებისაგან სწავლისა, და ფართოებასა შეახედვებნ, რაჲთა მის ძლით მოინადიროს ჩუეულებითა საშუებელთაჲთა და ზრზენითა გულის-თქუმათაჲთა.
მის	ბალ.ვრც	და უკუეთუ ამით ვერ სძლის და იხილის, რამეთუ მოთმინე იქმნა, მიივლტინ მეორისა მის ისრისა [განჴურვე]ბულისა.
მას	ბალ.ვრც	ოდეს ცნის, ვითარმედ მარცხენით კერძონი იგი საბრჴენი შეუსწავლიან, მოუჴდის მარჯუენით კერძოსა მას აბჯარსა მისსა და მსგავსითა იწყის ბრძოლად მისა, რომელი მას არა შეუსწავლიედ.
მი[ს]	ბალ.ვრც	და დასცის მი[ს] ზედა სული მოწყინებისაჲ, ვიდრემდის მოაძულვის ყოველი იგი, რომელი უქმნიედ მოღუაწებაჲ, და საწუნელად აღუჩენნ თავსა თჳსსა, და შეურაცხად და უგუნურად.
მით	ბალ.ვრც	ესევითართა ძნელოანთა აწუევნ, ანუმცა მოაწყინა და შეაურვა და მით ჩაჭრა, ანუ მეტად აღამაღლა და მერმე ქუეყანად დააკუეთა.
მისსა	ბალ.ვრც	და აჩუენებნ ცნობასა მისსა და სიძულილი შთაუგდის მოყუსისა და მასწავლელისაჲ და ეტყჳნ: ვერ ჴელ-გეწიფების განსრულებად საქმესა ამას შინა და ვერ თავ-ადგამ და ვერ[ცა] გიძლავს ტჳრთვად კანონთა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	პირველად ესე, რაჲთა დაიჭიროს თავი თჳსი ყოვლისაგან ურგებთა, ხოლო მეორე ესე, რაჲთა ფრიად გწადოდის და მოსწრაფე იყო მცირედისა მისთჳს კეთილისა, რომელ მოიგე, გულს-მოდგინედ ეძიებდე, რომელსა ვერ მისწუეთ.
მან	ბალ.ვრც	მან გამოთქუა იგი, რამეთუ თუალთ-შეუდგამ არს ხატი მისი, და წინაწარმეტყუელთა წამეს მისთჳს და არწმუნეს კაცთა უფლებაჲ მისი ნიშებითა და სასწაულებითა, რომელი მოსცა მათ, რომელი ვერვის სხუასა ძალ-უც ჩუენებად ეგევითარისა ძალისა,
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მე, რაჟამს ვიხილე თავი ჩემი და განვიცადე საკჳრველად აგებულებაჲ ჩემი, დაღაცათუ ვერ ვიხილე შემოქმედი ჩემი, უწყი, რამეთუ, მან დამბადა, ვითარცა უნდა, და გამომსახა, ვითარცა ინება, თჳნიერ კითხვისა ჩემისა.
მან	ბალ.ვრც	და უკუეთუმცა მე ვიყავ დამბადებელი თავისა ჩემისაჲ, უმეტესმცა ვყავ [ყოველთა] დაბადებულთა სიშუენიერითა ტანისაჲთა და სისრულითა ჰასაკისაჲთა, არამედ მან დამბადა, ვითარცა ინება, უმეტეს მყო მრავალთა დაბადებულთა მისთა და უნაკლულეს ზოგთა.
მათა	ბალ.ვრც	ამის გამო ვცანთ, რამეთუ დაბადებულთა ამათ უვის დამბადებელი, რამეთუ არა მსგავს არს მათა.
მის	ბალ.ვრც	და უკუეთუმცა მსგავსი მათი იყო, იყომცა ვითარცა ერთი მათგანი და მის ზედაცა[მცა] მოიწეოდეს მოწევნად [რ~ნი] თითოეულსა მათგანსა ზედა მოიწევიან.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ მსგავს არს სახე კაცსა, რომელსა უვინ თჳსი ტყუეობასა შინა და უნებნ გამოყვანებაჲ მისი მტერთაგან და ვერ ჴელ-ეწიფის შესლვაჲ ქუეყანასა მტერთასა, გარნა შეცვალებითა სახისა და სამოსლისაჲთა, და ეგრეთ ღონისძიებით გამოიტაცის თჳსი იგი მტერთაგან.
მის	ბალ.ვრც	65. და დღესა მერვესა გამოვიდა და ჯდა ერსა შორის ჩუეულებისაებრ თჳსისა და ყოველნი წარჩინებულნი მისნი მის თანა, და თქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენესე მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან,
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მე გაუწყო შენ, ძეო მეფისაო, თუ ვითარითა ღონითა შესაძლებელ არს განრინებად მისგან.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მე წარვალ ადგილსა მშჳდობისა ჩემისასა და მუნ აღვიძარცო სახე მტერთაჲ და კუალად შევიმოსო სახე და ხატი ძმათა და მოყუასთა ჩემთაჲ, რომელ უკუეთუმცა მიხილე სახითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, ვჰგონებ, თუ არღარამცა გწადოდა მისლვად მათ თანა.
[იგი]	ბალ.ვრც	რამეთუ მსგავს არს ესე სახე კაცთა ვიეთმე მოქალაქეთა, რომელთაჲ იყო ჩუეულებაჲ მათი ესრეთ, რამეთუ რაჲ წელიწად[ს] მოიყვანიან კაცი უცხოჲ, უმეცარი საქმეთა მათთაჲ, და დასჳან [იგი] მეფედ ქალაქსა მათსა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, და იყო ყოველი ტყავი მისი ძუალთა მისთა ზედა, ვითარცა ტყავი მკუდრისაჲ გარდართხმული ლერწამთა ზედა წულილთა ფრიადისა მისგან მარხვისა,
იგი	ბალ.ვრც	და ესრ(ეთ ჰ)გონებნ უმეცარი იგი, ვითარმედ მეფობაჲ მისი მტკიცე არს მათ ზედა უკუნისამდე.
მისა	ბალ.ვრც	და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისა, ვერცა მე და ვერცა თქუენ.
იგი	ბალ.ვრც	და იწყის უდებებით ჭამად და სუმად და განცხრომად, რამეთუ ნებიერ ყვიან იგი წელიწადსა მას შინა და არა გულისჴმა-ყვის განზრახვად [… რჩ]ულისათ[ჳს].
იგი	ბალ.ვრც	და დღე ესე ყოველთა ზედა მოიწევის და თქუენ უწყით, რაჲ იგი იყო წადიერებაჲ ჩემი პირველითგანვე, არამედ ვერ წინა-აღუდეგ მამასა ჩემსა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ გარდაჴდის წელიწადი იგი ერთი, შევიდიან მოქალაქენი იგი და განძარცჳან იგი და შიშუელი განაგდიან გარე განქიქებული და განაძიან ქუეყანასა უცხოსა, და არარაჲ აქუნ, რაჲმცა ჭამა და სუა, გინამცა შეიმოსა, ანუ არგო რაჲმე თავსა თჳსსა.
იგი	ბალ.ვრც	და პირველი იგი შუებაჲ და სიხარული სინანულად და მწუხარებად გარდაექცის.
მათ	ბალ.ვრც	და კაცი ვინმე ერთი დაადგინეს ოდესმე მეფედ მათ ზედა მსგავსად ჩუეულებისა, და კაცი იგი იყო ბრძენ.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ დაადგინეს იგი მეფედ მათ ზედა, იხილა უცხოებაჲ თავისა თჳსისაჲ მათ შორის, არა გულ-პყრობილ იქმნა მათდა მიმართ და ეძიებდა კაცსა, რომელმანმცა აზრახა, თუ ვითარ ჯერ-არს ყოფაჲ მისი მათ შორის.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილა იგი იოდასაფ, აღჩჩუა მას ზედა ფრიად, რამეთუ იხილა დიდი სახე ღმრთის მსახურებისაჲ მას ზედა და საჭურველი იგი წმიდისა სქემისაჲ, რომელ ემოსა წმიდასა ბალაჰვარს.
მათ	ბალ.ვრც	და პოვა ვინმე კაცი ერთი სარწმუნოჲ, რომელმან იცოდა ჩუეულებაჲ მოქალაქეთაჲ მათ, და უთხრა მას საქმე მისი და აუწყა (უცხო)ებაჲ მისი მათ შორის, და ვითარ ვერ გულ-პყრობილ არს მათდა მიმართ.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ერსა მას ვითარცა ესმა ესე, ყოველნივე იგი აღდგეს და ჴმა-ყვეს ჴმითა დიდითა: ნუ იყოფინ ეგე, მეფე, და ნუცა ასმენ სასმენელთა ჩუენთა ეგევითარსა მაგას, რამეთუ ვიდრე ჩუენ ყოველნი არა მოვსწყდეთ, არა იყოს ესე.
მას	ბალ.ვრც	და არარაჲ ემოსა, გარნა კოტორი ძაძისაჲ, საბლითა შემოედვა უპითგან, ვიდრე მუჴლთამდინ მისწუთებოდა, ვითარცა არს წესი მძოვართაჲ, და კოტორი ნაძუელავთაგან დაკერული ებლარდნა მას ზედა.
მას	ბალ.ვრც	მაშინ ჰრქუა მას კაცმან მან: მე გაუწყო, რაჲ-იგი ჯერ-არს შენდა ყოფად: იწყე, რომელ არს ჴელთა ქუეშე შენსა, საგანძურთაგან განპარვად, რომელი ხოლო შეუძლო: ოქროჲ და თუალები პატიოსანი და ანთრაკი რჩეული და ყოველი ჭურჭელი პატიოსანი,
მ[ან]	ბალ.ვრც	38. და მ[ან] ჰრქუა მას: ოდესღა არა ინებე განყვანებაჲ ჩემი შენ თანა და არცა მოყუასთა შენთათჳს მიიღე სამოსელი გინა თუ საფასე, ბარე მიიღე სამოსელი თავისა შენისათჳს!
მათთჳს	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: შენ მაწუევ, ძეო მეფისაო, მოყუასთა ჩემთათჳს, და მე არა მთნდა მათთჳს, და არცა იგინი ეძიებენ ეგევითარსა, ვითარ უკუე მივიღო თავისა ჩემისათჳს!?
იგი	ბალ.ვრც	და წარეც იგი ქუეყანასა მას უცხოსა, რომელსა-იგი მიიყვანნიან მეფენი მათნი შემდგომად განძარცუვისა და განძებისა მათისა, რაჲთა მუნ გემარხვოდის ყოველი;
მათ	ბალ.ვრც	და მათ განვაკრძალებ და თავსა ჩემსა არაა?!
მათთჳს	ბალ.ვრც	და უკუეთუმცა კეთილ იყო, ვირჩიემცა მათთჳს პირველ ჩემსა.
მათგან	ბალ.ვრც	და ოდეს-იგი განიძო მათგან, მსგავსად ჩუეულებისა მათისა, ჰპოვო იგი, რომელი წარიძღუანე წინაშე შენსა, რაჲთა მუნ უმეტეს იშუებდე უეჭუელად, და სინანული და მწუხარებაჲ არღარა იყოს შენ ზედა, ვითარცა-იგი სხუათა მათ მეფეთა ზედა პირველ შენსა ყოფილთა.
მან	ბალ.ვრც	და ყო მეფემან მან ზრახებისაებრ კაცისა მის გონიერისა და ბრძნისა.
ამის]	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: ვიცვალო ახალი ძუელითა, ნუუკუე ეგევე ზომი სასოებაჲ იყოს ჩემი, რაჲ-იგი არს შორის სიძუელესა და სიახლესა [მათსა, არამედ] რომელსა-იგი მომცემ, იყავნ მსგავს [ჩემისა ამის].
მას	ბალ.ვრც	მაშინ მოიღო იოდასაფ საბლარდნელი მსახურებული და შეჰმოსა ბალაჰვარს, და წარმოიღო მისი იგი და ჰრქუა მას: უწყოდე, რამეთუ განშორებაჲ შენი დიდ ზრუნვა და ტკივილ არს ჩემდა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა გარდაჴდა წელიწადი მისი, დაესხნეს მოქალაქენი იგი და განძარცუეს და განაგდეს იგი ქუეყანასა მას უცხოსა მსგავსად ჩუეულებისა მათისა, და მუნ პოვა ყოველი, რომელი წარეძღუანა წინაშე მისსა.
მისა	ბალ.ვრც	39. ჰრქუა ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, მე მონაჲ ვარი და არა თავისუფალი მეუფისა ქრისტესი, რომლისა კეთილნი ფრიად არიან [ჩემ] თანა და სასოებაჲ ჩემი დიდ არს მისა მიმართ.
მათ	ბალ.ვრც	და იქცეოდა მუნ შუებით და განსუენებით მოუკლებელად, და არღარა აქუნდა შიში და ზრუნვაჲ ამაოთა მათ მოქალაქეთაჲ, და თავისუფალ იქმნა იგი სინანულისა მისთჳს საუკუნოჲსა ურგებისა.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ ქალაქი იგი სოფელი ესე არს ამაოჲ, და მოქალაქენი იგი ეშმაკნი არიან (სოფლისა მ)პყრობელნი ამის ბნელისანი, რომელნი წინა დაუდებენ საშუებელთა მრავალთა საცთურისათა და უგუნურნი (ჰგონე)ბენ, ვითარმედ დაუსრულებელად ყოფად არს შუებაჲ მათი.
მის	ბალ.ვრც	და მე ვესავ ქრისტესა, ვითარმედ მსგავს ვიყო კაცისაჲ მის მაზრახებელისაჲ და შენ მსგავსი იყო მეფისაჲ მის ბრძნისაჲ და გონიერისაჲ, რომელი არა ესვიდა უცხოთა მათ მოქალაქეთა და ვერცა შეიტყუვა მეფობამან მათმან.
მისთჳს	ბალ.ვრც	ნუ დიდ გიჩნს [მორჩილებაჲ] მისთჳს და ნუ დაშჯერდები თავსა შენსა და ნუცა კაცთა მისთჳს, გარნა [რომელი] ღირს არს მისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	სასწორითა აღასრულებდი და სიმდაბლე მოიპოვე მას შინა, და დადევ თავი შენი ადგილსა შეურაცხთასა და საქმესა ზედა უსუსურთასა.
იგი	ბალ.ვრც	ანუ არა უწყია, ვითარმედ თავ-მოთნებაჲ [ორ]სა პირსა ზედა არს კეთილთა საქმეთა: ერთი მოატყუებს ყოველსა კეთილსა და მეორე შთააგდებს ყოველსა ბოროტსა, რამეთუ კეთილისა მომატყუებელი იგი ესე არს, უკუეთუ უხაროდის კაცსა განმრავლებაჲ ნაყოფთა კეთილთაჲ მის ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	და დიდი იგი შრომაჲ მისი დაუმცირდეს წადიერებითა, რომელი უქმნიედ და მოსწრაფე არნ წინამდებარეთა (საქმეთა).
მისსა	ბალ.ვრც	და აწ უწყი, ვითარმედ წარმავალ არს ხატი ამის სოფლისაჲ, და ყოვლადვე შეურაცხ იყო საქმე მისი ჩემ [თ]ანა, არამედ უფროჲსღა შეჰმატე სიძულილსა მისსა ჩემ თანა სიტყჳთა შენითა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო რომელი მოატყუებს ყოველსა ბოროტსა, ესე არს, უკუეთუ სთნდენ კაცსა საქმენი თჳსნი და გონებაჲ აუმაღლდეს მას შინა და კაცთ-მოთნებასა აწუევდეს და თქუას: კმა არს, რომელი მიქმნიესო, და არღარა იღუწინ წინამდებარეთა საქმეთა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო აწ განამრავლე ზრუნვაჲ თავისა შენისათჳს გულისჴმის-ყოფად, რაჲთა განერე საბრჴეთა სოფლისათა საშინელთა და მოიპოვო განთავისუფლებაჲ, და შეუდეგ გზასა მას იწროსა, რომელი მიიყვანებს განსუენებად საუკუნოდ!
მასვე	ბალ.ვრც	ხოლო აწ მითხარ: ყოველმან კაცმან ქუეყანისა შენისამან ესრეთ უწყნისა საქმენი ამის სოფლისანი, ვითარ-ესე შენ, და მასვე იტყჳანა, რასა-ესე შენ იტყჳ?
მათ	ბალ.ვრც	მიუგო ბალაჰვარ: არა, არამედ მე მათ კაცთაგანი ვარ, რომელნი შეეწყნარნეს ქრისტესა ღმერთსა ყოველთასა და დაუტევეს სოფელი ესე მოყუარეთა მისთა,
მას	ბალ.ვრც	და მოეცინ გულსა შენსა სიძულილი სოფლისაჲ და მოგმადლენ ცხორებაჲ კრძალულებით სუფევასა შინა და ჴსნილებით მერმესა მას ცხორებასა, მშჳდობით და მყუდროებით იყვნენ დღენი შენნი,
იგი	ბალ.ვრც	და მოიყვანა კაცი იგი, რომელი პირველად მოვიჴსენეთ, რომელი შეწევნად განმზადებულ იყო ბალაჰვარისა დღესა მას, რაჟამს იგი მეფე სიტყუა-უგებდა ნაქორს, რომელი-იგი საგონებელ იყო, ვითარმედ ბალაჰვარ არს იგი.
მისსა	ბალ.ვრც	და) განიზრახა ჩუენ(თჳს), რ~ნი-იგი იზიარნა შუებასა და დიდებასა მისსა, რასა-იგი ჰგონებდა ჩუენთჳს.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ აზრახეს გან(სხმაჲ) ჩუენი, მოკლვაჲ და დაწუვაჲ ცეცხლითა.
მის	ბალ.ვრც	დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი კეთილთა შენთაჲ ჩემდამო, და ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლისა მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ მოგაგოს ჩემ წილ ღმერთმან, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	და ყო ეგრეთ მამამან შენმან, რამეთუ იგი შეურაცხ-ვყავთ და უდიდესი მეუფე, იესუ ქრისტე, გამოვირჩიეთ.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ნაკლულევანი იგი მადლობისა ჩემისაჲ შენდამი აღავსენ ქრისტემან ღმერთმან, სადა-იგი იყოს ქებაჲ კაცად-კაცადისაჲ, და ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი თანამავალ გეყავნ ყოველთა გზათა შენთა.
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ კაცი ესე იყო ნათესავი მათი სახლისაგან სამეუფოჲსა და სახელი მისი ბარაქია, და ჰრქუა მას: ყოველი კაცი დღისა ჭირისათჳს მოიგის კაცმან, და შენ ნათესავი ჩემი ხარ, და მე გაუწყებ საქმესა ჩემსა და საიდუმლოსა და საქმესაცა დიდსა მოგატყუებ, უფალსა თუ უნდეს.
მათ	ბალ.ვრც	18. ჰრქუა იოდასაფ: მაშინ ვითარ შეითქუნეს მტერობასა მათსა ზედა კაცნი და ესევითარნი საქმენი ჰქონან მათ, და კაცნიცა და დაწვალებულ არიან საქმეთა შინა მათთა?
მათ	ბალ.ვრც	აწ მიიღე ჴელით წერილი ჩემგან ერისა მიმართ და მთავართა ჩუენთა მეფობისათჳს შენისა, და მე განვიდე ძმათა ჩემთა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა ღმერთსა.
მათდა	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: რამეთუ მეძიებელნი სოფლისანი დაღაცათუ მოშურნე და მტერ არიან ურთიერთას, საწუთროსა ზედა მტერ არიან, ხოლო მორწმუნეთა ზედა, რომელნი ჰმსახურებენ ქრისტესა ღმერთსა ჩუენსა, ესრე სახე არიან მათდა მიმართ.
მას	ბალ.ვრც	მიუგო ბარაქია და ჰრქუა მას: არა მართალი ჰსაჯე, მეფე, რამეთუ წერილ არს: შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თჳსი.
მას	ბალ.ვრც	მას ზედა რ~ ჰგონებედ, ვითარმედ მძორსა მათსა მოვალს კაცი იგი.
იგი	ბალ.ვრც	უძღებებისა და სიხარბისა მათისაგან ჰგონებედ ამას, უცხოდ რაჲ იხილიან კაცი იგი მათ შორის, დაღაცათუ მტერ იყვნიან, არამედ მის ზედა დაიგნიან და ვერ ცნიან, რამეთუ არარად უჴმნ კაცსა მას მძორი იგი მათი.
იგი	ბალ.ვრც	ეგრეცა მოყუარენი ამის სოფლისანი, რომელთა გამოირჩიეს იგი სასუფეველისა წილ, რამეთუ შეიჭამებიან ურთიერთას და დასთხევენ მისთჳს სისხლთა მათთა, და მას შინა დაჰლევენ დღეთა მათთა ძიებისათჳს პატივისა და დიდებისათჳს მისისა.
მისა	ბალ.ვრც	31. თქუა იოდასაფ: ყოველი რომელი სთქუ განგებისათჳს დაბადებულთაჲსა, ვითარმედ თჳნიერ მისა არარაჲ იქმნა, შევიწყნარე, რამეთუ დამასაჯე ჭეშმარიტითა წამებითა და განცხადებულითა სახითა,
იგი	ბალ.ვრც	და შური იგი მაკუდინებელი მარადის დამკჳდრებულ არს გულთა შინა მათთა, (არამედ) რაჟამს იხილნიან მტერნი იგი ამის სოფლ[ის]ანი, რომელთა არარაჲ ზრუნვაჲ აქ[უს], გარნა რაჲთა განთავისუფლდენ მისგან და არარაჲთ ზ(იარ) იყვნენ მათ თანა სოფელსა ამას შინა,
მას	ბალ.ვრც	რომელმან არა ჴუებულ ჰყავ სული ჩემი და მოაქციე მონაჲ ესე შენი შეცთომილი, რომელმან ჟამსა ამას უკანაჲსკნელსა გიცნა შენ, ღმერთი მაღალი, და აღიარა ძე შენი უწინარეს საუკუნეთა შობილი და ყოვლად წმიდაჲ სული შენი, და ჰრწმენა მას სამწმიდაარსობაჲ შენი.
იგი	ბალ.ვრც	ღირს ყავ იგი ნათელსა პირისა შენისასა და ადგილსა განსასუენებელსა სუფევისა შენისასა ყოველთა თანა წმიდათა შენთა, რომელთა ყვეს ნებაჲ შენი.
მას	ბალ.ვრც	და ნუ მოიჴსენებ უშჯულოებათა მისთა პირველთა, არამედ მოწყალებითა შენითა და მრავლითა სახიერებითა შენითა შეუნდვენ შეცოდებანი მისნი და თანანადები, რომელი თანა-აც უღმრთოებისა მისისათჳს, მიჰმადლე მას, და წმიდათა მათგან და რჩეულთა მონათა შენთაგან იჴსენ,
მან	ბალ.ვრც	რამეთუ მართლმსაჯულმან მან ოდეს არა ადიდნა მორჩილნი მისნი სოფელსა ამას შუებითა და პატივითა, მერმესა მას სასუფეველსა განუმზადებიეს მათთჳს პატივი წარუვალი, უკუეთუ არა ურჩებაჲმცა არა ვნებაჲ იყო და არცა მორჩილებაჲ სარგებელ მოქმედთა მათთათჳს.
