ტარიელისაგან თავის ამბვის მბობა‚ ოდეს ავთანდილს უამბო |
| 8:1 |
ისმენდი‚ მიეც გონება ჩემთა ამბავთა სმენასა‚
საუბართა და საქმეთა ვითა ძლივ ვათქმევ ენასა!
იგი‚ ვინ ხელმქმნა‚ მოველი მისგან აროდეს ლხენასა‚
ვისგან შეუცავ სევდასა‚ სისხლისა ღვართა დენასა. |
[311] |
| 8:2 |
ინდოეთს შვიდთა მეფეთა ყოვლი კაცი ხართ მცნობელი:
ექვსი სამეფო ფარსადანს ჰქონდა‚ თვით იყო მპყრობელი‚
უხვი‚ მდიდარი‚ უკადრი‚ მეფეთა ზედა მფლობელი‚
ტანად ლომი და პირად მზე‚ ომად მძლე‚ რაზმთა მწყობელი. |
[312] |
| 8:3 |
მამა ჩემი ჯდა მეშვიდედ‚ მეფე მებრძოლთა მზარავი‚ –
სარიდან ერქვა სახელად‚ – მტერთა სრვად დაუფარავი;
ვერვინ ჰკადრებდის წყენასა‚ ვერ ცხადი‚ ვერცა მპარავი;
ნადირობდის და იშვებდის საწუთროგაუმწარავი. |
[313] |
| 8:4 |
ხალვა მოსძულდა‚ შეექმნა გულს კაეშანთა ჯარები.
თქვა: «წამიღია მტერთაგან ძლევით ნაპირთა არები‚
ყოვლგნით გამისხმან‚ მორჭმით ვზი‚ მაქვს ზეიმი და ზარები»;
ბრძანა: «წავალ და მეფესა ფარსადანს შევეწყნარები». |
[314] |
| 8:5 |
ფარსადანს წინა დაასკვნა გაგზავნა მოციქულისა‚
შესთვალა: «შენ გაქვს მეფობა ინდოეთისა სრულისა;
აწ მე მწადს‚ თქვენსა წინაშე მეცა ვცნა ძალი გულისა‚
სახელი დარჩეს ჩემისა ერთგულად ნამსახურისა». |
[315] |
| 8:6 |
ფარსადან შექმნა ზეიმი ამა ამბვისა მცნობელმან.
შესთვალა: «ღმერთსა მადლობა შევსწირე ხმელთა მფლობელმან‚
რათგან ეგე ჰქმენ მეფემან‚ ჩემებრ ინდოეთს მპყრობელმან.
აწ მოდი‚ ასრე პატივგცე‚ ვითა ძმამან და მშობელმან». |
[316] |
| 8:7 |
ერთი სამეფო საკარგვად‚ უბოძა ამირბარობა.
თვით ამირბარსა ინდოეთს აქვს ამირსპასალარობა.
მეფედ რა დაჯდა‚ არა აქვს ხელისა მიუმწვდარობა;
სხვად პატრონია‚ მართ ოდენ არა აქვს კეისარობა. |
[317] |
| 8:8 |
თვით მეფემან მამა ჩემი დაიჭირა სწორად თავსა.
თქვა: «ჩემებრი ამირბარი‚ ნაძლევი ვარ‚ ვისმცა ჰყავსა!»
ლაშქრობდის და ნადირობდის‚ აძლევდიან მტერნი ზავსა.
მას არა ვჰგავ ასრე‚ ვითა მე სხვა კაცი არა მგავსა. |
[318] |
| 8:9 |
ძე არ ესვა მეფესა და დედოფალსა მზისა დარსა‚
ჭმუნვა ჰქონდა‚ ჟამი იყო‚ მით აეხვნეს სპანი ზარსა.
ვაჲ‚ კრულია დღემცა იგი‚ მე მივეცი ამირბარსა!
