ცნობა როსტევან მეფისაგან ავთანდილის გაპარვისა |
| 29:1 |
აწ ამბავი სხვა დავიწყო‚ – ყმასა წავჰყევ წამავალსა‚ –
არ შეექმნა დარბაზობა მას დღე როსტანს გულგამწყრალსა;
რა გათენდა‚ ქუში ადგა‚ ჰგავს‚ თუ ადენს პირით ალსა‚
ხმობა ბრძანა ვაზირისა‚ მიიყვანდეს შიშით მკრთალსა. |
[817] |
| 29:2 |
რა ვაზირი მოწიწებით დარბაზს ნახა შემოსრული‚
როსტან უთხრა: „არა მახსოვს გუშინდელი შენგან თქმული.
მაწყინე და გამარისხე‚ ვერ დავიღე დიდხან სული‚
აზომ რომე გაგათრიე შენ ვაზირი გულისგული. |
[818] |
| 29:3 |
თუღა გახსოვს‚ რად უნდოდა‚ ისრე ავად რად გაგხადე?
მართლად უთქვამს მეცნიერთა: «წყენააო ჭირთა ბადე»;
ესეგვარსა ნუოდეს იქ‚ საქმე ხოლე გაიცადე‚
აწ მითხარ‚ თუ რას იტყოდი‚ თქვი და სიტყვა გააკვლადე!“ |
[819] |
| 29:4 |
კვლა მოახსენა ვაზირმან სიტყვა ნაგუშინდელევი‚
რა გაიგონა‚ შესთვალა პასუხი არნაგრძელევი:
„შენ თუ უშმაგო მგონიხარ‚ ვარმცა ურია მე ლევი!
კვლა მაგის მეტად ნუ მასმენ‚ თვარა მე სრულად გელევი!“ |
[820] |
| 29:5 |
რა გამოვიდა‚ ვაზირმან ძებნა‚ ვერ პოვნა მინანი‚
მართ გაპარვასა უთხრობდეს მონანი‚ ცრემლთა მდინანი.
მან თქვა: „მე დარბაზს ვერ შევალ‚ მახსოვან დღენი წინანი‚
ვინცაღა ჰკადრებს‚ მან ჰკადროს‚ რაცა ვთქვი‚ მასცა ვინანი“. |
[821] |
| 29:6 |
რა ვაზირი არ შევიდა‚ კვლა მეფემან კაცი გზავნის;
კაცმან ცნის და გარეთ დადგის‚ წასლვა ვერვინ გაამჟღავნის;
როსტანს ეჭვი შეუვიდა‚ ჭმუნვა ამით გაათავნის;
თქვა: „უცილოდ გაიპარა‚ ვინ მარტომან ასთა ავნის“. |
[822] |
| 29:7 |
თავდადრეკით იგონებდა‚ გულსა ჰქონდა ჭმუნვა დიდი‚
უში ქმნა და აიხედნა‚ უბრძანებდა მონას: „მიდი‚
მოვიდეს და აწ მიამბოს‚ შემოვიდეს იგი ფლიდი!“
რა ვაზირი შემობრუნდა‚ ფერი ჰკრთა და ჰქონდა რიდი. |
[823] |
| 29:8 |
კვლა შევა დარბაზს ვაზირი დაღრეჯით‚ არმხიარულად;
მეფემან ჰკითხა: „წასრულა მზე დაუდგომლად‚ მთვარულად?“
მან მოახსენა ყველაი‚ ვით წასრულიყო და რულად:
„მზე აღარ მზეობს ჩვენ თანა‚ დარი არ დარობს დარულად!“ |
[824] |
| 29:9 |
რა მეფემან მოისმინა‚ დაიზახნა მეტისმეტნი;
პირსა ხოკით‚ წვერსა გლეჯით გააკვირვნა მისნი მჭვრეტნი‚
მოსთქვამს‚ იტყვის: „ვაჲ‚ გაზრდილო‚ ვეღარ გნახვენ თვალნი რეტნი!