მისსა	ბალ.ვრც	აწ, უფალო, იყავ ამის თანა ნუგეშინის-მცემელ უცხოებასა შინა მისსა, და იყავ მცველ და მფარველ შემდგომად მისა ჩემდა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და დაადგრა მუნ ვიდრე მეშჳდედ დღემდე და ლოცვასა ჰყოფდა მისთჳს.
იგი	ბალ.ვრც	და ჭეშმარიტი იგი ვერ გულისჴმა-ყო მამამან შენმან, ვითარმედ სიმაღლე იგი მისი და დიდებაჲ მეფობისა მისი(საჲ) მდაბალ და შეურაცხ-არს წინაშე მორწმუ[ნე]თა მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთა და უმეტეს ხოლო მონაზონთა ჭეშმარიტთა,
მისა	ბალ.ვრც	თქუა ბალაჰვარ: რამეთუ მკურნალმან ჴელოვანმან რაჟამს იხილის გუამი აღშფოთებული ძნელთაგან მავნებელთა და უნებნ კუალად-გებაჲ მისი სიმრთელედ, არა იწყის მისა ფუფუნებად საჭმლითა და სასუმლითა, რომლითა აღორძინებაჲ ჴორცთაჲ იქმნების,
მან	ბალ.ვრც	51. მიუგო და ჰრქუა ყრმამან მან: სიტყუანი შენნი გულისჴმა-[ვ]ყვენ, ჵ მეფე, ხოლო აწ ღმერთმან დაგამტკიცენ სულითა მშჳდობისაჲთა და მიგიძეღჳნ უმჯობესსა ცხორებასა და სუფევასა შენსა, არამედ მე უფლებაჲ ესე, რომელ მომეც, არა თავს-ვიდებ,
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რაჟამს განეშორის სენი და ნივთი განმრყუნელი ღმრთისა მიერ, მერმეღა ჰფუფუნებნ საჭმლითა და სასუმლითა, მაშინღა ცნის სასამან გემოჲ ჭამადთაჲ და ძალ ექმნის იგი, რომლისაჲ არა ჰნებავნ სიკუდილი.
მას	ბალ.ვრც	და მას შინა არიან სიმძიმენი ტჳრთისანი გარდარეულნი, და უღელი მაჭირვებელი და იწროჲ წინაშე მათსა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუმცა იყვნეს ცრუ მოწამენი ღმრთისანი და მტყუვარნი, არამცა ესევითართა საჭიროთა და იწროთა გზათა ავლინებდეს კაცთა, არამედ უფროჲსმცა წინა-უყოფდეს მათ,
იგი	ბალ.ვრც	რომელი-იგი შეაშუს ბუნებასა კაცთასა, და ვრცელი იგი გზაჲ და ფართოჲ კარიმცა უჩუენეს, რომელ არს საწადელი თუალთაჲ და სანებელი გულთაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	და აღვიხილენ თუალნი ჩემნი და დავაწულილადე განკითხვაჲ თავისა ჩემისაჲ, რაჲთა აღვაშენო დარღუეული იგი პირველი ჩემ შორის და რაჲთა მივიწიო საზომსა წმიდათა მამათასა.
მისსა	ბალ.ვრც	რამეთუ უკუეთუ წინაწარმეტყუელთაგანმან ვინმე შეისუენის, იპოვის წიგნთა შინა მისთა უწყებაჲ, თუ ვინმე მომავალ არნ შემდგომად მისსა.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: მაშა, უკუეთუმცა იპოვა ვინმე კაცი, რომელმან იცნოდნა წიგნნი პირველნი და საქმენი გარდასრულნი და მათ მიერმცა მეცნიერ ქმნულ იყო მომავალსაცა,
იგი	ბალ.ვრც	გარნა საცნაური ვინმე ერსა შორის, და კაცი იგი პირველ მოვლინებისა საცნაურ არნ სიწმიდით, ჭეშმარიტებით, სიმშჳდით, უბიწოებით ჴორცითა, მშჳდობის მოყუარებითა.
იგი	ბალ.ვრც	არა არნ იგი გულ-მწყრალ, არცა ანგაჰარ, არცა ამპარტავან, არცაღა ყოვლითურთ საეჭუელ არნ უჯეროჲსა გზასა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო უდიდესი ბოროტი იგი არს, რომლისაჲ არაჲ იპოვის ღონე შემდგომად სიკუდილისა, ხოლო რომელსა ღონე ეპოვოს, ჯერ-არს თავს-დებად, უკუეთუ დასასრულსა აქუნდეს მშჳდობაჲ, არამედ არა ვჰხედავ, მეფე,
მისთჳს	ბალ.ვრც	ყოველსავე სახიერებით აღასრულებენ და დაფარულიცა მისი წამებნ მისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: საქმე ესე, რომელსა იტყჳ და ჰქადაგებ შენ და მოყუასნი შენნი, თჳთ რაჲმე გამოჰნახეთა სიბრძნითა და მეცნიერებითა თქუენითა და ჰპოეთ მას შინა ჭეშმარიტებაჲ და გამოირჩიეთ სხუათაგან წესთა, ანუ ღმერთმან გიჴმო და ჴმა-ეცით?
მას	ბალ.ვრც	ასწავებდა და ამხილებდა მას, ვიდრემდის დაჰკჳრდეს მსახურნი მისნი და განჰკრთეს შესლვისა მისისათჳს უჟამოდ მის ზედა.
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო მეფესა ეჩინა მსახურად ძისა თჳსისა და მზრდელად კაცი ვინმე ერ[თ]გული და დასტური წინაშე მისსა, რომელსა სახელი ერქუა ზადან.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა ცნა ზადან საქმე იგი ბალაჰვარისი, ეტყოდა ძესა მეფისასა ფარულად: შენ უწყი სადგური ჩემი წინაშე მეფისა და ადგილი ჩემი მის თანა, და არა დამადგინა მსახურებასა შენსა ზედა, გარნა დასტურობისა და ერთგულობისა ჩემისათჳს წინაშე მისა,
მისსა	ბალ.ვრც	ჰრქუა წმიდამან ბალაჰვარ: მსგავს არს სახე სიბრძნისა მისისაჲ მზესა, რომელი მიეფინების ყოველთა ზედა კაცთა დიდთა და მცირეთაცა, და არავის დააყენებს, რომელნი ირგებდენ მისგან, და არცა განტფობად ვის უნდეს მისგან და არცაღა ახლოჲთ ჴელის მიყოფად რუპესა მისსა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	აწ უკუეთუ კეთილისა რაჲსამე საქმისათჳს გზრახავს და არა გიმძიმს ცნობებაჲ მამისა შენისაჲ, ვაცნობო, რამეთუ ფრიად განმკრთალ ვართ და მრავალფერსა ვაგონებთ მისთჳს.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო კაცნი ჰმატან მას შინა ურთიერთას, ვითარცა რაჲ მარგალიტი, რომელიმე ღირნ ასის ბევრის და რომელიმე ორის დანგის.
იგინი	ბალ.ვრც	რამეთუ იგინი ჰყუარობედ ნაშობთა მათთა და თავთაცა თჳსთა დასდებენ ნაცვალად მათსა, და არა ამისთჳს, რაჲთამცა ნაცვალად მათსა ჰხედვიდეს, გინა თუმცა ძალად მტერთა მიმართ, გინა ასამაღლებელად თავისა მათისა, არამედ ბუნებისათჳს მამობისა და შვილობისა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რომელი ეძიებნ სიბრძნესა და მოიპოონ და შეიკრძალონ სიბრძნე იგი სულიერი არა სახელის დებით ხოლო, არამედ საქმით აღასრულონ, იყოს იგი ვითარცა მარგალიტი მრავალ სასყიდლისაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	და უკუეთუ ვინმე დიდი იგი მარგალიტი ვერ მოიპოოს, მცირედიცა იგი, დაღაცათუ უნდოჲ არს, კეთილვე არს.
მისა	ბალ.ვრც	და შენ განემზადე სიტყჳს გებად მისა და გამოღებად თავისა შენისა, ანუ კუალად განგუაყენენ რისხვითა განცხადებულად და ითხოვე მამისა შენისაგან, რაჲთა ნაცვალად ჩუენსა მოგცნეს მსახურნი სხუანი.
მას	ბალ.ვრც	და დასუა იგი შინაგან კრეტსაბმელსა ჟამსა მას, რომელსა მოვიდოდა ბალაჰვარ მისა.
იგი	ბალ.ვრც	და ესე საცნაურ იყავნ წინაშე შენსა, რამეთუ ყუედრებამან განრყუნის კეთილი კეთილის მყოფელთაჲ და დაამრწემის იგი, რამეთუ შენ ფრიად განამრავლენ ყუედრებანი ჩემ ზედა და არაჲ კეთილი ჰყავ ჩემ თანა,
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან მსგავსად ჩუეულებისა იწყო გამოთქუმად ამაოებასა სოფლისასა და დიდებასა საუკუნოჲსასა, და თქუა: შეუგავს მეძიებელთა საშუებელისათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნე წუთსასა ამას ნასწრაფევსა ცხორებასა.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარ არა გულისჴმა-ჰყოფენ, რომელნი შეყოფილ არიან საშუებელთა ამის სოფლისათა, ვითარმედ არარაჲ აქუს, ოდეს არა არს მას შინა სიმტკიცე.
მათ	ბალ.ვრც	ანუ ვითარ უმეცარ არიან მეტნობასა წარუვალთა მათ კეთილთასა, ვიდრე მცირედი ესე და შეურაცხი და მსწრაფლ წარმავალი, რამეთუ არავინ ირჩვების სიყუარულითა სოფლისაჲთა, გარნა უგუნური, და არავინ თანა წარჰვალს მას საუკუნესა, გარნა შეცთომილი და დაჭირვებული.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფესა ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ძისა მისისანი, უფროჲს განუკჳრდა და შეუყუარდა ყრმაჲ იგი და ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, მე არარაჲ გაყუედრე ვითარცა ზედა ცემით,
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: არა გესმისა, რასა მეტყჳს მტყუვარი ესე და გრძნეული, რომელსა ეგულების შეცთუნებაჲ ჩემი და განრყუნად საშუებელნი ესე საწუთროჲსანი ჩემ ზედა, და მაწუევს წინააღდგომასა მეფისასა?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ზადან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა და არცა არს შენ ზედა სირც[ხ]ჳლი, რამეთუ ზრახვაჲ ესე უცხო და ნათელ არს, და ჩუენ გუასმიეს და ვიცით სიტკ[ბ]ოებაჲ და უმეტესობაჲ მყოფელთა მისთა.
მათ	ბალ.ვრც	და არცა რად შერაცხილ არს ჩემ წინაშე, და გზა-მცე მე მოყუასთა ჩემთა თანა, რომელთა თანა გული მითქუამს და ჰსურის სულსა ჩემსა ადრე მისლვად მათ თანა, რაჲთა არა დავაკლდე სიხარულსა მას, (რომელი) მათთჳს განმზადებულ არს.
მისა	ბალ.ვრც	რამეთუ დიდად მძიმე არს საქმე ესე წინაშე მისა და შრომასა შეამთხუევ და ბოროტის ყოფად აღსძრავ მართალთა ზედა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო ყ[რ]მამან მან იოდასაფ ვითარცა მოისმინნა სიტყუანი მეფისანი, შეეშინა, ნუუკუე უფროჲს ზომისა აღიძრას გულის წყრომად, და რომელიცა იგი ექმნას, შეიქცეს მისგან და გამარჯუებაჲცა გზისაჲ მის დაიჴსნას.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და იწყო მიერითგან ნებისა მიცემად მეფისა საქმისა მისთჳს და შეიწყნარა მთავრობაჲ, რომელი მისცა ნახევარსა ზედა მეფობისა მისისასა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მარგალიტი იგი, წმიდაჲ სარწმუნოებაჲ ქრისტეს ღმრთისაჲ, მტკიცედ ეპყრა გონებასა შინა თჳსსა და უქცეველად.
მან	ბალ.ვრც	ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
მან	ბალ.ვრც	რაჟამს კაცნი დაწვიან, მან იწყის ღამის თევად, ვიდრე განთიადადმდე, ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა შჳდთავე ლოცვათა მისთა ღამე ყოველ.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ზადან, მსახური იგი, რომელი ეჩინა მეფესა ძისა მისისათჳს, წარვიდა სახედ თჳსა შეურვებული საქმისა მისთჳს და დაისნეულა თავი თჳსი.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და უთხრეს მეფესა მისთჳს, და შეწუხნა სნეულებისა მისისათჳს.
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო ადგილსა მისსა დაადგინა დასტურთა მისთაგანი.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მკურნალმან მან ვითარცა იხილა იგი, მიიქცა მეფისა და ჰრქუა მას: მე არარას დავჰკჳრდი სენსა კაცისა მის თანა, რამეთუ ყოვლით კერძო განვიხილე და არარაჲ ვპოვე სნეულებაჲ მის თანა,
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო მეფესა ვითარცა ესმნეს სიტყუანი მისნი, შეეჭუნა და იგრძნა მიზეზი მისი, და ჰგონებდა, ვითარმედ ძესა მისსა დაუმძიმდა მის თანა ყოფაჲ და აჩუენა სიკსუვე და სიძულილი, და ამის მიზეზისათჳს მოჰრიდა მას.
მისა	ბალ.ვრც	და ვითარ მივიდოდა, ემთხჳა მეფე მიმავალი მისა და ჰრქუა: რაჲსათჳს არა დაადგერ სახლსა შინა, ვიდრე მოსლვად ჩემდამდე, რაჲთამცა სრულ-მეყო პატივი ჩემი შენდამო?
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა მიიწია მეფე პალატად და ზადან მის თანა, უთხრა, რაჲ-იგი იხილა და ესმა ბალაჰვარ მოღუაწისაგან;
იგი	ბალ.ვრც	ვითარ-იგი ასწავებდა ძესა მეფისასა მარადის და ამხილებდა საქმეთა სოფლისათა, და ვითარ-იგი შეიწყნარებდა ძე მეფისაჲ სიტყუათა მისთა, ვიდრემდის განსწავლა იგი და მიაწია სისრულესა მეცნიერებისასა,
იგი	ბალ.ვრც	42. მაშინ აღივსო მეფე იგი გულის წყრომითა და ტკივილითა დიდითა.
მით	ბალ.ვრც	და კუალად მოიქცა სულგრძელებად, რამეთუ მით ჰგონებდა მოქცევასა ძისა თჳსისასა ნებასა თჳსსა ღონის ძიებით.
იგი	ბალ.ვრც	და მოუწოდა კაცსა ერთსა, რომელი თანამზრახვალი იყო მისი, რომლისა სახელი რაქის, რამეთუ, რაჟამს მოიწიის მეფესა ზედა საქმე რაჲმე შეურვებული და მძიმე, იგი იყო ნუგეშინის-მცემელი მეფისაი.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და უთხრა საქმე ძისა თჳსისაჲ და ჰკითხვიდა გულს-მოდგინედ მისთჳს.
მის	ბალ.ვრც	და უკუეთუ გაემარჯოს მეფესა შეპყრობაჲ მისი, ვყოთ სიტყჳს-გებაჲ მის თანა და უჩუენოთ ძესა მეფისასა შეცთომილებაჲ მისი და ძაგებაჲ მისი კეთილთა ამათ,
მას	ბალ.ვრც	და რაჟამს დავსხდეთ საშჯელსა წინაშე ძისა მეფისა, მას ეგონოს, ვითარმედ ბალაჰვარ არს, რამეთუ ვერარას დააკჳრებს ყოვლითურთ.
იგი	ბალ.ვრც	მერმე იგი ვ~ე მაწუეველ ექმნას ძესა მეფისასა მოქცევად საქმეთაგან მისთა და არწმუნოს, ვითარმედ კეთილ არს შენებაჲ ქალაქისაჲ და ქუეყანათაჲ და მოღებაჲ საშუებელთა მისთაჲ,
მას	ბალ.ვრც	ხოლო მეფე ერჩდა მას და წარავლინა იგი მცირითა სპითა.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ მიეახლა, კაცნი ვინმე იყვნეს ღმრთის მსახურნი მეუდაბნოენი, რომელთა ქრისტესთჳს სრულიად დაეტევა საწუთროჲ ესე, და იყო შორის მათსა კაცი ერთი, რომელსა ეკიდა ძუალები მკუდართაჲ საბლითა რაჲთამე ძუელითა, და წინა-უძღოდა გროთა მათ.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო ბალაჰვარ არა იყო მათ თანა, რამეთუ რაქის იცოდა იგი.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს იგი, რომელმან აცთუნა და წარწყმიდა ძე მეფისაჲ?
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას კაცმან მან, რომელსა ეკიდა ძუალები: იგი არა არს ჩუენ თანა და ვერცა ძალ-უც დათმენაჲ ჩუენ შორის, არამედ თქუენდა უმახლობელეს არს იგი.
მან	ბალ.ვრც	და თქუა წმიდამან მან კაცმან: ვიცი იგი, რომელსა ჰრქჳან რაქის, ეშმაკი არს იგი.
იგი	ბალ.ვრც	ესრე ვჰგონებ, თუ თქუენ შორის არს იგი.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა წმიდამან მან კაცმან: რაჲსათჳს უკუე სთქუ, ვითარმედ აცთუნა და წარწყმიდაო?
მისთჳს	ბალ.ვრც	ესრეთ ჯერ-იყო მისთჳს კითხვად: სადა არს, რომელმან ასწავა და აცხოვნაო.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იგი ძმაჲ და მოყუასი არს ჩუენი და არა გჳნახავს მრავლით ჟამითგან.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან [წმიდამან]: უკუეთუმცა უნდა შემთხუევაჲ თქუენი, მო-მცა-გიძივნა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ჩუენ არა მოვატყუებთ, რომელი არა ჰნებავს მას.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან ქრისტეს მოყუარემან: რასა უკუე ჰხედავ ჩუენ თანა საშუებელსა, რომლისათჳსმცა გუეყუარებოდა ყოფაჲ სოფელსა ამას შინა და გჳძნდამცა სიკუდილი ქრისტესთჳს, რომლითა გუაშინებ ჩუენ!?
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ წარიქცინა წმიდანი იგი რაქის და მიჰგუარნა მეფესა.
იგინი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილნა იგინი მეფემან, შეუძნდა, რამეთუ ესრეთ ჰგონებდა, ვითარმედ აუწყუედიან ქუეყანით სრულიად.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან წმიდათა მათ: უკუეთუ გიტჳრთავს ძუალები ესე სიყუარულისა და ტკივილისა მისთჳს უფალთა მათთაჲსა, დღეს უკუე თავებიცა და ძუალები თქუენები შეერთოს რიცხუსა მათსა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან წმიდამან, რომელსა ეკიდა ძუალები: ჩუენ თავთა ჩუენთა უფრო ვსწყალობთ და ვსტირთ, ვიდრე უფალთა ამის ძუალებისათა, რამეთუ იგინი განსუენებასა არიან და ჩუენ სოფელსაღა შინა წუთ ვტყუვით.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან წმიდამან: ამისთჳს უფრო მამხილებელ არიან, რამეთუ ძუალნი მკუდართანი არიან, ხოლო ძუალნი ჩუენნი ცოცხალ არიან,
მას	ბალ.ვრც	და მერმე მითხარღა, რაჲსა სდევნი წმიდათა, რომელთა საწუთროჲ ესე დაგიგდეს და არას გეზიარებიან მას შინა, და არა უფროჲს სდევნი მათ, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
მათთჳს	ბალ.ვრც	და გულის წყრომაჲ ესე სწავლაჲ არს მათთჳს და ერისა, რაჲთა არა აოჴრდეს ქუეყანაჲ, და ამისთჳს, რამეთუ არა შეიწყნარეს კეთილი ქუეყანისაჲ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან წმიდამან: უკუეთუ ნანდჳლვე ამისთჳს გუასწავლი, რამეთუ დაუტევეთ საშუებელი ამის სოფლისაჲ და გნებავს ყოვლისა კაცისაჲ საშუებელსა შინა ცხორებაჲ,
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან წმიდამან: აწვე დაჰჴსნი სიტყჳთავე შენითა სიტყუათა შენთა და ჩანს, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
მათ	ბალ.ვრც	ვითარმედ აგიოჴრდეს ქუეყანაჲ განმრავლებითა მონაზონთაჲთა, რამეთუ გნებავს დადგრომაჲ კაცთაჲ უღელსა ქუეშე მონებისასა, რაჲთა ეგოს მეფობაჲ შენი მათ ზედა,
მათ	ბალ.ვრც	და მიუშჳ მათ სოფელსა ამას შინა დიდებისათჳს შენისა, ვითარცა გინდა, და დააკლე მათ ნებაჲ შენი და შუვამდგომელ ჰყავ შორის შენსა და შორის კაცთა ნებაჲ შენი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რაჟამს განემარჯჳს შეპყრობაჲ ნადირისაჲ, გამოსტაცის იგი პირისაგან მისისა და საბლითა და ჯაჭჳთა ქუე დააბის.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ ძლევაჲ იგი მისი სინანულად გარდაექცის და სიხარული მისი გლოვად, და ნაცვალად ყუავილისა მის და ქებისა პირველისა, დაჴმობაჲ და გარე განძებაჲ მიაგიან.
მას	ბალ.ვრც	ესრე სახედ შეაკუეთენ კაცნი სოფელსა ამას, რაჲზომ გინდა, და დააყენენ მისგან, ვითარცა გთნდა, და არარას მიუშჳ მას შინა, გარნა რომელი-იგი ძალ არს შენდა საქმეთა შინა სოფლისათა.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან წმიდამან: არავინ არს უაღრესი ჩემსა მათ შორის და არცა ვინ უდარესი ჩემსა მათგანი, რამეთუ ჩუენ ყოველნი ქრისტეს მიერ ერთი ვართ.
იგი	ბალ.ვრც	და აღსუა იგი საჴედარსა ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ დაეახლნეს პალატსა მეფისასა, დაუტევა იგი და წარვიდა რაქის მეფისა, და ასწავა, რაჲ-იგი ჴმდა, და ამცნო, ვითარ-იგი განეზრახა, – რაჲთა ეჩუენოს გზასა ზედა სლვასა მეფისასა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ განთენა, განვიდა მეფე გარემო ქალაქსა სლვად მსგავსად ჩუეულებისა მისისა და საქმე იგი არავინ იცოდა, გარნა მეფემან და რაქის.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იგი ნაქორ იყო, რამეთუ ეჩუენა, ვითარცა მოეღო მცნებაჲ რაქისისგან.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარ მოჰგუარეს მას, იყო კაცი იგი ხატითა მეუდაბნოეთაჲთა და წესითა მონაზონთაჲთა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან, მე არა ვარ პაჰრაკი ეშმაკისაჲ, ხოლო უკუეთუ მკითხო, თუ რომელთა კაცთაგანი ვარ, გითხრა შენ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან: უკუეთუ იგი ვარ, არა უკუე მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა: მას გაყუედრებ, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ წარსაწყმედელითა თავისა თჳსისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე სწავლითა ჭეშმარიტებისაჲთა, ვიდრემდის იცნა ქრისტე ღმერთი მაცხოვარი ყოველთაჲ და შემოქმედი თჳსი,
იგი	ბალ.ვრც	და რამეთუ ჰრწმენა, რომელი მოგჳთხრეს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა და წმიდათა მამათა, და რაჲ-იგი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა, და მტერთაცა, რამეთუ მტერ იყო იგი და დავაგე ღმერთსა და მამასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა.
