არაკი ავთანდილისა‚ ასმათს რომ უბრძანა |
| 6:1 |
ყმამან უთხრა: „ეგე საქმე ამას ჰგავსო‚ არა სხვასა:
ორნი კაცნი მოდიოდეს სადაურნი სადმე გზასა‚
უკანამან წინა ნახა ჩავარდნილი შიგან ჭასა‚
ზედ მიადგა‚ ჩაჰყიოდა‚ ტირს‚ იზახის ვაგლახ-ვასა. |
[255] |
| 6:2 |
ეგრე უთხრა: «ამხანაგო‚ იყავ მანდა‚ მომიცდიდე‚
წავალ თოკთა მოსახმელად‚ მწადსო‚ თუმცა ამოგზიდე».
მას ქვეშეთსა გაეცინნეს‚ გაუკვირდა მეტად კიდე‚
შემოჰყივლა: «არ გელოდე‚ სად გაგექცე‚ სად წავიდე?» |
[256] |
| 6:3 |
აწ‚ დაო‚ შენთა ხელთაა ჩემი საბელი ყელისა‚
რასაცა მიზამ‚ შენ იცი‚ შენ ხარ წამალი ხელისა‚
სხვად უღონოა უშენოდ ჩემი აპყრობა ხელისა‚
თვარა ვისმც ექმნა გვარლითა შეკრვა თავისა მრთელისა!“ |
[257] |
| 6:4 |
ქალმან უთხრა: „მომეწონა‚ ყმაო‚ შენი ნაუბარი.
ხარ უცილოდ კარგი ვინმე‚ მოყმე‚ ბრძენთა საქებარი;
ხარ ვინათგან აქანამდის მაგა ჭირთა დამთმობარი‚
რაცა გითხრა‚ მომისმინე‚ გიპოვნია საძებარი. |
[258] |
| 6:5 |
იმა მოყმისა ამბავი არსადა არ იპოვნების;
თვით თუ არ გითხრობს‚ არ ითქმის‚ არვისგან დაიხსოვნების;
მოილოდინე‚ მოვიდეს‚ რაზომცა დაგეყოვნების‚
დადუმდი‚ ვარდსა ნუ აზრობ‚ ცრემლითა ნუ ითოვნების! |
[259] |
| 6:6 |
გითხრა‚ თუ ცოდნა გწადიან მისისა შენ სახელისა:
ტარიელ არის სახელი იმა მოყმისა ხელისა;
მე ასმათ მქვიან‚ რომელსა წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა‚
სულთქმა სულთქმისა ბევრისა‚ მაშა თუ არ ერთხელისა. |
[260] |
| 6:7 |
ამის მეტსა ვერას გითხრობ მე სიტყვასა ამისთანსა:
ისი მინდორს არონინებს ტანსა მჭევრსა‚ მემაჯანსა‚
ვჭამ‚ გლახ‚ მარტო ნადირისა მისგან ხორცსა მონატანსა‚
აწვე მოვა‚ არა ვიცი‚ თუ დაჰყოვნის დიდსა ხანსა. |
[261] |
| 6:8 |
ამას გვედრებ‚ მოიცადო‚ თავი სხვაგან არსად არო;
რა მოვიდეს‚ შევეხვეწო‚ ნუთუ ვით რა მოვაგვარო‚
ერთმანერთსა შეგამეცნნე‚ თავი შენი შევაყვარო‚
თვით გიამბოს საქმე მისი‚ საყვარელსა გაახარო“. |
[262] |
| 6:9 |
ქალსა ყმამან მოუსმინა‚ დამორჩილდა‚ დართო ნება.
ამას ზედა მოიხედნეს‚ ხევით ესმა ჩხაპუნება;
მთვარე წყალსა გამოსრული ნახეს‚ შუქთა მოვანება‚
უკურიდნეს‚ აღარა ქმნეს მუნ ხანისა დაყოვნება. |
[263] |
| 6:10 |
ქალმან უთხრა: „ყმაო‚ ღმერთმან მოგცა ჟამად‚ რაცა გინა‚
მაგრა თავი უჩინოქმენ‚ დამალული იყავ შინა;
იმა ყმისა მეუნებლე ხორციელი არავინ-ა;
ნუთუ ვით რა მოვაგვარო‚ შენი ნახვა არ ეწყინა“. |
[264] |
| 6:11 |
ავთანდილ ქვაბსა დამალა ქალმან მალვითა მალითა.
იგი ყმა ცხენსა გარდახდა‚ შვენოდა კაპარჭ-ხრმალითა;
ატირდეს მაღლად ცრემლითა‚ ზღვათაცა შესამალითა‚
ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა ჭვრეტითა იდუმალითა. |
[265] |
| 6:12 |
ამარტისფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან.
დიდხან იტირეს ყმამან და მან ქალმან შაოსანამან;
შეჰხსნა‚ შეიღო აბჯარი‚ ცხენიცა შეიყვანა მან;
დადუმდეს‚ ცრემლნი მოჰკვეთნა შავმან გიშრისა დანამან. |
[266] |
| 6:13 |
ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა‚ ტყვე‚ სარკმლით ნააზატები.
