აქა ხვარაზმშას შვილის ინდოეთს მოსლვა საქორწილოდ და ტარიელისაგან |
| 19:1 |
მოვიდა კაცი: «სასიძო მოვაო»‚ მოსლვა გვახარა‚
მაგრა თუ ღმერთი რას უზამს‚ არა იცოდა‚ გლახ‚ არა;
მეფესა მიხვდა სიამე‚ არ სიტყვა ივაგლახა რა‚
მიბრძანა‚ ახლოს მიმისვა‚ «მოდიო»‚ თავი დახარა. |
[549] |
| 19:2 |
მიბრძანა: «ჩემთვის ესე დღე ლხინი და სიხარულია.
გარდავიხადოთ ქორწილი‚ ხამს ვითა დასა‚ სრულია;
კაცნი გავგზავნნეთ‚ მოვიღოთ ყოვლგნით საჭურჭლე სრულია‚
უხვად გავსცემდეთ‚ ვავსებდეთ‚ სიძუნწე უმეცრულია». |
[550] |
| 19:3 |
მე გავგზავნენ ყოვლგან კაცნი საჭურჭლეთა წამომხმელნი;
სასიძოცა მოგვივიდა‚ იყვნეს ხანსა არდამზმელნი;
შიგნით ჩვენნი გაეგებნეს‚ გარეთ მოდგეს ხვარაზმელნი;
მათ ლაშქართა ერთგან მყოფთა ვერ იტევდეს ვერცა ხმელნი. |
[551] |
| 19:4 |
მეფემან ბრძანა: «მოკაზმეთ კარვითა მოედანია‚
გამოისვენოს სიძემან‚ დაყოს ცოტაი ხანია;
მუნ მისად ნახვად გავიდენ უშენოდ სპანი სხვანია‚
შენ აქა ნახე‚ კმარიან აქა ნახვისა კმანია». |
[552] |
| 19:5 |
მოედანს დავდგი კარვები წითლისა ატლასებისა.
მოვიდა სიძე‚ გარდახდა‚ დღე‚ ჰგვანდა‚ არს აღვსებისა‚
შეიქმნა გასლვა შიგანთა‚ ჯარია მუნ ხასებისა‚
დაიწყეს დგომა ლაშქართა თემ-თემად‚ დას-დასებისა. |
[553] |
| 19:6 |
მე დავშვერ‚ ვითა წესია საურავგარდახდილისა;
შინა წამოვე‚ მაშვრალსა ქმნა მომნდომოდა ძილისა;
მონა მოვიდა‚ მომართვა წიგნი ასმათის ტკბილისა:
«ადრე მოდიო‚ გიბრძანებს მსგავსი ალვისა ზრდილისა». |
[554] |
| 19:7 |
ცხენისაგან არ გარდავხე‚ წავე ფიცხლად‚ დავმორჩილდი;
ქალი დამხვდა ნატირები‚ ვჰკითხე: «ცრემლსა რასა მილდი?»
მითხრა: «შენი შესწრობილი ტირილსამცა ვით ავსცილდი?
გაუწყვედლად ვით გამართლო‚ რაგვარადმცა გავვაქილდი?!» |
[555] |
| 19:8 |
შევედით‚ ვნახეთ ბალიშსა ზედა წარბშერჭმით მჯდომარე;
მზე ვეღარას იქს მის მეტსა‚ მას გაენათლა რომ არე‚
წავდეგ‚ მიბრძანა: «რასა სდგა? დღე მიგიჩს წინ საომარე!
ანუ გამწირე‚ მიტყუე და კვლაცა მოიმცთომარე!» |
[556] |
| 19:9 |
მე მეწყინა‚ აღარა ვთქვი‚ ფიცხლად გარე შემოვბრუნდი.
უკუვჰყივლე: «აწ გამოჩნდეს‚ არ მინდოდეს‚ ვისცა უნდი!
ქალი ომსა რაგვარ მაწვევს‚ აგრე ვითა დავძაბუნდი!»
შინა მოვე‚ მოკლვა მისი დავაპირე‚ არ დავყმუნდი. |
[557] |
| 19:10 |
ასსა უბრძანე მონასა: «საომრად დაემზადენით!»