მან	ბალ.ვრც	და მან შეიწყნარა სწავლაჲ ჩემი და გამოირჩია იგი ყოველსა ზედა უღმრთოებასა თქუენსა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: არა მნებავს მოკლვაჲ შენი, ვიდრემდის სიტყჳს-გებაჲ ვყო შენ თანა;
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იგი შეწუხნა მწუხარებითა დიდითა ფრიად.
მის	ბალ.ვრც	ესე ზედა-მიიწია მანქანებათა მათთა, რამეთუ შე-ოდესმე-მთხუეულ იყო ნაქორისდა და სიტყუაჲ ეყო მის თანა ცილობისათუს შჯულისა.
მას	ბალ.ვრც	ესე კაცი ღამე მოვიდა ძისა მეფისა და ჰრქუა მას: არა ბალაჰვარ არს კაცი ესე შეპყრობილი, არამედ მსგავსი არს მისი, რომლისაჲ ვერ შესაძლებელ არს გამოცნობაჲ მისი მისგან ხატითა და ფერითა და ჴმითა და სიტყჳთა, და სახელი ჰ[რ]ქჳან ნაქორ.
იგი	ბალ.ვრც	და კაცი ეს[ე] უღმრთოჲ არს და არს იგი შჯულსა ზედა მეფისასა.
მას	ბალ.ვრც	და განუმარტა ყოველი განზრახვაჲ მეფისაჲ და ვითარ საცთურ[სა] უგებენ მას ამით ჯერითა.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ განიხარა იოდასაფ სიხარულითა დიდითა და განიშორა ტკივილი იგი, რომელი აქუნდა წმიდისა ბალაჰვარისთჳს.
მის	ბალ.ვრც	და განძლიერდა ძლევად საცთურისა მის, რომელი დაურწყეს მას, და უბრძანა, რაჲთა არავის უთხრას ბარაქია საქმე ესე.
მას	ბალ.ვრც	45. [დ]ა ხვალისაგან აღდგა მეფე და წარვიდა ძისა თჳსისა და ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, არავის ზედა მოიწია ესოდენი სიხარული, ვითარ ჩემდა მოიწია შენთჳს, და არცა ვის ესოდენ გარდაექცა სიხარული მწუხარებად და ტკივილად,
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ განაცრუვე იმედი ჩემი და განამტყუვნე სასოებაჲ ჩემი და მახარე სიურვილე თავისა შენისაჲ სმენითა შენითა ქადაგთაგან სიცრუისათა, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა შენთჳს, და გაკრძალებდი ყოვლითა ძალითა ჩემითა და განგაშორებდ მისგან.
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ არა შეიწყნარენ იგინი და დაამრწემე მამაჲ შენი, რამეთუ არა შეიწყნარე სწავლაჲ მისი ცხორებასა მისსა და არცა ნაცვალ ექმენ მას შემდგომად სიკუდილისა მისისა.
იგი	ბალ.ვრც	გამოირჩიე თავისა შენისათჳს და შეიყუარე იგი და მინდა, რაჲთამცა კეთილად გეჩუენე ყოვლითა სახითა გარეშითა, რომელი შენ გიყუარს ჩემთჳს, რაჲთამცა ჟამსა განსლვისა ჩემისასა არა განმწარებით დაუტევე გული შენი ჩემ ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	რომლისათჳსცა ვერ შევატყჳ მოქცევად შენდა ჭეშმარიტებად, რამეთუ ფრიად საძულელ არს იგი წინაშე შენსა.
მის	ბალ.ვრც	66. ხოლო იოდასაფს ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ბარაქიაჲსნი, ემხილა სამართალი საშჯელი მის მიერ და არღარაჲ მიუგო, და აღდგა ღამესა ერთსა და წარვიდა, და ჴელით წერილი დაუტევა საგებელთა თჳსთა ზედა ერისა მიმართ,
იგი	ბალ.ვრც	რომელსა შინა წერილ იყო, ვითარმედ: ბარაქია ღირს არს მეფედ, იგი დაადგინეთ.
იგი	ბალ.ვრც	და ესე უწყოდე, მეფე, ვითარმედ გამოძიებაჲ საქმისა ჩემისაჲ შემაწუხებელ არს შენდა აწ, ხოლო შემდგომად იყოს იგი უმეტეს სიხარულ და მხიარულება შენდა საუკუნოდ.
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო იგინი მსწრაფლ აღდგეს და დევნა-უყვეს მრავალთა გზათა.
მისა	ბალ.ვრც	ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ძისა მისისანი, აგინა და იწყო გმობად და სიქადულად მისა,
იგი	ბალ.ვრც	და პოვეს ნეტარი იგი ერთსა შინა ჴევსა, რამეთუ განეპყრნეს ჴელნი თჳსნი ჯუარის სახედ და ილოცვიდა ღმრთისა მიმართ.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: შენ ყრმა ხარ და თავ-მოთნე, და [მ]ე გფარევდი შენ კაცთაგან და განგაშორებდ ვნებათაგან დიდებისა და ნუკევისა შენისათჳს, და გცევდი მახეთაგან და გრგენათაგან ეშმაკისათა.
იგი	ბალ.ვრც	რომელ უკუეთუმცა იხილე გემოჲ მისი და გამოსცადენ ჭირნი და იწროებანი მისნი და მრავალ-ფერნი იგი სულნი მომაწყინებელნი მისნი, სცან-მცა ზომი თავისა შენისაჲ და ჭეშმარიტად ამისგან (უმეტესმცა) ივლტოდე, ვიდრე შუებათა და განსუენებათაგან.
მათგან	ბალ.ვრც	ხოლო მე ვიღუაწე უმჯობესი ცხორებაჲ შენთჳს, რაჲთა შეგრჩეს ჩუეულებაჲ მისი და წარვდევნენ შენგან ყოველნი მაცთურნი და მცბიერნი და წმიდა ვყავ მათგან ქუეყანაჲ ჩემი და დავაცხრვენ ენანი კაცთანი სიტყჳსაგან საცთურებისა მათისა,
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: ქუეყანასა ამას აწ ჩუენ ვართ და სხუაჲ არავინ არს, ხოლო სხუათა ქუეყანათა არიან კაცნი მართალნი, რომელნი შჯულიერად იტყჳან თავთა თჳსთა ენითა მათითა და ქადაგებენ წესიერებასა, და მრავალნი საქმენი წარწყმდებიან მათ შორის;
იგი	ბალ.ვრც	35. ხოლო ბალაჰვარს უნდა წარსვლის საყოფლად თჳსა და იჯმნიდა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისსა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და უმრავლესნი მათგანნი შეცთომილ არიან საქმითა და სიტყჳთა მისთჳს.
მათდა	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: რაჲთა საცნაურ არს, ვითარმედ თქუენ უჭეშმარიტესსა ჰქადაგებთ მათსა, და საქმე ვინაჲცა მოიწია თქუენდა, ეგრეცა მათდა?
მისა	ბალ.ვრც	რამეთუ ყოველთა კაცთა უწოდა მისა.
იგი	ბალ.ვრც	რომელთამე ისმინეს და შეიწყნარეს ჴმაჲ იგი ყოვლითა წესითა და სამართალითა მისითა, და ნაყოფი მისი განსრულებული ღმერთსა მიუპყრეს, ვითარ-იგი ჯერ-იყო.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მას: ვერ თავს-ვიდებ თჳნიერ შენსა ყოფასა და ვერცა განგიტეობ, არამედ წარმოვიდე შენ თანა და ერთბამად ვიყოფოდით მოყუასთა შენთა თანა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ისმინე აწ, ძეო მეფისაო, სახე, რომელი მეგულების თხრობად შენდა.
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ მასმიეს, იყო ვინმე კაცი ერთი მდიდართა წარჩინებულთაგანი და ესუა მას ყრმაჲ მცირე.
მას	ბალ.ვრც	და ყრმასა მას განეზარდა ნუკრი ქურციკისაჲ, და ფრიად შეკუეთებულ იყო ყრმაჲ იგი ნუკრსა მას, ვითარმედ ვერ სთმობდა თჳნიერ მისა ჟამ ერთცა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ნუკრი იგი ვითარ განსრულდა, სწადოდა ველად განსლვაჲ, რამეთუ აიძულებდა ბუნებაჲ თჳსისა ველურობისაჲ.
მით	ბალ.ვრც	ხოლო ცვითა მით და ნუკევითა ჩემითა შენდამი უფროჲს ვინაჲ-მე დაგაახლე, რომელსა-იგი მეშინოდა შენთჳს?
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილნა მიმავალნი მის ზედა, ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს აშრომებთ თავთა თქუენთა, და მე არღარა ვარ ამიერითგან მეფე თქუენი.
მას	ბალ.ვრც	და უკუეთუმცა მიმეშუა განსაცდელთა და გეჭამამცა ტკბილსა მას თანა მწარე, არამცა უმეცარ იყავ სიმწარესა ჭირისასა და სიტკბოებასა შუებათასა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო კაცთა მათ შეაქციეს იგი არა ნეფსით, არამედ ტირილითა, და დაალტობდეს ცრემლითა ფერჴთა მისთა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო ქადაგებაჲ ესე მოიღეს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა პირველთა მათ მიმართ, და რომელნი სამართლით შეიწყნარებდეს და უცვალებელ იყვნეს, და ერთობით მოჰქონდა ქადაგებული იგი.
მის	ბალ.ვრც	ხოლო აწ უმეცარ ხარ სიტკბოებასა ამის ცხორებისასა, რამეთუ არღა გიხილავს სიმწარე ცხორებისაჲ მის, რომელსა შენ ეძიებ.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ განვიდა დღესა ერთსა, იხილა კოლტი ქურციკთაჲ და მივიდა მათ თანა.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარ მოიყვანეს ქალაქად თჳსად, მაშინ შემოკრბა ყოველი ერი, დიდითგან ვიდრე მცირემდე, და დედებიცა და ყრმებიცა, და გარე მოადგეს მას და ევედრებოდეს ტირილითა და ეტყოდეს: სისხლნი ჩუენნი შენგან იძიენ (ღმერთმან).
მისსა	ბალ.ვრც	ამით თანა გაც, რაჲთა იყო ვითარცა მენავე ბრძენი, რომელი არა მიენდვის დაყუდებასა ზღჳსასა და არცა მოუძლურდის აღშფოთებასა შინა მისსა და სასო-წარკუეთილ იქმნის.
იგინიცა	ბალ.ვრც	და იგინიცა შეურაცხ-იქმნნეს უგუნურთაგან.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ ჰრქუა მათ: ქრისტემან, რომელმან გიჴსნა მწუხარებისაგან უგუნურებისა და გიჩუენა ნათელი ჭეშმარიტი ღმრთის მეცნიერებისაჲ, მანვე იღუაწოს დამტკიცებაჲ თქუენი, ხოლო მე გიჩუენე, რაჲ-იგი ჯერ-არს, და თქუენ შეიწყნარეთ და ნაყოფი შრომისა ჩემისაჲ გიჭამიეს.
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო იგინი ჰფრთხებოდეს შინაზრდილობისა მისისათჳს და მერმე შეისუნეს ურთიერთას.
იგი	ბალ.ვრც	და ამას შინა წარჴდა ნათესავი იგი და აღდგა სხუაჲ ნათესავი, რომელთა ესმინავე არა საქმე სწავლულებისაჲ.
მის	ბალ.ვრც	რომელნი მოვიპოვენ მწუხარებისა მის ჩემისა, რომელი მაქუს დაკლებისათჳს შენისა კეთილთა მათთჳს საუკუნეთა, რამეთუ მე უფროჲსღა თანა-მაც ტკივილი და მწუხარებაჲ საქმისათჳს შენისა, ვიდრეღა შენ ჩემთჳს.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო რომელ-ესე სთქუ, ვითარმედ ყრმა ვარ, ნეტარ თუმცა სიყრმე ესე სიტყჳს მიმგებელ მექმნებოდა დღესა მას საშჯელისასა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო სიქადული შენი, უკუეთუ საქმით აღასრულო ჩემდამო, ვესავ ღმერთსა, რაჲთა შევერთო რიცხუსა მას წმიდათა მოწამეთასა, [რომელნი]ცა აცხოვნენ ბოროტის ყოფითა შენითა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ერსა მას ვითარცა ესმა ფიცი მისი, ცნეს, რამეთუ არღარაჲ ერგების, რამეთუ იცოდეს დამტკიცებაჲ მისი, უკუეთუ რაჲმე აღუთქჳს.
მას	ბალ.ვრც	დაეჩჳა მას ზედა და და-ცა-გჳანდის მათ თანა მრავალ გზის.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ ტირილით ყოველნი იგი მოვიდოდეს და შეუვრდებოდეს ფერჴთა მისთა და ამბორს-უყოფდეს და ჰკითხეს მეფობისათჳს.
მათ	ბალ.ვრც	აწ ჩუენცა აღვიარებთ წიგნთა მათ და წინააღუდგებით შეტყუებასა მათსა, რამეთუ [გამოხატულსა] ხოლო სცნობენ წიგნთაგან, და ჭეშმარიტებასა მისსა ვერ ღირს იქმნეს დამტკიცებად.
მათდა	ბალ.ვრც	და იგრძნეს შინათა მისთა განველურებაჲ მისი, ჰგონებდეს, ნუუკუე მიიზიდნ[ეს] ბუნებამან ველურობისამან და არღარა მოიქცეს მათდა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა მათ: ბარაქია ჯერ-არს მეფედ თქუენდა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო რომელ-ესე იტყჳ კეთილის ყოფათა შენთა ჩემდამო, უწყოდე მეფე, რამეთუ კეთილთა მათ შენთა წარმავალთა აღმძრეს სურვილად კეთილთა მიმართ უკუდავისა მეუფისათა წარუვალთა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	24. [ჰრ]ქუა იოდასაფ: არღარა აქუს ყოვლით კერძოვე სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა და არღარა შევაქცევ თავსა ჩემსა მიზეზთა მიერ მისთა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა,
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ მაიძულებ კეთილთა ამათ შენთა განხრწნადთათჳს დატევებასა საშუებელთა მათ საუკუნოჲსათა გამოუთქუმელთა, უწყოდე, რამეთუ არა სწორ არიან განხრწნადნი უხრწნელთა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	ხოლო სიხარულისა მისთჳს ესრე იტყჳს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე: და სიხარული თქუენი არავინ მიგიღოს თქუენგანო.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა წმიდამან ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰ[ყო] ესე, ემსგავსო მდიდარსა მას, რომელი ემზახა გლახაკსა მას, რამეთუ გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა შვილი, და უთხოვა მამამან მისმან ცოლად მისა ქალი ერთი შუენიერი და მდიდარი ნათესავთაგან თჳსთა.
მან	ბალ.ვრც	და არა ინება ჭაბუკმან მან შერთვაჲ მისი.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო ქურციკთა მათ იცვალეს უშორესად ადგილი, და იგიცა განჰყვის მათ თანა და უფროჲს დაგჳანდის პირველისა.
მას	ბალ.ვრც	და სლვასა მას მისსა შინა იხილა ასული ვინმე გლახაკისა(ჲ) სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ჴელთსაქმარსა თჳსსა, და მას შინა ჰმადლობდა და ადიდებდა ღმერთსა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინაჲ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა ჰმადლობ ღმერთსა?
იგი	ბალ.ვრც	და მოიქცა კაცი იგი და უთხრა საქმე მისი და შეყოფაჲ ველურთა თანა.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო მან ჰრქუა: არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან მრავალთაგან სენთა იჴსნის კაცი, ეგრეცა მცირედსა ზედა მადლობამან მოჰმადლის უდიდესი?
იგინი	ბალ.ვრც	ხოლო იგინი ასხდეს და განვიდეს კუალსა მისსა.
მან	ბალ.ვრც	და ჴმა-უყო ჭაბუკმან მან ბერსა მას.
მისა	ბალ.ვრც	და ვითარ განვიდა მისა, ჰრქუა მას: უკუეთუ გნებავს ასული ესე შენი მოცემად ცოლად ჩემდა?
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგრომისა მისისათჳს, კეთილი და საწადელ არს ფრიად, არამედ უკუეთუ ვერ გულ-პყ[რ]ობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებასა მისსა, რაჲთა მით მოვიპოვო უსაწადელესი ცხორებაჲ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბერმან მან: არა ჯერ-არს ცოლად შენდა ასული გლახაკისაჲ, რამეთუ შენ შვილი მდიდრისაჲ ხარ.
მათთჳს	ბალ.ვრც	ანუ ვითარ გიკჳრს, მეფე, სურვილი ჩემი კეთილთა მათთჳს წარუვალთა და არა გიკჳრს შეკუთებაჲ თავისა შენისაჲ საშუებელთა ამის სოფლისა წარმავალთა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა ჭაბუკმან მან: ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ, და მე მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა შვილი დაწინდებულ იყო ჩემთჳს, და მე არა ვინებე.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ იხილეს იგი შორით, მაშინ ველურთა მათ დევნა უყვეს, და მოინადირნეს და მოსწყჳდნეს იგინი, და მათ იგი შეიპყრეს და წარიყვანეს და შეაგდეს სახლსა შინა, და ვერღარა ჴელ-ეწიფებოდა გამოსლ[ვაჲ] მიერ.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ბერმან მან: დაღაცათუ შენ გთნავს ასული ჩემი, არამედ ვერ ძალ-გიც მიყვანებაჲ მისი სახლდ მამისა შენისა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: მე აქა დავადგრე თქუენ შორის და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ თქუენი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ბერი იგი იყო მდიდარ ფრიად ფარულად.
მის	ბალ.ვრც	და შევიდა სახლსა მის ბერისასა და განიძარცუა სახე და [შეიმოსა] სამოსელი მათ გლახაკთაჲ.
მისა	ბალ.ვრც	და იწყო ბერმან გამოცდად მისა და აღწონად გონებისა მისისასა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ პოვა იგი ყოვლით კერძო ბრძენ და გონიერ და ცნა, ვითარმედ არა ტრფიალებითა უგუნურებისაჲთა მივიდა სიგლახაკედ, მაშინ უპყრა ჴელი მისი და შეიყვანა საუნჯესა თჳსსა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ მოიღო ბეჭედი იგი სამეფოჲ და შეაცუა ჴელსა ბარაქიაჲსსა.
მას	ბალ.ვრც	და განახუნა საუნჯენი თჳსნი და უჩუენა მას ყოველი სიმდიდრე თჳსი და შუენიერებაჲ ადგილისაჲ მის, რომელ არასადა ეხილვა ეგევითარი ცხორებასა მისსა, და ჰრქუა მას: შვილო, ესე ყოველი შენი არს.
იგი	ბალ.ვრც	და მიერითგან იშუებდა ჭაბუკი იგი მარადის მას შინა სიხარულით და მხიარულებით.
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ დათმენაჲ შენი ამას შინა უმახლობელეს არს ღმრთისა, ვიდრეღა [ა]რა აღაგზნა გულის წყრომაჲ მეფისაჲ ნეშტთა მათ ზედა, რომელი დაშთომილ არიან მოწყუედად მათდა გამოსლვითა შენითა,
მას	ბალ.ვრც	36. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა [იზ]რდებით უდაბნოსა მას შინა?
მის	ბალ.ვრც	და კეთილ არს ჩემდა უბადრუკებაჲ აქა, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა წარუვალისა.
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ ვითარცა უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა მით უსიტყუელითა, აწცა უფროჲს ჩემსა იღუაწე, რაჲთა აჩუენო ღმერთსა სათნოებაჲ შენი სრული.
იგი	ბალ.ვრც	ანუ ვითარ არა მოვიწყინო სოფელი ესე, რამეთუ იგი მოიწყინებს მოყუარეთა მისთა.
იგი	ბალ.ვრც	ანუ ვითარ არა ვიქცე მრავალ-ფერად, რამეთუ იგი მრავალ-ფერად ექცევის კაცთა და თჳთ შენ ზედაცა მოწევნად არს მრავალ-ფერობაჲ მისი.
მისდა	ბალ.ვრც	23. კუალად თქუა ბალაჰვარ: მე ვჰგონებ, ვითარმედ არასადა ასმიეს მამასა შენსა ცოცხლებით და არცა ვინ სადა ზრახულ არს მისდა ერთგულებით, და არცა მას გულისჴმა-უყოფიეს მოღუაწებით.
იგიცა	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ მოგუაკლდის, იგიცა მოგუცის ვინმე ძმათა ჩუენთაგანმან მორწმუნეთაგანმან, რომელნი არიან სოფელსა შინა.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო შენ მას უჴდები და წინააღუდგები შჯულსა მისსა და არა ინებენ კეთილის ყოფანი მისნი, რამეთუ ჰნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ სინანულსა ზედა ჭეშმარიტსა.
მისა	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: რომლისა ჯერისათჳს არა იღუაწეს ბრძენთა მისა მიმართ ესოდენთა ჟამთა?
მისსა	ბალ.ვრც	მაშინ გულისჴმა-ყო მეფემან, ვითარმედ გულის წყრომაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გულის წყრომასა მისსა.
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ შე-ცა-ეყვის კაცი კაცსა მრავალთა ჟამთა და მეგობარ არიედ ურთიერთას, და არარაჲ განჰყოფნ მათ შორის, გარნა შჯული და სიბრძნე.
იგი	ბალ.ვრც	და დაღაცათუ ფრიად ეწყალინ, არამედ არავე გამოაცხადის საიდუმლოჲ იგი სიბრძნისაჲ.
მათსა	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: ვითარ მისცემ მოყუასთა ჩემთა საფასესა, და შენ უმკოდვეს ხარ მათსა, რამეთუ არავინ მისცის გლახაკმან მდიდარსა, არამედ მდიდარმან გლახაკსა,
მის	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: – ესე სახე არს მეფისაჲსაჲ მის, რომელი განაგებდა სამეუფოსა თჳსსა სიბრძნითა და მეცნიერებითა, და იღუწიდა მშჳდობისა მათისათჳს მრავლითა გულსმოდგინებითა და განგებითა საქმეთა საწუთროჲსათა,
იგი	ბალ.ვრც	ნუცა დაამონებ გონებასა შენთა ჴორცთა შენთა, ნუ უტეობ ენასა შენსა თჳნიერ ხრატუკისა, ნუცა განიხარებ ჭირსა ზედა მტერისასა, დაღაცათუ იყოს იგი უკეთურ.
მასცა	ბალ.ვრც	და მასცა ესევითარი გონებაჲ აქუნდა ფრთხილი და მართალი, და ფრიად კადნიერებაჲ აქუნდა წინაშე მეფისა, არამედ არა გამოუცხადებდა დაფარულსა თჳსსა.
