ანდერძი ავთანდილისა როსტევან მეფის წინაშე, ოდეს გაიპარა |
| 27:1 |
დაჯდა წერად ანდერძისა‚ საბრალოსა საუბრისად:
„ჰე‚ მეფეო‚ გავიპარვი ძებნად ჩემგან საძებრისად;
ვერ დავდგები შეუყრელად ჩემთა ცეცხლთა მომდებრისად;
შემინდვე და წამატანე მოწყალება ღმრთაებრისად. |
[792] |
| 27:2 |
ვიცი‚ ბოლოდ არ დამიგმობ ამა ჩემსა გაზრახულსა.
კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა!
მე სიტყვასა ერთსა გკადრებ‚ პლატონისგან სწავლა-თქმულსა:
«სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა‚ მერმე სულსა». |
[793] |
| 27:3 |
რათგან თავია სიცრუე ყოვლისა უბადობისა‚
მე რად გავწირო მოყვარე‚ ძმა უმტკიცესი ძმობისა?!
არა ვიქ‚ ცოდნა რას მარგებს ფილოსოფოსთა ბრძნობისა!
მით ვისწავლებით‚ მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა. |
[794] |
| 27:4 |
წაგიკითხავს‚ სიყვარულსა მოციქულნი რაგვარ წერენ?
ვით იტყვიან‚ ვით აქებენ? ცან‚ ცნობანი მიაფერენ.
«სიყვარული აღგვამაღლებს»‚ ვით ეჟვანნი‚ ამას ჟღერენ.
შენ არ ჯერ ხარ‚ უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ! |
[795] |
| 27:5 |
ვინ დამბადა‚ შეძლებაცა მანვე მომცა ძლევად მტერთად;
ვინ არს ძალი უხილავი შემწედ ყოვლთა მიწიერთად‚
ვინ საზღვარსა დაუსაზღვრებს‚ ზის უკვდავი ღმერთი ღმერთად‚
იგი გაჰხდის წამისყოფით ერთსა ასად‚ ასსა ერთად. |
[796] |
| 27:6 |
რაცა ღმერთსა არა სწადდეს‚ არა საქმე არ იქმნების.
მზისა შუქთა ვერმჭვრეტელი ია ხმების‚ ვარდი ჭნების;
თვალთა ტურფა საჭვრეტელი უცხოდ რადმე ეშვდინების;
მე ვით გავსძლო უმისობა‚ ან სიცოცხლე ვით მეთნების! |
[797] |
| 27:7 |
რაზომცა სწყრები‚ შემინდევ შეცვლა თქვენისა მცნებისა.
ძალი არ მქონდა ტყვექმნილსა მე მაგისისა თნებისა;
აწ წასლვა იყო წამალი ჩემთა სახმილთა გზნებისა‚
სადა გინდ ვიყო‚ რა მგამა‚ ყოფამცა მქონდა ნებისა! |
[798] |
| 27:8 |
არას გარგებს სიმძიმილი‚ უსარგებლო ცრემლთა დენა;
არ გარდავა გარდუვალად მომავალი საქმე ზენა;
წესი არის მამაცისა მოჭირვება‚ ჭირთა თმენა‚
არვის ძალუც ხორციელსა განგებისა გარდავლენა. |
[799] |
| 27:9 |
რაცა ღმერთსა გაუგია თავსა ჩემსა გარდასავლად‚
გარდამხდეს და შემოვიქცე‚ აღარ დამრჩეს გული ავლად;
თქვენვე გნახნე მხიარულნი დიდებით და დავლამრავლად;
მას რა ვარგო‚ დიდებად და კმარის ესე ჩემად დავლად. |
[800] |
| 27:10 |
მეფეო‚ ესე თათბირი‚ მომკალ‚ ვინ დამიწუნოსა!
მეფეო‚ ნუთუ წასლვამან თქვენ ჩემმან დაგაჭმუნოსა‚
ვერ ვეცრუები‚ ვერ უზამ საქმესა საძაბუნოსა‚
პირისპირ მარცხვენს‚ ორნივე მივალთ მას საუკუნოსა. |
[801] |
| 27:11 |
არდავიწყება მოყვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა;
ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა‚ ცრუსა და ღალატიანსა!
ვერ ვეცრუები‚ ვერ უზამ მას ხელმწიფესა მზიანსა.
