ამბავი ნურადინ-ფრიდონისა‚ ოდეს ტარიელ შეეყარა |
| 21:1 |
ღამით მევლო‚ მოვიდოდი‚ ზღვისა პირსა აჩნდეს ბაღნი;
ჰგვანდა‚ ქალაქს ვეახლენით‚ ცალკერძ იყვნეს კლდეთა ნაღნი;
არ მეამის კაცთა ნახვა‚ მიდაღვიდეს გულსა დაღნი;
მუნ გარდავხე მოსვენებად‚ დამხვდეს რამე ხენი ლაღნი. |
[592] |
| 21:2 |
ხეთა ძირსა მივიძინე‚ მათ მონათა ჭამეს პური;
მერმე ავდეგ სევდიანი‚ მიღამებდა გულსა მური:
ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად ვერ ჭორი და ვერ დასტური‚
ველთა ცრემლი ასოვლებდა‚ თვალთა ჩემთა მონაწური. |
[593] |
| 21:3 |
ზახილი მესმა. შევხედენ‚ – მოყმე ამაყად ყიოდა‚
შემოირბევდა ზღვის პირ-პირ‚ მას თურე წყლული სტკიოდა;
ხრმლისა ნატეხი დასვრილი აქვს‚ სისხლი ჩამოსდიოდა‚
მტერთა ექადდა‚ წყრებოდა‚ იგინებოდა‚ ჩიოდა. |
[594] |
| 21:4 |
ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა‚ აწ ესე მე მითქს რომელი‚
მართ ვითა ქარი მოქროდა გაფიცხებული‚ მწყრომელი;
მონა მივსწიე‚ მისისა შეყრისა ვიყავ მნდომელი;
შევსთვალე: «დადეგ‚ მიჩვენე‚ ლომსა ვინ გაწყენს‚ რომელი?» |
[595] |
| 21:5 |
მას მონასა არა უთხრა‚ არცა სიტყვა მოუსმინა;
ფიცხლა შევჯე‚ ჩავეგებე‚ მე ჩაუსწარ‚ ჩავე წინა‚
უთხარ: «დადეგ‚ გამაგონე‚ შენი საქმე მეცა მინა!»
შემომხედნა‚ მოვეწონე‚ სიარული დაითმინა. |
[596] |
| 21:6 |
გამიცადა‚ ღმერთსა ჰკადრა: «შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ!»
მერმე მითხრა: «მოგახსენებ‚ აწ სიტყვანი რომე მკითხენ:
იგი მტერნი გამილომდეს‚ აქანამდის რომე ვითხენ‚
უკაზმავსა მიღალატეს‚ საჭურველნი ვერ გარ ვითხენ». |
[597] |
| 21:7 |
მე უთხარ: «დადეგ‚ დაწყნარდი‚ გარდავხდეთ ძირსა ხეთასა;
არ შეუდრკების ჭაბუკი კარგი მახვილთა კვეთასა».
თანა წამომყვა‚ წავედით უტკბოსნი მამა-ძეთასა.
მე გავეკვირვე ჭვრეტასა მის ყმისა სინაზეთასა. |
[598] |
| 21:8 |
ერთი მონა დასტაქარი მყვა და წყლულნი შეუხვივნა‚
ისრის პირნი ამოუხვნა‚ დაკოდილნი არ ატკივნა.
მერმე ვჰკითხე: «ვინ ხარ‚ ანუ მკლავმან შენმან ვისგან ივნა?»
საამბობლად დამირიგდა‚ თავი მისი გაამჩივნა. |
[599] |
| 21:9 |
პირველ მითხრა: «არა ვიცი‚ რა ხარ‚ ანუ რას გამსგავსო?
ანუ ეგრე რამ დაგლია‚ ანუ პირველ რამ გაგავსო?
რამან შექმნა მოყვითანედ‚ ვარდ-გიშერი რომე რგავსო?
ღმერთმან მისგან ანთებული სანთელიმცა რად დაგავსო? |
[600] |
| 21:10 |
მულღაზანზარის ქალაქი‚ ახლოს მე მაქვსო რომელი‚
ნურადინ-ფრიდონ სახელ მძეს‚ მეფე ვარ მუნა მჯდომელი;
ესე საზღვარი ჩემია‚ სადა ხარ გარდამხდომელი‚
ცოტა მაქვს‚ მაგრა ყოველგნით სიკეთემიუწდომელი. |
[601] |
| 21:11 |
მამის ძმა და მამა ჩემი პაპმან ჩემმან გაყვნა ოდეს‚
ზღვასა შიგან კუნძულია‚ – ჩემად წილად მას იტყოდეს‚ –
თვით ბიძასა ჩემსა მიხვდა‚ ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს;
მათვე დარჩა სანადირო‚ არ მივსცემდი‚ მომერჩოდეს. |
[602] |
| 21:12 |
დღეს გამოვე ნადირობას‚ ზღვისა პირსა ვინადირე‚
მუნა გასლვა მომნდომოდა‚ მით მრეკალი არ ვახშირე;
სპათა უთხარ: «მომიცადეთ‚ მოვიდოდე მეცა ვირე!»
