წიგნი ტარიელისა ინდოთ მეფის წინაშე |
| 15:1 |
წიგნი დავწერე: «მეფეო‚ სვემცაა თქვენი სვიანად!
მე ხატაელთა მიმუხთლეს‚ – თუცა მათ ეცა ზიანად‚ –
ჩემი ამბავი დასტური ამად გაცნობე გვიანად;
მეფე შევიპყარ‚ მოგივალ მე ალაფიან-ტყვიანად». |
[464] |
| 15:2 |
რა ყველაი დავიურვე‚ ხატაეთით გავემგზავრე‚
წამოვიხვენ საჭურჭლენი‚ სახელმწიფო დავიავრე‚
ვერ მოვეყავ აქლემითა‚ აზავრები ვააზავრე‚
მოვირჭვენ და მოვივლინე‚ რაცა მწადდა‚ აგრე ვყავ-რე. |
[465] |
| 15:3 |
ხატაეთისა ხელმწიფე მომყვანდა შეპყრობილია.
ინდოეთს მივე‚ მეგება ჩემი გამზრდელი ტკბილია;
რა ქება მითხრა‚ არ ითქმის‚ ჩემგან სათქმელად წბილია.
ხელი გამიხსნა‚ შემომკრა მან სახვეველი ლბილია. |
[466] |
| 15:4 |
ედგნეს ტურფანი კარავნი მოედანს ჩამოდგომილსა‚
საუბრისა და ჭვრეტისა ჩემისა მას მონდომილსა.
მას დღესა ედვა ნადიმი მას შიგან გარდახდომილსა;
მიალერსებდა‚ მიჭვრეტდა წინაშე ახლოს ჯდომილსა. |
[467] |
| 15:5 |
მას ღამით ვსხედით ნადიმად‚ მუნ ამოდ გავიხარენით‚
დილასა ქალაქს შევედით‚ მოედნით ავიყარენით;
მეფემან ბრძანა: «ლაშქარნი უხმენით‚ შემოჯარენით‚
დღეს ხატაელი მიჩვენეთ‚ ტყვენიცა შემომგვარენით!» |
[468] |
| 15:6 |
რამაზ მეფე მას წინაშე შეპყრობილი მოვიყვანე;
ტკბილად ნახა ხელმწიფემან‚ ვითა შვილი სააკვანე‚
ორგული და მოღალატე ნამსახურსა დავაგვანე‚
ესე არის მამაცისა მეტისმეტი სიგულვანე! |
[469] |
| 15:7 |
მას მეფესა ხატაელსა უმასპინძლა‚ უალერსა‚
ჟამიერად უბრძანებდის საუბარსა მათსა ფერსა.
ცისკრად მიხმეს‚ მიბრძანებდეს მე სიტყვასა ლმობიერსა:
«შეუნდობო ხატაელსა‚ მას აქამდის შენამტერსა». |
[470] |
| 15:8 |
მე ვჰკადრე: «ღმერთი ვინათგან შეუნდობს შეცოდებულსა‚
უყავით თქვენცა წყალობა მას ღონეგაცუდებულსა!»
რამაზს უბრძანეს: «იცოდი‚ გაგგზავნი შეწყალებულსა‚
მაგრა ნუ გნახავთ კვლამცაღა ჩვენ წინა გაწბილებულსა!» |
[471] |
| 15:9 |
ხარაჯა დასდვეს‚ შეჰკვეთეს დრაჰკანი ასჯერ ასია‚
კვლა ხატაური ათასი‚ სხვა სტავრა‚ სხვა ატლასია.
მერმე ყველაი დამოსა‚ იგი და მისი ხასია‚
შეწყალებული გაგზავნა‚ უყო რისხვისა ფასია. |
[472] |
| 15:10 |
ხატაელმან დაუმადლა‚ დადრკა‚ მდაბლად ეთაყვანა‚
მოახსენა: «ორგულობა თქვენი ღმერთმან შემანანა.
თუღა ოდეს შე-ღა-გცოდო‚ მაშინ მომკალ მეცა განა!»
წავიდა და ყველაკაი მისი თანაწაიტანა. |
[473] |
| 15:11 |
მოვიდა კაცი მეფისა‚ ცისკრობს‚ არ დანაღამია;
ებრძანა: «რა შენ გაგყრივარ‚ მას აქათ თვეო სამია‚
მინდორს მოკლული ისრითა ნადირი არ მიჭამია‚
არ დამაშვრალ ხარ‚ წავიდეთ‚ თუცა დაშრომის ჟამია». |
[474] |
| 15:12 |
შევეკაზმე‚ დარბაზს მივე‚ დამხვდა ჯარი ავაზისა‚
შავარდნითა სავსე იყო სრულად არე დარბაზისა‚
მეფე ქვე ჯდა შეკაზმული‚ შვენებითა მსგავსი მზისა;
გაეხარნეს მისლვა ჩემი‚ ტურფისა და ლამაზისა. |
[475] |
| 15:13 |
იდუმალ ცოლსა ეუბნა‚ მართ ჩემგან უცოდნელია:
«ომით მოსრული ტარიელ საჭვრეტლად სასურველია‚
მან გაანათლოს მჭვრეტელთა გული‚ რაზომცა ბნელია;
რაცა დაგვედრო საქმნელად‚ ქმენ‚ არა საზოზღნელია! |
[476] |
| 15:14 |
აწ მითქვამს საქმე უშენოდ‚ შენცა ცან ესე მცნებული:
რათგან ქალია სამეფოდ ჩვენგანვე სახელდებული‚
ვინცაღა ნახავს‚ აწ ნახოს‚ აჰა ხე‚ ედემს ხებული‚
გვერდსა დაისვი‚ ორნივე სრას დამხვდით‚ მოვალ შვებული!» |
[477] |
| 15:15 |
მოვინადირეთ მინდორი‚ ძირი მთისა და გორისა;
იყო სიმრავლე ძაღლისა‚ შავარდნისა და ქორისა.
