ამბვის ცნობა ტარიელისაგან ნესტან-დარეჯანის დაკარგვისა |
| 20:1 |
ესე კაცნი გამეგზავნნეს‚ გონებასა გავეშმაგე.
რომე მისი ვერა მეცნა‚ ამას უფრო დავედაგე.
მას ზღუდესა გარდავადეგ‚ მინდორთაკე რომე ვაგე‚
მესმა საქმე საშინელი‚ თუცა თავი ვერ წავაგე. |
[568] |
| 20:2 |
გამოჩნდეს ორნი ქვეითნი‚ მე მივეგებე წინარე‚
ქალი ჰყვა ერთსა მონასა: «ვცანმცა‚ თუ მოღმა ვინ არე».
თავგაგლეჯილი ასმათი‚ პირსა სისხლჩამომდინარე!
აღარ მიყივლა ღიმილით‚ არცაღა გამიცინა-რე. |
[569] |
| 20:3 |
იგი ვნახე‚ დავებნიე‚ გონებანი გამიშმაგნა;
შორით უხმე: «რაშიგან ვართ‚ ანუ ცეცხლმან რად დაგვდაგნა?»
მან საბრალოდ შემომტირნა‚ ძლივ სიტყვანი გამოაგნა‚
მითხრა: «ღმერთმან სიმგრგვლე ცისა ჩვენთვის რისხვით წამოგრაგნა». |
[570] |
| 20:4 |
ახლოს მივე‚ კვლაცა ვჰკითხე: «რაშიგან ვართ? თქვი მართალი!»
კვლა საბრალოდ ამიტირდა‚ კვლა მოედვა ამით ალი‚
დიდხან სიტყვა ვერა მითხრა‚ მისთა ჭირთა ნაათალი‚
მკერდსა წითლად უღებვიდა სისხლი ღაწვთა ნაწვეთალი. |
[571] |
| 20:5 |
მერმე მითხრა: «მოგახსენებ‚ ესე რადმცა დაგიმალე?
მაგრა ვითა გაგახარნე‚ შენცა აგრე შემიწყალე:
ნუ მაცოცხლებ‚ ნუ დამარჩენ‚ შემიხვეწე‚ შემიბრალე‚
დამხსენ ჩემსა საწუთროსა‚ ღმერთსა შენსა მიავალე!» |
[572] |
| 20:6 |
მიამბო: «ოდეს სასიძო მოჰკალ და ხმა დაგივარდა‚
მეფესა ესმა‚ აიჭრა‚ მართ მისგან გასატკივარდა‚
შენ დაგიზახნა‚ «მიხმეთო»‚ – ხმამაღლად გახმამყივარდა;
მოგნახეს‚ შინა ვერ გპოვეს‚ მით მეფე გამოჩივარდა. |
[573] |
| 20:7 |
ჰკადრეს : «აქა აღარ არის‚ კარნი სადმე გაუვლიან».
მეფე ბრძანებს: «ვიცი‚ ვიცი‚ მეტად კარგად შემიგნიან:
მას უყვარდა ქალი ჩემი‚ სისხლნი ველთა მოუღვრიან‚
რა ნახიან ერთმანერთი‚ არშეხედვა ვერ დათმიან. |
[574] |
| 20:8 |
აწ‚ თავმან ჩემმან‚ მას მოვჰკლავ‚ ჩემად დად ვინცა მადესა!
მე ღმრთისა უთხარ‚ დაუბამს მას ეშმაკისა ბადესა!
მათ ბოზ-კუროთა ასეთი რა მისცეს‚ რა უქადესა?
თუ დავარჩინო‚ ღმერთი ვგმო‚ მისად პატიჟად მზად ესა!» |
[575] |
| 20:9 |
მის მეფისა წესი იყო: თავი მისი ძვირად ფიცის‚
და თუ ფიცის‚ არ გატეხის‚ მასვე წამსა დაამტკიცის.
«ესე წყრომა მეფისაგან ვისცა ესმა‚ ვინცა იცის‚
მან უამბო დავარ ქაჯსა‚ ვინ გრძნებითა ცაცა იცის. |
[576] |
| 20:10 |
დავარს‚ დასა მეფისასა‚ უთხრა ვინმე ღმრთისა მტერმან:
«თავი ფიცა ძმამან შენმან‚ არ დაგარჩენს‚ იცის ერმან».
მან აგრე თქვა: «უბრალო ვარ‚ იცის ღმერთმან სახიერმან!
ვისგან მოვკვდე‚ ვისთვის მოვკვდე‚ მიიხვედროს იგი ვერ მან». |
[577] |
| 20:11 |
პატრონი ჩემი აგრევე იყო‚ წამოხვე შენ ოდეს;
შენეულნივე რიდენი ებურნეს‚ ტურფად შვენოდეს.
დავარ მოსთქმიდა სიტყვათა‚ რომელნი არა მსმენოდეს:
«ბოზო‚ შენ ბოზო‚ რად მომკალ? ვეჭვ‚ შენცა არა გლხენოდეს! |
[578] |
| 20:12 |
როსკიპო‚ ბოზო დიაცო‚ საქმრო რად მოაკლვევინე‚
ანუ სისხლითა მისითა ჩემი რად მოაზღვევინე?
არ ცუდად მომკლავს ძმა ჩემი‚ რა გიყავ‚ რა გაქნევინე?
