შოთა რუსთაველი, ვეფხისტყაოსანი

« 2008 წ. გამოცემა 39 ^{[VTA - xx]} »

წიგნი ფატმანისა ავთანდილთანა სამიჯნურო
39:1	დაწერა წიგნი საბრალო, მის ყმისა მისართმეველი, მისისა მიჯნურობისა, მისთა პატიჟთა მცნეველი, მისთა მსმენელთა გულისა შემძრველი, შემარყეველი, უსტარი შესანახავი, არ ცუდად დასახეველი:	[1085]
39:2	„ჰე, მზეო, ღმერთსა ვინათგან მზედ სწადდი დასაბადებლად, მით შეგქმნა მოშორვებულთა ჭირთა, არ ლხინთა მწადებლად, ახლოს შემყრელთა დამწველად, მათად ცეცხლისა მადებლად, მნათობთა შენი შეხედვა ტკბილად უჩს, დასაქადებლად.	[1086]
39:3	შენ გტრფიალობენ მჭვრეტელნი, შენთვის საბრალოდ ბნდებიან, ვარდი ხარ, მიკვირს, ბულბულნი რად არ შენ ზედა კრფებიან! შენი შვენება ყვავილთა აჭნობს, ჩემნიცა ჭნებიან, სრულად დამწვარ ვარ, თუ მზისა შუქნი არ მომესწრებიან.	[1087]
39:4	ღმერთი მყავს მოწმად, ვიშიშვი თქვენსა ამისსა თხრობასა, მაგრა რა ვირგო დღეკრულმან, სრულად გავჰყრივარ თმობასა! გული ვერ გასძლებს ნიადაგ შავთა წამწამთა სობასა, თუ რას მეწევი, მეწიე, თვარა მივჰხდები ცნობასა!	[1088]
39:5	მე ვირე ამა წიგნისა პასუხი მომივიდოდეს, ვცნობდე, გინდოდე საკლავად, ან ჩემი რა გაგვიდოდეს, მუნამდის გავსძლო სულთა დგმა, გული რაზომცა მტკიოდეს, სიცოცხლე ანუ სიკვდილი გარდმიწყდეს, ნეტარძი, ოდეს!“	[1089]
39:6	ფატმან ხათუნ დაწერა და გაუგზავნა წიგნი მისი. ყმამან ასრე წაიკითხა, და ვინმეა ანუ თვისი; თქვა: „არ იცის გული ჩემი, ვინ მაშიკობს, ვისსა ვისი, რომე მიმიჩს სამიჯნურო, რათ ვამსგავსო მე მას ისი!“	[1090]
39:7	თქვა: „ყვავი ვარდსა რას აქნევს, ანუ რა მისი ფერია! მაგრა მას ზედა ბულბულსა ჯერთ ტკბილად არ უმღერია. უმსგავსო საქმე ყოველი მოკლეა, მით ოხერია. რა უთქვამს, რა მოუჩმახავს, რა წიგნი მოუწერია!“	[1091]
39:8	ესეგვარი საზრახავი დაუზრახა გულსა შინა; მერმე იტყვის: „ჩემგან კიდე ჩემი შემწე არავინ-ა; რასათვისცა გამოჭრილ ვარ, მისი ძებნა რათგან მინა, რათაცა ვით ვჰპოვებ, მას ვიქ, გულმან სხვამცა რა ისმინა!	[1092]
39:9	ისი დიაცი აქა ზის, კაცთა მნახავი მრავალთა, მოსადგურე და მოყვარე მგზავრთა, ყოველგნით მავალთა; მივჰყვე, მიამბობს ყველასა, რაზომცა ცეცხლი მწვავ ალთა, ნუთუ რა მარგოს, მე მისი გარდახდა ჩემგან ვცნა ვალთა“.	[1093]
39:10	თქვა: „დიაცსა ვინცა უყვარს, გაექსვის და მისცემს გულსა, აუგი და მოყივნება არად შესწონს ყოლა კრულსა; რაცა იცის, გაუცხადებს, ხვაშიადსა უთხრობს სრულსა, მიჯობს, მივჰყვე, განღა სადმე ვსცნობ საქმესა დამალულსა“.	[1094]
39:11	კვლა იტყვის: „ვერვინ ვერას იქს, თუ ეტლი არ მოსთმინდების; მით, რაცა მინდა, არა მაქვს, რაცა მაქვს, არ მომინდების; ბინდისგვარია სოფელი, ესე თურ ამად ბინდდების; კოკასა შიგან რაცა დგას, იგივე წამოდინდების!“	[1095]

წიგნი ფატმანისა ავთანდილთანა სამიჯნურო

© 2014, გია შერვაშიძე