მეფემან თქვა: «შვილად გავზრდი‚ თვით ჩემივე გვარი არსა». |
[319] |
| 8:10 |
მეფემან და დედოფალმან მიმიყვანეს შვილად მათად‚
საპატრონოდ მზრდიდეს სრულთა ლაშქართა და ქვეყანათად‚
ბრძენთა მიმცეს სასწავლელად ხელმწიფეთა ქცევა-ქმნათად;
მოვიწიფე‚ დავემსგავსე მზესა თვალად‚ ლომსა – ნაკვთად. |
[320] |
| 8:11 |
ასმათ‚ შენცა ხარ მოწამე ჩემისა ფერმიხდილისა‚
მზესა მე ვსჯობდი შვენებით‚ ვით ბინდსა – ჟამი დილისა;
იტყოდეს ჩემნი მნახავნი: «მსგავსია ედემს ზრდილისა».
აწ მაშინდლისა ჩემისა სახე ვარ ოდენ ჩრდილისა. |
[321] |
| 8:12 |
მე ხუთისა წლისა ვიყავ‚ დაორსულდა დედოფალი“.
ესე რა თქვა‚ ყმამან სულთქვნა‚ ცრემლით ბრძანა: „შობა ქალი“.
დაბნედასა მიეწურა‚ ასმათ ასხა გულსა წყალი;
თქვა: „მაშინვე მზესა ჰგვანდა‚ აწ მედების ვისგან ალი! |
[322] |
| 8:13 |
წიგნი წიგნსა ეცემოდა‚ დედოფალი ოდეს შობდა‚
მოციქული – მოციქულსა‚ ინდოეთი სრულად სცნობდა;
მზე და მთვარე განცხრებოდეს‚ სიხარულით ცა ნათობდა;
ყოვლი არსად შემოსრული მხიარულად თამაშობდა. |
[323] |
| 8:14 |
ქება არ ითქმის ენითა‚ აწ ჩემგან ნაუბარითა.
ფარსადან დაჯდა ხარებად ზეიმითა და ზარითა;
ყოვლგნით მოვიდეს მეფენი ნიჭითა მრავალგვარითა.
საჭურჭლე გასცეს‚ აივსნეს ლაშქარნი საბოძვარითა. |
[324] |
| 8:15 |
საშობელი გაიყარა‚ ზრდა დაგვიწყეს მე და ქალსა.
მართ მაშინვე ჰგვანდა იგი მზისა შუქთა ნასამალსა.
უყვარდით და სწორად უჩნდით მეფესა და დედოფალსა.
აწ ვახსენებ‚ ვისგან ჩემი დაუდაგავს გული ალსა“. |
[325] |
| 8:16 |
ყმა დაბნდა‚ რა სახელისა ხსენებასა მიეწურა;
ავთანდილსცა აეტირა‚ მისმან ცეცხლმან გულსა მურა;
ქალმან სულად მოაქცია‚ მკერდსა წყალი დააპკურა.
თქვა: „ისმენდი‚ მაგრა ჩემი სიკვდილისა დღე დასტურ-ა. |
[326] |
| 8:17 |
მას ქალსა ნესტან-დარეჯან იყო სახელად ხმობილი.
შვიდისა წლისა შეიქმნა ქალი წყნარი და ცნობილი‚
მთვარისა მსგავსი‚ მზისაგან შვენებით ვერშეფრობილი;
მისსა ვით გასძლებს გაყრასა გული ალმასი‚ წდობილი! |
[327] |
| 8:18 |
იგი ასრე მოიწიფა‚ მე შემეძლო შესლვა ომსა;
მეფე ქალსა ვით ხედვიდა მეფობისა ქმნისა მწთომსა‚
მამასავე ხელთა მიმცეს‚ რა შევიქმენ ამა ზომსა;
ვბურთობდი და ვნადირობდი‚ ვით კატასა ვხოცდი ლომსა. |
[328] |
| 8:19 |
მეფემან სახლი ააგო შიგან საყოფი ქალისა:
ქვად ფაზარი სხდა‚ კუბო დგა იაგუნდისა‚ ლალისა‚
პირსა ბახჩა და საბანლად სარაჯი ვარდისწყალისა;
იგი მუნ იყვის‚ მედების ვისგან სახმილი ალისა. |
[329] |
| 8:20 |
დღე და ღამე მუჯამრითა ეკმეოდის ალვა თლილი;
ზოგჯერ კოშკს ჯდის‚ ზოგჯერ ბახჩას ჩამოვიდის‚ რა დგის ჩრდილი.