მას	ბალ.ვრც	და რაჟამს იხილის მეფე კერპთა თაყუანის-ცემად და ადიდებნ რაჲ დღესასწაულსა მათსა, ფრიად შეელმის, ვითარცა ელმინ რაჲ კაცსა შვილისა თჳსისათჳს, რაჟამს შეაშთობნ მას ეშმაკი.
მას	ბალ.ვრც	და მრავალ გზის უნებნ მას მის თანა სიტყჳსა ყოფაჲ შჯულისათჳს, და ჰკითხის მოყუასთა თჳსთა ამის ჯერისათჳს.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ უმეცნიერეს ხარ შინაგანსა მისსა გონებასა, და უკუეთუ ჰპოვო ადგილი, ყავ სიტყუაჲ მის თანა, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს,
იგი	ბალ.ვრც	და ფრიად იურვინ კაცი იგი მეფისათჳს და ეძიებდა ჟამსა, რაჲთამცა პოვა ადგილი მხილებისაჲ.
მას	ბალ.ვრც	და წარჴდეს ამას შინა დღენი მრავალნი, და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე და მივივიდოდით ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილოთ საქმე კაცთაჲ.
მას	ბალ.ვრც	და იყო სლვასა მას მათსა ქალაქსა შინა, და მიემთხჳვნეს სანაგვესა რასამე დიდსა.
მისა	ბალ.ვრც	და წარვიდა მეფე და თანამზრახვალი მისი ხილვად მისა.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარცა მიეახლნეს, პოვეს კაცი ვინმე, რომელსა გამოეთხარა სანაგვესა მას შინა მსგავსი ქუაბისაჲ და სხდეს მას შინა იგი და ცოლი მისი.
მათ	ბალ.ვრც	და იყო მათ ზედა სამოსელი უნდოჲ მსგავსად გლახაკთა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ განიცდიდეს ჴურელით შეღმართ, იხილეს კაცი იგი, რამეთუ ინაჴით ჯდა სკორეთა მათ ზედა, და დედაკაცი იგი, რამეთუ უწდევდა და როკვიდა წინაშე მისა.
მას	ბალ.ვრც	და შეასხამნ ქებასა, ვითარცა ჯერ-არნ მეფეთათჳს და უფლით ჰხადინ მას და იგი – დედოფლით.
მისგან	ბალ.ვრც	52. ხოლო მეფემან, ვითარცა იხილა მიშუებაჲ ყრმისა მისგან, განიხარა სიხარულითა დიდითა და ბრძანა განვლინებად ქადაგი, და ჴმობდა შემოკრებად ერისთავთა და ყოველთა წარჩინებულთა ერისათა და ყოვლისავე ერისა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა ბალაჰვარ: არა სიგლახაკე მათი გითხარ, არამედ სიმდიდრე, და ძმანი იგი შენნი დაჯერებულ არიან, რომლითა განერებიან, და ზომი იგი კმა-უყოფია თავთა მათთათჳს და მას შინა დიდი შუებაჲ და სიხარული აქუს დატევებითა შუებათაჲთა უფროჲს ყოველსა სიმდიდრესა სოფლისასა.
იგი	ბალ.ვრც	და შენცა გსუროდენ ეგევითარისა ცხორებისათჳს, რამეთუ მდიდარი იგი არს, რომელსა არა უჴმს საფასე.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფე იგი და თანამზრახვალი მისი მყოარჟამ ჰხედვიდეს და განიცდიდეს საქმესა მათსა, ვითარ-იგი მხიარულ იყვნეს ეგევითარსა ცხორებასა მათსა.
იგი	ბალ.ვრც	და წარვიდა მეფე იგი და თანამზრახვალი მისი განკჳრვებულნი მათგან.
იგი	ბალ.ვრც	ეძიებდი კეთილსა ღმრთისაგან, რამეთუ იგი თავადი არს ყოვლადვე კეთილი.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ შემოკრბეს ყოველნი იგი წინაშე მისა, ბრძანა დადგმაჲ საყდართაჲ მეფემან ძისა თჳსისათჳს, ვითარცავე მისთჳს, და დასუა მათ ზედა.
მათ	ბალ.ვრც	და ჰრქუა მეფემან მოყუასსა თჳსსა: არასადა გჳნდა ცხორებაჲ ჩუენი მე და შენ და არცა ესრეთ მხიარულებით შევიწყნარეთ, [ვითარ]-ესე გლახაკი, რომელი ვიხილეთ სკორეთა მათ შინა ცოლისა თჳსისა თანა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო მათ მეტნობაჲ აქუს სიხარულისაჲ, რამეთუ არა არიან ამის სოფლისაგანნი.
მას	ბალ.ვრც	მაშინ პოვა თანამზრახვალმან ადგილი სიტყჳსაჲ მეფესა თანა და ჰრქუა მას: ანუ ჰგონებ, მეფე, ვითარმედ დიდებაჲ ესე და სუფევაჲ, რომელსა შინა ვიშუებთ, არა ესრევე სახედ შერაცხილ არს და საწუნელ წინაშე მათსა,
მათ	ბალ.ვრც	და საფასენი კეთილთა საქმეთანი დაუსხმან ცათა შინა, რომელსა შენ ვერ მიწუდომილ ხარ, ხოლო მათ ნუგეშინის-ცემაჲ აქუს და სიხარული სოფელსა ამას და სა[ს]ოებაჲ კეთილისაჲ შესუენებულთა მათთათჳს, რომელთა მართლმადიდებლობით წარიმართეს სიტყუაჲ იგი ჭეშმარიტებისაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	და არღარა გაქუნდეს სიუხუე საფასეთა მათ ზედა, რომელნი მოიგნე მუნ.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ჩუენ ესე გამოვირჩიეთ პირველსა მას შჯულსა ზედა, არამედ არა ვეჭუთ წარსრულთა მათ, თუ არა უმჯობესსა გული უთქმიდა პოვნად შემდგომად სიკუდილისა.
მათსა	ბალ.ვრც	და გულის-თქუმაჲ, რომელი დათრგუნეს, რამეთუ არა კეთილ არს შთაგდებად მტერი შორის მათსა, რომელი აღაზრზენდეს და მოაგონებდეს საშუებელთა ამაოჲსა ამის სოფლისათა, ნუუკუე მიიქცენ და მიაქციონ სიგ[ლ]ახაკედ და წარწყმედად.
მათ	ბალ.ვრც	რომელნი ჰხედვენ მერმეთა მათ ჴელით-უქმნელთა ტაძართა და თუალთ-შეუდგამსა სამოსელსა, ვითარცა-ესე ჩუენ ვჰხედავთ იმათ თანა გარდარეულსა შეურაცხებასა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: და იცნი ვინა ესევითარ[ი]სა სახისა მეცნიერნი კაცნი?
მისა	ბალ.ვრც	და მერმე ვინებე, რაჲთა ვიზიარო კეთილთა ზედა სუფევისა ჩემისათა, რაჲთა უჩუენოთ ზღვარი თჳთ მეფობად მისა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა კაცმან მან: არიან კაცნი, რომელნი ჰმსახურებენ [ღმერთსა] და დაუტეობია სოფელი ესე და ყოველი ხატი ერის კაცობისაჲ შეურაცხუყოფიე[ს] და არიან აწ უდაბნოთა, მთათა და ქუაბთა შინა ქრისტეს სიყუარულისათჳს
მისა	ბალ.ვრც	და რომელსა უნდეს შედგომაჲ მისი, შეუდეგინ სამეუფოდ მისა, რამეთუ არავის ვჰმძლავრობთ ნებასა ზედა თჳსსა ყოფად;
იგი	ბალ.ვრც	და საუკუნოჲ იგი უხილავს და შეუყუარებია, გამოცადეს სოფელი ესე და პოვეს ყოველი დიდებაჲ მისი წარმავალი.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მას მეფემან: და რაჲ არს სუფევაჲ საუკუნოჲ?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა თანამზრახვალმან მან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს, რომელსა არა შეუდგს სიგლახაკ[ე];
იგი	ბალ.ვრც	და ცხორებაჲ არს, რომელსა არა შეამრღუევს სიკუდილი, [დ]ა იგი არს სოფელი უხრწნელებისაჲ და მიიღებენ საწადელსა მათსა თჳნიერ შრომისა და რუდუნებისა.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან: არის-მე ვინ-ა ამის ადგილისა ღირ[ს], ანუ ვითარ შესაძლებელ არს შესლვად ადგილსა მას?
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა თანამზრახვალმან მან მეფესა: არავის ზედა დაჴშულ არს კარი ქრისტესი, რომელნი ეძიებენ შესლვად კარით.
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან: და რაჲ არს გზაჲ იგი?
იგინი	ბალ.ვრც	უკუეთუ ესე დაიმარხო, აცხოვნო თავი შენი და ერი შენი, და ვითარცა მსხუერპლნი სულიერნი მიუპყრენ იგინი ღმერთსა და იგი თავად ქრისტე მზრუნველ და განმგებელ გექმნეს ყოველთა ზედა საქმეთა შენთა.
მისა	ბალ.ვრც	ჰრქუა თანამზრახვალმან: მსახურებაჲ სამების[ა] წმიდისაჲ, რომელმან დაჰბადნა ყოველნი დაბადებულნი და დატევებად ყოველი სამსახურებელი, თჳნიერ მისა.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა თანამზრახვალმან მან: არა ორგულებითა ჩემითა დავაცადე ესე აქამომდე, არცა ვჰრიდე გონება-უქმოებასა [შ]ენსა, რამეთუ სრულ ხარ ყოვლით კერძო, არამედ მა[ყ]ენებდა ზარი მეფობისა შენისაჲ.
მან	ბალ.ვრც	ჰრქუა თანამზრახვალმან მან: აწ უკუე მიბრძანება, რაჲთა მარადის გაუწყებდე საქმესა ამას და მოგაჴსენებდე ჟამითი-ჟამად?
იგი	ბალ.ვრც	და თქუა წმიდამან ბალაჰვარ: შემდგომად ამისა გუესმა, ვითარმედ მეფე იგი და თანამზრახვალი მისი მშჳდობით თანა-წარჰჴდეს სოფელსა ამას.
მათვე	ბალ.ვრც	ანუ ოქროჲ ეგე და ვეცხლი და ანთრაკი და მარგალიტი არს-მე რაჲა, გარნა ტომი მათვე ქვათაჲ, რომელნი უდაბნოსა ჩუენსა სხენან!?
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა წმიდამან ბალაჰვარ: ეგე უმძიმეს არს ჩუენ ზედა ყოველსა ტჳრთსა სოფლისასა, არამედ კმა-ვიყვით სამოსლად ჩუენდა ნაძუელავი იგი ნაკ[რები] სანაგვეთაგან და ოდესმე შეთხზული ჭილისაგან და ფურცელთა, და კმა-ვიყვით სამოსელი ერთი მრავალთა ჟამთა.
იგი	ბალ.ვრც	ამაღლდებოდე გონებითა და ნუ გულის სიტყჳთა, რამეთუ ერთი იგი აღამაღლებს ღმრთისა, ხოლო მეორე იგი დააკუეთებს ქუესკნელად, რამეთუ დაღაცათუ ვინმე ჰგონებდეს სრულ-ყოფასა, იგი ქუემოღა არს მცნებათა ქრისტესთა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ მოიწიის სიკუდილი მას შინა, ვიდრე განლევამდე მისა, განისუენის წარსრულმან მან და მოსალოდებელი იგი დღე მოიწიის, რომელსა შინა აქუნ სასოებაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ სამოსელი იგი განილიის და კაცი დაშთის, ეგრევე სახედ ჰყოფნ, ვითარ-იგი პირველ ვთქუ.
იგი	ბალ.ვრც	განყიდე ყოველი მონაგები შენი და მოიყიდე ქრისტე ღმერთი უსასყიდლოჲ, რამეთუ მონაგები იგი მცირედ ჟამ შენი არს, ხოლო უკუეთუ ყოვლისა მიცემაჲ გიმძიმდეს, ზოგი მიეც.
მით	ბალ.ვრც	მოჰპარე მღილსა და მპარავსა და მოვალე ყავ მით ღმერთი, რამეთუ უმეტესი მოგაგოს, კოტრითა და ნაძუელავითა მოიღე ქებაჲ ღმრთისაგან.
მას	ბალ.ვრც	და რამეთუ არავინ ჩუენგანმან იცვალის სამოსელი, გარნა ოდეს არღარა არნ მას შინა სარგებელი, და ვერცაღა იფარავნ ჴორცთა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	და არა ჯერ-არს, თუ ზრუნვიდეს დღისა მისთჳს, რომელი არა იცის, თუ მიიწევის მუნ დღემდე ანუ არა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა წარასრულნა მეფემან სიტყუანი ესე, მაშინ აღდგეს მაქებელნი და აქეს იგი მეფედ, და მისცეს მორჩილებაჲ მეფობასა მისსა, და ადიდეს განზრახვაჲ მისი.
მას	ბალ.ვრც	მიუდგა მას სიმრავლე ერისაჲ შესხმითა და ქებითა, და რომელნიმე ულოცვიდეს.
მისსა	ბალ.ვრც	და დაადგრა მცირედ ჟამ და განაღო კარი, და ყოველნი მოვიდოდეს უშიშად სმენად სიბრძნესა მისსა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო იყვნეს ვინმე მათ შორის ნეშტნი ქრისტეანეთაგანნი, რომელნი იფარვიდეს სარწმუნოებასა მათსა და გარეშითა მათითა სათნო-ეყოფოდეს მეფესა შიშისაგან სიკუდილისა,
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმა მათ საქმე ესე, განიხარეს ფრიად და უშიშ იქმნეს პირველისაგან შიშისა და მივიდეს მძლისა მის ჭაბუკისა იოდასაფისა და მიულოცეს ძლევაჲ, რომელი მოეცა ქრისტე იესუჲს მიერ.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა აღასრულა მეფემან პატივი ძისა თჳსისაჲ და აღჰკაზმა იგი განსვლად სამეუფოდ თჳსად, აღდგა იოდასაფ და მივიდა მეფისა დატევებად მშჳდობისა.
მისა	ბალ.ვრც	და იწყო მადლობად მისა და ჴსენებად კეთილთა მისთა, რომელნი ყვნა მის თანა.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე ევედრა, რაჲთა განუტევნეს ყოველნი, რომელნი არიან საპყრობილესა შინა, რაჲთა ყოს ნებაჲ მისი მათ ზედა.
მათთჳს	ბალ.ვრც	ხოლო რომელნი კაცთა თანანადებისადა შეპყრობილ იყვნეს, ბრძანა მათთჳს გარდაჴდად საფასეთაგან თჳსთა და განტევებაჲ მათი.
მათთჳს	ბალ.ვრც	ხოლო რომელნი შეპყრობილ იყვნე[ს] უნასთათჳს და კაცის-კლვისათჳს, ბრძანა მათთჳს, რაჲთა მიეცეს საჴმარი საფასეთაგან მისთა, რომელი კმა-ეყოს ფართოებით საპყრობილესა შინა, ვიდრემდის მოიწიოს ბ[რ]ძანებაჲ ღმრთისაჲ მათთჳს, რაჲ-იგი ჯერ-არს.
მის	ბალ.ვრც	და განვიდეს მის თანა მრავალნი მით ქალაქით.
იგი	ბალ.ვრც	46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა მეფე ძისა თჳსისა, და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა და მოეხჳა ქედსა მისსა, და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო, და ნაწლეო მუცლისა ჩემისაო,
მისა	ბალ.ვრც	ვიდრემდის აღუდგი საჯდომთაგან ჩემთა და წინა მივეგები მშჳდობისა მიცემად მისა და დავდგი წინაშე მისსა, ვითარცა მონაჲ, ვითარცა მონაჲ რაჲ დგანნ წინაშე უფლისა თჳსისა.
მას	ბალ.ვრც	და უკუეთუ საშუებელთა ძიებისათჳს იყო განზრახვაჲ ესე ჩემი, ვითარ-ესე შენ ჰგონებ ჩემთჳს, რაჲსათჳსმცა მოვწყჳდენ მონანულნი კაცნი, რომელთა დაუტევეს სოფელი ესე ჴელთა შინა ჩემთა და არარას მეზიარებოდეს და ა[რ]ცა მაცილობდეს რასამე მას შინა ყოვლადვე?!
იგინი	ბალ.ვრც	ანუ ვინ უბადრუკთაგანი შთავარდა ესევითარსა საცთურსა, რომელსა შენ ჰგონებ მამისა შენისათჳს, რაჲთამცა ესოდენ მიდრიკეს ვნებათა და გულის-თქუმათა, ვიდრემდის შჯულადმცა დააწესნა იგინი,
მათ	ბალ.ვრც	და წარაგნა მონაგებნი მისნი მათ ზედა, რომელნი შეუდგეს მას, და აღლესა მახჳლი მისი მათ ზედა, რომელნი წინა-აღუდგეს მას.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმე იცი სამართალი მშჯავრისა ჩემისაჲ და შჯაჲ ქურივთაჲ და ნუგეშინის-ცემაჲ ობოლთაჲ დ[ა] წყალობაჲ გლახაკთაჲ და ხაშმთაჲ და ტჳრთვაჲ უძლურებისა მათისაჲ, და განყოფაჲ საფასეთა ჩემთაჲ მათ შორის,
მათგან	ბალ.ვრც	რამეთუ შენ (უწ)ყი, [ვ~დ] მრავალ გზის ოდესმე მივემთხჳი გლახაკთა და ვნებულთა, გინა თუ ობოლთა და ქურივთა, და ვერ შეუძლი თანა – წარსლვაჲ მათგან, ვითარმედ აღვასრული საწადელი მათი ყოველი.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ მსწრაფლ მიდრიკა გონებაჲ შენი წინამსრბოლმან [ჩ]უევამან და არა გამოიცადე იგი და არცა უჩუენე საქმე შენი წინამძღუარსა ბრძენსა და არცა მოძღუარსა მეცნიერსა და არცა ერთგულსა მტკივანსა, და გინა [თუ] გონიერსა გამოცდილსა.
მის	ბალ.ვრც	და აღგამაღლა, ვითარმცა მეცნიერებასა ღმრთისასა მიგაწია და შეგიმკო საცთური ამის გამო ენითა ბირებულისა მის ბალაჰვარისითა, ანუ ვითარ იტყჳ საქმესა ამას, რომელსა შეგიყვანა შენ უცბებით.
მით	ბალ.ვრც	რომელთა სიცრუვემან მიუს[..] [სა]სმენელთა მათთა და შესცთეს ახალ-სახიობითა მით, და მერმე ემხილა ჭეშმარიტი, არამედ მისწრობილი იგი სიცრუვე დანერგულ იყო გულთა შინა მათთა, და სწორებითა მით უჭეშმარიტესად ჰხედვიდეს სიცრუვესა, ვიდრეღა მათისა სიმართლისა.
მისთჳს	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფს ვითარცა ესმნეს სი[ტ]ყუანი მეფისანი, გულისჴმა-ყო, ვითარმედ ეშმაკსა საბრჴე დაურწყამს მისთჳს და ვითარმედ თჳნიერ ყოვლისა ღონისა უჴმს განმზადებად ბრძოლისა მისისა,
მისთჳს	ბალ.ვრც	და აწ მე თანა-მაც, მეფე, თჳნიერ ღონისა, რაჲთა შევემთხჳო გონებასა მაგას, რომელსა მიუდრეკიხარ შენ სიბრძნითა, რომელი მახლობელი არს მისი, რამეთუ თანა-მაც ზრუნვაჲ მისთჳს და ძიებაჲ წამლისაჲ მისთჳს.
მით	ბალ.ვრც	და მე არა მნებავს, მეფე, სიმქისითა მით, რომელსა გაჩუენებ, თჳნიერ პატივი შენი, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ ცრუ იყვნენ, გამოჩნდეს მას შინა ცთომილებაჲ მათი.
მას	ბალ.ვრც	და თქუას ვინმე, ვითარმედ: უკუეთუმცა მე მუნ ყოფილ ვიყავ, კრებასა მას, მაქუნდა სიტყუაჲ ძლევისაჲო, რომლითა უფრო დაჯერებულ იქმნეს ყოველი ერი, რომელსაცა ზედა განწყდეს საქმე ჩუენი.
მას	ბალ.ვრც	და იყო მას დღესა შ[ინა] კრებაჲ დიდი.
იგი	ბალ.ვრც	და გამოვიდეს კერპთ მსახურნი იგი, რაჲთა სიტყუა-უგონ ნაქორ[ს], რომელი საგონებელ იყო, ვითარმედ ბალაჰვარ არს, რომელი-იგი ზემო ვაჴსენეთ, რომელ-იგი მოებირა რაქისს.
მას	ბალ.ვრც	ხოლო კრებასა მას არავინ დაჰხუდა ქრისტეანეთა მორწმუნეთაგანი, გარნა კაცი ვინმე, რომელსა ფარულად აქუნდა სარწმუნოებაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს[ი],
იგი	ბალ.ვრც	რომლისა სახელი ბარაქია, ზემოჴსენებული იგი, რომელმან უთხრა იოდასაფს ბირებულობაჲ ნაქორისი, ოდეს-იგი უდაბნოჲთ მოეყვანა სახედ ბალაჰვარისა;
მას	ბალ.ვრც	და რქუა იოდასაფ ნაქორს, რომელ-იგი საგონებელ იყო, ვითარმედ ბალაჰვარ არს: აჰა ესერა შენ უწყი ბალაჰვარ, ვითარ სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპოვე და მაწჳე აღებად წესი შენი და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
მისსა	ბალ.ვრც	და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ შიშსა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებაჲ ცხორებისაჲ და ჴმა-გეც სურვილისათჳს სასუფეველისა ცათაჲსა, რომელ მახარე და აღმითქუ წარუვალობაჲ მისი, და კუალად შიშისათჳს დაუსრულებელთა სატანჯველთაჲსა, რომელ მაქადე.
მათ	ბალ.ვრც	და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მოწამე ჩემდა მათ შორის და გესმის სამართალისა ყოფაჲ და მეცა თავს-ვიდებ სამარათალსა.
იგინი	ბალ.ვრც	და აწ უკუეთუ იძლიო სამართლით გინა თუ უძლურებისაგან საქმისა შენისა, მსწრაფლ შურ-ვიძიო გულისა და ენისა შენისაგან, რამეთუ აღმოგჴადნე იგინი ჴელითა ჩემითა და მიუყარნე ძაღლთა, რომელნი-იგი უფროჲ თავს-მდებელ არიან ტყუვილსა და კიცხევასა, ვიდრე შვილნი მეფეთანი.
იგი	ბალ.ვრც	67. და ვითარცა დაასრულნა სიტყუანი ესე სამ გზის სანატრელმან იოდასაფ, განვიდა მკჳრცხ და მოიბლარდნა სამოსელი იგი ძუელი, რომელი მოეღო ბალაჰვარისგან.
იგი	ბალ.ვრც	და ერი იგი მისდევდეს, ვითარცა ცხოვარნი, რომელთა არა აქუნ მწყემსი, ვიდრე ღამედმდე, და გოდებდეს მწარედ ჴმითა მაღლითა, ვითარცა შვილნი მამასა თჳსსა.