ადრე დავბრუნდით‚ ვიარეთ არ ეჯი გზისა შორისა.
აღარ იბურთეს‚ დაშლა ქმნეს თამაშობისა ორისა. |
[478] |
| 15:16 |
ჩემთა მჭვრეტელთა მოეცვა ქალაქი‚ შუკა და ბანი.
ომგარდახდილსა მშვენოდეს მე ენიანნი კაბანი;
ფერმიხდილგვარად ვშვენოდი ვარდი‚ ცრემლითა ნაბანი‚
ვინცა მიჭვრეტდის‚ ბნდებოდის‚ – მართლად არს‚ არ კატაბანი. |
[479] |
| 15:17 |
რიდენი რომე მეშოვნეს ქალაქსა ხატაელთასა‚
იგი მეხვივნეს‚ მშვენოდეს‚ ვახელებ გულსა ხელთასა.
მეფე გარდახდა‚ დარბაზსა შევედით ჩემთა მზრდელთასა‚
შევხედენ‚ დავჰკრთი ელვასა ღაწვთასა მზებრ ნათელთასა. |
[480] |
| 15:18 |
მას მზესა ტანსა ემოსნეს ნარინჯისფერნი ჯუბანი‚
ზურგით უთქს ჯარი ხადუმთა‚ დას-დასად‚ უბან-უბანი;
სრულად ნათლითა აევსო სახლი‚ შუკა და უბანი‚
მუნ ვარდსა შუა შვენოდეს ძოწ-მარგალიტნი ტყუბანი. |
[481] |
| 15:19 |
ნაომარსა‚ დაკოდილსა ხელი ყელსა ჩამომება.
დედოფალი საჯდომთაგან ადგა‚ წინამომეგება‚
ვითა შვილი გარდამკოცნა‚ ღაწვი ვარდი დამილება‚
მითხრა: «ნუ ეჭვ ამას იქით‚ თუმცა მტერი შე-ღა-გება». |
[482] |
| 15:20 |
ახლოს დამისვეს ადგილსა‚ მუნ‚ სადა მეამებოდა.
პირისპირ მიჯდა იგი მზე‚ გული ვისთვისცა კვდებოდა.
მალვით უჭვრეტდი‚ მიჭვრეტდა‚ სხვად არას მეუბნებოდა;
თვალნი მოვსწყვიდნი‚ სიცოცხლე ამითა მეარმებოდა. |
[483] |
| 15:21 |
შეიქმნა სმა და პურობა‚ მსგავსი მათისა ძალისა;
სხვა გახარება ასეთი არს უნახავი თვალისა!
ჯამი და ჭიქა – ყველაი ფეროზისა და ლალისა.
არვისი ბრძანა მეფემან არცა გაშვება მთრვალისა. |
[484] |
| 15:22 |
მე მუნა მყოფი მივეცი შვებასა მეტისმეტასა.
რა შემომხედნის‚ შევხედნი‚ ცეცხლმან დამიწყის შრეტასა;
კაცთა კრძალვასა ვაწვევდი გულსა შმაგსა და რეტასა.
რა უამეა პირისპირ საყვარელისა ჭვრეტასა! |
[485] |
| 15:23 |
დააგდეს მღერა მუტრიბთა‚ «სულეთო!»‚ თავი ხარიან;
მიბრძანეს: «შვილო ტარიელ‚ ვით გითხრათ‚ ვით გვიხარიან?!
ნეტარძი გვაქვსო‚ მებრძოლნი მით ჩვენნი ვაგლახ არიან;
მართალან შენნი მჭვრეტელნი‚ არ ცუდად იმკვეხარიან. |
[486] |
| 15:24 |
აწ თუცა გვმართებს შემოსა‚ ვის მორჭმით მოგივლენიან‚
არ შეგმოსთ‚ მაგა კაბათა არ აგხდით‚ ტურფად გშვენიან;
აწ გქონდეს ასი საჭურჭლე‚ ვის შუქნი მოგიფენიან‚
თვით შეიკერე‚ რაცა გწადს‚ ჩვენგან ნუღარა გრცხვენიან!» |
[487] |
| 15:25 |
მომართვნეს ასნი კლიტენი ასთავე საჭურჭლეთანი;
თაყვანისვეც და დავლოცენ დავლანი მათთა სვეთანი;
მაკოცეს‚ ადგეს ორნივე‚ თვით იგი მზენი მზეთანი;
რა გასცეს‚ ზომნი ვით გითხრნე ლაშქართა სისავსეთანი! |
[488] |
| 15:26 |
კვლაცა დაჯდა მხიარული‚ მოიმატა სმა და მღერა;
კვლა გაგრძელდა ნადიმობა‚ ბარბითთა და ჩანგთა ჟღერა.
დედოფალი წამოვიდა‚ შეეყარა მწუხრსა დღე რა.
ძილპირამდის სიხარულსა სიხარული ჰგვანდა ვერა. |
[489] |
| 15:27 |
ავიყარენით‚ მიგვჭირდა სმა დოსტაქნისა მეტისა.
საწოლს შემოვე‚ შემექმნა ცნობა მართ ვითა რეტისა.
ძალი არ მქონდა ტყვექმნილსა მე ამა ცეცხლთა შრეტისა.
მეგონებოდის‚ მალხენდის გონება მისგან ჭვრეტისა“. |
[490] |