დავარ იყო და მეფისა‚ ქვრივი‚ ქაჯეთს გათხოვილი‚
მას სიბრძნისა სასწავლელად თვით მეფემან მისცა შვილი. |
[330] |
| 8:21 |
სრა ედგა მოფარდაგული ოქსინოთა და შარდითა;
ვერვინ ვხედევდით‚ შეიქმნა პირითა მინა-ვარდითა;
ასმათ და ორნი მონანი ჰყვიან‚ იმღერდის ნარდითა;
მუნ იზრდებოდის ტანითა‚ გაბაონს განაზარდითა. |
[331] |
| 8:22 |
თხუთმეტისა წლისა ვიყავ‚ მეფე მზრდიდა ვითა შვილსა;
დღისით ვიყვი მას წინაშე‚ გამიშვებდის არცა ძილსა;
ძალად ლომსა‚ თვალად მზესა‚ ტანად ვჰგვანდი ედემს ზრდილსა‚
სროლასა და ასპარეზსა აქებდიან ჩემგან ქმნილსა. |
[332] |
| 8:23 |
რა მინდორს შევჯდი‚ ზარითა ხმა იყვის ბუკთა ცემისა;
თანამყვის სპისა სიმრავლე‚ მსგავსი ფუტკრისა რემისა;
ჭვრეტად ქალ-ყმები დაჯრილი დგის თემისა და თემისა;
ვინ მნახის‚ ეყვის ერთ წლამდის კვეხა ნახვისა ჩემისა. |
[333] |
| 8:24 |
მოსრნის მხეცნი და ნადირნი ისარმან ჩემმან სრეულმან‚
მერმე ვიბურთი მოედანს‚ მინდორით შემოქცეულმან‚
შევიდი‚ შევქმნი ნადიმი‚ ნიადაგ ლხინსა ჩვეულმან‚
აწ საწუთროსა გამყარა პირმან ბროლბალახშრეულმან! |
[334] |
| 8:25 |
მამა მომიკვდა‚ მოვიდა დღე სიკვდილისა‚ ვიშისა;
ქმნა გაუცუდდა ფარსადანს ნიშატისა და ნიშისა;
მათ გაეხარნეს‚ ვის ზარი დალევდის მისგან შიშისა;
ერთგულთა შექმნეს ვაება‚ მტერთა – ხსენება იშისა. |
[335] |
| 8:26 |
მე წელიწდამდის ბნელსა ვჯე საწუთროგაცუდებული‚
დღისით და ღამით ვვაებდი‚ ვერვისგან სულდაღებული;
გაყვანად ხასნი მოვიდეს‚ მითხრეს მეფისა მცნებული‚
ებრძანა: «შვილო ტარიელ‚ ნუ ხარ შავითა ღებული! |
[336] |
| 8:27 |
ჩვენ უფრო გვტკივის იგი‚ ვინ დაგვაკლდა სწორად თავისა».
ასი ებოძა საჭურჭლე‚ ებრძანა ახდა შავისა‚
ბოძება მისეულისა სრულისა საკარგავისა:
«შენ გქონდეს ამირბარობა‚ ქმნა მისვე საურავისა!» |
[337] |
| 8:28 |
ავენთი‚ დამწვეს მამისა სახმილთა დაუშრტობელთა;
უკანის გამომიყვანეს ხასთა მათ წინამდგომელთა;
გამოსლვისათვის ზეიმი შექმნეს ინდოეთს მფლობელთა‚
შორს მომეგებნეს‚ მაკოცეს პატივით ვითა მშობელთა. |
[338] |
| 8:29 |
მათ საჯდომთა ახლოს დამსვეს‚ პატივს მცემდეს ძისა დარად‚
მის ხელისა საურავი მათ ორთავე მითხრეს წყნარად;
ურჩ ვექმენ და მისეულთა წესთა ქცევა მიჩნდა ზარად.
არ მომეშვნეს‚ დავმორჩილდი‚ თაყვანისვეც ამირბარად. |
[339] |
| 8:30 |
თავადობა ინდოთა და მრავალთაცა მქონდა სხვათა;
ვნაპირობდი‚ თუ ვინ იყვის მავნებელი ჩემთა სპათა.
ხალვად ვჯდი და ვიხარებდი‚ ზამი შევქმნი მღერა-სმათა;
სპათა ვმოსდი‚ ვნადირობდი‚ ქება თქვიან ჩემთა ქმნათა“. |
[340] |