იგი	ბალ.ვრც	და შემდგომად ორისა წლისა პოვა იგი ერთსა შინა მთათაგანსა და საბლარდნელი იგი, რომელი წარეღო იოდასაფისგან, იხილა მის ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილა იგი, მიეგება და შეიტკბნეს ურთიერთარს და ამბორს-უყვეს ტირილით, და სიხარულითა დიდითა ადიდებდეს ღმერთსა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰკითხვიდა ბალაჰვარ, რაჲ-იგი გარდაჰჴდა მას ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ნეტარმან იოდასაფ ყოველი იგი ყოფილი აუწყა მას, ვიდრე დასასრულადმდე.
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილა იოდასაფ მოწევნული სიკუდილი მის ზედა, იწყო ურვად და გულის სიტყუად, და სული მწუხარებისაჲ მოიწია მის ზედა და ჰრქუა მას: ჵ მამაო ბალაჰვარ, არა ჰყავ სრული სიყუარული ჩემ თანა,
მას	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ დადვა გუამი მისი შრომითა მონაზონებისაჲთა განკაფული ქრისტესთჳს ჴურელსა მას გამოკუეთილსა, რომელსა შინა იყოფვინ.
მას	ბალ.ვრც	და შევარდა მწუხარებასა შინა დიდსა და მიეძინა მას ურვისა მისგან.
მისა	ბალ.ვრც	და იხილნა ჩუენებასა შინა კაცნი ვინმე ნათლისანი მომავალნი მისა.
მათ	ბალ.ვრც	და აქუნდა მათ სიმრავლე გჳრგჳნთა შემკობილთაჲ ანთრაკითა და თუალითა პატიოსნითა, რომელთა არა იყო რიცხჳ.
მათთჳს	ბალ.ვრც	და ეტყოდეს: ესენი შენდა, იოდასაფ, მრავალთა მათთჳს სულთა, რომელნი წარუდგინენ ღმერთსა.
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფ მწუხარებით ეტყოდა მათ: რაჲ სწორებაჲ არს, რომელმან შეინანოს ოდენ მოღუაწისა თანა?
მას	ბალ.ვრც	მაშინ გამოუჩნდა ბალაჰვარ და ეტყოდა მას: მოიჴსენე, ძეო მეფისაო, რომელსა-იგი გეტყოდე, რამეთუ აწვე სამე განჰმსდიდრდი სიმდიდრითა მით, რამეთუ გშურს მამისათჳს შენისა.
იგი	ბალ.ვრც	არავინ არს უდასტურეს კაცისა მთხოველისა, რამეთუ არავინ აქუს, გარ[ნ]ა ღმერთი, ამისთჳს მოიყიდე იგი წყალობითა.
იგი	ბალ.ვრც	ეკრძალე მეგობართა ცრუთა, რამეთუ იგი არს მეგობარი სარწმუნოჲ, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გამოცდილებამან ჟამთა შინა, რომელი არა მას გეტყოდის, რომელი შენ გაშუნდეს, არამედ რომელი-იგი სულსა გერგებოდის შენდა ერსა შენსა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ სული იგი უშუერისა მაწუეველი მოიწიოს შენ ზედა, თქუ გონებასა შინა შენსა, ვითარმედ: ესე ყოველსა კაცსა უცნობიეს.
იგი	ბალ.ვრც	და მერმე თავისაგანცა შენისა გრცხუენოდ(ენ), რამეთუ არა ჴელ-ეწიფების მიქცევად გზისაგან სიმართლისა, გარნა თუ დასნეულებულ იყოს ვინმე სულითა დავიწყებისა ღმრთისაჲთა, ვიდრემდის კაცი ცოდავნ ცოდვასა საკურნებელად, შესაძლებელ არნ იგი ჴელოვნებითა მკურნალთაჲთა,
მის	ბალ.ვრც	და განიკურნის შეწევნითა ზეგარდამოჲთა, ხოლო რაჟამს გარდაჰმატის სენმან წამალსა, ჯერ-არნ მოკუეთაჲ ასოჲსაჲ მის განრყუნილისაჲ და განგდებაჲ, ნუუკუე განეზაოს ტანსა და მოიწიოს სასიკუდინესა სულისასა.
მას	ბალ.ვრც	ყოველსა რომელსა ჰსუროდის მერმეთა მიმართ [კე]თილთა, მას ესრეთ შეურაცხიეს ყოფაჲ ჴორცთა შინა, ვითარცა იწროსა დილეგსა.
იგი	ბალ.ვრც	მარხვაჲ ჭეშმარიტი იგი არს – განშორებაჲ ყოვლისაგან ბოროტისა და პყრობაჲ ენისაჲ და დაყუდებაჲ გულის წყრომისაჲ, მოთმენაჲ გულის-თქუმათაჲ, განყენებაჲ ენოვნებისაჲ და ტყუვილისა და ფიცისაგან სახელსა ღმრთისასა, და მოთმინებაჲ ყოვლისაგან ბიწისა,
მას	ბალ.ვრც	ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე იოდასაფისგან, გულისჴმა-ყო, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელცა ქმნა, და იხილა ბოროტი და წარწყმედაჲ თავისა თჳსისაჲ და მოწევნაჲ სიკუდილისაჲ მის ზედა ორ კერძოჲთვე.
მათ	ბალ.ვრც	და აღიღო პირი თჳსი ნაქო[რ] და იწყო ძაგებად კერპთა მიმართ და მსახურთა მათთა, და მერმე ქებად შჯულსა ქრისტეანეთასა და წესთა მათ წმიდათა, რომელსა ვერცა ბალაჰვარ მისწუთებოდა ეგოდენ განმკუეთელთა სიტყუათა და წულილადთა პასუხთა,
მას	ბალ.ვრც	რამეთუ მონაგები და სიმდიდრე დაუდგრომელ არს და ეგრეთვე სიგლახაკე, არამედ ორნივე ცერსა ზედა დგანან გარდაქცევად, ვითარცა-იგი ზღუაჲ მსწრაფლ შეიცვალებს დაყუდებასა [აღ]ტეხითა ღელვათაჲთა და მას შინა გარდაიქცის დაყუდებადვე, ეგრეთვე არიან საქმენი ამის სოფლისანი.
მისა	ბალ.ვრც	რამეთუ ვერვეს ჴელ-ეწიფებოდა წინააღდგომად მისა მზორველთაგანსა კერპთასა ერთსაცა ზედა სიტყუასა მისსა.
მისსა	ბალ.ვრც	ამას გამცნებ და შეგვედრებ შენ ღმერთსა, და მიგითუალავ, და ღმერთი მშჳდობისაჲ, მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუჲს ქრისტესი, გიძღოდენ ყოველსა ნებასა მისსა, და სული წმიდაჲ მოძღუარ და მასწავლელ გეყავნ, რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მათ	ბალ.ვრც	და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარ მისცნა სიტყუანი ფიცხელნი და მას შინა დასცა ზარი მისი, და შეშინდა ნაქორ, ნუუკუე არა თავს-იდვას მეფემან ეგოდენი წარმატებაჲ მისი ცილობასა ზედა მისსა და დააბრკოლა ზოგი სიტყჳს გებაჲ მისი.
იგი	ბალ.ვრც	და წარვიდა იგი ქუეყანად შოლაიტად და უთხრა ბარაქია მეფესა ყოველი იგი, რაჲცა იხილა.
მას	ბალ.ვრც	და განძლიერდეს მას ზედა ჴმანი მზორველთანი, რამეთუ ნებით მოაკლო ნაქორ შიშისათჳს მეფისა.
მას	ბალ.ვრც	და დამწუხრდა დღე მას შინა, და არავის ზედა გამოჩნდა ძლევაჲ განცხადებული.
მას	ბალ.ვრც	[ხოლო] ძემან მეფისამან ჯერ-იჩინა შენდობაჲ ნაქორისი მოკლებისათჳს წინააღდგომასა მეფისასა და შეშინდა ბოროტის ყოფისათჳს მისისა მას ზედა.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფე იგი აღდგა ერითა დიდითა მთავართა მისთა თანა და მოვიდა ადგილსა მას და მოიხუნა გუამნი იგი ორთავე მათ წმიდათანი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმათა შინა ოქრო-შეძერწულთა.
იგინი	ბალ.ვრც	და დადგნა იგინი წმიდასა შინა ეკლესიასა თაყუანის-საცემელსა წმიდისა სამებისასა, და ადიდნა იგინი ყოვლითა დიდებითა.
მათ	ბალ.ვრც	და მრავალნი უძლურნი სენთაგან ბოროტთა განთავისუფლდებოდეს მათ მიერ და ყოვლადვე იქმან სასწაულთა.
მათ	ბალ.ვრც	და შენ წარიყვანენ მოძღუარნი შენნი და ყავ მათ თანა, ვითარცა გნებავს.
მისა	ბალ.ვრც	რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ და პატივი, მადლობაჲ და თაყუანის-ცემაჲ თანა დაუსაბამოჲთ მამით და ცხოველს მყოფელით სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო მეფემან არა ინება მიცემაჲ მზორველთაჲ ძესა მისსა, ნუუკუე მიაქცივნეს კერპთ მსახურებისაგან სიტყუა-მეცნიერებითა მისითა, და რამეთუ ესვიდაცა ნაქორისგან ღონესა და შეთქმულებისა აღსრულებასა იდუმალ.
მის	ბალ.ვრც	და წარიყვა(ნა) ნაქორ მის თანა.
მას	ბალ.ვრც	და ეგონა ყოველსა მას ერსა, ვითარმედ ბალაჰვარ არს იგი.
მისსა	ბალ.ვრც	არამედ გონებასაცა დაიდევ და ჴმა-ეც სახარებასა ძისა ღმრთისასა და მოედ სამართლად აღსაარებითა ქრისტესითა და შჯულისა მისისაჲთა, და მოელოდე მოსაგებელსა და სატანჯველსა მისსა,
მათ	ბალ.ვრც	რამეთუ ადრე წარმავალ ხარ, ვითარცა წარვიდეს უწინარესნი შენსა, და ნუ აღირჩევ საშუებელსა წარმავალსა წარუვალთა მათ კეთილთა წილ ქრისტეს მიერთა.
მის	ბალ.ვრც	ჰრქუა ნაქორ: შემიწყნარებიეს, ძეო მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ღმერთი და ვწამებ, რამეთუ ყოველივე მის მიერ არს და მიაგებს მისაგებელსა საქმეთაებრ საუკუნესა.
იგი	ბალ.ვრც	და მე შეურდები ღმერთსა ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და უწყი, რამეთუ ერთგულებით მაწჳე საქმე ესე.
მისსა	ბალ.ვრც	ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ პატივსა შინა ღმრთისასა და კეთილთა მისთა მოსაგებელთა, უკუეთუ დაადგრე ნებასა ზედა მისსა.
მის	ბალ.ვრც	და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
მათ	ბალ.ვრც	და აწ გევედრები, რაჲთა მიჯმნე განსლვად და ყოფად უდაბნოსა მონათა მათ თანა ქრისტესთა, და შემდგომად მცირედთა ჟამთა კუალად მოვიქცე შენდა, უფალსა თუ უნდეს.
მათ	ბალ.ვრც	და [ნე]ბა-სცა ძემან მეფისამან, და დაუტევა მშჳდობაჲ და ულოცა და წარვიდა სავსე სარწმუნოებითა ქრისტესითა და ფრიად ინანდა პირველთა მათ მედგრობათა მისთა ზედა.
მის	ბალ.ვრც	და მიიწია ჰამბავი ნაქორისთჳს მეფისა და სასო-წარკუეთილ იქმნა იმედისაგანცა მისისა, რომლითა ჰგონებდა მიქცევასა ძისა თჳსისა მის მიერ.
მათ	ბალ.ვრც	48. და შემდგომად მცირედთა დღეთა მოიწია დღესასწაული კერპთაჲ, რომელი დიდად ადიდის მეფემან, ხოლო ქურუმთა მათ ვითარ იხილეს მეფისაგან შეურაცხებაჲ კერპთაჲ და მსახურთა მისთაჲ, შეშინდეს,
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო კაცი იგი იყო შჯულისა მათისაჲ და ფრიადი სასოებაჲ აქუნდა მეფესა მისა მიმართ და ყოველსა ერსა მისსა, ვიდრემდის ჰგონებდესცა, ვითარმედ წჳმაჲ და [მ]ზეცა მისითა ლოცვითა მოეცემის ქუეყანასა მათსა.
იგი	ბალ.ვრც	და მოიყვანეს კაცი იგი მეფისა, რაჲთა განაძლიეროს და აღმოჰფხურას იჭჳ გულისაგან მისისა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილა მეფემან კაცი-იგი, შე-რაჲ-ვიდოდა იგი წინაშე მისსა, და არარაჲ ემოსა, გარნა ძუელი რაჲმე შემოედვა წელთა ზედა, და კუერთხი აქუნდა ჴელთა მისთა.
იგი	ბალ.ვრც	და მრავლით ჟამითგან არა ეხილვა იგი მეფესა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარცა იხილა იგი მეფემან, აღდგა მსწრაფლ და დავარდა წინაშე მისსა, თაყუანის-სცა და ამბორს-უყოფდა ფერჴთა მისთა.
მისსა	ბალ.ვრც	და დადგა წინაშე მისსა, ვითარცა მონაჲ რაჲ დგანნ წინაშე უფლისა თჳსისა, ვიდრემდის უბრძანა თედმა, და დაჯდა მეფე.
მას	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან თედმას: მსგავს არს საქმე ესე ჩემი და შენი, თედმა, მბრძოლსა მას ერად განწესებულსა, რომელსა ესუა ცოლი ფრიად ქმნულ-კეთილი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო კაცი იგი ფრიად მოშურნე იყო დედათა მიმართ და ეშინოდა, ნუუკუე ვერ მოთმინე იყოს ცოლი მისი და შევარდეს საქმესა სიძვისასა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა დედაკაცსა მას: მე უწყი სიჩქურე და სისუსტე ბუნებისა დედაკაცობისაჲ და მტერი მივის, რომელი მოვალს აღძრვად შენდა.
იგი	ბალ.ვრც	აწ განეკრძალე და მოთმინე იქმენ, და მე სასწაული მიგცე, რაჲთა ოდეს მოიწიოს შენ ზედა აღძრვაჲ ჴორცთაჲ, დამოუტევენ თმანი შენნი, და მე ვიხილო სასწაული იგი, და ბრძოლა-ვსცე მას, და ვერ შემოვიდეს სიბორგილე მტერისაჲ შენ ზედა და ჰყოფდა დედაკაცი იგი საქმესა ამას.
იგი	ბალ.ვრც	და აღდგა ჭაბუკიცა იგი და შთაიცუა საჭურველი თჳსი.
მას	ბალ.ვრც	და ვითარ შეჰხედნა ცოლმან მისმან საჭურველსა მას შინა, აღიძრა ტრფიალებითა, რამეთუ ახოვანთაგანი იყო ჭაბუკი იგი, და ყო დედაკაცმან სასწაული იგი, რომელი მოეღო ქმრისა თჳსისაგან.
მან	ბალ.ვრც	ხოლო კაცმან მან ვითარცა იხილა იგი, იქცა სახედ თჳსა, ვიდრემდის განაშორა ვნებაჲ იგი ცოლისაგან თჳსისა.
იგი	ბალ.ვრც	და ვიდრე იგი განვიდოდა, მოქცეულ იყო ერი ბრძოლისაგან, და იწყეს ყუედრებად მისა და ეტყოდეს: შიშისაგან ვერ გამოხუედ, ვიდრემდის სცან ოტებაჲ მტერთა [ჩუენთა] მიერ.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო ჭაბუკი იგი ეტყოდა: მე საკუთარი მტერი მეწყო და არა ჯერ-იყო ჩემდა დატევებად იგი და ბრძოლად უცხოთა, რამეთუ უშინაგანესი და უმახლობელესი მტერი იყო, იგი ვაოტე და აწ ესერა ვარ თქუენ თანა.
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა თედმა: არარაჲ არს უსარგებლესი აბჯარი და უმკუეთელესი მახჳლი მტერთა მიმართ, ვითარცა აღსრულებაჲ დღესასწაულისაჲ, და არა რომლითა ძალითა უმახლობელეს იქმნები ძლევასა, ვითარ ზორვითა კერპთაჲთა, რამეთუ იგი შემწე გექმნენ ყოველსა ზედა ძალსა მტერისასა.
იგი	ბალ.ვრც	ჰრქუა მეფემან: მე ესრე ვჰგონებ და მეშინის, ნუუკუე იგი არს ჭეშმარიტებაჲ, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელი იყო ჴელთა მისთა, და მოიჴსნა ძონძი იგი, რომელი ებლარ[დ]ნა წელთა მისთა, და შეითხზნნა თითნი მისნი, და შიშუელი დადგა წინაშე მეფისა და ჰრქუა მას:
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო მეფესა ვითარცა ესმნეს სიტყუანი იგი თედმაჲსნი, სასო-წარკუეთილ იქმნა მისგანცა და ცნა უძლურებაჲ შჯულისა მათისაჲ.
მისსა	ბალ.ვრც	და განმრავლდეს მართუენი იჭჳსანი გულს[ა] შინა მისსა.
მისა	ბალ.ვრც	ხოლო რომელსა უნდეს შედგომაჲ მისი დიდებისათჳს პატივისა, არა დავაყენებთ, რამეთუ შვილი ჩემი არს და არავინ არს უერთგულეს ჩემთჳს მისა.
იგი	ბალ.ვრც	54. და ყოველი იგი ჭურჭელი სამეუფოჲ, რომელი გამოსცა მამამან მისმან – საჴედრები გინა თუ სამოსლები, შესამკობელი საჯდომთაჲ და შუენიერებაჲ მრავალ სახე სამეუფოჲ – ბრძანა,
იგი	ბალ.ვრც	რაჲთა წარიღონ ადგილთა უცხოთა სამეუფოთა და განყიდონ იგი და ფასი მისი განუყონ გლახაკთა და უპოვართა და რომელთა არარაჲ აქუნ და სირცხჳლითა კაცთაჲთა ვერ განვიდიან თხოად.
მით	ბალ.ვრც	და ვითარცა-იგი მეფენი იშუებედ და იხარებედ სამკაულითა მით და სამოსლითა შუენიერითა მრავლითა, და სილაღით და ამპარტავანებით აშუებედ გლახაკთა, აწ (კუალად) ფასითა მისითა ნუგეშინის-ცემულ ი[ქმ]ნენ გლახაკნი და უპოვარნი.
მათ	ბალ.ვრც	რაჲთა აღწერნენ მათ შინა ყოველნი გლახაკნი და უპოვარნი, უღონონი და უძლურნი, და კუალად უპოვარნი იგინიცა, რომელნი ვერ ითხოვენ სირცხჳლისაგან და ისაჯებიან შჳდ წილ უფროჲს გლახაკთაჲსა სახელით მათით, და სოფლით და საზომით და თითოე(უ)ლი მათგანი.
იგი	ბალ.ვრც	და ვითარ მოართუეს აღწერილი იგი, ბრძანა დიდძალისა საფასისა განყოფაჲ შორის მათსა თითოეულსა საზომისაებრ თჳსისა და მიცემაჲ ქუეყანათაჲ.
მის	ბალ.ვრც	და ღ[ონიერ იქმ]ნნეს ყოველნივე მიერითგან და ერთობით ადიდებდეს ღმერთსა მის მიერ, და არღარავინ იპოებოდა სამეუფოთა შინა მისთა კაცი, რომელიმცა მიადგა კაცსა საჴმრისათჳს და ქველის საქმისა.
იგი	ბალ.ვრც	რაჲთა, რომელი გამოირჩიონ ე[სე]ვითარი თითოეულმან მათგანმან, განაჩინოს იგი მათ ზედა ებისკოპოსად,
მათ	ბალ.ვრც	რაჲთა წინა უძღოდის მათ მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა ქრისტეს ღ[მრთი]სა ჩუენისასა სიმართლით და ღირსებით, და მშჯავრითა სიმართლისაჲთა აძოებდეს და ჰმწყსიდეს სამწყსოთა თჳსთა.
მათ	ბალ.ვრც	და მერმეღა განაგო სპათათჳს საჴმარი მათი ყოველი დაუკლებელად და დაადგინნა მათ ზედა სპაჲპეტნი და ერისთავნი კაცნი, ღირსნი, მდაბალნი და ღმრთის მოშიშნი, რომელნი ევლტოდეს მთავრობასა, ხოლო რომელნი ეძიებდეს და ჩაიჭრებოდეს, იგინი განაშორნა განსაგებელისაგან მათისა.
მათდა	ბალ.ვრც	რომელნი სიტყუათა მათთაებრ აღასრულებდეს საქმით მცნებათა ქრისტესთა, და მიცემად მათდა საჴმარი მისი თითოეულსა მათგანსა, შემსგავსებულად კაცად-კაცადსა ა[დ]გილსა თჳსსა.
მას	ბალ.ვრც	და იყო სიხარული მიუწდომელი ქუეყანასა მას.
მათგან	ბალ.ვრც	[და] აღიღო მათგან საქმე მძლავრობისაჲ მეფობრივი და (ყლ~დ) მძიმე და შიში უჯერ[ოჲ] [...]ა[.]ისაჲ გამოიღო გულთა მათთაგან.
მით	ბალ.ვრც	ხოლო არავის ეჴმარებიან დაშნნი სიტყუანი, ვითარ ორთა კაცთა, უკუეთუ ვინმე იყო[ს] ერსა ზედა უწყალო, მოსისხლე, შემჭამელ, ესევითარსა უჴმან დაშნნი სიტყუანი, რაითა მლევანითა მით ჰფარვიდეს ბოროტსა მას.
მისსა	ბალ.ვრც	და მერმე უკუეთუ შევარდეს მეფობასა დღეთა სიუცბისა მისისათა, ამასცა თჳნიერ ღონისა თანა-აც, რაჲთა ჰფარვიდეს თავსა თჳსსა სიუცბესა შინა მისსა, ვიდრემდის განიცადოს საქმე თჳსი.
იგი	ბალ.ვრც	ხოლო რომელსა არა უჴმან დაშნნი სიტყუანი, იგი არს, რომელმან დასთესოს სამართალი ერსა შორის და კეთილად განაგნეს საქმენი მათნი, არა დააკლოს პატივი პატიოსანსა მათსა და არცა სამართალი უძლურსა მათსა, და რაჲთა აღლესოს მახჳლი სიმართლისაჲ ყოვლისა ერისათჳს.
მას	ბალ.ვრც	და მაშინ მივიდა [და] დაეშენა [მუნ] ადგილსა მას.
მას	ბალ.ვრც	არარას გულმან უთქუა სოფელსა შინა, რომელიმცა არა მოეცა, გარნა ამას ხოლო ჴუებულ იყო, რამეთუ არა ესუა მას წული შვილი.
მისა	ბალ.ვრც	და აღივსნეს გულნი ყოველთანი სიყუარულითა მისა მიმართ და სასოებითა კეთილითა მეფობისა მისისათჳს.