რა უარეა მამაცსა სულდიდსა‚ წასლვაგვიანსა! |
[802] |
| 27:12 |
რა უარეა მამაცსა ომშიგან პირის მხმეჭელსა‚
შედრეკილ-შეშინებულსა და სიკვდილისა მეჭველსა!
კაცი ჯაბანი რითა სჯობს დიაცსა ქსლისა მბეჭველსა?
სჯობს სახელისა მოხვეჭა ყოველსა მოსახვეჭელსა! |
[803] |
| 27:13 |
ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო‚ ვერცა კლდოვანი;
მისგან გასწორდეს ყოველი‚ სუსტი და ძალგულოვანი;
ბოლოდ შეყარნეს მიწამან ერთგან მოყმე და მხცოვანი.
სჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა სიკვდილი სახელოვანი! |
[804] |
| 27:14 |
მერმე ვიშიშვი‚ მეფეო‚ თქვენად კადრებად ამისად:
სცთების და სცთების‚ სიკვდილსა ვინ არ მოელის წამისად;
მოვა შემყრელი ყოველთა ერთგან დღისა და ღამისად‚
თუ ვერა გნახე ცოცხალმან‚ სიცოცხლე გქონდეს ჟამისად. |
[805] |
| 27:15 |
თუ საწუთრომან დამამხოს‚ ყოველთა დამამხობელმან‚
ღარიბი მოვკვდე ღარიბად‚ ვერ დამიტიროს მშობელმან‚
ვეღარ შემსუდრონ დაზრდილთა და ვერცა მისანდობელმან‚ –
მუნ შემიწყალოს თქვენმანვე გულმან მოწყალე-მლმობელმან. |
[806] |
| 27:16 |
მაქვს საქონელი ურიცხვი‚ ვერვისგან ანაწონები‚
მიეც გლახაკთა საჭურჭლე‚ ათავისუფლე მონები‚
შენ დაამდიდრე ყოველი‚ ობოლი‚ არას მქონები:
მიღვწიან‚ მომიგონებენ‚ დამლიცვენ‚ მოვეგონები. |
[807] |
| 27:17 |
რაცა თქვენთვის არ ვარგ იყოს საჭურჭლესა დასადებლად‚
მიეც ზოგი ხანაგათა‚ ზოგი ხიდთა ასაგებლად;
ნურა ნუ გშურს საქონელი ჩემი ჩემთვის წასაგებლად!
შენგან კიდე არვინ მივის ცეცხლთა ცხელთა დამავსებლად. |
[808] |
| 27:18 |
ამას იქით ჩემგან ჩემი ამბავიცა არ გეცნევის‚
ამად გვედრებ სულსა ჩემსა‚ წიგნი გკადრებს‚ არ გეთნევის‚
არას არგებს‚ ეშმაკისა საქმეთაგან დაეძლევის‚
შემინდვე და შემივედრე‚ მკვდარსა რაღა გარდმეხდევის! |
[809] |
| 27:19 |
გვედრებ‚ მეფეო‚ შერმადინს‚ მონასა ჩემსა რჩეულსა‚ –
ნაკად აქვს ჭირი სამისოდ ამ წელიწადსა წლეულსა‚ –
ნუგეშინისეც წყალობით‚ ჩემგან წყალობაჩვეულსა‚
ნუ დაადინებ თვალთაგან ცრემლსა‚ სისხლითა ფრქვეულსა. |
[810] |
| 27:20 |
გასრულდა ჩემი ანდერძი‚ ჩემგან ნაწერი ხელითა.
აჰა‚ გამზრდელო‚ მოგშორდი‚ წავე გულითა ხელითა.
ნუ სჭმუნავთ ჩემთვის მეფენი‚ ნუ ხართ მოსილნი ბნელითა‚
სუფევითმცა ხართ თავითა‚ მტერთაგან საკრძალველითა!“ |
[811] |
| 27:21 |
მისცა ანდერძი შერმადინს‚ რა გაათავა წერითა‚
უთხრა: „ჰკადრეო მეფესა საქმითა მეცნიერითა‚
შენ დაგამეტებს ვერავინ მსახურებითა ვერითა“.
მოეხვია და ატირდა ცრემლითა სისხლთა ფერითა. |
[812] |
