შოთა რუსთაველი, ვეფხისტყაოსანი

« 2008 წ. გამოცემა 59 ^{[VTA - xx]} »

დასასრული
59:1	გასრულდა მათი ამბავი ვითა სიზმარი ღამისა. გარდახდეს, გავლეს სოფელი, ნახეთ სიმუხთლე ჟამისა! ვის გრძლად ჰგონია, მისთვისცა არის ერთისა წამისა. ვსწერ ვინმე მესხი მელექსე მე რუსთველისა დამისა.	[1669]
59:2	ქართველთა ღმრთისა, დავითის ვის მზე მსახურებს სარებლად, ესე ამბავი გავლექსე მე მათად საკამათებლად, ვინ არის აღმოსავლეთით დასავლეთს ზართა მარებლად, ორგულთა მათთა დამწველად, ერთგულთა გამახარებლად.	[1670]
59:3	დავითის ქნანი ვითა ვთქვნე სიჩალხე-სიხაფეთანი! ესე ამბავნი უცხონი, უცხოთა ხელმწიფეთანი, პირველ ზნენი და საქმენი, ქებანი მათ მეფეთანი, ვპოვენ და ლექსად გარდავთქვენ, ამითა ვილაყფეთანი.	[1671]
59:4	ესე ასეთი სოფელი, არვისგან მისანდობელი, წამია კაცთა თვალისა და წამწამისა მსწრობელი! რასა ვინ ეძებთ, რას აქნევთ? ბედია მაყივნებელი, ვის არ შეუცვლის, კარგია, ორისავ იყოს მხლებელი.	[1672]
59:5	ამირან დარეჯანის ძე მოსეს უქია ხომელსა, აბდულ-მესია – შავთელსა, ლექსი მას უქეს რომელსა, დილარგეთ – სარგის თმოგველსა, მას ენადაუშრომელსა, ტარიელ – მისსა რუსთველსა, მისთვის ცრემლშეუშრომელსა.	[1673]

დასასრული

© 2014, გია შერვაშიძე