შოთა რუსთაველი, ვეფხისტყაოსანი

« 2008 წ. გამოცემა 43 ^{[VTA - xx]} »

წიგნი ფატმანისა ნესტან-დარეჯანის წინაშე მიწერილი
43:1	ფატმან სწერს: „აჰა, მნათობო, სოფლისა მზეო ზენაო, შენთა შორს მყოფთა ყოველთა დამწველო, ამაზრზენაო, სიტყვამჭევრო და წყლიანო, ტურფაო, ლამაზენაო, ბროლო და ლალო – ოროვე კვლა ერთგან შენათხზენაო!	[1271]
43:2	თუცა თუ შენი ამბავი შენ არა მომასმენიე, მე ეგრეცა ვცან მართალი, მით გულსა მოვალხენიე; შენთვის ხელქმნილსა ტარიელს ამბვითა მოალხენიე, ორნივე მიხვდეთ წადილსა, იგი ვარდობდეს, შენ იე.	[1272]
43:3	მოსრულა შენად საძებრად მისი ძმადშეფიცებული, ავთანდილ, მოყმე არაბი, არაბეთს შიგან ქებული, სპასპეტი როსტან მეფისა, ვერვისგან დაწუნებული; შენ სწერდი შენსა ამბავსა, ლაღი, ბრძნად გაგონებული.	[1273]
43:4	ჩვენ ამისთვის ესე მონა გამოვგზავნეთ თქვენსა წინა, ვცნათ ამბავი ქაჯეთისა, მოსრულანცა ქაჯნი შინა? მანდაურთა მეომართა ანგარიში წვრილად გვინა: ვინ არიან მცველნი შენნი, ან თავადი მათი ვინა?	[1274]
43:5	რაცა იცი მანდაური, მოგვიწერე, გაამჟღავნე; მერმე შენსა საყვარელსა ნიშანი რა გაუგზავნე! შენი ყველა აქამდისი ჭირი ლხინსა გაათავნე, ღმერთსა უნდეს, მოყვარენი შესაფერნი შეგაზავნე!“	[1275]
43:6	ფატმან მისცა დაწერილი მას გრძნეულსა ხელოვანსა: „ესე წიგნი მიართვიო ქალსა, მზისა დასაგვანსა!“ მან გრძნეულმან მოლი რამე წამოისხა ზედა ტანსა, მასვე წამსა დაიკარგა, გარდაჰფრინდა ბანისბანსა.	[1276]
43:7	წავიდა ვითა ისარი კაცისა მშვილდფიცხელისა. რა ქაჯეთს შეხდა, ქმნილ იყო ოდენ ბინდ-ბანდი ბნელისა. უჩინოდ შევლო სიმრავლე მოყმისა, კართა მცველისა, მას მზესა ჰკადრა ამბავი მისისა სასურველისა.	[1277]
43:8	ციხისა კარნი დახშულნი შევლნა მართ ვითა ღიანი, შევიდა ზანგი პირშავი, თმაგრძელი, ტანნაბდიანი; იგი მზე დაჰკრთა, ეგონა სამისო რამე ზიანი, შეცვალა ვარდი ზაფრანად, ლაჟვარდისფერად – იანი.	[1278]
43:9	ქაჯმან უთხრა: „ვინ გგონივარ, ანუ აგრე რად დაჰბნდები? მე ვარ მონა ფატმანისა, თქვენს წინაშე ნამგზავრები; ამა წიგნმან გამამართლოს, არ ტყუილად გეუბნები, მზისა შუქნი მოიცადენ, ვარდო, ადრე ნუ დასჭნები!“	[1279]
43:10	პირმზე გაჰკვირდა ფატმანის ამბვითა საკვირველითა, ნუშნი გააპნა, შეიძრნეს სათნი გიშრისა წნელითა. მას იგი წიგნი მონამან მისცა თავისა ხელითა; სულთქვამს, იკითხავს უსტარსა, ალტობს ცრემლითა ცხელითა.	[1280]
43:11	მონასა ჰკითხა: „მიამბვე, ვინ არის ჩემი მძებნელი, ანუ ვინ მიცის ცოცხალი, მიწასა ზედა მტკებნელი?“ მან მოახსენა: „ვიკადრებ, რასცა ოდენ ვარ მცებნელი, რა წამოსრულ ხარ, მას აქათ შენგან ჩვენია მზე ბნელი.	[1281]
43:12	ფატმანის გული მას აქათ ლახვართა შენახევია; მას რომე ცრემლი სდენია, ზღვათაცა შენართევია; მე ერთხელ შენი ამბავი მისთვის კვლა მიმირთმევია, ღმერთსა ვიმოწმებ, მას აქათ ტირილი არ დალევია.	[1282]
43:13	აწ ვინმე მოყმე მოვიდა შვენიერითა პირითა, მან უთხრა წვრილად ყველაი, თქვენ ხართ რათაცა ჭირითა. იგია შენი მძებნელი მკლავითა ვითა გმირითა; მე გამომგზავნეს, დამვედრეს სწრაფა სწრაფითა ხშირითა“.	[1283]
43:14	ქალმან უთხრა: „მემართლების, ყმაო, შენი ნაუბარი! ფატმან ჩემი რა იცოდა, ვიყავ ვისი წანაგვარი? უღონიოდ არის სადმე ჩემი ცეცხლთა მომდებარი, მე მიუწერ, შენცა ჰკადრე, ვარ ვითაცა გულმდუღარი“.	[1284]

წიგნი ფატმანისა ნესტან-დარეჯანის წინაშე მიწერილი

© 2014, გია შერვაშიძე