ავთანდილისაგან ტარიელის ძებნად წასლვა |
| 5:1 |
ამ საქმესა მემოწმების დიონოსი ბრძენი‚ ეზროს:
საბრალოა‚ ოდეს ვარდი დაეთრთვილოს‚ და-ცა-ეზროს.
ვის ბალახში არა ჰგვანდეს და ლერწამი ტანად ეზროს‚
იგი სადმე გაღარიბდეს‚ საყოფთაგან იაბეზროს. |
[179] |
| 5:2 |
ავთანდილ იგი მინდორი ოთხახმით გარდაიარა‚
დააგდო ზღვარი არაბთა‚ სხვათ ზღვართა არე იარა‚
მაგრა მის მზისა გაყრამან სიცოცხლე გაუზიარა;
თქვა: „თუ მე მასმცა ვეახლე‚ აწ ცხელსა ცრემლსა ვღვრი არა“. |
[180] |
| 5:3 |
ახალმან ფიფქმან დათოვა‚ ვარდი დათრთვილა‚ დანასა;
მოუნდის გულსა დაცემა‚ ზოგჯერ მიმართის დანასა;
თქვის: „ჭირი ჩემი სოფელმან ოთხმოცდაათი ანასა‚
მოვშორდი ლხინსა ყველასა‚ ჩანგსა‚ ბარბითსა და ნასა!“ |
[181] |
| 5:4 |
ვარდი‚ მის მზისა გაყრილი‚ უფრო და უფრო ჭნებოდა‚
გულსა უთხრის‚ თუ: „დათმეო“‚ ამად არ დია ბნდებოდა.
უცხო-უცხოთა ადგილთა საძებრად იარებოდა‚
მგზავრთა ჰკითხვიდის ამბავთა‚ მათ თანაემოყვრებოდა. |
[182] |
| 5:5 |
მუნ ეძებს‚ ცრემლი მტირალსა სდის ზღვათა შესართავისად;
უჩნდის ქვეყანა ტახტად და მკლავი – სადებლად თავისად;
თქვის: „საყვარელო‚ მოგშორდი‚ გული შენ დაგრჩა‚ ვთქვა ვისად?
შენთვის სიკვდილი მეყოფის ლხინად ჩემისა თავისად“. |
[183] |
| 5:6 |
ყოვლი პირი ქვეყანისა მოვლო‚ სრულად მოიარა‚
ასრე რომე ცასა ქვეშე არ დაურჩა არე არა‚
მაგრა იგი მის ამბვისა მსმენელსაცა ვერ მიმხვდარა.
ამას შიგან წელიწადი სამი სამ თვედ მიიყარა. |
[184] |
| 5:7 |
მიხვდა რასმე ქვეყანასა უგემურსა‚ მეტად მქისსა‚
თვე ერთ კაცსა ვერა ნახავს‚ ვერას შვილსა ადამისსა‚ –
იგი ჭირი არ უნახავს არ რამინს და არცა ვისსა‚ –
დღე და ღამე იგონებდის საყვარელსა მასვე მისსა. |
[185] |
| 5:8 |
მას მიხვდა წვერი სადგურად მაღლისა მთისა დიდისა‚
გამოჩნდა მუნით მინდორი‚ სავალი დღისა შვიდისა.
მის მთისა ძირსა წყალი დის‚ არად სანდომი ხიდისა‚
ორგნითვე ტყესა შეეკრა ნაპირი წყლისა კიდისა. |
[186] |
| 5:9 |
ზედ წაადგა‚ შეექცევის‚ დროთა‚ დღეთა ანგარიშობს;
თვენი ესხნეს ორანიღა‚ ამად სულთქვამს‚ არა იშობს;
„ვაჲ თუ საქმე გამიმჟღავნდეს! – კვლა ამისთვის გულმოშიშობს‚ –
ავსა კარგად ვერვინ შესცვლის‚ თავსა ახლად ვერვინ იშობს“. |
[187] |
| 5:10 |
საგონებელი შეექმნა‚ დადგა საქმისა მრჩეველად‚
თქვა: „თუ დავბრუნდე‚ ეზომი ხანი რად დავყავ მე ველად?
