ძიება

ვერსიები
ვერსია:
კოდი:
თავი:  

« 2008 წ. გამოცემა »
2008 წ. გამოცემა - თავი 1
2008 წ. გამოცემა - თავი 2
2008 წ. გამოცემა - თავი 3
2008 წ. გამოცემა - თავი 4
2008 წ. გამოცემა - თავი 5
2008 წ. გამოცემა - თავი 6
2008 წ. გამოცემა - თავი 7
2008 წ. გამოცემა - თავი 8
2008 წ. გამოცემა - თავი 9
2008 წ. გამოცემა - თავი 10
2008 წ. გამოცემა - თავი 11
2008 წ. გამოცემა - თავი 12
2008 წ. გამოცემა - თავი 13
2008 წ. გამოცემა - თავი 14
2008 წ. გამოცემა - თავი 15
2008 წ. გამოცემა - თავი 16
2008 წ. გამოცემა - თავი 17
2008 წ. გამოცემა - თავი 18
2008 წ. გამოცემა - თავი 19
2008 წ. გამოცემა - თავი 20
2008 წ. გამოცემა - თავი 21
2008 წ. გამოცემა - თავი 22
2008 წ. გამოცემა - თავი 23
2008 წ. გამოცემა - თავი 24
2008 წ. გამოცემა - თავი 25
2008 წ. გამოცემა - თავი 26
2008 წ. გამოცემა - თავი 27
2008 წ. გამოცემა - თავი 28
2008 წ. გამოცემა - თავი 29
2008 წ. გამოცემა - თავი 30
2008 წ. გამოცემა - თავი 31
2008 წ. გამოცემა - თავი 32
2008 წ. გამოცემა - თავი 33
2008 წ. გამოცემა - თავი 34
2008 წ. გამოცემა - თავი 35
2008 წ. გამოცემა - თავი 36
2008 წ. გამოცემა - თავი 37
2008 წ. გამოცემა - თავი 38
2008 წ. გამოცემა - თავი 39
2008 წ. გამოცემა - თავი 40
2008 წ. გამოცემა - თავი 41
2008 წ. გამოცემა - თავი 42
2008 წ. გამოცემა - თავი 43
2008 წ. გამოცემა - თავი 44
2008 წ. გამოცემა - თავი 45
2008 წ. გამოცემა - თავი 46
2008 წ. გამოცემა - თავი 47
2008 წ. გამოცემა - თავი 48
2008 წ. გამოცემა - თავი 49
2008 წ. გამოცემა - თავი 50
2008 წ. გამოცემა - თავი 51
2008 წ. გამოცემა - თავი 52
2008 წ. გამოცემა - თავი 53
2008 წ. გამოცემა - თავი 54
2008 წ. გამოცემა - თავი 55
2008 წ. გამოცემა - თავი 56
2008 წ. გამოცემა - თავი 57
2008 წ. გამოცემა - თავი 58
2008 წ. გამოცემა - თავი 59

« 2008 წ. გამოცემა 20 [VTA - xx] »

