შოთა რუსთაველი, ვეფხისტყაოსანი

« 2008 წ. გამოცემა 4 ^{[VTA - xx]} »

წიგნი ავთანდილისა ყმათა თანა
4:1	დაწერა‚ თუ: „ჩემნო ყმანო‚ გამზრდელნო და ზოგნო ზრდილნო‚ ერთგულნო და მისანდონო‚ ამას ზედა გამოცდილნო‚ თქვენ‚ ჩემისა საწადლისა მიდგომილნო‚ ვითა ჩრდილნო‚ წიგნი ჩემი მოისმინეთ‚ ყოვლნო ერთგან შემოხდილნო!	[168]
4:2	მიწაცა თქვენი ავთანდილ‚ ისმინეთ‚ გიწერ მე რასა: თვით ვიქ ხელითა ჩემითა ამა წიგნისა წერასა‚ ცოტასა ხანსა ვარჩიე გაჭრა სმასა და მღერასა‚ პურად და საჭმლად მივენდვე ჩემსა მშვილდსა და ცერასა.	[169]
4:3	საქმე რამე მიც თავისა ზე სადმე გარდსახვეწელი‚ დავყო მარტოდ და ღარიბად ესე წლეული მე წელი; გემუდარები ამისთვის‚ ვარ თქვენი შემომხვეწელი‚ მე დამახვედროთ სამეფო მტერთაგან დაულეწელი.	[170]
4:4	მე შერმადინ დამიგდია‚ ჩემად კერძად პატრონობდეს‚ სიკვდილსა და სიცოცხლესა სადამდისცა ჩემსა სცნობდეს; ყოვლთა მზეებრ მოგეფინოს‚ ვარდს არ ზრვიდეს‚ არ აჭნობდეს‚ შემცოდესა ყველაკასა ვითა ცვილსა დაადნობდეს.	[171]
4:5	თქვენცა იცით‚ გამიზრდია ვითა ძმა და ვითა შვილი; ამას ასრე მორჩილობდით‚ არის ვითამც ავთანდილი‚ ბუკსა იკრას‚ აქნევინეთ ყოვლი საქმე‚ ჩემგან ქმნილი; მე თუ დრომდის არ მოვიდე‚ გლოვა გმართებს‚ არ სიცილი“.	[172]
4:6	ესე წიგნი გაასრულა წყლიანმან და სიტყვანაზმა‚ წელთა ოქრო შემოირტყა‚ საღარიბოდ შეეკაზმა‚ ბრძანა: „მინდორს შევჯდებიო“‚ ლაშქარიცა დაერაზმა; მასვე წამსა წამოვიდა‚ შინა ხანი არა დაზმა.	[173]
4:7	ბრძანა: „წადით ყველაკაი‚ აქა მემხრედ არვინ მინა“. მონებიცა მოიშორვა‚ თავი გაითავისწინა‚ მარტო გარე შემობრუნდა‚ შამბი შიგან გაირბინა. მიწყივ მისად საგონებლად მისი მკლველი თინათინ-ა.	[174]
4:8	იგი ველი გაირბინა‚ ლაშქართაგან გაეკიდა; ვინმცა ნახა სულიერმან‚ ანუ ვინმცა წაეკიდა? ვის მახვილი ვერას ავნებს‚ მისი მკლველი გაეკიდა; მისგან ტვირთი კაეშნისა ტვირთად ვარგად აეკიდა.	[175]
4:9	რა ლაშქართა ინადირეს და პატრონი მოითვალეს‚ იგი პირმზე ვეღარ პოვეს‚ პირი მათი იფერმკრთალეს‚ მათსა დიდსა სიხარულსა სიმძიმილი ანაცვალეს‚ ყოვლგან რბოდეს საძებარად‚ ვინცა იყო უცხენმალეს.	[176]
4:10	შერმადინ ერთგან შეყარნა ხასნი და დიდებულები‚ უჩვენა იგი უსტარი‚ ამბავი მისი თქმულები. რა მოისმინეს‚ ყველაი დარჩა გულდანაწყლულები; თავსა იცემდეს‚ არ იყო გული უცრემლო‚ ულები.	[177]
4:11	ყოვლთა ჰკადრეს: „თუცა ყოფა ჩვენ უმისოდ გვეარმისცა‚ უშენოსა საჯდომი და ტახტი მისი ვისმცა მისცა? განაღამცა გმორჩილობდით‚ თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა!“ იგი მონა აპატრონეს‚ ყველაკამან თაყვანისცა.	[178]

წიგნი ავთანდილისა ყმათა თანა

© 2014, გია შერვაშიძე