შევსხედით‚ გავვლეთ ქალაქი‚ არავის გავეცხადენით.
კარავსა შევე‚ იგი ყმა ვითა წვა‚ ზარმაც თქმად ენით‚
უსისხლოდ მოვკალ იგი‚ გლახ‚ თუცა ხმდა სისხლთა დადენით. |
[558] |
| 19:11 |
კარვის კალთა ჩახლათული ჩავჭერ‚ ჩავაკარაბაკე‚
ყმასა ფერხთა მოვეკიდე‚ თავი სვეტსა შეუტაკე.
წინამწოლთა დაიზახნეს‚ გლოვა მიხვდა საარაკე;
ცხენსა შევჯე‚ წამო-ცა-ვე; ჯაჭვი მეცვა საკურტაკე. |
[559] |
| 19:12 |
ხმა დამივარდა‚ შეიქმნა ზახილი მოსაწევარი;
წამოვე‚ წევნა დამიწყეს‚ დავხოცე ჩემი მდევარი.
ქალაქი მქონდა მაგარი‚ მტერთაგან მოურევარი‚
მუნ შიგან შევე მშვიდობით: «ამოდ იგივე მე ვარი!» |
[560] |
| 19:13 |
კაცნი გავგზავნენ‚ ვაცნობე ყოვლგან ლაშქარსა ყველასა:
«აქა მომართეთ‚ ვინცაღა ჩემსა იქმოდეთ შველასა!»
არ გაწყდა მოსლვა მდევართა ღამესა დია ბნელასა‚
ჩემი რა ცნიან‚ სცვიდიან თავებსა მათსა მრთელასა. |
[561] |
| 19:14 |
ცისკრად ავდეგ‚ შევეკაზმე; რა გათენდა ღამე დილად‚
ვნახენ სამნი დიდებულნი მეფისაგან მოგზავნილად;
ებრძანა‚ თუ: «ღმერთმან იცის‚ გამეზარდე ვითა შვილად‚
ჩემი ასრე რად შესცვალე სიხარული სიმძიმილად? |
[562] |
| 19:15 |
ხვარაზშას სისხლი უბრალო სახლად რად დამადებინე?
თუ ჩემი ქალი გინდოდა‚ რად არა შემაგებინე?
მე‚ ბერსა შენსა გამზრდელსა‚ სიცოცხლე მაარმებინე‚
დღედ სიკვდილამდის შენიცა თავი არ მაახლებინე!» |
[563] |
| 19:16 |
მე შეუთვალე: «მეფეო‚ ვარ უმაგრესი რვალისა‚
თვარა რად მიშლის სიკვდილსა ცეცხლი სირცხვილთა ალისა?
მაგრა‚ თვით იცით‚ ხელმწიფე ხამს მქმნელი სამართალისა‚
მე‚ თქვენმან მზემან‚ მაშოროს ნდომა თქვენისა ქალისა! |
[564] |
| 19:17 |
იცით‚ ინდოთა სამეფო რაზომი სრა-საჯდომია‚ –
ერთიღა მე ვარ მემკვიდრე‚ – ყველაი თქვენ მოგხდომია:
ამოსწყდა მათი ყველაი‚ მამული თქვენ დაგრჩომია;
დღესამდის ტახტი უჩემოდ არავის არ მონდომია. |
[565] |
| 19:18 |
ვერ გათნევ‚ თქვენმან კეთილმან‚ აწ ეგე არმართალია:
ღმერთმან არ მოგცა ყმა შვილი‚ გიზის ერთაი ქალია‚
ხვარაზმშა დასვა ხელმწიფედ‚ დამრჩების რა ნაცვალია?
სხვა მეფე დაჯდეს ინდოეთს‚ მე მერტყას ჩემი ხრმალია?! |
[566] |
| 19:19 |
შენი ქალი არად მინდა‚ გაათხოვე‚ გამარიდე!
ინდოეთი ჩემი არის‚ არვის მივსცემ ჩემგან კიდე.
ვინცა ჩემსა დამეცილოს‚ მისით მასცა ამოვფხვრიდე‚
სხვას მეშველსა გარეგანსა‚ მომკალ‚ ვისცა ვინატრიდე!»“ |
[567] |