ჩემსა რა ვჰკადრო მნათობსა‚ ვიყავ რად დღეთა მლეველად;
მისი ვერა ვცნა ჭორადცა‚ ვარ ვისთა გზათა მკვლეველად? |
[188] |
| 5:11 |
თუ არ დავბრუნდე‚ საძებრად დავყვნე სხვანიცა ხანანი‚
რომელსა ვეძებ‚ ვერა ვცნნე ამბავნი მე მისთანანი‚
დრო გარდაუწყდეს შერმადინს‚ მიხვდენ ღაწვისა ბანანი‚
მივიდეს‚ ჰკადრნეს მეფესა საქმენი დასაგვანანი‚ |
[189] |
| 5:12 |
უამბოს ჩემი სიკვდილი‚ თვით ჩემგან დავედრებული‚
მათ შექმნან გლოვა-ტირილი‚ ქმნან საქმე გამწარებული‚
მერმე მივიდე ცოცხალი მე‚ სხვაგან სადმე რებული!“
ამას იგონებს ტირილით გონებაშეიწრებული. |
[190] |
| 5:13 |
იტყვის: „ღმერთო‚ სამართალნი შენნი ჩემთვის რად ამრუდენ?
მე ეზომნი სიარულნი კიდე რად‚ გლახ‚ გამიცუდენ?
გულით ჩემით სიხარულნი აჰფხვრენ‚ ჭირნი დააბუდენ;
დღეთა ჩემთა ცრემლნი ჩემნი ვერაოდეს დავიყუდენ“. |
[191] |
| 5:14 |
კვლაცა იტყვის: „დათმობა სჯობს“‚ და თავსავე ეუბნების:
„დღეთა მეტად ნუ მოჰკვდები‚ გული ჩემი ნუ დადნების‚
უღმრთოდ ვერას ვერ მოვაწევ‚ ცრემლი ცუდად მედინების‚
განგებასა ვერვინ შესცვლის‚ არსაქმნელი არ იქმნების. |
[192] |
| 5:15 |
ყოვლნი არსნი ცათქვეშეთნი ერთობ სრულად მომივლიან‚
მაგრა საქმე მის კაცისა ვერასადა შემიგნიან;
უღონიოდ მართალ იყვნეს‚ რომელთაცა ქაჯად თქვიან.
აწ ტირილი არას მარგებს‚ ცუდად ცრემლნი რასა მდიან?“ |
[193] |
| 5:16 |
მთით ჩამოვიდა ავთანდილ‚ გავლნა წყალი და ტყენია‚
მინდორს აცორვებს ტაიჭსა‚ შეჟღრენით მონაწყენია.
გასცუდებოდეს მკლავნი და მისნი სიამაყენია‚
ბროლისა ველსა სტურფობდეს გიშრისა მუნ საყენია. |
[194] |
| 5:17 |
მობრუნვება დააპირა‚ სულთქვნა‚ მერმე ივაგლახა‚
მას მინდორსა დაემართა‚ გზა თვალითა გამოსახა;
თვესა ერთსა სულიერი კაცი არსად არ ენახა‚
მხეცნი იყვნეს საშინელნი‚ მაგრა არა შეუზახა. |
[195] |
| 5:18 |
თუცა მხეცქმნილი ავთანდილ გულამოსკვნით და კვნესით-ა‚
ეგრეცა ჭამა მოუნდის ადამის ტომთა წესითა‚
ისრითა მოკლა ნადირი‚ როსტომის მკლავუგრძესითა‚
შამბისა პირსა გარდახდა‚ ცეცხლი დააგზო კვესითა. |
[196] |
| 5:19 |
ცხენსა მისცა საძოვარი‚ ვირე წვადი შეიწოდეს;
ექვსნი რამე ცხენოსანნი‚ ნახა‚ მისკენ მოვიდოდეს;
თქვა‚ თუ: „ჰგვანან მეკობრეთა‚ თვარა კარგი რამც იცოდეს!
აქა კაცი ხორციელი კვლა ყოფილა არაოდეს“. |
[197] |
| 5:20 |
ხელთა ჰქონდა ისარ-მშვილდი‚ მათკე მივა მხიარული.