მან ქალმან ქვეშე დაუგო ვეფხის ტყავისა ნატები;
მას ზედა დაჯდა იგი ყმა‚ სულთქვამს ჭირმონამატები‚
სისხლისა ცრემლსა გაეწნა შუა გიშრისა სატები. |
[267] |
| 6:14 |
მან ქალმან ხელყო კვესითა გზება ცეცხლისა ნელისა‚
ეგონა ჭამა ხორცისა შემწვრისა‚ შეუქნელისა;
მიუპყრა‚ ერთი ახლიჩა‚ – ქმნაა საქმისა ძნელისა‚ –
ძალი არ ჰქონდა‚ დაუწყო გამოყრა უცოხნელისა. |
[268] |
| 6:15 |
ცოტად მიწვა‚ მიიძინა‚ თუცა ყოლა ვერა მეტი;
შეკრთა‚ დიდნი დაიზახნა‚ წამოვარდა ვითა რეტი‚
იზახდის და წამ-წამ იკრის გულსა ლოდი‚ თავსა კეტი.
ცალკერძ ზის და პირსა იხოკს ქალი მისი შენაჭვრეტი. |
[269] |
| 6:16 |
„რად დაჰბრუნდი? – მოახსენა‚ – მითხარ‚ რაცა წაგეკიდა!“
მან უბრძანა: „მონადირე მეფე ვინმე გარდმეკიდა‚
ჰყვეს ლაშქარნი უთვალავნი‚ ბარგი მძიმედ აეკიდა‚
იგი მინდორს ნადირობდა‚ დაეფანჩა მარეკი‚ და-. |
[270] |
| 6:17 |
სევდად მეცა კაცთა ნახვა‚ ცეცხლი უფრო გავიალე‚
არ მივეო ახლოს შეყრად‚ თავი ჩემი შევიწყალე‚
მათგან მწყრალი შემოვბრუნდი‚ ტყესა შიგან დავიმალე“.
თქვა: „ნუთუმცა უკუმრიდა‚ რა გათენდეს‚ წავალ ხვალე“. |
[271] |
| 6:18 |
ქალსა ცრემლი გადმოსცვივდა ასნაკეცი‚ ბევრისბევრად;
მოახსენა: „მხეცთა თანა იარები მარტო ტევრად‚
არას კაცსა არ იახლებ საუბრად და შემაქცევრად;
მას მაგითა ვერას არგებ‚ დღეთა შენთა ცუდად ლევ რად? |
[272] |
| 6:19 |
ყოვლი პირი ქვეყანისა ერთობ სრულად მოგივლია‚
ერთი კაცი შემაქცევრად შენად ვითა დაგელია‚
გეახლოს და არ გაშმაგდე‚ თუცა ჭირი არ გაკლია.
შენ მოჰკვდე და იგი წახდეს‚ ესე შენთვის რა მადლია?“ |
[273] |
| 6:20 |
უბრძანა: „დაო‚ ეგეა მსგავსი შენისა გულისა‚
მაგრა არ არის ქვეყანად წამალი ამა წყლულისა!
ვის ძალუც პოვნა კაცისა‚ თვით სოფლად არმოსრულისა?
ჩემი ლხინია სიკვდილი‚ გაყრა ხორცთა და სულისა. |
[274] |
| 6:21 |
ღმერთმან სხვამცა ეტლსა ჩემსა რაცა კაცი რად დაჰბადა‚
სიახლე და საუბარი თუმცა მისი მე მეწადა!
ვინმცა გასძლნა ჭირნი ჩემნი‚ ანუ ვინმცა შეეცადა?
შენგან კიდე ხორციელი‚ დაო‚ მივის არასადა“. |
[275] |
| 6:22 |
ქალმან ჰკადრა: „არ გამიწყრე‚ ვიშიშვი და ვიაჯ დია;
რათგან ღმერთსა ვაზირობა შენი ჩემზედ მოუგდია‚
ვერ დავმალავ‚ უკეთესი რაცა საქმე გამიცდია.
არა ვარგა უსაზომო‚ თავი ზომსა გარდგიხდია. |
[276] |
| 6:23 |
მისი მძებნელი იყომცა ჭკუითა მეტისმეტითა;
შენ კაცთა ნაცვლად ნადირთა ახლავ ცნობითა რეტითა;
სჯობს‚ ერთი კაცი იახლო‚ ილხენდე მისით ჭვრეტითა.
ვით იადონი არ მოჰკვდე ბულბულოს თესლთა კვნეტითა“. |
[277] |
| 6:24 |
ყმამან უთხრა: „რას მენუკევ‚ არა ვიცი‚ გამიცხადე!
კაცი ჩემად სამსახურად უღმრთოდ მემცა ვით დავბადე!
ღმერთსა ჩემი უბედობა უნდა‚ მემცა რას ვეცადე!
განაღამცა გავნადირდი‚ თავი ასრე გავიხადე“. |
[278] |
| 6:25 |
ქალმან კვლა ჰკადრა: „გაგსაჯე მეტითა შეგონებითა‚
მაგრა თუ კაცი მოგგვარო‚ მოგყვეს თავისა ნებითა‚
იგი გეახლოს‚ ილხენდე მისითა შემეცნებითა‚
ფიცე‚ არ მოჰკლა‚ არ იყო, არ, სავნებლისა ვნებითა!“ |
[279] |
