წიგნი ხატაელთა მეფისა‚ ტარიელის წინაშე მოწერილი |
| 13:1 |
ხატაეთს მყოფნი მოვიდეს‚ მათგან მოსლვისა დრონია‚
სიტყვანი შემოეთვალნეს ლაღნი და უკადრონია:
«არც რამე ჩვენ ვართ ჯაბანნი‚ არც ციხეუმაგრონია‚
ვინ არის თქვენი ხელმწიფე‚ ჩვენ ზედა რა პატრონია?!» |
[401] |
| 13:2 |
მოეწერა: «რამაზ მეფე წიგნსა გიწერ ტარიერსა.
გამიკვირდა‚ რა ეწერა წიგნსა შენგან მონაწერსა!
რაგვარა თუ მანდა გეხმე‚ ვინ ვჰპატრონობ ბევრსა ერსა?
ამის მეტსა ნუმცა ვნახავ კვლაღა წიგნსა შენმიერსა!» |
[402] |
| 13:3 |
უბრძანე წვევა ლაშქართა‚ გავგზავნე მარზაპანია.
იგი ვარსკვლავთა ურიცხვი მოკრბეს ინდოთა სპანია‚
შორით და ახლოთ ყველანი მართ ჩემკენ მონასხპანია‚
ერთობ ლაშქრითა აივსო მინდორი‚ კლდე‚ კაპანია. |
[403] |
| 13:4 |
ფიცხლა მოვიდეს‚ არ ექმნა მათ შინა ხანდაზმულობა;
აღლუმი ვნახე‚ მეკეთა ლაშქართა მოკაზმულობა‚
სიჩაუქე და სიკეთე‚ კეკლუცად დარაზმულობა‚
ტაიჭთა მათთა სიმალე‚ აბჯრისა ხვარაზმულობა. |
[404] |
| 13:5 |
ავმართე დროშა მეფისა ალმითა წითელ-შავითა‚
დილასა ვბრძანე გამართვა ლაშქრითა უთვალავითა‚
თავსა ვტიროდი‚ ვიტყოდი ბედითა მეტად ავითა:
«მზე თუ არ ვნახო‚ არ ვიცი‚ ვიარო ვითა და ვითა!» |
[405] |
| 13:6 |
შინა მოვე‚ დაღრეჯილსა გულსა სევდა მიიეფდა‚
თვალთა‚ ვითა საგუბარი‚ ცხელი ცრემლი გარდმომჩქეფდა.
«ბედი ჩემი უბედური‚ – ვთქვი‚ თუ‚ – ჯერთცა ვერ გამეფდა!
ხელმან ვარდი რად იხელთა‚ რათგან ასრე ვერ მოჰკრეფდა?» |
[406] |
| 13:7 |
მონა შემოდგა‚ მივეცი საქმესა გაკვირვებულსა;
ასმათის წიგნი მომართვა მე‚ მეტად შეჭირვებულსა‚
ეწერა: «გიხმობს შენი მზე შენ‚ მისთვის მოსურვებულსა‚
მოდი‚ სჯობს მანდა ტირილსა‚ საქმესა ბედით-ვებულსა». |
[407] |
| 13:8 |
ვითა მართებდა‚ ეგზომი რამცა ვით გავიხარეო!
შეღამდა‚ წავე‚ ბაღისა მე კარი შევიარეო;
სად ასმათ პირველ მენახა‚ მუნვე ჩნდა მდგომიარეო‚
სიცილით მითხრა: «წამოვლე‚ მოგელის ლომსა მთვარეო». |
[408] |
| 13:9 |
შემავლო სახლი ნაგები კეკლუცად ბანისბანითა;
გამოჩნდა მთვარე ნათლითა გარე შუქმონავანითა‚
ფარდაგსა შიგან მჯდომარე შესამოსლითა მწვანითა‚
საკრძალავი და ღარიბი‚ უცხო პირითა‚ ტანითა. |
[409] |
| 13:10 |
შევე‚ წავდეგ ნოხთა პირსა‚ მე დამიწყო ცეცხლმან შრეტად‚
გულსა ბნელი გამინათლდა‚ ზედა ლხინი ადგა სვეტად.