ორთა კაცთა წვეროსანთა ყმა მოჰყვანდა უწვერული‚
თავსა იყო დაკოდილი‚ შეებნიდა სისხლსა გული‚
ტიროდეს და იჭირვოდეს‚ ცოტა ედგა მას‚ გლახ‚ სული. |
[198] |
| 5:21 |
უყივლა‚ თუ: „ძმანო‚ ვინ ხართ? მეკობრეთა დაგამსგავსენ!“
მათ მიუგეს: „დაგვიწყნარდი‚ გვიშველე რა‚ ცეცხლნი ავსენ‚
ვერა გვარგო‚ მოგვიმატენ‚ ჭირნი ჭირთა მოგვისავსენ‚
სატირელნი მოგვიტირენ‚ ღაწვნი შენცა დაიმხავსენ!“ |
[199] |
| 5:22 |
ავთანდილ მიდგა‚ ეუბნა მათ კაცთა გულმდუღარეთა;
მათ უთხრეს მათი ამბავი ტირილით მოუბარეთა:
„ჩვენ ვართო ძმანი სამნივე‚ – მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა‚ –
დია გვაქვს ციხე-ქალაქი ხატაეთს არემარეთა. |
[200] |
| 5:23 |
კარგი გვესმა სანადირო‚ ნადირობას წამოვედით‚
გვყვეს ლაშქარნი უთვალავნი‚ წყლისა პირსა გარდავხედით‚
სანადირო მოგვეწონა‚ თვესა ერთსა არ წავედით‚
ვხოცდით მხეცსა უზომოსა მინდორით და მთით და ქედით. |
[201] |
| 5:24 |
ჩვენ‚ სამთა ძმათა‚ ჩვენ თანა მესროლნი დავაწბილენით‚
მით ერთმანერთსა სამნივე ჩვენ კიდე დავეცილენით:
«მე უკეთ მოვჰკლავ‚ მე გჯობო»‚ სიტყვანი ვავაქილენით‚
ვერ გავაჩინეთ მართალი‚ ვისარჩლეთ‚ ვითაკილენით. |
[202] |
| 5:25 |
დღეს ავჰყარენით ლაშქარნი‚ სავსენი ირმის ტყავითა‚
ვთქვით: «გავაჩინოთ მართალი‚ ვინ ვსჯობთ თავისა მკლავითა‚
თავსა ვეახლნეთ მარტონი‚ დავდგეთ მართ ოდენ თავითა‚
თვითდანახულსა მოვჰკლვიდეთ‚ ნუ ვისრით დამნახავითა!» |
[203] |
| 5:26 |
ჩვენ ვიახლენით სამთავე სამნივე მეაბჯრენია‚
ლაშქართა წასლვა უბრძანეთ‚ მით არას მოაზრენია‚
მოვინადირეთ მინდორი‚ ისი ტყენი და ღრენია‚
დავხოცეთ მხეცი‚ მფრინველი არცა ზე გარდაგვფრენია. |
[204] |
| 5:27 |
ანაზდათ მოყმე გამოჩნდა კუშტი‚ პირგამქუშავია‚
ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა‚ – მერანი რამე შავია‚ –
თავსა და ტანსა ემოსა გარეთმა ვეფხის ტყავია‚
ჯერთ მისი მსგავსი შვენება კაცთაგან უნახავია. |
[205] |
| 5:28 |
უჭვრიტეთ‚ მისთა ელვათა შუქნი ძლივ გავიცადენით‚
ვთქვით‚ თუ: «მზეაო ქვეყანად‚ ნუ ვეუბნებით ცად ენით!»