სად წაჰხე და სად დაჰკარგენ სინათლისა ეგე სვეტნი? |
[825] |
| 29:10 |
თუ თავი შენი შენ გახლავს‚ ღარიბად არ იხსენები‚
მაგრა მე რა ვქმნა‚ გაზრდილო‚ აწ სახლად მმართებს სენები!
გამაღარიბე‚ დამაგდე‚ გულსა‚ გლახ‚ ვისთვის ენები?
შენად შეყრამდის პატიჟთა ჩემთა ვერ იტყვის ენები! |
[826] |
| 29:11 |
ოდეს გნახავ მხიარულსა‚ ნადირობით შემოსრულსა‚
ვეღარ გიჭვრეტ ნაბურთალსა‚ ტანსა მჭევრსა‚ ჯავარსრულსა‚
ვეღარ ვისმენ ხმასა შენსა‚ სასმენელად მე მას რულსა‚
აწ უშენოდ რა‚ გლახ‚ უყო საჯდომსა და სრასა სრულსა? |
[827] |
| 29:12 |
ვიცი‚ არ მოგკლავს შიმშილი‚ რაზომცა დია ირები:
შენ შენი მშვილდი დაგარჩენს‚ შენთა ისართა პირები‚
ნუთუ კვლა ღმეთმან წყალობით გაგიადვილოს ჭირები‚
მაგრა‚ თუ მოვკვდე‚ გაზრდილო‚ ვისგანღა დავიტირები?“ |
[828] |
| 29:13 |
ზარი გაისმა‚ შემოკრბა ჯარი მრავალი კაცისა‚
დარბაზს ხასთაგან ჯარია ხელითა წვერთა ტაცისა‚
იგლეჯს და იცემს ყველაი‚ ხმა ისმის თავსა ტკაცისა;
თქვეს: „ბნელი გვმართებს დღეკრულთა‚ რათგან მზე მიგვიდრკა ცისა!“ |
[829] |
| 29:14 |
რა მეფემან დიდებულნი ნახნა‚ სულთქმით შემოსტირნა‚
უთხრა: „ხედავთ‚ მზემან ჩვენმან შუქნი სრულად დაგვიძვირნა!
რა ვაწყინეთ‚ რა შევსცოდეთ‚ რად დაგვყარნა‚ რად გაგვწირნა!
სპანი‚ მისგან დაჭირულნი‚ ვინმცაღა ვით დაგვიჭირნა?“ |
[830] |
| 29:15 |
ყოვლნი ტიროდეს‚ მოსთქმიდეს‚ მერმე დაწყნარდეს გვიანად.
მეფემან ბრძანა: „იკითხეთ‚ მარტოა ანუ ყმიანად?“
მოვიდა მონა შერმადინ მოშიშრად‚ სირცხვილიანად‚
ანდერძი ჰკადრა‚ ატირდა‚ სიცოცხლე უჩნდა ზიანად. |
[831] |
| 29:16 |
მოახსენა: „საწოლს ვპოვე ესე მისგან დანაწერი‚
დგეს მონანი ნატირებნი‚ დაეგლიჯა თმა და წვერი‚
იგი მარტო გაპარულა‚ ყმა არ ახლავს‚ არცა ბერი;
მე თუ მომკლათ‚ მემართლებით‚ სიცოცხლე მჭირს შეუფერი!“ |
[832] |
| 29:17 |
რა ანდერძი წაიკითხეს‚ კვლა იტირეს დიდი ხანი;
მერმე ბრძანა: „მხიარულსა ნუ ჩაიცმენ ჩემნი სპანი‚
ვამლოცველნეთ დავრდომილნი‚ ობოლნი და ქვრივნი სხვანი‚
შევეწივნეთ‚ მშვიდობისა ნუთუ მისცნეს ღმერთმან გზანი!“ |
[833] |
