შოთა რუსთაველი, ვეფხისტყაოსანი

« 2008 წ. გამოცემა 32 ^{[VTA - xx]} »

მბობა ტარიელისაგან ლომ-ვეფხის დახოცისა
32:1	რა წამეკიდა, ყველაი წვრილად გიამბო ენითა, მერმეღა გაბრჭე მართალი მაგა გულითა ბრძენითა; შენ მოგელოდი, მიმჭირდა მოლოდინითა შენითა, ქვაბს ვეღარ გავსძლე მინდორთა მოვლა მომინდა ცხენითა.	[909]
32:2	იმა ქედსა გარდავადეგ, შამბნი ისი მომეარნეს; ერთი ლომი, ერთი ვეფხი შეკრბეს, ერთად შეიყარნეს, ჰგვანდეს რათმე მოყვარულთა, მათი ნახვა გამეხარნეს, მათ რა უყვეს ერთმანერთსა, გამიკვირდეს, შემეზარნეს.	[910]
32:3	პირველ ამოდ ილაღობეს, მერმე მედგრად წაიკიდნეს: თითო ტოტი ერთმანერთსა ჰკრეს, სიკვდილსა არ დარიდნეს; გამორიდა ვეფხმან გული, – დედათამცა განა რიდნეს! – ლომი მედგრად გაეკიდა, იგი ვერვინ დაამშვიდნეს.	[911]
32:4	ლომსა დაუგმე ნაქმარი, ვარქვი: «არა ხარ ცნობასა, შენ საყვარელსა რად აწყენ? ფუ მაგა მამაცობასა!» ხრმალგამოწვდილი გაუხე, მივეც ლახვართა სობასა, თავსა გარდავჰკარ, მო-ცა-ვკალ, დავხსენ სოფლისა თმობასა.	[912]
32:5	ხრმალი გავსტყორცე, გარდვიჭერ, ვეფხი შევიპყარ ხელითა; მის გამო კოცნა მომინდა, ვინ მწვავს ცეცხლითა ცხელითა; მიღრინვიდა და მაწყენდა ბრჭალითა სისხლთა მღვრელითა, ვეღარ გაუძლე, იგიცა მოვკალ გულითა ხელითა.	[913]
32:6	რაზომსაცა ვამშვიდებდი, ვეფხი ვერა დავამშვიდე, გავგულისდი, მოვიქნიე, ვჰკარ მიწასა, დავაწყვიდე; მომეგონა, ოდეს ჩემსა საყვარელსა წავეკიდე; სულნი სრულად არ ამომხდეს, რას გიკვირს, თუ ცრემლსა ვღვრიდე!	[914]
32:7	აჰა, ძმაო, მითხრობია ჭირი ჩემი, რაცა მჭირდა; სულთა დგმაცა არა მმართებს, ასრე გასლვა რას გიკვირდა! სიცოცხლესა გავეყარე, სიკვდილიცა დამიძვირდა“. ესე სიტყვა დაასრულა, ყმამან სულთქვნა, ა-ცა-ტირდა.	[915]
32:8	ავთანდილცა მას თანავე ტიროდა და ცრემლსა ღვრიდა; უთხრა: „დათმე, ნუ მოჰკვდები, გულსა სრულად ნუ დასჭრი, და-! ღმერთი მაგას მოწყალეობს, თუცა ჭირმან არ გაგრიდა; თუმც უნდოდით გასაყრელად, პირველ ერთად არ შეგყრიდა.	[916]
32:9	სდევს მიჯნურსა ფათერაკი, საწუთროსა დაანავღლებს, მაგრა ბოლოდ ლხინსა მისცემს, ვინცა პირველ ჭირსა გასძლებს; მიჯნურობა საჭიროა, მით სიკვდილსა მიგვაახლებს, გასწავლულსა გააშმაგებს, უსწავლელსა გაასწავლებს“.	[917]

მბობა ტარიელისაგან ლომ-ვეფხის დახოცისა

© 2014, გია შერვაშიძე