ამბავი ტარიელის გამიჯნურებისა‚ პირველ რომ გამიჯნურდა |
| 9:1 |
კვლა დაიწყო თქმა ამბვისა მან‚ რა ხანი მოიტირა:
„დღესა ერთსა მე და მეფე მოვიდოდით‚ გვენადირა;
მიბრძანა‚ თუ: «ქალი ვნახოთ!» – ხელი ხელსა დამიჭირა.
მის ჟამისა მხსენებელი მე სულდგმული არ გიკვირა?! |
[341] |
| 9:2 |
მეფემან ახმა დურაჯთა მითხრა მიტანად ქალისა‚
გამოუხვენ და წავედით ჩემად სადებლად ალისა;
მაშინ დავიწყე გარდახდა მე საწუთროსა ვალისა.
ალმასისა ხამს ლახვარი ლახვრად გულისა სალისა! |
[342] |
| 9:3 |
ბაღჩა ვნახე უტურფესი ყოვლისავე სალხინოსა:
მფრინველთაგან ხმა ისმოდა უამესი სირინოსა;
მრავლად იყო სარაჯები ვარდისწყლისა აბანოსა.
კარსა ზედა მოჰფარვიდა ფარდაგები ოქსინოსა. |
[343] |
| 9:4 |
ვიცოდი‚ სწადდა არვისგან ნახვა მის მზისა დარისა‚
მე გარე ვდეგ და მეფემან შევლო ფარდაგი კარისა;
ვერას ვხედევდი‚ ოდენ ხმა მესმოდა საუბარისა.
ასმათს უბრძანა გამოხმა დურაჯთა ამირბარისა. |
[344] |
| 9:5 |
ასმათ ფარდაგსა აზიდნა‚ გარე ვდეგ მოფარდაგულსა;
ქალსა შევხედენ‚ ლახვარი მეცა ცნობასა და გულსა.
მოვიდა‚ მივსცენ დურაჯნი‚ მთხოვა ცეცხლითა დაგულსა.
ვაჲმე‚ მას აქათ სახმილსა დაუწვავ ნიადაგულსა! |
[345] |
| 9:6 |
აწ წახდეს იგი ნათელნი‚ მზისაცა მოწუნარენი!“
მისი ვერ გასძლო ხსენება‚ დაბნდა და სულთქვნა მწარენი;
ყმა და ასმათი ტიროდეს‚ ხმას სცემდეს იგი არენი‚
ჭმუნვით თქვეს: „მკლავნი ცუდ ქმნილან‚ ვაჲ‚ გმირთა მემუქარენი!“ |
[346] |
| 9:7 |
ასმათმან წყალი დაასხა‚ ცნობად მოვიდა ტარია‚
დიდხან ვერა თქვა‚ სევდამან გული შეუპყრა‚ დარია;
დაჯდა და მწარედ სულთითქვნა‚ ცრემლი მიწასა გარია‚
თქვა: „ჩემგან მისი ხსენება‚ ვაჲმე‚ რა დიდი ზარია! |
[347] |
| 9:8 |
მიმნდონი საწუთროსანი მისთა ნივთთაგან რჩებიან‚
იშვებენ‚ მაგრა უმუხთლოდ ბოლოდ ვერ მოურჩებიან;
ვაქებ ჭკუასა ბრძენთასა‚ რომელნი ეურჩებიან.
ისმენდი ჩემთა ამბავთა‚ თუ სულნი შე-ღა-მრჩებიან! |
[348] |
| 9:9 |
დურაჯნი მივსცენ‚ გავიღე სხვა ვერა გზაღა თავისა‚
დავეცი‚ დავბნდი‚ წამიხდა ძალი მხართა და მკლავისა‚
რა სულად მოვე‚ შემესმა ხმა ტირილისა და ვისა:
გარემომრტყმოდეს ჯალაბნი‚ ვითა ჩამსხდომნი ნავისა. |
[349] |
| 9:10 |
შიგან ვწევ დიდთა დარბაზთა ტურფითა საგებელითა‚
ზედ დამტიროდეს მეფენი ცრემლითა უშრობელითა‚
პირსა იხოკდეს ხელითა‚ ღაწვისა გამპობელითა.