მისსა	ბალ.ვრც	და არღარავინ ი[იპოე]ბოდა ყოველსა სამეუფოსა მისსა, რომელიმცა ჰმონებდა შჯულსა სხუასა, გარნა ღმერთსა, ყოვლისა მპყრობელსა, ერთიცა კაცი.
იგინი	ბალ.ვრც	გარნა მცირედნი ვინმე კაცნი წარვიდეს და მიიცვალეს სამეუფოდ აბენესე მეფისა მამისა მისისა, რამეთუ [ი]ყვნეს იგინი კერპთ მსახურ და არა თავს-იდვეს ყოფაჲ მათი შჯულსა შინა ქრისტესსა.
მის	ბალ.ვრც	და განითქუა ყოველსა ქუეყანასა ჰამბავი ქრისტეს მოყუარისა მის ჭაბუკისაჲ, და სიმდაბლისათჳს და მოთმინებისა მისისა და გარდარეულისა მოწყალებისა მისისა.
მისა	ბალ.ვრც	და ვითარ-იგი ამათ ყოველთა სათნოებათა განჰმზადებდა სიბრძნითა და გონიერებითა, და მოვიდოდეს მისა ყოველთაგან ადგილთა კაცნი მორწმუნენი, რომელნი იფარვიდეს წესსა და სარწმუნოებასა შიშისაგან მეფისა, უშიშად, და სიხარულითა დიდითა დაეშენებოდეს საბრძანებელთა მისთა,
მის	ბალ.ვრც	და მრავალნი მოვიდოდეს, რომელნი იყვნეს შჯულსა ზედა მამისა მისისასა და დაადგრებოდეს მის თანა სარწმუნოებასა ზედა ქრისტესსა განცხადებულად, და ვითარცა ყრმანი ჩჩჳლნი ნათელს იღებდეს სახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა,
მათ	ბალ.ვრც	57. და ვითარცა მიიწია მეფისა წიგნი ესე ძისა მისისაჲ, მოუწოდა წარჩინებულთა მათ მისთაჲ და წარუკითხა წიგნი იგი.
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ ჰრქუეს კაცთა მათ მეფესა: მეფე, ცხონდი უკუნისამდე, ჩუენ ესრეთ განგაზრახებთ, რაჲთა ეწიფო საქმესა პირის-პირ, ვიდრე არა ზედა დაგეცეს,
მას	ბალ.ვრც	და იღუაწე მას შინა მოქცევაჲ, რომლისაჲ შესაძლებელ იყოს მოქცევად, და ნუ წინა აღუდგები, რომელსა ვერ შემძლებელ იყო წინააღდგომად.
მათ	ბალ.ვრც	არამედ პირველად ესრეთ იწყო, რაჲთა ჰბრძანო შემოკრებაჲ ყოველთა მთავართაჲ და ერისთავთაჲ და წარჩინებულთა ერისა შენისათაჲ, და მაშინ ღონის ძიებით ჰყო დადებაჲ ამის ჯერისაჲ მათ თანა, რამეთუ არა ჰშუენის მეფეთა აღსრულებაჲ რაჲსამე საქმისაჲ, გარნა პატიოსნებისა [...].
მათ	ბალ.ვრც	მაშინ ბრძანა მეფემან მსწრაფლ შემოკრებაჲ მათ ყოველთაჲ.
იგინი	ბალ.ვრც	და ვითარ შემოკრბეს იგინი წინაშე მისსა, იწყო ღონის ძიებით დადებად წინაშე მათსა საქმისა მის.
მათ	ბალ.ვრც	და თქუა ყოვლისა პირველად მადლობაჲ ღმრთისაჲ ყოველსა შინა, და მერმე აჴსენა სიყუარული მისი ერისა მიმართ, და ვითარ ვიდოდა მათ შორის და ზრუნვიდა ცხორებისა მათისათჳს.
მის	ბალ.ვრც	და თჳთ ცხონდესღა ვიდრე აღზრდადმდე ყრმისა მის, ვიდრემდის შემძლებელ იქმნეს (და)პყრობად სამეფოსა, რაჲთა მიუთუალოს ყოველი სამეფოჲ მისი შვილსა თჳსსა და თჳთ ნეფსით დაუტეოს მეფობაჲ
მისთჳს	ბალ.ვრც	და მიჰმადლოს ღ[მერთთა] აღთქუმისა მისთჳს, და რაჲთა დაშჯერდეს ცხორება[სა] ლიტო[ნ]სა [მ]სგავსად სხუათა კაცთაჲსა.
მას	ბალ.ვრც	და ჰრქუა ყოველსა მას ერსა: თქუენ იცით, ვითარ ჯერ-არს აღსრულებაჲ აღნათქუემთაჲ, და არა ჯერ-არს დაჴსნაჲ მისი.
(მათ	ბალ.ვრც	ხოლო (მათ ჰრქუეს): ვისამცა უფრო ჯერ-იყო აღსრულებაჲ აღნათქუემთაჲ, ვითარ მეფისა, ანუ ვინმცა უფრო დამმარხველ იყო სამართლისა და უმტკიცეს სიტყუათა და უდიდეს ზრახვითა, ვითარ მეფე ჩუენი!
მას	ბალ.ვრც	ხოლო საქმე ესე, რომელ[ი] იკითხე ჩუენგან, არიან მას შინა ორნი საქმენი: ერთისა მათგანისაჲ უშუერებაჲ არს მეფისაგან, უკუეთუ დააბრკოლოს და მიადროოს იგი მეფემან,
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ კაცსა თუ ვინმე უტყუვის, საყუედრელ არნ იგი მარადის, რავდენ უფროჲს წინაშე ღმერთთა საძაგელ არს ტყუვილი და სიცრუვე აღნათქუემთაჲ მეფისათჳს.
იგი	ბალ.ვრც	და მერმე არა თავს-დებადცა ღმერთთაგან საგონებელ არს ტყუვილისაჲ ჩუენებითა რისხჳსაჲთა, ნუუკუე, რომელსა ნეფსით ზედა ადგრებოდი და გშურდეს, მიგეღოს იგი რისხვითა თჳნიერ მადლისა და ნებისა შენისა.
მას	ბალ.ვრც	არამედ შენ უწყი, მეფე, რამეთუ ძე შენი არს შჯულსა შინა ქრისტეანეთასა, და შჯულსა თჳსსა სამ[ა]რთალ უჩნს მიღებაჲ სამართლისაჲ და განსწორებაჲ მთავართა და გლახაკთაჲ მას შინა.
მათ	ბალ.ვრც	და შენ უწყი, თუ რაჲ ბოროტის ჩუენებანი აღვასრულენით კაცთა მათ ზედა მონანულთა.
მას	ბალ.ვრც	აწ უკუე გუეშინის, ნუუკუე ჴელთ იგდოს და გუეუფლოს შჯული მისი და მას [შინა] მოგუედგმის სამართლით თავს-დებაჲ სისხლთაჲ, რომელ დავსთხიენით ბრძანებითა შენითა, და მონაგებნი, რომელნი იავარ-ვყვენით მშჯავრითა, თანა-გუაც გარდაჴდაჲ მათი.
მათ	ბალ.ვრც	და ამისა შემდგომად აჴსენა საქმე მონანულთაჲ მათ და რაჲ-იგი უყო ბოროტი თავთა მათთა და მონაგებთა მათთა, და რამეთუ არა უცხო არს მეფეთაგან უდიდესისაცა ამისა ყოფად დამტკიცებისათჳს მეფობისა მისისა წინააღმდგომთა თჳსთა.
მათ	ბალ.ვრც	აწ უკუეთუ აღიღო ჩემ ზედა და რომელნი არიან ჩემ თანა საქმე ბჭობისაჲ მათ შორის, მაშინ მიგითუალო სრული სამეფოჲ, და რაჲთა არა გუაიძულო მე და ჩემთანათაჲ დატეობაჲ შჯულისაჲ.
მას	ბალ.ვრც	აწ მოავლინენით ჩუენდა კაცნი თქუენგანნი, რომელნი ბრძნად საგონებელ იყვნენ და საქმესა შემატყუებელ, რაჲთა სიტყუა-უგოთ ურთიერთას ამის ჯერისათჳს, და მერმე გამოჩნდეს ჭეშმარიტი, რომელმან სამართალსა ზედა შეგუკრიბნეს ყოველნი მას შინა.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ მიიწია მეფისა წიგნი ძისა მისისაჲ, წარუკითხა მისთანათა მათ.
მათ	ბალ.ვრც	59. მაშინ წარავლინნეს კაცნი რჩეულნი მათ შორის ბრძენნი და წურთილნი სწავლულებითა მათითა.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარ მისცეს აღთქუმაჲ ამის ჯერისათჳს, იწყეს კერპთმსახურთა მათ და თქუეს, რამეთუ არა ჯერ-არს პირველ კითხვაჲ, გარნა მეძიებელისათჳს საქმესა, რომელსა ეძიებს.
მათ	ბალ.ვრც	მიუგეს მონაზონთა მათ, მონათა ქრისტე ღმრთისათა, და ჰრქუეს: ჩუენ ვჰმონებთ ღმერთსა ცხოველსა, რომელმან დაგუბადნა, და დაჰბადა ოქროჲ და ვეცხლი, ქვანი და ძელნი, რომლისაჲ იცით სახელი მისი,
მისსა	ბალ.ვრც	და ვერ უვარ-ჰყო[ფ]თ უფლებასა მისსა, და იგი თავადი არს უდიდეს ყოველთა, და არავინ შემძლებელ არს მიწუთომად ღმრთეებისა მისისა, თუმცა ვინ გამოთქუა სიტყჳთა, გინა თუ იხილა თუალითა.
მან	ბალ.ვრც	მან დაგუბადნა და მოგუცა მეცნიერებაჲ მისი, ნებათა მისთა ვიქმთ მსგავსად ძალისა ჩუენისა, და რომელი არა ჰნებავს, მას დაუტეობთ.
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარცა მიიწივნეს წინაშე ძისა მეფისა, ბრძანა სწორადვე მათსა მოყვანებაჲ კაცთა, რჩეულთა მონაზ[ონთა] [ქრისტეან]ეთაჲ, რომელ[თა] აქუნ[და] [....]წმიდისაჲ და ჰრქუა მათ:
მათ	ბალ.ვრც	ხოლო უკუეთუ სთქუათ, ვითარმედ არა მათ დაგუბადნეს, არცა რაჲ გუამცნეს და ვერცა შემძლებელ არიან დაბადებად რაჲსამე,
მათ	ბალ.ვრც	და ვითარცა ესმა ესე კერპთ მსახურთა მათ, მოეკუეთნეს ენანი მათნი, რამეთუ არღარაჲ აქუნდა სიტყუაჲ, რაჲმცა მიუგეს ორსავე პირსა ზედა,
იგინი	ბალ.ვრც	რამეთუ, უკუეთუ თქუან, ვითარმედ კერპთა მათთა დაჰბადნეს იგინი და მათ ასწავეს, რაჲ-იგი ჯერ-არს ყოფად მათთჳს, ცხად იყო მათ ზედა მტყუვარობაჲ, სამართლით დაესაჯებ[ოდა] სიბრძნისა სიტყჳთა.
მათ	ბალ.ვრც	და უკუეთუ [თქუან, ვითარმედ] უძლურ არიან და ვერ ჴელ-ეწიფ[ების] დაბადებად და რგებად, გინათუ ვნებად, იძლივნენ სამართლისა მშჯავრითა და მიედგას მათ ზედა საქმე ჯობნისაჲ.
მისსა	ბალ.ვრც	რამეთუ კეთილად სლვასაცა შინა იოდასაფისსა და გარდარეულსა მისსა სიმდაბლესა და მოწყალებასა შინა მისსა მრავალი მადლი იხილეს, რამეთუ დიდი მშჳდობაჲ და სიხარული იყო სამეფოსა შინა მის მიერ.
მათ	ბალ.ვრც	მიუგეს და ჰრქუეს კერპთ მსახურთა მათ: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს მშჯავრი შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა და მეფისა ჩუენისაჲთა, და სისხლნი, რომელნი დავსთხიენით უმეცრებითა [...].
მის	ბალ.ვრც	ჰრქუა მათ ნეტარმან იოდასაფ: რამეთუ (ვ~ა-იგი) რაჟამს განაგდოთ შჯული თქუენი, მის თანაცა განაგდო[თ] იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა შეხჳდეთ შჯულსა ღმრთისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ[ჲს] ქრისტესსა, მის თანავე შეხჳდეთ მშჳდობასა და სიხარულსა, რამეთუ ღმერთი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა თუ მანკიერებისა და შურის-გებისაჲ.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ მოიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა და აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
იგი	ბალ.ვრც	გარნა კაცი იგი მძოვარი რომელი პირველ ზემო ვახსენეთ, რომელმან აზრახა მეფესა, რაჲთა ბრძოლა-უყოს ძესა თჳსსა ეშმა[კითა], რომელსა ერქუა თედმა, ამან არა შე[ი]წყნარა ქრისტეანობაჲ.
მათ	ბალ.ვრც	და წინა-უყო მოციქულთა მათ პატივი და ნიჭი დიდი და ადრე განუტევნა.
მით	ბალ.ვრც	პირველად ვჰმადლობ ქრისტესა, ძესა ღმრთისასა, რომელი განკაცნა კაცთა ცხორებისათჳს და გჳჴსნა მონებისაგან და საცთურისა კერპთაჲსა და მოგჳყიდნა უბიწოჲთა მით და პატიოსნითა სისხლითა თჳსითა, რომელი ჯუარსა ზედა გარდამოადინა;
მისსა	ბალ.ვრც	ვაქებ და ვადიდებ სახიერებასა მისსა, რომელმან წყალობით მომხედნა და არა ჴუებულ მყო საწადელისაგან ჩემისა და ღირს მყო ხილვად ჭეშმარიტისა მეფობისა შენისა,
მისა	ბალ.ვრც	ხოლო ესე უწყი, რამეთუ არავინ განეშორის მეგობარი თჳსი და არამცა აქუნდა ბრძოლაჲ ჩუეულებისაჲ მისა მიმართ და საეჭუელცა არნ მიქცევად მისა, უკუეთუ არა პირველად მიზეზი იგი მიდრეკისა მისისაჲ აღმოჰფხურის.
მათ	ბალ.ვრც	რაჲთა დაარღჳნე საკერპონი და დასწუნე კერპნი ცეცხლითა ღმრთისათჳს, რაჲთა მიეგოს მისაგებელი მათი, რომელ მათ მოაგეს ერთა ურიცხუთა.
მის	ბალ.ვრც	და რაჟამს ჰყო ესე, მაშინ დაჰჴსნა შუვა კედელი ზღუდისაჲ მის მტერობაჲ და ჭეშმარიტი და უქცეველი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან ცხოველისა და ჩუენ მონათა მისთაგან.
მის	ბალ.ვრც	და ვითარცა მიიწია მეფისა წიგნი ესე და აღმოიკითხეს, მაშინ აღდგეს თჳთ მეფე და ყოველი ერი მისი მის თანა და იწყეს დარღუევად და დაწუვად კერპთა და ტაძართა საკერპოთა, ვიდრემდე არღა(რ)ა საცნაურ იყო ადგილიცა მათი.
მას	ბალ.ვრც	და ამისა შემდგომად წარვიდა მეფე და ყოველი ერი მისი სამეფოდ იოდასაფისა, ძისა თჳსისა, და ყოველი იგი სუფევაჲ მისცა მას, გარნა თედმა მძოვარი, რომელი იტანჯებოდა ორითავე ცხორებითა, არა მოიქცა მას ჟამსა.
მისა	ბალ.ვრც	ხოლო იოდასაფს ვითარცა ესმა, ვითარმედ მეფე და ყოველი ერი მისი მივალს მისა, აღდგა და მიეგება სიხარულითა დიდითა, და დავარდა წინაშე მისსა იგი და ყოველი სიმრავლე ქრისტეს მორწმუნეთაჲ, რომელნი-იგი მიეგებვოდეს მის თანა მეფესა.
იგი	ბალ.ვრც	მაშინ მეფე იგი დიდითა სურვილითა მოეხჳა ქედსა იოდასაფისსა და ტირილითა ამბორს-უყოფდამას.
იგი	ბალ.ვრც	და მიიყვანა იოდასაფ მამაჲ თჳსი დიდითა და გარდარეულითა პატივითა და ყოველი იგი დიდებაჲ მისი წინა-უყო მას, რომელსაცა იგი არა იჴუმევდა.
მათგან	ბალ.ვრც	და იყო სიხარული დიდი ყოვლისა ერისაჲ, და აღებაჲ მძლავრობისაჲ მათგან სამეუფოსა შინა მამისა მისისასა.
მათ	ბალ.ვრც	და განმრავლდებოდა და განძლიერდებოდა ქადაგებაჲ მათ შორის, ვიდრემდის განმრავლდეს და განძლიერდეს მუნ შინა უფროჲს ყოველთა უღმრთოთა.
მისგან	ბალ.ვრც	მაშინ იწყო მოუძლურებად საქმემან მამისა მისისამან და იქცეს გულნი კაცთანი მისგან, და კადნიერ იქმნებოდეს წინა-აღდგომად მისა.
მისსა	ბალ.ვრც	და შეურაცხ-ჰყოფდეს მრავალსა ზედა ბრძანებასა მისსა, და მოიჴსენებდეს უწესოებით სლვასა მისსა მათ შორის და მძლავრობათა და ბოროტის ჩუენებათა მათ ზედა.
მას	ბალ.ვრც	ნუუკუე შფოთიცა აღუდგეს და მოკლას ვინმე და დაიპყრას მეფობაჲ მისი და დიდი შიში და ურვაჲ დაეცა მის ზედა ამის ჯერისათჳს, და არა ხოლო მას ოდენ, არამედ ყოველნი რომელნი იყვნეს წარჩინებულნი და თანამზრახვალნი მისნი.
იგი	ბალ.ვრც	რამეთუ დაღაცათუ კეთილნი შენნი განმრავლდენ კაცთა მიმართ, არამედ მცირედმან ბოროტმან განრყუნესვე იგი, უკუეთუ შესზაო მის თანა.
მას	ბალ.ვრც	და ვჰხედავ საქმეთა მომავალთა ჩემ ზედა, სადაჲთ არა უწყ[ი], და ვერ ვიცი საზომი ცხორებისა ჩემისაჲ და რაჲ შემემთხუევის ბოროტი მას შინა.
მისა	ბალ.ვრც	ვერცა განვიხაროთ ჩუენ შენ თანა და ვერცა სასოებაჲ ჩუენი სრულ იქმნეს განცოცხლებისათჳს შჯულისა, და ნუუკუე ძჳრიცა შეამთხჳოს მოყუასთა შენთა და ვერ აღასრულო ნებაჲ შენი, რომლისა შემძლებელ ხარ მისა ფარულად და ღონის-ძიებით, ვიდრემდის ჰპოო ადგილი, უფალსა თუ უნდეს.
მათგან	ბალ.ვრც	და უღონოებასა შინა ჩუენსა ჯერ-გჳჩნ მოღებაჲ მათგან.
მათ	ბალ.ვრც	ჰრქუა იოდასაფ: მიიღე ჩემგან სამოსელი მოყუასთა შენთათჳს და განუყავ მათ.
მისა	ბალ.ვრც	და ბრძანებაჲ მომიღებიეს მისგან საქმისათჳს, რომელსა შინა ვისწრაფი, და უკუეთუ აღვასრულო რაჲმე მისგანი, და მიძნდეს განშორებისა ჟამსა, დაღაცათუ მძიმე იყოს ჩემ ზედა, არა ერთგულებით ვალ წინაშე მისა.
მას	ბალ.ვრც	ნუ დააცადებ ქველის საქმესა უღირსებისა ვისისათჳსმე და ნუ კადნიერ [...]ამს უჯეროსა ზედა ბაძვაჲ მრავალთაჲ, რომელნი იქმოდიან მას.
მის	ბალ.ვრც	იყო ვინმე მეფე ერთი ქუეყანასა ჰინდოეთისასა, ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ბოლაიტი, და სახელი მეფისა[ჲ] მის აბენეს.
იგი	რაბლე	ამისა უკან იგი უნდომანდოდ ჩაუჯდებოდა გაკვეთილთ და უწინარესად ლოცვასა მოჰყვებოდა.
იგი	რაბლე	ზედ სუყველასა ათასნაირი ხიბალიკი, ესე იგი საცინარი და საამოვნო რამ ეხატა: ჰაი ჰარპიაო, სატირიო, ჰაი დალაგმული ღერღეტიო, რქიანი კურდღელიო, ჰაი პალნიანი იხვიო, ფრთიანი ვაციო, ჰაი უღელდადგმული ირემიო,
მან	რაბლე	და მაშინ ერთი ჩაიკითხეს ბოლომდე კარი, რომელს არ აკლდა აზრთა სიღრმე, ვით რქანი ქოლიკს, და მან იყვირა: შემომხსენით ტიალი კრკალი, თავი გამისკდა, გამეყინა, წამერთვა გონი“.
იგი	რაბლე	აკი თავად ჰომეროსიცა ბრძანებს, ნიმფამ რა ნეპტუნისაგან მუცლად იღო, ყრმა იგი სრულიად ერთი წელიწადისა, ანუ თორმეტი თვისა მერმე იშვაო.
იმა	რაბლე	მოცვივდნენ უმალ სრულიად იმა ქვეყნისა დედათმოურავნი, ანუ ამქმელნი ყრმათა, დაუწყეს ტლოყთა შუა სინჯვა, უფათურეს, უტრიალეს და სინჯვა-ფათურში ხელთ დია მქისე ნაგლეჯი მოხვდათ ტყავისა;
მან	რაბლე	VII. ვითარ დაარქვეს სახელი გარგანტუას და რარიგ იწყო მან წრუპვა ღვინისა
მას	რაბლე	კვართი იგი ნაოჭაუსხმელი იყო, რამეთუ ნაოჭასხმული მხოლოდ მას უკან მოიგონეს, ოდეს თეთრეულისა მკერვალნი ნემსისა ყუნწში ძვრებოდნენ თავწვერიანისა საძებნელად.
იგი	რაბლე	ნიჯგორ-საბიძალსა, ანუ დუქან-საჭუჭუესა თექვსმეტი წყრთა და წყრთისა მეოთხედი მოუნდა იმავ შალის ნაჭრისა, ესე იგი სკლატისა, და ოდრიკალსავითა გამოჭრილი კოხტად იყო ორი ენამინანქრიანი ოქროს მამალი დუგმითა დამაგრებული.
მას	რაბლე	საბიძალსა მას უცილოდ იაჯავარ სიუხვისა კოკასა შეადრიდით, ძველთა ხელფურჩთაგან ნაოსტატარსა, რომლისა დარი და მსგავსიცა ქალღმერთმა რეამ ორსა ნიმფასა უბოძა, ადრასტეასა და იდას, იუპიტერისა გამომზრდელთ.
იგი	რაბლე	სარჟი იგი ნახევრად თეთრი და, უკეთუ არ მეშლება, ნახევრად ცისა ფერი იყო.
იგი	რაბლე	ფრთა იგი ზედ მარჯვენა ყურთან დია კოხტად გადმოჰფენოდა.