მისი მოგვინდა შეპყრობა‚ ვჰკადრეთ და შევეცადენით‚
ასრე სულთქმით და ვაებით მით ვართ‚ ცრემლისაცა დენით. |
[206] |
| 5:29 |
მე‚ უხუცესმან‚ უმცროსთა კაცი დავსთხოვე ქენებით;
ჩემმან შედეგმან ტაიჭი მისი მით აქო ხსენებით;
ამან მართ ოდენ მორევნა გვითხრა‚ უალლეთ ჩვენ ნებით‚
მივმართეთ‚ იგი აგრევე წყნარად მივა და შვენებით. |
[207] |
| 5:30 |
ბროლმან‚ ლალსა გარეულმან‚ ვარდნი თხელნი ანატიფნა‚
იგი ტკბილნი გონებანი ჩვენთვის მეტად გააყიფნა:
არ აგვიხვნა‚ არცა დაგვსხნა‚ ყოლა არად ამოგვკრიფნა‚
მისნი მკვახედ მოუბარნი მათრახითა შეგვამწიფნა! |
[208] |
| 5:31 |
უმცროსსა ძმასა მივეცით‚ უფროსნი დავეზიდენით;
ხელი მოჰკიდა‚ «დადეგო»‚ ესეცა ჰკადრა კიდ ენით;
მან ხრმალსა ხელი არ მიჰყო‚ ჩვენ ამად დავერიდენით‚
თავსა გარდაჰკრა მათრახი‚ ვნახეთ სისხლისა კი დენით. |
[209] |
| 5:32 |
მით ერთითა მათრახითა თავი ასრე გარდაჰფრიწა‚
ვითა მკვდარი უსულოქმნა‚ ვითა მიწა დაამიწა‚
მისი რასმე მკადრებელი მოამდაბლა‚ მოაწიწა‚
თვალთა წინა წაგვივიდა ლაღი‚ კუშტი‚ ამაყი‚ წა-! |
[210] |
| 5:33 |
აღარ დაბრუნდა‚ წავიდა წყნარად და აუჩქარებლად‚
აგერა მივა‚ ნახეო‚ იგი მზეებრ და მთვარებლად“.
შორს უჩვენებდეს ავთანდილს მტირალნი გაუხარებლად‚
ოდენ ჩნდა შავი ტაიჭი მისი მის მზისა მარებლად. |
[211] |
| 5:34 |
აჰა‚ მიხვდა ავთანდილსა ღაწვთა ცრემლით არდათოვნა‚
რათგან ცუდად არ წაუხდა მას ეგზომი გარეთ ყოვნა.
კაცსა მიხვდეს საწადელი‚ რას ეძებდეს‚ მისი პოვნა‚
მაშინ მისგან აღარა ხამს გარდასრულთა ჭირთა ხსოვნა. |
[212] |
| 5:35 |
უთხრა‚ თუ: „ძმანო‚ ვარ ვინმე ღარიბი უადგილოსა‚
მე იმა ყმისა საძებრად მოვშორდი საგაზრდილოსა‚
აწ თქვენგან მივხვდი საქმესა ყოლა არსაადვილოსა‚ .
ღმერთიმცა ნურას ნუღარ იქს თქვენსა დასაღრეჯილოსა! |
[213] |
| 5:36 |
ვითა მე მივხვდი წადილსა‚ ჩემსა გულისა ნებასა‚
აგრემცა ღმერთი ნურას იქს ძმისა თქვენისა ვნებასა!“
უჩვენა მისი სადგომი: „მიდითო ნება-ნებასა‚
ჩრდილსა გარდასვით მაშვრალი‚ მიეცით მოსვენებასა!“ |
[214] |
| 5:37 |
ესე უთხრა და წავიდა‚ ცხენი გაქუსლა დეზითა‚
ვითა გავაზი გაფრინდა‚ არგაშვებული ხეზითა‚
ან მთვარე‚ მზისა შემყრელი‚ მზე სინათლითა ზეზითა.
დაივსო ცეცხლი შემწველი მისითა მან მიზეზითა. |
[215] |
| 5:38 |
მიეწურა‚ იგონებდა‚ ახლოს შეყრა ვითა აგოს:
„საუბარმან უმეცარმან შმაგი უფრო გააშმაგოს!