მუყრნი მოასხნეს‚ სენითა მთქვეს გამაბელზებელითა. |
[350] |
| 9:11 |
მე რა მნახა თვალახმული‚ მეფე ყელსა მომეხვია‚
ცრემლით მითხრა: «შვილო‚ შვილო‚ ცოცხალ ხარღა? სიტყვა თქვია!»
მე პასუხი ვერა გავეც‚ ვითა შმაგი შევკრთი დია‚
კვლა დავეცი დაბნედილი‚ გულსა სისხლი გარდმეთხია. |
[351] |
| 9:12 |
სრულნი მუყრნი და მულიმნი მე გარეშემომცვიდიან;
მათ ხელთა ჰქონდა მუსაფი‚ ყოველნი იკითხვიდიან;
მტერდაცემული ვეგონე‚ არ ვიცი‚ რას ჩმახვიდიან.
სამ დღემდის ვიყავ უსულოდ‚ ცეცხლნი უშრეტნი მწვიდიან. |
[352] |
| 9:13 |
აქიმნიცა იკვირვებდეს: «ესე სენი რაგვარია?
სამკურნალო არა სჭირს რა‚ სევდა რამე შემოჰყრია».
ზოგჯერ შმაგად წამოვიჭრი‚ სიტყვა მცთარი წამერია.
დედოფალი‚ ზღვასა შეიქს‚ მას რომ ცრემლი დაუღვრია. |
[353] |
| 9:14 |
სამსა დღესა დარბაზს ვიყავ არ ცოცხალი‚ არცა მკვდარი;
მერმე ცნობა მომივიდა‚ მივხვდი რასმე მიუმხვდარი;
ვთქვი‚ თუ: «ჰაჲჰაჲ‚ რაშიგან ვარ მე სიცოცხლეგარდამხდარი!»
თმობა ვსთხოვე შემოქმედსა‚ ვჰკადრე სიტყვა სამუდარი. |
[354] |
| 9:15 |
ვთქვი‚ თუ: «ღმერთო‚ ნუ გამწირავ‚ აჯა ჩემი შეისმინე‚
მომეც ძალი დათმობისა‚ ცოტად ვითა აღმადგინე‚
აქა ყოფა გამამჟღავნებს‚ სახლსა ჩემსა მიმაწვინე!»
მანვე ქმნა და მო-რე-ვჯობდი‚ გული წყლული გავარკინე. |
[355] |
| 9:16 |
ზე წამოვჯე. მეფისასა კაცი დია მოვიდოდა‚
ახარებდეს: «წამოჯდაო»‚ დედოფალი გამორბოდა;
მეფე მორბის თავშიშველი‚ არ იცოდა‚ რას იქმოდა‚
იგი ღმერთსა ადიდებდა‚ სხვა ყველაი უჩუმოდა. |
[356] |
| 9:17 |
იქით და აქათ მომისხდეს‚ მახვრიტეს სახვრეტელია;
მე მოვახსენე: «პატრონო‚ გული აწ უფრო მრთელია;
ცხენსა შეჯდომა მწადიან‚ ვნახნე წყალნი და ველია».
ცხენი მომგვარეს‚ შე-ცა-ვჯე‚ მეფე ჩემ თანა მვლელია. |
[357] |
| 9:18 |
გამოვედით‚ მოვიარეთ მოედანს და წყლისა პირსა;
ჩემსა მივე‚ დავაბრუნვე‚ მეფე მომყვა სახლთა ძირსა.