ამბვის ცნობა ტარიელისაგან ნესტან-დარეჯანის დაკარგვისა

20:1 ესე კაცნი გამეგზავნნეს‚ გონებასა გავეშმაგე.
რომე მისი ვერა მეცნა‚ ამას უფრო დავედაგე.
მას ზღუდესა გარდავადეგ‚ მინდორთაკე რომე ვაგე‚
მესმა საქმე საშინელი‚ თუცა თავი ვერ წავაგე.
[568]
20:2 გამოჩნდეს ორნი ქვეითნი‚ მე მივეგებე წინარე‚
ქალი ჰყვა ერთსა მონასა: «ვცანმცა‚ თუ მოღმა ვინ არე».
თავგაგლეჯილი ასმათი‚ პირსა სისხლჩამომდინარე!
აღარ მიყივლა ღიმილით‚ არცაღა გამიცინა-რე.
[569]
20:3 იგი ვნახე‚ დავებნიე‚ გონებანი გამიშმაგნა;
შორით უხმე: «რაშიგან ვართ‚ ანუ ცეცხლმან რად დაგვდაგნა?»
მან საბრალოდ შემომტირნა‚ ძლივ სიტყვანი გამოაგნა‚
მითხრა: «ღმერთმან სიმგრგვლე ცისა ჩვენთვის რისხვით წამოგრაგნა».
[570]
20:4 ახლოს მივე‚ კვლაცა ვჰკითხე: «რაშიგან ვართ? თქვი მართალი!»
კვლა საბრალოდ ამიტირდა‚ კვლა მოედვა ამით ალი‚
დიდხან სიტყვა ვერა მითხრა‚ მისთა ჭირთა ნაათალი‚
მკერდსა წითლად უღებვიდა სისხლი ღაწვთა ნაწვეთალი.
[571]
20:5 მერმე მითხრა: «მოგახსენებ‚ ესე რადმცა დაგიმალე?
მაგრა ვითა გაგახარნე‚ შენცა აგრე შემიწყალე:
ნუ მაცოცხლებ‚ ნუ დამარჩენ‚ შემიხვეწე‚ შემიბრალე‚
დამხსენ ჩემსა საწუთროსა‚ ღმერთსა შენსა მიავალე!»
[572]
20:6 მიამბო: «ოდეს სასიძო მოჰკალ და ხმა დაგივარდა‚
მეფესა ესმა‚ აიჭრა‚ მართ მისგან გასატკივარდა‚
შენ დაგიზახნა‚ «მიხმეთო»‚ – ხმამაღლად გახმამყივარდა;
მოგნახეს‚ შინა ვერ გპოვეს‚ მით მეფე გამოჩივარდა.
[573]
20:7 ჰკადრეს : «აქა აღარ არის‚ კარნი სადმე გაუვლიან».
მეფე ბრძანებს: «ვიცი‚ ვიცი‚ მეტად კარგად შემიგნიან:
მას უყვარდა ქალი ჩემი‚ სისხლნი ველთა მოუღვრიან‚
რა ნახიან ერთმანერთი‚ არშეხედვა ვერ დათმიან.
[574]
20:8 აწ‚ თავმან ჩემმან‚ მას მოვჰკლავ‚ ჩემად დად ვინცა მადესა!
მე ღმრთისა უთხარ‚ დაუბამს მას ეშმაკისა ბადესა!
მათ ბოზ-კუროთა ასეთი რა მისცეს‚ რა უქადესა?
თუ დავარჩინო‚ ღმერთი ვგმო‚ მისად პატიჟად მზად ესა!»
[575]
20:9 მის მეფისა წესი იყო: თავი მისი ძვირად ფიცის‚
და თუ ფიცის‚ არ გატეხის‚ მასვე წამსა დაამტკიცის.
«ესე წყრომა მეფისაგან ვისცა ესმა‚ ვინცა იცის‚
მან უამბო დავარ ქაჯსა‚ ვინ გრძნებითა ცაცა იცის.
[576]
20:10 დავარს‚ დასა მეფისასა‚ უთხრა ვინმე ღმრთისა მტერმან:
«თავი ფიცა ძმამან შენმან‚ არ დაგარჩენს‚ იცის ერმან».
მან აგრე თქვა: «უბრალო ვარ‚ იცის ღმერთმან სახიერმან!
ვისგან მოვკვდე‚ ვისთვის მოვკვდე‚ მიიხვედროს იგი ვერ მან».
[577]
20:11 პატრონი ჩემი აგრევე იყო‚ წამოხვე შენ ოდეს;
შენეულნივე რიდენი ებურნეს‚ ტურფად შვენოდეს.
დავარ მოსთქმიდა სიტყვათა‚ რომელნი არა მსმენოდეს:
«ბოზო‚ შენ ბოზო‚ რად მომკალ? ვეჭვ‚ შენცა არა გლხენოდეს!
[578]
20:12 როსკიპო‚ ბოზო დიაცო‚ საქმრო რად მოაკლვევინე‚
ანუ სისხლითა მისითა ჩემი რად მოაზღვევინე?
არ ცუდად მომკლავს ძმა ჩემი‚ რა გიყავ‚ რა გაქნევინე?
აწ‚ ღმერთსა უნდეს‚ ვერ მიხვდე‚ ვის ესე დააშლევინე!»