ხუთთა ოდენ ბაზიერთა მეტი არა დავიჭირე. |
[603] |
| 21:13 |
ნავითა გავე‚ ზღვისაგან შტო რამე გამოვიდოდა.
არ ამოვჰკრეფდი გამყოფთა‚ ვთქვი: «ჩემთა რად დავრიდო‚ და-?»
დამეძაბუნნეს‚ სიმრავლე მე მათი არ გამვიდოდა‚
ვნადირობდი და ვიზახდი‚ ხმა ჩემი არ უდიდოდა. |
[604] |
| 21:14 |
მართლად იჯავრეს‚ წუნობა მათი თუ ესე ხმდა ვითა!
გამომაპარნეს ლაშქარნი‚ გზანი შემიკრნეს ნავითა‚
თვით ბიძასძენი ჩემნიცა შესხდეს მათითა თავითა‚
ჩემთა გაუხდეს ლაშქართა ომად თავისა მკლავითა. |
[605] |
| 21:15 |
მათი მესმა‚ დავინახე ზახილი და ხრმალთა ელვა‚
ნავი ვსთხოვე მენავეთა‚ მით ვიყივლე მე ერთხელ «ვა»‚
ზღვასა შევე‚ მომეგება მეომარი ვითა ღელვა‚
სწადდა‚ მაგრა ვეღარა ქმნეს ჩემი ზედა წამოქელვა. |
[606] |
| 21:16 |
კვლა სხვანი დიდნი ლაშქარნი უკანა მომეწეოდეს‚
იქით და აქათ მომიხდეს‚ ერთგნით ვერ მომერეოდეს‚
არ მომწურვოდეს წინანი‚ ზურგით მესროდეს მე ოდეს‚
ხრმალსა მივენდვე‚ გამიტყდა‚ ისარნი დამელეოდეს. |
[607] |
| 21:17 |
მომეჯარნეს‚ ვეღარა ვქმენ‚ ნავით ცხენი გარდვიხლტუნვე‚
ზღვა-ზღვა ცურვით წამოუვე‚ ჩემი მჭვრეტი გავაცბუნვე;
თანამყოლნი ყველაკანი დამიხოცნეს‚ დამრჩეს მუნვე‚
ვინცა მდევდა‚ ვერ შემომხდა‚ მიუბრუნდი‚ მივაბრუნვე. |
[608] |
| 21:18 |
აწ იგი იქმნას‚ რაცაღა ენებოს ღმრთისა წადილსა!
ვეჭვ‚ ჩემი სისხლი არ შერჩეს‚ ძალი შემწევდეს ქადილსა!
ოხრად გაუხდი ყოფასა მათ საღამოსა და დილსა‚
უხმობ ყვავთა და ყორანთა‚ მათ ზედა ვაქნევ ხადილსა!» |
[609] |
| 21:19 |
ამა ყმამან შემიკვეთა‚ გული მისკენ მიმიბრუნდა.
მოვახსენე: «აჩქარება შენი ყოლა არა უნდა‚
მეცა თანა წამოგყვები‚ დაიხოცნენ იგი მუნ‚ და-!
ჩვენ ორთავე მეომარი განაღამცა შეგვიძრწუნდა!» |
[610] |
| 21:20 |
ესეცა უთხარ: «ამბავი ჩემი არ გაგეგონების‚
უფრორე წყნარად გიამბობ‚ თუ ჟამი ჩვენ გვექონების».
მან მითხრა: «ლხინი საჩემო მაგას რა შეეწონების!
დღედ სიკვდილამდის სიცოცხლე შენ ჩემი დაგემონების». |
[611] |
| 21:21 |
მივედით მისსა ქალაქსა ტურფასა‚ მაგრა ცოტასა;
გამოეგებნეს ლაშქარნი‚ ისხმიდეს მისთვის ოტასა‚
პირსა იხოკდეს‚ გაჰყრიდეს ნახოკსა ვით ნაფოტასა‚
ეხვეოდიან‚ ჰკოცნიან ხრმალსა და სალტე-კოტასა. |
[612] |
| 21:22 |
კვლა მოვეწონე‚ ვეტურფე მე მისი გარდნაკიდარი;
შემასხმიდიან ქებასა: «მზეო‚ შენ ჩვენთვის იდარი!»
მივედით‚ ვნახეთ ქალაქი მისი ტურფა და მდიდარი‚
ყველასა ტანსა ემოსა ზარქაში განაზიდარი“. |
[613] |