შინა მოვე‚ უარ გავხე‚ სხვა დამერთო ჭირი ჭირსა;
ვთქვი‚ თუ: «მოვკვდე‚ ბედი ჩემი ამის მეტსა არას ღირსა!» |
[358] |
| 9:19 |
ზაფრანისფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან‚
გული უფრორე დამიჭრა ათიათასმან დანამან.
საწოლის მეკრე შემოდგა‚ მოლარე გაიყვანა მან;
ვთქვი‚ თუ: «რა იცის ამბავი‚ ნეტარ‚ ან იმან‚ ან ამან?» |
[359] |
| 9:20 |
«მონააო ასმათისი». – «რა იცისო‚ – ვარქვი‚ – ჰკითხე!»
შემოვიდა‚ სააშიკო წიგნი მომცა‚ წავიკითხე;
გამიკვირდა‚ სხვად ვითამცა ვქმენ გულისა მწველთა სითხე?
მისგან ეჭვი არა მქონდა‚ სევდად მაწვა გულსა მით ხე. |
[360] |
| 9:21 |
მე გამიკვირდა: «სით უყვარ‚ ანუ ვით მკადრებს თხრობასა?
მიუყოლობა არ ვარგა‚ დამწამებს უზრახობასა‚
ჩემგან იმედსა გარდასწყვედს‚ მერმე დამიწყებს გმობასა».
დავწერე‚ რაცა პასუხად მართებდა აშიკობასა. |
[361] |
| 9:22 |
დღენი გამოხდეს‚ მე გული უფრორე დამწვეს კვლავ ალთა‚
ვეღარ უჭვრეტდი ლაშქართა‚ მინდორს თამაშად მავალთა;
დარბაზს ვერ მივე; მკურნალთა დაიწყეს მოსლვა მრავალთა‚
მაშინ დავიწყე გარდახდა სოფლისა ლხინთა და ვალთა. |
[362] |
| 9:23 |
მათ ვერა მარგეს‚ მე გულსა ბინდი დამეცა ბნელისა‚
სხვამან ვერავინ შემატყო დება ცეცხლისა ცხელისა;
სისხლი დამწამეს; მეფემან ბრძანა გახსნევა ხელისა.
გავიხსენ ფარვად პატიჟთა‚ არვისგან საეჭველისა. |
[363] |
| 9:24 |
ხელგახსნილი‚ სევდიანი‚ საწოლს ვიყავ თავისწინა;
ჩემი მონა შემოვიდა‚ შევხედენ‚ თუ თქვას: «რა მინა».
– «მონააო ასმათისი»‚ შემოყვანა უთხარ შინა.
გულსა შინა დაუზრახე: «რა მპოვაო‚ ანუ ვინ-ა?!» |
[364] |
| 9:25 |
მონამან წიგნი მომართვა‚ მე წავიკითხე ნებასა;
წიგნსა შევატყვე‚ ლამოდა შეყრისა მოსწრაფებასა;
პასუხად გავეც: «ჟამია‚ მართალ ხარ გაკვირვებასა;
მოვალ‚ თუ მიხმობ‚ მე ნუ მეჭვ მოსლვისა დაზარებასა». |
[365] |
| 9:26 |
გულსა ვარქვი‚ თუ: «ლახვარნი ეგრე ვით დაგაღონებენ?
ამირბარი ვარ‚ ხელმწიფე‚ სრულად ინდონი მმონებენ;
აზრად შეიქმან‚ საქმესა ათასჯერ შეაწონებენ‚
თუ შეიგებენ‚ მე მათთა არეთა არ მარონებენ». |
[366] |
| 9:27 |
კაცი მოვიდა მეფისა: «სწადსო ამბვისა სმინება».
მოყვანა უთხარ; ებრძანა: «ქმნაცა სისხლისა დინება?»
მე ვჰკადრე: «ხელი გავიხსენ‚ დამიწყო მოჯობინება‚
წინაშე მოვალ‚ ამისთვის კვლა უფრო მმართებს ლხინება». |
[367] |
| 9:28 |
დარბაზს მივე‚ მეფე ბრძანებს: «ამის მეტსა ნუ იქ‚ აბა!»