მას ბალიში შემოეგდო‚ მზისა შუქსა სჯობდა მეტად‚
ჩემგან პირსა იფარვიდა‚ აიხედნის წამის ჭვრეტად. |
[410] |
| 13:11 |
უბრძანა‚ თუ: «მოახსენე‚ ასმათ‚ დაჯდეს‚ ამირბარსა!»
მან ბალიში დამართებით დადვა მას მზედ საქებარსა.
დავჯე‚ მივეც გულსა ლხინი‚ საწუთროსა დამგმობარსა;
მიკვირს‚ სულნი რადღა მიდგან‚ ვიტყვი მისგან ნაუბარსა! |
[411] |
| 13:12 |
მიბრძანა: «ძოღან გეწყინა გაშვება უუბარისა‚
მზემან გაყრითა დაგაჭნე‚ ვითა ყვავილი ბარისა:
დაგსჯიდა დენა ცრემლისა‚ ნარგისთა ნაგუბარისა‚
მაგრა ხამს ჩემგან სირცხვილი და რიდი ამირბარისა. |
[412] |
| 13:13 |
თუცა მართებს დედაკაცსა მამაცისა დიდი კრძალვა‚
მაგრა მეტად უარეა არათქმა და ჭირთა მალვა:
მე თუ ზეპირ მიცინია‚ ქვე-ქვე მითქვამს იდუმალ ვა;
ძოღან ქალი გამოვგზავნე‚ ვქმენ მართლისა შემოთვალვა. |
[413] |
| 13:14 |
ერთმანერთისა‚ მას აქათ‚ რაცა ორთავე ვიცითა‚
აწცა მიცოდი საშენოდ მითვე პირითა მტკიცითა;
ამას შესჯერდი დიდითა ზენარითა და ფიცითა.
გეცრუო‚ ღმერთმან მიწა მქმნას‚ ნუმცა ცხრითავე ვზი ცითა! |
[414] |
| 13:15 |
წა‚ შეები ხატაელთა‚ ილაშქრე და ინაპირე;
ღმერთმან ქმნას და გაგიმარჯვდეს‚ მორჭმულმანცა ჩემ კერძ ირე!
მაგრა რა ვქმნა‚ კვლაცა ნახვა მომხვდებოდეს შენი ვირე?
გული მომეც გაუყრელად‚ ჩემი შენთვის დაიჭირე!» |
[415] |
| 13:16 |
მოვახსენე: «არ მეწყალვის თავი შენთვის დასაწველად‚
მაგრა რათგან დამარჩინე‚ არ გამოსჩნდი ჩემად მკლველად‚
შენ სინათლედ თვალთა ჩემთა‚ მიჩნდე მზეებრ სანახველად‚
აწ შევება ხატაელთა‚ მუნ გამოვჩნდე ლომი ქველად. |
[416] |
| 13:17 |
აწ რასაცა მე მაღირსებ‚ ხორციელი არა ღირსა;
მოწყალება იჩქითია ღმრთისა‚ ამად არა მკვირსა;
შენთა შუქთა შემომადგამ‚ ბნელსა გულსა ზედა მჭვირსა‚
შენი ვიყო‚ სადამდისცა დამიყოფდეს მიწა პირსა». |
[417] |
| 13:18 |
ზედა წიგნსა საფიცარსა შევჰფიცე და შემომფიცა‚
მისგან ჩემი სიყვარული ამით უფრო დაამტკიცა:
«უშენოსა მოწონება ვისიმცაო გულსა მიცა‚
ღმერთი მომკლავს‚ ამას იქით თავსა ვეტყვი‚ ამას ვსწვრთიცა». |
[418] |
| 13:19 |
დავყავ ხანი მას წინაშე‚ ერთმანერთსა ვეუბნენით‚
ვჭამეთ ამო ხილი რამე‚ სიტყვანიცა ტკბილნი ვთქვენით‚
მერმე ავდეგ წამოსავლად ტირილით და ცრემლთა დენით.
მისთა შუქთა შვენებანი ნათლად მადგეს გულსა ფენით. |
[419] |
| 13:20 |
მეძნელებოდა სიშორე მისი‚ ბროლ-ბალახშ-მინისა.
მე გამიახლდა სოფელი‚ მქონდა სიმრავლე ლხინისა;
ჩემად ჩნდა იგი სინათლე ეთერით მზედ ნაჩინისა‚
აწ მიკვირს‚ მისსა გამყრელსა გული მიც კლდისა ტინისა!“ |
[420] |