ხამს‚ თუ კაცმან გონიერმან ძნელი საქმე გამოაგოს‚
არსიწყნარე გონებისა მოიძულოს‚ მოიძაგოს. |
[216] |
| 5:39 |
რათგან ისი არის სადმე უცნობოდ და ისრე რეტად‚
რომე კაცსა არ მიუშვებს საუბრად და მისად ჭვრეტად‚
მივეწევი‚ შევიყრებით ერთმანერთის ცემა-ჟლეტად‚
ანუ მოვჰკლავ‚ ანუ მომკლავს‚ დაიმალვის მეტისმეტად“. |
[217] |
| 5:40 |
ავთანდილ იტყვის: „ეზომნი ჭირნიმცა რად ვაცუდენი?
რაცაღა არის‚ არ არის‚ თუმცა არ ედგნეს ბუდენი;
სადაცა მივა‚ მივიდეს‚ რამცა მოვლიდეს ზღუდენი‚
მუნაღა ვძებნნე ღონენი ჩემნი არდასამრუდენი“. |
[218] |
| 5:41 |
წინა-უკანა იარნეს ორნი დღენი და ღამენი‚ –
დღისით და ღამით მაშვრალნი‚ არ საჭამადთა მჭამენი‚ –
არსადა ხანი არ დაყვეს‚ ერთნი თვალისა წამენი.
მათ თვალთათ ცრემლნი სდიოდეს‚ მინდორთა მოსალამენი. |
[219] |
| 5:42 |
დღისით ვლეს და საღამოჟამ გამოუჩნდეს დიდნი კლდენი‚
კლდეთა შიგან ქვაბნი იყვნეს‚ ძირსა – წყალი ჩანადენი‚
წყლისა პირსა‚ არ ითქმოდა‚ შამბი იყო თუ რასდენი‚
ხე დიდრონი‚ თვალუწდომი‚ მაღლა კლდემდის ანაყრდენი. |
[220] |
| 5:43 |
მან ყმამან ქვაბსა მიმართა‚ გავლნა წყალი და ტყენია;
ავთანდილ ცხენსა გარდახდა‚ მონახნა დიდნი ხენია;
მას ზედა ჭვრეტად გავიდა‚ ძირსა დააბა ცხენია‚
მუნით უჭვრეტდა‚ იგი ყმა მივა ცრემლმინადენია. |
[221] |
| 5:44 |
რა ტყენი გავლნა მან ყმამან‚ მოსილმან ვეფხის ტყავითა‚
ქვაბისა კარსა გამოდგა ქალი ჯუბითა შავითა‚
ატირდა მაღლად ცრემლითა‚ ზღვათაცა შესართავითა‚
იგი ყმა ცხენსა გარდახდა‚ ყელსა მოეჭდო მკლავითა. |
[222] |
| 5:45 |
იგი ტევრი გაეხშირა დანაგლეჯსა მათსა თმასა‚
ერთმანერთსა ეხვეოდეს – ყმა ქალსა და ქალი ყმასა;
იზახდიან‚ მოსთქმიდიან‚ მოსცემდიან კლდენი ხმასა.
ავთანდილ სჭვრეტს გაკვირვებით მათსა ეგრე ქცევა-ზმასა. |
[223] |
| 5:46 |
სული დაიღო მან ქალმან‚ დასთმო გულისა წყლულობა‚
ქვაბს შეიყვანა ტაიჭი‚ მოჰხადა აკაზმულობა‚
მას ყმასა შეჰხსნა‚ შეიღო აბჯრისა წელმორტყმულობა;
შინა შევიდეს‚ მას დღესა გარდახდა გამოსრულობა. |
[224] |
| 5:47 |
ავთანდილს უკვირს‚ „ამბავი ისი თუ ვცნაო მე რითა?!“
გათენდა‚ ქალი გამოდგა‚ მოსილი მითვე ფერითა‚
შავსა აუდვა ლაგამი‚ სწმედდა რიდისა წვერითა‚
შეკაზმა‚ მოაქვს აბჯარი წყნარად‚ არ რამე ჩხერითა. |
[225] |
| 5:48 |
მის მოყმისა წესი იყო‚ მეტსა თურე არა ეჯდა.