იგი	რაბლე	ფარღული იგი გულისა კოვზამდე სწვდებოდა, რისა მარგებლობაც, რაიცა კარგად უწყოდნენ ბერძენ მკურნალთ, მთელი სიცოცხლე არ მოჰკლებია გარგანტუასა.
იმის	რაბლე	მამამისი ამითა ხალხსა გულისხმაში აგდებდა, შვილი ზეგარდმო სიხარულად მომევლინაო, რადგან თეთრი ფერი იმის თვალში სიხარულსა, სიამესა, შვებასა და ლხენასა ნიშნავდა, ხოლო ფერი ცისა ‒ ყოველსავე ციურსა.
იმა	რაბლე	ჩანს, უფრორე ცუდმედიდობა სჭირდა, რამეთუ არცა საფუძველსა იშველიებს რასმე, არცა საბუთსა და მიზეზსა, მარტოდენ ვარაუდსა ეფუძნება თვისას და ადგენს, ამა ფერსა ესე უნდა განვმარტავდეთ, იმა ფერსაო ისეო.
იმას	რაბლე	წერა იგი ძნელად მისახვდომი იყო და მხოლოდ იმას გაეგებოდა, ვისაც იეროგლიფით გამოსახული საგნისა თვისება, თავისებურება და ბუნება ესმოდა.
მან	რაბლე	ფრანგთა ქვეყანასა შინა მსგავსი რამ ბატონ ადმირალის ზედწერილშია თქმული, რაიცა მან თავის მხრივ ოქტავიანე ავგუსტუსისგან გადმოიღო.
იგი	რაბლე	და, ალბათ, გეხსომებათ დედაბერი იგი, ‒ კბილი არც ერთი არღა შერჩენოდა და მაინცა გაიძახოდა: Bona lux!
იგი	რაბლე	და კიდევ იმასაც შეიტყობთ, რომა ძველთა რომაელთ წესად ჰქონიათ: ოდეს ძლევამოსილსა ვინმესა რომს ტრიუმფით შესვლა ელოდა, იგი უცილოდ თეთრცხენიანსა ეტლზედ უნდა ყოფილიყო ამხედრებული.
იგი	რაბლე	დილდილითა ყურთასმენა მიჰქონდა, მამისა ლეკვნი ჯამში დრუნჩსა უყოფდნენ, იგი იმათ ყურთა ზედა ჰკბენდა, ისინი კი ცხვირსა აკაწრიდნენ, ისა კუდქვეშ სულსა უბერავდა, ისინი თავ-პირსა ულოშნიდნენ.
იგი	რაბლე	თანაცა ხელში ჭუჭულასა ათამაშებდნენ, ვითარცა სალბუნისა ჩხირსა რასმე, და როს იგი თავსა წამოსწევდა, სიცილ-კისკისითა იჟუჟებოდნენ, ვითომც იმის უკეთესი სათამაშო არცა რამ უნახავთო.
იმა	რაბლე	ერთხელ ჰერცოგმა დე ჭამპურამ და გრაფმა დე ჯამლოკიამ შემქმნელი მამა გარგანტუასი ზედ იმა დღეს მოინახულეს, ოდეს რიცხვმრავალი ამალითა სენიორ დე წუწურაქაც სწვეოდა.
მან	რაბლე	XIII. ვითარ საცნაურყო გრანგუზიემ უებრო ჭკუა გარგანტუასი, ოდეს მან გამოსაწმენდი მოიგონა
მისთვის	რაბლე	რონდო სასკორავი, ვითა სტვირი, ბუნების ხმას ავაყოლე, არემარე ავაყროლე, სულ არ მებას ნეტავ ცხვირი, იმას ველი, მისთვის ვსტირი, ვისას თვალი გავაყოლე გავასა!
იგი	რაბლე	ცხენი იგი ფიცხი იყო და ავზნე, ზედშემჯდომი აღარცავინა ჩანდა, რამეთუ კაცი არ დარჩა გადმოუგდებელი;
იგი	რაბლე	და მაგისტრმაც ისერიგად ასწავლა ანბანი, რომ იგი სულ სხაპასხუპითა უბნობდა წინაუკმო, ანუ ბოლოუკუღმა და ამას ხუთი წელიწადი და სამი თვე მოუნდა.
მან	რაბლე	იგი კვალად ერთმა გადაყრუებულმა მაგისტრმა შეცვალა, აბუეტო ბენტერამ, და მან ყმაწვილსა წააკითხა ჰუგუციო, ბერძნული ენა ებერარისა, დოქტრინალი, ნაწილნი მეტყველებისანი,
იმანაც	რაბლე	გრანგუზიემ ამისა გამო დონ ფილიპე დე მარეს შესჩივლა, პაპელიგოსას ქორიკოზსა, ანუ ხელმწიფის მონაცვლესა, და იმანაც სიტყვა არ დაუჭირა, სჯობს კაცმა სწავლაზედ სულაც ხელი აიღოსო, უთხრა, ვინემ ემაგისთანა წიგნთ ჩასჩიჩინოს და ეგევითარ მოძღვართ დაემოწაფოსო,
იგი	რაბლე	მაშინ ევდემონმა დასტური სთხოვა თავის ბატონსა, ხელმწიფის ნაცვალსა, ქუდი დაბღუჯა და წამოდგა, სახეგაბადრულმა ალალი მზერა მოწიწებრივ მიაპყრო გარგანტუასა, გახსნა მეწამულნი ბაგენი და ბალღური კრძალვითა აქო და ადიდა, ცათამდე აიყვანა იგი;
იმა	რაბლე	XVI. ვითარ გაამგზავრეს პარიზსა გარგანტუა, უზარმაზარსა ფაშატზედ ამხედრებული, და იმა ფაშატისგან ბოსეთისა ბუზანკალთა გაჟლეტა
მან	რაბლე	XVII. რარიგ მიაგო გარგანტუამ პარიზელთ დახვედრისათვისა და რაგვარ წარიტანა მან ღვთისმშობლისა ტაძრისა დიდ-დიდნი ზარნი
იმასა	რაბლე	მუხლისა სიმკვირცხლისა წყალობითა მხოლოდ ზოგ-ზოგიღა გადაურჩა დიდროას, ანუ ფსელდიდობასა იმასა,
იგი	რაბლე	ის დღე იყო, და ქალაქსა მას შეერქვა ფარიზი, ანუ პარიზი, მანამ კი, ვითარცა სტრაბონი ბრძანებს (IV წგნ.), ლევკოთია რქმევია, ესე იგი, ბერძნულისა ენითა ფერთოვლა, ვინაიდან იქაურ დიაცთ ფერთოვლად უქათქათებთ ბარძაყნი.
მას	რაბლე	მისანსა მას ყოველივე წვლილად აუხსნეს და მოახსენეს უჯეროვნება ზართა მიმძლავრებისა.
იგი	რაბლე	შესავალთან პონოკრატე გამოეგებათ, და იგი ფრიად განაცვიფრა ამა ხალხისა შესახედაობამ;
იმას	რაბლე	ამისა თქმა იყო, და პონოკრატე გარგანტუას გასაფრთხილებლად გაეჩქარა, რათა იმას წინწინ სცოდნოდა, რა პასუხიც უნდა გაეცა, და საქმნელიცა მყისვე გადაეწყვიტა.
იმანაც	რაბლე	მართლაც, როს ყველანი შემოკრბნენ, ღვთისმეტყველი ხალხით გაჭედილ დარბაზში შეაბრძანეს და იმანაც ხველებ-ხველებითა მოხსნა გუდასა პირი.
მან	რაბლე	XIX. სიტყვა მაგისტრ იანოტუს დე ბრაგმარდოსი, ოდეს მან ზართა დაბრუნება სთხოვა გარგანტუასა
იმათ	რაბლე	რომელიცა შეიმსგავსეს ჭაკთა უგუნურთა და იგიცა გაუტოლდა იმათ. იხილე ფსალმუნი, არკი ვუწყი, რომელი (ლათ.). რაიცა დიდებული აქილევსია (შუა სკ. ლათ.).
მას	რაბლე	მას უკან პოტილიდან და ბრეემონიდან ჩვიდმეტი ათას ცხრაას ცამეტი რქა მეწველი ფური მორეკეს, რადგან მთელ იმოდენა ქვეყანაში არცვინ არ იყო იმისთანა მეძუძური, ვინცა ყრმისა მარჩენლად გამოდგებოდა.
იგი	რაბლე	და მართლაც რაღა კოკა უხვებისა და რაღა ოქრომოთვალული საბიძალი იგი,
მას	რაბლე	მას კუკსა თავი ორი ება, ერთმანეთისკენ პირმიქცეული, ხელი ოთხი ესხა, ფეხიცა ოთხი და საჯდომი ორი უჩანდა, რამეთუ, ნადიმსა შინა პლატონისა თქმულისა არ იყოს, ესეგვარია ბუნება კაცთა დასაბამიერი იდუმალი არსითა.
იგი	რაბლე	მერედა, ვინ შეთხზა წიგნი იგი?
იგი	რაბლე	და იგი კიდევ იმასაც გვამცნობს, ეშმაკნი ხშირად ლომისა ტყავითა იმოსებიანო, მაგრამ თეთრი მამლისა დანახვისასა მსწრაფლად ქრებიანო.
იმასა	რაბლე	პატარა მემრუშესა იმასა თვალი მიწყივ სიძვაზედ ეჭირა, ძიძათ ხან წინ უყოფდა ხელსა, ხან უკანა.
იგი	რაბლე	და აჩუა იგი ხან ქურანი იყო, ხან ყომრალი, ხან აბრაში, ხან ლეგა, ხან რახსი, ხან ლურჯა, ხან ლუში, ხან ზერდაგი, ხან საღარი, ხან ამლაკი, ხან შავრა და ხანაც თეთრონი.
იგი	რაბლე	ბარემ აქავე ვიტყვი, ოსტატი იგი ერთჟამიერად გოთურ ასოთაც ასწავლიდა გარგანტუასა, და ისიცა იდგა და იწერდა, რაცა კი რამ სასწავლო წიგნი ჰქონდა, ვინათგან ხელოვნება წიგნთა ბეჭდვისა იმჟამად ჯერეთ არ უწყოდნენ.
მას	რაბლე	ვითარმედ De modis significandi non erat scientia მას უკან ტუბალ ოლოფერნმა სათვეო აღრიცხვათა წიგნი წააკითხა, რამაცა სრული თექვსმეტი წელიწადი და ორი თვე მოითხოვა, და აღესრულა კიდეც ხსენებული ოსტატი, რამეთუ წელსა ათას ოთხას ოცსა სიძვის სენმა ავნო ხორცსა.
იგი	რაბლე	ჰოდა, ფაშატი იგი სამ ხომალდსა და კიდევ ერთ ზარბუნაზედ შეესვათ და, ტალმონდუაში რომ ოლონია, იმა ნავთსაყუდელში ჩამოიყვანეს ზღვითა:
მას	რაბლე	მას ტყესა შიგან ბუზანკალთა და ბუზალაკთ დაედოთ ბუდე, ავად ირეოდნენ, შავად გაჰქონდათ ბუვილი და გამწარებულნი ჰყავდათ საბრალო ფაშატნი, კარაულნი და ულაყნი.
იგი	რაბლე	მაგრამ კაცი იგი პატიოსანი იყო და ზართ ხელი აღაღო, და იმად კი არა, რომ ნამუსმა არ გაუჭრა, არამედ ფრიად ემძიმა და ვერ მოერია.
იმან	რაბლე	რა არი და, ზარნი დაგვიბრუნეთო, მიუგო იმან პასუხად.
იმათ	რაბლე	იმათ შემყურესა, მაგისტრ იანოტუსსაც სიცილი წასკდა, თანაც არავინ უწყის, ვინ უფრო ხაფი ხმითა იცინოდა, ‒ და, ბოლოს, სუყველას ცრემლი მოერია, რამეთუ ესდენ ლაყლაყში ტვინისა ნივთიერებას თვალისა წყალი წარმოსდინდა, იდინა და სახედველთა მგრძნობელ ძარღვთ მიადგა.
იმან	რაბლე	იმან კი, თავის მხრით, იმდენი ქნა, საქმე არ გაარჩევინა და გადაატანინა.
იმათ	რაბლე	და, ალბათ, იმათ უფრორე მალე მოეღებათ ბოლო, ვინემ დავა დაუბოლოვდებოდეთ, და მართალი და მტყუანი გამოჩნდებოდეს.
იგი	რაბლე	შეტყობა სურდა, გარგანტუას ძველთა მოძღვართ ესდენ გრძელჟამიერად რა მოიღონისძიეს და რარიგ გახადეს იგი ახვირაკი, რეგვენი და უგბილიო.
მას	რაბლე	მას უკანით თმასა ალმენის წმინდაკბილათი, ანუ თითებითა ივარცხნიდა, ვინათგან მოძღვარნი ნიადაგ ჩასჩიჩინებდნენ, სხვარიგად დავარცხნა, ბანება და გასუფთავება ფუჭად დროის დაკარგვააო.
იგი	რაბლე	ყოველ ეკტენიასა იგი გარგანტუასთან ერთად ჩაარაკრაკებდა და თან ისერიგად დამარცვლავდა, ერთი რა არი, ერთ მარცვალსაცა ძირს არ დააგდებდა.
იმან	რაბლე	იმან რო ვახშმობა იცოდა, იმისთანა, ღმერთმანი, ტყუილია!
იგი	რაბლე	შინაარსი წაკითხულისა ხშირად ისე ზედმოქმედებდა გარგანტუაზედ, რომ იგი უცხო რამ მოწიწებითა და სიყვარულით იმსჭვალებოდა უფლისა მიმართ, ადიდებდა და ულოცავდა, რამეთუ საღმრთო წერილი თვალთა წინაშე უყენებდა ღვთის სიდიადესა და სიბრძნესა გამოუთქმელსა.
იგი	რაბლე	იგი ზეპირ უპასუხებდა და თან სულ იმის ცდაში იყო, შემთხვეულობამაგალითი რამ ცხოვრებისა მოემარჯვებინა.
იმის	რაბლე	და გარგანტუას ყოველივე ისე ცხოვლად აღებეჭდებოდა ტვინში, რომ იმჟამად არ იყო არავინ მკურნალი, ვისაც იმის ნახევარი მაინც ეცოდინებოდა, რაც იმან უწყოდა.
იგია	რაბლე	და შესხმისა ღირსიც იგია ოდენ, ვინცა ლახვრითა ერთითა მტერსა დალახვრავს ათსა.
იგი	რაბლე	ხესა და ხეს შუა ვეება კოჭსა გასდებდნენ, ჩაავლებდა ხელთ იგი, ზედ ჩამოეკიდებოდა და ფეხებჩამოკონწიალებული შურდულსავით გადი-გამოდიოდა წინ და უკან, სიმარდეში მჯობნელი არა ჰყავდა.
იმასაც	რაბლე	სტენტორი რომ სტენტორია, იმასაც კი არ უყივლია ტროისა ბრძოლაში ეგრერიგ ხაფად და მჭექარედ.
იმას	რაბლე	ძელობანაში უპირველეს ფალავანთ ერკინებოდა და, ჯერი რა მოუწევდა, კლდესავით დადგებოდა, ერთ ადგილას გაქვავდებოდა, გასალდებოდა და, ვით ოდესღაც მილონი, ისიც მხოლოდ იმას დაუვარდებოდა, ვინცავინ ჩაუქი იყო და ძვრასა უზამდა, ფეხს მოაცვლევინებდა.
იგი	რაბლე	ვით, მაგალითებრ, თეოფრასტე, დიოსკორიდოსი, მარინე, პლინიუსი, ნიკანდრე, მაკრიუსი, გალენოსი, და ოდეს იგი და თანამეგზავენი მისნი შინ მივიდოდნენ, ხელთ ბღუჯა-ბღუჯა ბალახბულახი, ანუ არიოთი ეპყრათ,
იმა	რაბლე	შემდგომად გარგანტუა მოძღვარსა თვისას პითაგორელთა წესისამებრ მოკლედ უამბობდა, რაც კი რამ იმა დღეს წაეკითხა, ენახა, შეეტყო, ექმნა და გაეგონა.
მას	რაბლე	მას უკანით შემოქმედ ღმერთსა ლოცვასა და სიყვარულსა აღუვლენდნენ, რწმენასა განიძლიერებდნენ, განადიდებდნენ უსასრულო წყალობასა უფლისასა, გარდასულისა გამო მადლსა შესწირავდნენ და მომავალსაც ღვთისავე სახიერებასა მიანდობდნენ. მერმე დაწვებოდნენ და დაიძილქუშებდნენ.
იმა	რაბლე	ვითარმედ განექარვებინათ გვამსა ზედა ნესტიანი ჰაერისა ზედგავლენა და არცა იმა დღის უვარჯიშობა დასტყობოდათ ჯანისა სიმრთელეზედ.
იმის	რაბლე	პირველ ჟამად კი დია ეძნელებოდა და ენაჯიშებოდა კიდეც ესევითარი წვრთნა-ვარჯიში, მაგრამ მერე და მერე ისერიგად გაუადვილდა, გაუტკბა და ეამა, უფრორე ხელმწიფისა ნებივრობასა იფიქრებდა იმის შემყურე კაცი, ვინემ მოწაფისა მეცადინეობასა.
იმა	რაბლე	იმა დღესა სრულად იქ დაიღამებდნენ და გულისა გასახარელსა არასა დაიკლებდნენ, დალევითაც ბლომად დალევდნენ, ჩაბუჟბუჟდებოდნენ, იფუნდრუკებდნენ, იმღერდნენ, იბუქნავებდნენ,
იგი	რაბლე	წყალსა ერთი ჭურჭლიდან მეორეში ასხამდნენ, თუ არადა, მცირე რამ თვითმიმდრეკსა მერატაფა-გადასასხმელსა ააგებდნენ, და მოწყობილობა იგი თავისითა იძვროდა და ასხამდა. „სოფლისა საქმეთათვის“ (ლათ.).
იმათ	რაბლე	მარბიელნი აინუნშიაც არ აგდებდნენ იმათ ლაპარაკსა და თავიანთსას გაიძახოდნენ, ნაზუქისა ჭამა უნდა გასწავლოთო.
იგი	რაბლე	და შეესმა თუ არა გნიასი, მომხდურთაგან ატეხილი, ბერი იგი გარეთ გავიდა, ნეტავ რა ამბავიაო;
იმან	რაბლე	რა ქნათ და, მიუგო იმან, ვინცავინ ჯერ არ ჩაძაღლებულა, მიდით და ჩააძაღლეთო.
იმისა	რაბლე	იმისა ვაჟკაცობისა წყალობითა ესრეთ მოისრა ვენახში შეჭრილი მტერი და ამბისა მთხრობელიცა აღარავინ გადარჩა.
იმათ	რაბლე	როგორც უკვე იუწყეთ, ბერმა სულ ბდღვირი ადინა მოძალადეთ, და ვინემ იგი იმათ უსწორდებოდა, პიკროშოლმა ამაობაში თავის ლაშქრიანად ფხოჭა-გლეჯით გაიარა ვედისა ფონი და ხელთ იგდო ლაროშ-კლერმო, სად არცვინ წინაღსდგომია, არცვინ გასძალიანებია.
იგი	რაბლე	ამჟამად მეფე იგი ლაროშკლერმოშია და რაოდენადაც შესაძლოა, ციხითა ჯარსა ამაგრებს და ჯარითა ციხესაო.
იმათით	რაბლე	მეტი რა ჩარაა! იმათით მიდგას სული, ისინი გვაჭმევენ, გვასმევენ და გვაცმევენ.
იმათი	რაბლე	და უკეთუ ბედმა მარგუნა იმათი ღალატი, ვისაცა ყოვლისა უფრორე ვენდობოდი, შენს იქითა გზა არღა დამრჩენია და ამად მოგიწოდებ, მოდი, მოჰხედე ყმათა შენთა და ბუნებისა ძალითა ბოძებულსა სამკვიდრებელსა.
იგიცა	რაბლე	იგიცა ბოროტსა მეტსა აბა რასა იქმოდა ღვთის მადლსა მოკლებული, და უფალსა ჩემკენ წარმოუგზავნია, რათა შევასმინო ბალანგარსა შესასმინარი და ნამუსზედ შევაყენო.
იმა	რაბლე	ულრიშ გალემაც დაუჯერა და იმა ღამეს წისქვილში დარჩა.
იგი	რაბლე	მტრედისფრად ირიჟრაჟა თუ არა, იგი უკვე ქავ-ციხისა ჭიშკარსა მიადგა, ბუკტაბლაკობითა აუწყა თავისი მისვლა და გუშაგთ მიეძალა, შემიშვით, მეფესა მიმგვარეთ, დია საჭირო სიტყვა უნდა ვუთხრაო.
იმან	რაბლე	მეფესა მსწრაფლ მოახსენეს, ასე და ასეო, მაგრამ იმან ქვა ააგდო, არასდიდებით არ შემოუშვათო, და თავად გამოვიდა გარეთ, გალავანზედ გადმოდგა და გადმოსძახა სამოციქულოდ წვეულსა: რა ამბავია? რა უნდა მითხრაო?
იგი	რაბლე	და არა ოდენ იგი თავის ხალხთან ერთპირ, არამედ სხვა მიწაწყლისანიც, მაგალითადრე, პუატეველნი, ბრეტონელნი, მანსონელნი, აგრეთვე მსახლობელნი იმიერ კანარისა კუნძულთა და ქალაქ იზაბელასი, ჰგონებდნენ და ამტკიცებდნენ კიდევაც,
იმათ	რაბლე	‒ მადლსა გწირავთ, ბატონო, ‒ მიუგეს იმათ.
იმათ	რაბლე	‒ ძალიან კარგს იზამ, ‒ სიტყვა მოუწონეს იმათ, ‒ ოღონდ უნდა გაინათლოს.
იმათ	რაბლე	‒ არა, არა, ‒ მიუთხრეს იმათ. ‒ ეგ აქეთურობასა უნდა ქნა.
იმათ	რაბლე	‒ ჯერეთ რა დროს ეგენია, ‒ მიუგეს იმათ, ‒ ადვილად ხომ არა ჰგონებ ჰირკანიისა ზღვისა გადალახვასა, ორი არმენიისა და სამი არაბეთის გავლასა?
იმათ	რაბლე	‒ ვითომ რათაო? ‒ გაიკვირვეს იმათ.
იმა	რაბლე	‒ რათა და, ნეტავ რა უნდა ვსვათ იმა უდაბნოსა შინა?
იმათ	რაბლე	განა იმოდენი რა უნდა იხმიო, იმათ ვერა ზიდონ?
იმა	რაბლე	‒ დია მეშინის, იმა ერთ მეწუღესავით არ მოგივიდეთ, ვინაც რძიანი ქილა იპოვნა და გამდიდრება მოინდომა, მაგრამ ქილაც გაუტყდა და სულაც უნაყროდ დარჩა.
იმათ	რაბლე	ვინემ ჩვენ მესოპოტამიაში ვიქნებით, იმათ ზურგში თუ დაგვცხეს, მერმე რაღა ვქნათ?