ცხენსა შემსვა უკაპარჭო‚ წელთა არა არ შემაბა‚
შეჯდა‚ ქორნი მოუტივნა‚ დურაჯები დაინაბა‚
მშვილდოსანნი გასაგანნა‚ იტყოდიან: «შაბაშ‚ შაბა!» |
[368] |
| 9:29 |
შინა დავსხედით ნადიმად მას დღესა მინდორს რებულნი;
მომღერალნი და მუტრიბნი არ იყვნეს სულდაღებულნი;
მეფემან გასცნა მრავალნი თვალნი‚ ღარიბად ქებულნი.
აუვსებელნი არ დარჩეს მას დღესა მათნი ხლებულნი. |
[369] |
| 9:30 |
ვეცდებოდი‚ არა მცალდა სევდისაგან თავის კრძალვად;
ვიგონებდი‚ ცეცხლი უფრო მედებოდა გულსა ალვად;
ჩემნი სწორნი წავიტანენ‚ ჩემსა დავჯე‚ მთქვიან ალვად‚
შევქმენ სმა და ნადიმობა პატიჟთა და ჭირთა მალვად. |
[370] |
| 9:31 |
მოლარემან შინაურმან ყურსა მითხრა ნაუბარი:
«ქალი ვინმე იკითხავსო: «ინახვისმცა ამირბარი?»
ზეწარითა მოუბურავს პირი‚ ბრძენთა საქებარი».
ვარქვი: «საწოლს წაიყვანე‚ ჩემგან არის ნახმობარი». |
[371] |
| 9:32 |
ავდეგ‚ მსხდომნი ნადიმობად აემზადნეს ასაყრელად;
შართი უთხარ: «ნუ ასდგებით‚ მოვალ ხანსა დაუზმელად»;
გამოვე და საწოლს შევე‚ მონა მოდგა კარსა მცველად.
გული მივეც თმობაქმნათა აუგისა საკრძალველად. |
[372] |
| 9:33 |
კარსა შევდეგ‚ ქალი წინა მომეგება‚ თაყვანისმცა;
მითხრა: «მოსლვა თქვენს წინაშე კურთხეულ არს‚ ვინცა ღირსმც-ა!»
გამიკვირდა‚ მიჯნურისა თაყვანება ექმნა ვისმცა?
ვთქვი: «არ იცის მიჯნურობა; თუმც იცოდა‚ წყნარად ზისმცა». |
[373] |
| 9:34 |
შევე‚ დავჯე ტახტსა ზედა‚ ქალი მოდგა ნოხთა პირსა‚
ჩემსა ახლოს დასაჯდომლად თავი მისი არ აღირსა;
ვარქვი: «მანდა რად ზი შენ‚ თუ სიყვარული ჩემი გჭირსა?»
მან პასუხი არა მითხრა‚ ჩემთვის ჰგვანდა სიტყვაძვირსა. |
[374] |
| 9:35 |
მითხრა: «დღე ეგე სირცხვილად‚ მედების გულსა ალობა:
გგონია ჩემგან წინაშე მაგისთვის მომავალობა‚
მაგრა აწ მიდებს იმედსა შენგან ცდისაღა მალობა.
ამას თუ ღირს ვარ‚ ვერ ვიტყვი‚ მაკლია ღმრთისა წყალობა». |
[375] |
| 9:36 |
ადგა‚ მითხრა: «თქვენს კრძალვასა ჩემთვის ცნობა უბნევია;
ნუ მეჭვ‚ რაცა პატრონისა ბრძანებასა უთქმევია‚
ეზომ დიდსა შემართებად გულსა მისსა უთნევია;
ამა წიგნმან გაგაგონოს‚ ჩემთვის ვისცა უქნევია“. |
[376] |