ქალი ტირს და მკერდსა იცემს‚ თმისა ტევრსა გაიგლეჯდა;
ერთმანერთსა მოეხვივნეს‚ აკოცა და ცხენსა შეჯდა;
ქალი‚ აგრე დაღრეჯილი‚ კვლა უფრორე დაიღრეჯდა. |
[226] |
| 5:49 |
ავთანდილ ახლოს კვლა ნახა სახე მისივე‚ კაცისა‚
ულვაშაშლილი‚ წვერგამო‚ „ნუთუ მზეაო‚ – თქვა‚ – ცისა!“
ეყნოსა სული ალვისა‚ ქართაგან მონატაცისა;
ასრე უჩს მოკლვა ლომისა‚ მართ ვითა ლომსა – ვაცისა. |
[227] |
| 5:50 |
მასვე გზასა წამოვიდა‚ რომე გუშინ შეეარა‚
შამბი გავლო‚ გაეშორა‚ თავი მინდორს გააგარა.
ავთანდილ სჭვრეტს გაკვირვებით‚ მალვით ხესა მოეფარა‚
თქვა‚ თუ: „ღმერთმან ესე საქმე მეტად კარგად მომიგვარა. |
[228] |
| 5:51 |
აწ ამას ჩემთვის ღმრთისაგან სხვა საქმე რა ვაჯობინო?
ქალი შევიპყრა‚ მის ყმისა ამბავი ვაამბობინო‚
ჩემიცა უთხრა ყველაი‚ მართალი გავაბრჭობინო‚
მას ყმასა ხრმალი არა ვჰკრა‚ არცა მას დავასობინო“. |
[229] |
| 5:52 |
ჩამოვიდა‚ ცხენი ახსნა‚ მისგან ხესა გამობმული‚
ზედა შეჯდა‚ გაემართა‚ ქვაბი დახვდა კარგახმული:
მუნით ქალი გამოიჭრა გულმდუღარე‚ ცრემლდასხმული‚
ეგონა‚ თუ: დაბრუნდაო პირი ვარდი‚ ბროლბაკმული. |
[230] |
| 5:53 |
ვერ იცნა‚ – სახე არ ჰგვანდა მისი მის ყმისა სახესა‚ –
ფიცხლა გაიქცა‚ მიმართა ზახილით კლდესა და ხესა;
ყმა გარდაიჭრა‚ დააბა‚ ვითა კაკაბი მახესა;
ხმას სცემდეს კლდენი ქალისა ზახილსა მუნ ერთსახესა. |
[231] |
| 5:54 |
მას ყმასა თავი არ მისცა‚ ჭვრეტადცა ებილწებოდა‚
ვითა კაკაბი არწივსა ქვეშე მი და მო ძრწებოდა‚
ტარიელს ვისმე უზახდა მწედ‚ თუცა არ ემწებოდა‚
ავთანდილ მუხლთა უყრიდა‚ თითითა ეხვეწებოდა. |
[232] |
| 5:55 |
ეტყოდა. „სულე! რამც გიყავ? კაცი ვარ‚ ადამიანი!
უფეროქმნილნი მინახვან ვარდნი და ისი იანი‚
მისი რა მითხარ‚ ვინ არის ტანსარო‚ პირბაკმიანი‚
სხვად არას გიზამ‚ ნუ გეშის‚ ნუ ჰყივი აგრე ხმიანი“. |
[233] |
| 5:56 |
ქალი ეტყოდა ტირილით‚ სარჩელი უგავს ბრჭობასა:
„თუ არ შმაგი ხარ‚ დამეხსენ; შმაგი ხარ‚ მოდი ცნობასა!
აწ მეტად ძნელსა საქმესა მნუკევ ადვილად თხრობასა;
ცუდად ნუ სცთები‚ ნუ ელი მაგა ამბვისა მბობასა!“ |
[234] |
| 5:57 |
კვლა ეტყვის: „ყმაო‚ რა გინდა‚ ანუ მენუკევ მე რასა?
მაგა საქმესა ვერა იქს ვერცა კალამი წერასა.
შენ ერთხელ იტყვი‚ «მითხარო»‚ მე ასჯერ გითხრობ «ვერასა».