[579]
20:13 ხელი მიჰყო‚ წამოზიდნა‚ თმანი გრძელნი დაუფუშნა‚
დაალება‚ დაალურჯა‚ მედგრად პირნი მოიქუშნა.
მან პასუხი ვერა გასცა‚ ოდენ სულთქვნა‚ ოდენ უშნა‚
ქალმან შავმან ვერა არგო‚ ვერცა წყლულნი დაუშუშნა.
[580]
20:14 რა დავარ გაძღა ცემითა‚ მისითა დალურჯებითა‚
წამოდგეს ორნი მონანი პირითა მით ქაჯებითა‚
მათ კიდობანი მოჰქონდა‚ ეუბნეს არ აჯებითა‚
მას შიგან ჩასვეს იგი მზე‚ ჰგავს‚ იქმნა დარაჯებითა.
[581]
20:15 მან უთხრა: «წადით‚ დაკარგეთ მუნ‚ სადა ზღვისა ჭიპია;
წმიდისა წყლისა ვერ ნახოს მყინვარე‚ ვერცა ლიპია»;
მათ გაეხარნეს‚ ხმამაღლად იყივლეს: «იპი‚ იპია».
ესე ვნახე და არ მოვკვე‚ არა მგავს არცა სიპია.
[582]
20:16 ზღვითკე გაარნეს სარკმელნი; მაშინვე გაუჩინარდა.
დავარ თქვა: «მქმნელი ამისი ვინ არ დამქოლოს‚ ვინ არ და-!
ვირე მომკლვიდეს‚ მოვკვდები‚ სიცოცხლე გასაწყინარდა».
დანა დაიცა‚ მო-ცა-კვდა‚ დაეცა‚ გასისხლმდინარდა.
[583]
20:17 რად არ მიკვირვებ ცოცხალსა მე‚ ლახვარდაუსობელსა!
აწ იგი მიყავ‚ რა მმართებს ამისსა მახარობელსა!
ზენაარ‚ დამხსენ სიცოცხლე სულთადგმადაუთმობელსა!»
საბრალოდ ცრემლსა ადენდა უკლებსა‚ დაუშრობელსა.
[584]
20:18 მე უთხარ: «დაო‚ რად მოგკლა‚ ანუ რა შენი ბრალია? –
რამცა ვქმენ ნაცვლად‚ თვით რომე მისი ჩემ ზედა ვალია! –
აწ თავსა მისად საძებრად მივსცემ‚ სად კლდე და წყალია».
სრულად გავქვავდი‚ შემექმნა გული მართ ვითა სალია.
[585]
20:19 მეტმან ზარმან გამაშმაგა‚ მომიკიდა ცხრო და თრთოლა;
გულსა უთხარ: «ნუ მოჰკვდები‚ არას გარგებს ცუდი წოლა‚
გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად‚ გავარდნა და ველთა რბოლა.
აჰა ჟამი‚ ვისცა გინდა ჩემი თანაწამოყოლა!»
[586]
20:20 შევე‚ ფიცხლად შევეკაზმე‚ ცხენსა შევჯე შეკაზმული;
ას სამოცი კარგი მოყმე‚ ჩემსა თანა ხანდაზმული‚
წამომყვა და წამოვედით კართა გარე დარაზმული‚
ზღვის პირს მივე‚ ნავი დამხვდა‚ მენავემან მნახა ზმული.
[587]
20:21 ნავსა შევჯე‚ ზღვასა შევე‚ ზღვასა შიგან გავალაგდი‚
არსით ნავი მომავალი უნახავად არ დავაგდი;
მოველოდი‚ არა მესმა‚ შმაგი უფრო გა-ვე-ვშმაგდი‚
რომე სრულად მომიძულვა‚ ღმერთსა თურე ასრე ვსძაგდი.
[588]
20:22 რომე დავყავ წელიწადი‚ თვე თორმეტი გამეოცა‚
მაგრა მისი მნახავიცა სიზმრივ კაცი არ მეოცა;
თანამყოლი ყველაკაი ამომიწყდა‚ დამეხოცა‚
ვთქვი‚ თუ: «ღმერთსა ვერას ვჰკადრებ‚ რაცა სწადდეს‚ აგრე ვყოცა».
[589]
20:23 ზღვა-ზღვა ცურვა მომეწყინა‚ მით გამოვე ზღვისა პირსა‚
გული სრულად გამიმხეცდა‚ არ უსმენდი არც ვაზირსა;
ყველაკაი დამეფანტა‚ დარჩომოდა რაცა ჭირსა.
კაცსა ღმერთი არ გასწირავს ასრე‚ მისგან განაწირსა!
[590]
20:24 ერთაი ესე ასმათი და დამრჩეს ორნი მონანი‚
ჩემნი გულისა მდებელნი და ჩემნი შემაგონანი.
მისნი ვერა ვცნენ ამბავნი ვერცა დრამისა წონანი‚
ტირილი მიჩნდის ლხინად და მდინდიან ცრემლთა ფონანი“.
[591]
© 2014, გია შერვაშიძე