იმან	რაბლე	იმან კი დინჯად მიუთხრო: ‒ უფალნო, შეიწყალეთ ერთი უპოვარი კაცი!
იმათგან	რაბლე	თავად იმათგან ბევრნი წავიდ-წამოვიდნენ, ის კვალად იდგა, ხმასა კრეფდა და გულისა ფიცარზედ იჭდევდა სუყველაფერსა.
იმას	რაბლე	იმას მართლა ეგონა, ყურძნისა მარცვალთ, ანუ შიმშილთ გვესვრიანო.
იმან	რაბლე	ბრპენისა და ქვისა ბირთვნი იმან ბუზანკალთ დაადარა, სხვა ვერად წარმოიდგინა, და პონოკრატემ უთხრა, რა ბუზანკალნი, რის ბუზანკალნი, ციხითგან ზარბაზანთ გვესვრიანო.
იმას	რაბლე	სამთა თანამავალთ კუდში მისდიეს იმას და მშვიდობიანად გავიდნენ;
იგი	რაბლე	ოღონდ ერთი უსაცილოდ ცხადყოფილია: ოდეს გარგანტუამ ტანთსაცმელი გამოიცვალა, მერმე ახლა ხელთ სავარცხელი მოივარგა (თავისა დასაფხანი იგი სიგრძითა ორი ადლი იყო, კბილებად ერთობილი სპილოს ეშვები ესხა)
იმათ	რაბლე	ხოლო რაჟამსა გარგანტუამ ღვინო გადაყლურწა, იმათ გული გაუსკდათ, დასტურ დავიღუპეთო, და მართლაც, ცოტას გაწყდა, ღვინისა ნიაღვარმა გარგანტუას მუცლისა უფსკრულში არ ჩაიტანა ისინი.
იმაზედ	რაბლე	‒ Cum exurgerent homines in nos, forte vivos deglutissent nos, ‒ როს მარილწაყრილ სალათას შეგვაყოლეს, იმაზედ უთქვამს, cum irasceretur furor eorum in nos, forsitan aqua absorbuisset nos, ‒ როს კარგა ბლომად გადაყლურწა, იმაზედ არი;
იგი	რაბლე	ვითარ სძლია მტერი ძმა ჟანმა ბდღვირისმდენელმან სააბატოს ჭურ-მამულისა შეწევნისა ჟამსა, დია ადიადა იგი და ვაჟკაცობითა კამილოსსა, სციპიონსა, პომპეუსსა, კეისარსა და თემისტოკლესა დაამჯობინა.
იმათ	რაბლე	უთვალავჯერ იტყვიან, „Pater noster“-ო, უანგარიშოდ ჩაურთავენ „Ave Maria“-ო, მაგრამ ისემც რა ვუთხარი, იმათ რამე ესმოდეთ: ღვთისა გმობასა ლოცვასა უხმობენ.
იგი	რაბლე	ევდემონმა პირველმა შეამჩნია იგი და გარგანტუას მიმართა:
იმან	რაბლე	მაშინ ბერმა ჯვრისა ძელი დააღირა და ერთი იმისთანა დაუშვა კისრისა და საყელოს საშუალ, აკრომონად სახელდებულსა სახსარში, რომ იმან სიტყვისა თქმაც ვერ მოასწრო და გონდაკარგული ცხენისა ფერხთით დაეცა.
იმასა	რაბლე	მაგრამ იმასა სულაც არა სტკიოდა, რადგანაც, ჩოხა იქით იყოს, ტყავი ჰქონდა იმსისქე, ტყუილია.
იმის	რაბლე	ბერმა თვალი გაადევნა ფაცხაფუცხით გაჩქარებულ ავისა მნდომთ და გულისხმაში ჩავარდა, დასტურ გარგანტუას და იმის დასტასა გაეკიდნენო, და ფრიად შეწუხდა, რამეთუ ხელსა ვერ აღუპყრობდა ამხანაგთ.
იგი	რაბლე	რახან აგრეაო, იშიშვლა იჩქითად მახვილი იგი და ჰკრა მარჯვნივ მდგომარე მშვილდოსანსა, ჰკრა და გადაუჭრა კისრისა ძარღვნი და საძილე სისხლძარღვნი, ენისა კლიტეცა ეგრევე ზედ მიაყოლა ორივ ნუშისდაგვარ ჯირკვლიანად.
იმას	რაბლე	იმას თავზარი დაეცა, ამხანაგი მომიკლა, მე რაღა სიკეთესა დამაყრისო, და ბღავილი მორთო:
იმის	რაბლე	მტერნი კი უკვე შებმოდნენ შარაგზაზედ გარგანტუასა და იმის ასაბიასა და შეთხელებულიყვნენ, რამეთუ გარგანტუამ შავი დღე აყარა თავისი უშველებელი ხისა შეწევნითა,
იგი	რაბლე	და იმოდენი იქნია, იმოდენი ხალხი დახოცა, ბოლო ჟამსა ზედ შუაზედ გადაუტყდა ხელისაპყრობი იგი.
იმათაც	რაბლე	ხოლო ვისაცა შებოჭილნი მწირნი თან წარეტანა, ყველანი უნაგირთაგან გადმოყარა, ცხენბედაურნი კი ხსენებულ მწირთ გარდასცა და იმათაც ტყისპირ უბრძანა დადგომა, როგორაც შატაბუტას, რომელიცა წარტყვევნილი ჰყავდა.
იმათ	რაბლე	ბრძოლა რა გასრულდა, გაბრუნდა გარგანტუა, გასწია შინისკენ თავის რაზმიანად, გარეშე ბერისა, და საღამო ხანსა უკვე მიეახლა გრანგუზიესა, რომელიცა იმჟამად ქვეშსაგებელში იწვა და იმათ თავსა უფალსა ავედრებდა, უტკივრად მიმყოფე, ძლევითა შემიმოსეო.
იმას	რაბლე	ოდეს ყოველი მოიღეს, უხმეს გარგანტუასა, მაგრამ იმას დანა პირსა არ უხსნიდა, ბერისა დაკარგვითა შეჭირვებულსა არცაღა სმა უნდოდა, არცაღა ჭამა.
იმასა	რაბლე	რაღა შორს მივდივარ, აქაცა გვყავდა, სინეში, ერთი მამაძაღლი ფლიდი ქადაგი, იდგა და სულ იმასა ტიტინებდა, წმინდა ანტონი ფეხებში წითელ ქარსა აჩენსო, წმინდა ევტროპი წყალმანკისა სათავეაო, წმინდა ჟილდასი ‒ სიგიჟისაო, წმინდა ჟნუ კი ‒ ნიკრისისაო.
იმათ	რაბლე	დია მიკვირს, ის თქვენი ხელმწიფე თავის ქვეყანასა შინა რატომ ერთხელ და სამუდამოდ არ აუკრძალავს იმათ ესდენ ჩმახვასა და ტარტარსა.
იგი	რაბლე	იგი ჯერეთ ამ ლაპარაკში იყო, რომ ბერი თავგაზვიადებული შემოვიდა და იკითხა:
იმის	რაბლე	‒ ეგვიპტეში რომ ნილოსია, სულ იმის წყალივითა ყოფილა, თუ სტრაბონსა დავუჯერებთ, ‒ ჩაურთო გარგანტუამ.
იგი	რაბლე	და ხსენებული შატაბუტა კი ამაობაში ჭამად დასვეს და, სანამ იგი ჯერისა თავსა მიირთმევდა, გრანგუზიემ ჩაჰკითხა, ჩემსა კარზედ დარჩენასა ინებებ თუ შენსა ხელმწიფესა ეახლებიო.
იმის	რაბლე	უპირველესი აზრი კი იმის ლაპარაკისა ის იყო, რომ ომისა გამო ჭირსა და ვაგლახში ჩაცვივოდნენ, რამეთუ პიკროშოლსა ილაჯი ჰქონდა გაწყვეტილი და გრანგუზიე იოლად მოერეოდა.
იმა	რაბლე	ჩანს, იმა ულუკმა დედაბერმა რაცა უმარჩიელა, გულსა ჩარჩენია და იმედიანობს, საბრძანებელსა დავიბრუნებო.
იგი	რაბლე	მესაუნჯეთ სასმელ-საჭმლისა ფული უკლებლივ უნდა ჩაეთვალათ იქაურ მკვიდრთათვისა და, რახან ციხე-ქალაქი იგი კვალად გრანგუზიეს ხელთ იყო, მეკომურმსახლობელთა უპატიურობა არცვისგან არ ეგებოდა.
იმათ	რაბლე	დასტურ საკმაოა მოსაგონებლად, რა გულჩვილობა გამოიჩინეს იმათ ბრეტონელთა მიმართ სენტ-ობენ-დიუ-კორმიეს ომში და პარტენეს დაქცევისა ჟამსა.
იმან	რაბლე	რჩეულთა კაცთა რჩევისამებრ იმან სრულად თავისი ადგილ-მამულისა და სამეფო-ქვეყნის დათმობა უთხრა და საბოძვრისა წიგნი მოართვა, ხელმოწერილი, დაბეჭდილი და დამტკიცებული ყველასგან, ვისაც საქმე ესე ეკუთვნოდა.
იმის	რაბლე	გარნა მამაჩემი თანახმა არა და არ გაუხდა, ადგა და იმის მოტანილნი სიგელ-გუჯარნი ეგრევე ცეცხლსა მისცა.
იმით	რაბლე	რაღა ბევრი გავაგრძელო, საქმე იმით გასრულდა, რომა ალალად მოსულ კანარიელთა უზაკველმა სიტყვაპასუხმა მამაჩემსა გული აუჩუყა და იმათი სიბრალულითა ცრემლი ღვარად წასკდა.
იმა	რაბლე	მერმე კი იმა შემთხვევისდა კვალად იენამზევა და სულ გააქარწყლა, რაც რამ კანარიელთა მიმართ მადლი ექმნა, ესევითარი კეთილისმყოფლობა ჩალადაც არა ღირსო, გადამეტებულ სიქველესა ჩემსასა ნუ იტყვითო, რისი მოვალეცა ვიყავ, ის გიყავითო.
იმა	რაბლე	რაკიღა დამნახველ კაცსა არაოდეს არავისი ქველი მექმეობა არ ავიწყდება და იმა სიკეთესა ნიადაგ აღორძინებს თვის წმინდა გონებასა და გულში.
იგი	რაბლე	და ამიტომ მოთვალიერედ პონოკრატეს დავუყენებ, თანვე ჯეროვანი სრულშემძლებლობითა აღვჭურავ და მანამ ეყოლება მეფისა მემკვიდრესა გვერდითა, სანამ იგი თავისით არ შეიძლებს მართვა-გამგებლობასა და საქმის გაძღოლასა.
იგი	რაბლე	და უბედნიერესი იგი მხოლოდ მაშინ იყო, უკეთუ ვისმეს უშველიდა და შეიწყალებდაო, ხანდახან სუყველას სისხლსა არწყევინებდა ხოლმე, ვისაც არეულობისა მოთავედ დაიგულებდა.
იმანაც	რაბლე	და, ბოლოს, სუყველანი აქ მოასხით პიკროშოლისა სამსჯავროს წევრნი, სარდალნი, ჯართუფროსნი და შინაკაცნი, ვინცავინ იმასა ჭირსა სჭამდა, გუნდრუკსა უკმევდა, ურჩევდა, აგულიანებდა, და იმანაც აკი დაუჯერა, საზღვარნი დაგვირღვია და ამისთანა დღეში ჩაგვყარა“.
იმანაც	რაბლე	იმანაც წამისყოფით იმისთანა დიდმშვენიერი, მდიდრული და უხვი პურობადარბაზობა გაუმართა, რომლისა დარიც არცვისა არ ახსოვს არტაქსერქსე მეფისა დროითგან მოკიდებული.
იმას	რაბლე	გარგანტუამ იმას სეს აბატობა დაუპირა, მაგრამ ბერი უარზედ დადგა.
იგია	რაბლე	ლეში უგულოს გვიქვია, სიავის თავიც იგია.
იმათ	რაბლე	იმათ იქითა საჯინიბო იყო, შრამელ-სადგომთა წინარე კი საბაზიერო იდგა.
იმათ	რაბლე	საქალებოსა წინაშე მენელსაცხებლენი და ვარსამ-დალაქნი იდგნენ, და მამათაგან ყველასა იმათ ხელში უნდა გაევლო, ვინაც დედათა სადგომისკენ ვიდოდა.
იმათ	რაბლე	არცროს არვინ იმათ არ აღვიძებდა, არცროს არვინ სმასა არ აიძულებდა, არცროს არვის ჭამასა და ან კიდევ სხვასა რამე.
იგი	რაბლე	სწორედ ამად, ოდეს ყმაწვილკაცთაგან ვინმე იძულებული იყო ან დედ-მამის სურვილითა, ან არადა სხვა რამ მიზეზითა, რომ დაეგდო სავანე იგი, ისე ფეხსა არ მოიცვლიდა,
იგი	რაბლე	‒ სახარებისა მოძღვრებისა ერთგულთ ოდითგანვე სდევნიან, მაგრამ მაინც ნეტარია იგი, ვის არცა დევნა შეაჭირვებს, არცა კიდევ ხორცი აცდუნებს და სწორის გზითა მიელტვის აზრსა უფლისასა, რომელმაც მოგვივლინა ძე თვისი საყვარელი და მისივე პირითა გვამცნო ყოველი.
იგიო	რაბლე	‒ იოანეს სახარებისა XVI თავსა შინა მაცხოვარი ჩვენი ბრძანებს: დედაკაცი რაჟამს შობს, მწუხარეა, რამეთუ მოიწია ჟამი მისიო, ხოლო რაჟამს შვის ყრმაი, არღარა მოეხსენოს ჭირი იგიო“.
იმათ	რაბლე	‒ რაო? ‒ ერთხმივ იკითხეს იმათ.
იგი	რაბლე	ხორცთა მძოვარი სენიმც შეჰყრია უკანტანში, ვინცა ოქროს კილიტა მოიგონა და ვისაც მანდილყამჩი ეხვია იგი ჩემდა გასამწარებლად!
მას	რაბლე	გარგანტუას დია ეამა ხილვა ამისა, მაგრამ არ გაყინჩულა, ისე უთხრა თანამყოლთ, მორჩა, ამოწყდა ბუზეთ-ბოზეთიო, და იმ დღისა მერმე შეერქვა მხარესა მას ბოსეთი.
მან	რაბლე	რაღა თქმა უნდა, ჩუტრუკო ‒ pro tibiis meis, მაშასადამე, სკლატიანი ამად გახლავარ, egomet, sicut suppositum portat adpositum ‒ და მან ქურდულად წააცუხცუხა სკლატი, ვითარცა პატლენმა.
იგი	რაბლე	ისინიც ადგნენ და ბიერისა ტყეში წაიყვანეს ფაშატი იგი.
იგი	რაბლე	დასტურ მისაღწევად მიზნისა, პონოკრატემ იქაურ სწავლულთა და მეცნიერთა საზოგადოებას აზიარა გარგანტუა, რათა გვაჯითა და ბაძვითა სულიერად ამაღლებულიყო იგი და გასჩენოდა წადილი რუდუნებისა და გამოჩინებისა.
იმასთან	რაბლე	გულის ფიცრისა და ფილტვთა გასავარჯიშებლად ისერიგად დაიბუბუნებდა და დაიბაყბაყებდა, ათასი ბაყბაყდევი შემირცხვენია იმასთან.
იმისი	რაბლე	ერთხელ, თავად შევესწარი, ევდემონს უხმობდა წმინდა ვიქტორისა კარიბჭესთან მდგომარე, და ხმა იმისი მონმარტრზედ ისმოდა.
იგი	რაბლე	ხმელ ძარღვთა, ანუ თმისაზრდელთა გასამაგრებლად ორი ვეება ბრპენისა ზოდი ჩამოუსხეს, თვითეული რვა ათას შვიდასი კვინტალი წონისა, რომელთ იგი სახელად საწონთ ეტყოდა.
იმისასა	რაბლე	ერთის ხელითა ერთსა დასწვდებოდა, მეორეთი მეორესა, აიტაცებდა და თავზევით გაუნძრევლად ეჭირა სამი მეოთხედი ჟამისა, ანდა ცოტა მეტი, რაიცა ცხადსა ხდიდა უსაზომო ძალ-ღონესა იმისასა.
იმასა	რაბლე	როგორც კი მივიდნენ და იხილეს ის უბედურ დღეზედ გაჩენილნი, ძირსა დამხობილნი, სიკვდილისა პირად მისულნი, ეცნენ ზოგნი იმასა, ზოგნი ამასა და აღსარებისა სათქმევინებლად დააღებინეს პირნი.
იგი	რაბლე	მერმე დაადო თავი ძმა ჟანმა და თავისა ძელიანად ზედ იმ ადგილას გამოიჭიმა, სად იგი დუშმანსა შეენგრია.
იგი	რაბლე	ჩვენთა კაცთ სამოცი ცალი გამოგართვეს, ისიც ფულითა, მუქთად არ წაურთმევიათ, მაგრამ მშვიდობის მოყვარებისა გამო ხუთი ურმით მოვსულვართ, და ერთი საკუთრივ მარკესია, რამეთუ იგი უფრორე დაშავებულა და დაზარალებულა.
იმათ	რაბლე	‒ ბუზთა არც იქა ყლაპავენ, ‒ მიუგეს იმათ.
იმათ	რაბლე	‒ რატომაც არა? ‒ კვერი დაუკრეს იმათ.
იმანაც	რაბლე	იმანაც მართლაც ამცნო საცნობელი, შეწევნა აღუთქვა და უთხრა, უწინარეს დამზვერავნი უნდა გავგზავნოთ, ადგილსამყოფელი გასინჯონ მტრისა, და მერმე უკვე ვითარებისამებრ შევუტიოთო.
იგი	რაბლე	XXXIII. ვითარ დაადგა დია საშიშარ გზასა პიკროშოლი, ოდეს ზოგ-ზოგ ჭკუისა მსწავლებელთ ნაჩქარევი რჩევითა შეაგულიანეს იგი
იმასა	რაბლე	ფულსა, იცოცხლე, დიდძალსა მოიშოვებ, ჩეჩქივითა აქვს იმ ხეპრე-მამაძაღლსა, იმასა.
იგი	რაბლე	და, რა ჩაძირა, ცხენმა განითავისუფლა ფეხი და განეკურნა კიდევაცა (მსგავსი რამ ჯერეთ არ მომხდარა ჰიპიატრიაში), თავისით მოსძვრა ზედ გამოსული ძვალკორძი: ეტყობა, რადგან მიეკრა, წამლად ექცა შიგნეული იგი.
იმის	რაბლე	რაღა ბევრი გავაგრძელო, შარი ხეირად ექცა, რამეთუ მწირმა ხელაღებ გამოურწყო კბილის ტალა-ჩირქისა ბუდე, რომელმან ფრიად შეაღონა იმის მერე, რაც ანსენი გამოვლეს.
იმათ	რაბლე	‒ მაშ, აბა, რჯულისა მადლმა, იმათ კარგი დღე არ დაადგებათ.
იმანაც	რაბლე	მეორედ კი ისეთნაირად დაჰკრა, ზურგისა ტვინი გადმოადინა მეორე მალასა და მესამე მალას შუა, და იმანაც გაჭიმა ტყავი.
იმათ	რაბლე	XLV. ვითარ მიიყვანა თან ბერმა მწირნი, და რარიგ მშვენიერი სიტყვა უთხრა იმათ გრანგუზიემ
იმის	რაბლე	‒ მეფეთ მეფეო, თავად სენ-ჟნუელი გახლავარ, ბერიდგან, ეს ჩემ გვერდით პალუოელია, ის ‒ ონზელი, იმის წინ არჟიელია, ეგ კი ‒ ვილბერნენელი.
იმასაც	რაბლე	‒ უჰ, ‒ შეცბუნდა გრანგუზიე. ‒ იქნება იმასაც ფიქრობთ, წმინდა სებასტიანი გვემიზეზებაო.
იმასაც	რაბლე	მაგრამ მარტო ქველსა და გულოვანსა კი არ განადიდებენ ყოველნი, მტერნი და მოყვარენი, მუხანათიცა ეგრევ ერთნაირად სძაგს სუყველასა, და თუ მტერი მუხთლობასა და ორგულობასა გამოსარჩენად იყენებს ხოლმე, მუხთალი და ორგული კაცი იმასაც ეჯავრება.
იმას	რაბლე	ამას წინათ კი ყური მოვკარ, ლიონშია, დღიურად გამოდისო, რაც ბაიყუში და ბაბაყულიც იყო, ისევ ის არი, არ გამოცვლილაო, ვისაც თურმე სხვამხრელსა ხვდება, სუყველას იმას ეკითხება, სადმე ვირი ხეზედ ხო არ გასულაო;
იმას	რაბლე	და ისიცა კარგად ცნობილია, რომა თავად მხედართმოძღვარი იულიუს კეისარიც კი, ვინაც ციცერონსა ათქმევინა, ბედმა ვერცრა ისეთი ვერ შესძინა, რაიცა იმას უკვე არა ჰქონდაო,
იმათ	რაბლე	და სუფრასა რა აუმატეს, ადგა მეფე-ბატონი, გამოატანინა რაც კი რამ შინა სამსახურებელი ჭურჭელი ეპოვებოდა, მილიონ თვრამეტი ათას თოთხმეტი ოქროს ბეზანტისა საერთო წონისა, და სულ იმათ დაურიგა.
იგი	რაბლე	ზამთრობით ფრანგული ქუდისა დარქმა იცოდნენ, გაზაფხულობითა ‒ ესპანურისა, ზაფხულობითა ‒ ტოსკანურისა, ხოლო დღესასწული რამე, ანუ კვირაუქმე თუ იყო, უცილობლად ფრანგულსა თავსამკაულსა იბურავდნენ, რამეთუ თავსახური იგი უფრო დარბაისულია და სადა, ვინემ სხვაგნებური.
იმათ	რაბლე	და, ემანდ არა შეგვეშალოს რაო, საგანგებოდ დანიშნულნი ჰყავდათ მორბედნი, ანუ მიმომავალნი ყმაწვილნი, რომელთაც დილ-დილაობით ვაჟთათვისა უნდა ეუწყებინათ, რის ჩაცმასაც იმ დღითა ასულნი ეპირებოდნენ, ვინაიდან სავანესა შინა ყველაფერი იმათ ნება-სურვილსა მორჩილებდა.
იმასა	რაბლე	ვისაც ქეიფად რა მოუვიდოდა, იმასა იქმოდა.
იგი	რაბლე	კვალად საკერპოს შესწირავენ მროწლეს ტარიგად, აწ, ალბათ, ჩახვდით, სახვალიოდ რა მოაქვს მყოფადს, კარგს არ დაგვაყრის არც არავის ესდენი მტრობა, სულ პაწაწინა გაუჩნდება რამე ნაბზარი, და დამწუხრდება ბირთვი იგი უზარმაზარი!
იგი	რაბლე	ბევრი იარა თუ ცოტა იარა, რივიერისა გზაზედ ცხენი წაუბორძიკდა და წაექცა, ამა ამბავმა კი ისეგვარად დაბოღმა, უმალ ხმლითა დაკლა ცხენი იგი.