ვითა სიცილი ტირილსა‚ მიჯობს ვაგლახი მღერასა“. |
[235] |
| 5:58 |
„ქალო‚ არ იცი‚ სით მოვალ‚ რა ჭირნი მომითმენიან‚
ოდითგან ვეძებ ამბავთა‚ ესე არვისგან მსმენიან;
შენ მიპოვნიხარ‚ სიტყვანი ჩემნი რაზომცა გწყენიან‚
ვერ დაგეხსნები‚ მიამბე‚ ჩემგან ნუღარა გრცხვენიან!“ |
[236] |
| 5:59 |
ქალმან უთხრა: „რას შეგესწარ‚ მე ვინ ვარ და ანუ შენო?
მზე არ მახლავს‚ შეგეტყვების‚ თრთვილო‚ ასრე მით მაწყენო!
გრძელი სიტყვა საწყინოა‚ ასრე მოკლედ მოგახსენო:
ვერასათვის ვერ გიამბობ‚ რაცა გინდა‚ იგი ქმენო!“ |
[237] |
| 5:60 |
კვლაცა ჰკითხა ზენარობით‚ მიუყარნა მუხლნი წინა‚
მაგრა ვერა ვერ დაჰყარა‚ მუდარობა მოეწყინა‚
პირსა ზედა გაგულისდა‚ თვალთა სისხლი მოედინა‚
ადგა‚ თმათა წამოზიდნა‚ ყელსა დანა დააბრჯინა. |
[238] |
| 5:61 |
ეგრე უთხრა: „მე ეზომი ჯავრი ვითა შეგარჩინო‚
რაგვარა თუ ამატირო‚ ცრემლი ცუდად დამადინო?
გიჯობს‚ მითხრა‚ ამის მეტი მართ აღარა არ გაწყინო‚
თვარა‚ ღმერთმან მტერი ჩემი მოკლას‚ ვითა მოგაკვდინო!“ |
[239] |
| 5:62 |
ქალმან უთხრა: „ეგე ღონე მოიგონე მეტად ავი:
თუ არ მომკლავ‚ არ მოვკვდები‚ მრთელი ვარ და მოუკლავი.
რად რა გითხრა‚ სადამდისცა ვიყო ჭირთა უნახავი?
კვლა თუ მომკლავ‚ სასაუბროდ აღარ მედგას ზედა თავი“. |
[240] |
| 5:63 |
კვლა ეტყვის: „ყმაო‚ რად მპოვე‚ ვინ მეუბნები მე‚ ვინო?
ეგე ამბავი ცოცხალსა ნებითა ვერ მათქმევინო!
მე თავი ჩემი ნებითა ჩემითა მოგაკლვევინო‚
ვითა უსტარი ბედითი ადვილად დაგახევინო. |
[241] |
| 5:64 |
ჩემი სიკვდილი შენ ჩემად პატიჟად ნურად გგონია‚
მით რომე დამხსნი ტირილსა‚ შემშრების ცრემლთა ფონია;
ჩალად მიჩს ყოვლი სოფელი‚ მისთვისვე შემიწონია;
ვერ გიცნობ‚ ვინ ხარ‚ ვის გითხრნე სიტყვანი მისანდონია?“ |
[242] |
| 5:65 |
ყმამან თქვა‚ თუ: „არ ეგების აწ ამისი ასრე თქმევა‚
სხვასა რასმე მოგონება‚ სჯობს საქმისა გამორჩევა“.
გაუშვა და ცალკე დაჯდა‚ ტირს‚ დაუწყო ცრემლთა ფრქვევა‚
ქალსა უთხრა: „გაგარისხე‚ აწ‚ ესე თქვი‚ ვით დავრჩე‚ ვა!“ |
[243] |
| 5:66 |
ქალი დაუჯდა კუშტგვარად‚ ქუშობს‚ ჯერთ არ დამტკბარია;
ავთანდილ ქვე ზის ტირილად‚ აღარას მოუბარია;
ვარდისა ბაღსა მოგუბდა ცრემლისა საგუბარია.