აწ‚ ღმერთსა უნდეს‚ ვერ მიხვდე‚ ვის ესე დააშლევინე!» |
[579] |
| 20:13 |
ხელი მიჰყო‚ წამოზიდნა‚ თმანი გრძელნი დაუფუშნა‚
დაალება‚ დაალურჯა‚ მედგრად პირნი მოიქუშნა.
მან პასუხი ვერა გასცა‚ ოდენ სულთქვნა‚ ოდენ უშნა‚
ქალმან შავმან ვერა არგო‚ ვერცა წყლულნი დაუშუშნა. |
[580] |
| 20:14 |
რა დავარ გაძღა ცემითა‚ მისითა დალურჯებითა‚
წამოდგეს ორნი მონანი პირითა მით ქაჯებითა‚
მათ კიდობანი მოჰქონდა‚ ეუბნეს არ აჯებითა‚
მას შიგან ჩასვეს იგი მზე‚ ჰგავს‚ იქმნა დარაჯებითა. |
[581] |
| 20:15 |
მან უთხრა: «წადით‚ დაკარგეთ მუნ‚ სადა ზღვისა ჭიპია;
წმიდისა წყლისა ვერ ნახოს მყინვარე‚ ვერცა ლიპია»;
მათ გაეხარნეს‚ ხმამაღლად იყივლეს: «იპი‚ იპია».
ესე ვნახე და არ მოვკვე‚ არა მგავს არცა სიპია. |
[582] |
| 20:16 |
ზღვითკე გაარნეს სარკმელნი; მაშინვე გაუჩინარდა.
დავარ თქვა: «მქმნელი ამისი ვინ არ დამქოლოს‚ ვინ არ და-!
ვირე მომკლვიდეს‚ მოვკვდები‚ სიცოცხლე გასაწყინარდა».
დანა დაიცა‚ მო-ცა-კვდა‚ დაეცა‚ გასისხლმდინარდა. |
[583] |
| 20:17 |
რად არ მიკვირვებ ცოცხალსა მე‚ ლახვარდაუსობელსა!
აწ იგი მიყავ‚ რა მმართებს ამისსა მახარობელსა!
ზენაარ‚ დამხსენ სიცოცხლე სულთადგმადაუთმობელსა!»
საბრალოდ ცრემლსა ადენდა უკლებსა‚ დაუშრობელსა. |
[584] |
| 20:18 |
მე უთხარ: «დაო‚ რად მოგკლა‚ ანუ რა შენი ბრალია? –
რამცა ვქმენ ნაცვლად‚ თვით რომე მისი ჩემ ზედა ვალია! –
აწ თავსა მისად საძებრად მივსცემ‚ სად კლდე და წყალია».
სრულად გავქვავდი‚ შემექმნა გული მართ ვითა სალია. |
[585] |
| 20:19 |
მეტმან ზარმან გამაშმაგა‚ მომიკიდა ცხრო და თრთოლა;
გულსა უთხარ: «ნუ მოჰკვდები‚ არას გარგებს ცუდი წოლა‚
გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად‚ გავარდნა და ველთა რბოლა.
აჰა ჟამი‚ ვისცა გინდა ჩემი თანაწამოყოლა!» |
[586] |
| 20:20 |
შევე‚ ფიცხლად შევეკაზმე‚ ცხენსა შევჯე შეკაზმული;
ას სამოცი კარგი მოყმე‚ ჩემსა თანა ხანდაზმული‚
წამომყვა და წამოვედით კართა გარე დარაზმული‚
ზღვის პირს მივე‚ ნავი დამხვდა‚ მენავემან მნახა ზმული. |
[587] |
| 20:21 |
ნავსა შევჯე‚ ზღვასა შევე‚ ზღვასა შიგან გავალაგდი‚
არსით ნავი მომავალი უნახავად არ დავაგდი;
მოველოდი‚ არა მესმა‚ შმაგი უფრო გა-ვე-ვშმაგდი‚
რომე სრულად მომიძულვა‚ ღმერთსა თურე ასრე ვსძაგდი. |
[588] |
| 20:22 |
რომე დავყავ წელიწადი‚ თვე თორმეტი გამეოცა‚
მაგრა მისი მნახავიცა სიზმრივ კაცი არ მეოცა;
თანამყოლი ყველაკაი ამომიწყდა‚ დამეხოცა‚
ვთქვი‚ თუ: «ღმერთსა ვერას ვჰკადრებ‚ რაცა სწადდეს‚ აგრე ვყოცა». |
[589] |
| 20:23 |
ზღვა-ზღვა ცურვა მომეწყინა‚ მით გამოვე ზღვისა პირსა‚
გული სრულად გამიმხეცდა‚ არ უსმენდი არც ვაზირსა;
ყველაკაი დამეფანტა‚ დარჩომოდა რაცა ჭირსა.
კაცსა ღმერთი არ გასწირავს ასრე‚ მისგან განაწირსა! |
[590] |
| 20:24 |
ერთაი ესე ასმათი და დამრჩეს ორნი მონანი‚
ჩემნი გულისა მდებელნი და ჩემნი შემაგონანი.
მისნი ვერა ვცნენ ამბავნი ვერცა დრამისა წონანი‚
ტირილი მიჩნდის ლხინად და მდინდიან ცრემლთა ფონანი“. |
[591] |