კვლა იქით ქალი ატირდა‚ მისთვის გულნალმობარია. |
[244] |
| 5:67 |
ყმა მტირალი შეებრალა‚ ამად ცრემლნი ცხელნი ღვარნა‚
მაგრა უჯდა უცხოს უცხო‚ არ ბაგენი აუბარნა;
ყმამან ცნა‚ თუ: „გონებანი ჩქარნი ჩემთვის დააწყნარნა“.
ცრემლდენილი შეეხვეწა‚ ადგა‚ მუხლნი მიუყარნა. |
[245] |
| 5:68 |
უთხრა: „ვიცი‚ აღარ ვარგ ხარ შენ აწ ჩემად დასადობლად‚
გაგარისხე‚ დარჩომილ ვარ ღარიბად და ამად ობლად;
აწ ეგრეცა თავი ჩემი დამიც შენთვის დასანდობლად‚
ამად რომე შეცოდება შვიდგზის თქმულა შესანდობლად. |
[246] |
| 5:69 |
თავი ჩემი სამსახურად თუცა ავად მოგაწონე‚
მიჯნურისა შებრალება ხამს‚ ესეცა გაიგონე!
სხვაგნით ყოვლგნით უღონო ვარ‚ არვინ არის ჩემი ღონე;
სულთა მოგცემ გულისათვის‚ სხვა მეტიმცა რა გაქონე!“ |
[247] |
| 5:70 |
რა ქალსა მიხვდა ყმისაგან მიჯნურობისა სმინება‚
გულამოხვინჩვით დაიწყო ასკეცთა ცრემლთა დინება‚
კვლა გაამრავლა ზახილით ტირილი‚ არგაცინება.
ავთანდლს ღმერთმან წადილი მისცა‚ გულისა ლხინება. |
[248] |
| 5:71 |
იტყვის‚ თუ: „ამა სიტყვითა მას ფერი შეეცვალების‚
ვისთვისმე ხელი უცილოდ‚ მას ცრემლი ემალმალების“.
კვლა უთხრა: „დაო‚ მიჯნური მტერთაცა შეებრალების;
ესეცა იცი‚ სიკვდილსა თვით ეძებს‚ არ ეკრძალების. |
[249] |
| 5:72 |
ვარ მიჯნური‚ ხელი ვინმე‚ გაუძლებლად სულთა დგმისად‚
ჩემმან მზემან გამომგზავნა საძებარად იმა ყმისად‚
ღრუბელიცა ვერ მიხვდების მე მისრულ ვარ სადა‚ მი-‚ სად!
გული თქვენი მიპოვნია‚ მისი შენად‚ შენი მისად. |
[250] |
| 5:73 |
მისი სახე გულსა ჩემსა ხატად ასრე გამოვხატე‚
მისთვის ხელმან‚ გამოჭრილმან ლხინი ჩემი ვაალქატე.
ორისაგან ერთი მიყავ: ტყვემქმენ ანუ მააზატე‚
ან მაცოცხლე‚ ანუ მომკალ‚ ჭირი ჭირსა მომიმატე!“ |
[251] |
| 5:74 |
ქალმან უთხრა ყმასა სიტყვა პირველისა უამესი:
„ეგე სიტყვა მოიგონე დია რამე უკეთესი.
წეღან საქმე მტერობისა გულსა ჩემსა ჩამოსთესი‚
აწ მოყვარე გიპოვნივარ‚ დისაგანცა უფრო დესი. |
[252] |
| 5:75 |
მაშა რათგან მიჯნურობა შენად ღონედ მოიგონე‚
არ ეგების‚ ამას იქით თუცა თავი არ გამონე‚
არ შენ მოგეც თავი ჩემი‚ დაგაბნიე‚ დაგაღონე;
შენთვის მოვკვდე‚ ამისებრი მემცა საქმე რა ვიღონე! |
[253] |
| 5:76 |
აწ რაცა გითხრა‚ თუ ამა საქმესა დამმორჩილდები‚
რასაცა ეძებ‚ მიხვდები‚ უცილოდ არ ასცილდები;
თუ არ მოისმენ‚ ვერ ჰპოვებ‚ რაზომცა ცრემლსა მილდები‚
მოგხვდების მდურვა სოფლისა‚ მოჰკვდები‚ გა-ცა-სწბილდები“. |
[254] |
